23.8.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/1

(1)

Konieczne jest ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących minimalnego zakresu elementów, które należy uwzględnić w planie reorganizacji działalności, aby został zatwierdzony, oraz minimalnej zawartości sprawozdań sporządzanych w przypadku reorganizacji instytucji i podmiotów, do których stosuje się przepisy dyrektywy 2014/59/UE.

(2)

Wytyczne i komunikaty przyjęte przez Komisję w odniesieniu do oceny zgodności z unijnymi ramami pomocy państwa regulującymi restrukturyzację przedsiębiorstw z sektora finansowego znajdujących się w trudnej sytuacji, zgodnie z art. 107 ust. 3 Traktatu, mogą stanowić użyteczne źródła informacji na potrzeby opracowania planu reorganizacji działalności nawet wówczas, gdy nie udzielono pomocy państwa, gdyż ich celem – podobnie jak w przypadku planu reorganizacji działalności – jest przywrócenie długoterminowej rentowności instytucji lub podmiotu.

(3)

Przy tworzeniu planów reorganizacji działalności powinna istnieć możliwość wykorzystania informacji zawartych w planie naprawy i planie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o ile informacje te mają nadal znaczenie dla przywrócenia długoterminowej rentowności instytucji lub podmiotu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, oraz z uwzględnieniem zastosowania instrumentu umorzenia lub konwersji długu.

(4)

Restrukturyzacja instytucji lub podmiotu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, oraz ich działalności, mająca miejsce po zastosowaniu instrumentu umorzenia lub konwersji długu, powinna zaradzić przyczynom upadłości instytucji lub podmiotu. Podstawę strategii reorganizacji powinny zatem stanowić czynniki, które doprowadziły do postawienia instytucji lub podmiotu w stan restrukturyzacji lub uporządkowanej likwidacji. Strategia ta może również uwzględniać środki zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego, które zostały podjęte i wdrożone przez właściwy organ lub organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Źródło i skalę trudności doświadczanych przez daną instytucję lub dany podmiot można zobrazować poprzez uwzględnienie informacji na temat spełnienia stosownych wymogów regulacyjnych i ostrożnościowych przed przystąpieniem do restrukturyzacji lub uporządkowanej likwidacji.

(5)

Chociaż upadłość instytucji lub podmiotu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) i d) dyrektywy 2014/59/UE, mogła być wynikiem zbiegu konkretnych przyczyn, w tej instytucji lub tym podmiocie mogły również istnieć inne uchybienia, które nie doprowadziły do upadłości, lecz mogłyby zagrozić długoterminowej rentowności tej instytucji lub tego podmiotu. W ramach reorganizacji należy wyeliminować wszelkie takie uchybienia. Skuteczną realizację strategii reorganizacji powinna poprzedzać kompleksowa analiza instytucji lub podmiotu, które objęto reorganizacją, ich mocnych i słabych stron, a także rynków, na których działa dana instytucja lub dany podmiot, oraz ryzyka i szans, których źródłem są te rynki. Organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz właściwy organ mogą uznać plan reorganizacji działalności za wiarygodny tylko wówczas, gdy pozwala przywrócić długoterminową rentowność instytucji w oparciu o ostrożne założenia.

(6)

Przywrócenie długoterminowej rentowności instytucji lub podmiotu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) i d) dyrektywy 2014/59/UE, w wyniku restrukturyzacji lub uporządkowanej likwidacji oznacza, że najpóźniej na koniec okresu reorganizacji instytucja lub podmiot jest w stanie realizować swój proces wewnętrznej oceny adekwatności kapitałowej oraz spełnić wszystkie istotne wymogi ostrożnościowe i inne wymogi regulacyjne w ujęciu przyszłościowym, a także ma gwarantujący rentowność model biznesowy, który zapewnia również stabilność działalności w długoterminowej perspektywie.

(7)

Organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji należy udostępnić odpowiednio szczegółowe informacje, które pozwolą mu ocenić plan reorganizacji działalności i monitorować jego wdrażanie. Wymóg przekazania tych informacji powinien uwzględniać ich istotność z punktu widzenia struktury korporacyjnej instytucji lub podmiotu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) i d) dyrektywy 2014/59/UE, a także ich istotność z punktu widzenia samej reorganizacji oraz ich wiarygodność, zwłaszcza w przypadku kryzysu systemowego.

(8)

Wahania koniunktury stanowią nieodłączny aspekt cyklu gospodarczego. Każdy plan reorganizacji działalności należy zatem przeanalizować pod kątem alternatywnych scenariuszy, wprowadzając odpowiednie zmiany w najważniejszych założeniach bazowych. Chociaż przywrócenie długoterminowej rentowności powinno nastąpić w każdym scenariuszu, opracowanie kompletnych alternatywnych strategii reorganizacji wiązałoby się z niewspółmiernymi kosztami dla instytucji lub podmiotu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) i d) dyrektywy 2014/59/UE, natomiast prawdopodobieństwo urzeczywistnienia się alternatywnych scenariuszy powinno co do zasady być mniejsze niż scenariusza bazowego.

(9)

Plan reorganizacji działalności powinien pozwolić organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ocenić, czy pozwala on osiągnąć cele restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w szczególności zapewnić ciągłość krytycznych funkcji i uniknąć znacznych negatywnych skutków dla systemu finansowego.

(10)

Monitorowanie wdrażania planu reorganizacji działalności powinno przebiegać na tyle często i być na tyle szczegółowe, by umożliwić wczesne wykrycie wszelkich odstępstw i innych trudności. Powszechnym standardem w sektorze finansowym jest przekazywanie danych i wyników raz na kwartał, co pozwala odpowiednio wcześnie dostrzec niepokojące sygnały. Plan reorganizacji działalności powinien również umożliwiać korektę celów cząstkowych i środków pierwotnie przewidzianych w planie, gdy uzasadniają to okoliczności.

(11)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedstawiony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB).

(12)

EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zasięgnął opinii Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (2),

1.

„okres reorganizacji” oznacza zawierający się w rozsądnym przedziale czasowym okres od momentu zastosowania instrumentu umorzenia lub konwersji długu do momentu, w którym instytucja lub podmiot, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, objęte procedurą restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, powinny odzyskać swoją długoterminową rentowność, podczas którego wdrażane są środki przewidziane w planie reorganizacji działalności;

2.

