19.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 193/1

(1)

Obecne priorytety polityczne dotyczące międzynarodowego opodatkowania wskazują na konieczność zapewnienia, aby podatki były płacone w miejscu, gdzie są generowane zyski i wytwarzana jest wartość. Konieczne jest zatem przywrócenie zaufania do systemów podatkowych jako sprawiedliwych mechanizmów i umożliwienie rządom rzeczywistego utrzymania suwerenności podatkowej. Te nowe cele polityczne zostały przełożone na zalecenia dotyczące konkretnych działań w ramach inicjatywy Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) dotyczącej przeciwdziałania erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków. Rada Europejska z zadowoleniem przyjęła te prace w swoich konkluzjach z dnia 13–14 marca 2013 r. i 19–20 grudnia 2013 r. Wychodząc naprzeciw potrzebie zapewnienia sprawiedliwszego opodatkowania, Komisja opublikowała w dniu 17 czerwca 2015 r. komunikat, w którym przedstawiła plan działania na rzecz sprawiedliwego i skutecznego systemu opodatkowania przedsiębiorstw w Unii Europejskiej.

(2)

Sprawozdania końcowe OECD dotyczące 15 działań służących zwalczaniu erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków, zostały podane do wiadomości publicznej w dniu 5 października 2015 r. Rada z zadowoleniem przyjęła wyniki przedstawione w tych dokumentach w swoich konkluzjach z dnia 8 grudnia 2015 r. W konkluzjach Rady zaakcentowano konieczność znalezienia na szczeblu UE wspólnych, lecz elastycznych rozwiązań, które byłyby spójne z wnioskami OECD dotyczącymi erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków. Ponadto w konkluzjach poparto skuteczne, szybkie i skoordynowane wdrożenie na szczeblu UE środków służących przeciwdziałaniu erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków, i stwierdzono, że dyrektywy UE powinny, w stosownych przypadkach, być preferowanym narzędziem wdrażania na szczeblu UE wniosków OECD dotyczących przeciwdziałania erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków. W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego konieczne jest co najmniej, aby państwa członkowskie wywiązały się ze swoich zobowiązań w ramach przeciwdziałania erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków oraz – w szerszym zakresie – podjęły działania zniechęcające do praktyk unikania opodatkowania oraz zapewniające sprawiedliwe i efektywne opodatkowanie w Unii, w wystarczająco jednolity i skoordynowany sposób. W przypadku rynku, który tworzą ściśle powiązane ze sobą gospodarki, konieczne jest przyjęcie wspólnego podejścia strategicznego i skoordynowanie działań, aby poprawić funkcjonowanie rynku wewnętrznego i zmaksymalizować pozytywne efekty inicjatywy przeciwdziałającej erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków. Co więcej, tylko wspólne ramy mogą zapobiec fragmentacji rynku oraz zlikwidować istniejące obecnie niedopasowania i zakłócenia na rynkach. Ponadto krajowe środki wykonawcze zgodne ze wspólną dla całej Unii strategią dałyby podatnikom pewność prawa w kwestii zgodności tych środków z przepisami unijnymi.

(3)

Konieczne jest ustanowienie przepisów, aby podnieść przeciętny poziom ochrony przed agresywnym planowaniem podatkowym na rynku wewnętrznym. Ponieważ przepisy te będą musiały pasować do 28 odrębnych systemów podatku od osób prawnych, powinny one ograniczać się do przepisów ogólnych i pozostawiać kwestie ich wdrożenia w gestii państw członkowskich, które są w stanie lepiej określić szczegółowe elementy tych przepisów w sposób optymalnie odpowiadający ich systemowi podatku od osób prawnych. Ten cel można osiągnąć poprzez ustanowienie minimalnego poziomu ochrony krajowych systemów podatku od osób prawnych w celu przeciwdziałania praktykom unikania opodatkowania w całej Unii. Konieczne jest zatem skoordynowanie działań państw członkowskich w zakresie wdrożenia wyników prac dotyczących 15 działań OECD służących zwalczaniu erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków, tak aby rynek wewnętrzny jako całość był w stanie skuteczniej przeciwdziałać praktykom unikania opodatkowania. W związku z tym niezbędne jest określenie wspólnego minimalnego poziomu ochrony rynku wewnętrznego w określonych dziedzinach.

(4)

Należy ustanowić przepisy mające zastosowanie do wszystkich podatników podlegających podatkowi od osób prawnych w państwie członkowskim. Z uwagi na to, że wiązałoby się to z koniecznością włączenia do zakresu dyrektywy szerszej gamy podatków krajowych, nie jest wskazane rozszerzanie zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy na podmioty niepodlegające podatkowi od osób prawnych w państwie członkowskim, tj. w szczególności na podmioty transparentne podatkowo. Przepisy te powinny mieć również zastosowanie do stałych zakładów podatników będących osobami prawnymi, które mogą znajdować się w innym państwie członkowskim lub w innych państwach członkowskich. Podatnicy będący osobami prawnymi mogą być rezydentami do celów podatkowych w państwie członkowskim lub mogli zostać utworzeni na podstawie prawa państwa członkowskiego. Stałe zakłady podmiotów będących rezydentami do celów podatkowych w państwie trzecim również powinny być objęte tymi przepisami, jeżeli znajdują się w co najmniej jednym państwie członkowskim.

(5)

Konieczne jest ustanowienie przepisów przeciwdziałających erozji baz podatkowych na rynku wewnętrznym i przenoszeniu zysków poza obszar rynku wewnętrznego. Aby pomóc w osiągnięciu tego celu, wymagane jest wprowadzenie przepisów w następujących dziedzinach: ograniczenie możliwości odliczania odsetek; opodatkowanie niezrealizowanych zysków kapitałowych w przypadku przeniesienia aktywów, rezydencji podatkowej lub stałego zakładu (exit taxation); przepisy ogólne przeciw unikaniu opodatkowania; zasady dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych; oraz zasady przeciwdziałające rozbieżnościom w kwalifikacji struktur hybrydowych. W przypadku gdy stosowanie tych przepisów prowadzi do podwójnego opodatkowania, podatnicy powinni mieć prawo do odliczeń z tytułu podatku zapłaconego w innym państwie członkowskim lub państwie trzecim, w zależności od przypadku. Przepisy nie powinny mieć zatem za wyłączny cel przeciwdziałania praktykom unikania opodatkowania, ale powinny również zapobiegać tworzeniu nowych przeszkód dla rynku, takich jak podwójne opodatkowanie.

(6)

Dążąc do zmniejszenia swoich globalnych zobowiązań podatkowych, grupy przedsiębiorstw coraz częściej przyczyniają się do erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków w drodze nadmiernych płatności z tytułu odsetek. Ograniczenie możliwości odliczania odsetek jest niezbędne, aby zniechęcić do takich praktyk poprzez ograniczenie prawa podatników do odliczenia nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego. Konieczne jest zatem określenie wskaźnika odliczeń, który będzie uwzględniał podlegający opodatkowaniu wynik finansowy podatnika przed odsetkami, opodatkowaniem, deprecjacją i amortyzacją (EBITDA). Państwa członkowskie mogłyby obniżać ten wskaźnik lub nakładać ograniczenia czasowe lub kwotowe na nierozliczone koszty finansowania zewnętrznego, które można przenieść na przyszłe lub poprzednie okresy rozliczeniowe, aby zapewnić wyższy poziom ochrony. Z racji tego, że celem jest ustanowienie minimalnych standardów, państwa członkowskie mogłyby przyjąć środek alternatywny odnoszący się do wyniku finansowego podatnika przed odsetkami i opodatkowaniem (EBIT) i ustalony w sposób równoważny ze wskaźnikiem opartym na EBITDA. Oprócz przewidzianego niniejszą dyrektywą ograniczenia możliwości odliczania odsetek, państwa członkowskie mogłyby również stosować ukierunkowane przepisy przeciwdziałające wewnątrzgrupowemu finansowaniu dłużnemu, w szczególności dotyczące niedostatecznej kapitalizacji. Przychody zwolnione z podatku nie powinny być kompensowane kosztami finansowania zewnętrznego podlegającymi odliczeniu. Wynika to z faktu, że przy określaniu maksymalnej wysokości odsetek, które mogą być odliczone, należy uwzględniać wyłącznie dochód podlegający opodatkowaniu.

(7)

Jeżeli podatnik wchodzi w skład grupy składającej wymagane ustawowo skonsolidowane sprawozdania finansowe, zadłużenie całej grupy na poziomie ogólnoświatowym może być wzięte pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o przyznaniu podatnikom prawa do odliczenia wyższych kwot nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego. Właściwe może być również ustanowienie przepisów dotyczących zasady wystarczającego kapitału własnego, na podstawie których ograniczenie możliwości odliczania odsetek nie ma zastosowania, jeżeli przedsiębiorstwo może wykazać, że wskaźnik jego kapitału własnego w stosunku do aktywów ogółem jest zasadniczo równy lub wyższy niż odnośny wskaźnik dla grupy. Ograniczenie możliwości odliczania odsetek powinno mieć zastosowanie do nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego podatnika, niezależnie od tego, czy źródłem tych kosztów jest dług zaciągnięty w kraju, w innym państwie członkowskim Unii lub w państwie trzecim, czy też źródłem tych kosztów są strony trzecie, przedsiębiorstwa powiązane lub inne podmioty wewnątrz grupy. W przypadku gdy w skład grupy wchodzi więcej niż jeden podmiot w państwie członkowskim, to państwo członkowskie może wziąć pod uwagę ogólną pozycję wszystkich podmiotów wchodzących w skład grupy w tym samym państwie, łącznie z systemem opodatkowania odrębnych podmiotów, aby umożliwić transfer zysków lub wartości odsetek między podmiotami w ramach grupy, przy stosowaniu zasad ograniczających możliwość odliczania odsetek.

(8)

Aby zmniejszyć obciążenie administracyjne i związane z przestrzeganiem przepisów, nie zmniejszając przy tym ich skutku podatkowego, właściwe może być ustanowienie zasady „bezpiecznej przystani”, tak aby odsetki netto zawsze podlegały odliczeniu do określonej kwoty, gdy prowadzi to do wyższego odliczenia niż w przypadku zastosowania wskaźnika opartego na EBITDA. Państwa członkowskie mogłyby obniżać ustalony próg pieniężny w celu zapewnienia wyższego poziomu ochrony swojej krajowej bazy podatkowej. Z uwagi na to, że erozja bazy podatkowej i przenoszenie zysków odbywają się głównie w drodze nadmiernych płatności odsetek pomiędzy podmiotami będącymi przedsiębiorstwami powiązanymi, trzeba umożliwić wyłączenie podmiotów niezależnych z zakresu stosowania ograniczenia możliwości odliczania odsetek biorąc pod uwagę ryzyka unikania opodatkowania są ograniczone. Aby ułatwić przejście do nowego ograniczenia możliwości odliczania odsetek, państwa członkowskie mogłyby wprowadzić zasadę praw nabytych, która obejmowałaby istniejące pożyczki, o ile ich warunki nie zostaną później zmodyfikowane, tzn. w przypadku późniejszej modyfikacji zasada praw nabytych nie miałaby zastosowania do zwiększenia kwoty pożyczki lub przedłużenia terminu jej spłaty, tylko była ograniczona do pierwotnych warunków pożyczki. Bez uszczerbku dla zasad pomocy państwa, państwa członkowskie mogłyby również wyłączać nadwyżkę kosztów finansowania zewnętrznego poniesionych z tytułu pożyczek wykorzystywanych do finansowania długoterminowych projektów z zakresu infrastruktury publicznej, mając na uwadze fakt, że takie uzgodnienia dotyczące finansowania niosą ze sobą niewielkie lub zerowe ryzyka w zakresie erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków. W tym kontekście państwa członkowskie powinny odpowiednio wykazać, że uzgodnienia finansowe na potrzeby projektów z zakresu infrastruktury publicznej posiadają szczególne cechy uzasadniające takie podejście, w odróżnieniu od innych uzgodnień w zakresie finansowania podlegających ograniczeniu.

(9)

Ogólnie przyjmuje się, że przedsiębiorstwa finansowe, tj. instytucje finansowe i zakłady ubezpieczeń, powinny również podlegać ograniczeniom dotyczącym możliwości odliczania odsetek, jednak równie powszechne jest stanowisko, że te dwa sektory wymagają bardziej indywidualnego podejścia z uwagi na ich szczególną charakterystykę. Jako że dyskusje na ten temat prowadzone w kontekście międzynarodowym i unijnym nie przyniosły jeszcze zadowalających rozstrzygnięć, nie jest w tej chwili możliwe ustanowienie szczegółowych przepisów dla sektorów finansowego i ubezpieczeniowego, w związku z czym państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyłączenia ich z zakresu stosowania przepisów dotyczących ograniczenia możliwości odliczania odsetek.

