17.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 211/1

(1)

W przypadku gdy Komisja nie ustanowiła klas właściwości użytkowych w odniesieniu do zasadniczych charakterystyk wyrobów budowlanych, to zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 305/2011 mogą one zostać ustanowione przez europejskie organy normalizacyjne, ale wyłącznie na podstawie zmienionego mandatu.

(2)

Norma europejska EN 1304 dotycząca ceramicznych dachówek i kształtek dachowych jest od 2005 r. normą zharmonizowaną zgodnie z dyrektywą Rady 89/106/EWG (2).

(3)

Nowa wersja normy EN 1304 zawiera nową klasyfikację mrozoodporności dachówek ceramicznych przeznaczonych do użytku zewnętrznego. Podstawą tej klasyfikacji jest stopniowy rozwój zharmonizowanych metod oceny i stanowi ona krok na drodze do konsolidacji rynku wewnętrznego przedmiotowych wyrobów.

(4)

W odniesieniu do tej nowej klasyfikacji nie udzielono zmienionego mandatu.

(5)

Należy zatem ustanowić nowy system klasyfikacji mający zastosowanie do wyrobów objętych normą EN 1304 przeznaczonych do użytku zewnętrznego,

17.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 211/3

(1)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (2), konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami unijnymi, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)

Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł towar opisany w kolumnie 1 tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2, na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3 tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana odnośnie do towarów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez posiadacza przez pewien okres zgodnie z art. 34 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 952/2013. Okres ten powinien wynosić trzy miesiące.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

17.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 211/6

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1051/2009 (2) Komisja sklasyfikowała nowy czterokołowy pojazd opisany w pierwszej kolumnie w pkt 2 tabeli w załączniku do tego rozporządzenia do podpozycji 8701 90 90.

(2)

Trybunał Sprawiedliwości orzekł w sprawie C-91/15 Kawasaki (3), że pkt 2 tabeli w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1051/2009 jest nieważny w zakresie, w jakim klasyfikuje ten pojazd do podpozycji 8701 90 90 Nomenklatury scalonej określonej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (4), zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 948/2009 (5), a nie do podpozycji od 8701 90 11 do 8701 90 39 Nomenklatury scalonej.

(3)

Przez wzgląd na pewność prawa należy usunąć przepisy, które nie mają już zastosowania, z unijnego porządku prawnego. Przepis uznany za nieważny należy zatem skreślić w celu uniknięcia potencjalnych rozbieżności w klasyfikacji taryfowej niektórych pojazdów i zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej w Unii Europejskiej.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1051/2009.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

17.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 211/8

(1)

W załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1439/95 ustanowiono wykaz organów w krajach wywozu upoważnionych do wystawiania dokumentów pochodzenia.

(2)

W załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 748/2008 ustanowiono wykaz organów w Argentynie upoważnionych do wystawiania świadectw autentyczności.

(3)

W załączniku III do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 593/2013 ustanowiono wykaz organów w krajach wywozu upoważnionych do wystawiania świadectw autentyczności.

(4)

Argentyna zawiadomiła Komisję, że od dnia 26 czerwca 2017 r. nowym organem upoważnionym do wystawiania dokumentów pochodzenia i świadectw autentyczności dla wołowiny, mięsa baraniego i koziego, pochodzących z Argentyny, jest Ministerstwo Rolnictwa. Niniejsze rozporządzenie należy zatem stosować od tego dnia.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1439/95, załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 748/2008 i załącznik III do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 593/2013,

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

„—

MINISTERIO DE AGROINDUSTRIA:

na mięso pochodzące z Argentyny:

17.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 211/10

(1)

Zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 zbywanie produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej („produktów z interwencji publicznej”) może odbyć się przez udostępnienie ich w ramach programu dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących w Unii („programu”) określonego w odpowiednim unijnym akcie prawnym.

(2)

Art. 23 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 223/2014 (2) stanowi, że żywność dla osób najbardziej potrzebujących w Unii może być pozyskana w wyniku użytkowania, przetwarzania lub sprzedaży produktów z interwencji publicznej, pod warunkiem że jest to opcja najkorzystniejsza pod względem ekonomicznym i że jej zastosowanie nie opóźni dostarczenia produktów żywnościowych.

(3)

Mimo że rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/1238 (3) zawiera przepisy odnoszące się do wnoszenia zabezpieczenia przy składaniu oferty lub oferty przetargowej na zbycie produktów z interwencji publicznej w ramach programu, rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/1240 (4) nie zawiera szczegółowych przepisów dotyczących procedur odnoszących się do produktów udostępnianych na rzecz programu.

(4)

Jeżeli istnieją produkty z interwencji publicznej, a warunki rynkowe pozwolą na zbycie takich produktów, Komisja powinna mieć możliwość podjęcia decyzji o udostępnieniu tych produktów na rzecz programu. W tym celu Komisja powinna ustalić ilości, które mają być udostępnione, a państwa członkowskie, które chcą otrzymywać część dostępnych ilości, powinny przedłożyć wniosek.

(5)

Jeżeli całkowita wnioskowana ilość przekracza całkowitą ilość dostępną, produkty powinny być przydzielane proporcjonalnie do wnioskowanych ilości. Podziału dostępnej części wśród państw członkowskich należy dokonywać zgodnie z kryteriami, które zostaną określone przez Komisję w zależności od lokalizacji produktów.

(6)

Ponieważ produkty z interwencji publicznej mogą mieć odmienny charakter i różne właściwości, najbardziej odpowiedni i skuteczny sposób ich zbycia na potrzeby programu może być różny. W związku z tym konieczne jest ustanowienie właściwych zasad proceduralnych, w tym niektórych terminów.

(7)

Oprócz użytkowania lub przetwarzania produktów z interwencji publicznej, najbardziej wydajną opcję stanowi sprzedaż w drodze przetargów organizowanych przez państwa członkowskie, którym przydzielono część udostępnionych ilości na potrzeby programu. Należy ustanowić przepisy szczególne dotyczące sprzedaży w drodze takich przetargów. W celu uniknięcia ryzyka zakłóceń na odpowiednich rynkach przy sprzedaży w drodze przetargu należy ustalić minimalną cenę sprzedaży, poniżej której oferty nie mogą zostać zaakceptowane.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/1240.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

1)

w tytule II dodaje się rozdział IV w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ IV

Zbycie produktów z interwencji publicznej na rzecz programu dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących w Unii

Artykuł 38a

Udostępnienie produktów pochodzących z interwencji publicznej na potrzeby programu

1.   Komisja może, w drodze rozporządzenia wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 229 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, udostępnić produkty z interwencji publicznej na rzecz programu dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących w Unii, o którym mowa w art. 16 ust. 2 tego rozporządzenia (zwanego dalej »programem«).

2.   Rozporządzenie wykonawcze, o którym mowa w ust. 1, zawiera w szczególności następujące informacje:

3.   Państwa członkowskie zainteresowane przydziałem całości lub części ilości, o którym mowa w ust. 2 lit. a), przedkładają Komisji wniosek w terminie 10 dni roboczych od dnia opublikowania rozporządzenia wykonawczego, o którym mowa w ust. 1. Wniosek ten określa rodzaj i ilość (wyrażoną w tonach) produktu, którego dotyczy wniosek. Ilość wnioskowana przez dane państwo członkowskie nie przekracza ilości, o której mowa w ust. 2 lit. a).

4.   W ciągu 20 dni roboczych od opublikowania rozporządzenia wykonawczego, o którym mowa w ust. 1, Komisja przyjmuje rozporządzenie wykonawcze, bez stosowania procedury, o której mowa w art. 229 ust. 2 lub 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013; na podstawie tego rozporządzenia wykonawczego Komisja:

Do celów lit. a) pierwszego akapitu, jeżeli całkowita ilość wnioskowana przez państwa członkowskie przekracza ilość, o której mowa w ust. 2 lit. a), ilości są przydzielane zainteresowanym państwom członkowskim proporcjonalnie do ilości przez nich wnioskowanych.

5.   Jeżeli ilość przyznana danemu państwu członkowskiemu jest o 50 % niższa niż ilość określona we wniosku, państwo członkowskie może zrzec się ilości mu przydzielonej, informując Komisję o swojej decyzji w ciągu 10 dni roboczych od opublikowania rozporządzenia wykonawczego, na podstawie którego produkty zostały przydzielone. Produkty te nie będą już dłużej dostępne dla programu na podstawie tego konkretnego rozporządzenia wykonawczego.

Artykuł 38b

Sprzedaż produktów z interwencji publicznej udostępnionych na potrzeby programu

1.   Jeżeli rozporządzenie wykonawcze, o którym mowa w art. 38a ust. 1, stanowi, że produkty udostępnione w ramach programu należy zbyć w drodze sprzedaży, zastosowanie mają ust. 2–7 niniejszego artykułu.

2.   Agencja płatnicza państwa członkowskiego, któremu przydzielono produkty zgodnie z art. 38a ust. 4, otwiera w terminie 40 dni roboczych od opublikowania rozporządzenia wykonawczego, na podstawie którego produkty zostały przydzielone, procedurę przetargową w celu sprzedaży produktów.

Jeżeli państwu członkowskiemu przydzielono produkty będące w posiadaniu agencji płatniczej innego państwa członkowskiego, agencja płatnicza posiadająca produkty dostarcza agencji płatniczej sprzedającej produkty informacje, o których mowa w art. 29 ust. 2 lit. d)–g), w terminie 10 dni roboczych od opublikowania rozporządzenia wykonawczego, na podstawie którego produkty zostały przydzielone.

3.   Jeżeli agencja płatnicza państwa członkowskiego, któremu przydzielono produkty będące w posiadaniu agencji płatniczej innego państwa członkowskiego, sprzedaje całość lub część tych produktów, agencja płatnicza sprzedająca produkty dokonuje płatności na rzecz agencji płatniczej będącej w ich posiadaniu według wartości księgowej, o której mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Płatności dokonuje się w ciągu 4 dni roboczych od otrzymania płatności od podmiotu gospodarczego w kwocie odpowiadającej jego ofercie. Agencja płatnicza będąca w posiadaniu produktów wydaje polecenie wydania, o którym mowa w art. 37 niniejszego rozporządzenia, w ciągu 5 dni roboczych od otrzymania płatności od agencji płatniczej sprzedającej produkty.

4.   Agencja płatnicza sprzedająca produkty, w ciągu 10 dni roboczych od otrzymania płatności od podmiotu gospodarczego w kwocie odpowiadającej jego ofercie, przekazuje różnicę między ceną sprzedaży a wartością księgową produktów, pomnożoną przez sprzedaną ilość, podmiotowi, na rzecz którego dokonywane są płatności przez Komisję na podstawie rozporządzenia (UE) nr 223/2014. Ta przekazana kwota zostanie wykorzystana na finansowanie zakupu i dystrybucji żywności na rzecz osób najbardziej potrzebujących w uzupełnieniu środków już dostępnych w ramach programu operacyjnego.

5.   Wszelkie koszty administracyjne związane ze sprzedażą produktów ponosi agencja płatnicza sprzedająca produkty.

6.   Rozdział II rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1238 oraz tytuł II rozdział III niniejszego rozporządzenia, z wyłączeniem art. 28 ust. 2, art. 29 ust. 2 lit. b), art. 30 ust. 1 lit. a) i e), art. 31, 32 ust. 2, art. 33 ust. 2 akapit drugi oraz art. 36 niniejszego rozporządzenia, stosują się do procedury przetargowej otwartej przez agencję płatniczą zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu. Przepisy art. 32 ust. 1 i art. 33 ust. 3 stosuje się odpowiednio do odpowiedniej decyzji państwa członkowskiego. Do celów art. 30 ust. 1 lit. g) kwotę zabezpieczenia przewidzianego w rozporządzeniu wykonawczym otwierającym sprzedaż należy rozumieć jako kwotę zabezpieczenia przewidzianego w rozporządzeniu wykonawczym, o którym mowa w art. 38a ust. 1.

7.   W przypadku gdy całość lub część produktów przydzielonych danemu państwu członkowskiemu nie została sprzedana w ciągu 5 miesięcy od opublikowania rozporządzenia wykonawczego, na podstawie którego produkty zostały przydzielone, produkty te nie są już dłużej dostępne na podstawie tego konkretnego rozporządzenia wykonawczego.