„scenariusz bazowy” oznacza scenariusz rozwoju sytuacji przedsiębiorstwa, którego urzeczywistnienie organ zarządzający lub osoba lub osoby wyznaczone do kierowania instytucją lub podmiotem, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, uważają za najbardziej prawdopodobne w procesie przywracania długoterminowej rentowności instytucji lub podmiotu.

a)

przygotowaną w ujęciu historycznym i finansowym charakterystykę czynników, które przyczyniły się do problemów instytucji lub podmiotu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, w tym istotne wskaźniki wyników, które uległy pogorszeniu w okresie poprzedzającym restrukturyzację i uporządkowaną likwidację, a także powód ich pogorszenia się;

b)

krótki opis środków zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego, w przypadku gdy środki te zastosował właściwy organ, organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub też instytucja lub podmiot, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, przed przedłożeniem planu reorganizacji działalności;

c)

opis strategii reorganizacji działalności oraz środków mających przywrócić długoterminową rentowność instytucji lub podmiotu w okresie reorganizacji, w tym opis każdego z poniższych elementów:

a)

podmiot lub linię biznesową, których to dotyczy, metodę likwidacji lub sprzedaży, w tym założenia bazowe i wszelkie spodziewane straty;

b)

zakładane ramy czasowe;

c)

wszelkie finansowanie lub usługi udostępnione lub świadczone przez pozostałą część instytucji lub podmiotu lub na jej rzecz.

a)

koszty reorganizacji oraz jej wpływ na rachunek zysków i strat oraz bilans instytucji lub podmiotu;

b)

opis zapotrzebowania na finansowanie w okresie reorganizacji i potencjalnych źródeł finansowania;

c)

sposób, w jaki instytucja lub podmiot będą mogły funkcjonować, pokrywając wszystkie swoje koszty, w tym odpisy amortyzacyjne i koszty finansowania, i uzyskać akceptowalną stopę zwrotu przed końcem okresu reorganizacji;

d)

bilans po przeprowadzaniu restrukturyzacji lub uporządkowanej likwidacji odzwierciedlający nową strukturę zadłużenia i strukturę kapitałową oraz odpis obniżający wartość aktywów w oparciu o wycenę przeprowadzoną zgodnie z art. 36 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE lub ostateczną wycenę ex post, o której mowa w art. 36 ust. 10 tej dyrektywy;

e)

prognozę kluczowych wskaźników finansowych na szczeblu grupy, podmiotu i linii biznesowej, dotyczących w szczególności płynności, obsługi zadłużenia kredytowego, profilu finansowania, rentowności i wydajności.

a)

założenia dotyczące spodziewanych uwarunkowań makroekonomicznych i rynkowych w scenariuszu bazowym w porównaniu z odpowiednimi sektorowymi wskaźnikami referencyjnymi;

b)

zwięzłą prezentację alternatywnych strategii reorganizacji lub zestawu środków wraz z uzasadnieniem, dlaczego właśnie te środki, uwzględnione w planie reorganizacji działalności, wybrano w celu przywrócenia długoterminowej rentowności instytucji lub podmiotu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) i d) dyrektywy 2014/59/UE, uwzględniając jednocześnie cele i zasady procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

a)

założenia bazowe takie jak najważniejsze zmienne makroekonomiczne;

b)

prognozowany rachunek zysków i strat oraz bilans;

c)

najważniejsze wskaźniki finansowe na poziomie grupy, podmiotu i linii biznesowej.

a)

cele cząstkowe, które zrealizowano, i środki, które podjęto, oraz ich wpływ w porównaniu z wpływem założonym w planie reorganizacji działalności;

b)

wyniki instytucji lub podmiotu oraz porównanie z prognozami zawartymi w planie reorganizacji działalności oraz w poprzednich sprawozdaniach z postępów;

c)

powody, dla których nie osiągnięto jakichkolwiek celów cząstkowych lub wskaźników efektywności, oraz propozycje działań mających na celu zaradzenie opóźnieniom lub uchybieniom;

d)

wszelkie inne kwestie zaistniałe przy realizacji planu reorganizacji działalności, które mogą uniemożliwiać przywrócenie długoterminowej rentowności instytucji lub podmiotu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) i d) dyrektywy 2014/59/UE;

e)

przyszłe środki i cele cząstkowe oraz ocenę prawdopodobieństwa ich realizacji;

f)

zaktualizowane prognozy wyników finansowych;

g)

propozycję korekt poszczególnych środków, celów cząstkowych lub wskaźników efektywności, zgodnie z art. 5 ust. 2, o ile jest to konieczne i uzasadnione.

23.8.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/7

(1)

Dyrektywa 2014/59/UE nadaje organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uprawnienia do umorzenia i konwersji zobowiązań instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją.

(2)

Instrumenty pochodne mogą stanowić znaczną część zobowiązań pewnych instytucji kredytowych. Wycena takich instrumentów jest złożonym procesem, jako że ich wartość jest powiązana z ceną instrumentów, aktywów bądź jednostek bazowych, która fluktuuje z czasem i ulega krystalizacji z chwilą osiągnięcia przez nie zapadalności bądź z chwilą ich zamknięcia.

(3)

Z dotychczasowych doświadczeń wynika, że stopień trudności wyceny zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych w przypadku niewykonania zobowiązania przez.jednego z kontrahentów może wpływać na znaczną czasochłonność procesu ustalania wartości, pociągać za sobą ogromne koszty, a nawet stanowić podstawę do szukania rozstrzygnięcia na drodze sądowej.

(4)

Ponadto w świetle doświadczeń instrumentom pochodnym mogą towarzyszyć różne metodyki ustalania należności między kontrahentami w momencie zamknięcia, w niektórych przypadkach pozostawiające określenie wartości lub też daty zamknięcia całkowicie w gestii kontrahenta, który nie ogłosił upadłości.

(5)

Co za tym idzie, w celu zażegnania pokusy nadużyć i zapewnienia sprawnej realizacji działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny przyjąć i wdrożyć odpowiednie metodyki określania wartości zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych w ramach czasowych odpowiadających prędkości procesu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w oparciu o obiektywne i w miarę możności łatwo dostępne informacje. Istotne znaczenie ma ustalenie, w ramach metodyki określania wartości zobowiązań, pewnych reguł proceduralnych w zakresie komunikowania decyzji zamknięcia przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także sposobu uzyskania transakcji odtworzenia aktywów od kontrahentów objętych zamknięciem.

(6)

Instrumenty pochodne będące przedmiotem uzgodnień dotyczących kompensowania sald w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy rozlicza się jednym saldem zamknięcia. Jak stanowi art. 49 dyrektywy 2014/59/UE, wartość takich instrumentów określa się w ujęciu netto zgodnie z warunkami umowy. Dlatego też w trakcie wyceny organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji bądź niezależny rzeczoznawca powinien uwzględniać pakiety kompensowania ustalone w ramach uzgodnień dotyczących kompensowania sald. Nie wolno przy tym wyróżniać pewnych instrumentów, pomijając inne.

(7)

Zgodnie z art. 49 dyrektywy 2014/59/UE organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub niezależny rzeczoznawca określa wartość instrumentów pochodnych w ramach wyceny dokonywanej na mocy art. 36 tejże dyrektywy. Proces wyceny zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych ma prowadzić do szybkiej wyceny ex ante do celów umorzenia lub konwersji długu, z jednoczesnym pozostawieniem organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji odpowiedniego zakresu swobody w zakresie korekty należnych kwot dokonywanej ex post.

