11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/1

(1)

Domniemanie niewinności i prawo do rzetelnego procesu sądowego ujęte są w art. 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”), w art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), w art. 14 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych (MPPOiP) i w art. 11 Powszechnej deklaracji praw człowieka.

(2)

Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Zgodnie z konkluzjami prezydencji Rady Europejskiej z posiedzenia w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r., w szczególności z ich pkt 33, skuteczniejsze wzajemne uznawanie wyroków i innych orzeczeń sądowych oraz niezbędne zbliżenie przepisów ułatwiłoby współpracę właściwych organów oraz sądową ochronę praw jednostki. Zasada wzajemnego uznawania powinna zatem stać się fundamentem współpracy wymiarów sprawiedliwości w Unii w sprawach cywilnych i karnych.

(3)

Zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych w Unii ma opierać się na zasadzie wzajemnego uznawania wyroków i innych orzeczeń sądowych.

(4)

Wdrożenie tej zasady opiera się na założeniu, że państwa członkowskie mają wzajemne zaufanie do swoich systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Zakres zasady wzajemnego uznawania zależy od szeregu czynników, w tym mechanizmów mających na celu zagwarantowanie praw podejrzanych i oskarżonych oraz wspólnych minimalnych norm niezbędnych dla ułatwienia stosowania tej zasady.

(5)

Chociaż państwa członkowskie są stronami EKPC i MPPOiP, z doświadczenia wynika, że fakt ten sam w sobie nie zawsze jest gwarancją wystarczającego stopnia zaufania do systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych innych państw członkowskich.

(6)

W dniu 30 listopada 2009 r. Rada przyjęła rezolucję dotyczącą harmonogramu działań mających na celu umocnienie praw procesowych osób podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym (3) (zwaną dalej „harmonogramem”). W harmonogramie wezwano do stopniowego przyjmowania środków dotyczących prawa do tłumaczenia pisemnego i ustnego (środek A), prawa do informacji o prawach i informacji o zarzutach (środek B), prawa do porady prawnej i pomocy prawnej (środek C), prawa do kontaktu z krewnymi, pracodawcami i organami konsularnymi (środek D) oraz specjalnych zabezpieczeń dla podejrzanych lub oskarżonych wymagających szczególnego traktowania (środek E).

(7)

W dniu 11 grudnia 2009 r. Rada Europejska z zadowoleniem przyjęła harmonogram i włączyła go do programu sztokholmskiego – Otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli (4) (pkt 2.4). Rada Europejska podkreśliła niewyczerpujący charakter harmonogramu, wzywając Komisję do przeanalizowania dalszych elementów minimalnych praw procesowych podejrzanych i oskarżonych oraz oceny, czy inne kwestie, takie jak na przykład domniemanie niewinności, wymagają podjęcia działań w celu wspierania lepszej współpracy w tej dziedzinie.

(8)

Dotychczas przyjęto, zgodnie z harmonogramem, trzy środki dotyczące praw procesowych w postępowaniu karnym, a mianowicie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/64/UE (5), 2012/13/UE (6) oraz 2013/48/UE (7).

(9)

Celem niniejszej dyrektywy jest wzmocnienie prawa do rzetelnego procesu sądowego w postępowaniu karnym przez ustanowienie wspólnych norm minimalnych dotyczących niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie.

(10)

Dzięki ustanowieniu wspólnych norm minimalnych dotyczących ochrony praw procesowych podejrzanych i oskarżonych niniejsza dyrektywa zmierza do zwiększenia wzajemnego zaufania państw członkowskich do ich systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, przyczyniając się tym samym do ułatwienia wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych. Takie wspólne normy minimalne powinny również umożliwić usunięcie przeszkód dla swobodnego przepływu obywateli na terytoriach państw członkowskich.

(11)

Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie wyłącznie do postępowań karnych, w rozumieniu wynikającym z wykładni Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwanego dalej „Trybunałem Sprawiedliwości”), z zastrzeżeniem orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do postępowań cywilnych ani do postępowań administracyjnych, w tym postępowań administracyjnych, które mogą prowadzić do nałożenia sankcji, takich jak postępowania z zakresu konkurencji, handlu, usług finansowych, ruchu drogowego, podatków lub narzutów podatkowych, ani do postępowań wyjaśniających prowadzonych przez organy administracyjne w związku z takimi postępowaniami.

(12)

Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do osób fizycznych będących podejrzanymi lub oskarżonymi w postępowaniu karnym. Powinna ona mieć zastosowanie od chwili, gdy dana osoba staje się podejrzana lub zostaje oskarżona o popełnienie czynu zabronionego lub domniemanego czynu zabronionego, a zatem nawet zanim osoba taka zostanie poinformowana, w drodze oficjalnego powiadomienia lub w inny sposób, przez właściwe organy państwa członkowskiego o tym, że jest podejrzanym lub oskarżonym. Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie na wszystkich etapach postępowania karnego aż do uprawomocnienia się orzeczenia w przedmiocie ostatecznego rozstrzygnięcia, czy podejrzany lub oskarżony popełnił czyn zabroniony. Przewidziane prawem skargi i środki prawne, które są dostępne jedynie wówczas, gdy takie orzeczenie stało się prawomocne, w tym skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, nie powinny być objęte zakresem niniejszej dyrektywy.

(13)

W niniejszej dyrektywie uznaje się odmienne potrzeby i poziomy ochrony niektórych aspektów domniemania niewinności w odniesieniu do osób fizycznych i prawnych. W odniesieniu do osób fizycznych ochrona taka znajduje odzwierciedlenie w ustalonym orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Trybunał Sprawiedliwości uznaje jednak, że prawa wynikające z domniemania niewinności nie przysługują osobom prawnym w taki sam sposób, jak osobom fizycznym.

(14)

W obecnym stanie rozwoju prawa krajowego i orzecznictwa na szczeblu krajowym i unijnym jest jeszcze za wcześnie, aby przyjmować na poziomie unijnym przepisy w zakresie domniemania niewinności w odniesieniu do osób prawnych. Niniejsza dyrektywa nie powinna zatem mieć zastosowania do osób prawnych. Zastrzega się przy tym stosowanie domniemania niewinności w odniesieniu do osób prawnych, w rozumieniu, zwłaszcza, EKPC oraz wykładni Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Trybunału Sprawiedliwości.

(15)

Domniemanie niewinności w odniesieniu do osób prawnych powinno być zapewnione za pomocą istniejących gwarancji prawnych i orzecznictwa, których dalszy rozwój będzie mieć decydujące znaczenie dla oceny tego, czy istnieje zapotrzebowanie na działania na szczeblu unijnym.

(16)

Domniemanie niewinności zostałoby naruszone, gdyby podejrzany lub oskarżony był przedstawiony jako winny w publicznej wypowiedzi organu publicznego lub w orzeczeniu sądowym innym niż rozstrzygające o winie, do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z prawem. Takie wypowiedzi lub orzeczenia sądowe nie powinny odzwierciedlać opinii, że osoba ta jest winna. Powyższe powinno stosować się z zastrzeżeniem czynności oskarżyciela, które zmierzają do wykazania winy podejrzanego lub oskarżonego, takich jak akt oskarżenia, oraz z zastrzeżeniem orzeczeń sądowych nakazujących wykonanie wyroku w zawieszeniu, pod warunkiem poszanowania prawa do obrony. Powyższe powinno stosować się także z zastrzeżeniem wstępnych decyzji o charakterze procesowym, które są podejmowane przez organy sądowe lub inne właściwe organy i które opierają się na podejrzeniu lub obciążającym materiale dowodowym, takich jak postanowienia o tymczasowym aresztowaniu w postępowaniu przygotowawczym, pod warunkiem że decyzje takie nie odnoszą się do podejrzanego lub oskarżonego jako do winnego. Przed podjęciem wstępnej decyzji o charakterze procesowym właściwy organ może być obowiązany najpierw sprawdzić, czy istnieje materiał dowodowy obciążający podejrzanego lub oskarżonego, który wystarcza do uzasadnienia danej decyzji, a decyzja może zawierać odniesienie do tego materiału.

(17)

„Publiczna wypowiedź organu publicznego” powinna oznaczać każdą wypowiedź, której treść odnosi się do czynu zabronionego i która pochodzi od organu, takiego jak organ sądowy, policja lub inne organy ścigania, uczestniczącego w postępowaniu karnym dotyczącym tego czynu zabronionego albo od innego organu publicznego, takiego jak ministrowie i inni funkcjonariusze publiczni, z zastrzeżeniem krajowych przepisów o immunitecie.

(18)

Obowiązek nieodnoszenia się do podejrzanych lub oskarżonych jak do osób winnych nie powinien stanowić przeszkody dla podawania przez organy publiczne do wiadomości publicznej informacji o postępowaniu karnym, gdy jest to bezwzględnie konieczne z powodów związanych z postępowaniem przygotowawczym w sprawie karnej, na przykład wówczas, gdy nadawane są materiały wideo, a odbiorcy są proszeni o pomoc w zidentyfikowaniu domniemanego sprawcy czynu zabronionego, lub z interesem publicznym, na przykład wówczas, gdy z przyczyn bezpieczeństwa informacji udziela się mieszkańcom obszaru dotkniętego domniemanym przestępstwem przeciw środowisku, lub wówczas, gdy prokuratura lub inny właściwy organ przedstawia obiektywne informacje na temat stanu postępowania karnego, aby zapobiec zakłóceniu porządku publicznego. Powoływanie się na takie powody powinno ograniczać się do sytuacji, w których jest to uzasadnione i proporcjonalne, przy uwzględnieniu interesów wszystkich stron. Sposób i kontekst rozpowszechniania informacji nie powinny w żadnym wypadku stwarzać wrażenia, że dana osoba jest winna, do czasu udowodnienia jej winy zgodnie z prawem.