(*1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 223/2014 z dnia 11 marca 2014 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Pomocy Najbardziej Potrzebującym (Dz.U. L 72 z 12.3.2014, s. 1).”;"

2)

art. 65 ust. 1 lit. d) ppkt (ii) otrzymuje brzmienie:

17.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 211/14

(1)

W dniu 10 grudnia 2016 r. Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła dochodzenie antydumpingowe w odniesieniu do przywozu do Unii niektórych artykułów z żeliwa płatkowego (żeliwa szarego) lub żeliwa sferoidalnego (zwanego również żeliwem ciągliwym) oraz ich części („artykuły z żeliwa”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) i Indii („państwa, których dotyczy postępowanie”) na podstawie art. 5 rozporządzenia (UE) 2016/1036 („rozporządzenie podstawowe”).

(2)

Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”).

(3)

Komisja wszczęła dochodzenie w związku ze skargą złożoną w dniu 31 października 2016 r. przez siedmiu producentów unijnych, tj. Fondatel Lecompte SA, Ulefos Niemisen Valimo Oy Ltd, Saint-Gobain PAM SA, Fonderies Dechaumont SA, Heinrich Meier Eisengießerei GmbH & Co. KG, Saint-Gobain Construction Products UK Ltd oraz Fundiciones de Odena SA („skarżący”). Skarżący reprezentują ponad 40 % całkowitej unijnej produkcji artykułów z żeliwa. W skardze przedstawiono dowody na wystąpienie dumpingu i wynikającej z niego istotnej szkody, które uznano za wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(4)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja w szczególności poinformowała skarżących, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących, władze ChRL i Indii oraz znanych importerów o wszczęciu dochodzenia, a także zaprosiła ich do wzięcia udziału w tym dochodzeniu.

(5)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia postępowania oraz wystąpienia z wnioskiem o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach handlowych.

(6)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja poinformowała zainteresowane strony, że tymczasowo wybrała Indie jako państwo trzecie o gospodarce rynkowej („państwo analogiczne”) w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach handlowych.

(7)

Po wszczęciu postępowania uwagi przedstawiło stowarzyszenie pod nazwą Free Casting Imports reprezentujące 19 importerów („stowarzyszenie importerów niepowiązanych”). Ponadto po wszczęciu postępowania wpłynęły uwagi od pewnej liczby indyjskich producentów eksportujących, indyjskiego przemysłu oraz China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products (Chińskiej Izby Handlowej ds. Importu i Eksportu Maszyn i Wyrobów Elektronicznych) („CCCME”).

(8)

Niektóre zainteresowane strony wskazały, że w skardze nie przedstawiono dowodu prima facie na poziomie niezbędnym do wszczęcia dochodzenia, ponieważ nie zawiera ona kompletnych i konkretnych dowodów na poparcie przedstawionych argumentów ani danych na temat kosztu produkcji i cen krajowych chińskich producentów eksportujących. Strony te wskazały, że dane takie są niezbędne do wszczęcia dochodzenia przeciwko państwu o gospodarce rynkowej, jakim jest ChRL.

(9)

Komisja zbadała skargę zgodnie z art. 5 rozporządzenia podstawowego i uznała, że przesłanki do wszczęcia postępowania zostały spełnione, tj. że adekwatność i dokładność przedstawionego materiału dowodowego są wystarczające. Przypomina się, że zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia podstawowego skarga zawiera dostępne składającemu informacje takie jak raporty i ogólnodostępne dane statystyczne. Wreszcie też, zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, wartość normalna przedstawiona w skardze na podstawie danych z państwa analogicznego stanowiła wystarczający dowód prima facie do wszczęcia dochodzenia. Argument ten został zatem odrzucony.

(10)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że w skardze przedstawiono dowody na wystąpienie dumpingu i wynikającej z niego istotnej szkody, które uznano za wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(11)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że może przeprowadzić kontrolę wyrywkową wśród producentów eksportujących, unijnych producentów i importerów niepowiązanych, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(12)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja poinformowała, że dokonała tymczasowego doboru próby producentów unijnych. Komisja dokonała doboru próby na podstawie największej reprezentatywnej wielkości sprzedaży produktu podobnego w okresie objętym dochodzeniem, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniego zakresu rodzajów produktu i zakresu geograficznego.

(13)

Próbę tworzyło trzech producentów unijnych: EJ Picardie, Saint-Gobain PAM SA oraz Heinrich Meier Eisengießerei GmbH & Co. KG. Objęci próbą producenci unijni odpowiadali za 48 % całkowitej wielkości produkcji oraz za 43 % całkowitej sprzedaży unijnego przemysłu. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie opinii w sprawie tymczasowo dobranej próby.

(14)

Skarżący wystąpili z wnioskiem o włączenie czwartego producenta unijnego, firmy Fondatel Lecomte. Ponieważ skarżący nie uzasadnili wniosku, został on przez Komisję odrzucony.

(15)

Niektóre z zainteresowanych stron wskazały, że zaproponowana próba nie zapewnia dokładnej reprezentacji pod względem usytuowania geograficznego producentów ani pozycji producentów unijnych w stosunku do skarżących. Zaproponowana próba obejmowała wyłącznie skarżących i jeden podmiot popierający skargę, nie obejmowała natomiast producentów unijnych z państw członkowskich, które pozostają pod największym wpływem domniemanego przywozu towarów po cenach dumpingowych z ChRL, ani producentów z państw Europy Środkowo-Wschodniej.

(16)

Komisja stwierdziła, że w próbie uwzględniono największe rynki produktu objętego postępowaniem oraz największych producentów pod względem wielkości produkcji i sprzedaży na rynku unijnym, których właściwe zbadanie jest możliwe w dostępnym czasie.

(17)

Indyjscy producenci eksportujący wskazali, że próba producentów unijnych nie jest reprezentatywna, ponieważ obejmuje ona przedsiębiorstwa, które same są importerami produktu przywiezionego rzekomo po cenach dumpingowych.

(18)

Komisja stwierdziła, że jeden z producentów unijnych objętych próbą faktycznie importuje produkt objęty postępowaniem w celu uzupełnienia swojej oferty. Komisja ustaliła, że wielkość przywozu jest znacznie mniejsza niż wielkość produkcji tego przedsiębiorstwa, ponieważ stanowi on mniej niż 15 % jego całkowitej sprzedaży w Unii, a tym samym Komisja uznaje objętego próbą producenta unijnego za reprezentatywnego dla przemysłu unijnego.

(19)

W świetle powyższego Komisja potwierdziła, że próba jest reprezentatywna dla przemysłu unijnego.

(20)

Aby zdecydować, czy kontrola wyrywkowa jest konieczna, a jeżeli tak, aby dokonać doboru próby, Komisja wezwała importerów niepowiązanych do podania informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(21)

Wymagane informacje i zgodę na włączenie do próby otrzymano od dwudziestu ośmiu importerów niepowiązanych. Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja wybrała próbę złożoną z trzech importerów niepowiązanych, kierując się najwyższą wielkością przywozu do Unii. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych importerów, których dotyczy postępowanie. Nie otrzymano żadnych uwag.

(22)

Aby podjąć decyzję, czy dobór próby jest konieczny, i ewentualnie dokonać odpowiedniego wyboru, Komisja zwróciła się do wszystkich producentów eksportujących z ChRL o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Ponadto Komisja zwróciła się do misji Chińskiej Republiki Ludowej przy Unii Europejskiej o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(23)

Wymagane informacje i zgodę na włączenie do próby otrzymano od osiemdziesięciu jeden producentów eksportujących z ChRL. Komisja postanowiła objąć próbą siedemdziesięciu ośmiu producentów eksportujących/grup producentów eksportujących. Trzej producenci zgłosili brak wywozu produktu objętego postępowaniem do UE w okresie objętym dochodzeniem, w związku z czym uznano, że nie mogą oni zostać objęci próbą. Komisja dokonała tymczasowego doboru próby złożonej z trzech współpracujących producentów, opierając się na największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego dobór próby został skonsultowany ze wszystkimi znanymi producentami eksportującymi zainteresowanymi sprawą oraz z władzami ChRL. Niektóre zainteresowane strony zwróciły się do Komisji z prośbą o rozszerzenie próby w celu poprawy jej reprezentatywności. Komisja uwzględniła te uwagi. Ostateczna próba obejmowała pięciu największych producentów eksportujących do Unii, którzy mogli zostać właściwie zbadani w dostępnym czasie. Misja Chińskiej Republiki Ludowej przy Unii Europejskiej wyraziła poparcie dla ostatecznego składu próby.

(24)

Aby podjąć decyzję, czy dobór próby jest konieczny, i ewentualnie dokonać odpowiedniego wyboru, Komisja zwróciła się do wszystkich producentów eksportujących z Indii o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Ponadto Komisja zwróciła się do misji Indii przy Unii Europejskiej o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(25)

Wymagane informacje i zgodę na włączenie do próby otrzymano od dwudziestu dwóch producentów eksportujących/grup producentów eksportujących z Indii. Komisja postanowiła objąć próbą 21 producentów eksportujących/grup producentów eksportujących. Jeden producent zgłosił brak wywozu produktu objętego postępowaniem do UE w okresie objętym dochodzeniem, w związku z czym uznano, że nie może on zostać objęty próbą. Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dobrała próbę trzech grup przedsiębiorstw, opierając się na największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego dobór próby został skonsultowany ze wszystkimi znanymi producentami eksportującymi zainteresowanymi sprawą oraz z władzami Indii.

(26)

Komisja otrzymała uwagi dwóch producentów eksportujących ze wskazaniem, że dobór jedynie trzech grup przedsiębiorstw na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii nie jest reprezentatywny dla istotnego zróżnicowania występującego na rynku indyjskim. Ponieważ dobrane tymczasowo grupy przedsiębiorstw reprezentowały znaczną część wywozu z Indii do UE w okresie objętym dochodzeniem i mogły zostać właściwie zbadane w dostępnym czasie, Komisja potwierdziła skład tymczasowej próby.

(27)

W przypadku ChRL osiemnastu producentów eksportujących nieobjętych próbą złożyło formalne wnioski o indywidualne badanie na podstawie art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Badanie tak znacznej liczby wniosków byłoby nadmiernie uciążliwe i nie mogłoby zostać przeprowadzone w czasie dostępnym na potrzeby obecnego dochodzenia. W związku z powyższym Komisja postanowiła nie uwzględniać wniosków o indywidualne badanie.

(28)

W przypadku Indii żaden z producentów eksportujących/żadna z grup producentów eksportujących nieobjętych próbą nie złożył(-a) wniosku o indywidualne badanie na podstawie art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(29)

Do celów art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego Komisja przesłała formularze wniosku o MET do wszystkich współpracujących producentów eksportujących z ChRL objętych próbą oraz do nieobjętych próbą współpracujących producentów eksportujących, którzy mieli zamiar wystąpić o indywidualny margines dumpingu. Tylko jeden producent eksportujący z ChRL objęty próbą złożył formularz wniosku o MET, który został rozpatrzony przez Komisję.

(30)

Komisja przesłała kwestionariusze wszystkim przedsiębiorstwom objętym próbą, wszystkim producentom eksportującym zamierzającym wystąpić o indywidualne badanie, a także dziesięciu potencjalnym producentom z państwa analogicznego.

(31)

Komisja otrzymała odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od trzech objętych próbą producentów unijnych, trzech importerów niepowiązanych, pięciu objętych próbą producentów eksportujących z ChRL, osiemnastu producentów eksportujących z ChRL wnioskujących o indywidualne badanie, trzech objętych próbą grup producentów eksportujących z Indii oraz trzech producentów z państwa analogicznego.

(32)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje, które uznała za niezbędne do tymczasowego stwierdzenia dumpingu i określenia wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne przeprowadzone na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego miały miejsce na terenie następujących przedsiębiorstw:

(33)

Dochodzenie w sprawie dumpingu i powstałej szkody dotyczyło okresu od dnia 1 października 2015 r. do dnia 30 września 2016 r. („okres objęty dochodzeniem”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody obejmowała okres od dnia 1 stycznia 2013 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(34)

Niektóre z zainteresowanych stron wskazały, że okres badany jest nietypowo krótki i bardzo wybiórczy, a tym samym zbyt krótkotrwały, by umożliwić właściwą analizę.

(35)

Komisja stwierdziła, że okres badany nie jest nietypowo krótki (3). W obecnym postępowaniu okres badany obejmuje okres objęty dochodzeniem oraz trzy lata poprzedzające, co łącznie daje trzy lata i trzy kwartały. Taki przedział czasowy uznano za właściwy do zbadania tendencji mających znaczenie dla oceny szkody. Obejmuje on ponad trzy lata, zgodnie z praktyką Komisji, a tym samym nie jest nietypowo krótki.

(36)

Produktem objętym postępowaniem są niektóre artykuły z żeliwa płatkowego (żeliwa szarego) lub żeliwa sferoidalnego (zwanego także żeliwem ciągliwym) oraz ich części. Artykuły te są z rodzaju stosowanych do:

Artykuły mogą być obrabiane, powlekane, malowane lub montowane z innymi materiałami, m.in. takimi jak beton, płyty chodnikowe lub płytki, ale z wyłączeniem hydrantów pożarowych, pochodzących z ChRL i Indii, obecnie objętych kodami CN ex 7325 10 00 i ex 7325 99 10 („produkt objęty postępowaniem”).

(37)

W ramach dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają te same podstawowe cechy fizyczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(38)

Komisja uznała zatem na tym etapie postępowania, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(39)

Indyjscy producenci eksportujący wskazali, że zakres produktu został zdefiniowany zbyt szeroko. W szczególności wskazano, że z zakresu produktu należy wyłączyć ruszty przykrywające, podlegające normie EN 1433. Powyższe stwierdzenie oparto głównie na przedstawionych w dalszym ciągu argumentach.

(40)

Po pierwsze argumentowano, że elementy rusztów przykrywających wytwarzane są w oparciu o inne procesy produkcyjne oraz że są one wytwarzane w Unii jedynie w ograniczonej liczbie. Po drugie argumentowano, że ramy i szyny rusztów przykrywających mają inne podstawowe cechy fizyczne i stanowią jedynie element liniowych systemów odwadniających sprzedawanych na rynku unijnym.

(41)

Jeden z chińskich producentów eksportujących wystąpił z podobnym wnioskiem, uzupełniając powyższe argumenty o wskazanie, że ruszty przykrywające nie są wymienne z pokrywami włazów i podlegają innej normie branżowej.

(42)

Stowarzyszenie importerów niepowiązanych przychyliło się do wniosku o wyłączenie z zakresu produktu rusztów przykrywających i uzupełniło powyższe argumenty, wskazując, że ruszty przykrywające różnią się od pozostałego zakresu produktu objętego postępowaniem pod względem końcowego przeznaczenia i zastosowań oraz nie stanowią bezpośredniej konkurencji dla produktów wytwarzanych przez producentów unijnych. Według stowarzyszenia w Unii brakuje wiedzy fachowej na temat metod produkcji rusztów przykrywających.

(43)

Skarżący oraz jeden z pozostałych producentów unijnych stwierdzili, że nie sprzeciwiają się wyłączeniu rusztów przykrywających.

(44)

Dochodzenie potwierdziło, że ruszty przykrywające objęte są odrębną normą, inną od tych, które mają zastosowanie do pozostałego zakresu produktu objętego postępowaniem, tj. normą EN 1433. Ponadto wszystkie zainteresowane strony zgodziły się na wyłączenie rusztów przykrywających z zakresu produktu w ramach obecnego dochodzenia. W związku z tym Komisja tymczasowo wyłączyła ten produkt z zakresu produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego.

(45)

Jeden z importerów niepowiązanych wskazał, że elementy o wymiarze przekraczającym w świetle 1 000 mm, importowane przez importera niepowiązanego Gatic z ChRL („elementy Gatic”), należy wyłączyć z zakresu produktu, ponieważ nie można ich uznać za stanowiące razem jeden produkt, a ponadto, ze względu na rozmiar, nie są one objęte zakresem normy EN 124. W celu poparcia swojego stwierdzenia opierał się on głównie na trzech argumentach.

(46)

Po pierwsze podmiot stwierdził, że elementy Gatic są wytwarzane w oparciu o inne procesy produkcyjne, ponieważ w celu stworzenia produktu są one montowane w Unii przy wykorzystaniu materiałów pochodzących ze Zjednoczonego Królestwa. Po drugie podmiot wskazał, że elementy Gatic mają inne podstawowe cechy fizyczne, ponieważ w porównaniu z produktem objętym postępowaniem są one lepszej jakości i wymagają dodatkowych prac inżynierskich w celu zapewnienia gazoszczelności i szczelności powietrznej. Po trzecie podmiot utrzymywał, że elementy Gatic mają inne funkcje i końcowe przeznaczenie, ponieważ wymagają uszczelnienia i zazwyczaj wmontowuje się je w większą konstrukcję.

(47)

Ponadto stowarzyszenie importerów wskazało, że odlewane pokrywy i ruszty wykorzystywane jako elementy Gatic nie stanowią samodzielnego produktu, nie stanowią konkurencji dla innych rodzajów produktu w ramach produktu objętego postępowaniem oraz wymagają dodatkowej obróbki w ramach procesu produkcyjnego.

(48)

Indyjscy producenci eksportujący wskazali, że elementy Gatic, opisane jako rodzaj produktu, lecz bez ograniczenia do wymiaru w świetle przekraczającego 1 000 mm, są wytwarzane w oparciu o jedyny w swoim rodzaju proces, którego efektem jest uszczelniony produkt wymagający montażu, a ponadto, że większość producentów unijnych nie dysponuje odpowiednią techniczną wiedzą fachową.

(49)

W oparciu o argumenty opisane w motywach 45–48 zainteresowane strony wnioskowały o wyłączenie elementów Gatic z zakresu produktu.

(50)

Skarżący nie przychylili się do wniosku. Według ich argumentacji elementy Gatic mają takie same podstawowe cechy fizyczne, takie same funkcje i końcowe przeznaczenie oraz takie same procesy produkcyjne, jak produkt objęty postępowaniem. Takie same cechy gazoszczelności i szczelności powietrznej, jak elementy Gatic, mają rzekomo również niektóre inne rodzaje produktu w ramach produktu objętego postępowaniem. Ponadto wskazano, że produkt objęty postępowaniem nie został zdefiniowany przez normę i obejmuje szerszy zakres rodzajów produktu niż norma EN 124.

(51)

Komisja zauważyła, że zakres produktu objętego postępowaniem obejmuje artykuły z żeliwa i ich części. Argument, zgodnie z którym elementy Gatic nie stanowią razem jednego produktu, jest zatem nieistotny.

(52)

Fizyczne i techniczne cechy produktu określane są przez funkcję, sposób instalacji oraz lokalizację i są nimi przede wszystkim: odporność na obciążenie ruchem ulicznym, określana przez tzw. klasę obciążenia, stabilność pokrywy i rusztu w obrębie ramy oraz bezpieczny i łatwy dostęp. Produkt może być wykonany z żeliwa szarego lub sferoidalnego, a pokrywa lub rama włazu może być wypełniona betonem lub innymi materiałami. Produkt może być zgodny z określoną normą. Jeśli chodzi o funkcje i końcowe przeznaczenie produktu, zamknięcia włazów i ramy stanowią przejście między sieciami przebiegającymi pod ziemią a powierzchnią drogi lub chodnika. Produkt jest wytwarzany w odlewniach, które są takie same lub podobne do tych, które wytwarzają inne rodzaje produktu objętego postępowaniem.

(53)

Wszystkie powyższe cechy dotyczą również elementów Gatic, niezależnie od wymiaru produktu w świetle. Elementu Gatic nie można odróżnić od produktu objętego postępowaniem na podstawie żadnej z tych cech. Wobec tego wniosek o wyłączenie elementów Gatic z zakresu produktu objętego postępowaniem zostaje odrzucony.

(54)

Jedna z zainteresowanych stron wskazała, że z zakresu produktu objętego postępowaniem należy wyłączyć wpusty podłogowe, wpusty dachowe, czyszczaki i pokrywy do czyszczaków, a także opatrzone zarejestrowanym znakiem towarowym systemy Watts Dead Level, objęte normą EN 1253. W uzasadnieniu strona wskazała, że opisane przez nią produkty podlegają innej normie niż produkt objęty postępowaniem.

(55)

Skarżący doprecyzowali, że nie uważają tego rodzaju produktów objętych normą EN 1253 za część produktu objętego postępowaniem, ponieważ mają one inną funkcję i nie są wykorzystywane jako komunalne zamknięcia włazów. Ponadto przemysł unijny nie wytwarza tych produktów.

(56)

Komisja ustaliła, że produkty podlegające normie EN 1253 nie są uznawane za część zakresu produktu objętego postępowaniem.

(57)

Stowarzyszenie importerów niepowiązanych wskazało, że z zakresu produktu objętego postępowaniem należy wyłączyć skrzynki powierzchniowe. W celu poparcia tego stwierdzenia oparto się na wskazanych dalej argumentach.

(58)

Skrzynki powierzchniowe różnią się od tradycyjnych pokryw włazów pod kątem cech fizycznych i technicznych, ponieważ zazwyczaj są znacznie mniejsze i podlegają krajowym normom zgodności, nie zaś normie EN 124. Końcowe przeznaczenie i zastosowania skrzynek powierzchniowych różnią się zasadniczo od końcowego przeznaczenia i zastosowań pokryw włazów, ponieważ służą one jako komora ochronna i pokrywy, nie zaś jako punkt dostępu dla personelu.

(59)

Jak określono w motywie 36, Komisja zauważyła, że produkt objęty postępowaniem obejmuje nie tylko artykuły umożliwiające dostęp do systemów naziemnych lub podziemnych, ale także artykuły umożliwiające wgląd w systemy naziemne lub podziemne. W związku z tym skrzynki powierzchniowe są częścią produktu objętego postępowaniem, a wniosek o wyłączenie skrzynek powierzchniowych z produktu objętego postępowaniem został odrzucony.

(60)

Wobec powyższego Komisja tymczasowo postanowiła wyłączyć z definicji produktu ruszty przykrywające, które podlegają normie EN 1433. Komisja uznała natomiast na obecnym etapie, że produkty podlegające normie EN 1253 nie były objęte skargą, a tym samym nie podlegają dochodzeniu. Ponadto Komisja tymczasowo odrzuciła wniosek o wyłączenie skrzynek powierzchniowych i elementów Gatic z zakresu dochodzenia.

(61)

Na podstawie art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego Komisja ustala wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 1–6 tego rozporządzenia w odniesieniu do wszelkich producentów eksportujących z ChRL, którzy spełniają kryteria zawarte w art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia i którym w związku z tym można było przyznać MET.

(62)

W skrócie i wyłącznie w celu ułatwienia wyszukiwania informacji, kryteria te zostały podsumowane poniżej:

(63)

W celu określenia, czy kryteria art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego zostały spełnione, Komisja poprosiła producentów eksportujących o wypełnienie formularza wniosku o MET. Tylko jeden producent eksportujący objęty próbą, Botou Lisheng Casting Industry Co., Ltd („Lisheng”), wystąpił o MET i odpowiedział w terminie. Komisja zweryfikowała przedłożone informacje w siedzibie tego przedsiębiorstwa.

(64)

Ustalono, że Lisheng nie spełnia kryteriów określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, w związku z czym Komisja odrzuciła wniosek przedsiębiorstwa o MET.

(65)

Ustalono, że Lisheng nie spełnia żadnego z pięciu kryteriów MET określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(66)

W związku z kryterium pierwszym dotyczącym ingerencji państwa ustalono, że przedsiębiorstwo zmieniło swoją strukturę własności bez ujawnienia tego faktu Komisji oraz że jeden z nowych właścicieli jest powiązany z państwem i Komunistyczną Partią Chin.

(67)

W związku z kryterium drugim dotyczącym księgowości ustalono, że księgowość przedsiębiorstwa nie jest wystarczająco kompletna, by prawidłowo ją skontrolowano, oraz że nie jest prowadzona zgodnie z chińskimi i międzynarodowymi standardami rachunkowości.

(68)

W związku z kryterium trzecim przedsiębiorstwo nie potrafiło wykazać braku znaczących zakłóceń wynikających z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki w odniesieniu do dzierżawy gruntów i posiadanych środków trwałych.

(69)

W związku z kryterium czwartym przedsiębiorstwo nie potrafiło wykazać, że mają do niego zastosowanie przepisy prawa rzeczowego, ponieważ nie było w stanie przedstawić dowodów dotyczących zmiany struktury własności od momentu założenia przedsiębiorstwa w 2010 r.

(70)

W związku z kryterium piątym przedsiębiorstwo nie było w stanie wykazać w swojej księgowości, że przelicza kursy walutowe według kursów rynkowych.

(71)

Komisja ujawniła ustalenia w tej sprawie zainteresowanemu producentowi eksportującemu, władzom państwa, którego dotyczy postępowanie, oraz przemysłowi unijnemu. Zainteresowane strony miały możliwość skomentowania ustaleń oraz złożenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w sprawie handlu. Komisja uwzględniła przedstawione poglądy. Komisja poinformowała zainteresowane strony o ostatecznych ustaleniach w sprawie MET.

(72)

W następstwie ujawnienia ustaleń MET nie otrzymano uwag od zainteresowanych stron. Tym samym decyzja odmowna w sprawie wniosku Lisheng o przyznanie MET zostaje utrzymana.

(73)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalną określono na podstawie ceny lub wartości konstruowanej w państwie trzecim o gospodarce rynkowej dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET. W tym celu należało wybrać państwo trzecie o gospodarce rynkowej.

(74)

Oprócz Indii, Stanów Zjednoczonych Ameryki, Norwegii, Turcji i Iranu, o których mowa w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, Komisja podjęła również próbę zidentyfikowania producentów produktu objętego postępowaniem w Brazylii i Korei. W oparciu o uzyskane dane Komisja zwróciła się o informacje do dziesięciu znanych producentów produktu podobnego. Na kwestionariusz dla producentów z państwa analogicznego odpowiedziało dwóch producentów ze Stanów Zjednoczonych Ameryki i jeden producent z Norwegii. Ponadto Komisja uwzględniła informacje uzyskane od trzech objętych próbą producentów indyjskich.

(75)

Sytuację Indii zbadano w pierwszej kolejności zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, który stanowi że „gdy jest to możliwe, wykorzystuje się państwo trzecie o gospodarce rynkowej, będące przedmiotem tego samego dochodzenia”. W związku z tym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja poinformowała zainteresowane strony, że tymczasowo wybrała Indie jako odpowiednie państwo analogiczne, i wezwała zainteresowane strony do zgłaszania uwag.

(76)

CCCME i stowarzyszenie importerów niepowiązanych wskazały, że art. 15 Protokołu przystąpienia ChRL do WTO wygasł z dniem 11 grudnia 2016 r. W związku z tym wybór państwa analogicznego stał się bezzasadny, zaś w celu ustalenia, czy ma miejsce dumping, Komisja powinna uwzględnić krajowe ceny i koszty producentów chińskich. W tym kontekście Komisja stwierdziła, że informacje na temat krajowych cen i kosztów przedstawił de facto tylko jeden z pięciu objętych próbą producentów eksportujących. Niezależnie od tego Komisja przypomniała, że zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego wartość normalną ustalano na podstawie danych z państwa analogicznego. Argument ten został zatem odrzucony.

(77)

Skarżący powtórzył swój sprzeciw wobec wyboru Indii jako państwa analogicznego. Skarżący wskazał, że wybór Indii nie był odpowiedni ze względu na dowody prima facie dumpingu, rzekome różnice pomiędzy procesami produkcyjnymi producentów w Indiach i ChRL, rzekome programy subsydiowania i zakłócenia na rynku mające wpływ na cenę rudy żelaza.

(78)

Komisja zbadała argument o nieodpowiedniości wyboru Indii ze względu na dowody prima facie dumpingu. Komisja stwierdziła, że dowody prima facie dumpingu nie wskazują w żaden sposób na wartość normalną, ale na potencjalną różnicę pomiędzy wartością normalną a ceną eksportową w Indiach. Ponadto dochodzenie nie potwierdziło zarzutu dumpingu produktu objętego postępowaniem w Indiach. Argument ten został zatem odrzucony.

(79)

Komisja zbadała argument o nieodpowiedniości wyboru Indii ze względu na to, że producenci w ChRL mieli rzekomo zautomatyzować swoje linie produkcyjne i będą wykorzystywać technologie bardziej zbliżone do technologii wykorzystywanych przez producentów z siedzibą w USA i Norwegii. Przeprowadzone przez Komisję weryfikacje na miejscu wykazały, że choć producenci w Indiach i ChRL rozpoczęli automatyzację swoich linii produkcyjnych, to w ujęciu ogólnym produkcja obydwu państw zachowała charakter w znacznym stopniu manualny. W związku z tym Komisja nie znalazła dowodów na rzekomą odmienność procesów produkcyjnych. Argument ten został zatem odrzucony.

(80)

Komisja zbadała argument o nieodpowiedniości wyboru Indii ze względu na rzekome subsydia wywozowe. Komisja stwierdziła, że subsydia wywozowe są bezpośrednio związane z cenami eksportowymi, nie zaś z wartością normalną, a skarżący nie przedstawił dowodów na to, by miały one wpływ na poziom wartości normalnej. Argument ten został zatem odrzucony.

(81)

Komisja zbadała argument o nieodpowiedniości wyboru Indii ze względu na istnienie zakłóceń na rynku mających wpływ na cenę rudy żelaza. W toku dochodzenia Komisja ustaliła, że objęci próbą indyjscy producenci nie wykorzystują rudy żelaza, lecz surówkę. Ponadto w ramach obecnego dochodzenia nie można było udowodnić potencjalnego wpływu zakłóceń na rynku dotyczących rudy żelaza na produkty na dalszych poziomach łańcucha produkcyjnego, takie jak surówka i produkt objęty postępowaniem. Argument ten został zatem odrzucony.

(82)

Komisja przypomniała, że w 2005 r. Indie wybrano jako państwo analogiczne w kontekście postępowania antydumpingowego, które doprowadziło do nałożenia cła antydumpingowego na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL. Indie i ChRL znajdują się na podobnym poziomie rozwoju gospodarczego. CCCME, stowarzyszenie importerów niepowiązanych i skarżący przyznali, że Indie posiadają reprezentatywną sprzedaż krajową. Poziom konkurencji na rynku krajowym jest wysoki.

(83)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że Indie są odpowiednim państwem analogicznym zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(84)

Informacje otrzymane od współpracujących producentów z państwa analogicznego posłużyły jako podstawa do ustalenia wartości normalnej dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(85)

Komisja najpierw przeanalizowała, czy łączna wartość sprzedaży krajowej w przypadku każdego objętego próbą producenta eksportującego jest reprezentatywna zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, jeżeli łączna wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym w państwie analogicznym stanowiła co najmniej 5 % łącznej wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem do Unii każdego producenta eksportującego w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie całkowitą sprzedaż produktu podobnego na rynku krajowym państwa analogicznego uznano za reprezentatywną.

(86)

Komisja określiła te rodzaje produktu wytwarzane i sprzedawane na rynku krajowym przez objętych próbą indyjskich producentów, które były identyczne lub porównywalne z rodzajami produktu sprzedawanymi na wywóz do Unii przez producentów eksportujących.

(87)

Niektóre rodzaje produktu wywożone z ChRL do Unii nie mogły zostać dopasowane do rodzajów produktu wytwarzanych w państwie analogicznym. W takich przypadkach Komisja ustalała wartość normalną, obliczając średnią ważoną wartość normalną wszystkich rodzajów produktu, do których użyto tego samego surowca (żeliwa ciągliwego albo szarego).

(88)

W pozostałych przypadkach wartość normalną ustalono w oparciu o średnią ważoną wartości normalnych według rodzaju produktu obliczanych dla poszczególnych indyjskich producentów objętych próbą zgodnie z treścią motywów 99–102.

(89)

Objęci próbą producenci eksportujący prowadzili wywóz do Unii bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów. Ceną eksportową była cena faktycznie zapłacona lub należna za produkt objęty postępowaniem przy jego sprzedaży na wywóz do Unii zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(90)

Komisja porównała wartość normalną i cenę eksportową wybranych do próby producentów eksportujących na podstawie ceny ex-works.

(91)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia rzetelnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na ceny i ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dokonano korekt w odniesieniu do kosztów transportu (między 1 % a 5 %, w zależności od danych zgłoszonych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo i zweryfikowanych w odniesieniu do niego), kosztów ubezpieczenia (między 0 a 0,2 %, w zależności od danych zgłoszonych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo i zweryfikowanych w odniesieniu do niego), kosztów przeładunku, załadunku i kosztów dodatkowych (między 0,2 % a 2,5 %, w zależności od danych zgłoszonych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo i zweryfikowanych w odniesieniu do niego), kosztów pakowania (między 0 a 3 % w zależności od danych zgłoszonych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo i zweryfikowanych w odniesieniu do niego), kosztów kredytu (między 0 a 1 %, w zależności od danych zgłoszonych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo i zweryfikowanych w odniesieniu do niego) i opłat bankowych (między 0,1 % a 0,2 %, w zależności od danych zgłoszonych i zweryfikowanych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo).

(92)

W przypadku producentów eksportujących objętych próbą Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego w państwie analogicznym (zob. motywy 86–88) ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(93)

Na tej podstawie wyliczono następujące tymczasowe średnie ważone marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem:

Tabela 1

Marginesy dumpingu, próba

(94)

W odniesieniu do współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą Komisja dokonała obliczenia średniego ważonego marginesu dumpingu, zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(95)

Na tej podstawie tymczasowy margines dumpingu współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą ustalono na 33,1 %.

(96)

W odniesieniu do wszystkich innych producentów eksportujących z ChRL Komisja określiła marginesy dumpingu na podstawie dostępnych faktów, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. W tym celu Komisja określiła poziom współpracy producentów eksportujących. Poziom współpracy to wielkość wywozu współpracujących producentów eksportujących do Unii, wyrażona procentowo w stosunku do całkowitej wielkości wywozu – określonej w statystykach Eurostatu dotyczących przywozu – z państwa, którego dotyczy postępowanie, do Unii.

(97)

Poziom współpracy jest wysoki, ponieważ przywóz dokonywany przez współpracujących producentów eksportujących stanowił około 60 % całego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem, a branża produktu objętego dochodzeniem okazała się bardzo rozdrobniona, na co wskazuje łączna liczba siedemdziesięciu ośmiu producentów eksportujących, którzy zgłosili się w trakcie kontroli wyrywkowej. Na tej podstawie Komisja postanowiła przyjąć margines dumpingu w odniesieniu do wszystkich innych przedsiębiorstw na poziomie najwyższego marginesu dumpingu wśród przedsiębiorstw objętych próbą.

(98)

Tymczasowe marginesy dumpingu wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem są następujące:

Tabela 2

Marginesy dumpingu ogółem

(99)

Komisja dokonała weryfikacji trzech indyjskich przedsiębiorstw/grup producentów eksportujących. Jedna z grup składa się z producenta i jednostki powiązanej, druga – z dwóch producentów eksportujących.

(100)

W pierwszej kolejności Komisja przeanalizowała, czy całkowita wielkość sprzedaży krajowej w przypadku każdej z trzech objętych próbą grup producentów eksportujących jest reprezentatywna zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, jeśli łączna wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym na jednego producenta eksportującego stanowiła co najmniej 5 % łącznej wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

(101)

Z wyjątkiem jednego rodzaju produktu sprzedawanego tylko przez jednego producenta eksportującego, w odniesieniu do którego Komisja wykorzystała cenę w zwykłym obrocie handlowym, wszystkie pozostałe rodzaje produktu trzech grup producentów eksportujących nie były sprzedawane w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym. Tym samym Komisja skonstruowała wartość normalną dla wszystkich rodzajów produktu z wyjątkiem jednego, zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(102)

Wartość normalną skonstruowano poprzez dodanie do średniego kosztu produkcji produktu podobnego wytwarzanego przez objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem następujących elementów:

(103)

Objęte próbą grupy producentów eksportujących prowadziły wywóz do Unii bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów. Dlatego też cena eksportowa była ceną faktycznie zapłaconą lub należną za produkt objęty postępowaniem przy jego sprzedaży na wywóz do Unii zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(104)

Komisja porównała wartość normalną z ceną eksportową objętych próbą grup producentów eksportujących na podstawie ceny ex-works.

(105)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia rzetelnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na ceny i ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dokonano korekt w odniesieniu do kosztów transportu (między 0 a 4,4 %, w zależności od danych zgłoszonych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo i zweryfikowanych w odniesieniu do niego), kosztów ubezpieczenia (między 0 a 0,04 %, w zależności od danych zgłoszonych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo i zweryfikowanych w odniesieniu do niego), kosztów przeładunku, załadunku i kosztów dodatkowych (między 0,1 % a 1,8 %, w zależności od danych zgłoszonych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo i zweryfikowanych w odniesieniu do niego), kosztów przeładunku, przewozu i opłat przywozowych w Unii (między 0 a 0,4 %, w zależności od danych zgłoszonych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo i zweryfikowanych w odniesieniu do niego), kosztów kredytu (między 0,3 % a 1,5 %, w zależności od danych zgłoszonych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo i zweryfikowanych w odniesieniu do niego), kosztów pakowania (między 1,3 % a 2,4 %, w zależności od danych zgłoszonych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo i zweryfikowanych w odniesieniu do niego), opłat bankowych (między 0 a 0,2 %, w zależności od danych zgłoszonych i zweryfikowanych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo), innych świadczeń (między 0 a 0,4 %, w zależności od danych zgłoszonych i zweryfikowanych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo) i prowizji (między 0 a 6,5 %, w zależności od danych zgłoszonych i zweryfikowanych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo).

(106)

W przypadku objętych próbą grup producentów eksportujących Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(107)

Na tej podstawie Komisja tymczasowo nie stwierdziła dumpingu w przypadku objętych próbą grup producentów eksportujących z Indii. W związku z tym Komisja ustaliła brak tymczasowego dumpingu w przypadku współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą, zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, oraz brak tymczasowego dumpingu w przypadku wszystkich pozostałych producentów eksportujących z Indii, biorąc pod uwagę fakt, że wywóz indyjskich współpracujących producentów eksportujących reprezentuje bardzo dużą część (ok. 85 %) całkowitego indyjskiego eksportu do Unii.

(108)

Na początku okresu badanego produkt podobny wytwarzany był w Unii przez 24 producentów. Czterech z nich przerwało produkcję w ciągu okresu badanego, co oznacza, że w okresie objętym dochodzeniem pozostało w Unii 20 producentów. Przedsiębiorstwa te stanowią „przemysł unijny” w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(109)

Stowarzyszenie importerów wskazało, że w wykazie producentów unijnych nie uwzględniono sześciu producentów unijnych. Skarżący wskazali, że dwóch spośród tych producentów nie wytwarzało produktu objętego postępowaniem, jeden producent zakończył działalność przed okresem badanym, produkcja jednego producenta została już uwzględniona w wykazie, natomiast na temat jednego producenta skarżący nie mieli pełnych informacji. W związku z powyższym skarżący dodali do wykazu producentów unijnych jeszcze jednego producenta unijnego, co uwzględniono w łącznej liczbie producentów określonej w poprzednim motywie.

(110)

Na podstawie wszystkich dostępnych informacji na temat przemysłu unijnego, takich jak skarga, zweryfikowane odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu uzyskane od objętych próbą producentów unijnych i zweryfikowane uwagi skarżących, Komisja ustaliła całkowitą łączną produkcję unijną w okresie objętym dochodzeniem na ok. 360 tys. ton.

(111)

Jak wskazano w motywie 13, próbą objęto trzech producentów unijnych reprezentujących 48 % całkowitej produkcji unijnej oraz 43 % całkowitej sprzedaży unijnej produktu podobnego.

(112)

Komisja ustaliła konsumpcję w Unii na podstawie danych Eurostatu dotyczących wywozu, zweryfikowanych uwag skarżących oraz zweryfikowanych danych na temat sprzedaży uzyskanych od objętych próbą producentów unijnych.

(113)

Konsumpcja artykułów z żeliwa kształtowała się w Unii w następujący sposób:

Tabela 3

Konsumpcja w Unii (w mln ton)

(114)

W okresie badanym konsumpcja w Unii stopniowo zmniejszyła się o 8 %. Rynek artykułów z żeliwa zależy od popytu kształtowanego przede wszystkim przez sektory wodno-kanalizacyjne, które uzależnione są od ogólnego rozwoju gospodarczego w Unii.

(115)

Komisja zbadała, czy przywóz artykułów z żeliwa pochodzących z krajów, których dotyczy postępowanie, należy oceniać w sposób łączny zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(116)

Ze względu na to, że tymczasowo nie stwierdzono występowania dumpingu w Indiach, Komisja uznała, że skutków tego przywozu nie można oceniać wspólnie z przywozem towarów po cenach dumpingowych z ChRL.

(117)

Komisja określiła wielkość przywozu na podstawie danych Eurostatu. Udział przywozu w rynku został następnie określony przez porównanie wielkości przywozu z konsumpcją w Unii, jak przedstawiono w tabeli 3 znajdującej się w motywie 113.

(118)

Przywóz artykułów z żeliwa do Unii z ChRL kształtował się następująco:

Tabela 4

Wielkość przywozu (w mln ton) i udział w rynku

(119)

Wielkość przywozu z ChRL do Unii wzrosła w okresie badanym o 16 %. Po wzroście o 24 % pomiędzy rokiem 2013 a rokiem 2014 przywóz z ChRL zmniejszył się stopniowo o 4 punkty procentowe w 2015 r. i o kolejne 4 punkty procentowe w ciągu okresu objętego dochodzeniem.

(120)

Równocześnie udział w rynku unijnym przywozu z ChRL zwiększył się z 21,7 % w 2013 r. do 27,3 % w okresie objętym dochodzeniem.

(121)

CCCME wyraziła obawy dotyczące wiarygodności danych na temat przywozu. Izba wskazała, że skarżący opierali się na danych Eurostatu, które nie w pełni odpowiadają definicji produktu objętego postępowaniem.

(122)

Komisja zauważa, że w skardze skarżący wyjaśnili swoją metodę ustalenia danych na temat przywozu ograniczonych do produktu objętego postępowaniem przy wykorzystaniu danych Eurostatu. Wobec braku bardziej wiarygodnej metody i danych Komisja oparła ustalenia dotyczące wielkości przywozu z ChRL produktu objętego postępowaniem właśnie na tej metodzie, przy wykorzystaniu danych Eurostatu, z pominięciem rusztów przykrywających. Ponadto CCCME nie przedstawiła żadnych danych alternatywnych. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(123)

Komisja określiła ceny przywozu towarów na podstawie danych Eurostatu.

(124)

Średnia cena przywozu do Unii z ChRL kształtowała się w następujący sposób:

Tabela 5

Ceny importowe (w EUR/t)

(125)

Średnie ceny importowe przywozu z ChRL wzrosły w okresie badanym o 4 %. Po wzroście o 15 % pomiędzy rokiem 2013 a rokiem 2015, w okresie między rokiem 2015 a okresem objętym dochodzeniem nastąpił ostry spadek o 11 punktów procentowych.

(126)

Ze względu na to, że dane te opierają się na danych statystycznych dotyczących przywozu, a szczegółowy asortyment rodzajów produktów nie jest znany, rozwój cen nie jest w pełni wiarygodny.

(127)

Komisja określiła podcięcie cenowe w okresie objętym dochodzeniem przez porównanie:

(128)

Komisja dokonała porównania cen z rozróżnieniem na rodzaje produktu w odniesieniu do transakcji na tym samym poziomie handlu, w razie konieczności odpowiednio skorygowanych oraz po odliczeniu rabatów i bonifikat. Wynik porównania wyrażono jako odsetek obrotów trzech objętych próbą producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem. Porównanie wykazało, że marginesy podcięcia wahały się od 35,4 % do 42,7 %.

(129)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł unijny obejmuje ocenę wszystkich wskaźników ekonomicznych oddziałujących na stan przemysłu unijnego w okresie badanym.

(130)

Jak wspomniano w motywie 12, w celu określenia potencjalnej szkody poniesionej przez przemysł unijny dokonano doboru próby.

(131)

W celu określenia szkody Komisja wprowadziła rozróżnienie na makroekonomiczne i mikroekonomiczne wskaźniki szkody.

(132)

Komisja dokonała oceny wskaźników makroekonomicznych (produkcja, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, zatrudnienie, wzrost, wydajność, wielkość marginesu dumpingu oraz poprawa sytuacji po wcześniejszym dumpingu) na podstawie informacji udostępnionych przez skarżących i producentów unijnych. Dane dotyczyły wszystkich producentów unijnych.

(133)

Stowarzyszenie importerów niepowiązanych wskazało, że wskaźniki makroekonomiczne świadczą o pozytywnej i stabilnej sytuacji przemysłu unijnego w ujęciu całościowym. Dane odzwierciedlają ogólny spadek europejskiego popytu na produkt objęty dochodzeniem, czego nie należy przypisywać przywozowi z ChRL i Indii.

(134)

Komisja zweryfikowała wskaźniki makroekonomiczne przedstawione przez skarżących. Dane dotyczące przemysłu unijnego w ujęciu całościowym były oparte na danych rzeczywistych dotyczących skarżących i producentów wspierających oraz na zweryfikowanych danych szacunkowych przedstawionych przez skarżących w odniesieniu do pozostałej części przemysłu unijnego.

(135)

Na tej podstawie Komisja uznała, że zbiór danych makroekonomicznych jest reprezentatywny dla sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego.

(136)

Komisja oceniła wskaźniki mikroekonomiczne (średnie ceny jednostkowe sprzedaży, koszty pracy, koszt jednostkowy, zapasy, rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje i zwrot z inwestycji) na podstawie odpowiednio zweryfikowanych danych przedstawionych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu, udzielonych przez objętych próbą producentów unijnych. Dane dotyczyły producentów unijnych objętych próbą.

(137)

Całkowita produkcja, zdolność produkcyjna i wykorzystanie mocy produkcyjnych w Unii kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 6

Produkcja, zdolność produkcyjna i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(138)

Wielkość produkcji przemysłu unijnego w okresie badanym spadła o 4 %. Po niewielkim wzroście pomiędzy rokiem 2013 a rokiem 2014 wielkość produkcji zmniejszyła się w 2015 r. o 7 punktów procentowych, a w ciągu okresu objętego dochodzeniem pozostała stabilna.

(139)

Zmniejszenie się wielkości produkcji pomiędzy rokiem 2014 a okresem objętym dochodzeniem wynikało ze spadku konsumpcji ujętego w tabeli 3 w motywie 113, a także z rosnącej wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych z ChRL.

(140)

Zgłoszone wartości mocy produkcyjnych przemysłu unijnego dotyczyły zdolności technicznej, co oznacza, że uwzględniono dostosowania, uznawane w przemyśle za normy, obejmujące czas przygotowawczy, prace konserwacyjne, wąskie gardła i inne normalne przerwy w produkcji.

(141)

W tym kontekście moce produkcyjne zmniejszyły się pomiędzy rokiem 2013 a rokiem 2015 o 5 punktów procentowych, a następnie odnotowano ich drobny, jednopunktowy wzrost.

(142)

Biorąc pod uwagę fakt, że wielkość produkcji i moce produkcyjne wykazują w przybliżeniu ten sam trend spadkowy, wykorzystanie mocy produkcyjnych w okresie badanym pozostaje stabilne. W ujęciu ogólnym wykorzystanie mocy produkcyjnych utrzymywało się w okresie badanym na bardzo niskich poziomach.

(143)

Wielkość sprzedaży i udział przemysłu unijnego w rynku kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 7

Wielkość sprzedaży i udział w rynku

(144)

Wielkość sprzedaży przemysłu unijnego spadła w okresie badanym o 11 %.

(145)

Analogicznie do rozwoju wielkości produkcji, zmniejszenie się ilości sprzedaży pomiędzy rokiem 2014 a okresem objętym dochodzeniem wynikało ze zmniejszającej się konsumpcji na rynku unijnym, co omówiono w motywie 113, a także z rosnącej wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych z ChRL.

(146)

Ze względu na rosnący przywóz z ChRL na rynek o zmniejszającej się konsumpcji udział w rynku przemysłu unijnego zmniejszył się o 3 %.

(147)

W okresie od roku 2013 do okresu objętego dochodzeniem konsumpcja w Unii zmniejszyła się stopniowo o 8 %, czyli prawie 46 tys. ton. Spadek ten ma negatywny wpływ na sytuację przemysłu unijnego w zakresie sprzedaży, ilość produkcji i zatrudnienie.

(148)

Zatrudnienie i wydajność kształtowały się w badanym okresie następująco:

Tabela 8

Zatrudnienie i wydajność

(149)

W okresie badanym poziom zatrudnienia w przemyśle unijnym został zmniejszony o 7 %. Spadek ten stanowił reakcję na ograniczenie o 4 % wielkości produkcji spowodowane spadkiem popytu oraz rosnącą ilością przywozu towarów po cenach dumpingowych z ChRL.

(150)

Margines dumpingu z ChRL znacznie przekracza poziom de minimis. Wpływ wielkości rzeczywistych marginesów dumpingu na przemysł unijny był znaczny, jeśli weźmie się pod uwagę wielkość i ceny przywozu z ChRL.

(151)

W 2005 r. Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywozy niektórych zamknięć włazów pochodzących z ChRL (4). Środki te uchylono we wrześniu 2011 r. (5). Z danych liczbowych zebranych w toku obecnego dochodzenia wynika, że w okresie badanym doszło do ponownego wystąpienia dumpingu w Unii.

(152)

Średnia ważona jednostkowych cen sprzedaży naliczanych przez trzech objętych próbą producentów unijnych klientom niepowiązanym w Unii kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 9

Średnie ceny sprzedaży w Unii

(153)

W okresie badanym średnie ceny sprzedaży stosowane przez objętych próbą producentów unijnych stopniowo spadły o 5 %, natomiast w przypadku średniego kosztu jednostkowego produkcji odnotowano spadek o 3 %.

(154)

Aby ograniczyć stratę udziału w rynku i móc konkurować z tanim przywozem towarów po cenach dumpingowych z ChRL, producenci unijni musieli obniżyć swoje ceny sprzedaży. Obniżka cen przekracza spadek kosztów produkcji, wynikającego głównie z obniżki cen surowców w ciągu okresu badanego.

(155)

Średnie koszty pracy trzech objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 10

Średnie koszty pracy w przeliczeniu na pracownika

(156)

Średnie koszty pracy w przeliczeniu na pracownika zwiększyły się o 3 % w okresie badanym.

(157)

Stan zapasów trzech objętych próbą producentów unijnych kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 11

Zapasy

(158)

Stan zapasów na koniec okresu sprawozdawczego trzech objętych próbą producentów unijnych zwiększył się w okresie badanym o 12 %. Wzrost od roku 2013 do roku 2014 spowodowany był wzrostem wielkości produkcji, czemu towarzyszył spadek sprzedaży na rynku unijnym.

(159)

Główną przyczyną wzrostu stanu zapasów był fakt, że pomimo ograniczenia wielkości produkcji przez przemysł unijny wielkość sprzedaży malała w szybszym tempie ze względu na utratę przez przemysł unijny udziału w rynku na rzecz przywozu chińskiego.

(160)

Rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje oraz zwrot z inwestycji trzech objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 12

Rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje i zwrot z inwestycji

(161)

Komisja określiła rentowność trzech objętych próbą producentów unijnych, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom niepowiązanym w Unii jako odsetek obrotów z tej sprzedaży.

(162)

Przemysł unijny odnotował stopniowy spadek zysków w ciągu ostatnich dziesięciu lat. O ile w roku 2006 rentowność producentów unijnych wynosiła ok. 10 %, o tyle w pierwszym roku okresu badanego wskaźnik ten wynosił zaledwie 5,3 % i nadal się pogarszał w ciągu okresu badanego. W badanym okresie rentowność trzech objętych próbą przedsiębiorstw zmniejszyła się o 41 %.

(163)

Negatywny trend spowodowany został przez malejącą sprzedaż przemysłu unijnego na rynek unijny, z zastosowaniem cen zmniejszających się szybciej niż koszt produkcji w skali okresu badanego.

(164)

Przepływy pieniężne netto to zdolność producentów unijnych do samofinansowania swojej działalności. Przepływy pieniężne spadły w okresie badanym o 38 %. Po spadku o 56 % pomiędzy rokiem 2013 a rokiem 2014, który wywołany został wzrostem produkcji w stosunku do roku 2013 i jednoczesnym zmniejszeniu się sprzedaży, wskaźnik ten poprawił się w 2015 r. Trend negatywny utrzymał się jednak w okresie objętym dochodzeniem ze stosunkowo niewielkim spadkiem.

(165)

Inwestycje to wartość księgowa aktywów netto. Pomiędzy rokiem 2013 a rokiem 2015 zmniejszyły się one stopniowo o 3 punkty procentowe, a w ciągu okresu objętego dochodzeniem spadły ostro o 5 punktów procentowych. Łącznie w okresie objętym postępowaniem inwestycje zmniejszyły się o 8 %. Zwrot z inwestycji to procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji odzwierciedlający poziom amortyzacji środków trwałych. W badanym okresie zmniejszył się on o 12 %. Po stopniowym spadku pomiędzy rokiem 2013 a rokiem 2015, wynikającym ze znacznego spadku sprzedaży, wartość tego wskaźnika w okresie objętym dochodzeniem nieco się poprawiła. Wskaźnik ten jako taki nie świadczy jednak o stanie przemysłu unijnego. Aktywa przemysłu unijnego są niemal w całości amortyzowane, a tym samym wartość netto aktywów jest niska, co powoduje sztucznie wysoki wskaźnik zwrotu z inwestycji.

(166)

Słabe wyniki finansowe przemysłu unijnego pomiędzy rokiem 2013 a okresem objętym dochodzeniem ograniczyły jego zdolność do pozyskania kapitału. Przemysł wytwarzający artykuły z żeliwa jest kapitałochłonny i cechuje się ponawianymi co 15–20 lat dużymi nakładami inwestycyjnymi na modernizację maszyn niezbędnych w procesie produkcyjnym. Zakłady produkcyjne przemysłu unijnego szybko się starzeją i wymaga on istotnych i długoterminowych inwestycji, by móc kontynuować swoją działalność. Zwrot z inwestycji w okresie badanym nie jest wystarczający do pokrycia tak znacznych inwestycji.

(167)

Z analizy powyższych czynników wynika, że pomiędzy rokiem 2013 a okresem objętym dochodzeniem przemysł unijny zmniejszył swoją produkcję (–4 %) i utracił część udziału w rynku. W ciągu okresu badanego cztery unijne odlewnie zakończyły działalność.

(168)

Ponadto pomiędzy rokiem 2013 a okresem objętym dochodzeniem rentowność producentów unijnych spadła do bardzo niskiego poziomu, zmniejszając się niemal dwukrotnie.

(169)

Tendencję ujemną w badanym okresie wykazały również inne wskaźniki szkody, takie jak moce produkcyjne (– 4 %), wielkość sprzedaży w Unii (– 11 %) i zatrudnienie (– 7 %).

(170)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła na tym etapie, że przemysł unijny poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(171)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz towarów po cenach dumpingowych z ChRL spowodował istotną szkodę dla przemysłu unijnego. Zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała także, czy inne znane czynniki mogły w tym samym czasie również spowodować szkodę dla przemysłu unijnego.

(172)

Komisja dopilnowała, aby wszelkie szkody spowodowane przez czynniki inne niż przywóz towarów po cenach dumpingowych z ChRL nie były łączone z tym przywozem. Czynniki te obejmują: przywóz z innych państw trzecich, wyniki sprzedaży eksportowej producentów unijnych, spadek popytu, konkurencję między producentami unijnymi, zarządzanie przemysłem unijnym oraz rzekomą segmentację rynku unijnego.

(173)

W okresie objętym dochodzeniem ceny przywożonych towarów dumpingowych z ChRL poważnie podcięły ceny naliczane przez przemysł unijny, przy czym marginesy podcięcia mieściły się w zakresie od 35,4 % do 42,7 %, co spowodowało zmniejszenie się udziału w rynku i zysków przemysłu unijnego (z 5,3 % w 2013 r. do 3,1 % w okresie objętym dochodzeniem). Skutkiem tego w okresie badanym przemysł unijny stracił 11 % wielkości sprzedaży na rynku, który zmniejszył się o 8 %, podczas gdy wielkość przywozu z ChRL wzrosła o 16 %.

(174)

Ogółem w okresie badanym utrata udziału w rynku przez przemysł unijny w wysokości 2,1 punktu procentowego została wchłonięta przez wzrost udziału w rynku przywozu po cenach dumpingowych towarów pochodzących z ChRL w wysokości 5,6 punktu procentowego.

(175)

Wielkość przywozu z innych państw trzecich kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 13

Przywóz z państw trzecich

(176)

Wielkość przywozu z państw innych niż ChRL zmniejszyła się w okresie badanym o 27 %, z 102 759 ton w 2013 r. do 75 471 ton w okresie objętym dochodzeniem. Jego udział w rynku zmniejszył się o 20 %. Przywóz ten pochodził w większości z Indii (61 % w okresie objętym dochodzeniem). W okresie objętym dochodzeniem przywóz z państw trzecich stanowił około 34 % łącznego przywozu do Unii, przy czym przywóz z Indii w okresie objętym dochodzeniem wyniósł około 21 %.

(177)

Wielkość przywozu z Indii zwiększyła się w okresie objętym dochodzeniem o 19 %, z 37 917 ton w 2013 r. do ok. 46 004 ton w okresie objętym dochodzeniem. Udział Indii w rynku wzrósł o 30 %, z 6,5 % w 2013 r. do 8,5 % w okresie objętym dochodzeniem.

(178)

W okresie badanym ChRL przejęła udział w rynku częściowo od przemysłu unijnego, a częściowo od państw trzecich innych niż Indie, przy czym nie można wykluczyć, że Indie również zwiększyły swój udział w rynku przynajmniej częściowo na niekorzyść przemysłu unijnego.

(179)

Ponadto w okresie objętym dochodzeniem indyjskie ceny importowe podcinały ceny naliczane przez przemysł unijny na podobnym poziomie jak chińskie ceny importowe (od 40 % do 50 %). W kontekście wielkości przywozu liczonej w tonach chińskie ceny importowe były średnio wyższe niż ceny indyjskie w okresie badanym. Różnica cenowa nie jest jednak miarodajna ze względu na zróżnicowanie asortymentu produktów eksporterów indyjskich i chińskich. Przywóz indyjski do UE dotyczył w rzeczy samej głównie żeliwa szarego, natomiast przywóz chiński – głównie żeliwa ciągnionego. Ze względu na stosunkowo wyższą kruchość żeliwa szarego osiągnięcie porównywalnych parametrów w przypadku produktu z żeliwa szarego wymaga użycia większej ilości materiału niż w przypadku produktu z żeliwa ciągnionego. W związku z tym produkty z żeliwa szarego są cięższe, co oznacza, że poziom cenowy jednej sztuki produktu objętego postępowaniem jest podobny.

(180)

Podcięcie cen przemysłu unijnego przez przywóz indyjski przyczyniło się do istotnej szkody, jaką poniósł przemysł unijny. Jego wielkość i udział w rynku są jednak znacznie mniejsze (8,5 % udziału w rynku w okresie objętym dochodzeniem, w porównaniu z 27,3 % w przypadku ChRL). W okresie objętym dochodzeniem znacznie większy był w szczególności poziom przywozu z ChRL (147 186 ton w okresie objętym dochodzeniem) – ponad trzykrotnie wyższy od poziomu przywozu indyjskiego w okresie objętym dochodzeniem (46 004 ton w okresie objętym dochodzeniem). Tym samym przywóz indyjski nie przerwał związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych z ChRL a szkodą poniesioną przez przemysł unijny i mógł mieć zaledwie nieznaczny wpływ na poniesienie szkody przez przemysł unijny.

(181)

Z analizy danych Eurostatu wynika, że ceny importowe państw innych niż Indie i ChRL w okresie badanym uległy zwiększeniu, osiągając poziom wyższy niż ceny przemysłu unijnego w okresie objętych dochodzeniem, przy czym w okresie badanym wielkość przywozu zmniejszyła się o 55 % (z 64 843 ton do 29 468 ton) (6). Tym samym przywóz ten nie mógł przynieść szkody przemysłowi unijnemu.

(182)

Komisja przeanalizowała również łącznie przywóz z państw innych niż ChRL. Wielkość przywozu zmniejszyła się o 27 %, średnia cena wzrosła o 39 % i była znacznie wyższa niż ceny importowe ChRL. Tym samym przywóz ze wszystkich państw poza ChRL nie przerwał związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych z ChRL a szkodą poniesioną przez przemysł unijny i mógł mieć zaledwie nieznaczny wpływ na poniesienie szkody.

(183)

Wielkość wywozu trzech objętych próbą producentów unijnych w okresie badanym kształtowała się następująco:

Tabela 14

Wyniki wywozu objętych próbą producentów unijnych

(184)

Pod względem wielkości i wartości wywóz dokonywany przez producentów unijnych na rzecz powiązanych i niepowiązanych klientów w okresie badanym uległ zwiększeniu. Średnia cena jednostkowa w przypadku wywozu na rzecz niepowiązanych klientów pozostaje znacznie wyższa niż średnia cena jednostkowa w przypadku przywozu chińskiego. Oznacza to, że sprzedaż eksportowa przemysłu unijnego nie miała wpływu na słabą rentowność i niskie wykorzystanie mocy produkcyjnych przemysłu unijnego. Na tej podstawie Komisja uznała, że wyniki wywozu przemysłu unijnego nie przyczyniły się do poniesionej szkody.

(185)

Stowarzyszenie importerów wskazało, że wszelka rzekoma istotna szkoda poniesiona przez przemysł unijny wynika głównie ze znacznego zmniejszenia się unijnego wywozu w okresie badanym.

(186)

Komisja stwierdziła, że uzasadnienie przedstawione przez stowarzyszenie importerów opiera się na danych Eurostatu. Jak wskazano w motywie 36, produktowi objętemu postępowaniem odpowiada w Eurostacie kod „ex”, co oznacza, że Eurostat nie przekazuje danych odpowiadających definicji produktu objętego postępowaniem.

(187)

Zweryfikowane dane od producentów unijnych wskazują na wzrost wielkości przywozu produktu, którego dotyczy dochodzenie, co wykazano w tabeli 14 w motywie 183.

(188)

Stowarzyszenie importerów nie przedstawiło uzasadnienia pozwalającego na zakwestionowanie zweryfikowanych danych od przedsiębiorstw objętych próbą, w związku z czym argument ten został odrzucony.

(189)

Stowarzyszenie importerów wskazało, że szkoda poniesiona przez przemysł unijny wiąże się z rynkami budownictwa, nieruchomości oraz obiektów inżynierii lądowej i wodnej, które nie przezwyciężyły jeszcze całkowicie skutków kryzysu gospodarczego. Ponadto źródłem problemów dla przemysłu unijnego jest niepewna sytuacja związana z perspektywą wyjścia Zjednoczonego Królestwa z Unii. Stowarzyszenie importerów nie przedstawiło jednak jednoznacznych dowodów na poparcie takich argumentów.

(190)

Ponadto przemysł indyjski wskazał, że skarżący pierwotnie nie przedstawili dowodów na bezpośredni związek pomiędzy zamknięciem odlewni należących do unijnych producentów Aco, Dois Portos i EJ Access Systems, ani też na presję ze strony rzekomego przywozu towarów po cenach dumpingowych z ChRL i Indii. Zamknięcie tych odlewni zbiegło się jednak w czasie ze wzrostem przywozu towarów po cenach dumpingowych z ChRL, utratą udziału w rynkach oraz spadkiem cen i rentowności przemysłu unijnego.

(191)

Komisja stwierdziła, że w okresie badanym konsumpcja w Unii zmniejszyła się o 8 %, natomiast sprzedaż przemysłu unijnego spadła o 11 %, a chiński przywóz towarów po cenach dumpingowych wzrósł o 16 %. Wobec powyższego Komisja uznaje, że nawet jeśli spadek popytu mógł mieć wpływ na szkodliwą sytuację przemysłu unijnego w okresie objętym dochodzeniem, to nie mógł on przerwać związku przyczynowego pomiędzy chińskim przywozem towarów po cenach dumpingowych a istotną szkodą poniesioną przez przemysł unijny. W związku z tym Komisja odrzuciła powyższe argumenty.

(192)

Stowarzyszenie importerów wskazało, że szkoda poniesiona przez przemysł unijny wiąże się z wewnątrzunijną konkurencją ze strony producentów mających siedzibę we wschodnich państwach członkowskich, w efekcie której poszkodowani zostali producenci mający siedzibę w zachodnich państwach członkowskich.

(193)

Skarżący zaprzeczyli powyższemu stwierdzeniu, wskazując, że producenci z Europy Środkowo-Wschodniej nie wykazywali silnej tendencji do konkurowania z zachodnimi państwami członkowskimi, ponieważ rynek zachodnich państw członkowskich nie był zbyt atrakcyjny ze względu na przywóz towarów po cenach dumpingowych z ChRL.

(194)

Komisja stwierdziła, że istnieje wewnątrzunijny handel artykułami z żeliwa, również pomiędzy państwami członkowskimi z Europy Środkowej/Wschodniej i Europy Zachodniej. W okresie badanym handel wewnątrzunijny wykazywał stabilną tendencję, a tym samym nie mógł przyczynić się do szkody poniesionej w okresie badanym. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(195)

Stowarzyszenie importerów wskazało, że słabsza pozycja przemysłu unijnego wynika z niewydajnych decyzji kierownictwa oraz braku nakładów inwestycyjnych na badania i rozwój.

(196)

Stowarzyszenie importerów nie przedstawiło żadnych dowodów na poparcie takich argumentów. W związku z tym Komisja odrzuciła powyższe argumenty.

(197)

CCCME wskazała, że sprzedawane rodzaje produktu istotnie się różnią w zależności od geograficznej lokalizacji państw członkowskich, głównie w związku z podziałem na produkty z żeliwa szarego i produkty z żeliwa ciągliwego. Jak się wydaje, klienci konsekwentnie korzystają z jednego albo drugiego produktu w zależności od państwa członkowskiego. Przemysł unijny jest podzielony na produkcję z żeliwa szarego i produkcję z żeliwa ciągliwego, natomiast przywóz z ChRL dotyczy głównie żeliwa ciągliwego, podczas gdy przywóz z Indii – głównie żeliwa szarego. Na tę kwestię zwrócił również uwagę przemysł indyjski.

(198)

CCCME wskazała, że szkody poniesionej przez państwo członkowskie, w którym dominuje sprzedaż żeliwa szarego, nie można przypisać chińskiemu przywozowi produktu objętego postępowaniem, ponieważ nie konkurują one ze sobą.

(199)

Komisja zauważyła, że rynek unijny jest jednolitym rynkiem, który oprócz ogólnoeuropejskiej normy podlega także standardom krajowym i na którym występuje handel wewnątrzunijny oraz pewien udział przywozu. Choć może istnieć potencjalny wybór między produktami z żeliwa szarego a produktami z żeliwa ciągliwego, to sprzedaż i produkcja nie opierają się wyłącznie na rodzaju żeliwa. Obydwa rodzaje mają to samo zastosowanie końcowe i mogą być wykorzystywane wymiennie. W związku z tym Komisja uznaje produkty z żeliwa szarego i produkty z żeliwa ciągliwego za produkty wymienne.

(200)

CCCME wskazała również, że część przemysłu unijnego jest wyspecjalizowana w produkcji i sprzedaży produktów niestandardowych. Przywóz nie dotyczy produktów niestandardowych, a szkody związanej z takimi produktami nie można przypisać przywozowi z ChRL lub Indii.

(201)

Komisja zastosowała system kategoryzacji produktów pozwalający na porównanie produktów przywożonych z produktami podobnymi wytwarzanymi przez przemysł unijny. Tym samym przy ustalaniu poziomu szkody wzięto pod uwagę różnice pomiędzy produktami. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(202)

Komisja tymczasowo ustaliła, że zachodzi związek przyczynowy między szkodą poniesioną przez producentów unijnych a przywozem towarów po cenach dumpingowych z ChRL.

(203)

Komisja odróżniła i oddzieliła wpływ wszystkich znanych czynników na sytuację przemysłu unijnego od szkodliwych skutków przywozu towarów po cenach dumpingowych.

(204)

Tymczasowo uznano, że nie zrywają związku przyczynowego pozostałe ustalone czynniki, takie jak przywóz z innych państw trzecich, wyniki sprzedaży eksportowej producentów unijnych, spadek popytu, konkurencja między producentami unijnymi, zarządzanie przemysłem unijnym oraz rzekoma segmentacja rynku unijnego, nawet biorąc pod uwagę ich potencjalny efekt łączny.

(205)

Uwzględniając powyższe, Komisja stwierdziła na tym etapie, że istotna szkoda dla przemysłu unijnego została spowodowana przez przywóz towarów po cenach dumpingowych z ChRL, a inne czynniki, rozważane osobno lub łącznie, nie przerwały związku przyczynowego.

(206)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy można jasno stwierdzić, że wprowadzenie środków w tym przypadku nie leży w interesie Unii, mimo iż stwierdzono wystąpienie dumpingu wyrządzającego szkodę. Interes Unii określono na podstawie oceny wszystkich różnorodnych interesów, których dotyczy sprawa, w tym interesu przemysłu Unii, interesu importerów oraz interesu użytkowników.

(207)

Przemysł unijny tworzą przedsiębiorstwa duże, małe i średnie, a w związku z produktem podobnym w okresie badanym zatrudniał on bezpośrednio około 3 tys. pracowników. Przemysł ten jest zlokalizowany głównie w Belgii, Francji, Niemczech, Hiszpanii i Zjednoczonym Królestwie, natomiast drobna produkcja ma miejsce w Chorwacji, Republice Czeskiej, Finlandii, Włoszech, Niderlandach, Polsce, Słowenii i Szwecji.

(208)

W toku dochodzenia współpracowało ośmiu producentów unijnych (z których dwaj byli wzajemnie powiązani). Żaden ze znanych producentów nie sprzeciwił się wszczęciu dochodzenia. Jak wykazano w pkt 4.4.4 powyżej, z analizy rozwoju wskaźników szkody od początku okresu badanego wynika, że pogorszenie własnej sytuacji i negatywny wpływ przywozu towarów po cenach dumpingowych odnotował cały przemysł unijny.

(209)

Komisja oczekuje, że nałożenie tymczasowego cła antydumpingowego przywróci uczciwe warunki handlu na rynku unijnym, dzięki czemu nastąpi koniec spadku cen, a przemysł unijny będzie w stanie odzyskać utracony udział w rynku. Pozwoliłoby to przemysłowi unijnemu na zwiększenie rentowności do poziomów uznawanych za niezbędne w tym kapitałochłonnym przemyśle.

(210)

Przemysł unijny poniósł istotną szkodę spowodowaną przez przywóz towarów po cenach dumpingowych. Komisja przypomina, że większość wskaźników szkody wykazywała tendencję negatywną od początku okresu badanego. W szczególności znacznemu pogorszeniu uległy wskaźniki szkody związane z wynikami finansowymi producentów unijnych objętych próbą, takie jak rentowność, przepływy pieniężne i zwrot z inwestycji.

(211)

Ważne jest zatem przywrócenie cen do poziomu, który umożliwi wszystkim producentom prowadzenie działalności na rynku unijnym w warunkach uczciwego handlu. Jeżeli nie zostaną wprowadzone żadne środki, bardzo prawdopodobne jest dalsze pogarszanie się sytuacji gospodarczej i finansowej przemysłu unijnego.

(212)

W związku z powyższym Komisja wstępnie uznała, że wprowadzenie cła antydumpingowego leżałoby w interesie przemysłu unijnego. Każde wprowadzenie środków antydumpingowych umożliwiłoby przemysłowi unijnemu przezwyciężenie zidentyfikowanych skutków dumpingu wyrządzającego szkodę.

(213)

Jak wskazano w motywie 21, w ramach dochodzenia współpracuje 28 importerów, z których 19 jest członkami stowarzyszenia importerów, o którym mowa w motywie 7, a trzech z nich zostało objętych próbą. Współpracujący importerzy odpowiadają za 62 % przywozu z ChRL i Indii. Trzech objętych próbą importerów reprezentuje 42 % wielkości przywozu wszystkich współpracujących importerów. Wszyscy trzej objęci próbą importerzy wspólnie z innymi członkami stowarzyszenia importerów sprzeciwiają się wprowadzeniu środków.

(214)

Stowarzyszenie importerów wskazało, że wprowadzenie środków antydumpingowych nie leżałoby w interesie Unii, ponieważ spowodowałoby zakłócenie konkurencji na rynku unijnym i uniemożliwiłoby przywóz do Unii produktu objętego postępowaniem ze względu na fakt, że przywóz z ChRL i Indii stanowi niemal całość łącznego przywozu do Unii.

(215)

Skarżący sprzeciwili się temu argumentowi, stwierdzając, że wprowadzenie środków antydumpingowych pozwoliłoby na przywrócenie takiego poziomu cen unijnych, który umożliwia uczciwą konkurencję, nie zamykając jednocześnie rynku na przywóz z ChRL lub Indii i nie pozwalając żadnemu producentowi unijnemu na zdobycie pozycji dominującej na rynku unijnym.

(216)

Stowarzyszenie importerów wskazało, że importerzy niepowiązani już teraz mają poważne trudności z uzyskaniem na rynku unijnym odpowiednich dostaw produktu, którego dotyczy dochodzenie, ze względu na pionową integrację producentów unijnych, która w razie wprowadzenia środków antydumpingowych dodatkowo się pogłębi.