(8)

Ocena co do umorzenia lub konwersji zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych bądź wyłączenia określonych zobowiązań z zakresu uprawnień do umorzenia lub konwersji zgodnie z art. 44 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE powinna poprzedzać decyzję o zamknięciu w ramach wyceny dokonywanej na mocy art. 36 tejże dyrektywy.

(9)

Wycena zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych ma pozwolić organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na oszacowanie, przed podjęciem decyzji o zamknięciu, potencjalnej wartości umorzenia lub konwersji tych zobowiązań po zamknięciu, jak również potencjalnej utraty wartości, która wynikłaby z zamknięcia.

(10)

Zamknięciu instrumentów pochodnych może towarzyszyć urzeczywistnienie się dodatkowych strat nieuwzględnianych w normalnej bieżącej wycenie, wynikłych na przykład z poniesionych przez kontrahenta rzeczywistych kosztów odtworzenia, zwiększających koszty zamknięcia obciążające instytucję objętą restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, lub też z wywołanych zamknięciem kosztów poniesionych przez tę instytucję w trakcie odtwarzania transakcji odzyskania w odniesieniu do ekspozycji podlegających otwartemu ryzyku rynkowemu. W przypadku gdy poniesione lub przewidywane koszty zamknięcia instrumentów pochodnych przekraczają udział odpowiadających im zobowiązań, które byłyby faktycznie osiągalne na potrzeby objęcia umorzeniem lub konwersją długu, nadmierna strata może zwiększać ciężar umorzenia lub konwersji obarczający pozostałych wierzycieli instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją. W takim przypadku straty, jakie dotknęłyby zobowiązań niezwiązanych z instrumentami pochodnymi w trakcie umorzenia lub konwersji długu, przewyższałyby straty do poniesienia bez zamknięcia ani umorzenia lub konwersji instrumentów pochodnych, organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji może zatem rozważyć wyłączenie tych instrumentów z zakresu umorzenia lub konwersji długu zgodnie z art. 44 ust. 3 lit. d) dyrektywy 2014/59/UE oraz z przepisami rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/860 (2), przyjętego na mocy art. 44 ust. 11 tejże dyrektywy. Wykorzystanie uprawnień do umorzenia lub konwersji długu w stosunku do takich zobowiązań powinno podlegać wyłączeniom wymienionym w art. 44 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE oraz wyłączeniom uznaniowym określonym w art. 44 ust. 3 tejże dyrektywy, jak stanowi rozporządzenie delegowane (UE) 2016/860.

(11)

Z uwagi na konieczność jednolitej interpretacji przepisów art. 49 ust. 3 i 4 dyrektywy 2014/59/UE, metodyki i zasady wyceny instrumentów pochodnych prowadzonej przez niezależnych rzeczoznawców i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny być dokładnie określone.

(12)

Metoda wyceny na podstawie rzeczywistych lub hipotetycznych kosztów odtworzenia zamkniętych zobowiązań prowadzi do podobnych rezultatów, jak te osiągane poprzez najczęściej stosowane praktyki rynkowe; byłaby również spójna z zasadami wyceny ustanowionymi w art. 74 dyrektywy 2014/59/UE w kontekście ustalania, czy akcjonariusze i wierzyciele byliby traktowani w korzystniejszy sposób, gdyby instytucja objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją została objęta zwykłym postępowaniem upadłościowym (zgodnie z zasadą niepogarszania sytuacji wierzycieli).

(13)

W trakcie wyceny dokonywanej tą metodą organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien mieć możliwość polegania na danych z różnych źródeł, w tym również dostarczanych przez instytucję objętą restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, kontrahentów i strony trzecie. W trosce o obiektywne określenie wartości należy przy tym ustalić pewne reguły co do rodzajów danych, które należy uwzględniać w trakcie wyceny.

(14)

Kontrahenci instrumentów pochodnych zamkniętych przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogą zdecydować się na zawarcie jednej lub więcej transakcji odtworzenia aktywów w celu odtworzenia swojej ekspozycji z chwilą zamknięcia. Takie transakcje powinny stanowić uprzywilejowane źródło danych na potrzeby wyceny, o ile zostaną zawarte na rozsądnych warunkach handlowych, analogicznych do warunków w dniu zamknięcia lub w racjonalnie możliwym czasie po tej dacie. Organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny zatem, komunikując decyzję o zamknięciu, umożliwić kontrahentom poświadczenie transakcji odtworzenia aktywów zawartych na rozsądnych warunkach handlowych w terminie spójnym z przewidywanym terminem odniesienia stosownym do wyceny. W przypadku terminowego dostarczenia takich poświadczeń przez kontrahentów, wyceniający określa saldo zamknięcia według wartości poświadczonych transakcji odtworzenia aktywów. W przypadku niedostarczenia takich poświadczeń przez kontrahentów w terminie, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny mieć możliwość przeprowadzenia wyceny na podstawie dostępnych danych rynkowych, takich jak ceny średnie i rozpiętości cen oferowanych i cen sprzedaży w celu oszacowania hipotetycznych kosztów odtworzenia, to jest utraty wartości lub strat, jakie towarzyszyłyby przywróceniu zabezpieczenia lub powiązanej pozycji handlowej na podstawie ekspozycji netto na ryzyko.

(15)

Instrumenty pochodne, podobnie jak i rynki takich instrumentów, są wysoce zróżnicowane, co uniemożliwia wskazanie jednej praktyki rynkowej stosowanej do celów zawierania transakcji odtworzenia aktywów. Dlatego też konieczne jest przybliżone zdefiniowanie „transakcji odtworzenia aktywów na rozsądnych warunkach handlowych”, aby umożliwić wyceniającym prowadzenie wymaganej oceny w każdym kontekście rynkowym. Pojęcie to należy rozumieć jako transakcję odtworzenia aktywów zawieraną na podstawie ekspozycji netto na ryzyko i na warunkach zgodnych z powszechną praktyką rynkową i z dołożeniem należytych starań, aby uzyskać najbardziej korzystną cenę. W szczególności wyceniający może uwzględnić między innymi liczbę maklerów, do których kontrahent skierował zapytanie, liczbę uzyskanych gwarantowanych kwotowań, jak i to, czy wybrano kwotowanie o najlepszej cenie. Organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien mieć również możliwość sprecyzowania, komunikując decyzję o zamknięciu, kryteriów, jakie zamierza uwzględnić w ocenie.

(16)

Ustawodawstwo unijne, zgodnie ze standardami międzynarodowymi, zmierza w ostatnich latach do zwiększenia przejrzystości oraz dalszego ograniczania ryzyka na rynku instrumentów pochodnych, nakładając wymóg obowiązkowego rozliczania ustandaryzowanych pozagiełdowych instrumentów pochodnych przez kontrahentów centralnych (CCP), obowiązki dotyczące wyceny i uzupełniania zabezpieczenia w odniesieniu do rozliczanych przez CCP instrumentów pochodnych oraz szerokiego wachlarza pozagiełdowych instrumentów pochodnych, i wreszcie obowiązkowej sprawozdawczości wszelkich pozagiełdowych instrumentów pochodnych do repozytoriów transakcji.

