15.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/1

(1)

Zgodnie z art. 3 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE (3) każde państwo członkowskie ma zapewnić, by udział energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich rodzajach transportu wynosił w 2020 r. co najmniej 10 % końcowego zużycia energii w transporcie w tym państwie członkowskim. Jedną z dostępnych metod osiągnięcia tego celu przez państwa członkowskie jest stosowanie biopaliw jako domieszki i oczekuje się, że zapewni ona główny wkład w jego realizację. Dyrektywa 2009/28/WE zwraca również uwagę na potrzebę efektywności energetycznej w sektorze transportu, która jest kwestią nadrzędną, gdyż obowiązkowy cel dotyczący procentowego udziału energii ze źródeł odnawialnych będzie prawdopodobnie coraz trudniej osiągnąć w sposób zrównoważony, jeśli całkowity popyt na energię w transporcie wciąż będzie rosnąć. Dlatego też, oraz ze względu na znaczenie efektywności energetycznej również dla zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych, zachęca się państwa członkowskie i Komisję do ujmowania bardziej szczegółowych informacji dotyczących środków efektywności energetycznej w sektorze transportu w swoich sprawozdaniach wymaganych zgodnie z załącznikiem IV do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE (4) oraz z innymi aktami prawnymi Unii dotyczącymi wspierania efektywności energetycznej w sektorze transportu.

(2)

Mając na uwadze dążenie Unii do dalszego zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych oraz znaczny udział paliw stosowanych w transporcie drogowym w tych emisjach, zgodnie z art. 7a ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/70/WE (5), państwa członkowskie mają wymagać od dostawców paliw lub energii zmniejszenia do dnia 31 grudnia 2020 r. o co najmniej 6 % emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii uzyskanej z paliw stosowanych w Unii w pojazdach drogowych, maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach, ciągnikach rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostkach pływających, gdy nie znajdują się na morzu. Jedną z metod zmniejszenia natężenia emisji gazów cieplarnianych z paliw kopalnych, która może być stosowana przez ich dostawców, jest stosowanie domieszki biopaliw.

(3)

W dyrektywie 2009/28/WE ustanawia się kryteria zrównoważonego rozwoju, które muszą być spełnione, aby biopaliwa i biopłyny mogły być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w tej dyrektywie oraz kwalifikowały się do objęcia systemami wsparcia publicznego. Kryteria te obejmują wymagane minimalne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych uzyskane dzięki zastosowaniu biopaliw i biopłynów w stosunku do emisji, których źródłem byłyby paliwa kopalne. Identyczne kryteria zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw ustanowiono w dyrektywie 98/70/WE.

(4)

W sytuacji gdy użytki zielone lub użytki rolne przeznaczone wcześniej do produkcji na potrzeby rynków żywnościowych i paszowych są przeznaczane pod produkcję biopaliw, zapotrzebowanie na ten pierwszy rodzaj produktów będzie musiało mimo wszystko zostać zaspokojone albo przez intensyfikację bieżącej produkcji, albo w drodze przeznaczenia pod tę produkcję innych gruntów, niebędących użytkami rolnymi. Ten ostatni scenariusz stanowi pośrednią zmianę użytkowania gruntów i – jeżeli wiąże się z przekształceniem obszarów o dużych zasobach węgla – może prowadzić do znacznych emisji gazów cieplarnianych. Dyrektywy 98/70/WE i 2009/28/WE powinny zatem zostać zmienione w celu dodania do nich przepisów dotyczących wpływu pośredniej zmiany użytkowania gruntów z uwagi na fakt, że obecne biopaliwa są produkowane głównie z roślin uprawianych na istniejących użytkach rolnych. Przepisy te powinny odpowiednio uwzględniać konieczność ochrony już poczynionych inwestycji.

(5)

Z prognoz dotyczących zapotrzebowania na biopaliwa przedstawionych przez państwa członkowskie i szacunków dotyczących emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów w przypadku różnych surowców do produkcji biopaliw wynika, że emisje gazów cieplarnianych związane z pośrednią zmianą użytkowania gruntów są prawdopodobnie znaczne i mogą niwelować część lub całość ograniczenia emisji gazów cieplarnianych przypisywanego poszczególnym biopaliwom. Powodem tego jest fakt, że niemal cała produkcja biopaliw w 2020 r. będzie prawdopodobnie pochodzić z roślin uprawianych na gruntach, które można by wykorzystać do zaspokajania potrzeb rynków żywnościowych i paszowych. W celu zmniejszenia tych emisji właściwe jest wprowadzenie rozróżnienia pomiędzy grupami roślin, takimi jak, odpowiednio, rośliny oleiste, rośliny cukrowe i zboża, oraz inne rośliny wysokoskrobiowe. Ponadto konieczne jest wspieranie badań i rozwoju nowych zaawansowanych biopaliw, które nie konkurują z uprawami roślin spożywczych, a także dalsze badanie wpływu poszczególnych grup upraw zarówno na bezpośrednią, jak i pośrednią zmianę użytkowania gruntów.

(6)

Z myślą o unikaniu zachęcania do zamierzonego zwiększania produkcji pozostałości przetwarzania kosztem głównego produktu definicja pozostałości przetwarzania powinna wyłączać pozostałości pochodzące z procesu produkcji, które zostały w tym celu w sposób zamierzony zmodyfikowane.

(7)

Sektor transportu będzie prawdopodobnie wykazywał zapotrzebowanie na płynne paliwa ze źródeł odnawialnych, aby zmniejszyć swoje emisje gazów cieplarnianych. Zaawansowane biopaliwa, takie jak paliwa produkowane z odpadów i alg, umożliwiają znaczne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych przy jednoczesnym niskim ryzyku pośredniej zmiany użytkowania gruntów i nie konkurują bezpośrednio z rynkami żywnościowymi i paszowymi o użytki rolne. Właściwe jest zatem zachęcenie do badań, rozwoju i zwiększenia produkcji tych zaawansowanych biopaliw, ponieważ nie są one obecnie dostępne w handlu w dużych ilościach, co wynika częściowo z konkurencji o dotacje publiczne z tradycyjnymi technologiami produkcji biopaliw z roślin spożywczych.

(8)

Pożądane byłoby osiągnięcie już do 2020 r. znacznie wyższego poziomu zużycia zaawansowanych biopaliw w Unii w porównaniu z obecnymi ścieżkami zużycia. Każde państwo członkowskie powinno promować stosowanie zaawansowanych biopaliw oraz dążyć do osiągnięcia minimalnego poziomu zużycia zaawansowanych biopaliw na swoim terytorium poprzez ustalenie na poziomie krajowym niewiążących celów krajowych, zmierzając do ich osiągnięcia w ramach obowiązku zapewnienia, by udział energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich rodzajach transportu wynosił w 2020 r. co najmniej 10 % końcowego zużycia energii w transporcie w tym państwie członkowskim. Jeśli są dostępne, plany państw członkowskich dotyczące osiągnięcia ich krajowych celów powinny zostać opublikowane, aby zwiększyć przejrzystość i przewidywalność rynku.

(9)

Jest również zasadne, aby państwa członkowskie składały Komisji sprawozdania na temat poziomów zużycia zaawansowanych biopaliw na ich terytorium podczas ustalania ich krajowych celów oraz ze swoich osiągnięć na drodze do takich krajowych celów w roku 2020, na podstawie czego powinien zostać opublikowany raport syntetyczny, aby ocenić skuteczność środków wprowadzonych niniejszą dyrektywą w zmniejszaniu ryzyka emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów wskutek promocji zaawansowanych biopaliw. Oczekuje się, że zaawansowane biopaliwa mające ograniczone skutki w postaci pośredniej zmiany użytkowania gruntów i zapewniające znaczne całkowite ograniczenie emisji gazów cieplarnianych oraz ich promocja będą odgrywały znaczną rolę w dekarbonizacji transportu i rozwoju niskoemisyjnych technologii transportowych również po roku 2020.

(10)

W swoich konkluzjach z dni 23–24 października 2014 r. Rada Europejska podkreśliła znaczenie zmniejszania emisji gazów cieplarnianych i zagrożeń związanych z uzależnieniem od paliw kopalnych w sektorze transportu w ramach polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030 oraz zwróciła się do Komisji o dalsze przeanalizowanie instrumentów i środków w ramach kompleksowego i neutralnego technologicznie podejścia w zakresie wspierania zmniejszania emisji oraz efektywności energetycznej transportu, transportu elektrycznego i odnawialnych źródeł energii w transporcie, także po roku 2020.

(11)

Jest również ważne, aby mapa drogowa na rzecz energii odnawialnej na okres po 2020 r., która ma zostać przedstawiona przez Komisję w 2018 r. zgodnie z art. 23 ust. 9 dyrektywy 2009/28/WE, w tym dla sektora transportu, została opracowana jako część szerszej unijnej strategii w zakresie technologii i innowacji klimatyczno-energetycznych, która ma zostać przygotowana zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej z dnia 20 marca 2015 r. Należy zatem dokonać przeglądu skuteczności zachęt do opracowywania i stosowania zaawansowanych technologii produkcji biopaliw w odpowiednim czasie w celu zapewnienia, aby wnioski z tego przeglądu zostały w pełni uwzględnione w pracach nad mapą drogową na okres po 2020 r.

(12)

Różnice w szacowanych wartościach emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów są rezultatem różnych danych wejściowych oraz podstawowych założeń dotyczących rozwoju rolnictwa, takich jak trendy w wydajności i produktywności rolnictwa, przydział produktów ubocznych oraz zaobserwowane tempo globalnych zmian użytkowania gruntów i wskaźniki wylesiania – które to czynniki są poza kontrolą producentów biopaliw. Mimo że większość surowców do produkcji biopaliw produkuje się w Unii, oczekuje się jednak, że szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów będą miały miejsce poza Unią, gdzie prawdopodobnie dodatkowa produkcja będzie się odbywała po najniższym koszcie. W szczególności założenia dotyczące przekształcania lasów tropikalnych oraz osuszania torfowisk poza Unią mają znaczny wpływ na szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów związane z produkcją biodiesla z roślin oleistych; w tej sytuacji najważniejsze jest zapewnienie, by takie dane i założenia były analizowane w zgodzie z najnowszymi dostępnymi informacjami na temat przekształcania gruntów i wylesiania, w tym na temat postępów poczynionych w tych dziedzinach dzięki trwającym programom międzynarodowym. Komisja powinna zatem przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym poddaje przeglądowi, w oparciu o najlepsze dostępne dane naukowe, skuteczność środków wprowadzonych niniejszą dyrektywą, jeśli chodzi o ograniczanie emisji gazów cieplarnianych wynikającej z pośredniej zmiany użytkowania gruntów w związku z produkcją biopaliw i biopłynów oraz poddaje przeglądowi możliwości włączenia skorygowanych szacowanych czynników emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów do odpowiednich kryteriów zrównoważonego rozwoju.

(13)

W celu zapewnienia długookresowej konkurencyjności sektorów przemysłowych opartych na biotechnologii oraz zgodnie z komunikatem Komisji z dnia 13 lutego 2012 r. zatytułowanym „Innowacje w służbie zrównoważonego wzrostu: biogospodarka dla Europy” i komunikatem Komisji z dnia 20 września 2011 r. zatytułowanym „Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy”, wspierającymi w całej Europie zintegrowane i zdywersyfikowane biorafinerie, na mocy przepisów dyrektywy 2009/28/WE należy ustanowić większe zachęty, które prowadziłyby do preferowania stosowania surowców z biomasy, które nie mają wysokiej wartości gospodarczej w przypadku zastosowań innych niż biopaliwa.

(14)

Większe wykorzystanie energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych umożliwia stawienie czoła wielu wyzwaniom w sektorze transportu i w innych sektorach energii. Właściwe jest zatem zapewnienie dodatkowych zachęt stymulujących wykorzystanie energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu oraz zwiększenie mnożników do obliczania wkładu uzyskanego dzięki energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych zużytej przez elektryczny transport kolejowy i elektryczne pojazdy drogowe, co zwiększy ich powszechność i udział w rynku. Ponadto właściwe jest rozważenie dalszych środków na rzecz promowania efektywności energetycznej i oszczędności energii w sektorze transportu.

(15)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE (6) pomaga Unii zbliżyć się do modelu „społeczeństwa recyklingu”, dążąc do eliminacji wytwarzania odpadów i do wykorzystywania odpadów jako zasobu. Hierarchia postępowania z odpadami zasadniczo ustanawia kolejność priorytetów w odniesieniu do tego, co stanowi najlepsze z punktu widzenia środowiska całościowe rozwiązanie w zakresie ustawodawstwa i polityki dotyczących odpadów. Państwa członkowskie powinny wspierać stosowanie odpadów posegregowanych w wyniku recyklingu zgodnie z hierarchią postępowania z odpadami i z celem utworzenia „społeczeństwa recyklingu” oraz, o ile to możliwe, nie powinny wspierać składowania lub spalania takich odpadów. Za odpady można uznać pewne surowce, w których przypadku istnieje niewielkie ryzyko pośredniej zmiany użytkowania gruntów. Mogą być jednak one nadal wykorzystywane do innych celów, które stałyby wyżej w hierarchii postępowania z odpadami określonej w art. 4 dyrektywy 2008/98/WE niż odzysk energii. Właściwe jest zatem, by państwa członkowskie należycie uwzględniły zasadę hierarchii postępowania z odpadami we wszystkich środkach służących propagowaniu biopaliw o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów, lub w jakichkolwiek środkach służących minimalizowaniu zachęt do nadużyć związanych z produkcją takich biopaliw, dzięki czemu zachęty do wykorzystywania odpadów jako biopaliw nie udaremniałyby wysiłków na rzecz zmniejszenia ilości odpadów lub zwiększenia recyklingu i na rzecz skutecznego i zrównoważonego wykorzystania dostępnych zasobów. Państwa członkowskie mogłyby ująć w swojej sprawozdawczości środki podejmowane przez siebie w tym względzie na mocy dyrektywy 2009/28/WE.

(16)

Należy podnieść minimalny próg ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do biopaliw i biopłynów produkowanych w nowych instalacjach w celu poprawy ich całkowitego bilansu gazów cieplarnianych, jak również w celu zniechęcenia do dalszych inwestycji w instalacje o słabych parametrach ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Podniesienie tego progu zapewniłoby ochronę inwestycji w zdolności produkcyjne w zakresie produkcji biopaliw i biopłynów, zgodnie z art. 19 ust. 6 akapit drugi dyrektywy 2009/28/WE.

(17)

Aby przygotować proces przestawiania się na zaawansowane biopaliwa i zminimalizować całkowite skutki pośredniej zmiany użytkowania gruntów, właściwe jest ograniczenie ilości biopaliw i biopłynów produkowanych z roślin zbożowych i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i oleistych oraz roślin uprawianych przede wszystkim do celów energetycznych na użytkach rolnych jako uprawy główne, które to biopaliwa i biopłyny mogą być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w dyrektywie 2009/28/WE, bez ograniczania całkowitego zużycia tych biopaliw i biopłynów. Zgodnie z art. 193 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) ustalenie limitu na poziomie Unii pozostaje bez uszczerbku dla możliwości ustanowienia przez państwa członkowskie niższych limitów w odniesieniu do ilości biopaliw i biopłynów produkowanych z roślin zbożowych i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i oleistych oraz roślin uprawianych przede wszystkim do celów energetycznych na użytkach rolnych jako uprawy główne, które mogą być zaliczane na poziomie krajowym na poczet realizacji celów określonych w dyrektywie 2009/28/WE.

(18)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zadecydowania o zastosowaniu tego limitu w odniesieniu do ilości biopaliw produkowanych z roślin zbożowych i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i oleistych oraz roślin uprawianych przede wszystkim do celów energetycznych na użytkach rolnych jako uprawy główne, które mogą zostać wzięte pod uwagę, aby osiągnąć cel określony w art. 7a dyrektywy 98/70/WE.

(19)

Mając na uwadze potrzebę ograniczenia ilości biopaliw i biopłynów produkowanych z roślin zbożowych i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i oleistych oraz roślin uprawianych przede wszystkim do celów energetycznych na użytkach rolnych jako uprawy główne, państwa członkowskie powinny postawić sobie za cel stopniowe znoszenie wsparcia dla zużycia takich biopaliw i biopłynów na poziomie, który przekracza ten limit.

(20)

Ograniczenie ilości biopaliw i biopłynów produkowanych z roślin zbożowych i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i oleistych oraz roślin uprawianych przede wszystkim do celów energetycznych na użytkach rolnych jako uprawy główne, które mogą być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w dyrektywie 2009/28/WE nie ma wpływu na swobodę ustalania przez państwa członkowskie własnej ścieżki osiągnięcia wymaganego udziału konwencjonalnych biopaliw w ramach łącznego celu wynoszącego 10 %. W ten sposób biopaliwa wyprodukowane przez instalacje działające przed końcem 2013 r. mają w dalszym ciągu pełny dostęp do rynku. Niniejsza dyrektywa nie wpływa zatem na uzasadnione oczekiwania podmiotów prowadzących takie instalacje.

(21)

Średnie wartości tymczasowe szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów powinny być uwzględniane w sprawozdawczości dostawców paliw i Komisji na temat emisji gazów cieplarnianych z biopaliw wymaganej na mocy dyrektywy 98/70/WE, a także w sprawozdawczości Komisji na temat emisji gazów cieplarnianych na mocy dyrektywy 2009/28/WE. Biopaliwom wytwarzanym z surowców, które nie powodują dodatkowego zapotrzebowania na grunty, takim jak biopaliwa produkowane z odpadów, należy przypisać zerowy wskaźnik emisji.

(22)

Ryzyko związane z pośrednią zmianą użytkowania gruntów może się pojawić, jeżeli rośliny niespożywcze, uprawiane przede wszystkim do celów energetycznych, będą uprawiane na istniejących użytkach rolnych używanych do produkcji żywności i paszy. Niemniej jednak w porównaniu z uprawami roślin spożywczych i paszowych, takie rośliny uprawiane przede wszystkim do celów energetycznych mogą dawać większe plony oraz posiadać wyższy potencjał przyczyniania się do rekultywacji poważnie zdegradowanych lub silnie zanieczyszczonych gruntów. Jednakże informacje na temat produkcji biopaliw i biopłynów z takich roślin oraz na temat ich rzeczywistego wpływu na zmianę użytkowania gruntów są ograniczone. Dlatego Komisja powinna również monitorować i regularnie przedstawiać sprawozdania z sytuacji w zakresie produkcji i zużycia w Unii biopaliw i biopłynów produkowanych z takich roślin, a także monitorować i przedstawiać sprawozdania ze skutków tych procesów. Należy zidentyfikować i wykorzystać przedsięwzięcia realizowane obecnie w Unii w celu poprawy bazy informacyjnej do celów pogłębionej analizy zarówno zagrożeń, jak i korzyści związanych ze zrównoważeniem środowiskowym.

(23)

Wzrost plonów w sektorach rolniczych wynikający ze zintensyfikowanych badań, rozwoju technicznego i transferu wiedzy ponad poziomy, które byłyby osiągane przy braku promujących wydajność systemów odnoszących się do biopaliw bazujących na roślinach spożywczych i paszowych, a także uprawianie drugiej uprawy rocznej na obszarach, których wcześniej nie wykorzystywano do drugiej uprawy rocznej, mogą przyczynić się do ograniczenia pośredniej zmiany użytkowania gruntów. W zakresie, w jakim osiągnięty na poziomie krajowym lub na poziomie projektu efekt ograniczenia pośredniej zmiany użytkowania gruntów można określić ilościowo, środki wprowadzone na mocy niniejszej dyrektywy mogłyby odzwierciedlać taką poprawę wydajności zarówno w postaci zmniejszonych szacowanych wartości emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów, jak i w postaci wkładu biopaliw bazujących na roślinach spożywczych i paszowych w udział energii ze źródeł odnawialnych w transporcie, który to udział należy osiągnąć w 2020 r.

(24)

Dobrowolne systemy odgrywają coraz ważniejszą rolę w dostarczaniu dowodów zgodności z wymogami zrównoważonego rozwoju określonymi w dyrektywach 98/70/WE i 2009/28/WE. Należy zatem upoważnić Komisję, aby zobowiązała dobrowolne systemy, w tym te już uznane przez Komisję zgodnie z art. 7c ust. 6 dyrektywy 98/70/WE i art. 18 ust. 6 dyrektywy 2009/28/WE, do składania regularnych sprawozdań z ich działań. Sprawozdania te należy udostępniać publicznie, aby zwiększyć przejrzystość i poprawić nadzór sprawowany przez Komisję. Ponadto taka sprawozdawczość umożliwiałaby przekazywanie Komisji niezbędnych informacji do sprawozdań dotyczących działania dobrowolnych systemów z myślą o określeniu najlepszych praktyk i przedłożeniu, w stosownych przypadkach, wniosku mającego na celu dalsze propagowanie takich najlepszych praktyk.

(25)

W celu ułatwienia sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego należy doprecyzować warunki, na jakich stosowana jest zasada wzajemnego uznawania w stosunkach między wszystkimi systemami weryfikacji zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw i biopłynów ustanowionymi zgodnie z dyrektywą 98/70/WE i 2009/28/WE.

(26)

Dobre zarządzanie i podejście do rozwoju oparte na prawach, obejmujące wszystkie prawa człowieka, w odniesieniu do bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego na wszystkich szczeblach, ma podstawowe znaczenie i dlatego należy zachować spójność między różnymi strategiami politycznymi w przypadkach negatywnych skutków dla bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego. W tym kontekście szczególne znaczenie ma zarządzanie i zabezpieczenie stosunków własności i prawa użytkowania gruntów. Zatem państwa członkowskie powinny przestrzegać zasad odpowiedzialnego inwestowania w rolnictwo i systemy żywnościowe zatwierdzonych przez Komitet ds. Światowego Bezpieczeństwa Żywnościowego (CFS) Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa w październiku 2014 r. Państwa członkowskie zachęca się również do wspierania wdrażania dobrowolnych wytycznych w zakresie odpowiedzialnego zarządzania tytułami prawnymi do gruntów, łowisk i lasów na całym świecie w kontekście krajowego bezpieczeństwa żywnościowego, przyjętych przez CFS w październiku 2013 r.

(27)

Mimo że biopaliwa bazujące na roślinach spożywczych i paszowych kojarzone są zasadniczo z ryzykiem pośredniej zmiany użytkowania gruntów, istnieją też wyjątki od tej reguły. Państwa członkowskie i Komisja powinny zachęcać do opracowywania i wykorzystywania systemów, które są w stanie skutecznie udowodnić, że określona ilość surowców do produkcji biopaliw, wyprodukowanych w ramach danego projektu, nie spowodowała przesunięcia produkcji na inne cele. Może tak być na przykład w przypadku, gdy produkcja danego biopaliwa równa jest ilości dodatkowej produkcji osiągniętej przez inwestowanie w lepszą wydajność, przekraczającą poziomy, które zostałyby osiągnięte, w razie gdyby nie istniały takie systemy promujące wydajność, lub gdy produkcja biopaliwa odbywa się na gruncie, na którym nastąpiła bezpośrednia zmiana użytkowania gruntów, bez istotnego negatywnego wpływu na wcześniej świadczone przez ten grunt usługi ekosystemowe, w tym na ochronę zasobów węgla i ochronę bioróżnorodności. Państwa członkowskie i Komisja powinny badać możliwości ustanowienia kryteriów określania i certyfikacji takich systemów, które są w stanie skutecznie dowieść, że określona ilość surowców do produkcji biopaliw, wyprodukowanych w ramach danego projektu, nie spowodowała przesunięcia produkcji na cele inne niż produkcja biopaliw i że takie surowce do produkcji biopaliw zostały wyprodukowane zgodnie z unijnymi kryteriami zrównoważonego rozwoju dla biopaliw. Można uznać tylko taką ilość surowców, która odpowiada rzeczywistemu zmniejszeniu przesunięcia, osiągniętemu dzięki danemu systemowi.

(28)

Właściwe jest dostosowanie zasad stosowania wartości standardowych w celu zapewnienia równego traktowania producentów niezależnie od miejsca, gdzie odbywa się produkcja. Chociaż państwa trzecie mogą stosować wartości standardowe, to producenci unijni mają obowiązek stosować wartości rzeczywiste w przypadkach, gdy są one wyższe od wartości standardowych lub gdy państwo członkowskie nie złożyło sprawozdania, zwiększając tym samym obciążenia administracyjne producentów. Obecne zasady należy zatem uprościć, tak aby stosowanie wartości standardowych nie ograniczało się do obszarów na terenie Unii ujętych w wykazach, o których mowa w art. 19 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE i art. 7d ust. 2 dyrektywy 98/70/WE.

(29)

W związku z wejściem w życie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) uprawnienia powierzone Komisji na mocy dyrektyw 2009/28/WE i 98/70/WE należy dostosować do postanowień art. 290 i art. 291 TFUE.

(30)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania dyrektyw 98/70/WE oraz 2009/28/WE należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (7).

(31)

W celu umożliwienia dostosowania dyrektywy 98/70/WE do postępu naukowo-technicznego należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do dodawania szacunkowych wartości typowych i standardowych odnoszących się do ścieżek biopaliw oraz dostosowania dopuszczalnych metod analitycznych związanych ze specyfikacją paliwa oraz dozwolonego przekroczenia poziomu prężności par w benzynie zawierającej bioetanol, jak również do ustalania wartości standardowych emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do odnawialnych ciekłych i gazowych paliw transportowych pochodzenia niebiologicznego oraz wychwytywania i wykorzystania dwutlenku węgla na potrzeby transportu.

(32)

W celu umożliwienia dostosowania dyrektywy 2009/28/WE do postępu naukowo-technicznego należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do ewentualnego dodania do wykazu surowców do produkcji biopaliw i paliw, których wkład w realizację celu określonego w art. 3 ust. 4 tej dyrektywy należy uznać za dwukrotność ich wartości energetycznej, a także w odniesieniu do dodawania szacunkowych wartości typowych i standardowych odnoszących się do ścieżek biopaliw i biopłynów, jak również do dostosowania do postępu naukowo-technicznego wartości energetycznej paliw transportowych zgodnie z załącznikiem III do dyrektywy 2009/28/WE.

(33)

Szczególnie ważne jest, aby stosując dyrektywy 98/70/WE oraz 2009/28/WE, w trakcie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(34)

Komisja powinna dokonać przeglądu skuteczności środków wprowadzonych niniejszą dyrektywą, w oparciu o najlepsze i najnowsze dostępne dowody naukowe, w zakresie ograniczania wpływu emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów, jak również zbadać sposoby dalszego zmniejszenia tego wpływu.

(35)

Ważne jest, aby Komisja bezzwłocznie przedstawiła całościowy wniosek dotyczący racjonalnej pod względem kosztów i neutralnej technologicznie polityki po roku 2020 w celu stworzenia długoterminowej perspektywy dla inwestycji w zrównoważone biopaliwa o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów oraz w inne środki dekarbonizacji sektora transportu.

(36)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. (8) dotyczącą dokumentów wyjaśniających państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(37)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, to jest zapewnienie jednolitego rynku paliw stosowanych w transporcie drogowym oraz w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach i zagwarantowanie przestrzegania minimalnych norm ochrony środowiska przy stosowaniu tych paliw, nie mogą zostać osiągnięte w wystarczający sposób przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(38)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 98/70/WE i 2009/28/WE,

1)

w art. 2 dodaje się punkty w brzmieniu:

2)

w art. 7a wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 7b wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 7c wprowadza się następujące zmiany:

5)

w art. 7d wprowadza się następujące zmiany:

6)

art. 7e ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Sprawozdania przedkładane przez Komisję Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, o których mowa w art. 7b ust. 7, art. 7c ust. 2, art. 7c ust. 9, art. 7d ust. 4 i 5, a także sprawozdania i informacje przekazywane na mocy art. 7c ust. 3 akapit pierwszy i piąty oraz art. 7d ust. 2 sporządzane są i przekazywane zarówno w celach dyrektywy 2009/28/WE, jak i niniejszej dyrektywy.”;

7)

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

8)

w art. 8a ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   W świetle oceny przeprowadzonej za pomocą metodologii testowania, o której mowa w ust. 1, Parlament Europejski i Rada mogą na podstawie wniosku ustawodawczego Komisji zmienić limit zawartości MMT w paliwie określony w ust. 2.”;

9)

w art. 9 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

10)

w art. 10 wprowadza się następujące zmiany:

11)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 10a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 5 października 2015 r.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

12)

art. 11 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 11

Procedura komitetowa

1.   Z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisję wspomaga Komitet ds. Jakości Paliwa. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (9).

2.   W kwestiach dotyczących zrównoważonego rozwoju biopaliw, o których to kwestiach mowa w art. 7b, 7c i 7d, Komisję wspomaga Komitet ds. Zrównoważonego Rozwoju Biopaliw i Biopłynów, o którym mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

(9)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).”;"

13)

zmienia się załącznik IV i dodaje się załącznik V – zgodnie z załącznikiem I do niniejszej dyrektywy.

1)

w art. 2 akapit drugi dodaje się litery w brzmieniu:

(10)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3).”;"

2)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

3)

art. 5 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 25a aktów delegowanych dotyczących dostosowania wartości energetycznej paliw transportowych określonych w załączniku III do postępu naukowo-technicznego.”;

4)

w art. 6 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1.   Państwa członkowskie mogą uzgodnić i poczynić ustalenia dotyczące statystycznych transferów określonej ilości energii ze źródeł odnawialnych z jednego państwa członkowskiego do drugiego. Przekazywana ilość jest:

2.   Ustalenia, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w odniesieniu do art. 3 ust. 1, 2 i 4 mogą obowiązywać przez jeden rok lub więcej lat. Komisja jest o nich powiadamiana nie później niż 3 miesiące po zakończeniu każdego roku, w którym obowiązywały. Informacje przesłane Komisji obejmują ilość i cenę odnośnej energii.”;

5)

w art. 17 wprowadza się następujące zmiany:

6)

w art. 18 wprowadza się następujące zmiany:

7)

w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

8)

skreśla się art. 21;

9)

w art. 22 ust. 1 akapit drugi wprowadza się następujące zmiany:

10)

w art. 23 wprowadza się następujące zmiany:

11)

art. 25 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 25

Procedura komitetowa

1.   Z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisję wspomaga Komitet ds. Odnawialnych Źródeł Energii. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (12).

2.   W kwestiach dotyczących zrównoważonego rozwoju biopaliw i biopłynów Komisję wspomaga Komitet ds. Zrównoważonego Rozwoju Biopaliw i Biopłynów. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

(12)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).”;"

12)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 25a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 3 ust. 5, art. 5 ust. 5 i art. 19 ust. 7, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 5 października 2015 r.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 3 ust. 5, art. 5 ust. 5 i art. 19 ust. 7, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 ust. 5, art. 5 ust. 5 i art. 19 ust. 7 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

13)

zmienia się załącznik V i dodaje załączniki VIII i IX – zgodnie z załącznikiem II do niniejszej dyrektywy.

a)

skuteczność środków wprowadzonych na mocy niniejszej dyrektywy pod względem ograniczenia emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów, które to emisje są związane z produkcją biopaliw i biopłynów. W tym względzie takie sprawozdanie zawiera również najnowsze dostępne informacje w odniesieniu do głównych założeń mających wpływ na rezultaty modelowania emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów, które to emisje związane są z produkcją biopaliw i biopłynów, w tym informacje dotyczące zmierzonych trendów w wydajności i produktywności rolnictwa, przydziału produktów ubocznych oraz zaobserwowanego tempa globalnych zmian użytkowania gruntów i wskaźników wylesiania oraz ewentualne oddziaływanie polityk Unii, takich jak polityki w dziedzinie środowiska, klimatu i rolnictwa, a w taki proces sprawozdawczości angażowane są zainteresowane podmioty;

b)

skuteczność zachęt na rzecz stosowania biopaliw z surowców, których produkcja nie wymaga użytkowania gruntów, oraz z roślin niespożywczych zgodnie z art. 3 ust. 4 dyrektywy 2009/28/WE, włącznie z oceną, czy można się spodziewać, że Unia jako całość będzie zaspokajać z biopaliw wyprodukowanych z surowców i innych paliw wymienionych w załączniku IX część A 0,5 punktu procentowego w wartości energetycznej udziału energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich rodzajach transportu w 2020 r.;

c)

wpływ zwiększonego popytu na biomasę na sektory wykorzystujące biomasę;

d)

możliwość ustalenia kryteriów określania i certyfikacji biopaliw i biopłynów o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów, wyprodukowanych zgodnie z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w dyrektywach 98/70/WE i 2009/28/WE, z myślą o tym, aby w stosownym przypadku zaktualizować załącznik V do dyrektywy 98/70/WE i załącznik VIII do dyrektywy 2009/28/WE;

e)

potencjalne korzyści i zagrożenia dla gospodarki i środowiska związane ze zwiększoną produkcją i wykorzystaniem roślin niespożywczych uprawianych przede wszystkim do celów energetycznych, także przy użyciu danych dotyczących przedsięwzięć w trakcie realizacji;

f)

względny udział bioetanolu i biodiesla na rynku Unii oraz udział energii ze źródeł odnawialnych w benzynie. Komisja oceni również czynniki negatywnie wpływające na udział energii ze źródeł odnawialnych w benzynie, a także bariery wdrożeniowe. Ocena ta obejmuje koszty, normy dotyczące paliwa, infrastrukturę i warunki klimatyczne. W stosownym przypadku Komisja może wydać zalecenia dotyczące sposobu pokonania zidentyfikowanych barier; oraz

g)

ustalenie, które państwa członkowskie zadecydowały o zastosowaniu limitu ilości biopaliw produkowanych z roślin zbożowych i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i oleistych oraz roślin uprawianych przede wszystkim do celów energetycznych na użytkach rolnych jako uprawy główne, aby osiągnąć cel określony w art. 7a dyrektywy 98/70/WE, oraz czy pojawiły się kwestie dotyczące wdrażania lub osiągnięcia celu określonego w art. 7a dyrektywy 98/70/WE. Komisja oceni również zakres, w jakim biopaliwa wyprodukowane z roślin zbożowych i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i oleistych oraz roślin uprawianych przede wszystkim do celów energetycznych na użytkach rolnych jako uprawy główne, są dostarczane na potrzeby osiągnięcia celu określonego w art. 7a dyrektywy 98/70/WE powyżej poziomów, które mogą przyczynić się do realizacji celów zawartych w dyrektywie 2009/28/WE. Ocena ta obejmie ocenę wpływu pośredniej zmiany użytkowania gruntów oraz opłacalność podejścia przyjętego przez państwa członkowskie.

a)

włączenie skorygowanych szacowanych czynników emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów do odpowiednich kryteriów zrównoważonego rozwoju określonych w dyrektywach 98/70/WE i 2009/28/WE;

b)

wprowadzenie dalszych środków w celu zapobiegania nadużyciom i ich zwalczania, w tym środków dodatkowych, które należy podjąć na poziomie Unii;

c)

wspieranie w technologicznie neutralny sposób zrównoważonych biopaliw po 2020 r. w kontekście ram polityki klimatyczno-energetycznej na okres do 2030 r.

15.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/30

(1)

W dniu 17 marca 2014 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 269/2014.

(2)

Na podstawie przeglądu przeprowadzonego przez Radę należy zmienić wpisy zamieszczone w załączniku oraz skreślić jeden wpis dotyczący osoby zmarłej.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (UE) nr 269/2014,

15.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/63

(1)

Kontrahenci centralni pośredniczą między kontrahentami umów podlegających obrotowi na co najmniej jednym rynku finansowym. Ryzyko kredytowe tych kontrahentów jest łagodzone przez ustanowienie zabezpieczenia, które obliczane jest na pokrycie ewentualnych strat z chwilą niewykonania zobowiązania. Kontrahenci centralni przyjmują tylko aktywa o wysokim stopniu płynności, na ogół środki gotówkowe, jako zabezpieczenie w celu spełnienia wezwania do uzupełnienia zmiennego depozytu zabezpieczającego, aby zachować możliwość szybkiego upłynnienia w przypadku niewykonania zobowiązania.

(2)

Systemy programów emerytalnych (PSA) w wielu państwach członkowskich są aktywnymi uczestnikami rynków instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Jednak systemy programów emerytalnych zasadniczo minimalizują jednak swój stan środków gotówkowych, natomiast utrzymują bardziej rentowne inwestycje, takie jak papiery wartościowe, w celu zapewnienia wysokich zysków swoim beneficjentom, tj. emerytom. Podmioty prowadzące działalność w zakresie systemu programów emerytalnych, których zasadniczym celem jest zapewnianie świadczeń emerytalnych, na ogół w postaci dożywotnich wypłat, ale również w postaci wypłat realizowanych przez określony czas lub jako płatności jednorazowe, zwykle minimalizują swoje alokacje gotówkowe, aby zmaksymalizować efektywność i zyski dla ubezpieczonych. Dlatego nakładanie na takie podmioty wymogu centralnego rozliczania kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym doprowadziłoby do zamiany znacznej części ich aktywów na gotówkę, aby mogły one spełnić obowiązujące kontrahentów centralnych wymogi dotyczące depozytów zabezpieczających.

(3)

Artykuł 89 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 przewiduje zatem, że przez okres trzech lat od wejścia w życie tego rozporządzenia obowiązek rozliczania, o którym mowa w art. 4, nie ma zastosowania do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, co do których można obiektywnie stwierdzić za pomocą pomiarów, że zmniejszają ryzyko inwestycji bezpośrednio związane z wypłacalnością finansową systemów programów emerytalnych. Okres przejściowy ma zastosowanie również do podmiotów powołanych w celu realizacji świadczeń wyrównawczych na rzecz uczestników systemów programów emerytalnych w przypadku niewykonania zobowiązania.

(4)

Aby w pełni ocenić obecną sytuację, Komisja opracowała sprawozdanie zgodnie z art. 85 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 oceniające, czy kontrahenci centralni podjęli niezbędne starania do opracowania odpowiednich rozwiązań technicznych służących przenoszeniu przez systemy programów emerytalnych zabezpieczeń niegotówkowych jako zmiennych depozytów zabezpieczających. W celu przeprowadzenia tej oceny Komisja zleciła przeprowadzenie badania podstawowego nad rozwiązaniami w zakresie dostarczenia przez systemy programów emerytalnych zabezpieczenia niegotówkowego kontrahentom centralnym, jak również w sprawie skutków zniesienia zwolnienia w przypadku braku rozwiązania, jeśli chodzi o zmniejszenie przychodów emerytalnych emerytów będących beneficjentami odnośnych systemów programów emerytalnych.

(5)

Zgodnie z ustaleniami zawartymi w sprawozdaniu Komisja stwierdza, że dotychczas nie dołożono niezbędnych starań, by opracować odpowiednie rozwiązania techniczne, a negatywne skutki centralnego rozliczania kontraktów pochodnych dla świadczeń emerytalnych przyszłych emerytów nadal istnieją.

(6)

Trzyletni okres przejściowy, o którym mowa w art. 89 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, należy zatem przedłużyć o dwa lata.

(7)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie jak najszybciej, aby umożliwić przedłużenie istniejących okresów przejściowych, zanim one upłyną lub jak najszybciej po ich upływie. Późniejszy termin wejścia w życie może spowodować brak pewności prawa dla systemów programów emerytalnych co do tego, czy muszą rozpocząć przygotowania do przyszłych zobowiązań rozliczeniowych,

15.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/65

(1)

Zgodnie z art. 61 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013 przy obliczaniu wkładu publicznego należy uwzględnić dochody generowane przez operacje.

(2)

Rozporządzenie (UE) nr 1303/2013 przewiduje stosowanie zryczałtowanych procentowych stawek dochodów w odniesieniu do operacji w sektorze badań, rozwoju i innowacji, bez konieczności obliczania zdyskontowanego dochodu.

(3)

Na podstawie danych historycznych stawkę zryczałtowaną dla dochodów wygenerowanych w sektorze badań, rozwoju i innowacji należy ustalić na poziomie 20 % w celu uniknięcia nadmiernego finansowania i zakłócenia rynku,

15.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/67

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

Dnia 3 września 2015 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych zatwierdził decyzję o dodaniu jednej osoby do prowadzonego przez Komitet ds. Sankcji Wobec Sieci Al-Kaida wykazu osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002.

(4)

Aby zapewnić skuteczność środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, powinno ono wejść w życie w trybie natychmiastowym,

15.9.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 239/69

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 599/2009 (2) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe wynoszące od 0 EUR do 198,0 EUR za tonę na przywóz monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywanych „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki, zawierających wagowo ponad 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, w tym czasie objętych kodami CN ex 1516 20 98 (kod TARIC 1516209820), ex 1518 00 91 (kod TARIC 1518009120), ex 1518 00 99 (kod TARIC 1518009920), ex 2710 19 41 (kod TARIC 2710194120), 3824 90 91, ex 3824 90 97 (kod TARIC 3824909787), oraz pochodzących ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („USA” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”). Cło antydumpingowe nałożone tym rozporządzeniem jest określane dalej jako „obowiązujące środki”.

(2)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 444/2011 (3), w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków, Rada rozszerzyła ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 599/2009 na przywóz do Unii biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady, z wyjątkiem biodiesla produkowanego przez przedsiębiorstwa BIOX Corporation, Oakville i Rothsay Biodiesel, Guelph, Ontario, Kanada. Tym samym rozporządzeniem Rada rozszerzyła również ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 599/2009 na przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20 % lub mniej monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym, pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki.

(3)

Poza zakresem niniejszego postępowania środki antydumpingowe dotyczące biodiesla obowiązują obecnie w odniesieniu do przywozu z Argentyny i Indonezji (4).

(4)

W następstwie opublikowania zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (5) środków antydumpingowych obowiązujących w odniesieniu do przywozu biodiesla pochodzącego z USA Komisja Europejska („Komisja”) otrzymała wniosek o dokonanie przeglądu na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(5)

Wniosek został złożony w dniu 9 kwietnia 2014 r. przez Europejską Radę Biodiesla („wnioskodawca” lub „ERB”) w imieniu producentów reprezentujących ponad 25 % ogólnej produkcji unijnej biodiesla. W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia dumpingu i szkody dla przemysłu unijnego.

(6)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem ustanowionym w art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie przeglądu wygaśnięcia, w dniu 10 lipca 2014 r. w zawiadomieniu o wszczęciu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (6) („zawiadomienie o wszczęciu”) Komisja ogłosiła wszczęcie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(7)

W tym samym dniu Komisja wszczęła przegląd wygaśnięcia środków wyrównawczych obowiązujących względem przywozu biodiesla pochodzącego z USA. Jest to równoległe, ale odrębne postępowanie, które jest objęte osobnym rozporządzeniem.

(8)

Dochodzenie dotyczące prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody objęło okres od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 30 czerwca 2014 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”). Badanie trendów mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

(9)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała wnioskodawcę, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących w USA i władze amerykańskie, znanych importerów, dostawców i użytkowników, przedsiębiorstwa handlowe, a także stowarzyszenia, o których wiadomo, że są zainteresowane, o wszczęciu dochodzenia i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(10)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz możliwość złożenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach handlowych.

(11)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać doboru próby zainteresowanych stron zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(12)

Komisja ogłosiła w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, że dokonała tymczasowego doboru próby producentów unijnych. Komisja dokonała doboru próby na podstawie największej reprezentatywnej wielkości produkcji i sprzedaży, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniego zakresu geograficznego. Ta tymczasowa próba objęła siedmiu producentów unijnych zlokalizowanych w siedmiu różnych państwach członkowskich, którzy reprezentowali prawie 30 % produkcji unijnej biodiesla. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie opinii w sprawie wstępnie dobranej próby.

(13)

Jedno przedsiębiorstwo z siedzibą we Włoszech wniosło o włączenie go do próby. Jednakże przedsiębiorstwo to rozpoczęło działalność dopiero pod koniec 2013 r., po nabyciu zakładu zajmującego się produkcją biodiesla od innego włoskiego producenta biodiesla, który był włączony do tymczasowej próby. W związku z brakiem danych historycznych niezbędnych do oceny właściwych tendencji w okresie badanym oraz faktem, że inne włoskie przedsiębiorstwo zostało już włączone do tymczasowej próby, postanowiono nie włączać tego przedsiębiorstwa do próby.

(14)

US National Biodiesel Board (Amerykańska Krajowa Rada Biodiesla – „NBB”) stwierdziła, że tymczasowa próba różniła się od próby wybranej w poprzednich dochodzeniach dotyczących biodiesla i odniosła się do dwóch przedsiębiorstw reprezentujących znaczną wielkość produkcji i sprzedaży, które nie zostały obecnie objęte próbą. Jednakże obydwa przedsiębiorstwa wskazane przez NBB były bądź to powiązane z innym przedsiębiorstwem odnotowującym większą sprzedaż, już uwzględnionym w próbie, bądź odnotowywały niższą sprzedaż niż wstępnie wybrane przedsiębiorstwo w tym samym państwie członkowskim. Dlatego włączenie któregokolwiek z tych dwóch przedsiębiorstw nie zmieniłoby reprezentatywności tymczasowo dobranej próby. Tymczasowa próba została zatem potwierdzona jako próba reprezentatywna dla przemysłu unijnego.

(15)

Po ujawnieniu ustaleń rząd USA stwierdził, że próba stanowiąca 30 % przemysłu unijnego nie mogła być uważana za reprezentatywną dla unijnego przemysłu biodiesla jako całości oraz że mikrowskaźniki należało przeanalizować w szerszej perspektywie. Rząd USA odnosi się do ustalenia Organu Apelacyjnego WTO w sprawie EC – Fasteners (WE – elementy złączne), w której próba 27 % uznana została za niewielką w stosunku do łącznej liczby producentów i stanowiłaby znaczący odsetek tylko w przypadku rozdrobnionego przemysłu.

(16)

Komisja, inaczej niż w dochodzeniu w sprawie elementów złącznych, zdefiniowała do celów niniejszego dochodzenia przemysł unijny jako całość przemysłu, a nie tylko przedsiębiorstwa objęte próbą (motyw 93 poniżej). Ponadto, wszystkie makrowskaźniki oceniono na podstawie całego przemysłu i jedynie kilka mikrowskaźników przeanalizowano na poziomie przedsiębiorstw objętych próbą. Ogólną analizę sytuacji przemysłu unijnego oparto jednak na ocenie zarówno mikro-, jak i makrowskaźników. W każdym razie uznaje się, że przemysł unijny jest przemysłem rozdrobnionym, ponieważ składa się z ponad 200 producentów rozmieszczonych w całej Unii, z których większość to małe i średnie przedsiębiorstwa. W związku z powyższym Komisja stwierdza, że próba reprezentująca 30 % przemysłu unijnego jest reprezentatywna, a zatem zarzut ten zostaje odrzucony.

(17)

Aby zdecydować, czy kontrola wyrywkowa będzie konieczna, a jeżeli tak, aby przeprowadzić kontrolę wyrywkową, Komisja wezwała importerów niepowiązanych do podania informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(18)

Tylko kilku importerów niepowiązanych dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Ze względu na tę niewielką liczbę Komisja postanowiła, że kontrola wyrywkowa nie jest konieczna.

(19)

Aby zdecydować, czy kontrola wyrywkowa będzie konieczna, a jeżeli tak, aby przeprowadzić kontrolę wyrywkową, Komisja wezwała wszystkich producentów eksportujących w USA do podania informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Poza tym Komisja zwróciła się do misji USA przy Unii Europejskiej o wskazanie pozostałych producentów eksportujących, którzy mogliby być zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi, jeżeli tacy producenci istnieją.

(20)

27 producentów w USA udzieliło Komisji odpowiedzi, lecz jedynie dziewięciu przekazało dane na temat sprzedaży eksportowej i krajowej wymagane w załączniku I do zawiadomienia o wszczęciu postępowania do celów kontroli wyrywkowej. Żaden z nich nie dokonywał wywozu do Unii w ODP. Komisja dobrała próbę złożoną z trzech producentów eksportujących o największej wielkości sprzedaży krajowej i eksportowej. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego dobór próby został skonsultowany ze wszystkimi znanymi producentami eksportującymi zainteresowanymi sprawą oraz z władzami USA. Żaden z tych podmiotów nie zgłosił uwag.

(21)

Żaden z producentów objętych próbą nie przedstawił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w przewidzianym terminie. W dniu 7 października 2014 r. Komisja poinformowała trzech producentów eksportujących objętych próbą o braku odpowiedzi.

(22)

W dniu 10 października 2014 r. jeden objęty próbą producent eksportujący poinformował Komisję, że postanowił nie udzielać odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Dwóch pozostałych objętych próbą producentów eksportujących zwróciło się kilkakrotnie o wydłużenie terminu przedstawienia odpowiedzi, na co wyrażono zgodę, jednak wymienieni producenci nie przedłożyli pełnych odpowiedzi.

(23)

W dniu 10 listopada 2014 r. Komisja przesłała pismo informujące trzy objęte próbą przedsiębiorstwa o zamiarze zastosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego oraz oparcia ustaleń dochodzenia na dostępnych faktach. Władze USA zostały również poinformowane o tym zamiarze. Termin nadsyłania uwag do pisma upłynął dnia 21 listopada 2014 r.

(24)

Do dnia 21 listopada 2014 r. dwa objęte próbą przedsiębiorstwa nie udzieliły żadnej odpowiedzi, a pozostałe objęte próbą przedsiębiorstwo wyjaśniło, że termin nie był wystarczający odległy, by zdążyło przekazać swoje odpowiedzi.

(25)

Komisja stwierdziła zatem, że żaden z objętych próbą producentów eksportujących w USA nie współpracował w dochodzeniu dotyczącym przeglądu wygaśnięcia. W związku z tym Komisja postanowiła zastosować przepisy art. 18 rozporządzenia podstawowego i, odpowiednio, uznała, że ustaleń, pozytywnych bądź negatywnych, można dokonać w oparciu o dostępne fakty.

(26)

Przedsiębiorstwo Cargill Inc. zwróciło uwagę, że w rozporządzeniu (WE) nr 599/2009 ustalono margines dumpingu de minimis i tym samym nałożono ostateczne cło antydumpingowe o stawce 0 % na biodiesla pochodzącego z USA, produkowanego i wywożonego przez nie. Przedsiębiorstwo zauważyło następnie, że zgodnie z ustaleniami Organu Apelacyjnego WTO przedstawionymi w sprawozdaniu „Mexico rice” (7) producent eksportujący, w przypadku którego nie stwierdzono stosowania dumpingu w dochodzeniu pierwotnym, nie może zostać objęty przeglądem wygaśnięcia środków antydumpingowych.

(27)

Przedsiębiorstwo Cargill Inc. zwróciło się zatem o dalsze zwolnienie z cła antydumpingowego niezależnie od wyniku przeglądu wygaśnięcia. Wniosek ten został przyjęty.

(28)

Komisja rozesłała kwestionariusze do objętych próbą producentów unijnych i importerów niepowiązanych, handlowców i użytkowników, którzy zgłosili się w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(29)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uważane za niezbędne w celu ustalenia dumpingu, wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

Producenci unijni

(30)

W dniu 3 czerwca 2015 r. Komisja ujawniła wszystkim zainteresowanym stronom podstawowe fakty i informacje, na podstawie których zamierzała utrzymać w mocy obowiązujące środki antydumpingowe i wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag. Komisja rozpatrzyła i w stosownych przypadkach uwzględniła uwagi przedstawione przez zainteresowane strony.

(31)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń NBB wniosła o przesłuchanie z udziałem rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu i uzyskała taką możliwość.

(32)

Produkt objęty przeglądem jest taki sam jak w przypadku dochodzenia prowadzącego do wprowadzenia istniejących środków („dochodzenie pierwotne”), tj. monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowy olej napędowy będący produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywane „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki zawierającej wagowo ponad 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym, pochodzące z USA, objęte obecnie kodami ex 1516 20 98, ex 1518 00 91, ex 1518 00 99, ex 2710 19 43, ex 2710 19 46, ex 2710 19 47, ex 2710 20 11, ex 2710 20 15, ex 2710 20 17, ex 3824 90 92, ex 3826 00 10 i ex 3826 00 90 („produkt objęty przeglądem”).

(33)

Biodiesel jest paliwem odnawialnym wykorzystywanym w sektorze transportu w silnikach diesla. Konwencjonalne silniki nie mogą jednak działać przy zastosowaniu czystego biodiesla i wymagają mieszanki mineralnego oleju napędowego z ograniczoną zawartością biodiesla.

(34)

Biodiesel produkowany w USA to przede wszystkim „ester metylowego kwasu tłuszczowego” (FAME) pochodzący z dużej grupy olejów roślinnych (olej sojowy, olej palmowy, olej rzepakowy) i zużytych olejów spożywczych, tłuszczów zwierzęcych lub biomasy, które służą jako surowiec do produkcji biodiesla. Termin „ester” odnosi się do transestryfikacji olejów roślinnych, zwłaszcza mieszania oleju z alkoholem. Termin „metyl” odnosi się do metanolu, najpowszechniej wykorzystywanego alkoholu w tym procesie, choć etanol może również być stosowany w procesie produkcji prowadzącym do powstania „estrów etylowego kwasu tłuszczowego”.

(35)

Wszystkie rodzaje biodiesla oraz biodiesel w mieszankach, pomimo ewentualnych różnic dotyczących surowca wykorzystanego do produkcji lub różnic w procesie produkcji, mają takie same lub bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz są wykorzystywane do takich samych celów. Ewentualne różnice dotyczące produktu objętego dochodzeniem nie mają wpływu na jego podstawową definicję, właściwości lub postrzeganie tego produktu przez różne podmioty. W szczególności z punktu widzenia użytkowników oleju napędowego bez znaczenia jest to, czy mieszanki dostępne na stacjach paliwowych wyprodukowano z jednego konkretnego surowca stosowanego do produkcji biodiesla.

(36)

Tak jak w pierwotnym dochodzeniu, biodiesel sprzedawany na rynku krajowym w USA i amerykański biodiesel sprzedawany na wywóz posiadają te same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne oraz te same zastosowania. Podobnie, biodiesel produkowany i sprzedawany w Unii przez przemysł unijny ma te same podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz zastosowania jak produkt wywożony z USA do Unii. Do celów niniejszego dochodzenia produkty te uznaje się zatem za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(37)

Rząd USA stwierdził, że olej napędowy wytwarzany z biomasy (8) stanowi kategorię produktów szerszą niż zakres produktu objętego przeglądem. Jednakże, jak określono w rozporządzeniu nakładającym tymczasowe cła wyrównawcze w dochodzeniu pierwotnym (9), wszystkie rodzaje biodiesla oraz mieszanki biodiesla, w tym oleju napędowego produkowanego z biomasy, są uznane za paliwo biodiesel oraz stanowią część pakietu legislacyjnego dotyczącego efektywności energetycznej, odnawialnych źródeł energii i alternatywnych paliw. Przyczyną tego jest fakt, że biodiesel produkowany z biomasy ma takie same lub bardzo podobne podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz zastosowania jak biodiesel wytwarzany z innych źródeł. Wynik dochodzenia pierwotnego nie został zakwestionowany przez żadną z zainteresowanych stron i obowiązuje w ramach niniejszego przeglądu wygaśnięcia. W związku z tym Komisja odrzuca powyższe twierdzenie rządu USA.

(38)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy jest prawdopodobne, że wygaśnięcie obowiązujących środków doprowadzi do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu.

(39)

Ze względu na brak współpracy ze strony wybranych producentów objętych próbą, wymienionych w motywie 25 powyżej, nie było możliwe dokonanie analizy na podstawie zweryfikowanych danych dostarczonych przez producentów amerykańskich. W związku z tym Komisja wykorzystała następujące źródła informacji: dane dostarczone przez niektórych amerykańskich producentów biodiesla na początkowym etapie w odpowiedzi na kwestionariusze służące do celów kontroli wyrywkowej; Eurostat; wniosek o dokonanie przeglądu wygaśnięcia; późniejsze oświadczenia wnioskodawcy; US National Biodiesel Board; strony internetowe Urzędu ds. informacji o energii USA oraz Departamentu Energii USA; Komisja Handlu Międzynarodowego USA.

(40)

Po wprowadzeniu środków w 2009 r. przywóz biodiesla z USA do Unii spadł prawie do zera, jedynie w 2013 r. i w ODP dokonano wywozu jego bardzo małej ilości. W tych okolicznościach nie uznano za stosowne dokonania oceny poziomu dumpingu w ODP. Można zatem dojść do wniosku, że nie zaistniała kontynuacja dumpingu podczas ODP.

(41)

Komisja przeanalizowała istnienie dowodu na prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia dumpingu w przypadku wygaśnięcia środka. Analizie poddano następujące elementy: związek między cenami produktu wytwarzanego i sprzedawanego w UE oraz w USA, związek między cenami wywozu do państw trzecich i cenami w USA, związek między cenami wywozu do państw trzecich a poziomem cen w Unii, niewykorzystane moce produkcyjne oraz praktyki obchodzenia środków i absorpcji.

(42)

Wobec braku współpracy ze strony producentów biodiesla w USA, służby Komisji skorzystały z trzech źródeł informacji, by ustalić krajowe ceny sprzedaży biodiesla w USA w ODP: (i) odpowiedzi na kwestionariusz przesłany na początkowym etapie do celów kontroli wyrywkowej przedłożone przez kilku amerykańskich producentów biodiesla na początkowym etapie; (ii) informacje przedstawione przez NBB w oparciu o informacje zebrane przez przedsiębiorstwo badania rynku „Jacobsen”; oraz (iii) informacje dostarczone przez wnioskodawcę w oparciu o informacje zebrane przez Oil Price Information Service (OPIS).

(43)

Dane pochodzące z tych trzech źródeł obejmują różne poziomy cen handlowych i warunki Incoterms. Wartości te są jednak bardzo do siebie zbliżone. Średnia wartości z tych trzech źródeł wynosi 1 196,93 USD za tonę metryczną. Przy średnim kursie wymiany euro/dolar w ODP (1 EUR = 1,356 USD), kwota ta odpowiada amerykańskiej cenie sprzedaży krajowej wynoszącej 883 EUR za tonę metryczną (10).

(44)

Średnia cena ex-works biodiesla sprzedawanego w Unii przez producentów unijnych podczas ODP, jak przedstawiono poniżej w tabeli 8, wynosiła 905 EUR za tonę metryczną (1 227,18 USD).

(45)

Aby powrócić na rynek unijny, producenci amerykańscy będą zmuszeni do sprzedaży po cenie niższej niż 905 EUR za tonę metryczną. Ich ostateczna cena powinna obejmować także koszty frachtu morskiego i ubezpieczenia oraz obowiązujące cła (6,5 %) stosowane wobec biodiesla. Zgodnie z informacjami uzyskanymi w trakcie dochodzenia kwota ta wyniosłaby około 100 EUR za tonę metryczną. Komisja obliczyła tę kwotę w oparciu o kwotę należności celnych, koszt transportu i koszt usług frachtowych, obliczone przez NBB (około 94 EUR), i zaokrągliła ją do 100 EUR, by uwzględnić również ewentualne dodatkowe wydatki ponoszone po przywozie.

(46)

W konsekwencji, gdyby amerykańscy producenci wznowili wywóz do UE, musieliby dokonywać sprzedaży po cenie ex-works (mniej niż 805 EUR za tonę metryczną), która byłaby niższa niż ich cena sprzedaży krajowej w USA, czyli po cenie dumpingowej. Na podstawie okoliczności opisanych szczegółowo w motywach 63 i 71 dotyczących odpowiednio cen wywozu do państw trzecich oraz wolnych mocy produkcyjnych, prawdopodobne jest, że producenci amerykańscy wznowiliby wywóz do Unii, gdyby obowiązujące środki zostały zniesione, jako że umożliwiłoby im to obniżenie jednostkowych kosztów produkcji, jak szczegółowo wyjaśniono w motywie 72 poniżej.

(47)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń NBB zakwestionowała dokładność średnich krajowych cen sprzedaży ustalonych przez Komisję i przypomniała, że w jednej ze swoich wcześniejszych uwag wskazała niższą wartość (789,36 EUR za tonę metryczną), ustaloną w oparciu o ceny podawane przez Departament Energetyki USA.

(48)

Komisja odrzuca to twierdzenie z następujących powodów:

(49)

W odniesieniu do średniej ceny wskazanej przez NBB, nie może być ona uważana za dokładną podstawę ze względu na to, że była to cena detaliczna, a nie cena ex-factory. Dokładniej rzecz ujmując, NBB podała średnią miesięczną cenę detaliczną (na stacji paliw) dla biodiesla w USA w lipcu 2014 r., mierzoną według ekwiwalentu galonów benzyny i wykorzystując kurs wymiany z tylko jednego punktu w czasie, tj. 19 września 2014 r.

(50)

Co się tyczy średniej ceny obliczonej przez Komisję, jest to wartość wiarygodna, biorąc pod uwagę, że z uwagi na brak współpracy ze strony producentów z USA, została ona obliczona przy wykorzystaniu najlepszych dostępnych informacji. Jest to średnia cen zgłoszonych przez niektórych producentów amerykańskich na początkowym etapie, cen zebranych przez przedsiębiorstwo badania rynku „Jacobsen”, udostępnionych przez samą NBB, i cen zebranych przez OPIS, udostępnionych przez EBB. Była to zwykła średnia, jako że zabrakło informacji na temat ilości, które umożliwiłyby obliczenie średniej ważonej. Mimo to te trzy wartości były bardzo podobne. Warunki Incoterms i poziom handlu nie były znane i nie mogły zostać wzięte pod uwagę. Ceny OPIS zostały jednak dostosowane, aby uwzględnić uzasadnione koszty transportu w USA. W świetle znaczących różnic między ceną krajową a ceną eksportową, wszelkie dostosowania uwzględniające warunki Incoterms i poziom handlu nie doprowadziłyby do zmiany wniosku, że amerykańscy producenci, chcąc wznowienia sprzedaży do Unii, musieliby sprzedawać po cenach dumpingowych.

(51)

NBB zakwestionowała również kwotę 100 EUR za tonę metryczną, użytą do obliczenia wiarygodnej średniej ceny eksportowej na podstawie średniej unijnej ceny biodiesla, i zasugerowała zamiast tego użycie kwoty 110,49 EUR. Jak wspomniano w motywie 45 powyżej, Komisja zastosowała kwoty zaproponowane przez NBB w odniesieniu do ceł, transportu i frachtu. Jedynie w odniesieniu do dodatkowych kosztów ponoszonych po przywozie Komisja użyła kwoty niższej niż 16,69 EUR, którą to wartość zaproponowała NBB, ponieważ NBB nie wykazała, że kwota kosztów ponoszonych po przywozie powinna wynosić 2 % ceny CIF na granicy. W każdym razie różnica między szacunkami Komisji a szacunkami NBB jest znikoma i nie zmienia wniosków co do prawdopodobieństwa wystąpienia dumpingu, biorąc również pod uwagę, że dokładne obliczenia dumpingu nie były wymagane w tym zakresie.

(52)

NBB stwierdziła, że, podobnie jak w pierwotnym dochodzeniu, należało dokonać korekty z tytułu różnic fizycznych, by uwzględnić fakt, że głównym surowcem wykorzystywanym do produkcji biodiesla w USA są nasiona soi, podczas gdy w Unii głównym surowcem jest rzepak, który charakteryzuje się wyższą jakością i wyższą ceną.

(53)

Twierdzenie to należy odrzucić. W pierwotnym dochodzeniu dokonano korekty na podstawie porównania zweryfikowanych danych przekazanych przez producentów amerykańskich i producentów unijnych. Wobec braku współpracy ze strony producentów z USA podczas niniejszego przeglądu wygaśnięcia Komisja nie mogła przede wszystkim stwierdzić, że należy dokonać korekty. Po drugie, gdyby miano dokonać jakiejkolwiek korekty, Komisja nie mogłaby ustalić wysokości takiej korekty. Okoliczności panujące w momencie pierwotnego dochodzenia zmieniły się, w szczególności skład surowców stosowanych zarówno w UE, jak i w USA do produkcji biodiesla nie jest już taki sam. NBB wystąpiła również o korektę w wysokości 10 %, jednak nie uzasadniła tego poziomu korekty.

(54)

NBB i rząd USA stwierdzili, że ponieważ amerykańskie krajowe ceny są wyższe niż prawdopodobna cena eksportowa w wywozie do Unii, amerykańscy producenci zwiększyliby swoją sprzedaż krajową zamiast dokonywać wywozu do Unii, zwłaszcza w obliczu zwiększonej konsumpcji w USA.

(55)

Twierdzenie to jest bezzasadne i powinno zostać odrzucone. Konsumpcja w USA wzrosła w ostatnich latach, przede wszystkim ze względu na realizację polityki rządu dotyczącej m.in. zachęt i obowiązkowych celów określonych w programie paliw odnawialnych i programach pomocy służących wspieraniu produkcji i mieszania biodiesla. Z danych dostarczonych przez samą NBB wynika jednak, że konsumpcja biodiesla w USA w 2014 r. spadła w porównaniu z 2013 r. Nie ma dowodów na to, że konsumpcja wzrośnie w latach 2015 i 2016. Przeciwnie, publicznie dostępne informacje (11) sugerują, że obowiązkowe cele w zakresie wykorzystania paliw odnawialnych w USA pozostaną stabilne w nadchodzących latach. W konsekwencji jest bardziej prawdopodobne, że obecny poziom konsumpcji w USA pozostanie na stałym poziomie, a nie wzrośnie. Jako że w USA istnieje nadwyżka mocy produkcyjnych (zob. motyw 69 i poniższy motyw), producenci z USA nadal mieliby motywację do wywozu do Unii, nawet jeżeli dokonywaliby sprzedaży po cenie niższej niż cena krajowa, ale wciąż pokrywali swoje koszty zmienne.

(56)

NBB stwierdziła, że Komisja powinna była wyjaśnić, w jaki sposób zwiększenie wielkości produkcji doprowadziłoby do zmniejszenia kosztów produkcji po stronie producentów amerykańskich. W tym względzie należy od razu stwierdzić, że ze względu na brak współpracy Komisja nie mogła dokonać dokładnego obliczenia dotyczącego wpływu wzrostu wielkości produkcji na koszty producentów amerykańskich. Jednakże oczywiste jest z ekonomicznego punktu widzenia, że jeżeli koszty stałe rozkładane są na większą wielkości produkcji, jednostkowe koszty produkcji ulegają zmniejszeniu. Dotyczy to również sytuacji podnoszonej przez NBB, tj. gdy w produkcji biodiesla główną część kosztów stanowią koszty zmienne i zależą one od zastosowanych surowców. Koszty stałe muszą zostać przypisane do łącznej wielkości produkcji. Istotnie, informacje uzyskane od przemysłu unijnego potwierdziły, że koszt surowców stanowi znaczną część kosztów produkcji, lecz dokładne wartości procentowe zależą od użytych surowców, od tego, w jakim stopniu przedsiębiorstwo jest zintegrowane pionowo, oraz od kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych ponoszonych przez przedsiębiorstwo. W tych okolicznościach Komisja miała prawo przyjąć, że zwiększenie produkcji doprowadziłoby do zmniejszenia kosztów produkcji po stronie producentów amerykańskich. Sytuacja ta byłaby odmienna jedynie w przypadku, gdyby cena eksportowa była tak niska, że nie pokrywałaby nawet cen wykorzystanego surowca, ale NBB nie przekazała żadnych uwag, które mogłyby poprzeć taki scenariusz.

(57)

Inny element, który uzasadnia wniosek, iż występuje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia dumpingu, jest oparty na analizie struktury wywozu biodiesla z USA do państw trzecich w ODP. Komisja zapoznała się z bazą danych Komisji Handlu Międzynarodowego USA i wyodrębniła ilości i wartości wywozu biodiesla objętego kodem HTS 382600 w ODP. Ilość poddana wywozowi (w tonach metrycznych) do wszystkich państw (w tym UE) wyniosła 567 018 ton. Średnia wartość jednej tony metrycznej w ODP wynosiła 753,34 EUR franco wzdłuż burty statku. Komisja obliczyła średnią cenę sprzedaży w dolarach amerykańskich za tonę metryczną i porównała ją ze średnią ceną sprzedaży na rynku krajowym w USA (ustaloną zgodnie z wyjaśnieniami w motywie 42 powyżej). Poniżej przedstawiono zestawienie ustaleń:

Tabela 1

Wielkość i ceny eksportowe wywozu z USA podczas ODP

(58)

Z tabeli wynika, że amerykańscy producenci wydają się obecnie dokonywać sprzedaży do państw trzecich po cenach dumpingowych, przy cenach eksportowych niższych niż ceny krajowe, w zakresie od 3 % do 59 %. W związku z tym Komisja stwierdziła, że skoro producenci amerykańscy prowadzą obecnie sprzedaż do państw trzecich po cenach dumpingowych, prawdopodobne jest, że prowadziliby wywóz do UE, poprzez przekierowanie części wywozu dokonywanego obecnie na inne rynki, również po cenach dumpingowych.

(59)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń NBB zakwestionowała dokładność danych eksportowych, ponieważ kod HTS wykorzystany do oceny wielkości wywozu (38 26 00) obejmuje inne produkty, a zatem ceny eksportowej nie można porównać z krajową ceną biodiesla.

(60)

Komisja użyła tego kodu, ponieważ rząd USA sam stwierdził w swojej odpowiedzi na pytania w drugim uzupełniającym kwestionariuszu z dnia 19 grudnia 2014 r., że kod ten był stosowany od 2012 r. w celu zapewnienia dokładnych informacji statystycznych na temat wywozu biodiesla z USA. Chociaż kod ten powoduje zawyżenie wartości wywożonego produktu objętego postępowaniem, czyni to w znacznie mniejszym stopniu niż kody stosowane w przeszłości. Władze USA doszły do wniosku, że użyty kod stosunkowo dokładnie odzwierciedlał wartość wywozu.

(61)

NBB twierdziła, że ceny krajowe obliczone przez Komisję nie mogą być porównywane z cenami eksportowymi podanymi w bazie danych ITC, a co za tym idzie – nie można użyć marginesów dumpingu obliczonych przez Komisję.

(62)

Podczas przeglądu wygaśnięcia nie ma potrzeby obliczania nowych marginesów dumpingu. W omawianym przypadku, po wprowadzeniu środków, wywóz po cenach dumpingowych ustał, więc w analizie skupiono się na prawdopodobieństwie wznowienia wywozu po cenach dumpingowych. Wobec braku współpracy ze strony producentów z USA, Komisja wykorzystała dostępne fakty. Według tego scenariusza ceny eksportowe stosowane w wywozie do państw trzecich są miarodajne i mogą być wykorzystane jako wskaźnik do oceny tego, co się stanie po wygaśnięciu środków. Dokładniej rzecz ujmując, porównanie cen krajowych i cen eksportowych stosowanych w wywozie do państw trzecich nie ma na celu obliczenia dokładnych marginesów dumpingu, lecz wskazuje na prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia dumpingu w przypadku wygaśnięcia obowiązujących środków.

(63)

Rynek unijny jest atrakcyjnym rynkiem dla wywozu biodiesla z USA. W oparciu o bazę danych Komisji Handlu Międzynarodowego USA, o której mowa w motywie 57 powyżej, w ODP średnia cena eksportowa dla wszystkich miejsc przeznaczenia wyniosła 1 021,52 USD (753,34 EUR) za tonę metryczną. Najwyższa średnia cena stosowana była w przypadku wywozu do Kanady (1 167,33 USD lub 860,86 EUR za tonę metryczną), natomiast najniższa w przypadku wywozu do Gibraltaru (753,19 USD lub 555,45 EUR za tonę metryczną).

(64)

Ta średnia cena wywozu była niższa niż średnia cena biodiesla sprzedawanego w Unii przez producentów unijnych w ODP (905 EUR za tonę metryczną). Nawet jeżeli producenci amerykańscy musieliby sprzedawać po cenie poniżej 905 EUR za tonę, by wejść na rynek unijny, nadal mieliby motywację, aby przekierować część obecnego wywozu do państw trzecich na rynek unijny, ponieważ jest on atrakcyjniejszy niż rynki niektórych innych państw trzecich.

(65)

NBB i rząd USA twierdzili, że obecna sprzedaż eksportowa z USA do państw trzecich nie byłaby skierowana do Unii, ponieważ największym pojedynczym rynkiem eksportowym jest Kanada, w którym to państwie ceny są wyższe niż cena ex-works przy wywozie do Unii.

(66)

Komisja odniosła się jednak do „części obecnej sprzedaży eksportowej”, a nie do jej całości. Komisja nie twierdziła, że amerykańscy producenci zaprzestaliby prowadzenia wywozu do Kanady i przekierowaliby tę sprzedaż do Unii. Rzeczywiście, Kanada również mogłaby być uznawana za atrakcyjny rynek dla producentów z USA, jednak ma ograniczoną wielkość w stosunku do rynku unijnego (13), który w dalszym ciągu jest największym rynkiem biodiesla na świecie.

(67)

NBB twierdziła również, że obecny wywóz do Malezji nie zostanie przekierowany do Unii, ponieważ konsumpcja w tym państwie rośnie oraz nie są tam nakładane cła na przywóz biodiesla.

(68)

Jednak w oparciu o średnie ceny wywozu z USA do Malezji, podane w bazie danych ITC, widać, że sprzedaż do Unii byłaby dla producentów z USA bardziej rentowna niż sprzedaż do Malezji, nawet po dodaniu zwykłych należności celnych. Jak pokazano w tabeli 1 powyżej, podczas ODP ceny eksportowe przy wywozie do Malezji są znacznie niższe niż ceny w Unii. Ponadto konsumpcja w Malezji może rosnąć, ale może rosnąć również produkcja w Malezji, która jest w szczególności oparta na oleju palmowym. Można również w sposób uzasadniony spodziewać się, że sąsiadująca z nią Indonezja, która posiada znaczącą produkcję biodiesla, zwiększy wywóz do Malezji w przypadku wzrostu konsumpcji. W związku z tym wniosek ten należy odrzucić.

(69)

Znaczące wolne moce produkcyjne producentów amerykańskich stanowią zachętę do zwiększenia produkcji i sprzedaży biodiesla po cenach dumpingowych na rynek unijny. Ze względu na brak współpracy producentów z USA, Komisja określiła amerykańskie moce produkcyjne w oparciu o dostępne informacje na stronach internetowych Agencji Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych (EPA) i Urzędu ds. Informacji o Energii USA (EIA).

(70)

Producenci biodiesla w USA muszą informować oba te organy (odpowiednio co rok i miesiąc) o swoich istniejących i planowanych mocach produkcyjnych, a także ich produkcji, materiałach, zapasach i sprzedaży biodiesla.

(71)

Na podstawie danych z EIA zdolność producentów biodiesla w USA w ODP wynosiła 7 128 000 ton. Wielkość ta jest bardzo zbliżona do wielkości przekazanej przez NBB w oparciu o informacje przedstawione przez jej członków agencji EPA, tj. 6 963 000 ton.

(72)

Rzeczywista produkcja biodiesla w USA w ODP wynosiła 4 450 000 tony (dane EIA), co odpowiada odsetkowi wykorzystania mocy produkcyjnych w wysokości 62,4 % i wolnym mocom produkcyjnym w wysokości 37,6 %, tj. 2 678 000 ton. W przypadku wygaśnięcia środków te wolne moce prawdopodobnie zostaną wykorzystane do zapewnienia podaży na rynku unijnym. Producenci amerykańscy mogą rzeczywiście z łatwością zwiększyć swoją produkcję i wywóz do UE oraz czerpać korzyści ekonomiczne ze wzrostu wskaźnika wykorzystania mocy produkcyjnych i zmniejszenia kosztu jednostkowego produkcji. Skierowanie amerykańskich wolnych mocy produkcyjnych na rynek unijny mogłoby mieć znaczący wpływ, gdyż wynoszą one prawie 22 % unijnej konsumpcji w ODP.

(73)

W tym względzie NBB zgłosiła szereg uwag. Po pierwsze, NBB zwróciła uwagę, że rzeczywiste amerykańskie moce produkcyjne byłyby niższe niż te, które były uwzględnione przez Komisję. Według NBB, szereg zakładów produkcyjnych w Stanach Zjednoczonych, choć są zarejestrowane, pozostają nieaktywne, a zatem faktyczna moc produkcyjna wynosi 5 409 000 ton. NBB podała także, że produkcja biodiesla w ODP była wyższa i wyniosła 5 084 000 ton. W rezultacie NBB twierdziła, że wykorzystanie mocy produkcyjnych wynosi ok. 94 %, i że istnieją niewielkie wolne moce produkcyjne, które mogłyby zostać skierowane na wywóz do UE w przypadku uchylenia środków.

(74)

Twierdzenie to zostało odrzucone. Danych dostarczonych przez NBB nie można było pogodzić z oficjalnie dostępnymi danymi. Producenci biodiesla w USA są zobowiązani do przedkładania EIA miesięcznych sprawozdań w postaci formularza (EIA-22M „Comiesięczne badanie wielkości produkcji biodiesla”) i wskazywania, oprócz innych danych, rocznych mocy produkcyjnych i ich statusu operacyjnego, tj. czy pozostają aktywni, czasowo nieaktywni, czy też trwale zaprzestali działalności. Od stycznia 2013 r. zarejestrowane moce produkcyjne różniły się nieznacznie z miesiąca na miesiąc, ale były ogólnie dość stabilne.

(75)

Ponadto producenci biodiesla w USA są zobowiązani do przekazywania corocznie do EPA, między innymi, informacji na temat typu lub typów paliw ze źródeł odnawialnych, które powinny być wyprodukowane lub przywiezione, a także istniejących i planowanych mocy produkcyjnych.

(76)

Zgłoszone przez amerykańskich producentów biodiesla moce produkcyjne są zatem regularnie aktualizowane i uznaje się je zatem za dokładne źródło informacji. Nawet jeżeli moce produkcyjne są obecnie niewykorzystane, muszą być brane pod uwagę przy obliczaniu wolnych mocy dostępnych w przypadku zwiększenia produkcji i wywozu.

(77)

Ponadto, jak stwierdzono w uwagach NBB, dostarczone przez nią dane na temat wartości mocy produkcyjnych nie obejmowały już trwale zaprzestanej działalności. Zakłady, które nie zaprzestały trwale swojej działalności, mogą z definicji rozpocząć produkcję na nowo w przypadku zmiany sytuacji rynkowej w przyszłości (np. otwarcie rynku unijnego). Test „prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia” w ramach przeglądu wygaśnięcia wymaga dalekowzrocznego podejścia i uwzględnienia tego, co mogłoby się wydarzyć w przyszłości w przypadku wygaśnięcia obowiązujących środków, a nie zwykłego podsumowania sytuacji, jaka występowała podczas ODP.

(78)

Komisja uważa zatem, że aktualnie zarejestrowana wielkość mocy produkcyjnych stanowi dokładną podstawę obliczenia całkowitych amerykańskich mocy produkcyjnych oraz wolnych mocy produkcyjnych, i odrzuca twierdzenie NBB.

(79)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń NBB utrzymywała, że moce produkcyjne nie powinny uwzględniać niewykorzystanych mocy produkcyjnych, nawet jeśli moce te nie zostały zgłoszone władzom USA jako rozmontowane lub trwale wyłączone.

(80)

Jak wynika jednak z instrukcji EIA cytowanych przez NBB, „roczne moce produkcyjne oznaczają ilość biodiesla, którą może wyprodukować w danym roku kalendarzowym zakład, przy założeniu normalnych przestojów z powodu konserwacji. Obejmują one moce nieczynnych zakładów do czasu rozmontowania lub opuszczenia zakładu”. Z powyższych instrukcji wynika, że EIA uwzględnia wszystkie możliwe zakłady, które potencjalnie mogą stać się ponownie aktywne. W konsekwencji, wbrew temu, co twierdzi NBB, zakłady, które nie zostały rozmontowane lub nie są trwale wyłączone z definicji, mogą w przypadku zmiany warunków rynkowych ponownie rozpocząć produkcję.

(81)

Komisja uznała zatem, że aktualnie zarejestrowana wielkość mocy produkcyjnych stanowiła dokładną podstawę obliczenia całkowitych amerykańskich mocy produkcyjnych oraz wolnych mocy produkcyjnych.

(82)

NBB stwierdziła również, że amerykański przemysł biodiesla nie został stworzony do funkcjonowania jako przemysł eksportujący, gdyż większość zakładów produkcyjnych w USA wytwarza mniej niż 15 000 000 galonów biodiesla (55 000 ton metrycznych) rocznie. Rzekomo składowanie zapasów biodiesla wyprodukowanych w ciągu kilku tygodni z przeznaczeniem na pojedynczą wysyłkę eksportową nie byłoby wykonalne z ekonomicznego punktu widzenia.

(83)

Twierdzenie to również zostało odrzucone. Przemysł biodiesla w USA może dokonywać wywozu i przed wprowadzeniem obowiązujących środków amerykańscy producenci wywozili znaczne ilości biodiesla na rynek unijny, do 1 137 000 ton podczas okresu objętego dochodzeniem pierwotnym (od dnia 1 kwietnia 2007 r. do dnia 31 marca 2008 r.). Pokazuje to, że istnieją producenci amerykańscy dysponujący mocami produkcyjnymi wystarczająco dużymi, aby móc dokonywać wywozu. Producenci amerykańscy niedysponujący mocami produkcyjnymi wystarczająco dużymi, by wysyłać swoją produkcję do Unii, będą nadal obsługiwać rynek krajowy, a przedsiębiorstwa handlowe będą mogły zgromadzić produkty pochodzącą z kilku zakładów i dokonać jej wywozu.

(84)

Podsumowując, przemysł biodiesla w USA posiada znaczące wolne moce produkcyjne, a zatem gdyby dopuszczono do wygaśnięcia obowiązujących środków, istniałaby silna zachęta do przywrócenia wywozu na rynek UE.

(85)

Jak wspomniano w motywie 2, środki antydumpingowe wprowadzone w 2009 r. były obchodzone poprzez przeładunek w Kanadzie i w drodze zmiany składu mieszanki. Istnienie takiej praktyki wskazuje na zainteresowanie niektórych producentów amerykańskich wejściem na rynek unijny, nawet po wprowadzeniu środków, a zatem jest uznawane za oznakę prawdopodobieństwa wystąpienia w przyszłości praktyk dumpingowych.

(86)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń NBB stwierdziła, że zdarzenia te miały miejsce cztery lata przed ODP i nie mogą stanowić podstawy do wyciągnięcia jakichkolwiek wniosków w niniejszej sprawie.

(87)

Komisja utrzymuje, że istnienie wcześniejszych praktyk stosowanych przez te same podmioty gospodarcze nie jest decydujące jako takie, ale nadal można uznać je za wskazanie, że amerykańscy producenci są w dużym stopniu zainteresowani wejściem na rynek unijny.

(88)

W ODP produkcja biodiesla w USA (4 450 000 ton) była niższa od konsumpcji (4 896 000 ton). W związku z tym do USA przywożono więcej biodiesla, niż wywożono z tego kraju. Ten stan rzeczy mógł wynikać z niepewności co do celów w zakresie obowiązkowej produkcji biodiesla w ramach programu standardu paliw odnawialnych (1,28 mld galonów, czyli 4 238 000 ton w 2014 r., pozostającej na niezmienionym poziomie w stosunku do 2013 r.) oraz możliwości wykorzystania w programie standardu paliw odnawialnych przywożonego biodiesla i występowania o ulgę podatkową dotyczącą biodiesla w USA podczas stosowania tego programu. W ODP całkowita wielkość przywozu wynosiła 1 072 000 ton, a wywóz ogółem 567 000 ton. Jeśli jednak dostępne moce produkcyjne nie zostały wykorzystane do zaspokojenia popytu wewnętrznego w okresie badanym, jest mało prawdopodobne, że takie dostępne moce produkcyjne zostaną wykorzystane w przyszłości w tym samym celu. Ustalono, że w ODP moce produkcyjne w USA (7 128 000 ton) znacznie przekraczały krajową konsumpcję. Oznacza to, że jeżeli otworzą się możliwości sprzedaży na rynki eksportowe, będzie to stanowić zachętę dla producentów USA, którzy prawdopodobnie wykorzystają wolne moce produkcyjne. Gdyby mogli oni wykorzystać wolne moce produkcyjne do zaspokojenia krajowej konsumpcji, już by to zrobili.

(89)

W tym kontekście należy zauważyć, że unijny rynek jest bardzo atrakcyjny, ponieważ jest największy na świecie, a ponadto istnieją znaczne unijne i krajowe środki zachęcające do konsumpcji biodiesla. Co za tym idzie, dla producentów z USA korzystne byłoby wykorzystanie ich wolnych mocy produkcyjnych w pełnym zakresie, a także przekierowanie na rynek unijny części ich sprzedaży eksportowej wysyłanej obecnie na mniej rentowne rynki państw trzecich.

(90)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń NBB stwierdziła, że fakt, iż podczas ODP konsumpcja biodiesla w USA była wyższa niż produkcja, wskazuje, że producenci amerykańscy nie posiadają wolnych mocy produkcyjnych, które mogłyby zostać użyte do wejścia na rynek unijny, w przypadku gdyby dopuszczono do wygaśnięcia środków.

(91)

Komisja uznała, że ustalone niewykorzystane moce produkcyjne w USA, które mogłyby zostać użyte do zaspokojenia całej konsumpcji w USA, ale w chwili obecnej nie są wykorzystywana do tego celu, najprawdopodobniej posłużyłyby do zaspokojenia innych rynków, na których istnieje popyt, a w szczególności rynku unijnego, na którym amerykańscy producenci eksportujący są w tej chwili nieobecni. Komisja podkreśliła, że moce produkcyjne znacznie przekraczają konsumpcję w USA, a w związku z tym niewykorzystane moce produkcyjne byłyby dostępne i umożliwiłyby wywóz do Unii, gdyby dopuszczono do wygaśnięcia obowiązujących środków.

(92)

Z uwagi na znaczne wolne moce produkcyjne przemysłu amerykańskiego, a także atrakcyjność rynku unijnego pod względem rozmiaru i cen sprzedaży, w szczególności w odniesieniu do poziomu cen wywozu z USA do państw trzecich, jak również wcześniejsze praktyki obchodzenia środków Komisja stwierdziła, że dumpingowy przywóz z USA może ponownie wystąpić, jeżeli obowiązujące środki zostaną zniesione.

(93)

Produkt podobny był wytwarzany w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym przez ok. 200 producentów w Unii. Producenci ci reprezentują przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(94)

Zgodnie z ustaleniami całkowita produkcja unijna w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym wyniosła blisko 11 600 000 ton. Komisja ustaliła tę wartość w oparciu o wszystkie dostępne informacje dotyczące przemysłu unijnego, takie jak informacje przekazane w skardze oraz dane zebrane od producentów unijnych podczas dochodzenia. Jak wskazano w motywach 12–13 powyżej, do próby wybrano siedmiu producentów unijnych, reprezentujących blisko 30 % łącznej unijnej produkcji produktu podobnego.

(95)

Komisja ustaliła wielkość konsumpcji unijnej na podstawie wielkości całkowitej produkcji w Unii, pomniejszonej o wywóz i powiększonej o przywóz z państw trzecich. Wartości dotyczące wielkości przywozu i wywozu pochodzą z danych Eurostatu.

(96)

Wielkość konsumpcji w Unii kształtowała się następująco:

Tabela 2

Konsumpcja w Unii

(97)

Z powyższych informacji wynika, że konsumpcja biodiesla w Unii wzrosła w okresie badanym o 11 %.

(98)

Jak wspomniano powyżej (motyw 40) przywóz biodiesla z USA do Unii, według danych Eurostatu, spadł niemal do zera po wprowadzeniu środków w 2009 r.

(99)

Przywóz do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, i udział w rynku kształtowały się następująco:

Tabela 3

Wielkość przywozu z USA i udział w rynku

(100)

W okresie objętym dochodzeniem przeglądowym przywóz biodiesla z USA do Unii był znikomy i nie mógł stanowić wiarygodnej podstawy obliczenia podcięcia cenowego.

(101)

Analizę przeprowadzono więc między średnią ceną biodiesla produkowanego i sprzedawanego w Unii przez przemysł unijny oraz średnią ceną eksportową biodiesla z USA stosowaną wobec państw trzecich podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym, na podstawie danych statystycznych Komisji Handlu Międzynarodowego USA. Jak wspomniano powyżej (motyw 63), średnia cena eksportowa dla wszystkich państw wyniosła około 753 EUR za tonę metryczną FAS (franco wzdłuż burty statku). W celu obliczenia prawdopodobnej i uzasadnionej ceny eksportowej dotyczącej sprzedaży do Unii należałoby dodać do tej średniej ceny eksportowej koszty transportu i ubezpieczenia, jak również stawkę celną 6,5 % i koszty ponoszone po przywozie. Koszty te szacuje się na około 100 EUR za tonę metryczną (zob. motyw 45 powyżej). Wynika z tego, że szacunkowa cena eksportowa dotycząca sprzedaży do Unii spowodowałoby podcięcie cen unijnych, które wyniosły 905 EUR w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(102)

NBB stwierdziła, że Komisja nie wyjaśniła, dlaczego wykorzystała średnie amerykańskie ceny eksportowe przy wywozie do państw trzecich do ustalenia prawdopodobnej unijnej ceny eksportowej, a nie wyższe cen eksportowe stosowane przy wywozie do Kanady. Podnosi ona również, że Komisja nie wyjaśniła, na jakiej podstawie zastosowała korektę w wysokości 100 EUR do szacowanej ceny eksportowej w wywozie do Unii, i że nie uwzględniła kosztów ponoszonych po przywozie, a także rzekomych różnic cen wynikających z różnych surowców. W związku z tym analiza podcięcia cenowego była rzekomo błędna.

(103)

Dochodzenie wykazało, jak opisano w motywie 57 powyżej, że ceny eksportowe przy wywozie z USA różnią się znacznie w zależności od miejsca przeznaczenia. W związku z tym, przy braku współpracy ze strony producentów amerykańskich, aby ustalić rozsądną i prawdopodobną cenę eksportową przy wywozie do Unii, Komisja określiła tę cenę na podstawie średniej dla wywozu do wszystkich miejsc przeznaczenia. Zastosowanie najwyższej ceny eksportowej, jak proponowała NBB, nie byłoby właściwe, w taki sam sposób jak niewłaściwe byłoby zastosowanie najniższej ceny eksportowej. W odniesieniu do komponentów i źródła korekty w wysokości 100 EUR, w tym kosztów ponoszonych po przywozie i różnic w cenach związanych z surowcami, NBB przedstawiła zasadniczo identyczne wnioski w odniesieniu do obliczeń dotyczących dumpingu. Z przyczyn wymienionych powyżej w motywach 51 i 53 zarzuty te zostają odrzucone także w odniesieniu do analizy podcięcia.

(104)

Wielkość przywozu z pozostałych państw trzecich w okresie badanym kształtowała się następująco:

Tabela 4

Przywóz z państw trzecich

(105)

Wielkość przywozu biodiesla z państw trzecich innych niż USA spadła znacznie w okresie badanym, co znajduje odzwierciedlenie w podobnym spadku udziału w rynku. Spadek wielkości przywozu w 2013 r. zbiega się z wprowadzeniem środków antydumpingowych na przywóz biodiesla z Indonezji i Argentyny. Średnia cena spadła w tym samym okresie również o 15 %. Tendencja cenowa jest podobna do tendencji w odniesieniu do cen przemysłu unijnego na rynku unijnym (zob. tabela 8 poniżej) i można ją przypisać głównie spadkowi cen surowców. Choć poziom cen jest około 13 % poniżej średniej ceny unijnej, udział rynkowy tego przywozu jest niewielki i nie ma znaczącego wpływu na przemysł unijny.

(106)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego przeprowadzono analizę wszystkich istotnych wskaźników ekonomicznych mających wpływ na stan przemysłu unijnego w okresie badanym.

(107)

W celu określenia szkody Komisja wprowadziła rozróżnienie między makroekonomicznymi i mikroekonomicznymi wskaźnikami szkody. Komisja przeprowadziła analizę wskaźników makroekonomicznych na podstawie danych dotyczących wszystkich producentów unijnych oraz analizę wskaźników mikroekonomicznych na podstawie zweryfikowanych danych od producentów unijnych objętych próbą. Oba zestawy danych uznano za reprezentatywne dla sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego.

(108)

Do wskaźników makroekonomicznych zalicza się: produkcję, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, wzrost, zatrudnienie, wydajność, wielkość marginesu dumpingu i poprawę sytuacji po wcześniejszym dumpingu.

(109)

Do wskaźników mikroekonomicznych zalicza się: średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, koszt pracy, zapasy, rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskiwania kapitału.

(110)

Całkowita produkcja unijna, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 5

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(111)

Podczas gdy moce produkcyjne utrzymywały się na stosunkowo stabilnym poziomie w okresie badanym (+ 4 %), wielkość produkcji wzrosła znacząco od 2012 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym. Ten wzrost wielkości produkcji może być częściowo wytłumaczony wzrostem konsumpcji w Unii w tym samym okresie, lecz jest on również zbieżny z wprowadzeniem środków antydumpingowych na przywóz biodiesla z Indonezji i Argentyny, co miało wyraźnie pozytywny wpływ na wielkość produkcji przemysłu unijnego.

(112)

W wyniku utrzymywania się stabilnego poziomu mocy produkcyjnych oraz wzrostu wielkości produkcji wykorzystanie mocy produkcyjnych wzrosło w okresie badanym o 30 % i wynosiło 69 % pod koniec okresu objętego dochodzeniem przeglądowym.

(113)

NBB twierdzi, że niepoufne odpowiedzi na kwestionariusz udzielone przez niektóre przedsiębiorstwa objęte próbą wskazywały na duże wykorzystanie mocy produkcyjnych, wahające się w przedziale od 78 % do co najmniej 93 %. Twierdzi się zatem, że niższa średnia stopa wykorzystania mocy produkcyjnych dla całego przemysłu wynika raczej z czynników strukturalnych, a nie z przywozu. W takich okolicznościach wykorzystanie mocy produkcyjnych rzekomo nie powinno być brane pod uwagę jako wskaźnik pokazujący, że unijny przemysł biodiesla wciąż jeszcze zwalcza skutki wcześniejszego dumpingu.

(114)

Nie można zgodzić się z powyższym stwierdzeniem. Wykorzystanie mocy produkcyjnych jest tylko jednym z wielu makrowskaźników, które Komisja rozważa, analizując ogólną sytuację przemysłu unijnego. Fakt, że niektóre przedsiębiorstwa objęte próbą mogą w większym stopniu wykorzystywać moce produkcyjne jest normalny, ponieważ makrowskaźniki opierają się na średniej ważonej dla całego przemysłu unijnego. Fakt, że niektórzy producenci biodiesla w Unii szybciej lub w większym stopniu poprawili swoją sytuację, zwłaszcza w ramach wysoce rozdrobnionego przemysłu, nie czyni tego wskaźnika zbędnym dla dokonania ogólnej oceny sytuacji przemysłu unijnego.

(115)

Wielkość sprzedaży i udział w rynku przemysłu unijnego kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 6

Wielkość przywozu i udział w rynku

(116)

Wielkość sprzedaży przemysłu unijnego znacznie wzrosła, odpowiednio do wzrostu produkcji w okresie badanym. W rezultacie również jego udział w rynku unijnym wzrósł z 76 % na początku okresu badanego do 89 % na koniec okresu objętego dochodzeniem przeglądowym. Pozytywny trend w zakresie wielkości sprzedaży i udziału w rynku pokazuje, że obowiązujące środki antydumpingowe i antysubsydyjne miały pozytywny wpływ na przemysł unijny.

(117)

Konsumpcja w Unii wzrosła o 11 % w okresie badanym, podczas gdy wielkość produkcji i sprzedaży wzrosła o około 30 %. Ponadto wykorzystanie mocy produkcyjnych wzrosło o prawie 30 %, a moce utrzymywały się na względnie stałym poziomie, odnotowując jedynie niewielki wzrost. Jednocześnie zatrudnienie wzrastało (zob. tabela 7 poniżej), natomiast poziom inwestycji uległ zmniejszeniu (tabela 11 poniżej) w okresie badanym. Ogólnie można stwierdzić, że przemysł unijny znajduje się w okresie wzrostu.

(118)

Zatrudnienie i wydajność w okresie badanym kształtowały się następująco:

Tabela 7

Zatrudnienie i wydajność

(119)

Liczba pracowników w przemyśle biodiesla w Unii utrzymywała się na stałym poziomie na początku okresu badanego, ale następnie wzrosła o 10 % od 2012 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym. Trend ten jest w pełni zgodny z trendami innych wskaźników szkody, takich jak wielkość produkcji i sprzedaży, i wskazuje na trwającą poprawę sytuacji przemysłu unijnego po wcześniejszym dumpingu i subsydiowaniu.

(120)

W związku z tym, że wzrost zatrudnienia jest proporcjonalnie mniejszy niż wzrost produkcji biodiesla, przeciętna wydajność pracownika wzrosła odpowiednio o prawie 25 % w okresie badanym, co wskazuje na fakt, że przemysł unijny staje się coraz bardziej wydajny.

(121)

Jak wspomniano powyżej w motywie 40, przywóz biodiesla z USA praktycznie ustał po wprowadzeniu środków w 2009 r. i nie stwierdzono dumpingu podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym. W związku z tym wielkość dumpingu nie może zostać poddana ocenie. Jednakże analiza wskaźników szkody wykazuje, że obowiązujące środki przeciwko USA oraz późniejsze środki wprowadzone wobec przywozu z Argentyny i Indonezji miały pozytywny wpływ na przemysł unijny, którego sytuacja stopniowo poprawia się po wcześniejszym dumpingu.

(122)

Średnia ważona jednostkowych cen sprzedaży (ex-works) naliczanych przez producentów unijnych objętych próbą klientom niepowiązanym w Unii kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 8

Ceny sprzedaży w Unii

(123)

Średnie ceny sprzedaży w Unii zmniejszyły się stopniowo w okresie badanym, przy czym jednostkowy koszt produkcji wykazywał podobną tendencję. Ponieważ biodiesel jest sprzedawany jako towar, przemysł unijny nie był w stanie utrzymać wyższej ceny sprzedaży, lecz raczej obniżał ceny wraz z obniżeniem kosztów produkcji. Dlatego też przemysł unijny nie był w stanie w pełni odnieść korzyści z niższych kosztów surowca. Z drugiej strony jednostkowy koszt produkcji zmniejszył się nieco więcej niż średnia cena jednostkowa, co wskazuje na poprawę wydajności przemysłu unijnego.

(124)

Średnie koszty pracy producentów unijnych objętych próbą kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 9

Średni koszt pracy na pracownika

(125)

Średni koszt pracy na pracownika pozostawał na stabilnym poziomie w okresie badanym.

(126)

Stan zapasów objętych próbą producentów unijnych kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 10

Zapasy

(127)

Zapasy pozostawały stosunkowo stabilne na normalnym poziomie w okresie badanym.

(128)

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje oraz zwrot z inwestycji objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 11

Rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje i zwrot z inwestycji

(129)

Komisja określiła rentowność producentów unijnych objętych próbą, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom niepowiązanym w Unii jako odsetek obrotów z tej sprzedaży. Rentowność wzrosła z 2,0 % w 2011 r. do 3,8 % pod koniec okresu objętego dochodzeniem przeglądowym. Rentowność spadła jednak w 2012 r. do poziomu ujemnego (– 1,4 %), co zapewne zostało wywołane znacznymi ilościami dumpingowego przywozu z Indonezji i Argentyny, który zastąpił wcześniejszy przywóz z USA.

(130)

Przepływy pieniężne netto to zdolność producentów unijnych do samofinansowania swojej działalności. Chociaż nie można ustalić jasnej tendencji w okresie badanym, przedsiębiorstwa objęte próbą utrzymywały w tym okresie dodatnie przepływy pieniężne.

(131)

W okresie badanym inwestycje zmalały. Jednakże zważywszy na dodatnie przepływy pieniężne i znaczne zwiększenie zwrotu z inwestycji, jak pokazano w tabeli powyżej, nic nie wskazuje na to, by przemysł unijny napotkał trudności w pozyskiwaniu kapitału lub dokonywaniu dalszych inwestycji w przypadku, gdyby inwestycje te były konieczne w okresie badanym.

(132)

NBB twierdzi, że zysk w wysokości 3,8 % nie zgadza się z ich własnymi obliczeniami, opartymi na danych z niepoufnych wersji odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielonych przez objętych próbą producentów unijnych, i podała marżę zysku w wysokości 8,5 %.

(133)

Komisja przeanalizowała to stwierdzenie i ustaliła, że NBB uzyskała odmienny wynik na podstawie metodyki lub obliczeń, które były nieprawidłowe z kilku powodów. Po pierwsze, jej obliczenia rentowności w ODP nie były oparte na odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu, jak utrzymywano, lecz na danych z kontroli wyrywkowej, które jednak zawierają informacje odnoszących się nie do ODP, lecz do innego okresu. Po drugie, koszt produkcji wykorzystany przez NBB do obliczenia rentowności był oparty na koszcie produkcji innej próby przedsiębiorstw wykorzystanej w innym dochodzeniu, a zatem nie można go po prostu przenieść do niniejszego dochodzenia. Wreszcie, Komisja ustaliła średnią marżę zysku przedsiębiorstw objętych próbą na podstawie wiarygodnych i zweryfikowanych danych tych przedsiębiorstw. W związku z tym stwierdzenie NBB zostaje odrzucone.

(134)

Analiza wskaźników ekonomicznych pokazuje, że produkcja i sprzedaż wzrosły w okresie badanym, natomiast konsumpcja w Unii zmalała jedynie w ograniczonym zakresie. W rezultacie przemysł unijny zwiększył swój udział w rynku unijnym. Jednocześnie zarówno ceny sprzedaży, jak i koszty produkcji spadły w podobnym stopniu. Uniemożliwiło to przemysłowi unijnemu pełne osiągnięcie korzyści ze zwiększonej wielkości sprzedaży, pomimo znacznego zmniejszenia przywozu z państw trzecich.

(135)

Z drugiej strony, rentowność utrzymywała się na niskim poziomie w okresie badanym, a przemysł unijny nawet poniósł straty w 2012 r. Nawet zyski osiągnięte podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym, nieznacznie poniżej 4 %, są znacznie niższe niż zyski, jakie przemysł unijny powinien być w stanie osiągnąć w normalnych warunkach rynkowych. Komisja przypomina również, że w ramach pierwotnego dochodzenia, które doprowadziło do wprowadzenia obowiązujących środków, Rada ustanowiła rozsądny (docelowy) zysk, jaki przemysł unijny powinien być w stanie uzyskać przy braku dumpingu na poziomie 15 % (14). W wyniku przeprowadzonego później dochodzenia dotyczącego przywozu biodiesla pochodzącego z Argentyny i Indonezji, poziom zysku, którego przemysł unijny powinien się spodziewać przy braku dumpingu, został jednak nieznacznie skorygowany w dół, przede wszystkim ze względu na wzrost konkurencji na rynku unijnym i dojrzałość przemysłu biodiesla w Unii, i został ustalony na poziomie 11 % (15).

(136)

Szereg wskaźników ekonomicznych istotnych dla oceny obecnego stanu przemysłu unijnego wykazuje pozytywną tendencję, a tym samym wskazuje, że obowiązujące środki antydumpingowe miały pozytywny wpływ na przemysł unijny. Jednakże poziom zysku przemysłu unijnego jest nadal bardzo niski i znacznie niższy od zysku docelowego określonego podczas poprzednich dochodzeń. Ponadto poziom inwestycji jest niski i zmniejszył się również w okresie badanym o 30 %, a wykorzystanie mocy produkcyjnych, choć rośnie, pozostaje wciąż poniżej 70 %, w porównaniu ze stopą wykorzystania wynoszącą około 90 %, w okresie gdy przywóz dumpingowy nie występował na rynku unijnym (w latach 2004–2006) i gdy uznawano, że przemysł unijny znajdował się w dobrej sytuacji (16).