14.9.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 249/1

(1)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (2) przewiduje nowoczesny, oparty na analizie ryzyka system regulacji i nadzoru zakładów ubezpieczeń i reasekuracji Unii. Ten system jest konieczny w celu zapewnienia bezpiecznego i solidnego sektora ubezpieczeń, będącego w stanie dostarczać zrównoważone produkty ubezpieczeniowe i wspierać sferę realnej gospodarki poprzez sprzyjanie długoterminowym inwestycjom oraz zapewnienie dodatkowej stabilności.

(2)

W dyrektywie 2009/138/WE ustalono 31 października 2012 r. jako termin transpozycji oraz 1 listopada 2012 r. jako datę rozpoczęcia stosowania. Ponadto dyrektywa ta ustala 1 listopada 2012 r. jako datę uchylenia obowiązujących dyrektyw dotyczących ubezpieczeń i reasekuracji (3) (zwanych dalej wspólnie „Wypłacalność I”)

(3)

Dnia 19 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła wniosek (dotyczący „drugiej dyrektywy zbiorczej”) w sprawie, między innymi, zmiany dyrektywy 2009/138/WE w celu uwzględnienia nowego systemu nadzoru w odniesieniu do ubezpieczeń, a mianowicie utworzenia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych). Wniosek dotyczący drugiej dyrektywy zbiorczej zawiera również przepisy dotyczące odroczenia terminu transpozycji i daty rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE oraz odroczenia daty uchylenia Wypłacalności I.

(4)

Biorąc pod uwagę złożoność wniosku w sprawie drugiej dyrektywy zbiorczej, istnieje ryzyko, że nie wejdzie ona w życie przed upływem terminu transpozycji i przed datą rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE. Pozostawienie tych terminów bez zmian spowodowałoby, że dyrektywa 2009/138/WE musiałaby zostać wdrożona przed wejściem w życie przepisów przejściowych oraz odpowiednich dostosowań przewidzianych we wniosku dotyczącym drugiej dyrektywy zbiorczej.

(5)

W celu uniknięcia zbyt uciążliwych obowiązków prawodawczych dla państw członkowskich na mocy dyrektywy 2009/138/WE i później w ramach nowego systemu przewidzianego we wniosku dotyczącym drugiej dyrektywy zbiorczej należy zatem odroczyć termin transpozycji dyrektywy 2009/138/WE.

(6)

W celu umożliwienia organom nadzoru oraz zakładom ubezpieczeń i reasekuracji przygotowania się do stosowania nowego systemu nadzoru, należy także przewidzieć późniejszą datę rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE.

(7)

Ze względu na konieczność zapewnienia pewności prawa należy odpowiednio odroczyć datę uchylenia Wypłacalności I.

(8)

Ze względu na bardzo krótki okres, jaki pozostał do dat ustanowionych w dyrektywie 2009/138/WE, niniejsza dyrektywa powinna wejść w życie bezzwłocznie,

1)

w art. 309 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 310 w akapicie pierwszym datę „1 listopada 2012 r.” zastępuje się datą „1 stycznia 2014 r.”;

3)

w art. 311 w akapicie drugim datę „1 listopada 2012 r.” zastępuje się datą „1 stycznia 2014 r.”.

14.9.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 249/3

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 904/2010 określa zasady współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (VAT). Artykuły 44 i 45 rozporządzenia (UE) nr 904/2010 dotyczą w szczególności wymiany informacji dotyczących procedur szczególnych dla usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych przewidzianych w tytule XII rozdziale 6 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (2). Te procedury szczególne dotyczą podatnika mającego siedzibę poza terytorium państwa członkowskiego konsumpcji deklarującego podatek VAT należny z tytułu odpowiednich sprzedaży w państwie członkowskim konsumpcji za pośrednictwem elektronicznego interfejsu w państwie członkowskim identyfikacji (system punktów kompleksowej obsługi).

(2)

Określone informacje odnoszące się do transakcji przeprowadzanych w ramach tych procedur szczególnych powinny być gromadzone i wymieniane między państwami członkowskimi. Dotyczy to konkretnie wymiany danych identyfikacyjnych między państwami członkowskimi oraz gromadzenia i wymiany między tymi państwami szczegółowych danych zawartych w deklaracji VAT, w tym korekt tych deklaracji VAT.

(3)

Aby zapewnić, że informacje są wymieniane w sposób jednolity, konieczne jest przyjęcie szczegółów technicznych dotyczących takiej wymiany, w tym jednolitej wiadomości elektronicznej. Pozwoliłoby to na opracowanie jednolitych specyfikacji technicznych i funkcjonalnych, jako że ich podstawę stanowiłyby ramy regulacyjne.

(4)

Niektóre informacje o zmianach danych identyfikacyjnych, takie jak wykluczenie ze stosowania procedury szczególnej, dobrowolne zaprzestanie stosowania tej procedury lub zmiana państwa członkowskiego identyfikacji, również powinny być bezzwłocznie w jednolity sposób wymieniane, aby umożliwić państwom członkowskim monitorowanie prawidłowego stosowania procedur szczególnych i zwalczanie oszustw. W tym celu należy dokonać wspólnych ustaleń dotyczących elektronicznej wymiany wspomnianych wyżej informacji.

(5)

W celu zminimalizowania obciążeń administracyjnych konieczne jest ustanowienie określonych wymogów dotyczących elektronicznego interfejsu ułatwiających składanie informacji na temat identyfikacji oraz deklaracji VAT przez podatników. Nie należy odbierać państwom członkowskim możliwości zapewnienia dodatkowych funkcji w celu dalszego zmniejszenia obciążeń administracyjnych.

(6)

Aby zagwarantować, że informacje dotyczące rejestracji na potrzeby procedury szczególnej oraz deklaracje VAT złożone w ramach tej procedury będą mogły być skutecznie przekazywane i przetwarzane, państwa członkowskie powinny opracować elektroniczny interfejs w jednolity sposób. Dlatego konieczne jest ustanowienie jednolitej wiadomości elektronicznej służącej przekazywaniu tych informacji.

(7)

Konieczne jest wyjaśnienie, jakie informacje należy przekazać w razie braku sprzedaży w ramach procedur szczególnych w określonym okresie czasu w jednym lub we wszystkich państwach członkowskich.

(8)

W celu umożliwienia państwom członkowskim i podatnikom odwoływania się w jednoznaczny sposób do konkretnych deklaracji VAT w ich kolejnych komunikatach, w tym przy płatności podatku, państwo członkowskie identyfikacji powinno nadawać każdej deklaracji VAT unikalny numer referencyjny.

(9)

Niniejsze rozporządzenie należy stosować od tego samego dnia, od którego zastosowanie ma art. 44 i art. 45 rozporządzenia (UE) nr 904/2010.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu Współpracy Administracyjnej,

1)

„procedura nieunijna” oznacza procedurę szczególną dla usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych świadczonych przez podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty, ustanowioną w tytule XII rozdział 6 sekcja 2 dyrektywy 2006/112/WE;

2)

„procedura unijna” oznacza procedurę szczególną dla usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych świadczonych przez podatników mających siedzibę na terytorium Wspólnoty, lecz nie w państwie członkowskim konsumpcji, ustanowioną w tytule XII rozdział 6 sekcja 3 dyrektywy 2006/112/WE;

3)

„procedury szczególne” oznaczają „procedurę nieunijną” oraz „procedurę unijną”;

a)

musi oferować możliwość zapisania danych identyfikacyjnych zgodnie z art. 361 dyrektywy 2006/112/WE lub deklaracji VAT zgodnie z art. 365 i 369g dyrektywy 2006/112/WE, zanim zostaną one przedłożone;

b)

musi umożliwić podatnikowi przedłożenie odpowiednich informacji odnoszących się do deklaracji VAT drogą elektroniczną zgodnie z warunkami określonymi przez państwo członkowskie identyfikacji.

a)

informacje pozwalające na identyfikację podatnika stosującego procedurę nieunijną;

b)

podobne informacje pozwalające na identyfikację podatnika stosującego procedurę unijną;

c)

nadany numer identyfikacyjny.

a)

jest wykluczony z jednej z procedur szczególnych;

b)

dobrowolnie zaprzestaje stosowania jednej z procedur szczególnych;

c)

zmienia państwo członkowskie identyfikacji w ramach procedury unijnej.

14.9.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 249/11

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

14.9.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 249/13

(1)

W dniu 12 sierpnia 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/452/WPZiB (1), która przedłużyła funkcjonowanie misji obserwacyjnej Unii Europejskiej w Gruzji („EUMM Georgia” lub „misja”) ustanowionej 15 września 2008 r. Decyzja ta traci moc w dniu 14 września 2012 r.

(2)

W dniu 15 maja 2012 r. Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) zatwierdził zalecenia dotyczące przeglądu na szczeblu strategicznym przyszłości EUMM Georgia.

(3)

Funkcjonowanie EUMM Georgia powinno zostać przedłużone na kolejny okres dwunastu miesięcy na podstawie jej obecnego mandatu.

(4)

Misja będzie prowadzona w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu.

(5)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić decyzję 2010/452/WPZiB,

1)

art. 7 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Wszyscy członkowie personelu przestrzegają określonych dla danej misji minimalnych norm bezpieczeństwa operacyjnego oraz planu bezpieczeństwa misji wspierającego unijną politykę bezpieczeństwa w terenie. Jeśli chodzi o ochronę informacji niejawnych UE, powierzonych personelowi w trakcie pełnienia obowiązków, przestrzega on zasad i minimalnych norm w zakresie bezpieczeństwa ustanowionych na mocy decyzji Rady 2011/292/UE z dnia 31 marca 2011 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE (2).

2)

art. 12 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 12

Bezpieczeństwo

1.   Dowódca operacji cywilnej kieruje planowaniem przez szefa misji środków bezpieczeństwa i zapewnia ich właściwe i skuteczne wykonywanie przez EUMM Georgia zgodnie z art. 5 i 9.

2.   Szef misji jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo misji i za zapewnienie przestrzegania minimalnych wymogów bezpieczeństwa mających zastosowanie do misji, zgodnie z polityką Unii dotyczącą bezpieczeństwa personelu rozmieszczonego poza terytorium Unii w ramach zadań operacyjnych na mocy postanowień tytułu V Traktatu i jego instrumentów wspierających.

3.   Szef misji jest wspierany przez wyższego funkcjonariusza ds. bezpieczeństwa misji (SMSO), który podlega szefowi misji i pozostaje również w ścisłych stosunkach służbowych z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych (ESDZ).

4.   Przed objęciem swoich funkcji personel EUMM Georgia uczestniczy w obowiązkowym szkoleniu w zakresie bezpieczeństwa, zgodnie z OPLAN. Personel uczestniczy również w regularnie organizowanych przez SMSO szkoleniach uaktualniających w teatrze działań.

5.   Szef misji zapewnia ochronę informacji niejawnych UE zgodnie z decyzją 2011/292/UE.”;

3)

w art. 14 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z misją w okresie od 15 września 2012 r. do 14 września 2013 r. wynosi 20 900 000 EUR.”;

4)

art. 16 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 16

Udostępnianie informacji niejawnych

1.   WP jest upoważniony do udostępniania państwom trzecim, które przyłączą się do niniejszej decyzji, w stosownych przypadkach i zgodnie z wymogami misji, informacji i dokumentów niejawnych UE powstałych do celów misji, objętych klauzulą tajności do poziomu „CONFIDENTIEL UE/EU CONFIDENTIAL”, zgodnie z decyzją 2011/292/UE.

2.   WP jest również upoważniony, zgodnie z potrzebami operacyjnymi misji, do udostępniania ONZ i OBWE informacji i dokumentów niejawnych UE powstałych do celów misji, objętych klauzulą tajności do poziomu „RESTREINT UE/EU RESTRICTED”, zgodnie z decyzją 2011/292/UE. W tym celu WP oraz właściwe organy ONZ i OBWE dokonują niezbędnych uzgodnień.

3.   W przypadku szczególnej i natychmiastowej potrzeby operacyjnej WP jest również upoważniony do udostępnienia państwu przyjmującemu wszelkich informacji i dokumentów niejawnych UE powstałych do celów misji, objętych klauzulą tajności do poziomu „RESTREINT UE/EU RESTRICTED”, zgodnie z decyzją 2011/292/UE. W tym celu WP oraz właściwe organy państwa przyjmującego dokonują niezbędnych uzgodnień.

4.   WP jest upoważniony do udostępnienia państwom trzecim, które przyłączą się do niniejszej decyzji, wszelkich dokumentów jawnych UE związanych z treścią obrad Rady w odniesieniu do misji i objętych tajemnicą zawodową na podstawie art. 6 ust. 1 regulaminu wewnętrznego Rady (3).

5.   WP może przenieść uprawnienia, o których mowa w ust. 1–4, a także zdolność do dokonywania uzgodnień, o których mowa w ust. 2 i 3, na osoby, których jest zwierzchnikiem, na dowódcę operacji cywilnej lub na szefa misji.

5)

art. 17 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 17

Przegląd misji

Przegląd misji jest przedstawiany KPiB co sześć miesięcy na podstawie sprawozdania szefa misji i ESDZ.”;

6)

art. 18 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Niniejsza decyzja traci moc z dniem 14 września 2013 r.”.