(19)

Państwa członkowskie powinny podejmować wszelkie odpowiednie środki dla zapewnienia, by udzielając informacji mediom organy publiczne nie odnosiły się do podejrzanych lub oskarżonych jako winnych, do czasu udowodnienia im winy zgodnie z prawem. W tym celu państwa członkowskie powinny informować organy publiczne o znaczeniu należytego uwzględniania domniemania niewinności przy udzielaniu mediom informacji lub rozpowszechnianiu informacji w mediach. Nie powinno to uchybiać krajowemu prawu o ochronie wolności prasy i innych mediów.

(20)

Właściwe organy powinny powstrzymać się od przedstawiania podejrzanych lub oskarżonych, w sądzie lub publicznie, jako winnych poprzez stosowanie środków przymusu fizycznego, takich jak kajdanki, szklane zabezpieczenia, klatki i metalowe obręcze na nogi, chyba że zastosowanie takich środków jest konieczne z uwagi na okoliczności konkretnej sprawy związane bądź z bezpieczeństwem, w tym w celu uniemożliwienia podejrzanym lub oskarżonym okaleczenia siebie lub innych lub uszkodzenia mienia, bądź z uniemożliwieniem podejrzanym lub oskarżonym ucieczki lub kontaktu z osobami trzecimi takimi jak świadkowie lub ofiary. Możliwość zastosowania środków przymusu fizycznego nie oznacza, że właściwe organy zobowiązane są formalnie decydować o zastosowaniu takich środków.

(21)

Jeżeli jest to możliwe, właściwe organy powinny również powstrzymać się od przedstawiania podejrzanych lub oskarżonych, przed sądem lub publicznie, w ubraniu więziennym, aby uniknąć wrażenia, że osoby te są winne.

(22)

Przy ustalaniu winy podejrzanych i oskarżonych ciężar dowodu spoczywa na oskarżeniu, a wszelkie wątpliwości rozpatruje się na korzyść podejrzanego lub oskarżonego. Domniemanie niewinności zostałoby naruszone w przypadku przeniesienia ciężaru dowodu z oskarżenia na obronę, z zastrzeżeniem uprawnień sądu do działania z urzędu w zakresie ustalania faktów, niezawisłości sądownictwa przy ocenie winy podejrzanego lub oskarżonego oraz wykorzystania domniemań faktycznych lub prawnych w odniesieniu do odpowiedzialności karnej podejrzanego lub oskarżonego. Takie domniemania powinny być stosowane w rozsądnych granicach, z uwzględnieniem wagi sprawy i z zachowaniem prawa do obrony, zaś zastosowane środki powinny być racjonalnie proporcjonalne do obranego uprawnionego celu. Domniemania takie powinny być wzruszalne i w każdym wypadku powinny one być stosowane jedynie pod warunkiem poszanowania prawa do obrony.

(23)

W różnych państwach członkowskich poszukiwaniem dowodów zarówno obciążających, jak i uniewinniających zajmuje się nie tylko oskarżyciel, lecz także sędziowie i właściwe sądy. Państwa członkowskie, które nie mają systemu opartego na zasadzie kontradyktoryjności, powinny mieć możliwość utrzymania obecnego systemu, pod warunkiem że jest on zgodny z niniejszą dyrektywą i z innymi właściwymi przepisami prawa Unii i prawa międzynarodowego.

(24)

Prawo do nieskładania wyjaśnień stanowi ważny aspekt domniemania niewinności i powinno służyć jako środek ochrony przed samooskarżeniem.

(25)

Prawo do nieobciążania samego siebie stanowi również ważny aspekt domniemania niewinności. Nie należy zmuszać podejrzanych i oskarżonych, w przypadku wezwania do złożenia wyjaśnień lub udzielenia odpowiedzi na pytania, do przedstawienia dowodów lub dokumentów bądź dostarczenia informacji, które mogą prowadzić do samooskarżenia.

(26)

Prawo do nieskładania wyjaśnień i prawo do nieobciążania samego siebie powinny mieć zastosowanie do pytań dotyczących czynu zabronionego, o którego popełnienie dana osoba jest podejrzana lub oskarżona, a nie na przykład do pytań służących identyfikacji podejrzanego lub oskarżonego.

(27)

Prawo do nieskładania wyjaśnień i prawo do nieobciążania samego siebie oznaczają, że właściwe organy nie powinny zmuszać podejrzanych lub oskarżonych do udzielenia informacji wbrew ich woli. W celu ustalenia, czy doszło do naruszenia prawa do nieskładania wyjaśnień lub prawa do nieobciążania samego siebie, należy wziąć pod uwagę wykładnię prawa do rzetelnego procesu sądowego z EKPC, której dokonał Europejski Trybunał Praw Człowieka.

(28)

Korzystanie z prawa do nieskładania wyjaśnień lub z prawa do nieobciążania samego siebie nie powinno być wykorzystywane przeciwko podejrzanemu lub oskarżonemu oraz nie powinno być jako takie uznawane za dowód, że dana osoba popełniła dany czyn zabroniony. Nie powinno to uchybiać krajowym przepisom o ocenie dowodów przez sądy lub sędziów, pod warunkiem poszanowania prawa do obrony.

(29)

Wykonywanie prawa do nieobciążania samego siebie nie powinno stanowić przeszkody dla gromadzenia przez właściwe organy materiału dowodowego, który można zgodnie z prawem uzyskać od podejrzanego lub oskarżonego przy zastosowaniu przewidzianych prawem środków przymusu i który istnieje niezależnie od woli podejrzanego lub oskarżonego, takiego jak materiał dowodowy otrzymany w następstwie nakazu, materiał dowodowy, w odniesieniu do którego istnieje prawny obowiązek zachowania i przedstawienia na żądanie, próbki wydychanego powietrza, krwi, moczu i tkanki ciała pobrane w celu przeprowadzenia badań DNA.

(30)

Prawo do nieskładania wyjaśnień i prawo do nieobciążania samego siebie nie powinny stanowić przeszkody dla postanowienia przez państwa członkowskie, że – w przypadku czynów zabronionych mniejszej wagi takich jak wykroczenia drogowe – postępowania lub niektóre ich etapy mogą być prowadzone pisemnie lub bez wysłuchania podejrzanego lub oskarżonego przez właściwe organy w odniesieniu do danego czynu zabronionego, pod warunkiem że jest to zgodne z prawem do rzetelnego procesu sądowego.

(31)

Państwa członkowskie powinny rozważyć zapewnienie, aby w przypadku gdy podejrzani lub oskarżeni są powiadamiani, na mocy art. 3 dyrektywy 2012/13/UE, o przysługujących im prawach, byli oni również powiadamiani o prawie do nieobciążania samego siebie, w zakresie, w jakim ma ono zastosowanie na mocy prawa krajowego zgodnie z niniejszą dyrektywą.

(32)

Państwa członkowskie powinny rozważyć zapewnienie, aby w przypadku gdy podejrzani lub oskarżeni otrzymują pouczenie o prawach w trybie art. 4 dyrektywy 2012/13/UE, takie pouczenie o prawach zawierało także informację o prawie do nieobciążania samego siebie, w zakresie, w jakim ma ono zastosowanie na mocy prawa krajowego zgodnie z niniejszą dyrektywą.

(33)

Prawo do rzetelnego procesu sądowego stanowi jedną z podstawowych zasad społeczeństwa demokratycznego. Prawo podejrzanych i oskarżonych do obecności na rozprawie wywodzi się z tego prawa i powinno być zapewnione w całej Unii.

(34)

Jeżeli z przyczyn niezależnych od podejrzanych lub oskarżonych nie są oni w stanie stawić się na rozprawie, powinni mieć możliwość zwrócenia się o wyznaczenie nowego terminu rozprawy w ramach czasowych przewidzianych prawem krajowym.

(35)

Prawo podejrzanych lub oskarżonych do obecności na rozprawie nie jest prawem bezwzględnym. W pewnych okolicznościach podejrzani lub oskarżeni powinni mieć możliwość zrzeczenia się tego prawa, w sposób wyraźny lub dorozumiany, lecz jednoznaczny.

(36)

W pewnych okolicznościach powinna istnieć możliwość wydania orzeczenia w przedmiocie winy lub niewinności podejrzanego lub oskarżonego, nawet jeżeli jest on nieobecny na rozprawie. Może tak być w przypadku, gdy podejrzany lub oskarżony nie stawia się na rozprawie, pomimo że został on we właściwym czasie poinformowany o tej rozprawie i o konsekwencjach niestawiennictwa. Poinformowanie podejrzanego lub oskarżonego o rozprawie należy rozumieć jako doręczenie mu wezwania do rąk własnych lub przekazanie mu inną drogą urzędowej informacji o terminie i miejscu rozprawy w sposób, który umożliwia dowiedzenie się o tej rozprawie. Powiadomienie podejrzanego lub oskarżonego o konsekwencjach niestawiennictwa powinno w szczególności oznaczać powiadomienie tej osoby, iż orzeczenie może zostać wydane pod jej nieobecność na rozprawie.

