17.11.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/1

(1)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy oraz na podstawie art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 Komisja rozpatrzyła wniosek Portugalii o zatwierdzenie zmian specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Carne Marinhoa” zarejestrowanej na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1107/96 (2).

(2)

Jako że proponowane zmiany nie są nieznaczne w rozumieniu art. 9 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy tego rozporządzenia Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3) wniosek o wprowadzenie zmian. Ponieważ Komisji nie zgłoszono żadnego sprzeciwu zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, wymienione zmiany należy zatwierdzić,

17.11.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/3

(1)

Dyrektywa 2004/49/WE ma na celu między innymi poprawienie dostępu do rynku usług transportu kolejowego poprzez określenie wspólnych zasad zarządzania bezpieczeństwem kolei oraz regulacji i nadzoru w tym zakresie. Dyrektywa 2004/49/WE przewiduje także równe traktowanie wszystkich przedsiębiorstw kolejowych poprzez stosowanie w całej Unii Europejskiej takich samych wymogów dotyczących certyfikacji w zakresie bezpieczeństwa.

(2)

W dniu 5 października 2009 r. Komisja powierzyła Europejskiej Agencji Kolejowej („Agencja”) zadanie opracowania, zgodnie z dyrektywą 2004/49/WE, projektu wspólnej metody oceny bezpieczeństwa (CSM) w odniesieniu do nadzoru sprawowanego przez krajowe organy ds. bezpieczeństwa po wydaniu przedsiębiorstwom kolejowym i zarządcom infrastruktury kolejowej certyfikatu bezpieczeństwa lub autoryzacji bezpieczeństwa. Zgodnie z mandatem udzielonym przez Komisję Agencja przedłożyła Komisji swoje zalecenie dotyczące wspólnej metody oceny bezpieczeństwa, poparte sprawozdaniem z oceny wpływu. Niniejsze rozporządzenie jest oparte na zaleceniu Agencji.

(3)

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1158/2010 z dnia 9 grudnia 2012 r. w sprawie wspólnej metody oceny bezpieczeństwa w odniesieniu do zgodności z wymogami dotyczącymi uzyskania kolejowych certyfikatów bezpieczeństwa (2) określa metodę oceny zgodności z wymogami dotyczącymi uzyskania certyfikatów bezpieczeństwa wydawanymi zgodnie z art. 10 ust. 2 lit. a) i art. 10 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2004/49/WE. W rozporządzeniu tym określono kryteria, według których krajowe organy ds. bezpieczeństwa powinny przeprowadzać ocenę, opisano procedury, jakich należy przestrzegać, oraz ustanowiono zasady obowiązujące krajowe organy ds. bezpieczeństwa podczas sprawowania określonego w tym rozporządzeniu nadzoru po wydaniu certyfikatu bezpieczeństwa.

(4)

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1169/2010 z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie wspólnej metody oceny bezpieczeństwa w odniesieniu do zgodności z wymogami dotyczącymi uzyskania kolejowych autoryzacji w zakresie bezpieczeństwa (3) zawiera wszystkie zharmonizowane wymogi i metody oceny, za pomocą których krajowe organy ds. bezpieczeństwa mogą wydać zarządcy infrastruktury autoryzację bezpieczeństwa na mocy art. 11 dyrektywy 2004/49/WE, obejmujące ogólną adekwatność systemu zarządzania bezpieczeństwem oraz ewentualną autoryzację dotyczącą określonych sieci. W rozporządzeniu tym określono także kryteria, według których krajowe organy ds. bezpieczeństwa powinny przeprowadzać ocenę, opisano procedury, jakich należy przestrzegać, oraz ustanowiono zasady, jakie krajowe organy ds. bezpieczeństwa powinny stosować podczas sprawowania określonego w tym rozporządzeniu nadzoru po wydaniu autoryzacji bezpieczeństwa.

(5)

Po wydaniu certyfikatu bezpieczeństwa lub autoryzacji bezpieczeństwa krajowy organ ds. bezpieczeństwa musi wprowadzić mechanizm weryfikacji, czy wyniki wskazane we wniosku o wydanie certyfikatu bezpieczeństwa lub autoryzacji bezpieczeństwa są osiągane podczas eksploatacji oraz czy stale spełniane są wszystkie niezbędne wymogi, zgodnie z art. 16 ust. 2 lit. e) i art. 17 ust. 2 dyrektywy 2004/49/WE.

(6)

Aby móc wykonywać zadania zgodnie z art. 16 ust. 2 lit. f) dyrektywy 2004/49/WE, krajowy organ ds. bezpieczeństwa powinien ponadto ocenić skuteczność ram regulacyjnych w zakresie bezpieczeństwa na podstawie swoich działań nadzorczych. „Nadzór” oznacza rozwiązania wprowadzone przez krajowy organ ds. bezpieczeństwa w celu nadzoru nad stanem bezpieczeństwa po przyznaniu certyfikatu bezpieczeństwa lub autoryzacji bezpieczeństwa.

(7)

Przy sprawowaniu nadzoru krajowy organ ds. bezpieczeństwa powinien stosować podstawowe zasady prowadzenia działalności w zakresie nadzoru (takie jak proporcjonalność, spójność, ukierunkowywania działań, przejrzystość, odpowiedzialność i współpraca), określone w rozporządzeniach (UE) nr 1158/2010 i (UE) nr 1169/2010. Jednak zasady te wymagają również ujęcia w ramy oraz wprowadzenia procesu ich praktycznego stosowania w codziennej działalności krajowych organów ds. bezpieczeństwa. Niniejsze rozporządzenie zapewni krajowym organom ds. bezpieczeństwa niezbędne ramy i proces, podnosząc wzajemne zaufanie w ich podejściu do działań nadzorczych oraz procesu decyzyjnego w trakcie tych działań.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 27 ust. 1 dyrektywy 2004/49/WE,

a)

skuteczności systemu zarządzania bezpieczeństwem;

b)

skuteczności pojedynczych lub cząstkowych elementów systemu zarządzania bezpieczeństwem, w tym działań operacyjnych.

17.11.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/8

(1)

Komisja powinna przyjąć drugą serię wspólnych metod oceny bezpieczeństwa (CSM), obejmującą co najmniej metody, o których mowa w art. 6 ust. 3 lit. c) dyrektywy 2004/49/WE, na podstawie zalecenia Europejskiej Agencji Kolejowej („Agencja”).

(2)

W dniu 5 października 2009 r. Komisja powierzyła Agencji opracowanie, zgodnie z dyrektywą 2004/49/WE, projektu wspólnej metody oceny bezpieczeństwa (CSM) w celu kontroli zgodności eksploatacji i utrzymania podsystemów strukturalnych z odpowiednimi zasadniczymi wymogami. W ramach CSM należy wyszczególnić metody, jakie powinny być stosowane zarówno w celu kontrolowania, czy podsystemy strukturalne (w tym obsługa ruchu i zarządzanie ruchem) są eksploatowane i utrzymywane zgodnie ze wszystkimi zasadniczymi wymogami dotyczącymi bezpieczeństwa, jak i w celu monitorowania, czy podsystemy i ich integracja z systemami nadal spełniają wymogi bezpieczeństwa w trakcie eksploatacji i utrzymania. W ramach mandatu udzielonego przez Komisję Agencja przedłożyła Komisji swoje zalecenie dotyczące CSM, poparte sprawozdaniem z oceny wpływu. Niniejsze rozporządzenie jest oparte na zaleceniu Agencji.

(3)

W celu zapewnienia bezpiecznej integracji, eksploatacji i utrzymania podsystemów strukturalnych wchodzących w skład systemu kolejowego, a także zagwarantowania spełnienia zasadniczych wymogów w trakcie eksploatacji, systemy zarządzania bezpieczeństwem stosowane przez przedsiębiorstwa kolejowe i zarządców infrastruktury oraz systemy utrzymania stosowane przez podmioty odpowiedzialne za utrzymanie powinny obejmować wszelkie konieczne rozwiązania, w tym procesy, procedury oraz techniczne, operacyjne i organizacyjne środki kontroli ryzyka. W związku z tym zakres monitorowania prawidłowości stosowania i skuteczności systemów zarządzania bezpieczeństwem stosowanych przez przedsiębiorstwa kolejowe i zarządców infrastruktury, a także systemów utrzymania stosowanych przez podmioty odpowiedzialne za utrzymanie powinien obejmować wymogi dotyczące podsystemów strukturalnych w ich kontekście operacyjnym.

(4)

Niniejsze rozporządzenie powinno zapewnić skuteczne zarządzanie bezpieczeństwem systemu kolejowego podczas działań związanych z jego eksploatacją i utrzymaniem oraz jego poprawę tam, gdzie jest to konieczne i możliwe.

(5)

Niniejsze rozporządzenie powinno również zapewnić możliwie wczesne stwierdzenie przypadków braku zgodności w stosowaniu systemu zarządzania, które mogą prowadzić do wypadków, incydentów, sytuacji grożących wypadkiem lub innych niebezpiecznych wydarzeń. Przy rozwiązywaniu problemów związanych z tego rodzaju brakiem zgodności podczas działań związanych z eksploatacją i utrzymaniem należy stosować zharmonizowany proces monitorowania. W szczególności ten zharmonizowany proces powinien być stosowany w celu kontroli osiągnięcia oczekiwanego rezultatu systemów zarządzania bezpieczeństwem wprowadzonych przez przedsiębiorstwa kolejowe i zarządców infrastruktury, a także kontroli osiągnięcia oczekiwanego rezultatu systemu utrzymania stosowanego przez podmioty odpowiedzialne za utrzymanie.

(6)

Przedsiębiorstwa kolejowe i zarządcy infrastruktury powinni monitorować prawidłowość stosowania i rezultaty rozwiązań opracowanych w ramach własnego systemu zarządzania bezpieczeństwem w celu zapewnienia bezpieczeństwa eksploatacji, w tym w zakresie konkretnych sieci.

(7)

Niniejsze rozporządzenie powinno ułatwić dostęp do rynku usług transportu kolejowego poprzez zharmonizowanie procesu monitorowania w celu zapewnienia stałego utrzymywania stanu bezpieczeństwa systemu kolejowego. Ponadto niniejsze rozporządzenie powinno przyczynić się do osiągnięcia stanu wzajemnego zaufania i przejrzystości pomiędzy państwami członkowskimi poprzez zharmonizowanie zasad wymiany informacji dotyczących bezpieczeństwa między różnymi zainteresowanymi podmiotami w sektorze kolejowym w celu zarządzania bezpieczeństwem w różnych interfejsach tego sektora oraz zharmonizowanie dowodów wynikających ze stosowania procesu monitorowania.

(8)

Aby zdać Komisji sprawozdanie na temat skuteczności i stosowania niniejszego rozporządzenia oraz – w stosownych przypadkach – przekazać zalecenia dotyczące jego poprawy, Agencja powinna mieć możliwość gromadzenia odpowiednich informacji pochodzących od różnych zainteresowanych podmiotów, w tym od krajowych organów ds. bezpieczeństwa, jednostek certyfikujących podmioty odpowiedzialne za utrzymanie wagonów towarowych oraz innych podmiotów odpowiedzialnych za utrzymanie, które nie są objęte zakresem rozporządzenia Komisji (UE) nr 445/2011 z dnia 10 maja 2011 r. w sprawie systemu certyfikacji podmiotów odpowiedzialnych za utrzymanie w zakresie obejmującym wagony towarowe (2).

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu określonego w art. 27 ust. 1 dyrektywy 2004/49/WE,

a)

kontrola prawidłowego stosowania i skuteczności wszystkich procesów i procedur systemu zarządzania, w tym technicznych, operacyjnych i organizacyjnych środków kontroli ryzyka. W przypadku przedsiębiorstw kolejowych i zarządców infrastruktury kontrola obejmuje elementy techniczne, operacyjne i organizacyjne, których obecność jest konieczna do wydania, odpowiednio, certyfikacji określonej w art. 10 ust. 2 lit. a) i autoryzacji określonej w art. 11 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2004/49/WE, oraz wewnętrzne regulacje przyjęte w celu uzyskania, odpowiednio, certyfikacji określonej w art. 10 ust. 2 lit. b) i autoryzacji określonej w art. 11 ust. 1 lit. b) wspomnianej dyrektywy;

b)

kontrola prawidłowego stosowania systemu zarządzania jako całości oraz osiągania przez ten system oczekiwanych rezultatów; oraz

c)

określenie i wdrożenie właściwych środków zapobiegawczych lub naprawczych bądź obu tych rodzajów środków, w razie stwierdzenia odpowiednich przypadków braku zgodności z wymogami określonymi w lit. a) i b).

a)

„system zarządzania” oznacza albo systemy zarządzania bezpieczeństwem stosowane przez przedsiębiorstwa kolejowe i zarządców infrastruktury, zgodnie z definicją zawartą w art. 3 lit. i) dyrektywy 2004/49/WE, które spełniają wymogi określone w art. 9 wspomnianej dyrektywy i załączniku III do niej, albo system utrzymania stosowany przez podmioty odpowiedzialne za utrzymanie, spełniający wymogi określone w art. 14a ust. 3 wspomnianej dyrektywy;

b)

„monitorowanie” oznacza rozwiązania wprowadzone przez przedsiębiorstwa kolejowe, zarządców infrastruktury lub podmioty odpowiedzialne za utrzymanie w celu kontrolowania prawidłowego stosowania i skuteczności własnego systemu zarządzania;

c)

„interfejsy” oznaczają interfejsy określone w art. 3 ust. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 352/2009 (3).

a)

odpowiada za prowadzenie procesu monitorowania określonego w załączniku;

b)

zapewnia ponadto monitorowanie środków kontroli ryzyka stosowanych przez swoich wykonawców zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia. Wykorzystuje w tym celu proces monitorowania określony w załączniku lub wymaga od swoich wykonawców stosowania tego procesu na mocy ustaleń umownych.

a)

określenie strategii, priorytetów i planu (planów) monitorowania;

b)

gromadzenie i analizę informacji;

c)

opracowanie planu działania na wypadek stwierdzenia niedopuszczalnego braku zgodności z wymogami określonymi w systemie zarządzania;

d)

realizację planu działania, jeżeli taki plan został opracowany;

e)

ocenę skuteczności środków przewidzianych w planie działania, jeżeli taki plan został opracowany.

