19.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/1

(1)

Art. 43 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 przewiduje ustanowienie komitetów doradczych, które mają promować zrównoważoną reprezentację wszystkich zainteresowanych stron w dziedzinie rybołówstwa i akwakultury oraz przyczynić się do osiągnięcia celów wspólnej polityki rybołówstwa.

(2)

Zgodnie z art. 45 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 Komisja przyjęła rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/242 (2) ustanawiające szczegółowe zasady dotyczące funkcjonowania komitetów doradczych w ramach wspólnej polityki rybołówstwa.

(3)

Art. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/242 definiuje między innymi pojęcia „organizacji branżowych” i „innych grup interesu”, które odnoszą się do dwóch kategorii zainteresowanych stron reprezentowanych w komitetach doradczych zgodnie z art. 45 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(4)

Konieczne jest dalsze dostosowanie definicji terminu „organizacje branżowe” do brzmienia art. 45 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 w celu uniknięcia potencjalnych trudności interpretacyjnych.

(5)

Ze względu na to, że mogą istnieć organizacje mieszane, reprezentujące zarówno sektor rybołówstwa, jak i inne interesy, należy uściślić, że zgromadzenie ogólne podejmuje decyzje w sprawie klasyfikacji członków komitetów doradczych w jednej z dwóch kategorii, o których mowa w art. 45 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(6)

Art. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/242 określa strukturę i organizację komitetów doradczych, a w szczególności mianowanie komitetu wykonawczego przez zgromadzenie ogólne.

(7)

W świetle składu komitetów doradczych, określonego w pkt 2 lit. a) załącznika III do rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, w których 60 % miejsc w zgromadzeniu ogólnym i komitecie wykonawczym jest przyznane organizacjom branżowym, a 40 % – innym grupom interesów, należy przyznać obu kategoriom prawo do niezależnego decydowania o ich reprezentacji w komitecie wykonawczym, a tym samym zagwarantować zrównoważoną reprezentację wszystkich zainteresowanych stron w komitetach doradczych,

1)

art. 2 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

2)

w art. 4 wprowadza się następujące zmiany:

19.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/3

(1)

W rozporządzeniu (UE) nr 540/2014 określono wymogi na potrzeby homologacji typu UE wszystkich nowych pojazdów kategorii M (pojazdy wykorzystywane do przewozu osób) oraz kategorii N (pojazdy wykorzystywane do przewozu rzeczy). We wspomnianym rozporządzeniu ustanowiono również środki dotyczące dźwiękowego systemu informującego o pojeździe (AVAS) przeznaczonego dla hybrydowych pojazdów elektrycznych i pojazdów elektrycznych, mającego na celu ostrzeganie niechronionych użytkowników drogi.

(2)

W następstwie przyjęcia na 168. sesji Światowego Forum na rzecz Harmonizacji Przepisów dotyczących Pojazdów Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ (EKG ONZ), która odbyła się w dniach 8–11 marca 2016 r., regulaminu EKG ONZ nr 138 dotyczącego homologacji cichych pojazdów transportu drogowego, należy dokonać przeglądu załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 540/2014 w celu zwiększenia dokładności wymogów dotyczących systemu AVAS w zakresie typu i poziomu emitowanego dźwięku, metody wytwarzania dźwięku, włącznika pauzy i dźwięku emitowanego podczas postoju pojazdu.

(3)

Dokument informacyjny na podstawie załącznika I do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) dotyczący homologacji typu UE pojazdu w odniesieniu do dopuszczalnego poziomu dźwięku oraz uzupełnienie do świadectwa homologacji typu UE powinny zostać poddane przeglądowi w celu uwzględnienia szczegółowych wymogów dotyczących systemu AVAS.

(4)

Oprócz tego, w celu umożliwienia homologacji hybrydowych pojazdów elektrycznych i pojazdów elektrycznych wyposażonych w system AVAS należy wprowadzić wymogi dotyczące badań odnośnie do minimalnych poziomów emisji dźwięku podczas poruszania się do przodu i do tyłu oraz przesunięcia częstotliwości emitowanego dźwięku.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 540/2014.

(6)

Biorąc pod uwagę fakt, że stosowanie rozporządzenia (UE) nr 540/2014 rozpoczęło się dnia 1 lipca 2016 r., przy czym nie można go w pełni stosować bez zmian załącznika VIII zawartych w niniejszym akcie, niniejsze rozporządzenie powinno jak najszybciej wejść w życie,

1)

w załączniku I wprowadza się następujące zmiany:

2)

załącznik VIII zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

19.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/8

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja rozpatrzyła wniosek Włoch o zatwierdzenie zmian specyfikacji chronionego oznaczenia geograficznego „Acciughe sotto sale del mar Ligure”, zarejestrowanego na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 776/2008 (2).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała zatem wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

19.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/9

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1194/2013 z dnia 19 listopada 2013 r. („rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych”) (2) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz biodiesla pochodzącego z Argentyny i Indonezji.

(2)

W dniu 26 października 2016 r. Organ Rozstrzygania Sporów Światowej Organizacji Handlu („WTO”) przyjął sprawozdanie Organu Apelacyjnego (3) oraz sprawozdanie zespołu orzekającego (4), zmienione sprawozdaniem Organu Apelacyjnego („sprawozdania”), w sporze Unia Europejska – Środki antydumpingowe nałożone na biodiesel z Argentyny (WT/DS473/15). Organ Rozstrzygania Sporów stwierdził, że sprawozdanie zespołu orzekającego należy czytać w powiązaniu ze sprawozdaniem Organu Apelacyjnego. W sprawozdaniu Organu Apelacyjnego stwierdzono między innymi, że Unia Europejska działała w sposób niezgodny z:

(3)

Oprócz tego zespół orzekający stwierdził między innymi, że Unia Europejska działała w sposób niezgodny z:

(4)

Organ Apelacyjny zalecił Organowi Rozstrzygania Sporów wezwanie Unii Europejskiej, aby zapewniła zgodność swoich środków z Porozumieniem antydumpingowym oraz GATT 1994.

(5)

W dniu 20 grudnia 2016 r., zgodnie z art. 1 ust. 3 rozporządzenia upoważniającego WTO, Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła przegląd („przegląd”), publikując zawiadomienie (5) w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej („zawiadomienie o wszczęciu”). Komisja poinformowała strony zainteresowane dochodzenia, które doprowadziło do opracowania rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1194/2013 („pierwotne dochodzenie”), o przeglądzie oraz o sposobie, w jaki Komisja zamierzała uwzględnić ustalenia zawarte w sprawozdaniach.

(6)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia przeglądowego oraz wystąpienia z wnioskiem o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(7)

Komisja przesłała kwestionariusz dotyczący danych na temat produkcji oraz mocy produkcyjnych przemysłu unijnego do Europejskiej Rady Biodiesla („EBB”) i następnie przeprowadziła wizytację weryfikacyjną w jej siedzibie.

(8)

Produktem objętym postępowaniem są monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym, w formie czystej lub zawarte w mieszance, pochodzące z Argentyny lub Indonezji, objęte obecnie kodami CN ex 1516 20 98, ex 1518 00 91, ex 1518 00 95, ex 1518 00 99, ex 2710 19 43, ex 2710 19 46, ex 2710 19 47, 2710 20 11, 2710 20 15, 2710 20 17, ex 3824 99 92, 3826 00 10 i ex 3826 00 90 („produkt objęty postępowaniem”, powszechnie zwany „biodieslem”).

(9)

Sprawozdania nie mają wpływu na ustalenia zawarte w motywach 16–27 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych dotyczących produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego.

(10)

Jak wskazano w zawiadomieniu o wszczęciu, Komisja dokonała ponownej oceny ostatecznych ustaleń pierwotnego dochodzenia, biorąc pod uwagę zalecenia i orzeczenia Organu Rozstrzygania Sporów. Ponowna ocena opierała się na informacjach zebranych podczas pierwotnego dochodzenia oraz na informacjach otrzymanych przez zainteresowane strony po publikacji zawiadomienia o wszczęciu.

(11)

Pierwotne dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. („okres objęty dochodzeniem”). W odniesieniu do parametrów istotnych w kontekście oceny szkody analizowane były dane obejmujące okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(12)

Celem niniejszego rozporządzenia jest skorygowanie niespójnych z zasadami WTO aspektów rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych oraz ich dostosowanie do sprawozdań.

(13)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja odniosła się do środków antydumpingowych dotyczących przywozu biodiesla z Indonezji, nałożonych na mocy tego samego rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych. Środki te są obecnie przedmiotem sporu wniesionego przez Indonezję przeciwko UE przed WTO (6) („środki UE dotyczące Indonezji”). W ramach tego sporu Indonezja przedstawiła argumenty zbliżone do tych, które zostały przedstawione w sprawozdaniach. Ponieważ wykładnia prawna Organu Apelacyjnego przedstawiona w sprawozdaniach wydaje się istotna również dla dochodzenia dotyczącego Indonezji, Komisja uważała, że środki antydumpingowe nałożone na przywóz biodiesla z Indonezji powinno się również zbadać w kontekście obecnego przeglądu prowadzonego na podstawie art. 2 ust. 1 rozporządzenia upoważniającego WTO, zwłaszcza że rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych zostało uznane za niezgodne z art. 2.2.1.1 Porozumienia antydumpingowego.

(14)

W motywach 12 do 20 dokumentu zawierającego ujawnienie ogólnych ustaleń, Komisja przedstawiła swoją wstępną analizę stosowania wykładni Organu Apelacyjnego dotyczącej art. 2.2.1.1 Porozumienia antydumpingowego w odniesieniu do dochodzenia dotyczącego Indonezji.

(15)

Po ujawnieniu ustaleń zainteresowane strony przedstawiły uwagi podważające analizę Komisji, kwestionując m.in. możliwość zastosowania wykładni Organu Apelacyjnego, jak również uprawnienia Komisji do działania z urzędu w ramach tej wykładni na podstawie rozporządzenia upoważniającego WTO.

(16)

Ze względu na to, że analiza ta wymaga dodatkowego czasu, Komisja zdecydowała nie kończyć przeglądu dotyczącego Indonezji w tym momencie, lecz kontynuować swoją analizę w świetle otrzymanych uwag. Przegląd wszczęty na podstawie art. 2 ust. 1 rozporządzenia upoważniającego WTO wciąż trwa i pozostaje otwarty w odniesieniu do Indonezji. Wszystkie zainteresowane strony zostały odpowiednio poinformowane w drodze dokumentu zawierającego ujawnienie zweryfikowanych ustaleń z dnia 31 lipca 2017 r. oraz miały możliwość przedstawienia uwag.

(17)

Rząd Indonezji twierdził, że Komisja naruszyła ogólne zasady prawa UE poprzez ujawnienie swojego zamiaru wprowadzenia zmian w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych w odniesieniu do Indonezji, a następnie poprzez odwołanie tego zamiaru, aby kontynuować dochodzenie dotyczące Indonezji.

(18)

Po pierwsze, rząd Indonezji stwierdził, że skutkuje to nierównym i dyskryminacyjnym traktowaniem indonezyjskich producentów eksportujących względem argentyńskich producentów eksportujących, zważywszy że Komisja rzekomo potwierdziła, jak wskazano w zawiadomieniu o wszczęciu, że indonezyjski przywóz biodiesla znajduje się w sytuacji podobnej do sytuacji przywozu z Argentyny. W wyniku opóźnienia przeglądu w odniesieniu do Indonezji indonezyjscy producenci eksportujących znaleźli się w znacznie mniej korzystnej sytuacji w porównaniu do eksporterów z Argentyny.

(19)

Po drugie, zważywszy, że Komisja wszczęła przegląd w odniesieniu do przywozu biodiesla zarówno z Argentyny, jak i z Indonezji, indonezyjscy eksporterzy mogli racjonalnie i słusznie oczekiwać zakończenia przeglądu dotyczącego Indonezji w tym samym czasie, co przeglądu dotyczącego Argentyny. Oczekiwanie to zostało dodatkowo spotęgowane przez dokument zawierający ujawnienie początkowych ustaleń, w którym Komisja zaproponowała również zmianę rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych w odniesieniu do Indonezji. W konsekwencji Komisja rzekomo naruszyła zasadę uzasadnionych oczekiwań, zmieniając swoje stanowisko poprzez ujawnienie zweryfikowanych ustaleń.

