20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/1

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Włoch o rejestrację nazwy „Olio di Calabria” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Olio di Calabria” powinna zatem zostać zarejestrowana,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/3

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja rozpatrzyła wniosek Włoch o zatwierdzenie zmiany specyfikacji chronionego oznaczenia geograficznego „Pomodoro di Pachino” zarejestrowanej na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 617/2003 (2) zmienionego rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 675/2013 (3).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała zatem wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/4

(1)

Dnia 31 marca 2016 r. Komisja Europejska („Komisja”) na podstawie art. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (2) („rozporządzenie podstawowe”) wszczęła dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii niektórych sztab i prętów zbrojeniowych pochodzących z Republiki Białorusi („Białoruś” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”). Stosowne zawiadomienie o wszczęciu postępowania zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej w dniu 15 lutego 2016 r. przez Europejskie Stowarzyszenie Hutnictwa Stali („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących 44 % całkowitej produkcji unijnej niektórych sztab i prętów zbrojeniowych. Nie zgłosił się żaden inny producent, który wyraziłby sprzeciw lub stanowisko neutralne.

(3)

W związku z tym odpowiednie progi określone w art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego (4) zostały osiągnięte w momencie wszczęcia sprawy. Po wszczęciu dochodzenia nie jest konieczne, aby warunki niezbędne do wszczęcia były spełniane przez cały okres dochodzenia. Trybunał potwierdził ten fakt w odniesieniu do sytuacji, w której przedsiębiorstwo wycofuje swoje poparcie dla skargi (5); przez analogię to samo rozumowanie dotyczy sytuacji, w której mają miejsce zmiany zakresu produktu.

(4)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do zgłoszenia się w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała skarżącego, innych znanych producentów unijnych, jednego znanego białoruskiego producenta eksportującego, władze Republiki Białorusi oraz znanych importerów i użytkowników o wszczęciu dochodzenia i zaprosiła ich do udziału.

(5)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz wystąpienia z wnioskiem o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(6)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja poinformowała również zainteresowane strony, że zamierza wybrać Republikę Południowej Afryki albo Stany Zjednoczone Ameryki („USA”) jako państwo trzecie o gospodarce rynkowej („państwo analogiczne”) w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach handlowych.

(7)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać doboru próby zainteresowanych stron zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(8)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja ogłosiła, że dokonała wstępnego doboru próby producentów unijnych na podstawie produkcji i wielkości sprzedaży produktu objętego dochodzeniem oraz położenia geograficznego. Próba ta składała się z pięciu producentów unijnych. Produkcja producentów unijnych objętych próbą stanowiła 22,4 % całkowitej produkcji unijnej i 24,4 % całkowitej sprzedaży unijnej produktu objętego postępowaniem. Przedsiębiorstwa znajdują się we Francji, Niemczech, Włoszech, Polsce i Hiszpanii, obejmując obszar zróżnicowany geograficznie. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie opinii w sprawie wstępnie dobranej próby. Nie otrzymano żadnych uwag. Stwierdzono zatem, że próba jest reprezentatywna dla przemysłu unijnego.

(9)

Aby podjąć decyzję co do konieczności dokonania kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(10)

Sześciu importerów niepowiązanych dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dokonała doboru próby trzech importerów, kierując się największą wielkością przywozu do Unii. Trzy przedsiębiorstwa objęte próbą reprezentowały 80 % niepowiązanego przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z Republiki Białorusi. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych importerów, których dotyczy postępowanie. Nie otrzymano żadnych uwag.

(11)

Komisja przesłała kwestionariusze do pięciu producentów unijnych objętych próbą, współpracującego producenta eksportującego w państwie, którego dotyczy postępowanie, jednego producenta w USA wybranych jako państwo analogiczne, jak wyjaśniono poniżej w motywie 32, trzech importerów objętych próbą, ośmiu użytkowników znanych w momencie wszczęcia dochodzenia oraz jednego dodatkowego użytkownika, który zgłosił się na późnym etapie procedury.

(12)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od pięciu producentów unijnych objętych próbą, współpracującego producenta eksportującego w państwie, którego dotyczy postępowanie, jednego producenta w USA („państwie analogicznym”) oraz dwóch importerów niepowiązanych.

(13)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje, które uznała za niezbędne do tymczasowego stwierdzenia dumpingu oraz określenia wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne przeprowadzone na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego miały miejsce na terenie następujących przedsiębiorstw:

(14)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody obejmowała okres od dnia 1 stycznia 2012 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(15)

Produktami objętymi dochodzeniem są niektóre sztaby i pręty zbrojeniowe wykonane z żeliwa lub stali niestopowej, nieobrobione więcej niż kute, walcowane na gorąco, ciągnione na gorąco lub wyciskane na gorąco, ale z włączeniem tych, które po walcowaniu zostały skręcone, oraz tych posiadających wgłębienia, żeberka, rowki lub inne odkształcenia, powstałe podczas procesu walcowania, pochodzące z Białorusi, objęte obecnie kodami CN: ex 7214 10 00, ex 7214 20 00, ex 7214 30 00, ex 7214 91 10, ex 7214 91 90, 7214 99 10, ex 7214 99 71, ex 7214 99 79 i ex 7214 99 95 („produkt objęty postępowaniem”). Z tego zakresu wyłączone są żeliwne lub stalowe sztaby i pręty zbrojeniowe o wysokiej wytrzymałości zmęczeniowej.

(16)

W ramach dochodzenia wykazano, że zarówno produkt objęty postępowaniem, jak i produkt wytwarzany i sprzedawany na rynku krajowym w USA, a także produkt wytwarzany przez przemysł unijny i sprzedawany na rynku unijnym mają te same podstawowe właściwości i zastosowania fizyczne, chemiczne i techniczne. Z tego względu wstępnie uznano je za podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(17)

Białoruski producent eksportujący wskazał na domniemaną niespójność w opisie zakresu produktu między skargą (odnoszącą się do dwóch kodów CN) a zawiadomieniem o wszczęciu postępowania (odnoszącym się do dziewięciu kodów CN). Z tego powodu utrzymywano, że ocena szkody zawarta w skardze nie odnosi się do tego samego zakresu co następne wszczęte postępowanie. Zauważono ponadto, że przedsiębiorstwo zajmowało się wywozem jedynie w ramach dwóch kodów CN wymienionych w skardze.

(18)

W skardze rzeczywiście podano dwa kody CN w opisie produktów, podczas gdy w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania wymieniono dziewięć kodów CN. Komisja zauważa, że kody CN zawarte w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania podane są wyłącznie w celach informacyjnych, co zostało wyraźnie stwierdzone. Zauważono ponadto, że dochodzenie zostało wszczęte na podstawie opisu produktu objętego postępowaniem zawartego w skardze, który to opis zasadniczo obejmuje dziewięć kodów CN, bez względu na to, do jakich kodów się odnosi, zatem dodatkowe kody CN nie miały wpływu na dowody przedstawione w skardze. W związku z tym powyższy argument dotyczący domniemanej niespójności w opisie produktu został odrzucony.

(19)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego Białoruś nie jest uznawana za państwo o gospodarce rynkowej. Dlatego wartość normalna w odniesieniu do białoruskiego wywozu do Unii została określona na podstawie danych otrzymanych od producenta z państwa trzeciego o gospodarce rynkowej.

(20)

Podczas OD przywóz z Białorusi wynosił ok. 488 000 ton przy udziale w rynku na poziomie ok. 5 %. Głównymi państwami członkowskimi przywozu były Niemcy, Litwa, Polska i Niderlandy. Jedyny znany białoruski producent współpracował w ramach dochodzenia i udzielił odpowiedzi na kwestionariusz. Wspomniany producent sprzedawał produkt objęty postępowaniem do Unii bezpośrednio lub za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych z siedzibami w Unii i w USA.

(21)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalna została określona na podstawie ceny lub wartości konstruowanej w państwie trzecim o gospodarce rynkowej. W tym celu należało wybrać państwo trzecie o gospodarce rynkowej („państwo analogiczne”).

(22)

Jak wspomniano w motywie 6, w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja poinformowała zainteresowane strony, że zamierza wybrać Republikę Południowej Afryki albo USA jako państwo trzecie o gospodarce rynkowej w celu ustalenia wartości normalnej.

(23)

Uwagi dotyczące zaproponowanych państw analogicznych otrzymano od jedynego białoruskiego współpracującego producenta eksportującego. Producent stwierdził, że ani wybór Republiki Południowej Afryki ani USA jako państwa analogicznego nie jest właściwy, między innymi ze względu na fakt, że moce produkcyjne, rzeczywista wydajność produkcyjna i proces produkcyjny w Republice Południowej Afryki i USA są inne w porównaniu z tymi, które mają miejsce w przypadku białoruskiego producenta. Ponadto wspomniana strona twierdziła, że wskazani przez skarżących producenci krajowi w Republice Południowej Afryki i USA są bezpośrednio powiązani z producentami unijnymi. Obiektywność danych zgromadzonych w tych państwach od tego rodzaju producentów może zatem być kwestią wątpliwą. Wspomniana strona zaproponowała Rosję jako najbardziej właściwe państwo analogiczne ze względu na fakt, że rosyjski przemysł prętów stalowych jest na najbardziej przybliżonym poziomie rozwoju w stosunku do poziomu rozwoju na Białorusi; proces produkcyjny opiera się również na złomie, a wytwarzane stalowe pręty są podobne pod względem jakości i specyfikacji technicznych. Komisja zauważyła jednak, iż strona nie dostarczyła żadnego dowodu na to, że producenci w Republice Południowej Afryki albo USA nie używali złomu do wytwarzania produktu objętego dochodzeniem albo że w ich strukturze kosztów surowce nie wynosiły 60–70 % kosztu produkcji. W każdym razie Komisja zbadała odpowiedniość przyjęcia Republiki Południowej Afryki oraz USA (a także Brazylii) jako państw analogicznych. Informacje szczegółowe na temat tych badań przedstawiono w motywach 28–34.

(24)

Celem dokonania wyboru państwa trzeciego o gospodarce rynkowej Komisja skontaktowała się z wszystkimi znanymi producentami nie tylko w Republice Południowej Afryki i USA, ale również w Turcji, na Ukrainie, w Federacji Rosyjskiej, Bośni i Hercegowinie, Meksyku, Korei, Republice Dominikańskiej, Norwegii i Szwajcarii. Komisja wystąpiła o udzielenie informacji dotyczących ich rynków krajowych i sporządzenie sprawozdania na temat rodzaju wytwarzanych produktów, mocy produkcyjnych, wydajności produkcyjnej, wielkości sprzedaży krajowej oraz opisanie procesu produkcji, rodzaju wykorzystywanych surowców, udziału surowców, energii i kosztów pracy w całkowitych kosztach wytwarzania produktu objętego postępowaniem, a także gotowości do współpracy w ramach dochodzenia.

(25)

Ponadto skontaktowano się z władzami wspomnianych wyżej państw trzecich.

(26)

Władze rosyjskie poinformowały Komisję, że żaden ze znanych producentów rosyjskich, ani żadne z ich stowarzyszeń nie wykazało zainteresowania prowadzonym obecnie dochodzeniem. W związku z tym, wobec braku współpracy ze strony jakiegokolwiek rosyjskiego producenta, Rosja nie mogła zostać uznana za państwo analogiczne.

(27)

Jedynie trzech producentów odpowiedziało na zapytanie wstępne. Ich siedziby znajdowały się w Brazylii, Republice Południowej Afryki oraz USA. Producenci z Republiki Południowej Afryki i Stanów Zjednoczonych byli związani z niektórymi ze skarżących. Brazylijski producent należał do grupy przedsiębiorstw, która ma zakłady produkcyjne w różnych państwach, w tym w USA, Meksyku i Republice Dominikańskiej. Producent ten nie był związany ze skarżącymi.

(28)

Trzy odpowiedzi zostały zbadane w odniesieniu do skargi i otrzymanych uwag. Stwierdzono, że konsumpcja krajowa w Republice Południowej Afryki jest stosunkowo niewielka – wynosiła ok. 435 000 ton; moce produkcyjne producenta z Republiki Południowej Afryki stanowią ok. 10 % mocy produkcyjnych białoruskiego producenta, a główny wykorzystywany surowiec to ruda żelaza, podczas gdy białoruski producent eksportujący korzysta ze złomu. W związku z tym Komisja postanowiła nie uwzględniać Republiki Południowej Afryki jako potencjalnego państwa analogicznego.

(29)

Konsumpcja krajowa w Brazylii wynosi ok. 3,5 mln ton a przywóz (pochodzący w ok. 95 % z Turcji), który jest objęty stawką celną ad valorem w wysokości 12 %, stanowi ok. 5,5 % konsumpcji brazylijskiej. Proces produkcji u producenta, który zaoferował współpracę, opiera się na złomie i surówce, podczas gdy białoruski producent eksportujący wykorzystuje głównie złom, a wielkość produkcji tego pierwszego producenta wynosi ok. 50 % wielkości produkcji producenta białoruskiego.

