24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/1

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 994/98 (2) zostało znacząco zmienione (3). W celu zapewnienia jasności i zrozumiałości należy to rozporządzenie ujednolicić.

(2)

Zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) ocena zgodności pomocy z rynkiem wewnętrznym spoczywa zasadniczo na Komisji.

(3)

Właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga konsekwentnego i skutecznego stosowania zasad konkurencji dotyczących pomocy państwa.

(4)

W dziedzinach, w których Komisja posiada wystarczające doświadczenie w definiowaniu ogólnych kryteriów zgodności, powinna ona mieć możliwość stwierdzenia, za pomocą rozporządzeń, że niektóre określone kategorie pomocy są zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie jednego lub większej liczby postanowień art. 107 ust. 2 i 3 TFUE i podlegają wyłączeniu z procedury określonej w jego art. 108 ust. 3.

(5)

Rozporządzenia dotyczące wyłączeń grupowych zapewniają przejrzystość i pewność prawa. Mogą być one bezpośrednio stosowane przez sądy krajowe, bez uszczerbku dla postanowień art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 267 TFUE.

(6)

Pomoc państwa jest pojęciem obiektywnym zdefiniowanym w art. 107 ust. 1 TFUE. Uprawnienie Komisji do przyjęcia wyłączeń grupowych, przewidziane w niniejszym rozporządzeniu, ma zastosowanie wyłącznie do środków, które spełniają wszystkie kryteria przewidziane w art. 107 ust. 1 TFUE i dlatego stanowią pomoc państwa. Ujęcie pewnych kategorii pomocy w niniejszym rozporządzeniu lub w rozporządzeniu wyłączającym nie przesądza o zakwalifikowaniu danego środka jako pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(7)

Komisja powinna mieć możliwość stwierdzenia, że w określonych warunkach pomoc na rzecz małych i średnich przedsiębiorstw, pomoc na rzecz badań, rozwoju oraz innowacyjności, pomoc na rzecz ochrony środowiska, pomoc na rzecz zatrudnienia i szkolenia oraz pomoc zgodna z mapą zatwierdzoną przez Komisję dla każdego państwa członkowskiego w zakresie udzielenia pomocy regionalnej są zgodne z rynkiem wewnętrznym i nie podlegają wymogowi zgłoszenia.

(8)

W kontekście „Unii innowacji”, jednej z inicjatyw przewodnich strategii „Europa 2020”, działalność innowacyjna stała się jednym z priorytetów polityki unijnej. Poza tym wiele środków pomocy na innowacje obejmuje stosunkowo niskie kwoty i nie powoduje poważnych zakłóceń konkurencji.

(9)

W sektorze kultury i zachowania dziedzictwa kulturowego pewne środki podjęte przez państwa członkowskie mogą nie stanowić pomocy, ponieważ nie spełniają wszystkich kryteriów przewidzianych w art. 107 ust. 1 TFUE, na przykład dlatego, że beneficjent nie prowadzi działalności gospodarczej, lub dlatego, że nie zachodzi oddziaływanie na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Jednak w zakresie, w jakim środki w dziedzinie kultury i zachowania dziedzictwa kulturowego stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, Komisja powinna mieć możliwość stwierdzenia, że, w określonych warunkach, pomoc jest zgodna z rynkiem wewnętrznym i nie podlega wymogowi zgłoszenia przewidzianemu w art. 108 ust. 3 TFUE. Małe projekty w obszarze kultury, sektora kreatywnego i zachowania dziedzictwa kulturowego, zazwyczaj nie prowadzą jednak do żadnych poważnych zakłóceń, a ich wpływ na wymianę handlową jest ograniczony, co potwierdzają niedawne przypadki.

(10)

Wyłączenia w sektorze kultury i zachowania dziedzictwa kulturowego mogą być określane na podstawie doświadczenia Komisji, jak przewidują wytyczne na przykład dla utworów kinematograficznych i audiowizualnych, lub opracowywane dla poszczególnych przypadków. Opracowując takie wyłączenia grupowe, Komisja powinna wziąć pod uwagę, że powinny one obejmować wyłącznie środki stanowiące pomoc państwa i że z zasady powinny one dotyczyć środków, które przyczyniają się do celów „Unowocześnienia unijnej polityki w dziedzinie pomocy państwa” i że tylko pomoc, w odniesieniu do której Komisja zgromadziła już znaczne doświadczenie podlega wyłączeniom grupowym. Należy ponadto wziąć pod uwagę: kompetencję w pierwszym rzędzie państw członkowskich w dziedzinie kultury, szczególną ochronę różnorodności kulturowej na mocy art. 167 ust. 1 TFUE oraz szczególny charakter kultury.

(11)

W odniesieniu do środków pomocy państwa na naprawę szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi, jak również środków pomocy państwa na naprawę szkód spowodowanych niektórymi niekorzystnymi warunkami pogodowymi w obszarze rybołówstwa, kwoty przyznawane w tych obszarach są zwykle ograniczone i można określić jasne warunki zgodności. Niniejsze rozporządzenie powinno przewidzieć możliwość wyłączenia przez Komisję takiej pomocy z wymogu zgłoszenia. Z doświadczenia Komisji wynika, że tego rodzaju pomoc nie prowadzi do żadnych poważnych zakłóceń, a na podstawie zdobytego doświadczenia można określić jasne warunki zgodności.

(12)

Zgodnie z art. 42 TFUE w pewnych warunkach zasady pomocy państwa nie mają zastosowania do niektórych środków pomocy na rzecz produktów rolnych wymienionych w załączniku I do TFUE. Art. 42 nie ma zastosowania do leśnictwa ani do produktów niewymienionych w tym załączniku. Komisja powinna mieć możliwość stosowania wyłączeń w odniesieniu do niektórych rodzajów pomocy dla leśnictwa, w tym pomocy objętej programami rozwoju obszarów wiejskich, a także w odniesieniu do pomocy na rzecz promowania i reklamy produktów z sektora spożywczego niewymienionych w załączniku I do TFUE, jeśli z doświadczenia Komisji wynika, że zakłócenia konkurencji są ograniczone, oraz można określić jasne warunki zgodności.

(13)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 1198/2006 (4) do pomocy udzielanej przez państwa członkowskie na rzecz przedsiębiorstw sektora gospodarki rybnej zastosowanie mają art. 107, 108 i 109 TFUE, z wyjątkiem płatności dokonywanych przez państwa członkowskie na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz zgodnie z nim. Dodatkowa pomoc państwa na zachowanie morskich i słodkowodnych zasobów biologicznych zwykle ma ograniczony wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi, przyczynia się do osiągania celów Unii w obszarze polityki morskiej i rybołówstwa i nie powoduje poważnych zakłóceń konkurencji. Przyznawane kwoty są zwykle ograniczone i można określić jasne warunki zgodności.

(14)

W sektorze sportu, w szczególności sportu amatorskiego, pewne środki podjęte przez państwa członkowskie mogą nie stanowić pomocy, ponieważ nie spełniają wszystkich kryteriów przewidzianych w art. 107 ust. 1 TFUE, na przykład dlatego, że beneficjent nie prowadzi działalności gospodarczej, lub dlatego, że nie zachodzi oddziaływanie na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Jednak w zakresie, w jakim środki w dziedzinie sportu stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, Komisja powinna mieć możliwość stwierdzenia, że, w określonych warunkach, pomoc jest zgodna z rynkiem wewnętrznym i nie podlega wymogowi zgłoszenia. Środki pomocy państwa w dziedzinie sportu, w szczególności sportu amatorskiego lub na małą skalę, często mają ograniczony wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi i nie powodują poważnych zakłóceń konkurencji. Ponadto przyznawane kwoty są zazwyczaj niewielkie. Na podstawie zdobytego doświadczenia można określić jasne warunki zgodności, tak aby pomoc na rzecz sportu nie prowadziła do żadnych poważnych zakłóceń.

(15)

Jeśli chodzi o pomoc dotyczącą transportu lotniczego i morskiego, z doświadczenia Komisji wynika, że pomoc o charakterze społecznym w zakresie transportu na rzecz mieszkańców regionów oddalonych, takich jak regiony najbardziej oddalone i wyspy, w tym wyspiarskie państwa członkowskie stanowiące jeden region oraz obszary słabo zaludnione, nie prowadzi do żadnych poważnych zakłóceń, pod warunkiem że jest udzielana bez względu na tożsamość przewoźnika. Można ponadto określić jasne warunki zgodności.

(16)

Jeśli chodzi o pomoc na infrastrukturę szerokopasmową, Komisja zdobyła w ostatnich latach duże doświadczenie w tym obszarze i opracowała stosowne wytyczne (5). Z doświadczeń Komisji wynika, że pomoc na niektóre rodzaje infrastruktury szerokopasmowej nie prowadzi do żadnych poważnych zakłóceń i mogłaby kwalifikować się do wyłączenia grupowego, pod warunkiem że spełnione są pewne warunki zgodności i infrastruktura ta jest realizowana na „białych obszarach na mapie”, tzn. w obszarach, na których nie ma infrastruktury tej samej kategorii (ani sieci szerokopasmowych, ani sieci bardzo szybkiego dostępu nowej generacji (NGA)) i na których wprowadzenie takiej infrastruktury w najbliższej przyszłości jest mało prawdopodobne – jak przewidują kryteria opracowane w wytycznych. Jest to prawdziwe zarówno w odniesieniu do pomocy obejmującej podstawową infrastrukturę szerokopasmową, jak i do pomocy dla małych indywidualnych środków obejmujących sieci bardzo szybkiego dostępu nowej generacji, oraz do pomocy na rzecz robót budowlanych związanych z infrastrukturą szerokopasmową oraz na rzecz pasywnej infrastruktury szerokopasmowej.

(17)

W odniesieniu do infrastruktury pewne środki podjęte przez państwa członkowskie mogą nie stanowić pomocy, ponieważ nie spełniają wszystkich kryteriów przewidzianych w art. 107 ust. 1 TFUE, na przykład dlatego, że beneficjent nie prowadzi działalności gospodarczej lub dlatego, że nie zachodzi oddziaływanie na wymianę handlową między państwami członkowskimi, lub dlatego, że dany środek jest rekompensatą za usługę świadczoną w ogólnym interesie gospodarczym, która spełnia wszystkie kryteria orzecznictwa w sprawie Altmark (6). Jednak w zakresie, w jakim finansowanie infrastruktury stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, Komisja powinna mieć możliwość stwierdzenia, że, w określonych warunkach, pomoc jest zgodna z rynkiem wewnętrznym i nie podlega wymogowi zgłoszenia. W odniesieniu do infrastruktury niewielkie kwoty pomocy na przedsięwzięcia infrastrukturalne mogą być skutecznym sposobem popierania celów Unii w zakresie, w jakim pomoc ta minimalizuje koszty, a potencjalne zakłócenia konkurencji mają ograniczony zakres. Komisja powinna zatem być w stanie wyłączyć pomoc państwa na przedsięwzięcia infrastrukturalne, które wspierają cele wymienione w niniejszym rozporządzeniu oraz inne cele służące wspólnemu interesowi, w szczególności cele strategii „Europa 2020” (7). Mogłoby to obejmować wsparcie dla projektów dotyczących sieci lub obiektów wielosektorowych, w których konieczne są jedynie relatywnie niewielkie kwoty pomocy. Wyłączenia grupowe można jednak przyznawać wyłącznie dla przedsięwzięć infrastrukturalnych, w odniesieniu do których Komisja ma odpowiednie doświadczenie, aby zdefiniować jednoznaczne i rygorystyczne kryteria zgodności, zapewniające ograniczenie ryzyka potencjalnego zakłócenia konkurencji oraz dalsze obejmowanie dużych kwot pomocy obowiązkiem zgłoszenia zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE.

(18)

Jest właściwym, aby Komisja, przyjmując rozporządzenia wyłączające kategorie pomocy z obowiązku zgłoszenia przewidzianego w art. 108 ust. 3 TFUE, określiła cel pomocy, kategorie beneficjentów i progi ograniczające pomoc podlegającą wyłączeniu, zasady regulujące kumulację pomocy i warunki monitorowania, w celu zapewnienia zgodności z rynkiem wewnętrznym pomocy objętej niniejszym rozporządzeniem.

(19)

Progi dla każdej kategorii pomocy, w odniesieniu do której Komisja przyjmuje rozporządzenie o wyłączeniu grupowym, mogą być wyrażone jako wielkość pomocy w odniesieniu do zbioru kosztów kwalifikowalnych lub jako maksymalne kwoty pomocy. Komisja powinna mieć możliwość stosowania wyłączeń grupowych w odniesieniu do niektórych rodzajów środków obejmujących pomoc państwa, które – z powodu ich specyficznego sposobu zaprojektowania – nie mogą zostać precyzyjnie wyrażone ani jako wielkość pomocy, ani jako maksymalne kwoty pomocy, jak na przykład instrumenty inżynierii finansowej lub niektóre rodzaje środków mające na celu promowanie inwestycji finansowanych kapitałem wysokiego ryzyka. Takie złożone środki mogą obejmować pomoc na różnych poziomach: beneficjenci bezpośredni, beneficjenci pośredniczący i beneficjenci pośredni. Ze względu na rosnące znaczenie takich środków i ich udział w osiąganiu celów Unii, należy umożliwić wyłączanie tych środków. Dlatego w przypadku takich środków powinno być możliwe zdefiniowanie progów konkretnego przyznania pomocy w kategoriach maksymalnego poziomu wsparcia zapewnianego przez państwo zawartego w tym środku lub związanego z nim. Maksymalny poziom wsparcia ze strony państwa może obejmować pewien element wsparcia, które może nie być pomocą państwa, pod warunkiem że środek ten obejmuje co najmniej pewne elementy, które zawierają pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE i które nie są marginalne.