(10)

Podatki od niezrealizowanych zysków kapitałowych mają na celu zapewnienie, aby w przypadku przeniesienia przez podatnika aktywów lub rezydencji podatkowej poza jurysdykcję podatkową danego państwa, państwo to mogło opodatkować wartość ekonomiczną ewentualnych zysków kapitałowych osiągniętych na jego terytorium, chociaż zyski te nie zostały jeszcze zrealizowane w chwili dokonania zmiany jurysdykcji podatkowej. Konieczne jest zatem określenie, w jakich przypadkach podatnicy podlegają przepisom dotyczącym takiego opodatkowania, a przenoszone przez nich aktywa są opodatkowywane z tytułu uzyskanych, ale jeszcze niezrealizowanych zysków kapitałowych. Pomocne jest także sprecyzowanie, że przeniesienie aktywów, w tym gotówki, pomiędzy jednostką dominującą a jednostkami zależnymi wykracza poza zakres przewidywanej zasady dotyczącej opodatkowania niezrealizowanych zysków kapitałowych w przypadku przeniesienia aktywów, rezydencji podatkowej lub stałego zakładu. Aby obliczyć te kwoty, niezbędne jest ustalenie wartości rynkowej przenoszonych aktywów w momencie dokonania zmiany jurysdykcji przez te aktywa w oparciu o zasadę ceny rynkowej. Aby zapewnić zgodność tej zasady ze stosowaniem metody zaliczenia, wskazane jest umożliwienie państwom członkowskim odniesienia się do momentu, w którym prawo do opodatkowania przenoszonych aktywów zostaje utracone. Prawo do opodatkowania powinno być określane na szczeblu krajowym. Trzeba także zapewnić państwu przyjmującemu możliwość zakwestionowania wartości przenoszonych aktywów ustalonej przez państwo opuszczane, gdy wartość ta nie odzwierciedla takiej wartości rynkowej.

Państwa członkowskie mogłyby w tym celu korzystać z istniejących mechanizmów rozstrzygania sporów. Wewnątrz Unii konieczne jest uregulowanie kwestii związanych ze stosowaniem opodatkowania niezrealizowanych zysków kapitałowych w przypadku przeniesienia aktywów, rezydencji podatkowej lub stałego zakładu i przedstawienie warunków, które muszą być przestrzegane, aby zapewnić zgodność z prawem unijnym. W takich sytuacjach podatnicy powinni mieć prawo niezwłocznie zapłacić wskazaną kwotę podatku od niezrealizowanych zysków kapitałowych albo odroczyć płatność kwoty podatku, płacąc ją w ratach przez okres kilku lat, ewentualnie z naliczeniem odsetek i po przedstawieniu gwarancji. Państwa członkowskie mogłyby w tym celu żądać od zainteresowanych podatników umieszczenia niezbędnych informacji w deklaracji. Podatek od niezrealizowanych zysków kapitałowych nie powinien być pobierany, w przypadku gdy: operacja przeniesienia aktywów ma charakter tymczasowy, a dane aktywa mają powrócić do państwa członkowskiego podmiotu przenoszącego; gdy przeniesienie jest dokonywane w celu spełnienia ostrożnościowych wymogów kapitałowych lub na potrzeby zarządzania płynnością; lub w przypadku transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych lub aktywów przekazywanych jako zabezpieczenie.

(11)

Przepisy ogólne przeciw unikaniu opodatkowania są włączane do systemów podatkowych, aby zwalczać nadużycia podatkowe, w odniesieniu do których nie zostały jeszcze przyjęte specjalnie ukierunkowane przepisy. Przepisy ogólne przeciw unikaniu opodatkowania służą zatem wypełnianiu luk, ale nie powinny mieć wpływu na możliwość stosowania szczegółowych przepisów w zakresie przeciwdziałania nadużyciom. W Unii przepisy ogólne przeciw unikaniu opodatkowania powinny mieć zastosowanie do uzgodnień, które nie są rzeczywiste; we wszystkich pozostałych przypadkach podatnik powinien mieć swobodę wyboru takiej struktury podatkowej, która jest najbardziej efektywna z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Ważne jest również zapewnienie jednolitego stosowania przepisów ogólnych przeciw unikaniu opodatkowania w sytuacjach wewnątrzkrajowych, w obrębie Unii i w relacjach z państwami trzecimi, tak aby ich zakres i wyniki stosowania były takie same zarówno w przypadku sytuacji wewnętrznych, jak i transgranicznych. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania kar, w przypadku gdy zastosowanie mają przepisy ogólne przeciw unikaniu opodatkowania. Przy ocenie, czy dane uzgodnienie należy uznać za nierzeczywiste, powinno być możliwe rozważenie przez państwa członkowskie wszystkich ważnych względów ekonomicznych, w tym działalności finansowej.

(12)

W wyniku stosowania zasad dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych dochody kontrolowanej jednostki zależnej, która jest nisko opodatkowana, są przypisywane z powrotem jej jednostce dominującej. Jednostka dominująca podlega wówczas opodatkowaniu z tytułu takiego przypisanego dochodu w państwie, w którym jest rezydentem do celów podatkowych. W zależności od priorytetów politycznych zainteresowanego państwa zasady dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych mogą być ukierunkowane na całą nisko opodatkowaną jednostkę zależną, konkretne kategorie dochodów lub też mogą się ograniczać tylko do dochodu, który został w sposób sztuczny skierowany do tej jednostki zależnej. W szczególności, w celu zapewnienia, że zasady dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych stanowią proporcjonalną odpowiedź na problem erozji podstawy opodatkowania i przenoszenia zysków, niezwykle ważne jest, by państwa członkowskie ograniczające swoje regulacje w tym zakresie do dochodu, który został sztucznie przekierowany do jednostki zależnej, precyzyjnie ukierunkowały przepisy tak, by miały zastosowanie do sytuacji, w których większość funkcji decyzyjnych, które wygenerowały przekierowany dochód na poziomie kontrolowanej jednostki zależnej, jest wykonywana w państwie członkowskim podatnika. Aby ograniczyć obciążenia administracyjne i koszty przestrzegania przepisów, należy również dopuścić, by te państwa członkowskie zwolniły niektóre podmioty o niskich zyskach lub niskiej marży zysku, z którymi wiąże się mniejsze ryzyko unikania opodatkowania. W związku z tym zasadami dotyczącymi kontrolowanych spółek zagranicznych należy również objąć zyski stałych zakładów, jeżeli zyski te nie podlegają opodatkowaniu lub są zwolnione z podatku w państwie członkowskim podatnika. Nie ma jednak potrzeby opodatkowania, zgodnie z zasadami dotyczącymi kontrolowanych spółek zagranicznych, zysków stałych zakładów, którym na podstawie przepisów krajowych nie przysługuje zwolnienie z podatku, ponieważ zakłady te są traktowane tak jakby były kontrolowanymi spółkami zagranicznymi. Aby zapewnić wyższy poziom ochrony, państwa członkowskie mogłyby obniżyć próg kontroli lub zastosować wyższy próg do celów porównania faktycznie zapłaconego podatku od osób prawnych z podatkiem od osób prawnych, który zostałby pobrany w państwie członkowskim podatnika. Dokonując transpozycji zasad dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych do prawa krajowego, państwa członkowskie mogłyby stosować wystarczająco wysoki próg obejmujący część stawki podatku.

Pożądane jest objęcie tymi zasadami zarówno sytuacji dotyczących państw trzecich, jak i sytuacji wewnątrz Unii. Aby zapewnić przestrzeganie podstawowych wolności, określenie kategorii dochodu powinno być powiązane z ustanowieniem wyłączenia, odnoszącego się do ekonomicznej istoty transakcji, mającego na celu ograniczenie – w obrębie Unii – skutków stosowania tych zasad do przypadków, w których kontrolowana spółka zagraniczna nie prowadzi istotnej działalności gospodarczej. Ważne jest, by administracje podatkowe i podatnicy współpracowali ze sobą w celu zgromadzenia informacji o stosownych faktach i okolicznościach pozwalających ustalić, czy zastosowanie ma wyłączenie odnoszące się do ekonomicznej istoty transakcji. Należy dopuścić, by przy transponowaniu do prawa krajowego zasad dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych państwa członkowskie mogły stosować białe, szare lub czarne listy państw trzecich, które byłyby sporządzane na podstawie określonych kryteriów przewidzianych w niniejszej dyrektywie, mogących obejmować poziom stawki podatku od osób prawnych, lub by mogły stosować białe listy państw członkowskich opracowane na tej podstawie.

(13)

Rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych wynikają z odmiennej klasyfikacji prawnej płatności (instrumentów finansowych) lub podmiotów, a różnice te ujawniają się w przypadku interakcji pomiędzy systemami prawnymi dwóch różnych jurysdykcji. Takie rozbieżności prowadzą często do podwójnych odliczeń (tzn. odliczeń w obu państwach) lub do odliczenia dochodu w jednym państwie bez włączenia go do podstawy opodatkowania w drugim państwie. Aby zneutralizować skutki takich rozbieżności, konieczne jest ustanowienie przepisów stanowiących, że jedna z dwóch jurysdykcji, których dotyczą rozbieżności, powinna odmówić odliczenia płatności prowadzącej do takiego wyniku. W tym kontekście warto doprecyzować, że środki służące przeciwdziałaniu rozbieżnościom w kwalifikacji struktur hybrydowych w niniejszej dyrektywie mają na celu rozwiązanie sytuacji, w których rozbieżność wynika z różnic w kwalifikacji prawnej danego instrumentu finansowego lub podmiotu, i że nie mają one wywrzeć wpływu na ogólne cechy systemu podatkowego danego państwa członkowskiego. Pomimo faktu, że państwa członkowskie uzgodniły na forum Grupy ds. Kodeksu Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej) wytyczne dotyczące sposobu traktowania do celów podatkowych podmiotów hybrydowych i stałych zakładów hybrydowych wewnątrz Unii oraz sposobu traktowania do celów podatkowych podmiotów hybrydowych w relacjach z państwami trzecimi, nadal istnieje konieczność uchwalenia wiążących przepisów. Zasadnicze znaczenie ma dalsze prowadzenie prac nad rozbieżnościom w kwalifikacji struktur hybrydowych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi, a także nad innymi rozbieżnościami tego typu, np. z udziałem stałych zakładów.

(14)

Należy doprecyzować, że wdrożenie przepisów mające na celu przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania zawartych w niniejszej dyrektywie nie powinno mieć wpływu na obowiązek przestrzegania przez podatnika zasady ceny rynkowej ani na prawo państwa członkowskiego do skorygowania w górę zobowiązania podatkowego zgodnie z zasadą ceny rynkowej, w stosownych przypadkach.

(15)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych. Do przetwarzania danych osobowych prowadzonego w ramach niniejszej dyrektywy stosuje się prawo do ochrony danych osobowych zgodnie z art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4).

(16)

Z uwagi na fakt, że jednym z kluczowych celów niniejszej dyrektywy jest zwiększenie odporności całego rynku wewnętrznego na transgraniczne praktyki unikania opodatkowania, celu tego nie można w wystarczającym stopniu osiągnąć w drodze samodzielnych działań podejmowanych przez państwa członkowskie. Krajowe systemy podatku od osób prawnych nie są jednolite, w związku z czym działania podejmowane niezależnie przez państwa członkowskie doprowadziłyby tylko do powielenia obecnej fragmentacji rynku wewnętrznego w zakresie podatków bezpośrednich. Sprzyjałoby to zatem utrwaleniu obecnych niewydolności i zakłóceń w przypadku interakcji pomiędzy różnymi środkami krajowymi. Doprowadziłoby to do braku koordynacji działań. Natomiast ze względu na fakt, że duża część niewydolności na rynku wewnętrznym prowadzi zasadniczo do problemów o charakterze transgranicznym, środki naprawcze należy przyjąć na poziomie Unii. Decydujące znaczenie ma w związku z tym przyjęcie rozwiązań, które są efektywne w przypadku całego rynku wewnętrznego, a cel ten można skuteczniej osiągnąć na poziomie Unii. W związku z powyższym Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Ustanawiając minimalny poziom ochrony rynku wewnętrznego, niniejsza dyrektywa ma na celu jedynie zapewnienie – w minimalnym niezbędnym zakresie – koordynacji działań wewnątrz Unii, aby umożliwić realizację jej celów.

(17)

Komisja powinna ocenić wdrożenie niniejszej dyrektywy cztery lata po jej wejściu w życie i przedstawić Radzie stosowne sprawozdanie. Państwa członkowskie powinny przekazać Komisji wszelkie informacje, które są niezbędne do tej oceny,

1)

„koszty finansowania zewnętrznego” oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym – choć nie tylko – płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów, lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek;

2)

„nadwyżka kosztów finansowania zewnętrznego” oznacza kwotę, o którą podlegające odliczeniu koszty finansowania zewnętrznego ponoszone przez podatnika przewyższają podlegające opodatkowaniu przychody z odsetek i inne równoważne ekonomicznie, podlegające opodatkowaniu przychody, które podatnik otrzymuje zgodnie z prawem krajowym;

3)

„okres rozliczeniowy” oznacza rok podatkowy, rok kalendarzowy lub dowolny inny odpowiedni okres do celów podatkowych;

4)

„przedsiębiorstwo powiązane” oznacza:

Jeżeli osoba fizyczna lub podmiot posiadają, bezpośrednio lub pośrednio, udział w wysokości co najmniej 25 % w podatniku lub co najmniej jednym podmiocie, wszystkie odnośne podmioty, w tym podatnika, również uznaje się za przedsiębiorstwa powiązane.

Na użytek art. 9 i w przypadku gdy rozbieżność dotyczy podmiotu hybrydowego, niniejsza definicja zostaje zmieniona w taki sposób, że wymóg 25 % zastępuje się wymogiem 50 %;

5)

„przedsiębiorstwo finansowe” oznacza każdy z poniższych podmiotów:

6)

„przeniesienie aktywów” oznacza operację, w wyniku której państwo członkowskie traci prawo do opodatkowania przeniesionych aktywów, przy czym aktywa te pozostają własnością prawną lub ekonomiczną tego samego podatnika;

7)

„przeniesienie rezydencji podatkowej” oznacza operację, w wyniku której podatnik przestaje być rezydentem do celów podatkowych w jednym państwie członkowskim i uzyskuje rezydencję podatkową w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim;

8)

„przeniesienie działalności gospodarczej prowadzonej przez stały zakład” oznacza operację, w wyniku której podatnik przestaje prowadzić podlegającą opodatkowaniu działalność gospodarczą w jednym państwie członkowskim, a zaczyna taką działalność prowadzić w innym państwie członkowskim lub państwie trzecim, nie stając się przy tym rezydentem do celów podatkowych w tym państwie członkowskim lub państwie trzecim;

9)

„rozbieżność w kwalifikacji struktur hybrydowych” oznacza sytuację między podatnikiem jednego państwa członkowskiego a przedsiębiorstwem powiązanym w innym państwie członkowskim lub uzgodnienia strukturalne między stronami w państwach członkowskich, w której różnice w klasyfikacji prawnej instrumentu finansowego lub podmiotu prowadzą do poniższego rezultatu:

a)

podmiot, któremu zezwolono na stosowanie przepisów w imieniu grupy, zgodnie z definicją na mocy krajowego prawa podatkowego, lub na którego nałożono wymóg stosowania takich przepisów;

b)

podmiot należący do grupy, zgodnie z definicją na mocy krajowego prawa podatkowego, która nie konsoliduje wyników swoich członków do celów podatkowych.

a)

odliczenia nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego do maksymalnej kwoty 3 000 000 EUR;

b)

pełnego odliczenia nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego, jeżeli dany podatnik jest podmiotem niezależnym.

a)

pożyczki, w przypadku gdy dotyczące ich umowy zostały zawarte przed dniem 17 czerwca 2016 r., jednak wyłączenie to nie obejmuje późniejszych zmian w umowach dotyczących takich pożyczek;

b)

pożyczki wykorzystywane do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej, w przypadku gdy wykonawca projektu, koszty finansowania zewnętrznego, aktywa oraz dochody znajdują się w całości w Unii.

a)

odliczenia nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego w pełnej wysokości, jeśli jest w stanie wykazać, że wskaźnik kapitału własnego podatnika do jego aktywów ogółem jest co najmniej równy równoważnemu wskaźnikowi dla całej grupy i z zastrzeżeniem następujących warunków:

albo

b)

odliczenia nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego w kwocie przekraczającej kwotę, do odliczenia której byłby uprawniony na podstawie ust. 1. Ten wyższy limit możliwości odliczenia nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego odnosi się do skonsolidowanej grupy do celów rachunkowości finansowej, w skład której to grupy wchodzi dany podatnik; limit ten jest obliczany w dwóch etapach:

a)

przeniesienia na przyszłe okresy, bez ograniczeń czasowych, nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego, której nie można odliczyć w bieżącym okresie rozliczeniowym zgodnie z ust. 1–5;

b)

przeniesienia na przyszłe okresy, bez ograniczeń czasowych, i przeniesienia na poprzednie okresy – na okres nieprzekraczający trzech lat – nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego, której nie można odliczyć w bieżącym okresie rozliczeniowym zgodnie z ust. 1–5; lub

c)

przeniesienia na przyszłe okresy, bez ograniczeń czasowych, nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego i, na okres nieprzekraczający pięciu lat – niewykorzystanej wartości odsetek, które nie mogą zostać odliczone w bieżącym okresie rozliczeniowym zgodnie z ust. 1–5.

a)

podatnik przenosi aktywa ze swojej siedziby głównej do stałego zakładu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim, o ile państwo członkowskie siedziby głównej nie ma już prawa do opodatkowania przenoszonych aktywów ze względu na przeniesienie;

b)

podatnik przenosi aktywa ze swojego stałego zakładu w państwie członkowskim do swojej siedziby głównej lub innego stałego zakładu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim, o ile państwo członkowskie stałego zakładu nie ma już prawa do opodatkowania przenoszonych aktywów ze względu na przeniesienie;

c)

podatnik przenosi swoją rezydencję podatkową do innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, z wyłączeniem aktywów, które pozostają faktycznie powiązane ze stałym zakładem w pierwszym państwie członkowskim;

d)

podatnik przenosi działalność gospodarczą prowadzoną przez swój stały zakład z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego lub do państwa trzeciego, o ile państwo członkowskie stałego zakładu nie ma już prawa do opodatkowania przenoszonych aktywów ze względu na przeniesienie.

a)

podatnik przenosi aktywa ze swojej siedziby głównej do stałego zakładu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim będącym stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (Porozumienie EOG);

b)

podatnik przenosi aktywa ze swojego stałego zakładu w państwie członkowskim do siedziby głównej lub innego stałego zakładu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim będącym stroną Porozumienia EOG;

c)

podatnik przenosi swoją rezydencję podatkową do innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego będącego stroną Porozumienia EOG;

d)

podatnik przenosi działalność gospodarczą prowadzoną przez swój stały zakład do innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego będącego stroną Porozumienia EOG.

a)

przeniesione aktywa lub działalność gospodarcza prowadzona przez stały zakład podatnika są sprzedawane lub w inny sposób zbywane;

b)

przeniesione aktywa zostają następnie przeniesione do państwa trzeciego;

c)

rezydencja podatkowa podatnika lub działalność gospodarcza prowadzona przez jego stały zakład zostają następnie przeniesione do państwa trzeciego;

d)

następuje upadłość lub likwidacja podatnika;

e)

podatnik nie wypełnił swoich obowiązków związanych z płatnością rat i nie uregulował swojej sytuacji w rozsądnym terminie, który nie przekracza okresu 12 miesięcy.

a)

w przypadku podmiotu – podatnik, samodzielnie lub razem ze swoimi przedsiębiorstwami powiązanymi, posiada bezpośredni lub pośredni udział wynoszący ponad 50 % praw głosu lub jest właścicielem – bezpośrednio lub pośrednio – ponad 50 % kapitału lub ma prawo do ponad 50 % zysków tego podmiotu; oraz

b)

podatek od osób prawnych z tytułu zysków takiej spółki faktycznie zapłacony przez podmiot lub stały zakład jest niższy niż różnica między podatkiem od osób prawnych, który zostałby pobrany od podmiotu lub stałego zakładu w ramach systemu podatku od osób prawnych mającego zastosowanie w państwie członkowskim podatnika a podatkiem od osób prawnych z tytułu zysków takiej spółki faktycznie zapłaconym przez podmiot lub stały zakład.

a)

niepodzielony dochód podmiotu lub dochód stałego zakładu pochodzący z następujących kategorii:

Niniejsza litera nie ma zastosowania, jeżeli kontrolowana spółka zagraniczna prowadzi istotną działalność gospodarczą wspomaganą personelem, wyposażeniem, aktywami i pomieszczeniami, o czym świadczą stosowne fakty i okoliczności.

W przypadku gdy kontrolowana spółka zagraniczna jest rezydentem lub znajduje się w państwie trzecim, który nie jest stroną Porozumienia EOG, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o niestosowaniu poprzedniego akapitu;

lub

b)

niepodzielony dochód podmiotu lub stałego zakładu pochodzący z nierzeczywistych uzgodnień, które wprowadzono głównie w celu uzyskania korzyści podatkowej.

Na użytek niniejszej litery jednostkowe lub seryjne uzgodnienie uznaje się za nierzeczywiste w zakresie, w jakim dany podmiot lub stały zakład nie byłyby właścicielem aktywów lub nie podejmowałyby ryzyk, które generują całość lub część ich dochodów, gdyby nie były kontrolowane przez spółkę, która wykonuje związane z tymi aktywami i ryzykami funkcje decyzyjne i zarządcze oraz odgrywające zasadniczą rolę w generowaniu dochodów kontrolowanej spółki.

a)

którego wynik finansowy brutto nie przekracza 750 000 EUR, a dochód inny niż dochód ze sprzedaży towarów i świadczenia usług nie przekracza 75 000 EUR; lub

b)

którego wynik finansowy brutto nie przekracza 10 % ich kosztów operacyjnych za dany okres rozliczeniowy.

19.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 193/15

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1183/2005 (2) nadaje skuteczność decyzji 2010/788/WPZiB i przewiduje pewne środki ograniczające skierowane przeciwko osobom naruszającym embargo na broń w odniesieniu do Demokratycznej Republiki Konga, obejmujące zamrożenie ich aktywów.

(2)

Rezolucja Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 2293 (2016) z dnia 21 czerwca 2016 r. zmieniła kryteria wskazywania osób i podmiotów, które mają zostać objęte środkami ograniczającymi przedstawionymi w pkt 9 i 11 rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1807 (2008) oraz poszerzyła zakres postanowień dotyczących embarga na broń. W decyzji Rady (WPZiB) 2016/1173 (3) Rada postanowiła odpowiednio rozszerzyć zakres kryteriów.

(3)

Do nadania jej skuteczności niezbędne są zatem działania regulacyjne na szczeblu unijnym, w szczególności aby zapewnić jej jednolite stosowanie przez podmioty gospodarcze we wszystkich państwach członkowskich.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1183/2005,

1)

w art. 1b ust. 1 dodaje się następującą literę:

2)

w art. 2a ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

19.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 193/17

(1)

Zgodnie z art. 125 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 plantatorzy buraków cukrowych i przedsiębiorstwa cukrownicze mają zawierać pisemne porozumienia branżowe. W załączniku XI do tego rozporządzenia ustanawia się pewne warunki zakupu buraków do końca roku gospodarczego 2016/2017, a w załączniku X do tego rozporządzenia określono te warunki w odniesieniu do okresu rozpoczynającego się dnia 1 października 2017 r., kiedy to wygaśnie system kwot.

(2)

W celu uwzględnienia specyfiki sektora cukru oraz jego przewidywanego rozwoju w okresie po zakończeniu stosowania systemu kwot należy zmienić warunki zakupu buraków, o których to warunkach mowa w załączniku X.

(3)

Od dnia 1 października 2017 r. sektor buraków cukrowych będzie musiał dostosować się do braku systemu kwot, w tym do zakończenia stosowania ceny minimalnej za buraki cukrowe i regulacji ilości w ramach produkcji krajowej. W związku z tym w świetle przejścia od ścisłej regulacji do większej liberalizacji tego sektora potrzebuje on przejrzystych ram prawnych. Plantatorzy i przedsiębiorstwa cukrownicze wnioskowały o zapewnienie większej pewności prawa w odniesieniu do obowiązujących zasad w zakresie mechanizmów podziału wartości, w tym zysków i strat zależnych od zmian w cenach rynkowych.

(4)

Łańcuch dostaw buraków cukrowych w Unii charakteryzuje się przede wszystkim dużą liczbą małych plantatorów buraków cukrowych i małą liczbą dużych przedsiębiorstw cukrowniczych. Ponieważ dostawcy buraków muszą zaplanować i zorganizować dostawy do cukrowni w okresie zbiorów buraka cukrowego, w interesie plantatorów leży negocjacja niektórych warunków dotyczących podziału wartości obowiązujących przy zakupie buraków cukrowych przez zainteresowane przedsiębiorstwa. Jest to cecha typowa dla łańcucha dostaw cukru, która występuje niezależnie od tego, czy istnieje system kwot czy nie. Klauzule dotyczące podziału wartości, o których mowa w punkcie XI załącznika XI do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, pozwalają obecnie plantatorom buraków cukrowych i przedsiębiorstwom cukrowniczym na zabezpieczenie dostaw dzięki wcześniej ustalonym warunkom zakupu, zapewniającym podział zysków i kosztów generowanych przez łańcuch dostaw z korzyścią dla plantatorów buraków cukrowych. Inna korzyść podziału wartości polega na tym, że plantatorzy otrzymują bezpośrednie sygnały dotyczące cen na rynku.

(5)

Biorąc po uwagę przewidywany rozwój sektora w okresie po zakończeniu stosowania systemu kwot w połączeniu z notowaną ostatnio stosunkowo niską ceną cukru, nie oczekuje się, aby na rynek mieli wejść nowi przetwórcy buraków cukrowych, ponieważ – aby inwestycje niezbędne do utworzenia zakładu przetwórstwa buraków cukrowych były opłacalne – cena cukru musiałaby być wyższa niż cena rynkowa przewidywana w kolejnych latach gospodarczych. Według średniookresowej prognozy Komisji w okresie po zniesieniu systemu kwot ceny uplasują się raczej poniżej obecnego poziomu. W związku z tym oczekuje się, że obecna struktura przemysłu cukrowniczego UE, w tym relacje między plantatorami buraków cukrowych a przedsiębiorstwami cukrowniczymi, prawdopodobnie utrzyma się w kolejnych latach gospodarczych następujących po zniesieniu systemu kwot, ponieważ przewiduje się, że na rynek wejdzie niewielka liczba nowych przedsiębiorstw.

(6)

Brak klauzuli dotyczących podziału wartości oznaczałby, że pozycja plantatorów buraków cukrowych w łańcuchu dostaw żywności mogłaby być zagrożona. W przypadku utraty możliwości negocjowania klauzul dotyczących podziału wartości, zwłaszcza w świetle niskich cen, plantatorzy buraków cukrowych mogliby znaleźć się w zdecydowanie niekorzystnej sytuacji gospodarczej.

(7)

W związku z tym uzasadnienie zmiany załącznika X do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, polegającej na umożliwieniu negocjacji klauzul dotyczących podziału wartości, nadal jest adekwatne. W konsekwencji po dniu 1 października 2017 r. możliwość negocjowania tych klauzul nadal byłaby niezbędna.

(8)

W celu ułatwienia negocjowania klauzul dotyczących podziału wartości negocjacje takie powinny być możliwe wyłącznie między jednym przedsiębiorstwem a jego obecnymi lub potencjalnymi dostawcami.

(9)

W celu zapewnienia elastycznego procesu negocjacyjnego wprowadzenie klauzuli dotyczącej podziału wartości powinno być opcjonalne.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik X do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013,

19.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 193/19

(1)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 1796/1999 (2) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Wspólnoty stalowych lin i kabli pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej. W następstwie dwóch przeglądów wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego), środki antydumpingowe zostały utrzymane na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1858/2005 (3) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 102/2012 (4).

(2)

Rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 400/2010 (5), Rada rozszerzyła cło antydumpingowe na przywóz stalowych lin i kabli pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz tego samego produktu wysyłanego z Republiki Korei, niezależnie od zgłoszenia go lub nie jako pochodzącego z Republiki Korei, w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków na podstawie art. 13 rozporządzenia podstawowego. Na mocy tego samego rozporządzenia niektórzy koreańscy producenci eksportujący zostali zwolnieni z tych rozszerzonych środków.

(3)

Obecnie obowiązującym środkiem jest cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 102/2012 na przywóz stalowych lin i kabli pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej, rozszerzone między innymi na przywóz stalowych lin i kabli wysyłanych z Republiki Korei, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Republiki Korei, ostatnio zmienionym rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/90 (6) („obowiązujące środki”). Przywóz do Unii produktu objętego przeglądem wysyłanego z Republiki Korei podlega stawce celnej w wysokości 60,4 %, z wyjątkiem produktów wytworzonych przez przedsiębiorstwa, które zostały zwolnione.

(4)

Komisja Europejska („Komisja”) otrzymała wniosek o zwolnienie ze środków antydumpingowych mających zastosowanie do przywozu stalowych lin i kabli pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, rozszerzonych na przywóz wysyłany z Republiki Korei, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Republiki Korei, zgodnie z art. 11 ust. 4 i art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(5)

Wniosek został złożony w dniu 7 września 2015 r. przez Daechang Steel Co. Ltd. („wnioskodawca”), producenta eksportującego stalowe liny i kable z Republiki Korei („państwo, którego dotyczy postępowanie”) i był on ograniczony do wnioskodawcy.

(6)

Wnioskodawca przedstawił dowody prima facie potwierdzające, że nie dokonywał wywozu produktu objętego przeglądem do Unii Europejskiej w okresie objętym dochodzeniem przyjętym w dochodzeniu, które doprowadziło do rozszerzenia środków (tj. od 1 lipca 2008 r. do 30 czerwca 2009 r.), że nie jest powiązany z żadnym z producentów eksportujących produkt objęty przeglądem, którzy podlegają obowiązującym cłom antydumpingowym oraz że nie dopuścił się obejścia środków mających zastosowanie do stalowych lin i kabli pochodzących z Chin, a także jest stroną nieodwołalnego zobowiązania umownego do wywozu do Unii znaczącej ilości wspomnianego produktu.

(7)

Po zbadaniu dowodów przedstawionych przez wnioskodawcę, po konsultacji z państwami członkowskimi i po umożliwieniu przemysłowi unijnemu zgłoszenia uwag, Komisja wszczęła dochodzenie dnia 26 listopada 2015 r. na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2179 (7). Ponadto, zgodnie z art. 3 tego rozporządzenia, Komisja poleciła organom celnym podjęcie właściwych kroków w celu rejestracji przywozu produktu objętego przeglądem wysyłanego z Republiki Korei oraz produkowanego i sprzedawanego na wywóz do Unii przez wnioskodawcę, zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(8)

Produktem objętym przeglądem są stalowe liny i kable, w tym liny zamknięte, z wyjątkiem lin i kabli ze stali nierdzewnej, o maksymalnym wymiarze przekroju poprzecznego przekraczającym 3 mm, wysyłane z Republiki Korei, zgłoszone lub niezgłoszone jako pochodzące z Republiki Korei („produkt objęty przeglądem”), obecnie objęte kodami CN ex 7312 10 81, ex 7312 10 83, ex 7312 10 85, ex 7312 10 89 i ex 7312 10 98 (kody TARIC 7312108113, 7312108313, 7312108513, 7312108913 i 7312109813).

(9)

Okres sprawozdawczy obejmował okres od dnia 1 października 2014 r. do dnia 30 września 2015 r. Dane zebrano od 2008 r. do końca okresu sprawozdawczego („okres objęty dochodzeniem”).

(10)

Komisja oficjalnie powiadomiła wnioskodawcę i przedstawicieli Republiki Korei o wszczęciu przeglądu. Zainteresowane strony wezwano do przedstawienia opinii i poinformowano je o możliwości wystąpienia z wnioskiem o przesłuchanie. Nie otrzymano żadnego wniosku.

(11)

Komisja przesłała wnioskodawcy kwestionariusz i otrzymała odpowiedź w przewidzianym terminie. Komisja zgromadziła i zweryfikowała na miejscu wszelkie informacje uznane za niezbędne do celów przeprowadzenia przeglądu. Na terenie przedsiębiorstwa wnioskodawcy przeprowadzono wizytę weryfikacyjną.

(12)

Komisja zbadała, czy warunki przyznania zwolnienia na mocy art. 11 ust. 4 i art. 13 ust. 4 zostały spełnione, a mianowicie, czy:

(13)

Dochodzenie potwierdziło, że wnioskodawca nie dokonywał wywozu produktu objętego przeglądem do Unii Europejskiej w okresie objętym dochodzeniem przyjętym w dochodzeniu w sprawie obejścia środków, które doprowadziło do rozszerzenia środków, tj. od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 30 czerwca 2009 r. Pierwsze wywozy produktu objętego przeglądem dokonywane przez wnioskodawcę nastąpiły po rozszerzeniu środków na Republikę Korei, a dokładnie w drugiej połowie 2015 r.

(14)

W toku dochodzenia potwierdzono również, że wnioskodawca nie był powiązany z żadnym z chińskich eksporterów lub producentów podlegających środkom antydumpingowym nałożonym rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 102/2012.

(15)

Ponadto w trakcie dochodzenia potwierdzono, iż wnioskodawca jest faktycznym producentem produktu objętego przeglądem nie biorącym udziału w praktyce obchodzenia środków. Wnioskodawca nabywa produkowaną w kraju walcówkę stalową oraz surowce (takie jak cynk i ołów), a także przywozi walcówkę stalową z Chińskiej Republiki Ludowej, która następnie jest wytrawiana, ciągniona, galwanizowana, ciągniona po raz drugi, pleciona oraz wykańczana w jego zakładzie produkcyjnym w Republice Korei. Gotowy produkt jest sprzedawany na rynku krajowym oraz wywożony do Stanów Zjednoczonych, Azji i UE.

(16)

Działalność produkcyjną może uznać za działalność montażową lub wykończeniową. Art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego określa warunki, na jakich działalność montażową uznaje się za mającą na celu obejście środków. Zgodnie z warunkiem określonym w lit. b) tego ustępu, przedmiotowe części muszą stanowić więcej niż 60 % łącznej wartości wszystkich części zmontowanego produktu. W trakcie dochodzenia ustalono, że udział chińskich surowców wykorzystywanych przez wnioskodawcę był znacznie poniżej progu 60 %, o którym mowa w art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Odsetek wykorzystywanych chińskich części (tj. surowców) wynosił 38 %. W przypadku przekroczenia tego progu, art. 13 ust. 2 lit. b) wymaga ustalenia, czy próg 25 % wartości dodanej został osiągnięty („test na wartość dodaną”). Próg 60 % łącznej wartości części nie został przekroczony. W związku z tym, na podstawie faktycznych kosztów poniesionych w okresie sprawozdawczym, nie było konieczne ustalenie, czy próg 25 % wartości dodanej został osiągnięty w rozumieniu art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(17)

Wnioskodawca rozpoczął produkcję produktu objętego przeglądem w połowie 2015 r. Z uwagi na nadzwyczajne koszty produkcji ponoszone na początkowym etapie produkcji, przeprowadzono drugie obliczenie na podstawie standardowych kosztów produkcji (pomijając koszty rozpoczęcia działalności i zakładając wysoki poziom wykorzystania zdolności produkcyjnych). Ustalono, że udział surowców pochodzenia chińskiego wynosił ponad 60 % łącznej wartości części produktu końcowego (69 %). W związku z tym przeprowadzono test na wartość dodaną na podstawie art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Test ten wykazał, że wartość dodana do części sprowadzonych z Chińskiej Republiki Ludowej znacznie przekraczała próg 25 % kosztów produkcji, zgodnie z wymogiem określonym w art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. W związku z tym działalności produkcyjnej wnioskodawcy nie uznano za obejście środków w rozumieniu art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(18)

Dochodzenie potwierdziło ponadto, że wnioskodawca nie kupował gotowego produktu objętego przeglądem z Chińskiej Republiki Ludowej w celu jego odsprzedaży lub przeładunku do Unii oraz że przedsiębiorstwo może uzasadnić całość swojego wywozu w okresie sprawozdawczym.

(19)

W świetle ustaleń opisanych w motywach 13–18, Komisja uznaje, że wnioskodawca spełnia warunki zwolnienia zgodnie z art. 11 ust. 4 i art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(20)

Powyższe ustalenia zostały ujawnione wnioskodawcy i przemysłowi unijnemu, które miały możliwość przedstawienia uwag. Wnioskodawca stwierdził, że zgadza się z ustaleniami Komisji. Nie otrzymano żadnych dalszych uwag.

(21)

Zgodnie z powyższymi ustaleniami, wnioskodawcę należy dodać do wykazu przedsiębiorstw zwolnionych z cła antydumpingowego nałożonego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 102/2012.

(22)

Jak określono w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 400/2010, stosowanie zwolnienia jest uwarunkowane przedstawieniem organom celnym państwa członkowskiego ważnej faktury handlowej, zgodnej z wymogami określonymi w załączniku do tego rozporządzenia. W przypadku nieprzedstawienia takiej faktury zastosowanie ma nadal cło antydumpingowe.

(23)

Ponadto zwolnienie z rozszerzonych środków przyznane w odniesieniu do przywozu stalowych lin i kabli wytwarzanych przez wnioskodawcę, zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, pozostaje w mocy, pod warunkiem że potwierdzone fakty uzasadnią zwolnienie. Jeśli nowy dowód prima facie wskazuje inaczej, Komisja może wszcząć dochodzenie w celu ustalenia zasadności cofnięcia zwolnienia.

(24)

Zwolnienie z rozszerzonych środków przyznane w odniesieniu do przywozu stalowych lin i kabli wytwarzanych przez wnioskodawcę jest dokonane na podstawie ustaleń obecnego przeglądu. Zwolnienie to ma zatem zastosowanie wyłącznie do przywozu stalowych lin i kabli wysyłanych z Republiki Korei i produkowanych przez wymieniony wyżej konkretny podmiot prawny. Przywożone stalowe liny i kable produkowane przez jakiekolwiek przedsiębiorstwo, którego nazwa nie została konkretnie wymieniona w art. 1 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 102/2012, w tym przez podmioty powiązane z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać ze zwolnienia i powinny podlegać stawce cła rezydualnego nałożonego tymże rozporządzeniem.

(25)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 102/2012, ostatnio zmienione rozporządzeniem (UE) 2016/90, powinno zostać zmienione w celu uwzględnienia przedsiębiorstwa Daechang Steel Co. Ltd. w tabeli zawartej w jego art. 1 ust. 4.

(26)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009,

19.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 193/25

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

19.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 193/27

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 341/2007 (2) otwarto roczne kontyngenty taryfowe na przywóz czosnku.

(2)

Ilości, których dotyczą wnioski o pozwolenie na przywóz typu „A”, złożone w ciągu pierwszych siedmiu dni kalendarzowych miesiąca lipca 2016 r., w odniesieniu do podokresu od dnia 1 września 2016 r. do dnia 30 listopada 2016 r., są w przypadku niektórych kontyngentów większe niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości mogą zostać wydane pozwolenia na przywóz typu „A”, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski, obliczonego zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (3).

(3)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

19.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 193/29

(1)

Umowa ramowa o wszechstronnym partnerstwie i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Indonezji, z drugiej strony (1), (zwana dalej „Umową”) weszła w życie w dniu 1 maja 2014 r.

(2)

Na podstawie art. 41 Umowy ustanowiono Wspólny Komitet w celu, między innymi, zapewnienia sprawnego funkcjonowania i wykonania Umowy (zwany dalej „Wspólnym Komitetem”).

(3)

Aby przyczynić się do skutecznego wykonania Umowy, należy przyjąć regulamin wewnętrzny Wspólnego Komitetu.

(4)

Na mocy art. 41 Umowy Wspólny Komitet może ustanowić specjalistyczne grupy robocze celem udzielenia mu wsparcia w wykonywaniu jego zadań.

(5)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu w odniesieniu do przyjęcia regulaminu wewnętrznego Wspólnego Komitetu oraz ustanowienia specjalistycznych grup roboczych powinno zatem być oparte na dołączonym projekcie decyzji Wspólnego Komitetu,

a)

przyjęcia regulaminu wewnętrznego Wspólnego Komitetu oraz

b)

ustanowienia specjalistycznych grup roboczych,

19.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 193/38

(1)

Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (2) („Porozumienie EOG”) weszło w życie dnia 1 stycznia 1994 r.

(2)

Zgodnie z art. 98, w szczególności z art. 102 Porozumienia EOG, Wspólny Komitet EOG może podjąć decyzję o zmianie, między innymi, załącznika IX do Porozumienia EOG, który zawiera przepisy dotyczące usług finansowych.

(3)

Poniższe akty dotyczą usług finansowych i należy je włączyć do Porozumienia EOG:

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik IX do Porozumienia EOG.

(5)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu EOG powinno zatem opierać się na załączonym projekcie decyzji,