(30)

W USA konsumpcja krajowa wynosiła około 7,7 mln ton. Producentów krajowych było co najmniej ośmiu. Obowiązywały ograniczenia przywozowe (6), jednak przywóz stanowił ok. 23 % całkowitej konsumpcji pochodzącej głównie z Turcji i Japonii. Producent amerykański stosował podobny proces produkcyjny co producent białoruski. Jego wielkość produkcji stanowiła około 52 % wielkości produkcji producenta białoruskiego.

(31)

Na podstawie tej analizy Komisja uznała, że sytuacja rynkowa w Brazylii i USA jest wystarczająco konkurencyjna. Komisja podjęła zatem decyzję o wyborze Brazylii i USA jako potencjalnych państw analogicznych.

(32)

Do dwóch powyższych producentów współpracujących wysłano kwestionariusze przeznaczone dla producentów w państwie analogicznym. Po otrzymaniu kwestionariusza przeznaczonego dla producentów w państwie analogicznym producent brazylijski poinformował jednak Komisję, że zdecydował wycofać się ze współpracy w ramach dochodzenia. Komisja otrzymała stosowną odpowiedź od producenta amerykańskiego.

(33)

Komisja odnotowała, że amerykański producent współpracujący był powiązany z jednym ze skarżących, jak utrzymywał białoruski producent eksportujący. Nawet jeśli producent z państwa analogicznego jest powiązany z producentem unijnym, takie powiązanie nie unieważnia jednak ustalenia wartości normalnej ani nie ma wpływu na tę kwestię (7).

(34)

Na tym etapie postępowania Komisja stwierdziła, że USA są odpowiednim państwem analogicznym zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(35)

Informacje otrzymane od współpracującego producenta w państwie analogicznym wykorzystano jako podstawę do ustalenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(36)

Po pierwsze Komisja zbadała, czy zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego całkowita wielkość sprzedaży produktu podobnego niezależnym klientom w USA była reprezentatywna. W tym celu łączną wielkość sprzedaży porównano z całkowitą wielkością wywozu do Unii produktu objętego postępowaniem przez białoruskiego producenta eksportującego. Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że produkt podobny był sprzedawany w reprezentatywnych ilościach na rynku amerykańskim.

(37)

Następnie Komisja określiła te rodzaje produktu sprzedawane na rynku krajowym przez producenta w państwie analogicznym, które były identyczne lub bezpośrednio porównywalne z rodzajami sprzedawanymi na wywóz do Unii przez białoruskiego producenta eksportującego. Porównano, dla poszczególnych rodzajów produktu, wielkość sprzedaży w Stanach Zjednoczonych z wywozem do Unii dokonywanym przez białoruskiego producenta eksportującego. Porównanie to wykazało, że wszystkie rodzaje produktu były sprzedawane w reprezentatywnych ilościach w Stanach Zjednoczonych.

(38)

Komisja zbadała następnie w odniesieniu do producenta z państwa analogicznego, czy sprzedaż krajową każdego rodzaju produktu podobnego można uznać za sprzedaż dokonaną w zwykłym obrocie handlowym w rozumieniu art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Dokonano tego poprzez ustalenie dla każdego rodzaju produktu proporcji sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom na rynku krajowym w okresie objętym dochodzeniem. Transakcje sprzedaży uznawano za przynoszące zysk, gdy cena jednostkowa była równa kosztowi produkcji lub od niego wyższa. W tym celu określono koszt produkcji każdego rodzaju produktu produkowanego przez amerykańskiego producenta w okresie objętym dochodzeniem.

(39)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży danego rodzaju produktu, sprzedawanego po cenie sprzedaży netto równej obliczonym kosztom produkcji lub od nich wyższej, przekraczała 80 % całkowitej wielkości sprzedaży tego rodzaju, a średnia ważona cena sprzedaży tego rodzaju była równa kosztom produkcji lub wyższa od nich, wartość normalną oparto na rzeczywistej cenie krajowej. Cena ta została ustalona jako średnia ważona cen całej sprzedaży krajowej produktu tego rodzaju w okresie objętym dochodzeniem. W przypadku każdego z rodzajów produktu sprzedawanych przez producenta z państwa analogicznego wielkość sprzedaży z zyskiem tego rodzaju produktu stanowiła 80 % lub więcej całkowitej wielkości sprzedaży tego rodzaju.

(40)

Wszystkie rodzaje produktu wywożone z Białorusi do Unii były ponadto sprzedawane także w USA. Nie zaistniała zatem potrzeba skonstruowania wartości normalnej dla żadnego z wywożonych rodzajów produktu.

(41)

Białoruski współpracujący producent eksportujący prowadził wywóz do Unii albo za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych zlokalizowanych w Austrii, na Litwie, w Polsce, Niemczech i USA, albo bezpośrednio do pierwszych niezależnych klientów. Jak wspomniano w motywie 13 powyżej, trzy główne przedsiębiorstwa handlowe zostały zweryfikowane na miejscu.

(42)

W przypadku sprzedaży bezpośredniej producenta eksportującego do pierwszych niezależnych klientów cena eksportowa została ustalona na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem przy jego wywozie do Unii, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(43)

W odniesieniu do sprzedaży dokonanej za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych działających jako importer, cena eksportowa została ustalona na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. W tym przypadku dokonano dostosowań ceny w odniesieniu do wszystkich kosztów poniesionych między przywozem a odsprzedażą, w tym kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych (od ok. 1 % do 2,5 %), oraz w odniesieniu do rozsądnej marży zysku przedsiębiorstw handlowych zaangażowanych w sprzedaż (poniżej 1 %).

(44)

Komisja porównała wartość normalną i cenę eksportową objętego próbą producenta eksportującego na podstawie ceny ex-works.

(45)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia obiektywnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na ceny i ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.

(46)

W przypadku cen eksportowych stosowanych przez producenta eksportującego dokonano dostosowań w odniesieniu do transportu, ubezpieczenia, przeładunku (ok. 4–7,5 %, w zależności od powiązanego przedsiębiorstwa handlowego objętego postępowaniem lub producenta eksportującego), kosztów kredytu i opłat bankowych (0–1,5 %, w zależności od powiązanego przedsiębiorstwa handlowego objętego postępowaniem lub producenta eksportującego), które wynosiły w ogółem ok. 8 % wartości sprzedaży. W przypadku cen krajowych producenta z państwa analogicznego dokonano dostosowań w odniesieniu do kosztów transportu krajowego i przeładunku (średnio 5,3 % wartości sprzedaży) oraz kosztów kredytu (przy rocznym oprocentowaniu na poziomie 1,15 %).

(47)

Porównania dokonano dla 100 % rodzajów produktu wytwarzanych i sprzedawanych w Unii przez białoruskiego producenta eksportującego oraz powiązane z nim przedsiębiorstwa handlowe.

(48)

Podczas przesłuchania, które odbyło się dnia 14 października 2016 r., przedstawiciele białoruskiego producenta eksportującego stwierdzili, że wartość normalna powinna zostać dostosowana w taki sposób, by odzwierciedlała średnie ceny zakupów złomu oraz wskaźnik konsumpcji złomu w wytwarzaniu produktu objętego dochodzeniem na Białorusi.

(49)

Po pierwsze, Komisja podkreśla, że wartość normalna nie została skonstruowana, ale oparto ją na sprzedaży, wobec czego tego rodzaju dostosowanie nie jest możliwe na etapie określania wartości normalnej.

(50)

Po drugie, Komisja rozumie, że przedmiotowe przedsiębiorstwo mogło chcieć poruszyć kwestię obiektywnego porównania, w związku z czym zbadała ten wniosek zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. k). Dochodzenie wykazało, że białoruski producent eksportujący dokonywał zakupu złomu od lokalnych dostawców albo od dostawców rosyjskich.

(51)

Komisja zauważa, że jest to państwo nieposiadające gospodarki rynkowej, dlatego ceny i koszty na Białorusi uznaje się za zakłócone. W związku z tym zapewnienie dostosowania w oparciu o białoruskie ceny i koszt oraz otrzymany wskaźnik konsumpcji oznaczałoby korzystanie z zakłóconej ceny białoruskiej. W związku z tym Komisja odrzuciła argument odnoszący się do tej kwestii. Komisja zauważa, że nawet jeśli miałaby przedstawić rzeczywiste zakłócenie białoruskich cen, w skardze założono bez zagłębiania się w sprawę, że tego rodzaju zakłócenia istnieją, a białoruski eksporter nie dostarczył dowodu, by uzasadnić odparcie tych zarzutów.

(52)

W odniesieniu do złomu przywożonego z Rosji Komisja zauważyła podczas dochodzenia, że cena surowca w USA i Federacji Rosyjskiej jest podobna (8). Co więcej, dochodzenie wykazało, że wskaźnik konsumpcji złomu w Stanach Zjednoczonych jest podobny do wskaźników zgłoszonych przez białoruskiego producenta eksportującego, tzn. kształtuje się pomiędzy 60-70 %. W związku z tym Komisja wstępnie stwierdziła, że ceny zakupu złomu w USA nie mają wpływu na porównywalność cen. Wniosek ten zostaje tymczasowo odrzucony.

(53)

W przypadku współpracującego producenta eksportującego Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego w państwie analogicznym (zob. motyw 47 powyżej) ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie tymczasowy średni ważony margines dumpingu, wyrażony jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, wynosi 58,4 %.

(54)

Poziom współpracy jest wysoki, ponieważ przywóz dokonywany przez współpracującego producenta eksportującego stanowił całość wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie Komisja postanowiła przyjąć rezydualny margines dumpingu na poziomie i współpracującego producenta eksportującego, który miał najwyższy margines dumpingu.

(55)

Tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed dokonaniem płatności celnych, są następujące:

(56)

Produkt podobny wytwarza 31 producentów unijnych. Zostają oni uznani za przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego oraz będą dalej zwani „przemysłem unijnym”.

(57)

W celu ustalenia całkowitej produkcji unijnej w okresie objętym dochodzeniem wykorzystano wszystkie dostępne informacje dotyczące przemysłu unijnego, takie jak informacje zawarte w skardze, dane zebrane od producentów unijnych oraz ich stowarzyszenia przed rozpoczęciem dochodzenia i po jego rozpoczęciu oraz odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, udzielone przez producentów unijnych objętych próbą.

(58)

Na tej podstawie oszacowano, że całkowita produkcja unijna wyniosła około 12,7 mln ton w OD. Wartość ta obejmuje produkcję wszystkich producentów unijnych, zarówno producentów objętych próbą, jak i producentów nieobjętych próbą, i została obliczona na podstawie zweryfikowanych danych dostarczonych przez skarżącego.

(59)

Jak wskazano w motywie 8 powyżej, w próbie uwzględniono pięciu producentów unijnych, których produkcja stanowiła 22,4 % szacowanej całkowitej unijnej produkcji produktu podobnego. W tym kontekście należy uwzględnić, że produkcja unijna produktu objętego postępowaniem jest bardzo rozdrobniona, co pokazuje duża liczba producentów unijnych wymienionych w motywie 56; zatem próba obejmująca 5 producentów jest reprezentatywna dla przemysłu unijnego.

(60)

Białoruski producent eksportujący stwierdził, że w skardze nie ma wystarczających dowodów prima facie na zaistnienie szkody, dlatego skarga ta nie powinna zostać przyjęta. W argumentacji wskazano w szczególności na błędne przedstawienie w skardze domniemanego sztucznie zaniżonego kosztu udzielenia zamówień publicznych na dostawę złomu, na czym korzysta przedmiotowy producent eksportujący. Białoruski producent stwierdził, że tego rodzaju błędne przekonanie całkowicie unieważnia skargę.

(61)

Jak wspomniano w motywie 19 powyżej, Białoruś jest państwem nieposiadającym gospodarki rynkowej, a w związku z tym wartość normalna została określona na podstawie metodyki państwa analogicznego. Nie było zatem konieczności określenia, czy białoruski producent zamówił złom po cenach sztucznie zaniżonych. Komisja nie dostrzega wskazań merytorycznych do tego rodzaju stwierdzenia, jego adekwatności, ani znaczenia dla ustalenia szkody poniesionej przez przemysł UE.

(62)

Konsumpcję w Unii ustalono na podstawie całkowitej wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym oraz całkowitej wielkości przywozu. Konsumpcja w Unii zmniejszyła się w latach 2012–2013, jednak w 2014 r. powróciła do poziomu z 2012 r., a następnie wzrosła nieznacznie w OD. Konsumpcja w Unii w okresie badanym wzrosła ogółem o 3 %.

(63)

Stwierdzono, że w okresie badanym przywóz do Unii z Białorusi kształtował się następująco pod względem wielkości i udziału w rynku:

(64)

Wielkość przywozu z Białorusi wzrosła niemal trzykrotnie w okresie badanym. Udział w rynku przywozu z Białorusi również wzrósł w okresie badanym – z 1,8 % w 2012 r. do 5 % w OD.

