31.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 203/1

(1)

W rozporządzeniach (UE) nr 43/2012 (1) oraz (UE) nr 44/2012 (2) Rada ustaliła uprawnienia do połowów na 2012 rok w odniesieniu do pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach UE oraz – dla statków UE – na niektórych wodach nienależących do UE.

(2)

Na dziesiątej konferencji stron (COP10) dotyczącej Konwencji o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt, która odbyła się w Bergen w dniach 20–25 listopada 2011 r., do wykazów gatunków chronionych zamieszczonych w załączniku I i załączniku II do konwencji dodano mantę (Manta birostris). W związku z tym należy zapewnić ochronę manty w odniesieniu do statków UE poławiających na wszystkich wodach oraz w odniesieniu do statków spoza UE poławiających na wodach UE.

(3)

Komitetowi Naukowo-Technicznemu i Ekonomicznemu ds. Rybołówstwa (STECF) przedstawiono do rozważenia możliwość przeprowadzenia testów dotyczących w pełni udokumentowanych kwot połowowych dla różnych stad w obszarze VII Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) w celu oceny wpływu kwot połowowych na śmiertelność, odrzuty i praktyki połowów selektywnych przy połowach wielogatunkowych. Testy te byłyby przeprowadzane w odniesieniu do stad gładzicy, żabnicowatych, smuklicy i morszczuka, w przypadku których dostępna byłaby dodatkowa kwota w wysokości 1 %, oraz w odniesieniu do stad plamiaka, w przypadku których dostępna byłaby dodatkowa kwota w wysokości 5 %. W swojej odpowiedzi dla Komisji STECF wyraził swoje poparcie dla tych testów i stwierdził, że jest to istotny krok na drodze do wypracowania podejścia polegającego na zarządzaniu kwotami połowowymi. STECF zauważył także, że ryzyko zwiększenia ogólnej śmiertelności w danych stadach w wyniku tych testów jest bardzo niskie. Należałoby zatem zmienić odnośne pozycje TAC, aby udostępnić te dodatkowe kwoty państwom członkowskim zaangażowanym w ocenione testy.

(4)

Na swoim 8. corocznym posiedzeniu, które odbywało się w dniach 26–30 marca w Guam (Stany Zjednoczone Ameryki), Komisja ds. Rybołówstwa na Zachodnim i Środkowym Pacyfiku (WCPFC) uchyliła ze skutkiem natychmiastowym swoje przepisy dotyczące obszarów zamkniętych dla połowów opastuna i tuńczyka żółtopłetwego przy użyciu okrężnic na niektórych obszarach pełnomorskich. Te obszary zamknięte zostały wprowadzone do prawa Unii na mocy art. 32 rozporządzenia (UE) nr 44/2012, który należy w związku z tym uchylić.

(5)

Zjednoczone Królestwo przedstawiło informacje na temat połowów dorsza uzyskanych przez grupę statków poławiających w Morzu Irlandzkim przegrzebki grzebieniowate z wykorzystaniem włoków dennych. Na podstawie tych informacji – zgodnie z szacunkami STECF – można stwierdzić, że połowy dorsza – w tym odrzuty – pozyskane przez statki uczestniczące w tej działalności nie przekraczają 1,5 % całkowitych połowów tej grupy statków. Biorąc ponadto pod uwagę istniejące środki zapewniające monitorowanie i kontrolę działalności połowowej grupy statków uczestniczących w tej działalności oraz uznając, że włączenie tej grupy statków stanowiłoby obciążenie administracyjne nieproporcjonalne do ich ogólnego wpływu na stada dorsza, należy wyłączyć grupę statków poławiających w Morzu Irlandzkim przegrzebki grzebieniowate z wykorzystaniem włoków dennych ze stosowania systemu nakładu połowowego ustanowionego w rozdziale III rozporządzenia Rady (WE) nr 1342/2008 dnia 18 grudnia 2008 r. ustanawiającego długoterminowy plan w zakresie zasobów dorsza i połowów tych zasobów (3).

(6)

TAC w odniesieniu do dorsza w cieśninie Kattegat powinien być równy kwocie Unii. Należy zatem odpowiednio skorygować odnośną wartość liczbową w rozporządzeniu (UE) nr 43/2012.

(7)

Dodatkowe uprawnienia do połowów zostały udostępnione Unii w wyniku transferów kwot pomiędzy Unią a innymi umawiającymi się stronami Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO). W związku z tym, w odniesieniu do roku 2012, należy zmienić załącznik IC do rozporządzenia (UE) nr 44/2012, aby odzwierciedlić te nowe uprawnienia do połowów. Zmiany te dotyczą roku 2012 i pozostają bez uszczerbku dla zasady względnej stabilności.

(8)

W załączniku IIC do rozporządzenia (UE) nr 43/2012 ustala się ograniczenia nakładu połowowego w kontekście zarządzania stadami soli w zachodniej części kanału La Manche w rejonie ICES VIIe. Na wniosek Zjednoczonego Królestwa Komisja zwróciła się do STECF o opinię na temat tego, czy można by zmienić załącznik IIC, po to by ustanowić zmieniający się okres odniesienia dla zwolnienia dotyczącego narzędzi biernych w punkcie 1.2 tego załącznika zamiast obecnego stałego roku odniesienia. W odpowiedzi STECF uznał, że lepszy byłby rok odniesienia bliższy nam w czasie lub też zmieniający się okres odniesienia opierający się na kilku ostatnich latach; STECF jest również zdania, że skutki takiej zmiany dla wielkości nakładu połowowego na tym łowisku powinny być bez znaczenia.

(9)

Suma kwot przyznanych państwom członkowskim w ramach TAC dla widlaka bostońskiego w obszarze NAFO 3NO powoduje, że kwota Unii przewyższa o jedną tonę wartość ustaloną w uprawnieniach do połowów określoną w kontekście tej regionalnej organizacji ds. rybołówstwa (RFMO). Należy zatem odpowiednio zmienić odnośny przydział kwoty w rozporządzeniu (UE) nr 44/2012.

(10)

Konsultacje w sprawie uprawnień do połowów między Unią, Islandią i Wyspami Owczymi nie doprowadziły do porozumienia dotyczącego roku 2012. W związku z tym uprawnienia do połowów zarezerwowane na potrzeby tych konsultacji mogą obecnie zostać przydzielone państwom członkowskim. Ponadto konsultacje między państwami nadbrzeżnymi dotyczące zarządzania stadami makreli w północno-wschodnim Atlantyku, zakończone dnia 17 lutego 2012 r. w Reykjavíku, nie przyniosły rozstrzygnięcia. W związku z tym Unia i Norwegia postanowiły ustalić swoje uprawnienia do połowów makreli na 2012 r. zgodnie ze swoimi dwustronnymi uzgodnieniami. Należy zatem zmienić art. 1 rozporządzenia (UE) nr 44/2012 oraz odpowiednie wielkości TAC w załącznikach IA i IB do niego, aby rozdzielić nieprzydzielone kwoty oraz odzwierciedlić tradycyjny przydział makreli w północno-wschodnim Atlantyku.

(11)

W swoich opiniach ICES i STECF wzywają do znacznego zmniejszenia TAC w odniesieniu do dobijaków w wodach UE rejonów ICES IIa i IIIa oraz na podobszarze ICES IV. W związku z tą opinią Norwegia i Unia uzgodniły w trakcie konsultacji w dniu 9 marca 2012 r. zmniejszenie transferów odnośnie do dobijaków na rzecz Norwegii. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 44/2012.

(12)

Podczas trzeciego międzynarodowego posiedzenia dotyczącego utworzenia regionalnej organizacji ds. rybołówstwa (RFMO) na obszarze pełnomorskim południowego Pacyfiku (SPRFMO), zorganizowanego w maju 2007 r., przyjęto środki tymczasowe, w tym uprawnienia do połowów, zmierzające do uregulowania połowów pelagicznych oraz połowów dennych na tym obszarze do czasu utworzenia tej regionalnej organizacji ds. rybołówstwa. Te tymczasowe środki zostały poddane przeglądowi podczas 2. konferencji przygotowawczej ds. Komisji SPRFMO w styczniu 2011 r., a następnie poddane kolejnemu przeglądowi podczas 3. konferencji przygotowawczej ds. Komisji SPRFMO, która odbyła się w dniach 30 stycznia – 3 lutego 2012 r. Wspomniane środki tymczasowe są dobrowolne i nie są prawnie wiążące na mocy prawa międzynarodowego. Jednak zgodnie ze zobowiązaniami dotyczącymi współpracy i ochrony zapisanymi w międzynarodowym prawie morza środki te należy wprowadzić do prawa Unii poprzez ustanowienie ogólnej kwoty dla Unii oraz podział tej kwoty między zainteresowane państwa członkowskie.

(13)

Rozporządzenia (UE) nr 43/2012 oraz (UE) nr 44/2012 mają zasadniczo zastosowanie od dnia 1 stycznia 2012 r. Niniejsze rozporządzenie należy zatem stosować również od tego dnia. Takie stosowanie z mocą wsteczną nie naruszy zasad pewności prawa ani ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ odnośne uprawnienia do połowów nie zostały jeszcze w pełni wykorzystane. Jednak nowe przepisy dotyczące manty powinny obowiązywać dopiero od daty wejścia w życie zmian w odnośnych załącznikach do Konwencji o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt, zgodnie z jej art. XI ust. 5. Podobnie art. 32 rozporządzenia (UE) nr 44/2012 powinien zostać uchylony z dniem 31 marca 2012 r., zgodnie z datą określoną przez WCPFC w odniesieniu do wejścia w życie jej przepisów. Jako że zmiany pewnych limitów połowowych mają wpływ na działalność gospodarczą oraz planowanie okresu połowu dla statków UE, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu.

(14)

W momencie przyjmowania rozporządzenia (UE) nr 44/2012 maksymalna liczba statków UE upoważnionych do połowów włócznika i tuńczyka białego w obszarze Komisji ds. Tuńczyka na Oceanie Indyjskim (IOTC) nie obejmowała 15 statków rybackich pływających pod banderą Francji, a zarejestrowanych w Reunion. Należy zatem zmienić TAC dla Unii w tym załączniku,

1)

w art. 12 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

2)

po art. 13 dodaje się nowy artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 13a

Zmiany do rozporządzenia (WE) nr 754/2009

W art. 1 rozporządzenia (WE) nr 754/2009 dodaje się punkt w brzmieniu:

3)

w załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z tekstem znajdującym się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

1)

w art. 1 skreśla się ust. 3 i 4;

2)

w art. 13 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

3)

skreśla się art. 32;

4)

w art. 37 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

5)

w załącznikach I, IA, IB, IC, IJ i VI wprowadza się zmiany zgodnie z tekstem znajdującym się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

31.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 203/23

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 91/2009 (2) Rada nałożyła środki antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej. Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 723/2011 (3) Rada rozszerzyła te środki na niektóre elementy złączne z żeliwa lub stali wysyłane z Malezji („rozszerzone środki”), z wyjątkiem przywozu produktów wytwarzanych przez przedsiębiorstwa malezyjskie wymienione z nazwy w tymże rozporządzeniu.

(2)

Komisja otrzymała wniosek o zwolnienie z rozszerzonych środków na podstawie art. 11 ust. 4 i art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Wniosek złożyło przedsiębiorstwo Andfast Malaysia Sdn. Bhd. („Andfast”), producent z Malezji.

(3)

Komisja zbadała dowody przedstawione przez Andfast i uznała je za wystarczające do uzasadnienia wszczęcia dochodzenia na podstawie art. 11 ust. 4 i art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, celem określenia możliwości przyznania przedsiębiorstwu Andfast zwolnienia z rozszerzonych środków. Po konsultacji z Komitetem Doradczym oraz po umożliwieniu przedstawienia uwag zainteresowanemu przemysłowi unijnemu, Komisja wszczęła, rozporządzeniem (UE) nr 1164/2011 (4) („rozporządzenie wszczynające”), przegląd rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 723/2011 w odniesieniu do przedsiębiorstwa Andfast.

(4)

Rozporządzeniem wszczynającym przegląd uchylono cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 723/2011 na przywóz produktu objętego postępowaniem, wysyłanego z Malezji i produkowanego przez Andfast. Równocześnie, na podstawie art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, władzom celnym polecono zastosowanie odpowiednich kroków celem rejestrowania tego rodzaju przywozu.

(5)

Produktem objętym postępowaniem są niektóre elementy złączne z żeliwa lub stali, inne niż ze stali nierdzewnej, tj. wkręty do drewna (z wyłączeniem wkrętów do podkładów), wkręty samogwintujące, pozostałe wkręty i śruby z główką (nawet z nakrętkami lub podkładkami, ale z wyłączeniem wkrętów toczonych ze sztab, prętów, profili lub drutu, o pełnym przekroju, o grubości trzpienia nieprzekraczającej 6 mm oraz z wyłączeniem wkrętów i śrub do mocowania kolejowych, torowych materiałów konstrukcyjnych) oraz podkładki, wysyłane z Malezji, obecnie objęte kodami CN ex 7318 12 90, ex 7318 14 91, ex 7318 14 99, ex 7318 15 59, ex 7318 15 69, ex 7318 15 81, ex 7318 15 89, ex 7318 15 90, ex 7318 21 00 i ex 7318 22 00 („produkt objęty postępowaniem”).

(6)

Komisja oficjalnie zawiadomiła Andfast i przedstawicieli Malezji o wszczęciu przeglądu. Zainteresowane strony wezwano do przedstawienia ich opinii i poinformowano je o możliwości wystąpienia z wnioskiem o przesłuchanie. Nie otrzymano żadnego takiego wniosku.

(7)

Komisja wysłała także kwestionariusz przedsiębiorstwu Andfast i otrzymała odpowiedź w wyznaczonym terminie. Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do celów przeprowadzenia przeglądu. Na terenie przedsiębiorstwa Andfast przeprowadzono wizytę weryfikacyjną.

(8)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 października 2010 r. do dnia 30 września 2011 r. („OD”). Zgromadzono dane od 2008 r. do końca OD celem zbadania wszelkich zmian w strukturze handlu.

(9)

Dochodzenie potwierdziło, że Andfast nie jest powiązany z żadnym z chińskich ani malezyjskich eksporterów lub producentów podlegających środkom antydumpingowym, ani nie dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii Europejskiej w okresie objętym postępowaniem, które doprowadziło do rozszerzenia środków, tj. od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 30 września 2010 r. Pierwszy wywóz produktu objętego postępowaniem dokonany przez Andfast miał miejsce po rozszerzeniu środków na Malezję.

(10)

Czynności przetwórcze dokonywane przez Andfast można uznać za działalność uzupełniającą i montażową w rozumieniu art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Andfast dokonuje przywozu półwyrobów z Chińskiej Republiki Ludowej, które są następnie gwintowane, powlekane i składane z nakrętkami i podkładkami w jego zakładzie w Malezji. Produkt gotowy jest sprzedawany i wywożony do jego powiązanego przedsiębiorstwa w Unii.

(11)

Nie uznaje się tego za proces mający na celu obejście środków, ponieważ można wykazać, że wartość dodana w trakcie działań montażowych i uzupełniających do części sprowadzonych z Chińskiej Republiki Ludowej przekracza 25 % kosztów produkcji.

(12)

Nie znaleziono dowodów na to, by Andfast dokonywał zakupu gotowego produktu objętego postępowaniem z Chińskiej Republiki Ludowej w celu jego odsprzedaży lub przeładunku do Unii Europejskiej.

(13)

Zgodnie z powyższymi ustaleniami, w myśl których Andfast nie był zaangażowany w czynności mające na celu obejście środków, przedsiębiorstwo to powinno zostać zwolnione z obowiązujących środków antydumpingowych.

(14)

Należy zaprzestać rejestracji przywozu niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji przez Andfast, wprowadzonej rozporządzeniem wszczynającym. Zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, który stanowi, że środki w odniesieniu do zarejestrowanego przywozu stosowane są od daty rejestracji, oraz ze względu na zwolnienie przedsiębiorstwa ze środków, od przywozu niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji przez Andfast, sprowadzonych do Unii i poddanych rejestracji wprowadzonej rozporządzeniem wszczynającym, nie należy pobierać żadnego cła antydumpingowego.

(15)

Zwolnienie z rozszerzonych środków przyznane w odniesieniu do przywozu niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali produkowanych przez Andfast pozostaje w mocy, zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, pod warunkiem że ostateczne ustalenia potwierdzą zasadność zwolnienia oraz że nie zostanie dowiedzione na przykład, iż zwolnienie zostało przyznane na podstawie fałszywych lub mylących informacji przedstawionych przez zainteresowane przedsiębiorstwo. Jeśli dowody prima facie wskazywałyby inaczej, lub w przypadku gwałtownego wzrostu wywozu do Unii Europejskiej dokonywanego przez Andfast, Komisja może wszcząć dochodzenie w celu ustalenia zasadności cofnięcia zwolnienia.

(16)

Zwolnienie z rozszerzonych środków przyznane w odniesieniu do niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali produkowanych przez Andfast wprowadzono na podstawie ustaleń obecnego przeglądu. Zwolnienie to ma zatem zastosowanie wyłącznie do przywozu niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji i produkowanych przez ten konkretny podmiot prawny. Przywożone elementy złączne z żeliwa lub stali produkowane przez jakiekolwiek przedsiębiorstwo, którego nazwa nie została wymieniona w art. 1 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 723/2011, w tym przez podmioty powiązane z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać ze zwolnienia i powinny podlegać stawce cła rezydualnego nałożonego tymże rozporządzeniem.

(17)

Uznaje się, że w tym przypadku konieczne jest wprowadzenie specjalnych środków w celu zapewnienia właściwego stosowania takich zwolnień. Te środki specjalne polegają na wymogu przedstawienia organom celnym państw członkowskich ważnej faktury handlowej zgodnej z wymogami określonymi w załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 723/2011. Przywóz, któremu nie towarzyszy taka faktura, podlega rozszerzonemu cłu antydumpingowemu.

(18)

Andfast oraz wszystkie pozostałe zainteresowane strony zostały poinformowane o faktach i ustaleniach, na podstawie których powzięto zamiar przyznania przedsiębiorstwu Andfast zwolnienia z rozszerzonych środków. Nie otrzymano żadnych uwag,

31.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 203/26

(1)

Obowiązkiem Rady jest określenie całkowitych dopuszczalnych połowów (TAC) w podziale na łowiska lub grupy łowisk. Uprawnienia do połowów należy rozdzielać pomiędzy państwa członkowskie w taki sposób, aby zapewnić każdemu państwu członkowskiemu względną stabilność działalności połowowej w przypadku każdego stada lub grupy stad oraz z należytym uwzględnieniem celów wspólnej polityki rybołówstwa ustanowionych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (1).

(2)

Ze względu na odpowiednie zarządzanie stadem i uproszczenie poziom TAC oraz kwoty dla państw członkowskich na połów sardeli w Zatoce Biskajskiej (podobszar ICES VIII) należy ustalać na roczny okres zarządzania rozpoczynający się w dniu 1 lipca i trwający do dnia 30 czerwca roku następnego zamiast na okres zarządzania obejmujący rok kalendarzowy. Przedmiotowe połowy powinny jednak nadal podlegać przepisom ogólnym rozporządzenia (UE) nr 43/2012 (2) w odniesieniu do warunków wykorzystywania kwoty połowowej.

(3)

TAC dla stada sardeli w Zatoce Biskajskiej na okres połowu 2012/2013 należy ustanowić na podstawie dostępnych opinii naukowych, z uwzględnieniem aspektów biologicznych i społeczno-ekonomicznych oraz zapewniając sprawiedliwe traktowanie sektorów rybołówstwa.

(4)

W celu zapewnienia wieloletniego planu dla tego stada sardeli w Zatoce Biskajskiej, który obejmuje okres połowu i ustanawia zasadę kontroli odłowu mającą zastosowanie w ramach ustalania uprawnień do połowów, Komisja przedstawiła w dniu 29 lipca 2009 r. wniosek dotyczący rozporządzenia ustanawiającego plan długoterminowy dotyczący stada sardeli w Zatoce Biskajskiej oraz połowów eksploatujących to stado. Uwzględniając wspomniany wniosek oraz biorąc pod uwagę, że ocena skutków dotycząca tego wniosku stanowi najbardziej aktualną ocenę skutków decyzji w sprawie uprawnień do połowów dla stada sardeli w Zatoce Biskajskiej, należy ustalić odpowiedni TAC dla tego stada. W opinii Komitetu Naukowo-Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa (STECF) wydanej w lipcu 2012 r. biomasę stada tarłowego szacuje się na około 68 180 ton. W związku z tym TAC na okres połowu od dnia 1 lipca 2012 r. do dnia 30 czerwca 2013 r. powinien wynosić 20 700 ton.

(5)

Zgodnie z art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 847/96 z dnia 6 maja 1996 r. wprowadzającego dodatkowe, ustalane z roku na rok, warunki zarządzania ogólnym dopuszczalnym połowem (TAC) i kwotami (3) należy ustalić, w jakim zakresie stado sardeli w Zatoce Biskajskiej jest objęte środkami określonymi w tym rozporządzeniu.

(6)

Ze względu na rozpoczęcie okresu połowu 2012/2013 oraz na potrzeby rocznej sprawozdawczości połowowej niniejsze rozporządzenie powinno niezwłocznie wejść w życie i być stosowane od dnia 1 lipca 2012 r.,

31.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 203/28

(1)

Rozporządzenie Rady (UE) nr 43/2012 z dnia 17 stycznia 2012 r. ustalające uprawnienia do połowów dla statków UE na 2012 r. w odniesieniu do pewnych stad ryb i grup stad ryb, które nie są przedmiotem negocjacji ani lub umów międzynarodowych (2), określa kwoty na rok 2012.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim, wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2012 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

31.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 203/30

(1)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87, konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami Unii Europejskiej, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)

Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł towar opisany w kolumnie 1 tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2, na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3 tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana przez organy celne państw członkowskich odnośnie do klasyfikacji towarów w Nomenklaturze scalonej, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez otrzymującego przez okres trzech miesięcy zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (2).

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

31.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 203/32

(1)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87, konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami Unii Europejskiej, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)

Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł towar opisany w kolumnie 1 tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2, na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3 tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana przez organy celne państw członkowskich odnośnie do klasyfikacji towarów w Nomenklaturze scalonej, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez otrzymującego przez okres trzech miesięcy zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (2).

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

31.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 203/34

(1)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87, konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej, bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami Unii Europejskiej, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)

Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych, reguł towar opisany w kolumnie 1 tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2, na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3 tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana przez organy celne państw członkowskich odnośnie do klasyfikacji towarów w Nomenklaturze scalonej, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez otrzymującego przez okres trzech miesięcy, zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (2).

(5)

Środki określone w pkt 1 i 3 załącznika do niniejszego rozporządzenia są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego; Komitet Kodeksu Celnego nie wydał opinii w sprawie pkt 2 załącznika do niniejszego rozporządzenia w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

31.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 203/37

(1)

W dniu 1 listopada 2011 r. Komisja Europejska („Komisja”) ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) („zawiadomienie o wszczęciu”) wszczęcie postępowania antydumpingowego w odniesieniu do przywozu niektórych łączników rur i przewodów rurowych z żeliwa lub ze stali pochodzących z Rosji i Turcji („państwa, których dotyczy postępowanie”).

(2)

Postępowanie wszczęto w wyniku skargi złożonej w dniu 20 września 2011 r. przez Komitet Obrony Przemysłu Stalowych Łączników Spawanych Doczołowo Unii Europejskiej (Defence Committee of the Steel Butt-Welding Fittings Industry of the European Union) („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących znaczącą część, w tym przypadku ponad 40 %, całkowitej unijnej produkcji niektórych łączników rur i przewodów rurowych z żeliwa lub ze stali. Skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na istnienie dumpingu w odniesieniu do wymienionego produktu i wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające, aby uzasadnić wszczęcie postępowania.

(3)

Komisja oficjalnie powiadomiła o wszczęciu postępowania skarżących, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących i przedstawicieli państw, których dotyczy postępowanie, a także znanych importerów i użytkowników. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(4)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(5)

Ze względu na dużą liczbę producentów unijnych w zawiadomieniu o wszczęciu przewidziano możliwość zastosowania kontroli wyrywkowej w celu ustalenia szkody, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(6)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja ogłosiła, że dokonała tymczasowego doboru próby producentów unijnych. Próba ta składała się z trzech przedsiębiorstw, spośród 22 producentów unijnych, o których wiedziano, że wytwarzali produkt podobny przed wszczęciem dochodzenia.

(7)

Próba została wybrana na podstawie wielkości sprzedaży i produkcji, jaka mogła zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie. Objęci próbą producenci unijni mają siedziby w czterech państwach członkowskich i odpowiadają za 48 % łącznej sprzedaży unijnej wszystkich producentów unijnych oraz za 64 % sprzedaży producentów, którzy się zgłosili. Żadna z zainteresowanych stron nie sprzeciwiła się zaproponowanej próbie.

(8)

Z uwagi na potencjalnie dużą liczbę importerów niepowiązanych w zawiadomieniu o wszczęciu przewidziano kontrolę wyrywkową zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji o kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby umożliwić dobór próby, wszystkich importerów poproszono o zgłoszenie się do Komisji i dostarczenie, jak określono w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, podstawowych informacji na temat swojej działalności związanej z produktem objętym dochodzeniem i prowadzonej w okresie objętym dochodzeniem od dnia 1 października 2010 r. do dnia 30 września 2011 r.

(9)

Spośród 38 niepowiązanych importerów, z którymi kontaktowała się Komisja, tylko pięć przedsiębiorstw odpowiedziało na pytania dotyczące kontroli wyrywkowej w wyznaczonym terminie. Jedno przedsiębiorstwo okazało się być bardziej użytkownikiem niż importerem. Dlatego też uznano, że kontrola wyrywkowa nie była konieczna, a Komisja rozesłała kwestionariusze do wszystkich czterech importerów, którzy się zgłosili. Ostatecznie tylko dwóch importerów udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i w pełni współpracowało podczas dochodzenia.

(10)

Z uwagi na dużą liczbę producentów eksportujących, w zawiadomieniu o wszczęciu przewidziano kontrole wyrywkowe w celu stwierdzenia dumpingu, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji co do konieczności kontroli wyrywkowej, a w przypadku uznania takiej kontroli za konieczną – aby umożliwić dobór próby, wszyscy producenci eksportujący zostali poproszeni o zgłoszenie się do Komisji i dostarczenie, zgodnie z zawiadomieniem o wszczęciu, podstawowych informacji dotyczących ich działalności związanej z produktem objętym dochodzeniem w okresie objętym dochodzeniem od dnia 1 października 2010 r. do dnia 30 września 2011 r. Skonsultowano się również z władzami państw, których dotyczy postępowanie.

(11)

W przypadku Rosji żaden z producentów eksportujących nie podjął współpracy w ramach dochodzenia. W przypadku tureckich producentów eksportujących zgłosiły się trzy przedsiębiorstwa, Komisja postanowiła zatem, że kontrola wyrywkowa nie jest niezbędna w odniesieniu do Turcji. Trzy współpracujące przedsiębiorstwa tureckie reprezentują większość tureckiego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

(12)

Aby przeprowadzić swoją analizę, Komisja przesłała kwestionariusze do wszystkich trzech współpracujących tureckich producentów eksportujących, a także producentów unijnych objętych próbą i współpracujących niepowiązanych importerów i użytkowników.

(13)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od wszystkich trzech współpracujących tureckich producentów eksportujących, od wszystkich objętych próbą producentów unijnych, dwóch niepowiązanych importerów unijnych i czterech użytkowników.

(14)

Komisja zwróciła się o wszystkie informacje, które uznała za niezbędne do celu tymczasowego stwierdzenia dumpingu, powstałej szkody oraz interesu Unii, a następnie je zweryfikowała. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(15)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i szkody objęło okres od dnia 1 października 2010 r. do dnia 30 września 2011 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od 2008 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(16)

Środki antydumpingowe obowiązują w odniesieniu do niektórych łączników rur i przewodów rurowych z żeliwa lub ze stali pochodzących z Malezji, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Korei i Tajlandii oraz w następstwie praktyk mających na celu obejście środków, również w odniesieniu do niektórych łączników rur i przewodów rurowych z żeliwa lub ze stali, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej przywożonych z Indonezji, Sri Lanki, Filipin i Tajwanu (z pewnymi wyjątkami) (3). Państwa wymienione w poprzednim zdaniu są dalej zwane „państwami objętymi środkami antydumpingowymi”.

(17)

Produktem objętym postępowaniem są łączniki rur i przewodów rurowych (inne niż łączniki odlewane, kołnierze i łączniki gwintowane), z żeliwa lub ze stali (z wyłączeniem stali nierdzewnej), o największej średnicy zewnętrznej nieprzekraczającej 609,6 mm, rodzaju stosowanego do spawania doczołowego lub do innych celów, obecnie objęte kodami CN ex 7307 93 11, ex 7307 93 19 i ex 7307 99 80 („produkt objęty postępowaniem”).

(18)

W procesie produkcji rury stalowe bez szwu lub spawane stosuje się do produkcji kolanek, zwężek i trójników, natomiast do wyrobu zaślepek jako surowiec służy zwykle blacha stalowa. Kolanka i zwężki wykonywane są poprzez cięcie i formowanie, gięcie lub obciskanie. Trójniki wykonywane są z wykorzystaniem pras hydraulicznych, natomiast zaślepki produkuje się, formując arkusze blachy lub płyty stalowe. Przed zapakowaniem są one zwykle fazowane i śrutowane. W niektórych przypadkach produkt poddaje się również galwanizacji. Wszystkie rodzaje produktów mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne i jednakowe zastosowania podstawowe.

(19)

Łączniki rur i przewodów rurowych używane są w przemyśle petrochemicznym, budownictwie, energetyce, przemyśle stoczniowym i instalacjach przemysłowych. Są one używane do łączenia ze sobą rur lub przewodów rurowych we wszystkich powyższych zastosowaniach.

(20)

Stwierdzono, że produkt objęty postępowaniem oraz niektóre łączniki rur i przewodów rurowych z żeliwa lub ze stali sprzedawane na rynku krajowym w państwach, których dotyczy postępowanie, jak również niektóre łączniki rur i przewodów rurowych z żeliwa lub ze stali sprzedawane w Unii przez przemysł unijny mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz te same podstawowe zastosowania. Tymczasowo uznaje się je zatem za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(21)

Jak wspomniano w motywie 11 powyżej, żaden z rosyjskich producentów eksportujących nie współpracował w niniejszym dochodzeniu. W związku z tym, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego, obliczeń dotyczących dumpingu w odniesieniu do Rosji dokonano na podstawie dostępnych faktów, jak wyjaśniono poniżej.

(22)

Wobec braku współpracy ze strony któregokolwiek z rosyjskich producentów eksportujących, wartość normalna dla Rosji została obliczona na podstawie dostępnych faktów.

(23)

Należy przypomnieć, że skarga zawierała dowody prima facie świadczące o istnieniu dumpingu w odniesieniu do rosyjskiego przywozu produktu objętego postępowaniem. W związku z brakiem bardziej szczegółowych informacji, obliczenia, które doprowadziły do powstania takich dowodów, opierały się na wartości normalnej konstruowanej dla Rosji. Niemniej jednak, w celu ustalenia bardziej precyzyjnej wartości normalnej, Komisja tymczasowo uznała, że wartość normalna dla Rosji zostanie skonstruowana na podstawie informacji otrzymanych w trakcie dochodzenia od tych tureckich producentów eksportujących, którzy używają rosyjskich stalowych rur i przewodów rurowych bez szwu jako wsadu do produkcji produktu objętego postępowaniem. Rzeczywiście koszt surowca stanowi większość łącznych kosztów produkcji produktu objętego postępowaniem, a zatem metoda ta została uznana za najbardziej wiarygodną do celów ustalenia wartości normalnej w odniesieniu do Rosji na podstawie dostępnych faktów.

(24)

Wartość normalna dla Rosji została zatem obliczona poprzez określenie średniej ważonej wartości normalnej tych współpracujących tureckich producentów eksportujących, którzy kupują część surowca z Rosji.

(25)

Należy zauważyć, że uzyskana wartość normalna została ustalona dla rodzaju produktu (kolanka) reprezentującego najwyższą wielkość przywozu, a nie dla wszystkich rodzajów produktu objętego postępowaniem, tak by umożliwić reprezentatywne porównanie z ceną eksportową (zob. poniższe motywy).

(26)

Z uwagi na brak bardziej szczegółowych informacji na temat cen, cena eksportowa w odniesieniu do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z Rosji została ustalona na podstawie danych Eurostatu dotyczących przywozu. Biorąc pod uwagę dużą różnorodność asortymentu produktów zgłoszonych w ramach niektórych kodów CN, cenę eksportową określono poprzez ograniczenie wykorzystania danych Eurostatu do rodzaju produktu (kolanka) reprezentującego najwyższą wielkość przywozu, który jest uważany za reprezentatywny dla całości produktu objętego postępowaniem. Cenę eksportową oparto więc na kodzie CN 7307 93 11.

(27)

Wspomniane wyżej dane Eurostatu dotyczące przywozu musiały zostać dostosowane z uwagi na fakt, że w niektórych transakcjach przywozowych z Rosji do Bułgarii, Estonii i na Litwę pojawiły się nieprawidłowe deklaracje, najprawdopodobniej z powodu błędnej klasyfikacji produktów. Transakcje te zidentyfikowano, stosując statystyki dotyczące przywozu udostępnione w bazie danych zgodnie z art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego i usunięto z obliczeń ceny eksportowej w celu uniknięcia wykorzystania zniekształconej ceny eksportowej przy obliczaniu dumpingu.

(28)

Margines dumpingu ustalono, porównując cenę eksportową ex-works opartą na danych Eurostatu z wartością normalną dla Rosji ustaloną jak wyżej.

(29)

Aby ustalić cenę eksportową ex-works, cenę eksportową CIF opartą na danych Eurostatu (i skorygowaną w celu usunięcia zniekształceń, jak określono powyżej) dostosowano o koszty transportu. W tym celu zastosowano koszt transportu obliczony w skardze, ponieważ jego oszacowanie uznano za uzasadnione.

(30)

Ogólnokrajowy margines dumpingu wyrażono jako wartość procentową ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem.

(31)

Na podstawie powyższego ogólnokrajowy tymczasowy margines dumpingu, wyrażony jako odsetek ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, przedstawia się następująco:

(32)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała w pierwszej kolejności, czy całkowita wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego dla każdego z trzech współpracujących producentów eksportujących była reprezentatywna, tzn. czy całkowita wielkość takiej sprzedaży stanowiła przynajmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem do Unii. Dochodzenie wykazało, że sprzedaż krajowa produktu podobnego była reprezentatywna w przypadku wszystkich współpracujących producentów eksportujących.

(33)

Następnie Komisja określiła, które rodzaje produktu sprzedawane na rynku krajowym przez przedsiębiorstwa odnotowujące ogólnie reprezentatywną wielkość sprzedaży krajowej były identyczne z rodzajami sprzedawanymi na wywóz do Unii lub też bardzo do nich podobne.

(34)

Ustalono, w odniesieniu do każdego rodzaju produktu podobnego sprzedawanego przez producentów eksportujących na ich rynku krajowym i porównywalnego z rodzajem produktu objętego postępowaniem sprzedawanym na wywóz do Unii, czy sprzedaż krajowa była wystarczająco reprezentatywna do celów art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajowa danego rodzaju produktu uznawana była za wystarczająco reprezentatywną, jeśli wielkość sprzedaży tego rodzaju produktu niezależnym klientom na rynku krajowym w OD wynosiła około 5 % całkowitej wielkości sprzedaży na wywóz do Unii porównywalnego rodzaju produktu. W toku dochodzenia ustalono, że w przypadku każdego z trzech przedsiębiorstw dla większości rodzajów produktu miała miejsce reprezentatywna sprzedaż krajowa.

(35)

Komisja zbadała następnie, czy sprzedaż krajową reprezentatywnych ilości każdego rodzaju produktu objętego postępowaniem można uznać za sprzedaż dokonaną w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Dokonano tego poprzez ustalenie, dla każdego rodzaju produktu, jaka część sprzedaży niezależnym odbiorcom na rynku krajowym w okresie objętym dochodzeniem przynosiła zyski.

(36)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży danego rodzaju produktu, sprzedawanego po cenie sprzedaży netto równej obliczonym kosztom produkcji lub wyższej od nich, przekraczała 80 % całkowitej wielkości sprzedaży danego rodzaju produktu, a średnia ważona cena sprzedaży była równa jednostkowym kosztom lub wyższa od nich, wartość normalną poszczególnych rodzajów produktu obliczono jako średnią ważoną cen sprzedaży krajowej ogółem tego rodzaju produktu.

(37)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży z zyskiem danego rodzaju produktu stanowiła 80 % lub mniej całkowitej wielkości sprzedaży tego rodzaju produktu lub gdy średnia ważona ceny tego rodzaju produktu była niższa niż koszty jednostkowe, wartość normalną oparto na rzeczywistej cenie krajowej, którą obliczono jako średnią ważoną ceny w krajowej sprzedaży, wyłącznie z zyskiem, danego rodzaju produktu.

(38)

Dochodzenie wykazało, że sprzedaż z zyskiem niektórych porównywalnych rodzajów produktów przekraczała 80 % sprzedaży krajowej ogółem, zatem w przypadku tej sprzedaży w celu obliczenia średniej ceny dla wartości normalnej uwzględniono całość sprzedaży krajowej. W odniesieniu do pozostałych rodzajów produktów, również uznawanych za sprzedawane w zwykłym obrocie handlowym, wykorzystano jedynie sprzedaż z zyskiem.

(39)

Jeżeli dane rodzaje produktu były sprzedawane ze stratą, uznawano, że nie były one sprzedawane w zwykłym obrocie handlowym. W odniesieniu do rodzajów produktu, które nie były sprzedawane w zwykłym obrocie handlowym, a także tych, które nie były sprzedawane w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym, konieczne było skonstruowanie wartości normalnej. Wszystkie trzy przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem sprzedawały takie rodzaje produktu na wywóz do Unii, jednak w ograniczonych ilościach.

(40)

W celu skonstruowania wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, poniesione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne (SG&A) oraz średni ważony zysk osiągnięty przez współpracujących producentów eksportujących objętych postępowaniem z krajowej sprzedaży produktu podobnego dokonanej w zwykłym obrocie handlowym w okresie objętym dochodzeniem dodano do średnich kosztów produkcji tych producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem. W odniesieniu do rodzajów produktu sprzedawanych w niereprezentatywnej ilości na rynku krajowym, do skonstruowania wartości normalnej wykorzystano średnią ważoną zysku i SG&A w zwykłym obrocie handlowym tej niereprezentatywnej sprzedaży.

(41)

W każdym przypadku gdy produkt objęty postępowaniem był wywożony do niezależnych klientów w Unii, cena eksportowa była ustalana zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, mianowicie na podstawie faktycznie zapłaconych lub należnych cen eksportowych.

(42)

Jedno z trzech współpracujących przedsiębiorstw tureckich miało bardzo ograniczoną sprzedaż eksportową do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Przedmiotowe przedsiębiorstwo twierdziło, że chciałoby zwiększyć wywóz do Unii, ale nie było w stanie zaoferować importerom wystarczająco niskich cen, i wnioskowało o uwzględnienie tego faktu w analizie.

(43)

Obliczenie dumpingu dla tego przedsiębiorstwa musiało się jednak opierać na jego ograniczonej sprzedaży. Nawet jeśli sprzedaż przedsiębiorstwa do Unii była ograniczona, nie może być ona pominięta i może być jedyną podstawą obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu dla tego przedsiębiorstwa. W każdym razie niezdolność przedsiębiorstwa do zwiększenia sprzedaży z powodu jego rzekomo wysokich cen nie może być postrzegana jako czynnik wpływający na obliczenie dumpingu w odniesieniu do tego przedsiębiorstwa.

(44)

Wartość normalną i ceny eksportowe porównywano na podstawie ceny ex-works. Aby zapewnić obiektywne porównanie między wartością normalną a ceną eksportową, wzięto pod uwagę, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Wprowadzono odpowiednie dostosowania we wszystkich przypadkach, w których uznano je za rozsądne, prawidłowe i poparte potwierdzonymi dowodami. W szczególności dokonano dostosowań w odniesieniu do kosztów frachtu i ubezpieczenia, w tym frachtu w państwie wywozu, rabatów, prowizji, kosztów kredytu i opłat bankowych.

(45)

Tymczasowe marginesy dumpingu wyrażono jako wartość procentową ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem.

(46)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego, indywidualny margines dumpingu dla jednego z trzech współpracujących producentów eksportujących ustalono na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej z obliczoną dla tego przedsiębiorstwa średnią ważoną ceną eksportową w wywozie do Unii produktu objętego postępowaniem.

(47)

Jednakże w odniesieniu do pozostałych dwóch współpracujących tureckich producentów, obliczenia dotyczące dumpingu w ich przypadku wykazały, że przedsiębiorstwa prowadziły ukierunkowany dumping w danym okresie, jak również w odniesieniu do określonych odbiorców i regionów. Rzeczywiście istniała wyraźna prawidłowość w zakresie ich cen eksportowych, które różniły się znacznie w zależności od nabywców, regionów, a także od okresów. Ponadto obliczenie dumpingu na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnimi ważonymi cenami eksportowymi nie odzwierciedlało pełnej skali dumpingu prowadzonego przez dwóch przedmiotowych producentów.

(48)

Zatem, w celu odzwierciedlenia pełnej skali dumpingu prowadzonego przez dwa przedmiotowe przedsiębiorstwa, zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego, wartość normalna ustalona na bazie średniej ważonej została porównana w ich przypadku z cenami wszystkich poszczególnych transakcji wywozu do Unii.

(49)

W odniesieniu do wszystkich niewspółpracujących tureckich producentów eksportujących ustalono rezydualny margines dumpingu. Biorąc pod uwagę, że poziom współpracy był uważany za względnie niski (wielkość wywozu trzech współpracujących przedsiębiorstw tureckich stanowiła mniej niż 80 % całości tureckiego wywozu do Unii podczas OD), rezydualny margines dumpingu oparto na uzasadnionej metodzie prowadzącej do ustalenia marginesu, który jest wyższy niż najwyższy spośród indywidualnych marginesów dumpingu trzech współpracujących przedsiębiorstw. Margines ten został ustalony na podstawie sprzedaży reprezentatywnych rodzajów produktu przez tureckiego producenta współpracującego, mającego najwyższy margines dumpingu spośród trzech współpracujących przedsiębiorstw.

(50)

Na podstawie powyższego tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako odsetek ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, przedstawiają się następująco:

(51)

W okresie objętym dochodzeniem produkt podobny był wytwarzany przez 22 producentów w Unii. W rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego wszyscy istniejący producenci unijni w liczbie 22 stanowią przemysł unijny i są dalej zwani „przemysłem unijnym”.

(52)

Jak wskazano w motywie 7 powyżej, trzech objętych próbą producentów unijnych reprezentuje ok. 50 % łącznej sprzedaży unijnej produktu podobnego.

(53)

Konsumpcję w Unii ustalono na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym w oparciu o informacje pochodzące z odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu przekazane przez przedsiębiorstwa objęte próbą, z szacunków przedstawionych w skardze w odniesieniu do pozostałych unijnych producentów i z danych na temat wielkości przywozu pochodzących z Eurostatu.

(54)

Konsumpcja w Unii obniżyła się znacząco, o 40 %, między 2008 r. a OD. Zmniejszyła się o 44 % w 2009 r., pozostała na tym samym poziomie w 2010 r., a następnie wzrosła nieznacznie, o 4 punkty procentowe, w OD.

Tabela 1

Konsumpcja w Unii

(55)

Komisja zbadała, czy przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z Rosji i Turcji należy oceniać łącznie, zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(56)

W przypadku obydwu państw, których dotyczy postępowanie, dochodzenie wykazało, że marginesy dumpingu przekraczają próg de minimis określony w art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, a wielkość przywozu po cenach dumpingowych z tych dwóch państw nie była nieznaczna w rozumieniu art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(57)

W odniesieniu do warunków konkurencji pomiędzy produktami przywożonymi z Rosji i Turcji a produktem podobnym dochodzenie wykazało, że producenci z obu wymienionych państw korzystają z tych samych kanałów sprzedaży i sprzedają swoje produkty podobnym grupom klientów. Dochodzenie wykazało również, że przywóz z obu tych krajów wykazywał w okresie badanym tendencję wzrostową pod względem udziału w rynku.

(58)

Dwóch współpracujących eksporterów tureckich twierdziło, że kumulacja przywozu z Rosji i Turcji jest w tym przypadku nieodpowiednia, ponieważ przywóz z tych państw wykazuje odmienne tendencje w odniesieniu do wielkości i cen.

(59)

W tej kwestii należy zauważyć, iż w dochodzeniu ustalono, że o ile przywóz z Turcji jest stosunkowo stabilny pod względem wielkości, to przywóz z Rosji jest coraz większy. Jednakże biorąc pod uwagę spadek popytu w okresie badanym, udział w rynku przywozu z obu państw jest coraz większy. Równocześnie ich ceny nie wydają się różnić znacząco, przynajmniej w okresie między 2009 r. a OD (wysoka średnia cena przywozu z Rosji w 2008 r. jest prawdopodobnie wynikiem niepoprawnej sprawozdawczości), od rosyjskich średnich cen, które są nieco niższe, choć bardzo zbliżone do średnich cen przywozu z Turcji.

(60)

W świetle powyższych ustaleń tymczasowo uznaje się, że wszystkie kryteria określone w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego zostały spełnione i że w związku z tym przywóz z Rosji i Turcji należy poddać łącznej ocenie.

(61)

W okresie badanym wielkość przywozu po cenach dumpingowych produktu objętego postępowaniem z państw, których dotyczy postępowanie, na rynek unijny zwiększyła się o 46 %. Uściślając, przywóz spadł o 31 % w 2009 r., tuż przed tym, jak nastąpił ogromny wzrost o 89 punktów procentowych w 2010 r. Następnie w OD wystąpił lekki spadek, tj. o około 12 punktów procentowych. Wielkość przywozu po cenach dumpingowych w OD wyniosła 2 935 ton.

Tabela 2

Przywóz po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie

(62)

Odpowiedni udział w rynku przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, wzrósł ponad dwukrotnie w okresie badanym, konkretnie z 2 % do 5 %.

(63)

Poniższa tabela pokazuje średnią cenę przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, na granicy Unii przed ocleniem, zgodnie z danymi Eurostatu. W okresie badanym średnia cena przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, utrzymywała się ogólnie na stabilnym poziomie 1 961 EUR za tonę, z wyjątkiem 2010 r., kiedy nastąpił jej spadek o około 150 EUR.

Tabela 3

Średnie ceny przywozu po cenach dumpingowych

(64)

Dokonano porównania cen poszczególnych rodzajów produktu między ceną sprzedaży współpracujących tureckich producentów eksportujących a ceną sprzedaży stosowaną w Unii przez objętych próbą producentów unijnych. Biorąc pod uwagę, że rosyjscy eksporterzy nie współpracowali w ramach dochodzenia, obliczenie podcięcia cenowego zostało przeprowadzone z wykorzystaniem średnich cen CIF podanych przez Eurostat oraz średnich cen sprzedaży producentów unijnych w Unii. Tam, gdzie to było konieczne, zastosowano korekty w odniesieniu do obu państw, których dotyczy postępowanie, w celu uwzględnienia poziomu handlu i kosztów poprzywozowych, w tym cła w przypadku Rosji.

(65)

Porównanie wykazało, że w OD objęty postępowaniem produkt przywożony po cenach dumpingowych, pochodzący z państw, których dotyczy postępowanie, sprzedawany w Unii, podciął ceny przemysłu unijnego nawet o ok. 30 %.

(66)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł unijny zawierało ocenę wszystkich czynników i wskaźników gospodarczych wywierających wpływ na przemysł unijny w okresie badanym.

(67)

Jak wyjaśniono powyżej, Komisja wykorzystała kontrolę wyrywkową producentów unijnych. Do celów analizy szkody ustanowiono wskaźniki szkody na następujących dwóch poziomach:

(68)

Produkcja unijna między rokiem 2008 a OD zmniejszyła się o 44 %. Dokładniej, zmniejszyła się o 47 % w 2009 r. i o dalsze 2 punkty procentowe w 2010 r., a następnie lekko wzrosła o 5 punktów procentowych w OD, osiągając 53 653 tony.

Tabela 4

Produkcja

(69)

Moce produkcyjne producentów unijnych utrzymywały się w całym okresie badanym na stałym poziomie 179 912 ton.

Tabela 5

Moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(70)

Wykorzystanie mocy produkcyjnych wyniosło 53 % w 2008 r., spadło do 28 % w 2009 r., do 27 % w 2010 r., a następnie nieco wzrosło w OD do 30 %. Zmiany poziomu wykorzystania mocy produkcyjnych wyraźnie odzwierciedlają tendencje w produkcji, ponieważ moce produkcyjne pozostały niezmienne.

(71)

Wielkość sprzedaży prowadzonej przez producentów unijnych na rzecz niepowiązanych klientów na rynku unijnym w okresie badanym zmniejszyła się o 38 %. Sprzedaż spadła o 45 % w 2009 r., pozostała na tym samym poziomie w 2010 r., a następnie nieznacznie wzrosła w OD o 7 punktów procentowych. Sprzedaż unijna w OD wyniosła 42 379 ton.

Tabela 6

Sprzedaż unijna

(72)

Udział w rynku producentów unijnych utrzymywał się na stosunkowo stabilnym poziomie w okresie badanym, a nawet wzrósł w OD do 72 %. Wzrost udziału w rynku jest odzwierciedleniem faktu, iż wielkość sprzedaży producentów unijnych spadła nieznacznie mniej niż konsumpcja w tym okresie.

Tabela 7

Udział w rynku producentów unijnych

(73)

Biorąc pod uwagę, że konsumpcja spadła o 40 % między 2008 r. a OD, stwierdza się, że producenci unijni nie mogli skorzystać z żadnego powiększenia rynku.

(74)

Poziom zatrudnienia u producentów unijnych zmniejszył się o 18 % w okresie pomiędzy 2008 r. a OD. Uściślając, liczba osób zatrudnionych znacząco się zmniejszyła z 982 w 2008 r. do 824 w 2009 r., tj. o 16 %, i utrzymywała się na poziomie bliskim tej wielkości w 2010 r., zanim dalej spadła do 801 w OD.

Tabela 8

Zatrudnienie

(75)