(20)

Po trzecie, rząd Indonezji stwierdził, że Komisja naruszyła ogólną zasadę dobrej wiary poprzez wyłączenie przywozu z Indonezji z przeglądu na późnym etapie postępowania, mimo że przywóz ten był objęty przeglądem w trakcie całego dochodzenia.

(21)

Na wstępie Komisja przypomniała, że Organ Rozstrzygania Sporów WTO przedstawił już ostateczne ustalenia w sprawie środków UE wobec przywozu biodiesla z Argentyny, podczas gdy spór w sprawie środków antydumpingowych nałożonych na biodiesel z Indonezji jest nadal rozpatrywany przez ten organ. Te ostatnie środki są zatem uważane za niekwestionowane w rozumieniu art. 2 ust. 1 rozporządzenia upoważniającego WTO. Wynika to m.in. z użycia terminu „sprawozdanie” w art. 1 ust. 1 rozporządzenia upoważniającego WTO w celu opisania kwestionowanego środka, którym zajmował się i w sprawie którego orzekł Organ Rozstrzygania Sporów WTO.

(22)

Komisja przypomniała również, że na mocy prawa Unii Europejskiej pojęcia „równego traktowania” i „niedyskryminacji” zakazują różnego traktowania podobnych sytuacji, lub takiego samego traktowania różnych sytuacji, bez żadnej uzasadnionej podstawy (7). Do celów wykonania sprawozdań WTO indonezyjscy i argentyńscy producenci eksportujący nie są obiektywnie w tej samej sytuacji: to wykonanie względem dochodzenia w sprawie wyrządzającego szkodę dumpingu spowodowanego przez przywóz produktu objętego postępowaniem z Argentyny nastąpiło na podstawie art. 1 ust. 1 rozporządzenia upoważniającego WTO i zostało zakończone w drodze niniejszego rozporządzenia, podczas gdy wykonanie względem dochodzenia dotyczącego dumpingu z Indonezji nastąpiło na podstawie art. 2 ust. 1 rozporządzenia upoważniającego WTO i wciąż jest w toku. Sytuacja dyskryminacyjna może powstać jedynie wtedy, gdy istnieje odmienne z prawnego punktu widzenia traktowanie podmiotów gospodarczych znajdujących się w tej samej sytuacji.

(23)

Jednak od momentu, gdy wszczęto przegląd wykonania ustaleń Organu Rozstrzygania Sporów WTO w odniesieniu do Argentyny i Indonezji w oparciu o różne podstawy prawne, zakończenie przeglądu dotyczącego dochodzenia w sprawie wyrządzającego szkodę dumpingu z Argentyny przed przeglądem dotyczącym dochodzenia w sprawie wyrządzającego szkodę dumpingu z Indonezji nie prowadzi do różnego traktowania porównywalnych sytuacji. Wynika to z tego, że podmioty gospodarcze znajdują się w różnych sytuacjach.

(24)

W konsekwencji, przeciwnie do argumentu podniesionego przez rząd Indonezji, nie następuje naruszenie zasady „równego traktowania” lub „niedyskryminacji” w rozumieniu prawa Unii Europejskiej. W każdym razie, poprzez użycie języka o charakterze permisywnym („może” i „jeżeli uzna to za stosowne”) w art. 2 ust. 1 rozporządzenia upoważniającego WTO, prawodawca UE przyznał Komisji prawo do swobodnego decydowania o wykonaniu zalecenia WTO w odniesieniu do środka niekwestionowanego.

(25)

Jak wspomniano powyżej w motywie 16, Komisja, po przeanalizowaniu uwag otrzymanych po ujawnieniu ustaleń, uznała za stosowne, by nie kończyć dochodzenia przeglądowego w odniesieniu do Indonezji w tym momencie, lecz kontynuować swoją analizę adekwatności tych ustaleń również w odniesieniu do Indonezji w świetle otrzymanych uwag.

(26)

Poza tym Komisja nie może przyjąć argumentu, że dokument zawierający ujawnienie ustaleń wzbudza uzasadnione oczekiwania co do ostatecznego zamknięcia dochodzenia. Przeciwnie, ujawnienie ustaleń ma na celu poinformowanie zainteresowanych stron o wstępnych ustaleniach Komisji i przyznanie im możliwości skutecznego korzystania z ich praw do obrony. Dla Komisji istotą ujawnienia ustaleń jest zatem uwzględnienie argumentów i faktów przedstawionych przez zainteresowane strony.

(27)

Z tego powodu w piśmie przewodnim do wszystkich zainteresowanych stron wyraźnie wskazano, że „to ujawnienie ustaleń nie stoi na przeszkodzie jakiejkolwiek dalszej decyzji, która może zostać podjęta przez Komisję, ale jeżeli decyzja taka będzie oparta na jakichkolwiek innych faktach i okolicznościach, zostaną one ujawnione Państwa przedsiębiorstwom tak szybko, jak to możliwe”. W tym konkretnym przypadku to działanie doprowadziło Komisję do stwierdzenia, że potrzebuje więcej czasu na analizę adekwatności ustaleń Organu Rozstrzygania Sporów WTO w zakresie, w jakim odnoszą się one do Indonezji. Decyzja ta ma charakter przygotowawczy i nie ma koniecznie wpływu na ostateczny wniosek Komisji. Oznacza to ponadto, że Komisja skorzystała z przysługującej jej dużej swobody uznania, przeprowadzając przeglądy, które wszczęto na podstawie rozporządzenia upoważniającego WTO i które są objęte wspólną polityką handlową.

(28)

Zainteresowana strona nie może zatem polegać na ochronie uzasadnionych oczekiwań zanim Komisja nie zamknie bieżącej procedury przeglądu, jeżeli Komisja zdecyduje się na działanie w ramach uprawnień nadanych jej przez prawodawcę Unii (8). W konsekwencji argument ten musiał również zostać odrzucony.

(29)

Wreszcie, działania w złej wierze nie można wywnioskować z faktu, że zmiana ta nastąpiła po ujawnieniu wstępnego stanowiska Komisji. Rząd Indonezji nie poparł również tego dowodami. Komisja rzetelnie przeprowadziła wszystkie etapy dochodzenia przeglądowego z poszanowaniem pełni praw procesowych wszystkich zainteresowanych stron.

(30)

W związku z tym Komisja odrzuciła zarzuty, iż naruszyła podstawowe zasady zapisane w prawie UE, korzystając ze swobody uznania, by na obecnym etapie przeglądu nie zmieniać środków antydumpingowych w odniesieniu do Indonezji przy poszanowaniu pełni praw procesowych wszystkich zainteresowanych stron.

(31)

Po ujawnieniu zweryfikowanych ustaleń jeden producent eksportujący z Indonezji („Wilmar”) zakwestionował opinię Komisji, zgodnie z którą potrzebuje ona więcej czasu, aby zakończyć przegląd dotyczący Indonezji ze względu na wyraźne ustalenia zawarte w sprawozdaniach WTO. Twierdził on również, że środki wprowadzone wobec Indonezji powinny zostać zmienione. Jego zdaniem Komisja ma prawo na mocy rozporządzenia upoważniającego WTO do zmiany środka niekwestionowanego, a jej uprawnienia do działania z urzędu nie mogą zatem być podważane. Wreszcie Wilmar stwierdził, że jeżeli przedstawienie ustaleń Komisji dotyczących Indonezji byłoby odłożone w czasie, podobna sytuacja powinna mieć zastosowanie wobec ustaleń dotyczących Argentyny. Z jego perspektywy istnieją kwestie prawne poruszone w postępowaniu WTO dotyczącym Indonezji, które mogłoby być również istotne i mieć zastosowanie do środków dotyczących przywozu biodiesla z Argentyny, zwłaszcza w odniesieniu do marży zysku.

(32)

Komisja zgodziła się z Wilmar, że ma co do zasady prawo do dokonywania ustaleń w odniesieniu do środka niekwestionowanego na podstawie art. 2 ust. 1 rozporządzenia upoważniającego WTO. Jednak, jak wyjaśniono w motywie 16 powyżej, Komisja, po zbadaniu otrzymanych uwag, nie uważa za właściwe, aby na tym etapie zakończyć dochodzenie przeglądowe w odniesieniu do Indonezji, poprzez zgodne z prawem wykonanie swoich uprawnień przewidzianych w art. 2 ust. 1 rozporządzenia upoważniającego WTO.

(33)

W odniesieniu do twierdzenia Wilmar, zgodnie z którym również przedstawienie ustaleń dotyczących Argentyny powinno zostać odłożone w czasie, Komisja przypomniała, że w sprawozdaniach WTO potwierdzono metodykę zastosowaną w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych w celu ustalenia marży zysku. Przedmiotowe kwestie związane z rozpatrywaną sprawą dotyczącą Indonezji nie zostały podniesione w odniesieniu do Argentyny. W każdym przypadku Unia i Argentyna uzgodniły rozsądny termin na wykonanie ustaleń wynikających ze sprawozdań, który powinien być dotrzymany.

(34)

W tej sekcji zostały przedstawione ustalenia pierwotnego dochodzenia, które poddano ponownej ocenie, dotyczące zaleceń i orzeczeń zawartych w sprawozdaniach oraz stanowiących, że Unia Europejska działała w sposób niezgodny z:

(35)

Jak wspomniano w motywie 28 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, Komisja ustaliła, że wartość normalną należało skonstruować, ponieważ sprzedaży krajowej nie uznano za odbywającą się w zwykłym obrocie handlowym. Ustalenie to nie zostało zakwestionowane, a zatem pozostaje ważne.

(36)

W motywach 29–34 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych Komisja ustaliła, że różnice w podatkach wywozowych nałożonych przez Argentynę na główne surowce (olej sojowy i nasiona soi w Argentynie) oraz tych nałożonych na produkt końcowy (biodiesel) spowodowały obniżenie cen krajowych w Argentynie, w związku z czym należy to uwzględnić przy określaniu wartości normalnej.

(37)

W rezultacie przy konstruowaniu wartości normalnej Komisja zastąpiła koszty głównych surowców wykazane w dokumentacji księgowej producentów eksportujących cenami referencyjnymi opublikowanymi przez właściwe organy państw, których dotyczy postępowanie.

(38)

Ponadto Komisja oparła swoje wnioski ustalone w ramach pierwotnego dochodzenia na interpretacji, zgodnie z którą art. 2.2.1.1 Porozumienia antydumpingowego pozwala organowi prowadzącemu dochodzenie na odmówienie wykorzystania dokumentacji księgowej producentów eksportujących, jeśli organ ten uzna, że rzeczona dokumentacja jest albo (i) niezgodna z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości, albo (ii) nie odzwierciedla właściwie kosztów związanych z produkcją i sprzedażą produktu objętego postępowaniem (motyw 42 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych).

(39)

Zarówno zespół orzekający, jak i Organ Apelacyjny podzielają opinię, zgodnie z którą ustalenie przez Komisję, że ceny krajowe nasion soi w Argentynie były niższe od cen międzynarodowych z uwagi na argentyński system podatków wywozowych, samo w sobie nie było wystarczającą podstawą do stwierdzenia, iż dokumentacja księgowa producentów nie odzwierciedlała właściwie kosztów nasion soi związanych z produkcją i sprzedażą biodiesla, lub do nieuwzględnienia odpowiednich kosztów w tej dokumentacji przy określaniu wartości normalnej biodiesla.

(40)

Na podstawie sprawozdań Komisja ponownie obliczyła wartość normalną dla producentów eksportujących w Argentynie. Metoda użyta do tych ponownych obliczeń była identyczna z metodą objaśnioną w motywach 40–49 (w przypadku Argentyny) rozporządzenia Komisji (UE) nr 490/2013 (9).

(41)

Z przyczyn wyjaśnionych w motywie 45 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych sprzedaży krajowej nie uznano za odbywającą się w zwykłym obrocie handlowym, a normalną wartość produktu podobnego musiano skonstruować zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego, dodając do skorygowanych kosztów produkcji przedsiębiorstwa w okresie objętym dochodzeniem poniesione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne i rozsądną marżę zysku.

