4.8.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 210/1

(1)

W dniu 12 lutego 2016 r. Komisja Europejska („Komisja”) nałożyła, rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/181 (2) („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”), tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz do Unii niektórych wyrobów walcowanych płaskich z żeliwa lub stali niestopowej, lub pozostałej stali stopowej, ale z wyłączeniem ze stali nierdzewnej, o każdej szerokości, walcowanych na zimno, nieplaterowanych, niepowleczonych ani niepokrytych, nieobrobionych więcej niż walcowanych na zimno („płaskie wyroby ze stali walcowane na zimno”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) oraz Federacji Rosyjskiej („Rosja”) (łącznie zwanych dalej „państwami, których dotyczy postępowanie”).

(2)

Dochodzenie wszczęto w dniu 14 maja 2015 r. (3) w następstwie skargi złożonej w dniu 1 kwietnia 2015 r. przez Europejskie Stowarzyszenie Hutnictwa Stali („Eurofer” lub „skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących ponad 25 % ogólnej produkcji unijnej niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno.

(3)

Jak wskazano w motywie 19 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia 31 marca 2015 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(4)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2015/2325 (4) Komisja poddała rejestracji przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego i wysyłanego z ChRL i Rosji. Rejestracja przywozu ustała wraz z wprowadzeniem środków tymczasowych w dniu 12 lutego 2016 r.

(5)

Poddanie rejestracji i ewentualne stosowanie cła antydumpingowego z mocą wsteczną oraz uwagi otrzymane w związku z tymi kwestiami są zawarte w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2016/1329 (5). W niniejszym rozporządzeniu uwzględniono jedynie uwagi otrzymane w następstwie tymczasowych ustaleń dotyczących dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Unii oraz ostateczne stanowisko Komisji w tych kwestiach.

(6)

Po ujawnieniu istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których nałożono tymczasowe cło antydumpingowe („ujawnienie tymczasowych ustaleń”), szereg zainteresowanych stron przedłożyło pisemne oświadczenia przedstawiające ich opinie w sprawie tymczasowych ustaleń. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono wypowiedzenie się w formie ustnej.

(7)

Powiązane centrum usług stalowych oraz przedsiębiorstwo handlowe wniosły o interwencje rzecznika praw stron w postępowaniach handlowych („rzecznik praw stron”) w kwestii dotyczącej zwrotów. Rzecznik praw stron zbadał wniosek i udzielił pisemnej odpowiedzi. Ponadto w dniu 3 maja 2016 r. odbyło się przesłuchanie w obecności rzecznika praw stron na wniosek Eurofer.

(8)

Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń. Aby uzyskać bardziej szczegółowe informacje dotyczące rentowności, objęci próbą producenci unijni zostali poproszeni o przedłożenie danych dotyczących rentowności za okres 2005–2010 w odniesieniu do unijnej sprzedaży produktu objętego dochodzeniem. Wszyscy objęci próba producenci unijni przedłożyli wymagane informacje.

(9)

W celu weryfikacji odpowiedzi udzielonych na pytania zawarte w kwestionariuszu, o którym mowa w powyższym motywie 8, przeprowadzono wizyty weryfikacyjne na miejscu dotyczące danych przedłożonych przez następujących producentów unijnych:

(10)

Komisja poinformowała wszystkie strony o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzała nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Unii płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z ChRL i Rosji, a także ostatecznie pobrać kwoty zabezpieczone w formie cła tymczasowego („ujawnienie ostatecznych ustaleń”). Wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły zgłaszać uwagi związane z ujawnieniem statecznych ustaleń.

(11)

Uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach uwzględnione.

(12)

W następstwie ostatecznego ujawnienia ustaleń niektórzy producenci eksportujący przedłożyli uwagi dotyczące terminu wyznaczonego dla producentów unijnych na dostarczenie żądanych informacji i zakwestionowali dokładność tych danych, a także proces ich weryfikacji. Strony te wskazały, że przemysł unijny najprawdopodobniej nie zgłosił prawidłowych danych liczbowych i skorzystał z uprzywilejowanego traktowania naruszającego prawa innych stron do obiektywnego, bezstronnego i niedyskryminacyjnego dochodzenia. Rzekome uprzywilejowanie traktowanie przemysłu unijnego znalazło również odzwierciedlenie w łagodnym podejściu Komisji do niedostarczenia przez ten przemysł niektórych ważnych informacji (strony odniosły się do brakujących faktur).

(13)

W odniesieniu do rzekomego uprzywilejowanego traktowania stwierdzenie to zostaje odrzucone. Poruszona kwestia dotyczy sformułowania w motywie 59 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. We wskazanym motywie wyjaśniono, że w przypadku transferów wewnętrznych nie wystawiano żadnych faktur, co jest zgodne z przyjętymi praktykami księgowymi. Nie występuje kwestia zezwolenia przemysłowi unijnemu na niedostarczenie żądanych informacji.

(14)

Ci sami producenci eksportujący stwierdzili, że poprzez gromadzenie i weryfikowanie dodatkowych danych otrzymanych od producentów unijnych Komisja dyskryminowała rosyjskich producentów eksportujących, którzy zażądali drugiej weryfikacji.

(15)

Po pierwsze należy wskazać, że Komisja, jako organ prowadzący postępowanie, ma wyraźne prawo do wnioskowania o dodatkowe informacje, jeżeli uważa to za konieczne i stosowane do celów analizy na etapie tymczasowym lub ostatecznym prowadzonego dochodzenia. W takim przypadku, jak wyjaśniono w motywie 154, Komisja miała ważne powody, by wnioskować o te dodatkowe dane i następnie je zweryfikować. Weryfikacje dotyczyły wyłącznie dodatkowych danych, które nie były wcześniej wymagane, i zapewniły, że dane, na których Komisja oparła ostatecznie swoje ustalenia, były wiarygodne. Po drugie wnioski rosyjskich producentów eksportujących o drugą weryfikację dotyczyły w rzeczywistości tych samych danych objętych pierwotną weryfikacją, podczas gdy druga weryfikacja na terenie niektórych producentów unijnych była konieczna w celu sprawdzenia dodatkowych danych, o których mowa w motywie 8, oraz w celu ustalenia, czy cła antydumpingowe powinny zostać pobrane z mocą wsteczną. W związku z tym powyższe stwierdzenia zostały odrzucone.

(16)

Motywy 21 i 22 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych określają definicję produktu objętego postępowaniem przyjętą na etapie tymczasowym. Żadna strona nie przedłożyła uwag dotyczących tej definicji.

(17)

Produkt objęty postępowaniem jest ostatecznie zdefiniowany jako wyroby walcowane płaskie z żeliwa lub stali niestopowej, lub pozostałej stali stopowej, ale z wyłączeniem ze stali nierdzewnej, o każdej szerokości, walcowane na zimno, nieplaterowane, niepowleczone ani niepokryte, nieobrobione więcej niż walcowane na zimno, obecnie objęte kodami CN ex 7209 15 00, 7209 16 90, 7209 17 90, 7209 18 91, ex 7209 18 99, ex 7209 25 00, 7209 26 90, 7209 27 90, 7209 28 90, 7211 23 30, ex 7211 23 80, ex 7211 29 00, 7225 50 80, 7226 92 00 oraz pochodzące z ChRL i Rosji.

Z definicji produktu objętego postępowaniem wyklucza się następujące rodzaje produktów:

(18)

Wobec braku jakichkolwiek uwag dotyczących produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego potwierdza się wnioski przedstawione w motywach 22–24 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(19)

Jak wyjaśniono w motywie 34 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, żaden z objętych postępowaniem producentów eksportujących nie wystąpił z wnioskiem o MET.

(20)

W rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych Komisja wybrała Kanadę jako państwo analogiczne zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(21)

Jedna zainteresowana strona stwierdziła, że różnica między marginesem szkody i dumpingu wzbudza obawy związane z prawidłowością obliczeń Komisji. Ta sama strona stwierdziła również, że jeżeli różnica ta jest faktyczna, powinna ona unieważnić wybór Kanady jako państwa analogicznego, mając na uwadze poziom cen produktu objętego postępowaniem w tym kraju.

(22)

Komisja potwierdza swoje obliczenia. Ponadto Komisja przypomina, że wybór państwa analogicznego jest dokonywany spośród krajów, w których cena za produkt podobny kształtuje się w okolicznościach jak najbardziej zbliżonych do tych, które panują w państwie wywozu. Poziom cen nie stanowi sam w sobie kryterium takiego wyboru.

(23)

W związku z powyższym zarzut, że Kanada nie jest odpowiednim państwem analogicznym, zostaje oddalony. Komisja potwierdza argumentację z motywów 27–34 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz wybór Kanady jako państwa analogicznego w rozumieniu art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(24)

Ze względu na brak uwag dotyczących określenia wartości normalnej niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 35–45 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(25)

W swoich uwagach na temat rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych jedna grupa przedsiębiorstw zauważyła niespójność między obliczeniami szkody i dumpingu, która wynikała z błędu pisarskiego popełnionego przez Komisję. Komisja ustaliła jednak, że ta niespójność została spowodowana przez niewielki błąd pisarski popełniony przez wspomnianą grupę przedsiębiorstw, który to błąd wpłynął na cenę eksportową. Błąd ten został skorygowany przez Komisję

(26)

Wobec braku uwag dotyczących porównania wartości normalnej i ceny eksportowej potwierdza się motywy 49 i 50 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(27)

Z uwagi na zmianę ceny eksportowej, o której mowa w powyższym motywie 25, margines dumpingu jednej z grup przedsiębiorstw został ponownie obliczony, co doprowadziło do jego niewielkiego wzrostu. Wzrost ten ma również wpływ na margines dumpingu wszystkich pozostałych chińskich przedsiębiorstw, ponieważ obliczenie tego marginesu opiera się na danych dotyczących wspomnianej grupy przedsiębiorstw.

(28)

Ostateczne marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

Tabela 1

Marginesy dumpingu, ChRL

(29)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń jeden rosyjski producent eksportujący zakwestionował stosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego. Przedłożył on nowe dane, aby podważyć ustalenia opisane w motywie 60 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w którym Komisja wykazała, że producent eksportujący zgłosił wyższą wielkość sprzedaży produktu, niż mogło to wynikać z faktycznej produkcji.

(30)

Komisja zorganizowała dwa przesłuchania, oferując zainteresowanemu producentowi eksportującemu możliwość przedstawienia uwag i argumentów.

(31)

W trakcie tych przesłuchań Komisja podkreśliła, że wszelkie uwagi lub wyjaśnienia złożone po weryfikacji mogą zostać przyjęte tylko wtedy, gdy dane, na których opierają się te uwagi lub wyjaśnienia, zostały już wcześniej przedłożone lub jeżeli mogą być powiązane z danymi przedłożonymi wraz z odpowiedziami na pytania zawarte w kwestionariuszu lub najpóźniej podczas wizyty weryfikacyjnej. Producent eksportujący nie był w stanie oprzeć swojej argumentacji na informacjach zawartych w jego odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu ani na dowodach zgromadzonych na terenie przedsiębiorstwa. W związku z tym ustalenia dokonane na etapie tymczasowym, które doprowadziły Komisję do zastosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego i o których mowa w motywach 60 i 61 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zostają niniejszym potwierdzone. W związku z powyższym zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego Komisja ostatecznie ustaliła margines dumpingu w odniesieniu do przedmiotowego przedsiębiorstwa na podstawie dostępnych faktów.

(32)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jeden producent eksportujący wskazał, że był ofiarą dyskryminacyjnego traktowania w kontekście obecnego dochodzenia antydumpingowego, które naruszyło jego prawa proceduralne, włącznie z prawem do obrony. Producent eksportujący stwierdził, że Komisja nie zaakceptowała drugiej weryfikacji na terenie jego spółki zależnej w Belgii, podczas gdy druga weryfikacja została przeprowadzona na terenie producentów i importerów unijnych. Z powodów wyjaśnionych w motywie 15 argument ten musi zostać odrzucony.

(33)

Wymieniony producent eksportujący stwierdził również, że Komisja mogła wykorzystać ceny eksportowe jego powiązanego przedsiębiorstwa handlowego/importera oraz koszty produkcji jedynego producenta eksportującego, który w pełni współpracował z Komisją. Czyniąc to Komisja, mogła uniknąć stosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego, ponieważ zweryfikowała to powiązane przedsiębiorstwo handlowe/tego importera odrębnie i nie kwestionowała jego współpracy. Jak wyjaśniono powyżej, fakt, że ogólna wielkość sprzedaży (po odliczeniu konsumpcji na użytek własny i korekcie względem zmiany stanu zapasów) podana przez producenta eksportującego przekraczała ilości wyprodukowane, nie pozwolił Komisji na stwierdzenie, że sprzedaż eksportowa do Unii została w pełni zgłoszona. Komisja odrzuciła zatem propozycję przedsiębiorstwa dotyczącą wykorzystania zestawu transakcji, które mogą tylko częściowo odzwierciedlać łączną sprzedaż do Unii. W konsekwencji Komisja nie wykorzystała danych dotyczących kosztu produkcji, ponieważ nie występowała żadna sprzedaż eksportowa, którą można było zastosować do celów porównania.

(34)

Dwóch producentów eksportujących przedłożyło uwagi dotyczące prowadzenia wizyt weryfikacyjnych i wezwały Komisję do zawieszenia dochodzenia do czasu zbadania tych wniosków. W tym kontekście producenci eksportujący zakwestionowali stosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego przez Komisję. Ponadto Ministerstwo Rozwoju Gospodarczego Federacji Rosyjskiej zażądało zawieszenia stosowania ostatecznych środków antydumpingowych, które miały zostać wprowadzone do czasu należytego rozpatrzenia przez właściwe instytucje unijne formalnej skargi złożonej przez dwóch producentów eksportujących.

(35)

Komisja zauważa, że weryfikacja stanowi etap procesu dochodzenia prowadzonego przez Komisję jako organ prowadzący postępowanie. Komisja szczegółowo wyjaśniła merytoryczne powody, na podstawie których zdecydowała o zastosowaniu art. 18 rozporządzenia podstawowego. Stosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego opiera się na dowodach przedstawionych Komisji na piśmie przez przedsiębiorstwa oraz na wiarygodności i spójności takich dowodów. Producenci eksportujący mieli możliwość pełnego skorzystania ze swojego prawa do obrony podczas całego postępowania, kiedy to mogli przedłożyć informacje, uwagi, uczestniczyć w przesłuchaniach i spotkaniach, w tym w dwóch spotkaniach specjalnie poświęconych podniesionym kwestiom.

(36)

W odniesieniu do zawieszenia Komisja zauważa, że jedyną podstawą zawieszenia środków wprowadzonych na mocy rozporządzenia podstawowego jest art. 14 ust. 4. Komisja odnotowuje również, że warunki zawieszenia określone w powyższym artykule nie są spełnione. Artykuł ten stanowi, że środki mogą zostać zawieszone tylko w interesie Unii, jeżeli warunki rynkowe tymczasowo uległy takiej zmianie, że szkoda nie mogłaby zostać ponownie wyrządzona w wyniku takiego zawieszenia. Nie ma przesłanek, że warunki te zostałyby spełnione w obecnej sprawie, i Komisja zauważa, że nie wskazano na takie okoliczności. Przeciwnie, w toku dochodzenia wykazano, że warunki wprowadzenia środków ostatecznych, jak określono w art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, zostały spełnione. Dlatego też Komisja odrzuca ten wniosek.

(37)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń jeden producent eksportujący zakwestionował korektę dokonaną przez Komisję w odniesieniu do jego kosztów produkcji płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno, jak wskazano w motywie 76 i uzasadniono w motywie 80 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Zainteresowany producent eksportujący nie przedłożył jednak żadnych argumentów, które wpłynęłyby na zmianę stanowiska Komisji, według której wskaźnik konsumpcji surowców zgłoszony przez to przedsiębiorstwo w jego odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu nie pozwolił Komisji na przeprowadzenie prawidłowej oceny kosztu surowców wykorzystanych przez zainteresowane przedsiębiorstwo do produkcji płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(38)

Ten sam producent eksportujący stwierdził również, że straty powiązane z likwidacją jego dwóch zamorskich spółek zależnych powinny zostać wyłączone z określania kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych („koszty SG&A”). Ponadto stwierdził on, że koszty pakowania zostały podwójnie policzone w ramach kosztów produkcji oraz kosztów SG&A. Komisja zweryfikowała swoje ustalenia, ponieważ informacje podane przez to przedsiębiorstwo po ujawnieniu tymczasowych ustaleń zostały poparte informacjami należycie przedłożonymi w jego odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu lub przed wizytą weryfikacyjną albo podczas tej wizyty.

(39)

Po ponownym zbadaniu kosztów SG&A Komisja ustaliła, że pewna część sprzedaży krajowej przynosiła zysk. Umożliwiło to Komisji obliczenie marginesu dumpingu na podstawie kosztów SG&A oraz zysku tego przedsiębiorstwa. Na etapie tymczasowym Komisja nie stwierdziła żadnej zyskownej sprzedaży krajowej i w związku z tym obliczyła margines dumpingu przy wykorzystaniu kosztów SG&A oraz zysku ze źródeł zewnętrznych.

(40)

Dwóch producentów eksportujących sprzeciwiło się sposobowi obliczania przez Komisję ich kosztów SG&A, jak wskazano w motywie 75 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Wyjaśnili oni, że Komisja nie powinna uwzględniać strat wynikających z aktualizacji wyceny pożyczek w walucie obcej jako części kosztów SG&A, ponieważ przedsiębiorstwa te nie poniosły w rzeczywistości żadnych kosztów, ale tylko dokonały aktualizacji swoich bilansów przy zastosowaniu kursu walutowego z ostatniego dnia ich okresu sprawozdawczości finansowej. Komisja nie zgadza się z tą argumentacją, odnosząc się do międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej oraz rosyjskich ogólnie przyjętych zasad rachunkowości. Straty te zostały należycie odnotowane na rachunkach producentów i zostały poniesione w okresie objętym dochodzeniem. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(41)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń producenci eksportujący powtórzyli swoje argumenty, nie przedkładając nowych faktów dotyczących kwestionowanych strat. Producenci eksportujący odnieśli się do rozporządzenia Rady (WE) nr 2852/2000 (6) (poliestrowe włókna odcinkowe pochodzące z Indii i Republiki Korei), w przypadku którego Komisja odrzuciła zysk netto wynikający z przeliczania obcej waluty zawarty w kosztach SG&A.

(42)

Komisja zauważa, że faktyczne okoliczności sprawy, o której mówią producenci, są odmienne. Jak wyjaśniono w motywie 34 wskazanego powyżej rozporządzenia Rady (WE) nr 2852/2000, ustalono, że zyski wynikające z przeliczania obcej waluty nie odnosiły się wyłącznie do produkcji i sprzedaży.

(43)

Producenci eksportujący nie zakwestionowali adekwatności swoich pożyczek w odniesieniu do kosztów produkcji produktu podobnego. Komisja stwierdziła zatem, że straty dotyczyły tych pożyczek, które zostały przeznaczone na finansowanie aktywów stałych niezbędnych do produkcji produktu podobnego. W konsekwencji takie straty muszą zostać uwzględnione w określaniu kosztów SG&A ponoszonych przez przedsiębiorstwo. W związku z tym Komisja odrzuciła ten argument.

(44)

Rosyjski producent eksportujący powtórzył jeszcze raz swój argument po dodatkowym ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Stwierdzenie to wykracza jednak poza szczegółowe aspekty dodatkowego ujawnienia ostatecznych ustaleń. Komisja podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone w poprzednich motywach.

(45)

Jeden producent eksportujący zakwestionował metodykę Komisji wykorzystaną do obliczenia kosztów SG&A ponoszonych przez powiązane krajowe przedsiębiorstwa handlowe. Komisja wykorzystała w ramach tej metodyki koszty SG&A zgłoszone w odniesieniu do sprzedaży na rzecz klientów niepowiązanych na rynku krajowym. Komisja przyjęła ten argument i skorygowała ostateczne obliczenia. Jako że skorygowane koszty SG&A nie różniły się znacznie od kosztów pierwotnie zastosowanych oraz jako że miały one wpływ na ograniczoną ilość sprzedaży, korekta ta nie wywarła żadnego wpływu na margines dumpingu.

(46)

Jeden producent eksportujący stwierdził, że Komisja podwójnie policzyła koszty pakowania do celów ustalenia łącznych kosztów produkcji przy badaniu rentowności. Komisja odrzuciła to stwierdzenie. Jak szczegółowo wyjaśniono przy ujawnieniu tymczasowych ustaleń, Komisja wyłączyła koszty pakowania z kosztów SG&A przed obliczeniem łącznych kosztów produkcji.

(47)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń producenci eksportujący nie zgodzili się z metodyką zastosowaną do konstruowania wartości normalnej. Stwierdzili oni, że Komisja zastosowała błędny odsetek kosztów SG&A oraz że stosując koszty SG&A wyłącznie względem sprzedaży z zyskiem, Komisja znacznie zawyżyła wartość normalną.

