25.4.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 107/1

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

W załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w dodatkach do żywności, enzymach spożywczych, środkach aromatyzujących, składnikach odżywczych oraz warunki ich stosowania.

(3)

Wykazy te mogą być aktualizowane z inicjatywy Komisji lub na wniosek zgodnie z jednolitą procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 (2).

(4)

Unijny wykaz dodatków do żywności opracowano na podstawie dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności zgodnie z dyrektywami Parlamentu Europejskiego i Rady 94/35/WE (3), 94/36/WE (4) i 95/2/WE (5) oraz po dokonaniu przeglądu ich zgodności z art. 6, 7 i 8 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008. W unijnym wykazie ujęto dodatki do żywności według kategorii żywności, do której te dodatki mogą być dodawane.

(5)

Z powodu trudności napotkanych przy przenoszeniu dodatków do żywności do nowego systemu kategoryzacji przewidzianego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 zauważono szereg błędów, które należy sprostować, zaś inne przepisy wymagają dalszego uściślenia.

(6)

W załączniku II nie wymieniono różnych postaci, pod którymi stosowane mogą być dodatki do żywności; i tak sorbitole (E 420) istnieją w postaci sorbitolu (E 420 (i)) lub syropu sorbitolowego (E 420 (ii)); cytryniany sodowe (E 331) istnieją w postaci cytrynianu monosodowego (E 331 (i)), cytrynianu disodowego (E 331 (ii)) i cytrynianu trisodowego (E 331 (iii)). Postacie te wyszczególniono w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 231/2012 (6). Należy uściślić, że można stosować wspomniane różne postacie dopuszczonych dodatków do żywności.

(7)

Kantaksantyna (E 161g) nie powinna być sprzedawana bezpośrednio konsumentom. Dlatego należy zmienić część A sekcja 2 pkt 5 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(8)

Konjacu (E 425) nie należy stosować do produkcji odwodnionej żywności przeznaczonej do uwodnienia w momencie spożywania. We wpisie dotyczącym E 425 w załączniku II część C sekcja 1 grupa I należy zatem dodać przypis 2.

(9)

W odniesieniu do kategoriach żywności 01.7.2 „Sery dojrzewające” oraz 01.7.6 „Produkty serowe, z wyłączeniem produktów należących do kategorii 16” należy uściślić, że natamycyna (E 235) może być stosowana jedynie do zewnętrznej obróbki niekrojonych produktów serowych.

(10)

Należy ujednolicić brzmienie przypisów, które odnoszą się do maksymalnych poziomów glinu pochodzących z laków glinowych, a które zostały wprowadzone rozporządzeniem Komisji (UE) nr 380/2012 (7). Zdanie „Inne laki glinowe nie mogą być stosowane” włączyć należy do wszystkich przepisów odnoszących się do określonych dodatków do żywności w kategoriach: 01.7.3 „Jadalne skórki serów”, 01.7.5 „Sery topione”, 04.2.5.2 „Dżemy, galaretki i marmolady oraz słodzony przecier z kasztanów w rozumieniu dyrektywy 2001/113/WE”, 08.2 „Surowe wyroby mięsne w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 853/2004”, 08.3.1 „Produkty mięsne niepoddane obróbce cieplnej”, 08.3.2 „Produkty mięsne poddane obróbce cieplnej”, 08.3.3 „Osłonki i powłoki oraz dekoracje mięsa” oraz 09.3 „Ikra rybia”.

(11)

W odniesieniu do kategorii 02.1 „Tłuszcze i oleje zasadniczo bezwodne, wyłączając bezwodny tłuszcz mleczny” nie należy stosować niektórych dodatków w olejach virgin i oliwie z oliwek.

(12)

W odniesieniu do kategorii 04.2.3 „Owoce i warzywa w puszkach lub w słoikach” należy dopuścić stosowanie dwutlenku siarki – siarczynów (E 220–228) w grzybach przetworzonych.

(13)

W kategorii żywności 05.2 „Pozostałe wyroby cukiernicze, w tym pastylki i drażetki odświeżające oddech” oraz kategorii żywności 05.4 „Dekoracje, powłoki i nadzienia, z wyjątkiem nadzień owocowych objętych kategorią 4.2.4” maksymalny poziom neotamu (E 961) stosowanego jako wzmacniacz smaku w wyrobach cukierniczych na bazie skrobi należy ustalić na poziomie 3 mg/kg.

