20.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/1

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Hiszpanii o rejestrację nazwy „Miel Villuercas-Ibores” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Miel Villuercas-Ibores” powinna zostać zarejestrowana,

20.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/3

(1)

W wyniku dochodzenia antydumpingowego („pierwotne dochodzenie”) Rada nałożyła rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 965/2010 (2) ostateczne cło antydumpingowe na przywóz glukonianu sodu o numerze CUS (Customs Union and Statistics) 0023277-9 i numerze rejestru CAS (Chemical Abstracts Service) 527-07-1, objętego obecnie kodem CN ex 2918 16 00 (kod TARIC 2918160010) („glukonian sodu”) i pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”).

(2)

Środki pierwotne przyjęły formę stawki celnej ad valorem ustanowionej na poziomie 53,2 %, z wyjątkiem Shandong Kaison Biochemical Co., Ltd (5,6 %) i Qingdao Kehai Biochemistry Co., Ltd (27,1 %).

(3)

Po opublikowaniu zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (3) obowiązujących środków Komisja otrzymała w dniu 1 lipca 2015 r. wniosek o wszczęcie przeglądu wygaśnięcia tych środków na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (4).

(4)

Wniosek został złożony przez dwóch producentów unijnych Jungbunzlauer SA i Roquette Italia S.p.A. („wnioskodawcy”).

(5)

W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu oraz kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody dla przemysłu unijnego.

(6)

Dnia 27 października 2015 r. Komisja Europejska („Komisja”) na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 wszczęła dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii glukonianu sodu pochodzącego z ChRL. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (5) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”).

(7)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja poinformowała, że podobnie jak w pierwotnym dochodzeniu zamierza wybrać Stany Zjednoczone Ameryki („USA”) jako państwo trzecie o gospodarce rynkowej („rynek analogiczny”) w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Komisja zwróciła się do stron, aby przedstawiły uwagi w sprawie stosowności tego wyboru. Żadna ze stron nie przedstawiła żadnych uwag.

(8)

Komisja zasięgnęła informacji na temat producentów glukonianu sodu w pozostałych potencjalnych państwach analogicznych i skontaktowała się z Kanadą, Indiami, Japonią, Pakistanem, Serbią, Republiką Południowej Afryki, Koreą Południową, Szwajcarią i USA; zwróciła się z prośbą o dostarczenie niezbędnych informacji do wszystkich znanych producentów glukonianu sodu w tych państwach. Jedno kanadyjskie przedsiębiorstwo odpowiedziało, że nie jest producentem glukonianu sodu, tylko przedsiębiorstwem handlowym. Tylko jeden amerykański producent dostarczył odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i wyraził zgodę na wizytę weryfikacyjną.

(9)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja w szczególności poinformowała znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących, władze chińskie, znanych importerów i użytkowników o wszczęciu dochodzenia oraz zaprosiła ich do wzięcia udziału w tym dochodzeniu.

(10)

Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie uwag na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkie zainteresowane strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać przesłuchane, uzyskały taką możliwość. Zainteresowane strony otrzymały również możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz możliwość złożenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach handlowych.

(11)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(12)

Aby podjąć decyzję, czy dobór próby jest konieczny, i ewentualnie dokonać odpowiedniego wyboru, Komisja zwróciła się do wszystkich znanych producentów eksportujących z ChRL o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Ponadto Komisja zwróciła się do Misji Chińskiej Republiki Ludowej w Unii Europejskiej o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(13)

Tylko jeden producent eksportujący z państwa, którego dotyczy postępowanie, przedstawił wymagane informacje i wyraził zgodę na włączenie go do próby. W związku z powyższym kontrola wyrywkowa nie była konieczna.

(14)

W celu podjęcia decyzji o konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i ewentualnego dokonania doboru próby Komisja zwróciła się do czterech znanych importerów niepowiązanych, aby udzielili informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(15)

Dwóch importerów niepowiązanych dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Ze względu na tak niewielką liczbę Komisja uznała, że kontrola wyrywkowa nie jest konieczna.

(16)

Komisja wysłała kwestionariusze do dwóch producentów unijnych, dwóch importerów niepowiązanych, ośmiu znanych użytkowników, dziesięciu hurtowników, chińskiego producenta eksportującego, który zgłosił się w trakcie doboru próby, oraz jednego producenta w USA, które zostały uznane za rynek analogiczny.

(17)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od dwóch producentów unijnych, dwóch unijnych importerów niepowiązanych, jednego użytkownika, pięciu hurtowników, chińskiego producenta eksportującego oraz producenta na rynku analogicznym.

(18)

Komisja prowadziła dalsze badanie i weryfikację wszystkich informacji uważanych za niezbędne do ustalenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne przeprowadzone na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego miały miejsce na terenie następujących przedsiębiorstw:

(19)

Dochodzenie w sprawie prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody objęło okres od dnia 1 października 2014 r. do dnia 30 września 2015 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”). Analiza trendów mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2012 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

(20)

Produkt objęty przeglądem to suchy glukonian sodu o numerze CUS (Customs Union and Statistics) 0023277-9 i numerze rejestru CAS (Chemical Abstracts Service) 527-07-1, pochodzący z ChRL („produkt objęty przeglądem” lub „glukonian sodu”), obecnie objęty kodem CN ex 2918 16 00 (kod TARIC 2918160010).

(21)

Suchy glukonian sodu stosuje się głównie w budownictwie jako środek spowalniający tężenie i poprawiający plastyczność betonu oraz w innych dziedzinach przemysłu do powierzchniowej obróbki metali (usuwania rdzy, tlenków i tłuszczu), a także do czyszczenia butelek i urządzeń przemysłowych. Produkt ten może być również stosowany w przemyśle spożywczym i farmaceutycznym.

(22)

Produkt objęty dochodzeniem obejmuje wiele rodzajów produktu określonych w kwestionariuszu numerami kontrolnymi produktu („PCN”). W każdym PCN uwzględnia się czystość, wielkość cząstek i opakowanie zgodnie z ustaleniami pierwotnego dochodzenia.

(23)

Dochodzenie wykazało, że suchy glukonian sodu produkowany i sprzedawany w Unii przez przemysł unijny, suchy glukonian sodu produkowany i sprzedawany na rynku krajowym w USA, które wybrano jako państwo analogiczne, jak wyjaśniono w motywach 60–62, suchy glukonian sodu produkowany i sprzedawany na rynku krajowym w Chinach i suchy glukonian sodu produkowany w Chinach i sprzedawany w Unii mają w zasadzie te same podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz zastosowania.

(24)

Komisja uznała zatem, że produkty te są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(25)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy wygaśnięcie obowiązujących środków prowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu.

(26)

Jak wspomniano powyżej w motywie 13, tylko jeden chiński producent eksportujący współpracował podczas bieżącego dochodzenia. Przedsiębiorstwo to odpowiadało za całość wywozu glukonianu sodu z ChRL do Unii w ODP. W związku z tym Komisja uznała, że posiada wystarczające informacje do ocenienia ceny eksportowej i marginesu dumpingu w ODP (sekcja 3.2).

(27)

Wspomniany producent eksportujący reprezentował jednak jedynie 2–7 % całkowitych mocy produkcyjnych oraz jedynie 5–10 % całkowitej produkcji glukonianu sodu w ChRL. Ponadto jego wywóz do państw trzecich wynosił 23–28 % całkowitego wywozu z ChRL do państw trzecich w ODP (ze względu na konieczność zachowania poufności nie można podać dokładnego udziału jedynego współpracującego producenta eksportującego z Chin w całkowitej mocy produkcyjnej i całkowitej produkcji w Chinach oraz całkowitym wywozie z Chin). W związku z tym oraz ze względu na brak współpracy ze strony jakichkolwiek innych chińskich producentów glukonianu sodu w ChRL Komisja stwierdziła, że nie posiada wystarczających informacji do zbadania prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu, dlatego musiała korzystać z dostępnych faktów zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego w celu przeprowadzenia oceny rozwoju przywozu w przypadku uchylenia środków (sekcja 3.3).

(28)

Chińskie władze zostały należycie poinformowane, że w związku z niskim stopniem współpracy ze strony chińskich producentów eksportujących, Komisja może zastosować art. 18 rozporządzenia podstawowego. Nie otrzymano żadnych uwag w tym względzie.

(29)

Ustalenia w sekcji 3.3. zostały zatem oparte na dostępnych faktach. W tym celu wykorzystano informacje dostarczone przez współpracującego producenta eksportującego, wniosek o przegląd wygaśnięcia, dokumenty przedłożone przez wnioskodawców, statystyki Eurostatu, dane zebrane przez państwa członkowskie na podstawie art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego („baza danych utworzona na podstawie art. 14 ust. 6”) oraz informacje dostępne publicznie w internecie (6). W odniesieniu do chińskiej bazy danych statystycznych dotyczących wywozu struktura kodowania glukonianu sodu obejmowała inne produkty nieobjęte bieżącym dochodzeniem, w związku z czym w bazie danych nie można było określić wolumenu samego glukonianu sodu. W związku z powyższym nie można było skorzystać z tego źródła informacji.

(30)

W pierwotnym dochodzeniu traktowanie na zasadach rynkowych „MET” przyznano jedynemu chińskiemu producentowi eksportującemu współpracującemu podczas bieżącego dochodzenia (Shandong Kaison Biochemicals lub „SKB”). Określenia wartości normalnej dla rzeczonego producenta eksportującego dokonano zatem na podstawie jego własnych danych dotyczących produkcji i sprzedaży.

(31)

Komisja przeanalizowała najpierw, czy całkowita wielkość sprzedaży krajowej w przypadku współpracującego producenta eksportującego jest reprezentatywna, zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, jeżeli całkowita wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym producenta eksportującego stanowiła co najmniej 5 % jego całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego dochodzeniem do Unii w ODP. Łączna wielkość sprzedaży produktu podobnego na rynku krajowym dokonana przez współpracującego producenta eksportującego była zatem reprezentatywna.

(32)

Następnie Komisja określiła te rodzaje produktu sprzedawane na rynku krajowym, które były identyczne lub porównywalne z rodzajami produktów sprzedawanymi na wywóz do Unii.

(33)

W dalszej kolejności Komisja przeanalizowała, czy sprzedaż krajowa dokonywana przez współpracującego producenta eksportującego na rynku krajowym w przypadku każdego rodzaju produktu, jak wskazano w motywie 22, identycznego lub porównywalnego z rodzajem produktu sprzedawanym na wywóz do Unii, była reprezentatywna zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajowa danego rodzaju produktu jest reprezentatywna, jeżeli całkowita wielkość sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu klientom niezależnym w ODP stanowi co najmniej 5 % całkowitej sprzedaży eksportowej do Unii. Komisja stwierdziła, że w przypadku jednego rodzaju produktu nie miała miejsca sprzedaż krajowa ze względu na różnice w opakowaniu, natomiast w przypadku innych rodzajów produktu sprzedaż krajowa była reprezentatywna.

(34)

Następnie Komisja określiła w odniesieniu do każdego rodzaju produktu udział sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom na rynku krajowym w ODP, by móc zdecydować, czy do obliczenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy zastosować rzeczywistą sprzedaż krajową.

(35)

Wartość normalna opiera się na rzeczywistej cenie krajowej każdego rodzaju produktu niezależnie od tego, czy sprzedaż ta jest dokonywana z zyskiem, jeżeli:

(36)

W tym przypadku wartość normalna jest średnią ważoną cen całej sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu w ODP.

(37)

Za wartość normalną przyjmuje się rzeczywistą cenę krajową danego rodzaju produktu wyłącznie dla sprzedaży krajowej z zyskiem w ODP, jeżeli:

(38)

Analiza sprzedaży krajowej wykazała, że 18–23 % całkowitej sprzedaży krajowej przynosiło zysk, a średnia ważona cena sprzedaży była wyższa od kosztów produkcji. W związku z tym wartość normalna została obliczona jako średnia cena ważona tylko tej sprzedaży, która przyniosła zysk.

(39)

W przypadku jednego rodzaju produktu, który nie był przedmiotem sprzedaży krajowej w zwykłym obrocie handlowym, Komisja konstruowała wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(40)

Wartość normalną skonstruowano poprzez dodanie do średniego kosztu produkcji produktu podobnego wytwarzanego przez współpracującego producenta eksportującego w ODP następujących elementów:

(41)

Jedyny współpracujący producent eksportujący prowadził wywóz do Unii bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów. Dlatego też cena eksportowa została ustalona na podstawie ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za produkt objęty postępowaniem przy jego sprzedaży na wywóz do Unii zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(42)

Komisja dokonała porównania wartości normalnej i ceny eksportowej na podstawie ceny ex-works.

(43)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia rzetelnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na ceny i ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dokonano korekt w odniesieniu do kosztów związanych z przeładunkiem, załadunkiem i nieprzewidzianymi wydatkami w państwie, którego dotyczy postępowanie, kosztów transportu (krajowego i frachtu morskiego), kosztów ubezpieczenia, opakowania, kredytu i podatku VAT niepodlegającego zwrotowi.

(44)

Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(45)

Na tej podstawie ustalony średni ważony margines dumpingu, wyrażony jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, wyniósł 2,6 % w ODP. Poziom tego marginesu dumpingu należy rozważać w powiązaniu z faktem, że w ODP za wywóz z ChRL na rynek unijny odpowiadał jedyny chiński producent eksportujący, który otrzymał MET w pierwotnym dochodzeniu, jak wyjaśniono w motywach 26 i 30.

(46)

W następstwie ustalenia dumpingu w ODP Komisja zbadała, czy istniało prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu w przypadku wygaśnięcia środków. Analizie poddano następujące elementy: moce produkcyjne i niewykorzystane moce produkcyjne w ChRL, rozwój popytu w ChRL, wywóz z ChRL do innych państw trzecich, margines dumpingu wywozu z Chin do innych państw trzecich oraz atrakcyjność rynku unijnego.

(47)

Jak zauważono w motywach 27–29, tylko jeden producent eksportujący w ChRL współpracował. Ustalenia przedstawione w poniższych sekcjach oparto zatem na dostępnych faktach, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym, jak wyjaśniono w motywie 29, Komisja wykorzystała informacje dostarczone przez współpracującego producenta eksportującego, wniosek o przegląd wygaśnięcia, dokumenty przedłożone przez wnioskodawców, statystyki Eurostatu, dane zebrane przez państwa członkowskie na podstawie art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego („baza danych utworzona na podstawie art. 14 ust. 6”) oraz informacje dostępne publicznie w internecie.

(48)

Należy przypomnieć, że w okresie badanym pierwotnego dochodzenia wielkość chińskiego przywozu wzrosła o 77 %, co w ujęciu bezwzględnym odpowiadało 1 774 tonom (z 2 291 ton w 2005 r. do 4 095 ton podczas okresu objętego pierwotnym dochodzeniem). Odpowiadający mu udział Chin w rynku wzrósł z poziomu 12,8 % do 24,9 % pod koniec okresu objętego pierwotnym dochodzeniem przed nałożeniem środków.

(49)

Moce produkcyjne jedynego współpracującego eksportera z Chin były trzy razy większe niż konsumpcja w Unii w ODP. Wskaźnik wykorzystania mocy produkcyjnych wynosił 75–80 %. W związku z tym niewykorzystane moce produkcyjne tylko tego przedsiębiorstwa stanowią ponad połowę konsumpcji w Unii.

