31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/1

31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/1

31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/1

31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/2

31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/3

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 974/98 (1) przewiduje zastąpienie przez euro walut państw członkowskich, które spełniły warunki konieczne do przyjęcia euro z datą, kiedy Wspólnota rozpoczęła trzeci etap unii gospodarczej i walutowej.

(2)

Zgodnie z art. 4 Aktu przystąpienia z 2003 r. Litwa jest państwem członkowskim objętym derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („Traktat”).

(3)

Zgodnie z decyzją Rady 2014/509/UE z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie przyjęcia przez Litwę euro w dniu 1 stycznia 2015 r. (2), Litwa spełnia warunki konieczne do przyjęcia euro i należy uchylić derogację w stosunku do Litwy ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2015 r.

(4)

Wprowadzenie euro na Litwie wymaga rozszerzenia na Litwę obecnie obowiązujących przepisów rozporządzenia (WE) nr 974/98 dotyczących wprowadzenia euro.

(5)

W litewskim planie wymiany waluty krajowej na euro określono, że banknoty i monety euro powinny stać się prawnym środkiem płatniczym na Litwie z dniem wprowadzenia euro jako waluty. Datą przyjęcia euro i datą wymiany pieniądza gotówkowego powinien zatem być dzień 1 stycznia 2015 r. Okres stopniowego wycofywania waluty krajowej nie powinien mieć zastosowania.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 974/98,

31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/5

(1)

Osoby chore na celiakię cierpią na trwałą nietolerancję glutenu. Obecność glutenu została naukowo potwierdzona w następujących zbożach: pszenicy (tj. we wszystkich gatunkach Triticum, takich jak pszenica durum, orkisz i pszenica khorasan), w życie oraz w jęczmieniu. Gluten obecny w tych zbożach może mieć szkodliwy wpływ na zdrowie osób nietolerujących glutenu i dlatego osoby takie powinny unikać spożywania tych zbóż.

(2)

Informacja na temat nieobecności lub zmniejszonej zawartości glutenu w żywności powinna pomóc osobom nietolerującym glutenu w ustaleniu i wyborze zróżnicowanej diety obejmującej żywienie się w domu i poza domem.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 41/2009 (2) określono zharmonizowane zasady dotyczące przekazywanych konsumentom informacji na temat nieobecności („produkt bezglutenowy”) lub zmniejszonej zawartości glutenu („produkt o bardzo niskiej zawartości glutenu”) w żywności. Przepisy zawarte w tym rozporządzeniu opierają się na danych naukowych i gwarantują, że konsumenci nie zostaną wprowadzeni w błąd ani nie będą zdezorientowani informacjami na temat nieobecności lub ograniczonej zawartości glutenu w żywności przekazywanymi na różnych podstawach.

(4)

W kontekście przeglądu przepisów dotyczących środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 609/2013 (3) uchylono rozporządzenie (WE) nr 41/2009 z dniem 20 lipca 2016 r. Należy zapewnić, aby po tej dacie przekazywanie informacji na temat nieobecności lub zmniejszonej zawartości glutenu w żywności, zgodnie z wymogami art. 36 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011, było nadal oparte na odpowiednich danych naukowych i nie było przekazywane na różnych podstawach, co mogłoby wprowadzać w błąd lub dezorientować konsumentów. Niezbędne jest zatem utrzymanie w Unii jednolitych warunków stosowania wspomnianych wymogów do informacji na temat nieobecności lub zmniejszonej zawartości glutenu w żywności, przekazywanych przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze, oraz oparcie tych warunków na rozporządzeniu (WE) nr 41/2009.

(5)

Niektóre rodzaje żywności wyprodukowano, przygotowano lub przetworzono specjalnie w taki sposób, aby ograniczyć zawartość glutenu w jednym lub w kilku składnikach zawierających gluten lub aby zastąpić składniki zawierające gluten innymi składnikami naturalnie bezglutenowymi. Inne rodzaje żywności zostały wyprodukowane wyłącznie ze składników naturalnie bezglutenowych.

(6)

Usuwanie glutenu z zawierających gluten zbóż jest skomplikowane ze względu na trudności techniczne oraz ograniczenia ekonomiczne. Z tego powodu produkcja całkowicie bezglutenowej żywności z takich zbóż jest utrudniona. W związku z powyższym wiele obecnych na rynku rodzajów żywności przetworzonej specjalnie w celu zmniejszenia zawartości glutenu w jednym lub w kilku składnikach zawierających gluten może zawierać małe pozostałości glutenu.

(7)

Większość osób nietolerujących glutenu może włączyć owies do swojej diety bez negatywnych skutków dla zdrowia. Kwestia ta jest wciąż badana przez środowisko naukowe. Głównym powodem do niepokoju jest natomiast zanieczyszczenie owsa pszenicą, żytem lub jęczmieniem, które może mieć miejsce podczas zbiorów, transportu, przechowywania i przetwarzania. Dlatego też ryzyko zanieczyszczenia glutenem produktów zawierających owies należy uwzględnić przy przekazywaniu stosownych informacji dotyczących takich produktów żywnościowych przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze.

(8)

Niektóre osoby nietolerujące glutenu mogą w granicach określonych wartości tolerować małe zmienne ilości glutenu. Aby konsumenci mogli odnaleźć na rynku środki spożywcze odpowiadające ich potrzebom i indywidualnym progom wrażliwości, dostępny powinien być szeroki wybór produktów o różnej niskiej zawartości glutenu, w granicach takich wartości. Produkty takie powinny być jednak odpowiednio oznaczane, tak aby osoby nietolerujące glutenu mogły z nich prawidłowo korzystać, przy wsparciu w formie kampanii informacyjnych w państwach członkowskich.