(65)

W poniższej tabeli przedstawiono średnią cenę przywozu z Białorusi:

(66)

W okresie badanym średnie ceny przywozu z Białorusi spadły, podobnie jak ceny złomu, który jest wykorzystywany jako surowiec zarówno na Białorusi, jak i w Unii. Spadek cen białoruskiego wywozu do UE o 25 % był jednak większy niż spadek cen producentów unijnych objętych próbą i średnich cen innych głównych eksporterów produktu objętego postępowaniem do Unii w tym samym okresie. W rezultacie ceny przywozu z Białorusi w OD były niższe niż ceny producentów unijnych i średnie ceny przywozu z każdego innego głównego państwa trzeciego obecnego na rynku.

(67)

W celu określenia, czy w OD wystąpiło podcięcie cenowe – a jeżeli tak, to w jakim zakresie – porównano średnie ważone ceny sprzedaży w podziale na rodzaje produktu wytwarzane przez objętych próbą producentów unijnych stosowane wobec niepowiązanych klientów na rynku Unii, dostosowane do poziomu ex-works poprzez odjęcie rzeczywistych kosztów dostawy (0,5–5 %), prowizji (0–1,5 %), bonifikat (0,9–2,3 %) i kosztów kredytu (0,2–0,5 %) z odpowiednimi średnimi ważonymi cenami w podziale na rodzaje produktu w przywozie po cenach dumpingowych stosowanymi przez producenta białoruskiego przy sprzedaży pierwszemu niezależnemu klientowi na rynku unijnym, ustalonymi na podstawie CIF.

(68)

Wynik porównania, wyrażony jako wartość procentowa obrotów producentów unijnych objętych próbą w OD, wykazał margines podcięcia cenowego równy 4,5 %. Niższe ceny przywozu towarów po cenach dumpingowych w porównaniu z cenami unijnymi tłumaczą znaczny wzrost wielkości przywozu białoruskiego i udziału w rynku przywozu z Białorusi od 2014 r.

(69)

Białoruski producent eksportujący przedłożył określone dokumenty do porównania ceny sprzedaży producentów polskich i białoruskich w celu stwierdzenia, że ceny białoruskie były w rzeczywistości wyższe w OD niż ceny producentów unijnych. W tym kontekście należy przypomnieć, że obliczenia podcięcia cenowego i wskaźniki mikroekonomiczne dotyczące poziomu cen opierają się na danych zebranych od producentów unijnych objętych próbą, podczas gdy dane przedłożone przez białoruskie przedsiębiorstwo odnosiły się do nieobjętych próbą producentów polskich. Przedłożone dane nie mają zatem żadnego wpływu na ustalenia Komisji w zakresie podcięcia cenowego i tendencji mikroekonomicznych w okresie badanym, jak opisano w motywie 83. Ponadto dane te zgromadzono w odniesieniu do wszystkich przedsiębiorstw objętych próbą oraz wszystkich niepowiązanych transakcji, które są uwzględniane przy określaniu tendencji dotyczących podcięcia cenowego oraz wskaźników mikroekonomicznych. Komisja potwierdza jednak, że w OD białoruskie ceny podcinały ceny każdego producenta UE objętego próbą.

(70)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych z Białorusi na przemysł unijny obejmuje ocenę wszystkich wskaźników ekonomicznych mających wpływ na stan przemysłu unijnego w okresie badanym.

(71)

Jak wspomniano w motywie 59, w celu oceny możliwej szkody poniesionej przez przemysł unijny zastosowano kontrolę wyrywkową.

(72)

Do celów analizy szkody Komisja dokonała rozróżnienia makroekonomicznych i mikroekonomicznych wskaźników szkody. W związku z tym sytuację gospodarczą przemysłu unijnego ocenia się na podstawie a) wskaźników makroekonomicznych, takich jak produkcja, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku i wzrost, zatrudnienie, wydajność, wielkość rzeczywistego marginesu dumpingu i poprawa sytuacji po wcześniejszym dumpingu, w odniesieniu do których zgromadzono dane na poziomie całego przemysłu unijnego; oraz na podstawie b) wskaźników mikroekonomicznych, takich jak średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, rentowność, przepływ pieniężny, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskiwania kapitału, zapasy i koszty pracy, w odniesieniu do których zgromadzono dane na poziomie producentów unijnych objętych próbą.

(73)

Wszystkie dostępne informacje dotyczące przemysłu unijnego, w tym informacje zawarte w skardze, dane zebrane od producentów unijnych przed rozpoczęciem dochodzenia i po jego rozpoczęciu oraz odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, udzielone przez producentów unijnych objętych próbą, zostały wykorzystane w celu ustalenia wskaźników makroekonomicznych, a w szczególności danych dotyczących producentów unijnych nieobjętych próbą.

(74)

Wskaźniki mikroekonomiczne ustalono na podstawie informacji dostarczonych przez objętych próbą producentów unijnych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(75)

W okresie badanym tendencje dotyczące unijnej produkcji, mocy produkcyjnych i wykorzystania tych mocy kształtowały się następująco:

(76)

W okresie badanym wielkość unijnej produkcji zmniejszyła się o 5 %. Biorąc pod uwagę, że moce produkcyjne utrzymały się na stałym poziomie w tym okresie, spadek produkcji spowodował zmniejszenie wykorzystania mocy produkcyjnych o 4 punkty procentowe, z 71 % w 2012 r. do 67 % w OD.

(77)

Sprzedaż producentów unijnych obejmowała sprzedaż na rzecz przedsiębiorstw powiązanych. Wspomniana sprzedaż na rzecz przedsiębiorstw powiązanych w OD stanowiła około 10 % konsumpcji w Unii. Wielkość sprzedaży, udział w rynku i wzrost oszacowano zatem oddzielnie dla sprzedaży na rzecz przedsiębiorstw powiązanych i dla wolnego rynku (sprzedaż na rzecz przedsiębiorstw niepowiązanych). W odniesieniu do powiązanych cen potwierdzono, że są one skierowane do powiązanych użytkowników, a nie do powiązanych przedsiębiorstw handlowych, a zatem nie są one liczone podwójnie podczas obliczania całkowitej konsumpcji w Unii.

(78)

Tendencje rynkowe w zakresie wielkości sprzedaży, udziału w rynku i wzrostu kształtowały się w okresie badanym następująco:

(79)

Wielkość sprzedaży przemysłu unijnego na rzecz klientów niepowiązanych spadła o 6 % w okresie badanym, co znajduje odzwierciedlenie również w spadku o 7 punktów procentowych udziału w rynku między 2012 r. a OD. Sytuacja taka miała miejsce pomimo wzrostu konsumpcji na rynku unijnym w tym samym okresie. Gwałtowny spadek wielkości sprzedaży miał miejsce w latach 2012–2013, kiedy tendencja rynkowa w zakresie wielkości sprzedaży kształtowała się dokładnie w taki sam sposób jak tendencja w zakresie konsumpcji, a przemysł unijny był w stanie utrzymać udział w rynku na tym samym poziomie. Sytuacja uległa jednak całkowitej zmianie w okresie od 2013 r. do OD. W tym okresie rynek unijny zwiększył się o 10 %, a jednocześnie udział w rynku przemysłu unijnego zmalał o 7 punktów procentowych. W tym samym czasie wielkość białoruskiego przywozu oraz jego udział w rynku szybko się zwiększyły. Pokazuje to, że przemysł unijny nie mógł skorzystać ze wzrostu konsumpcji w Unii ze względu na rosnący udział w rynku przywozu towarów po cenach dumpingowych.

(80)

Zauważono, że wraz ze spadkiem produkcji i sprzedaży poziom zatrudnienia w przemyśle unijnym również zmniejszył się o 2 % między 2012 r. a OD. Spadek zatrudnienia nie doprowadził jednak do wzrostu wydajności mierzonej jako produkcja na jednego pracownika w ujęciu rocznym, ponieważ spadek wielkości produkcji w okresie badanym był większy niż spadek zatrudnienia.

(81)

Marginesy dumpingu białoruskich producentów eksportujących są znaczne (zob. motyw 55 powyżej). Biorąc pod uwagę omówione powyżej wielkość, udział w rynku i ceny przywozu towarów po cenach dumpingowych z Białorusi, wpływ rzeczywistego marginesu dumpingu na przemysł unijny nie może zostać uznany za nieistotny.

(82)

Ze względu na fakt, że wcześniej nie ustalono istnienia żadnego przywozu towarów po cenach dumpingowych, w przemyśle unijnym nie następuje poprawa po jakimkolwiek poprzednim dumpingu względem produktu objętego postępowaniem.

(83)

Średnie ceny sprzedaży objętych próbą producentów unijnych na rzecz klientów niepowiązanych utrzymywały się na niskim poziomie w pierwszej połowie okresu badanego (2012–2013) w wyniku wpływu „mechanizmu oszustwa związanego z VAT” (zob. motywy 106–111). W drugiej połowie badanego okresu (2014–OD) ceny były niskie ze względu na przywóz towarów po cenach dumpingowych z Białorusi. W okresie badanym ceny w Unii spadły o 22 % w okresie od 2012 r. do OD. Spadek cen odzwierciedla ogólną tendencję spadkową w odniesieniu do kosztu głównego surowca na świecie. W związku z dalszym spadkiem cen spowodowanym przywozem towarów po cenach dumpingowych z Białorusi, w wyniku którego spadek cen w okresie badanym był większy niż tylko ten odzwierciedlający koszt surowca, producenci unijni nie mogli jednak przywrócić niskich cen spowodowanych mechanizmem oszustwa związanego z VAT do normalnego, niezakłóconego poziomu i skorzystać ze zmniejszenia kosztów głównego surowca; musieli zamiast tego utrzymać ceny niższe niż miałoby to miejsce w normalnych warunkach konkurencji.

(84)

W okresie badanym w odniesieniu do kosztów przemysłu unijnego odnotowano spadek o 20 %, co stanowiło mniejszy spadek niż w przypadku cen. Można to wytłumaczyć wyższymi kosztami energii i pracy. W rezultacie w okresie badanym rentowność przemysłu unijnego uległa pogorszeniu.

(85)

W okresie badanym przepływ pieniężny, inwestycje, zwrot z inwestycji producentów unijnych oraz ich zdolność do pozyskiwania kapitału kształtowały się następująco:

(86)

Rentowność producentów unijnych objętych próbą wyrażono jako zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom w Unii przedstawiony jako odsetek obrotów z tej sprzedaży. Producenci unijni objęci próbą odnotowali zyski w 2012 r., jednak od 2013 r. zaczęli ponosić straty. Ponadto osiągnęli najniższy poziom rentowności w OD, co stanowi korelację z największym przywozem z Białorusi oraz najniższym poziomem cen tego przywozu w całym okresie badanym.

(87)

Przepływy pieniężne, które stanowią zdolność przemysłu do samofinansowania własnej działalności, chociaż w okresie badanym utrzymywały się na poziomie dodatnim, ulegały w tym czasie stałemu pogorszeniu.

(88)

Przez cały okres badany producenci unijni mogli nadal dokonywać inwestycji, jednak zmiany w rentowności i przepływach pieniężnych miały negatywny wpływ również na inwestycje, które w okresie badanym spadły o 29 %. Ponadto od 2013 r. zwrot z inwestycji jest stale ujemny, podobnie jak ma to miejsce w przypadku tendencji dotyczących rentowności.

(89)

W związku z tym można stwierdzić, że w OD wyniki finansowe producentów unijnych objętych próbą były ujemne.

(90)

Poziom zapasów producentów unijnych objętych próbą spadł o 25 % w okresie badanym. Stosunek zapasów do wielkości produkcji w okresie badanym pozostaje jednak stabilny (1–1,5 %) – poziom zapasów wykazuje podobną tendencję spadkową co wielkość produkcji.

(91)

Średnie koszty pracy producentów unijnych objętych próbą wzrosły nieznacznie w okresie badanym. Koszty pracy stanowiły mniej niż 10 % całkowitych kosztów produkcji. Dlatego też koszty pracy nie są decydującym czynnikiem, jeżeli chodzi o zmianę kosztów produkcji.

(92)

W dochodzeniu wykazano, że przemysł unijny nie odniósł korzyści ze wzrostu konsumpcji w okresie badanym. Wręcz przeciwnie, przemysł unijny odnotował spadek wielkości sprzedaży o 6 % w okresie badanym, a jego udział w rynku zmniejszył się o 6 punktów procentowych (w świetle wzrostu całkowitej konsumpcji o 3 %). Tendencje te widać wyraźniej przy uwzględnieniu okresu od 2013 r. do OD, kiedy wielkość przywozu z Białorusi ulegała szybkiemu wzrostowi, zwiększając swój udział w rynku. W tym samym okresie udział w rynku przemysłu unijnego zmalał o 7 punktów procentowych przy wzroście konsumpcji (+10 %). Wielkość produkcji przemysłu unijnego zmniejszyła się także o 5 % w okresie badanym, w wyniku czego wykorzystanie mocy produkcyjnych spadło z 71 % do 67 %.

(93)

Ponadto w związku ze wzrostem nieuczciwej konkurencji wynikającej z przywozu towarów po cenach dumpingowych przemysł unijny musiał obniżyć ceny średnio o 22 %, co doprowadziło do spadku z zysku na poziomie 1,3 % w 2012 r. do straty równej 2,1 % w OD pomimo ograniczenia kosztów i zatrudnienia.

(94)

Ponadto w okresie badanym odnotowano negatywny wpływ także na inne wskaźniki finansowe, takie jak stopa zwrotu z aktywów, przepływ pieniężny czy inwestycje.

(95)

W związku z tym można tymczasowo uznać, że przemysłowi unijnemu została wyrządzona istotna szkoda, w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(96)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz towarów po cenach dumpingowych z Białorusi spowodował szkodę dla przemysłu unijnego w stopniu wystarczającym, aby można ją było uznać za istotną. Oprócz przywozu towarów po cenach dumpingowych zbadano również inne znane czynniki, które w tym samym czasie mogły działać na szkodę przemysłu unijnego, aby sprawdzić czy nie przypisano temu przywozowi ewentualnej szkody spowodowanej innymi czynnikami.

(97)

Dochodzenie wykazało, że w okresie badanym konsumpcja w Unii wzrosła o 3 % i że w tym samym czasie wielkość przywozu z Białorusi również znacznie wzrosła. W ciągu ostatnich dwóch lat okresu badanego wielkość przywozu białoruskiego i jego udział w rynku unijnym wzrosły o 175 %. Wzrost przywozu towarów po cenach dumpingowych zbiegł się ze spadkiem udziału w rynku posiadanego przez przemysł unijny.

(98)

W odniesieniu do presji cenowej, jaka istniała na rynku unijnym w okresie badanym, stwierdzono, że średnie ceny importowe z Białorusi ulegały szybkiemu spadkowi, zwłaszcza w dwóch ostatnich latach okresu badanego. W OD poziom cen przywozu białoruskiego był już niższy niż średnie ceny sprzedaży przemysłu unijnego oraz ceny sprzedaży przywozu z państw trzecich obecnych na rynku unijnym.

(99)

Ze względu na presję cenową wywieraną przez zwiększający się białoruski przywóz przemysł unijny nie był w stanie pokryć swoich kosztów.

(100)

Na podstawie powyższych ustaleń stwierdzono, że nagły wzrost przywozu towarów po cenach dumpingowych z Białorusi podcinających ceny przemysłu unijnego spowodował istotną szkodę poniesioną przez przemysł unijny.

(101)

Zgodnie z danymi producentów unijnych objętych próbą wielkość wywozu do klientów niepowiązanych w państwach trzecich wzrosła o 5 % w okresie badanym. W związku z tym można uznać, że ta część sprzedaży przemysłu unijnego nie może być przyczyną stwierdzonej istotnej szkody.

(102)

Sprzedaż przemysłu unijnego na rzecz stron powiązanych wzrosła w okresie badanym o 14 % przy cenach stale przewyższających ceny sprzedaży stronom niepowiązanym. Chociaż wspomniane ceny są cenami transferowymi, można uznać, że ta część sprzedaży przemysłu unijnego nie może być przyczyną stwierdzonej istotnej szkody. Wręcz przeciwnie, wzrost tej sprzedaży oraz fakt, że wspomniane ceny są wyższe niż ceny stosowane wobec klientów niepowiązanych, sugerują, że szkoda poniesiona przez przemysł unijny byłaby jeszcze dotkliwsza, gdyby nie wspomniana sprzedaż stronom powiązanym.

(103)

Należy również podkreślić, że marginesy podcięcia cenowego i zaniżania cen zostały określone poprzez porównanie cen przywozu z Białorusi z cenami sprzedaży producentów unijnych na rzecz klientów niepowiązanych. W związku z tym sprzedaż na rzecz przedsiębiorstw powiązanych nie wpłynęła na ustalenie podcięcia cenowego ani zaniżania cen.

(104)

W okresie badanym udział każdego z państw trzecich w rynku tylko nieznacznie wzrósł, z wyjątkiem Ukrainy, w przypadku której wzrost udziału w rynku był względnie istotny, jednak udział tego państwa w rynku w ujęciu bezwzględnym jest nadal nieznaczny. Należy również zauważyć, że przez cały okres badany ceny przywozu z państw trzecich były średnio zawsze wyższe niż ceny przemysłu unijnego. W OD Białoruś była jedynym państwem wywozu z niższymi średnimi cenami niż przemysł unijny; w tym samym roku odnotowano najszybszy wzrost wielkości przywozu z Białorusi. W związku z tym stwierdzono, że nawet jeśli przywóz z państw trzecich mógł mieć pewien wpływ na sytuację przemysłu unijnego, przywóz z Białorusi pozostał wyraźnie główną przyczyną szkody.

(105)

Głównym czynnikiem kosztotwórczym w wytwarzaniu produktu objętego postępowaniem jest złom żelaza i stali. W okresie badanym odnotowano spadek ceny tego surowca na całym świecie. Producenci unijni produkujący kęsy ze złomu odnotowali spadek cen surowca w przedziale 23–32 %, a producenci unijni wykorzystujący kęsy jako surowiec – o ok. 24 %. Zgodnie z danymi zebranymi od producentów unijnych objętych próbą całkowity koszt produkcji produktu objętego postępowaniem zmniejszył się w okresie badanym o 20 %, przy czym spadek cen surowca został w pewnym stopniu zrównoważony głównie przez wyższe koszty pracy (średnio o ok. 10 %). W związku z tym można uznać, że zmiana kosztów nie może być przyczyną stwierdzonej istotnej szkody. Z drugiej strony w związku ze spadkiem cen, spowodowanym głównie przywozem towarów po cenach dumpingowych z Białorusi, przemysł unijny nie mógł odnosić korzyści ze spadku kosztów, a wspomniane oszczędności w tym zakresie nie miały odzwierciedlenia we wskaźnikach finansowych przemysłu unijnego.

(106)

Białoruski producent eksportujący stwierdził, że jednym z ważnych czynników wpływających na wyniki przemysłu unijnego w okresie badanym był tzw. „mechanizm oszustwa związanego z VAT”. Mechanizm ten miał wpływ głównie na rynek polski. W 2012 r. w państwie tym zorganizowano Mistrzostwa Europy w piłce nożnej i w tym czasie sektor budowlany przeżywał rozkwit, a popyt na pręty zbrojeniowe był bardzo wysoki. Niektóre nieuczciwe przedsiębiorstwa handlowe działały rzekomo na rynku, wykorzystując tę szansę i popełniając oszustwo karuzelowe w zakresie VAT. W Polsce powstały firmy-przykrywki kupujące pręty zbrojeniowe od innego państwa członkowskiego i sprzedające je ponownie w Polsce z lokalnym podatkiem VAT naliczonym na fakturze. Wspomniane firmy-przykrywki nigdy nie rozliczały się jednak z pobranego podatku VAT. Zapewne z związku z niskimi cenami na polskim rynku spowodowanymi przez tego rodzaje nieuczciwe przedsiębiorstwa handlowe polscy producenci stracili udział w rynku i ponieśli straty finansowe.

(107)

Rzeczywiście potwierdzono, że powyższe oszustwo związane z VAT miało istotny wpływ na rynek prętów zbrojeniowych w Polsce. Wielu zwykłych producentów stali odnotowało spadek wyniku gospodarczego z związku z zakłóceniem rynku. W wyniku tego rodzaju nielegalnej działalności produkcja prętów zbrojeniowych w niektórych przedsiębiorstwach uległa nawet zawieszeniu na kilka tygodni na początku stycznia 2013 r. Należy jednak podkreślić, że mechanizm oszustwa związanego z VAT oraz przywóz towarów po cenach dumpingowych z Białorusi nie pokrywają się pod względem terminu ani wpływu. Mechanizm oszustw zakończył się, kiedy polski rząd zastosował mechanizm odwrotnego obciążenia w zakresie VAT od dnia 1 października 2013 r. Jego wpływ widać w nagłym spadku wielkości sprzedaży i produkcji przemysłu unijnego w 2013 r. Sytuacja wróciła jednak do normalnego stanu w 2014 r., natomiast w międzyczasie zwiększony przywóz towarów po cenach dumpingowych zaczął wywierać niekorzystny wpływ na poziom cen, udział w rynku oraz wynik finansowy przemysłu unijnego. W związku z tym wpływ oszustwa związanego z VAT na sytuację gospodarczą polskich producentów ogranicza się do lat, w których przywóz z Białorusi na rynek unijny był stosunkowo niewielki i charakteryzował się wysokimi cenami. Nie odnotowano także jakichkolwiek skutków ubocznych na polskim rynku prętów zbrojeniowych po zakończeniu działalności przez oszustów. Ustalenia te znajdują rzeczywiście potwierdzenie w dodatkowych uwagach (i dowodach potwierdzających) dostarczonych przez białoruskiego producenta eksportującego w sprawie sytuacji na polskim rynku w trakcie trwania mechanizmu oszustwa związanego z VAT i po jego zakończeniu. Widać zatem wyraźnie, że sprawę tę można oddzielić od skutków przywozu towarów po cenach dumpingowych i że nie narusza ona związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Białorusi a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(108)

Białoruski producent eksportujący stwierdził ponadto, że w wyniku powyższego mechanizmu oszustwa związanego z VAT niektórzy producenci na Łotwie i Słowacji ogłosili upadłość. Przedsiębiorstwo wskazuje zatem, że negatywne tendencje w zakresie wielkości produkcji i sprzedaży przemysłu unijnego są spowodowane zniknięciem z rynku określonych przedsiębiorstw, co nie ma związku z wywozem dokonywanym przez białoruskiego producenta eksportującego.

(109)

W odniesieniu do tego twierdzenia należy podkreślić, że oszacowanie wskaźników makroekonomicznych przedstawione w motywach 75–82 nie uwzględniało przedsiębiorstw, które nie istniały w OD. W przypadku przedsiębiorstw, które nie otrzymały kwestionariuszy, informacje istotne z perspektywy wskaźników makroekonomicznych oszacowano na podstawie faktycznych wyników produkcji w OD. Zniknięcie z rynku wspomnianych przedsiębiorstw nie zostało zatem odzwierciedlone we wskaźnikach przedstawiających negatywne zmiany wielkości produkcji i sprzedaży przemysłu unijnego. Należy podkreślić, że w przypadku uwzględnienia tych kwestii ogólny obraz szkody byłby jeszcze gorszy.

(110)

Przedmiotowy białoruski producent eksportujący twierdzi ponadto, że wielkość i ceny importowe przywozu z tego państwa w latach 2014–OD nie są reprezentatywne dla „normalnej” strategii sprzedaży stosowanej przez przedsiębiorstwo. Przedsiębiorstwo twierdzi, że prowadzona przez nie wzmożona działalność wywozowa w Unii w tych latach była wynikiem luki między popytem a podażą produktu objętego postępowaniem na rynku w Polsce i państwach bałtyckich, która wynikła z zakłóceń spowodowanych oszustwami związanymi z VAT. Przedsiębiorstwo twierdzi, że Komisja powinna zbadać wysokość oraz poziom cen przywozu z Białorusi w okresie po OD. Przedsiębiorstwo twierdzi, że tego rodzaju dochodzenie w zakresie danych z okresu po OD zostało uznane przez Komisję za zasadne w niedawnym postępowaniu dotyczącym przywozu stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych.

(111)

W związku z tym, po pierwsze, należy zauważyć, że w ustaleniach dochodzenia nie potwierdzono istnienia luki między popytem a podażą w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem. Mechanizm oszustwa związanego z VAT rzeczywiście wpłynął negatywnie na wyniki producentów w Polsce w 2013 r., jednak jego wpływ wiązał się z niskim poziomem cen produktu objętego postępowaniem sprzedawanego przez nieuczciwe przedsiębiorstwa handlowe, a nie z niedoborem podaży. Jak wyjaśniono w motywie 107, po październiku 2013 r. ten negatywny wpływ został wyeliminowany. Producenci unijni z siedzibami w Polsce mogli wtedy swobodnie wykorzystywać dostępne moce produkcyjne (ponad 40 %) w celu zaopatrywania klientów w Polsce i państwach bałtyckich. Ich niepowodzenie w zwiększaniu sprzedaży i udziału w rynku w 2014 r. w OD było rezultatem konkurencji wynikającej z gwałtownego wzrostu przywozu towarów po cenach dumpingowych z Białorusi. Po drugie zauważono, że wniosek o zbadanie danych zebranych po OD pojawił się na bardzo późnym etapie procedury. Komisja zbierze dane z okresu po OD i rozważy, czy w tym przypadku właściwe jest dokonanie przeglądu rozwoju sytuacji po OD, na ostatecznym etapie dochodzenia. Już na obecnym etapie należy jednak zauważyć, że okoliczności w tym postępowaniu nie można traktować jako podobnych do tych, o których mowa w postępowaniu dotyczącym przywozu stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych.

(112)

Wykazano, że w okresie badanym miał miejsce znaczny wzrost wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych i jego udziału w rynku z Białorusi. Ponadto ustalono, że przywóz ten podcinał ceny stosowane przez przemysł unijny na rynku unijnym w OD.

(113)

Wzrost wielkości i udziału w rynku przywozu towarów po cenach dumpingowych z Białorusi zbiegł się z pogorszeniem sytuacji finansowej przemysłu unijnego, który można było zaobserwować w szczególności w 2014 r. W związku z tym, mimo ożywienia konsumpcji, przemysł unijny nie był w stanie zwiększyć sprzedaży ani cen, w wyniku czego wskaźniki finansowe takie jak rentowność pozostały ujemne.

(114)

Analiza innych znanych czynników, które mogły spowodować szkodę poniesioną przez przemysł unijny, wykazała, że czynniki te nie miały wymiaru podważającego związek przyczynowy między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Białorusi a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(115)

Na podstawie powyższej analizy, w której rozróżniono i oddzielono wpływ wszystkich znanych czynników na sytuację przemysłu unijnego od szkodliwego wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych, tymczasowo stwierdza się, że przywóz towarów po cenach dumpingowych z Białorusi przynosi istotną szkodę przemysłowi unijnemu w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(116)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy pomimo tymczasowego ustalenia szkodliwego dumpingu istnieją istotne powody, aby stwierdzić, że przyjęcie środków w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Unii. Analiza interesu Unii została oparta na ocenie interesów wszystkich zaangażowanych stron, w tym interesu przemysłu unijnego, importerów oraz użytkowników.

(117)

Przemysł unijny składa się z ponad 65 producentów, którzy mają siedziby w różnych państwach członkowskich Unii i w OD zatrudniali bezpośrednio w związku z produktem podobnym ponad 4 600 osób.

(118)

Ustalono, że przemysł unijny poniósł istotną szkodę wywołaną przez przywóz towarów po cenach dumpingowych z Białorusi. Należy przypomnieć, że przemysł unijny nie mógł w pełni skorzystać ze wzrostu konsumpcji, a sytuacja finansowa przemysłu unijnego pozostawała niestabilna.

(119)

Oczekuje się, że nałożenie cła antydumpingowego przywróci uczciwe warunki handlu na rynku unijnym, umożliwiając przemysłowi unijnemu dostosowanie cen produktu podobnego do kosztów produkcji.

(120)

Można również oczekiwać, że wprowadzenie środków umożliwi przemysłowi unijnemu odzyskanie przynajmniej części utraconego w okresie badanym udziału w rynku i będzie mieć pozytywny wpływ na jego rentowność i ogólną sytuację finansową. Wprowadzenie środków umożliwiłoby przemysłowi kontynuację i dalszą intensyfikację jego działań mających na celu zagwarantowanie opłacalności.

(121)

Jeżeli środki nie zostałyby wprowadzone, należałoby spodziewać się dalszej utraty udziałów w rynku oraz pogarszania się rentowności przemysłu unijnego.

(122)

W związku z tym wstępnie stwierdzono, że nałożenie środków antydumpingowych na przywóz pochodzący z Białorusi będzie leżało w interesie przemysłu unijnego.

(123)

Współpraca użytkowników produktu objętego postępowaniem była na niskim poziomie. Spośród ośmiu znanych użytkowników, z którymi skontaktowano się po wszczęciu procedury, tylko jedno przedsiębiorstwo wyraziło zainteresowanie współpracą. Nawet to przedsiębiorstwo nie przedstawiło jednak odpowiedzi na kwestionariusz użytkownika wysłany przez Komisję.

(124)

W przypadku importerów sześć przedsiębiorstw odpowiedziało na kwestionariusz dotyczący kontroli wyrywkowej zawarty w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Następnie wybrano do objęcia próbą trzy z tych przedsiębiorstw, które reprezentują 81 % wielkości przywozu produktu objętego postępowaniem zgłoszonej przez respondentów.

(125)

Jedynie dwóch z trzech importerów objętych próbą udzieliło odpowiedzi na kwestionariusze wysłane przez Komisję. Jeden z nich wskazał, że przedmiotowe przedsiębiorstwo nie jest tylko importerem produktu objętego postępowaniem, ale właściwie użytkownikiem i powinno być tak traktowane w ramach procedury.

(126)

W OD importer zaczął zamawiać produkt objęty postępowaniem, a 78 % produktu przywieziono z Białorusi, z niewielką marżą zysku. Pokazuje to, że ten importer liczył na możliwość skorzystania z niskich cen przywozu z Białorusi i utworzył nową bazę klientów. Nie można zatem uznać, że działania tego importera były reakcją na istniejące przepływy handlowe. W związku z tym będzie on szukał innych możliwości handlowych, kiedy sytuacja rynkowa zmieni się po nałożeniu środków.

(127)

Użytkownik ponosił straty na przetworzonych wyrobach gotowych zawierających pręty zbrojeniowe. Około połowa z nich została zamówiona z przemysłu unijnego, jedna trzecia – z Białorusi, a reszta – z państw trzecich, takich jak Chiny i Turcja. Użytkownik ten zaopatrywał się zatem w odpowiedni sposób pod względem ceny, dostępności i jakości. Zamierzone środki mogą mieć wpływ na część dostaw kupowaną z Białorusi i mogą w pewien sposób ograniczać wybór zamówionych prętów zbrojeniowych lub wpływać na zmianę takiego wyboru, jednak wydaje się, że nie mają zasadniczego wpływu na tego użytkownika. Wydaje się, że przyczyna strat jest strukturalna i nie ma związku z pozyskiwaniem surowca z Białorusi.

(128)

Mimo pozornie odmiennej roli w procedurze oba przedsiębiorstwa podniosły jednak te same kwestie przeciw wprowadzeniu omawianych środków: a) niewystarczające moce produkcyjne producentów unijnych w celu zaspokojenia popytu rynku unijnego; b) niewystarczający zakres produktów wytwarzanych przez producentów unijnych; oraz c) trudności w zmianie dostawców z uwagi na fakt, że poszczególne państwa członkowskie wymagają rzekomo różnych świadectw homologacji dla produktu objętego postępowaniem.

(129)

Pierwszy argument nie znajduje potwierdzenia w tymczasowych ustaleniach – wykorzystanie mocy produkcyjnych przemysłu unijnego jest na poziomie 67 % i pozostawia dużo więcej wolnych mocy produkcyjnych niż cały przywóz z Białorusi do Unii.

(130)

Drugi argument nie został potwierdzony. Z drugiej strony odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielone przez producentów unijnych objętych próbą wyraźnie pokazują, że produkują oni i sprzedają pełen zakres rodzajów produktu.

(131)

W odniesieniu do trzeciego argumentu należy podkreślić, że producenci unijni zaopatrują już różne państwa członkowskie bez jakichkolwiek wyraźnych trudności.

(132)

W oddzielnych uwagach jeden współpracujący importer nieobjęty próbą poruszył kwestię domniemanego kartelu obowiązującego między producentami unijnymi. Przedsiębiorstwo to nie przedstawiło jednak żadnych dokumentów potwierdzających to twierdzenie. Kwestia domniemanego porozumienia kartelowego została następnie podniesiona przez białoruskiego producenta eksportującego. Komisja ocenia informacje dostarczone przez tego białoruskiego producenta eksportującego. Nie można jednak zająć się tą kwestią ani rozstrzygnąć jej w tym momencie, ponieważ pojawiła się ona na bardzo późnym etapie procedury. W każdym wypadku odnotowano, że informacje dostarczone przez to przedsiębiorstwo zdają się mieć potencjalnie związek z oskarżeniami dotyczącymi tylko jednego przedsiębiorstwa spośród producentów unijnych objętych próbą. Ponadto przedmiotowa procedura weryfikacyjna rozpoczęta przez włoski organ ds. konkurencji nie została jeszcze zakończona (9). Komisja szczegółowo zbada tę sprawę na ostatecznym etapie dochodzenia.

(133)

Co więcej, inny użytkownik, który nie ujawnił się przed Komisją na wcześniejszym etapie procedury, przedłożył odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu użytkownika pod koniec etapu tymczasowego dochodzenia. Odpowiedzi te wpłynęły na bardzo późnym etapie procedury wstępnego etapu dochodzenia, nie można było zatem zająć się tą kwestią, ani zbadać jej w tym momencie. Komisja szczegółowo zbada i przeanalizuje te odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu na ostatecznym etapie dochodzenia.

(134)

Biorąc powyższe pod uwagę, Komisja uważa w tym momencie, że ogólne skutki dla użytkowników i importerów oraz możliwe skutki ograniczające konkurencję są niewielkie.

(135)

Uwzględniając powyższe ustalenia, na podstawie dostępnych informacji dotyczących interesu Unii należy tymczasowo uznać, że zasadniczo nie ma istotnych przesłanek przemawiających przeciwko wprowadzeniu środków na przywóz z Białorusi produktu objętego postępowaniem.

(136)

Dostępność alternatywnych źródeł podaży ogranicza wszelkie negatywne skutki dla użytkowników niepowiązanych i importerów.

(137)

Ponadto, rozważając ogólny wpływ środków antydumpingowych na rynek Unii, wydaje się, że pozytywne skutki, w szczególności odnoszące się do przemysłu unijnego, przeważają nad możliwymi negatywnymi skutkami dla pozostałych grup interesu.

(138)

Biorąc pod uwagę wnioski dotyczące dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Unii, należy wprowadzić tymczasowe środki antydumpingowe, aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi unijnemu przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(139)

Do celów określenia poziomu wspomnianych środków wzięto pod uwagę ustalone marginesy dumpingu oraz kwotę opłat celnych niezbędną do usunięcia szkody poniesionej przez przemysł unijny.

(140)

Przy obliczaniu kwoty należności celnych niezbędnych do usunięcia skutków dumpingu wyrządzającego szkodę uznano, że zastosowany środek powinien umożliwić przemysłowi unijnemu pokrycie kosztów produkcji oraz osiągnięcie ze sprzedaży produktu podobnego w Unii takiego zysku przed opodatkowaniem, jaki byłby możliwy do osiągnięcia dla tego rodzaju przemysłu w normalnych warunkach konkurencji, czyli gdyby nie istniał przywóz po cenach dumpingowych.

(141)

Aby ustalić docelowy poziom zysku, Komisja uwzględniła zysk osiągnięty ze sprzedaży na rzecz przedsiębiorstw niepowiązanych, który został wykorzystany do celów ustalenia poziomu usuwającego szkodę.

(142)

W całym okresie badanym przemysł unijny odnotował zyski jedynie w 2012 r., ale na minimalny zysk w wysokości 1,3 % osiągnięty w tym roku miał wpływ „mechanizm oszustwa związanego z VAT” oraz późniejszy spadek cen, jak wyjaśniono w motywach 83 i 106–111 W całym okresie badanym zysk osiągnięty w 2012 r. nie może zostać uznany za rozsądny „docelowy poziom zysku”, który umożliwiłby poprawę sytuacji finansowej i zachęcił do inwestowania.

(143)

Docelowy poziom zysku zaproponowany przez skarżącego wynosił 9,9 % i opierał się na docelowym poziomie zysku zastosowanym w niedawnej sprawie antydumpingowej przeciwko przywozowi blisko powiązanych produktów stalowych, np. walcówek. Komisja uważa jednak za bardziej właściwe zastosowanie docelowego poziomu zysku równego 4,8 % w oparciu o ustalenia bardziej aktualnej sprawy dotyczącej stalowych prętów zbrojeniowych o wysokiej wytrzymałości zmęczeniowej. Należy zauważyć, że powyższa marża zysku w odróżnieniu od tego zaproponowanego przez skarżącego została osiągnięta w 2012 r., tj. w trakcie okresu badanego w omawianej sprawie. Ponadto oba produkty są bardzo podobne, są produkowane częściowo przez te same przedsiębiorstwa z użyciem tych samych linii produkcyjnych.

(144)

Na tej podstawie poziom usuwający szkodę obliczono jako porównanie średniej ważonej ceny w przywozie towarów po cenach dumpingowych, określonej w odniesieniu do obliczeń podcięcia cenowego w motywie 68 powyżej, z niewyrządzającą szkody ceną stosowaną przez przemysł unijny w odniesieniu do produktu podobnego.

(145)

Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone w formie wartości procentowej średniej całkowitej ceny importowej CIF.

(146)

W związku z powyższym uznaje się, że zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć tymczasowe cła antydumpingowe na przywóz prętów zbrojeniowych pochodzących z Białorusi na poziomie marginesu dumpingu albo marginesu szkody, zgodnie z zasadą niższego cła.

(147)

Na podstawie powyższego stawki tymczasowego cła antydumpingowego określono porównując marginesy szkody i marginesy dumpingu. W związku z tym proponuje się następujące cła antydumpingowe:

(148)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (10) wraz z wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą krajową i eksportową, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W stosownych przypadkach rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione poprzez uaktualnienie wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych.

(149)

Aby zapewnić należyte egzekwowanie cła antydumpingowego, poziom cła rezydualnego powinien mieć zastosowanie nie tylko do niewspółpracujących producentów eksportujących, lecz również do tych producentów, którzy nie dokonywali wywozu towarów do Unii podczas OD.

(150)

W interesie dobrej administracji Komisja zwróci się do zainteresowanych stron z prośbą o przedłożenie pisemnych uwag lub o złożenie wniosku o przesłuchanie przez Komisję lub przez rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu w określonym terminie.

(151)

Ustalenia dotyczące nałożenia ceł tymczasowych obowiązują tymczasowo i mogą ulec zmianie na ostatecznym etapie dochodzenia,

a)

zwrócić się o ujawnienie istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których przyjęto niniejsze rozporządzenie;

b)

przekazać Komisji swoje uwagi na piśmie; oraz

c)

złożyć wniosek o przesłuchanie przed Komisją lub przed rzecznikiem praw stron w postępowaniach handlowych.

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/27

(1)

Rozporządzeniem (UE) nr 549/2013 ustanowiono Europejski System Rachunków Narodowych i Regionalnych z 2010 r. (ESA 2010), który wprowadza program określający terminy, w których państwa członkowskie przekazują Komisji rachunki i tablice, które należy zestawiać zgodnie z metodyką określoną w tym rozporządzeniu.

(2)

Zgodnie z art. 4 rozporządzenia (UE) nr 549/2013 dane objęte tym rozporządzeniem podlegają kryteriom jakości określonym w art. 12 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 (2). Państwa członkowskie mają składać Komisji sprawozdanie dotyczące jakości przekazywanych danych z rachunków narodowych i regionalnych.

(3)

Na podstawie decyzji wykonawczej Komisji 2014/403/UE (3) państwom członkowskim przyznano czasowe odstępstwa. Z tego względu zawartość sprawozdań dotyczących jakości, których złożenia Komisja wymaga od państw członkowskich, powinna zostać dostosowana zgodnie z tymi odstępstwami. Wymóg składania sprawozdań dotyczących jakości powinien zostać wprowadzany stopniowo do 2021 r., aby dać państwom członkowskim czas na dokończenie zasadniczych zmian koniecznych do wprowadzenia ESA 2010 do krajowych systemów statystycznych.

(4)

Zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 549/2013 i w celu stosowania kryteriów jakości, o których mowa w art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia, sposoby, struktura, częstotliwość składania oraz wskaźniki oceny sprawozdań dotyczących jakości składanych przez państwa członkowskie powinny zostać określone przez Komisję w drodze aktów wykonawczych.

(5)

Z uwagi na to, że informacje w sprawozdaniu dotyczącym jakości danych z rachunków narodowych i regionalnych powinny być oparte na normach Europejskiego Systemu Statystycznego odnoszących się do sprawozdawczości dotyczącej jakości, opublikowanych przez Komisję (Eurostat), załącznik do niniejszego rozporządzenia należy sporządzić zgodnie z tymi normami. Informacje dotyczące wdrożenia ESA 2010, które zostały już przekazane przez państwa członkowskie, powinny zostać ponownie wykorzystane przez Komisję i nie powinny być wymagane w sprawozdaniach dotyczących jakości.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Europejskiego Systemu Statystycznego,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/37

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/39

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 533/2007 (2) otwarto roczne kontyngenty taryfowe na przywóz produktów w sektorze mięsa drobiowego.

(2)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenie na przywóz złożonymi w okresie od dnia 1 grudnia do dnia 7 grudnia 2016 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca 2017 r. są w przypadku niektórych kontyngentów większe niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości mogą zostać wydane pozwolenia na przywóz, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski, obliczonego zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (3).

(3)

Ilości objęte wnioskami o wydanie pozwolenia na przywóz, złożonymi w okresie od dnia 1 grudnia do dnia 7 grudnia 2016 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca 2017 r., są w przypadku niektórych kontyngentów mniejsze niż ilości dostępne. Należy zatem określić ilości, w odniesieniu do których nie złożono wniosków, i dodać je do ilości ustalonej dla następnego podokresu obowiązywania kontyngentu.

(4)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/42

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1385/2007 (2) otwarto roczne kontyngenty taryfowe na przywóz produktów z sektora mięsa drobiowego.

(2)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenie na przywóz złożonymi w okresie od dnia 1 grudnia do dnia 7 grudnia 2016 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca 2017 r., są w przypadku niektórych kontyngentów większe niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości mogą zostać wydane pozwolenia na przywóz, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski, obliczonego zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (3).

(3)

Ilości objęte wnioskami o wydanie pozwolenia na przywóz złożonymi w okresie od dnia 1 grudnia do dnia 7 grudnia 2016 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca 2017 r., są w przypadku niektórych kontyngentów mniejsze niż ilości dostępne. Należy zatem określić ilości, w odniesieniu do których nie złożono wniosków, i dodać je do ilości ustalonych dla następnego podokresu obowiązywania kontyngentu.

(4)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/45

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2015/2078 (2) otwarto roczne kontyngenty taryfowe na przywóz produktów z sektora mięsa drobiowego pochodzących z Ukrainy.

(2)

Ilości objęte wnioskami o przyznanie uprawnień do przywozu, złożonymi w okresie od dnia 1 grudnia do dnia 7 grudnia 2016 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca 2017 r., są dla kontyngentu o numerze porządkowym 09.4273 większe niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości można przyznać uprawnienia do przywozu, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski, zgodnie z art. 6 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (3) w związku z art. 7 ust. 2 wymienionego rozporządzenia.

(3)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/48

(1)

Sekcja I.1 załącznika I, sekcja II.1 załącznika II i sekcja III.1 załącznika III do dyrektywy 2008/68/WE odnoszą się do postanowień określonych w międzynarodowych umowach dotyczących transportu lądowego towarów niebezpiecznych drogami, koleją oraz śródlądowymi drogami wodnymi zgodnie z definicjami w art. 2 wspomnianej dyrektywy.

(2)

Postanowienia tych międzynarodowych umów są aktualizowane co dwa lata. W związku z tym ostatnie zmienione wersje tych umów stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. z okresem przejściowym do dnia 30 czerwca 2017 r.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić sekcję I.1 załącznika I, sekcję II.1 załącznika II i sekcję III.1 załącznika III do dyrektywy 2008/68/WE.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu ds. Transportu Towarów Niebezpiecznych,

1)

załącznik I sekcja I.1 otrzymuje brzmienie:

„I.1   ADR

Załączniki A i B do ADR, stosowane z mocą od dnia 1 stycznia 2017 r., przy czym rozumie się, że wyrazy »umawiająca się strona« zastępuje się odpowiednio wyrazami »państwo członkowskie«.”;

2)

załącznik II sekcja II.1 otrzymuje brzmienie:

„II.1   RID

Załącznik do RID, występujący jako załącznik C do COTIF, stosowany z mocą od dnia 1 stycznia 2017 r., przy czym rozumie się, że wyrazy »umawiające się państwo RID« zastępuje się odpowiednio wyrazami »państwo członkowskie«.”;

3)

załącznik III sekcja III.1 otrzymuje brzmienie:

„III.1   ADN

Rozporządzenia załączone do ADN, stosowane z mocą od dnia 1 stycznia 2017 r., oraz art. 3 lit. f) i h), art. 8 ust. 1 i 3 ADN, przy czym rozumie się, że wyrazy »umawiająca się strona« zastępuje się odpowiednio wyrazami »państwo członkowskie«.”.

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/50

(1)

Układ eurośródziemnomorski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, z drugiej strony (1) (zwany dalej „Układem”), został podpisany w dniu 24 listopada 1997 r. i wszedł w życie w dniu 1 maja 2002 r.

(2)

Wspólny komunikat Wysokiego Przedstawiciela i Komisji Europejskiej z dnia 18 listopada 2015 r.„Przegląd Europejskiej Polityki Sąsiedztwa” przyjęto z zadowoleniem w konkluzjach Rady z dnia 14 grudnia 2015 r., w których Rada potwierdziła między innymi zamiar rozpoczęcia w 2016 r. nowego etapu współpracy z partnerami – co w stosownych przypadkach może skutkować określeniem nowych priorytetów partnerstw – ukierunkowanego na uzgodnione priorytety i interesy.

(3)

Wspólny cel Unii i Jordanii, jakim jest wspólny obszar pokoju, dobrobytu i stabilności, wymaga wspólnego działania, w szczególności poprzez współodpowiedzialność i zróżnicowanie oraz uwzględnienia kluczowej roli, jaką Jordania odgrywa w regionie.

(4)

Odpowiadając na najpilniejsze wyzwania, Unia i Jordania dążą w dalszym ciągu do realizacji podstawowych celów ich długofalowego partnerstwa oraz do wzmocnienia stabilności i odporności tego kraju oraz regionu, jak również do trwałego i opartego na wiedzy wzrostu gospodarczego i rozwoju społecznego zgodnego z zasadami praworządności i bazującego na demokratycznym sprawowaniu rządów.

(5)

Stanowisko Unii w ramach Rady Stowarzyszenia ustanowionej Układem powinno zatem opierać się na dołączonym projekcie decyzji,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/53

(1)

Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Zasadniczą część tej polityki stanowią środki ochrony dzieci przed uprowadzeniem lub bezprawnym zatrzymaniem.

(2)

Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) (zwane dalej „rozporządzeniem Bruksela II bis”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami uprowadzenia lub bezprawnego zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim.

(3)

Rozporządzenie Bruksela II bis uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „konwencją haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracę między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, których celem jest zapewnienie niezwłocznego powrotu uprowadzonych lub bezprawnie zatrzymanych dzieci.

(4)

Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami konwencji haskiej z 1980 r.

(5)

Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w komisjach specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

(6)

Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi można uznać za najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę.

(7)

Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie.

(8)

Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stroną. Unia nie może zatem przystąpić do niej ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego.

(9)

Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy konwencji z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii.

(10)

Kazachstan złożył dokument przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 3 czerwca 2013 r. Konwencja haska z 1980 r weszła w życie w odniesieniu do Kazachstanu w dniu 1 września 2013 r.

(11)

Tylko Królestwo Niderlandów wyraziło już zgodę na przystąpienie Kazachstanu do konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Kazachstanie wynika, że te państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Kazachstanu, mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Kazachstanu zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r.

(12)

Państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Kazachstanu, powinny zatem zostać upoważnione do złożenia w interesie Unii swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Kazachstanu zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Królestwo Niderlandów wyraziło już zgodę na przystąpienie Kazachstanu do konwencji haskiej z 1980 r. i nie powinno składać nowego oświadczenia, ponieważ obecne oświadczenie ma ważność w świetle prawa międzynarodowego publicznego.

(13)

Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem Bruksela II bis i w związku z powyższym biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(14)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/56

(1)

Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Zasadniczą część tej polityki stanowią środki ochrony dzieci przed uprowadzeniem lub bezprawnym zatrzymaniem.

(2)

Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) (zwane dalej „rozporządzeniem Bruksela II bis”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami uprowadzenia lub bezprawnego zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim.

(3)

Rozporządzenie Bruksela II bis uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „konwencją haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracę między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, których celem jest zapewnienie niezwłocznego powrotu uprowadzonych lub bezprawnie zatrzymanych dzieci.

(4)

Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami konwencji haskiej z 1980 r.

(5)

Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w komisjach specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

(6)

Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi można uznać za najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę.

(7)

Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie.

(8)

Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stroną. Unia nie może zatem przystąpić do niej ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego.

(9)

Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy konwencji z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii.

(10)

Peru złożyło dokument przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 28 kwietnia 2001 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w odniesieniu do Peru w dniu 1 sierpnia 2001 r.

(11)

Wszystkie państwa członkowskie, z wyjątkiem Republiki Austrii, Królestwa Danii i Rumunii wyraziły już zgodę na przystąpienie Peru do konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Peru wynika, że Republika Austrii i Rumunia mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Peru zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r.

(12)

Republika Austrii i Rumunia powinny zatem zostać upoważnione do wyrażenia takiej zgody w interesie Unii i złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Peru zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Inne państwa członkowskie Unii wyraziły już zgodę na przystąpienie Peru do konwencji haskiej z 1980 r. i nie powinny składać nowych oświadczeń, ponieważ obecne oświadczenia zachowują ważność w świetle prawa międzynarodowego publicznego.

(13)

Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem Bruksela II bis i w związku z powyższym biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(14)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/59

(1)

Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Zasadniczą część tej polityki stanowią środki ochrony dzieci przed uprowadzeniem lub bezprawnym zatrzymaniem.

(2)

Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) (zwane dalej „rozporządzeniem Bruksela II bis”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami uprowadzenia lub bezprawnego zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim.

(3)

Rozporządzenie Bruksela II bis uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „konwencją haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracę między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, których celem jest zapewnienie niezwłocznego powrotu uprowadzonych lub bezprawnie zatrzymanych dzieci.

(4)

Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami konwencji haskiej z 1980 r.

(5)

Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w komisjach specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

(6)

Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi można uznać za najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę.

(7)

Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie.

(8)

Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stroną. Unia nie może zatem przystąpić do niej ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego.

(9)

Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy konwencji z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii.

(10)

Republika Korei złożyła dokument przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 13 grudnia 2012 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w odniesieniu do Republiki Korei w dniu 1 marca 2013 r.

(11)

Kilka państw członkowskich wyraziło już zgodę na przystąpienie Republiki Korei do konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Republice Korei wynika, że te państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Republiki Korei, mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Republiki Korei zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r.

(12)

Państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Republiki Korei, powinny zatem zostać upoważnione do wyrażenia takiej zgody w interesie Unii i złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Republiki Korei zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Republika Czeska, Irlandia i Republika Litewska wyraziły już zgodę na przystąpienie Republiki Korei do konwencji haskiej z 1980 r. i nie muszą składać nowych oświadczeń, ponieważ obecne oświadczenia zachowują ważność w świetle prawa międzynarodowego publicznego.

(13)

Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem Bruksela II bis i w związku z powyższym biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(14)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/62

(1)

W dniu 18 maja 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/778 (1).

(2)

W dniu 20 czerwca 2016 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2016/993 (2) zmieniającą decyzję (WPZiB) 2015/778 poprzez wprowadzenie dwóch zadań wspierających do mandatu operacji EUNAVFOR MED SOPHIA, a mianowicie budowanie potencjału oraz szkolenie libijskiej straży przybrzeżnej i marynarki wojennej oraz przyczynianie się do wymiany informacji oraz do wdrażania embarga Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) na broń na pełnym morzu u wybrzeży Libii.

(3)

Weryfikację potencjalnych stażystów wywodzących się z libijskiej straży przybrzeżnej i marynarki wojennej należy usprawnić poprzez wymianę informacji z Interpolem, Międzynarodowym Trybunałem Karnym i Stanami Zjednoczonymi Ameryki, a także z państwami członkowskimi, misją ONZ ds. wspierania Libii (UNSMIL), Europejskim Urzędem Policji (Europol) i Europejską Agencją Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex).

(4)

Wymiana informacji w ramach wdrażania embarga ONZ na broń na morzu pełnym u wybrzeży Libii powinna zostać dozwolona do poziomu „SECRET EU/UE SECRET”.

(5)

Należy wprowadzić możliwość wymiany informacji między operacją EUNAVFOR MED SOPHIA a Interpolem w związku ze zwalczaniem handlu ludźmi lub w związku z embargiem na broń.

(6)

Oprócz tego należy umocować Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) do upoważnienia Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (WP) do wymiany, w razie potrzeby, informacji z odnośnymi państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi, by zaspokoić potrzeby operacyjne operacji EUNAVFOR MED SOPHIA.

(7)

WP powinien zostać upoważniony do delegowania uprawnień do udostępniania informacji niejawnych oraz do zawierania w tym celu uzgodnień, o których mowa w decyzji (WPZiB) 2015/778.

(8)

Należy podkreślić konieczność przestrzegania przez operację EUNAVFOR MED SOPHIA mających zastosowanie przepisów przy gromadzeniu, przechowywaniu i wymianie danych osobowych i dowodów.

(9)

Należy odpowiednio zmienić decyzję (WPZiB) 2015/778,

1)

w art. 2 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Operacja EUNAVFOR MED SOPHIA może gromadzić i przechowywać, zgodnie z mającym zastosowanie prawem, dane osobowe osób zabranych na pokład statków uczestniczących w operacji EUNAVFOR MED SOPHIA dotyczące cech, które pomogą w identyfikacji takich osób, w tym ich odciski palców, a także następujące dane (z wyłączeniem innych danych osobowych): nazwisko, nazwisko panieńskie, imiona i ewentualne pseudonimy lub nazwiska przybrane, data i miejsce urodzenia, obywatelstwo, płeć, miejsce pobytu, zawód oraz miejsce prowadzenia działalności, dane dotyczące prawa jazdy, dokumentów identyfikacyjnych i paszportu. Operacja EUNAVFOR MED SOPHIA może przekazywać takie dane oraz dane dotyczące statków i wyposażenia wykorzystywanych przez takie osoby właściwym organom ścigania państw członkowskich lub odpowiednim organom Unii.”;

2)

w art. 2a ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5.   W zakresie wymaganym przez zadanie wspierające, o którym mowa w ust. 1, operacja EUNAVFOR MED SOPHIA może gromadzić, przechowywać i wymieniać z państwami członkowskimi, właściwymi organami Unii, UNSMIL, Europolem, Interpolem, Fronteksem, Międzynarodowym Trybunałem Karnym i Stanami Zjednoczonymi Ameryki informacje, w tym dane osobowe, zgromadzone do celów procedur weryfikacji ewentualnych stażystów, o ile udzielili oni swojej zgody na piśmie. Ponadto operacja EUNAVFOR MED SOPHIA może gromadzić i przechowywać niezbędne informacje medyczne i dane biometryczne stażystów, pod warunkiem że wyrazili oni swoją zgodę na piśmie.”;

3)

w art. 2b ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   W ramach zadania wspierającego, polegającego na przyczynianiu się do wdrażania embarga ONZ na broń na pełnym morzu u wybrzeży Libii, operacja EUNAVFOR MED SOPHIA gromadzi i przekazuje informacje odnośnym partnerom i agencjom za pośrednictwem mechanizmów określonych w dokumentach dotyczących planowania, aby przyczynić się do kompleksowej orientacji sytuacyjnej na morzu w uzgodnionym obszarze działań określonym w odpowiednich dokumentach dotyczących planowania. W przypadku gdy takie informacje są oznaczone klauzulą o poziomie nie wyższym niż »SECRET UE/EU SECRET«, można je przekazywać odnośnym partnerom i agencjom zgodnie z decyzją Rady 2013/488/UE (*1) oraz na podstawie uzgodnień zawartych na poziomie operacyjnym zgodnie z art. 12 ust. 9 niniejszej decyzji, z pełnym poszanowaniem zasad wzajemności i pluralizmu. Otrzymane informacje niejawne wykorzystywane są przez operację EUNAVFOR MED SOPHIA bez rozróżnienia pomiędzy członkami swojego personelu i wyłącznie na podstawie wymogów operacyjnych.

(*1)  Decyzja Rady 2013/488/UE z dnia 23 września 2013 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE (Dz.U. L 274 z 15.10.2013, s. 1).”;"

4)

w art. 2b ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Zgodnie z odnośnymi rezolucjami Rady Bezpieczeństwa ONZ, w tym rezolucją RB ONZ nr 2292 (2016), operacja EUNAVFOR MED SOPHIA może, w trakcie inspekcji prowadzonych zgodnie z ust. 2, gromadzić i przechowywać dowody bezpośrednio związane z przewożeniem towarów zabronionych zgodnie z embargiem na dostawy broni do Libii. Może przekazywać takie dowody właściwym organom ścigania państw członkowskich lub odpowiednim organom Unii, zgodnie z mającym zastosowanie prawem.”;

5)

art. 12 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 12

Udostępnianie informacji

1.   WP jest upoważniony do udostępniania wyznaczonym państwom trzecim, organizacjom międzynarodowym i agencjom międzynarodowym, stosownie do przypadku i zgodnie z potrzebami operacji EUNAVFOR MED SOPHIA, wszelkich dokumentów jawnych UE związanych z treścią obrad Rady dotyczących operacji i objętych tajemnicą służbową na podstawie art. 6 ust. 1 regulaminu wewnętrznego Rady (*2). KPiB wyznacza w odniesieniu do każdego przypadku państwa trzecie, organizacje międzynarodowe i agencje międzynarodowe, których to dotyczy.

2.   WP jest upoważniony do udostępniania wyznaczonym państwom trzecim, organizacjom międzynarodowym i agencjom międzynarodowym w stosownych przypadkach i zgodnie z potrzebami operacji EUNAVFOR MED SOPHIA, z pełnym poszanowaniem zasad wzajemności i pluralizmu, informacji niejawnych UE sporządzonych do celów operacji, zgodnie z decyzją 2013/488/UE:

KPiB wyznacza w odniesieniu do każdego przypadku państwa trzecie, organizacje międzynarodowe i agencje międzynarodowe, których to dotyczy.

3.   Otrzymane informacje niejawne wykorzystywane są przez operację EUNAVFOR MED SOPHIA bez rozróżnienia pomiędzy członkami swojego personelu i wyłącznie na podstawie wymogów operacyjnych.

4.   WP jest również upoważniony do udostępniania ONZ, stosownie do potrzeb operacyjnych operacji EUNAVFOR MED SOPHIA, informacji niejawnych UE sporządzonych do celów operacji EUNAVFOR MED SOPHIA, opatrzonych klauzulą tajności o poziomie nie wyższym niż „RESTREINT UE/EU RESTRICTED”, zgodnie z decyzją 2013/488/UE.

5.   WP zostaje upoważniony do przekazywania Interpolowi odnośnych informacji, w tym danych osobowych, zgodnie z potrzebami operacyjnymi operacji EUNAVFOR MED SOPHIA.

6.   Do czasu zawarcia umowy między Unią a Interpolem operacja EUNAVFOR MED SOPHIA może wymieniać takie informacje z krajowymi biurami Interpolu w państwach członkowskich, wedle uzgodnień, które mają zostać poczynione między dowódcą operacji UE a szefem odpowiedniego krajowego biura Interpolu.

7.   W przypadku szczególnej potrzeby operacyjnej WP jest upoważniony do udostępnienia prawowitym władzom Libii wszelkich informacji niejawnych UE do poziomu „RESTREINT UE/EU RESTRICTED” wytworzonych do celów operacji EUNAVFOR MED SOPHIA, zgodnie z decyzją 2013/488/UE.

8.   WP zostaje upoważniony do zawarcia uzgodnień niezbędnych do wykonywania zawartych w niniejszej decyzji przepisów o wymianie informacji.

9.   WP może przekazać upoważnienia do przekazywania informacji, jak również uprawnienie do zawierania uzgodnień, o których mowa w niniejszej decyzji, urzędnikom ESDZ, dowódcy operacji UE lub dowódcy sił UE zgodnie z sekcją VII załącznika VI do decyzji 2013/488/UE.

(*2)  Decyzja Rady 2009/937/UE z dnia 1 grudnia 2009 r. dotycząca przyjęcia regulaminu wewnętrznego Rady (Dz.U. L 325 z 11.12.2009, s. 35).”."

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/65

(1)

W dniu 31 lipca 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/512/WPZiB (1).

(2)

W dniu 19 marca 2015 r. Rada Europejska uzgodniła, że niezbędne środki zostaną podjęte, aby jednoznacznie powiązać czas obowiązywania środków ograniczających z pełną realizacją porozumień mińskich, mając na uwadze fakt, że ich pełna realizacja była przewidziana na dzień 31 grudnia 2015 r.

(3)

W dniu 1 lipca 2016 r. Rada przedłużyła obowiązywanie decyzji 2014/512/WPZiB do dnia 31 stycznia 2017 r., aby umożliwić dalszą ocenę realizacji porozumień mińskich.

(4)

Po dokonaniu oceny realizacji porozumień mińskich należy przedłużyć obowiązywanie decyzji 2014/512/WPZiB o kolejne sześć miesięcy, aby umożliwić Radzie dalszą ocenę realizacji tych porozumień.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2014/512/WPZiB,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/66

(1)

Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2015/1849 (2) zakazuje wprowadzania na terytorium Unii roślin – innych niż nasiona – Capsicum L., Lagenaria Ser., Luffa Mill., Momordica L. i Solanum L., innych niż S. lycopersicum L., pochodzących z Ghany.

(2)

Zakaz ten jest ograniczony w czasie. Ma on zastosowanie do końca roku 2016. Audyt przeprowadzony w Ghanie we wrześniu 2016 r. wykazał, że nadal występują niedociągnięcia w systemie fitosanitarnej certyfikacji wywozu stosowanym przez to państwo trzecie. W związku z tym należy przedłużyć ten zakaz do dnia 31 grudnia 2017 r.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą (UE) 2015/1849.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/67

(1)

W decyzji Komisji 2008/294/WE (2) określono warunki techniczne i operacyjne niezbędne do umożliwienia korzystania z systemów GSM, UMTS i LTE na pokładach statków powietrznych (usługi MCA) w Unii Europejskiej.

(2)

Obecne przepisy wymagają, aby w skład sprzętu MCA na pokładach statków powietrznych wchodziła jednostka sterowania siecią (NCU) uniemożliwiająca ruchomym urządzeniom końcowym na pokładach tychże statków próby rejestracji w naziemnych sieciach łączności ruchomej.

(3)

W dniu 7 października 2015 r. Komisja – na podstawie art. 4 ust. 2 decyzji nr 676/2002/WE – udzieliła Europejskiej Konferencji Administracji Pocztowych i Telekomunikacyjnych („CEPT”) mandatu do przeprowadzenia badań technicznych dotyczących potrzeby utrzymania obowiązku stosowania NCU na pokładach statków powietrznych, na których można korzystać z usług MCA.

(4)

Działając w ramach tego mandatu, CEPT przyjęła w dniu [17 listopada 2016] r. sprawozdanie nr 63, w którym stwierdziła, że możliwe jest, aby stosowanie NCU stało się nieobowiązkowe w odniesieniu do systemów GSM i LTE, z uwagi na to, że operacje MCA prowadzone bez zastosowania NCU gwarantują odpowiednią ochronę przed zakłóceniami w sieciach naziemnych.

(5)

Zgodnie z wnioskami ze sprawozdania CEPT nie jest już konieczne aktywne zapobieganie za pomocą NCU połączeniom ruchomych urządzeń końcowych z naziemnymi sieciami ruchomymi działającymi w paśmie 2 570–2 690 MHz. Art. 2 decyzji wykonawczej Komisji 2013/654/UE (3) staje się zatem nieaktualny i należy go uchylić.

(6)

W odniesieniu do systemów UMTS, CEPT stwierdziła jednak, że NCU jest nadal niezbędna, aby zapobiegać połączeniom między naziemnymi sieciami UMTS a urządzeniami użytkownika na pokładach statków powietrznych. Badania wykazały, że takie połączenia mogą powodować częściowe i tymczasowe ograniczenie mocy łączących się i sąsiadujących komórek na ziemi. Innym rozwiązaniem pozwalającym osłabić sygnały przedostające się do kabiny i wydostające się z niej oraz zapobiec niepożądanym połączeniom jest dodatkowe wyposażenie kadłuba statku powietrznego w odpowiednie ekrany.

(7)

Specyfikacje techniczne usług MCA należy nadal poddawać przeglądowi w celu zapewnienia, aby zawsze nadążały one za postępem technicznym.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Spektrum Radiowego,

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/72

(1)

Przedsiębiorstwo Syngenta Crop Protection AG („wnioskodawca”) złożyło do Hiszpanii kompletne wnioski dotyczące wzajemnego uznawania pozwoleń wydanych przez Irlandię w odniesieniu do rodentycydów zawierających substancję czynną brodifakum („produkty”). Irlandia wydała pozwolenie na stosowanie produktów jako rodentycydów w pomieszczeniach, na zewnątrz budynków oraz w kanalizacji przez użytkowników profesjonalnych i przeszkolonych użytkowników profesjonalnych, jak również na stosowanie produktów w pomieszczeniach i na zewnątrz budynków przez ogół społeczeństwa.

(2)

Zgodnie z art. 37 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 528/2012 Hiszpania zaproponowała wnioskodawcy dostosowanie warunków pozwoleń, które miały być wydane w Hiszpanii, oraz ograniczenie stosowania produktów do przeszkolonych użytkowników profesjonalnych i wyłącznie do pomieszczeń. Celem takich ograniczeń jest ochrona środowiska, o której mowa w art. 37 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 528/2012, dzięki zapobieganiu pierwotnemu i wtórnemu zatruciu zwierząt innych niż docelowe wskutek niebezpiecznych właściwości brodifakum, które sprawiają, że jest ono substancją potencjalnie trwałą, podatną na biokumulację i toksyczną, lub bardzo trwałą i bardzo podatną na biokumulację.

(3)

Wnioskodawca nie zgodził się z proponowanymi ograniczeniami i uznał, że środki te nie są wystarczająco uzasadnione względami określonymi w art. 37 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012. W rezultacie w dniu 18 kwietnia 2016 r. Hiszpania powiadomiła o tym fakcie Komisję zgodnie z art. 37 ust. 2 akapit drugi tego rozporządzenia.

(4)

Zgodnie z warunkami nałożonymi na zatwierdzenie brodifakum w dyrektywie Komisji 2010/10/UE (2) pozwolenia dotyczące produktów biobójczych zawierających brodifakum uzależnione są od wprowadzenia wszystkich odpowiednich i dostępnych środków zmniejszającym ryzyko, co ma na celu ograniczenie zagrożenia związanego z pierwotnym i wtórnym narażeniem zwierząt innych niż docelowe oraz długofalowych skutków oddziaływania substancji na środowisko. Środki te mogą obejmować, między innymi, ograniczenie stosowania produktu do celów profesjonalnych lub ograniczenia w odniesieniu do obszarów stosowania produktów.

(5)

Komisja zauważa, że propozycja Hiszpanii stanowi część krajowego zestawu środków zmniejszających ryzyko w odniesieniu do antykoagulujących rodentycydów, które zgłoszono Komisji w 2012 r. w kontekście dyskusji na temat środków zmniejszających ryzyko stosowanych przez państwa członkowskie przy zatwierdzaniu produktów biobójczych działających jako antykoagulujące rodentycydy.

(6)

Jeśli chodzi o ograniczenie do stosowania przez przeszkolonych użytkowników profesjonalnych, Komisja zauważa, że uznaje się, iż ta kategoria użytkowników posiada wymaganą wiedzę, umiejętności i kompetencje pozwalające na uwzględnienie ryzyka związanego ze stosowaniem rodentycydów dla zwierząt innych niż docelowe. Uznaje się zatem, że ta kategoria użytkowników jest w stanie zdecydować, który rodentycyd jest niezbędny do zwalczania danej inwazji gryzoni przy jak najmniejszym oddziaływaniu na środowisko.

(7)

Proponowane ograniczenie wyłącznie do pomieszczeń pozwala uniknąć narażenia na brodifakum zwierząt innych niż docelowe, takich jak małe ssaki żyjące wokół budynków, co skutkuje zmniejszeniem liczby zatruć pierwotnych. W konsekwencji ograniczenie to może przyczynić się do zmniejszenia liczby przypadków wtórnego zatrucia drapieżników żywiących się skażonymi zwierzętami.

(8)

Proponowane odstępstwo jest zgodne z przepisami szczególnymi określonymi w dyrektywie 2010/10/UE, które zapewniają państwom członkowskim pewną swobodę stosowania odpowiednich i dostępnych środków zmniejszających ryzyko jako warunku wydania pozwolenia na produkty zawierające brodifakum. Proponowane odstępstwo jest uzasadnione względami ochrony środowiska, w szczególności ponieważ ma ono na celu zapobieganie pierwotnemu i wtórnemu zatruciu organizmów innych niż docelowe lub zmniejszenie liczby takich przypadków. W związku z tym Komisja uważa, że proponowane odstępstwo od wzajemnego uznawania spełnia warunek, o którym mowa w art. 37 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

a)

BC-KC011180-73;

b)

BC-VM011322-40.

20.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 345/74

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 443/2009 Komisja ma obowiązek obliczania co roku średnich indywidualnych poziomów emisji CO2 oraz docelowego indywidualnego poziomu emisji dla każdego producenta samochodów osobowych w Unii oraz dla każdej grupy producentów. W oparciu o te obliczenia Komisja ustala, czy producenci i grupy producentów przestrzegali określonych dla nich docelowych indywidualnych poziomów emisji.

(2)

Szczegółowe dane wykorzystywane do obliczenia średnich indywidualnych poziomów emisji oraz docelowych indywidualnych poziomów emisji są oparte na rejestracjach nowych samochodów osobowych w państwach członkowskich w poprzednim roku kalendarzowym.

(3)

Wszystkie państwa członkowskie przekazały Komisji dane za 2015 r. zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 443/2009. W przypadkach, w których weryfikacja przeprowadzona przez Komisję wyraźnie wykazała, iż pewnych danych brakuje lub są one rażąco błędne, Komisja kontaktowała się z odnośnymi państwami członkowskimi i, za zgodą tych państw członkowskich, odpowiednio korygowała lub uzupełniała dane. Jeżeli osiągnięcie porozumienia z państwem członkowskim nie było możliwe, wstępne dane z danego państwa członkowskiego nie były korygowane.

(4)

Dnia 13 kwietnia 2016 r. Komisja opublikowała wstępne dane i powiadomiła 97 producentów o dotyczących ich wynikach wstępnych obliczeń średnich indywidualnych poziomów emisji CO2 w 2015 r. oraz docelowych indywidualnych poziomów emisji. Producentów poproszono o weryfikację danych oraz powiadomienie Komisji o ewentualnych błędach w terminie trzech miesięcy od daty otrzymania powiadomienia. 44 producentów przekazało powiadomienia o błędach w wyznaczonym terminie.

(5)

W odniesieniu do pozostałych 53 producentów, którzy nie powiadomili o żadnych błędach w zestawach danych ani nie przesłali innej odpowiedzi, należy zatwierdzić wstępne dane i wstępne obliczenia średnich indywidualnych poziomów emisji oraz docelowych indywidualnych poziomów emisji. W przypadku czterech producentów żadne pojazdy, których dotyczyły przekazane wstępne zestawy danych, nie wchodziły w zakres rozporządzenia (WE) nr 443/2009.

(6)

Komisja zweryfikowała zgłoszone przez producentów błędy oraz uzasadnienia konieczności ich skorygowania i potwierdziła lub skorygowała odpowiednie zestawy danych.

(7)

W przypadku wpisów z brakującymi lub błędnymi parametrami identyfikacyjnymi, takimi jak typ, wariant, kod wersji lub numer homologacji typu, należy uwzględnić fakt, że producenci nie mogą weryfikować ani korygować tych wpisów. W związku z tym do wartości emisji CO2 i masy w tych wpisach należy zastosować margines błędu.

(8)

Margines błędu należy obliczyć jako różnicę pomiędzy odległościami do docelowego indywidualnego poziomu emisji, wyrażonymi jako docelowy indywidualny poziom emisji odjęty od średniego indywidualnego poziomu emisji i obliczonymi z uwzględnieniem i z wykluczeniem rejestracji, których producenci nie mogą zweryfikować. Margines błędu zawsze powinien poprawiać wynik producenta w stosunku do określonego dla niego docelowego poziomu emisji, niezależnie od tego, czy powyższa różnica jest wartością dodatnią, czy ujemną.

(9)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 443/2009 należy uznać, że producent spełnia wymogi dotyczące docelowego indywidualnego poziomu emisji, o których mowa w art. 4 wspomnianego rozporządzenia, jeżeli średni poziom emisji podany w niniejszej decyzji jest niższy od docelowego indywidualnego poziomu emisji i wyraża się ujemną wartością odległości do poziomu docelowego. W przypadku gdy średni poziom emisji przekracza docelowy indywidualny poziom emisji, nakłada się opłatę z tytułu przekroczenia poziomu emisji, chyba że dany producent korzysta ze zwolnienia z tego docelowego poziomu lub jest członkiem grupy producentów, a grupa ta spełnia wymóg dotyczący określonego dla niej docelowego indywidualnego poziomu emisji. Na tej podstawie dwóch producentów uznaje się za przekraczających swój docelowy indywidualny poziom emisji na 2015 r.

(10)

W dniu 3 listopada 2015 r. Volkswagen Group złożyła oświadczenie o stwierdzeniu nieprawidłowości przy określaniu poziomów emisji CO2 w ramach homologacji typu niektórych pojazdów tej grupy. Kwestia ta była przedmiotem szczegółowego dochodzenia, Komisja jest jednak zdania, że konieczne są dalsze wyjaśnienia ze strony grupy Volkswagena jako całości, jak również potwierdzenie ze strony odpowiednich krajowych organów udzielających homologacji typu, że nieprawidłowości te nie występują. W związku z tym wartości w odniesieniu do grupy Volkswagena i jej członków (Audi AG, Audi Hungaria Motor Kft., Bugatti Automobiles S.A.S., Dr Ing. h.c. F. Porsche AG, Quattro GmbH, Seat SA, Skoda Auto A.S. oraz Volkswagen AG) nie mogą zostać potwierdzone ani zmienione.

(11)

Komisja zastrzega sobie prawo do weryfikacji wyników któregokolwiek z producentów, potwierdzonych lub zmienionych niniejszą decyzją, w przypadku gdy odpowiednie organy krajowe potwierdzą istnienie nieprawidłowości dotyczących wartości emisji CO2 wykorzystanych do ustalenia, czy dany producent spełnia wymogi dotyczące docelowego indywidualnego poziomu emisji.

(12)

Należy zatem potwierdzić lub odpowiednio zmienić wstępne obliczenia średnich indywidualnych poziomów emisji CO2 dla nowych samochodów osobowych zarejestrowanych w 2015 r., docelowych indywidualnych poziomów emisji oraz różnicy pomiędzy tymi dwiema wartościami,

1)

2)

3)

4)

5)

6)

AVTOVAZ JSC

Reprezentowany w Unii przez:

7)

8)

9)

10)

11)

12)

BYD AUTO INDUSTRY COMPANY LIMITED

Reprezentowany w Unii przez:

13)

14)

15)

FCA US LLC

Reprezentowany w Unii przez:

16)

17)

18)

Daihatsu Motor Co Ltd.

Reprezentowany w Unii przez:

19)

20)

DFSK MOTOR CO. LTD.

Reprezentowany w Unii przez:

21)

22)