(50)

Dodatkowo w oparciu o informacje przedłożone we wniosku i poddane kontroli krzyżowej z ogólnodostępnymi informacjami wskazanymi w motywie 29, glukonian sodu jest wytwarzany przez 40 producentów w ChRL, a całkowite moce produkcyjne w 2014 r. wynosiły 1 000 000–1 200 000 ton, co stanowiło wzrost o ok. 50 % w porównaniu z 2010 r. W 2014 r. chińscy producenci wykorzystali jedynie ok. połowę swoich mocy produkcyjnych, ponieważ wyprodukowali tylko ok. 550 000 ton.

(51)

Zgodnie z przeglądem wygaśnięcia chiński popyt na rynku krajowym oszacowano na 400 000–500 000 ton w 2014 r., co pozostawia moce produkcyjne na poziomie ok. 600 000–700 000 ton dostępnych na wywóz. Konsumpcja w Unii wynosiła 16 000–22 000 tony w ODP, co oznacza, że niewykorzystane moce produkcyjne w ChRL są ok. 30 razy większe od konsumpcji glukonianu sodu w Unii.

(52)

Popyt w ChRL na glukonian sodu jest w dużym stopniu zależny od przemysłu budowlanego. W sektorze tym wykorzystuje się go jako dodatek do betonu produkowany z glukonianu sodu. Nie można wykluczyć, że konsumpcja glukonianu sodu na chińskim rynku krajowym może się zwiększyć w przypadku perspektywy wzrostu przemysłu budowlanego w ChRL. Niewykorzystane moce produkcyjne w ChRL przewyższają jednak znacznie konsumpcję w Unii, w związku z czym nawet w przypadku perspektywy wzrostu konsumpcji krajowej w ChRL prawdopodobne jest, że niewykorzystane moce produkcyjne pozostaną nadal znaczne, z ogromnym potencjałem wywozu na rynek unijny.

(53)

Z przyczyn wymienionych w motywie 29 nie można było wykorzystać chińskiej bazy danych do przeprowadzenia analizy wywozu glukonianu sodu z Chin do innych państw trzecich.

(54)

W oparciu o informacje przedłożone we wniosku, w razie potrzeby skorygowane i poddane kontroli krzyżowej z ogólnodostępnymi informacjami, jak opisano w motywie 29, stwierdzono, że wielkość wywozu z Chin do innych państw trzecich zwiększyła się ogólnie o ok. 45 % w latach 2012–2014, osiągając poziom ok. 116 000 ton w 2014 r.

(55)

Niedostępne były żadne informacje publiczne na temat średnich chińskich cen eksportowych stosowanych na rynkach innych państw trzecich. Ceny eksportowe do innych państw trzecich jedynego chińskiego producenta współpracującego wykazywały tendencję spadkową w latach 2012–2014 z poziomu 600–660 EUR/tonę w 2012 r. do 500–550 EUR/tonę w 2014 r. W ODP ceny eksportowe jedynego chińskiego producenta współpracującego zwiększyły się w porównaniu z 2014 r. do poziomu nieznacznie przekraczającego 600 EUR/tonę. Ceny te były zgodne z chińskimi cenami eksportowymi do innych państw trzecich zgłoszonymi przez wnioskodawców, z wyjątkiem ODP, w którym wnioskodawcy zgłosili dalszy spadek chińskich cen eksportowych do innych państw trzecich do poziomu 539–583 EUR/tonę.

(56)

Z przyczyn wymienionych w motywie 27 fakty dostępne zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego zostały wykorzystane w odniesieniu do analizy prawdopodobnej kontynuacji dumpingu w przypadku wygaśnięcia środków.

(57)

Chociaż nie było dostępu do informacji publicznych na temat chińskich cen eksportowych stosowanych na rynkach innych państw trzecich, wnioskodawcy dostarczyli informacje wskazujące, że średnie ceny wszystkich innych chińskich producentów eksportujących do innych państw trzecich były zgodne ze średnimi cenami eksportowymi jedynego współpracującego chińskiego producenta eksportującego do innych państw trzecich, jak opisano w motywie 55.

(58)

Aby ocenić dumping chińskiego producenta eksportującego do innych państw trzecich, Komisja przeprowadziła dwa obliczenia dotyczące marginesu dumpingu: jedno z wykorzystaniem średniej ceny eksportowej chińskich producentów eksportujących do innych państw trzecich zgłoszonej przez wnioskodawców oraz drugie z wykorzystaniem jako punktu odniesienia dla wywozu innych chińskich producentów eksportujących, szczegółowych transakcji wywozowych zgłoszonych przez SKB (jedynego współpracującego producenta eksportującego z Chin) w odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy dotyczący jego pięciu największych rynków eksportowych.

(59)

W tym kontekście należy przypomnieć, że podczas pierwotnego dochodzenia współpracujący producent eksportujący stanowił jedyne przedsiębiorstwo, któremu przyznano MET. W związku z tym wartość normalną innych chińskich producentów eksportujących należy obliczyć zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, czyli na podstawie ceny lub wartości konstruowanej w państwie trzecim o gospodarce rynkowej („państwo analogiczne”). W tym celu należało dokonać wyboru państwa analogicznego.

(60)

Jak wspomniano w motywie 8, jedynie producent w USA współpracował w ramach dochodzenia, przedstawiając pełne odpowiedzi na kwestionariusz i wyrażając zgodę na wizytę weryfikacyjną.

(61)

Komisja stwierdziła, że USA spełniają kryteria odpowiedniego państwa analogicznego, ponieważ ilości sprzedawane na ich rynku były wystarczająco duże oraz panowała na nim znacząca konkurencja między produkcją krajową a przywozem z innych państw, tj. z ChRL, Włoch i Francji. Ponadto w USA produkt objęty postępowaniem nie był obłożony cłem antydumpingowym.

(62)

W związku z tym stwierdzono, że USA stanowią odpowiednie państwo analogiczne zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego oraz że informacje otrzymane od jedynego współpracującego producenta z państwa analogicznego posłużyły jako podstawa do ustalenia wartości normalnej dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET w pierwotnym dochodzeniu.

(63)

W odniesieniu do pierwszego obliczenia dumpingu, o którym mowa w motywie 58, Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną jedynego współpracującego producenta w państwie analogicznym ze średnią ceną eksportową chińskich producentów eksportujących zgłoszoną przez wnioskodawców na poziomie ex-works, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego. W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia rzetelnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na ceny i ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dokonano korekt w odniesieniu do kosztów transportu i przeładunku, nieprzewidzianych wydatków, kosztów opakowania, VAT niepodlegającego zwrotowi, oszacowanych na podstawie odpowiedzi współpracującego producenta eksportującego w ChRL na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(64)

Na tej podstawie wywóz z Chin do innych państw trzecich uznano za wywóz po cenach dumpingowych na poziomie przekraczającym 70 %.

(65)

W przypadku drugiego obliczenia dumpingu, o którym mowa w motywie 58 i w którym z przyczyn wymienionych w motywie 57 jako punkt odniesienia dla wywozu innych chińskich producentów eksportujących wykorzystano szczegółowe transakcje wywozowe zgłoszone przez SKB w odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy dotyczący jego pięciu największych rynków eksportowych, wartość normalna została obliczona w sposób wyjaśniony w motywach 59–63.

(66)

Cena eksportowa została ustalona na podstawie ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za produkt objęty dochodzeniem przy jego sprzedaży do pięciu największych państw trzecich, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(67)

Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową do pięciu największych innych państw trzecich odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem na poziomie ex-works, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego. W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia rzetelnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na ceny i ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.

(68)

Dokonano korekt w odniesieniu do kosztów związanych z przeładunkiem, załadunkiem i nieprzewidzianymi wydatkami w państwie, którego dotyczy postępowanie, kosztów transportu (krajowego i frachtu morskiego), kosztów ubezpieczenia, opakowania, kredytu i podatku VAT niepodlegającego zwrotowi.

(69)

Na tej podstawie wywóz z Chin do innych państw trzecich uznano za wywóz po cenach dumpingowych na poziomie ok. 50 %.

(70)

Ponadto dla pełności wywodu i porównania margines dumpingu został obliczony również dla wywozu SKB na rynki innych państw trzecich w oparciu o jego własne dane. Stwierdzono zatem margines dumpingu o wartości ok. 8,3 %.

(71)

Różnica między marginesami dumpingu w motywach 64 i 69 oraz tymi w motywach 45 i 70 wynika z faktu, że te pierwsze opierają się na danych wartości normalnej z rynku analogicznego, jak wyjaśniono w motywie 59, natomiast te drugie zostały określone dla jedynego współpracującego producenta eksportującego z Chin w oparciu o wartość normalną ustaloną na podstawie danych dotyczących jego własnej produkcji i sprzedaży, ponieważ – jak wyjaśniono w motywach 30–40 – producentowi temu przyznano w pierwotnym dochodzeniu MET. Dodatkowo margines dumpingu obliczony dla jedynego współpracującego chińskiego producenta eksportującego w ODP w motywie 45 odnosi się do wywozu na rynek unijny, na którym przeważały wyższe ceny, chociaż wszystkie inne marginesy dumpingu odnoszą się do wywozu na rynki innych państw trzecich.

(72)

Chiński dumping stwierdzony w innych państwach trzecich stanowi silne wskazanie prawdopodobnych zachowań cenowych chińskich producentów eksportujących w Unii w przypadku wygaśnięcia środków.

(73)

Aby ocenić atrakcyjność rynku unijnego i prawdopodobieństwo, że wywóz z ChRL zostanie skierowany na rynek unijny w przypadku wygaśnięcia środków, przeprowadzono analizę wywozu z Chin na rynki innych państw trzecich pod względem wielkości i cen oraz analizę cen na chińskim rynku krajowym w porównaniu ze średnimi cenami na rynku unijnym.

(74)

Wielkość wywozu z Chin do innych państw trzecich zwiększyła się ogólnie o ok. 45 % w latach 2012–2014, osiągając poziom ok. 116 000 ton w 2014 r.

(75)

Jeżeli chodzi o ceny krajowe, jak wyjaśniono w motywach 27–29 powyżej, wobec braku jakichkolwiek innych informacji jako punkt odniesienia wykorzystano ceny krajowe jedynego współpracującego producenta eksportującego z Chin. Porównanie pokazuje, że średnie ceny na rynku unijnym były o 43–55 % wyższe od średnich cen krajowych w ChRL w 2014 r. oraz o 27–35 % wyższe od średnich cen krajowych w ChRL w ODP.

(76)

Jeżeli chodzi o chińskie ceny eksportowe do innych państw trzecich, w oparciu o dane przedłożone przez wnioskodawców uznano je za zgodne z cenami eksportowymi jedynego współpracującego chińskiego producenta eksportującego do innych państw trzecich, jak wyjaśniono w motywie 55. Średnie ceny na rynku unijnym uznano za średnio o 25–45 % wyższe od chińskich cen eksportowych na rynki innych państw trzecich w 2014 r. oraz o 20–40 % wyższe od chińskich cen eksportowych na rynki innych państw trzecich w ODP. Jeżeli chodzi o poziom cen jedynego chińskiego eksportera do innych państw trzecich, w ODP były one niższe od cen przemysłu unijnego o 20–30 %.

(77)

Tego rodzaju znacznie wyższe poziomy cen sprawiają, że rynek unijny stanie się atrakcyjny dla chińskich eksporterów w przypadku uchylenia środków antydumpingowych.

(78)

Potwierdzeniem zainteresowania chińskich producentów eksportujących wywozem na rynek unijny jest również stała obecność SKB na rynku unijnym. Pomimo wdrożonych środków wspomniane przedsiębiorstwo niemal podwoiło wielkość wywozu do Unii oraz zwiększyło udział w rynku o ok. 50 % między okresem objętym pierwotnym dochodzeniem a bieżącym ODP.

(79)

W związku z szacowanymi istotnymi niewykorzystanymi mocami produkcyjnymi w ChRL, które mogłyby zostać wykorzystane do celów wywozu do Unii po cenach dumpingowych, biorąc pod uwagę atrakcyjność rynku unijnego oraz zachowania cenowe chińskich eksporterów na rynkach innych państw trzecich, Komisja stwierdziła, że istnieje duże prawdopodobieństwo, iż uchylenie środków antydumpingowych skutkowałoby znacznym wzrostem wielkości przywozu glukonianu sodu z ChRL do Unii po cenach dumpingowych.

(80)

Współpracujący producenci unijni Jungbunzlauer SA i Roquette Italia S.p.A. odpowiadali za 100 % produkcji unijnej.

(81)

Wobec tego uznano, że stanowią oni „przemysł unijny” w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(82)

Ponieważ przemysł unijny składa się z tylko dwóch producentów, wszystkie dane liczbowe odnoszące się do danych wrażliwych dotyczących danego przedsiębiorstwa musiały zostać zindeksowane lub podane w formie przedziału dla zachowania ich poufności.

(83)

Komisja ustaliła poziom konsumpcji w Unii na podstawie całkowitej wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym uzyskanej po weryfikacji odpowiedzi dwóch producentów unijnych na pytania zawarte w kwestionariuszu, w oparciu o całkowitą wielkość sprzedaży podawaną przez Eurostat oraz na podstawie zweryfikowanych danych współpracującego producenta eksportującego z Chin.

(84)

Konsumpcja w Unii kształtowała się w następujący sposób:

Tabela 1

Konsumpcja w Unii

(85)

Konsumpcja w Unii zwiększała się systematycznie i wzrosła ogółem o 22 % w okresie badanym.

(86)

Komisja określiła wielkość przywozu na podstawie danych Eurostatu i zweryfikowanych odpowiedzi współpracującego producenta eksportującego z Chin na pytania zawarte w kwestionariuszu, który to przywóz stanowił 100 % całkowitego przywozu z Chin w ODP.

(87)

Przywóz do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtował się następująco:

Tabela 2

Wielkość przywozu i udział w rynku

(88)

W okresie badanym wielkość przywozu z Chin wzrosła ogółem o 9 %. Najpierw zwiększyła się o 22 % w latach 2012–2014, a następnie w ODP spadła o 13 %. Ponieważ jednak przywóz z Chin jedynie częściowo odpowiadał wzrostowi konsumpcji w Unii, rozwój udziału Chin w rynku podlegał innej tendencji. Udział w rynku pozostał stabilny w latach 2012–2013, wzrósł nieznacznie w 2014 r. (tj. o 3 %) i spadł o 14 % od 2014 r. do ODP. Ogółem udział Chin w rynku spadł w okresie badanym o 11 %. Jak wskazano w motywie 78, jedynemu współpracującemu producentowi eksportującemu z Chin udało się jednak podwoić wielkość wywozu do Unii i zwiększyć udział w rynku o 50 % w porównaniu z okresem objętym pierwotnym dochodzeniem i na poziomie cen dumpingowych.

(89)

Komisja określiła tendencje cen importowych z Chin na podstawie danych Eurostatu.

(90)

Średnia cena importowa do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtowała się w następujący sposób:

Tabela 3

Ceny importowe (w EUR/tonę)

(91)

Ogólnie średnie ceny importowe uległy w okresie badanym obniżeniu o 2 %. Ceny importowe spadły o 11 % w latach 2012–2013, utrzymywały się na tym samym poziomie w 2014 r. i wzrosły o 9 % w ODP.

