16.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/1

(1)

Zgodnie z art. 3 ust. 4 dyrektywy 2011/61/UE zarządzający alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (ZAFI), którzy spełniają warunki określone w art. 3 ust. 2 tej dyrektywy, mogą zgodzić się na objęcie przepisami tej dyrektywy, aby korzystać praw przyznanych na jej mocy. Wyrażając tę zgodę, ZAFI zostaje objęty zakresem stosowania wszystkich przepisów dyrektywy 2011/61/UE.

(2)

Dyrektywa 2011/61/UE określa procedurę udzielania zezwolenia ZAFI. Dokumenty i informacje, które muszą być przedstawiane w ramach tej procedury, zawierają niezbędne informacje dotyczące ZAFI występującego z wnioskiem, dlatego też w przypadku wyrażania zgody na objęcie przepisami dyrektywy należy korzystać z tych samych dokumentów i takiej samej procedury. Nie istnieją żadne szczególne względy uzasadniające stosowanie do celów wyrażania zgody na objęcie przepisami dyrektywy innej procedury niż procedura mająca zastosowanie wobec ZAFI zarządzających aktywami, których łączna wartość przekracza progi określone w art. 3 ust. 2 dyrektywy 2011/61/UE. ZAFI wyrażający zgodę na objęcie go przepisami dyrektywy 2011/61/UE powinien stosować tę samą procedurę, jak ustanowiona dla ZAFI mających obowiązek występować o zezwolenie na mocy dyrektywy 2011/61/UE.

(3)

ZAFI uprawnione do wyrażenia zgody na objęcie ich przepisami dyrektywy to ZAFI, które były wcześniej zarejestrowane zgodnie z art. 3 ust. 3 dyrektywy 2011/61/UE lub posiadały zezwolenie jako przedsiębiorstwa zarządzające przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (2). Właściwe jest zapobieżenie podwójnym obowiązkom sprawozdawczym i uwzględnienie dokumentów i informacji już przedłożonych właściwym organom przez ZAFI w ramach procedur rejestracji i udzielania zezwoleń, pod warunkiem że te dokumenty i informacje są nadal aktualne.

(4)

Właściwe organy powinny rozpatrzyć wniosek o objęcie przepisami dyrektywy i udzielić zezwolenia na takie objęcie przepisami na tych samych warunkach i zgodnie z tą samą procedurą, jak w przypadku ZAFI zarządzających aktywami, których łączna wartość przekracza odpowiednie progi określone w art. 3 ust. 2 dyrektywy 2011/61/UE.

(5)

Ważne jest, aby wyjaśnić związek pomiędzy procedurą dotyczącą ZAFI wyrażających zgodę na objęcie przepisami dyrektywy a cofnięciem zezwolenia udzielonego ZAFI na mocy dyrektywy 2011/61/UE. ZAFI, który otrzymał zezwolenie na mocy dyrektywy 2011/61/UE, w sytuacji gdy łączna wartość zarządzanych przez niego aktywów spadnie następnie poniżej progów określonych w art. 3 ust. 2 dyrektywy 2011/61/UE, utrzymuje to zezwolenie i stosuje się do niego wszystkie przepisy tej dyrektywy aż do czasu cofnięcia zezwolenia. Jeżeli łączna wartość aktywów zarządzanych przez ZAFI, który posiada zezwolenie, spadnie poniżej odpowiednich progów, nie powinno to prowadzić automatycznie do cofnięcia zezwolenia; cofnięcie zezwolenia powinno następować dopiero na wniosek ZAFI. W związku z tym, dopóki ZAFI posiada zezwolenie na mocy dyrektywy 2011/61/UE, nie powinien mieć możliwości występowania o objęcie go przepisami dyrektywy, a ZAFI, którego zezwolenie zostało cofnięte na jego wniosek, powinien mieć nadal możliwość ponownego wystąpienia o objęcie go przepisami dyrektywy 2011/61/UE.

(6)

Dyrektywa 2011/61/UE zobowiązuje państwa członkowskie do stosowania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych transponujących tę dyrektywę od dnia 22 lipca 2013 r. W związku z tym stosowanie niniejszego rozporządzenia odracza się do tej samej daty.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

16.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/3

(1)

W sytuacjach, o których mowa w art. 37 ust. 4 lit. b), lit. c) ppkt (i), lit. e), f) i lit. g) ppkt (i) dyrektywy 2011/61/UE, więcej niż jedno państwo członkowskie może być uznane za potencjalne państwo członkowskie odniesienia zarządzającego alternatywnym funduszem inwestycyjnym (ZAFI) spoza UE, który zamierza zarządzać alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (AFI) z UE lub, w zależności od przypadku, wprowadzać zarządzane przez siebie AFI do obrotu w Unii. W takich przypadkach ZAFI spoza UE musi złożyć wniosek do właściwych organów tych państw członkowskich, aby określiły one jego państwo członkowskie odniesienia. Do wniosku powinny zostać załączone wszystkie istotne informacje i dokumentacja niezbędne do określenia państwa członkowskiego odniesienia tego ZAFI. Zainteresowane właściwe organy powinny podjąć wspólną decyzję określającą państwo członkowskie odniesienia. Należy ustanowić procedurę, którą powinny stosować odpowiednie właściwe organy podczas określania państwa członkowskiego odniesienia. Chociaż wyznaczenie państwa członkowskiego odniesienia stanowi wspólne zadanie właściwych organów zainteresowanych państw członkowskich, to Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (EUNGiPW) ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (2) powinien zapewnić odpowiednie zaangażowanie wszystkich potencjalnych państw członkowskich odniesienia w ten proces decyzyjny i wspomagać je w celu osiągnięciu porozumienia.

(2)

Procedura mająca na celu określenie państwa członkowskiego odniesienia różni się od procedury ubiegania się o paszport na mocy dyrektywy 2011/61/UE. Po określeniu państwa członkowskiego odniesienia zainteresowany ZAFI spoza UE musi wystąpić do właściwego organu tego państwa członkowskiego o wydanie zezwolenia, zgodnie z procedurą i z zastrzeżeniem warunków, które mają zastosowanie do ZAFI na mocy art. 7 i 8 dyrektywy 2011/61/UE.

(3)

Dyrektywa 2011/61/UE zobowiązuje państwa członkowskie do stosowania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych transponujących tę dyrektywę od dnia 22 lipca 2013 r. W związku z tym, nie naruszając przepisów aktu delegowanego, którego przyjęcie jest wymagane na mocy art. 67 ust. 6 dyrektywy 2011/61/UE, odracza się stosowanie niniejszego rozporządzenia do tej samej daty.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

a)

wskazanie państw członkowskich, w których mają siedzibę AFI zarządzane przez ZAFI spoza UE;

b)

wskazanie państw członkowskich, w których aktywa są zarządzane przez ZAFI spoza UE;

c)

kwoty aktywów zarządzanych przez ZAFI spoza UE w poszczególnych państwach członkowskich.

a)

wskazanie państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę AFI zarządzany przez ZAFI spoza UE;

b)

wskazanie państw członkowskich, w których ZAFI spoza UE zamierza wprowadzać do obrotu AFI.

a)

wskazanie państw członkowskich, w których mają siedzibę AFI zarządzane przez ZAFI spoza UE;

b)

opis strategii wprowadzania do obrotu mogącej stanowić dowód, że ZAFI spoza UE zamierza wprowadzać określony AFI lub większą liczbę AFI do obrotu w danym państwie członkowskim lub większej liczbie państw członkowskich oraz rozpocząć skuteczne wprowadzanie do obrotu w danych państwach członkowskich, który zawiera co najmniej następujące informacje:

16.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/6

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

16.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/8

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należności celne przywozowe na produkty objęte kodami CN 1001 19 00, 1001 11 00, ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 et 1007 90 00, są równe cenie interwencyjnej obowiązującej w odniesieniu do takich produktów przy przywozie, powiększonej o 55 % i zmniejszonej o cenę przywozową CIF stosowaną wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć stawki określonej we wspólnej taryfie celnej.

(2)

Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe CIF ustanawiane są regularnie dla przedmiotowych produktów.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010, ceną do obliczania należności celnych przywozowych produktów objętych kodami CN 1001 19 00, 1001 11 00, ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 i 1007 90 00 jest dzienna reprezentatywna cena przywozowa CIF ustalona w sposób określony w art. 5 wymienionego rozporządzenia.

(4)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 16 maja 2013 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń.

(5)

Ze względu na konieczność zapewnienia możliwie jak najszybszego stosowania tego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania,

16.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/11

(1)

Pismem z dnia 22 czerwca 2010 r. Urząd Nadzoru EFTA („Urząd”) otrzymał skargę od islandzkiego przedsiębiorstwa zajmującego się obrotem papierami wartościowymi H.F. Verðbréf hf., które twierdziło, że w marcu 2009 r. islandzki skarb państwa udzielił bankom inwestycyjnym Saga Capital i VBS niezgodnej z prawem pomocy państwa poprzez zamianę zadłużenia krótkoterminowego zaciągniętego w Banku Centralnym Islandii („BCI”) na pożyczki długoterminowe na korzystnych warunkach. Urząd otrzymał i zarejestrował pismo w dniu 7 lipca 2010 r. (nr referencyjny 563424).

(2)

Po otrzymaniu stosownych informacji od władz islandzkich i omówieniu z nimi tej sprawy podczas posiedzenia w dniu 6 czerwca 2011 r. (2) Urząd decyzją nr 363/11/COL z dnia 23 listopada 2011 r. wszczął formalne postępowanie wyjaśniające w sprawie pomocy państwa udzielonej trzem islandzkim bankom inwestycyjnym w postaci pożyczek na preferencyjnych warunkach ze zmienionymi harmonogramami spłaty (3). We wspomnianej decyzji Urząd wezwał zainteresowane strony do zgłaszania uwag. Pismem z dnia 21 lutego 2012 r. (nr referencyjny 625875) władze islandzkie przedstawiły swoje uwagi na temat decyzji Urzędu nr 363/11/COL.

(3)

W czerwcu 2012 r. Urząd otrzymał informacje od skarżącego, H.F. Verðbréf hf., dotyczące procesu likwidacji Saga Capital hf. (nr referencyjny 641907). Urząd otrzymał informacje na ten temat również z innych źródeł i z uwagą śledził proces likwidacji banków inwestycyjnych, które stanowiły przedmiot decyzji nr 363/11/COL.

(4)

Środki poddane ocenie wstępnej w decyzji Urzędu nr 363/11/COL są powiązane z systemem udzielania pożyczek zabezpieczonych i pożyczek papierów wartościowych BCI. W ramach swojej roli jako bank centralny i pożyczkodawca ostatniej instancji oraz zgodnie z polityką pieniężną innych banków centralnych BCI zapewnił przedsiębiorstwu finansowemu krótkoterminowe instrumenty kredytowe w postaci pożyczek zabezpieczonych (4) zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów BCI odnoszących się do tej kwestii. W 2007 i 2008 r. liczba udzielanych pożyczek zabezpieczonych stale rosła, a BCI stał się głównym źródłem płynności przedmiotowych przedsiębiorstw finansowych. W czasie załamania finansowego trzech islandzkich banków komercyjnych w październiku 2008 r. BCI nabył roszczenia o znacznej wartości względem krajowych przedsiębiorstw finansowych, poparte różnego rodzaju zabezpieczeniami.

(5)

W związku z upadkiem banków wartość zabezpieczeń zmalała i stało się jasne, że BCI poniósł straty z powodu niepewnego zabezpieczenia. Po udzieleniu zezwolenia przez Parlament skarb państwa i BCI zawarły w styczniu 2009 r. porozumienie, zgodnie z którym BCI przekazał ministerstwu finansów część swoich roszczeń względem przedsiębiorstw finansowych z tytułu pożyczek zabezpieczonych wraz z aktywami bazowymi. W lutym 2010 r. ministerstwo i BCI uzgodniły, że roszczenia przekazane uprzednio ministerstwu przez BCI należy z powrotem przekazać Eignarhaldsfélag Seðlabanka Íslands (ESÍ), niedawno utworzonej spółce holdingowej BCI, po obniżonej cenie na dzień 31 grudnia 2009 r.

(6)

Zarząd długiem publicznym, administrowany przez BCI, oferuje instrumenty pożyczkowe głównym dealerom zajmującym się obrotem państwowymi instrumentami dłużnymi. Celem takiego udzielania pożyczek papierów wartościowych jest poprawa funkcjonowania rynku i utrzymanie płynności na rynku serii obligacji, który jest tworzony przez zarząd długiem publicznym. Do papierów wartościowych akceptowanych przez zarząd długiem publicznym jako zabezpieczenie na obligacjach skarbowych i bonach należą wszystkie obligacje państwowe i obligacje referencyjne zabezpieczone hipoteką sprzedawane drogą elektroniczną na rynku wtórnym. Inne papiery wartościowe sprzedawane drogą elektroniczną również mogą być akceptowane w zależności od kryteriów określonych w ramach danego instrumentu. Oprocentowanie tych pożyczek ustala się w oparciu o stopę repo BCI. Okres umowy wynosi maksymalnie 28 dni (5).

(7)

W marcu 2009 r. ministerstwo finansów zawarło z bankami inwestycyjnymi Saga Capital hf., VBS hf. i Askar Capital hf. umowy dotyczące zamiany pożyczek. Wszystkie umowy pożyczki zawarto na podobnych warunkach. Kwoty pożyczki opierały się na rozliczeniu odpowiednich zobowiązań w grudniu 2008 r. Warunki spłaty pożyczek były takie same dla banków Saga i VBS. Pożyczki podlegały spłacie przez kolejne siedem lat z indeksacją i oprocentowaniem wynoszącym 2 % w skali roku. Warunki spłaty pożyczki w odniesieniu do banku Askar Capital były podobne, z wyjątkiem oprocentowania rocznego, które wynosiło 3 %. Całkowita wartość nominalna długu przypadającego na trzy banki inwestycyjne w momencie emisji obligacji długoterminowych wynosiła 52,4 mld ISK (6).

(8)

Powyższe środki opierały się na propozycjach grupy roboczej, która w dniu 20 stycznia 2009 r. przedstawiła ministrowi finansów memorandum w sprawie restrukturyzacji zadłużenia przedsiębiorstw finansowych z tytułu zabezpieczonych instrumentów pożyczkowych w BCI. Memorandum sporządzono na podstawie informacji na temat przedsiębiorstw finansowych i ich zdolności do spłaty długu. Zgodnie z memorandum przedsiębiorstwa finansowe objęte analizą nie były w stanie spłacić swoich długów BCI w całości z powodu skutków kryzysu finansowego w Islandii. W memorandum grupy roboczej ministra stwierdzono również, że w tym czasie cały aparat władz islandzkich skupiał się na utrzymaniu funkcjonowania krajowego systemu finansowego i ochronie interesów posiadaczy depozytów. Mając to na uwadze oraz uwzględniając inne czynniki, za konieczne uznano wprowadzenie pewnych ustaleń w celu zagwarantowania, że przedsiębiorstwa będą w stanie spłacić swoje długi.

(9)

Według władz islandzkich decyzja w sprawie warunków oprocentowania nie koncentrowała się na kwestii sprawiedliwego i normalnego zwrotu z kapitału własnego, ponieważ od początku było wiadomo, że dane przedsiębiorstwa prawdopodobnie nie będą w stanie spłacić w całości odnośnych zobowiązań. Zamiast tego grupa robocza skupiła się na ustaleniu oprocentowania wystarczająco wysokiego, aby miało ono znaczenie dla danego przedsiębiorstwa, ale nie na tyle wysokiego, aby wykluczyć możliwość spłaty, co eliminowałoby zachętę dla danych przedsiębiorstw do przeprowadzania restrukturyzacji ich finansów.

(10)

Władze islandzkie ustanowiły jednak pewne warunki dotyczące zamiany zadłużenia. Zgodnie z tymi warunkami dłużnik był m.in. zobowiązany nie wypłacać dywidend, chyba że dokonywana byłaby odpowiednia wpłata na poczet spłaty pożyczki, dłużnik nie mógł podejmować żadnych zobowiązań o dużym ryzyku, które przekraczałyby 20 % kapitału własnego (adekwatność kapitałowa), wszelkie premie wypłacane pracownikom dłużnika powinny być umiarkowane, dłużnicy byli zobowiązani przedstawiać pożyczkodawcy szczegółowe kwartalne sprawozdania z prowadzonych przez nich działań, a współczynnik adekwatności kapitałowej dłużników nie powinien spaść poniżej 10 %. W przypadku gdyby poziom płynności dłużników okazał się nie do przyjęcia z punktu widzenia BCI lub gdyby ich współczynnik adekwatności kapitałowej spadł poniżej 10 %, pożyczkodawca mógłby wymagać zamiany pozostającej kwoty należności z tytułu pożyczek wraz z odsetkami i pozostałymi stosownymi kosztami na kapitał własny. Warunki te miały na celu zwiększenie prawdopodobieństwa pełnego zwrotu pożyczek i tym samym ochronę interesów skarbu państwa.

(11)

Bardziej szczegółowy opis środków zawarto w decyzji Urzędu nr 363/11/COL (7).

(12)

Władze islandzkie uznały, że podjęte środki miały dwojaki cel: po pierwsze, stanowiły próbę zabezpieczenia rozległych interesów państwa poprzez odzyskanie przezeń jak największej części należności, a po drugie, dawały przedsiębiorstwom finansowym pole manewru oraz szansę na rozwiązanie problemów i przezwyciężenie trudności.

(13)

Środki opierały się na upoważnieniu wystosowanemu przez parlament islandzki w pkt 7.20 korygującego budżetu państwa na 2008 r., na mocy którego minister finansów w imieniu skarbu państwa był upoważniony do zakupu od Banku Centralnego Islandii papierów komercyjnych oddanych w zastaw bankowi jako zabezpieczenie pożyczek oraz do uregulowania tych roszczeń w najbardziej opłacalny sposób.

(14)

Jak zauważono wcześniej, trzema beneficjentami wspomnianych wyżej środków były banki inwestycyjne Saga Capital hf., VBS hf. oraz Askar Capital hf. Bardziej szczegółowy opis tych trzech beneficjentów oraz późniejszych zmian w zakresie ich działalności znajduje się w sekcjach 2.5 i 2.6 decyzji Urzędu nr 363/11/COL.

(15)

W decyzji nr 363/11/COL Urząd wstępnie ocenił, czy środki zastosowane przez skarb państwa, mające na celu zamianę należności krótkoterminowych na pożyczki długoterminowe na korzystnych warunkach były zgodne z przepisami Porozumienia EOG dotyczącymi pomocy państwa. Z uwagi na fakt, że zaangażowanie państwa jako głównego wierzyciela przedsiębiorstw objętych postępowaniem wynikało z wcześniejszych środków, mianowicie pożyczek zabezpieczonych BCI oraz pożyczek papierów wartościowych, konieczne było jednak rozpatrzenie, czy przedmiotowe środki mogły stanowić pomoc państwa.

(16)

W związku z tym Urząd rozpoczął ocenę od analizy krótkoterminowych pożyczek zabezpieczonych BCI udzielonych przedsiębiorstwom finansowym. Władze islandzkie podkreśliły, że krótkoterminowe instrumenty kredytowe objęte postępowaniem należą do normalnych środków BCI z zakresu polityki pieniężnej i rynku finansowego oraz normalnego zarządzania długiem publicznym przez skarb państwa. Urząd nie kwestionował faktu, że przedmiotowe środki stanowią część polityki pieniężnej i polityki zarządzania długiem publicznym oraz że opierają się na odpowiednich przepisach w tym zakresie (8). Środki podjęto z inicjatywy przedsiębiorstw finansowych objętych postępowaniem, a BCI w tamtym czasie nie był zabezpieczony żadną kontrgwarancją ze strony państwa. W związku z tym Urząd stwierdził, że ani krótkoterminowe pożyczki zabezpieczone BCI udzielone przedsiębiorstwom finansowym ani krótkoterminowe instrumenty pożyczkowe skarbu państwa nie wiążą się z pomocą państwa.

(17)

W swojej wstępnej opinii Urząd uznał natomiast, że umowy skarbu państwa w sprawie zamiany pożyczek stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 61 ust. 1 Porozumienia EOG. W decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego stwierdzono następujące kwestie:

(18)

Urząd wyraził też wątpliwość, czy pomoc państwa można uznać za zgodną z Porozumieniem EOG. Władze islandzkie odniosły się do art. 61 ust. 3 Porozumienia EOG oraz wytycznych Urzędu dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji na poparcie swojej argumentacji, że środek jest zgodny z Porozumieniem. Władze islandzkie nie przedstawiły jednak żadnych dowodów, które umożliwiałyby ocenę zgodności środków z art. 61 ust. 3 lit. b) Porozumienia EOG lub z tymczasowymi wytycznymi Urzędu dotyczącymi pomocy państwa w związku z kryzysem finansowym. Urząd podkreślił, że w tymczasowych przepisach dotyczących pomocy przedsiębiorstwom finansowym przewiduje się ograniczenie pomocy do niezbędnego minimum, przywrócenie długoterminowej rentowności banku oraz zabezpieczenia przed nadmiernym zakłóceniem konkurencji. We wspomnianych wytycznych określono w szczególności zasady mające na celu zapewnienie właściwego i odpowiedniego wynagrodzenia z tytułu dokapitalizowania przez państwo (10). Wydaje się, że w warunkach spłaty pożyczek udzielonych przez państwo nie uwzględniono tych zasad. Pożyczek udzielono z siedmioletnim okresem spłaty, z indeksacją oraz stałym oprocentowaniem w wysokości 2 % rocznie, co stanowi stawkę znacznie niższą od stawek rynkowych, i nie przewidziano żadnego zwiększenia oprocentowania w celu zachęcenia do wykupu kapitału państwowego. W świetle powyższego Urząd stwierdził, że tego rodzaju warunki pożyczek nie są zgodne z wytycznymi Urzędu dotyczącymi pomocy państwa.

(19)

W swoich uwagach władze islandzkie skoncentrowały się na stanowisku, że środki były zgodne z Porozumieniem EOG. Według nich środki nie miały charakteru selektywnego, ponieważ sytuacja przedmiotowych trzech banków inwestycyjnych była wyjątkowa, a inne banki, takie jak Straumur, SPB i SPRON, nie znajdowały się w podobnej sytuacji, co wspomniane trzy banki inwestycyjne. W czasie, gdy zawierano umowy w sprawie zamiany pożyczek, niektóre z pozostałych instytucji bankowych zalegały już ze swoimi zobowiązaniami względem wierzycieli, a ich wysiłki w zakresie reorganizacji były już na tyle zaawansowane, że zamiana zadłużenia w BCI nie byłaby znaczącym czynnikiem w ich restrukturyzacji finansowej. Władze islandzkie utrzymywały również, że ich decyzje o zamianie pożyczek były zgodne z testem prywatnego wierzyciela, ponieważ każdy wierzyciel znajdujący się w tej samej sytuacji, co państwo islandzkie w tamtym czasie, postąpiłby w taki sam sposób.

(20)

Ponadto władze islandzkie przedstawiły informacje dotyczące obecnego statusu przedmiotowych trzech banków inwestycyjnych oraz zmian, jakie miały miejsce od czasu wydania decyzji Urzędu nr 363/11/COL (11).

(21)

Z uwagi na fakt, że przedmiotowi trzej beneficjenci zaprzestali wszelkiej działalności gospodarczej od czasu wydania decyzji nr 363/11/COL, oraz w nawiązaniu do ustalonej praktyki Komisji Europejskiej i Urzędu w sprawie przeprowadzania klasyfikacji środków w odpowiednich warunkach oraz oceny ich zgodności (12) władze islandzkie utrzymywały, iż nie było powodu, aby Urząd w dalszym ciągu prowadził postępowanie w przedmiotowej kwestii.

(22)

Artykuł 61 ust. 1 Porozumienia EOG stanowi, co następuje:

„Z zastrzeżeniem innych postanowień niniejszego Porozumienia, wszelka pomoc przyznawana przez państwa członkowskie WE, państwa EFTA lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z funkcjonowaniem niniejszego Porozumienia w zakresie, w jakim wpływa na handel między Umawiającymi się Stronami”.

(23)

Oznacza to, że aby środki mogły zostać uznane za pomoc państwa w rozumieniu art. 61 ust. 1 Porozumienia EOG, muszą obejmować przyznanie dotacji przez państwo lub przy użyciu zasobów państwowych, przynosić korzyść przedsiębiorstwu będącemu beneficjentem, być selektywne, zakłócać konkurencję i potencjalnie wpływać na wymianę handlową między umawiającymi się stronami.

(24)

Jak zauważono wcześniej, Urząd w decyzji nr 363/11/COL wstępnie stwierdził, że środki będące przedmiotem oceny, tj. zamiana krótkoterminowych instrumentów kredytowych na pożyczki długoterminowe, spełniają kryteria określone w art. 61 ust. 1 Porozumienia EOG, a zatem stanowią pomoc państwa. Ponadto nic nie sugerowało, aby środki były zgodne z ogólnymi przepisami Porozumienia EOG dotyczącymi pomocy państwa lub z tymczasowymi wytycznymi Urzędu dotyczącymi pomocy państwa w związku z kryzysem finansowym. W trakcie postępowania Urząd nie otrzymał żadnych informacji, które mogłyby zmienić to wstępne stanowisko. Ponadto władze islandzkie nie zgłosiły Urzędowi środków pomocy, których dotyczy decyzja o wszczęciu postępowania, przed ich wdrożeniem. Postępując w ten sposób, nie dopełniły swojego obowiązku zgłoszenia na podstawie części I art. 1 ust. 3 protokołu 3. Wdrożenie przedmiotowych środków pomocy było zatem niezgodne z prawem. Pomimo to Urząd musi jednak ocenić, czy istnieje powód, aby dalej prowadzić postępowanie w tej sprawie.

(25)

Jak zauważono w decyzji nr 363/11/COL, bank inwestycyjny Askar Capital hf. już w 2007 r. poniósł znaczące straty z tytułu inwestycji w strukturyzowane produkty kredytowe (subprime) z amerykańskimi kredytami hipotecznymi jako aktywami bazowymi. W czerwcu 2010 r. bank doświadczył jeszcze większych trudności, kiedy Sąd Najwyższy w Islandii orzekł, że pożyczki denominowane w walucie obcej są nielegalne. Ostatecznie dnia 14 lipca 2010 r. bank złożył wniosek o upadłość i tego samego dnia został przejęty przez Urząd Nadzoru Finansowego („FME”). Według informacji przedłożonych później Urzędowi obecnie bank jest w trakcie procesu likwidacji i zaprzestał wszelkiej działalności gospodarczej.

(26)

Jak również zauważono w decyzji nr 363/11/COL, sytuacja finansowa banku inwestycyjnego VBS hf. także pogorszyła się znacząco po zakończonych fiaskiem negocjacjach między bankiem a jego wierzycielami i udziałowcami, a następnie w 2010 r. wierzyciele banku zaprzestali wszelkich negocjacji. Decyzją z dnia 3 marca 2010 r. FME wyznaczył VBS tymczasową radę dyrektorów, a orzeczeniem sądu rejonowego w Reykjaviku z dnia 9 kwietnia 2010 r. rozpoczęto postępowanie likwidacyjne VBS zgodnie z art. 101 ustawy nr 161/2002 o przedsiębiorstwach finansowych. Cofnięto obecnie licencję banku na prowadzenie działalności bankowej z uwagi na fakt, że jest on w trakcie postępowania likwidacyjnego.

(27)

Licencja banku Saga Capital na prowadzenie działalności bankowej została cofnięta decyzją FME z dnia 28 września 2011 r. Następnie FME zażądał wszczęcia wobec banku Saga Capital postępowania likwidacyjnego oraz wyznaczenia zarządu likwidacyjnego. Orzeczeniem z dnia 16 maja 2012 r. sąd rejonowy północno-wschodniej Islandii przychylił się do żądań FME i oznajmił, że bank Saga Capital powinien zostać poddany postępowaniu likwidacyjnemu. Dnia 14 czerwca 2012 r. Sąd Najwyższy w Islandii utrzymał w mocy wspomniane orzeczenie. Decyzja FME o cofnięciu licencji banku Saga Capital na prowadzenie działalności bankowej została utrzymana w mocy orzeczeniem sądu rejonowego w Reykjaviku z dnia 5 marca 2012 r. Od orzeczenia sądu rejonowego w Reykjaviku odwołano się do Sądu Najwyższego. Bank zaprzestał jednak wszelkiej licencjonowanej działalności z uwagi na fakt, że wycofano licencję, którą jako instytucja finansowa posiadał na prowadzenie działalności bankowej.

(28)

W związku z tym jasne jest, że przedmiotowe trzy banki inwestycyjne zaprzestały obecnie wszelkiej działalności gospodarczej, cofnięto ich licencje na prowadzenie działalności, banki przechodzą obecnie postępowanie likwidacyjne i upłynął termin na zgłoszenie wierzytelności w stosunku do ich majątków (13). Jeżeli bankom inwestycyjnym udzielono pomocy państwa, pomoc ta nie wywołuje już żadnych skutków zakłócających konkurencję, a jeżeli miało miejsce przyznanie pomocy niezgodnej z prawem, jej odzyskanie będzie niemożliwe. W tych okolicznościach decyzja Urzędu w sprawie uznania przedmiotowych środków za pomoc oraz oceny ich zgodności z Porozumieniem EOG nie miałaby żadnego praktycznego skutku (14).

(29)

Dalsze prowadzenie formalnego postępowania wyjaśniającego wszczętego na podstawie części I art. 1 ust. 2 protokołu 3 do porozumienia o nadzorze i Trybunale jest zatem bezprzedmiotowe,

16.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/16

16.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/s3