24.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/1

(1)

Jeżeli finansowanie przez państwo spełnia kryteria określone w art. 107 ust. 1 Traktatu, stanowi pomoc państwa i zgodnie z art. 108 ust. 3 Traktatu powinno zostać zgłoszone do Komisji. Jednakże na podstawie art. 109 Traktatu Rada może określić kategorie pomocy, które są zwolnione z wymogu zgłoszenia. Zgodnie z art. 108 ust. 4 Traktatu Komisja może przyjąć rozporządzenia dotyczące takich kategorii pomocy państwa. Rozporządzeniem (WE) nr 994/98 Rada postanowiła, zgodnie z art. 109 Traktatu, że pomoc de minimis może stanowić jedną z takich kategorii. Na tej podstawie uznaje się, że pomoc de minimis, czyli pomoc przyznana jednemu przedsiębiorstwu w danym okresie, która nie przekracza pewnej określonej kwoty, nie spełnia wszystkich kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 Traktatu i w związku z tym nie podlega procedurze zgłoszenia.

(2)

Komisja w licznych decyzjach wyjaśniała pojęcie pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu. Komisja określiła również kierunki swoich działań w odniesieniu do pułapu de minimis, poniżej którego można uznać, że art. 107 ust. 1 nie ma zastosowania, najpierw w zawiadomieniu w sprawie stosowania zasady de minimis do pomocy państwa (3), a następnie w rozporządzeniach Komisji (WE) nr 69/2001 (4) i (WE) nr 1998/2006 (5). W świetle doświadczenia zdobytego podczas stosowania rozporządzenia (WE) nr 1998/2006 należy dokonać przeglądu niektórych warunków określonych w tym rozporządzeniu oraz zastąpić je nowym.

(3)

Pułap pomocy de minimis, którą jedno przedsiębiorstwo może otrzymywać przez okres trzech lat od jednego państwa członkowskiego, należy utrzymać na wysokości 200 000 EUR. Pułap ten wciąż jest niezbędny w celu zapewnienia, by każdy środek wchodzący w zakres niniejszego rozporządzenia można było uznać za niewywierający wpływu na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi, niezakłócający konkurencji ani niegrożący jej zakłóceniem.

(4)

Do celów reguł konkurencji określonych w Traktacie przedsiębiorstwem jest każda jednostka wykonująca działalność gospodarczą niezależnie od jej formy prawnej i sposobu finansowania (6). Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że wszystkie podmioty, które są kontrolowane (prawnie lub de facto) przez ten sam podmiot, należy traktować jako jedno przedsiębiorstwo (7). Aby zagwarantować pewność prawa i ograniczyć obciążenia administracyjne, niniejsze rozporządzenie powinno zawierać wyczerpujący wykaz jasnych kryteriów określających, w jakich okolicznościach co najmniej dwie jednostki gospodarcze z tego samego państwa członkowskiego należy uznać za jedno przedsiębiorstwo. Spośród utrwalonych kryteriów służących określeniu „powiązanych jednostek gospodarczych” w definicji małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), określonej w zaleceniu Komisji 2003/361/WE (8) i w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 800/2008 (9), Komisja wybrała te kryteria, które są właściwe do celów niniejszego rozporządzenia. Kryteria te są już znane organom publicznym i powinny znaleźć zastosowanie, z uwagi na zakres niniejszego rozporządzenia, zarówno w odniesieniu do MŚP, jak i dużych przedsiębiorstw. Kryteria te powinny zapewnić uznanie grupy powiązanych jednostek gospodarczych za jedno przedsiębiorstwo do celów stosowania zasady de minimis, natomiast jednostki gospodarcze, które są ze sobą powiązane wyłącznie dlatego, że każda z nich jest bezpośrednio związana z danym organem publicznym lub danymi organami publicznymi, nie będą traktowane jako wzajemnie powiązane. Uwzględnia się tym samym szczególną sytuację jednostek gospodarczych, które są kontrolowane przez ten sam organ publiczny lub te same organy publiczne, ale które mogą posiadać niezależne uprawnienia decyzyjne.

(5)

Aby uwzględnić niewielki rozmiar, jakim przeciętnie charakteryzują się przedsiębiorstwa działające w sektorze transportu drogowego towarów, w odniesieniu do przedsiębiorstw prowadzących działalność zarobkową w zakresie transportu drogowego towarów należy utrzymać pułap w wysokości 100 000 EUR. Świadczenia usług zintegrowanych, w których sam transport jest tylko jednym z elementów usługi, np. usług przeprowadzkowych, pocztowych lub kurierskich albo usług obejmujących zbieranie i przetwarzanie odpadów, nie należy uznawać za usługi transportowe. W związku z nadwyżką mocy przewozowych w sektorze transportu drogowego towarów oraz z uwagi na cele polityki transportowej w zakresie natężenia ruchu i transportu towarowego, z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia należy wykluczyć pomoc na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego towarów przez przedsiębiorstwa prowadzące działalność zarobkową w zakresie transportu drogowego towarów. Z uwagi na rozwój sektora drogowego transportu pasażerskiego nie należy już stosować obniżonego pułapu w odniesieniu do tego sektora.

(6)

Ze względu na specjalne zasady stosowane w sektorach produkcji podstawowej produktów rolnych, rybołówstwa i akwakultury oraz ze względu na ryzyko, że kwoty pomocy niższe od pułapów określonych w niniejszym rozporządzeniu mogą spełniać kryteria określone w art. 107 ust. 1 Traktatu, niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do tych sektorów.

(7)

Biorąc pod uwagę podobieństwa między przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych oraz produktów innych niż rolne, niniejsze rozporządzenie powinno stosować się do przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych, z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków. Za przetwarzanie lub wprowadzanie do obrotu nie można w tym względzie uznać czynności wykonywanych w gospodarstwach jako niezbędny element przygotowania produktu do pierwszej sprzedaży, takich jak zbiór, koszenie czy młócka zbóż, pakowanie jaj, ani też pierwszej sprzedaży na rzecz podmiotów zajmujących się odsprzedażą lub przetwórstwem.

(8)

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że z dniem przyjęcia przez Unię aktów prawnych w celu ustanowienia wspólnej organizacji rynku w danym sektorze rolnictwa państwa członkowskie mają obowiązek powstrzymania się od wszelkich działań mogących zaszkodzić takiej organizacji lub wprowadzających od niej wyjątki (10). W związku z tym niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy, której kwotę ustalono na postawie ceny lub ilości produktów nabytych lub wprowadzonych do obrotu. Nie powinno też mieć zastosowania do wsparcia, które wiąże się z obowiązkiem dzielenia się środkami pomocy z producentami podstawowymi.

(9)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy wywozowej ani pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem korzystania z produktów krajowych w stosunku do produktów przywożonych. Nie powinno mieć ono zwłaszcza zastosowania do pomocy na tworzenie i prowadzenie sieci dystrybucyjnej w innych państwach członkowskich lub państwach trzecich. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych bądź kosztów badań lub usług doradczych potrzebnych do wprowadzenia nowego lub już istniejącego produktu na nowy rynek w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim zwykle nie stanowi pomocy wywozowej.

(10)

Okres trzech lat brany pod uwagę do celów niniejszego rozporządzenia należy oceniać w sposób ciągły, zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy uwzględnić całkowitą kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku podatkowego oraz dwóch poprzedzających lat podatkowych.

(11)

Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w sektorach wyłączonych z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia a także w innych sektorach lub obszarach działalności, niniejsze rozporządzenie powinno stosować się do działalności w tych innych sektorach lub obszarach działalności, pod warunkiem że dane państwo członkowskie zapewni za pomocą odpowiednich środków, takich jak rozdzielenie działalności lub wyodrębnienie kosztów, by działalność w wyłączonych sektorach nie odnosiła korzyści z pomocy de minimis. Ta sama zasada powinna mieć zastosowanie w przypadku przedsiębiorstwa prowadzącego działalność w sektorach, w których stosuje się niższe pułapy de minimis. Jeżeli nie ma możliwości zagwarantowania, że działalność w sektorach, w odniesieniu do których stosuje się niższe pułapy de minimis, jest objęta pomocą de minimis tylko do wysokości tych obniżonych pułapów, niższe pułapy należy stosować do całej działalności przedsiębiorstwa.

(12)

W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy uniemożliwiające obejście maksymalnych poziomów intensywności pomocy określonych w szczegółowych rozporządzeniach lub decyzjach Komisji. Należy również ustanowić jasne i łatwe do zastosowania zasady dotyczące kumulacji.

(13)

W niniejszym rozporządzeniu nie wyklucza się sytuacji, w której środka można nie uznać za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu na podstawie innych przesłanek niż te wymienione w niniejszym rozporządzeniu, na przykład gdy środek spełnia warunki testu prywatnego inwestora lub nie wiąże się z przekazaniem zasobów państwowych. W szczególności finansowanie unijne zarządzane centralnie przez Komisję, które nie jest bezpośrednio ani pośrednio kontrolowane przez państwo członkowskie, nie stanowi pomocy państwa i nie powinno być uwzględniane przy określaniu, czy przestrzegano odpowiedniego pułapu.

(14)

W trosce o przejrzystość, równe traktowanie i możliwość skutecznego monitorowania niniejsze rozporządzenie powinno się stosować jedynie do pomocy de minimis, w przypadku której możliwe jest wcześniejsze dokładne obliczenie ekwiwalentu dotacji brutto bez konieczności przeprowadzania oceny ryzyka („pomoc przejrzysta”). Takiego dokładnego obliczenia można przykładowo dokonać w odniesieniu do dotacji, dopłat do oprocentowania, ograniczonych zwolnień podatkowych lub innych instrumentów, które przewidują pewien maksymalny poziom, gwarantujący nieprzekroczenie odpowiedniego pułapu. Określenie maksymalnego poziomu oznacza, że tak długo, jak dokładna kwota pomocy jest nieznana lub jeszcze nieznana, państwo członkowskie musi przyjąć, że kwota ta jest równa maksymalnemu poziomowi, aby zagwarantować, że połączenie kilku środków pomocy nie przekroczy pułapu ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu, oraz zastosować zasady dotyczące kumulacji pomocy.

