20.6.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/1

(1)

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 651/2014 (2) uznaje, że niektóre rodzaje pomocy są zgodne z rynkiem wewnętrznym i zwolnione z wymogu zgłaszania ich Komisji przed przyznaniem. W rozporządzeniu (UE) nr 651/2014 Komisja zapowiedziała, że po zdobyciu odpowiedniego doświadczenia zamierza dokonać przeglądu zakresu tego rozporządzenia w celu objęcia nim innych rodzajów pomocy, w szczególności pomocy przeznaczonej na infrastrukturę portową i portów lotniczych.

(2)

W świetle doświadczeń zdobytych przez Komisję oraz aby uprościć i doprecyzować zasady pomocy państwa, a także ograniczyć obciążenia administracyjne związane ze zgłaszaniem środków pomocy państwa o prostej strukturze i umożliwić Komisji skupienie się na przypadkach potencjalnie najbardziej zakłócających konkurencję, pomoc na infrastrukturę portową i portów lotniczych należy objąć zakresem rozporządzenia (UE) nr 651/2014.

(3)

Pomoc inwestycyjna dla regionalnych portów lotniczych o średnim rocznym przepływie pasażerów nieprzekraczającym 3 mln osób może zwiększyć dostępność niektórych regionów oraz pobudzić rozwój lokalny, w zależności od specyfiki każdego portu lotniczego. Taka pomoc inwestycyjna jest zatem zgodna z priorytetami strategii „Europa 2020” i przyczynia się do dalszego wzrostu gospodarczego i realizacji celów leżących we wspólnym interesie Unii. Doświadczenia zdobyte przy stosowaniu Wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz portów lotniczych i przedsiębiorstw lotniczych (3) wskazują, że pomoc inwestycyjna dla regionalnych portów lotniczych nie powoduje nadmiernych zakłóceń handlu i konkurencji, o ile spełnione są pewne warunki. Pomoc inwestycyjna dla regionalnych portów lotniczych powinna być zatem objęta wyłączeniem grupowym w rozporządzeniu (UE) nr 651/2014, pod warunkiem że te warunki są spełnione. Nie byłoby właściwe ustanawianie progów powodujących obowiązek zgłoszenia pomocy ze względu na kwotę pomocy, jako że skutki dla konkurencji wywołane środkiem pomocy zależą głównie od wielkości portu lotniczego, a nie od kwoty pomocy.

(4)

Warunki wyłączenia pomocy inwestycyjnej z obowiązku zgłoszenia powinny mieć na celu ograniczenie zakłóceń konkurencji — które mogą naruszać równe warunki działania na rynku wewnętrznym — w szczególności przez zapewnienie proporcjonalności kwoty pomocy. Aby zachować proporcjonalność, pomoc inwestycyjna powinna spełniać dwa warunki. Intensywność pomocy nie powinna przekraczać maksymalnego dopuszczalnego poziomu, który różni się w zależności od wielkości portu lotniczego. Ponadto kwota pomocy nie powinna przekraczać różnicy między kosztami kwalifikowalnymi a zyskiem operacyjnym z inwestycji. W przypadku bardzo małych portów lotniczych o przepływie pasażerów nieprzekraczającym 200 000 pasażerów rocznie, należy wymagać, by pomoc inwestycyjna spełniała tylko jeden z tych warunków. Warunki dotyczące zgodności z rynkiem wewnętrznym powinny zapewnić otwarty i niedyskryminujący dostęp do infrastruktury. Wyłączenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy inwestycyjnej przyznanej portom lotniczym położonym w sąsiedztwie istniejącego portu lotniczego, na którym obsługiwane są regularne przewozy lotnicze, ponieważ pomoc dla takich portów lotniczych jest obarczona wyższym ryzykiem zakłócenia konkurencji i dlatego powinna być zgłaszana Komisji, z wyjątkiem pomocy przyznanej bardzo małym portom lotniczym obsługującym do 200 000 pasażerów rocznie, w przypadku których jest mało prawdopodobne, by skutkowało to znacznym zakłóceniem konkurencji.

(5)

Pomoc operacyjna dla bardzo małych portów lotniczych obsługujących do 200 000 pasażerów rocznie nie powoduje nadmiernych zakłóceń handlu i konkurencji, o ile spełnione są pewne warunki. Warunki dotyczące zgodności powinny w szczególności zapewniać, aby kwota pomocy nie przekraczała strat operacyjnych i rozsądnego zysku oraz aby dostęp do infrastruktury był otwarty i niedyskryminujący. Ponadto pomocy nie należy przyznawać pod warunkiem że operator portu lotniczego dokona ustaleń z co najmniej jednym przedsiębiorstwem lotniczym dotyczących opłat lotniskowych, opłat marketingowych lub innych aspektów finansowych działalności danego przedsiębiorstwa lotniczego w tym porcie lotniczym. Ustalenia między portem lotniczym, który dysponuje zasobami publicznymi, a przedsiębiorstwem lotniczym mogą, w pewnych okolicznościach, stanowić pomoc państwa dla tego przedsiębiorstwa lotniczego (4), i tego rodzaju pomoc powinna nadal w pełni podlegać obowiązkowi zgłoszenia ustanowionemu w art. 108 ust. 3 Traktatu.

(6)

Porty morskie mają strategiczne znaczenie dla osiągnięcia sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz wzmocnienia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, jak określono między innymi w strategii „Europa 2020” i białej księdze Komisji „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu” (5). Jak podkreślono w komunikacie „Porty: motor wzrostu” (6), skuteczne działanie portów we wszystkich morskich regionach Unii wymaga racjonalnych inwestycji publicznych i prywatnych. Inwestycje są konieczne w szczególności, aby dostosować infrastrukturę zapewniającą dostęp do portów oraz infrastrukturę portową do zwiększonej i bardziej złożonej floty, do wykorzystania infrastruktury paliw alternatywnych oraz do bardziej surowych wymogów dotyczących wpływu na środowisko. Brak wysokiej jakości infrastruktury portowej prowadzi do przeciążeń i dodatkowych kosztów dla wysyłających, przewoźników towarów i konsumentów.

(7)

Rozwój portów śródlądowych i ich włączenie do struktury transportu multimodalnego jest jednym z głównych celów polityki transportowej Unii. W przepisach Unii wyraźnie dąży się do wzmocnienia intermodalności transportu oraz do przejścia na bardziej przyjazne środowisku rodzaje transportu, takie jak transport koleją, transport morski oraz śródlądowy transport wodny.

(8)

Warunki wyłączenia pomocy dla portów z obowiązku zgłoszenia powinny mieć na celu ograniczenie zakłóceń konkurencji — które mogą naruszać równe warunki działania na rynku wewnętrznym — w szczególności przez zapewnienie proporcjonalności kwoty pomocy. Aby zachować proporcjonalność, pomoc powinna spełniać dwa warunki. Intensywność pomocy nie powinna przekraczać maksymalnego dopuszczalnego poziomu, który w przypadku portów morskich różni się w zależności od wielkości projektu inwestycyjnego. Ponadto kwota pomocy nie powinna przekraczać różnicy między kosztami kwalifikowalnymi a zyskiem operacyjnym z inwestycji, z wyjątkiem bardzo niewielkich kwot pomocy, w przypadku których właściwe jest stosowanie uproszczonego podejścia w celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego. Warunki dotyczące zgodności z rynkiem wewnętrznym powinny także zapewniać, aby wszelkie koncesje lub inne formy powierzenia osobie trzeciej budowy, modernizacji, obsługi lub wynajmu infrastruktury portowej, na którą udzielono pomocy, były udzielane na zasadzie konkurencyjności, w sposób przejrzysty, niedyskryminujący i bezwarunkowy, w stosownych przypadkach bez uszczerbku dla unijnych przepisów dotyczących zamówień publicznych i koncesji. Należy również zapewnić równy i niedyskryminacyjny dostęp do infrastruktury.

(9)

Inwestycje objęte planami prac dotyczących korytarzy sieci bazowej ustanowionych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013 (7) stanowią projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania posiadające szczególne strategiczne znaczenie dla Unii. Porty morskie będące częścią tych sieci stanowią punkty wprowadzenia towarów transportowanych do Unii i wyprowadzenia ich z niej. Porty śródlądowe będące częścią tych sieci są kluczowymi elementami umożliwiającymi multimodalność sieci. Inwestycje mające na celu poprawę efektywności tych portów powinny zatem korzystać z wyższych progów powodujących obowiązek zgłoszenia.

(10)

W świetle doświadczeń zdobytych podczas stosowania rozporządzenia (UE) nr 651/2014 i rozporządzenia Komisji (UE) nr 702/2014 (8) należy również dostosować niektóre przepisy tych rozporządzeń.

(11)

W szczególności jeśli chodzi o programy regionalnej pomocy operacyjnej skierowane do regionów najbardziej oddalonych, stosowanie różnych przepisów w odniesieniu do pokrywania dodatkowych kosztów transportu i innych kosztów dodatkowych okazało się trudne w praktyce i nieodpowiednie do uwzględnienia niekorzystnych warunków strukturalnych, o których mowa w art. 349 Traktatu, oddalenia, charakteru wyspiarskiego, niewielkich rozmiarów, trudnej topografii i klimatu, ich zależności gospodarczej od niewielkiej liczby produktów, gdzie trwałość i łączne występowanie tych czynników poważnie szkodzą ich rozwojowi, należy więc zastąpić wspomniane wyżej przepisy metodą mającą zastosowanie do wszystkich rodzajów kosztów dodatkowych. Wdrażanie w regionach najbardziej oddalonych środków regionalnej pomocy inwestycyjnej i operacyjnej przynoszących korzyści m.in. przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w sektorze rybołówstwa powinno odbywać się z poszanowaniem obowiązków Unii wynikających z umów międzynarodowych, których jest ona stroną. W związku z tym takie środki regionalnej pomocy inwestycyjnej i operacyjnej nie powinny przynosić korzyści statkom prowadzącym nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane połowy ani przyczyniać się do przełowienia lub zwiększenia zdolności połowowej statków.

(12)

Jako że w przypadku pomocy na kulturę i zachowanie dziedzictwa kulturowego oraz pomocy na infrastrukturę sportową i wielofunkcyjną infrastrukturę rekreacyjną negatywne skutki takiej pomocy dla konkurencji są ograniczone, należy podwyższyć progi powodujące obowiązek zgłoszenia pomocy w tych dziedzinach.

(13)

Aby uprościć obliczanie kosztów kwalifikowalnych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 651/2014 i rozporządzenia (UE) nr 702/2014 dla działań, które są przynajmniej częściowo finansowane z funduszu unijnego, który pozwala na wykorzystanie form kosztów uproszczonych, należy dostosować przepisy dotyczące kosztów kwalifikowalnych.

(14)

Projekty finansowane z przewidzianego w programie „Horyzont 2020” instrumentu przeznaczonego dla MŚP, o którym mowa w art. 22 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1291/2013 (9), mogą uzyskać przyznawany przez Komisję znak jakości określany mianem pieczęci doskonałości. Zgodnie z przepisami rozporządzenia (UE) nr 651/2014 tego rodzaju projekty mogą zostać zwolnione z obowiązku zgłoszenia, ponieważ w ich przypadku kwoty pomocy są ograniczone do 2,5 mln EUR na projekt, a projekty mogą być realizowane wyłącznie przez MŚP.

(15)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 651/2014 oraz rozporządzenie (UE) nr 702/2014,

1)

w art. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 4 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 5 ust. 2 dodaje się lit. k) w brzmieniu:

5)

w art. 6 ust. 5 wprowadza się następujące zmiany:

6)

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

7)

w art. 8 dodaje się ust. 7 w brzmieniu:

„7.   W drodze odstępstwa od ust. 1–6, podczas określania, czy pułapy dla regionalnej pomocy operacyjnej w regionach najbardziej oddalonych wskazane w art. 15 ust. 4 są przestrzegane, uwzględnia się jedynie regionalną pomoc operacyjną w regionach najbardziej oddalonych, wdrożoną zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.”;

8)

art. 12 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 12

Monitorowanie

1.   Aby umożliwić Komisji monitorowanie pomocy wyłączonej z obowiązku zgłoszenia na mocy niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie lub ewentualnie — w przypadku pomocy przyznawanej na projekty w ramach Europejskiej współpracy terytorialnej — państwo członkowskie, w którym instytucja zarządzająca ma siedzibę, prowadzą szczegółową dokumentację obejmującą informacje i dokumenty uzupełniające niezbędne do ustalenia, że wszystkie warunki określone w niniejszym rozporządzeniu zostały spełnione. Dokumentacja ta jest przechowywana przez okres 10 lat od dnia przyznania pomocy ad hoc lub dnia przyznania ostatniej pomocy w ramach programu.

2.   W przypadku programów, w ramach których pomoc podatkowa jest przyznawana automatycznie, takich jak programy oparte na deklaracjach podatkowych beneficjentów, oraz jeżeli nie przeprowadza się weryfikacji ex ante w celu ustalenia, czy wszystkie warunki dotyczące zgodności zostały spełnione w przypadku każdego beneficjenta, państwa członkowskie regularnie weryfikują, przynajmniej na zasadzie ex post i na podstawie próby, czy wszystkie warunki dotyczące zgodności zostały spełnione, oraz wyciągają konieczne wnioski. Państwa członkowskie przechowują szczegółową dokumentację weryfikacji przez okres co najmniej 10 lat od dnia przeprowadzenia kontroli.

3.   Komisja może zażądać od każdego państwa członkowskiego wszelkich informacji i dokumentów uzupełniających, które uzna za konieczne do monitorowania stosowania niniejszego rozporządzenia, w tym informacji wymienionych w ust. 1 i 2. W terminie 20 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania lub w dłuższym terminie oznaczonym w wezwaniu dane państwo członkowskie przekazuje Komisji żądane informacje i dokumenty uzupełniające.”;

9)

art. 13 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 13

Zakres pomocy regionalnej

Niniejsza sekcja nie ma zastosowania do:

10)

w art. 14 wprowadza się następujące zmiany:

11)

art. 15 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 15

Regionalna pomoc operacyjna

1.   Programy regionalnej pomocy operacyjnej w regionach najbardziej oddalonych, na obszarach słabo zaludnionych i obszarach bardzo słabo zaludnionych są zgodne z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 Traktatu i wyłączone z wymogu zgłoszenia, o którym mowa w art. 108 ust. 3 Traktatu, pod warunkiem że spełnione są warunki określone w niniejszym artykule i w rozdziale I.

2.   Na obszarach słabo zaludnionych programy regionalnej pomocy operacyjnej pokrywają dodatkowe koszty transportu towarów, które zostały wyprodukowane na obszarach kwalifikujących się do otrzymania pomocy operacyjnej, a także dodatkowe koszty transportu towarów, które są dalej przetwarzane na tych obszarach, na następujących warunkach:

Intensywność pomocy nie może przekraczać 100 % dodatkowych kosztów transportu określonych w niniejszym ustępie.

3.   Na obszarach bardzo słabo zaludnionych programy regionalnej pomocy operacyjnej zapobiegają wyludnianiu lub ograniczają je na następujących warunkach:

4.   W regionach najbardziej oddalonych programy pomocy operacyjnej pokrywają dodatkowe koszty operacyjne poniesione w tych regionach i będące bezpośrednim skutkiem co najmniej jednego z trwałych niekorzystnych warunków, o których mowa w art. 349 Traktatu, jeśli beneficjenci prowadzą działalność gospodarczą w najbardziej oddalonych regionach, pod warunkiem że roczna kwota pomocy na jednego beneficjenta w ramach wszystkich programów pomocy operacyjnej realizowanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem nie przekracza żadnego z poniższych odsetków:

12)

w art. 21 ust. 16 wprowadza się następujące zmiany:

13)

art. 22 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Za przedsiębiorstwo kwalifikowalne uznaje się każde małe przedsiębiorstwo nienotowane na giełdzie w okresie do pięciu lat po jego rejestracji, pod warunkiem że przedsiębiorstwo spełnia następujące warunki:

W przypadku przedsiębiorstw kwalifikowalnych, które nie podlegają rejestracji, można uznać, że pięcioletni okres kwalifikowalności zaczyna się od momentu, kiedy przedsiębiorstwo albo rozpoczyna swoją działalność gospodarczą, albo podlega opodatkowaniu z tytułu swojej działalności gospodarczej.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego lit. c), przedsiębiorstwa utworzone w wyniku połączenia między przedsiębiorstwami kwalifikującymi się do pomocy na podstawie niniejszego artykułu również uznaje się za kwalifikujące się przedsiębiorstwa w okresie do pięciu lat od daty rejestracji najstarszego przedsiębiorstwa uczestniczącego w łączeniu.”;

14)

art. 25 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Pomoc na projekty badawczo-rozwojowe, w tym projekty, które uzyskały znak jakości w postaci pieczęci doskonałości w ramach instrumentu przeznaczonego dla MŚP przewidzianego w programie »Horyzont 2020«, jest zgodna z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 Traktatu i wyłączona z obowiązku zgłoszenia, o którym mowa w art. 108 ust. 3 Traktatu, jeżeli spełnione są warunki określone w niniejszym artykule i w rozdziale I.”;

15)

art. 31 ust. 3 lit. b) otrzymuje brzmienie:

16)

w art. 52 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

„2a.   Alternatywnie do określenia kosztów kwalifikowalnych zgodnie z ust. 2 maksymalną kwotę pomocy na projekt można ustalić na podstawie konkurencyjnej procedury wyboru zgodnie z wymogami ust. 4.”;

17)

w art. 53 wprowadza się następujące zmiany:

18)

w art. 54 ust. 4 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„W obu przypadkach maksymalne wydatki objęte obowiązkiem terytorialnego wykorzystania środków w żadnym wypadku nie przekraczają 80 % łącznego budżetu produkcji.

W przypadku projektów kwalifikujących się do pomocy państwo członkowskie może także wymagać minimalnego poziomu działalności produkcyjnej na danym terytorium, ale poziom ten nie może przekraczać 50 % łącznego budżetu produkcji.”;

19)

art. 55 ust. 12 otrzymuje brzmienie:

„12.   W przypadku pomocy nieprzekraczającej 2 mln EUR, jako alternatywę do zastosowania metody, o której mowa w ust. 10 i 11, maksymalną kwotę pomocy można ustalić na poziomie 80 % kosztów kwalifikowalnych.”;

20)

po art. 56 dodaje się następujące sekcje 14 i 15:

„SEKCJA 14

Pomoc na rzecz regionalnych portów lotniczych

Artykuł 56a

Pomoc na rzecz regionalnych portów lotniczych

1.   Pomoc inwestycyjna dla portu lotniczego jest zgodna z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 Traktatu i wyłączona z obowiązku zgłoszenia, o którym mowa w art. 108 ust. 3 Traktatu, jeżeli spełnione są warunki określone w ust. 3–14 niniejszego artykułu i w rozdziale I.

2.   Pomoc operacyjna dla portu lotniczego jest zgodna z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 Traktatu i wyłączona z obowiązku zgłoszenia, o którym mowa w art. 108 ust. 3 Traktatu, jeżeli spełnione są warunki określone w ust. 3, 4, 10 i 15–18 niniejszego artykułu i w rozdziale I.

3.   Port lotniczy jest otwarty dla wszystkich potencjalnych użytkowników. W przypadku fizycznego ograniczenia przepustowości przydział odbywa się na podstawie istotnych, obiektywnych, przejrzystych i niedyskryminujących kryteriów.

4.   Pomoc nie przysługuje na przeniesienie istniejących portów lotniczych ani na stworzenie nowego pasażerskiego portu lotniczego, w tym przekształcenie istniejącego lądowiska w pasażerski port lotniczy.

5.   Dana inwestycja nie może wykraczać poza to, co jest niezbędne do obsługi natężenia ruchu przewidywanego w średnim okresie na podstawie rozsądnych prognoz dotyczących ruchu.

6.   Pomoc inwestycyjna nie przysługuje portowi lotniczemu usytuowanemu w odległości nieprzekraczającej 100 km lub 60-minutowej podróży samochodem, autobusem, pociągiem lub pociągiem dużych prędkości od istniejącego portu lotniczego obsługującego regularne przewozy lotnicze w rozumieniu art. 2 pkt 16 rozporządzenia (WE) nr 1008/2008.

7.   Ustępy 5 i 6 nie mają zastosowania do portów lotniczych o średnim rocznym przepływie pasażerów wynoszącym do 200 000 osób w ciągu dwóch lat obrotowych poprzedzających rok, w którym rzeczywiście przyznaje się pomoc, jeżeli nie oczekuje się, iż pomoc inwestycyjna doprowadzi do zwiększenia średniego rocznego przepływu pasażerów w tym porcie lotniczym powyżej 200 000 osób w ciągu dwóch lat obrotowych następujących po przyznaniu pomocy. Pomoc inwestycyjna przyznana takim portom lotniczym musi być zgodna z ust. 11 albo z ust. 13 i 14.

8.   Ust. 6 nie ma zastosowania w przypadkach, gdy przyznaje się pomoc inwestycyjną na rzecz portu lotniczego usytuowanego w odległości nieprzekraczającej 100 km od istniejących portów lotniczych obsługujących regularne przewozy lotnicze w rozumieniu art. 2 pkt 16 rozporządzenia (WE) nr 1008/2008, pod warunkiem że trasa pomiędzy każdym z tych innych istniejących portów lotniczych a portem lotniczym otrzymującym pomoc wiąże się z koniecznością odbycia co najmniej 90-minutowej podróży środkiem transportu morskiego lub skorzystania ze środka transportu lotniczego.

9.   Pomoc inwestycyjna nie przysługuje portom lotniczym o średnim rocznym przepływie pasażerów przekraczającym trzy miliony osób w ciągu dwóch lat obrotowych poprzedzających rok, w którym rzeczywiście przyznaje się pomoc. Pomoc inwestycyjna nie może prowadzić do spodziewanego zwiększenia średniego rocznego przepływu powyżej trzech milionów pasażerów w porcie lotniczym w ciągu dwóch lat obrotowych następujących po przyznaniu pomocy.

10.   Pomoc nie przysługuje portom lotniczym o średnim rocznym przepływie towarów przekraczającym 200 000 ton w ciągu dwóch lat obrotowych poprzedzających rok, w którym rzeczywiście przyznaje się pomoc. Pomoc nie może prowadzić do spodziewanego zwiększenia średniego rocznego przepływu towarów powyżej 200 000 ton w porcie lotniczym w ciągu dwóch lat obrotowych następujących po przyznaniu pomocy.

11.   Kwota pomocy inwestycyjnej nie może przekraczać różnicy między kosztami kwalifikowalnymi a zyskiem operacyjnym z inwestycji. Zysk operacyjny odlicza się od kosztów kwalifikowalnych ex ante, na podstawie rozsądnych prognoz, albo przy użyciu mechanizmu wycofania.

12.   Za koszty kwalifikowalne uznaje się koszty związane z inwestycjami w infrastrukturę portu lotniczego, w tym koszty planowania.

13.   Kwota pomocy inwestycyjnej nie może przekraczać:

14.   W przypadku portów lotniczych usytuowanych w regionach oddalonych maksymalne poziomy intensywności pomocy określone w ust. 13 mogą zostać zwiększone o 20 punktów procentowych.

15.   Pomoc operacyjna nie przysługuje portom lotniczym o średnim rocznym przepływie pasażerów przekraczającym 200 000 osób w ciągu dwóch lat obrotowych poprzedzających rok, w którym rzeczywiście przyznaje się pomoc.

16.   Kwota pomocy operacyjnej nie może przekraczać poziomu, który jest konieczny, by pokryć straty operacyjne i rozsądny zysk w odnośnym okresie. Pomoc przyznaje się albo w formie określonych z góry rat okresowych, których nie można zwiększać w okresie, na jaki przyznaje się pomoc, albo w formie kwot ustalonych ex post na podstawie odnotowanych strat operacyjnych.

17.   Pomocy operacyjnej nie wypłaca się w odniesieniu do żadnego roku kalendarzowego, w którym roczny przepływ pasażerów w porcie lotniczym przekroczył 200 000 osób.

18.   Przyznanie pomocy operacyjnej nie może być uzależnione od dokonania ustaleń z określonymi przedsiębiorstwami lotniczymi dotyczących opłat lotniskowych, opłat marketingowych lub innych aspektów finansowych działalności tych przedsiębiorstw lotniczych w danym porcie lotniczym.

SEKCJA 15

Pomoc na rzecz portów

Artykuł 56b

Pomoc na rzecz portów morskich

1.   Pomoc na rzecz portów morskich jest zgodna z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 Traktatu i wyłączona z obowiązku zgłoszenia, o którym mowa w art. 108 ust. 3 Traktatu, jeżeli spełnione są warunki ustanowione w niniejszym artykule i w rozdziale I.

2.   Kosztami kwalifikowalnymi są koszty, w tym koszty planowania:

3.   Koszty dotyczące działań niezwiązanych z transportem, w tym koszty zakładów produkcji przemysłowej działających w porcie, biur lub sklepów, a także koszty związane z suprastrukturą portową nie są kosztami kwalifikowalnymi.

4.   Kwota pomocy nie może przekraczać różnicy między kosztami kwalifikowalnymi a zyskiem operacyjnym z inwestycji lub pogłębiania. Zysk operacyjny odlicza się od kosztów kwalifikowalnych ex ante, na podstawie rozsądnych prognoz, albo przy użyciu mechanizmu wycofania.

5.   Poziom intensywności pomocy na każdą inwestycję, o której mowa w ust. 2 lit. a), nie może przekraczać:

Poziom intensywności pomocy nie może przekraczać 100 % kosztów kwalifikowalnych określonych w ust. 2 lit. b) i c) wynoszących nie więcej niż kwota wskazana w art. 4 ust. 1 lit. ee).

6.   Poziomy intensywności pomocy określone w ust. 5 akapit pierwszy lit. b) i c) mogą zostać zwiększone o 10 punktów procentowych w przypadku inwestycji zlokalizowanych na obszarach objętych pomocą, które spełniają warunki określone w art. 107 ust. 3 lit. a) Traktatu, oraz o 5 punktów procentowych w przypadku inwestycji zlokalizowanych na obszarach objętych pomocą, które spełniają warunki określone w art. 107 ust. 3 lit. c) Traktatu.

7.   Wszelkie koncesje lub inne formy powierzenia osobie trzeciej budowy, modernizacji, obsługi lub wynajmu infrastruktury portowej, na którą udzielono pomocy, są udzielane na zasadach konkurencji, przejrzystości, niedyskryminacji i bezwarunkowo.

8.   Infrastruktura portowa, na którą udzielono pomocy, jest udostępniana zainteresowanym użytkownikom na równych i niedyskryminacyjnych zasadach na warunkach rynkowych.

9.   W przypadku pomocy nieprzekraczającej 5 mln EUR, jako alternatywę do zastosowania metody, o której mowa w ust. 4, 5 i 6, maksymalną kwotę pomocy można ustalić na poziomie 80 % kosztów kwalifikowalnych.

Artykuł 56c

Pomoc na rzecz portów śródlądowych

1.   Pomoc na rzecz portów śródlądowych jest zgodna z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 Traktatu i wyłączona z obowiązku zgłoszenia, o którym mowa w art. 108 ust. 3 Traktatu, jeżeli spełnione są warunki określone w niniejszym artykule i w rozdziale I.

2.   Kosztami kwalifikowalnymi są koszty, w tym koszty planowania:

3.   Koszty dotyczące działań niezwiązanych z transportem, w tym koszty zakładów produkcji przemysłowej działających w porcie, biur lub sklepów, a także koszty związane z suprastrukturą portową nie są kosztami kwalifikowalnymi.

4.   Kwota pomocy nie może przekraczać różnicy między kosztami kwalifikowalnymi a zyskiem operacyjnym z inwestycji lub pogłębiania. Zysk operacyjny odlicza się od kosztów kwalifikowalnych ex ante, na podstawie rozsądnych prognoz, albo przy użyciu mechanizmu wycofania.

5.   Maksymalny poziom intensywności pomocy nie może przekraczać 100 % kosztów kwalifikowalnych wynoszących nie więcej niż kwota wskazana w art. 4 ust. 1 lit. ff).

6.   Wszelkie koncesje lub inne formy powierzenia osobie trzeciej budowy, modernizacji, obsługi lub wynajmu infrastruktury portowej, na którą udzielono pomocy, są udzielane na zasadach konkurencji, przejrzystości, niedyskryminacji i bezwarunkowo.

7.   Infrastruktura portowa, na którą udzielono pomocy, jest udostępniana zainteresowanym użytkownikom na równych i niedyskryminacyjnych zasadach na warunkach rynkowych.

8.   W przypadku pomocy nieprzekraczającej 2 mln EUR, jako alternatywę do zastosowania metody, o której mowa w ust. 4 i 5, maksymalną kwotę pomocy można ustalić na poziomie 80 % kosztów kwalifikowalnych.”;

21)

w art. 58 wprowadza się następujące zmiany:

22)

w załączniku II część II zastępuje się tekstem zawartym w załączniku do niniejszego rozporządzenia;

23)

w załączniku III wprowadza się następujące zmiany:

20.6.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/19

(1)

Porozumienie w formie wymiany listów między Unią Europejską a Federacyjną Republiką Brazylii na podstawie art. XXIV ust. 6 oraz art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. w sprawie zmiany list koncesyjnych Republiki Chorwacji w związku z jej przystąpieniem do Unii Europejskiej (2) („porozumienie”) zostało podpisane w dniu 25 listopada 2016 r. Na jego podpisanie w imieniu Unii Europejskiej zezwolono decyzją Rady (UE) 2016/1995 (3), a na jego zawarcie – decyzją Rady (UE) 2017/730 (4).

(2)

Zgodnie z warunkami porozumienia Unia Europejska przyznaje dodatkowe 78 000 ton do obecnego przydziału dla Brazylii w ramach kontyngentu taryfowego UE na „surowy cukier trzcinowy, do rafinacji”, pozycje taryfowe 1701.13.10 i 1701.14.10, utrzymując obecną stawkę celną w ramach kontyngentu na poziomie 98 EUR za tonę, a także przyznaje dodatkowe 36 000 ton do obecnego przydziału w ramach części „dowolne państwo trzecie” kontyngentu taryfowego UE na „surowy cukier trzcinowy, do rafinacji”, pozycje taryfowe 1701.13.10 i 1701.14.10, utrzymując obecną stawkę celną w ramach kontyngentu na poziomie 98 EUR za tonę.

(3)

W odniesieniu do 78 000 ton przydzielonych Brazylii w ramach kontyngentu taryfowego UE porozumienie przewiduje również, że Unia Europejska stosuje automatycznie stawkę celną w ramach kontyngentu nieprzekraczającą 11 EUR za tonę w odniesieniu do pierwszych sześciu lat, w trakcie których ilość ta jest dostępna, i stawkę celną w ramach kontyngentu nieprzekraczającą 54 EUR za tonę w siódmym roku.

(4)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 891/2009 (5) przewiduje otwarcie kontyngentów taryfowych w sektorze cukru i administrowanie nimi, w tym w odniesieniu do cukru pochodzącego z Brazylii i z dowolnego państwa trzeciego. Należy zatem odpowiednio zmienić to rozporządzenie w celu wdrożenia określonych w porozumieniu kontyngentów taryfowych na cukier.

(5)

Proponowane zmiany powinny mieć zastosowanie od momentu wejścia w życie porozumienia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

20.6.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/22

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 634/2007 (2), zmienionym rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 427/2013 (3) zezwolono na stosowanie selenometioniny wytwarzanej przez Saccharomyces cerevisiae NCYC R397 jako dodatku paszowego.

(2)

Komisja otrzymała wniosek o modyfikację warunków zezwolenia w zakresie charakterystyki tego dodatku paszowego. Do wniosku dołączono odnośne dane na jego poparcie. Komisja przekazała wniosek do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”). Wnioskodawca zwrócił się początkowo o uwzględnienie zawartości selenocysteiny w charakterystyce dodatku, lecz ostatecznie wycofał tę zmianę; w związku z tym wniosek dotyczy jedynie podwyższenia maksymalnej zawartości selenu w aktualnie obowiązującym zezwoleniu na stosowanie tego dodatku.

(3)

W opinii z dnia 20 października 2016 r. (4) Urząd stwierdził, że modyfikacja, o którą się zwrócono, nie wpłynie na bezpieczeństwo i skuteczność produktu, i powołał się na zagrożenie dla bezpieczeństwa użytkownika produktu. W aktualnie obowiązującym zezwoleniu przewidziano, że należy odpowiednio przeciwdziałać temu zagrożeniu.

(4)

Ocena zmodyfikowanego preparatu dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 634/2007.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

20.6.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/24

(1)

W dniu 23 czerwca 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/386/WPZiB (1).

(2)

Rada nie uznaje i nie przestaje potępiać bezprawnego przyłączenia Krymu i Sewastopola przez Federację Rosyjską oraz jest zdecydowana nadal w pełni realizować swoją politykę nieuznawania tego przyłączenia.

(3)

Na podstawie przeglądu decyzji 2014/386/WPZiB należy przedłużyć obowiązywanie środków ograniczających do dnia 23 czerwca 2018 r.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2014/386/WPZiB,

20.6.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/25

(1)

Pismami z dnia 28 listopada 2011 r. i z dnia 27 lutego 2012 r. Komisja zwróciła się do Niemiec o udzielenie dodatkowych informacji dotyczących sprawozdania rocznego w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym za 2010 r., które Niemcy złożyły zgodnie z art. 26 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 (2). Niemcy odpowiedziały na pytania Komisji pismami z dnia 16 stycznia 2012 r. i z dnia 27 kwietnia 2012 r. Z odpowiedzi Niemiec wynika, że Niemcy przyznały wsparcie finansowe na rzecz niemieckiego sektora mleczarskiego na podstawie ustawy w sprawie mleka i tłuszczu z 1952 r. (Gesetz über den Verkehr mit Milch, Milcherzeugnissen und Fetten, zwanej dalej „MFG”).

(2)

Pismem z dnia 2 października 2012 r. Komisja poinformowała Niemcy, że przedmiotowe środki zarejestrowano jako pomoc niezgłoszoną pod numerem SA.35484 (2012/NN). W pismach z dnia 16 listopada 2012 r., z dni 7, 8, 11, 13, 14, 15 i 19 lutego, z dnia 21 marca, z dnia 8 kwietnia, z dnia 28 maja, z dni 10 i 25 czerwca oraz z dnia 2 lipca 2013 r. Niemcy przekazały dalsze informacje.

(3)

Pismem z dnia 17 lipca 2013 r. (3) Komisja poinformowała Niemcy o swojej decyzji o wszczęciu postępowania określonego w art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do niektórych podśrodków, które wdrożono na podstawie MFG (zwanej dalej „decyzją o wszczęciu postępowania”). W tym samym piśmie Komisja stwierdziła, że inne podśrodki były zgodne z rynkiem wewnętrznym w okresie od dnia 28 listopada 2001 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. lub w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r., lub w obydwu tych okresach, że dalsze podśrodki nie stanowią pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE lub że nie są one objęte zakresem stosowania zasad pomocy państwa.

(4)

W odniesieniu do podśrodków będących przedmiotem niniejszej decyzji, a mianowicie podśrodków w zakresie badań naukowych, które w decyzji o wszczęciu postępowania określono jako podśrodki BY2, BY11, BY12 i BY13 (zwane dalej „podśrodkami”), Komisja stwierdziła, że podśrodki te mają, jak się wydaje, wszelkie cechy pomocy państwa oraz że koszty kwalifikowalne odpowiadają kosztom kwalifikowalnym dopuszczalnym zgodnie z obowiązującymi zasadami pomocy państwa (zob. motyw 203 i 209 decyzji o wszczęciu postępowania).

(5)

Komisja nie otrzymała jednak od Niemiec wystarczających informacji na temat intensywności pomocy, w szczególności informacji dotyczących tego, czy intensywność pomocy odpowiadała poziomom dozwolonym zgodnie z obowiązującymi zasadami pomocy państwa (zob. motywy 204, 205, 210 i 211 decyzji o wszczęciu postępowania), i w związku z tym wyraziła wątpliwości dotyczące zgodności podśrodków z rynkiem wewnętrznym (zob. motyw 206 i 212 decyzji o wszczęciu postępowania). W związku z powyższym Komisja zwróciła się do Niemiec o przedstawienie uwag oraz o udzielenie wszelkich informacji, które mogą być pomocne przy ocenie pomocy w odniesieniu do okresu od dnia 28 listopada 2001 r. (zob. motyw 276 decyzji o wszczęciu postępowania).

(6)

W piśmie z dnia 20 września 2013 r. Niemcy przedstawiły uwagi dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania. W pismach z dnia 22 września 2016 r. i z dnia 25 października 2016 r. Ministerstwo Rolnictwa Bawarii przedstawiło dodatkowe wyjaśnienia.

(7)

Decyzję o wszczęciu postępowania opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag w terminie jednego miesiąca. Komisja nie otrzymała od zainteresowanych stron konkretnych uwag dotyczących podśrodków.

(8)

MFG jest niemiecką ustawą federalną, która weszła w życie w 1952 r. Jest to ustawa ramowa, a jej obowiązywanie jest bezterminowe.

(9)

W sekcji 22 ust. 1 MFG niemieckim krajom związkowym (zwanym dalej „krajami związkowymi”) nadaje się uprawnienie do nakładania na mleczarnie opłaty za mleko na podstawie ilości dostarczanego do nich mleka.

(10)

Sekcja 22 ust. 2 MFG stanowi, że dochody uzyskane z opłaty za mleko można wykorzystywać wyłącznie w celu:

(11)

Sekcja 22 ust. 2a MFG stanowi, że na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 2 dochody uzyskane z opłaty za mleko można również wykorzystywać w celu:

(12)

W Bawarii pobieranie i wykorzystywanie opłat za mleko regulują przepisy bawarskiego rozporządzenia w sprawie opłat za mleko (Bayerische Milchumlageverordnung).

(13)

W Bawarii opłaty za mleko wykorzystywano do finansowania podśrodków w zakresie badań naukowych, o których mowa w motywie 4, w szczególności:

Ostatni podśrodek był również finansowany z budżetu Bawarii.

(14)

Szczegółowa podstawa prawna wdrożenia podśrodków obejmuje również:

(15)

Decyzje dotyczące rodzaju projektów badawczych, które będą realizowane i finansowane z opłat za mleko, przyjęto w drodze specjalnej procedury decyzyjnej obejmującej różne szczeble decyzyjne: rada krajowego stowarzyszenia bawarskiego przemysłu mleczarskiego (Vorstand der Landesvereinigung der bayerischen Milchwirtschaft) przedstawia wykaz wstępnie wybranych projektów i poddaje go pod głosowanie zgromadzenia ogólnego (Mitgliederversammlung) stowarzyszenia. Zgromadzenie ogólne głosuje również w sprawie planowanego budżetu projektu. Na podstawie głosowania i półrocznego planu budżetu Ministerstwa Rolnictwa Bawarii ministerstwo wydaje administracyjne akty prawne zatwierdzające wydatki na wybrane projekty badawcze (Ausgabeermächtigung). W odniesieniu do każdego projektu podejmowana jest oddzielna decyzja.

(16)

Niemcy przedstawiły poniższe informacje dotyczące wymaganych warunków zgodności w decyzji o wszczęciu postępowania.

(17)

Projekt realizowano w latach 2008–2012. Beneficjentem był Technische Universität München.

(18)

Całkowity budżet projektu wyniósł 600 000 EUR. Środki finansowe rozdzielono w następujący sposób:

Tabela 1

(19)

Kwota pomocy pochodząca z opłaty za mleko wynosiła 150 000 EUR i stanowiła 25 % całkowitego budżetu przeznaczonego na projekt badawczy.

(20)

Celem projektu było unowocześnienie obecnie stosowanych metod analiz mleka oraz kwestionariuszy dotyczących konkretnych kwestii związanych z mlekiem. Wyniki projektu badawczego miały być wykorzystane przez przedsiębiorstwa mleczarskie w Bawarii do celów produkcji mleka i przetwórstwa produktów mlecznych.

(21)

Projekt realizowano w latach 2002–2011. Pomoc przyznawano w systemie rocznym.

(22)

Budżet projektu i kwoty pomocy były następujące:

Tabela 2

Okres 2002–2006

Tabela 3

Okres 2007–2012

(23)

Beneficjentem było Milchwirtschaftlicher Verein Allgäu-Schwaben e.V., które jest średniej wielkości przedsiębiorstwem (5) (zwanym dalej „MŚP”). Wyniki projektu badawczego przedstawiono podczas różnych krajowych i międzynarodowych wydarzeń, a także w wielu krajowych i międzynarodowych czasopismach naukowych (6).

(24)

W piśmie z dnia 20 września 2013 r. Niemcy wyjaśniły, że początkowo sporządziły błędny opis projektu, który uwzględniono do celów decyzji o wszczęciu postępowania. Błąd ten wynikał z pomylenia tego projektu z innym projektem o podobnym tytule, który był finansowany w pełni ze środków prywatnych. Niemcy przekazały nowe, przedstawione poniżej informacje dotyczące projektu finansowanego z opłaty za mleko.

(25)

Celem projektu było znalezienie wzajemnych powiązań między Listeria monocytogenes a bakterią czerwonej mazi serowej sprzyjającą dojrzewaniu sera. Projekt związany był z badaniami podstawowymi w zakresie mikroorganizmów. W jego wyniku wykazano niezwykły potencjał hamujący niektórych szczepów bakteryjnych Pichia norvegensis w stosunku do Listeria monocytogenes, co stanowi ustalenie, które wcześniej nie było opisane naukowo. Natychmiastowe wykorzystanie wyników badania w produkcji sera było niemożliwe ze względu na konieczność dalszego wyjaśnienia mechanizmu molekularnego leżącego u podstaw zasady hamującej.

(26)

Projekt realizowano w latach 2006–2008. Budżet projektu wyniósł 30 000 EUR. Projekt był finansowany w całości z opłaty za mleko.

(27)

Beneficjentem projektu był Technische Universität München, publiczna niedochodowa instytucja szkolnictwa wyższego.

(28)

Projekt realizowano w latach 2010–2011. Koszty kwalifikowalne wyniosły 73 234,58 EUR. Pomoc przyznano w 2010 r. i pochodziła ona z dwóch źródeł: z opłaty za mleko oraz z bawarskiego budżetu państwa (Cluster Ernährung). Kwota pomocy wypłacona z opłaty za mleko wyniosła 26 500 EUR, a kwota pomocy wypłacona z Cluster Ernährung wyniosła 26 500 EUR. W związku z tym intensywność pomocy wyniosła 72,4 %.

(29)

Beneficjentem było Milchprüfring Bayern e.V., które zalicza się do MŚP (7). Wyniki projektu badawczego przedstawiono podczas różnych krajowych i międzynarodowych wydarzeń, a także w wielu krajowych i międzynarodowych czasopismach naukowych (8).

(30)

W decyzji o wszczęciu postępowania Komisja wyraziła pogląd, że podśrodki mają, jak się wydaje, wszelkie cechy pomocy państwa.

(31)

Zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(32)

Pomoc przyznano głównie z dochodów z opłaty za mleko. W przypadku podśrodka BY13 pomoc przyznano również z budżetu Bawarii.

(33)

Środki finansowe pochodzące z budżetu Bawarii stanowią zasoby państwowe. Środki finansowe pochodzące z opłaty za mleko są również uznawane za zasoby państwowe w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE z niżej określonych powodów.

(34)

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem niewłaściwe jest rozróżnianie między tymi przypadkami, w których pomocy udziela bezpośrednio państwo, a tymi, w których pomocy udziela organ publiczny lub prywatny, który został w tym celu wyznaczony lub ustanowiony przez państwo. Aby przyznane korzyści można było uznać za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, po pierwsze muszą one być przyznawane bezpośrednio lub pośrednio z zasobów państwowych, a po drugie musi istnieć możliwość ich przypisania państwu.

(35)

W odniesieniu do wspomnianych wyżej środków oczywiste jest, że opłatę pobiera się na podstawie ustawy federalnej, MFG, oraz bawarskiego rozporządzenia w sprawie opłaty za mleko.

(36)

W szczególności sekcja 22 ust. 1 zdanie pierwsze MFG stanowi, że rządy krajów związkowych, które działają w porozumieniu ze stowarzyszeniami lokalnymi lub organizacjami zawodowymi, mogą wspólnie pobierać opłaty od mleczarni, punktów skupu mleka i punktów wyrobu śmietany w celu promowania przemysłu mleczarskiego.

(37)

Zgodnie z sekcją 22 ust. 1 zdanie drugie MFG rządy krajów związkowych mogą, na wniosek stowarzyszenia lub organizacji zawodowej, pobierać wspólne opłaty w wysokości do 0,2 centa za kilogram dostarczonego mleka. W związku z tym jasne jest, że suwerenność w odniesieniu do opłaty posiadają rządy krajów związkowych.

(38)

Podstawę prawną pobierania opłaty za mleko w Bawarii stanowi rozporządzenie w sprawie opłaty za mleko, które reguluje szczegółowe rozwiązania, w tym wysokość opłaty. W rezultacie pobieranie opłaty za mleko jest regulowane przez rząd Bawarii, a więc przez państwo. Na wniosek ten nie wpływa fakt, że wspomniane rozporządzenie wydawane jest w porozumieniu z odpowiednim stowarzyszeniem lokalnym, które reprezentuje przemysł mleczarski.

(39)

W niniejszym przypadku opłatę pobiera się od przedsiębiorstw prywatnych – mleczarni. Dochód z tej opłaty wpływa do budżetu Bawarii, zanim zostanie wykorzystany do finansowania podśrodków w zakresie badań naukowych. W związku z tym uznaje się, że jest on objęty kontrolą publiczną.

(40)

Komisja stwierdza, że środki finansowane z funduszy pochodzących z opłaty za mleko są przyznawane z zasobów państwowych oraz że można je przypisać państwu.

(41)

Środki przyznano następującym beneficjentom: Technische Universität München (podśrodek BY 2 i BY 12), Milchwirtschaftlicher Verein Allgäu-Schwaben e.V. (podśrodek BY 11) i Milchprüfring Bayern e.V. (podśrodek BY 13).

(42)

Technische Universität München jest publiczną organizacją badawczą. W przypadku podśrodka BY 2 organizację tę należy uznać za przedsiębiorstwo, ponieważ prowadziła ona działalność gospodarczą polegającą na realizacji badań zleconych w dziedzinie rolnictwa, których celem było uzyskanie praktycznych wyników do wykorzystania w produkcji mleka przez rolników produkujących mleko i mleczarnie. Gospodarczy charakter tej działalności podkreśla fakt, że w finansowanie projektu badawczego były zaangażowane również przedsiębiorstwa prywatne (grupa przedsiębiorstw Theo Miller, zob. motyw 18). Można stwierdzić, że organizacja badawcza realizowała badania zlecone i dostarczała wyniki badań przedsiębiorstwom prowadzącym działalność gospodarczą.

(43)

W przypadku podśrodka BY 12 Technische Universität München należy uznać za podmiot niebędący przedsiębiorstwem, ponieważ prowadził on działalność pozagospodarczą polegającą na realizacji niezależnych badań w zakresie bardziej podstawowej wiedzy w dziedzinie mikroorganizmów. Jak wskazano w motywie 24, Niemcy przedstawiły nowe informacje dotyczące tego podśrodka, których nie obejmowała ocena przeprowadzona w decyzji o wszczęciu postępowania. Zgodnie z nowymi informacjami projekt badawczy w ramach podśrodka BY 12 związany jest z niezależnymi badaniami, takimi jak badania podstawowe w zakresie mikroorganizmów bez bezpośredniego wdrożenia praktycznego.

(44)

Milchwirtschaftlicher Verein Allgäu-Schwaben e.V. (podśrodek BY 11) i Milchprüfring Bayern e.V. (podśrodek BY 13) są organizacjami przedstawicieli sektora produkcji mleka i przemysłu mleczarskiego w Bawarii będącymi podmiotami prawa prywatnego, prowadzącymi zróżnicowaną działalność gospodarczą i świadczącymi różne usługi zlecone w interesie bawarskich producentów mleka, przetwórców mleka i innych podmiotów prowadzących przedsiębiorstwa w sektorze mleczarskim. W kontekście podśrodków BY 11 i BY 13 organizacje te realizowały badania zlecone w dziedzinie rolnictwa, których celem było uzyskanie praktycznych wyników do wykorzystania w produkcji mleka przez rolników produkujących mleko i mleczarnie. Niemcy zakwalifikowały te organizacje jako MŚP.

(45)

Trzech wybranych beneficjentów działających w charakterze przedsiębiorstw uzyskało korzyść selektywną, ponieważ koszty projektu stanowiące część ich działalności gospodarczej, które w normalnej sytuacji obciążałyby budżet tych przedsiębiorstw, zostały pokryte w ramach środków pochodzących z budżetu państwa oraz z opłaty za mleko.

(46)

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości wzmocnienie pozycji konkurencyjnej przedsiębiorstwa w następstwie przyznania pomocy państwa stanowi zasadniczo zakłócenie konkurencji w stosunku do przedsiębiorstw konkurencyjnych, które nie skorzystały z tej pomocy (9). Pomoc na rzecz przedsiębiorstwa, które prowadzi działalność na rynku otwartym na handel wewnątrzunijny, może mieć wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi (10). W latach 2001–2012 odnotowano znaczną wewnątrzunijną wymianę handlową w zakresie produktów rolnych. Na przykład przywóz i wywóz produktów objętych pozycją 0401 Nomenklatury scalonej (mleko i śmietana, niezagęszczone ani niezawierające dodatku cukru lub innego środka słodzącego) (11) w 2011 r. osiągnęły wartość odpowiednio 1,2 mld EUR i 957 mln EUR (12).

(47)

Podśrodki oceniane w niniejszej decyzji mają na celu wsparcie działalności badawczej w zakresie zleconych badań przemysłowych w sektorze rolnym, a w szczególności sektorze mleczarskim. Biorąc pod uwagę znaczną skalę handlu produktami mlecznymi, można uznać, że przedmiotowe podśrodki zakłócają konkurencję lub grożą jej zakłóceniem oraz wpływają na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(48)

W związku z tym można stwierdzić, że podśrodki BY2, BY11 i BY13 kwalifikują się jako pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, natomiast podśrodek BY12 nie kwalifikuje się jako pomoc państwa, ponieważ beneficjent nie prowadził działalności gospodarczej.

(49)

Zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE państwa członkowskie są zobowiązane do informowania Komisji o wszelkich planach przyznania pomocy oraz nie mogą wprowadzać w życie takiej pomocy, dopóki Komisja nie zatwierdzi jej jako zgodnej z rynkiem wewnętrznym (klauzula zawieszająca). Niemcy nie zgłosiły Komisji podśrodków BY2, BY11 i BY13 przed ich wdrożeniem.

(50)

Podśrodki BY2, BY11 i BY13 stanowią nową pomoc w rozumieniu art. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2015/1589. Żadne z kryteriów istniejącej pomocy nie jest spełnione. W szczególności pomoc nie jest istniejącą pomocą w rozumieniu art. 1 lit. b) ppkt (i) rozporządzenia (UE) 2015/1589, ponieważ została wdrożona po wejściu w życie TFUE (podśrodek BY 2 wdrożono w 2008 r., podśrodek BY 11 wdrożono w 2002 r., a podśrodek BY 13 wdrożono w 2010 r.), a ponadto nie upłynął okres przedawnienia wynoszący 10 lat (bieg okresu przedawnienia został przerwany w dniu 28 listopada 2011 r., zob. motyw 152 decyzji o wszczęciu postępowania).

(51)

W związku z tym, ponieważ te nowe środki pomocy nie zostały zgłoszone Komisji przed ich wdrożeniem, są one niezgodne z prawem.

(52)

Zgodnie z art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE pomoc przeznaczoną na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem.

(53)

Zgodnie z zawiadomieniem Komisji w sprawie ustalania zasad stosowanych do oceny pomocy państwa niezgodnej z prawem (13) wszelaką pomoc niezgodna z prawem, tj. wprowadzoną w życie z naruszeniem art. 108 ust. 3 TFUE, należy oceniać zgodnie z przepisami obowiązującymi w momencie przyznania pomocy.

(54)

W odniesieniu do pomocy na badania przyjęto szczegółowe wytyczne. Pomoc przyznaną w okresie od dnia 28 listopada 2001 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. ocenia się w świetle wspólnotowych zasad ramowych dotyczących pomocy państwa na działalność badawczą i rozwojową (14) (zwanych dalej „ramami wspólnotowymi z 1996 r.”). Pomoc przyznaną po dniu 1 stycznia 2007 r. ocenia się w świetle wspólnotowych zasad ramowych dotyczących pomocy państwa na działalność badawczą, rozwojową i innowacyjną (15) (zwanych dalej „ramami wspólnotowymi na lata 2007–2013”).

(55)

Podśrodki BY2, BY11 i BY13 kwalifikuje się jako badania przemysłowe zgodnie z definicją zawartą w tiret drugim załącznika I do ram wspólnotowych z 1996 r. oraz w pkt 2.2 lit. f) ram wspólnotowych na lata 2007–2013, ponieważ podśrodki te miały na celu zapewnienie znaczącej poprawy i zdobycie wiedzy w zakresie produktów mlecznych i procesów produkcyjnych oraz miały praktyczny wpływ na sektor mleczarski. Przedsiębiorstwa sektora mleczarskiego mogły bezpośrednio wykorzystać wyniki tych projektów badawczych w swoich cyklach produkcji w związku ze swoimi działaniami na rzecz osiągnięcia wyższej jakości produkowanych przetworów mlecznych. Na przykład w projekt badawczy w ramach podśrodka BY 2, który dotyczył zwiększenia zawartości białka mleka, bezpośrednio zaangażowane były przedsiębiorstwa prywatne; projekt badawczy w ramach podśrodka BY 11 dotyczył nowoczesnej analizy jakości mleka, a projekt badawczy w ramach podśrodka BY 13 dotyczył ustanowienia nowego systemu bioczujników do celów badań rutynowych w praktyce.

(56)

Zgodność kosztów kwalifikowalnych została już pozytywnie oceniona w decyzji o wszczęciu postępowania (zob. motyw 203 i 209 decyzji o wszczęciu postępowania). W związku z tym należy jeszcze dokonać oceny intensywności pomocy (zob. motyw 204, 205, 210 i 211 decyzji o wszczęciu postępowania) (zob motyw 5 niniejszej decyzji).

(57)

Podśrodek BY 2 należy ocenić w świetle ram wspólnotowych na lata 2007–2013, ponieważ pomoc przyznano na okres 2008–2012.

(58)

Zgodnie z pkt 5.1.2 lit. b) ram wspólnotowych na lata 2007–2013 w przypadku badań przemysłowych dopuszcza się intensywność pomocy na poziomie do 50 %. Intensywność pomocy w przypadku podśrodka BY 2 wynosiła 25 % (zob. motyw 19 niniejszej decyzji), a zatem mieściła się w dozwolonych granicach określonych w przepisach prawa.

(59)

Można zatem stwierdzić, że podśrodek BY 2 jest zgodny z rynkiem wewnętrznym, ponieważ zachowano zgodność z poziomem intensywności pomocy określonym w pkt 5.1.2 lit. b) ram wspólnotowych na lata 2007–2013.

(60)

Ponieważ podśrodek BY 11 wdrażano w okresie 2002–2011, pomoc należy ocenić w świetle obu wytycznych dotyczących pomocy na badania naukowe: ram wspólnotowych z 1996 r. w odniesieniu do okresu wdrażania od dnia 28 listopada 2001 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. oraz ram wspólnotowych na lata 2007–2013 w odniesieniu do okresu wdrażania od 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2011 r.

(61)

W okresie wdrażania od dnia 28 listopada 2001 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. dozwolony poziom intensywności pomocy w odniesieniu do badań przemysłowych wynosił 50 % (pkt 5.3 ram wspólnotowych z 1996 r.). W przypadku pomocy przyznawanej na rzecz MŚP zezwolono na dodatkowe 10 punktów procentowych (pkt 5.10.1 ram wspólnotowych z 1996 r.). Kolejne zwiększenie o 10 punktów procentowych było dozwolone w przypadku szerokiego rozpowszechniania i publikowania wyników projektu (pkt 5.10.4 lit. c) ram wspólnotowych z 1996 r.). Pomoc przyznana w ramach podśrodka BY 11 jest zgodna z tymi zasadami intensywności pomocy, ponieważ pomoc tę przyznano na rzecz MŚP, wyniki prezentowano podczas różnych wydarzeń naukowych oraz w różnych publikacjach międzynarodowych i krajowych, a intensywność pomocy wynosiła mniej niż 70 % kosztów kwalifikowalnych (zob. motyw 22 i tabela 2 niniejszej decyzji).

(62)

W okresie wdrażania od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. dozwolony poziom intensywności pomocy w odniesieniu do badań przemysłowych wynosił 50 % (pkt 5.1.2 lit. b) ram wspólnotowych na lata 2007–2013). W przypadku pomocy przyznanej na rzecz MŚP zezwolono na dodatkowe 10 punktów procentowych (pkt 5.1.3 lit. a) ram wspólnotowych na lata 2007–2013). Kolejne zwiększenie o 15 punktów procentowych do maksymalnego poziomu intensywności pomocy wynoszącego 80 % było dozwolone w przypadku szerokiego rozpowszechniania i publikowania wyników projektu (pkt 5.1.3 lit. c) ram wspólnotowych na lata 2007–2013). Pomoc przyznana w ramach podśrodka BY 11 jest zgodna z tymi zasadami intensywności pomocy, ponieważ pomoc tę przyznano na rzecz MŚP, wyniki prezentowano podczas różnych wydarzeń naukowych oraz w różnych publikacjach międzynarodowych i krajowych, a intensywność pomocy wynosiła mniej niż 75 % kosztów kwalifikowalnych (zob. motyw 21 i tabela 3 niniejszej decyzji).

(63)

Beneficjent Milchwirtschaftlicher Verein Allgäu-Schwaben e.V. kwalifikuje się jako MŚP, ponieważ liczba jego pracowników i roczny obrót znajdują się poniżej progu ustanowionego w zaleceniu Komisji z dnia 6 maja 2003 r. dotyczącym definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (16) (zob. motyw 23). W wykazie różnych międzynarodowych i krajowych wydarzeń i publikacji naukowych, o których mowa w tym samym motywie, znajduje się około 38 publicznych wykładów i 29 publikacji.

(64)

Podśrodek BY 13 należy ocenić w świetle ram wspólnotowych na lata 2007–2013, ponieważ pomoc przyznano w 2010 r.

(65)

W przypadku badań przemysłowych dozwolony poziom intensywności pomocy wynosił 50 % (pkt 5.1.2 lit. b) ram wspólnotowych na lata 2007–2013). W przypadku pomocy przyznanej na rzecz MŚP zezwolono na dodatkowe 10 punktów procentowych (pkt 5.1.3 lit. a) ram wspólnotowych na lata 2007–2013). Kolejne zwiększenie o 15 punktów procentowych do maksymalnego poziomu intensywności pomocy wynoszącego 80 % było dozwolone w przypadku szerokiego rozpowszechniania i publikowania wyników projektu (pkt 5.1.3 lit. c) ram wspólnotowych na lata 2007–2013). Pomoc przyznana w ramach podśrodka BY 13 jest zgodna z tymi zasadami intensywności pomocy, ponieważ pomoc tę przyznano na rzecz MŚP, wyniki prezentowano podczas różnych wydarzeń naukowych i w różnych publikacjach międzynarodowych i krajowych, a intensywność pomocy wynosiła mniej niż 75 % kosztów kwalifikowalnych (zob. motyw 26 i 27 niniejszej decyzji).

(66)

Beneficjent Milchprüfring Bayern e.V. kwalifikuje się jako MŚP, ponieważ liczba jego pracowników i roczny obrót znajdują się poniżej progu ustanowionego w zaleceniu Komisji z dnia 6 maja 2003 r. dotyczącym definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (17) (zob. motyw 29). W wykazie różnych międzynarodowych i krajowych wydarzeń i publikacji naukowych, o których mowa w tym samym motywie, znajduje się około 12 publicznych wykładów i 12 publikacji.

(67)

W związku z powyższym można stwierdzić, że podśrodki BY 2, BY 11 i BY 13 są zgodne z rynkiem wewnętrznym,

20.6.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/34

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 854/2004 ustanowiono szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego. W szczególności stanowi ono, że produkty pochodzenia zwierzęcego mogą być przywożone jedynie z państwa trzeciego lub części państwa trzeciego znajdującego się w wykazie sporządzonym zgodnie z tym rozporządzeniem.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 854/2004 stanowi również, że przy sporządzaniu oraz aktualizowaniu takich wykazów należy brać pod uwagę kontrole unijne w państwach trzecich oraz gwarancje właściwych organów państw trzecich w odniesieniu do zgodności lub równoważności z unijnym prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (2).

(3)

W decyzji Komisji 2006/766/WE (3) wymieniono te państwa trzecie, które spełniają kryteria określone w rozporządzeniu (WE) nr 854/2004 i w związku z tym są w stanie zagwarantować, że wskazane produkty spełniają warunki sanitarne ustanowione w przepisach unijnych dla ochrony zdrowia konsumentów i mogą zatem być wywożone do Unii. W szczególności załącznik II do tej decyzji zawiera wykaz państw i terytoriów trzecich, z których dopuszczony jest przywóz do Unii produktów rybołówstwa przeznaczonych do spożycia przez ludzi. W wykazie tym wskazano również ograniczenia dotyczące takiego przywozu z niektórych państw trzecich.

(4)

Właściwe organy byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii oraz Gruzji zwróciły się do Komisji o zezwolenie na przywóz produktów rybołówstwa do Unii. Kontrole unijne w byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii oraz Gruzji miały miejsce i wykazały, że właściwe organy zapewniają właściwe gwarancje, jak określono w art. 48 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 882/2004. Na podstawie dostępnych informacji i gwarancji była jugosłowiańska republika Macedonii oraz Gruzja mogą zostać włączone do wykazu w załączniku II do decyzji 2006/766/WE w odniesieniu do produktów rybołówstwa.

(5)

Właściwe organy Republiki Kiribati zwróciły się do Komisji o zezwolenie na przywóz produktów rybołówstwa do Unii. Właściwe organy Republiki Kiribati dostarczyły pisemne gwarancje, które uznaje się za właściwe, jak określono w art. 48 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 882/2004. Na podstawie dostępnych informacji i tych gwarancji Republika Kiribati może zostać włączona do wykazu w załączniku II do decyzji 2006/766/WE w odniesieniu do produktów rybołówstwa.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2006/766/WE.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

1)

między pozycją dotyczącą Grenady a pozycją dotyczącą Ghany:

2)

między pozycją dotyczącą Kenii a pozycją dotyczącą Korei Południowej:

3)

między pozycją dotyczącą Madagaskaru a pozycją dotyczącą Birmy:

20.6.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/36

20.6.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/38