3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/1

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2015/322

z dnia 2 marca 2015 r.

w sprawie realizacji 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, ze zmianami (1) (zwaną dalej „Umową o partnerstwie AKP-UE”),

uwzględniając Umowę wewnętrzną między przedstawicielami rządów państw członkowskich Unii Europejskiej, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy Unii Europejskiej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 zgodnie z Umową o partnerstwie AKP-UE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (2) (zwaną dalej „Umową wewnętrzną”), w szczególności jej art. 10 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Inwestycyjnego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Decyzja nr 1/2013 Rady Ministrów AKP-UE (3) ustanawia wieloletnie ramy finansowe współpracy z państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) w latach 2014–2020 w drodze dodania nowego załącznika Ic do Umowy o partnerstwie AKP-UE.

(2)

W Umowie wewnętrznej określa się różne pule finansowe w ramach 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (zwanego dalej „EFR”), klucz do ustalenia wkładu oraz poszczególne wkłady do 11. EFR; ustanawia się w niej również komitet EFR oraz Komitet Instrumentu Inwestycyjnego, a także określa się sposób ważenia głosów i zasadę większości kwalifikowanej w tych komitetach.

(3)

W Umowie wewnętrznej określa się ponadto łączną kwotę pomocy Unii dla grupy państw AKP (z wyłączeniem Republiki Południowej Afryki) oraz dla krajów i terytoriów zamorskich (zwanych dalej „KTZ”) na siedmioletni okres od 2014 r. do 2020 r. w wysokości 30 506 mln EUR z wkładów państw członkowskich. Z kwoty tej 29 089 mln EUR przydzielono państwom AKP zgodnie z wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2014–2020, o których mowa w załączniku Ic do Umowy o partnerstwie AKP-UE, 364,5 mln EUR przydzielono KTZ, a 1 052,5 mln EUR przydzielono Komisji na wydatki na działania wspierające ponoszone przez Komisję przy programowaniu i realizowaniu EFR; z tej ostatniej kwoty przynajmniej 76,3 mln EUR ma zostać przydzielone Komisji na działania służące zwiększeniu wpływu programów EFR, o czym mowa w art. 6 ust. 3 Umowy wewnętrznej.

(4)	Przydział środków z 11. EFR dla KTZ jest regulowany decyzją Rady 2013/755/UE (4) oraz wprowadzającymi ją w życie przepisami wykonawczymi i wszelkimi późniejszymi aktualizacjami.

(5)

Działania objęte rozporządzeniem Rady (WE) nr 1257/96 (5) i kwalifikujące się do finansowania na jego podstawie powinny być finansowane ze środków 11. EFR jedynie w wyjątkowych przypadkach, w których taka pomoc jest niezbędna do zapewnienia ciągłości współpracy przy przywracaniu stabilnych warunków umożliwiających rozwój w następstwie kryzysu i nie może być finansowana z budżetu ogólnego Unii.

(6)	W dniu 11 kwietnia 2006 r. Rada przyjęła zasadę finansowania Instrumentu na rzecz Pokoju w Afryce z EFR i uzgodniła przyszłe sposoby i strukturę jego funkcjonowania.

(7)

Państwa AKP również będą kwalifikować się do otrzymania pomocy Unii w ramach programów tematycznych na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 233/2014 (6), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 234/2014 (7), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 230/2014 (8) oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 235/2014 (9). Programy te powinny stanowić, w stosunku do programów finansowanych ze środków 11. EFR, wartość dodaną, być z nimi spójne oraz spełniać rolę uzupełniającą.

(8)

Jak stwierdzono w motywie 8 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1288/2013 (10), aby propagować międzynarodowy wymiar szkolnictwa wyższego, można udostępnić środki z Europejskiego Funduszu Rozwoju – zgodnie z regulującymi go procedurami – na działania związane z mobilnością edukacyjną do lub z państw nienależących do UE oraz na współpracę i dialog polityczny z organami, instytucjami oraz organizacjami z tych państw. Do wykorzystania tych środków finansowych będą miały zastosowanie przepisy rozporządzenia (UE) nr 1288/2013.

(9)

Ponadto należy w dalszym ciągu promować współpracę regionalną między państwami AKP, KZT i najbardziej oddalonymi regionami Unii. Zgodnie z art. 10 ust. 1 Umowy wewnętrznej rozporządzenie w sprawie realizacji powinno zawierać stosowne środki umożliwiające dopasowanie wysokości środków finansowych przekazywanych z 11. EFR i Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w celu sfinansowania projektów współpracy między regionami najbardziej oddalonymi Unii i państwami AKP, a także KTZ w regionie Karaibów, w Afryce Zachodniej i na Oceanie Indyjskim, w szczególności uproszczone mechanizmy wspólnego zarządzania takimi projektami.

(10)	W celu realizacji 11. EFR należy ustalić procedurę programowania, analizy i zatwierdzania pomocy oraz określić szczegółowe zasady nadzoru nad wykorzystaniem pomocy.

(11)

Konsensus europejski w sprawie rozwoju z dnia 22 grudnia 2005 r. i konkluzje Rady z dnia 14 maja 2012 r. w sprawie „Zwiększania wpływu unijnej polityki rozwoju – Programu działań na rzecz zmian” powinny zapewnić ogólne ramy polityki w celu kierowania programowaniem i realizowaniem 11. EFR, w tym uzgodnione na szczeblu międzynarodowym zasady skuteczności pomocy, takie jak zasady określone w: Deklaracji paryskiej w sprawie skuteczności pomocy (2005 r.); Unijnym kodeksie postępowania w sprawie komplementarności i podziału pracy w ramach polityki na rzecz rozwoju (2007 r.); unijnych wytycznych dotyczących Programu działania z Akry (2008 r.); wspólnym stanowisku UE, m.in. dotyczącym unijnej gwarancji przejrzystości i innych aspektów przejrzystości i rozliczalności, na czwarte forum wysokiego szczebla w sprawie skuteczności pomocy w Pusanie, które zaowocowało m.in. dokumentem końcowym z posiedzenia w Pusanie (2011 r.); planie działania w sprawie równości płci w kontekście działań zewnętrznych (2010 r.) oraz Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych, której stroną jest Unia.

(12)

W dniu 14 maja 2012 r. Rada przyjęła konkluzje w sprawie przyszłego podejścia do wsparcia budżetowego UE na rzecz państw trzecich. W tych konkluzjach Rada stwierdziła, że jest zdecydowana skutecznie stosować wsparcie budżetowe, aby przyczyniać się do ograniczania ubóstwa i do aktywniejszego korzystania z systemów krajowych, zwiększać przewidywalność pomocy i odpowiedzialność krajów partnerskich w zakresie opracowywania polityk i reform, zgodnie z Konsensusem europejskim w sprawie rozwoju i Programem działań na rzecz zmian, jak również z programem skuteczności pomocy międzynarodowej.

(13)

Unia powinna propagować kompleksowe podejście do reagowania na kryzysy i katastrofy oraz na sytuacje, w których dochodzi do konfliktów i zachwiania stabilności, także w okresach przejściowych. Podstawą tego podejścia powinny być w szczególności konkluzje Rady w sprawie bezpieczeństwa i rozwoju, w sprawie reakcji Unii na sytuacje niestabilności i w sprawie zapobiegania konfliktom, a także wszelkie odpowiednie konkluzje przyjęte później. Unia powinna stosować podejście i zasady Nowego ładu na rzecz państw niestabilnych. Pomogłoby to zapewnić odpowiednią równowagę między podejściami zorientowanymi na kwestie bezpieczeństwa, kwestie dyplomatyczne, kwestie rozwoju i kwestie humanitarne, a także połączyłoby doraźną reakcję z długofalowym wsparciem instytucjonalnym.

(14)

W swoich konkluzjach z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie sprawozdania Komisji dotyczącego wsparcia udzielanego przez UE na rzecz demokratycznych rządów ze szczególnym uwzględnieniem inicjatywy dotyczącej sprawowania rządów, Rada odnotowała, że niezależnie od potrzeb kraju partnerskiego i zaangażowania Unii w zapewnienie przewidywalnego finansowania, elementy podejścia opartego na bodźcach w programowaniu mogą stymulować postępy i osiąganie wyników w demokratycznych rządach oraz powinny pozwolić na dynamiczną reakcję na poziom zaangażowania i postępów w zakresie praw człowieka, demokracji, praworządności i dobrych rządów. Rada zauważyła również, że podczas gdy bodźce finansowe nie są wystarczające do pobudzenia demokratycznych reform, podejście oparte na bodźcach najlepiej sprawdza się wówczas, gdy dostępna jest krytyczna masa finansowania, umożliwiająca osiągnięcie istotnego wpływu i rezultatów, oraz wtedy, kiedy dotacje stanowią część szerszej strategii unijnego zaangażowania. Przyjmując podejście oparte na bodźcach, należy uwzględnić doświadczenie i wnioski zdobyte w przeszłości w związku ze stosowaniem mechanizmów uzależnionych od wyników, takich jak inicjatywa dotycząca sprawowania rządów realizowana w ramach 10. EFR.

(15)

W ciągu 2013 r. komitet EFR ustanowiony na mocy Umowy wewnętrznej w sprawie 10. EFR (11) przeprowadził kilka wstępnych wymian poglądów na temat metody określania wieloletnich, indykatywnych przydziałów zasobów 11. EFR. W toku dyskusji ustalono podstawę ostatecznego zatwierdzenia indykatywnych przydziałów krajowych.

(16)

Unia powinna dążyć do jak najskuteczniejszego wykorzystania dostępnych zasobów w celu optymalizacji wpływu prowadzonych przez nią działań zewnętrznych. Powinno się to osiągać dzięki spójności i komplementarności unijnych instrumentów działań zewnętrznych oraz dzięki wykorzystaniu w stosownych przypadkach instrumentów finansowych, które mają efekt mnożnikowy. Unia powinna dążyć również do zachowania spójności z innymi obszarami swoich działań zewnętrznych na etapie tworzenia unijnej polityki współpracy na rzecz rozwoju, programowania działań strategicznych, a także realizacji działań.

(17)

Do wielkich wyzwań, wobec których stoi Unia, należą walka ze zmianą klimatu i ochrona środowiska; w tych dziedzinach istnieje pilna potrzeba działania na szczeblu międzynarodowym. Zgodnie z zamierzeniem sformułowanym w komunikacie Komisji Europejskiej z dnia 29 czerwca 2011 r. zatytułowanym „Budżet z perspektywy strategii »Europa 2020«”, w którym podkreślono zobowiązanie Unii do propagowania w swoich politykach wewnętrznych i zewnętrznych inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego w ramach jednoczenia aspektów gospodarczych, społecznych i środowiskowych, niniejsze rozporządzenie powinno w miarę możliwości przyczynić się do osiągnięcia celu, jakim jest przeznaczenie co najmniej 20 % unijnego finansowania na działania w dziedzinie klimatu, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady partnerstwa z państwami AKP zapisanej w Umowie o partnerstwie AKP-UE. Działania związane z przekształcaniem społeczeństwa Europy w społeczeństwo niskoemisyjne i odporne na zmianę klimatu powinny w miarę możliwości wzajemnie się uzupełniać, aby wzmocnić swoje oddziaływanie.

(18)

Unia i państwa członkowskie powinny poprawić spójność i komplementarność swoich polityk współpracy na rzecz rozwoju, w szczególności poprzez reagowanie na priorytetowe potrzeby krajów i regionów partnerskich na poziomie krajowym i regionalnym. W celu zapewnienia wzajemnej komplementarności i wzmacniania unijnej polityki współpracy na rzecz rozwoju i polityki państw członkowskich w tej dziedzinie należy na szczeblu lokalnym pracować nad wspólnym wieloletnim programowaniem i krokami następczymi w szczególności: wspólną analizą, wspólną reakcją, podziałem pracy, indykatywnymi przydziałami finansowymi i w stosownych przypadkach nad wspólnymi ramami dotyczącymi wyników.

(19)

Podczas szczytu UE-Afryka w grudniu 2007 r. przyjęto wspólną strategię Afryka-UE, potwierdzoną w ramach szczytu UE-Afryka, który odbył się w listopadzie 2010 r. Rada przyjęła również konkluzje w sprawie wspólnej strategii partnerstwa Karaiby-UE w dniu 19 listopada 2012 r., zastępując konkluzje Rady z dnia 11 kwietnia 2006 r. w sprawie partnerstwa UE-Karaiby. W odniesieniu do regionu Pacyfiku Rada przyjęła konkluzje w sprawie odnowionego partnerstwa na rzecz rozwoju w dniu 14 maja 2012 r., aktualizując i uzupełniając strategię przyjętą w 2006 r. (konkluzje Rady z dnia 17 lipca 2006 r.).

(20)

Interesy finansowe Unii powinny być chronione przez cały cykl wydatkowania za pomocą proporcjonalnych środków, w tym środków w zakresie zapobiegania, wykrywania i analizy nieprawidłowości, odzyskiwania środków straconych, niewłaściwie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładania kar. Działania te należy prowadzić zgodnie z obowiązującymi umowami zawartymi z organizacjami międzynarodowymi i państwami trzecimi.

(21)	Decyzja Rady 2010/427/UE (12) zawiera opis organizacji i funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

CELE I ZASADY OGÓLNE

Artykuł 1

Cele i kryteria kwalifikowalności

1. Współpraca geograficzna z państwami i regionami AKP w kontekście 11. EFR opiera się na celach, podstawowych zasadach i wartościach określonych w postanowieniach ogólnych Umowy o partnerstwie AKP-UE.

2. W szczególności oraz w ramach zasad i celów działań zewnętrznych Unii, Konsensusu europejskiego w sprawie rozwoju, Programu działań na rzecz zmian oraz późniejszych zmian i dodatków do nich:

a)	najważniejszym celem współpracy na podstawie niniejszego rozporządzenia jest zmniejszenie, a docelowo likwidacja ubóstwa;

współpraca na podstawie niniejszego rozporządzenia przyczyni się również do:

(i)	stwarzania korzystnych warunków dla trwałego, sprzyjającego włączeniu społecznemu rozwoju gospodarczego, społecznego i w dziedzinie środowiska;

(ii)	konsolidacji i wspierania demokracji, praworządności, dobrych rządów, praw człowieka i odpowiednich zasad prawa międzynarodowego; oraz

(iii)

realizowania podejścia opartego na poszanowaniu praw obejmujących wszystkie prawa człowieka.

Postęp w realizacji celów, o których mowa w akapicie pierwszym, mierzy się za pomocą odpowiednich wskaźników, w szczególności wskaźników rozwoju społecznego, mianowicie milenijnego celu rozwoju MCR 1 – w przypadku celu określonego w akapicie pierwszym lit. a), oraz milenijnych celów rozwoju MCR 1 do 8 – w przypadku celów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), a także – po 2015 r. – innych wskaźników uzgodnionych przez Unię i jej państwa członkowskie na poziomie międzynarodowym.

3. Programowanie jest zaprojektowane tak, aby w możliwie największym stopniu spełniać kryteria oficjalnej pomocy rozwojowej określone przez Komitet Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD/DAC), uwzględniając cel Unii, jakim jest zapewnienie, by w latach 2014–2020 co najmniej 90 % jej ogólnej pomocy zewnętrznej stanowiło oficjalnej pomocy rozwojowej.

4. Działania objęte rozporządzeniem Rady (WE) nr 1257/96 i kwalifikujące się do finansowania na jego podstawie zasadniczo nie są finansowane na mocy niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem przypadków, w których istnieje konieczność zapewnienia ciągłości współpracy w czasie przechodzenia od warunków kryzysowych do sytuacji ustabilizowanej, umożliwiającej rozwój. W takich przypadkach szczególną uwagę zwraca się na zapewnienie skutecznego powiązania pomocy humanitarnej ze wsparciem na rzecz odbudowy i rozwoju oraz na to, by elementy te przyczyniały się do zmniejszania ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi i do odporności na to ryzyko.

Artykuł 2

Zasady ogólne

1. Podczas wprowadzania w życie niniejszego rozporządzenia zapewnia się spójność z innymi obszarami działań zewnętrznych Unii i jej polityką w innych istotnych dziedzinach oraz spójność polityki na rzecz rozwoju, działając w myśl art. 208 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). W tym celu działania finansowane na mocy niniejszego rozporządzenia, w tym zarządzane przez Europejski Banki Inwestycyjny (EBI), opierają się na zasadach polityki współpracy, określonych w takich dokumentach jak porozumienia, deklaracje i plany działania, wiążących Unię oraz zainteresowane państwa trzecie i regiony, a także na decyzjach Unii, szczególnych interesach, priorytetach polityki i strategiach.

2. Unia Europejska oraz państwa członkowskie pracują na rzecz wspólnego wieloletniego programowania w oparciu o strategie ograniczania ubóstwa krajów partnerskich lub równoważne strategie rozwojowe. Mogą one podejmować wspólne działania obejmujące wspólną analizę strategii określających priorytetowe sektory interwencji i podział zadań wewnątrz kraju oraz wspólną odpowiedź na te strategie poprzez wspólne misje z szerokim udziałem darczyńców oraz poprzez stosowanie mechanizmów współfinansowania i uzgodnień dotyczących delegowanej współpracy.

3. Unia propaguje wielostronne podejście do ogólnoświatowych wyzwań oraz współpracuje z państwami członkowskimi i państwami partnerskimi w tym zakresie. W stosownych przypadkach wspiera współpracę z organizacjami międzynarodowymi oraz organami i innymi darczyńcami, działającymi na zasadzie dwustronnej.

4. Stosunki między Unią i jej państwami członkowskimi a krajami partnerskimi opierają się na wspólnych wartościach w zakresie praw człowieka, demokracji i praworządności, jak również na zasadach odpowiedzialności i wzajemnej rozliczalności, oraz będą przyczyniać się do wspierania tych wartości. Wsparcie dla partnerów będzie dostosowane odpowiednio do ich rozwoju, zaangażowania i postępów w zakresie praw człowieka, demokracji, praworządności i dobrych rządów.

Ponadto w stosunkach z krajami partnerskimi uwzględnia się zaangażowanie tych krajów w realizację umów międzynarodowych i ich osiągnięcia w tym zakresie oraz stosunki umowne z Unią, w tym w dziedzinie migracji, jak przewiduje Umowa o partnerstwie AKP-UE.

5. Unia działa na rzecz skutecznej współpracy z krajami i regionami partnerskimi zgodnie z najlepszą praktyką międzynarodową. Unia dostosowuje swoje wsparcie do krajowych lub regionalnych strategii rozwoju swoich partnerów, a także w miarę możliwości do ich polityki w zakresie reform i procedur oraz wspiera demokratyczne zaangażowanie oraz krajową i wzajemną odpowiedzialność poszczególnych krajów. W tym celu Unia wspiera:

a)	proces rozwoju, który jest przejrzysty i kierowany przez kraj lub region partnerski, za który ten kraj lub region odpowiada, obejmujący promowanie wiedzy fachowej na szczeblu lokalnym;

podejście oparte na poszanowaniu praw obejmujących wszystkie prawa człowieka, zarówno obywatelskie, jak i polityczne, gospodarcze, społeczne i kulturalne, co ma na celu uwzględnianie zasad związanych z prawami człowieka we wdrażaniu niniejszego rozporządzenia, pomoc krajom partnerskim w przestrzeganiu ich międzynarodowych zobowiązań dotyczących praw człowieka i wspieranie osób, którym przysługują te prawa, w ich egzekwowaniu, ze szczególnym naciskiem na ubogie i szczególnie wrażliwe grupy społeczne;

wzmocnienie pozycji społeczeństwa krajów partnerskich, otwarte i oparte na uczestnictwie podejście do kwestii rozwoju oraz szerokie zaangażowanie wszystkich segmentów społeczeństwa w proces rozwoju i dialog krajowy oraz regionalny, a także w dialog polityczny. Szczególną uwagę należy zwrócić na odpowiednie role parlamentów, władz lokalnych i społeczeństwa obywatelskiego, m.in. w odniesieniu do udziału, nadzoru i odpowiedzialności;

skuteczne formy i instrumenty współpracy, zgodne z najlepszymi praktykami OECD/DAC, w tym wykorzystanie innowacyjnych instrumentów łączących dotacje i pożyczki oraz innych mechanizmów podziału ryzyka w wybranych sektorach i państwach oraz zaangażowanie sektora prywatnego, z należytym uwzględnieniem zagadnień dotyczących zdolności obsługi zadłużenia i liczby mechanizmów tego rodzaju, wymóg systematycznej oceny skutków zgodnie z celami niniejszego rozporządzenia, w szczególności z celem polegającym na ograniczaniu ubóstwa, oraz szczególne mechanizmy wsparcia budżetowego, takie jak umowy na rzecz budowania państwowości. Wszystkie programy, interwencje oraz formy i instrumenty współpracy dostosowuje się do konkretnej sytuacji poszczególnych krajów lub regionów partnerskich, koncentrując się na podejściach opartych na programach, na zapewnianiu przewidywalnego finansowania pomocy, na mobilizacji środków prywatnych, w tym z lokalnego sektora prywatnego, na zapewnianiu powszechnego i niedyskryminującego dostępu do podstawowych usług oraz na rozwijaniu i wykorzystywaniu systemów krajowych;

e)	mobilizację dochodów krajowych i wzmocnienie polityki fiskalnej krajów partnerskich w celu zmniejszenia ubóstwa i uzależnienia od pomocy;

pogłębienie wpływu polityki i programowania w różnych dziedzinach poprzez koordynację i harmonizację działań darczyńców w celu stworzenia synergii, unikanie nakładania się i dublowania działań, zapewnienia większej komplementarności oraz wspierania inicjatyw z udziałem wszystkich darczyńców oraz poprzez koordynację działań w krajach i regionach partnerskich z zastosowaniem uzgodnionych wytycznych i najlepszych praktyk w zakresie koordynacji i skuteczności pomocy;

oparte na wynikach podejście do kwestii rozwoju, m.in. poprzez przejrzyste i określane przez poszczególne państwa ramy wyników, których podstawą są, w stosownych przypadkach, uzgodnione na poziomie międzynarodowym wartości docelowe i porównywalne oraz dające się skumulować wskaźniki, takie jak określone w milenijnych celach rozwoju, co pozwoli na ocenę i przedstawienie wyników, w tym rezultatów i wpływu pomocy rozwojowej.

6. W stosownych przypadkach Unia wspiera działania przyczyniające się do realizacji dwustronnej, regionalnej i wielostronnej współpracy oraz dialogu, rozwojowy wymiar umów o partnerstwie oraz trójstronną współpracę. Unia wspiera współpracę południe-południe.

7. W swoich działaniach w zakresie współpracy na rzecz rozwoju Unia odpowiednio wykorzystuje i rozpowszechnia doświadczenia państw członkowskich związane z procesami reform i procesem przejścia oraz wyciągnięte z nich wnioski.

8. Unia dąży do zapewnienia regularnej wymiany informacji z uczestnikami partnerstwa zgodnie z art. 4 Umowy o partnerstwie AKP-UE.

TYTUŁ II

PROGRAMOWANIE I PRZYDZIAŁ ŚRODKÓW FINANSOWYCH

Artykuł 3

Ramy ogólne przydziału środków finansowych

1. Komisja określa wieloletnie, indykatywne przydziały zasobów dla każdego z państw i regionów AKP oraz na rzecz współpracy między państwami AKP na podstawie kryteriów określonych w art. 3, 9 i 12c załącznika IV do Umowy o partnerstwie AKP-UE, w ramach limitów finansowych określonych w art. 2 Umowy wewnętrznej.

2. Na etapie określania indykatywnych przydziałów krajowych stosuje się zróżnicowane podejście, aby zapewnić krajom partnerskim prowadzenie współpracy dostosowanej do ich specyfiki z uwzględnieniem:

a)	ich potrzeb;

b)	ich zdolności do generowania zasobów finansowych, możliwości dostępu do źródeł finansowania i zdolności absorpcyjnej;

c)	ich zobowiązań i osiąganych wyników; oraz

d)	możliwego wpływu pomocy unijnej.

Podczas przyznawania środków priorytetowo traktuje się kraje najbardziej potrzebujące, w szczególności kraje najsłabiej rozwinięte, kraje o niskich dochodach, kraje znajdujące się w sytuacji kryzysowej, pokryzysowej, niestabilnej i podatne na zagrożenia.

Unia dostosuje swoją pomoc dzięki dynamicznym, zorientowanym na wyniki i właściwym dla poszczególnych krajów środków, o których mowa w art. 7 ust. 2, zależnie od sytuacji danego kraju, jego zaangażowania i postępów w kwestiach takich jak dobre rządy, prawa człowieka, demokracja, praworządność, a także zdolności tego kraju do przeprowadzania reform i zaspokojania żądań i potrzeb jego ludności.

3. Komitet EFR wymienia poglądy na temat metody określania wieloletnich, indykatywnych przydziałów zasobów, o których mowa w ust. 1.

Artykuł 4

Ramy ogólne programowania

1. Proces programowania dotyczący pomocy dla państw i regionów AKP w ramach Umowy o partnerstwie AKP-UE odbywa się zgodnie z ogólnymi zasadami, o których mowa w art. 1–14 załącznika IV do tej umowy oraz w art. 1 i 2 niniejszego rozporządzenia.

2. Z wyjątkiem przypadków przewidzianych w ust. 3 programowania dokonuje się wspólnie z danym krajem lub regionem partnerskim i dostosowuje się je do strategii danego kraju lub regionu na rzecz ograniczania ubóstwa lub strategii im równoważnych.

W celu zwiększenia spójności, komplementarności i jednolitości swoich działań w zakresie współpracy Unia i jej państwa członkowskie prowadzą wzajemne konsultacje we wczesnej fazie procesu programowania i przez cały ten proces. Konsultacje te mogą skutkować wspólnym programowaniem z udziałem reprezentowanych na miejscu państw członkowskich. Wspólne programowanie powinno opierać się na wykorzystaniu najmocniejszych stron poszczególnych darczyńców unijnych. Zachęca się wszystkie pozostałe państwa członkowskie do wnoszenia wkładu na rzecz wzmocnienia wspólnych działań zewnętrznych podejmowanych przez Unię.

Operacje finansowania przez EBI przyczyniają się do stosowania ogólnych zasad Unii, w szczególności tych określonych w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), oraz realizacji celów Umowy o partnerstwie AKP-UE, takich jak ograniczanie ubóstwa poprzez trwały, sprzyjający włączeniu społecznemu wzrost oraz rozwój gospodarczy, społeczny i w dziedzinie środowiska. EBI i Komisja powinny dążyć w stosownych przypadkach do zmaksymalizowania efektu synergii w procesie programowania 11. EFR. Konsultacje z EBI dotyczące spraw związanych z jego wiedzą fachową i operacjami odbywają się na wczesnym etapie, co ma zwiększyć spójność działań zewnętrznych podejmowanych przez Unię.

Konsultacje prowadzone są też z pozostałymi darczyńcami i partnerami w dziedzinie rozwoju, między innymi z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego oraz władz lokalnych i regionalnych.

3. W okolicznościach takich jak te, o których mowa w art. 3 ust. 3 oraz w art. 4 ust. 5 załącznika IV do Umowy o partnerstwie AKP-UE, Komisja może ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące programowania i realizacji pomocy rozwojowej w drodze samodzielnego zarządzania zasobami przydzielonymi danemu państwu zgodnie z polityką Unii w odpowiednich obszarach.

4. Unia będzie zasadniczo koncentrowała swoją pomoc dwustronną na maksymalnie trzech sektorach, których wybór ma zostać uzgodniony z krajami partnerskimi.

Artykuł 5

Dokumenty programowe

1. Dokumenty strategiczne są dokumentami sporządzanymi przez Unię oraz dany kraj lub region partnerski w celu zapewnienia spójnych ram polityki na rzecz rozwoju współpracy, zgodnie z ogólnym przeznaczeniem i zakresem, celami i ogólnymi zasadami Umowy o partnerstwie AKP-UE oraz zgodnie z zasadami określonymi w art. 2, 8 i 12a załącznika IV do tej umowy.

Podczas przygotowywania oraz wprowadzania w życie dokumentów strategicznych przestrzegane są zasady skuteczności pomocy: odpowiedzialność krajowa, partnerstwo, koordynacja, harmonizacja, dostosowanie do systemów państwa otrzymującego pomoc lub systemów regionalnych, przejrzystość oraz ukierunkowanie na rezultaty, zgodnie z art. 2 niniejszego rozporządzenia. Okres programowania musi być zasadniczo zsynchronizowany z cyklami strategicznymi kraju partnerskiego.

2. Za zgodą kraju lub regionu partnerskiego dokument strategiczny nie będzie wymagany od:

a)	krajów lub regionów posiadających strategię rozwoju w formie planu rozwoju lub podobnego dokumentu dotyczącego rozwoju, zatwierdzoną przez Komisję jako podstawa odpowiednich wieloletnich programów indykatywnych, w czasie przyjmowania ostatniego z wymienionych dokumentów;

b)	krajów lub regionów, dla których między Unią a państwami członkowskimi został uzgodniony wspólny wieloletni dokument programowy;

c)	krajów lub regionów, w których został już sporządzony wspólny dokument ramowy zapewniający kompleksowe podejście unijne do stosunków z danym krajem lub regionem partnerskim, w tym unijną politykę na rzecz rozwoju;

d)	regionów, które mają strategię wspólnie uzgodnioną z Unią;

krajów, w których Unia zamierza zsynchronizować swoją strategię z nowym cyklem krajowym, począwszy od dnia 1 stycznia 2017 r.; w takich przypadkach wieloletni program indykatywny realizowany w okresie przejściowym między 2014 r. a początkiem nowego cyklu krajowego będzie obejmował działania Unii w odniesieniu do danego kraju.

3. Dokumenty strategiczne nie są wymagane od krajów lub regionów otrzymujących w ramach niniejszego rozporządzenia wstępny przydział funduszy unijnych w wysokości nieprzekraczającej 50 mln EUR na lata 2014–2020. W takich przypadkach wieloletnie programy indykatywne będą obejmowały działania Unii w odniesieniu do takich krajów lub regionów.

Jeżeli warianty, o których mowa w ust. 2 i 3, są dla danego kraju lub regionu partnerskiego nie do przyjęcia, sporządza się dokument strategiczny.

4. Z wyjątkiem okoliczności, o których mowa w art. 4 ust. 3, wieloletnie programy indykatywne są oparte na dialogu z danym krajem lub regionem partnerskim oraz są sporządzane na podstawie dokumentów strategicznych lub podobnych dokumentów, o których mowa w niniejszym artykule, a także będą przedmiotem umowy zawieranej z danym krajem lub regionem.

Na użytek niniejszego rozporządzenia, kiedy jest to zgodne z zasadami i warunkami ustalonymi w niniejszym ustępie, łącznie z indykatywnym przydziałem środków i z procedurą przewidzianą w art. 14, wspólny wieloletni dokument programowy, przewidziany w ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu, można uznać za wieloletni program indykatywny w porozumieniu z danym krajem lub regionem partnerskim.

5. W wieloletnich programach indykatywnych określa się priorytetowe sektory wybrane do finansowania przez Unię, szczegółowe cele, oczekiwane rezultaty oraz wskaźniki efektywności, a także indykatywny przydział środków finansowych, zarówno całkowity, jak i w podziale na priorytetowe dziedziny. W programach wyjaśnione zostanie także, jak proponowane programy przyczynią się do ogólnej strategii krajowej, o której mowa w niniejszym artykule, i do realizacji Programu działań na rzecz zmian.

Zgodnie z zasadami skuteczności pomocy wewnętrzna strategia państw AKP dąży do uniknięcia fragmentaryzacji i zapewnia komplementarność z programami krajowymi i regionalnymi oraz stanowi dla nich rzeczywistą wartość dodaną.

6. Oprócz dokumentów programowych dla krajów i regionów Komisja i państwa AKP opracowuje wspólnie, za pośrednictwem Sekretariatu AKP, wewnętrzny dokument strategiczny państw AKP oraz powiązany wieloletni program indykatywny, zgodnie z zasadami ustanowionymi w art. 12–14 załącznika IV do Umowy o partnerstwie AKP-UE.

7. Szczegółowe przepisy, o których mowa w art. 4 ust. 3, mogą mieć formę specjalnych programów wsparcia z uwzględnieniem szczególnych okoliczności, o których mowa w art. 6 ust. 1.

Artykuł 6

Programowanie dla krajów i regionów znajdujących się w sytuacji kryzysowej, pokryzysowej lub niestabilności

1. Przy opracowywaniu dokumentów programowych dla krajów i regionów znajdujących się w sytuacji kryzysowej, pokryzysowej lub niestabilności lub krajów narażonych na klęski żywiołowe w sposób należyty uwzględnia się podatność tych krajów, regionów i ich ludności na zagrożenia, ich szczególne potrzeby oraz okoliczności panujące w danych krajach lub regionach.

Unia jest nadal w pełni zaangażowana we wdrażanie Nowego ładu na rzecz państw niestabilnych i jego zasad, skupiając się m.in. na pięciu celach dotyczących pokoju i budowania państwowości, dbając o przyjmowanie odpowiedzialności przez podmioty lokalne i ściśle dostosowując się do planów krajowych opracowywanych w ramach realizacji Nowego ładu.

Odpowiednią uwagę zwróci się na kwestię zapobiegania konfliktom i rozwiązywania ich, budowanie państwowości i pokoju, działania związane z pojednaniem i odbudową po zakończeniu konfliktu, kładąc szczególny nacisk na pluralistyczne i legalne polityki, bezpieczeństwo, sprawiedliwość, podstawy gospodarcze i tworzenie zdolności, tak by zagwarantować odpowiedzialne i uczciwe dostarczanie usług. Szczególną uwagę w tych procesach zwróci się na rolę kobiet i perspektywę dzieci.

Jeżeli kraje lub regiony partnerskie są bezpośrednio zaangażowane w sytuację kryzysową, pokryzysową lub niestabilności albo są nią dotknięte, szczególny nacisk zostaje położony na lepszą koordynację działań w zakresie pomocy, odbudowy i rozwoju wśród wszystkich zainteresowanych podmiotów, także na rzecz inicjatyw politycznych, by wspierać te kraje lub regiony w przejściu od sytuacji nadzwyczajnej do fazy rozwoju. W programach dla krajów i regionów znajdujących się w sytuacji niestabilności lub regularnie nawiedzanych przez klęski żywiołowe przewiduje się działania mające na celu osiągnięcie stanu gotowości na wypadek klęski żywiołowej i zapobieganie klęskom oraz zarządzanie ich skutkami, a także uwzględnia się podatność na wstrząsy i wzmacnia odporność.

2. W odniesieniu do krajów lub regionów znajdujących się w sytuacji kryzysowej, pokryzysowej lub niestabilności można przeprowadzić przegląd ad hoc krajowej lub regionalnej strategii współpracy. W wyniku takich przeglądów można zaproponować konkretną i dostosowaną strategię w celu zapewnienia przejścia do fazy długoterminowej współpracy i rozwoju, promowania lepszej koordynacji i przejścia od stosowania instrumentów o charakterze humanitarnym do instrumentów polityki na rzecz rozwoju.

Artykuł 7

Zatwierdzanie i modyfikacja dokumentów programowych

1. Komisja zatwierdza dokumenty programowe, w tym zawarte w nich przydziały indykatywne, zgodnie z procedurą określoną w art. 14.

W tym samym czasie, w którym dokumenty strategiczne są przesyłane do komitetu EFR, Komisja przesyła je także Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu w celach informacyjnych, przy czym w pełni przestrzega procedury decyzyjnej przewidzianej w tytule IV niniejszego rozporządzenia.

Następnie dokumenty programowe są zatwierdzane przez dane państwo lub dany region AKP, jak przewidziano w załączniku IV do Umowy o partnerstwie AKP-UE. Kraje lub regiony, które nie podpisały dokumentu programowego, nadal kwalifikują się do finansowania na warunkach określonych w art. 4 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

2. Dokumenty strategiczne i wieloletnie programy indykatywne, w tym zawarte w nich przydziały indykatywne, można dostosowywać, biorąc pod uwagę przeglądy przewidziane w art. 5, 11 i 14 załącznika IV do Umowy o partnerstwie AKP-UE.

Zgodnie z przepisami art. 2 ust. 4 i art. 3 ust. 2 niniejszego rozporządzenia oraz korzystając z doświadczeń nabytych podczas poprzednich EFR i innych doświadczeń związanych z motywowaniem, w tym wyciągniętych wniosków, przydziały indykatywne dla poszczególnych krajów mogą być uzupełniane za pośrednictwem m.in. mechanizmu opartego na wynikach. W tym kontekście, uznając, że krajom niestabilnym i podatnym na zagrożenia przyznaje się specjalne traktowanie, aby zagwarantować, że ich szczególne potrzeby są należycie uwzględniane, zasoby – jeśli możliwe w maksymalnej wysokości równej motywującej transzy w zakresie sprawowania rządów przewidzianej w ramach 10. EFR – mają zostać udostępnione w celu stworzenia zachęt do przeprowadzenia reform zorientowanych na wyniki zgodnie z Programem działań na rzecz zmian i do wypełnienia zobowiązań przewidzianych w Umowie o partnerstwie AKP-UE. Komitet EFR zgodnie z art. 14 ust. 2 niniejszego rozporządzenia prowadzi wymianę poglądów na temat mechanizmu opartego na wynikach.

3. Procedura określona w art. 14 obowiązuje także w przypadku istotnych zmian, które prowadzą do znacznych modyfikacji strategii, powiązanych z nią dokumentów programowych lub możliwego do zaprogramowania przydziału zasobów. W stosownych przypadkach odpowiednie załączniki do dokumentów programowych są następnie zatwierdzane przez dane państwo lub dany region AKP.

4. Ze względu na należycie uzasadnioną, szczególnie pilną potrzebę, taką jak kryzys lub bezpośrednie zagrożenie dla demokracji, praworządności, praw człowieka lub podstawowych wolności, w tym przypadki wspomniane w art. 6 ust. 2, procedurę, o której mowa w art. 14 ust. 4, można stosować do modyfikowania dokumentów programowych, o których mowa w art. 5.

TYTUŁ III

REALIZACJA

Artykuł 8

Ogólne ramy realizacji

Realizacja pomocy dla państw i regionów AKP, którą zarządza Komisja wraz z EBI na mocy Umowy o partnerstwie AKP-UE, odbywa się zgodnie z rozporządzeniem finansowym, o którym mowa w art. 10 ust. 2 Umowy wewnętrznej (zwanym dalej „rozporządzeniem finansowym dotyczącym EFR”).

Artykuł 9

Przyjmowanie programów działania, środków indywidualnych i środków szczególnych

1. Komisja przyjmuje roczne programy działania w oparciu o dokumenty programowania indykatywnego, o których mowa w art. 5.

W przypadku powtarzających się działań Komisja może również przyjąć wieloletnie programy działania na okres do trzech lat.

W razie potrzeby i gdy jest to należycie uzasadnione, działanie może zostać podjęte w formie środka indywidualnego przed przyjęciem lub po przyjęciu rocznych lub wieloletnich programów działania.

2. Programy działania oraz środki indywidualne są przygotowywane przez Komisję wraz z danym krajem lub regionem partnerskim, z udziałem reprezentowanych na miejscu państw członkowskich oraz, w razie potrzeby, w koordynacji z innymi darczyńcami, zwłaszcza w przypadkach wspólnego programowania, oraz z EBI. Państwa członkowskie, które nie są reprezentowane na miejscu, będą informowane o podejmowanych działaniach.

Programy działania zawierają szczegółowy opis każdej przewidzianej operacji. W opisie tym określone zostaną zamierzone cele, spodziewane rezultaty oraz główne działania.

Opis przedstawia zamierzone cele, czyli osiągnięcia, wyniki i skutki, a także cele ilościowe lub jakościowe, i wyjaśni związki między poszczególnymi celami oraz celami określonymi w wieloletnim programie indykatywnym. Osiągnięciom i, co do zasady, wynikom towarzyszą szczegółowe, wymierne i realistyczne wskaźniki wraz z wartościami początkowymi i ujętymi w ramy czasowe punktami odniesienia, które powinny być w jak największym stopniu dostosowane do własnych osiągnięć i punktów odniesienia danego kraju lub regionu partnerskiego. Ocena kosztów i korzyści zostanie przeprowadzona w odpowiednich przypadkach.

W opisie określone są zagrożenia oraz, w stosownych przypadkach, propozycje ich minimalizowania, analiza kontekstu danego sektora i najważniejszych zainteresowanych stron, metody wdrażania, budżet i indykatywny harmonogram, a w przypadku wsparcia budżetowego – kryteria wypłat, w tym ewentualne zmienne transze. Opis precyzuje także wszelkie powiązane środki wsparcia oraz ustalenia dotyczące monitorowania, audytu i oceny.

W stosownych przypadkach opis ten określa komplementarność z obecnymi lub planowanymi działaniami EIB w kraju lub regionie partnerskim.

3. W przypadkach, o których mowa w art. 4 ust. 3, oraz w razie wystąpienia nieprzewidzianych i należycie uzasadnionych potrzeb lub wyjątkowych okoliczności Komisja może przyjąć środki szczególne, m.in. środki w celu ułatwienia przejścia od pomocy nadzwyczajnej do długoterminowych operacji rozwoju lub środki lepiej przygotowujące do radzenia sobie z powtarzającymi się sytuacjami kryzysowymi.

4. Programy działania i środki indywidualne określone w ust. 1, w przypadku których wysokość unijnej pomocy przekracza 5 milionów EUR, oraz środki szczególne, w przypadku których wysokość unijnej pomocy przekracza 10 milionów EUR, są przyjmowane przez Komisję z zastosowaniem procedury, o której mowa w art. 14 niniejszego rozporządzenia. Zastosowanie tej procedury nie jest wymagane w odniesieniu do programów działania i środków nieprzekraczających podanych progów oraz do ich nieznacznych zmian. Nieznaczne zmiany oznaczają dostosowania techniczne, takie jak przedłużenie okresu realizacji, przesunięcie środków w ramach prognozowanego budżetu lub zwiększenie czy zmniejszenie wielkości budżetu o mniej niż 20 % w stosunku do pierwotnego budżetu, lecz nie więcej niż 10 mln EUR, pod warunkiem że zmiany te nie wpływają znacząco na cele pierwotnego programu działania lub środka. W takim wypadku Komisja przyjmuje programy działania i środki oraz nieznaczne zmiany do nich, a następnie w ciągu jednego miesiąca od ich przyjęcia informuje o tym komitet EFR.

Każde państwo członkowskie może zwrócić się o wycofanie projektu lub programu z programu działania przedłożonego komitetowi EFR zgodnie z procedurą określoną w art. 14 niniejszego rozporządzenia. Jeżeli wniosek taki ma poparcie mniejszości blokującej państw członkowskich określonej w art. 8 ust. 3 w związku z art. 8 ust. 2 Umowy wewnętrznej, program działania jest przyjmowany przez Komisję bez danego projektu lub programu. Jeżeli Komisja – zgodnie z opiniami państw członkowskich zebranych w komitecie EFR – nie wyrazi zamiaru zarzucenia wycofanego projektu lub programu, jest on na późniejszym etapie ponownie przedkładany komitetowi EFR poza danym programem działania w formie indywidualnego środka, który następnie zostaje przyjęty przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 14 niniejszego rozporządzenia.

W należycie uzasadnionych i szczególnie pilnych przypadkach, takich jak sytuacje kryzysowe, klęski żywiołowe lub katastrofy spowodowane przez człowieka czy bezpośrednie zagrożenie demokracji, praworządności, praw człowieka lub podstawowych wolności, Komisja może przyjąć środki indywidualne lub środki szczególne bądź zmiany w odniesieniu do istniejących programów działania i środków, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 4 niniejszego rozporządzenia.

5. Komisja przyjmuje konkretne programy działania dotyczące wydatków na działania wspierające, o których mowa w art. 6 Umowy wewnętrznej, zgodnie z procedurą określoną w art. 14 niniejszego rozporządzenia. Wszelkie zmiany w programach działania dotyczących wydatków na działania wspierające przyjmowane są zgodnie z tą samą procedurą.

6. W przypadku projektów, które mogą mieć wpływ na środowisko, na poziomie projektu przeprowadza się odpowiednią kontrolę środowiskową – w tym, w stosownych przypadkach, ocenę oddziaływania na środowisko – między innymi pod kątem wpływu na zmianę klimatu, różnorodność biologiczną i powiązane skutki społeczne, zwłaszcza wówczas, gdy jest prawdopodobne, że projekty te mają istotne szkodliwe oddziaływanie na środowisko lub powodują szczególne, zróżnicowane lub bezprecedensowe skutki społeczne. Ta kontrola jest prowadzona zgodnie z praktykami uznanymi na szczeblu międzynarodowym. W stosownych przypadkach przeprowadza się strategiczne oceny oddziaływania na środowisko podczas realizacji programów sektorowych. Należy zapewnić udział zainteresowanych stron w procesie oceny oddziaływania na środowisko oraz powszechny dostęp do jej wyników.

Artykuł 10

Dodatkowe wkłady państw członkowskich

1. Państwa członkowskie mogą również z własnej inicjatywy przekazywać Komisji lub EBI wkłady dobrowolne zgodnie z art. 1 ust. 9 Umowy wewnętrznej, aby pomóc w osiągnięciu celów Umowy o partnerstwie AKP-UE poza uzgodnieniami dotyczącymi współfinansowania wspólnego. Takie wkłady nie wpływają na całkowity przydział środków finansowych w ramach 11. EFR. Traktuje się je w ten sam sposób, co regularne wkłady państw członkowskich, o których mowa w art. 1 ust. 2 Umowy wewnętrznej, z wyjątkiem przepisów art. 6 i 7 Umowy wewnętrznej, co do których w dwustronnej umowie dotyczącej wkładów mogą zostać zawarte specjalne ustalenia.

2. Przeznaczanie środków na określony cel powinno mieć miejsce wyłącznie w odpowiednio uzasadnionych okolicznościach, na przykład w odpowiedzi na wyjątkowe okoliczności, o których mowa w art. 4 ust. 3. W takim przypadku dobrowolne wkłady powierzone Komisji traktuje się jako dochody przeznaczone na określony cel zgodnie z rozporządzeniem finansowym dotyczącym EFR.

3. Dodatkowe środki ujmuje się w procesach programowania i przeglądu oraz w rocznych programach działania, w środkach indywidualnych i szczególnych, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu; środki te odzwierciedlają odpowiedzialność własną danego kraju lub regionu partnerskiego.

4. Komisja przyjmuje wszelkie powstałe zmiany w programach działania, środkach indywidualnych lub środkach szczególnych zgodnie z art. 9.

5. Państwa członkowskie powierzające Komisji lub EBI dodatkowe dobrowolne wkłady, aby pomóc w osiągnięciu celów Umowy o partnerstwie AKP-UE, informują o nich wcześniej Radę i komitet EFR lub Komitet Instrumentu Inwestycyjnego.

Artykuł 11

Podatki, cła i opłaty

Unijna pomoc nie jest przedmiotem szczególnych podatków, ceł ani opłat i nie stwarza obowiązku ich pobierania.

Nie naruszając postanowień art. 31 załącznika IV do Umowy o partnerstwie AKP-UE, wspomniane podatki, cła i opłaty mogą być kwalifikowalne na warunkach określonych w rozporządzeniu finansowym dotyczącym EFR.

Artykuł 12

Ochrona interesów finansowych Unii

1. Komisja przyjmuje odpowiednie środki zapewniające w trakcie realizacji działań finansowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia, ochronę interesów finansowych Unii Europejskiej przez stosowanie środków zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i innym bezprawnym czynom, w drodze skutecznych kontroli oraz – w razie wykrycia nieprawidłowości – w drodze odzyskiwania lub, w odpowiednich przypadkach, dochodzenia kwot nienależnie wypłaconych oraz, w odpowiednich przypadkach, stosowania skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających kar administracyjnych i pieniężnych.

2. Komisja lub jej przedstawiciele oraz Trybunał Obrachunkowy mają uprawnienia do przeprowadzania audytu lub gdy chodzi o organizacje międzynarodowe – uprawnienia do weryfikacji zgodnie z umowami zawartymi z tymi organizacjami – oraz uprawnienia do weryfikacji, na podstawie dokumentacji i kontroli na miejscu, wobec wszystkich beneficjentów dotacji, wykonawców i podwykonawców, którzy otrzymują od Unii środki zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

3. Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) może przeprowadzać dochodzenia obejmujące kontrole i inspekcje na miejscu zgodnie z przepisami i procedurami określonymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (13) oraz w rozporządzeniu Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 (14), w celu ustalenia, czy w związku z umową o udzielenie dotacji, decyzją o udzieleniu dotacji lub zamówieniem dotyczącym finansowania na podstawie niniejszego rozporządzenia miały miejsce nadużycie finansowe, korupcja lub jakikolwiek inny bezprawny czyn, naruszające interesy finansowe Unii.

4. Bez uszczerbku dla ust. 1, 2 i 3, umów o współpracy z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi, zamówienia, umowy o udzielenie dotacji i decyzje o udzieleniu dotacji wynikające z wdrożenia niniejszego rozporządzenia zawierają przepisy, na mocy których wyraźnie upoważnia się Komisję, Trybunał Obrachunkowy i OLAF do prowadzenia takich audytów, kontroli i inspekcji na miejscu, zgodnie z posiadanymi odpowiednio przez te organy kompetencjami.

Artykuł 13

Zasady dotyczące narodowości i pochodzenia w zakresie postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, przyznanie dotacji i innych procedur udzielania zamówień

Zasady dotyczące narodowości i pochodzenia w zakresie postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, przyznanie dotacji i innych procedur udzielania zamówień są określone w art. 20 załącznika IV do Umowy o partnerstwie AKP-UE.

TYTUŁ IV

PROCEDURY DECYZYJNE

Artykuł 14

Zakres obowiązków komitetu EFR

1. Komitet EFR, ustanowiony zgodnie z art. 8 Umowy wewnętrznej, wydaje opinię zgodnie z procedurą określoną w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu.

W postępowaniach prowadzonych przez komitet EFR w odniesieniu do kwestii dotyczących Banku uczestniczy obserwator EBI.

2. Zadania komitetu EFR obejmują następujące obowiązki określone w tytułach II i III niniejszego rozporządzenia:

a)	programowanie pomocy UE w ramach 11. EFR oraz przeprowadzanie przeglądów programowania ze zwróceniem szczególnej uwagi na strategie krajowe i regionalne oraz wewnętrzne strategie AKP; oraz

monitorowanie procesu realizacji pomocy unijnej oraz jej ocena, obejmujące m.in. wpływ pomocy na ograniczanie ubóstwa, aspekty sektorowe, zagadnienia przekrojowe, przebieg koordynacji w terenie z państwami członkowskimi i innymi darczyńcami oraz postępy w stosowaniu zasad skuteczności pomocy, o których mowa w art. 2.

W odniesieniu do programów wsparcia budżetowego, w których sprawie komitet EFR wydał pozytywną opinię, ale których realizację zawieszono, Komisja informuje z wyprzedzeniem komitet o tym zawieszeniu i wydanej następnie decyzji o wznowieniu wypłat.

Każde państwo członkowskie może zwrócić się w dowolnym momencie do Komisji o przekazanie komitetowi EFR informacji oraz o przeprowadzenie wymiany poglądów na temat kwestii związanych z zadaniami, o których mowa w niniejszym ustępie. W następstwie takiej wymiany poglądów państwa członkowskie mogą sformułować zalecenia, które Komisja bierze pod uwagę.

3. Zwracając się do komitetu EFR o opinię, przedstawiciel Komisji przedstawia komitetowi EFR projekt planowanych środków w terminie określonym w decyzji Rady w sprawie regulaminu komitetu EFR, o której mowa w art. 8 ust. 5 Umowy wewnętrznej. Komitet EFR wydaje opinię w terminie wyznaczonym przez przewodniczącego w zależności od pilności danej kwestii, lecz nie później niż w ciągu 30 dni. EBI uczestniczy w tej wymianie poglądów. Opinię przyjmuje się większością kwalifikowaną głosów, ustanowioną w art. 8 ust. 3 Umowy wewnętrznej, na podstawie głosów państw członkowskich ważonych zgodnie z postanowieniami art. 8 ust. 2 Umowy wewnętrznej.

Po wydaniu opinii przez komitet EFR Komisja przyjmuje środki mające natychmiastowe zastosowanie.

Jednak jeśli te środki nie są zgodne z opinią komitetu EFR, Komisja niezwłocznie informuje o nich Radę. W tym przypadku Komisja wstrzymuje się ze stosowaniem tych środków przez okres, który co do zasady nie jest dłuższy niż 30 dni, licząc od daty poinformowania Rady o tych środkach, i który w wyjątkowych okolicznościach można przedłużyć o okres nieprzekraczający 30 dni. Rada, stanowiąc taką samą większością kwalifikowaną co komitet EFR, może podjąć w tym okresie odmienną decyzję.

4. W należycie uzasadnionych i szczególnie pilnych przypadkach przewidzianych w art. 7 ust. 4 i art. 9 ust. 4 Komisja przyjmuje środki mające natychmiastowe zastosowanie, bez wcześniejszego przedstawienia ich komitetowi EFR, pozostające w mocy na czas obowiązywania przyjętego lub zmienionego dokumentu, programu działania lub środka.

Najpóźniej 14 dni po przyjęciu środków przewodniczący przedstawia je komitetowi EFR w celu uzyskania jego opinii.

Jeżeli komitet EFR wyda negatywną opinię zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu, Komisja natychmiast uchyla środki przyjęte zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego artykułu.

Artykuł 15

Instrument na rzecz Pokoju w Afryce

W indykatywnych programach współpracy między państwami AKP przeznacza się środki na Instrument na rzecz Pokoju w Afryce. Środki te można uzupełnić regionalnymi programami indykatywnymi. Specjalną procedurę stosuje się następująco:

na wniosek Unii Afrykańskiej, poparty przez Komitet Ambasadorów AKP, Komisja opracowuje wieloletnie programy działania, określając w nich realizowane cele, zakres i charakter możliwych interwencji oraz ustalenia dotyczące realizacji; uzgodniony wzór sprawozdania zostaje określony na poziomie interwencji. W załączniku do każdego programu działania opisuje się szczegółowe procedury decyzyjne dla każdego możliwego rodzaju interwencji w zależności od ich charakteru, rozmiaru i stopnia pilności;

programy działań, wraz załącznikiem, o którym mowa w lit. a), oraz wszelkie ewentualne zmiany, są – przed przyjęciem przez Komisję – omawiane w ramach odpowiednich przygotowawczych grup roboczych Rady oraz w ramach Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa oraz zatwierdzane przez Coreper większością kwalifikowaną określoną w art. 8 ust. 3 Umowy wewnętrznej;

c)	programy działania, z wyjątkiem załącznika, o którym mowa w lit. a), stanowią podstawę umowy finansowej zawieranej pomiędzy Komisją a Unią Afrykańską;

każda interwencja przeprowadzana w oparciu o umowę finansową podlega zatwierdzeniu przez Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa; odpowiednie przygotowawcze grupy robocze Rady są informowane lub – przynajmniej w przypadku gdy finansowane mają być nowe operacje wspierania pokoju – konsultowane we właściwym terminie przed przekazaniem do Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa zgodnie z konkretnymi procedurami decyzyjnymi, o których mowa w lit. a), aby zagwarantować uwzględnienie – obok wymiaru wojskowego i dotyczącego bezpieczeństwa – związanych z rozwojem i finansami aspektów przewidzianych środków. Bez uszczerbku dla finansowania nowych operacji wspierania pokoju specjalną uwagę zwraca się na działania uznawane za oficjalną pomoc rozwojową;

e)	na wniosek Rady lub komitetu EFR Komisja co roku przygotowuje do wiadomości Rady i komitetu EFR sprawozdanie z działalności dotyczące wykorzystania środków, rozróżniając w nim zobowiązania i wypłaty w ramach oficjalnej pomocy rozwojowej i inne zobowiązania i wypłaty.

Na zakończenie pierwszego wieloletniego programu działania Unia i jej państwa członkowskie przeprowadzą przegląd wyników i procedur Instrumentu na rzecz Pokoju w Afryce i omówią warianty finansowania w przyszłości. W tym kontekście w celu zbudowania solidniejszych podstaw funkcjonowania przedmiotowego instrumentu Unia i jej państwa członkowskie omówią kwestię środków finansowych przeznaczonych na operacje wspierania pokoju, w tym operacje finansowane z EFR, oraz kwestię zrównoważonego wspierania przez Unię operacji wspierania pokoju prowadzonych przez stronę afrykańską po 2020 r. Ponadto Komisja nie później niż w 2018 r. oceni Instrument na rzecz Pokoju w Afryce.

Artykuł 16

Komitet Instrumentu Inwestycyjnego

1. Komitet Instrumentu Inwestycyjnego, utworzony pod auspicjami EBI zgodnie z art. 9 Umowy wewnętrznej, składa się z przedstawicieli rządów państw członkowskich i przedstawiciela Komisji. Do udziału w posiedzeniach komitetu zaprasza się także obserwatora z Sekretariatu Generalnego Rady oraz obserwatora z Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych. Każde państwo członkowskie oraz Komisja wyznaczają po jednym przedstawicielu i jednym zastępcy. Aby utrzymać ciągłość działań, członkowie Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego wybierają ze swojego grona, na okres dwóch lat, przewodniczącego komitetu. EBI zapewnia obsługę i wsparcie sekretariatu komitetu. Prawo do głosowania posiadają wyłącznie członkowie Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego wyznaczeni przez państwa członkowskie lub ich zastępcy.

Rada, stanowiąc jednomyślnie, przyjmuje regulamin wewnętrzny Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego na podstawie propozycji przedstawionej przez EBI po zasięgnięciu opinii Komisji.

Komitet Instrumentu Inwestycyjnego przyjmuje decyzje większością kwalifikowaną. Głosy są ważone zgodnie z postanowieniami art. 8 Umowy wewnętrznej.

Komitet Instrumentu Inwestycyjnego zbiera się co najmniej cztery razy w roku. Możliwe jest zwołanie dodatkowych posiedzeń na wniosek EBI lub członków Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego zgodnie z zasadami określonymi w regulaminie wewnętrznym. Ponadto Komitet Instrumentu Inwestycyjnego może przedstawić swoją opinię w procedurze pisemnej na warunkach określonych w jego regulaminie wewnętrznym.

2. Komitet Instrumentu Inwestycyjnego zatwierdza:

a)	wytyczne operacyjne dotyczące wdrażania instrumentu inwestycyjnego;

b)	strategie inwestycyjne i plany operacyjne dotyczące instrumentu inwestycyjnego, w tym wskaźniki wydajności, w oparciu o cele Umowy o partnerstwie AKP-UE i ogólne zasady unijnej polityki rozwoju;

c)	roczne sprawozdania dotyczące instrumentu inwestycyjnego;

d)	wszelkie dokumenty z zakresu polityki ogólnej, w tym sprawozdania z oceny, dotyczące instrumentu inwestycyjnego.

3. Komitet Instrumentu Inwestycyjnego wydaje opinie dotyczące:

a)	propozycji przyznania dotacji na spłatę odsetek na mocy art. 2 ust. 7 i art. 4 ust. 2 lit. b) załącznika II do Umowy o partnerstwie AKP-UE. W takich przypadkach Komitet Instrumentu Inwestycyjnego wydaje również opinię w sprawie wykorzystania takiej dotacji na spłatę odsetek;

b)	propozycji inwestycji ze środków instrumentu inwestycyjnego w odniesieniu do wszystkich projektów, które uzyskały negatywną opinię Komisji;

c)	innych propozycji dotyczących instrumentu inwestycyjnego, opartych na ogólnych zasadach, o których mowa w wytycznych operacyjnych instrumentu inwestycyjnego;

d)	propozycje dotyczące rozwoju stosowanych przez EBI ram pomiaru wyników, w zakresie, w jakim te ramy mają zastosowanie do operacji na podstawie Umowy o partnerstwie AKP-UE.

W celu usprawnienia procesu zatwierdzania działań o małym zasięgu Komitet Instrumentu Inwestycyjnego może wydać pozytywną opinię w zakresie propozycji EBI dotyczących globalnego przydziału (dotacji na spłatę odsetek, pomocy technicznej) lub globalnego zezwolenia (w zakresie udzielania pożyczek, kapitału własnego), które są następnie, bez kolejnej opinii Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego lub Komisji, przydzielane przez EBI na konkretne projekty zgodnie z kryteriami określonymi w przydziale/zezwoleniu globalnym, w tym maksymalną kwotą dotacji na każdy projekt.

Ponadto organy zarządzające EBI mogą od czasu do czasu zwrócić się do Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego z wnioskiem o opinię w sprawie wszystkich propozycji finansowania lub w sprawie niektórych kategorii propozycji finansowania.

4. EBI jest odpowiedzialny za terminowe przedstawianie Komitetowi Instrumentu Inwestycyjnego wszelkich kwestii wymagających jego zgody lub opinii, odpowiednio zgodnie z ust. 2 i 3. Wszystkie propozycje przedstawiane Komitetowi Instrumentu Inwestycyjnego do zaopiniowania składa się zgodnie z odpowiednimi kryteriami i zasadami określonymi w wytycznych operacyjnych dotyczących instrumentu inwestycyjnego.

5. EBI prowadzi ścisłą współpracę z Komisją i w odpowiednich przypadkach koordynuje swoje działania z innymi darczyńcami. EBI podejmuje w szczególności następujące działania:

wraz z Komisją przygotowuje wytyczne operacyjne dotyczące instrumentu inwestycyjnego, o których mowa w ust. 2 lit. a), lub dokonuje ich przeglądu. EBI ponosi odpowiedzialność za zgodność z wytycznymi i gwarantuje, że wspierane przez niego projekty są zgodne z międzynarodowymi normami społecznymi i związanymi z ochroną środowiska oraz spójne z celami Umowy o partnerstwie AKP-UE i szeroko pojętymi zasadami unijnej polityki rozwoju, a także z odpowiednimi krajowymi lub regionalnymi strategiami współpracy;

b)	zwraca się do Komisji o opinię w trakcie opracowywania strategii inwestycyjnych, planów operacyjnych i dokumentów z zakresu polityki ogólnej;

informuje Komisję o zarządzanych przez siebie projektach zgodnie z art. 18 ust. 1. Na etapie oceny projektu EBI zwraca się do Komisji o opinię w sprawie zgodności projektu z odpowiednią krajową lub regionalną strategią współpracy lub, w odpowiednich przypadkach, z ogólnymi celami instrumentu inwestycyjnego;

z wyjątkiem dotacji na spłatę odsetek zawierających się w globalnym przydziale, o którym mowa w ust. 3 lit. a), na etapie oceny projektu zwraca się również do Komisji z wnioskiem o uznanie każdej propozycji przedstawionej Komitetowi Instrumentu Inwestycyjnego dotyczącej dotacji na spłatę odsetek za zgodną z art. 2 ust. 7 i art. 4 ust. 2 załącznika II do Umowy o partnerstwie AKP-UE i z kryteriami określonymi w wytycznych operacyjnych dotyczących instrumentu inwestycyjnego.

Jeżeli w ciągu trzech tygodni od przedstawienia danej propozycji Komisja nie wyraziła negatywnej opinii, uznaje się, że opinia Komisji jest pozytywna lub że Komisja uznała daną propozycję za zgodną z wymienionymi wyżej przepisami i kryteriami. Jeżeli chodzi o opinie w sprawach projektów sektora finansowego lub publicznego oraz zgodę na dotacje na spłatę odsetek, Komisja może zwrócić się z wnioskiem o przedstawienie jej propozycji ostatecznego projektu w celu zaopiniowania lub zatwierdzenia dwa tygodnie przed jej wysłaniem do Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego.

6. Wszystkie działania, o których mowa w ust. 3 lit. a), b) lub c), są prowadzone przez EBI wyłącznie pod warunkiem uzyskania pozytywnej opinii Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego.

Po uzyskaniu pozytywnej opinii Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego EBI podejmuje decyzję dotyczącą danej propozycji zgodnie z własnymi procedurami. W szczególności EBI może zadecydować o zaniechaniu działań związanych z propozycją. EBI informuje okresowo Komitet Instrumentu Inwestycyjnego i Komisję o przypadkach, w których zdecydował nie podejmować dalszych działań na podstawie danej propozycji.

W przypadku pożyczek udzielanych z własnych zasobów oraz inwestycji z zasobów instrumentu inwestycyjnego, które nie wymagają opinii Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego, EBI podejmuje decyzje w sprawie propozycji zgodnie z własnymi procedurami i, w przypadku instrumentu inwestycyjnego, zgodnie z wytycznymi operacyjnymi i strategiami inwestycyjnymi zatwierdzonymi przez Komitet Instrumentu Inwestycyjnego.

Niezależnie od negatywnej opinii Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego w sprawie propozycji przyznania dotacji na spłatę odsetek EBI może podjąć dalsze działania w odniesieniu do danej pożyczki z pominięciem korzyści wynikających z dotacji na spłatę odsetek. EBI informuje okresowo Komitet Instrumentu Inwestycyjnego i Komisję o każdym przypadku, w którym zdecydował się podjąć takie działania w odniesieniu do danej pożyczki.

Z zastrzeżeniem warunków określonych w wytycznych operacyjnych dotyczących instrumentu inwestycyjnego i pod warunkiem że zasadniczy cel danej pożyczki lub inwestycji ze środków instrumentu inwestycyjnego pozostał niezmieniony, EBI może podjąć decyzję o zmianie warunków pożyczki lub inwestycji ze środków instrumentu inwestycyjnego, pozytywnie zaopiniowanej przez Komitet Instrumentu Inwestycyjnego zgodnie z ust. 3 lub jakiejkolwiek pożyczki pozytywnie zaopiniowanej przez Komitet Instrumentu Inwestycyjnego odnośnie do dotacji na spłatę odsetek. W szczególności EBI może podjąć decyzję o zwiększeniu kwoty pożyczki lub inwestycji ze środków instrumentu inwestycyjnego maksymalnie o 20 %.

W przypadku projektów korzystających z dotacji na spłatę odsetek, o których mowa w art. 2 ust. 7 załącznika II do Umowy o partnerstwie AKP-UE, skutkiem takiego zwiększenia kwoty pożyczki może być proporcjonalne zwiększenie wartości dotacji na spłatę odsetek. EBI informuje okresowo Komitet Instrumentu Inwestycyjnego i Komisję o każdym przypadku, w którym zdecydował się podjąć takie działania. W przypadku projektów, o których mowa w art. 2 ust. 7 załącznika II do Umowy o partnerstwie AKP-UE, jeżeli przedstawiono wniosek o zwiększenie wartości dotacji na spłatę odsetek, przed podjęciem działań przez EBI wymagana jest opinia Komitetu Instrumentu Inwestycyjnego.

7. EBI zarządza inwestycjami ze środków instrumentu inwestycyjnego i wszystkimi środkami, które posiada z tytułu tego instrumentu, zgodnie z celami Umowy o partnerstwie AKP-UE. W szczególności może wchodzić w skład organów zarządzających i nadzorczych podmiotów prawnych, w których zainwestowano środki instrumentu inwestycyjnego, oraz może porozumiewać się w kwestii praw, jakie posiada z tytułu instrumentu inwestycyjnego, zrzekać się ich i je zmieniać zgodnie z wytycznymi operacyjnymi dotyczącymi instrumentu inwestycyjnego.

TYTUŁ V

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 17

Udział państwa trzeciego lub regionu państwa trzeciego

Aby zapewnić spójność i skuteczność pomocy unijnej, Komisja może zdecydować, że kraje rozwijające się, nienależące do AKP, i organizacje odpowiedzialne za integrację regionalną z udziałem państw AKP, promujące współpracę i integrację regionalną, kwalifikujące się do otrzymywania pomocy unijnej w ramach innych instrumentów finansowych UE na rzecz działań zewnętrznych, kwalifikują się do otrzymywania środków, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a) ppkt (i) Umowy wewnętrznej, jeżeli dany projekt lub program ma charakter regionalny lub transgraniczny i jest zgodny z art. 6 załącznika IV do Umowy o partnerstwie AKP-UE. KTZ kwalifikujące się do otrzymywania pomocy unijnej na podstawie decyzji Rady 2013/755/UE oraz najbardziej oddalone regiony UE również mogą uczestniczyć w projektach i programach współpracy regionalnej; środki umożliwiające udział wspomnianych terytoriów lub najbardziej oddalonych regionów są środkami dodatkowymi w odniesieniu do funduszy, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a) ppkt (i) Umowy wewnętrznej. Należy uwzględnić cel polegający na zacieśnieniu współpracy między państwami członkowskimi, najbardziej oddalonymi regionami Unii, KTZ oraz państwami AKP, a w stosownych przypadkach ustanowić mechanizmy koordynacji. Przepis regulujący wspomniane środki oraz rodzaje finansowania, o których mowa w rozporządzeniu Rady (UE) 2015/323 (15), można określić w dokumentach strategicznych, wieloletnich programach indykatywnych, programach działania oraz środkach określonych w art. 9 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 18

Monitorowanie, sprawozdawczość i ocena pomocy przyznawanej w ramach EFR

1. Komisja i EBI regularnie monitorują prowadzone przez siebie działania i finansowane środki oraz dokonują przeglądu postępów w realizacji oczekiwanych rezultatów. Komisja przeprowadzi także oceny wpływu i skuteczności swoich polityk i działań sektorowych, jak również skuteczności programowania, w stosownych przypadkach za pomocą niezależnych ocen zewnętrznych. Propozycje Rady dotyczące niezależnych ocen zewnętrznych są brane pod uwagę w należyty sposób. Oceny należy przeprowadzić w oparciu o zasady dobrych praktyk OECD-DAC, dążąc do ustalenia, czy zostały osiągnięte cele szczegółowe, obejmujące kwestie równouprawnienia płci, do sformułowania zaleceń i do dostarczenia dowodów mających ułatwić wyciąganie wniosków w celu usprawnienia działań podejmowanych w przyszłości. Oceny te są prowadzone na podstawie wcześniej zdefiniowanych, jasnych, przejrzystych wskaźników, które w stosownych przypadkach są wymierne i dotyczą poszczególnych krajów.

EBI okresowo informuje Komisję i państwa członkowskie o realizacji projektów finansowanych z zasobów 11. EFR, którymi zarządza, zgodnie z procedurami określonymi w wytycznych operacyjnych instrumentu inwestycyjnego.

2. Sprawozdania z oceny wraz z odpowiedzią służb na główne zalecenia Komisja przesyła państwom członkowskim za pośrednictwem komitetu EFR oraz EBI tytułem informacji. Wszelkie oceny, w tym zalecenia i działania następcze, mogą zostać omówione przez komitet EFR na wniosek jednego z państw członkowskich. W takich przypadkach Komisja ponownie złoży sprawozdanie komitetowi EFR na temat realizacji uzgodnionych działań następczych. Wyniki uwzględnia się w projektowaniu programu i przydziale zasobów.

3. W proces oceny unijnej pomocy określonej na mocy niniejszego rozporządzenia Komisja włącza w odpowiednim stopniu wszystkie właściwe zainteresowane strony, a w stosownych przypadkach może zabiegać o przeprowadzenie wspólnych ocen z państwami członkowskimi, innymi darczyńcami i partnerami działającymi na rzecz rozwoju.

4. Komisja bada postępy w realizacji 11. EFR, w tym w realizacji wieloletnich indykatywnych programów, począwszy od 2016 r., przedstawia Radzie coroczne sprawozdanie na ten temat. Sprawozdanie zawierało będzie analizę najważniejszych osiągnięć i wyników, a gdy to możliwe – wpływu unijnej pomocy finansowej na skutki. W tym celu utworzone zostaną ramy dotyczące wyników. Sprawozdanie to przekazywane jest także Parlamentowi Europejskiemu, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz Komitetowi Regionów.

5. Roczne sprawozdanie zawiera także informacje za rok poprzedni dotyczące finansowanych środków, wyników monitorowania i ocen, zaangażowania właściwych partnerów działających na rzecz rozwoju oraz realizacji zobowiązań i środków na pokrycie płatności w podziale na państwa, regiony i sektory współpracy. Zawiera także ilościową analizę początkowo przewidywanych i osiągniętych rezultatów, opartą m.in. na danych z systemów monitorowania, a także działania podjęte w związku z wyciągniętymi wnioskami.

6. W sprawozdaniu wykorzystuje się w miarę możliwości szczególne i wymierne wskaźniki odzwierciedlające rolę pomocy w realizacji celów Umowy o partnerstwie AKP-UE. Ponadto odzwierciedla się w nim najważniejsze wnioski i działania następcze podjęte w odniesieniu do zaleceń przedstawionych w ocenach z poprzednich lat. W sprawozdaniu ocenia się także, gdy jest to możliwe i istotne, przestrzeganie zasad skuteczności pomocy, również w odniesieniu do innowacyjnych instrumentów finansowych.

7. Unia Europejska i jej państwa członkowskie najpóźniej przed końcem 2018 r. dokonują przeglądu wyników polegającego na ocenie stopnia realizacji zobowiązań i wypłat, a także rezultatów i skutków przekazanej pomocy, stosując przy tym wskaźniki osiągnięć, wyników i skutków, służące do pomiaru wydajności wykorzystania zasobów oraz skuteczności EFR. Przegląd ten dotyczy też udziału finansowanych środków w realizacji celów Umowy o partnerstwie AKP-UE oraz priorytetów Unii określonych w Programie działań na rzecz zmian. Taki przegląd przeprowadzany jest na podstawie wniosku sporządzanego przez Komisję.

8. EBI dostarcza Komitetowi Instrumentu Inwestycyjnego informacje na temat postępu w realizacji celów instrumentu inwestycyjnego. Zgodnie z art. 6b załącznika II do Umowy o partnerstwie AKP-UE ogólne wyniki instrumentu inwestycyjnego podlegają wspólnemu przeglądowi w połowie i na koniec okresu 11. EFR. Przeglądu śródokresowego, który jest udostępniany Komitetowi Instrumentu Inwestycyjnego, dokonuje niezależny ekspert zewnętrzny we współpracy z EBI.

Artykuł 19

Wydatki na działania w dziedzinie klimatu i różnorodności biologicznej

Łączne roczne kwoty wydatków związanych z działaniami w dziedzinie klimatu i różnorodności biologicznej są szacowane w oparciu o przyjęte indykatywne dokumenty programowe. Środki finansowe przydzielane w kontekście EFR są objęte rocznym systemem identyfikacji opartym na metodyce OECD („wskaźniki z Rio”), niewykluczającym zastosowania bardziej precyzyjnej metodyki, jeżeli jest dostępna, włączonym do obowiązującej metodyki zarządzania wynikami programów UE, który służy określaniu wysokości wydatków związanych z działaniami w dziedzinie klimatu i różnorodności biologicznej na poziomie programów działania, środków indywidualnych i szczególnych, o których mowa w art. 9, a także ich ujmowaniu w ramach ocen i rocznych sprawozdań.

Artykuł 20

Europejska Służba Działań Zewnętrznych

Niniejsze rozporządzenie stosuje się zgodnie z decyzją 2010/427/UE.

Artykuł 21

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Rady

D. REIZNIECE-OZOLA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3.

(2) Dz.U. L 210 z 6.8.2013, s. 1.

(3) Dz.U. L 173 z 26.6.2013, s. 67.

(4) Decyzja Rady 2013/755/UE z dnia 25 listopada 2013 r. w sprawie stowarzyszenia krajów i terytoriów zamorskich z Unią Europejską („decyzja o stowarzyszeniu zamorskim”) (Dz.U. L 344 z 19.12.2013, s. 1).

(5) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1257/96 z dnia 20 czerwca 1996 r. dotyczące pomocy humanitarnej (Dz.U. L 163 z 2.7.1996, s. 1).

(6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 233/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju na lata 2014–2020 (Dz.U. L 77 z 15.3.2014, s. 44).

(7) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 234/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument Partnerstwa na rzecz Współpracy z Państwami Trzecimi (Dz.U. L 77 z 15.3.2014, s. 77).

(8) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 230/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument na rzecz przyczyniania się do Stabilności i Pokoju (Dz.U. L 77 z 15.3.2014, s. 1).

(9) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 235/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające instrument finansowy na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (Dz.U. L 77 z 15.3.2014, s. 85).

(10) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1288/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające „Erasmus+”: unijny program na rzecz kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu oraz uchylające decyzje nr 1719/2006/WE, 1720/2006/WE i 1298/2008/WE (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 50).

(11) Umowa wewnętrzna między przedstawicielami rządów państw członkowskich, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy wspólnotowej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2008–2013 zgodnie z umową o partnerstwie AKP-WE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu WE (Dz.U. L 247 z 9.9.2006, s. 32).

(12) Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. określająca organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (Dz.U. L 201 z 3.8.2010, s. 30).

(13) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1).

(14) Rozporządzenie Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2).

(15) Rozporządzenie Rady (UE) 2015/323 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (zob. s. 17 niniejszego Dziennika Urzędowego).

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/17

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2015/323

z dnia 2 marca 2015 r.

w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, ostatnio zmienioną (1) (zwaną dalej „Umową o partnerstwie AKP-UE”),

uwzględniając Umowę wewnętrzną między przedstawicielami rządów państw członkowskich Unii Europejskiej, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy Unii Europejskiej w ramach wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020, zgodnie z postanowieniami Umowy o partnerstwie AKP-UE, a także w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, której dotyczy część czwarta Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (2) (zwaną dalej „Umową wewnętrzną”), w szczególności jej art. 10 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego (3),

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Inwestycyjnego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Należy określić szczegółowe zasady wpłacania wkładów przez państwa członkowskie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (zwanego dalej „11. EFR”), ustanowionego na mocy Umowy wewnętrznej.

(2)	Niezbędne jest określenie warunków, na jakich Trybunał Obrachunkowy ma wykonywać swoje uprawnienia w odniesieniu do 11. EFR.

(3)

Należy określić szczegółowe przepisy dotyczące realizacji finansowej 11. EFR, w szczególności w odniesieniu do mających zastosowanie zasad; struktury jego zasobów, podmiotów działań finansowych i podmiotów, którym powierzono realizację zadań dotyczących wykonywania budżetu; decyzji finansowych, zobowiązań i płatności; rodzajów finansowania, w tym zamówień publicznych, dotacji, instrumentów finansowych i funduszy powierniczych Unii; prezentacji sprawozdań i rachunków; audytu zewnętrznego przeprowadzanego przez Trybunał Obrachunkowy i udzielania absolutorium przez Parlament Europejski; oraz instrumentu inwestycyjnego zarządzanego przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI).

(4)

Ze względu na uproszczenie przepisów i ich spójność niniejsze rozporządzenie powinno zostać dostosowane, w miarę możliwości, do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (4) i rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012 (5). Takie dostosowanie należy osiągnąć poprzez bezpośrednie odniesienia do tych rozporządzeń; powinno ono, z jednej strony, umożliwić łatwą identyfikację szczegółów realizacji finansowej 11. EFR oraz, z drugiej strony, zmniejszyć różnorodność unijnych zasad finansowania w obszarze działań zewnętrznych, która stanowi niepotrzebne obciążenie dla beneficjentów, Komisji oraz innych zaangażowanych podmiotów.

(5)

Należy przypomnieć, że ramy realizacji finansowej 11. EFR obejmują, oprócz niniejszego rozporządzenia, inne akty: Umowę o partnerstwie AKP-UE, w szczególności jej załącznik IV; Umowę wewnętrzną; decyzję Rady 2013/755/UE (6) (zwaną dalej „decyzją o stowarzyszeniu zamorskim”); oraz rozporządzenie Rady (UE) 2015/322 (7) (zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie realizacji”).

(6)

Realizacja finansowa 11. EFR powinna być zgodna z zasadami jednolitości i rzetelności budżetowej, jednostki rozliczeniowej, uniwersalności, specyfikacji, należytego zarządzania finansami oraz przejrzystości. Uwzględniając wieloletni charakter 11. EFR, zasada jednoroczności budżetu nie powinna mieć zastosowania do 11. EFR.

(7)	W celu poprawy zarządzania finansowego 11. EFR i prognozowania dotyczącego tego funduszu należy także wykorzystywać zasoby przeznaczone na środki wspierające służące zwiększeniu wpływu programów 11. EFR zgodnie z art. 6 Umowy wewnętrznej.

(8)	Przepisy dotyczące podmiotów działań finansowych, tj. urzędników zatwierdzających i księgowych, przekazywanie ich zadań oraz ich odpowiedzialność powinny być dostosowane do rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, ponieważ przy wdrażaniu 11. EFR Komisja wykonuje te same obowiązki wykonawcze.

(9)

Należy określić szczegółowe zasady, zgodnie z którymi urzędnik zatwierdzający upoważniony przez Komisję dokonuje niezbędnych ustaleń z państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (państwa AKP) i krajami i terytoriami zamorskimi (KTZ), by zapewnić właściwą realizację działań, w ścisłej współpracy z urzędnikiem zatwierdzającym (krajowym, regionalnym, pochodzącym z państw AKP lub terytorialnym, powołanym przez państwa AKP lub KTZ).

(10)

Przepisy dotyczące zarządzania pośredniego, wymagające powierzenia zadań dotyczących wykonywania budżetu oraz warunków i ograniczeń takiego wykonywania, powinny być dostosowane do rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012. Ponadto należy włączyć przepis dotyczący subdelegowania zadań związanych z wykonywaniem budżetu odpowiadający przepisowi zawartemu w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 (8) w celu zapewnienia spójnej realizacji finansowania działań zewnętrznych. Niniejsze rozporządzenie powinno jednak zawierać szczegółowe przepisy w sprawie podmiotów tymczasowych działających jako krajowy urzędnik zatwierdzający, w sprawie powierzenia przez państwa AKP i KTZ dostawcy usług oraz w sprawie wzmocnienia ochrony interesów finansowych Unii w przypadku zarządzania pośredniego z udziałem państw AKP oraz KTZ.

(11)

Zasoby EFR nie będą wdrażane w ramach zarządzania dzielonego, jednak niniejsze rozporządzenie powinno umożliwiać, aby w ramach współpracy regionalnej między państwami AKP i KTZ, z jednej strony, oraz unijnymi regionami najbardziej oddalonymi, z drugiej strony, zasoby EFR i wsparcie z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego („EFRR”) na rzecz unijnych regionów najbardziej oddalonych mogły być wdrażane przez ten sam podmiot zgodnie z niniejszym rozporządzeniem w odniesieniu do zasobów EFR oraz w ramach zarządzania dzielonego w odniesieniu do EFRR.

(12)	Przepisy dotyczące decyzji o finansowaniu powinny zostać dostosowane do przepisów rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 w przypadkach, w których Komisja realizuje 11. EFR.

(13)

Zasady dotyczące zobowiązań należy dostosować do rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 z wyjątkiem zobowiązań tymczasowych, które nie powinny być dostępne w ramach 11. EFR. Ponadto należy zapewnić przedłużenie terminów w przypadkach niezbędnych dla działań realizowanych w ramach zarządzania pośredniego przez państwa AKP lub KTZ.

(14)

Terminy płatności powinny zostać dostosowane do terminów określonych w rozporządzeniu (UE, Euratom) nr 966/2012. Należy ustanowić specjalne przepisy na wypadek sytuacji, gdy państwa AKP i KTZ nie są zobowiązane do wykonywania płatności w ramach zarządzania pośredniego i gdy w związku z tym płatności na rzecz beneficjentów nadal dokonuje Komisja.

(15)

Różne przepisy wykonawcze dotyczące audytora wewnętrznego, dobrej administracji i dochodzenia roszczeń, systemu informatycznego, transmisji elektronicznej, administracji elektronicznej, kar administracyjnych i finansowych, a także korzystania z centralnej bazy danych o wykluczeniach należy dostosować do rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012. Ponadto należy wzmocnić i wyjaśnić ochronę interesów finansowych Unii poprzez stosowanie kar administracyjnych, w przypadku gdy 11. EFR jest realizowany w ramach zarządzania pośredniego z udziałem państw AKP oraz KTZ.

(16)

Zasady dotyczące udzielania zamówień, dotacji, nagród oraz biegłych należy dostosować do rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012. Zasady dotyczące instrumentów finansowych oraz funduszy powierniczych Unii należy dostosować do zmian wynikających z charakteru 11. EFR. Wsparcie budżetowe dla KTZ powinno uwzględniać instytucjonalne powiązania z zainteresowanymi państwami członkowskimi.

(17)

Krótkoterminowa pomoc techniczna i doradztwo, jakie państwa członkowskie, które przystąpiły do Unii po procesie transformacji, otrzymały w ramach instrumentu TAIEX (doświadczenia tych państw były w tym zakresie pozytywne) powinny być dostępne, w stosownych przypadkach, dla państw AKP oraz KTZ. Aby skorzystać z takiej pomocy i doradztwa w długiej perspektywie, powinna istnieć możliwość zapewnienia stosownego wsparcia centrom wiedzy i centrom doskonałości w zakresie zarządzania sektorem publicznym i reformy tego sektora.

(18)	Przepisy dotyczące prezentacji sprawozdań finansowych i rachunkowości oraz audytu zewnętrznego i absolutorium powinny odpowiadać przepisom rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 w celu ustanowienia spójnych ram w zakresie wdrażania i sprawozdawczości.

(19)	Należy określić warunki zarządzania przez EBI niektórymi zasobami 11. EFR.

(20)	Przepisy dotyczące przeprowadzanej przez Trybunał Obrachunkowy kontroli zasobów 11. EFR zarządzanych przez EBI powinny być zgodne z umową trójstronną zawartą przez Trybunał Obrachunkowy, EBI i Komisję na mocy art. 287 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(21)	Przepisy przejściowe powinny określać zasady dotyczące traktowania salda i dochodów z poprzednich Europejskich Funduszy Rozwoju, jak również stosowania niniejszego rozporządzenia do pozostałych działań prowadzonych na mocy tych przepisów.

(22)	W celu umożliwienia terminowego programowania i wdrożenia programów 11. EFR niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

CZĘŚĆ PIERWSZA

PRZEPISY PODSTAWOWE

TYTUŁ I

Przedmiot, zakres stosowania i przepisy ogólne

Artykuł 1

Zakres stosowania

Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady regulujące realizację finansową zasobów 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju oraz prezentację i badanie sprawozdań finansowych.

Artykuł 2

Związek z rozporządzeniem (UE, Euratom) nr 966/2012

1. O ile wyraźnie nie przewidziano inaczej, bezpośrednie odesłania w niniejszym rozporządzeniu do przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 uważa się za obejmujące również odesłania do odpowiadających im przepisów rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012.

2. Zawartych w niniejszym rozporządzeniu odesłań do mających zastosowanie przepisów rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 nie uznaje się za obejmujące przepisy proceduralne, które nie mają zastosowania do 11. EFR, w szczególności dotyczących uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych.

3. Wewnętrzne odesłania w rozporządzeniu (UE, Euratom) nr 966/2012 lub w rozporządzeniu delegowanym (UE) nr 1268/2012 nie powodują, że przepisy, do których zawarto pośrednie odesłania, mają zastosowanie do 11. EFR.

4. Terminy używane w niniejszym rozporządzeniu mają takie samo znaczenie, jak w rozporządzeniu (UE, Euratom) nr 966/2012, z wyjątkiem definicji, o których mowa w art. 2 lit. a)–e) tego rozporządzenia.

Jednakże na użytek niniejszego rozporządzenia następujące terminy zawarte w rozporządzeniu (UE, Euratom) nr 966/2012 definiuje się w następujący sposób:

a)	„budżet” lub „budżetowy” oznacza „11. EFR”;

b)	„zobowiązanie budżetowe” oznacza „zobowiązania finansowe”;

c)	„instytucja” oznacza „Komisję”;

d)	„środki” lub „środki operacyjne” oznaczają „zasoby 11. EFR”;

e)	„linia budżetowa” lub „pozycja w budżecie” oznacza „przydzielanie”;

f)	„akt podstawowy” oznacza, w zależności od odpowiedniego kontekstu, Umowę wewnętrzną, decyzję o stowarzyszeniu zamorskim lub rozporządzenie w sprawie realizacji;

g)	„państwo trzecie” oznacza każde państwo lub terytorium będące beneficjentem objęte zakresem geograficznym 11. EFR.

5. Interpretacja niniejszego rozporządzenia ma na celu zachowanie spójności z rozporządzeniem (UE, Euratom) nr 966/2012, chyba że taka interpretacja byłaby niezgodna ze specyfiką 11. EFR przewidzianą w Umowie o partnerstwie AKP-UE, Umowie wewnętrznej, decyzji o stowarzyszeniu zamorskim lub rozporządzeniu w sprawie realizacji.

Artykuł 3

Okresy, daty i terminy

O ile nie postanowiono inaczej, do terminów określonych w niniejszym rozporządzeniu ma zastosowanie rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 (9).

Artykuł 4

Ochrona danych osobowych

Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla wymogów dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (10) oraz wymogów rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (11).

Zastosowanie ma art. 29 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 na temat informacji dotyczących przekazywania danych osobowych do celów audytu.

TYTUŁ II

Zasady finansowe

Artykuł 5

Zasady finansowe

Zasoby 11. EFR są wykorzystywane zgodnie z następującymi zasadami:

a)	jednolitości i rzetelności budżetowej;

b)	jednostki rozliczeniowej;

c)	uniwersalności;

d)	specyfikacji;

e)	należytego zarządzania finansami;

f)	przejrzystości.

Rok budżetowy trwa od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia.

Artykuł 6

Zasady jednolitości i rzetelności budżetowej

Dochody mogą być pobierane, a wydatki realizowane jedynie pod warunkiem zaksięgowania ich na rzecz EFR.

Zastosowanie mają art. 8 ust. 2 i 3 oraz art. 8 ust. 4 akapit pierwszy rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

Artykuł 7

Zasada jednostki rozliczeniowej

Art. 19 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 dotyczący stosowania euro stosuje się odpowiednio.

Artykuł 8

Zasada uniwersalności

Bez uszczerbku dla art. 9 niniejszego rozporządzenia suma dochodów pokrywa sumę przewidywanych środków na płatności.

Wszystkie dochody i wydatki zapisuje się w pełnej wysokości bez dokonywania jakichkolwiek korekt między nimi, bez uszczerbku dla art. 23 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 określającego zasady dotyczące odpisów oraz korekt z tytułu różnic kursowych, które mają zastosowanie.

Jednakże dochody, o których mowa w art. 9 ust. 2 lit. c) niniejszego rozporządzenia, automatycznie pomniejszają płatności za zobowiązanie, w związku z którym powstały.

Unia nie może zaciągać pożyczek w ramach 11. EFR.

Artykuł 9

Dochody przeznaczone na określony cel

1. Dochody przeznaczone na określony cel są wykorzystywane do finansowania poszczególnych pozycji wydatków.

2. Do dochodów przeznaczonych na określony cel należą:

wkłady finansowe państw członkowskich i państw trzecich, w tym w obu przypadkach również ich agencji publicznych, podmiotów lub osób fizycznych oraz wkłady organizacji międzynarodowych wnoszone na rzecz niektórych projektów lub programów pomocy zewnętrznej finansowanych przez Unię i zarządzanych przez Komisję lub EBI w ich imieniu zgodnie z art. 10 rozporządzenia w sprawie realizacji;

b)	dochody przeznaczone na szczególne cele, takie jak przychody z fundacji, dotacje, darowizny i zapisy;

c)	dochody pochodzące ze spłaty niewłaściwie wypłaconych kwot, po ich odzyskaniu;

d)	dochody pochodzące z odsetek od płatności zaliczkowych, z zastrzeżeniem art. 8 ust. 4 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012;

e)	spłaty i dochody wygenerowane przez instrumenty finansowe zgodnie z art. 140 ust. 6 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012;

f)	dochody wynikające z późniejszych zwrotów podatku zgodnie z art. 23 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

3. Z dochodów przeznaczonych na określony cel, o których mowa w ust. 2 lit. a) i b), finansowane są pozycje wydatków ustalone przez darczyńcę, pod warunkiem zaakceptowania przez Komisję.

Z dochodów przeznaczonych na określony cel, o których mowa w ust. 2 lit. e) i f), finansowane są pozycje wydatków podobne do tych, z których powstały te dochody.

4. Art. 184 ust. 3 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 966/2012 stosuje się odpowiednio.

5. Art. 22 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 dotyczący darowizn stosuje się do dochodów przeznaczonych na określony cel, o których mowa w ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu. W odniesieniu do art. 22 ust. 2 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 przyjęcie darowizny podlega zatwierdzeniu przez Radę.

6. Zasoby 11. EFR odpowiadające dochodom przeznaczonym na określony cel udostępnia się automatycznie, jeżeli dany dochód został uzyskany przez Komisję. Jednak prognoza należności ma skutek w postaci udostępnienia zasobów 11. EFR w przypadku dochodów przeznaczonych na określony cel, o których mowa w ust. 2 lit. a), jeśli umowa z państwem członkowskim jest wyrażona w euro; płatności względem takich dochodów mogą być realizowane dopiero po otrzymaniu tych dochodów.

Artykuł 10

Zasada specyfikacji

Zasoby 11. EFR przeznacza się na poszczególne cele w podziale na państwa AKP lub KTZ i zgodnie z głównymi instrumentami współpracy.

W odniesieniu do państw AKP instrumenty te ustanowiono w protokole finansowym określonym w załączniku Ic do Umowy o partnerstwie AKP-UE. Przeznaczenie zasobów (indykatywne alokacje) jest również oparte na przepisach Umowy wewnętrznej i rozporządzenia w sprawie realizacji i uwzględnia zasoby zarezerwowane na wydatki dotyczące wsparcia związane z programowaniem i realizacją na mocy art. 6 Umowy wewnętrznej.

W odniesieniu do KTZ instrumenty te ustanowiono w części czwartej decyzji o stowarzyszeniu zamorskim oraz w załączniku II do niej. Przy przeznaczaniu tych zasobów uwzględnia się również nieprzydzieloną rezerwę przewidzianą w art. 3 ust. 3 tego załącznika oraz zasoby zarezerwowane na środki w zakresie badań lub pomocy technicznej na mocy jego art. 1 ust. 1 lit. c).

Artykuł 11

Zasada należytego zarządzania finansami

1. Stosuje się art. 30 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 dotyczące zasad oszczędności, wydajności i skuteczności. Bez uszczerbku dla ust. 3 lit. a) niniejszego artykułu, art. 18 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 nie ma zastosowania.

2. Określa się cele, które są sprecyzowane, wymierne, osiągalne, istotne i określone w czasie. Osiąganie tych celów monitorowane jest za pomocą wskaźników efektywności.

3. W celu usprawnienia procedury podejmowania decyzji, w szczególności w celu uzasadnienia i wyszczególnienia określonych wkładów wnoszonych przez państwa członkowskie, o których mowa w art. 21 niniejszego rozporządzenia, przeprowadza się następujące oceny:

a)	wykorzystanie zasobów 11. EFR poprzedza ocena ex ante działań, które mają zostać podjęte, obejmująca elementy wymienione w art. 18 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012;

b)	działania poddawane są ocenie ex post w celu zapewnienia, by zamierzone wyniki uzasadniały zaangażowane środki.

4. Rodzaje finansowania przewidziane w tytule VIII niniejszego rozporządzenia i metody wykonywania, o których mowa w art. 17 niniejszego rozporządzenia, są wybierane na podstawie ich potencjału osiągania szczególnych celów działań i możliwości osiągania wyników, z uwzględnieniem, w szczególności, kosztów kontroli, obciążeń administracyjnych oraz przewidywanego ryzyka niezgodności ze stosownymi przepisami. W przypadku dotacji powyższa zasada obejmuje rozważenie możliwości zastosowania kwot ryczałtowych, stawek zryczałtowanych i kosztów jednostkowych.

Artykuł 12

Kontrola wewnętrzna

Zastosowanie ma art. 32 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 966/2012.

Artykuł 13

Zasada przejrzystości

1. 11. EFR wykonuje się, a sprawozdania prezentuje zgodnie z zasadą przejrzystości.

2. Roczne zestawienie zobowiązań, płatności i roczna kwota wezwań do wnoszenia wkładów na mocy art. 7 Umowy wewnętrznej są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

3. Bez uszczerbku dla art. 4 niniejszego rozporządzenia, zastosowanie mają art. 35 ust. 2 akapit pierwszy i art. 35 ust. 3 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, dotyczące publikacji informacji o odbiorcach i innych informacji. Do celów art. 21 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 termin „miejscowość” oznacza, tam gdzie to konieczne, odpowiednik regionu na poziomie NUTS 2, jeśli odbiorca jest osobą fizyczną.

4. Działania finansowane w ramach 11. EFR mogą być realizowane z wykorzystaniem współfinansowania równoległego lub wspólnego.

W przypadku współfinansowania równoległego działanie dzieli się na szereg wyraźnie identyfikowalnych elementów, które są osobno finansowane przez poszczególnych partnerów, przekazujących współfinansowanie w sposób umożliwiający każdorazowo określenie końcowego przeznaczenia środków.

W przypadku współfinansowania wspólnego całkowity koszt działania dzieli się pomiędzy poszczególnych partnerów współfinansujących, a zasoby trafiają do jednej puli w sposób uniemożliwiający stwierdzenie źródła finansowania zadań wykonywanych w ramach danego działania. W takich przypadkach publikacja ex post umów dotyczących dotacji i zamówień publicznych wymagana w art. 35 ust. 2 akapit pierwszy i art. 35 ust. 3 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 musi być zgodna z przepisami dotyczącymi podmiotu, któremu powierza się wykonanie zadań, jeżeli takie istnieją.

5. Zapewniając pomoc finansową, Komisja podejmuje, w stosownych przypadkach, wszelkie niezbędne działania w celu zapewnienia widoczności pomocy finansowej ze strony Unii. Obejmują one środki nakładające na odbiorców środków unijnych wymogi dotyczące widoczności z wyjątkiem należycie uzasadnionych przypadków. Komisja jest odpowiedzialna za monitorowanie przestrzegania tych wymogów przez odbiorców.

TYTUŁ III

Zasoby 11. EFR i wdrożenie

Artykuł 14

Źródła zasobów 11. EFR

Na zasoby 11. EFR składają się: pułap, o którym mowa w art. 1 ust. 2, 4 i 6 Umowy wewnętrznej; fundusze, o których mowa w art. 1 ust. 9 tej umowy, oraz inne dochody przeznaczone na określony cel, o których mowa w art. 9 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 15

Struktura 11. EFR

Dochody i wydatki 11. EFR klasyfikuje się według ich rodzaju lub wykorzystania, zgodnie z celami, na które zostały przeznaczone.

Artykuł 16

Wykonywanie 11. EFR zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami

1. Komisja przyjmuje obowiązki Unii określone w art. 57 Umowy o partnerstwie AKP-UE oraz w decyzji o stowarzyszeniu zamorskim. W tym celu realizuje ona dochody i wydatki 11. EFR zgodnie z przepisami niniejszej części i przepisami części trzeciej niniejszego rozporządzenia, na własną odpowiedzialność i w granicach zasobów 11. EFR.

2. Państwa członkowskie współpracują z Komisją na rzecz wykorzystywania zasobów 11. EFR zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami.

Artykuł 17

Metody wykonywania

1. Zastosowanie mają art. 56 i 57 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

2. Z zastrzeżeniem ust. 3–5 niniejszego artykułu, zastosowanie mają zasady dotyczące metod wykonywania przewidziane w części pierwszej tytuł IV rozdział 2 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 oraz art. 188 i 193 tego rozporządzenia. Nie mają jednak zastosowania art. 58 ust. 1 lit. b) i art. 59 tego rozporządzenia dotyczące zarządzania dzielonego z państwami członkowskimi.

3. Podmioty, którym powierza się wykonywanie, zapewniają spójność z polityką zewnętrzną Unii, a także mogą powierzyć zadania dotyczące wykonywania budżetu innym podmiotom na warunkach równorzędnych z warunkami mającymi zastosowanie do Komisji. Wypełniają one swoje obowiązki zgodnie z art. 60 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 corocznie. Opinię z audytu przedstawia się w ciągu jednego miesiąca od sprawozdania i deklaracji zarządczej, tak aby została uwzględniona w komisyjnym poświadczeniu wiarygodności.

Organizacje międzynarodowe, o których mowa w art. 58 ust. 1 lit. c) ppkt (ii) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, oraz organy państw członkowskich, o których mowa w art. 58 ust. 1 lit. c) ppkt (v) i (vi) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, którym Komisja powierzyła zadania, także mogą powierzać zadania związane z wykonywaniem budżetu organizacjom niekomercyjnym mającym stosowne zdolności operacyjne i finansowe, na warunkach równoważnych z warunkami mającymi zastosowanie do Komisji.

Państwa AKP i KTZ mogą także powierzyć zadania dotyczące wykonywania budżetu w ramach swoich departamentów oraz organom podlegającym prawu prywatnemu na podstawie umowy o świadczenie usług. Organy te są wybierane na podstawie otwartych, przejrzystych, proporcjonalnych i niedyskryminujących procedur, przy czym unika się konfliktu interesów. Umowa w sprawie finansowania przewiduje warunki umowy o świadczenie usług.

4. W przypadku wykonywania 11. EFR w ramach zarządzania pośredniego z udziałem państw AKP lub KTZ, bez uszczerbku dla obowiązków państw AKP lub KTZ działających jako instytucje zamawiające, Komisja:

a)	w razie konieczności, odzyskuje kwoty należne od odbiorców zgodnie z art. 80 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, w tym w drodze decyzji, która podlega wykonaniu na takich samych warunkach co warunki określone w art. 299 TFUE;

b)	może, jeżeli okoliczności to uzasadniają, nałożyć kary administracyjne lub finansowe na takich samych warunkach co warunki określone w art. 109 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

Umowa w sprawie finansowania zawiera postanowienia dotyczące współpracy w tym celu pomiędzy Komisją a państwem AKP lub KTZ.

5. Unijna pomoc finansowa może być udzielana w formie wkładu do funduszy międzynarodowych, regionalnych lub krajowych, takich jak fundusze ustanowione lub zarządzane przez EBI, państwa członkowskie lub kraje i regiony partnerskie lub przez organizacje międzynarodowe, w celu przyciągnięcia wspólnego finansowania ze strony różnych darczyńców, lub do funduszy ustanowionych przez jednego lub kilku darczyńców w celu wspólnej realizacji projektów.

W odpowiednich przypadkach wspierany będzie wzajemny dostęp instytucji finansowych Unii do instrumentów finansowych utworzonych przez inne organizacje.

TYTUŁ IV

Podmioty działań finansowych

Artykuł 18

Postanowienia ogólne dotyczące podmiotów działań finansowych i ich odpowiedzialności

1. Komisja zapewnia każdemu podmiotowi działań finansowych zasoby niezbędne do wykonywania jego obowiązków oraz dokument opisujący szczegółowo jego zadania, prawa i obowiązki.

2. Zastosowanie ma art. 64 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 dotyczący rozdzielenia obowiązków.

3. Odpowiednio ma zastosowanie część pierwsza tytuł IV rozdział IV rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 dotyczący odpowiedzialności podmiotów upoważnionych do działań finansowych.

Artykuł 19

Urzędnik zatwierdzający

1. Zastosowanie mają art. 65, 66 i 67 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 dotyczące, odpowiednio, urzędnika zatwierdzającego, jego uprawnień i obowiązków, a także uprawnień i obowiązków szefów delegatur Unii.

Roczne sprawozdanie z działalności, o którym mowa w art. 66 ust. 9 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, zawiera w formie załącznika tabele przedstawiające według przydzielonych środków i według państw, terytoriów, regionów lub podregionów: zobowiązania ogółem, przyznane środki finansowe i płatności zrealizowane podczas roku budżetowego oraz sumy zbiorcze od czasu otwarcia odnośnego EFR.

2. W przypadku gdy właściwy urzędnik zatwierdzający Komisji stwierdza problemy w realizacji procedur odnoszących się do zarządzania zasobami 11. EFR, w powiązaniu z wyznaczonym urzędnikiem zatwierdzającym (krajowym, regionalnym, pochodzącym z państw AKP lub terytorialnym) nawiązuje wszelkie niezbędne kontakty, aby zaradzić sytuacji i podjąć wszelkie niezbędne kroki. W przypadku gdy urzędnik zatwierdzający (krajowy, regionalny, pochodzący z państw AKP lub terytorialny) nie wykonuje lub nie jest w stanie wykonywać obowiązków nałożonych na niego na mocy Umowy o partnerstwie AKP-UE lub decyzji o stowarzyszeniu zamorskim, właściwy urzędnik zatwierdzający Komisji może tymczasowo zająć jego miejsce i działać w jego imieniu. W takim przypadku Komisja może otrzymać ze środków przeznaczonych na przedmiotowe państwa AKP lub KTZ rekompensatę finansową za poniesione dodatkowe obciążenia administracyjne.

Artykuł 20

Księgowy

1. Księgowy Komisji jest księgowym 11. EFR.

2. Zastosowanie mają art. 68, z wyjątkiem ust. 1 akapit drugi, i art. 69 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, dotyczące odpowiednio uprawnień i obowiązków księgowego oraz uprawnień, które mogą być delegowane przez księgowego. Nie mają zastosowania art. 54, art. 57 ust. 3, art. 58 ust. 5 akapit drugi oraz art. 58 ust. 6 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012.

TYTUŁ V

Operacje po stronie dochodów

Artykuł 21

Wkłady roczne i płatność w ratach

1. Zgodnie z art. 7 Umowy wewnętrznej pułap rocznej kwoty wkładu na rok n + 2 i roczną kwotę wkładu na rok n + 1, a także jej płatności w trzech ratach, ustala się zgodnie z procedurą określoną w ust. 2–7 niniejszego artykułu.

Raty należne od każdego państwa członkowskiego ustala się w taki sposób, aby były proporcjonalne do wkładów tych państw członkowskich do 11. EFR, określonych w art. 1 ust. 2 Umowy wewnętrznej.

2. Przed dniem 15 października roku n Komisja przedstawia wniosek określający:

a)	pułap rocznej kwoty wkładu na rok n + 2;

b)	roczną kwotę wkładu na rok n + 1;

c)	kwotę pierwszej raty wkładu na rok n + 1;

d)	indykatywną, niewiążącą prognozę opartą na podejściu statystycznym dotyczącą spodziewanych rocznych kwot wkładów na lata n + 3 i n + 4.

Rada podejmuje decyzję w sprawie tego wniosku do dnia 15 listopada roku n.

Państwa członkowskie wpłacają pierwszą ratę wkładu na rok n + 1 nie później niż do dnia 21 stycznia roku n + 1.

3. Przed dniem 15 czerwca roku n + 1 Komisja przedstawia wniosek określający:

a)	kwotę drugiej raty wkładu na rok n + 1;

b)	zmienioną roczną kwotę wkładu na rok n + 1 zgodnie z rzeczywistymi potrzebami, w przypadku gdy zgodnie z art. 7 ust. 3 Umowy wewnętrznej roczna kwota odbiega od rzeczywistych potrzeb.

Rada podejmuje decyzję w sprawie tego wniosku nie później niż w terminie 21 dni kalendarzowych od przedstawienia wniosku przez Komisję.

Państwa członkowskie wpłacają drugą ratę nie później niż 21 dni kalendarzowych po przyjęciu decyzji Rady.

4. Przed dniem 15 czerwca roku n + 1 Komisja, uwzględniając prognozy EBI dotyczące zarządzania instrumentem inwestycyjnym i jego funkcjonowania, w tym dotacji na spłatę odsetek wykonywanych przez EBI, sporządza i przekazuje Radzie zestawienie zobowiązań, płatności i roczną kwotę wezwań do wnoszenia wkładów, które zostały dokonane w roku n i które mają zostać dokonane w roku n + 1 i roku n + 2. Komisja podaje roczne kwoty wkładów wnoszonych przez państwa członkowskie, a także kwotę, którą ma jeszcze wpłacić EFR, określając przy tym osobno części EBI i Komisji. Wysokości kwot na rok n + 1 i na rok n + 2 ustala się w zależności od zdolności skutecznego zapewnienia proponowanego poziomu zasobów; dąży się przy tym do uniknięcia istotnych różnic między poszczególnymi latami, jak również znacznych sald na koniec roku.

5. Przed dniem 10 października roku n + 1 Komisja przedstawia wniosek określający:

a)	kwotę trzeciej raty wkładu na rok n + 1;

b)	zmienioną roczną kwotę wkładu na rok n + 1 zgodnie z rzeczywistymi potrzebami, w przypadku gdy zgodnie z art. 7 ust. 3 Umowy wewnętrznej roczna kwota odbiega od rzeczywistych potrzeb.

Rada podejmuje decyzję w sprawie wniosku nie później niż w terminie 21 dni kalendarzowych od przedstawienia wniosku przez Komisję.

Państwa członkowskie wpłacają drugą ratę nie później niż 21 dni kalendarzowych po przyjęciu decyzji Rady.

6. Suma rat dotyczących danego roku nie może przekroczyć rocznej kwoty wkładu określonej na ten rok. Roczna kwota wkładu nie może przekroczyć pułapu określonego na ten rok. Pułap nie może być zwiększony, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 7 ust. 4 Umowy wewnętrznej. Ewentualne zwiększenie pułapu wprowadza się do wniosków, o których mowa w ust. 2, 3 i 5 niniejszego artykułu.

7. Pułap rocznej kwoty wkładów, które każde państwo członkowskie ma wpłacić na rok n + 2, roczna kwota wkładów dla roku n + 1 oraz rata wkładów określają:

a)	kwotę zarządzaną przez Komisję; oraz

b)	kwotę zarządzaną przez EBI, łącznie z zarządzanymi przez niego dotacjami na spłatę odsetek.

Artykuł 22

Płatność rat

1. Wezwania do wniesienia wkładu w pierwszej kolejności wykorzystują jedną po drugiej kwoty określone dla poprzednich Europejskich Funduszy Rozwoju.

2. Wkłady państw członkowskich są wyrażone w euro i są uiszczane w euro.

3. Wkład, o którym mowa w art. 21 ust. 7 lit. a), jest przekazywany przez każde państwo członkowskie na specjalny rachunek zatytułowany „Komisja Europejska – Europejski Fundusz Rozwoju” otwarty w banku centralnym odpowiedniego państwa członkowskiego lub wyznaczonej przez nie instytucji finansowej. Wkłady te pozostają na powyższych specjalnych rachunkach do terminu uiszczenia płatności. Komisja dokłada wszelkich starań, aby dokonując wypłat z tych specjalnych rachunków, zachować takie rozłożenie aktywów na tych rachunkach, które będzie odpowiadało kluczowi wkładów zgodnie z art. 1 ust. 2 lit. a) Umowy wewnętrznej.

Wkład, o którym mowa w art. 21 ust. 7 lit. b) niniejszego rozporządzenia, jest przekazywany przez każde państwo członkowskie zgodnie z art. 53 ust. 1.

Artykuł 23

Odsetki za niewpłacone kwoty wkładu

1. Po upłynięciu terminów przewidzianych w art. 21 ust. 2, 3 i 5 dane państwo członkowskie jest zobowiązane do zapłaty odsetek zgodnie z następującymi warunkami:

stopa oprocentowania równa jest stopie stosowanej przez Europejski Bank Centralny w odniesieniu do jego głównych operacji refinansowania, opublikowanej w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, obowiązującej w pierwszym dniu kalendarzowym miesiąca, w którym upływa termin, powiększonej o dwa punkty procentowe. Za każdy miesiąc zwłoki stopa ta jest podwyższana o ćwierć punktu procentowego;

b)	odsetki są płatne za okres, który upłynął od dnia kalendarzowego następującego po upływie terminu płatności do dnia zapłaty.

2. W odniesieniu do wkładu, o którym mowa w art. 21 ust. 7 lit. a) niniejszego rozporządzenia, odsetki są przekazywane na jeden z rachunków przewidzianych w art. 1 ust. 6 Umowy wewnętrznej.

W odniesieniu do wkładu, o którym mowa w art. 21 ust. 7 lit. b) niniejszego rozporządzenia, odsetki są przekazywane do instrumentu finansowego zgodnie z art. 53 ust. 1.

Artykuł 24

Wezwanie do wniesienia niezapłaconych wkładów

Po wygaśnięciu protokołu finansowego określonego w załączniku Ic do Umowy o partnerstwie AKP-UE Komisja i EBI, zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu, wzywają państwa członkowskie do zapłacenia pozostałej części wkładu, do którego są zobowiązane zgodnie z art. 21 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 25

Inne operacje po stronie dochodów

1. Zastosowanie mają art. 77–79, art. 80 ust. 1 i 2 oraz art. 81 i 82 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 dotyczące prognozy należnych kwot, ustalania należności, zezwolenia na odzyskanie środków i zasad ich odzyskiwania, okresu przedawnienia i traktowania należności Unii na szczeblu krajowym. Odzyskiwanie można przeprowadzić w drodze decyzji Komisji podlegającej wykonaniu zgodnie z art. 299 TFUE.

2. W odniesieniu do art. 77 ust. 3 i art. 78 ust. 2 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 odniesienie do zasobów własnych należy rozumieć jako odniesienie do wkładów państw członkowskich, o których mowa w art. 21 niniejszego rozporządzenia.

3. Art. 83 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 stosuje się do odzyskiwania kwot w euro. Ma on również zastosowanie w odniesieniu do odzyskiwania kwot w walucie lokalnej, przy czym obowiązujący kurs wymiany to kurs stosowany przez dany bank centralny z państwa emitującego daną walutę, obowiązujący w pierwszym dniu kalendarzowym miesiąca, w którym wystawiono nakaz odzyskania środków.

4. W odniesieniu do art. 84 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 wykaz należności ustala się oddzielnie dla 11. EFR i dodaje się go do sprawozdania, o którym mowa w art. 44 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

5. Artykuły 85 i 90 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 nie mają zastosowania.

TYTUŁ VI

Operacje po stronie wydatków

Artykuł 26

Decyzje w sprawie finansowania

Zaciąganie zobowiązań na wydatki następuje po przyjęciu przez Komisję decyzji w sprawie finansowania.

Zastosowanie ma art. 84 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, z wyjątkiem jego ust. 2.

Artykuł 27

Zasady mające zastosowanie do zobowiązań

1. Zastosowanie ma art. 85, z wyjątkiem ust. 3 lit. c), art. 86, 87, 185 oraz art. 189 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 dotyczące zobowiązań i realizacji działań zewnętrznych. Nie ma zastosowania art. 95 ust. 2, art. 97 ust. 1 lit. a) i e) oraz art. 98 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012.

2. W odniesieniu do kwestii stosowania art. 189 ust. 2 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, okres zawierania indywidualnych zamówień oraz umów o udzielenie dotacji, które służą realizacji działania, może zostać wydłużony ponad trzy lata od dnia zawarcia umowy w sprawie finansowania, w przypadku gdy państwa AKP oraz KTZ powierzą zadania dotyczące wykonywania budżetu zgodnie z art. 17 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

3. W przypadku gdy zasoby 11. EFR są realizowane w ramach zarządzania pośredniego z udziałem państw AKP lub KTZ, właściwy urzędnik zatwierdzający może, po przyjęciu uzasadnienia, przedłużyć dwuletni okres, o którym mowa w art. 86 ust. 5 akapit trzeci rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, oraz trzyletni okres, o którym mowa w art. 189 ust. 2 akapit drugi tego rozporządzenia.

4. Z końcem takich przedłużonych okresów, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, lub okresów, o których mowa w art. 86 ust. 5 akapit trzeci i w art. 189 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, niewykorzystane środki w stosownych przypadkach umarza się.

5. W przypadku przyjęcia środków na mocy art. 96 i 97 umowy z Kotonu trwanie przedłużonych okresów, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, art. 86 ust. 5 akapit trzeci i art. 189 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, może zostać zawieszone.

6. Do celów art. 87 ust. 1 lit. c) i ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 zgodność i prawidłowość podlegają ocenie według właściwych przepisów, zwłaszcza Traktatów, Umowy o partnerstwie AKP-UE, decyzji o stowarzyszeniu zamorskim, Umowy wewnętrznej, niniejszego rozporządzenia oraz wszystkich aktów przyjętych w ramach wykonywania tych przepisów.

7. Każde zobowiązanie prawne musi wyraźnie stanowić, że Komisja i Trybunał Obrachunkowy są uprawnione do przeprowadzania weryfikacji i audytu, jak również że Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) jest uprawniony do prowadzenia dochodzeń, na podstawie dokumentacji oraz na miejscu, wobec wszystkich beneficjentów, wykonawców i podwykonawców, którzy otrzymali środki z 11. EFR.

Artykuł 28

Poświadczanie zasadności, zatwierdzanie i realizacja wydatków

Zastosowanie mają art. 88, 89, art. 90 z wyjątkiem jego ust. 4 akapit drugi, art. 91 i art. 184 ust. 4 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

Artykuł 29

Terminy płatności

1. Do płatności dokonywanych przez Komisję zastosowanie ma art. 92 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, z zastrzeżeniem jego ust. 2.

2. W przypadku gdy zasoby 11. EFR są realizowane w ramach zarządzania pośredniego z udziałem państw AKP lub KTZ i Komisja wykonuje płatności w ich imieniu, termin, o którym mowa w art. 92 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, ma zastosowanie do wszelkich płatności, o których nie ma mowy w lit. a) tego artykułu. Umowa w sprawie finansowania zawiera niezbędne postanowienia w celu zapewnienia terminowej współpracy instytucji zamawiającej.

3. Roszczenia z tytułu opóźnionych płatności, za które odpowiada Komisja, są ujmowane w rachunku lub rachunkach określonych w art. 1 ust. 6 Umowy wewnętrznej.

TYTUŁ VII

Różne przepisy wykonawcze

Artykuł 30

Audytor wewnętrzny

Audytorem wewnętrznym 11. EFR jest audytor wewnętrzny Komisji. Zastosowanie mają art. 99 i 100 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

Artykuł 31

Systemy informatyczne, elektroniczne przekazywanie danych i e-administracja

Do 11. EFR stosuje się odpowiednio art. 93, 94 i 95 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 dotyczące zarządzania operacjami i dokumentami przy użyciu systemów elektronicznych.

Artykuł 32

Dobra administracja i dochodzenie roszczeń

Zastosowanie mają art. 96 i 97 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

Artykuł 33

Korzystanie z centralnej bazy danych o wykluczeniach

Do celów wdrożenia 11. EFR stosuje się centralną bazę danych o wykluczeniach, utworzoną na podstawie art. 108 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, która zawiera szczegółowe informacje o kandydatach i oferentach oraz wnioskodawcach i beneficjentach, którzy znajdują się w jednej z sytuacji przewidzianych w art. 106, art. 109 ust. 1 akapit pierwszy lit. b) i art. 109 ust. 2 lit. a) tego rozporządzenia.

Odpowiednio mają zastosowanie art. 108 ust. 2 i 5 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 oraz art. 142 i 144 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 dotyczące korzystania z centralnej bazy danych o wykluczeniach oraz dostępu do niej.

W odniesieniu do art. 108 ust. 2 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 interesy finansowe Unii obejmują realizację 11. EFR.

Artykuł 34

Ustalenia administracyjne z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych

Służby Komisji i Europejska Służba Działań Zewnętrznych mogą przyjąć szczegółowe ustalenia w celu ułatwienia realizacji przez delegatury Unii zasobów przewidzianych na wydatki wspierające powiązane z 11. EFR zgodnie z art. 6 Umowy wewnętrznej.

TYTUŁ VIII

Rodzaje finansowania

Artykuł 35

Przepisy ogólne dotyczące rodzajów finansowania

1. W celu świadczenia wsparcia finansowego w ramach niniejszego tytułu, współpraca między Unią a państwami AKP i KTZ może mieć formę, między innymi:

a)	uzgodnień trójstronnych, na mocy których Unia koordynuje wspólnie z państwami trzecimi swoją pomoc na rzecz danego państwa AKP, KTZ lub regionu;

środków współpracy administracyjnej, takich jak partnerstwo między instytucjami publicznymi, organami władz lokalnych, krajowymi organami publicznymi lub podmiotami prawa prywatnego, którym powierzono zadania użyteczności publicznej danego państwa członkowskiego lub regionu najbardziej oddalonego, a takimi instytucjami lub organami państwa AKP lub KTZ lub ich regionu, a także środków współpracy z udziałem ekspertów z sektora publicznego oddelegowanych przez państwa członkowskie lub ich władze regionalne i lokalne;

fachowych instrumentów służących tworzeniu zdolności w państwie AKP lub KTZ lub ich regionie oraz zapewnianej państwu AKP lub KTZ lub ich regionowi krótkoterminowej technicznej pomocy i doradztwa, a także wsparcia dla centrów wiedzy i centrów doskonałości, działających zgodnie z zasadami zrównoważonego rozwoju, w zakresie zarządzania sektorem publicznym i reformy tego sektora;

d)	udziału w kosztach koniecznych do zawiązania partnerstwa publiczno-prywatnego i administrowania nim;

e)	programów wspierania polityki sektorowej, w ramach których Unia udziela wsparcia na program sektorowy danego państwa AKP lub KTZ; lub

f)	dotacji na spłatę odsetek zgodnie z art. 37.

2. Oprócz rodzajów finansowania przewidzianych w art. 36–42, pomoc finansowa może być również świadczona poprzez:

a)	redukcję zadłużenia na mocy programów redukcji zadłużenia uzgodnionych na poziomie międzynarodowym;

w wyjątkowych przypadkach – sektorowe i ogólne programy przywozu, które mogą mieć formę:

—	sektorowych programów przywozu towarów,

—	sektorowych programów przywozu zapewniających walutę obcą na finansowanie przywozu dla danego sektora, lub

—	ogólnych programów przywozu zapewniających walutę obcą na finansowanie przywozu ogólnego, obejmującego szeroką gamę produktów.

3. Pomoc finansowa może być również zapewniona poprzez wkład na rzecz międzynarodowych, regionalnych lub krajowych środków, takich jak te ustanowione lub zarządzane przez EBI, państwa członkowskie lub przez państwa AKP lub KTZ i regiony lub przez organizacje międzynarodowe, w celu przyciągnięcia wspólnego finansowania od szeregu darczyńców, lub na rzecz środków ustanowionych przez jednego lub kilku darczyńców w celu wspólnej realizacji projektów.

W odpowiednich przypadkach wspierany będzie wzajemny dostęp instytucji finansowych Unii do instrumentów finansowych utworzonych przez inne organizacje.

4. W kontekście wdrażania swego wsparcia na rzecz przekształceń i reform w państwach AKP oraz KTZ Unia wykorzystuje doświadczenia państw członkowskich oraz zdobytą w ten sposób wiedzę, a także dzieli się nimi.

Artykuł 36

Udzielanie zamówień

1. Zastosowanie ma art. 101 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 definiujący zamówienia publiczne.

2. Na użytek niniejszego rozporządzenia instytucjami zamawiającymi są:

a)	Komisja, w imieniu i na rachunek jednego lub więcej państw AKP lub KTZ;

b)	podmioty i osoby, o których mowa w art. 185 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, którym powierzono odpowiednie zadania dotyczące wykonywania budżetu.

3. W przypadku zamówień udzielanych przez instytucje zamawiające, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, lub w ich imieniu, stosuje się przepisy zawarte w części pierwszej tytuł V rozdział 1 oraz części drugiej tytuł IV rozdział 3 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, z wyjątkiem:

a)	art. 103, art. 104 ust. 1 akapit drugi oraz art. 111 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012;

b)	art. 127 ust. 3 i 4, art. 128, 134–137, art. 139 ust. 3–6, art. 148 ust. 4, art. 151 ust. 2, art. 160, 164, art. 260 zdanie drugie i art. 262 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012.

Do umów na roboty budowlane ma zastosowanie art. 124 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012.

Pierwszy akapit niniejszego ustępu nie ma zastosowania do instytucji zamawiających, o których mowa w ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu, w przypadku gdy, po przeprowadzeniu kontroli określonych w art. 61 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, Komisja upoważniła je do stosowania ich własnych procedur udzielania zamówień.

4. W przypadku zamówień udzielanych przez Komisję na własny rachunek, jak również działań wykonawczych odnoszących się do środków pomocy przeznaczonych na zarządzanie kryzysowe oraz operacje ochrony ludności i pomocy humanitarnej, zastosowanie mają przepisy części pierwszej tytuł V rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

5. W przypadku niezastosowania procedur określonych w ust. 3 wydatki na operacje, których to dotyczy, nie kwalifikują się do finansowania z 11. EFR.

6. Procedury udzielania zamówień, o których mowa w ust. 3, są określone w umowie w sprawie finansowania.

7. W odniesieniu do art. 263 ust. 1 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012:

„wstępne ogłoszenie informacyjne” oznacza ogłoszenie, poprzez które instytucje zamawiające zawiadamiają, na zasadzie orientacyjnej, o przewidywanej łącznej wartości i przedmiocie zamówień, których zamierzają udzielić, i umów ramowych, które zamierzają zawrzeć w ciągu roku budżetowego, z wyjątkiem zamówień udzielanych w drodze procedury negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu;

„ogłoszenie o zamówieniu” oznacza środek, za pomocą którego instytucje zamawiające informują o swoim zamiarze wszczęcia procedury mającej na celu udzielenie zamówienia lub zawarcie umowy ramowej lub też utworzenia dynamicznego systemu zakupów zgodnie z art. 131 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012;

c)	„ogłoszenie o udzieleniu zamówienia” oznacza ogłoszenie informujące o wyniku procedury przetargowej mającej na celu udzielenie zamówień, zawarcie umów ramowych lub udzielenie zamówień opartych na dynamicznym systemie zakupów.

Artykuł 37

Dotacje

1. Z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, zastosowanie mają przepisy części pierwszej tytuł VI oraz art. 192 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

2. Dotacje są bezpośrednimi wkładami finansowymi, przyznawanymi na zasadzie darowizny z budżetu 11. EFR na finansowanie dowolnego spośród następujących rodzajów działań:

a)	działania mającego przyczynić się do osiągnięcia celu Umowy o partnerstwie AKP-UE lub decyzji o stowarzyszeniu zamorskim lub programu czy projektu przyjętego zgodnie z tą umową lub decyzją; lub

b)	funkcjonowania organu, który dąży do osiągnięcia celu, o którym mowa w lit. a).

Dotacja w rozumieniu lit. a) może być przyznana organowi, o którym mowa w art. 208 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

3. Pracując z zainteresowanymi stronami z państw AKP lub KTZ, Komisja bierze pod uwagę ich szczególną sytuację, w tym potrzeby i kontekst, podczas określania zasad finansowania, rodzaju wkładu, zasad przyznawania dotacji i przepisów administracyjnych dotyczących zarządzania dotacjami w celu dotarcia do jak najszerszego kręgu zainteresowanych stron z państw AKP lub KTZ oraz najlepszego zaspokojenia ich potrzeb, a także najefektywniejszej realizacji celów Umowy o partnerstwie AKP-UE lub decyzji o stowarzyszeniu zamorskim. Zachęca się do określania warunków szczególnych, takich jak umowy o partnerstwie, wsparcie finansowe dla osób trzecich, bezpośrednie udzielanie dotacji lub zaproszenia do składania ofert z zastosowaniem kryteriów kwalifikowalności lub płatności ryczałtowe.

4. W rozumieniu niniejszego rozporządzenia dotacjami nie są:

a)	pozycje, o których mowa w art. 121 ust. 2 lit. b)–f), h) oraz i) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012;

b)	pomoc finansowa, o której mowa w art. 35 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

5. Art. 175 i 177 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 nie mają zastosowania.

Artykuł 38

Nagrody

Zastosowanie ma część pierwsza tytuł VII rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, z wyjątkiem art. 138 ust. 2 akapit drugi.

Artykuł 39

Wsparcie budżetowe

Zastosowanie ma art. 186 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 966/2012.

Ogólne lub sektorowe wsparcie budżetowe Unii opiera się na wzajemnej rozliczalności oraz wspólnych zobowiązaniach na rzecz uniwersalnych wartości i ma na celu wzmocnienie umownego partnerstwa między Unią a państwami AKP lub KTZ w celu propagowania demokracji, praw człowieka i praworządności, wsparcia zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu oraz wyeliminowania ubóstwa.

Każda decyzja o zapewnieniu wsparcia budżetowego opiera się na strategiach wsparcia budżetowego ustalonych przez Unii, jasnym zestawie kryteriów kwalifikowalności oraz dokładnej ocenie ryzyka i korzyści.

Jednym z kluczowych czynników wpływających na taką decyzję jest ocena zaangażowania, dotychczasowych osiągnięć i postępów państw AKP i KTZ w zakresie poszanowania demokracji, praw człowieka i praworządności. Wsparcie budżetowe różnicuje się, tak aby lepiej reagować na sytuację polityczną, gospodarczą i społeczną w państwach AKP oraz KTZ, biorąc pod uwagę sytuacje niestabilności.

Przy udzielaniu wsparcia budżetowego Komisja w wyraźny sposób definiuje oraz monitoruje jego warunki, a także wspiera rozwój kontroli parlamentarnej i zdolności audytowej oraz zwiększa przejrzystość i publiczny dostęp do informacji.

Wypłata wsparcia budżetowego jest uzależniona od zadowalających postępów w osiąganiu celów ustalonych z państwami AKP oraz KTZ.

Przy udzielaniu wsparcia budżetowego dla KTZ uwzględnia się ich powiązania instytucjonalne z danym państwem członkowskim.

Artykuł 40

Instrumenty finansowe

Instrumenty finansowe mogą być ustanowione w decyzji w sprawie finansowania, o której mowa w art. 26. W miarę możliwości nadzoruje je EBI, wielostronna europejska instytucja finansowa, taka jak Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, lub dwustronna europejska instytucja finansowa, np. dwustronne banki rozwoju, ewentualnie łączy się je z dodatkowymi dotacjami z innych źródeł.

Komisja może realizować instrumenty finansowe w trybie zarządzania bezpośredniego lub w trybie zarządzania pośredniego, powierzając zadania podmiotom zgodnie z art. 58 ust. 1 lit. c) ppkt (ii), (iii), (v) i (vi) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012. Podmioty te muszą spełniać wymogi rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 i działać zgodnie z celami, normami i strategiami Unii, jak również najlepszymi praktykami w zakresie wykorzystywania funduszy unijnych i sprawozdawczości w tym zakresie.

Uważa się, że podmioty, które spełniają kryteria określone w art. 60 ust. 2 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, spełniają kryteria wyboru, o których mowa w art. 139 tego rozporządzenia. Zastosowanie ma część pierwsza tytuł VIII rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, z wyjątkiem art. 139 ust. 1, ust. 4 akapit pierwszy i ust. 5 tego rozporządzenia.

Na potrzeby realizacji i sprawozdawczości instrumenty finansowe mogą być odpowiednio pogrupowane.

Artykuł 41

Eksperci

Zastosowanie mają art. 204 akapit drugi rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 i art. 287 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 dotyczące ekspertów zewnętrznych otrzymujących wynagrodzenie.

Artykuł 42

Fundusze powiernicze Unii

1. Zastosowanie ma art. 187 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, z zastrzeżeniem ust. 2 niniejszego artykułu.

2. W odniesieniu do art. 187 ust. 8 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, właściwym komitetem jest komitet, o którym mowa w art. 8 Umowy wewnętrznej.

TYTUŁ IX

Prezentacja sprawozdań i rachunkowość

Artykuł 43

Sprawozdania 11. EFR

1. Sprawozdanie 11. EFR, opisujące sytuację finansową Funduszu na dzień 31 grudnia danego roku, obejmuje:

a)	sprawozdanie finansowe;

b)	sprawozdanie z realizacji finansowej.

Sprawozdaniu finansowemu towarzyszą informacje dostarczone przez EBI zgodnie z art. 57.

2. Księgowy przesyła sprawozdanie tymczasowe do Trybunału Obrachunkowego najpóźniej do dnia 31 marca następnego roku.

3. Do dnia 15 czerwca następnego roku Trybunał Obrachunkowy przedstawia uwagi na temat sprawozdania tymczasowego w odniesieniu do tej części zasobów 11. EFR, za zarządzanie którą odpowiada Komisja, tak aby Komisja mogła wprowadzić poprawki uznane za niezbędne do sporządzenia sprawozdania końcowego.

4. Komisja zatwierdza końcowe sprawozdanie i przesyła je Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Trybunałowi Obrachunkowemu nie później niż do dnia 31 lipca następnego roku.

5. Nie ma zastosowania art. 148 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE, Euratom) nr 966/2012.

6. Końcowe sprawozdanie finansowe jest publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wraz z poświadczeniem wiarygodności przedkładanym przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 49 do dnia 15 listopada następnego roku.

7. Zgodnie z ust. 2 i 4 tymczasowe i końcowe sprawozdania finansowe można przesyłać drogą elektroniczną.

Artykuł 44

Sprawozdanie finansowe i sprawozdanie z realizacji finansowej

1. Zastosowanie ma art. 145 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 966/2012.

2. Sprawozdanie dotyczące realizacji finansowej jest przygotowywane przez właściwego urzędnika zatwierdzającego, a następnie przekazywane do księgowego do dnia 15 marca w celu włączenia go do sprawozdania finansowego 11. EFR. Przedstawia ono prawdziwy i rzetelny obraz operacji po stronie dochodów i wydatków z zasobów 11. EFR. Jest ono sporządzone w milionach euro i obejmuje:

a)	rachunek wyniku finansowego, który przedstawia wszystkie operacje finansowe po stronie dochodów i wydatków w danym roku;

b)	załącznik do rachunku wyniku finansowego, który uzupełnia i objaśnia informacje przedstawione w tym rachunku.

3. Rachunek wyniku finansowego zawiera:

a)	tabelę opisującą zmiany, które zaszły w poprzednim roku budżetowym w przyznanych środkach;

b)	tabelę przedstawiającą według przydzielonych środków: zobowiązania ogółem, przyznane środki finansowe i płatności zrealizowane w trakcie roku budżetowego oraz łączne kwoty od czasu otwarcia 11. EFR.

Artykuł 45

Monitorowanie i sprawozdawczość Komisji i EBI

1. Komisja i EBI monitorują, w zakresie dotyczącym każdej z tych instytucji, wykorzystanie pomocy 11. EFR przez państwa AKP, KTZ lub wszelkich innych beneficjentów oraz realizację projektów finansowanych przez 11. EFR, uwzględniając w szczególności cele określone w art. 55 i 56 Umowy o partnerstwie AKP-UE oraz w odpowiednich przepisach decyzji o stowarzyszeniu zamorskim.

2. EBI okresowo informuje Komisję o realizacji projektów finansowanych z zasobów 11. EFR, którymi zarządza, zgodnie z procedurami określonymi w wytycznych operacyjnych instrumentu inwestycyjnego.

3. Komisja i EBI dostarczają państwom członkowskim informacji dotyczących realizacji działań finansowanych z zasobów 11. EFR, jak przewidziano w art. 18 rozporządzenia w sprawie realizacji. Komisja wysyła te informacje do Trybunału Obrachunkowego zgodnie z art. 11 ust. 6 Umowy wewnętrznej.

Artykuł 46

Rachunkowość

Zasady rachunkowości, o których mowa w art. 143 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, stosuje się do zasobów 11. EFR zarządzanych przez Komisję. Zasady te stosuje się do 11. EFR, biorąc pod uwagę szczególny charakter jego działań.

Zasady rachunkowości określone w art. 144 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 stosuje się w odniesieniu do sprawozdań finansowych, o których mowa w art. 44 niniejszego rozporządzenia.

Zastosowanie mają art. 151, 153, 154 i 155 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

Księgowy sporządza i, po konsultacji z właściwym urzędnikiem zatwierdzającym, przyjmuje plan kont mający zastosowanie do działań 11. EFR.

Artykuł 47

Rachunkowość budżetowa

1. W kontach budżetowych wykazuje się szczegółowo realizację finansową zasobów 11. EFR.

2. Konta budżetowe wykazują wszystkie:

a)	przydziały środków i odpowiadające im zasoby 11. EFR;

b)	zobowiązania finansowe;

c)	płatności; oraz

d)	ustalone zadłużenie oraz pobór należności za rok budżetowy w pełnej kwocie, bez wzajemnego potrącania.

3. W przypadku gdy zobowiązania, płatności i zadłużenie podawane są w walutach krajowych, system księgowy umożliwia, w razie konieczności, ich księgowanie w walutach krajowych oraz w euro.

4. Globalne zobowiązania finansowe księgowane są w euro, w wartości określonej w decyzjach w sprawie finansowania podjętych przez Komisję. Indywidualne zobowiązania finansowe księgowane są w euro, w wysokości równej wartości zobowiązań prawnych. Wartość ta obejmuje w stosownych przypadkach:

a)	rezerwę na płatność z tytułu wydatków podlegających zwrotowi po przedstawieniu dokumentów uzupełniających;

b)	rezerwę na zmiany cen, wzrost ilości oraz na nieprzewidziane wypadki określone w zamówieniach finansowanych ze środków 11. EFR;

c)	rezerwę finansową na wahania kursów wymiany walut.

5. Cała dokumentacja księgowa dotycząca wypełniania zobowiązań jest przechowywana przez okres pięciu lat od dnia decyzji o udzieleniu absolutorium z realizacji finansowej zasobów 11. EFR, o której mowa w art. 50, w odniesieniu do roku budżetowego, w którym zawarte zostało zobowiązanie do celów księgowych.

TYTUŁ X

Kontrola zewnętrzna i udzielenie absolutorium

Artykuł 48

Kontrola zewnętrzna i udzielenie absolutorium w odniesieniu do Komisji

1. W odniesieniu do zadań finansowanych z zasobów 11. EFR zarządzanych przez Komisję zgodnie z art. 16, Trybunał Obrachunkowy wykonuje swoje uprawnienia, działając zgodnie z niniejszym artykułem i art. 49.

2. Zastosowanie mają art. 159, 160, art. 161 z wyjątkiem jego ust. 6, art. 162 z wyjątkiem jego ust. 3 zdanie pierwsze i jego ust. 5 oraz art. 163 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

3. Do celów art. 159 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 Trybunał Obrachunkowy uwzględnia postanowienia Traktatów, Umowy o partnerstwie AKP-UE, decyzji o stowarzyszeniu zamorskim, Umowy wewnętrznej, przepisy niniejszego rozporządzenia oraz wszystkich innych aktów przyjętych na podstawie tych instrumentów.

4. Do celów art. 162 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 za datę określoną w zdaniu pierwszym przyjmuje się dzień 15 czerwca.

5. Trybunał Obrachunkowy jest powiadamiany o przepisach wewnętrznych, o których mowa w art. 56 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, w tym o wyznaczeniu urzędników zatwierdzających, jak również o akcie o delegowaniu uprawnień, o którym mowa w art. 69 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

6. Krajowe organy kontroli państw AKP i KTZ zachęcane są do współpracowania z Trybunałem Obrachunkowym, jeżeli zaprosi on do takiej współpracy.

7. Trybunał Obrachunkowy może, na wniosek jednej z innych instytucji Unii, wydawać opinie w sprawach odnoszących się do 11. EFR.

Artykuł 49

Poświadczenie wiarygodności

Jednocześnie ze sprawozdaniem rocznym, o którym mowa w art. 162 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, Trybunał Obrachunkowy przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie poświadczenie wiarygodności dotyczące rozliczeń oraz legalności i prawidłowości operacji podstawowych, które jest publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 50

Absolutorium

1. Decyzja o udzieleniu absolutorium obejmuje sprawozdania, o których mowa w art. 43, z wyjątkiem części dostarczanej prze EBI zgodnie z art. 57, i jest przyjmowana zgodnie z art. 164 i art. 165 ust. 2 i 3 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012. Absolutorium, o którym mowa w art. 164 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, udzielane jest w odniesieniu do zasobów 11. EFR zarządzanych przez Komisję zgodnie z art. 16 ust. 1 niniejszego rozporządzenia na rok n.

2. Decyzja o udzieleniu absolutorium jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

3. Zastosowanie mają art. 166 i 167 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

CZĘŚĆ DRUGA

INSTRUMENT INWESTYCYJNY

Artykuł 51

Rola Europejskiego Banku Inwestycyjnego

EBI zarządza w imieniu Unii instrumentem inwestycyjnym i przeprowadza operacje w jego ramach, włącznie z dotacjami na spłatę odsetek i pomocą techniczną, zgodnie z częścią drugą niniejszego rozporządzenia.

Ponadto EBI podejmuje się realizacji finansowej innych operacji przeprowadzanych przez finansowanie z zasobów własnych zgodnie z art. 4 Umowy wewnętrznej, w stosownych przypadkach połączonych z dotacjami na spłatę odsetek pozyskiwanymi z zasobów 11. EFR.

Wykonanie części drugiej niniejszego rozporządzenia nie stanowi podstawy do jakichkolwiek obowiązków lub zobowiązań ze strony Komisji.

Artykuł 52

Szacunki zobowiązań i płatności w odniesieniu do instrumentu inwestycyjnego

Zgodnie z Umową wewnętrzną EBI przesyła Komisji co roku do dnia 1 września, w odniesieniu do działań instrumentu inwestycyjnego, swoje szacunki zobowiązań i płatności, które są niezbędne do sporządzenia komunikatu określonego w art. 7 ust. 1 Umowy wewnętrznej, łącznie z realizowanymi przez ten instrument dotacjami na spłatę odsetek. W razie konieczności EBI przesyła Komisji uaktualnione szacunki zobowiązań i płatności. Szczegóły tej procedury określa się w umowie o zarządzaniu przewidzianej w art. 55 ust. 4 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 53

Zarządzanie wkładami do instrumentu inwestycyjnego

1. Wkłady, o których mowa w art. 21 ust. 7 lit. b), przyjęte przez Radę, są wpłacane bez kosztów dla beneficjenta przez państwa członkowskie do EBI na specjalny rachunek otwarty przez EBI w imieniu instrumentu inwestycyjnego zgodnie ze szczegółowymi zasadami ustanowionymi w umowie o zarządzaniu przewidzianej w art. 55 ust. 4.

2. Za datę, o której mowa w art. 1 ust. 5 Umowy wewnętrznej, przyjmuje się dzień 31 grudnia 2030 r.

3. Z wyjątkiem przypadków, gdy Rada zadecyduje inaczej w odniesieniu do wynagrodzenia EBI, zgodnie z art. 5 Umowy wewnętrznej, przychody uzyskane przez EBI z salda na rachunkach specjalnych, o których mowa w ust. 1, uzupełniają instrument inwestycyjny i są uwzględniane przy wezwaniach do wniesienia wkładu, o których mowa w art. 21, oraz są wykorzystywane w celu pokrycia wszelkich zobowiązań finansowych po dniu 31 grudnia 2030 r.

4. EBI podejmuje się zarządzania zasobami finansowymi w odniesieniu do kwot, o których mowa w ust. 1, zgodnie ze szczegółowymi zasadami ustanowionymi w umowie o zarządzaniu przewidzianej w art. 55 ust. 4.

5. Zarządzanie instrumentem inwestycyjnym jest zgodne z warunkami ustanowionymi w Umowie o partnerstwie AKP-UE, decyzji o stowarzyszeniu zamorskim, Umowie wewnętrzną i części drugiej niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 54

Wynagrodzenie EBI

EBI otrzymuje wynagrodzenie na zasadzie pełnej rekompensaty za zarządzanie operacjami instrumentu inwestycyjnego. Rada podejmuje decyzje w sprawie zasobów i mechanizmów dotyczących wynagrodzenia EBI zgodnie z art. 5 ust. 4 Umowy wewnętrznej. Środki wykonawcze do tej decyzji są włączone do umowy o zarządzaniu przewidzianej w art. 55 ust. 4.

Artykuł 55

Wykonywanie instrumentu inwestycyjnego

1. Do zamówień finansowanych z zasobów 11. EFR, którymi zarządza EBI, zastosowanie mają własne przepisy EBI.

2. W przypadkach, w których dane programy lub projekty są współfinansowane przez państwa członkowskie lub ich organy wykonawcze, i są zgodne z priorytetami, które określono w krajowych strategiach współpracy i dokumentach programowych, o których mowa w rozporządzeniu w sprawie realizacji, oraz przewidzianych w art. 10 ust. 1 akapit drugi i trzeci Umowy wewnętrznej oraz w art. 74 decyzji o stowarzyszeniu zamorskim, EBI może powierzyć zadania dotyczące wykonywania instrumentu inwestycyjnego państwom członkowskim lub ich organom wykonawczym.

3. Nazwiska osób otrzymujących wsparcie finansowe w ramach instrumentu inwestycyjnego są publikowane przez EBI – chyba że takie ujawnienie może zaszkodzić interesom handlowym beneficjentów – przy zapewnieniu należytego przestrzegania wymogów zachowania poufności i bezpieczeństwa, w szczególności ochrony danych osobowych. Kryteria ujawniania informacji i poziom ich szczegółowości uwzględniają szczególne cechy sektora i charakter instrumentu inwestycyjnego.

4. Szczegółowe zasady wykonania niniejszej części są przedmiotem umowy o zarządzaniu zawieranej między Komisją, działającą w imieniu Unii, a EBI.

Artykuł 56

Sprawozdawczość w odniesieniu do instrumentu inwestycyjnego

EBI regularnie powiadamia Komisję o operacjach prowadzonych w ramach instrumentu inwestycyjnego, łącznie z dotacjami na spłatę odsetek, o wykorzystaniu każdego wezwania do wnoszenia wkładów do EBI oraz, w szczególności, o całkowitych kwartalnych kwotach zobowiązań, zamówień i płatności, zgodnie ze szczegółowymi zasadami ustanowionymi w umowie o zarządzaniu przewidzianej w art. 55 ust. 4.

Artykuł 57

Rachunkowość i sprawozdania finansowe instrumentu inwestycyjnego

1. EBI prowadzi rachunkowość instrumentu inwestycyjnego, łącznie z tymi dotacjami na spłatę odsetek, które są przez niego realizowane i finansowane w ramach EFR, w celu śledzenia całego cyklu przepływu środków finansowych, począwszy od otrzymania środków do ich wypłaty, a także uzyskanych z nich dochodów oraz wszelkich odzyskanych następnie środków. EBI opracowuje odpowiednie zasady i metody rachunkowości zgodne z międzynarodowymi standardami rachunkowości i przedstawia stosowne informacje Komisji i państwom członkowskim.

2. Co roku EBI przesyła Radzie i Komisji sprawozdanie z realizacji działań finansowanych z zasobów 11. EFR, którymi EBI zarządza, łącznie ze sprawozdaniami finansowymi sporządzonymi zgodnie z zasadami i metodami, o których mowa w ust. 1, oraz informacjami, o których mowa w art. 44 ust. 3.

Dokumenty te przedkłada się w formie projektu nie później niż dnia 28 lutego oraz w ostatecznej wersji nie później niż dnia 30 czerwca roku budżetowego następującego po roku budżetowym, którego dotyczą, tak aby Komisja mogła je wykorzystać do przygotowania sprawozdania, o którym mowa w art. 43 niniejszego rozporządzenia, zgodnie z art. 11 ust. 6 Umowy wewnętrznej. EBI składa Komisji sprawozdanie z finansowej realizacji zarządzanych przez siebie środków do dnia 31 marca.

Artykuł 58

Kontrola zewnętrzna i absolutorium w odniesieniu do działań EBI

Działania finansowane z zasobów 11. EFR i zarządzane przez EBI zgodnie z przepisami niniejszej części podlegają procedurom EBI dotyczącym kontroli i udzielania absolutorium, które EBI stosuje w odniesieniu do rachunków prowadzonych na rzecz stron trzecich. Szczegółowe zasady kontroli przeprowadzanej przez Trybunał Obrachunkowy określono w umowie trójstronnej między EBI, Komisją i Trybunałem Obrachunkowym.

CZĘŚĆ TRZECIA

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

TYTUŁ I

Przepisy przejściowe

Artykuł 59

Przesunięcie sald pozostałych z poprzednich Europejskich Funduszy Rozwoju

Przesunięcia do 11. EFR sald środków pozostałych z zasobów ustanowionych na mocy umów wewnętrznych dotyczących ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju (zwanych dalej „poprzednimi EFR”) dokonywane są zgodnie z art. 1 ust. 2 lit. b), art. 1 ust. 3 i 4 Umowy wewnętrznej.

Artykuł 60

Dochód z tytułu odsetek od zasobów poprzednich EFR

Saldo dochodów z tytułu odsetek od zasobów poprzednich EFR zostaje przesunięte do 11. EFR i przydzielone na te same cele co dochody przewidziane w art. 1 ust. 6 Umowy wewnętrznej. To samo ma zastosowanie do pozostałych dochodów poprzednich EFR obejmujących na przykład odsetki za zwłokę otrzymane w przypadku opóźnionej płatności wkładu do tych EFR dokonanej przez państwa członkowskie. Odsetki od zasobów EFR zarządzanych przez EBI uzupełniają środki instrumentu inwestycyjnego.

Artykuł 61

Zmniejszenie wkładów przez pozostałe salda

Kwoty pochodzące z projektów realizowanych w ramach 10. EFR lub poprzednich EFR, niezapisane jako zobowiązania zgodnie z art. 1 ust. 3 Umowy wewnętrznej, lub umorzone zgodnie z art. 1 ust. 4 Umowy wewnętrznej, zmniejszają część wkładu państw członkowskich ustalonego w art. 1 ust. 2 lit. a) Umowy wewnętrznej, chyba że Rada jednomyślnie zdecydowała inaczej.

Wpływ wkładu każdego państwa członkowskiego obliczany jest proporcjonalnie do wkładu każdego państwa członkowskiego do 9. i 10. EFR. Wpływ oblicza się co roku.

Artykuł 62

Stosowanie niniejszego rozporządzenia do działań w ramach poprzednich EFR

Przepisy niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie do działań finansowanych z poprzednich EFR bez uszczerbku dla istniejących zobowiązań prawnych. Niniejsze przepisy nie mają zastosowania do instrumentu inwestycyjnego.

Artykuł 63

Rozpoczęcie procedur dotyczących wkładów

Procedura dotycząca wkładów państw członkowskich ustanowiona w art. 21–24 niniejszego rozporządzenia ma zastosowanie po raz pierwszy w odniesieniu do wkładów na rok N + 2, pod warunkiem że Umowa wewnętrzna wejdzie w życie między dniem 1 października roku N a dniem 30 września roku N + 1.

TYTUŁ II

Przepisy końcowe

Artykuł 64

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Rady

D. REIZNIECE-OZOLA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3.

(2) Dz.U. L 210 z 6.8.2013, s. 1.

(3) Dz.U. C 370 z 17.12.2013, s. 1.

(4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1).

(5) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. L 362 z 31.12.2012, s. 1).

(6) Decyzja Rady 2013/755/UE z dnia 25 listopada 2013 r. w sprawie stowarzyszenia krajów i terytoriów zamorskich z Unią Europejską (zwana dalej „decyzją o stowarzyszeniu zamorskim”) (Dz.U. L 344 z 19.12.2013, s. 1).

(7) Rozporządzenie Rady (UE) 2015/322 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie realizacji 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (zob. s. 1 niniejszego Dziennika Urzędowego).

(8) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320).

(9) Rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 z dnia 3 czerwca 1971 r. określające zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów (Dz.U. L 124 z 8.6.1971, s. 1).

(10) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

(11) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/39

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY (UE) 2015/324

z dnia 2 marca 2015 r.

dotyczące wykonania art. 17 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 224/2014 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 224/2014 z dnia 10 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej (1), w szczególności jego art. 17 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 10 marca 2014 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 224/2014.

(2)

W dniu 31 grudnia 2014 r. Komitet Sankcji ustanowiony na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (RB ONZ) nr 2127 (2013) dotyczącej Republiki Środkowoafrykańskiej skreślił jedną osobę z wykazu osób objętych środkami przewidzianymi w pkt 30 i 32 rezolucji RB ONZ nr 2134 (2014).

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić wykaz osób objętych środkami ograniczającymi zamieszczony w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 224/2014,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 224/2014 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Rady

D. REIZNIECE-OZOLA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 70 z 11.3.2014, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

W załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 224/2014 skreśla się wpis dotyczący następującej osoby:

Levy YAKETE

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/41

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY (UE) 2015/325

z dnia 2 marca 2015 r.

w sprawie wykonania art. 13 rozporządzenia (UE) nr 356/2010 wprowadzającego określone szczególne środki ograniczające wobec określonych osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów w związku z sytuacją w Somalii

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 356/2010 z dnia 26 kwietnia 2010 r. wprowadzające określone szczególne środki ograniczające wobec określonych osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów w związku z sytuacją w Somalii (1), w szczególności jego art. 13,

mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 26 kwietnia 2010 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 356/2010.

(2)

W dniu 19 grudnia 2014 r. Komitet Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych, ustanowiony na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych 751 (1992) i 1907 (2009), skreślił jedną osobę z wykazu osób objętych środkami ograniczającymi określonymi w pkt 1, 3 i 7 rezolucji Rady Bezpieczeństwa 1844 (2008).

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (UE) nr 356/2010,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 356/2010 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Rady

D. REIZNIECE-OZOLA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 105 z 27.4.2010, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

W załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 356/2010 skreśla się wpis dotyczący następującej osoby:

Mohamed SA'ID

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/43

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2015/326

z dnia 2 marca 2015 r.

zmieniające załącznik XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) w odniesieniu do wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych i ftalanów

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (1), w szczególności jego art. 131,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Załącznik XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 zawiera między innymi ograniczenia wprowadzone wcześniej dyrektywą Rady 76/769/EWG (2).

(2)

Dyrektywą 2005/69/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) zakazano wprowadzania do obrotu i stosowania olejów-zmiękczaczy do produkcji opon lub części opon, jeśli zawierają więcej niż 1 mg/kg benzo[a]pirenu (BaP) lub więcej niż 10 mg/kg sumy ośmiu wymienionych wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych (WWA). Ograniczenie to jest obecnie określone w pozycji 50 kolumna 2 pkt 1 załącznika XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006.

(3)

W momencie przyjmowania tego ograniczenia nie były dostępne żadne zharmonizowane metody badawcze określania specyficznych stężeń ośmiu wymienionych WWA w olejach-zmiękczaczach. W związku z tym w ograniczeniu tym jest mowa o metodzie analitycznej IP 346:1998 (4), stosowanej przez przemysł naftowy do określania stężenia ekstraktu wielopierścieniowych związków aromatycznych (WZA), jako o pośredniej metodzie określania zgodności ze stężeniami granicznymi określonymi dla BaP i dla sumy wszystkich wymienionych WWA.

(4)

Metoda analityczna IP 346:1998 nie jest specyficzna dla ośmiu wymienionych WWA. Ponadto powszechnie uznaje się, że zakres tej metody jest ograniczony do nieprzepracowanych smarowych olejów bazowych niezawierających asfaltenu i posiadających nie więcej niż 5 % części składowych o temperaturze wrzenia poniżej 300 °C. Dla próbek niespełniających tych wymagań metoda ta może być nieodpowiednia.

(5)	Zgodnie z dyrektywą 2005/69/WE w dniu 3 lipca 2007 r. Komisja wydała Europejskiemu Komitetowi Normalizacyjnemu (CEN) zlecenie normalizacji w celu opracowania bardziej szczegółowej metody.

(6)

Nowa metoda standardowa została przyjęta i opublikowana przez CEN jako EN 16143:2013 (Przetwory naftowe – Oznaczanie zawartości benzo(a)pirenu (BaP) i wybranych wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych (WWA) w olejach-zmiękczaczach – Procedura z zastosowaniem podwójnego oczyszczania techniką LC i analizy GC/MS).

(7)

Komisja uważa, że biorąc pod uwagę fakt, iż ta nowa norma stanowi specyficzną metodę analityczną do analizy odpowiednich WWA w olejach-zmiękczaczach i nie posiada wad poprzedniej metody, należy zastąpić odniesienie do metody IP 346:1998 nową normą EN 16143:2013 jako metodą referencyjną do określania zgodności olejów-zmiękczaczy z ograniczeniem ustanowionym w pozycji 50 kolumna 2 pkt 1 załącznika XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006.

(8)

Nieformalne konsultacje przeprowadzone z państwami członkowskimi oraz przedstawicielami odpowiednich zainteresowanych stowarzyszeń wykazały, że w przypadku olejów-zmiękczaczy występuje ogólnie dobra korelacja między wynikami metody IP 346:1998 i metodami analizy z wykorzystaniem chromatografii gazowej, które opierają się na tych samych zasadach co nowa metoda CEN, przy pomiarze indywidualnych rakotwórczych WWA. Podmioty gospodarcze wskazały, że zastąpienie IP 346:1998 nową metodą CEN nie powinno mieć wpływu na zgodność olejów-zmiękczaczy. Ocenia się jednak, że nowa metoda analityczna jest bardziej złożona i kosztowna w stosowaniu niż IP 346:1998.

(9)

Należy przyznać okres przejściowy trwający 18 miesięcy, podczas którego do określania zgodności z tym ograniczeniem można będzie alternatywnie stosować zarówno starą, jak i nową metodę analityczną. Ten okres przejściowy powinien umożliwić laboratoriom przygotowanie się oraz uzyskanie niezbędnego doświadczenia w stosowaniu nowej metody analitycznej. Powinien on również ułatwić określanie zgodności olejów-zmiękczaczy już wprowadzonych do obrotu przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia.

(10)

Komisja zakończyła ponowną ocenę środków przewidzianych w pozycji 51 załącznika XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 w odniesieniu do substancji: ftalan bis(2-etyloheksylu) (DEHP), ftalan dibutylu (DBP) oraz ftalan benzylu-butylu (BBP) zgodnie z pkt 3 wspomnianej pozycji. Ponowna ocena została rozpoczęta w dniu 4 września 2009 r. wnioskiem Komisji do Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA) o przegląd nowych dostępnych informacji naukowych i o ocenę, czy istnieją dowody, które uzasadniałyby ponowną analizę istniejącego ograniczenia. Przekazując informacje Komisji w marcu 2010 r., ECHA wskazała, że należy rozważyć ocenę odnośnej dokumentacji rejestracyjnej REACH. Komisja poprosiła zatem ECHA o podjęcie zaproponowanego działania. W kwietniu 2011 r. Królestwo Danii rozpoczęło jednak procedurę wprowadzania ograniczeń dotyczących obecności wymienionych ftalanów w artykułach do stosowania w pomieszczeniach i artykułach, które mogą wejść w bezpośredni kontakt ze skórą lub błoną śluzową, w ramach której rozpatrywano między innymi dokumentację rejestracyjną. Zgodnie z informacjami z dnia 9 sierpnia 2014 r. (5), kończąc procedurę wprowadzania ograniczeń, Komisja nie zaproponowała zmiany załącznika XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Ponadto w drodze rozporządzenia Komisji (UE) nr 143/2011 (6) Komisja włączyła wymienione ftalany do załącznika XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. W związku z tym, na podstawie art. 69 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia, po dacie ostatecznej ECHA ma obowiązek rozważyć, czy wykorzystanie wymienionych ftalanów w artykułach stwarza ryzyko dla zdrowia człowieka lub dla środowiska, które nie jest w adekwatny sposób kontrolowane. W związku z tym dalszy przegląd środków dotyczących ograniczenia wymienionych ftalanów nie został uznany za niezbędny i należy zatem skreślić wspomniany punkt ze wspomnianej pozycji.

(11)

W styczniu 2014 r. Komisja zakończyła ponowną ocenę środków przewidzianych w pozycji 52 załącznika XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 w odniesieniu do substancji: ftalan diizononylu (DINP), ftalan di-izodecylu (DIDP) oraz ftalan di-n-oktylu (DNOP) zgodnie z pkt 3 wspomnianej pozycji. Ponowna ocena została rozpoczęta w dniu 4 września 2009 r. wnioskiem Komisji do ECHA o przegląd nowych dostępnych informacji naukowych i o ocenę, czy istnieją dowody, które uzasadniałyby ponowną analizę istniejącego ograniczenia. Dostępne informacje zostały następnie uzupełnione o informacje z dokumentacji rejestracyjnej otrzymanej przed terminem rejestracji w 2010 r. ECHA przedstawiła następnie projekt sprawozdania z przeglądu Komitetowi ds. Oceny Ryzyka (RAC) w celu przeprowadzenia szczegółowej oceny. Komitet przyjął opinię na ten temat w marcu 2013 r., a ostateczne sprawozdanie ECHA zostało przekazane Komisji w sierpniu 2013 r. Na podstawie sprawozdania ECHA Komisja postanowiła nie proponować żadnych zmian do przepisów pkt 52 załącznika XVII oraz uznać ponowną ocenę zgodnie z pkt 3 wspomnianej pozycji za zakończoną. Wnioski Komisji w sprawie ponownej oceny zostały podane do publicznej wiadomości (7). W związku z tym należy skreślić pkt 3 tej pozycji.

(12)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1907/2006.

(13)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy art. 133 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 396 z 30.12.2006, s. 1.

(2) Dyrektywa Rady 76/769/EWG z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu i stosowaniu niektórych substancji i preparatów niebezpiecznych (Dz.U. L 262 z 27.9.1976, s. 201).

(3) Dyrektywa 2005/69/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. zmieniająca po raz dwudziesty siódmy dyrektywę Rady 76/769/EWG w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu i stosowaniu niektórych substancji i preparatów niebezpiecznych (wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych w olejach-zmiękczaczach i oponach) (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, s. 51).

(4) IP 346:1998 – wielopierścieniowe związki aromatyczne, zawartość w nieprzepracowanych smarowych olejach bazowych i frakcjach ropy naftowej niezawierających asfaltenu – metoda współczynnika refrakcji ekstraktu otrzymanego przy pomocy dimetylosulfotlenku.

(5) Dz.U. C 260 z 9.8.2014, s. 1.

(6) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 143/2011 z dnia 17 lutego 2011 r. zmieniające załącznik XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U. L 44 z 18.2.2011, s. 2).

(7) http://ec.europa.eu/enterprise/sectors/chemicals/files/reach/entry-52_en.pdf

ZAŁĄCZNIK

W załączniku XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 wprowadza się następujące zmiany:

w pozycji 50 kolumna 2 pkt 1 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Jako metodę badawczą do wykazywania zgodności ze stężeniami granicznymi, o których mowa w akapicie pierwszym, wykorzystuje się normę EN 16143:2013 (Przetwory naftowe – Oznaczanie zawartości benzo(a)pirenu (BaP) i wybranych wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych (WWA) w olejach-zmiękczaczach – Procedura z zastosowaniem podwójnego oczyszczania techniką LC i analizy GC/MS).

Do dnia 23 września 2016 r. stężenia graniczne, o których mowa w akapicie pierwszym, uważa się za zachowane, jeżeli zawartość ekstraktu wielopierścieniowych związków aromatycznych (WZA) jest mniejsza niż 3 % masowo, oznaczonych według metody badań IP346:1998 Instytutu Ropy Naftowej (wielopierścieniowe związki aromatyczne, zawartość w nieprzepracowanych smarowych olejach bazowych i frakcjach ropy naftowej nie zawierających asfaltenu – metoda współczynnika refrakcji ekstraktu otrzymanego przy pomocy dimetylosulfotlenku), pod warunkiem że zgodność ze stężeniami granicznymi benzo[a]pirenu i wymienionych WWA, a także korelacja zmierzonych wartości stężeń z ekstraktem WZA jest mierzona przez producenta lub importera co sześć miesięcy lub po każdej większej zmianie operacyjnej, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.”

2)	w pozycji 51 kolumna 2 skreśla się pkt 3;

3)	w pozycji 52 kolumna 2 skreśla się pkt 3.

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/46

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2015/327

z dnia 2 marca 2015 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów w zakresie wprowadzania do obrotu i warunków stosowania dodatków składających się z preparatów

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt (1), w szczególności jego art. 3 ust. 5 oraz art. 16 ust. 6,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W niektórych preparatach dopuszczonych jako dodatki zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003 dodatki technologiczne oraz inne substancje lub produkty są włączane w celu oddziaływania na substancję czynną zawartą w preparacie, polegającego na jej stabilizacji lub ujednoliceniu, ułatwianiu obchodzenia się z nią lub jej włączenia do paszy. Takie dodatki technologiczne lub inne substancje bądź produkty mogą na przykład zwiększyć zdolność do płynięcia lub jednorodność albo zmniejszyć pylność substancji czynnej. Specyficzny skład dopuszczonych dodatków składających się z preparatów jest zatem różny w zależności od planowanego stosowania tych preparatów. Dodatki technologiczne lub inne substancje bądź produkty dodawane w celu utrzymania integralności danej substancji czynnej nie są jednak przeznaczone do oddziaływania na paszę, do której ma zostać włączony preparat.

(2)

Biorąc pod uwagę fakt, że postęp technologiczny przyczynia się do opracowywania nowych preparatów, właściwe jest, aby lepiej uwzględnić specyfikę dodatków składających się z preparatów oraz zapewnić większą przejrzystości i jasność podczas ich wprowadzania do obrotu, bez naruszania prawa własności intelektualnej w odniesieniu do składu premiksów zawierających takie dodatki.

(3)

Należy w szczególności wprowadzić do załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 dodatkowe wymogi dotyczące etykietowania w odniesieniu do tego rodzaju dodatków oraz zawierających je premiksów, tak aby umożliwić sprawdzenie, czy dodatki technologiczne stosowane w preparacie zostały dopuszczone do zamierzonego stosowania oraz czy dodatki te oddziałują wyłącznie na substancję czynną zawartą w preparacie.

(4)

Najbardziej istotne informacje powinny być wprawdzie podawane na opakowaniu lub pojemniku zawierającym dodatek lub premiks, jednak postęp technologiczny umożliwia również podawanie informacji na temat składu preparatów w bardziej elastyczny i mniej kosztowny sposób za pośrednictwem innych form przekazu pisemnego. Jest to zgodne z definicją etykietowania określoną w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2009 (2).

(5)

Podmioty gospodarcze powinny być w stanie dostarczyć informacje na temat składu preparatów, które są wprowadzane do obrotu, ponieważ informacje te umożliwiają użytkownikowi końcowemu lub nabywcy dokonanie świadomego wyboru, pozwalają na odpowiednią ocenę ryzyka i przyczyniają się do uczciwości transakcji.

(6)

Te dodatkowe wymogi dotyczące etykietowania i informacji powinny mieć zastosowanie tylko do dodatków należących do kategorii, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1831/2003. W przypadku gdy takie dodatki są dopuszczone jako preparaty, jedynie substancja czynna jest w rzeczywistości przedmiotem zezwolenia, nie zaś inne składniki preparatów, które mogą się różnić.

(7)	W celu uniknięcia jakichkolwiek niepożądanych skutków dla zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt lub środowiska podmioty gospodarcze powinny zapewnić fizykochemiczną i biologiczną zgodność między częściami składowymi preparatu, który jest wprowadzany do obrotu i stosowany.

(8)

Należy zatem zmienić załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 dotyczący szczególnych wymagań w zakresie etykietowania stosowanych do niektórych dodatków paszowych i premiksów oraz załącznik IV do tego rozporządzenia dotyczący ogólnych warunków stosowania, w celu uwzględnienia postępu technologicznego i naukowego w zakresie dodatków składających się z preparatów.

(9)	Konieczny jest okres przejściowy, aby zapobiec zakłóceniom w zakresie wprowadzania do obrotu i stosowania istniejących dodatków składających się z preparatów oraz zawierających je pasz tak, aby mogły one być wykorzystywane do wyczerpania zapasów.

(10)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zmiany załączników III i IV

W załącznikach III i IV do rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Przepis przejściowy

Dodatki składające się z preparatów oraz premiksy zawierające takie dodatki, wyprodukowane i opatrzone etykietami przed dniem 23 marca 2017 r. zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003 w brzmieniu obowiązującym przed dniem 23 marca 2015 r. mogą być nadal wprowadzane do obrotu i stosowane do wyczerpania zapasów.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 268 z 18.10.2003, s. 29.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie wprowadzania na rynek i stosowania pasz, zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady i uchylające dyrektywę Rady 79/373/EWG, dyrektywę Komisji 80/511/EWG, dyrektywy Rady 82/471/EWG, 83/228/EWG, 93/74/EWG, 93/113/WE i 96/25/WE oraz decyzję Komisji 2004/217/WE (Dz.U. L 229 z 1.9.2009, s. 1).

ZAŁĄCZNIK

W załącznikach III i IV do rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 wprowadza się następujące zmiany:

załącznik III otrzymuje brzmienie:

„ZAŁĄCZNIK III

SZCZEGÓLNE WYMAGANIA W ZAKRESIE ETYKIETOWANIA STOSOWANE DO NIEKTÓRYCH DODATKÓW PASZOWYCH I DO PREMIKSÓW.

Dodatki zootechniczne, kokcydiostatyki i histomonostatyki:

—	termin ważności gwarancji lub okres przechowywania, licząc od daty wytworzenia,

—	sposób użycia, oraz

—

stężenie;

enzymy, poza wyżej wymienionymi informacjami:

—	specyficzna nazwa czynnego(-ych) składnika(-ów) zgodnie z jego (ich) aktywnością enzymatyczną, zgodnie z wydanym zezwoleniem,

—	numer identyfikacyjny Międzynarodowego Związku Biochemii (International Union of Biochemistry), oraz

—	zamiast stężenia: jednostki aktywności (jednostki aktywności na 1 gram lub jednostki aktywności na 1 mililitr);

drobnoustroje:

—	termin ważności gwarancji lub okres przechowywania, licząc od daty wytworzenia,

—	sposób użycia,

—	numer ewidencyjny szczepu mikroorganizmu, i

—	liczba jednostek tworzących kolonię (CFU) na gram;

dodatki dietetyczne:

—	poziom zawartości substancji czynnej, oraz

—	termin ważności gwarancji dla tego poziomu lub okres przechowywania, licząc od daty wytworzenia;

dodatki technologiczne i sensoryczne z wyjątkiem substancji aromatyzujących:

—	poziom zawartości substancji czynnej;

substancje aromatyzujące:

—	zawartość w premiksach.

DODATKOWE WYMAGANIA DOTYCZĄCE ETYKIETOWANIA I INFORMACJI PODAWANYCH W PRZYPADKU NIEKTÓRYCH DODATKÓW SKŁADAJĄCYCH SIĘ Z PREPARATÓW ORAZ PREMIKSÓW ZAWIERAJĄCYCH TAKIE PREPARATY.

Dodatki należące do kategorii, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a), b) i c), oraz składające się z preparatów:

(i)	wskazanie na opakowaniu lub pojemniku specyficznej nazwy, numeru identyfikacyjnego oraz poziomu wszelkich dodatków technologicznych zawartych w preparacie, dla których najwyższe dopuszczalne poziomy ustalono w odpowiednim zezwoleniu;

(ii)

następujące informacje przekazywane w dowolnej formie pisemnej lub załączone do preparatu:

—	specyficzna nazwa i numer identyfikacyjny każdego technologicznego dodatku zawartego w preparacie, oraz

—	nazwa każdej innej substancji lub każdego innego produktu zawartego w preparacie wskazana w porządku malejącym pod względem masy;

premiksy zawierające dodatki należące do kategorii, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a), b) i c), oraz składające się z preparatów:

(i)	w stosownych przypadkach wskazanie na opakowaniu lub na pojemniku, że premiks zawiera dodatki technologiczne włączone do preparatów dodatku, dla których najwyższe dopuszczalne poziomy ustalono w odpowiednim zezwoleniu;

(ii)	na prośbę nabywcy lub użytkownika – informacje dotyczące specyficznej nazwy, numer identyfikacyjny i wskazanie poziomu dodatków technologicznych, o których mowa w ppkt (i) niniejszego akapitu, włączonych do preparatów dodatku.”

;

w załączniku IV dodaje się pkt 5 w brzmieniu:

„5.

Dodatki technologiczne lub inne substancje bądź produkty zawarte w dodatkach składających się z preparatów mogą jedynie zmieniać fizykochemiczne właściwości substancji czynnej preparatu i są wykorzystywane zgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniu, w przypadku gdy takie przepisy są przewidziane.

Zapewnia się fizykochemiczną i biologiczną zgodność między składnikami preparatu w stosunku do pożądanych efektów.”

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/50

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2015/328

z dnia 2 marca 2015 r.

zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 322/2014 w odniesieniu do dokumentu wejścia dotyczącego paszy i żywności pochodzenia zwierzęcego

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (1), w szczególności jego art. 53 ust. 1 lit. b) ppkt (ii),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Aby chronić zdrowie publiczne i zdrowie zwierząt w Unii, w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 322/2014 (2) wprowadzono specjalne warunki przywozu paszy i żywności pochodzących lub wysyłanych z Japonii w następstwie wypadku w elektrowni jądrowej Fukushima.

(2)

Art. 9 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 322/2014 przewiduje, że do celów powiadomienia z wyprzedzeniem podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze lub paszowe lub ich przedstawiciele wypełniają część I wspólnotowego dokumentu wejścia, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 669/2009 (3), i przekazują ten dokument właściwemu organowi w wyznaczonym miejscu wprowadzenia lub punkcie kontroli granicznej. Wspólnotowy dokument wejścia, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 669/2009, stosuje się wyłącznie do paszy i żywności niepochodzących od zwierząt, nie stosuje się go zaś do paszy i żywności pochodzenia zwierzęcego, w tym do produktów rybołówstwa.

(3)

Jeżeli chodzi o paszę i żywność pochodzenia zwierzęcego, w tym o produkty rybołówstwa, objęte zakresem dyrektywy Rady 97/78/WE (4), rozporządzenie Komisji (WE) nr 136/2004 (5) przewiduje, że do celów powiadomienia z wyprzedzeniem stosuje się wspólnotowy dokument wejścia ustanowionym w załączniku III do tego rozporządzenia.

(4)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 322/2014.

(5)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 322/2014 wprowadza się następujące zmiany:

art. 9 ust. 1 i 2 otrzymuje brzmienie:

„1. Podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze lub paszowe lub ich przedstawiciele z wyprzedzeniem powiadamiają o przybyciu każdej przesyłki produktów, z wyjątkiem herbaty pochodzącej z prefektur innych niż Fukushima.

2. Do celów tego powiadomienia z wyprzedzeniem wypełniają oni:

a)	w przypadku produktów niepochodzących od zwierząt: część I wspólnotowego dokumentu wejścia, o którym mowa w art. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 669/2009, uwzględniając wskazówki dotyczące wspólnotowego dokumentu wejścia określone w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 669/2009;

b)	w przypadku paszy i żywności pochodzenia zwierzęcego, w tym produktów rybołówstwa, objętych zakresem dyrektywy Rady 97/78/WE: wspólnotowe świadectwo weterynaryjne dla wwozu i przewozu ustanowione w załączniku III do rozporządzenia Komisji (WE) nr 136/2004 (6).

Odpowiedni dokument przekazuje się właściwemu organowi w wyznaczonym miejscu wprowadzenia lub w punkcie kontroli granicznej przynajmniej dwa dni robocze przed faktycznym przybyciem przesyłki.

(6) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 136/2004 z dnia 22 stycznia 2004 r. ustanawiające procedurę kontroli weterynaryjnej we wspólnotowych punktach kontroli granicznej dotyczącą produktów przywożonych z państw trzecich (Dz.U. L 21 z 28.1.2004, s. 11).”"

;

art. 12 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 12

Dopuszczenie do swobodnego obrotu

Każda przesyłka produktów, z wyłączeniem produktów objętych zakresem dyrektywy 97/78/WE, uregulowanych już rozporządzeniem (WE) nr 136/2004, zostaje dopuszczona do swobodnego obrotu, pod warunkiem że podmiot prowadzący przedsiębiorstwo spożywcze lub paszowe lub jego przedstawiciel okazał organom celnym (fizycznie lub w formie elektronicznej) wspólnotowy dokument wejścia należycie wypełniony przez właściwy organ po przeprowadzeniu wszystkich kontroli urzędowych. Organy celne dopuszczają przesyłkę do swobodnego obrotu wyłącznie pod warunkiem, że pozytywna decyzja właściwego organu jest potwierdzona w polu II.14 wspólnotowego dokumentu wejścia i podpisana w polu II.21 wspólnotowego dokumentu wejścia.”

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1.

(2) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 322/2014 z dnia 28 marca 2014 r. wprowadzające specjalne warunki regulujące przywóz paszy i żywności pochodzących lub wysyłanych z Japonii w następstwie wypadku w elektrowni jądrowej Fukushima (Dz.U. L 95 z 29.3.2014, s. 1).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 669/2009 z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwiększonego poziomu kontroli urzędowych przywozu niektórych rodzajów pasz i żywności niepochodzących od zwierząt i zmieniające decyzję 2006/504/WE (Dz.U. L 194 z 25.7.2009, s. 11).

(4) Dyrektywa Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiająca zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnej produktów wprowadzanych do Wspólnoty z państw trzecich (Dz.U. L 24 z 30.1.1998, s. 9).

(5) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 136/2004 z dnia 22 stycznia 2004 r. ustanawiające procedurę kontroli weterynaryjnej we wspólnotowych punktach kontroli granicznej dotyczącą produktów przywożonych z państw trzecich (Dz.U. L 21 z 28.1.2004, s. 11).

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/52

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2015/329

z dnia 2 marca 2015 r.

wprowadzające odstępstwo od przepisów unijnych dotyczących zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do wprowadzania do Unii Europejskiej żywności pochodzenia zwierzęcego przeznaczonej na EXPO 2015 w Mediolanie (Włochy)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 2002/99/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. ustanawiającą przepisy o wymaganiach zdrowotnych dla zwierząt regulujące produkcję, przetwarzanie, dystrybucję oraz wprowadzanie produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (1), w szczególności jej art. 8 pkt 5 tiret trzecie, art. 9 ust. 2 lit. b) oraz art. 9 ust. 4,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (2), w szczególności jego art. 9 akapit drugi,

uwzględniając dyrektywę Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków monitorowania niektórych substancji i ich pozostałości u żywych zwierząt i w produktach pochodzenia zwierzęcego oraz uchylającą dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (3), w szczególności jej art. 29 ust. 1 akapit czwarty,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Włochy będą gospodarzem wystawy światowej EXPO 2015, która odbędzie się w Mediolanie w dniach od 1 maja do 31 października 2015 r. Głównym tematem wystawy jest „Wyżywić planetę: energia do życia”. Planuje się, że w EXPO 2015 w Mediolanie weźmie udział około 150 państw, a w związku z tym tematem oczekuje się, że produkty spożywcze, w tym produkty pochodzenia zwierzęcego, będą musiały zostać wprowadzone do Unii z państw trzecich.

(2)

Zezwolenie na wywóz produktów pochodzenia zwierzęcego do Unii przyznaje się państwom trzecim w oparciu o wymogi ustanowione w prawodawstwie unijnym, które uwzględniają kwestie zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego. Nie wszystkie państwa uczestniczące w EXPO 2015 w Mediolanie są jednak w pełni upoważnione do wywozu produktów pochodzenia zwierzęcego do Unii. W związku z tym stosowne jest ustanowienie pewnych odstępstw od obecnych wymogów zdrowotnych w odniesieniu do przywozu, aby zezwolić na wprowadzenie tych produktów wyłącznie w celu wykorzystania ich podczas EXPO 2015 w Mediolanie.

(3)

Jeśli chodzi o aspekty związane ze zdrowiem zwierząt, produkty pochodzenia zwierzęcego, które powodują powstanie ryzyka wprowadzenia chorób zwierząt do Unii, takie jak świeże mięso i produkty mięsne, mleko i przetwory mleczne i inne produkty pochodzenia zwierzęcego, mogą być przywożone do Unii, wyłącznie jeżeli wypełnione są wszystkie odpowiednie gwarancje zdrowia zwierząt przewidziane w unijnych przepisach przywozowych. To samo odnosi się do produktów pochodzenia zwierzęcego przewożonych w tranzycie przez terytorium Unii, pod warunkiem że są one transportowane do państwa trzeciego. Aby przywóz do Unii lub tranzyt przez jej terytorium produktów pochodzenia zwierzęcego był dozwolony, muszą one pochodzić z państw trzecich wymienionych w odpowiednich przepisach przywozowych z zakresu zdrowia zwierząt i zostać uprzednio poddane specyficznemu procesowi obróbki przewidzianemu w tych przepisach.

(4)	W związku z tym, w celu ochrony statusu zdrowia zwierząt w Unii, należy zezwolić na wprowadzenie do Unii w celu zastosowania podczas EXPO 2015 w Mediolanie wyłącznie produktów pochodzenia zwierzęcego, które spełniają unijne wymogi przywozowe lub tranzytowe w zakresie zdrowia zwierząt.

(5)

Biorąc pod uwagę ryzyko związane z wprowadzeniem do Unii produktów pochodzenia zwierzęcego niespełniających wymagań w zakresie zdrowia publicznego w Unii, a jednocześnie konieczność ochrony zdrowia publicznego, należy zapewnić, aby produkty te były zgodne z wymogami w zakresie zdrowia publicznego państwa trzeciego pochodzenia oraz aby były w tym państwie zdatne do spożycia przez ludzi. Skutkiem tego będzie takie samo ryzyko, na jakie narażeni byliby podróżni z Unii podczas podróży i spożywania takich towarów w odpowiednim państwie trzecim. Ponadto właściwe władze włoskie przedstawiły gwarancje mające na celu uniknięcie sytuacji, w której wspomniane wyżej ryzyko mogłoby mieć niekorzystny wpływ na zdrowie ludzi w obrębie Unii.

(6)	W związku z tym władze włoskie zapewniają, by poza EXPO 2015 w Mediolanie nie były spożywane ani wprowadzane do obrotu żadne produkty niezgodne z wymogami.

(7)

Biorąc pod uwagę istotne ryzyko dla zdrowia publicznego związane z małżami, wprowadzanie do Unii małży w jakiejkolwiek formie przeznaczonych na EXPO 2015 w Mediolanie powinno być dozwolone tylko wówczas, gdy produkty te spełniają wymagania przywozowe dotyczące zdrowia publicznego określone w odpowiednich przepisach Unii. W związku z tym produkty te powinny zostać wyłączone z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia.

(8)

Biorąc pod uwagę ryzyko dla zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego stwarzane przez produkty pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich, dla których zostały lub zostaną przyjęte specjalne środki ochronne ze względu na obawy związane ze zdrowiem zwierząt i zdrowiem publicznym, zgodnie z art. 22 dyrektywy Rady 97/78/WE (4), stosowne jest wyłączenie tych produktów z zakresu niniejszego rozporządzenia.

(9)

W celu zmniejszenia ryzyka związanego z wprowadzeniem do Unii produktów pochodzenia zwierzęcego, które nie spełniają wszystkich unijnych wymagań dotyczących zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego, produkty takie powinny podlegać rygorystycznym środkom kontroli i być identyfikowalne na wszystkich etapach transportu, przechowywania, dostarczania i usuwania ich pozostałości lub odpadów oraz być wykorzystywane wyłącznie do celów EXPO 2015 w Mediolanie, co ma zapobiec ich wprowadzeniu do obrotu w Unii.

(10)

Aby umożliwić wprowadzenie tych produktów do Unii, zapobiegając przy tym ich wprowadzeniu do obrotu w Unii, należy objąć je procedurą odprawy czasowej zgodnie z art. 576 ust. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (5) do czasu ich spożycia na miejscu na EXPO 2015 w Mediolanie lub usunięcia wszelkich pozostałości tych produktów zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 (6) jako materiału kategorii 1 lub ich powrotnego wywozu. W razie konieczności produkty te, zanim zostaną objęte odprawą czasową, należy przemieszczać z punktu ich wprowadzenia do Unii do Włoch w ramach procedury tranzytu zewnętrznego, o której mowa w art. 91 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 (7). Konsumpcję lub zniszczenie takich produktów należy uważać za powrotny wywóz zgodnie z art. 582 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93.

(11)

Ponadto, aby zapewnić niewprowadzanie tych niezgodnych z wymaganiami produktów do obrotu w Unii, powinny one być transportowane wyłącznie bezpośrednio na EXPO 2015 w Mediolanie lub – jeżeli jest to konieczne ze względów logistycznych – do specjalnie zatwierdzonych składów celnych, jak przewidziano w art. 12 i 13 dyrektywy 97/78/WE, do celów tymczasowego przechowywania przed ich ostateczną dostawą na EXPO 2015 w Mediolanie.

(12)

W celu zapewnienia identyfikowalności produktów pochodzenia zwierzęcego niespełniających wymogów, właściwe organy powinny korzystać ze zintegrowanego skomputeryzowanego systemu weterynaryjnego (TRACES) wprowadzonego decyzją Komisji 2004/292/WE (8) (zwanego dalej „systemem TRACES”) do rejestrowania istotnych danych odnoszących się do produktów, od momentu ich wprowadzenia do Unii do momentu ich spożycia na terenie wystawy EXPO 2015 w Mediolanie lub usunięcia po zakończeniu wydarzenia.

(13)

Aby poinformować odwiedzających i pracowników EXPO 2015 w Mediolanie o potencjalnym ryzyku związanym ze spożywaniem produktów niezgodnych z wymaganiami i aby zapewnić niespożywanie i niewprowadzanie tych produktów do obrotu poza terenem EXPO 2015 w Mediolanie, ze względu na fakt, że mogą one stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego, władze Włoch powinny przedstawić informacje, że niektóre produkty pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich nie spełniają unijnych standardów w zakresie zdrowia publicznego, lecz wyłącznie standardy odpowiednich państw trzecich pochodzenia, oraz że spożywanie i wprowadzanie do obrotu tych produktów jest zakazane poza terenem wystawy EXPO 2015 w Mediolanie.

(14)	Ponieważ EXPO 2015 w Mediolanie będzie wydarzeniem ograniczonym czasowo, przepisy ustanowione w niniejszym rozporządzeniu powinny obowiązywać jedynie przez ograniczony czas.

(15)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

W niniejszym rozporządzeniu przewidziano odstępstwo od unijnych przepisów dotyczących zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego regulujących wprowadzanie produktów pochodzenia zwierzęcego lub środków spożywczych zawierających te produkty do Unii dla takich produktów lub środków spożywczych przeznaczonych na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie, jak opisano w pkt 1 załącznika I („teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie”).

Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do małży, o których mowa w pkt 2.1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 853/2004, ani do środków spożywczych pochodzących od tych zwierząt.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez uszczerbku dla środków ochronnych przyjętych zgodnie z art. 22 dyrektywy 97/78/WE i obowiązujących w okresie stosowania niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Wymagania dla produktów przeznaczonych na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie

Państwa członkowskie zezwalają na wprowadzanie przesyłek produktów pochodzenia zwierzęcego lub środków spożywczych zawierających takie produkty z państw trzecich lub zakładów, z których przywóz tych produktów lub środków spożywczych zawierających te produkty do Unii nie jest dozwolony na podstawie prawa Unii, wyłącznie w celu ich wykorzystania na terenie wystawy EXPO 2015 w Mediolanie, oraz jeżeli:

a)	pochodzą z państwa trzeciego oficjalnie uczestniczącego w EXPO 2015 w Mediolanie i są przeznaczone na stoisko wystawowe tego państwa trzeciego na terenie wystawy EXPO 2015 w Mediolanie; oraz

są zapakowane w zaplombowane pojemniki lub opakowania, które nie umożliwiają żadnego wycieku zawartości i są oznaczone słowami „for exclusive destination EXPO Milano 2015” w kolorach czerwonym i białym oraz o czytelnej wielkości czcionki proporcjonalnej do rozmiaru tych pojemników lub opakowań; oraz

w przypadku gdy są wymienione w załączniku II, spełniają wszystkie następujące warunki:

(i)	zostały dopuszczone do tranzytu przez terytorium Unii zgodnie z wymaganiami dla tranzytu przez terytorium Unii określonymi w odniesieniu do każdego produktu w aktach prawnych, o których mowa w załączniku II, które to wymagania stosuje się na zasadzie analogii;

(ii)	towarzyszy im świadectwo weterynaryjne na potrzeby tranzytu lub składowania określone w odniesieniu do każdego wymienionego produktu w przepisach, o których mowa w załączniku II i które stosuje się na zasadzie analogii;

(iii)

towarzyszy im świadectwo weterynaryjne określone w załączniku III;

(iv)	są objęte procedurą odprawy czasowej zgodnie z art. 576 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93;

(v)

jeżeli mają one być przemieszczane z punktu kontroli granicznej, wymienionego w załączniku I do decyzji Komisji 2009/821/WE (9) bądź w jakimkolwiek odpowiednim porozumieniu między Unią a państwami trzecimi, spoza terytorium Włoch do Włoch, są one do tego celu objęte procedurą tranzytu zewnętrznego, o której mowa w art. 91 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92, przed objęciem ich procedurą odprawy czasowej zgodnie z art. 576 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 we Włoszech;

w przypadku gdy nie są wymienione w załączniku II, spełniają wszystkie następujące warunki:

(i)	towarzyszy im świadectwo weterynaryjne określone w załączniku III;

(ii)	spełniają warunki wymienione w lit. c) ppkt (iv) i (v) niniejszego artykułu.

Artykuł 3

Wprowadzanie produktów

Przesyłki produktów, o których mowa w art. 2, muszą spełniać następujące warunki:

a)	są wprowadzane do Unii przez punkt kontroli granicznej wymieniony w załączniku I do decyzji 2009/821/WE lub w ramach jakiegokolwiek odpowiedniego porozumienia między Unią a państwami trzecimi; oraz

b)	są zgłaszane w punkcie kontroli granicznej w miejscu wprowadzenia przynajmniej dwa dni robocze przed ich przybyciem.

Artykuł 4

Zadania punktu kontroli granicznej w miejscu wprowadzenia i właściwych organów celnych

1. Punkt kontroli granicznej w miejscu wprowadzenia:

a)	przeprowadza kontrolę dokumentów i kontrolę tożsamości przewidziane w art. 4 dyrektywy 97/78/WE;

b)	sprawdza, czy przesyłki produktów, o których mowa w art. 2, pochodzące z jednego z państw trzecich uczestniczących w EXPO 2015 w Mediolanie są przeznaczone na stoisko wystawowe tego państwa trzeciego na terenie wystawy EXPO 2015 w Mediolanie; oraz

wydaje wspólny dokument weterynaryjny wejścia (CVED) z systemu TRACES, przeznaczony dla lokalnej jednostki weterynaryjnej w systemie TRACES Milano Città IT03603, o której mowa w załączniku II do decyzji 2009/821/WE („lokalna jednostka weterynaryjna Milano Città IT03603”) lub, w przypadku gdy produkty są najpierw wysyłane do składu celnego, o którym mowa w pkt 2 załącznika I, do jednostki TRACES odpowiedzialnej za dany skład celny;

d)	zapewnia przesłanie przesyłek bezpośrednio na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie lub do składu celnego, o którym mowa w pkt 2 załącznika I;

e)	zezwala na tranzyt przesyłek, które nie zostały uwzględnione w załączniku do decyzji Komisji 2011/163/UE (10), pod warunkiem że są one wysyłane bezpośrednio na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie lub do składu celnego, o którym mowa w pkt 2 załącznika I;

f)	odrzuca lub niszczy produkty, które nie są zgodne z wymogami określonymi w art. 2.

2. Punkt kontroli granicznej w miejscu wprowadzenia oraz właściwe organy celne zapewniają:

a)	objęcie produktów procedurą odprawy czasowej zgodnie z art. 576 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 do czasu ich spożycia na terenie wystawy EXPO 2015 w Mediolanie lub zniszczenia, jak przewidziano w art. 7 pkt 10 i 11;

b)	w razie potrzeby przemieszczanie produktów w ramach procedury tranzytu zewnętrznego, o której mowa w art. 91 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92, z punktu ich wprowadzenia do Unii do Włoch, zanim zostaną objęte odprawą czasową.

Artykuł 5

Zadania punktów kontroli granicznej odpowiedzialnych za składy celne, o których mowa w załączniku I

W przypadku gdy przesyłki zostały wysłane do składu celnego, o którym mowa w pkt 2 załącznika I, punkty kontroli granicznej odpowiedzialne za składy celne, których to dotyczy:

a)	zapewniają przesłanie przesyłek ze składu celnego, o którym mowa w załączniku I, bezpośrednio na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie;

b)	zapewniają transport przesyłek na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie pod nadzorem właściwych organów w pojazdach lub kontenerach zaplombowanych przez te organy;

c)	zapewniają poinformowanie przez urzędowego lekarza weterynarii w składzie celnym lokalnej jednostki weterynaryjnej Milano Città IT03603 na terenie wystawy EXPO 2015 w Mediolanie za pośrednictwem systemu TRACES o planowanym przybyciu przesyłki na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie;

d)	przyjmują do wiadomości i rejestrują informacje otrzymane za pośrednictwem systemu TRACES o przybyciu przesyłki z lokalnej jednostki weterynaryjnej Milano Città IT03603 na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie;

e)	rejestrują dane, o których mowa w pkt A załącznika IV, w odniesieniu do przesyłki wysłanej na terern wystawy EXPO 2015 w Mediolanie.

Artykuł 6

Zadania lokalnej jednostki weterynaryjnej Milano Città IT03603 na terenie wystawy EXPO 2015 w Mediolanie

Lokalna jednostka weterynaryjna Milano Città IT03603 na terenie wystawy EXPO 2015 w Mediolanie:

a)	przeprowadza kontrolę dokumentów i tożsamości w momencie przybycia każdej przesyłki produktów, o których mowa w art. 2, na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie i sprawdza nienaruszalność plomb i zgodność otrzymanych przesyłek z informacjami w CVED w systemie TRACES;

b)	zapewnia faktyczne wprowadzenie przesyłki na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie;

c)	informuje punkt kontroli granicznej w miejscu wprowadzenia lub punkt kontroli granicznej odpowiedzialny za skład celny wysyłki za pośrednictwem systemu TRACES o przybyciu przesyłki na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie i integralności tej przesyłki;

d)	rejestruje wszystkie dane, o których mowa w załączniku IV pkt B, odnoszące się do otrzymanych przesyłek;

e)	zapewnia wykorzystanie środków spożywczych wyłącznie do prezentacji lub degustacji na miejscu.

Artykuł 7

Zadania lokalnej jednostki weterynaryjnej Milano Città IT03603 po przybyciu produktów na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie

Po przybyciu przesyłek, o których mowa w art. 2, na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie lokalna jednostka weterynaryjna Milano Città IT03603:

1)	prowadzi rejestr, o którym mowa w art. 6 lit. d), aktualizowany informacjami na temat wykorzystania przesyłek;

2)	dopilnowuje, by przesyłki nie posiadały widocznych zmian lub uszkodzeń, które mogłyby spowodować ich nieprzydatność do zamierzonego wykorzystania;

3)	przejmuje i niszczy przesyłki, których z jakichkolwiek powodów nie można uznać za odpowiednie do degustacji na miejscu;

4)	wskazuje osobę na stoisku wystawowym, na które produkty są przeznaczone, odpowiedzialną za wdrażanie środków, o których mowa w art. 8 ust. 2;

5)	informują osobę odpowiedzialną, o której mowa w pkt 4, o obowiązkach określonych w art. 8 ust. 2;

6)	wskazuje na terenie wystawy EXPO 2015 w Mediolanie wszystkie miejsca, w których produkty z przesyłki będą prezentowane lub wykorzystywane do degustacji na miejscu;

7)	zapewnia pełną identyfikowalność przesyłek na terenie wystawy EXPO 2015 w Mediolanie;

8)	gwarantuje wykorzystanie środków spożywczych wyłącznie do prezentacji lub degustacji na miejscu;

9)	zapewnia, by żaden produkt nie był sprzedawany lub udostępniany odwiedzającym ani pracownikom EXPO 2015 w Mediolanie do innych celów niż prezentacja lub degustacja na miejscu;

10)

zapewnia, by wszystkie przesyłki lub ich części niewykorzystywane do prezentacji lub degustacji na miejscu zostały zebrane i usunięte jako materiał kategorii 1 zgodnie z art. 12 lit. a)–c) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 lub ponownie wywiezione do państwa trzeciego nie później niż dnia 31 grudnia 2015 r.;

11)

zapewnia, by specjalne kontenery zawierające przesyłki lub ich części, o których mowa w pkt 10, mogły opuścić teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie, wyłącznie jeśli są hermetycznie zamknięte i przeznaczone do miejsca przeznaczenia, w którym materiał zostanie usunięty zgodnie z art. 12 lit. a)–c) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 lub ponownie wywieziony do państwa trzeciego nie później niż dnia 31 grudnia 2015 r.;

12)	na końcu EXPO 2015 w Mediolanie i nie później niż dnia 31 grudnia 2015 r. informują właściwe organy celne o spożyciu lub usunięciu produktów.

Artykuł 8

Obowiązki EXPO 2015 S.p.A. oraz wystawców EXPO 2015 w Mediolanie

1. EXPO 2015 S.p.A.:

a)	identyfikuje wszystkich wystawców obecnych na EXPO 2015 w Mediolanie i udostępnia właściwym organom lokalnym uaktualnione wykazy tych wystawców;

b)	wskazuje w odniesieniu do każdego wystawcy osobę odpowiedzialną za wdrażanie środków przewidzianych w ust. 2;

c)	udziela wsparcia logistycznego w zakresie transportu produktów objętych niniejszym rozporządzeniem do struktur, w których mogą być poddane czynnościom przewidzianym w art. 7 pkt 10 i 11.

2. Wystawcy EXPO 2015 w Mediolanie:

a)	udzielają wsparcia logistycznego właściwym organom odpowiedzialnym za stosowanie niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do przechowywania produktów, o których mowa w art. 2;

b)	zapewniają ograniczenie wykorzystywania produktów, o których mowa w art. 2, do prezentacji lub degustacji na miejscu;

c)	na wniosek i pod nadzorem właściwych władz udostępniają oddzielne pomieszczenia i odpowiednie środki przeznaczone do przechowywania produktów, o których mowa w art. 2, niewykorzystywanych do prezentacji ani degustacji na miejscu;

d)	informują właściwe organy o wszelkiej niezgodności lub potencjalnie grożącej niezgodności powstającej w odniesieniu do wdrożenia środków przewidzianych w niniejszym ustępie;

e)	zapewniają, by wszystkie produkty, o których mowa w art. 2, niewykorzystane do prezentacji lub degustacji na miejscu były rejestrowane i usuwane, jak przewidziano w art. 7 pkt 10 i 11.

Artykuł 9

Informacje dla odwiedzających i pracowników EXPO 2015 w Mediolanie

1. Właściwy włoski organ dopilnowuje, aby w lokalizacjach EXPO 2015 w Mediolanie, w których produkty, o których mowa w art. 2, są rozdawane publiczności lub wykorzystywane do przygotowania środków spożywczych, które mają być rozdawane publiczności, dla odwiedzających i pracowników EXPO 2015 w Mediolanie prezentowane były co najmniej następujące informacje:

„Niniejszy produkt żywnościowy zawiera produkty pochodzenia zwierzęcego pochodzące z krajów spoza UE i spełnia jedynie normy zdrowia publicznego tych krajów. Spożywanie i dystrybucja takich produktów są zabronione poza terenem wystawy EXPO 2015 w Mediolanie.”

2. EXPO 2015 S.p.A. udostępnia właściwym organom włoskim niezbędne narzędzia oraz miejsca do prezentowania informacji, o których mowa w ust. 1.

Artykuł 10

Wejście w życie i stosowanie

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 marca 2015 r. do dnia 31 października 2015 r.

Art. 7 pkt 10 i 11, art. 8 ust. 1 lit. c) i art. 8 ust. 2 lit. a) i e) mają jednak nadal zastosowanie do momentu aż wszystkie produkty, o których mowa w art. 2, lub ich części, wprowadzone na mocy niniejszego rozporządzenia zostały usunięte zgodnie z tymi artykułami nie później niż do dnia 31 grudnia 2015 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich panstwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 18 z 23.1.2003, s. 11.

(2) Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 55.

(3) Dz.U. L 125 z 23.5.1996, s. 10.

(5) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 253 z 11.10.1993, s. 1).

(6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z dnia 21 października 2009 r. określające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego) (Dz.U. L 300 z 14.11.2009, s. 1).

(7) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1).

(8) Decyzja Komisji 2004/292/WE z dnia 30 marca 2004 r. w sprawie wprowadzenia systemu TRACES i zmieniająca decyzję 92/486/EWG (Dz.U. L 94 z 31.3.2004, s. 63).

(9) Decyzja Komisji 2009/821/WE z dnia 28 września 2009 r. ustalająca wykaz zatwierdzonych punktów kontroli granicznej, ustanawiająca niektóre zasady kontroli przeprowadzanych przez ekspertów weterynaryjnych Komisji oraz ustanawiająca jednostki weterynaryjne w systemie TRACES (Dz.U. L 296 z 12.11.2009, s. 1).

(10) Decyzja Komisji 2011/163/UE z dnia 16 marca 2011 r. w sprawie zatwierdzenia planów przedłożonych przez państwa trzecie zgodnie z art. 29 dyrektywy Rady 96/23/WE (Dz.U. L 70 z 17.3.2011, s. 40).

ZAŁĄCZNIK I

1) Teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie

Teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie (TRACES LVU: Milano Città IT03603)

2) Zatwierdzone składy celne

Składy celne zatwierdzone na mocy art. 12 i 13 dyrektywy 97/78/WE przez właściwe organy włoskie i opublikowane na oficjalnej stronie internetowej włoskiego ministerstwa zdrowia:

http://www.salute.gov.it

ZAŁĄCZNIK II

Wykaz produktów i przepisów, o których mowa w art. 2 lit. c) ppkt (i) oraz (ii)

Opis produktów (1)	Unijne akty prawne, w tym wymogi dotyczące tranzytu, oraz odpowiednie wzory świadectw weterynaryjnych, które należy stosować
Mięso	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 206/2010 (2) włącznie z wzorem świadectwa weterynaryjnego określonym w załączniku III do tego rozporządzenia Rozporządzenie Komisji (WE) nr 798/2008 (3) włącznie z wzorem świadectwa weterynaryjnego określonym w załączniku XI do tego rozporządzenia Rozporządzenie Komisji (WE) nr 119/2009 (4) włącznie z wzorem świadectwa weterynaryjnego określonym w załączniku III do tego rozporządzenia
Przetwory mięsne	Decyzja Komisji 2000/572/WE (5) włącznie z wzorem świadectwa weterynaryjnego określonym w załączniku III do tej decyzji
Produkty mięsne	Decyzja Komisji 2007/777/WE (6) włącznie z wzorem świadectwa weterynaryjnego określonym w załączniku IV do tej decyzji
Mleko i produkty mleczne	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 605/2010 (7) włącznie z wzorem świadectwa weterynaryjnego określonym w części 3 załącznika II do tego rozporządzenia
Produkty złożone	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 28/2012 (8) włącznie z wzorem świadectwa weterynaryjnego określonym w załączniku II do tego rozporządzenia
Jaja, produkty z jaj	Rozporządzenie (WE) nr 798/2008 włącznie z wzorem świadectwa weterynaryjnego określonym w załączniku XI do tego rozporządzenia
Produkty rybołówstwa pochodzące z akwakultury	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2074/2005 (9) włącznie z wzorem świadectwa weterynaryjnego dotyczącego przywozu określonym w dodatku IV do załącznika VI do tego rozporządzenia

(1) Produkty, o których mowa w pierwszej kolumnie tabeli, objęte są zakresem odpowiednich aktów unijnych wymienionych w drugiej kolumnie.

(2) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 206/2010 z dnia 12 marca 2010 r. ustanawiające wykazy krajów trzecich, ich terytoriów lub części, upoważnionych do wprowadzania do Unii Europejskiej niektórych zwierząt oraz świeżego mięsa, a także wymogi dotyczące świadectw weterynaryjnych (Dz.U. L 73 z 20.3.2010, s. 1).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 798/2008 z dnia 8 sierpnia 2008 r. ustanawiające wykaz państw trzecich, terytoriów, stref lub grup, z których dopuszczalny jest przywóz do i tranzyt przez terytorium Wspólnoty drobiu i produktów drobiowych oraz wymogów dotyczących świadectw weterynaryjnych (Dz.U. L 226 z 23.8.2008, s. 1).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 119/2009 z dnia 9 lutego 2009 r. ustanawiające wykaz krajów trzecich i ich części do celów przywozu do Wspólnoty i tranzytu przez jej terytorium mięsa dzikich zającowatych, niektórych dzikich ssaków lądowych oraz królików utrzymywanych w warunkach fermowych, a także stosowne wymagania w zakresie świadectw weterynaryjnych (Dz.U. L 39 z 10.2.2009, s. 12).

(5) Decyzja Komisji 2000/572/WE z dnia 8 września 2000 r. ustanawiająca warunki dotyczące zdrowia zwierząt i warunki zdrowia publicznego oraz świadectwo weterynaryjne przy przywozie mięsa mielonego i wyrobów mięsnych z państw trzecich (Dz.U. L 240 z 23.9.2000, s. 19).

(6) Decyzja Komisji 2007/777/WE z dnia 29 listopada 2007 ustanawiająca warunki zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego oraz wzory świadectw na przywóz z krajów trzecich niektórych produktów mięsnych oraz przetworzonych żołądków, pęcherzy i jelit do spożycia przez ludzi i uchylająca decyzję 2005/432/WE (Dz.U. L 312 z 30.11.2007, s. 49).

(7) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 605/2010 z dnia 2 lipca 2010 r. ustanawiające warunki dotyczące zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego oraz wydawania świadectw weterynaryjnych przy wprowadzaniu do Unii Europejskiej mleka surowego, przetworów mlecznych, siary i produktów na bazie siary przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 175 z 10.7.2010, s. 1).

(8) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 28/2012 z dnia 11 stycznia 2012 r. ustanawiające wymogi dotyczące świadectw przy przywozie do Unii oraz przy tranzycie przez jej terytorium niektórych produktów złożonych oraz zmieniające decyzję 2007/275/WE i rozporządzenie (WE) nr 1162/2009 (Dz.U. L 12 z 14.1.2012, s. 1).

(9) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2074/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiające środki wykonawcze w odniesieniu do niektórych produktów objętych rozporządzeniem (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady i do organizacji urzędowych kontroli na mocy rozporządzeń (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady oraz (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady, ustanawiające odstępstwa od rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady i zmieniające rozporządzenia (WE) nr 853/2004 oraz (WE) nr 854/2004 (Dz.U. L 338 z 22.12.2005, s. 27).

ZAŁĄCZNIK III

Wzór świadectwa dla produktów pochodzenia zwierzęcego lub środków spożywczych zawierających te produkty przeznaczonych do przesyłki na EXPO 2015 w Mediolanie

ZAŁĄCZNIK IV

Dane, o których mowa w art. 5 lit. e), art. 6 lit. d) oraz art. 7 pkt 1

A. Dane, które mają być rejestrowane w składach celnych zgodnie z art. 5 lit. e) przez odpowiedzialny punkt kontroli granicznej

Następujące dane rejestruje się zgodnie z art. 5 lit. e):

1)	data przybycia do składu celnego;

2)	opis produktów;

ilość;

4)	państwo trzecie pochodzenia:

5)	punkt kontroli granicznej (PKG) UE w miejscu wprowadzenia;

6)	numer wspólnego dokumentu weterynaryjnego wejścia (CVED) wygenerowanego przez system TRACES i wydanego w punkcie kontroli granicznej w miejscu wprowadzenia;

7)	numer plomby nałożonej przez organy sanitarne państwa trzeciego pochodzenia (art. 2 lit. b)) i zgłoszonej w konkretnym świadectwie zdrowia towarzyszącym przesyłkom i określonym w załączniku III do niniejszego rozporządzenia;

8)	numer celnego dokumentu przewozowego, na podstawie którego przesyłki są transportowane z punktu kontroli granicznej w miejscu wprowadzenia do zatwierdzonego składu celnego;

9)	dane kontaktowe osoby odpowiedzialnej za przesyłkę;

10)	data wyjścia przesyłki/części przesyłki z zatwierdzonych składów celnych na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie;

11)	numer celnego dokumentu przewozowego przesyłki/części przesyłki, która została wysłana z zatwierdzonych składów celnych na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie;

12)	rodzaj przesyłki/części przesyłki, która została wysłana z zatwierdzonych składów celnych na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie;

13)	ilość przesyłki/części przesyłki, która została wysłana z zatwierdzonych składów celnych na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie;

14)	numer CVED wydanego dla przesyłki/części przesyłki, która została wysłana z zatwierdzonych składów celnych na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie.

B. Dane, które mają być rejestrowane w wewnętrznych strukturach EXPO 2015 w Mediolanie zgodnie z art. 6 lit. d) i art. 7 pkt 1

Następujące dane rejestruje się zgodnie z art. 6 lit. d) i art. 7 pkt 1:

1)	data przybycia na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie;

2)	opis produktów;

ilość;

4)	państwo trzecie pochodzenia:

5)	punkt kontroli granicznej (PKG) UE w miejscu wprowadzenia lub zatwierdzone składy celne, z których produkty są wysyłane na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie (w stosownych przypadkach);

numer wspólnego dokumentu weterynaryjnego wejścia (CVED) wygenerowanego przez system TRACES i wydanego w punkcie kontroli granicznej w miejscu wprowadzenia lub numer nowego CVED wydanego przez zatwierdzone składy celne dla przesyłki wysyłanej na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie (w stosownych przypadkach);

7)	numer celnego dokumentu przewozowego przesyłki/części przesyłki wysyłanej na teren wystawy EXPO 2015 w Mediolanie z PKG miejsca wprowadzenia lub z zatwierdzonych składów celnych;

8)	numer plomby nałożonej przez organy sanitarne i celne w PKG miejsca wprowadzenia lub przez organy sanitarne i celne w PKG właściwym dla zatwierdzonych składów celnych (w stosownych przypadkach);

9)	ilość produktów z przesyłki już wykorzystanych do celów EXPO 2015 w Mediolanie (mianowicie do prezentacji lub degustacji na miejscu);

10)	pozostała ilość jeszcze niewykorzystana.

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/64

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2015/330

z dnia 2 marca 2015 r.

ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (1),

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 136 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 136 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Jerzy PLEWA

Dyrektor Generalny ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(2) Dz.U. L 157 z 15.6.2011, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

Standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod państw trzecich (1)	Standardowa wartość w przywozie
0702 00 00	EG	120,8
	MA	80,4
	TR	106,5
	ZZ	102,6
0707 00 05	JO	253,9
	TR	182,6
	ZZ	218,3
0709 93 10	MA	81,4
	TR	200,0
	ZZ	140,7
0805 10 20	EG	46,1
	IL	73,0
	MA	44,4
	TN	56,8
	TR	71,0
	ZZ	58,3
0805 50 10	TR	50,1
0805 50 10	ZZ	50,1
0808 10 80	BR	68,8
	CL	94,5
	MK	26,7
	US	180,1
	ZZ	92,5
0808 30 90	AR	132,9
	CL	166,7
	CN	99,9
	US	122,7
	ZA	95,3
	ZZ	123,5

(1) Nomenklatura krajów ustalona w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1106/2012 z dnia 27 listopada 2012 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 471/2009 w sprawie statystyk Wspólnoty dotyczących handlu zagranicznego z państwami trzecimi, w odniesieniu do aktualizacji nazewnictwa państw i terytoriów (Dz.U. L 328 z 28.11.2012, s. 7). Kod „ZZ” odpowiada „innym pochodzeniom”.

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/66

DECYZJA RADY (WPZiB) 2015/331

z dnia 2 marca 2015 r.

przedłużająca mandat Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Afganistanie

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 33 i art. 31 ust. 2,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 22 lipca 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/393/WPZiB (1) w sprawie mianowania Franza-Michaela SKJOLDA MELLBINA Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) w Afganistanie. Mandat SPUE wygasa w dniu 28 lutego 2015 r.

(2)	Mandat SPUE należy przedłużyć o kolejny okres ośmiu miesięcy.

(3)	SPUE będzie wykonywać mandat w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Specjalny Przedstawiciel Unii Europejskiej

Mandat Franza-Michaela SKJOLDA MELLBINA jako SPUE w Afganistanie zostaje przedłużony do dnia 31 października 2015 r. W oparciu o ocenę dokonaną przez Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) oraz wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (WP) Rada może zadecydować, że mandat SPUE zostanie zakończony wcześniej.

Artykuł 2

Cele polityki

SPUE reprezentuje Unię i propaguje cele polityki Unii w Afganistanie, ściśle koordynując działania z przedstawicielami państw członkowskich w Afganistanie. SPUE w szczególności:

a)	przyczynia się do realizacji wspólnej deklaracji UE i Afganistanu oraz strategii UE w Afganistanie na lata 2014–2016;

b)	wspiera dialog polityczny między Unią a Afganistanem;

c)	wspiera kluczową rolę Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) w Afganistanie ze szczególnym naciskiem na przyczynianie się do lepszego koordynowania pomocy międzynarodowej, wspomagając tym samym realizację ustaleń z konferencji w Bonn, Chicago, Tokio i Londynie oraz odpowiednich rezolucji ONZ.

Artykuł 3

Mandat

Aby wypełnić mandat, SPUE, ściśle współpracując z przedstawicielami państw członkowskich w Afganistanie:

a)	promuje stanowisko Unii w sprawie procesu politycznego i rozwoju wydarzeń w Afganistanie;

utrzymuje ścisłe kontakty z właściwymi afgańskimi instytucjami – w szczególności z rządem i parlamentem, jak również z władzami lokalnymi – oraz wspiera ich rozwój. Należy również utrzymywać kontakty z innymi ugrupowaniami politycznymi i innymi właściwymi podmiotami w Afganistanie, w szczególności z odpowiednimi podmiotami społeczeństwa obywatelskiego;

utrzymuje ścisłe kontakty z właściwymi podmiotami międzynarodowymi i regionalnymi w Afganistanie, w szczególności ze Specjalnym Przedstawicielem Sekretarza Generalnego ONZ i ze Starszym Przedstawicielem Cywilnym Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) oraz z innymi kluczowymi partnerami i organizacjami;

doradza w zakresie postępów osiągniętych w realizacji celów wspólnej deklaracji UE i Afganistanu, strategii UE w Afganistanie na lata 2014–2016, a także ustaleń z konferencji w Bonn, Chicago i Tokio, w szczególności w następujących dziedzinach:

(i)	budowanie potencjału cywilnego, zwłaszcza poniżej szczebla krajowego;

(ii)	dobre rządy i tworzenie instytucji niezbędnych do zapewniania praworządności, zwłaszcza niezależnego sądownictwa;

(iii)

reformy ordynacji wyborczej i reformy konstytucyjne;

(iv)	reformy sektora bezpieczeństwa, w tym wzmocnienie instytucji sądowniczych oraz praworządności, krajowej armii i policji, a także, w szczególności, rozwój policji cywilnej;

(v)	wspieranie wzrostu gospodarczego, w szczególności przez rozwój rolnictwa i obszarów wiejskich;

(vi)	poszanowanie przez Afganistan zobowiązań międzynarodowych dotyczących praw człowieka, w tym poszanowanie praw osób należących do mniejszości oraz praw kobiet i dzieci;

(vii)

poszanowanie zasad demokratycznych i praworządności;

(viii)

wspieranie udziału kobiet w administracji publicznej, społeczeństwie obywatelskim oraz – zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000) – w procesie pokojowym;

(ix)

poszanowanie przez Afganistan zobowiązań międzynarodowych, między innymi współpraca w ramach międzynarodowych starań na rzecz zwalczania terroryzmu, nielegalnego handlu narkotykami, handlu ludźmi oraz rozprzestrzeniania broni konwencjonalnej i broni masowego rażenia oraz powiązanych z nią materiałów;

(x)	ułatwianie pomocy humanitarnej oraz uporządkowanego powrotu uchodźców i przesiedleńców wewnętrznych; oraz

(xi)	zwiększanie skuteczności unijnej obecności i unijnych działań w Afganistanie oraz wkład w przygotowywanie na wniosek Rady regularnych sprawozdań z realizacji strategii UE w Afganistanie na lata 2014–2016;

e)	aktywnie uczestniczy w lokalnych forach koordynacji, takich jak wspólna rada koordynująca i monitorująca, wyczerpująco informując nieuczestniczące państwa członkowskie o decyzjach podejmowanych na tych szczeblach;

f)	doradza w sprawie uczestnictwa i stanowisk Unii w międzynarodowych konferencjach dotyczących Afganistanu;

g)	odgrywa aktywną rolę we wspieraniu współpracy regionalnej, uczestnicząc w tym celu w odpowiednich inicjatywach, takich jak proces stambulski i Konferencja Regionalnej Współpracy Gospodarczej w sprawie Afganistanu (RECCA);

h)	przyczynia się do realizacji polityki Unii w dziedzinie praw człowieka oraz wytycznych UE w sprawie praw człowieka, zwłaszcza w odniesieniu do kobiet i dzieci na obszarach dotkniętych konfliktem, w szczególności poprzez monitorowanie rozwoju sytuacji w tym zakresie i reagowanie na tę sytuację;

i)	w stosownych przypadkach wspiera proces pokojowy – kierowany przez Afgańczyków i obejmujący całe społeczeństwo – który ma doprowadzić do pokojowego rozwiązania zgodnego z warunkami określonymi na konferencji w Bonn.

Artykuł 4

Wykonywanie mandatu

1. SPUE jest odpowiedzialny za wykonywanie mandatu, działając pod zwierzchnictwem WP.

2. KPiB utrzymuje uprzywilejowane stosunki ze SPUE i jest podstawowym punktem kontaktowym SPUE z Radą. KPiB ukierunkowuje działania wykonywane przez SPUE w ramach mandatu pod względem strategicznym i politycznym, bez uszczerbku dla uprawnień WP.

3. SPUE ściśle koordynuje swoje działania z działaniami Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) i jej właściwych działów.

Artykuł 5

Finansowanie

1. Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z mandatem SPUE w okresie od dnia 1 marca 2015 r. do dnia 31 października 2015 r. wynosi 3 975 000 EUR.

2. Wydatkami zarządza się zgodnie z procedurami i zasadami mającymi zastosowanie do budżetu ogólnego Unii.

3. Zarządzanie wydatkami podlega umowie między SPUE a Komisją. SPUE odpowiada przed Komisją za wszystkie wydatki.

Artykuł 6

Powołanie i skład zespołu

1. W granicach mandatu i odpowiednich dostępnych środków finansowych SPUE odpowiada za powołanie zespołu. Zespół dysponuje wiedzą fachową na temat konkretnych kwestii politycznych zawiązanych z mandatem. SPUE niezwłocznie i regularnie informuje Radę i Komisję o składzie zespołu.

2. Państwa członkowskie, instytucje Unii i ESDZ mogą zaproponować oddelegowanie personelu do współpracy ze SPUE. Wynagrodzenie takiego oddelegowanego personelu jest pokrywane odpowiednio przez dane państwo członkowskie, daną instytucję Unii lub ESDZ. Eksperci oddelegowani przez państwa członkowskie do instytucji Unii lub do ESDZ również mogą być zatrudnieni przy SPUE. Członkowie personelu międzynarodowego zatrudniani na podstawie umów muszą mieć obywatelstwo państwa członkowskiego.

3. Cały oddelegowany personel nadal podlega administracyjnie wysyłającemu państwu członkowskiemu, wysyłającej instytucji Unii lub ESDZ; wypełnia on obowiązki i działa w interesie mandatu SPUE.

Artykuł 7

Przywileje i immunitety SPUE i personelu SPUE

Przywileje, immunitety i inne gwarancje niezbędne do wykonania i sprawnego działania misji SPUE i personelu SPUE ustala się odpowiednio z państwem przyjmującym. Państwa członkowskie i ESDZ zapewniają w tym celu wszelkie niezbędne wsparcie.

Artykuł 8

Bezpieczeństwo informacji niejawnych UE

SPUE i członkowie jego zespołu przestrzegają zasad i minimalnych norm bezpieczeństwa ustanowionych decyzją Rady 2013/488/UE (2).

Artykuł 9

Dostęp do informacji i wsparcie logistyczne

1. Państwa członkowskie, Komisja oraz Sekretariat Generalny Rady zapewniają SPUE dostęp do wszelkich stosownych informacji.

2. Delegatury Unii lub państwa członkowskie, zależnie od przypadku, zapewniają wsparcie logistyczne w regionie.

Artykuł 10

Bezpieczeństwo

Zgodnie z polityką Unii dotyczącą bezpieczeństwa personelu rozmieszczonego poza terytorium Unii w ramach zadań operacyjnych na mocy postanowień tytułu V Traktatu, SPUE podejmuje wszystkie działania możliwe do zrealizowania w uzasadnionych granicach, zgodne z mandatem SPUE oraz odpowiadające stanowi bezpieczeństwa na obszarze geograficznym, za który jest on odpowiedzialny, służące zapewnieniu bezpieczeństwa personelowi bezpośrednio podlegającemu SPUE, w szczególności:

sporządza określony plan bezpieczeństwa, oparty na wytycznych ESDZ, obejmujący określone fizyczne, organizacyjne i proceduralne środki bezpieczeństwa, zarządzanie bezpiecznym przemieszczaniem się personelu do odnośnego obszaru geograficznego i w jego obrębie, jak również reagowanie na zdarzenia zagrażające bezpieczeństwu, a także plan awaryjny i plan ewakuacji biura;

b)	zapewnia objęcie wszystkich członków personelu rozmieszczonych poza terytorium Unii ubezpieczeniem od wysokiego ryzyka odpowiednio do warunków panujących na przedmiotowym obszarze geograficznym;

zapewnia, aby wszyscy członkowie zespołu SPUE, którzy mają być rozmieszczeni poza terytorium Unii, w tym personel miejscowy zatrudniony na podstawie umów, odbyli przed przyjazdem na odnośny obszar geograficzny lub niezwłocznie po przyjeździe odpowiednie szkolenie w zakresie bezpieczeństwa, na podstawie wskaźników ryzyka określonych dla tego obszaru;

zapewnia wprowadzanie w życie wszelkich uzgodnionych zaleceń wydawanych w następstwie systematycznych ocen bezpieczeństwa oraz dostarcza Radzie, WP i Komisji pisemne sprawozdania na temat realizacji tych zaleceń oraz innych kwestii związanych z bezpieczeństwem w ramach sprawozdania z postępu prac oraz sprawozdania z wykonania mandatu.

Artykuł 11

Składanie sprawozdań

SPUE regularnie składa sprawozdania Wysokiemu Przedstawicielowi i KPiB. W razie potrzeby SPUE składa również sprawozdania grupom roboczym Rady. Regularne sprawozdania są rozprowadzane w sieci COREU. SPUE może składać sprawozdania Radzie do Spraw Zagranicznych. Zgodnie z art. 36 Traktatu, SPUE może uczestniczyć w informowaniu Parlamentu Europejskiego.

Artykuł 12

Koordynacja

1. SPUE przyczynia się do jedności, spójności i skuteczności działania Unii oraz pomaga w zapewnieniu spójnego wykorzystania wszystkich instrumentów Unii i państw członkowskich, aby osiągnąć cele polityki Unii. SPUE koordynuje swoje działania z działaniami Komisji, jak również z działaniami delegatury Unii w Pakistanie. SPUE regularnie przekazuje informacje misjom państw członkowskich i delegaturom Unii.

2. Utrzymywane są ścisłe kontakty z szefami misji państw członkowskich oraz szefami delegatur Unii w tym regionie. Dokładają oni wszelkich starań, aby wspierać SPUE w wykonywaniu mandatu. SPUE udziela szefowi misji policyjnej Unii Europejskiej w Afganistanie (EUPOL AFGANISTAN) wskazówek dotyczących lokalnej sytuacji politycznej. SPUE oraz cywilny dowódca operacji konsultują się w miarę potrzeb. SPUE kontaktuje się również z innymi podmiotami międzynarodowymi i regionalnymi obecnymi w terenie.

Artykuł 13

Wsparcie w odniesieniu do roszczeń

SPUE i jego personel udzielają wsparcia w celu przygotowania odpowiedzi na wszelkie roszczenia i zobowiązania wynikające z mandatów wcześniejszych SPUE w Afganistanie oraz udzielają w tym celu pomocy administracyjnej i udostępniają odpowiednie dokumenty.

Artykuł 14

Przegląd

Wdrażanie niniejszej decyzji i jej spójność z innymi działaniami Unii w regionie podlegają regularnemu przeglądowi. SPUE przedstawi Radzie, WP i Komisji kompleksowe sprawozdanie z wykonania mandatu do końca sierpnia 2015 r.

Artykuł 15

Wejście w życie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Niniejszą decyzję stosuję się od dnia 1 marca 2015 r.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Rady

D. REIZNIECE-OZOLA

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2013/393/WPZiB z dnia 22 lipca 2013 r. zmieniająca decyzję 2013/382/WPZiB w sprawie przedłużenia mandatu Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Afganistanie (Dz.U. L 198 z 23.7.2013, s. 47).

(2) Decyzja Rady 2013/488/UE z dnia 23 września 2013 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE (Dz.U. L 274 z 15.10.2013, s. 1).

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/70

DECYZJA RADY (WPZiB) 2015/332

z dnia 2 marca 2015 r.

przedłużająca mandat Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Regionie Kaukazu Południowego i ds. Kryzysu w Gruzji

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 33 i art. 31 ust. 2,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 8 lipca 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/438/WPZiB (1) w sprawie mianowania Herberta SALBERA Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) w Regionie Kaukazu Południowego i ds. Kryzysu w Gruzji. Mandat SPUE wygasa w dniu 28 lutego 2015 r.

(2)	Mandat SPUE należy przedłużyć na okres kolejnych ośmiu miesięcy.

(3)	SPUE będzie wykonywać mandat w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Specjalny Przedstawiciel Unii Europejskiej

Mandat Herberta SALBERA jako SPUE w Regionie Południowego Kaukazu i ds. Kryzysu w Gruzji zostaje niniejszym przedłużony do dnia 31 października 2015 r. Rada może zadecydować, że mandat SPUE zostanie zakończony wcześniej w oparciu o ocenę dokonaną przez Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) oraz wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (WP).

Artykuł 2

Cele polityki

Mandat SPUE opiera się na celach polityki Unii w regionie Kaukazu Południowego z uwzględnieniem celów określonych w konkluzjach z nadzwyczajnego posiedzenia Rady Europejskiej w Brukseli w dniu 1 września 2008 r. oraz w konkluzjach Rady z dnia 15 września 2008 r., jak również konkluzjach z dnia 27 lutego 2012 r. Cele te obejmują:

zgodnie z istniejącymi mechanizmami, łącznie z Organizacją Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) i jej Grupą Mińską, zapobieganie konfliktom w regionie, wnoszenie wkładu w pokojowe rozwiązywanie konfliktów w regionie, w tym kryzysu w Gruzji i konfliktu w Górskim Karabachu, poprzez wspieranie powrotu uchodźców i osób wewnętrznie przesiedlonych oraz poprzez inne odpowiednie środki, a także sprzyjanie realizacji takiego rozwiązania zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego;

b)	podejmowanie konstruktywnych działań dotyczących regionu z głównymi zainteresowanymi podmiotami;

c)	propagowanie i dalsze wspieranie współpracy między Armenią, Azerbejdżanem i Gruzją oraz, w stosownych przypadkach, współpracy z krajami sąsiadującymi;

d)	zwiększanie skuteczności i widoczności Unii w regionie.

Artykuł 3

Mandat

Aby zrealizować cele polityki, mandat SPUE obejmuje:

a)	rozwijanie kontaktów z rządami, parlamentami, innymi kluczowymi podmiotami, instytucjami sądowniczymi i społeczeństwem obywatelskim w regionie;

b)	zachęcanie państw w regionie do współpracy w zakresie zagadnień regionalnych stanowiących przedmiot wspólnego zainteresowania, takich jak zagrożenia dla wspólnego bezpieczeństwa, zwalczanie terroryzmu, nielegalnego handlu i przestępczości zorganizowanej;

c)	wkład w pokojowe rozwiązywanie konfliktów zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego oraz sprzyjanie wdrażaniu takich rozwiązań w ścisłej współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych, OBWE oraz jej Grupą Mińską;

w odniesieniu do kryzysu w Gruzji:

(i)

pomoc w przygotowaniu międzynarodowych rozmów przewidzianych w pkt 6. porozumienia z dnia 12 sierpnia 2008 r. („międzynarodowe rozmowy genewskie”) oraz w jego środkach wykonawczych z dnia 8 września 2008 r., w tym dotyczących rozwiązań w zakresie bezpieczeństwa i stabilności w regionie, kwestii uchodźców i osób wewnętrznie przesiedlonych, na podstawie zasad uznanych na szczeblu międzynarodowym, oraz wszelkich innych tematów, wspólnie uzgodnionych przez strony;

(ii)	pomoc w określeniu stanowiska Unii i reprezentowanie jej, na poziomie SPUE, podczas rozmów, o których mowa w ppkt (i); oraz

(iii)

ułatwianie wprowadzania w życie postanowień porozumienia z dnia 12 sierpnia 2008 r. oraz jego środków wykonawczych z dnia 8 września 2008 r.;

e)	ułatwianie opracowywania i wprowadzania w życie środków budowy zaufania;

f)	pomoc w przygotowywaniu, w stosownych przypadkach, wkładu Unii w możliwe rozwiązanie konfliktu;

g)	intensyfikację dialogu Unii z głównymi podmiotami w kwestiach związanych z regionem;

h)	wsparcie Unii w dalszym wypracowywaniu wszechstronnej polityki wobec Kaukazu Południowego;

w ramach działań określonych w niniejszym artykule – przyczynianie się do realizacji polityki Unii w dziedzinie praw człowieka oraz wytycznych Unii w sprawie praw człowieka, zwłaszcza w odniesieniu do dzieci i kobiet na obszarach dotkniętych konfliktami, w szczególności przez monitorowanie rozwoju sytuacji pod tym względem i reagowanie na tę sytuację.

Artykuł 4

Wykonywanie mandatu

1. SPUE jest odpowiedzialny za wykonywanie mandatu, działając pod zwierzchnictwem WP.

2. KPiB utrzymuje uprzywilejowane stosunki ze SPUE i jest podstawowym punktem kontaktowym SPUE z Radą. KPiB ukierunkowuje pod względem strategicznym i politycznym działania SPUE w ramach jego mandatu, bez uszczerbku dla uprawnień WP.

3. SPUE ściśle koordynuje swoje działania z działaniami Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) i jej właściwych działów.

Artykuł 5

Finansowanie

1. Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z mandatem SPUE w okresie od dnia 1 marca 2015 r. do dnia 31 października 2015 r. wynosi 1 350 000 EUR.

2. Wydatkami zarządza się zgodnie z procedurami i przepisami mającymi zastosowanie do budżetu ogólnego Unii.

3. Zarządzanie wydatkami podlega umowie między SPUE a Komisją. SPUE odpowiada przed Komisją za wszystkie wydatki.

Artykuł 6

Powołanie i skład zespołu

1. W granicach mandatu SPUE i odpowiednich udostępnionych środków finansowych, SPUE odpowiada za powołanie swojego zespołu. Zespół dysponuje wiedzą fachową na temat konkretnych kwestii politycznych związanych z mandatem. SPUE niezwłocznie informuje Radę i Komisję o składzie swojego zespołu.

2. Państwa członkowskie, instytucje Unii i ESDZ mogą zaproponować oddelegowanie personelu do pracy ze SPUE. Wynagrodzenie takiego oddelegowanego personelu jest pokrywane odpowiednio przez dane państwo członkowskie, daną instytucję Unii lub przez ESDZ. Eksperci oddelegowani przez państwa członkowskie do instytucji Unii lub do ESDZ również mogą być oddelegowani do SPUE. Zatrudniani na podstawie umów członkowie personelu międzynarodowego muszą mieć obywatelstwo państwa członkowskiego.

3. Cały oddelegowany personel nadal podlega administracyjnie wysyłającemu państwu członkowskiemu, wysyłającej instytucji Unii lub ESDZ; personel ten wypełnia swoje obowiązki i podejmuje działania w interesie mandatu SPUE.

4. Personel SPUE ulokowany jest w tym samym miejscu, co właściwe działy ESDZ lub delegatury Unii, aby zapewnić spójność i zgodność ich odpowiednich działań.

Artykuł 7

Przywileje i immunitety SPUE i personelu SPUE

Przywileje, immunitety i inne gwarancje niezbędne do realizacji i sprawnego działania misji SPUE i członków personelu SPUE ustala się, stosownie do przypadku, z państwami przyjmującymi. Państwa członkowskie i ESDZ zapewniają w tym celu wszelkie niezbędne wsparcie.

Artykuł 8

Bezpieczeństwo informacji niejawnych UE

SPUE i członkowie zespołu SPUE przestrzegają zasad i minimalnych norm bezpieczeństwa ustanowionych decyzją Rady 2013/488/UE (2).

Artykuł 9

Dostęp do informacji i wsparcie logistyczne

1. Państwa członkowskie, Komisja oraz Sekretariat Generalny Rady zapewniają SPUE dostęp do wszelkich stosownych informacji.

2. Delegatury Unii w regionie lub państwa członkowskie, w zależności od przypadku, zapewniają wsparcie logistyczne w regionie.

Artykuł 10

Bezpieczeństwo

Zgodnie z polityką Unii dotyczącą bezpieczeństwa personelu rozmieszczonego poza terytorium Unii w ramach zadań operacyjnych zgodnie z tytułem V Traktatu, SPUE podejmuje wszelkie działania możliwe do zrealizowania, zgodne z mandatem SPUE oraz odpowiadające stanowi bezpieczeństwa na obszarze geograficznym, za który jest on odpowiedzialny, służące zapewnieniu bezpieczeństwa całemu personelowi bezpośrednio mu podlegającemu, w szczególności:

sporządza dostosowany do potrzeb misji plan bezpieczeństwa, oparty na wytycznych ESDZ, obejmujący fizyczne, organizacyjne i proceduralne środki bezpieczeństwa dostosowane do potrzeb misji, zarządzanie bezpiecznym przemieszczaniem się personelu do obszaru misji i w jego obrębie, kontrolowanie zdarzeń zagrażających bezpieczeństwu, a także przewidujący plan awaryjny i plan ewakuacji misji;

b)	zapewnia objęcie wszystkich członków personelu rozmieszczonych poza terytorium Unii ubezpieczeniem od wysokiego ryzyka, odpowiednio do warunków panujących na obszarze misji;

zapewnia, aby wszyscy członkowie jego zespołu, którzy mają być rozmieszczeni poza terytorium Unii, w tym personel miejscowy zatrudniony na podstawie umów, odbyli przed przyjazdem na obszar misji lub niezwłocznie po przyjeździe odpowiednie szkolenie w zakresie bezpieczeństwa, opracowane na podstawie wskaźników ryzyka określonych przez ESDZ dla obszaru misji;

zapewnia wdrażanie wszystkich uzgodnionych zaleceń wydawanych w następstwie systematycznych ocen bezpieczeństwa oraz – w ramach sprawozdania z postępu prac oraz sprawozdania z wykonania mandatu – dostarcza Radzie, WP i Komisji pisemne sprawozdania dotyczące wdrażania tych zaleceń oraz sprawozdania dotyczące innych kwestii związanych z bezpieczeństwem.

Artykuł 11

Sprawozdawczość

SPUE regularnie składa WP oraz KPiB sprawozdania ustne i pisemne. W razie potrzeby SPUE składa również sprawozdania grupom roboczym Rady. Regularne sprawozdania są rozprowadzane w sieci COREU. SPUE może przedstawiać sprawozdania Radzie do Spraw Zagranicznych. Zgodnie z art. 36 Traktatu SPUE może uczestniczyć w przekazywaniu informacji Parlamentowi Europejskiemu.

Artykuł 12

Koordynacja

1. SPUE przyczynia się do jedności, spójności i efektywności działania Unii oraz pomaga w zapewnieniu spójnego wykorzystania wszystkich instrumentów Unii i działań państw członkowskich, aby osiągnąć cele polityki Unii. SPUE koordynuje swoje działania z działaniami Komisji. SPUE regularnie przekazuje informacje misjom państw członkowskich i delegaturom Unii.

2. Utrzymywana jest ścisła współpraca w terenie z szefami delegatur Unii i szefami misji państw członkowskich, którzy dokładają wszelkich starań, aby wspierać SPUE w wykonywaniu jego mandatu. SPUE, w ścisłej koordynacji z szefem delegatury Unii w Gruzji, udziela szefowi Misji Obserwacyjnej Unii Europejskiej w Gruzji (EUMM Georgia) porad i informacji dotyczących sytuacji politycznej na miejscu. W miarę potrzeb SPUE i dowódca operacji cywilnych EUMM Georgia konsultują się ze sobą. SPUE współpracuje również z innymi podmiotami międzynarodowymi i regionalnymi w terenie.

Artykuł 13

Pomoc w zakresie roszczeń

SPUE i personel SPUE udzielają wsparcia w celu przygotowania odpowiedzi na wszelkie roszczenia i zobowiązania wynikające z mandatów poprzednich SPUE ds. Kaukazu Południowego oraz ds. Kryzysu w Gruzji, oraz zapewniają w tym celu pomoc administracyjną i dostęp do odpowiednich akt.

Artykuł 14

Przegląd

Artykuł 15

Wejście w życie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie w dniu jej przyjęcia.

Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 marca 2015 r.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Rady

D. REIZNIECE-OZOLA

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2014/438/WPZiB z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie zmiany i przedłużenia mandatu Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Regionie Kaukazu Południowego i ds. Kryzysu w Gruzji (Dz.U. L 200 z 9.7.2014, s. 11).

(2) Decyzja Rady 2013/488/UE z dnia 23 września 2013 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących informacji niejawnych UE (Dz.U. L 274 z 15.10.2013, s. 1).

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/74

DECYZJA RADY (UE) 2015/333

z dnia 2 marca 2015 r.

dotycząca mianowania członka z Włoch do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 302,

uwzględniając propozycję rządu Włoch,

uwzględniając opinię Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 13 września 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/570/UE, Euratom w sprawie mianowania członków Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na okres od dnia 21 września 2010 r. do dnia 20 września 2015 r. (1).

(2)	Stanowisko członka Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zwolniło się w związku ze śmiercią Corrada ROSSITTO,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Flora GOLINI, Vicepresidente nonché membro della Giunta esecutiva confederale della CIU (Confederazione Italiana di Unione delle professioni), zostaje mianowana na stanowisko członka Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na pozostały okres kadencji, czyli do dnia 20 września 2015 r.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Rady

D. REIZNIECE-OZOLA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 251 z 25.9.2010, s. 8.

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/75

DECYZJA RADY (UE) 2015/334

z dnia 2 marca 2015 r.

zmieniająca Umowę wewnętrzną między przedstawicielami rządów państw członkowskich Unii Europejskiej, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy unijnej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 zgodnie z umową o partnerstwie AKP-UE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, podpisaną w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r.,

uwzględniając Umowę wewnętrzną między przedstawicielami rządów państw członkowskich Unii Europejskiej, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy unijnej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 zgodnie z umową o partnerstwie AKP-UE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwaną dalej „Umową wewnętrzną”) (1), w szczególności jej art. 1 ust. 7 oraz art. 8 ust. 4,

uwzględniając Akt przystąpienia Chorwacji, w szczególności wspólną deklarację C w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie ze wspólną deklaracją C załączoną do Aktu przystąpienia Chorwacji Chorwacja przystąpi do Europejskiego Funduszu Rozwoju z chwilą wejścia w życie nowych wieloletnich ram finansowych w dziedzinie współpracy po przystąpieniu tego państwa do Unii i rozpocznie wpłacanie składek z dniem 1 stycznia drugiego roku kalendarzowego następującego po dacie przystąpienia.

(2)	Republika Chorwacji przystąpiła do Unii Europejskiej dnia 1 lipca 2013 r.

(3)	Zgodnie z art. 1 ust. 7 Umowy wewnętrznej w przypadku przystąpienia do Unii nowego państwa rozdział wkładów określonych w art. 1 ust. 2 lit. a), który obecnie w odniesieniu do Chorwacji zawiera jedynie kwoty szacunkowe, jest zmieniany decyzją Rady.

(4)

Zgodnie z art. 8 ust. 4 Umowy wewnętrznej w przypadku przystąpienia do Unii nowego państwa sposób ważenia głosów określony w jej art. 8 ust. 2, który obecnie w odniesieniu do Chorwacji określa jedynie szacunkową liczbę głosów, oraz zasady większości kwalifikowanej, o których mowa w art. 8 ust. 3 Umowy wewnętrznej, są zmieniane decyzją Rady.

(5)	Wkłady i wagi głosów powinny zostać potwierdzone,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym potwierdza się klucz do ustalenia wkładu oraz wkład Chorwacji do jedenastego Europejskiego Funduszu Rozwoju, określone w art. 1 ust. 2 lit. a) Umowy wewnętrznej, oraz liczbę głosów tego państwa w komitecie Europejskiego Funduszu Rozwoju, określoną w art. 8 ust 2 Umowy wewnętrznej.

Artykuł 2

W Umowie wewnętrznej wprowadza się następujące zmiany:

1)	w art. 1 ust. 2 lit. a) w tabeli w rzędzie dotyczącym Chorwacji skreśla się nawiasy okrągłe i „gwiazdkę” po słowie „Chorwacja” oraz przypis „(*) kwota szacowana” na końcu tabeli;

w art. 8 ust. 2 w tabeli skreśla się:

a)	nawiasy okrągłe i „gwiazdkę” po słowie „Chorwacja” oraz nawiasy kwadratowe w drugiej kolumnie tego samego rzędu;

b)	przypis „(*) szacowana liczba głosów”;

c)	rząd „Razem UE-27”, „998”;

d)	nawiasy okrągłe i „gwiazdkę” oraz nawiasy kwadratowe w rzędzie „Razem UE-28 (*)”, „[1 000]”;

3)	art. 8 ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. Komitet EFR stanowi większością kwalifikowaną 721 głosów z 1 000, a głosowanie ma wynik pozytywny, jeśli za przyjęciem wniosku zagłosuje przynajmniej 15 państw członkowskich. Mniejszość blokująca składa się z 280 głosów.” .

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej przyjęciu.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Rady

D. REIZNIECE-OZOLA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 210 z 6.8.2013, s. 1

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/77

DECYZJA RADY (WPZiB) 2015/335

z dnia 2 marca 2015 r.

zmieniająca decyzję 2010/231/WPZiB dotyczącą środków ograniczających wobec Somalii

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 26 kwietnia 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/231/WPZiB (1).

(2)	W dniu 24 października 2014 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (RB ONZ) przyjęła rezolucję nr 2182 (2014) dotyczącą sytuacji w Somalii i Erytrei, która między innymi potwierdza embargo na broń dotyczące Somalii.

(3)

Rezolucja RB ONZ nr 2182 (2014) upoważnia państwa członkowskie ONZ do dokonywania na wodach terytorialnych Somalii oraz na pełnym morzu u jej wybrzeży inspekcji statków zmierzających do Somalii lub opuszczających ten kraj, jeśli są uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że przewożą one węgiel drzewny wbrew zakazowi, którym jest on objęty, lub też broń lub sprzęt wojskowy, łamiąc tym samym embargo na dostarczanie broni lub sprzętu wojskowego wskazanym osobom lub podmiotom.

(4)	Należy odpowiednio zmienić decyzję 2010/231/WPZiB,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W decyzji 2010/231/WPZiB dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 4a

1. Zgodnie z pkt 15–21 rezolucji RB ONZ 2182 (2014) państwa członkowskie mogą dokonywać na wodach terytorialnych Somalii oraz na pełnym morzu u jej wybrzeży, aż po Morze Arabskie i Zatokę Perską i włącznie z nimi, działając w pojedynkę lub w ramach dobrowolnego wielonarodowego partnerstwa morskiego, takiego jak Koalicja Sił Morskich, we współpracy z rządem federalnym Somalii, inspekcji statków zmierzających do Somalii lub opuszczających ten kraj, jeśli są uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że:

(i)	przewożą one węgiel drzewny z Somalii, naruszając tym samym zakaz, którym objęty jest ten węgiel;

(ii)	przewożą broń lub sprzęt wojskowy do Somalii, bezpośrednio lub pośrednio, łamiąc tym samym embargo na broń dotyczące Somalii;

(iii)

przewożą broń lub sprzęt woskowy przeznaczony dla osób lub podmiotów wskazanych przez Komitet Sankcji.

2. Przeprowadzając inspekcje, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie podejmują w dobrej wierze starania, by przed przeprowadzeniem inspekcji uzyskać zgodę państwa, pod jakiego banderą pływa statek.

3. Przeprowadzając inspekcje, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie mogą wykorzystywać wszelkie niezbędne środki współmierne do okoliczności, w pełni zgodne z mogącym mieć zastosowanie międzynarodowym prawem humanitarnym i prawem międzynarodowym dotyczącym praw człowieka, oraz dokładają wszelkich możliwych starań, by zapobiec nieuzasadnionym opóźnieniom lub utrudnieniom w korzystaniu z prawa nieszkodliwego przepływu lub wolności żeglugi.

4. W przypadku wykrycia towarów, których dostawa, przywóz lub wywóz są zabronione zgodnie z nałożonym na Somalię embargiem na broń lub zakazem dotyczącym węgla drzewnego, państwa członkowskie mogą dokonać ich zajęcia i likwidacji, na przykład poprzez ich zniszczenie, pozbawienie możliwości działania lub używania, umieszczenie ich w magazynie lub przekazanie państwu innemu niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu likwidacji. W trakcie inspekcji państwa członkowskie mogą gromadzić dowody bezpośrednio związane z przewożeniem takich towarów. Państwa członkowskie mogą dokonać likwidacji węgla drzewnego poprzez jego odsprzedaż, monitorowaną przez Grupę Monitorującą ds. Somalii i Erytrei (SEMG). Likwidacja powinna być przeprowadzona w sposób przyjazny dla środowiska. Państwa członkowskie mogą zezwolić statkom i ich załogom na zawinięcie do odpowiedniego portu w celu ułatwienia takiej likwidacji, za zgodą państwa portu. W terminie 30 dni od momentu, gdy towary takie znalazły się na terytorium państwa członkowskiego współpracującego przy ich likwidacji, państwo to przedstawia Komitetowi Sankcji pisemne sprawozdanie dotyczące kroków podjętych w celu ich likwidacji lub zniszczenia.

5. Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komitet Sankcji o wszelkich inspekcjach, o których mowa w ust. 1, w tym poprzez przedstawienie sprawozdania z inspekcji, zawierającego wszelkie niezbędne szczegóły, w tym wyjaśnienie podstaw i wyników inspekcji oraz, jeśli to możliwe, informacje o banderze statku, jego nazwie, nazwisku i tożsamości kapitana, właścicielu statku oraz pierwotnym sprzedawcy ładunku, a także informacje o staraniach podjętych w celu uzyskania zgody państwa, pod którego banderą pływał statek.

6. Ust. 1 nie ma wpływu na prawa, obowiązki lub zobowiązania państw członkowskich wynikające z prawa międzynarodowego, w tym na prawa lub obowiązki na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, w tym na ogólną zasadę wyłącznej jurysdykcji państwa bandery nad jego statkami na pełnym morzu, w odniesieniu do każdej sytuacji innej niż określona w tym ustępie.”

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Rady

D. REIZNIECE-OZOLA

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2010/231/WPZiB z dnia 26 kwietnia 2010 r. dotycząca środków ograniczających wobec Somalii i uchylająca wspólne stanowisko 2009/138/WPZiB (Dz.U. L 105 z 27.4.2010, s. 17).

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/79

DECYZJA WYKONAWCZA RADY (WPZiB) 2015/336

z dnia 2 marca 2015 r.

dotycząca wykonania decyzji 2013/798/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Środkowoafrykańskiej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 ust. 2,

uwzględniając decyzję Rady 2013/798/WPZiB z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Środkowoafrykańskiej (1), w szczególności jej art. 2c,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 23 grudnia 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/798/WPZiB.

(2)

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić wykaz osób objętych środkami ograniczającymi zamieszczony w załączniku do decyzji 2013/798/WZPiB,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W załączniku do decyzji 2013/798/WPZiB wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Rady

D. REIZNIECE-OZOLA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 352 z 24.12.2013, s. 51.

ZAŁĄCZNIK

W załączniku do decyzji 2013/798/WPZiB skreśla się wpis dotyczący następującej osoby:

Levy YAKETE

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/81

DECYZJA WYKONAWCZA RADY (WPZiB) 2015/337

z dnia 2 marca 2015 r.

w sprawie wykonania decyzji 2010/231/WPZiB dotyczącej środków ograniczających wobec Somalii

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 ust. 2,

uwzględniając decyzję Rady 2010/231/WPZiB z dnia 26 kwietnia 2010 r. dotyczącą środków ograniczających wobec Somalii i uchylającą wspólne stanowisko 2009/138/WPZiB (1), w szczególności jej art. 7,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 26 kwietnia 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/231/WPZiB.

(2)

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do decyzji 2010/231/WPZiB,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W załączniku I do decyzji 2010/231/WPZiB wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2015 r.

W imieniu Rady

D. REIZNIECE-OZOLA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 105 z 27.4.2010, s. 17.

ZAŁĄCZNIK

W załączniku I do decyzji 2010/231/WPZiB skreśla się wpis dotyczący następującej osoby:

Mohamed SA'ID

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/83

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2015/338

z dnia 27 lutego 2015 r.

dotycząca niektórych tymczasowych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 na Węgrzech

(Jedynie tekst w języku węgierskim jest autentyczny)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 89/662/EWG z dnia 11 grudnia 1989 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych w handlu wewnątrzwspólnotowym w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (1), w szczególności jej art. 9 ust. 3,

uwzględniając dyrektywę Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (2), w szczególności jej art. 10 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Grypa ptaków jest wirusową chorobą zakaźną ptaków, w tym drobiu. Zakażenie drobiu wirusem grypy ptaków powoduje rozwój jednej z dwóch postaci tej choroby, o różnej zjadliwości. Postać o niskiej zjadliwości wywołuje zwykle jedynie łagodne objawy, natomiast postać o wysokiej zjadliwości jest przyczyną bardzo wysokiej śmiertelności u większości gatunków drobiu. Choroba ta może mieć bardzo poważny wpływ na rentowność hodowli drobiu.

(2)	Grypa ptaków jest najczęściej spotykana u ptactwa, jednak w niektórych warunkach zakażenie może także wystąpić u ludzi, chociaż ryzyko takiego zakażenia jest zwykle bardzo niskie.

(3)

W przypadku wystąpienia ogniska grypy ptaków istnieje ryzyko, że czynnik chorobotwórczy rozprzestrzeni się na inne gospodarstwa, w których utrzymuje się drób lub inne ptaki żyjące w niewoli. W rezultacie, w wyniku handlu żywym ptactwem lub uzyskanymi z niego produktami, może on rozprzestrzenić się z jednego państwa członkowskiego na inne państwa członkowskie lub na państwa trzecie.

(4)

W dyrektywie Rady 2005/94/WE (3) określono niektóre środki zapobiegawcze odnoszące się do nadzorowania i wczesnego wykrywania grypy ptaków oraz minimalne środki zwalczania do stosowania w przypadku wystąpienia ogniska tej choroby u drobiu lub innych ptaków żyjących w niewoli. We wspomnianej dyrektywie przewiduje się ustanowienie obszarów zapowietrzonych i obszarów zagrożonych w przypadku wystąpienia ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków.

(5)

Węgry powiadomiły Komisję o wystąpieniu ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5 w położonym na terytorium tego państwa gospodarstwie, w którym utrzymywany jest drób lub inne ptaki żyjące w niewoli, oraz niezwłocznie wprowadziły stosowne środki wymagane na podstawie dyrektywy 2005/94/WE, w tym ustanowiły obszary zapowietrzone i zagrożone.

(6)	Komisja we współpracy z Węgrami zbadała te środki i stwierdziła, że granice obszarów zapowietrzonych i zagrożonych wyznaczonych przez właściwy organ w tym państwie członkowskim znajdują się w wystarczającej odległości od gospodarstwa, w którym wystąpiło potwierdzone ognisko choroby.

(7)

W celu zapobieżenia niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii, a także aby uniknąć wprowadzenia przez państwa trzecie nieuzasadnionych barier w handlu, konieczne jest niezwłoczne określenie ustanowionych na Węgrzech obszarów zapowietrzonych i zagrożonych na poziomie Unii we współpracy z tym państwem członkowskim.

(8)

Zgodnie z powyższym, w oczekiwaniu na następne posiedzenie Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz, w załączniku do niniejszej decyzji należy określić obszary zapowietrzone i zagrożone na Węgrzech, na których zastosowanie mają środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt ustanowione w dyrektywie 2005/94/WE, a także ustalić czas trwania przedmiotowego podziału na obszary.

(9)	Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz dokona przeglądu niniejszej decyzji na swoim następnym posiedzeniu,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Węgry zapewniają, aby obszary zapowietrzone i zagrożone ustanowione zgodnie z art. 16 ust. 1 dyrektywy 2005/94/WE obejmowały co najmniej obszary wymienione jako obszary zapowietrzone i zagrożone w częściach A i B załącznika do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 26 marca 2015 r.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Węgier.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 lutego 2015 r.

W imieniu Komisji

Vytenis ANDRIUKAITIS

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 395 z 30.12.1989, s. 13.

(2) Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 29.

(3) Dyrektywa Rady 2005/94/WE z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania grypy ptaków i uchylająca dyrektywę 92/40/EWG (Dz.U. L 10 z 14.1.2006, s. 16).

ZAŁĄCZNIK

CZĘŚĆ A

Obszar zapowietrzony, o którym mowa w art. 1:

Kod ISO kraju	Państwo członkowskie	Kod (jeżeli jest znany)	Nazwa
HU	Węgry	Kod pocztowy	Obszar obejmujący:
			W komitacie Békés:
		5525	Füzesgyarmat

CZĘŚĆ B

Obszar zagrożony, o którym mowa w art. 1:

Kod ISO kraju	Państwo członkowskie	Kod (jeżeli jest znany)	Nazwa
HU	Węgry	Kod pocztowy	Obszar obejmujący:
			W komitacie Békés:
		5526	Kertészsziget
		5527	Bucsa
		5520	Szeghalom
		5510	Dévaványa
			W komitacie Hajdú-Bihar:
		4173	Nagyrábé
		4145	Csökmő
		4144	Darvas
		4171	Sárretudvari
		4172	Biharnagybajom
		4163	Szerep

3.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/86

Sprostowanie do decyzji Rady 2014/401/WPZiB z dnia 26 czerwca 2014 r. w sprawie Centrum Satelitarnego Unii Europejskiej i uchylenia wspólnego działania 2001/555/WPZiB w sprawie ustanowienia Centrum Satelitarnego Unii Europejskiej

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 188 z dnia 27 czerwca 2014 r. )

Strona 78, art. 13 ust. 1:

zamiast:

„(…) z dnia 15 października 2011 r. (…)”,

powinno być:

„(…) z dnia 15 października 2001 r. (…)”.

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 58

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 58 3 marca 2015

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie Rady (UE) 2015/322 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie realizacji 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju	1
	*	Rozporządzenie Rady (UE) 2015/323 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju	17
	*	Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2015/324 z dnia 2 marca 2015 r. dotyczące wykonania art. 17 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 224/2014 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej	39
	*	Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2015/325 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie wykonania art. 13 rozporządzenia (UE) nr 356/2010 wprowadzającego określone szczególne środki ograniczające wobec określonych osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów w związku z sytuacją w Somalii	41
	*	Rozporządzenie Komisji (UE) 2015/326 z dnia 2 marca 2015 r. zmieniające załącznik XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) w odniesieniu do wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych i ftalanów ( 1 )	43
	*	Rozporządzenie Komisji (UE) 2015/327 z dnia 2 marca 2015 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów w zakresie wprowadzania do obrotu i warunków stosowania dodatków składających się z preparatów ( 1 )	46
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/328 z dnia 2 marca 2015 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 322/2014 w odniesieniu do dokumentu wejścia dotyczącego paszy i żywności pochodzenia zwierzęcego ( 1 )	50
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/329 z dnia 2 marca 2015 r. wprowadzające odstępstwo od przepisów unijnych dotyczących zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do wprowadzania do Unii Europejskiej żywności pochodzenia zwierzęcego przeznaczonej na EXPO 2015 w Mediolanie (Włochy) ( 1 )	52
		Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/330 z dnia 2 marca 2015 r. ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	64
		DECYZJE
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2015/331 z dnia 2 marca 2015 r. przedłużająca mandat Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Afganistanie	66
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2015/332 z dnia 2 marca 2015 r. przedłużająca mandat Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Regionie Kaukazu Południowego i ds. Kryzysu w Gruzji	70
	*	Decyzja Rady (UE) 2015/333 z dnia 2 marca 2015 r. dotycząca mianowania członka z Włoch do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego	74
	*	Decyzja Rady (UE) 2015/334 z dnia 2 marca 2015 r. zmieniająca Umowę wewnętrzną między przedstawicielami rządów państw członkowskich Unii Europejskiej, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy unijnej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 zgodnie z umową o partnerstwie AKP-UE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej	75
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2015/335 z dnia 2 marca 2015 r. zmieniająca decyzję 2010/231/WPZiB dotyczącą środków ograniczających wobec Somalii	77
	*	Decyzja wykonawcza Rady (WPZiB) 2015/336 z dnia 2 marca 2015 r. dotycząca wykonania decyzji 2013/798/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Środkowoafrykańskiej	79
	*	Decyzja wykonawcza Rady (WPZiB) 2015/337 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie wykonania decyzji 2010/231/WPZiB dotyczącej środków ograniczających wobec Somalii	81
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2015/338 z dnia 27 lutego 2015 r. dotycząca niektórych tymczasowych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 na Węgrzech ( 1 )	83

		Sprostowania
	*	Sprostowanie do decyzji Rady 2014/401/WPZiB z dnia 26 czerwca 2014 r. w sprawie Centrum Satelitarnego Unii Europejskiej i uchylenia wspólnego działania 2001/555/WPZiB w sprawie ustanowienia Centrum Satelitarnego Unii Europejskiej ( Dz.U. L 188 z 27.6.2014 )	86