(37)

Powinna również istnieć możliwość przeprowadzenia rozprawy, która może skutkować wydaniem orzeczenia w przedmiocie winy lub niewinności pod nieobecność podejrzanego lub oskarżonego, gdy podejrzany lub oskarżony został o niej poinformowany i umocował obrońcę z własnego wyboru lub wyznaczonego z urzędu do reprezentowania go na rozprawie, i który reprezentował podejrzanego lub oskarżonego.

(38)

Przy ocenie, czy sposób przekazywania informacji jest wystarczający dla zapewnienia, by dana osoba dowiedziała się o rozprawie, w razie potrzeby szczególną uwagę należy zwrócić z jednej strony na starania podjęte przez organy publiczne w celu powiadomienia tej osoby, a z drugiej strony na starania podjęte przez tę osobę w celu uzyskania skierowanych do niej informacji.

(39)

Jeżeli w państwach członkowskich dopuszcza się możliwość odbywania rozpraw pod nieobecność podejrzanych lub oskarżonych, ale warunki do wydania orzeczenia pod nieobecność konkretnego podejrzanego lub oskarżonego na rozprawie nie zostały spełnione, ponieważ miejsca jego pobytu nie dało się ustalić mimo starań poczynionych w rozsądnym zakresie, na przykład gdy dana osoba zbiegła lub się ukrywa, powinna jednak istnieć możliwość wydania orzeczenia pod nieobecność podejrzanego lub oskarżonego oraz wykonania takiego orzeczenia. W takim przypadku państwa członkowskie powinny zapewnić, aby z chwilą powiadomienia podejrzanego lub oskarżonego o orzeczeniu, w szczególności z chwilą jego zatrzymania, powiadomiono go także o możliwości zaskarżenia orzeczenia i o prawie do wznowienia postępowania lub do innego środka prawnego. Taka informacja powinna być podana na piśmie. Informację tę można także przekazać ustnie, pod warunkiem że fakt jej przekazania zostanie odnotowany zgodnie z procedurą utrwalania czynności procesowych na mocy prawa krajowego.

(40)

Właściwe organy w państwach członkowskich powinny również mieć możliwość czasowego wyłączenia podejrzanego lub oskarżonego z rozprawy, gdy jest to w interesie zabezpieczenia właściwego przebiegu postępowania karnego. Może tak być na przykład w przypadku, gdy podejrzany lub oskarżony zakłóca przebieg posiedzenia i musi zostać wyprowadzony z sali sądowej na polecenie sędziego lub gdy okazuje się, że obecność podejrzanego lub oskarżonego uniemożliwia właściwe przesłuchanie świadka.

(41)

Z prawa do obecności na rozprawie można skorzystać tylko wówczas, gdy odbywa się co najmniej jedno posiedzenie. Oznacza to, że prawo do obecności na rozprawie nie może być stosowane, jeśli zgodnie z właściwymi krajowymi przepisami nie jest przewidziane żadne posiedzenie. Takie przepisy krajowe powinny być zgodne z Kartą i EKPC, według wykładni Trybunału Sprawiedliwości i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, w szczególności dotyczącej prawa do rzetelnego procesu sądowego. Sytuacja taka ma na przykład miejsce, jeśli postępowania są prowadzone w sposób uproszczony, w całości lub w części, zgodnie z procedurą pisemną lub procedurą, w której nie jest przewidziane żadne posiedzenie.

(42)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, żeby przy wdrażaniu niniejszej dyrektywy, w szczególności prawa do obecności na rozprawie i prawa do wznowienia postępowania, brano pod uwagę specjalne potrzeby osób wymagających szczególnego traktowania. Zgodnie z zaleceniem Komisji z dnia 27 listopada 2013 r. w sprawie gwarancji procesowych dla osób wymagających szczególnego traktowania podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym (8) podejrzani lub oskarżeni wymagający szczególnego traktowania oznaczają wszystkich podejrzanych lub oskarżonych, którzy nie są w stanie zrozumieć postępowania karnego lub skutecznie w nim uczestniczyć ze względu na swój wiek, stan psychiczny lub fizyczny bądź niepełnosprawność.

(43)

Dzieci wymagają szczególnego traktowania i należy im zapewnić specjalny poziom ochrony. Z tego powodu, w odniesieniu do niektórych praw przewidzianych w niniejszej dyrektywie, powinno się ustanowić dodatkowe gwarancje procesowe.

(44)

Zasada skuteczności prawa unijnego zobowiązuje państwa członkowskie do wprowadzenia odpowiednich i skutecznych środków naprawczych na wypadek naruszenia prawa przyznanego jednostkom w prawie unijnym. Skuteczny środek naprawczy dostępny na wypadek naruszenia któregokolwiek z praw określonych w niniejszej dyrektywie powinien, w miarę możliwości, wywierać skutek polegający na postawieniu podejrzanych lub oskarżonych w takiej samej sytuacji, w jakiej znaleźliby się, gdyby dane naruszenie nie wystąpiło, w celu ochrony prawa do rzetelnego procesu sądowego i prawa do obrony.

(45)

Przy ocenie oświadczeń złożonych przez podejrzanych lub oskarżonych lub dowodów uzyskanych z naruszeniem prawa do nieskładania wyjaśnień lub do nieobciążania samego siebie sądy i sędziowie powinni przestrzegać prawa do obrony i rzetelności postępowania. W tym kontekście należy mieć na uwadze orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, zgodnie z którym przyjęcie oświadczeń uzyskanych w wyniku stosowania tortur lub innego rodzaju złego traktowania z naruszeniem art. 3 EKPC jako dowodów w celu ustalenia odpowiednich okoliczności faktycznych w postępowaniu karnym nadałoby całości postępowania nierzetelny charakter. Zgodnie z przyjętą przez ONZ Konwencją w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania oświadczenie, co do którego ustalono, że zostało złożone w wyniku zastosowania tortur, nie powinno być wykorzystywane w charakterze dowodu w postępowaniu, z wyjątkiem wypadku, gdy jest ono wykorzystywane przeciwko osobie oskarżonej o stosowanie tortur jako dowód na to, że oświadczenie zostało złożone.

(46)

Do celów monitorowania i oceny skuteczności niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny przekazywać Komisji dostępne dane o wykonywaniu praw określonych w niniejszej dyrektywie. Dane takie mogłyby obejmować rejestry prowadzone przez organy ścigania i organy sądowe dotyczące środków naprawczych stosowanych w przypadkach naruszenia któregokolwiek z aspektów domniemania niewinności objętych niniejszą dyrektywą oraz w przypadkach naruszenia prawa do obecności na rozprawie.

(47)

Niniejsza dyrektywa potwierdza prawa podstawowe i zasady uznane w Karcie i EKPC, w tym zakaz tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania, prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego, poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, prawo człowieka do integralności, prawa dziecka, integrację osób niepełnosprawnych, prawo do skutecznego środka prawnego i do bezstronnego sądu, domniemanie niewinności i prawo do obrony. Należy uwzględniać w szczególności art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), zgodnie z którym Unia uznaje prawa, wolności i zasady ustanowione w Karcie oraz zgodnie z którym prawa podstawowe, zagwarantowane w EKPC oraz wynikające z tradycji konstytucyjnych wspólnych państwom członkowskim, winny stanowić zasady ogólne prawa Unii.

(48)

Ponieważ w niniejszej dyrektywie ustanawia się normy minimalne, państwa członkowskie powinny mieć możliwość rozszerzenia zakresu praw określonych w niniejszej dyrektywie w celu zapewnienia wyższego poziomu ochrony. Poziom ochrony zapewnianej przez państwa członkowskie nigdy nie powinien być niższy niż poziom wynikający z norm określonych w Karcie lub EKPC, zgodnie z ich wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości i Europejski Trybunał Praw Człowieka.

(49)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, mianowicie ustanowienie wspólnych norm minimalnych dotyczących niektórych aspektów domniemania niewinności oraz dotyczących prawa do obecności na rozprawie, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary i skutki tego środka możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(50)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i do TFUE, oraz z zastrzeżeniem art. 4 tego protokołu, te państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie są nią związane ani jej nie stosują.

(51)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

a)

niektórych aspektów domniemania niewinności w postępowaniu karnym;

b)

prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym.

a)

podejrzanego lub oskarżonego powiadomiono we właściwym czasie o rozprawie i o konsekwencjach niestawiennictwa; lub

b)

podejrzany lub oskarżony, którego powiadomiono o rozprawie, jest reprezentowany przez umocowanego obrońcę, wybranego przez tego podejrzanego lub oskarżonego lub wyznaczonego z urzędu.

11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/12

(1)

W komunikacie z dnia 18 kwietnia 2012 r. pt. „W kierunku odnowy gospodarczej sprzyjającej zatrudnieniu” Komisja podkreśliła potrzebę poprawy współpracy pomiędzy państwami członkowskimi i ogłosiła rozpoczęcie konsultacji w sprawie utworzenia na szczeblu Unii platformy współpracy między inspektoratami pracy i innymi organami egzekwowania prawa w celu zwalczania pracy nierejestrowanej, co ma służyć poprawie współpracy, wymianie najlepszych praktyk i określeniu wspólnych zasad prowadzenia inspekcji.

(2)

Zgodnie z art. 148 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Rada przyjęła w drodze decyzji (UE) 2015/1848 (4) wytyczne dotyczące polityk zatrudnienia państw członkowskich. W tych wytycznych zawarto wskazówki dla państw członkowskich w odniesieniu do określania ich krajowych programów reform oraz wdrażania reform. Wytyczne dotyczące zatrudnienia stanowią podstawę zaleceń dla poszczególnych krajów, które Rada kieruje do państw członkowskich na podstawie wspomnianego artykułu. W ostatnich latach w zaleceniach dla poszczególnych krajów uwzględniano również zalecenia dotyczące zwalczania pracy nierejestrowanej.

(3)

W art. 151 TFUE wśród celów w zakresie polityki społecznej wymieniono promowanie zatrudnienia i poprawę warunków życia i pracy. Aby osiągnąć te cele, Unia może wspierać i uzupełniać działania państw członkowskich w dziedzinach bezpieczeństwa i higieny pracy, warunków pracy, integracji osób wykluczonych z rynku pracy oraz zwalczania wykluczenia społecznego. Zgodnie z art. 153 ust. 2 lit. a) TFUE Unia może przyjmować środki w celu zachęcania do współpracy między państwami członkowskimi, z wyłączeniem jakiejkolwiek harmonizacji przepisów ustawowych i wykonawczych państw członkowskich.

(4)

Parlament Europejski w swojej rezolucji z dnia 14 stycznia 2014 r. dotyczącej skutecznych inspekcji pracy jako strategii na rzecz poprawy warunków pracy w Europie z zadowoleniem przyjął inicjatywę Komisji dotyczącą utworzenia europejskiej platformy oraz wezwał do ściślejszej współpracy na szczeblu Unii na rzecz przeciwdziałania pracy nierejestrowanej, która według tej rezolucji negatywnie wpływa na unijną gospodarkę, prowadzi do nieuczciwej konkurencji, zagraża stabilności finansowej modelu społecznego Unii i powoduje coraz większe braki w ochronie socjalnej pracowników i ochronie zatrudnienia.

(5)

Praca nierejestrowana została zdefiniowana w komunikacie Komisji z dnia 24 października 2007 r. pt. „Zaostrzenie walki z pracą niezgłoszoną” jako „wszelka działalność zarobkowa, zgodna z prawem pod względem swojej natury, lecz niezgłoszona władzom publicznym, z uwzględnieniem różnic w systemach prawnych państw członkowskich”. Definicja ta nie obejmuje żadnej działalności niezgodnej z prawem.

(6)

Praca nierejestrowana często ma wymiar transgraniczny. Charakter pracy nierejestrowanej może się różnić w zależności od państwa oraz od sytuacji gospodarczej, administracyjnej i społecznej. Różnice występują w ustawodawstwach krajowych dotyczących pracy nierejestrowanej oraz w definicjach stosowanych na szczeblu krajowym. Należy zatem dostosowywać środki służące przeciwdziałaniu pracy nierejestrowanej w celu uwzględnienia tych różnic.

(7)

Według szacunków praca nierejestrowana stanowi znaczną część gospodarki Unii. Jest ona różnie definiowana w ustawodawstwie krajowym poszczególnych państw członkowskich, w związku z czym trudne jest uzyskanie dokładnych danych co do skali jej występowania.

(8)

Nadużywanie – czy to na szczeblu krajowym, czy w sytuacjach transgranicznych – statusu osoby samozatrudnionej, zdefiniowanego w prawie krajowym, jest jedną z form pracy fałszywie rejestrowanej, często wiążącą się z pracą nierejestrowaną. Pozorowane samozatrudnienie ma miejsce w sytuacji, gdy dana osoba jest zgłoszona – w celu uniknięcia określonych obowiązków prawnych lub podatkowych – jako osoba samozatrudniona, mimo iż wykonywana przez nią praca spełnia warunki charakteryzujące stosunek pracy. Platforma ustanowiona niniejszą decyzją (zwana dalej „platformą”) powinna służyć przeciwdziałaniu pracy nierejestrowanej w różnych jej formach, a także pracy fałszywie rejestrowanej, wiążącej się z pracą nierejestrowaną, w tym pozorowanemu samozatrudnieniu.

(9)

Praca nierejestrowana ma poważne konsekwencje dla wykonujących ją pracowników, którzy zmuszeni są akceptować niepewne, a czasem niebezpieczne warunki pracy, znacznie niższe wynagrodzenie, poważne naruszenia praw pracowniczych oraz znacznie ograniczoną ochronę na mocy prawa pracy i przepisów w zakresie ochrony socjalnej, co pozbawia ich odpowiednich świadczeń społecznych, uprawnień emerytalnych i dostępu do opieki zdrowotnej, a także możliwości rozwoju umiejętności i uczenia się przez całe życie.

(10)

Chociaż negatywne skutki pracy nierejestrowanej dla społeczeństwa i gospodarki przybierają różne formy, platforma ma na celu poprawę warunków pracy oraz promowanie integracji na rynku pracy i włączenia społecznego. Praca nierejestrowana ma poważne skutki budżetowe, powodując spadek dochodów podatkowych i z tytułu ubezpieczeń społecznych, co szkodzi finansowej trwałości systemów zabezpieczenia społecznego. Praca nierejestrowana wpływa też negatywnie na poziom zatrudnienia i wydajności, a także zaburza równe warunki prowadzenia działalności.

(11)

Praca nierejestrowana wywołuje różne skutki dla różnych grup społecznych, między innymi dla kobiet, migrantów i pracowników domowych, a niektórzy pracownicy nierejestrowani znajdują się w szczególnie trudnej sytuacji.

(12)

W wielu państwach członkowskich wprowadzono rozmaite strategie i działania służące przeciwdziałaniu pracy nierejestrowanej. Niektóre państwa członkowskie zawarły także porozumienia dwustronne i prowadziły wielostronne projekty dotyczące niektórych aspektów pracy nierejestrowanej. Należy wciąż rozwijać działania na rzecz przeciwdziałania złożonemu problemowi pracy nierejestrowanej, co wymaga przyjęcia kompleksowego podejścia. Platforma nie powinna uniemożliwiać stosowania dwustronnych ani wielostronnych umów lub uzgodnień dotyczących współpracy administracyjnej.

(13)

Udział w działaniach platformy pozostaje bez uszczerbku dla kompetencji i obowiązków państw członkowskich w zakresie przeciwdziałania pracy nierejestrowanej, w tym dla ich zobowiązań krajowych lub międzynarodowych wynikających, między innymi, z odpowiednich i mających zastosowanie konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), takich jak Konwencja nr 81 dotycząca inspekcji pracy w przemyśle i handlu.

(14)

Współpraca między państwami członkowskimi na szczeblu Unii nadal nie ma wystarczająco kompleksowego charakteru, zarówno jeśli chodzi o zaangażowanie poszczególnych państw członkowskich, jak i zakres poruszanych kwestii. Brakuje formalnego mechanizmu transgranicznej współpracy między właściwymi organami państw członkowskich w celu kompleksowego rozwiązania kwestii związanych z pracą nierejestrowaną.

(15)

Wspieranie współpracy między państwami członkowskimi na szczeblu Unii jest konieczne do tego, aby państwa członkowskie mogły skuteczniej i bardziej efektywnie przeciwdziałać pracy nierejestrowanej. W związku z tym celem platformy powinno być usprawnienie i wspieranie wymiany najlepszych praktyk i informacji, tak aby stworzyć na szczeblu Unii ramy, które posłużą do wypracowania jednolitego rozumienia pracy nierejestrowanej, analizy tego zjawiska oraz rozwoju wiedzy specjalistycznej na ten temat. Wspólne definicje oraz wspólne pojęcia pracy nierejestrowanej powinny odzwierciedlać rozwój sytuacji na rynku pracy. Platforma powinna także wspierać współpracę różnych organów egzekwowania prawa państw członkowskich uczestniczących w takich działaniach transgranicznych na zasadzie dobrowolności.

(16)

Niniejsza decyzja ma na celu wspieranie współpracy między państwami członkowskimi na szczeblu Unii. Istnieją znaczne różnice między poszczególnymi państwami członkowskimi w zakresie pracy nierejestrowanej, w związku z tym różne są również oczekiwania właściwych organów oraz innych podmiotów państw członkowskich w odniesieniu do obszarów współpracy. Państwa członkowskie zachowują kompetencje w zakresie decydowania o poziomie swojego zaangażowania w działania zatwierdzone przez platformę na szczeblu plenarnym.

(17)

Należy zachęcać do ścisłej i skutecznej współpracy na szczeblu Unii między państwami członkowskimi w celu wsparcia i uzupełnienia ich działań w zakresie przeciwdziałania pracy nierejestrowanej. Działalność na szczeblu krajowym zależy od konkretnych uwarunkowań w poszczególnych państwach członkowskich i działania w ramach platformy nie mogą zastępować dokonywanej na szczeblu krajowym oceny tego, jakie odpowiednie działania należy podjąć.

(18)

Państwa członkowskie i ich właściwe organy zachowują kompetencje w zakresie określania, analizy i rozwiązywania problemów praktycznych związanych z egzekwowaniem odpowiednich przepisów Unii dotyczących warunków pracy i ochrony socjalnej w pracy, a także w zakresie decydowania, jakie środki zastosować na szczeblu krajowym, by wdrożyć wyniki działań platformy.

(19)

Platforma powinna wykorzystywać wszystkie stosowne źródła informacji, w szczególności badania, umowy dwustronne zawarte między państwami członkowskimi oraz wielostronne projekty współpracy, a także tworzyć synergię pomiędzy istniejącymi instrumentami i strukturami na szczeblu Unii w celu maksymalnego zwiększenia odstraszającego lub zapobiegawczego działania tych środków. Działania platformy mogłyby określać ramy wspólnych szkoleń, wzajemnych przeglądów, tworzenia narzędzi, takich jak interaktywny bank wiedzy, z uwzględnieniem istniejących analiz wykonalności, między innymi prac Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy (Eurofound), a także – uznając znaczenie ochrony danych – rozwiązań w zakresie wymiany danych. Ogólnoeuropejskie kampanie lub wspólne strategie, bazujące na polityce i strategiach zwiększania wiedzy o pracy nierejestrowanej, które w różnej mierze już istnieją w państwach członkowskich, mogłyby przyczyniać się do zwiększania wiedzy na temat problemu pracy nierejestrowanej. Platforma powinna także angażować podmioty pozarządowe będące ważnym źródłem informacji.

(20)

Platforma powinna przyczynić się do wzmocnienia współpracy pomiędzy państwami członkowskimi, między innymi poprzez wspieranie innowacyjnych podejść w odniesieniu do współpracy transgranicznej oraz egzekwowania przepisów, a także poprzez ocenianie doświadczeń państw członkowskich z takiej współpracy. Terminowa wymiana informacji jest niezbędna do ograniczenia pracy nierejestrowanej.

(21)

Jeżeli jeden z członków platformy uzna, że przytoczenie konkretnych przypadków jest korzystne dla wymiany informacji i najlepszych praktyk w ramach platformy, dane dotyczące tych przypadków powinny być w stosownych przypadkach anonimizowane. Platforma może być skuteczna jedynie wówczas, gdy osoby zgłaszające przypadki pracy nierejestrowanej będą chronione przed niekorzystnym traktowaniem. Platforma powinna zatem stanowić forum wymiany najlepszych praktyk w tym zakresie.

(22)

Wymiana informacji i najlepszych praktyk powinna umożliwić platformie wniesienie użytecznego wkładu w ewentualne działania na szczeblu Unii w zakresie przeciwdziałania pracy nierejestrowanej, w tym w działania podejmowane przez Komisję. W ramach europejskiego semestru działania platformy mogą wnieść użyteczny wkład przy rozpatrywaniu środków związanych z pracą nierejestrowaną.

(23)

Kwestią pracy nierejestrowanej zajmują się różne krajowe organy egzekwowania prawa, takie jak inspektoraty pracy, inne organy zajmujące się kwestiami bezpieczeństwa i higieny pracy, inspektoraty zabezpieczenia społecznego i organy podatkowe. W niektórych przypadkach zaangażowane mogą być również organy migracyjne i służby zatrudnienia, a także organy celne oraz organy odpowiedzialne za realizację wspólnej polityki transportowej, policja, prokuratura oraz partnerzy społeczni.

(24)

W celu kompleksowego i skutecznego przeciwdziałania pracy nierejestrowanej należy wprowadzić w państwach członkowskich określony zestaw polityk. Powinno to być ułatwione poprzez wspieranie ustrukturyzowanej współpracy między właściwymi organami i innymi podmiotami. Platforma powinna obejmować wszystkie właściwe organy krajowe, w szczególności organy egzekwowania prawa, prowadzące działania w zakresie przeciwdziałania pracy nierejestrowanej lub uczestniczące w takich działaniach. Państwa członkowskie zachowują kompetencje w zakresie decydowania o tym, które organy będą ich reprezentantami w ramach różnych działań platformy. Współpraca między krajowymi organami państw członkowskich powinna przebiegać z poszanowaniem mających zastosowanie przepisów prawa unijnego i krajowego.

(25)

Aby osiągnąć te cele, platformę powinien wspierać w każdym z państw członkowskich wysoki rangą przedstawiciel, który powinien prowadzić działania koordynacyjne i utrzymywać kontakty z organami państw członkowskich, a w stosownych przypadkach z innymi podmiotami, w tym partnerami społecznymi, zajmującymi się różnorodnymi aspektami pracy nierejestrowanej.

(26)

Platforma powinna angażować partnerów społecznych na szczeblu UE, zarówno w kontekście ponadsektorowym, jak i w sektorach, które są szczególnie dotknięte problemem pracy nierejestrowanej lub które odgrywają szczególną rolę w przeciwdziałaniu pracy nierejestrowanej, a także powinna współpracować z odpowiednimi organizacjami międzynarodowymi, takimi jak MOP, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju oraz unijne agencje zdecentralizowane, w szczególności Eurofound i Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy (EU-OSHA). Uczestnictwo Eurofound i EU-OSHA w pracach platformy w charakterze obserwatorów nie powinno wiązać się z rozszerzeniem ich dotychczasowych uprawnień.

(27)

Platforma powinna przyjąć swój regulamin oraz programy pracy i regularnie sporządzać sprawozdania.

(28)

Platforma powinna mieć możliwość powoływania grup roboczych w celu zbadania konkretnych zagadnień i powinna mieć możliwość uzyskania specjalistycznej wiedzy osób posiadających szczególne kompetencje.

(29)

Platforma powinna współpracować z odpowiednimi grupami ekspertów i komitetami na szczeblu Unii, których prace mają związek z kwestią pracy nierejestrowanej.

(30)

Platforma i jej działania powinny być finansowane za pośrednictwem osi Progress programu Unii Europejskiej na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych (EaSI) w ramach środków budżetowych określonych przez Parlament Europejski i Radę. Komisja powinna zapewnić, aby platforma wykorzystywała środki finansowe przeznaczone na jej pracę w sposób przejrzysty i efektywny.

(31)

Mając na uwadze znaczenie otwartości i dostępu do dokumentów odzwierciedlone w zasadach określonych w art. 15 TFUE, platforma powinna prowadzić swoje prace w sposób przejrzysty i zgodny z tymi zasadami.

(32)

Komisja powinna podjąć konieczne kroki administracyjne w celu utworzenia platformy.

(33)

Działania platformy powinny być w pełni zgodne z prawami podstawowymi oraz zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

(34)

Do przetwarzania danych osobowych w ramach niniejszej decyzji mają zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (5) oraz dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6), a także odpowiednie krajowe środki wykonawcze.

(35)

Skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001,

a)

wyznaczony przez każde państwo członkowskie wysoki rangą przedstawiciel reprezentujący to państwo członkowskie;

b)

przedstawiciel Komisji;

c)

maksymalnie czterech przedstawicieli ponadsektorowych partnerów społecznych działających na szczeblu Unii, wyznaczonych przez tych partnerów społecznych, reprezentujących w równym stopniu pracodawców i pracowników.

a)

maksymalnie 14 przedstawicieli partnerów społecznych z sektorów, w których często występuje praca nierejestrowana, wyznaczanych przez tych partnerów społecznych, reprezentujących w równym stopniu pracodawców i pracowników;

b)

przedstawiciel Eurofound;

c)

przedstawiciel EU-OSHA;

d)

przedstawiciel MOP;

e)

po jednym przedstawicielu każdego państwa trzeciego należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

a)

poprawę współpracy między właściwymi organami i innymi zaangażowanymi podmiotami z państw członkowskich w celu skuteczniejszego i bardziej efektywnego przeciwdziałania różnym formom pracy nierejestrowanej oraz związanej z nią pracy fałszywie zarejestrowanej, w tym pozorowanemu samozatrudnieniu;

b)

poprawę potencjału różnych właściwych organów i podmiotów państw członkowskich w zakresie przeciwdziałania transgranicznej pracy nierejestrowanej i przyczynienie się w ten sposób do zapewnienia równych warunków prowadzenia działalności;

c)

zwiększanie świadomości społecznej w zakresie kwestii związanych z pracą nierejestrowaną oraz pilnej potrzeby podjęcia odpowiednich działań, a także zachęcanie państw członkowskich do wzmożenia wysiłków w zakresie przeciwdziałania pracy nierejestrowanej.

a)

wymianę najlepszych praktyk i informacji;

b)

rozwój wiedzy specjalistycznej i analiz;

c)

wspieranie i ułatwianie stosowania innowacyjnych sposobów prowadzenia efektywnej i wydajnej współpracy transgranicznej, a także oceny doświadczeń;

d)

przyczynianie się do przekrojowego rozumienia spraw związanych z pracą nierejestrowaną.

a)

podnoszenie poziomu wiedzy na temat pracy nierejestrowanej, w tym poprzez wskazywanie przyczyn oraz różnic regionalnych, opracowanie wspólnych definicji i pojęć oraz wiarygodnych narzędzi pomiaru, a także poprzez promowanie analiz porównawczych i odpowiednich metodologii gromadzenia danych, z uwzględnieniem dorobku innych podmiotów, w tym Komitetu ds. Zatrudnienia i Komitetu Ochrony Socjalnej;

b)

podnoszenie poziomu wiedzy i wzajemnego zrozumienia w zakresie zróżnicowanych systemów i praktyk przeciwdziałania pracy nierejestrowanej, w tym jej aspektów transgranicznych;

c)

opracowanie analizy skuteczności różnych środków polityki w zakresie przeciwdziałania pracy nierejestrowanej, w tym środków zapobiegawczych i sankcji;

d)

tworzenie narzędzi służących skutecznej wymianie informacji i doświadczeń, np. banku wiedzy różnych praktyk i środków, w tym umów dwustronnych lub wielostronnych stosowanych w państwach członkowskich w celu przeciwdziałania pracy nierejestrowanej;

e)

opracowywanie narzędzi, np. wytycznych co do egzekwowania prawa, podręczników dobrych praktyk oraz wspólnych zasad prowadzenia inspekcji w celu przeciwdziałania pracy nierejestrowanej, a także dokonywanie oceny doświadczeń z takimi narzędziami;

f)

usprawnianie i wspieranie form współpracy między państwami członkowskimi poprzez zwiększanie ich potencjału w zakresie przeciwdziałania transgranicznym aspektom pracy nierejestrowanej w drodze promowania i ułatwiania stosowania innowacyjnych podejść, takich jak wymiana personelu, wykorzystywanie baz danych zgodnie z obowiązującymi krajowymi przepisami o ochronie danych i wspólnych działań, oraz ocenianie doświadczeń z takiej współpracy, podejmowanej przez uczestniczące państwa członkowskie;

g)

przeprowadzenie analizy wykonalności systemu szybkiej wymiany informacji oraz poprawa wymiany danych zgodnie z unijnymi przepisami o ochronie danych, w tym rozpatrzenie możliwości wykorzystania systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym (IMI), ustanowionego na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1024/2012 (7), i systemu elektronicznej wymiany informacji dotyczących zabezpieczenia społecznego (EESSI);

h)

wymiana doświadczeń organów krajowych w zakresie stosowania prawa unijnego dotyczącego przeciwdziałania pracy nierejestrowanej;

i)

rozwój i w stosownych przypadkach poprawa zdolności do prowadzenia szkoleń dla właściwych organów oraz ram prowadzenia wspólnych szkoleń;

j)

organizowanie wzajemnych przeglądów w celu śledzenia postępów w zakresie przeciwdziałania pracy nierejestrowanej w państwach członkowskich, które zdecydują się wziąć udział w takich ocenach;

k)

wymiana doświadczeń i rozwój najlepszych praktyk w odniesieniu do współpracy między właściwymi organami państw członkowskich i – w stosownych przypadkach – państw trzecich w celu zwiększenia efektywności takiej współpracy na rzecz przeciwdziałania problemom związanym z pracą nierejestrowaną dotyczącym tych państw trzecich;

l)

zwiększanie wiedzy na temat problemu pracy nierejestrowanej poprzez wspólne działania, np. kampanie europejskie, oraz koordynowanie strategii regionalnych lub unijnych, w tym podejść sektorowych;

m)

wymiana doświadczeń z zakresu udzielania porad i informacji osobom, których dotyczą praktyki pracy nierejestrowanej.

a)

swojego regulaminu;

b)

dwuletnich programów prac, określających między innymi jej priorytety i konkretny opis działań, o których mowa w art. 6;

c)

sprawozdań z działalności platformy sporządzanych co dwa lata;

d)

utworzenia grup roboczych tworzonych w celu zbadania zagadnień określonych w swych programach prac, w tym praktycznych ustaleń dotyczących tych grup roboczych; grupy robocze są rozwiązywane po wypełnieniu swoich zadań.

11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/21

11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/22

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem, aby Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu – zwany dalej „Urzędem” – mógł spełniać swoją rolę, konieczne jest zagwarantowanie możliwości udziału w jego pracach krajów, które zawarły z Unią umowy, na mocy których przyjęły one i stosują prawo Unii w dziedzinie objętej rozporządzeniem, w szczególności Islandii, Liechtensteinu, Norwegii i Szwajcarii, zwanych dalej „krajami stowarzyszonymi”.

(2)

Szwajcaria zawarła umowy z Unią Europejską, na mocy których przyjęła i stosuje prawo UE w dziedzinie objętej rozporządzeniem, w szczególności Umowę między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącą kryteriów i mechanizmów określania państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu złożonego w państwie członkowskim lub w Szwajcarii (2),

11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/38

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 515/97 stanowi, że przewoźnicy mają przekazywać dane dotyczące przewozu kontenerów, w odniesieniu do zdarzeń wymienionych w art. 18a ust. 6 rozporządzenia, do zbioru danych CSM, którym zarządza Komisja, ale jedynie w zakresie, w jakim są one znane przewoźnikowi dokonującemu zgłoszenia, a dane dotyczące takich zdarzeń zostały wygenerowane lub zgromadzone w ich elektronicznej ewidencji lub są w niej utrzymywane.

(2)

Aby zapewnić terminową analizę danych dotyczących przewozu kontenerów i niezakłócone przekazywanie takich danych od przewoźników morskich do zbioru CSM oraz zagwarantować akceptowalny stopień różnorodności, jeśli chodzi o sposoby kodowania danych, należy określić częstotliwość zgłaszania danych CSM, ich format i metodę ich przekazywania.

(3)

Ze względu na wielkość i regularne zmiany w ruchu kontenerów skuteczne wykrywanie nadużyć zależy w dużej mierze od terminowej identyfikacji podejrzanych przewozów kontenerów. Aby zagwarantować skuteczne wykorzystanie otrzymanych danych i ograniczyć ryzyko przemieszczania podejrzanych ładunków do nieokreślonych miejsc, zanim możliwe będzie skuteczne wykrycie podejrzanych przesyłek, przewoźnicy powinni być zobowiązani do przekazywania danych CSM do zbioru CSM nie później niż 24 godziny po wygenerowaniu i zgromadzeniu danych CSM lub wprowadzeniu ich do elektronicznej ewidencji przewoźnika.

(4)

W celu zmniejszenia obciążenia finansowego dla przemysłu i ułatwienia przekazywania danych CSM, przewoźnicy powinni być zobowiązani do wykorzystywania jednego z głównych standardów ANSI ASC X12 lub UN/EDIFACT. ANSI ASC X12 jest protokołem elektronicznej wymiany danych Amerykańskiego Narodowego Instytutu Normalizacji (ANSI), natomiast UN/EDIFACT jest standardem elektronicznej wymiany danych opracowanym w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ). Wykorzystanie takich standardów powinno obniżyć koszty wdrażania dla przewoźników, ponieważ standardy te są uznawane za powszechnie wykorzystywane w przemyśle morskim do celów elektronicznej wymiany danych.

(5)

Aby zapewnić bezpieczne przekazywanie danych oraz odpowiedni poziom poufności i integralności przekazywanych danych, dane CSM należy przekazywać za pośrednictwem protokołu SFTP (Secure Shell File Transfer Protocol) opracowanego przez grupę zadaniową ds. inżynierii internetowej (Internet Engineering Task Force – IETF). Ta metoda przekazywania danych gwarantuje wymagany poziom bezpieczeństwa i w odnośnym sektorze uznaje się ją za akceptowalną pod względem wykonalności wdrożenia. W celu zmniejszenia kosztów wdrażania przewoźnikom należy zezwolić na stosowania również innych metod przesyłania danych, pod warunkiem że gwarantują one taki sam poziom bezpieczeństwa danych jak SFTP.

(6)

Aby zmniejszyć obciążenie finansowe związane z przekazywaniem danych CSM, przewoźnikom należy zezwolić na przekazywanie wszystkich danych CSM wygenerowanych, zgromadzonych lub utrzymywanych w ich elektronicznej ewidencji, bez konieczności selekcji indywidualnych danych CSM. W takich przypadkach Komisja i właściwe organy państw członkowskich powinny być uprawnione do dostępu i wykorzystania tych danych zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 515/97.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu powołanego rozporządzeniem (WE) nr 515/97,

a)

selektywne zgłaszanie indywidualnych danych CSM, jak określono w art. 18a ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 515/97; lub

b)

przekazywanie wszystkich danych CSM wygenerowanych, zgromadzonych i utrzymywanych w elektronicznej ewidencji przewoźnika, bez konieczności selekcji indywidualnych danych CSM.

11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/40

(1)

Celem systemu informacji celnej (CIS) jest pomoc właściwym organom w zapobieganiu działaniom naruszającym przepisy prawa celnego i rolnego oraz w wykrywaniu i ściganiu takich działań. Aby ten cel osiągnąć, właściwe organy państw członkowskich wprowadzają do CIS informacje o istotnych zdarzeniach, takich jak zajęcie lub zatrzymanie towarów. Aby CIS nadal spełniał potrzeby właściwych organów, niezbędne jest uaktualnienie wykazu pozycji, które powinny być zawarte w CIS.

(2)

Każde zdarzenie zgłoszone do CIS obejmuje szereg kluczowych elementów, które są wymagane dla miarodajnej interpretacji danej sprawy. W celu umożliwienia właściwym organom łatwego odszukiwania konkretnych spraw lub zdarzeń w CIS, powinna istnieć możliwość wyszukiwania w CIS odniesień do danej sprawy, w związku z tym konieczne jest uwzględnienie identyfikacji sprawy jako jednej z pozycji w CIS.

(3)

Nadużycie finansowe wymaga zwykle aktywnego uczestnictwa co najmniej jednej osoby. Prawidłowe i jednoznaczne identyfikowanie osób uczestniczących w działaniach, które mogą stanowić nadużycie finansowe, ma zasadnicze znaczenie dla prowadzenia skutecznych dochodzeń w tych sprawach. Do CIS należy zatem wprowadzać dane dotyczące przedsiębiorstw i osób zaangażowanych w nadużycia finansowe lub działania mogące stanowić takie nadużycia.

(4)

Ze względu na to, że modus operandi oszustw handlowych oraz metody ukrywania zależą od środków transportu, należy uwzględnić szczegółowe informacje dotyczące środków transportu jako jedną z wymaganych pozycji w CIS.

(5)

Schematy transportu, które nie są ekonomicznie uzasadnione, uważa się za istotne wskazówki niektórych rodzajów nadużyć finansowych, takich jak zgłoszenie nieprawdziwego pochodzenia. Ważne jest więc, aby znać szczegóły trasy wykorzystywanej do przewozu towarów, ponieważ mogą one być ważne dla wykrycia nadużycia. Informacje na temat przebiegu trasy uważa się zatem za istotne dla właściwego prowadzenia dochodzeń w sprawach nadużyć finansowych związanych z cłami, w związku z czym powinny one zostać uwzględnione jako jedna z pozycji w CIS.

(6)

Cła i inne opłaty różnią się w zależności od szczególnych cech danego towaru. Aby zapewnić właściwe śledzenie spraw lub zdarzeń zgłoszonych w CIS, należy więc wprowadzać do CIS specyfikacje odnoszące się do towarów, których dana sprawa dotyczy.

(7)

Analiza poszczególnych przypadków zajęcia, konfiskaty lub zatrzymania towarów pomaga w opracowywaniu środków zapobiegających wystąpieniu tego samego rodzaju nadużyć finansowych związanych z cłami w przyszłości. Należy zatem uznać za istotne uwzględnienie w CIS odpowiednich informacji dotyczących zajęcia, zatrzymania lub konfiskaty.

(8)

Wszelkie działania podejmowane przez właściwe organy powinny być uzasadnione, a więc powinny być oparte na odpowiednich wskaźnikach ryzyka. Dlatego też konieczne jest uwzględnienie informacji dotyczących oceny ryzyka jako jednej z pozycji w CIS.

(9)

W zależności od danej sprawy odnośna dokumentacja dołączana do wpisu sprawy w CIS może być bardzo różna. Może ona obejmować, ale nie tylko, dokumenty handlowe uzyskane przez właściwe organy.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu powołanego rozporządzeniem (WE) nr 515/97,

a)

pozycje wspólne dla wszystkich kategorii, o których mowa w art. 24 rozporządzenia (WE) nr 515/97:

b)

dodatkowe pozycje w odniesieniu do kategorii, o której mowa w art. 24 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 515/97:

c)

dodatkowe pozycje w odniesieniu do kategorii, o której mowa w art. 24 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 515/97:

d)

dodatkowe pozycje w odniesieniu do kategorii, o której mowa w art. 24 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 515/97:

e)

dodatkowe pozycje w odniesieniu do kategorii, o której mowa w art. 24 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 515/97:

f)

dodatkowe pozycje w odniesieniu do kategorii, o której mowa w art. 24 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 515/97:

g)

dodatkowe pozycje w odniesieniu do kategorii, o której mowa w art. 24 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 515/97:

h)

dodatkowe pozycje w odniesieniu do kategorii, o której mowa w art. 24 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 515/97:

i)

dodatkowe pozycje w odniesieniu do kategorii, o której mowa w art. 24 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 515/97:

11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/49

(1)

Zgodnie z art. 18 rozporządzenia (UE) nr 596/2014 emitenci, uczestnicy rynku uprawnień do emisji, platformy aukcyjne, prowadzący aukcje i monitorujący aukcje lub wszelkie inne osoby działające w ich imieniu lub na ich rachunek są zobowiązane do sporządzania list osób mających dostęp do informacji poufnych (ang. insiders) i ich aktualizacji zgodnie z określonym formatem.

(2)

Ustalenie określonego formatu, w tym stosowanie standardowych wzorów, powinno ułatwić jednolite stosowanie obowiązku sporządzania i aktualizacji list osób mających dostęp do informacji poufnych ustanowionego w rozporządzeniu (UE) nr 596/2014. Powinno to również zapewnić, by właściwe organy otrzymywały informacje niezbędne do wykonania zadań polegających na ochronie integralności rynków finansowych oraz badaniu możliwych nadużyć na rynku.

(3)

Ponieważ wiele informacji poufnych może istnieć jednocześnie w ramach danego podmiotu, listy osób mających dostęp do informacji poufnych powinny dokładnie określać, do których konkretnych informacji poufnych miały dostęp osoby pracujące dla emitentów, uczestników rynku uprawnień do emisji, platform aukcyjnych, prowadzących aukcje i monitorujących aukcje (czy chodzi np. o transakcję, projekt, zdarzenie korporacyjne lub finansowe, publikację sprawozdania finansowego czy ostrzeżenie dotyczące zysku). W tym celu lista osób mających dostęp do informacji poufnych powinna być podzielona na sekcje, z oddzielną sekcją dla każdej informacji poufnej. W każdej sekcji należy wymienić wszystkie osoby, które mają dostęp do tej samej konkretnej informacji poufnej.

(4)

Aby uniknąć wielokrotnych wpisów w odniesieniu do tych samych osób w różnych sekcjach list osób mających dostęp do informacji poufnych, emitenci, uczestnicy rynku uprawnień do emisji, platformy aukcyjne, prowadzący aukcje i monitorujący aukcje lub osoby działające w ich imieniu lub na ich rachunek mogą sporządzić i aktualizować dodatkową sekcję listy osób mających dostęp do informacji poufnych, określoną jako sekcja osób mających stały dostęp do informacji poufnych, która będzie różniła się od pozostałych sekcji listy osób mających dostęp do informacji poufnych, ponieważ nie została utworzona w związku z istnieniem konkretnej informacji poufnej. W takim przypadku sekcja dotycząca osób mających stały dostęp do informacji poufnych powinna obejmować wyłącznie osoby, które ze względu na charakter ich funkcji lub stanowiska mają stały dostęp do wszystkich informacji poufnych na poziomie emitenta, uczestnika rynku uprawnień do emisji, platformy aukcyjnej, prowadzącego aukcje lub monitorującego aukcje.

(5)

Lista osób mających dostęp do informacji poufnych powinna zasadniczo zawierać dane osobowe, które ułatwiają identyfikację osób mających dostęp do informacji poufnych. Takie dane powinny obejmować datę urodzenia, adres prywatny i, w stosownych przypadkach, krajowy numer identyfikacyjny tych osób.

(6)

Lista osób mających dostęp do informacji poufnych powinna również zawierać dane, które mogą pomóc właściwym organom w prowadzeniu czynności wyjaśniających: w szybkim przeanalizowaniu praktyk handlowych osób mających dostęp do informacji poufnych, w ustaleniu związku między osobami mającymi dostęp do informacji poufnych a osobami prowadzącymi podejrzane praktyki handlowe oraz w identyfikacji kontaktów między nimi w krytycznych momentach. Z tego względu numery telefonów mają zasadnicze znaczenie, ponieważ pozwalają właściwym organom szybko działać i żądać rejestrów połączeń, jeżeli jest to konieczne. Ponadto dane takie powinny być dostępne od samego początku, tak by rzetelność czynności wyjaśniających nie była zagrożona faktem, że właściwy organ w trakcie czynności wyjaśniających zwraca się o dalsze informacje do emitenta, uczestnika rynku uprawnień do emisji, platformy aukcyjnej, prowadzącego aukcje lub monitorującego aukcje lub osoby mającej dostęp do informacji poufnych.

(7)

Aby zapewnić, by lista osób mających dostęp do informacji poufnych była jak najszybciej dostępna na żądanie właściwego organu oraz aby nie tworzyć zagrożenia dla czynności wyjaśniających poprzez zasięganie informacji od osób znajdujących się na liście osób mających dostęp do informacji poufnych, listę tę należy sporządzać w formacie elektronicznym i zawsze niezwłocznie aktualizować, gdy zachodzi którakolwiek z okoliczności wymienionych w rozporządzeniu (UE) nr 596/2014 w odniesieniu do aktualizowania listy osób mających dostęp do informacji poufnych.

(8)

Stosowanie szczególnych, określonych przez właściwe organy formatów elektronicznych na potrzeby przekazywania list osób mających dostęp do informacji poufnych powinno również zmniejszyć obciążenia administracyjne właściwych organów, emitentów, uczestników rynku uprawnień do emisji, platform aukcyjnych, prowadzących aukcje i monitorujących aukcje oraz osób działających w ich imieniu lub na ich rachunek. Formaty elektroniczne powinny umożliwiać zachowanie poufności informacji zawartych na liście osób mających dostęp do informacji poufnych i zgodności z zasadami ustanowionymi w prawodawstwie UE dotyczącym przetwarzania danych osobowych i przekazywania takich danych.

(9)

Ponieważ emitenci działający na rynku rozwoju MŚP są zwolnieni ze sporządzania i aktualizowania list osób mających dostęp do informacji poufnych i w związku z tym mogą sporządzać i przechowywać te informacje w formacie innym niż format elektroniczny (jak wymaga tego niniejsze rozporządzenie w odniesieniu do pozostałych emitentów), na emitentów działających na rynku rozwoju MŚP nie należy nakładać wymogu stosowania elektronicznego formatu przy przekazywaniu właściwym organom list osób mających dostęp do informacji poufnych. Podobnie nie należy wymagać przedstawiania niektórych danych osobowych, jeżeli emitenci ci nie dysponują takimi danymi w momencie, kiedy żąda się listy osób mających dostęp do informacji poufnych. Listy osób mających dostęp do informacji poufnych powinny być w każdym przypadku przekazywane w sposób zapewniający kompletność, poufność oraz integralność informacji.

(10)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt wykonawczych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych.

(11)

Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych przeprowadził otwarte konsultacje społeczne w zakresie projektu wykonawczych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, przeanalizował potencjalne powiązane koszty i korzyści oraz zasięgnął opinii Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych, ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (2).

(12)

W celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynków finansowych niniejsze rozporządzenie musi wejść w życie w trybie pilnym, a przepisy przewidziane w niniejszym rozporządzeniu muszą obowiązywać od tego samego dnia co przepisy ustanowione w rozporządzeniu (UE) nr 596/2014,

„środki elektroniczne” oznaczają urządzenia elektroniczne do przetwarzania (w tym cyfrowej kompresji), przechowywania i przesyłania danych, wykorzystujące technologię przewodową, radiową lub optyczną, lub też wszelkie inne rodzaje środków elektromagnetycznych.

a)

poufność informacji, gwarantując, że dostęp do listy osób mających dostęp do informacji poufnych ma jedynie ograniczona liczba jasno wskazanych osób spośród osób pracujących dla emitenta, uczestnika rynku uprawnień do emisji, platformy aukcyjnej, prowadzącego aukcje i monitorującego aukcje lub każdej innej osoby działającej w ich imieniu lub na ich rachunek, które potrzebują tego dostępu ze względu na charakter swej funkcji lub stanowiska;

b)

dokładność informacji umieszczonych na liście osób mających dostęp do informacji poufnych;

c)

dostęp do poprzednich wersji listy osób mających dostęp do informacji poufnych i możliwość przeszukiwania ich.

11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/56

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania oraz zmiany takich zezwoleń.

(2)

W następstwie wniosku złożonego zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 98/2012 (2) zezwolono na stosowanie do dnia 28 lutego 2022 r. preparatu 6-fitazy (EC 3.1.3.26) wytwarzanej przez Komagataella pastoris (DSM 23036) – zwane wcześniej Pichia pastoris – w przypadku kurcząt i indyków rzeźnych, kurcząt odchowywanych na kury nioski, indyków utrzymywanych w celach hodowlanych, kur niosek, pozostałych gatunków ptaków rzeźnych lub odchowywanych na nioski, prosiąt odsadzonych od maciory, tuczników i macior.

(3)

Zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 posiadacz zezwolenia zaproponował zmianę warunków zezwolenia na stosowanie tego preparatu jako dodatku paszowego dla tuczników, polegającą na zmniejszeniu jego minimalnej zalecanej zawartości z 250 OTU/kg do 125 OTU/kg. Do wniosku dołączone zostały właściwe dane szczegółowe. Komisja przekazała wniosek do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanego dalej „Urzędem”).

(4)

W opinii z dnia 9 lipca 2015 r. (3) Urząd stwierdził, że w proponowanych nowych warunkach stosowania preparat 6-fitazy (EC 3.1.3.26) wytwarzanej przez Komagataella pastoris (DSM 23036) może być skuteczny w przypadku tuczników we wnioskowanej minimalnej zalecanej dawce 125 OTU/kg mieszanki paszowej pełnoporcjowej. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących planu monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metod analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu 6-fitazy (EC 3.1.3.26) wytwarzanej przez Komagataella pastoris (DSM 23036) dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 98/2012.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/59

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/61

(1)

Zgodnie z decyzją Rady nr 185/2014/UE (1), uzgodnienia między Unią Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie warunków udziału tego państwa w pracach Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu („uzgodnienia”) zostały podpisane w dniu 11 lutego 2014 r., z zastrzeżeniem ich zawarcia.

(2)

Uzgodnienia powinny zostać zatwierdzone.

(3)

Jak wskazano w motywie 21 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 439/2010 (2), Zjednoczone Królestwo i Irlandia biorą udział w przyjęciu i stosowaniu rozporządzenia i są nim związane. W związku z tym państwa te powinny zastosować art. 49 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 439/2010, uczestnicząc w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji. Zjednoczone Królestwo i Irlandia uczestniczą w związku z tym w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(4)

Jak wskazano w motywie 22 rozporządzenia (UE) nr 439/2010, Dania nie brała udziału w przyjęciu tego rozporządzenia i nie jest nim związana. Dania nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji ani jej nie stosuje,

11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/63

(1)

Art. IX ust. 3 i 4 Porozumienia z Marrakeszu ustanawiającego Światową Organizację Handlu (zwanego dalej „Porozumieniem ustanawiającym WTO”) określa procedury stosowane przy przyznawaniu zawieszenia obowiązków dotyczących wielostronnych porozumień handlowych zawartych w załącznikach 1A, 1B lub 1C Porozumienia ustanawiającego WTO i w załącznikach do nich.

(2)

W dniu 27 lipca 2007 r. przedłużono na rzecz Jordanii przewidziany w Porozumieniu w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych (zwanym dalej „Porozumieniem w sprawie subsydiów”) okres przejściowy na zniesienie programów subsydiów wywozowych mających postać całkowitego lub częściowego zwolnienia z podatku dochodowego od zysków uzyskanych z wywozu niektórych produktów. Przedłużenie to przyznano do dnia 31 grudnia 2013 r., wraz z okresem stopniowego wygaszania kończącym się w dniu 31 grudnia 2015 r., zgodnie z procedurą utrzymywania przedłużenia – na podstawie art. 27 ust. 4 Porozumienia w sprawie subsydiów – okresu przejściowego przewidzianego w art. 27 ust. 2 lit. b) tego Porozumienia na rzecz niektórych krajów rozwijających się.

(3)

Na podstawie art. IX ust. 3 Porozumienia ustanawiającego WTO Jordania złożyła wniosek o zawieszenie do dnia 31 grudnia 2018 r. obowiązku stopniowego wygaszania, określonego w art. 27 ust. 4 Porozumienia w sprawie subsydiów w stosunku do programu subsydiów wywozowych.

(4)

Przyznanie tego zawieszenia nie wpłynie negatywnie na gospodarkę ani interesy handlowe Unii, a jednocześnie pozwoli udzielić wsparcia Jordanii w jej zmaganiach z wyzwaniami gospodarczymi wynikającymi z trudnej i niestabilnej sytuacji politycznej w regionie.

(5)

Należy zatem ustalić stanowisko, jakie powinno zostać zajęte w imieniu Unii w ramach Rady Generalnej WTO na poparcie złożonego przez Jordanię wniosku o zawieszenie,

11.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/64

(1)

Zgodnie z decyzją Rady 97/836/WE (1) Unia przystąpiła do Porozumienia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań (zwanego dalej „zrewidowanym porozumieniem z 1958 r.”).

(2)

Zgodnie z decyzją Rady 2000/125/WE (2) Unia przystąpiła do Porozumienia dotyczącego ustanowienia ogólnych przepisów technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być montowane lub stosowane w pojazdach kołowych (zwanego dalej „porozumieniem równoległym”).

(3)

Dyrektywą 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) zastąpiono systemy homologacji państw członkowskich unijną procedurą homologacji oraz ustanowiono zharmonizowane ramy obejmujące przepisy administracyjne i ogólne wymagania techniczne odnoszące się do wszystkich nowych pojazdów, układów, części i oddzielnych zespołów technicznych. Dyrektywą tą włączono regulaminy ONZ do unijnego systemu homologacji typu, bądź jako wymagania dotyczące homologacji typu, bądź jako przepisy alternatywne wobec przepisów Unii. Od czasu przyjęcia tej dyrektywy regulaminy ONZ w coraz większym stopniu są włączane do przepisów Unii w ramach unijnego systemu homologacji typu.

(4)

W świetle doświadczenia i rozwoju technicznego należy dostosować do postępu technicznego wymogi odnoszące się do niektórych elementów lub cech objętych regulaminami ONZ nr 10, 34, 41, 46, 48, 50, 51, 53, 55, 60, 73, 83, 94, 107, 110, 113, 118, 125, 128, 130 oraz 131.

(5)

W celu ustanowienia jednolitych przepisów dotyczących homologacji cichych pojazdów transportu drogowego (QRTV) w odniesieniu do ich ograniczonej słyszalności należy przyjąć nowy regulamin ONZ w sprawie QRTV.

(6)

Należy zatem ustalić stanowisko, które ma być zajęte w imieniu Unii w ramach Komitetu Administracyjnego Zrewidowanego Porozumienia z 1958 r. oraz Komitetu Wykonawczego Porozumienia Równoległego w odniesieniu do przyjęcia tych aktów ONZ,