28.12.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/1

(1)

Sekurytyzacje stanowią ważny element składowy dobrze funkcjonujących rynków finansowych w zakresie, w jakim przyczyniają się one do dywersyfikacji źródeł finansowania oraz dywersyfikacji ryzyka instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (zwanych dalej „instytucjami”) oraz do uwolnienia kapitału regulacyjnego, który można następnie realokować na wspieranie dalszej działalności kredytowej, w szczególności finansowania gospodarki realnej. Ponadto sekurytyzacje zapewniają instytucjom i innych uczestnikom rynku dodatkowe możliwości inwestycyjne, umożliwiając w ten sposób dywersyfikację portfela oraz ułatwiając przepływ finansowania do przedsiębiorstw i osób fizycznych zarówno w państwach członkowskich, jak i w wymiarze transgranicznym w całej Unii. Korzyści te należy jednak zestawić z ich potencjalnymi kosztami i ryzykami, w tym również z ich wpływem na stabilność finansową. W pierwszej fazie kryzysu finansowego, który rozpoczął się latem 2007 r., okazało się, że wynikiem niewłaściwych praktyk na rynkach sekurytyzacyjnych były znaczące zagrożenia dla integralności systemu finansowego, zwłaszcza z powodu nadmiernego lewarowania, nieprzejrzystych i złożonych struktur, które skomplikowały ustalanie cen, mechanicznego polegania na zewnętrznych ratingach lub rozbieżności interesów inwestorów i jednostek inicjujących („ryzyka agencyjne”).

(2)

W ostatnich latach wielkość emisji sekurytyzacyjnych w Unii pozostaje poniżej poziomu szczytowego sprzed kryzysu z wielu powodów, obejmujących uprzedzenia ogólnie kojarzone z takimi transakcjami. Aby zapobiec ponownemu wystąpieniu zbiegu okoliczności, który wywołał kryzys finansowy, odbudowa rynków sekurytyzacji powinna opierać się na rzetelnych i ostrożnych praktykach rynkowych. W tym celu rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402 (4) określa zasadnicze elementy ogólnych ram sekurytyzacji wraz z kryteriami określania prostych, przejrzystych i standardowych (zwanych dalej „STS”) sekurytyzacji oraz system nadzoru w celu monitorowania prawidłowego stosowania tych kryteriów przez jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące, emitentów oraz inwestorów instytucjonalnych. Ponadto rozporządzenie to przewiduje zestaw wspólnych wymogów dotyczących zatrzymania ryzyka, należytej staranności i ujawniania informacji, odnoszących się do wszystkich sektorów usług finansowych.

(3)

Zgodnie z celami rozporządzenia (UE) 2017/2402 należy zmienić wymogi dotyczące kapitału regulacyjnego określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (5) dla instytucji inicjujących, sponsorujących lub inwestujących w sekurytyzacje, aby wymogi te odpowiednio odzwierciedlały szczególne cechy sekurytyzacji STS, gdy takie sekurytyzacje spełniają również dodatkowe wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu, oraz aby rozwiązywały problem niedoskonałości, które uwidoczniły się podczas kryzysu finansowego, a mianowicie mechanicznego polegania na zewnętrznych ratingach, zbyt niskich wag ryzyka dla transz sekurytyzacji o wysokim ratingu, jak również zbyt dużych wag ryzyka dla transz o niskim ratingu, oraz niedostatecznej wrażliwości na ryzyko. W dniu 11 grudnia 2014 r. Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego (zwany dalej „Komitetem Bazylejskim”) opublikował „zmiany do ram sekurytyzacji” (zwane dalej „zmienionymi regulacjami bazylejskimi”), wprowadzające różne zmiany w standardach dotyczących kapitału regulacyjnego na potrzeby sekurytyzacji, aby rozwiązać konkretnie problem tych niedoskonałości. W dniu 11 lipca 2016 r. Komitet Bazylejski opublikował zaktualizowany standard traktowania ekspozycji sekurytyzacyjnych w kapitale regulacyjnym, który obejmuje traktowanie w kapitale regulacyjnym „prostych, przejrzystych i porównywalnych” sekurytyzacji. Standard ten wprowadza zmiany do zmienionych regulacji bazylejskich. Zmiany do rozporządzenia (UE) nr 575/2013 powinny uwzględniać postanowienia zmienionych regulacji bazylejskich, ze zmianami.

(4)

Wymogi kapitałowe dotyczące pozycji sekurytyzacyjnych w ramach rozporządzenia (UE) nr 575/2013 powinny podlegać takim samym metodom obliczeń dla wszystkich instytucji. W pierwszej kolejności oraz w celu wyeliminowania wszelkich form mechanicznego polegania na zewnętrznych ratingach instytucja powinna wykorzystać swoje własne obliczenia wymogów dotyczących kapitału regulacyjnego w przypadku, gdy instytucja ta posiada pozwolenie na stosowanie metody wewnętrznych ratingów („metoda IRB”) w odniesieniu do ekspozycji tego samego rodzaju, jak te stanowiące podstawę sekurytyzacji, oraz jest w stanie obliczyć wymogi dotyczące kapitału regulacyjnego w odniesieniu do ekspozycji bazowych, jak gdyby ekspozycje te nie zostały poddane sekurytyzacji („KIRB”), w każdym przypadku z zastrzeżeniem pewnych z góry określonych danych wejściowych (sekurytyzacja metody IRB - „SEC-IRBA”). Standardowa metoda sekurytyzacji („metoda SEC-SA”) powinna z kolei być dostępna dla instytucji, które nie mają możliwości stosowania metody SEC-IRBA w odniesieniu do swoich pozycji w danej sekurytyzacji. Metoda SEC-SA powinna być oparta na wzorze wykorzystującym, jako dane wstępne, wymogi kapitałowe, które byłyby obliczane według metody standardowej w odniesieniu do ryzyka kredytowego związanego z ekspozycjami bazowymi, jak gdyby ekspozycje te nie zostały poddane sekurytyzacji („KSA”). Jeżeli dwie pierwsze metody nie są dostępne, instytucje powinny mieć możliwość zastosowania metody sekurytyzacji opartej na zewnętrznych ratingach („metoda SEC-ERBA”). W ramach metody SEC-ERBA wymogi kapitałowe powinny być przypisane do transz sekurytyzacji na podstawie ich ratingu zewnętrznego. Jednakże instytucje powinny zawsze stosować metodę SEC-ERBA w sytuacjach awaryjnych, gdy metoda SEC-IRBA nie jest dostępna dla transz sekurytyzacji STS o niskim ratingu oraz dla niektórych transz sekurytyzacji STS o średnim ratingu, określonych za pomocą odpowiednich parametrów. W odniesieniu do sekurytyzacji niebędących sekurytyzacjami STS należy dodatkowo ograniczyć stosowanie metody SEC-SA po metodzie SEC-IRBA. Ponadto właściwe organy powinny mieć możliwość zakazania stosowania metody SEC-SA, gdy metoda ta nie jest w stanie adekwatnie zapanować nad ryzykami, jakie sekurytyzacja stwarza dla wypłacalności instytucji lub dla stabilności finansowej. Po zgłoszeniu właściwemu organowi, instytucjom należy zezwolić na stosowanie metody SEC-ERBA w odniesieniu do wszystkich posiadanych przez nie sekurytyzacji mających rating, gdy instytucje te nie mogą stosować metody SEC-IRBA.

(5)

Ryzyko agencyjne oraz ryzyko modelu są bardziej rozpowszechnione w odniesieniu do sekurytyzacji niż w przypadku innych aktywów finansowych i prowadzą do pewnego stopnia niepewności przy obliczaniu wymogów kapitałowych na potrzeby sekurytyzacji, nawet po uwzględnieniu wszystkich odpowiednich czynników ryzyka. W celu właściwego uwzględnienia tych ryzyk należy zmienić rozporządzenie (UE) nr 575/2013, tak aby przewidziany był minimalny dolny limit wagi ryzyka na poziomie 15 % dla wszystkich pozycji sekurytyzacyjnych. Resekurytyzacje cechują się jednak większą złożonością i ryzykownością, w związku z czym tylko niektóre formy resekurytyzacji są dozwolone na mocy rozporządzenia (UE) 2017/2402. Ponadto pozycje resekurytyzacyjne powinny podlegać ostrożniejszemu obliczaniu kapitału regulacyjnego oraz powinny być objęte dolnym limitem wagi ryzyka na poziomie 100 %.

(6)

Instytucje nie powinny być zobowiązane do stosowania wyższej wagi ryzyka w odniesieniu do pozycji uprzywilejowanej niż ta, która miałaby zastosowanie, gdyby bezpośrednio zachowała ekspozycje bazowe, odzwierciedlając w ten sposób korzyść wsparcia jakości kredytowej, które pozycje uprzywilejowane uzyskują dzięki transzom o niższym stopniu uprzywilejowania w strukturze sekurytyzacji. Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 powinno zatem przewidywać metodę pełnego przeglądu, zgodnie z którą uprzywilejowanej pozycji sekurytyzacyjnej należy przypisać maksymalną wagę ryzyka równą średniej wadze ryzyka ważonej ekspozycją mającej zastosowanie do ekspozycji bazowych, a metoda taka powinna być dostępna niezależnie od tego, czy dana pozycja podlega ocenie ratingowej oraz niezależnie od metody zastosowanej do puli bazowej (metody standardowej lub metody IRB), z zastrzeżeniem określonych warunków.

(7)

Ogólny limit górny w postaci maksymalnych kwot ekspozycji ważonych ryzykiem jest dostępny zgodnie z obowiązującymi ramami dla instytucji, które mogą obliczać wymogi kapitałowe z tytułu ekspozycji bazowych zgodnie z metodą IRB, jak gdyby te ekspozycje nie zostały poddane sekurytyzacji (KIRB). W zakresie, w jakim proces sekurytyzacji zmniejsza ryzyko związane z ekspozycjami bazowymi, ten górny limit powinien być dostępny dla wszystkich instytucji inicjujących i instytucji sponsorujących, bez względu na metodę wykorzystywaną do obliczania wymogów dotyczących kapitału regulacyjnego na potrzeby pozycji sekurytyzacyjnych.

(8)

Jak zauważył Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego)(EUNB), ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (6), w swoim sprawozdaniu z lipca 2015 r. na temat kwalifikujących się sekurytyzacji, z dowodów empirycznych dotyczących niewykonania zobowiązań oraz strat wynika, że sekurytyzacje STS wykazywały podczas kryzysu finansowego lepsze wyniki niż inne sekurytyzacje, odzwierciedlając stosowanie prostych i przejrzystych struktur oraz solidnych praktyk dotyczących realizacji w przypadku sekurytyzacji STS cechujących się mniejszymi ryzykami kredytowymi i operacyjnymi oraz mniejszymi ryzykami agencyjnymi. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 575/2013, aby przewidzieć kalibrację sekurytyzacji STS odpowiednio uwzględniającą ryzyko, pod warunkiem że sekurytyzacje te spełniają również dodatkowe wymogi w zakresie minimalizowania ryzyka, w sposób zalecany przez EUNB w tym sprawozdaniu, obejmujący w szczególności niższy dolny limit wagi ryzyka na poziomie 10 % w odniesieniu do pozycji uprzywilejowanych.

(9)

Niższe wymogi kapitałowe mające zastosowanie do sekurytyzacji STS należy ograniczyć do sekurytyzacji, w których prawo własności ekspozycji bazowych zostaje przeniesione na rzecz jednostki specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji lub SSPE („sekurytyzacje tradycyjne”). Instytucjom zachowującym pozycje uprzywilejowane w sekurytyzacjach syntetycznych zabezpieczonych bazową pulą kredytów dla małych i średnich przedsiębiorstw („MŚP”) należy jednak również zezwolić na stosowanie w odniesieniu do tych pozycji niższych wymogów kapitałowych dostępnych dla sekurytyzacji STS w przypadku gdy transakcje te uznaje się za transakcje wysokiej jakości według określonych rygorystycznych kryteriów, w tym dotyczących kwalifikowalnych inwestorów. W szczególności taki podzestaw sekurytyzacji syntetycznych powinien korzystać z gwarancji lub kontrgwarancji ze strony rządu centralnego lub banku centralnego państwa członkowskiego lub podmiotu finansowania preferencyjnego albo inwestora instytucjonalnego, pod warunkiem że gwarancja lub kontrgwarancja udzielona przez tego ostatniego jest w pełni zabezpieczona środkami pieniężnymi zdeponowanymi w instytucjach inicjujących. Preferencyjne traktowanie kapitału regulacyjnego w odniesieniu do sekurytyzacji STS, które byłoby dostępne dla tych transakcji na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pozostaje bez uszczerbku dla zgodności z unijnymi ramami dotyczącymi pomocy państwa określonymi w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE (7).

(10)

W celu zharmonizowania praktyk nadzorczych w całej Unii, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), po uwzględnieniu sprawozdania EUNB, w odniesieniu do dalszego określenia warunków przeniesienia ryzyka kredytowego na osoby trzecie, pojęcia proporcjonalnego przeniesienia ryzyka kredytowego na osoby trzecie oraz wymogów oceny przeniesienia ryzyka kredytowego przez właściwe organy, zarówno w odniesieniu do sekurytyzacji tradycyjnej, jak i sekurytyzacji syntetycznej. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te były prowadzone zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (8). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(11)

Standardy techniczne w zakresie usług finansowych powinny zapewniać należytą ochronę inwestorów i konsumentów w całej Unii. Skuteczne i właściwe byłoby powierzenie EUNB, jako organowi dysponującemu wysokim poziomem wiedzy specjalistycznej, opracowanie projektów regulacyjnych standardów technicznych, które nie wymagają podejmowania decyzji politycznych, w celu przedłożenia Komisji.

(12)

Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania opracowanych przez EUNB regulacyjnych standardów technicznych w odniesieniu do tego, co stanowi odpowiednio ostrożną metodę mierzenia kwoty niewykorzystanej części linii zaliczek gotówkowych w związku z obliczaniem wartości ekspozycji sekurytyzacji oraz w odniesieniu do doprecyzowania warunków pozwalających instytucjom na obliczenie KIRB dla puli ekspozycji bazowych sekurytyzacji tak jak w przypadku nabytych wierzytelności. Komisja powinna przyjmować te projekty regulacyjnych standardów technicznych w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

(13)

Do pozostałych wymogów dotyczących kapitału regulacyjnego na potrzeby sekurytyzacji określonych w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 należy wprowadzić jedynie powiązane zmiany w zakresie niezbędnym, aby odzwierciedlić nową hierarchię metod oraz przepisy szczególne dotyczące sekurytyzacji STS. W szczególności przepisy dotyczące uznania przeniesienia istotnej części ryzyka oraz wymogi w zakresie zewnętrznych ocen kredytowych powinny nadal być stosowane w zasadniczo identyczny sposób jak obecnie. Jednakże część piątą rozporządzenia (UE) nr 575/2013 należy uchylić w całości, z wyjątkiem wymogu posiadania dodatkowych wag ryzyka, który powinien być nakładany na instytucje, u których stwierdzono naruszenie przepisów rozdziału 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402.

(14)

Właściwe jest, aby zmiany rozporządzenia (UE) nr 575/2013 przewidziane w niniejszym rozporządzeniu miały zastosowanie do wszystkich pozycji sekurytyzacyjnych posiadanych przez instytucję. Jednakże w celu złagodzenia w jak największym stopniu kosztów przejściowych oraz umożliwienia płynnego przejścia do nowych ram, instytucje powinny nadal stosować, do dnia 31 grudnia 2019 r., poprzednie ramy, a mianowicie odnośne przepisy rozporządzenia (UE) nr 575/2013, które miały zastosowanie przed dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, do wszystkich nierozliczonych pozycji sekurytyzacyjnych posiadanych przez nie w dniu rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia,

1)

w art. 4 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

art. 36 ust. 1 lit. k) ppkt (ii) otrzymuje brzmienie:

3)

art. 109 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 109

Traktowanie pozycji sekurytyzacyjnych

Instytucje obliczają kwotę ekspozycji ważonych ryzykiem dla pozycji posiadanej w ramach sekurytyzacji zgodnie z rozdziałem 5.”;

4)

art. 134 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6.   W przypadku gdy instytucja zapewnia ochronę kredytową obejmującą wiele ekspozycji i gdy według warunków tej ochrony n-te niewykonanie zobowiązania dotyczące ekspozycji uruchamia płatność, a to zdarzenie kredytowe oznacza rozwiązanie umowy, wagi ryzyka ekspozycji z tego koszyka zostaną zagregowane, wyłączywszy n-1 ekspozycji, do maksymalnej wartości 1 250 % i pomnożone przez kwotę nominalną ochrony zapewnionej przez kredytowy instrument pochodny w celu uzyskania kwoty ekspozycji ważonej ryzykiem. N-1 ekspozycji, które należy wyłączyć z agregacji, określa się, przyjmując, że obejmują one takie ekspozycje, z których każdą cechuje niższa kwota ekspozycji ważonej ryzykiem niż kwota ekspozycji ważonej ryzykiem którejkolwiek z ekspozycji objętych agregacją.”;

5)

w art. 142 ust. 1 skreśla się pkt 8;

6)

art. 153 ust. 7 i 8 otrzymują brzmienie:

„7.   W przypadku nabytych wierzytelności korporacyjnych podlegające odliczeniu rabaty cenowe przy zakupie, zabezpieczenia lub gwarancje częściowe stanowiące ochronę pierwszej straty z tytułu niewykonania zobowiązania, straty spowodowanej rozmyciem udziałów lub z tytułu obu tych rodzajów strat, mogą być przez nabywcę wierzytelności lub przez beneficjenta zabezpieczenia lub gwarancji częściowej traktowane jak ochrona pierwszej straty zgodnie z rozdziałem 5 sekcja 3 podsekcje 2 i 3. Sprzedawca, który oferuje podlegający odliczeniu rabat cenowy przy zakupie, oraz dostawca zabezpieczenia lub gwarancji częściowych traktują je jako ekspozycję z tytułu pozycji pierwszej straty zgodnie z rozdziałem 5 sekcja 3 podsekcje 2 i 3.

8.   W przypadku gdy instytucja zapewnia ochronę kredytową obejmującą wiele ekspozycji i gdy według warunków tej ochrony n-te niewykonanie zobowiązania dotyczące ekspozycji uruchamia płatność, a to zdarzenie kredytowe oznacza rozwiązanie umowy, wagi ryzyka ekspozycji z tego koszyka zostaną zagregowane, wyłączywszy n-1 ekspozycji w przypadku gdy kwota oczekiwanych strat pomnożona przez 12,5 oraz kwota ekspozycji ważonych ryzykiem nie przekracza nominalnej kwoty ochrony z tytułu kredytowego instrumentu pochodnego pomnożonej przez 12,5. N-1 ekspozycji, które należy wyłączyć z agregacji, określa się, przyjmując, że obejmują one takie ekspozycje, z których każdą cechuje niższa kwota ekspozycji ważonej ryzykiem niż kwota ekspozycji ważonej ryzykiem którejkolwiek z ekspozycji objętych agregacją. Wagę ryzyka równą 1 250 % stosuje się do pozycji z koszyka, dla których instytucja nie potrafi określić wagi ryzyka według metody IRB.”;

7)

art. 154 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6.   W przypadku nabytych wierzytelności detalicznych podlegające odliczeniu rabaty cenowe przy zakupie, zabezpieczenia lub gwarancje częściowe stanowiące ochronę pierwszej straty z tytułu niewykonania zobowiązania, straty spowodowanej rozmyciem udziałów lub z tytułu obu tych rodzajów strat, mogą być przez nabywcę wierzytelności lub przez beneficjenta zabezpieczenia lub gwarancji częściowej traktowane jak ochrona pierwszej straty zgodnie z rozdziałem 5 sekcja 3 podsekcje 2 i 3. Sprzedawca, który oferuje podlegający odliczeniu rabat cenowy przy zakupie, oraz dostawca zabezpieczenia lub gwarancji częściowej traktują je jako ekspozycję z tytułu pozycji pierwszej straty zgodnie z rozdziałem 5 sekcja 3 podsekcje 2 i 3.”;

8)

art. 197 ust. 1 lit. h) otrzymuje brzmienie:

9)

w części trzeciej tytuł II rozdział 5 otrzymuje brzmienie:

„ROZDZIAŁ 5

Sekurytyzacja

Sekcja 1

Definicje I kryteria dla prostych, przejrzystych I standardowych sekurytyzacji

Artykuł 242

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

Artykuł 243

Kryteria sekurytyzacji STS kwalifikującej się do zróżnicowanego traktowania kapitału

1.   Pozycje w programie lub transakcji ABCP, które kwalifikują się jako pozycje sekurytyzacji STS, kwalifikują się do traktowania określonego w art. 260, 262 i 264 w przypadku, gdy spełnione są następujące wymogi:

W przypadku należności z tytułu dostaw i usług akapit pierwszy lit. b) nie ma zastosowania w przypadku, gdy ryzyko kredytowe tych należności jest w pełni zabezpieczone uznaną ochroną kredytową zgodnie z rozdziałem 4, pod warunkiem że w tym przypadku dostawcą ochrony jest instytucja, zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji. Do celów niniejszego akapitu jedynie część należności z tytułu dostaw i usług pozostałą po uwzględnieniu skutku wszelkich rabatów cenowych przy zakupie oraz nadzabezpieczenia stosuje się w celu określenia, czy są one w całości zabezpieczone i czy został osiągnięty limit koncentracji.

W przypadku sekurytyzowanych wartości rezydualnych związanych z leasingiem akapit pierwszy lit. b) nie ma zastosowania w przypadku, gdy wartości te nie są narażone na ryzyko refinansowania lub odsprzedaży w wyniku możliwego do wyegzekwowania na drodze prawnej zobowiązania do odkupienia lub refinansowania ekspozycji po ustalonej wcześniej kwocie przez stronę trzecią kwalifikowalną na mocy art. 201 ust. 1.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego lit. a), w przypadku gdy instytucja stosuje art. 248 ust. 3 lub otrzymała zezwolenie na stosowanie metody wewnętrznych oszacowań zgodnie z art. 265, waga ryzyka, jaką instytucja ta przypisałaby instrumentowi wsparcia płynności, który całkowicie pokrywa ABCP wyemitowane w ramach programu, jest równa lub niższa niż 100 %.

2.   Pozycje w ramach sekurytyzacji innej niż program ABCP lub transakcja ABCP, które kwalifikują się jako pozycje sekurytyzacji STS, kwalifikują się do traktowania określonego w art. 260, 262 i 264 w przypadku, gdy spełnione są następujące wymogi:

Sekcja 2

Uznanie przeniesienia istotnej części ryzyka

Artykuł 244

Sekurytyzacja tradycyjna

1.   Instytucja inicjująca sekurytyzację tradycyjną może wyłączyć ekspozycje bazowe ze swoich obliczeń kwot ekspozycji ważonych ryzykiem oraz, stosownie do sytuacji, kwot oczekiwanej straty, jeżeli spełniony jest którykolwiek z poniższych warunków:

2.   Istotną część ryzyka kredytowego uznaje się za przeniesioną w którymkolwiek z następujących przypadków:

W przypadku gdy możliwe zmniejszenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem, które instytucja inicjująca mogłaby uzyskać w wyniku sekurytyzacji zgodnie z lit. a) lub b), nie jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie, właściwe organy mogą w indywidualnych przypadkach podejmować decyzje o nieuznaniu, że istotna część ryzyka kredytowego została przeniesiona na osoby trzecie.