(92)

Komisja określiła podcięcie cenowe współpracującego producenta eksportującego w ODP przez porównanie:

(93)

Porównania cen dokonano z rozróżnieniem na rodzaje produktu w odniesieniu do transakcji na tym samym poziomie handlu, w razie konieczności odpowiednio skorygowanych oraz po odliczeniu bonifikat i rabatów. Wynik porównania wyrażono jako odsetek średniej ceny ważonej przemysłu unijnego w ODP. Wykazano, że dla współpracującego producenta eksportującego w ODP nie było żadnego podcięcia cenowego, nawet jeżeli nie uwzględnia się ceł antydumpingowych. Współpracujący producent eksportujący, mimo że odpowiadał za 100 % przywozu z Chin w ODP, reprezentował jednak jedynie 2–7 % całkowitych mocy produkcyjnych w Chinach.

(94)

Przywóz do Unii z państw trzecich innych niż państwo, którego dotyczy postępowanie, kształtował się następująco:

Tabela 4

Udział w rynku innych państw trzecich

(95)

Udział w rynku przywozu z państw trzecich wynosił najwyżej 2 % w okresie badanym i mniej niż 1 % w ODP.

(96)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł unijny obejmuje ocenę wszystkich wskaźników ekonomicznych oddziałujących na stan przemysłu unijnego w badanym okresie. Komisja oceniła te wskaźniki na podstawie zweryfikowanych odpowiedzi producentów unijnych na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(97)

Całkowita produkcja unijna, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 5

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(98)

Wielkość produkcji zmniejszyła się w latach 2012–2013 o 10 %, a następnie nieznacznie wzrosła w okresie od 2014 r. do ODP. Ogółem w okresie badanym wielkość produkcji zmniejszyła się o 6 %. Ten spadek produkcji wynika ze spadku wielkości wywozu w okresie badanym o 30–40 %, co zostało jedynie częściowo zrównoważone wzrostem sprzedaży krajowej przedstawionej w tabeli 6.

(99)

Moce produkcyjne pozostały niezmienione w całym okresie badanym.

(100)

Wielkość sprzedaży i udział przemysłu unijnego w rynku kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 6

Wielkość sprzedaży i udział w rynku

(101)

Przemysł unijny zdołał dostosować się do wzrostu konsumpcji w Unii przez systematyczne zwiększanie wielkości sprzedaży, która wzrosła ogółem o 23 % w okresie badanym.

(102)

Ze względu na fakt, że wielkość sprzedaży była w znacznym stopniu dopasowywana do tendencji odnotowywanych w konsumpcji w Unii, udział przemysłu unijnego w rynku pozostał niezmieniony w latach 2012–2014, a w ODP wzrósł jedynie nieznacznie o 1 %.

(103)

Użytek własny, który był praktycznie stały przez cały okres badany, jak przedstawiono w tabeli poniżej, nie miał wpływu na tendencję zaobserwowaną w odniesieniu do produkcji i wykorzystania mocy produkcyjnych.

Tabela 7

Użytek własny

(104)

Wielkość sprzedaży krajowej przemysłu unijnego była w znacznym stopniu dostosowywana do rozwoju konsumpcji krajowej i w okresie badanym wzrosła o 23 %. W rezultacie przemysł unijny utrzymał stały poziom udziału w rynku w całym okresie badanym.

(105)

Zatrudnienie i wydajność kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 8

Zatrudnienie i wydajność

(106)

Liczba pracowników w przemyśle unijnym pozostała niemal niezmieniona w całym okresie badanym. W wyniku spadku produkcji i stałego zatrudnienia w okresie badanym odnotowano spadek wydajności.

(107)

Dochodzenie wykazało, że z uwagi na wysoki stopień automatyzacji w przemyśle unijnym nie będzie możliwości zmniejszenia liczby pracowników proporcjonalnie do spadku produkcji.

(108)

W wyniku dochodzenia w motywie 45 ustalono, że miał miejsce dalszy przywóz glukonianu sodu z ChRL na rynek unijny po cenach dumpingowych.

(109)

Przemysł unijny był w stanie odnieść korzyści z obowiązujących środków antydumpingowych i jego sytuacja zaczęła się poprawiać po wyrządzonej szkodzie. W istocie wielkość sprzedaży wzrosła w okresie badanym o 23 %, a udział w rynku – o 1 %. Poprawy sytuacji po wcześniejszym dumpingu nie można jednak uznać za skonsolidowaną, w szczególności ze względu na rozwój rentowności, jak opisano w motywie 123, która pozostawała ujemna w latach 2012–2013, a okazała się dodatnia dopiero w ODP.

(110)

Średnie ważone jednostkowe ceny sprzedaży niepowiązanym klientom stosowane przez unijnych producentów w Unii kształtowały się w okresie badanym w następujący sposób:

Tabela 9

Ceny sprzedaży w Unii i jednostkowych kosztów produkcji

(111)

Średnie ceny sprzedaży przemysłu unijnego spadły o 5 % w okresie badanym. Ceny spadały stale w latach 2012–2014, a w ODP zwiększyły się jedynie nieznacznie.

(112)

Średnie koszty produkcji przemysłu unijnego w okresie badanym kształtowały się następująco:

Tabela 10

Jednostkowy koszt produkcji

(113)

Jednostkowe koszty produkcji spadły w okresie badanym o 20 %. Było to częściowo spowodowane spadkiem ceny surowca, jak opisano bardziej szczegółowo w motywie 114 poniżej, a częściowo oszczędnościami kosztów, które skutkowały spadkiem kosztów wielu elementów łącznego kosztu produkcji; w szczególności w okresie badanym znacznie ograniczono koszty związane z obsługą.

(114)

W zależności od stopnia integracji procesu wytwarzania producenci unijni wykorzystywali jako główny surowiec kukurydzę zwyczajną albo syrop glukozowy na jej bazie. Ze względu na fakt, że te surowce stanowią ważny element kosztu produkcji, spadek ich cen odpowiadał za ok. 25–35 % spadku kosztu produkcji w okresie badanym. Każdy wzrost ceny kukurydzy zwyczajnej lub produkowanego na jej bazie syropu glukozowego mógłby więc zaszkodzić sytuacji przemysłu unijnego, która uległa poprawie z powodu zmniejszenia kosztów produkcji.

(115)

Zmniejszenie kosztów produkcji doprowadziło jedynie do nieznacznego spadku średniej jednostkowej ceny sprzedaży, który w okresie badanym wyniósł 5 %, ponieważ przemysł unijny wciąż odczuwał skutki strat poniesionych w poprzednich okresach w wyniku wcześniejszego dumpingu.

(116)

Średnie koszty pracy producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 11

Średnie koszty pracy na pracownika

(117)

Średnie koszty pracy zwiększyły się w całym okresie badanym o 7 %. W każdym razie, ponieważ praca stanowi jedynie niewielką część kosztów produkcji, nie powinno się jej uznawać za znaczący czynnik w analizie warunków ekonomicznych przemysłu unijnego.

(118)

Poziom zapasów producentów unijnych kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 12

Zapasy

(119)

Poziom zapasów spadł w okresie badanym o 54 %.

(120)

Podczas ODP poziom zapasów uznano za mieszczący się w normie.

(121)

Rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje oraz zwrot z inwestycji przemysłu unijnego kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 13

Rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje i zwrot z inwestycji

(122)

Komisja określiła rentowność producentów unijnych, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom niepowiązanym w Unii jako odsetek obrotów w ramach tej sprzedaży.

(123)

Przez pierwsze dwa lata okresu badanego przemysł unijny przynosił straty i jedynie zbliżył się do progu rentowności w 2014 r. Tylko podczas ODP rentowność osiągnęła wreszcie poziom zbliżony do docelowego poziomu zysku stosowanego w pierwotnym dochodzeniu, chociaż nadal był on niższy. Należy podkreślić, że ta późna poprawa spowodowana była spadkiem kosztów produkcji, który w dużej mierze wynikał z korzystnych zmian cen kukurydzy zwyczajnej i produkowanego na jej bazie syropu glukozowego, jak wyjaśniono w motywie 114. Każdy wzrost ceny tych surowców, które podlegają fluktuacji cen w zależności od klimatu i upraw, mógłby więc natychmiast zaszkodzić niedawno osiągniętej rentowności.

(124)

Przepływy pieniężne, czyli zdolność producentów unijnych do samofinansowania swojej działalności, były ujemne przez pierwsze dwa lata, osiągając wartości dodatnie dopiero w drugiej połowie okresu badanego.

(125)

Poprawa przepływów pieniężnych dokonała się jednak częściowo kosztem inwestycji, które spadły w okresie badanym o 65 % i były niemal nieistotne w porównaniu z wartością brutto aktywów trwałych używanych do wytwarzania produktu objętego dochodzeniem. Poprawa w zakresie przepływów pieniężnych była również spowodowana wzrostem rentowności, który, jak wyjaśniono w motywie 123, w dużej mierze wynikał z korzystnych zmian cen kukurydzy zwyczajnej i produkowanego na jej bazie syropu glukozowego. Każdy wzrost ceny tych surowców, które podlegają fluktuacji cen w zależności od klimatu i upraw, mógłby więc natychmiast zaszkodzić poprawie przepływów pieniężnych.

(126)

Należy również zauważyć, że niski poziom inwestycji i kosztów związanych z obsługą (zob. motyw 113), mimo że tymczasowo poprawia przepływy pieniężne i rentowność, w długim okresie nie jest możliwy do utrzymania i ostatecznie skutkuje degradacją środków produkcyjnych. Może mieć to ostatecznie wpływ na koszty produkcji i efektywność procesu produkcji. W każdym przypadku niezbędne inwestycje i koszty związane z obsługą można jedynie przesunąć na okres późniejszy, co będzie miało opóźniony i negatywny wpływ na przepływy pieniężne i rentowność.

(127)

Zwrot z inwestycji to procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji. Przez pierwsze dwa lata okresu badanego był ujemny, osiągając poziom dodatni dopiero podczas ODP. Ponieważ zwrot z inwestycji i rentowność są silnie skorelowanymi wskaźnikami szkody, poprawa w zakresie zwrotu z inwestycji była bezpośrednim skutkiem poprawy rentowności. Poprawa w zakresie zwrotów z inwestycji była więc również w dużej mierze spowodowana korzystnymi zmianami cen kukurydzy zwyczajnej i produkowanego na jej bazie syropu glukozowego, o których mowa w motywie 123. Każdy wzrost cen tych surowców, które podlegają fluktuacji cen w zależności od klimatu i upraw, mógłby więc natychmiast zaszkodzić niedawnej poprawie zwrotów z inwestycji.

(128)

W przemyśle unijnym wnoszenie nowego kapitału w ramach działalności związanej z glukonianem sodu ograniczono do absolutnego minimum poprzez obniżenie poziomu inwestycji w tym zakresie do kwot niemal nieistotnych, jak wyjaśniono w motywach 125 i 126. Dlatego niemożliwe było przeprowadzenie analizy zdolności do pozyskania kapitału.

(129)

Wielkość sprzedaży i udział przemysłu unijnego w rynku w trakcie okresu badanego wykazały pozytywne zmiany ze względu na fakt, że przemysłowi unijnemu udało się dostosować do wzrostu konsumpcji. Nie zapobiegło to jednak spadkowi produkcji i wykorzystania mocy produkcyjnych w okresie badanym.

(130)

Wskaźniki szkody związane z wynikami finansowymi przemysłu unijnego (rentowność, przepływy pieniężne i zwrot z inwestycji) przez pierwsze trzy lata okresu badanego były ujemne lub w najlepszym przypadku bliskie zeru, a dodatnie wartości wykazały dopiero podczas ODP, z wyjątkiem przepływów pieniężnych, które były dodatnie już w 2014 r.

(131)

Nie można jednak uznać, że korzystne zmiany w zakresie rentowności, przepływy pieniężne i zwroty z inwestycji były stabilne, ponieważ miały one miejsce dopiero pod koniec okresu badanego (przepływ pieniężny) i podczas ODP (rentowność i zwrot z inwestycji). Ponadto dodatni poziom wszystkich trzech wskaźników w ODP był w dużej mierze spowodowany spadkiem kosztów głównych surowców (kukurydzy zwyczajnej i produkowanego na jej bazie syropu glukozowego), które podlegają fluktuacjom, jak wyjaśniono w motywach 123, 125 i 127, oraz oszczędnościami w zakresie inwestycji kapitałowych i kosztów związanych z obsługą, które nie są trwałe w perspektywie długoterminowej (zob. motyw 126). Ponadto poziom rentowności osiągnięty w ODP pozostał niższy niż docelowy poziom zysku określony w pierwotnym dochodzeniu.

(132)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że sytuacja przemysłu unijnego zaczęła się poprawiać po wcześniejszym dumpingu w ODP i że nie poniósł on istotnej szkody podczas ODP w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Dochodzenie wykazało jednak również, że wyniki finansowe w przemyśle unijnym nie były wystarczające, by zagwarantować rentowność w perspektywie długoterminowej.

(133)

W celu dokonania oceny prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia szkody wzięto pod uwagę szereg czynników, a mianowicie: moce produkcyjne i moce niewykorzystane w ChRL; wielkość wywozu chińskich producentów eksportujących na rynki innych państw trzecich; ceny wywozu z Chin na rynki innych państw trzecich oraz chińskie ceny krajowe, atrakcyjność unijnego rynku i ustalenia z pierwotnego dochodzenia.

(134)

Niewykorzystane moce produkcyjne Chin wynosiły 600 000–700 000 ton w ODP, jak ustalono w motywie 51, i przewyższały około trzydziestokrotnie unijną konsumpcję, która wynosiła 16 000–22 000 ton. Jak wskazano w motywie 52, nawet gdyby część tych niewykorzystanych mocy produkcyjnych została wykorzystana do zaspokojenia potencjalnie większego popytu w ChRL lub innych państwach trzecich, bardzo duża część niewykorzystanych mocy produkcyjnych nadal pozostałaby dostępna do celów wywozowych do Unii.

(135)

Jak opisano w motywie 54, wielkość wywozu z Chin do innych państw trzecich była istotna i uległa wzrostowi. Wywóz do innych państw trzecich zwiększył się o 45 % w latach 2012–2014, osiągając poziom ok. 116 000 ton w 2014 r. Już sama ta wielkość stanowi ponad sześciokrotność konsumpcji w Unii w tym samym okresie.

(136)

Podczas ODP średnia cena wywozu z Chin do innych państw trzecich była o 20-40 % niższa niż średnia cena w przemyśle unijnym, jak ustalono w motywie 76. W zależności od zastosowanej metodyki, jak ustalono w motywach 64 i 69, marginesy dumpingu chińskich producentów eksportujących do innych państw trzecich przekraczały 70 % lub wynosiły przynajmniej około 50 %. Biorąc pod uwagę dane jedynego współpracującego producenta eksportującego, margines dumpingu, jak wyjaśniono w motywie 70, wynosił 8,3 %.

(137)

Jak ustalono w motywach 75 i 76, stwierdzono, że średnie ceny na rynku unijnym były o 27–35 % wyższe od średnich cen krajowych w ChRL oraz o 20–40 % wyższe od średnich chińskich cen eksportowych na rynki innych państw trzecich w ODP. Jeżeli chodzi o poziom cen jedynego chińskiego eksportera do innych państw trzecich, w ODP były one niższe od cen przemysłu unijnego o 20–30 %.

(138)

Na tej podstawie można wysnuć wniosek, że rynek unijny jest bardzo atrakcyjny pod względem cen w porównaniu zarówno z chińskim rynkiem krajowym, jak i rynkami państw trzecich. Atrakcyjność rynku unijnego znajduje potwierdzenie w rosnącej obecności SKB, które podwoiło wielkość wywozu i zwiększyło udział w rynku o 50 %, jak ustalono w motywie 78.

(139)

Jeżeli środki zostaną uchylone, prawdopodobne jest, że chińscy producenci eksportujący wznowią lub rozpoczną wywóz do Unii w znaczących ilościach i po cenach dumpingowych, co może spowodować znaczne podcięcie cen przemysłu unijnego (o 20-40 %, jak wynika z obserwacji zachowań cenowych niewspółpracujących producentów eksportujących w innych państwach trzecich). W istocie prawdopodobne jest, że zachowania cenowe byłyby takie same, jak te zaobserwowane w państwach trzecich, lub do nich podobne, gdyż pozwoliłoby to chińskim producentom eksportującym na (od)zyskanie udziału w rynku unijnym. W szczególności glukonian sodu jest towarem, którego cena jest bez wątpienia najważniejszym i decydującym czynnikiem.

(140)

Aby ocenić prawdopodobny wpływ na sytuację przemysłu unijnego w postaci zwiększonych ilości taniego przywozu z Chin na rynek unijny, gdyby środki zostały uchylone, przeanalizowano także rozwój sytuacji podczas okresu badanego pierwotnego dochodzenia. Zaobserwowano, że podczas okresu objętego pierwotnym dochodzeniem przywóz z Chin podcinał ceny sprzedaży przemysłu unijnego o 13–29 %. Wielkość chińskiego przywozu wzrosła o 77 % w okresie badanym pierwotnego dochodzenia, co w ujęciu bezwzględnym odpowiadało 1 774 tonom (z 2 291 ton w 2005 r. do 4 095 ton w trakcie okresu objętego pierwotnym dochodzeniem). Wzrost ten został uznany za istotny i w szczególności spowodował spadek rentowności przemysłu unijnego o 80 % i spadek wielkości sprzedaży w nim o 20 %. Na tej podstawie podczas pierwotnego dochodzenia stwierdzono, że przemysł unijny poniósł istotną szkodę.

(141)

W przypadku realistycznego scenariusza, że gdy środki zostaną uchylone, na unijny rynek wprowadzone zostaną znaczące wielkości chińskiego przywozu po niskich cenach dumpingowych, prawdopodobne jest, że Unia zareaguje w sposób podobny do tego, który zaobserwowano podczas pierwotnego dochodzenia, i że wpływ wielkości przywozu z Chin po cenach znacząco niższych niż ceny w przemyśle unijnym będzie miał w związku z tym podobne skutki do tych, które miały miejsce w dochodzeniu pierwotnym. W szczególności ze względu na bardzo wrażliwy na ceny rynek tego produktu i znacznie niższe poziomy cen na rynkach innych państw trzecich, prawdopodobne jest, że Unia będzie zmuszona do obniżenia wielkości sprzedaży i wielkości produkcji oraz do obniżenia cen, co negatywnie wpłynie na rentowność. W istocie wrażliwość cenowa tego produktu wzmocniłaby wpływ jakiejkolwiek presji cenowej wywieranej na rynek unijny. W konsekwencji poprawa w przemyśle unijnym, która miała miejsce jedynie podczas ODP, uległaby zniwelowaniu, a sytuacja finansowa przemysłu unijnego prawdopodobnie uległaby poważnemu pogorszeniu.

(142)

Inną wskazówką dotyczącą potencjalnego wpływu wzrostu chińskiego przywozu o niskich cenach na przemysł unijny w przypadku, gdyby środki zostały uchylone, jest sytuacja, w jakiej znajduje się przemysł unijny w zakresie wywozu do innych państw trzecich. W tych państwach, w których nie obowiązują środki antydumpingowe i w których chiński przywóz uznano za przywóz po cenach dumpingowych, wielkość wywozu przemysłu unijnego spadła o 30-40 %.

(143)

Na podstawie powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że istnieje duże prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia szkody w przypadku uchylenia środków.

(144)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy wprowadzenie środków antydumpingowych wobec przywozu glukonianu sodu pochodzącego z ChRL w następstwie ustaleń obecnego przeglądu wygaśnięcia nie leżałoby w interesie Unii jako całości. Ustalenie interesu Unii oparto na ocenie wszystkich zaangażowanych interesów, m. in. interesu przemysłu unijnego, interesu importerów, użytkowników oraz hurtowników. Wszystkim zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii zgodnie z art. 21 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(145)

Warunki ekonomiczne w przemyśle unijnym uległy dalszej poprawie dzięki wprowadzeniu środków antydumpingowych w 2010 r.

(146)

Dochodzenie wykazało jednak, że sytuacja przemysłu unijnego jest nadal niepewna, jak wyjaśniono w motywach 131 i 132.

(147)

W rezultacie, jeżeli środki zostaną uchylone, prawdopodobne jest, że szkoda znów się pojawi, ponieważ przemysł unijny straci klientów i znajdzie się pod presją obniżenia cen wywieraną przez chińskich producentów eksportujących, którzy według oczekiwań zwiększą wielkość przywozu po niskich cenach dumpingowych. Podobną sytuację zaobserwowano w przypadku innych państwach trzecich, jak opisano w motywie 142.

(148)

Utrzymanie środków pozwoli natomiast na dalszą poprawę sytuacji przemysłu unijnego po wcześniejszym dumpingu i na skonsolidowanie sytuacji tego przemysłu.

(149)

W momencie wszczęcia postępowania skontaktowano się z czterema znanymi importerami niepowiązanymi. Dwóch z nich odpowiedziało na pytania zawarte w kwestionariuszu. Podczas ODP odpowiadali oni za 30–50 % przywozu z Chin i nie wyrazili poparcia dla środków.

(150)

Ustalono, że udział glukonianu sodu w ich obrotach stanowił mniej niż 5 %. Ponadto obaj importerzy odnotowywali ogólnie zyski, również w zakresie działalności związanej z glukonianem sodu.

(151)

Na tej podstawie Komisja uznała, że ewentualny wpływ, jaki może wywrzeć na importerów kontynuacja środków, będzie ograniczony.

(152)

Kwestionariusze wysłano do ośmiu znanych użytkowników. Opowiedział tylko jeden użytkownik, który nie udzielił poparcia dla środków.

(153)

Podczas ODP współpracujący użytkownik nie przywoził glukonianu sodu z ChRL, ponieważ zaopatrywał się w niego na wyłączność u jednego z producentów unijnych. W przypadku tego użytkownika glukonian sodu stanowi mniej niż 5 % kosztów wytwarzania produktów końcowych, które zawierają glukonian sodu. Dodatkowo działalność użytkownika związana z glukonianem sodu stanowiła podczas ODP mniej niż 20 % całkowitych obrotów. W przypadku użytkownika stwierdzono, że również odnotował on ogólnie zyski. Ze względu na to, że wpływ jakichkolwiek fluktuacji cen glukonianu sodu na koszty jego produkcji jest nieznaczny, oczekuje się, iż ewentualny wpływ na kontynuację środków w przypadku tego użytkownika będzie ograniczony.

(154)

Biorąc pod uwagę wniosek dotyczący współpracującego użytkownika i niski poziom współpracy ze strony innych użytkowników, Komisja doszła do wniosku, że ewentualny wpływ kontynuacji środków na użytkowników będzie ograniczony.

(155)

Pięciu hurtowników zgłosiło się, by odpowiedzieć na pytania zawarte w kwestionariuszu. Trzech wyraziło poparcie dla środków, a dwóch pozostałych nie zajęło żadnego stanowiska w tej sprawie. Wszystkich pięciu hurtowników kupowało glukonian sodu od producenta unijnego i nie przywoziło produktu objętego dochodzeniem z Chin. Działalność wykorzystująca glukonian sodu stanowiła nieistotną część całkowitych obrotów we wszystkich przedsiębiorstwach podczas okresu badanego.

(156)

Na tej podstawie Komisja uznała, że ewentualny wpływ, jaki może wywrzeć na hurtowników kontynuacja środków, będzie prawdopodobnie nieistotny.

(157)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdziła, że nie ma przekonujących powodów, aby uznać, że utrzymanie środków w odniesieniu do przywozu glukonianu sodu pochodzącego z ChRL nie leży w interesie Unii.

(158)

Wszystkie zainteresowane strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzano utrzymać obowiązujące środki antydumpingowe. Oprócz tego zainteresowanym stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi związane z ujawnieniem tych informacji. Żadna ze stron po ujawnieniu informacji nie przedłożyła żadnych uwag.

(159)

Z powyższych ustaleń wynika, zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, że środki antydumpingowe stosowane względem przywozu glukonianu sodu pochodzącego z ChRL, wprowadzone rozporządzeniem komisji (UE) nr 377/2010 (7), powinny zostać utrzymane.

(160)

W celu zminimalizowania ryzyka obchodzenia cła w związku z wysoką różnicą w stawkach należności celnych, uważa się, że w tym przypadku potrzebne są specjalnie środki, aby zapewnić odpowiednie stosowanie ceł antydumpingowych.

(161)

Przedsiębiorstwa, na które nałożono indywidualne cła antydumpingowe, muszą przedstawić ważną fakturę handlową organom celnym państwa członkowskiego. Faktura musi spełniać wymogi przedstawione w poniższym art. 1 ust. 3. Przywóz, któremu nie towarzyszy taka faktura, powinien zostać objęty cłem antydumpingowym obowiązującym wobec „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(162)

Jeżeli wywóz dokonywany przez przedsiębiorstwa korzystające z niższej indywidualnej stawki celnej wzrośnie w znacznym stopniu po wprowadzeniu danych środków, tego rodzaju wzrost wielkości wywozu może zostać uznany za stanowiący sam w sobie zmianę w strukturze handlu ze względu na wprowadzenie środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W takich okolicznościach oraz pod warunkiem spełnienia określonych wymagań, może zostać wszczęte dochodzenie dotyczące obchodzenia środków. Podczas tego dochodzenia można między innymi zbadać potrzebę zniesienia indywidualnych stawek celnych, a następnie nałożyć cło ogólnokrajowe.

(163)

Niniejsze rozporządzenie jest zgodne z opinią komitetu powołanego w art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1036,

20.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/24

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 616/2007 (2) otwarto kontyngenty taryfowe na przywóz produktów sektora mięsa drobiowego pochodzących z Brazylii, Tajlandii i pozostałych państw trzecich.

(2)

Ilości objęte wnioskami o wydanie pozwolenia na przywóz, złożonymi od dnia 1 do dnia 7 stycznia 2017 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 kwietnia do dnia 30 czerwca 2017 r., dotyczą, w przypadku niektórych kontyngentów, ilości większych niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości mogą zostać wydane pozwolenia na przywóz, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski, obliczonego zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (3).

(3)

Ilości objęte wnioskami o przyznanie uprawnień do przywozu, złożonymi od dnia 1 do dnia 7 stycznia 2017 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 kwietnia do dnia 30 czerwca 2017 r., dotyczą, w przypadku niektórych kontyngentów, ilości większych niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości można przyznać uprawnienia do przywozu, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski, obliczonego zgodnie z art. 6 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 w związku z art. 7 ust. 2 wymienionego rozporządzenia.

(4)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

20.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/27

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/2080 (3) otwarto sprzedaż odtłuszczonego mleka w proszku w drodze procedury przetargowej.

(2)

Na podstawie ofert otrzymanych w ramach trzeciego częściowego zaproszenia do składania ofert nie należy ustalać minimalnej ceny sprzedaży.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

20.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/28

(1)

W 2010 r. obywatel poinformował Komisję, że Niderlandy wdrożyły środek pomocy na rzecz zawodowego klubu piłki nożnej Willem II w Tilburgu. Skarga ta została zarejestrowana pod numerem sprawy SA.31122. W latach 2010 i 2011 Komisja otrzymała również skargi dotyczące środków na rzecz innych zawodowych klubów piłki nożnej w Niderlandach, a mianowicie: MVV w Maastricht, FC Den Bosch w 's-Hertogenbosch, PSV w Eindhoven oraz NEC w Nijmegen. Pismem z dnia 2 września 2011 r. Niderlandy przekazały Komisji dalsze informacje w sprawie środka na rzecz klubu Willem II.

(2)

Pismem z dnia 6 marca 2013 r. Komisja powiadomiła Niderlandy o swojej decyzji w sprawie wszczęcia postępowania określonego w art. 108 ust. 2 Traktatu w odniesieniu do środków na rzecz klubów Willem II, NEC, MVV, PSV i FC Den Bosch.

(3)

Decyzję Komisji o wszczęciu postępowania (zwaną dalej „decyzją o wszczęciu postępowania”) opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag na temat przedmiotowych środków.

(4)

Niderlandy przedstawiły uwagi w ramach postępowania dotyczącego środka na rzecz klubu Willem II w pismach z dnia 31 maja 2013 r. i z dnia 12 listopada 2013 r. Pismem z dnia 11 lutego 2014 r. Niderlandy odpowiedziały również na wezwanie do udzielenia dodatkowych informacji.

(5)

Komisja otrzymała uwagi od gminy Tilburg (zwanej dalej „gminą”) będącej zainteresowaną stroną w odniesieniu do środka przyznanego na rzecz klubu Willem II. Komisja przekazała uwagi Niderlandom, które miały możliwość ustosunkowania się do tych uwag; Niderlandy przekazały swoje uwagi pismem z dnia 12 listopada 2013 r. oraz podczas spotkania, które odbyło się w dniu 20 marca 2014 r.

(6)

W następstwie decyzji o wszczęciu postępowania, w porozumieniu z Niderlandami, postępowania w sprawie poszczególnych klubów prowadzono osobno. Postępowanie dotyczące klubu Willem II zostało zarejestrowane pod numerem sprawy SA.40168.

(7)

Krajowa federacja piłki nożnej Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond (zwana dalej „KNVB”) jest organizacją patronacką zajmującą się zawodowymi i amatorskimi rozgrywkami piłki nożnej. Rozgrywki zawodowej piłki nożnej w Niderlandach zorganizowane są w ramach systemu dwuligowego. W sezonie 2014/2015 uczestniczyło w nich 38 klubów, wśród których 18 grało w lidze najwyższej (eredivisie), a 20 – w lidze niższej (eerste divisie).

(8)

Klub Willem II został założony w 1898 r. i jest zawodowym klubem piłki nożnej od wprowadzenia w Niderlandach zawodowych rozgrywek piłki nożnej w 1954 r. Klub Willem II rozgrywa swoje mecze domowe na stadionie Konig Willem II Stadion (zwanym dalej „stadionem”) w Tilburgu. W sezonie 2010/2011 klub Willem II spadł z najwyższej ligi do ligi niższej. Klub ponownie awansował w 2012 r., a następnie ponownie spadł w 2013 r. W 2014 r. awansował do najwyższej ligi. Klub Willem II ostatni raz uczestniczył w rozgrywkach europejskich w sezonie 2005/2006 (o puchar UEFA).

(9)

Obecną formą prawną klubu Willem II jest Willem II Tilburg B.V. Podmiot Willem II Tilburg B.V. (zwany dalej „klubem Willem II”) jest beneficjentem środka. Właścicielem klubu jest fundacja Stichting Beheer Betaald Voetbalorganisatie Willem II Tilburg. Istnieje oddzielne stowarzyszenie (Vereniging) Willem II. Stowarzyszenie Willem II jest średnim przedsiębiorstwem, które w 2012 r. zatrudniało 53 pracowników. Roczny obrót tego stowarzyszenia wyniósł 11,4 mln EUR w roku obrotowym 2008/2009 oraz 9,9 mln EUR w roku obrotowym 2009/2010.

