19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/1

(1)

Podczas 21. konferencji stron Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (COP 21), która odbyła się w Paryżu w dniach od 30 listopada do 12 grudnia 2015 r., przyjęto tekst porozumienia dotyczącego wzmocnienia światowej reakcji na zagrożenie związane ze zmianą klimatu. Porozumienie paryskie wejdzie w życie trzydziestego dnia od daty złożenia instrumentów jego ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia przez co najmniej 55 stron konwencji, odpowiadających szacunkowo przynajmniej za 55 % całkowitych emisji gazów cieplarnianych. Stronami konwencji są zarówno Unia, jak i jej państwa członkowskie.

(2)

Porozumienie określa między innymi cel długoterminowy zgodny z dążeniem do utrzymania światowego wzrostu temperatury znacznie poniżej 2 °C w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej oraz do kontynuowania wysiłków na rzecz utrzymania tego wzrostu na poziomie 1,5 °C w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej. Aby osiągnąć ten cel, strony będą przygotowywać, ogłaszać i utrzymywać kolejne ustalane na szczeblu krajowym wkłady.

(3)

W dniu 6 marca 2015 r. Unia i jej państwa członkowskie ogłosiły zaplanowany, ustalony na szczeblu krajowym wkład, w którym zawarto zobowiązanie do przyjęcia wiążącego celu zakładającego ograniczenie wewnętrznych emisji gazów cieplarnianych do roku 2030 o co najmniej 40 % w porównaniu z poziomem z roku 1990; cel ten wyznaczono w konkluzjach Rady Europejskiej z dnia 23 października 2014 r. na temat ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030.

(4)

Porozumienie jest otwarte do podpisu w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku od dnia 22 kwietnia 2016 r. do dnia 21 kwietnia 2017 r.

(5)

Porozumienie jest zgodne z celami Unii w dziedzinie środowiska, o których mowa w art. 191 Traktatu, w szczególności z celami polegającymi na: zachowaniu, ochronie i poprawie jakości środowiska, ochronie zdrowia ludzkiego i promowaniu na płaszczyźnie międzynarodowej środków zmierzających do rozwiązywania regionalnych lub światowych problemów w dziedzinie środowiska, w szczególności zwalczania zmian klimatu.

(6)

W Unii istnieje już prawodawstwo wdrażające niektóre z tych celów. Część tego istniejącego prawodawstwa unijnego będzie wymagała przeglądu w celu wykonania niektórych postanowień porozumienia.

(7)

Należy zatem podpisać porozumienie w imieniu Unii, z zastrzeżeniem jego zawarcia w terminie późniejszym,

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/3

(1)

Sektor mleka i przetworów mlecznych znajduje się obecnie w przedłużającym się okresie zakłóceń równowagi na rynku. Choć globalny popyt na przywożone mleko i przetwory mleczne ogólnie utrzymywał się w roku 2015 na tym samym poziomie co w roku 2014, produkcja znacznie wzrosła w Unii i innych głównych regionach eksportowych.

(2)

W celu przygotowania się na wygaśnięcie kwot mlecznych i w związku z pozytywnymi średnioterminowymi perspektywami na rynku światowym poczyniono inwestycje w zdolności produkcji mleka w Unii, co powoduje stały wzrost produkcji mleka w Unii. Ilości mleka wyprodukowane w nadmiarze są przetwarzane na produkty o długim okresie przechowywania, takie jak masło i odtłuszczone mleko w proszku.

(3)

W konsekwencji w latach 2014 i 2015 ceny masła i odtłuszczonego mleka w proszku w Unii spadły, a ceny odtłuszczonego mleka w proszku osiągnęły poziom cen interwencyjnych. Ceny masła są nadal wyższe od cen interwencyjnych, ale wywierana jest presja na ich spadek.

(4)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 1370/2013 (1) określono ograniczenia ilościowe na zakup masła i odtłuszczonego mleka w proszku po ustalonych cenach, o których mowa w tym rozporządzeniu. Po osiągnięciu tych progów zakupu dokonuje się w drodze procedury przetargowej, która służy określeniu maksymalnej ceny zakupu.

(5)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2015/1549 (2) przyspieszono termin rozpoczęcia okresu interwencji publicznej w odniesieniu do masła i odtłuszczonego mleka w proszku w roku 2016 na dzień 1 stycznia, co stanowiło nadzwyczajny środek zapewniający nieprzerwaną dostępność mechanizmu interwencji publicznej w sytuacji zakłóceń na rynku w sektorze mleka i przetworów mlecznych.

(6)

Podczas dodatkowego okresu interwencji publicznej otwartego rozporządzeniem delegowanym (UE) 2015/1549 na rok 2016 zaoferowano połowę ilości wskazanej w ramach określonego w rozporządzeniu (UE) nr 1370/2013 ograniczenia ilościowego na zakup odtłuszczonego mleka w proszku po ustalonej cenie.

(7)

Aby sektor mleka i przetworów mlecznych mógł na nowo odnaleźć równowagę w obecnej trudnej sytuacji rynkowej i aby utrzymać zaufanie do skuteczności mechanizmów interwencji publicznej, należy podwyższyć progi ograniczeń ilościowych na zakup masła i odtłuszczonego mleka w proszku po ustalonej cenie w roku 2016.

(8)

W przypadku procedury przetargowej rozpoczętej przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia ewentualne ilości zakupione w ramach tej procedury nie powinny być uwzględniane przy ustalaniu ilości dostępnych do celów zakupu masła i odtłuszczonego mleka w proszku po ustalonej cenie w roku 2016.

(9)

Aby zapewnić, by środki tymczasowe przewidziane w niniejszym rozporządzeniu wywarły bezpośredni wpływ na rynek oraz przyczyniły się do stabilizacji cen, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu,

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/5

(1)

Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA) został powiadomiony o klasach kredytowych instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, w odniesieniu do których kontrahentowi centralnemu udzielono zezwolenia na rozliczanie. W odniesieniu do każdej z tych klas ESMA oceniła kryteria, które są niezbędne do objęcia ich obowiązkiem rozliczania, w tym poziom standaryzacji, wolumen i płynność, a także dostępność informacji o wycenie. Mając na uwadze nadrzędny cel polegający na ograniczeniu ryzyka systemowego, ESMA ustaliła klasy kredytowych instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które powinny podlegać obowiązkowi rozliczania zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012.

(2)

Okres zapadalności stanowi jedną z istotnych właściwości, które są wspólne kredytowym instrumentom pochodnym będącym przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Kończy się on w określonym dniu, w którym wygasa kontrakt na kredytowy instrument pochodny. Kwestię tę należy wziąć pod uwagę przy ustalaniu klas kredytowych instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które powinny podlegać obowiązkowi rozliczania.