(9)

Należy zezwolić, aby żywności, którą wyprodukowano, przygotowano lub przetworzono specjalnie w taki sposób, aby ograniczyć zawartość glutenu w jednym lub w kilku składnikach zawierających gluten lub aby zastąpić składniki zawierające gluten innymi składnikami naturalnie bezglutenowymi, można było nadawać oznaczenia wskazujące na nieobecność („bezglutenowy”) lub zmniejszoną zawartość („o bardzo niskiej zawartości glutenu”) glutenu zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Należy również zezwolić, aby żywność ta mogła być opatrzona sformułowaniem informującym konsumentów, że została opracowana specjalnie dla osób nietolerujących glutenu.

(10)

Należy również zezwolić, aby żywności zawierającej składniki naturalnie bezglutenowe można było nadawać oznaczenia wskazujące na nieobecność glutenu zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozporządzeniu pod warunkiem spełnienia ogólnych warunków dotyczących rzetelnego informowania, określonych w rozporządzeniu (UE) nr 1169/2011. W szczególności informacje na temat żywności nie powinny wprowadzać konsumenta w błąd, sugerując, że dana żywność posiada szczególne właściwości, gdy w rzeczywistości wszystkie podobne rodzaje żywności posiadają takie właściwości.

(11)

Dyrektywą Komisji 2006/141/WE (4) zakazano stosowania składników zawierających gluten w produkcji preparatów do początkowego żywienia niemowląt i preparatów do dalszego żywienia niemowląt. Dlatego też stosowanie sformułowań „o bardzo niskiej zawartości glutenu” lub „bezglutenowy” przy przekazywaniu informacji o takich produktach powinno zostać zabronione, biorąc pod uwagę, że na podstawie niniejszego rozporządzenia sformułowania takie są stosowane do wskazywania na zawartość glutenu nieprzekraczającą odpowiednio 100 mg/kg i 20 mg/kg.

(12)

Do celów niniejszego rozporządzenia należy odpowiednio uwzględnić normę kodeksu żywnościowego dotyczącą środków spożywczych specjalnego przeznaczenia dietetycznego dla osób nietolerujących glutenu (5) (Codex Standard for Foods for Special Dietary Use for Persons Intolerant to Gluten).

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

„gluten” oznacza frakcję białka znajdującą się w pszenicy, życie, jęczmieniu, owsie lub w ich odmianach krzyżowych oraz ich pochodnych, której niektóre osoby nie tolerują oraz która nie rozpuszcza się w wodzie ani roztworze chlorku sodu 0,5 M;

b)

„pszenica” oznacza wszystkie gatunki Triticum.

a)

zmniejszyć zawartość glutenu w jednym lub większej liczbie składników zawierających gluten; lub

b)

zastąpić składniki zawierające gluten innymi składnikami naturalnie bezglutenowymi.

31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/9

(1)

Załącznik III do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1235/2008 (2) ustanawia wykaz krajów trzecich, których systemy produkcji i środki kontroli w odniesieniu do produkcji ekologicznej produktów rolnych uznawane są za równoważne z tymi ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 834/2007.

(2)

Uznanie Szwajcarii zgodnie z art. 33 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 834/2007 dotyczy obecnie przetworzonych produktów rolnych przeznaczonych do spożycia przez ludzi, z wyjątkiem drożdży. Szwajcaria złożyła do Komisji wniosek o uznanie równoważności także w odniesieniu do ekologicznych drożdży. Na podstawie analizy informacji przekazanych wraz z tym wnioskiem oraz późniejszych wyjaśnień przedstawionych przez Szwajcarię uznano, że przepisy regulujące produkcję i kontrolę ekologicznych drożdży w tym kraju są równoważne z przepisami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 834/2007 oraz w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 889/2008 (3). W związku z tym uznanie równoważności szwajcarskich systemów produkcji i środków kontroli w odniesieniu do przetworzonych produktów rolnych przeznaczonych do spożycia przez ludzi powinno dotyczyć także drożdży ekologicznych.

(3)

Uznanie Nowej Zelandii zgodnie z art. 33 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 834/2007 dotyczy obecnie przetworzonych produktów rolnych przeznaczonych do spożycia przez ludzi, z wyjątkiem wina i drożdży. Władze Nowej Zelandii złożyły do Komisji wniosek o uznanie równoważności także w odniesieniu do ekologicznego wina. Na podstawie analizy informacji przekazanych wraz z tym wnioskiem oraz późniejszych wyjaśnień przedstawionych przez Nową Zelandię uznano, że przepisy regulujące produkcję i kontrolę ekologicznego wina w tym kraju są równoważne z przepisami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 834/2007 oraz w rozporządzeniu (WE) nr 889/2008. W związku z tym uznanie równoważności nowozelandzkich systemów produkcji i środków kontroli w odniesieniu do przetworzonych produktów rolnych przeznaczonych do spożycia przez ludzi powinno dotyczyć także wina ekologicznego.

(4)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Nową Zelandię, doszło do zmiany właściwego organu, jednej z jednostek certyfikujących oraz jednostki wydającej świadectwo. Zmianę tę należy uwzględnić w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(5)

Załącznik IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 zawiera wykaz jednostek certyfikujących i organów kontroli uprawnionych do przeprowadzania kontroli i wydawania świadectw w państwach trzecich dla celów równoważności.

(6)

Komisja zbadała otrzymane do dnia 31 października 2013 r. wnioski o wpis do wykazu znajdującego się w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008. Po przeanalizowaniu wszystkich dostarczonych informacji, jednostki certyfikujące i organy kontroli, które okazały się zgodne z odpowiednimi wymogami, należy wpisać do wymienionego wykazu.

(7)

„LibanCert” figuruje w wykazie w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008. Jednakże podmiot ten nie przekazał Komisji istotnych informacji dotyczących jednostki akredytującej, o których mowa w art. 33 ust. 3 akapity trzeci i czwarty rozporządzenia (WE) nr 834/2007, ani nie powiadomił o zmianach w dokumentacji technicznej zgodnie z art. 12 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1235/2008. Ponadto z rocznego sprawozdania przesłanego przez „LibanCert” w 2013 r. wynika, że podmiot ten nie spełnił wymogów specyfikacji określonych w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008. „LibanCert” został poproszony przez Komisję o przedstawienie wyjaśnień odnośnie do wymienionych kwestii, ale nie udzielił on odpowiedzi w ustalonym terminie. Według informacji, którymi dysponuje Komisja, „LibanCert” zaprzestał działalności. W związku z tym należy wykreślić go z wykazu w załączniku IV.

(8)

Załącznik IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 zmienionego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 355/2014 (4) zawiera błąd w odniesieniu do numeru kodu państwa trzeciego we wpisie dotyczącym jednostki certyfikującej „Abcert AG” oraz błędne odniesienie do „IMO Swiss AG” zamiast „IMOswiss AG”.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić i sprostować załączniki III i IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(10)

Ze względu na pewność prawa, sprostowane wpisy dotyczące Abcert AG i IMOswiss AG należy stosować od daty wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 355/2014.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Regulacyjnego ds. Produkcji Ekologicznej,

31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/16

(1)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 1890/2005 (2) („pierwotne rozporządzenie”) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe („pierwotne środki”) na przywóz niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej oraz ich części („EZSN”), pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”), Indonezji, Tajwanu, Tajlandii i Wietnamu.

(2)

W następstwie przeglądu wygaśnięcia („przegląd wygaśnięcia”) na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 („rozporządzenie podstawowe”), który to przegląd ograniczał się do środków wprowadzonych względem przywozu pochodzącego z ChRL i Tajwanu, przedłużono obowiązywanie pierwotnych środków, wynoszących od 11,4 % do 27,4 % dla ChRL i od 8,8 % do 23,6 % dla Tajwanu, rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 2/2012 (3) („rozporządzenie w sprawie przeglądu wygaśnięcia”).

(3)

W następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego („dochodzenie w sprawie obejścia środków”) ostateczne cło antydumpingowe mające zastosowanie do „wszystkich innych przedsiębiorstw” z ChRL zostało rozszerzone rozporządzeniem (UE) nr 205/2013 (4) na przywóz EZSN wysyłanych z Filipin, niezależnie od tego, czy zostały zadeklarowane jako pochodzące z Filipin, czy też nie.

(4)

Producent eksportujący z Tajwanu, przedsiębiorstwo Sheh Kai Precision Co., Ltd („wnioskodawca”), złożył wniosek dotyczący częściowego przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Wnioskodawca wystąpił o wyłączenie niektórych typów elementów złącznych, a mianowicie bimetalowych elementów złącznych („BEZ”), z zakresu obowiązujących środków, utrzymując, że mają one odmienne właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne.

(5)

Ustaliwszy, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, i po konsultacji z Komitetem Doradczym, w dniu 6 czerwca 2013 r. Komisja Europejska („Komisja”) ogłosiła w zawiadomieniu („zawiadomienie o wszczęciu”) opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (5) wszczęcie częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych stosowanych względem przywozu niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części pochodzących z ChRL i Tajwanu (6).

(6)

Obecny przegląd jest ograniczony do zbadania zakresu produktu w celu wyjaśnienia, czy niektóre rodzaje produktów spośród wkrętów ze stali nierdzewnej, w szczególności BEZ, wchodzą w zakres środków pierwotnych.

(7)

Komisja powiadomiła o wszczęciu dochodzenia znanych producentów unijnych i ich stowarzyszenia, importerów i użytkowników, przedstawicieli krajów eksportujących, jak również wszystkich znanych producentów w ChRL i na Tajwanie.

(8)

Komisja zażądała informacji od wszystkich wyżej wymienionych stron oraz od tych stron, które zgłosiły się w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Komisja umożliwiła również zainteresowanym stronom przedstawienie swoich stanowisk na piśmie oraz wystąpienie z wnioskiem o przesłuchanie.

(9)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu nadesłało trzynastu producentów eksportujących z Tajwanu, jeden producent eksportujący z ChRL, jeden producent unijny, siedmiu importerów i jeden użytkownik.

(10)

Ponadto stowarzyszenie reprezentujące producentów unijnych — którzy występowali jako skarżący w dochodzeniu pierwotnym i podczas przeglądu wygaśnięcia — potwierdziło, że żadne z tych przedsiębiorstw unijnych nie produkuje BEZ, a zatem nie mają one opinii na temat cech BEZ.

(11)

Żadne z pozostałych sześciu europejskich stowarzyszeń producentów, znanych z pierwotnego dochodzenia, nie przedstawiło żadnych informacji.

(12)

W toku dochodzenia żadna ze stron nie zwróciła się o przesłuchanie.

(13)

Komisja zdobyła i zweryfikowała wszystkie informacje, które uznała za konieczne. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

Producent unijny

Importer unijny

Producenci eksportujący na Tajwanie

(14)

Produktem objętym postępowaniem, zgodnie z definicją w art. 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie przeglądu wygaśnięcia, są niektóre elementy złączne ze stali nierdzewnej oraz ich części, obecnie objęte kodami CN 7318 12 10, 7318 14 10, 7318 15 30, 7318 15 51, 7318 15 61 i 7318 15 70, pochodzące z ChRL i Tajwanu.

(15)

We wniosku o dokonanie przeglądu wnioskodawca wystąpił o wyłączenie niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej z zakresu obowiązujących środków antydumpingowych. Wnioskodawca zdefiniował produkt, o którego wyłączenie zwraca się we wniosku o przegląd, jako „wkręty bimetalowe samogwintujące i samowiercące z trzonem i łbem ze stali nierdzewnej oraz ze skrzydłami ze stali węglowej, które umożliwia wkrętom wywiercenie otworu pilotowego oraz jego nagwintowanie w twardym metalu, obecnie objęte kodem CN ex 7318 14 10”.

(16)

Jeden ze współpracujących importerów stwierdził, że Komisja powinna była dokonać rozróżnienia nie pomiędzy EZSN a BEZ, lecz pomiędzy elementami złącznymi samowiercącymi a samogwintującymi, aby wykluczyć elementy złączne samowiercące z zakresu produktu objętego środkami antydumpingowymi, niezależnie od tego, czy są to BEZ czy EZSN.

(17)

Celem obecnego przeglądu, jak wskazano we wniosku złożonym przez wnioskodawcę i o czym wspomniano w pkt 4 akapit pierwszy zawiadomienia o wszczęciu, jest zbadanie, czy właśnie wkręty bimetalowe samogwintujące i samowiercące należy wyłączyć z zakresu produktów, które obecnie są przedmiotem środków antydumpingowych. Powyższy wniosek został w związku z tym odrzucony.

(18)

Jednocześnie Komisja wzięła pod uwagę różnice między elementami złącznymi samogwintującymi i samowiercącymi. Znalazło to odzwierciedlenie w zmianie definicji przedstawionej przez wnioskodawcę i cytowanej w motywie 15, jak wspomniano w motywie 19.

(19)

Na potrzeby niniejszego przeglądu „BEZ” należy zdefiniować jako wkręty bimetalowe samowiercące z trzonem i łbem ze stali nierdzewnej oraz ostrzem i początkiem gwintu ze stali węglowej, zespawanymi razem, które umożliwiają wkrętowi wywiercenie otworu pilotowego oraz jego nagwintowanie w twardej stali, oraz wkręty bimetalowe samogwintujące z trzonem i łbem ze stali nierdzewnej oraz początkiem gwintu ze stali węglowej, zespawanymi razem, które umożliwiają wkrętowi nagwintowanie własnego otworu w twardej stali; oba rodzaje są obecnie objęte kodem CN ex 7318 14 10.

(20)

BEZ są stosunkowo nowym produktem na rynku, stworzonym w celu połączenia w jednym elemencie złącznym najistotniejszych zalet elementów złącznych ze stali węglowej (twardości) i ze stali nierdzewnej (odporności na korozję). BEZ są produkowane przez zespawanie części ze stali węglowej z częścią ze stali nierdzewnej, przez co powstaje element złączny samowiercący lub samogwintujący, którego ostrze i początek gwintu (a w przypadku elementów złącznych samogwintujących — wyłącznie początek gwintu, ponieważ ostrze nie istnieje) są wykonane ze stali węglowej, natomiast trzon z dalszym gwintem i łeb są wykonane ze stali nierdzewnej.

(21)

W przypadku takich BEZ jest możliwe ich wprowadzenie w blachę o grubości nawet do 25 mm bez konieczności uprzedniego nawiercania, podczas gdy normalny EZSN można wprowadzić w blachę o maksymalnej grubości 3 mm. Jednocześnie BEZ zachowują odporność na korozję, przez co są odpowiednie dla zastosowań na zewnątrz, takich jak okna i dachy, a także w środowiskach chemicznie agresywnych, jak baseny i niektóre zakłady przemysłowe.

(22)

Zarówno w dochodzeniu pierwotnym, jak i w dochodzeniu w ramach przeglądu wygaśnięcia nie rozróżniano BEZ i EZSN. Innymi słowy gromadzono jedynie informacje na temat różnych rodzajów stali nierdzewnej stosowanych jako surowiec do produkcji elementów złącznych, natomiast nie gromadzono danych o elementach złącznych zawierających zarówno stal nierdzewną, jak i stal węglową jako surowiec.

(23)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń w ramach przeglądu wygaśnięcia jedna zainteresowana strona twierdziła, że bimetalowe elementy złączne nie powinny być częścią zakresu produktu ze względu na ich znaczną odmienność od elementów złącznych ze stali nierdzewnej pod względem ceny jednostkowej sprzedaży, kosztów produkcji, podstawowych cech fizycznych i technicznych (surowców) oraz zastosowań (7). Jak jednak wyjaśniono w motywie 21 rozporządzenia w sprawie przeglądu wygaśnięcia, w kontekście przeglądu wygaśnięcia nie można zmienić zakresu produktu.

(24)

W celu oceny, czy BEZ są objęte środkami pierwotnymi, zbadano, czy BEZ i EZSN mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania końcowe. W tym kontekście zbadano również możliwość wymiennego stosowania tych dwóch rodzajów elementów złącznych oraz istnienie konkurencji między nimi.

(25)

Główną różnicą cech fizycznych BEZ i EZSN jest fakt, że BEZ jest wykonany z dwóch różnych rodzajów stali, zespawanych ze sobą, natomiast typowy EZSN jest wycięty i uformowany z jednego drutu ze stali nierdzewnej. W przypadku BEZ trzy do czterech początkowych zwojów gwintu oraz ostrze wiercące są wykonane ze stali węglowej, natomiast łeb i trzon ze stali nierdzewnej.

(26)

O ile nie zastosowano specjalnego powlekania, można wizualnie rozróżnić części BEZ wykonane ze stali nierdzewnej i ze stali węglowej. Należy zaznaczyć, że w większości przypadków elementy złączne poddaje się procesowi powlekania, który dodatkowo zwiększa ich odporność na korozję, przez co rozróżnienie EZSN i BEZ gołym okiem nie zawsze jest możliwe.

(27)

Część BEZ wykonana ze stali węglowej ma jednak właściwości magnetyczne, które są ważną cechą mogącą służyć odróżnieniu tego elementu od EZSN.

(28)

Dzięki części wykonanej ze stali węglowej BEZ mają zdolność wiercenia i gwintowania otworów w twardych, grubych blachach stalowych. EZSN, z uwagi na cechy stali nierdzewnej, nie mają tej zdolności.

(29)

Ze względu na obecność części ze stali węglowej skład chemiczny BEZ różni się od EZSN, które wykonane są wyłącznie ze stali nierdzewnej.

(30)

Na podstawie powyższego opisu stwierdza się, że jakkolwiek BEZ mogą się wydawać fizycznie podobne do EZSN (powlekanych), to ich podstawowe cechy fizyczne, techniczne i chemiczne są inne niż EZSN.

(31)

Komisja zbadała, czy stwierdzone odmienne cechy fizyczne, chemiczne oraz techniczne BEZ i EZSN przekładają się na ich różne zastosowanie końcowe i postrzeganie przez rynek.

(32)

Ustalono, że BEZ są wykorzystywane głównie na zewnątrz — w metalowych pokryciach dachów, okładzinach metalowych, ramach okiennych, a także wewnątrz do mocowań w chemicznie agresywnych środowiskach, takich jak baseny oraz niektóre zakłady przemysłowe. We wszystkich tych zastosowaniach zwykle konieczne jest łączenie ze sobą blach różnej grubości lub łączenie ich z innymi materiałami, jak warstwy izolacyjne o różnym składzie. We wszystkich tych przypadkach stosowanie elementów złącznych odpornych na korozję jest bardzo istotne z punktu widzenia klienta, a w niektórych sytuacjach lub krajach jest nawet wymagane prawem.

(33)

BEZ zostały zaprojektowane specjalnie po to, aby sprostać wymaganiom typowym dla takich zastosowań, tj. aby były one w stanie wwiercić się we wszelkiego rodzaju powierzchnie, w tym grube blachy (podobnie jak elementy złączne ze stali węglowej), a jednocześnie były odporne na korozję (jak elementy złączne ze stali nierdzewnej).

(34)

Jedyny współpracujący producent unijny stwierdził, że ten sam rezultat, tj. łączenie różnych powierzchni, można osiągnąć przez zastosowanie zarówno BEZ, jak i EZSN. Zdaniem tego przedsiębiorstwa jedyną różnicą jest sposób wprowadzenia wkrętu, tzn. z uprzednim wywierceniem otworu lub bez. W pierwszym przypadku należy uprzednio wywiercić otwory wiertłem odpowiednio dostosowanym do materiału, a dopiero później wprowadzać wkręty. Jest to konieczne w przypadku stosowania EZSN i blach metalowych. Z tego względu wspomniane przedsiębiorstwo jest zdania, że wybór EZSN lub BEZ jest po prostu decyzją gospodarczą — czy zaakceptować wyższe koszty pracy, czy wyższe koszty materiałów.

(35)

W dochodzeniu wykazano jednak, że w praktyce uprzednie wiercenie otworów jest nie tylko czasochłonne i pracochłonne, ale w niektórych sytuacjach (w szczególności w przypadku ram okiennych) nawet niewykonalne. Zastosowanie tej metody wymagałoby bowiem wiercenia otworów w co najmniej trzech różnych powierzchniach — w każdej wiertłem innego rodzaju — a następnie idealnie równego ich dopasowania w celu wprowadzenia EZSN w otwór. Wynika z tego, że w takich przypadkach alternatywą dla BEZ jest stosowanie elementów złącznych z czystej stali węglowej, a nie EZSN (z czystej stali nierdzewnej). Elementy złączne z czystej stali węglowej nie spełniają jednak wymogu odporności na korozję.

(36)

Ponadto w przypadku uprzedniego wiercenia otworów w grubszych blachach EZSN nie jest w stanie sam nagwintować otworu od wewnątrz, przez co wytrzymałość takiego łączenia jest niższa niż w przypadku BEZ (lub elementu złącznego ze stali węglowej).

(37)

W związku z tym argument przedstawiony w motywie 34 należy odrzucić.

(38)

Z powyższego wynika, że stwierdzone różnice cech fizycznych, technicznych i chemicznych mają wpływ na końcowe zastosowanie BEZ. W przeciwieństwie do EZSN, BEZ mają dość specyficzne przeznaczenie, a ich stosowanie ogranicza się do ściśle określonych segmentów rynku, takich jak zewnętrzne konstrukcje metalowe, ramy okienne i niektóre łączenia wewnątrz budynków w agresywnych chemicznie środowiskach.

(39)

Dochodzenie wykazało, że proces produkcji BEZ różni się znacznie od procesu produkcji EZSN, ponieważ obejmuje szereg dodatkowych etapów produkcji oraz wymaga stosowania innych maszyn i specyficznej wiedzy. Za kosztowne, specyficzne i technologicznie wrażliwe etapy produkcji, stosowane wyłącznie do BEZ, należy uznać zwłaszcza spawanie i ogrzewanie indukcyjne.

(40)

Potwierdzono również, że te różnice w procesie produkcji wiążą się ze znacząco wyższymi kosztami produkcji i cenami BEZ. Różnica w kosztach produkcji dla podobnego rodzaju EZSN i BEZ wynosi od 40 % a 150 % w zależności od metody produkcji oraz rodzaju i długości elementu złącznego; różnice cenowe mogą przekraczać nawet 400 %.

(41)

Znaczna różnica cen (i kosztów) między BEZ a EZSN powoduje, że nie stosuje się BEZ w przypadkach, w których można z tym samym skutkiem zastosować EZSN, w szczególności do łączenia powierzchni innych niż grube blachy. Potwierdza to wniosek z motywu 38, że konsumenci są świadomi różnic między tymi dwoma typami elementów złącznych i postrzegają je jako różne produkty.

(42)

Z powyższych ustaleń wynika, że BEZ mają inne cechy fizyczne, chemiczne i techniczne niż EZSN oraz że różnice te są istotne dla końcowego zastosowania BEZ i postrzegania tego produktu przez rynek.

(43)

Możliwość zastąpienia BEZ przez EZSN jest raczej ograniczona, ponieważ w większości przypadków nie można zastosować EZSN z takim samym skutkiem jak BEZ. W przypadku braku BEZ użytkownicy stosowaliby raczej elementy złączne ze stali węglowej. Z kolei przeciwko możliwości zastąpienia EZSN przez BEZ przemawia znaczna różnica cen obu produktów.

(44)

W świetle różnic, o którym mowa powyżej, należy stwierdzić, że BEZ nie wchodzą w zakres produktu będącego przedmiotem dochodzenia pierwotnego, a środki nałożone w wyniku tego dochodzenia nie powinny były mieć zastosowania do przywozu BEZ. W związku z tym zakres stosowania środków należy uściślić z mocą wsteczną poprzez zmianę rozporządzenia (WE) nr 1890/2005, rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 2/2012 oraz rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 205/2013.

(45)

Zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy wprowadzić przepis w rozporządzeniu w sprawie przeglądu wygaśnięcia w celu uwzględnienia wniosków o przegląd dla przedsiębiorstwa wchodzącego na rynek.

(46)

Z uwagi na to, że obecne dochodzenie przeglądowe ograniczało się do uściślenia zakresu produktu, a BEZ nie powinny były być objęte pierwotnymi środkami, w celu uniknięcia ewentualnego uszczerbku dla importerów tego produktu uznaje się za właściwe zastosowanie powyższego ustalenia z mocą wsteczną od daty wejścia w życie pierwotnego rozporządzenia, co obejmuje również wszelki przywóz objęty cłami tymczasowymi w okresie od dnia 22 maja 2005 r. do dnia 19 listopada 2005 r.

(47)

W zawiadomieniu o wszczęciu wyraźnie zwrócono się do zainteresowanych stron do zgłaszania uwag dotyczących możliwych skutków ewentualnego zastosowania skutków przeglądu z mocą wsteczną. Dwaj importerzy wyrazili poparcie dla stosowania skutków przeglądu z mocą wsteczną; żadna z zainteresowanych stron nie wyraziła sprzeciwu.

(48)

W związku z powyższym należy zwrócić lub umorzyć cła tymczasowe ostatecznie pobrane oraz ostateczne cła antydumpingowe zapłacone na przywóz BEZ do Unii na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1890/2005, jak również ostateczne cła antydumpingowe zapłacone na przywóz BEZ do Unii na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 2/2012, rozszerzonego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 205/2013 na przywóz niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej, wysyłanych z Filipin, niezależnie od tego, czy zostały zadeklarowane jako pochodzące z Filipin, czy też nie. Wnioski o zwrot lub umorzenie należy składać do krajowych organów celnych zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa celnego.

(49)

Niniejszy przegląd nie ma wpływu na termin, w którym wygasa rozporządzenie (UE) nr 2/2012 zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(50)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(51)

Wszystkie zainteresowane strony poinformowano o najważniejszych faktach i okolicznościach prowadzących do powyższych wniosków oraz zwrócono się do nich o przedstawienie uwag. Wyznaczono również termin na przedstawienie uwag dotyczących ujawnionych informacji. Nie otrzymano żadnych informacji ani uwag,

a)

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Niniejszym nakłada się cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej oraz ich części, obecnie objętych kodami CN 7318 12 10, ex 7318 14 10 (kody TARIC od dnia następującego po dniu publikacji rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 830/2014 (8): 7318141051, 7318141059, 7318141081 i 7318141089), 7318 15 30, 7318 15 51, 7318 15 61 i 7318 15 70, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajwanu.

Ostatecznym cłem antydumpingowym, o którym mowa, nie są objęte bimetalowe elementy złączne, zdefiniowane jako: wkręty bimetalowe samowiercące z trzonem i łbem ze stali nierdzewnej oraz ostrzem i początkiem gwintu ze stali węglowej, zespawanymi razem, które umożliwiają wkrętowi wywiercenie otworu pilotowego oraz jego nagwintowanie w twardej stali, oraz wkręty bimetalowe samogwintujące z trzonem i łbem ze stali nierdzewnej oraz początkiem gwintu ze stali węglowej, zespawanymi razem, które umożliwiają wkrętowi nagwintowanie własnego otworu w twardej stali; oba rodzaje są obecnie objęte kodem CN ex 7318 14 10.

(8)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 830/2014 z dnia 30 lipca 2014 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1890/2005, rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 2/2012 i rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 205/2013 w odniesieniu do zakresu produktu objętego obowiązującymi środkami antydumpingowymi dotyczącymi niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części oraz w odniesieniu do przeglądu dla przedsiębiorstwa wchodzącego na rynek, a także wprowadzające możliwość zwrotu lub umorzenia należności celnych w niektórych przypadkach (Dz.U. L 226 z 31.7.2014, s. 16).”;"

b)

dodaje się ust. 4 w brzmieniu:

„4.   W przypadku gdy producent eksportujący z Tajwanu przedstawi Komisji wystarczające dowody, że:

załącznik może zostać zmieniony poprzez dodanie do przedsiębiorstw współpracujących nowego producenta eksportującego niewłączonego do próby, a tym samym objętego średnią ważoną stawką celną na poziomie 15,8 %.”.

31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/24

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/27

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 416/2014 (2) otwarto kontyngenty taryfowe na przywóz niektórych zbóż pochodzących z Ukrainy.

(2)

Z powiadomień sporządzonych zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 416/2014 wynika, że wnioski o pozwolenie na przywóz złożone do właściwych organów w okresie od dnia 18 lipca 2014 r. od godz. 13 do dnia 25 lipca 2014 r. do godz. 13 czasu obowiązującego w Brukseli, zgodnie z art. 2 ust. 1 akapit drugi wspomnianego rozporządzenia, w odniesieniu do kontyngentu o numerze porządkowym 09.4308, dotyczą ilości większych niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości mogą być wydawane pozwolenia, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski dla danego kontyngentu.

(3)

Należy również zaprzestać wydawania pozwoleń na przywóz dla kontyngentu taryfowego o numerze porządkowym 09.4308.

(4)

W celu zapewnienia efektywnego zarządzania procedurą wydawania pozwoleń na przywóz niniejsze rozporządzenie musi wejść w życie niezwłocznie po jego opublikowaniu,

31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/29

(1)

Trzeci etap unii gospodarczej i walutowej („UGW”) rozpoczął się dnia 1 stycznia 1999 r. Rada, zebrana w Brukseli w dniu 3 maja 1998 r. w składzie szefów państw lub rządów, zdecydowała, że Belgia, Niemcy, Hiszpania, Francja, Irlandia, Włochy, Luksemburg, Niderlandy, Austria, Portugalia i Finlandia spełniły warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 1999 r. (1).

(2)

Decyzją 2000/427/WE (2) Rada zdecydowała, że Grecja spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 2001 r. Decyzją 2006/495/WE (3) Rada zdecydowała, że Słowenia spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 2007 r. Decyzjami 2007/503/WE (4) i 2007/504/WE (5) Rada zdecydowała, że Cypr i Malta spełniły warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 2008 r. Decyzją 2008/608/WE (6) Rada zdecydowała, że Słowacja spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro. Decyzją 2010/416/UE (7) Rada zdecydowała, że Estonia spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro. Decyzją 2013/387/UE (8) Rada zdecydowała, że Łotwa spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro.

(3)

Zgodnie z pkt 1 Protokołu w sprawie niektórych postanowień dotyczących Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską („Traktat WE”), Zjednoczone Królestwo powiadomiło Radę, że nie zamierza przejść do trzeciego etapu UGW z dniem 1 stycznia 1999 r. Od tego czasu powiadomienie to nie zostało zmienione. Zgodnie z pkt 1 Protokołu w sprawie niektórych postanowień dotyczących Danii, załączonego do Traktatu WE, oraz zgodnie z decyzją podjętą przez szefów państw lub rządów w Edynburgu w grudniu 1992 r. Dania powiadomiła Radę, że nie zamierza uczestniczyć w trzecim etapie UGW. Dania nie złożyła wniosku o rozpoczęcie procedury, o której mowa w art. 140 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(4)

Na mocy decyzji 98/317/WE Szwecja jest objęta derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 TFUE. Zgodnie z art. 4 Aktu przystąpienia z 2003 r. (9) Republika Czeska, Litwa, Węgry i Polska są objęte derogacjami w rozumieniu art. 139 ust. 1 TFUE. Zgodnie z art. 5 Aktu przystąpienia z 2005 r. (10) Bułgaria i Rumunia są objęte derogacjami w rozumieniu art. 139 ust. 1 TFUE. Zgodnie z art. 5 Aktu przystąpienia z 2012 r. (11) Chorwacja jest objęta derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 TFUE.

(5)

Europejski Bank Centralny („EBC”) został utworzony dnia 1 lipca 1998 r. Europejski system walutowy został zastąpiony mechanizmem kursowym, którego ustanowienie zostało uzgodnione rezolucją Rady Europejskiej z dnia 16 czerwca 1997 r. w sprawie utworzenia mechanizmu kursów walut w trzecim etapie unii gospodarczej i walutowej (12). Funkcjonowanie mechanizmu kursowego w trzecim etapie unii gospodarczej i walutowej (ERM II) zostało określone w porozumieniu z dnia 16 marca 2006 r. pomiędzy Europejskim Bankiem Centralnym a krajowymi bankami centralnymi państw członkowskich spoza strefy euro określającym procedury operacyjne mechanizmu kursowego w trzecim etapie unii gospodarczej i walutowej (13).

(6)

Art. 140 ust. 2 TFUE określa procedurę uchylenia derogacji w stosunku do państw członkowskich, których to dotyczy. Przynajmniej raz na dwa lata lub na wniosek państwa członkowskiego objętego derogacją Komisja i EBC składają sprawozdania Radzie zgodnie z procedurą określoną w art. 140 ust. 1 TFUE.

(7)

Przepisy krajowe państw członkowskich, w tym statuty krajowych banków centralnych, należy w razie potrzeby dostosować w celu zapewnienia zgodności z art. 130 i 131 TFUE oraz ze Statutem Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego („Statut ESBC i EBC”). Sprawozdania Komisji i EBC zawierają szczegółową ocenę zgodności przepisów prawa Litwy z art. 130 i 131 TFUE oraz ze Statutem ESBC i EBC.

(8)

Zgodnie z art. 1 Protokołu nr 13 w sprawie kryteriów konwergencji, o których mowa w art. 140 TFUE, kryterium stabilności cen określone w art. 140 ust. 1 tiret pierwsze TFUE oznacza, że państwo członkowskie osiągnęło trwały poziom stabilności cen, a średnia stopa inflacji, odnotowana w ciągu jednego roku poprzedzającego badanie, nie przekracza o więcej niż 1,5 punktu procentowego stopy inflacji w co najwyżej trzech państwach członkowskich o najbardziej stabilnych cenach. Na potrzeby kryterium stabilności cen inflacja jest mierzona za pomocą zharmonizowanych wskaźników cen konsumpcyjnych zdefiniowanych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2494/95 (14). W celu oceny, czy kryterium stabilności cen zostało spełnione, inflacja w poszczególnych państwach członkowskich jest mierzona jako procentowa zmiana średniej arytmetycznej 12 wskaźników miesięcznych w stosunku do średniej arytmetycznej 12 wskaźników miesięcznych w poprzednim okresie. W sprawozdaniach Komisji i EBC jako wartość referencyjna przyjęta została zwykła średnia arytmetyczna stóp inflacji trzech państw członkowskich o najbardziej stabilnych cenach powiększona o 1,5 punktu procentowego. Wyliczono, że w okresie jednego roku do kwietnia 2014 r. włącznie wartość referencyjna inflacji wynosiła 1,7 %; trzema państwami członkowskimi o najbardziej stabilnych cenach były Łotwa, Portugalia i Irlandia, ze stopami inflacji wynoszącymi, odpowiednio, 0,1 %, 0,3 % i 0,3 %. Uzasadnione jest wykluczenie z grupy państw o najbardziej stabilnych cenach tych państw, których stopa inflacji nie może zostać uznana za miarodajną wartość referencyjną dla innych państw członkowskich. Państwa, których wykluczenie jest uzasadnione, zostały wymienione w sprawozdaniach z konwergencji z 2004, 2010 i 2013 r. W obecnej sytuacji uzasadnione jest wykluczenie z grupy państw o najbardziej stabilnych cenach Grecji, Bułgarii i Cypru (15). Na potrzeby obliczenia wartości referencyjnej inflacji państwa te zastępuje się przez Łotwę, Portugalię i Irlandię — kolejne trzy państwa członkowskie o najniższej średniej stopie inflacji.

(9)

Zgodnie z art. 2 Protokołu nr 13 kryterium sytuacji finansów publicznych określone w art. 140 ust. 1 tiret drugie TFUE wymaga, aby w czasie badania państwo członkowskie nie było objęte decyzją Rady podjętą zgodnie z art. 126 ust. 6 TFUE, stwierdzającą istnienie nadmiernego deficytu.

(10)

Zgodnie z art. 3 Protokołu nr 13 kryterium udziału w mechanizmie kursowym Europejskiego Systemu Walutowego określone w art. 140 ust. 1 tiret trzecie TFUE wymaga, aby państwo członkowskie spełniało normalne granice wahań przewidziane w mechanizmie kursowym (ERM) Europejskiego Systemu Walutowego bez poważnych napięć co najmniej przez dwa lata przed badaniem. W szczególności państwo członkowskie nie mogło zdewaluować z własnej inicjatywy dwustronnego centralnego kursu swojej waluty wobec euro przez ten sam okres. Od dnia 1 stycznia 1999 r. punkt odniesienia dla oceny spełnienia kryterium kursu wymiany stanowi mechanizm kursowy ERM II. Oceniając spełnienie tego kryterium w swoich sprawozdaniach, Komisja i EBC zbadały okres dwóch lat do dnia 15 maja 2014 r.

(11)

Zgodnie z art. 4 Protokołu nr 13 kryterium konwergencji stóp procentowych określone w art. 140 ust. 1 tiret czwarte TFUE wymaga, aby w ciągu jednego roku przed badaniem państwo członkowskie posiadało średnią nominalną długoterminową stopę procentową nieprzekraczającą więcej niż o dwa punkty procentowe stopy procentowej w co najwyżej trzech państwach członkowskich o najbardziej stabilnych cenach. Na potrzeby kryterium konwergencji stóp procentowych wykorzystano porównywalne stopy procentowe referencyjnych dziesięcioletnich obligacji skarbowych. Aby ocenić, czy kryterium konwergencji stóp procentowych zostało spełnione, w sprawozdaniach Komisji i EBC jako wartość referencyjną przyjęto zwykłą średnią arytmetyczną nominalnych długoterminowych stóp procentowych trzech państw członkowskich o najbardziej stabilnych cenach powiększoną o dwa punkty procentowe. Wartość referencyjna dla okresu jednego roku, do kwietnia 2014 r. włącznie, wyniosła 6,2 % i została obliczona w oparciu o długoterminowe stopy procentowe na Łotwie (3,3 %), w Irlandii (3,5 %) i Portugalii (5,9 %).

(12)

Zgodnie z art. 5 Protokołu nr 13 Komisja ma dostarczyć dane wykorzystywane w ocenie spełnienia kryteriów konwergencji. Komisja udostępniła odpowiednie dane. Dane budżetowe zostały dostarczone przez Komisję po tym, jak państwa członkowskie złożyły do dnia 1 kwietnia 2014 r. odpowiednie sprawozdania zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 479/2009 (16).

(13)

Na podstawie przedłożonych przez Komisję i EBC sprawozdań w sprawie postępów dokonanych przez Litwę w wypełnieniu zobowiązań w zakresie urzeczywistnienia unii gospodarczej i walutowej stwierdza się, że:

31.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 228/33

(1)

Decyzja wykonawcza Komisji 2014/88/UE (2) została przyjęta w następstwie dużej liczby zgłoszeń skierowanych do systemu wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej żywności i paszach (RASFF) ze względu na obecność wielu szczepów salmonelli, w tym salmonelli typhimurium, stwierdzoną w środkach spożywczych. Szczep ten jest drugim co do częstości zgłoszeń serotypem spotykanym u ludzi i stwierdzono dużą częstość jego występowania w środkach spożywczych zawierających liście pieprzu betelowego („pieprzu żuwnego”, powszechnie znanego jako „betel”) lub składających się z nich, pochodzących z Bangladeszu. Od 2011 r. Zjednoczone Królestwo zgłosiło wielokrotnie przypadki wystąpienia ognisk zatrucia salmonellą pochodzącą z liści pieprzu betelowego. Ponadto prawdopodobne jest, że liczba zgłoszonych przypadków w Unii jest zaniżona.

(2)

W związku z tym decyzją wykonawczą 2014/88/UE zakazano przywozu z Bangladeszu do Unii środków spożywczych zawierających liście pieprzu betelowego lub składających się z nich do dnia 31 lipca 2014 r.

(3)

W lutym 2014 r. Bangladesz przedstawił aktualny stan realizacji planu działania w celu usunięcia niedociągnięć wskazanych w trakcie audytu przeprowadzonego w 2013 r. przez Biuro ds. Żywności i Weterynarii Komisji Europejskiej. W sprawozdaniu Bangladeszu wskazano, że realizacja jest nadal w toku i nie została jeszcze zakończona.

(4)

W związku z tym nadal pozostaje do rozwiązania szereg problemów. W szczególności nie wprowadzono jeszcze w życie programu wywozu zaproponowanego przez branżę zajmującą się wywozem liści pieprzu betelowego. Nadal obowiązuje zakaz wywozu liści pieprzu betelowego wprowadzony przez sam Bangladesz w maju 2013 r. Zakaz ten okazał się jednak nie w pełni skuteczny i od czasu jego przyjęcia w ramach RASFF zgłoszono dziewięć przypadków usiłowania przywozu liści pieprzu betelowego do Unii. W związku z tym nie można uznać, że gwarancje udzielone przez Bangladesz są wystarczające do rozwiązania kwestii poważnych zagrożeń dla zdrowia ludzi. Środki nadzwyczajne ustanowione decyzją 2014/88/UE powinny zatem pozostać w mocy.

(5)

Okres stosowania decyzji wykonawczej 2014/88/EU należy zatem przedłużyć do dnia 30 czerwca 2015 r.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Paszy,