(15)

W trosce o przejrzystość, równe traktowanie oraz prawidłowe stosowanie pułapu de minimis wszystkie państwa członkowskie powinny stosować tę samą metodę obliczeń. Aby ułatwić obliczenia, kwota pomocy przyznanej w innej formie niż dotacje pieniężne powinna zostać przeliczona na ekwiwalent dotacji brutto. Przy obliczaniu ekwiwalentu dotacji brutto dla przejrzystych rodzajów pomocy innych niż dotacje oraz pomocy wypłacanej w kilku ratach należy stosować rynkowe stopy procentowe obowiązujące w chwili przyznawania takiej pomocy. Mając na względzie jednolite, przejrzyste i proste stosowanie reguł pomocy państwa, stopami rynkowymi stosowanymi do celów niniejszego rozporządzenia powinny być stopy referencyjne, określone w komunikacie Komisji w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych (11).

(16)

Pomoc w formie pożyczek, w tym pomoc de minimis na finansowanie ryzyka przyjmującą postać pożyczek, należy uznać za przejrzystą pomoc de minimis, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto został obliczony na podstawie rynkowych stóp procentowych obowiązujących w chwili przyznania pomocy. W celu uproszczenia oceny niewielkich pożyczek udzielanych na krótki okres w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jasną, łatwą do zastosowania regułę uwzględniającą zarówno kwotę pożyczki, jak i czas jej trwania. Z doświadczenia Komisji wynika, że pożyczki objęte zabezpieczeniem pokrywającym co najmniej 50 % pożyczki i nieprzekraczające 1 000 000 EUR w okresie pięciu lat albo 500 000 EUR w okresie dziesięciu lat można uznać za posiadające ekwiwalent dotacji brutto nieprzekraczający pułapu de minimis. Zważywszy na trudności związane z określeniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy przyznanej przedsiębiorstwom, które mogą nie być w stanie spłacić pożyczki, powyższej reguły nie powinno się stosować do takich przedsiębiorstw..

(17)

Pomocy w formie dokapitalizowania nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że całkowita wartość dokapitalizowania ze środków publicznych nie przekracza pułapu de minimis. Pomocy w formie środków finansowania ryzyka przyjmujących postać inwestycji kapitałowych i quasi-kapitałowych, o której mowa w wytycznych dotyczących finansowania ryzyka (12), nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że kapitał dostarczany w ramach środka nie przekracza pułapu de minimis.

(18)

Pomoc w formie gwarancji, w tym pomoc de minimis na finansowanie ryzyka przyjmującą postać gwarancji, należy uznać za przejrzystą, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie „bezpiecznych stawek” określonych w zawiadomieniu Komisji dotyczącym danej kategorii przedsiębiorstw (13). W celu uproszczenia oceny gwarancji udzielanych na krótki okres i zabezpieczających do 80 % stosunkowo niewielkich pożyczek w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jasną, łatwą do zastosowania regułę uwzględniającą zarówno kwotę pożyczki bazowej, jak i czas trwania gwarancji. Reguły tej nie należy stosować w odniesieniu do gwarancji na transakcje bazowe niestanowiące pożyczki, np. gwarancji na transakcje kapitałowe. Jeżeli gwarancja nie przekracza 80 % pożyczki bazowej, gwarantowana kwota nie przekracza 1 500 000 EUR, a czas trwania gwarancji nie przekracza pięciu lat, gwarancję można uznać za posiadającą ekwiwalent dotacji brutto nieprzekraczający pułapu de minimis. To samo podejście stosuje się, jeżeli gwarancja nie przekracza 80 % pożyczki bazowej, gwarantowana kwota nie przekracza 750 000 EUR, a czas trwania gwarancji nie przekracza dziesięciu lat. Ponadto państwa członkowskie mogą skorzystać z metody obliczania ekwiwalentu dotacji brutto gwarancji, która to metoda została zgłoszona Komisji na podstawie innego rozporządzenia Komisji w obszarze pomocy państwa obowiązującego w danym okresie i która została zatwierdzona przez Komisję jako zgodna z obwieszczeniem w sprawie gwarancji lub aktem zastępującym to obwieszczenie; rozwiązanie takie możliwe jest pod warunkiem że zatwierdzona metoda wyraźnie odnosi się do przedmiotowego rodzaju gwarancji i rodzaju transakcji bazowej w kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia. Zważywszy na trudności związane z określeniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy przyznanej przedsiębiorstwom, które mogą nie być w stanie spłacić pożyczki, powyższej reguły nie powinno się stosować do takich przedsiębiorstw.

(19)

Jeżeli program pomocy de minimis jest wdrażany przez pośredników finansowych, należy zagwarantować, że nie otrzymują oni żadnej pomocy państwa. Można to zrobić np. poprzez wprowadzenie wymogu, by pośrednicy finansowi korzystający z gwarancji państwa płacili stawki odpowiadające stawkom rynkowym lub by w całości przenosili wszelką korzyść na beneficjentów końcowych, lub poprzez przestrzeganie pułapu de minimis i innych warunków określonych w niniejszym rozporządzeniu również na poziomie pośredników.

(20)

Po zgłoszeniu danego środka pomocy przez państwo członkowskie Komisja może zbadać, czy środek ten – niebędący dotacją, pożyczką, gwarancją, dokapitalizowaniem ani środkiem finansowania ryzyka przyjmującym postać inwestycji kapitałowej lub quasi-kapitałowej – prowadzi do powstania ekwiwalentu dotacji brutto o wartości mniejszej niż wysokość pułapu de minimis, przez co mógłby zostać objęty przepisami niniejszego rozporządzenia.

(21)

Komisja jest zobowiązana do dopilnowania, by przestrzegano reguł pomocy państwa; zgodnie z zasadą współpracy ustanowioną w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej państwa członkowskie powinny ułatwiać wypełnianie tego zadania poprzez ustanowienie niezbędnych mechanizmów gwarantujących, że całkowita kwota pomocy przyznanej zgodnie z zasadą de minimis jednemu przedsiębiorstwu nie przekroczy łącznego dopuszczalnego pułapu. W tym celu, przyznając pomoc de minimis, państwo członkowskie powinno informować zainteresowane przedsiębiorstwa o kwocie przyznanej pomocy de minimis, o tym, że ma ona charakter de minimis, oraz wyraźnie odesłać do niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie powinny zostać zobowiązane do monitorowania udzielonej pomocy, aby zapewnić nieprzekraczanie odpowiednich pułapów oraz przestrzeganie reguł dotyczący kumulacji. Aby wywiązać się z tego obowiązku, zainteresowane państwo członkowskie powinno przed przyznaniem takiej pomocy uzyskać od przedsiębiorstwa oświadczenie o wszelkiej innej pomocy de minimis objętej niniejszym rozporządzeniem lub innymi rozporządzeniami w sprawie de minimis, otrzymanej w danym roku podatkowym oraz w dwóch poprzednich latach podatkowych. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość ustanowienia centralnego rejestru obejmującego pełne informacje dotyczące przyznanej pomocy de minimis i weryfikowania, czy udzielenie nowej pomocy nie powoduje przekroczenia odpowiednego pułapu.

(22)

Przed przyznaniem wszelkiej nowej pomocy de minimis państwa członkowskie powinny dokładnie przeanalizować, czy w wyniku przyznania nowej pomocy de minimis pułap de minimis nie zostanie w danym państwie członkowskim przekroczony oraz czy spełniono inne warunki określone w niniejszym rozporządzeniu.

(23)

Uwzględniając doświadczenie Komisji, a w szczególności konieczność systematycznego dokonywania przeglądu jej polityki w zakresie pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu stosowania niniejszego rozporządzenia. Na wypadek gdyby niniejsze rozporządzenie wygasło i nie zostało przedłużone, państwa członkowskie powinny dysponować sześciomiesięcznym okresem dostosowawczym w odniesieniu do pomocy de minimis objętej niniejszym rozporządzeniem,

a)

pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury, objętym rozporządzeniem Rady (WE) nr 104/2000 (14);

b)

pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom zajmującym się produkcją podstawową produktów rolnych;

c)

pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w sektorze przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych w następujących przypadkach:

d)

pomocy przyznawanej na działalność związaną z wywozem do państw trzecich lub państw członkowskich, tzn. pomocy bezpośrednio związanej z ilością wywożonych produktów, tworzeniem i prowadzeniem sieci dystrybucyjnej lub innymi wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności wywozowej;

e)

pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem korzystania z towarów krajowych w stosunku do towarów sprowadzanych z zagranicy.

a)

„produkty rolne” oznaczają produkty wymienione w załączniku I do Traktatu, z wyjątkiem produktów rybołówstwa i akwakultury wchodzących w zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 104/2000;

b)

„przetwarzanie produktów rolnych” oznacza czynności wykonywane na produkcie rolnym, w wyniku których powstaje produkt będący również produktem rolnym, z wyjątkiem czynności wykonywanych w gospodarstwach, niezbędnych do przygotowania produktów zwierzęcych lub roślinnych do pierwszej sprzedaży;

c)

„wprowadzanie do obrotu produktów rolnych” oznacza posiadanie lub wystawianie produktu w celu sprzedaży, oferowanie go na sprzedaż, dostawę lub każdy inny sposób wprowadzania produktu na rynek, z wyjątkiem jego pierwszej sprzedaży przez producenta podstawowego na rzecz podmiotów zajmujących się odsprzedażą lub przetwórstwem i czynności przygotowujących produkt do pierwszej sprzedaży; sprzedaż produktu przez producenta podstawowego konsumentowi końcowemu uznaje się za wprowadzanie do obrotu, jeśli następuje w odpowiednio wydzielonym do tego celu miejscu.

a)

jedna jednostka gospodarcza posiada w drugiej jednostce gospodarczej większość praw głosu akcjonariuszy, wspólników lub członków;

b)

jedna jednostka gospodarcza ma prawo wyznaczyć lub odwołać większość członków organu administracyjnego, zarządzającego lub nadzorczego innej jednostki gospodarczej;

c)

jedna jednostka gospodarcza ma prawo wywierać dominujący wpływ na inną jednostkę gospodarczą zgodnie z umową zawartą z tą jednostką lub postanowieniami w jej akcie założycielskim lub umowie spółki;

d)

jedna jednostka gospodarcza, która jest akcjonariuszem lub wspólnikiem w innej jednostce gospodarczej lub jej członkiem, samodzielnie kontroluje, zgodnie z porozumieniem z innymi akcjonariuszami, wspólnikami lub członkami tej jednostki, większość praw głosu akcjonariuszy, wspólników lub członków tej jednostki.