(3)

Różni kontrahenci potrzebują różnego czasu na wprowadzenie niezbędnych uzgodnień umożliwiających rozliczanie kredytowych instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym podlegających obowiązkowi rozliczania. W celu zapewnienia prawidłowego i terminowego wdrożenia tego obowiązku kontrahenci powinni zostać zaklasyfikowani do kategorii, w których wystarczająco podobni kontrahenci zaczynają podlegać obowiązkowi rozliczania, począwszy od tej samej daty.

(4)

Pierwsza kategoria powinna obejmować zarówno kontrahentów finansowych, jak i niefinansowych, którzy w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia są członkami rozliczającymi co najmniej jednego z odpowiednich kontrahentów centralnych w odniesieniu do co najmniej jednej z klas kredytowych instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym podlegających obowiązkowi rozliczania, ponieważ ci kontrahenci posiadają już doświadczenie związane z dobrowolnym rozliczaniem i ustanowili już kontakty z tymi kontrahentami centralnymi w celu rozliczania co najmniej jednej z tych klas. Kontrahenci niefinansowi, którzy są członkami rozliczającymi, powinni również zostać zaliczeni do tej pierwszej kategorii, ponieważ ich doświadczenie i przygotowanie do rozliczania centralnego jest porównywalne z doświadczeniem i przygotowaniem w tym zakresie kontrahentów finansowych zaliczonych do pierwszej kategorii.

(5)

Druga i trzecia kategoria powinna obejmować kontrahentów finansowych, którzy nie zostali włączeni do pierwszej kategorii, w grupach według poziomu ich zdolności prawnej i operacyjnej w odniesieniu do instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Poziom aktywności w dziedzinie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym powinien służyć jako podstawa do różnicowania stopnia zdolności prawnej i operacyjnej kontrahentów finansowych, a próg ilościowy umożliwiający rozróżnienie między drugą a trzecią kategorią należy zatem ustalić na podstawie łącznej średniej na koniec miesiąca kwoty referencyjnej instrumentów pochodnych rozliczanych niecentralnie. Próg ten należy ustalić na odpowiednim poziomie w celu rozróżnienia mniejszych uczestników rynku, przy jednoczesnym uwzględnieniu znacznego poziomu ryzyka w ramach drugiej kategorii. Powinien on również być zgodny z progiem przyjętym na szczeblu międzynarodowym w odniesieniu do wymogów dotyczących depozytu zabezpieczającego na instrumenty pochodne rozliczane niecentralnie w celu zwiększenia zbieżności przepisów i ograniczenia ponoszonych przez kontrahentów kosztów przestrzegania przepisów. Podobnie jak w przypadku tych międzynarodowych standardów, mimo że próg ten stosuje się zwykle na poziomie grupy ze względu na możliwość podziału ryzyka w ramach grupy, w odniesieniu do funduszy inwestycyjnych próg ten należy stosować odrębnie dla każdego funduszu, ponieważ zobowiązania innych funduszy lub ich zarządzającego inwestycjami zwykle nie mają wpływu na zobowiązania danego funduszu. W związku z tym próg ten należy stosować odrębnie dla każdego funduszu, pod warunkiem że w przypadku niewypłacalności lub upadłości każdy fundusz inwestycyjny stanowi zupełnie odrębny i zabezpieczony zbiór aktywów, który nie jest zabezpieczony, gwarantowany ani wspierany przez inne fundusze inwestycyjne lub przez samego zarządzającego inwestycjami.

(6)

Niektóre alternatywne fundusze inwestycyjne („AFI”) nie są objęte definicją kontrahentów finansowych na mocy rozporządzenia (UE) nr 648/2012, chociaż posiadają pewien stopień zdolności operacyjnej w odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym podobny do tego, który posiadają AFI objęte wspomnianą definicją. Zatem AFI zaklasyfikowane jako kontrahenci niefinansowi należy zaliczyć do tej samych kategorii kontrahentów, co AFI zaklasyfikowane jako kontrahenci finansowi.

(7)

Czwarta kategoria powinna obejmować kontrahentów niefinansowych nieuwzględnionych w innych kategoriach ze względu na ich bardziej ograniczone doświadczenie i zdolność operacyjną w odniesieniu do instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym i do rozliczania centralnego w porównaniu z innymi kategoriami kontrahentów.

(8)

Ustalając datę, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny w odniesieniu do kontrahentów należących do pierwszej kategorii, należy uwzględnić fakt, że mogą oni nie posiadać koniecznych ustanowionych wcześniej kontaktów z kontrahentami centralnymi w odniesieniu do wszystkich klas podlegających obowiązkowi rozliczania. Ponadto kontrahenci należący do tej kategorii stanowią punkt dostępu do rozliczania dla kontrahentów niebędących członkami rozliczającymi, a w konsekwencji wejścia w życie obowiązku rozliczania oczekuje się znacznego wzrostu rozliczania klientów i klientów pośrednich. Ponadto pierwsza kategoria kontrahentów odpowiada za istotną część wolumenu już rozliczanych kredytowych instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, a wolumen transakcji, które muszą zostać rozliczone, znacznie wzrośnie po dacie, od której obowiązek rozliczania ustanowiony w niniejszym rozporządzeniu stanie się skuteczny. W związku z tym rozsądny termin, w którym kontrahenci należący do pierwszej kategorii muszą przygotować się do rozliczania dodatkowych klas i do rozliczania większej liczby klientów i klientów pośrednich oraz przystosować się do wzrostu wolumenu transakcji, które muszą zostać rozliczone, powinien wynosić sześć miesięcy. Ponadto ustalając datę, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny w odniesieniu do kontrahentów należących do pierwszej kategorii, należy uwzględnić, czy z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia ta sama klasa instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym jest już rozliczana przez więcej niż jednego kontrahenta centralnego. W szczególności sytuacja, gdy znaczna liczba kontrahentów jednocześnie dąży do zawarcia uzgodnień dotyczących rozliczania z tym samym kontrahentem centralnym, oznacza, że wymagane jest więcej czasu niż w przypadku gdy przy zawieraniu swoich uzgodnień dotyczących rozliczania kontrahenci mają możliwość wyboru spośród wielu kontrahentów centralnych. W związku z tym należy przyznać dodatkowy okres trzech miesięcy w celu zapewnienia prawidłowego wdrożenia obowiązku rozliczania.

