27.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/1

(1)

Ostatnie incydenty w zakresie nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii w Unii dowiodły, że na szczeblu Unii potrzebna jest automatyczna procedura na wypadek wystąpienia szczególnych kwestii bezpieczeństwa, aby zapewnić ocenę problemu i zajęcie się nim we wszystkich państwach członkowskich, w których dany produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu. Należy sprecyzować zakresy różnych unijnych procedur dotyczących produktów dopuszczonych do obrotu na szczeblu krajowym, określone w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/83/WE z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (3).

(2)

Ponadto dobrowolne działania posiadacza pozwolenia na dopuszczenie do obrotu nie powinny prowadzić do sytuacji, w której nie wszystkie państwa członkowskie właściwie odniosą się do obaw związanych z ryzykiem lub korzyścią dotyczącymi produktu leczniczego dopuszczonego do obrotu w Unii. Należy zatem zobowiązać posiadacza pozwolenia na dopuszczenie do obrotu do informowania odpowiednich właściwych organów i Europejskiej Agencji Leków o przyczynach wycofania lub przerwania wprowadzania do obrotu produktu leczniczego, zwrócenia się o unieważnienie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu lub nieodnowienia pozwolenia na dopuszczenie do obrotu.

(3)

Właściwe jest doprecyzowanie i wzmocnienie zwykłej procedury oraz pilnej procedury unijnej, aby zapewnić koordynację, szybką ocenę w razie pilnej potrzeby oraz możliwość podjęcia — natychmiastowych działań, jeżeli jest to niezbędne dla ochrony zdrowia publicznego, zanim podjęta zostanie decyzja na poziomie Unii. Zwykła procedura powinna być wszczynana w kwestiach dotyczących jakości, bezpieczeństwa lub skuteczności produktów leczniczych, gdy dotyczy to interesów Unii. Pilna procedura unijna powinna być wszczynana, gdy niezbędna jest szybka ocena problemów wynikających z analizy danych dotyczących bezpieczeństwa farmakoterapii. Niezależnie od tego, czy stosuje się pilną procedurę unijną, czy zwykłą procedurę, oraz niezależnie od tego na podstawie jakiej procedury produkt leczniczy został dopuszczony do obrotu, Komitet ds. Oceny Ryzyka w ramach Nadzoru nad Bezpieczeństwem Farmakoterapii powinien zawsze wydawać zalecenie w przypadku, gdy przyczyna podjęcia działania opiera się na danych dotyczących bezpieczeństwa farmakoterapii. Właściwe jest, by przy dokonywaniu oceny danej kwestii grupa koordynacyjna i Komitet ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi opierały się na tym zaleceniu.

(4)

Właściwe jest, by w razie gdy nie wszczęto pilnej procedury unijnej, państwa członkowskie zgłaszały grupie koordynacyjnej przypadki dotyczące nowych przeciwwskazań, zmniejszenia zalecanej dawki lub ograniczenia wskazań w odniesieniu do produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu zgodnie z procedurą zdecentralizowaną i procedurą wzajemnego uznawania. W celu zapewnienia harmonizacji w odniesieniu do tych produktów, w razie gdy żadne państwo członkowskie nie wszczęło zwykłej procedury, grupa koordynacyjna może przeprowadzić dyskusję na temat tego, czy konieczne jest podjęcie jakiegoś działania.

(5)

Jako że cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zharmonizowanie przepisów w zakresie nadzoru nad farmakoterapią w całej Unii, nie może zostać w wystarczającym stopniu osiągnięty przez państwa członkowskie, może natomiast zostać w lepszym stopniu osiągnięty na szczeblu Unii, Unia może przyjmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia wyżej wymienionego celu.

(6)

Dyrektywa 2001/83/WE powinna zatem zostać odpowiednio zmieniona,

1)

art. 23a akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„W przypadku tymczasowego albo stałego wstrzymania wprowadzania produktu do obrotu w państwie członkowskim, które przyznało pozwolenie, posiadacz pozwolenia na dopuszczenie do obrotu powiadamia właściwe władze tego państwa członkowskiego. Powiadomienie takie, poza szczególnymi okolicznościami, dokonywane jest nie później niż na dwa miesiące przed przerwą we wprowadzaniu produktu do obrotu. Posiadacz pozwolenia na dopuszczenie do obrotu informuje właściwy organ o przyczynach takiego działania zgodnie z art. 123 ust. 2.”;

2)

w art. 31 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 34 ust. 3 dodaje się akapit w brzmieniu:

„W przypadku gdy procedura wszczęta na podstawie art. 31 obejmuje produkty lecznicze dopuszczone do obrotu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 726/2004 na podstawie art. 31 ust. 2 akapit trzeci niniejszej dyrektywy, Komisja, w razie potrzeby, przyjmuje decyzje w sprawie zmiany, zawieszenia lub unieważnienia pozwoleń na dopuszczenie do obrotu lub w sprawie odmowy odnowienia danych pozwoleń na dopuszczenie do obrotu.”;

4)

w art. 37 słowa „Artykuły 35 i 36 stosuje się” zastępuje się słowami „Artykuł 35 stosuje się”;

5)

w art. 63 wprowadza się następujące zmiany:

6)

art. 85a otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 85a

W przypadku dystrybucji hurtowej produktów leczniczych do państw trzecich art. 76 i art. 80 akapit pierwszy lit. c) nie mają zastosowania. Ponadto art. 80 akapit pierwszy lit. b) i ca) nie ma zastosowania, w przypadku gdy produkt jest otrzymywany bezpośrednio z państwa trzeciego, ale nie jest przywieziony. Jednak w takim przypadku hurtownicy zapewniają, by produkty lecznicze pochodziły wyłącznie od osób posiadających pozwolenie lub upoważnionych do dostarczania produktów leczniczych zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami prawnymi i administracyjnymi w tych państwach trzecich. Jeżeli hurtownicy dostarczają produkty lecznicze osobom w państwach trzecich, zapewniają, by takie dostawy trafiały wyłącznie do osób posiadających pozwolenie lub upoważnionych do otrzymywania produktów leczniczych do dystrybucji hurtowej lub do dostaw dla ludności zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami prawnymi i administracyjnymi w tych państwach trzecich. Wymogi określone w art. 82 mają zastosowanie do dostaw produktów leczniczych dla podmiotów w państwach trzecich, które są uprawnione lub upoważnione do dostaw produktów leczniczych dla ludności.”;

7)

art. 107i ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Państwo członkowskie lub – odpowiednio – Komisja, na podstawie problemów stwierdzonych w oparciu o ocenę danych dotyczących bezpieczeństwa farmakoterapii, wszczyna procedurę przewidzianą w niniejszej sekcji, informując pozostałe państwa członkowskie, Agencję i Komisję w którymkolwiek z przypadków, gdy:

1a.   Państwo członkowskie lub – w odpowiednim przypadku – Komisja, na podstawie problemów stwierdzonych w oparciu o oceny danych dotyczących bezpieczeństwa farmakoterapii, powiadamia pozostałe państwa członkowskie, Agencję i Komisję, gdy uważa, że konieczne są nowe przeciwwskazania, zmniejszenie zalecanej dawki lub ograniczenie wskazań w odniesieniu do produktu leczniczego. W powiadomieniu określa się rozważane działanie i jego przyczyny.

Gdy konieczne jest podjęcie pilnych działań, dowolne państwo członkowskie lub – w odpowiednim przypadku – Komisja wszczyna procedurę przewidzianą w niniejszej sekcji, w każdym z przypadków, o których mowa w niniejszym ustępie.

Jeżeli w przypadku produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu zgodnie z procedurami ustanowionymi w tytule III rozdział 4 procedura przewidziana w niniejszej sekcji nie zostanie wszczęta, sprawę zgłasza się grupie koordynacyjnej.

Artykuł 31 ma zastosowanie, gdy dotyczy to interesów Unii.

1b.   Jeżeli procedura przewidziana w niniejszej sekcji zostanie wszczęta, Agencja sprawdza, czy problem w zakresie bezpieczeństwa dotyczy produktów leczniczych innych niż produkt, do którego odnoszą się informacje, lub czy jest on wspólny dla wszystkich produktów należących do tej samej grupy lub klasy terapeutycznej.

W przypadku gdy dany produkt leczniczy został dopuszczony do obrotu w więcej niż jednym państwie członkowskim, Agencja niezwłocznie informuje inicjatora procedury o wyniku weryfikacji, przy czym zastosowanie mają procedury określone w art. 107j i 107k. W przeciwnym razie problem w zakresie bezpieczeństwa zostaje skierowany do zainteresowanego państwa członkowskiego. Odpowiednio Agencja lub państwo członkowskie informują posiadaczy pozwolenia na dopuszczenie do obrotu o wszczęciu procedury.”;

8)

w art. 107i ust. 2 słowa „ust. 1 niniejszego artykułu” zastępuje się słowami „ust. 1 i 1a niniejszego artykułu”;

9)

w art. 107i ust. 3 akapit drugi słowa „zgodnie z ust. 1” zastępuje się słowami „zgodnie z ust. 1 i 1a”;

10)

w art. 107i ust. 5 słowa „w ust. 1” zastępuje się słowami „w ust. 1 i 1a”;

11)

w art. 107j ust. 1 akapit pierwszy słowa „w art. 107i ust. 1” zastępuje się słowami „w art. 107i ust. 1 i 1a”;

12)

w art. 123 wprowadza się następujące zmiany:

27.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/5

(1)

Publicznie dostępne biblioteki, placówki oświatowe oraz muzea, a także archiwa, instytucje odpowiedzialne za dziedzictwo filmowe lub dźwiękowe oraz nadawcy publiczni z siedzibą w państwach członkowskich przeprowadzają masową digitalizację swoich zbiorów lub archiwów w celu utworzenia europejskich bibliotek cyfrowych. Współuczestniczą one w ochronie i rozpowszechnianiu europejskiego dziedzictwa kulturowego, co również jest istotne do celów tworzenia europejskich bibliotek cyfrowych, takich jak Europeana. Technologie masowej digitalizacji materiałów drukowanych oraz technologie wyszukiwania i indeksowania zwiększają naukową wartość zbiorów bibliotecznych. Utworzenie dużych bibliotek internetowych ułatwia wyszukiwanie elektroniczne i zapewnia narzędzia otwierające nowe źródła wiedzy dla naukowców i badaczy, którzy w przeciwnym razie musieliby zadowolić się bardziej tradycyjnymi, analogowymi metodami wyszukiwania.

(2)

Konieczność wspierania swobodnego obiegu wiedzy i innowacji na rynku wewnętrznym stanowi ważny element strategii „Europa 2020”, przedstawionej w komunikacie Komisji zatytułowanym „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” i obejmującej jako jedną z inicjatyw przewodnich realizację Europejskiej agendy cyfrowej.

(3)

Stworzenie ram prawnych mających na celu ułatwienie digitalizacji i rozpowszechniania utworów oraz innych przedmiotów podlegających ochronie prawem autorskim lub prawami pokrewnymi, co do których podmioty uprawnione nie są znane, lub nawet jeśli są znane, których odnalezienie jest niemożliwe – tzw. utworów osieroconych – jest jednym z kluczowych działań przewidzianych w Europejskiej agendzie cyfrowej, przedstawionej w komunikacie Komisji zatytułowanym „Europejska agenda cyfrowa”. Niniejsza dyrektywa ma na celu rozwiązanie konkretnego problemu prawnego dotyczącego określenia statusu utworu osieroconego oraz jego konsekwencji w kontekście upoważnionych użytkowników i dozwolonych sposobów korzystania z utworów lub fonogramów, które uznano za utwory osierocone.

(4)

Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla szczególnych rozwiązań opracowywanych w państwach członkowskich w celu rozwiązania szerszych kwestii masowej digitalizacji, tak jak w przypadku tak zwanych utworów niedostępnych w obrocie handlowym. Takie rozwiązania uwzględniają szczególny charakter różnych rodzajów treści i różnych użytkowników oraz powstają w oparciu o ustalenia pomiędzy zainteresowanymi stronami. Podejście to zostało również zastosowane w Porozumieniu w sprawie kluczowych zasad dotyczących digitalizacji i udostępniania utworów niedostępnych w obrocie handlowym podpisanym w dniu 20 września 2011 r. przez przedstawicieli europejskich bibliotek, autorów, wydawców i organizacji zbiorowego zarządzania, w obecności Komisji. Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla powyższego porozumienia, w którym wzywa się państwa członkowskie i Komisję do zapewnienia, aby dobrowolne porozumienia zawierane pomiędzy użytkownikami, podmiotami uprawnionymi i organizacjami zbiorowego zarządzania, dotyczące udzielania licencji na korzystanie z utworów niedostępnych w obrocie handlowym w oparciu o zawarte w nim zasady, korzystały z niezbędnej pewności prawnej w kontekście krajowym i transgranicznym.

(5)

Prawa autorskie są gospodarczą podstawą przemysłu kreatywnego, ponieważ pobudzają innowację, twórczość, inwestycje i produkcję. Masowa digitalizacja utworów i ich masowe rozpowszechnianie są w związku z tym sposobami ochrony europejskiego dziedzictwa kulturowego. Prawo autorskie to ważne narzędzie służące do wynagradzania branży kreatywnej za jej pracę.

(6)

Ze względu na fakt, iż podmioty uprawnione posiadają wyłączne prawa do zwielokrotniania i publicznego udostępniania swoich utworów i innych przedmiotów objętych ochroną, zharmonizowane na mocy dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (3), niezbędne jest uzyskanie wcześniejszej zgody podmiotów uprawnionych na digitalizację i publiczne udostępnienie danego utworu lub innego przedmiotu objętego ochroną.

(7)

W przypadku utworów osieroconych uprzednie uzyskanie takiej wcześniejszej zgody na zwielokrotnianie lub publiczne udostępnianie jest niemożliwe.

(8)

Różne podejścia państw członkowskich w zakresie uznawania statusu utworów osieroconych mogą stwarzać przeszkody w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego oraz w korzystaniu z utworów osieroconych i transgranicznym dostępie do nich. Te różnice w podejściach mogą również spowodować ograniczenia w swobodnym przepływie towarów i usług obejmujących treści kulturowe. W związku z powyższym należy zapewnić wzajemne uznawanie takiego statusu, ponieważ umożliwi to dostęp do utworów osieroconych we wszystkich państwach członkowskich.

(9)

Aby zapewnić pewność prawa na rynku wewnętrznym w odniesieniu do korzystania z utworów osieroconych przez publicznie dostępne biblioteki, placówki oświatowe oraz muzea, a także archiwa, instytucje odpowiedzialne za dziedzictwo filmowe i dźwiękowe oraz nadawców publicznych, konieczne jest w szczególności przyjęcie wspólnego podejścia w odniesieniu do ustalania statusu utworu osieroconego oraz dozwolonych sposobów korzystania z utworów osieroconych.

(10)

Utwory filmowe lub audiowizualne i fonogramy znajdujące się w archiwach nadawców publicznych i wyprodukowane przez nich obejmują utwory osierocone. Uwzględniając szczególną sytuację nadawców jako producentów fonogramów i materiałów audiowizualnych oraz konieczność przyjęcia środków mających na celu ograniczenie skali zjawiska utworów osieroconych w przyszłości, należy ustalić datę graniczną określającą zakres stosowania niniejszej dyrektywy do utworów i fonogramów znajdujących się w archiwach nadawców.

(11)

Na użytek niniejszej dyrektywy za utwory filmowe i audiowizualne oraz fonogramy znajdujące się w archiwach nadawców publicznych i przez nich wyprodukowane powinny być uznane także utwory filmowe i audiowizualne oraz fonogramy, zamówione przez tych nadawców w celu wyłącznego korzystania przez nich lub przez innych współprodukujących nadawców publicznych. Utwory filmowe i audiowizualne oraz fonogramy znajdujące się w archiwach nadawców publicznych, które nie zostały wyprodukowane ani zamówione przez takich nadawców, lecz w odniesieniu do których nadawcy ci otrzymali zgodę na korzystanie z nich na mocy umowy licencyjnej, nie powinny być objęte zakresem stosowania niniejszej dyrektywy.

(12)

Z uwagi na wzajemne poszanowanie praw na szczeblu międzynarodowym, niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie wyłącznie do utworów i fonogramów, które zostały po raz pierwszy opublikowane na terytorium państwa członkowskiego lub, w przypadku braku publikacji, które zostały po raz pierwszy nadane na terytorium państwa członkowskiego, lub – w przypadku braku publikacji lub nadania – które zostały udostępnione publicznie przez beneficjentów niniejszej dyrektywy za zgodą podmiotów uprawnionych. W tym ostatnim przypadku niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie wyłącznie, jeśli można rozsądnie założyć, że podmioty uprawnione nie sprzeciwiłyby się korzystaniu dozwolonemu przez niniejszą dyrektywę.

(13)

Zanim utwór lub fonogram może być uznany za utwór osierocony, należy w dobrej wierze przeprowadzić staranne poszukiwanie podmiotów uprawnionych do utworu lub fonogramu, w tym podmiotów uprawnionych do utworów i innych przedmiotów objętych ochroną, które są zawarte w utworze lub fonogramie lub włączone do nich. Należy zezwolić państwom członkowskim na umożliwienie przeprowadzania starannego poszukiwania przez organizacje, o których mowa w niniejszej dyrektywie, lub inne organizacje. Tego rodzaju inne organizacje mogą pobierać opłatę za usługę przeprowadzenia starannego poszukiwania.

(14)

Aby zapewnić wysoki poziom ochrony praw autorskich i praw pokrewnych w Unii, należy zapewnić zharmonizowane podejście w zakresie przeprowadzania starannych poszukiwań. Staranne poszukiwanie powinno obejmować sprawdzenie źródeł, które zawierają informacje dotyczące utworów i innych przedmiotów objętych ochroną, określonych, zgodnie z niniejszą dyrektywą, przez państwo członkowskie, w którym ma zostać przeprowadzone staranne poszukiwanie. Dokonując tego, państwa członkowskie mogłyby odnieść się do wytycznych dotyczących starannego poszukiwania uzgodnionych ramach grupy roboczej wysokiego szczebla ds. bibliotek cyfrowych ustanowionej jako część inicjatywy na rzecz biblioteki cyfrowej i2010.

(15)

Aby unikać powielania wysiłków związanych z poszukiwaniami, staranne poszukiwanie należy przeprowadzić w państwie członkowskim, w którym utwór lub fonogram został opublikowany po raz pierwszy lub, w przypadku braku publikacji, w którym został po raz pierwszy nadany. W odniesieniu do utworów filmowych lub audiowizualnych, których producent ma siedzibę lub miejsce stałego pobytu w państwie członkowskim, staranne poszukiwanie powinno zostać przeprowadzone w tym państwie członkowskim. W przypadku utworów filmowych lub audiowizualnych, które są współprodukowane przez producentów mających siedzibę w różnych państwach członkowskich, staranne poszukiwanie powinno zostać przeprowadzone w każdym z tych państw członkowskich. W odniesieniu do utworów i fonogramów, które nie zostały opublikowane ani nadane, lecz które zostały udostępnione publicznie przez beneficjentów niniejszej dyrektywy za zgodą podmiotów uprawnionych, staranne poszukiwanie powinno zostać przeprowadzone w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma organizacja, która udostępniła publicznie utwór lub fonogram za zgodą podmiotów uprawnionych. Staranne poszukiwanie podmiotów uprawnionych do utworów i innych przedmiotów objętych ochroną, które są zawarte w utworze lub fonogramie lub włączone do nich, powinno zostać przeprowadzone w państwie członkowskim, w którym przeprowadzane jest staranne poszukiwanie utworu lub fonogramu, który obejmuje zawarty lub włączony utwór lub inny przedmiot objęty ochroną. Należy również wykorzystać źródła informacji dostępne w innych państwach, jeżeli są powody, by sądzić, że można tam znaleźć istotne informacje na temat podmiotów uprawnionych. Staranne poszukiwania mogą prowadzić do powstania różnego rodzaju informacji, takie jak rejestr poszukiwania i rezultat poszukiwania. Rejestr poszukiwania powinien zostać zarchiwizowany, aby odpowiednie organizacje były w stanie uzasadnić, że poszukiwanie było staranne.

(16)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, by zainteresowane organizacje zachowywały rejestr przeprowadzonych przez nie starannych poszukiwań oraz by rezultaty takich poszukiwań, składające się przede wszystkim z wszelkich informacji świadczących o tym, że utwór lub fonogram należy uznać za utwór osierocony w rozumieniu niniejszej dyrektywy, a także informacji dotyczących zmiany statusu oraz korzystania z utworów osieroconych przez te organizacje, były gromadzone i powszechnie dostępne, w szczególności przez umieszczenie odpowiednich informacji w internetowej bazie danych. Uwzględniając w szczególności wymiar ogólnoeuropejski oraz aby uniknąć powielania wysiłków, właściwe jest przewidzenie utworzenia jednej unijnej bazy danych on-line zawierającej takie informacje oraz powszechnego jej udostępnienia w przejrzysty sposób. Może to umożliwić zarówno organizacjom, które przeprowadzają staranne poszukiwania, jak i podmiotom uprawnionym, łatwy dostęp do takich informacji. Baza danych mogłaby także odgrywać ważną rolę w zapobieganiu ewentualnym naruszeniom praw autorskich oraz w zwalczaniu takiego procederu, w szczególności w przypadku zmiany statusu utworów i fonogramów jako utworów osieroconych. Na mocy rozporządzenia (UE) nr 386/2012 (4) Urzędowi Harmonizacji Rynku Wewnętrznego („Urząd”) powierzono pewne zadania i działania finansowane z jego własnych środków budżetowych mające na celu ułatwienie i wspieranie działań organów krajowych, sektora prywatnego i instytucji unijnych w zakresie walki z naruszaniem praw własności intelektualnej oraz zapobiegania takim naruszeniom.

W szczególności zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. g) tego rozporządzenia powyższe zadania obejmują zapewnienie mechanizmów, które przyczynią się do usprawnienia wymiany on-line stosownych informacji między właściwymi organami państw członkowskich oraz wspieranie współpracy między tymi organami. Właściwe jest zatem powierzenie Urzędowi utworzenia europejskiej bazy danych zawierającej informacje dotyczące utworów osieroconych, o których mowa w niniejszej dyrektywie, oraz zarządzania nią.

(17)

W odniesieniu do poszczególnych utworów i fonogramów może istnieć kilka podmiotów uprawnionych, a same utwory i fonogramy mogą zawierać inne utwory bądź przedmioty objęte ochroną. Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu na prawa zidentyfikowanych i odnalezionych podmiotów uprawnionych. Jeśli co najmniej jeden podmiot uprawniony został zidentyfikowany i odnaleziony, utwór lub fonogram nie powinien być uznany za utwór osierocony. Beneficjenci niniejszej dyrektywy powinni mieć prawo korzystania z utworu lub fonogramu, w przypadku którego nie zidentyfikowano lub nie odnaleziono jednego lub większej liczby podmiotów uprawnionych, tylko wtedy, gdy otrzymali oni zgodę na dokonanie czynności zwielokrotnienia i publicznego udostępniania na mocy odpowiednio art. 2 i 3 dyrektywy 2001/29/WE od tych podmiotów uprawnionych, które zidentyfikowano i odnaleziono, w tym podmiotów uprawnionych do utworów i innych przedmiotów objętych ochroną, które są zawarte w utworze lub fonogramie lub włączone do nich. Podmioty uprawnione, które zostały zidentyfikowane i odnalezione, mogą udzielić takiej zgody tylko w odniesieniu do praw, które same posiadają, albo z tej przyczyny, że prawa są ich własnymi prawami, albo że prawa zostały im przekazane, i nie powinny mieć możliwości udzielenia zgody na mocy niniejszej dyrektywy na jakiekolwiek korzystanie w imieniu podmiotów uprawnionych, które nie zostały zidentyfikowane i odnalezione. Odpowiednio, jeżeli wcześniej niezidentyfikowane lub nieodnalezione podmioty uprawnione ujawnią się w celu ubiegania się o swoje prawa do utworu lub fonogramu, zgodne z prawem korzystanie z utworu lub fonogramu przez beneficjentów może nadal mieć miejsce tylko wtedy, gdy podmioty te udzielą zgody na takie korzystanie na mocy dyrektywy 2001/29/WE w odniesieniu do praw, które posiadają.

(18)

Podmioty uprawnione powinny mieć możliwość unieważnienia statusu utworu osieroconego w przypadku zgłoszenia przez nie praw do swoich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną. Podmioty uprawnione, które unieważniają status utworu lub innego przedmiotu objętego ochroną jako utworu osieroconego, powinny otrzymać godziwą rekompensatę za korzystanie z ich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną zgodnie z niniejszą dyrektywą, której wysokość ustalana jest przez państwo członkowskie, w którym siedzibę ma organizacja korzystająca z danego utworu osieroconego. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę określenia okoliczności, w których ma miejsce wypłata takiej rekompensaty, w tym terminu zapłaty należnej kwoty. Do celów określania możliwego poziomu godziwej rekompensaty trzeba należycie uwzględnić, między innymi, cele państw członkowskich związane z promowaniem kultury, niekomercyjny charakter korzystania z utworu przez przedmiotowe organizacje, którego celem jest realizacja zadań leżących w interesie publicznym, takich jak promowanie nauki i rozpowszechnianie kultury, oraz ewentualne szkody wyrządzone podmiotom uprawnionym.

(19)

W przypadku gdy utwór lub fonogram został niesłusznie uznany za utwór osierocony w wyniku poszukiwania, które nie było staranne, w ustawodawstwie państw członkowskich dostępne są środki zaradcze stosowane w przypadku naruszenia praw autorskich, przewidziane zgodnie z właściwymi przepisami krajowymi i prawem Unii.

(20)

Aby wspierać naukę i rozpowszechnianie kultury, państwa członkowskie powinny przewidzieć dodatkowy wyjątek lub dodatkowe ograniczenie w stosunku do wyjątków i ograniczeń, o których mowa w art. 5 dyrektywy 2001/29/WE. Ten wyjątek lub to ograniczenie powinny umożliwić określonym organizacjom, o których mowa w art. 5 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2001/29/WE, oraz instytucjom odpowiedzialnym za dziedzictwo filmowe lub dźwiękowe, które prowadzą działalność nienastawioną na zysk, oraz nadawcom publicznym zwielokrotnianie i publiczne udostępnianie, w rozumieniu tej dyrektywy, utworów osieroconych, pod warunkiem że wykorzystanie to wiąże się z realizacją ich zadań leżących w interesie publicznym, a w szczególności z ochroną i odnową ich zbiorów, w tym cyfrowych, oraz zapewnianiem do nich dostępu w celach kulturalnych i edukacyjnych. Na użytek niniejszej dyrektywy instytucje odpowiedzialne za dziedzictwo filmowe i dźwiękowe obejmują organizacje wyznaczone przez państwa członkowskie do celów gromadzenia, katalogowania, ochrony i odnawiania utworów filmowych i innych utworów audiowizualnych lub fonogramów stanowiących część ich dziedzictwa kulturowego. Do celów niniejszej dyrektywy nadawcy publiczni obejmują nadawców, którzy realizują zadania użyteczności publicznej powierzone im, określone i zorganizowane przez poszczególne państwa członkowskie. Wyjątek lub ograniczenie ustanowione przez niniejszą dyrektywę w celu umożliwienia korzystania z utworów osieroconych pozostaje bez uszczerbku dla wyjątków i ograniczeń, o których mowa w art. 5 dyrektywy 2001/29/WE. Mogą one mieć zastosowanie jedynie w niektórych szczególnych przypadkach, które nie szkodzą normalnemu korzystaniu z utworu lub innego przedmiotu objętego ochroną ani nie powodują nieuzasadnionej szkody dla uzasadnionych interesów podmiotu uprawnionego.

(21)

W celu stworzenia zachęt do digitalizacji utworów beneficjenci niniejszej dyrektywy powinni mieć możliwość uzyskiwania dochodów związanych z korzystaniem przez nich z utworów osieroconych na mocy niniejszej dyrektywy w celu realizacji zadań leżących w interesie publicznym, w tym w ramach umów o partnerstwie publiczno-prywatnym.

(22)

W działaniach na rzecz digitalizacji europejskiego dziedzictwa kulturowego znaczenie mogą mieć uzgodnienia umowne, ponieważ publicznie dostępne biblioteki, placówki oświatowe oraz muzea, a także archiwa, instytucje odpowiedzialne za dziedzictwo filmowe lub dźwiękowe i nadawcy publiczni powinny mieć możliwość zawierania z partnerami handlowymi umów na digitalizację i publiczne udostępnianie utworów osieroconych w celu dozwolonego korzystania z nich zgodnie z niniejszą dyrektywą. Umowy te mogą przewidywać wniesienie przez takich partnerów wkładu finansowego. Takie umowy nie powinny nakładać żadnych ograniczeń na beneficjentów niniejszej dyrektywy, jeżeli chodzi o korzystanie przez nich z utworów osieroconych, oraz nie powinny przyznawać partnerom handlowym żadnych praw do korzystania lub kontroli nad korzystaniem z utworów osieroconych.

(23)

W celu ułatwienia obywatelom Unii dostępu do europejskiego dziedzictwa kulturowego należy również zapewnić, aby utwory osierocone, które poddano digitalizacji i publicznie udostępniono w jednym państwie członkowskim, mogły również być dostępne w innych państwach członkowskich. Publicznie dostępne biblioteki, placówki oświatowe oraz muzea, a także archiwa oraz instytucje odpowiedzialne za dziedzictwo filmowe lub dźwiękowe, a także nadawcy publiczni, którzy korzystają z utworu osieroconego w celu realizacji zadań leżących w interesie publicznym, powinni mieć możliwość publicznego udostępnienia tego utworu osieroconego w innych państwach członkowskich.

(24)

Niniejsza dyrektywa nie narusza obowiązujących ustaleń w państwach członkowskich dotyczących metod zarządzania prawami, takich jak rozszerzone zbiorowe licencje, ustawowe domniemanie reprezentacji lub przeniesienia, zbiorowe zarządzanie lub podobne ustalenia lub połączenie tych elementów, w tym w odniesieniu do masowej digitalizacji.

(25)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zapewnienie pewności prawa w odniesieniu do korzystania z utworów osieroconych, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na potrzebę jednolitości przepisów regulujących korzystanie z utworów osieroconych możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tego celu,

a)

utworów opublikowanych w postaci książek, czasopism, gazet, magazynów oraz innych tekstów pisanych, które znajdują się w zbiorach publicznie dostępnych bibliotek, placówek oświatowych lub muzeów, a także w zbiorach archiwów lub instytucji odpowiedzialnych za dziedzictwo filmowe lub dźwiękowe;

b)

utworów filmowych lub audiowizualnych i fonogramów znajdujących się w zbiorach publicznie dostępnych bibliotek, placówek oświatowych lub muzeów, a także w zbiorach archiwów lub instytucji odpowiedzialnych za dziedzictwo filmowe lub dźwiękowe; oraz

c)

utworów filmowych lub audiowizualnych i fonogramów wyprodukowanych przez nadawców publicznych do dnia 31 grudnia 2002 r. włącznie i znajdujących się w ich archiwach,

a)

wyników przeprowadzonych przez te organizacje starannych poszukiwań, na podstawie których uznano utwór lub fonogram za utwór osierocony;

b)

sposobu korzystania przez te organizacje z utworów osieroconych zgodnie z niniejsza dyrektywą;

c)

wszelkich zmian, zgodnie z art. 5, statusu utworu osieroconego dotyczących wykorzystywanych przez te organizacje utworów i fonogramów;

d)

odpowiednich danych kontaktowych danej organizacji.

a)

publicznie udostępniając utwór osierocony, w rozumieniu art. 3 dyrektywy 2001/29/WE;

b)

dokonując czynności zwielokrotniania utworu osieroconego, w rozumieniu art. 2 dyrektywy 2001/29/WE, do celów digitalizacji, udostępniania, indeksowania, katalogowania, ochrony i odnawiania.

27.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/13

(1)

Rada Europejska wezwała państwa członkowskie do przekazywania Komisji informacji, począwszy od dnia 1 stycznia 2012 r., o ich wszystkich nowych i obowiązujących dwustronnych umowach z państwami trzecimi w dziedzinie energii. Komisja powinna udostępniać te informacje wszystkim pozostałym państwom członkowskim w odpowiedniej formie, uwzględniając konieczność ochrony szczególnie chronionych informacji handlowych.

(2)

Art. 4 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) zobowiązuje państwa członkowskie do przyjmowania wszelkich właściwych środków w celu zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z Traktatów lub aktów instytucji Unii. Państwa członkowskie powinny zatem unikać wszelkich niezgodności między prawem unijnym a umowami międzyrządowymi zawartymi między państwami członkowskimi a państwami trzecimi, lub powinny takie niezgodności eliminować.

(3)

Dla właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego energii konieczne jest, aby energia importowana do Unii podlegała w pełni zasadom ustanawiającym rynek wewnętrzny energii. Nieprawidłowo funkcjonujący rynek wewnętrzny energii stawia Unię w ryzykownej i niekorzystnej sytuacji pod względem bezpieczeństwa dostaw energii, a także uniemożliwia konsumentom europejskim i przemysłowi europejskiemu czerpanie wynikających z niego potencjalnych korzyści. Wysoki stopień przejrzystości umów między państwami członkowskimi a państwami trzecimi w dziedzinie energii umożliwiłby Unii podejmowanie skoordynowanych działań, w duchu solidarności, w celu zapewnienia zgodności takich umów z prawem Unii i skutecznego zabezpieczenia przez nie dostaw energii. Taka przejrzystość byłaby korzystna również dla wewnątrzunijnej współpracy w zakresie stosunków zewnętrznych w dziedzinie energii oraz przyczyniłaby się do osiągnięcia długofalowych celów polityki unijnej w obszarze energii, klimatu i bezpieczeństwa dostaw energii.

(4)

W związku z tym powinien zostać stworzony nowy mechanizm wymiany informacji. Powinien on obejmować jedynie umowy międzyrządowe, które mają wpływ na rynek wewnętrzny energii lub na bezpieczeństwo dostaw energii w Unii, gdyż te dwie sprawy są ze sobą wewnętrznie powiązane. Wstępna ocena tego, czy umowa międzyrządowa lub inny tekst, do którego wyraźnie odnosi się umowa międzyrządowa, ma wpływ na rynek wewnętrzny energii lub na bezpieczeństwo dostaw energii w Unii, powinna leżeć w gestii państw członkowskich; w przypadku wątpliwości państwa członkowskie powinny zasięgać rady Komisji. Co do zasady umowy, które wygasły lub nie są już stosowane, nie mają wpływu na rynek wewnętrzny energii ani na bezpieczeństwo dostaw energii w Unii, i tym samym nie powinny być objęte tym mechanizmem wymiany informacji. Mechanizm wymiany informacji powinien obejmować w szczególności wszystkie umowy międzyrządowe, które mają wpływ na dostawy gazu, ropy naftowej i energii elektrycznej za pośrednictwem stałej infrastruktury lub które mają wpływ na wielkość importu energii do Unii.

(5)

Umowy międzyrządowe, które muszą być zgłaszane Komisji w całości na podstawie innych aktów unijnych, powinny być wyłączone z mechanizmu wymiany informacji. To zwolnienie nie powinno jednak dotyczyć umów międzyrządowych z krajami trzecimi, które mają wpływ na rozwój i wykorzystanie infrastruktury gazowej i dostawy gazu i które muszą być zgłaszane Komisji zgodnie z art. 13 ust. 6 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 994/2010 z dnia 20 października 2010 r. w sprawie środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu (3). Takie umowy powinny być zgłaszane zgodnie z przepisami niniejszej decyzji. Aby uniknąć powielania działań, zgłoszenie przekazane zgodnie z niniejszą decyzją należy uznać za spełniające obowiązek określony w art. 13 ust. 6 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 994/2010.

(6)

Zakres stosowania niniejszej decyzji nie powinien obejmować umów międzyrządowych dotyczących kwestii wchodzących w zakres Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

(7)

Niniejsza decyzja nie ustanawia obowiązków w odniesieniu do umów między przedsiębiorstwami. Nie uniemożliwia ona jednak dobrowolnego zawiadamiania Komisji przez państwa członkowskie o umowach handlowych, do których wyraźnie odsyłają umowy międzyrządowe. Ponadto, ponieważ w umowach handlowych mogą być zawarte postanowienia wykonawcze, operatorzy komercyjni negocjujący umowy handlowe z operatorami z państw trzecich powinni mieć możliwość zwrócenia się o wskazówki do Komisji w celu uniknięcia potencjalnych niezgodności z prawem unijnym.

(8)

Państwa członkowskie powinny przedłożyć Komisji wszystkie obowiązujące umowy międzyrządowe, zarówno te, które weszły już w życie, jak i tymczasowo stosowane, w rozumieniu art. 25 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, oraz przedkładać wszelkie nowe umowy międzyrządowe.

(9)

Większy stopień przejrzystości przyszłych umów międzyrządowych w dziedzinie energii, które będą lub są negocjowane między państwami członkowskimi a państwami trzecimi, mógłby przyczynić się do poprawy spójności podejścia państw członkowskich do takich umów, jak również zgodności z prawem unijnym oraz bezpieczeństwa dostaw energii w Unii. W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość poinformowania Komisji o negocjacjach dotyczących nowych umów międzyrządowych lub zmian w obowiązujących umowach międzyrządowych. Jeżeli państwa członkowskie skorzystają z takiej możliwości, Komisja powinna być regularnie informowana o postępach w negocjacjach. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zwrócenia się do Komisji, aby wzięła udział w negocjacjach jako obserwator.

Komisja powinna mieć prawo do udziału w negocjacjach, na własny wniosek, jako obserwator, z zastrzeżeniem zgody zainteresowanego państwa członkowskiego. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość wystąpienia do Komisji z wnioskiem o wsparcie podczas negocjacji z państwami trzecimi. W takim przypadku Komisja powinna mieć możliwość udzielenia porad odnośnie do sposobów uniknięcia niezgodności z prawem unijnym oraz zwrócenia uwagi na cele unijnej polityki energetycznej oraz zasadę solidarności między państwami członkowskimi.

(10)

Komisja powinna dokonać oceny zgodności obowiązujących umów międzyrządowych z prawem unijnym. W przypadku braku takiej zgodności państwa członkowskie powinny podjąć wszystkie niezbędne działania w celu znalezienia właściwego rozwiązania i wyeliminowania wykrytej niezgodności.

(11)

W celu zapewnienia większego stopnia przejrzystości i uniknięcia ewentualnego konfliktu z prawem unijnym państwa członkowskie powinny mieć możliwość powiadomienia o Komisji o nowej umowie międzyrządowej z państwem trzecim przed rozpoczęciem lub w trakcie negocjacji. W przypadku gdy państwo członkowskie, które negocjowało umowę międzyrządową, przed zakończeniem negocjacji odpowiednio powiadomiło o tym fakcie Komisję i przedłożyło jej projekt umowy międzyrządowej, Komisja powinna mieć możliwość poinformowania takiego państwa członkowskiego o swej opinii w kwestii zgodności negocjowanej umowy z prawem unijnym. Komisja ma prawo do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zgodnie z art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w przypadku uznania, że państwo członkowskie nie wykonało swych zobowiązań, które ciążą na nim na mocy TFUE.

(12)

Wszystkie ostateczne, ratyfikowane umowy międzyrządowe objęte niniejszą decyzją powinny być przekazywane Komisji w celu umożliwienia udostępnienia informacji wszystkim pozostałym państwom członkowskim.

(13)

Komisja powinna udostępniać wszystkie uzyskane informacje wszystkim pozostałym państwom członkowskim w bezpiecznej postaci elektronicznej. Komisja powinna uwzględniać wnioski państw członkowskich o traktowanie przekazanych jej informacji jako poufnych. Wnioski o zachowanie poufności nie powinny jednak ograniczać dostępu samej Komisji do informacji poufnych, gdyż Komisja musi dysponować pełnymi informacjami na potrzeby własnej oceny. Komisja powinna być odpowiedzialna za zagwarantowanie stosowania klauzuli poufności. Wnioski o zachowanie poufności powinny pozostawać bez uszczerbku dla prawa dostępu do dokumentów przewidzianego w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (4).

(14)

Jeżeli państwo członkowskie traktuje umowę międzyrządową jako poufną, powinno przedstawić Komisji jej streszczenie w celu udostępnienia takiego streszczenia pozostałym państwom członkowskim.

(15)

Stała wymiana informacji na temat umów międzyrządowych na poziomie Unii powinna umożliwić opracowanie najlepszych praktyk. Na podstawie tych najlepszych praktyk Komisja, w stosownych przypadkach we współpracy z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych (ESDZ) w odniesieniu do polityki zewnętrznej Unii, powinna opracować opcjonalne klauzule wzorcowe do stosowania w umowach międzyrządowych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi. Stosowanie takich klauzul wzorcowych powinno zapobiegać niezgodności umów międzyrządowych z prawem unijnym, w szczególności prawem konkurencji i przepisami rynku wewnętrznego energii, oraz niezgodności z umowami międzynarodowymi zawartymi przez Unię. Ich stosowanie powinno być opcjonalne, zaś ich treść powinna być możliwa do dostosowania w zależności od konkretnych okoliczności.

(16)

Zważywszy na fakt istnienia rynku wewnętrznego energii oraz cele polityki energetycznej Unii, państwa członkowskie powinny odpowiednio uwzględniać te cele przy negocjowaniu międzyrządowych umów w dziedzinie energii mających następstwa dla polityki energetycznej Unii.

(17)

Lepsza wzajemna wiedza na temat obowiązujących i nowych umów międzyrządowych powinna umożliwić lepszą koordynację w kwestiach energetycznych między samymi państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a Komisją. Taka usprawniona koordynacja powinna umożliwiać państwom członkowskim pełne korzystanie ze znaczenia politycznego i gospodarczego Unii oraz umożliwiać Komisji przedstawianie propozycji rozwiązań problemów zidentyfikowanych w obszarze umów międzyrządowych.

(18)

Komisja powinna ułatwiać koordynację między państwami członkowskimi i zachęcać do niej, w celu wzmocnienia ogólnej strategicznej roli Unii w oparciu o silne i skuteczne skoordynowane podejście wobec państw producenckich, tranzytowych i konsumenckich.

(19)

Mechanizm wymiany informacji, włącznie z ocenami, jakich mają dokonać państwa członkowskie w związku z jego wdrażaniem, pozostaje bez uszczerbku dla stosowania przepisów Unii w zakresie uchybień zobowiązaniom państwa członkowskiego, pomocy państwa i konkurencji.

(20)

Komisja powinna ocenić, czy niniejsza decyzja jest wystarczająca i skuteczna pod względem zapewniania zgodności umów międzyrządowych z prawem unijnym oraz wysokiego poziomu koordynacji między państwami członkowskimi w odniesieniu do umów międzyrządowych w dziedzinie energii.

(21)

Ponieważ cel niniejszej decyzji, a mianowicie wymiana informacji między państwami członkowskimi i Komisją odnośnie do umów międzyrządowych w dziedzinie energii, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, a ze względu na skutki niniejszej decyzji możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu,

1)

„umowa międzyrządowa” oznacza prawnie wiążącą umowę między jednym państwem członkowskim lub ich większą liczbą a jednym państwem trzecim lub ich większą liczbą, która ma wpływ na działanie lub funkcjonowanie rynku wewnętrznego energii bądź na bezpieczeństwo dostaw energii w Unii; jednakże w przypadku gdy w zakres takiej wiążącej prawnie umowy wchodzą również inne kwestie, „umowę międzyrządową” stanowią wyłącznie te postanowienia, które dotyczą energii, włącznie z postanowieniami ogólnymi mającymi zastosowanie do takich postanowień dotyczących energii;

2)

„obowiązująca umowa międzyrządowa” oznacza umowę międzyrządową, która weszła w życie lub jest stosowana tymczasowo przed wejściem w życie niniejszej decyzji.

a)

przedmiot;

b)

cel i zakres stosowania;

c)

okres obowiązywania;

d)

strony umowy;

e)

informacje dotyczące głównych elementów.

a)

przeprowadzania przeglądu zmian w zakresie umów międzyrządowych oraz dążenia do zgodności i spójności w stosunkach zewnętrznych Unii w zakresie energii z państwami będącymi producentami, państwami tranzytowymi i państwami będącymi odbiorcami;

b)

rozpoznawania wspólnych problemów związanych z umowami międzyrządowymi oraz analizowania odpowiednich działań służących rozwiązywaniu tych problemów i, w stosownych przypadkach, proponowania rozwiązań;

c)

opracowywania, na podstawie najlepszych praktyk i po konsultacji z państwami członkowskimi, opcjonalnych wzorcowych klauzul, których zastosowanie przyczyniłoby się do znacznej poprawy zgodności przyszłych umów międzyrządowych z prawem unijnym;

d)

wspierania w stosownych przypadkach sporządzania wielostronnych umów międzyrządowych, które obejmują wiele państw członkowskich lub Unię jako całość.

27.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/18

(1)

W celu uwzględnienia rozwoju sytuacji w dziedzinie statystyk dotyczących nauki i techniki, jak również potrzeby nowych, bardziej szczegółowych i częstszych statystyk, należy ustanowić nowe środki wykonawcze w odniesieniu do decyzji nr 1608/2003/WE.

(2)

Mając na względzie najlepsze wykorzystanie dostępnych zasobów i zminimalizowanie obciążenia respondentów, należy kontynuować istniejące wsparcie statystyczne dla decyzji podejmowanych w aktualnych obszarach polityki oraz spełniać dodatkowe wymogi wynikające z nowych inicjatyw politycznych.

(3)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 (2) w sprawie statystyki europejskiej dostarcza ram odniesienia, w szczególności w zakresie zasad dotyczących dostępu do administracyjnych źródeł danych oraz poufności informacji statystycznych.

(4)

Konieczne jest zapewnienie spójności statystyk europejskich dotyczących nauki i techniki z innymi standardami międzynarodowymi. W tym celu należy uwzględnić prace przeprowadzone przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) oraz inne organizacje międzynarodowe. Ramami odniesienia powinny być w szczególności Podręcznik Frascati dotyczący statystyki w zakresie działalności badawczo-rozwojowej, Podręcznik Canberra dotyczący statystyki w zakresie zasobów ludzkich dla nauki i techniki, podręcznik OECD dotyczący statystyki w zakresie patentów, opublikowany przez OECD, jak również Podręcznik Oslo dotyczący statystyki w zakresie innowacji, opublikowany wspólnie przez OECD i Komisję Europejską (Eurostat).

(5)

W celu zapewnienia przejrzystości należy uchylić rozporządzenie Komisji (WE) nr 753/2004 z dnia 22 kwietnia 2004 r. wdrażające decyzję nr 1608/2003/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do statystyk z zakresu nauki i techniki (3) oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 1450/2004 z dnia 13 sierpnia 2004 r. wykonujące decyzję nr 1608/2003/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie sporządzania i rozwoju statystyk Wspólnoty z zakresu innowacji (4).

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Europejskiego Systemu Statystycznego,

a)

statystyki dotyczące badań i rozwoju (B + R);

b)

statystyki dotyczące środków asygnowanych przez rząd na działalność badawczo-rozwojową (GBAORD);

c)

statystyki dotyczące innowacji;

d)

statystyki dotyczące zasobów ludzkich dla nauki i techniki, włączając w to statystyki odnośnie do płci i mobilności, statystyki dotyczące patentów, statystyki dotyczące sektorów przemysłu zaawansowanej technologii oraz usług opartych na wiedzy, a także inne statystyki dotyczące nauki i techniki.

a)

badań i rozwoju (B + R);

b)

środków asygnowanych przez rząd na działalność badawczo-rozwojową (GBAORD);

c)

innowacji.

27.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/31

(1)

W art. 53 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 przewidziano możliwość wprowadzenia odpowiednich unijnych środków nadzwyczajnych w odniesieniu do żywności i paszy przywożonych z państwa trzeciego w celu ochrony zdrowia publicznego, zdrowia zwierząt lub środowiska, w przypadku gdy istniejącemu ryzyku nie można wystarczająco zapobiec za pomocą środków wprowadzonych indywidualnie przez państwa członkowskie.

(2)

W następstwie wypadku w elektrowni jądrowej Fukushima, który miał miejsce w dniu 11 marca 2011 r., Komisja została poinformowana, że poziomy radionuklidów w niektórych produktach żywnościowych pochodzących z Japonii przekroczyły stosowane w Japonii progi podejmowania działań w odniesieniu do żywności. Takie skażenie może stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt w Unii, dlatego przyjęto rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 297/2011 z dnia 25 marca 2011 r. wprowadzające specjalne warunki regulujące przywóz paszy i żywności pochodzących lub wysyłanych z Japonii w następstwie wypadku w elektrowni jądrowej Fukushima (2). Rozporządzenie to zostało zastąpione rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 961/2011 (3), które następnie zostało zastąpione rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 284/2012 (4).

(3)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 284/2012 było wielokrotnie zmieniane w celu uwzględnienia rozwoju sytuacji. Ponieważ obecnie potrzebne są kolejne zmiany, właściwe jest zastąpienie rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 284/2012 nowym rozporządzeniem.

(4)

Dokonano przeglądu obowiązujących środków, biorąc pod uwagę ponad 26 000 danych o występowaniu radioaktywności w paszy i żywności dostarczonych przez władze Japonii w odniesieniu do drugiego sezonu wegetacyjnego po wypadku.

(5)

Właściwe jest wyłączenie osobistych przesyłek ze stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia. W przypadku żywności i paszy pochodzenia zwierzęcego należy zawrzeć odniesienie do przepisów przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 206/2009 z dnia 5 marca 2009 r. w sprawie wprowadzania do Wspólnoty osobistych przesyłek produktów pochodzenia zwierzęcego i zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 136/2004 (5). W przypadku pozostałej paszy i żywności należy określić, że przesyłki mogą być uznawane za osobiste przesyłki tylko wówczas, gdy mają charakter niehandlowy i są przeznaczone dla osób prywatnych do osobistego spożycia lub użytkowania.

(6)

Władze Japonii przedstawiły Komisji obszerne informacje, z których wynika, że oprócz napojów alkoholowych, które już wyłączono (sake, whisky i shochu), również inne napoje alkoholowe nie zawierają wymiernych poziomów radioaktywności. Proces polerowania i fermentacji znacznie zmniejsza radioaktywność w napojach alkoholowych. Należy zatem wyłączyć pewne inne napoje alkoholowe z zakresu niniejszego rozporządzenia, aby zmniejszyć obciążenie administracyjne dla władz Japonii oraz właściwych organów państw członkowskich przywozu.

(7)

Dane dostarczone przez władze Japonii dowodzą, że wymóg pobierania i analizy próbek paszy i żywności pochodzących z prefektur Yamanashi i Shizuoka pod kątem radioaktywności przed wywozem do Unii nie jest już konieczny. Wymóg pobierania próbek i wykonywania analiz powinien zostać utrzymany tylko w odniesieniu do herbaty z prefektury Shizuoka oraz grzybów z prefektur Shizuoka i Yamanashi.

(8)

Ponieważ w paszy i żywności pochodzących z prefektury Fukushima wciąż wykrywane są poziomy radioaktywności, które są niezgodne z wymogami lub znacząco podwyższone, właściwe jest utrzymanie istniejącego wymogu pobierania i analizy próbek przed wywozem do Unii w odniesieniu do całości paszy i żywności pochodzących z tej prefektury. Ogólne wyłączenia, takie jak dotyczące napojów alkoholowych oraz osobistych przesyłek, powinny nadal obowiązywać w odniesieniu do takiej paszy i żywności.

(9)

Jeżeli chodzi o prefektury Gunma, Ibaraki, Tochigi, Miyagi, Saitama, Tokio, Iwate, Chiba i Kanagawa, w odniesieniu do których wymagane jest obecnie pobieranie i analiza próbek całości paszy i żywności przed wywozem do Unii, właściwe jest ograniczenie tego wymogu do grzybów, herbaty, produktów rybołówstwa, niektórych dziko rosnących roślin jadalnych, niektórych warzyw, niektórych owoców, ryżu i soi oraz produktów z nich przetworzonych i produktów pochodnych. Te same wymogi powinny mieć zastosowanie do złożonych środków spożywczych zawierających ponad 50 % składnika (składników), w odniesieniu do którego (których) wymagane jest badanie przed wywozem do Unii.

(10)

Kontrole przeprowadzane przy przywozie pokazują, że warunki specjalne przewidziane prawem unijnym zostały prawidłowo wdrożone przez władze Japonii i że od ponad roku nie stwierdzono niezgodności. W związku z powyższym właściwe jest zmniejszenie częstotliwości kontroli przy przywozie i przekazywania wyników do Komisji.

(11)

Należy przewidzieć przeprowadzenie następnego przeglądu przepisów, kiedy będą dostępne wyniki pobierania i analizy próbek pod kątem radioaktywności paszy i żywności w trzecim okresie wegetacyjnym po wypadku, tj. do dnia 31 marca 2014 r. Jednakże w przypadku produktów, których zbiory odbywają się głównie w drugiej połowie drugiego sezonu wegetacyjnego, a zatem wszystkie dane dotyczące drugiego sezonu wegetacyjnego nie są jeszcze dostępne, przegląd przepisów powinien nastąpić do dnia 31 marca 2013 r.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

produktów, które opuściły Japonię przed dniem 28 marca 2011 r.,

b)

produktów, które zostały zebrane lub przetworzone przed dniem 11 marca 2011 r.,

c)

napojów alkoholowych objętych kodami CN 2203–2208;

d)

osobistych przesyłek paszy i żywności pochodzenia zwierzęcego, które są objęte przepisami art. 2 rozporządzenia (WE) nr 206/2009;

e)

osobistych przesyłek paszy i żywności innych niż pochodzenia zwierzęcego, które nie mają charakteru handlowego i są przeznaczone dla osoby prywatnej wyłącznie do osobistego spożycia i użytkowania. W przypadku wątpliwości ciężar dowodu spoczywa na odbiorcy przesyłki.

a)

poświadcza się, że produkty są zgodne z obowiązującym prawodawstwem Japonii; oraz

b)

określa się, czy produkty są, czy nie są objęte środkami przejściowymi przewidzianymi w prawodawstwie Japonii.

a)

produkt został zebrany lub przetworzony przed dniem 11 marca 2011 r.; albo

b)

produkt, inny niż herbata i grzyby pochodzące z prefektury Shizuoka i inny niż grzyby pochodzące z prefektury Yamanashi, pochodzi i jest wysyłany z prefektury innej niż Fukushima, Gunma, Ibaraki, Tochigi, Miyagi, Saitama, Tokio, Chiba, Kanagawa i Iwate; albo

c)

produkt pochodzi i jest wysyłany z prefektur Gunma, Ibaraki, Tochigi, Miyagi, Saitama, Tokio, Chiba, Kanagawa i Iwate, ale nie jest wymieniony w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia (w związku z czym nie jest wymagana analiza przed wywozem); albo

d)

produkt jest wysyłany z prefektur Fukushima, Gunma, Ibaraki, Tochigi, Miyagi, Saitama, Tokio, Chiba, Kanagawa i Iwate, ale nie pochodzi z żadnej z tych prefektur i nie był narażony na promieniowanie w czasie tranzytu; albo

e)

w przypadku gdy produktem są herbata lub grzyby pochodzące z prefektury Shizuoka lub grzyby pochodzące z prefektury Yamanashi, lub ich produkt pochodny, lub mieszanka paszowa lub żywność złożona zawierająca ponad 50 % tych produktów, produktowi towarzyszy sprawozdanie analityczne zawierające wyniki pobierania i analizy próbek; albo

f)

jeżeli produkt, wymieniony w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia, pochodzi z prefektur Fukushima, Gunma, Ibaraki, Tochigi, Miyagi, Saitama, Tokio, Chiba, Kanagawa i Iwate lub jest mieszanką paszową albo żywnością złożoną zawierającą ponad 50 % tych produktów, produktowi towarzyszy sprawozdanie analityczne zawierające wyniki pobierania i analizy próbek. Wykaz produktów w załączniku IV pozostaje bez uszczerbku dla wymogów rozporządzenia (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 1997 r. dotyczącego nowej żywności i nowych składników żywności (7); albo

g)

w przypadku gdy pochodzenie produktu lub składników stanowiących ponad 50 % produktu nie jest znane, produktowi towarzyszy sprawozdanie analityczne zawierające wyniki pobierania i analizy próbek.

a)

kontrole dokumentów w odniesieniu do wszystkich przesyłek produktów, o których mowa w art. 1,

b)

kontrole fizyczne i kontrole tożsamości, w tym analizy laboratoryjne na obecność cezu-134 i cezu-137 w odniesieniu do 5 % przesyłek.

a)

zostało właściwie zatwierdzone przez właściwy organ w punkcie kontroli granicznej lub wyznaczonym miejscu wprowadzenia; oraz

b)

stanowi dowód, że kontrole urzędowe, o których mowa w art. 10, zostały przeprowadzone, a ich wyniki były korzystne.

a)

produkty opuściły Japonię przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia; albo

b)

towarzyszy im oświadczenie zgodne z rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 284/2012, wydane przed dniem 1 listopada 2012 r., i opuściły Japonię przed dniem 1 grudnia 2012 r.

27.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/42

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

27.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/44

(1)

Zgodnie z Protokołem w sprawie postanowień przejściowych załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, skutki prawne aktów instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii przyjętych przed wejściem w życie Traktatu z Lizbony zostają utrzymane do czasu uchylenia, unieważnienia lub zmiany tych aktów w zastosowaniu Traktatów.

(2)

W związku z tym zastosowanie ma art. 25 decyzji 2008/615/WSiSW i Rada musi jednogłośnie zdecydować, czy państwa członkowskie wdrożyły przepisy rozdziału 6 tej decyzji.

(3)

Art. 20 decyzji 2008/616/WSiSW stanowi, że decyzje, o których mowa w art. 25 ust. 2 decyzji 2008/615/WSiSW, mają być podejmowane na podstawie sprawozdania z oceny opartego na kwestionariuszu. W odniesieniu do zautomatyzowanej wymiany danych zgodnie z rozdziałem 2 decyzji 2008/615/WSiSW sprawozdanie z oceny ma być oparte na wizycie ewaluacyjnej i operacji pilotażowej.

(4)

Zgodnie z rozdziałem 4 pkt 1.1 załącznika do decyzji 2008/616/WSiSW kwestionariusz opracowany przez odpowiednią grupę roboczą Rady dotyczy każdej ze zautomatyzowanych metod wymiany danych i musi być wypełniony przez państwo członkowskie w momencie uznania przez to państwo, że spełnia ono wymogi dotyczące wymiany danych w odpowiedniej kategorii danych.

(5)

Szwecja wypełniła kwestionariusz dotyczący ochrony danych i kwestionariusz dotyczący danych rejestracyjnych pojazdów.

(6)

Szwecja przeprowadziła z powodzeniem operację pilotażową z Niderlandami.

(7)

Przeprowadzono wizytę ewaluacyjną, a belgijsko-niderlandzki zespół oceniający sporządził sprawozdanie z tej wizyty, które przekazano odpowiedniej grupie roboczej Rady.

(8)

Radzie przedstawiono ogólne sprawozdanie z oceny podsumowujące wyniki kwestionariusza, wizytę ewaluacyjną i operację pilotażową dotyczącą danych rejestracyjnych pojazdów,

27.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/45

(1)

W dniu 25 października 2010 r. Rada nałożyła środki ograniczające wobec Republiki Gwinei w drodze decyzji 2010/638/WPZiB (1).

(2)

Jak wynika z przeglądu decyzji 2010/638/WPZiB, obowiązywanie środków ograniczających należy przedłużyć do dnia 27 października 2013 r.

(3)

Konieczna jest zmiana środków związanych z embargiem na broń przewidzianych w decyzji 2010/638/WPZiB.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2010/638/WPZiB,

1)

w art. 2 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

art. 8 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 27 października 2013 r. Jest ona stale poddawana przeglądowi. Może być odnawiana lub zmieniana, w zależności od przypadku, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.”.

27.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/46

(1)

W decyzji Komisji 2008/855/WE z dnia 3 listopada 2008 r. w sprawie środków kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do klasycznego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich (3) określono niektóre środki kontroli w odniesieniu do klasycznego pomoru świń w państwach członkowskich lub ich regionach, wymienionych w załączniku do tej decyzji. Wykaz ten obejmuje komitat Nógrád na Węgrzech.

(2)

Węgry poinformowały Komisję o ostatnich zmianach w odniesieniu do klasycznego pomoru świń na terytorium komitatu Nógrád, wymienionego w załączniku do decyzji 2008/855/WE.

(3)

Z informacji tych wynika, że na terytorium komitatu Nógrád klasyczny pomór świń został zwalczony. W związku z powyższym środków przewidzianych w decyzji 2008/855/WE nie powinno się już stosować do tego komitatu, a w wykazie znajdującym się w części I załącznika do tej decyzji należy skreślić odniesienie do komitatu Nógrád.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/855/WE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

27.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/47

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne elementy działania obejmującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia ptasiej grypy, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 4 ust. 3 tiret pierwsze i drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiającego zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (2) ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją wykonawczą Komisji 2012/132/UE z dnia 15 lutego 2012 r. w sprawie wkładu finansowego Unii przeznaczonego na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu grypy ptaków w Niemczech, we Włoszech i w Niderlandach w 2011 r. (3) przyznano wkład finansowy Unii przeznaczony na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu ptasiej grypy w Niderlandach w 2011 r. W dniu 13 kwietnia 2012 r. Niderlandy złożyły oficjalny wniosek o zwrot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(5)

Wypłatę wkładu finansowego Unii należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(6)

Zgodnie z art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE Niderlandy bezzwłocznie poinformowały Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środkach zastosowanych zgodnie z prawodawstwem Unii dotyczącym powiadamiania i zwalczania oraz o ich wynikach. Do wniosku o zwrot załączono, zgodnie z wymogiem art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005, sprawozdanie finansowe, dokumenty poświadczające, sprawozdanie epidemiologiczne na temat każdego gospodarstwa, w którym zwierzęta zostały poddane ubojowi lub zniszczone, oraz wyniki odpowiednich audytów.

(7)

Uwagi Komisji, sposób obliczenia wydatków kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski zostały przekazane Niderlandom w dniu 25 kwietnia 2012 r. i 4 czerwca 2012 r. Niderlandy zgodziły się z powyższym w e-mailu z dnia 11 czerwca 2012 r.

(8)

W związku z tym można teraz ustalić całkowitą kwotę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem ptasiej grypy w Niderlandach w 2011 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

27.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/49

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciągnięcie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii jest poprzedzone decyzją w sprawie finansowania przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia, i ustalającą zasadnicze elementy działania obejmującego wydatki.

(2)

W decyzji 2009/470/WE ustalono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia pryszczycy, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 14 ust. 4 wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiającego zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (2) ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją wykonawczą Komisji 2011/730/UE z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie wkładu finansowego Unii przeznaczonego na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu pryszczycy w Bułgarii w 2011 r. (3) przyznano wkład finansowy Unii przeznaczony na środki stosowane w stanach zagrożenia w celu zwalczenia pryszczycy w Bułgarii w 2011 r. W dniach 9 grudnia 2011 r. i 24 stycznia 2012 r. Bułgaria złożyła oficjalny wniosek o zwrot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(5)

Wypłatę wkładu finansowego Unii należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(6)

Zgodnie z art. 14 ust. 3 decyzji 2009/470/WE Bułgaria bezzwłocznie poinformowała Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środkach zastosowanych zgodnie z prawodawstwem Unii dotyczącym powiadamiania i zwalczania oraz o rezultatach tych środków. Do wniosku o zwrot załączono, zgodnie z wymogiem art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005, sprawozdanie finansowe, dokumenty poświadczające, sprawozdanie epidemiologiczne na temat każdego gospodarstwa, w którym zwierzęta zostały poddane ubojowi lub zniszczone, oraz wyniki odpowiednich audytów.

(7)

Uwagi Komisji, sposób obliczenia wydatków kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski zostały przekazane Bułgarii w dniu 19 czerwca 2012 r. Bułgaria zgodziła się z powyższym w e-mailu z dnia 20 czerwca 2012 r.

(8)

W związku z tym można teraz ustalić całkowitą kwotę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem pryszczycy w Bułgarii w 2011 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,