(10)

W 2004 r. gmina i klub Willem II zawarły umowę, zgodnie z którą gmina została wyłącznym właścicielem (3) stadionu, a klub Willem II uzyskał dzierżawę na użytkowanie stadionu. W umowie dzierżawy określono, że gmina wydzierżawiła stadion klubowi Willem II, za co klub miał uiszczać roczny czynsz w wysokości 1 001 731 EUR powiększony o podatek VAT i koszty zmienne. Wysokość czynszu oparto na kosztach inwestycji, okresie amortyzacji wynoszącym 30 lat oraz stopie procentowej wynoszącej 5,5 %, stosowanej przez gminę w czasie zawarcia umowy. Warunki 30-letniej dzierżawy opracowano w taki sposób, aby zapewnić neutralny charakter eksploatacji stadionu dla budżetu gminy. W pkt 51 decyzji o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że uzgodnione wówczas parametry gwarantowały opłacanie przez klub Willem II czynszu obejmującego wszystkie koszty, co tym samym zapobiegało udzieleniu jakiejkolwiek pomocy operacyjnej na rzecz klubu piłki nożnej. Czynsz był zbliżony do czynszów płaconych przez inne podmioty, chociaż wynosił więcej niż ich średnia wartość. W latach 2004–2008 klub Willem II był w stanie opłacać ten czynsz.

(11)

W sezonie piłkarskim 2009/2010 klub Willem II znalazł się w trudnej sytuacji finansowej, a w maju 2010 r. ogłosił, że znajduje się na skraju upadłości. W dniu 31 maja 2010 r. gmina, która uprzednio zawiesiła płatność czynszu za 2009 r., podjęła decyzję o obniżeniu czynszu i innych kosztów z mocą wsteczną od 2004 r. Skutkiem tej decyzji było obniżenie rocznej kwoty należnej od klubu piłki nożnej za okres sześciu lat o 0,4 mln EUR, w związku z czym klubowi Willem II wypłacono kwotę 2,4 mln EUR w dwóch transzach, od której odliczono niezapłacony czynsz za 2009 r. W dniu 31 października 2011 r. zawarto nową umowę dzierżawy, która zastąpiła umowę dzierżawy z 2004 r.

(12)

Gmina przyjęła swoją decyzję z dnia 31 maja 2010 r. z zastrzeżeniem, że klub Willem II wypełni zobowiązania zawarte w planie restrukturyzacji mającym na celu przywrócenie długoterminowej rentowności klubu Willem II. Warunki tego planu obejmowały obowiązki w zakresie sprawozdawczości finansowej, zrównoważony budżet w następnym sezonie piłkarskim, znalezienie sposobu uporządkowania bilansu, potrzebę przestrzegania norm krajowego związku piłki nożnej w zakresie wynagrodzeń dla zawodników, wprowadzenie nowej struktury zarządzania i nadzoru. W późniejszym czasie gmina uznała, że środki podjęte przez klub Willem II w celu spełnienia tych warunków są zadowalające, i w związku z tym wypłaciła drugą transzę kwoty 2,4 mln EUR.

(13)

Niderlandy nie powiadomiły Komisji, zgodnie z art. 108 ust. 3 Traktatu, o swoim zamiarze przyznania klubowi Willem II kwoty 2,4 mln EUR. Komisja nie otrzymała również informacji o decyzji podjętej w 2009 w sprawie zawieszenia płatności rocznego czynszu za sezon 2009/2010.

(14)

Niderlandy zakwestionowały wpływ ewentualnej pomocy na rynek wewnętrzny w odniesieniu do klubów, które nie uczestniczą w rozgrywkach piłki nożnej na szczeblu europejskim. Zawodowe kluby piłki nożnej są jednak uznawane za przedsiębiorstwa i podlegają kontroli pomocy państwa. Piłka nożna ma charakter odpłatnego świadczenia pracy lub świadczenia usług za wynagrodzeniem; osiągnęła wysoki stopień uzawodowienia i tym samym zwiększyła swój wpływ gospodarczy (4).

(15)

Zawodowe kluby piłki nożnej prowadzą działalność gospodarczą na kilku rynkach, innych niż rynek związany uczestniczeniem w rozgrywkach piłki nożnej i mających wymiar międzynarodowy, takich jak rynek transferów piłkarzy zawodowych, reklamy, sponsorowania, merchandisingu lub relacji w mediach. Pomoc udzielona zawodowemu klubowi piłki nożnej wzmacnia jego pozycję na wszystkich tych rynkach, których większość obejmuje szereg państw członkowskich. W związku z tym, jeżeli zasoby państwowe wykorzystuje się w celu zapewnienia selektywnej korzyści zawodowemu klubowi piłki nożnej, bez względu na ligę, w której klub ten gra, taka pomoc może zakłócać konkurencję i wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu (5).

(16)

W decyzji o wszczęciu postępowania Komisja doszła do wstępnego wniosku, że gmina przyznała selektywną korzyść na rzecz klubu Willem II przy użyciu zasobów państwowych, a zatem przyznała pomoc na rzecz tego klubu piłki nożnej. Komisja stanęła również na stanowisku, że środki pomocy na rzecz zawodowych klubów piłki nożnej mogą zakłócać konkurencję oraz wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu.

(17)

W decyzji o wszczęciu postępowania Komisja zauważyła, że w czasie przyznania pomocy klub Willem II znajdował się w trudnej sytuacji finansowej. Aby ocenić zgodność pomocy z wytycznymi dotyczącymi pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw z 2004 r. (6) (zwanymi dalej „wytycznymi”), Komisja wezwała do udzielenia informacji w zakresie zgodności ze wszystkimi wymogami zawartymi w wytycznych.

(18)

Komisja w szczególności nie była w stanie sprawdzić, czy spełnione zostały warunki określone w pkt 34–37 wytycznych dotyczące charakteru i wykonania planu restrukturyzacji. Komisja nie była również w stanie sprawdzić, czy podjęto odpowiednie środki wyrównawcze w rozumieniu pkt 38–42. Należało ponadto wykazać, że pomoc ograniczono do koniecznego minimum, że sam beneficjent wniósł odpowiedni wkład własny w restrukturyzację i że przestrzega się zasady „pierwszy i ostatni raz”.

(19)

Niderlandy nie zgodziły się z tym, że środek w zakresie zmiany umowy dzierżawy stadionu stanowi pomoc państwa. Zdaniem Niderlandów gmina jako właściciel stadionu zastosowała warunki rynkowe oraz działała zgodnie z testem prywatnego inwestora i z testem prywatnego wierzyciela, zawieszając płatność czynszu przez głównego użytkownika stadionu w 2009 r. oraz obniżając czynsz i łagodząc inne warunki określone w umowie z mocą wsteczną w 2010 r. W przypadku upadłości klubu Willem II klub straciłby licencję uprawniającą do zawodowej gry w piłkę nożną. Gmina znalazłaby się w impasie jako właściciel stadionu piłki nożnej, który mógłby być wykorzystany jedynie do innych rodzajów działalności przy znacznym koszcie inwestycji. Niderlandy twierdziły, że niższa kwota czynszu była zgodna z kwotami czynszu płaconymi w innych miejscach za dzierżawę innych stadionów i że w związku z tym była ona zgodna z warunkami rynkowymi.

(20)

Niderlandy wysunęły też alternatywny argument, że nawet jeżeli środek stanowiłby pomoc, byłby on zgodny z rynkiem wewnętrznym. Argumenty te oparto, po pierwsze, na piśmie wysłanym przez Komisję do Niderlandów w dniu 11 lipca 2002 r. dotyczącym infrastruktury sportowej. W piśmie tym Komisja opisała niektóre warunki, na których uznałaby, że finansowanie infrastruktury sportowej nie stanowi pomocy państwa. Po drugie, argumenty oparto na wytycznych i na przepisach art. 107 ust. 3 lit. c) Traktatu.

(21)

Jeżeli chodzi o restrukturyzację klubu Willem II, Niderlandy opisały sytuację finansową klubu. W roku obrotowym 2008/2009 (7) klub Willem II odnotował stratę w wysokości 3,9 mln EUR przy obrocie wynoszącym 11,4 mln EUR, a wartość jego kapitału własnego [eigen vermogem] spadła z 4,1 mln EUR do 0,2 mln EUR. W roku obrotowym 2009/2010 (8) klub Willem II odnotował stratę w wysokości 4,4 mln EUR przy obrocie wynoszącym 9,9 mln EUR. Mimo przyznania przez gminę kwoty 2,4 mln EUR, klub odnotował dalszy spadek wartości kapitału własnego z 0,2 mln EUR do -2,1 mln EUR.

(22)

Każdy niderlandzki zawodowy klub piłki nożnej musi uzyskać od KNVB licencję, którą otrzymuje jedynie wtedy, gdy spełnia różne obowiązki. Jeden z obowiązków w ramach tego systemu dotyczy dobrej kondycji finansowej klubu. W każdym sezonie klub ma obowiązek składać sprawozdania finansowe do dnia 1 listopada, do dnia 1 marca i do dnia 15 czerwca, opisujące między innymi jego bieżącą sytuację finansową, a także budżet na następny sezon. Na podstawie tych sprawozdań sytuację klubów określa się w ramach trzech kategorii (1: niedostateczna, 2: dostateczna, 3: dobra). Na kluby kategorii 1 może zostać nałożony obowiązek przedstawienia planu poprawy w celu osiągnięcia kategorii 2 lub 3. Jeżeli klub nie wypełni tego planu, KNVB może nałożyć kary, w tym oficjalne ostrzeżenie, zmniejszenie liczby punktów w rozgrywkach oraz ostateczną karę – cofnięcie licencji. Zawodowy klub piłki nożnej w Niderlandach, który ogłasza upadłość, traci licencję. Jeżeli założony zostaje klub będący następcą takiego klubu, nie jest on bezpośrednio dopuszczany do zawodowych lig piłki nożnej, lecz musi rozpocząć od gry w drugiej lidze amatorskiej. Z powodu trudności klub Willem II mógł stracić swoją licencję uprawniającą do udziału w rozgrywkach zawodowych. W 2010 r. przypisano go do kategorii 1.

(23)

Niderlandy poinformowały, że w świetle tych trudności decyzję gminy o przyznaniu klubowi Willem II kwoty 2,4 mln EUR obwarowano szeregiem warunków określonych w planie restrukturyzacji sporządzonym przez klub Willem II (9). Plan został opracowany w celu osiągnięcia dobrej sytuacji finansowej w okresie 3 lat. Celem planu było również spełnienie wymogów KNVB, aby uzyskać kategorię 2 (dostateczna) do końca roku obrotowego 2012/2013. Już w grudniu 2011 r. KNVB przyznała klubowi kategorię 2.

(24)

Plan restrukturyzacji zakładał powołanie nowego kierownictwa oraz zmniejszenie liczby pracowników i zawodników. Przewidziano w nim również zmniejszenie liczby zawodników kontraktowych. Niektórzy zawodnicy mieli przejść do innych klubów, istniejące umowy miały zostać przedłużone z niższym wynagrodzeniem, a nowe umowy miały być zawierane albo na zasadzie wolnego transferu, albo w ramach wypożyczeń z innych klubów. Celem planu było zmniejszenie kosztów personelu i zawodników z 77 % do poniżej 55 %.

(25)

Dziewięć podmiotów prywatnych zgodziło się na udzielenie klubowi Willem II pożyczki w łącznej kwocie 2,25 mln EUR w 2009 r., kiedy wystąpiły trudności finansowe. W 2010 r. pojawiła się szansa przekonania ich do przedłużenia okresu obowiązywania pożyczki, rezygnacji z dochodzenia należności do czasu przywrócenia wystarczającej płynności klubu Willem II oraz zgody na niższe odsetki z tytułu tych należności; sześć z nich poszło dalej i zrzekło się 10 % swoich należności. Celem planu restrukturyzacji było umożliwienie klubowi Willem II osiągnięcia umiarkowanego zysku z działalności operacyjnej w ciągu trzech lat. Plan okazał się realistyczny. Klub Willem II odnotował zysk w wysokości około 0,3 mln EUR w sezonach 2010/2011 i 2011/2012 oraz w mniejszej kwocie w sezonie 2012/2013; stan jego kapitału własnego poprawił się do -1,4 mln EUR na dzień 30 czerwca 2012 r., – 1,3 mln EUR na dzień 30 czerwca 2013 r., a w roku obrotowym 2013/2014 osiągnął wartość dodatnią.

(26)

W ramach procedury gmina przedstawiła uwagi, które w znacznej mierze były identyczne z uwagami przedstawionymi przez Niderlandy. Gmina dostarczyła również szczegółowe informacje na temat sytuacji finansowej klubu Willem II w 2009 r. oraz przedstawiła badanie przeprowadzone w listopadzie 2013 r. przez Deloitte Financial Advisory Services, dotyczące kosztu różnych wariantów dostępnych dla gminy w 2010 r., aby uzasadnić swoją opinię, zgodnie z którą środki przyznane w 2009 r. i 2010 r. miały racjonalny charakter.

(27)

Zgodnie z art. 107 ust. 1 Traktatu WE pomoc państwa stanowi wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez zapewnienie korzyści gospodarczej niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Kryteria, o których mowa w art. 107 ust. 1 Traktatu, mają charakter łączny i w związku z tym, aby dany środek mógł zostać zakwalifikowany jako pomoc państwa, muszą być spełnione wszystkie te warunki.

(28)

Na podstawie decyzji o wszczęciu postępowania Komisja w odniesieniu do istnienia pomocy dokonuje oceny decyzji gminy z 2009 r. o zawieszeniu płatności czynszu za użytkowanie stadionu przez klub Willem II oraz decyzji gminy podjętej w maju 2010 r. dotyczącej obniżenia czynszu i innych kosztów użytkowania stadionu z mocą wsteczną. Komisja zauważa, że oba działania są ściśle powiązane pod względem czasu ich wystąpienia, ich celu i ówczesnej sytuacji klubu Willem II, w związku z czym należy je zbadać łącznie.

(29)

Decyzję w sprawie obu środków podjęła gmina, a środki te miały bezpośrednie konsekwencje finansowe dla jej budżetu; w związku z tym wiążą się one z użyciem zasobów państwowych. Przekazanie zasobów państwowych może przyjmować wiele form, takich jak dotacje bezpośrednie, kredyty i pożyczki, gwarancje, obejmowanie udziałów w kapitale przedsiębiorstw i świadczenia w naturze. Zrzeczenie się dochodu, który w innym przypadku zostałby wpłacony na rzecz państwa, również stanowi przekazanie zasobów państwowych.

(30)

Środki muszą zapewniać klubowi Willem II korzyść gospodarczą, której nie uzyskałby w normalnych warunkach rynkowych. Niderlandy i gmina twierdzą, że gmina działała zgodnie z testem prywatnego inwestora i z testem prywatnego wierzyciela, a zatem nie przyznała żadnej korzyści klubowi Willem II. Komisja nie zgadza się z tą opinią z powodów opisanych poniżej.

(31)

W każdym przypadku, w którym sytuacja finansowa przedsiębiorstwa ulega poprawie w wyniku interwencji państwa, można założyć istnienie korzyści. Aby ocenić sytuację pod tym względem, należy porównać sytuację finansową przedsiębiorstwa po przyznaniu środka z jego sytuacją finansową, która miałaby miejsce, jeżeli nie wdrożono by środka. Bez interwencji klub pozostałby w trudnej sytuacji finansowej grożącej upadłością i degradacją do niższej ligi. Bezsporny jest fakt, że sytuacja finansowa klubu Willem II uległa znacznej poprawie dzięki środkom objętym postępowaniem.

(32)

Nie stanowiłoby to nienależnej korzyści, jeżeli gmina mogłaby wykazać, że działała zgodnie z testem prywatnego inwestora i z testem prywatnego wierzyciela. Komisja zauważa, że w 2004 r. gmina stała się wyłącznym właścicielem stadionu. Za nabycie pełnej własności gmina zapłaciła cenę odpowiadającą wartości gospodarczej stadionu, którą ustalono na podstawie ekspertyzy zewnętrznej. Gmina zawarła z klubem Willem II umowę dzierżawy w 2004 r. z pełną świadomością tego, że stadion nie jest obiektem wielofunkcyjnym, lecz stadionem piłki nożnej, z którego klub Willem II korzysta na użytek własny i który cechuje się ograniczonymi możliwościami użytkowania do celów innej działalności niż gra w piłkę nożną. Gmina wiedziała zatem, że eksploatacja stadionu zależała od tego, czy klub Willem II nadal będzie mógł płacić czynsz i pokrywać pozostałe koszty wyszczególnione w umowie. Inwestor prywatny albo w ogóle nie wziąłby na siebie tego ryzyka, albo przyjąłby je jedynie w zamian za odpowiednią marżę zysku i ubezpieczenie przed możliwą niewypłacalnością podmiotu korzystającego z obiektu na użytek własny.

(33)

Kiedy w 2010 r. gmina poinformowała radę gminy o tym, że klub Willem II jest na skraju upadłości, stwierdziła również, że eksploatacja stadionu od 2004 r. była dla jej budżetu jedynie neutralna. Jeżeli jednak umowa dzierżawy z 2004 r. nie przynosiła rozsądnego zysku, zmiany warunków dzierżawy w 2010 r. z mocą wsteczną dokonano ze świadomością, że przez jej wprowadzenie eksploatacja od 2004 r. przynosi straty. Wyklucza to możliwość, że decyzja o obniżeniu czynszu z 2010 r. jest zgodna z testem prywatnego inwestora. Żaden podmiot komercyjny nie zgodziłby się na zmianę czynszu z mocą wsteczną, która nie daje żadnych szans na zapewnienie zwrotu z inwestycji.

(34)

Niderlandy i gmina twierdzą jednak również, że decyzja gminy zmniejszająca zadłużenie klubu była zgodna z testem prywatnego wierzyciela. W związku z tym odnoszą się do faktu, że kilku dużych wierzycieli zrzekło się części wierzytelności wobec klubu Willem II. Odnoszą się również do tej części decyzji o wszczęciu postępowania, w której Komisja stwierdziła, że środki podjęte przez gminę Arnhem na rzecz klubu piłki nożnej Vitesse nie stanowią pomocy państwa.

(35)

W związku z tym Komisja zauważa przede wszystkim, że decyzja o zawieszeniu płatności czynszu podjęta w 2009 r. oraz decyzja o obniżeniu czynszu i innych zobowiązań z tytułu użytkowania stadionu podjęta z mocą wsteczną w 2010 r. nie zostały podjęte równocześnie z odpowiadającymi im środkami wdrożonymi przez innych wierzycieli. Ponadto w 2010 r. gmina przyznała klubowi Willem II kwotę 2,4 mln EUR, a więc kwotę dwa razy większa niż jej należności od klubu Willem II z tytułu czynszu za jeden rok. Gmina zażądała, aby klub Willem II podjął negocjacje z innymi wierzycielami w celu uporządkowania swojego bilansu, lecz nie ustaliła warunków tych negocjacji, które odpowiadałyby warunkom jej własnej interwencji. Argument, zgodnie z którym zawodowy klub piłki nożnej w stanie upadłości straciłby swoją licencję, a gmina znalazłaby się w impasie jako właściciel stadionu piłki nożnej, który mógłby być wykorzystywany jedynie do celów innych rodzajów działalności przy znacznym koszcie inwestycji, również nie jest przekonujący. W przypadku upadłości mógłby powstać klub będący następcą jako użytkownik stadionu. Oczywiście nie byłby on bezpośrednio dopuszczony do zawodowych lig piłki nożnej i musiałby rozpocząć od drugiej ligi amatorskiej. Miałby jednak perspektywiczną możliwość użytkowania stadionu i powrotu w przewidywalnej przyszłości do ligi zawodowej, przyczyniając się w ten sposób do uzyskania dochodów z dzierżawy stadionu.

(36)

Niderlandy odniosły się również do pisma Komisji z dnia 11 lipca 2002 r. opisującego niektóre warunki, na których Komisja uznałaby, że finansowanie infrastruktury sportowej nie stanowi pomocy państwa. Warunki te obejmują wielofunkcyjny charakter obiektu, niedyskryminacyjny dostęp do obiektu i odpowiedni charakter opłat dla użytkownika.

(37)

W niniejszym przypadku z uwag tych nie można jednak wywnioskować, że klub Willem II nie otrzymał nienależnej korzyści. Pod dyskusję można poddać już to, czy argumenty przedstawione w piśmie z dnia 11 lipca 2002 r. nadal zachowują ważność, biorąc pod uwagę orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, który uznał, że publiczna inwestycja w infrastrukturę udostępnianą do użytku publicznego stanowi pomoc państwa (10). W niniejszym przypadku decydujący jest jednak fakt, że gmina i klub Willem II zawarły w 2004 r. umowę, na mocy której uzgodniły wysokość rocznego czynszu na kwotę 1 001 731 EUR. Jeżeli najpierw płatność tego uzgodnionego czynszu ulega zawieszaniu w porozumieniu z gminą, a następnie zmniejsza się kwotę czynszu z mocą wsteczną, gmina zapewnia klubowi Willem II korzyść finansową, której nie otrzymałby on w normalnych warunkach i której prywatny przedsiębiorca w normalnych warunkach w żadnym wypadku by nie przyznał.

(38)

W związku z powyższym Komisja nie jest przekonana, że gmina działała zgodnie z testem prywatnego inwestora, bez względu na to, czy chodzi o jej rolę inwestora, wierzyciela czy o obydwie te role. Komisja stwierdza zatem, że gmina przyznała wsparcie finansowe w celu uniknięcia upadłości klubu Willem II, którego to wsparcia nie udzieliłby inwestor prywatny i które stanowi zatem korzyść.

(39)

Niderlandy zakwestionowały wpływ ewentualnej pomocy na rynek wewnętrzny w odniesieniu do klubów, które nie uczestniczą w rozgrywkach piłki nożnej na szczeblu europejskim. W związku z tym, jak określono w motywie 14, Komisja przypomina, że zawodowe kluby piłki nożnej są uznawane za przedsiębiorstwa i podlegają kontroli pomocy państwa. Piłka nożna ma charakter odpłatnego świadczenia pracy lub świadczenia usług za wynagrodzeniem; osiągnęła wysoki stopień uzawodowienia i tym samym zwiększyła swój wpływ gospodarczy.

(40)

Ponadto klub Willem II jest potencjalnym uczestnikiem europejskich rozgrywek piłki nożnej i w przeszłości faktycznie uczestniczył w rozgrywkach europejskich. Klub prowadzi, jako zawodowy klub piłki nożnej, działalność gospodarczą na kilku rynkach, innych niż rynek związany uczestniczeniem w rozgrywkach piłki nożnej i mających wymiar międzynarodowy, takich jak rynek transferów piłkarzy zawodowych, reklamy, sponsorowania, merchandisingu lub relacji w mediach. Pomoc udzielona zawodowemu klubowi piłki nożnej wzmacnia jego pozycję na wszystkich tych rynkach, których większość obejmuje szereg państw członkowskich. W związku z tym, jak wskazano w motywie 15, jeżeli zasoby państwowe wykorzystuje się w celu zapewnienia selektywnej korzyści zawodowemu klubowi piłki nożnej, bez względu na ligę, w której klub ten gra, taka pomoc może zakłócać konkurencję i wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu.

(41)

Komisja musi ocenić, czy środek pomocy na rzecz klubu Willem II można uznać za zgodny z rynkiem wewnętrznym. W przypadku środka pomocy objętego postępowaniem nie ma zastosowania żadne z odstępstw przewidzianych w art. 107 ust. 2 Traktatu. Jeżeli chodzi o odstępstwa w przewidziane w art. 107 ust. 3 Traktatu, Komisja zauważa, że żaden z regionów niderlandzkich nie podlega odstępstwu przewidzianemu w art. 107 ust. 3 lit. a) Traktatu. Środek pomocy objęty postępowaniem nie wspiera realizacji ważnych projektów stanowiących przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania, ani nie ma na celu zaradzenia jakimkolwiek poważnym zaburzeniom w gospodarce niderlandzkiej w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. b) Traktatu. Nie można również uznać, że środek pomocy jest przeznaczony na wspieranie kultury lub zachowanie dziedzictwa kulturowego w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. d) Traktatu.

(42)

Jeżeli godzi o odstępstwo przewidziane w art. 107 ust. 3 lit. c) Traktatu dotyczące pomocy przeznaczonej na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych, pomoc taka może być zgodna, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem.

(43)

Komisja w celu przeprowadzenia oceny środków pomocy w świetle art. 107 ust. 3 lit. c) Traktatu wydała szereg rozporządzeń, dokumentów ramowych, wytycznych i komunikatów dotyczących form pomocy oraz celów horyzontalnych i sektorowych, na które przyznaje się pomoc. Ze względu na fakt, że w czasie podjęcia środków klub Willem II znajdował się w trudnej sytuacji finansowej oraz że gmina przyznała pomoc w celu zaradzenia tej sytuacji, należy ocenić, czy kryteria określone w wytycznych (11) mają zastosowanie i czy są spełnione.

(44)

W lipcu 2014 r. Komisja opublikowała nowe wytyczne dotyczące pomocy państwa na ratowanie i restrukturyzację przedsiębiorstw niefinansowych znajdujących się w trudnej sytuacji (12). Nie mają one jednak zastosowania do tej niezgłoszonej pomocy przyznanej w 2009 r. i 2010 r. Zgodnie z pkt 137 nowych wytycznych miałoby to miejsce jedynie w przypadku każdej pomocy na ratowanie lub restrukturyzację udzielonej bez uprzedniego zatwierdzenia, jeżeli część lub całość pomocy przyznano po publikacji tych wytycznych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Zgodnie z pkt 138 nowych wytycznych we wszystkich innych przypadkach Komisja przeprowadzi analizę na podstawie wytycznych mających zastosowanie w czasie przyznawania danej pomocy, a więc w niniejszym przypadku na podstawie wytycznych mających zastosowanie przed 2014 r.

(45)

Zgodnie z pkt 10 lit. a) wytycznych spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością uznaje się za znajdującą się w trudnej sytuacji, jeżeli ponad połowa jej zarejestrowanego kapitału została utracona, w tym ponad jedna czwarta kapitału w okresie poprzedzających 12 miesięcy. W roku obrotowym 2008/2009 (13) klub Willem II odnotował stratę w wysokości 3,9 mln EUR przy obrocie wynoszącym 11,4 mln EUR, a wartość jego kapitału własnego [eigen vermogen] spadła z 4,1 mln EUR do 0,2 mln EUR. W roku obrotowym 2009/2010 (14) klub Willem II odnotował stratę w wysokości 4,4 mln EUR przy obrocie wynoszącym 9,9 mln EUR. Mimo przyznania przez gminę kwoty 2,4 mln EUR, klub odnotował dalszy spadek wartości kapitału własnego z 0,2 mln EUR do – 2,1 mln EUR. W związku z tym klub Willem II był niewątpliwie przedsiębiorstwem znajdującym się w trudnej sytuacji finansowej. Niderlandy nie kwestionują tego faktu. W związku z tym zgodność pomocy państwa na rzecz klubu Willem II zostanie oceniona w świetle wytycznych.

(46)

W sekcji 3.2 wytycznych przewidziano, że przyznanie pomocy musi być uwarunkowane wdrożeniem planu restrukturyzacji (zob. pkt 34–37 wytycznych), który musi przywrócić długoterminową rentowność przedsiębiorstwa w rozsądnych ramach czasowych. W związku z tym Komisja zauważa, że decyzję gminy o przyznaniu klubowi Willem II kwoty 2,4 mln EUR obwarowano szeregiem warunków, jak określono w motywie 12. Warunki te stanowiły główną część planu restrukturyzacji sporządzonego przez klub Willem II (15).

(47)

Plan został opracowany, aby doprowadzić do dobrej sytuacji finansowej w ciągu 3 lat, a także spełnić wymogi KNVB w celu dalszego udzielania klubowi Willem II licencji uprawniającej do udziału w rozgrywkach zawodowych i uzyskania przez klub kategorii 2 do końca roku obrotowego 2012/2013.

(48)

Plan restrukturyzacji zakładał powołanie nowego kierownictwa oraz znaczne zmniejszenie liczby pracowników i zawodników. Niektórzy zawodnicy przeszli do innych klubów, istniejące umowy przedłużono z niższym wynagrodzeniem, a nowe umowy zawierano na zasadzie wolnego transferu. Spowodowało to zmniejszenie kosztów personelu i zawodników o 30 % w ciągu dwóch lat od przyjęcia planu. Oprócz kwoty 2,4 mln EUR otrzymanej od gminy klubowi Willem II udało się zabezpieczyć dalszy wkład w wysokości 2,25 mln EUR z sektora prywatnego.

(49)

Komisja uważa, że plan restrukturyzacji zaradza przyczynom trudności finansowych klubu Willem II, w szczególności w kwestii kosztu zawodników w postaci wynagrodzeń i opłat za transfery. Klub Willem II przewiduje oszczędności na swojej głównej działalności. Plan restrukturyzacji nie opiera się na czynnikach zewnętrznych, do których klub Willem II może dążyć, ale których nie może w pełni kontrolować, takich jak znajdowanie nowych sponsorów i zwiększenie liczby widzów. Chociaż sytuacja finansowa, a w szczególności ujemny kapitał własny, klubu Willem II nadal stanowi podstawę do obaw, przewiduje się dalszą poprawę sytuacji finansowej klubu oraz jego dalszą działalność jako zawodowego klubu piłki nożnej. Rozwój sytuacji pokazuje, że plan faktycznie był realistyczny. Już w grudniu 2011 r. KNVB przyznała klubowi kategorię 2. Klub Willem II był w stanie osiągnąć zysk z działalności operacyjnej wynoszący 0,3 mln EUR w roku 2010/2011 oraz ponownie w roku 2011/2012, zapewniając w ten sposób poprawę stanu swojego kapitału własnego do -1,4 mln EUR na dzień 30 czerwca 2012 r.

(50)

Zgodnie z pkt 38–42 wytycznych od beneficjenta wymaga się podjęcia środków wyrównawczych w celu minimalizacji zakłócających skutków pomocy i jej negatywnych skutków dla warunków wymiany handlowej. W pkt 80 decyzji o wszczęciu postępowania Komisja zauważyła wyjątkowy charakter zawodowej piłki nożnej pod tym względem oraz zasugerowała szereg środków, które w przypadku zawodowej piłki nożnej można uznać za środki wyrównawcze w rozumieniu wytycznych i które obejmują ograniczenie liczby zarejestrowanych graczy do limitów dozwolonych przez związek krajowy, przyjęcie górnego limitu wynagrodzeń poniżej zwyczajowych norm stosowanych w sektorze, zakaz płatności z tytułu kosztów transferu za nowych graczy przez określony czas lub intensyfikację działań na korzyść społeczeństwa. Przyjmując ograniczenie liczby zawodników lub ich wynagrodzeń, klub zgodziłby się również na niekorzystną pozycję konkurencyjną w stosunku do innych klubów, których nie dotyczą takie ograniczenia. Zakaz płatności z tytułu opłat transferowych ogranicza wybór nowych konkurencyjnych zawodników.

(51)

Komisja zauważa, że klub Willem II faktycznie zmniejszył, zgodnie z planem, liczbę pracowników i zawodników. Liczba pracowników spadła z 79 osób w sezonie 2009/2010 do 61 osób w sezonie 2010/2011 i do 53 osób w sezonie 2011/2012. Liczba zarejestrowanych zawodników spadła z 31 do 27. Koszt wynagrodzeń (16) doprowadzono do poziomu 48 % obrotu, tj. znacznie poniżej normy stosowanej przez UEFA wynoszącej 70 % tylko w odniesieniu do wynagrodzeń zawodników. W okresie restrukturyzacji nie dokonano żadnych płatności z transferów nowych zawodników. Środki te osłabiły drużynę klubu i w związku z tym przyczyniły się do spadku klubu Willem II do drugiej ligi na koniec sezonu 2010/2011 i ponownie w sezonie 2012/2013. Komisja zauważa również większe wydatki klubu przynoszące korzyści publiczne w związku z trenowaniem amatorów. Komisja stwierdza, że podjęto środki wyrównawcze wymagane w wytycznych, które osłabiły pozycję konkurencyjną klubu Willem II w zawodowej piłce nożnej.

(52)

Komisja zauważa również, że plan restrukturyzacji jest w znacznym zakresie finansowany przez zewnętrzne podmioty prywatne w uzupełnieniu wewnętrznych oszczędności. Dziewięć podmiotów prywatnych zgodziło się na udzielenie klubowi Willem II pożyczki w łącznej kwocie 2,25 mln EUR w 2009 r., kiedy wystąpiły trudności finansowe. W 2010 r. przekonano je do dalszego udostępniania tych kwot klubowi i do zgody na niedochodzenie swoich należności, dopóki klub Willem II nie będzie w stanie ich spłacić. Podmioty te zgodziły się również na obniżenie stopy procentowej do poziomu 3 %. Sześć z nich przekonano do zrzeczenia się 10 % ich łącznych należności. W związku z tym spełniony jest warunek określony w pkt 44 wytycznych, zgodnie z którym w przypadku średniego przedsiębiorstwa, takiego jak klub Willem II, co najmniej 40 % kosztów restrukturyzacji musi pokrywać wkład własny beneficjenta, w tym finansowanie zewnętrzne wskazujące na przekonanie rynku co do rentowności beneficjenta.

(53)

Kwota pomocy była konieczna. Zgodnie z planem restrukturyzacji pomoc powinna doprowadzić do umiarkowanego wyniku dodatniego w sezonach 2010/2011 i 2011/2012 i powolnej poprawy stanu kapitału własnego. Nie pozwalałoby to klubowi Willem II na zakup nowych zawodników lub przyciągnięcie ich wyższymi wynagrodzeniami.

(54)

Zgodnie z pkt 49 wytycznych od państwa członkowskiego wymaga się przekazywania informacji o właściwym wdrażaniu planu restrukturyzacji poprzez regularne szczegółowe sprawozdania. W pkt 51 przewidziano mniej restrykcyjne warunki w odniesieniu do małych i średnich przedsiębiorstw, w przypadku których coroczne przekazanie kopii bilansu oraz rachunku zysków i strat uznaje się zwykle za wystarczające. Niderlandy zobowiązały się do przekazywania tych sprawozdań.

(55)

Zgodnie z pkt 72–77 wytycznych Niderlandy wyjaśniły, że klub Willem II nie otrzymał pomocy na ratowanie lub restrukturyzację w ciągu dziesięciu lat poprzedzających przyznanie przedmiotowej pomocy. Zobowiązały się również nie przyznawać klubowi Willem II jakiejkolwiek nowej pomocy na ratowanie lub restrukturyzację przez okres dziesięciu lat.

(56)

Komisja stwierdza, że Niderlandy przyznały pomoc na rzecz klubu Willem II niezgodnie z prawem i z naruszeniem art. 108 ust. 3 Traktatu. Pomoc państwa wynosząca 2,4 mln EUR, którą przyznano na rzecz klubu Willem II w 2009 r. i 2010 r., spełnia jednak warunki pomocy na restrukturyzację przewidziane w wytycznych i może być uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. c) Traktatu,

20.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/37

(1)

Dyrektywa 92/65/EWG stanowi, że psy, koty i fretki mają być przywożone do Unii jedynie z upoważnionych terytoriów lub upoważnionych państw trzecich i musi im towarzyszyć świadectwo zdrowia zgodne ze wzorem sporządzonym według procedury, o której mowa w tej dyrektywie. W części 1 załącznika do decyzji wykonawczej Komisji 2013/519/UE (2) znajduje się odnośny wzór świadectwa zdrowia zwierząt.

(2)

We wzorze świadectwa zdrowia zwierząt zawarto odniesienie do wymaganego pozytywnego wyniku badania reakcji odpornościowej na szczepienie przeciwko wściekliźnie, które to badanie należy przeprowadzić na próbkach krwi pobranych od psów, kotów i fretek, jeśli pochodzą z terytorium lub państwa trzeciego wymienionego w załączniku I do decyzji Komisji 2004/211/WE (3) lub w części 1 załącznika II do rozporządzenia Komisji (UE) nr 206/2010 (4) lub planowany jest ich przewóz tranzytem przez takie terytorium lub państwo trzecie.

(3)

W związku z powtarzającymi się przypadkami fałszowania sprawozdań laboratoryjnych na temat wyników badania poziomu przeciwciał przeciwko wściekliźnie metodą miareczkowania, należy zażądać od urzędników certyfikujących na terytoriach lub w państwach trzecich, by nie poświadczali zadowalających wyników tego badania bez sprawdzenia autentyczności sprawozdania laboratoryjnego. We wzorze świadectwa zdrowia zwierząt należy zamieścić szczegółową uwagę zawierającą wytyczne na ten temat.

(4)

Co więcej, pozycja dotycząca daty wykonania/wszczepienia lub odczytu tatuażu lub transpondera psów, kotów lub fretek znajdująca się w części I wzoru świadectwa zdrowia zwierząt jest błędnie interpretowana przez urzędników certyfikujących w państwach trzecich, co spowodowało problemy w trakcie kontroli weterynaryjnych w punktach kontroli granicznej. W celu uniknięcia nieporozumień pozycja ta powinna zostać usunięta z części I wzoru świadectwa zdrowia zwierząt, która dotyczy opisu zwierząt, i umieszczona w części II świadectwa, która dotyczy certyfikacji zwierząt. W części II należy również zamieścić szczegółową uwagę zawierającą wytyczne dotyczące weryfikacji oznakowania.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji wykonawczej 2013/519/UE.

(6)

Aby uniknąć zakłóceń w przywozie do Unii przesyłek psów, kotów lub fretek, należy zezwolić w okresie przejściowym i pod pewnymi warunkami na stosowanie świadectw wydanych zgodnie z przepisami Unii mającymi zastosowanie przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszej decyzji.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

20.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/44

(1)

W dyrektywie 2009/156/WE ustanowiono warunki zdrowotne zwierząt odnośnie do przywozu do Unii żywych zwierząt z rodziny koniowatych. Stanowi ona, że przywóz do Unii zwierząt z rodziny koniowatych jest dozwolony tylko z państw trzecich, które spełniają określone wymagania w zakresie zdrowia zwierząt.

(2)

W decyzji Komisji 93/195/EWG (3) zawarto wzory świadectw zdrowia przy powrotnym wwozie do Unii zarejestrowanych koni wyścigowych, biorących udział w zawodach i wykorzystywanych w wydarzeniach kulturalnych po czasowym wywozie. We wzorze świadectwa zdrowia w załączniku II do tej decyzji podano m.in., że zarejestrowany koń wywożony czasowo na okres nie dłuższy niż 30 dni musi przebywać od momentu wywiezienia z Unii wyłącznie w państwie trzecim, którego dotyczy świadectwo zdrowia dla powrotnego wwozu do Unii, lub w państwie trzecim należącym do tej samej grupy sanitarnej określonej w załączniku I do tej decyzji.

(3)

Zawody jeździeckie LG Global Champions Tour odbędą się pod auspicjami Fédération Equestre Internationale w Miami, Stany Zjednoczone, oraz w Regionie Stołecznym Meksyku, Meksyk, w dniach 30 marca–30 kwietnia 2017 r.

(4)

Ponieważ imprezy w ramach LG Global Champions Tour w Stanach Zjednoczonych i w Regionie Stołecznym Meksyku będą objęte w wysokim stopniu urzędowym nadzorem weterynaryjnym, można ustanowić szczególne warunki dotyczące zdrowia zwierząt i świadectw weterynaryjnych w odniesieniu do ponownego wwozu do Unii tych koni, które zostały czasowo wywiezione na okres nie dłuższy niż 30 dni w celu uczestnictwa w tych zawodach jeździeckich.

(5)

W celu dopuszczenia ponownego wwozu do Unii w dniach 30 marca–30 kwietnia 2017 r. zarejestrowanych koni wyścigowych, biorących udział w zawodach i wydarzeniach kulturalnych po czasowym wywozie w celu uczestnictwa w imprezie LG Global Champion Tour w Miami i Meksyku oraz w celu określenia wzoru świadectwa zdrowia obejmującego takie zarejestrowane konie, należy zmienić decyzję 93/195/EWG.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 93/195/EWG.

(7)

W decyzji Komisji 2004/211/WE (4) ustalono wykaz państw trzecich lub, w przypadku państw stosujących regionalizację, ich części, z których państwa członkowskie dopuszczają przywóz zwierząt z rodziny koniowatych oraz ich nasienia, komórek jajowych i zarodków, określając jednocześnie inne warunki mające zastosowanie do tego przywozu. Wykaz ten zamieszczono w załączniku I do decyzji 2004/211/WE.

(8)

Jako gospodarz imprezy jeździeckiej LG Global Champions Tour zaplanowanej na okres 30 dni w 2014 r., 2015 r., 2016 r. i organizowanej pod auspicjami Światowego Związku Jeździeckiego (FEI), właściwe organy chińskie wniosły o uznanie części regionu metropolitalnego Szanghaju za strefę wolną od chorób koniowatych.

(9)

W świetle gwarancji i informacji przekazanych przez organy chińskie oraz w celu powrotnego wwozu do Unii zarejestrowanych koni po czasowym wywozie do określonej części terytorium Chin w ograniczonym czasie, zgodnie z wymogami decyzji 93/195/EWG, Komisja przyjęła decyzje wykonawcze 2014/127/UE (5), (UE) 2015/557 (6) i (UE) 2016/361 (7) zatwierdzające tymczasowo region CN-2.

(10)

Właściwe organy chińskie wniosły o uznanie regionu CN-2 za strefę wolną od chorób koniowatych do celów imprezy 2017 LG Global Champions Tour organizowanej pod auspicjami Światowego Związku Jeździeckiego (FEI). Ponieważ impreza ta odbędzie się na takich samych warunkach dotyczących zdrowia i kwarantanny zwierząt jak warunki obowiązujące w latach 2014, 2015 i 2016, należy dostosować datę w kolumnie 15 tabeli w załączniku I do decyzji 2004/211/WE w odniesieniu do regionu CN-2 w celu wyłącznie tymczasowego zatwierdzenia tej strefy.

(11)

Ponieważ Region Stołeczny Meksyku jest położony na dużej wysokości bezwzględnej i odznacza się zmniejszonym ryzykiem wektorowej transmisji pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej lub określonych podtypów wenezuelskiego zapalenia mózgu i rdzenia koni, a także ponieważ w regionie tym przez okres dłuższy niż dwa lata nie odnotowano przypadku wenezuelskiego zapalenia mózgu i rdzenia koni, należy wydać zezwolenie na powrotny wwóz do Unii zarejestrowanych koni wyścigowych, biorących udział w zawodach i wykorzystywanych w wydarzeniach kulturalnych po czasowym wywozie na okres krótszy niż 30 dni do Regionu Stołecznego Meksyku w dniach 30 marca–30 kwietnia 2017 r. Należy zmienić wpis dotyczący Meksyku w wykazie w załączniku I do decyzji 2004/211/WE.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2004/211/WE.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

1)

w art. 1 ostatnie tiret otrzymuje brzmienie:

2)

załącznik X zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji.

20.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/51

(1)

Decyzja Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2015/774 (EBC/2015/10) (1) ustanowiła program zakupu aktywów sektora publicznego na rynkach wtórnych (zwany dalej „programem zakupu aktywów sektora publicznego na rynkach wtórnych”), który rozszerza istniejące programy zakupu aktywów o aktywa sektora publicznego. Łącznie z trzecim programem zakupu zabezpieczonych obligacji, programem zakupu papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami oraz programem zakupu w sektorze przedsiębiorstw program zakupu aktywów sektora publicznego na rynkach wtórnych stanowi część rozszerzonego programu zakupu aktywów (zwanego dalej „programem zakupu aktywów”). Program zakupu aktywów ma na celu dalsze wzmocnienie transmisji polityki pieniężnej, ułatwienie udzielania kredytu gospodarce strefy euro, łagodzenie warunków zaciągania kredytów przez gospodarstwa domowe i przedsiębiorstwa oraz przyczynienie się do powrotu stopy inflacji do poziomu poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie, zgodnie z podstawowym celem Europejskiego Banku Centralnego (EBC), jakim jest utrzymanie stabilności cen.

(2)

Program zakupu aktywów jest proporcjonalnym środkiem ograniczającym ryzyko pogorszenia się perspektyw inflacyjnych, gdyż prowadzi do dalszego rozluźnienia warunków monetarnych i finansowych, w tym mających znaczenie dla warunków kredytowania przedsiębiorstw i gospodarstw domowych, wspierając w ten sposób konsumpcję oraz wydatki inwestycyjne w strefie euro i przyczyniając się przez to do powrotu stóp inflacji do poziomu poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie. Program zakupu aktywów spełnia wymagania traktatowe stawiane bankom centralnym Eurosystemu, w tym w zakresie zakazu finansowania ze środków banku centralnego oraz nie wpływa negatywnie na działalność Eurosystemu z perspektywy zasad funkcjonowania otwartej gospodarki wolnorynkowej z wolną konkurencją.

(3)

W dniu 8 grudnia 2016 r., wykonując swoje zadanie utrzymywania stabilności cen, Rada Prezesów podjęła decyzję o zmianie niektórych założeń programu zakupu aktywów, tak aby umożliwić osiągnięcie jego celów. Zmiany te są zgodne z zakresem zadań Rady Prezesów w obszarze polityki pieniężnej, nie naruszają zobowiązań traktatowych banków centralnych Eurosystemu oraz w odpowiedni sposób uwzględniają potrzeby zarządzania ryzykiem.

(4)

W szczególności horyzont zakupów objętych programem zakupu aktywów powinien zostać rozszerzony do końca grudnia 2017 r. lub w razie konieczności dłużej, a w każdym razie do czasu, gdy Rada Prezesów uzna, iż nastąpiło stałe dostosowanie się ścieżki inflacji do poziomu minimalnie poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie.

(5)

Kwota płynności dostarczanej na rynek za pośrednictwem łącznych miesięcznych zakupów w ramach programu zakupu aktywów powinna nadal wynosić 80 miliardów EUR do końca marca 2017 r. Od kwietnia 2017 r. kwota łącznych miesięcznych zakupów w ramach programu zakupu aktywów powinna utrzymywać się na poziomie 60 miliardów EUR do końca grudnia 2017 r. lub w razie konieczności dłużej, a w każdym razie do czasu, gdy Rada Prezesów uzna, iż nastąpiło stałe dostosowanie się ścieżki inflacji do celu inflacyjnego. Jeżeli w międzyczasie perspektywy staną się mniej korzystne lub jeżeli warunki finansowe przestaną być zbieżne z dalszym postępem w kierunku osiągnięcia stałego dostosowania ścieżki inflacji do celu inflacyjnego, Rada Prezesów zamierza zwiększyć rozmiary lub czas trwania programu.

(6)

Aby zapewnić nieprzerwaną i niezakłóconą realizację zakupów w ramach programu zakupu aktywów w planowanym horyzoncie czasowym, należy rozszerzyć zakres zapadalności programu zakupu aktywów sektora publicznego na rynkach wtórnych przez zmniejszenie minimalnego okresu pozostałego do zapadalności kwalifikowanych papierów wartościowych z dwóch lat do jednego roku. Ponadto w niezbędnym zakresie w ramach programu zakupu aktywów należy dopuścić zakupy papierów wartościowych o stopie zwrotu do wykupu poniżej stopy depozytu w banku centralnym.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję (UE) 2015/774 (EBC/2015/10),

1)

w art. 3 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Aby kwalifikować się do zakupów w ramach programu zakupu aktywów sektora publicznego na rynkach wtórnych, dłużne papiery wartościowe w rozumieniu ust. 1 i 2 powinny mieć minimalny okres pozostały do zapadalności 1 rok oraz maksymalny okres pozostały do zapadalności 30 lat w dacie zakupu przez właściwy bank centralny Eurosystemu. W celu wspierania należytego wdrożenia rynkowe instrumenty dłużne z terminem pozostałym do zapadalności wynoszącym 30 lat i 364 dni kwalifikują się na potrzeby programu zakupu aktywów sektora publicznego na rynkach wtórnych. Krajowe banki centralne mogą również dokonywać zamiennych zakupów rynkowych dłużnych papierów wartościowych wyemitowanych przez organizacje międzynarodowe i wielostronne banki rozwoju, jeżeli nie da się osiągnąć zakładanego poziomu zakupów rynkowych instrumentów dłużnych wyemitowanych przez rządy centralne, samorządy regionalne i władze lokalne oraz uznane agencje.”;

2)

w art. 3 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5.   Dopuszcza się zakupy nominalnych rynkowych instrumentów dłużnych o ujemnej stopie zwrotu do wykupu (lub najniższej możliwej stopie zwrotu (yield to worst)), która jest równa lub wyższa od stopy depozytu w banku centralnym. W niezbędnym zakresie dopuszcza się zakupy nominalnych rynkowych instrumentów dłużnych o ujemnej stopie zwrotu do wykupu (lub najniższej możliwej stopie zwrotu (yield to worst)), która jest poniżej stopy depozytu w banku centralnym.”.

20.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/53

(1)

Decyzja EBC/2014/40 (1) ustanowiła trzeci program zakupu zabezpieczonych obligacji (zwany dalej „trzecim programem zakupu zabezpieczonych obligacji”). Łącznie z programem zakupu papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami, programem zakupu aktywów sektora publicznego na rynkach wtórnych oraz programem zakupu w sektorze przedsiębiorstw trzeci program zakupu zabezpieczonych obligacji stanowi część rozszerzonego programu zakupu aktywów (zwanego dalej „programem zakupu aktywów”). Program zakupu aktywów ma na celu dalsze wzmocnienie transmisji polityki pieniężnej, ułatwienie udzielania kredytu gospodarce strefy euro, łagodzenie warunków zaciągania kredytów przez gospodarstwa domowe i przedsiębiorstwa oraz przyczynienie się do powrotu stopy inflacji do poziomu poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie, zgodnie z podstawowym celem Europejskiego Banku Centralnego (EBC), jakim jest utrzymanie stabilności cen.

(2)

Program zakupu aktywów jest proporcjonalnym środkiem ograniczającym ryzyko pogorszenia się perspektywy inflacyjnych, gdyż prowadzi do dalszego rozluźnienia warunków monetarnych i finansowych, w tym mających znaczenie dla warunków kredytowania przedsiębiorstw i gospodarstw domowych, wspierając w ten sposób konsumpcję oraz wydatki inwestycyjne w strefie euro i przyczyniając się przez to do powrotu stóp inflacji do poziomu poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie. Program zakupu aktywów spełnia wymagania traktatowe stawiane bankom centralnym Eurosystemu, w tym w zakresie zakazu finansowania ze środków banku centralnego oraz nie wpływa negatywnie na działalność Eurosystemu z perspektywy zasad funkcjonowania otwartej gospodarki wolnorynkowej z wolną konkurencją.

(3)

W dniu 8 grudnia 2016 r., wykonując swoje zadanie utrzymywania stabilności cen, Rada Prezesów podjęła decyzję o zmianie niektórych założeń programu zakupu aktywów, tak aby umożliwić osiągnięcie jego celów. Zmiany te są zgodne z zakresem zadań Rady Prezesów w obszarze polityki pieniężnej, nie naruszają zobowiązań traktatowych banków centralnych Eurosystemu oraz w odpowiedni sposób uwzględniają potrzeby zarządzania ryzykiem.

(4)

W szczególności horyzont zakupów objętych programem zakupu aktywów powinien zostać rozszerzony do końca grudnia 2017 r. lub w razie konieczności dłużej, a w każdym razie do czasu, gdy Rada Prezesów uzna, iż nastąpiło stałe dostosowanie się ścieżki inflacji do poziomu minimalnie poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie.

(5)

Kwota płynności dostarczanej na rynek za pośrednictwem łącznych miesięcznych zakupów w ramach programu zakupu aktywów powinna nadal wynosić 80 miliardów EUR do końca marca 2017 r. Od kwietnia 2017 r. kwota łącznych miesięcznych zakupów w ramach programu zakupu aktywów powinna utrzymywać się na poziomie 60 miliardów EUR do końca grudnia 2017 r. lub w razie konieczności dłużej, a w każdym razie do czasu, gdy Rada Prezesów uzna, iż nastąpiło stałe dostosowanie się ścieżki inflacji do celu inflacyjnego. Jeżeli w międzyczasie perspektywy staną się mniej korzystne lub jeżeli warunki finansowe przestaną być zbieżne z dalszym postępem w kierunku osiągnięcia stałego dostosowania ścieżki inflacji do celu inflacyjnego, Rada Prezesów zamierza zwiększyć rozmiary lub czas trwania programu.

(6)

Aby zapewnić nieprzerwaną i niezakłóconą realizację zakupów w ramach programu zakupu aktywów w planowanym horyzoncie czasowym, należy w ramach tego programu w niezbędnym zakresie dopuścić zakupy papierów wartościowych o stopie zwrotu do wykupu poniżej stopy depozytu w banku centralnym.

(7)

Decyzja EBC/2014/40 powinna zatem zostać odpowiednio zmieniona,

20.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/55

(1)

Decyzja Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2015/5 (EBC/2014/45) (1) ustanawia program zakupu papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami. Łącznie z trzecim programem zakupu zabezpieczonych obligacji, programem zakupu aktywów sektora publicznego na rynkach wtórnych oraz programem zakupu w sektorze przedsiębiorstw program zakupu papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami stanowi część rozszerzonego programu zakupu aktywów (zwanego dalej „programem zakupu aktywów”). Program zakupu aktywów ma na celu dalsze wzmocnienie transmisji polityki pieniężnej, ułatwienie udzielania kredytu gospodarce strefy euro, łagodzenie warunków zaciągania kredytów przez gospodarstwa domowe i przedsiębiorstwa oraz przyczynienie się do powrotu stopy inflacji do poziomu poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie, zgodnie z podstawowym celem Europejskiego Banku Centralnego (EBC), jakim jest utrzymanie stabilności cen.

(2)

Program zakupu aktywów jest proporcjonalnym środkiem ograniczającym ryzyko pogorszenia się perspektywy inflacyjnych, gdyż prowadzi do dalszego rozluźnienia warunków monetarnych i finansowych, w tym mających znaczenie dla warunków kredytowania przedsiębiorstw i gospodarstw domowych, wspierając w ten sposób konsumpcję oraz wydatki inwestycyjne w strefie euro i przyczyniając się przez to do powrotu stóp inflacji do poziomu poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie. Program zakupu aktywów spełnia wymagania traktatowe stawiane bankom centralnym Eurosystemu, w tym w zakresie zakazu finansowania ze środków banku centralnego oraz nie wpływa negatywnie na działalność Eurosystemu z perspektywy zasad funkcjonowania otwartej gospodarki wolnorynkowej z wolną konkurencją.

(3)

W dniu 8 grudnia 2016 r., wykonując swoje zadanie utrzymywania stabilności cen, Rada Prezesów podjęła decyzję o zmianie niektórych założeń programu zakupu aktywów, tak aby umożliwić osiągnięcie jego celów. Zmiany te są zgodne z zakresem zadań Rady Prezesów w obszarze polityki pieniężnej, nie naruszają zobowiązań traktatowych banków centralnych Eurosystemu oraz w odpowiedni sposób uwzględniają potrzeby zarządzania ryzykiem.

(4)

W szczególności horyzont zakupów objętych programem zakupu aktywów powinien zostać rozszerzony do końca grudnia 2017 r. lub w razie konieczności dłużej, a w każdym razie do czasu, gdy Rada Prezesów uzna, iż nastąpiło stałe dostosowanie się ścieżki inflacji do poziomu minimalnie poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie.

(5)

Kwota płynności dostarczanej na rynek za pośrednictwem łącznych miesięcznych zakupów w ramach programu zakupu aktywów powinna nadal wynosić 80 miliardów EUR do końca marca 2017 r. Od kwietnia 2017 r. kwota łącznych miesięcznych zakupów w ramach programu zakupu aktywów powinna utrzymywać się na poziomie 60 miliardów EUR do końca grudnia 2017 r. lub w razie konieczności dłużej, a w każdym razie do czasu, gdy Rada Prezesów uzna, iż nastąpiło stałe dostosowanie się ścieżki inflacji do celu inflacyjnego. Jeżeli w międzyczasie perspektywy staną się mniej korzystne lub jeżeli warunki finansowe przestaną być zbieżne z dalszym postępem w kierunku osiągnięcia stałego dostosowania ścieżki inflacji do celu inflacyjnego, Rada Prezesów zamierza zwiększyć rozmiary lub czas trwania programu.

(6)

Aby zapewnić nieprzerwaną i niezakłóconą realizację zakupów w ramach programu zakupu aktywów w planowanym horyzoncie czasowym, należy w ramach tego programu w niezbędnym zakresie dopuścić zakupy papierów wartościowych o stopie zwrotu do wykupu poniżej stopy depozytu w banku centralnym.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję (UE) 2015/5 (EBC/2014/45),

20.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/57

(1)

Decyzja Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2016/948 (EBC/2016/16) (1) ustanawia program zakupu w sektorze przedsiębiorstw. Łącznie z trzecim programem zakupu zabezpieczonych obligacji, programem zakupu papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami oraz programem zakupu aktywów sektora publicznego na rynkach wtórnych program zakupu w sektorze przedsiębiorstw stanowi część rozszerzonego programu zakupu aktywów (zwanego dalej „programem zakupu aktywów”). Program zakupu aktywów ma na celu dalsze wzmocnienie transmisji polityki pieniężnej, ułatwienie udzielania kredytu gospodarce strefy euro, łagodzenie warunków zaciągania kredytów przez gospodarstwa domowe i przedsiębiorstwa oraz przyczynienie się do powrotu stopy inflacji do poziomu poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie, zgodnie z podstawowym celem Europejskiego Banku Centralnego (EBC), jakim jest utrzymanie stabilności cen.

(2)

Program zakupu aktywów jest proporcjonalnym środkiem ograniczającym ryzyko pogorszenia się perspektywy inflacyjnych, gdyż prowadzi do dalszego rozluźnienia warunków monetarnych i finansowych, w tym mających znaczenie dla warunków kredytowania przedsiębiorstw i gospodarstw domowych, wspierając w ten sposób konsumpcję oraz wydatki inwestycyjne w strefie euro i przyczyniając się przez to do powrotu stóp inflacji do poziomu poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie. Program zakupu aktywów spełnia wymagania traktatowe stawiane bankom centralnym Eurosystemu, w tym w zakresie zakazu finansowania ze środków banku centralnego oraz nie wpływa negatywnie na działalność Eurosystemu z perspektywy zasad funkcjonowania otwartej gospodarki wolnorynkowej z wolną konkurencją.

(3)

W dniu 8 grudnia 2016 r., wykonując swoje zadanie utrzymywania stabilności cen, Rada Prezesów podjęła decyzję o zmianie niektórych założeń programu zakupu aktywów, tak aby umożliwić osiągnięcie jego celów. Zmiany te są zgodne z zakresem zadań Rady Prezesów w obszarze polityki pieniężnej, nie naruszają zobowiązań traktatowych banków centralnych Eurosystemu oraz w odpowiedni sposób uwzględniają potrzeby zarządzania ryzykiem.

(4)

W szczególności horyzont zakupów objętych programem zakupu aktywów powinien zostać rozszerzony do końca grudnia 2017 r. lub w razie konieczności dłużej, a w każdym razie do czasu, gdy Rada Prezesów uzna, iż nastąpiło stałe dostosowanie się ścieżki inflacji do poziomu minimalnie poniżej, ale blisko 2 % w średnim okresie.

(5)

Kwota płynności dostarczanej na rynek za pośrednictwem łącznych miesięcznych zakupów w ramach programu zakupu aktywów powinna nadal wynosić 80 miliardów EUR do końca marca 2017 r. Od kwietnia 2017 r. kwota łącznych miesięcznych zakupów w ramach programu zakupu aktywów powinna utrzymywać się na poziomie 60 miliardów EUR do końca grudnia 2017 r. lub w razie konieczności dłużej, a w każdym razie do czasu, gdy Rada Prezesów uzna, iż nastąpiło stałe dostosowanie się ścieżki inflacji do celu inflacyjnego. Jeżeli w międzyczasie perspektywy staną się mniej korzystne lub jeżeli warunki finansowe przestaną być zbieżne z dalszym postępem w kierunku osiągnięcia stałego dostosowania ścieżki inflacji do celu inflacyjnego, Rada Prezesów zamierza zwiększyć rozmiary lub czas trwania programu.

(6)

Aby zapewnić nieprzerwaną i niezakłóconą realizację zakupów w ramach programu zakupu aktywów w planowanym horyzoncie czasowym, należy w niezbędnym zakresie w ramach tego programu dopuścić zakupy papierów wartościowych o stopie zwrotu do wykupu poniżej stopy depozytu w banku centralnym.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję (UE) 2016/948 (EBC/2016/16),