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom inicjującym na uznanie przeniesienia istotnej części ryzyka kredytowego w związku z sekurytyzacją, jeżeli instytucja inicjująca wykaże w każdym przypadku, że ograniczenie wymogów w zakresie funduszy własnych, które instytucja inicjująca osiąga poprzez sekurytyzację, jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie. Zezwolenia można udzielić wyłącznie w przypadku, gdy instytucja spełnia oba następujące warunki:

4.   Oprócz wymogów określonych w ust. 1, 2 i 3 muszą być również spełnione wszystkie następujące warunki:

5.   Właściwe organy informują EUNB o przypadkach, w których zadecydowały, że możliwe zmniejszenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem nie jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie zgodnie z ust. 2, oraz o przypadkach, w których postanowiły zastosować ust. 3.

6.   EUNB monitoruje zakres praktyk nadzorczych w odniesieniu do uznania przeniesienia istotnej części ryzyka w sekurytyzacji tradycyjnej zgodnie z niniejszym artykułem. EUNB dokonuje w szczególności przeglądu:

EUNB przedstawi Komisji swoje ustalenia w formie sprawozdania do dnia 2 stycznia 2021 r. Komisja, po uwzględnieniu sprawozdania EUNB, może przyjąć akt delegowany zgodnie z art. 462 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez doprecyzowanie elementów wymienionych w lit. a), b) i c) niniejszego ustępu.

Artykuł 245

Sekurytyzacja syntetyczna

1.   Instytucja inicjująca sekurytyzację syntetyczną może obliczać kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem oraz, w stosownych przypadkach, kwoty oczekiwanej straty, w odniesieniu do ekspozycji bazowych zgodnie z art. 251 i 252, w przypadku gdy spełniony jest którykolwiek z następujących warunków:

2.   Istotną część ryzyka kredytowego uznaje się za przeniesioną w którymkolwiek z następujących przypadków:

W przypadku gdy możliwe zmniejszenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem, które instytucja inicjująca mogłaby uzyskać w wyniku sekurytyzacji, nie jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie, właściwe organy mogą w indywidualnych przypadkach podejmować decyzje o nieuznaniu, że istotna część ryzyka kredytowego została przeniesiona na osoby trzecie.

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom inicjującym na uznanie przeniesienia istotnej części ryzyka kredytowego w związku z sekurytyzacją, jeżeli instytucja inicjująca wykaże w każdym przypadku, że ograniczenie wymogów w zakresie funduszy własnych, które instytucja inicjująca osiąga poprzez sekurytyzację, jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie. Zezwolenia można udzielić wyłącznie w przypadku, gdy instytucja spełnia oba następujące warunki:

4.   Oprócz wymogów określonych w ust. 1, 2 i 3 muszą być również spełnione wszystkie następujące warunki:

5.   Właściwe organy informują EUNB o przypadkach, w których zadecydowały, że możliwe zmniejszenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem nie jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie zgodnie z ust. 2, oraz o przypadkach, w których postanowiły zastosować ust. 3.

6.   EUNB monitoruje zakres praktyk nadzorczych w odniesieniu do uznania przeniesienia istotnej części ryzyka w sekurytyzacji syntetycznej zgodnie z niniejszym artykułem. EUNB dokonuje w szczególności przeglądu:

EUNB przedstawi Komisji swoje ustalenia w formie sprawozdania do dnia 2 stycznia 2021 r. Komisja, po uwzględnieniu sprawozdania EUNB, może przyjąć akt delegowany zgodnie z art. 462 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez doprecyzowanie elementów wymienionych w lit. a), b) i c) niniejszego ustępu.

Artykuł 246

Wymogi operacyjne w zakresie opcji przedterminowej spłaty należności

W przypadku gdy sekurytyzacja obejmuje ekspozycje odnawialne oraz opcje przedterminowej spłaty należności lub podobne opcje, uznaje się, że istotna część ryzyka kredytowego została przeniesiona przez instytucję inicjującą jedynie wtedy, gdy spełnione są wymogi określone w art. 244 i 245, a opcja przedterminowej spłaty należności, kiedy zostanie już uruchomiona:

Sekcja 3

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 247

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem

1.   W przypadku gdy instytucja inicjująca przeniosła istotną część ryzyka kredytowego związanego z ekspozycjami bazowymi danej sekurytyzacji zgodnie z sekcją 2, instytucja ta może:

2.   W przypadku gdy instytucja inicjująca podjęła decyzję o zastosowaniu ust. 1, oblicza ona kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem określone w niniejszym rozdziale dla pozycji, które może posiadać w ramach sekurytyzacji.

W przypadku gdy instytucja inicjująca nie przeniosła istotnej części ryzyka kredytowego lub gdy podjęła decyzję o niezastosowaniu ust. 1, nie jest ona zobowiązana do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem jakiejkolwiek pozycji, którą może posiadać w ramach sekurytyzacji, ale nadal uwzględnia ekspozycje bazowe w swoich obliczeniach kwot ekspozycji ważonych ryzykiem oraz, w stosownych przypadkach, kwoty oczekiwanych strat, jak gdyby nie były one objęte sekurytyzacją.

3.   W przypadku gdy ekspozycja dotyczy pozycji w różnych transzach sekurytyzacyjnych, ekspozycję w odniesieniu do każdej z transz uznaje się za odrębną pozycję sekurytyzacyjną. Uznaje się, że dostawcy ochrony kredytowej w odniesieniu do pozycji sekurytyzacyjnych posiadają pozycje w ramach sekurytyzacji. Pozycje sekurytyzacyjne obejmują ekspozycje z tytułu sekurytyzacji wynikające z kontraktów na stopę procentową lub pochodnych instrumentów walutowych, które instytucja zawarła w drodze transakcji.

4.   Kwotę ekspozycji ważonej ryzykiem włącza się do całkowitej wartości kwot ekspozycji ważonych ryzykiem danej instytucji do celów art. 92 ust. 3, chyba że pozycja sekurytyzacyjna jest odejmowana od pozycji kapitału podstawowego Tier I na podstawie art. 36 ust. 1 lit. k).

5.   Kwotę ekspozycji ważonej ryzykiem z tytułu pozycji sekurytyzacyjnej oblicza się, mnożąc wartość ekspozycji z tytułu pozycji, obliczoną zgodnie z art. 248, przez odpowiednią całkowitą wagę ryzyka.

6.   Całkowitą wagę ryzyka ustala się jako sumę wagi ryzyka określoną w niniejszym rozdziale oraz wszelkiej dodatkowej wagi ryzyka zgodnie z art. 270a.

Artykuł 248

Wartość ekspozycji

1.   Wartość ekspozycji z tytułu pozycji sekurytyzacyjnej oblicza się w następujący sposób:

EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia, co stanowi odpowiednio ostrożną metodę mierzenia kwoty niewykorzystanej części instrumentu, o której mowa w akapicie pierwszym lit. b).

EUNB przedłoży Komisji projekt tych regulacyjnych standardów technicznych do dnia 18 stycznia 2019 r.

Komisji przekazuje się uprawnienia do uzupełniania niniejszego rozporządzenia w drodze przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie trzecim niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

2.   W przypadku gdy instytucja posiada dwie lub większą liczbę pokrywających się pozycji sekurytyzacyjnych, włącza ona do obliczeń kwot ekspozycji ważonych ryzykiem tylko jedną z pozycji.

W przypadku gdy pozycje pokrywają się częściowo, instytucja może podzielić pozycję na dwie części i uznać pokrywanie się jedynie w odniesieniu do jednej części zgodnie z akapitem pierwszym. Ewentualnie instytucja może traktować pozycje tak, jakby się w pełni pokrywały, rozszerzając do celów obliczenia kapitału tę pozycję, która daje wyższe kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem.

Instytucja może również uznać pokrywanie się wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu szczególnego ryzyka dotyczące pozycji w portfelu handlowym z wymogami w zakresie funduszy własnych dotyczącymi pozycji sekurytyzacyjnych w portfelu bankowym, pod warunkiem że instytucja jest w stanie obliczyć i porównać wymogi w zakresie funduszy własnych dotyczące stosownych pozycji.

Do celów niniejszego ustępu dwie pozycje uznaje się za pokrywające się w przypadku, gdy kompensują się wzajemnie w taki sposób, że instytucja jest w stanie zapobiec stratom wynikającym z jednej pozycji poprzez wykonanie zobowiązań wymaganych na mocy drugiej pozycji.

3.   W przypadku gdy do pozycji w ABCP ma zastosowanie art. 270c lit. d), instytucja może stosować wagę ryzyka przypisaną instrumentowi wsparcia płynności w celu obliczenia kwoty ekspozycji ważonej ryzykiem dla ABCP, pod warunkiem że instrument wsparcia płynności obejmuje 100 % ABCP wyemitowanych w ramach programu ABCP oraz że instrument wsparcia płynności jest instrumentem o równym stopniu uprzywilejowania w stosunku do ABCP w taki sposób, że tworzą pokrywającą się pozycję. Instytucja powiadamia właściwe organy w przypadku, gdy zastosowała przepisy określone w niniejszym ustępie. Do celów ustalenia określonego w niniejszym ustępie zakresu wynoszącego 100 % instytucja może uwzględnić inne instrumenty wsparcia płynności w ramach programu ABCP, pod warunkiem że tworzą one z ABCP pokrywającą się pozycję.

Artykuł 249

Uznanie ograniczenia ryzyka kredytowego w odniesieniu do pozycji sekurytyzacyjnych

1.   Instytucja może uznać ochronę kredytową rzeczywistą lub nierzeczywistą w odniesieniu do danej pozycji sekurytyzacyjnej w przypadku, gdy spełnione są wymogi dotyczące ograniczania ryzyka kredytowego określone w niniejszym rozdziale oraz w rozdziale 4.

2.   Uznana ochrona kredytowa rzeczywista ogranicza się do zabezpieczenia finansowego, które kwalifikuje się do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z rozdziałem 2, jak określono w rozdziale 4, a warunkiem uznania ograniczenia ryzyka kredytowego jest spełnienie odpowiednich wymogów określonych w rozdziale 4.

Za uznaną ochronę kredytową nierzeczywistą oraz uznanych dostawców ochrony kredytowej nierzeczywistej uważa się jedynie ochronę, która kwalifikuje się zgodnie z rozdziałem 4, oraz dostawców, którzy kwalifikują się zgodnie z tymże rozdziałem, a warunkiem uznania ograniczenia ryzyka kredytowego jest spełnienie odpowiednich wymogów określonych w rozdziale 4.

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 uznanym dostawcom ochrony kredytowej nierzeczywistej wymienionym w art. 201 ust. 1 lit. a)–h) uznana ECAI nadaje ocenę kredytową, którą jest stopień jakości kredytowej 2 lub wyższy w momencie uznania ochrony kredytowej po raz pierwszy, a następnie stopień jakości kredytowej 3 lub wyższy. Wymogu określonego w niniejszym akapicie nie stosuje się wobec kwalifikujących się kontrahentów centralnych.

Instytucje, którym zezwolono na stosowanie metody IRB do ekspozycji bezpośredniej wobec dostawcy ochrony, mogą oceniać uznawalność zgodnie z akapitem pierwszym na podstawie równoważności między PD dotyczącym dostawcy ochrony a PD związanym ze stopniami jakości kredytowej, o których mowa w art. 136.

4.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 SSPE są uznanymi dostawcami ochrony w przypadku, gdy spełnione są wszystkie następujące warunki:

5.   Do celów ust. 4 kwota ochrony skorygowana o wszelkiego rodzaju niedopasowania walutowe i niedopasowania terminów zapadalności (Ga) zgodnie z rozdziałem 4 ogranicza się do wartości rynkowej wspomnianych aktywów skorygowanej o czynnik zmienności, a wagę ryzyka ekspozycji wobec dostawcy ochrony określoną według metody standardowej (g) ustala się jako średnią ważoną wagę ryzyka, która miałaby zastosowanie do tych aktywów jako zabezpieczenie finansowe według metody standardowej.

6.   W przypadku gdy pozycja sekurytyzacyjna korzysta z pełnej ochrony kredytowej lub częściowej ochrony kredytowej na zasadzie proporcjonalnej, zastosowanie mają następujące wymogi:

7.   We wszystkich przypadkach nieobjętych zakresem ust. 6 zastosowanie mają następujące wymogi:

8.   Instytucje stosujące metodę sekurytyzacji opartą na wewnętrznych ratingach (SEC-IRBA) lub standardową metodę sekurytyzacji (SEC-SA) zgodnie z podsekcją 3 określają punkt inicjujący (A) i punkt kończący (D) odrębnie dla każdej z pozycji uzyskanych zgodnie z ust. 7, tak jakby pozycje te zostały wyemitowane jako odrębne pozycje sekurytyzacyjne w momencie zainicjowania transakcji. Wartość, odpowiednio, KIRB lub KSA oblicza się, uwzględniając pierwotną pulę ekspozycji stanowiących podstawę sekurytyzacji.

9.   Instytucje stosujące metodę sekurytyzacji opartą na zewnętrznych ratingach (SEC-ERBA) zgodnie z podsekcją 3 w odniesieniu do pierwotnej pozycji sekurytyzacyjnej obliczają kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem dla pozycji uzyskanych zgodnie z ust. 7 w następujący sposób:

10.   Uzyskaną pozycję o niższym uprzywilejowaniu traktuje się jak nieuprzywilejowaną pozycję sekurytyzacyjną, nawet jeśli pierwotna pozycja sekurytyzacyjna przed ochroną kwalifikuje się jako uprzywilejowana.

Artykuł 250

Ukryte wsparcie

1.   Instytucja sponsorująca lub instytucja inicjująca, które w odniesieniu do sekurytyzacji zastosowały art. 247 ust. 1 i 2 przy obliczaniu kwot ekspozycji ważonych ryzykiem lub które zbyły instrumenty zawarte w ich portfelu handlowym, w związku z czym nie obowiązuje już ich wymóg posiadania funduszy własnych z tytułu ryzyk dotyczących tych instrumentów, nie udzielają, bezpośrednio ani pośrednio, wsparcia sekurytyzacji wykraczającego poza ich zobowiązania umowne, z myślą o ograniczeniu potencjalnych lub faktycznych strat inwestorów.

2.   Transakcji nie uznaje się za wsparcie do celów ust. 1 w przypadku, gdy transakcja została należycie uwzględniona w ocenie przeniesienia istotnej części ryzyka kredytowego, a obie strony zrealizowały transakcję, działając we własnym interesie jako wolne i niezależne podmioty (na warunkach rynkowych). Instytucja przeprowadza w tym celu pełną kontrolę kredytową transakcji oraz uwzględnia co najmniej wszystkie następujące elementy:

3.   Instytucja inicjująca oraz instytucja sponsorująca powiadamiają właściwy organ o każdej transakcji zawartej w związku z sekurytyzacją zgodnie z ust. 2.

4.   EUNB, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, wydaje wytyczne określające, co stanowi „warunki rynkowe” do celów niniejszego artykułu oraz w jakich okolicznościach struktura transakcji nie ma na celu udzielenia wsparcia.

5.   Jeżeli instytucja inicjująca lub instytucja sponsorująca nie spełniają warunków określonych w ust. 1 w odniesieniu do danej sekurytyzacji, uwzględniają one wszystkie ekspozycje bazowe tej sekurytyzacji w swoich obliczeniach kwot ekspozycji ważonych ryzykiem, tak jakby nie zostały one objęte sekurytyzacją, oraz ujawniają:

Artykuł 251

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem przez instytucje inicjujące dla ekspozycji objętych sekurytyzacją syntetyczną

1.   Do celów obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem dla ekspozycji bazowych instytucja inicjująca sekurytyzację syntetyczną stosuje, w stosownych przypadkach, metody obliczania określone w niniejszej sekcji, zamiast metod określonych w rozdziale 2. Dla instytucji obliczających kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem oraz, w stosownych przypadkach, kwoty oczekiwanej straty w odniesieniu do ekspozycji bazowych zgodnie z rozdziałem 3, kwota oczekiwanej straty w odniesieniu do takich ekspozycji jest równa zeru.

2.   Wymogi określone w ust. 1 niniejszego artykułu mają zastosowanie do całej puli ekspozycji zabezpieczających sekurytyzację. Z zastrzeżeniem art. 252, instytucja inicjująca oblicza kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do wszystkich transz sekurytyzacyjnych zgodnie z niniejszą sekcją, w tym do tych pozycji, w odniesieniu do których dana instytucja jest w stanie uznać ograniczenie ryzyka kredytowego zgodnie z art. 249. Wagę ryzyka, która ma być zastosowana wobec pozycji, które korzystają z ograniczenia ryzyka kredytowego, można zmienić zgodnie z rozdziałem 4.

Artykuł 252

Traktowanie przypadków niedopasowania terminów zapadalności w sekurytyzacjach syntetycznych

Do celów obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z art. 251 wszelkie niedopasowanie terminów zapadalności między ochroną kredytową, poprzez którą osiąga się przeniesienie ryzyka, a ekspozycjami bazowymi oblicza się w następujący sposób:

b)

przy obliczaniu kwot ekspozycji ważonych ryzykiem dla pozycji sekurytyzacyjnych, którym zgodnie z niniejszą sekcją przypisuje się wagę ryzyka równą 1 250 %, instytucja inicjująca nie uwzględnia żadnych przypadków niedopasowania terminów zapadalności. W odniesieniu do wszystkich pozostałych pozycji stosuje się traktowanie przypadków niedopasowania terminów zapadalności określone w rozdziale 4, według następującego wzoru: gdzie: RW* = kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem do celów art. 92 ust. 3 lit. a); RWAss = kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem dla ekspozycji bazowych, tak jakby ekspozycje te nie zostały poddane sekurytyzacji, obliczane proporcjonalnie; RWSP = kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem obliczane zgodnie z art. 251, tak jakby nie wystąpił przypadek niedopasowania terminów zapadalności; T = termin zapadalności ekspozycji bazowych, wyrażony w latach; t = termin rozliczenia ochrony kredytowej, wyrażony w latach; t* = 0,25

Artykuł 253

Zmniejszenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem

1.   W przypadku pozycji sekurytyzacyjnej, której zgodnie z niniejszą sekcją przypisano wagę ryzyka równą 1 250 %, instytucje mogą zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. k) odliczyć wartość ekspozycji takiej pozycji od kapitału podstawowego Tier I w ramach rozwiązania alternatywnego wobec włączenia danej pozycji do swoich obliczeń kwot ekspozycji ważonych ryzykiem. W tym celu przy obliczaniu wartości ekspozycji można uwzględnić uznaną ochronę kredytową rzeczywistą zgodnie z art. 249.

2.   W przypadku gdy instytucja korzysta z rozwiązania alternatywnego określonego w ust. 1, może ona odjąć kwotę odliczoną zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. k) od kwoty określonej w art. 268 jako maksymalny wymóg kapitałowy, który byłby obliczony dla ekspozycji bazowych, tak jakby nie zostały one poddane sekurytyzacji.

Podsekcja 2

Hierarchia metod i wspólne parametry

Artykuł 254

Hierarchia metod

1.   Instytucje stosują jedną z metod określonych w podsekcji 3 do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z następującą hierarchią:

2.   W odniesieniu do pozycji z ratingiem lub pozycji, wobec której można zastosować rating implikowany, instytucja stosuje metodę SEC-ERBA zamiast metody SEC-SA w każdym z następujących przypadków:

3.   W przypadkach nieobjętych zakresem ust. 2 oraz na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. b) instytucja może stosować metodę SEC-ERBA zamiast metody SEC-SA do wszystkich swoich pozycji sekurytyzacyjnych z ratingiem lub pozycji, wobec której można zastosować rating implikowany.

Do celów akapitu pierwszego instytucja zgłasza swoją decyzję właściwemu organowi nie później niż w dniu 17 listopada 2018 r..

Każda późniejsza decyzja o dalszej zmianie metody stosowanej do wszystkich swoich pozycji sekurytyzacyjnych z ratingiem musi być zgłaszana przez instytucję właściwemu organowi przed dniem 15 listopada następującym bezpośrednio po tej decyzji.

W przypadku braku sprzeciwu ze strony właściwego organu do dnia 15 grudnia następującego bezpośrednio po terminie, o którym mowa w akapitach drugim lub trzecim, stosownie do sytuacji, decyzja zgłoszona przez instytucję staje się skuteczna od dnia 1 stycznia następnego roku i jest ważna do momentu wejścia w życie kolejnej decyzji będącej przedmiotem zgłoszenia. Instytucja nie może stosować różnych metod w trakcie tego samego roku.

4.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zakazać instytucjom, indywidualnie w każdym przypadku, stosowania metody SEC-SA, w przypadku gdy kwota ekspozycji ważonej ryzykiem wynikająca z zastosowania tej metody jest niewspółmierna do ryzyk dla instytucji lub stabilności finansowej, w tym – choć nie tylko – ryzyka kredytowego nieodłącznie związanego z ekspozycjami stanowiącymi podstawę sekurytyzacji. W przypadku ekspozycji niekwalifikujących się jako pozycje w ramach sekurytyzacji STS przedmiotem szczególnej uwagi muszą być sekurytyzacje cechujące się wysokim stopniem skomplikowania i ryzyka.

5.   Bez uszczerbku dla ust. 1 niniejszego artykułu instytucja może stosować metodę wewnętrznych oszacowań do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do pozycji bez ratingu w programie ABCP lub transakcji ABCP zgodnie z art. 266, pod warunkiem że spełnione są warunki określone w art. 265. W przypadku gdy instytucja otrzymała zezwolenie na stosowanie metody wewnętrznych oszacowań zgodnie z art. 265 ust. 2, a konkretna pozycja w programie ABCP lub transakcji ABCP mieści się w zakresie stosowania objętym takim zezwoleniem, instytucja stosuje tę metodę do obliczenia kwoty ekspozycji ważonej ryzykiem tej pozycji.

6.   W odniesieniu do pozycji objętej resekurytyzacją instytucje stosują metodę SEC-SA zgodnie z art. 261, z modyfikacjami określonymi w art. 269.

7.   We wszystkich pozostałych przypadkach pozycjom sekurytyzacyjnym przypisuje się wagę ryzyka równą 1 250 %.

8.   Właściwe organy informują EUNB o wszelkich zgłoszeniach dokonanych na mocy ust. 3 niniejszego artykułu. EUNB monitoruje wpływ niniejszego artykułu na wymogi kapitałowe oraz zakres praktyk nadzorczych w związku z ust. 4 niniejszego artykułu i co roku składa Komisji sprawozdanie ze swoich ustaleń oraz wydaje wytyczne zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 255

Określenie KIRB oraz KSA

1.   W przypadku gdy instytucja stosuje metodę SEC-IRBA zgodnie z podsekcją 3, oblicza ona KIRB zgodnie z ust. 2–5.

2.   Instytucje określają KIRB, mnożąc kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem, które zostałyby obliczone zgodnie z rozdziałem 3 w odniesieniu do ekspozycji bazowych, jak gdyby nie zostały one objęte sekurytyzacją, przez 8 %, a następnie dzieląc wynik przez wartość ekspozycji bazowych. KIRB wyraża się w postaci ułamka dziesiętnego o wartości od zera do jednego.

