26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/1

(1)

Oszustwa podatkowe w dziedzinie podatku od wartości dodanej (VAT) prowadzą do znacznych strat budżetowych i negatywnie wpływają na warunki konkurencji i tym samym na funkcjonowanie rynku wewnętrznego. W ostatnim czasie rozwinęły się szczególne nagłe i znaczące formy oszustw podatkowych, zwłaszcza z wykorzystaniem środków elektronicznych, które ułatwiają szybką, nielegalną wymianę handlową na dużą skalę.

(2)

Dyrektywa 2006/112/WE Rady (3) zezwala państwom członkowskim na wystąpienie z wnioskiem o odstępstwo od tej dyrektywy w celu zapobiegania niektórym formom uchylania się od opodatkowania lub unikania opodatkowania.

(3)

Niedawne doświadczenia pokazały, że procedura przewidziana w art. 395 dyrektywy 2006/112/WE nie pozwala na to, by wystarczająco szybko reagować na wnioski państw członkowskich o pilne środki.

(4)

Doświadczenie pokazało również, że wyznaczenie odbiorcy jako osoby zobowiązanej do zapłaty VAT (odwrotne obciążenie) stanowi w niektórych przypadkach skuteczny środek powstrzymania oszustw związanych z VAT w określonych sektorach.

(5)

Na mocy przepisów dotyczących odwrotnego obciążenia zawartych w art. 199 i 199a dyrektywy 2006/112/WE państwa członkowskie nie mają wystarczającej elastyczności, by szybko reagować na nagłe i znaczące oszustwa dotyczące towarów i usług należących do kategorii nieobjętych zakresem tych artykułów. Należy zatem opracować rozwiązania szczególne, by uwzględnić taką sytuację.

(6)

Mając na uwadze znaczące przypadki oszustw, do jakich doszło, najlepszą gwarancję szybkiej i wyjątkowej reakcji na kolejne przypadki nagłych oszustw daje szczególny środek w ramach mechanizmu szybkiego reagowania umożliwiający stosowanie odwrotnego obciążenia przez krótki okres, po przedstawieniu przez zainteresowane państwo członkowskie stosownego powiadomienia. Aby zapewnić, że możliwość ta jest wykorzystywana proporcjonalnie do problemu, Komisja – po uzyskaniu stosownych informacji – powinna mieć krótki termin na rozpatrzenie takiego powiadomienia i przedstawienie ewentualnego sprzeciwu wobec takiego szczególnego środka. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przedstawienia swoich opinii Komisji, a zatem powinny mieć pełne informacje na temat powiadomienia i wszelkich dodatkowych informacji przedstawianych w całej procedurze. Co więcej, następnie Rada powinna postanowić o dalszym stosowaniu odwrotnego obciążenia w drodze decyzji wykonawczej zgodnie z art. 395 dyrektywy 2006/112/WE.

(7)

Państwo członkowskie, które powiadomiło o swoim zamiarze stosowania szczególnego środka w ramach mechanizmu szybkiego reagowania, może go stosować, jeśli Komisja wyraziła zamiar niezgłaszania sprzeciwu.

(8)

Aby zapewnić dalsze stosowanie odwrotnego obciążenia, jak najszybciej i przed wygaśnięciem szczególnego środka w ramach mechanizmu szybkiego reagowania procedura określona w art. 395 dyrektywy 2006/112/WE powinna podlegać krótszemu terminowi.

(9)

Szybkie procedowanie powiadomień państw członkowskich w ramach mechanizmu szybkiego reagowania będzie łatwiejsze, jeśli ustanowiony zostanie standardowy formularz dotyczący tych powiadomień i przedstawiania Komisji wszelkich dodatkowych informacji. Należy zatem powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do tego standardowego formularza.

(10)

Ze względu na to, że mechanizm szybkiego reagowania może stanowić jedynie tymczasowe rozwiązanie w oczekiwaniu na rozwiązania ustawodawcze dotyczące dłuższego okresu, tak by system VAT stał się bardziej odporny na przypadki oszustw związanych z VAT, mechanizm szybkiego reagowania powinien być stosowany jedynie przez ograniczony okres.

(11)

Aby ocenić skuteczność mechanizmu szybkiego reagowania, Komisja powinna przygotować ogólne sprawozdanie oceniające skutki tego mechanizmu w zakresie zapobiegania przypadkom nagłych i znaczących oszustw.

(12)

Ponieważ cel działania, czyli zwalczanie nagłych i znaczących oszustw w dziedzinie VAT, które bardzo często mają charakter międzynarodowy, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, ponieważ nie są one w stanie indywidualnie stawić czoła oszustwom związanym z nowymi formami wymiany handlowej dotyczącymi kilku państw jednocześnie, natomiast ze względu na zapewnienie szybszej i w rezultacie bardziej odpowiedniej i skutecznej reakcji na wspomniane zjawiska możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE,

1)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 199b

1.   Państwo członkowskie może, w przypadkach szczególnie pilnej potrzeby i zgodnie z ust. 2 i 3, wyznaczyć odbiorcę jako osobę zobowiązaną do zapłaty VAT z tytułu określonego rodzaju dostawy towarów i świadczenia usług w drodze odstępstwa od art. 193, jako szczególny środek w ramach mechanizmu szybkiego reagowania w celu zwalczania nagłych i znaczących oszustw, które mogłyby prowadzić do znacznych i nieodwracalnych strat finansowych.

Szczególny środek w ramach mechanizmu szybkiego reagowania podlega odpowiednim środkom kontroli ze strony danego państwa członkowskiego w odniesieniu do podatników dostarczających towary lub świadczących usługi, do których stosuje się dany środek; środek ten obowiązuje nie dłużej niż dziewięć miesięcy.

2.   Państwo członkowskie, które zamierza wprowadzić szczególny środek przewidziany w ust. 1, przesyła Komisji powiadomienie, wykorzystując standardowy formularz ustanowiony zgodnie z ust. 4, i przesyła je jednocześnie pozostałym państwom członkowskim. Państwo członkowskie przekazuje Komisji informacje wskazujące sektor, którego dotyczy problem oszustw, rodzaj i cechy oszustwa, uzasadnienie szczególnie pilnej potrzeby, nagły i znaczący charakter oszustwa oraz jego skutki w postaci znacznych i nieodwracalnych strat finansowych. Jeżeli Komisja uzna, że nie posiada wszystkich niezbędnych informacji, kontaktuje się z zainteresowanym państwem członkowskim w terminie dwóch tygodni od daty otrzymania powiadomienia i precyzuje, jakie dodatkowe informacje są wymagane. Wszelkie dodatkowe informacje przekazane Komisji przez zainteresowane państwo członkowskie są równocześnie przesyłane pozostałym państwom członkowskim. Jeżeli przekazane dodatkowe informacje są niewystarczające, Komisja powiadamia o tym zainteresowane państwo członkowskie w terminie jednego tygodnia.

Państwo członkowskie, które zamierza wprowadzić szczególny środek w ramach mechanizmu szybkiego reagowania przewidziany w ust. 1, równocześnie kieruje również do Komisji wniosek z zastosowaniem procedury ustanowionej w art. 395 ust. 2 i 3.

3.   Kiedy Komisja posiada wszystkie informacje, które uzna za niezbędne do rozpatrzenia powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 akapit pierwszy, powiadamia o tym wnioskujące państwo członkowskie. Jeśli sprzeciwia się danemu środkowi szczególnemu w ramach mechanizmu szybkiego reagowania, w terminie jednego miesiąca od otrzymania powiadomienia sporządza negatywna opinię i informuje o tym zainteresowane państwo członkowskie i Komitet ds. VAT. Jeśli Komisja nie sprzeciwia się danemu środkowi szczególnemu, w tym samym terminie przekazuje zainteresowanemu państwu członkowskiemu i Komitetowi ds. VAT pisemne potwierdzenie. To państwo członkowskie może przyjąć szczególny środek w ramach mechanizmu szybkiego reagowania od dnia otrzymania potwierdzenia. Rozpatrując powiadomienie, Komisja uwzględnia wszelkie przekazane jej pisemne opinie innych państw członkowskich.

4.   Komisja przyjmuje akt wykonawczy ustanawiający standardowy formularz dotyczący przedkładania powiadomienia o szczególnym środku w ramach mechanizmu szybkiego reagowania, o którym mowa w ust. 2, oraz informacji, o których mowa w ust. 2 akapit pierwszy. Przedmiotowy akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w ust. 5.

5.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie ma art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (4), a komitetem do tego celu jest komitet utworzony na mocy art. 58 rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 (5).

2)

w art. 395 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„5.   W przypadkach szczególnie pilnej potrzeby określonych w art. 199b ust. 1 procedurę ustanowioną w ust. 2 i 3 należy zakończyć w ciągu sześciu miesięcy od dnia otrzymania wniosku przez Komisję.”.

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/4

(1)

Dyrektywa Rady 2006/112/WE (3) stanowi, że każdy podatnik dokonujący podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zobowiązany jest do zapłaty podatku od wartości dodanej (VAT). W przypadku transakcji transgranicznych i w stosunku do niektórych krajowych sektorów o wysokim stopniu ryzyka przewidziano jednak przesunięcie obowiązku zapłaty VAT na osobę, na rzecz której dokonywana jest dostawa towarów lub świadczona jest usługa (mechanizm odwrotnego obciążenia).

(2)

Ze względu na poważny charakter oszustw dotyczących VAT należy zezwolić państwom członkowskim na tymczasowe stosowanie w odniesieniu do dostaw pewnych kategorii towarów i usług, mechanizmu, zgodnie z którym obowiązek zapłaty VAT zostaje przeniesiony na osobę, na rzecz której dokonywana jest podlegająca opodatkowaniu dostawa towarów lub świadczona jest podlegająca opodatkowaniu usługa, włącznie z sytaucją, gdy te kategorie towarów i usług nie są wymienione ani w art. 199 dyrektywy 2006/112/WE ani nie są przedmiotem szczególnych odstępstw przyznanych państwom członkowskim.

(3)

W tym celu w 2009 roku Komisja przedstawiła wniosek, w którym wyszczególniono pewne towary i usługi, do których w ustalonym okresie można by stosować mechanizm odwrotnego obciążenia. Rada opowiedziała się za podzieleniem wniosku i przyjęła dyrektywę Rady 2010/23/UE (4), której zakres ograniczono jednak wyłącznie do pozwoleń na emisję gazów cieplarnianych, ze względu na to, że skala oszustw w tym sektorze wymagała natychmiastowej reakcji. Jednocześnie Rada podjęła polityczne zobowiązanie do kontynuowania negocjacji w sprawie pozostałej części wniosku Komisji.

(4)

W tym czasie oszustwa odnotowano w innych sektorach, a zatem do zawartego w pozostałej części wniosku Komisji wcześniej określonego wykazu towarów i usług, do których mógłby mieć zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia, należy dodać kolejne towary i usługi. W szczególności, oszustwa występują w związku z dostawami gazu i energii elektrycznej, świadczeniem usług telekomunikacyjnych, dostarczaniem konsoli do gier, tabletów i laptopów, dostawami zbóż, roślin przemysłowych (w tym nasion oleistych i buraków cukrowych) oraz metali surowych lub półwyrobów metalowych, w tym metali szlachetnych.

(5)

Wprowadzenie mechanizmu odwrotnego obciążenia w odniesieniu do tych towarów i usług, które zgodnie z ostatnimi doświadczeniami są szczególnie podatne na oszustwa, nie może, w przeciwieństwie do jego powszechnego stosowania, mieć negatywnego wpływu na podstawowe zasady systemu VAT, takie jak płatności cząstkowe.

(6)

Ten wcześniej określony wykaz, z którego państwa członkowskie mogą dokonać wyboru, należy ograniczyć do dostaw towarów i świadczenia usług, które zgodnie z ostatnimi doświadczeniami są szczególnie podatne na oszustwa.

(7)

Stosując mechanizm odwrotnego obciążenia, państwa członkowskie mają swobodę w zakresie określania warunków jego stosowania, w tym ustalania progów, kategorii dostawców lub odbiorców, do których niniejszy mechanizm może mieć zastosowanie, oraz częściowego stosowania tego mechanizmu w poszczególnych kategoriach.

(8)

Ze względu na to, że mechanizm odwrotnego obciążenia jest środkiem tymczasowym stosowanym w oczekiwaniu na rozwiązania ustawodawcze dotyczące dłuższego okresu, tak by system VAT stał się bardziej odporny na przypadki oszustw związanych z VAT, mechanizm odwrotnego obciążenia, określony w art. 199a dyrektywy 2006/112/WE powinien być stosowany jedynie przez ograniczony okres.

(9)

Aby zagwarantować możliwość stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia przez okres wystarczająco długi, by zapewnić jego skuteczność i umożliwić późniejszą ocenę, należy przedłużyć przewidziany obecny okres ustalony na 30 czerwca 2015 r. Podobnie należy przesunąć okres oceny oraz datę, do której należy zgłosić zmiany w oszustwach podatkowych.

(10)

W celu umożliwienia wszystkim państwom członkowskim stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia, opisanego powyżej, konieczne jest wprowadzenie odpowiedniej zmiany do dyrektywy 2006/112/WE.

(11)

Ponieważ cel proponowanego działania, mianowicie walka z oszustwami związanymi z VAT przy zastosowaniu tymczasowych środków stanowiących odstępstwo od obowiązujących przepisów unijnych, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, a możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE,

1)

w art. 193 odesłanie do „art. 194–199” zastępuje się odesłaniem do „art. 194–199b”;

2)

w art. 199a wprowadza się następujące zmiany:

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/7

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/8

(1)

Do Rady należy ustanawianie całkowitego dopuszczalnego połowu (TAC) w podziale na łowiska lub grupy łowisk. Uprawnienia do połowów należy rozdzielać pomiędzy państwa członkowskie w taki sposób, aby zapewnić każdemu państwu członkowskiemu względną stabilność działalności połowowej w odniesieniu do każdego stada lub grupy stad oraz z należytym uwzględnieniem celów wspólnej polityki rybołówstwa ustalonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2371/2002 (1).

(2)

Ze względu na odpowiednie zarządzanie stadem i uproszczenie, TAC oraz kwoty dla państw członkowskich na połów sardeli w Zatoce Biskajskiej (podobszar ICES VIII) należy ustalać na roczny okres zarządzania rozpoczynający się w dniu 1 lipca i trwający do dnia 30 czerwca roku następnego zamiast na okres zarządzania obejmujący rok kalendarzowy. Przedmiotowe połowy powinny jednak nadal podlegać przepisom ogólnym rozporządzenia Rady (UE) nr 39/2013 (2) w odniesieniu do warunków wykorzystywania kwoty połowowej.

(3)

TAC dla stada sardeli w Zatoce Biskajskiej na okres połowu 2013/2014 należy ustanowić na podstawie dostępnych opinii naukowych, z uwzględnieniem aspektów biologicznych i społeczno-ekonomicznych oraz zapewniając sprawiedliwe traktowanie sektorów rybołówstwa.

(4)

W celu zapewnienia wieloletniego zarządzania stadem sardeli w Zatoce Biskajskiej dnia 29 lipca 2009 r. Komisja przedstawiła wniosek w sprawie rozporządzenia ustanawiającego plan długoterminowy dotyczący stada sardeli w Zatoce Biskajskiej oraz połowów eksploatujących to stado. Biorąc pod uwagę, że ocena skutków, na której oparty jest ten wniosek stanowi najbardziej aktualną ocenę skutków decyzji w sprawie uprawnień do połowów dla tego stada, należy ustalić odpowiednią wysokość TAC dla stada sardeli w Zatoce Biskajskiej. W opinii Komitetu Naukowo-Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa (STECF) wydanej w lipcu 2013 r. biomasę stada tarłowego szacuje się na około 56 055 ton. W świetle najbardziej aktualnej oceny skutków decyzji w sprawie uprawnień do połowów dla stada, TAC na okres połowu trwający od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 30 czerwca 2014 r. powinien wynosić 17 100 ton.

(5)

Zgodnie z art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 847/96 (3) należy ustalić, w jakim zakresie stado sardeli w Zatoce Biskajskiej jest objęte środkami określonymi w tym rozporządzeniu.

(6)

Ze względu na rozpoczęcie okresu połowu 2013/14 oraz na potrzeby rocznej sprawozdawczości połowowej niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie możliwie najszybciej po jego opublikowaniu i powinno być stosowane od dnia 1 lipca 2013 r.,

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/10

(1)

W dniu 10 grudnia 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1169/2012 (2) dotyczące wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001, ustanawiające uaktualniony wykaz osób, grup i podmiotów, do których zastosowanie ma rozporządzenie (WE) nr 2580/2001.

(2)

Rada przedstawiła wszystkim osobom, grupom i podmiotom, w przypadku których było to możliwe w praktyce, uzasadnienie wymienienia ich w wykazie zamieszczonym w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 1169/2012.

(3)

W ogłoszeniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Rada poinformowała osoby, grupy i podmioty wymienione w wykazie zamieszczonym w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 1169/2012, że postanowiła pozostawić je w wykazie. Rada poinformowała również osoby, grupy i podmioty, których to dotyczy, że możliwe jest zwrócenie się do Rady o uzasadnienie umieszczenia ich w wykazie, o ile taka informacja nie została im wcześniej przekazana.

(4)

Rada dokonała pełnego przeglądu wykazu osób, grup i podmiotów, do których zastosowanie ma rozporządzenie (WE) nr 2580/2001, wymaganego na mocy art. 2 ust. 3 tego rozporządzenia. Dokonując tego przeglądu, Rada uwzględniła uwagi przedłożone jej przez zainteresowanych.

(5)

Rada stwierdziła, że osoby, grupy i podmioty wymienione w załączniku do niniejszego rozporządzenia uczestniczyły w aktach terrorystycznych w rozumieniu art. 1 ust. 2 i 3 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/WPZiB z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (3), że właściwy organ podjął w stosunku do nich decyzję w rozumieniu art. 1 ust. 4 tego wspólnego stanowiska oraz że w związku z tym powinny one nadal podlegać szczególnym środkom ograniczającym przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 2580/2001.

(6)

Rada stwierdziła ponadto, że dodatkowa grupa uczestniczyła w aktach terrorystycznych w rozumieniu art. 1 ust. 2 i 3 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB, że właściwy organ podjął w stosunku do tej grupy decyzję w rozumieniu art. 1 ust. 4 tego wspólnego stanowiska i że powinny zostać ona włączona do wykazu osób, grup i podmiotów, wobec których zastosowanie mają art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB. Decyzja o włączeniu tej grupy do wykazu nie ma wpływu na zgodne z prawem transfery finansowe do Libanu oraz świadczenie pomocy w tym pomocy humanitarnej z Unii Europejskiej i jej państw członkowskich w Libanie.

(7)

Należy odpowiednio zaktualizować wykaz osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 2580/2001, oraz uchylić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1169/2012,

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/14

(1)

Z oceny szeregu strumieni odpadów wynika, że z punktu widzenia rynków recyklingu złomu miedzi korzystne byłoby opracowanie szczegółowych kryteriów określających, kiedy złom miedzi uzyskany z odpadów przestaje być odpadem. Takie kryteria powinny zapewnić wysoki poziom ochrony środowiska. Powinny także pozostawać bez uszczerbku dla klasyfikacji odzyskanego złomu miedzi jako odpadu w państwach trzecich.

(2)

Sprawozdania Wspólnego Centrum Badawczego Komisji Europejskiej pokazują, że istnieje rynek i popyt na złom miedzi jako materiał wsadowy stosowany w sektorze produkcji metali nieżelaznych. Złom miedzi powinien zatem być dostatecznie czysty i spełniać odpowiednie normy lub specyfikacje wymagane przez sektor produkcji metali nieżelaznych.

(3)

Kryteria określające, kiedy złom miedzi przestaje być odpadem, powinny gwarantować, że złom miedzi otrzymany w wyniku procesu odzysku spełnia wymogi techniczne sektora produkcji metali nieżelaznych, jest zgodny z istniejącymi przepisami i normami, które mają zastosowanie do produktów, oraz nie prowadzi do ogólnych niekorzystnych oddziaływań na środowisko lub zdrowie ludzkie. Sprawozdania Wspólnego Centrum Badawczego Komisji Europejskiej wykazały, że proponowane kryteria dotyczące odpadów stosowanych jako wsad w procesie odzysku, procesów i technik przetwarzania, a także złomu miedzi otrzymanego w wyniku procesu odzysku, spełniają powyższe cele, ponieważ ich stosowanie umożliwi produkcję złomu miedzi pozbawionego niebezpiecznych właściwości i w wystarczającym stopniu wolnego od metali innych niż miedź oraz związków niemetalicznych.

(4)

Aby zapewnić przestrzeganie kryteriów, należy przewidzieć udostępnianie informacji o złomie miedzi, który przestał być odpadem, oraz wprowadzić system zarządzania.

(5)

Przegląd kryteriów może być konieczny, jeżeli na podstawie monitorowania zmian warunków rynkowych dla złomu miedzi stwierdzi się niekorzystne skutki dla rynków recyklingu złomu miedzi, zwłaszcza w odniesieniu do dostępności takiego złomu.

(6)

Aby umożliwić przedsiębiorcom dostosowanie się do kryteriów określających, kiedy złom miedzi przestaje być odpadem, należy przewidzieć rozsądny termin rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(7)

Komitet ustanowiony na podstawie art. 39 dyrektywy 2008/98/WE nie wydał opinii dotyczącej środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, w związku z czym Komisja przedłożyła Radzie wniosek dotyczący środków, które należy podjąć i przekazała go Parlamentowi Europejskiemu. Rada nie podjęła działań w ciągu dwumiesięcznego okresu przewidzianego w art. 5a decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (2), w związku z czym Komisja niezwłocznie przedłożyła wniosek Parlamentowi Europejskiemu. W ciągu czterech miesięcy od przekazania, o którym mowa powyżej, Parlament Europejski nie wyraził sprzeciwu wobec przedmiotowych środków,

1)

„złom miedzi” oznacza złom metalu składający się głównie z miedzi i stopów miedzi;

2)

„posiadacz” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która posiada złom miedzi;

3)

„producent” oznacza posiadacza, który przemieszcza złom miedzi do innego posiadacza po raz pierwszy jako złom miedzi, który przestał być odpadem;

4)

„importer” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, posiadającą siedzibę w Unii, która wprowadza złom miedzi, który przestał być odpadem, na obszar celny Unii;

5)

„wykwalifikowany personel” oznacza personel, który z racji doświadczenia lub przeszkolenia posiada kwalifikacje do monitorowania i oceny właściwości złomu miedzi;

6)

„oględziny” oznaczają inspekcję złomu miedzi obejmującą wszystkie części przesyłki przy użyciu ludzkich zmysłów lub sprzętu niespecjalistycznego;

7)

„przesyłka” oznacza partię złomu miedzi przeznaczoną do dostawy od producenta do innego posiadacza, która może znajdować się w jednej jednostce transportowej lub większej ich liczbie, np. w kontenerach.

1)

złom miedzi otrzymany w wyniku procesu odzysku jest zgodny z kryteriami określonymi w załączniku I sekcja 1;

2)

odpady stosowane jako wsad w procesie odzysku są zgodne z kryteriami określonymi w załączniku I sekcja 2;

3)

odpady stosowane jako wsad w procesie odzysku poddano obróbce zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku I sekcja 3;

4)

producent spełnił wymogi określone w art. 4 i 5.

a)

monitorowanie jakości złomu miedzi otrzymanego w wyniku procesu odzysku zgodnie z załącznikiem I sekcja 1 (w tym również pobieranie próbek i analiza);

b)

skuteczność monitorowania promieniowania zgodnie z sekcją 1.5 załącznika I;

c)

kontrola przyjęcia dotycząca odpadów stosowanych jako wsad w procesie odzysku zgodnie z załącznikiem I sekcja 2;

d)

monitorowanie procesów i technik przetwarzania opisanych w załączniku I sekcja 3.3;

e)

informacja zwrotna od klientów dotycząca zgodności z jakością złomu miedzi;

f)

ewidencja wyników monitorowania prowadzonego na podstawie lit. a)–d);

g)

przegląd i doskonalenie systemu zarządzania;

h)

szkolenie personelu.

a)

* kod NACE 38 (Działalność związana ze zbieraniem, przetwarzaniem i unieszkodliwianiem odpadów; odzysk surowców); lub

b)

* kod NACE 24 (Produkcja metali), zwłaszcza obejmujący klasę 24.44 (Produkcja miedzi).

a)

jednostka akredytująca, która pozytywnie przeszła wzajemną ocenę swojej działalności przez jednostkę uznaną na podstawie art. 14 rozporządzenia (WE) nr 765/2008;

b)

weryfikatora środowiskowego, który posiada akredytację lub licencję wydaną przez jednostkę akredytującą lub jednostkę licencjonującą zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1221/2009, które także podlegają wzajemnej ocenie zgodnie z art. 31 tego rozporządzenia.

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/21

(1)

W celu wyjaśnienia niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 110/2008 oraz zagwarantowania ich jednolitego wdrażania przez państwa członkowskie należy przyjąć szczegółowe zasady, w szczególności dotyczące stosowania wyrażeń złożonych, odniesień, nazw handlowych i oznaczeń geograficznych w prezentacji napojów spirytusowych.

(2)

Zgodnie z art. 10 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 110/2008 prezentacja napoju spirytusowego lub innego środka spożywczego może, pod pewnymi warunkami, zawierać wyrażenie złożone, które zawiera nazwę jednej z kategorii wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 110/2008 lub jedno z oznaczeń geograficznych wymienionych w załączniku III do tego rozporządzenia lub zawierać jedno lub kilka odniesień do jednej lub więcej spośród tych kategorii lub oznaczeń geograficznych. W celu zapewnienia jednolitego stosowania wyrażeń złożonych i odniesień w państwach członkowskich, konieczne jest ustanowienie szczegółowych przepisów w zakresie ich wykorzystywania do prezentacji napojów spirytusowych i innych środków spożywczych.

(3)

W przypadku gdy w prezentacji środka spożywczego używa się odniesienia do określonego napoju spirytusowego, ten napój spirytusowy musi spełniać wszystkie wymogi rozporządzenia (WE) nr 110/2008 i nie może być rozcieńczony. Konieczne jest wyjaśnienie znaczenia pojęcia „rozcieńczenie” w odniesieniu do napojów spirytusowych, zważywszy, że niektórych procesów produkcyjnych nie należy uznawać za rozcieńczanie.

(4)

W celu zagwarantowania, że warunki dokonywania rejestracji oznaczeń geograficznych określone w rozporządzeniu (WE) nr 110/2008 będą spełnione, wnioski o rejestrację powinny być oceniane przez Komisję i należy ustanowić szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące wniosków, ich rozpatrywania, procedur wnoszenia zastrzeżeń i unieważniania oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych. Aby zagwarantować jednolite wdrażanie tych przepisów, należy sporządzić wzory wniosku o rejestrację, dokumentacji technicznej, oświadczenia o zastrzeżeniach, zmiany dokumentacji technicznej i unieważnienia oznaczenia geograficznego.

(5)

W celu ułatwienia komunikacji między Komisją, państwami członkowskimi i państwami trzecimi w zakresie zarejestrowanych oznaczeń geograficznych oprócz kompletnych dokumentacji technicznych państwa członkowskie i państwa trzecie powinny przekazywać Komisji główne specyfikacje dokumentacji technicznych swych oznaczeń geograficznych.

(6)

Ograniczenia dotyczące opakowań napojów spirytusowych z oznaczeniem geograficznym, takie jak zobowiązanie do pakowania napojów spirytusowych na wyznaczonym obszarze geograficznym, stanowią ograniczenie swobodnego przepływu towarów oraz swobody świadczenia usług. Wprowadzanie takich ograniczeń powinno być dozwolone tylko wówczas, gdy są one konieczne, proporcjonalne i odpowiednie w celu ochrony renomy oznaczenia geograficznego.

(7)

Należy stworzyć unijne symbole oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych w celu umożliwienia konsumentowi identyfikacji niektórych napojów spirytusowych, których właściwości są związane z pochodzeniem napojów.

(8)

Uwzględniając czas potrzebny na wprowadzenie przez państwa członkowskie środków dotyczących stosowania wyrażeń złożonych i odniesień, stosowanie tych środków należy odroczyć.

(9)

Środki ustanowione w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Napojów Spirytusowych,

a)

stosowania wyrażeń złożonych i odniesień do nich, o których mowa w art. 10 rozporządzenia (WE) nr 110/2008, w opisie, prezentacji i na etykietach środków spożywczych;

b)

oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych, o których mowa w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 110/2008, a także stosowania unijnego symbolu oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych.

a)

„kategoria napojów spirytusowych” oznacza jedną z kategorii wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 110/2008, oznaczonych numerami 1–46;

b)

„oznaczenie geograficzne” oznacza jedno z zarejestrowanych oznaczeń geograficznych wymienionych w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 110/2008;

c)

„wyrażenie złożone” oznacza połączenie wyrażeń wymienionych w kategoriach 1–46 w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 110/2008 lub oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych, z których pochodzi cały alkohol produktu końcowego, zawierające:

d)

„odniesienie” oznacza bezpośrednie lub pośrednie odniesienie do jednego lub większej liczby kategorii napojów spirytusowych lub oznaczeń geograficznych, inne niż wyrażenie złożone lub wykaz składników, o którym mowa w art. 9 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 110/2008.

a)

formularz wniosku, zgodnie ze wzorem określonym w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

b)

dokumentację techniczną, zgodnie ze wzorem określonym w załączniku II do niniejszego rozporządzenia;

c)

główne specyfikacje dokumentacji technicznej, o której mowa w lit. b).

a)

dowód ochrony w zainteresowanych państwach trzecich; oraz

b)

dokument od każdego z pozostałych zainteresowanych państw trzecich upoważniający państwo trzecie składające wniosek do działania w jego imieniu.

a)

dowód ochrony w zainteresowanych państwach trzecich; oraz

b)

dokument od każdego z zainteresowanych państw członkowskich lub państw trzecich upoważniający stronę składającą wniosek do działania w jego imieniu.

a)

numer akt;

b)

nazwę, która ma być zarejestrowana;

c)

liczbę otrzymanych stron;

d)

datę otrzymania wniosku.

a)

numer akt;

b)

liczbę otrzymanych stron;

c)

datę otrzymania zastrzeżenia.

a)

numer akt;

b)

liczbę otrzymanych stron; oraz

c)

datę otrzymania wniosku.

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/31

(1)

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 142/2011 z dnia 25 lutego 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 określającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, oraz w sprawie wykonania dyrektywy Rady 97/78/WE w odniesieniu do niektórych próbek i przedmiotów zwolnionych z kontroli weterynaryjnych na granicach w myśl tej dyrektywy (2) stanowi, że do przesyłek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, przeznaczonych do przywozu do Unii lub tranzytu przez jej terytorium, należy dołączać świadectwa zdrowia zgodne ze wzorami przedstawionymi w załączniku XV do tego rozporządzenia

(2)

Niektóre wzory świadectw przedstawione w załączniku XV do rozporządzenia (UE) nr 142/2011 przewidują, że urzędowy lekarz weterynarii ma poświadczać zgodność z regułami dotyczącymi dobrostanu zwierząt określonymi w dyrektywie Rady 93/119/WE z dnia 22 grudnia 1993 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas uboju lub zabijania (3).

(3)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 1099/2009 z dnia 24 września 2009 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania (4) uchylono i zastąpiono dyrektywę 93/119/WE. Rozporządzenie (WE) nr 1099/2009 stosuje się od dnia 1 stycznia 2013 r.

(4)

Dla zapewnienia jasności należy zaktualizować oświadczenia dotyczące dobrostanu zwierząt we wzorze świadectwa zdrowia w rozdziale 3(D), rubrykę II.1.3 lit. b) ppkt (iv) w rozdziale 3(F) oraz rubrykę II.2.2 lit. b) ppkt (iv) w rozdziale 8 załącznika XV do rozporządzenia (UE) nr 142/2011.

(5)

W celu uniknięcia zakłóceń w handlu należy dopuścić w okresie przejściowym stosowanie świadectw wydanych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 142/2011 przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/49

(1)

Na podstawie opinii Komitetu Naukowego ds. Żywności z dnia 26 września 2002 r. (2) oraz w celu zadbania o to, by konsumenci otrzymywali stosowne informacje przy zakupie żywności i składników żywności z dodatkiem fitosteroli, estrów fitosteroli, fitostanoli i estrów fitostanoli, rozporządzenie Komisji (WE) nr 608/2004 z dnia 31 marca 2004 r. dotyczące etykietowania żywności oraz składników żywności z dodatkiem fitosteroli, estrów fitosteroli, fitostanoli i/lub estrów fitostanoli (3) ustanawia obowiązkowe dane szczegółowe oprócz danych szczegółowych wymienionych w art. 3 dyrektywy 2000/13/WE w sprawie etykietowania takiej żywności.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 608/2004 stanowi, że etykietowanie żywności oraz składników żywności zawiera, między innymi, oświadczenie, że produkt przeznaczony jest wyłącznie dla ludzi, którzy chcą obniżyć swój poziom cholesterolu we krwi. To obowiązkowe oświadczenie ma na celu zagwarantowanie, że produkt dotrze do określonej grupy docelowej, zapobiegając tym samym niepotrzebnemu spożyciu przez grupy niedocelowe.

(3)

Dobrowolne zamieszczanie oświadczeń żywieniowych lub zdrowotnych na etykietach żywności jest regulowane rozporządzeniem (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (4). Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 983/2009 z dnia 21 października 2009 r. w sprawie udzielania i odmowy udzielenia zezwoleń na oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby oraz do rozwoju i zdrowia dzieci (5), rozporządzeniem Komisji (UE) nr 384/2010 z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie udzielania i odmowy udzielenia zezwoleń na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby oraz do rozwoju i zdrowia dzieci (6) oraz rozporządzeniem Komisji (UE) nr 432/2012 z dnia 16 maja 2012 r. ustanawiającym wykaz dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych dotyczących żywności, innych niż oświadczenia odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby oraz rozwoju i zdrowia dzieci (7) odpowiednio udzielono zezwoleń na oświadczenia zdrowotne odnoszące się do zmniejszenia i utrzymania prawidłowego poziomu cholesterolu we krwi w odniesieniu do żywności zawierającej sterole roślinne i stanole roślinne, z zastrzeżeniem pewnych warunków stosowania.

(4)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 983/2009 udzielono zezwolenia, pod pewnymi warunkami stosowania, na następujące oświadczenia zdrowotne: „Udowodniono, że sterole roślinne obniżają/zmniejszają poziom cholesterolu we krwi. Wysoki poziom cholesterolu jest czynnikiem ryzyka rozwoju choroby wieńcowej serca” oraz „Udowodniono, że estry stanoli roślinnych obniżają/zmniejszają poziom cholesterolu we krwi. Wysoki poziom cholesterolu jest czynnikiem ryzyka rozwoju choroby wieńcowej serca”.

(5)

Rozporządzeniem Komisji (UE) nr 384/2010 udzielono zezwolenia, pod pewnymi warunkami stosowania, na następujące oświadczenie zdrowotne: „Udowodniono, że sterole roślinne i estry stanoli roślinnych obniżają/redukują poziom cholesterolu we krwi. Wysoki poziom cholesterolu jest czynnikiem ryzyka rozwoju choroby wieńcowej serca”.

(6)

Rozporządzeniem Komisji (UE) nr 432/2012 udzielono zezwolenia, pod pewnymi warunkami stosowania, na następujące oświadczenie zdrowotne: „Sterole roślinne/stanole roślinne pomagają w utrzymaniu prawidłowego poziomu cholesterolu we krwi”.

(7)

Brzmienie oświadczeń zdrowotnych, na które udzielono zezwolenia, w połączeniu z obowiązkowym oświadczeniem dotyczącym grupy docelowej, określonym w rozporządzeniu (WE) nr 608/2004, może potencjalnie prowadzić do tego, że konsumenci, którzy nie muszą kontrolować swojego poziomu cholesterolu we krwi, zastosują dany produkt. W związku z tym, mając na względzie zapewnienie spójności informacji podawanych na etykietach żywności i składników żywności z dodatkiem fitosteroli, estrów fitosteroli, fitostanoli i/lub estrów fitostanoli, należy zmienić obowiązkowe oświadczenie określone w rozporządzeniu (WE) nr 608/2004, gwarantując jednocześnie, że jego brzmienie służy należycie celowi informowania, dla którego zostało pierwotnie wprowadzone.

(8)

Aby umożliwić podmiotom prowadzącym przedsiębiorstwo spożywcze dostosowywanie etykietowania ich produktów do nowych wymogów wprowadzonych na mocy niniejszego rozporządzenia, należy zapewnić odpowiedni okres przejściowy w odniesieniu do stosowania niniejszego rozporządzenia.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

„3.

oświadczenie, że produkt nie jest przeznaczony dla ludzi, którzy nie muszą kontrolować swojego poziomu cholesterolu we krwi;”.

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/51

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/53

(1)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1273/2011 otworzyło niektóre kontyngenty taryfowe na przywóz ryżu i ryżu łamanego i ustanowiło zarządzanie nimi według krajów pochodzenia i w podziale na podokresy zgodnie z załącznikiem I do wymienionego rozporządzenia wykonawczego.

(2)

Lipiec jest trzecim podokresem dla kontyngentu określonego na podstawie art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011 i drugim podokresem dla kontyngentów określonych na podstawie art. 1 ust. 1 lit. b), c) i d) wymienionego rozporządzenia wykonawczego.

(3)

Z powiadomień przesłanych zgodnie z art. 8 lit. a) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011 wynika, że w odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4154 – 09.4166 wnioski złożone w ciągu pierwszych dziesięciu dni roboczych lipca 2013 r., na podstawie art. 4 ust. 1 wymienionego rozporządzenia wykonawczego, odnoszą się do ilości większej niż ilość dostępna. Należy zatem określić, na jakie ilości pozwolenia mogą być wydawane poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski dla danych kontyngentów.

(4)

Z powiadomień tych wynika również, że w odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4127 – 09.4128 – 09.4129 – 09.4148 – 09.4149 – 09.4150 – 09.4152 – 09.4153 wnioski złożone w ciągu pierwszych dziesięciu dni roboczych lipca 2013 r., na podstawie art. 4 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011, odnoszą się do ilości mniejszej niż ilość dostępna.

(5)

Należy również ustalić – w odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4127 – 09.4128 – 09.4129 – 09.4130 – 09.4148 – 09.4112 – 09.4116 – 09.4117 – 09.4118 – 09.4119 – 09.4166 – całkowite ilości dostępne w następnym podokresie, zgodnie z art. 5 akapit pierwszy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011.

(6)

W celu zapewnienia efektywnego zarządzania procedurą wydawania pozwoleń na przywóz niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie niezwłocznie po jego opublikowaniu,

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/57

(1)

W dniu 27 grudnia 2001 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (1).

(2)

W dniu 10 grudnia 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/765/WPZiB dotyczącą aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB (2).

(3)

Zgodnie z art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB konieczne jest dokonanie pełnego przeglądu wykazu osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie decyzja 2012/765/WPZiB.

(4)

W niniejszej decyzji przedstawia się wynik przeglądu przeprowadzonego przez Radę w odniesieniu do osób, grup i podmiotów, do których mają zastosowanie art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB.

(5)

Rada stwierdziła, że osoby, grupy i podmioty, do których mają zastosowanie art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB, uczestniczyły w aktach terrorystycznych w rozumieniu art. 1 ust. 2 i 3 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB, że właściwy organ podjął w stosunku do nich decyzję w rozumieniu art. 1 ust. 4 tego wspólnego stanowiska oraz że powinny one nadal podlegać szczególnym środkom ograniczającym przewidzianym w tym wspólnym stanowisku.

(6)

Rada stwierdziła ponadto, że dodatkowa grupa uczestniczyła w aktach terrorystycznych w rozumieniu art. 1 ust. 2 i 3 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB, że właściwy organ podjął w stosunku do tej grupy decyzję w rozumieniu art. 1 ust. 4 tego wspólnego stanowiska i że powinny zostać ona włączona do wykazu osób, grup i podmiotów, wobec których zastosowanie mają art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB. Decyzja o włączeniu tej grupy do wykazu nie ma wpływu na zgodne z prawem transfery finansowe do Libanu oraz świadczenie pomocy w tym pomocy humanitarnej z Unii Europejskiej i jej państw członkowskich w Libanie.

(7)

Należy odpowiednio zaktualizować wykaz osób, grup i podmiotów, do których mają zastosowanie art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB, oraz uchylić decyzję 2012/765/WPZiB,

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/60

(1)

Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, m.in. poprzez ułatwianie dostępu do wymiaru sprawiedliwości, jak również zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów.

(2)

Nowoczesna gospodarka stwarza niekiedy sytuacje, w których duża liczba osób może ponieść szkodę w wyniku tych samych bezprawnych praktyk związanych z naruszeniem praw przyznanych na mocy prawa Unii, stosowanych przez jeden lub więcej podmiotów gospodarczych lub innych podmiotów („sytuacja wystąpienia szkody zbiorowej”). Osoby te mogą więc mieć interes prawny w żądaniu zaprzestania takich praktyk lub domaganiu się odszkodowania.

(3)

W 2005 r. Komisja przyjęła zieloną księgę w sprawie roszczeń o naprawienie szkody wynikłej z naruszenia prawa konkurencji (1), natomiast w 2008 r. opublikowano zieloną księgę w tej sprawie, zawierającą sugestie dotyczące polityki w zakresie zbiorowego dochodzenia roszczeń w sprawach z zakresu prawa konkurencji (2). W 2008 r. Komisja opublikowała zieloną księgę w sprawie dochodzenia zbiorowych roszczeń konsumentów (3). W 2011 r. Komisja przeprowadziła konsultacje publiczne zatytułowane „W kierunku spójnego europejskiego podejścia do zbiorowego dochodzenia roszczeń” (4).

(4)

Dnia 2 lutego 2012 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję zatytułowaną „W stronę spójnego europejskiego podejścia do zbiorowego dochodzenia roszczeń”, w której zaapelował o to, aby wszelkie propozycje działań w obszarze zbiorowego dochodzenia roszczeń przybierały formę horyzontalnych ram prawnych, obejmujących zbiór wspólnych zasad zapewniających jednolity dostęp do wymiaru sprawiedliwości poprzez możliwość zbiorowego dochodzenia roszczeń w Unii, w szczególności dotyczących między innymi naruszenia praw konsumentów. Parlament podkreślił również potrzebę należytego uwzględnienia tradycji prawnych i porządku prawnego poszczególnych państw członkowskich oraz zapewnienia lepszej koordynacji dobrych praktyk pomiędzy tymi państwami (5).

(5)

Dnia 11 czerwca 2013 r. Komisja wydała komunikat zatytułowany „W kierunku europejskich horyzontalnych ram w zakresie zbiorowego dochodzenia roszczeń” (6), który podsumowuje podjęte dotychczas działania oraz opinie zainteresowanych stron i Parlamentu Europejskiego, a także przedstawia stanowisko Komisji w sprawie niektórych kluczowych kwestii dotyczących zbiorowego dochodzenia roszczeń.

(6)

Głównym celem egzekwowania prawa na drodze publicznoprawnej jest zapobieganie i karanie przypadków naruszenia praw przyznanych na mocy prawa Unii. Możliwość dochodzenia przez osoby prywatne roszczeń z tytułu naruszenia tych praw stanowi uzupełnienie mechanizmów publicznego egzekwowania prawa. W przypadku gdy niniejsze zalecenia zawiera odniesienie do naruszenia praw przyznanych na mocy prawa Unii, obejmuje to wszystkie sytuacje, w których naruszenie przepisów ustanowionych na poziomie Unii wyrządziło lub może wyrządzić szkodę osobom fizycznym lub prawnym.

(7)

Do dziedzin, w których dodatkowa możliwość zbiorowego egzekwowania praw przyznanych na mocy prawa Unii na drodze prywatnoprawnej ma szczególną wartość należą: ochrona konsumentów, ochrona konkurencji, ochrona środowiska, ochrona danych osobowych, a także przepisy dotyczące usług finansowych oraz ochrony inwestorów. Zasady przedstawione w niniejszym zaleceniu należy stosować w sposób horyzontalny i równomierny, zarówno w odniesieniu do wspomnianych obszarów, jak i w innych dziedzinach, w których istotne znaczenie mogłyby mieć zbiorowe roszczenia o zaprzestanie bezprawnych praktyk lub o odszkodowanie z tytułu naruszenia praw przyznanych na mocy prawa Unii.

(8)

Powództwa indywidualne, takie jak w przypadku postępowań w sprawie drobnych roszczeń konsumenckich, są na ogół narzędziem wykorzystywanym do rozwiązywania sporów mających na celu zapobieganie powstawaniu szkód oraz dochodzenie roszczeń odszkodowawczych.

(9)

Poza możliwością indywidualnego dochodzenia roszczeń wszystkie państwa członkowskie wprowadziły także różnego rodzaju mechanizmy zbiorowego dochodzenia roszczeń. Środki te mają na celu zapobieganie i powstrzymywanie niezgodnych z prawem praktyk, jak również umożliwienie uzyskania odszkodowania z tytułu uszczerbku doznanego w sytuacjach wystąpienia szkody zbiorowej. Możliwość łączenia roszczeń w grupy i wspólnego ich dochodzenia może ułatwiać dostęp do wymiaru sprawiedliwości, w szczególności wówczas, gdy koszt indywidualnych powództw mógłby zniechęcić poszkodowanych do dochodzenia roszczeń przed sądem.

(10)

Niniejsze zalecenie ma na celu ułatwienie dostępu do wymiaru sprawiedliwości w odniesieniu do naruszeń praw wynikających z prawa Unii oraz przedstawienie w tym celu rekomendacji, według której wszystkie państwa członkowskie powinny posiadać systemy zbiorowego dochodzenia roszczeń na poziomie krajowym, oparte na pewnych podstawowych zasadach tożsamych dla całej Unii i uwzględniające tradycje prawne państw członkowskich, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony przed nadużyciami.

(11)

W dziedzinie roszczeń o zaprzestanie bezprawnych praktyk Parlament Europejski i Rada przyjęły już dyrektywę 2009/22/WE w sprawie nakazów zaprzestania szkodliwych praktyk w celu ochrony interesów konsumentów (7). Postępowanie z powództwa o zaprzestanie bezprawnych praktyk wprowadzone na mocy dyrektywy nie umożliwia jednak otrzymania odszkodowania osobom, które twierdzą, że doznały szkody w wyniku stosowania niedozwolonych praktyk.

(12)

Niektóre państwa członkowskie wprowadziły procedury umożliwiające zbiorowe dochodzenie roszczeń odszkodowawczych, przy czym uczyniły to w różnym zakresie. Istniejące obecnie procedury wytaczania powództw w ramach zbiorowego dochodzenia roszczeń są jednak mocno zróżnicowane w poszczególnych państwach członkowskich.

(13)

Niniejsze zalecenie zawiera propozycję zbioru zasad odnoszących się do zbiorowego dochodzenia roszczeń zarówno na drodze sądowej, jak i pozasądowej, które powinny być wspólne w całej Unii, przy jednoczesnym poszanowaniu różnych tradycji prawnych państw członkowskich. Zasady te powinny zagwarantować przestrzeganie podstawowych praw procesowych oraz zapobiegać nadużyciom poprzez wprowadzenie odpowiednich zabezpieczeń.

(14)

Niniejsze zalecenie odnosi się, w zakresie, w jakim jest to możliwe i w jakim ma to znaczenie w przypadku poszczególnych zasad, do zbiorowego dochodzenia zarówno roszczeń odszkodowawczych, jak i roszczeń o zaprzestanie bezprawnych praktyk. Niniejsze zalecenie nie narusza istniejących sektorowych mechanizmów dochodzenia roszczeń o zaprzestanie bezprawnych praktyk przewidzianych w prawie Unii.

(15)

Mechanizmy zbiorowego dochodzenia roszczeń powinny umożliwiać zachowanie istniejących zabezpieczeń i gwarancji procesowych dla stron w procesie cywilnym. Aby zapobiec rozwojowi kultury sprzyjającej nadużywaniu drogi sądowej w sytuacjach wystąpienia szkody zbiorowej, krajowe mechanizmy zbiorowego dochodzenia roszczeń powinny obejmować podstawowe zabezpieczenia w tym względzie, wskazane w niniejszym zaleceniu. Co do zasady należy unikać wprowadzania do nich elementów, które są zwykle obce tradycjom prawnym większości państw członkowskich, takich jak odszkodowania karne, uciążliwe procedury ujawniania dokumentów przed wszczęciem postępowania sądowego oraz orzekanie w sprawie odszkodowania przez ławę przysięgłych.

(16)

Alternatywne procedury rozstrzygania sporów mogą stanowić skuteczną metodę uzyskiwania odszkodowania w sytuacji wystąpienia szkody zbiorowej. Powinny one być zawsze dostępne równolegle do zbiorowego dochodzenia roszczeń na drodze sądowej, lub też stanowić jego dobrowolny element.

(17)

Legitymacja procesowa do wytaczania powództw zbiorowych w poszczególnych państwach członkowskich zależy od rodzaju zastosowanego mechanizmu zbiorowego dochodzenia roszczeń. W przypadku niektórych rodzajów powództw zbiorowych, takich jak powództwa grupowe, które mogą być wnoszone wspólnie przez osoby, które twierdzą, że poniosły szkodę, kwestia legitymacji procesowej jest bardziej oczywista niż w przypadku powództw przedstawicielskich, w odniesieniu do których kwestia legitymacji procesowej wymaga doprecyzowania.

(18)

W przypadku powództwa przedstawicielskiego, zakres legitymacji procesowej do wytoczenia powództwa powinien ograniczać się do podmiotów upoważnionych ad hoc, wyznaczonych podmiotów przedstawicielskich spełniających określone kryteria ustanowione na mocy przepisów prawa lub organów publicznych. Podmiot przedstawicielski powinien zostać zobowiązany do wykazania, że posiada on odpowiednie zasoby administracyjne i finansowe, umożliwiające właściwe reprezentowanie interesów podmiotów występujących z roszczeniem.

(19)

O dostępność środków umożliwiających finansowanie postępowań w ramach zbiorowego dochodzenia roszczeń należy zadbać w taki sposób, aby nie mogło to doprowadzić do nadużywania sytemu lub powstania konfliktu interesów.

(20)

Aby uniknąć nadużywania systemu oraz w interesie rzetelnego sprawowania wymiaru sprawiedliwości, nie należy zezwolić na zbiorowe dochodzenie roszczeń przed sądem, jeżeli nie zostaną spełnione warunki dopuszczalności takich roszczeń określone w przepisach prawa.

(21)

W odniesieniu do ochrony praw i interesów wszystkich stron uczestniczących w powództwach w ramach zbiorowego dochodzenia roszczeń oraz skutecznego zarządzania powództwami w tym zakresie kluczową rolę należy powierzyć sądom.

(22)

W tych obszarach prawa, w których organ publiczny posiada uprawnienia do stwierdzenia naruszenia prawa Unii, ważną kwestią jest zapewnienie spójności pomiędzy ostatecznym rozstrzygnięciem w sprawie tego naruszenia oraz wynikiem zbiorowego dochodzenia roszczeń przed sądem. Jeżeli postępowanie w sprawie zbiorowego dochodzenia roszczeń zostanie wszczęte w następstwie rozstrzygnięcia dokonanego przez organ publiczny (powództwo następcze), można domniemywać, że organ publiczny, orzekając w sprawie stwierdzenia naruszenia prawa Unii, wziął już pod uwagę interes publiczny oraz konieczność eliminowania nadużyć.

(23)

W odniesieniu do prawa ochrony środowiska, niniejsze zalecenie uwzględnia przepisy zawarte w art. 9 ust. 3, 4 i 5 Konwencji EKG ONZ o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska („konwencja z Aarhus”), które, odpowiednio, promują szeroki dostęp do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, określają kryteria, które powinny spełniać postępowania przed sądami, z uwzględnieniem wymogu, że powinny one być prowadzone bez zbędnej zwłoki, nie pociągając za sobą nadmiernych kosztów, a także odnoszą się do kwestii informowania opinii publicznej i uwzględniania działań wspomagających.

(24)

Państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne działania w celu wdrożenia zasad określonych w niniejszym zaleceniu najpóźniej w terminie dwóch lat po jego opublikowaniu.

(25)

Państwa członkowskie powinny przedstawić Komisji sprawozdanie dotyczące wdrożenia niniejszego zalecenia. Na podstawie tych sprawozdań Komisja powinna monitorować i dokonać oceny środków podjętych przez państwa członkowskie.

(26)

W terminie czterech lat od publikacji niniejszego zalecenia Komisja powinna ocenić, czy w celu zapewnienia pełnej realizacji celów niniejszego zalecenia byłyby potrzebne dodatkowe działania, w tym działania legislacyjne. Komisja powinna w szczególności ocenić sposób wdrożenia niniejszego zalecenia oraz jego wpływ na dostęp do wymiaru sprawiedliwości, prawo do uzyskania odszkodowania, konieczność zapobiegania nadużyciom drogi sądowej, a także na funkcjonowanie jednolitego rynku, gospodarkę Unii Europejskiej i zaufanie ze strony konsumentów,

1.

Celem niniejszego zalecenia jest ułatwienie dostępu do wymiaru sprawiedliwości, powstrzymanie bezprawnych praktyk oraz umożliwienie poszkodowanym uzyskania odszkodowania w sytuacjach wystąpienia szkody zbiorowej w wyniku naruszeń praw przyznanych na mocy prawa Unii, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiednich zabezpieczeń proceduralnych w celu wyeliminowania nadużyć drogi sądowej.

2.

Wszystkie państwa członkowskie powinny posiadać mechanizmy zbiorowego dochodzenia roszczeń na szczeblu krajowym, zarówno w odniesieniu do roszczeń o zaprzestanie bezprawnych praktyk, jak i do roszczeń odszkodowawczych, zgodnie z podstawowymi zasadami określonymi w niniejszym zaleceniu. Zasady te powinny być wspólne w całej Unii, przy pełnym poszanowaniu dla odmiennych tradycji prawnych poszczególnych państw członkowskich. Państwa członkowskie powinny zagwarantować, by postępowania w zakresie zbiorowego dochodzenia roszczeń były rzetelne, sprawiedliwe i prowadzone bez zbędnej zwłoki oraz aby nie pociągały one za sobą nadmiernych kosztów.

3.

Dla celów niniejszego zalecenia:

Niniejsze zalecenie określa wspólne zasady, które powinny mieć zastosowanie we wszystkich przypadkach zbiorowego dochodzenia roszczeń, a także zasady szczególne dotyczące zbiorowego dochodzenia roszczeń o zaprzestanie stosowania bezprawnych praktyk lub roszczeń odszkodowawczych.

4.

Państwa członkowskie powinny wyznaczyć podmioty uprawnione do wytaczania powództw przedstawicielskich w oparciu o jasno określone warunki kwalifikowalności. Warunki te powinny obejmować konieczność spełnienia przynajmniej następujących wymagań:

5.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby wyznaczony podmiot utracił swój status, jeżeli przestanie spełniać przynajmniej jeden z powyższych warunków.

6.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, by powództwa przedstawicielskie mogły być wytaczane wyłącznie przez podmioty, które zostały do tego celu urzędowo i z wyprzedzeniem wyznaczone, zgodnie z zaleceniami zawartymi w pkt 4, lub też przez podmioty upoważnione ad hoc przez władze krajowe lub sądy w państwie członkowskim na potrzeby wytoczenia konkretnego powództwa przedstawicielskiego.

7.

Państwa członkowskie powinny dodatkowo, lub też w ramach działań alternatywnych, upoważnić organy publiczne do wytaczania powództw przedstawicielskich.

8.

Państwa członkowskie powinny ustanowić zasady dotyczące weryfikacji powództw na jak najwcześniejszym etapie postępowania przed sądem, aby nie dopuścić do prowadzenia postępowania w sprawach, w odniesieniu do których nie zostały spełnione warunki wystąpienia z powództwem zbiorowym oraz w sprawach całkowicie bezzasadnych.

9.

W tym celu sądy powinny dokonać niezbędnej analizy z własnej inicjatywy.

10.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby podmiot przedstawicielski lub grupa podmiotów występujących z roszczeniem mogły rozpowszechniać informacje na temat zarzucanego naruszenia praw przyznanych na mocy prawa Unii oraz zamiaru dochodzenia roszczenia o zaprzestanie tego naruszenia, jak również o sytuacji wystąpienia szkody zbiorowej oraz zamiarze wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym w formie zbiorowego dochodzenia roszczeń. Podmiotom przedstawicielskim, podmiotom upoważnionym ad hoc, organom publicznym lub grupom podmiotów występujących z roszczeniem należy zapewnić takie same możliwości w zakresie informowania o powództwach odszkodowawczych zawisłych przed sądami.

11.

Metody rozpowszechniania informacji powinny uwzględniać konkretne okoliczności danej sytuacji wystąpienia szkody zbiorowej, zasadę wolności wypowiedzi, prawo do uzyskania informacji oraz prawo do ochrony reputacji lub wartości przedsiębiorstwa pozwanego, zanim dojdzie do ustalenia jego odpowiedzialności za zarzucane naruszenie lub powstałą szkodę na podstawie prawomocnego orzeczenia wydanego przez sąd.

12.

Metody rozpowszechniania informacji nie naruszają unijnych przepisów w zakresie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku.

13.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby strona przegrywająca w postępowaniu w zakresie zbiorowego dochodzenia roszczeń dokonała zwrotu niezbędnych kosztów postępowania poniesionych przez stronę wygrywającą (zasada „przegrywający płaci”), zgodnie z właściwymi przepisami prawa krajowego.

14.

Strona występująca z roszczeniem powinna mieć obowiązek poinformowania sądu na początku postępowania o pochodzeniu środków finansowych, które zamierza wykorzystać w celu prowadzenia postępowania.

15.

Sąd powinien mieć możliwość zawieszenia postępowania, jeżeli w przypadku wykorzystania zasobów finansowych pochodzących od osób trzecich zachodzą następujące okoliczności:

16.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby w przypadku gdy wytoczenie powództwa w zakresie zbiorowego dochodzenia roszczeń finansuje prywatna osoba trzecia, odpowiednie przepisy zabraniały tej osobie:

17.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby w przypadku, gdy spór dotyczy osób fizycznych lub prawnych z kilku państw członkowskich, krajowe przepisy dotyczące dopuszczalności powództwa lub też legitymacji procesowej mające zastosowanie do zagranicznych grup podmiotów występujących z roszczeniem lub podmiotów przedstawicielskich pochodzących z innych krajowych systemów prawnych nie stały na przeszkodzie dochodzeniu danego powództwa zbiorowego przed jednym sądem.

18.

Każdy podmiot przedstawicielski, który został urzędowo i z wyprzedzeniem wyznaczony przez państwo członkowskie jako podmiot posiadający legitymację procesową do wytaczania powództw przedstawicielskich, powinien mieć możliwość wytoczenia powództwa przed sądem w tym państwie członkowskim, które posiada jurysdykcję do rozpatrzenia sytuacji wystąpienia szkody zbiorowej.

19.

Sądy i właściwe organy publiczne powinny traktować roszczenia o wydanie sądowego nakazu zaprzestania bezprawnych praktyk lub zakazu naruszania praw przyznanych na mocy prawa unii bez zbędnej zwłoki, a w odpowiednich przypadkach także w ramach postępowania uproszczonego, tak aby zapobiec powstaniu dalszego uszczerbku prowadzącego do powstania szkody wynikającego z tego naruszenia.

20.

Państwa członkowskie powinny ustanowić odpowiednie sankcje wobec pozwanych, którzy przegrali sprawę, w celu zapewnienia skutecznego przestrzegania nakazu zaprzestania bezprawnych praktyk, co obejmuje obowiązek zapłaty grzywny według stałej stawki za każdy dzień zwłoki lub też w innej wysokości, przewidzianej w przepisach krajowych.

21.

Stronę występującą z roszczeniem powinna stanowić grupa, którą tworzy się na podstawie wyraźnej zgody wyrażonej przez osoby fizyczne lub prawne, które twierdzą, że doznały szkody (zasada „opt-in”). Wszelkie wyjątki od tej zasady, z mocy prawa lub na podstawie nakazu sądowego, powinny być należycie uzasadnione przez wzgląd na rzetelne sprawowanie wymiaru sprawiedliwości.

22.

Członek strony występującej z roszczeniem powinien mieć prawo wystąpić z grupy w dowolnym momencie przed wydaniem prawomocnego wyroku lub innym prawomocnym rozstrzygnięciem sprawy, co jednak nie może prowadzić do pozbawienia go możliwości dochodzenia roszczeń w innej formie, o ile nie stanowi to zagrożenia dla rzetelnego sprawowania wymiaru sprawiedliwości.

23.

Osoby fizyczne lub prawne, które doznały szkody w ramach tej samej sytuacji wystąpienia szkody zbiorowej, powinny mieć możliwość przyłączenia się do strony występującej z roszczeniem w dowolnym momencie przed wydaniem prawomocnego wyroku lub innym prawomocnym rozstrzygnięciem sprawy, o ile nie stanowi to zagrożenia dla rzetelnego sprawowania wymiaru sprawiedliwości.

24.

Pozwany powinien zostać poinformowany o składzie strony występującej z roszczeniem oraz o wszelkich zmianach dotyczących jej składu.

25.

Państwa członkowskie powinny zadbać o to, by zachęcić strony sporu w sytuacji wystąpienia szkody zbiorowej do rozstrzygania kwestii roszczeń odszkodowawczych na drodze polubownej lub w ramach postępowania pozasądowego, zarówno przed rozpoczęciem, jak i w trakcie procesu cywilnego, z uwzględnieniem wymogów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/52/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie niektórych aspektów mediacji w sprawach cywilnych i handlowych (8).

26.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, by mechanizmom zbiorowego dochodzenia roszczeń na drodze sądowej towarzyszyły odpowiednie środki umożliwiające stosowanie alternatywnych metod zbiorowego rozstrzygania sporów, które byłyby dostępne dla stron zarówno przed rozpoczęciem postępowania przed sądem, jak i w czasie jego trwania. Stosowanie takich środków powinno być uzależnione od zgody stron postępowania.

27.

Bieg terminów przedawnienia dla omawianych roszczeń powinien zostać zawieszony na okres, który rozpoczyna się w momencie, gdy strony zdecydowały się podjąć próbę rozstrzygnięcia sporu w ramach procedury stanowiącej alternatywę dla postępowania przed sądem, i trwa co najmniej do czasu, gdy jedna strona lub obie w sposób wyraźny wycofają się z procedury stanowiącej alternatywę dla postępowania przed sądem.

28.

Weryfikację legalności wiążącego wyniku ugody zbiorowej powinno powierzyć się sądom, uwzględniając konieczność zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów i praw wszystkich stron uczestniczących w postępowaniu.

29.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby wynagrodzenie prawników oraz metody jego wyliczania nie stanowiły zachęty do wchodzenia na drogę sądową w przypadkach, w których nie jest to konieczne z punktu widzenia interesu którejkolwiek ze stron.

30.

Państwa członkowskie nie powinny zezwalać na wypłacanie prawnikom honorariów uzależnionych od wyniku sprawy, które pociągają za sobą ryzyko wystąpienia takiej zachęty. Państwa członkowskie, które na zasadzie wyjątku dopuszczają możliwość uzależnienia wynagrodzenia od wyniku sprawy, powinny opracować odpowiednie krajowe przepisy dotyczące honorariów w postępowaniach w zakresie zbiorowego dochodzenia roszczeń, uwzględniając w szczególności prawo do pełnego odszkodowania przysługujące członkom strony występującej z roszczeniem.

31.

Odszkodowanie przyznawane osobom fizycznym lub prawnym, które doznały szkody w sytuacji wystąpienia szkody zbiorowej, nie powinno przekraczać wysokości odszkodowania, które zostałoby przyznane, gdyby dochodzenie roszczenia nastąpiło w drodze wytoczenia powództw indywidualnych. W szczególności należy zakazać stosowania odszkodowań karnych, prowadzących do przyznania stronie występującej z roszczeniem nadmiernego odszkodowania z tytułu poniesionej szkody.

32.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby w sprawach, w których środki finansowe przeznaczone na zbiorowe dochodzenie roszczeń odszkodowawczych pochodzą od prywatnej osoby trzeciej, oprócz ogólnych zasad dotyczących finansowania wprowadzić zakaz uzależniania przyznanego wynagrodzenia lub odsetek naliczonych przez podmiot dostarczający środki finansowe od kwoty, na którą opiewa zawarta ugoda lub przyznane odszkodowanie, chyba że umowa w sprawie finansowania podlega kontroli ze strony organu publicznego w celu ochrony interesów stron.

33.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, by w tych obszarach prawa, w których organy publiczne są uprawnione do stwierdzania naruszeń prawa Unii, wytaczanie powództw w zakresie zbiorowego dochodzenia roszczeń powinno, co do zasady, mieć miejsce dopiero po ostatecznym zakończeniu postępowania przed organem publicznym, wszczętego przed rozpoczęciem postępowania o charakterze prywatnoprawnym. Jeżeli postępowanie przed organem publicznym zostało wszczęte po rozpoczęciu postępowania w zakresie zbiorowego dochodzenia roszczeń, sąd powinien powstrzymać się od wydania orzeczenia pozostającego w sprzeczności z decyzją rozważaną przez ów organ publiczny. W tym celu sąd może zawiesić postępowanie w sprawie powództwa w zakresie zbiorowego dochodzenia roszczeń do momentu zakończenia postępowania przed organem publicznym.

34.

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby w przypadku powództw następczych osoby, które twierdzą, że poniosły szkodę, nie zostały pozbawione możliwości dochodzenia odszkodowania ze względu na upływ terminów przedawnienia lub terminów zawitych przed ostatecznym zakończeniem postępowania przed organem publicznym.

35.

Państwa członkowskie powinny utworzyć krajowy rejestr powództw w ramach zbiorowego dochodzenia roszczeń.

36.

Dane pochodzące z krajowego rejestru powinny być nieodpłatnie udostępniane każdej zainteresowanej osobie, z wykorzystaniem środków elektronicznych lub w inny sposób. Strony internetowe służące do publikacji takich rejestrów powinny zapewniać dostęp do pełnych i obiektywnych informacji na temat dostępnych metod dochodzenia odszkodowań, z uwzględnieniem metod o charakterze pozasądowym.

37.

Państwa członkowskie, wspierane przez Komisję, powinny dążyć do zapewnienia spójności informacji zgromadzonych w rejestrach oraz ich interoperacyjności.

38.

Państwa członkowskie powinny wdrożyć zasady określone w niniejszym zaleceniu w krajowych systemach zbiorowego dochodzenia roszczeń najpóźniej do dnia 26 lipca 2015 r.

39.

Państwa członkowskie powinny gromadzić wiarygodne roczne dane statystyczne dotyczące liczby pozasądowych i sądowych postępowań w zakresie zbiorowego dochodzenia roszczeń, a także informacje dotyczące stron, przedmiotu sporu oraz wyników takich postępowań.

40.

Państwa członkowskie powinny corocznie przekazywać Komisji informacje zebrane zgodnie z pkt 39, przy czym powinno to nastąpić po raz pierwszy najpóźniej do dnia 26 lipca 2016 r.

41.

Komisja powinna ocenić realizację tego zalecenia na podstawie praktycznych doświadczeń najpóźniej do dnia 26 lipca 2017 r. W tym kontekście Komisja powinna w szczególności ocenić jego wpływ na dostęp do wymiaru sprawiedliwości, prawo do uzyskania odszkodowania, konieczność zapobiegania nadużyciom drogi sądowej oraz funkcjonowanie jednolitego rynku, MŚP, konkurencyjność gospodarki Unii Europejskiej i zaufanie konsumentów. Komisja powinna również ocenić, czy należy przedstawić propozycje dalszych działań w celu konsolidacji i wzmocnienia podejścia horyzontalnego, które zobrazowano w niniejszym zaleceniu.

42.

Zalecenie powinno zostać opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

26.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/66

(1)

Porozumienie między Wspólnotą Europejską a rządem Kanady w sprawie środków sanitarnych dla ochrony zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt w odniesieniu do handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcym (zwane dalej „porozumieniem”) przewiduje możliwość uznania równoważności środków sanitarnych, jeśli strona eksportująca w sposób obiektywny wykaże, że środki przez nią stosowane zapewniają taki sam poziom ochrony jak środki strony importującej. Porozumienie to zostało zatwierdzone w imieniu Wspólnoty decyzją 1999/201/WE.

(2)

Przeprowadzono z udziałem Kanady określenie równoważności dla środków mających na celu ochronę zdrowia publicznego odnośnie do produktów rybołówstwa. Równoważność została ustalona na zasadzie wzajemności.

(3)

Wspólny Komitet Zarządzający powołany na mocy porozumienia na posiedzeniu w dniach 5 i 6 października 2006 r. wydał zalecenie dotyczące określenia równoważności zasad higieny dla produktów rybołówstwa. Zostało ono uzupełnione specjalnym zaleceniem dotyczącym kryteriów mikrobiologicznych dla produktów rybołówstwa na spotkaniu Wspólnego Komitetu Zarządzającego w dniach 3 i 4 października 2007 r.

(4)

Wspólny Komitet Zarządzający wydał na posiedzeniu w dniach 5 i 6 października 2006 r. zalecenie dotyczące ustanowienia zasad przywozu do Wspólnoty ryb złowionych w ramach licencji na połowy rekreacyjne w Kanadzie. Wspólny Komitet Zarządzający wydał na posiedzeniu w dniach 5 i 6 października 2006 r. zalecenie dotyczące świeżego mięsa oraz w celu aktualizacji podstawy prawnej norm UE i kanadyjskich.

(5)

Wspólny Komitet Zarządzający wydał na posiedzeniu w dniach 5 i 6 października 2006 r. zalecenie dotyczące mięsa mielonego oraz w celu aktualizacji podstawy prawnej norm UE.

(6)

Wspólny Komitet Zarządzający wydał na posiedzeniu w dniach 3 i 4 października 2007 r. zalecenie dotyczące określenia równoważności wymogów dotyczących badań post mortem mięsa drobiowego.

(7)

Wspólny Komitet Zarządzający wydał na posiedzeniu w dniach 27 i 28 kwietnia 2005 r. zalecenie przewidujące możliwość przywozu z Kanady żywych małży do mokrego przechowywania, umieszczenia lub oczyszczania we Wspólnocie innych niż żywe małże o wielkości rynkowej zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym.

(8)

W wyniku tych zaleceń należy zmienić odpowiednie części tekstu w załączniku V do porozumienia.

(9)

Zgodnie z postanowieniami art. 16 ust. 3 porozumienia zmiany w załącznikach będą uzgodnione poprzez wymianę not między stronami.

(10)

W związku z powyższym zalecone zmiany w załączniku V do porozumienia powinny być zatwierdzone w imieniu Wspólnoty.

(11)

Decyzją Komisji C(2008) 2633 z dnia 19 czerwca 2008 r., która nie została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, wprowadzono zmiany do załącznika V do porozumienia.

(12)

Niezbędne jest wprowadzenie pewnych zmian natury dyplomatycznej do tekstu listów zawartych w załączniku do decyzji C(2008) 2633. W celu zachowania przejrzystości powyższa decyzja powinna zostać unieważniona i zastąpiona niniejszą decyzją.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,