4.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 150/1

(1)

W następstwie dochodzenia („pierwotne dochodzenie”) Rada, rozporządzeniem (WE) nr 260/2007 (2), nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów elektrod wolframowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) („środki pierwotne”). Środki przyjęły formę cła ad valorem w wysokości 63,5 % nałożonego na wszystkie przedsiębiorstwa z wyjątkiem trzech chińskich producentów eksportujących, którym przyznano indywidualne stawki.

(2)

W dniu 9 marca 2012 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu („zawiadomienie o wszczęciu”) (3), opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, wszczęcie przeglądu wygaśnięcia środków antydumpingowych w odniesieniu do przywozu niektórych rodzajów elektrod wolframowych pochodzących z ChRL.

(3)

Przegląd wszczęto w następstwie uzasadnionego wniosku złożonego przez Eurométaux („wnioskodawca”) w imieniu producenta unijnego reprezentującego ponad 50 % unijnej produkcji niektórych rodzajów elektrod wolframowych.

(4)

W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody dla przemysłu unijnego.

(5)

Dochodzenie dotyczące kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”). Badanie tendencji istotnych z punktu widzenia oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2008 r. do zakończenia ODP („okres badany”).

(6)

Komisja oficjalnie zawiadomiła wnioskodawcę, drugiego znanego producenta unijnego, producentów eksportujących w ChRL, niepowiązanych importerów i znanych zainteresowanych użytkowników, producentów w ewentualnych państwach analogicznych oraz przedstawicieli ChRL o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(7)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(8)

Ze względu na dużą liczbę producentów eksportujących w ChRL oraz niepowiązanych importerów w Unii zaangażowanych w dochodzenie, w zawiadomieniu o wszczęciu przewidziano kontrolę wyrywkową zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej, a jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby umożliwić dobór próby, do wyżej wymienionych stron zwrócono się, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, z prośbą o zgłoszenie się do Komisji w ciągu 15 dni od opublikowania zawiadomienia o wszczęciu i o dostarczenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(9)

Zgłosiło się trzech importerów. Żaden z nich nie dokonywał jednak w ODP przywozu niektórych rodzajów elektrod wolframowych pochodzących z ChRL.

(10)

Jako że tylko dwóch producentów eksportujących z ChRL zgłosiło się z wymaganymi informacjami, nie zaszła konieczność doboru próby producentów eksportujących.

(11)

Komisja rozesłała kwestionariusze do wszystkich znanych zainteresowanych stron oraz do tych podmiotów, które zgłosiły się w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Odpowiedzi otrzymano od dwóch producentów unijnych, dwóch producentów eksportujących z ChRL i jednego producenta z USA.

(12)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do ustalenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i wynikającej z niego szkody oraz do określenia interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(13)

Produktem objętym postępowaniem jest ten sam produkt, którego dotyczyło rozporządzenie (WE) nr 260/2007, tj. spawalnicze elektrody wolframowe, w tym sztaby i pręty z wolframu, służące do wytwarzania elektrod spawalniczych, o zawartości wagowej wolframu co najmniej 94 %, inne niż otrzymywane przez zwykłe spiekanie, przycięte na długość lub nie, pochodzące z ChRL („EW” lub „produkt objęty przeglądem”), obecnie objęte kodami CN ex 8101 99 10 i ex 8515 90 00.

(14)

Produkt objęty przeglądem jest stosowany podczas spawania i w podobnych procesach. EW znajdują szerokie zastosowanie w przemyśle, m.in. w budownictwie, w przemyśle stoczniowym, motoryzacyjnym, w inżynierii morskiej, chemicznej i jądrowej, w przemyśle lotniczym, jak również w budowie rurociągów do przesyłania ropy naftowej i gazu. W oparciu o właściwości fizyczne i chemiczne oraz zastępowalność różnych rodzajów produktu z punktu widzenia użytkownika EW uważa się za jeden produkt do celów niniejszego postępowania.

(15)

Dochodzenie potwierdziło, że – podobnie jak w pierwotnym dochodzeniu – produkt objęty przeglądem i produkt wytwarzany i sprzedawany na krajowym rynku w ChRL oraz produkt wytwarzany i sprzedawany przez przemysł unijny na rynku unijnym oraz produkt wytwarzany i sprzedawany na rynku państwa analogicznego mają te same podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz takie same podstawowe zastosowania, a zatem stanowią one produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(16)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy ma miejsce dumping i czy wygaśnięcie istniejących środków prowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu.

(17)

Jak wyjaśniono powyżej, nie zaszła konieczność doboru próby producentów eksportujących w ChRL. Dwa współpracujące przedsiębiorstwa odpowiadały w ODP za przywóz od 80 % do 85 % produktu objętego postępowaniem z ChRL do Unii. Na tej podstawie stwierdzono, że poziom współpracy był wysoki.

(18)

Jeden ze współpracujących producentów eksportujących korzystał z traktowania na zasadach rynkowych („MET”) zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, natomiast drugi korzystał z indywidualnego traktowania („IT”) zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, które to traktowanie przyznano im podczas pierwotnego dochodzenia. Przypomina się, że w kontekście dochodzeń zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego MET i IT nie są ponownie rozpatrywane. Trzeciemu przedsiębiorstwu, które nie współpracowało w bieżącym przeglądzie wygaśnięcia, przyznano IT w pierwotnym dochodzeniu.

(19)

Jako że gospodarka ChRL znajduje się w okresie transformacji, wartość normalną dla producentów eksportujących, którym nie przyznano traktowania na zasadach rynkowych, ustala się zgodnie z przepisami art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego na podstawie cen lub wartości konstruowanej w odpowiednim państwie trzecim o gospodarce rynkowej („państwo analogiczne”).

(20)

Podobnie jak w dochodzeniu pierwotnym, w zawiadomieniu o wszczęciu zaproponowano USA jako państwo analogiczne do celów ustalenia wartości normalnej. Zainteresowanym stronom umożliwiono zgłaszanie uwag w sprawie stosowności tego wyboru. Nie otrzymano jednak żadnych uwag w tej sprawie.

(21)

Komisja przeanalizowała również, czy inne państwa mogły zostać w uzasadniony sposób wybrane jako państwo analogiczne, oraz określiła inne państwa trzecie, z których przywóz elektrod wolframowych został zarejestrowany przez Eurostat. Skontaktowano się z ewentualnymi znanymi producentami w tych państwach i zaproszono ich do współpracy w dochodzeniu. Żaden z nich nie podjął jednak współpracy.

(22)

Uznano, że USA są reprezentatywne jako rynek odniesienia, zwłaszcza z uwagi na otwartość i konkurencyjność rynku krajowego w tym państwie. USA wykorzystano jako państwo analogiczne również w dochodzeniu pierwotnym. Nie wydaje się, by istniały nowe lub zmienione okoliczności, które uzasadniałyby zmianę, ani Komisja nie została powiadomiona o takich okolicznościach.

(23)

Do celów obecnego przeglądu jako analogiczne państwo o gospodarce rynkowej wykorzystano zatem USA. Skontaktowano się z jedynym znanym producentem amerykańskim, który wyraził zgodę na współpracę, udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i na wizytę weryfikacyjną. Zweryfikowane wartości dotyczące sprzedaży i produkcji tego przedsiębiorstwa zostały wykorzystane do ustalenia wartości normalnej dla przedsiębiorstw, którym nie przyznano MET w pierwotnym dochodzeniu.

(24)

W stosunku do przedsiębiorstwa, któremu przyznano MET w pierwotnym dochodzeniu, wartość normalną ustalono na podstawie jego danych. Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy sprzedaż krajowa EW niezależnym klientom była reprezentatywna w ODP, tj. czy wielkość sprzedaży produktu z przeznaczeniem na konsumpcję krajową wynosiła 5 % lub więcej ich wywozu produktu objętego dochodzeniem do Unii.

