27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/1

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/1

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/2

(1)

W kwietniu 2011 r. Rada nałożyła rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 405/2011 (2) („rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych”) ostateczne cło wyrównawcze na przywóz niektórych sztab i prętów ze stali nierdzewnej obecnie objętych kodami CN 7222 20 21, 7222 20 29, 7222 20 31, 7222 20 39, 7222 20 81 i 7222 20 89 oraz pochodzących z Indii. Dochodzenie, które doprowadziło do przyjęcia rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, zwane jest dalej „dochodzeniem pierwotnym”.

(2)

Środki ostateczne przyjęły formę cła wyrównawczego ad valorem wynoszącego od 3,3 % do 4,3 % nałożonego na przywóz od indywidualnie wskazanych eksporterów, cła wynoszącego 4,0 % nałożonego na współpracujące przedsiębiorstwa nieobjęte próbą oraz cła rezydualnego wynoszącego 4,3 % nałożonego na wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa w Indiach.

(3)

Wniosek o dokonanie częściowego przeglądu okresowego został złożony przez przedsiębiorstwo Viraj Profiles Vpl. Ltd., producenta eksportującego zlokalizowanego w Indiach („wnioskodawca”). Zakres wniosku ograniczony był do zbadania subsydiowania w odniesieniu do wnioskodawcy. Wnioskodawca przedstawił dowody prima facie świadczące o tym, że znacząco zmieniły się okoliczności dotyczące subsydiowania, na podstawie których wprowadzono środki, i że zmiany te mają charakter trwały.

(4)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, Komisja ogłosiła w dniu 9 sierpnia 2012 r. w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3) („zawiadomienie o wszczęciu”) wszczęcie częściowego przeglądu okresowego zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego, ograniczonego do zbadania subsydiowania w odniesieniu do wnioskodawcy.

(5)

Dochodzenie przeglądowe w sprawie subsydiowania objęło okres od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(6)

Komisja oficjalnie powiadomiła wnioskodawcę, władze publiczne Indii i EUROFER reprezentującą przemysł unijny w dochodzeniu pierwotnym („przemysł unijny”) o wszczęciu dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(7)

Przedłożone przez strony, w momencie wszczęcia postępowania, pisemne i ustne uwagi zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach wzięte pod uwagę.

(8)

W celu uzyskania informacji niezbędnych w dochodzeniu Komisja przesłała wnioskodawcy kwestionariusz. Poza tym kwestionariusz przesłano również władzom publicznym Indii.

(9)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od wnioskodawcy i władz publicznych Indii.

(10)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do ustalenia subsydiowania. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie wnioskodawcy:

(11)

Produkt objęty przeglądem to ten sam produkt, który zdefiniowano w dochodzeniu pierwotnym, a mianowicie sztaby i pręty ze stali nierdzewnej, nieobrobione więcej niż gięte na zimno lub wykończone na zimno, inne niż sztaby i pręty o okrągłym przekroju poprzecznym o średnicy nie mniejszej niż 80 mm, obecnie objęte kodami CN 7222 20 21, 7222 20 29, 7222 20 31, 7222 20 39, 7222 20 81 i 7222 20 89 oraz pochodzące z Indii.

(12)

Na podstawie informacji przedłożonych przez władze publiczne Indii i zainteresowane strony oraz w oparciu o odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji przebadano następujące programy, co do których istnieje domniemanie, że korzystał z nich wnioskodawca:

(13)

Programy wymienione w lit. a) i b) oparte są na Foreign Trade (Development and Regulation) Act 1992 (nr 22 z 1992 r.) (Ustawie o handlu zagranicznym (rozwój i regulacja) z 1992 r.), która weszła w życie w dniu 7 sierpnia 1992 r. („Ustawa o handlu zagranicznym”). W Ustawie o handlu zagranicznym upoważnia się władze publiczne Indii do publikowania zawiadomień dotyczących polityki eksportowej i importowej. Ich streszczenia publikowane są w dokumentach „Foreign Trade Policy” („Polityka handlu zagranicznego”), które ministerstwo handlu wydaje co pięć lat i regularnie uaktualnia. Dokument „Foreign Trade Policy” właściwy dla ODP to „Foreign Trade Policy 2009-2014” („FTP 09-14”). Ponadto władze publiczne Indii w „Podręczniku procedur, tom I” („HOP I 09-14”) przedstawiły również procedury, które regulują FTP 09-14; podręcznik procedur jest regularnie aktualizowany.

(14)

Program ECS wymieniony wyżej w lit. c) jest oparty na sekcjach 21 i 35A Banking Regulation Act (Ustawy o regulacji bankowości) z 1949 r., która umożliwia Bankowi Rezerw Indii (Reserve Bank of India) kierowanie działalnością banków komercyjnych w dziedzinie kredytów eksportowych.

(15)

Ponadto w następstwie zarzutów złożonych przez przemysł unijny Komisja zbadała, czy wnioskodawca:

(16)

Ponadto Komisja zweryfikowała, czy z następujących programów zbadanych w pierwotnym dochodzeniu:

wnioskodawca nadal nie korzysta.

(17)

W toku dochodzenia wykazano, że wnioskodawca korzystał z tego programu w ODP. Stwierdzono jednak, że otrzymane zachęty były nieznaczne i wyniosły 0,02 %. W związku z powyższym uznano, że nie jest konieczne dalsze badanie czy program ten wymaga stosowania środków wyrównawczych.

(18)

Ustalono, że wnioskodawca posiadał status jednostki zorientowanej na wywóz (EOU) i otrzymywał subsydia w ramach tego programu w ODP.

(19)

W odniesieniu do tego programu przedsiębiorstwo wskazało, że Komisja powinna zmienić zastosowaną w pierwotnym dochodzeniu metodę obliczania korzyści uzyskanej w ramach programu EOU. Przedsiębiorstwo stwierdziło, że niektóre korzyści w ramach programu EOU powinny być traktowane jako dopuszczalny system zwrotu ceł w rozumieniu załącznika II i III rozporządzenia podstawowego, a zatem nie powinny stanowić podstawy środków wyrównawczych.

(20)

Biorąc jednak pod uwagę ustalenie, że niezależnie od zastosowanej metody obliczenia stopa subsydiowania określona w odniesieniu do tego programu nie przekroczyłaby 0,22 %, co doprowadziłoby do ogólnego marginesu subsydium poniżej poziomu de minimis, podjęto decyzję o nierozpatrywaniu tego wniosku w kontekście obecnego dochodzenia przeglądowego.

(21)

Stwierdzono, że wnioskodawca nie korzystał z tego programu w ODP.

(22)

W toku dochodzenia wykazano, że wnioskodawca korzystał z tego programu w ODP. Stwierdzono jednak, że otrzymane zachęty były nieznaczne. W związku z powyższym uznano, że nie jest konieczne dalsze badanie, czy program ten wymaga stosowania środków wyrównawczych.

(23)

Stwierdzono, że wnioskodawca nie korzystał z tych programów w ODP.