(217)

Komisja ustaliła, że przemysł unijny prowadzi sprzedaż na rzecz niezależnych dystrybutorów i, wbrew argumentowi stowarzyszenia, nie jest pionowo zintegrowany. Przemysł unijny wykazuje obecnie niski poziom wykorzystania mocy produkcyjnych, natomiast około 10 % przywozu pochodzi z państw innych niż ChRL i Indie, co oznacza, że importerzy mogliby przestawić się na produkcję unijną lub inny przywóz. W związku z tym Komisja uznaje, że w celu zaspokojenia wszelkiego dodatkowego popytu skarżący mogliby gwarantować bezpieczeństwo dostaw.

(218)

Stowarzyszenie importerów wskazuje, że importerzy niepowiązani to w większości MŚP oraz że mają oni ograniczoną zdolność przystosowania swojej działalności pod kątem wprowadzenia środków antydumpingowych.

(219)

Dokonawszy oceny argumentów importerów i skarżących, Komisja uznała, że w świetle aktualnych danych importerzy tworzą w Unii pewną wartość dodaną oraz że cło antydumpingowe nie mogłoby zostać przez nich stosowane bez podniesienia cen. Po porównaniu średnich cen sprzedaży importerów i przemysłu unijnego Komisja uznała, że podniesienie cen jest możliwe.

(220)

Pomimo argumentacji importerów, którzy wskazują, że trudno im jest przestawić się na alternatywne źródła dostaw ze względu na koszt form odlewniczych i certyfikacji, Komisja uznała taką zmianę za możliwą z powodów omówionych poniżej. Przemysł unijny wykorzystuje obecnie 54 % mocy produkcyjnych, a wydaje się, że Indie, w przypadku których tymczasowo nie stwierdzono dumpingu, wytwarzają coraz więcej żeliwa ciągliwego, co oznacza, że są one możliwym źródłem dostaw, obok innych państw takich jak Turcja czy Norwegia.

(221)

Komisja stwierdziła, że pod względem zatrudnienia importerzy odgrywają niewielką rolę. O ile trzech objętych próbą producentów unijnych zatrudnia ok. 1 200 osób, o tyle dwóch objętych próbą importerów przywożących z ChRL produkt objęty postępowaniem zatrudnia mniej niż 100 osób.

(222)

Komisja uznała, że w świetle informacji dostępnych na obecnym etapie, które zostaną przez nią dodatkowo zweryfikowane po wprowadzeniu środków tymczasowych, prawdopodobny wpływ środków na importerów niepowiązanych nie jest znaczny i nie przeważa nad pozytywnymi skutkami środków dla przemysłu unijnego.

(223)

Głównymi użytkownikami końcowymi produktu objętego postępowaniem są służby użyteczności publicznej. Z perspektywy użytkowników produkt objęty postępowaniem stanowi jedynie niewielką część ich kosztów w ramach znacznie większych projektów infrastrukturalnych.

(224)

Stowarzyszenie importerów wyraziło obawę, że środki antydumpingowe doprowadzą do wzrostu cen ze szkodą dla użytkowników końcowych, którymi są głównie podmioty publiczne. Użytkownicy końcowi nie mogą jednak liczyć na to, że kosztem przemysłu unijnego uzyskają ceny poniżej kosztów.

(225)

Nie zgłosiło się żadne stowarzyszenie użytkowników lub konsumentów. Biorąc pod uwagę brak współpracy tych stron, Komisja uznała, że tymczasowe nałożenie środków nie będzie miało nadmiernego wpływu na ich sytuację.

(226)

Na podstawie powyższego Komisja doszła do wniosku, że na obecnym etapie dochodzenia nie ma przekonujących powodów, aby stwierdzić, iż wprowadzenie tymczasowych środków w odniesieniu do przywozu produktu objętego postępowaniem z ChRL nie leży w interesie Unii.

(227)

Biorąc pod uwagę wnioski Komisji dotyczące dumpingu, wynikającej z niego szkody, związku przyczynowego i interesu Unii, należy wprowadzić środki tymczasowe, aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi unijnemu przez chiński przywóz towarów po cenach dumpingowych. W odniesieniu do Indii, ze względu na niestwierdzenie dumpingu, nie zostaną wprowadzone środki tymczasowe, lecz dochodzenie będzie kontynuowane do chwili dokonania ostatecznych ustaleń.

(228)

W celu określenia poziomu środków Komisja najpierw ustaliła kwotę cła niezbędną do usunięcia szkody ponoszonej przez przemysł unijny.

(229)

Szkoda zostałaby usunięta, gdyby przemysł unijny był w stanie pokryć koszty produkcji oraz osiągnąć zysk przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego na rynku unijnym, jaki tego rodzaju przemysł może zazwyczaj osiągnąć w tym sektorze w normalnych warunkach konkurencji, tj. przy braku przywozu towarów po cenach dumpingowych.

(230)

Aby ustalić poziom zysku możliwego do osiągnięcia w normalnych warunkach konkurencji, Komisja uwzględniła zysk osiągnięty ze sprzedaży na rzecz przedsiębiorstw niepowiązanych, który został wykorzystany do celów ustalenia poziomu usuwającego szkodę.

(231)

Docelową marżę zysku ustalono wstępnie na 5,3 %, co jest zgodne z zyskami ze sprzedaży na rzecz przedsiębiorstw niepowiązanych w 2013 r. Ze względu na istotny wzrost przywozu towarów po cenach dumpingowych w 2014 r. i jego późniejsze ustabilizowanie się uznano, że poziom zysków z 2013 r. odzwierciedla poziom możliwy do osiągnięcia w normalnych warunkach konkurencji, tj. w przypadku braku przywozu towarów po cenach dumpingowych. Komisja ustaliła następnie poziom usuwający szkodę poprzez porównanie średniej ważonej ceny importowej współpracujących objętych próbą producentów eksportujących z ChRL, odpowiednio dostosowanej z uwzględnieniem kosztów przywozu i należności celnych, ustalonej na potrzeby obliczeń podcięcia cenowego, ze średnią ważoną niewyrządzającej szkody ceny produktu podobnego sprzedawanego przez objętych próbą producentów unijnych na rynku unijnym w okresie objętym dochodzeniem. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone w formie odsetka średnich ważonych wartości importowych CIF.

(232)

Poziom usuwający szkodę dla „innych przedsiębiorstw współpracujących” oraz dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” obliczono w ten sam sposób co margines dumpingu dla tych przedsiębiorstw (zob. motywy 94–98).

(233)

W odniesieniu do przywozu produktów żeliwnych pochodzących z ChRL należy wprowadzić tymczasowe środki antydumpingowe zgodnie z zasadą niższego cła określoną w art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Komisja porównała poziomy usuwające szkodę z marginesami dumpingu. Kwotę należności celnych należy ustalić na poziomie niższego marginesu dumpingu i na poziomie usuwającym szkodę.

(234)

W związku z powyższym stawki tymczasowego cła antydumpingowego, wyrażone w cenach CIF na granicy Unii przed ocleniem, powinny być następujące:

(235)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały ustanowione na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia w odniesieniu do tych przedsiębiorstw. Przedmiotowe stawki należności celnych mają zastosowanie wyłącznie do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL oraz produkowanego przez wymienione osoby prawne. Przywóz produktów objętych postępowaniem, wytworzonych przez jakiekolwiek inne przedsiębiorstwo, które nie zostało konkretnie wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, w tym przez podmioty powiązane z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, podlega stawce celnej stosowanej wobec „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”. Nie powinny one być objęte żadną z indywidualnych stawek cła antydumpingowego.

(236)

Przedsiębiorstwo może wnioskować o stosowanie indywidualnych stawek cła antydumpingowego, jeśli później zmieni swoją nazwę. Wniosek w tej sprawie należy kierować do Komisji (7). Wniosek musi zawierać wszystkie istotne informacje, które pozwolą wykazać, że zmiana nie wpływa na prawo przedsiębiorstwa do korzystania ze stawki celnej, która ma do niego zastosowanie. Jeśli zmiana nazwy przedsiębiorstwa nie wpływa na prawo do korzystania ze stawki celnej mającej wobec niego zastosowanie, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej opublikowane zostanie zawiadomienie w sprawie zmiany nazwy.

(237)

W celu zapewnienia należytego egzekwowania ceł antydumpingowych cło antydumpingowe dotyczące wszystkich pozostałych przedsiębiorstw należy stosować nie tylko w odniesieniu do niewspółpracujących producentów eksportujących w ramach bieżącego dochodzenia, ale także do producentów, którzy nie prowadzili wywozu do Unii w trakcie okresu objętego dochodzeniem.

(238)

W interesie dobrej administracji Komisja zwróci się do zainteresowanych stron z prośbą o przedłożenie pisemnych uwag lub o złożenie wniosku o przesłuchanie przez Komisję lub przez rzecznika praw stron w postępowaniach handlowych w określonym terminie.

(239)

Ustalenia dotyczące nałożenia ceł tymczasowych obowiązują tymczasowo i mogą ulec zmianie na ostatecznym etapie dochodzenia,

—

przykrywania systemów naziemnych lub podziemnych lub otworów do systemów naziemnych lub podziemnych, a także

—

umożliwiania dostępu do systemów naziemnych lub podziemnych lub umożliwiania wglądu w systemy naziemne lub podziemne.

—

ruszty przykrywające podlegające normie EN 1433, przeznaczone do instalacji na kanałach z polimeru, tworzywa sztucznego lub betonu, umożliwiające wpływanie wód powierzchniowych do kanału,

—

hydranty gaśnicze.

a)

zwrócić się o ujawnienie istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których przyjęto niniejsze rozporządzenie;

b)

przekazać Komisji swoje uwagi na piśmie; oraz

c)

złożyć wniosek o przesłuchanie przed Komisją lub przed rzecznikiem praw stron w postępowaniach handlowych.

17.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 211/46

(1)

Decyzją wykonawczą Komisji 2014/709/UE (4) ustanowiono środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich. W częściach I–IV załącznika do tej decyzji wykonawczej wyznaczono i wymieniono niektóre obszary tych państw członkowskich w podziale według poziomu ryzyka na podstawie sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do tej choroby. Wykaz ten obejmuje niektóre obszary Litwy, Łotwy i Polski.

(2)

W lipcu 2017 r. w gminach Kąkolewnica, Podedwórze i Włodawa w Polsce wystąpiło kilka ognisk afrykańskiego pomoru świń u świń domowych. Ogniska te wystąpiły na obszarach obecnie wymienionych w części I załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. Przedmiotowe ogniska oznaczają wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w załączniku do tej decyzji wykonawczej.

(3)

W lipcu 2017 r. w novads Bauskas, Dobeles i Talsu na Łotwie, w savivaldybė Pasvaliorajono na Litwie, a także w gminach Hanna i Tuczna w Polsce, na obszarach wymienionych obecnie w części I załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE lub na obszarach wymienionych w części II załącznika, lecz położonych w bliskim sąsiedztwie obszarów wymienionych w części I tego załącznika, zaobserwowano kilka przypadków afrykańskiego pomoru świń u dzików. Przypadki te oznaczają wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w załączniku do decyzji wykonawczej.

(4)

Przy ocenie ryzyka w zakresie zdrowia zwierząt, jakie stwarza nowa sytuacja w związku z tą chorobą na Litwie, Łotwie i w Polsce, należy uwzględnić zmiany obecnej sytuacji epidemiologicznej w zakresie afrykańskiego pomoru świń w dotkniętych tą chorobą populacjach zdziczałych świń i świń domowych w Unii. Aby skoncentrować środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt określone w decyzji wykonawczej 2014/709/UE i zapobiegać dalszemu rozprzestrzenianiu się afrykańskiego pomoru świń, a jednocześnie zapobiegać niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii oraz unikać nieuzasadnionych barier handlowych ze strony państw trzecich, należy zmienić unijny wykaz obszarów podlegających środkom kontroli w zakresie zdrowia zwierząt określony w załączniku do wspomnianej decyzji wykonawczej, tak aby uwzględnić w nim zmiany w sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do tej choroby na Litwie, Łotwie i w Polsce.

(5)

W związku z tym obszary dotknięte niedawnymi ogniskami afrykańskiego pomoru świń u świń domowych w Polsce, które to obszary są obecnie wymienione w części I załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, powinny zostać wymienione w części III tego załącznika, a do części I tego załącznika należy włączyć nowe obszary w Polsce.

(6)

Ponadto obszary dotknięte niedawnymi przypadkami afrykańskiego pomoru świń u dzików na Litwie, Łotwie i w Polsce, które są obecnie wymienione w części I załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, powinny zostać wymienione w części II tego załącznika.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,