(25)

Następnie, ustalając proporcję sprzedaży z zyskiem klientom niezależnym na rynku krajowym, zbadano, czy sprzedaż krajowa produktu podobnego mogła być uznana za dokonywaną w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(26)

W stosunku do rodzajów produktu objętego postępowaniem, w przypadku których sprzedaż krajowa była reprezentatywna i dokonywana w zwykłym obrocie handlowym, wartość normalną ustalono na podstawie cen płaconych przez niezależnych klientów w państwie wywozu. W stosunku do pozostałych rodzajów produktu objętego przeglądem wartość normalną należało skonstruować zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Dlatego też ustaloną wartość normalną obliczono, wykorzystując ponoszone przez to przedsiębiorstwo koszty wytwarzania z doliczeniem kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych (SG&A) oraz zysku osiąganego przy sprzedaży krajowej dokonanej w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(27)

Po ujawnieniu informacji jedna ze stron twierdziła, że metodyka zastosowana do określenia kosztów SG&A różniła się od metodyki wykorzystanej w pierwotnym dochodzeniu, co mogło mieć wpływ na ustalenie marży zysku, której użyto do obliczenia konstruowanej wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Oprócz informacji przedłożonych już wcześniej w dochodzeniu strona nie poparła swojego twierdzenia żadnymi dowodami. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego alokację kosztów SG&A oparto na obrocie i że ta metodyka była również użyta w pierwotnym dochodzeniu.

(28)

Wielkość zysku użyta w początkowym dochodzeniu nie pochodziła z testu zwykłego obrotu handlowego, ponieważ żaden z wywożonych rodzajów produktu objętego postępowaniem nie był sprzedawany na rynku krajowym w zwykłym obrocie handlowym. Obecny przegląd wygaśnięcia wykazał, że niektóre rodzaje produktu objętego postępowaniem przynosiły zysk, a zatem, zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego, zysk z tych rentownych transakcji wykorzystano do skonstruowania wartości normalnej.

(29)

W stosunku do przedsiębiorstwa, któremu nie przyznano MET w dochodzeniu pierwotnym, wartość normalną ustalono na podstawie art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego w oparciu o informacje uzyskane od współpracującego producenta w państwie analogicznym. Stwierdzono, że sprzedaż krajowa producenta w państwie analogicznym była dokonywana w wystarczających ilościach i w zwykłym obrocie handlowym i że można ją zatem było wykorzystać do ustalenia wartości normalnej dla przedsiębiorstwa, któremu nie przyznano MET.

(30)

Przedsiębiorstwo, któremu przyznano MET, prowadziło całą sprzedaż eksportową do Unii za pośrednictwem importerów powiązanych, którzy następnie odsprzedawali produkty przedsiębiorstwom powiązanym i niepowiązanym w Unii. Cena eksportowa została zatem skonstruowana, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, na podstawie ceny, po której przywiezione produkty zostały po raz pierwszy odsprzedane niezależnemu nabywcy, z właściwym uwzględnieniem wszystkich kosztów poniesionych między przywozem a odsprzedażą, a także z uwzględnieniem rozsądnej marży SG&A i zysków. W tym zakresie wykorzystano własne koszty SG&A powiązanych przedsiębiorstw.

(31)

Po ujawnieniu informacji jedna ze stron stwierdziła, że przy ustalaniu kosztów SG&A powiązanych importerów niektóre wzięte pod uwagę koszty były powiązane ze sprzedażą innych produktów niż produkt objęty postępowaniem i że te koszty powinny zatem zostać wykluczone. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego podczas konstruowania ceny eksportowej wzięto pod uwagę zweryfikowane koszty SG&A podane przez przedsiębiorstwa. Zarzut, że zgłoszone koszty SG&A obejmowały koszty SG&A pochodzące ze sprzedaży pozostałych produktów, nie był poparty żadnym dowodem, a zatem musiał zostać odrzucony.

(32)

Ponadto uwagi na temat cen eksportowych przedłożone przez zainteresowaną stronę były oparte na błędnie podanych wartościach danej waluty. W związku z powyższym zarzut ten odrzucono.

(33)

Jeśli chodzi o marżę zysku, żaden z niepowiązanych importerów w Unii nie podjął współpracy. W pierwotnym dochodzeniu wykorzystano marżę zysku powiązanych importerów, opierając się na fakcie, iż działalność importerów niepowiązanych nie była wystarczająco porównywalna z działalnością przedmiotowego importera powiązanego. W toku dochodzenia wykazano, że działalność powiązanego importera była taka sama w ODP i podczas okresu objętego dochodzeniem pierwotnym, tj. większość przywiezionych EW została następnie wbudowana w główny produkt wytwarzany przez grupę, a mianowicie palnik spawalniczy. Należy również zauważyć, że elektrody wolframowe mają znacznie mniejszą wartość w porównaniu z produktem końcowym. Na tej podstawie, podobnie jak w pierwotnym dochodzeniu, uznano, że dokładnym źródłem informacji o marży zysku do celów obliczenia ceny eksportowej będzie marża zysku powiązanego importera.

(34)

W przypadku przedsiębiorstwa, któremu przyznano IT w pierwotnym dochodzeniu, odbiorcami całości sprzedaży eksportowej do Unii byli bezpośrednio niezależni klienci posiadający siedziby w Unii. Zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego cenę eksportową ustalono zatem na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych.

(35)

Ustalenie ceny eksportowej wszystkich pozostałych producentów posiadających siedziby w ChRL oparto na statystykach przywozu dostępnych w bazie danych na podstawie art. 14 ust. 6.

(36)

Zgodnie z art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego ceny eksportowe ustalono, odejmując zapłacone cła antydumpingowe, ponieważ żadna ze stron nie przedstawiła żadnych dowodów na to, że cło było właściwie uwzględnione w cenach odsprzedaży i późniejszych cenach sprzedaży na rynku unijnym.

(37)

Wartość normalną i cenę eksportową porównywano na podstawie ceny ex-works.

(38)

Aby zapewnić rzetelne porównanie między wartością normalną a ceną eksportową obydwu współpracujących producentów eksportujących, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, uwzględniono w postaci dostosowań różnice dotyczące kosztów transportu, ubezpieczenia i kredytu, które miały wpływ na ceny i ich porównywalność.

(39)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego margines dumpingu ustalono na podstawie porównania między średnią ważoną wartości normalnej a średnią ważoną ceny eksportowej.

(40)

W przypadku współpracującego producenta eksportującego, któremu przyznano MET w pierwotnym dochodzeniu, porównanie to wykazało, że przedsiębiorstwo to kontynuowało dumping na wysokim poziomie.

(41)

W przypadku współpracującego producenta eksportującego, któremu przyznano IT w pierwotnym dochodzeniu, a także w odniesieniu do ogólnokrajowego marginesu dumpingu mającego zastosowanie do wszystkich pozostałych niewspółpracujących producentów eksportujących w ChRL, porównanie wykazało znaczący poziom dumpingu, nawet wyższy niż w pierwotnym dochodzeniu.

(42)

W związku z ustaleniem dotyczącym występowania dumpingu w ODP zbadano również prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu w przypadku uchylenia środków.

(43)

W tym kontekście należy zauważyć, że współpracujący producenci eksportujący reprezentowali zaledwie ok. 10 % łącznych mocy produkcyjnych w ChRL. Co za tym idzie, ustalenia musiały zostać oparte w dużej mierze na informacjach przedstawionych we wniosku o przeprowadzenie przeglądu oraz informacjach dostępnych publicznie. W szczególności uwzględniono zachowanie chińskich producentów w zakresie cen eksportowych przy wywozie na rynki innych państw trzecich, moce produkcyjne w Chinach i dostępne wolne moce produkcyjne oraz atrakcyjność rynku unijnego dla chińskich eksporterów.

(44)

W odniesieniu do wywozu na rynki innych państw trzecich należy zauważyć, że informacje statystyczne dostępne w chińskich publicznych bazach danych obejmują szerszy zakres produktu niż produkt objęty przeglądem, a zatem niemożliwe było przeprowadzenie miarodajnej analizy ilości produktu wywożonych na inne rynki ani cen na tych rynkach. Dwóch współpracujących producentów z ChRL nie dokonywało wywozu do niepowiązanych klientów na innych rynkach trzecich. Na tej podstawie nie można było wiarygodnie ustalić cen eksportowych stosowanych przy wywozie na rynki innych państw trzecich w ODP, a na podstawie dostępnych informacji nie można było wyciągnąć jednoznacznych wniosków.

(45)

Dane, na podstawie których przeprowadzono poniższą analizę, zostały dostarczone przez wnioskodawcę we wniosku o dokonanie przeglądu i zostały porównane z informacjami dostępnymi publicznie.

(46)

Na tej podstawie moce produkcyjne producentów w ChRL oszacowano na 1 600 000 kg. Według szacunków wnioskodawcy wykorzystanie mocy produkcyjnych producentów chińskich wynosi ok. 63 %, co oznacza niewykorzystane moce produkcyjne rzędu 600 000 kg. Przekraczają one zatem blisko pięciokrotnie łączną konsumpcję unijną w ODP. Dostępne są więc znaczące ilości produktu dostępne do celu wywozu z ChRL, w szczególności dlatego, że brak jest wskazań, by rynki państw trzecich lub rynek krajowy były w stanie wchłonąć produkty wytworzone przy wykorzystaniu tych znaczących wolnych mocy produkcyjnych.

(47)

Przywóz z ChRL do Unii wzrósł o 9 % w okresie badanym i osiągnął poziom znacznie przekraczający 50 000 kg w ODP, stanowiąc około połowy łącznej konsumpcji unijnej w ODP.

(48)

W okresie badanym ceny przywozu wahały się i wykazywały tę samą tendencję, co ceny przywozu przemysłu unijnego na rynku unijnym. Ogólnie ceny przywozu wzrosły od 2008 r. do ODP o 42 % i sytuowały się wciąż na poziomie dumpingowym. Wzrost wyjaśnia przede wszystkim wyższy koszt głównego surowca (proszku wolframu) w ODP.

(49)

Rynek unijny należy do największych na świecie, obejmując ok. 20 % światowej konsumpcji EW. Chińskie przedsiębiorstwa wykazały poważne zainteresowanie zwiększaniem swojej obecności na rynku unijnym, na co wskazuje fakt, że utrzymały one, a nawet zwiększyły, swój znaczący udział w rynku, wynoszący w ODP 45 %.

(50)

Z powyższej analizy wynika, że chiński przywóz nadal napływał na rynek unijny po cenach dumpingowych, przy znaczących marginesach dumpingu. Uwzględniając w szczególności analizę poziomów cen na rynku unijnym oraz zainteresowanie eksporterów chińskich tym rynkiem, a także znaczące wolne moce produkcyjne dostępne w ChRL, istotnie przekraczające łączną konsumpcję unijną, można wywnioskować, iż prawdopodobieństwo dalszego występowania dumpingu w przypadku zniesienia środków jest bardzo wysokie.

(51)

W toku bieżącego dochodzenia potwierdzono, że EW są wytwarzane przez dwóch producentów w Unii. Obydwaj producenci w pełni współpracowali w dochodzeniu.

(52)

Wspomniane przedsiębiorstwa stanowią przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i będą one zwane dalej „przemysłem unijnym”.

(53)

Ponieważ na przemysł unijny składają się tylko dwa przedsiębiorstwa, dane odnoszące się do przemysłu unijnego będą przedstawiane w formie wskaźników lub przedziałów, tak by zapewnić poufność danych, zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego.

(54)

Jako że przywóz określany na poziomie kodów CN Eurostatu obejmował również produkty inne niż EW, informacje dotyczące przywozu zostały przeanalizowane na poziomie kodu TARIC i uzupełnione o dane zebrane zgodnie z art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Dane TARIC są uznawane za poufne, ponieważ ich stopień szczegółowości pozwala na identyfikację stron. Z tego względu niektóre informacje przedstawiono w formie przedziałów.

(55)

Konsumpcję w Unii określono na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym oraz danych na temat przywozu otrzymanych z Eurostatu, na poziomie kodu TARIC, uzupełnionych o informacje z danych zebranych zgodnie z art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(56)

Między 2008 r. a ODP („okres badany”) konsumpcja w Unii zmniejszyła się o 16 %. Konsumpcja w Unii zmniejszyła się znacząco między 2008 r. a 2009 r., a po tym okresie wzrosła, nie osiągając w ODP poziomów sprzed kryzysu. Między najniższą wartością w 2009 r. a ODP konsumpcja w Unii zwiększyła się o prawie 40 %.

Tabela 1

Konsumpcja

(57)

Wielkość i udział w rynku przywozu po cenach dumpingowych z ChRL zostały ustalone na podstawie informacji statystycznych udostępnionych na poziomie TARIC, uzupełnionych informacjami z danych zebranych zgodnie z art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(58)

Niezależnie od bezwzględnego spadku konsumpcji w Unii, wielkość przywozu produktu objętego przeglądem pochodzącego z ChRL zwiększyła się o 9 % w okresie badanym, utrzymując się na poziomie znacznie przekraczającym 50 000 kg w ODP (zob. tabela 2). Wzrost ten, wraz z ogólnym ograniczeniem konsumpcji w Unii w okresie badanym, doprowadził do zwiększenia udziału w rynku przez chińskich eksporterów do ok. połowy całego rynku unijnego.

Tabela 2

Przywóz z ChRL

(59)

Ceny z ChRL wzrosły o ok. 40 % między 2008 r. a ODP, przy czym w ODP nastąpił ich gwałtowny wzrost. Wzrost wyjaśnia przede wszystkim wyższy koszt głównego surowca (proszku wolframu) w ODP.

Tabela 3

Ceny przywozu z ChRL

(60)

Dochodzenie wykazało, że ceny importowe z ChRL podcinały średnie ceny przemysłu unijnego. W ODP ustalono margines podcięcia w wysokości 37 %, a po uwzględnieniu cła antydumpingowego w obliczeniu margines podcięcia był wciąż znaczący i wynosił 24 %. Obliczenie oparto na porównaniu cen eksportowych CIF współpracujących producentów eksportujących ze średnimi cenami przemysłu unijnego na poziomie ex-works. Ceny uznano za reprezentatywne dla ChRL, ponieważ dwóch współpracujących producentów eksportujących pokrywało ok. 80 % przywozu EW z ChRL.

(61)

Po ujawnieniu informacji jeden producent eksportujący stwierdził, że ceny nie były porównywane według rodzajów oraz że z powodu rzekomych dużych różnic cen między poszczególnymi rodzajami produktów obliczone poziomy podcięcia nie były miarodajne. Na podstawie dostępnych informacji porównanie cen według rodzajów było możliwe tylko dla części sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym i tylko dla części sprzedaży eksportowej do Unii. Strona nie przedstawiła jednak dowodów, które kwestionowałyby zasadność wykorzystanej metodyki. Twierdzenie to musiało zatem zostać odrzucone.

(62)

Po ujawnieniu informacji twierdzono również, że chińskie ceny importowe i ceny sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym nie zostały porównane na tym samym poziomie handlu. Zarzut ten nie został uzasadniony, ponieważ przedmiotowa strona nie przedstawiła żadnych informacji ani dowodów, które wykazywałyby spójne i znaczące różnice w funkcjonowaniu i cenach sprzedającego w odniesieniu do rzekomych różnych poziomów handlu. Twierdzenie to zostało zatem odrzucone.

(63)

Wielkość przywozu z innych państw i jego ceny w okresie badanym przedstawiono w poniższej tabeli. Wielkość i udział w rynku przywozu z innych państw trzecich zostały ustalone na podstawie informacji statystycznych udostępnionych na poziomie TARIC, uzupełnionych informacjami z danych zebranych zgodnie z art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

Tabela 4

Przywóz z innych państw trzecich

(64)

Wielkość przywozu z innych państw trzecich na rynek unijny spadła w okresie badanym o ok. 33 %. Udział w rynku zmniejszył się w okresie badanym i w ODP wynosił między 30 % a 35 %. Ceny przywozu z innych państw trzecich wzrosły w tym samym okresie o 21 %.

(65)

Należy przypomnieć, że w pierwotnym dochodzeniu nie występował znaczący przywóz produktu podobnego na rynek unijny z innych państw niż ChRL. W pierwotnym dochodzeniu ustalono, że kluczowymi rynkami pozostałych producentów amerykańskich i japońskich były ich rynki krajowe. Stwierdzono zatem, że przywóz z innych państw niż ChRL był skrajnie mały.

(66)

Na podstawie informacji przekazanych przez przemysł unijny twierdzono, ze EW nie są wytwarzane w Wietnamie i Korei Południowej i że przywóz z tych państw pochodził w rzeczywistości z ChRL. W bieżącym dochodzeniu zarzut ten nie został jednak potwierdzony żadnymi informacjami.

(67)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała wszystkie istotne czynniki i wskaźniki gospodarcze mające wpływ na sytuację przemysłu unijnego.

(68)

Ponieważ przemysł unijny składa się tylko z dwóch producentów, w celu zachowania poufności dane przedstawiono w formie przedziałów.

(69)

Produkcja przemysłu unijnego zmniejszała się każdego roku w okresie badanym. Do końca ODP produkcja spadła o 29 % w porównaniu z 2008 r. Tendencja była szczególnie negatywna w 2009 r., gdy spadek wyniósł ponad 40 %.

Tabela 5

Produkcja unijna ogółem

(70)

Moce produkcyjne pozostawały w okresie badanym na stałym poziomie. W miarę zmniejszania się mocy produkcyjnych wykorzystanie mocy produkcyjnych spadło ogółem o 27 % między 2008 r. i ODP, zaś w ODP spadek wyniósł 41 %. Szczegółowe dane przedstawiono poniżej.

Tabela 6

Moce produkcyjne i ich wykorzystanie

(71)

Poziom zapasów przemysłu unijnego na koniec okresu sprawozdawczego zmniejszył się o 20 % między 2008 r. a ODP. Tendencja ta pokrywa się z tendencją zmniejszania się konsumpcji na rynku unijnym w tym samym okresie.

Tabela 7

Stan zapasów na koniec okresu sprawozdawczego

(72)

Między 2008 r. a ODP wielkość sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym niepowiązanym klientom zmniejszyła się o 23 %, przy czym najpoważniejszy spadek wystąpił między 2008 a 2009 r. Ta negatywna tendencja była silniejsza niż zmniejszenie się łącznej konsumpcji, z wyjątkiem 2010 r.

Tabela 8

Sprzedaż na rzecz odbiorców niepowiązanych

(73)

W wyniku sytuacji opisanej w poprzednim motywie w odniesieniu do wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym, udział przemysłu unijnego w rynku zmniejszył się w okresie badanym. Przemysł unijny, pomimo utraty wielkości sprzedaży, był w stanie utrzymać swój udział w rynku w 2009 i 2010 r., jednak jego sytuacja pogorszyła się w ODP, kiedy to sprzedaż spadała pomimo zwiększania się rynku. Doprowadziło to do ustabilizowania się udziału w rynku na poziomie 20 % – 25 %, nieco niższym niż poziom zarejestrowany na początku okresu badanego.

Tabela 9

Udział w rynku unijnym

(74)

Jak wyjaśniono powyżej, konsumpcja w Unii zmniejszyła się znacząco między 2008 a 2009 r. w wyniku kryzysu gospodarczego, a po tym okresie wzrosła, nie osiągając w ODP poziomów sprzed kryzysu. Przemysł unijny, pomimo utraty wielkości sprzedaży, był w stanie utrzymać swój udział w rynku w 2009 i 2010 r., jednak jego sytuacja pogorszyła się w ODP, kiedy to sprzedaż spadała pomimo zwiększania się rynku.

(75)

Między 2008 r. a ODP poziom zatrudnienia w przemyśle unijnym obniżył się o 13 %.

(76)

W wyniku spadku produkcji wydajność poszczególnych pracowników, mierzona w kg na pracownika, również spadła w okresie badanym. Szczegółowe dane przedstawiono poniżej.

Tabela 10

Łączne zatrudnienie i wydajność w Unii

(77)

Jednostkowe ceny sprzedaży przemysłu unijnego na rzecz niepowiązanych klientów w Unii spadły nieznacznie w latach 2008–2010, częściowo wskutek kryzysu gospodarczego. Między 2010 r. a ODP jednostkowe ceny sprzedaży znacząco wzrosły. Generalnie w okresie badanym ceny przemysłu unijnego wzrosły o 35 %. Ta zmiana cen, w szczególności między 2010 r. a ODP, spowodowana była wzrostem cen głównych komponentów elektrod wolframowych.

Tabela 11

Cena jednostkowa sprzedaży w Unii

(78)

Rentowność w ODP była wyższa niż w 2008 r., mimo spadku w latach 2009 i 2010. Rentowność była jednak ujemna przez cały okres badany.

Tabela 12

Rentowność

(79)

Inwestycje w branży produktu objętego postępowaniem znacznie spadły w okresie badanym.

(80)

Zwrot z inwestycji kształtował się zgodnie z tendencją w zakresie rentowności. W 2008 r. przemysł unijny odnotował ujemny zwrot z inwestycji, który w ODP nieznacznie się poprawił, wciąż jednak pozostając na ujemnym poziomie.

Tabela 13

Inwestycje i zwrot z inwestycji

(81)

Przepływy pieniężne, tj. zdolność przemysłu do samodzielnego finansowania jego działalności, wyrażona jako odsetek obrotu produktu objętego postępowaniem, znacząco zwiększyły się w czasie okresu badanego, choć wciąż pozostały ujemne.

Tabela 14

Przepływy środków pieniężnych

(82)

Między 2008 r. a ODP wynagrodzenia przemysłu unijnego spadły o 16 %, czemu towarzyszyła redukcja liczby pracowników.

(83)

Pomimo obowiązywania środków dumping występował w ODP na dużą skalę, na poziomie znacznie przekraczającym obecny poziom środków. Biorąc pod uwagę duże wolne moce produkcyjne, rzeczywiste wielkości przywozu z ChRL i ceny znacząco podcinające ceny sprzedaży przemysłu unijnego, wpływ rzeczywistego marginesu dumpingu na przemysł unijny nie może być uznany za nieznaczny.

(84)

Przeanalizowano, czy sytuacja przemysłu unijnego poprawiła się po wcześniejszym dumpingu. Pomimo obowiązywania środków antydumpingowych przemysł unijny nie był w stanie przezwyciężyć skutków dumpingu mającego miejsce w przeszłości. W odpowiedzi na presję cenową chińskiego przywozu przemysł unijny próbował utrzymać swój udział w rynku, jednak wskutek tego ponosił straty.

(85)

Przemysł unijny pozostawał w słabej kondycji gospodarczej i w dalszym ciągu ponosił istotną szkodę. Prawie wszystkie wskaźniki szkody dotyczące wyników finansowych przemysłu unijnego pogorszyły się w okresie badanym. Nie można było zatem stwierdzić, że sytuacja przemysłu unijnego jest bezpieczna.

(86)

W odpowiedzi na presję cenową chińskiego przywozu przemysł unijny próbował utrzymać swój udział w rynku, jednak dokonując sprzedaży znacznie poniżej poziomu rentowności. Wzrost cen sprzedaży przemysłu unijnego między 2010 r. a ODP związany jest ze wzrostem cen surowca i nie pokrył łącznych kosztów przemysłu unijnego.

(87)

Podsumowując, trudności przemysłu unijnego wyraźnie wynikają ze znaczącej obecności taniego chińskiego przywozu produktu objętego przeglądem na rynek unijny, sprzedawanego po cenach wyraźnie dumpingowych pomimo obowiązujących środków. Czynnik ten wystarczył, by doprowadzić do sytuacji, w której przemysł unijny ponosi straty, starając się utrzymać rozsądny udział w rynku. Ponadto trudności te pogłębiały się dodatkowo przez prawie cały okres badany z powodu dwóch czynników: załamania rynku podczas kryzysu gospodarczego w latach 2008–2009 i, choć w mniejszym stopniu, nagłego wzrostu cen surowca w ODP. Doprowadziło to do sytuacji, w której straty okazały się znaczne.

(88)

Biorąc pod uwagę negatywne zmiany wskaźników przemysłu unijnego, uznaje się, że w okresie badanym ponosił on w dalszym ciągu istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(89)

W okresie badanym sytuacja przemysłu unijnego, nadal narażonego na szkodliwy wpływ przywozu z ChRL po cenach dumpingowych, okazała się podatna na zagrożenie.

(90)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego dokonano oceny przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, aby stwierdzić, czy istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji szkody w przypadku, gdyby dopuszczono do wygaśnięcia środków.

(91)

Przypomina się, że konsumpcja na rynku unijnym zmniejszyła się znacznie od czasu pierwotnego dochodzenia, głównie z powodu załamania gospodarczego. W tych okolicznościach wielkość chińskiego przywozu zwiększyła się w ODP do poziomu znacznie przekraczającego 50 000 kg. Co się tyczy wielkości przywozu, wzrósł on o 9 %, podczas gdy udział w rynku przemysłu unijnego zmniejszył się.

(92)

Jak opisano w motywie 46, z dostępnych informacji wynika, że w ChRL istnieją znaczące wolne moce produkcyjne. Można oczekiwać, że w przypadku braku środków antydumpingowych znacząca część tych wolnych mocy mogłaby zostać wykorzystana do zwiększenia przywozu na rynek unijny. Jest to prawdopodobne, ponieważ brak jest przesłanek świadczących o tym, że rynki państw trzecich lub chiński rynek krajowy mogłyby przyjąć produkcję będącą efektem wykorzystania znaczących wolnych mocy produkcyjnych ChRL. Dlatego też istnieje możliwość znaczącego wzrostu przywozu do Unii. Szacuje się, że niewykorzystane moce produkcyjne blisko pięciokrotnie przekroczyłyby konsumpcję w Unii w ODP.

(93)

Ponadto informacje przedstawione w trakcie dochodzenia wskazywały na istotne zakłócenia na rynku surowca (parawolframianu amonu – „APT”) używanego do wytwarzania produktu objętego przeglądem. Surowiec ten jest objęty kontyngentem wywozowym nałożonym przez chińskie władze oraz podatkami wywozowymi. Ogranicza to wywóz APT i sztucznie podnosi jego cenę na świecie. Zakłócenia te mogą dodatkowo zachęcić przemysł chiński do produkowania i dokonywania wywozu w niskich cenach, podczas gdy przemysł unijny musi wytwarzać produkt podobny, będąc obciążonym sztucznie zawyżonymi cenami surowca.

(94)

Udowodniono, że chińscy producenci eksportujący wykazywali ciągłe zainteresowanie rynkiem unijnym i byli w stanie zwiększyć wielkość przywozu kosztem sprzedaży przemysłu unijnego. W ODP zwiększyli oni nawet swój już znaczący udział w rynku.

(95)

Przemysł unijny odczuwał przez wiele lat skutki przywozu po cenach dumpingowych z Chin i obecnie wciąż znajduje się w niestabilnej sytuacji gospodarczej.

(96)

Jest bardzo prawdopodobne, że gdyby pozwolono na wygaśnięcie środków, przywóz po cenach dumpingowych wzrósłby, co mogłoby poważnie zagrozić istnieniu przemysłu unijnego. W ChRL istnieją znaczące wolne moce produkcyjne, które w przypadku dopuszczenia do wygaśnięcia środków prawdopodobnie zostałyby w dużym stopniu skierowane na rynek unijny po cenach dumpingowych podcinających ceny sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym.

(97)

W świetle ustaleń dochodzenia, a mianowicie dalszego występowania dumpingu, istnienia wolnych mocy produkcyjnych w ChRL, zakłóceń stwierdzonych na rynku surowca, możliwości przekierowania przez producentów eksportujących w ChRL dużych ilości wywożonego produktu na rynek unijny, zachowań eksporterów chińskich w odniesieniu do cen, wyraźnie podcinających ceny przemysłu unijnego, oraz atrakcyjności rynku unijnego, ewentualne uchylenie środków skutkowałoby z dużym prawdopodobieństwem dalszym występowaniem szkody.

(98)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy utrzymanie istniejących środków nie zaszkodzi interesowi Unii jako całości. Interes Unii określono na podstawie analizy wszystkich zaangażowanych interesów, tj. interesu przemysłu unijnego, importerów oraz użytkowników. Wszystkie zainteresowane strony otrzymały możliwość przedstawienia swoich opinii zgodnie z art. 21 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(99)

Należy przypomnieć, że w pierwotnym dochodzeniu wprowadzenie środków nie zostało uznane za działanie wbrew interesom Unii. Co więcej, fakt, że obecne dochodzenie to przegląd, a więc obejmuje ono analizę sytuacji, w której środki antydumpingowe są już stosowane, umożliwia ocenę ewentualnego nadmiernie niekorzystnego wpływu aktualnie obowiązujących środków antydumpingowych na zainteresowane strony.

(100)

Na tej podstawie zbadano, czy mimo wniosków dotyczących prawdopodobieństwa kontynuacji dumpingu wyrządzającego szkodę istnieją istotne powody pozwalające na stwierdzenie, że utrzymanie środków w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Unii.

(101)

Biorąc pod uwagę sytuację przemysłu unijnego i analizę prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia szkody, oczywiste jest, że w przypadku dopuszczenia do wygaśnięcia środków antydumpingowych sytuacja finansowa przemysłu unijnego najprawdopodobniej znacznie by się pogorszyła. W okresie badanym produkcja i wielkość sprzedaży przemysłu unijnego zmniejszyły się, podczas gdy przywóz z państwa, którego dotyczy postępowanie, wzrósł pomimo obowiązujących środków. W tym samym okresie sytuacja finansowa przemysłu unijnego pogorszyła się, ponieważ poniósł on poważne straty. Należy zatem wzmocnić warunki faktycznej konkurencji na rynku unijnym.

(102)

Uznaje się, że utrzymanie środków działałoby na korzyść przemysłu unijnego, który w takim przypadku powinien być w stanie zwiększyć wielkość sprzedaży i poprawić swoją sytuację finansową. W sytuacji przeciwnej zniesienie środków poważnie zagroziłoby dalszemu istnieniu przemysłu unijnego.

(103)

Żaden z 15 użytkowników, z którymi się kontaktowano, nie zgłosił chęci współpracy. Podobnie jak podczas pierwotnego dochodzenia, od zainteresowanych stron nie otrzymano odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W pierwotnym dochodzeniu brak współpracy tłumaczono małym wpływem EW na ich koszty produkcji, ponieważ wydaje się, że podstawowym kryterium dla klientów są jakość i niezawodność. Z uwagi na to, że wpływ produktu objętego dochodzeniem na koszty przetworzonych produktów najwyraźniej jest marginalny, stwierdzono, że środki nie wpłynęłyby negatywnie na przemysł użytkowników.

(104)

Na początku dochodzenia z Komisją skontaktowało się trzech importerów, jednak nie zostali oni uwzględnieni jako zainteresowane strony, ponieważ podczas ODP nie dokonywali przywozu produktu objętego postępowaniem z ChRL. Jako że importerzy EW nie wykazywali żadnego zainteresowania w trakcie trwania dochodzenia, stwierdzono, że utrzymanie środków nie byłoby wyraźnie sprzeczne z interesem Unii.

(105)

Zważywszy na powyższe ustalenia, uznano, że nie ma żadnych istotnych powodów przemawiających przeciwko utrzymaniu obecnych środków antydumpingowych.

(106)

Wszystkie strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierza się zalecić utrzymanie obowiązujących środków. Wyznaczono również termin, w którym strony mają możliwość przedstawienia uwag dotyczących ujawnionych informacji. Przedstawione uwagi i komentarze, o ile były uzasadnione, zostały należycie uwzględnione.

(107)

Z powyższych ustaleń wynika, zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, że środki antydumpingowe względem przywozu niektórych rodzajów elektrod wolframowych pochodzących z ChRL, wprowadzone rozporządzeniem (WE) nr 260/2007, powinny zostać utrzymane.

(108)

W celu zminimalizowania ryzyka obchodzenia cła w związku z wysoką różnicą w stawkach celnych, uważa się, że w tym przypadku potrzebne są specjalnie środki, aby zapewnić odpowiednie stosowanie ceł antydumpingowych. Te specjalne środki, mające zastosowanie jedynie do przedsiębiorstw, dla których zastosowano indywidualna stawkę celną, obejmują przedstawienie organom celnym państw członkowskich ważnej faktury handlowej, która będzie zgodna z wymogami określonymi w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Przywóz, któremu nie towarzyszy taka faktura, będzie podlegał rezydualnemu cłu antydumpingowemu mającemu zastosowanie do wszystkich pozostałych producentów,

4.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 150/13

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

Wykaz ten może zostać uaktualniony z inicjatywy Komisji albo na podstawie wniosku zgodnie z jednolitą procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (2).

(3)

W dniu 10 lutego 2011 r. polska Krajowa Rada Winiarstwa i Miodosytnictwa złożyła wniosek o zmianę unijnego wykazu dodatków do żywności, aby umożliwić stosowanie kilku dodatków w niektórych napojach alkoholowych określonych w polskiej ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina (3) („polska ustawa o wyrobach winiarskich”).

(4)

Napoje alkoholowe objęte polską ustawą o wyrobach winiarskich nie są objęte rozporządzeniem Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającym wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (4), ponieważ nie wchodzą w zakres kategorii produktów winiarskich wymienionych w załączniku XIb do tego rozporządzenia. Wyroby aromatyzowane objęte polską ustawą o wyrobach winiarskich nie są zatem również objęte przepisami rozporządzenia Rady (EWG) nr 1601/91 z dnia 10 czerwca 1991 r. ustanawiającego ogólne zasady definicji, opisu i prezentacji win aromatyzowanych, aromatyzowanych napojów winopochodnych i aromatyzowanych koktajli winopodobnych (5).

(5)

Stosowanie dodatków w wyrobach objętych rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007 jest dopuszczone rozporządzeniem Komisji (WE) nr 606/2009 z dnia 10 lipca 2009 r. ustanawiającym niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 w odniesieniu do kategorii produktów winiarskich, praktyk enologicznych i obowiązujących ograniczeń (6) oraz odpowiednimi środkami wykonawczymi. Akty te nie mają zastosowania do napojów alkoholowych objętych polską ustawą o wyrobach winiarskich.

(6)

Niemniej jednak w art. 113d ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje się, że państwa członkowskie mogą zezwolić na używanie określenia „wino” w stosunku do wyrobów innych niż przewidziane w załączniku XIb do tego rozporządzenia, jeśli występuje ono w połączeniu z nazwą owocu w formie nazwy złożonej w odniesieniu do wprowadzanych na rynek produktów otrzymywanych w procesie fermentacji owocu innego niż winogrona. Zgodnie z art. 113d ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 Rzeczpospolita Polska zezwoliła na używanie określenia „wino” w stosunku do napojów alkoholowych wymienionych w polskiej ustawie o wyrobach winiarskich. W związku z powyższym stosowanie dodatków w tych wyrobach powinno być ujęte w wykazie zawartym w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, nie naruszając przepisów mających zastosowanie w pozostałych państwach członkowskich w odniesieniu do nazwy tych wyrobów.

(7)

Napoje alkoholowe wymienione w polskiej ustawie o wyrobach winiarskich należą do następujących kategorii żywności ujętych w wykazie w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008:

(8)

Zezwolenie na stosowanie dodatków w wyrobach objętych polską ustawą o wyrobach winiarskich nie prowadzi do dodatkowego narażenia konsumentów na te substancje i w związku z tym nie budzi obaw co do bezpieczeństwa.

(9)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja musi zasięgnąć opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w celu uaktualnienia unijnego wykazu dodatków do żywności określonego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, z wyjątkiem przypadków, gdy dana aktualizacja nie ma wpływu na zdrowie człowieka. Ponieważ zezwolenie na stosowanie kilku dodatków w niektórych napojach alkoholowych objętych polską ustawą o wyrobach winiarskich stanowi aktualizację tego wykazu niemającą wpływu na zdrowie człowieka, zasięgnięcie opinii Urzędu nie jest konieczne.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1333/2008.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

4.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 150/17

(1)

W załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 określa się rodzaje funkcji pełnionej przez dodatki do żywności w środkach spożywczych oraz dodatki do żywności w dodatkach do żywności i w enzymach spożywczych.

(2)

W stosownych przypadkach możliwe jest, w związku z postępem naukowym lub technicznym, wprowadzenie dodatkowych rodzajów pełnionej funkcji do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(3)

Z działalności badawczej i rozwojowej wynika, że tlenki i wodorotlenki żelaza (E 172) przy stosowaniu na powierzchni owoców lub warzyw po uprzedniej depigmentacji określonych części (np. w wyniku obróbki laserowej) zwiększają kontrast między tymi częściami a resztą powierzchni w wyniku interakcji z pewnymi uwolnionymi komponentami epidermy. Działanie to można wykorzystać do znakowania owoców lub warzyw. W związku z powyższym należy dodać nowy rodzaj pełnionej funkcji o nazwie „wzmacniacze kontrastu” w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(4)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(5)

W załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w dodatkach do żywności, w enzymach spożywczych, środkach aromatyzujących i składnikach odżywczych oraz warunki ich stosowania.

(6)

Wykazy te mogą zostać zmienione zgodnie z procedurą, o której mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (2).

(7)

Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 unijny wykaz dodatków do żywności może być aktualizowany z inicjatywy Komisji albo na podstawie wniosku.

(8)

W dniu 8 kwietnia 2011 r. złożono wniosek o wydanie zezwolenia na stosowanie tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172) jako wzmacniacza kontrastu, hydroksypropylometylocelulozy (E 464) jako substancji glazurującej przeznaczonej do trwałego znakowania niektórych owoców oraz polisorbatów (E 432–436) jako emulgatorów w preparacie zawierającym wzmacniacze kontrastu; wniosek ten został udostępniony państwom członkowskim.

(9)

Opracowana została nowa technologia znakowania wykorzystująca laser na dwutlenku węgla do wytrawiania informacji na powierzchni świeżych owoców. Bezpośrednie działanie depigmentujące wiązki laserowej powoduje powstanie widocznych znaków na powierzchni niektórych środków spożywczych, zaś na powierzchni innych nie. W związku z powyższym istnieje technologiczna potrzeba stosowania tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172) jako wzmacniacza kontrastu, hydroksypropylometylocelulozy (E 464) jako substancji glazurującej oraz polisorbatów (E 432–436) jako emulgatorów w preparacie zawierającym wzmacniacze kontrastu dla polepszenia kontrastu i umożliwiania trwałego znakowania niektórych owoców. Dzięki tlenkom i wodorotlenkom żelaza (E 172) otrzymuje się wystarczający kontrast oznakowanych miejsc w stosunku do pozostałej części powierzchni owocu, hydroksypropylometyloceluloza (E 464) tworzy cienką warstwę ochronną w miejscach oznakowania, a polisorbaty (E 432–436) zapewniają jednolitą dyspersję preparatu zawierającego dodatek do żywności na znakowanych miejscach środków spożywczych.

(10)

Stosowanie dodatków do żywności powinno nieść ze sobą korzyści dla konsumenta. Wspomnianą nową technologię znakowania można wykorzystać w celu ponownego podania wszystkich lub niektórych obowiązkowych informacji wymaganych przepisami UE lub przepisami państw członkowskich. Inną korzyścią dla konsumenta wynikającą ze stosowania tej nowej technologii znakowania mogłoby być dobrowolne umieszczanie znaku towarowego i informacji o metodzie produkcji.

(11)

Wspomniana nowa technologia trwałego znakowania stanowi ponadto alternatywę do usuwalnych nalepek papierowych, które stosowane są obecnie, i ogranicza ryzyko utraty, mieszania lub zamiany pojedynczych produktów spożywczych, tym samym ułatwiając transport i przechowywanie danych owoców. Dla osiągnięcia tego celu wykorzystać można umieszczenie kodu PLU (numer identyfikacyjny stosowany przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze, ułatwiający wysyłanie i inwentaryzację produktów), kodu QR (matrycowy kod kreskowy umożliwiający wysokoszybkościowe skanowanie zakodowanych informacji) oraz kodu kreskowego. W związku z powyższym należy zezwolić na umieszczanie takich informacji na niektórych owocach.

(12)

Tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172), hydroksypropylometylocelulozy (E 464) oraz polisorbatów (E 432–436) należy używać w małych ilościach oraz jedynie na zewnętrznej części owoców; nie oczekuje się znacznego przenikania tych substancji do wnętrza owoców. W związku z tym stosowanie ich na powierzchni owoców, których skórek na ogół się nie spożywa, nie ma wpływu na zdrowie człowieka. Należy zatem zezwolić wyłącznie na stosowanie tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172), hydroksypropylometylocelulozy (E 464) do znakowania owoców cytrusowych, melonów i granatów oraz na stosowanie polisorbatów (E 432–436) w preparatach zawierających wzmacniacze kontrastu.

(13)

Ostatniej oceny tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172) Komitet Naukowy ds. Żywności dokonał w 1975 r. (3). Z oceny tej wynikało, że należy przypuszczać, że jedynie 1 % tlenków żelaza i wodorotlenków żelaza rozpuści się w przewodzie pokarmowym człowieka, w związku z czym Komitet ustalił dopuszczalne dzienne spożycie bez określenia górnej granicy. Ostatniej oceny hydroksypropylometylocelulozy (E 464) Komitet Naukowy ds. Żywności dokonał w 1992 r. (4). Dla grupy 5 zmodyfikowanych celuloz ustalono dopuszczalne dzienne spożycie jako „nieokreślone”. W 1983 r. Komitet ustalił dla grupy polisorbatów (E 432–436) dopuszczalne dzienne spożycie na poziomie 10 mg/kg masy ciała/dzień (5). W sprawozdaniu Komisji na temat spożycia dodatków do żywności z dietą w Unii Europejskiej (6) stwierdzono, że polisorbaty (E 432–436) mogą wymagać bardziej realistycznej oceny spożycia w oparciu o rzeczywiste poziomy stosowania dodatków do żywności. Jak przewidziano w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 257/2010, Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności ma do końca 2016 r. przeprowadzić wspomnianą ocenę spożycia w trakcie ponownej oceny polisorbatów (E 432–436) (7). Do tego czasu należy badać pod kątem ewentualnego rozszerzenia zastosowania jedynie czynniki w niewielkim stopniu wpływające na łączne spożycie.

(14)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja powinna zasięgnąć opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności w celu uaktualnienia unijnych wykazów dodatków do żywności określonych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, z wyjątkiem przypadków gdy dana aktualizacja nie ma wpływu na zdrowie człowieka. Ponieważ zezwolenie na stosowanie tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172), hydroksypropylometylocelulozy (E 464) do znakowania owoców cytrusowych, melonów i granatów oraz na stosowanie polisorbatów (E 432–436) w preparatach zawierających wzmacniacze kontrastu stanowi aktualizację tych wykazów niemającą wpływu na zdrowie człowieka, zasięgnięcie opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności nie jest konieczne.

(15)

Zgodnie z przepisami przejściowymi rozporządzenia Komisji (UE) nr 1129/2011 z dnia 11 listopada 2011 r. zmieniającego załącznik II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 poprzez ustanowienie unijnego wykazu dodatków do żywności (8) załącznik II, w którym ustanawia się unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania, stosuje się od dnia 1 czerwca 2013 r. Aby umożliwić stosowanie tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172) i hydroksypropylometylocelulozy (E 464) do znakowania niektórych owoców przed wspomnianym dniem, należy określić wcześniejszą datę stosowania w odniesieniu do tych dodatków do żywności.

(16)

Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki I, II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(17)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

4.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 150/21

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

4.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 150/23

(1)

Umowa o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, podpisana w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r. (2), zmieniona w Luksemburgu dnia 25 czerwca 2005 r. (3) oraz w Wagadugu dnia 22 czerwca 2010 r. (4) (zwana dalej „umową o partnerstwie AKP-UE”), przewiduje przyjęcie protokołów finansowych na każdy pięcioletni okres.

(2)

Zgodnie z art. 7 załącznika Ib do umowy o partnerstwie AKP-UE Unia Europejska i jej państwa członkowskie wraz z państwami AKP dokonały przeglądu wyników, polegającego na ocenie między innymi stopnia realizacji zobowiązań i wypłat.

(3)

Dnia 8 lutego 2013 r. Unia i jej państwa członkowskie osiągnęły porozumienie w sprawie ustanowienia mechanizmu finansowania, a mianowicie w sprawie 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR), dokładnego okresu jego obowiązywania (2014–2020) oraz wielkości środków, które zostaną przeznaczone na ten mechanizm.

(4)

Należy określić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii na forum Rady Ministrów AKP-UE w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 przewidzianych w umowie o partnerstwie AKP-UE,

4.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 150/26

(1)

Art. 94 Umowy o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, podpisanej w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r. (2), zmienionej w Luksemburgu dnia 25 czerwca 2005 r. (3) i w Wagadugu dnia 22 czerwca 2010 r. (4) (zwanej dalej „umową AKP-UE”), stanowi, że wszelkie wnioski o przystąpienie złożone przez państwo są przedkładane Radzie Ministrów AKP-UE i przez nią zatwierdzane.

(2)

Dnia 25 lutego 2013 r. Federalna Republika Somalii złożyła wniosek o przystąpienie zgodnie z art. 94 umowy AKP-UE.

(3)

Zatwierdzenie przez Radę Ministrów AKP-UE przystąpienia Federalnej Republiki Somalii powinno zyskać poparcie Unii.

(4)

Federalna Republika Somalii powinna złożyć akt przystąpienia w Sekretariacie Generalnym Rady Unii Europejskiej oraz w Sekretariacie Państw AKP, które są depozytariuszami umowy AKP-UE.

(5)

Należy zatem ustalić stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii w ramach Rady Ministrów AKP-UE w odniesieniu do statusu Federalnej Republiki Somalii względem umowy AKP-UE,

4.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 150/28

(1)

W dyrektywie 92/65/EWG określono warunki mające zastosowanie do przywozu do Unii między innymi nasienia, komórek jajowych i zarodków koni. Warunki te muszą być co najmniej równoważne z warunkami mającymi zastosowanie do handlu między państwami członkowskimi.

(2)

W dyrektywie 2009/156/WE ustanowiono warunki dotyczące zdrowia zwierząt odnośnie do przywozu do Unii żywych zwierząt z rodziny koniowatych. Stanowi ona, że przywóz do Unii zwierząt z rodziny koniowatych jest dozwolony tylko z państw trzecich, które spełniają pewne wymagania w zakresie zdrowia zwierząt.

(3)

W decyzji Komisji 2004/211/WE z dnia 6 stycznia 2004 r. ustanawiającej wykaz państw trzecich oraz części ich terytoriów, z których państwa członkowskie dopuszczają przywóz żywych zwierząt z rodziny koniowatych, nasienia, komórek jajowych i zarodków koni oraz zmieniającej decyzje 93/195/EWG i 94/63/WE (3) ustanawia się wykaz państw trzecich lub części ich terytoriów w przypadku zastosowania regionalizacji, z których państwa członkowskie zezwalają na przywóz zwierząt z rodziny koniowatych oraz ich nasienia, komórek jajowych i zarodków; w decyzji wskazano również inne warunki mające zastosowanie do tego przywozu. Wykaz ten zamieszczono w załączniku I do decyzji 2004/211/WE.

(4)

Po zwalczeniu nosacizny Bahrajn nadal prowadził wzmocnione monitorowanie i stosował ograniczenia przemieszczania zwierząt z rodziny koniowatych utrzymywanych w północnej części kraju. W załączniku I do decyzji 2004/211/WE wymieniono zatem warunki wprowadzania do państw członkowskich zarejestrowanych koni z północnej i południowej części kraju. Ponieważ od września 2011 r. nie zarejestrowano w Bahrajnie żadnego przypadku nosacizny, można zezwolić na przywóz zarejestrowanych koni z całego terytorium Bahrajnu na tych samych warunkach.

(5)

Jako gospodarz imprezy jeździeckiej Global Champions Tour, zaplanowanej na październik 2013 r. i organizowanej pod auspicjami Światowego Związku Jeździeckiego (FEI), odpowiednie chińskie organy zwróciły się z wnioskiem o uznanie bezpośrednio dostępnej z pobliskiego portu lotniczego strefy w obszarze metropolitalnym Szanghaju za obszar wolny od chorób koni. Z uwagi na tymczasowy charakter infrastruktury parkingowej EXPO 2010, wybudowanej specjalnie na tę imprezę, należy tylko tymczasowo zatwierdzić ten obszar.

(6)

Władze Chin przedłożyły gwarancje, w szczególności dotyczące obowiązku zgłaszania w tym państwie chorób wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2009/156/WE oraz zobowiązania do pełnego przestrzegania art. 12 ust. 2 lit. f) tej dyrektywy w odniesieniu do informowania Komisji i państw członkowskich. Władze Chin poinformowały ponadto Komisję, że przywożone i wysyłane z powrotem do państw członkowskich będą całe grupy koni uczestniczących w zawodach oraz że będą one całkowicie odseparowane od koni pochodzących z innych państw lub o innym statusie zdrowotnym.

(7)

W świetle gwarancji i informacji przekazanych przez władze Chin możliwe jest powrotne wprowadzanie zarejestrowanych koni po czasowym wywozie zgodnie z przepisami decyzji Komisji 93/195/EWG z dnia 2 lutego 1993 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt i świadectw weterynaryjnych przy powrotnym wwozie zarejestrowanych koni wyścigowych, biorących udział w zawodach i wykorzystywanych w wydarzeniach kulturalnych po wywozie czasowym, na ograniczony czas z części terytorium Chin (4).

(8)

Należy zatem zmienić wpisy dotyczące Bahrajnu i Chin w załączniku I do decyzji 2004/211/WE.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2004/211/WE.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

4.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 150/31

(1)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1) władze niemieckie powiadomiły Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środku zakazującym wprowadzania do obrotu pilarki łańcuchowej typu HV 0003 produkowanej przez Regal Tools Co. Ltd., Technology Industrial Park, Chengxin Road 223, Yongkang, Chiny i przywożonej do UE przez Bergner Europe GmbH, Am Seestern 18, 40547 Düsseldorf, Niemcy.

(2)

Podaną przez organy niemieckie przyczyną wprowadzenia tego środka była niezgodność pilarki łańcuchowej z następującymi zasadniczymi wymaganiami w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa określonymi w załączniku I do dyrektywy 2006/42/WE (w odniesieniu do specyfikacji odpowiedniej europejskiej normy zharmonizowanej EN ISO 11681-1).

(3)

Władze niemieckie zauważyły, że chociaż pilarka łańcuchowa nosiła oznakowanie CE, nie była do niej dołączona deklaracja zgodności WE sporządzona i podpisana przez producenta lub jego upoważnionego przedstawiciela, zgodnie z wymogami art. 5 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2006/42/WE. Stwierdziły również, że chociaż przenośne pilarki łańcuchowe znajdują się wśród kategorii maszyn wymienionych w załączniku IV wspomnianej dyrektywy, do których musi być stosowana jedna z procedur oceny zgodności, o których mowa w art. 12 ust. 3 lub 4, nie przedstawiono dowodu, że pilarka łańcuchowa typu HV 0003 została poddana takiej procedurze.

(4)

Do powiadomienia dołączono sprawozdanie z inspekcji sporządzone przez Deutsche Prüf- und Zertifizierungsstelle für Land- und Forsttechnik GbR.

(5)

Zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 3 dyrektywy 2006/42/WE Komisja zwróciła się do producenta i importera z prośbą o przedstawienie uwag w sprawie środka podjętego przez władze Niemiec.

(6)

Od producenta nie otrzymano żadnej odpowiedzi. Importer poinformował Komisję, że zaprzestał sprzedaży przedmiotowych pilarek łańcuchowych oraz że nie przywozi już tego rodzaju pilarek łańcuchowych.

(7)

Analiza dostarczonych przez władze Niemiec dowodów potwierdziła, że pilarka łańcuchowa typu HV 0003 wyprodukowana przez Regal Tools Co. Ltd. nie spełnia zasadniczych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa dyrektywy 2006/42/WE i że niezgodność ta stwarza ryzyko doznania poważnych obrażeń przez użytkowników,

4.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 150/s3