7.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 3/1

(1)

Wartość średniej masy, wykorzystywana w celu obliczenia indywidualnego poziomu emisji CO2 dla każdego nowego samochodu osobowego, musi być korygowana co trzy lata w celu uwzględnienia wszelkich zmian średniej masy nowych pojazdów zarejestrowanych w Unii.

(2)

W wyniku monitorowania masy nowych samochodów osobowych w stanie gotowym do jazdy zarejestrowanych w latach kalendarzowych 2011, 2012 i 2013 stwierdzono jasno, że średnia masa zwiększyła się oraz że wartość M0, o której mowa w pkt 1 lit. b) załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 443/2009, powinna zostać skorygowana.

(3)

W przypadku tej pierwszej korekty należy wyjątkowo wziąć pod uwagę, że jakość danych monitorowanych w latach 2011, 2012 i 2013 była zróżnicowana. Należy zatem ustalić nową wartość z uwzględnieniem wyłącznie tych wartości masy, które udało się zweryfikować zainteresowanym producentom, i wyłączeniem wartości, które były w sposób oczywisty błędne, tj. wartości przekraczających 2 840 kg lub niższych niż 500 kg, jak również wartości odnoszących się do pojazdów, które nie wchodzą w zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 443/2009. Ponadto nowa wartość opiera się na średniej ważonej, uwzględniającej liczbę nowych rejestracji w każdym z lat referencyjnych.

(4)

W związku z powyższym wartość M0, która ma być stosowana od dnia 1 stycznia 2016 r., powinna zostać zwiększona o 20,4 kg — z 1 372,0 kg na 1 392,4 kg,

7.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 3/3

(1)

Przepisy rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 przewidują, że zabronione jest stosowanie oświadczeń zdrowotnych dotyczących żywności, chyba że Komisja udzieliła zezwolenia na takie oświadczenia zgodnie z tym rozporządzeniem i zostały one włączone do wykazu dozwolonych oświadczeń.

(2)

Na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 przyjęto rozporządzenie Komisji (UE) nr 432/2012 (2) ustanawiające wykaz dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych dotyczących żywności, innych niż oświadczenia odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby oraz do rozwoju i zdrowia dzieci.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 stanowi ponadto, że podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze składają wnioski o udzielenie zezwolenia na stosowanie oświadczeń zdrowotnych do właściwego organu krajowego danego państwa członkowskiego. Właściwy organ krajowy przekazuje prawidłowe wnioski Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), zwanemu dalej „Urzędem”, z prośbą o dokonanie oceny naukowej oraz Komisji i państwom członkowskim do wiadomości.

(4)

Komisja decyduje o udzieleniu zezwolenia na stosowanie oświadczeń zdrowotnych, uwzględniając opinię wydaną przez Urząd.

(5)

W celu stymulowania innowacji oświadczenia zdrowotne, które opierają się na nowo opracowanych danych naukowych lub zawierają wniosek o ochronę zastrzeżonych danych, powinny podlegać przyspieszonej procedurze udzielania zezwoleń.

(6)

W następstwie wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo Aptonia na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego związanego z wpływem węglowodanów glikemicznych na przywrócenie prawidłowego funkcjonowania mięśni (skurczu) po wytężonym wysiłku fizycznym (pytanie nr EFSA-Q-2013-00234) (3). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Węglowodany glikemiczne uzupełniają zapasy glikogenu w mięśniach po wytężonym wysiłku fizycznym”.

(7)

Dnia 25 października 2013 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której na podstawie przedstawionych danych stwierdzono, że wykazano związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy spożywaniem węglowodanów glikemicznych a deklarowanym efektem. Wobec powyższego oświadczenie zdrowotne zgodne z powyższą konkluzją należy uznać za zgodne z wymogami rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 i włączyć do unijnego wykazu dopuszczonych oświadczeń ustanowionego rozporządzeniem (UE) nr 432/2012.

(8)

Jednym z celów rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 jest zapewnienie prawdziwości, zrozumiałości, rzetelności i przydatności dla konsumenta oświadczeń zdrowotnych; brzmienie i sposób przedstawiania tych oświadczeń powinny uwzględniać wymienione kryteria. W związku z tym w przypadkach, gdy sformułowanie oświadczeń stosowane przez wnioskodawcę ma dla konsumenta taki sam sens jak sformułowanie oświadczenia zdrowotnego, na które udzielono zezwolenia, ponieważ wykazano w nich taki sam związek między kategorią żywności, żywnością lub jednym z jej składników a stanem zdrowia, oświadczenia te powinny podlegać takim samym warunkom stosowania, jak warunki wymienione w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(9)

Zgodnie z art. 20 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 rejestr oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych zawierający wszystkie dopuszczone oświadczenia zdrowotne należy zaktualizować w celu uwzględnienia niniejszego rozporządzenia.

(10)

Przy ustanawianiu środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu uwzględniono uwagi wnioskodawcy oraz przedstawicieli opinii publicznej zgłoszone Komisji na podstawie art. 16 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 432/2012.

(12)

Przeprowadzono konsultacje z państwami członkowskimi,

7.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 3/6

(1)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 zabrania się stosowania oświadczeń zdrowotnych dotyczących żywności, chyba że Komisja udzieliła zezwolenia na takie oświadczenia zgodnie z tym rozporządzeniem i zostały one włączone do wykazu dopuszczonych oświadczeń.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 stanowi ponadto, że wnioski o udzielenie zezwolenia na stosowanie oświadczeń zdrowotnych mogą być składane przez podmioty działające na rynku spożywczym do właściwego organu krajowego danego państwa członkowskiego. Właściwy organ krajowy przekazuje prawidłowe wnioski Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), zwanemu dalej „Urzędem”, z prośbą o dokonanie oceny naukowej oraz Komisji i państwom członkowskim do wiadomości.

(3)

Komisja decyduje o udzieleniu zezwolenia na stosowanie oświadczeń zdrowotnych, uwzględniając opinię wydaną przez Urząd. W niektórych przypadkach sama naukowa ocena ryzyka nie może dostarczyć wszystkich informacji, na których powinna opierać się decyzja w sprawie zarządzania ryzykiem, dlatego należy również uwzględnić inne zasadne czynniki związane z rozpatrywaną sprawą.

(4)

W następstwie wniosku złożonego na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 przez przedsiębiorstwo Dextro Energy GmbH & Co. KG zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego odnoszącego się do wpływu glukozy na metabolizm energetyczny (pytanie nr EFSA-Q-2012-00266) (2). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Glukoza ulega metabolizmowi w normalnym procesie metabolizmu energetycznego w organizmie”.

(5)

W dniu 11 maja 2012 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której na podstawie przedstawionych danych stwierdzono, że wykazano związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy spożywaniem glukozy a wpływem na metabolizm energetyczny. Populacją docelową jest populacja ogólna.

(6)

W następstwie wniosku złożonego na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 przez przedsiębiorstwo Dextro Energy GmbH & Co. KG zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego odnoszącego się do wpływu glukozy na metabolizm energetyczny (pytanie nr EFSA-Q-2012-00267) (3). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Glukoza wspomaga normalną aktywność fizyczną”.

(7)

W dniu 11 maja 2012 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której stwierdzono, że oświadczenie dotyczące wpływu glukozy na metabolizm energetyczny zostało już pozytywnie ocenione i odesłano do opinii Urzędu w sprawie oświadczenia zdrowotnego dotyczącego wpływu glukozy na metabolizm energetyczny (pytanie nr EFSA-Q-2012-00266).

(8)

W następstwie wniosku złożonego na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 przez przedsiębiorstwo Dextro Energy GmbH & Co. KG zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego odnoszącego się do wpływu glukozy na metabolizm energetyczny (pytanie nr EFSA-Q-2012-00268) (4). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Glukoza przyczynia się do utrzymania prawidłowego metabolizmu energetycznego”.

(9)

W dniu 11 maja 2012 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której stwierdzono, że oświadczenie dotyczące wpływu glukozy na metabolizm energetyczny zostało już pozytywnie ocenione i odesłano do opinii Urzędu w sprawie oświadczenia zdrowotnego dotyczącego wpływu glukozy na metabolizm energetyczny (pytanie nr EFSA-Q-2012-00266).

(10)

W następstwie wniosku złożonego na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 przez przedsiębiorstwo Dextro Energy GmbH & Co. KG zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego odnoszącego się do wpływu glukozy na metabolizm energetyczny (pytanie nr EFSA-Q-2012-00269) (5). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Glukoza przyczynia się do utrzymania prawidłowego metabolizmu energetycznego podczas ćwiczeń”.

(11)

W dniu 11 maja 2012 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której stwierdzono, że oświadczenie dotyczące wpływu glukozy na metabolizm energetyczny zostało już pozytywnie ocenione i odesłano do opinii Urzędu w sprawie oświadczenia zdrowotnego dotyczącego wpływu glukozy na metabolizm energetyczny (pytanie nr EFSA-Q-2012-00266).

(12)

W następstwie wniosku złożonego na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 przez przedsiębiorstwo Dextro Energy GmbH & Co. KG zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego odnoszącego się do wpływu glukozy na metabolizm energetyczny (pytanie nr EFSA-Q-2012-00270) (6). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Glukoza pomaga w prawidłowym funkcjonowaniu mięśni”.

(13)

W dniu 11 maja 2012 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której stwierdzono, że oświadczenie dotyczące wpływu glukozy na metabolizm energetyczny zostało już pozytywnie ocenione i odesłano do opinii Urzędu w sprawie oświadczenia zdrowotnego dotyczącego wpływu glukozy na metabolizm energetyczny (pytanie nr EFSA-Q-2012-00266).

(14)

Zgodnie z art. 6 ust. 1 i art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 oświadczenia zdrowotne muszą się opierać na ogólnie przyjętych dowodach naukowych. Zezwolenie może również zgodnie z prawem zostać wstrzymane, jeśli oświadczenia zdrowotne nie spełniają innych ogólnych i szczegółowych wymagań rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, nawet w przypadku pozytywnej oceny naukowej dokonanej przez Urząd. Nie należy stosować oświadczeń zdrowotnych niezgodnych z ogólnie przyjętymi zasadami żywieniowymi i zdrowotnymi. Urząd stwierdził, że wykazano związek przyczynowo-skutkowy między spożywaniem glukozy a wpływem na metabolizm energetyczny. Stosowanie takiego oświadczenia zdrowotnego mogłoby jednak nieść ze sobą sprzeczne i niejasne przesłanie dla konsumentów, ponieważ zachęcałoby do spożywania cukrów, w odniesieniu do których na podstawie powszechnie przyjętych zaleceń naukowych organy krajowe i międzynarodowe informują konsumentów, że ich spożycie powinno zostać zmniejszone. W związku z powyższym oświadczenie to nie jest zgodne z art. 3 akapit drugi lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, który przewiduje, że stosowanie oświadczeń nie może być niejednoznaczne lub wprowadzające w błąd. Ponadto nawet gdyby to oświadczenie zdrowotne miało być dopuszczone tylko w szczególnych warunkach użycia lub uzupełnione dodatkowymi stwierdzeniami lub ostrzeżeniami, nie byłoby to wystarczające, by zmniejszyć dezorientację konsumentów, i w związku z tym nie należy udzielić zezwolenia na stosowanie przedmiotowych oświadczeń.

(15)

Oświadczenia zdrowotne będące przedmiotem niniejszego rozporządzenia należą do oświadczeń zdrowotnych, o których mowa w art. 13 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 i które, o ile są zgodne z przepisami wspomnianego rozporządzenia, są objęte okresem przejściowym określonym w art. 28 ust. 5 tego rozporządzenia do dnia przyjęcia wykazu dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych.

(16)

Wykaz dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych ustanowiono rozporządzeniem Komisji (UE) nr 432/2012 (7) i jest on stosowany od dnia 14 grudnia 2012 r. W odniesieniu do oświadczeń, o których mowa w art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, w przypadku których Urząd nie zakończył procesu weryfikacji lub Komisja nie zakończyła procesu rozpatrywania do dnia 14 grudnia 2012 r. i które na mocy niniejszego rozporządzenia nie zostały włączone do wykazu dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych, należy ustanowić okres przejściowy, w trakcie którego oświadczenia te mogą być nadal stosowane, aby umożliwić podmiotom działającym na rynku spożywczym oraz właściwym organom krajowym dostosowanie się do zakazu stosowania takich oświadczeń.

(17)

Przy ustanawianiu środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu uwzględniono uwagi wnioskodawcy oraz przedstawicieli opinii publicznej zgłoszone Komisji na podstawie art. 16 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.

(18)

Przeprowadzono konsultacje z państwami członkowskimi,

7.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 3/10

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1069/2009 ustanowiono przepisy dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt w zakresie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych w celu zapobieżenia zagrożeniu stwarzanemu przez te produkty dla zdrowia ludzi i zwierząt oraz zminimalizowania tego zagrożenia. W rozporządzeniu określono także punkt końcowy łańcucha produkcyjnego w odniesieniu do niektórych produktów pochodnych, po osiągnięciu którego produkty te nie podlegają już wymogom tego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 142/2011 (2) ustanawia przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, w tym przepisy dotyczące przyjęcia alternatywnych metod stosowania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych i wymogi w zakresie wprowadzania do obrotu nawozów organicznych i niektórych innych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.

(3)

Zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 państwa członkowskie mogą zezwolić na gromadzenie, transport i usuwanie materiałów kategorii 3, o których mowa w art. 10 lit. f) tego rozporządzenia, innymi sposobami określonymi w rozdziale IV załącznika VI do rozporządzenia (UE) nr 142/2011. Zgodnie z art. 36 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 142/2011 możliwość ta była ograniczona do okresu przejściowego trwającego do dnia 31 grudnia 2014 r. Niektóre państwa członkowskie zezwalają na gromadzenie, transport i usuwanie innymi sposobami określonymi w rozdziale IV załącznika VI do rozporządzenia (UE) nr 142/2011 małych ilości wycofanych środków spożywczych do 20 kg na tydzień.

(4)

W przypadku braku zgłoszonych negatywnych skutków dla zdrowia zwierząt i biorąc pod uwagę, że w niektórych przypadkach usuwanie zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 byłoby niezwykle uciążliwe w porównaniu do lokalnego usuwania, ustanowienie przejściowego odstępstwa jako stałej możliwości wydaje się uzasadnione, o ile takie usuwanie nie powoduje niedopuszczalnych zagrożeń dla zdrowia. Art. 15 rozporządzenia (UE) nr 142/2011 przewidujący szczegółowe zasady dotyczące stosowania art. 19 ust. 1 lit. a), b), c), e) i f) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 powinien zatem zostać uzupełniony w odniesieniu do środków przewidzianych w rozdziale IV załącznika VI do rozporządzenia (UE) nr 142/2011, który również powinien zostać odpowiednio zmieniony. Po konsultacji z państwami członkowskimi i organizacjami zrzeszającymi zainteresowane strony należy zlikwidować możliwość zwiększania przez państwa członkowskie wielkości do maksymalnie 50 kg na tydzień, kiedy przejściowe odstępstwo stanie się stałym rozwiązaniem. Ponadto należy skreślić art. 36 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(5)

Biorąc pod uwagę niewielkie ryzyko możliwych kontaktów zwierząt gospodarskich z nawozami organicznymi i polepszaczami gleby stosowanymi przez niektóre podmioty i użytkowników, w szczególności kiedy działają oni poza łańcuchem żywnościowym i paszowym, właściwe organy powinny mieć możliwość zwolnienia tych podmiotów i użytkowników z obowiązku rejestracji określonego w art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009. Wspomniane podmioty i użytkownicy powinni zostać dodani do listy podmiotów zwolnionych z obowiązku powiadamiania właściwych organów zgodnie z art. 20 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 142/2011. Należy zatem odpowiednio zmienić art. 20 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(6)

Podłoża uprawowe, w tym ziemia doniczkowa, o niewielkiej zawartości produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych w opakowaniach do użycia przez konsumenta końcowego nie stwarzają ryzyka, że zostaną wykorzystane jako pasza dla zwierząt gospodarskich. Ograniczenie zawartości produktów pochodnych materiałów kategorii 2 lub 3 do mniej niż 5 % objętości podłoży uprawowych, w tym ziemi doniczkowej, ogranicza ryzyko ich wykorzystania jako paszy dla zwierząt gospodarskich, ponieważ wysoka zawartość gleby i innych materiałów powoduje, że są one niesmaczne dla zwierząt gospodarskich. Do produkcji podłoży uprawowych można wykorzystywać przetworzony obornik. Przetworzony obornik nie może być jednak jedynym składnikiem podłoży uprawowych. Powinien on stanowić nie więcej niż 50 % objętości podłoży uprawowych. Przetworzony obornik nie powinien być wykorzystywany do produkcji podłoży uprawowych, jeśli miejsce jego pochodzenia jest objęte zakazem ze względu na podejrzenie lub stwierdzenie ogniska poważnej choroby zakaźnej zwierząt gospodarskich. W związku z tym takie produkty mogą być zwolnione z kontroli weterynaryjnych w celu wprowadzania do obrotu innego niż przywóz. Należy zatem odpowiednio zmienić art. 22 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(7)

Definicje „produktów pośrednich” i „próbek handlowych”, odpowiednio w pkt 35 i 39 załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 142/2011, powinny zostać wyjaśnione w celu uniknięcia nieuzasadnionych barier w handlu. Definicja „produktów pośrednich” obejmuje również przeznaczenie tych produktów pośrednich. Uzasadnione jest rozszerzenie obecnej definicji o ewentualne dodatkowe zastosowania w branży kosmetycznej. Produkty pochodne, które są zgodne z wymogami dyrektywy Rady 76/768/EWG (3) mogą zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 zostać uznane za produkty, które osiągnęły punkt końcowy na etapie łańcucha produkcyjnego. Ponadto konieczne jest wyjaśnienie, że karma dla zwierząt domowych może być wprowadzana na terytorium UE w charakterze próbki handlowej do celów badań żywieniowych, testowania maszyn i sprzętu. Należy odpowiednio zmienić definicje „produktów pośrednich” i „próbek handlowych” w pkt 35 i 39 załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(8)

Chociaż zgodnie z art. 3 pkt 6 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 koniowate są uznawane za zwierzęta gospodarskie, niektóre poszczególne osobniki zwierząt z rodziny koniowatych mają szczególnie bliskie relacje ze swoimi właścicielami. Jest zatem uzasadnione, aby zapewnić możliwość kremacji martwych zwierząt z rodziny koniowatych w spalarniach zatwierdzonych do tego celu przez właściwy organ, pod warunkiem że zwierzęta te pochodzą z gospodarstw, które nie zostały objęte zakazami w odniesieniu do chorób podlegających obowiązkowi zgłoszenia. Dyrektywa Rady 2009/156/WE (4) określa warunki zdrowotne zwierząt regulujące między innymi przemieszczanie zwierząt z rodziny koniowatych, w tym warunki identyfikacji koniowatych. Jedynie zgodne z tą dyrektywą martwe koniowate mogą być indywidualnie poddawane kremacji w spalarniach o niskiej wydajności. Należy zatem odpowiednio zmienić rozdział III załącznika III do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(9)

Art. 13 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 przewiduje, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące od zwierząt wodnych materiału kategorii 2 mogą być kiszone, kompostowane lub przekształcane w biogaz. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („EFSA”) opublikował opinię naukową w sprawie oceny nowej metody przetwarzania dla produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego kategorii 2 materiałów pochodzenia rybnego (5). Według opinii EFSA zagrożenia wynikające z materiałów kategorii 2 pochodzenia rybnego są odpowiednio ograniczane przez metody przetwarzania, a zatem produkty pochodne mogą być wykorzystywane do produkcji nawozów organicznych, kompostowane, przekształcane w biogaz lub stosowane do produkcji paszy dla zwierząt futerkowych lub innych zwierząt, które nie są przeznaczone do spożycia przez ludzi. W swojej opinii EFSA stwierdza, że stosowanie metody przetwarzania do przetwarzania produktów ubocznych pochodzących od zwierząt wodnych materiałów kategorii 3 nie prowadzi do zwiększenia ryzyka. Materiał kategorii 3 uzyskany od zwierząt wodnych może zatem zostać przeznaczony do celów wymienionych w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009.

(10)

W następstwie pozytywnego wyniku oceny ryzyka EFSA należy dodać kiszenie materiału rybnego do wykazu alternatywnych metod przetwarzania w rozdziale IV załącznika IV do rozporządzenia (UE) nr 142/2011. Należy odpowiednio zmienić załącznik IV do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(11)

Pozostałości fermentacyjne i kompost pochodzenia zwierzęcego mogą w praktyce być mieszane z materiałami pochodzenia niezwierzęcego. Podmioty powinny wiedzieć, jakie przepisy mają zastosowanie do takich pozostałości fermentacyjnych i kompostu. Ponadto konieczne jest doprecyzowanie, w jakich przypadkach kompost i pozostałości fermentacyjne pochodzące z odpadów gastronomicznych mogą być usuwane na zatwierdzone składowisko odpadów. Należy zatem odpowiednio zmienić rozdział III załącznika V do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(12)

Chorwacja zgłosiła wykaz gatunków dzikich ptaków padlinożernych, które powinny podlegać odstępstwu od szczególnych celów paszowych określonych w art. 18 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009. Należy zatem odpowiednio zmienić wykaz ptaków padlinożernych w załączniku VI do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(13)

EFSA dokonał oceny ryzyka, które powoduje kompostowanie kontenerowe i późniejsze spalanie padłych w gospodarstwie świń (6), i stwierdził, że kompostowanie kontenerowe, o którym mowa w alternatywnych parametrach określonych w rozdziale III sekcja 2 załącznika V do rozporządzenia (UE) nr 142/2011, nie jest wystarczającym sposobem bezpiecznego usuwania materiału kategorii 2 i dlatego nie może być opisane jako alternatywna metoda przetwarzania w rozdziale IV załącznika IV do tego rozporządzenia. W następstwie wyżej wymienionej oceny EFSA „maceracja tlenowa i przechowywanie padłych w gospodarstwie świń, a następnie ich spalanie lub współspalanie” należy postrzegać jako specyficzną metodę kontenerową do celów przechowywania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do czasu ich usunięcia zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1069/2009. W celu odróżnienia tej metody od zatwierdzonych metod kompostowania i aby uniknąć procedury zatwierdzania wymaganej dla kompostowni, określonej w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 142/2011, należy włączyć tę metodę do nowego rozdziału w załączniku IX do tego rozporządzenia wraz z metodą „hydroliza przed usunięciem materiału”, o której obecnie mowa w pkt H sekcji II rozdziału IV załącznika IV, opierającą się na tych samych zasadach. Ponadto należy odpowiednio dostosować odesłanie do załącznika IV w załączniku XVI rozdział II sekcja 11. Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki IV, IX i XVI do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(14)

Tłuszcze wytopione otrzymane z materiału kategorii 3 podlegają szczególnym wymogom na podstawie rozdziału II sekcja 3 załącznika X do rozporządzenia (UE) nr 142/2011. Nie ma jednak podstaw w zakresie zdrowia zwierząt do wprowadzenia zakazu przetwarzania materiału kategorii 3 otrzymanego ze zwierząt wodnych i produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych, o których mowa w art. 10 lit. i) i j) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, wraz z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego kategorii 3 otrzymanymi od zwierząt lądowych na mieszane tłuszcze wytopione. Należy zatem umożliwić wykorzystywanie materiałów kategorii 3 otrzymanych ze zwierząt wodnych i produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych, o których mowa w art. 10 lit. i) i j) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 do wytwarzania tłuszczu wytopionego. Należy zatem odpowiednio zmienić rozdział II sekcja 3 pkt A(1) załącznika X do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(15)

Wymogi dotyczące obróbki cieplnej osadu z centryfug lub separatorów, który może być później wykorzystywany w charakterze nawozów organicznych lub do ich produkcji i wprowadzany do obrotu, określone są w rozdziale II sekcja 4 część III załącznika X do rozporządzenia (UE) nr 142/2011. Należy wprowadzić odstępstwo, aby właściwy organ mógł udzielić zezwolenia na alternatywne parametry dla obróbki cieplnej osadu z centryfug lub separatorów przeznaczonego do zastosowań w państwach członkowskich pod warunkiem, że podmioty gospodarcze będą w stanie wykazać, że obróbka cieplna przeprowadzona zgodnie z alternatywnymi parametrami gwarantuje przynajmniej takie samo ograniczenie ryzyka, jak obróbka przeprowadzona zgodnie z już ustalonymi parametrami mającymi zastosowanie do wprowadzania do obrotu. Należy zatem odpowiednio zmienić rozdział II sekcja 4 część III załącznika X do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(16)

Produkty pośrednie mogą być wykorzystywane między innymi do produkcji odczynników laboratoryjnych lub do diagnostyki in vitro w odniesieniu do zwierząt. Po kontrolach przeprowadzonych w granicznym posterunku kontroli zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 97/78/WE (7) produkt musi być przewieziony bezpośrednio do zarejestrowanego przedsiębiorstwa lub zakładu przeznaczenia. W celu wyjaśnienia wymagań dotyczących przywozu produktów pośrednich należy odpowiednio zmienić załącznik XII do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(17)

Produkty z krwi przeznaczone do produkcji paszy dla zwierząt utrzymywanych w warunkach fermowych, w tym pochodzące od świń krew i osocze krwi suszone rozpyłowo, muszą być wyprodukowane zgodnie z rozdziałem II sekcja 2 załącznika X do rozporządzenia Komisji (UE) nr 142/2011. W odniesieniu do punktu B tej sekcji produkty z krwi muszą być poddane którejkolwiek z metod przetwarzania od 1 do 5 lub metodzie przetwarzania 7, określonych w rozdziale III załącznika IV do tego rozporządzenia, lub innej metodzie gwarantującej, że dany produkt z krwi jest zgodny z normami mikrobiologicznymi odnoszącymi się do produktów pochodnych określonymi w rozdziale I załącznika X do rozporządzenia Komisji (UE) nr 142/2011. Rozporządzenie (UE) nr 142/2011 przewiduje również, w szczególności w kolumnie 6 wiersz 2 w tabeli 1 w załączniku XIV rozdział I sekcja 1, że produktom z krwi, nieprzeznaczonym do spożycia przez ludzi, które można wykorzystać jako materiał paszowy, musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zgodne ze wzorem świadectwa zdrowia określonym w załączniku XV rozdział 4(B), jeżeli są one przeznaczone do wysyłki do Unii Europejskiej lub przewozu tranzytowego przez jej terytorium.

(18)

Przypadki epidemicznej biegunki świń, w tym zakażenia świń wirusem epidemicznej biegunki świń oraz deltakoronawirusem świń odnotowano w Azji, Ameryce Północnej, na Karaibach oraz w Ameryce Środkowej i Południowej. Deltakoronawirusa świń nie wykryto nigdy na terytorium Unii. Rozprzestrzenianie się tego wirusa spowodowane jest niewłaściwą obróbką cieplną lub skażeniem po obróbce cieplnej pochodzących od świń krwi i osocza krwi suszonych rozpyłowo, tradycyjnego składnika pasz dla prosiąt.

(19)

Komisja, działając z własnej inicjatywy, przyjęła rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 483/2014 (8) jako tymczasowy środek ochronny w odniesieniu do bezpieczeństwa pochodzących od świń krwi i osocza krwi suszonych rozpyłowo przeznaczonych do produkcji paszy dla trzody chlewnej. W związku z tym, że zagrożenie dla zdrowia zwierząt będzie się utrzymywać, konieczne jest dokonanie przeglądu wymogów dotyczących przywozu pochodzących od świń krwi i osocza krwi suszonych rozpyłowo przeznaczonych do produkcji paszy dla trzody chlewnej i wdrożenie tymczasowych środków ochronnych jako stałego wymogu.

(20)

Obserwacje naukowe wskazują, że koronawirusy świń inaktywują się w kale świń przy podgrzaniu do temperatury 71 °C i utrzymywaniu w tej temperaturze przez 10 minut lub przy pozostawieniu w temperaturze pokojowej wynoszącej 20 °C przez 7 dni. Wirus nie przetrwał w eksperymentalnie zakażonej suchej paszy przechowywanej w temperaturze pokojowej 24 °C przez przynajmniej dwa tygodnie. Temperatura stosowana powszechnie w Unii i państwach trzecich w procesie suszenia krwi i osocza krwi metodą rozpyłową wynosi 80 °C w całej substancji.

(21)

W oparciu o dostępne informacje wydaje się właściwe, by ustanowić wymóg, zgodnie z którym pochodzące od świń krew i osocze krwi suszone rozpyłowo, wprowadzane z państw trzecich i przeznaczone do karmienia świń, były poddawane obróbce w wysokiej temperaturze, a następnie przechowywane przez określony okres w temperaturze pokojowej w celu zmniejszenia ryzyka skażenia po obróbce.

(22)

Przywóz kości i produktów z kości (z wyjątkiem mączki kostnej), rogów i produktów z rogów (z wyjątkiem mączki z rogu) oraz kopyt i produktów z kopyt (z wyjątkiem mączki z kopyt) do zastosowań innych niż jako materiał paszowy, nawozy organiczne lub polepszacze gleby powinien również być dozwolony w przypadku, gdy materiały te są przewożone samolotem, pod warunkiem że są one zgodne z wymogami określonymi w art. 41 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009. Należy odpowiednio zmienić załącznik XIV do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(23)

W następstwie zmian definicji „produktów pośrednich” oraz dodatkowych wymogów dotyczących przywozu produktów z krwi należy odpowiednio zmienić wzór deklaracji stosowanej przy przywozie z państw trzecich produktów pośrednich oraz wzór świadectwa zdrowia dla przywozu produktów z krwi przeznaczonych na materiał paszowy. Należy odpowiednio zmienić rozdział 4(B) i rozdział 20 w załączniku XV do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(24)

W celu uniknięcia zakłóceń w handlu należy ustanowić okres przejściowy, podczas którego państwa członkowskie powinny akceptować przywóz produktów pośrednich, do których odnoszą się przepisy rozporządzenia (UE) nr 142/2011 zmienione niniejszym rozporządzeniem, zgodny z przepisami obowiązującymi przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(25)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

w art. 15 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Na zasadzie odstępstwa od art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 państwa członkowskie mogą zezwolić na gromadzenie, transport i usuwanie niewielkich ilości materiału kategorii 3, o którym mowa w art. 10 lit. f) tego rozporządzenia, środkami, o których mowa w art. 19 ust. 1 lit. d) wspomnianego rozporządzenia, pod warunkiem przestrzegania wymogów dotyczących usuwania innymi środkami określonych w rozdziale IV załącznika VI do niniejszego rozporządzenia.”

2)

w art. 19 lit. c) otrzymuje brzmienie:

;

3)

w art. 20 ust. 4 wprowadza się następujące zmiany:

4)

art. 22 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Nie podlega żadnym warunkom dotyczącym zdrowia zwierząt wprowadzanie do obrotu:

5)

art. 23 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Podmiot prowadzący przedsiębiorstwo lub zakład przeznaczenia produktów pośrednich bądź jego właściciel, lub ich przedstawiciel, stosuje lub wysyła produkty pośrednie wyłącznie w celu ich stosowania do wytwarzania zgodnie z definicją produktów pośrednich w pkt 35 załącznika I.”

6)

w art. 36 skreśla się ust. 3;

7)

w załącznikach I, III, IV, V, VI, IX, X, XI, XII, XIV, XV i XVI wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

7.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 3/34

(1)

W art. 41 ust. 2 dyrektywy 2012/34/UE przewidziano możliwość ustalenia przez zarządcę infrastruktury wymogów odnoszących się do wnioskodawców, którzy składają wnioski o przyznanie zdolności przepustowej infrastruktury, w celu zapewnienia osiągnięcia jego uzasadnionych oczekiwań dotyczących przyszłych przychodów i wykorzystania infrastruktury.

(2)

Wymogi te muszą być odpowiednie, przejrzyste i niedyskryminacyjne. Mogą one zawierać tylko postanowienie o gwarancji finansowej, która nie powinna przekraczać odpowiedniej wysokości proporcjonalnej do rozważanej wielkości działalności, jak również o zagwarantowaniu zdolności wnioskodawcy do opracowania stosownych ofert nabycia zdolności przepustowej infrastruktury.

(3)

Gwarancje finansowe mogą mieć formę płatności zaliczkowych lub gwarancji udzielonych przez instytucje finansowe.

(4)

Aby zgodnie z art. 41 ust. 2 dyrektywy 2012/34/UE wymogi były odpowiednie, przy ich ustalaniu należy uwzględnić fakt, iż w przypadku infrastruktury konkurujących rodzajów transportu, np. transportu drogowego i lotniczego, morskiego i wodnego śródlądowego, użytkownicy są często zwolnieni z obowiązku wnoszenia opłat, a tym samym z wymogu przedstawiania gwarancji finansowych w odniesieniu do tych opłat. W celu zapewnienia uczciwej konkurencji między poszczególnymi rodzajami transportu, gwarancje finansowe powinny być ograniczone do niezbędnego minimum pod względem ich wysokości oraz okresu obowiązywania.

(5)

Wspomniane gwarancje finansowe są odpowiednie jedynie wówczas, gdy są konieczne do osiągnięcia celu, jakim jest upewnienie zarządcy infrastruktury co do przyszłych przychodów i wykorzystania infrastruktury. Potrzebę gwarancji finansowych dodatkowo ogranicza fakt, że zarządcy infrastruktury mogą opierać się na wynikach monitorowania i kontroli kondycji finansowej przedsiębiorstw kolejowych, które to monitorowanie i kontrole prowadzone są w ramach procedury przyznawania licencji tym przedsiębiorstwom zgodnie z przepisami rozdziału III dyrektywy 2012/34/UE, a w szczególności art. 20 tej dyrektywy.

(6)

W odniesieniu do gwarancji obowiązuje zasada niedyskryminacji, w związku z czym nie powinno być różnicy między wymogami dotyczącymi gwarancji mającymi zastosowanie do wnioskodawców prywatnych i wnioskodawców publicznych.

(7)

Gwarancje powinny być współmierne do związanego z danym wnioskodawcą poziomu ryzyka dla zarządcy infrastruktury na poszczególnych etapach alokacji zdolności przepustowej. Ryzyko to uważa się zasadniczo za niskie, jeżeli zdolność przepustowa może zostać ponownie przydzielona innym przedsiębiorstwom kolejowym.

(8)

Gwarancję, której żąda się w związku z opracowywaniem stosownych ofert nabycia zdolności przepustowej infrastruktury, można uznać za odpowiednią, przejrzystą i niedyskryminacyjną jedynie wówczas, gdy zarządca infrastruktury określa w regulaminie sieci jasne i przejrzyste zasady opracowywania wniosków o przyznanie zdolności przepustowej oraz udostępnia wnioskodawcom niezbędne narzędzia pomocnicze. Ponieważ przed rozpoczęciem procedury składania wniosków niemożliwe jest obiektywne określenie zdolności do opracowania stosownych ofert nabycia zdolności przepustowej infrastruktury, brak tej zdolności można stwierdzić dopiero w wyniku tej procedury, na podstawie powtarzających się sytuacji nieprzedstawienia stosownych ofert lub nieprzekazania zarządcy infrastruktury wymaganych informacji. Wnioskodawca powinien ponosić odpowiedzialność za tego rodzaju sytuacje, które pociągają za sobą sankcje obejmujące wykluczenie tego wnioskodawcy z danej procedury alokacji zdolności przepustowej dla określonej trasy pociągu.

(9)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 870/2014 (2) zostało omyłkowo przyjęte w wersji innej niż ta, która otrzymała pozytywną opinię komitetu. Należy zatem uchylić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 870/2014.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 dyrektywy 2012/34/UE,

„gwarancja finansowa” oznacza a) płatności zaliczkowe mające na celu zmniejszenie i uregulowanie z wyprzedzeniem przyszłych zobowiązań do dokonania płatności z tytułu opłat za dostęp do infrastruktury lub b) uzgodnienia umowne, na mocy których instytucja finansowa, np. bank, zobowiązuje się do zapewnienia dokonania takich płatności z chwilą, gdy stają się wymagalne.

a)

od wyznaczonego przedsiębiorstwa kolejowego, jeżeli gwarancja finansowa została już udzielona lub wniesiona przez wnioskodawcę, który nie jest przedsiębiorstwem kolejowym, w celu zabezpieczenia przyszłych płatności z tytułu tej samej rozważanej działalności;

b)

jeżeli opłata za dostęp do infrastruktury jest wnoszona bezpośrednio na rzecz zarządcy infrastruktury przez właściwy organ zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady (3).

a)

wnioskodawca nie odpowiedział na dwa kolejne wnioski o przedstawienie brakujących informacji lub wielokrotnie odpowiedział na tego rodzaju wnioski w sposób, który nie spełnia warunków określonych w regulaminie sieci, o którym mowa w art. 27 dyrektywy 2012/34/UE oraz w załączniku IV do tej dyrektywy, dotyczących procedur składania wniosków o trasy pociągów; oraz

b)

zarządca infrastruktury jest w stanie przedstawić organowi regulacyjnemu, na jego wniosek, wystarczające dowody na to, że podjął wszelkie stosowne kroki, by ułatwić odpowiednie i terminowe złożenie wniosków.

7.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 3/37

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 weszło w życie dnia 3 stycznia 2013 r. Rozporządzenie to uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 (2).

(2)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy wniosek Słowenii o rejestrację nazwy „Kranjska klobasa” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3).

(3)

Niemcy w dniu 3 lipca 2012 r., Chorwacja w dniu 16 sierpnia 2012 r. oraz Austria w dniu 17 sierpnia 2012 r. zgłosiły sprzeciwy wobec tej rejestracji zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 (4). Sprzeciwy te zostały uznane za dopuszczalne.

(4)

Pismami z dnia 24 października 2012 r. Komisja wezwała zainteresowane strony do rozpoczęcia odpowiednich konsultacji w celu osiągnięcia porozumienia w terminie sześciu miesięcy zgodnie z ich procedurami wewnętrznymi.

(5)

Słowenia i Niemcy z jednej strony oraz Słowenia i Austria z drugiej strony osiągnęły porozumienie. Między Słowenią a Chorwacją natomiast nie doszło do porozumienia.

(6)

W związku z tym, że Słowenia i Chorwacja nie osiągnęły porozumienia, Komisja musi przyjąć decyzję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

(7)

Jeżeli chodzi o domniemany brak zgodności z przepisami art. 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 510/2006, zastąpionego przez art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, w odniesieniu do wyznaczenia obszaru geograficznego, tj. zarzutu, że produkt nie pochodzi z określonego miejsca, regionu lub kraju lub że wprowadzono konsumenta w błąd, nie stwierdzono żadnego oczywistego błędu. Jeśli chodzi o zarzucane uchybienie dotyczące stosowania nazwy państwa, które zostało dopuszczone w wyjątkowych przypadkach, „Kranjska” nie jest nazwą państwa, ale (dawnego) regionu. Ponadto w rozporządzeniu (UE) nr 1151/2012 w odniesieniu do chronionych oznaczeń geograficznych nie przewiduje się stosowania nazwy kraju wyłącznie w wyjątkowych przypadkach. Jeśli chodzi o zarzut, że obszar geograficzny nie ma naturalnych cech odróżniających go od obszarów sąsiadujących, nie ma potrzeby oceny zasadności tego zarzutu, gdyż nie jest to wymagane rozporządzeniem (UE) nr 1151/2012.

(8)

Określenia „Krainer”, „Käsekrainer”, „Schweinskrainer”, „Osterkrainer” i„Bauernkrainer”, z jednej strony, oraz „Kranjska” i „Kranjska kobasica”, z drugiej strony, są uznane za nazwy podobnych kiełbas odpowiednio w językach niemieckim i chorwackim i mają one wspólne historyczne źródła odnoszące się do dawnego regionu „Kranjska”, który nie istnieje już z administracyjnego punktu widzenia. Biorąc pod uwagę wspólne źródła nazw i wizualne podobieństwa między produktami, zastosowanie ochrony przewidzianej w art. 13 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, w szczególności jego ust. 1 lit. b), mogłoby doprowadzić do tego, że rejestracja nazwy „Kranjska klobasa” uniemożliwiłaby producentom nieprzestrzegającym specyfikacji produktu „Kranjska klobasa” stosowania określeń „Krainer”, „Käsekrainer”, „Schweinskrainer”, „Osterkrainer”, „Bauernkrainer”, „Kranjska” i „Kranjska kobasica”.

(9)

Dowody wskazują, że stosowanie określeń „Krainer”, „Käsekrainer”, „Schweinskrainer”, „Osterkrainer”, „Bauernkrainer”, „Kranjska” i „Kranjska kobasica” w odniesieniu do produktów mających wspólne pochodzenie z produktem „Kranjska klobasa” nie miało na celu wykorzystywania popularności tej drugiej nazwy oraz że konsument nie został ani nie mógł zostać wprowadzony w błąd co do prawdziwego pochodzenia tych produktów. Ponadto wykazano, że wspomniane nazwy były stosowane zgodnie z prawem w sposób konsekwentny i uczciwy przez co najmniej 25 lat, zanim do Komisji wpłynął wniosek o rejestrację nazwy „Kranjska klobasa”.

(10)

Należy jednak zauważyć, że w języku niemieckim w ciągu dwóch stuleci, nazwa „Krainer” i jej nazwy złożone ostatecznie utraciły swój geograficzny związek z regionem Karniola. Potwierdza to fakt, że przy zawieraniu odpowiednich porozumień zarówno z Niemcami, jak i Austrią Słowenia przyznała, że stosowania określeń „Krainer”, „Käsekrainer”, „Schweinskrainer”, „Osterkrainer” i „Bauernkrainer” nie należy rozumieć jako nadużywania nazwy „Kranjska klobasa”.

(11)

Z powyższych powodów oraz w poszanowaniu zasady uczciwości i tradycyjnego stosowania, niezależnie od tego, czy nazwy „Krainer”, „Käsekrainer”, „Schweinskrainer”, „Osterkrainer”, „Bauernkrainer”, „Kranjska” i „Kranjska kobasica” można uznać za nazwy rodzajowe na podstawie art. 41 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 oraz pod warunkiem przestrzegania zasad i przepisów obowiązujących na mocy unijnego porządku prawnego, swobodne stosowanie określeń „Krainer”, „Käsekrainer”, „Schweinskrainer”, „Osterkrainer” i „Bauernkrainer” powinno zostać dopuszczone bezterminowo, a stosowanie określeń „Kranjska” i „Kranjska kobasica” należy dopuścić na maksymalny okres przejściowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

(12)

Art. 6 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 zakazuje rejestracji nazw, które stały się nazwami rodzajowymi. W sprzeciwach twierdzono, że konsumenci w Austrii, Chorwacji i Niemczech nie kojarzą stosowanych na ich rynku nazw, takich jak „Krainer”, „Krainer Wurst”, „Kranjska” i „Kranjska kobasica”, z konkretnym miejscem pochodzenia. Podczas gdy nazwą zgłoszoną do rejestracji jest „Kranjska klobasa”, dowody przedstawione w oświadczeniach o sprzeciwie dotyczyły rzekomego powszechnego użycia określeń „Krainer”, „Krainer Wurst”, „Kranjska” i „Kranjska kobasica” w Austrii, Chorwacji i w Niemczech, a nie określenia „Kranjska klobasa”. W sprzeciwach nie uwzględniono sytuacji w Słowenii. W oświadczeniach o sprzeciwie nie przedstawiono żadnych dowodów, które wskazałyby na powszechne użycie określeń zawierających nazwę, której rejestracji dotyczył wniosek. Dlatego też, na podstawie przedstawionych informacji, nazwa „Kranjska klobasa” nie może być uznana za nazwę rodzajową, a zatem nie występuje naruszenie przepisów art. 6 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

(13)

Mimo przyznania ochrony określeniu „Kranjska klobasa” w jego pełnej formie, składnik tej nazwy niebędący określeniem geograficznym może być stosowany, w tym w tłumaczeniach, na terenie całej Unii, pod warunkiem że przestrzegane są przepisy obowiązujące na mocy unijnego porządku prawnego.

(14)

W związku z powyższym należy wpisać nazwę „Kranjska klobasa” do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych.

(15)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Polityki Jakości Produktów Rolnych,

7.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 3/40

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

7.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 3/42

(1)

W dyrektywie 2014/32/UE określono wymagania, jakie muszą spełniać przyrządy pomiarowe w związku z ich wprowadzaniem do obrotu lub oddawaniem do użytku na potrzeby określonych zadań pomiarowych przewidzianych przepisami ustanowionymi przez państwa członkowskie.

(2)

W pierwszym z wymagań szczegółowych dotyczących wodomierzy (wymaganie w pkt 1), zawartych w załączniku III do dyrektywy 2014/32/UE w sprawie przyrządów pomiarowych, określono znamionowy warunek użytkowania, w którym przewidziano zakres strumieni objętości wody Q3/Q1 ≥ 10.

(3)

W dniu 31 października 2011 r. weszła w życie zaktualizowana wersja normy EN 14154, w której określono następujący zakres strumieni objętości wody: Q3/Q1 ≥ 40. Zmieniona norma EN 14154 odzwierciedla normę międzynarodową. Zawarte w niej wymaganie w odniesieniu do strumieni objętości wody jest bardziej rygorystyczne od wymagania szczegółowego określonego w załączniku III do dyrektywy 2014/32/UE, dzięki czemu uzyskuje się dokładniejsze pomiary.

(4)

Przez wprowadzeniem dyrektywą 2004/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) w sprawie przyrządów pomiarowych wymagania, w którym przewidziano zakres strumieni objętości wody Q3/Q1 ≥ 10, we wszystkich państwach członkowskich stosowano międzynarodową normę OIML z zakresem strumieni objętości wody Q3/Q1 ≥ 40. W wyniku stosowania przepisów przejściowych ustanowionych w art. 50 ust. 2 dyrektywy 2014/32/UE większość wodomierzy znajdujących się obecnie w obrocie jest już zgodna z wymaganiem, w którym przewidziano zakres Q3/Q1 ≥ 40.

(5)

Wodomierze o zakresie strumieni objętości wody Q3/Q1 ≥ 10 mogą być oferowane po dużo korzystniejszych cenach od wodomierzy spełniających wymagania normy EN 14154 (Q3/Q1 ≥ 40). Zgodnie z pkt 10 załącznika III do dyrektywy 2014/32/UE określenie, między innymi, jaki zakres strumieni objętości wody należy stosować, aby wodomierz umożliwiał dokonanie dokładnego pomiaru przewidywanego lub przewidywalnego zużycia, pozostawia się w gestii przedsiębiorstwa użyteczności publicznej lub osoby prawnie upoważnionej do instalowania wodomierza (3). W związku z tym dopuszczalne jest instalowanie wodomierzy niespełniających wymagań normy EN 14154 w odniesieniu do zakresu strumieni objętości wody, ale zgodnych z wymaganiami określonymi w załączniku III do dyrektywy 2014/32/UE. Może to jednak zwiększyć prawdopodobieństwo wystąpienia w rachunkach klientów błędów wynikających z mniejszej dokładności pomiaru wodomierza.

(6)

Zakres strumienia objętości wody Q3/Q1 ≥ 40 odpowiada najnowszemu stanowi wiedzy w tej dziedzinie, którego wyrazem jest norma międzynarodowa oraz praktyka wytwarzania, a także minimalnemu poziomowi jakości dostępnej obecnie na rynku unijnym. Umożliwia on dokładniejsze pomiary, zapewniając tym samym wyższy poziom ochrony konsumentów. Biorąc pod uwagę fakt, iż wymaganie, zgodnie z którym zakres strumienia objętości wody Q3/Q1 ≥ 40, jest o od wielu lat stosowane na rynku jako wymaganie minimalne w instalowanych wodomierzach, zapewnienie zgodności z nim nie jest związane z dodatkowymi kosztami dla użytkowników.

(7)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany w dyrektywie 2014/32/UE,

7.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 3/44

(1)

Decyzją C(2010) 2576 (2) Komisja udzieliła Europejskiej Agencji Kolejowej („Agencja”) mandatu na opracowanie i przeprowadzenie przeglądu technicznych specyfikacji interoperacyjności (TSI) w celu rozszerzenia ich zakresu na cały system kolei w Unii zgodnie z art. 1 ust. 4 dyrektywy 2008/57/WE. W dniu 10 stycznia 2013 r. Agencja przedstawiła zalecenie w sprawie zmiany technicznej specyfikacji interoperacyjności w zakresie podsystemów „Sterowanie” transeuropejskiego systemu kolei.

(2)

Zgodnie z art. 8 ust. 4 dyrektywy 2008/57/WE w sprawie rozszerzenia zakresu TSI, państwo członkowskie nie powinno stosować zrewidowanych TSI w przypadku projektów będących na zaawansowanym etapie realizacji lub będących przedmiotem umowy w trakcie realizacji, które nie były objęte zakresem poprzednich TSI.

(3)

Zrewidowana TSI w zakresie podsystemów „Sterowanie” (TSI „Sterowanie”) powinna mieć zastosowanie do sieci o nominalnej szerokości toru wynoszącej 1 435 mm, 1 520 mm, 1 524 mm, 1 600 mm oraz 1 668 mm. Zapewniłoby to interoperacyjność w ramach systemów dla jednej szerokości toru oraz pozwoliłoby na opracowanie i eksploatowanie pojazdów przeznaczonych dla wielu rozstawów metrycznych. Pozwoliłoby to także na opracowanie i wykorzystanie podsystemów „Sterowanie” oraz składników interoperacyjności niezależnie od szerokości toru. Wysoki odsetek pojazdów porusza się zarówno w ramach transeuropejskiej sieci kolejowej, jak i poza siecią kolejową TEN. Parametry podsystemów „Sterowanie — urządzenia przytorowe” oraz „Sterowanie — urządzenia pokładowe” powinny zatem być takie same dla całej sieci.

(4)

Niektóre otwarte punkty dotyczące zgodności systemów detekcji pociągu mogą zostać zamknięte, biorąc pod uwagę wymagania dla różnych szerokości toru (specyfikacja wskazana w załączniku A jako poz. 77). Punkt otwarty dotyczący wymogów bezpieczeństwa dla funkcji pokładowego pulpitu ETCS może zostać zamknięty, a w przypadku otwartego punktu dotyczącego „niezawodności/dostępności” poczyniono postępy w zakresie jego wyjaśnienia.

(5)

Należy wyjaśnić przepisy dotyczące oceny składników interoperacyjności i podsystemów, w przypadku gdy wymogi są spełnione częściowo.

(6)

Agencja, pełniąc rolę organu władzy systemowej dla europejskiego systemu zarządzania ruchem kolejowym (ERTMS), przygotowała aktualizację obowiązkowych specyfikacji ERTMS, o których mowa w załączniku A do TSI „Sterowanie”. Do czasu osiągnięcia przez wszystkie zainteresowane strony określonego poziomu konsensusu co do uznania za obowiązkowe specyfikacji dotyczących interfejsu pociągu FFFIS (Form Fit Functional Interface Specification), po obu stronach interfejsu, Agencja powinna odwoływać się do nich w instrukcji stosowania, tak aby można je było wykorzystywać w zaproszeniach do składania ofert.

(7)

Agencja powinna opublikować specyfikacje prób dotyczące wersji bazowej 3 tak szybko, jak jest to możliwe.

(8)

W tekście decyzji Komisji 2012/88/UE (3) wykryto błędy, które powinny zostać skorygowane.

(9)

Dostępność i jakość sygnałów GSM-R ma zasadnicze znaczenie dla przewozów kolejowych.

(10)

Roaming GSM-R do sieci publicznych stanowi funkcję opcjonalną. Jeżeli jest on stosowany w państwie członkowskim, jego wdrożenie powinno być wskazane w wierszu 1.1.1.3.3.3 rejestru infrastruktury kolejowej zgodnie z decyzją wykonawczą Komisji 2014/880/UE (4).

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu powołanego zgodnie z art. 29 ust. 1 dyrektywy 2008/57/WE,

1)

tytuł otrzymuje brzmienie: „Decyzja Komisji 2012/88/UE z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie technicznej specyfikacji interoperacyjności w zakresie podsystemów »Sterowanie«”;

2)

w załączniku III wprowadza się następujące zmiany:

7.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 3/59

(1)

W czerwcu 2014 r. władze Finlandii zgłosiły Komisji środek zakazujący wprowadzania do obrotu ochraniaczy głowy produkowanych przez przedsiębiorstwo Ribcap AG, Berbegraben 4, CH-3110 Münsingen (Szwajcaria). Produkty te, o nazwie „Ribcap”, opatrzone były oznakowaniem CE, zgodnie z dyrektywą 89/686/EWG w sprawie wyposażenia ochrony osobistej.

(2)

Produkty te są wprowadzane do obrotu jako ochraniacze głowy ŚOI kategorii I do, między innymi, jazdy na łyżwach i na nartach.

(3)

Zgodnie z art. 8 ust. 3 dyrektywy 89/686/EWG oceny typu WE nie wymaga się w przypadku wzorów ŚOI o prostej konstrukcji, gdzie projektant zakłada, że użytkownik może sam ocenić poziom bezpieczeństwa ŚOI w stosunku do minimalnych zagrożeń, których skutki, jeżeli są stopniowo narastające, mogą być łatwo zidentyfikowane przez użytkownika we właściwym czasie.

(4)

Przywozem i dystrybucją produktu zajmuje się przedsiębiorstwo Brandsense Oy/Classic Bike Finland, Mechelininkatu 15, FI-00100 Helsinki (Finlandia). Zgodnie z informacjami zamieszczonymi na stronie internetowej przedsiębiorstwo zajmuje się przywozem rowerów i wprowadza je do obrotu.

(5)

Strona internetowa importera zawiera linki do broszury Ribcap sporządzonej przez producenta i do certyfikatu Ribcap opartego na badaniach produktu przeprowadzonych przez Uniwersytet w Strasburgu, według których Ribcap zapobiega urazom głowy; sformułowanie „certyfikat bezpieczeństwa” widnieje na opakowaniu i w dokumentacji handlowej. Sformułowanie „certyfikat bezpieczeństwa” może sugerować, że produkt został poddany badaniu typu WE przez jednostkę notyfikowaną, podczas gdy Uniwersytet w Strasburgu nie jest jednostką notyfikowaną.

(6)

Zgodnie z informacjami zawartymi w broszurze informacyjnej Ribcap służy do ochrony głowy podczas zderzenia. Na podstawie broszury konsument może odnieść wrażenie, że produkty te są odpowiednie do stosowania w różnych rodzajach sportów w celu ochrony głowy — zob. na przykład „Ribcap to moja wygodna, lekka i skuteczna ochrona głowy podczas uprawiania sportów”. Mimo że sformułowanie „Brak działania ochronnego jak w przypadku kasku” widnieje na opakowaniu produktu, oświadczenia dają fałszywy obraz cech bezpieczeństwa produktu i może dawać konsumentom wrażenie, że produkty te chronią przed ryzykiem większym niż minimalne.

(7)

Zgodnie z przewodnikiem po kategoriach zawartym w wytycznych na temat stosowania dyrektywy 89/686/EWG wszelkie kaski, w tym kaski sportowe, stanowią ŚOI kategorii II, w związku z czym podlegają badaniu typu WE przez jednostkę notyfikowaną.

(8)

Produkty te nie są zaopatrzone w instrukcje dla użytkownika w języku fińskim i szwedzkim, które są językami urzędowymi Finlandii.

(9)

W opinii władz fińskich, ponieważ produkty te nie są zaopatrzone w instrukcje dla użytkownika opisujące sytuacje, w których mają być używane, ani ograniczenia w ich stosowaniu, produkty mogą dawać fałszywe poczucie bezpieczeństwa i wprowadzić konsumenta w błąd tak, że mógłby sądzić, iż takie produkty mają takie same właściwości ochronne jak kask (ŚOI kategorii II).

(10)

Deklaracja zgodności sporządzona przez producenta została przesłana przez dystrybutora do władz Finlandii; deklaracja ta nie jest sporządzona zgodnie ze wzorem zawartym w załączniku VI do dyrektywy 89/686/EWG.

(11)

Komisja zwróciła się do producenta i dystrybutora w Finlandii, zachęcając ich do przedstawienia uwag na temat środka wprowadzonego przez fińskie władze. W odpowiedzi producent potwierdził, że jego zdaniem Ribcap nie jest kaskiem, lecz raczej wełnianą czapką z ochraniaczami, którą należy uznać za ŚOI kategorii I na podstawie dyrektywy 89/686/EWG. Producent przyznał, że użycie sformułowania „certyfikat bezpieczeństwa” jest prawdopodobnie mylące i niefortunne.

(12)

Producent dołączył do swoich odpowiedzi sprawozdanie sporządzone przez władze szwajcarskie. W sprawozdaniu wspomniano o piśmie władz szwajcarskich do Ribcap, w którym wymagają one, między innymi, by „produkt nie był przedstawiany w taki sposób, by sprawiać wrażenie, że chroni on głowę przed urazem w razie upadku podczas przemieszczania się przy użyciu sprzętu (nart, snowboardu, roweru itp.)”. Uaktualniony opis produktu wraz z wyczerpującym ostrzeżeniem umożliwiał Ribcap wprowadzanie do obrotu swoich produktów jako „czapek z wszytymi ochraniaczami”, ŚOI kategorii I.

(13)

Ani opis produktu, ani ostrzeżenie na potrzeby wprowadzania produktów do obrotu w Finlandii nie wydają się być zgodne z wymogami niezbędnymi do wprowadzania produktów do obrotu jako ŚOI kategorii I, gdyż przewidują one wprowadzanie produktów do obrotu jako ochraniaczy głowy do jazdy na łyżwach, na nartach oraz innych form aktywności na świeżym powietrzu.

(14)

W świetle dostępnej dokumentacji i uwag zgłoszonych przez zainteresowane strony Komisja uważa, że ochraniacze głowy „Ribcap” nie spełniają podstawowych wymagań bezpieczeństwa i ochrony zdrowia 1.1.2 Poziomy i klasy ochrony, 1.4 Informacje dostarczane przez producenta i 3.1.1 Urazy spowodowane przez upadające lub wystające przedmioty i zderzenia części ciała z różnego typu przeszkodami,

7.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 3/61

(1)

Jeśli norma krajowa stanowiąca transpozycję normy zharmonizowanej, do której odniesienia zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, obejmuje jedno lub więcej z zasadniczych wymagań w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa, określonych z załączniku I do dyrektywy 2006/42/WE, maszynę zbudowaną zgodnie z tą normą uważa się za spełniającą rzeczone zasadnicze wymagania w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa.

(2)

W maju 2013 r. Francja wniosła formalny sprzeciw zgodnie z art. 10 dyrektywy 2006/42/WE w odniesieniu do normy EN 1870-2012:17 „Bezpieczeństwo obrabiarek do drewna — Pilarki tarczowe — część 17: jednopiłowe, z posuwem ręcznym, poziome pilarki do cięcia poprzecznego (pilarki ramieniowe z posuwem ręcznym)”, zgłoszonej przez Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) do zharmonizowania na podstawie dyrektywy 2006/42/WE.

(3)

Formalny sprzeciw opiera się na braku przepisów przewidzianych w ust. 3 klauzuli 5.3.6.1 „Osłona ostrza piły” normy, który stanowi, że osłona może być stała lub ruchoma, nie wskazując, kiedy któraś z nich może być konieczna, podczas gdy te dwie kategorie urządzeń mają odmienny charakter i zapewniają różne poziomy bezpieczeństwa, które odpowiadają różnym wynikom analizy ryzyka.

(4)

Po zbadaniu normy EN 1870-17:2012 wraz z przedstawicielami Komitetu ustanowionego na podstawie art. 22 dyrektywy 2006/42/WE Komisja stwierdziła, że norma nie spełnia zasadniczych wymagań w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa określonych w pkt 1.4.2 „Wymagania szczególne dotyczące osłon” załącznika I do dyrektywy 2006/42/WE, ponieważ pozostawia projektantowi wybór osłon oferujących różne poziomy bezpieczeństwa bez odwoływania się do analizy ryzyka.

(5)

Włączenie w zharmonizowanych normach wariantów, z których jeden nie spełnia odpowiednio zasadniczych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa dyrektywy 2006/42/WE, może doprowadzić do dezorientacji co do domniemania zgodności wynikającej ze stosowania normy.

(6)

Biorąc pod uwagę konieczność poprawy aspektów bezpieczeństwa w normie EN 1870-17:2012 i w oczekiwaniu na odpowiednie zmiany tej normy, publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do normy EN 1870-17:2012 powinno towarzyszyć stosowne ostrzeżenie,