3.   Do celów obliczania KIRB, kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem, które zostałyby obliczone zgodnie z rozdziałem 3 w odniesieniu do ekspozycji bazowych, obejmują:

4.   Instytucje mogą obliczać KIRB w odniesieniu do ekspozycji bazowych danej sekurytyzacji zgodnie z przepisami określonymi w rozdziale 3 w odniesieniu do obliczania wymogów kapitałowych dla nabytych wierzytelności. W tym celu ekspozycje detaliczne traktuje się jako nabyte wierzytelności detaliczne, a ekspozycje niedetaliczne jako nabyte wierzytelności korporacyjne.

5.   Instytucje obliczają KIRB odrębnie dla ryzyka rozmycia w odniesieniu do ekspozycji bazowych danej sekurytyzacji w przypadku, gdy ryzyko rozmycia dla takich ekspozycji jest istotne.

W przypadku gdy straty z tytułu ryzyka rozmycia i ryzyka kredytowego są traktowane w ramach sekurytyzacji w sposób zbiorczy, instytucje łączą odpowiednie KIRB dotyczące ryzyka rozmycia i ryzyka kredytowego w jedno KIRB do celów podsekcji 3. Istnienie jednego funduszu rezerwowego lub nadzabezpieczenia mogącego pokryć straty z tytułu ryzyka kredytowego albo ryzyka rozmycia można uznać za wskazanie, że te ryzyka są traktowane w sposób zbiorczy.

W przypadku gdy ryzyko rozmycia i ryzyko kredytowe nie są traktowane w ramach sekurytyzacji w sposób zbiorczy, instytucje modyfikują traktowanie określone w akapicie drugim w celu połączenia w ostrożny sposób odpowiednich KIRB dotyczących ryzyka rozmycia i ryzyka kredytowego.

6.   W przypadku gdy instytucja stosuje metodę SEC-SA zgodnie z podsekcją 3, oblicza ona KSA, mnożąc kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem, które zostałyby obliczone zgodnie z rozdziałem 2 w odniesieniu do ekspozycji bazowych, jak gdyby nie zostały one objęte sekurytyzacją, przez 8 %, a następnie dzieląc wynik przez wartość ekspozycji bazowych. KSA wyraża się w postaci ułamka dziesiętnego o wartości od zera do jednego.

Do celów niniejszego ustępu instytucje obliczają wartość ekspozycji z tytułu ekspozycji bazowych bez kompensowania korekt z tytułu jakiegokolwiek szczególnego ryzyka kredytowego i dodatkowych korekt wartości zgodnie z art. 34 i 110 ani innych redukcji funduszy własnych.

7.   Do celów ust. 1–6, w przypadku gdy struktura sekurytyzacji obejmuje użycie SSPE, wszystkie ekspozycje SSPE związane z sekurytyzacją traktuje się jako ekspozycje bazowe. Bez uszczerbku dla powyższego, instytucja może wyłączyć ekspozycje SSPE z puli ekspozycji bazowych do celów obliczania KIRB lub KSA, jeżeli ryzyko z tytułu ekspozycji SSPE jest nieistotne lub jeżeli nie wpływa ono na pozycję sekurytyzacyjną instytucji.

W przypadku sekurytyzacji syntetycznych rzeczywistych wszelkie istotne dochody z tytułu emisji obligacji powiązanych z ryzykiem kredytowym lub innych obligacji finansowanych przez SSPE, które służą jako zabezpieczenie spłaty pozycji sekurytyzacyjnych, uwzględnia się w obliczeniach KIRB lub KSA, jeżeli ryzyko kredytowe zabezpieczenia podlega rozłożeniu strat na transze.

8.   Do celów ust. 5 akapit trzeci niniejszego artykułu EUNB wydaje zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 wytyczne dotyczące odpowiednich metod łączenia KIRB odnoszących się do ryzyka rozmycia i ryzyka kredytowego, w przypadku gdy ryzyka te nie są traktowane w sposób zbiorczy w ramach sekurytyzacji.

9.   EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu dalszego określenia warunków umożliwienia instytucjom obliczania KIRB dla pul ekspozycji bazowych zgodnie z ust. 4, w szczególności w odniesieniu do:

EUNB przedłoży Komisji projekty tych regulacyjnych standardów technicznych przed dniem 18 stycznia 2019 r.

Komisji przekazuje się uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 256

Określenie punktu inicjującego (A) i punktu kończącego (D)

1.   Do celów podsekcji 3 instytucje ustalają punkt inicjujący (A) na poziomie progu, począwszy od którego straty w obrębie puli ekspozycji bazowych zaczęłyby być przydzielane do odpowiedniej pozycji sekurytyzacyjnej.

Punkt inicjujący (A) wyraża się w postaci liczby dziesiętnej o wartości od zera do jednego i jest on równy większej z dwóch wartości – zeru lub stosunkowi salda należności puli ekspozycji bazowych w danej sekurytyzacji pomniejszonego o saldo należności wszystkich transz charakteryzujących się wyższym lub równym stopniem uprzywilejowania wobec transzy zawierającej odpowiednią pozycję sekurytyzacyjną, w tym samą ekspozycję, do salda należności wszystkich ekspozycji bazowych w danej sekurytyzacji.

2.   Do celów podsekcji 3 instytucje ustalają punkt kończący (D) na poziomie progu, począwszy od którego straty w obrębie puli ekspozycji bazowych spowodowałyby całkowitą stratę kwoty głównej w przypadku transzy zawierającej odpowiednią pozycję sekurytyzacyjną.

Punkt kończący (D) wyraża się w postaci liczby dziesiętnej o wartości od zera do jednego i jest on równy większej z dwóch wartości – zeru lub stosunkowi salda należności puli ekspozycji bazowych w danej sekurytyzacji pomniejszonego o saldo należności wszystkich transz charakteryzujących się wyższym stopniem uprzywilejowania wobec transzy zawierającej odpowiednią pozycję sekurytyzacyjną do salda należności wszystkich ekspozycji bazowych w danej sekurytyzacji.

3.   Do celów ust. 1 i 2 instytucje traktują nadzabezpieczenie i rachunki rezerw rzeczywistych jako transze, a aktywa obejmujące takie rachunki rezerw jako ekspozycje bazowe.

4.   Do celów ust. 1 i 2 instytucje nie uwzględniają rachunków rezerw nierzeczywistych ani aktywów, które nie dostarczają wsparcia jakości kredytowej, takich jak aktywa dostarczające jedynie wsparcie płynności, swapów walutowych lub swapów stóp procentowych oraz rachunków zabezpieczenia gotówkowego związanych z tymi pozycjami sekurytyzacyjnymi. W odniesieniu do rachunków rezerw rzeczywistych i aktywów dostarczających wsparcia jakości kredytowej instytucja traktuje jako pozycje sekurytyzacyjne jedynie te części tych rachunków lub aktywów, które pokrywają straty.

5.   W przypadku gdy jedna lub większa liczba pozycji tej samej transakcji mają różne terminy zapadalności, ale w przypadku których rozłożenie strat odbywa się w sposób proporcjonalny, obliczenie punktów inicjujących (A) i punktów kończących (D) opiera się na zagregowanym saldzie należności tych pozycji, a będące wynikiem obliczenia punkty inicjujące (A) i punkty kończące (D) muszą być takie same.

Artykuł 257

Określenie terminu zapadalności transzy (MT)

1.   Do celów podsekcji 3 oraz z zastrzeżeniem ust. 2 instytucje mogą mierzyć termin zapadalności transzy (MT) jako:

a)	średni ważony termin zapadalności płatności umownych należnych w ramach transzy zgodnie z następującym wzorem: gdzie CFt oznacza wszystkie płatności umowne (kwotę główną, odsetki i opłaty) do zapłacenia przez kredytobiorcę w okresie t; albo

b)	ostateczny prawny termin zapadalności transzy zgodnie z następującym wzorem: gdzie ML jest ostatecznym prawnym terminem zapadalności transzy.

2.   Do celów ust. 1 określenie terminu zapadalności transzy (MT) podlega we wszystkich przypadkach dolnej granicy wynoszącej jeden rok i górnej granicy wynoszącej pięć lat.

3.   W przypadku gdy instytucja może zostać narażona na potencjalne straty z tytułu ekspozycji bazowych na mocy umowy, instytucja określa termin zapadalności pozycji sekurytyzacyjnej, uwzględniając termin rozliczenia umowy oraz najdłuższy termin zapadalności takich ekspozycji bazowych. W odniesieniu do ekspozycji odnawialnych stosuje się najdłuższy możliwy na mocy umowy rezydualny termin zapadalności ekspozycji, który mógłby zostać dodany w okresie odnawialności.

4.   EUNB monitoruje zakres praktyk w tym obszarze, ze szczególnym uwzględnieniem stosowania ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, oraz – do dnia 31 grudnia 2019 r. – wydaje wytyczne zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Podsekcja 3

Metody obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem

Artykuł 258

Warunki stosowania metody wewnętrznych ratingów (SEC-IRBA)

1.   Instytucje stosują metodę SEC-IRBA do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do danej pozycji sekurytyzacyjnej w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

2.   Właściwe organy mogą w poszczególnych przypadkach uniemożliwić stosowanie metody SEC-IRBA, jeżeli odnośne sekurytyzacje cechuje wysoki stopień skomplikowania lub ryzyka. W tym celu można uznać poniższe za cechujące się wysokim stopniem skomplikowania lub ryzyka:

Artykuł 259

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem według metody SEC-IRBA

1.   Według metody SEC-IRBA kwotę ekspozycji ważonych ryzykiem dla danej pozycji sekurytyzacyjnej oblicza się, mnożąc wartość ekspozycji z tytułu pozycji obliczoną zgodnie z art. 248 przez mającą zastosowanie wagę ryzyka ustaloną w następujący sposób, we wszystkich przypadkach z zastrzeżeniem dolnego limitu wynoszącego 15 %:

gdzie:

gdzie:

gdzie:

gdzie:

Parametry A, B, C, D i E określa się zgodnie z następującą tabelą przeglądową:

2.   Jeżeli bazowa pula IRB zawiera zarówno ekspozycje detaliczne, jak i niedetaliczne, pulę dzieli się na jedną podpulę detaliczną oraz jedną podpulę niedetaliczną i dla każdej podpuli oszacowuje się odrębny parametr p (oraz odpowiadające im parametry wejściowe N, KIRB i LGD). Następnie oblicza się średni ważony parametr p dla transakcji na podstawie parametrów p dla każdej podpuli i nominalnej wielkości ekspozycji w każdej podpuli.

3.   W przypadku gdy instytucja stosuje metodę SEC-IRBA do puli mieszanej, parametr p oblicza się w oparciu jedynie o te ekspozycje bazowe, do których stosuje się metodę IRB. Ekspozycji bazowych, do których stosuje się metodę standardową, do tych celów nie uwzględnia się.

4.   Efektywną liczbę ekspozycji (N) oblicza się według następującego wzoru:

gdzie EADi stanowi wartość ekspozycji, związaną z i-tą ekspozycją w puli.

Wielokrotne ekspozycje wobec tego samego dłużnika konsoliduje się i traktuje jako jedną ekspozycję.

5.   Średnią LGD ważoną ekspozycją oblicza się według następującego wzoru:

gdzie LGDi stanowi średnią LGD związaną z wszystkimi ekspozycjami wobec i-tego dłużnika.

W przypadku gdy ryzyko kredytowe i ryzyko rozmycia z tytułu nabytych wierzytelności są zarządzane w ramach sekurytyzacji w sposób zbiorczy, wkład LGD traktuje się jako średnią ważoną wartość LGD dla ryzyka kredytowego i wartość LGD równą 100 % dla ryzyka rozmycia. Wagami są wyznaczone niezależnie wymogi kapitałowe w ramach metody IRB, odpowiednio, z tytułu ryzyka kredytowego i ryzyka rozmycia. W tym celu istnienie jednego funduszu rezerwowego lub nadzabezpieczenia mogącego pokryć straty z tytułu ryzyka kredytowego albo ryzyka rozmycia można uznać za wskazanie, że ryzyka te są zarządzane w sposób zbiorczy.

6.   W przypadku gdy udział największej ekspozycji bazowej w puli (C1) wynosi nie więcej niż 3 %, instytucje mogą stosować poniższą uproszczoną metodę do obliczania N i średnich LGD ważonych ekspozycją:

LGD = 0,50

gdzie:

Jeżeli dostępne jest jedynie C1 i wielkość ta jest nie większa niż 0,03, wówczas instytucja może ustalić, że LGD wynosi 0,50, a N jest równe 1/C1.

7.   W przypadku gdy pozycja jest zabezpieczona pulą mieszaną, a instytucja jest w stanie obliczyć KIRB dla co najmniej 95 % kwot ekspozycji bazowych zgodnie z art. 258 ust. 1 lit. a), instytucja oblicza narzut kapitałowy dla puli ekspozycji bazowych jako:

gdzie:

d jest odsetkiem kwoty ekspozycji z tytułu ekspozycji bazowych, dla których instytucja może obliczyć KIRB, w odniesieniu do kwoty ekspozycji z tytułu wszystkich ekspozycji bazowych.

8.   W przypadku gdy instytucja posiada pozycję sekurytyzacyjną w postaci instrumentu pochodnego w celu zabezpieczenia przed ryzykami rynkowymi, w tym ryzykiem stopy procentowej lub ryzykiem walutowym, instytucja może przypisać temu instrumentowi pochodnemu implikowaną wagę ryzyka równoważną wadze ryzyka pozycji odniesienia obliczonej zgodnie z niniejszym artykułem.

Do celów akapitu pierwszego pozycją odniesienia jest pozycja o stopniu uprzywilejowania pod każdym względem równym w stosunku do instrumentu pochodnego lub, w przypadku braku takiej pozycji o równym stopniu uprzywilejowania, pozycja bezpośrednio podporządkowana względem instrumentu pochodnego.

Artykuł 260

Traktowanie sekurytyzacji STS według metody SEC-IRBA

Według metody SEC-IRBA wagę ryzyka pozycji w ramach sekurytyzacji STS oblicza się zgodnie z art. 259, z zastrzeżeniem następujących modyfikacji:

dolny limit wagi ryzyka dla uprzywilejowanych pozycji sekurytyzacyjnych = 10 %

Artykuł 261

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem według metody standardowej (SEC-SA)

1.   Według metody SEC-SA kwotę ekspozycji ważonych ryzykiem dla danej pozycji objętej sekurytyzacją oblicza się, mnożąc wartość ekspozycji z tytułu pozycji obliczoną zgodnie z art. 248 przez mającą zastosowanie wagę ryzyka ustaloną w następujący sposób, we wszystkich przypadkach z zastrzeżeniem dolnego limitu wynoszącego 15 %:

gdzie:

gdzie:

2.   Do celów ust. 1 KA oblicza się według następującego wzoru:

gdzie:

KSA jest narzutem kapitałowym z tytułu puli bazowej zgodnie z definicją w art. 255;

W = stosunek:

Do tych celów ekspozycja, której dotyczy niewykonanie zobowiązania, oznacza ekspozycję bazową, która: (i) jest przeterminowana o 90 dni lub więcej; (ii) jest przedmiotem postępowania upadłościowego lub związanego z niewypłacalnością; (iii) jest przedmiotem egzekucji lub podobnego postępowania; albo (iv) której dotyczy niewykonanie zobowiązania zgodnie z dokumentacją dotyczącą sekurytyzacji.

W przypadku gdy instytucja nie zna stanu zaległości kredytowych w odniesieniu do 5 % lub mniejszego odsetka ekspozycji bazowych w puli, może stosować metodę SEC-SA, z zastrzeżeniem dokonania następującej korekty przy obliczaniu KA:

W przypadku gdy instytucja nie zna stanu zaległości kredytowych w odniesieniu do więcej niż 5 % ekspozycji bazowych w puli, pozycji objętej sekurytyzacją przypisuje się wagę ryzyka równą 1 250 %.

3.   W przypadku gdy instytucja posiada pozycję sekurytyzacyjną w postaci instrumentu pochodnego w celu zabezpieczenia przed ryzykami rynkowymi, w tym ryzykiem stopy procentowej lub ryzykiem walutowym, instytucja może przypisać temu instrumentowi pochodnemu implikowaną wagę ryzyka równoważną wadze ryzyka pozycji odniesienia obliczonej zgodnie z niniejszym artykułem.

Do celów niniejszego ustępu pozycją odniesienia jest pozycja o stopniu uprzywilejowania pod każdym względem równym w stosunku do instrumentu pochodnego lub, w przypadku braku takiej pozycji o równym stopniu uprzywilejowania, pozycja bezpośrednio podporządkowana względem tego instrumentu pochodnego.

Artykuł 262

Traktowanie sekurytyzacji STS według metody SEC-SA

Według metody SEC-SA wagę ryzyka pozycji w ramach sekurytyzacji STS oblicza się zgodnie z art. 261, z zastrzeżeniem następujących modyfikacji:

Artykuł 263

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem według metody zewnętrznych ratingów (SEC-ERBA)

1.   Według metody SEC-ERBA kwotę ekspozycji ważonych ryzykiem dla danej pozycji sekurytyzacyjnej oblicza się, mnożąc wartość ekspozycji z tytułu pozycji obliczoną zgodnie z art. 248 przez mającą zastosowanie wagę ryzyka zgodnie z niniejszym artykułem.

2.   W odniesieniu do ekspozycji z krótkoterminowymi ocenami kredytowymi lub gdy zgodnie z ust. 7 można nadać rating implikowany oparty na krótkoterminowej ocenie kredytowej, stosuje się następujące wagi ryzyka:

Tabela 1

3.   W odniesieniu do ekspozycji z długoterminowymi ocenami kredytowymi lub gdy zgodnie z ust. 7 niniejszego artykułu można nadać rating implikowany oparty na długoterminowej ocenie kredytowej, stosuje się wagi ryzyka określone w tabeli 2, skorygowane stosownie do przypadku o termin zapadalności transzy (MT) zgodnie z art. 257 oraz ust. 4 niniejszego artykułu, a także o grubość transzy w przypadku transz nieuprzywilejowanych zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu:

Tabela 2

4.   W celu określenia wagi ryzyka dla transz z terminem zapadalności wynoszącym od jednego roku do pięciu lat instytucje stosują interpolację liniową wag ryzyka mających, odpowiednio, zastosowanie do jednorocznych i pięcioletnich terminów zapadalności zgodnie z tabelą 2.

5.   W celu uwzględnienia grubości transzy instytucje obliczają wagę ryzyka dla transz nieuprzywilejowanych w następujący sposób:

gdzie:

T = grubość transzy mierzona jako D – A

gdzie:

6.   Wagi ryzyka dla transz nieuprzywilejowanych wynikające z zastosowania ust. 3, 4 i 5 podlegają dolnemu limitowi wynoszącemu 15 %. Uzyskane wagi ryzyka nie mogą ponadto być niższe niż waga ryzyka odpowiadająca hipotetycznej transzy uprzywilejowanej w ramach tej samej sekurytyzacji, posiadającej taką samą ocenę kredytową i termin zapadalności.

7.   Do celów stosowania ratingów implikowanych instytucje przypisują danej pozycji bez ratingu rating implikowany równoważny ocenie kredytowej pozycji odniesienia z ratingiem, która spełnia wszystkie następujące warunki:

8.   W przypadku gdy instytucja posiada pozycję sekurytyzacyjną w postaci instrumentu pochodnego w celu zabezpieczenia przed ryzykami rynkowymi, w tym ryzykiem stopy procentowej lub ryzykiem walutowym, instytucja może przypisać temu instrumentowi pochodnemu implikowaną wagę ryzyka równoważną wadze ryzyka pozycji odniesienia obliczonej zgodnie z niniejszym artykułem.

Do celów akapitu pierwszego pozycją odniesienia jest pozycja o stopniu uprzywilejowania pod każdym względem równym w stosunku do instrumentu pochodnego lub, w przypadku braku takiej pozycji o równym stopniu uprzywilejowania, pozycja bezpośrednio podporządkowana względem instrumentu pochodnego.

Artykuł 264

Traktowanie sekurytyzacji STS według metody SEC-ERBA

1.   Według metody SEC-ERBA wagę ryzyka pozycji w ramach sekurytyzacji STS oblicza się zgodnie z art. 263, z zastrzeżeniem modyfikacji określonych w niniejszym artykule.

2.   W odniesieniu do ekspozycji z krótkoterminowymi ocenami kredytowymi lub gdy zgodnie z art. 263 ust. 7 można nadać rating implikowany oparty na krótkoterminowej ocenie kredytowej, stosuje się następujące wagi ryzyka:

Tabela 3

3.   W odniesieniu do ekspozycji z długoterminowymi ocenami kredytowymi lub gdy zgodnie z art. 263 ust. 7 można nadać rating implikowany oparty na długoterminowej ocenie kredytowej, wagi ryzyka określa się zgodnie z tabelą 4 oraz koryguje się je o termin zapadalności transzy (MT) zgodnie z art. 257 i art. 263 ust. 4 oraz o grubość transzy w przypadku transz nieuprzywilejowanych zgodnie z art. 263 ust. 5:

Tabela 4

Artykuł 265

Zakres i wymogi operacyjne dotyczące metody wewnętrznych oszacowań

1.   Instytucje mogą obliczać kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem dla pozycji bez ratingu w programach ABCP lub transakcjach ABCP według metody wewnętrznych oszacowań zgodnie z art. 266 w przypadku, gdy spełnione są warunki określone w ust. 2 niniejszego artykułu.

Jeżeli instytucja otrzymała zezwolenie na stosowanie metody wewnętrznych oszacowań zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, a konkretna pozycja w programie ABCP lub transakcji ABCP mieści się w zakresie stosowania objętym takim zezwoleniem, instytucja stosuje tę metodę do obliczenia kwoty ekspozycji ważonej ryzykiem tej pozycji.

2.   Właściwe organy udzielają instytucjom zezwolenia na stosowanie metody wewnętrznych oszacowań w ramach jasno określonego zakresu zastosowania, w przypadku gdy spełnione są wszystkie następujące warunki:

3.   W przypadku gdy działy lub osoby realizujące w danej instytucji zadania w zakresie audytu wewnętrznego, kontroli kredytowej lub zarządzania ryzykiem przeprowadzają przegląd przewidziany w ust. 2 lit. g), te działy lub osoby muszą być niezależne od działów lub osób, które wewnątrz instytucji zajmują się kontaktami biznesowymi i obsługą klientów w ramach programu ABCP.

4.   Instytucje, które otrzymały zezwolenie na stosowanie metody wewnętrznych oszacowań, nie mogą powrócić do stosowania innych metod w odniesieniu do pozycji, które objęte są zakresem stosowania metody wewnętrznych oszacowań, chyba że spełnione są obydwa następujące warunki:

Artykuł 266

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem według metody wewnętrznych oszacowań

1.   Według metody wewnętrznych oszacowań instytucja, na podstawie swojego wewnętrznego oszacowania, przypisuje pozycję bez ratingu w ramach programu ABCP lub transakcji ABCP do jednej z klas ratingowych określonych w art. 265 ust. 2 lit. e). Pozycji przypisuje się rating wynikowy, który jest taki sam jak oceny kredytowe odpowiadające tej klasie ratingowej, jak określono w art. 265 ust. 2 lit. e).

2.   Rating wynikowy uzyskany zgodnie z ust. 1 jest co najmniej na poziomie klasy inwestycyjnej lub wyższym w chwili przypisania go po raz pierwszy i uważa się go za uznaną ocenę kredytową wydaną przez ECAI do celów obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z art. 263 lub 264, stosownie do przypadku.

Podsekcja 4

Górne limity dotyczące pozycji sekurytyzacyjnych

Artykuł 267

Maksymalna waga ryzyka dla uprzywilejowanych pozycji sekurytyzacyjnych: metoda pełnego przeglądu

1.   Instytucja, która zawsze zna skład ekspozycji bazowych, może przypisać uprzywilejowanej pozycji sekurytyzacyjnej maksymalną wagę ryzyka równą średniej wadze ryzyka ważonej ekspozycją, która miałaby zastosowanie do ekspozycji bazowych, tak jakby nie zostały one objęte sekurytyzacją.

2.   W przypadku pul ekspozycji bazowych, jeżeli instytucja stosuje wyłącznie metodę standardową lub metodę IRB, maksymalna waga ryzyka uprzywilejowanej pozycji sekurytyzacyjnej jest równa średniej wadze ryzyka ważonej ekspozycją, która miałaby zastosowanie do ekspozycji bazowych zgodnie z, odpowiednio, rozdziałem 2 lub 3, tak jakby nie zostały one objęte sekurytyzacją.

W przypadku pul mieszanych maksymalną wagę ryzyka oblicza się w następujący sposób:

3.   Do celów niniejszego artykułu waga ryzyka, która miałaby zastosowanie według metody IRB zgodnie z rozdziałem 3, obejmuje stosunek:

4.   W przypadku gdy w wyniku obliczenia maksymalnej wagi ryzyka zgodnie z ust. 1 uzyskuje się wagę ryzyka niższą niż dolne limity wagi ryzyka określone w art. 259–264, stosownie do przypadku, stosuje się tę pierwszą wartość.

Artykuł 268

Maksymalne wymogi kapitałowe

1.   Instytucja inicjująca, instytucja sponsorująca lub inna instytucja stosujące metodę SEC-IRBA, bądź instytucja inicjująca lub instytucja sponsorująca stosujące metodę SEC-SA lub SEC-ERBA mogą stosować w odniesieniu do posiadanej przez siebie pozycji sekurytyzacyjnej maksymalne wymogi kapitałowe równe wymogom kapitałowym, które zostałyby obliczone zgodnie z rozdziałem 2 lub 3 w odniesieniu do ekspozycji bazowych, tak jakby nie zostały one objęte sekurytyzacją. Do celów niniejszego artykułu wymóg kapitałowy według metody IRB obejmuje kwotę oczekiwanych strat związanych z tymi ekspozycjami obliczoną zgodnie z rozdziałem 3 oraz kwotę nieoczekiwanych strat.

2.   W przypadku pul mieszanych maksymalny wymóg kapitałowy określa się obliczając zgodnie z ust. 1 średnią wymogów kapitałowych ważoną ekspozycją dla części ekspozycji bazowych objętych metodą IRB i metodą standardową.

3.   Maksymalnym wymogiem kapitałowym jest wynik mnożenia kwoty obliczonej zgodnie z ust. 1 lub 2 przez największą część udziału, jaki instytucja posiada w odnośnych transzach (V), wyrażoną jako wielkość procentowa i obliczoną w następujący sposób:

4.   Przy obliczaniu maksymalnego wymogu kapitałowego dla pozycji sekurytyzacyjnej zgodnie z niniejszym artykułem całą kwotę wszelkich zysków ze sprzedaży i wspierających jakość kredytową wydzielonych należności odsetkowych wynikających z transakcji sekurytyzacyjnej odlicza się od pozycji kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. k).

Podsekcja 5

Przepisy różne

Artykuł 269

Resekurytyzacje

1.   W odniesieniu do pozycji objętej resekurytyzacją instytucje stosują metodę SEC-SA zgodnie z art. 261, z następującymi zmianami:

2.   KSA dla sekurytyzacyjnych ekspozycji bazowych oblicza się zgodnie z podsekcją 2.

3.   Maksymalnych wymogów kapitałowych określonych w podsekcji 4 nie stosuje się do pozycji resekurytyzacyjnych.

4.   W przypadku gdy pula ekspozycji bazowych składa się z transz sekurytyzacji w połączeniu z innymi rodzajami aktywów, parametr KA określa się jako nominalną średnią ważoną ekspozycję KA obliczoną indywidualnie dla każdego podzestawu ekspozycji.

Artykuł 270

Pozycje uprzywilejowane w sekurytyzacjach w sektorze MŚP

Instytucja inicjująca może obliczać kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do danej pozycji sekurytyzacyjnej zgodnie z art. 260, 262 lub 264, stosownie do przypadku, jeżeli spełnione są następujące warunki:

Artykuł 270a

Dodatkowa waga ryzyka

1.   W przypadku niespełnienia przez instytucję, w wyniku jej zaniedbania lub zaniechania, wymogów określonych w rozdziale 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402 w jakimkolwiek istotnym względzie, właściwe organy nakładają proporcjonalną dodatkową wagę ryzyka w wysokości co najmniej 250 % wagi ryzyka - maksymalnie do wysokości 1 250 % - którą stosuje się do odpowiednich pozycji sekurytyzacyjnych w sposób określony, odpowiednio, w art. 247 ust. 6 lub art. 337 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Dodatkowa waga ryzyka wzrasta stopniowo wraz z każdym kolejnym naruszeniem przepisów dotyczących należytej staranności i zarządzania ryzykiem. Właściwe organy uwzględniają wyłączenia dotyczące niektórych sekurytyzacji przewidziane w art. 6 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/2402, zmniejszając wagę ryzyka, którą w przeciwnym przypadku nałożyłyby zgodnie z niniejszym artykułem w odniesieniu do sekurytyzacji, do której ma zastosowanie art. 6 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/2402.

2.   EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu ułatwienia osiągnięcia zbieżności praktyk nadzorczych w odniesieniu do wykonania ust. 1, w tym środków, które należy stosować w przypadku naruszenia obowiązków dotyczących należytej staranności i zarządzania ryzykiem. EUNB przedstawi Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 1 stycznia 2014 r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Sekcja 4

Zewnętrzne oceny kredytowe

Artykuł 270b

Stosowanie ocen kredytowych ECAI

Instytucje mogą korzystać z ocen kredytowych w celu określenia wagi ryzyka danej pozycji sekurytyzacyjnej zgodnie z niniejszym rozdziałem jedynie wtedy, gdy ocena kredytowa została wydana lub zatwierdzona przez ECAI zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009.

Artykuł 270c

Wymogi, jakie mają spełniać oceny kredytowe ECAI

Do celów obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z sekcją 3 instytucje stosują ocenę kredytową ECAI wyłącznie w przypadku, gdy spełnione są wszystkie następujące warunki:

Artykuł 270d

Stosowanie ocen kredytowych

1.   Instytucja może zadecydować, czy wyznaczyć jedną lub większą liczbę ECAI, których oceny kredytowe stosuje się przy obliczaniu jej kwot ekspozycji ważonych ryzykiem na mocy niniejszego rozdziału („wyznaczona ECAI”).

2.   Instytucja stosuje oceny kredytowe swoich pozycji sekurytyzacyjnych w sposób konsekwentny, a nie wybiórczy, i w tym celu musi spełniać następujące wymogi:

3.   W przypadku gdy ekspozycje stanowiące podstawę sekurytyzacji korzystają z pełnej lub częściowej uznanej ochrony kredytowej zgodnie z rozdziałem 4, a skutki takiej ochrony znajdują odzwierciedlenie w ocenie kredytowej pozycji sekurytyzacyjnej wydanej przez wyznaczoną ECAI, instytucja stosuje wagę ryzyka związaną z tą oceną kredytową. W przypadku gdy ochrona kredytowa, o której mowa w niniejszym ustępie, nie jest uznana na mocy rozdziału 4, nie uznaje się oceny kredytowej, a pozycję sekurytyzacyjną traktuje się jako pozycję bez ratingu.

4.   W przypadku gdy pozycja sekurytyzacyjna korzysta z uznanej ochrony kredytowej zgodnie z rozdziałem 4, a skutki takiej ochrony znajdują odzwierciedlenie w ocenie kredytowej tej pozycji wydanej przez wyznaczoną ECAI, instytucja traktuje pozycję sekurytyzacyjną, tak jakby była pozycją bez ratingu, oraz oblicza kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z rozdziałem 4.

Artykuł 270e

Przyporządkowywanie sekurytyzacji

EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu przyporządkowania w obiektywny i spójny sposób stopni jakości kredytowej określonych w niniejszym rozdziale odpowiadających odnośnym ocenom kredytowym zapewnionym przez wszystkie ECAI. Do celów niniejszego artykułu EUNB w szczególności:

EUNB przedstawi Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 1 lipca 2014 r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.”;

10)

art. 337 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 337

Wymóg w zakresie funduszy własnych w odniesieniu do instrumentów sekurytyzacyjnych

1.   W przypadku instrumentów w portfelu handlowym, które stanowią pozycje sekurytyzacyjne, instytucja stosuje wobec pozycji netto obliczonych zgodnie z art. 327 ust. 1 wagę wynoszącą 8 % wagi ryzyka, którą instytucja stosowałaby wobec pozycji w swoim portfelu bankowym zgodnie z tytułem II rozdział 5 sekcja 3.

2.   Określając wagi ryzyka do celów ust. 1, oszacowań wartości PD oraz LGD można dokonywać w oparciu o dane szacunkowe pochodzące z modelu uwzględniania dodatkowego ryzyka niewykonania zobowiązań i migracji (model IRC) instytucji, której udzielono zezwolenia na stosowanie modelu wewnętrznego do określenia ryzyka szczególnego instrumentów dłużnych. Z tej drugiej możliwości można korzystać wyłącznie pod warunkiem uzyskania zezwolenia właściwych organów, którego udziela się, jeśli wspomniane dane szacunkowe spełniają wymogi ilościowe dla metody IRB zgodnie z tytułem II rozdział 3.

Zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 EUNB wydaje wytyczne określające zastosowanie oszacowań wartości PD oraz LGD stanowiących parametry wejściowe, jeśli oszacowania te oparte są na modelu IRC.

3.   W przypadku pozycji sekurytyzacyjnych, które podlegają dodatkowej wadze ryzyka zgodnie z art. 247 ust. 6, stosuje się 8 % całkowitej wagi ryzyka.

4.   Instytucja sumuje swoje pozycje ważone wynikające z zastosowania ust. 1, 2 i 3, niezależnie od tego, czy są to pozycje długie czy krótkie, aby obliczyć swój wymóg w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka szczególnego, z wyjątkiem pozycji sekurytyzacyjnych podlegających art. 338 ust. 4.

5.   W przypadku gdy instytucja inicjująca sekurytyzację tradycyjną nie spełnia warunków przeniesienia istotnej części ryzyka określonych w art. 244, instytucja ta uwzględnia ekspozycje stanowiące podstawę sekurytyzacji przy obliczaniu swojego wymogu w zakresie funduszy własnych, tak jakby te ekspozycje nie zostały objęte sekurytyzacją.

W przypadku gdy instytucja inicjująca sekurytyzację syntetyczną nie spełnia warunków przeniesienia istotnej części ryzyka określonych w art. 245, instytucja ta uwzględnia ekspozycje stanowiące podstawę sekurytyzacji przy obliczaniu swoich wymogów w zakresie funduszy własnych, tak jakby te ekspozycje nie zostały objęte sekurytyzacją, oraz nie uwzględnia skutków sekurytyzacji syntetycznej do celów ochrony kredytowej.”;

11)

uchyla się część piątą, a wszystkie odniesienia do części piątej odczytuje się jako odniesienia do rozdziału 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

12)

w art. 457 lit. c) otrzymuje brzmienie:

13)

art. 462 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 462

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 244 ust. 6 i art. 245 ust. 6 oraz w art. 456–460, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia 28 czerwca 2013 r.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 244 ust. 6 i art. 245 ust. 6 oraz w art. 456–460, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 244 ust. 6 i art. 245 ust. 6 oraz art. 456–460 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie trzech miesięcy przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o trzy miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

14)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 519a

Sprawozdawczość i przegląd

Do dnia 1 stycznia 2022 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie ze stosowania przepisów tytułu II rozdział 5 część trzecia w świetle rozwoju sytuacji na rynkach sekurytyzacyjnych, w tym z perspektywy makroostrożnościowej i ekonomicznej. Sprawozdaniu temu będzie towarzyszyć, w stosownych przypadkach, wniosek ustawodawczy; w sprawozdaniu tym zostaną ocenione w szczególności następujące kwestie:

W sprawozdaniu będą również uwzględnione zmiany regulacyjne na forach międzynarodowych, w szczególności zmiany dotyczące międzynarodowych standardów w zakresie sekurytyzacji.”.

28.12.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/35

(1)

Sekurytyzacja obejmuje transakcje, które umożliwiają kredytodawcy lub wierzycielowi – zazwyczaj instytucji kredytowej lub przedsiębiorstwu – refinansowanie pakietu pożyczek, ekspozycji lub należności, takich jak pożyczki na nieruchomości mieszkalne, kredyty na zakup samochodu lub umowy leasingu samochodów, kredyty konsumenckie, karty kredytowe lub należności z tytułu dostaw i usług, poprzez przekształcenie ich w zbywalne papiery wartościowe. Kredytodawca grupuje i przekształca swój portfel pożyczek oraz porządkuje je według różnych kategorii ryzyka dla różnych inwestorów, tym samym dając inwestorom dostęp do inwestycji w pożyczki i inne ekspozycje, do jakich normalnie nie mieliby oni bezpośredniego dostępu. Zyski inwestorów są generowane przez przepływy pieniężne w ramach pożyczek bazowych.

(2)

W komunikacie z dnia 26 listopada 2014 r. zatytułowanym „Plan inwestycyjny dla Europy” Komisja ogłosiła zamiar ożywienia rynków sekurytyzacji wysokiej jakości, bez powtarzania błędów popełnionych przed kryzysem finansowym z 2008 r. Rozwój rynku prostych, przejrzystych i standardowych sekurytyzacji jest jednym z podstawowych elementów składowych unii rynków kapitałowych oraz przyczynia się do realizacji priorytetowego celu Komisji, jakim jest wspieranie tworzenia miejsc pracy i powrót na ścieżkę trwałego wzrostu gospodarczego.

(3)

Unia zamierza wzmocnić ramy prawne wdrożone po kryzysie finansowym w celu przeciwdziałania ryzykom nieodłącznie związanym z bardzo złożoną, nieprzejrzystą i ryzykowną sekurytyzacją. Ważne jest zapewnienie przyjęcia przepisów w celu lepszego odróżnienia prostych, przejrzystych i standardowych produktów od złożonych, nieprzejrzystych i ryzykownych instrumentów, a także stosowanie ram ostrożnościowych w większym stopniu uwzględniających ryzyko.

(4)

Sekurytyzacja jest ważnym elementem dobrze funkcjonujących rynków finansowych. Sekurytyzacja o solidnej strukturze stanowi ważny kanał dla zróżnicowania źródeł finansowania oraz szerszej alokacji ryzyka w ramach unijnego systemu finansowego. Pozwala na szerszy rozkład ryzyka sektora finansowego i może pomóc w uwolnieniu bilansów jednostek inicjujących, aby umożliwić dalsze kredytowanie gospodarki. Ogólnie rzecz biorąc, może to poprawić efektywność systemu finansowego oraz przynieść dodatkowe możliwości inwestycyjne. Sekurytyzacja może stworzyć pomost między instytucjami kredytowymi a rynkami kapitałowymi z pośrednią korzyścią dla przedsiębiorstw i obywateli (na przykład poprzez tańsze pożyczki i finansowanie przedsiębiorstw oraz kredyty na nieruchomości i karty kredytowe). Niemniej jednak w niniejszym rozporządzeniu uznaje się związane z sekurytyzacją ryzyka ściślejszych wzajemnych powiązań i nadmiernej dźwigni oraz wzmacnia się nadzór mikroostrożnościowy ze strony właściwych organów nad uczestnictwem instytucji finansowej w rynku sekurytyzacji, jak również nadzór makroostrożnościowy nad tym rynkiem ze strony Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (ERRS), ustanowionej na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 (4), oraz ze strony właściwych organów krajowych i wyznaczonych krajowych organów ds. instrumentów makroostrożnościowych.

(5)

Ustanowienie ram ostrożnościowych w większym stopniu uwzględniających ryzyko dla prostych, przejrzystych i standardowych (zwanych dalej „STS”) sekurytyzacji wymaga, aby Unia jasno zdefiniowała, czym jest sekurytyzacja STS, gdyż w przeciwnym razie dostępne byłyby regulacje w większym stopniu uwzględniające ryzyko dla instytucji kredytowych i zakładów ubezpieczeń w odniesieniu do różnych rodzajów sekurytyzacji w różnych państwach członkowskich. Doprowadziło by to do nierównych warunków działania i arbitrażu regulacyjnego, podczas gdy ważne jest zapewnienie, aby Unia funkcjonowała jako jednolity rynek dla sekurytyzacji STS oraz ułatwiała transakcje transgraniczne.

(6)

Należy określić, zgodnie z definicjami istniejącymi w unijnych przepisach sektorowych, definicje wszystkich kluczowych pojęć sekurytyzacji. W szczególności niezbędna jest precyzyjna i kompleksowa definicja sekurytyzacji uwzględniająca wszelkie transakcje lub programy, w wyniku których ryzyko kredytowe związane z ekspozycją lub pulą ekspozycji ulega podziałowi na transze. Ekspozycji, która tworzy bezpośrednie zobowiązanie płatnicze w odniesieniu do transakcji lub programu wykorzystywanych w celu finansowania aktywów rzeczowych lub operowania nimi, nie należy uznawać za ekspozycję z tytułu sekurytyzacji, nawet jeśli w ramach danej transakcji lub programu istnieją zobowiązania płatnicze o różnym stopniu uprzywilejowania.

(7)

Jednostka sponsorująca powinna mieć możliwość przekazania zadań jednostce obsługującej, lecz powinna zachować odpowiedzialność za zarządzanie ryzykiem. W szczególności jednostka sponsorująca nie powinna przenosić na swoją jednostkę obsługującą wymogu dotyczącego zatrzymania ryzyka. Jednostka obsługująca powinna być regulowanym podmiotem zarządzającym aktywami, takim jak zarządzający przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS), zarządzający alternatywnym funduszem inwestycyjnym (ZAFI) lub podmiot, o którym mowa w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (5) (podmiot MiFID).

(8)

Niniejsze rozporządzenie wprowadza zakaz resekurytyzacji, z zastrzeżeniem odstępstw dla niektórych przypadków resekurytyzacji, które są stosowane w uzasadnionych celach, oraz wyjaśnień co do tego, czy programy emisji papierów komercyjnych zabezpieczonych należnościami („ABCP”) uważane są za resekurytyzacje. Resekurytyzacje mogłyby obniżyć poziom przejrzystości, do którego ustanowienia zmierza niniejsze rozporządzenie. Niemniej jednak resekurytyzacje mogą, w wyjątkowych okolicznościach, być przydatne do ochrony interesów inwestorów. W związku z tym resekurytyzacje powinny być dozwolone jedynie w szczególnych przypadkach określonych w niniejszym rozporządzeniu. Ponadto dla finansowania gospodarki realnej ważne jest, aby w pełni wspierane programy ABCP, które nie wprowadzają żadnego ponownego podziału na transze obok transakcji finansowanych przez dany program, pozostały poza zakresem zakazu resekurytyzacji.

(9)

Inwestycje w sekurytyzacje lub ekspozycje z tytułu sekurytyzacji nie tylko narażają inwestora na ryzyka kredytowe związane z pożyczkami lub ekspozycjami bazowymi, lecz proces strukturyzowania sekurytyzacji mógłby również stwarzać inne ryzyka, takie jak ryzyko agencyjne, ryzyko modelu, ryzyko prawne i operacyjne, ryzyko kontrahenta, ryzyko obsługi, ryzyko płynności oraz ryzyko koncentracji. Dlatego ważne jest, aby inwestorzy instytucjonalni podlegali proporcjonalnym wymogom w zakresie należytej staranności, co zapewni dokonywanie przez nich właściwej oceny ryzyk wynikających ze wszystkich rodzajów sekurytyzacji, z korzyścią dla inwestorów indywidualnych. Dochowanie należytej staranności może tym samym również zwiększyć zaufanie do rynku oraz zaufanie między poszczególnymi jednostkami inicjującymi, jednostkami sponsorującymi i inwestorami. Konieczne jest, aby także inwestorzy dochowywali należytej staranności w odniesieniu do sekurytyzacji STS. Mogą oni korzystać z informacji ujawnianych przez strony dokonujące sekurytyzacji, w szczególności zgłoszeń STS oraz powiązanych informacji ujawnianych w tym kontekście; w ten sposób inwestorzy powinni uzyskać wszystkie stosowne informacje na temat sposobu, w jaki spełniane są kryteria STS. Inwestorzy instytucjonalni powinni móc w odpowiednim stopniu polegać na zgłoszeniu STS oraz informacjach ujawnionych przez jednostkę inicjującą, jednostkę sponsorującą oraz jednostkę specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji („SSPE”), aby dowiedzieć się czy dana sekurytyzacja spełnia wymogi STS. Nie powinni jednak wyłącznie i automatycznie polegać na takim zgłoszeniu i takich informacjach.

(10)

Istotne jest, aby interesy jednostek inicjujących, jednostek sponsorujących, pierwotnych kredytodawców, którzy uczestniczą w sekurytyzacji, oraz inwestorów były zbieżne. Aby to osiągnąć, jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub pierwotny kredytodawca powinni zatrzymać znaczący udział w ekspozycjach bazowych danej sekurytyzacji. Ważne jest zatem, aby jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub pierwotny kredytodawca zatrzymywali istotną ekspozycję ekonomiczną netto z tytułu odnośnych ryzyk bazowych. W ujęciu bardziej ogólnym transakcje sekurytyzacyjne nie powinny być strukturyzowane w sposób pozwalający na uniknięcie stosowania wymogu dotyczącego zatrzymania. Wymóg ten powinien mieć zastosowanie we wszystkich sytuacjach, w których ma zastosowanie ekonomiczny charakter sekurytyzacji, bez względu na to, jakie struktury lub instrumenty prawne są wykorzystywane. Nie ma potrzeby wielokrotnego stosowania wymogu dotyczącego zatrzymania. W przypadku każdej odnośnej sekurytyzacji wystarczy, że wymogowi temu podlega tylko jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub pierwotny kredytodawca. Podobnie, w przypadku gdy transakcje sekurytyzacyjne obejmują inne pozycje sekurytyzacyjne jako ekspozycje bazowe, wymóg dotyczący zatrzymania powinien mieć zastosowanie jedynie do sekurytyzacji stanowiącej przedmiot inwestycji. Zgłoszenie STS powinno stanowić dla inwestorów informację, że jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub pierwotny kredytodawca zatrzymują istotną ekspozycję ekonomiczną netto z tytułu ryzyk bazowych. Należy wprowadzić pewne wyjątki w odniesieniu do przypadków, gdy sekurytyzowane ekspozycje są w pełni, bezwarunkowo i nieodwołalnie gwarantowane przez, w szczególności, organy publiczne. W przypadku gdy wsparcie z zasobów publicznych udzielane jest w formie gwarancji lub w inny sposób, niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla zasad pomocy państwa.

