17.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/1

(1)

Na wczesnym etapie „problemu z płynnością” podczas kryzysu finansowego, który zaczął się w 2007 r., pomimo utrzymania odpowiednich poziomów kapitałowych wiele instytucji kredytowych doświadczało znacznych trudności, ponieważ nie zarządzały one swoim ryzykiem płynności w ostrożny sposób. Niektóre instytucje kredytowe nadmiernie uzależniły się od finansowania krótkoterminowego, które szybko się skończyło wraz z nadejściem kryzysu. Takie instytucje kredytowe stały się podatne na nagłe potrzeby płynności, ponieważ nie posiadały one aktywów płynnych w ilości wystarczającej do zrealizowania żądań wycofania środków (wypływów) w okresie występowania warunków skrajnych. Instytucje kredytowe były następnie zmuszone do upłynnienia aktywów w ramach gwałtownej wyprzedaży, co spowodowało samonapędzającą się spiralę spadku cen i brak zaufania do rynku, co z kolei doprowadziło do kryzysu niewypłacalności. Ostatecznie wiele instytucji kredytowych nadmiernie uzależniło się od zapewniania płynności przez banki centralne i wymagało dofinansowania w postaci zastrzyku ogromnych kwot ze środków publicznych. Konieczne okazało się zatem opracowanie szczegółowego wymogu pokrycia wypływów netto, którego celem powinno być uniknięcie ryzyka wystąpienia takiej sytuacji poprzez ograniczenie uzależnienia instytucji kredytowych od finansowania krótkoterminowego i zapewniania płynności przez banki centralne oraz poprawę ich odporności na nagłe spadki płynności.

(2)

W art. 412 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 nakłada się na instytucje kredytowe wymóg pokrycia wypływów netto sformułowany w ogólny sposób jako zobowiązanie, zgodnie z którym instytucje „utrzymują aktywa płynne, których łączna wartość pokrywa wypływy płynności pomniejszone o wpływy płynności w warunkach skrajnych”. Zgodnie z art. 460 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 Komisja jest uprawniona do szczegółowego określenia wymogu pokrycia wypływów netto oraz okoliczności, w jakich właściwe organy muszą nałożyć na instytucje kredytowe określone poziomy wpływów i wypływów w celu uwzględnienia szczególnych rodzajów ryzyka, na które są one narażone. Zgodnie z motywem 101 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 przedmiotowe zasady powinny być porównywalne ze wskaźnikiem pokrycia wypływów netto określonym w ramach międzynarodowych Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego dotyczących pomiaru ryzyka płynności, standardów i monitorowania przy uwzględnieniu specyfiki unijnej i krajowej. Do czasu pełnego wdrożenia wymogu pokrycia wypływów netto od dnia 1 stycznia 2018 r. państwa członkowskie powinny być w stanie stosować wymóg pokrycia wypływów netto wynoszący do 100 % w odniesieniu do instytucji kredytowych zgodnie z prawem krajowym.

(3)

Zgodnie z standardami dotyczącymi płynności Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego należy przyjąć zasady w celu zdefiniowania wymogu pokrycia wypływów netto jako stosunek posiadanego przez instytucję kredytową zabezpieczenia w postaci „aktywów płynnych” do jej „wypływów płynności netto” przez okres występowania warunków skrajnych trwający 30 dni kalendarzowych. „Wypływy płynności netto” należy obliczać, odejmując wpływy płynności danej instytucji kredytowej od jej wypływów płynności. Wskaźnik pokrycia wypływów netto należy wyrażać jako odsetek i powinien być ustalony na minimalnym poziomie wynoszącym 100 %, po pełnym wdrożeniu wskaźnika, co oznacza, że dana instytucja kredytowa posiada wystarczające aktywa płynne do pokrycia swoich wypływów płynności netto przez trzydziestodniowy okres występowania warunków skrajnych. W takim okresie instytucja kredytowa powinna być w stania szybko spieniężyć swoje aktywa płynne bez korzystania z płynności udostępnianej przez bank centralny lub ze środków publicznych, co może skutkować tymczasowym obniżeniem się wskaźnika pokrycia wypływów netto danej instytucji poniżej poziomu 100 %. W przypadku wystąpienia takiej sytuacji lub jeżeli oczekuje się, że taka sytuacja może wystąpić w każdej chwili, instytucje kredytowe powinny spełnić wymogi szczegółowe określone w art. 414 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w celu szybkiego przywrócenia minimalnego poziomu wskaźnika pokrycia wypływów netto.

(4)

Do celów zabezpieczeń przed utratą płynności posiadanych przez instytucje kredytowe jako „aktywa płynne” należy określać jedynie swobodnie transferowalne aktywa, które można szybko spieniężyć na rynkach prywatnych w krótkim terminie i bez znacznej utraty wartości. Zgodnie z częścią szóstą rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i klasyfikacją aktywów płynnych Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego, w ramach odpowiednich zasad należy zastosować rozróżnienie na aktywa charakteryzujące się wyjątkowo wysoką płynnością i jakością kredytową, czyli aktywa poziomu 1, oraz aktywa charakteryzujące się wysoką płynnością i jakością kredytową, czyli aktywa poziomu 2. Drugi rodzaj aktywów należy dalej podzielić na aktywa poziomu 2A i 2B. Instytucje kredytowe powinny posiadać odpowiednio zdywersyfikowane zabezpieczenie w postaci aktywów płynnych, z uwzględnieniem ich względnej płynności i jakości kredytowej. Odpowiednio każdy poziom i podpoziom powinien podlegać wymogom szczegółowym dotyczącym redukcji wartości i limitów dotyczących ogólnego zabezpieczenia, a także w razie potrzeby należy stosować różne wymogi dla poszczególnych poziomów lub podpoziomów oraz dla poszczególnych kategorii aktywów płynnych należących do tego samego poziomu lub podpoziomu, przy czym im niższy poziom aktywów w klasyfikacji ich płynności tym wymogi te powinny być bardziej rygorystyczne.

(5)

W odniesieniu do aktywów płynnych należy stosować określone wymogi ogólne i operacyjne w celu zapewnienia, aby takie aktywa można było spieniężyć w krótkim czasie, w stosownych przypadkach z zastrzeżeniem pewnych wyjątków dotyczących określonych aktywów poziomu 1. W ramach przedmiotowych wymogów należy stwierdzić, że nie mogą istnieć żadne bariery uniemożliwiające zbycie posiadanych aktywów płynnych, a takie aktywa powinny być łatwe do wyceny oraz powinny być notowane na uznanych giełdach lub zbywalne na aktywnych rynkach sprzedaży lub odkupu. W ramach wymogów należy także zapewnić, aby funkcja zarządzania płynnością instytucji kredytowej zawsze miała dostęp do aktywów płynnych instytucji i kontrolowała takie aktywa, a także aby aktywa tworzące zabezpieczenie przed utratą płynności były odpowiednio zdywersyfikowane. Dywersyfikacja ma duże znaczenie dla zapewnienia, aby nie doszło do zmniejszenia zdolności danej instytucji kredytowej do szybkiego upłynnienia aktywów płynnych bez znacznej utraty wartości wskutek podatności tych aktywów na wspólny czynnik ryzyka. Instytucje kredytowe powinny także być zobowiązane do zapewnienia spójności swoich aktywów płynnych i wypływów płynności netto pod względem waluty, aby nie doszło do ograniczenia ich zdolności do wykorzystania ich zabezpieczenia przed utratą płynności do pokrycia wypływów płynności netto w okresie występowania warunków skrajnych wskutek nadmiernego niedopasowania walutowego.

(6)

Zgodnie z zaleceniami wydanymi przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) w swoim sprawozdaniu z dnia 20 grudnia 2013 r., sporządzonym na podstawie art. 509 ust. 3 i 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wszystkim rodzajom obligacji emitowanych lub gwarantowanych przez rządy centralne i banki centralne państw członkowskich oraz obligacji emitowanych lub gwarantowanych przez organizacje ponadnarodowe należy nadać status aktywów poziomu 1. Jak zauważył EUNB, z nadzorczego punktu widzenia istnieją mocne argumenty za tym, aby nie traktować odmiennie poszczególnych państw członkowskich, ponieważ wyłączenie określonych obligacji skarbowych z poziomu 1 stworzyłoby zachęty do inwestowania w inne obligacje skarbowe w Unii, co skutkowałoby fragmentacją rynku wewnętrznego i wzrostem ryzyka wzajemnego efektu domina w czasie kryzysu między instytucjami kredytowymi a ich państwami („więź bank-państwo”). Jeżeli chodzi o państwa trzecie, status aktywów poziomu 1 należy nadać ekspozycjom wobec banków centralnych i państw, wobec których stosuje się wagę ryzyka równą 0 % na mocy przepisów dotyczących ryzyka kredytowego zawartych w części trzeciej tytuł II rozporządzenia (UE) nr 575/2013, tak jak przewidziano w standardzie Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego. Ekspozycjom wobec samorządów regionalnych, władz lokalnych i podmiotów sektora publicznego należy nadać status aktywów poziomu 1 wyłącznie, jeżeli traktuje się je jako ekspozycje wobec rządu centralnego tych podmiotów, który objęty jest wagą ryzyka 0 % zgodnie z tymi samymi przepisami dotyczącymi ryzyka kredytowego. Ten sam status należy stosować w odniesieniu do ekspozycji wobec wielostronnych banków rozwoju i organizacji międzynarodowych o wadze ryzyka 0 %. Ze względu na wyjątkowo wysoką płynność i jakość kredytową, którymi charakteryzują się przedmiotowe aktywa, instytucje kredytowe powinny mieć możliwość uwzględniania ich w swoich zabezpieczeniach bez ograniczeń; aktywa te nie powinny podlegać redukcji wartości ani wymogowi dywersyfikacji.

(7)

O ile aktywów emitowanych przez instytucje kredytowe zasadniczo nie należy uznawać za aktywa płynne, to jednak aktywa banków wspierane przez rządy państw członkowskich, takie jak aktywa kredytodawców uprzywilejowanych i państwowych oraz aktywa banków prywatnych objęte wyraźną gwarancją państwową, należy traktować w sposób odpowiedni dla poziomu 1. Aktywa banków prywatnych objęte wyraźną gwarancją państwową stanowią pozostałość po kryzysie finansowym, którą należy stopniowo wycofać, i odpowiednio jedynie aktywa banków objęte gwarancją państwową udzieloną lub zatwierdzoną przed dniem 30 czerwca 2014 r. kwalifikują się jako aktywa płynne. Podobnie obligacje uprzywilejowane emitowane przez określone agencje zarządzania aktywami niektórych państw członkowskich należy traktować jako aktywa poziomu 1, z zastrzeżeniem tych samych wymogów stosowanych w odniesieniu do ekspozycji wobec rządu centralnego odpowiadającego im państwa członkowskiego, jednak jedynie ze skutkiem ograniczonym w czasie.

(8)

Obligacje zabezpieczone są to instrumenty dłużne emitowane przez instytucje kredytowe i zabezpieczone zbiorem aktywów stanowiących zabezpieczenie, na który zazwyczaj składają się kredyty hipoteczne lub dług sektora publicznego, wobec którego inwestorzy posiadają wierzytelność uprzywilejowaną w przypadku niewykonania zobowiązania. Obligacje zabezpieczone są instrumentami charakteryzującymi się stosunkowo małym ryzykiem i przynoszącymi dochód, odgrywającymi kluczową rolę w finansowaniu na rynkach kredytów hipotecznych większości państw członkowskich, co wynika z gwarancyjnego charakteru obligacji zabezpieczonych i ich określonych dodatkowych cech w zakresie bezpieczeństwa, takich jak wymóg zastąpienia przez emitenta aktywów zagrożonych w zbiorze aktywów i wymóg utrzymania zbioru aktywów stanowiących zabezpieczenie według wartości przekraczającej wartość nominalną obligacji („wymóg pokrycia aktywów”). W niektórych państwach członkowskich kwota otwartych pozycji w emitowanych obligacjach zabezpieczonych przekracza kwotę zbioru otwartych pozycji w obligacjach skarbowych. Określone obligacje zabezpieczone objęte stopniem jakości kredytowej równym 1 w szczególności wykazywały doskonałe wyniki pod względem płynności w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. objętym analizą przeprowadzoną przez EUNB w swoim sprawozdaniu. EUNB zalecił jednak, aby takie obligacje zabezpieczone traktowano jako aktywa poziomu 2A do celów dostosowania do standardów Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego. W związku z powyższymi rozważaniami dotyczącymi jakości kredytowej przedmiotowych obligacji, ich wyników pod względem płynności i roli na unijnych rynkach finansowania odpowiednie jest jednak traktowanie takich obligacji zabezpieczonych objętych stopniem jakości kredytowej równym 1 jako aktywów poziomu 1. W celu uniknięcia ryzyka nadmiernej koncentracji i w odróżnieniu od innych aktywów poziomu 1 w odniesieniu do obligacji zabezpieczonych objętych stopniem jakości kredytowej równym 1, posiadanych w ramach zabezpieczenia przed utratą płynności, należy stosować ograniczenie ogólnego zabezpieczenia wynoszące 70 %, redukcję wartości równą co najmniej 7 % oraz wymóg dywersyfikacji.

(9)

Obligacje zabezpieczone objęte stopniem jakości kredytowej równym 2 należy uznać za aktywa poziomu 2A objęte tym samym ograniczeniem (40 %) i redukcją wartości (15 %) co ograniczenie i redukcja wartości stosowane w odniesieniu do innych aktywów płynnych należących do tego poziomu. Można to uzasadnić na podstawie dostępnych danych rynkowych, z których wynika, że obligacje zabezpieczone objęte stopniem jakości kredytowej równym 2 charakteryzują się większą płynnością w porównaniu z innymi porównywalnymi aktywami poziomu 2A i 2B, takimi jak papiery wartościowe zabezpieczone spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych objęte stopniem jakości kredytowej równym 1. Ponadto umożliwienie uwzględniania przedmiotowych obligacji zabezpieczonych w zabezpieczeniu przed utratą płynności przyczyniłoby się do dywersyfikacji zbioru dostępnych aktywów w ramach zabezpieczenia i uniemożliwiłoby nieuzasadnione nierówne traktowanie przedmiotowych obligacji i obligacji zabezpieczonych objętych stopniem jakości kredytowej równym 1 lub powstanie efektu klifu między nimi. Należy jednak zauważyć, że znaczna część takich obligacji zabezpieczonych została objęta stopniem jakości kredytowej równym 2 w wyniku obniżenia ratingu rządu centralnego państwa członkowskiego, w którym siedzibę posiada emitent danych obligacji. Odzwierciedlało to pułap krajowy uwzględniany zwykle w metodach agencji ratingowych, w ramach którego określa się, że instrumentom finansowym nie można nadawać ratingu powyżej określonego poziomu odpowiadającego im ratingu państwa. W związku z powyższym pułapy krajowe uniemożliwiały obligacjom zabezpieczonym emitowanym w tych państwach członkowskich uzyskanie stopnia jakości kredytowej równego 1, niezależnie od ich jakości kredytowej, co z kolei ograniczało ich płynność w porównaniu z obligacjami zabezpieczonymi o podobnej jakości emitowanymi w państwach członkowskich nieobjętych obniżeniem ratingu. W związku z tym rynki finansowania w Unii uległy znacznemu rozdrobnieniu, co podkreśla konieczność znalezienia odpowiedniego rozwiązania alternatywnego w stosunku do ratingów zewnętrznych jako jednego z kryteriów, w ramach regulacji ostrożnościowej, klasyfikacji płynności i ryzyka kredytowego związanego z obligacjami zabezpieczonymi i innymi kategoriami aktywów. Zgodnie z art. 39b ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1060/2009 (2) do dnia 31 grudnia 2015 r. Komisja musi przedstawić sprawozdanie na temat narzędzi alternatywnych w stosunku do ratingów kredytowych celem wyeliminowania wszelkich odniesień do ratingów kredytowych w prawie unijnym do celów regulacyjnych do dnia 1 stycznia 2020 r.

(10)

W odniesieniu do papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami („papierów typu ABS”) EUNB zalecił, aby za aktywa poziomu 2B uznawano jedynie papiery wartościowe zabezpieczone spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych objęte stopniem jakości kredytowej równym 1 przy zastosowaniu redukcji wartości równej 25 %, co jest zgodnie z ustaleniami empirycznymi EUNB i standardem Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego. Odpowiednim rozwiązaniem jest także odejście od przedmiotowego zalecenia i rozszerzenie zakresu kwalifikowalności do poziomu 2B poprzez dodanie określonych papierów typu ABS opartych na innych aktywach. Szerszy zakres kwalifikowalnych podkategorii aktywów spowodowałby dywersyfikację w ramach zabezpieczenia przed utratą płynności i ułatwiłby finansowanie gospodarki realnej. Ponadto, ponieważ dostępne dane wskazują na małą korelację między papierami typu ABS i innymi aktywami płynnymi, takimi jak obligacje skarbowe, doszłoby do osłabienia więzi bank-państwo i ograniczenia fragmentacji na rynku wewnętrznym. Ponadto istnieją dowody wskazujące, że w okresach braku stabilności finansowej inwestorzy często gromadzą wysokiej jakości papiery typu ABS o krótkim średnim ważonym okresie trwania i wysokich zaliczkach, ponieważ można je szybko spieniężyć i można mieć pewność, że stanowią one bezpieczne źródło płynności. Dotyczy do w szczególności papierów typu ABS opartych na kredytach i leasingu na sfinansowanie pojazdów silnikowych („papiery typu ABS oparte na kredytach na zakup samochodu”), które w latach 2007–2012 wykazały zmienność cenową i średnie marże porównywalne z papierami wartościowymi zabezpieczonymi spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych. Określone pozycje papierów typu ABS opartych na kredytach konsumenckich, takie jak karty kredytowe, także wykazały porównywalne, dobre poziomy płynności. Ponadto dopuszczenie papierów typu ABS opartych na aktywach gospodarki realnej, takich jak aktywa już wymienione oraz kredyty dla MŚP, może przyczynić się do osiągnięcia wzrostu gospodarczego, ponieważ takie działania stanowiłoby pozytywny sygnał dla inwestorów w odniesieniu do przedmiotowych aktywów. W ramach odpowiednich zasad za aktywa poziomu 2B należy zatem uznać papiery typu ABS oparte nie tylko na mieszkaniowych kredytach hipotecznych, ale także na kredytach na zakup samochodu, kredytach konsumenckich oraz kredytach dla MŚP. W celu zachowania integralności i funkcjonalności zabezpieczenia przed utratą płynności kwalifikowalność takich instrumentów powinna jednak podlegać określonym wymogom wysokiej jakości zgodnym z kryteriami stosowanymi wobec zwykłych, przejrzystych i standardowych sekurytyzacji w innych sektorowych przepisach finansowych. W szczególności w odniesieniu do papierów wartościowych zabezpieczonych spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych wymogi wysokiej jakości powinny obejmować przestrzeganie określonego współczynnika pokrycia należności zabezpieczeniem lub współczynnika kredytu do dochodu, przy czym współczynniki te nie powinny mieć zastosowania do papierów wartościowych zabezpieczonych spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych wyemitowanych przed datą rozpoczęcia stosowania wymogu pokrycia wypływów netto. Aby uwzględnić fakt, że płynność odnotowywana w przypadku papierów typu ABS opartych na kredytach konsumenckich i kredytach dla MŚP jest niższa w stosunku do płynności papierów wartościowych zabezpieczonych spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych i papierów typu ABS opartych na kredytach na zakup samochodu, w odniesieniu do pierwszej grupy papierów należy stosować większą redukcję wartości (35 %). Tak jak w przypadku innych aktywów poziomu 2B w odniesieniu do wszystkich papierów typu ABS należy stosować ogólne ograniczenie zabezpieczenia przed utratą płynności równe 15 % oraz wymóg dywersyfikacji.

(11)

Zasady dotyczące klasyfikacji, wymogów, ograniczeń i redukcji wartości w odniesieniu do pozostałych aktów poziomu 2A i 2B powinny ściśle odpowiadać zaleceniom Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego i Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego. Udziały i jednostki uczestnictwa w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania należy natomiast traktować jako aktywa płynne tego samego poziomu i tej samej kategorii co aktywa bazowe danego przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania.

(12)

Określając wskaźnik pokrycia wypływów netto, należy także uwzględnić scentralizowane zarządzanie płynnością w spółdzielczych i instytucjonalnych systemach ochrony, w których instytucja lub jednostka centralna odgrywa rolę równoważną bankowi centralnemu, ponieważ członkowie sieci zazwyczaj nie mają dostępu do banku centralnego. W ramach odpowiednich zasad za aktywa płynne należy zatem uznać depozyty na żądanie, które są składane przez członków sieci w instytucji centralnej, a także inne instrumenty finansowania płynności, które instytucja centralna udostępnia członkom sieci. Wobec depozytów niekwalifikujących się jako aktywa płynne należy stosować preferencyjne wskaźniki wypływów dopuszczone dla depozytów operacyjnych.

(13)

O ile wskaźnik wypływów dla stabilnych depozytów detalicznych należy ustalić według wskaźnika domyślnego równego 5 %, to jednak należy dopuścić stosowanie preferencyjnego wskaźnika wypływów równego 3 % dla wszystkich instytucji kredytowych powiązanych z systemem gwarantowania depozytów w danym państwie członkowskim, który to system spełnia określone, rygorystyczne kryteria. Po pierwsze, należy uwzględnić wdrożenie przez państwa członkowskie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE (3) w sprawie systemów gwarancji depozytów. Po drugie, system danego państwa członkowskiego powinien spełniać wymogi szczegółowe dotyczące terminu wypłaty, finansowania ex ante i dostępu do dodatkowych środków finansowych w przypadku konieczności wypłaty dużej kwoty z ich rezerw. Ponadto stosowanie preferencyjnego wskaźnika równego 3 % powinno podlegać wcześniejszemu zatwierdzeniu przez Komisję, które należy udzielać tylko, jeżeli Komisja ma pewność, że system gwarantowania depozytów danego państwa członkowskiego spełnia powyższe kryteria i nie występują żadne nadrzędne problemy dotyczące funkcjonowania rynku wewnętrznego depozytów detalicznych. W każdym razie preferencyjnego wskaźnika równego 3 % dla stabilnych depozytów detalicznych nie należy stosować przed datą 1 stycznia 2019 r.

(14)

Instytucje kredytowe powinny być w stanie określić inne depozyty detaliczne podlegające wyższym wskaźnikom wypływów. W ramach odpowiednich zasad opartych na wytycznych EUNB dotyczących depozytów detalicznych objętych różnymi wypływami należy określić kryteria w celu określenia takich depozytów detalicznych na podstawie ich szczególnych cech, tj. łącznej wartości depozytu, charakteru depozytu, wynagrodzenia, prawdopodobieństwa wycofania i kwestii, czy deponent jest rezydentem czy nierezydentem.

(15)

Nie należy przyjmować za pewnik, że w przypadku trudności z wywiązaniem się z zobowiązań płatniczych instytucje kredytowe będą zawsze otrzymywały wsparcie na utrzymanie płynności od innych instytucji należących do tej samej grupy lub do tego samego instytucjonalnego systemu ochrony. Jeżeli jednak nie przyznano żadnego odstępstwa od stosowania wskaźnika pokrycia wypływów netto na poziomie indywidualnym zgodnie z art. 8 lub 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w odniesieniu do przepływów płynności pomiędzy dwiema instytucjami kredytowymi należącymi do tej samej grupy lub do tego samego instytucjonalnego systemu ochrony zasadniczo należy stosować symetryczne wskaźniki wpływów i wypływów w celu uniknięcia utraty płynności na rynku wewnętrznym, pod warunkiem że zapewnione zostały wszystkie niezbędne gwarancje i wyłącznie jeżeli właściwe organy udzieliły wcześniejszej zgody. Takim preferencyjnym traktowaniem należy objąć wyłącznie przepływy transgraniczne na podstawie dodatkowych, obiektywnych kryteriów, w tym niskiego profilu ryzyka płynności dostawcy i odbiorcy.

(16)

Aby uniknąć sytuacji, w której instytucje kredytowe polegają wyłącznie na przewidywanych wpływach w celu osiągnięcia ich wskaźnika pokrycia wypływów netto, a także aby zapewnić minimalny poziom posiadanych aktywów płynnych, należy ograniczyć ilość wpływów, którymi można kompensować wypływy, do 75 % łącznych oczekiwanych wypływów. Biorąc pod uwagę istnienie specjalistycznych modeli biznesowych, należy jednak dopuścić określone całkowite lub częściowe wyłączenia z przedmiotowego ograniczenia, aby miała zastosowanie zasada proporcjonalności, oraz z zastrzeżeniem wcześniejszego zatwierdzenia przez właściwe organy. Powinny one uwzględniać wyłączenie przepływów wewnątrzgrupowych i przepływów w ramach międzyinstytucjonalnych systemów ochrony oraz instytucji kredytowych specjalizujących się w udzielaniu kredytów hipotecznych pass through lub w leasingu i faktoringu. Ponadto instytucjom kredytowym specjalizującym się w finansowaniu zakupu pojazdów silnikowych lub w udzielaniu kredytów konsumenckich należy umożliwić stosowanie ograniczenia na wyższym poziomie równym 90 %. Przedmiotowe wyłączenia powinny być dostępne zarówno na poziomie indywidualnym, jak i na poziomie skonsolidowanym, jednak wyłącznie w przypadku spełnienia określonych kryteriów.

(17)

Wskaźnik pokrycia wypływów netto powinien mieć zastosowanie wobec instytucji kredytowych zarówno na zasadzie indywidualnej, jak i na zasadzie skonsolidowanej, chyba że właściwe organy odstąpią od stosowania na poziomie indywidualnym zgodnie z art. 8 lub 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. W ramach konsolidacji jednostek zależnych w państwach trzecich należy odpowiednio uwzględnić wymogi pokrycia wypływów netto stosowanych w takich państwach. Odpowiednio w ramach zasad dotyczących konsolidacji w Unii aktywa płynne oraz wypływy lub wpływy płynności w jednostkach zależnych w państwach trzecich nie mogą być traktowanie w sposób korzystniejszy w porównaniu ze sposobem ich traktowania określonym w prawie krajowym danych państw trzecich.

(18)

Zgodnie z art. 508 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 najpóźniej do dnia 31 grudnia 2015 r. Komisja musi przedstawić współprawodawcom sprawozdanie dotyczące tego, czy i w jakim stopniu należy wobec firm inwestycyjnych stosować wymóg pokrycia wypływów netto określony w części szóstej. Do czasu rozpoczęcia stosowania przedmiotowego przepisu firmy inwestycyjne powinny nadal podlegać wymogowi pokrycia wypływów netto określonemu w prawie krajowym państw członkowskich. Firmy inwestycyjne powinny jednak podlegać wskaźnikowi pokrycia wypływów netto określonemu w niniejszym rozporządzeniu na poziomie skonsolidowanym, jeżeli firmy te należą do grupy bankowej.

(19)

Instytucje kredytowe są zobowiązane do zgłaszania swoim właściwym organom wymogu pokrycia wypływów netto, jak szczegółowo określono w niniejszym rozporządzeniu zgodnie z art. 415 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

(20)

W celu zapewnienia instytucjom kredytowym wystarczającego czasu na pełne spełnienie szczegółowego wymogu pokrycia wypływów netto wprowadzenie tego wymogu powinno przebiegać stopniowo według harmonogramu określonego w art. 460 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, począwszy od minimalnego poziomu równego 60 % od dnia 1 października 2015 r., aż do 100 % w dniu 1 stycznia 2018 r.,

a)

aktywa państwa trzeciego posiadane przez jednostkę zależną w państwie trzecim, które spełniają wymogi określone w tytule II, nie zostają uznane za aktywa płynne na poziomie skonsolidowanym, jeżeli nie kwalifikują się jako aktywa płynne na mocy prawa krajowego danego państwa trzeciego określającego wymóg pokrycia wypływów netto;

b)

wypływy płynności w jednostce zależnej w państwie trzecim, które na mocy prawa krajowego danego państwa trzeciego określającego wymóg pokrycia wypływów netto, podlegają wyższym odsetkom niż te określone w tytule III, podlegają konsolidacji zgodnie z wyższymi wskaźnikami określonymi w prawie krajowym danego państwa trzeciego;

c)

wpływy płynności w jednostce zależnej w państwie trzecim, które na mocy prawa krajowego danego państwa trzeciego określającego wymóg pokrycia wypływów netto podlegają niższym odsetkom niż te określone w tytule III, podlegają konsolidacji zgodnie z niższymi wskaźnikami określonymi w prawie krajowym danego państwa trzeciego;

d)

w odniesieniu do firm inwestycyjnych należących do danej grupy stosuje się art. 4 niniejszego rozporządzenia na zasadzie skonsolidowanej oraz art. 412 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w związku z definicją aktywów płynnych, wypływów i wpływów płynności zarówno na zasadzie indywidualnej, jak i na zasadzie skonsolidowanej. W przypadkach nieokreślonych w niniejszej literze firmy inwestycyjne nadal podlegają szczegółowemu wymogowi dotyczącemu wskaźnika pokrycia wypływów netto dla firm inwestycyjnych, określonemu w prawie krajowym państw członkowskich, do czasu określenia wymogu dotyczącego wskaźnika pokrycia wypływów netto zgodnie z art. 508 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

e)

na poziomie skonsolidowanym kwotę wpływów związanych z daną wyspecjalizowaną instytucją kredytową, o której mowa w art. 33 ust. 3 i 4, uznaje się jedynie do wartości wypływów związanych z tym samym przedsiębiorstwem.

1)

„aktywa poziomu 1” oznaczają aktywa charakteryzujące się wyjątkowo wysoką płynnością i jakością kredytową, o których mowa w art. 416 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

2)

„aktywa poziomu 2” oznaczają aktywa charakteryzujące się wysoką płynnością i jakością kredytową, o których mowa w art. 416 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Aktywa poziomu 2 dzieli się dalej na aktywa poziomu 2A i 2B zgodnie z tytułem II rozdział 2 niniejszego rozporządzenia;

3)

„zabezpieczenie przed utratą płynności” oznacza kwotę aktywów płynnych posiadanych przez daną instytucję kredytową zgodnie z tytułem II niniejszego rozporządzenia;

4)

„waluta sprawozdawcza” oznacza walutę, w której pozycje płynności, o których mowa w części szóstej tytuły II i III rozporządzenia (UE) nr 575/2013, muszą być zgłaszane właściwemu organowi zgodnie z art. 415 ust. 1 przedmiotowego rozporządzenia;

5)

„wymóg pokrycia aktywów” oznacza stosunek aktywów do pasywów określany do celów wsparcia jakości kredytowej w odniesieniu do obligacji zabezpieczonych na mocy prawa krajowego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego;

6)

„MŚP” oznacza przedsiębiorstwo będące mikroprzedsiębiorstwem lub małym lub średnim przedsiębiorstwem zdefiniowanym w zaleceniu Komisji 2003/361/WE (5);

7)

„wypływy płynności netto” oznaczają kwotę otrzymaną po odliczeniu wpływów płynności danej instytucji kredytowej od jej wypływów płynności zgodnie z tytułem III niniejszego rozporządzenia;

8)

„depozyty detaliczne” oznaczają zobowiązanie wobec osoby fizycznej lub MŚP, jeżeli dane MŚP kwalifikowałoby się do kategorii ekspozycji detalicznych w ramach metody standardowej lub metody IRB dotyczących ryzyka kredytowego, lub zobowiązanie wobec przedsiębiorstwa kwalifikującego się do traktowania określonego w art. 153 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, oraz gdy łączna wartość depozytów złożonych przez takie MŚP lub przedsiębiorstwo na poziomie grupy nie przekracza 1 mln EUR;

9)

„klient finansowy” oznacza klienta, którego głównym przedmiotem działalności jest co najmniej jedna z działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2013/36/UE lub który jest jednym z poniższych podmiotów:

10)

„przedsiębiorstwo inwestowania indywidualnego” oznacza przedsiębiorstwo lub fundusz powierniczy, którego właścicielem lub właścicielem rzeczywistym, odpowiednio, jest osoba fizyczna lub grupa ściśle powiązanych osób fizycznych, przy czym wyłącznym celem ustanowienia takiego przedsiębiorstwa lub funduszu jest zarządzanie majątkiem właścicieli i w ich ramach nie prowadzi się żadnej innej działalności o charakterze handlowym, przemysłowym lub zawodowym. Cel przedsiębiorstwa inwestowania indywidualnego może obejmować inne działania pomocnicze, takie jak oddzielenie aktywów właścicieli od aktywów przedsiębiorstwa, ułatwienie przekazywania aktywów w rodzinie lub uniemożliwienie rozdziału aktywów po śmierci członka rodziny, pod warunkiem że działania te są powiązane z głównym celem polegającym na zarządzaniu majątkiem właścicieli;

11)

„warunki skrajne” oznaczają nagłe i poważne pogorszenie sytuacji instytucji kredytowej pod względem wypłacalności lub płynności wynikające ze zmian warunków rynkowych lub czynników idiosynkratycznych, na skutek których może występować istotne ryzyko, że dana instytucja kredytowa nie będzie w stanie pokryć swoich zobowiązań w momencie ich wymagalności w terminie kolejnych 30 dni kalendarzowych;

12)

„kredyty na depozyt zabezpieczający” oznaczają kredyty zabezpieczone, udzielane klientom w celu uzyskania lewarowanych pozycji portfela handlowego.

a)

wypływ znacznej części depozytów detalicznych instytucji;

b)

częściowa lub całkowita utrata zdolności do niezabezpieczonego finansowania na rynku międzybankowym, co obejmuje depozyty hurtowe i inne źródła finansowania warunkowego, takie jak uzyskane przyznane lub nieprzyznane instrumenty płynnościowe lub linie kredytowe;

c)

częściowa lub całkowita utrata zabezpieczonego finansowania krótkoterminowego;

d)

dodatkowe wypływy płynności wynikające z obniżenia ratingu kredytowego nawet o trzy stopnie;

e)

większa zmienność rynku mająca wpływ na wartość zabezpieczenia lub jego jakość, lub powodująca dodatkowe potrzeby w zakresie zabezpieczenia;

f)

nieplanowane wykorzystanie instrumentów wsparcia płynności i instrumentów kredytowych;

g)

potencjalne zobowiązanie do wykupu długu lub honorowania zobowiązań pozaumownych.

a)

wymogi ogólne określone w art. 7;

b)

wymogi operacyjne określone w art. 8;

c)

kryteria kwalifikowalności odpowiednie dla ich klasyfikacji jako aktywów poziomu 1 lub poziomu 2 zgodnie z rozdziałem 2.

a)

aktywa uwzględnione w puli, dostępne do natychmiastowego wykorzystania jako zabezpieczenie w celu zdobycia dodatkowego finansowania w ramach linii kredytowych przeznaczonych na konkretny cel, lecz jeszcze niezasilonych, dostępnych dla tej instytucji kredytowej. Dotyczy to aktywów złożonych przez instytucję kredytową w instytucji centralnej w ramach sieci współpracy lub instytucjonalnego systemu ochrony. Instytucje kredytowe zakładają, że aktywa należące do puli są wolne od obciążeń w porządku wzrastającej płynności na podstawie klasyfikacji płynności określonej w rozdziale 2, począwszy od aktywów niekwalifikujących się do zabezpieczenia przed utratą płynności;

b)

aktywa, które instytucja kredytowa otrzymała jako zabezpieczenie do celów ograniczenia ryzyka kredytowego w ramach umów z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu lub transakcji finansowania papierów wartościowych i którymi dana instytucja kredytowa może dysponować.

a)

inną instytucję kredytową, chyba że emitent jest podmiotem sektora publicznego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 lit. c) i w art. 11 ust. 1 lit. a) i b); dany składnik aktywów stanowi obligację zabezpieczoną, o której mowa w art. 10 ust. 1 lit. f) i w art. 11 ust. 1 lit. c) i d), lub dany składnik aktywów należy do kategorii określonej w art. 10 ust. 1 lit. e).

b)

firmę inwestycyjną;

c)

zakład ubezpieczeń;

d)

zakład reasekuracji;

e)

finansową spółkę holdingową;

f)

finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej;

g)

żaden inny podmiot, który prowadzi co najmniej jedną z działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2013/36/UE. Do celów niniejszego artykułu należy uznać, że do podmiotów, o których mowa w niniejszej literze, nie należą SSPE.

a)

dane historyczne dotyczące szerokości i głębokości rynku udowodnionych małą różnicą pomiędzy ceną kupna a ceną sprzedaży, dużym wolumenem obrotu oraz dużą liczbą różnego rodzaju uczestników rynku;

b)

istnienie solidnej infrastruktury rynkowej.

a)

banknotów i monet, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. a);

b)

ekspozycji wobec banków centralnych, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. b) i d) oraz w art. 11 ust. 1 lit. b);

c)

przyznanych instrumentów wsparcia płynności o ograniczonym zastosowaniu, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. d);

d)

depozytów i innego finansowania w ramach sieci współpracy i instytucjonalnych systemów ochrony, o których mowa w art. 16.

a)

następujących kategorii aktywów poziomu 1:

b)

kategorii aktywów poziomu 1 stanowiących należności od rządu centralnego lub samorządu regionalnego, władz lokalnych lub podmiotów sektora publicznego, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. c) i d), albo gwarantowanych przez takie podmioty, pod warunkiem że dana instytucja kredytowa posiada dany składnik aktywów w celu pokrycia wypływów płynności netto w warunkach skrajnych poniesionych w walucie danego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, lub dany składnik aktywów został wyemitowany przez rząd centralny lub samorząd regionalny, władze lokalne lub podmioty sektora publicznego państwa członkowskiego pochodzenia danej instytucji kredytowej;

c)

przyznanych instrumentów wsparcia płynności o ograniczonym zastosowaniu, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. d).

a)

przez umieszczenie aktywów płynnych w odrębnej puli bezpośrednio zarządzanej przez funkcję zarządzania płynnością wyłącznie w celu wykorzystywania ich jako źródło funduszy warunkowych, w tym w okresach występowania warunków skrajnych;

b)

przez wprowadzenie wewnętrznych systemów i kontroli tak, aby funkcja zarządzania płynnością posiadała faktyczną kontrolę operacyjną w celu spieniężenia posiadanych aktywów płynnych w dowolnym momencie w okresie występowania warunków skrajnych wynoszącym 30 dni kalendarzowych oraz w celu uzyskania dostępu do funduszy warunkowych w sposób niebędący bezpośrednio sprzeczny z jakąkolwiek strategią biznesową lub strategią zarządzania ryzykiem. W szczególności dany składnik aktywów nie może zostać włączony do zabezpieczenia przed utratą płynności, jeżeli jego sprzedaż bez zastąpienia w całym okresie występowania warunków skrajnych wynoszącym 30 dni kalendarzowych spowodowałaby utratę ochrony, która skutkowałaby utworzeniem otwartej pozycji ryzyka wykraczającej poza wewnętrzne limity danej instytucji kredytowej;

c)

przez łączne zastosowanie wariantów a) i b), pod warunkiem że właściwy organ uznał takie łączne zastosowanie za dopuszczalne.

a)

badania dostępu do rynku w przypadku tych aktywów i badania ich przydatności;

b)

badania skuteczności procedur instytucji kredytowej służących do terminowego spieniężenia aktywów;

c)

ograniczania do minimum ryzyka wywołania negatywnej reakcji rynku na skutek spieniężenia przez daną instytucję kredytową posiadanych przez nią aktywów w okresach występowania warunków skrajnych.

a)

dana instytucja kredytowa wprowadza odpowiednie ustalenia wewnętrzne zgodnie z ust. 2 i 3 w celu zapewnienia, aby aktywa te nadal były łatwo dostępne i podlegały kontroli funkcji zarządzania płynnością;

b)

wypływy i wpływy płynności netto, do których doszłoby w przypadku wczesnej likwidacji zabezpieczenia, zostają uwzględnione w wycenie odpowiedniego składnika aktywów zgodnie z art. 9.

a)

kwestię, czy instytucja kredytowa ma zdolność do wykonania któregokolwiek z poniższych działań:

b)

wpływ nagłych, niekorzystnych zmian kursów wymiany na istniejące niedopasowane pozycje i na skuteczność istniejących zabezpieczeń walutowych.

a)

monety i banknoty;

b)

następujące ekspozycje wobec banków centralnych:

c)

aktywa stanowiące należności od następujących rządów centralnych lub samorządów regionalnych, władz lokalnych lub podmiotów sektora publicznego albo gwarantowanych przez takie podmioty:

d)

aktywa stanowiące należności od rządu centralnego lub banku centralnego państwa trzeciego, któremu nie został przypisany stopień jakości kredytowej równy 1 w ramach oceny kredytowej sporządzonej przez wyznaczoną ECAI zgodnie z art. 114 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, albo gwarantowane przez taki rząd lub bank, pod warunkiem że w tym przypadku instytucja kredytowa może uznać składnik aktywów za składnik aktywów poziomu 1 wyłącznie w celu pokrycia wypływów płynności netto w warunkach skrajnych poniesionych w tej samej walucie, w której denominowany jest dany składnik aktywów.

Jeżeli dany składnik aktywów nie jest denominowany w walucie krajowej danego państwa trzeciego, instytucja kredytowa może uznać dany składnik aktywów jako składnik aktywów poziomu 1 do kwoty wypływów płynności netto w warunkach skrajnych instytucji denominowanych w danej walucie obcej, odpowiadającej operacjom instytucji w jurysdykcji, w której ponoszone jest ryzyko płynności;

e)

aktywa emitowane przez instytucje kredytowe, które spełniają przynajmniej jeden z następujących dwóch wymogów:

f)

ekspozycje w postaci obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wyjątkowo wysoką jakością, które muszą spełniać wszystkie następujące wymogi:

g)

aktywa stanowiące należności od wielostronnych banków rozwoju i organizacji międzynarodowych albo gwarantowane przez takie banki i organizacje, o których mowa odpowiednio w art. 117 ust. 2 i art. 118 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

a)

aktywa stanowiące należności od samorządów regionalnych, władz lokalnych lub podmiotów sektora publicznego w państwie członkowskim albo gwarantowane przez takie jednostki, jeżeli ekspozycjom wobec nich przypisuje się wagę ryzyka równą 20 % odpowiednio zgodnie z art. 115 ust. 1 i 5 oraz art. 116 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b)

aktywa stanowiące należności od rządu centralnego lub banku centralnego państwa trzeciego lub od samorządu regionalnego, władz lokalnych lub podmiotu sektora publicznego w państwie trzecim, pod warunkiem że przypisuje się im wagę ryzyka równą 20 % odpowiednio zgodnie z art. 114 ust. 2, art. 115 lub 116 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)

ekspozycje w postaci obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wysoką jakością, które muszą spełniać wszystkie następujące wymogi:

d)

ekspozycje w postaci obligacji zabezpieczonych emitowanych przez instytucje kredytowe w państwach trzecich, które muszą spełniać wszystkie następujące wymogi:

e)

papiery dłużne przedsiębiorstw, które spełniające wszystkie następujące wymogi:

a)

ekspozycje w postaci papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami spełniające wymogi określone w art. 13;

b)

papiery dłużne przedsiębiorstw, które spełniają wszystkie następujące wymogi:

c)

akcje, pod warunkiem że spełniają wszystkie następujące wymogi:

d)

przyznane instrumenty wsparcia płynności o ograniczonym zastosowaniu, które może zapewnić EBC, bank centralny państwa członkowskiego lub bank centralny państwa trzeciego, pod warunkiem spełnienia wymogów określonych w art. 14;

e)

ekspozycje w postaci wysokiej jakości obligacji zabezpieczonych, które spełniają wszystkie następujące wymogi:

f)

w przypadku instytucji kredytowych, które zgodnie z ich aktem założycielskim nie mogą, ze względów religijnych, posiadać aktywów oprocentowanych, aktywów nieoprocentowanych stanowiących należności od banków centralnych lub rządu centralnego lub banku centralnego państwa trzeciego lub samorządu regionalnego, władz lokalnych lub podmiotu sektora publicznego w państwie trzecim lub gwarantowanych przez te instytucje, pod warunkiem że aktywa te posiadają ocenę kredytową sporządzoną przez wyznaczoną ECAI o stopniu jakości kredytowej równym co najmniej 5 zgodnie z art. 114 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub o równoważnym stopniu jakości kredytowej w przypadku krótkoterminowej oceny kredytowej.

a)

mającej zastosowanie redukcji wartości określonej w art. 13 ust. 14 w odniesieniu do sekurytyzacji poziomu 2B;

b)

redukcji wartości o 50 % w odniesieniu do papierów dłużnych przedsiębiorstw, o których mowa w ust. 1 lit. b);

c)

redukcji wartości o 50 % w odniesieniu do akcji, o których mowa w ust. 1 lit. c);

d)

redukcji wartości o 30 % w odniesieniu do programów lub emisji obligacji zabezpieczonych, o których mowa w ust. 1 lit. e);

e)

redukcji wartości o 50 % w odniesieniu do aktywów nieoprocentowanych, o których mowa w ust. 1 lit. f).

a)

dostępne dane w odniesieniu do ich płynności na rynku, w tym wolumeny obrotu, zaobserwowane różnice pomiędzy ceną kupna a ceną sprzedaży, zmienność cen i wpływ cen;

b)

inne czynniki istotne dla ich płynności, w tym dane historyczne dotyczące szerokości i głębokości rynku tych aktywów nieoprocentowanych, liczbę i różnorodność uczestników rynku i istnienie solidnej infrastruktury rynkowej.

a)

pozycji przypisano ocenę kredytową sporządzoną przez wyznaczoną ECAI o stopniu jakości kredytowej wynoszącym co najmniej 1 zgodnie z art. 251 lub 261 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub o równoważnym stopniu jakości kredytowej w przypadku krótkoterminowej oceny kredytowej;

b)

pozycja znajduje się w transzy lub transzach sekurytyzacji o najwyższym stopniu uprzywilejowania i posiada najwyższy poziom uprzywilejowania przez cały czas trwania transakcji. Do wymienionych celów uznaje się, że transza posiada najwyższy poziom uprzywilejowania, gdy po doręczeniu oświadczenia o wymagalności i, w stosownych przypadkach, oświadczenia o przyspieszeniu wymagalności, transza nie jest podporządkowana innym transzom w tej samej transakcji sekurytyzacyjnej lub systemie sekurytyzacyjnym, jeżeli chodzi o otrzymanie spłaty odsetek i kwoty głównej, bez uwzględniania kwot należnych z tytułu stóp procentowych lub pochodnych instrumentów walutowych, opłat lub innych podobnych płatności zgodnie z art. 261 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)

ekspozycje bazowe zostały nabyte przez SSPE w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 66 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 z zapewnieniem możliwości wyegzekwowania wobec jakiekolwiek osoby trzeciej i są niedostępne dla sprzedawcy (jednostki inicjującej, sponsorującej lub pierwotnego kredytodawcy) i jego wierzycieli, również w przypadku niewypłacalności sprzedawcy;

d)

przeniesienie ekspozycji bazowych do SSPE nie może podlegać żadnym rygorystycznym przepisom dotyczącym zwrotu aktywów w jurysdykcji, w której sprzedawca (jednostka inicjująca, sponsorująca lub pierwotny kredytodawca) jest zarejestrowany. Obejmuje to m.in. przepisy, na mocy których likwidator sprzedawcy (jednostki inicjującej, sponsorującej lub pierwotnego kredytodawcy) może unieważnić sprzedaż ekspozycji bazowych wyłącznie na podstawie tego, że została dokonana w pewnym okresie przed ogłoszeniem niewypłacalności sprzedawcy, lub przepisy, na mocy których SSPE może zapobiec takiemu unieważnieniu wyłącznie, jeżeli będzie w stanie udowodnić, że nie była świadoma niewypłacalności sprzedawcy w momencie sprzedaży;

e)

zarządzanie ekspozycjami bazowymi regulowane jest umową w sprawie obsługi zadłużenia, które zawiera postanowienia dotyczące ciągłości obsługi zadłużenia zapewniające co najmniej, aby niewykonanie zobowiązania lub niewypłacalność jednostki obsługującej nie spowodowały przerwania obsługi zadłużenia;

f)

dokumentacja regulująca sekurytyzację zawiera postanowienia dotyczące ciągłości, które zapewniają co najmniej zastąpienie, w stosownych przypadkach, kontrahentów instrumentów pochodnych i dostawców płynności w przypadku niewykonania przez nich zobowiązania lub ogłoszenia niewypłacalności;

g)

pozycję sekurytyzacyjną zabezpiecza pula jednorodnych ekspozycji bazowych, z których wszystkie należą wyłącznie do jednej z następujących podkategorii, lub pula jednorodnych ekspozycji bazowych, które łączą kredyty na nieruchomości mieszkalne, o których mowa w ppkt (i) i (ii):

h)

pozycja nie jest przedmiotem resekurytyzacji ani syntetycznej sekurytyzacji, o których mowa jest w, odpowiednio, art. 4 pkt 63 i art. 242 pkt 11 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

i)

ekspozycje bazowe nie obejmują zbywalnych instrumentów finansowych ani instrumentów pochodnych, z wyjątkiem instrumentów finansowych emitowanych przez samą SSPE lub inne strony w strukturze sekurytyzacji i instrumentów pochodnych wykorzystywanych do zabezpieczenia ryzyka walutowego i ryzyka stopy procentowej;

j)

w momencie emisji sekurytyzacji lub podczas włączenia do puli ekspozycji bazowych w dowolnym momencie po emisji ekspozycje bazowe nie obejmują ekspozycji wobec dłużnika, który utracił zdolność kredytową (lub w stosownych przypadkach wobec poręczyciela, który utracił zdolność kredytową), gdy dłużnik, który utracił zdolność kredytową (lub poręczyciel, który utracił zdolność kredytową) jest kredytobiorcą (lub poręczycielem), który:

k)

w momencie emisji sekurytyzacji lub podczas włączenia do puli ekspozycji bazowych w dowolnym momencie po emisji ekspozycje bazowe nie obejmują ekspozycji, których dotyczy niewykonanie zobowiązania w rozumieniu art. 178 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

a)

jeżeli ustanowiona sekurytyzacja jest objęta okresem rotacji lub okres rotacji dobiegł końca oraz jeżeli doręczono oświadczenie o wymagalności i oświadczenie o przyspieszeniu wymagalności, główne wpływy z ekspozycji bazowych przekazuje się właścicielom pozycji sekurytyzacyjnych za pośrednictwem sekwencyjnej amortyzacji pozycji sekurytyzacyjnych, przy czym w żadnym dniu przepływów gotówkowych jakiekolwiek znaczne kwoty środków pieniężnych nie są przetrzymywane w SSPE;

b)

jeżeli ustanowiona sekurytyzacja jest objęta okresem odnawialności, w dokumentach dotyczących transakcji przewiduje się zdarzenia skutkujące przedterminowym wykupem, które obejmują co najmniej wszystkie z poniższych elementów:

a)

25 % w odniesieniu do sekurytyzacji zabezpieczonych podkategoriami aktywów, o których mowa w ust. 2 lit. g) ppkt (i), (ii) i (iv);

b)

35 % w odniesieniu do sekurytyzacji zabezpieczonych podkategoriami aktywów, o których mowa w ust. 2 lit. g) ppkt (iii) i (v).

a)

w trakcie okresu, w którym nie występują warunki skrajne, instrument objęty jest opłatą za zaangażowanie naliczaną od łącznej przyznanej kwoty, która jest co najmniej większą z poniższych:

W okresie występowania warunków skrajnych bank centralny może obniżyć opłatę za zaangażowanie opisaną w akapicie pierwszym niniejszej litery, o ile spełnione zostaną minimalne wymogi mające zastosowanie do instrumentów wsparcia płynności w ramach alternatywnych podejść w zakresie płynności zgodnie z art. 19;

b)

instrument posiada zabezpieczenie w postaci aktywów wolnych od obciążeń, z rodzaju określonego przez bank centralny. Aktywa stanowiące zabezpieczenie spełniają wszystkie z następujących kryteriów:

c)

instrument jest zgodny z ramami polityki kontrahenta banku centralnego;

d)

okres rozliczeniowy instrumentu jest dłuższy niż 30-dniowy okres występowania warunków skrajnych, o którym mowa w art. 4;

e)

bank centralny nie unieważnia instrumentu przed umownym terminem zapadalności oraz nie podejmuje żadnych dodatkowych decyzji w sprawie udzielania kredytu dopóki daną instytucję kredytową uznaje się za wypłacalną;

f)

bank centralny opublikował oficjalną strategię, w której przedstawił swoją decyzję o przyznaniu instrumentów wsparcia płynności o ograniczonym stosowaniu, warunki regulujące instrument i rodzaje instytucji kredytowych, które kwalifikują się do ubiegania się o przedmiotowe instrumenty.

a)

spełniono wymogi określone w art. 132 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b)

przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania inwestuje wyłącznie w aktywa płynne i instrumenty pochodne, w tym ostatnim przypadku tylko w zakresie niezbędnym do ograniczenia ryzyka stopy procentowej, ryzyka walutowego lub kredytowego w portfelu.

a)

0 % w odniesieniu do monet i banknotów oraz ekspozycji wobec banków centralnych, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. b);

b)

5 % w odniesieniu do aktywów poziomu 1 innych niż obligacje zabezpieczone charakteryzujące się wyjątkowo wysoką jakością;

c)

12 % w odniesieniu do obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wyjątkowo wysoką jakością, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. f);

d)

20 % w odniesieniu do aktywów poziomu 2A;

e)

30 % w odniesieniu do sekurytyzacji poziomu 2B zabezpieczonych podkategoriami aktywów, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. g) ppkt (i), (ii) i (iv);

f)

35 % w odniesieniu do obligacji zabezpieczonych poziomu 2B, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. e);

g)

40 % w odniesieniu do sekurytyzacji poziomu 2B zabezpieczonych podkategoriami aktywów, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. g) ppkt (iii) i (v);

h)

55 % w odniesieniu do papierów dłużnych przedsiębiorstw poziomu 2B, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b) i akcji, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. c) i aktywów nieoprocentowanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. f).

a)

jeżeli instytucja kredytowa ma wiedzę na temat ekspozycji bazowych przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania, może dokonać pełnego przeglądu tych ekspozycji bazowych celem przypisania ich do odpowiedniej redukcji wartości zgodnie z ust. 2;

b)

jeżeli instytucja kredytowa nie ma wiedzy na temat ekspozycji bazowych przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania, musi założyć, że przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania inwestuje, do maksymalnej kwoty dozwolonej w ramach swoich uprawnień, w porządku rosnącym, w aktywa płynne, ponieważ sklasyfikowano je do celów ust. 2, począwszy od aktywów, o których mowa w ust. 2 lit. g) aż do osiągnięcia maksymalnego łącznego limitu inwestycyjnego. To samo podejście stosuje się w celu określenia poziomu płynności aktywów bazowych, gdy instytucja kredytowa nie ma wiedzy na temat ekspozycji stanowiących instrument bazowy przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania.

a)

przyjmującej depozyty instytucji przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania, pod warunkiem że przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania inwestuje wyłącznie w papiery wartościowe i deponuje wszystkie papiery wartościowe w tej instytucji przyjmującej depozyty; lub

b)

w przypadku innych przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, przedsiębiorstwa zarządzającego przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania, pod warunkiem że spełnia ono wymogi określone w art. 132 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

a)

jeżeli, zgodnie z prawem krajowym lub prawnie wiążącymi dokumentami regulującymi system lub sieć, instytucja centralna jest zobowiązana do przechowania depozytów lub ich zainwestowania w aktywa płynne określonego poziomu lub kategorii, depozyty uznaje się za aktywa płynne tego samego poziomu lub kategorii zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

b)

jeżeli instytucja centralna nie jest zobowiązana do przechowania depozytów lub ich inwestowania w aktywa płynne określonego poziomu lub kategorii, depozyty uznaje się za aktywa poziomu 2B zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, a ich pozostająca kwota należna podlega minimalnej redukcji wartości wynoszącej 25 %.

a)

co najmniej 60 % zabezpieczenia przed utratą płynności mają stanowić aktywa poziomu 1;

b)

co najmniej 30 % zabezpieczenia przed utratą płynności mają stanowić aktywa poziomu 1, z wyjątkiem obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wyjątkowo wysoką jakością, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. f);

c)

maksymalnie 15 % zabezpieczenia przed utratą płynności może być przechowywanych w postaci aktywów poziomu 2B.

a)

wymóg dotyczący zgodności waluty określony w art. 8 ust. 6 nie ma zastosowania w odniesieniu do danej waluty;

b)

instytucja kredytowa może pokryć deficyt aktywów płynnych w danej walucie instrumentami kredytowymi z banku centralnego w państwie członkowskim lub państwie trzecim, w którym stosuje się daną walutę, pod warunkiem że instrument jest zgodny z wszystkimi następującymi wymogami:

c)

jeżeli brakuje aktywów poziomu 1, ale istnieje wystarczająca liczba aktywów poziomu 2A, instytucja kredytowa może dysponować dodatkowymi aktywami poziomu 2A w zabezpieczeniu przed utratą płynności a ograniczenia udziału aktywów danego poziomu określone w art. 17 uznaje się za odpowiednio zmienione. Przedmiotowe dodatkowe aktywa poziomu 2A podlegają redukcji wartości równej co najmniej 20 %. Wszelkie aktywa poziomu 2B, jakimi dysponuje instytucja kredytowa, w dalszym ciągu objęte są redukcją wartości mającą zastosowanie w każdym przypadku zgodnie z niniejszym rozdziałem.

a)

suma wypływów płynności określona w rozdziale 2;

b)

suma wpływów płynności określona w rozdziale 3; obliczana w następujący sposób:

a)

bieżące pozostające kwoty należne z tytułu stabilnych depozytów detalicznych i innych depozytów detalicznych zgodnie z art. 24, 25 i 26;

b)

bieżące pozostające kwoty należne z tytułu innych zobowiązań, które stają się wymagalne, mogą zostać wezwane do wypłaty przez emitenta lub przez dostawcę finansowania, bądź mogą wiązać się z domniemanym oczekiwaniem dostawcy finansowania, że instytucja spłaci zobowiązanie w ciągu 30 najbliższych dni kalendarzowych określonych zgodnie z art. 27 i 28;

c)

dodatkowe wypływy określone zgodnie z art. 30;

d)

maksymalną kwotę, która może zostać wykorzystana w ciągu 30 najbliższych dni kalendarzowych z dotychczas niewykorzystanych instrumentów kredytowych i instrumentów wsparcia płynności określonych zgodnie z art. 31;

e)

dodatkowe wypływy wskazane w ocenie zgodnie z art. 23.

a)

inne zobowiązania pozabilansowe i zobowiązania warunkowe w zakresie finansowania, w tym między innymi z nieprzyznanych instrumentów finansowania;

b)

niewykorzystane kredyty i zaliczki udzielone kontrahentom hurtowym;

c)

kredyty hipoteczne, które zostały udzielone, lecz nie zostały jeszcze uruchomione;

d)

karty kredytowe;

e)

salda debetowe;

f)

zaplanowane wypływy związane z odnowieniem lub przedłużeniem nowych kredytów detalicznych lub hurtowych;

g)

zaplanowane zobowiązania z tytułu instrumentów pochodnych;

h)

produkty związane z pozabilansowym finansowaniem handlu.

a)

jest elementem stałej relacji z klientem, co sprawia, że wycofanie depozytu jest bardzo mało prawdopodobne; lub

b)

jest utrzymywany na rachunku transakcyjnym.

a)

nawiązał aktywne stosunki umowne z instytucją kredytową trwające co najmniej 12 miesięcy;

b)

nawiązał relacje w zakresie zaciągania pożyczek z instytucją kredytową w odniesieniu do kredytów na nieruchomości mieszkalne lub innych kredytów długoterminowych;

c)

posiada co najmniej jeden aktywny produkt instytucji kredytowej, inny niż kredyt.

a)

system gwarantowania depozytów dysponuje środkami finansowymi, o których mowa w art. 10 dyrektywy 2014/49/UE, uzyskanymi ex ante w ramach wkładów wnoszonych przez członków przynajmniej raz do roku;

b)

system gwarantowania depozytów posiada odpowiednie środki na zapewnienie łatwego dostępu do dodatkowego finansowania w przypadku konieczności wypłaty dużej kwoty z ich rezerw, w tym dostępu do nadzwyczajnych wkładów od należących do niego instytucji kredytowych i odpowiednich alternatywnych mechanizmów finansowania służących do uzyskania finansowania krótkoterminowego od publicznych lub prywatnych osób trzecich;

c)

system gwarantowania depozytów zapewnia termin wypłaty wynoszący siedem dni roboczych, o którym mowa w art. 8 ust. 1 dyrektywy 2014/49/UE od dnia zastosowania wskaźnika wypływów wynoszącego 3 %.

a)

całkowita wartość depozytów, w tym wszystkich rachunków depozytowych klienta w danej instytucji kredytowej lub grupie, przekracza kwotę 500 000 EUR;

b)

depozyt prowadzony jest wyłącznie na rachunku internetowym;

c)

depozyt oferuje stopę procentową spełniającą poniższe warunki:

d)

depozyt pierwotnie ustanowiono na czas określony z terminem wygaśnięcia przypadającym w ciągu okresu obejmującego 30 dni kalendarzowych lub warunki depozytu obejmują ustalony okres powiadomienia krótszy niż 30 dni kalendarzowych, zgodnie z ustaleniami umownymi, innymi niż te depozyty, które kwalifikują się do objęcia sposobem traktowania przewidzianym w ust. 4;

e)

w przypadku instytucji kredytowych z siedzibą w Unii, deponentem jest rezydent państwa trzeciego lub depozyt jest denominowany w walucie innej niż euro lub walucie krajowej danego państwa członkowskiego. W przypadku instytucji kredytowych lub oddziałów w państwach trzecich, deponentem nie jest rezydent państwa trzeciego lub depozyt jest denominowany w walucie innej niż waluta krajowa danego państwa trzeciego.

a)

jeżeli depozyty detaliczne spełniają kryterium określone w ust. 2 lit. a) lub dwa z kryteriów określonych w ust. 2 lit. b)–e), stosuje się wskaźnik wypływów wynoszący od 10 % do 15 %;

b)

jeżeli depozyty detaliczne spełniają kryteria określone w ust. 2 lit. a) i co najmniej inne kryterium, o którym mowa w ust. 2, lub co najmniej trzy kryteria określone w ust. 2, stosuje się wskaźnik wypływów wynoszący od 15 % do 20 %.

a)

deponent nie może wycofać depozytu przed upływem 30 dni kalendarzowych; lub

b)

w przypadku przedterminowych wycofań w terminie krótszym niż 30 dni kalendarzowych deponent musi zapłacić karę, która obejmuje utracone odsetki za okres między datą wycofania a umownym terminem zapadalności, powiększoną o znaczną karę, która nie musi przekraczać odsetek należnych za czas, który upłynął od daty depozytu do daty wycofania.

a)

współzależny wpływ jest bezpośrednio związany z wypływem i nie uwzględnia się go przy obliczaniu wpływów płynności w rozdziale 3;

b)

współzależny wpływ jest wymagany zgodnie z zobowiązaniem prawnym, regulacyjnym lub umownym;

c)

współzależny wpływ spełnia jeden z następujących warunków:

a)

przez deponenta w celu skorzystania z usług rozliczeniowych, powierniczych lub zarządzania płynnością lub innych porównywalnych usług w kontekście utrwalonej relacji operacyjnej świadczonych przez instytucję kredytową;

b)

w kontekście podziału obowiązków w ramach instytucjonalnego systemu ochrony spełniającego wymogi określone w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub w ramach grupy współpracujących instytucji kredytowych stale powiązanych z jednostką centralną spełniającą wymogi określone w art. 113 ust. 6 przedmiotowego rozporządzenia, lub jako prawnie lub umownie ustanowiony depozyt przez inną instytucję kredytową, która jest członkiem tego samego instytucjonalnego systemu ochrony lub sieci współpracy, pod warunkiem że danych depozytów nie uznaje się za aktywa płynne w odniesieniu do deponującej instytucji kredytowej, o której mowa w ust. 3 i art. 16;

c)

przez deponenta w kontekście utrwalonej relacji operacyjnej innej niż relacje określone w lit. a);

d)

przez deponenta w celu skorzystania z usług rozliczenia gotówkowego i usług świadczonych przez instytucję centralną, gdy instytucja kredytowa należy do jednej z sieci lub jednego z systemów, o których mowa w art. 16.

a)

wynagrodzenie na koncie wycenia się na co najmniej 5 punktów bazowych poniżej obowiązującego wskaźnika dla depozytów hurtowych o porównywalnych cechach, przy czym wskaźnik ten nie musi być ujemny;

b)

depozyt przechowuje się na specjalnie wyznaczonych rachunkach i wycenia bez tworzenia zachęt gospodarczych dla deponenta dotyczących utrzymania środków na depozycie przekraczających kwotę wymaganą w przypadku relacji operacyjnej;

c)

istotne transakcje często są przedmiotem uznawania lub obciążenia na danym rachunku;

d)

gdy spełnione zostanie jedno kryterium:

a)

0 %, jeżeli są zabezpieczone aktywami, które można zakwalifikować jako aktywa poziomu 1 zgodnie z art. 10, z wyjątkiem obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wyjątkowo wysoką jakością, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. f), lub jeżeli kredytodawcą jest bank centralny;

b)

7 %, jeżeli są zabezpieczone aktywami, które można zakwalifikować jako obligacje zabezpieczone charakteryzujące się wyjątkowo wysoką jakością, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. f);

c)

15 %, jeżeli są zabezpieczone aktywami, które można zakwalifikować jako aktywa poziomu 2A zgodnie z art. 11;

d)

25 %:

e)

35 %, jeżeli są zabezpieczone podkategoriami aktywów, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. g) ppkt (iii) lub (v);

f)

50 %, jeżeli są zabezpieczone:

g)

100 %, jeżeli są zabezpieczone aktywami, których nie można zakwalifikować jako aktywów płynnych zgodnie z tytułem II, z wyjątkiem transakcji objętych niniejszym ustępem lit. d) ppkt (ii) lub jeżeli kredytodawcą jest bank centralny.

a)

istnieją powody, aby oczekiwać niższego wypływu, nawet w przypadku scenariusza łączącego skrajne warunki rynkowe i idiosynkratyczne warunki skrajne dostawcy;

b)

kontrahent jest instytucją dominującą lub zależną instytucji kredytowej lub inną instytucją zależną tej samej instytucji dominującej lub jest powiązany z instytucją stosunkiem w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG (10) lub jest członkiem tego samego instytucjonalnego systemu ochrony, o którym mowa w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, lub instytucją centralną lub członkiem sieci lub grupy współpracy, o których mowa w art. 10 tego rozporządzenia;

c)

niższy wskaźnik wypływów nie spada poniżej wskaźnika wpływów stosowanego przez kontrahenta;

d)

instytucja kredytowa i kontrahent mają siedzibę w tym samym państwie członkowskim.

a)

dostawca i odbiorca płynności charakteryzują się niskim profilem ryzyka płynności;

b)

istnieją prawnie wiążące umowy i zobowiązania zawarte między grupą podmiotów dotyczące niewykorzystanej linii kredytowej lub niewykorzystanego instrumentu płynnościowego;

c)

profil ryzyka płynności odbiorcy płynności uwzględnia się odpowiednio w zarządzaniu ryzykiem płynności dostawcy płynności.

a)

nadwyżki zabezpieczenia posiadanego przez daną instytucję kredytową i której to nadwyżki, na mocy umowy, kontrahent może w każdej chwili zażądać;

b)

zabezpieczenia, które ma zostać przekazane kontrahentowi w ciągu 30 dni kalendarzowych;

c)

zabezpieczenia odpowiadającego aktywom, które można zakwalifikować jako aktywa płynne do celów tytułu II, którymi można zastąpić aktywa odpowiadające aktywom, których nie można zakwalifikować jako aktywów płynnych do celów tytułu II bez zgody instytucji kredytowej.

a)

może być ponownie wykorzystane lub zastawione hipotecznie przez instytucję kredytową;

b)

jest przechowywane w formie aktywów płynnych, ale nie uznaje się go za cześć zabezpieczenia przed utratą płynności; oraz

c)

nie składa się z aktywów wyemitowanych przez kontrahenta instrumentu lub jednego z podmiotów powiązanych.

a)

nie kwalifikują się do kategorii ekspozycji depozytów detalicznych;

b)

zapewniono je klientom, którzy nie są klientami finansowymi, w tym przedsiębiorstwom niefinansowym, państwom, bankom centralnym, wielostronnym bankom rozwoju i podmiotom sektora publicznego;

c)

nie zapewniono ich w celu zastąpienia finansowania klientowi w sytuacjach, w których nie jest on w stanie spełnić wymogów w zakresie finansowania na rynkach finansowych.

a)

40 % w odniesieniu do instrumentów kredytowych i instrumentów wsparcia płynności przyznanych instytucjom kredytowym i w odniesieniu do instrumentów kredytowych przyznanych innym regulowanym instytucjom finansowym, w tym zakładom ubezpieczeń i firmom inwestycyjnym, przedsiębiorstwom zbiorowego inwestowania lub funduszowi inwestycyjnemu zamkniętemu;

b)

100 % w odniesieniu do instrumentów wsparcia płynności, które instytucja kredytowa przyznała SSPE, innych niż te, o których mowa w ust. 6, i w odniesieniu do ustaleń, w ramach których instytucja musi wykupić lub zamienić aktywa otrzymane od SSPE;

c)

100 % w odniesieniu do instrumentów kredytowych i instrumentów wsparcia płynności dla klientów finansowych, o których nie wspomniano w lit. a) i b), ani w ust. 1–7.

a)

środki pieniężne należne od banków centralnych i klientów finansowych. W odniesieniu do tych ostatnich, wpływy z następujących transakcji uznaje się w szczególności za podlegające wskaźnikowi wpływów w wysokości 100 %:

b)

środki pieniężne należne z tytułu pozycji w instrumentach kapitałowych objętych głównym indeksem, pod warunkiem że nie występuje podwójne naliczanie z aktywami płynnymi. Wspomniane należne środki pieniężne obejmują środki pieniężne wymagane zgodnie z umową w ciągu 30 dni kalendarzowych, takie jak dywidendy pieniężne z takich głównych indeksów i środki pieniężne należne z tytułu takich instrumentów kapitałowych, sprzedanych, ale jeszcze nierozliczonych, jeżeli nie uznaje się ich za aktywa płynne zgodnie z tytułem II.

a)

środki pieniężne należne od klientów niefinansowych do celów płatności kwoty głównej, pomniejsza się o 50 % ich wartości lub o zobowiązania umowne wobec tych klientów dotyczące udzielenia finansowania, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa. Do celów niniejszej litery, do klientów niefinansowych zalicza się przedsiębiorstwa, państwa, wielostronne banki rozwoju i podmioty sektora publicznego; Na zasadzie odstępstwa, instytucje kredytowe, które otrzymały zobowiązanie, o którym mowa w art. 31 ust. 9, umożliwiające im udzielenie kredytu preferencyjnego odbiorcy końcowemu lub otrzymały podobne zobowiązanie od wielostronnego banku rozwoju lub od podmiotu sektora publicznego, mogą uwzględniać wpływ do wysokości kwoty wypływu, który stosują do odpowiadających zobowiązań związanych z udzielaniem takich kredytów preferencyjnych;

b)

środków pieniężnych należnych z tytułu zabezpieczonych transakcji kredytowych i transakcji opartych na rynku kapitałowym zdefiniowanych w art. 192 pkt 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, jeżeli są one zabezpieczone aktywami płynnymi nie uwzględnia się, dopóki nie przekraczają wartości aktywów płynnych, po odliczeniu redukcji wartości mającej zastosowanie zgodnie z tytułem II. Środki pieniężne należne z tytułu pozostałej wartości lub jeżeli są one zabezpieczone aktywami, które nie kwalifikują się jako aktywa płynne zgodnie z tytułem II, uwzględnia się w całości. Nie zezwala się na żadne wpływy, jeżeli zabezpieczenie stosuje się w celu pokrycia pozycji krótkiej zgodnie z art. 30 ust. 5;

c)

środki pieniężne należne z tytułu kredytów na przewidziany w umowie wymagalny depozyt zabezpieczający zaciągniętych w oparciu o zabezpieczenie w postaci aktywów niepłynnych otrzymają wskaźnik wpływów wynoszący 50 %. Takie wpływy można uwzględnić jedynie, jeżeli instytucja kredytowa nie stosuje zabezpieczenia, jakie pierwotnie otrzymała na kredyty w celu pokrycia wszelkich pozycji krótkich;

d)

środki pieniężne należne od instytucji kredytowej, która traktuje te środki zgodnie art. 27, z wyjątkiem depozytów w instytucji centralnej, o których mowa w art. 27 ust. 3, mnoży się przez odpowiadający symetryczny wskaźnik wpływów. Jeżeli nie można ustanowić odpowiadającego wskaźnika, stosuje się wskaźnik wpływów wynoszący 5 %;

e)

transakcje zabezpieczające swap, których termin zapadalności przypada w ciągu 30 dni kalendarzowych prowadzą do wpływu z tytułu nadwyżki wartości płynności aktywów będących przedmiotem udzielonej pożyczki w porównaniu z wartością płynności aktywów będących przedmiotem zaciągniętej pożyczki;

f)

jeżeli zabezpieczenie uzyskane w ramach umów z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu, transakcji zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub transakcji zabezpieczających swap, których termin zapadalności przypada w perspektywie 30 dni, jest ponownie zastawione hipotecznie i wykorzystywane w celu pokrycia pozycji krótkich, które można przedłużyć ponad 30 dni, instytucja kredytowa zakłada, że tego rodzaju umowy z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu lub ustalenia w zakresie pożyczek papierów wartościowych zostaną przedłużone i nie doprowadzą do żadnych wpływów pieniężnych odzwierciedlających jej potrzebę dalszego pokrywania pozycji krótkich lub ponownego nabycia odpowiednich papierów wartościowych. Pozycje krótkie obejmują oba przypadki, gdy w dostosowanym portfelu instytucja kredytowa, w drodze zwykłej krótkiej sprzedaży, sprzedała papiery wartościowe w ramach strategii handlowej lub strategii zabezpieczania oraz przypadki, gdy instytucja kredytowa dokonała krótkiej sprzedaży papierów wartościowych w dostosowanym portfelu odkupu i zaciągnęła pożyczkę papierów wartościowych na dany okres i udzieliła pożyczki papierów wartościowych na dłuższy okres;

g)

nie uwzględnia się wszelkich niewykorzystanych instrumentów kredytowych ani instrumentów wsparcia płynności i wszelkich innych zobowiązań otrzymanych od podmiotów innych niż banki centralne i podmioty, o których mowa w art. 34. Niewykorzystanych przyznanych instrumentów wsparcia płynności z banku centralnego, które uznaje się za aktywa płynne zgodnie z art. 14, nie uwzględnia się jako wpływów;

h)

środki pieniężne należne z tytułu papierów wartościowych emitowanych przez samą instytucję kredytową lub przez powiązany podmiot uwzględnia się w kwocie netto ze wskaźnikiem wpływów, który stosuje się na podstawie wskaźnika wpływów mającego zastosowanie do aktywów bazowych zgodnie z niniejszym artykułem;

i)

aktywa, których termin zapadalności nie został określony w umowie, uwzględnia się z 20 % wskaźnikiem wpływów; pod warunkiem że w postanowieniach umowy jest przewidziana możliwość wycofania lub wyegzekwowania płatności przez instytucję kredytową w terminie 30 dni.

a)

wpływy, jeżeli dostawca jest instytucją dominującą lub zależną danej instytucji kredytowej lub inną instytucją zależną tej samej instytucji dominującej lub jest powiązany z instytucją kredytową stosunkiem w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

b)

wpływy z depozytów składanych w innych instytucjach kredytowych w ramach grupy podmiotów kwalifikujących się do traktowania określonego w art. 113 ust. 6 lub 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)

wpływy, o których mowa w art. 26, w tym wpływy z kredytów związanych z udzielaniem kredytów hipotecznych, lub kredytów preferencyjnych, o których mowa w art. 31 ust. 9, lub z wielostronnych banków rozwoju lub podmiotu sektora publicznego, które instytucja kredytowa przyznała jako kredyty pass through.

a)

finansowanie zakupu pojazdów silnikowych;

b)

udzielanie kredytów konsumenckich zdefiniowanych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE w sprawie umów o kredyt konsumencki.

a)

działalność gospodarcza wykazuje niski profil ryzyka płynności, uwzględniając następujące czynniki:

b)

na indywidualnym poziomie udział ich głównych działalności, o których mowa w ust. 3 lub 4, przekracza 80 % bilansu ogółem;

c)

odstępstwa ujawniane są w sprawozdaniach rocznych.

a)

istnieją powody, aby oczekiwać wyższego wpływu, nawet w przypadku scenariusza łączącego skrajne warunki rynkowe i idiosynkratyczne warunki skrajne dostawcy;

b)

kontrahent jest instytucją dominującą lub zależną danej instytucji kredytowej lub inną instytucją zależną tej samej instytucji dominującej lub jest powiązany z instytucją kredytową stosunkiem w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG lub jest członkiem tego samego instytucjonalnego systemu ochrony, o którym mowa w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, lub instytucją centralną lub członkiem sieci lub grupy współpracy, o których mowa w art. 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)

jeżeli wskaźnik wpływów przekracza 40 %, kontrahent stosuje odpowiadający symetryczny wskaźnik wypływów na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 31;

d)

instytucja kredytowa i kontrahent mają siedzibę w tym samym państwie członkowskim.

a)

dostawca i odbiorca płynności charakteryzują się niskim profilem ryzyka płynności;

b)

istnieją prawnie wiążące umowy i zobowiązania zawarte między grupą podmiotów dotyczące linii kredytowej lub instrumentu płynnościowego;

c)

profil ryzyka płynności odbiorcy płynności uwzględnia się odpowiednio w zarządzaniu ryzykiem płynności dostawcy płynności.

a)

została udzielona lub przyznana na maksymalną kwotę przed dniem 30 czerwca 2014 r.;

b)

jest bezpośrednia, wyraźna, nieodwołalna i bezwarunkowa oraz służy do pokrycia zaległej spłaty kwoty głównej i odsetek.

a)

w Irlandii, Narodowa Agencja Zarządzania Aktywami (National Asset Management Agency, NAMA);

b)

w Hiszpanii, Sociedad de Gestión de Activos Procedentes de la Reestructuración Bancaria, SA (SAREB);

c)

w Słowenii, Spółka Zarządzająca Aktywami Bankowymi (Bank Asset Management Company), ustanowiona na mocy ustawy o środkach Republiki Słowenii służących wzmocnieniu stabilności banków (Measures of the Republic of Slovenia to Strengthen the Stability of Banks Act, MSSBA).

a)

60 % wymogu pokrycia wypływów netto od dnia 1 października 2015 r.;

b)

70 % od dnia 1 stycznia 2016 r.;

c)

80 % od dnia 1 stycznia 2017 r.;

d)

100 % od dnia 1 stycznia 2018 r.

17.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/37

(1)

Od dnia 1 stycznia 2015 r. instytucje muszą ujawniać wskaźnik dźwigni obliczany zgodnie z art. 429 rozporządzenia (UE) nr 575/2013; do tego czasu Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktu delegowanego zmieniającego miarę kapitału i miarę ekspozycji służących do obliczenia wskaźnika dźwigni w celu zlikwidowania wszelkich niedociągnięć wykrytych na podstawie sprawozdań instytucji.

(2)

Odnotowano różnice w zgłaszanych wskaźnikach dźwigni, o których mowa w art. 429 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wynikające z przyjmowania przez instytucje różnej interpretacji kompensowania zabezpieczenia w ramach transakcji finansowania papierów wartościowych i transakcji odkupu. Przedmiotowe różnice w zakresie interpretacji i sprawozdawczości wyszły na jaw po opublikowaniu przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) sprawozdania z analizy w dniu 4 marca 2014 r.

(3)

Ponieważ przepisy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 odzwierciedlają przepisy dotyczące standardów bazylejskich, znalezione rozwiązania niedociągnięć regulacji bazylejskich są również odpowiednie do celów rozwiązania odpowiadających niedociągnięć odpowiednich przepisów tego rozporządzenia.

(4)

W dniu 14 stycznia 2014 r. Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego przyjął zmieniony tekst zasad dotyczących wskaźnika dźwigni, obejmujący w szczególności dodatkowe ustalenia dotyczące pomiaru i kompensowania transakcji odkupu i transakcji finansowania papierów wartościowych. Dostosowanie przepisów rozporządzenia (UE) nr 575/2013 dotyczących obliczania wskaźnika dźwigni do regulacji uzgodnionych na forum międzynarodowym powinno rozwiązać problem różnego interpretowania przez instytucje kompensowania zabezpieczenia finansowania papierów wartościowych i transakcji odkupu, powinno także zwiększyć porównywalność międzynarodową oraz stworzyć równe szanse dla instytucji posiadających siedzibę w Unii i działających na skalę międzynarodową.

(5)

W wyniku rozliczania za pośrednictwem kontrahentów centralnych zgodnie z głównym modelem powszechnie stosowanym w Unii dochodzi do podwójnego liczenia dźwigni w mierze ekspozycji instytucji działającej w charakterze uczestnika rozliczającego.

(6)

Rozliczanie transakcji finansowania papierów wartościowych, w szczególności transakcji odkupu, przez kwalifikujących się kontrahentów centralnych może przynieść korzyści takie jak wielostronne kompensowanie i solidne procesy zarządzania zabezpieczeniem, które zwiększają stabilność finansową. Powinna istnieć zatem możliwość kompensowania wierzytelności i zobowiązań gotówkowych z tytułu transakcji odkupu i transakcji z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu za pośrednictwem tego samego kwalifikującego się kontrahenta centralnego.

(7)

Transakcje odkupu, które można rozwiązać w dowolnym dniu z zachowaniem uzgodnionego okresu wypowiedzeniu umowy, należy uznać za równoważne posiadaniu wyraźnego okresu zapadalności równego okresowi wypowiedzenia umowy, a „tę samą wyraźną datę ostatecznego rozliczenia” należy uznać za dotrzymaną, tak więc tego rodzaju transakcje kwalifikują się do kompensowania wierzytelności i zobowiązań gotówkowych z tytułu transakcji odkupu i transakcji z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu zawartych z tym samym kontrahentem.

(8)

Zmiana wskaźnika dźwigni powinna skutkować dokładniejszym pomiarem wskaźnika i powinna służyć jako proporcjonalne ograniczenie akumulacji dźwigni w instytucjach z siedzibą w Unii.

(9)

Moment zgłoszenia wskaźnika dźwigni na koniec kwartalnego okresu sprawozdawczego zamiast zgłoszenia na podstawie średniej z trzech miesięcy lepiej dostosowuje wskaźnik dźwigni do zgłaszania informacji dotyczących wypłacalności.

(10)

Stosowanie wartości nominalnych brutto w odniesieniu do pisemnej ochrony kredytowej wydanej przez instytucję w bardziej odpowiedni sposób odzwierciedla dźwignię niż stosowanie metody wyceny według wartości rynkowej w odniesieniu do danych instrumentów.

(11)

Zakres konsolidacji w odniesieniu do obliczania wskaźnika dźwigni powinien być dostosowany do zakresu regulacyjnego konsolidacji stosowanej w celu wyznaczenia współczynników kapitałowych ważonych ryzykiem.

(12)

Zmiany wprowadzone niniejszym rozporządzeniem powinny skutkować lepszą porównywalnością wskaźnika dźwigni ujawnianego przez instytucje oraz powinny pomóc w unikaniu wprowadzania w błąd uczestników rynku w odniesieniu do rzeczywistej dźwigni instytucji. Konieczne jest zatem, aby niniejsze rozporządzenie weszło w życie jak najszybciej.

(13)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 575/2013,

1)

art. 429 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 429

Obliczanie wskaźnika dźwigni

1.   Instytucje obliczają swój wskaźnik dźwigni zgodnie z metodą określoną w ust. 2–13.

2.   Wskaźnik dźwigni oblicza się jako miarę kapitału instytucji podzieloną przez miarę ekspozycji całkowitej tej instytucji i wyraża się jako wartość procentową.

Instytucje obliczają wskaźnik dźwigni w sprawozdawczym dniu odniesienia.

3.   Do celów ust. 2 miarą kapitału jest kapitał Tier I.

4.   Miara ekspozycji całkowitej jest sumą wartości ekspozycji z tytułu:

5.   Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu aktywów, z wyjątkiem umów wymienionych w załączniku II i kredytowych instrumentów pochodnych, zgodnie z następującymi zasadami:

6.   Instytucje mogą odliczyć od miary ekspozycji określonej w ust. 4 niniejszego artykułu kwoty odliczone od kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. d).

7.   Właściwe organy mogą zezwolić instytucji, by nie uwzględniała w mierze ekspozycji tych ekspozycji, które mogą być traktowane zgodnie z art. 113 ust. 6. Właściwe organy mogą udzielić takiego zezwolenia jedynie w przypadku spełnienia wszystkich warunków określonych w art. 113 ust. 6 lit. a)–e) oraz w przypadku wydania zatwierdzenia, o którym mowa w art. 113 ust. 6.

8.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 5 lit. d) instytucje mogą określić wartość ekspozycji wierzytelności i zobowiązań gotówkowych z tytułu transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia oraz transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego z tym samym kontrahentem w kwocie netto wyłącznie, jeżeli wszystkie poniższe warunki zostały spełnione:

Do celów akapitu pierwszego lit. c) mechanizm rozliczania skutkuje funkcjonalnym odpowiednikiem rozliczenia w kwocie netto, jeżeli w dniu rozliczenia wynik netto przepływów pieniężnych z transakcji przeprowadzonej w ramach tego mechanizmu jest równy pojedynczej kwocie netto uzyskanej w ramach rozliczenia w kwocie netto.

9.   Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu umów wymienionych w załączniku II i z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych, w tym instrumentów pozabilansowych, zgodnie z art. 429a.

10.   Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu pozycji pozabilansowych, z wyjątkiem umów wymienionych w załączniku II, oraz z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych, transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia oraz transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego zgodnie z art. 111 ust. 1. Instytucje nie mogą jednak obniżyć wartości nominalnej tych pozycji poprzez zastosowanie korekt z tytułu szczególnego ryzyka kredytowego.

Zgodnie z art. 166 ust. 9, jeżeli dane zobowiązanie odnosi się do przedłużenia innego zobowiązania, stosuje się niższy z dwóch odpowiadających im współczynników konwersji. Wartość ekspozycji z tytułu pozycji pozabilansowych niskiego ryzyka, o których mowa w art. 111 ust. 1 lit. d), podlega dolnemu pułapowi równemu 10 % ich wartości nominalnej.

11.   Instytucja, która jest uczestnikiem rozliczającym kwalifikującego się kontrahenta centralnego, podczas obliczania miary ekspozycji może nie uwzględniać ekspozycji z tytułu transakcji dotyczących następujących pozycji, pod warunkiem że dane ekspozycje z tytułu transakcji są rozliczane z kwalifikującym się kontrahentem centralnym i jednocześnie spełniają warunki określone w art. 306 ust. 1 lit. c):

12.   Jeżeli instytucja będąca uczestnikiem rozliczającym kwalifikującego się kontrahenta centralnego zagwarantuje temu kwalifikującemu się kontrahentowi centralnemu wyniki klienta, który bezpośrednio zawiera z kwalifikującym się kontrahentem centralnym transakcje na instrumentach pochodnych, wówczas uwzględnia w mierze ekspozycji ekspozycje będące wynikiem gwarancji jako ekspozycje z tytułu instrumentów pochodnych wobec danego klienta zgodnie z art. 429a.

13.   Jeżeli zgodnie z krajowymi ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości dane aktywa w bilansie są aktywami powierniczymi, zgodnie z art. 10 dyrektywy 86/635/EWG, aktywa te mogą zostać wyłączone z miary ekspozycji całkowitej składającej się na wskaźnik dźwigni, jeśli spełniają one kryteria usuwania z bilansu określone w międzynarodowym standardzie rachunkowości (MSR) 39 mającym zastosowanie na mocy rozporządzenia (WE) nr 1606/2002 i, w stosownych przypadkach kryteria niekonsolidacji określone w międzynarodowym standardzie sprawozdawczości finansowej (MSSF) 10, mającym zastosowanie na mocy rozporządzenia (WE) nr 1606/2002.

14.   Właściwe organy mogę zezwolić instytucji na wyłączenie z miary ekspozycji ekspozycji, które spełniają wszystkie następujące warunki:

2)

dodaje się art. 429a i 429b w brzmieniu:

„Artykuł 429a

Wartość ekspozycji z tytułu instrumentów pochodnych

1.   Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu umów wymienionych w załączniku II i z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych, w tym instrumentów pozabilansowych, zgodnie z metodą określoną w art. 274. Instytucje stosują art. 299 ust. 2 lit. a) przy określaniu potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych.

Określając potencjalną przyszłą ekspozycję kredytową w przypadku kredytowych instrumentów pochodnych, instytucje stosują zasady określone w art. 299 ust. 2 lit. a) do wszystkich swoich kredytowych instrumentów pochodnych, a nie tylko do instrumentów przypisanych do portfela handlowego.

Przy określaniu wartości ekspozycji instytucje mogą uwzględnić skutki umów nowacji i innych umów o kompensowaniu zobowiązań zgodnie z art. 295. Kompensowanie międzyproduktowe nie ma zastosowania. Instytucje mogą jednak dokonywać kompensacji w ramach danej kategorii produktu, o której mowa w art. 272 pkt 25 lit. c), i w ramach kredytowych instrumentów pochodnych, kiedy są związane umową o kompensowaniu międzyproduktowym, o której mowa w art. 295 lit. c).

2.   Jeżeli w wyniku zapewnienia zabezpieczenia związanego z umowami dotyczącymi instrumentów pochodnych zmniejsza się kwota aktywów w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości, instytucje cofają proces zmniejszania.

3.   Do celów ust. 1 instytucje mogą odliczyć zmienny depozyt zabezpieczający otrzymany w gotówce od kontrahenta od części aktualnego kosztu odtworzenia wartości ekspozycji w zakresie, w jakim zmienny depozyt zabezpieczający nie został już uznany w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości jako zmniejszenie wartości ekspozycji oraz gdy wszystkie następujące warunki zostały spełnione:

Do celów lit. c) akapit pierwszy, jeżeli instrument pochodny podlega kwalifikującej się umowie ramowej o kompensowaniu zobowiązań, waluta rozliczenia oznacza dowolną walutę rozliczenia określoną w umowie dotyczącej instrumentu pochodnego, regulującej, kwalifikującej się umowie ramowej o kompensowaniu zobowiązań lub załączniku dotyczącym wsparcia jakości kredytowej do kwalifikującej się umowy ramowej o kompensowaniu zobowiązań.

Jeżeli w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości instytucja uznaje zmienny depozyt zabezpieczający wypłacony kontrahentowi w gotówce za należny składnik aktywów, wówczas może wykluczyć dany składnik aktywów z miary ekspozycji, o ile spełnione zostaną warunki określone w lit. a)–e).

4.   Do celów ust. 3 zastosowanie mają następujące warunki:

5.   Oprócz sposobu uznania określonego w ust. 1, w przypadku pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych instytucje uwzględniają w wartości ekspozycji skuteczne wartości nominalne wskazane w pisemnych kredytowych instrumentach pochodnych, pomniejszone o wszelkie ujemne zmiany wartości godziwej, które wprowadzono do kapitału Tier I w odniesieniu do pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego. Otrzymaną wartość ekspozycji można dodatkowo pomniejszyć o skuteczną wartość nominalną nabytego kredytowego instrumentu pochodnego o tej samej nazwie referencyjnej, o ile spełnione zostaną wszystkie poniższe warunki:

Jeżeli wartość nominalną pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego nie pomniejsza się o wartość nominalną nabytego kredytowego instrumentu pochodnego, instytucje mogą odliczyć indywidualną potencjalną przyszłą ekspozycję z tytułu danego pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego od całkowitej potencjalnej przyszłej ekspozycji określonej zgodnie z niniejszym artykułem ust. 1, w związku z art. 274 ust. 2 lub art. 299 ust. 2 lit. a), w stosownych przypadkach. W przypadku gdy potencjalną przyszłą ekspozycję kredytową określa się w związku z art. 298 ust. 1 lit. c) ppkt (ii), PCEgross można pomniejszyć o indywidualną potencjalną przyszłą ekspozycję z tytułu pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych bez wprowadzania korekt do wskaźnika netto/brutto.

6.   Instytucje nie zmniejszają skutecznej wartości nominalnej pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych, gdy nabywają ochronę kredytową poprzez swap przychodu całkowitego i księgują płatności netto otrzymane jako przychody netto, ale nie księgują zrównoważenia zmniejszenia wartości pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych odzwierciedlonych w kapitale Tier I.

7.   W przypadku nabytych kredytowych instrumentów pochodnych powiązanych z grupą podmiotów referencyjnych instytucje mogą uznać zmniejszenie pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych powiązanych z poszczególnymi nazwami referencyjnymi zgodnie z ust. 5 wyłącznie, jeżeli nabyta ochrona odpowiada pod względem ekonomicznym nabyciu ochrony osobno dla każdej z poszczególnych nazw w grupie. Jeżeli instytucja nabywa kredytowy instrument pochodny powiązany z grupą nazw referencyjnych, może uznać zmniejszenie puli pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych wyłącznie, jeżeli grupa podmiotów referencyjnych i poziom podporządkowania w obu transakcjach są identyczne.

8.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 niniejszego artykułu instytucje mogą stosować metodę określoną w art. 275 w celu określenia wartości ekspozycji z tytułu umów wymienionych w pkt 1 i 2 załącznika II wyłącznie, jeżeli stosują tę metodę również do określenia wartości ekspozycji z tytułu tych umów celem spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92.

Jeżeli instytucje stosują metodę określoną w art. 275, nie mogą zmniejszyć miary ekspozycji o kwotę zmiennego depozytu zabezpieczającego otrzymanego w gotówce.

Artykuł 429b

Narzut z tytułu ryzyka kredytowego kontrahenta w odniesieniu do transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego

1.   Oprócz wartości ekspozycji z tytułu transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, w tym transakcji pozabilansowych zgodnie z art. 429 ust. 5, instytucje uwzględniają w mierze ekspozycji narzut z tytułu ryzyka kredytowego kontrahenta określony zgodnie z ust. 2 lub 3 niniejszego artykułu, w stosownych przypadkach.

2.   Do celów ust. 1, w przypadku transakcji z kontrahentem nieobjętych umową ramową o kompensowaniu zobowiązań, która spełnia warunki określone w art. 206, narzut (Ei*) określa się indywidualnie dla danej transakcji zgodnie z następującym wzorem:

gdzie:

3.   Do celów ust. 1, w przypadku transakcji z kontrahentem objętych umową ramową o kompensowaniu zobowiązań, która spełnia warunki określone w art. 206, narzut z tytułu tych transakcji (Ei*) określa się indywidualnie dla danej umowy zgodnie z następującym wzorem:

gdzie:

4.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 niniejszego artykułu instytucje mogą stosować metodę określoną w art. 222, z zachowaniem pułapu na poziomie 20 % w odniesieniu do mającej zastosowanie wagi ryzyka w celu określenia narzutu z tytułu transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, w tym transakcji pozabilansowych. Instytucje mogą stosować daną metodę wyłącznie, jeżeli stosują ją również do określenia wartości ekspozycji z tytułu tych transakcji celem spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92.

5.   W przypadku zaksięgowania sprzedaży w odniesieniu do transakcji odkupu zgodnie z mającymi zastosowanie standardami rachunkowości instytucje wycofują wszystkie zaksięgowane pozycje dotyczące sprzedaży.

6.   Jeżeli instytucja pełni rolę pośrednika między dwiema stronami w transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, w tym transakcji pozabilansowych, zastosowanie mają następujące warunki:

17.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/44

(1)

Dyrektywa 2014/59/UE nakłada na państwa członkowskie wymóg ustanowienia mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w celu zapewnienia skutecznego zastosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz skutecznego wykonania uprawnień w zakresie prowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Te mechanizmy finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji muszą dysponować odpowiednimi zasobami finansowymi, tak aby umożliwić skuteczne funkcjonowanie ram restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w związku z czym posiadają one uprawnienia do pobierania składek ex ante od instytucji, które uzyskały na ich terytorium zezwolenie na prowadzenie działalności, w tym również od oddziałów unijnych („instytucje”).

(2)

Państwa członkowskie mają zatem obowiązek pobierać składki ex ante na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie tylko od instytucji, ale zgodnie z art. 103 ust. 1 wspomnianej dyrektywy również od oddziałów unijnych. Oddziały unijne są również objęte uprawnieniami Komisji do przyjęcia aktów delegowanych na podstawie art. 103 ust. 7 i 8 wspomnianej dyrektywy. Uwzględniając jednak fakt, na mocy art. 47 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (2), że wymogi ostrożnościowe i zasady nadzoru w stosunku do oddziałów unijnych wchodzą w zakres kompetencji państw członkowskich, wiele wskaźników korekty o ryzyko określonych w niniejszym rozporządzeniu delegowanym jest niewłaściwych z punktu widzenia ich bezpośredniego stosowania do oddziałów unijnych. W związku z tym oddziały unijne nie są objęte zakresem niniejszego rozporządzenia, ale mogą zostać objęte specjalnym systemem opracowanym w przyszłości przez Komisję w akcie delegowanym.

(3)

Zgodnie z art. 6, 15, 16, 95 i 96 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (3) niektóre firmy inwestycyjne, które mają zezwolenie na świadczenie usług i prowadzenie działalności jedynie w ograniczonym zakresie, nie podlegają określonym wymogom kapitałowym i wymogom dotyczącym płynności lub mogą zostać z nich zwolnione. W związku z tym wiele wskaźników korekty o ryzyko, które należy określić, nie miałoby do nich zastosowania. Mimo iż zgodnie z art. 103 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE państwa członkowskie mają obowiązek pobierania od tych firm inwestycyjnych składek ex ante, właściwe jest pozostawienie im uprawnień do określenia korekty o ryzyko, tak aby uniknąć nakładania nieproporcjonalnych obciążeń na te firmy. W związku z tym te firmy inwestycyjne nie powinny być objęte zakresem niniejszego rozporządzenia.

(4)

Zgodnie z art. 102 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE państwa członkowskie powinny zapewnić, aby w okresie między datą wejścia w życie tej dyrektywy a dniem 31 grudnia 2024 r. wysokość dostępnych środków finansowych posiadanych przez ich krajowe mechanizmy finansowania osiągnęła poziom co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały na ich terytorium zezwolenie na prowadzenie działalności. W okresie tym składki na rzecz mechanizmów finansowania powinny być rozłożone w czasie możliwie równomiernie aż do osiągnięcia poziomu docelowego, przy uwzględnieniu fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu, jaki procykliczne składki mogą mieć na sytuację finansową instytucji wnoszących składki.

(5)

Art. 103 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE nakłada wymóg pobierania składek co najmniej raz w roku, tak aby osiągnąć poziom docelowy określony w art. 102 tej dyrektywy. Zgodnie z art. 103 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE składka roczna powinna odzwierciedlać wielkość instytucji, gdyż podstawę składki powinna stanowić stała kwota obliczana w oparciu o wysokość zobowiązań danej instytucji („podstawowa składka roczna”); ponadto odzwierciedla ona poziom ryzyka stosownych rodzajów działalności instytucji, jako że podstawowa składka roczna powinna zostać skorygowana proporcjonalnie do profilu ryzyka danej instytucji („dodatkowa korekta o ryzyko”). Wielkość instytucji stanowi pierwszy wskaźnik ryzyka stwarzanego przez tę instytucję. Im większa instytucja, tym większe jest prawdopodobieństwo, że w przypadku trudnej sytuacji organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji będzie uważał, że w interesie publicznym leży przeprowadzenie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji tej instytucji i skorzystanie z mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w celu zapewnienia skutecznego zastosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(6)

Sprecyzowanie sposobu dokonywania przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji korekty składek proporcjonalnie do profilu ryzyka instytucji wymaga określenia elementów ryzyka i wskaźników ryzyka, które powinny być stosowane na potrzeby wyznaczenia profilu ryzyka instytucji, określenia mechanizmu stosowania korekty o ryzyko w odniesieniu do podstawowej składki rocznej, a także określenia podstawowej składki rocznej jako punktu wyjścia dla korekty o ryzyko. Elementy, które miałyby stanowić uzupełnienie kryteriów ryzyka przewidzianych w art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE, należy określić w sposób umożliwiający utrzymanie równych warunków działania w państwach członkowskich oraz silnego rynku wewnętrznego, poprzez uniknięcie różnic między podejściami państw członkowskich w zakresie obliczania składek na rzecz ustanowionych przez nie mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Dzięki temu składki wnoszone przez instytucje na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogą być porównywalne i przewidywalne między poszczególnymi rodzajami banków, co stanowi istotny element równych warunków działania na rynku wewnętrznym.

(7)

Art. 5 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 (4) stanowi, że Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji („Jednolitą Radę”) ustanowioną na podstawie art. 42 ust. 1 tego rozporządzenia uznaje się, do celów stosowania tego rozporządzenia i dyrektywy 2014/59/UE, za odpowiedni krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w przypadku gdy wykonuje ona zadania i uprawnienia, które zgodnie z tą dyrektywą mają być wykonywane przez krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Zważywszy, że art. 70 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 upoważnia Jednolitą Radę do obliczania — w drodze stosowania niniejszego rozporządzenia przyjętego na mocy art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE — składek instytucji na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który z dniem 1 stycznia 2016 r. zastąpi mechanizmy finansowania państw członkowskich uczestniczących w jednolitym mechanizmie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, pojęcie organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w ramach niniejszego rozporządzenia powinno również obejmować Jednolitą Radę.

(8)

Obliczanie składek na poziomie indywidualnym prowadziłoby w przypadku grup do podwójnego liczenia niektórych zobowiązań przy określaniu podstawowej składki rocznej dla poszczególnych podmiotów wchodzących w skład grupy, jako że zobowiązania związane z umowami zawieranymi między sobą przez podmioty należące do tej samej grupy stanowiłyby część zobowiązań ogółem uwzględnianych przy określaniu podstawowej składki rocznej każdego podmiotu należącego do grupy. W związku z tym w przypadku grup należy doprecyzować określanie podstawowej składki rocznej celem uwzględnienia wzajemnych powiązań między podmiotami grupy i uniknięcia podwójnego liczenia ekspozycji wewnątrzgrupowych. Aby zapewnić równe warunki działania między podmiotami wchodzącymi w skład grupy a instytucjami, które są członkami tego samego instytucjonalnego systemu ochrony lub są trwale powiązane z tym samym organem centralnym, instytucje te powinny podlegać takiemu samemu traktowaniu.

(9)

Do celów obliczania podstawowej składki rocznej podmiotu należącego do grupy, zobowiązania ogółem, które należy uwzględnić, nie powinny obejmować zobowiązań wynikających z jakichkolwiek umów, które dany podmiot należący do grupy zawarł z jakimkolwiek innym podmiotem należącym do tej samej grupy. Wyłączenie to powinno jednak być możliwe wyłącznie w przypadku, gdy każdy z podmiotów należących do grupy ma siedzibę w Unii, jest w pełni objęty tym samym nadzorem skonsolidowanym, podlega odpowiednim scentralizowanym procedurom oceny, pomiaru i kontroli ryzyka oraz jeżeli nie istnieją obecnie i nie są przewidywane w przyszłości istotne przeszkody praktyczne lub prawne w odniesieniu do szybkiej spłaty stosownych zobowiązań w terminie ich wymagalności. Powinno to zapobiec nieuwzględnianiu zobowiązań w podstawie obliczania składek w przypadku, gdy nie ma gwarancji, że ekspozycje z tytułu pożyczek wewnątrzgrupowych zostaną pokryte w sytuacji pogorszenia sytuacji finansowej grupy. Ponadto, aby uniknąć sytuacji, w której wyłączenie zobowiązań wewnątrzgrupowych prowadzi do przyznania korzyści podmiotom należącym do grupy, które korzystają z takiego wyłączenia, wyłączenie to nie powinno umożliwiać zainteresowanym instytucjom korzystania z uproszczonego systemu składek dostępnego dla małych instytucji, jeżeli — po wyłączeniu zobowiązań wewnątrzgrupowych — instytucja kwalifikowałaby się do systemu uproszczonego. Aby zapewnić równe warunki działania między podmiotami wchodzącymi w skład grupy a instytucjami, które są członkami tego samego instytucjonalnego systemu ochrony lub są trwale powiązane z tym samym organem centralnym, instytucje te powinny podlegać takiemu samemu traktowaniu.

(10)

W drodze odstępstwa od zasady, że obliczenia składek należy dokonywać na poziomie indywidualnym, w przypadku organu centralnego z powiązanymi z nim instytucjami kredytowymi, które są całkowicie lub częściowo zwolnione z wymogów ostrożnościowych w prawie krajowym zgodnie z art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013, przepisy dotyczące składek ex ante powinny mieć zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do organu centralnego i powiązanych instytucji kredytowych jako całości na zasadzie skonsolidowanej, ponieważ wypłacalność i płynność organu centralnego i wszystkich powiązanych instytucji są monitorowane jako całość na podstawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych tych instytucji.

(11)

Obliczanie podstawowej składki rocznej należy również doprecyzować w przypadku infrastruktur rynku finansowego. Niektóre infrastruktury rynku finansowego, np. kontrahenci centralni lub centralne depozyty papierów wartościowych, posiadają również zezwolenie na prowadzenie działalności jako instytucje kredytowe. W szczególności niektóre centralne depozyty papierów wartościowych świadczą usługi bankowe, które mają charakter pomocniczy w stosunku do ich działalności jako infrastruktura rynkowa. W przeciwieństwie do instytucji kredytowych centralne depozyty papierów wartościowych nie utrzymują gwarantowanych depozytów, lecz głównie salda śróddzienne lub jednodniowe (overnight) wynikające z rozrachunku transakcji na papierach wartościowych, który świadczą na rzecz instytucji finansowych lub banków centralnych. Zasadniczo nie prowadzi to do powstawania sald gotówkowych, które można by przyrównać do środków finansowych pozyskiwanych w celu prowadzenia działalności bankowej. Ponieważ usługi bankowe świadczone przez infrastruktury rynku finansowego mają charakter pomocniczy w stosunku do ich głównych rodzajów działalności, jakie stanowią rozliczenie lub rozrachunek, w odniesieniu do których podmioty te podlegają surowym wymogom ostrożnościowym na podstawie rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 (5) oraz (UE) nr 909/2014 (6), jak również stosownym przepisom rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE, a także ponieważ model biznesowy infrastruktur rynku finansowego nie pociąga za sobą ryzyk porównywalnych z ryzykami związanymi z działalnością instytucji kredytowej, przy określaniu kwoty ich zobowiązań ogółem do celów obliczania ich podstawowej składki rocznej należy uwzględniać jedynie zobowiązania związane z pomocniczą działalnością bankową tych podmiotów.

(12)

Rachunkowość instrumentów pochodnych jest w Unii niezharmonizowana w odniesieniu do jednostkowych sprawozdań finansowych, co może wpływać na kwotę zobowiązań uwzględnianych do celów obliczenia składek poszczególnych banków. Metodyka wskaźnika dźwigni, o której mowa w art. 429 ust. 6 i 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, ma zastosowanie do wszystkich banków i zapewnia, że te same kontrakty pochodne, a w szczególności kompensowanie kontraktów pochodnych, będą uwzględniane w ten sam sposób niezależnie od ram rachunkowości, którym podlega dany bank. W związku z tym, aby zapewnić zharmonizowane traktowanie instrumentów pochodnych przy określaniu podstawowej składki rocznej, umożliwiające porównywalność ich wyceny między instytucjami oraz zapewniające równe warunki działania w całej Unii, instrumenty pochodne powinny być wyceniane zgodnie z przepisami art. 429 ust. 6 i 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Jednakże aby zapewnić przewidywalność wyceny instrumentów pochodnych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013, należy przewidzieć, by wycena ta nie mogła prowadzić do wartości, która jest mniejsza niż 75 % wartości danych instrumentów pochodnych określonej zgodnie z mającymi zastosowanie ramami rachunkowości.

(13)

Niektóre instytucje kredytowe mają status banków rozwoju, których celem jest promowanie celów polityki publicznej rządu centralnego lub regionalnego lub samorządu lokalnego w państwie członkowskim, zazwyczaj poprzez udzielanie kredytów preferencyjnych na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk. Kredyty udzielane przez tego rodzaju instytucje są bezpośrednio lub pośrednio częściowo gwarantowane przez rząd centralny lub regionalny lub samorząd lokalny. Kredyty preferencyjne są udzielane na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk w celu promowania celów polityki publicznej Unii bądź rządu centralnego lub regionalnego w państwie członkowskim. Kredyty preferencyjne są niekiedy udzielane przez inną instytucję działającą w charakterze pośrednika (kredyty pass through). W takich przypadkach instytucja kredytowa działająca w charakterze pośrednika otrzymuje kredyt preferencyjny od wielostronnego banku rozwoju lub podmiotu sektora publicznego i przekazuje go dalej innym instytucjom kredytowym, które udzielają go faktycznym klientom. Ponieważ instytucja kredytowa działająca w charakterze pośrednika przekazuje płynność z tych kredytów od inicjującego banku rozwoju do instytucji kredytującej lub innej instytucji pośredniczącej, tego rodzaju zobowiązania nie powinny być zawarte w zobowiązaniach ogółem uwzględnianych do celów określenia podstawowej składki rocznej.

(14)

Art. 103 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE zobowiązuje wszystkie instytucje do wnoszenia składek na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Konieczne jest jednak zapewnienie proporcjonalnej i sprawiedliwej równowagi między obowiązkiem każdej instytucji do wnoszenia składek na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji a jej wielkością, profilem ryzyka, zakresem i stopniem złożoności jej działalności, jej powiązaniami z innymi instytucjami lub z systemem finansowym ogółem, wpływem, jaki jej upadłość może mieć na rynki finansowe, inne instytucje, warunki finansowania lub na gospodarkę w szerszym ujęciu, a tym samym prawdopodobieństwem, że instytucja zostanie objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją oraz skorzysta z mechanizmu finansowania. Wyżej wymienione elementy są zgodnie z art. 4 dyrektywy 2014/59/UE uwzględniane przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przy podejmowaniu decyzji, czy określone instytucje powinny być objęte uproszczonymi obowiązkami w odniesieniu do wymogów w zakresie planów naprawy oraz planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Oceniając zachowanie właściwej równowagi między przestrzeganiem wymogów określonych w dyrektywie 2014/59/UE a specyfiką różnych instytucji objętych jej zakresem, należy również uwzględnić obciążenia administracyjne, które dla niektórych instytucji i organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wiążą się z obliczaniem składek rocznych.

(15)

Małe instytucje zazwyczaj nie mają wysokiego profilu ryzyka, często są źródłem mniejszego ryzyka systemowego niż duże instytucje, a w wielu przypadkach wpływ ich upadłości na gospodarkę ogółem jest mniejszy niż w przypadku dużych instytucji. Jednocześnie nie można całkowicie wykluczyć potencjalnego wpływu upadłości małych instytucji na stabilność finansową, gdyż również małe instytucje mogą generować ryzyko systemowe ze względu na ich rolę w szerzej rozumianym systemie bankowym, skumulowane skutki związane z siecią ich powiązań lub efekt domina, do którego mogą się przyczynić, gdy ich upadłość spowoduje spadek zaufania do systemu bankowego.

(16)

Uwzględniając fakt, że w większości przypadków małe instytucje nie stwarzają ryzyka systemowego i mniejsze jest prawdopodobieństwo objęcia ich restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, co w konsekwencji zmniejsza prawdopodobieństwo, że będą one korzystać z mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (w porównaniu z dużymi instytucjami), należy uprościć metodykę obliczania ich rocznych składek na rzecz tych mechanizmów. Roczne składki małych instytucji powinny obejmować kwotę ryczałtową ustaloną wyłącznie na podstawie podstawowej składki rocznej, proporcjonalnej do ich wielkości. Taka metodyka powinna umożliwić proporcjonalny system składek rocznych, gdyż –określając roczną składkę każdej instytucji — organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji musi przestrzegać rocznego docelowego poziomu mechanizmu finansowania. W tej sytuacji kwota ryczałtowa odzwierciedla fakt, że w wielu przypadkach małe instytucje stanowią mniejsze ryzyko, oraz umożliwia szersze dostosowanie składek większych instytucji — o zasadniczo większym znaczeniu systemowym — proporcjonalnie do ich profilu ryzyka.

(17)

Aby ustalić, które instytucje należy uznawać za małe, należy posłużyć się dwiema wartościami progowymi; pierwszą z nich stanowi wartość zobowiązań ogółem (z wyłączeniem funduszy własnych) pomniejszonych o gwarantowane depozyty, która powinna wynosić maksymalnie 300 mln EUR, zaś drugą — wartość aktywów ogółem, która nie powinna przekraczać 1 mld EUR. Ta druga wartość progowa powinna uniemożliwić większym instytucjom, które spełniają pierwszą wartość progową dotyczącą kwoty zobowiązań, korzystanie z systemu uproszczonego.

(18)

W obrębie kategorii małych instytucji należy dokonać dalszego rozróżnienia, gdyż niektóre z nich są bardzo małe, podczas gdy inne są bliskie przekroczenia maksymalnych wartości progowych umożliwiających im korzystanie z systemu uproszczonego. W ramach systemu jednej kwoty ryczałtowej roczne składki bardzo małych instytucji byłyby nieproporcjonalnie wyższe od składek tych małych instytucji, które są bliskie przekroczenia maksymalnych wartości progowych. Jednocześnie należy uniknąć sytuacji, w której system uproszczony prowadzi do nieproporcjonalnych różnic pod względem rocznych składek między największymi wśród małych instytucji a instytucjami, które nie kwalifikują się do objęcia systemem uproszczonym, gdyż nieznacznie przekraczają wartości progowe. Aby uniknąć tych niepożądanych skutków właściwe jest zatem ustanowienie systemu obejmującego kilka kategorii małych instytucji, których roczne składki powinny stanowić różnej wielkości kwoty ryczałtowe. Powinno to umożliwić progresję składek w obrębie systemu uproszczonego, jak również między najwyższą składką w formie kwoty ryczałtowej a najniższą składką obliczaną zgodnie z metodą, w ramach której podstawowa składka roczna jest dostosowywana odpowiednio do profilu ryzyka instytucji.

(19)

Jeżeli organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji stwierdzi, że mała instytucja posiada szczególnie wysoki profil ryzyka, organ ten powinien mieć możliwość podjęcia decyzji, że dana instytucja nie powinna już być objęta systemem uproszczonym, lecz jej składka powinna być obliczana zgodnie z metodą, w ramach której roczna składka podstawowa jest korygowana zgodnie z czynnikami ryzyka innymi niż wielkość instytucji.

(20)

Instytucje, o których mowa w art. 45 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE, nie będą dokapitalizowywane przy wykorzystaniu mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z art. 44 i 101 dyrektywy 2014/59/UE, gdyż będą one likwidowane w ramach krajowych procedur upadłości lub innych typów procedur wykonywanych zgodnie z art. 38, 40 lub 42 dyrektywy 2014/59/UE i zaprzestaną one działalności. Wspomniane procedury gwarantują, że wierzyciele tych instytucji, w tym w stosownych przypadkach posiadacze obligacji zabezpieczonych, będą obciążani stratami w sposób spełniający cele restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W związku z tym składki wnoszone przez te instytucje na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny uwzględniać tę szczególną sytuację. Mechanizmy finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogą jednak zostać wykorzystane do innych celów, o których mowa w art. 101 dyrektywy 2014/59/UE. Jeżeli jakakolwiek tego rodzaju instytucja korzysta z mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w którymkolwiek z tych celów, organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien mieć możliwość porównania profilu ryzyka wszystkich innych instytucji objętych art. 45 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE z profilem ryzyka instytucji, która skorzystała z mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz zastosowania metodyki określonej w niniejszym akcie delegowanym w odniesieniu do tych instytucji, których profil ryzyka jest podobny do profilu ryzyka instytucji, które korzystały z mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, lub jest od niego wyższy. Właściwe jest również ustanowienie wykazu elementów, które organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien uwzględnić, dokonując porównania profilów ryzyka.

(21)

Aby organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w państwach członkowskich dysponowały zharmonizowaną interpretacją kryteriów określonych w art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE, dzięki czemu określenie wskaźnika ryzyka instytucji do celów obliczenia indywidualnych składek na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji następowałoby w podobny sposób w całej Unii, należy określić szereg elementów ryzyka oraz odpowiadających każdemu z nich wskaźników ryzyka, które powinny być uwzględniane przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przy ocenie profilu ryzyka instytucji. Aby zapewnić spójność z praktykami nadzorczymi, wskaźniki ryzyka powinny obejmować aktualne wartości odniesienia, które są stosowane obecnie do celów regulacyjnych bądź są dopiero opracowywane.

(22)

Jeżeli właściwe przepisy przewidują wyłączenia, które zwalniają instytucje z określania niektórych wskaźników ryzyka na poziomie instytucji, oraz — w stosownych przypadkach — pod warunkiem że właściwe organy zezwalają na stosowanie tych wyłączeń, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny oceniać stosowne wskaźniki na poziomie skonsolidowanym lub — w stosownych przypadkach — subskonsolidowanym, tak aby zagwarantować spójność z praktyką nadzorczą i zapewnić, aby grupy korzystające z tych wyłączeń nie były w nieuzasadniony sposób stawiane w gorszej sytuacji.

(23)

Aby organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogły dysponować spójnym podejściem w kwestii znaczenia poszczególnych elementów ryzyka i wskaźników ryzyka, które powinny uwzględniać do celów określenia profilu ryzyka instytucji, w niniejszym rozporządzeniu należy również określić względne wagi każdego elementu ryzyka i wskaźnika ryzyka. Istotne jest jednak, by organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przyznać wystarczającą elastyczność w ocenie profilu ryzyka instytucji, poprzez zapewnienie im możliwości modulowania stosowania elementów ryzyka i wskaźników ryzyka zgodnie ze specyfiką każdej instytucji. Ponieważ nie można tego osiągnąć wyłącznie poprzez stworzenie określonego zakresu dla oceny profilu ryzyka, lecz wymaga to pewnego stopnia uznaniowości w podejmowaniu decyzji o wadze określonych wskaźników ryzyka na zasadzie indywidualnej, waga niektórych wskaźników ryzyka powinna mieć jedynie charakter orientacyjny lub też w odniesieniu do nich należy określić zakres, tak aby umożliwić organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęcie decyzji o znaczeniu tych wskaźników w danym przypadku.

(24)

Przy określaniu znaczenia poszczególnych wskaźników odpowiadających danemu elementowi ryzyka, agregacji w obrębie elementów należy dokonywać przy wykorzystaniu ważonej średniej arytmetycznej poszczególnych wskaźników. Jeśli chodzi o obliczenie ostatecznego złożonego wskaźnika ryzyka odpowiadającego każdej instytucji, aby uniknąć efektu kompensaty między elementami ryzyka polegającego na tym, że instytucja osiągająca stosunkowo dobre wyniki pod względem kilku elementów oraz bardzo słabe wyniki pod względem innych elementów uzyskałaby ogółem średni wynik zgodnie ze średnią arytmetyczną poszczególnych elementów, obliczenie to powinno być oparte na ważonej średniej geometrycznej poszczególnych wskaźników.

(25)

Zakres na potrzeby oceny stopnia ryzyka stwarzanego przez instytucję powinien być taki, aby umożliwiał wystarczającą modulację profilu ryzyka instytucji zgodnie z poszczególnymi elementami ryzyka i wskaźnikami ryzyka określonymi w niniejszym rozporządzeniu, zapewniając jednocześnie wystarczającą pewność i przewidywalność w odniesieniu do rocznych kwot składek, jakie instytucje muszą wnosić zgodnie z dyrektywą 2014/59/UE i niniejszym rozporządzeniem.

(26)

Aby zagwarantować, że składki są faktycznie opłacane, należy określić warunki i sposoby dokonywania płatności. W szczególności w odniesieniu do składek, które są wnoszone nie w gotówce, lecz w postaci nieodwołalnych zobowiązań do płatności zgodnie z art. 103 dyrektywy 2014/59/UE, należy określić udział nieodwołalnych zobowiązań do płatności, jaki każda instytucja może stosować, oraz rodzaj zabezpieczenia, jaki jest akceptowany celem zabezpieczenia tych nieodwołalnych zobowiązań do płatności, tak aby umożliwić organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zagwarantowanie faktycznej płatności przy wykonywaniu nieodwołalnego zobowiązania do płatności, jeżeli organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji napotka trudności w wykonaniu nieodwołalnego zobowiązania do płatności. Aby zagwarantować, że składki roczne są faktycznie opłacane, konieczne jest określenie szczególnego uprawnienia organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji do nakładania kar administracyjnych oraz innych środków administracyjnych na instytucje, które naruszają określone w niniejszym rozporządzeniu wymogi w zakresie obliczania i dostosowywania składek, np. poprzez niewywiązywanie się z obowiązku przekazania informacji żądanych przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien również posiadać uprawnienia do nakładania kar dziennych na instytucję, jeżeli dana instytucja jedynie częściowo opłaciła należną składkę roczną, nie opłaciła składki rocznej lub jeżeli instytucja ta nie stosuje się do wymogów określonych w powiadomieniu dokonanym przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Ponadto konieczne jest określenie szczególnych obowiązków dotyczących wymiany informacji między właściwymi organami a organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(27)

Aby zapewnić, by korekta o ryzyko w dalszym ciągu odzwierciedlała rozwój sytuacji w sektorze bankowym, a tym samym w sposób ciągły spełniała wymogi dyrektywy 2014/59/UE, w oparciu o doświadczenie zgromadzone w trakcie jej stosowania Komisja dokona do dnia 1 czerwca 2016 r. przeglądu korekty o ryzyko na potrzeby obliczania składek rocznych, a w szczególności adekwatności mnożnika korekty o ryzyko określonego w niniejszym rozporządzeniu i ewentualnej potrzeby zwiększenia górnego limitu mnożnika korekty o ryzyko.

(28)

Ponieważ zgodnie z art. 130 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE państwa członkowskie mają obowiązek pobierać od dnia 1 stycznia 2015 r. roczne składki od instytucji, które uzyskały na ich terytorium zezwolenie na prowadzenie działalności, niniejsze rozporządzenie powinno również obowiązywać od dnia 1 stycznia 2015 r.,

a)

metodykę obliczania i dostosowywania do profilu ryzyka instytucji składek wnoszonych przez instytucje na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

b)

obowiązki instytucji w zakresie przekazywania informacji do celów obliczania składek i w zakresie wnoszenia składek na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

c)

środki umożliwiające weryfikację przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, czy składki zostały prawidłowo wniesione.

1)

„instytucje” oznaczają instytucje kredytowe zdefiniowane w art. 2 ust. 1 pkt 2 dyrektywy 2014/59/UE lub firmy inwestycyjne zdefiniowane w pkt 2 niniejszego artykułu, jak również organ centralny i wszystkie instytucje kredytowe trwale powiązane z tym organem centralnym, o których mowa w art. 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, jako całość na zasadzie skonsolidowanej, jeżeli spełnione są warunki określone w art. 2 ust. 1;

2)

„firmy inwestycyjne” oznaczają firmy inwestycyjne zdefiniowane w art. 2 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2014/59/UE, z wyjątkiem firm inwestycyjnych, które są objęte definicją zawartą w art. 96 ust. 1 lit. a) lub b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, lub firm inwestycyjnych, które prowadzą działalność określoną w pkt 8 sekcji A załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8), ale które nie prowadzą działalności określonej w pkt 3 lub 6 sekcji A załącznika I do tej dyrektywy;

3)

„roczny poziom docelowy” oznacza łączną kwotę rocznych składek określonych dla każdego okresu składkowego przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w celu osiągnięcia poziomu docelowego, o którym mowa w art. 102 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE;

4)

„mechanizm finansowania” oznacza mechanizm służący zapewnieniu skutecznego stosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz skutecznego wykonywania uprawnień w zakresie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o których mowa w art. 100 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

5)

„roczna składka” oznacza kwotę, o której mowa w art. 103 dyrektywy 2014/59/UE, pobieraną w okresie składkowym przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na rzecz krajowego mechanizmu finansowania od każdej z instytucji, o których mowa w art. 2 niniejszego rozporządzenia;

6)

„okres składkowy” oznacza rok kalendarzowy;

7)

„organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” oznacza organ, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 18 dyrektywy 2014/59/UE, lub inny odpowiedni organ wyznaczony przez państwo członkowskie do celów art. 100 ust. 2 i 6 dyrektywy 2014/59/UE;

8)

„właściwy organ” oznacza właściwy organ zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 40 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

9)

„systemy gwarancji depozytów” oznaczają systemy, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a), b) i c) dyrektywy 2014/49/UE;

10)

„depozyty gwarantowane” oznaczają depozyty, o których mowa w art. 6 ust. 1 dyrektywy 2014/49/UE, z wyjątkiem gwarantowanych tymczasowo wyższych depozytów zgodnie z art. 6 ust. 2 tej dyrektywy;

11)

„zobowiązania ogółem” oznaczają należności ogółem określone w sekcji 3 dyrektywy Rady 86/635/EWG (9) lub zdefiniowane zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (10);

12)

„aktywa ogółem” oznaczają sumę aktywów określoną w sekcji 3 dyrektywy 86/635/EWG lub zdefiniowaną zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1606/2002;

13)

„łączna ekspozycja na ryzyko” oznacza łączną kwotę ekspozycji na ryzyko zdefiniowaną w art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

14)

„współczynnik kapitału podstawowego Tier I” oznacza współczynnik, o którym mowa w art. 92 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

15)

„minimalny wymóg dotyczący funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych” oznacza minimalny wymóg dotyczący funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych (MREL) zdefiniowany w art. 45 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE;

16)

„fundusze własne” oznaczają fundusze własne zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 118 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

17)

„zobowiązania kwalifikowalne” oznaczają zobowiązania i instrumenty kapitałowe zdefiniowane w art. 2 ust. 1 pkt 71 dyrektywy 2014/59/UE;

18)

„wskaźnik dźwigni” oznacza wskaźnik dźwigni zdefiniowany w art. 429 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

19)

„wskaźnik pokrycia wypływów netto” oznacza wskaźnik pokrycia wypływów netto zdefiniowany w art. 412 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i szczegółowo określony w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2015/61 (11);

20)

„wskaźnik stabilnego finansowania netto” oznacza wskaźnik stabilnego finansowania netto zgłaszany zgodnie z art. 415 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

21)

„kontrahent centralny” oznacza osobę prawną zdefiniowaną w art. 2 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 648/2012;

22)

„instrumenty pochodne” oznaczają instrumenty pochodne zgodnie z załącznikiem II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

23)

„centralny depozyt papierów wartościowych” oznacza osobę prawną zdefiniowaną w art. 2 ust. 1 pkt 1 i art. 54 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 (12);

24)

„rozrachunek” oznacza zamknięcie transakcji na papierach wartościowych zdefiniowane w art. 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia (UE) nr 909/2014;

25)

„rozliczenie” oznacza proces ustalania pozycji zdefiniowany w art. 2 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 648/2012;

26)

„infrastruktura rynku finansowego” oznacza, do celów niniejszego rozporządzenia, kontrahenta centralnego, o którym mowa w pkt 21 niniejszego artykułu, lub centralny depozyt papierów wartościowych, o którym mowa w pkt 23 niniejszego artykułu, którzy posiadają zezwolenie na prowadzenie działalności jako instytucja zgodnie z art. 8 dyrektywy 2013/36/UE;

27)

„bank rozwoju” oznacza każde przedsiębiorstwo lub jednostkę utworzoną lub utworzone przez państwo członkowskie, rząd centralny lub samorząd regionalny, które lub która udziela kredytów preferencyjnych w sposób niekonkurencyjny i nienastawiony na zysk, aby promować cele polityki publicznej tego rządu lub samorządu, pod warunkiem że ten rząd lub samorząd jest zobowiązany do ochrony gospodarczych podstaw tego przedsiębiorstwa lub tej jednostki i utrzymywania ich rentowności przez cały okres ich funkcjonowania, lub że przynajmniej 90 % ich finansowania pierwotnego lub 90 % udzielanych przez nie kredytów preferencyjnych jest bezpośrednio lub pośrednio gwarantowanych przez rząd centralny lub samorząd regionalny danego państwa członkowskiego;

28)

„kredyt preferencyjny” oznacza kredyt udzielony przez bank rozwoju lub bank pośredniczący na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk w celu wspierania celów polityki publicznej rządu centralnego lub samorządu regionalnego danego państwa członkowskiego;

29)

„instytucja pośrednicząca” oznacza instytucję kredytową, która pośredniczy w udzielaniu kredytów preferencyjnych, pod warunkiem że nie udziela ich klientom końcowym.

a)

zobowiązań wewnątrzgrupowych z tytułu transakcji zawartych przez daną instytucję z instytucją, która należy do tej samej grupy, pod warunkiem że spełnione są wszystkie następujące warunki:

b)

zobowiązań zaciągniętych przez instytucję należącą do instytucjonalnego systemu ochrony, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 8 dyrektywy 2014/59/UE, i posiadającą pozwolenie właściwego organu na stosowanie art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w drodze umowy zawartej z inną instytucją, która jest członkiem tego samego instytucjonalnego systemu ochrony;

c)

w przypadku kontrahenta centralnego z siedzibą w państwie członkowskim, który skorzystał z możliwości przewidzianej w art. 14 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, zobowiązań wynikających z działań rozliczeniowych zdefiniowanych w art. 2 pkt 3 tego rozporządzenia, w tym wynikających z wszelkich środków podejmowanych przez kontrahenta centralnego, aby spełnić wymogi dotyczące depozytów zabezpieczających, ustanowić fundusz na wypadek niewykonania zobowiązania oraz utrzymać wystarczające prefinansowane zasoby finansowe na pokrycie ewentualnych strat w ramach kaskadowego pokrywania strat zgodnie z tym rozporządzeniem, a także aby inwestować swoje zasoby finansowe zgodnie z art. 47 tego rozporządzenia;

d)

w przypadku centralnego depozytu papierów wartościowych, zobowiązań związanych z działalnością centralnego depozytu papierów wartościowych, w tym zobowiązań wobec uczestników lub usługodawców centralnego depozytu papierów wartościowych o terminie wymagalności krótszym niż siedem dni, wynikających z działalności, na której prowadzenie uzyskał on zezwolenie dotyczące świadczenia pomocniczych usług bankowych zgodnie z tytułem IV rozporządzenia (UE) nr 909/2014, lecz z wyłączeniem wszystkich innych zobowiązań wynikających z takiej działalności bankowej;

e)

w przypadku firm inwestycyjnych, zobowiązań wynikających z tytułu posiadania aktywów lub środków pieniężnych należących do klientów, w tym aktywów lub środków pieniężnych należących do klientów utrzymywanych w imieniu UCITS, jak określono w art. 1 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE (13), lub w imieniu alternatywnych funduszy inwestycyjnych, jak określono w art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE (14), pod warunkiem że taki klient podlega ochronie na mocy mającego zastosowanie prawa upadłościowego;

f)

w przypadku instytucji prowadzących działalność polegającą na udzielaniu kredytów preferencyjnych, zobowiązań instytucji pośredniczącej wobec instytucji inicjującej lub innego banku rozwoju lub innej instytucji pośredniczącej oraz zobowiązań pierwotnego banku rozwoju wobec stron zapewniających jego finansowanie w zakresie, w jakim kwota tych zobowiązań odpowiada kredytom preferencyjnymi tej instytucji.

a)

ekspozycja na ryzyko;

b)

stabilność i dywersyfikacja źródeł finansowania;

c)

znaczenie instytucji dla stabilności systemu finansowego lub gospodarki;

d)

dodatkowe wskaźniki ryzyka określone przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

a)

fundusze własne i zobowiązania kwalifikowalne posiadane przez instytucję powyżej minimalnych wymogów dotyczących funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych;

b)

wskaźnik dźwigni;

c)

współczynnik kapitału podstawowego Tier I;

d)

łączna kwota ekspozycji na ryzyko podzielona przez aktywa ogółem.

a)

wskaźnik stabilnego finansowania netto;

b)

wskaźnik pokrycia wypływów netto.

a)

działalność handlowa, ekspozycje pozabilansowe, instrumenty pochodne, stopień złożoności oraz możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

b)

przynależność do instytucjonalnego systemu ochrony;

c)

skala wcześniejszego nadzwyczajnego publicznego wsparcia finansowego.

a)

Wzrost profilu ryzyka instytucji ze względu na:

b)

Obniżenie profilu ryzyka instytucji ze względu na:

a)

czy kwota środków, które są niezwłocznie udostępniane do celów zarówno dokapitalizowania, jak i utrzymania płynności finansowej w celu udzielenia wsparcia danej instytucji w przypadku problemów jest wystarczająco duża, by umożliwić udzielenie wiarygodnego i skutecznego wsparcia tej instytucji;

b)

stopień pewności prawa lub pewności umownej, że środki, o których mowa w lit. a), muszą zostać w pełni wykorzystane przed wystosowaniem wniosku o nadzwyczajne wsparcie publiczne.

a)

każdej instytucji, która należy do grupy poddanej restrukturyzacji po otrzymaniu jakichkolwiek środków publicznych lub równoważnych środków, takich jak środki pochodzące z mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, i w dalszym ciągu znajduje się w okresie restrukturyzacji lub likwidacji, z wyjątkiem ostatnich 2 lat wdrażania planu restrukturyzacji;

b)

każdej instytucji, która jest likwidowana, aż do zakończenia planu likwidacji (w zakresie, w jakim jest ona wciąż zobowiązana do wnoszenia składek).

a)

ekspozycja na ryzyko: 50 %;

b)

stabilność i dywersyfikacja źródeł finansowania: 20 %;

c)

znaczenie instytucji dla stabilności systemu finansowego lub gospodarki: 10 %;

d)

dodatkowe wskaźniki ryzyka określone przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji: 20 %.

a)

fundusze własne i zobowiązania kwalifikowalne posiadane przez instytucję powyżej minimalnych wymogów dotyczących funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych: 25 %;

b)

wskaźnik dźwigni: 25 %;

c)

współczynnik kapitału podstawowego Tier I: 25 %;

d)

łączna kwota ekspozycji na ryzyko podzielona przez aktywa ogółem: 25 %.

a)

działalność handlowa i ekspozycje pozabilansowe, instrumenty pochodne, stopień złożoności oraz możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji: 45 %;

b)

przynależność do instytucjonalnego systemu ochrony: 45 %;

c)

skala wcześniejszego nadzwyczajnego publicznego wsparcia finansowego: 10 %.

(a)

model biznesowy instytucji;

(b)

informacje przekazane przez tę instytucję zgodnie z art. 14;

(c)

elementy ryzyka i wskaźniki ryzyka, o których mowa w art. 6;

(d)

ocena organu właściwego w odniesieniu do profilu ryzyka tej instytucji.

(e)

model biznesowy tej instytucji;

(f)

informacje przekazane przez tę instytucję zgodnie z art. 14;

(g)

elementy ryzyka i wskaźniki ryzyka, o których mowa w art. 6;

(h)

ocena organu właściwego w odniesieniu do profilu ryzyka tej instytucji.

(i)

drogą elektroniczną lub innymi porównywalnymi środkami komunikacji umożliwiającymi potwierdzenie odbioru;

(j)

listem poleconym za potwierdzeniem odbioru.

17.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/65

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

Dnia 2 stycznia 2015 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjął decyzję o usunięciu dwóch osób z wykazu osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych. Ponadto w dniach 24 listopada, 12 grudnia i 30 grudnia 2014 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa ONZ postanowił zmienić siedem wpisów w wykazie.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002,

17.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/68

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

17.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/70

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 341/2007 (2) otwarto roczne kontyngenty taryfowe na przywóz czosnku.

(2)

Ilości, których dotyczą wnioski o pozwolenie na przywóz typu „A”, złożone w ciągu pierwszych siedmiu dni kalendarzowych miesiąca stycznia 2015 r., w odniesieniu do podokresu od dnia 1 marca 2015 r. do dnia 31 maja 2015 r., są w przypadku niektórych kontyngentów większe niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości mogą zostać wydane pozwolenia na przywóz typu „A”, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski, obliczonego zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (3).

(3)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

17.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/72

(1)

Zgodnie z decyzją 2014/219/WPZiB Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) został upoważniony, zgodnie z art. 38 Traktatu, do podejmowania stosownych decyzji, aby sprawować kontrolę polityczną i kierownictwo strategiczne nad misją EUCAP Sahel Mali, w tym również decyzji o mianowaniu szefa misji.

(2)

W dniu 26 maja 2014 r. KPiB przyjął decyzję EUCAP Sahel Mali/1/2014 (2) w sprawie mianowania Albrechta CONZEGO szefem misji EUCAP Sahel Mali na okres od dnia 26 maja 2014 r. do dnia 14 stycznia 2015 r.

(3)

Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa zaproponował, aby przedłużyć mandat Albrechta CONZEGO jako szefa misji EUCAP Sahel Mali na okres od dnia 15 stycznia 2015 r. do dnia 14 czerwca 2015 r.,