8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/1

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 920/2005 (1) przyznało językowi irlandzkiemu status języka urzędowego i języka roboczego instytucji Unii.

(2)

Rozporządzenie Rady (UE) nr 1257/2010 (2) przedłużyło na okres pięciu lat do dnia 31 grudnia 2016 r. obowiązywanie odstępstwa przewidzianego w art. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 920/2005.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 920/2005 stanowi, że ze względów praktycznych i przez okres przejściowy instytucje Unii nie mają obowiązku sporządzania wszystkich aktów, w tym orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, w języku irlandzkim ani tłumaczenia ich na ten język, z wyjątkiem rozporządzeń przyjmowanych wspólnie przez Parlament Europejski i Radę. Rada ustala, najpóźniej cztery lata od dnia rozpoczęcia stosowania rozporządzenia (WE) nr 920/2005, a następnie w odstępach pięcioletnich, czy znieść to odstępstwo.

(4)

Chociaż uważa się za konieczne dalsze przedłużenie obowiązywania odstępstwa przewidzianego w art. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 920/2005 na okres pięciu lat od dnia 1 stycznia 2017 r., instytucje Unii powinny kontynuować aktywne podejście do zwiększania dostępności w języku irlandzkim informacji o działalności Unii. Zakres odstępstwa powinien być stopniowo ograniczany z myślą o zniesieniu tego odstępstwa na końcu bieżącego okresu pięciu lat.

(5)

Aby zapobiec opóźnieniom w unijnym procesie ustawodawczym, ograniczanie zakresu odstępstwa należy ściśle monitorować i poddawać przeglądowi w świetle dostępnych mocy tłumaczeniowych. Władze irlandzkie i Komisja, we współpracy z pozostałymi instytucjami Unii, powinny spotykać się regularnie, aby monitorować postępy w rekrutacji do instytucji Unii, moc tłumaczeniową usługodawców zewnętrznych oraz zwiększenie współpracy w zakresie zasobów językowych, jak również w kwestiach związanych z dostępnością dorobku,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/4

(1)

Unijne dostawy określonych produktów rybołówstwa zależą obecnie od przywozu z państw trzecich. W ciągu ostatnich 18 lat wzrosło uzależnienie Unii od przywozu w celu zaspokojenia zapotrzebowania na produkty rybołówstwa. Aby nie powodować zagrożenia dla produkcji produktów rybołówstwa w Unii i aby zapewnić odpowiednią podaż dla unijnego przemysłu przetwórczego, należy zmniejszyć lub zawiesić należności celne przywozowe w przypadku szeregu produktów rybołówstwa w ramach kontyngentów taryfowych o odpowiedniej wielkości. W celu zapewnienia producentom unijnym równych warunków działania należy także uwzględnić szczególną sytuację poszczególnych produktów rybołówstwa na rynku Unii.

(2)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 1220/2012 (1) otworzono autonomiczne unijne kontyngenty taryfowe na pewne produkty rybołówstwa w latach 2013–2015 i określono sposób zarządzania tymi kontyngentami. Ponieważ okres obowiązywania tego rozporządzenia upływa z dniem 31 grudnia 2015 r., istotne jest uwzględnienie odpowiednich przepisów w nim zawartych w latach 2016–2018.

(3)

Wszystkim importerom unijnym należy zapewnić równy i niezakłócony dostęp do kontyngentów taryfowych określonych w niniejszym rozporządzeniu, a stawki określone dla tych kontyngentów należy stosować w sposób nieprzerwany w odniesieniu do całego przywozu odnośnych produktów rybołówstwa do wszystkich państw członkowskich, aż do wyczerpania kontyngentów taryfowych.

(4)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 (2) przewiduje utworzenie systemu zarządzania kontyngentami taryfowymi, który ma odpowiadać chronologicznemu porządkowi dat przyjęcia zgłoszenia o dopuszczeniu do swobodnego obrotu. Komisja oraz państwa członkowskie powinny zarządzać kontyngentami taryfowymi otwartymi na mocy niniejszego rozporządzenia zgodnie z tym systemem.

(5)

Stosowanie kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej między Unią Europejską a Kanadą spowoduje zmianę dostępnego preferencyjnego dostępu do rynku Unii w przypadku krewetek gatunku Pandalus borealis, objętego kontyngentem taryfowym określonym w niniejszym rozporządzeniu. Należy zatem dostosować ten kontyngent, aby zapewnić ten sam poziom preferencyjnej podaży na rynku Unii co przed wejściem wskazanej umowy w życie lub rozpoczęciem jej tymczasowego stosowania.

(6)

Stosowanie protokołu dodatkowego do umowy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii, który był negocjowany w tym samym czasie co Mechanizm Finansowy EOG na lata 2014–2021, zmieni dostępny preferencyjny dostęp do rynku Unii w odniesieniu do śledzi atlantyckich objętych w niniejszym rozporządzeniu dwoma kontyngentami taryfowymi. Należy zatem dostosować te kontyngenty, aby zapewnić ten sam poziom preferencyjnej podaży na rynku Unii co przed wejściem wskazanego protokołu dodatkowego w życie lub rozpoczęciem jego tymczasowego stosowania.

(7)

Istotne jest zapewnienie bezpieczeństwa podaży surowców rybołówstwa dla sektora przetwórstwa produktów rybołówstwa, tak aby stworzyć możliwości dalszego wzrostu i inwestycji, a w szczególności umożliwić mu dostosowanie się – bez zakłócenia podaży – do zastąpienia zawieszeń przez kontyngenty. Należy zatem przyjąć – w odniesieniu do pewnych produktów rybołówstwa, do których miały zastosowanie zawieszenia – system automatycznie zwiększający obowiązujące kontyngenty taryfowe po spełnieniu określonych warunków.

(8)

W celu zapewnienia skuteczności wspólnego zarządzania kontyngentami taryfowymi należy pozwolić państwom członkowskim na odejmowanie od kontyngentu taryfowego niezbędnych ilości odpowiadających ich faktycznemu przywozowi. Ponieważ ta metoda zarządzania wymaga ścisłej współpracy między państwami członkowskimi a Komisją, Komisja powinna mieć możliwość monitorowania tempa, w jakim kontyngenty taryfowe są wykorzystywane, i powinna informować o tym państwa członkowskie,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/12

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Francji o rejestrację nazwy „Asperges du Blayais” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Asperges du Blayais” powinna zatem zostać zarejestrowana,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/13

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Włoch o rejestrację nazwy „Pampapato di Ferrara”/„Pampepato di Ferrara” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Pampapato di Ferrara”/„Pampepato di Ferrara” powinna zostać zarejestrowana,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/14

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Chorwacji o rejestrację nazwy „Drniški pršut” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Drniški pršut” powinna zatem zostać zarejestrowana,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/15

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2015/104 (2) określono kwoty na rok 2015.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2015 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/17

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2015/104 (2) określono kwoty na rok 2015.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2015 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/19

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2015/104 (2) określono kwoty na rok 2015.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2015 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/21

(1)

W następstwie dochodzenia antydumpingowego („dochodzenie pierwotne”), zgodnie z art. 5 rozporządzenia podstawowego, Rada wprowadziła rozporządzeniem (WE) nr 926/2009 (2) ostateczne cło antydumpingowe („środki pierwotne”) na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu, z żelaza lub stali („SPT”), pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”). Środki pierwotne zostały wprowadzone na podstawie ustalenia dotyczącego zagrożenia wystąpieniem szkody i zostały unieważnione wyrokiem Sądu (3) w zakresie, w jakim dotyczyły wywozu produktów produkowanych przez Hubei Xinyegang Steel Co. Ltd. Wyrok ten jest obecnie przedmiotem odwołania złożonego w Trybunale Sprawiedliwości (4).

(2)

Wprowadzone środki przyjęły formę następujących ceł ad valorem: 17,7 % dla przedsiębiorstwa Shandong Luxing Steel Pipe Co. Ltd, 27,2 % dla innych przedsiębiorstw współpracujących i 39,2 % dla wszystkich innych przedsiębiorstw.

(3)

Środki antydumpingowe obowiązują w odniesieniu do przywozu SPT pochodzących z Rosji i Ukrainy (5). Stosowanie środków antydumpingowych w odniesieniu do przywozu z Chorwacji zakończono w dniu 26 czerwca 2012 r. (6).

(4)

W następstwie opublikowania zawiadomienia (7) o zbliżającym się wygaśnięciu obowiązujących środków antydumpingowych Komisja otrzymała wniosek o wszczęcie przeglądu wygaśnięcia dotyczącego tych środków na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(5)

Wniosek został złożony przez Komitet Ochrony Przemysłu Stalowych Rur Bez Szwu Unii Europejskiej („wnioskodawca”) w imieniu producentów reprezentujących ponad 25 % łącznej produkcji unijnej rur i przewodów rurowych bez szwu.

(6)

W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu oraz kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody dla przemysłu unijnego.

(7)

W dniu 3 października 2014 r. Komisja wszczęła przegląd wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (8) („zawiadomienie o wszczęciu”).

(8)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja poinformowała w szczególności wnioskodawcę, pozostałych znanych producentów unijnych, zainteresowanych producentów eksportujących, importerów i użytkowników w Unii oraz chińskie władze o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia i wezwała wymienione podmioty do współpracy.

(9)

Komisja poinformowała również producentów ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („USA”) o wszczęciu dochodzenia i zaprosiła ich do wzięcia w nim udziału. W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja poinformowała zainteresowane strony, że zamierza wybrać USA jako państwo trzecie o gospodarce rynkowej („państwo analogiczne”) w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(10)

Wszystkie zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia swoich uwag na temat wszczęcia przeglądu i złożenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub przed rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(11)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja oznajmiła, że może dokonać doboru próby zainteresowanych stron zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(12)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wskazała, że dokonała tymczasowego doboru próby producentów unijnych i wezwała zainteresowane strony do przedstawienia swoich uwag. Próba została wybrana na podstawie wielkości sprzedaży produktu podobnego w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym w Unii przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniego zasięgu geograficznego. Próba składała się z sześciu przedsiębiorstw z Republiki Czeskiej, Francji, Niemiec, Włoch, Rumunii i Słowacji oraz reprezentowała około 55 % łącznej sprzedaży na rzecz klientów niepowiązanych z Unii. Nie otrzymano żadnych uwag i wstępnie wybrane przedsiębiorstwa zostały włączone do ostatecznej próby.

(13)

Aby podjąć decyzję, czy kontrola wyrywkowa jest konieczna, i ewentualnie dokonać odpowiedniego doboru próby, Komisja zwróciła się do wszystkich niepowiązanych importerów o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(14)

Mając na uwadze, że tylko czterech niepowiązanych importerów udzieliło informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu, stwierdzono, iż dobór próby nie jest konieczny. Jednak spośród tych czterech importerów niepowiązanych tylko jeden współpracował w toku dochodzenia i przedłożył odpowiedzi na pytania zawarte w przesłanym kwestionariuszu.

(15)

Z uwagi na dużą liczbę producentów eksportujących w ChRL w zawiadomieniu o wszczęciu przewidziano dobór próby.

(16)

Aby podjąć decyzję, czy kontrola wyrywkowa jest konieczna, i ewentualnie dokonać odpowiedniego doboru próby, Komisja zwróciła się do wszystkich producentów eksportujących w ChRL o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Poza tym Komisja zwróciła się do misji ChRL przy Unii Europejskiej o zidentyfikowanie pozostałych producentów eksportujących, którzy mogliby być zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi, jeżeli tacy producenci istnieją.

(17)

Mając na uwadze fakt, że tylko trzech producentów eksportujących w ChRL przekazało Komisji wymagane informacje, uznano, że dobór próby nie jest konieczny.

(18)

Komisja prowadziła dalsze badanie i weryfikację informacji uważanych za niezbędne do ustalenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz do określenia interesu Unii.

(19)

Kwestionariusze przesłano do trzech chińskich producentów eksportujących, którzy uczestniczyli w doborze próby, do sześciu objętych próbą producentów unijnych, do czterech importerów niepowiązanych, którzy uczestniczyli w doborze próby, oraz do siedmiu użytkowników. Dwudziestu dwóch potencjalnych producentów analogicznych z sześciu państw – Argentyny, Brazylii, Japonii, Meksyku, Ukrainy oraz USA – zostało wskazanych i przesłano im kwestionariusze.

(20)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od jednego chińskiego producenta eksportującego, trzech producentów analogicznych z USA, sześciu objętych próba producentów unijnych, jednego importera oraz trzech użytkowników.

(21)

Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(22)

Dochodzenie dotyczące prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu objęło okres od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 30 czerwca 2014 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

(23)

Wszystkie zainteresowane strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzano utrzymać obowiązujące ostateczne środki antydumpingowe. Oprócz tego zainteresowanym stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi związane z ujawnieniem tych informacji. Tylko wnioskodawca przedłożył uwagi po ujawnieniu ustaleń.

(24)

Produktami objętymi postępowaniem są te same produkty, które objęto dochodzeniem pierwotnym wskazanym w motywie 1, tj. rury i przewody bez szwu, z żelaza lub stali, o okrągłym przekroju poprzecznym, o średnicy zewnętrznej nieprzekraczającej 406,4 mm, gdzie wartość ekwiwalentu węgla (Carbon Equivalent Value – CEV) nie przekracza 0,86 zgodnie ze wzorem oraz analizą chemiczną Międzynarodowego Instytutu Spawalnictwa (International Institute of Welding) (9), pochodzące z ChRL i objęte obecnie kodami CN ex 7304 19 10, ex 7304 19 30, ex 7304 23 00, ex 7304 29 10, ex 7304 29 30, ex 7304 31 20, ex 7304 31 80, ex 7304 39 10, ex 7304 39 52, ex 7304 39 58, ex 7304 39 92, ex 7304 39 93, ex 7304 51 81, ex 7304 51 89, ex 7304 59 10, ex 7304 59 92 oraz ex 7304 59 93.

(25)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne i chemiczne oraz podstawowe zastosowania:

(26)

Komisja stwierdziła, że wymienione produkty są zatem produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(27)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy ma miejsce dumping i czy wygaśnięcie istniejących środków prowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu.

(28)

Jak wskazano powyżej, trzech chińskich producentów zgłosiło się po wszczęciu postępowania i otrzymało kwestionariusze. Uzyskano odpowiedź tylko od jednego z nich. Współpracujący producent eksportujący reprezentował ponad 25 % chińskiego przywozu do Unii i jego przywóz został uznany za reprezentatywny dla łącznego przywozu z ChRL do Unii. W związku z powyższym poniższe ustalenia w odniesieniu do prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu określono na podstawie danych tego współpracującego producenta eksportującego.

(29)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalna została określona na podstawie ceny lub wartości konstruowanej w państwie trzecim o gospodarce rynkowej. W tym celu należało wybrać państwo trzecie o gospodarce rynkowej („państwo analogiczne”).

(30)

Komisja poinformowała zainteresowane strony w zawiadomieniu o wszczęciu, że podobnie jak w dochodzeniu pierwotnym zamierza wybrać USA jako ewentualne państwo analogiczne, oraz wezwała strony do przedkładania uwag. Nie otrzymano żadnych uwag.

(31)

Komisja skontaktowała się jednak z kilkoma innymi potencjalnymi państwami analogicznymi (Argentyna, Brazylia, Indie, Japonia, Republika Korei, Meksyk, Federacja Rosyjska i Ukraina), aby zaprosić je do współpracy i udzielić im informacji.

(32)

Trzech producentów z USA podjęło współpracę i udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(33)

Poziom konkurencji na rynku USA został uznany za wysoki; rynek ten charakteryzował się dużą liczbą producentów dokonujących sprzedaży krajowej oraz znaczącym poziomem przywozu (pomimo obowiązywania ceł antydumpingowych nałożonych na przywóz z ChRL). Ilości sprzedawane na rynku USA był znaczące i rynek ten był również porównywalny do rynku chińskiego pod względem zakresu produktów. Ponadto surowce stosowane w produkcji przez producentów współpracujących w państwie analogicznym zostały uznane za podobne do surowców na rynku chińskim. W związku z powyższym i mając na uwadze nawiązaną współpracę, USA uznano za odpowiednie państwo analogiczne w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(34)

Informacje otrzymane od współpracujących producentów w USA wykorzystano jako podstawę do ustalenia wartości normalnej mającej zastosowanie do producentów eksportujących w ChRL.

(35)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała najpierw, czy całkowita wielkość sprzedaży krajowej producentów współpracujących w USA była reprezentatywna w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, jeśli łączna wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym stanowi co najmniej 5 % łącznej wielkości chińskiej sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Na tej podstawie sprzedaż krajowa w USA była reprezentatywna.

(36)

Następnie Komisja zbadała, czy sprzedaż krajowa produktu podobnego mogła być uznana za dokonywaną w ramach zwykłego obrotu handlowego zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Badanie przeprowadzono poprzez ustalenie odsetka sprzedaży z zyskiem omawianego rodzaju produktu na rzecz klientów niezależnych. W przypadkach, w których sprzedaż krajowa konkretnego rodzaju produktu była dokonana w wystarczających ilościach i w zwykłym obrocie handlowym, wartość normalna została ustalona na podstawie rzeczywistej ceny krajowej, obliczonej jako średnia ważona z całej sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(37)

W odniesieniu do tych rodzajów produktu, w przypadku których ponad 80 % wielkości sprzedaży danego rodzaju produktu na rynku krajowym dokonano powyżej kosztów, a średnia ważona cena sprzedaży danego rodzaju była równa jednostkowemu kosztowi produkcji lub od niego wyższa, wartość normalną dla każdego rodzaju produktu obliczono jako średnią ważoną rzeczywistych cen krajowych całej sprzedaży rozpatrywanego rodzaju produktu, bez względu na to, czy była to sprzedaż z zyskiem.

(38)

W przypadku gdy wielkość sprzedaży danego rodzaju produktu z zyskiem stanowiła 80 % lub mniej łącznej wielkości sprzedaży danego rodzaju lub gdy średnia ważona cena danego rodzaju była niższa niż jednostkowy koszt produkcji, wartość normalna oparta była na rzeczywistej cenie krajowej, obliczonej jako średnia ważona cena wyłącznie krajowej sprzedaży z zyskiem danego rodzaju produktu w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(39)

Współpracujący producent eksportujący prowadził wywóz do Unii bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów. Cena eksportowa została ustalona na podstawie ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za produkt objęty postępowaniem przy jego sprzedaży na wywóz do Unii zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(40)

Komisja dokonała porównania wartości normalnej i ceny eksportowej na podstawie cen ex-works. W przypadkach uzasadnionych potrzebą rzetelnego porównania cena eksportowa i wartość normalna zostały skorygowane pod względem różnic wpływających na ceny i porównywalności cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Wprowadzone korekty dotyczyły kosztów transportu (krajowego i frachtu morskiego), kosztów ubezpieczenia oraz opłat i prowizji bankowych.

(41)

W odniesieniu do współpracującego producenta eksportującego Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego w państwie analogicznym ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie średni ważony margines dumpingu dotyczący współpracującego producenta eksportującego, wyrażony jako wartość procentowa kosztu, ubezpieczenia i frachtu („CIF”) na granicy Unii przed ocleniem, wyniósł 158,3 %.

(42)

Komisja przeanalizowała prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu w przypadku wygaśnięcia środków. Analizie poddano następujące elementy: cenę eksportową stosowaną względem innych miejsc przeznaczenia, moce produkcyjne i wolne moce produkcyjne w ChRL, a także atrakcyjność rynku unijnego.

(43)

Zgodnie z chińską bazą danych dotyczących wywozu chiński ogólnoświatowy wywóz SPT (124 państwa z wyłączeniem Unii) wyniósł 4,6 mln ton w 2013 r. Ceny wahały się od 400 EUR/tonę do 4 500 EUR/tonę. Przywóz z Chin do Unii wyniósł 68 000 ton podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym, a jego średnia cena była na poziomie poniżej 700 EUR/tonę (na podstawie danych Eurostatu). Komisja uznała, że takie znaczące różnice cen nie pozwalają na wyciągnięcie jakichkolwiek wiarygodnych wniosków na temat chińskiej polityki cen eksportowych wobec innych państw trzecich. W toku dochodzenia ustalono jednak, że średnie ceny eksportowe stosowane przez współpracującego producenta eksportującego w ChRL na rynkach państw trzecich (Chile, Iran, Korea, Zjednoczone Emiraty Arabskie i Turcja) były niższe od średnich chińskich cen eksportowych stosowanych w Unii. Ponadto wywożone ilości i ceny naliczane przez chińskich producentów eksportujących na niektórych ważnych rynkach eksportowych, takich jak np. Unia, Kanada, USA, Kolumbia, Meksyk, Brazylia, Rosja, Białoruś i Kazachstan, podlegają istniejącym środkom takim jak cła antydumpingowe lub środki ochronne.

(44)

W toku dochodzenia ustalono, że moce produkcyjne w ChRL znacząco wzrosły od czasu dochodzenia pierwotnego. Powszechnie dostępne dane zgromadzone podczas wizyty na miejscu wskazują na moce produkcyjne wynoszące 32 mln ton (10). Dane przedłożone przez wnioskodawcę wskazują na jeszcze wyższy poziom mocy produkcyjnych wynoszący do 43 mln ton. Oba źródła potwierdzają, że od czasu dochodzenia pierwotnego moce produkcyjne chińskich producentów wzrosły o przynajmniej 60 %.

(45)

Wszystkie zgromadzone informacje potwierdzają istnienie nadwyżek mocy w przemyśle chińskim. Nie przedstawiono żadnych informacji wskazujących, że wzrost konsumpcji krajowej w ChRL w nadchodzących latach umożliwi odpowiednie zbilansowanie istniejących nadwyżek w ChRL.

(46)

W toku dochodzenia ustalono, że produkcja w ChRL wynosiła 30 mln ton podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym i w konsekwencji wolne moce produkcyjne wynosiły 2 mln ton. Te wolne moce produkcyjne stanowią ponad 100 % konsumpcji w Unii w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym i w konsekwencji są uznawane za znaczące. W związku z powyższym i mając na uwadze wnioski dotyczące atrakcyjności rynku unijnego i trudności związanych z absorpcją nadwyżek produkcji na rynku wewnętrznym, stwierdzono, że w ChRL istnieją istotne wolne moce produkcyjne, które z dużym prawdopodobieństwem mogą zostać wykorzystane do zwiększenia wielkości wywozu do Unii w przypadku braku środków.

(47)

Według Eurostatu przywóz z ChRL do Unii początkowo spadł z ponad 78 000 ton w 2011 r. do ponad 47 000 ton w 2012 r., a następnie wzrósł do prawie 68 000 ton w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Spadek przywozu w 2012 r. zbiegł się ze spadkiem popytu na rynku unijnym. Niższy popyt wciąż utrzymywał się w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, ale wielkość przywozu wzrosła, co przełożyło się na wzrost udziału chińskiego przywozu w rynku, który wyniósł 3,6 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(48)

Jak ustalono w motywie 41, przywóz z ChRL był przedmiotem dumpingu w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, kiedy obowiązywały środki. Margines dumpingu był nawet znacznie wyższy od marginesu ustalonego podczas dochodzenia pierwotnego. Jeżeli przywóz nadal odbywał się po cenach dumpingowych mimo obowiązywania środków, nie można oczekiwać, że w przypadku braku środków ceny przywozu z ChRL wzrosną do poziomu wystarczającego, by usunąć dumping.

(49)

Jak wskazano w motywie 43, obowiązujące środki wprowadzone względem chińskiego przywozu SPT na wielu ważnych rynkach eksportowych dla chińskich producentów eksportujących SPT w dużym stopniu ograniczają możliwość ekspansji lub kontynuacji chińskiego wywozu na te rynki. Jednocześnie ustalono, że cena eksportowa stosowana w Unii przez chińskiego współpracującego producenta eksportującego była wyższa od jego ceny eksportowej na rynkach państw trzecich, co wskazuje na atrakcyjność rynku unijnego pomimo obowiązujących ceł. Wykazano również, że rynek unijny stanowiłby łatwy cel dla znacznej części chińskich wolnych mocy produkcyjnych, które zostałyby najprawdopodobniej skierowane na rynek unijny po cenach dumpingowych w przypadku braku środków antydumpingowych.

(50)

Ponadto przed wprowadzeniem środków w 2009 r. chiński wywóz do Unii wynosił 542 840 ton, tj. prawie osiem razy więcej niż w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Wskazuje to, że rynek unijny jest atrakcyjny dla przywozu z Chin pod względem rozmiaru oraz że na rynku unijnym istnieje możliwość absorpcji większych ilości przywozu z ChRL. Wprowadzone cła antydumpingowe uniemożliwiają chińskim producentom eksportującym zwiększenie wielkości sprzedaży do Unii, która to sprzedaż najprawdopodobniej wzrośnie, jeżeli środki wygasną, zwłaszcza mając na uwadze dostępność znacznych wolnych mocy produkcyjnych w ChRL, jak wskazano powyżej.

(51)

Dodatkowo, nawet jeżeli konsumpcja na rynku chińskim znacząco wzrosła od czasu dochodzenia pierwotnego, mało prawdopodobne jest, że rynek krajowy zbilansuje duże wolne moce produkcyjne chińskich producentów, jak wskazano w motywie 45.

(52)

W związku z powyższym w przypadku wygaśnięcia obecnych środków chińscy producenci eksportujący prawdopodobnie znacznie zwiększą wywóz na rynek unijny po cenach dumpingowych.

(53)

W toku dochodzenia ustalono, że chiński przywóz SPT do Unii odbywał się po cenach dumpingowych w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. W świetle istnienia dużych wolnych mocy produkcyjnych w ChRL (przekraczających łączną konsumpcję w Unii podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym), środków obowiązujących względem chińskiego przywozu na innych rynkach państw trzecich oraz atrakcyjności rynku unijnego, Komisja stwierdziła, że istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu w przypadku wygaśnięcia środków.

(54)

W przemyśle unijnym nie nastąpiły żadne większe zmiany strukturalne w porównaniu z sytuacją opisaną w dochodzeniu pierwotnym. W okresie objętym dochodzeniem przeglądowym produkt podobny wytwarzany był w Unii przez około 20 znanych producentów. Przedsiębiorstwa te reprezentują przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(55)

Łączna produkcja unijna podczas okresu objętego dochodzeniem została ustalona na podstawie informacji zebranych od współpracujących producentów unijnych oraz danych przedłożonych przez wnioskodawcę.

(56)

Jak wskazano w motywie 12, ze względu na dużą liczbę producentów unijnych wybrano próbę sześciu z nich. Próba została uznana za reprezentatywną dla przemysłu unijnego i reprezentowała około 60 % łącznej sprzedaży w Unii.

(57)

Komisja ustaliła wielkość konsumpcji w Unii na podstawie (i) wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym (w tym celu wykorzystano dane przedstawione przez wnioskodawcę) oraz (ii) wielkości przywozu z państw trzecich na rynek unijny ustalonej w oparciu o dane statystyczne Eurostatu. Wnioskodawca zgromadził i połączył dane dotyczące sprzedaży szesnastu producentów unijnych oraz oszacował dane dotyczące pozostałych podmiotów.

(58)

Na tej podstawie sporządzono następujące zestawienie, obrazujące konsumpcję w Unii:

Tabela 1

Konsumpcja w Unii

(59)

W trakcie całego okresu badanego konsumpcja w Unii spadła o 19 %. Konkretnie rzecz ujmując, rynek unijny w zakresie produktu objętego przeglądem oraz produktu podobnego stale zmniejszał się do 2013 r. (spadek o 22 %), a następnie nieznacznie zwiększył się w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym (wzrost o 3,4 %).

(60)

Tendencja spadkowa dotycząca konsumpcji w Unii może zostać wyjaśniona spadkiem popytu sektorów budowlanego, przemysłowego i energetycznego, które nie powróciły do stanu sprzed kryzysu, tj. przed 2009 r.

(61)

Wielkość przywozu produktu objętego przeglądem z ChRL do Unii spadła o 13 % w całym okresie badanym (z 78 000 ton w 2011 r. do 68 000 ton w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym). Wielkość przywozu z ChRL znacząco spadła w 2012 r. (o 40 %) i następnie stale rosła (o 18 % w 2013 r. w porównaniu z 2012 r., a potem o 22 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym w porównaniu z 2013 r.).

(62)

Przywóz produktu objętego przeglądem z ChRL do Unii spadł w mniejszym stopniu niż konsumpcja w Unii, a to doprowadziło do niewielkiego wzrostu udziału chińskiego przywozu w rynku (z 3,3 % w 2011 r. do 3,6 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym). Konkretnie rzecz ujmując, udział w rynku spadł do 2,3 % w 2012 r., a następnie wzrósł do 3 % w 2013 r. i do 3,6 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(63)

W poniższej tabeli przedstawiono średnią cenę przywozu z ChRL:

Tabela 3

Ceny przywozu

(64)

Między 2011 r. a okresem objętym dochodzeniem przeglądowym średnia cena przywozu produktu objętego dochodzeniem przeglądowym pochodzącego z ChRL spadła o 14 % (z 801 EUR/tonę w 2011 r. do 692 EUR/tonę w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym). Bardziej szczegółowo – chińska cena przywozu wzrosła o 3 % w 2012 r., a następnie spadła o ponad 16 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Średnie ceny przywozu współpracującego producenta eksportującego były na tym samym poziomie co średnie ceny przywozu wskazane w bazie Eurostatu oraz podążały za tym samym trendem w okresie badanym.

(65)

Komisja określiła podcięcie cenowe w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym przez porównanie średnich ważonych cen sprzedaży naliczanych przez objętych próbą producentów unijnych na rynku unijnym, skorygowanych do poziomu cen ex-works, oraz średnich cen przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, naliczanych pierwszemu niezależnemu klientowi na rynku unijnym, ustalonych na podstawie kosztu, ubezpieczenia i frachtu („CIF”) według zweryfikowanych danych chińskiego współpracującego producenta eksportującego.

(66)

W celu obliczenia podcięcia cenowego wykorzystano informacje od wszystkich objętych próbą producentów unijnych za okres objęty dochodzeniem przeglądowym. Porównanie wykazało, że w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym średni ważony margines podcięcia cenowego, wyrażony jako odsetek cen sprzedaży przemysłu unijnego, wyniósł 28,4 %. Po odjęciu cła antydumpingowego wynoszącego 17,7 % stosowanego względem współpracującego producenta eksportującego margines podcięcia wyniósłby 39,2 %.

(67)

Wielkość, udział w rynku i ceny przywozu z pozostałych państw trzecich kształtowały się następująco:

Tabela 4

Przywóz z innych państw trzecich

(68)

W okresie badanym wielkość przywozu z Ukrainy wzrosła o 34 % i osiągnęła 59 656 ton w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, a wielkość przywozu z Japonii, Rosji i Białorusi spadła o odpowiednio 59 %, 58 % i 12 % oraz wyniosła w tym samym okresie 21 426 ton, 7 977 ton i 29 600 ton. Wielkość przywozu z innych państw trzecich wzrosła o 31 %, z 43 230 ton do 56 509 ton. Pod względem udziału w rynku Ukraina i pozostałe państwa trzecie miały około 3 % udziału w rynku unijnym, a Japonia i Białoruś odpowiednio około 1 % i 2 %. Udział Rosji w rynku był marginalny w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym i wynosił 0,4 %.

(69)

Ceny przywozu z Ukrainy, Białorusi i Rosji wykazały tendencję spadkową w całym okresie badanym, a ceny przywozu z Japonii i pozostałych państw trzecich wzrosły. W okresie objętym dochodzeniem przeglądowym cena przywozu SPT wynosiła około 780 EUR/tonę w przypadku Białorusi i Ukrainy, a w odniesieniu do Japonii i pozostałych państw trzecich była na poziomie odpowiednio około 2 330 EUR/tonę i 1 327 EUR/tonę. Cena przywozu z Rosji wynosiła około 900 EUR/tonę w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. W chwili obecnej obowiązują środki antydumpingowe wobec przywozu SPT z Ukrainy i Rosji.

(70)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł unijny zawierało ocenę wszystkich wskaźników gospodarczych oddziałujących na przemysł unijny w okresie badanym.

(71)

Na potrzeby analizy szkody Komisja wprowadziła rozróżnienie między makroekonomicznymi i mikroekonomicznymi wskaźnikami szkody. Komisja oceniła wskaźniki makroekonomiczne na podstawie danych przedłożonych przez wnioskodawcę, które obejmowały dane dotyczące szesnastu producentów unijnych oraz szacunki dotyczące pozostałych podmiotów, jak wskazano w motywie 57. Dane te dotyczą wszystkich znanych producentów unijnych. Komisja oceniła wskaźniki mikroekonomiczne na podstawie danych odnoszących się do producentów unijnych objętych próbą.

(72)

Do wskaźników makroekonomicznych zalicza się: produkcję, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, wzrost, zatrudnienie, wydajność, wielkość marginesu dumpingu i poprawę sytuacji po wcześniejszym dumpingu.

(73)

Do wskaźników mikroekonomicznych zalicza się: średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, koszt pracy, zapasy, rentowność, przepływ pieniężny, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskiwania kapitału.

(74)

Całkowita produkcja unijna, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 5

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(75)

Produkcja przemysłu unijnego zmniejszyła się o 10 % w okresie badanym, z poziomu 3 746 432 ton w 2011 r. do poziomu 3 361 226 ton w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Konkretnie rzecz ujmując, produkcja ta początkowo spadła o 12 % w 2013 r., a następnie wzrosła nieznacznie o 2 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(76)

Moce produkcyjne utrzymywały się na stałym poziomie w okresie badanym i wynosiły około 5 mln ton w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(77)

Wskutek zmniejszenia wielkości produkcji i niezmiennych mocy produkcyjnych wykorzystanie mocy produkcyjnych rozwijało się zgodnie z wielkością produkcji, mianowicie najpierw zmniejszyło się do 65 % do 2013 r., a następnie nieznacznie wzrosło do 67 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. W ogólnym ujęciu wykorzystanie mocy produkcyjnych spadło z 73 % w 2011 r. do 67 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(78)

Wielkość sprzedaży i udział w unijnym rynku przemysłu unijnego kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 6

Wielkość sprzedaży i udział w rynku

(79)

Łączna wielkość sprzedaży przemysłu unijnego wskazana w tabeli 6 obejmuje sprzedaż klientom powiązanym i niepowiązanym, która odbywała się na warunkach rynkowych.

(80)

Łączna sprzedaż przemysłu unijnego na rynku unijnym spadła o 20 % w okresie badanym. Sprzedaż przemysłu unijnego stopniowo zmniejszyła się o 22 % do 2013 r., a następnie nieznacznie poprawiła się i osiągnęła ponad 1,6 mln ton w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Spadek sprzedaży przemysłu unijnego wynika głównie ze spadku popytu unijnego na SPT (zob. motyw 60). W konsekwencji przemysł unijny stracił 2 punkty procentowe udziału w rynku podczas okresu badanego i posiadał 87 % udziałów w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(81)

Konsumpcja unijna obniżyła się o 19 % w okresie badanym, natomiast wielkość sprzedaży przemysłu unijnego spadła o 20 %, co przełożyło się na spadek udziału w rynku o 2 punkty procentowe.

(82)

Zatrudnienie i wydajność w okresie badanym kształtowały się następująco:

Tabela 7

Zatrudnienie i wydajność

(83)

Zatrudnienie w przemyśle unijnym zmniejszyło się o 2 % w okresie badanym i wynosiło 20 768 pracowników w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(84)

Wydajność spadła o 9 % w okresie badanym ze względu na wolniejszy spadek zatrudnienia w Unii w porównaniu z produkcją unijną. Ponadto w zwykłych warunkach gospodarczych przemysł unijny potrzebuje większej ilości czasu, aby dostosować się do spadku popytu, a zatem istnieje zazwyczaj opóźnienie między spadkiem produkcji a redukcją liczby pracowników.

(85)

Margines dumpingu ustalony dla ChRL znacznie przekraczał poziom de minimis, przy czym przez cały okres badany wielkość przywozu z ChRL utrzymywała się na niskim poziomie. W toku dochodzenia ustalono, że przywóz SPT z ChRL napływał na rynek unijny po cenach dumpingowych oraz że sytuacja przemysłu unijnego pogorszyła się znacząco, jak wskazano w motywach 99–102.

(86)

Średnie ceny naliczane przez przemysł unijny w sprzedaży klientom niepowiązanym w Unii w okresie badanym kształtowały się następująco:

Tabela 8

Średnie ceny sprzedaży

(87)

Średnie jednostkowe ceny sprzedaży naliczane przez przemysł unijny klientom niepowiązanym w Unii spadły o 10 % w okresie badanym do 1 170 EUR/tonę w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Spadek cen może być postrzegany jako konsekwencja wysiłków poczynionych przez przemysł unijny w celu obniżenia kosztów oraz presji ze strony taniego chińskiego przywozu.

(88)

Średni koszt produkcji przemysłu unijnego zmniejszył się o 10 % w okresie badanym (z 1 257 EUR/tonę w 2011 r. do 1 128 EUR/tonę w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym). Cięcia kosztów produkcji można wyjaśnić przede wszystkim wprowadzeniem skuteczniejszego procesu produkcji i sprzętu.

(89)

Średnie koszty pracy przemysłu unijnego w okresie badanym kształtowały się następująco:

Tabela 9

Średni koszt pracy na pracownika

(90)

Średni koszt pracy na pracownika pozostał prawie niezmieniony w okresie badanym, kiedy odnotowano jedynie niewielki 1 % spadek. W ujęciu szczegółowym – średnie koszty pracy spadły o 1 % w 2012 r., a potem wzrosły o 0,5 % i znowu spadły o 1 %.

(91)

Stan zapasów objętych próbą producentów unijnych kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 10

Zapasy

(92)

Ogółem w okresie badanym stan zapasów na koniec okresu sprawozdawczego wzrósł o 6 %. W latach 2011–2012 stan zapasów na koniec okresu sprawozdawczego zmniejszył się w związku ze zmniejszeniem wielkości produkcji oraz wzrostem wielkości sprzedaży eksportowej. Od 2012 r. do 2013 r. zapasy wzrosły z uwagi na spadek ogólnej sprzedaży przemysłu unijnego. Od 2013 r. do okresu objętego dochodzeniem przeglądowym stan zapasów na koniec okresu sprawozdawczego znowu spadł, przede wszystkim z powodu wzrostu sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym i poza nim.

(93)

W toku dochodzenia wykazano, że w tym przemyśle produkcja jest realizowana głównie na podstawie krótkoterminowych zamówień klientów i dlatego zapasy stanowią stosunkowo niski odsetek produkcji. Stan zapasów na koniec okresu sprawozdawczego jako odsetek produkcji podążał za tym samym trendem co stan zapasów na koniec okresu sprawozdawczego, tj. nieznacznie wzrósł z 3,9 % w 2011 r. do 4,6 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, głównie z powody spadku łącznej sprzedaży unijnej. Konkretnie rzecz ujmując, stan ten obniżył się o 0,3 punktu procentowego między 2011 r. a 2012 r., a następnie wzrósł o 1,5 punktu procentowego w 2013 r. z powodów podanych w motywie 92.

(94)

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje oraz zwrot z inwestycji objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 11

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji

(95)

Komisja określiła rentowność przemysłu unijnego, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom niepowiązanym w Unii jako odsetek obrotów w ramach tej sprzedaży. Rentowność przemysłu unijnego zmieniała się corocznie w zależności od warunków rynkowych i w ujęciu ogólnym wzrosła z 2,9 % do 3,6 % w okresie badanym głównie z powodu asortymentu sprzedawanych produktów, tj. przemysł unijny sprzedawał więcej produktów o stosunkowo wyższej marży zysku. W szczególności rentowność przemysłu unijnego wzrosła do 5,7 % w 2012 r., a potem spadła do 1,7 % w 2013 r. i znowu wzrosła do 3,6 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(96)

Przepływy środków pieniężnych netto odzwierciedlają zdolność przemysłu unijnego do samofinansowania swojej działalności. Przepływy środków pieniężnych netto wzrosły ponad czterokrotnie w okresie badanym. Znaczący wzrost przepływów wynika głównie ze zmian w kapitale obrotowym.

(97)

Inwestycje wzrosły w okresie badanym tylko o 3 %. Reprezentowały one głównie inwestycje konieczne dla zastąpienia sprzętu produkcyjnego.

(98)

Zwrot z inwestycji to procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji. Zwrot z inwestycji dotyczący produkcji i sprzedaży produktu podobnego wzrósł z 3,7 % do 7,6 % w okresie badanym. Podobnie jak w przypadku zysku, trend dotyczący rentowności przemysłu unijnego nie był stabilny, ponieważ początkowo rentowność wzrosła do 8,2 % w 2012 r., a potem spadła do 5,9 % w 2013 r. i znowu wzrosła do 7,6 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(99)

W okresie badanym poprawiło się wiele wskaźników, w szczególności wskaźników finansowych. Rentowność wzrosła nieznacznie z 2,9 % do 3,6 %, co w niewielkim stopniu przekracza wartość zysku docelowego wynoszącą 3 %, którą ustalono w dochodzeniu pierwotnym. Zwrot z inwestycji zwiększył się z 3,7 % do 7,6 %, a przepływy środków pieniężnych wzrosły ponad czterokrotnie. Takie zmiany wskazują, że obowiązujące środki antydumpingowe były skuteczne, ponieważ chroniły przemysł unijny przed potencjalnym szkodliwym wpływem chińskiego przywozu dumpingowego SPT.

(100)

Z drugiej strony, niektóre wskaźniki szkody, zwłaszcza wskaźniki makroekonomiczne, wciąż kształtowały się niekorzystnie w okresie badanym. Wielkość produkcji spadła o 10 %, wielkość sprzedaży klientom niepowiązanym w Unii spadła o 20 %, wykorzystanie mocy produkcyjnych spadło do 67 %, udział w rynku unijnym zmniejszył się o 2 punkty procentowe, a zatrudnienie spadło o 2 %. W kontekście malejącego popytu na SPT przemysł unijny produkował i sprzedawał mniej na rynku unijnym, co doprowadziło do stosunkowo niskiego poziomu wykorzystania mocy produkcyjnych, a to z kolei miało negatywny wpływ na koszty stałe przemysłu unijnego. Należy zauważyć, że wykorzystanie mocy produkcyjnych znacznie spadło od czasu dochodzenia pierwotnego, tj. z 90 % podczas dochodzenia pierwotnego do 67 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(101)

W związku z powyższym ocena sytuacji przemysłu unijnego nie jest jednoznaczna. Niektóre z głównych wskaźników szkody, takie jak sprzedaż, wielkość produkcji i udział w rynku, wykazały negatywne tendencje rozwoju w okresie badanym. Jednocześnie inne czynniki, takie jak rentowność, zwrot z inwestycji i przepływy środków pieniężnych, rozwijały się pozytywnie w okresie badanym. W toku dochodzenia ustalono jednak, że pomimo pozytywnych tendencji rozwoju niektórych czynników szkody, w ujęciu ogólnym sytuacja przemysłu unijnego nie pozwala na sprostanie napływowi przywozu po cenach dumpingowych z ChRL. Co więcej, sytuacja przemysłu unijnego znacząco pogorszyła się w porównaniu z sytuacją odnotowaną w okresie objętym dochodzeniem pierwotnym. Dlatego też nawet jeżeli przemysł unijny był rentowny w okresie badanym, poziom zysku był znacznie niższy od poziomu odnotowanego podczas dochodzenia pierwotnego (3,6 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym wobec 15,4 % w okresie objętym dochodzeniem pierwotnym), a także ulegał znacznym zmianom w ujęciu rocznym zgodnie z warunkami rynkowymi dotyczącymi SPT (np. spadek z 5,7 % w 2012 r. do 1,7 % w 2013 r., a następnie wzrost do 3,6 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym).

(102)

Na podstawie powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że przemysł unijny w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym nie poniósł istotnej szkody w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i nie był narażony na zagrożenie wystąpieniem szkody w rozumieniu art. 3 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, głównie dlatego, że obowiązujące środki antydumpingowe chroniły go przed szkodliwym wpływem chińskiego przywozu po cenach dumpingowych. Niemniej jednak sytuacja przemysłu unijnego znacząco pogorszyła się w porównaniu ze stanem odnotowanym podczas dochodzenia pierwotnego i charakteryzuje się niestabilnym poziomem zysku oraz niskim wykorzystaniem mocy produkcyjnych.

(103)

Jak stwierdzono w motywach 99–102, przemysł unijny nie doznał istotnej szkody podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym, ale jego sytuacja znacząco pogorszyła się w porównaniu ze stanem odnotowanym w toku dochodzenia pierwotnego. Jak wskazano w motywie 41, chiński przywóz był dokonywany po cenach dumpingowych podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym oraz, jak wskazano w motywie 53, istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu w przypadku wygaśnięcia środków.

(104)

W toku dochodzenia pierwotnego stwierdzono występowanie zagrożenia wyrządzeniem szkody zgodnie z art. 3 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. W obecnym dochodzeniu ustalono, że istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia zagrożenia wyrządzeniem szkody w przypadku wygaśnięcia środków. Ustalenie to opiera się na ocenie następujących czynników: a) prawdopodobnego rozwoju wielkości przywozu po cenach dumpingowych; b) dostępności wolnych mocy produkcyjnych eksporterów; c) poziomu cen chińskiego przywozu i ewentualnego popytu na dalszy przywóz; oraz d) stanu zapasów.

(105)

Jak wskazano w motywie 50, chiński przywóz SPT do Unii wyniósł 542 840 ton podczas dochodzenia pierwotnego i spadł do 68 000 ton (tj. ośmiokrotnie) w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Prawdopodobne jest, że z uwagi na swoją niską cenę chiński przywóz SPT będzie mógł osiągnąć poziom odnotowany podczas dochodzenia pierwotnego (542 840 ton) w przypadku wygaśnięcia środków. W kontekście malejącego popytu w Unii na SPT (spadek z 3,2 mln ton podczas dochodzenia pierwotnego do 1,9 mln ton w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym) ten prawdopodobny wzrost chińskiego przywozu SPT po cenach dumpingowych może przełożyć się na wzrost chińskiego udziału w rynku z obecnych 3,6 % do około 30 %. W toku dochodzenia wykazano, że w przypadku wygaśnięcia środków klienci w Unii stosunkowo łatwo zamieniliby swoje krótkoterminowe zamówienia u producentów unijnych na zamówienia u chińskich producentów eksportujących. Miałoby to negatywny wpływ na producentów unijnych, ponieważ mniej zamówień oznacza niższy poziom produkcji, a także nieskuteczne pod względem ekonomicznym wykorzystanie mocy produkcyjnych. Mając na uwadze powyższe powody oraz uwzględniając, że chińskie moce produkcyjne SPT znacząco wzrosły (o około 60 %) od dochodzenia pierwotnego, prawdopodobne jest, że w przypadku wygaśnięcia środków chiński przywóz SPT po cenach dumpingowych w krótkim czasie napłynie na rynek unijny i zyska udziały w rynku na niekorzyść przemysłu unijnego.

(106)

Jak ustalono w motywie 46, łączne moce produkcyjne SPT w ChRL oszacowano na około 2 mln ton w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Wielkość ta przekraczała łączną konsumpcję SPT w Unii w tym samym okresie. Dlatego ChRL byłaby w stanie dokonywać wywozu znaczących dodatkowych ilości na rynek unijny. Ponadto Kanada, USA, Kolumbia, Meksyk i Brazylia stosują środki antydumpingowe i ochronne wobec chińskiego przywozu SPT, a Rosja, Białoruś i Kazachstan wprowadziły tymczasowe środki względem chińskiego przywozu po cenach nieuczciwych. Państwa te były znaczącymi rynkami eksportowymi dla chińskich producentów eksportujących przed wprowadzeniem środków (11). Ponadto zebrane dowody wskazują, że znaczące chińskie nadwyżki mocy produkcyjnych i niedawne pogorszenie koniunktury gospodarczej w Chinach wywierają silną presję na chińskich producentów SPT, skłaniając ich do wysokiego wykorzystania mocy produkcyjnych. Mając na uwadze te czynniki, w toku dochodzenia ustalono, że istnieje duże prawdopodobieństwo, iż w przypadku zniesienia środków chińscy producenci eksportujący skierują swoją produkcję na rynek unijny, który jest rynkiem atrakcyjnym, jak ustalono w motywach 47–52.

(107)

Jak wykazano w motywach 64–66, obecne chińskie ceny są znacząco niższe od cen sprzedaży przemysłu unijnego i wykazują średni margines podcięcia wynoszący 28,4 % podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym. Jak ustalono w motywie 52, chiński przywóz SPT najprawdopodobniej będzie nadal napływał na rynek unijny po cenach dumpingowych w przypadku zniesienia środków. Ponadto, jak wspomniano w motywie 66, bez ceł antydumpingowych chiński przywóz podcinałby ceny sprzedaży przemysłu unijnego o 39,2 %. W przypadku zniesienia środków najprawdopodobniej pojawi się znacząca presja cenowa na rynku unijnym, którą zaostrzy ewentualny napływ przywozu SPT z Chin w krótkim czasie. W toku dochodzenia wykazano, że producenci unijni nie mogą obniżyć swoich cen, aby konkurować z chińskim przywozem po cenach dumpingowych. Ceny te są zazwyczaj uzgadniane z klientami na podstawie rodzaju produktu i zamawianej ilości. Jak wyjaśniono w motywach 92 i 93, produkcja producentów unijnych odbywa się głównie w oparciu o krótkoterminowe zamówienia. Ułatwia to klientom przejście na tańszy chiński przywóz SPT. W konsekwencji prawdopodobne skutki byłyby dwojakie: a) z jednej strony, znacząca różnica cen mogłaby doprowadzić do przesunięcia w kierunku taniego przywozu po cenach dumpingowych z ChRL. Nie ma przesłanek, że konsumpcja w Unii wzrośnie w krótkim lub średnim okresie. W związku z powyższym większa ilość chińskiego przywozu prawdopodobnie zyska znaczący udział w rynku unijnym na niekorzyść przemysłu unijnego. To zaś skutkowałoby jeszcze niższym wykorzystaniem mocy produkcyjnych przemysłu unijnego, co było jednym z kluczowym elementów prowadzących do obecnej niekorzystnej sytuacji przemysłu unijnego; b) z drugiej strony, tani chiński przywóz wywarłby dużą presję cenową na rynku unijnym i zmusiłby przemysł unijny do dalszej obniżki cen sprzedaży do niestabilnego ekonomicznie poziomu, co ostatecznie spowodowałoby straty.

(108)

Dlatego też istnieje duże prawdopodobieństwo, że wobec znaczących wolnych mocy produkcyjnych w ChRL, istniejących środków antydumpingowych i ochronnych obowiązujących względem chińskiego przywozu produktu objętego przeglądem na ważnych rynkach eksportowych SPT oraz atrakcyjności rynku unijnego, jak opisano w motywach 47–52, w przypadku wygaśnięcia środków do Unii w krótkim terminie napłynęłyby znacznie większe ilości taniego chińskiego przywozu po cenach dumpingowych.

(109)

Jak wyjaśniono w motywach 92 i 93, stan zapasów nie ma większego znaczenia dla analizy, ponieważ produkcja producentów unijnych opiera się głównie na krótkoterminowych zamówieniach składanych przez klientów, a zapasy reprezentują niewielki odsetek produkcji producentów unijnych.

(110)

W świetle ustaleń wynikających z dochodzenia, zwłaszcza dotyczących znaczących wolnych mocy produkcyjnych w ChRL, atrakcyjności rynku unijnego, sytuacji na innych głównych rynkach eksportowych, prawdopodobnego wzrostu ilości chińskiego przywozu po cenach dumpingowych w krótkim okresie oraz oczekiwanego poziomu cen tego przywozu, a także mając na uwadze ogólne pogorszenie się sytuacji przemysłu unijnego od czasu wprowadzenia środków pierwotnych i zmniejszenie się rynku unijnego dla SPT, stwierdza się, że zniesienie środków najprawdopodobniej doprowadziłoby do ponownego wystąpienia zagrożenia wyrządzeniem szkody.

(111)

W związku z powyższym wyciąga się wniosek, że zniesienie obowiązujących środków najprawdopodobniej doprowadzi do kontynuacji dumpingu oraz ponownego wystąpienia zagrożenia wyrządzeniem szkody.

(112)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy utrzymanie obowiązujących środków antydumpingowych wobec ChRL nie zaszkodziłoby interesom Unii jako całości. Interes Unii określono na podstawie oceny wszystkich różnorodnych interesów, których dotyczy sprawa, w tym interesu przemysłu unijnego, interesu importerów oraz interesu użytkowników.

(113)

Wszystkim zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii zgodnie z art. 21 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(114)

Na tej podstawie Komisja zbadała, czy istnieją niepodważalne powody mogące prowadzić do wniosku, że utrzymanie w mocy obecnych środków nie leży w interesie Unii pomimo wniosków dotyczących prawdopodobieństwa kontynuacji dumpingu i ponownego wystąpienia zagrożenia wyrządzeniem szkody.

(115)

W wyniku dochodzenia ustalono, że sytuacja przemysłu unijnego nie była korzystna w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Jak wyjaśniono w motywie 60, spadek popytu w Unii połączony z niestabilną marżą zysku i niskim wykorzystaniem mocy produkcyjnych przemysłu unijnego wskazują, że przemysł unijny nie byłby w stanie sprostać chińskiemu przywozowi po cenach nieuczciwych. W wyniku dochodzenia ustalono również, że istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia zagrożenia wyrządzeniem szkody w przypadku dopuszczenia do wygaśnięcia środków obowiązujących wobec przywozu z Chin. W szczególności należy spodziewać się, że przemysł unijny poniesie istotną szkodę i prawdopodobnie upadnie, jeżeli chiński przywóz SPT znowu napłynie na rynek unijny po cenach dumpingowych. Wynika to z tego, że spadek sprzedaży spowoduje wzrost kosztów stałych.

(116)

W przypadku utrzymania środków oczekuje się, że przemysł unijny będzie w pełni w stanie skorzystać z oddziaływania środków, tj. będzie mógł utrzymać udziały w rynku unijnym oraz poprawić wykorzystanie mocy produkcyjnych. W rezultacie będzie również w stanie osiągnąć odpowiedni poziom zysków.

(117)

Stwierdzono zatem, że utrzymanie obowiązujących środków wobec ChRL leżałoby w interesie przemysłu unijnego.

(118)

Spośród czterech importerów, którzy zgłosili się po opublikowaniu zawiadomienia o wszczęciu, tylko jeden przedłożył odpowiedzi na pytania zawarte w przesłanym kwestionariuszu.

(119)

Analiza zweryfikowanych danych wykazała, że SPT stanowi od około 5 % do 10 % ich łącznej sprzedaży. Współpracujący importer osiągał zyski w okresie objętym przeglądem. Rentowność współpracującego importera w sektorze powiązanym z SPT wynosiła między 1 % i 7 % w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Na tej podstawie można stwierdzić, że w przypadku utrzymania środków prawdopodobne jest, że nie będą one miały dużego wpływu na działalność współpracującego importera. Ponadto mając na uwadze brak współpracy ze strony innych importerów, nie ma przesłanek wskazujących, że utrzymanie środków miałoby nieproporcjonalny wpływ na sytuację reszty importerów.

(120)

W dochodzeniu współpracowało trzech użytkowników. Dwóch spośród trzech współpracujących użytkowników nabywało SPT od producentów unijnych, a trzeci kupował chińskie SPT od przedsiębiorstwa handlowego. Żaden z tych trzech użytkowników nie przedstawił argumentów przeciwko utrzymaniu obowiązujących środków. Na podstawie informacji przedłożonych zgodnie z wnioskami wynikającymi z dochodzenia pierwotnego oczekuje się, że utrzymania środków nie wywrze znaczącego wpływu na użytkowników. Przeciwnie, utrzymanie środków powinno zapewnić konkurencję na rynku UE, dając możliwość wyboru między różnymi dostawcami, włączając dostawców europejskich i z innych państw trzecich.

(121)

W związku z powyższym Komisja uznaje, że nie ma szczególnie ważnych wskazań z perspektywy interesu Unii przemawiających przeciwko utrzymaniu obecnych środków antydumpingowych wprowadzonych wobec przywozu z ChRL.

(122)

Z powyższych ustaleń wynika, zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, że środki antydumpingowe stosowane względem przywozu niektórych rur i przewodów rurowych bez szwu pochodzących z ChRL, wprowadzone rozporządzeniem (WE) nr 926/2009, powinny zostać utrzymane.

(123)

Niniejsze rozporządzenie jest zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/42

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/44

(1)

W dniu 18 marca 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/133/WPZiB (1) w sprawie mianowania Michela Dominique'a REVEYRANDA – DE MENTHONA Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) w regionie Sahelu. Mandat SPUE wygasł w dniu 31 października 2015 r.

(2)

Należy mianować nowego SPUE w regionie Sahelu na okres od dnia 1 listopada 2015 r. do dnia 28 lutego 2017 r.

(3)

SPUE będzie wykonywał swój mandat w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

a)

aktywne przyczynianie się do wdrażania Strategii oraz jej regionalnego planu działania oraz koordynacji i dalszego rozwijania kompleksowego podejścia Unii do kryzysu w regionie, w celu zwiększenia ogólnej spójności i skuteczności działań Unii w regionie Sahelu;

b)

współpracę ze wszystkimi odpowiednimi zainteresowanymi podmiotami w regionie, rządami, organizacjami regionalnymi, w szczególności G5 Sahel, organizacjami międzynarodowymi, społeczeństwem obywatelskim i diasporą, w tym z państwami Magrebu oraz basenu Jeziora Czad z myślą o realizacji celów Unii i przyczyniania się do lepszego rozumienia roli Unii w regionie Sahelu;

c)

reprezentowanie oraz promowanie interesów Unii na odpowiednich forach regionalnych i międzynarodowych, w tym udział w Comité de Suivi porozumienia pokojowego w Mali, oraz zapewnianie widoczności pomocy Unii w zarządzaniu kryzysowym i zapobieganiu konfliktom, w tym EUTM Mali, EUCAP SAHEL Mali i EUCAP SAHEL Niger;

d)

utrzymywanie ścisłej współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych (ONZ), w szczególności ze Specjalnym Przedstawicielem Sekretarza Generalnego ONZ ds. Afryki Zachodniej i Specjalnym Przedstawicielem Sekretarza Generalnego ONZ ds. Mali oraz Specjalnym Wysłannikiem Sekretarza Generalnego ONZ ds. Sahelu, Unią Afrykańską (UA), w szczególności Wysokim Przedstawicielem UA ds. Mali i Sahelu, Wspólnotą Gospodarczą Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS), G5 Sahel, Komisją Basenu Jeziora Czad oraz innymi istotnymi zainteresowanymi podmiotami krajowymi, regionalnymi i międzynarodowymi, w tym ze specjalnymi wysłannikami ds. regionu Sahelu, a także odpowiednimi podmiotami w obszarze Maghrebu;

e)

dokładne śledzenie regionalnego i ponadgranicznego wymiaru wyzwań w rejonie Sahelu, w tym terroryzmu, przestępczości zorganizowanej, przemytu broni, handlu ludźmi, przemytu ludzi, handlu narkotykami, przepływów migracyjnych i uchodźców oraz związanych z nimi przepływów finansowych, a także – w ścisłej współpracy z Koordynatorem UE ds. Zwalczania Terroryzmu – przyczynianie się do dalszej realizacji strategii UE w dziedzinie walki z terroryzmem;

f)

dokładne śledzenie konsekwencji humanitarnych, politycznych, w zakresie bezpieczeństwa oraz rozwoju, jakie wywierają przepływy uchodźców i przepływy migracyjne na wielką skalę oraz powiązane nielegalne przepływy finansowe w całym regionie; na żądanie udział w dialogach na temat migracji z odpowiednimi zainteresowanymi podmiotami oraz ogólny wkład w unijną politykę w zakresie migracji i uchodźców w odniesieniu do regionu, zgodnie z priorytetami politycznymi Unii, w celu zwiększenia współpracy, w tym w zakresie powrotów i readmisji; praca z państwami regionu Sahelu w zakresie działań następczych uzgodnionych na szczycie w Valletcie w listopadzie 2015 r.;

g)

utrzymywanie regularnych kontaktów politycznych wysokiego szczebla z państwami w regionie dotkniętymi terroryzmem i przestępczością międzynarodową w celu zapewnienia spójnego i wszechstronnego podejścia i odgrywania przez Unię kluczowej roli w międzynarodowych wysiłkach na rzecz zwalczania terroryzmu i międzynarodowej przestępczości. Obejmuje to aktywne wspieranie przez Unię regionalnego budowania zdolności w zakresie bezpieczeństwa i zapewnianie odpowiednich działań służących zwalczaniu źródeł terroryzmu i przestępczości międzynarodowej w regionie Sahelu;

h)

dokładne śledzenie konsekwencji politycznych, w zakresie bezpieczeństwa i humanitarnych wynikających z kryzysu humanitarnego w regionie;

i)

w odniesieniu do Mali – przyczynianie się do stabilizacji tego państwa, w szczególności całkowitego przywrócenia normalnych warunków konstytucyjnych i rządów na całym terytorium i rzeczywistego pluralistycznego dialogu ogólnonarodowego w ramach porozumienia pokojowego w Mali. Obejmuje to też propagowanie tworzenia instytucji, reformy sektora bezpieczeństwa i długoterminowego procesu pokojowego, pojednania oraz zwalczania korupcji i bezkarności w Mali;

j)

przyczynianie się do realizacji w regionie, we współpracy ze SPUE ds. Praw Człowieka, polityk Unii w dziedzinie praw człowieka – w tym wytycznych UE w sprawie praw człowieka, w szczególności wytycznych UE w sprawie dzieci w konfliktach zbrojnych, a także w sprawie aktów przemocy wobec kobiet i zwalczania wszelkich form dyskryminacji kobiet – oraz unijnej polityki na rzecz kobiet, pokoju i bezpieczeństwa oraz promowanie włączenia i kwestii równości płci w procesie budowy instytucji państwa, zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000) oraz późniejszymi rezolucjami dotyczącymi kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, w tym rezolucją nr 2242 (2015). Wkład ten będzie obejmował monitorowanie rozwoju sytuacji i przygotowywanie dotyczących jej sprawozdań, a także formułowanie stosownych zaleceń; oraz utrzymywanie regularnych kontaktów z właściwymi organami w Mali i regionie, biurem prokuratora Międzynarodowego Trybunału Karnego, biurem Wysokiego Komisarza ds. Praw Człowieka oraz obrońcami praw człowieka i obserwatorami w regionie;

k)

monitorowanie przestrzegania właściwych rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ (RB ONZ) – i składanie stosownych sprawozdań – w szczególności w odniesieniu do rezolucji RB ONZ nr 2056 (2012), 2071 (2012), 2085 (2012), 2100 (2013) oraz 2227 (2015).

a)

doradza i składa sprawozdania w zakresie formułowania stanowiska Unii na forach regionalnych i międzynarodowych – w zależności od potrzeby, aby aktywnie propagować i wzmacniać wszechstronne podejście UE do kryzysu w regionie Sahelu;

b)

utrzymuje ogólny ogląd wszystkich działań Unii i współpracuje ściśle z odpowiednimi delegaturami Unii.

a)

sporządza plan bezpieczeństwa oparty na wytycznych ESDZ, obejmujący specyficzne fizyczne, organizacyjne i proceduralne środki bezpieczeństwa, regulujący zarządzanie bezpiecznym przemieszczaniem się personelu do obszaru, za który jest odpowiedzialny, i w jego obrębie, jak również zarządzanie związane ze naruszaniem bezpieczeństwa, w tym plan awaryjny i ewakuacyjny;

b)

zapewnia objęcie wszystkich członków personelu rozmieszczonych poza terytorium Unii ubezpieczeniem od wysokiego ryzyka odpowiednio do warunków panujących na obszarze, za który jest on odpowiedzialny;

c)

zapewnia, aby wszyscy członkowie jego zespołu, którzy mają być rozmieszczeni poza terytorium Unii, w tym zatrudniony na podstawie umów personel miejscowy, odbyli przed przyjazdem na obszar, za który jest on odpowiedzialny, lub niezwłocznie po przyjeździe odpowiednie szkolenie w zakresie bezpieczeństwa, na podstawie wskaźników ryzyka określonych dla tego obszaru geograficznego przez ESDZ;

d)

zapewnia wdrożenie wszelkich uzgodnionych zaleceń wydanych po dokonaniu regularnych ocen bezpieczeństwa oraz – w ramach sprawozdania o postępach oraz sprawozdania z wykonania mandatu – przedstawia Radzie, WP i Komisji pisemne sprawozdania dotyczące wdrażania tych zaleceń oraz innych kwestii związanych z bezpieczeństwem.

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/50

(1)

W dniu 16 lipca 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/389/WPZiB (1) w sprawie misji Unii Europejskiej dotyczącej budowania regionalnych zdolności morskich w Rogu Afryki (EUCAP NESTOR).

(2)

W dniu 22 lipca 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/485/WPZiB (2) przedłużającą EUCAP NESTOR do dnia 12 grudnia 2016 r.

(3)

W dniu 6 października 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/1793 (3) przedłużającą okres objęty finansową kwotą odniesienia do dnia 15 grudnia 2015 r.

(4)

Należy zmienić decyzję 2012/389/WPZiB, aby zapewnić finansową kwotę odniesienia na okres od dnia 16 grudnia 2015 r. do dnia 12 grudnia 2016 r.,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/51

(1)

W dniu 22 maja 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/233/WPZiB (1) ustanawiającą misję Unii Europejskiej dotyczącą pomocy w zintegrowanym zarządzaniu granicami w Libii (EUBAM Libya).

(2)

W dniu 21 maja 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/800 (2) zmieniającą i przedłużającą decyzję 2013/233/WPZiB, w szczególności poprzez przedłużenie EUBAM Libya do dnia 21 listopada 2015 r. i ustanowienie finansowej kwoty odniesienia na ten sam okres.

(3)

EUBAM Libya powinna zostać przedłużona na okres kolejnych trzech miesięcy, do dnia 21 lutego 2016 r.

(4)

Należy odpowiednio zmienić decyzję 2013/233/WPZiB.

(5)

EUBAM Libya będzie prowadzona w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

1)

art. 13 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUBAM Libya w okresie od dnia 22 maja 2013 r. do dnia 21 maja 2014 r. wynosi 30 300 000 EUR.

Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUBAM Libya w okresie od dnia 22 maja 2014 r. do dnia 21 lutego 2016 r. wynosi 26 200 000 EUR.”;

2)

art. 16 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 21 lutego 2016 r.”.

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/53

(1)

Zgodnie z art. 109 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 państwa członkowskie ustanawiają krajowy plan wdrożenia systemu zatwierdzania pozwalający im na określenie priorytetów zatwierdzania i kontroli krzyżowych oraz dalszych działań podjętych w następstwie wykrycia niespójności na podstawie zarządzania ryzykiem.

(2)

Krajowe plany Republiki Greckiej (Grecji) i Republiki Chorwacji zostały przedłożone Komisji do zatwierdzenia. Są one zgodne z art. 109 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 oraz art. 143–145 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 404/2011 (2). Należy zatem je zatwierdzić.

(3)

Niniejsza decyzja stanowi decyzję zatwierdzającą w rozumieniu art. 109 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

(4)

Komisja będzie monitorować realizację krajowych planów pod względem ich skuteczności. Jeżeli, na podstawie ustaleń z weryfikacji, inspekcji i audytów przeprowadzonych przez Komisję w ramach tytułu X rozporządzenia (WE) nr 1224/2009, zmiany krajowych planów zatwierdzenia wydadzą się konieczne, państwa członkowskie muszą odpowiednio zmienić swoje plany,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/55

(1)

Dyrektywą 64/432/EWG ustanowiono zasady dotyczące wewnątrzunijnego handlu bydłem, w tym wymóg, aby bydłu objętemu zakresem tej dyrektywy podczas transportu towarzyszyło świadectwo zdrowia zgodne ze wzorem 1 podanym w załączniku F do tej dyrektywy („wzór 1”). Art. 9 tej dyrektywy stanowi, że państwo członkowskie posiadające obowiązkowy krajowy program zwalczania zakaźnego zapalenia nosa i tchawicy bydła może przedłożyć ten program Komisji do zatwierdzenia. W art. 9 dyrektywy 64/432/EWG przewidziano także dodatkowe gwarancje, które mogą być wymagane w handlu wewnątrzunijnym.

(2)

Ponadto art. 10 dyrektywy 64/432/EWG stanowi, że jeżeli państwo członkowskie uzna, iż jego terytorium lub część jego terytorium są wolne od zakaźnego zapalenia nosa i tchawicy bydła, przedkłada ono Komisji odpowiednią dokumentację towarzyszącą. W artykule tym przewidziano także dodatkowe gwarancje, które mogą być wymagane w handlu wewnątrzunijnym.

(3)

Decyzją Komisji 2004/558/WE (2) zatwierdzono programy kontroli i zwalczania wirusa opryszczki bydła typu 1 (BHV1) przedstawione przez państwa członkowskie wymienione w załączniku I do tej decyzji w odniesieniu do regionów wymienionych w tym załączniku, do których zastosowanie mają dodatkowe gwarancje zgodnie z art. 9 dyrektywy 64/432/EWG. Ponadto w załączniku II do decyzji 2004/558/WE wymieniono regiony państw członkowskich uznane za wolne od BHV1, do których mają zastosowanie dodatkowe gwarancje zgodnie z art. 10 dyrektywy 64/432/EWG. W art. 2 i 3 decyzji 2004/558/WE określono również informacje dotyczące odniesień do tej decyzji, które należy podać we wzorze 1.

(4)

Decyzją wykonawczą Komisji 2014/798/UE (3) zmieniono dyrektywę 64/432/EWG, w tym wzór 1. W związku z tym należy zmienić odniesienia do wzoru 1 w art. 2 i 3 decyzji 2004/558/WE.

(5)

Kraje związkowe Niemiec: Brema, Hamburg, Hesja, Dolna Saksonia, Nadrenia Północna-Westfalia, Nadrenia-Palatynat, kraj Saary i Szlezwik-Holsztyn są obecnie wymienione w wykazie w załączniku I do decyzji 2004/558/WE.

(6)

Niemcy przedłożyły Komisji dokumentację towarzyszącą dotyczącą uznania krajów związkowych: Brema, Hesja i Dolna Saksonia za wolne od BHV1 oraz dotyczącą zastosowania do tych krajów związkowych dodatkowych gwarancji zgodnie z art. 10 dyrektywy 64/432/EWG.

(7)

Jak wynika z oceny dokumentacji towarzyszącej przedłożonej przez Niemcy, kraje związkowe Brema, Hesja i Dolna Saksonia nie powinny już figurować w załączniku I do decyzji 2004/558/WE, lecz powinny być wymienione w załączniku II do tej decyzji, a stosowanie dodatkowych gwarancji zgodnie z art. 10 dyrektywy 64/432/EWG powinno zostać rozszerzone na te kraje związkowe. Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki I i II do decyzji 2004/558/WE.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2004/558/WE.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

1)

art. 2 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   W pkt II.3.3 sekcji C świadectwa zdrowia określonego we wzorze 1 w załączniku F do dyrektywy 64/432/EWG, towarzyszącego bydłu zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, w odpowiednich miejscach do wypełnienia w tym punkcie podaje się odpowiednie numery artykułu, ustępu i punktu niniejszej decyzji.”;

2)

art. 3 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   W pkt II.3.3 sekcji C świadectwa zdrowia określonego we wzorze 1 w załączniku F do dyrektywy 64/432/EWG, towarzyszącego bydłu zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, w odpowiednich miejscach do wypełnienia w tym punkcie podaje się odpowiednie numery artykułu, ustępu i punktu niniejszej decyzji.”;

3)

załączniki I i II zastępuje się tekstem załącznika do niniejszej decyzji.

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/58

(1)

W dniu 17 maja 2010 r. przedsiębiorstwo Monsanto Europe SA zwróciło się, zgodnie z art. 5 i 17 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, do właściwego organu Niderlandów z wnioskiem o wprowadzenie do obrotu żywności, składników żywności i paszy zawierających genetycznie zmodyfikowaną kukurydzę NK603 × T25, składających się z niej lub z niej wyprodukowanych („wniosek”).

(2)

Wniosek obejmuje również wprowadzenie do obrotu zmodyfikowanej genetycznie kukurydzy NK603 × T25 w produktach z niej się składających lub ją zawierających, do zastosowań innych niż w żywności i paszy na równi z innymi rodzajami kukurydzy, z wyłączeniem uprawy.

(3)

Zgodnie z art. 5 ust. 5 i art. 17 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 do wniosku załączono dane i informacje wymagane na podstawie załączników III i IV do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE (2), a także informacje i ustalenia dotyczące oceny ryzyka przeprowadzonej według zasad określonych w załączniku II do tej dyrektywy. Wniosek zawiera również plan monitorowania skutków dla środowiska zgodny z załącznikiem VII do dyrektywy 2001/18/WE.

(4)

W dniu 15 lipca 2015 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („EFSA”) wydał pozytywną opinię zgodnie z art. 6 i 18 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003. Stwierdził on, że genetycznie zmodyfikowana kukurydza NK603 × T25, zgodna z opisem we wniosku, jest równie bezpieczna jak jej niezmodyfikowany genetycznie odpowiednik i inne niezmodyfikowane genetycznie odmiany kukurydzy, pod względem potencjalnego wpływu na zdrowie ludzi i zwierząt oraz na środowisko w kontekście jej zastosowania (3).

(5)

W swojej opinii EFSA rozpatrzyła wszystkie szczegółowe pytania i wątpliwości zgłaszane przez państwa członkowskie w ramach konsultacji z właściwymi organami krajowymi przewidzianych w art. 6 ust. 4 i art. 18 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(6)

EFSA stwierdziła także we wspomnianej opinii, że złożony przez wnioskodawcę plan monitorowania skutków dla środowiska, obejmujący plan ogólnego nadzoru, jest zgodny z zamierzonymi zastosowaniami produktów.

(7)

W związku z powyższym należy wydać zezwolenie na produkty zawierające kukurydzę NK603 × T25, składające się z niej lub z niej wyprodukowane.

(8)

Każdemu organizmowi zmodyfikowanemu genetycznie (GMO) należy przypisać niepowtarzalny identyfikator zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 65/2004 (4).

(9)

Według opinii EFSA nie są konieczne żadne szczególne wymagania dotyczące etykietowania żywności, składników żywności i paszy zawierającej zmodyfikowaną genetycznie kukurydzę NK603 × T25, składającej się z niej lub z niej wyprodukowanej, z wyjątkiem wymogów ustanowionych w art. 13 ust. 1 i w art. 25 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003. Jednakże celem zapewnienia, aby produkty te były wykorzystywane w granicach zezwolenia przyznanego niniejszą decyzją, etykiety produktów zawierających kukurydzę NK603 × T25 lub składających się z niej, z wyjątkiem produktów spożywczych, należy uzupełnić o wyraźną informację, że dane produkty nie są przeznaczone do uprawy.

(10)

W art. 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (5) ustanowiono wymogi dotyczące etykietowania w odniesieniu do produktów zawierających lub składających się z GMO. Wymogi dotyczące możliwości śledzenia tych produktów zawarto w art. 4 ust. 1–5, natomiast wymogi dotyczące możliwości śledzenia żywności i paszy wyprodukowanych z GMO ustanowiono w art. 5 tego rozporządzenia.

(11)

Posiadacz zezwolenia powinien przedkładać coroczne sprawozdania z realizacji i wyników działań przewidzianych w planie monitorowania skutków dla środowiska. Wyniki te należy przedstawić zgodnie z decyzją Komisji 2009/770/WE (6). Opinia wydana przez EFSA nie uzasadnia nałożenia specjalnych wymogów lub ograniczeń na wprowadzanie do obrotu żywności i paszy ani na ich wykorzystanie i obchodzenie się z nimi, w tym wymagań dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu, czy też specjalnych wymogów dotyczących ochrony poszczególnych ekosystemów/środowiska naturalnego lub poszczególnych obszarów geograficznych, przewidzianych w art. 6 ust. 5 lit. e) oraz art. 18 ust. 5 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(12)

Wszelkie stosowne informacje dotyczące zezwolenia na te produkty powinny zostać wprowadzone do wspólnotowego rejestru genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy przewidzianego w rozporządzeniu (WE) nr 1829/2003.

(13)

Niniejszą decyzję należy przekazać stronom Protokołu kartageńskiego o bezpieczeństwie biologicznym do Konwencji o różnorodności biologicznej za pośrednictwem Systemu Wymiany Informacji o Bezpieczeństwie Biologicznym, zgodnie z art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1946/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (7).

(14)

Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego. Uznano, że niezbędny jest akt wykonawczy, i przewodniczący przedłożył komitetowi odwoławczemu projekt aktu wykonawczego do dalszego rozpatrzenia. Komitet odwoławczy nie wydał w tej sprawie opinii,

a)

żywności i składników żywności zawierających kukurydzę MON-ØØ6Ø3-6 × ACS-ZMØØ3-2, składających się z niej lub z niej wyprodukowanych;

b)

paszy zawierającej kukurydzę MON-ØØ6Ø3-6 × ACS-ZMØØ3-2, składającej się z niej lub z niej wyprodukowanej;

c)

kukurydzy MON-ØØ6Ø3-6 × ACS-ZMØØ3-2 w produktach ją zawierających lub z niej się składających, do innych zastosowań niż wymienione w lit. a) i b), z wyjątkiem uprawy.

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/64

(1)

W dniu 10 marca 2015 r. dostawca DENSO Corporation („wnioskodawca”) złożył wniosek o zatwierdzenie swojej drugiej technologii innowacyjnej: wysokosprawnego alternatora DENSO alternator o wydajności od 100 A do 250 A. Kompletność wniosku oceniono zgodnie z art. 4 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 725/2011 (2). Uznano, że wniosek jest kompletny i okres przeznaczony na ocenę wniosku przez Komisję rozpoczął się w dniu 11 marca 2015 r., tj. w dniu następującym po terminie oficjalnego otrzymania kompletnych informacji.

(2)

Wniosek poddano ocenie zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 443/2009, rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 725/2011 oraz wytycznymi technicznymi dotyczącymi przygotowania wniosków o zatwierdzenie technologii innowacyjnych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 443/2009 („wytycznymi technicznymi”, wersja z lutego 2013 r.) (3). Informacje podane we wniosku wskazują, że warunki i kryteria, o których mowa w art. 12 rozporządzenia (WE) nr 443/2009 oraz w art. 2 i 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 725/2011, zostały spełnione.

(3)

Wnioskodawca wykazał, że wysokosprawny alternator opisany w przedmiotowym wniosku był stosowany w nie więcej niż 3 % nowych samochodów osobowych zarejestrowanych w roku referencyjnym 2009.

(4)

W celu określenia oszczędności CO2 uzyskanych dzięki technologii innowacyjnej po zainstalowaniu jej w pojeździe konieczne jest zdefiniowanie pojazdu referencyjnego, względem którego należy porównać sprawność pojazdu wyposażonego w technologię innowacyjną, jak określono w art. 5 i 8 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 725/2011. W przypadku zainstalowania technologii innowacyjnej w nowym typie pojazdu za odpowiednią technologię referencyjną należy uznać alternator o sprawności 67 %. W przypadku gdy wysokosprawny alternator DENSO jest zamontowany w istniejącym typie pojazdu, technologią referencyjną powinien być alternator zastosowany w najnowszej wersji tego typu wprowadzonej do obrotu.

(5)

Wnioskodawca przedstawił metodę badania redukcji emisji CO2, która obejmuje wzory zgodne ze wzorami opisanymi w wytycznych technicznych dotyczących uproszczonego podejścia w odniesieniu do wysokosprawnych alternatorów. Komisja uznaje, że metoda badania zapewni możliwe do zweryfikowania, powtarzalne i porównywalne wyniki testów i że umożliwia ona wykazanie w wiarygodny sposób istotnych pod względem statystycznym korzyści w postaci zmniejszenia emisji CO2 wynikających z technologii innowacyjnej zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 725/2011.

(6)

Biorąc pod uwagę, że metodyka badań wnioskodawcy i wzory na obliczanie oszczędności CO2 są we wszystkich aspektach identyczne z metodyką określoną w załączniku do decyzji wykonawczej Komisji 2013/341/UE (4), dla zachowania spójności do określania redukcji emisji CO2 wynikającej z zastosowania wysokosprawnego alternatora DENSO wskazane jest stosowanie metodyki ustalonej w decyzji wykonawczej 2013/341/UE.

(7)

W związku z powyższym Komisja uznaje, że wnioskodawca wykazał w sposób zadowalający, że zmniejszenie emisji uzyskane dzięki technologii innowacyjnej wynosi co najmniej 1 g CO2/km.

(8)

Oszczędności wynikające z technologii innowacyjnej mogą być częściowo wykazane w ramach standardowego cyklu badań i dlatego ostateczną łączną wartość oszczędności do poświadczenia należy ustalić zgodnie z art. 8 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 725/2011.

(9)

Sprawozdanie weryfikujące zostało sporządzone przez Vehicle Certification Agency (VCA), która jest niezależnym zatwierdzonym organem; w sprawozdaniu tym potwierdza się ustalenia zawarte we wniosku.

(10)

W związku z powyższym nie ma podstaw do wnoszenia zastrzeżeń wobec zatwierdzenia przedmiotowej technologii innowacyjnej.

(11)

Do celów określenia ogólnego kodu ekoinnowacji, który ma być stosowany w odpowiednich dokumentach homologacji typu zgodnie z załącznikami I, VIII i IX do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5), należy określić kod indywidualny w odniesieniu do technologii innowacyjnej zatwierdzonej niniejszą decyzją wykonawczą.

(12)

Producent, który chce skorzystać ze zmniejszenia średnich wartości emisji CO2 swoich produktów w celu spełnienia swoich określonych celów w zakresie emisji poprzez redukcję emisji CO2 wynikającą z zastosowania technologii innowacyjnej zatwierdzonej niniejszą decyzją, powinien, zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 725/2011, zawrzeć w swoim wniosku o wydanie świadectwa homologacji typu WE dla przedmiotowych pojazdów odniesienie do niniejszej decyzji,

8.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/67

(1)

W dniu 11 czerwca 2012 r. przedsiębiorstwo Monsanto Europe SA zwróciło się, zgodnie z art. 5 i 17 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, do właściwego organu Belgii z wnioskiem o wprowadzenie do obrotu żywności, składników żywności i paszy zawierających kukurydzę MON 87427, składających się z niej lub z niej wyprodukowanych („wniosek”).

(2)

Wniosek odnosi się również do wprowadzenia do obrotu zmodyfikowanej genetycznie kukurydzy MON 87427 w produktach z niej się składających lub ją zawierających, do zastosowań innych niż w żywności i paszy na równi z innymi rodzajami kukurydzy, z wyjątkiem uprawy.

(3)

Zgodnie z art. 5 ust. 5 i art. 17 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 do wniosku załączono dane i informacje wymagane na podstawie załączników III i IV do dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2), a także informacje i ustalenia dotyczące oceny ryzyka przeprowadzonej według zasad określonych w załączniku II do tej dyrektywy. Wniosek zawiera również plan monitorowania skutków dla środowiska zgodny z załącznikiem VII do dyrektywy 2001/18/WE.

(4)

W dniu 19 czerwca 2015 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („EFSA”) wydał pozytywną opinię zgodnie z art. 6 i 18 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003. Uznał on, że zmodyfikowana genetycznie kukurydza MON 87427, zgodna z opisem we wniosku, jest równie bezpieczna jak jej konwencjonalny odpowiednik i inne niezmodyfikowane genetycznie odmiany kukurydzy oraz że jest mało prawdopodobne, aby w zakresie swojego zastosowania miała ona niekorzystne skutki dla zdrowia ludzi i zwierząt lub dla środowiska (3).

(5)

W swojej opinii EFSA rozpatrzyła wszystkie szczegółowe pytania i wątpliwości zgłaszane przez państwa członkowskie w ramach konsultacji z właściwymi organami krajowymi przewidzianych w art. 6 ust. 4 i art. 18 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(6)

W swojej opinii EFSA uznała również złożony przez wnioskodawcę plan monitorowania skutków dla środowiska, obejmujący plan ogólnego nadzoru, za zgodny z zamierzonymi zastosowaniami produktów.

(7)

W związku z powyższym należy wydać zezwolenie na produkty zawierające genetycznie zmodyfikowaną kukurydzę MON 87427, składające się z niej lub z niej wyprodukowane.

(8)

Każdemu organizmowi zmodyfikowanemu genetycznie („GMO”) należy przypisać niepowtarzalny identyfikator zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 65/2004 (4).

(9)

Według opinii EFSA nie są konieczne żadne szczegółowe wymagania dotyczące etykietowania żywności, składników żywności i paszy zawierających zmodyfikowaną genetycznie kukurydzę MON 87427, składających się z niej lub z niej wyprodukowanych, inne niż wymogi ustanowione w art. 13 ust. 1 i w art. 25 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003. Aby zapewnić jednak wykorzystanie produktów w granicach zezwolenia przyznanego niniejszą decyzją, etykiety produktów zawierających kukurydzę MON 87427 lub składających się z niej, z wyjątkiem produktów spożywczych, powinny zostać uzupełnione o wyraźne wskazanie, że dane produkty nie są przeznaczone do uprawy.

(10)

W art. 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (5) określono wymogi dotyczące etykietowania produktów zawierających organizmy zmodyfikowane genetycznie lub składających się z nich. Wymogi dotyczące możliwości śledzenia tych produktów zawarto w art. 4 ust. 1–5, natomiast wymogi dotyczące możliwości śledzenia żywności i paszy wyprodukowanych z GMO ustanowiono w art. 5 tego rozporządzenia.

(11)

Posiadacz zezwolenia powinien przedkładać coroczne sprawozdania z realizacji i wyników działań przewidzianych w planie monitorowania skutków dla środowiska. Wyniki te należy przedstawić zgodnie z decyzją Komisji 2009/770/WE (6). Opinia wydana przez EFSA nie uzasadnia nałożenia szczegółowych warunków lub ograniczeń na wprowadzanie do obrotu lub szczegółowych warunków lub ograniczeń dotyczących wykorzystania produktu i obchodzenia się z nim, w tym wymagań monitorowania po wprowadzeniu do obrotu z przeznaczeniem na żywność i paszę, czy też szczegółowych warunków dotyczących ochrony poszczególnych ekosystemów/środowiska naturalnego lub poszczególnych obszarów geograficznych, przewidzianych w art. 6 ust. 5 lit. e) oraz art. 18 ust. 5 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(12)

Wszelkie stosowne informacje dotyczące zezwolenia na te produkty powinny zostać wprowadzone do wspólnotowego rejestru genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy, jak określono w rozporządzeniu (WE) nr 1829/2003.

(13)

Niniejszą decyzję należy przekazać stronom Protokołu kartageńskiego o bezpieczeństwie biologicznym do Konwencji o różnorodności biologicznej za pośrednictwem Systemu Wymiany Informacji o Bezpieczeństwie Biologicznym, zgodnie z art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1946/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (7).

(14)

Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego. Uznano, że niezbędny jest akt wykonawczy, i przewodniczący przedłożył komitetowi odwoławczemu projekt aktu wykonawczego do dalszego rozpatrzenia. Komitet odwoławczy nie wydał opinii,

a)

żywność i składniki żywności zawierające kukurydzę MON-87427-7, składające się z niej lub z niej wyprodukowane;

b)

pasza zawierająca kukurydzę MON-87427-7, składająca się z niej lub z niej wyprodukowana;

c)

kukurydza MON-87427-7 w produktach ją zawierających lub z niej się składających, do innych zastosowań niż wymienione w lit. a) i b), z wyjątkiem uprawy.