(11)

Jednostki inicjujące lub jednostki sponsorujące nie powinny korzystać z faktu, że mogłyby posiadać więcej informacji niż inwestorzy i potencjalni inwestorzy na temat aktywów przeniesionych do SSPE i nie powinny przenosić do SSPE, bez wiedzy inwestorów lub potencjalnych inwestorów, aktywów, których profil ryzyka kredytowego jest wyższy niż w przypadku porównywalnych aktywów utrzymywanych w bilansie jednostek inicjujących. Każde naruszenie tego obowiązku powinno podlegać sankcjom nakładanym przez właściwe organy, chociaż jedynie wówczas, gdy naruszenie to jest umyślne. Samo zaniedbanie nie powinno podlegać sankcjom w tym zakresie. Obowiązek ten nie powinien jednak w żaden sposób naruszać prawa jednostek inicjujących lub jednostek sponsorujących do wyboru aktywów, które zostaną przeniesione do SSPE i które ex -ante mają wyższy od średniego profil ryzyka kredytowego w zestawieniu ze średnim profilem ryzyka kredytowego porównywalnych aktywów, które pozostają w bilansie jednostki inicjującej, pod warunkiem że wyższy profil ryzyka kredytowego aktywów przenoszonych do SSPE został w wyraźny sposób zakomunikowany inwestorom lub potencjalnym inwestorom. Właściwe organy powinny nadzorować przestrzeganie tego obowiązku poprzez porównywanie aktywów bazowych sekurytyzacji i porównywalnych aktywów utrzymywanych w bilansie jednostki inicjującej.

Porównanie wyników powinno odbywać się między aktywami, co do których oczekiwania, jeśli chodzi o wyniki, są ex ante podobne, na przykład między zagrożonymi kredytami hipotecznymi przeniesionymi do SSPE a zagrożonymi kredytami hipotecznymi utrzymywanymi w bilansie jednostki inicjującej.

Nie ma domniemania, że aktywa bazowe sekurytyzacji powinny osiągać wyniki podobne do wyników przeciętnych aktywów utrzymywanych w bilansie jednostki inicjującej.

(12)

Zdolność inwestorów i potencjalnych inwestorów do dochowania należytej staranności, a tym samym dokonania świadomej oceny wiarygodności kredytowej danego instrumentu sekurytyzacyjnego, zależy od dostępu tych inwestorów do informacji dotyczących tych instrumentów. W oparciu o dotychczasowy dorobek prawny należy stworzyć kompleksowy system, w którym inwestorzy i potencjalni inwestorzy będą mieli dostęp do wszystkich odnośnych informacji w całym okresie trwania transakcji, zmniejszyć obowiązki sprawozdawcze jednostek inicjujących, jednostek sponsorujących i SSPE oraz ułatwić inwestorom ciągły, łatwy i bezpłatny dostęp do wiarygodnych informacji na temat sekurytyzacji. Aby zwiększyć przejrzystość rynku, należy ustanowić ramy dotyczące gromadzenia przez repozytoria sekurytyzacji stosownych sprawozdań, przede wszystkim na temat ekspozycji bazowych sekurytyzacji. Takie repozytoria sekurytyzacji powinny uzyskiwać zezwolenia od Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (ESMA), ustanowionego na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010, (6) oraz być przez ESMA nadzorowane. Przy określaniu szczegółów dotyczących takich obowiązków sprawozdawczych, ESMA powinien zapewnić, aby wymagane informacje, które mają być przekazywane do takich repozytoriów, opierały się w jak największym stopniu na istniejących modelach ujawniania takich informacji.

(13)

Głównym celem ogólnego obowiązku spoczywającego na jednostce inicjującej, jednostce sponsorującej i SSPE, dotyczącego udostępniania informacji na temat sekurytyzacji za pośrednictwem repozytorium sekurytyzacji, jest zapewnienie inwestorom jednego i nadzorowanego źródła danych niezbędnych do tego, aby mogli oni przeprowadzić analizę due diligence. Prywatne sekurytyzacje są często dostosowywane do indywidualnych potrzeb. Są one ważne, gdyż pozwalają stronom zawierać transakcje sekurytyzacyjne bez ujawniania rynkowi i konkurentom szczególnie chronionych informacji handlowych na temat transakcji (na przykład ujawniania, że określona spółka potrzebuje finansowania w celu zwiększenia produkcji lub że dana firma inwestycyjna wchodzi na nowy rynek w ramach swojej strategii) lub związanych z aktywami bazowymi (na przykład w odniesieniu do rodzaju należności z tytułu dostaw i usług generowanych przez przedsiębiorstwo przemysłowe). W tych przypadkach inwestorzy są w bezpośrednim kontakcie z jednostką inicjującą lub jednostką sponsorującą i bezpośrednio od nich otrzymują informacje niezbędne do przeprowadzenia analizy due diligence. W związku z tym właściwe jest wyłączenie prywatnych sekurytyzacji z wymogu przekazywania informacji o transakcji do repozytorium sekurytyzacji.

(14)

Jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące oraz pierwotni kredytodawcy powinni stosować do ekspozycji, które mają zostać przedmiotem sekurytyzacji, te same należyte i ściśle zdefiniowane kryteria udzielania kredytu, jakie stosują do ekspozycji niesekurytyzowanych. Jednakże w zakresie, w jakim należności z tytułu dostaw i usług nie zostały zainicjowane w formie pożyczki, nie trzeba spełniać kryteriów udzielania kredytu w odniesieniu do należności z tytułu dostaw i usług.

(15)

Instrumenty sekurytyzacyjne generalnie nie są odpowiednie dla klientów detalicznych w rozumieniu dyrektywy 2014/65/UE.

(16)

W sprawozdaniu dla inwestorów jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące i SSPE powinny udostępnić wszystkie zasadniczo istotne dane na temat jakości kredytowej i dochodów z tytułu ekspozycji bazowych, w tym dane umożliwiające inwestorom wyraźną identyfikację zaległości i przypadków niewykonania zobowiązań przez pierwotnych dłużników, restrukturyzacji zadłużenia, umorzenia zadłużenia, odroczenie spłaty, odkupu, przerw w spłacie, strat, odpisów, odzyskania należności i innych środków naprawczych dotyczących wyników aktywów w puli ekspozycji bazowych. Sprawozdanie dla inwestorów powinno zawierać, w przypadku sekurytyzacji, która nie jest transakcją ABCP, dane dotyczące przepływów pieniężnych generowanych przez ekspozycje bazowe oraz przez zobowiązania danej sekurytyzacji, w tym oddzielną informację o dochodach i wypłatach z tytułu pozycji sekurytyzacyjnej, tj. planowanej kwocie głównej, planowanych odsetkach, kwocie głównej spłaconej przedterminowo, zaległych odsetkach oraz opłatach i należnościach, a także dane dotyczące wszelkich zdarzeń powodujących zmiany w kolejności płatności lub zastąpienie któregokolwiek z kontrahentów, a także dane dotyczące kwoty i formy dostępnego wsparcia jakości kredytowej dla każdej transzy. Nawet jeśli sekurytyzacje, które są proste, przejrzyste i standardowe w przeszłości miały dobre wyniki, spełnienie któregokolwiek z wymogów STS nie oznacza, że pozycja sekurytyzacyjna jest wolna od ryzyk, i w żaden sposób nie świadczy o jakości kredytowej charakteryzującej daną sekurytyzację. Spełnienie tych wymogów powinno natomiast być rozumiane jako wskazówka, że ostrożny i wykazujący należytą staranność inwestor będzie w stanie przeanalizować ryzyka związane z daną sekurytyzacją.

Aby uwzględnić różne strukturalne cechy sekurytyzacji długoterminowych i sekurytyzacji krótkoterminowych (tj. programy ABCP i transakcje ABCP), powinny istnieć dwa rodzaje wymogów STS: jeden dla sekurytyzacji długoterminowych i jeden dla sekurytyzacji krótkoterminowych, odpowiadające tym dwóm odmiennie funkcjonującym segmentom rynku. Programy ABCP opierają się na szeregu transakcji ABCP składających się z ekspozycji krótkoterminowych, które muszą być zastępowane kolejnymi po osiągnięciu terminu zapadalności. W transakcji ABCP sekurytyzacja mogłaby zostać ustanowiona między innymi poprzez umowę dotyczącą zmiennego rabatu od cen zakupu w odniesieniu do puli ekspozycji bazowych lub emisji obligacji uprzywilejowanych i podporządkowanych przez SSPE w ramach struktury opartej na współfinansowaniu, gdzie obligacje uprzywilejowane są następnie przenoszone do podmiotów kupujących jednego lub większej liczby programów ABCP. Transakcje ABCP kwalifikujące się jako STS nie powinny jednak obejmować jakichkolwiek resekurytyzacji. Ponadto kryteria STS powinny odzwierciedlać szczególną rolę jednostki sponsorującej udzielającej wsparcia na utrzymanie płynności programowi ABCP, w szczególności w pełni wspieranym programom ABCP.

(17)

Zarówno na szczeblu międzynarodowym, jak i unijnym wiele już zrobiono, aby określić, czym jest sekurytyzacja STS. W rozporządzeniach delegowanych Komisji (UE) 2015/35 (7) i (UE) 2015/61 (8) ustanowiono kryteria sekurytyzacji STS do szczególnych celów, z którymi wiąże się podejście ostrożnościowe w większym stopniu uwzględniające ryzyko.

(18)

SSPE powinny być tworzone jedynie w tych państwach trzecich, które nie znajdują się w wykazie sporządzonym przez Grupę Specjalną ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF) jako jurysdykcje wysokiego ryzyka i niechętne współpracy. Jeżeli do czasu przeprowadzenia przeglądu niniejszego rozporządzenia przyjęty zostanie specjalny unijny wykaz jurysdykcji państw trzecich, które odmawiają przestrzegania standardów dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych, ten unijny wykaz powinien być uwzględniany i mógłby stać się wykazem odniesienia, jeśli chodzi o państwa trzecie, w których tworzenie SSPE nie jest dozwolone.

(19)

Istotne jest ustanowienie ogólnej i mającej zastosowanie międzysektorowe definicji sekurytyzacji STS w oparciu o istniejące kryteria, jak również o kryteria przyjęte w dniu 23 lipca 2015 r. przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego (BCBS) i Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych (IOSCO), służące identyfikacji prostych, przejrzystych i porównywalnych sekurytyzacji w ramach wystarczalności kapitału dla sekurytyzacji, a w szczególności w oparciu o opinię w sprawie europejskich ram kwalifikowania sekurytyzacji, opublikowanej w dniu 7 lipca 2015 r. przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) (EUNB), ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (9).

(20)

Wdrożenie kryteriów STS w całej Unii nie powinno prowadzić do rozbieżnych podejść. Rozbieżne podejścia prowadziłyby do powstania potencjalnych przeszkód dla inwestorów transgranicznych, gdyż zmuszałyby ich do zaznajomienia się ze szczegółami ram prawnych państwa członkowskiego, osłabiając w ten sposób zaufanie inwestorów do kryteriów STS. EUNB powinien zatem opracować wytyczne w celu zapewnienia wspólnego i spójnego rozumienia wymogów STS w całej Unii, aby rozwiązać problem potencjalnych problemów interpretacyjnych. Takie jedno źródło interpretacji ułatwiłoby przyjęcie kryteriów STS przez jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące oraz inwestorów. ESMA powinien również odgrywać aktywną rolę w rozwiązywaniu problemu potencjalnych problemów interpretacyjnych.

(21)

Aby uniknąć rozbieżnych podejść w stosowaniu kryteriów STS trzy Europejskie Urzędy Nadzoru powinny – w ramach Wspólnego Komitetu Europejskich Urzędów Nadzoru – koordynować swoje prace oraz prace właściwych organów w celu zapewnienia spójności międzysektorowej oraz dokonania oceny praktycznych problemów, które mogłyby się pojawiać w odniesieniu do sekurytyzacji STS. W ramach tej koordynacji należy również zwracać się do uczestników rynku, aby przedstawili swoje opinie, oraz uwzględniać je w możliwie największym zakresie. Wyniki tych konsultacji powinny być podawane do wiadomości publicznej na stronach internetowych Europejskich Urzędów Nadzoru, aby pomóc jednostkom inicjującym, jednostkom sponsorującym, SSPE oraz inwestorom w ocenie sekurytyzacji STS przed emisją takich pozycji lub przed inwestowaniem w takie pozycje. Taki mechanizm koordynacji byłby szczególnie ważny w okresie poprzedzającym wprowadzenie w życie niniejszego rozporządzenia.

(22)

Niniejsze rozporządzenie umożliwia zaklasyfikowanie jako STS tylko sekurytyzacji spełniających kryterium „prawdziwej sprzedaży”. W przypadku sekurytyzacji stanowiących prawdziwą sprzedaż własność ekspozycji bazowych jest przenoszona lub faktycznie cedowana na emitenta, który jest SSPE. Przeniesienie lub cesja ekspozycji bazowych na rzecz SSPE nie powinny podlegać przepisom dotyczącym wycofania (ang. clawback) w przypadku niewypłacalności sprzedawcy, bez uszczerbku dla krajowych przepisów dotyczących niewypłacalności, na mocy których sprzedaż ekspozycji bazowych dokonana w określonym okresie przed ogłoszeniem niewypłacalności sprzedawcy może zostać unieważniona przy spełnieniu rygorystycznych warunków.

(23)

Opinia prawna wykwalifikowanego radcy prawnego mogłaby potwierdzić prawdziwą sprzedaż ekspozycji bazowych lub ich cesję lub przeniesienie o takim samym skutku prawnym oraz egzekwowalność takiej prawdziwej sprzedaży, cesji lub przeniesienia o takim samym skutku prawnym na mocy mających zastosowanie przepisów.

(24)

W przypadku sekurytyzacji, które nie są prawdziwą sprzedażą, ekspozycje bazowe nie są przenoszone na emitenta, który jest SSPE, lecz raczej ryzyko kredytowe związane z ekspozycjami bazowymi jest przenoszone za pomocą kontraktu pochodnego lub gwarancji. W ten sposób wprowadzone zostaje dodatkowe ryzyko kredytowe kontrahenta oraz potencjalna złożoność związana w szczególności z treścią kontraktu pochodnego. Z tych powodów kryteria STS nie powinny umożliwiać sekurytyzacji syntetycznej.

Należy uznać postępy poczynione przez EUNB w jego sprawozdaniu z grudnia 2015 r., w którym wskazano możliwy zestaw kryteriów STS w odniesieniu do sekurytyzacji syntetycznej oraz zdefiniowano „bilansową sekurytyzację syntetyczną” i „arbitrażową sekurytyzację syntetyczną”. Po tym jak EUNB wyraźnie określi zestaw kryteriów STS mających zastosowanie konkretnie do bilansowych sekurytyzacji syntetycznych, oraz z myślą o promowaniu finansowania gospodarki realnej, w szczególności MŚP, które najbardziej korzystają z takich sekurytyzacji, Komisja powinna sporządzić sprawozdanie oraz, w stosownych przypadkach, przyjąć wniosek ustawodawczy, aby rozszerzyć ramy STS na takie sekurytyzacje. Jednakże Komisja nie powinna proponować takiego rozszerzenia w odniesieniu do arbitrażowych sekurytyzacji syntetycznych.

(25)

Ekspozycje bazowe przeniesione ze sprzedawcy na SSPE powinny spełniać wcześniej określone i wyraźnie zdefiniowane kryteria kwalifikowalności, które nie dopuszczają aktywnego zarządzania portfelem tych ekspozycji na zasadzie uznaniowej. Substytucja ekspozycji, które są sprzeczne z oświadczeniami i zapewnieniami, co do zasady nie powinna być uznawana za aktywne zarządzanie portfelem.

(26)

Ekspozycje bazowe nie powinny obejmować ekspozycji, których dotyczy niewykonanie zobowiązania, ani ekspozycji wobec dłużników lub gwarantów, którzy – według najlepszej wiedzy jednostki inicjującej lub pierwotnego kredytodawcy – znajdują się w określonych sytuacjach obniżonej wiarygodności kredytowej (na przykład dłużnicy, którzy zostali ogłoszeni niewypłacalnymi).

Standard dotyczący „najlepszej wiedzy” należy uznać za spełniony w oparciu o informacje uzyskane od dłużników w momencie inicjowania ekspozycji, informacje uzyskane od jednostki inicjującej w trakcie obsługiwania przez nią ekspozycji lub w trakcie jej procedury zarządzania ryzykiem, bądź informacje przekazane jednostce inicjującej przez osobę trzecią.

Ostrożne podejście powinno mieć zastosowanie do ekspozycji, które okazały się zagrożone, a następnie zostały poddane restrukturyzacji. Włączenia tych ostatnich do puli ekspozycji bazowych nie należy jednak wykluczać w przypadku, gdy ekspozycje takie nie wykazują nowych zaległości od daty restrukturyzacji, która powinna była przypaść co najmniej jeden rok przed datą przeniesienia lub cesji ekspozycji bazowych na rzecz SSPE. W takim przypadku odpowiednie ujawnienie informacji powinno zapewnić pełną przejrzystość.

(27)

W celu zapewnienia, aby inwestorzy przeprowadzali solidną analizę due diligence oraz w celu ułatwienia oceny ryzyk bazowych, ważne jest, aby transakcje sekurytyzacyjne były zabezpieczone pulami ekspozycji, które są jednorodne pod względem rodzaju aktywów, takimi jak: pule kredytów na nieruchomości mieszkalne lub pule kredytów dla przedsiębiorstw, kredyty na nieruchomości przedsiębiorstw, umowy leasingu i instrumenty kredytowe dla przedsiębiorstw należących do tej samej kategorii, lub pule kredytów na zakup samochodu i umów leasingu samochodów, lub pule instrumentów kredytowych dla osób fizycznych, przeznaczone na cele konsumpcyjne osobiste, rodzinne lub na cele konsumpcyjne gospodarstw domowych. Ekspozycje bazowe nie powinny obejmować zbywalnych papierów wartościowych zdefiniowanych w art. 4 ust. 1 pkt 44 dyrektywy 2014/65/UE. Aby uwzględnić sytuację niektórych państw członkowskich, w których powszechną praktyką jest wykorzystywanie przez instytucje kredytowe obligacji zamiast umów pożyczki w celu zapewnienia kredytu dla przedsiębiorstw niefinansowych, powinna istnieć możliwość włączenia takich obligacji, pod warunkiem że nie są one notowane w systemie obrotu.

(28)

Istotne jest, aby zapobiec powtarzaniu się modeli „udzielasz i uciekasz” (ang. originate and distribute). W takich sytuacjach kredytodawcy udzielają kredytów, stosując nieadekwatne i niewystarczające zasady oceny ryzyka, ponieważ wiedzą z wyprzedzeniem, że powiązane ryzyka są docelowo sprzedawane osobom trzecim. W związku z tym ekspozycje, które mają zostać przedmiotem sekurytyzacji, powinny być inicjowane w toku zwykłej działalności jednostki inicjującej lub pierwotnego kredytodawcy zgodnie ze standardami zawierania umów kredytowych, które nie powinny być mniej rygorystyczne niż standardy, jakie jednostka inicjująca lub pierwotny kredytodawca stosują w chwili inicjowania podobnych ekspozycji, które nie są objęte sekurytyzacją. Istotne zmiany w standardach zawierania umów kredytowych powinny być w pełni ujawniane potencjalnym inwestorom lub, w przypadku w pełni wspieranych programów ABCP – jednostce sponsorującej i innym stronom bezpośrednio posiadającym ekspozycję z tytułu transakcji ABCP. Jednostka inicjująca lub pierwotny kredytodawca powinni mieć wystarczające doświadczenie w inicjowaniu ekspozycji o charakterze podobnym do charakteru ekspozycji, które zostały objęte sekurytyzacją. W przypadku sekurytyzacji, których ekspozycjami bazowymi są kredyty na nieruchomości mieszkalne, pula kredytów nie powinna obejmować jakichkolwiek kredytów, które były oferowane i w przypadku których umowy zostały zawarte w oparciu o założenie, że składający wniosek kredytowy lub, w stosownych przypadkach, pośrednicy, zostali powiadomieni o tym, że istnieje możliwość, że przedstawione informacje mogłyby nie zostać zweryfikowane przez kredytodawcę. Ocena zdolności kredytowej kredytobiorcy powinna również w stosownych przypadkach spełniać wymogi określone w dyrektywach Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE (10) lub 2014/17/UE (11), lub równoważne wymogi w państwach trzecich.

(29)

Silne uzależnienie spłaty pozycji sekurytyzacyjnych od sprzedaży aktywów zabezpieczających aktywa bazowe prowadzi do słabości, czego dowodem mogą być słabe wyniki części rynku papierów wartościowych zabezpieczonych spłatami komercyjnych kredytów hipotecznych („CMBS”), odnotowane w trakcie kryzysu finansowego. W związku z tym CMBS nie należy uznawać za sekurytyzacje STS.

(30)

W przypadku gdy dostępne są dane dotyczące wpływu aktywów bazowych sekurytyzacji na środowisko, jednostka inicjująca i jednostka sponsorująca takiej sekurytyzacji powinny je opublikować.

W związku z tym jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca oraz SSPE sekurytyzacji STS, w przypadku której ekspozycjami bazowymi są kredyty na nieruchomości mieszkalne lub kredyty na zakup samochodu lub umowy leasingu samochodów, powinny publikować dostępne informacje związane z efektywnością środowiskową aktywów finansowanych przez takie kredyty na nieruchomości mieszkalne lub kredyty na zakup samochodów lub umowy leasingu samochodów.

(31)

W przypadku gdy jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące oraz SSPE chciałyby, aby ich sekurytyzacje miały oznaczenie STS, powinny one zgłosić inwestorom, właściwym organom i ESMA, że dana sekurytyzacja spełnia wymogi STS. Zgłoszenie takie powinno zawierać wyjaśnienie sposobu, w jaki spełnione zostało każde z kryteriów STS. ESMA powinien następnie opublikować je w wykazie zgłoszonych sekurytyzacji STS udostępnianym do celów informacyjnych na jego stronie internetowej. Umieszczenie emisji sekurytyzacyjnej w wykazie ESMA dotyczącym zgłoszonych sekurytyzacji STS nie oznacza, że ESMA lub inne właściwe organy poświadczyły, że dana sekurytyzacja spełnia wymogi STS. Za spełnienie wymogów STS odpowiadają wyłącznie jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące oraz SSPE. Powinno to zapewnić przyjęcie przez jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące oraz SSPE odpowiedzialności za twierdzenie, że dana sekurytyzacja jest sekurytyzacją STS, a także zapewnić przejrzystość na rynku.