(9)

Ustalając datę, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny w odniesieniu do kontrahentów należących do drugiej i trzeciej kategorii, należy uwzględnić fakt, że większość z nich uzyska dostęp do kontrahenta centralnego poprzez zostanie klientem lub klientem pośrednim członka rozliczającego. Proces ten może zająć od 12 do 18 miesięcy, w zależności od zdolności prawnej i operacyjnej kontrahentów oraz poziomu ich przygotowania w odniesieniu do zawierania uzgodnień z członkami rozliczającymi, które są niezbędne do rozliczania kontraktów. Ponadto ustalając datę, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny w odniesieniu do kontrahentów należących do drugiej i trzeciej kategorii, należy uwzględnić, czy z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia ta sama klasa instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym jest już rozliczana przez więcej niż jednego kontrahenta centralnego. W szczególności sytuacja, gdy znaczna liczba kontrahentów jednocześnie dąży do zawarcia uzgodnień dotyczących rozliczania z tym samym kontrahentem centralnym, oznacza, że wymagane jest więcej czasu niż w przypadku gdy przy zawieraniu swoich uzgodnień dotyczących rozliczania kontrahenci mają możliwość wyboru spośród wielu kontrahentów centralnych. W związku z tym należy przyznać dodatkowy okres trzech miesięcy w celu zapewnienia prawidłowego wdrożenia obowiązku rozliczania.

(10)

Ustalając datę, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny w odniesieniu do kontrahentów należących do czwartej kategorii, należy uwzględnić ich zdolność prawną i operacyjną oraz ich bardziej ograniczone doświadczenie w odniesieniu do instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym i do rozliczania centralnego w porównaniu z innymi kategoriami kontrahentów.

(11)

W odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawartych między kontrahentem posiadającym siedzibę w państwie trzecim i innym kontrahentem posiadającym siedzibę w Unii, którzy to kontrahenci należą do tej samej grupy, są objęci w pełni tą samą konsolidacją i podlegają właściwym procedurom z zakresu scentralizowanej oceny, pomiaru i kontroli ryzyka, należy ustanowić późniejszą datę rozpoczęcia stosowania obowiązku rozliczania. Taka odroczona data powinna zapewnić niepodleganie tych kontraktów obowiązkowi rozliczania przez ograniczony czas w przypadku braku aktów wykonawczych przyjmowanych na podstawie art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym wymienionych w załączniku do niniejszego rozporządzenia i jurysdykcji, w których posiada siedzibę kontrahent spoza Unii. Właściwe organy powinny mieć możliwość wcześniejszej weryfikacji, czy kontrahenci, którzy zawierają te kontrakty, należą do tej samej grupy i spełniają inne warunki transakcji wewnątrzgrupowych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 648/2012.

(12)

W przeciwieństwie do instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, których kontrahenci są kontrahentami niefinansowymi, jeżeli kontrahenci kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym są kontrahentami finansowymi, rozporządzenie (UE) nr 648/2012 zobowiązuje do stosowania obowiązku rozliczania w odniesieniu do kontraktów zawartych po powiadomieniu ESMA, które następuje po udzieleniu kontrahentowi centralnemu zezwolenia na rozliczanie danej klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, ale przed datą, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny, pod warunkiem że jest to uzasadnione okresem pozostałym do zapadalności takich kontraktów w dniu, od którego obowiązek rozliczania staje się skuteczny. Stosowanie obowiązku rozliczania w odniesieniu do tych kontraktów powinno służyć zapewnieniu jednolitego i spójnego stosowania rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Celem powinno być dążenie do stabilności finansowej i ograniczenia ryzyka systemowego, jak również zapewnienie równych szans wszystkim uczestnikom rynku, jeżeli dana klasa kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zostanie uznana za podlegającą obowiązkowi rozliczania. Minimalny okres pozostały do zapadalności powinien zatem zostać ustalony na poziomie zapewniającym osiągnięcie tych celów.

(13)

Przed wejściem w życie regulacyjnych standardów technicznych przyjętych na podstawie art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 kontrahenci nie są w stanie przewidzieć, czy zawierane przez nich kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym będą podlegały obowiązkowi rozliczania w dniu, od którego obowiązek rozliczania staje się skuteczny. Ta niepewność wywiera istotny wpływ na zdolność uczestników rynku do dokładnej wyceny zawieranych przez nich kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, ponieważ kontrakty rozliczane centralnie podlegają innemu systemowi zabezpieczenia niż kontrakty rozliczane niecentralnie. Nałożenie obowiązku wstecznego rozliczania na kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawarte przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, bez względu na ich okres pozostały do zapadalności w dniu, od którego obowiązek rozliczania staje się skuteczny, mogłoby ograniczyć zdolność kontrahentów do odpowiedniego zabezpieczenia ich ryzyka rynkowego i wpłynąć na funkcjonowanie rynku i stabilność finansową albo uniemożliwić im prowadzenie normalnej działalności poprzez konieczność zabezpieczenia tych kontraktów za pomocą innych odpowiednich środków.

(14)

Co więcej, kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawarte po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, ale zanim obowiązek rozliczania stanie się skuteczny, nie powinny podlegać obowiązkowi rozliczania do momentu, w którym kontrahenci tych kontraktów będą mogli określić kategorię, do której zostali włączeni, oraz kontrahenta centralnego dostępnego na potrzeby rozliczenia tych kontraktów, jak również ustalić, czy podlegają obowiązkowi rozliczania w odniesieniu do danego kontraktu, w tym ich transakcji wewnątrzgrupowych, a także zanim będą oni mogli wdrożyć niezbędne uzgodnienia w celu zawarcia tych kontraktów z uwzględnieniem obowiązku rozliczania. Dlatego w celu utrzymania prawidłowego funkcjonowania i stabilności rynków oraz zapewnienia kontrahentom równych szans należy uznać, że kontrakty te nie powinny podlegać obowiązkowi rozliczania, niezależnie od ich okresów pozostałych do zapadalności.

(15)

Kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawarte po powiadomieniu ESMA, które następuje po udzieleniu kontrahentowi centralnemu zezwolenia na rozliczanie danej klasy kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, ale przed datą, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny, nie powinny podlegać obowiązkowi rozliczania, jeżeli nie mają one istotnego znaczenia dla ryzyka systemowego lub jeżeli objęcie tych kontraktów obowiązkiem rozliczania mogłoby w inny sposób zaszkodzić jednolitemu i spójnemu stosowaniu rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Ryzyko kredytowe kontrahenta związane z kredytowymi kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które mają dłuższe okresy zapadalności, pozostaje na rynku dłużej niż ryzyko związane z kredytowymi instrumentami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, charakteryzującymi się krótszymi okresami pozostałymi do zapadalności. Nałożenie obowiązku rozliczania w odniesieniu do kontraktów o krótkich okresach pozostałych do zapadalności oznaczałoby nałożenie na kontrahentów obciążenia nieproporcjonalnego do poziomu zmniejszonego ryzyka. Ponadto kredytowe instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym o krótszych okresach pozostałych do zapadalności stanowią stosunkowo niewielką część całego rynku, a zatem stosunkowo niewielką część ogólnego ryzyka systemowego związanego z tym rynkiem. Minimalne okresy pozostałe do zapadalności należy zatem ustalić na poziomie gwarantującym, aby kontrakty, których okresy pozostałe do zapadalności wynoszą nie więcej niż kilka miesięcy, nie podlegały obowiązkowi rozliczania.

