18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/1

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/2

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 974/98 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie wprowadzenia euro (1) przewiduje zastąpienie przez euro walut państw członkowskich, które spełniły warunki konieczne do przyjęcia euro z datą, kiedy Wspólnota rozpoczęła trzeci etap unii gospodarczej i walutowej.

(2)

Zgodnie z art. 4 Aktu przystąpienia z 2003 r. Łotwa jest państwem członkowskim objętym derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(3)

Zgodnie z decyzją Rady 2013/387/UE z dnia 9 lipca 2013 r. w sprawie przyjęcia przez Łotwę euro w dniu 1 stycznia 2014 r. (2) Łotwa spełnia warunki konieczne do przyjęcia euro i należy uchylić derogację w stosunku do Łotwy ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2014 r.

(4)

Wprowadzenie euro na Łotwie wymaga rozszerzenia na Łotwę obecnie obowiązujących przepisów rozporządzenia (WE) nr 974/98 dotyczących wprowadzenia euro.

(5)

W łotewskim planie wymiany waluty krajowej na euro określono, że banknoty i monety euro powinny stać się prawnym środkiem płatniczym w tym państwie członkowskim z dniem wprowadzenia euro jako waluty. Przyjęcie euro i wymiana pieniądza gotówkowego powinno zatem nastąpić dnia 1 stycznia 2014 r. Okres stopniowego wycofywania waluty krajowej nie powinien mieć zastosowania.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia (WE) nr 974/98,

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/3

(1)

Należy uwzględnić zmiany kosztów utrzymania w państwach trzecich i odpowiednio ustalić współczynniki korygujące stosowane w okresie od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. oraz od dnia 1 lipca 2012 r. do wynagrodzeń wypłacanych w walucie kraju zatrudnienia urzędnikom, pracownikom zatrudnionym na czas określony i pracownikom kontraktowym Unii pełniącym służbę w państwach trzecich.

(2)

Współczynniki korygujące zastosowane do wypłat na podstawie rozporządzenia Rady (UE) nr 964/2011 (2) mogą powodować korekty wynagrodzeń in plus lub in minus ze skutkiem wstecznym.

(3)

W przypadku wzrostu wynagrodzeń wskutek zastosowania nowych współczynników korygujących należy przewidzieć wypłatę wyrównań.

(4)

W przypadku obniżki wynagrodzeń wskutek zastosowania nowych współczynników korygujących należy przewidzieć potrącenia nadpłaty za okres między dniem 1 lipca 2011 r. a datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(5)

Należy wskazać, że wszelkie takie potrącenia ograniczają się do okresu nie dłuższego niż sześć miesięcy poprzedzających datę wejścia w życie niniejszego rozporządzenia,

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/15

(1)

Dnia 30 listopada 2006 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1801/2006 dotyczące zawarcia Umowy partnerskiej w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Islamską Republiką Mauretańską (1) („umowa partnerska”).

(2)

Zgodnie z decyzją Rady 2012/827/UE (2) nowy protokół ustalający uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w umowie partnerskiej („nowy protokół”) stosuje się tymczasowo od daty jego podpisania w dniu 16 grudnia 2012 r. Nowy protokół przydziela statkom UE uprawnienia do połowów w wodach objętych zwierzchnictwem lub jurysdykcją Mauretanii w zakresie rybołówstwa. Podziału uprawnień do połowów przyznanych Unii na mocy nowego protokołu dokonano rozporządzeniem Rady (UE) nr 1259/2012 (3).

(3)

W dniu 20 lutego 2013 r., zgodnie z art. 4 nowego protokołu, wspólny komitet złożony z przedstawicieli Unii Europejskiej i Mauretanii („wspólny komitet”), który powołano zgodnie z art. 10 Umowy partnerskiej, przyjął środki powodujące zmianę uprawnień do połowów. Zawierają one środki zmieniające podział uprawnień do połowów w ramach kategorii 5 (sejnery tuńczykowe) i 6 (klipry tuńczykowe i taklowce powierzchniowe).

(4)

Rozporządzenie (UE) nr 1259/2012 powinno zatem zostać zmienione. Biorąc pod uwagę, że decyzja wspólnego komitetu ma zastosowanie od dnia 20 lutego 2013 r., niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie niezwłocznie po jego publikacji i być stosowane od dnia 20 lutego 2013 r.,

„e)

Kategoria 5 – sejnery tuńczykowe

f)

Kategoria 6 – klipry tuńczykowe i taklowce powierzchniowe

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/16

(1)

W dyrektywie 2009/48/WE ustalono maksymalne wartości dla baru w oparciu o zalecenia niderlandzkiego Krajowego Instytutu Zdrowia Publicznego i Środowiska (RIVM), zawarte w sprawozdaniu z 2008 r. pt. „Substancje chemiczne w zabawkach. Ogólna metodologia oceny chemicznego bezpieczeństwa zabawek ze szczególnym uwzględnieniem pierwiastków chemicznych”. Zalecenia RIVM opierają się na założeniu, że narażenie dzieci na substancje chemiczne obecne w zabawkach nie może przekraczać pewnego poziomu, zwanego „tolerowanym dziennym pobraniem”. Ponieważ dzieci są narażone na działanie substancji chemicznych pochodzących ze źródeł innych niż zabawki, zabawkom należy przydzielić jedynie część tolerowanego dziennego pobrania. Komitet Naukowy ds. Toksyczności, Ekotoksyczności i Środowiska (CSTEE) zalecił w sprawozdaniu z 2004 r., by zabawkom przydzielić maksymalnie 10 % tolerowanego dziennego pobrania. To przydzielenie zostało zatwierdzone przez Komitet Naukowy ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska (SCHER) w opinii pt. „Ocena limitów migracji dla pierwiastków chemicznych w zabawkach” i przyjęte w dniu 1 lipca 2010 r.

(2)

Według zaleceń RIVM maksymalną wartość procentową tolerowanego dziennego pobrania należy pomnożyć przez wagę dziecka, szacowaną na 7,5 kg, oraz podzielić przez ilość spożytego materiału zabawki w celu uzyskania maksymalnych wartości dla substancji chemicznych wymienionych w dyrektywie 2009/48/WE.

(3)

W przypadku baru RIVM zastosował tolerowane dzienne pobranie na poziomie 0,6 mg/kg masy ciała/dzień, kierując się podejściem amerykańskiej Agencji ds. Rejestru Substancji Toksycznych i Chorób (Agency for Toxic Substances and Disease Registry, ATSDR) przedstawionym w sprawozdaniu z 2005 r. na temat profilu toksykologicznego baru, opartym na danych uzyskanych z doświadczeń na zwierzętach. RIVM przeanalizował także inne badania nad barem, oparte na danych z badań na ludziach, ale nie wykorzystano ich do ustalenia tolerowanego dziennego pobrania baru. Chociaż dane z badań na ludziach uważa się za bardziej odpowiednią podstawę do ustalenia tolerowanego dziennego pobrania, RIVM uznał jednak, że badania, z których pochodzą te dane, mają istotne wady. Wykorzystano zatem dane z doświadczeń na zwierzętach, bardziej wiarygodne, jeśli chodzi o ustalenie tolerowanego dziennego pobrania.

(4)

W celu określenia możliwych scenariuszy narażenia na substancje chemiczne RIMV przyjął, że ilość spożytego materiału zabawki to 8 mg dziennie w przypadku materiału zeskrobanego, 100 mg w przypadku materiału kruchego i 400 mg w przypadku materiału płynnego lub lepkiego. Wymienione maksymalne wartości spożycia poparł SCHER w opinii pt. „Zagrożenia wynikające z obecności organicznych substancji CMR w zabawkach”, przyjętej w dniu 18 maja 2010 r.

(5)

Mnożąc 10 % tolerowanego dziennego pobrania przez wagę dziecka i dzieląc przez ilość spożytego materiału zabawki, ustalono następujące maksymalne wartości dla baru: 56 000 mg/kg dla materiału zeskrobanego, 4 500 mg/kg dla materiału suchego oraz 1 125 mg/kg dla materiału płynnego.

(6)

Amerykańska Agencja ds. Rejestru Substancji Toksycznych i Chorób opublikowała w 2007 r. aktualizację sprawozdania dotyczące profilu toksykologicznego baru, w którym zaproponowano tolerowane dzienne pobranie na poziomie 0,2 mg/kg masy ciała/dzień. Aktualizacja ta została udostępniona już po ukończeniu sprawozdania RIVM. Ponadto w wyniku dyskusji z zainteresowanymi stronami uznano, że RIVM nie uwzględnił odpowiednio sprawozdania IPCS z 2001 r.

(7)

W związku z tym Komisja zwróciła się do SCHER o wydanie opinii, prosząc o dodatkową ocenę limitów migracji dla baru oraz o zalecenia w odniesieniu do tolerowanego dziennego pobrania, które ma być stosowane w świetle dokumentów IPCS i ARSDR (z 2007 r.).

(8)

W opinii przyjętej w dniu 22 marca 2012 r. SCHER stwierdził, że dostępne dane z badań na ludziach nie są odpowiednie do ustalenia tolerowanego dziennego pobrania. Dobrej jakości badania na zwierzętach są bardziej odpowiednie do ustalenia tolerowanego dziennego pobrania dla baru, które w opinii SCHER powinno wynosić 0,2 mg/kg masy ciała/dzień.

(9)

Wartość ta uwzględnia wchłanianie baru z przewodu pokarmowego. SCHER ocenia, że u dzieci w wieku 1–15 lat wchłanianie z przewodu pokarmowego wynosi 30 %, podczas gdy u niemowląt – 60 %. SCHER opiera jednak tolerowane dzienne pobranie dla baru na „najbardziej pesymistycznym scenariuszu”, zgodnie z którym dzieci wchłaniają 100 % baru, z jakim się stykają.

(10)

W wyniku zastosowania wartości 10 % nowego tolerowanego dziennego pobrania, pomnożonej przez wagę dziecka i podzielonej przez ilość spożytego materiału zabawki, ustalono następujące maksymalne wartości dla baru: 18 750 mg/kg dla materiału zeskrobanego, 1 500 mg/kg dla materiału suchego oraz 375 mg/kg dla materiału płynnego.

(11)

W celu zapewnienia najlepszej możliwej ochrony zdrowia i życia ludzi, w szczególności dzieci, niezbędne jest rozpoczęcie stosowania tych niższych limitów migracji dla baru w jak najkrótszym czasie. Przedmiotowa dyrektywa powinna zatem zostać zmieniona w drodze rozporządzenia, które wchodzi w życie z dniem 20 lipca 2013 r., co pozwoli na uniknięcie dłuższego okresu transpozycji dyrektywy, w którym obowiązywałyby różne limity migracji.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2009/48/WE.

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Bezpieczeństwa Zabawek,

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/18

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

Dnia 10 lipca 2013 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjął decyzję o wykreśleniu jednej osoby fizycznej z wykazu osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych.

(3)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002,

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/20

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/22

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 341/2007 (3) otwiera kontyngenty taryfowe i ustanawia zarządzanie nimi oraz wprowadza system pozwoleń na przywóz i świadectw pochodzenia czosnku i innych produktów rolnych przywożonych z krajów trzecich.

(2)

Ilości, w odniesieniu do których tradycyjni importerzy i nowi importerzy złożyli wnioski o pozwolenia typu „A” w ciągu pierwszych siedmiu dni lipca 2013 r., zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 341/2007, przekraczają dostępne ilości produktów pochodzących z Chin.

(3)

W związku z tym, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006, należy określić zakres, w jakim wnioski o pozwolenia typu „A” przesłane Komisji najpóźniej czternastego dnia lipca 2013 r. mogą zostać zrealizowane zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 341/2007.

(4)

W celu zapewnienia efektywnego zarządzania procedurą wydawania pozwoleń na przywóz niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie niezwłocznie po jego opublikowaniu,

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/24

(1)

Trzeci etap unii gospodarczej i walutowej („UGW”) rozpoczął się dnia 1 stycznia 1999 r. Rada, zebrana w Brukseli w dniu 3 maja 1998 r. w składzie szefów państw lub rządów, zdecydowała, że Belgia, Niemcy, Hiszpania, Francja, Irlandia, Włochy, Luksemburg, Niderlandy, Austria, Portugalia i Finlandia spełniły warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 1999 r. (3).

(2)

Decyzją 2000/427/WE (4) Rada zdecydowała, że Grecja spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 2001 r. Decyzją 2006/495/WE (5) Rada zdecydowała, że Słowenia spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 2007 r. Decyzjami 2007/503/WE (6) i 2007/504/WE (7) Rada zdecydowała, że Cypr i Malta spełniły warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 2008 r. Decyzją 2008/608/WE (8) Rada zdecydowała, że Słowacja spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro. Decyzją 2010/416/WE (9) Rada zdecydowała, że Estonia spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro.

(3)

Zgodnie z pkt 1 Protokołu w sprawie niektórych postanowień dotyczących Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską („Traktat WE”) Zjednoczone Królestwo powiadomiło Radę, że nie zamierza przejść do trzeciego etapu UGW z dniem 1 stycznia 1999 r. Od tego czasu powiadomienie to nie zostało zmienione. Zgodnie z pkt 1 Protokołu w sprawie niektórych postanowień dotyczących Danii załączonego do Traktatu WE oraz zgodnie z decyzją podjętą przez szefów państw lub rządów w Edynburgu w grudniu 1992 r. Dania powiadomiła Radę, że nie zamierza uczestniczyć w trzecim etapie UGW. Dania nie złożyła wniosku o rozpoczęcie procedury, o której mowa w art. 140 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(4)

Na mocy decyzji 98/317/WE Szwecja jest objęta derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 Traktatu. Zgodnie z art. 4 Aktu przystąpienia z 2003 r. (10) Republika Czeska, Łotwa, Litwa, Węgry i Polska są objęte derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 TFUE. Zgodnie z art. 5 Aktu przystąpienia z 2005 r. (11) Bułgaria i Rumunia są objęte derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 TFUE. Zgodnie z art. 5 Aktu przystąpienia Chorwacji (12) Chorwacja jest objęta derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 TFUE.

(5)

Europejski Bank Centralny („EBC”) został utworzony dnia 1 lipca 1998 r. Europejski system walutowy został zastąpiony mechanizmem kursowym, którego ustanowienie zostało uzgodnione rezolucją Rady Europejskiej z dnia 16 czerwca 1997 r. w sprawie utworzenia mechanizmu kursów walut w trzecim etapie unii gospodarczej i walutowej (13). Funkcjonowanie mechanizmu kursowego w trzecim etapie unii gospodarczej i walutowej (ERM II) zostało określone w porozumieniu z dnia 16 marca 2006 r. pomiędzy Europejskim Bankiem Centralnym a krajowymi bankami centralnymi państw członkowskich spoza strefy euro określającym procedury operacyjne mechanizmu kursowego w trzecim etapie unii gospodarczej i walutowej (14).

(6)

Art. 140 ust. 2 TFUE określa procedurę uchylenia derogacji w stosunku do państw członkowskich, których to dotyczy. Przynajmniej raz na dwa lata lub na wniosek państwa członkowskiego objętego derogacją Komisja i EBC składają sprawozdania Radzie zgodnie z procedurą określoną w art. 140 ust. 1 TFUE. Dnia 5 marca 2013 r. Łotwa złożyła formalny wniosek o przeprowadzenie oceny poziomu konwergencji.

(7)

Przepisy krajowe państw członkowskich, w tym statuty krajowych banków centralnych, należy w razie potrzeby dostosować w celu zapewnienia zgodności z art. 130 i 131 TFUE oraz ze Statutem Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego („Statut ESBC i EBC”). Sprawozdania Komisji i EBC zawierają szczegółową ocenę zgodności przepisów prawa Łotwy z art. 130 i 131 TFUE oraz ze Statutem ESBC i EBC.

(8)

Zgodnie z art. 1 Protokołu nr 13 w sprawie kryteriów konwergencji, o których mowa w art. 140 TFUE, kryterium stabilności cen, o którym mowa w art. 140 ust. 1 tiret pierwsze TFUE, oznacza, że państwo członkowskie osiągnęło trwały poziom stabilności cen, a średnia stopa inflacji, odnotowana w ciągu jednego roku poprzedzającego ocenę, nie przekracza o więcej niż 1,5 punktu procentowego stopy inflacji w trzech państwach członkowskich o najbardziej stabilnych cenach. Na potrzeby kryterium stabilności cen inflacja jest mierzona za pomocą zharmonizowanych wskaźników cen konsumpcyjnych zdefiniowanych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2494/95 z dnia 23 października 1995 r. dotyczącym zharmonizowanych wskaźników cen konsumpcyjnych (15). W celu oceny, czy kryterium stabilności cen zostało spełnione, inflacja w poszczególnych państwach członkowskich jest mierzona jako procentowa zmiana średniej arytmetycznej 12 wskaźników miesięcznych w stosunku do średniej arytmetycznej 12 wskaźników miesięcznych w poprzednim okresie. W sprawozdaniach Komisji i EBC jako wartość referencyjna przyjęta została zwykła średnia arytmetyczna stóp inflacji trzech państw członkowskich o najbardziej stabilnych cenach powiększona o 1,5 punktu procentowego. Wyliczono, że w okresie jednego roku do kwietnia 2013 r. włącznie wartość referencyjna inflacji wynosiła 2,7 %; trzema państwami członkowskimi o najbardziej stabilnych cenach były Szwecja, Łotwa i Irlandia, ze stopami inflacji wynoszącymi odpowiednio 0,8 %, 1,3 % i 1,6 %.

Uzasadnione jest wykluczenie z grupy państw o najbardziej stabilnych cenach tych państw, których stopa inflacji nie może zostać uznana za miarodajną wartość referencyjną dla innych państw członkowskich. Państwa, których wykluczenie jest uzasadnione, zostały wymienione w sprawozdaniach z konwergencji z 2004 i 2010 r. W obecnej sytuacji uzasadnione jest wykluczenie z grupy państw o najbardziej stabilnych cenach Grecji, gdyż jej stopa i profil inflacji znacznie odbiegają od średniej w strefie euro, co wynika w głównej mierze z konieczności dokonania szeroko zakrojonych dostosowań, a także wyjątkowej sytuacji greckiej gospodarki; uwzględnienie tego kraju miałoby nadmierny wpływ na wartość referencyjną, a tym samym na rzetelność tego kryterium (16).

(9)

Zgodnie z art. 2 Protokołu nr 13 kryterium sytuacji finansów publicznych, o którym mowa w art. 140 ust. 1 tiret drugie TFUE, oznacza, że w momencie oceny państwo członkowskie nie jest objęte decyzją Rady podjętą zgodnie z art. 126 ust. 6 TFUE, stwierdzającą istnienie nadmiernego deficytu.

(10)

Zgodnie z art. 3 Protokołu nr 13 kryterium udziału w mechanizmie kursowym europejskiego systemu walutowego, o którym mowa w art. 140 ust. 1 tiret trzecie TFUE, oznacza, że państwo członkowskie utrzymywało normalne granice wahań przewidziane w mechanizmie kursowym (ERM) europejskiego systemu walutowego bez poważnych napięć co najmniej przez dwa lata przed dokonaniem oceny. W szczególności przez ten sam okres państwo członkowskie nie mogło zdewaluować z własnej inicjatywy dwustronnego centralnego kursu swojej waluty wobec euro. Od dnia 1 stycznia 1999 r. punkt odniesienia dla oceny spełnienia kryterium kursu wymiany stanowi mechanizm kursowy ERM II. Oceniając spełnienie tego kryterium w swoich sprawozdaniach, Komisja i EBC zbadały okres dwóch lat do dnia 16 maja 2013 r.

(11)

Zgodnie z art. 4 Protokołu nr 13 kryterium konwergencji stóp procentowych, o którym mowa w art. 140 ust. 1 tiret czwarte TFUE, oznacza, że w ciągu jednego roku przed dokonaniem oceny państwo członkowskie posiadało średnią nominalną długoterminową stopę procentową nieprzekraczającą więcej niż o dwa punkty procentowe stopy procentowej trzech państw członkowskich o najbardziej stabilnych cenach. Na potrzeby kryterium konwergencji stóp procentowych wykorzystano porównywalne stopy procentowe referencyjnych dziesięcioletnich obligacji skarbowych. Aby ocenić, czy kryterium konwergencji stóp procentowych zostało spełnione, w sprawozdaniach Komisji i EBC jako wartość referencyjną przyjęto zwykłą średnią arytmetyczną nominalnych długoterminowych stóp procentowych trzech państw członkowskich o najbardziej stabilnych cenach powiększoną o dwa punkty procentowe. Obliczona w ten sposób wartość referencyjna dla okresu jednego roku do kwietnia 2013 r. włącznie wyniosła 5,5 %

(12)

Zgodnie z art. 5 Protokołu nr 13 Komisja ma dostarczać dane wykorzystywane w ocenie spełnienia kryteriów konwergencji. Komisja udostępniła odpowiednie dane na potrzeby przygotowania niniejszej decyzji. Dane budżetowe zostały dostarczone przez Komisję po tym, jak państwa członkowskie złożyły do dnia 1 kwietnia 2013 r. odpowiednie sprawozdania zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 3605/93 (17) z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie stosowania Protokołu w sprawie procedury dla nadmiernego deficytu.

(13)

Na podstawie przedłożonych przez Komisję i EBC sprawozdań w sprawie postępów dokonanych przez Łotwę w wypełnieniu zobowiązań w zakresie urzeczywistnienia unii gospodarczej i walutowej stwierdza się, że:

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/27

(1)

Zgodnie z art. 18 ust. 1 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego Europejski Bank Centralny (EBC) i krajowe banki centralne państw członkowskich, których walutą jest euro (zwane dalej „KBC”), mogą dokonywać właściwie zabezpieczonych operacji kredytowych z instytucjami kredytowymi oraz innymi uczestnikami rynku. Standardowe kryteria kwalifikowania zabezpieczeń na potrzeby operacji polityki pieniężnej Eurosystemu zostały określone w załączniku I do wytycznych EBC/2011/14.

(2)

Zgodnie z pkt 1.6 załącznika I do wytycznych EBC/2011/14 Rada Prezesów EBC może w dowolnym czasie zmieniać instrumenty, warunki, kryteria i procedury realizacji operacji polityki pieniężnej Eurosystemu. Zgodnie z pkt 6.3.1 załącznika I do wytycznych EBC/2011/14 Eurosystem zastrzega sobie prawo do podejmowania decyzji, czy dana emisja, emitent, dłużnik lub gwarant spełnia wymóg wysokiej jakości, na podstawie wszelkich informacji, jakie uzna za istotne.

(3)

Decyzja EBC/2013/13 z dnia 2 maja 2013 r. w sprawie tymczasowych zasad dotyczących kryteriów kwalifikowania rynkowych instrumentów dłużnych emitowanych lub w pełni gwarantowanych przez Republikę Cypryjską (3) wprowadziła nadzwyczajny środek w postaci tymczasowego zawieszenia stosowania minimalnych wymogów Eurosystemu w zakresie jakości kredytowej do rynkowych instrumentów dłużnych emitowanych lub w pełni gwarantowanych przez Republikę Cypryjską. W związku z podjęciem przez Republikę Cypryjską działań w zakresie zarządzania długiem, dotyczących wyemitowanych przez Republikę Cypryjską rynkowych instrumentów dłużnych, Rada Prezesów uznała, że okoliczność ta negatywnie wpływa na ocenę rynkowych instrumentów dłużnych emitowanych lub w pełni gwarantowanych przez Republikę Cypryjską jako zabezpieczenia operacji Eurosystemu, i w dniu 28 czerwca 2013 r. przyjęła decyzję uchylającą decyzję EBC/2013/13 (4).

(4)

W związku z zakończeniem realizacji działań w zakresie zarządzania długiem oraz potwierdzeniem spełniania przez Republikę Cypryjską warunków mającego do niej zastosowanie programu dostosowań ekonomicznych i finansowych Rada Prezesów uznała, że obecny standard jakości rynkowych instrumentów dłużnych emitowanych lub w pełni gwarantowanych przez Republikę Cypryjską umożliwia uznanie ich za kwalifikowane zabezpieczenie operacji polityki pieniężnej Eurosystemu.

(5)

Rada Prezesów zdecydowała zatem o powtórnym przywróceniu rynkowym instrumentom dłużnym emitowanym lub w pełni gwarantowanym przez Republikę Cypryjską statusu kwalifikowanego zabezpieczenia operacji polityki pieniężnej Eurosystemu, z takim zastrzeżeniem, że do instrumentów tych będą stosowane szczególne redukcje wartości, odmienne od redukcji wartości, o których mowa w pkt 6.4.2 załącznika I do wytycznych EBC/2011/14.

(6)

Zgodnie z art. 7 wytycznych EBC/2013/4 wymogi Eurosystemu w zakresie jakości kredytowej nie mają zastosowania do rynkowych instrumentów dłużnych emitowanych lub w pełni gwarantowanych przez rządy centralne państw członkowskich strefy euro w ramach programu Unii Europejskiej/Międzynarodowego Funduszu Walutowego, chyba że Rada Prezesów uzna, że dane państwo członkowskie nie spełnia warunków udzielenia wsparcia finansowego lub warunków programu makroekonomicznego. Jednak zgodnie z art. 1 ust. 3 wspomnianych wytycznych, na potrzeby art. 5 ust. 1 i art. 7 tych wytycznych, za państwa członkowskie strefy euro realizujące program Unii Europejskiej/Międzynarodowego Funduszu Walutowego uważa się jedynie Irlandię, Republikę Grecką i Portugalię. Dlatego też odstąpienie od stosowania do rynkowych instrumentów dłużnych emitowanych lub w pełni gwarantowanych przez Republikę Cypryjską wymogów Eurosystemu w zakresie jakości kredytowej wymaga dodatkowej decyzji Rady Prezesów.

(7)

Ten nadzwyczajny środek będzie stosowany tymczasowo, do momentu, kiedy Rada Prezesów uzna, że możliwe jest przywrócenie normalnego stosowania kryteriów kwalifikowania zabezpieczeń oraz zasad kontroli ryzyka Eurosystemu dotyczących operacji polityki pieniężnej,

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/30

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/30

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/31

„—

mniej niż 2,5 % masy niklu, innego niż drut zawierający 13 % lub więcej, ale nie więcej niż 25 % masy chromu i 3,5 % lub więcej, ale nie więcej niż 6 % masy aluminium,”,

„—

mniej niż 2,5 % masy niklu, innego niż drut zawierający 13 % lub więcej, ale nie więcej niż 25 % masy chromu i 3,5 % lub więcej, ale nie więcej niż 6 % masy glinu,”.

„—

mniej niż 2,5 % masy niklu, innego niż drut zawierający 13 % lub więcej, ale nie więcej niż 25 % masy chromu i 3,5 % lub więcej, ale nie więcej niż 6 % masy aluminium,”,

„—

mniej niż 2,5 % masy niklu, innego niż drut zawierający 13 % lub więcej, ale nie więcej niż 25 % masy chromu i 3,5 % lub więcej, ale nie więcej niż 6 % masy glinu,”.

18.7.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 195/s3