(32)

W przypadku gdy dana sekurytyzacja nie spełnia już wymogów STS, jednostka inicjująca i jednostka sponsorująca powinny natychmiast powiadomić o tym ESMA i właściwy organ. Ponadto, jeżeli właściwy organ nałożył sankcje administracyjne w odniesieniu do sekurytyzacji zgłoszonej jako sekurytyzacja STS, organ ten powinien natychmiast powiadomić o tym ESMA w celu umieszczenia stosownej informacji w wykazie zgłoszeń STS, aby inwestorzy zostali poinformowani o takich sankcjach i o wiarygodności zgłoszeń STS. Dlatego w interesie jednostek inicjujących, jednostek sponsorujących oraz SSPE leży dokonywanie przemyślanych zgłoszeń, aby uniknąć negatywnych skutków dla reputacji.

(33)

Inwestorzy powinni przeprowadzać własne analizy due diligence w odniesieniu do inwestycji, proporcjonalnie do powiązanych ryzyk, ale powinni móc polegać na zgłoszeniach STS i informacjach ujawnianych przez jednostkę inicjującą, jednostkę sponsorującą oraz SSPE na temat spełniania przez sekurytyzację wymogów STS. Nie powinni jednak wyłącznie i automatycznie polegać na takich zgłoszeniach i informacjach.

(34)

Pomoc osób trzecich w sprawdzaniu zgodności sekurytyzacji z wymogami STS mogłaby być użyteczna dla inwestorów, jednostek inicjujących, jednostek sponsorujących oraz SSPE, a także przyczynić się do wzrostu zaufania do rynku sekurytyzacji STS. Jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące oraz SSPE mogłyby również korzystać z usług osoby trzeciej upoważnionej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem w celu dokonania oceny, czy ich sekurytyzacja spełnia kryteria STS. Te osoby trzecie powinny posiadać upoważnienie udzielone przez właściwe organy. W zgłoszeniu do ESMA oraz w późniejszej publikacji na stronie internetowej ESMA należy umieścić informację, czy zgodność z wymogami STS została potwierdzona przez upoważnioną osobę trzecią. Istotne jest jednak, aby inwestorzy przeprowadzali własne oceny, brali odpowiedzialność za swoje decyzje inwestycyjne, a nie polegali automatycznie na takich osobach trzecich. Uczestnictwo osób trzecich nie powinno w żaden sposób zwalniać jednostek inicjujących, jednostek sponsorujących i inwestorów instytucjonalnych z ostatecznej odpowiedzialności prawnej za zgłaszanie i traktowanie transakcji sekurytyzacji jako STS.

(35)

Państwa członkowskie powinny wyznaczyć właściwe organy i nadać im niezbędne uprawnienia nadzorcze, dochodzeniowe oraz uprawnienia do nakładania sankcji. Informacje o sankcjach administracyjnych powinny być co do zasady publikowane. Ponieważ inwestorzy, jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące, pierwotni kredytodawcy oraz SSPE mogą mieć siedziby w różnych państwach członkowskich oraz podlegać nadzorowi różnych właściwych organów sektorowych, należy zapewnić ścisłą współpracę pomiędzy odpowiednimi właściwymi organami, w tym Europejskim Bankiem Centralnym (EBC) w zakresie zadań szczególnych powierzonych mu na mocy rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 (12), oraz Europejskimi Urzędami Nadzoru, a współpraca ta powinna opierać się na wzajemnej wymianie informacji i pomocy w zakresie działalności nadzorczej. Właściwe organy powinny stosować sankcje wyłącznie w przypadku naruszeń umyślnych lub wynikających z zaniedbania. Stosowanie środków naprawczych nie powinno być uzależnione od istnienia dowodu na umyślne działanie lub zaniedbanie. Przy określaniu odpowiedniego rodzaju i poziomu sankcji lub środka naprawczego, uwzględniając sytuację finansową osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za naruszenie, właściwe organy powinny wziąć w szczególności pod uwagę całkowity obrót odpowiedzialnej osoby prawnej lub roczny dochód i aktywa netto w przypadku odpowiedzialnej osoby fizycznej.

(36)

Właściwe organy powinny ściśle koordynować nadzór oraz zapewniać spójne decyzje, zwłaszcza w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia. W przypadku gdy takie naruszenie dotyczy nieprawidłowego lub wprowadzającego w błąd zgłoszenia, właściwy organ, który stwierdził to naruszenie, powinien również poinformować Europejskie Urzędy Nadzoru oraz odpowiednie właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich. W przypadku braku porozumienia między właściwymi organami, ESMA oraz, w stosownych przypadkach, Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru powinny mieć możliwość wykonywania swoich uprawnień w zakresie wiążącej mediacji.

(37)

Wymogi dotyczące użycia oznaczenia „prosta, przejrzysta i standardowa” („STS”) sekurytyzacja są nowe i zostaną z czasem doprecyzowane w wytycznych EUNB oraz w ramach jego praktyki nadzorczej. Aby uniknąć zniechęcania uczestników rynku do używania tego nowego oznaczenia, właściwe organy powinny mieć możliwość przyznania jednostce inicjującej, jednostce sponsorującej oraz SSPE okresu karencji wynoszącego trzy miesiące na potrzeby skorygowania ewentualnego błędnego użycia oznaczenia, którym posłużono się w dobrej wierze. Należy domniemywać dobrą wiarę w przypadku, gdy jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca oraz SSPE nie mogły wiedzieć, że dana sekurytyzacja nie spełniła wszystkich kryteriów STS, aby można ją było oznaczyć jako STS. W trakcie tego okresu karencji daną sekurytyzację należy w dalszym ciągu uznawać za spełniającą kryteria STS i nie należy jej skreślać z wykazu sporządzonego przez ESMA zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(38)

Niniejsze rozporządzenie promuje harmonizację szeregu kluczowych elementów rynku sekurytyzacji bez uszczerbku dla działań podejmowanych z inicjatywy rynku na rzecz dalszej uzupełniającej harmonizacji procesów i praktyk na rynkach sekurytyzacji. Z tego względu istotne jest, aby uczestnicy rynku oraz ich stowarzyszenia zawodowe kontynuowały prace nad dalszą standaryzacją praktyk rynkowych, w szczególności standaryzacją dokumentacji dotyczącej sekurytyzacji. Komisja powinna uważnie monitorować działania standaryzacyjne prowadzone przez uczestników rynku oraz składać sprawozdania na ten temat.

(39)

Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE (13), 2009/138/WE (14) i 2011/61/UE (15) oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1060/2009 (16) i (UE) nr 648/2012 (17) zostają odpowiednio zmienione, aby zapewnić spójność unijnych ram prawnych z niniejszym rozporządzeniem w zakresie przepisów dotyczących sekurytyzacji, których głównym celem jest ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego, w szczególności poprzez zapewnienie równych warunków działania na rynku wewnętrznym dla wszystkich inwestorów instytucjonalnych.

(40)

Jeżeli chodzi o zmiany do rozporządzenia (UE) nr 648/2012, kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym (zwanego dalej „OTC”) zawierane przez SSPE nie powinny podlegać obowiązkowi rozliczania, o ile spełnione są określone warunki. Powodem jest to, że kontrahentami kontraktów pochodnych OTC zawieranych z SSPE są zabezpieczeni wierzyciele objęci uzgodnieniami dotyczącymi sekurytyzacji, a odpowiednia ochrona przed ryzykiem kredytowym kontrahenta jest zwykle zapewniona. W odniesieniu do instrumentów pochodnych nierozliczanych centralnie wymagane poziomy zabezpieczenia powinny również uwzględniać specyficzną strukturę uzgodnień dotyczących sekurytyzacji oraz środki ochronne już w nich przewidziane.

(41)

Między obligacjami zabezpieczonymi a sekurytyzacjami istnieje pewna substytucyjność. W związku z tym, aby zapobiec ewentualnemu zakłóceniu lub arbitrażowi między wykorzystaniem sekurytyzacji i obligacji zabezpieczonych ze względu na odmienne traktowanie kontraktów pochodnych OTC zawartych przez jednostki obligacji zabezpieczonych lub przez SSPE, rozporządzenie (UE) nr 648/2012 powinno zostać zmienione w celu zapewnienia spójnego traktowania między instrumentami pochodnymi związanymi z obligacjami zabezpieczonymi a instrumentami pochodnymi związanymi z sekurytyzacjami, w odniesieniu do obowiązku rozliczenia oraz do wymogów dotyczących depozytu zabezpieczającego względem nierozliczanych centralnie instrumentów pochodnych OTC.

(42)

W celu harmonizacji opłat nadzorczych, które mają być pobierane przez ESMA, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do doprecyzowania rodzaju opłat, czynności, za które są one pobierane, wysokości opłat oraz sposobu ich uiszczania. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. (18) w sprawie lepszego stanowienia prawa. W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(43)

W celu określenia wymogu dotyczącego zatrzymania ryzyka, a także doprecyzowania kryteriów jednorodności oraz ekspozycji, które mają być uznawane za jednorodne w ramach wymogów dotyczących prostoty, przy jednoczesnym zapewnieniu braku negatywnego wpływu na sekurytyzację pożyczek dla MŚP, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych opracowywanych przez EUNB w odniesieniu do warunków zatrzymania ryzyka, pomiaru poziomu zatrzymania, niektórych zakazów dotyczących zatrzymanego ryzyka, zatrzymania na zasadzie skonsolidowanej oraz wyłączenia dotyczącego niektórych transakcji, a także określenia kryteriów jednorodności oraz tego, które ekspozycje bazowe mają być uznawane za jednorodne. Komisja powinna przyjmować te regulacyjne standardy techniczne w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. EUNB powinien prowadzić ścisłe konsultacje z dwoma pozostałymi Europejskimi Urzędami Nadzoru.

(44)

Aby ułatwić inwestorom ciągły, łatwy i bezpłatny dostęp do wiarygodnych informacji na temat sekurytyzacji, a także aby określić warunki dotyczące ciążącego na właściwych organach obowiązku współpracy i wymiany informacji, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych opracowywanych przez ESMA w odniesieniu do: porównywalnych informacji na temat ekspozycji bazowych oraz regularnych sprawozdań dla inwestorów; wykazu uzasadnionych celów, w jakich dozwolone są resekurytyzacje; procedur umożliwiających repozytoriom sekurytyzacji weryfikację kompletności i spójności zgłaszanych szczegółowych informacji, wniosku o rejestrację oraz uproszczonego wniosku o rozszerzenie rejestracji; szczegółowych informacji na temat sekurytyzacji, które mają być przekazywane z uwagi na przejrzystość, standardów operacyjnych niezbędnych do gromadzenia, agregowania i porównywania danych z różnych repozytoriów sekurytyzacji, informacji, do których dostęp mają mieć wyznaczone podmioty oraz warunków bezpośredniego dostępu; informacji, jakie mają być przekazywane w przypadku zgłoszenia STS; informacji, jakie mają być przekazywane właściwym organom we wniosku o upoważnienie weryfikatora będącego osobą trzecią; a także informacji podlegających wymianie oraz treści i zakresu obowiązków dotyczących zgłaszania. Komisja powinna przyjmować te regulacyjne standardy techniczne w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010. ESMA powinien prowadzić ścisłe konsultacje z dwoma pozostałymi Europejskimi Urzędami Nadzoru.

(45)

Aby ułatwić ten proces inwestorom, jednostkom inicjującym, jednostkom sponsorującym oraz SSPE, należy również powierzyć Komisji uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych opracowywanych przez ESMA w odniesieniu do: szablonu, jaki ma być wykorzystywany na potrzeby udostępniania informacji posiadaczom pozycji sekurytyzacyjnych; szablonu na potrzeby wniosku o rejestrację oraz wniosku o rozszerzenie rejestracji repozytoriów sekurytyzacji; szablonu na potrzeby przekazywania informacji; szablonu, jaki ma być wykorzystywany na potrzeby przekazywania informacji do repozytorium sekurytyzacji, z uwzględnieniem rozwiązań opracowanych przez istniejące podmioty gromadzące dane sekurytyzacyjne; oraz szablonu na potrzeby zgłoszeń STS, które zapewnią inwestorom i właściwym organom wystarczające informacje umożliwiające im ocenę spełnienia wymogów STS. Komisja powinna przyjmować te wykonawcze standardy techniczne w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE oraz zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010. ESMA powinien prowadzić ścisłe konsultacje z dwoma pozostałymi Europejskimi Urzędami Nadzoru.

(46)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie ogólnych ram dla sekurytyzacji oraz utworzenie szczególnych ram dla sekurytyzacji STS, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie z uwagi na fakt, że rynki sekurytyzacji działają globalnie oraz z uwagi na fakt, że należy zapewnić równe warunki działania na rynku wewnętrznym dla wszystkich inwestorów instytucjonalnych i jednostek zaangażowanych w sekurytyzację, natomiast ze względu na ich skalę i skutki, możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(47)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do sekurytyzacji, w przypadku których papiery wartościowe wyemitowano w dniu 1 stycznia 2019 r. lub po tym dniu.

(48)

W przypadku pozycji sekurytyzacyjnych nierozliczonych od dnia 1 stycznia 2019 r., jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące oraz SSPE powinny móc posługiwać się oznaczeniem „STS”, pod warunkiem że dana sekurytyzacja spełnia wymogi STS – w przypadku niektórych wymogów w momencie zgłoszenia, a w przypadku innych wymogów w momencie zainicjowania. W związku z tym jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące oraz SSPE powinny mieć możliwość zgłoszenia STS do ESMA zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Wszelkie późniejsze modyfikacje sekurytyzacji powinny być akceptowane, pod warunkiem że sekurytyzacja nadal spełnia wszystkie mające zastosowanie wymogi STS.

(49)

Wymogi dotyczące należytej staranności stosowane zgodnie z obowiązującym prawem unijnym przed dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia powinny nadal mieć zastosowanie do sekurytyzacji emitowanych w dniu 1 stycznia 2011 r. lub po tym dniu, oraz do sekurytyzacji wyemitowanych przed dniem 1 stycznia 2011 r., w tym w przypadku gdy po dniu 31 grudnia 2014 r. dodane zostały nowe ekspozycje bazowe lub gdy ekspozycje te zostały zastąpione. Odpowiednie przepisy rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 625/2014 (19), które określają wymogi dotyczące zatrzymania ryzyka dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (20), powinny mieć nadal zastosowanie do momentu rozpoczęcia stosowania regulacyjnych standardów technicznych dotyczących zatrzymania ryzyka zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Mając na uwadze pewność prawa instytucje kredytowe lub firmy inwestycyjne, zakłady ubezpieczeń, zakłady reasekuracji oraz zarządzający alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi powinni – w odniesieniu do pozycji sekurytyzacyjnych nierozliczonych od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia – nadal podlegać, odpowiednio, art. 405 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, rozdziałów I, II i III oraz art. 22 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 625/2014, art. 254 i 255 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/35 oraz art. 51 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 231/2013 (21).

Aby zapewnić wypełnianie przez jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące oraz SSPE ich obowiązków w zakresie przejrzystości, do momentu rozpoczęcia stosowania regulacyjnych standardów technicznych, które mają zostać przyjęte przez Komisję na podstawie niniejszego rozporządzenia, informacje, o których mowa w załącznikach I–VIII do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/3 (22), powinny być udostępniane publicznie,

1)

„sekurytyzacja” oznacza transakcję lub program, w wyniku których ryzyko kredytowe związane z ekspozycją lub pulą ekspozycji ulega podziałowi na transze charakteryzujące się wszystkimi następującymi cechami:

2)

„jednostka specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji” lub „SSPE” oznacza spółkę, instytucję powierniczą lub inny podmiot, niebędące jednostką inicjującą lub jednostką sponsorującą, utworzone w celu przeprowadzenia jednej lub większej liczby sekurytyzacji, których działalność ogranicza się do działań odpowiednich dla osiągnięcia tego celu i których struktura ma na celu oddzielenie zobowiązań SSPE od zobowiązań jednostki inicjującej;

3)

„jednostka inicjująca” oznacza jednostkę, która:

4)

„resekurytyzacja” oznacza sekurytyzację, w przypadku której co najmniej jedna z ekspozycji bazowych jest pozycją sekurytyzacyjną;

5)

„jednostka sponsorująca” oznacza instytucję kredytową, znajdującą się w Unii lub poza jej terytorium, zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, lub firmę inwestycyjną zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 1 dyrektywy 2014/65/UE, niebędące jednostką inicjującą, która to jednostka sponsorująca:

6)

„transza” oznacza ustalony umownie segment ryzyka kredytowego związanego z ekspozycją lub pulą ekspozycji, gdy pozycja w takim segmencie wiąże się z większym lub mniejszym ryzykiem straty kredytowej niż pozycja o tej samej kwocie w innym segmencie; nie uwzględnia się przy tym ochrony kredytowej zapewnianej przez osoby trzecie bezpośrednio posiadaczom pozycji w danym segmencie lub w innych segmentach;

7)

„program emisji papierów dłużnych przedsiębiorstw zabezpieczonych aktywami” lub „program ABCP” oznacza program sekurytyzacji, w ramach którego emitowane papiery wartościowe przyjmują głównie postać papierów dłużnych przedsiębiorstw zabezpieczonych aktywami z pierwotnym terminem zapadalności wynoszącym jeden rok lub krótszym;

8)

„transakcja na papierach dłużnych przedsiębiorstw zabezpieczonych aktywami” lub „transakcja ABCP” oznacza sekurytyzację w ramach programu ABCP;

9)

„sekurytyzacja tradycyjna” oznacza sekurytyzację, w ramach której dokonuje się przeniesienia udziału gospodarczego w ekspozycjach będących przedmiotem sekurytyzacji w drodze przeniesienia własności tych ekspozycji z jednostki inicjującej na rzecz SSPE lub poprzez subpartycypację SSPE, gdzie wyemitowane papiery wartościowe nie stanowią zobowiązań płatniczych jednostki inicjującej;

10)

„sekurytyzacja syntetyczna” oznacza sekurytyzację, w ramach której przeniesienie ryzyka odbywa się przy użyciu kredytowych instrumentów pochodnych lub gwarancji, a ekspozycje będące przedmiotem sekurytyzacji pozostają ekspozycjami jednostki inicjującej;

11)

„inwestor” oznacza osobę fizyczną lub prawną posiadającą pozycję sekurytyzacyjną;

12)

„inwestor instytucjonalny” oznacza inwestora, który jest jednym z poniższych:

13)

„jednostka obsługująca” oznacza jednostkę zarządzającą na bieżąco pulą nabytych wierzytelności lub bazowymi ekspozycjami kredytowymi;

14)

„instrument wsparcia płynności” oznacza pozycję sekurytyzacyjną z tytułu umowy o dostarczenie środków finansowych w celu zapewnienia terminowości przepływów pieniężnych do inwestorów;

15)

„ekspozycja odnawialna” oznacza ekspozycję, w przypadku której dozwolone są wahania sald należności „kredytobiorców” w zależności od ich decyzji o zaciąganiu i spłacaniu kredytu, do wysokości uzgodnionego limitu;

16)

„sekurytyzacja odnawialna” oznacza sekurytyzację, w przypadku której sama struktura sekurytyzacji ulega odnowieniu poprzez dodawanie ekspozycji do puli ekspozycji lub usuwanie ich z niej, niezależnie od tego, czy ekspozycje są odnawiane czy nie;

17)

„opcja przedterminowej spłaty należności” oznacza klauzulę umowną w ramach sekurytyzacji ekspozycji odnawialnych lub sekurytyzacji odnawialnej nakazującą w przypadku wystąpienia określonych zdarzeń wykup pozycji sekurytyzacyjnych inwestorów przed pierwotnie określonym terminem zapadalności tych pozycji;

18)

„transza pierwszej straty” oznacza najbardziej podporządkowaną transzę w ramach sekurytyzacji, która jest pierwszą transzą służącą pokryciu poniesionej straty dotyczącej sekurytyzowanych ekspozycji i tym samym zapewnia ochronę transzy drugiej straty oraz, w stosownych przypadkach, ochronę transz mających wyższy stopień uprzywilejowania;

19)

„pozycja sekurytyzacyjna” oznacza ekspozycję z tytułu sekurytyzacji;

20)

„pierwotny kredytodawca” oznacza jednostkę, która samodzielnie lub za pośrednictwem jednostek powiązanych, bezpośrednio lub pośrednio, zawarła pierwotną umowę, która to umowa stworzyła zobowiązania lub potencjalne zobowiązania dłużnika lub potencjalnego dłużnika, stanowiące podstawę ekspozycji będących przedmiotem sekurytyzacji;

21)

„w pełni wspierany program ABCP” oznacza program ABCP, który jednostka sponsorująca w pełni i bezpośrednio wspiera, dostarczając SSPE jeden lub większą liczbę instrumentów wsparcia płynności obejmujących co najmniej wszystkie poniższe elementy:

22)

„w pełni wspierana transakcja ABCP” oznacza transakcję ABCP wspieraną przez instrument wsparcia płynności, na poziomie transakcji lub na poziomie programu ABCP, obejmujący co najmniej wszystkie poniższe elementy:

23)

„repozytorium sekurytyzacji” oznacza osobę prawną zajmującą się gromadzeniem i przechowywaniem na szczeblu centralnym danych dotyczących sekurytyzacji.

Do celów art. 10 niniejszego rozporządzenia, odniesienia do „repozytorium transakcji” w art. 61, 64, 65, 66, 73, 78, 79 i 80 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 odczytuje się jako odesłania do „repozytorium sekurytyzacji”.

a)

sprzedawca pozycji sekurytyzacyjnej przeprowadził test odpowiedniości zgodnie z art. 25 ust. 2 dyrektywy 2014/65/UE;

b)

sprzedawca pozycji sekurytyzacyjnej upewnił się, na podstawie testu, o którym mowa w lit. a), że dana pozycja sekurytyzacyjna jest odpowiednia dla tego klienta detalicznego;

c)

sprzedawca pozycji sekurytyzacyjnej natychmiast przekazuje klientowi detalicznemu wyniki testu odpowiedniości w postaci sprawozdania.

a)

dane państwo trzecie jest wymienione w wykazie sporządzonym przez FATF jako jurysdykcja wysokiego ryzyka i niechętna współpracy;

b)

państwo trzecie nie podpisało umowy z państwem członkowskim w celu zapewnienia, aby to państwo trzecie w pełni przestrzegało standardów określonych w art. 26 Modelowej konwencji Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) w sprawie podatku od dochodu i majątku lub w Modelowej konwencji OECD w sprawie wymiany informacji w kwestiach podatkowych, oraz zapewnia skuteczną wymianę informacji w kwestiach podatkowych, łącznie z wszelkimi wielostronnymi umowami podatkowymi.

a)

w przypadku gdy jednostka inicjująca lub pierwotny kredytodawca z siedzibą w Unii nie są instytucją kredytową lub firmą inwestycyjną zdefiniowanymi w art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 – dana jednostka inicjująca lub dany pierwotny kredytodawca udzielają wszystkich kredytów będących źródłem ekspozycji bazowych na podstawie należytych i ściśle zdefiniowanych kryteriów oraz jasno określonych procesów zatwierdzania, zmiany, odnawiania i finansowania tych kredytów, a także posiadają skuteczne systemy na potrzeby stosowania tych kryteriów i procesów zgodnie z art. 9 ust. 1 niniejszego rozporządzenia;

b)

w przypadku gdy jednostka inicjująca lub pierwotny kredytodawca mają siedzibę w państwie trzecim – dana jednostka inicjująca lub dany pierwotny kredytodawca udzielają wszystkich kredytów będących źródłem ekspozycji bazowych na podstawie należytych i ściśle zdefiniowanych kryteriów oraz jasno określonych procesów zatwierdzania, zmiany, odnawiania i finansowania tych kredytów, a także posiadają skuteczne systemy na potrzeby stosowania tych kryteriów i procesów w celu zapewnienia, aby udzielanie kredytów odbywało się na podstawie szczegółowej oceny zdolności kredytowej dłużnika;

c)

jeżeli jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub pierwotny kredytodawca mają siedzibę w Unii – stale zatrzymują oni istotny udział gospodarczy netto zgodnie z art. 6, a zatrzymanie ryzyka jest ujawniane inwestorowi instytucjonalnemu zgodnie z art. 7;

d)

jeżeli jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub pierwotny kredytodawca mają siedzibę w państwie trzecim – stale zatrzymują oni istotny udział gospodarczy netto, który w żadnym przypadku nie może być niższy niż 5 %, ustalony zgodnie z art. 6, a także ujawniają zatrzymanie ryzyka inwestorom instytucjonalnym;

e)

jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub SSPE w stosownych przypadkach udostępniały informacje wymagane na mocy art. 7 z częstotliwością i zgodnie z zasadami określonymi w tym artykule.

a)

charakterystykę ryzyka danej pozycji sekurytyzacyjnej i ekspozycji bazowych;

b)

wszystkie cechy strukturalne sekurytyzacji, które mogą mieć istotny wpływ na dochody z tytułu pozycji sekurytyzacyjnej, w tym: umowna kolejność płatności i kolejność zdarzeń uruchamiających płatność, elementy wsparcia jakości kredytowej, elementy wsparcia płynności, mechanizmy wyzwalania wartości rynkowej oraz odnoszące się do konkretnej transakcji definicje niewykonania zobowiązania;

c)

w odniesieniu do sekurytyzacji zgłoszonej jako STS zgodnie z art. 27 – zgodność tej sekurytyzacji z wymogami określonymi w art. 19–22 lub w art. 23–26 oraz art. 27. Inwestorzy instytucjonalni mogą w odpowiednim zakresie polegać na zgłoszeniu STS zgodnie z art. 27 ust. 1 oraz na ujawnionych przez jednostkę inicjującą, jednostkę sponsorującą oraz SSPE informacjach dotyczących zgodności z wymogami STS, nie polegając wyłącznie ani automatycznie na takich zgłoszeniach i informacjach.

a)

ustanowić odpowiednie pisemne procedury, które są proporcjonalne do profilu ryzyka pozycji sekurytyzacyjnej oraz, w stosownych przypadkach, do portfela handlowego i bankowego inwestora instytucjonalnego, w celu bieżącego monitorowania zgodności z ust. 1 i 3 oraz dochodów z tytułu pozycji sekurytyzacyjnej i ekspozycji bazowych.

W stosownych przypadkach, w odniesieniu do sekurytyzacji i ekspozycji bazowych, te pisemne procedury obejmują monitorowanie rodzaju ekspozycji, udziału procentowego kredytów przeterminowanych o ponad 30, 60 i 90 dni, współczynników niewykonania zobowiązań, częstości przedterminowych spłat, kredytów w windykacji, stóp odzysku, odkupów, modyfikacji pożyczek, przerw w spłacie, rodzaju zabezpieczenia i zajmowania zabezpieczeń, oraz rozkładu częstości punktowych ocen zdolności kredytowej lub innych środków oceny wiarygodności kredytowej odnoszących się do wszystkich ekspozycji bazowych, dywersyfikacji sektorowej i geograficznej, rozkładu częstości współczynnika pokrycia należności zabezpieczeniem w przedziałach ułatwiających odpowiednią analizę wrażliwości. W przypadku gdy ekspozycje bazowe są same w sobie pozycjami sekurytyzacyjnymi, na co pozwala art. 8, inwestorzy instytucjonalni monitorują również ekspozycje bazowe tych pozycji;

b)

w przypadku sekurytyzacji innej niż w pełni wspierany program ABCP – regularnie przeprowadzać testy warunków skrajnych w odniesieniu do przepływów pieniężnych i wartości zabezpieczenia wspierających ekspozycje bazowe lub, w braku wystarczających danych na temat przepływów pieniężnych i wartości zabezpieczenia, testy warunków skrajnych w odniesieniu do zakładanych strat, z uwzględnieniem charakteru, skali i stopnia złożoności ryzyka pozycji sekurytyzacyjnej;

c)

w przypadku w pełni wspieranego programu ABCP – regularnie przeprowadzać testy warunków skrajnych w odniesieniu do wypłacalności i płynności jednostki sponsorującej;

d)

zapewnić sprawozdawczość wewnętrzną dla swojego organu zarządzającego, tak aby organ zarządzający znał istotne ryzyka wynikające z pozycji sekurytyzacyjnej oraz tak, aby ryzyka te były adekwatnie zarządzane;

e)

być w stanie wykazać swoim właściwym organom, na żądanie, że ma kompleksową i dokładną wiedzę na temat danej pozycji sekurytyzacyjnej i jej ekspozycji bazowych oraz że wdrożył pisemne zasady i procedury na potrzeby zarządzania ryzykiem względem danej pozycji sekurytyzacyjnej oraz na potrzeby prowadzenia rejestru weryfikacji oraz należytej staranności zgodnie z ust. 1 i 2 oraz wszelkich innych odnośnych informacji; oraz

f)

w przypadku ekspozycji z tytułu w pełni wspieranego programu ABCP – być w stanie wykazać swoim właściwym organom, na żądanie, że ma kompleksową i dokładną wiedzę na temat jakości kredytowej jednostki sponsorującej oraz na temat warunków dostarczonego instrumentu wsparcia płynności.

a)

zatrzymanie nie mniej niż 5 % wartości nominalnej każdej z transz sprzedanych lub przeniesionych na rzecz inwestorów;

b)

w przypadku sekurytyzacji odnawialnych lub sekurytyzacji ekspozycji odnawialnych – zatrzymanie przez jednostkę inicjującą udziału wynoszącego nie mniej niż 5 % wartości nominalnej każdej z sekurytyzowanych ekspozycji;

c)

zatrzymanie losowo wybranych ekspozycji stanowiących równowartość nie mniej niż 5 % wartości nominalnej sekurytyzowanych ekspozycji, jeżeli w innym przypadku takie niesekurytyzowane ekspozycje zostałyby sekurytyzowane w danej sekurytyzacji, o ile liczba ekspozycji potencjalnie sekurytyzowanych jest nie mniejsza niż 100 w momencie inicjowania;

d)

zatrzymanie transzy pierwszej straty oraz, w razie konieczności, jeżeli takie zatrzymanie nie stanowi 5 % wartości nominalnej sekurytyzowanych ekspozycji, innych transz o takim samym lub wyższym profilu ryzyka niż transze przeniesione na rzecz inwestorów lub sprzedane inwestorom i o terminie zapadalności nie wcześniejszym niż termin transz przeniesionych na rzecz inwestorów lub sprzedanych inwestorom, tak aby zatrzymana wartość stanowiła równowartość ogółem nie mniej niż 5 % wartości nominalnej sekurytyzowanych ekspozycji; lub

e)

zatrzymanie ekspozycji pierwszej straty wynoszącej nie mniej niż 5 % każdej ekspozycji sekurytyzowanej w danej sekurytyzacji.

a)

rządy centralne lub banki centralne;

b)

samorządy regionalne, władze lokalne i podmioty sektora publicznego państw członkowskich w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)

instytucje, którym przypisano wagę ryzyka 50 % lub mniej zgodnie z częścią trzecią tytuł II rozdział 2rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

d)

krajowe banki lub instytucje prorozwojowe w rozumieniu art. 2 pkt 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1017 (26); lub

e)

wielostronne banki rozwoju wymienione w art. 117 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

a)

warunków zatrzymania ryzyka zgodnie z ust. 3, w tym realizacji poprzez syntetyczną lub warunkową formę zatrzymania;

b)

pomiaru poziomu zatrzymania, o którym mowa w ust. 1;

c)

zakazu zabezpieczania lub sprzedaży zatrzymanego udziału;

d)

warunków zatrzymania na zasadzie skonsolidowanej zgodnie z ust. 4;

e)

warunków wyłączenia transakcji opartych na wyraźnym, przejrzystym i dostępnym indeksie, o których mowa w ust. 6.

a)

co kwartał informacje na temat ekspozycji bazowych lub, w przypadku ABCP – co miesiąc informacje na temat wierzytelności bazowych lub należności kredytowych;

b)

całą dokumentację bazową istotną dla zrozumienia transakcji, w tym również – choć nie tylko – w stosownych przypadkach, następujące dokumenty:

Ta dokumentacja bazowa musi zawierać szczegółowy opis kolejności płatności z tytułu sekurytyzacji;

c)

w przypadku gdy prospekt emisyjny nie został sporządzony zgodnie z dyrektywą 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (28) – streszczenie transakcji lub przegląd głównych cech sekurytyzacji, w tym również, w stosownych przypadkach:

d)

w przypadku sekurytyzacji STS – zgłoszenie STS, o którym mowa w art. 27;

e)

kwartalne sprawozdania dla inwestorów lub, w przypadku ABCP – miesięczne sprawozdania dla inwestorów, zawierające następujące informacje:

f)

wszelkie informacje wewnętrzne dotyczące sekurytyzacji, które jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub SSPE są zobowiązane do podania do wiadomości publicznej zgodnie z art. 17 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 (29), dotyczące wykorzystywania informacji wewnętrznych i manipulacji na rynku;

g)

w przypadku gdy lit. f) nie ma zastosowania, wszelkie znaczące zdarzenia, takie jak:

a)

obejmuje dobrze funkcjonujący system kontroli jakości danych;

b)

podlega odpowiednim standardom zarządzania oraz jest objęta utrzymaniem i działaniem odpowiedniej struktury organizacyjnej, która zapewnia ciągłość i prawidłowe funkcjonowanie danej strony internetowej;

c)

podlega odpowiednim systemom, środkom kontroli i procedurom, które identyfikują wszystkie odnośne źródła ryzyka operacyjnego;

d)

obejmuje systemy, które zapewniają ochronę i integralność otrzymanych informacji oraz szybką rejestrację informacji; oraz

e)

umożliwia przechowywanie informacji przez co najmniej pięć lat po upływie terminu zapadalności sekurytyzacji.

a)

wszelkich sekurytyzacji, w ramach których papiery wartościowe wyemitowano przed dniem 1 stycznia 2019 r.; oraz

b)

wszelkich sekurytyzacji, które mają być stosowane w uzasadnionych celach określonych w ust. 3, w ramach których papiery wartościowe wyemitowano w dniu 1 stycznia 2019 r. lub po tym dniu.

a)

ułatwienie likwidacji instytucji kredytowej, firmy inwestycyjnej lub instytucji finansowej;

b)

zapewnienie prawidłowego funkcjonowania instytucji kredytowej, firmy inwestycyjnej lub instytucji finansowej przy założeniu kontynuacji działalności w celu uniknięcia ich likwidacji; lub

c)

w przypadku gdy ekspozycje bazowe są zagrożone – ochronę interesów inwestorów.

a)

pierwotna umowa, która stworzyła zobowiązania lub potencjalne zobowiązania dłużnika lub potencjalnego dłużnika, została zawarta przed wejściem w życie dyrektywy 2014/17/UE; oraz

b)

jednostka inicjująca, która kupuje na własny rachunek ekspozycje osoby trzeciej, a następnie poddaje je sekurytyzacji, spełnia obowiązki, których spełnienie przez instytucje inicjujące wymagane było na podstawie art. 21 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 625/2014 przed dniem 1 stycznia 2019 r.

a)

wniosek o rejestrację;

b)

wniosek o rozszerzenie rejestracji do celów art. 7 niniejszego rozporządzenia w przypadku repozytorium transakcji już zarejestrowanego na podstawie tytułu VI rozdział 1 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 lub rozdziału 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2365 (30).

a)

procedur, o których mowa ust. 2 niniejszego artykułu, które mają być stosowane przez repozytoria sekurytyzacji w celu weryfikacji kompletności i spójności informacji udostępnianych im na podstawie art. 7 ust. 1;

b)

wniosku o rejestrację, o którym mowa w ust. 5 lit. a);

c)

uproszczonego wniosku o rozszerzenie rejestracji, o którym mowa w ust. 5 lit. b).

a)

wniosku o rejestrację, o którym mowa w ust. 5 lit. a);

b)

wniosku o rozszerzenie rejestracji, o którym mowa w ust. 5 lit. b).

a)

wyraźnie zrzeka się rejestracji lub nie świadczyło usług w poprzednich sześciu miesiącach;

b)

uzyskało rejestrację na podstawie fałszywych oświadczeń lub w inny niezgodny z prawem sposób; lub

c)

przestało spełniać warunki, na podstawie których zostało zarejestrowane.

a)

ESMA;

b)

EUNB;

c)

EIOPA;

d)

ERRS;

e)

stosowni członkowie Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESBC), w tym również Europejski Bank Centralny (EBC) w trakcie wykonywania jego zadań w ramach jednolitego mechanizmu nadzorczego na mocy rozporządzenia (UE) nr 1024/2013;

f)

stosowne organy, których odpowiednie obowiązki i uprawnienia nadzorcze obejmują transakcje, rynki, uczestników i aktywa objęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia;

g)

organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wyznaczone na podstawie art. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE (31);

h)

Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji ustanowiona na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 (32);

i)

organy, o których mowa w art. 29;

j)

inwestorzy i potencjalni inwestorzy.

a)

szczegółowe informacje na temat sekurytyzacji, o których mowa w ust. 1, i które jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub SSPE przekazują w celu wypełnienia ich obowiązków na podstawie art. 7 ust. 1;

b)

standardy operacyjne niezbędne do umożliwienia terminowego, ustrukturyzowanego i kompleksowego.

c)

szczegółowe informacje, do których dostęp mają mieć podmioty, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem ich uprawnień i specyficznych potrzeb;

d)

warunki, na jakich podmioty, o których mowa w ust. 1, mają mieć bezpośredni i natychmiastowy dostęp do danych przechowywanych w repozytoriach sekurytyzacji.

a)

dana sekurytyzacja spełnia wszystkie wymogi sekcji 1 lub sekcji 2 niniejszego rozdziału, a ESMA otrzymała zgłoszenie zgodnie z art. 27 ust. 1; oraz

b)

dana sekurytyzacja jest ujęta w wykazie, o którym mowa w art. 27 ust. 5.

a)

przepisy, które pozwalają likwidatorowi sprzedawcy unieważnić sprzedaż ekspozycji bazowych wyłącznie na podstawie tego, że została ona dokonana w pewnym okresie przed ogłoszeniem niewypłacalności sprzedawcy;

b)

przepisy, na mocy których SSPE może zapobiec unieważnieniu, o którym mowa w lit. a), wyłącznie wtedy, kiedy będzie w stanie udowodnić, że nie była świadoma niewypłacalności sprzedawcy w momencie sprzedaży.

a)

poważne pogorszenie poziomu zdolności kredytowej sprzedawcy;

b)

niewypłacalność sprzedawcy; oraz

c)

naruszenia zobowiązań umownych przez sprzedawcę, wobec których nie zastosowano środków naprawczych, łącznie z niewykonaniem zobowiązania przez sprzedawcę.

a)

zostali ogłoszeni niewypłacalnymi lub w stosunku do których sąd wydał prawomocny niepodlegający odwołaniu tytuł egzekucyjny na rzecz ich wierzycieli lub przyznał tym wierzycielom odszkodowanie wynikające z nieotrzymania płatności, w ciągu trzech lat przed dniem zainicjowania, lub którzy zostali poddani procesowi restrukturyzacji zadłużenia w odniesieniu do swoich zagrożonych ekspozycji w ciągu trzech lat przed dniem przeniesienia lub cesji ekspozycji bazowych na rzecz SSPE, z wyjątkiem sytuacji gdy:

b)

byli, w momencie inicjowania oraz w stosownych przypadkach, ujęci w publicznym rejestrze kredytowym osób o negatywnej historii kredytowej lub – w przypadku braku takiego publicznego rejestru kredytowego – w innym rejestrze kredytowym, który jest dostępny jednostce inicjującej lub pierwotnemu kredytodawcy; lub

c)

otrzymali ocenę kredytową lub punktową ocenę kredytową wskazujące, że ryzyko niewywiązania się przez nich z uzgodnionych umownie płatności jest znacząco wyższe niż w przypadku porównywalnych ekspozycji posiadanych przez jednostkę inicjującą, które nie są objęte sekurytyzacją.

a)

SSPE nie zatrzymuje żadnej kwoty środków pieniężnych poza kwotą niezbędną do zapewnienia operacyjnego funkcjonowania SSPE lub systematycznej spłaty inwestorów zgodnie z warunkami umownymi sekurytyzacji, chyba że wyjątkowe okoliczności wymagają zatrzymania kwoty w celu jej wykorzystania, w najlepiej pojętym interesie inwestorów, na wydatki w celu uniknięcia pogorszenia jakości kredytowej ekspozycji bazowych;

b)

inwestorzy otrzymują środki z tytułu kwoty głównej ekspozycji bazowych w drodze sekwencyjnej spłaty pozycji sekurytyzacyjnych, w kolejności według uprzywilejowania danej pozycji sekurytyzacyjnej;

c)

spłata pozycji sekurytyzacyjnych nie zmienia ich uprzywilejowania; oraz

d)

żadne przepisy nie mogą wymagać automatycznej likwidacji ekspozycji bazowych według wartości rynkowej.

a)

pogorszenie jakości kredytowej ekspozycji bazowych do lub poniżej uprzednio ustalonego progu;

b)

wystąpienie zdarzenia związanego z niewypłacalnością w odniesieniu do jednostki inicjującej lub jednostki obsługującej;

c)

spadek wartości ekspozycji bazowych posiadanych przez SSPE poniżej uprzednio ustalonego progu (zdarzenie uruchamiające przedterminową spłatę); oraz

d)

niewygenerowanie wystarczającej ilości nowych ekspozycji bazowych o uprzednio ustalonej jakości kredytowej (czynnik wywołujący zakończenie okresu odnawialności).

a)

zobowiązania umowne, obowiązki i zadania jednostki obsługującej i powiernika, o ile taki jest, oraz innych dostawców usług pomocniczych;

b)

procedury i zadania niezbędne do zapewnienia, aby niewykonanie zobowiązania przez jednostkę obsługującą lub jej niewypłacalność nie spowodowały zakończenia obsługi; może to obejmować postanowienie umowne, które w takich przypadkach umożliwia zastąpienie jednostki obsługującej; oraz

c)

postanowienia zapewniające zastąpienie kontrahentów instrumentów pochodnych, dostawców płynności oraz banku, w którym prowadzony jest rachunek, w przypadku niewykonania przez nich zobowiązania, ich niewypłacalności oraz innych określonych zdarzeń, w stosownych przypadkach.

a)

przepisy, które pozwalają likwidatorowi sprzedawcy unieważnić sprzedaż ekspozycji bazowych wyłącznie na podstawie tego, że została ona dokonana w pewnym okresie przed ogłoszeniem niewypłacalności sprzedawcy;

b)

przepisy, na mocy których SSPE może zapobiec unieważnieniu, o którym mowa w lit. a), wyłącznie wtedy, kiedy będzie w stanie udowodnić, że nie była świadoma niewypłacalności sprzedawcy w momencie sprzedaży.

a)

poważne pogorszenie poziomu zdolności kredytowej sprzedawcy;

b)

niewypłacalność sprzedawcy; oraz

c)

naruszenia zobowiązań umownych przez sprzedawcę, wobec których nie zastosowano środków naprawczych, łącznie z niewykonaniem zobowiązania przez sprzedawcę.

a)

zostali ogłoszeni niewypłacalnymi lub w stosunku do których sąd wydał prawomocny niepodlegający odwołaniu tytuł egzekucyjny na rzecz ich wierzycieli lub przyznał tym wierzycielom odszkodowanie wynikające z nieotrzymania płatności, w ciągu trzech lat przed dniem zainicjowania, lub którzy zostali poddani procesowi restrukturyzacji zadłużenia w odniesieniu do swoich zagrożonych ekspozycji w ciągu trzech lat przed dniem przeniesienia lub cesji ekspozycji bazowych na rzecz SSPE, z wyjątkiem sytuacji gdy:

b)

byli, w momencie inicjowania oraz w stosownych przypadkach, ujęci w publicznym rejestrze kredytowym osób o negatywnej historii kredytowej lub – w przypadku braku takiego publicznego rejestru kredytowego – w innym rejestrze kredytowym, który jest dostępny jednostce inicjującej lub pierwotnemu kredytodawcy; lub

c)

otrzymali ocenę kredytową lub punktową ocenę kredytową wskazujące, że ryzyko niewywiązania się przez nich z uzgodnionych umownie płatności jest znacząco wyższe niż w przypadku porównywalnych ekspozycji posiadanych przez jednostkę inicjującą, które nie są objęte sekurytyzacją.

a)

SSPE nie zatrzymuje żadnej kwoty środków pieniężnych poza kwotą niezbędną do zapewnienia operacyjnego funkcjonowania SSPE lub systematycznej spłaty inwestorów zgodnie z warunkami umownymi sekurytyzacji, chyba że wyjątkowe okoliczności wymagają zatrzymania kwoty w celu jej wykorzystania, w najlepiej pojętym interesie inwestorów, na wydatki, które pozwolą uniknąć pogorszenia jakości kredytowej ekspozycji bazowych;

b)

inwestorzy posiadający pozycję sekurytyzacyjną otrzymują środki z tytułu kwoty głównej ekspozycji bazowych w drodze sekwencyjnej spłaty pozycji sekurytyzacyjnych w kolejności według uprzywilejowania danej pozycji sekurytyzacyjnej; oraz

c)

żadne przepisy nie mogą wymagać automatycznej likwidacji ekspozycji bazowych według wartości rynkowej.

a)

pogorszenie jakości kredytowej ekspozycji bazowych do lub poniżej uprzednio ustalonego progu; oraz

b)

wystąpienie zdarzenia związanego z niewypłacalnością w odniesieniu do sprzedawcy lub jednostki obsługującej.

a)

zobowiązania umowne, obowiązki i zadania jednostki sponsorującej, jednostki obsługującej i powiernika, o ile taki jest, oraz innych dostawców usług pomocniczych;

b)

procedury i zadania niezbędne do zapewnienia, aby niewykonanie zobowiązania lub niewypłacalność jednostki obsługującej nie spowodowały zakończenia obsługi;

c)

postanowienia zapewniające zastąpienie kontrahentów instrumentów pochodnych oraz banku, w którym prowadzony jest rachunek, w przypadku niewykonania przez nich zobowiązania, ich niewypłacalności oraz innych określonych zdarzeń, w stosownych przypadkach; oraz

d)

w jaki sposób jednostka sponsorująca spełnia wymogi określone w art. 25 ust. 3.

a)

zbiorczych informacji wymaganych na podstawie art. 7 ust. 1 akapit pierwszy lit. a); oraz

b)

informacji wymaganych na podstawie art. 7 ust. 1 akapit pierwszy lit. b)–e) co najmniej w formie projektu lub we wstępnej formie.

a)

obowiązki powiernika oraz innych podmiotów mających obowiązki powiernicze, o ile takie istnieją, wobec inwestorów;

b)

zobowiązania umowne, obowiązki i zadania jednostki sponsorującej, która ma fachową wiedzę w zakresie zawierania umów kredytowych, powiernika, o ile taki istnieje, oraz innych dostawców usług pomocniczych;

c)

procedury i zadania niezbędne do zapewnienia, aby niewykonanie zobowiązania lub niewypłacalność jednostki obsługującej nie spowodowały zakończenia obsługi;

d)

postanowienia dotyczące zastąpienia kontrahentów instrumentów pochodnych oraz banku, w którym prowadzony jest rachunek, na poziomie programu ABCP w przypadku niewykonania przez nich zobowiązania, ich niewypłacalności oraz innych określonych zdarzeń, jeżeli instrument wsparcia płynności nie pokrywa takich zdarzeń;

e)

że – w przypadku wystąpienia określonych zdarzeń, niewykonania zobowiązania lub niewypłacalności jednostki sponsorującej – przewidziane są środki naprawcze w celu osiągnięcia, stosownie do sytuacji, zabezpieczenia zobowiązań finansowych lub zastąpienia dostawcy instrumentu wsparcia płynności; oraz

f)

że instrument wsparcia płynności zostaje wykorzystany, a zapadające papiery wartościowe spłacone, w przypadku gdy jednostka sponsorująca nie odnowi zobowiązania finansowego dotyczącego instrumentu wsparcia płynności przed jego wygaśnięciem.

a)

potwierdzenie jednostki inicjującej lub pierwotnego kredytodawcy, że udzielanie przez nich kredytów odbywa się na podstawie należytych i ściśle zdefiniowanych kryteriów oraz jasno określonych procesów zatwierdzania, zmiany, odnawiania i finansowania tych kredytów, jak również że posiadają oni skuteczne systemy w celu stosowania tych procesów zgodnie z art. 9 niniejszego rozporządzenia; oraz

b)

oświadczenie jednostki inicjującej lub pierwotnego kredytodawcy co do tego, czy udzielanie kredytów, o którym mowa w lit. a), podlega nadzorowi.

a)

osoba trzecia pobiera wyłącznie niedyskryminacyjne i oparte na kosztach opłaty od jednostek inicjujących, jednostek sponsorujących lub SSPE uczestniczących w sekurytyzacjach, które są przedmiotem oceny osoby trzeciej, bez różnicowania opłat w zależności od wyników swojej oceny lub w powiązaniu z tymi wynikami;

b)

osoba trzecia nie jest ani podmiotem objętym regulacją zdefiniowanym w art. 2 pkt 4 dyrektywy 2002/87/WE, ani agencją ratingową zdefiniowaną w art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1060/2009, a wyniki innych rodzajów działalności danej osoby trzeciej nie narażają na szwank niezależności ani uczciwości jej oceny;

c)

osoba trzecia nie świadczy w jakiejkolwiek postaci usług doradczych, usług z zakresu audytu lub równoważnych usług na rzecz jednostki inicjującej, jednostki sponsorującej ani SSPE uczestniczących w sekurytyzacjach, które są przedmiotem oceny osoby trzeciej;

d)

członkowie organu zarządzającego osoby trzeciej mają kwalifikacje zawodowe, wiedzę i doświadczenie odpowiednie do zadania wykonywanego przez osobę trzecią, są osobami uczciwymi i cieszącymi się nieposzlakowaną opinią;

e)

niezależni dyrektorzy stanowią co najmniej jedną trzecią składu organu zarządzającego osoby trzeciej, przy czym są to nie mniej niż dwie osoby;

f)

osoba trzecia podejmuje wszelkie kroki niezbędne do zapewnienia, aby na weryfikację zgodności STS nie miały wpływu jakiekolwiek istniejące lub potencjalne konflikty interesów lub relacje biznesowe, w których uczestniczy dana osoba trzecia, jej wspólnicy lub członkowie, kierownictwo, pracownicy lub jakiekolwiek inne osoby fizyczne, z których usług korzysta osoba trzecia lub których usługi kontroluje. W tym celu osoba trzecia ustanawia, utrzymuje, egzekwuje i dokumentuje skuteczny system kontroli wewnętrznej regulujący realizację strategii i procedur mających na celu identyfikowanie potencjalnych konfliktów interesów oraz zapobieganie im. Zidentyfikowane potencjalne lub istniejące konflikty interesów są bezzwłocznie eliminowane lub minimalizowane oraz ujawniane. Osoba trzecia ustanawia, utrzymuje, egzekwuje i dokumentuje adekwatne procedury i procesy w celu zapewnienia niezależności oceny zgodności STS. Osoba trzecia okresowo monitoruje te strategie i procedury oraz dokonuje ich przeglądu, aby dokonać oceny ich skuteczności oraz ocenić konieczność ich aktualizacji; oraz

g)

osoba trzecia może wykazać, że ma właściwe operacyjne środki ochronne i wewnętrzne procesy, które umożliwiają jej ocenę zgodności STS.

a)

w przypadku zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji – właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 13 pkt 10 dyrektywy 2009/138/WE;

b)

w przypadku zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi – właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 44 dyrektywy 2011/61/UE;

c)

w przypadku UCITS i spółek zarządzających UCITS – właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 97 dyrektywy 2009/65/WE;

d)

w przypadku instytucji pracowniczych programów emerytalnych – właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 6 lit. g) dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (33);

e)

w przypadku instytucji kredytowych lub firm inwestycyjnych – właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 4 dyrektywy 2013/36/UE, w tym EBC w odniesieniu do szczególnych zadań powierzonych mu na mocy rozporządzenia (UE) nr 1024/2013.

a)

procesy i mechanizmy służące prawidłowemu mierzeniu i stałemu utrzymywaniu istotnego udziału gospodarczego netto, gromadzenie i terminowe ujawnianie wszystkich informacji udostępnianych zgodnie z art. 7, a także kryteria udzielania kredytu zgodnie z art. 9;

b)

w odniesieniu do sekurytyzacji STS, które nie są sekurytyzacjami w ramach programu ABCP – procesy i mechanizmy służące zapewnieniu przestrzegania przepisów art. 20 ust. 7–12, art. 21 ust. 7 i art. 22; oraz

c)

w odniesieniu do sekurytyzacji STS, które są sekurytyzacjami w ramach programu ABCP – procesy i mechanizmy służące zapewnieniu, w odniesieniu do transakcji ABCP, przestrzegania przepisów art. 24, a w odniesieniu do programów ABCP –art. 26 ust. 7 i 8.

a)

wielkości buforów kapitałowych;

b)

wielkości buforów płynnościowych; oraz

c)

ryzyka płynności dla inwestorów wynikającego z niedopasowania terminów zapadalności między ich finansowaniem a inwestycjami.

a)

jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub pierwotny kredytodawca nie spełnili wymogów określonych w art. 6;

b)

jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub SSPE nie spełniły wymogów określonych w art. 7;

c)

jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub pierwotny kredytodawca nie spełnili kryteriów określonych w art. 9;

d)

jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub SSPE nie spełniły wymogów określonych w art. 18;

e)

sekurytyzacja jest oznaczona jako sekurytyzacja STS, a jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub SSPE tej sekurytyzacji nie spełniły wymogów określonych w art. 19–22 lub art. 23–26;

f)

jednostka inicjująca lub jednostka sponsorująca dokonują wprowadzającego w błąd zgłoszenia na podstawie art. 27 ust. 1;

g)

jednostka inicjująca lub jednostka sponsorująca nie spełniły wymogów określonych w art. 27 ust. 4; lub

h)

osoba trzecia upoważniona na podstawie art. 28 nie powiadomiła o istotnych zmianach w informacjach przekazanych zgodnie z art. 28 ust. 1 lub o jakichkolwiek innych zmianach, co do których można by racjonalnie przyjąć, że wpływają na ocenę przeprowadzaną przez jej właściwy organ.

a)

publiczne oświadczenie, w którym wskazuje się tożsamość osoby fizycznej lub prawnej oraz charakter naruszenia zgodnie z art. 37;

b)

nakaz zobowiązujący osobę fizyczną lub prawną do zaprzestania danego postępowania oraz do powstrzymania się od ponownego podejmowania tego postępowania;

c)

tymczasowy zakaz wobec każdego członka organu zarządzającego jednostki inicjującej, jednostki sponsorującej lub SSPE lub każdej innej osoby fizycznej, które uznano za odpowiedzialne za naruszenie, uniemożliwiający sprawowanie przez nie funkcji zarządzających w takich przedsiębiorstwach;

d)

w przypadku naruszenia, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. e) lub f) niniejszego artykułu – tymczasowy zakaz wobec jednostki inicjującej i jednostki sponsorującej uniemożliwiający im zgłaszanie na podstawie art. 27 ust. 1, że sekurytyzacja spełnia wymogi określone w art. 19–22 lub art. 23–26;

e)

w przypadku osoby fizycznej – maksymalne administracyjne sankcje pieniężne w wysokości co najmniej 5 000 000 EUR lub, w państwach członkowskich, których walutą nie jest euro, równowartość tej kwoty w walucie krajowej na dzień 17 stycznia 2018 r.;

f)

w przypadku osoby prawnej – maksymalne administracyjne sankcje pieniężne w wysokości co najmniej 5 000 000 EUR lub, w państwach członkowskich, których walutą nie jest euro, równowartość tej kwoty w walucie krajowej na dzień 17 stycznia 2018 r. lub do 10 % całkowitego rocznego obrotu netto danej osoby prawnej, ustalonego na podstawie ostatniego dostępnego sprawozdania finansowego zatwierdzonego przez organ zarządzający; w przypadku gdy dana osoba prawna jest jednostką dominującą lub jednostką zależną jednostki dominującej, która musi sporządzić skonsolidowane sprawozdanie finansowe zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE (35), stosowny całkowity roczny obrót netto oznacza całkowity roczny obrót netto lub analogiczny rodzaj dochodu zgodnie z odpowiednimi aktami ustawodawczymi z zakresu rachunkowości, ustalony na podstawie ostatniego dostępnego skonsolidowanego sprawozdania finansowego zatwierdzonego przez organ zarządzający jednostki dominującej najwyższego szczebla;

g)

maksymalne administracyjne sankcje pieniężne w wysokości równej co najmniej dwukrotności kwoty korzyści uzyskanych w wyniku naruszenia, w przypadku gdy możliwe jest ustalenie kwoty takich korzyści, nawet jeśli kwota ta przekracza kwoty maksymalne określone w lit. e) i f);

h)

w przypadku naruszenia, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. f) niniejszego artykułu – tymczasowe cofnięcie upoważnienia, o którym mowa w art. 28, osobie trzeciej upoważnionej do sprawdzania zgodności sekurytyzacji z art. 19–22 lub art. 23–26.

a)

bezpośrednio;

b)

we współpracy z innymi organami;

c)

w drodze przekazania uprawnień innym organom, zachowując odpowiedzialność za wykonanie tych zadań;

d)

zwracając się do właściwych organów sądowych.

a)

istotność, wagę i czas trwania naruszenia;

b)

stopień odpowiedzialności osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za naruszenie;

c)

sytuację finansową odpowiedzialnej osoby fizycznej lub prawnej;

d)

skalę zysków uzyskanych lub strat unikniętych przez odpowiedzialną osobę fizyczną lub prawną, o ile można takie zyski lub straty ustalić;

e)

straty poniesione przez osoby trzecie w związku z naruszeniem, o ile można je ustalić;

f)

zakres współpracy odpowiedzialnej osoby fizycznej lub prawnej z właściwym organem, bez uszczerbku dla potrzeby zapewnienia rekompensaty zysków uzyskanych lub strat unikniętych przez tę osobę;

g)

uprzednie naruszenia popełnione przez odpowiedzialną osobę fizyczną lub prawną.

a)

odroczyły publikację decyzji o nałożeniu sankcji administracyjnej do momentu, kiedy przyczyny nieopublikowania przestaną być aktualne;

b)

opublikowały decyzję o nałożeniu sankcji administracyjnej w formie anonimowej, zgodnie z prawem krajowym; albo

c)

w ogóle nie publikowały decyzji o nałożeniu sankcji administracyjnej, jeżeli warianty określone w lit. a) i b) uznaje się za niewystarczające w celu zapewnienia, aby:

1)

art. 135 ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„2.   Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 301a niniejszej dyrektywy uzupełniające niniejszą dyrektywę poprzez szczegółowe określenie okoliczności, w jakich można ustanowić proporcjonalny dodatkowy narzut kapitałowy w przypadku naruszenia wymogów określonych w art. 5 lub 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402 (*2), bez uszczerbku dla art. 101 ust. 3 niniejszej dyrektywy.

3.   W celu zapewnienia spójnej harmonizacji w odniesieniu do ust. 2 niniejszego artykułu, EIOPA, z zastrzeżeniem art. 301b, opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych określających metody obliczania proporcjonalnego dodatkowego narzutu kapitałowego, o którym mowa w tym przepisie.

Komisja jest uprawniona do uzupełniania niniejszego rozporządzenia w drodze przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w niniejszym ustępie, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010.

(*2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie ustanowienia ogólnych ram dla sekurytyzacji oraz utworzenia szczególnych ram dla prostych, przejrzystych i standardowych sekurytyzacji, a także zmieniające dyrektywy 2009/65/WE, 2009/138/WE i 2011/61/UE oraz rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 347 z 28.12.2017, s. 35).”;"

2)

skreśla się art. 308b ust. 11.

1)

w motywach 22 i 41, w art. 8c oraz w załączniku II sekcja D pkt 1 wyrazy „strukturyzowany instrument finansowy” we wszystkich formach gramatycznych zastępuje się wyrazami „instrument sekurytyzacyjny” w odpowiednich formach gramatycznych;

2)

w motywach 34 i 40, w art. 8 ust. 4, art. 8c, art. 10 ust. 3 i art. 39 ust. 4, a także w załączniku I sekcja A pkt 2 akapit piąty, w załączniku I sekcja B pkt 5, w załączniku II cześć II sekcja D tytuł i pkt 2, w załączniku III część I pkt 8, 24 i 45, w załączniku III część III pkt 8 wyrazy „strukturyzowane instrumenty finansowe” we wszystkich formach gramatycznych zastępuje się wyrazami „instrumenty sekurytyzacyjne” w odpowiednich formach gramatycznych;

3)

w art. 1 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Niniejsze rozporządzenie określa także obowiązki emitentów i powiązanych stron trzecich mających siedzibę w Unii w odniesieniu do instrumentów sekurytyzacyjnych.”;

4)

w art. 3 ust. 1 lit. l) otrzymuje brzmienie:

5)

uchyla się art. 8b;

6)

w art. 4 ust. 3 lit. b), w art. 5 ust. 6 akapit drugi lit. b) oraz w art. 25a skreśla się odesłanie do art. 8b.

1)

w art. 2 dodaje się punkty w brzmieniu:

2)

w art. 4 dodaje się ustępy w brzmieniu:

„5.   Ust. 1 niniejszego artykułu nie ma zastosowania w odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które są zawierane przez jednostki obligacji zabezpieczonych w związku z obligacjami zabezpieczonymi lub przez jednostkę specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji w związku z sekurytyzacją, w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402 (*4), pod warunkiem że:

6.   W celu zapewnienia spójnego stosowania niniejszego artykułu oraz biorąc pod uwagę potrzebę zapobiegania arbitrażowi regulacyjnemu, europejskie urzędy nadzoru opracowują projekty regulacyjnych standardów technicznych określających kryteria oceny tego, które uzgodnienia w ramach obligacji zabezpieczonych lub sekurytyzacji odpowiednio ograniczają ryzyko kredytowe kontrahenta w rozumieniu ust. 5.

Europejskie urzędy nadzoru przedłożą Komisji projekt tych regulacyjnych standardów technicznych do dnia 18 lipca 2018 r.

Komisji przekazuje się uprawnienia do uzupełniania niniejszego rozporządzenia, poprzez przyjmowanie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w niniejszym ustępie, zgodnie z art. 10–14 rozporządzeń (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 1094/2010 lub (UE) nr 1095/2010.

(*4)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE) 2017/2402 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie ustanowienia ogólnych ram dla sekurytyzacji oraz utworzenia szczególnych ram dla prostych, przejrzystych i standardowych sekurytyzacji, a także zmieniające dyrektywy 2009/65/WE, 2009/138/WE i 2011/61/UE oraz rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 347 z 28.12.2017, s. 35).”."

3)

w art. 11 ust. 15 otrzymuje brzmienie:

„15.   W celu zapewnienia spójnego stosowania niniejszego artykułu europejskie urzędy nadzoru opracowują wspólny projekt regulacyjnych standardów technicznych określających:

Poziom i rodzaj zabezpieczenia wymaganego w odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które są zawierane przez jednostki obligacji zabezpieczonych w związku z obligacjami zabezpieczonymi lub przez jednostkę specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji w związku z sekurytyzacją w rozumieniu niniejszego rozporządzenia i spełniającą warunki art. 4 ust. 5 niniejszego rozporządzenia oraz wymogi określone w art. 18 i w art. 19–22 lub art. 23–26 rozporządzenia (UE) 2017/2402 [rozporządzenia w sprawie sekurytyzacji] określa się z uwzględnieniem wszelkich przeszkód napotykanych w trakcie wymiany zabezpieczeń w odniesieniu do istniejących uzgodnień dotyczących zabezpieczeń w ramach obligacji zabezpieczonych lub sekurytyzacji.

Europejskie urzędy nadzoru przedłożą Komisji projekt tych regulacyjnych standardów technicznych do dnia 18 lipca 2018 r.

W zależności od formy prawnej kontrahenta, Komisji przekazuje się uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w niniejszym ustępie, zgodnie z art. 10–14 rozporządzeń (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 1094/2010 lub (UE) nr 1095/2010.”.

a)

spełniają, w momencie emisji tych papierów wartościowych, wymogi określone w art. 20 ust. 1–5, ust. 7–9 i ust. 11–13 oraz art. 21 ust. 1 i 3; oraz

b)

spełniają, w momencie zgłoszenia zgodnie z art. 27 ust. 1, wymogi określone w art. 20 ust. 6 i 10, art. 21 ust. 2 i ust. 4–10 oraz art. 22 ust. 1–5.

a)

uznaje się, że w art. 22 ust. 2 wyrazy „Przed emisją” rozumie się jako „Przed zgłoszeniem na podstawie art. 27 ust. 1”;

b)

uznaje się, że w art. 22 ust. 3 wyrazy „przed wyceną sekurytyzacji” rozumie się jako „przed zgłoszeniem na podstawie art. 27 ust. 1”;

c)

w art. 22 ust. 5:

a)

wdrożenia wymogów STS określonych w art. 18–27;

b)

oceny działań podjętych przez właściwe organy oraz oceny istotnych ryzyk i nowych słabości, które mogły się pojawić, jak również oceny działań uczestników rynku na rzecz dalszej standaryzacji dokumentacji sekurytyzacji;

c)

funkcjonowania wymogów dotyczących należytej staranności określonych w art. 5 oraz wymogów dotyczących przejrzystości określonych w art. 7 i poziomu przejrzystości rynku sekurytyzacji w Unii, w tym na temat tego, czy wymogi dotyczące przejrzystości określone w art. 7 pozwalają właściwym organom uzyskać wystarczający przegląd rynku, aby mogły one wykonywać swoje odpowiednie uprawnienia;

d)

wymogów określonych w art. 6, w tym ich przestrzegania przez uczestników rynku, oraz zasad dotyczących zatrzymania ryzyka zgodnie z art. 6 ust. 3.

a)

skutki niniejszego rozporządzenia, w tym również wprowadzenia oznaczenia sekurytyzacji STS, dla funkcjonowania rynku sekurytyzacji w Unii, wkładu sekurytyzacji w gospodarkę realną, w szczególności dla dostępu MŚP i inwestycji do kredytowania, a także wzajemnych powiązań między instytucjami finansowymi a stabilnością sektora finansowego;

b)

rozbieżności w stosowaniu zasad, o których mowa w art. 6 ust. 3, w oparciu o dane zgłaszane na podstawie art. 7 ust. 1 akapit pierwszy lit. e) ppkt (iii). Jeżeli ustalenia wykażą zwiększenie ryzyk ostrożnościowych spowodowane stosowaniem zasad, o których mowa w art. 6 ust. 3 lit. a), b), c) i e), wówczas rozważone będą odpowiednie środki zaradcze;

c)

czy doszło do nieproporcjonalnego wzrostu liczby transakcji, o których mowa w art. 7 ust. 2 akapit trzeci, od momentu rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, oraz czy uczestnicy rynku strukturyzowali transakcje w sposób umożliwiający obchodzenie obowiązku wynikającego z art. 7 i polegającego na udostępnianiu informacji za pośrednictwem repozytoriów sekurytyzacji;

d)

czy konieczne jest rozszerzenie wymogów dotyczących ujawniania informacji na podstawie art. 7, aby objąć nimi transakcje, o których mowa w art. 7 ust. 2 akapit trzeci, oraz pozycje inwestorów;

e)

czy w obszarze sekurytyzacji STS możliwe byłoby wprowadzenie systemu równoważności dla pochodzących z państw trzecich jednostek inicjujących, jednostek sponsorujących oraz SSPE, z uwzględnieniem rozwoju sytuacji na szczeblu międzynarodowym w obszarze sekurytyzacji, w szczególności inicjatyw dotyczących prostych, przejrzystych i porównywalnych sekurytyzacji;

f)

wdrożenie wymogów określonych w art. 22 ust. 4 oraz to, czy trzeba je rozszerzyć na sekurytyzacje, w których ekspozycjami bazowymi nie są kredyty na nieruchomości mieszkalne ani kredyty na zakup samochodu lub umowy leasingu samochodów, z myślą o włączeniu do głównego nurtu ujawniania informacji dotyczących kwestii środowiskowych i społecznych oraz informacji dotyczących zarządzania;

g)

odpowiedniość systemu weryfikacji przez osobę trzecią określonego w art. 27 i 28 oraz to, czy system upoważniania dla osób trzecich określony w art. 28 wspiera wystarczającą konkurencję między osobami trzecimi, a także czy zachodzi potrzeba wprowadzenia zmian w ramach nadzorczych w celu zapewnienia stabilności finansowej; oraz

h)

czy zachodzi potrzeba uzupełnienia ram dotyczących sekurytyzacji określonych w niniejszym rozporządzeniu poprzez ustanowienie systemu banków licencjonowanych w ograniczonym zakresie, wykonujących funkcje SSPE i posiadających wyłączne prawo do kupowania ekspozycji od jednostek inicjujących i sprzedaży inwestorom roszczeń zabezpieczonych kupionymi ekspozycjami.