20.3.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 78/1

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1288/2009 z dnia 27 listopada 2009 r. ustanawiające przejściowe środki techniczne na okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 30 czerwca 2011 r. (3) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 579/2011 r. z dnia 8 czerwca 2011 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 850/98 w sprawie zachowania zasobów połowowych poprzez środki techniczne dla ochrony niedojrzałych organizmów morskich oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 1288/2009 ustanawiające przejściowe środki techniczne na okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 30 czerwca 2011 r. (4) przewidują dalsze stosowanie, na zasadzie przejściowej, do dnia 31 grudnia 2012 r. niektórych środków technicznych ustanowionych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 43/2009 z dnia 16 stycznia 2009 r. ustalającym uprawnienia do połowów na 2009 rok i związane z nimi warunki dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (5).

(2)

Oczekuje się ustalenia – w oczekiwaniu na reformę wspólnej polityki rybołówstwa – nowych ram dla technicznych środków ochronnych. Ponieważ nie jest prawdopodobne, by takie nowe ramy były gotowe przed końcem roku 2012, uzasadnione jest przedłużenie stosowania przedmiotowych przejściowych środków technicznych.

(3)

Aby zapewnić kontynuację właściwej ochrony biologicznych zasobów morskich i zarządzania nimi, należy uaktualnić rozporządzenie Rady (WE) nr 850/98 (6) i wprowadzić do niego przejściowe środki techniczne.

(4)

Aby zapewnić kontynuację właściwej ochrony biologicznych zasobów morskich w Morzu Czarnym i zarządzania nimi, należy wprowadzić do rozporządzenia (WE) nr 850/98 minimalne rozmiary do wyładunku i minimalne rozmiary oczek sieci w odniesieniu do połowów skarpa, wcześniej ustalone w przepisach unijnych.

(5)

W celu ograniczenia odrzutów gatunków objętych kwotami we wszystkich obszarach ICES należy utrzymać zakaz selekcji jakościowej.

(6)

Na podstawie konsultacji przeprowadzonych w 2009 r. między Unią, Norwegią i Wyspami Owczymi, z myślą o ograniczeniu niepożądanych połowów, należy wprowadzić zakaz wypuszczania lub powodowania wyślizgiwania się niektórych gatunków ryb, jak również wymóg przeniesienia się na inne łowisko, w przypadku gdy 10 % połowu stanowią ryby niewymiarowe.

(7)

W świetle opinii opracowanej przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) należy utrzymać ograniczenia dotyczące wyładowywania lub zatrzymywania na burcie śledzia złowionego w rejonie ICES IIa.

(8)

W świetle opinii opracowanej przez STECF zamknięcie obszaru w celu ochrony tarlisk śledzia w rejonie ICES VIa nie jest już konieczne do zapewnienia zrównoważonej eksploatacji tego gatunku, a zatem przepis o takim zamknięciu należy uchylić.

(9)

W świetle opinii opracowanej przez STECF, zgodnie z którą niska dostępność dobijakowatych jest powodem niskiego przyrostu populacji mew z rodzaju Rissa, należy utrzymać zamknięcie obszaru w podobszarze ICES IV, z wyjątkiem ograniczonych połowów prowadzonych co roku w celu monitorowania stada.

(10)

W świetle opinii opracowanej przez STECF wykorzystywanie narzędzi, którymi nie poławia się homarca, powinno być dozwolone w pewnych obszarach, w których połowy homarca są zabronione.

(11)

W świetle opinii opracowanej przez STECF należy utrzymać zamknięcie obszaru w celu ochrony młodych osobników plamiaka w rejonie ICES VIb.

(12)

W świetle opinii opracowanej przez ICES i STECF niektóre techniczne środki ochronne w wodach zachodniej Szkocji (rejon ICES VIa), mające na celu ochronę stad dorsza, plamiaka i witlinka, powinny być utrzymane w celu wsparcia ochrony zasobów ryb.

(13)

W świetle opinii opracowanej przez STECF wykorzystanie węd ręcznych i zmechanizowanych podrywek do połowów czarniaka w rejonie ICES VIa powinno być dozwolone.

(14)

W świetle opinii opracowanej przez STECF na temat rozmieszczenia przestrzennego dorsza w rejonie ICES VIa, która pokazuje, że zdecydowana większość połowów dorsza odbywa się na północ od 59°N, na południe od tej linii powinno być dozwolone wykorzystawanie sieci skrzelowych.

(15)

W świetle opinii opracowanej przez STECF wykorzystanie sieci skrzelowych do połowu rekinka psiego w rejonie ICES VIa powinno być dozwolone.

(16)

Stosowność cech narzędzi połowowych w odstępstwie dotyczącym połowu włokami, niewodami dennymi lub podobnymi narzędziami w rejonie ICES VIa powinna być poddawana okresowemu przeglądowi w świetle opinii naukowych, z myślą o dokonaniu zmian lub ich uchyleniu.

(17)

W świetle opinii opracowanej przez STECF należy wprowadzić zamknięcie obszaru w celu ochrony młodych osobników dorsza w rejonie ICES VIa.

(18)

Słuszność zakazu połowów dorsza, plamiaka i witlinka w podobszarze ICES VIa powinna być poddawana okresowemu przeglądowi w świetle opinii naukowych w celu zmiany lub uchylenia tego zakazu.

(19)

W świetle opinii opracowanej przez ICES i STECF środki mające na celu ochronę stad dorsza w Morzu Celtyckim (rejony ICES VIIf i g) powinny zostać utrzymane.

(20)

W świetle opinii opracowanej przez STECF środki mające na celu ochronę skupisk tarłowych molwy niebieskiej w rejonie ICES VIa powinny zostać utrzymane.

(21)

Środki ustanowione w 2011 r. przez Komisję ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC) w celu ochrony karmazyna w wodach międzynarodowych w podobszarach ICES I i II powinny zostać utrzymane.

(22)

Środki ustanowione przez NEAFC w 2011 r. w celu ochrony karmazyna w Morzu Irmingera i wodach z nim sąsiadujących powinny zostać utrzymane.

(23)

W świetle opinii opracowanej przez STECF połowy przy użyciu włoka rozprzowego zelektryfikowanego powinny być nadal dozwolone pod pewnymi warunkami w rejonach ICES IVc i IVb w części południowej.

(24)

Na podstawie konsultacji przeprowadzonych w 2009 r. między Unią, Norwegią i Wyspami Owczymi, niektóre środki mające na celu ograniczenie zdolności połowowych i wyładunkowych statków do połowów pelagicznych poławiających makrelę, śledzia i ostroboka w Północno-Wschodnim Atlantyku powinny zostać wdrożone na stałe.

(25)

W świetle opinii opracowanej przez ICES techniczne środki ochronne mające na celu ochronę dorosłych stad dorsza w Morzu Irlandzkim podczas okresu tarła powinny zostać utrzymane.

(26)

W świetle opinii opracowanej przez STECF wykorzystanie kratownic w obszarze o ograniczonym dostępie w rejonie ICES VIIa powinno być dozwolone.

(27)

W świetle opinii opracowanej przez STECF połowy prowadzone za pomocą sieci skrzelowych i sieci oplątujących w rejonach ICES IIIa, VIa, VIb, VIIb, VIIc, VIIj, VIIk oraz w podobszarach ICES VIII, IX, X oraz XII na wschód od 27°W w wodach, gdzie wskazana na mapach głębokość jest większa niż 200 metrów, ale mniejsza niż 600 metrów, powinny być dozwolone tylko w określonych warunkach, zapewniających ochronę biologicznie wrażliwych gatunków głębinowych.

(28)

Ważne jest doprecyzowanie interakcji pomiędzy różnymi systemami mającymi zastosowanie do połowów przy użyciu sieci skrzelowych, w szczególności w podobszarze ICES VII. A konkretnie należy sprecyzować, że szczególne odstępstwo w odniesieniu do połowów przy użyciu sieci skrzelowych o rozmiarze oczek równym lub większym niż 100 milimetrów w rejonach ICES IIIa, IVa, Vb, VIa, VIb, VIIb, c, j oraz k – a także szczególne warunki związane z tym odstępstwem – ma zastosowanie jedynie w wodach, gdzie wskazana na mapach głębokość jest większa niż 200 metrów, ale mniejsza niż 600 metrów, i że w konsekwencji domyślne zasady dotyczące zakresu rozmiaru oczka i składu połowu określone w rozporządzeniu (WE) nr 850/98 mają zastosowanie w rejonach ICES VIIa, VIId, VIIe, VIIf, VIIg i VIIh oraz w wodach, gdzie wskazana na mapach głębokość jest mniejsza niż 200 metrów w rejonach ICES IIIa, IVa, Vb, VIa, VIb, VIIb, c, j oraz k.

(29)

W świetle opinii opracowanej przez STECF stosowanie drygawic w podobszarze ICES IX w wodach, gdzie wskazana na mapach głębokość jest większa niż 200 metrów, ale mniejsza niż 600 metrów, powinno być dozwolone.

(30)

Stosowanie niektórych narzędzi selektywnych powinno być nadal dozwolone w Zatoce Biskajskiej w celu zapewnienia zrównoważonej eksploatacji stad morszczuka i homarca oraz zmniejszenia ilości odrzutów tych gatunków.

(31)

Ograniczenia połowów na niektórych obszarach w celu ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych, przyjęte przez NEAFC w 2004 r. w obszarze podlegającym regulacji NEAFC oraz przyjęte przez Unię w 2008 r. w niektórych obszarach rejonów ICES VIIc, j i k oraz w rejonie ICES VIIIc, powinny zostać utrzymane.

(32)

Zgodnie z zaleceniem Wspólnej Grupy Roboczej Unii i Norwegii ds. Środków Technicznych zakaz weekendowych połowów śledzia, makreli lub szprota z zastosowaniem włoków lub okrężnic na obszarze Skagerrak i Kattegat nie przyczynia się już do ochrony stad ryb pelagicznych ze względu na zmiany w sposobie prowadzenia połowów. A zatem, na podstawie konsultacji Unii, Norwegii i Wysp Owczych z 2011 r., zakaz ten powinien zostać zniesiony.

(33)

Dla zachowania jasności i lepszego stanowienia prawa niektóre nieaktualne przepisy należy skreślić.

(34)

W celu oddania zmian w sposobie prowadzenia połowów i przyjęcia bardziej selektywnych narzędzi, zakresy rozmiaru oczek sieci, gatunki docelowe i wymagane udziały procentowe połowu mające zastosowanie na obszarze Skagerrak i Kattegat powinny zostać utrzymane.

(35)

W świetle danych biologicznych należy zmienić przepis dotyczący minimalnych rozmiarów małża japońskiego.

(36)

Ustalono minimalny rozmiar ośmiornicy poławianej na wodach podlegających suwerenności lub jurysdykcji państw trzecich i położonych w regionie podlegającym regulacji Komitetu ds. Rybołówstwa na Środkowym i Wschodnim Atlantyku (CECAF), aby przyczynić się do ochrony ośmiornicy, a w szczególności w celu ochrony osobników młodych.

(37)

Należy wprowadzić równoważny środek w odniesieniu do minimalnego rozmiaru do wyładunku w odniesieniu do sardeli w postaci liczby sztuk ryb na kilogram, ponieważ uprości to pracę na burcie statków dokonujących połowów tego gatunku i ułatwi środki kontroli na lądzie.

(38)

Należy zachować opis techniczny kratownicy sortującej stosowanej w celu zmniejszenia przyłowu w trakcie połowów homarca w rejonie ICES IIIa, podobszarze ICES VI i w rejonie ICES VIIa.

(39)

Należy zachować opis techniczny paneli sieci o kwadratowych oczkach stosowanych w pewnych warunkach w odniesieniu do połowów przy użyciu niektórych narzędzi ciągnionych w Zatoce Biskajskiej.

(40)

Powinno być dozwolone stosowanie paneli sieci o kwadratowych oczkach o wymiarze 2 metrów na statkach o mocy silnika mniejszej niż 112 kilowatów w obszarze o ograniczonym dostępie w rejonie ICES VIa.

(41)

W następstwie wejścia w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r. należy zmienić termin „Wspólnota” stosowany w części normatywnej rozporządzenia (WE) nr 850/98.

(42)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania przepisów dotyczących wykorzystywania narzędzi połowowych mających odpowiednio wysoki poziom selektywności w odniesieniu do połowów homarca w rejonie ICES VIa oraz przepisów wyłączających konkretną działalność połowową danego państwa członkowskiego ze stosowania zakazu wykorzystywania sieci skrzelowych, sieci oplątujących lub drygawic w podobszarach ICES VIII, IX i X, na których poziom przyłowów rekina i poziom odrzutów są bardzo niskie, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane bez stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (7).

(43)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 850/98.

(44)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1434/98 (8) określa konkretne warunki wyładunku śledzia do celów przemysłowych innych niż bezpośrednie spożycie przez ludzi. Do rozporządzenia tego należy włączyć szczególne odstępstwo od warunków w odniesieniu do wyładunku przyłowów śledzia pozyskanych w wyniku połowów przy użyciu sieci o małych oczkach w rejonie ICES IIIa, podobszarze IV i rejonie VIId oraz w wodach Unii w rejonie ICES IIa, uprzednio wprowadzane do innych aktów prawnych Unii. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1434/98,

1)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 1a

W art. 4 ust. 2 lit. c), art. 46 ust. 1 lit. b) i w załączniku I przypis 5 rzeczownik »Wspólnota« lub odpowiedni przymiotnik zastępuje się rzeczownikiem »Unia« lub odpowiednim przymiotnikiem i w związku z tym zastąpieniem dostosowuje się odpowiednio formy gramatyczne.”;

2)

w art. 2 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

3)

w art. 11 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Niniejsze odstępstwo ma zastosowanie bez uszczerbku dla art. 34b ust. 2 lit. c).”;

4)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 11a

W regionie 9 minimalny rozmiar oczek sieci dla dennych sieci skrzelowych wykorzystywanych do połowu sprata wynosi 400 milimetrów.”;

5)

art. 17 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 17

Organizm morski jest niewymiarowy, jeśli jego rozmiary są mniejsze od minimalnych rozmiarów określonych w załączniku XII i w załączniku XIIa dla odpowiednich gatunków i odpowiedniego obszaru geograficznego.”;

6)

w art. 19 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4.   Ust. 2 i 3 nie mają zastosowania w regionie 9.”;

7)

dodaje się tytuł w brzmieniu:

„TYTUŁ IIIa

Środki ograniczania odrzutów

Artykuł 19a

Zakaz selekcji jakościowej

1.   W obrębie regionów 1, 2, 3 i 4 zakazuje się odrzutów, w czasie operacji połowowej, gatunków podlegających kwotom, które mogą być zgodnie z prawem wyładowywane.

2.   Przepisy, o których mowa w ust. 1, pozostają bez uszczerbku dla obowiązków określonych w niniejszym rozporządzeniu lub wszelkich innych unijnych aktów prawnych w dziedzinie rybołówstwa.

Artykuł 19b

Przepisy o przenoszeniu się i zakaz powodowania wyślizgiwania się

1.   W obrębie regionów 1, 2, 3 i 4 w przypadku, gdy ilości niewymiarowej makreli, śledzia lub ostroboka przekraczają 10 % łącznej ilości połowów w pojedynczym zaciągu, statek przenosi się na inne łowisko.

2.   W obrębie regionów 1, 2, 3 i 4 zakazuje się wypuszczania makreli, śledzia lub ostroboka przed pełnym przyjęciem sieci na burtę statku rybackiego powodującego utratę martwych lub ginących ryb.”;

8)

w art. 20 ust. 1 skreśla się lit. d);

9)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 20a

Ograniczenia połowów śledzia w wodach Unii rejonu ICES IIa

Zabrania się wyładowywania lub zatrzymywania na burcie śledzia złowionego w wodach Unii rejonu ICES IIa w okresach od dnia 1 stycznia do dnia 28 lutego i od dnia 16 maja do dnia 31 grudnia.”;

10)

art. 29a otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 29a

Zamknięcie obszaru dla połowów dobijakowatych w podobszarze ICES IV

1.   Zabrania się wyładowywania lub zatrzymywania na burcie dobijakowatych złowionych w obszarze geograficznym ograniczonym wschodnim wybrzeżem Anglii i Szkocji oraz wyznaczonym w wyniku połączenia kolejnymi odcinkami loksodromy punktów mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

2.   Dopuszcza się połowy dokonywane w celach badań naukowych, aby monitorować zasoby dobijakowatych w tym obszarze oraz skutki jego zamknięcia.”;

11)

art. 29b ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   W drodze odstępstwa od zakazu ustanowionego w ust. 1 połowy przy pomocy koszy, w których nie poławia się homarca, są dozwolone w obszarach geograficznych i w okresach określonych w tym ustępie.”;

12)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 29c

Obszar występowania plamiaka w obszarze Rockall w podobszarze ICES VI

1.   Zabrania się wszelkich połowów plamiaka w obszarze Rockall, z wyjątkiem połowów za pomocą takli, w obrębie obszarów wyznaczonych w wyniku połączenia kolejnymi odcinkami loksodromy punktów mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

Artykuł 29d

Ograniczenia połowów dorsza, plamiaka i witlinka w podobszarze ICES VI

1.   Zabrania się prowadzenia wszelkiej działalności połowowej dotyczącej dorsza, plamiaka i witlinka w tej części rejonu ICES VIa, która leży na wschód lub na południe od loksodromy łączącej kolejno punkty o następujących współrzędnych geograficznych mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

2.   Każdy statek znajdujący się w granicach obszaru, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, zapewnia przymocowanie i zasztauowanie wszystkich narzędzi połowowych przewożonych na burcie zgodnie z art. 47 rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (10).

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1 zezwala się na prowadzenie w obszarze, o którym mowa w tym ustępie, działalności połowowej z wykorzystaniem przybrzeżnych sieci statycznych mocowanych na palach, drag do połowu przegrzebków, drag do połowu omułków, węd ręcznych, zmechanizowanych podrywek, niewodów oraz niewodów dobrzeżnych, więcierzy i koszy, pod warunkiem że:

4.   W drodze odstępstwa od ust. 1 zezwala się na prowadzenie w obszarze, o którym mowa w tym ustępie, działalności połowowej z wykorzystaniem sieci o rozmiarze oczek mniejszym niż 55 milimetrów, pod warunkiem że:

5.   W drodze odstępstwa od ust. 1 zezwala się na prowadzenie w obszarze, o którym mowa w tym ustępie, działalności połowowej z wykorzystaniem sieci skrzelowych o rozmiarze oczek większym niż 120 milimetrów, pod warunkiem że:

6.   W drodze odstępstwa od ust. 1 zezwala się na prowadzenie w obszarze, o którym mowa w tym ustępie, działalności połowowej z wykorzystaniem sieci skrzelowych o rozmiarze oczek większym niż 90 milimetrów, pod warunkiem że:

7.   W drodze odstępstwa od ust. 1 zezwala się na poławianie homarców w obszarze, o którym mowa w tym ustępie, pod warunkiem że:

Na podstawie pozytywnej opinii STECF Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające, które narzędzia połowowe są uważane za narzędzia połowowe o równoważnej wysokiej selektywności do celów lit. a).

8.   Ust. 7 nie ma zastosowania w obrębie obszaru wyznaczonego w wyniku połączenia kolejnymi odcinkami loksodromy następujących punktów mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

9.   W drodze odstępstwa od ust. 1 zezwala się na prowadzenie połowów włokami, niewodami dennymi lub podobnymi narzędziami w obszarze, o którym mowa w tym ustępie, pod warunkiem że:

10.   Najpóźniej do dnia 1 stycznia 2015 r. i nie później niż co dwa lata od tej daty Komisja, w świetle opinii naukowej opracowanej przez STECF, ocenia cechy narzędzi połowowych określonych w ust. 9 i w stosownych przypadkach przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek w celu zmiany ust. 9.

11.   Ust. 9 nie ma zastosowania w obrębie obszaru wyznaczonego w wyniku połączenia kolejnymi odcinkami loksodromy następujących punktów mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

12.   Każdego roku od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca oraz od dnia 1 października do dnia 31 grudnia zabrania się prowadzenia wszelkiej działalności połowowej przy użyciu narzędzi wymienionych w załączniku I do rozporządzenia Rady (WE) nr 1342/2008 z dnia 18 grudnia 2008 r. ustanawiającego długoterminowy plan w zakresie zasobów dorsza i połowów tych zasobów (11) w obszarze wyznaczonym w obszarze ICES VIa w wyniku połączenia kolejnymi odcinkami loksodromy następujących punktów mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

Kapitan statku rybackiego ani żadna inna osoba na pokładzie nie może powodować prób łowienia, wyładowywania, przeładowywania lub posiadania na burcie ryb złowionych w wyznaczonym obszarze ani nie zezwala na to innej osobie na pokładzie.

13.   Każde zainteresowane państwo członkowskie realizuje program obserwatorski na statkach od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia każdego roku, tak aby badać próby połowów i odrzutów na statkach korzystających z odstępstw przewidzianych w ust. 5, 6, 7 i 9. Programy obserwatorskie są realizowane bez uszczerbku dla zobowiązań wynikających z odpowiednich przepisów i mają na celu oszacowanie połowów dorsza, plamiaka i witlinka oraz ich odrzutów z dokładnością co najmniej 20 %.

14.   Zainteresowane państwa członkowskie przygotowują sprawozdanie na temat całkowitej ilości połowów i odrzutów na statkach podlegających programowi obserwatorskiemu w trakcie każdego roku kalendarzowego oraz przekazują je Komisji najpóźniej do dnia 1 lutego następnego roku kalendarzowego.

15.   Najpóźniej do dnia 1 stycznia 2015 r. i nie później niż co dwa lata od tej daty Komisja ocenia sytuację stad dorsza, plamiaka i witlinka w obszarze określonym w ust. 1 w świetle opinii naukowej opracowanej przez STECF i w stosownych przypadkach przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek w celu zmiany niniejszego artykułu.

Artykuł 29e

Ograniczenie połowów dorsza w podobszarze ICES VII

1.   Od dnia 1 lutego do dnia 31 marca każdego roku zabrania się prowadzenia wszelkiej działalności połowowej w podobszarze ICES VII na obszarze obejmującym prostokąty statystyczne ICES: 30E4, 31E4, 32E3. Zakazu nie stosuje się w obrębie 6 mil morskich od linii podstawowej.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 zezwala się na prowadzenie działalności połowowej z wykorzystaniem przybrzeżnych sieci statycznych mocowanych na palach, drag do połowu przegrzebków, drag do połowu omułków, niewodów i niewodów dobrzeżnych, węd ręcznych, zmechanizowanych podrywek, więcierzy i koszy w obszarze i w okresach, o których mowa w tym ustępie, pod warunkiem że:

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1 zezwala się na prowadzenie w obszarze, o którym mowa w tym ustępie, działalności połowowej z wykorzystaniem sieci o rozmiarze oczek mniejszym niż 55 milimetrów, pod warunkiem że:

Artykuł 29f

Specjalne zasady ochrony molwy niebieskiej

1.   Od dnia 1 marca do dnia 31 maja każdego roku zabrania się zatrzymywania na burcie jakichkolwiek ilości złowionej molwy niebieskiej powyżej 6 ton na rejs połowowy w obszarach rejonu ICES VIa wyznaczonych przez loksodromy łączące kolejno punkty o następujących współrzędnych geograficznych mierzonych zgodnie z układem WGS84:

Zakaz nie ma zastosowania w obrębie obszaru wyznaczonego w wyniku połączenia kolejnymi odcinkami loksodromy następujących punktów mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

2.   W przypadku wpłynięcia na obszary, o których mowa w ust. 1, lub wypłynięcia z nich kapitan statku rybackiego odnotowuje w dzienniku połowowym datę, godzinę i miejsce wpłynięcia i wypłynięcia.

3.   W obu obszarach, o których mowa w ust. 1, w przypadku gdy ilość molwy niebieskiej na statku wyniesie 6 ton, statek:

4.   Obserwatorzy, o których mowa w art. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 2347/2002 z dnia 16 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczególne wymagania dostępu oraz warunki z tym związane mające zastosowanie do połowów zasobów głębokowodnych (12), którzy są przydzieleni do statków rybackich znajdujących się w jednym z obszarów, o których mowa w ust. 1, poza zadaniami, o których mowa w ust. 4 tego artykułu, mierzą – w celu dostarczenia właściwych prób połowów molwy niebieskiej – ryby w próbach i określają stan dojrzałości płciowej ryb w podpróbie. Na podstawie opinii opracowanej przez STECF państwa członkowskie opracowują szczegółowe protokoły pobierania prób i sposób zestawiania wyników.

5.   Od dnia 15 lutego do dnia 15 kwietnia każdego roku zabrania się stosowania włóków dennych, takli i sieci skrzelowych w obrębie obszaru wyznaczonego w wyniku połączenia kolejnymi odcinkami loksodromy następujących punktów mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

Artykuł 29g

Środki dotyczące połowów karmazyna w wodach międzynarodowych podobszarów ICES I i II

1.   Ukierunkowany połów karmazyna w wodach międzynarodowych podobszarów ICES I i II jest dozwolony wyłącznie w okresie od dnia 1 lipca do dnia 31 grudnia każdego roku dla statków, które wcześniej brały udział w połowach karmazyna na obszarze podlegającym regulacji NEAFC, zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1236/2010 z dnia 15 grudnia 2010 r. ustanawiającego system kontroli i egzekwowania mający zastosowanie na obszarze objętym Konwencją w sprawie przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku (13).

2.   Statki ograniczają swoje przyłowy karmazynów w innych połowach do wysokości maksymalnie 1 % całkowitego połowu zatrzymanego na burcie.

3.   Współczynnik przeliczeniowy stosowany do postaci patroszonej i bez głowy, w tym oprawianej metodą tzw. „Japanese cut”, karmazyna złowionego w tym obszarze wynosi 1,70.

4.   W drodze odstępstwa od art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1236/2010 kapitanowie statków rybackich biorących udział w przedmiotowych połowach przekazują informacje o swoich połowach codziennie.

5.   Oprócz przepisów art. 5 rozporządzenia (UE) nr 1236/2010, zezwolenie na połów karmazyna jest ważne tylko wtedy, gdy raporty przekazywane przez statki są zgodne z art. 9 ust. 1 tego rozporządzenia i są zapisywane zgodnie z jego art. 9 ust. 3.

6.   Państwa członkowskie zapewniają, aby na statkach pływających pod ich banderą obserwatorzy naukowi gromadzili informacje naukowe. Zebrane informacje zawierają co najmniej reprezentatywne dane dotyczące składu połowów pod kątem płci, wieku i długości złowionych osobników w podziale na głębokości. Właściwe organy w państwach członkowskich przekazują te informacje do ICES.

7.   Komisja informuje państwa członkowskie o dacie powiadomienia przez Sekretariat NEAFC stron konwencji NEAFC o pełnym wykorzystaniu całkowitego dopuszczalnego połowu (TAC). Od tego dnia państwa członkowskie zabraniają ukierunkowanych połowów karmazynów statkom pływającym pod ich banderą.

Artykuł 29h

Środki dotyczące połowów karmazyna w Morzu Irmingera i wodach z nim sąsiadujących

1.   Zakazuje się połowów karmazyna w wodach międzynarodowych podobszaru ICES V i wodach Unii podobszarów ICES XII i XIV.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego dozwolone są połowy karmazyna od dnia 11 maja do dnia 31 grudnia w obszarze wyznaczonym w wyniku połączenia kolejnymi odcinkami loksodromy następujących punktów mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84 (zwanym dalej „obszarem ochrony karmazyna”):

2.   Niezależnie od ust. 1 połów karmazyna może być dozwolony, na mocy aktu prawnego Unii, poza obszarem ochrony karmazyna w Morzu Irmingera i wodach z nim sąsiadujących od dnia 11 maja do dnia 31 grudnia każdego roku w oparciu o opinię naukową i pod warunkiem, że NEACF ustanowiła plan odbudowy karmazyna w tym obszarze geograficznym. W tych połowach uczestniczą jedynie te statki Unii, które uzyskały należyte zezwolenia od swoich państw członkowskich i o których powiadomiono Komisję zgodnie z art. 5 rozporządzenia (UE) nr 1236/2010.

3.   Zabrania się stosowania włoków o rozmiarze oczek sieci mniejszym niż 100 milimetrów.

4.   Współczynnik przeliczeniowy stosowany do postaci patroszonej i bez głowy, w tym oprawianej metodą tzw. „Japanese cut”, karmazyna złowionego w tym obszarze wynosi 1,70.

5.   Kapitanowie statków rybackich prowadzących połowy poza obszarem ochrony karmazyna składają raport połowowy, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1236/2010, każdego dnia po zakończeniu operacji połowowych w danym dniu kalendarzowym. Raport ten wskazuje wielkość zatrzymanego na burcie połowu uzyskanego od ostatniego zgłoszenia wielkości połowu.

6.   Oprócz przepisów art. 5 rozporządzenia (UE) nr 1236/2010, zezwolenie na połów karmazyna jest ważne tylko wtedy, gdy raporty przekazywane przez statki są zgodne z art. 9 ust. 1 tego rozporządzenia i są zapisywane zgodnie z jego art. 9 ust. 3.

7.   Raporty, o których mowa w ust. 6, muszą być sporządzane zgodnie z odpowiednimi przepisami.

13)

w art. 30 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a.   Ust. 1 nie ma zastosowania do regionu 9.”;

14)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 31a

Połowy elektryczne w rejonach ICES IVc i IVb

1.   W drodze odstępstwa od art. 31 zezwala się na połowy włokiem rozprzowym zelektryfikowanym w rejonach ICES IVc i IVb na południe od loksodromy łączącej następujące punkty mierzone zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

2.   Połowy elektryczne są dozwolone jedynie wtedy, gdy:

15)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 32a

Ograniczenia zdolności połowowych i możliwości wyładowczych na statkach do połowów pelagicznych

1.   Maksymalna przestrzeń między prętami separatora wody na statkach do połowów pelagicznych poławiających makrelę, śledzia i ostroboka, działających w obszarze objętym konwencją NEAFC, zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 2 rozporządzenia (UE) nr 1236/2010, wynosi 10 milimetrów.

Pręty są przyspawane. Jeżeli zamiast prętów w separatorze wody stosowane są otwory, ich maksymalna średnica nie może przekraczać 10 milimetrów. Średnica otworów w osłonach separujących poprzedzających separator wody nie może przekraczać 15 milimetrów.

2.   Zabrania się dokonywania przez statki do połowów pelagicznych działające na obszarze objętym konwencją NEAFC wyładunku ryb pod linią wodną statku ze zbiorników buforowych lub zbiorników ze schłodzoną wodą morską (zbiorników RSW).

3.   Kapitan statku przesyła do właściwych organów ds. rybołówstwa państwa członkowskiego bandery rysunki dotyczące zdolności połowowych oraz możliwości wyładowczych statków do połowów pelagicznych poławiających makrelę, śledzia i ostroboka na obszarze objętym konwencją NEAFC, które zostały poświadczone przez właściwe organy państw członkowskich bandery, i wszelkie zmiany w nich dokonywane. Właściwe organy państwa członkowskiego bandery danych statków przeprowadzają okresowe kontrole dokładności tych rysunków. Kopie znajdują się na statku przez cały czas.”;

16)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 34a

Techniczne środki ochronne na Morzu Irlandzkim

1.   Od dnia 14 lutego do dnia 30 kwietnia zabrania się stosowania wszelkich włoków dennych, niewodów lub podobnych narzędzi ciągnionych, wszelkich sieci skrzelowych, drygawic, sieci oplątujących lub podobnych sieci statycznych, oraz wszelkich narzędzi połowowych zawierających haczyki, w części rejonu ICES VIIa ograniczonego przez:

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 w obszarze i okresie, o których mowa w tym ustępie:

Artykuł 34b

Stosowanie sieci skrzelowych w rejonach ICES IIIa, IVa, Vb, VIa, VIb, VIIb, c, j, k oraz podobszarach ICES VIII, IX, X oraz XII na wschód od 27°W

1.   Statki Unii nie stosują dennych sieci skrzelowych, sieci oplątujących ani drygawic w żadnym miejscu, w którym wskazana na mapach głębokość jest większa niż 200 metrów w rejonach ICES IIIa, IVa, Vb, VIa, VIb, VIIb, c, j, k oraz w podobszarach ICES VIII, IX, X i XII na wschód od 27°W.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 dozwolone jest stosowanie następujących narzędzi:

3.   Odstępstwa tego nie stosuje się jednak na obszarze podlegającym regulacji NEAFC.

4.   Wszystkie statki stosujące denne sieci skrzelowe, sieci oplątujące lub drygawice w każdym miejscu, w którym wskazana na mapach głębokość jest większa niż 200 m w rejonach ICES IIIa, IVa, Vb, VIa, VIb, VIIb, c, j, k oraz w podobszarach ICES XII na wschód od 27°W, VIII, IX oraz X posiadają upoważnienie do połowów zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

5.   W danym momencie na burcie znajduje się wyłącznie jeden z rodzajów narzędzi opisanych w ust. 2 lit. a), b) lub d). Na burcie statków mogą znajdować się sieci, których długość łączna przekracza o 20 % maksymalną długość zestawów, które można zarzucać jednocześnie w danym momencie.

6.   Kapitan statku łowiącego na podstawie upoważnienia do połowów, o którym mowa w ust. 4, zapisuje w dzienniku połowowym ilość i długość narzędzi znajdujących się na statku, zanim opuści port i po powrocie do portu, a także uzasadnia wszelkie rozbieżności między tymi dwiema wielkościami.

7.   Właściwe organy mają prawo do usunięcia narzędzi pozostawionych na morzu bez dozoru w rejonach ICES IIIa, IVa, Vb, VIa, VIb, VIIb, c, j, k oraz w podobszarach ICES XII na wschód od 27°W, VIII, IX i X, w następujących sytuacjach:

8.   Kapitan statku łowiącego na podstawie upoważnienia do połowów, o którym mowa w ust. 4, w trakcie każdego rejsu połowowego zapisuje w dzienniku połowowym następujące informacje:

9.   Statki łowiące na podstawie upoważnienia do połowów, o którym mowa w ust. 4, mogą dokonywać wyładunków wyłącznie w portach wyznaczonych przez państwa członkowskie na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 2347/2002.

10.   Ilość rekinów zatrzymana na burcie na dowolnym statku stosującym rodzaj narzędzi opisany w ust. 2 lit. b) i lit. d) wynosi nie więcej niż 5 % całkowitej ilości organizmów morskich zatrzymanych na burcie wyrażonej w masie w relacji pełnej.

11.   Komisja może, po konsultacji ze STECF, przyjąć akty wykonawcze wyłączające określone łowiska państwa członkowskiego w podobszarach ICES VIII, IX, X ze stosowania ust. 1–9, jeżeli informacje przekazane przez państwa członkowskie wskazują, że na łowiskach tych osiąga się bardzo niski poziom przyłowu rekina i odrzutów.

Artykuł 34c

Warunek dotyczący połowów przy użyciu niektórych narzędzi ciągnionych dozwolonych w Zatoce Biskajskiej

1.   W drodze odstępstwa od przepisów określonych w art. 5 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 494/2002 z dnia 19 marca 2002 r. ustanawiającego dodatkowe środki techniczne w celu odnowienia zasobów morszczuka w podobszarach ICES III, IV, V, VI i VII oraz rejonach ICES VIIIa, b, d, e (15) zezwala się na prowadzenie działalności połowowej przy zastosowaniu włoków, niewodów duńskich oraz podobnych narzędzi, z wyjątkiem włoków rozprzowych, o zakresie rozmiaru oczek sieci wynoszącym 70–99 milimetrów, w obszarze określonym w art. 5 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 494/2002, jeżeli narzędzie jest wyposażone w panel sieci o kwadratowych oczkach zgodnie z załącznikiem XIVb.

2.   Podczas połowów w rejonach ICES VIII a oraz b zezwala się na użycie kratownicy sortującej i jej mocowań z przodu worka lub kwadratowego panelu sieci o rozmiarze oczek równym lub większym niż 60 milimetrów w dolnej części przedłużenia z przodu worka. Przepisy określone w art. 4 ust. 1, art. 6 i art. 9 ust. 1 niniejszego rozporządzenia oraz w art. 3 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 494/2002 nie mają zastosowania do części włoka, w której umiejscowione są te urządzenia sortujące.

Artykuł 34d

Środki ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych w obszarze podlegającym regulacji NEAFC

1.   Zabrania się połowów włokiem dennym oraz połowów z wykorzystaniem narzędzi statycznych, w tym dennych sieci skrzelowych oraz takli dennych, w granicach obszarów wyznaczonych w wyniku połączenia kolejnymi odcinkami loksodromy następujących punktów mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

2.   W przypadku gdy w trakcie operacji połowowych na nowych i dotychczasowych obszarach połowów przydennych w obrębie obszaru podlegającego regulacji NEAFC ilość żywego korala lub żywej gąbki złowiona na każdy zestaw narzędzi połowowych przekracza 60 kg żywego korala lub 800 kg żywej gąbki, statek informuje swoje państwo bandery, zaprzestaje połowów i przemieszcza się na odległość co najmniej 2 mil morskich od pozycji, która według dostępnych danych jest najbliższa dokładnej lokalizacji, w której dokonano tego połowu.

Artykuł 34e

Środki ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych w rejonach ICES VIIc, j oraz k

1.   Zabrania się połowów włokiem dennym oraz połowów z wykorzystaniem narzędzi statycznych, w tym dennych sieci skrzelowych oraz takli dennych, w obrębie obszarów wyznaczonych w wyniku połączenia kolejnymi odcinkami loksodromy następujących punktów mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

2.   Wszystkie statki do połowów pelagicznych poławiające w obszarach ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych określonych w ust. 1 niniejszego artykułu są ujęte w wykazie zatwierdzonych statków i posiadają upoważnienie do połowów zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009. Statki umieszczone w wykazie zatwierdzonych statków posiadają na burcie wyłącznie narzędzia do połowów pelagicznych.

3.   Statki do połowów pelagicznych zamierzające poławiać w obszarze ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych, jak określono w ust. 1 niniejszego artykułu, zgłaszają z czterogodzinnym wyprzedzeniem zamiar wpłynięcia na obszar ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych irlandzkiemu Centrum Monitorowania Rybołówstwa (CMR), zdefiniowanemu w art. 4 ust. 15 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009. Jednocześnie statki te zgłaszają ilości ryb zatrzymane na burcie.

4.   Statki do połowów pelagicznych poławiające w obszarze ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych, jak określono w ust. 1, posiadają operacyjny, w pełni działający, bezpieczny satelitarny system monitorowania statków (VMS), który jest w pełni zgodny z odpowiednimi przepisami obowiązującymi w obszarze ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych.

5.   Statki do połowów pelagicznych poławiające w obszarze ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych, jak określono w ust. 1, co godzinę sporządzają raport VMS.

6.   Statki do połowów pelagicznych, które zakończyły połowy w obszarze ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych, jak określono w ust. 1, informują irlandzkie Centrum Monitorowania Rybołówstwa (CMR) o opuszczeniu obszaru. Jednocześnie statki te zgłaszają ilości ryb zatrzymane na burcie.

7.   Połowy gatunków pelagicznych w obszarze ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych, jak określono w ust. 1, podlegają ograniczeniu polegającym na tym, że na burcie mogą znajdować się lub być wykorzystywane wyłącznie sieci o rozmiarze oczek z zakresu 16–31 milimetrów lub 32–54 milimetrów.

Artykuł 34f

Środki ochrony wrażliwych siedlisk głębinowych w rejonie ICES VIIIc

1.   Zabrania się połowów włokiem dennym oraz połowów z wykorzystaniem narzędzi statycznych, w tym dennych sieci skrzelowych oraz takli dennych, w obrębie obszaru wyznaczonego w wyniku połączenia kolejnymi odcinkami loksodromy następujących punktów mierzonych zgodnie z układem współrzędnych WGS84:

El Cachucho:

2.   W drodze odstępstwa od zakazu określonego w ust. 1 statki, które w latach 2006, 2007 i 2008 prowadziły połowy taklami dennymi ukierunkowane na widlaka białego, mogą od swoich właściwych organów do spraw rybołówstwa otrzymać upoważnienie do połowów, zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009, pozwalające im na dalsze prowadzenie tych połowów w obszarze na południe od 44°00.00′ N. Wszystkie statki, które otrzymały to upoważnienie do połowów dysponują w trakcie prowadzenia połowów w obszarze określonym w ust. 1, niezależnie od ich długości całkowitej, operacyjnym, w pełni funkcjonującym i bezpiecznym systemem VMS, który jest zgodny z odpowiednimi przepisami.

17)

skreśla się art. 38;

18)

skreśla się art. 47;

19)

do załączników I, IV, XII i XIV do rozporządzenia (WE) nr 850/98 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia;

20)

dodaje się załączniki XIIa, XIVa, XIVb, XIVc i XIVd zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

20.3.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 78/23

(1)

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 247/2006 (3) ustanowiono szczególne środki w dziedzinie rolnictwa mające na celu zaradzenie trudnościom spowodowanym wyjątkową sytuacją regionów najbardziej oddalonych Unii, o których mowa w art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („Traktat”). Środki te zostały wdrożone w drodze programów wsparcia poszczególnych regionów stanowiących zasadnicze narzędzie w zakresie zaopatrzenia tych regionów w produkty rolne. W związku z potrzebą uaktualnienia obecnie obowiązujących środków, w tym również uaktualnienia wnikającego z wejścia w życie Traktatu z Lizbony, należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 247/2006 i zastąpić je nowym rozporządzeniem.

(2)

Należy określić podstawowe cele, do których realizacji przyczynia się system na rzecz regionów najbardziej oddalonych Unii Europejskiej.

(3)

Należy również określić treść programów szczególnych opcji na rzecz regionów oddalonych i wyspiarskich („programy POSEI”), które zgodnie z zasadą pomocniczości powinny zostać ustanowione przez zainteresowane państwa członkowskie na najwłaściwszym szczeblu geograficznym i przedstawione do zatwierdzenia Komisji przez państwa członkowskie.

(4)

Aby zapewnić skuteczniejszą realizację celów systemu na rzecz regionów najbardziej oddalonych Unii, programy POSEI powinny obejmować środki zapewniające zaopatrzenie w produkty rolne, jak też ochronę i rozwój lokalnej produkcji rolnej. Należy zbliżyć poziom programowania do poziomu przedmiotowych regionów oraz usystematyzować w stosunkach między Komisją a państwami członkowskimi podejście oparte na partnerstwie.

(5)

Zgodnie z zasadą pomocniczości oraz w celu zapewnienia elastyczności, które to zasady stanowią podstawę podejścia do programowania przyjętego w przypadku systemu na rzecz regionów najbardziej oddalonych, organy wyznaczone przez państwo członkowskie mogą proponować zmiany programu w celu dostosowania go do sytuacji regionów najbardziej oddalonych. Organy te powinny mieć możliwość wprowadzania zmian do programów POSEI zgodnie z zasadą upraszczania procedur, pod warunkiem że nie odbędzie się to kosztem skuteczności programów POSEI ani odpowiednich środków finansowych przyznanych na programy POSEI. Na podobnej zasadzie należy dostosować procedurę zmiany programów pod względem celowości każdego rodzaju zmian.

(6)

W celu zagwarantowania zaopatrzenia regionów najbardziej oddalonych w podstawowe produkty rolne i złagodzenia dodatkowych kosztów wynikających z najbardziej oddalonego położenia należy wprowadzić szczególny system dostaw. Szczególne położenie geograficzne regionów najbardziej oddalonych w stosunku do źródeł zaopatrzenia w podstawowe produkty przeznaczone do spożycia przez ludzi lub do przetwórstwa, lub stanowiące środki produkcji rolnej powoduje dodatkowe koszty ich transportu do tych regionów. Ponadto inne obiektywne czynniki wynikające z ich oddalenia, a w szczególności wyspiarskiego charakteru i małych powierzchni użytków rolnych, stanowią dodatkowe utrudnienia dla podmiotów gospodarczych i producentów z regionów najbardziej oddalonych, ograniczając poważnie ich działalność. Ograniczenia te można złagodzić poprzez obniżenie cen tych podstawowych produktów. Szczególny system dostaw nie powinien jednak w żadnym przypadku szkodzić lokalnej produkcji ani jej rozwojowi.

(7)

W tym celu, niezależnie od art. 28 Traktatu, przywóz niektórych produktów rolnych z państw trzecich należy zwolnić z obowiązujących ceł przywozowych. Aby uwzględnić pochodzenie produktów podlegających na obszarze celnym Unii procedurom uszlachetniania czynnego lub składowania celnego oraz procedury celne, jakimi są one objęte na mocy przepisów prawa Unii, należy je traktować jak produkty przywożone bezpośrednio i objąć je w ten sposób korzyściami wynikającymi ze szczególnego systemu dostaw.

(8)

Aby skutecznie zrealizować cel polegający na obniżeniu cen w regionach najbardziej oddalonych, obniżając dodatkowe koszty wynikające z najbardziej oddalonego położenia, należy przyznać pomoc na rzecz dostaw produktów unijnych do regionów najbardziej oddalonych. Pomoc ta powinna uwzględniać dodatkowe koszty transportu do tych regionów oraz ceny stosowane przy wywozie do państw trzecich, a w przypadku środków produkcji rolnej lub produktów przeznaczonych dla przetwórstwa – inne dodatkowe koszty wynikające z najbardziej oddalonego położenia, w szczególności z ich wyspiarskiego charakteru, małej powierzchni, trudnej rzeźby terenu, niekorzystnego klimatu i rozproszenia wysp.

(9)

Wspieranie tradycyjnych sektorów jest tym bardziej konieczne, że pozwala utrzymać ich konkurencyjność na rynku unijnym w obliczu konkurencji z krajów trzecich. Ponadto przy opracowywaniu programów państwa członkowskie powinny w miarę możliwości zapewnić zróżnicowanie działalności rolniczej w regionach najbardziej oddalonych.

(10)

W celu uniknięcia spekulacji, które mogłyby zaszkodzić odbiorcom końcowym w regionach najbardziej oddalonych, należy doprecyzować, że jedynie produkty o solidnej, właściwej jakości handlowej powinny zostać objęte szczególnym systemem dostaw.

(11)

Należy przewidzieć zasady funkcjonowania systemu, w szczególności zasady dotyczące stworzenia rejestru podmiotów gospodarczych i systemu świadectw wzorowanego na systemie pozwoleń, o których mowa w art. 130 i 161 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (4).

(12)

Z uwagi na wymogi dotyczące monitorowania operacji korzystających ze szczególnego systemu dostaw, powinny być przeprowadzane kontrole administracyjne przedmiotowych produktów przy ich przywozie na terytorium regionów najbardziej oddalonych lub wprowadzaniu do obrotu w tych regionach oraz przy ich wywozie lub wysyłce z tych regionów. Ponadto, aby osiągnąć cele wspomnianego systemu, korzyści gospodarcze wynikające ze szczególnego systemu dostaw powinny przekładać się na poziom kosztów produkcji i powodować obniżenie cen aż do etapu odbiorcy końcowego. W związku z tym ich przyznawanie należy uzależnić od ich faktycznego wpływu i wdrożyć niezbędne kontrole.

(13)

Biorąc pod uwagę, że ilości objęte szczególnym systemem dostaw są ograniczone do potrzeb regionów najbardziej oddalonych, system ten nie powinien wywierać negatywnego wpływu na prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Korzyści gospodarcze wynikające ze szczególnego systemu dostaw nie powinny jednak powodować zakłóceń w handlu przedmiotowymi produktami. Należy w związku z tym zabronić wysyłania lub wywozu tych produktów z regionów najbardziej oddalonych. Należy jednak zezwolić na wysyłanie lub wywóz tych produktów pod warunkiem zwrotu korzyści finansowych uzyskanych w ramach szczególnego systemu dostaw.

(14)

W przypadku produktów przetworzonych należy zezwolić na wymianę handlową między regionami najbardziej oddalonymi w celu umożliwienia handlu między nimi. Należy również wziąć pod uwagę przepływy handlowe w ramach tradycyjnego handlu regionalnego oraz wywozu i wysyłki prowadzonych tradycyjnie w relacjach z pozostałymi częściami Unii lub z państwami trzecimi przez regiony najbardziej oddalone i zezwolić we wszystkich tych regionach na wywóz produktów przetworzonych odpowiadający tradycyjnym przepływom wymiany handlowej. W celu zapewnienia przejrzystości należy ustalić okres referencyjny pozwalający na określenie ilości produktów tradycyjnie wywożonych lub wysyłanych.

(15)

Należy podjąć właściwe środki w celu umożliwienia niezbędnej restrukturyzacji sektora przetwórstwa cukru na Azorach. W ramach tych środków należy uwzględnić fakt, że rentowność sektora cukru na Azorach wymaga utrzymania pewnego poziomu produkcji i przetwórstwa. W tej sytuacji w drodze wyjątku należy nadal zezwalać Azorom na wysyłanie cukru do pozostałych części Unii przez okres ograniczony do pięciu lat powyżej poziomu tradycyjnej wymiany handlowej w ramach degresywnych limitów rocznych. Ponieważ ilości dopuszczone do ponownej wysyłki będą proporcjonalne i ściśle ograniczone do ilości koniecznych do umożliwienia rentowności lokalnej produkcji cukru i jego przetwórstwa, tymczasowe wysyłanie cukru z Azorów nie wpłynie negatywnie na rynek wewnętrzny Unii.

(16)

Jeśli chodzi o zaopatrzenie Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich w cukier pozakwotowy, należy nadal stosować system zwolnień z ceł przywozowych. W szczególności, należy również zezwolić Azorom na korzystanie ze zwolnień z ceł przywozowych w przypadku surowego cukru trzcinowego do wysokości odnośnej prognozy bilansu dostaw.

(17)

Zaopatrzenie Wysp Kanaryjskich w odtłuszczone mleko w proszku objęte kodem CN 1901 90 99 (odtłuszczone mleko w proszku zawierające tłuszcze roślinne), przeznaczone do przetworzenia przemysłowego, odbywało się dotychczas w ramach szczególnego systemu dostaw. Należy umożliwić dalsze zaopatrzenie w ten produkt, który stał się tradycyjnym elementem miejscowego żywienia.

(18)

Z uwagi na fakt, iż ryż jest podstawowym elementem żywienia na Reunion, że przedsiębiorstwa przetwórstwa i rafinacji ryżu istnieją tam od wielu lat i że nie produkuje się na Reunion wystarczających jego ilości, aby zaspokoić miejscowe zapotrzebowanie, należy utrzymać zwolnienia z wszelkich ceł przywozowych na ten produkt na Reunion.

(19)

Polityka Unii na rzecz produkcji lokalnej w regionach peryferyjnych dotyczyła wielu produktów i obejmowała wiele działań wspierających ich wytwarzanie, wprowadzanie do obrotu lub przetwarzanie. Środki te okazały się skuteczne i dzięki nim zapewniono kontynuację i rozwój działalności rolniczej. Unia powinna nadal wspierać te rodzaje produkcji, które stanowią zasadniczy czynnik równowagi środowiskowej, społecznej i gospodarczej regionów najbardziej oddalonych. Doświadczenie wykazało, że podobnie jak w przypadku polityki rozwoju obszarów wiejskich, zacieśnienie partnerstwa z samorządem terytorialnym może pozwolić na skuteczniejsze rozwiązywanie specyficznych problemów tych regionów. Należy zatem nadal wspierać produkcję lokalną poprzez programy POSEI.

(20)

W celu wspierania wprowadzania do obrotu produktów regionów najbardziej oddalonych należy ustanowić pomoc przeznaczoną na wprowadzanie tych produktów do obrotu poza regionem produkcji, przy uwzględnieniu wysokich kosztów dodatkowych związanych ze znacznym oddaleniem rynków konsumenckich i koniecznością dwukrotnego składowania, czyli czynników, które stanowią główną niedogodność dla konkurencyjności regionów najbardziej oddalonych na rynku wewnętrznym. Czynniki te uzasadniają potrzebę dokonania przeglądu programu POSEI w najbliższej przyszłości.

(21)

Należy określić minimalne elementy, które powinny być zawarte w programach POSEI, w celu określenia środków na rzecz lokalnej produkcji rolnej, w szczególności opis sytuacji, proponowanej strategii, celów i środków. Należy również określić zasady spójności tych środków z innymi obszarami polityki Unii w celu uniknięcia wszelkiej niezgodności i pokrywania się pomocy.

(22)

Na użytek stosowania niniejszego rozporządzenia programy POSEI powinny zawierać również środki w zakresie finansowania badań, projektów pokazowych, szkoleń i pomocy technicznej.

(23)

Należy zachęcać producentów rolnych z regionów najbardziej oddalonych do dalszego dostarczania produktów wysokiej jakości i wspomagać wprowadzanie tych produktów do obrotu. W tym celu przydatne może być stosowanie znaku graficznego wprowadzonego na mocy niniejszego rozporządzenia i innych form certyfikacji jakości, ustanowionych przez Unię.

(24)

Niektóre gospodarstwa rolne lub przedsiębiorstwa przetwórcze i handlowe znajdujące się w regionach najbardziej oddalonych wykazują wiele niedostatków i borykają się ze szczególnymi trudnościami pod względem struktury. W związku z tym w art. 26 ust. 2 i art. 28 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (5) przewiduje się korzystniejsze stawki wsparcia w przypadku niektórych rodzajów inwestycji w regionach najbardziej oddalonych.

(25)

W art. 27 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 regiony najbardziej oddalone są wyłączone z ograniczenia dotyczącego przyznawania wsparcia na rzecz leśnictwa przewidzianego w tym rozporządzeniu.

(26)

W rozporządzeniu (WE) nr 1698/2005 określono maksymalne kwoty roczne kwalifikowalne z tytułu płatności rolno-środowiskowych. Mając na uwadze specyficzną sytuację środowiskową niektórych bardzo wrażliwych obszarów pastwisk na Azorach oraz zachowanie krajobrazu, bioróżnorodności i tradycyjnych cech gruntów rolnych, w szczególności uprawy tarasowej na Maderze i Wyspach Kanaryjskich, a także zachowanie kamiennych murów w regionach najbardziej oddalonych, w przypadku niektórych środków należy przewidzieć możliwość zwiększenia tych kwot nawet dwukrotnie.

(27)

Aby złagodzić szczególne ograniczenia produkcji rolnej w regionach najbardziej oddalonych związane z najbardziej oddalonym położeniem, w tym z oddaleniem, wyspiarskim charakterem, małą powierzchnią, ukształtowaniem terenu, klimatem i zależnością gospodarczą związaną z niewielką liczbą produktów, można przyznać odstępstwo od stałej polityki Komisji zabraniającej pomocy państwa na cele operacyjne w sektorze produkcji, przetwórstwa i wprowadzania do obrotu produktów rolnych, wymienionych w załączniku I do Traktatu. Produkcja rolna spełnia zasadniczą funkcję ożywiania obszarów wiejskich i zachęcania ludności do pozostania na tych obszarach, gdyż na najbardziej oddalonych obszarach wiejskich szczególnie odczuwalne jest starzenie się populacji i słabe zaludnienie, a w niektórych strefach wyludnienie.

(28)

Uprawy rolne w regionach najbardziej oddalonych są pod względem fitosanitarnym narażone na szczególne trudności, takie jak przenoszenie się pasożytów, a także trudności wynikające ze zwiększenia wielkości przywozu, warunków klimatycznych oraz stosowania tam dotychczas niewystarczającej ilości środków zwalczania chorób roślin. W związku z tym należy wdrożyć programy zwalczania organizmów szkodliwych, włącznie z wykorzystaniem zrównoważonych i przyjaznych dla środowiska metod biologicznych. Należy określić udział finansowy Unii w realizacji tych programów, uwzględniając fakt, że w wieloletnich ramach finansowych przewiduje się, iż, ze skutkiem od 2014 r., finansowanie tych programów zostanie przeniesione do innego działu w budżecie.

(29)

Utrzymanie winnic, stanowiących najbardziej rozpowszechnioną uprawę w regionach Madery i Wysp Kanaryjskich oraz mających bardzo duże znaczenie dla regionu Azorów, jest konieczne ze względów gospodarczych, społecznych i środowiskowych. W celu zapewnienia większego wsparcia tamtejszej produkcji regiony te nie powinny podlegać dopłatom za zaprzestanie produkcji, mechanizmom rynkowym ani – w przypadku Wysp Kanaryjskich – systemowi praw do sadzenia, przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007. Powinno być jednak możliwe stosowanie destylacji interwencyjnej na Wyspach Kanaryjskich, w przypadku wyjątkowego zakłócenia rynku w wyniku problemów związanych z jakością. Problemy techniczne i społeczno-gospodarcze uniemożliwiły kompletne i terminowe przekształcenie obszarów winnic na Maderze i Azorach obsadzonych hybrydowymi szczepami winorośli zabronionymi rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007. Wino produkowane przez te winnice przeznaczone jest wyłącznie do tradycyjnego spożycia lokalnego.

(30)

Restrukturyzacja sektora mleczarskiego na Azorach nie została jeszcze zakończona. W celu uwzględnienia wysokiego stopnia uzależnienia Azorów od produkcji mleka w połączeniu z innymi ograniczeniami związanymi z ich najbardziej oddalonym położeniem oraz z brakiem opłacalnej produkcji alternatywnej konieczne jest utrzymanie odstępstw od niektórych przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 dotyczących opłat z tytułu nadwyżek mleka i produktów mleczarskich.

(31)

Ze względu na wyjątkowy charakter produkcji mleka na Azorach, która jest główną siłą napędową gospodarki, stabilności społecznej, jakości środowiska i zagospodarowania przestrzennego, programy POSEI są najwłaściwszymi instrumentami wprowadzania wszelkich środków niezbędnych do utrzymania obecnego poziomu produkcji.

(32)

Wsparcie na rzecz produkcji mleka krowiego na Maderze i na Reunion okazało się niewystarczające do utrzymania równowagi między zaopatrzeniem wewnętrznym i zewnętrznym, szczególnie ze względu na poważne problemy strukturalne, z którymi boryka się ten sektor, i na trudności w reagowaniu na nowe warunki gospodarcze. W konsekwencji należy utrzymać zezwolenie na produkcję rekonstytuowanego mleka UHT z mleka w proszku pochodzącego z Unii w celu osiągnięcia większego stopnia zaspokojenia potrzeb wynikających z konsumpcji lokalnej, o ile środek ten nie zakłóca odbioru i rynku zbytu całości lokalnej produkcji mleka ani wysiłków na rzecz rozwijania produkcji lokalnej. W celu zapewnienia właściwego informowania konsumenta należy nałożyć obowiązek wskazywania na etykiecie towarzyszącej produktowi przy sprzedaży metody produkcji rekonstytuowanego mleka UHT z mleka w proszku. Przepis ten powinien mieć również zastosowanie na Martynice, w Gujanie Francuskiej i na Gwadelupie, jeśli Francja wystosuje stosowny wniosek i uzasadniając go tym, iż podmioty lokalne zwróciły się o możliwość czerpania z niego korzyści oraz tym, iż posiadają one zdolność do rozwijania sektora mleczarskiego.

(33)

Konieczność stosowania zachęt do utrzymania lokalnej produkcji mleka uzasadnia niestosowanie rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do francuskich departamentów zamorskich i Madery. Wyłączenie to w przypadku Madery powinno być ograniczone do 4 000 ton.

(34)

Należy wspierać handel między regionami najbardziej oddalonymi, aby zaspokoić potrzeby lokalnych konsumentów. Należy wspierać eksport nadwyżek produkcyjnych z każdego najbardziej oddalonego regionu, np. mleka, mięsa wołowego i młodych byków z Azorów, do najbardziej oddalonych regionów, w których takich produktów brak, aby nasilić wymianę handlową, dbając jednak, aby nie zaszkodziło to wzrostowi produkcji lokalnej. Należy również zapewnić niezbędne warunki do sprawiedliwego i uczciwego handlu.

(35)

Należy wspierać tradycyjną działalność w zakresie chowu zwierząt. W celu zaspokojenia potrzeb konsumpcji lokalnej we francuskich departamentach zamorskich i na Maderze należy zezwolić na wolny od opłat celnych przywóz samców bydła na opas z państw trzecich pod pewnymi warunkami i w ramach maksymalnego limitu rocznego.

(36)

Należy przedłużyć możliwość, z której korzysta Portugalia w ramach rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (6), polegającą na przenoszeniu uprawnień do premii za krowy mamki z części kontynentalnej na Azory i dostosować to narzędzie z uwzględnieniem systemu wsparcia regionów najbardziej oddalonych.

(37)

Uprawa tytoniu ma od dawna duże znaczenie dla Wysp Kanaryjskich. Z gospodarczego punktu widzenia przetwórstwo tytoniu wciąż stanowi jeden z głównych rodzajów działalności przemysłowej regionu. Ze społecznego punktu widzenia uprawa tytoniu stwarza duże zapotrzebowanie na siłę roboczą i jest przedmiotem działalności małych gospodarstw rolnych. Uprawa ta nie jest jednak wystarczająco rentowna i zagrożona jest zanikiem. W chwili obecnej produkcja tytoniu ogranicza się faktycznie tylko do niewielkiego obszaru wyspy Palma, gdzie używany jest on do rzemieślniczego wyrobu cygar. Należy zatem zezwolić Hiszpanii na dalsze udzielanie pomocy, uzupełniającej pomoc Unii, w celu umożliwienia zachowania tej tradycyjnej uprawy oraz zależnej od niej działalności rzemieślniczej. Ponadto, aby utrzymać przemysłową produkcję wyrobów tytoniowych, należy utrzymać zwolnienie z opłat celnych za surowiec tytoniowy i tytoń przemysłowy przywożony na Wyspy Kanaryjskie w ramach limitu rocznego w wysokości 20 000 ton tytoniu wyrażonego jako ekwiwalent odżyłowanego surowca tytoniowego.

(38)

Wprowadzenie w życie niniejszego rozporządzenia nie powinno negatywnie wpływać na poziom szczególnego wsparcia, z którego dotychczas korzystały regiony najbardziej oddalone. W celu wdrożenia właściwych środków państwa członkowskie powinny dysponować kwotami odpowiadającymi wsparciu, które już zostało przyznane przez Unię na mocy rozporządzenia (WE) nr 247/2006.

(39)

Ze względu na ewentualny wpływ negocjacji w sprawie przyszłych umów handlowych i zmian wspólnej polityki rolnej na regiony najbardziej oddalone należy zwrócić szczególną uwagę na specyfikę tych regionów w kontekście analiz, badań i ocen przeprowadzonych w związku z tymi negocjacjami i zmianami.

(40)

Od 2006 r. w niektórych regionach najbardziej oddalonych, w szczególności na Azorach i we francuskich departamentach zamorskich, zapotrzebowanie na produkty podstawowe wzrosło w wyniku wzrostu pogłowia i presji demograficznej. Należy zatem zwiększyć część budżetu, którą państwa członkowskie mogą wykorzystać na potrzeby szczególnego systemu dostaw do przedmiotowych regionów.

(41)

Tkanka społeczno-ekonomiczna regionów najbardziej oddalonych wciąż jest bardzo słaba, a w przypadku niektórych z nich często ma miejsce duży stopień uzależnienia od sektora bananów, który sam wyraźnie cierpi z powodu braku konkurencyjności, jak i z powodu trudności w reagowaniu na zmieniające się warunki rynkowe. Budżet programu POSEI przeznaczony na sektor bananów należy wobec tego zwiększyć o jednorazową ograniczoną kwotę, którą wypłaci się producentom bananów w trakcie roku budżetowego 2013.

(42)

W celu zapewnienia właściwego funkcjonowania systemu określonego w niniejszym rozporządzeniu należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu w odniesieniu do uzupełniania lub zmiany niektórych, innych niż istotne, elementów niniejszego rozporządzenia. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(43)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania programu POSEI w państwach członkowskich i zapobieżenia nieuczciwej konkurencji lub dyskryminacji wśród rolników, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (7).

(44)

W celu zapewnienia natychmiastowego stosowania środków, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, powinno ono wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

a)

zapewnienia zaopatrzenia regionów najbardziej oddalonych w podstawowe produkty przeznaczone do spożycia przez ludzi lub do przetwórstwa i stanowiących środki produkcji rolnej przez łagodzenie dodatkowych kosztów poniesionych w związku z ich najbardziej oddalonym położeniem, bez szkody dla produkcji lokalnej i jej rozwoju;

b)

zabezpieczenia trwałości i rozwoju w dziedzinie dywersyfikacji produkcji zwierzęcej i roślinnej w regionach najbardziej oddalonych, w tym produkcji, przetwórstwa i wprowadzania do obrotu produktów lokalnych;

c)

utrzymania rozwoju i wzmocnienia konkurencyjności tradycyjnej działalności rolniczej regionów najbardziej oddalonych, w tym produkcji, przetwórstwa i wprowadzania do obrotu produktów lokalnych.

a)

szczególny system dostaw przewidziany w rozdziale III; oraz

b)

szczególne środki na rzecz lokalnej produkcji rolnej przewidziane w rozdziale IV.

a)

dodatkowe wsparcie na rzecz systemów premii lub pomocy ustanowionych w ramach wspólnej organizacji jakiegokolwiek rynku, o ile nie dotyczy to wyjątkowych przypadków, uzasadnionych na podstawie obiektywnych kryteriów;

b)

wsparcie na rzecz projektów badawczych, działań je wspierających lub działań podlegających finansowaniu wspólnotowemu na mocy decyzji Rady 2009/470/WE z dnia 25 maja 2009 r. w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii (8);

c)

wsparcie na rzecz środków, do których stosuje się rozporządzenie (WE) nr 1698/2005.

a)

harmonogram wdrażania środków oraz ogólne orientacyjne roczne zestawienie środków finansowych, które mają zostać wykorzystane;

b)

dowód na zgodność i spójność różnych środków objętych programami, jak również z kryteriami i wskaźnikami ilościowymi służącymi do monitorowania i oceny;

c)

działania podjęte w celu zapewnienia skutecznego i odpowiedniego wdrażania programów, w tym w zakresie informowania, monitorowania i oceny, oraz określenie wskaźników ilościowych służących do oceny;

d)

wskazanie właściwych organów i jednostek odpowiedzialnych za wdrażanie programu, jak również wyznaczenie na odpowiednich szczeblach zaangażowanych organów i jednostek oraz partnerów społeczno-ekonomicznych oraz wyniki przeprowadzonych konsultacji.

a)

szczególne potrzeby regionów najbardziej oddalonych oraz, w przypadku produktów przeznaczonych do przetwórstwa lub dostarczanych jako środki produkcji rolnej, odpowiednie wymogi jakościowe;

b)

przepływy wymiany handlowej z pozostałymi częściami Unii;

c)

gospodarczy aspekt przewidywanej pomocy;

d)

potrzebę zapewnienia, aby istniejąca produkcja lokalna nie była destabilizowana ani ograniczana w swoich możliwościach rozwoju.

a)

są wywożone do państw trzecich lub wysyłane do pozostałych części Unii w granicach limitów ilościowych odpowiadających tradycyjnym wysyłkom i tradycyjnemu wywozowi. Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające te ilości w oparciu o średnie ilości w ramach wysyłek lub wywozu, przyjmując jako punkt odniesienia zweryfikowaną średnią wartość z trzech najlepszych lat w okresie od 2005 do 2012 r. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 34 ust. 2;

b)

są wywożone do państw trzecich w ramach handlu regionalnego;

c)

są wysyłane między regionami Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich;

d)

są wysyłane między francuskimi departamentami zamorskimi.

a)

cukru przywiezionego w celu spożycia na Maderę lub Wyspy Kanaryjskie w postaci białego cukru objętego kodem CN 1701;

b)

cukru rafinowanego i spożywanego na Azorach w postaci cukru surowego objętego kodem CN 1701 12 10 (cukier buraczany surowy).

a)

odzyskuje korzyści przyznane podmiotowi gospodarczemu;

b)

zależnie od wagi naruszenia zobowiązań, tymczasowo zawiesza lub unieważnia wpis podmiotu gospodarczego do rejestru.

a)

ilościowy opis stanu danej produkcji rolnej, uwzględniający dostępne wyniki oceny oraz wskazujący na rozbieżności, braki i możliwości rozwoju, uruchomione środki finansowe oraz główne wyniki podjętych uprzednio działań;

b)

opis proponowanej strategii, przyjęte priorytety, cele ogólne i operacyjne w ujęciu ilościowym, jak również ocenę spodziewanych skutków gospodarczych, środowiskowych i społecznych, m.in. w dziedzinie zatrudnienia;

c)

opis zamierzonych środków, w szczególności systemów pomocy służących wprowadzeniu ich w życie i w odpowiednich przypadkach informacje o potrzebach w zakresie badań, projektów pokazowych, szkoleń lub pomocy technicznej w związku z przygotowaniem, wdrażaniem i dostosowywaniem przedmiotowych środków;

d)

wykaz środków pomocy stanowiących płatności bezpośrednie w rozumieniu art. 2 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 73/2009;

e)

kwotę pomocy ustaloną w przypadku każdego środka i przewidywaną kwotę w przypadku każdego działania w celu osiągnięcia jednego lub większej liczby celów programu.

a)

beneficjentów;

b)

warunki kwalifikowalności;

c)

jednostkową kwotę pomocy.

a)

udział finansowy Unii oraz kwotę pomocy;

b)

środki kwalifikujące się do finansowania unijnego.

a)

kod CN 2401; oraz

b)

następującymi podpozycjami:

a)

art. 22; oraz

b)

art. 24 od dnia obowiązywania wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020.

—

:

dla francuskich departamentów zamorskich

:

278,41 mln EUR,

—

:

dla Azorów i Madery

:

106,21 mln EUR,

—

:

dla Wysp Kanaryjskich

:

268,42 mln EUR.

—

:

dla francuskich departamentów zamorskich

:

26,9 mln EUR,

—

:

dla Azorów i Madery

:

21,2 mln EUR,

—

:

dla Wysp Kanaryjskich

:

72,7 mln EUR.

—

:

dla francuskich departamentów zamorskich

:

18,52 mln EUR,

—

:

dla Azorów i Madery

:

1,24 mln EUR,

—

:

dla Wysp Kanaryjskich

:

20,24 mln EUR.

20.3.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 78/41

(1)

Szczególne środki w dziedzinie rolnictwa, mające na celu zaradzenie trudnościom spowodowanym wyjątkowym położeniem geograficznym mniejszych wysp Morza Egejskiego, zostały ustanowione rozporządzeniem Rady (WE) nr 1405/ (3). Środki te uzyskały konkretną formę w programie wsparcia, stanowiąc zasadnicze narzędzie służące zaopatrzeniu tych wysp w produkty rolne oraz wspieraniu lokalnej produkcji rolnej. W związku z potrzebą uaktualnienia istniejących środków, między innymi w wyniku wejścia w życie Traktatu z Lizbony, należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 1405/2006 i zastąpić je nowym rozporządzeniem.

(2)

Należy określić podstawowe cele, do których realizacji przyczynia się system na rzecz mniejszych wysp Morza Egejskiego.

(3)

Należy również określić treść programu wsparcia na rzecz mniejszych wysp Morza Egejskiego (zwanego dalej „programem wsparcia”), który zgodnie z zasadą pomocniczości Grecja powinna ustanowić na najwłaściwszym szczeblu geograficznym i przedstawić do zatwierdzenia Komisji.

(4)

Aby zapewnić lepszą realizację celów systemu na rzecz mniejszych wysp Morza Egejskiego, program wsparcia powinien obejmować środki zapewniające dostawy produktów rolnych oraz ochronę i rozwój lokalnej produkcji rolnej. Należy zbliżyć poziom programowania oraz stosować systematycznie w stosunkach między Komisją a Grecją podejście oparte na partnerstwie. Komisja powinna przyjąć procedury i wskaźniki, aby zapewnić sprawną realizację i odpowiednie monitorowanie programu.

(5)

Zgodnie z zasadą pomocniczości i w celu zapewnienia elastyczności, które to dwie zasady stanowią podstawę podejścia do programowania przyjętego w przypadku systemu na rzecz mniejszych wysp Morza Egejskiego, organy wyznaczone przez Grecję mogą proponować zmiany programu w celu dostosowania go do sytuacji tych wysp. W tym celu należy zachęcać do większego zaangażowania ze strony właściwych organów lokalnych i regionalnych oraz innych zainteresowanych. W tym samym duchu procedurę zmiany programu należy dostosować pod względem przydatności każdego rodzaju zmian.

(6)

Szczególne położenie geograficzne niektórych mniejszych wysp Morza Egejskiego powoduje zwiększenie kosztów transportu w zakresie zaopatrzenia w podstawowe produkty żywnościowe przeznaczone dla ludzi, do celów przetworzenia lub stanowiących środki produkcji rolnej. Ponadto obiektywne czynniki wynikające z wyspiarskiego charakteru i oddalenia od rynków stanowią dodatkowe ograniczenia dla podmiotów gospodarczych i producentów z tych wysp Morza Egejskiego, poważnie utrudniając ich działalność. W niektórych przypadkach sytuacja geograficzna, w jakiej działają podmioty gospodarcze i producenci, ma charakter podwójnie wyspiarski, polegający na tym, że dostaw dokonuje się za pośrednictwem innych wysp. Wspomniane trudności mogą być złagodzone przez obniżenie cen tych podstawowych produktów. Dlatego, aby zagwarantować dostawy na mniejsze wyspy Morza Egejskiego i wyrównać wysokie koszty dodatkowe wynikające z wyspiarskiego charakteru, małej powierzchni tych wysp oraz oddalenia od rynków, należy wprowadzić szczególne uzgodnienia w sprawie dostaw.

(7)

Wszystkie problemy mniejszych wysp Morza Egejskiego pogłębia ich mała powierzchnia. Aby zapewnić skuteczność planowanych środków, należy je stosować do wszystkich wysp Morza Egejskiego z wyjątkiem Krety i Eubei.

(8)

Aby osiągnąć cel polegający na obniżeniu cen na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, wyrównaniu dodatkowych kosztów wynikających z ich wyspiarskiego charakteru, małej powierzchni i oddalenia od rynków, przy jednoczesnym utrzymaniu konkurencyjności produktów unijnych, należy przyznać pomoc na dostawy produktów pochodzących z Unii na mniejsze wyspy Morza Egejskiego. Pomoc ta powinna uwzględniać dodatkowe koszty transportu na mniejsze wyspy Morza Egejskiego oraz, w przypadku środków produkcji rolnej i produktów przeznaczonych do przetworzenia, dodatkowe koszty wynikające z ich wyspiarskiego charakteru, małej powierzchni i oddalenia od rynków.

(9)

W celu uniknięcia spekulacji, które mogłyby zaszkodzić odbiorcom końcowym na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, należy sprecyzować, że jedynie produkty o należytej i uczciwej jakości handlowej mogą zostać objęte szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw.

(10)

Ponieważ ilości, których dotyczą szczególne uzgodnienia w sprawie dostaw, są ograniczone do zapotrzebowania na dostawy na mniejsze wyspy Morza Egejskiego, uzgodnienia te nie powinny zakłócać właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Korzyści gospodarcze wynikające ze szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw nie powinny jednak prowadzić do zakłóceń w handlu przedmiotowymi produktami. Należy w związku z tym zakazać wysyłania lub wywozu tych produktów z mniejszych wysp Morza Egejskiego. Należy jednak zezwolić na wysyłanie lub wywóz tych produktów pod warunkiem zwrotu korzyści finansowych uzyskanych w ramach szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw.

(11)

W przypadku produktów przetworzonych należy zezwolić na wymianę handlową między mniejszymi wyspami Morza Egejskiego i obniżyć koszty transportu tych produktów, by umożliwić handel między tymi wyspami. Należy również wziąć pod uwagę przepływy handlowe w ramach tradycyjnego handlu regionalnego oraz wywozu i wysyłania prowadzonych tradycyjnie w relacjach z pozostałą częścią Unii lub z państwami trzecimi i zezwolić na wywóz produktów przetworzonych odpowiadający tradycyjnym przepływom wymiany handlowej.

(12)

Aby osiągnąć cele proponowanych szczególnych uzgodnień dotyczących dostaw, korzyści gospodarcze wynikające z tych uzgodnień powinny się znajdować odzwierciedlenie w kosztach produkcji i powodować obniżenie cen aż do etapu odbiorcy końcowego. W związku z tym ich przyznawanie należy uzależnić jedynie od ich faktycznego przeniesienia na użytkownika końcowego i wdrożyć niezbędne kontrole.

(13)

Należy przewidzieć przepisy regulujące funkcjonowanie systemu, w szczególności w zakresie tworzenia rejestru podmiotów gospodarczych i systemu pozwoleń podobnych do pozwoleń, o których mowa w art. 161 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (4).

(14)

Polityka Unii na rzecz produkcji lokalnej na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, ustanowiona rozporządzeniem (WE) nr 1405/2006, dotyczyła wielu produktów i obejmowała wiele środków wspierających ich wytwarzanie, wprowadzanie do obrotu lub przetwarzanie. Środki te okazały się skuteczne i zapewniły utrzymanie i rozwój działalności rolniczej. Unia powinna nadal wspierać te kierunki produkcji, gdyż stanowią one zasadniczy czynnik równowagi ekologicznej, społecznej i gospodarczej na mniejszych wyspach Morza Egejskiego. Doświadczenie pokazało, że, tak jak w przypadku polityki rozwoju obszarów wiejskich, zacieśnienie współpracy z władzami lokalnymi może pomóc w rozwiązywaniu szczególnych problemów tych wysp w bardziej ukierunkowany sposób. Należy zatem nadal wspierać produkcję lokalną za pośrednictwem ogólnego programu wsparcia ustanowionego po raz pierwszy rozporządzeniem (WE) nr 1405/2006. W związku z tym należy położyć nacisk na zachowanie dziedzictwa, na które składają się tradycyjne rolnictwo oraz tradycyjne cechy metod produkcji i produktów lokalnych i ekologicznych.

(15)

Należy określić minimalne elementy, które powinny być zawarte w programie wparcia, w celu określenia środków na rzecz lokalnej produkcji rolnej, w szczególności opis sytuacji, proponowanej strategii, celów i środków. Należy również określić zasady spójności tych środków z innymi obszarami polityki Unii w celu uniknięcia wszelkiej niezgodności i pokrywania się pomocy.

(16)

Na użytek stosowania niniejszego rozporządzenia program wsparcia może zawierać również środki w zakresie finansowania badań, projektów demonstracyjnych, szkoleń i pomocy technicznej.

(17)

Należy zachęcać rolników na mniejszych wyspach Morza Egejskiego do dostarczania produktów wysokiej jakości oraz wspierać obrót takimi produktami.

(18)

Aby złagodzić szczególne ograniczenia produkcji rolnej na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, wynikające z ich wyspiarskiego charakteru, małej powierzchni, górzystego ukształtowania terenu i górskiego klimatu, zależności gospodarczej od niewielkiej liczby produktów i ich oddalenia od rynków, możliwe jest odstępstwo od konsekwentnej polityki Komisji zakazującej operacyjnej pomocy państwa w sektorze produkcji, przetwórstwa, sprzedaży i transportu produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („Traktat”).

(19)

Wprowadzenie w życie niniejszego rozporządzenia nie powinno powodować zagrożenia dla poziomu szczególnego wsparcia, z którego dotychczas korzystały mniejsze wyspy Morza Egejskiego. Dlatego, w celu wdrożenia właściwych środków, Grecja powinna dysponować kwotami odpowiadającymi wsparciu, które już zostało przyznane przez Unię na mocy rozporządzenia (WE) nr 1405/2006.

(20)

Od roku 2007 popyt na produkty podstawowe na mniejszych wyspach Morza Egejskiego wzrósł z powodu wzrostu pogłowia zwierząt gospodarskich i presji demograficznej. Należy zatem zwiększyć część budżetu, którą Grecja powinna móc wykorzystać na potrzeby szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw na mniejsze wyspy Morza Egejskiego.

(21)

Aby umożliwić Grecji ocenę wszystkich elementów dotyczących wdrożenia programu wsparcia w roku poprzedzającym oraz przedstawienie Komisji wyczerpującego rocznego sprawozdania z oceny, należy przełożyć termin przedłożenia tego sprawozdania z dnia 30 czerwca na dzień 30 września roku następującego po roku odniesienia.

(22)

Komisja powinna być zobowiązana do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2016 r., a następnie co pięć lat, ogólnego sprawozdania z oceny skutków wywieranych przez środki przyjęte w celu wdrożenia niniejszego rozporządzenia, w stosownych przypadkach wraz z odpowiednimi zaleceniami.

(23)

W celu zapewnienia właściwego funkcjonowania systemu określonego w niniejszym rozporządzeniu należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 Traktatu, w odniesieniu do uzupełniania lub zmiany niektórych, innych niż istotne, elementów niniejszego rozporządzenia. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(24)

W celu zapewnienia wdrożenia programu na mniejszych wyspach Morza Egejskiego w sposób jednolity z innymi, podobnymi systemami oraz w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji lub nierównego traktowania podmiotów gospodarczych należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów wykonawczych. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (5).

(25)

W celu umożliwienia niezwłocznego stosowania przewidywanych środków niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

a)

zagwarantowania zaopatrzenia mniejszych wysp w podstawowe produkty przeznaczone do spożycia przez ludzi lub do przetwórstwa i stanowiące środki produkcji rolnej przez zmniejszenie dodatkowych kosztów poniesionych w związku z ich wyspiarskim charakterem, małą powierzchnią oraz oddaleniem od rynków;

b)

utrzymanie i rozwijanie działalności rolniczej na mniejszych wyspach, w tym produkcji, przetwórstwa, wprowadzania do obrotu i transportu nieprzetworzonych i przetworzonych produktów lokalnych.

a)

szczególne uzgodnienia w sprawie dostaw przewidziane w rozdziale III; oraz

b)

szczególne środki na rzecz lokalnej produkcji rolnej przewidziane w rozdziale IV.

a)

dodatkowe wsparcie na rzecz systemów premii lub wsparcia ustanowionych w ramach wspólnej organizacji rynku, o ile nie zajdą wyjątkowe okoliczności, uzasadnione na podstawie obiektywnych kryteriów;

b)

wsparcie na rzecz projektów badawczych, działań wspierających te projekty lub działań podlegających finansowaniu unijnemu na mocy decyzji Rady 2009/470/WE z dnia 25 maja 1990 r. w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii (6);

c)

wsparcie na rzecz środków, do których ma zastosowanie rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (7).

a)

harmonogram wdrażania środków oraz ogólne orientacyjne roczne zestawienie środków finansowych, które mają zostać wykorzystane;

b)

dowód na zgodność i spójność pomiędzy poszczególnymi środkami objętymi programem oraz kryteriami i wskaźnikami ilościowymi służącymi monitorowaniu i ocenie;

c)

ustalenia poczynione w celu zapewnienia skutecznego i odpowiedniego wdrażania programu, m.in. w zakresie informowania, monitorowania i oceny, oraz określenie wskaźników ilościowych służących ocenie;

d)

wskazanie właściwych organów i jednostek odpowiedzialnych za wprowadzenie w życie programu, jak również wskazanie odnośnych, wyznaczonych na odpowiednich szczeblach, organów i powiązanych z nimi jednostek, a także partnerów społeczno-ekonomicznych, wraz z wynikami przeprowadzonych konsultacji.

a)

szczególne potrzeby mniejszych wysp oraz określone wymogi jakościowe;

b)

tradycyjną wymianę handlową z portami w kontynentalnej części Grecji i między wyspami na Morzu Egejskim;

c)

gospodarczy aspekt planowanej pomocy;

d)

w stosownych przypadkach – potrzebę nieutrudniania rozwoju produkcji lokalnej.

a)

wywożone do państw trzecich lub wysyłane do pozostałej części Unii w granicach limitów ilościowych odpowiadających tradycyjnym wysyłkom i tradycyjnemu wywozowi;

b)

wywożone do państw trzecich w ramach handlu regionalnego z zachowaniem miejsc przeznaczenia i zgodnie z przepisami szczegółowymi, które zostaną określone przez Komisję;

c)

wysyłane między mniejszymi wyspami.

a)

odbiera korzyści przyznane danemu podmiotowi;

b)

tymczasowo zawiesza lub unieważnia wpis do rejestru zależnie od wagi niedotrzymania zobowiązań.

a)

ilościowy opis aktualnego stanu produkcji rolnej, uwzględniający dostępne wyniki oceny oraz wskazujący na rozbieżności, braki i możliwości rozwoju, a także uruchomione środki finansowe;

b)

opis proponowanej strategii, przyjęte priorytety, cele ogólne i operacyjne w ujęciu ilościowym, jak również ocenę spodziewanych skutków gospodarczych, środowiskowych i społecznych, w tym w dziedzinie zatrudnienia;

c)

opis planowanych środków, w szczególności programów pomocy służących wprowadzeniu ich w życie, i, w odpowiednich przypadkach, informacje o potrzebach w zakresie badań, projektów demonstracyjnych, szkoleń lub pomocy technicznej w związku z przygotowywaniem, wdrażaniem lub dostosowywaniem przedmiotowych środków;

d)

wykaz środków pomocy stanowiących płatności bezpośrednie w rozumieniu art. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (10);

e)

kwotę pomocy ustaloną dla każdego środka i przewidywaną kwotę dla każdego działania w celu osiągnięcia jednego lub większej liczby celów programu.

a)

beneficjentów;

b)

warunki kwalifikowalności;

c)

jednostkową kwotę pomocy.