(20)

Może być użytecznym ustalenie progów lub innych właściwych warunków wymagających zgłoszenia o przyznaniu pomocy, aby pozwolić Komisji na indywidualne zbadanie wpływu niektórych kategorii pomocy na konkurencję i handel między państwami członkowskimi i ich zgodności z rynkiem wewnętrznym.

(21)

Jest właściwym, aby umożliwić Komisji, przy przyjmowaniu przez nią rozporządzeń wyłączających niektóre kategorie pomocy z obowiązku zgłoszenia określonego w art. 108 ust. 3 TFUE, dołączenie dalszych szczegółowych warunków w celu zapewnienia zgodności z rynkiem wewnętrznym pomocy objętej niniejszym rozporządzeniem.

(22)

Komisja, uwzględniając rozwój i funkcjonowanie rynku wewnętrznego, powinna mieć możliwość stwierdzenia w drodze rozporządzenia, że określony rodzaj pomocy nie spełnia wszystkich kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 TFUE i w związku z tym jest wyłączony z procedury zgłoszenia określonej w art. 108 ust. 3 TFUE, pod warunkiem że pomoc przyznana temu samemu przedsiębiorstwu w ciągu danego okresu nie przekracza pewnej ustalonej kwoty.

(23)

Zgodnie z art. 108 ust. 1 TFUE Komisja jest zobowiązana, we współpracy z państwami członkowskimi, do prowadzenia stałego przeglądu wszystkich systemów istniejącej pomocy. W tym celu oraz aby zapewnić możliwie największy stopień przejrzystości i dostatecznej kontroli, wskazane jest zapewnienie przez Komisję ustanowienia wiarygodnego systemu rejestracji i gromadzenia informacji o zastosowaniu przyjmowanych przez nią rozporządzeń, udostępnionego wszystkim państwom członkowskim, jak również otrzymywanie przez Komisję, w celu realizacji powyższego zobowiązania, wszelkich potrzebnych informacji od państw członkowskich odnośnie do realizacji pomocy wyłączonej z procedury zgłoszenia, które mogą być zbadane i ocenione wspólnie z państwami członkowskimi w ramach Komitetu Doradczego ds. Pomocy Państwa. W tym celu jest również wskazane, aby Komisja dla zapewnienia efektywności takiego przeglądu mogła wymagać dostarczenia takich informacji w zależności od potrzeb.

(24)

Państwa członkowskie powinny przekazywać podsumowania informacji dotyczących wdrożonej przez nie pomocy objętej rozporządzeniem wyłączającym. Publikacja tych podsumowań jest konieczna do zapewnienia przejrzystości środków przyjętych przez państwa członkowskie. W obliczu rozwoju środków komunikacji elektronicznej publikacja tych podsumowań na stronie internetowej Komisji jest sposobem szybkim i skutecznym, zapewniającym przejrzystość z korzyścią dla zainteresowanych stron. Podsumowania te powinny być zatem publikowane na stronie internetowej Komisji.

(25)

Kontrola przyznawania pomocy pociąga za sobą szeroki zakres różnorodnych problemów natury faktycznej, prawnej i ekonomicznej, o złożonym charakterze i występujących w stale zmieniającym się środowisku. Komisja powinna regularnie przeprowadzać przegląd tych kategorii pomocy, które powinny być wyłączone z obowiązku zgłoszenia. Komisja powinna mieć możliwość uchylenia lub zmiany rozporządzeń przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia w przypadku zmiany okoliczności odnośnie do któregokolwiek ważnego elementu stanowiącego podstawę ich przyjęcia lub gdy wymaga tego stopniowy rozwój lub funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(26)

Komisja, w stałym i ścisłym związku z państwami członkowskimi, powinna móc zdefiniować dokładnie zakres stosowania tych rozporządzeń i dołączonych do nich warunków. W celu zapewnienia współpracy między Komisją a właściwymi organami państw członkowskich, należy przeprowadzić konsultacje z Komitetem Doradczym ds. Pomocy Państwa przed przyjęciem przez Komisję rozporządzeń na mocy niniejszego rozporządzenia.

(27)

Projekty rozporządzeń i inne dokumenty analizowane przez Komitet Doradczy ds. Pomocy Państwa zgodnie z niniejszym rozporządzeniem powinny być publikowane na stronie internetowej Komisji, aby zapewnić przejrzystość.

(28)

Przed opublikowaniem projektu rozporządzenia należy zasięgnąć opinii Komitetu Doradczego ds. Pomocy Państwa. Jednakże aby zapewnić przejrzystość, w tym samym czasie, kiedy Komisja po raz pierwszy przeprowadza konsultacje z Komitetem Doradczym, projekt rozporządzenia powinien zostać opublikowany na stronie internetowej Komisji,

a)

pomoc:

b)

pomoc zgodna z mapą zatwierdzoną przez Komisję dla każdego państwa członkowskiego w zakresie udzielenia pomocy regionalnej.

a)

cel tej pomocy;

b)

kategorie beneficjentów;

c)

progi wyrażone jako wielkość pomocy w odniesieniu do zbioru kosztów kwalifikowalnych lub też wyrażone jako maksymalne kwoty pomocy lub – w przypadku pewnych rodzajów pomocy, w których trudne może być precyzyjne określenie wielkości pomocy lub kwoty pomocy, w szczególności w przypadku instrumentów inżynierii finansowej lub inwestycji finansowanych kapitałem wysokiego ryzyka lub instrumentów podobnego rodzaju – jako maksymalny poziom wsparcia zapewnianego przez państwo zawartego w tym środku lub związanego z nim, bez uszczerbku dla kwalifikowania danych środków w świetle art. 107 ust. 1 TFUE;

d)

warunki regulujące kumulację pomocy;

e)

warunki monitorowania wyszczególnione w art. 3.

a)

ustalać progi lub inne warunki dla zgłoszenia o przyznaniu pomocy indywidualnej;

b)

wyłączyć niektóre sektory z zakresu tych rozporządzeń;

c)

załączyć dalsze warunki dla zgodności pomocy wyłączonej w ramach takich rozporządzeń.

a)

jednocześnie z publikacją każdego projektu rozporządzenia zgodnie z art. 6;

b)

przed przyjęciem jakiegokolwiek rozporządzenia.

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/9

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). W celu zapewnienia jasności i zrozumiałości należy to rozporządzenie ujednolicić.

(2)

Bez uszczerbku dla specjalnych zasad proceduralnych, ustanowionych w rozporządzeniach dla niektórych sektorów, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do pomocy we wszystkich sektorach. Do celów stosowania art. 93 i 107 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Komisja, na podstawie jego art. 108, posiada szczególną kompetencję decydowania o zgodności pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym, w trakcie przeglądu istniejącej pomocy, przy podejmowaniu decyzji w sprawie nowej lub zmienionej pomocy oraz przy podejmowaniu działań dotyczących niezgodności z jej decyzjami lub z wymogiem dotyczącym zgłoszenia

(3)

W związku ze zmodernizowanym systemem zasad pomocy państwa, który ma przyczynić się zarówno do realizacji strategii „Europa 2020” na rzecz wzrostu, jak i do konsolidacji budżetowej, art. 107 TFUE powinien być stosowany skutecznie i jednolicie w całej Unii. Rozporządzeniem (WE) nr 659/1999 skonsolidowano i ugruntowano wcześniejszą praktykę Komisji na rzecz zwiększenia pewności prawa oraz wsparcia rozwoju polityki w dziedzinie pomocy państwa w warunkach przejrzystości.

(4)

W celu zapewnienia pewności prawa należy określić okoliczności, w jakich pomoc ta zostanie uznana za pomoc istniejącą. Urzeczywistnienie i umocnienie rynku wewnętrznego jest procesem stopniowym, mającym odzwierciedlenie w ciągłym rozwoju polityki pomocy państwa. Uwzględniając ten rozwój, niektóre środki, które w chwili wprowadzania w życie nie stanowiły pomocy państwa, mogły od tamtej pory stać się pomocą państwa.

(5)

Zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE wszelkie plany przyznawania nowej pomocy mają być zgłaszane Komisji i nie mogą zostać wprowadzone w życie przed zatwierdzeniem ich przez Komisję.

(6)

Zgodnie z art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) państwa członkowskie są zobowiązane do współpracy z Komisją i do dostarczania jej wszelkich informacji koniecznych dla wykonywania przez Komisję jej zadań na mocy niniejszego rozporządzenia.

(7)

Termin, w którym Komisja dokonuje zakończenia badania wstępnego zgłoszonej pomocy, powinien zostać określony jako dwa miesiące od otrzymania kompletnego zgłoszenia lub od otrzymania należycie uzasadnionego oświadczenia zainteresowanego państwa członkowskiego, że uznaje ono zgłoszenie za kompletne, ponieważ dodatkowe informacje, o jakie zwróciła się Komisja, nie są dostępne lub już zostały dostarczone; do celów pewności prawa badanie to powinno zostać zakończone decyzją.

(8)

We wszystkich przypadkach, gdy w wyniku badania wstępnego Komisja nie może stwierdzić, czy pomoc jest zgodna z rynkiem wewnętrznym, należy wszcząć formalną procedurę dochodzenia w celu umożliwienia Komisji zebrania wszystkich informacji, jakie są jej potrzebne dla oceny zgodności pomocy oraz dla umożliwienia zainteresowanym stronom przedstawienia swoich uwag. Prawa zainteresowanych stron mogą być w najlepszy sposób chronione w ramach formalnej procedury dochodzenia, przewidzianej w art. 108 ust. 2 TFUE.

(9)

Aby Komisja mogła ocenić zgodność z rynkiem wewnętrznym wszelkiej zgłoszonej lub niezgodnej z prawem pomocy państwa, co stanowi wyłączną kompetencję Komisji na mocy art. 108 TFUE, należy zapewnić Komisji uprawnienia, na użytek egzekwowania zasad pomocy państwa, do zwracania się z wnioskiem o niezbędne informacje dotyczące rynku, do państw członkowskich, przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw, w każdym przypadku, gdy ma ona wątpliwości co do zgodności danego środka z zasadami unijnymi i w związku z tym wszczęła formalną procedurę dochodzenia. W szczególności, Komisja powinna korzystać z tych uprawnień w przypadkach, w których konieczne wydaje się dokonanie złożonej oceny merytorycznej. Decydując o tym, czy skorzystać z tych uprawnień, Komisja powinna należycie uwzględniać czas trwania badania wstępnego.

(10)

W celu dokonania oceny zgodności środka pomocy z rynkiem wewnętrznym po wszczęciu formalnej procedury dochodzenia, w szczególności jeżeli chodzi o technicznie złożone przypadki podlegające ocenie merytorycznej, Komisja powinna być w stanie, za pomocą zwykłego wniosku lub decyzji, zażądać od każdego państwa członkowskiego, przedsiębiorstwa lub związku przedsiębiorstw wszelkich informacji dotyczących rynku, niezbędnych do dokończenia oceny, jeżeli informacje przedstawione przez zainteresowane państwo członkowskie w czasie badania wstępnego nie są wystarczające, z należytym uwzględnieniem zasady proporcjonalności, szczególnie w odniesieniu do małych i średnich przedsiębiorstw.

(11)

Z uwagi na szczególną relację między beneficjentami pomocy a zainteresowanym państwem członkowskim Komisja powinna mieć możliwość zwracania się o informacje do beneficjenta pomocy wyłącznie w porozumieniu z zainteresowanym państwem członkowskim. Udzielenie informacji przez danego beneficjenta środka pomocy nie stanowi podstawy prawnej do negocjacji dwustronnych między Komisją a danym beneficjentem.

(12)

Komisja powinna wybierać adresatów wniosków o udzielenie informacji na podstawie obiektywnych kryteriów właściwych dla danego przypadku, zapewniając, aby, w sytuacji gdy wniosek jest kierowany do próby przedsiębiorstw lub ich związków, próba respondentów była reprezentatywna w każdej kategorii. Wymagane informacje powinny obejmować w szczególności faktyczne dane przedsiębiorstwa i dane rynkowe oraz opartą na faktach analizę funkcjonowania rynku.

(13)

Komisja, jako organ wszczynający procedurę, powinna odpowiadać za sprawdzanie zarówno przekazania informacji przez państwa członkowskie, przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw, jak i domniemanej poufności informacji, które mają być ujawnione.

(14)

Komisja powinna być w stanie egzekwować stosowanie się do wniosków o udzielenie informacji, które skierowała do jakiegokolwiek przedsiębiorstwa lub związku przedsiębiorstw, w zależności od sytuacji, poprzez nakładanie proporcjonalnych grzywien i okresowych kar pieniężnych. Ustalając kwoty grzywien i okresowych kar pieniężnych, Komisja powinna należycie uwzględnić zasady proporcjonalności i stosowności, szczególnie w odniesieniu do małych i średnich przedsiębiorstw. Prawa stron, do których zwrócono się o udzielenie informacji, powinny być chronione poprzez zapewnienie im możliwości przedstawienia swojego stanowiska przed podjęciem ewentualnej decyzji o nałożeniu grzywny lub okresowej kary pieniężnej. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej powinien mieć nieograniczone prawo orzekania w odniesieniu do takich grzywien i okresowych kar pieniężnych na mocy art. 261 TFUE.

(15)

Uwzględniając należycie zasady proporcjonalności i stosowności, Komisja powinna mieć możliwość obniżenia kwoty okresowych kar pieniężnych lub całkowitego ich anulowania, jeżeli adresaci wniosków dostarczą wymagane informacje mimo przekroczenia wyznaczonego terminu.