17.11.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/14

(1)

Zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 549/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiającego ramy tworzenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (rozporządzenie ramowe) (2) Komisja upoważniła Eurocontrol do opracowania wymogów dotyczących skoordynowanego wdrożenia łączności głosowej powietrze-ziemia w oparciu o separację międzykanałową 8,33 kHz. Niniejsze rozporządzenie zostało opracowane na podstawie sprawozdania z dnia 12 lipca 2011 r., przygotowanego zgodnie z przedmiotowym upoważnieniem.

(2)

W ramach pierwszego etapu realizacji upoważnienia przyjęto rozporządzenie Komisji (WE) nr 1265/2007 z dnia 26 października 2007 r. ustanawiające wymogi dotyczące separacji międzykanałowej w łączności powietrze-ziemia dla jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (3), którego celem było skoordynowane wdrożenie łączności głosowej powietrze-ziemia w oparciu o separację międzykanałową 8,33 kHz w przestrzeni powietrznej powyżej poziomu lotu (flight level, FL) 195.

(3)

Określone przepisy rozporządzenia (WE) nr 1265/2007, głównie te dotyczące procedur, obowiązywały już wcześniej w odniesieniu do przestrzeni powietrznej poniżej FL 195.

(4)

Wcześniejsze próby konwersji na separację międzykanałową 8,33 kHz powyżej FL 195 doprowadziły do zmniejszenia zajętości częstotliwości, jednak nie rozwiązały tego problemu. W wielu państwach członkowskich coraz większą trudność stanowi zaspokojenie zapotrzebowania na przydział nowych częstotliwości w ramach pasma ruchomej trasowej służby lotniczej 117,975–137 MHz („pasmo VHF”).

(5)

Jedynym realistycznym sposobem rozwiązania problemu zajętości częstotliwości w paśmie VHF w perspektywie średnio- i długoterminowej, jest dalszy rozwój systemu łączności głosowej powietrze-ziemia w oparciu o separację międzykanałową 8,33 kHz.

(6)

Niezdolność do zaspokojenia zapotrzebowania na przydział częstotliwości w przyszłości doprowadzi do opóźnienia lub zablokowania zmian w przestrzeni powietrznej służących zwiększeniu przepustowości i do zwiększenia opóźnień, co pociągnie za sobą znaczące koszty.

(7)

Menedżer sieci ustanowiony w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 677/2011 z dnia 7 lipca 2011 r. ustanawiającym szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące funkcji sieciowych zarządzania ruchem lotniczym (ATM) oraz zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 691/2010 (4) prowadzi koordynację i harmonizację procesów i procedur, których celem jest zwiększenie skuteczności zarządzania częstotliwościami lotniczymi. Menedżer sieci koordynuje także wczesne określenie potrzeb i rozwiązywanie problemów związanych z częstotliwościami.

(8)

Zharmonizowany system wykorzystywania częstotliwości, obejmujący całość europejskiej przestrzeni powietrznej przy zachowaniu odpowiedzialności państw członkowskich za poszczególne obszary jego stosowania, pozwoli na dodatkowe zoptymalizowanie wykorzystania ograniczonych zasobów widma radiowego. Dlatego też, przeprowadzając konwersję na separację międzykanałową częstotliwości 8,33 kHz, należy uwzględnić ewentualne działania podejmowane przez menedżera sieci w celu zharmonizowania wykorzystania częstotliwości głównie w obszarze lotnictwa ogólnego do celów łączności powietrze-powietrze oraz w ramach konkretnych zastosowań związanych z działaniami lotnictwa ogólnego.

(9)

Inwestycje poczynione w związku z rozporządzeniem (WE) nr 1265/2007 przyczyniły się do znaczącego obniżenia kosztów wdrożenia systemu separacji międzykanałowej 8,33 kHz w przestrzeni powietrznej poniżej FL 195, ponoszonych przez instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej i operatorów wykonujących loty na wysokości powyżej FL 195.

(10)

Wymóg wyposażenia statków lotniczych lotnictwa ogólnego, wykonujących loty zgodnie z przepisami wykonywania lotów z widocznością w radiostację z funkcją separacji międzykanałowej 8,33 kHz, sprawi, że statki te zostaną obciążone znacznymi kosztami przy ograniczonych korzyściach operacyjnych.

(11)

Za wystarczający środek spełnienia wymogów w zakresie funkcjonalności wyposażenia pokładowego należy uznać specyfikację ED-23B Europejskiej Organizacji Wyposażenia Lotnictwa Cywilnego (Eurocae).

(12)

Wyposażenie pokładowe zgodne ze specyfikacją Eurocae ED-23C zapewnia podwyższoną charakterystykę łączności. O ile to możliwe, należy ją więc uznać za wariant preferowany w porównaniu z ED-23B.

(13)

W rozwiązaniach dotyczących państwowych statków powietrznych należy uwzględnić szczególne ograniczenia dotyczące tych statków wraz z odpowiednimi terminami wdrożenia.

(14)

Zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 549/2004 niniejsze rozporządzenie nie powinno obejmować operacji i szkoleń wojskowych.

(15)

Państwa członkowskie, które stosują wymogi Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego („NATO”) w zakresie częstotliwości współużytkowanych, powinny nadal stosować częstotliwość 122,1 MHz z separacją międzykanałową 25 kHz w odniesieniu do państwowych statków powietrznych niewyposażonych w radiostacje z funkcją separacji międzykanałowej 8,33 kHz, do czasu znalezienia odpowiedniego rozwiązania alternatywnego.

(16)

Celem utrzymania lub podniesienia obecnych poziomów bezpieczeństwa operacji państwa członkowskie powinny zapewnić przeprowadzanie przez zainteresowane strony oceny bezpieczeństwa obejmującej identyfikację zagrożeń, ocenę ryzyka i procesy ograniczania ryzyka. Zharmonizowane wdrożenie takich procesów do systemów objętych niniejszym rozporządzeniem wymaga określenia szczegółowych wymogów bezpieczeństwa odnośnie do wszystkich wymogów interoperacyjności i eksploatacyjnych.

(17)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 552/2004 przepisy wykonawcze dotyczące interoperacyjności powinny opisywać szczegółowe procedury oceny zgodności stosowane do oceny zgodności lub przydatności do stosowania części składowych, jak również do weryfikacji systemów.

(18)

Poziom dojrzałości rynku części składowych, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, umożliwia ocenę ich zgodności i przydatności do stosowania w drodze wewnętrznej kontroli produkcji, przy zastosowaniu procedur opierających się na module A z załącznika II do decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 768/2008/WE z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu, uchylającej decyzję Rady 93/465/EWG (5).

(19)

Dla zachowania przejrzystości należy uchylić rozporządzenie Komisji (WE) nr 1265/2007.

(20)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Jednolitej Przestrzeni Powietrznej,

a)

w przypadku których utrzymuje się separację międzykanałową 25 kHz na następujących częstotliwościach:

b)

w przypadku stosowania operacji z przesuniętą nośną przy separacji międzykanałowej 25 kHz.

1)

„kanał” oznacza numeryczny wskaźnik stosowany w połączeniu z nastawieniem urządzenia łączności głosowej, co pozwala na jednoznaczne określenie stosownej częstotliwości radiowej i separacji międzykanałowej;

2)

„separacja międzykanałowa 8,33 kHz” oznacza separację międzykanałową, w ramach której częstotliwości środkowe kanałów nominalnych oddzielone są odstępami wynoszącymi 8,33 kHz;

3)

„radiostacja” oznacza dowolne wbudowane, przenośne lub ręczne urządzenie przeznaczone do przesyłania lub odbierania komunikatów w paśmie VHF;

4)

„rejestr centralny” oznacza rejestr, w którym krajowy menedżer częstotliwości odnotowuje niezbędne informacje operacyjne, techniczne i administracyjne w odniesieniu do każdego przydziału częstotliwości zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 677/2011;

5)

„konwersja na 8,33 kHz” oznacza zastąpienie przydziału częstotliwości zarejestrowanego w rejestrze centralnym i wykorzystującego separację międzykanałową 25 kHz przydziałem częstotliwości wykorzystującym separację międzykanałową 8,33 kHz;

6)

„przydział częstotliwości” oznacza zezwolenie wydane przez państwo członkowskie na wykorzystywanie częstotliwości radiowej lub kanału częstotliwości radiowej zgodnie z określonymi warunkami do celów eksploatacji aparatów radiowych;

7)

„operator” oznacza osobę, organizację lub przedsiębiorstwo zajmujące się lub zamierzające zajmować się eksploatacją statków powietrznych;

8)

„loty wykonywane zgodnie z przepisami wykonywania lotów z widocznością” oznaczają loty wykonywane zgodnie z przepisami wykonywania lotów z widocznością, określonymi w załączniku 2 do Konwencji chicagowskiej o międzynarodowym lotnictwie cywilnym z 1944 r. („konwencja chicagowska”);

9)

„państwowy statek powietrzny” oznacza dowolny statek powietrzny używany przez organy wojskowe, celne lub policyjne;

10)

„operacja z przesuniętą nośną” oznacza przypadek, w którym pojedynczy naziemny nadajnik nie jest w stanie zapewnić łączności na wyznaczonym obszarze operacyjnym oraz w którym – w celu zmniejszenia zakłóceń – sygnały z dwóch lub większej liczby nadajników naziemnych kompensuje się względem częstotliwości środkowej kanału nominalnego;

11)

„pokładowe aparaty radiowe” oznaczają jedną radiostację lub większą ich liczbę znajdującą się na pokładzie statku powietrznego i wykorzystywaną przez upoważnionego członka personelu lotniczego podczas lotu;

12)

„modernizacja radiostacji” oznacza wymianę radiostacji na inny model lub na radiostację o innym numerze części;

13)

„wyznaczony obszar operacyjny” oznacza obszar przestrzeni powietrznej, na którym zapewniana jest dana służba i na którym przyznane tej służbie częstotliwości są zabezpieczone;

14)

„organ kontroli ruchu lotniczego” („organ ATC”) oznacza ośrodek kontroli obszaru, organ kontroli zbliżania lub organ kontroli lotniska;

15)

„stanowisko pracy” oznacza wyposażenie i sprzęt techniczny, z którego korzysta członek personelu służb ruchu lotniczego („ATS”), wykonując zdania związane z jego zakresem obowiązków;

16)

„radiotelefonia” oznacza formę łączności radiowej, służącą przede wszystkim do ustnej wymiany informacji;

17)

„porozumienie o współpracy” oznacza porozumienie pomiędzy dwoma sąsiadującymi ze sobą jednostkami ATS, które określa sposoby koordynowania ich obowiązków w zakresie ATS;

18)

„zintegrowany system wstępnego przetwarzania planu lotu” („IFPS”) oznacza system będący częścią europejskiej sieci zarządzania ruchem lotniczym, poprzez który, w ramach przestrzeni powietrznej objętej niniejszym rozporządzeniem, działa scentralizowany system przetwarzania i dystrybucji planów lotu, do którego zadań należy odbieranie, zatwierdzanie i dystrybucja planów lotu;

19)

„państwowy transportowy statek powietrzny” oznacza stałopłatowy państwowy statek powietrzny przeznaczony do transportu osób lub towarów;

20)

„operator portu lotniczego” oznacza organ zarządzający portu lotniczego zgodnie z definicją w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 95/93 (7);

21)

„łączność kontroli operacji” oznacza łączność utrzymywaną przez operatorów statków powietrznych, którzy mają również wpływ na bezpieczeństwo przewozów lotniczych, regularność i efektywność lotów.

a)

przydziałów częstotliwości, w ramach których korzysta się z operacji z przesuniętą nośną 25 kHz;

b)

przydziałów częstotliwości, w ramach których utrzymuje się odstępy 25 kHz ze względów bezpieczeństwa;

c)

przydziałów częstotliwości 25 kHz wykorzystywanych do utrzymywania łączności z państwowymi statkami powietrznymi.

a)

przydziałów częstotliwości, w ramach których utrzymuje się odstępy 25 kHz ze względów bezpieczeństwa;

b)

przydziałów częstotliwości 25 kHz wykorzystywanych do utrzymywania łączności z państwowymi statkami powietrznymi.

a)

informacje o dostępności funkcji separacji międzykanałowej 8,33 kHz na danym locie przekazywane są między organami ATC;

b)

informacje o dostępności funkcji separacji międzykanałowej 8,33 kHz na danym locie są udostępniane na odpowiednim stanowisku pracy;

c)

kontroler ma możliwość modyfikowania informacji o dostępności funkcji separacji międzykanałowej 8,33 kHz na danym locie.

a)

istotne ograniczenia techniczne lub budżetowe;

b)

ograniczenia związane z udzielaniem zamówień publicznych.

a)

istotne ograniczenia techniczne lub budżetowe;

b)

ograniczenia związane z udzielaniem zamówień publicznych.

a)

opracowują i przechowują instrukcje operacyjne zawierające niezbędne wskazania i informacje umożliwiające stosowanie niniejszego rozporządzenia przez ich cały właściwy personel;

b)

zapewniają dostępność i aktualizację instrukcji, o których mowa w lit. a), oraz dopilnowują, aby aktualizacja i rozprowadzanie tych instrukcji podlegały odpowiedniemu zarządzaniu jakością i dokumentacją;

c)

zapewniają zgodność metod działania i procedur operacyjnych z niniejszym rozporządzeniem.

a)

opracowano i przechowywano instrukcje operacyjne zawierające niezbędne wskazania i informacje umożliwiające stosowanie niniejszego rozporządzenia przez cały właściwy personel;

b)

zapewniono dostępność i aktualizację instrukcji, o których mowa w lit. a), oraz dopilnowano, aby aktualizacja i rozprowadzanie tych instrukcji podlegały odpowiedniemu zarządzaniu jakością i dokumentacją;

c)

zapewniono zgodność jego metod działania i procedur operacyjnych z niniejszym rozporządzeniem.

17.11.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/25

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

17.11.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/27

(1)

W dniu 30 czerwca 2009 r. władze bułgarskie zgłosiły środek pomocy na restrukturyzację spółki Ruse Industry AD (zwanej dalej „Ruse Industry” lub „spółką”) w formie odroczenia spłaty długu wobec państwa w wysokości 9,85 mln EUR oraz zmiany harmonogramu spłat.

(2)

W dniu 28 lipca 2009 r. do władz bułgarskich wysłano szczegółowy wniosek o udzielenie informacji. Bułgaria odpowiedziała częściowo w dniu 24 sierpnia 2009 r. i w tym samym piśmie zwróciła się o przedłużenie terminu, na co przystano w piśmie z dnia 28 sierpnia 2009 r. Bułgaria przedstawiła dalsze informacje w dniu 30 września 2009 r. Komisja zwróciła się o dodatkowe wyjaśnienia w dniu 27 listopada 2009 r., na co Bułgaria odpowiedziała w dniu 15 grudnia 2009 r. W dniu 20 grudnia 2009 r. udzielono dalszego przedłużenia terminu w celu przedstawienia wymaganych brakujących informacji. Bułgaria przedstawiła dalsze informacje w dniu 17 lutego 2010 r.

(3)

Pismem z dnia 14 kwietnia 2010 r. Komisja poinformowała Bułgarię o swojej decyzji o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”) (2) w odniesieniu do przedmiotowego środka pomocy.

(4)

Decyzję Komisji o wszczęciu postępowania opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3).

(5)

Komisja nie otrzymała żadnych uwag od zainteresowanych stron.

(6)

Bułgaria przekazała uwagi dotyczące decyzji Komisji o wszczęciu postępowania w piśmie z dnia 10 maja 2010 r., przesłanym Komisji i zarejestrowanym przez nią w dniu 17 czerwca 2010 r. W dniu 7 czerwca 2010 r. władze bułgarskie dostarczyły dalsze informacje.

(7)

W dniu 29 października 2010 r. Komisja przesłała kolejny wniosek o udzielenie informacji, na który władze bułgarskie odpowiedziały w piśmie z dnia 12 listopada 2010 r. przesłanym Komisji i zarejestrowanym przez nią w dniu 23 listopada 2010 r. oraz w piśmie z dnia 3 grudnia 2010 r. przesłanym Komisji i zarejestrowanym przez nią w dniu 6 grudnia 2010 r.

(8)

W dniu 11 listopada 2010 r. władze bułgarskie wszczęły wobec spółki postępowanie upadłościowe.

(9)

W piśmie z dnia 14 czerwca 2010 r., przesłanym Komisji w dniu 23 listopada 2010 r., władze bułgarskie wycofały zgłoszenie z dnia 30 czerwca 2009 r.

(10)

Beneficjentem środka pomocy jest Ruse Industry. Spółka (nosząca początkowo nazwę Ruse Shipyard (4)) została utworzona w 1991 r. i ma siedzibę w Ruse, w Bułgarii, tj. w regionie kwalifikującym się do pomocy zgodnie z art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE. Spółka została sprywatyzowana w kwietniu 1999 r., gdy 80 % jej udziałów sprzedano niemieckiej firmie Rousse Beteiligungsgesellschaft mbH.

(11)

Ruse Industry zajmuje się produkcją i naprawą konstrukcji metalowych oraz wytwarzaniem dźwigów, statków i ich wyposażenia (5). W 2009 r. zatrudniała 196 pracowników.

(12)

Pod względem finansowym w okresie kilku lat przed zgłoszeniem spółka wykazywała stale malejące obroty i rosnące straty, co przedstawia poniższa tabela. W 2008 r. spółka odnotowała ujemny dochód z działalności operacyjnej i ujemne saldo przepływów środków pieniężnych.

Tabela 1

Roczny obrót i zysk spółki Ruse Industry

(13)

W chwili zgłoszenia dług Ruse Industry wobec państwa bułgarskiego wynosił 9,85 mln EUR.

(14)

Zadłużenie wynikało z umów pożyczki (7) zawartych w 1996 r. i 1997 r. pomiędzy Państwowym Funduszem na rzecz Przebudowy i Rozwoju a spółką Ruse Shipyard, przy czym kwota główna tych pożyczek opiewała wówczas na 8,45 mln USD.

(15)

W kwietniu 1999 r. zawarto umowę („zmiana harmonogramu spłat z 1999 r.”) z Ministerstwem Finansów, które przejęło wierzytelności Państwowego Funduszu na rzecz Przebudowy i Rozwoju; w ramach umowy 8 mln USD wspomnianego wyżej zadłużenia, wraz z należnymi odsetkami denominowano (8) w euro i przedsiębiorstwo Rousse Beteiligungsgesellschaft mbH zobowiązało się do spłaty tej sumy w okresie od dnia 1 grudnia 2000 r. do dnia 30 czerwca 2006 r. w ramach planu zmiany harmonogramu spłat.

(16)

W dniu 21 maja 2001 r. Ministerstwo Finansów i Ruse Industry zawarły kolejną umowę, w ramach której spłatę całości długu (9) spółki wobec państwa, wraz z należnymi odsetkami, odroczono do dnia 30 września 2015 r. z okresem karencji (wiążącym się ze spłatą jedynie odsetek, a nie kwoty głównej) do dnia 31 marca 2006 r. („zmiana harmonogramu spłat z 2001 r.”).

(17)

W ramach zmiany harmonogramu spłat z 2001 r. łączne zadłużenie obejmowało kwotę główną w wysokości 7,97 mln EUR oraz 2 mln EUR odsetek (naliczonych do dnia 1 kwietnia 1999 r.). W ramach tej umowy kwota główna podlegała rocznemu oprocentowaniu na poziomie 1 %, wraz odsetkami karnymi w wysokości 3 % płatnymi od zaległych kwot (tj. jeśli spółka zaległa ze spłatą zobowiązań).

(18)

We wrześniu 2005 r., tuż przed upływem okresu karencji, beneficjent zwrócił się o kolejną zmianę harmonogramu spłat zadłużenia (dodatkowo w stosunku do umowy z 2001 r.). W grudniu 2006 r. bułgarska Komisja ds. Konkurencji uznała ten wniosek za niedopuszczalny w świetle bułgarskiej ustawy o pomocy państwa. Ruse Industry odwołała się od decyzji Komisji ds. Konkurencji do Najwyższego Sądu Administracyjnego, który oddalił odwołanie spółki w lipcu 2007 r. Kolejne odwołanie od tej decyzji zostało również oddalone. Mimo to państwo nie podjęło próby skutecznego wyegzekwowania zaległego zadłużenia zgodnie ze zmianą harmonogramu spłat z 2001 r.

(19)

W lipcu 2008 r. beneficjent dobrowolnie zaproponował spłatę 1 mln EUR zaległej kwoty w dwóch równych ratach. W ramach tej propozycji pierwsza rata miała zostać wpłacona do października 2008 r., a druga – do lutego 2009 r. Gdy Ruse Industry nie wpłaciła żadnej z nich, państwo – na wniosek spółki – dwukrotnie przedłużyło termin pierwszej raty, pierwszy raz do grudnia 2008 r., a następnie do stycznia 2009 r.

(20)

Gdy spłaty obiecane przez Ruse Industry nie wpłynęły, bułgarskie władze przesłały wezwanie do zapłaty w lutym 2009 r. Dodatkowe wezwania do zapłaty zaległych kwot wysłano w kwietniu i dwukrotnie w czerwcu 2010 r. Państwu nie udało się jednak skutecznie wyegzekwować długu, którego nie spłacono zgodnie ze zmianą harmonogramu spłat z 2001 r.

(21)

Pismem z dnia 4 czerwca 2009 r. Ruse Industry ponownie zwróciła się do władz bułgarskich o zmianę harmonogramu spłat jej długu wobec państwa do 2019 r. z okresem karencji do 2012 r. W związku z tym wnioskiem i zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE Bułgaria zgłosiła planowaną zmianę harmonogramu spłat zadłużenia jako pomoc restrukturyzacyjną.

(22)

Pismem z dnia 28 czerwca 2010 r. Ruse Industry ponownie zaproponowała państwu spłatę zaległych zobowiązań zgodnie z ustaleniami w sprawie spłaty dokonanymi w ramach zmiany harmonogramu spłat z 2001 r. W lipcu 2010 r. spółka zobowiązała się spłacić wszystkie zaległe kwoty w dwóch równych ratach: pierwszej na koniec lipca 2010 r. i drugiej na koniec sierpnia 2010 r. Spółce nie udało się jednak dotrzymać tej umowy.

(23)

Według informacji przekazanych przez władze bułgarskie do końca 2010 r. beneficjent spłacił 1 mln EUR należnej łącznej kwoty w ramach zmiany harmonogramu spłat z 2001 r. Na koniec 2010 r. zaległe zadłużenie w odniesieniu do łącznej kwoty długu wynosiło 3,7 mln EUR.

(24)

Z korespondencji pomiędzy Ruse Industry a władzami bułgarskimi wynika, że władze przesłały szereg wezwań do zapłaty zaległych należności. Choć beneficjent wyraził chęć dokonania spłat lub dobrowolnie je proponował, w rzeczywistości nigdy nie spłacił w pełni kwot należności w ramach zmiany harmonogramu spłat z 2001 r. Poza wezwaniami nie ma żadnych dowodów na to, że bułgarskie władze podejmowały jakiekolwiek działania w kierunku skutecznego wyegzekwowania wierzytelności.

(25)

W odniesieniu do kwoty głównej Ruse Industry nie spłaciła umownych kwot (10), a tym samym nie wywiązała się z harmonogramu półrocznych spłat. Ponadto zwykłe odsetki były płacone tylko do lipca 2008 r.

(26)

Jeśli chodzi o odsetki karne, bułgarskie władze wskazały, że określone w umowie odsetki w wysokości 3 % (zob. motyw 17 powyżej) były naliczane w stosunku do należnych rat począwszy od 2006 r., w którym spółka miała rozpocząć ich spłatę. Te odsetki karne spółka Ruse płaciła jedynie w okresie od sierpnia 2006 r. do lipca 2008 r. Od lipca 2008 r. spółka nie spłacała naliczanych odsetek karnych.

(27)

W dniu 3 listopada 2010 r. władze bułgarskie wystosowały urzędowe wezwanie do zapłaty. W chwili przesłania tego wezwania przeterminowany dług wynosił łącznie 3,7 mln EUR (w tym 3,4 mln EUR kwoty głównej, 151 000 EUR odsetek i 140 000 EUR odsetek karnych).

(28)

W chwili przesłania tego wezwania beneficjent zapłacił łącznie 1 mln EUR należnej kwoty w ramach zmiany harmonogramu spłat z 2001 r. (w tym 245 000 EUR kwoty głównej, 705 000 EUR odsetek i 50 000 EUR odsetek karnych). Ostatnia faktyczna spłata dokonana przez Ruse Industry miała miejsce w dniu 11 lipca 2008 r.

(29)

Po wysłaniu wezwania, na skutek niewywiązania się spółki z jej zobowiązań krajowe organy wszczęły wobec spółki postępowanie upadłościowe w dniu 11 listopada 2010 r., tj. dziewięć lat po zmianie harmonogramu spłat z 2001 r., ponad cztery lata po upływie okresu karencji i ponad dwa lata po ostatniej płatności dokonanej przez Ruse Industry.

(30)

W dniu 11 listopada 2010 r. władze bułgarskie wszczęły wobec beneficjenta postępowanie upadłościowe.

(31)

Jak wspomniano powyżej (zob. motyw 21), w czerwcu 2009 r. beneficjent wystąpił z kolejnym wnioskiem o zmianę harmonogramu spłat długu niespłaconego w ramach umowy z 2001 r. Ta planowana zmiana harmonogramu spłat była środkiem, który został zgłoszony Komisji jako środek pomocy restrukturyzacyjnej w dniu 30 czerwca 2009 r.

(32)

Zgodnie ze zgłoszeniem plan zakładał spłatę zobowiązań w wysokości 9,85 mln EUR w okresie 10 lat (tj. do 2019 r.) z okresem karencji do dnia 30 czerwca 2012 r.

(33)

Bułgaria uznała, że planowany środek jest zgodny z rynkiem wewnętrznym jako pomoc restrukturyzacyjna na podstawie komunikatu Komisji – wytyczne wspólnotowe dotyczące pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (11).

(34)

Komisja miała wątpliwości co do zgodności zgłoszonej pomocy z rynkiem wewnętrznym. W związku z tym w dniu 14 kwietnia 2010 r. wszczęła postępowanie przewidziane w art. 108 ust. 2 TFUE.

(35)

Ponadto w decyzji o wszczęciu postępowania zastanawiano się, czy wcześniejsze zaniechanie egzekwowania zaległych zobowiązań spółki w ramach wykonania umowy w sprawie zmiany harmonogramu spłat z 2001 r. może stanowić odrębną pomoc państwa.

(36)

Władze bułgarskie wycofały swoje zgłoszenie w dniu 23 listopada 2010 r., przez co formalne postępowanie wyjaśniające wobec zgłoszonego środka stało się zbędne.

(37)

Jeśli chodzi o zaniechanie egzekwowania długu, Bułgaria twierdzi jedynie, że państwo zachowało się jak prywatny inwestor, maksymalizując szanse odzyskania długu dzięki umożliwieniu dobrowolnej spłaty zadłużenia. Bułgaria nie przedstawiła żadnej szczegółowej argumentacji w tym względzie.

(38)

Bułgaria wycofała zgłoszenie zmiany harmonogramu spłat długu Ruse Industry wobec państwa w listopadzie 2010 r. W związku z tym, zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (12), formalne postępowanie wyjaśniające w odniesieniu do zgłoszonego środka pomocy restrukturyzacyjnej stało się zbędne.

(39)

Środek podlegający ocenie polega na zaniechaniu egzekwowania spłaty długu w ramach zmiany harmonogramu spłat z 2001 r.

(40)

W związku z przystąpieniem Bułgarii do UE, a więc odnośnie do uzyskania odpowiedzi na pytanie, czy zaniechanie egzekwowania spłaty długu od dnia 1 stycznia 2007 r. może stanowić nową pomoc w rozumieniu art. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 659/1999, Komisja zauważa, że niespłacanie przez beneficjenta kwot należnych w ramach zmiany harmonogramu spłat z 2001 r. i brak działań ze strony państwa doprowadziły do zmian w łącznym zaangażowaniu państwa w ramach zmiany harmonogramu spłat 2001 r. Skutki takiego wzrostu zadłużenia wobec państwa (tj. zaniechania egzekwowania) występują po przystąpieniu do Unii i wobec tego środek należy postrzegać jako mający zastosowanie po dacie przystąpienia, a więc stanowiący nową pomoc państwa.

(41)

Należy również zauważyć, że ten niezgłoszony środek nie został objęty dodatkiem do załącznika V Aktu przystąpienia Bułgarii (13). W szczególności środek ten: a) nie został wdrożony przed dniem 31 grudnia 1994 r., b) nie został wymieniony w dodatku do załącznika V, ani c) nie został objęty tymczasowym mechanizmem, który miał zastosowanie w związku z przystąpieniem.

(42)

W tym kontekście Komisja ocenia poniżej, czy zaniechanie egzekwowania spłaty długu z dniem 1 stycznia 2007 r. stanowi nową pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(43)

Zgodnie z art. 107 ust. 1 Traktatu TFUE wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(44)

Przedmiotowy środek jest finansowany z zasobów państwowych, ponieważ jego skutkiem jest rezygnacja z dochodów przez państwo, a decyzje podjęte przez Ministerstwo Finansów należy uznać za bezpośrednie decyzje państwa.

(45)

Zaniechanie egzekwowania spłaty długu dotyczy również spółki Ruse Industry indywidualnie i w związku z tym ma charakter selektywny.

(46)

Ponadto Ruse Industry zajmuje się produkcją towarów, które są przedmiotem swobodnej wymiany handlowej w Unii. Komisja uważa więc, że warunek zakłócania konkurencji i wpływu na wymianę handlową w Unii jest spełniony.

(47)

Komisja musi również ocenić, czy środek w postaci zaniechania egzekwowania spłaty długu przynosi spółce korzyści, których inaczej nie mogłaby uzyskać na rynku.

(48)

Jak wyjaśniono powyżej, zadłużenie powstało w latach 1996–1997 i już dwukrotnie było przedmiotem zmiany harmonogramu spłat (w 1999 r. i 2001 r.). W odniesieniu do zaniechania egzekwowania spłaty długu w ramach zmiany harmonogramu spłat w 2001 r. i wcześniejszego niewywiązywania się spółki z jej zobowiązań żaden prywatny wierzyciel nie zachowałby się tak jak Bułgaria. Dostępne informacje wskazują, że od dnia 30 marca 2006 r., gdy upłynął okres karencji, a pierwsze raty kwoty głównej stały się należne, ale nie były spłacane, nie podjęto żadnych konkretnych działań w celu wyegzekwowania długu. Ponadto spółka była w niekorzystnej sytuacji finansowej (zob. tabela 1 powyżej), ponieważ odnotowywała coraz niższe obroty i coraz większe straty, a odzyskanie rentowności nie było prawdopodobne. Co więcej, należy zauważyć, że choć część zobowiązań (1,13 mln BGN (14)) została zabezpieczona zastawem (15), władze bułgarskie nie podjęły żadnych działań w celu wyegzekwowania również tej części.

(49)

Władze bułgarskie nie dostarczyły żadnego uzasadnienia odnośnie do powodów braku egzekwowania harmonogramu spłat i nie uzasadniły swojego stwierdzenia, że oczekiwanie na dobrowolną spłatę (w świetle wcześniejszego niewywiązywania się ze spłaty długu przez spółkę) zmaksymalizowałoby szanse odzyskania zobowiązań.

(50)

W podobnych okolicznościach prywatny wierzyciel dążyłby do egzekwowania postanowień umowy. W związku z tym niespełnienie wymagań ustalonych w harmonogramie spłat z 2001 r. i zaniechanie egzekwowania długu przez Bułgarię przynosi korzyść Ruse Industry.

(51)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdza, że zaniechanie egzekwowania spłaty długu Ruse Industry wobec państwa stanowi nową pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE od dnia 1 stycznia 2007 r.

(52)

W odniesieniu do ewentualnej zgodności środka z rynkiem wewnętrznym należy zwrócić uwagę, że Bułgaria nie przedstawiła żadnych argumentów w tym względzie.

(53)

Nawet jeśli Ruse Industry formalnie uzna się za zagrożone przedsiębiorstwo w rozumieniu wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw, kryteria pomocy na ratowanie i restrukturyzację zgodnej z rynkiem wewnętrznym nie są spełnione. Jeżeli chodzi w szczególności o pomoc na ratowanie, nie wykazano, że środek jest ograniczony do niezbędnego minimum, jest uzasadniony przez poważne trudności społeczne i nie będzie powodować efektów ubocznych wpływających na pozostałe państwa członkowskie. Ponadto czas jego stosowania przekracza sześć miesięcy. Z punktu widzenia pomocy restrukturyzacyjnej, w obliczu braku planu restrukturyzacji przywrócenie długookresowej rentowności nie zostało wykazane. Ponadto nie wykazano, że pomoc będzie utrzymana na minimalnym poziomie i że będzie się unikać nieuzasadnionych zakłóceń konkurencji.

(54)

Spółka ma siedzibę na obszarze objętym pomocą zgodnie z art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE i jako taka kwalifikuje się do pomocy regionalnej zgodnie z wytycznym w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007–2013 (16). Środek jednak również nie jest zgodny z tymi wytycznymi. Jeżeli chodzi w szczególności o ewentualną pomoc operacyjną, pomoc ta nie ułatwia rozwoju jakichkolwiek rodzajów działalności lub regionów gospodarczych, ani nie jest ograniczona w czasie, malejąca lub proporcjonalna do środków koniecznych, aby zaradzić konkretnym utrudnieniom gospodarczym.

(55)

Żadne inne podstawy do uznania zgodności nie mają zastosowania. Pomoc została więc przyznana niezgodnie z prawem i jest niezgodna z TFUE.

(56)

Zgodnie z TFUE i z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości w przypadku stwierdzenia, że pomoc państwa jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym, Komisja jest organem właściwym do podejmowania decyzji, czy dane państwo musi ją znieść czy zmienić. (17). Trybunał konsekwentnie orzekał także, że nałożony na państwo obowiązek zniesienia pomocy uznanej przez Komisję za niezgodną z rynkiem wewnętrznym ma na celu przywrócenie sytuacji istniejącej przed udzieleniem pomocy (18). W tym kontekście Trybunał ustalił, że cel ten zostaje osiągnięty, gdy beneficjent zwróci kwoty przyznane mu w formie pomocy niezgodnej z prawem, tracąc tym samym przewagę, jaką uzyskał w stosunku do swoich konkurentów na rynku, i zostanie przywrócona sytuacja poprzedzająca wypłacenie pomocy (19).

(57)

Zgodnie z tym orzecznictwem art. 14 rozporządzenia (WE) nr 659/99 stanowi, że: „w przypadku gdy podjęte zostały decyzje negatywne w sprawach pomocy przyznanej bezprawnie, Komisja podejmuje decyzję, że zainteresowane państwo członkowskie podejmie wszelkie konieczne środki w celu windykacji pomocy od beneficjenta”.

(58)

W związku z tym, biorąc pod uwagę, że przedmiotowy środek należy uznać za pomoc niezgodną z prawem i ze wspólnym rynkiem, kwoty pomocy muszą zostać odzyskane w celu przywrócenia sytuacji istniejącej na rynku przed przyznaniem pomocy. W związku z tym proces odzyskiwania pomocy należy rozpocząć od daty powstania korzyści po stronie beneficjenta, tj. od dnia przekazania pomocy do dyspozycji beneficjentowi, który musi zapłacić odsetki od zwracanej pomocy naliczane do momentu jej skutecznego odzyskania.

(59)

Za część środków stanowiącą pomoc niezgodną z rynkiem wewnętrznym uznaje się kwotę należną i niezapłaconą zgodnie ze zmianą harmonogramu spłat z 2001 r. od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 11 listopada 2010 r., kiedy to Bułgaria zarejestrowała swoją wierzytelność w ramach postępowania upadłościowego. W tym czasie zaległa kwota wynosiła 3,7 mln EUR. Dokładną wysokość kwoty do odzyskania, łącznie z odsetkami, będą musiały obliczyć organy w Bułgarii. Dokonane płatności inne niż kwoty wpłacone w ramach wykonania umowy mogą zostać odliczone od kwoty, która ma zostać odzyskana jako pomoc niezgodna z rynkiem wewnętrznym.

(60)

Po pierwsze, Komisja zwraca uwagę, że Bułgaria wycofała zgłoszenie dotyczące zgłoszonej zmiany harmonogramu spłat zadłużenia w wysokości 9,85 mln EUR, przez co formalne postępowanie wyjaśniające w odniesieniu do tego środka stało się zbędne.

(61)

Po drugie, Komisja stwierdza, że zaniechanie egzekwowania spłaty długu wobec państwa począwszy od dnia 1 stycznia 2007 r. stanowi nową pomoc na rzecz Ruse Industry w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(62)

Ponieważ pomoc ta jest niezgodna z prawem i z rynkiem wewnętrznym, należy ją odzyskać od beneficjenta,

a)

łączoną kwotę (kwota główna i odsetki od zwracanej pomocy) do odzyskania od beneficjenta;

b)

szczegółowy opis środków już podjętych oraz środków planowanych w celu wykonania niniejszej decyzji;

c)

dokumenty potwierdzające, że beneficjentowi nakazano zwrot pomocy.

17.11.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/33

(1)

Dyrektywa 2010/63/UE przewiduje harmonizację przepisów krajowych konieczną dla poprawy dobrostanu zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych i dąży do zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia wykorzystywania zwierząt do takich celów.

(2)

Art. 54 ust. 1 dyrektywy 2010/63/UE zobowiązuje państwa członkowskie do przekazania Komisji informacji dotyczących wdrażania tej dyrektywy do dnia 10 listopada 2018 r., a po tym terminie – do przekazywania ich co pięć lat.

(3)

Art. 54 ust. 2 dyrektywy 2010/63/UE zobowiązuje państwa członkowskie do gromadzenia i podawania do publicznej wiadomości co roku informacji statystycznych dotyczących wykorzystywania zwierząt w procedurach. Państwa członkowskie mają przekazać Komisji te informacje statystyczne do dnia 10 listopada 2015 r., a następnie przekazują je co roku.

(4)

Zgodnie z art. 54 ust. 3 dyrektywy 2010/63/UE państwa członkowskie przedstawiają Komisji co roku szczegółowe informacje dotyczące odstępstw przyznanych na podstawie art. 6 ust. 4 lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Należy ustanowić wspólny format dokumentów służących przekazywaniu informacji o których mowa w art. 54 ust. 1, 2 i 3 dyrektywy 2010/63/UE w celu zapewnienia spójnego wdrażania tej dyrektywy.

(6)

Aby uzyskać porównywalne informacje na temat wdrażania dyrektywy 2010/63/UE oraz aby umożliwić Komisji ocenę skuteczności wdrażania tej dyrektywy na poziomie Unii, przekazywane przez państwa członkowskie dane dotyczące wdrażania, statystyk rocznych w zakresie wykorzystywania zwierząt w procedurach oraz odstępstw przyznanych zgodnie z art. 6 ust. 4 lit. a) powinny być dokładne i spójne. Należy zatem zharmonizować wymogi w zakresie sprawozdawczości w państwach członkowskich, określając wspólny format dokumentów służących przekazywaniu tych informacji.

(7)

Na podstawie informacji statystycznych przekazanych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 54 ust. 2 dyrektywy 2010/63/UE Komisja jest zobowiązana zgodnie z art. 57 ust. 2 tej dyrektywy do przedłożenia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sumarycznego sprawozdania dotyczącego tych informacji. Aby uzyskać znaczące, dokładne i porównywalne dane, konieczne jest określenie wspólnego formatu dokumentów w celu zapewnienia spójności w zakresie sprawozdawczości przez wszystkie państwa członkowskie.

(8)

Aby możliwe było aktualizowanie wykazu metod uśmiercania zwierząt z załącznika IV do dyrektywy 2010/63/UE zgodnie z najnowszymi osiągnięciami naukowymi, konieczne jest dysponowanie szczegółowymi informacjami na temat metod, na które wyjątkowo udzielono zezwolenia na podstawie art. 6 ust. 4 lit. a) tej dyrektywy.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 56 ust. 3 dyrektywy 2010/63/WE,