(24)

W toku dochodzenia nie wykazano żadnych innych korzyści na rzecz wnioskodawcy w ODP odnoszących się do warunków zakupu surowców i energii, które wiązałyby się z wkładem finansowym władz publicznych Indii i mogły w konsekwencji być traktowane jako subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. W związku z powyższym zarzuty przemysłu unijnego wskazane w motywie 15 lit. c)–e) uznano za bezpodstawne w kontekście obecnego przeglądu.

(25)

Przypomina się, że w toku dochodzenia pierwotnego ustalono stawkę subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych dotyczących wnioskodawcy wyrażoną ad valorem i wynoszącą 4,3 %.

(26)

W ODP ustalono, że stawka subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych dotyczących wnioskodawcy, wyrażona ad valorem i wynikająca z tylko jednego programu subsydiowania, wyniosła 0,22 %.

(27)

Biorąc powyższe pod uwagę, uznaje się, że poziom subsydiowania w odniesieniu do objętego postępowaniem wnioskującego producenta eksportującego obniżył się.

(28)

Zbadano również, czy zmiana okoliczności w odniesieniu do badanych programów może zostać uznana za mającą trwały charakter.

(29)

Jak wskazano powyżej, ustalenia dotyczące programu EPCGS poczynione w toku obecnego przeglądu okresowego potwierdziły ustalenia wynikające z dochodzenia pierwotnego, w którym subsydia przyznane w ramach tego programu uznano za nieznaczne.

(30)

Ponadto o ile w dochodzeniu pierwotnym główna korzyść została przyznana wnioskodawcy w ramach programu EOU, o tyle w ODP korzyść w ramach tego programu zmniejszyła się. Dowody potwierdziły, że zmiana ta ma trwały charakter, ponieważ odnosi się do obniżonego poziomu stawek celnych wobec złomu stali nierdzewnej i żelazoniklu – dwóch głównych surowców stosowanych przez wnioskodawcę do produkcji produktu objętego postępowaniem.

(31)

Na podstawie powyższych ustaleń istnieją przesłanki, że wnioskodawca w przyszłości nadal będzie otrzymywał subsydia w kwocie będącej poniżej poziomu de minimis. Dlatego też uważa się za właściwe zmienienie stawki cła wyrównawczego stosowanej wobec wnioskodawcy w celu odzwierciedlenia obecnego poziomu subsydiowania. Stawkę tą powino się ustalić się na poziomie 0 % w przypadku wnioskodawcy.

(32)

W odniesieniu do obowiązującej stawki cła stosowanej wobec przywozu produktu objętego postępowaniem od producentów eksportujących wymienionych w załączniku do rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych należy zauważyć, że obecne szczegółowe ustalenia badanych programów i konieczność zastosowania środków wyrównawczych nie zmieniły się od poprzedniego dochodzenia. Z tego względu nie ma powodów do przeliczenia wartości subsydiów i stawek celnych obowiązujących względem tych przedsiębiorstw. W związku z tym stawki celne obowiązujące przedsiębiorstwa wymienione w załączniku do rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych pozostają niezmienione.

(33)

W odniesieniu do stawki celnej obowiązującej wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa należy wskazać, że w toku dochodzenia pierwotnego została ona określona na poziomie najwyższego indywidualnego marginesu subsydium ustalonego dla przedsiębiorstw objętych próbą. Poziom ten odpowiadał marginesowi subsydium wnioskodawcy. Mając na uwadze, że margines wnioskodawcy uległ zmianie po obecnym przeglądzie okresowym, stawka dotycząca wszystkich pozostałych przedsiębiorstw powinna zostać zmieniona i ustalona na poziomie kolejnego najwyższego marginesu subsydium. Ponieważ kolejna najwyższa stawka to stawka mająca zastosowanie do przedsiębiorstw wymienionych w załączniku, stawkę cła dla wszystkich pozostałych przedsiębiorstw należy ustalić na tym poziomie, tj. 4 %.

(34)

Władze publiczne Indii i pozostałe zainteresowane strony zostały poinformowane o zasadniczych faktach i okolicznościach, w oparciu o które zamierzano zaproponować zmianę stawki celnej mającej zastosowanie do wnioskodawcy.

(35)

Przedłożone przez strony pisemne i ustne uwagi zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach wzięte pod uwagę.

(36)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość,

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/6

(1)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87, konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej, bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami unijnymi, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)

Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł, towar opisany w kolumnie 1. tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2., na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3. tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana przez organy celne państw członkowskich odnośnie do klasyfikacji towarów w Nomenklaturze scalonej, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez otrzymującego przez okres trzech miesięcy, zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (2).

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/8

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

Wykaz ten może zostać zmieniony zgodnie z jednolitą procedurą, o której mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (2).

(3)

Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 unijny wykaz dodatków do żywności może być aktualizowany z inicjatywy Komisji albo na podstawie wniosku.

(4)

W dniu 3 lutego 2012 r. złożono wniosek o zezwolenie na stosowanie wyciągów z rozmarynu (E 392) jako przeciwutleniacza w wyrobach mięsnych, w przetworzonym niepoddanym i poddanym obróbce cieplnej mięsie o niskiej zawartości tłuszczu, przetworzonych rybach i produktach rybołówstwa o niskiej zawartości tłuszczu, w tym mięczakach i skorupiakach, po czym udostępniono go państwom członkowskim.

(5)

Przeciwutleniacze to substancje, które chronią żywność przed pogorszeniem jakości na skutek utleniania, takim jak jełczenie tłuszczu czy zmiana barwy. Obecne maksymalne poziomy stosowania wyciągów z rozmarynu (E 392) dopuszczone w przetworzonym mięsie oraz w przetworzonych rybach i produktach rybołówstwa, w tym mięczakach i skorupiakach, ustanowiono w oparciu o zawartość tłuszczu w odnośnych kategoriach żywności (z wyjątkiem kiełbas suszonych oraz mięsa suszonego). Dopuszczony maksymalny poziom stosowania wyciągów z rozmarynu (E 392), który ustalono w oparciu o zawartość tłuszczu w odnośnych kategoriach żywności, nie zapewnia wystarczającej ochrony żywności o niskiej zawartości tłuszczu ze względu na minimalną krytyczną dawkę tego przeciwutleniacza konieczną do osiągnięcia pożądanego skutku. Obecnie możliwe jest stosowanie wyciągów z rozmarynu (E 392) w skutecznych dawkach w produktach o wyższej zawartości tłuszczu. Także produkty o niskiej zawartości tłuszczu mogą jednak ulec daleko idącemu utlenieniu z powodu dużego udziału nienasyconych kwasów tłuszczowych. Z tego powodu maksymalny poziom stosowania wyciągów z rozmarynu (E 392) należy ustalić na poziomie 15 mg/kg dla produktów o zawartości tłuszczu nieprzekraczającej 10 %, a dla produktów o zawartości tłuszczu wyższej niż 10 % – utrzymać dopuszczony maksymalny poziom wynoszący 150 mg/kg wyrażony w przeliczeniu na zawartość tłuszczu.

(6)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) zbadał w 2008 r. bezpieczeństwo wyciągów z rozmarynu (E 392) przy stosowaniu jako dodatek do żywności (3) i uznał, że proponowane zastosowania oraz poziomy nie budzą obaw co do bezpieczeństwa. W ramach konserwatywnego szacunku narażenia z dietą Urząd założył, że wyciąg z rozmarynu będzie stosowany na maksymalnym poziomie stosowania (tj. na poziomie 150 mg/kg w przetworzonym mięsie, drobiu oraz produktach z ryb/owoców morza) we wszystkich proponowanych środkach spożywczych w każdej kategorii żywności. Założenie to obejmowało również mięso przetworzone niepoddane i poddane obróbce cieplnej oraz przetworzone ryby i produkty rybołówstwa, w tym mięczaki i skorupiaki, o zawartości tłuszczu nieprzekraczającej 10 %.

(7)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja powinna zasięgnąć opinii Urzędu w celu uaktualnienia unijnego wykazu dodatków do żywności określonego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, z wyjątkiem przypadków gdy dana aktualizacja nie ma wpływu na zdrowie człowieka. Ustalenie maksymalnego poziomu stosowania wyciągów z rozmarynu (E 392) na poziomie 15 mg/kg w odniesieniu do mięsa przetworzonego niepoddanego i poddanego obróbce cieplnej oraz przetworzonych ryb i produktów rybołówstwa, w tym mięczaków i skorupiaków, o zawartości tłuszczu nieprzekraczającej 10 % stanowi zgodnie ze wspomnianą wcześniej opinią Urzędu z 2008 r. aktualizację tego wykazu niemającą wpływu na zdrowie człowieka i w związku z tym zasięgnięcie opinii Urzędu nie jest konieczne.

(8)

W związku z powyższym należy odpowiednio zmienić załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/11

(1)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 231/2012 (3) ustanowiono specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(2)

Specyfikacje te mogą zostać uaktualnione zgodnie z jednolitą procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008, z inicjatywy Komisji albo na podstawie wniosku.

(3)

W dniu 29 listopada 2011 r. złożono wniosek w sprawie zmiany specyfikacji dotyczących kilku polioli, który udostępniono następnie państwom członkowskim.

(4)

W rozporządzeniu (UE) nr 231/2012 ustanowiono specyfikacje dla mannitolu (E 421(i)) i dla mannitolu otrzymywanego w drodze fermentacji (E 421(ii)). W celu uzyskania większej spójności i jasności „mannitol (E 421(i))” powinien zostać przemianowany na „mannitol produkowany przez uwodornienie” i w związku z tym należy zmienić jego definicję. Należy zatem zmienić specyfikacje dla tego dodatku do żywności.

(5)

Izomalt (E 953) otrzymywany jest w dwuetapowym procesie, w którym cukier jest najpierw przekształcany w izomaltulozę, a następnie poddawany uwodornieniu. Formę krystaliczną otrzymuje się następnie w procesie suszenia. Złożono wniosek o włączenie do specyfikacji zawartych w rozporządzeniu (UE) nr 231/2012 innej postaci izomaltu: roztworu wodnego izomaltu. Proponowana postać jest zgodna ze specyfikacjami i dostępna do celów handlowych. Taka postać izomaltu pozwala przemysłowi na zmniejszenie kosztów i oszczędność czasu i jest tym samym przydatna na przykład dla producentów wyrobów cukierniczych. Należy zatem zmienić opis izomaltu (E 953) w specyfikacjach.

(6)

Zgodnie ze specyfikacjami zawartymi w rozporządzeniu (UE) nr 231/2012 jednym z kryteriów czystości polioli jest poziom demineralizacji lub pozostałości minerałów, o których świadczą zawartość chlorków, siarczanów lub popiołu siarczanowego. Te same poliole stosowane są jako substancje pomocnicze w produktach leczniczych, a Farmakopea Europejska przyjęła przewodnictwo jako metodę oceny poziomu demineralizacji polioli. W ten sposób trzyczęściową metodę pomiaru (zawartość chlorków, siarczanów lub popiołu siarczanowego) zastąpiono pojedynczą, łatwiejszą do przeprowadzenia, oszczędną i bardziej przyjazną środowisku naturalnemu. Należy zatem zmienić specyfikacje następujących dodatków do żywności: sorbitol (E 420 (i)), syrop sorbitolowy (E 420 (ii)), mannitol (E 421 (i)), mannitol otrzymywany w drodze fermentacji (E 421 (ii)), izomalt (E 953), maltitol (E 965 (i)), syrop maltitolowy (E 965 (ii)), ksylitol (E 967) i erytrytol (E 968) i wykreślić kryteria dotyczące chlorków, siarczanów lub popiołu siarczanowego, zastępując je jednym kryterium dotyczącym przewodnictwa.

(7)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja powinna zasięgnąć opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności w celu uaktualnienia unijnego wykazu dodatków do żywności, z wyjątkiem przypadków gdy dana aktualizacja nie ma wpływu na zdrowie człowieka. Ponieważ przedmiotowa aktualizacja nie ma wpływu na zdrowie człowieka, nie jest konieczne zasięganie opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 231/2012.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/17

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń. W art. 10 tego rozporządzenia przewidziano ponowną ocenę dodatków dopuszczonych na podstawie dyrektywy Rady 70/524/EWG (2).

(2)

Zgodnie z dyrektywą 70/524/EWG chlorek amonu został dopuszczony dyrektywą Komisji 86/525/EWG (3) do stosowania bezterminowo jako dodatek paszowy w karmie dla kotów i psów oraz z ograniczeniem czasowym dla wszystkich zwierząt domowych z wyjątkiem kotów i psów. Dodatek ten został następnie wpisany do rejestru dodatków paszowych jako istniejący produkt zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 w związku z art. 7 tego rozporządzenia złożony został wniosek o ponowną ocenę chlorku amonu jako dodatku paszowego do stosowania w karmie dla kotów i psów oraz, zgodnie z art. 7 tego rozporządzenia, o nowe zastosowanie u przeżuwaczy celem sklasyfikowania dodatku w kategorii „dodatki zootechniczne”. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w opinii z dnia 24 maja 2012 r. (4) stwierdził, że zgodnie z proponowanymi warunkami stosowania chlorek amonu nie ma niekorzystnego skutku dla zdrowia zwierząt, ludzi ani dla środowiska naturalnego. Urząd uznał, że chlorek amonu ma silne działanie zakwaszające mocz, a dodawanie go do paszy dla przeżuwaczy oraz karmy dla kotów i psów powoduje obniżenie pH w moczu. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zbadał również sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, złożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena chlorku amonu dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie dodatku, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Ponieważ względy bezpieczeństwa nie wymagają natychmiastowego zastosowania zmian w warunkach zezwolenia, należy przewidzieć okres przejściowy, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z zezwolenia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/20

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/22

(1)

W myśl art. 5 ust. 1 decyzji 2013/34/WPZiB Rada upoważniła Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB), zgodnie z art. 38 Traktatu o Unii Europejskiej, do podejmowania stosownych decyzji dotyczących sprawowania kontroli politycznej i kierownictwa strategicznego w odniesieniu do EUTM Mali, w tym decyzji w sprawie mianowania dowódcy misji UE.