(48)

Komisja prowadzi dochodzenia w sposób obiektywny. Metodyka zastosowana do konstruowania wartości normalnej jest spójna we wszystkich sprawach, w których spełnione są odpowiednia kryteria. Komisja stosuje art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, który wymaga, by koszty SG&A i zyski opierały się na sprzedaży dokonywanej w zwykłym obrocie handlowym. Wniosek producentów eksportujących o zastosowanie stałej kwoty kosztów SG&A, niezależnie od tego, czy takie koszty odnoszą się do sprzedaży dokonanej w zwykłym obrocie handlowym, jest sprzeczny z tym przepisem. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(49)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jeden producent eksportujący podniósł kwestię ujemnych zapisów w krajowych wykazach transakcji w odniesieniu do obliczenia wartości normalnej. Producent eksportujący wyjaśnił, że zapisy te dotyczyły korekt faktur i były spowodowane konfiguracją systemy księgowego, w którym każda korekta faktury może być dokonana wyłącznie przez całkowite zbilansowanie pierwotnego zapisu za pomocą odpowiadającego ujemnego zapisu. Stwierdził on, że obliczenia wartości normalnej dokonane przez Komisję nie uwzględniły szczególnej konfiguracji jego systemu księgowego i były zatem nieprawidłowe.

(50)

Komisja zauważa po pierwsze, że producent eksportujący, nieprzestrzegając instrukcji z kwestionariusza Komisji, wykazał te korekty jako transakcje w wykazie – zamiast zgłosić skorygowane zapisy w odpowiedniej kolumnie kwestionariusza Komisji. Po drugie, po ujawnieniu ostatecznych ustaleń producent eksportujący faktycznie przedstawił zmieniony margines dumpingu, ale nie przedłożył zmienionego wykazu krajowych transakcji lub zmienionych obliczeń dumpingu. Po trzecie Komisja odnotowuje, że wniosek ten dotyczy w rzeczywistości jakości danych, które producent eksportujący sam przedłożył Komisji w trakcie dochodzenia. Po czwarte obliczenia wartości normalnej, włącznie z wykazem krajowych transakcji przedłożonym przez producenta eksportującego, były należycie ujawnione na tymczasowym etapie dochodzenia. Niemniej jednak producent eksportujący nie przedłożył żadnych uwag w sprawie tych obliczeń na etapie ujawnienia tymczasowych ustaleń. Ten sam wykaz krajowych transakcji został wykorzystany do obliczeń dumpingu, które zostały ostatecznie ujawnione. Producent eksportujący nie wyjaśnia, dlaczego ta kwestia nie została podniesiona na wcześniejszym etapie dochodzenia.

(51)

Pomimo tych wszystkich niespójności w podejściu producenta eksportującego do tej kwestii Komisja, jako obiektywny i bezstronny organ prowadzący postępowanie, przeanalizowała ten wniosek i stwierdziła, że faktycznie obliczenia wartości normalnej powinno zostać skorygowane, aby uniknąć ewentualnego podwójnego liczenia. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń eksporter przedłożył klucz służący do filtrowania wykazu transakcji, tak by wyłączyć wszelkie korekty i uzyskać wyłącznie zapisy ostateczne. Komisja zastosowała zasugerowaną przez producenta eksportującego po ujawnieniu ostatecznych ustaleń metodę korygowania wykazu do danych, które zostały zweryfikowane, i przyjęła ten wniosek w całości.

(52)

Komisja przesłała dodatkowe ujawnienie ostatecznych ustaleń wszystkim zainteresowanym stronom, informując je o przyjęciu wniosku i wzywając strony do przedkładania uwag.

(53)

Po tym dodatkowym ujawnieniu jedna strona stwierdziła, że to ujawnienie jeszcze mocniej podkreśliło braki we współpracy ze strony rosyjskich producentów eksportujących. Strona ta stwierdziła dalej, ze to dodatkowe ujawnienie ustaleń wskazuje w rzeczywistości, że dodatkowe zestawy danych mogły zostać pominięte i nie powinny zostać przyjęte. Komisja podniosła istotnie kwestię jakości przedłożonych informacji i współpracy, lecz w tym konkretnym przypadku zdecydowała, że wniosek może zostać z przyczyn obiektywnych przyjęty.

(54)

W następstwie wspomnianego dodatkowego ujawnienia rosyjski producent eksportujący zgodził się z zasadą i zakresem korekty wprowadzonej przez Komisję do jego marginesu dumpingu.

(55)

Producent eksportujący stwierdził, że przedłożył wykaz krajowych transakcji wraz z odpowiedziami na pytania zawarte w kwestionariuszu. Ten fakt nie jest kwestionowany. Podważana jest jakość tych informacji. Producent eksportujący stwierdził, że nie przedłożył żadnych uwag w sprawie wspomnianego wykazu transakcji w następstwie ujawnienia tymczasowych ustaleń, ponieważ ten zestaw danych nie miał żadnego znaczenia dla obliczeń marginesu dumpingu. Komisja zauważa, że producent eksportujący wielokrotnie powtarzał argumenty dotyczące metodyki i aspektów obliczania, które – o ile Komisja przyjęłaby je (quad non) – doprowadziłyby Komisję do wykorzystania tego zestawu danych. Podstawowe znaczenia dla zainteresowanej strony miało zatem zapewnienie, by zestaw danych ujawnionych na etapie tymczasowym był prawidłowy i mógł być wykorzystany do obliczenia marginesu dumpingu. Przedsiębiorstwo podniosło kwestię anulowania i wynikających z niego wielu identycznych zapisów podczas wizyty weryfikacyjnej, ale problem ten stał się w pełni widoczny dopiero po ujawnieniu ostatecznych ustaleń, co znalazło również odzwierciedlenie we wpływie na obliczenia marginesu dumpingu. Przedsiębiorstwo twierdzi, że zapisy nie są notami kredytowymi, aczkolwiek klucz służący do identyfikacji tych zapisów, dostarczony przez samo przedsiębiorstwo, nazywa się numer noty kredytowej. Niemniej jednak Komisja przyjęła ten wniosek w całości i przedsiębiorstwo nie kwestionowało nowego obliczenia marginesu dumpingu.

(56)

Jeden producent eksportujący stwierdził, że Komisja nie zawarła w obliczeniach kosztów SG&A dochodu z uwolnienia rezerw, które zostały dokonane przed okresem objętym dochodzeniem. Zdaniem tego producenta Komisja stosuje zatem podwójne standardy i asymetryczną ocenę w porównaniu ze stratami z aktualizacji wyceny pożyczek w walucie obcej, które zostały prze nią ujęte.

(57)

Komisja uważa, że jej podejście jest spójne. Koszty SG&A nie obejmują ani dochodu, ani wydatków mających wpływ na zysk w konkretnym roku, które zgodnie z ustaleniami Komisji odnosiły się do operacji zamorskich producenta eksportującego. Fakt ten został ujawniony wraz z ostatecznymi ustaleniami i nie był kwestionowany przez producenta eksportującego. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(58)

Komisja zbadała dokładnie sprzedaż jednego z producentów eksportujących dokonaną na rzecz niepowiązanego przedsiębiorstwa handlowego zlokalizowanego w Szwajcarii, jak opisano w motywie 84 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Komisja zajęła się producentem eksportującym i niepowiązanym przedsiębiorstwem handlowym oraz przeprowadziła własne badanie w tej sprawie, aby uzyskać dodatkowe informacje dotyczące powiązań między tymi podmiotami.

(59)

Eurofer w swoim oświadczeniu złożonym po ujawnieniu tymczasowych ustaleń przekazał Komisji wniosek dotyczący dokładnego zbadania powiązań między producentem eksportującym i szwajcarskim przedsiębiorstwem handlowym oraz odpowiedniego skorygowania obliczeń w oparciu o wynik tego badania.

(60)

Po ocenie wyników badania Komisja zdecydowała, że będzie uważać wspomniane szwajcarskie przedsiębiorstwo handlowe za niepowiązane z rosyjskim producentem eksportującym. Komisja nie znalazła żadnych przesłanek przemawiających za tym, że wymienione podmioty były powiązane podczas okresu objętego dochodzeniem, i w związku z tym odrzuciła powyższy wniosek.

(61)

Producent eksportujący przedłożył także dodatkowe informacje, które umożliwiły Komisji skorygowanie sprzedaży na rzecz niezależnych stron w Unii. Producent eksportujący zgłosił wcześniej tę sprzedaż w oparciu o wewnętrzne faktury wystawione w rublach rosyjskich. Faktury te odzwierciedlały ich oryginalną wartość w walucie obcej przeliczonej przy wykorzystaniu kursu dziennego stosowanego przez to przedsiębiorstwo. Komisja była w stanie powiązać te nowe dane z informacjami zweryfikowanymi na miejscu. Wspomniana korekta spowodowała nieznaczne obniżenie marginesu dumpingu w porównaniu z poziomem obliczonym na etapie tymczasowym.

(62)

W następstwie ujawnienia tymczasowych ustaleń producenci eksportujący zakwestionowali zasadność korekt wprowadzonych do kosztów SG&A oraz zysku na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem ich szwajcarskich powiązanych importerów/przedsiębiorstw handlowych.

(63)

Ich zdaniem korekty są zasadne tylko w odniesieniu do konkretnych transakcji, w których warunki sprzedaży wymagają, by produkt był dostarczony po odprawie celnej (warunki DDP), tj. transakcji, w których strona powiązana działa jako importer. Jednocześnie stwierdzili oni, że ich powiązanie przedsiębiorstwa handlowe/importerzy zlokalizowani w Szwajcarii powinni być uważani za część sieci eksportowej producenta.

(64)

W odpowiedzi na te uwagi Komisja potwierdza, że korekta dotycząca kosztów SG&A oraz rozsądnej marży zysku na podstawie art. 2 ust. 9 akapit drugi i trzeci rozporządzenia podstawowego powinna być zastosowana dla wszystkich rodzajów transakcji sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem szwajcarskich powiązanych przedsiębiorstw handlowych/importerów.

(65)

Choć dostawa towarów w przypadku transakcji na warunkach zgłoszonych przez producentów eksportujących ma miejsce przed dopuszczeniem tych towarów do swobodnego obrotu i nawet jeśli na nabywcy spoczywa odpowiedzialność za odprawę celną (w odróżnieniu od transakcji na warunkach DDP), nie zmienia to faktu, że sprzedaży dokonuje powiązane przedsiębiorstwo handlowe/importer, który ponosi koszty SG&A i zwykle dąży do osiągnięcia zysków z tytułu świadczonych przez siebie usług.

(66)

W świetle faktu, że przedsiębiorstwo handlowe/importer jest powiązane z producentem eksportującym, art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego oznacza, że dane takiego przedsiębiorstwa handlowego/importera są z definicji niewiarygodne i że wysokość jego kosztów SG&A oraz zysków powinna zostać ustalona przez organ prowadzący dochodzenie na uzasadnionej podstawie. Ponadto art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego nie wyklucza korekt z tytułu kosztów poniesionych przed przywozem, jako że takie koszty są zazwyczaj ponoszone przez przedsiębiorstwo handlowe/importera. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(67)

Producenci eksportujący powtórzyli ten argument po ujawnieniu ostatecznych ustaleń, ale nie przedłożyli żadnych nowych informacji o funkcjach szwajcarskich przedsiębiorstw handlowych/importerów. Komisja zauważa, że jej stanowisko jest zgodne z orzecznictwem sądów unijnych. W każdym razie fakt, iż przedsiębiorstwa wypełniają tylko niektóre funkcje, nie uniemożliwia Komisji dokonania korekt zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, ale mógłby zostać odzwierciedlony w niższej kwocie kosztów SG&A potrącanych od ceny, po której produkt objęty postępowaniem po raz pierwszy jest odsprzedawany niezależnemu nabywcy. Ciężar dowodu spoczywa na zainteresowanych stronach, które zamierzają podważyć zakres korekt dokonanych na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Jeśli zatem strony te uważają korekty za nadmierne, muszą przedłożyć konkretne dowody i obliczenia uzasadniające ich argumenty. Producenci eksportujący nie przedłożyli jednak żadnych dowodów, które podważyłyby wykorzystane kosztów SG&A lub wartości procentowej zysku. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(68)

W swoich uwagach producenci eksportujący nie zgodzili się z wykorzystaniem daty umowy sprzedaży/zamówienia w celu przeliczenia wartości sprzedaży eksportowej dokonanej w walutach obcych na ruble rosyjskie. Producenci eksportujący przyznali jednak, że takie podejście może przyczynić się do dokładniejszego ustalenia faktycznych warunków sprzedaży niż data faktury, ale podkreślili, że dotychczas Komisja nigdy nie skorzystała z takiej możliwości. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(69)

Producenci eksportujący powtórzyli swój argument po ujawnieniu ostatecznych ustaleń, podkreślając, że Komisja przedstawiła niewystarczające powody dla wykorzystania daty umowy/zamówienia. Ponadto wskazali oni, że Komisja powinna była wykorzystać kurs wymiany walut obowiązujący maksymalnie 60 dni przed datą faktury, wskazując na trwałe tendencje kursów wymiany, o których mowa w art. 2 ust. 10 lit. j) rozporządzenia podstawowego.

(70)

Komisja nie wprowadziła korekty z uwagi na trwałe tendencje kursów wymiany w omawianej sprawie, ponieważ pod koniec okresu objętego dochodzeniem wahania kursu EUR/RUB charakteryzują się raczej dużą zmiennością niż trwałymi tendencjami. Ponadto jeżeli Komisja zastosowałaby korektę ze względu na trwałe tendencje w kontekście deprecjacji waluty producenta eksportującego, obniżyłoby to cenę eksportową i doprowadziłoby do wyższych marginesów dumpingu. Ponadto korekta ze względu na trwałe tendencje powinna być stosowana, aby odzwierciedlić powiązane wahania kursu wymiany, a nie by narzucić maksymalny termin wynoszący 60 dni od daty wskazanej na fakturze, jak sugerują producenci eksportujący. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(71)

Stosując podejście opierające się na dacie umowy/zamówienia, Komisja w dużym stopniu zminimalizowała wpływ znacznych i nieprzewidywalnych wahań kursów wymiany pod koniec okresu objętego dochodzeniem. Komisja nie zgadza się z argumentem producenta eksportującego, według którego stanowi to nieuzasadnioną zmianę metodyki. Komisja zastosowała kurs wymiany z dnia sprzedaży w pełnej zgodności z art. 2 ust. 10 lit. j) rozporządzenia podstawowego i w wystarczającym stopniu wyjaśniła powody, dla których w tej sprawie data umowy/zamówienia właściwie odzwierciedla faktyczne warunki sprzedaży. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(72)

Po uwzględnieniu zmian przy obliczaniu wartości normalnej określonych w motywach 37–51 powyżej oraz po potwierdzeniu ustaleń w motywach 65–93 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, ostateczne marginesy dumpingu, wyrażone jako odsetek ceny CIF na granicy Unii, przed ocleniem, są następujące:

Tabela 2

Marginesy dumpingu, Rosja

(73)

Jedna zainteresowana strona zakwestionowała status skarżących, sugerując, że podmioty zajmujące się walcowaniem wtórnym nie zostały objęte obliczeniami. W tym względzie zauważa się, że obliczenia łącznej produkcji objęły w rzeczywistości wielkość produkcji podmiotów zajmujących się walcowaniem wtórnym. Uwaga ta zostaje więc odrzucona.

(74)

Wobec braku innych uwag dotyczących definicji przemysłu unijnego i produkcji unijnej potwierdza się wnioski wyciągnięte w motywach 94–98 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(75)

Wiele stron stwierdziło m.in., że konsumpcja powinna być analizowana w ujęciu ogólnym poprzez połączenie konsumpcji na rynku sprzedaży wewnętrznej oraz konsumpcji na wolnym rynku.

(76)

W tym względzie w tabeli 5 i 6 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zmiany konsumpcji na rynku sprzedaży wewnętrznej oraz na wolnym rynku zostały wskazane i wyjaśnione. Połączenie tych dwóch tabel (obejmujących konsumpcję na użytek własny i na wolnym rynku) wykazuje następujące zmiany łącznej konsumpcji w okresie badanym:

Tabela 3

Konsumpcja łączna (na użytek własny i na wolnym rynku) (tony)

(77)

Powyższa tabela wskazuje, że po wyraźnym spadku konsumpcji w 2012 r. na początku okresu badanego konsumpcja łączna wzrosła do poziomu nieznacznie przekraczającego poziom w okresie objętym dochodzeniem. Trend ten wynika ze wzrostu konsumpcji na użytek własny, który przewyższał spadek konsumpcji na wolnym rynku w wartościach bezwzględnych.

(78)

Jedna zainteresowana strona podniosła, że stwierdzenie, iż konsumpcja na użytek własny nie stanowi konkurencji dla przywozu, nie jest uzasadnione. Strona ta utrzymuje, że jeżeli przywóz byłby dostępny na warunkach konkurencyjnych, producenci unijni skorzystaliby z niego. Dlatego też konsumpcja na użytek własny powinna być wzięta pod uwagę.

(79)

W tym względzie odnotowuje się, że producentom zintegrowanym nie opłaca się nabywać produktów przeznaczonych do produkcji przetwórczej od konkurentów, w sytuacji gdy dostępne są moce produkcyjne nadające się do wytworzenia takich produktów. W sektorze kapitałochłonnym, takim jak stalowy, wskaźnik wykorzystania mocy powinien być utrzymany na najwyższym poziomie, aby zmniejszyć koszty stałe i zachować koszty produkcji na najniższym poziomie. Na tej podstawie argument z motywu 78 musi zostać odrzucony.

(80)

Niektóre zainteresowane strony powróciły do kwestii konsumpcji w swoich uwagach, które napłynęły po ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Kilka stron stwierdziło, że sytuacja dotycząca rynku sprzedaży wewnętrznej i rynku wolnego nie została prawidłowo zbadana lub wyjaśniona. Jak jednak wskazano w motywach 103–106 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zrozumiałe jest, że konsumpcja na każdym z tych rynków była odmienna i odzwierciedlała wyniki dużych zaangażowanych sektorów przemysłu przetwórczego. Rynek sprzedaży wewnętrznej rósł z powodu rozwoju takich sektorów jak samochodowy. Natomiast głównie ogólne sektory przemysłu, zaopatrywane za pośrednictwem rynku wolnego, rozwijały się w wolniejszym tempie. Stwierdzenie, że sytuacja dotycząca rynku sprzedaży wewnętrznej i wolnego nie została prawidłowo zbadana, zostało odrzucone.

(81)

Wobec braku dalszych uwag w odniesieniu do konsumpcji w Unii potwierdza się wnioski zawarte w motywach 99–106 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(82)

Wobec braku uwag do łącznej oceny wpływu przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, potwierdza się wnioski wyciągnięte w motywach 107–111 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(83)

Jak wskazano powyżej, niektóre strony stwierdziły, że ogólna sytuacja dotycząca rynku sprzedaży wewnętrznej i rynku wolnego powinna była zostać przeanalizowana w odniesieniu do różnych wskaźników. W zakresie, w jakim dotyczy to udziału w rynku, należy zauważyć, że mając na uwadze brak konkurencji między konsumpcją na użytek własny (sprzedaż) i przywozem z państw, których dotyczy postępowanie, oraz w świetle specyfiki rynku przetwórczego na użytek własny, nie przeprowadza się żadnej analizy udziału w rynku wyrażonego jako odsetek łącznej konsumpcji. Jest to zgodne z utrwalonym orzecznictwem sądów unijnych (8).

(84)

Wobec braku dalszych uwag dotyczących wielkości i udziału w rynku przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, potwierdza się wnioski wyciągnięte w motywach 112–114 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(85)

Po pierwsze podkreśla się, że w wyniku popełnienia błędu pisarskiego ilości sprzedane przez przemysł unijny musiały zostać skorygowane. Jako że ten błąd nie miał żadnego istotnego wpływu na średnie ceny, wywarł on znikomy wpływ na obliczone marginesy.

(86)

Jedna strona stwierdziła, że wartość procentowa dodana do wartości CIF w celu pokrycia kosztów ponoszonych po przywozie powinna zostać ponownie obliczona w oparciu o kwotę wyrażoną za tonę. Argument ten został przyjęty, a obliczenia zostały odpowiednio skorygowane, co wywarło niewielki wpływ na marginesy.

(87)

Ostateczny margines podcięcia został tym samym zweryfikowany i wynosi odpowiednio 8,1 % dla ChRL i 15,1 % dla Rosji.

(88)

Wobec braku dalszych uwag dotyczących wielkości, udziału w rynku i ceny przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, oraz z wyjątkiem marginesów podcięcia, jak wyjaśniono w powyższym motywie 87, potwierdza się wnioski wyciągnięte w motywach 115–119 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(89)

Kilka stron przedłożyło uwagi dotyczące metodyki wykorzystanej do analizy sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego. Strony wskazały w szczególności, że, pomimo dużych rozmiarów rynku sprzedaży wewnętrznej, w analizie gospodarczej w dużej mierze pominięto ten rynek oraz że wnioski opierały się wyłącznie na ustaleniach dotyczących rynku wolnego. Strony te podkreśliły, że cena sprzedaży i rentowność na rynku sprzedaży wewnętrznej powinny być przeanalizowane odrębnie. Ponadto strony te stwierdziły, że ogólna sytuacja na rynku sprzedaży wewnętrznej i na rynku wolnym powinna zostać przeanalizowana oraz że taka analiza doprowadziłaby do wniosku, że przemysłowi unijnemu nie wyrządzono szkody.

(90)

W tym względzie i jak wyjaśniono w motywie 123 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja w stosownych przypadkach przeanalizowała odrębnie rynek sprzedaży wewnętrznej, rynek wolny i ogólne wyniki przemysłu unijnego. W odniesieniu do rynku sprzedaży wewnętrznej większa część tego rynku odnosi się do transferów na użytek własny w ramach podmiotu prawnego, gdzie nie wystawia się żadnych faktur i w związku z tym nie występują tam ceny sprzedaży. W przypadku sprzedaży wewnętrznej między powiązanymi podmiotami oczywiste było, że przy odmiennej polityce cen transferowych stosowanej przez różnych producentów objętych próbą nie można było przeprowadzić wiarygodnej analizy wskaźników dotyczących ceny i rentowności. Z drugiej strony zmiany wielkości konsumpcji na użytek własny były możliwe i analiza została przeprowadzona. W odniesieniu do rynku wolnego przeanalizowano jednostkowy koszt produkcji, cenę sprzedaży, wielkość sprzedaży i rentowność. W zakresie, w jakim dotyczy to łącznej działalności obejmującej wzajemnie powiązane rynek sprzedaży wewnętrznej i rynek wolny, przeanalizowano kilka wskaźników, takich jak wielkość produkcji, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy, zatrudnienie, wydajność, zapasy, koszty pracy, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji.

(91)

Na podstawie powyższych ustaleń należy odrzucić argument, zgodnie z którym analiza sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego opiera się wyłącznie na rynku wolnym, a powinna była objąć analizę rynku sprzedaży wewnętrznej i łącznej działalności. Wszystkie miarodajne aspekty obejmujące zmiany sytuacji gospodarczej na takich rynkach zostały przeanalizowane indywidualnie lub łącznie.

(92)

Jedna strona stwierdziła, że analiza rynku wolnego powinna była objąć analizę innych wskaźników, takich jak produkcja, zapasy, przepływy środków pieniężnych, wyłącznie w odniesieniu do rynku wolnego. Stwierdziła ona, że analiza nie przedstawiła rzeczywistej sytuacji dotyczącej rzekomej szkody.

(93)

W tym względzie zauważa się, że analiza innych wskaźników szkody dotyczących wyłącznie rynku wolnego nie była realna z uwagi na bliskie związki między działalnością na rynku sprzedaży wewnętrznej i na rynku wolnym. Ponadto taka analiza nie doprowadziłaby do miarodajnych wniosków. W związku z powyższym argument ten musiał zostać odrzucony.

(94)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń niektórzy producenci eksportujący powrócili do tej kwestii w swoich uwagach. Stwierdzili, że metodyka przyjęta w celu analizy rynku sprzedaży wewnętrznej i rynku wolnego naruszała zasady sprawiedliwego i obiektywnego badania. Oba wymienione rynki zostały zbadane w miarę możliwości i w sytuacjach, w których istniały wiarygodne dane, a łączna ocena została przeprowadzona w stosownych przypadkach. Wyraźnie wykazano zatem, że wniosek dotyczący szkody został poparty potrójną analizą (rynku sprzedaży wewnętrznej i wolnego oraz analizą łączną) przy wykorzystaniu wszystkich odpowiednich danych. Jeżeli przeprowadzenie analizy nie było możliwe, wskazano powody uzasadniające takie przypadki.

(95)

Ponadto z uwagi na kompleksowy charakter metodyki punkty poruszone przez producentów eksportujących odnoszą się raczej do kwestii technicznych, a nie spraw merytorycznych, ponieważ wszystkie dane zostały przedstawione. Przedstawione dane wskazują, że wielkość sprzedaży przemysłu unijnego na rynku sprzedaży wewnętrznej i wolnym wzrosła o mniej niż 1 %, ale wzrost ten jest niższy od wzrostu konsumpcji na tych rynkach. W odniesieniu do cen i rentowności na rynku unijnym mają one znacznie, jeżeli ceny są stosowane między stronami niepowiązanymi. Ceny sprzedaży nie występują bowiem w przypadku transferów na użytek własny oraz brak jest wiarygodnych cen sprzedaży w przypadku sprzedaży na użytek własny z powodów wskazanych wcześniej w motywie 142 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. W związku z powyższym niemożliwe było przeprowadzenie miarodajnej analizy rentowności na rynku sprzedaży wewnętrznej. W odniesieniu do kosztów produkcji, przypomina się, że zmiany tego wskaźnika na rynku wolnym zostały zbadane, nawet jeżeli rozporządzenie podstawowe nie nakłada konkretnie tego wymogu. Zmiany kosztów produkcji na rynku sprzedaży wewnętrznej nie były analizowane z powodów wskazanych w tym samym motywie.

(96)

Na podstawie powyższych ustaleń wyraźnie wykazano zatem, że wniosek dotyczący szkody został poparty potrójną analizą (rynku sprzedaży wewnętrznej i rynku wolnego oraz analizą łączną) przy wykorzystaniu wszystkich odpowiednich danych. Stwierdzenie o naruszeniu zasady sprawiedliwego i obiektywnego badania zostaje odrzucone.

(97)

Na podstawie powyższego i wobec braku innych uwag w tym zakresie metodyka oceny sytuacji przemysłu unijnego, jak opisano w motywach 120–123 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zostaje potwierdzona.

(98)

Jedna zainteresowana strona wskazała, że nastąpiło przeniesienie zainteresowania przemysłu unijnego z rynku wolnego na rynek sprzedaży wewnętrznej oraz że przemysł unijny stał się bardziej zainteresowany sprzedażą na rynku sprzedaży wewnętrznej, na którym oferowane są produktu o wyższej wartości dodanej.

(99)

W tym względzie zauważa się, że przemysł unijny nie podejmuje decyzji o skoncentrowaniu się na rynku sprzedaży wewnętrznej lub na rynku wolnym niezależnie. Przeciwnie – rynek płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno jest uwarunkowany popytem, a nie podażą, jak wynika to z dostępnych wolnych mocy produkcyjnych producentów unijnych. Przemysł unijny nie podjął decyzji o skupieniu się na rynku sprzedaży wewnętrznej, lecz stracił udziały oraz odnotował spadek sprzedaży na wolnym rynku z powodu znaczącego wzrostu dostępności przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie. Sytuacja taka nie zaszła na rynku sprzedaży wewnętrznej. Dlatego argument ten musi być odrzucony.

(100)

Ta sama zainteresowana strona wskazała, że lepsze wykorzystanie mocy produkcyjnych nie jest powiązane ze spadkiem tych mocy, ale raczej ze wzrostem wielkości produkcji.

(101)

W tym względzie zauważa się, że chociaż wzrost wykorzystania mocy produkcyjnych nie jest powiązany wyłącznie ze spadkiem tych mocy, ponieważ wzrosła również wielkość produkcji, spadek mocy produkcyjnych jest jednak głównym powodem wzrostu wykorzystania tych mocy. Analizując dane liczbowe w ujęciu bezwzględnym można odnotować, że wielkość produkcji wzrosła tylko o 337 348 ton, a moce produkcyjne obniżyły się o 1 873 141 ton. W związku z tym powyższy argument musiał zostać odrzucony.

(102)

Wobec braku innych uwag potwierdza się wnioski zawarte w motywach 124–126 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(103)

Rosyjscy producenci eksportujący wskazali, że spadek wielkości sprzedaży nie może być uważany za dowód szkody, ponieważ był on ogólnie spójny ze spadkiem konsumpcji w okresie badanym. Stwierdzili oni, że spadek ten był powiązany ze spadkiem globalnych cen surowców prowadzącym do niższych cen produktu objętego postępowaniem, rosnącej wielkości przywozu z państw trzecich od 2012 r. i przywozu produktu objętego postępowaniem przez przemysł unijny.

(104)

W tym względzie po pierwsze zauważa się, że różnica między spadkiem sprzedaży (– 14 %) i konsumpcji (– 9 %) nie może być postrzegana jako nieznaczna. Ponadto spadek globalnych cen surowców nie może być uważany za istotny powód spadku wielkości sprzedaży, jako że te czynniki, tj. ceny surowców i wielkość sprzedaży, nie są powiązane. Ponadto jakikolwiek spadek globalnych cen surowców miałby zastosowanie do przemysłu unijnego oraz do przywozu. W odniesieniu do przywozu z państw trzecich trend musi być przeanalizowany w całym okresie badanym, a nie począwszy od połowy tego okresu. W tym kontekście zauważa się, że przywóz z państw trzecich obniżył się zarówno w ujęciu bezwzględnym (– 206 571 ton), jak i względnym (z 10,9 % do 9,1 % udziału w rynku). Ponadto w odniesieniu do przywozu dokonywanego przez przemysł unijny z państw, których dotyczy postępowanie, odnotowuje się, że takie zakupy były stabilne w okresie badanym i reprezentowały mniej niż 1 % łącznego obrotu sprzedaży przemysłu unijnego. W związku z powyższym argument ten należało odrzucić.

(105)

W odniesieniu do udziału w rynku te same strony zakwestionowały sposób, w jaki Komisja stwierdziła na etapie tymczasowym, że spadek udziału przemysłu unijnego w rynku (z 74,8 % do 70,8 %) wskazywał na szkodę, podczas gdy wielkość 5,4 % udziału w rynku zajmowanego przez przywóz z Indii, Iranu i Ukrainy nie mogła zerwać związku przyczynowego między rzekomą szkodą i przywozem z państw, których dotyczy postępowanie.

(106)

W tym względzie należy podkreślić, że udział wskazanych powyżej państw w rynku powinien być analizowany w cały okresie badanym, a nie tylko w jednym konkretnym roku. Udział przywozu z Indii, Iranu i Ukrainy w rynku wzrósł z 4 % do 5,4 % w całym okresie badanym, tj. tylko o 1,4 punktu procentowego, podczas gdy, jak wskazano w powyższym motywie 105, łączny przywóz z państw trzecich spadł z 10,9 % do 9,1 % na korzyść przywozu z państw, których dotyczy postępowanie. Z powyższych ustaleń wynika, że spadek udziału przemysłu unijnego w rynku nie może być porównany sensu stricto z udziałem wyżej wskazanych państw w rynku oraz że spadek ten może być uważany za wskazujący na szkodę. W związku z powyższym argument ten należało odrzucić.

(107)

Wobec braku innych uwag potwierdza się wnioski zawarte w motywach 127–132 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(108)

Jedna zainteresowana strona wskazała, że spadek zatrudnienia nie powinien być powiązany z przywozem po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, ale raczej z modernizacją wyposażenia, która doprowadziła do zatrudnienia bardziej wykwalifikowanych pracowników i spowodowała wyższe koszty pracy.

(109)

W tym względzie zauważa się, że argumenty dotyczące modernizacji wyposażenia i zatrudnienia bardziej wykwalifikowanych pracowników nie są poparte żadnymi dowodami i powinny być zatem odrzucone.

(110)

Inna zainteresowana strona wyraziła obawy dotyczące przeciwnych trendów w zakresie zatrudnienia (– 10 %) i kosztów pracy (+ 11 %) w okresie badanym. Strona ta zastanawiała się również, czy zmiany miały zastosowanie do rynku sprzedaży wewnętrznej i rynku wolnego.

(111)

W tym względzie dokonuje się odesłania do motywu 144 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w którym wskazano, że koszty pracy były powiązane ze znaczącymi cięciami w zatrudnieniu, co doprowadziło do wypłaty odpraw i w konsekwencji zwiększyło koszty pracy w przeliczeniu na ekwiwalent pełnego czasu pracy (EPC). Podkreśla się również, że zmniejszenie zatrudnienia nie odnosiło się wyłącznie do pracowników na rynku wolnym lub rynku sprzedaży wewnętrznej, ale raczej dotyczyło zatrudnienia ogółem, jako że produkty przeznaczone na rynek wolny lub rynek sprzedaży wewnętrznej są produkowane przez tę samą siłę roboczą na tym samym wyposażeniu. W związku z powyższym argument ten należało odrzucić.

(112)

Wobec braku innych uwag potwierdza się wnioski zawarte w motywach 133 i 134 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(113)

Wobec braku uwag dotyczących zapasów, wielkości marginesu dumpingu, wzrostu, cen, rentowności, przepływów środków pieniężnych, inwestycji i zwrotu z inwestycji potwierdza się wnioski wyciągnięte w motywach 135–151 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(114)

Kilka zainteresowanych stron wskazało, że analiza szkody była oparta na negatywnych zmianach wskaźników na wolnym rynku oraz że wnioski z takiej analizy nie były wystarczające, aby uzasadnić, że przemysł unijny jako całość poniósł istotną szkodę.

(115)

W tym względzie, i jak wskazano w motywie 96, przypomina się, że Komisja nie ograniczyła swojej analizy tylko do wolnego rynku, ale w stosownych przypadkach przeanalizowała i wyciągnęła wnioski dotyczące zmian sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego jako całości oraz w szczególności zmian na rynku sprzedaży wewnętrznej.

(116)

Ponadto należy zauważyć, że wnioski, iż przemysł poniósł istotną szkodę, nie opierają się wyłącznie na negatywnych zmianach oraz wskaźnikach mikro- i makroekonomicznych na wolnym rynku. O ile pewne wskaźniki mikro- i makroekonomiczne istotnie wykazują negatywne zmiany na wolnym rynku, inne wskaźniki dotyczące ogólnych wyników przemysłu unijnego, takie jak zatrudnienie, koszty pracy w przeliczeniu na EPC, inwestycje i zwrot z inwestycji również wskazują na pogorszenie się sytuacji przemysłu unijnego. Zważywszy na wielkość rynku wolnego i rynku sprzedaży wewnętrznej, należy odnotować, że pozytywne zmiany wyników przemysłu unijnego na rynku sprzedaży wewnętrznej (w odniesieniu do pewnych wskaźników) nie były wystarczające, by przeważyć nad negatywnymi wynikami na wolnym rynku, jak obrazują to negatywne zmiany wyżej wymienionych wskaźników dotyczących ogólnej działalności. W związku z tym powyższy wniosek musiał zostać odrzucony.

(117)

Na podstawie analizy uwag, jak streszczono w powyższych motywach 73–115, potwierdza się wnioski wyciągnięte w motywach 152–155 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(118)

Kilka zainteresowanych stron stwierdziło, że wyrządzona szkoda nie mogła wynikać z przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, oraz że inne czynniki naruszały związek przyczynowy. Niektóre argumenty były jedynie powtórzeniem uwag wniesionych na etapie tymczasowym i nie stanowiły nowych elementów. Nowe uwagi zostały przeanalizowane poniżej.

(119)

Jedna zainteresowana strona zakwestionowała istnienie wolnego procesu poprawy sytuacji po kryzysie z 2012 r. i stwierdziła, że przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, nie przeszkodził przemysłowi unijnemu w skorzystaniu z tej poprawy sytuacji. W ujęciu ogólnym stwierdzono, że brak poprawy sytuacji po kryzysie z 2012 r. był spowodowany rzekomym utrzymującym się niskim popytem na płaskie wyroby ze stali walcowane na zimno.

(120)

Po pierwsze należy zauważyć, że konsumpcja między 2012 r. i okresem objętym dochodzeniem wzrosła o 4,4 %, co pomimo faktu, że nie osiągnęła poziomu z 2011 r., może być postrzegane jako znak powolnej poprawy. W odniesieniu do przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, warto zaznaczyć, że w kontekście wolnej poprawy udział tego przywozu w rynku wzrósł z 13,5 % w 2012 r. do 18,7 % w 2013 r., a nawet do 20,1 % w okresie objętym dochodzeniem. W związku z powyższym argument ten należało odrzucić.

(121)

Ta sama zainteresowana strona stwierdziła, że przemysł unijny nieumyślnie podjął błędne decyzje biznesowe i dokonał drogich inwestycji w 2011 r. i 2012 r. oraz zwiększył moce produkcyjne w 2011 r.

(122)

W tej kwestii przypomina się, że niniejsze dochodzenie skupiło swoją analizę na zmianach sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego w okresie od 2011 r. do okresu objętego dochodzeniem. Dlatego też wzrost mocy, który nastąpił między 2010 r. i 2011 r., nie może być uważany za stanowiący część zakresu tej analizy. Ponadto podkreśla się, że argument, zgodnie z którym przemysł unijny dokonał rzekomych drogich inwestycji w latach 2011–2012, nie jest poparty żadnymi faktycznymi dowodami. Wreszcie, odnotowuje się, że inwestycje przeprowadzone przez objęty próbą przemysł unijny w okresie badanym reprezentowały mniej niż 2,5 % jego aktywów netto i polegały głównie na inwestycjach w zakresie odtworzenia i racjonalizacji. Mając na uwadze poziom inwestycji i ich charakter, takie inwestycje nie mogą być uważane za wystarczające, by wywrzeć wpływ na wyniki gospodarcze przemysłu unijnego. Argument ten należy zatem odrzucić.

(123)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych i ponownie po ujawnieniu ostatecznych ustaleń inne zainteresowane strony stwierdziły, że to nie przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, a raczej wzrost wielkości produkcji przemysłu unijnego w sytuacji słabnącej konsumpcji powinien być uważany za przyczynę szkody.

(124)

W tym względzie, i jak wskazano w motywie 152 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, przypomina się, że przemysł unijny podniósł wielkość produkcji w celu zaspokojenia wzrostu konsumpcji na użytek własny. Jako że przemysł unijny produkuje głównie na zamówienie, jak wynika z względnie niskiego poziomu zapasów (zob. motyw 136 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych), taki wzrost nie może być uważany za przyczynę szkody. W związku z powyższym argument ten należało odrzucić.

(125)

Kilka zainteresowanych stron zakwestionowało wnioski wyciągnięte w odniesieniu do wpływu zmniejszających się cen surowców na ceny stosowane przez przemysł unijny. Po pierwsze zakwestionowały one, że spadek cen importowych był niższy od spadku cen surowców, oraz podały przykład rudy żelaza. W swoim oświadczeniu jedna ze stron wskazała, że cena rudy żelaza (RMB/tonę) spadła o 39 % w okresie badanym. Po drugie stwierdziły one, że argumentacja Komisji w motywach 171–175 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych nie podważa stwierdzenia, zgodnie z którym spadające ceny surowców doprowadziły do spadku cen produktu objętego dochodzeniem oraz że Komisja nie przyłożyła odpowiedniej wagi do spadku globalnych cen surowców.

(126)

W tym względzie przypomina się po pierwsze, że ceny importowe stosowane przez państwa, których dotyczy postępowanie, spadły średnio o 20 % w okresie badanym, co przekracza spadek kosztów produkcji przemysłu unijnego. Ponadto, w odniesieniu do rudy żelaza i po przeliczeniu przedłożonych cen z RMB na EUR za tonę, okazuje się, iż ceny rudy żelaza spadły jedynie o około 31 % w okresie badanym. Zakładając ostrożnie, że udział rudy żelaza stanowiłby 35 % kosztów w państwach, których dotyczy postępowanie, spadek ceny surowców mógłby doprowadzić jedynie do spadku ceny wynoszącego mniej niż około 11 %, podczas gdy, jak wyjaśniono powyżej, ceny importowe stosowane przez państwa, których dotyczy postępowanie, spadły o 20 %.

(127)

W odniesieniu do drugiego argumentu należy zauważyć, że Komisja nie wykluczyła faktu, iż spadek cen surowców miał wpływ na ceny produktu objętego dochodzeniem w okresie badanym. Jednak podkreśliła, że cena produktu objętego dochodzeniem w Unii nie podąża wyłącznie za jednym światowym trendem cenowym odzwierciedlającym zmiany cen surowców. Ponadto Komisja przeanalizowała inne czynniki mające wpływ na ceny, zwłaszcza różnice regionalne i nadwyżki mocy produkcyjnych. Wskazała również, że gdyby ceny produktu objętego postępowaniem nie obniżyły się w większym stopniu niż ceny surowców, warunki konkurencji na rynku byłyby uczciwe i przemysł unijny byłby w stanie skorzystać z redukcji kosztów oraz ponownie osiągnąć rentowność. W związku z tym powyższe argumenty muszą zostać odrzucone.

(128)

Niektórzy producenci eksportujący powrócili do tej kwestii w swoich uwagach do ujawnionych ostatecznych ustaleń. Nie wniesiono jednak nowych argumentów.

(129)

Zainteresowana strona stwierdziła, że Komisja nie przyłożyła odpowiedniej wagi w swojej ocenie związku przyczynowego do przywozu produktu objętego postępowaniem dokonywanego przez przemysł unijny, co doprowadziło do niepełnej i nieprawidłowej oceny tego związku.

(130)

Jak wskazano w motywie 104 powyżej, przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, dokonywany przez przemysł unijny był stabilny w okresie badanym i reprezentował mniej niż 1 % łącznego obrotu sprzedaży przemysłu unijnego. Ponadto, jak podkreślono w motywie 191 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zakupy te były dokonywane przez oddziały handlowe, które miały swobodę wyboru w celu zaspokojenia swojego zapotrzebowania na płaskie wyroby ze stali walcowanej na zimno z różnych źródeł. Te oddziały handlowe skłaniają się ku oferowaniu najtańszych materiałów w celu podtrzymania swoich powiązań handlowych. Mając na uwadze niewielkie ilości będące przedmiotem wymiany oraz fakt, że ilości te nie wzrosły w okresie badanym, uważa się, że przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, został należycie uwzględniony. W związku z tym należy odrzucić powyższe stwierdzenie.

(131)

Niektórzy producenci eksportujący powrócili do tej kwestii w swoich uwagach po ujawnieniu ostatecznych ustaleń i stwierdzili, że Komisja musiała ponownie interpretować dane liczbowe, aby uzasadnić ustalenie dotyczące szkody poprzez ponowną ocenę wskaźnika wyrażającego udział przywozu w wartości procentowej łącznej sprzedaży. W rzeczywistości Komisja nie dokonała ponownej interpretacji danych liczbowych, ale raczej podała bardziej szczegółową wartość (mniej niż 1 %) od szerszego zakresu wskazanego w rozporządzeniu sprawie ceł tymczasowych (0 % do 5 %).

(132)

Te same zainteresowane strony powtórzyły, po ujawnieniu tymczasowych ustaleń i również po ujawnieniu ostatecznych ustaleń, argument, zgodnie z którym przywóz rosyjski utrzymywał się w ramach niewyrządzających szkody kontyngentów, które określono we wcześniej obowiązującej umowie w sprawie handlu niektórymi wyrobami ze stali między Rosją a Unią. W szczególności strona ta nie zgodziła się z wnioskiem, w którym stwierdzono, że poziom kontyngentu był „zbyt wysoki” i wskazała, że zakres produktu objętego niniejszym dochodzeniem w dużym stopniu pokrywa się z kategorią „pozostałych wyrobów walcowanych płaskich” (jak określono w umowie).

(133)

W tym względzie przypomina się, że wyżej wymieniona umowa wygasła przed okresem objętym dochodzeniem, tj. w dniu 22 sierpnia 2012 r. w następstwie przystąpienia Federacji Rosyjskiej do Światowej Organizacji Handlu (WTO). Ponadto zauważa się, że w tej umowie nie przewidziano żadnych postanowień dotyczących indeksacji kontyngentów przywozowych zgodnie z rzeczywistymi rocznymi zmianami popytu lub konsumpcji. Innymi słowy malejący rynek nie spowodowałby odpowiedniego dostosowania wielkości kontyngentów. Co więcej, w art. 10 tej umowy wskazano, że wielkość ta powinna rosnąć o 2,5 % wraz z każdym rocznym odnowieniem w każdej grupie produktów. Nie jest zatem zaskakujące, że wielkość kontyngentu dotyczącego grupy produktów, w której skład wchodzą produkty objęte niniejszym dochodzeniem, nie została nigdy osiągnięta w całym okresie istnienia tej umowy.

(134)

Wobec powyższych ustaleń okazuje się, że kontyngenty wymienione w załącznikach do takich rocznych umów nie są powiązane z sytuacją panującą na rynku ani ze zmianami konsumpcji, ponieważ kontyngenty te były automatycznie zwiększane niezależnie od zmian konsumpcji lub popytu. Ponadto z uwagi na to, że kontyngenty te nigdy nie zostały wyczerpane w okresie istnienia umowy, można stwierdzić, iż taki kontyngent był rzeczywiście „zbyt wysoki” – nie tylko w okresie obowiązywania umów, ale także w porównaniu ze zmianami konsumpcji w okresie badanym. W konsekwencji jakiekolwiek porównanie poziomu takiego kontyngentu, który nie był obowiązujący począwszy od dnia 22 sierpnia 2012 r., z poziomem przywozu z Rosji w okresie badanym jest bezprzedmiotowe. Powyższe twierdzenie należy zatem odrzucić.

(135)

Rzekome pokrywanie się zakresu produktów objętych niniejszym dochodzeniem z „pozostałymi wyrobami walcowanymi płaskimi” zostało szczegółowo przeanalizowane. Po pierwsze okazało się, że zakres produktów objętych obecnym dochodzeniem dotyczył również produktów, które wchodzą w skład grupy produktów „blacha stopowa walcowana na zimno, powlekana, w arkuszach”. Po drugie okazało się, że spośród 42 kodów Taric objętych wspomnianą umową w ramach wymienionych wyżej grup produktów tylko 7 w pełni odpowiada kodom wskazanym w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych (7209169000, 7209179000, 7209189100, 7209269000, 7209279000, 7209289000 i 7225508000). W konsekwencji 35 kodów Taric zgłoszonych w załączniku do tej umowy jest wyłączonych z zakresu produktów objętych niniejszym dochodzeniem. Z drugiej strony około 10 kodów Taric objętych niniejszym dochodzeniem nie było objętych wymienioną umową. Na tej podstawie okazuje się, że rzekome pokrywanie się nie jest poparte faktycznymi dowodami, i argumenty te musiały zostać odrzucone.

(136)

Inna zainteresowana strona stwierdziła, że przemysł unijny doznał istotnej szkody spowodowanej jego nadwyżkami mocy, które doprowadziły do nadwyżek podaży, wzrostu kosztów i obniżonego zysku, a także wykluczyły dalsze inwestycje. Wskazała ona również, że w sytuacji braku przywozu wykorzystanie mocy przekroczyłby tylko 72 %.

(137)

Po pierwsze należy przypomnieć, że przemysł unijny zmniejszył swoje moce o 3 % w okresie badanym, aby dostosować się do zmian sytuacji na rynku globalnym. O ile poziom wykorzystania mocy osiągnięty przez przemysł unijny w okresie badanym nie może być postrzegany jako satysfakcjonujący i niezaprzeczalne jest, że niski poziom wykorzystania mocy może mieć wpływ na wyniki przemysłu, o tyle należy zauważyć, że przemysł unijny był zyskowny w 2011 r., kiedy jego dostępne moce przekraczały poziom z okresu objętego dochodzeniem, a wykorzystanie tych mocy było niższe od poziomu odnotowanego w okresie objętym dochodzeniem. W związku z powyższym i mając na uwadze poprawę wykorzystania mocy związaną z obniżeniem tych mocy, stwierdza się, że poziom wykorzystania mocy produkcyjnych nie może być postrzegany jako element naruszający związek przyczynowy. W związku z powyższym argument ten należało odrzucić.

(138)

Kilka stron stwierdziło, że Komisja nieprawidłowo oceniła wpływ przywozu z państw trzecich. Stwierdziły one, że poziom ich przywozu był zbliżony do poziomu przywozu rosyjskiego; przywóz z Iranu i Ukrainy był dokonywany po cenach niższych od przywozu z Rosji i Chin. Ponadto i jak wskazano w motywie 105, jedna zainteresowana strona stwierdziła, że przywóz z Ukrainy, Indii i Iranu stanowiący 5,4 % udziału w rynku w okresie badanym nie został prawidłowo oceniony w porównaniu ze spadkiem udziału przemysłu unijnego w rynku.

(139)

W tym względzie odnotowuje się po pierwsze, że, jak wskazano w motywie 104, udział przywozu z państw trzecich w rynku zmniejszył się z 10,9 % do 9,1 % (z 854 281 do 647 710 ton) w okresie badanym, podczas gdy udział samego przywozu z Rosji w rynku wzrósł z 5,9 % do 9,8 % (z 466 165 do 697 661 ton). Z powyższych informacji wynika, że trendy dotyczący przywozu z Rosji oraz trendy przywozu z innych państw trzecich były przeciwne. Zauważa się również, że w ramach niniejszego dochodzenia przywóz z Rosji był skumulowany z przywozem z Chin oraz że udział państw, których dotyczy postępowanie, w rynku wzrósł z 14,3 % w 2011 r. do 20,1 % w okresie objętym dochodzeniem.

(140)

Po drugie, o ile nie kwestionuje się, że przywóz z Iranu i Ukrainy był faktycznie dokonywany po średnich cenach niższych od średnich cen stosowanych przez państwa, których dotyczy postępowanie, zauważa się, że poziom średnich cen takiego przywozu podcinał ceny przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, w całym okresie badanym i że w tym okresie nie nastąpiła istotna zmiana ich polityki cenowej. Jako że ich udział w rynku wzrósł tylko nieznacznie – z 2,9 % do 3,4 % – mało prawdopodobne jest, żeby przywóz ten naruszył związek przyczynowy.

(141)

Po trzecie, i jak wskazano w motywie 106, udział Ukrainy, Indii i Iranu w rynku powinien być analizowany w całym okresie badanym, a nie tylko w jednym konkretnym roku. Wynika z tego, że udział przywozu z Indii, Iranu i Ukrainy w rynku faktycznie nieznacznie wzrósł z 4 % do 5,4 % w całym okresie badanym, podczas gdy przywóz z innych państw trzecich (włącznie z tymi, które wymieniono powyżej) spadł w ogólnym ujęciu z 10,9 % do 9,1 %. Z powyższych ustaleń wynika, że spadek udziału przemysłu unijnego w rynku (– 4 %) nie może być porównany z udziałem wyżej wskazanych państw w rynku tylko w okresie objętym dochodzeniem oraz że wzrost udziału w rynku nie może być uważany za wystarczający, by naruszyć związek przyczynowy.

(142)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń, niektórzy producenci eksportujący stwierdzili, że przywóz ze wszystkich państw trzecich, oceniony w wartościach bezwzględnych, był porównywalny z przywozem z Rosji oraz że powinien być również postrzegany jako wyrządzający szkodę. W tym względzie odnotowuje się po pierwsze, że, jak wskazano w motywach 107–111 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, warunki dotyczące łącznej oceny przywozu rosyjskiego i chińskiego były spełnione. W związku z powyższym przywóz z Rosji nie powinien być analizowany odrębnie. Po drugie zauważa się również, że o ile analiza przywozu powinna być faktycznie przeprowadzona na podstawie wartości bezwzględnych, zmiany takich wartości również powinny zostać przeanalizowane. W tym względzie, i jak wskazano powyżej, odnotowuje się, że przywóz ze wszystkich państw trzecich spadł o 206 571 ton w okresie badanym, a przywóz z Rosji wzrósł o 231 496 ton. Przywóz z państw trzecich poddany łącznej ocenie charakteryzował się podobnym trendem i wzrósł o 312 224 ton. Jak opisano powyżej, przywóz ze wszystkich państw trzecich był znacznie niższy od przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, w okresie badanym. Tendencje charakteryzujące tą wielkość również był odmienne od trendów przywozu z Rosji lub z państw, których dotyczy postępowanie. Na tej podstawie potwierdza się, że przywóz z państw trzecich był prawidłowo zbadany z uwzględnieniem charakteryzujących go tendencji w zakresie wielkości, ceny i udziału w rynku. W związku z tym powyższy argument został odrzucony.

(143)

Na podstawie powyższego i wobec braku innych uwag wnioski zawarte w motywach 202–204 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają potwierdzone.

(144)

Ze względu na brak uwag dotyczących interesu przemysłu unijnego potwierdzono wniosek zawarty w motywie 209 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(145)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń kilka stron stwierdziło, że wprowadzenie środków antydumpingowych wobec państw, których dotyczy postępowanie, nie leżałoby w interesie Unii. To stwierdzenie podtrzymano po ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Strony te potwierdziły, że środki antydumpingowe byłyby sprzeczne z interesem mniejszych użytkowników, ponieważ wywrą wpływ antykonkurencyjny (producenci unijni podniosą swoje ceny) oraz dlatego, że producenci unijni nie produkują niektórych rodzajów płaskich wyrobów ze stali walcowanej na zimno.

(146)

Argumenty te zostały już rozpatrzone w motywach 220–223 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych; nie przedłożono żadnych dodatkowych istotnych informacji w tej kwestii po ujawnieniu tymczasowych lub ostatecznych ustaleń. Dlatego też argument ten odrzucono.

(147)

Niektóre strony uważały, że Komisja była stronnicza i sprzyjała producentom unijnym oraz starała się za wszelką cenę stwierdzić istnienie dumpingu.

(148)

Powyższy argument nie został poparty wystarczającymi dowodami. Komisja podkreśla, że dochodzenie jest prowadzone w ramach obowiązujących przepisów i w poszanowaniu najwyższych standardów bezstronności i przejrzystości.

(149)

Zdaniem niektórych stron fakt, że producenci unijni przywozili produkt objęty dochodzeniem, wskazuje, że nie mogą oni zaspokoić popytu w Unii

(150)

Jak wskazano również w motywie 191 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, wielu producentów unijnych stanowi część grup przemysłu stalowego zintegrowanych z niezależnymi przedsiębiorstwami handlowymi. Te przedsiębiorstwa handlowe mają swobodę dokonywania zakupów z dowolnego źródła, w tym z państw, których dotyczy postępowanie. Należy powtórzyć, że te zakupy reprezentowały mniej niż 1 % sprzedaży skarżących. Oprócz powodów związanych z obroną własną interesów i utrzymaniem stosunków handlowych nic nie wskazuje na to, by taki przywóz był dokonywany z powodu niezdolności producentów unijnych do zaspokojenia popytu.

(151)

Ze względu na brak innych uwag dotyczących interesu Unii niniejszym potwierdza się wnioski wskazane w motywach 229–232 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(152)

W następstwie ujawnienia tymczasowych ustaleń kilka stron zgłosiło uwagi dotyczące zysku docelowego wynoszącego 5 %, który został przyjęty na etapie tymczasowym w celu obliczenia zaniżania cen, jak wskazano w motywach 237–238 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Jedna zainteresowana strona stwierdziła, że zysk w sektorze nie przekracza 5 %, a inna zainteresowana strona wskazała, że zysk docelowy wynoszący 5 % był zawyżony. Argumenty nie były poparte dowodami.

(153)

Eurofer stwierdził, że zysk docelowy wynoszący 5 % był o wiele za niski. Po pierwsze odrzucił odniesienie do zysku docelowego GOES na tej podstawie, że m.in. rynki B&R oraz rynki stalowe miały różną charakterystykę. Po drugie Eurofer utrzymywał, że dostępne i weryfikowalne dowody z okresu przed 2009 r. wskazują, iż zastosowany zysk docelowy powinien wynieść przynajmniej 10 %. Podnosząc tę kwestię, Eurofer opierał się częściowo na informacjach przedłożonych przez producentów skarżących, którzy byli objęci próbą i którzy przedłożyli, na wniosek Komisji, dane dotyczące rentowności za m.in. okres 2005–2008 oraz częściowo dane dotyczące rentowności osiągniętej przez niektórych producentów unijnych w tym okresie. Eurofer dodał, że zysk docelowy nie powinien dotyczyć lat, w których występował kryzys gospodarzy lub przywóz dumpingowy z państw, których dotyczy postępowanie. Po trzecie Eurofer stwierdził, że zysk docelowy powinien być skorygowany w świetle przywozu po okresie objętym dochodzeniem i trwającego dodatkowego nieuczciwego spadku cen tego przywozu. Wskazał także, iż w przeszłości instytucje unijne zastosowały wyższy od normalnego poziom zysku w celu wyrównania szkody wyrządzonej przez przywóz po cenach dumpingowych (9).

(154)

Powyższe uwagi zostały należycie przeanalizowane. Po pierwsze należy zauważyć, że, jak wskazano w motywie 236 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w toku dochodzenia ustalono, że przez cały okres badany występował znaczący przywoź z państw, których dotyczy postępowanie, wywierający niekorzystny wpływ m.in. na rentowność przemysłu unijnego. Dlatego też żaden rok objęty okresem badanym nie mógł stanowić podstawy dla ustalenia zysku, który mógł zostać osiągnięty w normalnych warunkach konkurencji. Jako że jedyne oświadczenie otrzymane w tym względzie podczas etapu tymczasowego nie było wystarczająco poparte dowodami, Komisja zdecydowała, że na etapie tymczasowym zysk docelowy będzie oparty na ustaleniach pochodzących z dochodzeń w sprawie innych wyrobów stalowych. Po wprowadzeniu środków tymczasowych Komisja zbadała dogłębnie tę kwestię, nie tylko w świetle uwag otrzymanych po ujawnieniu ustaleń, ale także wnioskując o dalsze informacje w tym względzie i analizując je.

(155)

Istotnie, jak już wskazano w powyższym motywie 8, po wprowadzeniu środków tymczasowych Komisja wezwała producentów unijnych objętych próbą do przedłożenia danych dotyczących rentowności w odniesieniu do produktu podobnego sprzedawanego na rynku unijnym w latach 2005–2010 (te same informacje za okres od 2011 r. do okresu objętego dochodzeniem zostały dostarczone w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu). Wymagane informacje zostały przedłożone i należycie zweryfikowane. Średnia ważona rentowność za lata 2005–2008, która mogła być obliczona na tej podstawie, wynosiła w odniesieniu do tych lat między 9 % a 15 %. Okres od 2005 r. do 2008 r. okazał się okresem reprezentatywnym dla ustalenia zysku docelowego, ponieważ lata te nie były dotknięte kryzysem gospodarczym, który wywierał istotny wpływ od 2009 r., ani nie charakteryzowały się wyjątkowo sprzyjającą sytuacją na rynku. Ponadto wielkość przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, i z innych państw w tych latach wskazywała na istnienie silnej konkurencji.

(156)

Na tej podstawie Komisja stwierdza, że marża zysku osiągnięta przez przemysł unijny w ostatnim reprezentatywnym roku, tj. w 2008 r., stanowi bardziej odpowiednią podstawę dla ustalenia zysku docelowego dla tego przemysłu niż zastosowany na etapie tymczasowym zysk docelowy wynoszący 5 %. Średnia ważona marża zysku wynosi 9,9 %, a zaniżenie cen zostało odpowiednio skorygowane. Mając na uwadze, że te informacje opierają się na faktycznych danych dotyczących rentowności dla produktu objętego postępowaniem, stanowią one najlepszą dostępną podstawę do tego celu.

(157)

Niektórzy producenci eksportujący powrócili do kwestii marginesów szkody zastosowanych do ustalenia poziomu usunięcia szkody w swoich uwagach po ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Cytując pkt 60 wyroku w sprawie EFMA (10), wskazano, że „[marża zysku, którą należy zastosować] do obliczania ceny docelowej, która wyeliminuje stwierdzoną szkody, nie może przekraczać marży zysku, na którą przemysł wspólnotowy mógłby w sposób uzasadniony liczyć w zwykłych warunkach konkurencji w sytuacji niewystępowania przywozu po cenach dumpingowych”. Podkreślili oni, że zysk osiągnięty w 2011 r. stanowi miarodajną marżę zysku w sytuacji braku przywozu po cenach dumpingowych. Mając na uwadze, że dane za okres od 2009 r. do okresu objętego dochodzeniem były wyraźnie nieodpowiednie ze względu na dużą obecność taniego przywozu po cenach dumpingowych oraz z uwagi na kryzys finansowy z 2009 r., który wywarł wpływ na sektor stalowy również w 2010 r. i 2011 r., oczywiste było, że Komisja ma uzasadnione podstawy, by oprzeć się na wcześniejszych latach (w miarę dostępności danych) w celu zidentyfikowania najbardziej reprezentatywnego roku, oraz że w konsekwencji należy zbadać okres 2005–2008. Stwierdzono, że dane dostępne za 2008 r. były najodpowiedniejsze z przyczyn wskazanych powyżej. Zarzut, że jest to podejście selektywne, nie ma podstaw, ponieważ rok 2008 nie był rokiem o najwyższym zysku w okresie 2005–2008. Rok 2008 został wybrany jako najmniej odległy okres charakteryzujący się zwykłymi warunkami konkurencji. Badanie cen na rynku unijnym, danych dotyczący przywozu i konsumpcji w Unii wykazało, że na rynku panowały wtedy zwykłe warunki konkurencji.

(158)

Dlatego też metoda zastosowana do ustalenia zysku normalnego dotyczącego poziomu usunięcia szkody jest w pełni zgodna z wyrokiem w sprawie EFMA i zarzut ten odrzucono.

(159)

Ci sami producenci eksportujący stwierdzili, że, jak wskazano w powyższym motywie 122, Komisja w swojej analizie sytuacji przemysłu unijnego pominęła wydarzenia sprzed 2010 r., wskazując, że miały one miejsce przed okresem objętym analizą, podczas gdy wykorzystała rok 2008 w celu obliczenia zysku docelowego. W tym względzie odnotowuje się, że okres badany do celów analizy sytuacji przemysłu unijnego został ograniczony do okresu od 2011 r. do okresu objętego dochodzeniem, jak zdefiniowano w motywie 20 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, natomiast nie ma prawnych ograniczeń uniemożliwiających Komisji wykorzystanie lat spoza okresu badanego w celu ustalenia wiarygodnego zysku docelowego, o ile wybrany okres jest reprezentatywny dla poziomu zysku, który mógł zostać osiągnięty w sytuacji braku przywozu po cenach dumpingowych. Zostało to należycie wyjaśnione w powyższym motywie 157. W rezultacie twierdzenie to musi zostać odrzucone.

(160)

Te same strony stwierdziły, że wobec braku „innych wskaźników szkody” za okres 2005–2008 zainteresowane strony nie mogły przedłożyć wiarygodnych uwag w sprawie adekwatności poziomu zysku docelowego. W tym względzie odnotowuje się, że określenie najmniej odległego okresu charakteryzującego się zwykłymi warunkami rynkowymi oraz ocena sytuacji przemysłu unijnego w okresie badanym są dwoma odrębnymi procesami, przy których Komisja nie wymaga ani nie analizuje tego samego zestawu informacji. „Inne wskaźniki szkody” nie są właściwe do ustalenia, czy w danym roku występowały zwykłe warunki rynkowe. Argument ten został zatem odrzucony.

(161)

Niektórzy producenci eksportujący stwierdzili, że dane o rentowności z 2008 r. nie powinny były zostać wykorzystane, ponieważ okres ten nie stanowi części okresu od 2011 r. do okresu objętego dochodzeniem. Z wyżej wspomnianego wyroku w sprawie EFMA jasno wynika, że podczas okresu badanego żadne dane nie kwalifikowały się do ustalenia zysku docelowego. Na etapie tymczasowym Komisja nie dysponowała wiarygodnymi, zweryfikowanymi i nadającymi się do wykorzystania informacjami o rentowności uzyskanymi od przemysłu, dlatego polegała na stopach rentowności wykorzystanych w innych dochodzeniach. Ponieważ jednak Komisja otrzymała i zweryfikowała informacje o rentowności po ujawnieniu tymczasowych ustaleń, a informacje te okazały się miarodajne w odniesieniu do zysku, który mógł zostać racjonalnie osiągnięty w normalnych warunkach konkurencji w tym sektorze, wykorzystanie takiego zysku jest bardziej odpowiednie niż skorzystanie z danych liczbowych nacechowanych zróżnicowanymi okolicznościami rynkowymi (produkty, warunki konkurencji), nawet jeżeli dane te są bardziej aktualne. Argument ten został zatem odrzucony.

(162)

Jeden producent eksportujący z Rosji wskazał, że nie przeprowadzono żadnego obliczenia marginesu zniżania cen dla rodzajów produktów, które były przetwarzane przez importerów powiązanych w momencie wejścia na rynek unijny. Jako że dostępne były dane umożliwiające ujęcie takiej sprzedaży, argument ten został przyjęty i marginesy podcięcia cenowego oraz zniżania cen zostały odpowiednio zaktualizowane.

(163)

Ten sam rosyjski producent eksportujący stwierdził, że określenie poziomu zaniżania cen nie było prawidłowe. Wskazał on, że koszty produkcji przemysłu unijnego, które zostały wykorzystane do obliczenia zaniżania cen, były w przypadku niektórych rodzajów produktów bardzo wysokie w porównaniu z prawie identycznymi rodzajami produktów oraz że Komisja powinna była pominąć je lub skorygować do realnego poziomu. Wskazał on również, że chociaż średnie ceny eksportowe CIF za chiński przywóz są o 3 % wyższe, to margines zaniżania cen dla eksporterów rosyjskich jest dwukrotnie większy. Wreszcie odnotował, że wielkość sprzedaży porównywalnych produktów przez przemysł unijny reprezentowała tylko 6,4 % jego łącznego wywozu.

(164)

Po kontroli Komisja ustaliła jednak, że dane dotyczące kosztów produkcji w przemyśle unijnym były prawidłowe. W zakresie, w jakim dotyczy to różnicy w wartości CIF i marginesie zaniżania cen, odnotowuje się, iż takie porównanie jest zbyt uproszczone i nie uwzględnia ewentualnych zmian cen i kosztów między rodzajami produktów po stronie Unii lub producenta eksportującego. Podkreśla się również, że w rozporządzeniu podstawowym nie przewidziano żadnego progu dotyczącego porównania wielkości będących przedmiotem wywozu i odpowiadającej wielkości sprzedanej przez przemysł unijny w odniesieniu do produktów podobnych. W każdym razie po uwzględnieniu argumentu określonego w motywie 162 wielkość sprzedaży produktów porównywalnych przez przemysł unijny reprezentowała 10 % łącznej wielkości wywozu. W tym względzie zauważa się również, że ponad 90 % produktów wywożonych do Unii przez tego konkretnego producenta eksportującego mogło odpowiadać porównywalnym produktom unijnym. W związku z powyższym argument ten należy odrzucić.

(165)

Kilku producentów eksportujących zakwestionowało stosowanie przez Komisję art. 2 ust. 9 przy obliczaniu szkody, stwierdzając, że art. 2 ust. 9 znajduje się w części rozporządzenia podstawowego zawierającej przepisy antydumpingowe i nie mógł być zastosowany przez analogię do obliczania wielkości szkody. Podnieśli oni, że cena dotycząca swobodnego obrotu powinna opierać się na cenie faktycznie naliczanej pierwszemu niezależnemu klientowi w Unii przez importerów powiązanych w Unii.

(166)

Celem obliczania marginesu szkody jest ustalenie, czy zastosowanie wobec ceny eksportowej towarów przywożonych po cenach dumpingowych niższej stawki celnej (niż stawka ustalona w oparciu o margines dumpingu) byłoby wystarczające do usunięcia szkody spowodowanej przez ten przywóz po cenach dumpingowych. Ocena ta powinna opierać się na poziomie ceny eksportowej na granicy Unii, który uważa się za poziom porównywalny z ceną ex-works przemysłu unijnego. W przypadku sprzedaży eksportowej za pośrednictwem importerów powiązanych, analogicznie do podejścia przyjętego przy obliczaniu marginesu dumpingu, cenę eksportową konstruuje się na podstawie ceny odsprzedaży pierwszemu niezależnemu klientowi, należycie dostosowanej zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Ponieważ cena eksportowa jest niezbędnym elementem w obliczaniu marginesu szkody, a wspomniany artykuł jest jedynym artykułem rozporządzenia podstawowego, który zawiera wskazówki dotyczące konstruowania ceny eksportowej, stosowanie tego artykułu w drodze analogii jest uzasadnione.

(167)

Ponadto uważa się, iż metoda postulowana przez wskazaną stronę prowadziłaby do nierównego traktowania w obliczaniu jego marginesów, a także marginesów innych objętych próbą producentów eksportujących, sprzedających niepowiązanym importerom. Metoda stosowana dla innych objętych próbą producentów eksportujących oparta była na cenie eksportowej CIF, która oczywiście wyłącza koszty SG&A oraz zysk przy odsprzedaży w Unii po odprawie celnej. Komisja uważa, że na ustanowienie odpowiednich cen przywozu dla obliczania podcięcia cenowego i zaniżania cen nie powinien mieć wpływu fakt, czy wywóz przeznaczony jest dla powiązanych czy niepowiązanych przedsiębiorstw w Unii. Metoda stosowana przez Komisję zapewnia, że w obu sytuacjach traktowanie jest identyczne.

(168)

Komisja uznała zatem, że przyjęto właściwe podejście, i odrzuciła powyższe argumenty.

(169)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jedna zainteresowana strona stwierdziła, że z powodu odjęcia kosztów SG&A od ceny sprzedaży stawki dumpingu i zaniżenia cen nie mogły zostać prawidłowo porównane, ponieważ mianownik służący obliczeniu (tj. cena CIF) nie był już taki sam. Argument ten został odrzucony, ponieważ odjęcie kosztów SG&A oraz zysku ma tylko wpływ na licznik, a nie na mianownik.

(170)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń niektóre zainteresowane strony wskazały również, ze potrącenie kosztów SG&A oraz zysku zakłóciło zasadę niższego cła. Zważywszy jednak, że porównywalną metodykę zastosowano do obliczenia dumpingu, nie może być zatem mowy o naruszeniu zasady niższego cła. Argument ten został zatem odrzucony.

(171)

Jedna zainteresowana strona wskazała, że zasad niższego cła nie była właściwa w celu usunięcia szkody wyrządzonej przemysłowi unijnemu w rozpatrywanej sprawie, ponieważ koszt produkcji przemysłu unijnego nie zmienił się po okresie objętym dochodzeniem, a ceny przywozu z Rosji i Chin obniżyły się odpowiednio o 19 % i o 22 % od kwietnia do grudnia 2015 r. Na tej podstawie strona ta stwierdziła, że odpowiedni poziom ceł antydumpingowych (26,2 % i 16 %) nie był wystarczający, ponieważ cła w dużej mierze lub w pełni podlegały absorpcji spowodowanej przez wyżej wymieniony spadek cen. W konsekwencji tego spadku cen producenci w państwach, których dotyczy postępowanie, byli w stanie znacząco zwiększyć swoją wielkość wywozu do Unii. Strona odniosła się następnie do motywu 26 rozporządzenia Rady (WE) 437/2004 (11), w którym Komisja wskazała, że ustalenia powinny być ograniczone do okresu objętego dochodzeniem z wyjątkiem przypadków, w których skutki nowych okoliczności mogły okazać się wyraźne, bezdyskusyjne, trwałe, niepodatne na manipulacje i niewywodzące się z celowych działań podjętych przez zainteresowane strony.

(172)

Argument ten musi zostać odrzucony. Z jednej strony, argument, że koszty produkcji ponoszone przez przemysł unijny nie zmieniały się, nie został poparty faktycznymi dowodami. Z drugiej strony, o ile ceny przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, spadły znacząco od końca okresu objętego dochodzeniem, istnieje szereg przesłanek, że ceny przywozu znowu wzrosły w drugim kwartale 2016 r. Dlatego spadek cen sprzedaży nie cechuje się trwałym charakterem i przedwczesne byłoby traktowanie go jako takiego.

(173)

Jako, że poziom współpracy był wysoki, ostateczny margines szkody dla ChRL mający zastosowanie do nieobjętych próbą współpracujących producentów eksportujących został obliczony jako średnia marginesów dla dwóch objętych próba producentów eksportujących. Ostateczny margines szkody dla ChRL mający zastosowanie do niewspółpracujących producentów eksportujących został ustalony na poziomie najwyższego marginesu spośród marginesów dla dwóch współpracujących przedsiębiorstw.

(174)

W przypadku Rosji ostateczny margines szkody mający zastosowanie do niewspółpracujących producentów eksportujących został ustalony na podstawie marginesu szkody dotyczącego reprezentatywnego rodzaju produktu produkowanego przez współpracujących producentów eksportujących. Margines ten ma zastosowanie do PJSC Novolipetsk Steel, ponieważ jego brak współpracy wyjaśniony powyżej w sekcji „Dumping” dotyczył jego ceny eksportowej i w związku z tym również jego marginesu szkody.

(175)

Po uwzględnieniu kwestii opisanych powyżej w motywach 152–172 ostateczne marginesy szkody i dumpingu, wyrażone jako odsetek ceny CIF na granicy Unii, przed ocleniem, są wskazane w poniższej tabeli. Znajdują się tam również ostateczne stawki celne.

Tabela 4

Ostateczne marginesy i stawki celne

(176)

W wyniku ujawnienia ostatecznych ustaleń otrzymano uwagi od producenta eksportującego i zdecydowano, by wyżej wymienione marginesy szkody zaokrąglić w dół, w stosownych przypadkach, do jednego miejsca po przecinku.

(177)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały ustanowione na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Wspomniane stawki celne (w odróżnieniu od ogólnokrajowego cła stosowanego do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”) mają wyłączne zastosowanie do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z państw, których dotyczy postępowanie, i wyprodukowanego przez dane przedsiębiorstwa, tj. przez konkretne wymienione podmioty prawne. Przywożony produkt objęty postępowaniem wyprodukowany przez jakiekolwiek inne przedsiębiorstwo, którego nazwa nie została wyraźnie wymieniona w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, w tym przez podmioty powiązane z przedsiębiorstwami wyraźnie wymienionymi, nie może korzystać z tych stawek i podlega stawce celnej mającej zastosowanie do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(178)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (12) wraz z wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą krajową i eksportową, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W stosownych przypadkach niniejsze rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione poprzez aktualizację wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek cła.

(179)

W celu zminimalizowania ryzyka obchodzenia środków uznaje się, że w tym przypadku potrzebne są specjalnie środki, aby zapewnić odpowiednie stosowanie środków antydumpingowych. Te specjalne środki obejmują: przedstawienie organom celnym państw członkowskich ważnej faktury handlowej, która musi być zgodna z wymogami określonymi w art. 1 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Przywóz, któremu nie towarzyszy taka faktura, podlega stawce celnej mającej zastosowanie do wszystkich pozostałych przedsiębiorstw.

(180)

Ze względu na ustaloną wysokość marginesów dumpingu oraz zważywszy na poziom szkody, jaką poniósł przemysł unijny, należy dokonać ostatecznego poboru kwot zabezpieczonych w formie tymczasowego cła antydumpingowego nałożonego rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych.

(181)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń skarżący stwierdził, że kilku producentów eksportujących rozpoczęło absorpcję nałożonych ceł tymczasowych, odmawiając podniesienia cen. Stwierdzenie to nie może zostać zweryfikowane w ramach niniejszego dochodzenia. W przypadku złożenia odrębnego wniosku w sprawie absorpcji możliwe jest wszczęcie przeglądu na podstawie art. 12 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, jeżeli przedłożone zostaną dowody prima facie.

(182)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1036,

—

wyroby walcowane płaskie z żeliwa lub stali niestopowej, o każdej szerokości, walcowane na zimno, nieplaterowane, niepowleczone ani niepokryte, nieobrobione więcej niż walcowane na zimno, nawet w zwojach, wszelkich grubości, elektrotechniczne,

—

wyroby walcowane płaskie z żeliwa lub stali niestopowej, o każdej szerokości, walcowane na zimno, nieplaterowane, niepokryte ani niepowleczone, w zwojach, o grubości mniejszej niż 0,35 mm, w stanie wyżarzonym (tzw. „czarne płytki”),

—

wyroby walcowane płaskie z pozostałej stali stopowej, o każdej szerokości, ze stali krzemowej elektrotechnicznej, oraz

—

wyroby walcowane płaskie ze stali stopowej, nieobrobione więcej niż walcowane na zimno, ze stali szybkotnącej.

4.8.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 210/27

(1)

W dniu 14 maja 2015 r., w następstwie skargi wniesionej przez Europejskie Stowarzyszenie Hutnictwa Stali („Eurofer” lub „skarżący”), Komisja Europejska („Komisja”) na podstawie art. 5 rozporządzenia podstawowego wszczęła dochodzenie antydumpingowe w odniesieniu do przywozu do Unii niektórych wyrobów walcowanych płaskich z żeliwa lub stali niestopowej, lub pozostałej stali stopowej, ale z wyłączeniem ze stali nierdzewnej, o każdej szerokości, walcowanych na zimno, nieplaterowanych, niepowleczonych ani niepokrytych, nieobrobionych więcej niż walcowanych na zimno („płaskie wyroby ze stali walcowane na zimno”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) oraz Federacji Rosyjskiej („Rosja”) (łącznie zwanych dalej „państwami, których dotyczy postępowanie”).

(2)

Skarżący złożył wniosek o rejestrację na podstawie art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego w dniu 12 listopada 2015 r. Komisja objęła rejestracją przywóz niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Federacji Rosyjskiej na mocy rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2325 (2) („rozporządzenie w sprawie rejestracji”). Na mocy art. 1 ust. 2 tego rozporządzenia wszystkie zainteresowane strony zostały wezwane do przedstawienia opinii na piśmie, dostarczenia dowodów potwierdzających zgłaszane fakty lub zwrócenia się z wnioskiem o przesłuchanie w określonym terminie. Uwagi dotyczące rejestracji otrzymano od skarżącego, od China Iron & Steel Association (CISA), Ministerstwa Rozwoju Gospodarczego Federacji Rosyjskiej, rosyjskich producentów eksportujących, importerów i użytkowników.

(3)

W drodze rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/181 (3) Komisja nałożyła tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Federacji Rosyjskiej.

(4)

Analiza końcowa i ustalenia Komisji w odniesieniu do dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Unii zostały szczegółowo wyjaśnione w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2016/1328 (4) („rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych”). Niniejsze rozporządzenie dotyczy tylko kwestii rejestracji, uwag otrzymanych w związku z rejestracją oraz poboru przedmiotowego cła antydumpingowego z mocą wsteczną.

(5)

W celu zbadania, czy uzasadnione było zastosowanie cła ostatecznego z mocą wsteczną, Komisja przeanalizowała konsumpcję, ceny, przywóz i wielkość sprzedaży przed wszczęciem postępowania i po jego wszczęciu. W ramach przedmiotowej analizy Komisja również przesłała kwestionariusze do importerów lub użytkowników produktu objętego postępowaniem, dotyczące wielkości ich przywozu, cen importowych i zapasów po okresie objętym dochodzeniem, tj. od dnia 1 kwietnia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2016 r. Otrzymano odpowiedzi od 22 importerów i użytkowników powiązanych i niepowiązanych. Ponadto do skarżącego i pięciu producentów unijnych objętych próbą przesłano kwestionariusze dotyczące sprzedaży po okresie objętym dochodzeniem, tj. od 1 kwietnia 2015 r. do 31 stycznia 2016 r. Odpowiedzi otrzymano od skarżącego i wszystkich producentów unijnych objętych próbą.

(6)

W celu weryfikacji odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, o których mowa w motywie 5 powyżej, przeprowadzono wizyty weryfikacyjne na miejscu, dotyczące danych przedłożonych przez następujących przedsiębiorstw:

(7)

W dniu 3 maja 2016 r. na wniosek Eurofer odbyło się przesłuchanie przez rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. Przesłuchanie odbyło się w ramach postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Federacji Rosyjskiej, a jedna z poruszonych kwestii dotyczyła poboru z mocą wsteczną ostatecznego cła antydumpingowego.

(8)

Na wniosek importerów służby Komisji przeprowadziły również dwa przesłuchania dotyczące kwestii poboru cła antydumpingowego z mocą wsteczną.

(9)

[Komisja poinformowała wszystkie strony o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzała nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na zarejestrowany przywóz płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno („ujawnienie dodatkowych ustaleń”). Wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły zgłaszać uwagi na temat ujawnienia dodatkowych ustaleń. Uwagi zgłoszone przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach uwzględnione.

(10)

Po ujawnieniu dodatkowych ustaleń kilka stron przedłożyło uwagi. W dniu 15 czerwca 2016 r. jedna z grup importerów została przesłuchana przed rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. W następstwie przesłuchania jedna z zainteresowanych stron przedłożyła uwagi po przesłuchaniu.

(11)

Zgodnie ze swoim komunikatem zatytułowanym „Stal: utrzymanie zrównoważonych miejsc pracy i wzrostu w Europie” (5) Komisja zapewni rzeczywistą pomoc dla przemysłu znacznie wcześniej przed nałożeniem środków tymczasowych. Zostanie to osiągnięte dzięki rejestracji przywozu przed wprowadzeniem środków tymczasowych. Umożliwia to Komisji zastosowanie ostatecznych ceł antydumpingowych z mocą wsteczną na trzy miesiące przed wprowadzeniem środków tymczasowych, o ile zostały spełnione odpowiednie wymogi prawne. Przedmiotowe wymogi prawne określono w art. 10 ust. 4 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, a zostały sformułowane na podstawie art. 10.6 i art. 10.7 Porozumienia antydumpingowego WTO.

(12)

Na mocy przedmiotowych wymogów prawnych ustanowiono dwustopniowy mechanizm, który daje gwarancję, że skutki naprawcze ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone, nie zostaną osłabione.

(13)

Ponieważ jest to pierwsza sprawa, w przypadku której uznano, że spełnione zostały warunki w doniesieniu do poboru ceł antydumpingowych z mocą wsteczną, Komisja uważa, że konieczne jest szczegółowe wyjaśnienie metodologii, która doprowadziła do takiego wniosku.

(14)

Pierwszy krok, którego podstawą jest koncepcja zapobiegania osłabieniu skutków naprawczych ceł, polega na rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 10.7 Porozumienia antydumpingowego WTO, dzięki której, oprócz rejestracji przywozu, powiadomione zostają również zainteresowane strony, w szczególności importerzy, że cła ostateczne mogą zostać pobrane z mocą wsteczną, jeżeli spełnione zostaną warunki merytoryczne. W przypadku gdy działanie zapobiegawcze nie pozwoli utrzymać skutków naprawczych ceł ostatecznych, drugi krok polega na nałożeniu ceł antydumpingowych z mocą wsteczną na produkty, które zostały wprowadzone do konsumpcji nie wcześniej niż 90 dni przed datą zastosowania środków tymczasowych, ale nie przed wszczęciem postępowania zgodnie z art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i art. 10.6 Porozumienia antydumpingowego WTO.

(15)

Każdy z tych dwóch kroków można podjąć tylko wówczas, gdy spełnione są warunki określone w art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i art. 10.6 Porozumienia antydumpingowego WTO.

(16)

Komisja uważa, że należy określić sposób, w jaki rozumie ona i stosuje warunki „dalszy znaczny wzrost przywozu” oraz „możliwość znacznego osłabienia skutków ostatecznego cła antydumpingowego” określone w art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego, przy podejmowaniu decyzji dotyczącej nałożenia z mocą wsteczną ceł antydumpingowych.

(17)

Drugi z dwóch warunków alternatywnych określonych w art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego zawsze zostanie spełniony w momencie publikacji zawiadomienia o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. W związku z tym przedstawienie dodatkowych wyjaśnień na temat art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego nie jest konieczne.

(18)

Art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego stanowi:

„poza rozmiarem przywozu, który spowodował szkodę, w okresie objętym postępowaniem przywóz nadal znacznie rośnie, co przy uwzględnieniu momentu, w którym ma on miejsce, jego wielkości i innych okoliczności może znacznie osłabić skutki ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone”.

(19)

Komisja interpretuje art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego jako określający dwa warunki, które muszą być spełnione, aby umożliwić Komisji nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego z mocą wsteczną (oprócz warunków określonych w art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego i w formule wprowadzającej art. 10 ust. 4 w związku z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego). Warunki te są następujące:

(20)

Aby można było dokonać jakichkolwiek ustaleń dotyczących faktu, czy ma miejsce dalszy znaczny wzrost przywozu, konieczne jest porównanie danych (6). W tym względzie należy określić, które okresy należy porównać.

(21)

Z jednej strony w rozporządzeniu podstawowym odwołano się do rozmiaru przywozu w okresie objętym postępowaniem. Z drugiej strony słowa „nadal” i „poza” wskazują, że rozmiar przywozu, w okresie objętym postępowaniem należy porównać z rozmiarem przywozu po okresie objętym postępowaniem.

(22)

Jednocześnie okres, który należy porównać z okresem objętym dochodzeniem, nie może rozpocząć się, zanim nie zostanie spełniony jeden z dwóch warunków alternatywnych określonych w art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Jeżeli importerzy dowiadują się o prawdopodobieństwie istnienia dumpingu z chwilą opublikowania zawiadomienia o wszczęciu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, moment ten należy uznać za początek drugiego okresu

(23)

Celem ogólnej analizy jest ocena, czy spełnione zostały warunki zastosowania cła przed datą zastosowania środków tymczasowych. W związku z tym ten drugi okres powinien zakończyć się nałożeniem środków tymczasowych, przy czym w tym momencie rejestracja przywozu (7) przestaje obowiązywać.

(24)

Statystyki dotyczące przywozu są udostępniane tylko co miesiąc. W związku z tym Komisja wykorzysta w odniesieniu do drugiego okresu dane pochodzące z całego miesiąca kalendarzowego, który nastąpił po opublikowaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, w wyniku którego importerzy dowiedzieli się dumpingu. Jeżeli podstawa tej wiedzy jest inna, na przykład fakt, że produkt w przeszłości stanowił przedmiot dumpingu w dłuższym okresie, wykorzystane zostaną dane z miesiąca po wydarzeniu, które uświadomiło istnienie dumpingu, ale najwcześniej z pierwszego pełnego miesiąca po okresie objętym postępowaniem. Jeżeli chodzi o punkt końcowy, Komisja ustaliła dwie wartości: jedną obejmującą miesiąc, w którym rozpoczęto stosowanie środków tymczasowych, a drugą z wyłączeniem tego miesiąca.

(25)

Komisja zazwyczaj ustala średni miesięczny rozmiar przywozu w odniesieniu do całego okresu objętego postępowaniem, który z reguły trwa 12 miesięcy, oraz średni miesięczny rozmiar przywozu od momentu uświadomienia dumpingu do momentu zastosowania środków tymczasowych. Początkowy i końcowy punkt w odniesieniu do drugiej średniej są ustalane w sposób wyjaśniony w poprzednim ustępie.

(26)

Ponadto Komisja określa również zmiany w przywozie w ujęciu bezwzględnym, ich wpływ na zmiany zapasów produktu i na udział w rynku oraz na konsumpcję produktu w badanym okresie.

(27)

Decyzję dotyczącą tej kwestii należy podjąć na podstawie analizy poszczególnych przypadków. Oprócz porównania miesięcznych średnich ważonych, Komisja uwzględni również wszystkie inne istotne okoliczności. Są to w szczególności: zmiany łącznej konsumpcji produktu objętego postępowaniem w Unii, zmiany w zakresie zapasów oraz zmiany udziału w rynku. W związku z tym analizę należy przeprowadzić dwukrotnie, tj. w ujęciu bezwzględnym i względnym. Porównanie dwóch powyższych miesięcznych średnich stanowi zatem istotny, ale nie rozstrzygający argument przy ocenie, czy dalszy wzrost przywozu jest „znaczny”.

(28)

Przywóz, który dopływa do Unii przed rejestracją nie może w żadnym przypadku być przedmiotem ceł antydumpingowych. Ma on jednak znaczenie dla oceny, czy przywóz, który napłynął do Unii po rejestracji może osłabić skutki naprawcze ceł, z następujących powodów: Skutki naprawcze ceł (tj. wzrost ceny produktów przywożonych spowodowany podwyższeniem ceny albo cłem) nigdy nie są natychmiastowe między innymi ze względu na istnienie zapasów, ale mają miejsce dopiero po sprzedaży zapasów. Dalszy znaczny wzrost przywozu przed rejestracją powinien w normalnych warunkach prowadzić do znacznego zwiększenia zapasów. Oznacza to, że skutki naprawcze ceł zostają jeszcze bardziej opóźnione w porównaniu z sytuacją normalnego poziomu zapasów. Dalszy przywóz w okresie między rejestracją a wprowadzeniem środków tymczasowych, który nakłada się na zwiększone zapasy, które znacznie przekraczają normalny poziom, będzie skutkował dalszym opóźnieniem skutków naprawczych.

(29)

Drugi krok polega na określeniu, czy wzrost może znacznie osłabić skutki naprawcze ostatecznego cła, które ma zostać wprowadzone. Zastosowanie słowa„może” wskazuje, że jest to analiza wybiegająca w przyszłość. Będzie to zawsze analiza dotycząca poszczególnych przypadków, której wynik będzie zależał od konkretnych okoliczności każdego indywidualnego przypadku, w którym wydano nakaz rejestracji przywozu w związku z nałożeniem ceł z mocą wsteczną.

(30)

Analiza ta powinna między innymi uwzględniać wpływ przywozu, który dotarł do Unii w okresie między rejestracją a wprowadzeniem środków tymczasowych. W przypadku gdy nie miał miejsca żaden przywóz lub był on nieznaczny, rejestracja wystarczy, aby zapobiec dalszej szkodzie dla przemysłu unijnego. Zazwyczaj nie ma zatem powodu, aby stosować drugi krok, czyli nakładanie cła z mocą wsteczną.

(31)

Oceniając, czy przywóz, który dotarł do Unii w okresie między rejestracją a wprowadzeniem środków tymczasowych, może znacząco osłabić skutki naprawcze ceł, Komisja przeanalizuje w szczególności następujące czynniki:

(32)

W przypadku postępowania dotyczącego większej niż jedno liczby państw, których dotyczy postępowanie, to czy przywóz z tych państw zostanie skumulowany w celu przeprowadzenia analizy opisanej w powyżej w pkt 1.1 i 1.2, zależy od tego, czy Komisja podjęła decyzję o skumulowaniu tego przywozu w stanowiącym jej podstawę dochodzeniu antydumpingowym.

(33)

Rejestracja dotyczy przywozu, który miał miejsce w okresie od dnia 12 grudnia 2015 r. do daty nałożenia tymczasowych środków antydumpingowych, tj. dnia 12 lutego 2016 r. W tym okresie przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, wyniósł około 165 000 ton.

(34)

Jak wskazano powyżej w motywie 5, informacje zostały przedłożone przez skarżącego, wszystkich producentów unijnych objętych próbą i 22 importerów lub użytkowników niepowiązanych i powiązanych. Ich przywóz stanowił 46 % całego przywozu z państw, których dotyczy postępowanie w okresie, w odniesieniu do którego zgromadzono dane, a mianowicie od kwietnia 2015 r. do stycznia 2016 r.

(35)

W celu określenia, czy uzasadniony był pobór ceł z mocą wsteczną, Komisja oceniła kryteria ustanowione w art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(36)

Przedstawione uwagi dotyczyły rejestracji przywozu, a także możliwości zastosowania z mocą wsteczną środków antydumpingowych, co zostało przeanalizowane poniżej.

(37)

Zgodnie z art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego, musi zachodzić sytuacja, w której dany produkt „w przeszłości stanowił przedmiot dumpingu w dłuższym okresie lub importer był świadomy albo powinien być świadomy dumpingu w zakresie jego rozmiarów i szkody, domniemanej bądź stwierdzonej”. W przedmiotowej sprawie Komisja uważa, ze importerzy byli świadomi lub powinni być świadomi dumpingu, jeżeli chodzi o jego rozmiary i szkodę domniemaną bądź stwierdzona od daty wszczęcia postępowania z powodów wyjaśnionych w motywie 17 i następnych.

(38)

Jeden importer stwierdził, że dowód prima facie dumpingu w skardze nie był wystarczający, aby wykazać, że importerzy wiedzieli lub powinni wiedzieć o dumpingu w zakresie jego rozmiarów i szkody, domniemanej bądź stwierdzonej. W szczególności przedmiotowa strona zauważyła, że po pierwsze skarga nie stanowi sama w sobie ostatecznego dowodu świadczącego o tym, że dumping faktycznie miał miejsce. Po drugie, zakładając że dowód zawarty w skardze jest wystarczający, aby stwierdzić, że importerzy powinni byli wiedzieć o dumpingu, nałożenie ceł z mocą wsteczną byłoby możliwe w każdym postępowaniu. Ponadto strona stwierdziła, że skarga Eurofer, zgodnie z którą importerzy nie mogli ignorować istnienia dumpingu w świetle wyjątkowo niskich cen przywozu z Chin i Rosji, wprowadza w błąd, ponieważ rzekomo niskie ceny nie stanowią same w sobie dowodu, że przywóz miał miejsce po cenach dumpingowych.

(39)

Inna zainteresowana strona zauważyła, że Eurofer nie przedstawił doniesień prasowych lub innych ogólnodostępnych informacji, do których dostęp mają unijni importerzy płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno, które dotyczyłyby dumpingu stosowanego przez chińskich producentów niektórych produktów z zakresu płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno. Przedmiotowa strona podkreśliła, że przedstawione artykuły prasowe dotyczyły stali ogólnie, a nie konkretnie płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno. Ponadto indyjskie i amerykańskie doniesienia prasowe przedstawione przez Eurofer nie miały znaczenia w odniesieniu do wiedzy wśród importerów w Unii.

(40)

Po pierwsze, należy podkreślić, że świadomość importerów, o której mowa w art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego, odnosi się do rozmiarów dumpingu i szkody domniemanej bądź stwierdzonej (podkreślenie dodane). Komisja uważa, że importerzy wiedzieli lub powinni byli wiedzieć o rozmiarach dumpingu i domniemanej szkodzie na podstawie obiektywnych czynników, nie tylko na podstawie jawnej wersji skargi, lecz również na podstawie zawiadomienia o wszczęciu tego postępowania – oba dokumenty były dostępne dla wszystkich znanych zainteresowanych stron, w tym importerów, użytkowników i ich reprezentatywnych stowarzyszeń, oraz strony te zostały o nich poinformowane. Ponadto zainteresowane strony miały pełny dostęp do jawnej wersji wniosku Euroferu dotyczącego rejestracji, który tak naprawdę ogłoszono już w samej skardze. Dochodzenie wszczęto, ponieważ uznano, że z dowodu prima facie w skardze w wystarczający sposób wynika, że przywóz z państw, których dotyczy postępowanie będzie prawdopodobnie odbywał się na rynku unijnym po cenach dumpingowych. Ten dowód prima facie obejmował okres od października 2013 r. do września 2014 r., tj. dłuższy okres. Ponadto tymczasowo stwierdzono, a także ostatecznie potwierdzono, że dumping ustalono także w odniesieniu do okresu objętego dochodzeniem, a mianowicie od kwietnia 2014 r. do marca 2015 r. W związku z tym potwierdziło się, że importerzy wiedzieli lub powinni byli wiedzieć o dumpingu i domniemanej szkodzie od dnia opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(41)

Należy także zauważyć, że nałożenie cła antydumpingowego z mocą wsteczną jest dozwolone tylko w przypadku przywozu, który podlegał rejestracji, i tylko w przypadku spełnienia kryteriów określonych w art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym błędne jest twierdzenie, że nałożenie ceł z mocą wsteczną jest możliwe „w każdym dochodzeniu”. W odniesieniu do domniemanego braku znaczenia doniesień prasowych przedstawionych przez Eurofer Komisja przyznaje, że artykuły te nie dotyczyły konkretnie płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno, ale stanowiły wiarygodną wskazówkę dotyczącą zachowań cenowych eksportujących producentów stali w państwach, których dotyczy postępowanie. Ponadto doniesienia prasowe należy rozważać w świetle innych obiektywnych faktów ustalonych w powyższych motywach.

(42)

W związku z tym argumenty dotyczące kwestii świadomości importerów zostają odrzucone.

(43)

W odpowiedzi na ujawnienie tych ustaleń niektórzy importerzy stwierdzili, że kwestię świadomości istnienia dumpingu i szkody należało postrzegać w kontekście stosowania mocy wstecznej jako „wyjątkowego środka” i że nakłada to wysokie standardy na organ prowadzący dochodzenie lub że podejście zaproponowane w przypadku „świadomości importerów” w odniesieniu do art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego jest zbyt szerokie. Stwierdzili w związku z tym, że zawiadomienie o wszczęciu postępowania nie wystarczy, aby uświadomić importerów w przedmiocie istnieniu dumpingu i szkody ani o jego rozmiarze. Jednak zarówno w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, o którym szeroko informowano w prasie branżowej przemysłu stalowego, jak i w jawnej wersji skargi, którą wysłano do znanych importerów lub użytkowników i udostępniono wszystkim zainteresowanym stronom od pierwszego dnia dochodzenia, wskazano wyraźnie (i z dużą szczegółowością) stosowaną metodologię i źródło wykorzystanych informacji oraz określono wysokie poziomy dumpingu i szkody zarówno w przypadku ChRL, jak i Rosji. O rozmiarach dumpingu poinformowano w ten sposób w postaci odsetka ceny importowej CIF. Ponadto Komisja w motywach 5–11 rozporządzenia w sprawie rejestracji przypomniała wszystkim zainteresowanym stronom, że ma wystarczające dowody na dumping, jeżeli chodzi o rozmiary dumpingu i szkodę domniemaną lub stwierdzoną. Komisja stwierdza zatem, że importerzy byli świadomi lub powinni być świadomi istnienia dumpingu i szkody stwierdzonej lub domniemanej. Fakt, że nie wszystkie dochodzenia skutkowały podjęciem środków antydumpingowych, nie oznacza, iż importerzy nie mieli dostępu do dowodu prima facie na istnienie dumpingu i szkody. Komisja jest zatem przekonana, że spełniono niezbędne normy związane z tą kwestią.

(44)

Rosyjscy producenci eksportujący oraz jeden importer twierdzili, że ustalenie Komisji zgodnie z art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego z pewnością nie spełnia wymogów określonych w art. 10 ust. 6 lit. i) Porozumienia antydumpingowego WTO, zgodnie z którym importer powinien mieć świadomość praktyk dumpingowych eksportera i tego, że taki dumping powoduje szkodę. Ponadto twierdzono, że przy zastosowaniu wykładni Komisji warunek „świadomości” zostaje spełniony przy każdej okazji, kiedy publikuje się zawiadomienie o wszczęciu postępowania, co jest nie do przyjęcia. Dalej twierdzono, że ocena dumpingu to złożony proces, który wiąże się z uzyskaniem dostępu do tajemnic handlowych, których nie można ujawnić.

(45)

Po pierwsze, należy zauważyć, że każdy członek WTO ma prawo ustanowić własne procedury i praktyki antydumpingowe, tak aby odpowiadały one okolicznościom na jego terytorium, o ile nie narusza to norm WTO. Komisja stwierdza, że stosuje bardzo wysokie standardy wszczęcia dochodzenia i, jak wspomniano w motywie 43 powyżej, dumping i szkoda zostały bardzo szczegółowo zbadane w oparciu o dostępne dowody, a wyniki tego badania udostępniono zainteresowanym stronom. Przedmiotowe dane obejmują stosowane przez przedsiębiorstwo ceny krajowe i eksportowe, które importerzy mogli z łatwością porównać z cenami, po których kupowali od państw, których dotyczy postępowanie, aby ustalić, czy w przypadku takich cen zastosowano dumping i w jakim zakresie. Należy również zauważyć, że – jak wskazano w motywie 5 – niektóre z odpowiedzi otrzymano od importerów powiązanych, którzy mieli dostęp do odpowiednich informacji w odniesieniu do cen krajowych i eksportowych. Należy również zauważyć, że zgodnie z przepisami WTO importerzy nie muszą być w stanie przeprowadzić szczegółowych wyliczeń dotyczących dumpingu, lecz powinni mieć świadomość rozmiarów takiego dumpingu. Co więcej, udostępniono również analizę różnych wskaźników szkody wraz ze szczegółowymi wyliczeniami w zakresie podcięcia cenowego i zaniżania cen, w której to analizie wskazano, że taki przywóz towarów po cenach dumpingowych skutkowałby szkodą.

(46)

Jeden z importerów stwierdził również, że jego dostawcy zapewnili go o tym, iż nie brali udziału w praktykach dumpingowych, nie uzasadniając tego jednak. Z tego względu argument ten należy odrzucić.

(47)

Rosyjscy producenci eksportujący zakwestionowali ustalenia w sprawie dumpingu i wskazali, że importerzy dowiedzieli się o zastosowaniu art. 18 rozporządzenia podstawowego i rozmiarach dumpingu dopiero w dniu 12 lutego 2016 r. W tym kontekście należy zauważyć, że wyżej wspomniane informacje dotyczące dokumentacji, a mianowicie zawiadomienia o wszczęciu postępowania i jawnej wersji skargi, które przesłano lub udostępniono importerom, wyraźnie wskazywały na rozmiary dumpingu i na to, że nałożenie środków tymczasowych jedynie potwierdzało takie informacje. Powyższe twierdzenie należy zatem odrzucić.

(48)

Komisja potwierdza zatem w tym konkretnym przypadku, że importerzy w sposób oczywisty dysponowali dowodami na to, że chińscy i rosyjscy eksporterzy stosowali dumping wyrządzający szkodę.

(49)

Zgodnie z art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego musi wystąpić kryterium, że „przywóz nadal znacznie rośnie”„poza rozmiarem przywozu, który spowodował szkodę, w okresie objętym postępowaniem”.

(50)

Według danych Eurostatu (8) (które w chwili oceny były dostępne do marca 2016 r. włącznie) średnia miesięczna wielkość przywozu z rozważanych krajów w okresie objętym postępowaniem wynosiła 118 912 ton. Średnia miesięczna wielkość przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, w okresie rozpoczynającym się w pierwszym pełnym miesiącu po opublikowaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i kończącym się w ostatnim pełnym miesiącu poprzedzającym wprowadzenie środków tymczasowych (czerwiec 2015 r. – styczeń 2016 r.) wynosiła 162 457 ton, tj. była o 37 % wyższa niż w okresie objętym dochodzeniem. W tym samym okresie całkowita wielkość przywozu wynosiła 1 299 658 tony, w tym 721 386 ton z ChRL i 578 272 ton z Rosji. W wyniku porównania średniej miesięcznej wielkości przywozu oddzielnie z ChRL i Rosji uzyskuje się wzrost średnich miesięcznych wielkości przywozu z ChRL i Rosji odpowiednio o 48 % i 25 %.

(51)

Przyjmując okres od pierwszego pełnego miesiąca po wszczęciu postępowania i włącznie z miesiącem, w którym zostały nałożone środki tymczasowe (tj. od czerwca 2015 r. do lutego 2016 r.), otrzymujemy średnią miesięczną wielkość przywozu 150 673 ton, czyli o 27 % wyższą niż średnia miesięczna w okresie objętym dochodzeniem. Jeżeli chodzi o miesięczne wielkości przywozu z ChRL i Rosji, ich wzrost wynosi odpowiednio 34 % i 19 %.

(52)

Przywóz 22 importerów lub użytkowników, którzy przedstawili informacje dotyczące przywozu w okresie następującym po wszczęciu postępowania (od czerwca 2015 r. do stycznia 2016 r.), stanowił 46 % całego przywozu z państw, których dotyczy postępowanie. Tym samym uzyskane informacje wykazały, w odniesieniu do tych współpracujących importerów lub użytkowników w ujęciu ogólnym, wzrost zapasów produktu objętego postępowaniem o 22 % na koniec 2015 r. w stosunku do końca 2014 r. Ustalenie to nie tylko potwierdza ustalenie dotyczące znacznego wzrostu przywozu na podstawie statystyk, ale także wskazuje na gromadzenie zapasów.

(53)

Obie analizy wskazuję, że po wszczęciu postępowania faktycznie odnotowano znaczny wzrost wielkości przywozu.

(54)

Kilku rosyjskich producentów eksportujących podważyło stwierdzenie, że wzrost przywozu był znaczny, powołując się na „wiodących komentatorów i praktyków”, którzy utrzymują, że wzrost wielkości przywozu musi być naprawdę ogromny. W tym kontekście najpierw należy zauważyć, że w literaturze, na którą się powołano, nie ustanowiono prawa twardego i że nie wskazano żadnych szczegółowych wytycznych, co należy uznać za ogromny lub znaczny wzrost, który i tak określa się w odniesieniu do poszczególnych przypadków.

(55)

Na tej podstawie Komisja przyjmuje, że wzrost przywozu można uznać za znaczny i że to twierdzenie zostaje niniejszym odrzucone.

(56)

Kilku rosyjskich producentów eksportujących i jeden importer stwierdzili, że Komisja, w swojej ocenie wniosku Eurofer dotyczącego rejestracji, nie uwzględniła odpowiednio przejściowego wpływu unijnych środków ograniczających na handel z Rosją. W tym względzie w momencie rejestracji produkt objęty postępowaniem nie podlegał żadnym „środkom ograniczającym”; nie stosowano ich także w okresie objętym dochodzeniem ani po tym okresie, aż do nałożenia środków tymczasowych w dniu 12 lutego 2016 r. Argument ten zostaje więc odrzucony.

(57)

Rosyjscy producenci eksportujący powrócili do tej kwestii w swoich uwagach dotyczących ujawnionych ustaleń, twierdząc, że chociaż na produkt objęty postępowaniem nie nałożono żadnych „sankcji”, w stosunku do tego produktu wystąpił efekt domina ze względu na ogólną niechęć unijnych konsumentów do kupowania towarów z Rosji. Ten argument nie został uzasadniony. Ponadto oczywiste jest, że na rozwój przywozu produktu objętego postępowaniem po okresie objętym dochodzeniem wpływ miały kwestie związane z przedmiotowym postępowaniem, a nie domniemane „efekty domina” wynikające z sankcji nałożonych na inne produkty. Towary objęte sankcjami zostały wyraźnie określone, a zatem nie można stwierdzić, że sankcje miały jakikolwiek znaczący wpływ na duże wahania zmian wolumenu, jakie odnotowano po okresie objętym dochodzeniem.

(58)

Ponadto ci sami rosyjscy producenci eksportujący, a także władze rosyjskie twierdzą, że przy ocenie dalszego znacznego wzrostu przywozu argumenty Eurofer opierały się na porównaniach przypadkowo wybranych okresów. Inna zainteresowana strona twierdziła, że ze względu na niezwykłą zmienność wielkości przywozu płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno z miesiąca na miesiąc wybór danego okresu w porównaniu z innym może doprowadzić do radykalnie różnych wyników. Innymi słowy, dane we wniosku Eurofer nie odzwierciedlały istnienia sytuacji, w której „przywóz […] znacznie rośnie”.

(59)

Okresy uwzględnione w skardze w celu porównania, które prowadziły do rejestracji, obejmowały znaczne okresy zarówno po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem, jak i pokrywające się z okresem objętym dochodzeniem. Ponadto różne zainteresowane strony proponowały wykorzystanie na potrzeby analizy porównawczej dalszego znacznego wzrostu przywozu inne okresy i wszystkie z nich prowadziły do tego samego wniosku (tj. dalszego znacznego wzrostu przywozu w porównaniu z wielkością przywozu w okresie objętym dochodzeniem). Argument ten zostaje zatem odrzucony.

(60)

Kilku rosyjskich producentów eksportujących twierdziło, że nie notowano dalszego znacznego wzrostu przywozu, przedstawiając dane za styczeń 2016 r., luty 2016 r. i marzec 2016 r. w zakresie, w którym ich to dotyczyło. Dla Komisji nie jest jasne, dlaczego we wniosku przedstawiono dane dotyczące tylko niektórych rosyjskich producentów eksportujących, a nie przywozu z Rosji jako całości.

(61)

Prawdą jest, że niższe miesięczne wielkości przywozu w danych statystycznych, o których była mowa w motywie 50 powyżej, odnotowano w styczniu, lutym i marcu 2016 r., tj. po rejestracji przywozu, i że – częściowo w lutym i marcu – weszły w życie środki tymczasowe. W związku z tym należy podkreślić następujące kwestie. Po pierwsze, jak wskazano w motywie 9 rozporządzenia w sprawie rejestracji, Komisja przeanalizowała wniosek dotyczący rejestracji na podstawie analizy okresu do września 2015 r. włącznie. Z analizy tej wynika, że nawet po wszczęciu postępowania odnotowano, między innymi i prima facie, znaczny wzrost poziomu przywozu, który znacznie osłabiłby skutki naprawcze cła antydumpingowego (motyw 5 rozporządzenia w sprawie rejestracji). Znaczny wzrost, na podstawie którego zarejestrowano przywóz, dotyczy więc tylko częściowo tego samego przywozu, na podstawie którego Komisja ustala, czy należy nałożyć cło z mocą wsteczną. Przypomina się, że ten drugi okres jest okresem liczonym od pierwszego pełnego miesiąca następującego po wszczęciu postępowania, tj. czerwca 2015 r., do ostatniego pełnego miesiąca przed zastosowaniem środków tymczasowych włącznie, tj. stycznia 2016 r., lub miesiąca, w którym nałożono środki tymczasowe włącznie, tj. lutego 2016 r. Ponadto w tym znacznie dłuższym okresu również występuje dalszy znaczny wzrost przywozu w porównaniu z okresem objętym dochodzeniem. Fakt, że wielkość przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, była stosunkowo niewielka w styczniu, lutym i marcu 2016 r., nie zmienia tego wniosku.

(62)

Po drugie, bez wątpienia największą wielkość przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, odnotowano w październiku 2015 r., tj. po upłynięciu badanego okresu dotyczącego rejestracji, a bardzo duże wielkości w porównaniu z okresem objętym dochodzeniem odnotowywano jeszcze w listopadzie 2015 r. Stosunkowo umiarkowany poziom przywozu po rejestracji, na który zwrócił uwagę producent eksportujący, należy więc oceniać w odniesieniu do wspomnianego okresu szczytowego tuż przed rejestracją, co można uzasadnić jedynie zbliżającym się terminem rejestracji. Prawdopodobnie gdyby nie zażądano i nie dokonano żadnej rejestracji, odnotowana całkowita wielkość byłaby tego samego rzędu wielkości, ale średni miesięczny wzrost byłby bardziej spójny i nie byłby tak gwałtowny, jak odnotowano w październiku i listopadzie 2015 r. W trakcie analizy spełnienia warunków określonych w art. 10 ust. 4 lit. d) Komisja nie może pominąć silnego wzrostu przywozu w tym okresie, następującym po okresie analizy w odniesieniu do rejestracji przywozu, lecz przed samą rejestracją.

(63)

Jedna z zainteresowanych stron stwierdziła, że chociaż porównanie danych przywozu w okresach od maja 2014 r. do września 2014 r. i od maja 2015 r. do września 2015 r. rzeczywiście wskazuje na wyraźny wzrost przywozu, Eurofer nie uwzględnił cyklicznego charakteru przywozu produktu objętego postępowaniem oraz wzrostu konsumpcji w Unii. Argumentu tego nie poparto żadnymi znaczącymi dowodami. Należy stwierdzić, że produkt objęty postępowaniem podlega w pewnym zakresie koniunkturze gospodarczej, która może być zmienna. Nie oznacza to jednak, że przywóz płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno podlega cyklicznym wahaniom. Argument ten odrzucono.

(64)

Należy również dodać, że jeżeli chodzi o tendencje w zakresie konsumpcji w Unii, jak wyjaśniono w motywach 103–106 rozporządzenia tymczasowego, nastąpił nieznaczny wzrost o 4 % konsumpcji własnej, chociaż konsumpcja na wolnym rynku spadła o 9 %. Ponieważ przywóz produktu objętego postępowaniem podlega zasadom konkurencji na wolnym rynku, Komisja nie może zrozumieć tego argumentu.

(65)

China Iron & Steel Association (CISA) również nie zgadza się z wyborem okresów przez Eurofer. CISA stwierdziła, że od chwili potwierdzenia zamówienia do chwili faktycznego przywozu wyrobów ze stali z ChRL musi minąć co najmniej 4–5 miesięcy. W związku z tym przywóz produktu objętego postępowaniem, który nastąpił w okresie od maja do września 2015 r., w rzeczywistości ma związek z umowami zawartymi przed wszczęciem postępowania.

(66)

Zgodnie z rozporządzeniem podstawowym poza wielkością przywozu, który spowodował szkodę, w okresie objętym dochodzeniem przywóz nadal znacznie rośnie. W związku z tym ocena tej kwestii opiera się na reprezentatywnym okresie od momentu wszczęcia postępowania i zastosowania środków tymczasowych do okresu objętego dochodzeniem. Kolejnym argumentem na poparcie stwierdzenia, że w okresie od maja do września 2015 r. odnotowano dalszy znaczny wzrost przywozu, jest stanowisko przedstawione przez CISA, zgodnie z którym mimo opóźnienia czasowego w związku z obowiązującymi umowami, we wspomnianym okresie nadal odnotowywano dalszy znaczny wzrost przywozu. Argument ten zostaje zatem odrzucony.

(67)

Niektóre z zainteresowanych stron zauważyły również, że płaskie wyroby ze stali walcowane na zimno nie są produktem składowanym, ale wytwarza się je stosownie do składanych zamówień.

(68)

Produkt objęty postępowaniem rzeczywiście nie podlega zwykle długiemu składowaniu ze względu na jego cechy charakterystyczne. Przykładowo, niektóre warunki pogodowe mogą mieć szkodliwy wpływ na jakość produktu. Komisja nie otrzymała jednak dowodów przemawiające przeciwko ustaleniu, że w tym przypadku faktycznie miało miejsce składowanie produktu po wszczęciu postępowania. Należy podkreślić, że składowanie często nie jest powszechną praktyką i ma miejsce wtedy, gdy na rynku występują szczególne okoliczności lub oczekiwania, np. w zakresie przyszłych cen danego produktu. Fakt, że produkt zwykle nie jest składowany, nie oznacza, że nie można go składować, jeżeli w grę wchodzą wspomniane okoliczności i oczekiwania. Na podstawie danych przedstawionych przez importerów lub użytkowników niepowiązanych i powiązanych po zastosowaniu środków tymczasowych stwierdzono, że zapasy na koniec 2015 r. były o 22 % wyższe niż na koniec 2014 r. Ze względu na brak dowodów przemawiających przeciwko ustaleniu, że dalszy znaczny wzrost przywozu może wskazywać na składowanie, argument ten zostaje odrzucony.

(69)

W swojej odpowiedzi na ujawnienie ustaleń zainteresowane strony podkreśliły, że produkt objęty postępowaniem nie jest zazwyczaj produktem składowanym, lecz jest nabywany stosownie do zamówienia. Po pierwsze, płaskie wyroby ze stali walcowane na zimno nie są produkowane wyłącznie na potrzeby zamówień i nawet w przypadku tych rodzajów, które produkuje się głównie na potrzeby zamówień, nie powstrzymuje to importerów lub użytkowników oczekujących przyszłych wzrostów cen przed nabywaniem większych ilości do celów składowania. Co więcej, wszczęcie przedmiotowego dochodzenia miało wpływ na postępowanie w zakresie przywozu, przez co, zgodnie z dowodami, nastąpił znaczny wzrost składowania w standardowych poziomach zwykłego przywozu. Należy również przypomnieć, że przywóz 22 importerów lub użytkowników, którzy przedstawili informacje dotyczące przywozu w okresie następującym po wszczęciu postępowania, stanowił 46 % całego przywozu z państw, których dotyczy postępowanie. Biorąc pod uwagę fakt, że importerzy lub użytkownicy odpowiadający za ponad połowę przywozu nie przedłożyli Komisji informacji, o jakie się do nich zwrócono, i uwzględniając wysoką wielkość przywozu do Unii w miesiącach następujących po wszczęciu postępowania, Komisja może na podstawie przekonujących dowodów wyciągnąć wniosek, że znaczna część składowania faktycznie miała miejsce i że uzyskane i wykorzystane informacje wynikały raczej z zachowawczego oszacowania poziomów składowania.

(70)

W związku z powyższym Komisja stwierdza, że przed rozpoczęciem okresu objętego dochodzeniem miał miejsce znaczny wzrost przywozu.

(71)

W swojej odpowiedzi na ujawnione ustalenia strony stwierdziły, że powszechnie stosowaną praktyką Komisji było porównanie przywozu w okresie objętym dochodzeniem z przywozem w okresie rejestracji, co oznaczałoby, że nie doszło do żadne wzrostu przywozu. Te same praktyki wskazywały na to, że Komisja nie podała powodów rzekomej zmiany praktyk.

(72)

Po pierwsze, Komisja zauważa, że nie jest związana przeszłymi praktykami (gdyby takie praktyki istniały, co nie miało miejsca, zob. następny motyw), lecz wyłącznie obiektywnymi normami Traktatów i prawa wtórnego. W każdym razie Komisja może w dowolnym momencie, przykładowo biorąc pod uwagę szczególne okoliczności zaistniałe podczas dochodzenia, uszczegółowić lub rozwinąć swoja analizę stosownie do tych okoliczności, pod warunkiem że poda wystarczające powody swoich działań. Komisja przedstawiła w ogólnym dokumencie ujawniającym ustalenia – w kompleksowy sposób – gospodarcze, prawne i polityczne powody, które stanowią podstawę przyjętego przez nią podejścia w niniejszej sprawie (zob. motywy 11–32 powyżej).

(73)

Po drugie, w każdym razie importer mógł tylko wskazać dwie poprzednie sprawy (sprawę paneli słonecznych i wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno) jako rzekome dowody takich praktyk, a w żadnej z tych spraw nie nałożono ceł z mocą wsteczną. W tych okolicznościach nie można zatem uznać tej praktyki za powszechnie stosowaną. Ponadto wbrew temu, co twierdziły te zainteresowane strony, w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2015/1429 (9), Komisja przeanalizowała okresy po wszczęciu dochodzenia, oceniając, czy cło antydumpingowe powinno zostać nałożone z mocą wsteczną. Co więcej, całości okoliczności w tych sprawach nie można porównać z okolicznościami w niniejszej sprawie. Przykładowo – chociaż poziom przywozu w okresie rejestracji był niższy od średniej miesięcznej niż w poprzedzającym okresie po wszczęciu dochodzenia, poziom w ujęciu bezwzględnym był nadal bardzo wysoki w przedmiotowej sprawie. Mając na uwadze, że jest to pierwszy przypadek, w którym Komisja stwierdza, iż w świetle okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy cła powinny zostać nałożone z mocą wsteczną, w przedmiotowym dochodzeniu ściśle przestrzegano zasad określonych w motywach 11–32. W związku z tym Komisja nie tylko przeanalizowała poziom przywozu w okresie rejestracji, lecz również uwzględniła przywóz w okresie między wszczęciem postępowania a rejestracją. Jest to zgodne z art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego, który, jak wyjaśniono powyżej w motywach 21–25, upoważnia Komisję do przeanalizowania okresu następującego po okresie objętym dochodzeniem, który liczy się w praktyce od chwili wszczęcia dochodzenia aż do momentu końca obowiązywania rejestracji. Okres analizy ustanowiony w ten sposób jest w pełni zgodny z prawem, umożliwia dokonanie kompletnej oceny wzrostu przywozu i jego późniejszego wpływu oraz oceny jego zdolności do osłabienia skutków naprawczych środków.

(74)

W swojej odpowiedzi na ujawnienie ustaleń rosyjscy producenci eksportujący i Ministerstwo Rozwoju Gospodarczego Federacji Rosyjskiej podważyli podejście Komisji polegające na łącznej ocenie (obejmującej zarówno chiński, jak i rosyjski przywóz) w celu spełnienia wymogów z art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W rozporządzeniu podstawowym nie ustanowiono jednak zakazu łącznej wykładni art. 10 ust. 4, a warunki łączności wyraźnie mają zastosowanie w tej sprawie. Ponadto w stosowanych przypadkach dokonano odrębnej analizy rosyjskiego i chińskiego przywozu, co doprowadziło również do wniosku, że nastąpił dalszy znaczny wzrostu przywozu (zob. motyw 50 powyżej), i analizy te nie wykazały, że potrzebne było zastosowanie innego podejścia w stosunku do Federacji Rosyjskiej. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(75)

Aby ocenić wpływ znacznego wzrostu przywozu na skutki naprawcze ostatecznego cła antydumpingowego, do Eurofer i pięciu objętych próbą producentów unijnych wysłano kwestionariusze dotyczące sprzedaży po okresie objętym dochodzeniem. Zwrócono się o dane liczbowe z okresu po okresie dochodzenia, tj. od kwietnia 2015 r. do stycznia 2016 r. (okres rozsyłania kwestionariusza na potrzeby danych po zakończeniu okresu dochodzenia).

(76)

Uzyskane w ten sposób informacje wskazują, że konsumpcja w Unii na wolnym rynku wzrosła w tym okresie o 14 %, natomiast wielkość sprzedaży odnotowana przez producentów unijnych pozostawała na stałym poziomie, wykazując niewielki wzrost wynoszący 3 %. W związku z tym udział w rynku przemysłu unijnego spadł o dalsze 7 punktów procentowych (z 71 % do 64 %). Jest to wyraźna oznaka dalszej szkody dla przemysłu unijnego.

(77)

Jeżeli chodzi o wielkości, należy wyraźnie zaznaczyć, że przywóz w okresie rejestracji został ujęty w ocenie „dalszego wzrostu przywozu” i chociaż przywóz w okresie rejestracji w ujęciu odrębnym obniżył się w porównaniu z poziomami przed rejestracją, nadal osiągał znaczne wielkości.

(78)

Kilka stron twierdziło, że to obniżenie przywozu w okresie rejestracji stanowiło dowód na to, że rejestracja odniosła pożądane skutki. Znaczny poziom przywozu w okresie rejestracji (około 165 000 ton) wyraźnie wskazuje jednak, że importerów ani użytkowników rejestracja nie zniechęciła i, jak wyjaśniono poniżej, nałożenie ceł z mocą wsteczną jest konieczne, aby nie osłabić skutków naprawczych środków.

(79)

Porównując na podstawie danych Eurostatu średnie miesięczne ceny importowe, stwierdzono, że w ciągu 11 miesięcy po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem średnie miesięczne ceny importowe przywozu z ChRL i z Rosji spadły odpowiednio o 13 i 12 % w porównaniu do średnich miesięcznych cen importowych z okresu objętego dochodzeniem.

(80)

Prawdą jest, że w tym samym okresie spadły również ceny surowców. Przeprowadzona analiza wskazuje jednak, że spadek cen surowców znajduje odbicie w spadku cen sprzedaży nie większym niż 4 %. Fakt, że te znacznie niższe ceny importowe osłabiają skutki naprawcze cła antydumpingowego, jest ilustrowany przez ogólne porównanie średniej ceny importowej z państw, których dotyczy postępowanie, z średnią ceną sprzedaży przemysłu unijnego w okresie objętym dochodzeniem i okresie po zakończeniu dochodzenia. Z tego porównania wynika, że w okresie objętym dochodzeniem podcięcie cenowe wynosiło 7 %, natomiast po zakończeniu tego okresu wzrosło ono do 14 %.

(81)

Ponadto ceny importowe w okresie rejestracji dalej spadały w stopniu większym niż ceny producentów unijnych. Średnia cena importowa w tym okresie (10) wynosiła 408 EUR w przypadku Chin (19 % poniżej średniej ceny importowej w okresie objętym dochodzeniem i 6 % poniżej średniej ceny importowej w okresie od wszczęcia dochodzenia do rejestracji (11)) oraz 371 EUR w przypadku Rosji (24 % poniżej średniej ceny importowej w okresie objętym dochodzeniem i 15 % poniżej średniej ceny importowej w okresie od wszczęcia dochodzenia do rejestracji). W odniesieniu do obydwu państw łącznie średnia cena importowa w okresie rejestracji wyniosła 386 EUR (22 % poniżej średniej ceny importowej w okresie objętym dochodzeniem i 11 % poniżej średniej ceny importowej w okresie od wszczęcia postępowania do rejestracji). W rezultacie podcięcie cenowe w okresie rejestracji dalej wzrosło średnio prawie do 20 %.

(82)

W związku z powyższym Komisja stwierdza, że dalszy znaczny wzrost przywozu przy uwzględnieniu momentu, w którym ma on miejsce, jego wielkości, a także dalszego spadku jego średnich cen może poważnie osłabić skutki naprawcze ostatecznego cła antydumpingowego.

(83)

Jak wskazano w motywie 52, Komisja uzyskała dowody na to, że produkt był składowany po wszczęciu postępowania. Ponieważ jest prawdopodobne, że składowane produkty ostatecznie trafią na rynek unijny, Komisja uważa, że to składowanie również wskazuje na to, że przywóz dokonywany nawet po zarejestrowaniu produktu osłabi skutki naprawcze ceł.

(84)

Niektóre zainteresowane strony podważyły argument dotyczący składowania, twierdząc, że ustalenia dotyczącego składowania nie poparto dowodami. Oczywiste jest jednak, że przywóz po okresie objęty dochodzeniem znacznie wzrósł w porównaniu z poziomami przed wszczęciem postępowania i że współpracujący importerzy lub użytkownicy zgłosili wzrost zapasów. Ponadto cechą charakterystyczną rynku wyrobów walcowanych na zimno jest przywóz zarówno po stronie handlowców, jak i użytkowników końcowych. Pomimo że ceny spadały w miesiącach następujących po wszczęciu przedmiotowego dochodzenia, handlowcy i użytkownicy mieli motywację, aby zwiększać swoje miesięczne średnie poziomy przywozu i poziomy zapasów, co też czynili. W związku z tym oczywiste jest, że składowanie miało miejsce.

(85)

Jedna z grup importerów twierdziła, że przedstawiła dowody na to, iż poziom jej zapasów wykazywał tendencję spadkową i że celem jej zakupów w okresie następującym po wszczęciu dochodzenia nie było składowanie. Ta sama zainteresowana strona twierdziła, że okresy wykorzystane do porównania poziomów zapasów nie były odpowiednie, ponieważ zapasy pod koniec 2014 r. osiągnęły wyjątkowo niski poziom ze względu na niechęć banków do finansowania zapasów. Ponadto strona ta stwierdziła, że Komisja nie wykazała, iż towary objęte postępowaniem wciąż stanowiły część zapasów, i strona ta zaznaczyła, że zgodnie z jej oczekiwaniami materiał nabyty w okresie rejestracji miał zostać sprzedany przed nałożeniem środków tymczasowych. W tym kontekście należy po pierwsze zauważyć, że ocena dotycząca poziomu zapasów może wykazać indywidualne różnice między przedsiębiorstwami przywożącymi produkt objęty postępowaniem. Ocena Komisji nie ogranicza się jednak do poszczególnych przedsiębiorstw, a informacje dotyczące dokumentacji, w tym na temat tej grupy importerów, wskazują, że wzrost wyniósł 22 %. Po drugie, należy zauważyć, że nie przytoczono dowodów na poparcie tego twierdzenia, jeżeli chodzi o banki lub wielkości zapasów. Gdyby twierdzenie dotyczące dostępu do finansowania było jednak prawdziwe, Komisja zastanawia się, w jaki sposób importerzy mogliby finansować znaczny wzrost przywozu, który miał miejsce po wszczęciu dochodzenia, nie mając dostępu do finansowania. W związku z powyższym twierdzenia te należy odrzucić.

(86)

W związku z powyższym Komisja stwierdza, że znaczny wzrost przywozu, jaki nastąpił po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem, znacznie osłabił skutki naprawcze ostatecznego cła antydumpingowego.

(87)

Kilku rosyjskich producentów eksportujących stwierdziło, że art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie oznacza wsparcia dla przeprowadzenia łącznej oceny, jeżeli chodzi o warunki określone w art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Stwierdzili następnie, że ich zdaniem nie spełniono warunków nałożenia ceł antydumpingowych z mocą wsteczną w odniesieniu do przywozu z Rosji płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno. Jeżeli w art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie byłoby odniesienia do oceny łącznej, Komisja nie dysponowałaby podstawą prawną, aby zastosować z mocą wsteczną ostateczne cło antydumpingowe na towary przywożone z Rosji. W tym kontekście odwołano się również do podstawowej zasady niedyskryminacji.

(88)

Należy ponownie podkreślić, że Komisja nie zgadza się z argumentem, że nie zostały spełnione warunki określone w art. 10 ust. 4. Jeśli chodzi o niniejszą sprawę, to należy podkreślić, że zarówno w łącznej, jak i indywidualnej ocenie państw, których dotyczy postępowanie, warunki określone w art. 10 ust. 4 zostały spełnione w odniesieniu do obu krajów. Argument ten zostaje zatem odrzucony.

(89)

Różne zainteresowane strony stwierdziły, że w związku z rejestracją importerzy lub użytkownicy znaleźli się w sytuacji niepewności prawa i że miało to szkodliwy wpływ na działalność gospodarczą importerów i użytkowników. Ponadto twierdzili, że nałożenie z mocą wsteczną ceł antydumpingowych na zarejestrowany przywóz jeszcze bardziej nasili szkodliwe skutki dla importerów lub użytkowników unijnych, którzy z uzasadnionych przyczyn polegali na swoich dostawcach, zakładając, że nie uczestniczą oni w praktykach dumpingowych. Twierdzono również, że środki z mocą wsteczną uderzą w importerów lub użytkowników w zakresie przywozu na podstawie umów, które zawarto przed wszczęciem postępowania.

(90)

W tym względzie Komisja w pierwszej kolejności zauważa, że prawo organu prowadzącego dochodzenie do rejestrowania przywozu, jeżeli spełnione zostały określone kryteria, jest przewidziane w rozporządzeniu podstawowym, na mocy którego wszczęto niniejsze postępowanie, i że organ ten przystępuje do rejestracji jedynie w wyjątkowych przypadkach, ponieważ ściśle interpretuje warunki prawne przewidziane w art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Jak już wyjaśniono, Komisja uważa, że w niniejszym przypadku wyraźnie spełniono warunki rejestracji. Po drugie, rejestracja miała miejsce faktycznie dopiero siedem miesięcy po wszczęciu przedmiotowego postępowania. W związku z tym dotyczy przywozu, którego dokonano z pełną świadomością toczącego się dochodzenia antydumpingowego, a tym samym możliwości nałożenia ceł antydumpingowych. Ponadto Komisja podkreśla, że rozporządzenie podstawowe, a także porozumienie antydumpingowe WTO umożliwiają ewentualne stosowanie z mocą wsteczną środków antydumpingowych, jeżeli zostały spełnione pewne warunki.

(91)

W świetle powyższego Komisja nie kwestionuje, iż rejestracja przywozu sama w sobie może spowodować, że importerzy lub użytkownicy, których dotyczy niniejsza sprawa, znajdą się w sytuacji niepewności prawa, ponieważ nie prowadzi ona automatycznie do jakiegokolwiek poboru ceł ostatecznych z mocą wsteczną. Komisja nie kwestionuje również, że jeżeli ostatecznie pobrane zostaną cła od zarejestrowanego przywozu z mocą wsteczną, może to negatywnie wpłynąć na strony, które przywoziły przedmiotowe towary w trakcie dwumiesięcznego okresu rejestracji, który zakończył się nałożeniem ceł tymczasowych. Komisja przypomina jednak, że celem rejestracji jest uniknięcie osłabienia skutków naprawczych ceł, jakie mogłoby nastąpić, np. w wyniku znaczącego przywozu po pojawieniu się znacznego wzrostu przywozu i wielkości składowania, jaki miał już miejsce już przed rejestracją. W przypadkach, w których rejestracja nie przynosi skutku, ponieważ podmioty gospodarcze ignorują ostrzeżenie w formie rejestracji, należy wdrożyć cła z mocą wsteczną w celu zapewnienia, by skutki naprawcze ceł nie uległy dalszemu opóźnieniu w wyniku przywozu, jaki ma miejsce po rejestracji. Prawdopodobnie w odniesieniu do przedmiotowej sprawy, chociaż szereg importerów lub użytkowników, świadomych wyraźnego ostrzeżenia, że cła mogą zostać nałożone z mocą wsteczną, zaprzestało przywozu, inni postanowili podjąć to ryzyko. Komisja jest zatem przekonana, że nie naruszyła zasady pewności prawa.

(92)

Co więcej, jeżeli po rejestracji dumping nie ma już miejsca, importerzy mogą zażądać zwrotu zapłaconych ceł.

(93)

Na mocy art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego cła antydumpingowe mogą zostać nałożone z mocą wsteczną, jeżeli przywóz został zarejestrowany zgodnie z art. 14 ust. 5, a Komisja umożliwiła zainteresowanym importerom przedstawienie uwag na temat tego, czy spełniono kryteria określone w art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(94)

Po przeanalizowaniu przedstawionych uwag Komisja stwierdza, że importerzy lub użytkownicy wiedzieli lub powinni byli wiedzieć o domniemanym dumpingu i domniemanej szkodzie od momentu opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania z dnia 14 maja 2015 r. Poza przywozem, który spowodował szkodę w okresie objętym dochodzeniem, po wszczęciu postępowania nastąpił dalszy znaczny wzrost wielkości przywozu produktu objętego postępowaniem po cenach jeszcze niższych niż ceny z okresu objętego dochodzeniem. Te duże i tanie ilości produktu objętego postępowaniem miały dalszy negatywny wpływ na ceny i udział przemysłu unijnego w rynku unijnym. Ponieważ wielkość przywozu w połączeniu z opisaną powyżej polityką cenową i zmianami udziału w rynku ma duże znaczenie i nakłada się na znacznie zwiększone zapasy, przywóz dokonany po rejestracji może znacznie osłabić skutki naprawcze ostatecznego cła antydumpingowego.

(95)

Na tej podstawie Komisja stwierdza, że spełniono warunki określone w art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego w zakresie nałożenia ostatecznego cła antydumpingowego z mocą wsteczną. Należy zatem nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na produkty objęte postępowaniem, które na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2325 zostały poddane rejestracji.

(96)

Zgodnie z art. 10 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, wysokość cła, które ma być pobrane z mocą wsteczną powinna zostać ustalona na poziomie cła tymczasowego nałożonego na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/181, w zakresie, w jakim jest ona poniżej poziomu ceł ostatecznych nałożonych na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1328.

(97)

Komitet ustanowiony w art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1036 nie przekazał swojej opinii,

—

wyroby walcowane płaskie z żeliwa lub stali niestopowej, o każdej szerokości, walcowane na zimno, nieplaterowane, niepowleczone ani niepokryte innym materiałem, nieobrobione więcej niż walcowane na zimno, nawet w zwojach, każdej grubości, do celów elektrotechnicznych,

—

wyroby walcowane płaskie z żeliwa lub stali niestopowej, o każdej szerokości, walcowane na zimno, nieplaterowane, niepokryte ani niepowleczone innym materiałem, w zwojach, o grubości mniejszej niż 0,35 mm, wyżarzone (tzw. „blacha czarna”),

—

wyroby walcowane płaskie z innej stali stopowej, o każdej szerokości, ze stali krzemowej elektrotechnicznej,

—

wyroby walcowane płaskie ze stali stopowej, nieobrobione więcej niż walcowane na zimno, ze stali szybkotnącej.

4.8.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 210/43

(1)

W załączniku III do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1235/2008 (2) ustanowiono wykaz państw trzecich, których systemy produkcji i środki kontroli w odniesieniu do produkcji ekologicznej produktów rolnych uznawane są za równoważne z tymi ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 834/2007.

(2)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Australię zmienił się adres strony internetowej jednostki certyfikującej „Australian Certified Organic Pty. Ltd”.

(3)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Kanadę wycofano uznanie jednej jednostki certyfikującej.

(4)

W 2014 r. jednostka certyfikująca „SGS India Pvt. Ltd” została usunięta z wpisu dotyczącego Indii w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008, ponieważ nie przestrzegała zakresu uznania przez Indie w odniesieniu do importowanych produktów. Na podstawie wyników nadzoru nad tą jednostką prowadzonego przez Indie, przedmiotową jednostkę certyfikującą można obecnie ponownie uwzględnić we wpisie dotyczącym Indii w załączniku III do tego rozporządzenia.

(5)

Komisja otrzymała informacje dotyczące zmiany adresu strony internetowej jednostki certyfikującej „IMO Control Private Limited” w Indiach.

(6)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Stany Zjednoczone wycofano uznanie jednej jednostki certyfikującej, a jedną jednostkę certyfikującą dodano do wykazu jednostek certyfikujących uznanych przez Stany Zjednoczone.

(7)

Komisja otrzymała informacje dotyczące zmiany adresu strony internetowej jednostki certyfikującej „AsureQuality Limited” w Nowej Zelandii.

(8)

W wyniku błędu administracyjnego usunięto jednostkę certyfikującą „Doalnara Organic Certificated Korea” z załącznika III do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 2015/2345 (3). Nie było to zamierzone, zatem należy ją przywrócić do wykazu jednostek certyfikujących uznanych przez Republikę Korei.

(9)

Załącznik IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 zawiera wykaz jednostek certyfikujących i organów kontrolnych uprawnionych do przeprowadzania kontroli i wydawania świadectw w państwach trzecich do celów równoważności.

(10)

Ponadto „Egyptian Center of Organic Agriculture (ECOA)”, „Istituto Certificazione Etica e Ambientale”, „Letis SA”, „Oregon Tilth” i „Organic Standard” poinformowały Komisję o zmianie ich adresów.

(11)

Art. 33 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 834/2007 stanowi, że w przypadku produktów, które nie zostały importowane na podstawie art. 32 ani z państwa trzeciego uznanego zgodnie z art. 33 ust. 2 tego rozporządzenia, Komisja może uznać organy kontrolne i jednostki certyfikujące właściwe do przeprowadzania zadań do celów przywozu produktów dających równoważne gwarancje. Art. 10 ust. 2 lit. b) i ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 stanowią zatem, że nie można uznać organu kontrolnego ani jednostki certyfikującej w odniesieniu do produktu, który pochodzi z państwa trzeciego wymienionego w wykazie w załączniku III do tego rozporządzenia i należy do kategorii, w odniesieniu do której państwo to zostało uznane.

(12)

Jako że Australia jest uznanym państwem trzecim zgodnie z art. 33 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 834/2007 i jest wymieniona w odniesieniu do kategorii produktów F w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008, wydaje się, że przepisów tych w przeszłości nie przestrzegano należycie w odniesieniu do uznania podmiotu „Australian Certified Organic” uznanego w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 w związku z produktami pochodzącymi z Australii i należącymi do kategorii produktów F. To uznanie powinno zostać wycofane.

(13)

Jednostka „AsureQuality Limited” poinformowała Komisję, że zaprzestała działalności certyfikacyjnej we wszystkich państwach trzecich, w odniesieniu do których była uznana, a zatem nie powinna już znajdować się w wykazie w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(14)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Bio.inspecta AG” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A i D na Wybrzeże Kości Słoniowej.

(15)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „CCPB Srl” o zmianę specyfikacji. Analiza otrzymanych informacji potwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu uznania tego podmiotu dla kategorii produktów D na wino.

(16)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Certisys” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A i D na Burundi, Kamerun, Rwandę, Tanzanię i Ugandę.

(17)

Ponadto Komisja otrzymała informację od „Certisys”, że podmiot ten zaprzestał działalności certyfikacyjnej w Wietnamie, a zatem nie powinien już znajdować się w odniesieniu do tego państwa w wykazie w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(18)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Control Union Certifications” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów B, C, D, E i F na Bangladesz, dla kategorii produktów A i D na Republikę Zielonego Przylądka oraz dla kategorii produktów A, C i D na Malediwy.

(19)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Ecocert SA” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A na Liechtenstein, dla kategorii produktów A i D na Albanię, Bahamy, Białoruś, Polinezję Francuską, Gambię, Jordanię, Lesotho, Czarnogórę, okupowane terytoria palestyńskie i Oman, dla kategorii produktów A, D i E na Bangladesz, dla kategorii produktów A, B i F na Chile, dla kategorii produktów B na Etiopię, dla kategorii produktów B i E na Namibię, dla kategorii produktów D na Botswanę i dla kategorii produktów E na Zjednoczone Emiraty Arabskie i Zambię.

(20)

Jednostka „Ecocert SA” poinformowała również Komisję o zakupie szeregu podmiotów z grupy IMO, w tym „IMO-Control Sertifikasyon Tic. Ltd Ști”. Poinformowała ona również, że wspomniany podmiot i jednostka zależna Ecocert SA w Turcji, tj. Ecocert Denetim ve Belgelendirme Ltd. Ști, zostały połączone. Powstały w ten sposób podmiot o nazwie „ECOCERT IMO Denetim ve Belgelendirme Ltd. Ști” będzie kontynuował działalność „IMO-Control Sertifikasyon Tic. Ltd Ști”. Z tego względu należy usunąć jednostkę „IMO-Control Sertifikasyon Tic. Ltd Ști” z załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 i uwzględnić zamiast niej „ECOCERT IMO Denetim ve Belgelendirme Ltd. Ști”, dokonując wszelkich koniecznych zmian w adresie i adresie strony internetowej.

(21)

Jednostka „IBD Certifications Ltd.” poinformowała Komisję, że została oficjalnie zarejestrowana pod nazwą „IBD Certificações Ltda.”.

(22)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „IMO Control Latinoamérica Ltda.” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A i D na Brazylię, Chile, Kubę, Trynidad i Tobago oraz Urugwaj. Ponadto jednostka „IMO Control Latinoamérica Ltda.” poinformowała o zmianie nazwy przedsiębiorstwa na „IMOcert Latinoamérica Ltda.” oraz o zmianie adresu strony internetowej.

(23)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „IMO Control Private Limited” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A i D na Laos, Malediwy i Papuę-Nową Gwineę.

(24)

Ponadto Komisja otrzymała informację od „IMOswiss AG”, że podmiot ten zaprzestał działalności certyfikacyjnej na Ukrainie, a zatem nie powinien już znajdować się w odniesieniu do tego państwa w wykazie w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(25)

Jednostka „International Certification Services, Inc.” poinformowała Komisję, że zaprzestała działalności certyfikacyjnej we wszystkich państwach trzecich, w odniesieniu do których było uznane, a zatem nie powinna już znajdować się w wykazie w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(26)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „OneCert International PVT Ltd.” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A i D na Etiopię, Mozambik, Tanzanię i Sri Lankę oraz dla kategorii produktów D na Singapur.

(27)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Organización Internacional Agropecuaria” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów C na Chile.

(28)

Ponadto Komisja otrzymała informację od „Quality Assurance International”, że podmiot ten zaprzestał działalności certyfikacyjnej w Paragwaju, a zatem nie powinien już znajdować się w odniesieniu do tego państwa w wykazie w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(29)

Zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 Komisja może, w świetle uzyskanych informacji lub w świetle braku wymaganych informacji, w każdej chwili wprowadzić zmiany w specyfikacjach lub zawiesić wpis jednostki certyfikującej do załącznika IV do przedmiotowego rozporządzenia. Na tej podstawie należy zmienić specyfikacje jednostek certyfikujących, w odniesieniu do których badanie wszystkich dostarczonych informacji wykazało, iż nie są już spełniane odpowiednie wymogi.

(30)

Jednostka „Uganda Organic Certification, Ltd”, wymieniona w wykazie w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008, przedłożyła sprawozdanie roczne w dniu 18 marca 2016 r. zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia. W sprawozdaniu rocznym jednostka akredytująca IOAS poinformowała że zawiesiła akredytację jednostki „Uganda Organic Certification, Ltd”. Komisja zwróciła się do jednostki certyfikującej o przedstawienie ważnego certyfikatu akredytacji wraz z pozytywnym sprawozdaniem z oceny, zgodnie z wymogami rozporządzenia (WE) nr 834/2007, lecz przedmiotowa jednostka nie przesłała odpowiedzi w określonym terminie. Należy zatem zawiesić wpis dotyczący „Uganda Organic Certification, Ltd” do załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 do czasu uzyskania satysfakcjonujących informacji.

(31)

Dla zapewnienia jasności, a w szczególności aby zapewnić że państwa trzecie, dla których organy kontrolne lub jednostki certyfikujące wymieniono w wykazie w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 pojawiają się w takiej samej kolejności we wszystkich wersjach językowych, należy zmienić kolejność nazw tych państw w oparciu o numery kodów i zastąpić ten załącznik w całości.

(32)

Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki III i IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(33)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Produkcji Ekologicznej,

1)

w załączniku III wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia;

2)

załącznik IV zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.