(14)

W kategorii żywności 05.4 „Dekoracje, powłoki i nadzienia, z wyjątkiem nadzień owocowych objętych kategorią 4.2.4” należy dopuścić stosowanie kwasu cyklaminowego i jego soli: sodowej i wapniowej (E 952) w śmietanie w aerozolu z dodatkami smakowymi i środkami aromatyzującymi.

(15)

W odniesieniu do kategorii żywności 06.4.4 „Gnocchi ziemniaczane” stosowanie dodatków w świeżych, chłodzonych gnocchi ziemniaczanych należy ograniczyć do niewielkiej liczby dodatków należących do grupy I.

(16)

W kategorii żywności 07.2 „Pieczywo cukiernicze i wyroby ciastkarskie” należy uściślić stosowanie dwutlenku siarki – siarczynów (E 220–228).

(17)

W kategorii żywności 08.2 „Surowe wyroby mięsne w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 853/2004” wpis dotyczący octanu potasu (E 261) powinien otrzymać brzmienie „octany potasu”.

(18)

W kategorii żywności 08.3.1 „Produkty mięsne niepoddane obróbce cieplnej” należy usunąć podwójne wpisy dotyczące kwasu erytrobowego (kwasu izoaskorbinowego) (E 315) i izoaskorbinianu sodu (E 316).

(19)

W kategorii żywności 08.2 „Surowe wyroby mięsne w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 853/2004”, 08.3.1 „Produkty mięsne niepoddane obróbce cieplnej”, 08.3.2 „Produkty mięsne poddane obróbce cieplnej” oraz 08.3.4 „Tradycyjnie peklowane produkty mięsne, objęte przepisami szczególnymi dotyczącymi azotynów i azotanów” należy uściślić sposób wyrażania maksymalnych poziomów azotynów (E 249–250) lub azotanów (E 251–252).

(20)

W odniesieniu do kategorii żywności 08.3.2 „Produkty mięsne poddane obróbce cieplnej” należy dopuścić stosowanie galusanów, TBHQ oraz BHA (E 310–320) w mięsie suszonym.

(21)

W kategorii żywności 08.3.3 „Osłonki i powłoki oraz dekoracje mięsa” błędny numer przypisu 80 należy zmienić na 89.

(22)

W kategorii żywności 08.3.4.2 „Tradycyjne produkty mięsne peklowane na sucho” należy ponownie wprowadzić maksymalne poziomy azotynów (E 249–250) w odniesieniu do jamón curado, paleta curada, lomo embuchado y cecina i produktów podobnych.

(23)

W kategoriach żywności 09.1.2 „Nieprzetworzone mięczaki i skorupiaki” i 09.2 „Przetworzone ryby i produkty rybołówstwa, w tym mięczaki i skorupiaki” należy uściślić, że jednostki, w których podane są maksymalne poziomy dwutlenku siarki (bezwodnika kwasu siarkawego) i siarczynów (E 220–228), wyrażają ilość na kilogram, oraz uściślić i poprawić przypis odnoszący się do 4-heksylorezorcynolu (E 586).

(24)

W kategorii żywności 09.2 „Przetworzone ryby i produkty rybołówstwa, w tym mięczaki i skorupiaki” stosowanie dwutlenku tytanu (E 171) oraz tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172) powinno zostać ograniczone do wędzonych ryb.

(25)

W kategorii żywności 09.2 „Przetworzone ryby i produkty rybołówstwa, w tym mięczaki i skorupiaki” należy uściślić, że maksymalny poziom kwasu sorbowego – sorbinianów, kwasu benzoesowego – benzoesanów (E 200–213) ma zastosowanie do dodatków pojedynczo lub łącznie oraz do ich sumy, oraz że poziomy te są wyrażone jako wolny kwas.

(26)

W kategorii 10.2 „Przetworzone jaja i produkty jajeczne” maksymalny poziom cytrynianu trietylowego (E 1505) powinien mieć zastosowanie wyłącznie do suszonego białka jaja.

(27)

W kategoriach żywności 14.2.7.1 „Wina aromatyzowane” i 14.2.7.2 „Aromatyzowane napoje na bazie wina” zastosowanie barwników należących do grupy II i grupy III powinno zostać zmienione zgodnie z zastosowaniami barwników, które dopuszczono w dyrektywie 94/36/WE.

(28)

W kategorii żywności 17.1 „Suplementy diety w postaci stałej, w tym w postaci kapsułek i tabletek, oraz w podobnych postaciach, z wyłączeniem postaci do żucia” należy zmienić numer przypisu 79 i wprowadzić ten przypis do wpisu dotyczącego dodatku do żywności dimetylopolisiloksan (E 900).

(29)

W części 4 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 zatytułowanej „Dodatki do żywności, w tym nośniki, w środkach aromatyzujących” maksymalne poziomy gumy arabskiej modyfikowanej kwasem oktenylo-bursztynowym (E 423) powinny mieć zastosowanie do gotowej żywności. W części 6 „Definicje grup dodatków do żywności do celów części 1–5”, w tabeli 7 zatytułowanej „Kwas alginowy – alginiany” dodać należy alginian wapnia (E 404).

(30)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja musi zasięgnąć opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w celu uaktualnienia unijnego wykazu dodatków do żywności określonego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, z wyjątkiem przypadków gdy dana aktualizacja nie ma wpływu na zdrowie człowieka. Ponieważ unijny wykaz dodatków zmieniany jest w celu włączenia zastosowań już dopuszczonych zgodnie z dyrektywą 94/35/WE, dyrektywą 94/36/WE i dyrektywą 95/2/WE, zmiana ta stanowi aktualizację tego wykazu niemającą wpływu na zdrowie człowieka. W związku z tym zasięgnięcie opinii Urzędu nie jest konieczne.

(31)

Należy zatem odpowiednio zmienić i sprostować załączniki II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(32)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

25.4.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 107/15

(1)

W załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1334/2008 ustanowiono unijny wykaz środków aromatyzujących i materiałów źródłowych zatwierdzonych do użycia w i na środkach spożywczych oraz określono warunki ich stosowania.

(2)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 872/2012 (3) przyjęto wykaz substancji aromatycznych i włączono ten wykaz do części A załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1334/2008.

(3)

Wykaz ten może być aktualizowany zgodnie ze wspólną procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008, z inicjatywy Komisji albo na wniosek złożony przez państwo członkowskie lub zainteresowaną stronę.

(4)

Unijny wykaz środków aromatyzujących i materiałów źródłowych zawiera szereg substancji, w odniesieniu do których Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności nie zakończył oceny lub zwrócił się o dostarczenie dodatkowych danych naukowych w celu zakończenia oceny. W odniesieniu do jednej z tych substancji, a mianowicie N-Etylo-(2E, 6Z)-nonandienomidu, osoby odpowiedzialne za wprowadzenie do obrotu substancji aromatycznych wycofały swoje wnioski. Przedmiotową substancję aromatyczną należy zatem usunąć z unijnego wykazu.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić część A załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1334/2008.

(6)

W art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 873/2012 (4) określono środki przejściowe dotyczące żywności zawierającej substancje aromatyczne, które są zgodnie z prawem wprowadzane do obrotu lub etykietowane przed dniem 22 października 2014 r. Te środki przejściowe mogą być niewystarczające w przypadku żywności zawierającej substancje aromatyczne, które mają zostać usunięte z unijnego wykazu po dniu 22 października 2014 r. W związku z tym należy ustanowić dodatkowy okres przejściowy dla żywności zawierającej N-Etylo-(2E, 6Z)-nonandienomid w celu umożliwienia podmiotom działającym na rynku spożywczym dostosowania się do wymogów niniejszego rozporządzenia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

25.4.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 107/17

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 231/2012 (3) ustanowiono specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(3)

Wykazy te mogą być aktualizowane z inicjatywy Komisji lub na wniosek zgodnie z jednolitą procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008.

(4)

W dniu 9 września 2010 r. Niemcy złożyły wniosek o zezwolenie na stosowanie L-leucyny jako nośnika (substancji pomocniczej przy tabletkowaniu) w słodzikach stołowych w tabletkach, ponieważ w Niemczech takie zastosowanie jest dozwolone. Wniosek ten udostępniono państwom członkowskim zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008.

(5)

Istnieje funkcja technologiczna i potrzeba stosowania L-leucyny w słodzikach stołowych w tabletkach. L-leucyna jest jednorodnie mieszana z substancjami słodzącymi przed formowaniem tabletek z mieszanki i pomaga w produkcji tabletek, zapewniając, aby tabletki nie przywierały do tabletarki.

(6)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) dokonał oceny bezpieczeństwa aminokwasów i substancji powiązanych stosowanych jako substancje aromatyczne i sformułował opinię w dniu 29 listopada 2007 r. (4). Urząd stwierdził, że narażenie ludzi na aminokwasy poprzez żywność jest większe od przewidywanych poziomów narażenia w wyniku ich stosowania jako substancji aromatycznych i że dziewięć substancji, w tym L-leucyna, nie rodzi obaw w zakresie bezpieczeństwa w odniesieniu do ich szacunkowych poziomów spożycia jako substancji aromatycznych.

(7)

We wniosku wykazano, że nawet spożycie tabletek słodzika w dużych ilościach nie spowodowałoby przekroczenia 4 % ilości spożycia zalecanej dla L-leucyny.

(8)

Należy zatem dopuścić stosowanie L-leucyny jako nośnika w słodzikach stołowych w tabletkach, jak określono w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, oraz przydzielić temu dodatkowi do żywności numer E 641.

(9)

Specyfikacje L-leucyny należy włączyć do rozporządzenia (UE) nr 231/2012, gdy zostanie ona po raz pierwszy włączona do unijnego wykazu ustanowionego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008. Należy przy tym uwzględnić kryteria czystości Farmakopei Europejskiej w odniesieniu do L-leucyny.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 i (UE) nr 231/2012.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

25.4.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 107/21

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

25.4.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 107/23

(1)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1273/2011 (2) otworzyło niektóre kontyngenty taryfowe na przywóz ryżu i ryżu łamanego i ustanowiło zarządzanie nimi według krajów pochodzenia i w podziale na podokresy zgodnie z załącznikiem I do wymienionego rozporządzenia wykonawczego.

(2)

W odniesieniu do kontyngentów określonych w art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011, drugim podokresem jest kwiecień.

(3)

Z powiadomień przesłanych zgodnie z art. 8 lit. a) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011 wynika, że w odniesieniu do kontyngentu o numerze porządkowym 09.4130 wnioski złożone w ciągu pierwszych dziesięciu dni roboczych kwietnia 2015 r. zgodnie z art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia wykonawczego, odnoszą się do ilości większej niż ilość dostępna. Należy zatem określić, na jakie ilości mogą zostać wydane pozwolenia na przywóz, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wniosek dotyczący danego kontyngentu, obliczonego zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (3).

(4)

Z powiadomień tych wynika również, że w odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4127 – 09.4128 oraz 09.4129 wnioski złożone w ciągu pierwszych dziesięciu dni roboczych kwietnia 2015 r. zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011, odnoszą się do ilości mniejszej niż ilość dostępna.

(5)

W odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4127 –09.4128 – 09.4129 oraz 09.4130 należy również ustalić całkowitą ilość dostępną w następnym podokresie zgodnie z art. 5 akapit pierwszy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011.

(6)

W celu zapewnienia efektywnego zarządzania procedurą wydawania pozwoleń na przywóz niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie niezwłocznie po jego opublikowaniu,

25.4.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 107/26

(1)

Przy zastosowaniu metody obliczania emisji gazów cieplarnianych pochodzących z paliw i z innej energii ze źródeł niebiologicznych, która ma być określona zgodnie z art. 7a ust. 5 dyrektywy 98/70/WE, sprawozdawczość powinna być wystarczająco dokładna, aby Komisja mogła dokonać krytycznej oceny wywiązywania się przez dostawców z ich obowiązków określonych w art. 7a ust. 2 tej dyrektywy. Metoda obliczania powinna zapewniać dokładność, uwzględniając przy tym złożoność powiązanych wymogów administracyjnych. Jednocześnie powinna ona zachęcać dostawców do redukcji intensywności emisji gazów cieplarnianych dostarczanego przez nich paliwa. Wpływ metody obliczania na rafinerie w Unii wymaga również starannego rozważenia. Metoda obliczania powinna zatem opierać się na średnich wartościach intensywności emisji gazów cieplarnianych stanowiących średnią wartość w danym sektorze, która jest typowa dla określonego paliwa. Zaletą takiego podejścia byłoby zmniejszenie obciążenia administracyjnego dla dostawców i państw członkowskich. Na tym etapie zastosowanie proponowanej metody obliczania nie powinno wymagać rozróżnienia intensywności emisji gazów cieplarnianych z paliwa w zależności od źródła surowca, gdyż miałoby to wpływ na bieżące inwestycje w niektórych rafineriach w Unii.

(2)

W kontekście art. 7a ust. 1 dyrektywy 98/70/WE należy w jak największym stopniu zminimalizować wymogi w zakresie sprawozdawczości w odniesieniu do dostawców będących małymi i średnimi przedsiębiorstwami (MŚP) w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE (2). Podobnie nie należy wymagać od importerów benzyny i oleju napędowego, które są rafinowane poza Unią, dostarczania szczegółowych informacji dotyczących źródeł ropy naftowej stosowanej do produkcji tych paliw, gdyż informacje takie mogą być niedostępne lub trudne do zdobycia.

(3)

W celu zachęcania do dalszej redukcji emisji gazów cieplarnianych należy włączyć do obliczenia emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia w odniesieniu do danego dostawcy zgłoszone ograniczenia pochodzące z redukcji emisji w segmencie wydobywczym, w tym ze spalania na pochodniach i uwalniania gazów do atmosfery. Aby ułatwić dostawcom zgłaszanie redukcji emisji w segmencie wydobywczym, należy zezwolić na stosowanie różnych systemów emisji do obliczania i certyfikacji redukcji emisji. Kwalifikowalne powinny być wyłącznie te projekty redukcji emisji w segmencie wydobywczym, które rozpoczynają się po dniu ustanowienia podstawowej normy dla paliw, określonym w art. 7a ust. 5 lit. b) dyrektywy 98/70/WE, tj. po dniu 1 stycznia 2011 r.

(4)

Średnie ważone wartości standardowych emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do ropy naftowej wykorzystywanej w Unii zapewniają prostą metodę obliczania, dzięki której dostawcy mogą określić zawartość gazów cieplarnianych w dostarczanym przez nich paliwie.

(5)

Szacowanie i zatwierdzanie redukcji emisji w segmencie wydobywczym powinno odbywać zgodnie z zasadami i normami określonymi w normach międzynarodowych, w szczególności ISO 14064, ISO 14065 oraz ISO 14066.

(6)

Ponadto należy ułatwiać wdrożenie przez państwa członkowskie prawodawstwa dotyczącego redukcji emisji w segmencie wydobywczym, w tym ze spalania na pochodniach i uwalniania gazów do atmosfery. W tym celu należy pod auspicjami Komisji przygotować nieustawodawcze wskazówki dotyczące podejść do kwantyfikacji, weryfikacji, walidacji, monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do takich redukcji emisji w segmencie wydobywczym (w tym redukcji przy spalaniu na pochodniach i uwalnianiu gazów do atmosfery) przed końcem okresu transpozycji przewidzianego w art. 7 niniejszej dyrektywy.

(7)

W art. 7a ust. 5 lit. b) dyrektywy 98/70/WE wymaga się ustanowienia metodologii służącej określeniu podstawowej normy dla paliw w oparciu o emisje gazów cieplarnianych w cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii z paliw kopalnych w 2010 r. Podstawowa norma dla paliw powinna opierać się na ilości wykorzystywanego oleju napędowego, benzyny, oleju napędowego przeznaczonego do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach, gazu płynnego (LPG) i sprężonego gazu ziemnego (CNG) przy zastosowaniu danych zgłoszonych oficjalnie przez państwa członkowskie do celów Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) w 2010 r. Podstawowa norma dla paliw nie powinna być odpowiednikiem kopalnym stosowanym do obliczania ograniczenia emisji gazów cieplarnianych z biopaliw, który powinien pozostać taki, jak określono w załączniku IV do dyrektywy 98/70/WE.

(8)

W związku z tym, że skład stosownej mieszanki paliw kopalnych zmienia się corocznie w niewielkim stopniu, zagregowane odchylenie intensywności emisji gazów cieplarnianych z paliw kopalnych z roku na rok również będzie niewielkie. Podstawowa norma dla paliw powinna być zatem oparta na danych dotyczących średniego zużycia w Unii w 2010 r. zgłoszonych przez państwa członkowskie do celów UNFCCC.

(9)

Podstawowa norma dla paliw powinna odzwierciedlać średnią intensywność emisji gazów cieplarnianych w segmencie wydobywczym oraz intensywność paliwa rafinerii o średniej złożoności dla paliw kopalnych. Podstawową normę dla paliw należy zatem obliczać z zastosowaniem odpowiednich średnich wartości standardowych dla paliw. Podstawowa norma dla paliw powinna pozostać niezmieniona przez okres do 2020 r. w celu zapewnienia dostawcom pewności regulacyjnej w odniesieniu do ich obowiązków w zakresie redukcji intensywności emisji gazów cieplarnianych z dostarczanych przez nich paliw.

(10)

Art. 7a ust. 5 lit. d) dyrektywy 98/70/WE przewiduje przyjęcie metodologii obliczania wkładu elektrycznych pojazdów drogowych w celu zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia. Zgodnie z tym artykułem taka metoda obliczania powinna być zgodna z art. 3 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE (3). W celu zapewnienia takiej zgodności ten sam współczynnik dostosowania należy zastosować w odniesieniu do wydajności mechanizmu napędowego.

(11)

Energia elektryczna dostarczana do wykorzystania w pojazdach drogowych może być przedmiotem sprawozdawczości ze strony dostawców w ramach ich corocznych sprawozdań przedkładanych państwom członkowskim, zgodnie z art. 7a ust. 1 dyrektywy 98/70/WE. Aby ograniczyć koszty administracyjne, metoda obliczania stosowana do celów sprawozdawczości dostawcy powinna opierać się na danych szacunkowych, a nie na faktycznych pomiarach zużycia energii elektrycznej w elektrycznych pojazdach drogowych lub motocyklach.

(12)

W przypadkach, w których przetwarzanie biopaliwa i paliwa kopalnego odbywa się podczas tego samego procesu, należy przyjąć szczegółowe podejście do szacowania ilości i intensywności emisji gazów cieplarnianych z biopaliw. Wymaga to szczególnej metody, gdyż uzyskana ilość biopaliwa nie jest mierzalna, na przykład podczas wspólnej hydrorafinacji olejów roślinnych z paliwem kopalnym. Art. 7d ust. 1 dyrektywy 98/70/WE stanowi, że emisje gazów cieplarnianych biopaliw w całym cyklu życia, do celów art. 7a i art. 7b ust. 2 tej dyrektywy, należy obliczać z zastosowaniem tej samej metody. W związku z tym certyfikacja emisji gazów cieplarnianych w ramach uznanych dobrowolnych systemów jest tak samo właściwa do celów art. 7a, jak i do celów art. 7b ust. 2 dyrektywy 98/70/WE.

(13)

Wymóg sprawozdawczości dostawcy ustanowiony w art. 7a ust. 1 dyrektywy 98/70/WE należy uzupełnić o zharmonizowany format i zharmonizowane definicje danych objętych sprawozdawczością. Harmonizacja definicji danych jest konieczna w celu właściwego przeprowadzania obliczeń intensywności emisji gazów cieplarnianych w powiązaniu z obowiązkami indywidualnego dostawcy w zakresie sprawozdawczości, gdyż dane te stanowią kluczowy wkład do metody obliczania zharmonizowanej zgodnie z art. 7a ust. 5 lit. a) dyrektywy 98/70/WE. Dane te obejmują dane identyfikacyjne dostawcy, ilość paliwa lub energii wprowadzoną do obrotu oraz rodzaj paliwa lub energii wprowadzony do obrotu.

(14)

Wymóg sprawozdawczości dostawcy ustanowiony w art. 7a ust. 1 dyrektywy 98/70/WE należy uzupełnić o zharmonizowane wymogi w zakresie sprawozdawczości, format sprawozdawczości oraz zharmonizowane definicje na użytek przedkładanych przez państwo członkowskie sprawozdań dotyczących poziomu emisji gazów cieplarnianych pochodzących z paliw wykorzystywanych w Unii. Wspominanie wymogi w zakresie sprawozdawczości umożliwią w szczególności aktualizację odpowiednika kopalnego opisanego w części C pkt 19 załącznika IV do dyrektywy 98/70/WE oraz części C pkt 19 załącznika V do dyrektywy 2009/28/WE, a także ułatwią sprawozdawczość wymaganą zgodnie z art. 8 ust. 3 i art. 9 ust. 2 dyrektywy 98/70/WE oraz dostosowanie metody obliczania do postępu technicznego i naukowego w celu zapewnienia osiągnięcia jej zamierzonego celu. Dane te powinny obejmować ilość paliwa lub energii wprowadzoną do obrotu oraz rodzaj paliwa lub energii, miejsce zakupu i pochodzenie paliwa lub energii wprowadzonych do obrotu.

(15)

Państwa członkowskie powinny zezwolić dostawcom na wypełnianie ich obowiązków w zakresie sprawozdawczości w oparciu o dane równoważne zbierane zgodnie z innymi przepisami Unii lub przepisami krajowymi w celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego, pod warunkiem że sprawozdawczość prowadzona jest zgodnie z wymogami określonymi w załączniku IV oraz z definicjami określonymi w załącznikach I i III.

(16)

W celu ułatwienia sprawozdawczości grupom dostawców zgodnie z art. 7a ust. 4 dyrektywy 98/70/WE, art. 7a ust. 5 lit. c) tej dyrektywy pozwala na przyjęcie wszelkich koniecznych przepisów. Ułatwianie takiej sprawozdawczości jest pożądane w celu uniknięcia zakłócenia fizycznego przemieszczania paliw, ponieważ różni dostawcy wprowadzają do obrotu różne paliwa w różnych proporcjach i z tego powodu mogą być zmuszeni do angażowania różnych poziomów zasobów, aby osiągnąć cel redukcji emisji gazów cieplarnianych. Konieczne jest zatem zharmonizowanie definicji danych identyfikacyjnych dostawców, ilości paliwa lub energii wprowadzonych do obrotu, rodzaju paliwa lub energii, miejsca zakupu i pochodzenia paliwa lub energii wprowadzonych do obrotu. Ponadto, aby unikać podwójnego liczenia w przypadku wspólnej sprawozdawczości dostawców zgodnie z art. 7a ust. 4, należy zharmonizować wdrażanie w państwach członkowskich metody obliczania i sprawozdawczości, w tym sprawozdawczości dla Komisji, tak aby wymagane informacje pochodzące od grupy dostawców odnosiły się do konkretnego państwa członkowskiego.

(17)

Zgodnie z art. 8 ust. 3 dyrektywy 98/70/WE państwa członkowskie mają składać corocznie sprawozdanie zawierające krajowe dane o jakości paliwa za poprzedni rok kalendarzowy, sporządzone zgodnie z formatem określonym w decyzji Komisji 2002/159/WE (4). W celu uwzględnienia zmian wprowadzonych do dyrektywy 98/70/WE dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/30/WE (5) i późniejszych dodatkowych obowiązków państw członkowskich w zakresie sprawozdawczości oraz mając na uwadze skuteczność i harmonizację, konieczne jest wyjaśnienie, które informacje powinny podlegać sprawozdawczości, a także przyjęcie formatu przedstawiania danych przez dostawców i państwa członkowskie.

(18)

W dniu 23 lutego 2012 r. Komisja przedstawiła projekt środka komitetowi ustanowionemu dyrektywą 98/70/WE. Komitet nie był w stanie przyjąć opinii wymaganą większością kwalifikowaną. W związku z tym Komisja powinna przedstawić Radzie wniosek zgodnie z art. 5a ust. 4 decyzji Rady 1999/468/WE (6),

1)

„emisje w segmencie wydobywczym” oznaczają wszystkie emisje gazów cieplarnianych występujące przed wprowadzeniem surowca do rafinerii lub zakładu przetwórczego, w których wyprodukowano paliwo, jak określono w załączniku I;

2)

„bitum naturalny” oznacza każde źródło surowca rafineryjnego:

3)

„łupek naftowy” oznacza każde źródło surowca rafineryjnego znajdujące się w formacji skalnej, zawierające kerogen w formie stałej i wchodzące w zakres definicji łupków naftowych objętych kodem CN 2714, jak określono w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2658/87. Wydobycie surowca ze źródła odbywa się przy użyciu technik wydobycia górniczego lub termicznych metod intensyfikacji wydobycia;

4)

„podstawowa norma dla paliw” oznacza podstawową normę dla paliw w oparciu o emisje gazów cieplarnianych w cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii z paliw kopalnych w 2010 r.;

5)

„konwencjonalna ropa naftowa” oznacza każdy surowiec rafineryjny, którego gęstość mierzona w stopniach API wynosi powyżej 10 stopni, gdy znajduje się w złożu w miejscu wydobycia, zgodnie z metodą badawczą ASTM D287, i który nie wchodzi w zakres definicji odpowiadającej kodowi CN 2714, jak określono w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2658/87.