(42)

Jak wyjaśniono w motywie 46 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja uznała, że kwoty zysku nie można opierać na faktycznych danych przedsiębiorstw objętych próbą w Argentynie. Kwotę zysku zastosowaną do skonstruowania wartości normalnej określono zatem zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego na podstawie uzasadnionego poziomu zysku, jaki mógłby osiągnąć młody i innowacyjny kapitałochłonny przemysł tego rodzaju w normalnych warunkach konkurencji na wolnym i otwartym rynku, czyli 15 % obrotu.

(43)

W kilku oświadczeniach złożonych w ramach przedmiotowego przeglądu EBB stwierdziła, że sprawozdania nie uniemożliwiają Komisji korygowania kosztów surowców przy konstruowaniu wartości normalnej, o ile jest to odpowiednio uzasadnione. Ponadto EBB stwierdziła, że biorąc pod uwagę ogromny wpływ systemu zróżnicowanego podatku wywozowego na rynku unijnym oraz różne możliwości prawne przewidziane w tych sprawozdaniach jako podstawa tego rodzaju korekty, środki przeciwko Argentynie należy utrzymać na ich obecnym poziomie, lecz oprzeć na innym uzasadnieniu.

(44)

EBB odniosła się w szczególności do stwierdzenia zawartego w sprawozdaniu Organu Apelacyjnego, że „ustalenie przez organy UE, że ceny krajowe nasion soi w Argentynie były niższe od cen międzynarodowych z uwagi na argentyński system podatków wywozowych samo w sobie nie było wystarczającą podstawą do stwierdzenia, iż dokumentacja księgowa producentów nie odzwierciedlała właściwie kosztów nasion soi” (pkt 6.55 sprawozdania Organu Apelacyjnego), oraz stwierdziła, że w sprawozdaniach WTO zachowano możliwość nieuwzględnienia kosztów surowców i skorygowania ich, jeśli koszty takie zostaną uznane za niewiarygodne.

(45)

Według EBB system zróżnicowanego podatku wywozowego zakłóca rynek surowców na tyle, że normalne warunki podaży i popytu nie są już czynnikami decydującymi o transakcji, oraz faktycznie powoduje przeniesienie wartości z producentów surowców na producentów biodiesla w sposób nieuzasadniony rynkowo. EBB uważa, że ta sytuacja jest zbliżona do transakcji niebędących transakcjami zawartymi na warunkach rynkowych lub do „innych praktyk”, które mogą wpływać na wiarygodność kosztów w dokumentacjach księgowych producenta eksportującego oraz które uzasadniają nieuwzględnienie tego rodzaju kosztów, chociaż zostały one faktycznie poniesione.

(46)

Swoje twierdzenie, że system zróżnicowanego podatku wywozowego zakłóca rynek surowców, EBB opiera w szczególności na analizie przedstawionej przez własnych ekspertów oraz na zleconym przez nich badaniu zatytułowanym „Measuring the Distortion to Biodiesel Costs in Argentyna Caused by Differential Export Taxes on Soybean Products” („Pomiar zakłóceń kosztów biodiesla w Argentynie spowodowanych systemem zróżnicowanego podatku wywozowego od produktów z soi”, badanie Heffley'a); zarówno analiza, jak i badanie rzekomo wykazują, że system zróżnicowanego podatku wywozowego w sposób sztuczny i znaczący obniża ceny krajowe surowców, o których mowa, i że tym samym nie są one wiarygodne.

(47)

W badaniu Heffley'a zgromadzono dane z lat 2010–2016 dotyczące kosztu produkcji biodiesla w Argentynie i Stanach Zjednoczonych. Przedstawiono w nim również szczegółową analizę rynku w okresie od października 2011 r. do września 2012 r. Stwierdzono w nim również, że koszt produkcji biodiesla z nasion soi w Argentynie był niższy od kosztu produkcji tego produktu w Stanach Zjednoczonych. Zgodnie z badaniem różnica ta, wynosząca 27 %, była „spowodowana wyłącznie stosowaniem systemu zróżnicowanego podatku wywozowego”.

(48)

W badaniu porównano także cenę eksportową biodiesla z nasion soi z Argentyny (bez określenia przeznaczenia) ze średnią ceną rynkową biodiesla z nasion soi w Stanach Zjednoczonych. Średnia cena eksportowa w Argentynie wynosiła 875 USD/MT i była niższa od ceny na rynku krajowym w Stanach Zjednoczonych wynoszącej 1 198 USD/MT. Stanowiłoby to silną zachętę do przywozu biodiesla z Argentyny. W badaniu sformułowano wniosek, że takie zakłócenie jest „bezpośrednim rezultatem” stosowania systemu zróżnicowanego podatku wywozowego.

(49)

EBB ponadto podkreśliła, że korekta tego rodzaju zakłóceń byłaby wyraźnie zgodna z logiką procesu antydumpingowego. EBB stwierdziła, że tego rodzaju zakłócenia powinno się korygować poprzez odpowiednie dostosowanie kosztów, w szczególności do kosztów surowców, tak aby znajdowały się one na poziomie, na którym zostałyby poniesione w warunkach wolnych od zakłóceń. W ten sposób Komisja rzekomo mogłaby ponownie ustalić faktyczne koszty na rynku eksportowym dla produkcji i sprzedaży przedmiotowego produktu w normalnych warunkach rynkowych.

(50)

Kilku producentów biodiesla podważyło sugestię EBB, że Komisja powinna pominąć zaksięgowane koszty surowców ze względu na to, że zgodnie z systemem zróżnicowanego podatku wywozowego koszty te są niewiarygodne. Przypomnieli oni, że zespół orzekający i Organ Apelacyjny odrzuciły w szczególności argument, że system zróżnicowanego podatku wywozowego sam w sobie mógłby stanowić podstawę do nieuwzględnienia zaksięgowanych kosztów oraz że niezależnie od okoliczności organ prowadzący dochodzenie nie może odrzucić zaksięgowanych kosztów, jeśli odzwierciedlają one dokładnie i wiernie koszty faktycznie poniesione.

(51)

Komisja przyznała, że Organ Apelacyjny nie wykluczył jako takiej możliwości, że organ prowadzący dochodzenie mógłby – w konkretnych okolicznościach – odejść od zaksięgowanych kosztów, gdyby dochodzenie wykazało, że koszty te zostały na przykład zawyżone lub zaniżone, lub pozwoliło ustalić, czy transakcje niebędące transakcjami zawartymi na warunkach rynkowych lub inne praktyki wpłynęły na wiarygodność wykazanych kosztów (pkt 6.41 sprawozdania Organu Apelacyjnego).

(52)

Jednak Organ Apelacyjny stwierdził również, że argentyński system podatku wywozowego nie był sam w sobie wystarczającą podstawą do stwierdzenia, że dokumentacja księgowa producentów nie odzwierciedla właściwie kosztów surowców związanych z produkcją i sprzedażą biodiesla, lub do nieuwzględnienia odpowiednich kosztów w tej dokumentacji przy określaniu wartości normalnej biodiesla (pkt 6.55 sprawozdania Organu Apelacyjnego).

(53)

Argumenty EBB opierają się na założeniu, że rzekomo zakłócający wpływ systemu zróżnicowanego podatku wywozowego sprawiłby, że koszty surowców, o których mowa, byłyby niewiarygodne i tym samym nie powinny być uwzględniane. EBB utrzymuje, że ceny krajowe nasion soi w Argentynie były niższe od cen międzynarodowych ze względu na stosowany w Argentynie system podatku wywozowego. Jednak przyjęcie tego argumentu byłoby równoznaczne z przyznaniem, wbrew ustaleniom Organu Apelacyjnego, że system zróżnicowanego podatku wywozowego sam w sobie spowodował, że kosztów faktycznie poniesionych i wykazanych w dokumentacji nie powinno się uwzględniać, tylko dlatego, że były one niższe od cen międzynarodowych. W tym kontekście Komisja przypomina również, że wyniki pierwotnego dochodzenia potwierdziły, że faktycznie poniesione koszty surowców zostały odzwierciedlone w dokumentacji księgowej przedsiębiorstw w sposób odpowiedni i wierny.

(54)

Dlatego też Komisja odrzuciła wniosek EBB, ponieważ przyjęcie go nie byłoby zgodne z ustaleniami wynikającymi ze sprawozdań.

(55)

W związku z tym, aby zapewnić zgodność środków ze sprawozdaniami i zasadami WTO, Komisja uznała, że konstruowanie wartości normalnej musi odbywać się na podstawie faktycznie poniesionych kosztów, odzwierciedlonych w dokumentacji księgowej przedsiębiorstwa.

(56)

Po ujawnieniu ustaleń EBB powtórzyła, że orzeczenie WTO pozwoliło Komisji na zastosowanie korekty kosztów w niniejszej sprawie. EBB stwierdziła, że Komisja błędnie zinterpretowała orzeczenie WTO oraz argument EBB.

(57)

EBB jest zdania, że Komisja zignorowała stwierdzenie zawarte w sprawozdaniach, mówiące iż „ceny krajowe nasion soi w Argentynie były niższe od cen międzynarodowych ze względu na stosowany w Argentynie system podatku wywozowego”. EBB stwierdziła, że w orzeczeniu nie ustalono, jak utrzymuje Komisja, że zakłócające handel skutki systemu zróżnicowanego podatku wywozowego same w sobie nie byłyby wystarczające do dokonania korekty kosztów.

(58)

EBB ponadto powtórzyła i podkreśliła to, że fakt, iż ceny na rynku krajowym były niewiarygodne z powodu stosowania systemu zróżnicowanego podatku wywozowego stanowił wystarczającą podstawę do stwierdzenia, że dokumentacja księgowa producentów nie odzwierciedlała właściwie kosztów nasion soi związanych z produkcją i sprzedażą biodiesla. Brak wiarygodności cen krajowych umożliwił nieuwzględnienie zaksięgowanych kosztów; EBB dostarczyła Komisji wszystkie informacje niezbędne do dokonania korekty kosztów.

(59)

EBB podkreśliła, że zespół orzekający i Organ Apelacyjny stwierdziły, iż organy prowadzące dochodzenie były uprawnione do zbadania wiarygodności kosztów zaksięgowanych w dokumentacji producentów/eksporterów, w szczególności zaś zbadania, czy wszystkie poniesione koszty zostały uwzględnione; czy poniesione koszty zostały zawyżone lub zaniżone; oraz czy transakcje niebędące transakcjami zawartymi na warunkach rynkowych lub inne praktyki wpłynęły na wiarygodność wykazanych kosztów. Według EBB wpływ systemu zróżnicowanego podatku wywozowego był podobny do wpływu transakcji niebędących transakcjami zawartymi na warunkach rynkowych lub do innych praktyk, które mogłyby naruszyć „wiarygodność wykazanych kosztów” (10).

(60)

Komisja ponownie oceniła ten argument również w świetle przesłuchania z udziałem rzecznika praw stron w dniu 20 lipca 2017 r. Komisja przedstawiła w motywach 51 do 55, że rzeczywiste koszty poniesione na surowce były należycie i wiernie odzwierciedlone w dokumentacji księgowej argentyńskich przedsiębiorstw oraz że poprzednia korekta kosztów została uznana za niezgodną ze zobowiązaniami UE w ramach WTO.

(61)

Komisja nie podziela interpretacji ustaleń zespołu orzekającego i Organu Apelacyjnego dokonanej przez EBB. Na przykład przypis 400 sprawozdania zespołu orzekającego jest bardziej złożony, niż sugeruje to EBB w swoim oświadczeniu. Zespół orzekający uznał, że „analiza dokumentacji księgowej wynikająca z terminu »odzwierciedla właściwie« w art. 2.2.1.1 nie obejmuje badania »właściwości« samych wykazanych kosztów, jeżeli koszty faktyczne zaksięgowane w dokumentacji producenta lub eksportera uznaje się, w dopuszczalnych granicach, za dokładne i wierne”.

(62)

Jednakże, twierdząc, że wpływ systemu zróżnicowanego podatku wywozowego był podobny do wpływu transakcji niebędących transakcjami zawartymi na warunkach rynkowych lub do innych praktyk, EBB wskazała dokładnie w kierunku takiej analizy właściwości przedmiotowych wykazanych kosztów.

(63)

Ponadto skutki stosowania systemu zróżnicowanego podatku wywozowego nie były (i) podobne ani do transakcji niebędących transakcjami zawartymi na warunkach rynkowych, (ii) ani do „innych praktyk”, które mogłyby wpłynąć na wiarygodność kosztów w dokumentacji księgowej producenta eksportującego. Niezależnie od dokładnego zakresu tych pojęć zespół orzekający i Organ Apelacyjny wyraźnie odrzuciły podstawowy argument Komisji, zgodnie z którym zakłócenie cen spowodowane argentyńskim systemem zróżnicowanego podatku wywozowego stanowiło samo w sobie wystarczającą podstawę do nieuwzględnienia kosztów w dokumentacji księgowej producenta eksportującego (11).

(64)

W następstwie ujawnienia zweryfikowanych ustaleń EBB podtrzymała swoje stanowisko, zgodnie z którym Komisja dokonała błędnej wykładni stwierdzenia Organu Apelacyjnego zawartego w pkt 6.55 jego sprawozdania oraz nie wykorzystała możliwości przewidzianej w pkt 6.41 tego samego sprawozdania w celu zbadania wiarygodności zaksięgowanych kosztów surowców i nieuwzględnienia takich kosztów w przypadku uznania ich za niewiarygodne, oraz dostarczyło dodatkowych argumentów na poparcie swojego stanowiska.

(65)

W odniesieniu do pierwszego argumentu EBB wskazała, że stwierdzenie Organu Apelacyjnego w pkt 6.55 – „…ustalenie organów UE, że ceny nasion soi w Argentynie były niższe od cen międzynarodowych ze względu na argentyński system podatku wywozowego nie było samo w sobie wystarczającą podstawą do stwierdzenia, że dokumentacje księgowe producentów nie odzwierciedlały wiarygodnie kosztów nasion soi związanych z produkcją i sprzedażą biodiesla, lub do nieuwzględnienia tych kosztów przy konstruowaniu wartości normalnej biodiesla” – nie jest oceną prawną dokonaną przez Organ Apelacyjny, jak utrzymuje Komisja, ale jedynie przytoczeniem wniosków Komisji z rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych. EBB wskazała ponadto, że sformułowanie „nie było samo w sobie wystarczającą podstawą” oznacza, że argentyński system podatku wywozowego mógł stanowić wystarczającą podstawę do nieuwzględnienia kosztów, ale Komisja zaniechała przeprowadzenia koniecznych analiz. Wreszcie podczas interpretacji pkt 6.55 Komisja nie uwzględniła również faktu, że Organ Apelacyjny WTO uznał za konieczne odnieść się także do dalszej kwestii dotyczącej poziomu referencyjnego. Nie byłoby to konieczne, gdyby Organ Apelacyjny kategorycznie wykluczył, że argentyński system podatku wywozowego mógł stanowić podstawę korekty kosztów.

(66)

Komisja nie zgadza się z interpretacją zaproponowaną przez EBB.

(67)

Po pierwsze, stwierdzenie Organu Apelacyjnego w pkt 6.55, o którym mowa powyżej, nie jest zwykłym cytatem wniosków wyciągniętych przez Komisję. Wręcz przeciwnie, stanowi ono integralną część wykładni art. 2.2.1.1 Porozumienia antydumpingowego dokonanej przez Organ Apelacyjny w pkt 6.56. Organ Apelacyjny wyraźnie zgodził się z zespołem orzekającym, że przepis ten nie stanowił wystarczającej podstawy dla wniosku Komisji, aby odrzucić zaksięgowane koszty producentów biodiesla z Argentyny, ponieważ krajowe ceny nasion soi w Argentynie były niższe od cen międzynarodowych ze względu na argentyński system podatku wywozowego. Organ Apelacyjny powtórzył to ustalenie normatywne w dosłownym brzmieniu w kolejnym pkt 6.56 zatytułowanym „Wnioski”.

(68)

Po drugie, sformułowanie „nie było samo w sobie wystarczającą podstawą” oznacza, zdaniem Komisji, że samo istnienie systemu podatku wywozowego nie było wystarczające, aby uzasadniać korektę kosztów, którą zastosowano w pierwotnym dochodzeniu. Organ wyraźnie wskazałby, jeżeli jego zdaniem (jak twierdziła EBB) głównym powodem niezgodności środków UE z postanowieniami WTO byłoby niewystarczające uzasadnienie przedstawione przez Komisję w rozporządzeniu pierwotnym. Tymczasem żadne takie stwierdzenie nie zostało wyrażone ani przez Organ Apelacyjny, ani przez zespół orzekający. Przeciwnie, sformułowanie „samo w sobie” było używane w taki sposób, aby było jasne, że funkcjonowanie systemu podatku wywozowego w Argentynie nie może „jako takie” spowodować korekty kosztów na podstawie art. 2.2.1.1 Porozumienia antydumpingowego, niezależnie od tego, jak należycie uzasadniony lub udokumentowany jest zakłócający wpływ tego systemu.

(69)

Po trzecie, Komisja nie zgodziła się z wnioskami wyciągniętymi przez EBB, że fakt, iż Organ Apelacyjny odniósł się do argumentu dotyczącego poziomów referencyjnych w pkt 6.58–6.83 wskazuje, że system podatku wywozowego w Argentynie mógł w istocie stanowić wystarczającą podstawę do odrzucenia zaksięgowanych kosztów surowców. Jak można wywnioskować z tytułu poprzedzającego pkt 6.58, Organ Apelacyjny odniósł się do innego argumentu Argentyny na podstawie art. 2.2 Porozumienia antydumpingowego.

(70)

Następnie Komisja odniosła się do drugiego argumentu EBB, a mianowicie, że pkt 6.41 sprawozdania Organu Apelacyjnego zawierał wyraźny sygnał, iż koszty zaksięgowane w dokumentacji księgowej przedsiębiorstwa mogą zostać odrzucone, jeżeli są one oparte na praktykach, które wpływają na wiarygodność wykazanych kosztów. EBB odniosła się także do faktu, że chociaż zespół orzekający przedstawił ten tok rozumowania tylko w przypisie, Organ Apelacyjny uznał za konieczne, by włączyć go do treści sprawozdania. Zdaniem EBB oznaczałoby to, że Organ Apelacyjny chciał położyć kres zbyt restrykcyjnej interpretacji art. 2.2.1.1 Porozumienia antydumpingowego oraz dać jasny sygnał, że korekta kosztów pozostaje możliwa w tym kontekście.

(71)

W pkt 6.41 Organ Apelacyjny odniósł się do argumentu UE, zgodnie z którym sprawozdanie zespołu orzekającego wydawało się wskazywać na to, że organ prowadzący dochodzenie musiałby przyjąć jakiekolwiek koszty wykazane w dokumentacji księgowej przedsiębiorstwa, o ile prawidłowo odzwierciedlałyby one faktycznie poniesione koszty „niezależnie od tego, jak bardzo nieuzasadnione byłyby te koszty w porównaniu ze wskaźnikiem lub poziomem referencyjnym odpowiadającym normalnym warunkom rynkowym”. Odrzucił on taką interpretację i przypomniał, że zespół orzekający przyjął, iż organ prowadzący dochodzenie może zbadać wiarygodność i dokładność danych zaksięgowanych w dokumentacji księgowej producentów. Organ prowadzący dochodzenie może decydować o tym, „czy wszystkie poniesione koszty są uwzględnione”; czy poniesione koszty zostały zawyżone lub zaniżone; oraz czy transakcje niebędące transakcjami zawartymi na warunkach rynkowych lub inne praktyki wpływają na wiarygodność wykazanych kosztów.

(72)

Komisja zgodziła się z EBB, że Organ Apelacyjny podtrzymał orzeczenie zespołu orzekającego, iż zaksięgowane koszty mogły być odrzucone, jeżeli organ prowadzący dochodzenie stwierdził istnienie transakcji niebędących transakcjami zawartymi na warunkach rynkowych lub innych praktyk, które mogą wpływać na wiarygodność tych kosztów. Stwierdziła ona również, iż normalne jest, że Organ Apelacyjny odniósł się do argumentu w treści orzeczenia, nie zaś w przypisie, jak zrobił to zespół orzekający. Jednakże ani zespół orzekający, ani Organ Apelacyjny nie przedstawił żadnych ustaleń ani sugestii, że system podatku wywozowego w Argentynie może wchodzić w zakres tego wyjątku związanego z praktyką mającą wpływ na wiarygodność. Jeżeli zespół orzekający lub Organ Apelacyjny uznałby, że argentyński system podatku wywozowego można zakwalifikować jako praktykę mającą wpływ na wiarygodność, wyraźnie zaznaczyliby tę kwestię i powstrzymali się od ustalania niezgodności środków UE z postanowieniami WTO.

(73)

W związku z tym Komisja podtrzymała swoją interpretację sprawozdań, zgodnie z którą UE nie mogła odrzucić kosztów rzeczywiście poniesionych i należycie zaksięgowanych przy konstruowaniu wartości normalnej biodiesla w Argentynie z powodu zakłóceń wynikających z samego istnienia systemu podatku wywozowego w Argentynie.

(74)

W każdym razie Komisja następnie odniosła się do wskazań przedstawionych przez EBB, a także poruszonych po ujawnieniu ustaleń przez FEDIOL – dostawcę współpracującego z przemysłem biodiesla w Unii – zgodnie z którymi Komisja powinna rozważyć alternatywne dowody dotyczące korekty kosztów w celu zrównoważenia zakłócającego wpływu systemu zróżnicowanego podatku wywozowego na koszty produkcji biodiesla w Argentynie. W tym względzie zauważyła, że gromadzenie alternatywnych dowodów dotyczących korekty kosztów w celu zrównoważenia zakłócającego wpływu systemu zróżnicowanego podatku wywozowego nie było celem obecnego dochodzenia przeglądowego.

W każdym razie Komisja podkreśliła, że dowodów zawartych w badaniu Heffley'a nie można uznać za wystarczającą i odpowiednio solidną podstawę do ponownej korekty kosztów z następujących powodów.

(75)

Po pierwsze, okres objęty dochodzeniem obejmował okres od lipca 2011 r. do czerwca 2012 r., podczas gdy szczegółowa analiza w badaniu Heffley'a dotyczy okresu od października 2011 r. do września 2012 r. W związku z tym okresy badane pokrywają się jedynie częściowo, co sprawia, że istnieją wątpliwości co do tego, czy wyniki tego badania można odnieść do dochodzenia bez ich dostosowania. Komisja nie była w stanie zaradzić tej rozbieżności bez danych za okres od lipca 2011 r. do września 2011 r.

(76)

Po drugie, w badaniu oszacowano koszt produkcji w Stanach Zjednoczonych na podstawie ceny nasion soi na rynku amerykańskim. Niniejsza metoda ekonomiczna opiera się na założeniach, nie podając jednak wiarygodnych danych na temat faktycznych kosztów produkcji biodiesla w Stanach Zjednoczonych. Nawet jeśli można by było polegać wyłącznie na założeniach, koncepcja że koszt wytworzenia biodiesla z surowego oleju sojowego byłby identyczny w Stanach Zjednoczonych i w Argentynie nie jest uzasadniona. Po trzecie, zastosowanie „średniej” ceny wywozu z Argentyny pomija fakt, że ceny eksportowe stosowane w wywozie do Unii mogą być w rzeczywistości wyższe niż średnia cena. Istotnie, w okresie objętym dochodzeniem pierwotnym cena eksportowa wywozu biodiesla z Argentyny do UE utrzymywała się na poziomie 967 EUR/MT, równym 1 294 USD/MT, przy kursie wymiany wówczas obowiązującym, zgodnie z zapisem w dokumentacji. W badaniu użyto jednak dla tego okresu średniej ceny eksportowej na poziomie 1 071 USD/MT. Powyższe wskazuje, że rzekoma korzyść ze stosowania systemu zróżnicowanego podatku wywozowego nie mogła wynikać bezpośrednio z cen eksportowych do Unii.

(77)

Po czwarte, w badaniu zakłada się po prostu, bez stosownych dowodów potwierdzających, że (niski) koszt produkcji na argentyńskim rynku krajowym w okresie badanym był spowodowany wyłącznie stosowaniem systemu zróżnicowanego podatku wywozowego. W badaniu rzeczywiście nie uwzględnia się innych czynników przewagi komparatywnej, które mogłyby spowodować, iż produkcja biodiesla w Argentynie okazałaby się tańsza niż w Stanach Zjednoczonych.

(78)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że nie była w stanie dokładnie zastąpić zaksięgowanych w dokumentacji argentyńskich producentów biodiesla kosztów poziomem referencyjnym zaproponowanym w badaniu Heffley'a.

(79)

W następstwie ujawnienia zweryfikowanych ustaleń EBB wyjaśniła, że celem badania było jedynie wykazanie, w jaki sposób Komisja, przykładowo, mogłaby ocenić i zmierzyć rozmiar zakłóceń (braku wiarygodności) spowodowanych przez system podatku wywozowego w Argentynie, a nie zastąpienie przeprowadzonej przez Komisję analizy opartej na jej własnych zweryfikowanych danych zgromadzonych podczas pierwotnego dochodzenia.

(80)

EBB przedłożyła również zweryfikowane badanie z danymi referencyjnymi w pełni odpowiadającymi okresowi objętemu pierwotnym dochodzeniem, w którym to badaniu wykazano bardzo podobne wyniki, tj. zakłócenia cen krajowych nasion soi na poziomie około 27 %. EBB zakwestionowała następnie interpretację Komisji, zgodnie z którą badanie oparto na kosztach produkcji w USA. W badaniu oparto się bowiem na szacowanym koszcie produkcji biodiesla w Argentynie. Ponadto krytyka badania wyrażona przez Komisję i zarzucająca, że badanie opiera się na średniej cenie eksportowej jest nieuzasadniona, ponieważ cena ta, sama w sobie, nie ma znaczenia dla obliczenia zakłóceń kosztów produkcji biodiesla w Argentynie, które spowodowane zostały przez system podatku wywozowego. EBB podkreśla wreszcie, że jakakolwiek domniemana przewaga komparatywna nie wyjaśnia różnicy w cenie wynoszącej około 30 %, a w przypadku braku dowodów wskazujących na sytuację przeciwną, jedynym sensownym wytłumaczeniem dla tego rodzaju różnicy jest system podatku wywozowego w Argentynie.

(81)

Komisja przeanalizowała wyjaśnienia przedstawione przez EBB. Uznała, że zweryfikowane badanie wykazało zakłócenia związane z krajowymi cenami nasion soi w okresie objętym dochodzeniem na poziomie około 27 %. Jednakże pozostałe trzy punkty nie przekonały Komisji.

(82)

Jak przyznała sama EBB, szacunkowe koszty przetwarzania dla producenta w Argentynie oparto na trzech analizach: analizie opartej na średnich kosztach i cenach z ostatnich sześciu lat dla USA i Argentyny; analizie opartej na tych samych danych z jednego roku dla USA i Argentyny; oraz analizie opartej na danych z jednego roku dla Argentyny, z uwzględnieniem argentyńskiej ceny eksportowej jako wskaźnika ceny na rynku światowym. Sytuacja w USA odzwierciedlała pozapaństwowy poziom referencyjny, który służył do ustalenia kosztów w Argentynie w sytuacji braku zakłóceń spowodowanych podatkiem wywozowym.

(83)

Nie było ponadto zasadnego powodu, by nie brać pod uwagę argentyńskich cen eksportowych do Europy przy ustalaniu ewentualnej przewagi argentyńskich producentów biodiesla wynikającej z systemu zróżnicowanego podatku wywozowego.

(84)

Co więcej, Komisja nigdy nie zakwestionowała, że system zróżnicowanego podatku wywozowego sztucznie obniżył koszty produkcji ponoszone przez argentyńskich producentów biodiesla, lecz jedynie założyła, że system zróżnicowanego podatku wywozowego był jedyną przyczyną tak ogromnego zysku wynoszącego około 30 %.

(85)

Po ujawnieniu ustaleń kilku producentów eksportujących z Argentyny przedstawiło uwagi w odniesieniu do danego przedsiębiorstwa dotyczące domniemanych błędów w obliczeniach dumpingu. W stosownych przypadkach Komisja odpowiednio poprawiła wspomniane błędy i zweryfikowała marginesy dumpingu oraz należności celne.

(86)

Skorygowane stawki celne w odniesieniu do wszystkich eksporterów z Argentyny w świetle ustaleń i zaleceń przedstawionych w sprawozdaniach WTO, wyrażone w cenach CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(87)

W sprawozdaniach stwierdzono między innymi, że UE działała w sposób niezgodny z art. 3.1 i art. 3.4 Porozumienia antydumpingowego przy badaniu wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na dany przemysł krajowy w zakresie, w jakim odnosi się on do mocy produkcyjnych i ich wykorzystania. Sprawozdania nie unieważniły jednak wniosku, że przemysł unijny poniósł istotną szkodę w okresie badanym.

(88)

Zespół orzekający stwierdził, że władze UE działały w sposób niezgodny z art. 3.1 i art. 3.4 Porozumienia antydumpingowego, akceptując skorygowane dane przekazane przez przemysł unijny na późnym etapie dochodzenia bez potwierdzenia ich dokładności i wiarygodności (pkt 7.395 sprawozdania zespołu orzekającego). Skorygowane dane dotyczyły „niedostępnych mocy produkcyjnych”. Jednocześnie zespół orzekający stwierdził, że skorygowane dane nie odegrały istotnej roli we wniosku organów UE przedstawionym w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych na temat nadwyżki mocy produkcyjnych jako „innego czynnika” powodującego szkodę (potwierdzone w pkt 6.174 sprawozdania Organu Apelacyjnego).

(89)

Niektórzy producenci eksportujący i CARBIO, argentyńskie stowarzyszenie eksporterów biodiesla, zasugerowali, że pojęcie „niedostępnych mocy produkcyjnych”, zdefiniowane w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych, raczej nie miało znaczenia w odniesieniu do tej branży. Moce produkcyjne albo istniały, albo nie istniały.

(90)

Według importera Gunvor i CARBIO przyczyną szkody w przemyśle krajowym jest strukturalna nadwyżka mocy produkcyjnych w przemyśle, wynikająca z nieuzasadnionego wzrostu mocy produkcyjnych pomimo niskiego poziomu wykorzystania mocy produkcyjnych, a nie sam poziom wykorzystania mocy produkcyjnych.

(91)

CARBIO oraz argentyńscy i indonezyjscy producenci eksportujący stwierdzili ponadto, że Komisja była zobowiązana do ponownej oceny mocy produkcyjnych i wykorzystania mocy produkcyjnych na podstawie „konkretnych dowodów”. Ocena Komisji powinna być „obiektywną oceną” tych czynników.

(92)

Komisja odniosła się do tych kwestii w pkt 6.1–6.4 poniżej.

(93)

Komisja przesłała do EBB kwestionariusz z prośbą o udzielenie wyjaśnień dotyczących tego (i) jaka metoda została zastosowana do obliczenia zarówno mocy produkcyjnych, jak i wykorzystania mocy produkcyjnych w przemyśle unijnym w okresie badanym; oraz (ii) dlaczego w okresie objętym pierwotnym dochodzeniem dane te zostały zmienione i na jakiej podstawie określono nowe dane liczbowe.

(94)

Komisja zwróciła się do EBB również o wyjaśnienie tego, jak rozumie pojęcie „niedostępnych mocy produkcyjnych”; dlaczego jej zdaniem niedostępne moce produkcyjne należało wyłączyć z łącznych mocy produkcyjnych przemysłu unijnego w okresie badanym oraz w jaki sposób obliczono niedostępne moce produkcyjne dla podmiotów niebędących członkami EBB.

(95)

Komisja otrzymała odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, przeanalizowała je i następnie przeprowadziła wizytę weryfikacyjną w siedzibie EBB w dniu 26 kwietnia 2017 r. Na prośbę Komisji EBB przygotowała na wizytę weryfikacyjną wszystkie dokumenty uzupełniające oraz arkusze, z których korzystano przy formułowaniu odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, a w szczególności te powiązane z informacjami dostarczonymi razem z dokumentacją dotyczącą zarządzania i dokumentacją księgową do celów weryfikacji przeprowadzanej przez Komisję na miejscu.

(96)

Komisja zweryfikowała dokumenty uzupełniające, poddała kontroli krzyżowej dane zgłoszone dla okresu badanego u ich źródła oraz mogła porównać informacje przedstawione w dokumentacji dotyczącej zarządzania i dokumentacji księgowej ze zmienionymi danymi dotyczącymi mocy produkcyjnych i wykorzystania mocy produkcyjnych przedstawionymi w pierwotnym dochodzeniu obejmującym okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do końca okresu objętego dochodzeniem. Dokumenty te zawierają poufne dane przedsiębiorstw i dlatego nie mogą zostać ujawnione.

(97)

Gunvor i CARBIO przekazali opinię, że kwestionariusz Komisji skierowany do EBB był niewystarczający, aby spełnić wymagania określone w art. 3.1 i 3.4 Porozumienia antydumpingowego. EBB musiała wyjaśnić, w jaki sposób zmienione dane zostały poparte źródłami publicznymi, a Komisja nie powinna po prostu akceptować informacji dostarczonych przez EBB.

(98)

Oprócz tego Gunvor i CARBIO stwierdzili, że odpowiedzi udzielone w kwestionariuszu zostały znacznie zredagowane i dlatego zainteresowane strony nie mogły zrozumieć, w jaki sposób dane zostały zebrane, ocenione i zweryfikowane z innymi źródłami, i w związku z tym nie potrafiły ocenić, czy powinny uznać istotne informacje dostarczone przez EBB za wiarygodne.

(99)

Obie strony dostarczyły zebrane przez Eurostat dane dotyczące produkcji, mocy produkcyjnych i zużycia biodiesla w UE oraz zauważyły podobieństwo pomiędzy tymi danymi a danymi opublikowanymi w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, które EBB zebrała i przekazała Komisji. Uznały one, że Komisja powinna była skorzystać z danych Eurostatu, a nie z danych EBB skorygowanych o niedostępne moce produkcyjne.

(100)

Ponadto stwierdziły, że definicja niedostępnych mocy produkcyjnych przedstawiona przez EBB była zbyt mało precyzyjna oraz że sugestia ograniczenia mocy produkcyjnych poprzez wyłączenie „niedostępnych mocy produkcyjnych” pojawiła się dopiero po publikacji rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, kiedy stało się jasne, że dane liczbowe przytoczone w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych utrudniałyby racjonalne ustalenie związku przyczynowego między domniemanym przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą rzekomo poniesioną przez przemysł unijny.

(101)

Komisja odrzuciła te argumenty, jak wyjaśniono w pkt 6.2–6.4 poniżej. Komisja dokładnie oceniła odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz zweryfikowała dane w trakcie wizyty weryfikacyjnej w siedzibie EBB i stwierdziła, że dostarczone i skorygowane dane były dokładne i wiarygodne oraz że nie było potrzeby zmieniania skorygowanych danych liczbowych wykorzystywanych do celów rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych (zob. również motywy 53–58).

(102)

Ponadto Komisja zauważa, że dane zebrane przez EBB są zgodne z danymi Eurostatu i w związku z tym dane Eurostatu stanowią niezależne potwierdzenie dokładności i wiarygodności danych EBB. Jednak biorąc pod uwagę fakt, że dane Eurostatu zostały opublikowane dopiero w 2014 r., nie można było użyć ich w ramach pierwotnego dochodzenia.

(103)

W związku z tym skorygowane dane wykorzystane w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych (motyw 131) (zob. tabela poniżej) były prawidłowe i zostały potwierdzone po wizycie weryfikacyjnej.

(104)

W marcu 2013 r., przed publikacją środków tymczasowych, EBB przedstawiła Komisji dane dotyczące produkcji dla przemysłu unijnego, odnoszące się zarówno do członków EBB, jak i do podmiotów niebędących członkami EBB.

(105)

Dane dotyczące produkcji podano w podziale na przedsiębiorstwa, lecz bez rozróżnienia na członków EBB i inne podmioty. Takie podejście oddolne zapewniło, że dane dotyczące produkcji przedstawiły dokładny obraz produkcji w UE.

(106)

Członkowie EBB dostarczają EBB dane dotyczące produkcji w cyklu kwartalnym na formularzu przesłanym przez EBB; następnie dane te są wzajemnie weryfikowane przy wykorzystaniu źródeł informacji o rynku. EBB kładzie szczególny nacisk na dane dotyczące produkcji, ponieważ są one wykorzystywane do ustalania wysokości składek członkowskich w EBB.

(107)

Dane dotyczące produkcji są zbierane od podmiotów niebędących członkami EBB poprzez bezpośredni kontakt z przedsiębiorstwami. Dostarczone dane są następnie poddawane kontroli krzyżowej przy wykorzystaniu innych źródeł informacji o rynku, w tym: stowarzyszeń krajowych, innych producentów i specjalistycznych publikacji.

(108)

Dlatego dane przedstawiane przez EBB są najlepszymi dostępnymi informacjami dotyczącymi produkcji unijnej, odnoszącymi się do członków EBB i podmiotów niebędących członkami EBB, ponieważ informacje te opierają się na spójnej metodzie dostarczania przez EBB danych dotyczących faktycznej produkcji dla poszczególnych przedsiębiorstw unijnych produkujących biodiesel.

(109)

EBB wykorzystała takie dane do ustalenia łącznej zdolności produkcyjnej UE, na podstawie której oparła swoje wnioski.

(110)

W marcu 2013 r., przed publikacją środków tymczasowych, EBB przedstawiła Komisji dane dotyczące mocy produkcyjnych dla przemysłu unijnego, odnoszące się zarówno do członków EBB, jak i do podmiotów niebędących członkami EBB.

(111)

Tak samo jak w przypadku danych dotyczących produkcji, dane te podano w podziale na przedsiębiorstwa, lecz bez rozróżnienia na członków EBB i inne podmioty.

(112)

Członkowie EBB dostarczają EBB dane dotyczące mocy produkcyjnych dwa razy w roku na formularzu przesłanym przez EBB; następnie dane te są poddawane kontroli krzyżowej przy wykorzystaniu źródeł informacji o rynku. Aby zapewnić spójność danych, EBB wymaga od swoich członków zgłaszania mocy produkcyjnych na podstawie 330 dni roboczych w roku dla poszczególnych zakładów, tak aby uwzględnić nieuniknioną konserwację zakładów.

(113)

Dane dotyczące mocy produkcyjnych są zbierane od podmiotów niebędących członkami EBB poprzez bezpośredni kontakt z przedsiębiorstwami i są następnie poddawane kontroli krzyżowej, tak samo jak dane dotyczące produkcji.

(114)

Ponieważ EBB wymaga przedstawienia jedynie przeglądu danych dotyczących mocy produkcyjnych w konkretnym dniu i pojęcie mocy produkcyjnych nie zawsze jest podobnie rozumiane przez wszystkie przedsiębiorstwa, przedstawiane przez EBB dane dotyczące mocy produkcyjnych powinno się uznawać za mniej precyzyjne od danych dotyczących produkcji.

(115)

Dlatego dane przedstawiane przez EBB są najlepszymi dostępnymi informacjami na temat mocy produkcyjnych w UE, odnoszącymi się do członków EBB i podmiotów niebędących członkami EBB, ponieważ informacje te opierają się na spójnej metodzie dostarczania przez EBB danych dotyczących faktycznych mocy produkcyjnych dla poszczególnych przedsiębiorstw unijnych produkujących biodiesel.

(116)

Po opublikowaniu rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz zgodnie z informacjami przedstawionymi w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych okazało się, że dane opublikowane w odniesieniu do mocy produkcyjnych nie przedstawiały prawidłowo rzeczywistej sytuacji panującej w przemyśle unijnym. Dlatego Komisja zwróciła się do EBB o wyjaśnienie jej danych dotyczących mocy produkcyjnych.

(117)

EBB przekazała Komisji zaktualizowane dane odnoszące się zarówno do członków EBB, jak i do podmiotów niebędących członkami EBB, w których to danych określone zostały niedostępne, tak zwane „zawieszone”, moce produkcyjne, które pierwotnie były zgłaszane w ramach całkowitych mocy produkcyjnych UE.

(118)

EBB określa niedostępne moce produkcyjne podczas obliczania wartości dotyczących produkcji i mocy produkcyjnych na podstawie danych dostarczonych przez poszczególne przedsiębiorstwa. Ze względu na charakter powyżej opisanego procesu gromadzenia danych należało zweryfikować dostarczone dane dotyczące podmiotów niebędących członkami EBB, aby zapewnić, że dane dotyczące mocy produkcyjnych jak najdokładniej odzwierciedlają rzeczywistość przemysłu unijnego.

(119)

Dane przekazane przez EBB pomiędzy rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych i rozporządzeniem w sprawie ceł ostatecznych były najlepszymi dostępnymi informacjami dotyczącymi mocy produkcyjnych w UE, odnoszącymi się do członków EBB i podmiotów niebędących członkami EBB, opartymi na spójnej metodzie dostarczania przez EBB danych dotyczących faktycznych mocy produkcyjnych dla poszczególnych przedsiębiorstw unijnych produkujących biodiesel.

(120)

Po ujawnieniu ustaleń Komisji dotyczących szkody kilka zainteresowanych stron przedstawiło uwagi na temat tych ustaleń.

(121)

Stowarzyszenie argentyńskich producentów biodiesla, CARBIO, ponownie wyraziło swoją opinię sformułowaną podczas dochodzenia przeglądowego, że w bieżącej analizie szkody i związku przyczynowego powinny zostać wykorzystane raczej aktualne dane Eurostatu na temat produkcji i mocy produkcyjnych biodiesla, a nie dane wykorzystane w pierwotnym dochodzeniu.

(122)

Komisja odrzuciła ten argument. Dane Eurostatu pokrywały się z pierwotnymi danymi EBB. Jednak EBB następnie skorygowała te dane w celu lepszego odzwierciedlenia niedostępnych mocy produkcyjnych w pierwotnym dochodzeniu. Jak stwierdzono powyżej w sekcji 6.4, Komisja zweryfikowała te aktualizacje w ramach obecnego dochodzenia przeglądowego. W związku z tym pierwotne dane Eurostatu nie dają najbardziej precyzyjnego obrazu produkcji i biodiesla, co zostało szczegółowo zweryfikowane i wykorzystane przez Komisję w niniejszym przypadku.

(123)

CARBIO stwierdziło również, że Komisja powinna dodatkowo określić „niedostępne moce produkcyjne”. Komisja przypomniała, że zdefiniowała niedostępne moce produkcyjne w motywach 131–132 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych. Ponieważ w sprawozdaniach WTO nie podważono sposobu, w jaki Komisja definiuje pojęcie „niedostępne produkcyjne”, nie było podstaw do zmiany tej definicji do celów niniejszego przeglądu.

(124)

Wszystkie strony poinformowano o ustaleniach Komisji oraz wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi.

(125)

Po ujawnieniu ustaleń producent eksportujący Molinos de la Plata poinformował Komisję, że dokonywał wywozu do Unii pod nazwą „Molinos Agro S.A.” a nie pod nazwą „Molinos Río de la Plata S.A.” i przedstawił na to dowody.

(126)

Komisja zbadała przedłożone dowody i doszła do wniosku, że zmiana nazwy została wystarczająco uzasadniona, w związku z czym przyjęła to zgłoszenie.

(127)

Po ujawnieniu informacji współpracujący indonezyjski eksporter Wilmar wniósł o przesłuchanie i uzyskał taką możliwość. Przedstawił argumenty odnoszące się do danego przedsiębiorstwa dotyczące obliczeń dumpingu i szkody, a w szczególności zwrócił się o obniżenie marży zysku.

(128)

Komisja odrzuciła te argumenty, ponieważ nie były one związane z wykonaniem sprawozdania WTO w sprawie Argentyny. Ponadto większość z nich jest obecnie rozpatrywana przed WTO w sporze wniesionym przez Indonezję.

(129)

W następstwie ujawnienia zweryfikowanych ustaleń Wilmar podkreślił, że jego argument dotyczący marży zysku służącej do skonstruowania wartości normalnej nie jest rozpatrywany przed WTO, lecz stanowi odrębną kwestię, a argument ten opiera się wyłącznie na przepisach podstawowego rozporządzenia antydumpingowego. Wobec powyższego, argument ten powinien zostać uwzględniony w niniejszym przeglądzie. Wilmar twierdził również, że utrzymanie środków nie leży w interesie Unii i w związku z tym powinno zostać zakończone.

(130)

Komisja przypomniała, że niniejszy przegląd został wszczęty w oparciu o rozporządzenie upoważniające WTO w celu wykonania ustaleń i zaleceń zespołu orzekającego i Organu Apelacyjnego w sporze Unia Europejska – Środki antydumpingowe nałożone na biodiesel z Argentyny (WT/DS473/15). Przegląd ten jest zatem ograniczony do kwestii wniesionych przed WTO oraz możliwych dalszych zmian technicznych lub innych zmian wynikających z tych kwestii. W związku z tym nie można przyjąć żadnego z argumentów Wilmar. Komisja przypomniała ponadto, że podobny argument dotyczący marży zysku został przedłożony przez Wilmar już w pierwotnym dochodzeniu i w nim odrzucony (zob. motywy 43–46 rozporządzenia (UE) nr 1194/2013) Po ujawnieniu ustaleń współpracujący producent eksportujący z Argentyny COFCO Argentina S.A. (dawniej Noble Argentina S.A.) złożył wniosek, że przedsiębiorstwo to należy traktować jako „nowe” i uwzględnić w wykazie przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych jako „pozostałe przedsiębiorstwa współpracujące”.

(131)

Komisja poinformowała przedsiębiorstwo, że powinno zastosować procedurę dla nowych producentów eksportujących, jak określono w art. 3 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych.

(132)

Po ujawnieniu ustaleń EBB złożyła wniosek o przesłuchanie z udziałem rzecznika praw stron, ze uwagi na to, że stanowisko Komisji nie zostało ustalone w oparciu o obiektywne uzasadnienie prawne, lecz w oparciu o interes polityczny.

(133)

Na przesłuchaniu w dniu 20 lipca 2017 r. rzecznik praw stron nie uznał, że prawo do obrony EBB jako zainteresowanej strony zostało naruszone. Jednocześnie wezwał on Komisję, aby uzasadniła swoje stanowisko, dlaczego nie mogła nie uwzględnić cen nasion soi w Argentynie jako niewiarygodnych. Komisja uwzględniła tę kwestię w swojej ocenie uwag otrzymanych po ujawnieniu ustaleń, jak określono w motywach 60–63.

(134)

Na podstawie powyższej ponownej oceny Komisja uznała, że wyrządzający szkodę dumping stwierdzony w pierwotnym dochodzeniu zostaje potwierdzony.

(135)

W związku z tym środki antydumpingowe mające zastosowanie do przywozu biodiesla pochodzącego z Argentyny i Indonezji, nałożone na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1194/2013, powinno się utrzymać z uwzględnieniem ponownie obliczonych zmienionych marginesów dumpingu dla Argentyny, jak określono powyżej.

(136)

Stawka ostatecznego cła antydumpingowego mająca zastosowanie do produktu objętego postępowaniem jest następująca:

(137)

Należy zatem odpowiednio zmienić art. 1 ust. 2 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych.

(138)

Komitet ustanowiony na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1036 (12) nie wydał opinii,

19.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/25

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 533/2007 (2) otwarto roczne kontyngenty taryfowe na przywóz produktów w sektorze mięsa drobiowego.

(2)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenie na przywóz złożonymi w okresie od dnia 1 września do dnia 7 września 2017 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 października do dnia 31 grudnia 2017 r. są w przypadku niektórych kontyngentów większe niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości mogą zostać wydane pozwolenia na przywóz, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski, obliczonego zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (3).

(3)

Ilości objęte wnioskami o wydanie pozwolenia na przywóz, złożonymi w okresie od dnia 1 września do dnia 7 września 2017 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 października do dnia 31 grudnia 2017 r., są w przypadku niektórych kontyngentów mniejsze niż ilości dostępne. Należy zatem określić ilości, w odniesieniu do których nie złożono wniosków, i dodać je do ilości ustalonej dla następnego podokresu obowiązywania kontyngentu.

(4)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

19.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/28

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 539/2007 (2) otwarto roczne kontyngenty taryfowe na przywóz produktów w sektorze jaj i albumin jaj.

(2)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenia na przywóz, złożonymi w dniach 1–7 września 2017 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 października do dnia 31 grudnia 2017 r. są mniejsze niż ilości dostępne. Należy zatem określić ilości, w odniesieniu do których nie złożono wniosków, i dodać je do ilości ustalonych dla następnego podokresu obowiązywania kontyngentu.

(3)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

19.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/30

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1385/2007 (2) otwarto roczne kontyngenty taryfowe na przywóz produktów z sektora mięsa drobiowego.

(2)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenie na przywóz złożonymi w okresie od dnia 1 września do dnia 7 września 2017 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 października do dnia 31 grudnia 2017 r. są, w przypadku niektórych kontyngentów, większe niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości mogą zostać wydane pozwolenia na przywóz, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski, obliczonego zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (3).

(3)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

19.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/32

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 536/2007 (2) otwarto roczny kontyngent taryfowy na przywóz produktów sektora mięsa drobiowego pochodzących ze Stanów Zjednoczonych Ameryki.

(2)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenia na przywóz, złożonymi w dniach 1–7 września 2017 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 października do dnia 31 grudnia 2017 r., są mniejsze niż ilości dostępne. Należy zatem określić ilości, w odniesieniu do których nie złożono wniosków, i dodać je do ilości ustalonych dla następnego podokresu obowiązywania kontyngentu.

(3)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

19.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/34

(1)

Decyzja Komisji 2009/64/WE (2) określa międzynarodową normę ISO 17994:2004(E) „Jakość wody – Kryteria ustalania równoważności metod mikrobiologicznych” jako normę równoważności metod mikrobiologicznych do celów dyrektywy 2006/7/WE.

(2)

Norma ISO 17994:2004(E) jest przestarzała i została zaktualizowana (aktualizacja terminologii, klarowniejsze specyfikacje oraz dodanie nowego załącznika dotyczącego obliczeń technicznych).

(3)

W związku z tym norma ISO 17994:2004(E) została zastąpiona nowszą wersją – ISO 17994:2014 „Jakość wody – Wytyczne do porównania względnego odzysku mikroorganizmów według dwóch metod ilościowych”. Ta międzynarodowa norma została przetransponowana do europejskiej normy EN ISO 17994:2014 przez Europejski Komitet Normalizacyjny. Należy zatem określić normę EN ISO 17994:2014 jako normę równoważności metod mikrobiologicznych do celów dyrektywy 2006/7/WE.

(4)

Należy zatem uchylić decyzję 2009/64/WE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 16 ust. 1 dyrektywy 2006/7/WE,

19.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/36

(1)

Wykorzystanie technologii informacyjno-komunikacyjnych i uzależnienie od nich zyskały podstawowe znaczenie we wszystkich sektorach działalności gospodarczej, gdyż przedsiębiorstwa i obywatele są wzajemnie bardziej powiązani i uzależnieni w wymiarze międzysektorowym i transgranicznym niż kiedykolwiek wcześniej. Incydent cybernetyczny mający negatywne skutki dla organizacji w więcej niż jednym państwie członkowskim, a nawet dla całej Unii, i mogący spowodować poważne zakłócenia w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego oraz – w szerszym wymiarze – w funkcjonowaniu sieci i systemów informatycznych mających zasadnicze znaczenie dla gospodarki, demokracji i społeczeństwa, to scenariusz, na który państwa członkowskie i instytucje UE muszą być dobrze przygotowane.

(2)

Incydent cybernetyczny może zostać uznany za sytuację kryzysową na szczeblu Unii, jeżeli wywołane nim zakłócenia mają zbyt duży zakres, by państwo członkowskie, w którym doszło do tego incydentu, poradziło sobie z nim w pojedynkę, albo jeżeli dla dwóch lub większej liczby państw członkowskich ma on skutki o tak szerokim zakresie i o tak dużym znaczeniu technicznym lub politycznym, że wymaga on szybkiej koordynacji i reakcji na szczeblu politycznym Unii.

(3)

Incydenty cybernetyczne mogą doprowadzić do kryzysu na szerszą skalę, odbijającego się negatywnie na sektorach działalności niezwiązanych z siecią i systemami informatycznymi ani z sieciami łączności; każda właściwa reakcja musi opierać się na ograniczających zagrożenie działaniach zarówno w domenie cyfrowej, jak i poza nią.

(4)

Incydenty cybernetyczne są nieprzewidywalne, często pojawiają się i rozwijają w bardzo krótkim czasie, w związku z tym dotknięte ich skutkami podmioty i jednostki odpowiadające za reagowanie na incydenty i ograniczanie ich skutków muszą koordynować swoje działania w trybie pilnym. Ponadto incydenty cybernetyczne często nie są ograniczone do konkretnego obszaru geograficznego i mogą występować jednocześnie lub rozprzestrzeniać się błyskawicznie w wielu państwach.

(5)

Skuteczne reagowanie na szczeblu UE na incydenty i kryzysy cybernetyczne na dużą skalę wymaga szybkiej i skutecznej współpracy między wszystkimi odpowiednimi zainteresowanymi stronami, a podstawowym warunkiem skutecznej reakcji jest gotowość i zdolności poszczególnych państw członkowskich do podejmowania określonych działań, a także skoordynowane wspólne działanie wspierane zdolnościami na szczeblu unijnym. Szybkie i skuteczne reagowanie na incydenty uzależnione jest więc od istnienia wcześniej ustanowionych i, w miarę możliwości, dobrze przećwiczonych procedur i mechanizmów współpracy, w których kluczowe podmioty na szczeblu krajowym i unijnym mają jasno określone role i obowiązki.

(6)

W konkluzjach (1) w sprawie ochrony krytycznej infrastruktury teleinformatycznej z dnia 27 maja 2011 r. Rada wezwała państwa członkowskie UE, aby wzmocniły wzajemną współpracę „i przyczyniły się, na podstawie doświadczeń i wyników krajowych w zakresie zarządzania kryzysowego oraz we współpracy z ENISA, do opracowania europejskich mechanizmów współpracy na wypadek incydentu cybernetycznego, które zostaną przetestowane w ramach następnego ćwiczenia Cyber Europe w 2012 roku”.

(7)

W komunikacie z 2016 r. „Wzmacnianie europejskiego systemu odporności cybernetycznej oraz wspieranie konkurencyjnego i innowacyjnego sektora bezpieczeństwa cybernetycznego” (2) zachęcono państwa członkowskie do maksymalnego wykorzystania mechanizmów współpracy ustanowionych dyrektywą w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji (3) oraz do zacieśnienia współpracy transgranicznej związanej z gotowością na wypadek incydentu cybernetycznego na dużą skalę. Dodano w nim, że skoordynowane podejście do współpracy w sytuacjach kryzysowych pomiędzy różnymi elementami ekosystemu cybernetycznego, które należałoby określić w planie działania, zwiększyłoby stopień gotowości, a taki plan działania powinien również zapewniać synergię i spójność z istniejącymi mechanizmami zarządzania kryzysowego.

(8)

W konkluzjach Rady (4) dotyczących wspomnianego wyżej komunikatu państwa członkowskie wezwały Komisję do przedłożenia takiego planu (projektu) współpracy do rozważenia przez podmioty działające na podstawie dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji i inne zainteresowane strony. We wspomnianej dyrektywie nie określono jednak ram współpracy unijnej w przypadku incydentów i kryzysów cybernetycznych na dużą skalę.

(9)

Komisja zasięgnęła opinii państw członkowskich w ramach dwóch odrębnych warsztatów konsultacyjnych, które odbyły się w dniach 5 kwietnia i 4 lipca 2017 r. w Brukseli z udziałem przedstawicieli zespołów reagowania na incydenty komputerowe (CSIRT) z państw członkowskich, grupy współpracy powołanej dyrektywą w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji oraz działającej w Radzie Horyzontalnej Grupy Roboczej ds. Cyberprzestrzeni, jak również przedstawicieli Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), ENISA, działu EC3 w Europolu i Sekretariatu Generalnego Rady (SGR).

(10)

Obecny plan działania na rzecz skoordynowanego reagowania na szczeblu unijnym na incydenty i kryzysy cybernetyczne na dużą skalę, załączony do niniejszego zalecenia, jest rezultatem wspomnianych konsultacji i stanowi uzupełnienie komunikatu „Wzmacnianie europejskiego systemu odporności cybernetycznej oraz wspieranie konkurencyjnego i innowacyjnego sektora bezpieczeństwa cybernetycznego”.

(11)

W planie tym określono i opisano cele i tryby współpracy między państwami członkowskimi UE a unijnymi instytucjami, organami, jednostkami organizacyjnymi i agencjami (zwanymi dalej „instytucjami unijnymi”) przy reagowaniu na incydenty i kryzysy cybernetyczne na dużą skalę, a także sposoby pełnego wykorzystania w istniejących mechanizmach zarządzania kryzysowego istniejących podmiotów odpowiedzialnych za bezpieczeństwo cybernetyczne na szczeblu unijnym.

(12)

W przypadku kryzysu cybernetycznego w rozumieniu motywu 2 koordynacja reakcji na szczeblu politycznym Unii w Radzie oparta zostanie na zintegrowanych uzgodnieniach UE dotyczących reagowania na szczeblu politycznym w sytuacjach kryzysowych (5) (ang. Integrated Political Crisis Response, IPCR); Komisja będzie korzystać z mechanizmu ARGUS (6) służącego do koordynacji działań na wysokim szczeblu w przypadku kryzysów międzysektorowych. Jeżeli sytuacja kryzysowa wiąże się z istotnymi kwestiami z zakresu polityki zewnętrznej lub wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), uruchomiony zostanie mechanizm reagowania kryzysowego (ang. Crisis Response Mechanism, CRM) (6) Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ).

(13)

W pewnych obszarach w sektorowych mechanizmach zarządzania kryzysowego na szczeblu UE przewidziano współpracę w przypadku incydentów lub kryzysów cybernetycznych. Na przykład w ramach Europejskiego Globalnego Systemu Nawigacji Satelitarnej (GNSS) w decyzji Rady 2014/496/WPZiB (7) określono już role przydzielone Radzie, Wysokiemu Przedstawicielowi, Komisji, Agencji Europejskiego GNSS i państwom członkowskim w łańcuchu odpowiedzialności operacyjnej ustanowionym na potrzeby reagowania na zagrożenia dla Unii, państw członkowskich lub GNSS, w tym zagrożenie stwarzane przez ataki cybernetyczne. W związku z tym niniejsze zalecenie nie powinno naruszać funkcjonowania takich mechanizmów.

(14)

Odpowiedzialność za reagowanie na incydenty lub kryzysy cybernetyczne na dużą skalę spoczywa w pierwszej kolejności na państwach członkowskich nimi dotkniętych. Komisja, Wysoki Przedstawiciel i inne instytucje lub służby unijne odgrywają jednak ważną rolę, wynikającą z prawa Unii lub z faktu, że incydenty i kryzysy cybernetyczne mogą mieć negatywne skutki dla wszystkich sektorów działalności gospodarczej w ramach jednolitego rynku, dla bezpieczeństwa i stosunków międzynarodowych Unii, a także dla samych instytucji.

(15)

Na szczeblu UE do głównych podmiotów zaangażowanych w reagowanie na kryzysy cybernetyczne należą nowe struktury i mechanizmy ustanowione na podstawie dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji, a mianowicie sieć zespołów reagowania na incydenty bezpieczeństwa komputerowego (CSIRT) oraz stosowne agencje i jednostki organizacyjne, tj. Agencja Unii Europejskiej ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA), Europejskie Centrum ds. Walki z Cyberprzestępczością w Europolu (Europol/EC3), Centrum Analiz Wywiadowczych UE (INTCEN), Dyrekcja ds. Wywiadu w Sztabie Wojskowym UE (EUMS INT) oraz Centrum Sytuacyjne (SITROOM), działające wspólnie jako SIAC (pojedyncza komórka analiz wywiadowczych), a ponadto komórka UE ds. syntezy informacji o zagrożeniach hybrydowych (działająca przy INTCEN), zespół reagowania na incydenty komputerowe w instytucjach i agencjach UE (CERT-UE) oraz Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego działające w Komisji Europejskiej.

(16)

Współpraca państw członkowskich w zakresie reagowania na incydenty cybernetyczne na poziomie technicznym prowadzona jest za pośrednictwem sieci CSIRT ustanowionej dyrektywą w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji. ENISA zapewnia tej sieci obsługę sekretariatu i aktywnie wspiera współpracę między poszczególnymi zespołami CSIRT. Krajowe CSIRT oraz CERT-UE podejmują współpracę i wymieniają się informacjami na zasadzie dobrowolności, w tym, w razie potrzeby, przy reagowaniu na incydenty cybernetyczne mające negatywne skutki dla jednego państwa członkowskiego lub większej ich liczby. Na wniosek przedstawiciela CSIRT jednego z państw członkowskich mogą one omówić oraz, w miarę możliwości, ustalić sposób skoordynowanej reakcji na incydent, który wykryto na obszarze jurysdykcji tego państwa członkowskiego. Odnośne procedury zostaną określone w standardowych procedurach operacyjnych (SOP) (8) sieci CSIRT.

(17)

Do zadań sieci CSIRT należy również omawianie, analizowanie i określanie dalszych form współpracy operacyjnej, w tym kwestii związanych z kategoriami zagrożeń i incydentów, wczesnym ostrzeganiem, wzajemną pomocą oraz zasadami i trybami koordynacji, w przypadku gdy państwa członkowskie podejmują działania w reakcji na transgraniczne zagrożenia i incydenty.

(18)

Zadaniem grupy współpracy, powołanej na mocy art. 11 dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji, jest udzielanie strategicznych wskazówek dotyczących działalności sieci CSIRT oraz omawianie zdolności i gotowości państw członkowskich, a także, na zasadzie dobrowolności, ocena krajowych strategii w zakresie bezpieczeństwa sieci i systemów informatycznych oraz skuteczności CSIRT oraz wskazywanie najlepszych praktyk.

(19)

Osobnym obszarem prac prowadzonych przez grupę współpracy są wytyczne w zakresie zgłaszania incydentów, zgodnie z art. 14 ust. 7 dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji, dotyczące okoliczności, w których operatorzy usług kluczowych są zobowiązani do zgłaszania incydentów zgodnie z art. 14 ust. 3, oraz formatu i procedury takich zgłoszeń (9).

(20)

Orientowanie się w czasie rzeczywistym w sytuacji, podejmowanym ryzyku i w zagrożeniach oraz ich zrozumienie, uzyskane dzięki zgłoszeniom, ocenom, badaniom, dochodzeniom i analizom, jest niezbędne do podejmowania świadomych decyzji. Taka orientacja sytuacyjna – u wszystkich zainteresowanych stron – ma kluczowe znaczenie w zapewnianiu skutecznej i skoordynowanej reakcji. Orientacja sytuacyjna obejmuje informacje zarówno o przyczynach, jak i skutkach oraz źródle incydentu. Powszechnie przyjmuje się, że taką orientację można osiągnąć tylko w drodze wymiany i udostępniania przez zainteresowane strony informacji w odpowiednim formacie, przy użyciu wspólnej taksonomii do opisu incydentu oraz w sposób zapewniający odpowiedni poziom bezpieczeństwa.

(21)

Reagowanie na incydenty cybernetyczne może przybierać różne formy, począwszy od określenia środków technicznych, mogących polegać na wspólnej analizie technicznych przyczyn incydentu (np. analizie złośliwego oprogramowania) przez dwa podmioty lub większą ich liczbę, lub określenia sposobów, za pomocą których organizacje mogą sprawdzić, czy padły ofiarami incydentu (np. oznaki naruszenia integralności systemu), po decyzje operacyjne dotyczące stosowania takich środków oraz – na szczeblu politycznym – decyzje o wykorzystaniu innych instrumentów, takich jak ramy wspólnej unijnej reakcji dyplomatycznej na szkodliwe działania cybernetyczne (10) lub unijny protokół operacyjny do celów przeciwdziałania zagrożeniom hybrydowym (11), w zależności od charakteru incydentu.

(22)

Zaufanie europejskich obywateli i przedsiębiorstw do usług cyfrowych ma kluczowe znaczenie dla dynamicznie rozwijającego się jednolitego rynku cyfrowego. W związku z tym komunikacja podczas sytuacji kryzysowej odgrywa szczególnie ważną rolę w ograniczaniu negatywnych skutków incydentów i kryzysów cybernetycznych. Komunikację można również wykorzystać w ramach wspólnej reakcji dyplomatycznej jako środek wpływania na zachowania (potencjalnych) sprawców działających z terytorium państw trzecich. Uspójnienie informacji publikowanych w celu ograniczenia negatywnych skutków incydentów i kryzysów cybernetycznych z informacjami publikowanymi w celu wywierania wpływu na sprawców ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia skuteczności reakcji politycznej.

(23)

Informowanie obywateli o tym, w jaki sposób mogą ograniczyć negatywne skutki danego incydentu na poziomie indywidualnego użytkownika bądź organizacji (na przykład poprzez aktualizację oprogramowania lub podjęcie działań uzupełniających w celu uniknięcia zagrożenia) może być skutecznym środkiem ograniczania szkodliwości incydentu lub kryzysu cybernetycznego na dużą skalę.

(24)

Komisja, korzystając z infrastruktury usług cyfrowych w zakresie bezpieczeństwa cybernetycznego w ramach instrumentu „Łącząc Europę”, tworzy mechanizm w postaci platformy usług podstawowych, którą nazwano MeliCERTes, służący współpracy między CSIRT uczestniczących państw członkowskich, w celu poprawy poziomu ich gotowości, udoskonalenia ich współdziałania i reakcji na pojawiające się zagrożenia i incydenty cybernetyczne. Komisja, w drodze konkurencyjnych zaproszeń do składania wniosków o przyznanie dotacji ze środków instrumentu „Łącząc Europę”, współfinansuje CSIRT w państwach członkowskich, aby zwiększyć ich zdolności operacyjne na szczeblu krajowym.

(25)

Ćwiczenia w dziedzinie bezpieczeństwa cybernetycznego na szczeblu UE są niezbędne do stymulowania i poprawy współpracy między państwami członkowskimi a sektorem prywatnym. W tym celu od 2010 r. ENISA organizuje regularnie ćwiczenia w zakresie incydentów cybernetycznych na skalę ogólnoeuropejską („Cyber Europe”).

(26)

W konkluzjach Rady (12) w sprawie realizacji wspólnej deklaracji przewodniczącego Rady Europejskiej, przewodniczącego Komisji Europejskiej i Sekretarza Generalnego Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego zaapelowano o wzmocnienie współpracy w zakresie ćwiczeń w dziedzinie bezpieczeństwa cybernetycznego poprzez wzajemny udział pracowników w odpowiednich ćwiczeniach, w tym w szczególności ćwiczeniach „Cyber Coalition” oraz „Cyber Europe”.

(27)

Stale zmieniający się obraz zagrożeń i niedawne incydenty cybernetyczne są oznaką rosnącego ryzyka, na jakie narażona jest Unia, państwa członkowskie powinny zatem bez dalszych opóźnień, a w każdym razie przed końcem 2018 r., podjąć działania w oparciu o niniejsze zalecenie,

1.

Państwa członkowskie i instytucje unijne powinny ustanowić unijne ramy reagowania w sytuacji kryzysu cybernetycznego, obejmujące cele i tryby współpracy przedstawione w planie działania, z uwzględnieniem określonych w nim zasad przewodnich.

2.

W unijnych ramach reagowania w sytuacji kryzysu cybernetycznego należy w szczególności określić właściwe podmioty, instytucje unijne i organy państw członkowskich, na wszystkich niezbędnych poziomach – technicznym, operacyjnym, strategicznym/politycznym – oraz opracować, w stosownych przypadkach, standardowe procedury operacyjne zawierające opis trybu współpracy tych podmiotów w ramach unijnych mechanizmów zarządzania kryzysowego. Należy położyć nacisk na umożliwienie wymiany informacji bez zbędnej zwłoki i koordynowanie reakcji w obliczu incydentów i kryzysów cybernetycznych na dużą skalę.

3.

W tym celu właściwe organy państw członkowskich powinny wspólnie wypracować dalsze szczegóły protokołów wymiany informacji i współpracy. Grupa współpracy powinna dzielić się doświadczeniami w tych kwestiach z odpowiednimi instytucjami unijnymi.

4.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, by ich krajowe mechanizmy zarządzania kryzysowego umożliwiały adekwatną reakcję na incydent cybernetyczny, jak również by określono w nich procedury konieczne do umożliwienia współpracy na szczeblu UE w oparciu o ramy unijne.

5.

W odniesieniu do istniejących unijnych mechanizmów zarządzania kryzysowego, zgodnie z planem działania, państwa członkowskie, wraz ze służbami Komisji i ESDZ, powinny określić praktyczne wytyczne wdrożeniowe, dotyczące zintegrowania krajowych podmiotów i procedur zarządzania kryzysowego i bezpieczeństwa cybernetycznego z istniejącymi unijnymi mechanizmami zarządzania kryzysowego, a mianowicie IPCR i mechanizmem reagowania kryzysowego ESDZ. Państwa członkowskie powinny w szczególności zapewnić utworzenie odpowiednich struktur umożliwiających skuteczny przepływ informacji między swoimi krajowymi organami zarządzania kryzysowego a swoimi przedstawicielami na szczeblu UE, zaangażowanymi w funkcjonowanie unijnych mechanizmów kryzysowych.

6.

Państwa członkowskie powinny w pełni wykorzystywać możliwości, jakie oferuje program infrastruktury usług cyfrowych (DSI) w zakresie bezpieczeństwa cybernetycznego w ramach instrumentu „Łącząc Europę”, a także współpracować z Komisją w celu zapewnienia, by mechanizm współpracy w postaci platformy usług podstawowych, obecnie w opracowaniu, zapewniał niezbędne funkcje i spełniał wymogi w zakresie współpracy, również podczas kryzysów cybernetycznych.

7.

Państwa członkowskie – przy wsparciu ENISA, a także w oparciu o wcześniejsze prace w tej dziedzinie – powinny współpracować przy opracowywaniu i przyjmowaniu wspólnej taksonomii i wzoru raportów sytuacyjnych na potrzeby opisu technicznych przyczyn i skutków incydentów cybernetycznych, aby dalej zacieśniać swoją współpracę techniczną i operacyjną w sytuacjach kryzysowych. Państwa członkowskie powinny zatem uwzględnić prowadzone przez grupę współpracy bieżące prace nad wytycznymi w zakresie zgłaszania incydentów, a w szczególności aspekty dotyczące formatów zgłoszeń krajowych.

8.

Procedury określone we wspomnianych ramach powinny być testowane i w razie konieczności zmieniane w następstwie nowych doświadczeń zdobywanych przez państwa członkowskie w wyniku ich uczestnictwa w krajowych, regionalnych i unijnych inicjatywach, jak również ćwiczeniach z zakresu dyplomacji cyfrowej oraz ćwiczeniach NATO w dziedzinie bezpieczeństwa cybernetycznego. W szczególności procedury te powinny być przedmiotem testów w kontekście ćwiczeń „Cyber Europe” organizowanych przez ENISA. Ćwiczenia „Cyber Europe” 2018 będą stanowić pierwszą tego rodzaju okazję.

9.

Państwa członkowskie i instytucje unijne powinny regularnie ćwiczyć w skali krajowej i ogólnoeuropejskiej swoją reakcję na incydenty i kryzysy cybernetyczne na dużą skalę, w tym, w razie potrzeby, swoją odpowiedź polityczną, również przy zaangażowaniu, w stosownych przypadkach, podmiotów z sektora prywatnego.