(16)

Grzywny i okresowe kary pieniężne nie mają zastosowania do państw członkowskich, ponieważ mają one obowiązek lojalnej współpracy z Komisją zgodnie z art. 4 ust. 3 TUE oraz przekazywania Komisji wszelkich informacji, które są jej niezbędne do wykonywania obowiązków na mocy niniejszego rozporządzenia.

(17)

Po uwzględnieniu uwag złożonych przez zainteresowane strony Komisja powinna zakończyć badanie w drodze ostatecznej decyzji, jak tylko usunięte zostaną wątpliwości. Właściwe jest, w przypadku gdy badanie to nie zostanie zakończone po upływie 18 miesięcy od wszczęcia procedury, aby zainteresowane państwo członkowskie miało możliwość wystąpienia z wnioskiem o wydanie decyzji, którą Komisja powinna podjąć w ciągu dwóch miesięcy.

(18)

W celu zabezpieczenia praw do obrony, jakie przysługują zainteresowanemu państwu członkowskiemu, należy mu przekazywać kopie wniosków o udzielenie informacji przesyłanych do innych państw członkowskich, przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw oraz umożliwić mu przedstawianie opinii na temat otrzymanych uwag. Należy mu także przekazywać nazwy przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw, do których wystąpiono z wnioskiem, o ile te podmioty nie powołały się na swój uzasadniony interes w odniesieniu do ochrony swojej tożsamości.

(19)

Komisja powinna należycie uwzględnić uzasadniony interes przedsiębiorstw w odniesieniu do ochrony ich tajemnic handlowych. Komisja nie powinna mieć możliwości wykorzystywania poufnych informacji przekazanych przez respondentów, których nie można zagregować ani w inny sposób zanonimizować, w żadnej decyzji, chyba że wcześniej uzyska ich zgodę na ujawnienie tych informacji zainteresowanemu państwu członkowskiemu.

(20)

W przypadkach gdy wydaje się, że informacje oznaczone jako poufne nie są objęte obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej, odpowiednim jest posiadanie mechanizmu umożliwiającego Komisji zdecydowanie, w jakim zakresie takie informacje można ujawnić. We wszelkich takich decyzjach o odrzuceniu wniosków o uznanie informacji za poufną należy wskazać okres, po którego zakończeniu informacje zostaną ujawnione, tak aby respondent mógł skorzystać z dostępnej ochrony prawnej, w tym ze środków tymczasowych.

(21)

W celu zapewnienia prawidłowego i skutecznego stosowania zasad pomocy państwa Komisja powinna mieć możliwość cofnięcia decyzji opartej na nieprawidłowych informacjach.

(22)

W celu zapewnienia zgodności z art. 108 TFUE, w szczególności z obowiązkiem zgłoszenia oraz klauzulą zawieszającą w art. 108 ust. 3, Komisja powinna zbadać wszystkie przypadki pomocy przyznanej bezprawnie. W interesie przejrzystości i pewności prawa ustanawia się procedury stosowane w takich przypadkach. W sytuacji gdy państwo członkowskie nie zastosowało się do obowiązku zgłoszenia lub klauzuli zawieszającej, Komisja nie powinna być związana terminami.

(23)

Komisja powinna mieć możliwość zbadania, z własnej inicjatywy, informacji z dowolnego źródła na temat pomocy niezgodnej z prawem, aby zapewnić zgodność z art. 108 TFUE, a w szczególności z obowiązkiem zgłoszenia oraz klauzulą zawieszającą przewidzianą w art. 108 ust. 3 TFUE, oraz dokonania oceny zgodności pomocy z rynkiem wewnętrznym.

(24)

W przypadkach pomocy niezgodnej z prawem Komisja powinna posiadać prawo uzyskania wszystkich koniecznych informacji umożliwiających jej podjęcie decyzji oraz bezzwłoczne przywrócenie, gdzie jest to właściwe, niezakłóconej konkurencji. Dlatego też właściwe jest umożliwienie Komisji przyjęcia środków tymczasowych skierowanych do zainteresowanego państwa członkowskiego. Środki tymczasowe mogą przyjąć formę nakazów informacji, nakazów zawieszenia i nakazów windykacji. Komisja powinna mieć możliwość – w razie niezastosowania się do nakazu informacji – podjęcia decyzji na podstawie dostępnych informacji oraz – w razie niezastosowania się do nakazów zawieszenia i windykacji – skierowania sprawy bezpośrednio do Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z art. 108 ust. 2 akapit drugi TFUE.

(25)

W przypadkach pomocy niezgodnej z prawem, która nie jest zgodna z rynkiem wewnętrznym, skuteczna konkurencja powinna zostać przywrócona. W tym celu konieczne jest, aby pomoc ta, włączając odsetki, została bezzwłocznie odzyskana. Właściwe jest, aby windykacja takiej pomocy została przeprowadzona zgodnie z procedurami prawa krajowego. Stosowanie tych procedur nie powinno, przez uniemożliwienie bezzwłocznego i efektywnego wykonania decyzji Komisji, utrudniać przywrócenia skutecznej konkurencji. Dla osiągnięcia tego celu państwa członkowskie powinny podjąć wszelkie konieczne środki zapewniające skuteczność decyzji Komisji.

(26)

Do celów pewności prawa właściwe jest wprowadzenie 10-letniego okresu przedawnienia w odniesieniu do pomocy niezgodnej z prawem, po którego upływie nie będzie możliwe nakazanie windykacji.

(27)

Ze względów związanych z pewnością prawa należy przewidzieć okresy przedawnienia obowiązujące przy nakładaniu grzywien i okresowych kar pieniężnych oraz ich egzekwowaniu.

(28)

Pomoc świadczona niezgodnie z przeznaczeniem może mieć skutki w zakresie funkcjonowania rynku wewnętrznego podobne do skutków pomocy niezgodnej z prawem i w związku z tym powinna być traktowana zgodnie z podobnymi procedurami. W przeciwieństwie do pomocy niezgodnej z prawem pomoc, która mogła być świadczona niezgodnie z przeznaczeniem, jest pomocą, która została wcześniej zatwierdzona przez Komisję. Dlatego Komisja nie powinna być upoważniona do użycia nakazu windykacji w odniesieniu do pomocy świadczonej niezgodnie z przeznaczeniem.

(29)

Zgodnie z art. 108 ust. 1 TFUE Komisja jest zobowiązana, we współpracy z państwami członkowskimi, do prowadzenia stałego przeglądu wszystkich istniejących systemów pomocy. W interesie przejrzystości i pewności prawa właściwe jest określenie zakresu współpracy na mocy tego artykułu.

(30)

W celu zapewnienia zgodności istniejących programów pomocowych z rynkiem wewnętrznym oraz zgodnie z art. 108 ust. 1 TFUE Komisja powinna zaproponować właściwe środki, gdy istniejący program pomocowy nie jest lub przestaje być zgodny z rynkiem wewnętrznym, oraz powinna wszcząć procedurę przewidzianą w art. 108 ust. 2 TFUE, jeżeli zainteresowane państwo członkowskie odmawia wdrożenia proponowanych środków.

(31)

Właściwe jest określenie wszystkich możliwości, jakimi dysponują strony trzecie w celu obrony swoich interesów w ramach procedur pomocy państwa.

(32)

Skargi są istotnym źródłem informacji umożliwiającej wykrycie naruszeń prawa Unii w zakresie pomocy państwa. W celu zapewnienia jakości skarg wnoszonych do Komisji i jednocześnie przejrzystości i pewności prawa, należy określić warunki, które powinna spełniać skarga, aby można było uznać, że Komisja otrzymała informacje dotyczące domniemanej pomocy niezgodnej z prawem oraz nadać bieg badaniu wstępnemu. Skargi niespełniające tych warunków powinny być traktowane jako ogólne informacje dotyczące rynku i nie powinny w każdym przypadku powodować wszczynania dochodzenia z urzędu.

(33)

Skarżący powinni być zobowiązani do wykazania, że są zainteresowanymi stronami w rozumieniu art. 108 ust. 2 TFUE oraz art. 1 lit. h) niniejszego rozporządzenia. Powinni być także zobowiązani do przekazania pewnych informacji w formie określonej przez Komisję w przepisach wykonawczych. Aby nie zniechęcać potencjalnych skarżących, przepisy wykonawcze powinny uwzględniać to, że wymogi obowiązujące zainteresowane strony przy składaniu skargi nie powinny być uciążliwe.

(34)

Aby zapewnić konsekwentne traktowanie przez Komisję podobnych kwestii na całym rynku wewnętrznym, należy przewidzieć szczególną podstawę prawną umożliwiającą wszczynanie dochodzeń w odniesieniu do sektorów gospodarki lub określonych instrumentów pomocy w kilku państwach członkowskich. Ze względu na zasadę proporcjonalności i z uwagi na duże obciążenie administracyjne, które takie dochodzenia powodują, badania sektorowe powinny być prowadzone tylko wtedy, kiedy dostępne informacje dają podstawę do uzasadnionych podejrzeń, że środki pomocy państwa w danym sektorze mogłyby powodować istotne ograniczenie lub zakłócenie konkurencji na rynku wewnętrznym w kilku państwach członkowskich lub że istniejące środki pomocy stosowane w określonym sektorze w kilku państwach członkowskich, nie są, bądź też przestały być, zgodne z rynkiem wewnętrznym. Takie badania umożliwiłyby Komisji rozstrzyganie kwestii horyzontalnych z dziedziny pomocy państwa w sposób efektywny i przejrzysty oraz uzyskanie ex ante całościowego obrazu danego sektora.

(35)

W celu umożliwienia Komisji skutecznego monitorowania zgodności z decyzjami Komisji oraz ułatwienia współpracy pomiędzy Komisją a państwami członkowskim do celów stałego badania istniejących programów pomocowych w państwach członkowskich zgodnie z art. 108 ust. 1 TFUE, konieczne jest ustanowienie ogólnego obowiązku składania sprawozdań w odniesieniu do wszystkich istniejących programów pomocowych.

(36)

W przypadku gdy Komisja ma poważne wątpliwości co do tego, czy jej decyzje są stosowane, powinna mieć do dyspozycji instrumenty dodatkowe umożliwiające jej pozyskanie informacji koniecznych do sprawdzenia, czy jej decyzje są stosowane. W tym celu właściwym i użytecznym instrumentem są kontrole na miejscu, w szczególności w przypadkach, gdy pomoc mogła być świadczona niezgodnie z przeznaczeniem. Dlatego też Komisja powinna posiadać uprawnienia do przeprowadzania kontroli na miejscu i powinna pozyskać współpracę właściwych organów państw członkowskich, gdy przedsiębiorstwo sprzeciwia się takiej kontroli.

(37)

Spójne stosowanie zasad pomocy państwa wymaga ustalenia sposobu współpracy między sądami państw członkowskich i Komisją. Taka współpraca jest istotna dla wszystkich sądów państw członkowskich stosujących art. 107 ust. 1 i art. 108 TFUE. W szczególności sądy krajowe powinny mieć możliwość zwrócenia się do Komisji o informacje lub o opinię w sprawach dotyczących stosowania zasad pomocy państwa. Komisja powinna mieć także możliwość przekazywania ustnych lub pisemnych uwag sądom, do których zwrócono się o zastosowanie art. 107 ust. 1 lub art. 108 TFUE. Wspomagając sądy krajowe w tej kwestii, Komisja powinna działać zgodnie ze swoim obowiązkiem ochrony interesu publicznego.

(38)

Uwagi i opinie Komisji powinny pozostawać bez uszczerbku dla art. 267 TFUE, ani być prawnie wiążące dla sądów krajowych. Te uwagi i opinie powinny być składane zgodnie z krajowymi przepisami i praktykami proceduralnymi, w tym przepisami i praktykami dotyczącymi ochrony praw stron, przy pełnym poszanowaniu niezależności sądów krajowych. Uwagi zgłaszane przez Komisję z jej własnej inicjatywy powinny ograniczać się do przypadków, które są istotne dla spójnego stosowania art. 107 ust. 1 lub art. 108 TFUE, w szczególności do przypadków, które mają znaczenie dla egzekwowania lub dalszego rozwoju unijnego orzecznictwa dotyczącego pomocy państwa.

(39)

W interesie przejrzystości i pewności prawa właściwe jest podawanie do publicznej wiadomości informacji o decyzjach Komisji, przy jednoczesnym utrzymaniu zasady, że decyzje w sprawach dotyczących pomocy państwa kierowane są do zainteresowanego państwa członkowskiego. Dlatego właściwe jest publikowanie wszystkich decyzji, które mogłyby mieć wpływ na interesy zainteresowanych stron, w całości lub w formie skróconej, lub udostępnienie kopii takich decyzji zainteresowanym stronom, jeżeli decyzje te nie zostały opublikowane lub jeżeli nie zostały opublikowane w pełnym brzmieniu.

(40)

Komisja przy publikowaniu swoich decyzji powinna przestrzegać przepisów dotyczących tajemnicy zawodowej, w tym ochrony wszelkich poufnych informacji i danych osobowych, zgodnie z art. 339 TFUE.

(41)

Komisja, w ścisłej współpracy z Komitetem Doradczym ds. Pomocy Państwa, powinna móc przyjąć przepisy wykonawcze określające szczegółowe zasady dotyczące procedur przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu,

a)

„pomoc” oznacza każdy środek spełniający wszystkie kryteria ustanowione w art. 107 ust. 1 TFUE;

b)

„istniejąca pomoc” oznacza:

c)

„nowa pomoc” oznacza każdą pomoc, czyli programy pomocowe i pomoc indywidualną, która nie jest pomocą istniejącą, włącznie ze zmianami istniejącej pomocy;

d)

„program pomocowy” oznacza każde działanie, na którego podstawie, bez potrzeby dalszych środków wdrażających, można dokonać wypłat pomocy indywidualnej na rzecz przedsiębiorstw określonych w akcie w sposób ogólny i abstrakcyjny oraz każde działanie, na którego podstawie pomoc, która nie jest związana z konkretnym projektem, może zostać przyznana jednemu lub kilku przedsiębiorstwom na czas nieokreślony lub w nieokreślonej kwocie;

e)

„pomoc indywidualna” oznacza pomoc, która nie jest przyznawana na podstawie programu pomocowego oraz podlegającą obowiązkowi zgłoszenia pomoc przyznawaną na podstawie programu pomocowego;

f)

„pomoc niezgodna z prawem” oznacza nową pomoc, wprowadzoną w życie z naruszeniem art. 108 ust. 3 TFUE;

g)

„pomoc świadczona niezgodnie z przeznaczeniem” oznacza pomoc, wykorzystaną przez beneficjenta z naruszeniem decyzji podjętej na podstawie art. 4 ust. 3 lub art. 7 ust. 3 lub 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 lub art. 4 ust. 3 lub art. 9 ust. 3 lub 4 niniejszego rozporządzenia;

h)

„zainteresowana strona” oznacza którekolwiek państwo członkowskie oraz jakiekolwiek osoby, przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw, na których interesy może mieć wpływ przyznanie pomocy, w szczególności beneficjentów pomocy, konkurujące ze sobą przedsiębiorstwa lub stowarzyszenia handlowe.

a)

ograniczają się one do formalnych procedur dochodzenia, które Komisja uznała za – jak dotąd – nieskuteczne; oraz

b)

jeżeli chodzi o beneficjentów pomocy, zainteresowane państwo członkowskie wyrazi zgodę na złożenie takiego wniosku.

a)

w odpowiedzi na wniosek złożony na podstawie art. 7 ust. 6 dostarczają nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji;

b)

w odpowiedzi na decyzję przyjętą na podstawie art. 7 ust. 7 dostarczają nieprawdziwych, niepełnych lub wprowadzających w błąd informacji lub nie dostarczają informacji w wyznaczonym terminie.

a)

zgodnie z przyjętą praktyką nie ma wątpliwości co do charakteru pomocowego danego środka;

b)

wymagane jest pilne działanie;

c)

istnieje poważne ryzyko wyrządzenia konkurentowi poważnej i nieodwracalnej szkody.

a)

przez powiadomienie o decyzji o zmianie pierwotnej kwoty grzywny lub okresowej kary pieniężnej, bądź o odrzuceniu wniosku o zmianę;

b)

przez działanie państwa członkowskiego, działającego na wniosek Komisji, lub Komisji, mające na celu wyegzekwowanie zapłaty grzywny lub okresowej kary pieniężnej.

a)

w którym przyznano respondentowi czas na zapłatę;

b)

zawieszenia egzekucji płatności na podstawie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

a)

rzeczowej zmiany programu pomocowego; lub

b)

wprowadzenia wymogów proceduralnych; lub

c)

wycofania programu pomocowego.

a)

wejścia na teren wszelkich obiektów oraz nieruchomości danego przedsiębiorstwa;

b)

zwracania się o ustne wyjaśnienia na miejscu;

c)

badania ksiąg i innych dokumentów handlowych oraz wykonywania lub żądania kopii.

a)

formy, treści i innych szczegółów zgłoszeń;

b)

formy, treści i innych szczegółów sprawozdań rocznych;

c)

formy, treści i innych szczegółów skarg składanych zgodnie z art. 12 ust. 1 i art. 24 ust. 2;

d)

szczegółów dotyczących terminów i obliczania terminów; oraz

e)

stopy procentowej, o której mowa w art. 16 ust. 2.

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/30

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2015/104 (2) określono kwoty na rok 2015.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2015 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/32

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2015/104 (2) określono kwoty na rok 2015.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2015 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/34

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2015/104 (2) określono kwoty na rok 2015.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2015 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/36

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2015/104 (2) określono kwoty na rok 2015.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2015 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/38

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja przeanalizowała wniosek Francji o zatwierdzenie zmiany specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Rocamadour” zarejestrowanej na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 38/1999 (2) zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 939/2008 (3).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała zatem wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/39

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja rozpatrzyła wniosek Słowenii o zatwierdzenie zmiany specyfikacji chronionego oznaczenia geograficznego „Zgornjesavinjski želodec”, zarejestrowanego na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) nr 1154/2011 (2).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała zatem wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/40

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja przeanalizowała wniosek Hiszpanii w sprawie zatwierdzenia zmiany specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Montes de Toledo”, zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1187/2000 (2) zmienionego rozporządzeniem Komisji (UE) nr 593/2010 (3).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała zatem wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/41

(1)

Zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 611/2014 (2) termin pierwszego trzyletniego programu prac dla wsparcia dla sektora oliwy z oliwek i oliwek stołowych, o którym mowa w art. 29 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, rozpoczęto w dniu 1 kwietnia 2015 r.

(2)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 615/2014 (3) państwa członkowskie muszą zapłacić pierwszą transzę zaliczki wypłacanej organizacji beneficjentów w odniesieniu do pierwszego roku realizacji zatwierdzonych programów prac do dnia 31 maja 2015 r. Zgodnie z art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia zaliczki te są uzależnione od złożenia zabezpieczenia przez instytucję beneficjenta.

(3)

Panujące w Grecji warunki gospodarcze i bankowe doprowadziły do zatrzymania niektórych zatwierdzonych programów prac, gdyż organizacje beneficjentów nie były w stanie złożyć wymaganego zabezpieczenia w odpowiednim czasie. W związku z tym Grecja nie mogła wypłacić im pierwszej transzy do dnia 31 maja 2015 r.

(4)

Biorąc pod uwagę tę sytuację oraz w celu umożliwienia realizacji wszystkich zatwierdzonych programów prac, należy wprowadzić odstępstwo od art. 3 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 615/2014, aby umożliwić Grecji wypłacenie odpowiedniej pierwszej transzy do dnia 15 października 2015 r.

(5)

Na potrzeby niezwłocznego wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinno ono wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/43

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/45

(1)

Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 1333/2014 (EBC/2014/48) (2) nakłada obowiązek przekazywania przez podmioty sprawozdawcze danych statystycznych celem umożliwienia Europejskiemu Systemowi Banków Centralnych sporządzania statystyk dotyczących transakcji rynku pieniężnego w ramach wykonywania swoich zadań.

(2)

Krajowe banki centralne otrzymają zestaw instrukcji sprawozdawczych zawierających szczegółowe parametry przekazywania informacji statystycznych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1333/2014 (EBC/2014/48). Ponieważ instrukcje sprawozdawcze modyfikują szereg ważnych terminów występujących w tym rozporządzeniu, należy uwzględnić te zmiany na potrzeby spójności.

(3)

Dlatego też rozporządzenie (UE) nr 1333/2014 (EBC/2014/48) powinno zostać odpowiednio zmienione,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/53

(1)

Zgodnie z decyzją Rady 2010/570/UE, Euratom (2) mandat obecnych członków Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego wygasa w dniu 20 września 2015 r. Należy zatem mianować członków tego Komitetu na okres pięciu lat rozpoczynający się w dniu 21 września 2015 r.

(2)

Każde państwo członkowskie zostało wezwane do przedstawienia Radzie listy kandydatów na członków Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zawierającej przedstawicieli organizacji pracodawców, pracowników oraz stron reprezentatywnych dla społeczeństwa obywatelskiego, w szczególności w dziedzinie społeczno-ekonomicznej, obywatelskiej, zawodowej i kultury.

(3)

Po przyjęciu niniejszej decyzji zostanie przyjęta decyzja o mianowaniu tych członków, których wyznaczenie nie zostało przekazane Radzie do dnia 8 września 2015 r.,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/80

(1)

Zgodnie z art 78 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w przypadku gdy jedno lub więcej państw członkowskich znajdzie się w nadzwyczajnej sytuacji charakteryzującej się nagłym napływem obywateli państw trzecich, Rada, na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, może przyjąć środki tymczasowe na rzecz zainteresowanego państwa lub państw członkowskich.

(2)

Zgodnie z art. 80 TFUE polityki Unii dotyczące kontroli granicznej, azylu i imigracji oraz ich wprowadzanie w życie podlegają zasadzie solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności między państwami członkowskimi, a akty Unii przyjęte w tej dziedzinie zawierają odpowiednie środki w celu zastosowania tej zasady.

(3)

Niedawny kryzys w basenie Morza Śródziemnego skłonił instytucje Unii do natychmiastowego uznania przepływów migracyjnych w tym regionie za wyjątkowe oraz do wezwania do podjęcia konkretnych środków solidarności na rzecz państw członkowskich pierwszej linii. W szczególności na wspólnym posiedzeniu ministrów spraw zagranicznych i ministrów spraw wewnętrznych w dniu 20 kwietnia 2015 r. Komisja przedstawiła dziesięciopunktowy plan natychmiastowych działań, jakie należy podjąć w odpowiedzi na kryzys, obejmujący zobowiązanie do rozważenia możliwych wariantów nadzwyczajnego mechanizmu relokacji.

(4)

Na posiedzeniu w dniu 23 kwietnia 2015 r. Rada Europejska postanowiła, między innymi, wzmocnić wewnętrzną solidarność i odpowiedzialność oraz zobowiązała się w szczególności do zwiększenia pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych na rzecz państw członkowskich pierwszej linii oraz rozważenia możliwości zorganizowania na zasadzie dobrowolności nadzwyczajnej relokacji między państwami członkowskimi oraz rozmieszczenia w państwach członkowskich pierwszej linii zespołów Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO) w celu wspólnego rozpatrywania wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej, łącznie z rejestrowaniem i pobieraniem odcisków palców.

(5)

W rezolucji z dnia 28 kwietnia 2015 r. Parlament Europejski powtórzył, że swoją odpowiedź na ostatnie tragiczne wydarzenia na Morzu Śródziemnym Unia musi oprzeć na solidarności i sprawiedliwym podziale odpowiedzialności oraz zwiększyć wysiłki w tej dziedzinie na rzecz tych państw członkowskich, do których przybywa największa – w wartościach bezwzględnych albo względnych – liczba uchodźców i wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową.

(6)

Poza środkami w obszarze azylu państwa członkowskie pierwszej linii powinny zwiększyć swoje wysiłki w celu ustanowienia środków mających na celu sprostanie mieszanym przepływom migracyjnym na granicach zewnętrznych Unii Europejskiej. Środki te powinny zagwarantować prawa osób wymagających ochrony międzynarodowej oraz zapobiegać nieuregulowanej migracji.

(7)

Na posiedzeniu w dniach 25 i 26 czerwca 2015 r. Rada Europejska zdecydowała, między innymi, że należy równolegle zajmować się trzema kluczowymi wymiarami: relokacją/przesiedleniem, powrotem/readmisją/reintegracją oraz współpracą z państwami pochodzenia i tranzytu. Rada Europejska zgodziła się przede wszystkim – z uwagi na obecną sytuację nadzwyczajną i zobowiązanie do większej solidarności i odpowiedzialności – na tymczasową i wyjątkową relokację z Włoch i Grecji do innych państw członkowskich, w ciągu dwóch lat, 40 000 osób w sposób oczywisty wymagających ochrony międzynarodowej, w której to relokacji uczestniczyłyby wszystkie państwa członkowskie.

(8)

Szczególne położenie państw członkowskich jest wynikiem, w szczególności, przepływów migracyjnych w innych regionach geograficznych, takich jak szlak migracyjny prowadzący przez Bałkany Zachodnie.

(9)

Kilka państw członkowskich miało do czynienia ze znaczącym zwiększeniem się całkowitej liczby migrantów, w tym wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową, przybywających na ich terytoria w 2014 r.; w niektórych z tych państw sytuacja ta utrzymuje się nadal w 2015 r. Kilku państwom członkowskim Komisja udzieliła nadzwyczajnej pomocy finansowej, a EASO udzielił wsparcia operacyjnego, aby pomóc im w uporaniu się z tym wzrostem.

(10)

Wśród państw członkowskich znajdujących się pod znaczną presją oraz w kontekście niedawnych tragicznych wypadków na Morzu Śródziemnym, Włochy i Grecja w szczególności doświadczyły niespotykanego dotąd napływu migrantów przybywających na ich terytoria, w tym wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową, którzy w sposób oczywisty wymagają tej ochrony, co spowodowało znaczące obciążenie dla ich systemów migracyjnych i azylowych.

(11)

W dniu 20 lipca 2015 r. w drodze konsensusu przyjęto – odzwierciedlając szczególne położenie poszczególnych państw członkowskich – rezolucję przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie dotyczącą relokacji z Grecji i z Włoch 40 000 osób w sposób oczywisty wymagających ochrony międzynarodowej. W ciągu dwóch lat z Włoch zostanie relokowanych 24 000 osób, a z Grecji – 16 000 osób. W dniu 14 września 2015 r. Rada przyjęła decyzję (UE) nr 2015/1523 (2) ustanawiającą tymczasowy i wyjątkowy mechanizm relokacji – z Włoch i Grecji do innych państw członkowskich – osób w sposób oczywisty wymagających ochrony międzynarodowej.

(12)

W ostatnich miesiącach presja migracyjna na południowych zewnętrznych granicach lądowych i morskich znów gwałtownie wzrosła i nadal obserwuje się przesuwanie się przepływów migracyjnych ze środkowej do wschodniej części regionu Morza Śródziemnego oraz w kierunku szlaku prowadzącego przez Bałkany Zachodnie, w wyniku rosnącej liczby migrantów przybywających do i z Grecji. W świetle tej sytuacji powinny zostać zapewnione dalsze środki tymczasowe służące złagodzeniu presji azylowej we Włoszech i Grecji.

(13)

Według danych Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Frontex), przez pierwsze osiem miesięcy 2015 r. szlaki prowadzące przez środkową i wschodnią część regionu Morza Śródziemnego były głównym obszarem nieuregulowanego przekraczania granic Unii. Od początku 2015 r. około 116 000 migrantów przybyło do Włoch w sposób nieuregulowany (w tym około 10 000 migrantów o nieuregulowanym statusie, którzy zostali zarejestrowani przez miejscowe władze, lecz jeszcze nie są potwierdzeni w danych agencji Frontex). W maju i czerwcu 2015 r. agencja Frontex odnotowała 34 691 przypadków nieuregulowanego przekroczenia granicy, w lipcu i sierpniu zaś – 42 356 takich przypadków, co oznacza wzrost o 20 %. Znaczny wzrost tej liczby w 2015 r. zaobserwowała również Grecja, do której przybyło ponad 211 000 migrantów o nieuregulowanym statusie (w tym około 28 000 migrantów o nieuregulowanym statusie, którzy zostali zarejestrowani przez miejscowe władze, lecz jeszcze nie zostali potwierdzeni w danych agencji Frontex). W maju i czerwcu 2015 r. agencja Frontex odnotowała 53 624 przypadki nieuregulowanego przekroczenia granicy, w lipcu i sierpniu zaś – 137 000 takich przypadków, co oznacza wzrost o 250 %). Znacząca część całkowitej liczby migrantów o nieuregulowanym statusie, których obecność stwierdzono w tych dwóch regionach, obejmowała migrantów posiadających obywatelstwo państw, których obywatele w znacznym odsetku – według danych Eurostatu – uzyskują na poziomie Unii ochronę międzynarodową.

(14)

Według danych Eurostatu i EASO we Włoszech, w okresie od stycznia do lipca 2015 r., o ochronę międzynarodową wystąpiły 39 183 osoby – w porównaniu do 30 755 osób w tym samym okresie 2014 r. (wzrost o 27 %). W przypadku Grecji wzrost liczby wniosków jest podobny: złożono tu 7 475 wniosków (wzrost o 30 %).

(15)

W ramach polityki migracyjnej i azylowej podjęto dotychczas wiele działań w celu wsparcia Włoch i Grecji, w tym poprzez zapewnienie im znacznej pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych i wsparcia operacyjnego EASO. Włochy i Grecja były drugim i trzecim pod względem wielkości beneficjentem środków wydatkowanych w latach 2007–2013 w ramach programu ogólnego „Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi” (SOLID), otrzymały one ponadto znaczne finansowanie na pomoc w sytuacjach nadzwyczajnych. W latach 2014–2020 Włochy i Grecja prawdopodobnie pozostaną głównymi beneficjentami Funduszu Azylu, Migracji i Integracji (AMIF).

(16)

Z powodu ciągłej niestabilności i konfliktów trwających w bezpośrednim sąsiedztwie Włoch i Grecji oraz ich skutków w postaci przepływów migracyjnych w innych państwach członkowskich, istnieje duże prawdopodobieństwo, że systemy migracyjne i azylowe tych państw nadal będą się znajdować pod znaczącą i rosnącą presją, przy czym znacząca część migrantów może wymagać ochrony międzynarodowej. Wskazuje to na pilną potrzebę okazania solidarności na rzecz Włoch i Grecji oraz uzupełnienia działań podjętych dotychczas w celu wspierania ich za pomocą środków tymczasowych w dziedzinie azylu i migracji.

(17)

W dniu 22 września 2015 r. Rada odnotowała chęć i gotowość państw członkowskich do wzięcia udziału – zgodnie z zasadami solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności między państwami członkowskimi, którym podlega polityka dotycząca azylu i migracji – w relokacji 120 000 osób w sposób oczywisty wymagających ochrony międzynarodowej. Rada postanowiła zatem przyjąć niniejszą decyzję.

(18)

Należy przypomnieć, że w decyzji (UE) nr 2015/1523 nałożono na Włochy i Grecję obowiązek zapewnienia rozwiązań strukturalnych mających rozładować wyjątkową presję migracyjną wpływającą na ich systemy azylowe i migracyjne przez utworzenie solidnych strategicznych ram reagowania na sytuacje kryzysowe i zintensyfikowanie trwającego procesu reform w tych obszarach. Plany działania, jakie Włochy i Grecja przedstawiły w tym celu, powinny zostać uaktualnione, tak aby uwzględnić niniejszą decyzję.

(19)

Mając na względzie fakt, że Rada Europejska uzgodniła zestaw wzajemnie powiązanych środków, Komisji należy powierzyć uprawnienia w zakresie zawieszenia – w stosownych przypadkach i po zapewnieniu danemu państwu członkowskiemu możliwości przedstawienia swojego stanowiska – stosowania niniejszej decyzji przez ograniczony okres, gdyby Włochy lub Grecja nie przestrzegały swoich zobowiązań w tym zakresie.

(20)

Począwszy od dnia 26 września 2016 r., 54 000 wnioskodawców powinno zostać proporcjonalnie relokowanych z Włoch i Grecji do innych państw członkowskich. Rada i Komisja powinny prowadzić regularny przegląd sytuacji odnośnie masowego napływu obywateli państw trzecich do państw członkowskich. W stosownych przypadkach Komisja powinna przedłożyć wnioski dotyczące zmiany niniejszej decyzji, aby odpowiedzieć na zmianę sytuacji w terenie i jej wpływ na mechanizm relokacji, a także zmieniającą się presję na państwa członkowskie, w szczególności państwa członkowskie pierwszej linii. Dokonując tego, powinna uwzględnić stanowiska państw członkowskich, które prawdopodobnie będą beneficjentami.

Jeżeli niniejsza decyzja zostanie zmieniona na rzecz innego państwa członkowskiego, to państwo członkowskie powinno, w dniu wejścia w życie odpowiedniej decyzji zmieniającej Rady przedstawić Radzie i Komisji plan działania, który powinien obejmować odpowiednie środki w dziedzinie azylu, pierwszego przyjęcia i powrotu, zwiększające zdolność, jakość i skuteczność jego systemów w tych dziedzinach, a także środki w celu zapewnienia odpowiedniego wykonania niniejszej decyzji, mając na względzie umożliwienie mu lepszego sprostania, po zakończeniu okresu stosowania niniejszej decyzji, ewentualnej sytuacji zwiększonego napływu migrantów na jego terytorium.

(21)

Jeżeli którekolwiek państwo członkowskie znalazłoby się w podobnej sytuacji nadzwyczajnej charakteryzującej się nagłym napływem obywateli państw trzecich, Rada, na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, może przyjąć na podstawie art. 78 ust. 3 TFUE środki tymczasowe na rzecz danego państwa członkowskiego. Środki takie mogą, w stosownych przypadkach, obejmować zawieszenie obowiązków tego państwa członkowskiego przewidzianych w niniejszej decyzji.

(22)

Zgodnie z art. 78 ust. 3 TFUE środki przewidziane na rzecz Włoch i Grecji powinny mieć charakter tymczasowy. Aby środki przewidziane w niniejszej decyzji wywarły faktyczny wpływ w kontekście wsparcia udzielonego Włochom i Grecji, tak aby państwa te mogły stawić czoła znacznemu napływowi migracyjnemu na ich terytoria, zasadne jest przyjęcie okresu 24 miesięcy.

(23)

Środki dotyczące relokacji z Włoch i z Grecji przewidziane w niniejszej decyzji pociągają za sobą czasowe odstąpienie od zasady ustanowionej w art. 13 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 604/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady (3), zgodnie z którą to Włochy i Grecja byłyby odpowiedzialne za rozpatrywanie wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej w oparciu o kryteria ustanowione w rozdziale III tego rozporządzenia, jak również czasowe odstępstwo dotyczące kolejnych czynności proceduralnych, w tym terminów określonych w art. 21, 22 i 29 tego rozporządzenia. Nadal stosuje się inne przepisy rozporządzenia (UE) nr 604/2013, w tym przepisy wykonawcze zawarte w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1560/2003 (4) i rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 118/2014 (5), w tym zawarte w nich zasady dotyczące spoczywającego na przekazujących państwach członkowskich obowiązku pokrycia kosztów niezbędnych do przekazania wnioskodawcy do państwa członkowskiego relokacji oraz dotyczące współpracy w zakresie przekazywania między państwami członkowskimi, a także dotyczące przekazywania informacji w sieci łączności elektronicznej DubliNet. Niniejsza decyzja pociąga za sobą także odstępstwo od wymogu wyrażenia zgody przez wnioskodawcę ubiegającego się o ochronę międzynarodową, o którym mowa w art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 516/2014 (6).

(24)

Środki dotyczące relokacji nie zwalniają państw członkowskich ze stosowania w pełni rozporządzenia (UE) nr 604/2013, w tym przepisów dotyczących łączenia rodzin, specjalnej ochrony małoletnich bez opieki oraz klauzuli dyskrecjonalnej ze względów humanitarnych.

(25)

Należało dokonać wyboru kryteriów stosowanych do określenia, którzy wnioskodawcy oraz jak wielu z nich mają być relokowani z Włoch i z Grecji, bez uszczerbku dla decyzji na szczeblu krajowym dotyczących wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej. Planuje się wprowadzenie jasnego i sprawnie funkcjonującego systemu, przewidującego próg wyznaczony stosunkiem średniej liczby, na poziomie Unii, decyzji o udzieleniu ochrony międzynarodowej w postępowaniach w pierwszej instancji, zgodnie z definicją Eurostatu, do łącznej liczby, na poziomie Unii, decyzji podjętych w pierwszej instancji w sprawie wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej, na podstawie najnowszych dostępnych danych statystycznych. Próg ten miałyby z jednej strony zapewnić – w możliwie największym stopniu – wszystkim wnioskodawcom, którzy w sposób oczywisty wymagają ochrony międzynarodowej, możliwość pełnego i szybkiego skorzystania ze swoich praw związanych z ochroną w państwie członkowskim relokacji. Z drugiej strony próg ten miałby zapobiec – w możliwie największym stopniu – relokowaniu do innego państwa członkowskiego wnioskodawców, których wniosek zostanie prawdopodobnie rozpatrzony negatywnie, a co za tym idzie nadmiernemu przedłużaniu ich pobytu w Unii. W niniejszej decyzji zastosować należy próg 75 %, określony na podstawie najnowszych dostępnych zaktualizowanych danych kwartalnych Eurostatu dotyczących decyzji podjętych w pierwszej instancji.

(26)

Celem środków tymczasowych jest zmniejszenie znacznej presji azylowej, pod jaką znajdują się Włochy i Grecja, w szczególności poprzez relokację znacznej liczby wnioskodawców w sposób oczywisty wymagających ochrony międzynarodowej, którzy będą znajdowali się na terytorium Włoch lub Grecji po dniu rozpoczęcia stosowania niniejszej decyzji. Uwzględniając całkowitą liczbę obywateli państw trzecich, którzy przybyli w sposób nieuregulowany do Włoch i Grecji w 2015 r. oraz liczbę osób w sposób oczywisty wymagających ochrony międzynarodowej, z Włoch i Grecji powinno być relokowanych łącznie 120 000 wnioskodawców w sposób oczywisty wymagających ochrony międzynarodowej. Liczba ta stanowi około 43 % ogólnej liczby obywateli państw trzecich w sposób oczywisty wymagających ochrony międzynarodowej, którzy przybyli w sposób nieuregulowany do Włoch i Grecji w lipcu i sierpniu 2015 r. Przewidziany w niniejszej decyzji środek dotyczący relokacji zapewnia sprawiedliwy podział obciążeń między Włochami i Grecją, z jednej strony, oraz innymi państwami członkowskimi, z drugiej strony, przy uwzględnieniu ogólnych danych dotyczących przypadków nieuregulowanego przekroczenia granic dostępnych za 2015 r. Uwzględniając bieżące dane liczbowe, 13 % wspomnianych wnioskodawców powinno zostać relokowanych z Włoch, 42 % z Grecji, a 45 % powinno zostać relokowanych jak przewidziano w niniejszej decyzji.

(27)

W terminie trzech miesięcy od wejścia w życie niniejszej decyzji państwo członkowskie może powiadomić Radę i Komisję, w wyjątkowych okolicznościach oraz podając należycie uzasadnione powody zgodne z podstawowymi wartościami Unii zapisanymi w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej, że nie może uczestniczyć w procesie relokowania do 30 % wnioskodawców przydzielonych mu zgodnie z niniejszą decyzją. Takie wyjątkowe okoliczności obejmują w szczególności sytuację charakteryzującą się nagłym i masowym napływem obywateli krajów trzecich o takiej skali, że wywrze on skrajną presję nawet na dobrze przygotowany system azylowy zasadniczo działający zgodnie z odnośnym dorobkiem prawnym Unii dotyczącym azylu lub ryzyko nagłego i masowego napływu obywateli państw trzecich o tak wysokim prawdopodobieństwie, że uzasadnia natychmiastowe działanie. Po dokonaniu oceny Komisja powinna przedłożyć Radzie wnioski w sprawie decyzji wykonawczej dotyczącej tymczasowego zawieszenia relokacji do 30 % wnioskodawców przyznanych danemu państwu członkowskiemu. W uzasadnionych przypadkach Komisja może zaproponować przedłużenie terminu relokacji pozostałego przydziału maksymalnie o 12 miesięcy poza okres obowiązywania niniejszej decyzji.

(28)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania relokacji w przypadku proporcjonalnej relokacji 54 000 wnioskodawców z Włoch i Gracji do innych państw członkowskich, w przypadku zawieszenia uczestnictwa jednego lub większej liczby państw członkowskich w relokacji wnioskodawców, lub w przypadku gdy – w następstwie odnośnych powiadomień skierowanych do Rady – inne państwo lub państwa członkowskie lub państwa stowarzyszone wezmą udział w relokacji, Radzie należy powierzyć uprawnienia wykonawcze.

Powierzenie tych uprawnień Radzie jest uzasadnione z uwagi na wrażliwy z politycznego punktu widzenia charakter takich środków, które dotykają krajowych uprawnień dotyczących przyjmowania obywateli państw trzecich na terytorium państw członkowskich oraz z uwagi na konieczność bycia zdolnym do szybkiego dostosowania się do szybko zmieniającej się sytuacji.

(29)

Fundusz Azylu, Migracji i Integracji (AMIF) ustanowiony rozporządzeniem (UE) nr 516/2014 zapewnia wsparcie na rzecz działań uzgodnionych między państwami członkowskimi w zakresie podziału obciążeń oraz jest otwarty na dalsze kształtowanie się polityki w tej dziedzinie. Art. 7 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 516/2014 przewiduje możliwość podejmowania przez państwa członkowskie działań związanych z przekazywaniem wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową w ramach programów krajowych, natomiast art. 18 tego rozporządzenia przewiduje możliwość otrzymania kwoty ryczałtowej wynoszącej 6 000 EUR z tytułu przekazania z innego państwa członkowskiego osób korzystających z ochrony międzynarodowej.

(30)

Z myślą o realizacji zasady solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności oraz biorąc pod uwagę fakt, że niniejsza decyzja stanowi element dalszego kształtowania się polityki w tej dziedzinie, należy zapewnić, aby państwa członkowskie, które relokują – zgodnie z niniejszą decyzją – wnioskodawców z Włoch i z Grecji w sposób oczywisty wymagających ochrony międzynarodowej, otrzymywały kwotę ryczałtową na każdą relokowaną osobę, która to kwota odpowiada kwocie ryczałtowej przewidzianej w art. 18 rozporządzenia (UE) nr 516/2014, a mianowicie EUR 6 000, wypłacanej przy zastosowaniu tych samych procedur. Wiąże się to z ograniczonym czasowym odstępstwem od art. 18 tego rozporządzenia ze względu na to, że kwota ryczałtowa powinna być wypłacana w odniesieniu do wnioskodawców relokowanych, a nie w odniesieniu do osób korzystających z ochrony międzynarodowej. Takie czasowe rozszerzenie zakresu potencjalnie otrzymujących kwotę ryczałtową wydaje się bowiem stanowić integralną część systemu reagowania w sytuacji nadzwyczajnej ustanowionego na mocy niniejszej decyzji. Ponadto w odniesieniu do kosztów przekazania osób relokowanych zgodnie z niniejszą decyzją należy zapewnić, aby Włochy i Grecja otrzymały kwotę ryczałtową w wysokości co najmniej 500 EUR na każdą osobę relokowaną z ich odnośnych terytoriów, uwzględniając rzeczywiste koszty niezbędne do przekazania wnioskodawcy do państwa członkowskiego relokacji. Państwa członkowskie powinny być uprawnione do otrzymania dodatkowych płatności zaliczkowych, które zostaną wypłacone w 2016 r. w następstwie przeglądu ich programów krajowych w ramach Funduszu Azylu, Migracji i Integracji, w celu wdrażania działań na mocy niniejszej decyzji.

(31)

Konieczne jest zapewnienie wprowadzenia sprawnej procedury relokacji, a realizacji środków tymczasowych powinna towarzyszyć ścisła współpraca administracyjna między państwami członkowskimi oraz wsparcie operacyjne EASO.

(32)

Podczas całej procedury relokacji, do momentu przekazania wnioskodawcy, należy mieć na uwadze bezpieczeństwo narodowe i porządek publiczny. Z pełnym poszanowaniem podstawowych praw wnioskodawców, w tym stosownych zasad dotyczących ochrony danych, w przypadkach gdy państwo członkowskie ma uzasadnione powody, by sądzić, że wnioskodawca zagraża jego bezpieczeństwu narodowemu lub porządkowi publicznemu, informuje ono o tym pozostałe państwa członkowskie.

(33)

Przy podejmowaniu decyzji, którzy wnioskodawcy w sposób oczywisty wymagający ochrony międzynarodowej powinni zostać relokowani z Włoch i z Grecji, pierwszeństwo należy przyznać wnioskodawcom wymagającym szczególnej troski w rozumieniu art. 21 i 22 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE (7). W związku z tym sprawą pierwszorzędnej wagi są wszelkie szczególne potrzeby wnioskodawców, w tym stan ich zdrowia. Sprawą nadrzędną powinno być zawsze najlepsze zabezpieczenie interesu dziecka.

(34)

Podstawą należycie funkcjonującego wspólnego europejskiego systemu azylowego jest integracja wnioskodawców w sposób oczywisty wymagających ochrony międzynarodowej ze społeczeństwem państwa przyjmującego. A zatem, aby zdecydować, które państwo członkowskie powinno być państwem członkowskim relokacji, szczególną uwagę należy poświęcić szczególnym umiejętnościom i cechom danych wnioskodawców, takim jak znajomość języków i inne indywidualne elementy oparte na udowodnionych więzach rodzinnych, kulturowych lub społecznych, które mogłyby ułatwić ich integrację w społeczeństwie państwa członkowskiego relokacji. W przypadku wnioskodawców wymagających szczególnej troski należy wziąć pod uwagę zdolność państwa członkowskiego relokacji do zapewnienia takim osobom odpowiedniego wsparcia oraz konieczność zapewnienia sprawiedliwego rozmieszczenia tych wnioskodawców w państwach członkowskich. Z należytym poszanowaniem zasady niedyskryminacji państwa członkowskie relokacji mogą wskazać swoje preferencje dotyczące wnioskodawców w oparciu o powyższe informacje, na podstawie których Włochy i Grecja, w porozumieniu z EASO oraz – w stosownych przypadkach – z oficerami łącznikowymi, mogą przygotować wykazy ewentualnych wnioskodawców, którzy zostali wskazani do relokacji do tego państwa członkowskiego.

(35)

Gwarancje prawne i proceduralne określone w rozporządzeniu (UE) nr 604/2013 są niezmiennie stosowane do wnioskodawców objętych niniejszą decyzją. Wnioskodawców należy ponadto poinformować o procedurze relokacji określonej w niniejszej decyzji oraz powiadomić o decyzji o relokacji, która stanowi decyzję o przekazaniu w rozumieniu art. 26 rozporządzenia (UE) nr 604/2013. Zważywszy na fakt, że prawodawstwo Unii nie daje wnioskodawcy prawa wyboru państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie jego wniosku, wnioskodawcy powinno przysługiwać prawo do skutecznego środka zaskarżenia decyzji o relokacji zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 604/2013 jedynie w zakresie zapewnienia poszanowania jego praw podstawowych. Zgodnie z art. 27 tego rozporządzenia państwa członkowskie mogą przewidzieć w swoim prawie krajowym, że odwołanie od decyzji o przekazaniu nie zawiesza automatycznie przekazania wnioskodawcy, lecz że dana osoba ma możliwość wystąpienia z wnioskiem o zawieszenie wykonania decyzji o przekazaniu do czasu rozpatrzenia jej odwołania.

(36)

Przed przekazaniem do państwa członkowskiego relokacji i po takim przekazaniu wnioskodawcom przysługują prawa i gwarancje przewidziane w dyrektywach Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE (8) i 2013/33/UE (9), w tym w odniesieniu do ich szczególnych potrzeb w zakresie przyjmowania oraz szczególnych potrzeb proceduralnych. Ponadto, do wnioskodawców objętych niniejszą decyzją nadal zastosowanie ma rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 603/2013 (10), a dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE (11) ma zastosowanie do powrotów obywateli państw trzecich niemających prawa do przebywania na danym terytorium. Powyższe ustalenie podlega ograniczeniom w stosowaniu tych dyrektyw.

(37)

Zgodnie z unijnym dorobkiem prawnym Włochy i Grecja powinny zapewnić solidny mechanizm identyfikacji, rejestracji i pobierania odcisków palców w ramach procedury relokacji, tak aby szybko identyfikować osoby wymagające ochrony międzynarodowej kwalifikujące się do relokacji oraz identyfikować migrantów, którzy nie kwalifikują się do ochrony międzynarodowej i powinni zatem zostać zawróceni. Powinno to mieć zastosowanie do osób, które przybyły na terytorium Włoch lub Grecji między dniem 24 marca dniem 25 września 2015 r., aby mogły one kwalifikować się do relokacji. Jeżeli dobrowolny powrót nie jest wykonalny, a inne środki przewidziane w dyrektywie 2008/115/WE nie są adekwatne, aby zapobiec wtórnemu przemieszczaniu się, należy pilnie i skutecznie zastosować środki detencyjne zgodnie z rozdziałem IV tej dyrektywy. Wnioskodawcy, którzy uchylają się od procedury relokacji, powinni zostać z niej wyłączeni.

(38)

Należy przyjąć środki w celu uniknięcia wtórnego przemieszczania się osób relokowanych z państwa członkowskiego relokacji do innych państw członkowskich, które mogłoby utrudnić skuteczne stosowanie niniejszej decyzji. W szczególności państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne środki zapobiegawcze w dziedzinie dostępu do świadczeń społecznych i środków odwoławczych, zgodnie z prawem Unii. Należy ponadto poinformować wnioskodawców o konsekwencjach wtórnego, nieuregulowanego przemieszczania się między państwami członkowskimi oraz o tym, że jeżeli państwo członkowskie relokacji przyznaje im ochronę międzynarodową, prawa wynikające z ochrony międzynarodowej przysługują im jedynie w tym państwie członkowskim.

(39)

Ponadto, zgodnie z celami przedstawionymi w dyrektywie 2013/33/UE, harmonizacja warunków przyjmowania pomiędzy państwami członkowskimi powinna pomóc w ograniczeniu wtórnego przemieszczania się wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową, spowodowanego różnicami w warunkach przyjmowania. Z myślą o osiągnięciu tego samego celu państwa członkowskie powinny rozważyć nałożenie obowiązku zgłaszania się i zapewnić wnioskodawcom ubiegającym się o ochronę międzynarodową świadczenia materialne w ramach przyjmowania, obejmujące zakwaterowanie, wyżywienie i odzież, tylko w naturze, oraz – w stosownych przypadkach – dopilnować, by wnioskodawcy byli bezpośrednio przekazywani do państwa członkowskiego relokacji. Podobnie, w okresie rozpatrywania wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej, jak stanowi dorobek prawny w zakresie azylu i strefy Schengen, z wyjątkiem przypadków uzasadnionych poważnymi względami humanitarnymi, państwa członkowskie nie powinny wydawać wnioskodawcom krajowych dokumentów podróży, ani stosować wobec nich żadnych innych zachęt, takich jak zachęty finansowe, które mogłyby ułatwić im nieuregulowane przemieszczanie się do innych państw członkowskich. W przypadku nieuregulowanego przemieszczania się do innych państw członkowskich wnioskodawcy lub korzystający z ochrony międzynarodowej powinni zostać zobowiązani do powrotu do państwa członkowskiego relokacji, a to państwo członkowskie relokacji powinno bezzwłocznie przyjąć z powrotem te osoby.

(40)

Aby uniknąć wtórnego przemieszczania się osób korzystających z ochrony międzynarodowej, państwa członkowskie powinny również informować takie osoby o warunkach legalnego wjazdu do innego państwa członkowskiego i pobytu w takim państwie oraz powinny mieć możliwość nałożenia obowiązku zgłaszania się. Zgodnie z dyrektywą 2008/115/WE państwa członkowskie powinny wymagać, aby osoba korzystająca z ochrony międzynarodowej, która w sposób nieuregulowany przebywa na ich terytorium, natychmiast powróciła do państwa członkowskiego relokacji. Jeżeli dana osoba nie zechce wrócić dobrowolnie, jej powrót przymusowy do państwa członkowskiego relokacji powinien zostać wykonany.

(41)

Ponadto, jeżeli jest to dopuszczone w prawie krajowym, w przypadku powrotu przymusowego do państwa członkowskiego relokacji, państwo członkowskie, które zrealizowało taki powrót, może podjąć decyzję o wydaniu zakazu wjazdu do tego kraju, który uniemożliwiłby takiej osobie, przez określony okres, ponowny wjazd na terytorium tego państwa członkowskiego.

(42)

Z uwagi na fakt, że celem niniejszej decyzji jest zaradzenie sytuacji nadzwyczajnej oraz wsparcie Włoch i Grecji we wzmacnianiu ich systemów azylowych, decyzja powinna umożliwiać tym państwom zawieranie, z pomocą Komisji, dwustronnych umów z Islandią, Liechtensteinem, Norwegią i Szwajcarią dotyczących relokacji osób objętych zakresem stosowania niniejszej decyzji. Takie umowy powinny odzwierciedlać także główne elementy niniejszej decyzji, w szczególności te odnoszące się do procedury relokacji oraz praw i obowiązków wnioskodawców, a także te odnoszące się do rozporządzenia (UE) nr 604/2013.

(43)

Szczególne wsparcie udzielane Włochom i Grecji w ramach systemu relokacji należy uzupełnić dodatkowymi środkami, stosowanymi od momentu przybycia obywatela państwa trzeciego na terytorium Włoch lub Grecji do momentu zakończenia wszystkich mających zastosowanie procedur, koordynowanymi przez EASO i inne właściwe agencje, takie jak Frontex, który koordynuje powroty obywateli państw trzecich niemających prawa do przebywania na danym terytorium, zgodnie z dyrektywą 2008/115/WE.

(44)

Ponieważ cele niniejszej decyzji nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich rozmiary i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(45)

Niniejsza decyzja nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

(46)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do UE i do TFUE, oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(47)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do UE i do TFUE, oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(48)

Jeżeli po notyfikacji dokonanej zgodnie z art. 4 protokołu nr 21 przez państwo członkowskie objęte tym protokołem Komisja potwierdzi zgodnie z art. 331 ust. 1 TFUE udział tego państwa członkowskiego w niniejszej decyzji, Rada powinna ustalić, ilu wnioskodawców ma zostać relokowanych do tego państwa członkowskiego. Rada powinna również odpowiednio dostosować przydziały innych państw członkowskich, proporcjonalnie je zmniejszając.

(49)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(50)

Zważywszy na pilny charakter i powagę sytuacji, niniejsza decyzja powinna wejść w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

a)

„wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej” oznacza wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej zgodnie z definicją zawartą w art. 2 lit. h) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE (12);

b)

„wnioskodawca” oznacza obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który złożył wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, w odniesieniu do którego nie została jeszcze wydana ostateczna decyzja;

c)

„ochrona międzynarodowa” oznacza status uchodźcy lub status osoby potrzebującej ochrony uzupełniającej zgodnie z definicjami zawartymi odpowiednio w art. 2 lit. e) i g) dyrektywy 2011/95/UE;

d)

„członkowie rodziny” oznaczają członków rodziny zgodnie z definicją zawartą w art. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 604/2013;

e)

„relokacja” oznacza przekazanie wnioskodawcy z terytorium państwa członkowskiego, które kryteria określone w rozdziale III rozporządzenia (UE) nr 604/2013 wskazują jako odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, na terytorium państwa członkowskiego relokacji;

f)

„państwo członkowskie relokacji” oznacza państwo członkowskie, które staje się, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 604/2013, odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej wnioskodawcy po jego relokacji na terytorium tego państwa członkowskiego.

a)

z Włoch na terytorium innych państw członkowskich relokowanych zostaje 15 600 wnioskodawców zgodnie z tabelą zamieszczoną w załączniku I;

b)

z Grecji na terytorium innych państw członkowskich relokowanych zostaje 50 400 wnioskodawców zgodnie z tabelą zamieszczoną w załączniku II;

c)

na terytorium innych państw członkowskich relokowanych zostaje 54 000 wnioskodawców proporcjonalnie do danych liczbowych zamieszczonych w załącznikach I i II, albo zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu w drodze zmiany niniejszej decyzji, o której mowa w art. 1 ust. 2 oraz w ust. 3 niniejszego artykułu.

a)

sprawdzanie obywateli państw trzecich przybywających do Włoch i do Grecji, które obejmuje jednoznaczną identyfikację, pobieranie odcisków palców i rejestrację oraz, w stosownych przypadkach, rejestrację ich wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej oraz – na wniosek Włoch lub Grecji – wstępne rozpoznanie tych wniosków;

b)

udzielania wnioskodawcom lub potencjalnym wnioskodawcom mogącym podlegać relokacji zgodnie z niniejszą decyzją informacji oraz określonego wsparcia, jakiego mogą potrzebować;

c)

przygotowania i organizacji działań dotyczących powrotu obywateli państw trzecich, którzy nie wystąpili o udzielenie ochrony międzynarodowej lub którzy utracili prawo do przebywania na danym terytorium.

a)

państwo członkowskie relokacji otrzymuje kwotę ryczałtową w wysokości 6 000 EUR;

b)

Włochy lub Grecja otrzymują kwotę ryczałtową w wysokości co najmniej 500 EUR.

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/95

(1)

Dyrektywą 2009/138/WE ustanowiono oparty na ocenie ryzyka system nadzoru ostrożnościowego nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji w Unii. W odniesieniu do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji dyrektywa 2009/138/WE zacznie w pełni obowiązywać w dniu 1 stycznia 2016 r.

(2)

Mimo że dyrektywa Wypłacalność II będzie w pełni stosowana od dnia 1 stycznia 2016 r., Komisja może już przyjąć niniejszą decyzję delegowaną jak wskazano w art. 311 tej dyrektywy.

(3)

Artykuł 172 dyrektywy 2009/138/WE dotyczy równoważności systemu wypłacalności państwa trzeciego stosowanego w odniesieniu do działalności reasekuracyjnej zakładów, których siedziba znajduje się w tym państwie trzecim. Stwierdzenie równoważności pozwala na traktowanie umów reasekuracji zawartych z zakładami, których siedziba znajduje się w tym państwie trzecim, w taki sam sposób, jak umów reasekuracji zawartych z zakładem, który posiada zezwolenie zgodnie ze wspomnianą dyrektywą.

(4)

Artykuł 227 dyrektywy 2009/138/WE dotyczy równoważności zakładów ubezpieczeń z państw trzecich, które należą do grup ubezpieczeniowych z siedzibą w Unii. Stwierdzenie równoważności pozwala takim grupom, jeżeli na potrzeby ich sprawozdawczości w odniesieniu do grupy stosują odliczenia i agregację jako metodę konsolidacji, na uwzględnianie – do celów obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności grupy oraz dopuszczalnych środków własnych – obliczenia wymogów kapitałowych i dostępnego kapitału (środków własnych) zgodnie z zasadami jurysdykcji spoza Unii zamiast obliczania ich na podstawie dyrektywy 2009/138/WE.

(5)

Artykuł 260 dyrektywy 2009/138/WE odnosi się do równoważności zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, których jednostka dominująca posiada siedzibę poza Unią. Zgodnie z art. 261 ust. 1 dyrektywy 2009/138/WE w przypadku stwierdzenia równoważności państwa członkowskie polegają na równoważnym nadzorze nad grupą sprawowanym przez organy nadzoru państwa trzeciego właściwe dla grupy.

(6)

System prawny państwa trzeciego uznaje się za w pełni równoważny z systemem ustanowionym w dyrektywie 2009/138/WE, jeżeli spełnia on wymogi zapewniające porównywalny poziom ochrony ubezpieczających i beneficjentów. Pełna równoważność stwierdzona na mocy art. 172 ust. 2, art. 227 ust. 4 i art. 260 ust. 3 obowiązuje na czas nieokreślony, chyba że zostaje uchylona.

(7)

Dnia 9 marca 2015 r. Europejski Organ Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA) przedstawił opinię zgodnie z art. 33 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (2) Komisji w sprawie obowiązującego w Szwajcarii systemu regulacji i nadzoru zakładów i ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz grup ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych. Podstawą opinii EIOPA są odpowiednie szwajcarskie ramy prawne, w tym szwajcarska ustawa o nadzorze rynku finansowego z dnia 22 czerwca 2007 r. („FINMASA”), która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2009 r., ustawa o nadzorze ubezpieczeń („ISA”) z 17 grudnia 2004 r. oraz rozporządzenie o nadzorze ubezpieczeń („ISO”) (3). Podstawą oceny Komisji są informacje przedstawione przez EIOPA.

(8)

Uwzględniając przepisy rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/35 (4), w szczególności art. 378, 379 i 380, jak również opinię EIOPA, przy ocenie równoważności na podstawie art. 172 ust. 2, art. 227 ust. 4 i art. 260 ust. 3 dyrektywy 2009/138/WE należy zastosować szereg kryteriów.

(9)

Kryteria te obejmują pewne wymogi, które są wspólne dla co najmniej dwóch artykułów spośród art. 378, 379 i 380 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/35 i mają zastosowanie do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji na poziomie indywidualnym (5) i na poziomie grup ubezpieczeniowych i grup reasekuracyjnych. Kryteria te dotyczą następujących obszarów: uprawnień, wypłacalności, zarządzania, przejrzystości, współpracy między organami i traktowania informacji poufnych oraz wpływu decyzji na stabilność finansową.

(10)

Po pierwsze, w odniesieniu do środków, uprawnień i obowiązków szwajcarski organ nadzoru rynku finansowego (FINMA) ma prawo do skutecznego nadzorowania działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej i do nakładania sankcji lub podejmowania, w stosownych przypadkach, działań egzekwujących przepisy, takie jak cofnięcie zezwolenia zakładu na prowadzenie działalności lub wymiany całości lub części jego zarządu. FINMA dysponuje niezbędnymi środkami finansowymi i zasobami ludzkimi, wiedzą fachową i potencjałem, a także upoważnieniem do skutecznej ochrony wszystkich ubezpieczających i beneficjentów.

(11)

Po drugie, w odniesieniu do wypłacalności, szwajcarski test wypłacalności (SST) oceny sytuacji finansowej zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji lub grup takich zakładów opiera się na solidnych zasadach ekonomicznych, a wymogi wypłacalności opierają się na wycenie ekonomicznej wszystkich aktywów i zobowiązań. SST nakłada na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wymóg posiadania odpowiednich środków finansowych i ustanawia kryteria dotyczące rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, inwestycji, wymogów kapitałowych (w tym minimalnego poziomu kapitału) oraz środków własnych, wymagając szybkiej interwencji organów FINMA, jeżeli wymogi kapitałowe nie są spełnione lub jeżeli interes ubezpieczających jest zagrożony. Wymogi kapitałowe opierają się na analizie ryzyka w celu uwzględnienia mierzalnych ryzyk. W przypadku gdy nie jest możliwe dokonanie pomiaru ryzyka, jest ono uwzględniane za pośrednictwem innych środków, na przykład ryzyko operacyjne jest uwzględniane jakościowo w drodze szwajcarskiej oceny jakości (SQA). Główny wymóg kapitałowy, znany w ramach SST jako kapitał docelowy, jest obliczany w celu pokrycia nieoczekiwanych strat wynikających z prowadzonej działalności. Ponadto bezwzględny minimalny wymóg kapitałowy (minimalny kapitał) dla zakładów ubezpieczeń jest uzależniony w ramach SST od rodzaju działalności ubezpieczeniowej. Oba te wymogi są co najmniej tak ścisłe, jak odpowiednie wymogi dyrektywy 2009/138/WE w odniesieniu do wszystkich obecnych szwajcarskich połączeń rodzajów działalności szwajcarskich zakładów ubezpieczeń. W odniesieniu do modeli zakłady ubezpieczeń mogą korzystać z formuły standardowej lub, jeżeli wymaga tego FINMA lub z własnej inicjatywy, z modelu wewnętrznego.

(12)

Po trzecie, w odniesieniu do zarządzania, szwajcarski system wypłacalności wymaga od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji skutecznego systemu zarządzania, nakładając na nie w szczególności wymóg posiadania jasnej struktury organizacyjnej, wymogi dotyczące kompetencji i reputacji osób faktycznie zarządzających zakładami, skuteczną procedurę przekazywania informacji FINMA i w ramach zakładów. Ponadto FINMA skutecznie nadzoruje funkcje i działania zlecone w drodze outsourcingu.

(13)

SST wymaga również od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz grup ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych utrzymywania funkcji zarządzania ryzykiem, funkcji zgodności z przepisami, funkcji audytu wewnętrznego oraz funkcji aktuarialnej. SST wymaga posiadania systemu zarządzania ryzykiem umożliwiającego identyfikowanie, pomiar, monitorowanie ryzyka, zarządzanie nim i sprawozdawczość w tym zakresie oraz posiadanie skutecznego systemu kontroli wewnętrznej. Wymogi dyrektywy 2009/138/WE dotyczące audytu wewnętrznego i zgodności z przepisami w odniesieniu do pojedynczych zakładów są w zadowalający sposób odzwierciedlone w ISO, ponieważ akt ten zaostrza wymogi w zakresie zarządzania ryzykiem, a w szczególności wprowadza wymóg posiadania funkcji zgodności z przepisami.

(14)

System obowiązujący w Szwajcarii wymaga, aby zmiany dotyczące polityki prowadzenia działalności zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji lub grup lub zarządzania nimi bądź zmian dotyczących znacznych pakietów akcji takich zakładów lub grup były zgodne z zasadami należytego i ostrożnego zarządzania tymi podmiotami. W szczególności nabycia, zmiany w planie biznesowym lub w znacznych pakietach akcji zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji lub grup ubezpieczeniowych są zgłaszane FINMA, który może, w uzasadnionych przypadkach, nałożyć odpowiednie sankcje, np. zakazać nabycia.

(15)

Po czwarte, w odniesieniu do przejrzystości, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji oraz grupy ubezpieczeniowe są zobowiązane przedstawić FINMA wszelkie niezbędne do sprawowania nadzoru informacje oraz publikować, co najmniej raz w roku, sprawozdanie o swojej wypłacalności i sytuacji finansowej. Wymogi dyrektywy 2009/138/WE dotyczące podawania informacji do wiadomości publicznej, są w zadowalający sposób uwzględnione w ISO, ponieważ rodzaje jakościowych i ilościowych informacji, które mają być ujawniane na podstawie tego aktu, są zgodne z dyrektywą 2009/138/WE. Zgodnie z ISO zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji oraz grupy ubezpieczeniowe są zobowiązania do ujawniania informacji dotyczących swojej działalności, wyników, zarządzania ryzykiem, profilu ryzyka, stosowanych metod oceny dotyczących w szczególności rezerw, zarządzania kapitałem i wypłacalności.

(16)

Po piąte, w odniesieniu do tajemnicy służbowej i współpracy oraz wymiany informacji, system obowiązujący w Szwajcarii zobowiązuje wszystkie osoby, które są lub były pracownikami FINMA, w tym audytorów i ekspertów działających w imieniu FINMA, do zachowania tajemnicy służbowej. Obowiązki te przewidują również, że informacje poufne nie mogą być ujawniane, chyba że w postaci skróconej lub zbiorczej, bez uszczerbku dla spraw podlegających prawu karnemu. Ponadto FINMA będzie wykorzystywać informacje poufne otrzymane od innych organów nadzoru wyłącznie na potrzeby wykonywania swoich obowiązków i do celów przewidzianych przez prawo. System obowiązujący w Szwajcarii wymaga również, aby w przypadku, gdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji ogłosi upadłość lub zostanie przymusowo postawiony w stan likwidacji, poufne informacje mogły być ujawniane, jeżeli nie dotyczą osób trzecich uczestniczących w ratowaniu tego zakładu. FINMA może udostępniać informacje poufne otrzymane od innego organu nadzoru organom, instytucjom lub osobom podlegającym obowiązkowi zachowania tajemnicy służbowej w Szwajcarii wyłącznie po uzyskaniu wyraźnej zgody tego organu nadzoru. W celu koordynowania współpracy międzynarodowej, w szczególności w dziedzinie wymiany informacji poufnych, FINMA podpisał protokoły ustaleń ze wszystkimi państwami członkowskimi Unii.

(17)

Po szóste, w odniesieniu do wpływu swoich decyzji FINMA i inne szwajcarskie organy, takie jak Narodowy Bank Szwajcarii i Ministerstwo Finansów, których zadaniem jest zapewnianie prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych, zostały przeszkolone z zakresu wpływu decyzji na stabilność systemów finansowych w skali globalnej, zwłaszcza w sytuacjach nadzwyczajnych, i uwzględniania ich potencjalnych efektów procyklicznych w okresach wyjątkowych zdarzeń na rynkach finansowych. Zgodnie z systemem obowiązującym w Szwajcarii wyżej wymienione organy regularnie spotykają się w celu wymiany informacji na temat zagrożeń dla stabilności finansowej oraz koordynowania działań. To samo ma miejsce na poziomie międzynarodowym, tzn. organy szwajcarskie wymieniają informacje na temat kwestii związanych ze stabilnością finansową z kolegiami organów nadzoru państw członkowskich Unii i z EIOPA.

(18)

Artykuły 378 i 380 rozporządzenia (UE) 2015/35 określają również szczegółowe kryteria dotyczące równoważności w odniesieniu do działalności reasekuracyjnej oraz nadzoru nad grupą.

(19)

W odniesieniu do szczegółowych kryteriów w odniesieniu do działalności reasekuracyjnej na podstawie art. 378 rozporządzenia (UE) 2015/35, podjęcie działalności reasekuracyjnej wymaga uprzedniego uzyskania zezwolenia FINMA uzależnionego od spełnienia szczegółowych określonych w prawie standardów. Zgodnie z ISO wewnętrzne zakłady reasekuracji są objęte obowiązującym w Szwajcarii systemem wypłacalności.

(20)

W odniesieniu do szczegółowych kryteriów nadzoru nad grupą na podstawie art. 380 rozporządzenia (UE) 2015/35 FINMA jest uprawniona do określenia, które zakłady podlegają nadzorowi na poziomie grupy, i sprawowania nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji należącymi do grupy. FINMA nadzoruje zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, na które zakład posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie, zdefiniowany w art. 212 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2009/138/WE, wywiera dominujący lub znaczący wpływ.

(21)

FINMA jest w stanie ocenić profil ryzyka, sytuację finansową oraz wypłacalność zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji należących do grupy, a także strategię działalności tej grupy.

(22)

Zgodnie z systemem obowiązującym w Szwajcarii przepisy dotyczące sprawozdawczości i rachunkowości umożliwiają monitorowanie transakcji wewnątrzgrupowych i koncentracji ryzyka, które grupy ubezpieczeniowe i reasekuracyjne muszą zgłaszać co najmniej raz w roku.

(23)

Zgodnie z systemem obowiązującym w Szwajcarii FINMA ogranicza stosowanie środków własnych zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, jeżeli środki te nie mogą zostać faktycznie udostępnione do celów pokrycia wymogu kapitałowego zakładu posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie, dla którego obliczana jest wypłacalność grupy. Obliczanie wypłacalności grupy prowadzi do wyników co najmniej równoważnych z wynikami osiągniętymi w wyniku zastosowania metod określonych w art. 230 i 233 dyrektywy 2009/138/WE, przy czym zakazane jest podwójne obliczanie środków własnych oraz po usunięciu wewnątrzgrupowego tworzenia kapitału poprzez finansowanie wzajemne. Konkretnie rzecz biorąc, nawet jeżeli nie istnieje wskaźnik wypłacalności grupy określony zgodnie z art. 230 i 233 dyrektywy 2009/138/WE, lecz szereg wskaźników wypłacalności dla każdego podmiotu w ramach grupy, seria ta uwzględnia wszystkie interakcje między podmiotami należącymi do grupy i w ten sposób uwzględnia jej strukturę.

(24)

W związku z powyższym, ponieważ obowiązujący w Szwajcarii system regulacyjny i system nadzoru spełnia wszystkie kryteria określone w art. 378, 379 i 380 rozporządzenia (UE) 2015/35 w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz grup tych zakładów, uznaje się, że spełnia kryteria pełnej równoważności określone w art. 172 ust. 2, art. 227 ust. 4 i art. 260 ust. 3 dyrektywy 2009/138/WE.

(25)

Jeżeli rozwój sytuacji wymaga dokonania ponownej oceny równoważności stwierdzonej w niniejszej decyzji Komisja może dokonać szczegółowego przeglądu danego państwa trzeciego lub terytorium w dowolnym czasie poza terminem ogólnego przeglądu. Komisja powinna w dalszym ciągu monitorować, przy technicznym wsparciu EIOPA, rozwój systemu obowiązującego w Szwajcarii oraz spełnianie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję,

(26)

Dyrektywa 2009/138/WE ma zastosowanie od dnia 1 stycznia 2016 r. Niniejszą decyzją należy stwierdzić równoważność obowiązującego w Szwajcarii systemu wypłacalności i systemu nadzoru ostrożnościowego również od tej daty,

24.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 248/99

(1)

Władze Hiszpanii powiadomiły Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wprowadzeniu środka polegającego na wycofaniu z obrotu pomocniczych urządzeń wypornościowych do nauki pływania typu Delphin Schwimmscheiben – Typ Super, produkowanego przez Delphin Vertriebs- und Service GmbH, 61192 Niddatal, Niemcy. Produkt nosił oznakowanie CE zgodnie z dyrektywą 89/686/EWG, przeszedł także badania i ocenę typu zgodnie ze zharmonizowaną normą EN 13138-1:2008 Pomocnicze urządzenia wypornościowe do nauki pływania – Część 1: Wymagania bezpieczeństwa i metody badań pomocniczych urządzeń wypornościowych przeznaczonych do zakładania przeprowadzone przez niemiecką jednostkę notyfikowaną TÜV Rheinland LGA Products GmbH (NB 0197). Produkt uznaje się za środek ochrony indywidualnej sklasyfikowany w kategorii II.

(2)

Zgłoszenia dokonano w następstwie powiadomienia o wypadku: po pływaniu, kiedy rodzice zbierali swoje rzeczy osobiste przed powrotem do domu, dziecko ugryzło jeden z krążków, odczepiając jego niewielki fragment i połykając go, wskutek czego wymagało udzielenia niezbędnej pomocy medycznej i hospitalizacji.

(3)

Władze Hiszpanii nakazały wycofanie produktu z obrotu. Zastosowanie środka uzasadniono niezadowalającym zastosowaniem norm określonych w art. 5 dyrektywy 89/686/EWG, w szczególności zharmonizowanej normy EN 13138-1:2008 Pomocnicze urządzenia wypornościowe do nauki pływania – Część 1: Wymagania bezpieczeństwa i metody badań pomocniczych urządzeń wypornościowych przeznaczonych do zakładania pkt 5.4.2 Małe części, w związku z podstawowym wymaganiem bezpieczeństwa i ochrony zdrowia określonym w pkt 1.2.1 załącznika II do dyrektywy 89/686/EWG Brak występowania zagrożeń i innych niedogodnych właściwości. Pkt 5.4.2 normy EN 13138-1 zawiera wymóg, aby małe przymocowane części wytrzymywały siłę ciągnięcia w wysokości (90 ± 2) N w kierunku, w którym oderwanie jest najbardziej prawdopodobne, bez odrywania się od urządzenia. Części, które mogą się oderwać, nie powinny mieścić się całkowicie w cylindrze do badania małych części, a badanie ich pod tym względem powinno być zgodne z normą EN 71-1.

(4)

Władze hiszpańskie wskazały, że po przeprowadzeniu próby rozciągania zgodnie z normą zharmonizowaną EN 13138-1:2008 stwierdzono, iż małe części mogą zostać oderwane od produktu i połknięte przez małe dzieci, dla których produkt jest przeznaczony. Poziom ciągnięcia, przy którym małe części odrywały się, wynosił zawsze mniej niż 90 N, a części te mieściły się całkowicie w cylindrze do badania małych części. Władze hiszpańskie uznały, że pkt 5.4.2 tej normy nie jest ograniczony do badania jedynie małych przymocowanych części, lecz ogólnie małych części. Zastosowały one „tester ugryzień” zgodnie z badaniami opisanymi w normach EN 12227:2010 Kojce mieszkaniowe – wymagania bezpieczeństwa i metody badań i normy EN 716-2:2008 Meble – Łóżka dziecięce i łóżka dziecięce składane mieszkaniowe – Część 2: Metody badań.

(5)

Władze Niemiec nie zgadzają się z oceną ryzyka przeprowadzoną przez władze Hiszpanii, uznając, że zastosowana metoda badawcza nie jest adekwatna do sposobu praktycznego zastosowania sprzętu. Ich zdaniem klauzula 5.4.2 normy EN 13138-1 obejmuje jedynie małe przymocowane części. Władze Niemiec twierdziły, że produkt nie stanowi poważnego zagrożenia, ponieważ nie jest zabawką, a scenariusz ryzyka opisany przez władze Hiszpanii jest nierealistyczny.

(6)

Producent zakwestionował również metodę badawczą zastosowaną przez władze Hiszpanii. Podczas badania typu WE jednostka notyfikowana nie przeprowadziła badania zgodnie z pkt 5.4.2 normy EN 13138-1 z adnotacją, że produkt nie posiada żadnych małych przymocowanych części.

(7)

Po notyfikacji producent zwrócił się do jednostki notyfikowanej o przeprowadzenie dodatkowej próby rozciągania zgodnie z pkt 8.5.2.2 normy EN 1888:2012 Artykuły dla dzieci – Wózki dziecięce – Wymagania bezpieczeństwa i metody badań z wykorzystaniem „testera ugryzień” opisanego w pkt 5.7 tej normy, identycznego jak „tester ugryzień” opisany w normach EN 716-2 i EN 12227. Żadne małe części nie zostały oderwane od głównej części produktu. Ponadto jednostka notyfikowana przeprowadziła kolejne badanie, które wykazało, że żadna część nie oderwała się, gdy urządzenie zostało poddane sile rozciągania równej 90 N – w badaniu podobnym do metody badania dla małych części w normie EN 71-1 Bezpieczeństwo zabawek – Część 1: Właściwości mechanicznie i fizyczne.

(8)

Komisja zwróciła się do ekspertów o pomoc techniczną w celu zbadania głównych kwestii związanych ze sprawą. Eksperci techniczni przeprowadzili zewnętrzne badanie i stwierdzili, że badanie obejmujące wyłącznie małe przymocowane części jest wystarczające do wykazania zgodności z podstawowym wymaganiem bezpieczeństwa i ochrony zdrowia określonym w pkt 1.2.1 załącznika II do dyrektywy 89/686/EWG.

(9)

Norma EN 13138-1 nie przewiduje wyraźnej metody badania małych przymocowanych części. W świetle tej niejasności trzeba było dokonać wyboru między właściwymi dostępnymi metodami badania, biorąc pod uwagę charakter produktu. Władze hiszpańskie zastosowały metodę badania, którą uznały za najbardziej odpowiednią do oceny ryzyka stwarzanego przez produkt. Eksperci techniczni stwierdzili jednak, że metoda badania zastosowana przez władze Hiszpanii nie jest właściwa.

(10)

Próbę rozciągania przeprowadzoną przez niemiecką jednostkę notyfikowaną można uznać za jedyną właściwą metodę badania w tej sprawie. Dlatego metoda zastosowana przy badaniu typu WE jest właściwa, a ocena w ramach badania typu WE została przeprowadzona przez jednostkę notyfikowaną w sposób prawidłowy.

(11)

Według dostępnych danych statystycznych na temat utrzymujących się na powierzchni urządzeń do pływania obecnych na rynku oraz wypadków można wyciągnąć wniosek, że urządzenia do pływania wykonane z materiałów utrzymujących się na powierzchni nie stwarzają szczególnego ryzyka zadławienia podczas użytkowania zgodnie z przeznaczeniem w dających się przewidzieć warunkach użytkowania. Produkty są przeznaczone wyłącznie do stosowania w wodzie,