a)

beneficjent nie jest przedmiotem zbiorowego postępowania upadłościowego lub nie spełnia określonych właściwym dla niego prawem krajowym kryteriów objęcia zbiorowym postępowaniem upadłościowym na wniosek wierzycieli. W przypadku dużych przedsiębiorstw beneficjent musi znajdować się w sytuacji porównywalnej co najmniej z oceną kredytową B-; oraz

b)

pożyczka jest objęta zabezpieczeniem pokrywającym co najmniej 50 % pożyczki oraz wynosi 1 000 000 EUR (lub, w przypadku przedsiębiorstw zajmujących się transportem drogowym towarów, 500 000 EUR) w okresie pięciu lat, albo 500 000 EUR (lub, w przypadku przedsiębiorstw zajmujących się transportem drogowym towarów, 250 000 EUR) w okresie dziesięciu lat; jeżeli kwota pożyczki jest niższa niż te kwoty lub udzielono jej na okres krótszy niż odpowiednio pięć albo dziesięć lat, ekwiwalent dotacji brutto pożyczki oblicza się jako odpowiedni odsetek odpowiedniego pułapu określonego w art. 3 ust. 2; lub

c)

ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie stopy referencyjnej mającej zastosowanie w momencie przyznania pomocy.

a)

beneficjent nie jest przedmiotem zbiorowego postępowania upadłościowego lub nie spełnia określonych właściwym dla niego prawem krajowym kryteriów objęcia zbiorowym postępowaniem upadłościowym na wniosek wierzycieli. W przypadku dużych przedsiębiorstw beneficjent musi znajdować się w sytuacji porównywalnej co najmniej z oceną kredytową B-; oraz

b)

gwarancja nie przekracza 80 % wartości pożyczki bazowej oraz gwarantowana kwota wynosi 1 500 000 EUR (lub, w przypadku przedsiębiorstw zajmujących się transportem drogowym towarów, 750 000 EUR) i czas trwania gwarancji wynosi pięć lat, albo gwarantowana kwota wynosi 750 000 EUR (lub, w przypadku przedsiębiorstw zajmujących się transportem drogowym towarów, 375 000 EUR) i czas trwania gwarancji wynosi dziesięć lat; jeżeli gwarantowana kwota jest niższa niż te kwoty lub gwarancji udzielono na okres krótszy niż odpowiednio pięć albo dziesięć lat, ekwiwalent dotacji brutto gwarancji oblicza się jako odpowiedni odsetek odpowiedniego pułapu określonego w art. 3 ust. 2; lub

c)

ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie „bezpiecznych stawek” określonych w zawiadomieniu Komisji; lub

d)

przed jej wdrożeniem,

24.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/9

(1)

Jeżeli finansowanie przez państwo spełnia kryteria określone w art. 107 ust. 1 Traktatu, stanowi pomoc państwa i zgodnie z art. 108 ust. 3 Traktatu powinno zostać zgłoszone do Komisji. Jednakże na podstawie art. 109 Traktatu Rada może określić kategorie pomocy, które są zwolnione z wymogu zgłoszenia. Zgodnie z art. 108 ust. 4 Traktatu Komisja może przyjąć rozporządzenia dotyczące takich kategorii pomocy państwa. Rozporządzeniem (WE) nr 994/98 Rada postanowiła, zgodnie z art. 109 Traktatu, że pomoc de minimis może stanowić jedną z takich kategorii. Na tej podstawie uznaje się, że pomoc de minimis, czyli pomoc przyznana jednemu przedsiębiorstwu w danym okresie, która nie przekracza pewnej określonej kwoty, nie spełnia wszystkich kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 Traktatu i w związku z tym nie podlega procedurze zgłoszenia.

(2)

Komisja w licznych decyzjach wyjaśniała pojęcie pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu. Komisja określiła również kierunki swoich działań w odniesieniu do pułapu de minimis, poniżej którego można uznać, że art. 107 ust. 1 nie ma zastosowania, najpierw w zawiadomieniu w sprawie stosowania zasady de minimis do pomocy państwa (3), a następnie w rozporządzeniach Komisji (WE) nr 69/2001 (4) i (WE) nr 1998/2006 (5). Ze względu na specjalne zasady stosowane w sektorze rolnym oraz ze względu na ryzyko, że nawet niskie kwoty pomocy mogłyby spełniać kryteria określone w art. 107 ust. 1 Traktatu, sektor rolny lub jego części wyłączono z zakresu powyższych rozporządzeń. Komisja przyjęła już szereg rozporządzeń określających zasady dotyczące pomocy de minimis przyznawanej w sektorze rolnym; ostatnim z tych rozporządzeń było rozporządzenie (WE) nr 1535/2007 (6). W świetle doświadczenia zdobytego podczas stosowania rozporządzenia (WE) nr 1535/2007 należy dokonać przeglądu niektórych warunków określonych w tym rozporządzeniu oraz zastąpić je nowym.

(3)

Z doświadczeń Komisji zdobytych podczas stosowania rozporządzenia (WE) nr 1535/2007 wynika, że maksymalną kwotę pomocy dla jednego przedsiębiorstwa na okres trzech lat należy podnieść do 15 000 EUR, a górny limit krajowy – do 1 % rocznej produkcji. Te nowe pułapy wciąż zapewniają, by każdy środek wchodzący w zakres niniejszego rozporządzenia można było uznać za niewywierający wpływu na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi, niezakłócający konkurencji ani niegrożący jej zakłóceniem.

(4)

Do celów reguł konkurencji określonych w Traktacie przedsiębiorstwem jest każda jednostka wykonująca działalność gospodarczą niezależnie od jej formy prawnej i sposobu finansowania (7). Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że wszystkie podmioty, które są kontrolowane (prawnie lub de facto) przez ten sam podmiot, należy traktować jako jedno przedsiębiorstwo (8). Aby zagwarantować pewność prawa i ograniczyć obciążenia administracyjne, niniejsze rozporządzenie powinno zawierać wyczerpujący wykaz jasnych kryteriów określających, w jakich okolicznościach co najmniej dwie jednostki gospodarcze z tego samego państwa członkowskiego należy uznać za jedno przedsiębiorstwo. Spośród utrwalonych kryteriów służących określeniu „powiązanych jednostek gospodarczych” w definicji małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), określonej w zaleceniu Komisji 2003/361/WE (9) i w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 800/2008 (10), Komisja wybrała te kryteria, które są właściwe do celów niniejszego rozporządzenia. Kryteria te są już znane organom publicznym i powinny znaleźć zastosowanie, z uwagi na zakres niniejszego rozporządzenia, zarówno w odniesieniu do MŚP, jak i dużych przedsiębiorstw. Kryteria te powinny zapewnić uznanie grupy powiązanych jednostek gospodarczych za jedno przedsiębiorstwo do celów stosowania zasady de minimis, natomiast jednostki gospodarcze, które są ze sobą powiązane wyłącznie dlatego, że każda z nich jest bezpośrednio związana z danym organem publicznym lub danymi organami publicznymi, nie będą traktowane jako wzajemnie powiązane. Uwzględnia się tym samym szczególną sytuację jednostek gospodarczych, które są kontrolowane przez ten sam organ publiczny lub te same organy publiczne, ale które mogą posiadać niezależne uprawnienia decyzyjne. Kryteria te powinny również zapewniać, że poszczególni członkowie osób prawnych lub grupy osób fizycznych lub prawnych nie będą traktowani jako powiązani wyłącznie z tego powodu, w przypadku gdy prawo krajowe przewiduje, że tacy indywidualni członkowie mają prawa i obowiązki porównywalne z prawami i obowiązkami rolników indywidualnych, którzy mają status kierownika gospodarstwa rolnego, szczególnie w odniesieniu do ich statusu ekonomicznego, społecznego i podatkowego, pod warunkiem że przyczynili się do wzmocnienia struktur rolnych danych osób prawnych lub grup.

(5)

Ze względu na podobieństwo pomiędzy przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych oraz produktów innych niż rolne, przetwarzanie i wprowadzanie do obrotu produktów rolnych wchodzi w zakres rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 (11).

(6)

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że z dniem przyjęcia przez Unię aktów prawnych w celu ustanowienia wspólnej organizacji rynku w danym sektorze rolnictwa państwa członkowskie mają obowiązek powstrzymania się od wszelkich działań mogących zaszkodzić takiej organizacji lub wprowadzających od niej wyjątki (12). W związku z tym niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy, której kwotę ustalono na postawie ceny lub ilości produktów nabytych lub wprowadzonych do obrotu. Nie powinno też mieć zastosowania do wsparcia, które wiąże się z obowiązkiem dzielenia się środkami pomocy z producentami podstawowymi.

(7)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy wywozowej ani pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem korzystania z produktów krajowych w stosunku do produktów przywożonych. Nie powinno mieć ono zwłaszcza zastosowania do pomocy na tworzenie i prowadzenie sieci dystrybucyjnej w innych państwach członkowskich lub państwach trzecich. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych bądź kosztów badań lub usług doradczych potrzebnych do wprowadzenia nowego lub już istniejącego produktu na nowy rynek w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim zwykle nie stanowi pomocy wywozowej.

(8)

Okres trzech lat brany pod uwagę do celów niniejszego rozporządzenia należy oceniać w sposób ciągły, zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy uwzględnić całkowitą kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku podatkowego oraz dwóch poprzedzających lat podatkowych.

(9)

Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w zakresie podstawowej produkcji produktów rolnych, a także w innych sektorach lub obszarach działalności wchodzących w zakres stosowania rozporządzenia (UE) nr 1407/2013, to przepisy powyższego rozporządzenia powinny stosować się do pomocy przyznanej w związku z działalnością w sektorach lub obszarach działalności wchodzących w zakres stosowania tego rozporządzenia, pod warunkiem że dane państwo członkowskie zapewni za pomocą odpowiednich środków, takich jak rozdzielenie działalności lub wyodrębnienie kosztów, by działalność w zakresie podstawowej produkcji produktów rolnych nie odnosiła korzyści z pomocy de minimis przyznanej zgodnie z tym rozporządzeniem.

(10)

Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w zakresie podstawowej produkcji produktów rolnych oraz w sektorze rybołówstwa i akwakultury, to w odniesieniu do pomocy przyznanej z związku z działalnością w sektorze rybołówstwa i akwakultury powinno stosować się rozporządzenie Komisji (WE) nr 875/2007 (13), pod warunkiem że dane państwo członkowskie zapewni za pomocą odpowiednich środków, takich jak rozdzielenie działalności lub wyodrębnienie kosztów, by działalność w zakresie podstawowej produkcji produktów rolnych nie odnosiła korzyści z pomocy de minimis przyznanej zgodnie z tym rozporządzeniem.

(11)

W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy uniemożliwiające obejście maksymalnych poziomów intensywności pomocy określonych w szczegółowych rozporządzeniach lub decyzjach Komisji. Należy również ustanowić jasne i łatwe do zastosowania zasady dotyczące kumulacji.

(12)

W niniejszym rozporządzeniu nie wyklucza się sytuacji, w której środka można nie uznać za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu na podstawie innych przesłanek niż te wymienione w niniejszym rozporządzeniu, na przykład gdy środek spełnia warunki testu prywatnego inwestora lub nie wiąże się z przekazaniem zasobów państwowych. W szczególności finansowanie unijne zarządzane centralnie przez Komisję, które nie jest bezpośrednio ani pośrednio kontrolowane przez państwo członkowskie, nie stanowi pomocy państwa i nie powinno być uwzględniane przy określaniu, czy przestrzegano odpowiedniego pułapu lub górnego limitu krajowego.

(13)

W trosce o przejrzystość, równe traktowanie i możliwość skutecznego monitorowania niniejsze rozporządzenie powinno się stosować jedynie do pomocy de minimis, w przypadku której możliwe jest wcześniejsze dokładne obliczenie ekwiwalentu dotacji brutto bez konieczności przeprowadzania oceny ryzyka („pomoc przejrzysta”). Takiego dokładnego obliczenia można przykładowo dokonać w odniesieniu do dotacji, dopłat do oprocentowania, ograniczonych zwolnień podatkowych lub innych instrumentów, które przewidują pewien maksymalny poziom, gwarantujący nieprzekroczenie odpowiedniego pułapu. Określenie maksymalnego poziomu oznacza, że tak długo, jak dokładna kwota pomocy jest nieznana lub jeszcze nieznana, państwo członkowskie musi przyjąć, że kwota ta jest równa maksymalnemu poziomowi, aby zagwarantować, że połączenie kilku środków pomocy nie przekroczy pułapu ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu, oraz zastosować zasady dotyczące kumulacji pomocy.

(14)

W trosce o przejrzystość, równe traktowanie oraz prawidłowe stosowanie pułapu de minimis wszystkie państwa członkowskie powinny stosować tę samą metodę obliczeń. Aby ułatwić obliczenia, kwota pomocy przyznanej w innej formie niż dotacje pieniężne powinna zostać przeliczona na ekwiwalent dotacji brutto. Przy obliczaniu ekwiwalentu dotacji brutto dla przejrzystych rodzajów pomocy innych niż dotacje oraz pomocy wypłacanej w kilku ratach należy stosować rynkowe stopy procentowe obowiązujące w chwili przyznawania takiej pomocy. Mając na względzie jednolite, przejrzyste i proste stosowanie reguł pomocy państwa, stopami rynkowymi stosowanymi do celów niniejszego rozporządzenia powinny być stopy referencyjne określone w komunikacie Komisji w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych (14).

(15)

Pomoc w formie pożyczek, w tym pomoc de minimis na finansowanie ryzyka przyjmującą postać pożyczek, należy uznać za przejrzystą pomoc de minimis, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto został obliczony na podstawie rynkowych stóp procentowych obowiązujących w chwili przyznania pomocy. W celu uproszczenia oceny niewielkich pożyczek udzielanych na krótki okres w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jasną, łatwą do zastosowania regułę uwzględniającą zarówno kwotę pożyczki, jak i czas jej trwania. Z doświadczenia Komisji wynika, że pożyczki objęte zabezpieczeniem pokrywającym co najmniej 50 % pożyczki i nieprzekraczające 75 000 EUR w okresie pięciu lat albo 37 500 EUR w okresie dziesięciu lat można uznać za posiadające ekwiwalent dotacji brutto nieprzekraczający pułapu de minimis. Zważywszy na trudności związane z określeniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy przyznanej przedsiębiorstwom, które mogą nie być w stanie spłacić pożyczki, powyższej reguły nie powinno się stosować do takich przedsiębiorstw.

(16)

Pomocy w formie dokapitalizowania nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że całkowita wartość dokapitalizowania ze środków publicznych nie przekracza pułapu de minimis. Pomocy w formie środków finansowania ryzyka przyjmujących postać inwestycji kapitałowych i quasi-kapitałowych, o której mowa w wytycznych dotyczących finansowania ryzyka (15), nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że kapitał dostarczany w ramach środka nie przekracza pułapu de minimis.

(17)

Pomoc w formie gwarancji, w tym pomoc de minimis na finansowanie ryzyka przyjmującą postać gwarancji, należy uznać za przejrzystą, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie „bezpiecznych stawek” określonych w zawiadomieniu Komisji dotyczącym danej kategorii przedsiębiorstw (16). W celu uproszczenia oceny gwarancji udzielanych na krótki okres i zabezpieczających do 80 % stosunkowo niewielkich pożyczek w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jasną, łatwą do zastosowania regułę uwzględniającą zarówno kwotę pożyczki bazowej, jak i czas trwania gwarancji. Reguły tej nie należy stosować w odniesieniu do gwarancji na transakcje bazowe niestanowiące pożyczki, np. gwarancji na transakcje kapitałowe. Jeżeli gwarancja nie przekracza 80 % pożyczki bazowej, gwarantowana kwota nie przekracza 112 500 EUR, a czas trwania gwarancji nie przekracza pięciu lat, gwarancję można uznać za posiadającą ekwiwalent dotacji brutto nieprzekraczający pułapu de minimis. To samo podejście stosuje się, jeżeli gwarancja nie przekracza 80 % pożyczki bazowej, gwarantowana kwota nie przekracza 56 250 EUR, a czas trwania gwarancji nie przekracza dziesięciu lat. Ponadto państwa członkowskie mogą skorzystać z metody obliczania ekwiwalentu dotacji brutto gwarancji, która to metoda została zgłoszona Komisji na podstawie innego rozporządzenia Komisji w obszarze pomocy państwa obowiązującego w danym okresie i która została zatwierdzona przez Komisję jako zgodna z obwieszczeniem w sprawie gwarancji lub aktem zastępującym to obwieszczenie; rozwiązanie takie możliwe jest pod warunkiem że zatwierdzona metoda wyraźnie odnosi się do przedmiotowego rodzaju gwarancji i rodzaju transakcji bazowej w kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia. Zważywszy na trudności związane z określeniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy przyznanej przedsiębiorstwom, które mogą nie być w stanie spłacić pożyczki, powyższej reguły nie powinno się stosować do takich przedsiębiorstw.

(18)

Jeżeli program pomocy de minimis jest wdrażany przez pośredników finansowych, należy zagwarantować, że nie otrzymują oni żadnej pomocy państwa. Można to zrobić np. poprzez wprowadzenie wymogu, by pośrednicy finansowi korzystający z gwarancji państwa płacili stawki odpowiadające stawkom rynkowym lub by w całości przenosili wszelką korzyść na beneficjentów końcowych, lub poprzez przestrzeganie pułapu de minimis i innych warunków określonych w niniejszym rozporządzeniu również na poziomie pośredników.

(19)

Po zgłoszeniu danego środka pomocy przez państwo członkowskie Komisja może zbadać, czy środek ten – niebędący dotacją, pożyczką, gwarancją, dokapitalizowaniem ani środkiem finansowania ryzyka przyjmującym postać inwestycji kapitałowej lub quasi-kapitałowej – prowadzi do powstania ekwiwalentu dotacji brutto o wartości mniejszej niż wysokość pułapu de minimis, przez co mógłby zostać objęty przepisami niniejszego rozporządzenia.

(20)

Komisja jest zobowiązana do dopilnowania, by przestrzegano reguł pomocy państwa; zgodnie z zasadą współpracy ustanowioną w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej państwa członkowskie powinny ułatwiać wypełnianie tego zadania poprzez ustanowienie niezbędnych mechanizmów gwarantujących, że całkowita kwota pomocy przyznanej zgodnie z zasadą de minimis jednemu przedsiębiorstwu nie przekroczy łącznego dopuszczalnego pułapu. W tym celu, przyznając pomoc de minimis, państwo członkowskie powinno informować zainteresowane przedsiębiorstwa o kwocie przyznanej pomocy de minimis, o tym, że ma ona charakter de minimis, oraz wyraźnie odesłać do niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie powinny zostać zobowiązane do monitorowania udzielonej pomocy, aby zapewnić nieprzekraczanie odpowiednich pułapów oraz przestrzeganie reguł dotyczący kumulacji. Aby wywiązać się z tego obowiązku, zainteresowane państwo członkowskie powinno przed przyznaniem takiej pomocy uzyskać od przedsiębiorstwa oświadczenie o wszelkiej innej pomocy de minimis objętej niniejszym rozporządzeniem lub innymi rozporządzeniami w sprawie de minimis, otrzymanej w danym roku podatkowym oraz w dwóch poprzednich latach podatkowych. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość ustanowienia centralnego rejestru obejmującego pełne informacje dotyczące przyznanej pomocy de minimis i weryfikowania, czy udzielenie nowej pomocy nie powoduje przekroczenia odpowiednego pułapu.

(21)

Przed przyznaniem wszelkiej nowej pomocy de minimis państwa członkowskie powinny dokładnie przeanalizować, czy w wyniku przyznania nowej pomocy de minimis pułap de minimis ani górny limit krajowy nie zostaną w danym państwie członkowskim przekroczone oraz czy spełniono inne warunki określone w niniejszym rozporządzeniu.

(22)

Uwzględniając doświadczenie Komisji, a w szczególności konieczność systematycznego dokonywania przeglądu jej polityki w zakresie pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu stosowania niniejszego rozporządzenia. Na wypadek gdyby niniejsze rozporządzenie wygasło i nie zostało przedłużone, państwa członkowskie powinny dysponować sześciomiesięcznym okresem dostosowawczym w odniesieniu do pomocy de minimis objętej niniejszym rozporządzeniem,

a)

pomocy, której kwotę ustalono na postawie ceny lub ilości produktów wprowadzonych na rynek;

b)

pomocy przyznawanej na działalność związaną z wywozem do państw trzecich lub państw członkowskich, tzn. pomocy bezpośrednio związanej z ilością wywożonych produktów, tworzeniem i prowadzeniem sieci dystrybucyjnej lub innymi wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności wywozowej;

c)

pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem korzystania z towarów krajowych w stosunku do towarów sprowadzanych z zagranicy.

a)

jedna jednostka gospodarcza posiada w drugiej jednostce gospodarczej większość praw głosu akcjonariuszy, wspólników lub członków;

b)

jedna jednostka gospodarcza ma prawo wyznaczyć lub odwołać większość członków organu administracyjnego, zarządzającego lub nadzorczego innej jednostki gospodarczej;

c)

jedna jednostka gospodarcza ma prawo wywierać dominujący wpływ na inną jednostkę gospodarczą zgodnie z umową zawartą z tą jednostką lub postanowieniami w jej akcie założycielskim lub umowie spółki;

d)

jedna jednostka gospodarcza, która jest akcjonariuszem lub wspólnikiem w innej jednostce gospodarczej lub jej członkiem, samodzielnie kontroluje, zgodnie z porozumieniem z innymi akcjonariuszami, wspólnikami lub członkami tej jednostki, większość praw głosu akcjonariuszy, wspólników lub członków tej jednostki.

a)

beneficjent nie jest przedmiotem zbiorowego postępowania upadłościowego lub nie spełnia określonych właściwym dla niego prawem krajowym kryteriów objęcia zbiorowym postępowaniem upadłościowym na wniosek wierzycieli. W przypadku dużych przedsiębiorstw beneficjent musi znajdować się w sytuacji porównywalnej co najmniej z oceną kredytową B-; oraz

b)

pożyczka jest objęta zabezpieczeniem pokrywającym co najmniej 50 % pożyczki oraz wynosi 75 000 EUR w okresie pięciu lat albo 37 500 EUR w okresie dziesięciu lat; jeżeli kwota pożyczki jest niższa niż te kwoty lub udzielono jej na okres krótszy niż odpowiednio pięć albo dziesięć lat, ekwiwalent dotacji brutto pożyczki oblicza się jako odpowiedni odsetek pułapu określonego w art. 3 ust. 2; lub

c)

ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie stopy referencyjnej mającej zastosowanie w momencie przyznania pomocy.

a)

beneficjent nie jest podmiotem zbiorowego postępowania upadłościowego lub nie spełnia określonych właściwym dla niego prawem krajowym kryteriów objęcia zbiorowym postępowaniem upadłościowym na wniosek wierzycieli. W przypadku dużych przedsiębiorstw beneficjent musi znajdować się w sytuacji porównywalnej co najmniej z oceną kredytową B-; oraz

b)

gwarancja nie przekracza 80 % wartości pożyczki bazowej oraz gwarantowana kwota wynosi 112 500 EUR i czas trwania gwarancji wynosi pięć lat, albo gwarantowana kwota wynosi 56 250 EUR i czas trwania gwarancji wynosi dziesięć lat; jeżeli gwarantowana kwota jest niższa niż te kwoty lub gwarancji udzielono na okres krótszy niż odpowiednio pięć albo dziesięć lat, ekwiwalent dotacji brutto gwarancji oblicza się jako odpowiedni odsetek pułapu określonego w art. 3 ust. 2; lub

c)

ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie „bezpiecznych stawek” określonych w zawiadomieniu Komisji; lub

d)

przed jej wdrożeniem,

24.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/18

(1)

W celu realizacji swoich zadań Europejski Bank Centralny (EBC) wymaga krajowej i porównawczej statystyki płatności. Artykuł 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2533/98 stanowi, iż informacje mogą być zbierane w zakresie statystyki płatności i systemów płatności. Dane te są niezbędne do identyfikacji i monitorowania rozwoju rynków płatniczych w państwach członkowskich oraz wspomagania promowania sprawnego funkcjonowania systemów płatności.

(2)

Artykuł 5 ust. 1 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego (zwanego dalej „Statutem ESBC”) zobowiązuje EBC do zbierania, z pomocą krajowych banków centralnych (KBC), od właściwych władz krajowych lub bezpośrednio od podmiotów gospodarczych, informacji statystycznych, które są niezbędne do realizacji zadań Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESBC). Artykuł 5 ust. 2 Statutu ESBC stanowi, że KBC wykonują, w miarę możliwości, zadania określone w art. 5 ust. 1.

(3)

Eurosystem zbiera informacje dotyczące płatności na mocy wytycznych EBC/2007/9 (2). W celu poprawy jakości i wiarygodności statystyki płatności oraz zagwarantowania przekazywania danych przez pełną populację sprawozdawczą właściwe informacje powinny być zbierane bezpośrednio od podmiotów sprawozdających.

(4)

Metodologia zbierania informacji dotyczących płatności powinna uwzględniać ewolucję przepisów dotyczących płatności w Unii Europejskiej, w szczególności dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3), dyrektywy 2009/110/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) oraz art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 924/2009 (5).

(5)

Zbieranie przez KBC od rzeczywistej populacji sprawozdawczej informacji statystycznych niezbędnych do wypełnienia wymogów statystycznych EBC może być częścią szerszych ram sprawozdawczości statystycznej ustanowionych przez KBC samodzielnie na podstawie prawa wspólnotowego, prawa krajowego lub utrwalonych praktyk, służących również innym celom statystycznym, pod warunkiem że nie jest zagrożone wypełnienie wymogów statystycznych EBC. Może to również prowadzić do zmniejszenia obciążeń sprawozdawczych. Dla zachowania przejrzystości w tych przypadkach zasadne jest informowanie podmiotów sprawozdających o tym, że dane zbierane są również dla innych celów statystycznych. W określonych przypadkach EBC może uznać informacje zebrane dla innych celów statystycznych za wystarczające do realizacji swoich wymogów.

(6)

Pomimo tego, że rozporządzenia przyjmowane przez EBC na mocy art. 34 ust. 1 Statutu ESBC nie przyznają praw i nie nakładają obowiązków na państwa członkowskie, których walutą nie jest euro (zwane dalej „państwami członkowskimi spoza strefy euro”), art. 5 Statutu ESBC stosuje się zarówno do państw członkowskich, których walutą jest euro (zwanych dalej „państwami członkowskimi strefy euro”), jak i państw członkowskich spoza strefy euro. Motyw 17 rozporządzenia (WE) nr 2533/98 powołuje się na to, że art. 5 Statutu ESBC, łącznie z art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, zobowiązuje państwa członkowskie spoza strefy euro do zaprojektowania i wdrożenia na poziomie krajowym wszelkich środków uznanych przez nie za właściwe w celu zbierania informacji statystycznych niezbędnych do wypełniania wymogów EBC w zakresie sprawozdawczości statystycznej oraz zapewnienia terminowych przygotowań w dziedzinie statystyki do uzyskania statusu państw członkowskich strefy euro. W konsekwencji postanowienia niniejszego rozporządzenia mogą być uznane za obowiązujące KBC państw członkowskich spoza strefy euro poprzez współpracę takich KBC z Eurosystemem opartą na zaleceniach EBC.

(7)

Zastosowanie powinny mieć standardy ochrony i wykorzystywania poufnych informacji statystycznych, określone w art. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 2533/98.

(8)

Niezbędne jest ustanowienie procedury wprowadzania w skuteczny sposób zmian technicznych do załączników do niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że zmiany takie nie zmienią podstawowych ram pojęciowych ani obciążenia sprawozdawczego. W procedurze tej zostaną uwzględnione opinie Komitetu ds. Statystyki Europejskiego Systemu Banków Centralnych (STC). KBC i inne komitety ESBC mogą proponować takie zmiany techniczne do załączników za pośrednictwem STC,

a)

„podmiot sprawozdający” i „rezydent” – podmiot sprawozdający i rezydenta w rozumieniu art. 1 rozporządzenia (WE) nr 2533/98;

b)

„usługa płatnicza”, „dostawca usług płatniczych”, „instytucja płatnicza” i „system płatności” –usługę płatniczą, dostawcę usług płatniczych, instytucję płatniczą i system płatności w rozumieniu art. 4 dyrektywy 2007/64/WE;

c)

„emitent pieniądza elektronicznego” i „instytucja pieniądza elektronicznego” – emitenta pieniądza elektronicznego i instytucję pieniądza elektronicznego w rozumieniu art. 2 dyrektywy 2009/110/WE;

d)

„operator systemu płatności” – podmiot prawny odpowiedzialny zgodnie z prawem za prowadzenie systemu płatności.

a)

w przypadku instytucji płatniczych – jeśli te spełniają warunki określone w art. 26 ust. 1 i 2 dyrektywy 2007/64/WE;

b)

w przypadku instytucji pieniądza elektronicznego – jeśli te spełniają warunki określone w art. 9 ust. 1 i 2 dyrektywy 2009/110/WE;

c)

w przypadku pozostałych dostawców usług płatniczych niewymienionych w lit. a) i b) – jeśli spełniają oni warunki określone w art. 9 ust. 1 i 2 dyrektywy 2009/110/WE lub w art. 26 ust. 1 i 2 dyrektywy 2007/64/WE.

24.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/45

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

24.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/47

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należności celne przywozowe na produkty objęte kodami CN 1001 19 00, 1001 11 00, ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 et 1007 90 00, są równe cenie interwencyjnej obowiązującej w odniesieniu do takich produktów przy przywozie, powiększonej o 55 % i zmniejszonej o cenę przywozową CIF stosowaną wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć stawki określonej we wspólnej taryfie celnej.

(2)

Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe CIF ustanawiane są regularnie dla przedmiotowych produktów.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010, ceną do obliczania należności celnych przywozowych produktów objętych kodami CN 1001 19 00, 1001 11 00, ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 i 1007 90 00 jest dzienna reprezentatywna cena przywozowa CIF ustalona w sposób określony w art. 5 wymienionego rozporządzenia.

(4)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 1 stycznia 2014 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń.

(5)

Ze względu na konieczność zapewnienia możliwie jak najszybszego stosowania tego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania,

24.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/50

(1)

W dniu 15 października 2013 r. Rada przyjęła rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi.

(2)

Planowaniem i wykonywaniem zadań powierzonych EBC powinien zająć się całkowicie organ wewnętrzny, w którego skład wchodzi jego przewodniczący i wiceprzewodniczący oraz czterej przedstawiciele EBC i po jednym przedstawicielu właściwego organu krajowego z każdego uczestniczącego państwa członkowskiego („Rada ds. Nadzoru”).

(3)

Rada ds. Nadzoru powinna być podstawowym organem w zakresie wykonywania zadań nadzorczych przez EBC, zadań, które dotychczas zawsze znajdowały się w gestii właściwych organów krajowych. Z tego względu należy powierzyć Radzie uprawnienie do przyjęcia decyzji wykonawczej w celu mianowania m.in. przewodniczącego Rady ds. Nadzoru.

(4)

Zgodnie z art. 26 ust. 3 wspomnianego wyżej rozporządzenia oraz po wysłuchaniu opinii Rady ds. Nadzoru, w dniu 22 listopada EBC przedłożył Parlamentowi Europejskiemu do zatwierdzenia wniosek dotyczący mianowania przewodniczącego Rady ds. Nadzoru. Parlament Europejski zatwierdził ten wniosek w dniu 11 grudnia.

(5)

Następnie, w dniu 11 grudnia 2013 r., EBC przedłożył Radzie wniosek dotyczący mianowania przewodniczącego Rady ds. Nadzoru,

24.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/51

(1)

Dnia 16 grudnia 2013 r. Rada wyraziła swoje głębokie zaniepokojenie sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej.

(2)

Dnia 5 grudnia 2013 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję nr 2127 (2013) nakładającą na Republikę Środkowoafrykańską embargo na handel bronią.

(3)

Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

a)

zapewniania pomocy technicznej, usług pośrednictwa i innych usług – w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego – związanych z działaniami wojskowymi oraz z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i stosowaniem uzbrojenia i wszelkich materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi, sprzętem wojskowym i paramilitarnym oraz częściami zapasowymi do wyżej wymienionych, bezpośrednio lub pośrednio, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Republice Środkowoafrykańskiej lub do użytku na jej terytorium;

b)

zapewniania finansowania lub pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczenia kredytów eksportowych, jak również ubezpieczeń i reasekuracji, na potrzeby sprzedaży, dostawy, transferu lub eksportu uzbrojenia i materiałów z nim związanych lub na potrzeby zapewniania związanej z powyższymi działaniami pomocy technicznej, usług pośrednictwa i innych usług, bezpośrednio lub pośrednio, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Republice Środkowoafrykańskiej lub do użytku na jej terytorium;

c)

świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest obejście zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

a)

sprzedaży, dostawy, transferu lub eksportu uzbrojenia i materiałów z nim związanych, przeznaczonych wyłącznie do celów wsparcia lub wykorzystania przez misję na rzecz konsolidacji pokoju w Afryce Centralnej (MICOPAX), międzynarodową misję wsparcia w Republice Środkowoafrykańskiej pod dowództwem sił afrykańskich (MISCA), biuro Narodów Zjednoczonych ds. zintegrowanego budowania pokoju w Republice Środkowoafrykańskiej (BINUCA) i jego straż, regionalną grupę zadaniową Unii Afrykańskiej (AU–RTF) oraz siły francuskie rozmieszczone w Republice Środkowoafrykańskiej;

b)

sprzedaży, dostawy, transferu lub eksportu odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Republiki Środkowoafrykańskiej przez personel Organizacji Narodów Zjednoczonych, personel Unii lub jej państw członkowskich, przedstawicieli środków masowego przekazu, pracowników organizacji humanitarnych i rozwojowych oraz personel pomocniczy, wyłącznie do osobistego użytku;

c)

sprzedaży, dostawy, transferu lub eksportu broni strzeleckiej i lekkiej oraz materiałów z nią związanych, przeznaczonych wyłącznie do użytku międzynarodowych patroli zapewniających bezpieczeństwo w obszarze chronionym nad rzeką Sangha obejmującym terytoria wchodzące w skład trzech państw w celu obrony przed kłusownictwem, przemytem kości słoniowej i uzbrojenia oraz innymi działaniami sprzecznymi z prawem krajowym Republiki Środkowoafrykańskiej lub międzynarodowymi zobowiązaniami prawnymi tego państwa.

a)

sprzedaży, dostawy, transferu lub eksportu nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego, przeznaczonego wyłącznie do użytku w celach humanitarnych lub ochronnych oraz zapewniania związanej z powyższymi działaniami pomocy technicznej;

b)

sprzedaży, dostawy, transferu lub eksportu uzbrojenia i innego związanego z nim sprzętu śmiercionośnego przeznaczonego dla sił bezpieczeństwa Republiki Środkowoafrykańskiej wyłącznie do celów wsparcia w Republice Środkowoafrykańskiej procesu reformy sektora bezpieczeństwa lub do wykorzystania w tym procesie;

c)

sprzedaży, dostawy, transferu lub eksportu uzbrojenia i materiałów z nim związanych oraz zapewniania związanej z powyższymi działaniami pomocy technicznej lub finansowej, w tym personelu;

24.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/53

(1)

Zgodnie z art. 32 ust. 5 akapit pierwszy dyrektywy 2010/75/UE Królestwo Hiszpanii przedłożyło Komisji przejściowy plan krajowy (PPK) drogą elektroniczną w dniu 21 grudnia 2012 r. (2) i oficjalnym pismem z dnia 28 grudnia 2012 r., które wpłynęło do Komisji w dniu 2 stycznia 2013 r. (3).

(2)

Przejściowy plan krajowy został oceniony zgodnie z art. 32 ust. 1, 3 i 4 dyrektywy 2010/75/UE oraz decyzją wykonawczą Komisji 2012/115/UE (4).

(3)

W ramach oceny kompletności PPK przekazanego przez Królestwo Hiszpanii Komisja stwierdziła, że wiele obiektów wymienionych w PPK nie zgadza się z obiektami ujętymi w wykazie emisji za 2009 r. przekazanym przez Królestwo Hiszpanii zgodnie z dyrektywą 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5). Komisja stwierdziła również, że w przypadku obiektu nr 5 udział w pułapie PKP w odniesieniu do SO2 na lata 2001–2007 został obliczony na podstawie minimalnego stopnia odsiarczania, a w latach 2008–2010 udział ten został określony metodą dopuszczalnej wielkości emisji, chociaż warunki stosowania tego podejścia nie zostały spełnione.

(4)

Ponieważ rozbieżności między danymi w PPK i w wykazie emisji na mocy dyrektywy 2001/80/WE utrudniły ocenę PPK, w piśmie z dnia 11 czerwca 2013 r. (6) Komisja poprosiła Królestwo Hiszpanii o wyjaśnienie wykrytych rozbieżności. Komisja zwróciła się również do Królestwa Hiszpanii o ponowne obliczenie udziału obiektu nr 5 w pułapie PPK w odniesieniu do SO2.

(5)

Królestwo Hiszpanii przedłożyło Komisji informacje uzupełniające pismem z dnia 28 czerwca 2013 r. (7), które zawierało wyjaśnienia rozbieżności pomiędzy informacjami zawartymi w PPK i w wykazie emisji na 2009 r. na mocy dyrektywy 2001/80/WE. Królestwo Hiszpanii stwierdziło również we wspomnianym piśmie, że nie zaistniała konieczność skorygowania udziału obiektu nr 5 w pułapie PPK w odniesieniu do SO2.

(6)

Po dalszej ocenie PPK i przedstawieniu przez Królestwo Hiszpanii dodatkowych informacji Komisja w dniu 19 września 2013 r. przesłała do Królestwa Hiszpanii drugie pismo (8), w którym potwierdziła swoje stanowisko w kwestii stosowania metody minimalnego stopnia odsiarczania do obliczania udziału obiektu nr 5 w pułapie PPK w odniesieniu do SO2. Komisja zauważyła ponadto, że w przypadku obiektu nr 2 do obliczenia jego udziału w pułapie PPK na 2016 r. Królestwo Hiszpanii zastosowało dopuszczalną wielkość emisji w odniesieniu do SO2 w wysokości 800 mg/Nm3 na podstawie przepisów art. 5 ust. 2 dyrektywy 2001/80/WE, które Komisja uznała za niemające zastosowania do tego celu. Komisja zwróciła również uwagę na fakt, że w przypadku dziewięciu obiektów dopuszczalną wielkość emisji NOx w wysokości 1 200 mg/Nm3 zastosowano do obliczenia ich udziału w pułapie PPK na 2016 r. na podstawie dodatku C tabela C.1 uwaga 2 załącznika do decyzji wykonawczej 2012/115/UE, nie przedstawiono jednak żadnych informacji na temat zawartości substancji lotnych paliw stałych wykorzystywanych w tych obiektach, które uzasadniałyby stosowanie tej uwagi. Komisja zwróciła się również do Królestwa Hiszpanii o dodatkowe informacje na temat środków przewidzianych w odniesieniu do każdego obiektu objętego PPK w celu terminowego zapewnienia zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji, które będą miały zastosowanie od dnia 1 lipca 2020 r. Wreszcie Komisja zwróciła się do Królestwa Hiszpanii o dostarczenie dodatkowych danych w odniesieniu do obiektów spalania wielopaliwowego lub składających się z obiektów różnego rodzaju na temat ilości wykorzystywanych paliw, dopuszczalnych wielkości emisji, średniego natężenia przepływu gazów odlotowych i współczynników konwersji osobno dla każdego wykorzystywanego paliwa lub każdego rodzaju obiektu.

(7)

W piśmie z dnia 30 września 2013 r. (9), uzupełnionym pismem z dnia 10 października 2013 r. (10), Królestwo Hiszpanii odpowiedziało na pytania postawione przez Komisję i przedstawiło dodatkowe dane. W przypadku obiektu nr 2 Królestwo Hiszpanii podtrzymało swoją opinię, że nie ma potrzeby zmiany zastosowanej dopuszczalnej wielkości emisji SO2, gdyż uznaje, że art. 5 ust. 2 dyrektywy 2001/80/WE ma zastosowanie w tym zakresie. W przypadku obiektu nr 5 Królestwo Hiszpanii utrzymywało, że było uprawnione do zastosowania metody minimalnego stopnia odsiarczania łącznie z metodą dopuszczalnej wielkości emisji. Królestwo Hiszpanii przedstawiło informacje na temat zawartości substancji lotnych paliw stałych wykorzystywanych w okresie 2001–2010 przez dziewięć obiektów, dla których do obliczenia pułapu na 2016 r. zastosowano dopuszczalną wielkość emisji NOx w wysokości 1 200 mg/Nm3, z których to informacji wynika, że tylko w przypadku obiektów nr 3, 4 i 19 średnia roczna zawartość substancji lotnych wykorzystywanych paliw stałych wynosiła poniżej 10 % w każdym roku w okresie 2001–2010, natomiast w przypadku obiektów nr 13, 15, 17, 18, 24 i 25 średni roczny poziom w jednym roku lub przez kilka lat przekraczał 10 %. Królestwo Hiszpanii twierdziło, że w odniesieniu do wszystkich dziewięciu obiektów średnia zawartość substancji lotnych w całym okresie odniesienia (2001–2010) była niższa niż wartość, o której mowa w dodatku C tabela C.1 uwaga 2 załącznika do decyzji wykonawczej 2012/115/UE.

(8)

Na podstawie informacji otrzymanych od władz hiszpańskich w dniu 30 września 2013 r. i 10 października 2013 r. Komisja zauważyła, że w przypadku obiektów wielopaliwowych, dla których przedstawiono dopuszczalne wielkości emisji dla wszystkich spalanych rodzajów paliw, oraz w przypadku jednego obiektu, dla którego przedstawiono średnie dopuszczalne wielkości emisji dla wszystkich spalanych rodzajów paliw, konieczne jest wyjaśnienie, w jaki sposób obliczono udziały tych obiektów w łącznych pułapach, wraz z określeniem dopuszczalnych wielkości emisji i średniego natężenia przepływu gazów odlotowych zastosowanych dla każdego rodzaju paliwa spalanego w tych obiektach.

(9)

Po ostatecznej ocenie PPK przekazanego przez Królestwo Hiszpanii, zmienionego zgodnie z dodatkowymi informacjami i obejmującego duże obiekty energetycznego spalania wymienione w załączniku I do niniejszej decyzji, Komisja zidentyfikowała trzy główne elementy niezgodne z obowiązującymi przepisami, a mianowicie:

(10)

Komisja zidentyfikowała ponadto kilka obiektów w PPK, w przypadku których informacje są nadal niespójne lub należy uzupełnić brakujące dane. Pełny wykaz brakujących danych i wniosków o wyjaśnienie znajduje się w załączniku II do niniejszej decyzji.

(11)

Dlatego też PPK przekazany przez Królestwo Hiszpanii nie powinien zostać przyjęty,

a)

w przypadku obiektu nr 2: korekta dopuszczalnej wielkości emisji zastosowanej do obliczenia udziału w pułapie SO2 na 2016 r.; obiekt nie kwalifikuje się do zastosowania dopuszczalnej wielkości emisji w wysokości 800 mg/Nm3 w odniesieniu do SO2 do obliczenia jego udziału w pułapie PPK na 2016 r. na podstawie art. 5 ust. 2 dyrektywy 2001/80/WE, ponieważ ta dopuszczalna wielkość emisji nie jest wymieniona w art. 32 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2010/75/UE;

b)

w przypadku obiektu nr 5: korekta metody zastosowanej do obliczenia udziału w pułapie PPK na 2016 r. w odniesieniu do SO2; udział ten musi być obliczony dla całego okresu 2001–2010 albo na podstawie minimalnego stopnia odsiarczania, albo na podstawie dopuszczalnych wielkości emisji;

c)

w przypadku obiektów nr 13, 15, 17, 18, 24 i 25: korekta dopuszczalnych wielkości emisji zastosowanych do obliczenia ich udziału w pułapie NOx PPK na 2016 r.; aby obiekty te kwalifikowały się do zastosowania dopuszczalnej wielkości emisji w wysokości 1 200 mg/Nm3, Królestwo Hiszpanii musi wykazać, że średnia zawartość substancji lotnych paliw stałych wykorzystywanych w tych obiektach wynosiła poniżej 10 % w latach referencyjnych uwzględnionych do celów PPK;

d)

poprawne uaktualnienie łącznych pułapów emisji dla wszystkich lat, obliczonych zgodnie ze skorygowanymi wartościami wymienionymi w poprzednich punktach;

e)

wyjaśnienie wszelkich kwestii i uzupełnienie danych wymienionych w załączniku II do niniejszej decyzji.

24.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/58

(1)

Na podstawie art. 22 dyrektywy 2000/29/WE państwa członkowskie mogą otrzymać wkład finansowy od Unii związany z „kontrolą fitosanitarną” na pokrycie wydatków bezpośrednio związanych z niezbędnymi środkami, które zostały wprowadzone lub mają być wprowadzone w celu zwalczania organizmów szkodliwych wprowadzonych z państw trzecich lub z innych obszarów Unii, aby wytępić te organizmy lub, jeżeli nie jest to możliwe, powstrzymać ich rozprzestrzenianie się.

(2)

Niemcy złożyły trzy wnioski o wkład finansowy. Pierwszy z nich został złożony w dniu 30 kwietnia 2013 r. i dotyczy środków wprowadzonych w 2012 r. w celu wytępienia lub powstrzymania rozprzestrzeniania się organizmu Diabrotica virgifera w Nadrenii-Palatynacie. Ognisko tego szkodliwego organizmu wykryto tam w sierpniu i wrześniu 2012 r.

(3)

Drugi z nich został złożony w dniu 30 kwietnia 2013 r. i dotyczy środków wprowadzonych w okresie od sierpnia 2011 r. do sierpnia 2012 r. w celu kontroli organizmu Anoplophora glabripennis w Nadrenii Północnej-Westfalii. Ognisko tego szkodliwego organizmu wykryto tam w 2009 r.

(4)

Trzeci z przedstawionych przez Niemcy wniosków został złożony w dniu 24 kwietnia 2013 r. i dotyczy środków wprowadzonych w 2012 r. w celu wytępienia lub powstrzymania rozprzestrzeniania się organizmu Diabrotica virgifera w Badenii-Wirtembergii. Ogniska tego szkodliwego organizmu zostały wykryte w różnych powiatach wiejskich i miejskich tego kraju związkowego (Alb-Donaukreis, Biberach, Breisgau-Hochschwarzwald, Emmendingen, Karlsruhe, Konstanz, Lörrach, Rastatt i Ravensburg) w różnych latach, tj. w 2009, 2010, 2011 i 2012 r. Środki wprowadzone w tych latach były także objęte współfinansowaniem w 2009, 2010, 2011 i 2012 r.

(5)

W dniu 17 kwietnia 2013 r. Hiszpania złożyła cztery wnioski o wkład finansowy. Pierwszy z nich dotyczy środków polegających na wzmożeniu inspekcji, wprowadzonych w 2012 r. w czterech graniczących z Portugalią wspólnotach autonomicznych i mających na celu kontrolę organizmu Bursaphelenchus xylophilus.

(6)

Drugi ze złożonych przez Hiszpanię wniosków dotyczy środków wprowadzonych w 2013 r. lub planowanych na ten rok w Galicji w celu kontroli organizmu Bursaphelenchus xylophilus. Ognisko tego szkodliwego organizmu wykryto w 2010 r. w obszarze As Neves.

(7)

Trzeci z wniosków dotyczy środków wprowadzonych w 2013 r. lub planowanych na ten rok w Katalonii w celu kontroli organizmu Pomacea insularum. Ognisko tego szkodliwego organizmu wykryto w 2010 r.

(8)

Czwarty ze złożonych przez Hiszpanię wniosków dotyczy środków wprowadzonych w 2013 r. lub planowanych na ten rok w Estremadurze w celu kontroli organizmu Bursaphelenchus xylophilus. Ognisko tego szkodliwego organizmu wykryto w 2012 r. w obszarze Valverde del Fresno.

(9)

W dniu 30 kwietnia 2013 r. Francja złożyła dwa wnioski o wkład finansowy. Pierwszy z nich dotyczy środków wprowadzonych w okresie od lipca 2012 r. do listopada 2013 r. lub planowanych na ten okres w celu kontroli organizmu Anoplophora glabripennis w Alzacji. Środki we Francji wprowadzono w wyniku wykrycia tego szkodliwego organizmu w lipcu 2011 r. na obszarze przygranicznym Niemiec.

(10)

Drugi z nich dotyczy środków wprowadzonych w okresie od października 2012 r. do września 2013 r. lub planowanych na ten okres w celu kontroli organizmu Rhynchophorus ferrugineus w regionie Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże (PACA). Pierwsze ogniska tego szkodliwego organizmu wykryto w 2009 r. Środki wprowadzone w okresie od września 2009 r. do września 2012 r. były także objęte współfinansowaniem w 2010 i 2012 r.

(11)

W dniu 30 kwietnia 2013 r. Niderlandy złożyły jeden wniosek o wkład finansowy. Wniosek ten dotyczy środków wprowadzonych w okresie od lipca do października 2012 r. w obszarze Winterswijk w celu kontroli organizmu Anoplophora glabripennis. Obecność tego szkodliwego organizmu wykryto w dniu 10 lipca 2012 r.

(12)

W dniu 30 kwietnia 2013 r. Portugalia złożyła dwa wnioski o wkład finansowy dotyczące środków wprowadzonych w celu kontroli organizmu Bursaphelenchus xylophilus. Pierwszy z wniosków dotyczy środków wprowadzonych w 2013 i 2014 r. lub planowanych na ten okres w kontynentalnej części Portugalii, w strefie buforowej przy granicy z Hiszpanią.

(13)

Drugi ze złożonych przez Portugalię wniosków dotyczy wyłącznie środków w zakresie obróbki termicznej drewna i drewnianych materiałów opakowaniowych w obszarze Setubal w 2013 r. Środki wprowadzone w latach 2010, 2011 i 2012 były także objęte współfinansowaniem w latach 2011 i 2012.

(14)

Niemcy, Hiszpania, Francja, Niderlandy i Portugalia opracowały w ramach swoich wniosków programy działań w celu wytępienia lub powstrzymania rozprzestrzeniania się wyżej wymienionych organizmów szkodliwych wprowadzonych na ich terytoria. W programach tych określono: wytyczone cele, wprowadzane środki oraz czas ich trwania i związane z nimi koszty.

(15)

Wszystkie wymienione wyżej środki obejmują różnorodne działania w zakresie zdrowia roślin, takie jak niszczenie porażonych drzew lub upraw, stosowanie środków ochrony roślin, techniki sanitarne, inspekcje i testy przeprowadzane urzędowo lub na urzędowy wniosek w celu monitorowania obecności danych organizmów szkodliwych lub stopnia porażenia nimi, a także zastąpienie zniszczonych roślin w rozumieniu art. 23 ust. 2 lit. a), b) i c) dyrektywy 2000/29/WE.

(16)

Niemcy, Hiszpania, Francja, Niderlandy i Portugalia złożyły wnioski o przyznanie wkładu finansowego Unii zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 23 dyrektywy 2000/29/WE, w szczególności w ust. 1 i 4 tego artykułu, oraz zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1040/2002 (2).

(17)

Informacje techniczne przekazane przez Niemcy, Hiszpanię, Francję, Niderlandy i Portugalię umożliwiły Komisji dokładną i wszechstronną analizę sytuacji. Komisja stwierdziła, że warunki przyznania wkładu finansowego Unii, określone w szczególności w art. 23 dyrektywy 2000/29/WE, zostały spełnione. W związku z tym należy przyznać wkład finansowy Unii przeznaczony na pokrycie wydatków objętych tymi wnioskami.

(18)

W piśmie DG SANCO (Komisja) z dnia 25 maja 2012 r. skierowanym do Głównych Inspektorów ds. Zdrowia Roślin w państwach członkowskich sprecyzowano środki i wydatki kwalifikujące się do wkładu finansowego Unii.

(19)

Zgodnie z art. 23 ust. 5 akapit drugi dyrektywy 2000/29/WE wkład finansowy Unii może obejmować do 50 % kwalifikowalnych wydatków na środki, które zostały wprowadzone w terminie nieprzekraczającym dwóch lat od dnia wykrycia obecności organizmów szkodliwych, lub zostały zaplanowane na ten okres. Zgodnie z akapitem trzecim wspomnianego artykułu termin ten może jednak zostać przedłużony maksymalnie do czterech lat, jeśli stwierdzono, że cel wprowadzonych środków zostanie osiągnięty w dodatkowym rozsądnym terminie – w takim przypadku pomoc finansowa Unii będzie się zmniejszała w następnych latach kalendarzowych.

(20)

Uwzględniając konkluzje komisyjnej Rady ds. Oceny Zdrowia Roślin przyjęte w dniach 24–26 czerwca 2013 r. i dotyczące oceny poszczególnych wniosków, należy w przypadku tych wniosków przedłużyć dwuletni termin, zmniejszając jednocześnie wkład finansowy Unii na rzecz tych środków do 45 % wydatków kwalifikowalnych w trzecim roku i do 40 % – w czwartym roku okresu objętego wnioskami.

(21)

W związku z tym wkład finansowy Unii sięgający maksymalnie 50 % wydatków kwalifikowalnych powinien mieć zastosowanie do następujących wniosków: Niemcy, Badenia-Wirtembergia, Diabrotica virgifera, powiaty wiejskie Alb-Donaukreis, Biberach, Karlsruhe, Rastatt i Ravensburg (2012 r.); Niemcy, Diabrotica virgifera, Nadrenia-Palatynat (2012 r.); Hiszpania, Estremadura, Bursaphelenchus xylophilus (2013 r.); Francja, Anoplophora glabripennis, (listopad 2012 r. – październik 2013 r.); Niderlandy, Anoplophora glabripennis, obszar Winterswijk (lipiec – październik 2012 r.).

(22)

W związku z tym wkład finansowy Unii sięgający maksymalnie 45 % wydatków kwalifikowalnych powinien mieć zastosowanie do następujących wniosków: Niemcy, Anoplophora glabripennis (sierpień 2011 r. – sierpień 2012 r.); Niemcy, Badenia-Wirtembergia, Diabrotica virgifera, powiat wiejski Breisgau-Hochschwarzwald i miasto Freiburg (2012 r.), ponieważ przedmiotowe środki przez pierwsze dwa lata ich realizacji były już przedmiotem wkładu finansowego Unii na mocy decyzji 2011/868/UE (3) i 2012/789/UE (4).

(23)

Natomiast wkład finansowy Unii w wysokości do 40 % wydatków kwalifikowalnych powinien mieć zastosowanie do czwartego roku następujących wniosków: Niemcy, Badenia-Wirtembergia, Diabrotica virgifera, powiaty wiejskie Emmendingen, Konstanz i Lörrach (2012 r.); Hiszpania, Katalonia, Pomacea insularum (2013 r.); Hiszpania, Galicja, Bursaphelenchus xylophilus (2013 r.); Francja, Rhynchophorus ferrugineus (październik 2012 r. – wrzesień 2013 r.); Portugalia, Bursaphelenchus xylophilus, obszar Setubal (2013 r.) ponieważ przedmiotowe środki były już przez pierwsze trzy lata ich realizacji objęte wkładem finansowym Unii na mocy decyzji Komisji 2010/772/UE (5) (Niemcy, Hiszpania, Pomacea insularum, Francja i Portugalia) i decyzji wykonawczych 2011/868/UE (Niemcy, Hiszpania i Portugalia) i/lub 2012/789/UE (Niemcy, Hiszpania, Francja i Portugalia).

(24)

Zgodnie z art. 23 ust. 6 akapity pierwszy i drugi dyrektywy 2000/29/WE dopuszczone jest realizowanie dalszych działań w reakcji na rozwój sytuacji w Unii, zaś przyznanie wkładu finansowego Unii na takie dalsze działania jest przedmiotem decyzji. Działania takie muszą być poddane określonym wymogom lub dodatkowym warunkom, jeśli takowe są konieczne do osiągnięcia wytyczonych celów. Ponadto w art. 23 ust. 6 akapit trzeci przewiduje się, że – jeśli głównym celem takich dalszych działań jest ochrona terytoriów Unii innych niż terytorium danego państwa członkowskiego – może zostać podjęta decyzja, że przyznany wkład finansowy Unii obejmie więcej niż 50 % wydatków.

(25)

Maksymalny okres wynoszący cztery lata, jak określono w art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1040/2002, dobiegł końca w przypadku współfinansowania zwalczania Bursaphelenchus xylophilus w Portugalii w 2012 r. Niemniej jednak – mając na uwadze duże znaczenie, jakie Bursaphelenchus xylophilus ma dla roślin iglastych i drewna, szybkość, z jaką choroba ta się rozprzestrzenia, fakt, że obszary Portugalii wyznaczone pod kątem występowania tego szkodliwego organizmu leżą blisko Hiszpanii, oraz możliwe skutki dla leśnictwa Unii oraz dla międzynarodowego handlu drewnem – dalsze działania są konieczne do osiągnięcia celu ochrony fitosanitarnej terytorium Unii zarówno w Portugalii, jak i w państwach członkowskich innych niż Portugalia. Działania te powinny dotyczyć środków wprowadzanych przez Portugalię w strefie buforowej graniczącej z Hiszpanią. Z tego powodu współfinansowanie tych dalszych działań powinno mieć zastosowanie w odniesieniu do wniosku złożonego przez Portugalię, dotyczącego lat 2013 i 2014, odnoszącego się do środków mających na celu kontrolę Bursaphelenchus xylophilus w strefie buforowej graniczącej z Hiszpanią. Ponadto działania będące przedmiotem tego wniosku należy objąć wyższą stopą wkładu finansowego Unii, a mianowicie stopą wynoszącą 75 %, ponieważ uznaje się, że głównym celem tych działań jest ochrona terytoriów Unii innych niż terytorium Portugalii.

(26)

Hiszpania przeprowadziła intensywne kontrole występowania Bursaphelenchus xylophilus na obszarach graniczących z Portugalią, we wspólnotach autonomicznych Andaluzja, Kastylia-León, Estremadura i Galicja, przy czym kontrole te obejmowały obszary niewyznaczone pod kątem tego szkodliwego organizmu. Celem tych kontroli był intensywny nadzór skierowany na wczesne wykrywanie i wytępienie szkodliwego organizmu na określonych obszarach w celu ochrony pozostałej części terytorium Unii. Hiszpania przeznaczyła już znaczne środki na kontrolę dwóch izolowanych przypadków wystąpienia organizmu Bursaphelenchus xylophilus w Estremadurze i Galicji. Mając na uwadze duży wpływ, jaki Bursaphelenchus xylophilus ma na rośliny iglaste i drewno, szybkość, z jaką choroba ta się rozprzestrzenia oraz możliwe skutki dla leśnictwa Unii oraz dla międzynarodowego handlu drewnem, uznaje się, że głównym celem tych działań jest ochrona terytorium Hiszpanii oraz terytoriów Unii innych niż terytorium Hiszpanii. Działania będące przedmiotem tego wniosku należy zatem objąć wyższą stawką wkładu finansowego Unii, a mianowicie stawką 75 %.

(27)

Kontrola przeprowadzona przez komisyjne Biuro ds. Żywności i Weterynarii (zwane dalej „FVO”), która miała miejsce w kwietniu 2013 r., wykazała szereg niedociągnięć w zakresie stosowania unijnych środków nadzwyczajnych skierowanych przeciw Bursaphelenchus xylophilus, przyjętych na podstawie decyzji wykonawczej Komisji 2012/535/UE (6). Niedociągnięcia te dotyczą środków wprowadzanych przez Portugalię w strefie buforowej graniczącej z Hiszpanią. W szczególności nie dokonano, w terminach ustanowionych decyzją wykonawczą 2012/535/UE, wycięcia, usunięcia i unieszkodliwienia drzew, które są żywicielami węgorka sosnowca, a które są martwe, w słabej kondycji zdrowotnej lub które znajdują się na obszarach dotkniętych przez pożary lub klęski żywiołowe. Zważywszy, że Komisja – z tych samych powodów – zadecydowała decyzjami wykonawczymi 2011/868/UE i 2012/789/UE o zastosowaniu zmniejszonych poziomów współfinansowania w odniesieniu do podobnych wniosków w 2011 i 2012 r., wydaje się, iż należy zastosować kolejne zmniejszenie współfinansowania tych działań. Zmniejszenie to powinno być proporcjonalne do okresu, co do którego FVO w ramach swojej kontroli było w stanie ustalić, że realizacja środków unijnych była nieprawidłowa, czyli do pierwszych trzech miesięcy 2013 r.

(28)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 (7) działania z zakresu ochrony fitosanitarnej są finansowane z Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji. Do celów kontroli finansowej tych działań należy stosować art. 9, 36 i 37 wspomnianego rozporządzenia.

(29)

Zgodnie z art. 84 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (8) i art. 94 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012 (9) zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania przyjętą przez instytucję, której przekazano uprawnienia, i określającą istotne składniki działania powodującego wydatki.

(30)

Niniejsza decyzja stanowi decyzję w sprawie finansowania dotyczącą wydatków wymienionych we wnioskach o współfinansowanie złożonych przez państwa członkowskie.

(31)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Zdrowia Roślin,

a)

zainteresowane państwo członkowskie dostarczyło dowody na wprowadzenie środków zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1040/2002;

b)

zainteresowane państwo członkowskie przedłożyło Komisji wniosek o płatność zgodnie z przepisami art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1040/2002.