18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/1

(1)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE (2) przewiduje nowoczesny, oparty na analizie ryzyka system regulacji i nadzoru zakładów ubezpieczeń i reasekuracji w Unii. Ten system jest konieczny w celu zapewnienia bezpiecznego i solidnego sektora ubezpieczeń, będącego w stanie dostarczać zrównoważone produkty ubezpieczeniowe i wspierać sferę realnej gospodarki poprzez zachęcanie do długoterminowch inwestycji oraz zapewnienie dodatkowej stabilności.

(2)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/89/UE (3) wprowadza pewne zmiany w art. 212–262 dyrektywy 2009/138/WE, które mają stosować się od dnia 10 czerwca 2013 r.

(3)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/23/UE (4) zmienia dyrektywę 2009/138/WE poprzez odroczenie terminu jej transpozycji z dnia 31 października 2012 r. na dzień 30 czerwca 2013 r., daty rozpoczęcia jej stosowania z dnia 1 listopada 2012 r. na dzień 1 stycznia 2014 r. oraz daty uchylenia obowiązujących dyrektyw dotyczących ubezpieczeń i reasekuracji (5) (określanych łącznie jako „Wypłacalność I”) z dnia 1 listopada 2012 r. na dzień 1 stycznia 2014 r.

(4)

Dnia 19 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła wniosek (dotyczący „drugiej dyrektywy zbiorczej”) w sprawie m.in. zmiany dyrektywy 2009/138/WE, w celu uwzględnienia nowego systemu nadzoru w odniesieniu do ubezpieczeń, mianowicie utworzenia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (EIOPA). Wniosek dotyczący drugiej dyrektywy zbiorczej zawiera również przepisy dotyczące odroczenia terminu transpozycji i daty rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE i daty uchylenia dyrektyw „Wypłacalność I” oraz służy jako środek umożliwiający dostosowanie dyrektywy 2009/138/WE do wejścia w życie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej poprzez zmianę przepisów dających Komisij uprawnienia do przyjęcia środków wykonawczych w przepisy dające Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych i aktów wykonawczych.

(5)

Biorąc pod uwagę złożoność wniosku dotyczącego drugiej dyrektywy zbiorczej, istnieje ryzyko, że nie wejdzie ona w życie przed upływem terminu transpozycji i datą rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE. Pozostawienie tych terminów bez zmian spowodowałoby, że dyrektywa 2009/138/WE musiałaby zostać wdrożona przed wejściem w życie przepisów przejściowych oraz odpowiednich dostosowań, w tym dalszych doprecyzowań uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych i aktów wykonawczych, przewidzianych we wniosku dotyczącym drugiej dyrektywy zbiorczej.

(6)

W celu uniknięcia zbyt uciążliwych obowiązków prawodawczych dla państw członkowskich na mocy dyrektywy 2009/138/WE i później w ramach nowego systemu przewidzianego we wniosku dotyczącym drugiej dyrektywy zbiorczej, należy zatem odroczyć termin transpozycji i datę rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE, tak by zapewnić organom nadzoru oraz zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji wystarczający okres czasu na przygotowanie się na stosowanie nowego systemu.

(7)

Z chronologii wydarzeń wynika, że odroczony termin transpozycji i odroczona data rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE powinny również obowiązywać w stosunku do zmian tej dyrektywy, które zostały dokonane dyrektywą 2011/89/WE.

(8)

Ze względu na konieczność zapewnienia pewności prawa należy odpowiednio odroczyć datę uchylenia dyrektyw „Wypłacalność I”.

(9)

Ze względu na bardzo krótki okres, jaki pozostał do upływu terminów określonych w dyrektywie 2009/138/WE, niniejsza dyrektywa powinna wejść w życie bezzwłocznie.

(10)

W związku z tym, w kwestii przekazania niniejszego wniosku w sprawie dyrektywy parlamentom narodowym uzasadnione jest zastosowanie wyjątku dla pilnych przypadków przewidzianego w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej,

1)

w art. 309 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 310 akapit pierwszy datę „1 stycznia 2014 r.” zastępuje się datą „1 stycznia 2016 r.”;

3)

w art. 311 akapit drugi datę „1 stycznia 2014 r.” zastępuje się datą „1 stycznia 2016 r.”.

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/4

(1)

Stosunki między Unią a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim (zwanym dalej „Jordanią”) rozwijają się w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS). Układ eurośródziemnomorski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, z drugiej strony (2) (zwany dalej „układem o stowarzyszeniu między UE a Jordanią”), wszedł w życie dnia 1 maja 2002 r. Dwustronny dialog polityczny i współpraca gospodarcza zostały następnie rozwinięte w planach działania w ramach EPS, z których ostatni obejmuje lata 2010–2015. W 2010 r. Unia przyznała Jordanii „szczególny status” partnerstwa, obejmujący szeroki zakres współpracy między obiema stronami. W 2013 r. układ o stowarzyszeniu między UE a Jordanią został uzupełniony porozumieniem ramowym między Unią a Jordanią w sprawie ogólnych zasad udziału Jordanii w programach unijnych, co zacieśniło współpracę między Unią a Jordanią.

(2)

Na gospodarkę Jordanii znaczący wpływ miały wewnętrzne wydarzenia znane jako „arabska wiosna”, które miały miejsce w południowym regionie Morza Śródziemnego począwszy od końca 2010 r., oraz niepokoje regionalne, zwłaszcza w sąsiednich Egipcie i Syrii. Poważny wpływ na gospodarkę Jordanii ma w szczególności duża liczba uchodźców przybywających z Syrii, którzy poszukują w Jordanii schronienia. W kontekście znacznie pogorszonych uwarunkowań gospodarczych na świecie powtarzające się zakłócenia dostaw gazu ziemnego z Egiptu, które zmusiły Jordanię do zastąpienia gazu importowanego z Egiptu droższymi paliwami w celu wytwarzania energii elektrycznej, a także konieczność przeznaczenia znacznych zasobów finansowych na pomoc humanitarną uchodźcom z Syrii obecnym na terytorium Jordanii, doprowadziły do istotnych niedoborów w zakresie finansowania bilansu płatniczego i budżetu.

(3)

Od rozpoczęcia arabskiej wiosny Unia zadeklarowała przy różnych okazjach swoje zobowiązanie do wspierania Jordanii w jej reformach gospodarczych i politycznych. Zobowiązanie to zostało potwierdzone w grudniu 2012 r. w konkluzjach z dziesiątego posiedzenia Rady Stowarzyszenia między Unią i Jordanią.

(4)

Ze względu na swoje położenie geograficzne Jordania jest również krajem strategicznym z punktu widzenia stabilności i bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie, lecz jednocześnie w równym stopniu jest szczególnie narażona na wstrząsy zewnętrzne, zarówno pod względem politycznym, jak i gospodarczym. Dlatego też ważne jest, aby udzielić Jordanii odpowiedniego wsparcia i zacieśnić dialog polityczno-gospodarczy między Unią a Jordanią.

(5)

Jordania rozpoczęła szereg reform politycznych, w szczególności prowadzących do przyjęcia przez parlament Jordanii we wrześniu 2011 r. ponad 40 poprawek do konstytucji, co stanowi istotny krok w kierunku w pełni rozwiniętego systemu demokratycznego. Polityczne i gospodarcze wsparcie ze strony Unii dla procesu reform w Jordanii jest spójne z polityką Unii wobec krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, określoną w kontekście EPS.

(6)

Zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego i Rady przyjętą wraz z decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 778/2013/UE (3) pomoc makrofinansowa Unii powinna stanowić instrument finansowy stosowany w sytuacjach wyjątkowych, mający formę niewiązanego i nieukierunkowanego wsparcia bilansu płatniczego, służący przywróceniu trwałego finansowania zewnętrznego beneficjenta. Pomoc ta powinna także stanowić podstawę realizacji programu dotyczącego polityki, obejmującego solidne środki dostosowawcze i środki w zakresie reformy strukturalnej zmierzające do poprawy pozycji bilansu płatniczego, szczególnie w okresie trwania programu, i do umocnienia wdrażania odpowiednich porozumień i programów z Unią.

(7)

W sierpniu 2012 r. władze Jordanii oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) uzgodniły inną niż ostrożnościowa trzyletnią umowę promesy kredytowej („program MFW”) o wartości 1 364 mln SDR (specjalnych praw ciągnienia) w celu wsparcia jordańskiego programu dostosowań i reform gospodarczych. Cele programu MFW są zgodne z celem pomocy makrofinansowej Unii, który zakłada złagodzenie krótkoterminowych trudności dotyczących bilansu płatniczego a realizacja solidnych środków dostosowawczych jest zgodna z celem pomocy makrofinansowej Unii.

(8)

Unia udostępniła 293 mln EUR w formie dotacji na lata 2011–2013 w ramach programu regularnej współpracy w celu wsparcia programu reform gospodarczych i politycznych w Jordanii. Ponadto w 2012 r. Jordanii przydzielono kwotę 70 mln EUR w ramach programu wsparcia na rzecz partnerstwa, reform i wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu (SPRING) oraz 10 mln EUR w postaci pomocy humanitarnej Unii na rzecz uchodźców z Syrii.

(9)

W grudniu 2012 r. w związku z pogorszeniem sytuacji gospodarczej i perspektyw gospodarczych Jordania zwróciła się do Unii o pomoc makrofinansową.

(10)

Jako że Jordania jest jednym z państw objętych EPS, należy uznać, iż kwalifikuje się do otrzymania pomocy makrofinansowej Unii.

(11)

Biorąc pod uwagę fakt, że w bilansie płatniczym Jordanii nadal występuje znaczna pozostająca do pokrycia luka w finansowaniu zewnętrznym przekraczająca zasoby udostępnione przez MFW i inne instytucje wielostronne, oraz mimo realizacji przez Jordanię solidnych programów stabilizacji gospodarczej i reform, a także ze względu na narażenie bilansu płatniczego Jordanii na wstrząsy zewnętrzne, skutkujące koniecznością utrzymywania odpowiedniego poziomu rezerw walutowych, pomoc makrofinansowa Unii, która ma zostać udzielona Jordanii („pomoc makrofinansowa Unii”), jest w obecnych nadzwyczajnych okolicznościach uważana za właściwą odpowiedź na wniosek tego kraju o wsparcie stabilizacji gospodarczej w powiązaniu z programem MFW. Pomoc makrofinansowa Unii stanowiłaby wsparcie dla stabilizacji gospodarczej tego państwa oraz dla programu reform strukturalnych Jordanii, ponieważ uzupełniałaby środki udostępnione w ramach porozumienia finansowego z MFW.

(12)

Celem pomocy makrofinansowej Unii powinno być wspieranie przywrócenia w Jordanii trwałego finansowania zewnętrznego, co stanowiłoby tym samym wsparcie jej rozwoju gospodarczego i społecznego.

(13)

Ustalenie kwoty pomocy makrofinansowej Unii opiera się na kompleksowej ocenie ilościowej pozostających do zaspokojenia potrzeb Jordanii w zakresie finansowania zewnętrznego i uwzględnia zdolność tego państwa do finansowania się z własnych zasobów, w szczególności z rezerw międzynarodowych, którymi dysponuje. Pomoc makrofinansowa Unii powinna uzupełniać programy i zasoby udostępniane przez MFW i Bank Światowy. Przy ustalaniu kwoty udzielanej pomocy uwzględnia się również spodziewane wkłady finansowe ze strony darczyńców będących podmiotami wielostronnymi oraz potrzebę zapewnienia sprawiedliwego podziału obciążenia między Unią a innymi darczyńcami, a także środki uruchomione wcześniej w Jordanii w ramach innych unijnych instrumentów finansowania zewnętrznego oraz wartość dodaną ogólnego zaangażowania Unii.

(14)

Komisja powinna zapewnić zgodność prawną i merytoryczną unijnej pomocy makrofinansowej z głównymi zasadami, celami i środkami podejmowanymi w poszczególnych obszarach działań zewnętrznych oraz z innymi odpowiednimi strategiami politycznymi Unii.

(15)

Pomoc makrofinansowa Unii powinna wspierać jej politykę zewnętrzną wobec Jordanii. Służby Komisji i Europejska Służba Działań Zewnętrznych powinny ściśle współpracować przez cały okres udzielania pomocy makrofinansowej w celu koordynowania zewnętrznej polityki Unii i zapewnienia jej spójności.

(16)

Pomoc makrofinansowa Unii powinna wspierać zaangażowanie Jordanii w przestrzeganie wartości podzielanych przez to państwo i Unię, w tym demokracji, praworządności, dobrych rządów, poszanowania praw człowieka, zrównoważonego rozwoju i ograniczania ubóstwa, a także jej zaangażowanie w przestrzeganie zasad otwartego, opartego na zasadach i uczciwego handlu.

(17)

Warunkiem wstępnym przyznania pomocy makrofinansowej Unii powinno być respektowanie przez Jordanię skutecznych mechanizmów demokratycznych, w tym wielopartyjnego systemu parlamentarnego i praworządności, oraz gwarantowanie poszanowania praw człowieka. Ponadto cele szczególne pomocy makrofinansowej Unii powinny polegać na zwiększeniu skuteczności, przejrzystości i odpowiedzialności organów odpowiedzialnych za zarządzanie finansami publicznymi w Jordanii i na wspieraniu reform strukturalnych przyczyniających się do trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego, tworzenia miejsc pracy i konsolidacji budżetowej. Komisja powinna regularnie monitorować zarówno spełnienie warunku wstępnego, jak i realizację tych celów.

(18)

W celu zapewnienia skutecznej ochrony interesów finansowych Unii związanych z pomocą makrofinansową Unii Jordania powinna wprowadzić stosowne środki w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z tą pomocą oraz w zakresie ich zwalczania. Należy również wprowadzić przepis umożliwiający przeprowadzanie kontroli przez Komisję i audytów przez Trybunał Obrachunkowy.

(19)

Przekazanie pomocy makrofinansowej Unii nie narusza uprawnień Parlamentu Europejskiego i Rady.

(20)

Wysokość kwot przeznaczonych na pomoc makrofinansową powinna odpowiadać środkom budżetowym przewidzianym w wieloletnich ramach finansowych.

(21)

Pomocą makrofinansową Unii powinna zarządzać Komisja. Aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie możliwość śledzenia wykonania niniejszej decyzji, Komisja powinna regularnie informować wspomniane instytucje o postępach w udzielaniu pomocy i udostępniać im odpowiednie dokumenty.

(22)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania niniejszej decyzji należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (4).

(23)

Pomoc makrofinansowa Unii powinna podlegać warunkom dotyczącym polityki gospodarczej, które mają zostać określone w protokole ustaleń. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania i ze względu na skuteczność Komisja powinna być uprawniona do negocjowania takich warunków z władzami Jordanii pod nadzorem komitetu przedstawicieli państw członkowskich zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011. Na mocy tego rozporządzenia procedura doradcza powinna, co do zasady, mieć zastosowanie we wszystkich przypadkach innych niż te określone we wspomnianym rozporządzeniu. Mając na uwadze potencjalnie istotny wpływ pomocy w kwocie ponad 90 mln EUR, w odniesieniu do operacji powyżej tego progu należy stosować procedurę sprawdzającą. Mając na uwadze kwotę pomocy makrofinansowej Unii dla Jordanii, w odniesieniu do przyjęcia protokołu ustaleń oraz do każdego obniżenia, zawieszenia lub anulowania pomocy powinna mieć zastosowanie procedura sprawdzająca.

a)

warunku wstępnego określonego w art. 2;

b)

udokumentowania stałych zadowalających postępów we wdrażaniu programu dotyczącego polityki obejmującego solidne środki dostosowawcze oraz środki w zakresie reform strukturalnych wspierane przez inne niż ostrożnościowe rozwiązania MFW w zakresie kredytowania; oraz

c)

spełnienia w określonych ramach czasowych warunków dotyczących polityki gospodarczej i warunków finansowych uzgodnionych w protokole ustaleń.

a)

zapewniające, by Jordania regularnie sprawdzała, czy środki finansowe pochodzące z budżetu ogólnego Unii zostały właściwie wykorzystane, podejmowała odpowiednie środki zapobiegające nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym oraz, w razie konieczności, podejmowała działania prawne zmierzające do odzyskania wszelkich środków dostarczonych na mocy niniejszej decyzji, które zostały niewłaściwie wykorzystane;

b)

zapewniające ochronę interesów finansowych Unii, w szczególności przewidujące podjęcie konkretnych środków związanych z zapobieganiem nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nieprawidłowościom mającym wpływ na unijną pomoc makrofinansową oraz ze zwalczaniem takich zjawisk, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 (9), rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 (10) oraz rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (11);

c)

wyraźnie upoważniające Komisję, w tym Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych, lub jej przedstawicieli do przeprowadzania kontroli, w tym kontroli i inspekcji na miejscu;

d)

wyraźnie upoważniające Komisję i Trybunał Obrachunkowy do przeprowadzania – w okresie, na jaki została udostępniona pomoc makrofinansowa Unii, i po jego upływie – audytów, w tym audytów dokumentów i audytów na miejscu, takich jak ocena operacyjna;

e)

zapewniające, by Unia była uprawniona do żądania wcześniejszej spłaty pożyczki, jeżeli stwierdzono, że w związku z zarządzaniem pomocą makrofinansową Unii Jordania uczestniczyła w jakiejkolwiek czynności stanowiącej przykład nadużycia finansowego lub korupcji bądź w jakiejkolwiek innej nielegalnej działalności naruszającej interesy finansowe Unii.

a)

analizę postępów poczynionych w realizacji pomocy makrofinansowej Unii;

b)

ocenę sytuacji gospodarczej Jordanii i jej perspektyw gospodarczych, a także ocenę postępów poczynionych we wdrażaniu środków politycznych, o których mowa w art. 3 ust. 1;

c)

informacje o związku pomiędzy warunkami dotyczącymi polityki gospodarczej określonymi w protokole ustaleń, bieżącymi wynikami gospodarczymi i budżetowymi Jordanii a decyzjami Komisji dotyczącymi wypłaty poszczególnych transz pomocy makrofinansowej Unii.

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/10

(1)

W rozporządzeniu (UE) nr 608/2013 określono warunki i procedury dotyczące działań organów celnych, w przypadku gdy towary podejrzane o naruszenie praw własności intelektualnej podlegają lub powinny podlegać dozorowi celnemu lub kontroli celnej zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2913/92 (2).

(2)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 608/2013 osoby i podmioty uprawnione mogą złożyć do właściwych służb celnych wniosek o podjęcie działań w sprawie tych towarów („wniosek”); mogą również wystąpić o przedłużenie okresu, w którym organy celne mają podjąć działania zgodnie z wcześniej przyjętym wnioskiem („wniosek o przedłużenie”).

(3)

W celu zapewnienia jednolitych warunków dotyczących wniosków oraz wniosków o przedłużenie należy ustanowić standardowe formularze wniosków.

(4)

Formularze te powinny zastąpić formularze przewidziane w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1891/2004 (3) ustalającym przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 1383/2003 (4), które ma zostać uchylone rozporządzeniem (UE) nr 608/2013.

(5)

Należy zatem uchylić rozporządzenie (WE) nr 1891/2004.

(6)

Rozporządzenie (UE) nr 608/2013 stosuje się od dnia 1 stycznia 2014 r. W związku z tym niniejsze rozporządzenie powinno stosować się od tego samego dnia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego, o którym mowa w art. 34 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 608/2013,

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/32

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Belgii o rejestrację nazwy „Liers vlaaike” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Liers vlaaike” powinna zostać zarejestrowana,

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/34

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1098/2007 ustanowiono przepisy dotyczące ustalenia ograniczeń nakładu połowowego zasobów dorsza w Morzu Bałtyckim.

(2)

Na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1098/2007 w załączniku II do rozporządzenia Rady (UE) nr 1180/2013 (2) ustalono ograniczenia nakładu połowowego w Morzu Bałtyckim na rok 2014.

(3)

Zgodnie z art. 29 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1098/2007 Komisja może podjąć decyzję o wyłączeniu podrejonów ICES 27 i 28.2 z niektórych ograniczeń nakładu połowowego, jeżeli w ostatnim okresie sprawozdawczym połowy dorsza były niższe od określonego progu.

(4)

W świetle sprawozdań przedstawionych przez państwa członkowskie oraz opinii Komitetu Naukowo-Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa należy w roku 2014 wyłączyć podrejony 27 i 28.2 z wymienionych ograniczeń nakładu połowowego.

(5)

Rozporządzenie (UE) nr 1180/2013 r. będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2014 r. W celu zapewnienia spójności z tym rozporządzeniem niniejsze rozporządzenie należy również stosować od dnia 1 stycznia 2014 r.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Rybołówstwa i Akwakultury,

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/35

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 669/2009 (2) ustanowiono przepisy dotyczące zwiększonego poziomu kontroli urzędowych przywozu pasz i żywności niepochodzących od zwierząt, wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia („wykaz”), w miejscach wprowadzenia na terytoria wymienione w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

(2)

Zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 669/2009 wspomniany wykaz należy poddawać regularnemu, przynajmniej kwartalnemu przeglądowi, uwzględniając co najmniej źródła informacji wymienione w tym artykule.

(3)

Występowanie oraz znaczenie incydentów związanych z żywnością zgłaszanych poprzez system wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej żywności i paszach, ustalenia wynikające z kontroli przeprowadzonych przez Biuro ds. Żywności i Weterynarii w państwach trzecich oraz kwartalne sprawozdania dotyczące przesyłek pasz i żywności niepochodzących od zwierząt, przedkładane Komisji przez państwa członkowskie zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 669/2009, wskazują na potrzebę dokonania zmiany wykazu.

(4)

W szczególności należy usunąć z wykazu pozycje dotyczące towarów, co do których dostępne informacje wskazują na ogólnie zadowalający poziom zgodności z odpowiednimi wymogami bezpieczeństwa przewidzianymi w przepisach Unii i wobec których nie jest już uzasadniony zwiększony poziom kontroli urzędowych. Należy zatem skreślić pozycje w wykazie dotyczące orzechów laskowych z Azerbejdżanu, kwiatu muszkatołowego, imbiru i kurkumy z Indii, kwiatu muszkatołowego z Indonezji i warzyw kapustnych z Tajlandii.

(5)

W celu zachowania spójności i jasności należy zastąpić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 669/2009 tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 669/2009.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/43

(1)

Komisja Europejska („Komisja”) otrzymała wniosek złożony na podstawie art. 13 ust. 3 oraz art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego o zbadanie możliwego obchodzenia środków antydumpingowych wprowadzonych w odniesieniu do przywozu niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, poprzez przywóz niektórych nieznacznie zmienionych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych pochodzących Chińskiej Republiki Ludowej oraz poddanie tego przywozu rejestracji.

(2)

Wniosek został złożony w dniu 6 listopada 2013 r. przez Saint-Gobain Adfors CZ s.r.o., Tolnatext Fonalfeldolgozo, Valmieras „Stikla Skiedra” AS i Vitrulan Technical Textiles GmbH – czterech unijnych producentów niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych.

(3)

Produktami, których dotyczy możliwe obchodzenie środków, są niektóre tkaniny siatkowe o otwartych oczkach z włókien szklanych, o wielkości oczka powyżej 1,8 mm na długość i szerokość oraz o wadze powyżej 35 g/m2, z wyłączeniem tarcz z włókna szklanego, pochodzące z Chińskiej Republiki Ludowej, obecnie objęte kodami CN ex 7019 51 00 i ex 7019 59 00 („produkt objęty postępowaniem”).

(4)

Dochodzeniem objęty jest taki sam produkt, jak ten określony w poprzednim motywie, ale objęty obecnie kodem CN ex 7019 40 00 i pochodzący z Chińskiej Republiki Ludowej („produkt objęty dochodzeniem”).

(5)

Środkami obecnie obowiązującymi, które być może są obchodzone, są środki antydumpingowe wprowadzone rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 791/2011 (2).

(6)

Wniosek zawiera wystarczające dowody prima facie na to, że środki antydumpingowe wprowadzone względem przywozu niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, są obchodzone za pomocą nieznacznej modyfikacji przedmiotowego towaru, tak aby został on objęty kodami celnymi, których środki te nie dotyczą, oraz że modyfikacja ta nie zmienia podstawowych właściwości produktu objętego postępowaniem. Nieznaczna modyfikacja polega na zwiększeniu proporcji niedoprzędów z włókien szklanych w otwartych oczkach, tak że przeważają one wagowo w produkcie objętym dochodzeniem, który w związku z tym objęty jest kodem CN 7019 40 00, jako tkaniny z niedoprzędów.

(7)

Przedstawione dowody prima facie są następujące:

(8)

We wniosku wskazano, że po wprowadzeniu ostatecznego cła antydumpingowego w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 791/2011 zaszła istotna zmiana w strukturze handlu obejmującego wywóz z Chińskiej Republiki Ludowej do Unii oraz że nie ma innego wystarczającego powodu lub ekonomicznego uzasadnienia tej zmiany niż nałożenie cła.

(9)

Zmiana ta zdaje się wynikać z przywozu produktu objętego dochodzeniem do Unii. Wniosek zawiera wystarczające dowody prima facie wskazujące, że produkt objęty dochodzeniem ma te same podstawowe cechy i zastosowania, co produkt objęty postępowaniem.

(10)

Ponadto wniosek zawiera wystarczające dowody prima facie wskazujące, iż skutki naprawcze obowiązujących środków antydumpingowych wprowadzonych w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem zostały osłabione zarówno pod względem ilości, jak i ceny. Wydaje się, że znaczne wielkości przywozu produktu objętego dochodzeniem zastąpiły przywóz produktu objętego postępowaniem. Ponadto istnieją wystarczające dowody prima facie na to, że przywóz produktu objętego dochodzeniem dokonywany jest po cenach niższych od ceny niewyrządzającej szkody ustalonej w dochodzeniu, które doprowadziło do wprowadzenia obowiązujących środków.

(11)

Ponadto wniosek zawiera wystarczające dowody prima facie wskazujące, iż ceny produktu objętego dochodzeniem są cenami dumpingowymi w odniesieniu do wartości normalnej ustalonej poprzednio dla produktu objętego postępowaniem.

(12)

Jeżeli w trakcie dochodzenia stwierdzone zostaną praktyki związane z obchodzeniem środków, inne niż wymienione powyżej, wskazane w art. 13 rozporządzenia podstawowego, mogą one również zostać objęte dochodzeniem.

