26.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/1

26.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/2

(1)

W dyrektywie 2002/58/WE przewiduje się harmonizację przepisów krajowych wymaganych do zapewnienia równoważnego poziomu ochrony podstawowych praw i wolności, w szczególności prawa do prywatności i poufności, w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych w sektorze łączności elektronicznej oraz w celu zapewnienia swobodnego przepływu w Unii tego typu danych oraz urządzeń i usług łączności elektronicznej.

(2)

Na mocy art. 4 dyrektywy 2002/58/WE dostawcy publicznie dostępnych usług łączności elektronicznej zobowiązani są powiadamiać o przypadkach naruszenia danych osobowych właściwe organy krajowe, a w niektórych okolicznościach również abonentów lub osoby fizyczne, których to dotyczy. Naruszenie danych osobowych zdefiniowano w art. 2 lit. i) dyrektywy 2002/58/WE jako naruszenie bezpieczeństwa prowadzące do przypadkowego lub bezprawnego zniszczenia, utraty, zmiany, nieuprawnionego ujawnienia lub dostępu do danych osobowych przekazywanych, przechowywanych lub w inny sposób przetwarzanych w związku ze świadczeniem publicznie dostępnych usług łączności elektronicznej w Unii.

(3)

W celu zapewnienia spójności we wdrażaniu środków, o których mowa w art. 4 ust. 2, 3 i 4 dyrektywy 2002/58/WE, w art. 4 ust. 5 tej dyrektywy uprawniono Komisję do przyjęcia technicznych środków wykonawczych dotyczących okoliczności, formy i trybu mających zastosowanie do wymogów dotyczących informowania i powiadamiania, o których mowa w tym artykule.

(4)

Rozbieżne wymogi krajowe w tym zakresie mogą prowadzić do braku pewności prawa, bardziej skomplikowanych i uciążliwych procedur oraz znacznych kosztów administracyjnych dla dostawców transgranicznych. Komisja uznaje zatem, że przyjęcie takich technicznych środków wykonawczych jest niezbędne.

(5)

Niniejsze rozporządzenie ogranicza się do powiadamiania o przypadkach naruszenia danych osobowych i nie określa technicznych środków wykonawczych związanych z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2002/58/WE, w którym mowa jest o informowaniu abonentów w przypadku szczególnego ryzyka naruszenia bezpieczeństwa sieci.

(6)

Z art. 4 ust. 3 akapit pierwszy dyrektywy 2002/58/WE wynika, że dostawca powinien powiadomić właściwy organ krajowy o każdym przypadku naruszenia danych osobowych. Decyzja, czy powiadomić właściwy organ krajowy, nie powinna zatem w żadnym zakresie leżeć w gestii dostawcy. Właściwy organ krajowy powinien mieć jednak możliwość priorytetowego traktowania niektórych badanych przypadków naruszenia według swojego uznania i zgodnie z obowiązującym prawem; powinien on również móc podejmować odpowiednie kroki, aby nie zgłaszano naruszenia, gdy nie ma takiej potrzeby, oraz by nie pomijano żadnych rzeczywistych przypadków naruszenia.

(7)

Należy ustanowić system powiadamiania właściwego organu krajowego o przypadkach naruszenia danych osobowych, który to system składa się, jeśli spełnione są określone warunki, z różnych etapów podlegających określonym terminom. System ten ma zapewnić, by właściwy organ krajowy był powiadamiany w najwcześniejszym możliwym terminie i w najbardziej wyczerpujący sposób; system ten nie powinien jednak niepotrzebnie utrudniać dostawcy badania przypadku naruszenia oraz stosowania środków niezbędnych dla jego ograniczenia i zaradzenia jego skutkom.

(8)

Ani samo podejrzenie, że doszło do naruszenia danych osobowych, ani samo wykrycie zdarzenia bez wystarczających dostępnych informacji, mimo starannego działania dostawcy w tym zakresie, nie wystarczą, by uznać, że wykryto naruszenie danych osobowych do celów niniejszego rozporządzenia. Szczególny nacisk należy zatem położyć na dostępność informacji, o których mowa w załącznikach.

(9)

W kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia właściwe organy krajowe, których to dotyczy, powinny współpracować w przypadkach naruszenia danych osobowych o charakterze transgranicznym.

(10)

Niniejsze rozporządzenie nie zawiera dodatkowych szczegółowych przepisów dotyczących rejestru naruszeń danych osobowych, który dostawcy zobowiązani są prowadzić, gdyż zawartość rejestru została wyczerpująco określona w art. 4 dyrektywy 2002/58/WE. Dostawcy mogą jednak odnieść się do niniejszego rozporządzenia przy określaniu formy rejestru.

(11)

Wszystkie właściwe organy krajowe powinny udostępnić dostawcom bezpieczne środki elektroniczne służące do powiadamiania w jednolitej formie o przypadkach naruszenia danych osobowych, w oparciu o standardy takie jak XML, zawierające informacje określone w załączniku I w stosownych językach, tak aby wszyscy dostawcy w Unii mogli działać w podobnym trybie niezależnie od tego, gdzie mają swoją siedzibę i gdzie doszło do naruszenia danych osobowych. W związku z powyższym Komisja powinna ułatwić wdrożenie takich bezpiecznych środków elektronicznych, w razie potrzeby organizując spotkania z właściwymi organami krajowymi.

(12)

Przy ocenie, czy naruszenie danych osobowych może pociągnąć za sobą niekorzystne skutki dla danych osobowych lub prywatności abonenta lub osoby fizycznej, należy w szczególności uwzględnić charakter i treść przedmiotowych danych osobowych, zwłaszcza w przypadku, gdy dane dotyczą informacji finansowych, takich jak informacje związane z kartą kredytową i rachunkiem bankowym; szczególne kategorie danych, o których mowa w art. 8 ust. 1 dyrektywy 95/46/WE; oraz niektóre dane szczególnie związane ze świadczeniem usług telefonicznych lub internetowych, np. dane dotyczące poczty elektronicznej, dane dotyczące lokalizacji, internetowe pliki rejestru, rejestry przeszukiwanych stron internetowych i wykazy wykonanych usług telekomunikacyjnych.

(13)

W wyjątkowych okolicznościach dostawca powinien mieć możliwość powiadomienia abonenta lub osoby fizycznej w późniejszym terminie, jeśli powiadomienie abonenta lub osoby fizycznej może zaszkodzić należytemu zbadaniu przypadku naruszenia danych osobowych. W tym kontekście do wyjątkowych okoliczności można zaliczyć dochodzenie w sprawach karnych oraz inne przypadki naruszenia danych osobowych, które nie stanowią poważnego przestępstwa, ale w odniesieniu do których stosowne może być opóźnienie powiadomienia. W każdym razie do właściwego organu krajowego należy ocena, czy w danym przypadku i w świetle danych okoliczności należy zgodzić się na opóźnienie, czy zażądać powiadomienia.

(14)

Dostawcy, ze względu na bezpośredni stosunek umowny, powinni dysponować danymi kontaktowymi swoich abonentów, takie informacje mogą jednak nie być dostępne w odniesieniu do innych osób fizycznych, wobec których naruszenie danych osobowych miało niekorzystne skutki. W takim przypadku należy zezwolić dostawcy na wstępne powiadomienie tych osób fizycznych poprzez ogłoszenia w głównych krajowych lub regionalnych mediach, takich jak gazety, po którym to powiadomieniu wstępnym jak najszybciej powinno nastąpić indywidualne powiadomienie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Dostawca nie jest zatem zobowiązany do powiadamiania za pośrednictwem mediów, ale jest do tego upoważniony, jeśli uzna to za stosowne podczas identyfikacji wszystkich osób fizycznych, których dotyczyło naruszenie.

(15)

Informacja o naruszeniu powinna dotyczyć naruszenia i nie może być powiązana z informacjami na inny temat. Na przykład zawarcie informacji o naruszeniu danych osobowych w zwykłej fakturze należy uznać za niewłaściwy sposób powiadomienia o naruszeniu danych osobowych.

(16)

Niniejsze rozporządzenie nie określa szczegółowych technologicznych środków ochrony, które uzasadniają odstępstwo od obowiązku powiadamiania abonentów lub osób fizycznych o przypadkach naruszenia danych osobowych, gdyż środki te zmieniają się w miarę postępu technologicznego. Komisja powinna jednak być w stanie publikować orientacyjny wykaz takich szczegółowych technologicznych środków ochrony zgodnych z bieżącą praktyką.

(17)

Samego stosowania szyfrowania czy haszowania nie powinno uważać się za wystarczające, by dostawcy mogli szerzej twierdzić, iż spełnili ogólne wymogi bezpieczeństwa określone w art. 17 dyrektywy 95/46/WE. W tym kontekście dostawcy powinni również wprowadzić odpowiednie środki organizacyjne i techniczne, aby zapobiegać przypadkom naruszenia, wykrywać je i blokować. Dostawcy powinni wziąć pod uwagę wszelkie ewentualne ryzyko szczątkowe istniejące po wprowadzeniu w życie kontroli celem zrozumienia, w jakich sytuacjach może dojść do naruszenia danych osobowych.

(18)

Jeżeli dostawca powierza innemu dostawcy wykonanie części usługi, np. w związku z naliczaniem opłat czy zarządzaniem, taki inny dostawca, którego z użytkownikiem końcowym nie łączy bezpośredni stosunek umowny, nie powinien być zobowiązany do wydawania powiadomień w przypadku naruszenia danych osobowych. Powinien natomiast powiadomić dostawcę, z którym łączy go bezpośredni stosunek umowny. Powyższą procedurę należy również stosować w kontekście hurtowego świadczenia usług łączności elektronicznej, gdzie hurtowego dostawcy z użytkownikiem końcowym nie łączy zazwyczaj bezpośredni stosunek umowny.

(19)

W dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych określono ogólne ramy ochrony danych osobowych w Unii Europejskiej. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady mającego zastąpić dyrektywę 95/46/WE (rozporządzenie o ochronie danych). Proponowanym rozporządzeniem o ochronie danych nałożono by na wszystkich administratorów danych obowiązek powiadamiania o przypadkach naruszenia danych osobowych, biorąc za podstawę art. 4 ust. 3 dyrektywy 2002/58/WE. Niniejsze rozporządzenie Komisji jest w pełni spójne ze wspomnianym proponowanym środkiem.

(20)

Proponowane rozporządzenie o ochronie danych wprowadza również pewne techniczne dostosowania w dyrektywie 2002/58/WE w celu uwzględnienia przekształcenia dyrektywy 95/46/WE w rozporządzenie. Skutki materialno-prawne nowego rozporządzenia w odniesieniu do dyrektywy 2002/58/WE będą przedmiotem przeglądu Komisji.

(21)

Stosowanie niniejszego rozporządzenia należy poddać przeglądowi trzy lata po jego wejściu w życie, a jego treść należy poddać przeglądowi w świetle obowiązujących w tym czasie ram prawnych, w tym proponowanego rozporządzenia o ochronie danych. Przegląd niniejszego rozporządzenia powinien być w miarę możliwości połączony z przyszłym przeglądem dyrektywy 2002/58/WE.

(22)

Stosowanie niniejszego rozporządzenia można ocenić m.in. w oparciu o prowadzone przez właściwe organy krajowe statystyki dotyczące przypadków naruszenia danych osobowych, o których zostały powiadomione. Statystyki te mogą obejmować np. liczbę przypadków naruszenia danych osobowych, o których powiadomiono właściwy organ krajowy, liczbę przypadków naruszenia danych osobowych, o których powiadomiono abonenta lub osobę fizyczną, czas potrzebny na zaradzenie naruszeniu danych osobowych oraz to, czy wprowadzono technologiczne środki ochrony. Statystyki te powinny być dla Komisji i państw członkowskich źródłem spójnych i porównywalnych danych statystycznych i nie powinny ujawniać tożsamości powiadamiającego dostawcy ani tożsamości abonentów ani osób fizycznych, których dotyczy naruszenie. W tym celu Komisja może również odbywać regularne spotkania z właściwymi organami krajowymi i innymi zainteresowanymi podmiotami.

(23)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Łączności,

a)

charakter i treść odnośnych danych osobowych, zwłaszcza jeśli dane te związane są z informacjami finansowymi, szczególnymi kategoriami danych, o których mowa w art. 8 ust. 1 dyrektywy 95/46/WE, danymi dotyczącymi poczty elektronicznej, danymi dotyczącymi lokalizacji, internetowymi plikami rejestru, rejestrami przeszukiwanych stron internetowych i wykazami wykonanych usług telekomunikacyjnych;

b)

prawdopodobne konsekwencje naruszenia danych osobowych dla danego abonenta lub osoby fizycznej, szczególnie jeżeli naruszenie mogłoby skutkować kradzieżą lub sfałszowaniem tożsamości, uszkodzeniem ciała, cierpieniem psychicznym, upokorzeniem lub naruszeniem dobrego imienia; oraz

c)

okoliczności, w jakich doszło do naruszenia danych osobowych, w szczególności to, gdzie skradziono dane oraz kiedy dostawca dowiedział się, że dane są w posiadaniu nieupoważnionej strony trzeciej.

a)

zostały bezpiecznie zaszyfrowane z użyciem ustandaryzowanego algorytmu, klucz używany do odszyfrowywania tych danych nie został złamany w wyniku naruszenia bezpieczeństwa, oraz został wygenerowany w sposób, który uniemożliwia osobie nieupoważnionej poznanie go za pomocą dostępnych technologicznie środków; lub

b)

zostały zastąpione wartością klucza haszującego, obliczoną za pomocą standaryzowanej kryptograficznej funkcji haszującej z kluczem tajnym, klucz użyty do haszowania tych danych nie został złamany w wyniku naruszenia bezpieczeństwa, oraz został wygenerowany w sposób, który uniemożliwia osobie nieupoważnionej poznanie go za pomocą dostępnych technologicznie środków.

26.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/9

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 389/2012 ustanawia ramy dla uproszczenia i wzmocnienia współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi w dziedzinie podatków akcyzowych.

(2)

Artykuł 21 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG (2) wymaga weryfikacji danych dotyczących projektu elektronicznego dokumentu administracyjnego przez państwo członkowskie wysyłki, zanim wyroby akcyzowe będą mogły zostać przemieszczone w procedurze zawieszenia poboru akcyzy. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 684/2009 z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie wykonania dyrektywy Rady 2008/118/WE (3) określa, w odniesieniu do skomputeryzowanych procedur przemieszczania wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, treść projektu elektronicznego dokumentu administracyjnego. Ponieważ informacje zawarte w tym dokumencie administracyjnym odnoszące się do zezwoleń akcyzowych podlegają weryfikacji z danymi zawartymi w odpowiednich rejestrach krajowych, dane zawarte w poszczególnych rejestrach krajowych powinny być regularnie udostępniane każdemu państwu członkowskiemu wysyłki oraz stale aktualizowane.

(3)

Informacje zawarte w rejestrach krajowych, dotyczące podmiotów gospodarczych uczestniczących w przemieszczaniu wyrobów akcyzowych w ramach procedury zawieszenia poboru akcyzy, mają być objęte wymianą automatyczną za pośrednictwem centralnego rejestru podmiotów gospodarczych („rejestru centralnego”), który będzie prowadzony przez Komisję zgodnie z art. 19 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 389/2012.

(4)

W celu ułatwienia wymiany informacji za pośrednictwem rejestru centralnego niezbędne jest określenie struktury i treści standardowych formularzy, które mają być używane, w tym kodów, które należy wprowadzać w tych formularzach.

(5)

W celu zapewnienia, że dane dostępne w rejestrze centralnym są prawidłowe i automatycznie zaktualizowane, centralne akcyzowe biuro łącznikowe lub łącznikowy organ administracyjny powinny powiadomić o zmianach w swoich rejestrach krajowych i przekazać informacje o tych zmianach do rejestru centralnego.

(6)

Aby dane przechowywane w rejestrach krajowych były prawidłowe i aktualne, centralne akcyzowe biuro łącznikowe lub łącznikowy organ administracyjny powinny zaktualizować rejestr krajowy w tym samym dniu, w którym nastąpiła zmiana zezwolenia, oraz bezzwłocznie przekazać informacje o tych zmianach do rejestru centralnego.

(7)

W celu zapewnienia, by państwa członkowskie dysponowały dokładną kopią danych innych rejestrów krajowych, centralne akcyzowe biuro łącznikowe lub wyznaczony łącznikowy organ administracyjny powinny zadbać o regularne i terminowe przyjęcie nowych zmian z rejestru centralnego.

(8)

Konieczne jest, aby podmioty gospodarcze miały możliwość sprawdzenia, czy dane dotyczące ich zezwoleń zostały prawidłowo przetworzone i rozdysponowane przez rejestr centralny, a także możliwość sprawdzenia danych partnera handlowego przed złożeniem projektu elektronicznego dokumentu administracyjnego. W celu umożliwienia takiego sprawdzenia ważności numerów akcyzowych, o którym mowa w art. 20 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 389/2012, Komisja powinna zapewnić niezbędne kluczowe dane dotyczące zezwolenia przechowywane w rejestrze centralnym po przedłożeniu ważnego niepowtarzalnego numeru akcyzowego. Ponadto należy określić zasady sprostowania niedokładnych informacji dotyczących zezwolenia dla podmiotu gospodarczego.

(9)

W celu zapewnienia, by rejestr centralny był prowadzony w sposób wydajny, gwarantowany maksymalny czas na rozpatrzenie zgłoszenia o zmianie w rejestrze krajowym lub wspólnego wniosku, konieczne jest określenie poziomu dostępności rejestru centralnego i rejestrów krajowych, jak również okoliczności, w jakich można dopuścić, by dostępność lub funkcjonalność rejestru centralnego lub rejestrów krajowych była poniżej tego poziomu.

(10)

W celu zapewnienia oceny funkcjonowania rejestru centralnego Komisja powinna co miesiąc sporządzać wyciąg z tego rejestru i przesyłać go państwom członkowskim.

(11)

W celu pozostawienia Komisji i państwom członkowskim odpowiedniego czasu na dokonanie ustaleń pozwalających spełnić obowiązki dotyczące terminów i dostępności usług wymaganych przepisami niniejszego rozporządzenia, należy odroczyć stosowanie art. 8, 9 i 10 do dnia 1 stycznia 2015 r.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Podatku Akcyzowego,

a)

powiadomienia o zmianach w rejestrach krajowych wysłanych przez centralne akcyzowe biura łącznikowe i łącznikowe organy administracyjne do rejestru centralnego;

b)

powiadomienia o zmianach w rejestrze centralnym wysłanych do rejestrów krajowych;

c)

wniosków składanych przez centralne akcyzowe biura łącznikowe i łącznikowe organy administracyjne w celu uzyskania szczegółowych informacji o zmianach w rejestrze centralnym;

d)

wniosków składanych przez centralne akcyzowe biura łącznikowe i łącznikowe organy administracyjne w celu uzyskania wyciągu informacji statystycznych z rejestru centralnego;

e)

przesłania przez Komisję do wnioskujących państw członkowskich wyciągu informacji statystycznych z rejestru centralnego.

1)

„wpis” oznacza wpis w rejestrze krajowym lub rejestrze centralnym, o którym mowa w art. 19 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 389/2012;

2)

„zmiana” oznacza utworzenie, aktualizację lub unieważnienie wpisu;

3)

„data aktywacji” oznacza datę we wpisie określoną przez właściwe państwo członkowskie, od której możliwe jest wykorzystywanie danego wpisu w celu elektronicznej weryfikacji we wszystkich państwach członkowskich oraz od której wyciąg danych z danego wpisu może być przeglądany przez podmioty gospodarcze.

a)

Komisja bezzwłocznie rejestruje zmiany w rejestrze centralnym;

b)

przesyła się powiadomienie do każdego państwa członkowskiego, którego centralne akcyzowe biuro łącznikowe lub łącznikowy organ administracyjny jest zarejestrowany do otrzymywania powiadomień o zmianach, za pomocą komunikatu „Operacje w rejestrze podmiotów gospodarczych” określonego w tabeli 2 w załączniku I.

a)

jeśli przedłożony niepowtarzalny numer akcyzowy odpowiada wpisowi dla uprawnionego prowadzącego skład podatkowy, zarejestrowanego odbiorcy lub zarejestrowanego wysyłającego, wyciąg zawiera jedną z następujących informacji:

b)

jeśli przedłożony niepowtarzalny numer akcyzowy odpowiada wpisowi dla składu podatkowego, wyciąg zawiera jedną z poniższych informacji:

c)

jeśli przedłożony niepowtarzalny numer akcyzowy odpowiada zarejestrowanemu odbiorcy określonemu w art. 19 ust. 2 lit h) rozporządzenia (UE) nr 389/2012, wyciąg oprócz danych określonych w lit. a) zawiera następujące informacje:

a)

liczba aktywnych i nieaktywnych wpisów podmiotów gospodarczych;

b)

liczba zbliżających się wygaśnięć zezwoleń, będąca łączną liczbą zezwoleń, które wygasną w kolejnym miesiącu lub w kolejnym kwartale;

c)

rodzaje podmiotów gospodarczych, liczba podmiotów gospodarczych, według rodzajów, oraz liczba składów podatkowych;

d)

liczba upoważnionych podmiotów gospodarczych według wyrobów i według kategorii wyrobów;

e)

liczba zmian w zezwoleniach akcyzowych.

a)

rejestr centralny lub rejestr krajowy są niedostępne z powodu awarii sprzętu lub urządzeń telekomunikacyjnych;

b)

występują problemy z siecią, które nie podlegają bezpośredniej kontroli Komisji ani właściwego państwa członkowskiego;

c)

siła wyższa;

d)

zaplanowane prace konserwacyjne zgłoszone co najmniej 48 godzin przed planowanym rozpoczęciem okresu konserwacji.

26.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/34

(1)

W załączniku II do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1451/2007 z dnia 4 grudnia 2007 r. w sprawie drugiej fazy 10-letniego programu pracy określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (2) określono wyczerpujący wykaz istniejących substancji czynnych podlegających ocenie w ramach programu prac mającego na celu systematyczną ocenę substancji czynnych będących w obrocie (zwanego dalej „programem przeglądu”), i zakazano wprowadzania do obrotu produktów biobójczych zawierających substancje czynne w określonym typie produktów, których nie wymieniono w tym załączniku, lub w załączniku I lub IA do dyrektywy 98/8/WE, bądź w przypadku których Komisja podjęła decyzję o niewłączeniu.

(2)

Wykaz w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 obejmuje istniejące substancje czynne w określonym typie produktów, które zostały notyfikowane zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1896/2000 z dnia 7 września 2000 r. w sprawie pierwszej fazy programu określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie produktów biobójczych (3), i w odniesieniu do których państwo członkowskie okazało zainteresowanie zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1896/2000, lub w przypadku których przedłożono dokumentację do dnia 1 marca 2006 r. i uznano ją za kompletną.

(3)

Definicja „produktów biobójczych” zawarta w art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 98/8/WE oraz definicja „substancji czynnej” zawarta w art. 2 ust. 1 lit. d) tej dyrektywy, a także opisy określonych typów produktów zawarte w załączniku V do tej dyrektywy interpretowano w różny sposób. W niektórych przypadkach jednolita interpretacja przez Komisję i właściwe organy wyznaczone zgodnie z art. 26 dyrektywy 98/8/WE z czasem uległa zmianie. W szczególności w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 1 marca 2012 r. w sprawie C 420/10, Söll GmbH przeciwko Tetra GmbH  (4) wyjaśniono, że pojęcie „produktów biobójczych” należy interpretować jako obejmujące niektóre produkty działające tylko w pośredni sposób na zwalczane organizmy szkodliwe.

(4)

Osoby korzystające z publikowanych przez Komisję lub właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 26 dyrektywy 98/8/WE wytycznych bądź z udzielanych przez nie pisemnych wskazówek mogły zatem nie przedłożyć notyfikacji istniejącej substancji czynnej w określonym typie produktów w produkcie wprowadzonym do obrotu lub nie przejąć roli uczestnika, na podstawie obiektywnie uzasadnionego przeświadczenia, że produkt jest wyłączony z zakresu dyrektywy 98/8/WE lub że zalicza się do innego określonego typu produktów.

(5)

Osobom tym należy w takich przypadkach umożliwić przedłożenie dokumentacji w celu oceny w ramach programu przeglądu, z zastrzeżeniem, w stosownych przypadkach, uprzedniego powiadomienia, tak by zapobiec wycofywaniu z obrotu produktów, w przypadku których uzasadniona interpretacja dotycząca ich charakteru jako produktów biobójczych lub ich odpowiedniego typu jest później kwestionowana przez państwa członkowskie lub Komisję.

(6)

Ponadto w przypadkach, w których z tych samych powodów substancje czynne nie zostały jeszcze sklasyfikowane jako istniejące substancje, należy zaktualizować załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1451/2007, tak by we właściwy sposób uwzględniał wszystkie istniejące substancje czynne.

(7)

Sytuacja osób pragnących notyfikować substancję czynną w określonym typie produktów na podstawie niniejszego rozporządzenia będzie podobna do sytuacji osób pragnących przejąć rolę uczestnika zgodnie z przepisami art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007. Należy zatem przewidzieć podobną procedurę i podobne terminy na poinformowanie zainteresowanych stron i zgłaszanie Komisji takiego zamiaru.

(8)

Ponadto należy w miarę możliwości uzgodnić terminy i inne wymogi dotyczące notyfikacji z terminami i wymogami określonymi w art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1896/2000 w odniesieniu do pierwszych notyfikacji istniejących substancji czynnych, uwzględniając bieżące metody pracy Europejskiej Agencji Chemikaliów ustanowionej rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (5).

(9)

W przypadkach, w których w odniesieniu do danej substancji czynnej będącej przedmiotem notyfikacji nie wyznaczono państwa członkowskiego pełniącego rolę sprawozdawcy, oraz w celu zagwarantowania, by substancja została poddana ocenie celem jej zatwierdzenia, należy wprowadzić wymóg potwierdzenia przez dokonującego notyfikacji, iż właściwy organ wyraża zgodę na ocenę przyszłego wniosku w sprawie zatwierdzenia substancji czynnej.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1451/2007.

(11)

W celu zapewnienia płynnego przejścia od dyrektywy 98/8/WE do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych (6) niektóre części niniejszego rozporządzenia powinno stosować się od tej samej daty co rozporządzenie (UE) nr 528/2012.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

1)

art. 2 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Ponadto »uczestnik« oznacza osobę, która przedłożyła notyfikację przyjętą przez Komisję zgodnie z przepisami art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1896/2000 lub art. 3c ust. 1 niniejszego rozporządzenia, albo państwo członkowskie, które okazało zainteresowanie zgodnie z przepisami art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1896/2000.”;

2)

w art. 3 ust. 2 dodaje się lit. d) w brzmieniu:

3)

dodaje się art. 3a w brzmieniu:

„Artykuł 3a

Procedura zgłaszania zamiaru notyfikacji

1.   Osoba lub państwo członkowskie uznające, że produkt biobójczy wprowadzany do obrotu i zawierający jedynie istniejące substancje czynne jest objęty dyrektywą 98/8/WE i zalicza się do jednego określonego typu produktów lub szeregu typów produktów, w odniesieniu do których w art. 4 wprowadza się zakaz wprowadzania do obrotu, może zwrócić się do Komisji z wnioskiem o zezwolenie na notyfikację substancji czynnych zawartych w tym produkcie dla odpowiednich określonych typów produktów.

We wniosku należy wskazać odpowiednie substancje czynne w określonym typie produktów oraz zawrzeć uzasadnienie nieprzedłożenia notyfikacji zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1896/2000 lub nieokazania zainteresowania zgodnie z art. 5 ust. 3 tego rozporządzenia lub nieprzejęcia roli uczestnika zgodnie z art. 12 niniejszego rozporządzenia lub nieprzedłożenia kompletnej dokumentacji zgodnie z art. 9 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

2.   Po otrzymaniu wniosku zgodnie z ust. 1 Komisja konsultuje się z państwami członkowskimi w sprawie możliwości przyjęcia wniosku.

Wniosek jest możliwy do przyjęcia, jeśli produkt biobójczy jest objęty dyrektywą 98/8/WE i zalicza się do jednego określonego typu produktów lub szeregu typów produktów, w odniesieniu do których w art. 4 niniejszego rozporządzenia wprowadza się zakaz wprowadzania do obrotu, oraz jeśli przed przedłożeniem wniosku wnioskodawca miał obiektywnie uzasadnione przeświadczenie, wynikające z publikowanych przez Komisję lub właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 26 dyrektywy 98/8/WE wytycznych bądź z udzielanych przez nie pisemnych wskazówek, że produkt jest wyłączony z zakresu dyrektywy 98/8/WE lub że zalicza się do innego określonego typu produktów.

Jednakże wniosek nie może zostać przyjęty, jeśli dana substancja czynna w określonym typie produktów była już przedmiotem decyzji o niewłączeniu jej do załącznika I lub IA do dyrektywy 98/8/WE na podstawie sprawozdania oceniającego poddanego przeglądowi przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych zgodnie z art. 15 ust. 4 niniejszego rozporządzenia.

3.   W przypadku gdy po przeprowadzeniu konsultacji zgodnie z ust. 2 Komisja uzna wniosek za możliwy do przyjęcia, Komisja przyjmuje wniosek i zezwala na notyfikację substancji czynnej dla odpowiednich określonych typów produktów.

Jednakże w przypadku gdy dokumentacja przedłożona państwu członkowskiemu pełniącemu rolę sprawozdawcy dla odpowiedniej substancji czynnej zawiera już wszystkie dane wymagane do oceny odpowiednich określonych typów produktów, w odniesieniu do których w art. 4 wprowadza się zakaz wprowadzania do obrotu, oraz gdy uczestnik, który przedłożył tę dokumentację, pragnie być uznawany za osobę, która przedłożyła notyfikację substancji czynnej dla tych określonych typów produktów, państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy informuje o tym Komisję i nie zezwala się na żadną dodatkową notyfikację zgodnie z akapitem pierwszym.

Komisja informuje o tym państwa członkowskie i publikuje tę informację w formie elektronicznej.

4.   Osoba zamierzająca notyfikować substancję czynną w określonym typie produktów zawartą w publikacji w formie elektronicznej, o której mowa w ust. 3 akapit trzeci, zgłasza ten zamiar Komisji najpóźniej trzy miesiące od daty publikacji w formie elektronicznej.”;

4)

dodaje się art. 3b w brzmieniu:

„Artykuł 3b

Procedura notyfikacji

1.   Po zgłoszeniu zamiaru notyfikacji osoba, o której mowa w art. 3a ust. 4, przedkłada notyfikację substancji czynnej w określonym typie produktów Europejskiej Agencji Chemikaliów ustanowionej rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 (zwanej dalej »Agencją«) najpóźniej 18 miesięcy od daty publikacji w formie elektronicznej, o której mowa w art. 3a ust. 3 akapit trzeci.

Notyfikacja dokonuje się za pośrednictwem rejestru produktów biobójczych, o którym mowa w art. 71 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 (7).

2.   Notyfikacja jest przedkładana w formacie IUCLID. Zawiera ona wszystkie informacje, o których mowa w pkt 1–3 oraz w tabeli w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1896/2000, oraz dowód, iż substancja była dostępna na rynku jako substancja czynna w produkcie biobójczym zaliczanym do odpowiedniego określonego typu produktów w dniu publikacji w formie elektronicznej, o której mowa w art. 3a ust. 3 akapit trzeci.

3.   Dokonujący notyfikacji wskazuje, któremu właściwemu organowi państwa członkowskiego zamierza przedłożyć dokumentację, i przedstawia pisemne potwierdzenie, że właściwy organ zgadza się na przeprowadzenie oceny dokumentacji, chyba że w odniesieniu do danej substancji czynnej zostało już wyznaczone państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy.

4.   Po otrzymaniu notyfikacji Agencja informuje o tym Komisję oraz informuje dokonującego notyfikacji o opłatach należnych na mocy rozporządzenia, przyjętych zgodnie z art. 80 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012. Jeśli dokonujący notyfikacji nie wniesie opłaty w terminie 30 dni po otrzymaniu tej informacji, Agencja odrzuca notyfikację i informuje o tym dokonującego notyfikacji.

5.   Po otrzymaniu opłaty Agencja dokonuje w terminie 30 dni weryfikacji zgodności notyfikacji z wymogami określonymi w ust. 2. Jeśli notyfikacja nie spełnia tych wymogów, Agencja przyznaje dokonującemu notyfikacji 30 dni na uzupełnienie lub skorygowanie swojej notyfikacji. Po upływie tego 30-dniowego okresu Agencja, w terminie 30 dni, oświadcza, że notyfikacja jest zgodna z wymogami określonymi w ust. 2, lub odrzuca notyfikację i informuje o tym dokonującego notyfikacji.

6.   Odwołania od decyzji Agencji podjętych zgodnie z ust. 4 lub ust. 5 leżą w kompetencji komisji odwoławczej ustanowionej rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006. Do takich procedur odwoławczych zastosowanie mają przepisy art. 92 ust. 1 i 2 oraz art. 93 i 94 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Odwołanie ma skutek zawieszający.

7.   Agencja bezzwłocznie informuje Komisję o tym, czy notyfikacja jest zgodna z wymogami określonymi w ust. 2 lub czy została odrzucona.

5)

dodaje się art. 3c w brzmieniu:

„Artykuł 3c

Włączenie do programu przeglądu lub wyłączenie z niego

1.   W przypadku gdy substancja czynna jest uznawana za notyfikowaną zgodnie z art. 3a ust. 3 akapit drugi lub w przypadku gdy Agencja poinformowała Komisję zgodnie z art. 3b ust. 7 o tym, że notyfikacja jest zgodna z wymogami art. 3b ust. 2, Komisja przyjmuje notyfikację, a także:

2.   W przypadku nieotrzymania zgłoszenia zamiaru notyfikacji w terminie, o którym mowa w art. 3a ust. 4, nieotrzymania notyfikacji w terminie, o którym mowa w art. 3b ust. 1 lub jeśli Agencja poinformowała Komisję, zgodnie z art. 3b ust. 7, o tym, że notyfikacja przedłożona zgodnie z art. 3b ust. 1 została odrzucona, Komisja informuje o tym państwa członkowskie i publikuje tę informację w formie elektronicznej.”;

6)

w art. 4 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:

„4.   W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 i 2 produkty biobójcze zawierające substancję czynną, w odniesieniu do której Komisja opublikowała w formie elektronicznej odpowiednie informacje zgodnie z art. 3a ust. 3 akapit trzeci w odniesieniu do odpowiednich określonych typów produktów, mogą być wprowadzane do obrotu zgodnie z art. 16 ust. 1 dyrektywy 98/8/WE do dnia, w którym Komisja podejmie decyzję o włączeniu substancji czynnej w określonym typie produktów do załącznika II zgodnie z art. 3c ust. 1 lit. a) lub decyzję o unieważnieniu poprzedniej decyzji o niewłączeniu podjętej zgodnie z art. 3c ust. 1 lit. b), lub przez okres sześciu miesięcy od dnia, w którym Komisja opublikowała odpowiednie informacje w formie elektronicznej zgodnie z art. 3c ust. 2.”;

7)

w art. 9 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

„3.   W drodze odstępstwa od przepisów ust. 2 w odniesieniu do substancji czynnych w określonym typie produktów wymienionych w załączniku II zgodnie z art. 3c ust. 1 lit. a), lub w przypadku których decyzja została unieważniona zgodnie z art. 3c ust. 1 lit. b), wnioski w sprawie zatwierdzenia substancji czynnej zgodnie z art. 7 rozporządzenia (UE) nr 528/2012 są składane najpóźniej dwa lata od daty decyzji przyjętej zgodnie z art. 3c ust. 1 lit. a) lub b).”.

26.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/38

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

26.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/40

(1)

Na wniosek władz Irlandii Rada przyznała temu państwu pomoc finansową na mocy decyzji wykonawczej Rady 2011/77/UE (2) w celu wsparcia programu istotnych zmian gospodarczych i reform, ukierunkowanego na przywrócenie zaufania, umożliwienie powrotu gospodarki do trwałego wzrostu oraz zapewnienie stabilności finansowej w Irlandii, w strefie euro i w Unii.

(2)

Komisja ukończyła dziewiąty przegląd realizowanego przez Irlandię programu reform gospodarczych w dniu 22 kwietnia 2013 r.

(3)

Wydłużenie maksymalnego średniego okresu wymagalności pożyczki UE przyniosłoby korzystny skutek, gdyż stanowiłoby wsparcie podejmowanych przez Irlandię starań mających na celu odzyskanie pełnego dostępu do rynku oraz pomyślne ukończenie swojego programu reform gospodarczych. Aby zapewnić pełnię korzyści płynących z wydłużenia maksymalnego średniego okresu wymagalności pożyczki UE, należy upoważnić Komisję do wydłużenia okresu wymagalności poszczególnych rat i transz.

(4)

W świetle tych zmian należy zmienić decyzję wykonawczą 2011/77/UE,