(17)

W przypadku gdy uczestnik rozliczający CCP podlega restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a prowadzący ją organ dokonał zamknięcia instrumentów pochodnych przed umorzeniem lub konwersją długu, uczestnik ten kwalifikuje się jako uczestnik rozliczający niewykonujący zobowiązania w stosunku do CCP w odniesieniu do określonych pakietów kompensowania. Procedury i mechanizmy wewnętrzne regulujące niewykonanie zobowiązania przez uczestnika rozliczającego (procedury CCP na wypadek niewykonania zobowiązania), stosowane przez CCP w świetle wymogów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 (3), zapewniają solidne podstawy dla określenia wartości zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych w obrębie całego pakietu kompensowania od zamknięcia, również w kontekście umorzenia lub konwersji długu w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(18)

Przeprowadzenie procedur CCP na wypadek niewykonania zobowiązania może trwać kilka dni lub więcej, w zależności od zdarzenia inicjującego. W konkretnych przypadkach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji długotrwałe czekanie z wyceną instrumentów pochodnych na zakończenie procedur na wypadek niewykonania zobowiązania mogłoby zdezorganizować harmonogram restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz uniemożliwić osiągnięcie jej celów, co z kolei mogłoby prowadzić do zbędnego zakłócenia na rynkach finansowych. Konieczne jest zatem uzgodnienie przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji z CCP i z właściwym dla CCP organem terminu, w którym należy określić saldo wcześniejszego rozwiązania umowy, przy uwzględnieniu ograniczeń CCP i organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(19)

Określone przez CCP wedle procedur na wypadek niewykonania zobowiązania i w uzgodnionym terminie saldo wcześniejszego rozwiązania umowy powinno być zatwierdzone przez wyceniającego. W razie gdyby CCP nie określił salda wcześniejszego rozwiązania umowy w uzgodnionym terminie lub nie przestrzegał swoich procedur na wypadek niewykonania zobowiązania, organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien mieć możliwość określenia tego salda na podstawie własnych szacunków. Ponadto organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien mieć możliwość zastosowania wstępnej wyceny na podstawie własnych szacunków, o ile jest to uzasadnione pilnym charakterem prowadzonej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i pod warunkiem że zaktualizuje tę wycenę po zakończeniu procedury CCP na wypadek niewykonania zobowiązania z upływem terminu. Organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien mieć możliwość uwzględnienia w ramach wyceny końcowej ex post ewentualnie dostępnych informacji dostarczonych przez CCP po terminie, a w każdym razie przy dokonywaniu wyceny różnicy w sposobie traktowania zgodnie z art. 74 dyrektywy 2014/59/UE. Stosowanie niniejszego rozporządzenia powinno pozostawać bez uszczerbku dla stosowania przez CCP procedur na wypadek niewykonania zobowiązania zgodnych z rozporządzeniem (UE) nr 648/2012.

(20)

Przepisy niniejszego rozporządzenia nie mają wpływu na wewnętrzne procedury CCP w zakresie przeniesienia aktywów i pozycji prowadzonych na rzecz klientów przez niewykonującego zobowiązania uczestnika rozliczającego, przyjęte zgodnie z art. 48 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, a ich stosowanie powinno być spójne z wszelkimi innymi obowiązującymi przepisami lub warunkami zezwolenia, które mogą mieć zastosowanie w przypadku zamknięcia przedmiotowych instrumentów pochodnych.

(21)

Dokładny czas wyceny instrumentów pochodnych ma odzwierciedlać zasadę wyceny, zgodnie z którą uwzględnia się rzeczywiste lub hipotetyczne koszty odtworzenia poniesione przez kontrahentów. W trosce o możliwie najdokładniejszą wycenę, należy ją przeprowadzać w dniu zamknięcia lub, gdyby to nie było ekonomicznie uzasadnione, w najbliższym możliwym terminie po tej dacie, w którym dostępna staje się cena rynkowa aktywu bazowego. W przypadkach ustalenia przez CCP salda wcześniejszego rozwiązania umowy lub określenia go na podstawie ceny transakcji odtworzenia aktywów, terminem odniesienia powinien być dzień ustalenia salda przez CCP lub data transakcji odtworzenia aktywów.

(22)

W przypadkach pilnych, gdy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji decyduje się na wycenę wstępną zgodnie z art. 36 ust. 9 dyrektywy 2014/59/UE, organ ten lub wyceniający powinien w ramach takiej wstępnej wyceny być w stanie określić tymczasową wartość zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych przed upływem wspomnianego terminu odniesienia w oparciu o szacunki wartości i o wszelkie dostępne wówczas dane. W przypadku podjęcia przez ten organ działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na podstawie wyceny wstępnej zgodnie z art. 36 ust. 12 dyrektywy 2014/59/UE, wszelkie odnotowane istotne zmiany zachodzące na rynkach lub faktyczne transakcje odtworzenia aktywów w terminie odniesienia znajdują odzwierciedlenie w kolejnej wycenie wstępnej lub w wycenie końcowej przeprowadzonej zgodnie z art. 36 ust. 10 tejże dyrektywy.

(23)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.

(24)

Europejski Urząd Nadzoru Bankowego zorganizował otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, zasięgnął opinii Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych, dokonał analizy potencjalnych towarzyszących im kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii przez Bankową Grupę Interesariuszy ustanowioną zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (4),

1)

„pakiet kompensowania” oznacza zbiór instrumentów pochodnych będących przedmiotem uzgodnienia dotyczącego kompensowania sald zgodnie z definicją w art. 2 ust. 1 pkt 98 dyrektywy 2014/59/UE;

2)

„wyceniający” to niezależny rzeczoznawca wyznaczony do przeprowadzenia wyceny zgodnie z wymogami i kryteriami określonymi w części czwartej rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/1075 (5) lub organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji prowadzący wycenę zgodnie z art. 36 ust. 2 i 9 dyrektywy 2014/59/UE;

3)

„kontrahent centralny” albo „CCP” oznacza kontrahenta centralnego zdefiniowanego w art. 2 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, o ile ma on:

4)

„uczestnik rozliczający” oznacza uczestnika rozliczającego zgodnie z definicją w art. 2 pkt 14 rozporządzenia (UE) nr 648/2012;

5)

„dzień zamknięcia” oznacza datę i godzinę zamknięcia wskazaną przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, komunikujący decyzję o zamknięciu;

6)

„transakcja odtworzenia aktywów” oznacza transakcję rozpoczętą w dniu lub po dniu zamknięcia instrumentu pochodnego w celu przywrócenia, na podstawie ekspozycji netto na ryzyko, dowolnego zabezpieczenia lub powiązanej pozycji handlowej po ich rozwiązaniu, na warunkach ekonomicznych odpowiadających warunkom zamkniętej transakcji;