(16)

Kontrahenci należący do trzeciej kategorii ponoszą stosunkowo niewielką część ogólnego ryzyka systemowego i mają niższą zdolność prawną i operacyjną w odniesieniu do instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym w porównaniu z kontrahentami należącymi do pierwszej i drugiej kategorii. Istotne elementy kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, w tym wycena kredytowych instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym podlegających obowiązkowi rozliczania i zawartych zanim obowiązek rozliczania staje się skuteczny, będą musiały zostać dostosowane w krótkim terminie w celu włączenia rozliczania, które zostanie przeprowadzone dopiero kilka miesięcy po zawarciu kontraktu. Ten proces wstecznego rozliczania wymaga znacznych dostosowań modelu wyceny i zmian dokumentacji tych kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Kontrahenci należący do trzeciej kategorii mają bardzo ograniczone możliwości włączenia wstecznego rozliczania do swoich kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. W związku z tym nałożenie obowiązku rozliczania kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawartych zanim obowiązek rozliczania stanie się skuteczny dla tych kontrahentów, mogłoby ograniczyć ich zdolność do odpowiedniego zabezpieczenia swojego ryzyka i wpłynąć na funkcjonowanie i stabilność rynku albo uniemożliwić im prowadzenie normalnej działalności, jeżeli nie będą oni mogli kontynuować zabezpieczenia. W związku z tym kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawarte przez kontrahentów należących do trzeciej kategorii przed datą, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny, nie powinny podlegać obowiązkowi rozliczania.

(17)

Ponadto kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawarte pomiędzy kontrahentami należącymi do tej samej grupy mogą być zwolnione z obowiązku rozliczania, jeżeli spełnione zostaną określone warunki, w celu uniknięcia ograniczenia wydajności procesów zarządzania ryzykiem wewnątrzgrupowym, co utrudniłoby osiągnięcie nadrzędnego celu rozporządzenia (UE) nr 648/2012. W związku z tym transakcje wewnątrzgrupowe, które spełniają określone warunki i które zostaną zawarte przed datą, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny w odniesieniu do tych transakcji, nie powinny podlegać obowiązkowi rozliczania.

(18)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez ESMA.

(19)

ESMA przeprowadziła otwarte konsultacje społeczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonała analizy potencjalnych związanych z nim kosztów i korzyści oraz zasięgnęła opinii Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych powołanej na mocy art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (2) oraz skonsultowała się z Europejską Radą ds. Ryzyka Systemowego,

a)

kategoria 1 obejmująca kontrahentów, którzy w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia są członkami rozliczającymi, w rozumieniu art. 2 pkt 14 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, w odniesieniu do co najmniej jednej z klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym wymienionych w załączniku do niniejszego rozporządzenia, co najmniej jednego z kontrahentów centralnych posiadających przed tą datą zezwolenie na rozliczanie co najmniej jednej z tych klas lub uznawanych do tego celu;

b)

kategoria 2 obejmująca kontrahentów nienależących do kategorii 1, którzy należą do grupy, której łączna średnia na koniec miesiąca kwota referencyjna brutto w odniesieniu do aktywnych instrumentów pochodnych rozliczanych niecentralnie przez okres stycznia, lutego i marca 2016 r. wynosi ponad 8 mld EUR, i którzy należą do jednej z następujących grup:

c)

kategoria 3 obejmująca kontrahentów nienależących do kategorii 1 ani kategorii 2, którzy należą do jednej z następujących grup:

d)

kategoria 4 obejmująca kontrahentów niefinansowych, którzy nie należą do kategorii 1, kategorii 2 ani kategorii 3.

a)

dnia 9 lutego 2017 r. w przypadku kontrahentów należących do kategorii 1;

b)

dnia 9 sierpnia 2017 r. w przypadku kontrahentów należących do kategorii 2;

c)

dnia 9 lutego 2018 r. w przypadku kontrahentów należących do kategorii 3;

d)

dnia 9 maja 2019 r. w przypadku kontrahentów należących do kategorii 4.

a)

dnia 9 maja 2019 r., w przypadku gdy nie przyjęto decyzji dotyczącej równoważności na podstawie art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, do celów art. 4 tego rozporządzenia, dotyczącej kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym wymienionych w załączniku do niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do danego państwa trzeciego; lub

b)

w przypadku gdy przyjęto decyzję dotyczącą równoważności na podstawie art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, do celów art. 4 tego rozporządzenia, dotyczącą kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym wymienionych w załączniku do niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do danego państwa trzeciego, od późniejszej z następujących dat:

a)

kontrahent posiadający siedzibę w państwie trzecim jest kontrahentem finansowym albo kontrahentem niefinansowym;

b)

kontrahent posiadający siedzibę w Unii jest:

c)

obaj kontrahenci objęci są w pełni tą samą konsolidacją zgodnie z art. 3 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 648/2012;

d)

obaj kontrahenci podlegają właściwym procedurom z zakresu scentralizowanej oceny, pomiaru i kontroli ryzyka;

e)

kontrahent posiadający siedzibę w Unii zawiadomił swój właściwy organ na piśmie, że warunki określone w lit. a), b), c) i d) są spełnione, a właściwy organ w terminie 30 dni kalendarzowych od otrzymania tego zawiadomienia potwierdził spełnienie tych warunków.

a)

5 lat i 3 miesiące dla kontraktów zawartych lub odnowionych przed dniem 9 października 2016 r., które to kontrakty należą do klas określonych w tabeli w załączniku;

b)

6 miesięcy dla kontraktów zawartych lub odnowionych w dniu 9 października 2016 r. lub po tej dacie, które to kontrakty należą do klas określonych w tabeli w załączniku.

a)

5 lat i 3 miesiące dla kontraktów zawartych lub odnowionych przed dniem 9 października 2016 r., które to kontrakty należą do klas określonych w tabeli w załączniku;

b)

6 miesięcy dla kontraktów zawartych lub odnowionych w dniu 9 października 2016 r. lub po tej dacie, które to kontrakty należą do klas określonych w tabeli w załączniku.

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/12

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja rozpatrzyła wniosek Francji o zatwierdzenie zmiany specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Olive de Nîmes” zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) nr 991/2010 (2).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała zatem wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/13

(1)

W rozporządzeniu (UE) nr 223/2014 nakłada się na instytucję zarządzającą programem operacyjnym oferującym żywność lub podstawową pomoc materialną („PO I”) wymóg przeprowadzenia ustrukturyzowanego badania odbiorców końcowych w 2017 i 2022 r.

(2)

To ustrukturyzowane badanie odbiorców końcowych jest jednym z narzędzi oceny Europejskiego Funduszu Pomocy Najbardziej Potrzebującym. W celu zapewnienia, aby badanie przyniosło wyniki wysokiej jakości i wniosło pożyteczny wkład w ocenę Europejskiego Funduszu Pomocy Najbardziej Potrzebującym, konieczne jest ustanowienie wzoru, umożliwiającego agregowanie danych na szczeblu Unii Europejskiej,

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/22

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/24

(1)

W dniu 15 kwietnia 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/598 (1) w sprawie mianowania Petera BURIANA Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) w Azji Środkowej. Mandat SPUE wygaśnie w dniu 30 kwietnia 2016 r.

(2)

Mandat SPUE należy przedłużyć na okres kolejnych 10 miesięcy.

(3)

SPUE będzie wykonywać mandat w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

a)

wspieranie dobrych i bliskich stosunków między Unią a państwami Azji Środkowej w oparciu o wspólne wartości i interesy określone w odpowiednich umowach;

b)

przyczynianie się do wzmocnienia stabilności i zacieśnienia współpracy pomiędzy państwami w regionie;

c)

przyczynianie się do wzmocnienia demokracji, praworządności, dobrych rządów oraz poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności w Azji Środkowej;

d)

reagowanie na kluczowe zagrożenia, w szczególności konkretne problemy mające bezpośrednie skutki dla Unii;

e)

zwiększanie skuteczności i widoczności Unii w regionie, w tym poprzez ściślejszą koordynację działań z innymi odpowiednimi partnerami i organizacjami międzynarodowymi, takimi jak Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) i Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ).

a)

wspieranie ogólnej koordynacji politycznej Unii w Azji Środkowej oraz pomoc w zapewnianiu spójności działań zewnętrznych Unii w regionie;

b)

monitorowanie, w imieniu WP, wraz z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych (ESDZ) i Komisją, procesu realizacji unijnej strategii dotyczącej nowego partnerstwa z Azją Środkową, uzupełnianej odpowiednimi konkluzjami Rady i kolejnymi sprawozdaniami na temat postępów w realizacji unijnej strategii dla Azji Środkowej, przedstawianie zaleceń oraz systematyczne składanie sprawozdań odpowiednim organom Rady;

c)

wspieranie Rady w dalszym kształtowaniu kompleksowej polityki wobec Azji Środkowej;

d)

uważne śledzenie wydarzeń politycznych w Azji Środkowej poprzez rozwijanie i utrzymywanie bliskich kontaktów z rządami, parlamentami, organami wymiary sprawiedliwości, społeczeństwem obywatelskim i środkami masowego przekazu;

e)

zachęcanie Kazachstanu, Kirgistanu, Tadżykistanu, Turkmenistanu i Uzbekistanu do współpracy w kwestiach regionalnych stanowiących przedmiot wspólnego zainteresowania;

f)

rozwijanie odpowiednich kontaktów i współpracy z głównymi zainteresowanymi podmiotami w regionie, a także ze wszystkimi właściwymi organizacjami regionalnymi i międzynarodowymi;

g)

przyczynianie się do realizacji w regionie polityki Unii w zakresie praw człowieka we współpracy ze Specjalnym Przedstawicielem UE ds. Praw Człowieka, w tym unijnych wytycznych dotyczących praw człowieka, zwłaszcza unijnych wytycznych dotyczących dzieci w konfliktach zbrojnych, a także dotyczących aktów przemocy wobec kobiet i zwalczania wszelkich form dyskryminacji kobiet, jak również unijnej polityki dotyczącej rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, w tym również poprzez nadzorowanie i składanie sprawozdań na temat wydarzeń oraz formułowanie zaleceń w tym zakresie;

h)

przyczynianie się, w ścisłej współpracy z ONZ i OBWE, do zapobiegania konfliktom i ich rozwiązywania, poprzez rozwijanie kontaktów z władzami i innymi podmiotami lokalnymi, takimi jak organizacje pozarządowe, partie polityczne, mniejszości, grupy religijne i ich przywódcy;

i)

wnoszenie wkładu w kształtowanie – w odniesieniu do Azji Środkowej –bezpieczeństwa energetycznego, bezpieczeństwa granic, zwalczania poważnych przestępstw, w tym przestępstw dotyczących narkotyków i handlu ludźmi, a także gospodarki wodnej, środowiska i zmiany klimatu jako aspektów wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa;

j)

wspieranie bezpieczeństwa na szczeblu regionalnym na obszarze Azji Środkowej w związku z wycofywaniem sił międzynarodowych z Afganistanu.

a)

sporządza szczegółowy plan bezpieczeństwa oparty na wskazówkach ESDZ, obejmujący konkretne fizyczne, organizacyjne i proceduralne środki bezpieczeństwa regulujące zarządzanie bezpiecznym przemieszczaniem się personelu na obszar, za który jest on odpowiedzialny, i w jego obrębie, a także reagowanie na zdarzenia związane z naruszeniem bezpieczeństwa, w tym również przewidujący plan awaryjny i plan ewakuacyjny;

b)

zapewnia, aby cały personel rozmieszczony poza terytorium Unii był objęty ubezpieczeniem od wysokiego ryzyka odpowiednio do warunków panujących na obszarze, za który jest odpowiedzialny;

c)

zapewnia wdrażanie wszystkich uzgodnionych zaleceń wydawanych w następstwie systematycznych ocen bezpieczeństwa oraz dostarcza Radzie, WP i Komisji pisemne sprawozdania na temat realizacji tych zaleceń oraz sprawozdania dotyczące innych kwestii związanych z bezpieczeństwem w ramach sprawozdania z postępu prac oraz sprawozdania z wykonania mandatu.

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/29

(1)

W dniu 15 kwietnia 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/599 (1) w sprawie mianowania Fernanda GENTILINIEGO Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) ds. Procesu Pokojowego na Bliskim Wschodzie. Mandat SPUE wygaśnie w dniu 30 kwietnia 2016 r.

(2)

Mandat SPUE należy przedłużyć na okres kolejnych 10 miesięcy.

(3)

SPUE będzie wykonywać mandat w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii, określonych w art. 21 Traktatu,

a)

wnoszenie przez Unię aktywnego i skutecznego wkładu w działania i inicjatywy prowadzące do ostatecznego rozstrzygnięcia konfliktu izraelsko-palestyńskiego w oparciu o rozwiązanie dwupaństwowe oraz zgodnie z parametrami określonymi przez Unię;

b)

ułatwianie i utrzymywanie ścisłych kontaktów ze wszystkimi stronami procesu pokojowego, stosownymi podmiotami politycznymi, innymi krajami tego regionu, członkami kwartetu i innymi właściwymi krajami, a także z ONZ i innymi właściwymi organizacjami międzynarodowymi, takimi jak Liga Państw Arabskich, z myślą o współpracy we wzmacnianiu procesu pokojowego;

c)

podejmowanie stosownych działań na rzecz promowania i tworzenia ewentualnych nowych ram negocjacyjnych w konsultacji ze wszystkimi kluczowymi zainteresowanymi stronami oraz państwami członkowskimi Unii;

d)

aktywne wspieranie negocjacji pokojowych między stronami i wnoszenie w nie wkładu, w tym także przedstawianie w imieniu Unii propozycji dotyczących tych negocjacji;

e)

zapewnianie stałej obecności Unii na odpowiednich forach międzynarodowych;

f)

wnoszenie wkładu w zarządzanie kryzysowe i zapobieganie kryzysom, w tym w odniesieniu do Strefy Gazy;

g)

w odpowiedzi na prośby, przyczynianie się do wprowadzania w życie porozumień międzynarodowych osiągniętych przez strony oraz podejmowanie działań dyplomatycznych w przypadku nieprzestrzegania warunków tych porozumień;

h)

wnoszenie wkładu w wysiłki polityczne mające na celu spowodowanie zasadniczej zmiany prowadzącej do trwałego rozwiązania w sprawie Strefy Gazy, która jest integralną częścią przyszłego państwa palestyńskiego i powinna być omawiana podczas negocjacji;

i)

zwracanie szczególnej uwagi na czynniki mające wpływ na regionalny wymiar procesu pokojowego, na angażowanie partnerów arabskich oraz na wdrażanie arabskiej inicjatywy pokojowej;

j)

podejmowanie konstruktywnych działań z sygnatariuszami porozumień w ramach procesu pokojowego, mających na celu wsparcie przestrzegania podstawowych zasad demokracji, w tym poszanowania międzynarodowego prawa humanitarnego, praw człowieka oraz praworządności;

k)

składanie wniosków dotyczących możliwości interwencji Unii w procesie pokojowym i najlepszego sposobu realizacji inicjatyw Unii oraz prowadzonych przez Unię aktualnie działań związanych z procesem pokojowym, takich jak wkład Unii w reformy palestyńskie, wraz z aspektami politycznymi odpowiednich przedsięwzięć Unii w zakresie rozwoju;

l)

przyczynianie się do powstrzymywania stron od jednostronnych działań zagrażających trwałości rozwiązania dwupaństwowego;

m)

składanie – w charakterze emisariusza ds. kontaktów z kwartetem – sprawozdań na temat postępów i przebiegu negocjacji oraz przyczynianie się do przygotowywania posiedzeń kwartetu w oparciu o stanowiska Unii i w koordynacji z innymi członkami kwartetu;

n)

przyczynianie się do realizacji polityki Unii w zakresie praw człowieka we współpracy ze Specjalnym Przedstawicielem UE ds. Praw Człowieka, w tym wytycznych Unii dotyczących praw człowieka, zwłaszcza wytycznych Unii w sprawie dzieci w konfliktach zbrojnych oraz dotyczących przemocy wobec kobiet i dziewcząt, zwalczania wszelkich form dyskryminacji wobec nich, jak również polityki Unii dotyczącej rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ 1325 (2000) dotyczącej kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, także przez nadzorowanie i składanie sprawozdań na temat wydarzeń oraz formułowanie zaleceń w tym zakresie;

o)

przyczynianie się do lepszego zrozumienia roli Unii wśród podmiotów mających wpływ na opinię publiczną w regionie.

a)

sporządza szczegółowy plan bezpieczeństwa, obejmujący konkretne fizyczne, organizacyjne i proceduralne środki bezpieczeństwa, regulujący zarządzanie bezpiecznym przemieszczaniem się personelu na obszar i w obrębie obszaru, za który SPUE odpowiada, jak również przygotowanie do zdarzeń zagrażających bezpieczeństwu, oraz obejmujący plan awaryjny i ewakuacyjny;

b)

zapewnia objęcie wszystkich członków personelu rozmieszczonych poza terytorium Unii ubezpieczeniem od wysokiego ryzyka, odpowiednio do warunków panujących na obszarze, za który odpowiada;

c)

zapewnia, aby wszyscy członkowie zespołu SPUE rozmieszczeni poza terytorium Unii, w tym zatrudniony na podstawie umów personel miejscowy, odbyli przed przyjazdem lub niezwłocznie po przyjeździe na obszar, za który SPUE odpowiada, odpowiednie szkolenie w zakresie bezpieczeństwa, opracowane na podstawie wskaźników ryzyka określonych dla tego obszaru przez ESDZ;

d)

zapewnia wprowadzanie w życie wszelkich uzgodnionych zaleceń wydawanych w następstwie systematycznych ocen bezpieczeństwa oraz dostarcza Radzie, WP i Komisji, w ramach sprawozdań z postępu prac i z wykonywania mandatu, pisemne sprawozdania na temat realizacji tych zaleceń oraz innych kwestii związanych z bezpieczeństwem.

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/34

(1)

Decyzją Komisji 2009/752/WE (2) zezwolono, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 258/97, na wprowadzenie do obrotu ekstraktu lipidowego z kryla antarktycznego (Euphausia superba) jako nowego składnika żywności do stosowania w niektórych rodzajach żywności i środkach spożywczych.

(2)

Dnia 11 grudnia 2009 r. przedsiębiorstwo Aker BioMarine Antarctic AS powiadomiło Komisję o zamiarze wprowadzenia do obrotu ekstraktu lipidowego z kryla antarktycznego (Euphausia superba) na podstawie opinii wydanej przez właściwy organ ds. oceny żywności w Finlandii co do istotnej równorzędności z ekstraktem lipidowym z kryla antarktycznego (Euphausia superba) dopuszczonym decyzją 2009/752/WE.

(3)

Dnia 15 września 2014 r. przedsiębiorstwo Aker BioMarine Antarctic AS przedłożylo właściwym organom Irlandii wniosek dotyczący rozszerzenia stosowania ekstraktu lipidowego z kryla antarktycznego (Euphausia superba) jako nowego składnika żywności.

(4)

Dnia 23 grudnia 2014 r. właściwy organ ds. oceny żywności w Irlandii wydał sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny. W sprawozdaniu tym stwierdził, że rozszerzenie stosowania ekstraktu lipidowego z kryla antarktycznego (Euphausia superba) spełnia kryteria nowej żywności określone w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 258/97.

(5)

Dnia 22 stycznia 2015 r. Komisja przekazała sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny pozostałym państwom członkowskim.

(6)

Przed upływem okresu 60 dni ustanowionego w art. 6 ust. 4 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 258/97 zgłoszono uzasadniony sprzeciw. W związku z tym wnioskodawca zmienił wniosek dotyczący proponowanych kategorii żywności. Zmiana ta oraz dodatkowe wyjaśnienia przedstawione przez wnioskodawcę zmniejszyły wskazane obawy w sposób zadowalający państwa członkowskie i Komisję.

(7)

W dyrektywie 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) ustanowiono wymagania dotyczące suplementów żywnościowych. Należy zatwierdzić stosowanie ekstraktu lipidowego z kryla antarktycznego (Euphausia superba), nie naruszając wymagań zawartych w tym akcie prawnym.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/37

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 549/2004 państwa członkowskie przyjmują plany krajowe lub plany dotyczące funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej (ang. functional airspace block, FAB), zawierające, odpowiednio, wiążące cele krajowe lub wiążące cele na szczeblu FAB, zgodne z parametrami docelowymi skuteczności działania obowiązującymi na obszarze całej Unii. W rozporządzeniu tym przewidziano również, że Komisja dokonuje oceny zgodności tych celów na podstawie kryteriów oceny, o których mowa w art. 11 ust. 6 lit. d). Szczegółowe przepisy w tym zakresie zostały określone w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 390/2013.

(2)

Decyzją wykonawczą 2014/132/UE (3) Komisja przyjęła docelowe parametry skuteczności działania w kluczowych obszarach działania dotyczących bezpieczeństwa, środowiska, przepustowości i efektywności kosztowej, obowiązujące na obszarze całej Unii w drugim okresie odniesienia (2015–2019).

(3)

W dniu 2 marca 2015 r. Komisja przyjęła decyzję wykonawczą (UE) 2015/347 (4) dotyczącą niezgodności niektórych celów zawartych w pierwotnych planach skuteczności działania z parametrami docelowymi skuteczności działania obowiązującymi na obszarze całej Unii oraz wyznaczającą zalecenia w sprawie korekty tych celów. Decyzja ta skierowana została do Belgii, Bułgarii, Republiki Czeskiej, Niemiec, Grecji, Hiszpanii, Francji, Chorwacji, Włoch, Cypru, Luksemburga, Węgier, Malty, Niderlandów, Austrii, Portugalii, Rumunii, Słowenii i Słowacji i nakładała zobowiązanie do zmiany celów w kluczowych obszarach skuteczności działania dotyczących przepustowości lub efektywności kosztowej.

(4)

Belgia, Bułgaria, Republika Czeska, Niemcy, Grecja, Hiszpania, Francja, Chorwacja, Włochy, Cypr, Luksemburg, Węgry, Malta, Niderlandy, Austria, Portugalia, Rumunia, Słowenia i Słowacja przedłożyły do dnia 2 lipca 2015 r. zmienione plany krajowe lub zmienione plany dotyczące funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej, zawierające zmienione parametry docelowe skuteczności działania. Hiszpania i Portugalia przedłożyły w dniu 4 lutego 2016 r. poprawkę do planu dotyczącego funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej z po raz kolejny zmienionymi parametrami docelowymi skuteczności działania.

(5)

Organ weryfikujący skuteczność działania, którego zadaniem zgodnie z art. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 390/2013 jest wspieranie Komisji we wdrażaniu systemu skuteczności działania, w dniu 15 października 2015 r. przedłożył Komisji sprawozdanie z oceny.

(6)

Ocena zmienionych docelowych parametrów skuteczności działania pod kątem ich zgodności z ogólnounijnymi parametrami docelowymi skuteczności działania została przeprowadzona z wykorzystaniem tych samych kryteriów oceny i metod, które zostały wykorzystane w ocenie pierwotnie przedłożonych parametrów docelowych skuteczności działania.

(7)

W odniesieniu do kluczowego obszaru skuteczności działania dotyczącego przepustowości zgodność zmienionych celów przedstawionych przez państwa członkowskie w odniesieniu do opóźnień w zarządzaniu przepływem ruchu lotniczego na trasie oceniono zgodnie z zasadami zawartymi w pkt 4 załącznika IV do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 390/2013, to jest w oparciu o wartości odniesienia w zakresie przepustowości, obliczone dla danego FAB przez menedżera sieci i ujęte w planie operacyjnym sieci (2014–2018/2019), w jego najnowszej wersji z czerwca 2014 r. („plan operacyjny sieci”), które to wartości, jeżeli są stosowane, zapewniają osiągnięcie na szczeblu Unii ogólnounijnych parametrów docelowych skuteczności działania. Ocena ta wykazała, że zmienione cele przedłożone przez Austrię, Chorwację, Republikę Czeską, Węgry, Słowację i Słowenię w odniesieniu do bloku FABCE, Portugalię i Hiszpanię w odniesieniu do bloku SW FAB, Bułgarię i Rumunię w odniesieniu do bloku Dunajski FAB są zgodne ze stosownymi ogólnounijnymi parametrami docelowymi skuteczności działania.

(8)

W odniesieniu do kluczowego obszaru skuteczności działania dotyczącego efektywności kosztowej cele przedstawione przez odpowiednie państwa członkowskie w postaci ustalonych kosztów jednostkowych na trasie oceniono zgodnie z zasadami zawartymi w pkt 5 w związku z pkt 1 w załączniku IV do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 390/2013, uwzględniając trend ustalonych kosztów jednostkowych na trasie w drugim okresie odniesienia oraz łącznie w pierwszym i drugim okresie odniesienia (2012–2019), liczbę jednostek usługowych (prognoza ruchu) i poziom ustalonych kosztów jednostkowych na trasie w porównaniu z państwami członkowskimi o podobnym otoczeniu operacyjnym i gospodarczym. Ocena ta wykazała, że zmienione parametry docelowe przedłożone przez Austrię i Słowację zgodnie ze zmienionym planem skuteczności działania dla bloku FABCE oraz przez Włochy zgodnie ze zmienionym planem skuteczności działania dla bloku Blue Med FAB są zgodne z odpowiednimi ogólnounijnymi parametrami docelowymi skuteczności działania.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Jednolitej Przestrzeni Powietrznej,

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/41

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 stanowi, że państwa członkowskie, państwa trzecie lub ich regiony („państwa lub regiony”) kwalifikuje się zgodnie z ich statusem gąbczastej encefalopatii bydła (BSE) do jednej z trzech kategorii: nieznaczne ryzyko występowania BSE, kontrolowane ryzyko występowania BSE oraz nieokreślone ryzyko występowania BSE.

(2)

W załączniku do decyzji Komisji 2007/453/WE (2) wymienia się państwa lub regiony według ich statusu BSE.

(3)

Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt (OIE) odgrywa czołową rolę w kategoryzacji państw lub regionów zgodnie z ryzykiem wystąpienia BSE.

(4)

W maju 2014 r. zgromadzenie ogólne OIE postanowiło nadać Rumunii status „nieznacznego ryzyka występowania BSE” w rezolucji nr 18 – Recognition of the Bovine Spongiform Encephalopathy Risk Status of Member Countries (3). W dniu 27 czerwca 2014 r. komisja naukowa OIE ds. chorób zwierząt zawiesiła tenże status nieznacznego ryzyka występowania BSE ze względu na zgłoszenie przez Rumunię w dniu 20 czerwca 2014 r. przypadku atypowego BSE.

(5)

W maju 2015 r. zgromadzenie ogólne OIE zmieniło rozdział dotyczący BSE w Kodeksie zdrowia zwierząt lądowych OIE („kodeks”), dodając następujące zdanie w art. 11.4.1 kodeksu: „Do celów urzędowego określenia statusu ryzyka występowania BSE nie bierze się pod uwagę atypowego BSE, ponieważ uważa się, że występuje ono samoistnie we wszystkich populacjach bydła z bardzo niską częstotliwością” (4).

(6)

Zważywszy, że status nieznacznego ryzyka występowania BSE w Rumunii został zawieszony ze względu na wykrycie przypadku atypowego BSE, a w nowej wersji Kodeksu nie bierze się pod uwagę atypowego BSE do celów urzędowego określenia statusu ryzyka występowania BSE, komisja naukowa OIE ds. chorób zwierząt postanowiła, ze skutkiem od dnia 8 grudnia 2015 r., przywrócić Rumunii status nieznacznego ryzyka występowania BSE.

(7)

W celu uwzględnienia tej decyzji należy zmienić wykaz państw w załączniku do decyzji 2007/453/WE.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2007/453/WE.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

1)

w części „A. Państwa lub regiony o nieznacznym ryzyku BSE” dodaje się pozycję „— Rumunia” po pozycji „— Portugalia” i przed pozycją „— Słowenia”;

2)

w części „B. Państwa lub regiony o kontrolowanym ryzyku BSE” skreśla się pozycję „— Rumunia”.

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/43

(1)

W dyrektywie 96/23/WE określono środki monitorowania substancji i grup pozostałości wymienionych w wykazie w załączniku I do tej dyrektywy. W dyrektywie tej ustanawia się wymóg, by państwa trzecie, z których państwom członkowskim wolno przywozić zwierzęta i produkty pochodzenia zwierzęcego objęte tą dyrektywą, przedkładały plan monitorowania pozostałości zawierający wymagane gwarancje. Plan taki powinien obejmować przynajmniej grupy pozostałości oraz substancje wymienione we wspomnianym załączniku I.

(2)

Decyzją Komisji 2011/163/UE (2) zatwierdzono plany, o których mowa w art. 29 dyrektywy 96/23/WE („plany”), przedłożone przez niektóre państwa trzecie wymienione w wykazie w załączniku do tej decyzji w odniesieniu do zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego wymienionych w wykazie w załączniku I do tej dyrektywy.

(3)

W świetle ostatnich planów przedłożonych przez niektóre państwa trzecie i dodatkowych informacji otrzymanych przez Komisję od tych państw trzecich konieczne jest zaktualizowanie wykazu państw trzecich, z których państwom członkowskim wolno przywozić niektóre zwierzęta i produkty pochodzenia zwierzęcego określone w dyrektywie 96/23/WE i obecnie wymienione w załączniku do decyzji 2011/163/UE („wykaz”).

(4)

Republika Dominikańska przedłożyła Komisji plan w odniesieniu do miodu. Plan ten zawiera wystarczające gwarancje i powinien zostać zatwierdzony. W związku z tym wpis dotyczący Republiki Dominikańskiej w odniesieniu do miodu powinien zostać włączony do wykazu.

(5)

Falklandy przedłożyły Komisji plan w odniesieniu do akwakultury. Plan ten zawiera wystarczające gwarancje i powinien zostać zatwierdzony. W związku z tym wpis dotyczący Falklandów w odniesieniu do akwakultury powinien zostać włączony do wykazu.

(6)

Komisja zwróciła się do Polinezji Francuskiej o dostarczenie informacji na temat realizacji planu dotyczącego miodu. W odpowiedzi właściwe organy Polinezji Francuskiej stwierdziły, że program monitorowania pozostałości w odniesieniu do miodu nie został opracowany, jako że Polinezja Francuska nie przewiduje wywozu miodu do UE. Wpis dla tego państwa trzeciego dotyczący miodu powinien zostać usunięty z wykazu. Polinezja Francuska została o tym powiadomiona.

(7)

Komisja zwróciła się do Namibii o dostarczenie informacji na temat realizacji planów dotyczących zwierząt łownych. W odpowiedzi właściwe organy Namibii stwierdziły, że program monitorowania pozostałości w odniesieniu do zwierząt łownych nie został opracowany, jako że Namibia nie przewiduje wywozu zwierząt łownych do UE. Wpis dla tego państwa trzeciego dotyczący produktów ze zwierząt łownych powinien zostać usunięty z wykazu. Namibia została o tym powiadomiona.

(8)

Republika Korei przedłożyła Komisji plan dotyczący drobiu. Plan ten zawiera wystarczające gwarancje i powinien zostać zatwierdzony. Należy zatem włączyć do wykazu wpis dotyczący Republiki Korei odnoszący się do produktów drobiowych.

(9)

Saint-Pierre i Miquelon przedłożyły Komisji plan dotyczący drobiu. Plan ten zawiera wystarczające gwarancje i powinien zostać zatwierdzony. Należy zatem włączyć do wykazu wpis dotyczący Saint-Pierre i Miquelon odnoszący się do produktów drobiowych.

(10)

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 206/2010 (3) upoważnia Singapur do wprowadzania do Unii przesyłek świeżego mięsa pochodzących z Nowej Zelandii, kwalifikujących się do wprowadzenia do Unii i przeznaczonych do Unii. W celu dopuszczenia tych działań wpis w wykazie dotyczący Singapuru powinien obejmować zwierzęta z rodziny koniowatych, zwierzęta łowne i zwierzęta dzikie utrzymywane w warunkach fermowych, ale powinien ograniczać się do towarów ze świeżego mięsa pochodzących z Nowej Zelandii, przeznaczonych do Unii i rozładowywanych, ponownie załadowywanych i będących w tranzycie, ze składowaniem lub bez, przez Singapur. Singapur i Nowa Zelandia zostały o tym poinformowane. Przypis określający wymienione ograniczenie powinien zostać ujęty w wykazie w odniesieniu do Singapuru.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/50

19.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 103/50

1.

Strona 137, załącznik, tabela, pkt 3, nagłówek w kolumnie drugiej:

2.

Strona 137, załącznik, tabela, pkt 3, nagłówek w kolumnie trzeciej:

3.

Strona 138, załącznik, tabela, pkt 4, ppkt 4.2: