(1)

W dniu 23 lutego 2006 r. Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP) przyjęła Konwencję o pracy na morzu z 2006 r. (zwaną dalej „konwencją MLC 2006”) z zamiarem stworzenia jednego spójnego instrumentu obejmującego w miarę możliwości wszystkie uaktualnione normy istniejących międzynarodowych konwencji i zaleceń dotyczących pracy na morzu, a także podstawowe zasady, które można znaleźć w innych międzynarodowych konwencjach o pracy.

(2)

Decyzja Rady 2007/431/WE (3) upoważniła państwa członkowskie, w interesie Wspólnoty Europejskiej, do ratyfikowania konwencji MLC 2006. Państwa członkowskie powinny zatem jak najszybciej ją ratyfikować.

(3)

Państwa członkowskie, wykonując kontrole przeprowadzane przez państwa portu zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/16/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu (4), w odniesieniu do kwestii objętych zakresem konwencji, których te państwa jeszcze nie ratyfikowały i które stanowią, że każdy statek znajdujący się w porcie innego umawiającego się państwa lub innej umawiającej się strony podlega inspekcji przeprowadzanej przez należycie uprawnionych oficerów, powinny dołożyć wszelkich starań w celu spełnienia wymogów procedur i praktyk wynikających z tych konwencji i co za tym idzie, nie powinny przedkładać Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) ani MOP sprawozdań dotyczących kontroli przeprowadzanej przez państwo portu. Państwa członkowskie, które nie ratyfikowały jeszcze konwencji międzynarodowej objętej zakresem dyrektywy 2009/16/WE w momencie wejścia tej konwencji w życie, powinny dołożyć wszelkich starań, aby zgodnie z wymogami konwencji zapewnić podobne warunki na swoich statkach.

(4)

Aby zapewnić zharmonizowane podejście do skutecznego egzekwowania norm międzynarodowych przez państwa członkowskie przy wykonywaniu kontroli przeprowadzanych zarówno przez państwo bandery, jak i państwo portu, oraz aby uniknąć konfliktu między prawem międzynarodowym a prawem Unii, państwa członkowskie powinny dążyć do ratyfikowania konwencji do dnia, w którym wchodzą one w życie, a przynajmniej tych części konwencji, które wchodzą w zakres kompetencji Unii.

(5)

Konwencja MLC 2006 określa normy pracy na morzu dla wszystkich marynarzy, niezależnie od ich obywatelstwa i bandery statków, na których pływają.

(6)

Do celów dyrektywy 2009/16/WE, zamiast zdefiniowania terminów „marynarz” i „załoga”, należy raczej interpretować je w każdym przypadku zgodnie z ich definicją lub interpretacją w stosownych konwencjach międzynarodowych. W szczególności we wszystkich kwestiach dotyczących wykonania konwencji MLC 2006 termin „załoga” powinien być interpretowany jako odnoszący się do „marynarza”, zgodnie z definicją w konwencji MLC 2006.

(7)

We wszelkich kwestiach objętych zakresem niniejszej dyrektywy dotyczących wykonania konwencji MLC 2006, w tym w odniesieniu do statków, do których nie ma zastosowania Międzynarodowy Kodeks Zarządzania Bezpieczeństwem, odniesienia do „przedsiębiorstwa” zawarte w dyrektywie 2009/16/WE należy interpretować jako „właściciela statku” zgodnie z definicją w stosownym postanowieniu konwencji MLC 2006, ponieważ ta druga definicja lepiej spełnia szczególne wymogi konwencji MLC 2006.

(8)

Znaczna część norm konwencji MLC 2006 została wdrożona w ramach prawa Unii dyrektywą Rady 2009/13/WE z dnia 16 lutego 2009 r. w sprawie wdrożenia Umowy zawartej między Stowarzyszeniem Armatorów Wspólnoty Europejskiej (ECSA) a Europejską Federacją Pracowników Transportu (ETF) w sprawie Konwencji o pracy na morzu z 2006 r. oraz w sprawie zmiany dyrektywy 1999/63/WE (5) oraz dyrektywą Rady 1999/63/WE z dnia 21 czerwca 1999 r. dotycząca Umowy w sprawie organizacji czasu pracy marynarzy przyjętej przez Stowarzyszenie Armatorów Wspólnoty Europejskiej (ECSA) i Federację Związków Zawodowych Pracowników Transportu w Unii Europejskiej (FST) (6). Te normy konwencji MLC 2006, które są objęte zakresem dyrektywy 2009/13/WE lub dyrektywy 1999/63/WE, powinny być wdrożone przez państwa członkowskie zgodnie z tymi dyrektywami.

(9)

Co do zasady środki przyjęte, aby nadać skuteczność niniejszej dyrektywie, nie powinny w żadnych okolicznościach stanowić uzasadnienia dla obniżenia przez państwa członkowskie ogólnego poziomu ochrony – wynikającego z mającego zastosowania prawa socjalnego Unii – marynarzy pracujących na statkach podnoszących banderę państwa członkowskiego.

(10)

Konwencja MLC 2006 zawiera postanowienia dotyczące egzekwowania, określające zadania państw wykonujących obowiązki w zakresie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu. W celu ochrony bezpieczeństwa i uniknięcia zakłóceń konkurencji należy umożliwić państwom członkowskim sprawdzanie, czy postanowienia konwencji MLC 2006 są przestrzegane przez wszystkie statki zawijające do ich portów i kotwicowisk, niezależnie od państwa, którego banderę podnoszą.

(11)

Kontrola przeprowadzana przez państwo portu jest regulowana dyrektywą 2009/16/WE, która powinna uwzględniać konwencję MLC 2006 wśród konwencji, których wdrożenie jest weryfikowane przez organy państw członkowskich w ich portach.

(12)

Wykonując kontrole przeprowadzane przez państwo portu zgodnie z dyrektywą 2009/16/WE, państwa członkowskie powinny uwzględnić postanowienia konwencji MLC 2006, które przewidują, że morski certyfikat pracy oraz deklaracja zgodności z przepisami o pracy na morzu mają być akceptowane jako dowód prima facie na zgodność z wymogami konwencji MLC 2006.

(13)

Prawo Unii powinno również odzwierciedlać procedury określone w konwencji MLC 2006 w odniesieniu do rozpatrywania skarg składanych na lądzie, odnoszących się do spraw, których dotyczy konwencja MLC 2006.

(14)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania dyrektywy 2009/16/WE należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Komisja powinna być uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych: w celu wdrażania metodologii rozpatrywania parametrów ryzyka ogólnego dotyczących w szczególności kryteriów państwa bandery i kryteriów działalności przedsiębiorstwa; w celu zapewnienia jednolitych warunków w odniesieniu do zakresu rozszerzonej inspekcji, w tym obszarów ryzyka, jakie mają zostać objęte; w celu zapewnienia jednolitych warunków stosowania procedur kontroli oraz kontroli ochrony; w celu ustanowienia zharmonizowanego formatu elektronicznego zgłaszania skarg dotyczących konwencji MLC 2006; w celu wdrożenia zharmonizowanych procedur zgłaszania widocznych anomalii przez pilotów i władze lub organy portu oraz działań następczych podjętych przez państwa członkowskie; oraz w celu ustanowienia szczegółowych warunków publikowania informacji o przedsiębiorstwach o niskim lub bardzo niskim poziomie działalności, kryteriów dotyczących agregowania stosownych danych oraz częstotliwości aktualizacji. Jest to operacja wysoce techniczna, którą należy przeprowadzić zgodnie z zasadami i kryteriami ustanowionymi tą dyrektywą. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontrolowania przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (7).

(15)

Akty wykonawcze odnoszące się do metodologii rozpatrywania parametrów ryzyka ogólnego dotyczących w szczególności kryteriów państwa bandery i kryteriów działalności przedsiębiorstwa, do raportów pilotów i władz lub organów portu, łącznie ze zharmonizowanymi procedurami zgłaszania widocznych anomalii przez pilotów i władze lub organy portu, do działań następczych podjętych przez państwa członkowskie oraz szczegółowych uzgodnień warunków publikowania informacji o przedsiębiorstwach o niskim lub bardzo niskim poziomie działalności, nie powinny być przyjmowane przez Komisję, w przypadku gdy komitet, o którym mowa w niniejszej dyrektywie, nie wyda opinii na temat projektu aktu wykonawczego przedstawionego przez Komisję.

(16)

Ustanawiając przepisy wykonawcze, Komisja powinna szczegółowo uwzględnić wiedzę fachową i doświadczenie zdobyte w ramach systemu inspekcji w Unii i korzystać z wiedzy fachowej w ramach protokołu ustaleń w sprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, podpisanym w Paryżu w dniu 26 stycznia 1982 r. w jego aktualnej wersji („memorandum paryskie”).

(17)

Przepisy wykonawcze, w tym odniesienia do instrukcji i wytycznych zawartych w memorandum paryskim, nie powinny narazić na szwank osądu zawodowego inspektorów lub właściwego organu ani elastyczności przewidzianej w dyrektywie 2009/16/WE.

(18)

Baza danych wyników inspekcji, o której mowa w dyrektywie 2009/16/WE, powinna zostać dostosowana i rozwinięta w oparciu o zmiany wprowadzone niniejszą dyrektywą lub zmiany przyjęte w kontekście memorandum paryskiego.

(19)

Celem memorandum paryskiego jest wyeliminowanie statków niespełniających norm za pomocą zharmonizowanego systemu kontroli państwa portu, obejmującego skoordynowane inspekcje statków zawijających do portów, w tym portów państw członkowskich, w regionie podlegającym memorandum paryskiemu. Inspekcje te mają na celu sprawdzenie, czy statki spełniają międzynarodowe normy dotyczące bezpieczeństwa, ochrony i środowiska oraz czy marynarze mają odpowiednie warunki życia i pracy, zgodnie z obowiązującymi konwencjami międzynarodowymi. Przy wykonywaniu inspekcji i w przypadku odniesień do instrukcji i wytycznych memorandum paryskiego należy wziąć pod uwagę fakt, że te instrukcje i wytyczne są opracowywane i przyjmowane w celu zapewnienia spójności inspekcji i ukierunkowywania tych inspekcji z myślą o ułatwieniu konwergencji w jak największym stopniu.

(20)

Inspekcja warunków życia i pracy marynarzy na pokładzie oraz ich szkolenia i kwalifikacji, w celu sprawdzenia, czy spełniają one wymogi konwencji MLC 2006, wymaga od inspektorów niezbędnego poziomu przeszkolenia. Europejska Agencja Bezpieczeństwa Morskiego oraz państwa członkowskie powinny promować takie szkolenia inspektorów do celów sprawdzania zgodności z konwencją MLC 2006.

(21)

Aby umożliwić Komisji szybką aktualizację stosownych procedur, co ma sprzyjać osiągnięciu równych warunków działania w skali światowej w dziedzinie żeglugi, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do wprowadzania zmian w załączniku VI do dyrektywy 2009/16/WE zawierającym wykaz „instrukcji” przyjętych przez memorandum paryskie, tak aby procedury mające zastosowanie i podlegające egzekwowaniu na terytorium państw członkowskich pozostały zgodne z procedurami uzgodnionymi na szczeblu międzynarodowym oraz zgodne ze stosownymi konwencjami. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(22)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działania możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(23)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2009/16/WE.

(24)

Zgodnie z art. VIII, konwencja MLC 2006 powinna wejść w życie 12 miesięcy po dniu, w którym zarejestrowano ratyfikacje co najmniej 30 członków MOP, których łączny udział w światowym tonażu brutto statków wynosi 33 procent. Warunek ten został spełniony w dniu 20 sierpnia 2012 r., a konwencja MLC 2006 wchodzi w życie z dniem 20 sierpnia 2013 r.

(25)

Niniejsza dyrektywa powinna wejść w życie w tym samym dniu co konwencja MLC 2006,

1)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

3)

art. 8 ust. 4 traci moc;

4)

art. 10 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

5)

art. 14 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

6)

art. 15 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

7)

w art. 17 dodaje się akapity w brzmieniu:

„W przypadku gdy w następstwie bardziej szczegółowej inspekcji warunki życia i pracy na statku uznane zostaną za niezgodne z wymogami konwencji MLC 2006, inspektor niezwłocznie zgłasza kapitanowi statku braki oraz określa wymagane terminy ich usunięcia.

W przypadku gdy inspektor uzna, że braki te są znaczące lub jeżeli odnoszą się one do ewentualnej skargi na mocy art. 19 części A załącznika V, inspektor zgłasza te braki również właściwym organizacjom marynarzy i armatorów w państwie członkowskim, w którym prowadzona jest inspekcja, oraz może:

W odniesieniu do kwestii dotyczących konwencji MLC 2006, państwo członkowskie, w którym dokonuje się inspekcji, ma prawo przekazać kopię protokołu z inspekcji, wraz z każdą odpowiedzią otrzymaną od właściwych organów państwa bandery w określonym terminie, dyrektorowi generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy w celu podjęcia działań, jakie mogą zostać uznane za właściwe i celowe, aby zapewnić zachowanie takich informacji oraz zgłoszenie ich stronom, które mogłyby być zainteresowane skorzystaniem ze stosownych procedur odwoławczych.”;

8)

art. 18 akapit czwarty otrzymuje brzmienie:

„Tożsamość osoby składającej skargę nie jest ujawniana kapitanowi ani właścicielowi statku, którego to dotyczy. Inspektor podejmuje odpowiednie działania w celu zapewnienia poufności skarg złożonych przez marynarzy, w tym zapewnia poufność podczas wszystkich rozmów z marynarzami.”;

9)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

10)

w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

11)

art. 23 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

12)

art. 27 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Komisji przyznaje się uprawnienia wykonawcze do ustanowienia szczegółowych warunków publikowania informacji, o których mowa w akapicie pierwszym, kryteriów dotyczących agregowania stosownych danych oraz częstotliwości aktualizacji. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 31 ust. 3.”;

13)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

14)

art. 31 otrzymuje brzmienie:

(*1)   Dz.U. L 324 z 29.11.2002, s. 1;” "

15)

art. 32 traci moc;

16)

art. 33 otrzymuje brzmienie:

17)

w załączniku I część II pkt 2B wprowadza się następujące zmiany

18)

w załączniku IV wprowadza się następujące zmiany:

19)

w załączniku V część A dodaje się punkty w brzmieniu:

20)

w załączniku X pkt 3.10 wprowadza się następujące zmiany:

(1)

Celami niniejszej dyrektywy są: zbliżenie prawa karnego państw członkowskich w dziedzinie ataków na systemy informatyczne, przez ustanowienie zasad minimalnych dotyczących definicji przestępstw i odpowiednich kar, oraz poprawa współpracy między właściwymi organami, w tym policją i innymi wyspecjalizowanymi organami ścigania w państwach członkowskich, a także właściwymi wyspecjalizowanymi agencjami i organami Unii takimi jak Eurojust, Europol i należące do niego Europejskie Centrum ds. Walki z Cyberprzestępczością oraz Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA).

(2)

Systemy informatyczne stanowią podstawowy element relacji politycznych, społecznych i gospodarczych w Unii. Zależność społeczeństwa od tego typu systemów jest bardzo wysoka i stale rośnie. Dobre funkcjonowanie i bezpieczeństwo tych systemów w Unii są niezbędne dla rozwoju rynku wewnętrznego oraz konkurencyjnej i innowacyjnej gospodarki. Zapewnianie odpowiedniego poziomu ochrony systemów informatycznych powinno być realizowane w ramach ogółu skutecznych i kompleksowych środków profilaktycznych, jakie towarzyszą działaniom wobec cyberprzestępczości podejmowanym w obszarze prawa karnego.

(3)

Zarówno na obszarze Unii, jak i globalnie, rośnie zagrożenie atakami na systemy informatyczne, a zwłaszcza atakami dokonywanymi w ramach przestępczości zorganizowanej; narastają również obawy o możliwość ataków o charakterze terrorystycznym lub mających podłoże polityczne, ukierunkowanych na systemy informatyczne stanowiące element infrastruktury krytycznej państw członkowskich i Unii. Zagraża to dążeniom do zapewnienia bezpieczniejszego społeczeństwa informacyjnego oraz przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, dlatego też wymaga reakcji na szczeblu Unii, a także lepszej współpracy i koordynacji na szczeblu międzynarodowym.

(4)

Na obszarze Unii znajduje się szereg infrastruktur krytycznych, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotne transgraniczne skutki. Z potrzeby wzmocnienia zdolności ochrony infrastruktury krytycznej w Unii jasno wynika, że środkom wymierzonym przeciw atakom cybernetycznym powinny towarzyszyć surowe sankcje karne odzwierciedlające wagę tych ataków. Infrastrukturę krytyczną można rozumieć jako składnik, system lub część infrastruktury zlokalizowane na terytorium państw członkowskich, które mają podstawowe znaczenie dla utrzymania niezbędnych funkcji społecznych, zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony, dobrobytu materialnego lub społecznego ludności, jak na przykład elektrownie, sieci transportowe lub sieci rządowe, a których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny wpływ na dane państwo członkowskie w wyniku niezdolności do utrzymania tych funkcji.

(5)

Istnieją dowody wskazujące na tendencję do coraz bardziej niebezpiecznych i ponawianych ataków na wielką skalę dokonywanych na systemy informatyczne, które często mają zasadnicze znaczenie dla państw członkowskich lub poszczególnych funkcji w sektorze publicznym lub prywatnym. Tendencja ta występuje wraz z opracowywaniem coraz bardziej wyrafinowanych metod takich jak tworzenie i wykorzystywanie tzw. „botnetów”, co odbywa się na kilku etapach działania przestępczego, przy czym każdy z tych etapów z osobna może stanowić poważne ryzyko dla interesu publicznego. Niniejsza dyrektywa ma na celu m.in. wprowadzenie sankcji karnych za tworzenie „botnetów” - tj. działań polegających na uzyskaniu zdalnej kontroli nad znaczną liczbą komputerów przez wprowadzenie do nich złośliwego oprogramowania za pomocą ukierunkowanych cyberataków. Następnie zainfekowaną sieć komputerów stanowiącą „botnet” można uruchomić bez wiedzy użytkowników komputerów, aby rozpocząć cyberataki na wielką skalę, które zazwyczaj mogą spowodować poważne szkody, o czym mowa w niniejszej dyrektywie. Państwa członkowskie mogą określić, co, zgodnie z ich prawem krajowym oraz praktykami krajowymi, stanowi poważną szkodę, np. zakłócenie usług systemowych o dużym znaczeniu publicznym lub spowodowanie znacznych kosztów finansowych lub też utrata danych osobowych lub informacji szczególnie chronionych.

(6)

Cyberataki na dużą skalę mogą powodować znaczne szkody w gospodarce zarówno przez zakłócanie pracy systemów informatycznych i łączności, jak i przez utratę lub modyfikację istotnych z handlowego punktu widzenia informacji poufnych lub innych danych. Szczególną uwagę należy zwrócić na uświadamianie innowacyjnych małych i średnich przedsiębiorstw o zagrożeniach związanych z takimi atakami i ich podatności na nie z racji ich wzrastającego uzależnienia od właściwego funkcjonowania i dostępności systemów informatycznych oraz często ograniczonych zasobów przeznaczanych na bezpieczeństwo informatyczne.

(7)

Wspólne definicje w tej dziedzinie mają istotne znaczenie dla zagwarantowania przyjęcia przez państwa członkowskie spójnego podejścia do stosowania niniejszej dyrektywy.

(8)

Zachodzi potrzeba zapewnienia wspólnego podejścia do kwestii znamion przestępstwa poprzez powszechne wprowadzenie pojęcia przestępstw polegających na bezprawnym dostępie do systemu informatycznego, bezprawnym ingerowaniu w system, bezprawnym ingerowaniu w dane oraz bezprawnym przechwytywaniu.

(9)

Przechwytywanie odnosi się między innymi, lecz nie wyłącznie, do słuchania, monitorowania lub nadzorowania treści komunikatów, do pozyskiwania treści danych bezpośrednio poprzez dostęp do systemu informatycznego i korzystanie z niego albo pośrednio poprzez stosowanie - przy użyciu środków technicznych - elektronicznego podsłuchu lub urządzeń podsłuchowych.

(10)

Państwa członkowskie powinny przewidzieć kary za ataki na systemy informatyczne. Kary te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające i powinny obejmować karę pozbawienia wolności lub karę grzywny.

(11)

Niniejsza dyrektywa przewiduje kary co najmniej w przypadkach, które nie są przypadkami mniejszej wagi. Państwa członkowskie mogą określić, co stanowi przypadek mniejszej wagi zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi i praktyką krajową. Można uznać, że przypadek ma mniejszą wagę, jeżeli na przykład szkody wyrządzone w wyniku przestępstwa lub zagrożenie w odniesieniu do interesów publicznych lub prywatnych, takich jak integralność systemu komputerowego lub danych komputerowych lub nienaruszalność praw lub innych dóbr danej osoby, są nieznaczne lub mają taki charakter, że nałożenie sankcji karnej w przewidzianych prawnie granicach lub pociągnięcie do odpowiedzialności karnej nie jest konieczne.

(12)

Stwierdzanie i zgłaszanie zagrożeń i ryzyka stwarzanych przez cyberataki oraz związanych z tym słabych punktów systemów informatycznych jest istotnym elementem skutecznego zapobiegania cyberatakom i reakcji na nie oraz polepszania bezpieczeństwa systemów informatycznych. Lepszą skuteczność zapewnić można przez zachęcanie do zgłaszania luk w systemach ochrony. Państwa członkowskie powinny czynić starania w celu stwarzania możliwości legalnego wykrywania i zgłaszania luk w systemach ochrony.

(13)

Należy przewidzieć surowsze kary za ataki na systemy informatyczne popełniane przez organizację przestępczą, w rozumieniu decyzji ramowej Rady 2008/841/WSiSW z dnia 24 października 2008 r. w sprawie zwalczania przestępczości zorganizowanej (3), za cyberataki przeprowadzane na wielką skalę, wpływające zatem na dużą liczbę systemów informatycznych, w tym mające na celu stworzenie „botnetu”, lub za cyberataki powodujące poważne szkody, w tym przeprowadzane z wykorzystaniem „botnetu”. Właściwe jest także przewidzenie surowszych kar w przypadkach gdy atak został przypuszczony na infrastrukturę krytyczną państwa członkowskiego lub Unii.

(14)

Tworzenie skutecznych środków przeciwko kradzieży tożsamości i innym przestępstwom związanym z tożsamością stanowi kolejny ważny element zintegrowanego podejścia do walki z cyberprzestępczością. Każdą potrzebę działania ze strony Unii przeciw tego rodzaju przestępczości można byłoby rozważać także w kontekście oceniania potrzeby utworzenia kompleksowego, horyzontalnego instrumentu unijnego.

(15)

W konkluzjach Rady z dnia 27–28 listopada 2008 r. zaznaczono, że Komisja powinna wraz z państwami członkowskimi opracować nową strategię z uwzględnieniem treści Konwencji Rady Europy z 2001 r. o cyberprzestępczości. Konwencja ta wyznacza prawne ramy odniesienia dla zwalczania cyberprzestępczości, w tym ataków na systemy informatyczne. Niniejsza dyrektywa opiera się na tej konwencji. Możliwie najszybsze zakończenie procesu ratyfikacji konwencji przez wszystkie państwa członkowskie powinno być uważane za kwestię priorytetową.

(16)

Ze względu na to, że ataki mogą być przeprowadzane na różne sposoby oraz uwzględniając szybki rozwój sprzętu i oprogramowania, w niniejszej dyrektywie mowa jest o narzędziach, które mogą zostać wykorzystane do popełnienia przestępstw w niej ustanowionych. Narzędziami tymi są przykładowo złośliwe oprogramowanie, w tym oprogramowanie zdolne do tworzenia botnetów, wykorzystywanych do przeprowadzania cyberataków. Nawet jeśli tego rodzaju narzędzie jest zdatne lub szczególnie zdatne do dokonania jednego z przestępstw ustanowionych w niniejszej dyrektywie, mogło ono jednak zostać produkowane w celach legalnych. Aby nie dopuścić do kryminalizacji przypadków produkowania takich narzędzi i wprowadzania ich na rynek w celach zgodnych z prawem - takich jak testowanie niezawodności produktów informatycznych lub bezpieczeństwa systemów informatycznych - musi być spełniony wymóg istnienia ogólnego, lecz także bezpośredniego zamiaru wykorzystania tych narzędzi do popełnienia jednego lub więcej przestępstw, ustanowionych w niniejszej dyrektywie.

(17)

Celem niniejszej dyrektywy nie jest przypisanie odpowiedzialności karnej, w przypadku gdy zostały spełnione obiektywne kryteria przestępstw ustanowionych w niniejszej dyrektywie, ale czyny te popełnione zostały bez przestępczego zamiaru, np. gdy dana osoba nie wie, że dostęp jest niedozwolony lub w przypadku uzasadnionego testowania lub zabezpieczania systemów informatycznych, np. w przypadku gdy danej osobie spółka lub sprzedający zleca testowanie wytrzymałości swego systemu zabezpieczeń. W ramach niniejszej dyrektywy zobowiązania lub uzgodnienia umowne mające na celu ograniczenie dostępu do systemów informatycznych w drodze polityki użytkowników lub zasad świadczenia usługi, a także spory między pracodawcą a pracownikami co do dostępu do systemów informatycznych pracodawcy i ich użytkowania do celów prywatnych nie powinny pociągać za sobą odpowiedzialności karnej, gdy dostęp w takich sytuacjach byłby uznawany za nieupoważniony, a zatem stanowiłby wyłączną podstawę do wszczęcia postępowania karnego. Niniejsza dyrektywa nie narusza prawa dostępu do informacji określonego w ustawodawstwie krajowym i unijnym, nie może jednak służyć jako uzasadnienie bezprawnego lub arbitralnego dostępu do informacji.

(18)

Dokonywanie cyberataków może być ułatwione przez różne okoliczności, takie jak sytuacja, w której sprawca w ramach stosunku pracy ma dostęp do systemów zabezpieczeń wkomponowanych w systemy informatyczne. Na podstawie prawa krajowego takie okoliczności należy odpowiednio brać pod uwagę w trakcie postępowania karnego.

(19)

Państwa członkowskie powinny wprowadzić do swego prawa krajowego okoliczności obciążające – zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi okoliczności obciążających istniejącymi w ich systemie prawnym. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby sędziowie mogli rozważyć te okoliczności obciążające przy skazywaniu przestępców. Ocena tych okoliczności wraz z innymi faktami danej sprawy należy do zakresu uznania sędziego.

(20)

Niniejsza dyrektywa nie reguluje warunków sprawowania jurysdykcji w sprawie któregokolwiek z przestępstw w niej wymienionych, jak np. zawiadomienia złożonego przez pokrzywdzonego w miejscu popełnienia przestępstwa lub powiadomienia z państwa miejsca popełnienia przestępstwa, lub odstąpienie od ścigania sprawcy w miejscu popełnienia przestępstwa.

(21)

W ramach niniejszej dyrektywy państwa i organy publiczne są w pełni zobowiązane do zagwarantowania poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, zgodnie z aktualnymi zobowiązaniami międzynarodowymi.

(22)

Niniejsza dyrektywa zwiększa znaczenie sieci, takich jak G8 lub sieć całodobowych punktów kontaktowych Rady Europy działających siedem dni w tygodniu. Takie punkty kontaktowe powinny być w stanie udzielać skutecznej pomocy, ułatwiając tym samym np. wymianę dostępnych istotnych informacji oraz udzielanie porad technicznych lub informacji prawnych do celów dochodzenia lub postępowania w sprawach przestępstw związanych z systemami informatycznymi i powiązanymi danymi dotyczącymi państwa członkowskiego występującego z wnioskiem. Aby zapewnić niezakłócone działanie sieci, każdy punkt kontaktowy powinien być w stanie nawiązać łączność z podobnym punktem w innym państwie członkowskim szybko i z pomocą m.in. wyszkolonego i odpowiednio wyposażonego personelu. Ze względu na to, że cyberataki na wielką skalę można przeprowadzić bardzo szybko, państwa członkowskie powinny być zdolne do szybkiego reagowania na wnioski składane w trybie pilnym w ramach tej sieci punktów kontaktowych. W takich przypadkach może być zasadne, by wniosek o informacje był poparty kontaktem telefonicznym w celu zagwarantowania szybkiego przetworzenia wniosku przez państwo członkowskie, do którego wystąpiono, oraz przekazania informacji zwrotnych w ciągu ośmiu godzin.

(23)

Ogromne znaczenie dla zapobiegania atakom na systemy informatyczne i zwalczania takich ataków ma współpraca organów publicznych, z jednej strony, z sektorem prywatnym i społeczeństwem obywatelskim, z drugiej. Konieczne jest wspieranie i polepszanie współpracy między dostawcami usług, producentami, organami ścigania i organami sądowymi, jednocześnie przestrzegając zasady praworządności. Współpraca taka mogłaby obejmować np. pomoc ze strony dostawców usług w zabezpieczaniu potencjalnych dowodów, w przekazywaniu informacji pomocnych w identyfikacji sprawców oraz, jako ostateczność, w wyłączaniu w całości lub w części, zgodnie z prawem krajowym i krajową praktyką w tym zakresie, systemów informatycznych lub funkcji, które zostały naruszone lub wykorzystane w celach niezgodnych z prawem. Państwa członkowskie powinny także rozważyć utworzenie sieci współpracy i partnerstwa z dostawcami usług i producentami w celu wymiany informacji związanych z przestępstwami ujętymi w niniejszej dyrektywie.

(24)

Istnieje potrzeba gromadzenia porównywalnych danych o przestępstwach ustanowionych w niniejszej dyrektywie. Dane te powinny być udostępniane właściwym wyspecjalizowanym agencjom i organom Unii, takim jak Europol oraz ENISA, zgodnie z ich zakresem zadań i potrzebami informacyjnymi, by uzyskać bardziej kompletny obraz problemu cyberprzestępczości oraz poziomu bezpieczeństwa sieci i informacji na szczeblu Unii, a tym samym przyczynić się do opracowania skuteczniejszych reakcji. Państwa członkowskie powinny przekazywać Europolowi i należącemu do niego Europejskiemu Centrum ds. Walki z Cyberprzestępczością informacje o metodach działania stosowanych przez przestępców, by organy te mogły prowadzić oceny zagrożeń i strategiczne analizy cyberprzestępczości zgodnie z decyzją Rady 2009/371/WSiSW z dnia 6 kwietnia 2009 r. ustanawiającą Europejski Urząd Policji (Europol) (4). Przekazywanie informacji może ułatwić lepsze zrozumienie obecnych i przyszłych zagrożeń, a tym samym przyczynić się do lepszego i ukierunkowanego podejmowania decyzji dotyczących zwalczania ataków na systemy informatyczne i zapobiegania takim atakom.

(25)

Zgodnie z niniejszą dyrektywą Komisja powinna przedłożyć sprawozdanie z jej stosowania oraz przedstawić wszelkie niezbędne wnioski ustawodawcze, które powodowałyby rozszerzenie zakresu stosowania niniejszej dyrektywy, uwzględniając rozwój sytuacji w dziedzinie cyberprzestępczości. Rozwój ten mógłby obejmować wszelki rozwój technologii, np. umożliwiający skuteczniejsze egzekwowanie prawa w przypadku ataków na systemy informatyczne, względnie ułatwiający zapobieganie takim atakom lub minimalizację ich skutków. W tym celu Komisja powinna wziąć pod uwagę dostępne analizy i sprawozdania opracowywane przez właściwe podmioty, zwłaszcza przez Europol i ENISA.

(26)

W celu skutecznego zwalczania cyberprzestępczości konieczne jest zwiększenie odporności systemów informatycznych przez ich lepsze zabezpieczenie przed cyberatakami, co wymaga przyjęcia odpowiednich środków. Państwa członkowskie powinny podejmować odpowiednie środki, by chronić ich krytyczną infrastrukturę przed cyberatakami; w ramach tej ochrony państwa członkowskie powinny rozważyć zabezpieczenie swoich systemów informatycznych i zawartych w nich danych. Zapewnianie dostatecznego poziomu ochrony i bezpieczeństwa systemów informatycznych przez osoby prawne - na przykład w związku z dostarczaniem publicznie dostępnych usług łączności elektronicznej zgodnie z obecnym ustawodawstwem Unii dotyczącym prywatności oraz łączności elektronicznej i ochrony danych - stanowi podstawową część kompleksowego podejścia do skutecznego zwalczania cyberprzestępczości. Należy zapewnić odpowiedni poziom ochrony przed racjonalnie dającymi się określić zagrożeniami i słabymi punktami zgodnie ze stanem technologii w poszczególnych sektorach oraz konkretnymi okolicznościami przetwarzania danych. Koszty i obciążenia z tytułu takiej ochrony powinny być proporcjonalne do prawdopodobnej szkody, jaką spowodowałby cyberatak. Państwa członkowskie zachęca się do zapewnienia stosownych środków w prawie krajowym, nakładających odpowiedzialność w przypadkach gdy osoba prawna wyraźnie nie zapewniła odpowiedniego poziomu ochrony przeciwko cyberatakom.

(27)

Znaczące luki i różnice w przepisach państw członkowskich i ich procedurach karnych w dziedzinie ataków na systemy informatyczne mogą utrudniać walkę z przestępczością zorganizowaną i terroryzmem oraz komplikować skuteczną współpracę sądową i policyjną w tej dziedzinie. Międzynarodowy i ponadgraniczny charakter współczesnych systemów informatycznych nadaje atakom na takie systemy wymiar transgraniczny, przez co jeszcze pilniejsza staje się potrzeba dalszych działań na rzecz zbliżenia prawa karnego w tej dziedzinie. Ponadto koordynacja ścigania przypadków ataków na systemy informatyczne powinna zostać ułatwiona dzięki odpowiedniemu wdrożeniu i stosowaniu decyzji ramowej Rady 2009/948/WSiSW z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie zapobiegania konfliktom jurysdykcji w postępowaniu karnym i w sprawie rozstrzygania takich konfliktów (5). Państwa członkowskie we współpracy z Unią powinny także dążyć do poprawienia międzynarodowej współpracy związanej z bezpieczeństwem systemów informatycznych, sieci komputerowych i danych komputerowych. W każdej umowie międzynarodowej dotyczącej wymiany danych powinno się należycie uwzględnić bezpieczeństwo przekazywania i przechowywania danych.

(28)

Lepsza współpraca między właściwymi organami ścigania a organami sądowymi w całej Unii ma zasadnicze znaczenie dla skutecznego zwalczania cyberprzestępczości. W związku z tym należy zachęcać do intensyfikacji starań na rzecz odpowiedniego szkolenia właściwych organów, by ulepszyć ich wiedzę na temat cyberprzestępczości i jej skutków oraz by wspierać współpracę i wymianę sprawdzonych rozwiązań - na przykład za pośrednictwem wyspecjalizowanych agencji i organów Unii. Szkolenie takie powinno mieć na celu m.in. podnoszenie wiedzy na temat różnych krajowych systemów prawnych, ewentualnych problemów prawnych i technicznych napotykanych podczas dochodzeń karnych oraz podziału kompetencji między organami krajowymi.

(29)

Niniejsza dyrektywa respektuje poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności oraz jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej oraz europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w tym z zasadami ochrony danych osobowych, poszanowania życia prywatnego, swobody wypowiedzi i informacji, prawem do rzetelnego procesu, domniemaniem niewinności i prawem do obrony, jak również zasadami legalizmu i proporcjonalności przestępstw i kar. W szczególności niniejsza dyrektywa zmierza do pełnego zagwarantowania poszanowania tych praw i zasad oraz musi być odpowiednio do tego wdrażana.

(30)

Ochrona danych osobowych jest prawem podstawowym zgodnie z art. 16 ust. 1 TFUE i art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Zatem wszelkie przetwarzanie danych osobowych w ramach wprowadzania w życie niniejszej dyrektywy powinno odbywać się w pełnej zgodności z odnośnym ustawodawstwem Unii dotyczącym ochrony danych.

(31)

Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, te dwa państwa członkowskie powiadomiły o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy.

(32)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana, ani jej nie stosuje.

(33)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, mianowicie zagwarantowanie, by ataki na systemy informatyczne były karane we wszystkich państwach członkowskich skutecznymi, proporcjonalnymi i odstraszającymi sankcjami karnymi, oraz poprawa współpracy pomiędzy organami wymiaru sprawiedliwości i innymi właściwymi organami, a także propagowanie tej współpracy, nie mogą zostać wystarczająco osiągnięte przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich rozmiary i skutki możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(34)

Niniejsza dyrektywa ma na celu zmianę i rozszerzenie przepisów decyzji ramowej Rady 2005/222/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie ataków na systemy informatyczne (6). Ponieważ proponowane zmiany są liczne i mają istotny charakter, dla precyzji należy zastąpić w całości decyzję ramową 2005/222/WSiSW w odniesieniu do państw członkowskich uczestniczących w przyjęciu niniejszej dyrektywy,

a)

„system informatyczny” oznacza urządzenie lub grupę wzajemnie połączonych lub powiązanych ze sobą urządzeń, z których jedno lub więcej, zgodnie z programem, dokonuje automatycznego przetwarzania danych komputerowych, jak również danych komputerowych przechowywanych, przetwarzanych, odzyskanych lub przekazanych przez to urządzenie lub tę grupę urządzeń, w celach ich eksploatacji, użycia, ochrony lub utrzymania;

b)

„dane komputerowe” oznaczają przedstawienie faktów, informacji lub pojęć w formie nadającej się do przetwarzania w systemie informatycznym, włącznie z programem umożliwiającym wykonanie funkcji przez system informatyczny;

c)

„osoba prawna” oznacza podmiot mający status osoby prawnej na mocy właściwego prawa, z wyjątkiem państw lub organów publicznych działających w ramach sprawowania przez nie władzy lub publicznych organizacji międzynarodowych;

d)

„bezprawnie” oznacza działanie, o którym mowa w niniejszej dyrektywie, w tym dostęp, ingerencje lub przechwycenie, na które właściciel lub inny uprawniony do systemu lub jego części nie udzielił zgody, lub które nie jest dozwolone na mocy prawa krajowego.

a)

programu komputerowego, zaprojektowanego lub przystosowanego głównie do celu popełniania przestępstw, o których mowa w art. 3–6;

b)

hasła komputerowego, kodu dostępu lub podobnych danych umożliwiających dostęp do całości lub części systemu informatycznego.

(1)

Stosunki między Gruzją a Unią Europejską rozwijają się w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa. W 2006 roku Wspólnota uzgodniła z Gruzją plan działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa określający średnioterminowe priorytety w stosunkach między Unią a Gruzją. W 2010 roku Unia i Gruzja rozpoczęły negocjacje układu o stowarzyszeniu, który ma zastąpić obecną umowę o partnerstwie i współpracy UE-Gruzja (2). Ramy stosunków między Unią a Gruzją zostały dodatkowo wzmocnione dzięki niedawno zainicjowanemu Partnerstwu Wschodniemu.

(2)

Na nadzwyczajnym posiedzeniu Rady Europejskiej w dniu 1 września 2008 r. potwierdzono wolę Unii zacieśnienia stosunków między Unią a Gruzją w następstwie konfliktu zbrojnego między Gruzją a Federacją Rosyjską z sierpnia 2008 roku.

(3)

Od trzeciego kwartału 2008 roku gospodarka gruzińska odczuwa skutki międzynarodowego kryzysu finansowego, czego przejawem jest zmniejszenie produkcji, spadek dochodów budżetowych oraz rosnące potrzeby w zakresie finansowania zewnętrznego.

(4)

Podczas międzynarodowej konferencji darczyńców, która odbyła się w dniu 22 października 2008 r., społeczność międzynarodowa zobowiązała się do wsparcia procesu ożywienia gospodarki Gruzji zgodnie z oceną potrzeb przeprowadzoną wspólnie przez Organizację Narodów Zjednoczonych i Bank Światowy.

(5)

Unia zadeklarowała udzielenie Gruzji pomocy finansowej w kwocie do 500 mln EUR.

(6)

Procesom dostosowań gospodarczych w Gruzji i ożywieniu jej gospodarki służy pomoc finansowa Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW). We wrześniu 2008 roku władze Gruzji uzgodniły z MFW promesę kredytową na kwotę 750 mln USD, mającą pomóc w dokonaniu w gruzińskiej gospodarce dostosowań niezbędnych w związku z kryzysem finansowym.

(7)

W związku z dalszym pogorszeniem sytuacji gospodarczej w Gruzji, koniecznością skorygowania założeń gospodarczych będących podstawą programu MFW, jak również wzrostem potrzeb Gruzji w zakresie finansowania zewnętrznego, Gruzja i MFW uzgodniły zwiększenie pożyczki MFW dla Gruzji o kwotę 424 mln USD na mocy promesy kredytowej, co zostało zatwierdzone przez zarząd MFW w sierpniu 2009 roku.

(8)

Unia przydzieliła na lata 2010–2012 dotacje na wsparcie budżetowe dla Gruzji w ramach Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (ENPI) wynoszące średnio 24 mln EUR rocznie.

(9)

W związku z pogorszeniem sytuacji gospodarczej i perspektyw gospodarczych w Gruzji państwo to wystąpiło o pomoc makrofinansową Unii.

(10)

Biorąc pod uwagę, że w bilansie płatniczym Gruzji utrzymuje się pozostająca do pokrycia luka finansowa, udzielenie pomocy makrofinansowej jest w obecnych nadzwyczajnych okolicznościach właściwą odpowiedzią na wniosek tego państwa, służącą wsparciu jego stabilizacji gospodarczej w powiązaniu z bieżącym programem MFW.

(11)

Pomoc makrofinansowa Unii dla Gruzji (zwana dalej „unijną pomocą makrofinansową”) powinna nie tylko uzupełniać programy i zasoby z MFW i z Banku Światowego, lecz również zapewnić wartość dodaną wynikającą z zaangażowania Unii.

(12)

Komisja powinna zapewnić zgodność prawną i merytoryczną unijnej pomocy makrofinansowej ze środkami podejmowanymi w różnych obszarach działań zewnętrznych oraz z innymi odpowiednimi politykami Unii.

(13)

Cele szczególne unijnej pomocy makrofinansowej powinny służyć zwiększeniu skuteczności, przejrzystości i odpowiedzialności. Komisja powinna regularnie monitorować te cele.

(14)

Warunki stanowiące podstawę udzielenia unijnej pomocy makrofinansowej powinny odzwierciedlać kluczowe zasady i cele polityki Unii wobec Gruzji.

(15)

W celu zapewnienia skutecznej ochrony interesów finansowych Unii związanych z unijną pomocą makrofinansową konieczne jest, aby Gruzja przyjęła stosowne środki w zakresie zapobiegania oszustwom, korupcji i wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z tą pomocą oraz w zakresie ich zwalczania. Ponadto konieczne jest, aby Komisja zapewniła stosowne kontrole, a Trybunał Obrachunkowy – stosowne audyty.

(16)

Przekazanie unijnej pomocy makrofinansowej nie narusza uprawnień władzy budżetowej.

(17)

Unijną pomocą makrofinansową powinna zarządzać Komisja. Aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu możliwość śledzenia wykonywania niniejszej decyzji, Komisja powinna je regularnie informować o rozwoju sytuacji w odniesieniu do unijnej pomocy makrofinansowej i udostępniać im odpowiednie dokumenty.

(18)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej decyzji należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (3).

(19)

W tym kontekście należy przypomnieć, że zgodnie z warunkami tego rozporządzenia procedura doradcza powinna, co do zasady, mieć zastosowanie we wszystkich przypadkach innych niż te określone w tym rozporządzeniu. Mając na uwadze potencjalnie duży wpływ operacji przewyższających próg 90 mln EUR, właściwym jest, aby do tych operacji stosować procedurę sprawdzającą. Mając na uwadze kwotę unijnej pomocy makrofinansowej dla Gruzji, procedura doradcza powinna mieć zastosowanie do przyjęcia protokołu ustaleń lub do obniżenia, zawieszania lub anulowania pomocy,

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

Artykuł 103n rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że przydział dostępnych środków finansowych Unii oraz pułapy budżetowe dla krajowych programów wsparcia w sektorze wina zostały określone w załączniku Xb do tego rozporządzenia.

(2)

Na podstawie art. 103o rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie miały możliwość postanowienia, do dnia 1 grudnia 2012 r., o przyznaniu wsparcia plantatorom winorośli na rok budżetowy 2014 r. w formie uprawnień do płatności w rozumieniu tytułu III rozdział 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (2).

(3)

Państwa członkowskie zamierzające przyznać wsparcie zgodnie z art. 103o rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zgłosiły odpowiednie kwoty. Dla zapewnienia jasności Komisja powinna opublikować te kwoty.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

(1)

Zgodnie z art. 80 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 dyrektywę 91/414/EWG stosuje się w dalszym ciągu do substancji czynnych, w odniesieniu do których przyjęto decyzję zgodnie z art. 6 ust. 3 dyrektywy 91/414/EWG przed dniem 14 czerwca 2011 r.

(2)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG w lutym 2002 r. przedsiębiorstwo ISAGRO IT zwróciło się do Portugalii z wnioskiem o wpisanie substancji czynnej benalaksyl-M do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. W decyzji Komisji 2003/35/WE (3) potwierdzono, że dokumentacja jest kompletna i że można ją uznać za zasadniczo spełniającą wymogi dotyczące danych i informacji określone w załącznikach II i III do tej dyrektywy.

(3)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG we wrześniu 2005 r. Węgry otrzymały od przedsiębiorstwa ISAGRO SpA wniosek o włączenie substancji czynnej walifenalat do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. W decyzji Komisji 2006/586/WE (4) potwierdzono, że dokumentacja jest kompletna i że można ją uznać za zasadniczo spełniającą wymogi dotyczące danych i informacji określone w załącznikach II i III do tej dyrektywy.

(4)

Potwierdzenie kompletności dokumentacji było niezbędne, by umożliwić jej szczegółowe zbadanie i dać państwom członkowskim możliwość udzielania tymczasowych zezwoleń na okresy do trzech lat na środki ochrony roślin zawierające wspomniane substancje czynne przy spełnieniu warunków określonych w art. 8 ust. 1 dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności warunków odnoszących się do szczegółowej oceny substancji czynnych i środków ochrony roślin w świetle wymogów określonych w tej dyrektywie.

(5)

Wpływ tych substancji czynnych na zdrowie ludzi i na środowisko poddano ocenie zgodnie z przepisami art. 6 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/414/EWG w odniesieniu do zastosowań proponowanych przez wnioskodawców. Państwa członkowskie pełniące rolę sprawozdawców przedłożyły Komisji projekty sprawozdań z oceny, odpowiednio, w dniu 21 listopada 2003 r. (benalaksyl-M) i w dniu 19 lutego 2008 r. (walifenalat).

(6)

Po przedłożeniu projektów sprawozdań z oceny przez państwa członkowskie pełniące rolę sprawozdawców stwierdzono, że należy zwrócić się do wnioskodawców o dalsze informacje oraz zwrócić się do państw członkowskich pełniących rolę sprawozdawców o zbadanie tych informacji i przedstawienie ich oceny. W związku z powyższym dokumentacja jest w dalszym ciągu badana, a zakończenie jej oceny nie będzie możliwe w terminie przewidzianym w dyrektywie 91/414/EWG rozpatrywanej w związku z decyzją wykonawczą Komisji 2011/671/WE (5).

(7)

Ponieważ dotychczasowa ocena nie daje żadnego powodu do bezpośrednich obaw oraz aby umożliwić państwom członkowskim kontynuowanie badania dokumentacji, należy dać im możliwość przedłużenia na okres 24 miesięcy tymczasowych zezwoleń przyznanych na środki ochrony roślin zawierające wspomniane substancje czynne, zgodnie z przepisami art. 8 dyrektywy 91/414/EWG. Przewiduje się, że zakończenie oceny i procesu podejmowania decyzji, które odnoszą się do decyzji w sprawie ewentualnego zatwierdzenia benalaksylu-M i walifenalatu zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, nastąpi w ciągu 24 miesięcy.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,