7)

„transakcja odtworzenia aktywów na rozsądnych warunkach handlowych” oznacza transakcję odtworzenia aktywów podjętą na podstawie ekspozycji netto na ryzyko i na warunkach zgodnych z powszechną praktyką rynkową i z dołożeniem należytych starań, aby uzyskać najbardziej korzystną cenę.

a)

kwoty strat przypisanych instrumentom pochodnym w przypadku umorzenia lub konwersji długu, obliczonej przez pomnożenie:

z

b)

utratą wartości wynikającą z oszacowania kwot kosztów, wydatków i innych odpisów aktualizujących z tytułu utraty wartości spodziewanych w wyniku zamknięcia instrumentów pochodnych, otrzymaną przez zsumowanie następujących wartości:

a)

niewypłaconych kwot, zabezpieczeń i innych należności instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją wobec kontrahenta, po odjęciu niewypłaconych kwot, zabezpieczeń i innych należności kontrahenta wobec instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją w dniu zamknięcia;

b)

salda zamknięcia obejmującego kwotę strat lub kosztów poniesionych przez kontrahentów instrumentów pochodnych, lub uzyskanego przez nich zysku, w związku z odtworzeniem lub uzyskaniem wartości ekonomicznej równoważnej istotnym warunkom zamkniętych transakcji na instrumentach pochodnych i opcjom przysługującym stronom z tytułu tych instrumentów.

a)

kwot wymagalnych w dniu lub przed dniem zamknięcia, które nie zostały wypłacone do tego dnia;

b)

kwoty równej godziwej wartości rynkowej składnika aktywów, który miał być dostarczony z tytułu każdego zobowiązania wypływającego z instrumentów pochodnych, które miało być rozliczone przez dostarczenie do dnia zamknięcia, a które nie zostało rozliczone do tego dnia;

c)

kwoty odnoszące się do odsetek lub odszkodowań za okres od dnia wymagalności należnych płatności lub obowiązku dostarczenia do dnia zamknięcia.

a)

średnich cen rynkowych na koniec dnia według zwyczajnej praktyki instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją w dniu wyznaczonym zgodnie z art. 8;

b)

rozpiętości cen między średnią a ofertą lub między średnią a sprzedażą, stosownie do zajmowanej pozycji ryzyka netto;

c)

w stosownych przypadkach, korekt zastosowanych do cen i rozpiętości wymienionych w lit. a) i b), w celu odzwierciedlenia płynności rynku ryzyka bazowego bądź instrumentu bazowego oraz wielkości ekspozycji w stosunku do głębokości rynku i ewentualnego ryzyka modelu.

a)

dane uzyskane od stron trzecich w rodzaju obserwowalnych danych rynkowych lub danych dotyczących parametrów wyceny oraz kwotowań animatorów rynku, a w przypadku instrumentów rozliczanych centralnie, wartości lub szacunki uzyskane od CCP;

b)

w przypadku produktów standardowych, wyceny opracowane przy pomocy narzędzi własnych wyceniającego;

c)

dane dostępne w instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, w rodzaju wewnętrznych modeli i wycen, w tym niezależnych weryfikacji cen przeprowadzonych zgodnie z art. 105 ust. 8 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (6);

d)

dane dostarczone przez kontrahentów inne niż poświadczenie transakcji odtworzenia aktywów przedstawione zgodnie z art. 3 ust. 3, w tym dotyczące uprzednich lub bieżących postępowań spornych w sprawie wyceny podobnych lub powiązanych transakcji i kwotowań;

e)

wszelkie inne stosowne dane.

a)

procedurę na wypadek niewykonania zobowiązania określoną w zasadach zarządzania CCP zgodnie z art. 48 rozporządzenia (UE) nr 648/2012;

b)

harmonogram restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

a)

jeśli CCP nie dostarczy wyceny salda wcześniejszego rozwiązania umowy w terminie wyznaczonym przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z ust. 5; lub

b)

jeśli przedstawiona przez CCP wycena salda wcześniejszego rozwiązania umowy nie została opracowana zgodnie z procedurą CCP na wypadek niewykonania zobowiązania określoną w art. 48 rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

a)

jeśli wyceniający określa saldo wcześniejszego rozwiązania umowy według cen transakcji odtworzenia aktywów zgodnie z art. 6 ust. 1, w dniu i godzinie zawarcia transakcji odtworzenia aktywów;

b)

jeśli wyceniający określa saldo wcześniejszego rozwiązania umowy według procedury CCP na wypadek niewykonania zobowiązania zgodnie z art. 7 ust. 1, w dniu i godzinie określenia salda wcześniejszego rozwiązania umowy przez CCP;

c)

w innych przypadkach: w dniu zamknięcia lub, gdyby to nie było ekonomicznie uzasadnione, w dniu i godzinie, kiedy dostępna staje się cena rynkowa aktywu bazowego.

23.8.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/16

(1)

Rozporządzeniem (UE) nr 513/2013 (3) Komisja Europejska („Komisja”) nałożyła tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz do Unii Europejskiej („Unia”) modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego („moduły”) i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”).

(2)

Grupa producentów eksportujących upoważniła Chińską Izbę Gospodarczą ds. Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych („CCCME”) do złożenia Komisji w jej imieniu zobowiązania cenowego, co izba ta uczyniła. Z treści tego zobowiązania cenowego jasno wynika, że stanowi ono zbiór indywidualnych zobowiązań cenowych dla każdego producenta eksportującego, który to zbiór z praktycznych względów administracyjnych jest koordynowany przez CCCME.

(3)

Decyzją 2013/423/UE (4) Komisja przyjęła to zobowiązanie cenowe w odniesieniu do tymczasowego cła antydumpingowego. Rozporządzeniem (UE) nr 748/2013 (5) Komisja zmieniła rozporządzenie (UE) nr 513/2013 w celu wprowadzenia koniecznych zmian technicznych w związku z przyjęciem zobowiązania w odniesieniu do tymczasowego cła antydumpingowego.

(4)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1238/2013 (6) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Unii modułów i ogniw pochodzących lub wysyłanych z ChRL („produkty objęte postępowaniem”). Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2013 (7) Rada nałożyła również ostateczne cło wyrównawcze na przywóz do Unii produktów objętych postępowaniem.

(5)

W następstwie powiadomienia o zmienionej wersji tego zobowiązania cenowego dokonanego przez grupę producentów eksportujących („producenci eksportujący”) wspólnie z CCCME Komisja potwierdziła w decyzji wykonawczej 2013/707/UE (8) przyjęcie zmienionego zobowiązania cenowego („zobowiązanie”) na okres obowiązywania środków ostatecznych. W załączniku do tej decyzji wymieniono producentów eksportujących, w odniesieniu do których zobowiązanie przyjęto, między innymi:

(6)

Decyzją wykonawczą 2014/657/UE (9) Komisja przyjęła wniosek złożony wspólnie przez producentów eksportujących i CCCME o udzielenie wyjaśnień dotyczących realizacji zobowiązania w odniesieniu do produktów objętych postępowaniem i przedmiotowym zobowiązaniem, tj. modułów i ogniw pochodzących lub wysyłanych z ChRL, obecnie objętych kodami CN ex 8541 40 90 (kody TARIC 8541409021, 8541409029, 8541409031 i 8541409039), wytwarzanych przez wymienionych producentów eksportujących („produkt objęty zobowiązaniem”). Cła antydumpingowe i wyrównawcze, o których mowa w motywie 4 powyżej, oraz zobowiązanie są wspólnie zwane „środkami”.

(7)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2015/866 (10) Komisja wycofała przyjęcie zobowiązania w odniesieniu do trzech producentów eksportujących.

(8)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2015/1403 (11) Komisja wycofała przyjęcie zobowiązania w odniesieniu do kolejnego producenta eksportującego.

(9)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2015/2018 (12) Komisja wycofała przyjęcie zobowiązania w odniesieniu do dwóch producentów eksportujących.

(10)

Komisja wszczęła, na mocy zawiadomienia o wszczęciu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (13) w dniu 5 grudnia 2015 r., dochodzenie dotyczące przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego.

(11)

Komisja wszczęła, na mocy zawiadomienia o wszczęciu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (14) w dniu 5 grudnia 2015 r., dochodzenie dotyczące przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 18 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(12)

Komisja wszczęła również, na mocy zawiadomienia o wszczęciu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (15) w dniu 5 grudnia 2015 r., częściowy przegląd okresowy na podstawie art. 11 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 19 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(13)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2016/115 (16) Komisja wycofała przyjęcie zobowiązania w odniesieniu do kolejnego producenta eksportującego.

(14)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2016/185 (17) Komisja rozszerzyła ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (UE) nr 1238/2013 na przywóz produktów objętych postępowaniem pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz produktów objętych postępowaniem z Malezji i Tajwanu, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji i Tajwanu.

(15)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2016/184 (18) Komisja rozszerzyła ostateczne cło wyrównawcze nałożone rozporządzeniem Rady (UE) nr 1239/2013 na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego lub wysyłanego z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz produktu objętego postępowaniem wysyłanego z Malezji i Tajwanu, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Malezji i Tajwanu.

(16)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2016/1045 (19) Komisja wycofała przyjęcie zobowiązania w odniesieniu do kolejnego producenta eksportującego.

(17)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2016/1382 (20) Komisja wycofała przyjęcie zobowiązania w odniesieniu do kolejnych pięciu producentów eksportujących.

(18)

Producenci eksportujący zgodzili się między innymi nie sprzedawać produktu objętego zobowiązaniem pierwszemu niezależnemu klientowi w Unii poniżej pewnej minimalnej ceny importowej („MCI”) w ramach powiązanego poziomu rocznego przywozu do Unii („poziom roczny”) określonego w zobowiązaniu.

(19)

Producenci eksportujący postanowili również, że będą sprzedawać produkt objęty zobowiązaniem tylko w ramach sprzedaży bezpośredniej. Co do celów zobowiązania, sprzedaż bezpośrednia jest zdefiniowana jako sprzedaż na rzecz pierwszego niezależnego klienta w Unii lub za pośrednictwem strony powiązanej w Unii wskazanej w zobowiązaniu.

(20)

W zobowiązaniu przedstawiono, w formie niewyczerpującego wykazu, naruszenia zobowiązania. Wykaz ten obejmuje w szczególności wystawienie faktury handlowej („faktury w ramach zobowiązania”, jak określono w rozporządzeniach wykonawczych, o których mowa w motywie 4) lub faktury odsprzedaży w odniesieniu do transakcji finansowej (tj. kwoty rzeczywiście otrzymanej od kupującego po dostosowaniach uwzględniających noty kredytowe/debetowe itp.), która jest niezgodna z wartością wskazaną na fakturze.

(21)

Wykaz naruszeń obejmuje również sprzedaż pośrednią do Unii dokonywaną przez przedsiębiorstwa inne niż te wymienione w zobowiązaniu oraz uczestniczące w systemie handlowym stwarzającym ryzyko obejścia ceł.

(22)

Zobowiązanie nakłada również na producentów eksportujących obowiązek przedstawiania Komisji co kwartał szczegółowych informacji dotyczących ich całkowitej sprzedaży eksportowej i odsprzedaży w Unii („sprawozdania kwartalne”). Oznacza to, że informacje zawarte w tych sprawozdaniach kwartalnych muszą być kompletne i prawidłowe oraz że zgłoszone transakcje muszą być w pełni zgodne z warunkami przedmiotowego zobowiązania.

(23)

Producent eksportujący jest odpowiedzialny za naruszenia popełnione przez wszelkie powiązane z nim strony, niezależnie od tego czy są one określone w zobowiązaniu.

(24)

Monitorując wypełnianie zobowiązania, Komisja zweryfikowała informacje przedłożone przez Osda Solar, Qixin Solar i Linuo, które były istotne pod kątem zobowiązania. Komisja otrzymała również informacje od służb celnych jednego państwa członkowskiego na podstawie art. 8 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 13 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(25)

Ustalenia przedstawione w motywach 26–34 dotyczą problemów stwierdzonych w odniesieniu do Osda Solar, Qixin Solar i Linuo; ustalenia te zobowiązują Komisję do wycofania przyjęcia zobowiązania względem tych producentów eksportujących.

(26)

W swoich kwartalnych sprawozdaniach Osda Solar zgłosiło transakcję sprzedaży produktu objętego zobowiązaniem na rzecz rzekomo niepowiązanego importera w Unii oraz wystawiło fakturę w ramach zobowiązania. Na podstawie informacji dostępnych dla Komisji importer zaangażowany w powyższą transakcję był powiązany z Osda Solar. Jako że importer ten nie jest wskazany jako strona powiązana w ramach zobowiązania, Osda Solar naruszyło warunki zobowiązania, jak opisano w motywach 19 i 21.

(27)

Ponadto ten powiązany importer wystawił przynajmniej jedną fakturę odprzedaży dla klienta końcowego w Unii, w przypadku której MCI nie była przestrzegana. Dlatego też Osda Solar naruszyło warunki zobowiązania, jak opisano w motywach 18 i 23.

(28)

W swoich kwartalnych sprawozdaniach Qixin Solar zgłosiło transakcję sprzedaży produktu objętego zobowiązaniem na rzecz rzekomo niepowiązanego importera w Unii oraz wystawiło fakturę w ramach zobowiązania. Na podstawie informacji dostępnych dla Komisji importer zaangażowany w powyższą transakcję był powiązany z Qixin Solar. Jako że importer ten nie jest wskazany jako strona powiązana w ramach zobowiązania, Qixin Solar naruszyło warunki zobowiązania, jak opisano w motywach 19 i 21.

(29)

Ponadto ten powiązany importer wystawił przynajmniej jedną fakturę odprzedaży dla klienta końcowego w Unii, w przypadku której MCI nie była przestrzegana. Dlatego też Qixin Solar naruszyło warunki zobowiązania, jak opisano w motywach 18 i 23.

(30)

Co więcej, w miesiącu, w którym odbyła się transakcja wskazana w motywie 29, Qixin Solar przeprowadziło sprzedaż bezpośrednią produktu objętego zobowiązaniem na rzecz tego samego klienta, a tym samym skorzystało z systemu handlowego prowadzącego do wzajemnej kompensacji. Dlatego też Qixin Solar naruszyło warunki zobowiązania, jak opisano w motywie 21.

(31)

W swoich kwartalnych sprawozdaniach Linuo zgłosiło transakcję sprzedaży produktu objętego zobowiązaniem na rzecz rzekomo niepowiązanego importera w Unii oraz wystawiło fakturę w ramach zobowiązania. Na podstawie informacji dostępnych dla Komisji importer zaangażowany w powyższą transakcję był powiązany z Linuo. Jako że importer ten nie jest wskazany jako strona powiązana w ramach zobowiązania, Linuo naruszyło warunki zobowiązania, jak opisano w motywach 19 i 21.

(32)

Ponadto ten powiązany importer wystawił przynajmniej jedną fakturę odprzedaży dla klienta końcowego w Unii, w przypadku której MCI nie była przestrzegana. Dlatego też Linuo naruszyło warunki zobowiązania, jak opisano w motywach 18 i 23.

(33)

Informacje zawarte w sprawozdaniach kwartalnych oraz uzyskane dowody wskazują, że faktury odsprzedaży, o których mowa w motywach 27, 29 i 32, oraz faktury w ramach zobowiązania, o których mowa w motywie 30, są związane z wymienionymi niżej transakcjami.

W związku z tym zgodnie z art. 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1238/2013, art. 2 ust. 2 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1239/2013 faktury te zostają unieważnione. Dług celny powstały w chwili przyjęcia zgłoszenia o dopuszczeniu do swobodnego obrotu powinien zostać odzyskany przez krajowe organy celne zgodnie z art. 105 ust. 3–6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (21) w momencie wejścia w życie decyzji o cofnięciu zobowiązania w stosunku do trzech producentów eksportujących oraz ich przedsiębiorstw powiązanych w Unii. Krajowe organy celne odpowiedzialne za pobór ceł zostaną odpowiednio poinformowane.

W tym kontekście Komisja przypomina, że zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. b) w związku z pkt 7 załącznika III do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1238/2013 oraz art. 2 ust. 1 lit. b) w związku z pkt 7 załącznika 2 do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1239/2013, przywóz jest zwolniony z opłaty celnej, wyłącznie jeśli na fakturze wyszczególniono cenę i ewentualny rabat. Jeżeli warunki te nie są spełnione, opłaty celne należy uiścić, nawet jeżeli faktura handlowa towarzysząca towarom nie została unieważniona przez Komisję.

(34)

W zobowiązaniu przewidziano, że naruszenie popełnione przez danego producenta eksportującego nie prowadzi automatycznie do wycofania przyjęcia zobowiązania w odniesieniu do wszystkich producentów eksportujących. W takim przypadku Komisja dokonuje oceny wpływu danego naruszenia na wykonalność tego zobowiązania ze skutkiem dla wszystkich producentów eksportujących oraz CCCME.

(35)

Komisja dokonała w związku z tym oceny wpływu naruszeń popełnionych przez Osda Solar, Qixin Solar i Linuo na wykonalność zobowiązania ze skutkiem dla wszystkich producentów eksportujących oraz CCCME.

(36)

Mimo że naruszenia popełnione przez trzech producentów eksportujących wykazują podobne cechy, Komisja uważa, że odpowiedzialność za naruszenia spoczywa wyłącznie na tych producentach eksportujących; monitorowanie nie wykazało dotąd systematycznych naruszeń o podobnych cechach popełnionych przez dużą liczbę producentów eksportujących lub CCCME. W chwili obecnej Komisja uważa, że ogólne funkcjonowanie zobowiązania nie jest zagrożone i nie ma podstaw do wycofania przyjęcia zobowiązania dla wszystkich producentów eksportujących oraz CCCME.

(37)

Pismem z dnia 11 lipca 2016 r. Komisja poinformowała jednak CCCME o powyższych naruszeniach popełnionych przez trzech producentów eksportujących i charakteryzujących się podobnymi cechami oraz jednocześnie stwierdziła, że w przypadku występowania takich naruszeń o podobnych cechach w przyszłości, Komisja może ponownie ocenić ogólną wykonalność zobowiązania.

(38)

Zainteresowanym stronom zapewniono możliwość przedstawienia ich stanowiska i uwag zgodnie z art. 8 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 13 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(39)

Dwóch producentów eksportujących przedłożyło zwięzłe uwagi po ujawnieniu ustaleń dotyczących kanałów sprzedaży lub zgodności z MCI. Uwagi miały jednak charakter poufny i pomimo prośby Komisji nie przedłożono niepoufnego streszczenia tych uwag w ustalonym terminie. Zgodnie z art. 19 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 29 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego uwagi te można zatem pominąć. W każdym razie przedłożone uwagi nie spowodowałyby zmiany oceny Komisji dotyczącej naruszeń, o których mowa w motywach 26–32, oraz dotyczącej unieważnienia faktur w ramach zobowiązania, o których mowa w motywie 33.

(40)

Komisja uznała zatem, że zgodnie z art. 8 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 13 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz zgodnie z warunkami zobowiązania należy wycofać przyjęcie zobowiązania w przypadku Osda Solar, Qixin Solar oraz Linuo i ich przedsiębiorstw powiązanych w Unii.

(41)

W związku z powyższym, zgodnie z art. 8 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i z art. 13 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, ostateczne cło antydumpingowe nałożone art. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1238/2013 i ostateczne cło wyrównawcze nałożone art. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1239/2013 automatycznie mają zastosowanie do przywozu pochodzącego lub wysyłanego z ChRL produktu objętego postępowaniem i wytwarzanego przez Osda Solar (dodatkowy kod TARIC: B859), Qixin Solar (dodatkowy kod TARIC: B860) i Linuo (dodatkowy kod TARIC: B869) z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(42)

Do celów informacyjnych w tabeli w załączniku do niniejszego rozporządzenia wymieniono producentów eksportujących, w przypadku których przyjęcie zobowiązania decyzją wykonawczą 2013/707/UE pozostaje bez zmian,

23.8.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/30

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1098/2007 ustanowiono przepisy dotyczące ustalenia ograniczeń nakładu połowowego zasobów dorsza w Morzu Bałtyckim.

(2)

Zgodnie z art. 29 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1098/2007 Komisja może podjąć decyzję o wyłączeniu podobszarów ICES 27 i 28.2 z zastosowania zamknięcia łowisk, jeżeli ilość dorsza złowionego w podobszarach ICES 27 i 28.2 w ostatnim okresie sprawozdawczym była poniżej pewnego progu.

(3)

W świetle sprawozdań przedstawionych przez odpowiednie państwa członkowskie oraz opinii Komitetu Naukowo-Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa należy wyłączyć podobszary 27 i 28.2 z wymienionych z okresów zamkniętych dla połowów w 2016 r.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Rybołówstwa i Akwakultury,

23.8.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/31

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

23.8.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/33

(1)

Decyzją wykonawczą Komisji 2014/709/UE (4) ustanowiono środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich. W częściach I, II, III i IV załącznika do tej decyzji wykonawczej wyznaczono i wymieniono niektóre obszary tych państw członkowskich rozróżnione w zależności od poziomu ryzyka na podstawie sytuacji epidemiologicznej. W wykazie tym znajdują się niektóre obszary Polski.

(2)

W sierpniu 2016 r. w powiecie bialskim w Polsce wystąpiły dwa ogniska afrykańskiego pomoru świń u świń domowych. Obszar ten jest obecnie wymieniony w części I załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. Wystąpienie tych ognisk przy ostatniej zmianie sytuacji epidemiologicznej stanowi wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić. W związku z tym niektóre obszary Polski wymienione w części I załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE należy obecnie umieścić w części III tego załącznika.

(3)

Komisja odnotowuje kilka kolejnych ognisk choroby u świń domowych, które to ogniska, według wstępnych dowodów, można powiązać nie tyle ze zdziczałymi świniami, co z działalnością człowieka, w związku z czym ogniska te powinny być przedmiotem odrębnej decyzji Komisji. Po uzyskaniu dowodów potwierdzających z Polski dotyczących tych ognisk choroby należy dokonać przeglądu środków ustanowionych w niniejszej decyzji, aby wykluczyć ryzyko rozprzestrzeniania się choroby u zdziczałych świń.

(4)

Przy ocenie ryzyka w zakresie zdrowia zwierząt stwarzanego w odniesieniu do sytuacji tej choroby w Polsce należy uwzględnić zmiany obecnej sytuacji epidemiologicznej w zakresie afrykańskiego pomoru świń w dotkniętych tą chorobą populacjach zdziczałych świń w Unii. Aby skoncentrować środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt określone w decyzji wykonawczej 2014/709/UE i zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się afrykańskiego pomoru świń, a także aby zapobiec niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii oraz nieuzasadnionym barierom handlowym ze strony państw trzecich, należy zmienić unijny wykaz obszarów podlegających środkom kontroli w zakresie zdrowia zwierząt określony w załączniku do wspomnianej decyzji wykonawczej, tak aby uwzględnić w nim zmiany w obecnej sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do tej choroby w Polsce.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

23.8.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/46

(1)

Afrykański pomór świń jest zakaźną chorobą wirusową dotykającą populacje świń domowych i zdziczałych, która może mieć duży wpływ na rentowność hodowli trzody chlewnej, powodując zakłócenia w handlu wewnątrz Unii i wywozie do państw trzecich.

(2)

W przypadku wystąpienia ogniska afrykańskiego pomoru świń istnieje ryzyko, że czynnik chorobotwórczy rozprzestrzeni się na inne gospodarstwa, w których chowa się trzodę chlewną, i na zdziczałe świnie. W wyniku handlu żywymi świniami lub pochodzącymi z nich produktami może się on rozprzestrzenić z jednego państwa członkowskiego na inne państwa członkowskie i na państwa trzecie.

(3)

Dyrektywą Rady 2002/60/WE (3) wprowadzono minimalne środki, które mają być stosowane w Unii w celu zwalczania afrykańskiego pomoru świń. Artykuł 9 dyrektywy 2002/60/WE przewiduje ustanowienie okręgów zapowietrzonych i zagrożonych w przypadku wystąpienia ognisk tej choroby tam, gdzie mają mieć zastosowanie środki ustanowione w art. 10 i 11 tej dyrektywy.

(4)

Polska poinformowała Komisję o aktualnej sytuacji w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń na swoim terytorium i zgodnie z art. 9 dyrektywy 2002/60/WE ustanowiła okręgi zapowietrzone i zagrożone, w których mają zastosowanie środki, o których mowa w art. 10 i 11 tej dyrektywy.

(5)

W celu zapobieżenia niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii, a także aby uniknąć wprowadzenia przez państwa trzecie nieuzasadnionych barier w handlu, konieczne jest opisanie na poziomie Unii obszarów ustanowionych jako okręgi zapowietrzone i zagrożone w związku z afrykańskim pomorem świń w Polsce we współpracy z tym państwem członkowskim.

(6)

W związku z tym w załączniku do niniejszej decyzji należy określić obszary wskazane jako okręgi zapowietrzone i zagrożone w Polsce oraz ustalić czas trwania tej regionalizacji.

(7)

Sześć ognisk u świń domowych wystąpiło w sierpniu 2016 r. w powiecie wysokomazowieckim, zambrowskim, białostockim i bielskim. Z uwagi na fakt, że Polska przedstawia wstępne dowody na to, że przypadki te są związane z działalnością człowieka, a afrykański pomór świń w populacji zdziczałych świń nie występuje na danych obszarach, niezbędne są szczególne i proporcjonalne środki, także biorąc pod uwagę fakt, że Polska zobowiązuje się do zastosowania dodatkowych środków krajowych w zakresie kontroli przemieszczania zwierząt i rynków. Środki te powinny obejmować stosowanie środków przewidzianych w dyrektywie 2002/60/WE, w szczególności w odniesieniu do ścisłego ograniczenia przemieszczania i transportu świń, przewidzianego w art. 10 i 11 tej dyrektywy na obszarach, które są zgrupowane w dwóch spójnych okręgach zgodnie z opisem w załączniku.

(8)

W celu uwzględnienia ogólnej sytuacji epidemiologicznej i zastosowania odpowiednich środków należy również poddać przeglądowi decyzję wykonawczą Komisji 2014/709/UE (4). Po otrzymaniu dowodów potwierdzających z Polski w odniesieniu do ognisk opisanych powyżej środki przewidziane we wspomnianej decyzji wykonawczej należy także poddać przeglądowi, aby wykluczyć ryzyko rozprzestrzeniania się tej choroby u zdziczałych świń.

(9)

Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2016/1367 (5) określa niektóre środki ochronne w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w Polsce. Od momentu jej przyjęcia sytuacja epidemiologiczna w odniesieniu do tej choroby uległa zmianie i środki te muszą zostać dostosowane. Dla zachowania jasności należy uchylić decyzję wykonawczą (UE) 2016/1367 i zastąpić ją niniejszą decyzją.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,