(2)

Na mocy art. 2 decyzji 2013/34/WPZiB generał brygady François LECOINTRE został mianowany dowódcą misji UE dla EUTM Mali.

(3)

W dniu 19 czerwca 2013 r. Francja wskazała kandydaturę generała brygady Bruna GUIBERTA na nowego dowódcę misji UE dla EUTM Mali w miejsce generała brygady François LECOINTRE'A.

(4)

W dniu 28 czerwca 2013 r. Komitet Wojskowy UE zalecił mianowanie generała brygady Bruna GUIBERTA na dowódcę misji UE dla EUTM Mali.

(5)

Zgodnie z art. 5 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w opracowaniu ani we wprowadzaniu w życie decyzji i działań Unii, które mają wpływ na kwestie obronne,

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/23

(1)

Zgodnie z decyzją 2012/389/WPZiB Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) jest upoważniony – na mocy art. 38 Traktatu – do podejmowania stosownych decyzji w celu sprawowania kontroli politycznej nad misją Unii Europejskiej dotyczącą budowania regionalnych zdolności morskich w Rogu (EUCAP NESTOR) i kierownictwa strategicznego tej misji, w tym decyzji o mianowaniu szefa misji.

(2)

16 lipca 2012 r. KPiB przyjął decyzję EUCAP NESTOR/1/2012 (2) w sprawie mianowania Jacques’a LAUNAY’A szefem misji EUCAP NESTOR od dnia 17 lipca 2012 r.

(3)

12 lipca 2013 r. Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa zaproponował mianowanie Etienne’a DE MONTAIGNE DE PONCINS’A szefem misji EUCAP NESTOR od dnia 16 lipca 2013 r. do dnia 15 lipca 2014 r., jako następcę Jacques’a LAUNAY’A,

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/24

(1)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 decyzji Rady 2012/392/WPZiB Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) jest upoważniony, zgodnie z art. 38 Traktatu, do podejmowania stosownych decyzji w celu sprawowania kontroli politycznej i kierownictwa strategicznego nad misją Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Nigrze (EUCAP SAHEL Niger), w tym decyzji w sprawie mianowania szefa misji.

(2)

W dniu 17 lipca 2012 r. KPiB przyjął decyzję EUCAP SAHEL Niger/1/2012 (2) w sprawie mianowania generała Francisca ESPINOSY NAVASA szefem misji EUCAP SAHEL Niger na okres od dnia 17 lipca 2012 r. do dnia 16 lipca 2013 r.

(3)

W dniu 9 lipca 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/368/WPZiB (3) przedłużającą okres obowiązywania finansowej kwoty odniesienia EUCAP SAHEL Niger do dnia 31 października 2013 r.

(4)

W dniu 12 lipca 2013 r. Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa zaproponował przedłużenie mandatu generała Francisca ESPINOSY NAVASA jako szefa misji EUCAP SAHEL Niger na okres od dnia 17 lipca 2013 r. do dnia 31 października 2013 r.,

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/25

(1)

W skardze zarejestrowanej dnia 14 listopada 2005 r. fundacja Den Nya Välfärden poinformowała Komisję o sprzedaży działki przez gminę Åre na rzecz stowarzyszenia Konsum Jämtland Ekonomisk Förening („stowarzyszenie Konsum”), z którą rzekomo wiąże się niezgodna z prawem pomoc państwa („kwestionowana sprzedaż”).

(2)

W piśmie z dnia 3 stycznia 2006 r. Komisja zwróciła się do władz szwedzkich o dodatkowe informacje. Informacje te przekazano w pismach z dnia 2 i 28 marca 2006 r.

(3)

W piśmie z dnia 3 stycznia 2006 r. Komisja zwróciła się o dodatkowe informacje do skarżącego, który udzielił ich w piśmie z dnia 1 lutego 2006 r.

(4)

W piśmie z dnia 19 lipca 2006 r. Komisja poinformowała Szwecję, że podjęła decyzję o wszczęciu postępowania określonego w art. 88 Traktatu WE w odniesieniu do kwestionowanej sprzedaży (2).

(5)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag dotyczących przedmiotowego środka.

(6)

Szwecja przedstawiła swoje spostrzeżenia w piśmie z dnia 27 września 2006 r. Komisja nie otrzymała żadnych uwag od zainteresowanych stron.

(7)

W piśmie z dnia 24 stycznia 2007 r. Komisja zwróciła się do władz szwedzkich o dodatkowe informacje, które przekazano w piśmie z dnia 21 lutego 2007 r.

(8)

W dniu 30 stycznia 2008 r. Komisja przyjęła ostateczną decyzję („decyzja”) (4), w której stwierdziła, że kwestionowana sprzedaż stanowiła pomoc w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE (5).

(9)

Stowarzyszenie Konsum zaskarżyło tę decyzję. W wyroku z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie T-244/08 Sąd stwierdził nieważność decyzji. W związku z tym Komisja musiała ponownie przeanalizować przedmiotowy środek i podjąć nową decyzję w sprawie kwestionowanej sprzedaży.

(10)

W piśmie z dnia 22 marca 2012 r. Komisja zwróciła się do władz szwedzkich o dodatkowe informacje, które przekazano w piśmie z dnia 23 kwietnia 2012 r.

(11)

Po przedłożeniu informacji dostarczonych w kwietniu 2012 r. przez władze szwedzkie fundacja Den Nya Välfärden przedstawiła swoje uwagi w piśmie z dnia 21 maja 2012 r.

(12)

W piśmie z dnia 15 maja 2012 r. spółka Lidl Sverige KB („spółka Lidl”) przedstawiła informacje uzupełniające do uwag przedłożonych przez fundację Den Nya Välfärden. Ponadto fundacja Den Nya Välfärden przekazała dalsze informacje na posiedzeniu z Komisją, które miało miejsce w dniu 25 czerwca 2012 r.

(13)

W piśmie z dnia 5 grudnia 2012 r. Komisja zwróciła się o dodatkowe wyjaśnienia do władz szwedzkich, które udzieliły odpowiedzi w piśmie z dnia 23 stycznia 2013 r.

(14)

Gmina Åre („gmina”) znajduje się w regionie Jämtland w Szwecji i ma około 10 100 mieszkańców.

(15)

Stowarzyszenie Konsum, domniemany beneficjent kwestionowanej sprzedaży, jest spółdzielnią sprzedającą towary konsumpcyjne, w tym żywność i artykuły spożywcze, w całym regionie Jämtland. Dnia 1 stycznia 2006 r. stowarzyszenie Konsum połączyło się ze stowarzyszeniem Konsum Nord Ekonomisk Förening. Oba podmioty współpracują ze stowarzyszeniem Kooperativa Förbundet, które zrzesza szwedzkie spółdzielnie. Kooperativa Förbundet jest spółką dominującą grupy KF Group, która jest właścicielem m.in. norweskich detalistów.

(16)

Spółka Åre Centrum AB („spółka Åre Centrum”) jest prywatną spółką działającą na rynku nieruchomości niezależnie od gminy. W czasie kwestionowanej sprzedaży spółka Åre Centrum należała do spółki SkiStar AB i innych przedsiębiorstw w gminie Åre. Od 2007 r. spółka Åre Centrum jest częścią spółki prywatnej DIÖS Fastigheter AB.

(17)

Skarżący, fundacja Den Nya Välfärden, jest szwedzką organizacją, którą finansuje głównie Konfederacja Przedsiębiorstw Szwedzkich. Jej zadaniem jest między innymi bronienie interesów szwedzkich przedsiębiorstw poprzez monitorowanie funkcjonowania wolnej konkurencji w Szwecji. W swojej skardze dotyczącej kwestionowanej sprzedaży fundacja Den Nya Välfärden działa w imieniu jednego ze swoich członków, spółki Lidl.

(18)

Spółka Lidl była pierwszym zagranicznym podmiotem w sektorze spożywczym, który wszedł na rynek szwedzki w 2003 r., i jest bezpośrednim konkurentem stowarzyszenia Konsum w sektorze detalicznej sprzedaży żywności i artykułów spożywczych.

(19)

Skarga dotyczy sprzedaży działki przez gminę Åre na rzecz stowarzyszenia Konsum w dniu 5 października 2005 r. za cenę, która rzekomo była niższa od wartości rynkowej.

(20)

Sprzedaż ta była częścią większej transakcji dotyczącej nieruchomości, która obejmowała wiele transakcji sprzedaży gruntów z udziałem szeregu różnych stron. Celem tych transakcji sprzedaży było wdrożenie ogólnego planu rozwoju, który gmina przyjęła w dniu 21 czerwca 2005 r. Jednym z celów tego planu było przeprowadzenie pewnych prac rozwojowych, aby utworzyć strefę wolną od ruchu pojazdów wokół rynku w Åre („rynek Åre Torg”). W związku z tym wybrano spółkę Åre Centrum na wykonawcę do przeprowadzenia modernizacji rynku Åre Torg zgodnie z ogólnym planem rozwoju.

(21)

W ramach tego planu w październiku 2005 r. przeprowadzono następujące transakcje sprzedaży gruntów:

(22)

Początkowo cena spornej działki miała być ustalona na kwotę 1 SEK podczas posiedzenia rady gminy dnia 24 sierpnia 2005 r. Spółka Lidl, drogą telefoniczną i następnie w wiadomości e-mail z dnia 23 sierpnia 2005 r., złożyła jednak ofertę zakupu tej samej działki za 6,6 mln SEK (około 710 602 EUR), więc gmina przeprowadziła ponowne negocjacje ze stowarzyszeniem Konsum w sprawie ceny sprzedaży i w rezultacie cenę podwyższono z 1 SEK do 1 mln SEK (około 107 000 EUR). Cena wynosząca 1 mln SEK została jednak później anulowana w następstwie odwołania złożonego przez dwóch członków rady gminy do sądu administracyjnego I instancji.

(23)

Ostatecznie dnia 5 października 2005 r. zarząd gminy zatwierdził cenę spornej działki w wysokości 2 mln SEK. Tego samego dnia stowarzyszenie Konsum i gmina podpisały ostateczną umowę sprzedaży.

(24)

Według skarżącego kwestionowana sprzedaż nie była poprzedzona formalnym postępowaniem przetargowym oraz nie przeprowadzono żadnej niezależnej wyceny eksperckiej. Kwestionowana sprzedaż stanowi, zdaniem skarżącego, naruszenie art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). W związku z tym skarżący twierdzi w szczególności, że oferta złożona przez spółkę Lidl była wiarygodna, wiążąca i bezpośrednio porównywalna z ofertą złożoną przez stowarzyszenie Konsum i zaakceptowaną przez gminę. Skarżący jest zdania, że odrzucając ofertę spółki Lidl, gmina sprzedała przedmiotową działkę za cenę niższą od jej wartości rynkowej. Skarżący utrzymuje, że kwota pomocy wynosi 4,6 mln SEK (około 495 268 EUR), tj. jest równa różnicy między ofertą spółki Lidl a ceną sprzedaży.

(25)

Komisja nie otrzymała żadnych uwag od zainteresowanych stron.

(26)

W piśmie z dnia 21 maja 2012 r. skarżący stwierdził, że za grunt nabyty od spółki Åre Centrum stowarzyszenie Konsum zapłaciło 861 SEK/m2 (około 92 EUR), natomiast za grunt kupiony od gminy zapłaciło 312 SEK/m2 (około 34 EUR). Według skarżącego stanowi to dodatkowy dowód, że kwestionowana sprzedaż nastąpiła po cenie niższej od wartości rynkowej oraz że podmiot prywatny sprzedałby przedmiotową działkę po wyższej cenie.

(27)

Według władz szwedzkich sprzedaż na rzecz stowarzyszenia Konsum stanowiła część serii transakcji dotyczących gruntów, mianowicie sprzedaż przez stowarzyszenie Konsum działki w innej części miejscowości Åre (rynek Åre Torg), którą gmina miała wykorzystać do pewnych celów rozwojowych.

(28)

Poprzez sprzedaż gruntu stowarzyszenie Konsum dokonało przeniesienia swojej placówki z rynku Åre Torg, tym samym umożliwiając gminie realizację jej celów określonych w ogólnym planie rozwoju, tj. utworzenie strefy wolnej od ruchu pojazdów wokół tego rynku. Gdyby zamiast oferty stowarzyszenia Konsum gmina przyjęła ofertę spółki Lidl, nie byłaby w stanie zrealizować tego celu określonego we wspomnianym planie, ponieważ stowarzyszenie Konsum dalej zajmowałoby swoją nieruchomość przy rynku Åre Torg. Oferty spółki Lidl nie można było zatem uznać za porównywalną z ofertą stowarzyszenia Konsum. Ponadto władze szwedzkie nie uznały oferty spółki Lidl za poważną i wiążącą ze względu na jej zbyt późne złożenie i brak wystarczających informacji szczegółowych.

(29)

W każdym razie władze szwedzkie uważają, że kwestionowana sprzedaż odbyła się po cenie odpowiadającej wartości rynkowej. W tym kontekście władze szwedzkie przedstawiły dwie ekspertyzy na poparcie swojego stanowiska: sprawozdanie z wyceny sporządzone przez firmę Ernst & Young Real Estate w maju 2003 r. oraz sprawozdanie z wyceny ex post przygotowane przez firmę Pricewaterhouse Coopers (PwC) w kwietniu 2012 r., w którym wyceniono wartość przedmiotowego gruntu w momencie sprzedaży w październiku 2005 r.

(30)

Firma Ernst & Young Real Estate przygotowała swoje sprawozdanie z wyceny w maju 2003 r. Opiera się ono na analizie przepływów środków pieniężnych z uwzględnieniem takich parametrów, jak: zamierzone wykorzystanie gruntu, przyszły rozwój rynku na danym obszarze, koszty eksploatacji i utrzymania podobnych nieruchomości itp. Aby ustalić wartość rynkową przedmiotowego gruntu, w sprawozdaniu odniesiono się do pewnych działek, z których jedna (Åre Prästbord 1:76) sąsiaduje z gruntem kupionym od gminy przez stowarzyszenie Konsum (Åre Prästbord 1:30, 1:68 i 1:69), i wyceniono te właśnie działki. Wartość bezpośrednio sąsiadującej działki wyceniono w tym sprawozdaniu na około 1 000 SEK/m2 powierzchni brutto (około 110 EUR).

(31)

Według władz szwedzkich działka sąsiadująca z tą, której dotyczy sprawozdanie firmy Ernst & Young Real Estate, jest porównywalna z gruntem sprzedanym przez gminę stowarzyszeniu Konsum w 2005 r. Ostatecznie szacowana cena powinna odpowiadać końcowej ceny sprzedaży w ramach kwestionowanej transakcji w wysokości 1 200 SEK/m2 całkowitej powierzchni użytkowej (około 129 EUR).

(32)

W tym kontekście władze szwedzkie podkreślają, że przy ustalaniu ceny gmina wzięła pod uwagę wartość metra kwadratowego powierzchni brutto. Było to spowodowane faktem, że strony przewidywały budowę lokali użytkowych na przedmiotowym gruncie. Władze szwedzkie uważają zatem, że ceny obliczone przez skarżącego i przedstawione jako dowód na to, iż kwestionowana sprzedaż nastąpiła po cenie niższej od wartości rynkowej (zob. motyw 26), nie powinny być brane pod uwagę, ponieważ odnoszą się do ceny za metr kwadratowy całkowitej powierzchni gruntu.

(33)

Według władz szwedzkich uwzględniono czas, jaki upłynął między datą wyceny przez firmę Ernst & Young Real Estate a datą faktycznej transakcji (2,5 roku), choć rynek nowo wybudowanych lokali handlowych w Åre był niewielki, a praktycznie w ogóle nie istniał. Na poparcie powyższych argumentów, wobec braku oficjalnych statystyk dotyczących cen nieruchomości w omawianym okresie na przedmiotowym obszarze, władze szwedzkie powołały się na wskaźnik cen konsumpcyjnych. Władze szwedzkie twierdzą, że wycena dokonana przez firmę Ernst & Young Real Estate jest w każdym przypadku porównywalna z końcową ceną sprzedaży.

(34)

Ponadto w odpowiedzi na wezwanie do udzielenia informacji wystosowane przez Komisję w dniu 22 marca 2012 r. władze szwedzkie przedstawiły nową wycenę ex post, przygotowaną przez firmę PwC w kwietniu 2012 r. Ze sprawozdania PwC wynika, że wartość rynkowa danego gruntu (9) w momencie sprzedaży (październik 2005 r.) wynosiła od 1,65 mln SEK do 2,474 mln SEK (około 177 000–265 000 EUR). Jako podstawę tych obliczeń w sprawozdaniu wykorzystano analizę cen w lokalnych transakcjach dotyczących podobnych nieruchomości.

(35)

Ponadto władze szwedzkie powołały się na wyrok sądu administracyjnego regionu Jämtland z dnia 24 maja 2006, w którym potwierdzono legalność decyzji gminy o zatwierdzeniu sprzedaży gruntu stowarzyszeniu Konsum za 2 mln SEK. Sąd administracyjny uznał, że decyzja była zgodna z prawem oraz że stowarzyszenie Konsum nie było faworyzowane, ponieważ:

(36)

W odpowiedzi na zarzuty skarżącego, jakoby transakcje dotyczące nieruchomości nie miały miejsca oraz jakoby stowarzyszenie Konsum nadal miało być właścicielem nieruchomości Åre Mörviken 2:91, władze szwedzkie oświadczają, że po transakcjach nastąpił proces ponownego podziału wszystkich nieruchomości będących ich przedmiotem. Dlatego też po zakończeniu transakcji zmieniono nazwy poszczególnych nieruchomości w rejestrze nieruchomości. W tym względzie władze szwedzkie zwracają uwagę na to, że nazwy nieruchomości sprzedanych stowarzyszeniu Konsum przez gminę i spółkę Åre Centrum AB zmieniono z Åre Prästbord 1:30, 1:68, 1:76 i częściowo 1:69 na Mörviken 2:91.

(37)

Artykuł 107 ust. 1 TFUE stanowi, że „wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi”.

(38)

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem (10) sprzedaż przez władze publiczne gruntów lub budynków przedsiębiorstwu lub osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą może stanowić pomoc państwa, w szczególności kiedy cena nie odpowiada wartości rynkowej, to znaczy cenie, jaką mógłby ustalić inwestor prywatny działający w normalnych warunkach konkurencji.

(39)

Komisja zauważa w tym względzie, że transakcje sprzedaży gruntów należy zasadniczo oceniać zgodnie z komunikatem Komisji w sprawie elementów pomocy państwa w sprzedaży gruntów i budynków przez władze publiczne (11) („komunikat w sprawie sprzedaży gruntów”), który zawiera zestaw wytycznych dla państw członkowskich mający na celu zagwarantowanie, że sprzedaż gruntów i budynków przez władze publiczne nie wiąże się z pomocą państwa.

(40)

Komunikat w sprawie sprzedaży gruntów zapewnia dwie metody wykluczania obecności pomocy w takich transakcjach: po pierwsze, sprzedaż gruntów i budynków zgodnie z procedurą odpowiednio upublicznionego, otwartego i bezwarunkowego przetargu, porównywalnego z aukcją, w której przyjmuje się najlepszą lub jedyną ofertę; po drugie, sprawozdanie z wyceny ex ante sporządzone przez niezależnego eksperta. Metody te mają zagwarantować, że cena, po której władze publiczne sprzedają grunty, odpowiednio odzwierciedla, w miarę możliwości, wartość rynkową tych gruntów, a zatem jest zgodna z testem prywatnego inwestora, tak aby wykluczyć możliwość przyznania przez taką sprzedaż korzyści gospodarczej nabywcy gruntów. Nie można jednak wykluczyć zastosowania w takich przypadkach innych metod wyceny, o ile dają one gwarancję, że cena faktycznie zapłacona przez kupującego na podstawie tych metod jest jak najbliższa wartości rynkowej tych gruntów (12).

(41)

W omawianej sprawie nie zorganizowano otwartej i bezwarunkowej procedury przetargowej ani nie przygotowano wyceny ex ante sporządzonej przez niezależnego eksperta dla celów kwestionowanej sprzedaży. Komunikat w sprawie sprzedaży gruntów nie ma zatem bezpośredniego zastosowania. W rezultacie wartość rynkową przedmiotowej działki trzeba ustalić na podstawie innych dostępnych informacji.

(42)

Konkretna oferta złożona równocześnie przez konkurenta jest zazwyczaj lepszym wskaźnikiem wartości rynkowej gruntu niż wartość gruntu oszacowana przez niezależnego eksperta, gdyż odzwierciedla cenę, jaką można by uzyskać za grunt na rynku w momencie sprzedaży. Aby jednak taka oferta stanowiła wiarygodny wskaźnik wartości rynkowej gruntu, musi być wiarygodna, wiążąca i porównywalna z przyjętą ofertą, biorąc pod uwagę specyficzny kontekst danej transakcji.

(43)

Komisja zauważa, że władze szwedzkie kwestionują wiarygodność i wiążący charakter oferty spółki Lidl. Władze szwedzkie podkreśliły, że spółka Lidl wyraziła zainteresowanie daną działką za pośrednictwem wiadomości e-mail na dzień przed przyjęciem decyzji o zatwierdzeniu kwestionowanej sprzedaży przez zarząd gminy i że wiadomość ta nie była wystarczająco szczegółowa.

(44)

Komisja uważa, że wiarygodność oferty spółki Lidl rzeczywiście mogła być kwestionowana w tych okolicznościach. Nawet gdyby ofertę spółki Lidl uznano za wiarygodną, nie byłaby ona jednak w pełni porównywalna z ofertą stowarzyszenia Konsum. Wynika to z faktu, że spółka Lidl i stowarzyszenie Konsum nie znajdowały się w podobnej sytuacji w odniesieniu do spornej działki. Zdaniem stowarzyszenia Konsum kwestionowana sprzedaż stanowiła bowiem część serii transakcji dotyczących nieruchomości, które miały na celu wdrożenie wyżej wspomnianego ogólnego planu rozwoju w gminie, tak aby utworzyć strefę wolną od ruchu pojazdów wokół rynku Åre Torg.

(45)

W tym względzie z orzecznictwa wynika, że przy ocenie tego, czy sprzedaż gruntu lub budynków przez organ publiczny przedsiębiorstwu obejmuje elementy pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE (13), należy uwzględnić kontekst, w jakim transakcja ma miejsce.

(46)

Podczas gdy spółka Lidl była zainteresowana tylko nabyciem spornej działki, stowarzyszenie Konsum, zdaniem władz szwedzkich, nie opuściłoby nieruchomości przy rynku Åre Torg, gdyby nie mogło nabyć dwóch sąsiednich działek w Åre Prästbord. Co więcej, kwestionowana sprzedaż stanowiła część serii powiązanych transakcji dotyczących nieruchomości, które służyły realizacji tego samego celu określonego w gminnym planie rozwoju w odniesieniu do tego obszaru, mianowicie ponownemu podziałowi nieruchomości, który uznano za niezbędny do utworzenia strefy wolnej od ruchu pojazdów wokół rynku Åre Torg. Ponadto, w odróżnieniu od umowy zawartej pomiędzy stowarzyszeniem Konsum a gminą, oferta spółki Lidl nie zawierała żadnych odniesień do ogólnego planu rozwoju ani specyfikacji związanych z tym planem. Przyjęcie oferty spółki Lidl stanowiłoby zatem zagrożenie dla realizacji celów określonych w ogólnym planie rozwoju, tak więc z punktu widzenia gminy tych dwóch ofert nie można uznać za porównywalne.

(47)

Komisja stwierdza zatem, że biorąc pod uwagę kontekst kwestionowanej sprzedaży, oferta spółki Lidl nie zapewnia najlepszego dostępnego wskaźnika zastępczego na potrzeby ustalenia wartości rynkowej spornej działki.

(48)

Władze szwedzkie twierdzą, że nie istnieje oficjalne sprawozdanie dotyczące zmian cen nieruchomości w gminie Åre w momencie kwestionowanej sprzedaży ze względu na brak rynku nieruchomości dla transakcji tego rodzaju. Zamiast tego władze szwedzkie przedstawiły wycenę sąsiedniej działki sporządzoną przez firmę Ernst & Young Real Estate w maju 2003 r. Mimo że wyceny tej dokonał niezależny rzeczoznawca majątkowy na podstawie ogólnie przyjętych standardów wyceny, została ona przeprowadzona prawie dwa i pół roku przed kwestionowaną sprzedażą, a więc wartość gruntu mogła znacząco zmienić się w tym okresie.

(49)

W odpowiedzi na wniosek Komisji władze szwedzkie przedstawiły dodatkową ekspertyzę dotyczącą wartości rynkowej przedmiotowego gruntu. W tej nowej wycenie ex post, przeprowadzonej przez firmę PwC w 2012 r., oszacowano wartość rynkową działki w momencie kwestionowanej sprzedaży, tj. w październiku 2005 r. To sprawozdanie z wyceny potwierdza zapewnienie władz szwedzkich, że w momencie kwestionowanej sprzedaży nie przeprowadzano na tym obszarze praktycznie żadnych transakcji o podobnych cechach, na podstawie których można byłoby oszacować wartość rynkową spornej nieruchomości. Aby uzyskać szacunkową wartość rynkową danej nieruchomości, w sprawozdaniu tym wykorzystano jednak analizę cen w lokalnych transakcjach dotyczących podobnych nieruchomości. Ze sprawozdania wynika, że w październiku 2005 r. wartość rynkowa spornej nieruchomości wynosiła od 1,65 mln SEK do 2,475 mln SEK.

(50)

Ponieważ sprawozdanie to sporządził niezależny rzeczoznawca majątkowy na podstawie ogólnie przyjętych standardów wyceny, mianowicie metody porównawczej (tj. analizy transakcji dotyczących podobnych nieruchomości), aby w ten sposób oszacować wartość rynkową spornej działki w dniu kwestionowanej sprzedaży, Komisja uważa, że wycena ta stanowi najlepszy dostępny wskaźnik zastępczy na potrzeby ustalenia wartości rynkowej spornej działki. Na podstawie tej wyceny cena nabycia działki zapłacona przez stowarzyszenie Konsum gminie, tj. 2 mln SEK, mieści się w zakresie uznanym za wartość rynkową w październiku 2005 r.

(51)

Wreszcie Komisja bierze również pod uwagę fakt, że przy ustalaniu ceny omawianej działki strony uwzględniły cenę za metr kwadratowy powierzchni brutto. W związku z tym cena 1 000 SEK/m2 całkowitej powierzchni użytkowej, oszacowana w sprawozdaniu firmy Ernst & Young Real Estate, wydaje się porównywalna z ceną 1 200 SEK/m2 całkowitej powierzchni użytkowej uzgodnioną w ramach kwestionowanej sprzedaży.

(52)

W świetle powyższych ustaleń Komisja uważa, że sprzedaż jednostek własności Åre Prästbord 1:30, 1:68 i 1:69 na obszarze Produkthuset przez gminę stowarzyszeniu Konsum w dniu 5 października 2005 r. za 2 mln SEK odbyła się po cenie rynkowej, sprzedaż ta nie wiąże się zatem z pomocą państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE,

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/30

(1)

Decyzją 2009/470/WE ustanowiono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na programy zwalczania, kontroli i monitorowania chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych.

(2)

Decyzja Komisji 2008/341/WE z dnia 25 kwietnia 2008 r. ustanawiająca wspólnotowe kryteria dla krajowych programów zwalczania, kontroli i monitorowania niektórych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych (2) stanowi, że aby uzyskać zatwierdzenie w ramach unijnego środka finansowego przewidzianego w art. 27 ust. 1 decyzji 2009/470/WE, przedkładane Komisji przez państwa członkowskie programy zwalczania, kontroli i monitorowania chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych wymienionych w załączniku do powyższej decyzji muszą co najmniej spełniać kryteria określone w załączniku do decyzji 2008/341/WE.

(3)

W decyzji wykonawczej Komisji 2012/761/UE z dnia 30 listopada 2012 r. zatwierdzającej roczne i wieloletnie programy oraz wkład finansowy Unii w zakresie zwalczania, kontroli i monitorowania niektórych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych, przedstawione przez państwa członkowskie na 2013 rok (3) zatwierdzono niektóre programy krajowe i ustalono stawkę oraz maksymalną kwotę wkładu finansowego Unii dla każdego programu przedłożonego przez państwa członkowskie.

(4)

Decyzja Komisji 2009/719/WE z dnia 28 września 2009 r. upoważniająca niektóre państwa członkowskie do zmiany swoich rocznych programów monitorowania BSE (4), zmieniona ostatnio decyzją wykonawczą 2013/76/UE (5) stanowi, że niektóre państwa członkowskie mogą przerwać badanie zdrowego bydła poddanego ubojowi. Będzie to miało znaczny wpływ na liczbę badań, które zostaną przeprowadzone w ramach ich programów monitorowania pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (TSE) oraz zwalczania gąbczastej encefalopatii bydła (BSE) i trzęsawki zatwierdzonych na rok 2013 i znacznie zmniejszy powiązane potrzeby w zakresie finansowania.

(5)

Belgia, Republika Czeska, Dania, Niemcy, Estonia, Irlandia, Hiszpania, Francja, Cypr, Łotwa, Luksemburg, Węgry, Austria, Słowenia, Słowacja, Finlandia, Szwecja i Zjednoczone Królestwo przedłożyły Komisji do zatwierdzenia programy dotyczące pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (TSE), gąbczastej encefalopatii bydła (BSE) i trzęsawki zmienione w związku ze zmianą do decyzji 2009/719/WE.

(6)

Ponadto Węgry przedłożyły zmieniony program zwalczania i monitorowania choroby niebieskiego języka modyfikujący ich działania w odniesieniu do wdrażania nadzoru entomologicznego.

(7)

Hiszpania, po wykryciu wirusa choroby niebieskiego języka serotyp 1 na niektórych obszarach jej terytorium, przedstawiła zmieniony program zwalczania i monitorowania choroby niebieskiego języka w celu włączenia do niego obowiązkowych szczepień na tych obszarach w celu zwalczenia wspomnianej choroby i zapobieżenia jej rozprzestrzenianiu się.

(8)

Grecja, w następstwie wykrycia przypadków wścieklizny na jej terytorium, przedstawiła zmieniony program zwalczania wścieklizny mający na celu określenie obszarów, na których zastosowane zostaną szczepienia doustne.

(9)

W następstwie niedawnego zakończenia dwustronnych negocjacji z Białorusią w sprawie współpracy w zakresie wścieklizny, Polska przedstawiła program zwalczania, kontroli i monitorowania wścieklizny zmieniony w celu włączenia do niego szczepień doustnych na niektórych obszarach przygranicznych na terytorium tego państwa trzeciego, w celu ochrony Unii przed ponownym wprowadzeniem wścieklizny w wyniku przemieszczania się zakażonych dzikich zwierząt przez wspólne granice.

(10)

Komisja dokonała oceny tych zmienionych programów zarówno z weterynaryjnego, jak i finansowego punktu widzenia. Uznano je za zgodne z odpowiednim prawodawstwem unijnym w zakresie weterynarii, w szczególności z kryteriami określonymi w decyzji 2008/341/WE. W związku z tym należy zatwierdzić zmienione programy.

(11)

Zatwierdzenie niniejszą decyzją zmienionych programów ma wpływ na kwoty niezbędne do realizacji programów zwalczania, kontroli i monitorowania zatwierdzonych decyzją wykonawczą 2012/761/UE. Należy zatem odpowiednio dostosować maksymalną kwotę wkładu finansowego Unii w niektóre z tych programów.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą 2012/761/UE.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

Belgia, 5 kwietnia 2013 r.;

b)

Republika Czeska, 5 kwietnia 2013 r.;

c)

Dania, 24 kwietnia 2013 r.;

d)

Niemcy, 20 marca 2013 r.;

e)

Estonia, 26 marca 2013 r.;

f)

Irlandia, 22 marca 2013 r.;

g)

Hiszpania, 27 marca 2013 r.;

h)

Francja, 29 marca 2013 r.;

i)

Cypr, 29 marca 2013 r.;

j)

Łotwa, 28 marca 2013 r.;

k)

Luksemburg, 3 kwietnia 2013 r.;

l)

Węgry, 27 marca 2013 r.;

m)

Austria, 27 marca 2013 r.;

n)

Słowenia, 20 marca 2013 r.;

o)

Słowacja, 26 marca 2013 r.;

p)

Finlandia, 28 marca 2013 r.;

q)

Szwecja, 22 marca 2013 r.;

r)

Zjednoczone Królestwo, 7 czerwca 2013 r.

a)

Hiszpania, 26 marca 2013 r.;

b)

Węgry, 24 stycznia 2013 r.

a)

Polska, 28 marca 2013 r.;

b)

Grecja, 28 czerwca 2013 r.

1)

art. 4 ust. 2 lit. b) ppkt (vii) otrzymuje brzmienie:

2)

art. 10 ust. 2 lit. c) otrzymuje brzmienie:

3)

w art. 11 wprowadza się następujące zmiany:

27.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/33

(1)

Zgodnie z przepisami dyrektywy 2002/53/WE Komisja opublikowała nazwy niektórych odmian konopi w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, we Wspólnym katalogu odmian gatunków roślin rolniczych.

(2)

W art. 39 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (2) przewidziano, że – w celu uniknięcia przyznania wsparcia uprawom nielegalnym – obszary wykorzystywane do produkcji konopi kwalifikują się jedynie wtedy, gdy zastosowane odmiany zawierają maksymalnie 0,2 % tetrahydrokanabinolu.

(3)

W art. 40 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009 (3) ustanowiono, że jeśli w kolejnym roku średnia wyników dla wszystkich próbek danej odmiany konopi przekracza zawartość tetrahydrokanabinolu określoną w rozporządzeniu (WE) nr 73/2009, państwo członkowskie powinno zwrócić się o zezwolenie na wydanie zakazu wprowadzania takiej odmiany do obrotu zgodnie z dyrektywą 2002/53/WE.

(4)

W dniu 15 listopada 2012 r. Komisja otrzymała od Niemiec wniosek o udzielenie zezwolenia na wydanie zakazu wprowadzania do obrotu odmian konopi Białobrzeskie i Carmagnola, ponieważ zawartość tetrahydrokanabinolu w tych odmianach w drugim roku z rzędu przekroczyła dopuszczalny poziom zawartości wynoszący 0,2 %.

(5)

Na tej podstawie należy przychylić się do wniosku Niemiec.

(6)

Aby umożliwić Komisji powiadomienie pozostałych państw członkowskich oraz aktualizację Wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych, należy zobowiązać Niemcy do powiadomienia Komisji o fakcie skorzystania z zezwolenia udzielonego niniejszą decyzją.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa,