15.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 131/1

(1)

Komisja, rozporządzeniem (UE) nr 1072/2012 (2) („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”), nałożyła tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”).

(2)

Postępowanie wszczęto w dniu 16 lutego 2012 r. (3) w wyniku skargi złożonej w imieniu producentów Unii („skarżący”), reprezentujących ponad 30 % ogólnej unijnej produkcji ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych.

(3)

Jak wskazano w motywie 22 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2008 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(4)

Po ujawnieniu istotnych faktów i wniosków, na podstawie których podjęto decyzję o wprowadzeniu tymczasowego cła antydumpingowego („ujawnienie tymczasowych ustaleń”), kilka zainteresowanych stron przedłożyło oświadczenia w formie pisemnej, przedstawiające ich opinie w sprawie tymczasowych ustaleń. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono wypowiedzenie się w formie ustnej. Dwóch importerów oraz jeden producent eksportujący wystąpili z wnioskiem o przesłuchanie w obecności urzędnika Dyrekcji Generalnej ds. Handlu pełniącego rolę rzecznika praw stron i taka możliwość została im przyznana.

(5)

Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń. Ustne i pisemne uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały uwzględnione, a w stosownych przypadkach tymczasowe ustalenia zostały odpowiednio zmienione.

(6)

Ponadto zgodnie z wyjaśnieniami w motywie 55 poniżej przeprowadzona została wizyta weryfikacyjna u producenta tajskiego, która miała na celu sprawdzenie, czy Tajlandia spełnia wymogi odpowiedniego kraju analogicznego.

(7)

Wszystkie strony zostały następnie poinformowane o zasadniczych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzano zalecić nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych pochodzących z ChRL, a także ostateczne pobranie kwot zabezpieczonych w postaci cła tymczasowego („ujawnienie ostatecznych ustaleń”). Wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły zgłaszać uwagi na temat ujawnienia ostatecznych ustaleń. Chińska Izba Handlowa Importerów i Eksporterów Produktów Przemysłu Lekkiego i Rzemiosła („CCCLA”) oraz grupa importerów wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie w obecności urzędnika Dyrekcji Generalnej ds. Handlu pełniącego rolę rzecznika praw stron; wniosek ten został pozytywnie rozpatrzony.

(8)

Uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach uwzględnione.

(9)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń kilka zainteresowanych stron zakwestionowało próbę obejmującą producentów eksportujących z ChRL, twierdząc, że nie jest ona reprezentatywna, bowiem jej dobór ogranicza się wyłącznie do największych wielkości wywozu i w związku z tym pomija inne czynniki charakteryzujące różnorodność i rozdrobnienie przemysłu ceramicznego w ChRL.

(10)

Z art. 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 („rozporządzenie podstawowe”) wynika, że wybór przedsiębiorstw objętych próbą może ograniczać się do największej reprezentatywnej wielkości wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie. Z uwagi na rozdrobnienie przemysłu stwierdzono, że dobór oparty na wielkościach wywozu pozwoli na reprezentatywną próbę, którą można zbadać w dostępnym czasie. Należy zauważyć jednak, że przedsiębiorstwa objęte próbą działają w trzech różnych regionach ChRL i wytwarzają na znaczną skalę produkt objęty postępowaniem z różnego rodzaju tworzywa ceramicznego, np. porcelany i kamionki, a także wytwarzają szeroką gamę rodzajów produktu. W związku z powyższym nie można przyjąć tego zarzutu.

(11)

Jeden producent eksportujący stwierdził, że zastosowanie wobec przemysłu i importerów Unii innego rodzaju metodologii doboru próby niż w przypadku kontroli wyrywkowej producentów eksportujących jest równoznaczne z dyskryminacją i że należało zastosować te same kryteria. Zastosowanie różnych metodologii dyskryminuje producentów eksportujących i narusza zasadę równego traktowania.

(12)

Dobór próby producentów eksportujących ma na celu wyłącznie ustalenie, czy ma miejsce dumping produktu objętego postępowaniem z ChRL. W tym kontekście istotne jest, by objąć próbą maksymalną wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem w okresie objętym dochodzeniem. Z drugiej strony celem doboru próby obejmującej producentów unijnych było ustalenie na podstawie wielu różnych wskaźników, czy przemysł unijny poniósł istotną szkodę. W kwestii importerów zebrane informacje są w dużej mierze wykorzystywane przy ocenie interesu Unii. W przypadku importerów i producentów unijnych istotne znaczenie ma zatem gromadzenie informacji od wielu przedsiębiorstw działających, na przykład, w różnych segmentach produktu. Jako że wobec unijnych producentów i importerów stosuje się inne podstawowe przesłanki doboru przedsiębiorstw objętych próbą niż w przypadku producentów eksportujących, nie znajdują się oni w tej samej sytuacji. W związku z tym ani zasada niedyskryminacji ani zasada równego traktowania nie wymagają stosowania identycznej metodologii doboru odnośnych prób. Zarzut ten jest zatem całkowicie bezzasadny i w związku z tym zostaje odrzucony.

(13)

Ponadto jeden producent eksportujący podtrzymał swoje stanowisko, o czym mowa w motywie 8 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że powinien zostać objęty próbą. Producent nie przedstawił jednak żadnych nowych argumentów przemawiających za włączeniem go do próby. W związku z powyższym oraz zważywszy na ustalenia w motywie 10 powyżej potwierdza się niniejszym ustalenia przedstawione w motywie 9 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(14)

Wspomniany nieobjęty próbą producent eksportujący twierdził, że nie zapewniono mu dostatecznie dużo czasu na zgłoszenie uwag do ostatecznych ustaleń, a do tego ustalenia te były niepełne, ponieważ nie obejmowały na przykład danych liczbowych dotyczących zniżek, cen sprzedaży, dostosowań itp. Jego prawa do obrony nie były zatem respektowane.

(15)

Zgodnie z art. 20 ust. 5 rozporządzenia podstawowego zainteresowana strona ma co najmniej 10 dni na przedłożenie uwag w sprawie ostatecznych ustaleń. Dnia 25 lutego 2013 r. wspomniany producent eksportujący otrzymał drogą elektroniczną ostateczne ustalenia, do których mógł się odnieść w terminie 11 dni, tj. do dnia 8 marca 2013 r. Dodatkowo następnego dnia przesłany został listem poleconym dokument przedstawiający przyjęte ustalenia. Zainteresowana strona dysponowała więc dostateczną ilością czasu, by móc zgłosić uwagi, zarzut ten należy zatem odrzucić. W związku z powyższym należy również zauważyć, że strona przedstawiła swoje uwagi w wyznaczonym terminie i nie złożyła wniosku o przedłużenie tego terminu. Ponadto Komisja, należycie respektując swoje zobowiązanie do ochrony poufnych informacji, ujawniła wszystkie istotne fakty i ustalenia, na podstawie których zamierzała wnioskować o nałożenie ostatecznych środków. W szczególności poszanowanie praw do obrony nie wymaga przekazania stronie, dla której nie oblicza się żadnego indywidualnego marginesu, informacji na temat konkretnych danych, które dotyczą sprzedaży realizowanej przez przedsiębiorstwo lub zniżek w odniesieniu do przedsiębiorstw objętych próbą, wykorzystywanych przy ustalaniu indywidualnych marginesów dumpingu.

(16)

Z powyższego wynika, że zarzut dotyczący nieposzanowania praw do obrony jest bezpodstawny i w związku z czym zostaje odrzucony.

(17)

Jak określono w motywach 24 oraz 56–57 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, produktem objętym postępowaniem zgodnie z tymczasową definicją są ceramiczne zastawy stołowe i naczynia kuchenne, z wyłączeniem noży ceramicznych („produkt objęty postępowaniem”), obecnie objęte kodami CN ex 6911 10 00, ex 6912 00 10, ex 6912 00 30, ex 6912 00 50 oraz ex 6912 00 90 oraz pochodzące z ChRL.

(18)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń żadna ze stron nie zakwestionowała faktu, że ceramiczne noże (kuchenne) zasadniczo różnią się od innych rodzajów ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych z powodu różnic dotyczących właściwości fizycznych, procesów produkcji i przeznaczeniu końcowym. Po analizie wszystkich uwag wniesionych przez strony ostatecznie przyjmuje się wniosek o wyłączenie noży ceramicznych z zakresu produktu objętego dochodzeniem.

(19)

Po opublikowaniu środków tymczasowych kilka stron wniosło o wyłączenie z zakresu produktu niektórych ceramicznych młynków do przypraw oraz ich ceramicznych elementów służących do mielenia.

(20)

Wniosek ten opiera się na twierdzeniu, że ze względu na ich specyfikę, takich młynków oraz innych rodzajów ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych nie można uznać za jeden produkt. Wspomniane młynki zawierają tworzywo ceramiczne wykonane głównie z tlenku glinu występujące w tarczy mielącej, która nie jest stosowana przy produkcji standardowej zastawy stołowej takiej jak filiżanki i talerze i w przypadku której proces wypalania odbywa się w wyższych temperaturach. Ich stopień wymienności z głównymi kategoriami produktu objętego dochodzeniem jest ograniczony. Ma to również zastosowanie do ceramicznych urządzeń mielących bez żadnej osłony, które z reguły są zgłaszane w ramach podanych powyżej kodów.

(21)

Dochodzenie wykazało, że element ceramiczny w takich rozcieraczach zazwyczaj stanowił niewielką część młynka. Ponadto w toku postępowania ustalono, że młynki z ceramiczną tarczą mielącą, w tym ich ceramiczne elementy mielące, nie miały takich samych podstawowych właściwości fizycznych i zastosowań co ceramiczne zastawy stołowe i naczynia kuchenne. Ceramiczne elementy mielące różnią się od ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych pod względem kształtu, wytrzymałości i wzornictwa.

(22)

Niektóre strony stwierdziły, że omawiane młynki należy wyłączyć z zakresu produktu, argumentując, że posiadają one te same właściwości fizyczne, wzornictwo przemysłowe oraz przeznaczenie końcowe co młynki z mechanizmami mielącymi wykonanymi z metalu oraz że przy uwzględnianiu ich w niektórych zestawach młynków są one z reguły klasyfikowane w pozycji taryfowej 8210. Strony twierdziły ponadto, że elementy ceramiczne w takich przypadkach z reguły stanowią do 2 % wartości produktu. Zważywszy jednak na liczne możliwości klasyfikowania młynków i zestawów młynków, w dochodzeniu nie udało się potwierdzić tych argumentów w celu ustalenia, czy młynki ceramiczne należy wykluczyć z zakresu produktu objętego tym postępowaniem.

(23)

Kilka stron poparło swój wniosek o wyłączenie młynków z zakresu produktu, argumentując, że użycie ceramicznych, a nie metalowych płyt mielących, jest konieczne w niektórych młynkach, tj. młynkach do soli, bowiem sól powoduje korozję metalowych rozcieraczy. Dochodzenie wykazało jednak, że w młynkach do soli niekoniecznie stosowane są ceramiczne mechanizmy mielące.

(24)

Na podstawie ustaleń przedstawionych w motywach powyżej w toku dochodzenia stwierdzono, że młynki do przypraw z ceramicznymi elementami mielącymi zasadniczo różnią się od innych rodzajów ceramicznej zastawy stołowej i naczyń kuchennych z uwagi na różnice w podstawowych właściwościach fizycznych oraz w zastosowaniu tworzywa ceramicznego stosowanego do części roboczych. W związku z tym akceptuje się wniosek o wyłączenie ich, w tym również oddzielnych ceramicznych mechanizmów mielących i ich części, z zakresu produktu objętego dochodzeniem.

(25)

Po opublikowaniu środków tymczasowych niektóre strony twierdziły, że należy wyłączyć ceramiczne ostrzarki do noży z zakresu produktu z powodu różnic w procesach produkcyjnych, przeznaczeniu końcowym oraz ze względu na fakt, że przedmioty te nie służą do trzymania w nich artykułów spożywczych z uwagi na ich specyficzne wzornictwo i właściwości fizyczne. W toku dochodzenia potwierdzono te stwierdzenia. Wniosek o wyłączenie ich z zakresu produktu objętego niniejszym dochodzeniem zostaje zatem przyjęty.

(26)

W podobny sposób przeprowadzono postępowanie mające ustalić, czy ceramiczne obieraczki należy wyłączyć z zakresu produktu. W toku dochodzenia potwierdzono, że ceramiczne obieraczki również zasadniczo różnią się od innych rodzajów ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych z uwagi na różnice we wzornictwie i właściwościach fizycznych (kształt i wytrzymałość) tworzywa ceramicznego użytego w częściach roboczych, w ich procesach produkcyjnych oraz przeznaczeniu końcowym. Obieraczki ceramiczne należy zatem również wyłączyć z zakresu produktu objętego tym dochodzeniem.

(27)

Po opublikowaniu środków tymczasowych jedna strona twierdziła również, że kamienie do pieczenia pizzy wykonane z ceramiki kordierytowej należy wyłączyć z zakresu produktu z uwagi na ich odmienne właściwości fizyczne (kształt i wytrzymałość), wzornictwo przemysłowe i wykorzystanie. Ceramika kordierytowa to rodzaj krzemionki z tlenkiem glinu i tlenkiem magnezu o specyficznych właściwościach, a mianowicie znakomitej odporności na gwałtowne zmiany temperatury. Wyniki dochodzenia potwierdziły, że kamienie do wypiekania pizzy wykonane z ceramiki kordierytowej posiadają te same właściwości (kształt i wytrzymałość), wzornictwo przemysłowe i wykorzystanie co cegły do budowy palenisk lub pieców. W konsekwencji różnią się one od innych ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń skarżący zwrócili uwagę na podobieństwa między kamieniami do wypiekania pizzy wykonanymi z ceramiki kordierytowej i innymi produktami objętymi postępowaniem. Nie potrafili jednak wykazać, że kamienie do wypiekania pizzy wykonane z ceramiki kordierytowej mają te same właściwości fizyczne i przeznaczenie końcowe. Wniosek o wyłączenie ich z zakresu produktu objętego niniejszym dochodzeniem zostaje zatem przyjęty.

(28)

Po opublikowaniu środków tymczasowych holenderskie stowarzyszenie twierdziło, że ceramiczne zastawy stołowe i naczynia kuchenne używane jako produkty promocyjne należy wyłączyć z zakresu produktu, argumentując, że nie prowadzi się ich sprzedaży w celu stosowania ich jako zastaw stołowych lub naczyń kuchennych, że są ważnym czynnikiem gospodarczym stymulującym rozwój w sektorze sprzedaży detalicznej, że są wysoce cenione przez konsumentów i że tylko producenci z ChRL mogą zaoferować potrzebne ilości w krótkim czasie. Wniosek o wyłączenie ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych, które mają być użyte jako produkty promocyjne, z zakresu produktu objętego dochodzeniem nie może jednak zostać zaakceptowany, ponieważ ich właściwości fizyczne, procesy produkcji oraz przeznaczenie końcowe są takie same jak w przypadku innych rodzajów ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych.

(29)

Po opublikowaniu środków tymczasowych oraz po ujawnieniu ostatecznych ustaleń niemiecki importer i hurtownik oraz współpracujący producent eksportujący z Chin twierdzili, że specjalnie powlekane produkty kamionkowe przeznaczone do druku sublimacyjnego, w przypadku których powłokę wykonaną metodą sublimacji można usunąć w procesie mechanicznego ścierania, należy wyłączyć z zakresu produktu, argumentując, że są to półprodukty, w przypadku których obróbka fotograficzna jest wykonywana w Unii za pośrednictwem konkretnych kanałów, inne jest ich postrzeganie przez konsumentów, powlekanie metodą sublimacji przekracza wartość niepowlekanych produktów ceramicznych oraz nie ma w Unii producentów wytwarzających tego rodzaju produkt. Dochodzenie ujawniło, że produkt jest w sposób ewidentny dokładnie taki sam jak inne niesublimowane zastawy stołowe i w związku z tym trudno jest je rozróżnić, o ile w ogóle jest to możliwe. Dochodzenie wykazało ponadto, że produkty te mają zazwyczaj to samo przeznaczenie końcowe co inne rodzaje ceramicznej zastawy stołowej. Stwierdzono również, że kilku producentów unijnych wytwarza te produkty i że produkty wytworzone w Unii i produkty przywożone stanowią dla siebie bezpośrednią konkurencję. W związku z powyższym wniosek o wyłączenie specjalnie powlekanych wyrobów kamionkowych przeznaczonych do druku sublimacyjnego zostaje odrzucony.

(30)

Po opublikowaniu środków tymczasowych oraz po ujawnieniu ostatecznych ustaleń importer, który wnosił o wyłączenie z zakresu produktu zastaw stołowych zdobionych ręcznie kompozycjami figuratywnymi techniką podszkliwną, twierdził, że wstępna analiza dokonana przez Komisję w tej sprawie była błędna, bowiem pomijała istnienie segmentów rynkowych, różnice w jakości między różnymi rodzajami zastaw stołowych, luksusowy i delikatniejszy charakter zastaw stołowych zdobionych ręcznie kompozycjami figuratywnymi techniką podszkliwną oraz ograniczoną zamienność w związku z tym, jak są one postrzegane przez konsumentów. Importer twierdził ponadto, że zastaw stołowych zdobionych ręcznie kompozycjami figuratywnymi techniką podszkliwną można używać nawet w celach dekoracyjnych.

(31)

W odniesieniu do zarzutów dotyczących różnic w jakości między rozmaitymi rodzajami zastaw stołowych oraz dotyczących luksusowego i bardziej delikatnego charakteru zastaw stołowych zdobionych ręcznie kompozycjami figuratywnymi techniką podszkliwną, właściwości te nie są specyficzne dla zastaw stołowych zdobionych ręcznie kompozycjami figuratywnymi techniką podszkliwną. Ponadto jeśli chodzi o ograniczoną zamienność wynikającą z postrzegania przez konsumentów, nie wysunięto żadnego nowego argumentu, który zmieniłby wniosek wyciągnięty w motywie 45 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zgodnie z którym przeciętny konsument nie dostrzega różnicy między zastawami stołowymi zdobionymi ręcznie kompozycjami figuratywnymi techniką podszkliwną a innymi rodzajami ceramicznych zastaw stołowych. Komisja przeanalizowała obecność segmentów rynkowych w motywach 157 i 158 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Wysunięte argumenty nie mogły zatem spowodować uchylenia konkluzji zawartych w motywie 45 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(32)

Twierdzenie wysunięte w motywie 50 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostało doprecyzowane po nałożeniu środków tymczasowych. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń twierdzenia te zostały powtórzone. Importer prowadzący produkcję w ChRL twierdził, że naczynia kuchenne lub zastawy stołowe, których powierzchnia z wyjątkiem podstawy lub jej części jest w 100 % pokryta glazurą lub emalią i w przypadku których 100 % glazurowanej lub emaliowanej powierzchni jest pokryta kolorem innym niż biały, należy wyłączyć z zakresu produktu. Twierdzenie to zostało należycie przeanalizowane, a w toku dochodzenia wykazano, że fizyczne właściwości, procesy produkcyjne oraz przeznaczenie końcowe takich produktów są takie same jak w przypadku innych glazurowanych lub emaliowanych produktów wchodzących w skład ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych. Twierdzenie to zostało zatem ostatecznie odrzucone.

(33)

CCCLA nalegała, by szlachetną porcelanę kostną wyłączyć z zakresu produktu objętego dochodzeniem, argumentując, że jest to delikatny produkt luksusowy o niskiej wytrzymałości na czynniki mechaniczne, a ponadto kwestionowała jego odporność na wyszczerbienia. Należy jednak zauważyć, że CCCLA wcześniej sama twierdziła, że szlachetna porcelana kostna ma dużą wytrzymałość na czynniki mechaniczne oraz że jest odporna na wyszczerbienia. Te sprzeczne stwierdzenia ewidentnie podważają twierdzenia CCCLA. Podniesione argumenty nie mają wpływu na ustalenia streszczone w motywie 28 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Wniosek o wyłączenie szlachetnej porcelany kostnej z zakresu produktu zostaje zatem definitywnie odrzucony.

(34)

Ta sama strona powtórzyła po raz kolejny, że należy wykluczyć trwałą porcelanę z zakresu produktu objętego dochodzeniem. Twierdziła ona, że stwierdzenie, iż porcelana ta nie posiada bezspornych cech, nie było prawdziwe, że jest ona bardzo solidna, gdyż zawartość tlenku glinu przekracza 24 %. Następnie strona podważyła zdolności produkcyjne Unii w odniesieniu do tego produktu. Różne odpowiedzi dotyczące trwałej porcelany są jednak ze sobą sprzeczne, jeśli chodzi na przykład o udział surowców i zawartość sproszkowanego tlenku glinu. Ponadto nie kwestionowano faktu, że trwała porcelana była również wytwarzana w Unii oraz że producenci w ChRL wytwarzali trwałą porcelanę, która stanowiła bezpośrednią konkurencję dla trwałej porcelany produkowanej w Unii, a także dla innych produktów objętych dochodzeniem. Wniosek o wyłączenie trwałej porcelany zostaje zatem definitywnie odrzucony.

(35)

Wszystkie rodzaje ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych można uznać za różne rodzaje tego samego produktu. W związku z powyższym zarzut wysunięty po ustaleniach wstępnych i powtórzony po ujawnieniu ostatecznych ustaleń, że dochodzenie obejmuje szeroki zakres produktów podobnych i że w efekcie konieczne byłoby przeprowadzenie odrębnych analiz dotyczących sytuacji, dumpingu, szkody, związku przyczynowego oraz interesu Unii dla każdego segmentu produktu uznaje się za bezpodstawny. Jedna ze stron, która twierdziła, że zakres produktu był zbyt szeroki, przedstawiła porównanie produktów o różnym poziomie udekorowania, lecz jej twierdzenia dotyczące przeznaczenia końcowego (w jednym przypadku produkty przeznaczone były dla dzieci i do ogrodu, w drugim – do celów dekoracyjnych) są sporne, ponieważ nie ma wyraźnego rozgraniczenia i twierdzenia te można raczej traktować jako potwierdzenie uwagi przedstawionej w motywie 55 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Należy również zauważyć, że importer prowadzący produkcję w ChRL twierdził, że ponad 99 % produktów należących do ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych, które są dostępne w sprzedaży na terenie Unii, jest głównie lub wyłącznie białego koloru. Niektóre strony zakwestionowały motyw 58 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, argumentując, że w ramach dochodzenia instytucje nie przeprowadziły żadnego testu mającego na celu zbadanie, czy określone towary nadawały się do wprowadzenia do wolnego handlu w Unii. Fakt ten nie podważa jednak wniosku wyciągniętego w motywie 63 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(36)

W związku z powyższym zakres produktu ostatecznie definiuje się jako ceramiczne zastawy stołowe i naczynia kuchenne, z wyłączeniem noży ceramicznych, ceramicznych młynków do przypraw i ich ceramicznych elementów mielących, ceramicznych obieraczek, ceramicznych ostrzarek do noży oraz kamieni wykonanych z ceramiki kordierytowej w rodzaju stosowanych do pieczenia pizzy lub chleba, pochodzące z ChRL, obecnie objęte kodami CN ex 6911 10 00, ex 6912 00 10, ex 6912 00 30, ex 6912 00 50 oraz ex 6912 00 90.

(37)

Wobec braku innych uwag dotyczących produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego, niniejszym potwierdza się wszystkie pozostałe ustalenia w motywach 24–63 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(38)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń jeden producent eksportujący, jeden producent unijny oraz jeden importer twierdzili, że rozstrzygnięcie w sprawie MET nastąpiło po terminie, tj. po upływie trzymiesięcznego okresu ustalonego w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego oraz że w związku z tym należy zakończyć dochodzenie bez nakładania żadnych środków antydumpingowych. Zarzut odnoszący się do rozstrzygnięcia w sprawie MET został już wysunięty na wstępnym etapie i odrzucony przez Komisję w motywach 72 i 73 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń kolejnych pięciu producentów eksportujących wysunęło podobny zarzut. Na poparcie swojego zarzutu wymienione strony przywołały wyroki Trybunału Sprawiedliwości w sprawach Brosmann i Aokang Shoes  (4).

(39)

Po pierwsze przypomina się, że sprawy Brosmann i Aokang Shoes nie są istotne dla oceny legalności analizy MET w przedmiotowym dochodzeniu, ponieważ w odróżnieniu od tego dochodzenia sprawy te odnoszą się do sytuacji, w których nie dokonano żadnych ocen MET.

(40)

Co więcej sprawy Brosmann i Aokang Shoes nie mają związku z oceną legalności przedmiotowego dochodzenia w związku z faktem, że rozporządzenie podstawowe zostało w międzyczasie zmienione (5). Artykuł 2 ust. 7 zmienionego rozporządzenia podstawowego stanowiący, że Komisja rozstrzyga w sprawie MET wyłącznie w odniesieniu do przedsiębiorstw objętych próbą zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego oraz dokonuje takich rozstrzygnięć w terminie siedmiu miesięcy, lecz w żadnym wypadku nie później niż w terminie ośmiu miesięcy, od daty wszczęcia postępowania, ma zastosowanie do wszystkich nowych i toczących się dochodzeń począwszy od dnia 15 grudnia 2012 r., w tym również do obecnego dochodzenia.

(41)

Wykładnia orzecznictwa, według której nie doszło do naruszenia jako takiego prawa do rozstrzygnięcia w sprawie MET niezależnie od faktu, że nie został dotrzymany termin trzech miesięcy, musi zostać podtrzymana. Podtrzymuje się zatem wniosek zawarty w motywie 73 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(42)

Z uwagi na dużą liczbę złożonych wniosków o MET oraz konieczność przeprowadzenia w tamtym czasie wielu wizyt weryfikacyjnych w celu zbadania tych wniosków, rozstrzygnięć w sprawie MET nie dokonano w terminie siedmiu miesięcy. Rozstrzygnięć dokonano jednak w terminie ośmiu miesięcy od daty wszczęcia zgodnie z wymogiem określonym w rozporządzeniu podstawowym zmienionym rozporządzeniem 1168/2012. Zarzut, jakoby z mocą wsteczną usunięto wszelkie prawa w tym zakresie, nie jest uzasadniony, co zostało wyjaśnione powyżej.

(43)

W związku z powyższym wniosek, że dochodzenie antydumpingowenależy zakończyć bez nakładania żadnych środków antydumpingowych, z uwagi na brak rozstrzygnięcia w sprawie MET w terminie trzech miesięcy, zostaje odrzucony.

(44)

Ponadto jeden nieobjęty próbą producent eksportujący, który nie potrafił wykazać, że prowadzi jedną przejrzystą dokumentację księgową, która została poddana niezależnej kontroli zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości, i w związku z tym jego wniosek o MET został odrzucony, podtrzymał zarzut, że rzekome błędy księgowe, o ile wystąpiły, będące podstawą odrzucenia jego wniosku, nie były istotne i że w związku z tym decyzja o odrzuceniu wniosku o MET była niewspółmierna i naruszała zasadę proporcjonalności. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń producent eksportujący podtrzymał swój zarzut, lecz nie przedstawił żadnych nowych argumentów.

(45)

Argumenty dotyczące znaczenia dokumentacji księgowej są zasadniczo takie same jak te wysunięte w trakcie postępowania w sprawie MET i zostały odrzucone przez Komisję zanim dokonano rozstrzygnięcia w sprawie MET. Niemniej jednak w odniesieniu do argumentu, że odmowa przyznania MET narusza zasadę proporcjonalności, należy przypomnieć, że kryteria dotyczące MET określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego mają charakter łączny i nie można w świetle prawa przyznać MET, o ile nie zostaną spełnione wszystkie te kryteria. Jako że ciężar dowodu spoczywa na przedsiębiorstwie wnioskującym o MET, a nie potrafiło ono wykazać, że posiada jedną przejrzystą dokumentację księgową, Komisja nie miała wyboru, jak tylko odmówić przyznania MET. W związku z tym decyzji odmownej w sprawie MET nie można traktować jako naruszenia zasady proporcjonalności. W każdym razie zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. d) rozporządzenia podstawowego, zmienionego rozporządzeniem 1168/2012 (6), jeśli Komisja ograniczyła zakres swojego badania metodą kontroli wyrywkowej, rozstrzygnięcie w sprawie MET dotyczy wyłącznie stron objętych taką kontrolą.

(46)

Przypomina się, że choć wnioski o indywidualne traktowanie (IT) złożyło szesnastu producentów eksportujących, zbadane zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, a następnie zaakceptowane zostały wyłącznie wnioski pochodzące od przedsiębiorstw objętych próbą. Spośród pozostałych jedenastu producentów eksportujących siedmiu złożyło wniosek o badanie indywidualne.

(47)

Zgodnie z art. 9 ust. 5 i 6 rozporządzenia podstawowego indywidualne stawki cła stosuje się wobec przywozu dokonywanego przez każdego eksportera lub producenta, któremu zostanie przyznane indywidualne badanie zgodnie z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym czterem przedsiębiorstwom, które wniosły o IT, lecz nie o indywidualne badanie, nie mogło zostać przyznane indywidualne cło.

(48)

Jeden producent eksportujący twierdził, że przekazał wszystkie wymagane informacje w ustalonych terminach i dlatego należało zbadać jego wniosek o IT i ustalić indywidualny margines zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Brosmann  (7).

(49)

Tego wniosku nie można przyjąć. Jako że wspomniane przedsiębiorstwo nie zostało objęte próbą, jego wniosek o IT można byłoby oceniać wyłącznie w kontekście indywidualnego badania, gdyby takie badanie zostało przeprowadzone zgodnie z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(50)

Wobec braku jakichkolwiek innych uwag w sprawie IT niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 79 – 81 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(51)

Wnioski o indywidualne badanie zgodnie z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego zostały złożone przez siedmiu producentów eksportujących obejmujących dziesięć podmiotów prawnych. Jak wyjaśniono w motywach 82 i 83 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, na etapie środków tymczasowych nie została podjęta żadna decyzja w kwestii tych wniosków.

(52)

W dniu 21 grudnia 2012 r. producenci eksportujący zostali poinformowani, że ich wnioski o indywidualne badanie nie mogły zostać przyjęte, gdyż stanowiłyby nadmierne obciążenie i uniemożliwiłyby dokończenie postępowania we właściwym czasie.

(53)

Jeden producent eksportujący twierdził, że zgodnie z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego indywidualne badanie stanowi prawo ustawowe i że odmowa Komisji w sprawie takiego badania nie jest uzasadniona, bowiem ani liczba przedsiębiorstw ani wymagane badanie nie byłyby, zważywszy na zasoby Komisji, nadmiernie uciążliwe, ani też nie uniemożliwiłyby dokończenia dochodzenia we właściwym czasie. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń zarzut ten został powtórzony, lecz nie zostały przedstawione żadne nowe argumenty.

(54)

Decyzja o przyznaniu lub odmowie indywidualnego badania jest podejmowana indywidualnie dla każdego przypadku, z uwzględnieniem liczby złożonych wniosków oraz czasu dostępnego na ich ocenę. W tym przypadku należy przypomnieć, że Komisja była prawnie zobowiązana do przeprowadzenia badań MET w szesnastu podmiotach prawnych w ChRL, w tym w przedsiębiorstwach nieobjętych próbą. Zważywszy na ograniczenia czasowe wynikające z przewidzianych prawem terminów przeprowadzenia postępowania nie można było przeprowadzić żadnego indywidualnego badania przed przyjęciem tymczasowych ustaleń. Z uwagi na ograniczoną ilość czasu dostępnego po przyjęciu tymczasowych ustaleń oraz liczbę złożonych wniosków i ograniczone zasoby pozostające do dyspozycji służb odpowiedzialnych za dochodzenia antydumpingowe w Komisji, stwierdzono, że przeprowadzenie indywidualnych badań w tej sprawie byłoby nadmiernym obciążeniem.

(55)

Po nałożeniu środków tymczasowych szczegółowo zbadano wybór odpowiedniego państwa analogicznego. W tym kontekście przeprowadzona została wizyta weryfikacyjna w siedzibie tajskiego producenta eksportującego, który przedłożył odpowiedzi na kwestionariusz, o których mowa w motywie 87 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Po zbadaniu i zweryfikowaniu informacji otrzymanych od współpracującego producenta z Tajlandii, stwierdzono jednak, że wspomniany producent tajski nie mógł przekazać dostatecznie szczegółowych danych dotyczących rodzajów produktów sprzedawanych na rynku krajowym. W związku z tym stwierdzono, że należy nadal uznać Brazylię za najbardziej odpowiednie państwo analogiczne.

(56)

Niemniej jednak informacje uzyskane od tajskiego producenta potwierdziły niektóre z ustaleń przyjętych w przypadku Brazylii, zwłaszcza te dotyczące poziomu różnicy w cenach między produktami markowymi a niemarkowymi (zob. motyw 91 poniżej).

(57)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jedno stowarzyszenie branżowe zakwestionowało wybór Brazylii jako odpowiedniego państwa analogicznego. Zasadniczo twierdziło ono, że jedynym powodem wyboru Brazylii był fakt, że żadne inne państwo nie spełniało odpowiednich wymogów. Tego zarzutu nie można przyjąć. Z motywów 84–88 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych jasno wynika, że Brazylia została uznana za odpowiednie państwo analogiczne na podstawie faktycznej sytuacji na rynku krajowym. Fakt, iż Komisja po zastosowaniu wstępnych środków kontynuowała badanie innych państw jako potencjalnych kandydatów na państwo analogiczne, nie prowadzi do wniosku, że Brazylia nie jest trafnym wyborem.

(58)

W związku z powyższym i wobec braku innych uwag merytorycznych w kwestii wyboru Brazylii jako odpowiedniego państwa analogicznego, potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 84–88 w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych.

(59)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń kilka zainteresowanych stron stwierdziło, że określenie wartości normalnej było nieprawidłowe, o tyle, o ile wartość ta rzekomo nie została ustalona dla sprzedaży produktów podobnych w Brazylii, co w konsekwencji spowodowało, że wyliczenia tej wartości były nierzetelne i zniekształcone, zwłaszcza w odniesieniu do produktów kamionkowych i innych rodzajów produktu, które nie były wytwarzane ani sprzedawane w państwie analogicznym. Niektórzy producenci eksportujący twierdzili ponadto, że metodologia ustalania skonstruowanej wartości normalnej, o której mowa w motywie 94 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, nie została odpowiednio ujawniona.

(60)

Z uwag otrzymanych po ujawnieniu tymczasowych ustaleń wynika, że metodologia zastosowana w celu ustalenia wartości normalnej nie była w pełni zrozumiała dla niektórych zainteresowanych stron. W odpowiedzi na te uwagi wyjaśnia się, że metodologia ustalania wartości normalnej jest przedstawiona poniżej.

(61)

Ze względu na fakt, że wszystkie wnioski o MET zostały odrzucone, wartość normalna dla wszystkich eksportujących producentów z ChRL objętych próbą została ustalona w oparciu o informacje uzyskane od producenta w państwie analogicznym zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(62)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja w pierwszej kolejności zbadała, czy sprzedaż produktu podobnego w Brazylii niezależnym klientom była reprezentatywna. Wielkość sprzedaży produktu podobnego przez brazylijskiego współpracującego producenta na krajowym rynku w Brazylii została uznana za reprezentatywną w porównaniu do produktu objętego postępowaniem wywożonego do Unii przez eksportujących producentów objętych próbą. Przypomina się, że zgodnie z art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego „produkt podobny” oznacza produkt, który jest identyczny, to jest taki, który przypomina pod wszystkimi względami produkt objęty postępowaniem lub, przy braku takiego produktu, inny produkt, który wprawdzie nie przypomina go pod każdym względem, ale którego właściwości ściśle odpowiadają właściwościom produktu objętego postępowaniem.

(63)

Następnie Komisja zbadała, czy sprzedaż ta może być uznana za prowadzoną w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Stwierdzono to poprzez ustalenie odsetka sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom. Transakcje sprzedaży uznano za przynoszące zysk, w przypadku gdy cena jednostkowa była równa kosztom produkcji lub od nich wyższa. Określono zatem koszt produkcji dla współpracującego producenta z Brazylii.

(64)

Badanie to wykazało, że w odniesieniu do wszystkich rodzajów produktu ponad 80 % wielkości sprzedaży na rynku krajowym realizowano powyżej kosztu, a średnia ważona cena sprzedaży wszystkich rodzajów produktu była równa kosztowi jednostkowemu produkcji lub od niego wyższa.

(65)

W związku z tym wartość normalna – według rodzaju produktu – została obliczona jako średnia ważona rzeczywistych cen krajowych całej sprzedaży, niezależnie od tego, czy była to sprzedaż z zyskiem czy nie. Wynika z tego, że wbrew temu, co wskazano w motywie 94 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, nie została ustalona żadna skonstruowana wartość normalna dla sprzedaży nieprzynoszącej zysku.

(66)

Wobec braku jakichkolwiek uwag dotyczących cen eksportowych niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywie 95 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(67)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń kilka zainteresowanych stron twierdziło, że zasadniczo metodologia zastosowana przy porównywaniu wartości normalnej z ceną eksportową była nieprawidłowa, bowiem nie zakładała porównania produktów podobnych, oraz że podstawa, na jakiej dokonano dostosowań, nie została dostatecznie wyjaśniona. W szczególności jeden producent eksportujący twierdził, że w przypadku wyrobów kamionkowych, które nie były wytwarzane ani sprzedawane przez producenta analogicznego, Komisja powinna była raczej porównać cenę eksportową z ceną krajową wyrobów z ceramiki porowatej, należycie dostosowaną, a nie konstruować wartość normalną. Ponadto kilku producentów eksportujących twierdziło, że w przypadku kilku innych rodzajów produktu, które były wytwarzane i sprzedawane przez producentów eksportujących, porównanie ceny eksportowej z ceną średnią za kilogram nieoznakowanego rodzaju produktu sprzedawanego w Brazylii wyłącznie w oparciu o rodzaj użytego tworzywa ceramicznego nieuchronnie doprowadziło do porównania produktów, które nie są podobne, i w efekcie dało nieprawidłowe rezultaty. Ponadto jeden producent eksportujący twierdził, że dostosowanie w zakresie efektu marki zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. k) było niedoszacowane, natomiast inny producent eksportujący argumentował, że poziom tego dostosowania nie opierał się na żadnych wiarygodnych ani potwierdzonych danych, a zatem jest nieuzasadniony. Ten sam producent eksportujący twierdził również, że jego ceny eksportowe należy dostosować z uwagi na różnice w ilościach sprzedawanych na różnych poziomach handlu. Kilka zainteresowanych stron utrzymywało również, że metodologia użyta przy dokonywaniu dostosowań z uwagi na różnice we właściwościach fizycznych nie jest dobrze uzasadniona i nie jest jasne, w oparciu o jakie dane dokonano tych dostosowań.

(68)

W związku ze zgłoszonymi uwagami zweryfikowano metodologię zastosowaną przy porównywaniu cen i dokonywaniu dostosowań dla celów porównywalności cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Przede wszystkim w przypadku produktów, które na wstępnym etapie zostały porównane na podstawie średniej ceny za kilogram produktu nieoznakowanego w oparciu wyłącznie o zastosowane tworzywo ceramiczne, do porównania wybrano najbardziej zbliżony produkt (zob. motyw 77 poniżej), co pozwoliło na dokładniejsze i bardziej rzetelne porównanie cen.

(69)

Wartość normalną i cenę eksportową porównywano na podstawie ceny ex-works. Marginesy dumpingu zostały ustalone poprzez porównanie indywidualnej ceny ex-works eksporterów objętych próbą z ceną sprzedaży krajowej analogicznego producenta wytwarzającego produkt podobny. Niektóre transakcje eksportowe dotyczyły jednak nietypowych rodzajów produktu, takich jak pierścienie do serwetek, podstawki pod noże lub podkładki pod dzbanki do herbaty, w przypadku których nie można było zapewnić rzetelnego porównania. W związku z powyższym oraz biorąc pod uwagę fakt, że wspomniane transakcje nie były istotne, gdyż generalnie stanowiły poniżej 0,5 % wielkości wywozu, nie zostały one uwzględnione.

(70)

Aby zapewnić rzetelne porównanie wartości normalnej z ceną eksportową, należycie uwzględniono, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i ich porównywalność zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. W stosownych przypadkach dokonano dostosowań ze względu na różnice we właściwościach fizycznych, poziom handlu oraz inne czynniki wpływające na porównywalność cen, w szczególności „efekt marki”.

(71)

W pierwszej kolejności zbadano, czy uzasadnione było dostosowanie, o którym mowa w art. 2 ust. 10 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ze względu na różnice we właściwościach fizycznych produktów.

(72)

Tam, gdzie wartość normalna została ustalona na podstawie najbardziej zbliżonego produktu (zob. motyw 68 powyżej), dokonano dostosowania ze względu na różnice we właściwościach fizycznych w celu zapewnienia rzetelnej porównywalności cen między produktami podobnymi.

(73)

W odniesieniu do produktów kamionkowych cena eksportowa została porównana z krajową ceną sprzedaży najbardziej zbliżonego produktu wytwarzanego i sprzedawanego w państwie analogicznym, tj. ceną sprzedaży produktów wykonanych z ceramiki porowatej, a nie z kamionki, lecz identycznych pod każdym innym względem, po korekcie w górę o 5 %, w celu odzwierciedlenia różnicy w cenie między produktami kamionkowymi a produktami z ceramiki porowatej.

(74)

Jeden producent eksportujący twierdzi, że zarówno koszty produkcji, jak i cena detaliczna w przypadku produktów z ceramiki porowatej są wyższe w porównaniu z produktami kamionkowymi. W związku z tym należało skorygować w dół, a nie w górę, cenę eksportową produkowanych przez niego produktów kamionkowych. W uzasadnieniu swojego zarzutu producent eksportujący zasadniczo opierał się na własnych szacunkach kosztów produkcji produktów z kamionki i ceramiki porowatej, a także na wyciągu z cennika podającego ceny detaliczne tych produktów.

(75)

Informacje te – dostarczone na bardzo zaawansowanym etapie postępowania i dopiero po ostatecznych ustaleniach – stoją w wyraźnej sprzeczności z informacjami przekazanymi Komisji w trakcie dochodzenia przez inne zainteresowane strony, tj. skarżącego, przedstawicieli przemysłu unijnego oraz producenta z państwa analogicznego. Wszystkie te strony wskazały na wyższą jakość wyrobów kamionkowych, tj. ich większą trwałość w porównaniu z produktami z ceramiki porowatej oraz wyższy koszt produkcji, ponieważ kamionka jest gliną wypalaną w wysokiej temperaturze, natomiast ceramika porowata to glina wypalana w niskiej temperaturze. W związku z tym produkty kamionkowe są z reguły sprzedawane po wyższej cenie. Powszechnie dostępne dane rynkowe dodatkowo potwierdzają powyższe informacje.

(76)

Należy również zauważyć, że wspomniany producent eksportujący sam nie zajmuje się produkcją produktów z ceramiki porowatej i dlatego przekazał jedynie dane szacunkowe dotyczące kosztów produkcji takich produktów. Ponadto z dostarczonego cennika nie wynika jednoznacznie, że produkty z ceramiki porowatej są z reguły droższe od produktów kamionkowych. W związku z powyższym przedstawione dowody nie wskazują na to, że dostosowanie, którego dokonano w celu rzetelnego porównania wartości normalnej i ceny eksportowej produktów kamionkowych, jest błędne, a zatem zarzut ten zostaje odrzucony.

(77)

W odniesieniu do innych rodzajów produktu, które zostały porównane na wstępnym etapie w oparciu o średnią cenę za kilogram oraz przy uwzględnieniu wyłącznie tworzywa ceramicznego, Komisja szczegółowo zbadała rodzaje produktu objętego postępowaniem i porównała cenę eksportową z najbardziej zbliżonym rodzajem produktu wytwarzanego i sprzedawanego w państwie analogicznym. Tam, gdzie wystąpiła tylko jedna niewielka różnica we właściwościach fizycznych, np. rodzaj glazurowania lub udekorowania, natomiast wszystkie pozostałe właściwości podstawowe tego rodzaju produktu były identyczne, cena sprzedaży najbardziej zbliżonego rodzaju została dostosowana o faktyczną różnicę w cenie stwierdzoną ze względu na różnicę we właściwościach fizycznych. Odnośnie do pozostałych rodzajów produktu, w przypadku których stwierdzono więcej niż jedną różnicę we właściwościach fizycznych, cena eksportowa została porównana ze średnią ceną sprzedaży najbardziej zbliżonego produktu. W przypadku takich rodzajów produktu najbardziej zbliżony produkt miał niektóre lub wszystkie z następujących podstawowych właściwości fizycznych: tworzywo ceramiczne, rodzaj wyrobu, podstawowy kształt, udekorowanie i glazurowanie.

(78)

Dwóch producentów eksportujących objętych próbą twierdziło, że podobnie jak w przypadku dostosowań dokonanych w sprawach, w których występowała tylko jedna nieznaczna różnica we właściwościach fizycznych, należy również dokonać dostosowania w przypadku stwierdzenia więcej niż jednej różnicy we właściwościach fizycznych najbardziej zbliżonego produktu.

(79)

Przypomina się, że w sprawach, w których wystąpiła tylko jedna niewielka różnica we właściwościach fizycznych, cena sprzedaży najbardziej zbliżonego produktu została skorygowana, tak aby uwzględnić faktyczną różnicę w cenie stwierdzoną w związku z taką różnicą, choć z drugiej strony, w przypadku wystąpienia więcej niż jednej różnicy we właściwościach fizycznych porównanie opierało się na średniej cenie sprzedaży produktu o identycznych właściwościach fizycznych. W związku z tym w drugim przypadku nie było konieczne dostosowanie ceny ze względu na jakiekolwiek różnice we właściwościach fizycznych między produktami podobnymi, gdyż miały one te same podstawowe właściwości fizyczne. Nie można zatem przyjąć powyższego zarzutu.

(80)

Jeden z producentów eksportujących wspomnianych powyżej również żądał dodatkowych dostosowań z tytułu różnic we właściwościach fizycznych w odniesieniu do wagi i bieli produktu objętego postępowaniem. Twierdził, że stosuje on surowiec o niskiej jakości i w związku z tym koszt i cena jego produktów jest niższa w porównaniu z produktem podobnym wytwarzanym w państwie analogicznym. Należy zatem skorygować jego cenę eksportową o rozsądną wartość. Należy przede wszystkim przypomnieć, że przedsiębiorstwu nie przyznano statusu gospodarki rynkowej i dlatego jego koszty produkcji nie zostały zweryfikowane. Ponadto twierdzenie, że jego produkty są o blisko 5 % cięższe niż standardowe produkty, nie zostało poparte żadną weryfikowalną dokumentacją uzupełniającą i dlatego uznano je za nieuzasadnione. Co do kwestii bieli, producent eksportujący przyznał w swojej odpowiedzi, że jego produkty charakteryzują się zwykłą bielą, jednak nie wyjaśnił, dlaczego w tej kwestii dostosowanie jest uzasadnione. Stąd też roszczenia te zostają oddalone.

(81)

Inny producent eksportujący twierdził, że Komisja nie porównała części jego sprzedaży eksportowej z wartością normalną odpowiedniego najbardziej zbliżonego produktu. Sprzedaż eksportowa dotyczyła produktów dekorowanych dystrybuowanych za pośrednictwem niepowiązanego przedsiębiorstwa handlowego, które rzekomo zapewniło bezpłatne dekorowanie produktów (kalkowanie). W efekcie cena eksportowa nie obejmowała kosztu dekorowania i dlatego należało ją porównać z wartością normalną ustaloną dla niedekorowanych produktów bądź opcjonalnie ze średnią wartością normalną dekorowanych i niedekorowanych produktów.

(82)

Należy przypomnieć, że koszt produkcji nie jest istotnym czynnikiem w przypadku porównywalności cen, która polega wyłącznie na porównaniu wartości normalnej i ceny eksportowej produktów podobnych. Z przekazanych informacji jednoznacznie wynika, że omawiane produkty eksportowe były faktycznie dekorowane, choć producent eksportujący rzekomo nie poniósł wszystkich kosztów związanych z wartością dodaną, którą można przypisać takiemu dekorowaniu. Nie jest to jednak czynnik, który może uzasadniać dostosowanie ceny z powodu różnic we właściwościach fizycznych w porównaniu z produktem podobnym w państwie analogicznym. Biorąc pod uwagę fakt, że taki zarzut został wysunięty na zaawansowanym etapie postępowania, nie można potwierdzić danych przekazanych na poparcie tego zarzutu. W związku z powyższym odrzuca się ten zarzut.

(83)

Z uwagi na szeroką gamę możliwych kombinacji zestawów ceramicznych zastaw stołowych produkowanych i sprzedawanych odpowiednio w ChRL i Brazylii, do celów uzyskania rzetelnej porównywalności cen niezbędne było zgrupowanie różnych zestawów na podstawie liczby i rodzaju elementów zawartych w danym zestawie. Średnia cena sprzedaży krajowej w państwie analogicznym dla różnych kombinacji zestawów podzielonych na grupy została porównana z ceną eksportową kombinacji zestawów wchodzących w zakres takich grup.

(84)

Jeden producent eksportujący twierdził, że z uwagi na szeroką gamę ewentualnych kombinacji produktu tworzących jeden zestaw, metodologia podziału na grupy nie pozwala na rzetelne porównanie cen, bowiem nie uwzględnia cech każdego elementu składającego się na dany zestaw. W związku z tym producent eksportujący twierdził, że zestawy należy wyłączyć z obliczeń marginesu dumpingu.

(85)

Należy przypomnieć, że dumping dla zestawów jest obliczany na podstawie porównania średniej ceny za kilogram, a nie indywidualnie dla każdego elementu zestawu. Dlatego nie ma konieczności ustalania dokładnej kombinacji różnych elementów w każdym zestawie do celów rzetelnego porównania cen w odniesieniu do zestawów. Stosowana metodologia podziału na grupy uwzględnia podstawowe cechy różnych kombinacji zestawów, o ile takie zestawy są zidentyfikowane, np. zestaw do kawy lub herbaty, zestawy obiadowe lub inne, a także łączna liczba elementów. W tych okolicznościach uważa się, że dokonano rzetelnego porównania w odniesieniu do zestawów w rozumieniu art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Nie można zatem przyjąć powyższego zarzutu.

(86)

Ponadto, jak wskazano w motywie 99 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w toku dochodzenia wykazano, że chińscy producenci eksportujący zasadniczo klasyfikowali swoje produkty nawet w pięciu różnych klasach od A do E ze znacznymi różnicami w cenach. Zdecydowana większość wywozu do Unii składa się jednak z produktów klasy A, klasy B lub klasy C, lub ich kombinacji. Taka klasyfikacja nie jest jednak powszechna ani oparta na ogólnych normach stosowanych w całej branży, a jest raczej charakterystyczna dla danego przedsiębiorstwa i pozwala na zróżnicowanie cen. Z drugiej strony producent z państwa analogicznego sprzedaje jedynie produkt równoważny produktowi klasy A na krajowym rynku w Brazylii, co, jak ustalono, wpłynęło na porównywalność cen. Odpowiednio dostosowana została cena eksportowa, poprzez podniesienie jej do ceny chińskich produktów klasy A, tak aby była porównywalna z produktem sprzedawanym przez analogicznego producenta na brazylijskim rynku. Poziom tego dostosowania został w stosownych przypadkach ustalony indywidualnie dla każdego przedsiębiorstwa objętego próbą w oparciu o faktyczną i zweryfikowaną różnicę w cenach między różnymi klasami.

(87)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jeden producent eksportujący objęty próbą twierdził, że część jego sprzedaży eksportowej, realizowanej za pośrednictwem niepowiązanego przedsiębiorstwa handlowego, obejmowała kombinację produktów klasy A i klasy B i w związku z tym należy ją dostosować do poziomu ceny produktów klasy A. Twierdził on, że różnica w cenie sięgała 25 %, a na poparcie swojego twierdzenia przedstawił kopie faktur oraz notowania cenowe.

(88)

Informacje te nie zostały jednak przedstawione ani w trakcie dochodzenia, m.in. podczas wizyty weryfikacyjnej, ani po ujawnieniu przez Komisję tymczasowych ustaleń. Wręcz przeciwnie – producent ten przez cały czas trwania postępowania utrzymywał, że eksportuje tylko produkty klasy A. Pomimo prośby w kwestionariuszu, by przekazać pełny cennik w celu obliczenia rzekomej różnicy w cenie pomiędzy różnymi klasami, taki cennik nie został dostarczony; producent przekazał tylko ograniczony liczbę ofert cenowych. W takich okolicznościach i zważywszy na bardzo zaawansowany etap postępowania, na którym przekazane zostały informacje, ich wiarygodność jest wątpliwa i nie można jej zweryfikować. Twierdzenie to zostało zatem odrzucone.

(89)

Po drugie, jak wskazano w motywie 98 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zbadano, czy uzasadnione było dostosowanie poziomu handlu zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. d) rozporządzenia podstawowego. Ustalono, że cena eksportowa kształtuje się na innym poziomie handlu niż wartość normalna, gdyż wywóz z Chin był zasadniczo realizowany na poziomie sprzedaży hurtowej, natomiast sprzedaż krajowa w państwie analogicznym była prowadzona także na poziomie sprzedaży detalicznej. W toku dochodzenia wykazano ponadto, że na obu rynkach różne kanały dystrybucji wpływają na poziom ceny, wpływając tym samym na rzetelną porównywalność ceny eksportowej i wartości normalnej. Aby zapewnić rzetelne porównanie ceny eksportowej z wartością normalną, ta ostatnia została ustalona według rodzaju produktu i dostosowana dla każdego poziomu handlu poprzez zastosowanie różnic w cenie stwierdzonych między różnymi poziomami handlu w państwie analogicznym. Przypomina się, że w stosownych przypadkach dokonano kolejnego dostosowania poziomu handlu w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych na podstawie różnicy w cenie stwierdzonej w odniesieniu do ilości sprzedanych na każdym poziomie handlu (motyw 98 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). Wspomniane kolejne dostosowanie uznano za uzasadnione, bowiem dochodzenie na wstępnym etapie wykazało, że wprawdzie większość chińskiej sprzedaży eksportowej była realizowana w dużych ilościach, to większość sprzedaży krajowej była prowadzona w mniejszych ilościach, co skutkowało różnicami w cenie na tym samym poziomie handlu. Wbrew tymczasowym ustaleniom dalsze dochodzenie i bardziej szczegółowa analiza transakcji sprzedaży na rynku krajowym w państwie analogicznym wykazały jednak, że współczynnik małych ilości do dużych ilości sprzedawanych przez producenta analogicznego jest zbliżony do współczynnika odnotowanego przez chińskich producentów eksportujących. Dostosowania tego nie uważa się już zatem za właściwe lub uzasadnione.

(90)

Po trzecie, jak wskazano w motywie 100 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w toku dochodzenia wykazano, że brazylijski producent sprzedaje jedynie markowe produkty na brazylijskim rynku, natomiast chińscy producenci eksportujący nie wywożą markowych produktów, lecz raczej tzw. produkty „własnej marki” lub nieoznakowane ceramiczne zastawy stołowe i naczynia kuchenne. Produkty markowe są zazwyczaj postrzegane przez konsumentów jako produkty kojarzące się z pewnym prestiżem, zagwarantowaną jakością i wzornictwem, wymagające więc wyższej ceny rynkowej, natomiast produkty nieoznakowane lub własnej marki, choć posiadają te same właściwości fizyczne i cechy techniczne, zazwyczaj są sprzedawane po znacznie niższych cenach. Choć zasadniczo nie można precyzyjnie oszacować dodatkowej wartości markowego produktu w oderwaniu od konkretnych aspektów, ponieważ zależy ona od marki oraz wielu różnych czynników, takich jak postrzeganie przez konsumentów, uznanie marki i innych trudnych do zmierzenia wskaźników, brazylijski producent potwierdził w tym konkretnym przypadku, że jego produkty markowe można sprzedawać po znacznie wyższych cenach na rynku brazylijskim niż inne produkty niemarkowe. Ponadto w raporcie dotyczącym brazylijskiego rynku zastaw stołowych i naczyń kuchennych potwierdzono, że klienci w Brazylii są bardzo mocno zorientowani na markę, a brazylijski producent w kraju analogicznym ma ugruntowaną pozycję i jest bardzo dobrze znany. Biorąc pod uwagę te elementy, wartość normalna została skorygowana w dół o 40 % krajowej ceny sprzedaży na podstawie art. 2 ust. 10 lit. k) rozporządzenia podstawowego.

(91)

W odniesieniu do wspomnianego dostosowania przypomina się, że dwóch eksportujących producentów zakwestionowało zarówno podstawę, jak i poziom dostosowania (zob. motyw 67 powyżej). Nie ulega jednak wątpliwości, że produkt markowy pociąga za sobą wyższą cenę sprzedaży niż identyczny produkt niemarkowy oraz że wpływa to na porównywalność cen. Oprócz informacji przekazanych przez producenta w państwie analogicznym, faktyczne i zweryfikowane dane dotyczące cen pochodzące od współpracującego producenta z Tajlandii, a także informacje dostarczone przez jednego producenta unijnego po ujawnieniu tymczasowych ustaleń, potwierdziły, że poziom dostosowania jest odpowiedni. W szczególności stwierdzono, że sytuację na rynku tajskim można porównać z sytuacją na rynku brazylijskim z uwagi na istnienie także w Tajlandii tylko kilku dobrze znanych marek o długoletniej tradycji. W związku z powyższym nie można przyjąć wspomnianych zarzutów.

(92)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń żaden z producentów eksportujących nie podtrzymał swojego sprzeciwu wobec dostosowania, natomiast stowarzyszenie skarżących zarzucał, że dostosowanie ze względu na markę było zbyt wysokie, zwłaszcza w odniesieniu do produktów niewykonanych z porcelany. Na potwierdzenie tego zarzutu skarżący odnieśli się do cenników i informacji przekazanych przez niektórych producentów unijnych.

(93)

Wprawdzie przekazane informacje potwierdzają ustalenia Komisji, że wartość dodana marki na dowolnym rynku jest specyficzna dla danego przedsiębiorstwa/marki, takie informacje nie pozwalają kwestionować poziomu dostosowania, które ustalono dla produktów markowych sprzedawanych przez producenta z państwa analogicznego na krajowym rynku w Brazylii, ponieważ informacje te odnosiły się wyłącznie do rynku unijnego. Z uwagi na znaczną liczbę producentów unijnych, różnorodność rynku unijnego obejmującego różne regiony, także pod względem zorientowania na markę, a także z uwagi na wysoki udział w rynku przywozu z Chin, sytuacja na unijnym rynku różni się od tej na rynku brazylijskim. W związku z powyższym, a także w świetle ustaleń w motywach 90 i 91 powyżej, nie można przyjąć tego zarzutu.

(94)

Jak wskazano w motywie 101 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w stosownych przypadkach dokonano dalszych dostosowań w odniesieniu do kosztów transportu, ubezpieczenia, kosztów manipulacyjnych i dodatkowych, kosztów opakowania, opłat związanych z kredytem, opłat i prowizji bankowych we wszystkich przypadkach, w których wykazano ich wpływ na porównywalność cen.

(95)

Wobec braku uwag potwierdza się metodologię stosowaną przy obliczaniu marginesów dumpingu, o których mowa w motywach 102–105 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(96)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń Komisja została poinformowana, że niektóre przedsiębiorstwa handlowe, które nie wytwarzają produktu objętego postępowaniem, zostały błędnie wymienione w załączniku I do rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i dlatego podlegały cłu dumpingowemu ustanowionemu dla współpracujących producentów eksportujących. Komisja powiadomiła te przedsiębiorstwa o zamiarze wykreślenia ich z załącznika I i umożliwiła im zgłaszanie uwag. Po zbadaniu uwag kilka przedsiębiorstw handlowych zostało wykreślonych z załącznika I. W stosownych przypadkach w miejsce niektórych przedsiębiorstw wpisano powiązanego współpracującego producenta eksportującego.

(97)

Biorąc pod uwagę dostosowania wartości normalnej oraz ceny eksportowej określone w motywach 67–94 powyżej oraz wobec braku dalszych uwag, ostateczne marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(98)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń kilka zainteresowanych stron powtórzyło, że okres badany należało rozpocząć w 2009 r., a nie w 2008 r., ponieważ kryzys gospodarczy rozpoczął się w 2008 r. i tendencja w latach 2009–2011 byłaby wyraźna. Jeśli chodzi o wysunięty zarzut, należy przypomnieć, że rok 2009 nie stanowi bardziej odpowiedniego roku jako początku okresu badanego z uwagi na fakt, że w tym roku skutki kryzysu gospodarczego były w pełni odczuwalne, co spowodowało znaczny spadek konsumpcji w porównaniu z 2008 r. Zarzut zostaje zatem definitywnie odrzucony.

(99)

We wspólnej odpowiedzi kilku importerów zakwestionowało metodę obliczania wielkości produkcji unijnej podanej w motywie 108 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń kilka zainteresowanych stron podtrzymało swoje uwagi. Twierdzili oni, że skarżący nie mogli spełnić obowiązującego wymogu, bowiem dostępne statystyki PRODCOM sugerują znacznie wyższy poziom produkcji UE produktu podobnego niż wartość 240 200 ton podana we wspomnianym motywie i w efekcie skarżący stanowiliby poniżej 25 % unijnej produkcji produktu podobnego. Według obliczeń tych stron wielkość produkcji unijnej wyniosła 313 187 ton w OD. Obliczenia te opierały się na pełnych danych PRODCOM dla porcelanowych ceramicznych zestawów stołowych i naczyń kuchennych oraz na korekcie w dół o 20 % w przypadku nieporcelanowych ceramicznych zestawów stołowych i naczyń kuchennych, analogicznie do metodologii zastosowanej przez skarżącego i w dochodzeniu mającym na celu ustalenie wielkości przywozu.

(100)

Należy tutaj zauważyć, że po pierwsze w ramach ustawowej analizy skargi antydumpingowej oraz zgodnie z art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego służby Komisji przeprowadziły szczegółowe badanie sytuacji przed wszczęciem postępowania. Komisja przeanalizowała dane przedstawione w skardze oraz skontaktowała się ze wszystkimi znanymi producentami unijnymi i poprosiła ich o przedstawienie danych na temat produkcji, a także stanowiska w sprawie skargi, a także o udzielenie Komisji wsparcia przy identyfikacji innych ewentualnych producentów. Również stowarzyszenia producentów przekazały informacje dotyczące produkcji.

(101)

W odniesieniu do tego zarzutu należy zauważyć, że źródło danych oraz metodologia obliczania wielkości produkcji unijnej dla poszczególnych lat w okresie badanym zostały również wyjaśnione w motywie 107 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, tj. zgodnie z tym, co uczyniono na etapie skargi, opierają się one na danych pochodzących ze stowarzyszeń unijnych i krajowych, porównanych z danymi dostarczonymi przez indywidualnych producentów oraz innymi źródłami statystycznymi (zwłaszcza danymi PRODCOM).

(102)

Jak wyjaśnili skarżący w toku dochodzenia, dane pochodzące od europejskiego stowarzyszenia opierały się, w przypadku produktów z porcelany, na danych PRODCOM odnoszących się do porcelanowych zestawów stołowych i naczyń kuchennych, ponieważ kod PRODCOM dla tego produktu odpowiadał produktom z porcelany objętym dochodzeniem. Jeśli chodzi o produkty nieporcelanowe, nie można było wykorzystać wykazu PRODCOM, ponieważ obejmował on o wiele więcej wytwarzanych produktów niż produkty nieporcelanowe objęte tym dochodzeniem. Dlatego w przypadku tych produktów krajowe stowarzyszenia zgromadziły stosowne dane na podstawie własnej dogłębnej wiedzy na temat swoich rynków, a następnie informacje te zostały zweryfikowane przez europejskie stowarzyszenie przed przekazaniem Komisji łącznych danych liczbowych. Dane te zostały zaktualizowane w trakcie dochodzenia. Ponadto w aktach niepodlegających klauzuli poufności zawarto wykaz wszystkich znanych producentów, natomiast Komisji zwrócono uwagę tylko na dodatkowych trzech producentów w Rumunii. Rozbieżność między danymi statystycznymi PRODCOM a wielkością 240 200 wynika z faktu, że zakres produktu objętego dochodzeniem nie pokrywa się z kodami PRODCOM odnoszącymi się do produktów nieporcelanowych, tj. zakres ten jest znacznie węższy. W przypadku danych statystycznych Eurostatu na temat przywozu różnicę tę można było faktycznie rozliczyć, stosując korektę w dół o 20 %, lecz nie było to właściwe w przypadku danych na temat produkcji UE ujętych w bazie danych PRODCOM. W szczególności dane PRODCOM dotyczące dwóch państw członkowskich mogłyby okazać się dalece zawyżone, gdyby zastosowano tę samą metodologię.

(103)

Dlatego też metodologia przyjęta przez zainteresowane strony, o której mowa w motywie 99 powyżej, jest błędna. Co więcej, nie przedstawiono żadnych dowodów na to, że wielkość produkcji, podana przez dowolne z państw członkowskich, w tym dwa państwa członkowskie wspomniane powyżej, i opisana w aktach nieobjętych klauzulą poufności, mogłaby być zaniżona. Należy również zauważyć, że w przypadku niektórych państw członkowskich dane przekazane przez stowarzyszenie europejskie i wykorzystane w dochodzeniu były znacznie wyższe niż gdyby wykorzystano skorygowane dane PRODCOM. W związku z powyższym nie ma powodu kwestionować danych liczbowych dotyczących produkcji zgłoszonych w tym dochodzeniu ani wyniku badania sytuacji.

(104)

Wobec braku innych uwag niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 107-108 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(105)

We wspólnej odpowiedzi kilku importerów zakwestionowało dane na temat konsumpcji w Unii przedstawione w motywie 110 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Zarzut ten oparto na błędnym wykorzystaniu danych statystycznych PRODCOM przy obliczaniu wielkości produkcji i sprzedaży w Unii, co omówiono w pkt 4.2 powyżej, i w związku z tym zostaje odrzucony.

(106)

Przy ponownej analizie danych statystycznych Eurostatu dotyczących przywozu stwierdzono jednak, że nastąpiła ich aktualizacja od momentu nałożenia środków tymczasowych, co spowodowało pewne niewielkie zmiany. Dla uzupełnienia informacji poniżej przedstawiono informacje na temat kształtowania się konsumpcji w Unii na podstawie zaktualizowanych danych statycznych Eurostatu dotyczących przywozu oraz odpowiedzi opisujących sprzedaż przemysłu unijnego:

Tabela 1

(107)

Wobec braku innych uwag niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 109, 111 i 112 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(108)

We wspólnej odpowiedzi kilku importerów zakwestionowało dane przedstawione w motywie 113 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ich zarzut opierał się na błędnym wykorzystaniu danych statystycznych PRODCOM i w związku z tym zostaje oddalony.

(109)

Na podstawie zaktualizowanych danych Eurostatu na temat przywozu (zob. motyw 106 powyżej) sporządzono następujące zestawienie obrazujące wielkość, udział w rynku i średnie ceny przywozu produktu objętego postępowaniem:

Tabela 2

(110)

Zaktualizowane dane na temat wielkości, wartości oraz tendencji prawie całkowicie pokrywają się z danymi analizowanymi w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. Udział chińskiego przywozu w rynku wzrósł z 64,8 % w 2008 r. do 66,8 % w OD. Ceny importowe wzrosły o blisko 18 % w okresie badanym: z 1 274 EUR/t do 1 498 EUR/t.

(111)

Jedna strona zarzuciła całkowity brak korelacji między cenami a wielkością przywozu z Chin. Zgodnie z art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego należy rozważyć, czy nastąpił znaczny wzrost przywozu towarów po cenach dumpingowych w wartościach bezwzględnych bądź w stosunku do produkcji lub konsumpcji w Unii. W odniesieniu do wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny należy się zastanowić, czy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe wskutek przywozu towarów po cenach dumpingowych w stosunku do cen unijnych produktu podobnego lub czy przywóz ten w inny sposób nie spowoduje znacznego spadku tych cen bądź nie zahamuje ich znacznego wzrostu, który nastąpiłby w innych warunkach. Żaden z powyższych czynników nie stanowi wystarczającej wskazówki.

(112)

Wobec powyższego pod uwagę należy wziąć następujące kwestie. Po pierwsze, w momencie ożywienia konsumpcji w Unii (w latach 2009-2010) nastąpił znaczny wzrost cen przywozu z Chin, co sugerowałoby, że istnieje pewna korelacja. Ale co istotniejsze, kształtowanie się chińskich cen w okresie badanym należy oceniać w kontekście bardzo wyraźnej różnicy w cenach, która uwidoczniła się już w 2008 r. i o której świadczą średnie ceny przywozu z Chin (tabela 2) oraz średnie ceny sprzedaży w Unii (tabela 9) podane w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. Potwierdzeniem tych znacznych różnic w cenach są wysokie poziomy podcięcia cenowego w OD. Wzrost cen nie zapobiegł w efekcie wzrostowi udziału w rynku przywozu z Chin podczas okresu badanego. Przywóz z Chin nie przestawał wywierać ogromnej presji na ceny przemysłu unijnego, które spadły o 12 % w okresie badanym. W związku z tym nie można zgodzić się z tą uwagą.

(113)

W odniesieniu do kształtowania się ceny importowej (wzrost) oraz wielkości przywozu (spadek) w latach 2008-2011, a następnie w roku 2012 odnotowanych na podstawie jednej grupy chińskich producentów eksportujących objętych próbą, zaobserwowany trend wzrostowy średnich cen importowych nie może podważyć ustalenia dotyczącego szkodliwego wpływu dumpingu w OD. Co do kształtowania się wielkości przywozu z Chin, i co zostało już podkreślone w motywie 114 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i w motywie 109 powyżej, wskaźnik udziału w rynku wskazuje na wzrost udziału w rynku przywozu z Chin o 2 punkty procentowe. Ponadto, jak wyjaśniono szczegółowo w motywach 116 i 117 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz w motywie 111 powyżej, nastąpiło wyraźne podcięcie cenowe wskutek przywozu z Chin.

(114)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń kilka zainteresowanych stron zwróciło się o bardziej szczegółowe informacje na temat wyliczeń dotyczących podcięcia cenowego niż te podane już w motywie 116 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. O ile pozwalał na to poufny charakter takich informacji oraz zważywszy na fakt, że producentom Unii zapewniono anonimowość, przekazane zostały dodatkowe informacje.

(115)

Analogicznie do decyzji podjętej po nałożeniu środków tymczasowych polegającej na wykluczeniu z cennika eksportowego niektórych „nietypowych” produktów do celów obliczenia dumpingu (zob. motyw 69 powyżej), takie produkty zostały również wykluczone z cennika eksportowego stosowanego przy obliczaniu szkody. Zmiana ta miała tylko niewielki wpływ na marginesy podcięcia, które utrzymały się w tym samym przedziale, o czym jest mowa w motywie 117 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(116)

Wobec braku innych uwag niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 113-117 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(117)

Zdaniem kilku stron fakt, że w latach 2009-2010 oraz w OD nastąpiła poprawa kilku czynników szkody, dowodzi, że przemysł unijny rozwija się w pozytywnym kierunku. Należy jednak zauważyć, że analiza ta jest niepełna i pominięto w niej kwestię kształtowania się tych czynników w całym okresie badanym. Pod uwagę należy również wziąć wyjaśnienia podane w motywie 23 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(118)

Na wniosek zainteresowanej strony potwierdza się, że wskaźniki makroekonomiczne zostały ocenione na poziomie całego przemysłu unijnego, natomiast czynniki mikroekonomiczne zostały zbadane na poziomie producentów unijnych objętych próbą, wśród których znalazły się przedsiębiorstwa nieskar¿1ce.

(119)

CCCLA poinformowała, że wskaźniki mikro- i makroekonomiczne przedstawione w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych nie były reprezentatywne, ponieważ całkowita wielkość produkcji w Unii była znacznie wyższa niż dane wykorzystane w trakcie dochodzenia. Mając jednak na uwadze analizę i konkluzje wyciągnięte w pkt 4.2 powyżej, argument ten zostaje odrzucony.

(120)

Wobec braku innych uwag niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 118-121 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(121)

Jak wspomniano w pkt 4.1 powyżej, kilku importerów zakwestionowało dane dotyczące produkcji przedstawione w motywie 122 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Dane te zostały jednak porównane z innymi danymi i niniejszym się je potwierdza.

(122)

Wobec braku innych uwag niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 122-124 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(123)

Zaktualizowane dane w tabeli 2 nie mają wpływu na dane w tabelach 4 i 5 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(124)

Wobec braku uwag dotyczących wielkości sprzedaży i udziału w rynku niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 125 i 126 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(125)

We wspólnej odpowiedzi kilku importerów zakwestionowało dane liczbowe dotyczące zatrudnienia i wydajności przedstawione w motywach 127 i 128 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, argumentując, że dane te nie pokrywają się z wnioskami na temat sytuacji, jakie płyną z niektórych danych statystycznych Eurostatu (8).

(126)

Dane dotyczące wspomnianych dwóch rodzajów wskaźników zostały zweryfikowane i uznane za prawidłowe. Dane przedstawione przez strony miały zbyt ogólny zakres i nie dotyczyły produkcji produktu podobnego. Wobec braku innych uwag w odniesieniu do zatrudnienia i wydajności niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 127-128 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(127)

Wobec braku innych uwag dotyczących wielkości marginesu dumpingu niniejszym potwierdza się motyw 129 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(128)

We wspólnej odpowiedzi kilku importerów zakwestionowało dane dotyczące zapasów omówione w motywie 130 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz ich znaczenie w porównaniu z powszechnie dostępnymi danymi na temat niektórych producentów unijnych. Nie zgodzili się także ze stwierdzeniem, że przemysł unijny opiera swoją działalność głównie na zamówieniach.

(129)

Co do działalności opierającej się na zamówieniach, wyniki dochodzenia potwierdziły, że sytuacja ta faktycznie dotyczy producentów unijnych objętych próbą i że jest to przyjęta praktyka w tym sektorze. Ponadto dane na temat zapasów przedstawione w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych dotyczyły zweryfikowanych danych dostarczonych przez producentów unijnych objętych próbą, które uważa się za najbardziej rzetelne dane liczbowe.

(130)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń powtórzone zostały powyższe uwagi, ale nie przedstawiono żadnych nowych argumentów. Wobec braku innych uwag dotyczących zapasów niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywie 130 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(131)

Wobec braku uwag dotyczących danych na temat cen sprzedaży podanych w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywie 131 tego rozporządzenia.

(132)

Po ujawnieniu ustaleń wykryto błąd pisarski w obliczeniach zysku netto przemysłu Unii oraz zwrotu z inwestycji. Po skorygowaniu tego błędu zweryfikowane dane przedstawiają się następująco:

Tabela 3

(133)

Powyższa korekta błędu nie ma istotnego wpływu na tymczasowe ustalenia dotyczące tych dwóch wskaźników. Ważony średni poziom zysku producentów objętych próbą był jednak w okresie badanym nieznacznie mniejszy niż wstępnie założono w związku z jego spadkiem z 3,8 % do 3,2 % (zamiast z 4,2 % do 3,5 %). Zwrot z inwestycji w dużej mierze był zgodny z tendencją zaobserwowaną dla zysku, ale – co wskazało kilka zainteresowanych stron po ujawnieniu ostatecznych ustaleń – ogólnie rzecz biorąc, w okresie badanym zauważono raczej tendencje wzrostowe niż spadkowe.

(134)

Jedna zainteresowana strona zakwestionowała trudną sytuację w przemyśle unijnym na początku okresu badanego, o czym mowa w motywie 134 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Strona ta twierdziła, że pod uwagę można brać tylko szkodę spowodowaną przez dumping, natomiast dla żadnego innego okresu poza rokiem 2011 nie stwierdzono dumpingu. Nawiązanie do sytuacji w przemyśle unijnym w tym motywie miało jednak na celu wyłącznie zbadanie, czy zysk odnotowany na początku okresu badanego można uznać za reprezentujący zysk, który w normalnych warunkach zostałby osiągnięty przez przemysł. Ustalono, że taka sytuacja nie ma miejsca.

(135)

Kilka stron zakwestionowało poziom odniesienia dla zysku, o którym mowa w motywie 135 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, lub przedstawiło inne (niższe) poziomy odniesienia.

(136)

Grupa chińskich producentów eksportujących twierdziła, że poziom zysku w OD wskazywał na dobry wskaźnik rentowności. Twierdzenie to nie zostało jednak uzasadnione. Inna strona twierdziła również, że poziomy zysku podane w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych można uznać za normalne, przy czym strona ta opierała się na powszechnie dostępnych danych na temat zysku niemieckiego producenta za lata 1999-2007. Jeszcze inna zainteresowana strona utrzymywała, że poziom zysku w OD podany w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych można uznać za „normalny” na podstawie wniosków wyciągniętych z badania przeprowadzonego przez Komisję (9), w którym uwzględniono dane dotyczące zysku niemieckiego producenta obejmujące lata 2004-2007. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń wysunięto podobne twierdzenia.

(137)

Przypomina się, że w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych stwierdzono, że zysku osiągniętego na początku okresu badanego nie można uważać za normalny zysk, bowiem przemysł unijny już wówczas znajdował się w trudnej sytuacji, o czym mowa w motywie 134 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ponadto ustalono, że powszechnie dostępne dane na temat zysku niemieckiego producenta za lata 1999-2007, o których mowa powyżej, dotyczyły nie tylko produkcji ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych, lecz także innych ważnych segmentów. Jeśli chodzi o wykonane przez Komisję badanie wspomniane w motywie 136 powyżej, mając na uwadze jego zakres, cel i czas, ustalono, że nie stanowi ono istotnej podstawy do ustalenia rentowności. Przykładowo, w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem dane te dotyczyły tylko zysków jednego przedsiębiorstwa. Wszystkie trzy odpowiedzi przywołane w motywie 136, którym zaprzecza odpowiedź wspomniana w motywie 141 poniżej, nie są dostatecznie uzasadnione. Potwierdza się tym samym, że stopy zysku równej 3,2 % w OD nie można uznać za właściwą dla tego produktu.

(138)

Jedna zainteresowana strona twierdziła, że poziomy zysku w szwedzkich sektorach sprzedaży detalicznej wyposażenia wnętrz, mebli lub artykułów spożywczych należy traktować jako odniesienie. Zważywszy jednak między innymi na rozbieżność między poziomami inwestycji w badanych sektorach produkcji i sprzedaży detalicznej, twierdzenie to należy odrzucić.

(139)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jedna strona twierdziła, że jeśli przyjąć 6 % zysk, który to poziom uznano za rozsądny w dochodzeniu dotyczącym obuwia, normalny poziom zysku także w bieżącej sprawie nie jest właściwy, gdyż został on ustalony w 2006 r., kiedy warunki gospodarcze były bardziej sprzyjające w porównaniu z rokiem 2013. Takiego argumentu nie można przyjąć. Przede wszystkim strona odnosi się do ogólnych warunków gospodarczych, a nie do konkretnej sytuacji na rynku zastaw stołowych. Faktem jest, że poziom konsumpcji w 2009 r. wyraźnie się obniżył, ale w następnych latach odnotowano jego znaczny wzrost. Co istotniejsze, nie można rozpatrywać zmian poziomu konsumpcji w oderwaniu od innych czynników. Zważywszy na znaczną wielkość przywozu po cenach dumpingowych (udział w rynku równy 66,8 %), poziom dumpingu (marginesy dumpingu kształtujące się w przedziale od 13,1 % do 36,1 %) oraz poziom podcięcia (między 26,5 % a 47,6 %), sytuacja na rynku unijnym pod względem konkurencyjności byłaby zupełnie inna, gdyby przywóz był realizowany po cenach niedumpingowych. Dlatego też argument ten należy odrzucić.

(140)

Inne strony sugerowały zastosowanie poziomu odniesienia wykorzystanego w innym dochodzeniu antydumpingowym dotyczącym płytek ceramicznych (10). Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń zgłoszone zostały podobne uwagi. Należy jednak zauważyć, że płytek ceramicznych, w odróżnieniu od skórzanego obuwia i zastaw stołowych, nie można traktować jako produktu konsumenckiego w ten sam sposób. Przykładowo, biorąc pod uwagę, jak często gospodarstwa domowe kupują lub wymieniają ceramiczne zastawy stołowe, a także sposób wprowadzania na rynek i sprzedaży takich zastaw konsumentom, większa analogia zachodzi między ceramicznymi zastawami stołowymi a skórzanym obuwiem niż płytkami ceramicznymi. Wniosek, by stosować zysk docelowy przyjęty również w dochodzeniu w sprawie płytek ceramicznych, zostaje zatem oddalony.

(141)

Skarżący stwierdzili, że poziom odniesienia dla zysku powinien raczej przekraczać 10 %, ponieważ produkcja zastaw stołowych i naczyń kuchennych jest kapitałochłonna, co dodatkowo wymaga wysokiego nakładu nowych inwestycji i innowacyjności. Wprawdzie potwierdza się, że przemysł objęty postępowaniem charakteryzuje się kapitałochłonnością i wymaga stałych inwestycji, przekazane informacje na poparcie tego twierdzenia nie mogły spowodować zmiany tymczasowo stosowanego poziomu odniesienia. W toku dochodzenia nie można było wykazać, że taki poziom odniesienia byłby najbardziej odpowiedni dla wszystkich producentów unijnych.

(142)

Grupa importerów podważyła dane na temat rentowności podane w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych i obliczyła rentowność – na podstawie danych dotyczących kosztu produkcji, ceny i wielkości sprzedaży unijnej i cen sprzedaży eksportowej w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych – oraz doszła do wniosku, że przemysł unijny w OD odnotował zysk rzędu 6 %. Obliczenia te były jednak błędne, bowiem opierały się na danych pochodzących z różnych źródeł (od producentów unijnych objętych próbą, przemysłu unijnego jako całości oraz Eurostatu).

(143)

Wobec braku dalszych uwag w tym zakresie niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 132-137 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(144)

We wspólnej odpowiedzi kilku importerów twierdziło, że dane dotyczące kosztu produkcji w motywie 138 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych nie były zgodne z kształtowaniem się kosztów pracy i energii według danych Eurostatu. Strony podkreśliły, że koszty pracy wzrosły we wszystkich państwach członkowskich. Jednocześnie kształtowanie się kosztów energii w Unii nie uzasadnia spadku kosztu produkcji.

(145)

Należy przy tym zauważyć, że dane na temat kosztów pracy i energii podane przez strony były zbyt ogólne. Ponadto fakt, że przemysł unijny zdołał zmniejszyć koszt produkcji w okresie, gdy panowała odwrotna tendencja, dowodzi wyjątkowych starań podejmowanych przez przemysł unijny, by obciąć koszty i zachować konkurencyjność.

(146)

Dane na temat kosztu produkcji przedstawione w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych stanowią zweryfikowany koszt produkcji dla producentów unijnych objętych próbą. Wobec braku uwag niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywie 138 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(147)

Kilka stron zakwestionowało wnioski dotyczące szkody przedstawione w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, argumentując, że pod sam koniec okresu badanego nastąpiła poprawa kilku wskaźników szkody. Kwestia ta nie może jednak podważać faktu, że większość wskaźników szkody pogorszyła się w okresie badanym. To pogorszenie jest widoczne w przypadku większości wskaźników makroekonomicznych takich jak wielkość produkcji, zdolności produkcyjne, sprzedaż na rzecz klientów niepowiązanych, zatrudnienie, a także w przypadku wskaźników szkody związanych z wynikami finansowymi w przemyśle unijnym takich jak rentowność i inwestycje.

(148)

Wobec braku innych uwag niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w motywach 139 – 143 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(149)

Wobec braku uwag do motywu 144 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych niniejszym potwierdza się ustalenia przedstawione w tym motywie.

(150)

Kilka stron zakwestionowało wnioski przedstawione w motywie 148 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Chociaż niektóre wartości procentowe wymienione w motywach 145 i 147 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostały nieznacznie zmienione, jak wyjaśniono powyżej, nie zmienia to faktów i wniosków zawartych w motywach od 145 do 148 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(151)

Biorąc pod uwagę udział w rynku przywozu towarów po cenach dumpingowych z ChRL, jasne jest, że nie ma sprzeczności z motywem 147 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w szczególności jeśli chodzi o stwierdzenie, że spadek cen sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym i jej rentowność można przypisać obniżeniu cen na rynku unijnym wskutek przywozu towarów po cenach dumpingowych z Chin i zmian udziału w rynku przemysłu unijnego, jak twierdziła jedna ze stron.

(152)

Ponadto fakt, że ceny przywozu z ChRL wzrosły w okresie badanym, na co zwróciło uwagę kilka stron, nie podważa ustalenia podcięcia cenowego i dumpingu wyrządzającego szkodę podczas OD.

(153)

Wobec braku innych uwag w odniesieniu do skutków przywozu towarów po cenach dumpingowych niniejszym potwierdza się motywy od 145 do 148 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(154)

Jak wspomniano w motywie 106 powyżej, po wprowadzeniu środków tymczasowych zaktualizowano dane Eurostatu dotyczące przywozu. Podczas porównywania tych nowych danych z danymi wcześniej zawartymi w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych wykryto błąd pisarski w obliczeniach danych dotyczących przywozu z Tajlandii i Turcji. Błąd ten poprawiono, w efekcie czego ostateczne wartości liczbowe dotyczące przywozu produktu podobnego z państw trzecich, na podstawie danych Eurostatu, przedstawiają się następująco:

Tabela 4

(155)

Przywóz z państw trzecich zmniejszył się o 12 % w okresie badanym, natomiast udział tego przywozu w rynku utrzymywał się na raczej stałym poziomie.

(156)

Należy zauważyć, że w okresie badanym średnie ceny importowe produktów z innych państw trzecich wzrosły o 6 % i stale utrzymywały się na wyższym poziomie niż średnia cena sprzedaży przywozu z Chin (o 68 % w OD).

(157)

Przed publikacją rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych CCCLA zwróciła uwagę, że przywóz z Turcji wzrósł o 8 % między 2010 r. a 2011 r., przy czym ceny importowe z Turcji były rzekomo tylko o około 20 % wyższe od cen importowych z ChRL. Następnie kilka stron zakwestionowało wnioski rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotyczące przywozu z Turcji.

(158)

Uwzględniając oczywisty istotny błąd dotyczący danych na temat przywozu z Turcji w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych oraz zaktualizowane dane podane powyżej, nic nie wskazuje na to, by przywóz z Turcji, przy założeniu jego cen i udziału w rynku, mógł podważyć związek przyczynowy między wywozem produktu objętego postępowaniem z Chin a szkodą poniesioną przez przemysł unijny. Należy również odnotować, że nieuwzględnienie przywozu z Turcji w skardze nie może być uznane za dyskryminujące, ponieważ na wstępnym etapie nie było wystarczających dowodów co do przywozu z Turcji, świadczących o dumpingu, szkodzie i związku przyczynowym.

(159)

Udział w rynku przywozu z Tajlandii nigdy nie przekroczył 3,5 % w okresie objętym dochodzeniem.

(160)

W związku z powyższym stwierdza się, że przywóz z innych państw trzecich nie wpłynął w tak istotny sposób na sytuację przemysłu unijnego, aby podważyć związek przyczynowy między przywozem towarów po cenach dumpingowych z ChRL i szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(161)

Wobec braku nowych uwag dotyczących segmentów rynku niniejszym potwierdza się motywy od 156 do 158 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(162)

Jedna ze stron sugerowała, że szkodę można by przypisać długoterminowemu zmniejszeniu popytu na towary produkowane przez przemysł unijny. Dochodzenie nie potwierdziło jednak takiej tendencji, co wyjaśniono już w motywie 112 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(163)

Wobec braku dalszych uwag dotyczących konsumpcji i popytu potwierdza się motywy od 159 do 166 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(164)

Jedna ze stron zwróciła uwagę, że średnie ceny eksportowe Unii były niższe od średnich cen sprzedaży na rynku unijnym w okresie badanym. Mogło to wpłynąć na możliwości przemysłu unijnego w zakresie dokonywania nowych inwestycji czy zatrudniania nowych pracowników. Podobne argumenty powtórzono po ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Jak już wspomniano w motywie 169 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, na większość wskaźników szkody nie ma jednak wpływu wynik sprzedaży eksportowej. Można też argumentować, że sprzedaż ta była próbą częściowej kompensacji szkody poniesionej na rynku unijnym. Poza tym, ponieważ średnie ceny obliczono, dzieląc całkowitą wartość sprzedaży produktu podobnego przez całkowitą wielkość tej sprzedaży, inna kombinacja produktu przy porównywaniu sprzedaży na rynku Unii ze sprzedażą eksportową mogłaby spowodować istotne różnice średniej wartości sprzedaży ogółem. Wreszcie, omawiana sprzedaż eksportowa stanowiła mniej niż 37 % całkowitej wielkości sprzedaży przemysłu unijnego, a więc dominującym rynkiem dla przemysłu unijnego był nadal zdecydowanie rynek wewnętrzny Unii. Dlatego też argument, iż sprzedaż eksportowa spowodowała szkodę dla przemysłu unijnego w takim stopniu, że narusza to związek przyczynowy między przywozem w ChRL a szkodą dla przemysłu unijnego, zostaje odrzucony.

(165)

Wobec braku nowych uwag dotyczących wywozu przemysłu unijnego niniejszym potwierdza się motywy od 167 do 170 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(166)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych inna strona sugerowała, że wyeliminowanie kontyngentów przywozowych miałoby wpływ na producentów unijnych podczas okresu badanego. Nie przedstawiono jednak nowych faktów, które mogłyby zmienić ustalenia zawarte w motywie 173 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(167)

Wobec braku nowych uzasadnionych uwag w sprawie eliminacji kontyngentów przywozowych niniejszym potwierdza się motywy od 171 do 173 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(168)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych kilka stron uparcie twierdziło, że nie uwzględniono należycie wspomnianego w motywie 175 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dochodzenia dotyczącego kartelu, wszczętego przez niemieckie władze, ani nałożonej na ten kartel grzywny, o której mowa w tym samym motywie. Jeśli chodzi o te zarzuty, w uzupełnieniu do informacji zawartych już w motywach 174 i 175 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych można stwierdzić, co następuje:

(169)

Niemieckie dochodzenie w sprawie kartelu, dotyczące rzekomego ustalania cen od lipca 2005 r. do lutego 2008 r., jest wciąż jeszcze prowadzone. Ponieważ producentów unijnych objęto zasadą poufności, a ostateczne wyniki trwającego wciąż niemieckiego dochodzenia nie zostały jeszcze podane do publicznej wiadomości, nie można komentować szczegółów przeprowadzonej analizy. Można jednak potwierdzić, że żaden z unijnych producentów objętych próbą nie został poddany temu dochodzeniu. W toku dochodzenia ustalono również, że badane praktyki nie wpłynęły wcale na wskaźniki mikroekonomiczne, a jedynie w niewielkim stopniu, jeśli w ogóle, na wskaźniki makroekonomiczne.

(170)

Jeśli chodzi o ustalenia w sprawie kartelu w zakresie instalacji sanitarnych, należy przypomnieć, że stwierdzono, iż ten kartel ustalający ceny był aktywny w latach 1992-2004 i że tylko jeden z producentów ukaranych grzywną prowadzi także działalność w sektorze ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych. Praktyki kartelu nie miały wpływu na dane przedstawione przez tego producenta w zakresie badanej sytuacji oraz szkody, ponieważ wykorzystano tylko dane dotyczące jego działalności w zakresie ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych, a nie dane skonsolidowane. Z tego względu grzywna związana z kartelem nie miała wpływu na dane dostarczone przez tego producenta. Należy też przypomnieć, że ustalanie cen miało miejsce na długo przed okresem badanym. Ponieważ tożsamość producentów unijnych jest poufna, nie można ujawnić, czy przedsiębiorstwo to zostało włączone do próby. Gdyby jednak jakiś unijny producent objęty próbą uwzględnił w swoich księgach rachunkowych jakiekolwiek pozycje (np. grzywnę za kartel), które zakłócałyby obraz szkody na potrzeby niniejszego dochodzenia, organ prowadzący dochodzenie wyodrębniłby te pozycje, aby nie zakłócały one czynników istotnych dla szkody.

(171)

Wskutek tego zarzuty dotyczące wpływu wspomnianego wyżej dochodzenia w sprawie kartelu na analizę szkody i związku przyczynowego zostają niniejszym odrzucone.

(172)

Jedna zainteresowana strona wspomniała nielegalne ustalanie cen i podział rynku między producentami unijnymi, ale nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie tych zarzutów, w związku z czym zarzuty te zostają odrzucone.

(173)

Wobec braku nowych uwag dotyczących praktyk antykonkurencyjnych na rynku unijnym niniejszym potwierdza się motywy od 174 do 176 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(174)

Wobec braku nowych uwag dotyczących metod produkcji niniejszym potwierdza się motywy od 177 do 178 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(175)

Jeden z importerów powtórzył podobne argumenty po ujawnieniu ostatecznych ustaleń, twierdząc, że istnieją różnice pomiędzy metodami produkcji stosowanymi przez producentów unijnych a metodami o bardziej rzemieślniczym charakterze, z których korzysta się w chińskich fabrykach. Nie przedstawiono jednak żadnego uzasadnienia, które mogłoby zmienić wnioski przedstawione w motywie 178 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w związku z czym argument ten zostaje ostatecznie odrzucony.

(176)

Wobec braku nowych uwag dotyczących rynków produktów używanych niniejszym potwierdza się motywy od 179 do 180 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(177)

Jedna ze stron stwierdziła, że w motywie 183 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych przedstawiono błędną analizę sytuacji w okresie ożywienia gospodarczego w latach 2010 i 2011 i że zbyt nisko oszacowano wpływ kryzysu gospodarczego. Te uwagi powtórzono po ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Twierdzenia te nie zostały jednak uzasadnione. Należy również podkreślić, że we wspomnianym motywie stwierdzono, że przywóz towarów po cenach dumpingowych z ChRL nasilił skutki pogorszenia koniunktury gospodarczej. Jeśli chodzi o wpływ kryzysu gospodarczego, w motywie 184 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych jasno stwierdzono fakt, że kryzys gospodarczy mógł się przyczynić do gorszych wyników przemysłu unijnego, lecz nie mogło to podważyć związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez ten przemysł podczas OD.

(178)

Wobec braku nowych uwag dotyczących kryzysu gospodarczego niniejszym potwierdza się motywy od 181 do 184 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(179)

We wspólnym piśmie kilku importerów stwierdziło, że spadek zatrudnienia był normalną tendencją w przemyśle towarów konsumpcyjnych. Twierdzenie to nie zostało jednak uzasadnione. Ponadto, nawet gdyby taka tendencja była normalna w tym sektorze, nie mogłoby to podważyć związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych z ChRL a istotną redukcją miejsc pracy w tym sektorze. Argument ten zostaje zatem odrzucony.

(180)

Jedna ze stron twierdziła, że pozostające deficyty strukturalne przemysłu unijnego w połączeniu z istniejącą nadwyżką mocy produkcyjnych ukazaną w tabeli 3 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych mogą podważyć związek przyczynowy między przywozem towarów po cenach dumpingowych z ChRL a szkodą poniesioną przez producentów unijnych. Jeżeli o ten argument chodzi, to mimo że przemysł unijny był w trudnej sytuacji na początku okresu badanego i przeszedł proces restrukturyzacji, w dochodzeniu potwierdzono jednak, że był on konkurencyjny i dobrze radził sobie z popytem na wszystkich rynkach. Co do tabeli 3 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych to spadek produkcji należy postrzegać w związku z presją wynikającą z dużej wielkości przywozu towarów po niskich cenach z ChRL, ponieważ wywóz przemysłu unijnego pozostawał stabilny. Z tego względu nie można było zaakceptować powyższego stwierdzenia.

(181)

Jedna strona uznała, że Komisja nie uwzględniła łącznego wpływu wszystkich pozostałych czynników wywołujących szkodę. Ten zarzut wysunęło również kilka stron po ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Biorąc pod uwagę wyniki dochodzenia w odniesieniu do różnych innych wymienianych czynników, nie wydaje się jednak możliwe, aby ich łączny wpływ podważył związek przyczynowy. W rzeczywistości w przypadku większości pozostałych czynników, na które się powoływano, ich wpływ był niewielki albo żaden.

(182)

Jedna strona uznała, że organ prowadzący dochodzenie nie dokonał dostatecznego rozróżnienia między współwystępowaniem a przyczynowością. Przedstawione na poparcie tej tezy informacje nie były jednak rozstrzygające, dlatego też argument ten zostaje odrzucony.

(183)

Wobec braku nowych uwag dotyczących pozostałych czynników niniejszym potwierdza się motywy od 185 do 190 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(184)

Wobec braku nowych uwag motyw 191 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostaje niniejszym potwierdzony.

(185)

Wobec braku uwag dotyczących motywu 192 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych motyw ten zostaje niniejszym potwierdzony.

(186)

Polski producent nieskarżący z zadowoleniem przyjął środki, natomiast nieskarżący producent ze Zjednoczonego Królestwa, zainteresowany przywozem produktu objętego postępowaniem, wyraził wobec nich sprzeciw. Druga z tych stron twierdziła, że cła będą miały negatywny wpływ na tych producentów, którzy uzupełniają swój zakres produktów przywozem towarów z ChRL i którzy dostosowali się do globalizacji dzięki modelowi biznesu, który zakłada, że w Unii wykonywana jest praca o wysokiej wartości dodanej. Ponadto klienci będą mniej skłonni do kupowania ich produktów, ponieważ producenci ci nie będą już w stanie zaoferować pełnej gamy produktów.

(187)

W związku z twierdzeniami tej drugiej strony zbadano sytuację tego przedsiębiorstwa. Ustalono, że przywóz zastaw stołowych z Chin stanowił tylko niewielką część całkowitego przywozu dokonywanego przez to przedsiębiorstwo. Przedsiębiorstwo twierdziło jednak, że przywóz ten był dla niego ważny, lecz nie podało dalszych szczegółów. Nie przedstawiło żadnych danych liczbowych na temat własnej produkcji. Ze sprawozdań finansowych wynikało, że w 2011 r. przedsiębiorstwo osiągnęło ponad 10 % zysk netto z łącznych obrotów, z czego większość na rynkach poza UE (nie przedstawiono danych dotyczących produktu objętego postępowaniem). Na tej podstawie nie przewiduje się, aby nałożenie środków miało zagrozić rentowności tego przedsiębiorstwa. Jeśli chodzi o stwierdzenie, że wiele innych przedsiębiorstw również napotka trudności w wyniku wprowadzenia środków, nie dostarczono dowodów na ten temat. Ponadto z odpowiedzi otrzymanych na etapie badania sytuacji przed wszczęciem postępowania oraz z pism, które wpłynęły później, nie wynika, jakoby w takiej sytuacji znajdowała się znacząca liczba przedsiębiorstw.

(188)

Wpływ ceł na działalność produkcyjną przemysłu unijnego będzie pozytywny. W istocie od niedawnego nałożenia tymczasowych ceł antydumpingowych odnotowano szereg pozytywnych tendencji w tym zakresie.

(189)

Wspomniane wyżej pozytywne tendencje potwierdzają opinię skarżących, iż produkcja unijna mogłaby się znacząco zwiększyć w bardzo krótkim terminie dzięki wykorzystaniu już istniejących zakładów, maszyn i siły roboczej, natomiast dalsze zwiększenie produkcji byłoby możliwe w dłuższej perspektywie. Zadośćuczynienie za nieuczciwe praktyki cenowe na rynku jest więc korzystne dla przemysłu unijnego, ponieważ nowy poziom cen sprawiłby, że produkcja większej ilości produktów w Unii byłaby bardziej atrakcyjna, zarówno jeśli chodzi o duże, jak i małe zamówienia, specjalne wzornictwo czy szeroko rozpowszechnione niemarkowe produkty. W efekcie tworzone byłyby nowe miejsca pracy wymagające różnych rodzajów umiejętności, a poziom bezrobocia by się zmniejszył.

(190)

Jeśli chodzi o niemożność zaoferowania pełnej gamy produktów, to tego stwierdzenia nie można przyjąć, ponieważ konsumenci wymagają wciąż zmieniających się ofert produktów i istnienia wielu różnych źródeł dostaw.

(191)

Wobec braku innych uwag dotyczących interesu przemysłu unijnego niniejszym potwierdza się motywy od 193 do 198 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(192)

Dwóch największych importerów objętych próbą podważyło ustalenia na temat ich poziomu współpracy w odniesieniu do pełnych danych na temat rentowności oraz marży między cenami zakupu i sprzedaży niepowiązanym klientom, natomiast jeden z nich zaprzeczał, że odmówił udzielenia dostępu do swoich ksiąg rachunkowych i dowodził, że dostęp ten niczego by nie zmienił. Strony twierdziły, że ich wielkość i model biznesowy nie pozwalały na udostępnienie tak szczegółowych danych, jak tego wymagano. Na etapie ostatecznych ustaleń potwierdzono, że jeden z tych importerów ponownie odmówił dostępu do swoich ksiąg rachunkowych, a żadnemu z nich, mimo starań, nie udało się przedstawić pełnych i nadających się do użytku danych dotyczących rentowności oraz informacji na temat marży między cenami zakupu i sprzedaży niepowiązanym klientom, tak aby mogły one zostać wykorzystane przez instytucje do analizy sytuacji niepowiązanych importerów. Ograniczone informacje dostarczone przez oba przedsiębiorstwa na temat ich cen zakupu i sprzedaży, choć ogólnie nierozstrzygające, były jednak w pełni zgodne z ogólnymi informacjami na temat marż otrzymanymi i przedstawionymi w skrócie w motywie 202 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(193)

W motywie 203 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych poproszono zainteresowane strony o przesłanie dodatkowych, całościowych i weryfikowalnych danych do dalszej analizy wpływu środków na łańcuch dostaw.

(194)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych dwóch niepowiązanych importerów przesłało nowe odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu dla importerów. Otrzymano także uwagi w sprawie interesu Unii od innych nieobjętych próbą importerów, jednego stowarzyszenia na rzecz europejskiego i międzynarodowego handlu (stowarzyszenia handlu zagranicznego), szwedzkiego stowarzyszenia importerów, hurtowników i detalistów (Svensk Handel), CCCLA oraz producenta unijnego zainteresowanego przywozem. Żadne z nadesłanych materiałów nie zawierało rozstrzygających danych dotyczących wpływu środków na łańcuch dostaw.

(195)

Jedna strona twierdziła, że zaniżono dotkniętą wpływem ceł wielkość zatrudnienia w sektorach zależnych, biorąc pod uwagę fakt, że statystyki Eurostatu pokazują, że ogółem przedsiębiorstwa handlowe zajmujące się dystrybucją zatrudniają więcej osób (33 mln) niż przedsiębiorstwa produkcyjne (31 mln). Przedstawione dane dotyczyły jednak działalności przywozowej i produkcyjnej ogółem i nie mogły zostać wykorzystane do celów niniejszego dochodzenia.

(196)

We wspólnym piśmie kilku importerów stwierdziło, że pięciu importerów objętych próbą zapewniało pracę dla więcej niż 10 000 osób na stanowiskach związanych z produktem objętym postępowaniem, a nie 350 osób, jak wspomniano w motywie 200 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Dane te sprawdzono raz jeszcze. Należy podkreślić, że w ramach analizy interesu importerów bierze się pod uwagę liczbę osób zatrudnionych na stanowiskach związanych z przywozem i odsprzedażą produktu objętego postępowaniem, w tym na stanowiskach pomocniczych. Liczba ta oczywiście nie powinna obejmować zatrudnienia związanego z innymi produktami lub źródłami pochodzenia, bądź z działalnością taką jak sprzedaż hurtowa lub detaliczna. Przypomina się, że na wcześniejszym etapie postępowania grupa 14 importerów oszacowała liczbę istotnych miejsc pracy na poziomie importerów na 7 000 ogółem. Liczba ta wydaje się być rozsądnym przybliżeniem, jeśli chodzi o rząd wielkości, na podstawie ekstrapolacji sytuacji importerów objętych próbą dokonanej w takim stopniu, w jakim dało się wykorzystać ich dane.

(197)

Kilka stron zaskarżyło wysoką wartość marży brutto podaną w motywie 202 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, twierdząc, że jest ona myląca. Dochodzenie wykazało jednak, że przeważająca większość importerów, którzy odpowiedzieli na pytania kontroli wyrywkowej dla importerów, zgłosiła marżę brutto pomiędzy ceną sprzedaży a ceną odsprzedaży w przedziale od 50 % do 200 % i importerzy objęci próbą byli w podobnej sytuacji. Ponadto po ujawnieniu ostatecznych ustaleń skarżący przedstawili szereg przykładów na poparcie informacji podanej w publikacji wymienionej w motywie 202 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, tj. potwierdzających stosunek między ceną importową a ceną detaliczną produktu objętego postępowaniem.

(198)

Producent ze Zjednoczonego Królestwa zainteresowany przywozem wyjaśnił, że marże te są niezbędne dla pokrycia pewnych kosztów ponoszonych w Unii. Nie przedstawiono danych, które pozwoliłyby na obliczenie tych marż na podstawie obrotów.

(199)

Ponieważ tylko w przypadku trzech importerów objętych próbą możliwe było uzyskanie i zweryfikowanie przydatnych do użytku danych dotyczących zysku z działalności przywozowej związanej z produktem objętym postępowaniem, a importerzy ci reprezentowali jedynie około 3 % przywozu produktu objętego postępowaniem, średniej ważonej wartości zysku nie uznano za rozstrzygającą i dlatego nie wymieniono jej w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. Należy jednak zwrócić uwagę, że ten średni ważony zysk był dość wysoki (między 6 % a 10 % – w celu zachowania poufności podaje się tylko zakres).

(200)

Jeden importer twierdził, że produkcja kolorowych wyrobów kamionkowych w Unii jest niewystarczająca i że nie ma on innej alternatywy poza przywozem tych towarów z ChRL. To samo twierdzenie podtrzymano po ujawnieniu ostatecznych ustaleń. W dochodzeniu ustalono jednak, że kolorowe wyroby kamionkowe mogą być pozyskiwane z różnych źródeł, w tym od producentów unijnych. Producenci unijni mają ponadto wystarczające moce produkcyjne, aby zwiększyć sprzedaż na unijnym rynku.

(201)

Informacje zebrane podczas dochodzenia nie pozwoliły odpowiednio ocenić w sposób ilościowy, w jakim stopniu importerzy będą w stanie przenieść podwyżki cen wynikające z proponowanych poziomów ceł. Niemniej jednak, jeśli na przywóz z ChRL zostanie nałożone ostateczne cło antydumpingowe, biorąc pod uwagę marże brutto i netto, nic nie wskazuje na to, by zagroziło to rentowności importerów. Jeden importer zasugerował również, że duże przedsiębiorstwa działające na rynku oraz importerzy, których działalnością podstawową nie są ceramiczne zastawy stołowe i naczynia kuchenne, nie odczują negatywnych skutków.

(202)

Stwierdza się zatem, że nałożenie środków na proponowanych poziomach nie ma istotnego niekorzystnego wpływu na ogólną sytuację niepowiązanych importerów produktu objętego postępowaniem.

(203)

Wobec braku dodatkowych nowych uwag dotyczących interesu niepowiązanych importerów niniejszym potwierdza się motywy od 199 do 211 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(204)

W nawiązaniu do wezwania zawartego w motywie 203 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych w dniu publikacji środków tymczasowych Komisja skontaktowała się bezpośrednio z zainteresowanymi detalistami i stowarzyszeniami detalistów, importerami, którzy mogą prowadzić działalność detaliczną, a także projektantami znanymi Komisji i wezwała ich do wypełnienia odpowiednich kwestionariuszy. Niektórzy adresaci, którzy początkowo twierdzili, że są detalistami, odpowiedzieli, że dochodzenie ich nie dotyczy, ponieważ nie prowadzą takiej działalności. Komisja otrzymała ostatecznie siedem nowych odpowiedzi na kwestionariusze dla detalistów. Tych siedmiu detalistów reprezentowało 1 % przywozu z ChRL podczas OD. Większość odpowiedzi była pod wieloma względami niepełna, poddano je jednak analizie na tyle, na ile było to możliwe. Nie otrzymano żadnych odpowiedzi na kwestionariusz dla projektantów.

(205)

Otrzymane w ten sposób informacje w zasadzie nie dostarczyły żadnych nowych dowodów dotyczących interesu innych sektorów gospodarczych, które mogłyby podważyć wnioski przedstawione w motywie 217 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(206)

Po publikacji środków tymczasowych zgłoszenia w sprawie interesu Unii w odniesieniu do innych sektorów gospodarki otrzymano od importerów, zarówno objętych jak i nieobjętych próbą (w tym polskiego importera prowadzącego działalność w sektorze artykułów promocyjnych), stowarzyszenia na rzecz europejskiego i międzynarodowego handlu (stowarzyszenia handlu zagranicznego), szwedzkiego stowarzyszenia importerów, hurtowników i detalistów (Svensk Handel), kilku detalistów, CCCLA oraz ośmiu przedsiębiorstw zajmujących się paleniem kawy (siedmiu z Włoch, jednego z siedzibą w Austrii).

(207)

Przedsiębiorstwa zajmujące się paleniem kawy twierdziły, że ze względu na bardzo niewielką liczbę producentów unijnych obsługujących ich rynek (najwyżej 5), z których większość prawdopodobnie dokonuje przywozu z ChRL bezpośrednio lub za pośrednictwem spółek siostrzanych, a także z uwagi na bardzo dużą liczbę palarni kawy (1 500 – 3 000), środki na poziomie zaproponowanym na etapie tymczasowym mogłyby przeszkodzić im w zaopatrywaniu się w te same wyroby w przyszłości. Tego zarzutu nie można przyjąć. Po pierwsze, środki ostateczne są niższe od tymczasowych. Po drugie, w dochodzeniu ustalono, że producenci unijni będą w stanie w większym stopniu wykorzystać swój potencjał produkcyjny i dalej świadczyć usługi na rzecz przemysłu palenia kawy, jeśli usunięta zostanie szkoda spowodowana przywozem towarów po cenach dumpingowych z ChRL. Biorąc pod uwagę dużą liczbę producentów unijnych, bardzo prawdopodobne jest, że więcej niż pięciu producentów unijnych mogłoby przyjąć zamówienia ze strony przedsiębiorstw zajmujących się paleniem kawy.

(208)

Przedsiębiorstwa zajmujące się paleniem kawy twierdziły, że środki antydumpingowe zaszkodzą ich wywozowi z powodu utraty konkurencyjności i możliwych działań odwetowych ze strony chińskich władz. Nie ma jednak dowodów świadczących o tym, że ten poziom nałożonych środków spowodowałby taką utratę konkurencyjności, biorąc pod uwagę, że inne państwa członkowskie WTO również dysponują środkami antydumpingowymi mającymi wpływ na ten rodzaj produktu. Nie znaleziono też uzasadnienia dla zarzutu dotyczącego działań odwetowych.

(209)

Przedsiębiorstwa zajmujące się paleniem kawy twierdziły, że środki antydumpingowe z całą pewnością doprowadzą do ogólnej redukcji ich działalności, zmniejszenia ich sprzedaży, ogólnej podwyżki cen kawy w sektorze HORECA (hotele, restauracje i catering) oraz do obniżenia jakości produktów i usług. To wszystko miałoby rzekomo zagrozić dużej liczbie bezpośrednich i pośrednich miejsc pracy. Biorąc jednak pod uwagę podstawową działalność przedsiębiorstw zajmujących się paleniem kawy oraz wnioski dotyczące wpływu środków na łańcuch dostaw, te zarzuty nie mogą zostać przyjęte. Należy również zaznaczyć, że łączna liczba miejsc pracy związanych z ogólnoświatową działalnością przedsiębiorstw zajmujących się paleniem kawy nie może być uznana za właściwą podstawę do wyliczenia liczby miejsc pracy zagrożonych redukcją z powodu nałożenia środków antydumpingowych.

(210)

Dwóch detalistów twierdziło, że produkcja nowej porcelany kostnej i porcelany kostnej w Unii jest niewystarczająca i że nie mają oni innej alternatywy poza przywozem tych towarów z ChRL. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń z tym samym argumentem wystąpiło jedno stowarzyszenie importerów. Po pierwsze, należy ogólnie stwierdzić, że środki antydumpingowe mają na celu przywrócenie sprawiedliwego handlu, a nie blokowanie przywozu. W tym przypadku poziomu środków nie można uznać za zaporowy. Po drugie, w dochodzeniu ustalono, że te produkty mogą być pozyskiwane z różnych źródeł, w tym od producentów unijnych. Wreszcie, producenci unijni mają moce przerobowe, aby sprzedawać więcej na rynku Unii, i w sytuacji nałożenia ostatecznych środków antydumpingowych mogliby ten potencjał bardziej wykorzystać.

(211)

Jeden detalista twierdził, że środki będą miały negatywny wpływ na niektóre artykuły służące rynkowi turystycznemu. Nie przedstawiono jednak konkretnych informacji mogących potwierdzić ten argument. Ponadto znaczenie artykułów, o których mowa, w tym sektorze jest ograniczona.

(212)

Jeden importer i hurtownik twierdził, że nałożenie środków doprowadzi do konsolidacji pionowej rynku przez niektóre duże podmioty. Biorąc pod uwagę obecną liczbę podmiotów, taki scenariusz jest jednak mało prawdopodobny w krótkiej i średniej perspektywie czasowej.

(213)

W nawiązaniu do kwestii, którymi zajęto się już w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, należy wspomnieć, że niektóre strony uznały, iż nie wzięto dostatecznie pod uwagę interesu mniejszych przedsiębiorstw, takich jak detaliści, dystrybutorzy i przedsiębiorcy prowadzący działalność w zakresie artykułów promocyjnych. Ten zarzut ponownie wysunęło kilka stron po ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Należy uznać, ogólnie rzecz biorąc, że małe i mikroprzedsiębiorstwa mogą być bardziej narażone na podwyżki cen w wyniku ceł antydumpingowych. Nie ma jednak dowodów na to, że poziom nałożonych środków będzie miał istotny negatywny wpływ na inne podmioty gospodarcze, które zalicza się do MŚP. Zarzut ten zostaje zatem definitywnie odrzucony.

(214)

Wobec braku dodatkowych uwag dotyczących interesu innych sektorów gospodarczych niniejszym potwierdza się motywy od 212 do 217 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(215)

Nie otrzymano wniosków od żadnej ze stron bezpośrednio reprezentujących interesy nabywców końcowych, takich jak stowarzyszenia konsumentów, mimo że Komisja kontaktowała się z nimi.

(216)

Kilka stron zakwestionowało ustalenia przedstawione w motywie 222 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dotyczące wyższych cen. Podobne zarzuty wysunięto po ujawnieniu ostatecznych ustaleń.

(217)

W mało prawdopodobnym przypadku, gdyby cło zostało w całości przeniesione na konsumentów, oraz przy założeniu niezmiennych poziomów przywozu i cen, cła antydumpingowe oznaczałyby roczny dodatkowy koszt na gospodarstwo domowe wynoszący mniej niż 1 EUR. Obliczenia te przeprowadzono na podstawie wielkości i wartości przywozu w OD, proponowanego poziomu ceł i liczbie gospodarstw domowych w Unii.

(218)

Taki skutek nie może być uznany za wystarczający, aby przeważyć pozytywny wpływ na przemysł unijny wynikający z ograniczenia szkody powstałej wskutek przywozu towarów po cenach dumpingowych z ChRL.

(219)

Jedna strona twierdziła, że rezultatem nałożenia środków będzie niedobór tańszych zastaw stołowych. Ten zarzut podtrzymano po ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Nie można go jednak przyjąć, ponieważ, jak stwierdzono w motywie 157 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, przemysł unijny obsługuje wszystkie segmenty rynku (także tańszych zastaw stołowych).

(220)

Wobec braku dodatkowych uwag dotyczących interesu konsumentów (gospodarstw domowych) niniejszym potwierdza się motywy od 218 do 226 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(221)

W związku z powyższym niniejszym potwierdza się ocenę przedstawioną w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych.

(222)

Niniejszym potwierdza się zatem motywy od 227 do 229 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(223)

Twierdzono, że marża zysku stosowana przy obliczaniu poziomu cła niezbędnego do usunięcia skutków dumpingu wyrządzającego szkodę była zbyt wysoka. Ten zarzut odrzucono zgodnie z wyjaśnieniem w sekcji 4.5.3.3 powyżej.

(224)

Kilka stron zakwestionowało docelowy zysk zastosowany przy obliczaniu marginesu szkody. Uwagi te zostały poruszone w motywach od 135 do 142 powyżej. Na podstawie analizy tych uwag ustalono, że należy utrzymać docelowy zysk w wysokości 6 %.

(225)

Wobec braku innych uwag dotyczących poziomu usuwającego szkodę niniejszym potwierdza się metodykę opisaną w motywach od 230 do 234 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(226)

W świetle wniosków dotyczących dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Unii oraz zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć ostateczne środki antydumpingowe na przywóz produktu objętego postępowaniem na poziomie niższego z marginesów dumpingu i szkody, zgodnie z zasadą niższego cła. W związku z tym wszystkie stawki celne powinny być ustalone na poziomie marginesów dumpingu.

(227)

W wyniku niewielkiego dostosowania, o którym mowa w motywach 115 i 132 powyżej, marginesy sprzedaży po zaniżonych cenach zostały nieznacznie zmienione, co odzwierciedlają wyszczególnione poniżej marginesy szkody. Proponuje się następujące ostateczne cła antydumpingowe:

(228)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały ustanowione na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Wspomniane stawki celne (w odróżnieniu od ogólnokrajowego cła stosowanego wobec „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”) mają wyłączne zastosowanie do przywozu towarów pochodzących z ChRL i wyprodukowanych przez dane przedsiębiorstwa, tj. przez konkretne wymienione podmioty prawne. Przywóz produktu objętego postępowaniem wytworzonego przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa nie została konkretnie wymieniona w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, w tym podmioty powiązane z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie może korzystać z tych stawek i podlega stawce cła stosowanej względem „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(229)

W celu zminimalizowania ryzyka obchodzenia cła w związku z wysoką różnicą w stawkach celnych, uważa się, że w tym przypadku potrzebne są specjalne środki, aby zapewnić odpowiednie stosowanie ceł antydumpingowych. Te specjalne środki obejmują między innymi przedstawienie organom celnym państw członkowskich ważnej faktury handlowej, która musi być zgodna z wymogami określonymi w załączniku II do niniejszego rozporządzenia. Przywóz, któremu nie towarzyszy taka faktura, podlega rezydualnemu cłu antydumpingowemu mającemu zastosowanie do wszystkich pozostałych eksporterów.

(230)

Jeżeli wywóz dokonywany przez jedno z przedsiębiorstw korzystających z niższej indywidualnej stawki celnej wzrośnie w znacznym stopniu po wprowadzeniu przedmiotowych środków, tego rodzaju wzrost wielkości wywozu może zostać uznany za stanowiący sam w sobie zmianę w strukturze handlu ze względu na wprowadzenie środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W takich okolicznościach oraz pod warunkiem spełnienia określonych wymagań może zostać wszczęte dochodzenie w sprawie obejścia środków. Podczas tego dochodzenia można między innymi zbadać potrzebę zniesienia indywidualnych stawek celnych, a następnie nałożenia cła ogólnokrajowego.

(231)

Wszelkie wnioski o zastosowanie indywidualnej stawki cła antydumpingowego (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (11) wraz z wszystkimi istotnymi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą krajową i eksportową, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W razie potrzeby niniejsze rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione poprzez aktualizację wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek cła antydumpingowego.

(232)

Aby zapewnić prawidłowe stosowanie cła antydumpingowego, ogólnokrajowy poziom cła powinien mieć zastosowanie nie tylko do niewspółpracujących producentów eksportujących, ale również do tych producentów, którzy nie dokonywali wywozu do Unii podczas OD.

(233)

W celu zapewnienia równego traktowania wszystkich nowych eksporterów i współpracujących przedsiębiorstw niewłączonych do próby, wymienionych w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, należy wprowadzić przepis przewidujący, iż średnie ważone cło nałożone na tę drugą kategorię przedsiębiorstw będzie miało zastosowanie do wszystkich nowych eksporterów, którzy w przeciwnym razie byliby uprawnieni do przeglądu zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(234)

Wszystkie strony zostały poinformowane o zasadniczych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzano zalecić nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych pochodzących z ChRL i ostateczne pobranie kwot zabezpieczonych w postaci cła tymczasowego (ostateczne ustalenia). Wszystkie strony otrzymały czas na przedstawienie uwag związanych z ostatecznymi ustaleniami.

(235)

Ustne i pisemne uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach uwzględnione.

(236)

Ze względu na ustaloną wysokość marginesów dumpingu oraz zważywszy na poziom szkody, jaką poniósł przemysł unijny, uważa się za konieczne dokonanie ostatecznego poboru, do wysokości ostatecznie nałożonego cła, kwot zabezpieczonych w formie tymczasowego cła antydumpingowego nałożonego rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych,

a)

nie prowadził wywozu do Unii produktu, o którym mowa w art. 1 ust. 1, w okresie objętym dochodzeniem (od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r.);

b)

nie jest powiązany z żadnym eksporterem ani producentem w ChRL, który podlega środkom wprowadzonym niniejszym rozporządzeniem; oraz

c)

rzeczywiście dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii po upływie okresu objętego dochodzeniem, na podstawie którego wprowadzono środki, lub zaciągnął nieodwołalne zobowiązanie umowne na wywóz znacznych ilości do Unii.