30.1.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 28/1

(1)

Wprowadzenie uaktualnionego systemu klasyfikacji jest głównym elementem trwających starań Komisji na rzecz utrzymania adekwatności statystyki europejskiej poprzez uwzględnienie nowych rozwiązań i zmian w dziedzinie edukacji.

(2)

Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) wprowadziła zmiany do stosowanej dotychczas wersji Międzynarodowej Standardowej Klasyfikacji Kształcenia (ISCED) – ISCED 1997 w celu zagwarantowania spójności z kierunkami rozwoju polityk i struktur kształcenia i szkolenia.

(3)

W celu zagwarantowania międzynarodowej porównywalności statystyk w dziedzinie edukacji niezbędne jest stosowanie przez państwa członkowskie oraz instytucje Unii Europejskiej klasyfikacji w dziedzinie edukacji spójnej ze zmienioną Międzynarodową Standardową Klasyfikacją Kształcenia 2011 (ISCED 2011), która została przyjęta przez państwa członkowskie UNESCO na 36. Konferencji Generalnej UNESCO w listopadzie 2011 r.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1051/2011 (2).

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Europejskiego Systemu Statystycznego,

30.1.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 28/3

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2092/2004 z dnia 8 grudnia 2004 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania kontyngentu taryfowego na przywóz suszonego mięsa wołowego bez kości pochodzącego ze Szwajcarii (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Dla zachowania przejrzystości i zrozumiałości należy je ujednolicić.

(2)

Umowa między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotycząca handlu produktami rolnymi (4) („umowa”), która została zatwierdzona w imieniu Wspólnoty decyzją Rady i Komisji 2002/309/WE, Euratom (5), ustanawia bezcłowy przywóz suszonego mięsa wołowego bez kości, objętego kodem CN ex 0210 20 90 w wysokości 1 200 ton na rok.

(3)

Należy zatem ustanowić szczegółowe zasady dotyczące w ujęciu rocznym właściwego wolnocłowego przywozowego kontyngentu taryfowego.

(4)

Aby kwalifikować się do skorzystania z wymienionego kontyngentu taryfowego, przedmiotowe produkty powinny pochodzić ze Szwajcarii, zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 4 umowy. Należy dokładnie zdefiniować produkty kwalifikujące się. Dla przywozu w ramach tego kontyngentu powinno zostać do celów kontroli przedłożone świadectwo autentyczności poświadczające, że mięso dokładnie odpowiada definicji kwalifikowania się. Konieczne jest zatem opracowanie wzoru takiego świadectwa i ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących jego stosowania.

(5)

Instrumentami tymi powinno się zarządzać z wykorzystaniem pozwoleń na przywóz. W tym celu konieczne jest ustanowienie zasad składania wniosków oraz zasad dotyczących informacji podawanych we wnioskach i w pozwoleniach, tam gdzie to niezbędne, w drodze odstępstwa od rozporządzenia Komisji (WE) nr 376/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (6) oraz od rozporządzenia Komisji (WE) nr 382/2008 z dnia 21 kwietnia 2008 r. w sprawie zasad stosowania pozwoleń na przywóz i na wywóz w sektorze wołowiny i cielęciny (7).

(6)

W celu zapewnienia odpowiedniego zarządzania przywozem przedmiotowych produktów należy ustanowić przepisy uzależniające wydawanie pozwoleń na przywóz w szczególności od sprawdzenia wpisów w świadectwach autentyczności.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

są uznane za takie przez Szwajcarię;

b)

zobowiązują się do kontrolowania wpisów w świadectwach autentyczności;

c)

zobowiązują się do przesyłania do Komisji co najmniej raz w tygodniu każdej informacji umożliwiającej kontrolowanie wpisów w świadectwach autentyczności, w szczególności tych, które dotyczą numeru świadectwa, eksportera, odbiorcy, kraju przeznaczenia, produktu, wagi netto, dnia podpisania.

a)

nie później niż dnia 28 lutego po zakończeniu każdego okresu obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego o ilościach produktów, łącznie z powiadomieniami o braku wniosków, dla których wydano pozwolenia na przywóz w poprzednim okresie obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego;

b)

nie później niż dnia 30 kwietnia po zakończeniu każdego okresu obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego o ilościach produktów, łącznie z powiadomieniami o braku zwróconych pozwoleń, objętych niewykorzystanymi lub wykorzystanymi częściowo pozwoleniami na przywóz i odpowiadających różnicy między ilościami wpisanymi na odwrocie pozwoleń na przywóz a ilościami, na które wydano te pozwolenia.

30.1.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 28/10

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

30.1.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 28/12

(1)

Na mocy dyrektywy 95/46/WE państwa członkowskie są zobowiązane zagwarantować, że przekazanie danych osobowych do państwa trzeciego może się odbyć jedynie wtedy, gdy dany kraj trzeci zapewni odpowiedni poziom ochrony i gdy przed przekazaniem dopełni się wymogów zawartych w przepisach państw członkowskich wdrażających pozostałe przepisy wspomnianej dyrektywy.

(2)

Komisja może stwierdzić, że państwo trzecie gwarantuje odpowiedni poziom ochrony. W takim przypadku dane osobowe można przekazywać z państw członkowskich bez konieczności zapewniania dodatkowych gwarancji.

(3)

Na mocy dyrektywy 95/46/WE poziom ochrony danych osobowych powinien być oceniany w świetle wszystkich okoliczności dotyczących operacji przekazania danych lub zbioru takich operacji, ze szczególnym uwzględnieniem pewnych szczególnych czynników mających znaczenie przy przekazywaniu.

(4)

Uwzględniając różne podejście do ochrony danych w krajach trzecich, należy ocenić, czy ochrona danych jest odpowiednia, natomiast wszelkie decyzje na podstawie dyrektywy 95/46/WE należy podejmować i wprowadzać w życie w sposób, który nie stanowi arbitralnej lub nieuzasadnionej dyskryminacji państw trzecich ani ich nierównego traktowania w podobnych przypadkach, ani też nie stanowi ukrytej bariery dla handlu, przy uwzględnieniu obecnych zobowiązań międzynarodowych Unii Europejskiej.

(5)

Nowa Zelandia jest dawną kolonią brytyjską. W 1907 r. stała się niezależnym dominium, jednak do 1947 r. nie zerwała z Wielką Brytanią formalnie więzów konstytucyjnych. Nowa Zelandia jest państwem unitarnym bez konstytucji pisanej w tradycyjnym sensie szczególnie umocowanej ustawy zasadniczej. Obowiązującym ustrojem politycznym jest monarchia konstytucyjna z demokracją parlamentarną i systemem rządów ukształtowanym na wzór modelu westminsterskiego, a głową państwa jest królowa Nowej Zelandii.

(6)

Nowa Zelandia funkcjonuje w myśl zasady suwerenności parlamentu. Zwyczajowo obowiązuje jednak zbiór aktów prawnych o szczególnym konstytucyjnym znaczeniu, które uznaje się za „akty wyższego rzędu”. Oznacza to, że stanowią one część systemu konstytucyjnego, wpływając na praktykę rządową i stanowienie prawa. Ponadto w razie zmiany lub uchylenia tych aktów prawnych oczekuje się ponadpartyjnego konsensusu. Do ochrony danych odnosi się kilka z tych aktów: Karta praw (Bill of Rights Act) z dnia 28 sierpnia 1990 r. (Public Act nr 109 z 1990 r.), ustawa o prawach człowieka (Human Rights Act) z dnia 10 sierpnia 1993 r. (Public Act nr 82 z 1993 r.) oraz ustawa o prywatności (Privacy Act) z dnia 17 maja 1993 r. (Public Act nr 28 z 1993 r.). Konstytucyjne znaczenie tych aktów odzwierciedla fakt, że należy je zwyczajowo uwzględniać w toku opracowywania lub przedkładania nowych aktów prawnych.

(7)

Normy prawne ochrony danych osobowych w Nowej Zelandii są określone głównie w ustawie o prywatności zmienionej ustawą zmieniającą o prywatności (informacje transgraniczne) z dnia 7 września 2010 r. (Public Act nr 113 z 2010 r.). Akt ten został uchwalony przed dyrektywą 95/46/WE i nie ogranicza się do zautomatyzowanego przetwarzania danych lub danych uporządkowanych w zbiorze danych, ale dotyczy wszystkich danych osobowych w dowolnej postaci lub formie. Obejmuje cały sektor publiczny i prywatny, przewidując kilka konkretnych wyjątków dotyczących interesu publicznego, których można się spodziewać w społeczeństwie demokratycznym.

(8)

W Nowej Zelandii istnieje szereg ram prawnych regulujących kwestię ochrony prywatności w kontekście polityki, zasad i właściwości organów, do których należy kierować skargi. Niektóre z nich są określone na mocy ustawy, podczas gdy inne przez samorządne podmioty w danym sektorze, w tym w odniesieniu do regulacji mediów, marketingu bezpośredniego, wysyłania niezamówionych wiadomości elektronicznych, badań rynkowych, zdrowia i niepełnosprawności, bankowości, ubezpieczeń i oszczędności.

(9)

Oprócz ustawodawstwa uchwalanego przez parlament Nowej Zelandii, obowiązuje również obszerny zbiór przepisów prawa zwyczajowego (common law), które wywodzi się z angielskiego prawa zwyczajowego, obejmujący zasady prawa zwyczajowego i przepisy dotyczące ochrony danych. Jedną z podstawowych zasad prawa zwyczajowego jest zasada, że godność jednostki stanowi nadrzędną wartość prawną. Niniejsza zasada prawa zwyczajowego jest zasadniczo głównym elementem systemu wydawania rozstrzygnięć sądowych w Nowej Zelandii. Orzecznictwo Nowej Zelandii opierające się na prawie zwyczajowym uwzględnia szereg innych aspektów dotyczących prywatności, w tym naruszenia prywatności, naruszenia zasady poufności i kwestii incydentalnej ochrony danych w przypadku między innymi zniesławienia, zakłócania porządku, nękania, oszczerstwa, zaniedbania.

(10)

Normy prawne dotyczące ochrony danych obowiązujące w Nowej Zelandii obejmują wszystkie podstawowe zasady konieczne do zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony osób fizycznych, określają jednak również wyjątki i ograniczenia w celu ochrony ważnych interesów publicznych. Te normy prawne i wyjątki w zakresie ochrony danych odzwierciedlają zasady ustanowione dyrektywą 95/46/WE.

(11)

Stosowanie prawnych norm ochrony danych zapewnione jest przez administracyjne i sądowe środki prawne i przez niezależny nadzór prowadzony przez właściwy organ nadzoru, tj. komisarza ds. ochrony prywatności wyposażonego w rodzaj kompetencji, który został określony w art. 28 dyrektywy 95/46/WE, i działającego w sposób niezależny. Ponadto każda zainteresowana strona uprawniona jest do wystąpienia do sądu o odszkodowanie za szkodę poniesioną w wyniku bezprawnego przetwarzania jej danych osobowych.

(12)

Należy zatem uznać, że Nowa Zelandia zapewnia odpowiedni poziom ochrony danych osobowych określony w dyrektywie 95/46/WE.

(13)

Niniejsza decyzja powinna dotyczyć odpowiedniego poziomu ochrony zapewnianej przez Nową Zelandię w celu spełnienia wymogów określonych w art. 25 ust. 1 dyrektywy 95/46/WE. Nie powinna ona mieć wpływu na inne warunki lub ograniczenia wdrażające inne przepisy dyrektywy, dotyczące przetwarzania danych osobowych w państwach członkowskich.

(14)

Do celów zachowania przejrzystości i zagwarantowania zdolności właściwych organów w państwach członkowskich do zapewnienia osobom fizycznym ochrony w zakresie przetwarzania ich danych osobowych konieczne jest określenie wyjątkowych okoliczności, w których uzasadnione może być zawieszenie przepływu określonych danych, niezależnie od uznania poziomu ochrony za odpowiedni.

(15)

Grupa robocza ds. ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych ustanowiona na mocy art. 29 dyrektywy 95/46/WE wydała pozytywną opinię dotyczącą odpowiedniego poziomu ochrony w odniesieniu do danych osobowych w Nowej Zelandii (2), uwzględnioną w trakcie przygotowania niniejszej decyzji wykonawczej.

(16)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 31 ust. 1 dyrektywy 95/46/WE,

a)

właściwy organ w Nowej Zelandii ustalił, że odbiorca narusza obowiązujące normy ochrony; lub

b)

istnieje znaczące prawdopodobieństwo, że normy ochrony są naruszane; istnieją uzasadnione podstawy, aby domniemywać, iż właściwy organ w Nowej Zelandii nie podejmuje lub nie podejmie właściwych kroków w odpowiednim czasie, zmierzających do rozstrzygnięcia danej sprawy; dalsze przekazywanie danych mogłoby narazić osoby, których dotyczą dane, na ryzyko poważnej szkody, a właściwe organy w państwie członkowskim podjęły odpowiednie w tych okolicznościach czynności w celu dostarczenia stronie odpowiedzialnej za przetwarzanie, mającej siedzibę w Nowej Zelandii, powiadomienia o powyższym oraz umożliwienia jej udzielenia odpowiedzi.