15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/1

(1)

W komunikacie zatytułowanym „Akt o jednolitym rynku — Dwanaście dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i wzmocnienia zaufania — »Wspólnie na rzecz nowego wzrostu gospodarczego«”, przyjętym w dniu 13 kwietnia 2011 r., Komisja wskazała na potrzebę zwiększenia przejrzystości informacji społecznych i środowiskowych przekazywanych przez jednostki ze wszystkich sektorów do podobnie wysokiego poziomu we wszystkich państwach członkowskich. Jest to w pełni spójne z możliwością wprowadzenia przez państwa członkowskie, w stosownych przypadkach, wymogów dotyczących dalszych udoskonaleń w zakresie przejrzystości przekazywanych przez jednostki informacji niefinansowych, co z natury rzeczy wymaga ciągłych starań.

(2)

O potrzebie udoskonalenia ujawniania przez jednostki informacji społecznych i środowiskowych, poprzez przedstawienie odpowiedniego wniosku ustawodawczego, przypomniano w komunikacie Komisji zatytułowanym „Odnowiona strategia UE na lata 2011–2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw”, przyjętym w dniu 25 października 2011 r.

(3)

W swoich rezolucjach z dnia 6 lutego 2013 r. zatytułowanych „Społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw: rozliczalne, przejrzyste i odpowiedzialne zachowanie przedsiębiorstw a trwały wzrost” oraz „Społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw: dbanie o interesy obywateli a droga do trwałego ożywienia gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu” Parlament Europejski podkreślił znaczenie ujawniania przez przedsiębiorstwa informacji na temat zrównoważonego rozwoju, takich jak informacje dotyczące czynników społecznych i środowiskowych, z myślą o określeniu zagrożeń dla zrównoważonego rozwoju oraz zwiększeniu zaufania inwestorów i konsumentów. Istotnie, ujawnianie informacji niefinansowych ma podstawowe znaczenie dla zarządzania przemianą w kierunku zrównoważonej gospodarki światowej poprzez połączenie długoterminowej rentowności ze sprawiedliwością społeczną i ochroną środowiska. W tym kontekście ujawnianie informacji niefinansowych pomaga w dokonywaniu pomiaru, nadzorze i zarządzaniu w odniesieniu do wyników jednostek oraz ich wpływu na społeczeństwo. Dlatego Parlament Europejski wezwał Komisję, aby przedstawiła wniosek ustawodawczy dotyczący ujawniania informacji niefinansowych przez jednostki, pozwalający na dużą elastyczność działania, tak aby uwzględnić wielowymiarowy charakter społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw oraz różnorodność realizowanych przez przedsiębiorstwa strategii w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, jednocześnie dbając o odpowiednią porównywalność w celu uwzględnienia potrzeb inwestorów i innych zainteresowanych podmiotów, a także potrzeby zapewnienia konsumentom łatwego dostępu do informacji na temat wpływu przedsiębiorstw na społeczeństwo.

(4)

Koordynacja przepisów krajowych dotyczących ujawniania informacji niefinansowych przez niektóre duże jednostki leży w interesie zarówno samych jednostek, jak i akcjonariuszy, wspólników i innych zainteresowanych stron. Koordynacja na tym polu jest konieczna, ponieważ większość tych jednostek działa w więcej niż jednym państwie członkowskim.

(5)

Niezbędne jest także ustanowienie pewnych minimalnych wymogów prawnych odnośnie do zakresu informacji, które powinny być podawane do publicznej wiadomości oraz do wiadomości właściwych organów przez jednostki na terenie całej Unii. Jednostki objęte zakresem stosowania niniejszej dyrektywy powinny dawać prawidłowy i pełny obraz swojej polityki, wyników oraz ryzyka.

(6)

Aby zwiększyć spójność i porównywalność informacji niefinansowych ujawnianych na terytorium Unii, niektóre duże jednostki powinny przygotowywać oświadczenie na temat informacji niefinansowych zawierające informacje dotyczące przynajmniej kwestii środowiskowych, społecznych i pracowniczych, poszanowania praw człowieka, przeciwdziałania korupcji i łapownictwu. Sprawozdanie takie powinno zawierać opis polityki, wyników oraz ryzyka związanych z tymi sprawami oraz powinno być włączane do sprawozdania z działalności danej jednostki. Oświadczenie na temat informacji niefinansowych powinno też zawierać informacje na temat procesów należytej staranności wdrażanych przez jednostkę, również — w stosownych przypadkach i na zasadzie proporcjonalności — w odniesieniu do jej łańcuchów dostaw i podwykonawców, w celu identyfikacji obecnego lub potencjalnego negatywnego wpływu, zapobieżenia mu lub złagodzenia go. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zwolnienia jednostek objętych niniejszą dyrektywą z obowiązku przygotowania oświadczenia na temat informacji niefinansowych, jeżeli przedstawione zostanie odrębne sprawozdanie dotyczące tego samego roku obrotowego i równoważne pod względem treści.

(7)

W przypadku gdy jednostki zobowiązane są do przygotowania sprawozdania niefinansowego, sprawozdanie to powinno zawierać, w odniesieniu do kwestii środowiskowych, szczegółowe informacje na temat obecnego i przewidywanego wpływu działalności jednostki na środowisko oraz, w stosownych przypadkach, na zdrowie i bezpieczeństwo, wykorzystywanie energii odnawialnej lub nieodnawialnej, emisję gazów cieplarnianych, zużycie wody i zanieczyszczenie powietrza. W odniesieniu do spraw społecznych i pracowniczych, informacje przedstawione w sprawozdaniu mogą dotyczyć działań podejmowanych w celu zapewnienia równouprawnienia płci, wdrożenia podstawowych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy, warunków pracy, dialogu społecznego, poszanowania prawa pracowników do informacji i do wyrażania opinii, poszanowania praw związków zawodowych, bezpieczeństwa i higieny pracy oraz dialogu ze społecznościami lokalnymi lub działań podejmowanych w celu zapewnienia ochrony i rozwoju tych społeczności. W odniesieniu do praw człowieka oraz walki z korupcją i łapownictwem, oświadczenie na temat informacji niefinansowych może zawierać informacje na temat zapobiegania naruszaniu praw człowieka lub na temat stosowanych instrumentów walki z korupcją i łapownictwem.

(8)

Jednostki objęte niniejszą dyrektywą powinny przekazywać dostateczne informacje na temat kwestii, które wyróżniają się jako mogące z wysokim prawdopodobieństwem spowodować wystąpienie głównych ryzyk związanych z dotkliwymi skutkami, a także na temat ryzyk, które już wystąpiły. Dotkliwość takich skutków powinno się oceniać na podstawie ich zakresu i stopnia. Ryzyka niekorzystnego wpływu mogą wynikać z własnej działalności jednostki lub być związane z prowadzonymi przez nią operacjami oraz — w stosownych przypadkach i na zasadzie proporcjonalności — jej produktami, usługami i stosunkami gospodarczymi, co obejmuje łańcuchy dostaw i podwykonawców. Nie powinno to prowadzić do nakładania zbędnych dodatkowych obciążeń administracyjnych na małe i średnie przedsiębiorstwa.

(9)

Udostępniając te informacje, jednostki objęte niniejszą dyrektywą mogą opierać się na krajowych zasadach ramowych, unijnych zasadach ramowych, takich jak system ekozarządzania i audytu (EMAS), lub na międzynarodowych zasadach ramowych, takich jak inicjatywa ONZ Global Compact, wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka wdrażające ramy ONZ „Ochrona, poszanowanie i naprawa”, wytyczne Organizacji Współpracy Regionalnej i Rozwoju (OECD) dla przedsiębiorstw wielonarodowych, norma Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej ISO 26000, trójstronna deklaracja zasad Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczących przedsiębiorstw wielonarodowych i polityki społecznej, Globalna Inicjatywa Sprawozdawcza lub inne uznane międzynarodowe zasady ramowe.

(10)

Państwa członkowskie powinny zapewnić istnienie dostatecznych i skutecznych środków gwarantujących ujawnianie informacji niefinansowych przez jednostki zgodnie z niniejszą dyrektywą. W tym celu państwa członkowskie powinny zapewnić istnienie skutecznych procedur krajowych umożliwiających wyegzekwowanie dopełniania obowiązków określonych w niniejszej dyrektywie oraz dostępność tych procedur dla wszystkich osób fizycznych i prawnych, w których uzasadnionym interesie jest, zgodnie z prawem krajowym, zapewnienie przestrzegania przepisów niniejszej dyrektywy.

(11)

W pkt 47 dokumentu końcowego przyjętego podczas konferencji ONZ Rio+20, zatytułowanego „Takiej przyszłości chcemy”, podkreśla się wagę sprawozdawczości przedsiębiorstw w zakresie zrównoważonego rozwoju i zachęca się jednostki, w stosownych przypadkach, do rozważenia możliwości uwzględniania informacji dotyczących zrównoważonego rozwoju w ich cyklach sprawozdawczych. Zachęca się w nim także przemysł, zainteresowane rządy i odpowiednie zainteresowane strony, aby rozwijały modele najlepszych praktyk, w stosownych przypadkach za pomocą systemu ONZ, i wspomagały działania mające na celu integrację informacji finansowych i niefinansowych, biorąc pod uwagę doświadczenie płynące z istniejących już zasad ramowych.

(12)

Uzyskanie przez inwestorów dostępu do informacji niefinansowych stanowi ważny krok na drodze do stworzenia — do roku 2020 — zachęt rynkowych i politycznych, które nagradzałyby inwestycje przedsiębiorstw w wydajność, w ramach planu działania na rzecz zasobooszczędnej Europy.

(13)

W konkluzjach ze swojego posiedzenia w dniach 24–25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała do zmniejszenia ogólnych obciążeń regulacyjnych, zwłaszcza w odniesieniu do małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), zarówno na poziomie europejskim, jak i krajowym, a także zaproponowała środki zwiększające wydajność, podczas gdy strategia „Europa 2020” na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu ma na celu poprawę otoczenia biznesowego MŚP oraz promowanie ich umiędzynarodowienia. Zgodnie z zasadą „najpierw myśl na małą skalę” nowe wymogi dotyczące ujawniania informacji powinny mieć zatem zastosowanie jedynie do niektórych dużych jednostek i grup.

(14)

Zakres tych wymogów dotyczących ujawniania informacji niefinansowych powinien być określony poprzez odniesienie do średniej liczby pracowników, sumy bilansowej i obrotów netto. MŚP należy zwolnić z dodatkowych wymogów, a obowiązek ujawnienia oświadczenia na temat informacji niefinansowych powinien być nałożony jedynie na te duże jednostki, które są jednostkami interesu publicznego, i na te jednostki interesu publicznego, które są jednostkami dominującymi dużej grupy, w obu przypadkach o średniej liczbie pracowników wyższej niż 500, w ujęciu skonsolidowanym w przypadku grupy. Nie powinno to uniemożliwiać państwom członkowskim nałożenia wymogu ujawniania informacji niefinansowych na jednostki i grupy inne niż jednostki objęte niniejszą dyrektywą.

(15)

Wiele jednostek objętych zakresem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE (3) należy do grup jednostek. Należy zatem sporządzać skonsolidowane sprawozdania z działalności, aby informacje dotyczące takich grup jednostek mogły być przekazywane członkom grupy oraz osobom trzecim. Przepisy krajowe regulujące skonsolidowane sprawozdania z działalności powinny zatem być skoordynowane w celu zapewnienia porównywalności i spójności informacji, które jednostki powinny ogłaszać w Unii.

(16)

Zadaniem biegłych rewidentów i firm audytorskich powinno być jedynie sprawdzenie, czy przedstawiono oświadczenie na temat informacji niefinansowych lub odrębne sprawozdanie. Ponadto państwa członkowskie powinny mieć możliwość nałożenia wymogu weryfikacji informacji zawartych w oświadczeniu na temat informacji niefinansowych lub odrębnym sprawozdaniu przez niezależny podmiot świadczący usługi atestacyjne.

(17)

Aby ułatwić ujawnianie informacji niefinansowych przez jednostki, Komisja powinna przygotować niewiążące wytyczne, w tym ogólne i sektorowe niefinansowe kluczowe wskaźniki wyników. Komisja powinna uwzględniać aktualne najlepsze praktyki, rozwój sytuacji międzynarodowej oraz wyniki odnośnych inicjatyw Unii. Komisja powinna prowadzić odpowiednie konsultacje, w tym z właściwymi zainteresowanymi stronami. Odnosząc się do aspektów środowiskowych, Komisja powinna brać pod uwagę co najmniej użytkowanie gruntów, zużycie wody, emisję gazów cieplarnianych oraz zużycie materiałów.

(18)

Zróżnicowanie kompetencji i poglądów członków organów administrujących, zarządzających i nadzorczych w jednostkach sprzyja dobremu zrozumieniu organizacji przedsiębiorstwa i działalności danej jednostki. Pozwala to członkom tych organów na konstruktywne kwestionowanie decyzji kierownictwa oraz na większą otwartość wobec innowacyjnych pomysłów, zapobiegając tym samym zjawisku ujednolicenia poglądów wśród członków organów jednostki, tzw. myśleniu grupowemu. Tym samym przyczynia się to do skutecznego nadzoru nad kierownictwem i dobrego zarządzania jednostką. Dlatego też ważne jest, aby zwiększyć przejrzystość w zakresie stosowanej polityki różnorodności. Dzięki temu uczestnicy rynku byliby poinformowani o stosowaniu zasad ładu korporacyjnego, a jednostki odczuwałyby pośredni nacisk, aby wprowadzić większe zróżnicowanie składu swoich organów.

(19)

Obowiązek ujawniania informacji na temat polityki różnorodności w organach administrujących, zarządzających i nadzorczych w zakresie aspektów takich, jak na przykład wiek, płeć lub wykształcenie i doświadczenie zawodowe, powinien mieć zastosowanie jedynie do niektórych dużych jednostek. Zgodnie z art. 20 dyrektywy 2013/34/UE ujawnione informacje dotyczące polityki różnorodności powinny stanowić część oświadczenia o stosowaniu zasad ładu korporacyjnego. Jeżeli polityka różnorodności nie jest stosowana, nie powinno być obowiązku jej wprowadzenia, jednak w oświadczeniu o stosowaniu zasad ładu korporacyjnego należy zawrzeć wyraźne wyjaśnienie takiej decyzji.

(20)

Odnotowano inicjatywy na szczeblu Unii, w tym sprawozdawczość w podziale na kraje w odniesieniu do niektórych sektorów, a także odniesienia Rady Europejskiej, zawarte w jej konkluzjach z dnia 22 maja 2013 r. i 19–20 grudnia 2013 r., do sprawozdawczości w podziale na kraje w przypadku dużych spółek i grup oraz podobne przepisy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (4), jak również międzynarodowe wysiłki na rzecz poprawy przejrzystości sprawozdawczości finansowej. W kontekście G8 i G20 zwrócono się do OECD o sporządzenie standardowego formularza sprawozdawczego dla jednostek wielonarodowych, służącego informowaniu organów podatkowych o osiągniętych zyskach i zapłaconych podatkach na całym świecie. Takie działania stanowią uzupełnienie propozycji zawartych w niniejszej dyrektywie, jako środki właściwe do danych celów.

(21)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zwiększenie znaczenia, spójności i porównywalności informacji ujawnianych przez niektóre duże jednostki i grupy na terenie Unii, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(22)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych ani zasad uznanych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym takich jak swoboda działalności gospodarczej, poszanowanie życia prywatnego oraz ochrona danych osobowych. Niniejsza dyrektywa powinna być wykonywana zgodnie z tymi prawami i zasadami.

(23)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2013/34/UE,

1)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 19a

Oświadczenie na temat informacji niefinansowych

1.   Duże jednostki, które są jednostkami interesu publicznego, przekraczające na dzień bilansowy kryterium średniej liczby 500 pracowników w ciągu roku obrotowego, ujmują w sprawozdaniu z działalności oświadczenie na temat informacji niefinansowych zawierające informacje — w stopniu niezbędnym do zrozumienia rozwoju, wyników i sytuacji jednostki oraz wpływu jej działalności — dotyczące co najmniej kwestii środowiskowych, społecznych i pracowniczych, poszanowania praw człowieka, przeciwdziałania korupcji i łapownictwu, w tym:

Jeżeli jednostka nie stosuje żadnej polityki odnośnie do przynajmniej jednej z wymienionych kwestii, w oświadczeniu na temat informacji niefinansowych podaje się dokładne wyjaśnienie uzasadniające taką decyzję.

Oświadczenie na temat informacji niefinansowych, o którym mowa w akapicie pierwszym, w odpowiednich przypadkach zawiera również odniesienia do kwot wykazanych w rocznych sprawozdaniach finansowych oraz dodatkowe objaśnienia z nimi związane.

Państwa członkowskie mogą pozwolić na pominięcie, w wyjątkowych przypadkach, informacji dotyczących oczekiwanych wydarzeń lub spraw będących przedmiotem toczących się negocjacji, jeżeli — zgodnie z należycie uzasadnioną opinią członków organów administrujących, zarządczych i nadzorczych, którzy działają w ramach kompetencji przypisanych im na mocy prawa krajowego i na których spoczywa wspólna odpowiedzialność za tę opinię — ujawnienie takich informacji miałoby poważnie szkodliwy wpływ na sytuację handlową jednostki, pod warunkiem że takie pominięcie nie uniemożliwia prawidłowego i obiektywnego zrozumienia rozwoju, wyników i sytuacji jednostki oraz wpływu jej działalności.

Wymagając ujawnienia informacji, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie przewidują, że jednostki mogą opierać się na krajowych, unijnych lub międzynarodowych zasadach ramowych, przy czym wówczas jednostki wskazują, z jakich zasad ramowych korzystały.

2.   Jednostki spełniające obowiązek określony w ust. 1 uznaje się za spełniające obowiązek związany z analizą informacji niefinansowych określony w art. 19 ust. 1 akapit trzeci.

3.   Jednostka będąca jednostką zależną nie podlega obowiązkowi określonemu w ust. 1, o ile jednostka ta i jej jednostki zależne objęte są skonsolidowanym sprawozdaniem z działalności lub odrębnym sprawozdaniem innej jednostki, sporządzanym zgodnie z art. 29 i z niniejszym artykułem.

4.   Jeżeli jednostka sporządza odrębne sprawozdanie obejmujące ten sam rok obrotowy — niezależnie od tego, czy oparte jest ono na krajowych, unijnych lub międzynarodowych zasadach ramowych, czy też nie — i zawierające informacje wymagane do sporządzenia oświadczenia na temat informacji niefinansowych zgodnie z ust. 1, państwa członkowskie mogą zwolnić tę jednostkę z obowiązku sporządzania oświadczenia na temat informacji niefinansowych określonego w ust. 1, o ile takie odrębne sprawozdanie:

Ust. 2 stosuje się odpowiednio do jednostek sporządzających odrębne sprawozdanie, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu.

5.   Państwa członkowskie zapewniają sprawdzenie przez biegłego rewidenta lub firmę audytorską, czy przedstawiono oświadczenie na temat informacji niefinansowych, o którym mowa w ust. 1, lub odrębne sprawozdanie, o którym mowa w ust. 4.

6.   Państwa członkowskie mogą wymagać, aby informacje zawarte w oświadczeniu na temat informacji niefinansowych, o którym mowa w ust. 1, lub w odrębnym sprawozdaniu, o którym mowa w ust. 4, zostały zweryfikowane przez niezależny podmiot świadczący usługi atestacyjne.”

2)

w art. 20 wprowadza się następujące zmiany:

3)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 29a

Skonsolidowane oświadczenie na temat informacji niefinansowych

1.   Jednostki interesu publicznego, które są jednostkami dominującymi dużej grupy przekraczającej na dzień bilansowy, w ujęciu skonsolidowanym, kryterium średniej liczby 500 pracowników w ciągu roku obrotowego, ujmują w skonsolidowanym sprawozdaniu z działalności skonsolidowane oświadczenie na temat informacji niefinansowych zawierające informacje — w stopniu niezbędnym do zrozumienia rozwoju, wyników i sytuacji jednostki oraz wpływu jej działalności — dotyczące przynajmniej kwestii środowiskowych, społecznych i pracowniczych, poszanowania praw człowieka, przeciwdziałania korupcji i łapownictwu, w tym:

Jeżeli grupa nie stosuje żadnej polityki odnośnie do przynajmniej jednej z wymienionych kwestii, w skonsolidowanym oświadczeniu na temat informacji niefinansowych podaje się dokładne wyjaśnienie uzasadniające taką decyzję.

Skonsolidowane oświadczenie na temat informacji niefinansowych, o którym mowa w akapicie pierwszym, w odpowiednich przypadkach zawiera również odniesienia do kwot wykazanych w skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych oraz dodatkowe objaśnienia z nimi związane.

Państwa członkowskie mogą pozwolić na pominięcie, w wyjątkowych przypadkach, informacji dotyczących oczekiwanych wydarzeń lub spraw będących przedmiotem toczących się negocjacji, jeżeli — zgodnie z należycie uzasadnioną opinią członków organów administrujących, zarządczych i nadzorczych, którzy działają w ramach kompetencji przypisanych im na mocy prawa krajowego i na których spoczywa wspólna odpowiedzialność za tę opinię — ujawnienie takich informacji miałoby poważnie szkodliwy wpływ na sytuację handlową grupy, pod warunkiem że takie pominięcie nie uniemożliwia prawidłowego i obiektywnego zrozumienia rozwoju, wyników i sytuacji grupy oraz wpływu jej działalności.

Wymagając ujawnienia informacji, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie przewidują, że jednostka dominująca może opierać się na krajowych, unijnych lub międzynarodowych zasadach ramowych, przy czym wówczas jednostka dominująca wskazuje, z jakich zasad ramowych korzystała.

2.   Jednostkę dominującą spełniającą obowiązek określony w ust. 1 uznaje się za spełniającą obowiązek związany z analizą informacji niefinansowych określony w art. 19 ust. 1 akapit trzeci i w art. 29.

3.   Jednostka dominująca będąca jednocześnie jednostką zależną nie podlega obowiązkowi określonemu w ust. 1, o ile ta jednostka dominująca i jej jednostki zależne objęte są skonsolidowanym sprawozdaniem z działalności lub odrębnym sprawozdaniem innej jednostki, sporządzanym zgodnie z art. 29 i z niniejszym artykułem.

4.   Jeżeli jednostka dominująca sporządza odrębne sprawozdanie obejmujące ten sam rok obrotowy i dotyczące całej grupy — niezależnie od tego, czy oparte jest ono na krajowych, unijnych lub międzynarodowych zasadach ramowych, czy też nie — i zawierające informacje wymagane do sporządzenia skonsolidowanego oświadczenia na temat informacji niefinansowych zgodnie z ust. 1, państwa członkowskie mogą zwolnić tę jednostkę dominującą z obowiązku sporządzania skonsolidowanego oświadczenia na temat informacji niefinansowych określonego w ust. 1, o ile takie odrębne sprawozdanie:

Ust. 2 stosuje się odpowiednio do jednostek dominujących sporządzających odrębne sprawozdanie, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu.

5.   Państwa członkowskie zapewniają sprawdzenie przez biegłego rewidenta lub firmę audytorską, czy przedstawiono skonsolidowane oświadczenie na temat informacji niefinansowych, o którym mowa w ust. 1, lub odrębne sprawozdanie, o którym mowa w ust. 4.

6.   Państwa członkowskie mogą wymagać, aby informacje zawarte w skonsolidowanym oświadczeniu na temat informacji niefinansowych, o którym mowa w ust. 1, lub w odrębnym sprawozdaniu, o którym mowa w ust. 4, zostały zweryfikowane przez niezależny podmiot świadczący usługi atestacyjne.”

4)

art. 33 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Państwa członkowskie zapewniają, aby członkowie organów administrujących, zarządzających i nadzorczych jednostki — działający w ramach kompetencji przyznanych im na mocy przepisów prawa krajowego — wspólnie odpowiadali za zapewnienie, by:

były sporządzane i ogłaszane zgodnie z wymogami niniejszej dyrektywy oraz, w stosownych przypadkach, z międzynarodowymi standardami rachunkowości przyjętymi zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002.”

5)

w art. 34 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3.   Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do oświadczenia na temat informacji niefinansowych, o którym mowa w art. 19a ust. 1, do skonsolidowanego oświadczenia na temat informacji niefinansowych, o którym mowa w art. 29a ust. 1, ani do odrębnych sprawozdań, o których mowa w art. 19a ust. 4 i art. 29a ust. 4.”

6)

w art. 48 przed ostatnim akapitem dodaje się akapit w brzmieniu:

„W sprawozdaniu rozważa się również — uwzględniając rozwój sytuacji w OECD i wyniki odnośnych inicjatyw europejskich — możliwość nałożenia na duże jednostki obowiązku sporządzania sprawozdania rocznego w podziale na kraje, dla poszczególnych państw członkowskich i państw trzecich, w których prowadzą one działalność, zawierającego co najmniej informacje na temat wypracowanych zysków, podatków zapłaconych od zysków oraz otrzymanych dotacji publicznych.”

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/10

(1)

Zgodnie z decyzją Rady 2013/671/UE (1) dnia 17 lutego 2014 r. podpisano Umowę między Unią Europejską a Republiką Francuską w sprawie stosowania do wspólnoty terytorialnej Saint-Barthélemy prawodawstwa Unii dotyczącego opodatkowania dochodów z oszczędności oraz współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania (zwaną dalej „Umową”), z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie.

(2)

Celem Umowy jest zapewnienie dalszego stosowania do wspólnoty terytorialnej Saint-Barthélemy, pomimo zmiany jej statusu, mechanizmów przewidzianych w dyrektywie Rady 2011/16/UE (2) i dyrektywie Rady 2003/48/WE (3), których celem jest w szczególności walka z oszustwami podatkowymi oraz transgranicznym unikaniem opodatkowania.

(3)

Umowa powinna zostać zawarta,

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/12

(1)

Wspólnota terytorialna Saint-Barthélemy stanowi integralną część Republiki Francuskiej, jednak zgodnie z decyzją Rady Europejskiej 2010/718/UE (1) od dnia 1 stycznia 2012 r. nie jest już częścią Unii Europejskiej.

(2)

W celu dalszej ochrony interesów Unii, w szczególności walki z transgranicznymi przypadkami oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania, należy zapewnić, aby prawodawstwo Unii dotyczące współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania oraz opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek nadal miało zastosowanie do wspólnoty terytorialnej Saint-Barthélemy. Należy również zapewnić, aby wszelkie akty zmieniające to prawodawstwo miały także zastosowanie do wspólnoty terytorialnej Saint-Barthélemy,

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/16

(1)

Art. 43 ust. 3 Traktatu stanowi, że Rada, na wniosek Komisji, przyjmie środki dotyczące ustalania i przydziału wielkości dopuszczalnych połowów.

(2)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (1) wymaga by przy przyjmowaniu środków ochronnych uwzględniać dostępne opinie naukowe, techniczne i ekonomiczne, w tym w stosownych przypadkach sprawozdań sporządzanych przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) i inne organy doradcze a także wszelkie porady otrzymywane od komitetów doradczych.

(3)

Obowiązkiem Rady jest przyjęcie środków dotyczących ustalania i przydziału uprawnień do połowów, w tym, w stosownych przypadkach, pewnych warunków funkcjonalnie z nimi związanych. Uprawnienia do połowów należy przydzielić państwom członkowskim w taki sposób, by zapewnić względną stabilność działalności połowowej każdego państwa członkowskiego w odniesieniu do każdego stada lub rodzaju rybołówstwa z uwzględnieniem celów wspólnej polityki rybołówstwa określonymi w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013.

(4)

Całkowite dopuszczalne połowy (TAC) należy zatem ustalać zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1380/2013 i z uwzględnieniem zasad, o których mowa w motywie 2.

(5)

W przypadku małych gatunków pelagicznych (śledź atlantycki i szprot) oraz połowów dorsza i łososia w Morzu Bałtyckim obowiązek wyładunku przewidziany w art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 stosuje się od dnia 1 stycznia 2015 r. Art. 16 ust. 2 tego rozporządzenia przewiduje, że w sytuacji, gdy wprowadzony zostaje obowiązek wyładunku w odniesieniu do danego stada ryb, uprawnienia do połowów ustala się przy uwzględnieniu przejścia od ustalania uprawnień do połowów, które odzwierciedlają wyładunki, do ustalania uprawnień do połowów, które odzwierciedlają połowy.

(6)

W odniesieniu do stad objętych szczegółowymi planami wieloletnimi uprawnienia do połowów należy ustalać zgodnie z zasadami określonymi w tych planach. Co za tym idzie, limity połowowe należy ustanowić zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1098/2007 (2) („plan dotyczący dorsza w Morzu Bałtyckim”).

(7)

Opinia naukowa dotycząca nakładu połowowego dla dorsza w Morzu Batyckim przedstawiona przez Międzynarodową Radę Badań Morza (ICES) wskazuje, że w przypadkach, w których obowiązek wyładunku ma zastosowanie do konkretnego stada, ustanowienie niższych limitów nakładu połowowego nie przyczyniłoby się do realizacji celów zreformowanej wspólnej polityki rybołówstwa. Właściwe jest zatem ustanowienie limitów nakładu połowowego dla stada dorsza w podobszarach ICES 22–24 na poziomie z roku 2014. Ustanowienie limitów nakładu połowowego na poziomie z roku 2014 ułatwi wprowadzenie obowiązku wyładunku i przyczyni się do realizacji celów wspólnej polityki rybołówstwa określonych w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013.

(8)

W świetle opinii naukowej możliwe jest wprowadzenie elastycznego zarządzania nakładem połowowym dotyczącym zasobów dorsza w podobszarach ICES 22–24 Morza Bałtyckiego bez szkody dla założeń planu dotyczącego dorsza w Morzu Bałtyckim i nie powodując zwiększenia śmiertelności połowowej. Taka elastyczność umożliwiłaby skuteczniejsze zarządzanie nakładem połowowym, jeżeli kwoty nie zostały przydzielone jednakowo flocie państwa członkowskiego, i ułatwiłaby szybką reakcję na przenoszenie kwot. Państwo członkowskie powinno zatem mieć możliwość przydzielenia statkom rybackim pływającym pod jego banderą dodatkowej liczby dni przebywania poza portem, gdy taka sama liczba dni przebywania poza portem została odebrana innym statkom rybackim pływającym pod jego banderą.

(9)

Najnowsze opinie naukowe wskazują, że ICES nie udało się ustalić biologicznych punktów odniesienia dla zasobów dorsza w podobszarach ICES 25–32 i zaleciła ona dla tego stada dorsza określenie TAC zgodnie z podejściem stosowanym w przypadku ograniczonego dostępu do danych. Brak biologicznych punktów odniesienia sprawia, że niemożliwe jest zgodne z zasadami ustalenie uprawnień do połowów w odniesieniu do zasobów dorsza w podobszarach ICES 25–32. Ponieważ nieustalenie uprawnień do połowów mogłyby stanowić poważne zagrożenie dla trwałości tego stada, należy ustalić odpowiednią wysokość TAC dla tego stada dorsza na poziomie wynikającym z podejścia opracowanego i zalecanego przez ICES, a także ustalić ograniczenia nakładu połowowego na poziomie z 2014 r. Ustalenie limitów nakładu połowowego na poziomie z roku 2014 ułatwi wprowadzenie obowiązku wyładunku, umożliwi bardziej selektywne połowy i przyczyni się do realizacji celów wspólnej polityki rybołówstwa określonych w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013.

(10)

Korzystanie z uprawnień do połowów określonych w niniejszym rozporządzeniu podlega przepisom rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 (3), w szczególności jego art. 33 oraz 34 dotyczącym odpowiednio zapisu połowów i nakładu połowowego oraz przekazywania danych dotyczących wyczerpania uprawnień do połowów. Należy zatem określić kody dotyczące wyładunków stad objętych niniejszym rozporządzeniem, które państwa członkowskie powinny stosować, przesyłając dane Komisji.

(11)

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 847/96 (4) wprowadzono dodatkowe warunki dotyczące corocznego zarządzania TAC, w tym przepisy dotyczące elastyczności zawarte w art. 3 i 4, odpowiednio w odniesieniu do zasobów objętych przezornościowymi i analitycznymi TAC. Na podstawie art. 2 tego rozporządzenia, ustalając TAC, Rada określa zasoby, w odniesieniu do których art. 3 lub 4 nie mają zastosowania, w szczególności na podstawie biologicznego stanu zasobów. Ostatnio mechanizm elastyczności obejmującej kolejny rok został wprowadzony w art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 dla wszystkich stad, których dotyczy obowiązek wyładunku. W związku z tym, w celu uniknięcia nadmiernej elastyczności, która podważyłaby zasady racjonalnej i odpowiedzialnej eksploatacji żywych zasobów morza, utrudniłaby realizację celów wspólnej polityki rybołówstwa i pogorszyłaby biologiczny stan zasobów, należy wyjaśnić, że art. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96 mają zastosowanie w odniesieniu do analitycznych TAC tylko wówczas, gdy nie korzysta się z elastyczności obejmującej kolejny rok przewidzianej w art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(12)

Opinia naukowa dotycząca szprota w Morzu Północnym obejmuje okres od lipca do czerwca następnego roku, choć TAC ustala się na okres od stycznia do grudnia. Najnowsza opinia naukowa dotycząca okresu od lipca 2014 r. do czerwca 2015 r. wskazuje, że można znacznie zwiększyć TAC. W drugim półroczu 2014 r. dostępność szprota jest zatem większa niż przewidywano. Ze względu na to, że to stado jest przedmiotem oceny analitycznej i że znajduje się w bezpiecznych granicach biologicznych, spełnione są warunki stosowania art. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96 umożliwiających elastyczność kwot w poszczególnych latach, dlatego też należy umożliwić tę elastyczność, by zapewnić jak najefektywniejsze wykorzystanie zwiększonej dostępności szprota. Należy w związku z tym odpowiednio zmienić rozporządzenie Rady (UE) nr 43/2014 (5).

(13)

Rozporządzenie (UE) nr 43/2014 obecnie zezwala, by państwo członkowskie wykorzystało w roku 2015 wszelkie niewykorzystane limity do wysokości 10 % kwot dostępnych danemu państwu w roku 2014 w stosunku do niektórych stad. W dniu 6 sierpnia 2014 r. Federacja Rosyjska nałożyła embargo na przywóz pewnych produktów rolnych i produktów rybołówstwa z Unii. Skutkiem tego wywóz niektórych produktów do Rosji jesienią 2014 r., który przewidywali producenci, okazał się niemożliwy, a w niektórych przypadkach trudno jest znaleźć w krótkim terminie alternatywne rynki zbytu. W tej wyjątkowej sytuacji i ze względu na pilny charakter sprawy konieczne jest umożliwienie pewnych dostosowań w sezonie połowowym 2014. Uwzględniając pozytywną opinię naukową oraz pozytywne podejście odpowiednich państw nadbrzeżnych, właściwe jest umożliwienie — na zasadzie wyjątku i wyłącznie w odniesieniu do stad, których najbardziej lub bezpośrednio dotyczy rosyjskie embargo — zwiększenia odsetku kwot niewykorzystanych w roku 2014, które mogą zostać przeniesione na rok 2015. Ten środek wyjątkowy jest ograniczony do sezonu połowowego 2014. Oczekuje się, że umożliwi on znalezienie nowych rynków lub dostosowanie połowów, o ile embargo będzie nadal obowiązywało w roku 2015. Z tych samych przyczyn należy wprowadzić do rozporządzenia Rady (UE) nr 1180/2013 (6) odpowiednią możliwość przeniesienia niewykorzystanych uprawnień do połowów. Należy w związku z tym odpowiednio zmienić rozporządzenia (UE) nr 43/2014 i (UE) nr 1180/2013.

(14)

Aby uniknąć zakłócenia działalności połowowej oraz zapewnić rybakom unijnym środki utrzymania, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2015 r. Z uwagi na pilny charakter niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Ze względów określonych w motywie 13 przepisy dotyczące możliwości przeniesienia niewykorzystanych w 2014 r. uprawnień do połowów powinny być stosowane ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2014 r.,

1)

„ICES” oznacza Międzynarodową Radę Badań Morza;

2)

„Morze Bałtyckie” oznacza obszary ICES IIIb, IIIc i IIId;

3)

„podobszar” oznacza podobszar ICES Morza Bałtyckiego, jak określono w załączniku I do rozporządzenia Rady (WE) nr 2187/2005 (7);

4)

„statek rybacki” oznacza jakikolwiek statek wyposażony do celów połowów przemysłowych żywych zasobów morza;

5)

„unijny statek rybacki” oznacza statek rybacki pływający pod banderą państwa członkowskiego i zarejestrowany w Unii;

6)

„nakład połowowy” oznacza iloczyn zdolności oraz działalności statku rybackiego; w przypadku grupy statków rybackich jest to suma nakładów połowowych wszystkich statków rybackich w tej grupie;

7)

„stado” oznacza żywy zasób morza występujący w danym obszarze zarządzania;

8)

„całkowity dopuszczalny połów” (TAC) oznacza ilość ryb w ramach każdego stada, która może być:

9)

„kwota” oznacza część TAC przydzieloną Unii, państwu członkowskiemu lub państwu trzeciemu;

10)

„dni przebywania poza portem” oznacza dowolny nieprzerwany okres 24 godzin lub jego część, podczas którego statek rybacki przebywa poza portem.

a)

wymian dokonywanych na podstawie art. 16 ust. 8 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013;

b)

odliczeń i przeniesień dokonywanych na podstawie art. 37 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009;

c)

dodatkowych wyładunków dozwolonych na podstawie art. 3 rozporządzenia (WE) nr 847/96 lub art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013;

d)

ilości zatrzymanych zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96 lub przeniesionych na podstawie art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013;

e)

odliczeń dokonywanych na podstawie art. 105, 106 i 107 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

1)

w art. 18a wprowadza się następujące zmiany:

2)

w załączniku IA pozycja dotycząca szprota i powiązanych przyłowów w wodach UE obszarów IIa i IV otrzymuje brzmienie:

1)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 5a

Elastyczność w ustalaniu uprawnień do połowów odnośnie do niektórych stad

1.   Niniejszy artykuł stosuje się do następujących stad:

2.   Wszelkie ilości niewykorzystane w roku 2014 przez dane państwo członkowskie w ramach kwoty dotyczącej stad określonych w ust. 1 w wysokości do 25 % tej kwoty dodaje się do celów obliczenia kwoty danego państwa członkowskiego w odniesieniu do danego stada na rok 2015. Wszelkie ilości przenoszone na rzecz innych państw członkowskich zgodnie z art. 16 ust. 8 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (10) oraz wszelkie ilości odejmowane zgodnie z art. 37, 105 i 107 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 są uwzględniane do celów ustalenia ilości wykorzystanych i ilości niewykorzystanych na mocy niniejszego ustępu.

3.   Do stad określonych w ust. 1 niniejszego artykułu nie ma zastosowania art. 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96 w odniesieniu do danego państwa członkowskiego.

(10)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzję Rady 2004/585/WE (Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 22).”"

2)

w załączniku I dodaje się następujący przypis dotyczący pozycji odnoszących się do następujących stad: śledź atlantycki w podrejonach 30–31, śledź atlantycki w wodach Unii podrejonów 25–27, 28.2, 29 i 32, śledź atlantycki w podrejonie 28.1, szprot w wodach Unii podobszarów 22–32:

„Nie stosuje się art. 3 rozporządzenia (WE) nr 847/96.

Nie stosuje się art. 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96.”

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/27

(1)

W dyrektywie 2013/36/UE upoważniono właściwe lub wyznaczone organy państw członkowskich do nakładania na globalne instytucje o znaczeniu systemowym surowszych wymogów w zakresie funduszy własnych w celu zrównoważenia wyższego ryzyka, jakie dla systemu finansowego stanowią te instytucje, oraz potencjalnych skutków ich upadku dla podatników. W dyrektywie tej zarysowano niektóre podstawowe zasady metody identyfikacji globalnych instytucji o znaczeniu systemowym oraz kwalifikowania tych instytucji do podkategorii zależnie od ich znaczenia systemowego. W zależności od tej kwalifikacji nakładany na nie będzie dodatkowy wymóg w zakresie kapitału podstawowego Tier I — bufor globalnych instytucji o znaczeniu systemowym. Ta metoda identyfikacji i kwalifikowania globalnych instytucji o znaczeniu systemowym opiera się na pięciu kategoriach mierzących systemowe znaczenie danego banku dla globalnego rynku finansowego i została ona uściślona w niniejszym rozporządzeniu.

(2)

Aby postępować zgodnie z podejściem przyjętym w dyrektywie 2013/36/UE, niniejsze rozporządzenie powinno uwzględniać standardy Bazylejskiego Komitetu ds. Nadzoru Bankowego dotyczące metody oceny banków globalnych o znaczeniu systemowym oraz surowszego wymogu dotyczącego zdolności do pokrycia strat, których podstawę stanowią ramy dla globalnych instytucji finansowych o znaczeniu systemowym ustanowione przez Radę Stabilności Finansowej w następstwie raportu „Ograniczenie pokusy nadużycia stwarzanej przez instytucje finansowe o znaczeniu systemowym — zalecenia i ramy czasowe przedstawione przez Radę Stabilności Finansowej”.

(3)

W dyrektywie 2013/36/UE jasno określono, że metoda identyfikacji i kwalifikowania jest zharmonizowana we wszystkich państwach członkowskich dzięki stosowaniu jednolitych i przejrzystych parametrów służących ustalaniu ogólnego wyniku danego podmiotu w celu zmierzenia jego znaczenia systemowego. Aby sprawić, by próba banków i grup bankowych — zarówno działających w Unii, jak i działających na podstawie zezwolenia udzielonego w państwach trzecich — stanowiąca odniesienie służące odzwierciedleniu globalnego systemu finansowego była jednolita w całej Unii, Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) powinien określić tę próbę. Wykluczanie z tej próby i dodawanie do niej w oparciu o ocenę w ramach nadzoru powinno mieć miejsce wyłącznie w celu zapewnienia jej funkcjonowania jako punktu odniesienia i nie powinno wynikać z innych względów.

(4)

Procedura identyfikacji globalnych instytucji o znaczeniu systemowym powinna opierać się na porównywalnych danych i uwzględniać to, że instytucje potrzebują jasnego określenia, czy i w jakim zakresie będzie miał do nich zastosowanie wymóg bufora, a zatem ramy czasowe i procedury odnoszące się do tego procesu powinny stanowić część metody. Ponieważ jednak identyfikacja globalnych instytucji o znaczeniu systemowym powinna opierać się na aktualnych danych dotyczących próby dużych grup bankowych, z których część działa na podstawie zezwolenia udzielonego w państwach trzecich, potrzebne dane nie będą dostępne wcześniej niż w drugiej połowie każdego roku. Aby umożliwić instytucjom spełnienie wymagań wynikających z ich statusu globalnych instytucji o znaczeniu systemowym, wymóg bufora powinien stawać się skuteczny po upływie około jednego roku od ich identyfikacji jako globalnych instytucji o znaczeniu systemowym.

(5)

W dyrektywie 2013/36/UE ustanowiono pięć kategorii służących pomiarowi znaczenia systemowego, składających się z wymiernych wskaźników. W celu zminimalizowania obciążenia administracyjnego dla instytucji i organów kategorie te są identyczne z kategoriami stosowanymi przez Bazylejski Komitet ds. Nadzoru Bankowego. Przy uściślaniu wymiernych wskaźników w niniejszym rozporządzeniu należy stosować to samo podejście. Wskaźniki należy tak wybrać, aby odzwierciedlały różne aspekty potencjalnych negatywnych skutków upadku danego podmiotu i jego krytyczne dla stabilności systemu finansowego funkcje. Układem odniesienia dla oceny znaczenia systemowego powinny być globalne rynki finansowe i gospodarka światowa.

(6)

Aby określić precyzyjną metodę identyfikacji i kwalifikowania globalnych instytucji o znaczeniu systemowym zgodnie z podstawowymi zasadami ustanowionymi w dyrektywie 2013/36/UE, ważne jest jasne określenie pojęć „odnośny podmiot”, „wartość wskaźnika”, „mianownik” i „graniczny wynik” poprzez zdefiniowanie ich na potrzeby niniejszego rozporządzenia.

(7)

Znaczenie systemowe każdej grupy bankowej mierzone przy pomocy wskaźników na zasadzie skonsolidowanej należy wyrażać jako indywidualny ogólny wynik dla danego roku, będący miarą jej pozycji względem pozostałych podmiotów wchodzących w skład próby. W oparciu o ten ogólny wynik należy identyfikować banki jako globalne instytucje o znaczeniu systemowym i kwalifikować je do podkategorii, do których mają zastosowanie różne wymogi bufora kapitałowego. Przy obliczaniu wyniku jako średniej wyników w poszczególnych kategoriach każdej z pięciu kategorii należy przypisać wagę wynoszącą 20 %. Do kategorii zastępowalności należy zastosować ograniczenie na potrzeby obliczania ogólnego wyniku z uwagi na to, że — na podstawie analizy danych do roku 2013 włącznie — kategoria ta okazała się mieć nieproporcjonalnie wysoki wpływ na wynik banków, które mają dominującą pozycję w zakresie świadczenia usług płatniczych oraz usług gwarantowania emisji i przechowywania aktywów.

(8)

Odpowiednie organy powinny mieć możliwość stosowania należytej oceny w ramach nadzoru w celu przekwalifikowania globalnej instytucji o znaczeniu systemowym z niższej podkategorii do wyższej podkategorii lub w celu uznania danego podmiotu za globalną instytucję o znaczeniu systemowym, której ogólny wynik jest niższy od granicznego wyniku najniższej podkategorii. Ponieważ cel takiej identyfikacji poprzez ocenę w ramach nadzoru jest taki sam jak cel zwykłej procedury ustalania wyników, kryterium, na którym ma się opierać ta ocena, powinno również być znaczenie systemowe banku dla globalnego rynku finansowego i gospodarki światowej, zgodnie z metodą stosowaną przez Bazylejski Komitet ds. Nadzoru Bankowego. Ryzyko upadku banku nie powinno stanowić kryterium, ponieważ jest już ono uwzględnione w innych wymogach ostrożnościowych, między innymi w ramach łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko oraz, w stosownych przypadkach, w dodatkowych wymogach w zakresie funduszy własnych takich jak bufor ryzyka systemowego.

(9)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez EUNB.

(10)

EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii do Grupy Interesariuszy powołanej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (2).

(11)

Niniejsze rozporządzenie powinno się stosować od dnia 1 stycznia 2015 r., ponieważ wymóg utrzymywania bufora globalnych instytucji o znaczeniu systemowym ustanowiony w art. 131 ust. 4 dyrektywy 2013/36/UE będzie stosowany i stopniowo wprowadzany od dnia 1 stycznia 2016 r. W związku z powyższym — oraz w celu poinformowania w odpowiednim czasie instytucji o buforze globalnych instytucji o znaczeniu systemowym mającym wobec nich zastosowanie i zapewnienia im wystarczającego czasu na pozyskanie wymaganego kapitału — najpóźniej z początkiem 2015 r. należy zidentyfikować globalne instytucje o znaczeniu systemowym.

(12)

Wymóg bufora globalnych instytucji o znaczeniu systemowym powinien być wprowadzany stopniowo w okresie trzech lat zgodnie z art. 162 ust. 5 dyrektywy 2013/36/UE: pierwszy etap stosowania wymogu, o którym mowa w art. 162 ust. 5 lit. a) dyrektywy 2013/36/UE, powinien się rozpocząć w dniu 1 stycznia 2016 r. w odniesieniu do tych globalnych instytucji o znaczeniu systemowym, które zostały zidentyfikowane przez odpowiednie organy z początkiem 2015 r., na podstawie danych z końca lat obrachunkowych sprzed lipca 2014 r. Drugi etap stosowania wymogu bufora globalnych instytucji o znaczeniu systemowym, o którym mowa w art. 162 ust. 5 lit. b) dyrektywy 2013/36/UE, powinien się rozpocząć w dniu 1 stycznia 2017 r. w odniesieniu do tych globalnych instytucji o znaczeniu systemowym, które zostały zidentyfikowane przez odpowiednie organy do końca 2015 r. lub najpóźniej z początkiem 2016 r., na podstawie danych z końca lat obrachunkowych sprzed lipca 2015 r.,

1)

„odnośny podmiot” oznacza unijną instytucję dominującą lub unijną dominującą finansową spółkę holdingową lub unijną dominującą finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej lub instytucję, która nie jest jednostką zależną unijnej instytucji dominującej ani unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej ani unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej;

2)

„wartość wskaźnika” oznacza indywidualną wartość wskaźnika dla każdego wskaźnika określonego w art. 6 i dla każdego odnośnego podmiotu wchodzącego w skład próby, a dla każdego banku działającego na podstawie zezwolenia udzielonego w państwie trzecim — porównywalną indywidualną wartość podaną do wiadomości publicznej zgodnie ze standardami uzgodnionymi na poziomie międzynarodowym;

3)

„mianownik” oznacza dla każdego wskaźnika całkowitą łączną wartość wartości wskaźników odnośnych podmiotów i banków działających na podstawie zezwolenia udzielonego w państwach trzecich, wchodzących w skład próby;

4)

„graniczny wynik” oznacza wartość wyniku określającą najniższą granicę oraz granice między pięcioma podkategoriami zdefiniowanymi w art. 131 ust. 9 dyrektywy 2013/36/UE.

a)

podkategoria 1 obejmuje wyniki od 130 do 229 punktów bazowych;

b)

podkategoria 2 obejmuje wyniki od 230 do 329 punktów bazowych;

c)

podkategoria 3 obejmuje wyniki od 330 do 429 punktów bazowych;

d)

podkategoria 4 obejmuje wyniki od 430 do 529 punktów bazowych;

e)

podkategoria 5 obejmuje wyniki od 530 do 629 punktów bazowych.

a)

aktywa w obrębie systemu finansowego;

b)

pasywa w obrębie systemu finansowego;

c)

papiery wartościowe znajdujące się w obrocie.

a)

przechowywane aktywa;

b)

działalność płatnicza;

c)

transakcje gwarantowane na rynkach akcji i papierów dłużnych.

a)

wartość nominalna instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym;

b)

aktywa klasyfikowane na poziomie 3 hierarchii wartości godziwej mierzonej zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1255/2012 (4);

c)

papiery wartościowe przeznaczone do obrotu i dostępne do sprzedaży.

a)

należności transgraniczne;

b)

zobowiązania transgraniczne.

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/37

(1)

Artykuł 544 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (2) przewiduje uproszczenie w zakończeniu procedury uszlachetniania czynnego. W ramach tego uproszczenia niektóre towary przywożone są uważane za powrotnie wywiezione lub wywiezione, mimo że zostały rzeczywiście wprowadzone na rynek Unii bez późniejszego zgłoszenia celnego i uiszczenia należności celnych przywozowych.

(2)

Artykuł 544 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 obejmuje dostarczanie cywilnych statków powietrznych. Uproszczenie w zakończeniu procedury uszlachetniania czynnego w odniesieniu do cywilnych statków powietrznych przyczynia się do podnoszenia konkurencyjności przemysłu lotniczego na szczeblu międzynarodowym oraz wpływa korzystnie na tworzenie wartości dodanej w Unii.

(3)

Zakres stosowania art. 544 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 powinien zostać rozszerzony na wojskowe statki powietrzne, tak aby mogły one skorzystać z uproszczonego zakończenia procedury uszlachetniania czynnego w taki sam sposób, jak cywilne statki powietrzne.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (EWG) nr 2454/93.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/38

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/40

(1)

Umowa o wolnym handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Korei, z drugiej strony (1) („umowa”) została podpisana w dniu 6 października 2010 r. Umowa zawiera Protokół w sprawie współpracy kulturalnej („protokół”), który — zgodnie z jego art. 1 — ustanawia ramy współpracy Stron w celu ułatwienia wymiany działalności, dóbr i usług kulturalnych, obejmujące, między innymi, sektor audiowizualny.

(2)

Zgodnie z art. 15.10 ust. 5 umowy, od dnia 1 lipca 2011 r. umowę tę stosuje się w części tymczasowo na mocy decyzji Rady 2011/265/UE (2) („decyzja”), do czasu zakończenia procedur jej zawarcia.

(3)

Zgodnie z art. 6 decyzji stanowisko, jakie ma zająć Unia w ramach Komitetu ds. Współpracy Kulturalnej („komitet”) w sprawie decyzji wywierających skutki prawne, jest określone przez Radę stanowiącą zgodnie z Traktatem.

(4)

Art. 3a protokołu przewiduje, że komitet natychmiast po jego powołaniu utworzy listę 15 osób mających pełnić funkcję arbitrów.

(5)

Unia powinna ustalić stanowisko, jakie należy zająć w ramach komitetu w odniesieniu do sporządzenia listy arbitrów.

(6)

Stanowisko Unii w ramach komitetu powinno zatem być oparte na dołączonym projekcie decyzji,

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/44

(1)

W piśmie, które wpłynęło do Sekretariatu Generalnego Komisji dnia 16 maja 2014 r., Litwa wystąpiła z wnioskiem o upoważnienie dotyczące środka stanowiącego odstępstwo od art. 287 pkt 11 dyrektywy VAT w celu dalszego stosowania zwolnienia w odniesieniu do niektórych podatników, których roczny obrót nie przekracza równowartości 45 000 EUR w walucie krajowej, zgodnie z kursem wymiany obowiązującym w dniu jej przystąpienia do Unii („środek”). Środek umożliwiłby zwolnienie tych podatników z niektórych lub wszystkich obowiązków związanych z podatkiem od wartości dodanej (VAT), o których mowa w tytule XI rozdziały 2–6 dyrektywy VAT.

(2)

Pismem z dnia 6 czerwca 2014 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Litwę. Pismem z dnia 12 czerwca 2014 r. Komisja zawiadomiła Litwę, że posiada wszystkie informacje konieczne do rozpatrzenia wniosku.

(3)

Na mocy tytułu XII dyrektywy VAT państwa członkowskie mogą już stosować procedurę szczególną dla małych przedsiębiorstw. Środek, objęty przedłużonym obowiązywaniem, stanowi odstępstwo od przepisów tytułu XII dyrektywy VAT tylko o tyle, że próg rocznego obrotu podatnika w ramach procedury szczególnej jest wyższy od progu dopuszczalnego na Litwie na mocy art. 287 pkt 11 dyrektywy VAT, który wynosi 29 000 EUR.

(4)

Decyzją wykonawczą Rady 2011/335/UE (2) upoważniono Litwę, w drodze odstępstwa, do przyznania do dnia 31 grudnia 2014 r. zwolnienia podatnikom, których roczny obrót nie przekracza 45 000 EUR. Zważywszy, że próg ten wynikał z ograniczenia zobowiązań w zakresie podatku VAT w odniesieniu do mniejszych przedsiębiorstw, Litwa powinna zostać upoważniona do przedłużenia stosowania środka przez określony czas. Podatnicy mają wciąż prawo do korzystania z systemu VAT na zasadach ogólnych.

(5)

Według informacji przedstawionych przez Litwę przedłużenie obowiązywania odstępstwa będzie miało znikomy wpływ na ogólną kwotę wpływów z podatków pobieranych na końcowym etapie konsumpcji.

(6)

Odstępstwo nie ma wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z podatku VAT,

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/46

(1)

W piśmie, które wpłynęło do Sekretariatu Generalnego Komisji dnia 1 lipca 2014 r., Łotwa wystąpiła z wnioskiem o upoważnienie dotyczące środka stanowiącego odstępstwo od art. 287 pkt 10 dyrektywy VAT w celu przyznania zwolnienia niektórym podatnikom, których roczny obrót nie przekracza 50 000 EUR („środek”). Środek umożliwiłby zwolnienie tych podatników z niektórych lub wszystkich obowiązkow związanych z podatkiem od wartości dodanej (VAT), o których mowa w tytule XI rozdziały 2–6 dyrektywy VAT. Taki środek został już przyznany Łotwie decyzją wykonawczą Rady 2010/584/UE (2), która utraciła moc w dniu 31 grudnia 2013 r.

(2)

Pismem z dnia 7 sierpnia 2014 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Łotwę. Pismem z dnia 11 sierpnia 2014 r. Komisja zawiadomiła Łotwę, że posiada wszystkie informacje konieczne do rozpatrzenia wniosku.

(3)

Na mocy tytułu XII dyrektywy VAT państwa członkowskie mogą już stosować procedurę szczególną dla małych przedsiębiorstw. Środek stanowi odstępstwo od przepisów tytułu XII dyrektywy VAT tylko o tyle, że próg rocznego obrotu podatnika w ramach procedury szczególnej jest wyższy od progu dopuszczalnego na Łotwie na mocy art. 287 pkt 10 dyrektywy VAT, który wynosi 17 200 EUR.

(4)

Wyższy próg w ramach procedury szczególnej stanowi środek upraszczający, ponieważ może znacznie zmniejszyć związane z VAT obowiązki najmniejszych przedsiębiorstw, a jednocześnie procedura szczególna ma dobrowolny charakter i umożliwia przedsiębiorstwom wybór opodatkowania podatkiem VAT na zasadach ogólnych.

(5)

Według informacji przedstawionych przez Łotwę odstępstwo będzie miało znikomy wpływ na ogólną kwotę wpływów z podatków pobieranych na końcowym etapie konsumpcji.

(6)

Odstępstwo nie ma wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z podatku VAT,

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/48

(1)

W piśmie, które wpłynęło do Komisji w dniu 26 maja 2014 r., Estonia wystąpiła z wnioskiem o upoważnienie do stosowania odstępstwa od przepisów dyrektywy 2006/112/WE regulujących prawo do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do samochodów osobowych.

(2)

Pismem z dnia 11 czerwca 2014 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Estonię. Pismem z dnia 12 czerwca 2014 r. Komisja zawiadomiła Estonię, że posiada wszystkie informacje niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(3)

Art. 168 i 168a dyrektywy 2006/112/WE określają prawo podatnika do odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) naliczonego w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług wykorzystywanych przez tego podatnika w ramach jego opodatkowanych transakcji. Art. 26 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy zawiera wymóg rozliczania się przez podatników z VAT w przypadku użycia składników majątku przedsiębiorstwa do celów niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

(4)

Często bardzo trudne jest dokładne określenie zakresu wykorzystywania do celów niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a nawet jeśli jest to możliwe, procedura jest zwykle skomplikowana. W ramach upoważnienia, którego dotyczy wniosek, kwota podatku VAT od wydatków podlegających odliczeniu w przypadku samochodów osobowych, które nie są używane wyłącznie do celów działalności gospodarczej, powinna, z pewnymi wyjątkami, stanowić zryczałtowaną stawkę procentową. W oparciu o obecnie dostępne informacje władze Estonii uznają, że właściwa jest stawka 50 %. Jednocześnie w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania należy zawiesić wymóg rozliczania się z VAT w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych do celów niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, jeśli zostały one objęte ograniczeniem dopuszczonym w niniejszej decyzji. Ten środek upraszczający eliminuje konieczność prowadzenia ewidencji dotyczącej wykorzystywania samochodów firmowych do celów niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a jednocześnie uniemożliwia uchylanie się od opodatkowania wynikające z niewłaściwego prowadzenia dokumentacji.

(5)

Ograniczenie prawa do odliczenia na podstawie wnioskowanego upoważnienia powinno mieć zastosowanie do podatku VAT zapłaconego w związku z zakupem, leasingiem, nabyciem wewnątrzwspólnotowym i przywozem określonych samochodów osobowych oraz związanymi z tymi samochodami wydatkami, w tym zakupem paliwa.

(6)

Wnioskowane upoważnienie powinno mieć zastosowanie wyłącznie do samochodów osobowych o maksymalnej dopuszczalnej masie nieprzekraczającej 3 500 kilogramów i posiadających nie więcej niż osiem miejsc siedzących oprócz siedzenia kierowcy. Wykorzystywanie do celów niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej samochodów osobowych o masie przekraczającej 3 500 kilogramów lub posiadających więcej niż osiem miejsc siedzących oprócz siedzenia kierowcy jest bardzo ograniczone ze względu na właściwości tych samochodów lub rodzaj działalności gospodarczej, do której są wykorzystywane. Należy również przedstawić szczegółowy wykaz kategorii samochodów osobowych nieobjętych tym upoważnieniem, w oparciu o ich konkretne zastosowanie.

(7)

Upoważnienie powinno być ograniczone w czasie do dnia 31 grudnia 2017 r. w celu umożliwienia weryfikacji konieczności i skuteczności jego stosowania oraz wskaźnika stosunku między wykorzystaniem do celów działalności gospodarczej i do innych celów będącego podstawą tego upoważnienia.

(8)

W przypadku gdyby Estonia uznała, że konieczne jest przedłużenie obowiązywania tego upoważnienia na okres po 2017 r., powinna przedłożyć Komisji najpóźniej dnia 31 marca 2017 r. sprawozdanie obejmujące przegląd stosowanej stawki procentowej wraz z wnioskiem o przedłużenie.

(9)

Odstępstwo to będzie miało znikomy wpływ na ogólną kwotę wpływów z podatków pobieranych na końcowym etapie konsumpcji i nie będzie mieć negatywnego wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z podatku VAT,

a)

samochodów zakupionych w celu odsprzedaży, wynajmu lub leasingu;

b)

samochodów wykorzystywanych do przewozu pasażerów za opłatą, w tym usług taksówkowych;

c)

samochodów wykorzystywanych do świadczenia usług nauki jazdy.

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/50

(1)

W dyrektywie 64/432/EWG określono warunki dotyczące zdrowia zwierząt regulujące wewnątrzunijny handel bydłem i trzodą chlewną. W dyrektywie tej przewidziano między innymi, że podczas transportu do miejsca przeznaczenia bydłu i trzodzie chlewnej musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zgodne odpowiednio ze wzorem 1 lub 2 określonym w załączniku F do tej dyrektywy.

(2)

Zgodnie z art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 599/2004 (2) różne świadectwa zdrowia wymagane w ramach handlu wewnątrzunijnego należy sporządzać na podstawie zharmonizowanego wzoru załączonego do tego rozporządzenia.

(3)

W związku z dostosowaniami, których należy dokonać w treści świadectw zdrowia określonych we wzorze 1 i 2 w załączniku F do dyrektywy 64/432/EWG, należy również dostosować format tych wzorów świadectw zdrowia.

(4)

Przepisy art. 6 ust. 2 lit. e) i art. 6 ust. 3 dyrektywy 64/432/EWG przestały obowiązywać z dniem 31 grudnia 2000 r., nie powinny więc stanowić wariantu certyfikacji we wzorze świadectwa zdrowia określonym jako wzór 1 w załączniku F do tej dyrektywy.

(5)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2075/2005 (3) określono przepisy dotyczące ustalania statusu gospodarstw utrzymujących świnie domowe.

(6)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 216/2014 (4) zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 2075/2005 określono wymagania, które spełnić muszą podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze w celu uzyskania oficjalnego uznania za gospodarstwa stosujące kontrolowane warunki w pomieszczeniach inwentarskich, i ustanawiono odstępstwo od przepisów dotyczących badań przy uboju dotyczące takich gospodarstw.

(7)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 1114/2014 (5) zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 2075/2005 uściślono, jakie warunki stosuje się przy przemieszczaniu świń hodowlanych lub użytkowych z jednego gospodarstwa do drugiego za pośrednictwem miejsc gromadzenia.

(8)

Aby umożliwić państwom członkowskim zastosowanie przy uboju odpowiedniej procedury badań na obecność włośnia krętego oraz uniknięcie zagrożenia statusu posiadanego przez gospodarstwo przeznaczenia w odniesieniu do świń hodowlanych lub użytkowych, we wzorze świadectwa zdrowia do celów handlu wewnątrzunijnego świniami ustanowionym jako wzór 2 w załączniku F do dyrektywy 64/432/EWG należy uwzględnić informacje na temat oficjalnego uznania gospodarstwa pochodzenia zwierząt będących przedmiotem handlu za gospodarstwo stosujące kontrolowane warunki w pomieszczeniach inwentarskich, jak przewidziano w art. 8 rozporządzenia (WE) nr 2075/2005.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik F do dyrektywy 64/432/EWG.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Paszy,

15.11.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 330/61

(1)

Zgodnie z załącznikiem III art. 2 ust. 6 lit. d) umowy o partnerstwie AKP-UE Komitet Ambasadorów AKP-UE ma monitorować ogólną strategię CRP i nadzorować prace jego zarządu.

(2)

Zarząd CRP nadzoruje prace CRP (art. 2 ust. 7 lit. b)), przyjmuje program i budżet CRP (art. 2 ust. 7 lit. c)) oraz przedkłada okresowe sprawozdania i oceny Komitetowi Ambasadorów AKP-UE (art. 2 ust. 7 lit. d)).

(3)

Statut i regulamin CRP przyjęte decyzją nr 8/2005 Komitetu Ambasadorów AKP-WE („statut CRP”) oraz rozporządzenie finansowe CRP przyjęte decyzją nr 5/2004 Komitetu Ambasadorów AKP-WE („rozporządzenie finansowe CRP”) zapewniają zabezpieczenia, jeśli chodzi o informowanie Komitetu Ambasadorów AKP-UE i prowadzenie przez niego nadzoru.

(4)

Rada Ministrów AKP-UE na 39. posiedzeniu, które odbyło się w Nairobi w dniach 19 i 20 czerwca 2014 r., uzgodniła we wspólnym oświadczeniu przejście do zorganizowanego zamknięcia CRP oraz zmianę w tym celu załącznika III do umowy o partnerstwie AKP-UE, aby przyznać delegację uprawnień Komitetowi Ambasadorów AKP-UE w celu osiągnięcia postępów w tej sprawie z myślą o przyjęciu niezbędnych decyzji.

(5)

Na mocy wspomnianego wspólnego oświadczenia Rady Ministrów AKP-UE powołano wspólną grupę roboczą AKP-UE („wspólna grupa robocza”), aby zapewnić zamknięcie CRP w najlepszych możliwych warunkach,