(13)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, iż istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego oraz poddanie rejestracji przywozu produktu objętego dochodzeniem, zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(14)

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne dla dochodzenia Komisja prześle kwestionariusze do znanych eksporterów/producentów oraz znanych zrzeszeń eksporterów/producentów w Chińskiej Republice Ludowej, do znanych importerów i znanych zrzeszeń importerów w Unii oraz do władz Chińskiej Republiki Ludowej. Informacje, w stosownych przypadkach, mogą pochodzić również od przemysłu unijnego.

(15)

W każdym przypadku wszystkie zainteresowane strony powinny niezwłocznie skontaktować się z Komisją, ale nie później niż w terminie określonym w art. 3 niniejszego rozporządzenia, oraz wystąpić o kwestionariusz w terminie określonym w art. 3 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, biorąc pod uwagę fakt, że termin określony w art. 3 ust. 2 niniejszego rozporządzenia dotyczy wszystkich zainteresowanych stron.

(16)

Władze Chińskiej Republiki Ludowej zostaną poinformowane o wszczęciu dochodzenia.

(17)

Wszystkie zainteresowane strony niniejszym wzywa się do przedstawienia swoich opinii na piśmie oraz do dostarczenia dowodów potwierdzających zgłaszane fakty. Ponadto Komisja może przesłuchać zainteresowane strony, pod warunkiem że wystąpią one z pisemnym wnioskiem o przesłuchanie, wskazując szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane.

(18)

Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego przywóz produktu objętego dochodzeniem może zostać zwolniony z wymogu rejestracji lub podlegania środkom, jeżeli nie stanowi on obejścia środków.

(19)

Ponieważ możliwe obchodzenie występuje poza Unią, zwolnienia mogą zostać przyznane, zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, producentom produktu objętego dochodzeniem w Chińskiej Republice Ludowej, którzy mogą wykazać, że nie są powiązani (3) z jakimkolwiek producentem podlegającym wymienionym środkom (4), oraz w odniesieniu do których ustalono, że nie uczestniczą w praktykach mających na celu obejście środków antydumpingowych, określonych w art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego. Producenci zainteresowani otrzymaniem zwolnienia powinni przedłożyć wniosek należycie poparty dowodami w terminie wskazanym w art. 3 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

(20)

Zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego przywóz produktu objętego dochodzeniem zostaje poddany rejestracji w celu dopilnowania, by, jeśli w wyniku dochodzenia zostanie stwierdzone obchodzenie środków, cła antydumpingowe mogły być pobrane w odpowiedniej wysokości od dnia wprowadzenia rejestracji tego przywozu.

(21)

W interesie dobrego zarządzania należy określić terminy, w których:

(22)

Należy zwrócić uwagę na fakt, iż korzystanie z większości praw proceduralnych, ustanowionych w rozporządzeniu podstawowym, jest uwarunkowane zgłoszeniem się przez stronę w terminie określonym w art. 3 niniejszego rozporządzenia.

(23)

W przypadkach, w których zainteresowana strona odmawia dostępu do niezbędnych informacji, nie dostarcza ich w określonych terminach albo znacznie utrudnia dochodzenie, istnieje możliwość dokonania ustaleń potwierdzających lub zaprzeczających na podstawie dostępnych faktów, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(24)

W przypadku ustalenia, że zainteresowana strona dostarczyła nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd informacje, informacje te będą pominięte, a ustalenia mogą być dokonywane na podstawie dostępnych faktów.

(25)

Jeżeli zainteresowana strona nie współpracuje lub współpracuje jedynie częściowo i z tego względu ustalenia opierają się na dostępnych faktach zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego, wynik może być mniej korzystny dla wymienionej strony niż w przypadku, gdyby strona ta współpracowała.

(26)

Dochodzenie zostanie zamknięte, zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, w terminie dziewięciu miesięcy, począwszy od daty opublikowania niniejszego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(27)

Należy zauważyć, iż wszelkie dane osobowe zgromadzone podczas niniejszego dochodzenia będą traktowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (5).

(28)

Zainteresowane strony mogą wystąpić o interwencję urzędnika Dyrekcji Generalnej ds. Handlu pełniącego rolę rzecznika praw stron. Rzecznik praw stron pośredniczy w kontaktach między zainteresowanymi stronami i służbami Komisji prowadzącymi dochodzenie. Rzecznik praw stron rozpatruje wnioski o dostęp do akt, spory dotyczące poufności dokumentów, wnioski o przedłużenie terminów i wnioski stron trzecich o przesłuchanie. Rzecznik praw stron może zorganizować przesłuchanie indywidualnej zainteresowanej strony i podjąć się mediacji, aby zapewnić pełne wykonanie prawa zainteresowanych stron do obrony.

(29)

Wniosek o przesłuchanie z udziałem rzecznika praw stron należy sporządzić na piśmie, podając uzasadnienie. Rzecznik praw stron umożliwi także zorganizowanie przesłuchania z udziałem stron pozwalającego na przedstawienie różnych stanowisk i odpierających je argumentów.

(30)

Dodatkowe informacje i dane kontaktowe zainteresowane strony mogą uzyskać na stronach internetowych Dyrekcji Generalnej ds. Handlu dotyczących rzecznika praw stron: http://ec.europa.eu/commission_2010-2014/degucht/contact/hearing-officer/,

European Commission

Directorate-General for Trade

Directorate H

Office: N105 08/020

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Faks +32 2 22962219

E-mail: TRADE-OPEN-MESH-FABRICS-DUMPING@ec.europa.eu

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/47

(1)

Niepreferencyjne reguły pochodzenia należy stosować wobec wszystkich niepreferencyjnych środków polityki handlowej, w tym ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych.

(2)

W art. 24 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 ustanowiono podstawową zasadę, zgodnie z którą towar, w którego produkcję zaangażowany jest więcej niż jeden kraj, jest uznawany za pochodzący z kraju, w którym został poddany ostatniej istotnej, ekonomicznie uzasadnionej obróbce lub przetworzeniu, które spowodowało wytworzenie nowego produktu lub stanowiło istotny etap wytwarzania w przedsiębiorstwie przystosowanym do tego celu.

(3)

Zgłoszenie o dopuszczenie do swobodnego obrotu modułów lub paneli fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów objęto tymczasowym cłem antydumpingowym na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) nr 513/2013 (2).

(4)

W celu zapewnienia prawidłowej i spójnej realizacji tymczasowych ceł antydumpingowych należy ustanowić szczegółowe zasady interpretacji art. 24 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 w zakresie określania statusu pochodzenia towarów objętych tymi środkami w odniesieniu do modułów lub paneli fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i jednego z głównych komponentów, tj. ogniw fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego.

(5)

Proces produkcji modułów lub paneli fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego można podzielić na następujące główne etapy: produkcja płytek z krzemu; przetwarzanie płytek z krzemu w ogniwa z krzemu krystalicznego; łączenie kilku ogniw z krzemu krystalicznego w moduł lub panel fotowoltaiczny z krzemu krystalicznego.

(6)

Najważniejszym etapem wytwarzania paneli lub modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego jest przetwarzanie płytek z krzemu w ogniwa fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego. Jest to decydujący etap produkcji, podczas którego ostatecznie określane jest przeznaczenie komponentów paneli lub modułów oraz nadawane są im konkretne cechy.

(7)

Obróbka ta powinna być zatem uznana za ostatnią istotną obróbkę w procesie wytwarzania modułów lub paneli fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego zgodnie z art. 24 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92. Kraj produkcji ogniw fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego powinien zatem być krajem niepreferencyjnego pochodzenia modułów lub paneli fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego.

(8)

Decyzją 94/800/WE (3) Rada zatwierdziła między innymi Porozumienie w sprawie reguł pochodzenia (WTO–GATT 1994), załączone do aktu końcowego podpisanego w Marrakeszu w dniu 15 kwietnia 1994 r. Zgodnie z zasadami ustanowionymi w tym porozumieniu w odniesieniu do programu prac harmonizacyjnych określenie kraju, w którym towar został poddany ostatniej istotnej obróbce, powinno przede wszystkim uwzględniać kraj, w którym na skutek procesu produkcji doszło do zmiany w klasyfikacji taryfowej. Dopiero jeśli to kryterium nie pozwala na określenie kraju, w którym przeprowadzono ostatnią istotną obróbkę, można zastosować inne kryteria, takie jak kryterium wartości dodanej lub określenie konkretnej operacji przetwarzania. Te same zasady należy stosować w odniesieniu do przepisów celnych UE.

(9)

Ogniwa fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego są zaklasyfikowane do pozycji 8541 systemu zharmonizowanego (HS). Moduły lub panele fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego są zaklasyfikowane do tej samej pozycji. Materiał do produkcji, tj. płytki z krzemu, jest zaklasyfikowany do pozycji 3818 HS. Reguła opierająca się na zmianie pozycji taryfowej odzwierciedla zatem adekwatnie ostatnią istotną obróbkę ogniw fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego. Jednocześnie wyklucza ona montaż paneli lub modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego z ogniw w celu nadania statusu pochodzenia produktowi końcowemu, jako że zarówno panele, jak i ogniwa są zaklasyfikowane do tej samej pozycji.

(10)

Reguła nadawania statusu pochodzenia w oparciu o wartość dodaną, która zazwyczaj jest połączona z regułą zmiany pozycji taryfowej, w odniesieniu do produktów, których ostatnia obróbka jest operacją montażu, nie jest właściwa w przypadku modułów lub paneli fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego, jako że wymaganą przewidywalność i pewność prawa można skuteczniej osiągnąć poprzez określenie najbardziej znaczącego etapu produkcji tych konkretnych produktów.

(11)

Jeśli niespełniona jest podstawowa reguła zmiany pozycji taryfowej, w celu określenia pochodzenia paneli lub modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego stosuje się tak zwaną „regułę kryteriów pozostałych”. W takim przypadku status pochodzenia ogniw fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego lub największej pod względem wartości części ogniw fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego powinien również być statusem pochodzenia paneli lub modułów.

(12)

Moduły lub panele fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego mogą być również pod pewnym warunkami zaklasyfikowane do pozycji 8501 HS. W odniesieniu do tych paneli lub modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego należy ustanowić podobną regułę jak w przypadku pozycji 8541 HS.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 (4).

(14)

Komitet Kodeksu Celnego nie wydał opinii. Uznano, że niezbędny jest akt wykonawczy, i przewodniczący przedłożył komitetowi odwoławczemu projekt aktu wykonawczego do dalszego rozpatrzenia. Komitet odwoławczy nie wydał opinii,

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/50

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/52

(1)

Od czasu przyjęcia dyrektywy 2002/56/WE opracowano nowe metody hodowli ziemniaka, a narzędzia diagnostyczne do identyfikacji organizmów szkodliwych i praktyki rolne mające na celu zwalczanie rozprzestrzeniania się organizmów szkodliwych uległy poprawie.

(2)

Te zmiany techniczne pozwalają na produkcję sadzeniaków spełniających bardziej rygorystyczne wymogi niż te, które określono w załącznikach I i II do dyrektywy 2002/56/WE. Jednocześnie uzyskano dostęp do wiedzy na temat nowych czynników chorobotwórczych, a wiedza na temat istniejących chorób zmieniła się i wskazuje, że niektóre choroby wymagają bardziej rygorystycznych środków.

(3)

W tym kontekście i w świetle postępu technicznego i naukowego dostosowano normę Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) dotyczącą wprowadzania do obrotu i kontroli jakości handlowej sadzeniaków (2).

(4)

Biorąc pod uwagę te zmiany, należy uaktualnić pewne minimalne warunki i tolerancje określone w załącznikach I i II do dyrektywy 2002/56/WE oraz dodać do załącznika II ograniczenia dotyczące brunatnej zgnilizny, parchu zwykłego i sadzeniaków, które stały się nadmiernie odwodnione i pomarszczone.

(5)

Od czasu przyjęcia dyrektywy 2002/56/WE opracowano wiedzę naukową dotyczącą związku między liczbą pokoleń a poziomem obecności szkodników sadzeniaków. Ograniczenie liczby pokoleń jest niezbędne w celu zmniejszenia ryzyka fitosanitarnego stwarzanego przez szkodniki w formie utajonej. Jest ono niezbędne, aby ograniczyć to ryzyko, a nie są dostępne żadne inne mniej rygorystyczne środki, które mogłyby je zastąpić. Maksymalnie siedem pokoleń dla wstępnych elitarnych sadzeniaków i sadzeniaków elitarnych zapewnia równowagę między potrzebą mnożenia wystarczającej ilości sadzeniaków do produkcji sadzeniaków kwalifikowanych oraz ochroną ich stanu zdrowotnego.

(6)

Wymogi dotyczące szkodliwego organizmu Synchytrium endobioticum (Schilb.) Perc. powinny zostać usunięte z załącznika I, ponieważ jego obecność na sadzeniakach reguluje dyrektywa Rady 69/464/EWG (3). Wymogi dotyczące szkodliwego organizmu Corynebacterium sepedonicum (Spieck. et Kotth.) Skapt. i Burkh., którego nazwa została zastąpiona przez Clavibacter michiganensis subsp. sepedonicus (Spieck. et Kotth.) Davis et al., powinny zostać usunięte z załączników I i II, ponieważ jego obecność na sadzeniakach reguluje dyrektywa Rady 93/85/EWG (4). Wymogi dotyczące szkodliwego organizmu Heterodera rostochiensis Woll., którego nazwa została zastąpiona przez Globodera rostochiensis (Wollenweber) Behrens, powinny zostać usunięte z załącznika II, ponieważ jego obecność na sadzeniakach reguluje dyrektywa Rady 2007/33/WE (5). Wymogi dotyczące szkodliwego organizmu Pseudomonas solanacearum (Smith) Smith, którego nazwa została zastąpiona przez Ralstonia solanacearum (Smith) Yabuuchi et al., powinny zostać usunięte z załącznika II, ponieważ jego obecność na sadzeniakach reguluje dyrektywa Rady 98/57/WE (6).

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki I i II do dyrektywy 2002/56/WE.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa,

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/56

(1)

W dniu 6 grudnia 2006 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję 61/89 zatytułowaną „Ku traktatowi o handlu bronią: ustanowienie wspólnych międzynarodowych standardów przywozu, wywozu i przekazywania broni konwencjonalnej”, co rozpoczęło działania ONZ dotyczące traktatu o handlu bronią („działania na rzecz traktatu o handlu bronią”). W dniu 2 grudnia 2009 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję 64/48 zatytułowaną „Traktat o handlu bronią”, na mocy której postanowiono zwołać w 2012 r. konferencję ONZ poświęconą traktatowi o handlu bronią, aby opracować prawnie wiążący instrument dotyczący jak najwyższych wspólnych standardów międzynarodowych w zakresie transferu broni konwencjonalnej.

(2)

Ponieważ konferencja ONZ poświęcona traktatowi o handlu bronią zwołana na lipiec 2012 r. nie była w stanie uzgodnić w ustalonym terminie dokumentu końcowego oraz zgodnie z rezolucją 67/234 A przyjętą w dniu 24 grudnia 2012 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, ostateczną konferencję ONZ poświęconą traktatowi o handlu bronią zwołano na marzec 2013 r. Opracowano na niej zrównoważony i oparty na szerokich podstawach tekst traktatu, który jednak nie został zatwierdzony z powodu sprzeciwu trzech członków ONZ. Sprawę przekazano zatem Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ, które przyjęło w dniu 2 kwietnia 2013 r., znaczną większością głosów, traktat o handlu bronią w głosowaniu rezolucji A/RES/67/234 B. Traktat został następnie otwarty do podpisu w dniu 3 czerwca 2013 r. i wejdzie w życie po pięćdziesiątej ratyfikacji. Wszystkie państwa członkowskie Unii podpisały traktat.

(3)

W konkluzjach z 11 grudnia 2006 r., 10 grudnia 2007 r., 12 lipca 2010 r. i 25 czerwca 2012 r. Rada wyraziła swoje zdecydowane zaangażowanie na rzecz nowego, prawnie wiążącego instrumentu międzynarodowego, który powinien ustanowić jak najwyższe wspólne międzynarodowe standardy regulujące legalny handel bronią konwencjonalną i który powinien być do zaakceptowania dla wszystkich państw, a zatem – uniwersalny.

(4)

Aby propagować powszechność i znaczenie działań na rzecz traktatu o handlu bronią, Rada przyjęła decyzję 2009/42/WPZiB (1) i decyzję 2010/336/WPZiB (2), które wspierają, między innymi, zorganizowanie wielu regionalnych seminariów poświęconym kwestiom globalnym. Po zorganizowanej w lipcu 2012 r. konferencji ONZ, która nie przyniosła rozstrzygnięcia, działania Unii na rzecz wsparcia traktatu o handlu bronią zostały uzupełnione decyzją Rady 2013/43/WPZiB (3).

(5)

Aktualnym priorytetem jest wspieranie szybkiego wejścia w życie i pełnej realizacji traktatu. Zgodnie z wcześniej zadeklarowanym wsparciem dla działań na rzecz traktatu o handlu bronią, Unia może znacznie przyczynić się do realizacji tego celu, w szczególności wykorzystując swoje wieloletnie doświadczenie w finansowaniu wsparcia kontroli eksportu i finansowaniu działań informacyjnych. Z uwagi na fakt, że licencje dotyczące broni i produktów podwójnego zastosowania pozostają w Unii w zakresie odpowiedzialności krajowej, wiedza dotycząca kontroli eksportu wykorzystywana do wsparcia finansowanej przez Unię pomocy i programów informacyjnych zależy w dużym stopniu od państw członkowskich. Podstawowe znaczenie dla sukcesu unijnej pomocy na rzecz kontroli eksportu i działań informacyjnych ma to, by państwa członkowskie wyznaczyły ekspertów, którzy zajmą się programami Unii.

(6)

Jeżeli chodzi o kontrolę eksportu broni, unijną pomoc i działania informacyjne prowadzono na podstawie wspólnego działania Rady 2008/230/WPZiB (4) oraz decyzji Rady 2009/1012/WPZiB (5) i 2012/711/WPZiB (6). Podjęte działania dotyczyły różnych państw trzecich w bliskim sąsiedztwie Unii, a ich celem było wzmocnienie ich systemów kontroli eksportu broni oraz zapewnienie większej wiarygodności i przejrzystości.

(7)

Unia dostarcza także od wielu lat pomocy na rzecz kontroli eksportu w przypadku produktów podwójnego zastosowania na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1717/2006 (7), w którym ustanowiono Instrument na rzecz Stabilności, z którego świadczy się pomoc na rozwój ram prawnych i zdolności instytucjonalnych w zakresie ustanawiania i egzekwowania skutecznej kontroli eksportu produktów podwójnego zastosowania, co obejmuje również środki współpracy regionalnej. W dniu 28 kwietnia 2004 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję nr 1540 (2004) („rezolucja RB ONZ nr 1540 (2004)”), zgodnie z którą należy skutecznie kontrolować transfery towarów związanych z bronią masowego rażenia. Unia wsparła wdrażanie rezolucji RB ONZ nr 1540 (2004), w szczególności poprzez wspólne działanie Rady 2006/419/WPZiB (8), wspólne działanie Rady 2008/368/WPZiB (9) oraz decyzję Rady 2013/391/WPZiB (10), a w przypadku wymiaru kontroli eksportu zamieszczonego w rezolucji RB ONZ nr1540 (2004) – poprzez swoje programy wsparcia dotyczące kontroli eksportu produktów podwójnego zastosowania.

(8)

Oprócz konkretnej pomocy w zakresie kontroli eksportu broni, kontrole przygotowane w ramach wdrażania rezolucji RB ONZ nr 1540 (2004) i na mocy programów pomocy unijnej w zakresie kontroli eksportu produktów podwójnego zastosowania, przyczyniają się do ogólnej zdolności skutecznego wdrażania traktatu o handlu bronią, gdyż w wielu przypadkach przepisy, procedury administracyjne i agencje odpowiedzialne za kontrolę eksportu produktów podwójnego zastosowania pokrywają się z tymi odpowiedzialnymi za kontrolę eksportu broni konwencjonalnej. Zatem pomoc świadczona w dziedzinie produktów podwójnego zastosowania wspiera zdolności w zakresie kontroli eksportu broni. Podstawowe znaczenie ma więc zapewnienie ścisłej koordynacji działań prowadzonych w ramach kontroli eksportu produktów podwójnego zastosowania i tych wspierających wdrożenie traktatu o handlu bronią.

(9)

Z uwagi na tę pożądaną koordynację pomocy na rzecz kontroli eksportu zapewnianej w innych stosownych obszarach, działania wspierane na mocy niniejszej decyzji mają na celu wzmocnienie zdolności w zakresie kontroli transferu broni w wielu państwach beneficjentach, tak aby wesprzeć skuteczne i produktywne wdrożenie traktatu o handlu bronią. Ponieważ wpływ traktatu będzie zależał od stopnia jego uniwersalizacji i poziomu jego przestrzegania, należy również wspierać działania informacyjne i podnoszące świadomość, tak aby zwiększyć wsparcie właściwych podmiotów i innych państw trzecich dla traktatu oraz zwiększyć zainteresowanie jego wdrożeniem.

(10)

Rada powierzyła techniczne aspekty wykonania decyzji 2009/2012/WPZiB i 2012/711/WPZiB Niemieckiemu Federalnemu Biuru Gospodarki i Kontroli Wywozu (zwanemu dalej „BAFA”). Zakończyło ono z sukcesem organizowanie wszystkich działań, o których mowa w decyzji Rady 2009/1012/WPZiB. BAFA jest również agencja wykonawczą dla projektów dotyczących kontroli eksportu produktów podwójnego zastosowania finansowanych w ramach Instrumentu na rzecz Stabilności. W związku z tym wybór BAFA na agencję wykonawczą w przypadku działań Unii wspierających wdrożenie traktatu o handlu bronią w państwach trzecich jest uzasadniony jej sprawdzonym doświadczeniem, kwalifikacjami i konieczną wiedzą dotyczącą całego przekroju unijnych działań w zakresie kontroli eksportu, zarówno w przypadku kontroli eksportu produktów podwójnego zastosowania, jak i kontroli eksportu broni. Wybór BAFA ułatwi określenie synergii między działaniami kontrolnymi w zakresie eksportu produktów podwójnego zastosowania, jak i eksportu broni, by upewnić się, że pomoc związana z traktatem o handlu bronią właściwie uzupełnia pomoc już świadczoną na mocy istniejących programów pomocy w zakresie kontroli eksportu produktów podwójnego zastosowania i kontroli eksportu broni,

—

wspieranie wielu państw na ich wniosek w celu wzmocnienia ich systemów kontroli transferu broni, tak aby były w stanie wdrożyć traktat o handlu bronią;

—

zwiększanie poziomu wiedzy i zakresu odpowiedzialności w przypadku traktatu o handlu bronią, na szczeblu krajowym i regionalnym, odpowiednich organów krajowych i regionalnych oraz podmiotów społeczeństwa obywatelskiego, tak aby były one dalej zaangażowane we wdrażanie traktatu o handlu bronią.

a)

pomoc państwom beneficjentom w przygotowywaniu, uaktualnianiu i wdrażaniu, odpowiednio, właściwych środków legislacyjnych i administracyjnych mających na celu ustanowienie i rozwijanie skutecznego systemu kontroli transferu broni zgodnie z wymogami traktatu o handlu bronią;

b)

zwiększanie wiedzy fachowej i zdolności państw beneficjentów w zakresie licencji i urzędników egzekwujących wykonanie, w szczególności dzięki wymianie najlepszych praktyk, szkoleniom i dostępowi do właściwych źródeł informacji, tak aby zapewnić odpowiednie wdrożenie i egzekwowanie w przypadku kontroli transferu broni;

c)

propagowanie przejrzystości w międzynarodowym handlu bronią dzięki zawartym w traktacie o handlu bronią wymogom dotyczącym przejrzystości;

d)

propagowanie trwałego przystępowania przez państwa beneficjentów do traktatu o handlu bronią w ramach angażowania właściwych podmiotów krajowych i regionalnych, takich jak parlamenty narodowe, właściwe organizacje regionalne i przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego, którzy od dawna zainteresowani są monitorowaniem skutecznego wdrażania traktatu o handlu bronią;

e)

propagowanie szerszego zainteresowania traktatem o handlu bronią poprzez angażowanie się we współpracę z państwami, które nie podjęły żadnych kroków, by przyjąć traktat o handlu bronią, co ma wspierać jego uniwersalizację.

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/68

(1)

W drodze zgłoszenia zarejestrowanego przez Komisję w dniu 27 listopada 2013 r. Węgry przedłożyły wniosek o upoważnienie do wprowadzenia szczególnego środka mechanizmu szybkiego reagowania stanowiącego odstępstwo od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE.

(2)

Według tego powiadomienia władze krajowe zostały poinformowane o tym, że pewna liczba przedsiębiorstw handlowych uchyla się od opodatkowania poprzez nieopłacanie podatku od wartości dodanej właściwemu organowi podatkowemu.

(3)

Wnioskowany środek polega na wskazaniu, że do zapłaty podatku od wartości dodanej w odniesieniu do dostaw towarów, w danym przypadku cukru, zobowiązany jest podatnik, na rzecz którego dostarcza się towary, a nie dostawca.

(4)

W dniu 4 grudnia 2013 r. Komisja powiadomiła państwa członkowskie, że posiada wszystkie niezbędne informacje do oceny wniosku.

(5)

Z przekazanych przez Węgry szczegółowych danych liczbowych dotyczących nadużyć finansowych w przedmiotowym sektorze jasno wynika, że nadużycia finansowe w tym sektorze były już znaczne w 2011 r. i w 2012 r.

(6)

Dlatego stwierdzono, że wystąpienie ustalonych nadużyć finansowych nie ma charakteru nagłego w rozumieniu art. 199b dyrektywy 2006/112/WE.

(7)

Nie należy zatem przyznać wnioskowanego odstępstwa,

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/69

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 58/2003 upoważniono Komisję do przekazania agencjom wykonawczym uprawnień do realizacji, w całości lub w części, danego programu lub projektu unijnego w imieniu Komisji i na jej odpowiedzialność.

(2)

Celem powierzenia agencjom wykonawczym zadań związanych z realizacją programów jest umożliwienie Komisji skupienia się na jej podstawowych działaniach i funkcjach, których wykonanie nie może być zlecone na zewnątrz, bez zrzekania się kontroli nad działaniami, którymi zarządzają te agencje, ani ostatecznej odpowiedzialności za te działania.

(3)

Przekazanie agencji wykonawczej zadań związanych z realizacją programu wymaga wyraźnego oddzielenia fazy formułowania programu, które przeprowadza Komisja, korzystając z szerokiego zakresu uznania przy dokonywaniu wyborów w oparciu o względy polityczne, od realizacji programu, którą powinno się powierzyć agencji wykonawczej.

(4)

Decyzją 2004/858/WE (2) Komisja utworzyła Agencję Wykonawczą Programu Zdrowia Publicznego (zwaną dalej „Agencją”) i powierzyła jej zarządzanie – w okresie od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. – Programem działań wspólnotowych w dziedzinie zdrowia publicznego, przyjętym decyzją 1786/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3).

(5)

Następnie Komisja zmieniała kilkakrotnie mandat Agencji, rozszerzając go na zarządzanie nowymi projektami i programami. Decyzją Komisji 2008/544/WE (4) przekształcono „Agencję Wykonawczą Programu Zdrowia Publicznego” w „Agencję Wykonawczą ds. Zdrowia i Konsumentów”, przedłużono jej mandat do dnia 31 grudnia 2015 r. i ujęto w nim realizację programu zdrowia publicznego na lata 2008–2013 przyjętego decyzją nr 1350/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5), programu ochrony konsumentów na lata 2007–2013 przyjętego decyzją nr 1926/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6) oraz środków szkoleniowych w zakresie bezpieczeństwa żywności objętych dyrektywą Rady 2000/29/WE (7) i rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (8). Decyzją wykonawczą Komisji 2012/740/UE (9) rozszerzono zakres działalności Agencji na środki szkoleniowe poza terytorium państw członkowskich i powierzono jej zarządzanie środkami szkoleniowymi w zakresie bezpieczeństwa żywności objętymi decyzją Komisji C(2012) 1548 (10) oraz art. 22 ust. 1 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (11). Tą samą decyzją powierzono Agencji zarządzanie umową z ANEC, organizacją wyrażającą głos europejskich konsumentów w sprawie normalizacji, która to umowa podlega przepisom rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 (12).

(6)

Agencja ustanowiona decyzją 2004/858/WE dowiodła swej skuteczności i efektywności. Konsultanci zewnętrzni przeprowadzili ocenę okresową Agencji Wykonawczej Programu Zdrowia Publicznego (od lipca 2008 r. działającej pod nazwą „Agencja Wykonawcza ds. Zdrowia i Konsumentów”). Sprawozdanie końcowe z grudnia 2010 r. wykazało, że Agencja może skuteczniej wykonywać zadania w zakresie realizacji programu zdrowia publicznego, przy jednoczesnym zapewnieniu ogólnego zarządzania tymi wspólnotowymi programami i środkami przez Komisję.

(7)

W swym komunikacie z dnia 29 czerwca 2011 r.„Budżet z perspektywy »Europy 2020«” (13) Komisja zaproponowała, aby w szerszym zakresie wykorzystywać istniejące agencje wykonawcze do realizacji programów unijnych w okresie objętym następnymi wieloletnimi ramami finansowymi.

(8)

Analiza kosztów i korzyści (14) przeprowadzona zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 58/2003 wykazała, że powierzenie Agencji zadań w zakresie realizacji programów związanych z programem ochrony konsumentów, programem zdrowia publicznego i środkami szkoleniowymi w zakresie bezpieczeństwa żywności przyniosłoby znaczne korzyści jakościowe i ilościowe w porównaniu z opcją wewnętrzną, w ramach której wszystkimi aspektami nowych programów zarządzałaby wewnętrznie Komisja. Trzy programy zastępujące poprzednie programy są zgodne z mandatem i misją Agencji i stanowią kontynuację jej działalności. Przez szereg lat Agencja rozwinęła kompetencje, umiejętności i potencjał w dziedzinie zarządzania tymi programami. Komisja, jak również beneficjenci programów czerpaliby zatem korzyści ze zgromadzonego przez Agencję doświadczenia i wiedzy fachowej oraz wynikających z nich przyrostów wydajności, w szczególności dzięki wysokiej jakości zarządzaniu programami, uproszczeniu procedur i lepszemu świadczeniu usług, jeżeli chodzi o szybsze zawieranie umów i szybsze płatności. Z upływem czasu Agencja opracowała skuteczne sposoby utrzymywania bliskich kontaktów z beneficjentami oraz eksponowania roli Unii jako inicjatora wspomnianych programów. Przekazanie Agencji zarządzania programami zapewniłoby ciągłość działania beneficjentom tych programów, w przypadku których zarządzanie zostało już przekazane, oraz wszystkim zainteresowanym stronom. Powrót do zarządzania wewnętrznego spowodowałby zatem zakłócenia w realizacji programów. Szacuje się, że przekazanie Agencji zarządzania programami pozwoliłoby uzyskać przyrost wydajności przekładający się na kwotę 14 mln EUR w latach 2014–2024 w porównaniu z opcją polegającą na zarządzaniu wewnętrznym.

(9)

W celu nadania agencjom wykonawczym spójnej tożsamości Komisja w miarę możliwości grupowała prace według obszarów tematycznych polityki przy określaniu nowych mandatów agencji.

(10)

Zarządzanie programem zdrowia publicznego na lata 2008–2013 przyjętym decyzją nr 1350/2007/WE, programem ochrony konsumentów na lata 2007–2013 przyjętym decyzją nr 1926/2006/WE, środkami szkoleniowymi w zakresie bezpieczeństwa żywności objętymi dyrektywą 2000/29/WE, rozporządzeniem (WE) nr 882/2004, rozporządzeniem (WE) nr 1905/2006 i decyzją C(2012) 1548 oraz zarządzanie umową z ANEC podlegającą przepisom rozporządzenia (UE) nr 1025/2012 (wszystkie te czynności są obecnie realizowane przez Agencję), jak również zarządzanie programem ochrony konsumentów na lata 2014–2020 (15), programem zdrowia publicznego na lata 2014–2020 (16) oraz środkami szkoleniowymi w zakresie bezpieczeństwa żywności objętymi rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 i dyrektywą 2000/29/WE obejmuje realizację projektów technicznych, które nie pociągają za sobą decyzji politycznych i wymagają wysokiego poziomu technicznej i finansowej wiedzy fachowej w trakcie całego cyklu projektowego.

(11)

Agencja powinna odpowiadać za świadczenie pomocniczych usług administracyjnych i logistycznych, w szczególności w przypadku gdy centralizacja takich usług pomocniczych przyniosłaby dodatkowe zyski pod względem opłacalności oraz korzyści skali.

(12)

W celu zapewnienia jednolitego pod względem czasowym wykonania niniejszej decyzji i realizacji programów, których ona dotyczy, niezbędne jest zapewnienie wykonywania przez Agencję jej zadań związanych z realizacją tych programów pod warunkiem wejścia w życie tychże programów oraz począwszy od daty ich wejścia w życie.

(13)

Należy ustanowić Agencję Wykonawczą ds. Konsumentów, Zdrowia i Żywności. Powinna ona zastąpić agencję wykonawczą ustanowioną decyzją 2004/858/WE i zostać jej następcą prawnym. Nowa agencja powinna działać zgodnie ze statutem ogólnym określonym w rozporządzeniu (WE) nr 58/2003.

(14)

Należy zatem uchylić decyzję 2004/858/WE oraz ustanowić przepisy przejściowe.

(15)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Agencji Wykonawczych,

a)

programu ochrony konsumentów na lata 2014–2020;

b)

programu zdrowia publicznego na lata 2014–2020;

c)

środków szkoleniowych w zakresie bezpieczeństwa żywności objętych dyrektywą 2000/29/WE i rozporządzeniem (WE) nr 882/2004.

a)

programie ochrony konsumentów na lata 2007–2013;

b)

programie zdrowia publicznego na lata 2008–2013;

c)

środkach szkoleniowych w zakresie bezpieczeństwa żywności objętych dyrektywą 2000/29/WE, rozporządzeniem (WE) nr 882/2004, rozporządzeniem (WE) nr 1905/2006 i decyzją C(2012) 1548;

d)

zarządzaniu umową z ANEC, organizacją wyrażającą głos europejskich konsumentów w sprawie normalizacji, która to umowa podlega przepisom rozporządzenia (UE) nr 1025/2012.

a)

zarządzanie wszystkimi lub niektórymi etapami realizacji programów i wszystkimi lub niektórymi fazami w trakcie określonych projektów na podstawie odpowiednich programów prac przyjętych przez Komisję, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień;

b)

przyjmowanie wykonawczych aktów budżetowych w odniesieniu do dochodów i wydatków oraz wykonywanie wszelkich operacji niezbędnych do zarządzania programem, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień;

c)

wspieranie realizacji programu, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień.

18.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/73

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 58/2003 upoważniono Komisję do przekazania agencjom wykonawczym uprawnień do realizacji, w całości lub w części, danego programu lub projektu unijnego w imieniu Komisji i na jej odpowiedzialność.

(2)

Celem powierzenia agencjom wykonawczym zadań związanych z realizacją programów jest umożliwienie Komisji skupienia się na jej podstawowych działaniach i funkcjach, których wykonanie nie może być zlecone na zewnątrz, bez zrzekania się kontroli nad działaniami, którymi zarządzają te agencje, ani ostatecznej odpowiedzialności za te działania.

(3)

Przekazanie agencji wykonawczej zadań związanych z realizacją programu wymaga wyraźnego oddzielenia fazy formułowania programu, które przeprowadza Komisja, korzystając z szerokiego zakresu uznania przy dokonywaniu wyborów w oparciu o względy polityczne, od realizacji programu, którą powinno się powierzyć agencji wykonawczej.

(4)

Decyzją 2004/20/WE (2) Komisja utworzyła Agencję Wykonawczą ds. Inteligentnej Energii (zwaną dalej „Agencją”) i powierzyła jej zarządzanie działaniami wspólnotowymi w dziedzinie energii odnawialnej i efektywności energetycznej.

(5)

Następnie decyzją 2007/372/WE (3) Komisja zmieniła mandat Agencji, rozszerzając go na zarządzanie nowymi projektami i programami w dziedzinie innowacyjności, przedsiębiorczości i mobilności i zmieniając jej nazwę na Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacyjności.

(6)

Agencja ustanowiona decyzją 2004/20/WE dowiodła, że dzięki zleceniu na zewnątrz zarządzania określonymi programami operacyjnymi dyrekcje generalne, które je opracowały, mogą skupić się na tych aspektach programów, które mają związek z polityką. Ze względu na ciągłe ograniczenia w budżecie UE przekazanie zadań agencji wykonawczej okazuje się bardziej opłacalne. Dwie okresowe oceny Agencji wykazały, że ogólnie biorąc, Agencja osiąga dobre wyniki oraz stanowi skuteczny i efektywny mechanizm realizacji inicjatyw, za które ponosi odpowiedzialność operacyjną.

(7)

W swym komunikacie z dnia 29 czerwca 2011 r.„Budżet z perspektywy »Europy 2020« ” (4) Komisja zaproponowała, aby w szerszym zakresie wykorzystywać istniejące agencje wykonawcze do realizacji programów unijnych w okresie objętym następnymi wieloletnimi ramami finansowymi.

(8)

Analiza kosztów i korzyści (5) przeprowadzona zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 58/2003 wykazała, że spodziewane koszty wyniosą 295 mln EUR w porównaniu do 399 mln EUR w przypadku opcji polegającej na zarządzaniu wewnętrznym. Po stronie korzyści należy spodziewać się przyrostów wydajności przekładających się na kwotę 104 mln EUR dzięki realizacji opcji zarządzania przez agencję zamiast zarządzania wewnętrznego. Ponadto dostosowanie spójniejszych zestawów programów do podstawowych kompetencji Agencji i jej wizerunkowej tożsamości przyniesie znaczne zyski jakościowe. Analiza wykazała, że dzięki połączeniu zarządzania „Horyzontem 2020” – programem ramowym w zakresie badań naukowych i innowacji na lata 2014–2020 (6) (zwanym dalej „programem »Horyzont 2020« ”), Programem na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw na lata 2014–2020 (7) (zwanym dalej „programem COSME”) oraz Programem działań na rzecz środowiska i klimatu (8) (zwanym dalej „programem LIFE”) Agencja odniesie korzyści dzięki synergii, uproszczeniu i korzyściom skali. Połączenie w jedno wszystkich aspektów „instrumentu MŚP” będącego elementem programu „Horyzont 2020” dodatkowo zapewni jeden punkt dostępu dla potencjalnych beneficjentów i zagwarantuje jednolite świadczenie usług. W ramach Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (9) (zwanego dalej „EFMR”) zwłaszcza działania przewidziane w tej części, którą stanowi zintegrowana polityka morska, odpowiadają dobrze obecnemu profilowi Agencji związanemu z innowacyjnością i konkurencyjnością. Przesunięcie zarządzania spuścizną po programie „Marco Polo” (2007–2013) do Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci spowoduje dodatkową centralizację zarządzania programami infrastrukturalnymi dotyczącymi transportu w tejże agencji, dzięki czemu beneficjenci dysponować będą jednym punktem dostępu do finansowania.

(9)

W celu nadania agencjom wykonawczym spójnej tożsamości Komisja w miarę możliwości grupowała prace według obszarów tematycznych polityki przy określaniu nowych mandatów agencji.

(10)

Należy powierzyć Agencji zarządzanie programem LIFE zastępującym poprzedni program LIFE+, którym w okresie objętym wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2007–2013 zarządza wewnętrznie Komisja. Zarządzanie programem LIFE obejmuje realizację projektów technicznych, które nie pociągają za sobą decyzji politycznych i wymagają wysokiego poziomu technicznej i finansowej wiedzy fachowej w trakcie całego cyklu projektowego. Cechą programu LIFE jest to, że objęte nim projekty wymagają bardzo wielu jednorodnych i znormalizowanych operacji.

(11)

Należy powierzyć Agencji zarządzanie tymi częściami programu COSME, które zastępują części Programu na rzecz przedsiębiorczości i innowacji objęte Programem ramowym na rzecz konkurencyjności i innowacji na lata 2007–2013 (10) (zwanym dalej „programem CIP”) i które są obecnie zarządzane częściowo przez Agencję, a częściowo wewnętrznie przez Komisję. Zarządzanie częściami programu COSME, które ma zostać przekazane Agencji, obejmuje realizację projektów technicznych niepociągających za sobą decyzji politycznych i wymaga wysokiego poziomu technicznej i finansowej wiedzy fachowej w trakcie całego cyklu projektowego. Ponadto niektóre części programu COSME obejmują projekty, które wymagają bardzo wielu jednorodnych i znormalizowanych operacji.

(12)

Agencji należy powierzyć zarządzanie tymi częściami EFMR, które należą do dziedziny zintegrowanej polityki morskiej, kontroli, doradztwa naukowego i wiedzy oraz zastępują podobne działania, którymi w okresie objętym wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2007–2013 zarządza wewnętrznie Komisja. Zarządzanie EFMR obejmuje realizację projektów technicznych, które nie pociągają za sobą decyzji politycznych i wymagają wysokiego poziomu technicznej i finansowej wiedzy fachowej w trakcie całego cyklu projektowego.

(13)

Agencji należy powierzyć zarządzanie następującymi częściami programu „Horyzont 2020”:

(14)

Agencji należy powierzyć zarządzanie spuścizną po działaniach już jej przekazanych jako część programu CIP w okresie objętym wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2007–2013: programie „Inteligentna Energia dla Europy” (IEE II), „Europejskiej Sieci Przedsiębiorczości”, portalu „Twoja Europa – Przedsiębiorstwa”, „Europejskim Punkcie Informacyjnym IPR”, inicjatywie „Ekoinnowacje” oraz projekcie „IPorta”.

(15)

Agencja powinna odpowiadać za świadczenie pomocniczych usług administracyjnych i logistycznych, w szczególności w przypadku gdy centralizacja takich usług pomocniczych przyniosłaby dodatkowe zyski pod względem opłacalności oraz korzyści skali.

(16)

Należy ustanowić Agencję Wykonawczą ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw. Powinna ona zastąpić Agencję ustanowioną decyzją 2004/20/WE zmienioną decyzją 2007/372/WE i zostać jej następcą prawnym. Nowa agencja powinna działać zgodnie ze statutem ogólnym określonym w rozporządzeniu (WE) nr 58/2003.

(17)

Należy uchylić decyzje 2004/20/WE i 2007/372/WE oraz ustanowić przepisy przejściowe.

(18)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Agencji Wykonawczych,

a)

Programu na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (COSME) na lata 2014–2020 (11);

b)

Programu działań na rzecz środowiska i klimatu (LIFE) na lata 2014–2020 (12);

c)

Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (EFMR) (13) obejmującego zintegrowaną politykę morską, kontrolę, doradztwo naukowe i wiedzę;

d)

programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji na lata 2014–2020 („Horyzont 2020”) (14) – części wchodzących w skład „Części II – Wiodąca pozycja w przemyśle” i „Części III – Wyzwania społeczne”.

a)

„Inteligentna Energia dla Europy” (IEE II);

b)

inicjatywa „Ekoinnowacje”;

c)

„Europejska Sieć Przedsiębiorczości”;

d)

portal „Twoja Europa – Przedsiębiorstwa”;

e)

„Europejski Punkt Informacyjny IPR”;

f)

projekt „IPorta”.

a)

zarządzanie niektórymi lub wszystkimi etapami realizacji programów i niektórymi lub wszystkimi fazami w trakcie określonych projektów na podstawie odpowiednich programów prac przyjętych przez Komisję, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień;

b)

przyjmowanie wykonawczych aktów budżetowych w odniesieniu do dochodów i wydatków oraz wykonywanie wszelkich operacji niezbędnych do zarządzania programem, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień;

c)

wspieranie realizacji programu, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień.