3.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/1

(1)

Decyzją Rady 97/836/WE (1) Wspólnota przystąpiła do Porozumienia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ), dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań („Zrewidowane porozumienie z 1958 r.”).

(2)

Zgodnie z decyzją Rady 2000/125/WE (2) Unia przystąpiła do porozumienia dotyczącego ustanowienia ogólnych przepisów technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być montowane lub stosowane w pojazdach kołowych („Porozumienie równoległe”);

(3)

Na mocy dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (dyrektywy ramowej) (3) zastąpiono systemy homologacji państw członkowskich unijną procedurą homologacji, w ramach której ustanowiono zharmonizowane ramy obejmujące przepisy administracyjne i ogólne wymagania techniczne odnoszące się do wszystkich nowych pojazdów, układów, części i oddzielnych zespołów technicznych. Dyrektywą tą włączono regulaminy EKG ONZ do unijnego systemu homologacji typu pojazdu, bądź jako wymagania dotyczące homologacji typu, bądź jako przepisy alternatywne wobec prawodawstwa Unii. Od czasu przyjęcia dyrektywy 2007/46/WE regulaminy EKG ONZ w coraz większym stopniu zastępują prawodawstwo UE w ramach unijnego systemu homologacji typu pojazdu.

(4)

W świetle zdobytego doświadczenia i rozwoju technicznego, wymagania odnoszące się do niektórych elementów lub cech objętych regulaminami EKG ONZ nr 11, 13-H, 30, 44, 49, 54, 64, 101, 106 i 121 oraz ogólnego przepisu technicznego nr 1 EKG ONZ, muszą zostać dostosowane.

(5)

Należy zatem określić stanowisko, jakie będzie przyjęte w imieniu Unii w Komitecie Administracyjnym Zrewidowanego Porozumienia z 1958 r., jak i w Komitecie Wykonawczym Porozumienia z 1998 r. odnośnie do zmian, jakie mają zostać dokonane w wyżej wymienionych aktach EKG ONZ.

(6)

Środki ustanowione w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Technicznego ds. Pojazdów Silnikowych,

3.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/3

(1)

Zgodnie z art. 80 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 dyrektywę Rady 91/414/EWG (2) stosuje się, w odniesieniu do procedury i warunków zatwierdzenia, do substancji czynnych, w przypadku których kompletność dokumentacji została potwierdzona zgodnie z art. 16 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008 z dnia 17 stycznia 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania dyrektywy Rady 91/414/EWG w odniesieniu do zwykłej i przyspieszonej procedury oceny substancji czynnych objętych programem prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tej dyrektywy, ale niewłączonych do załącznika I (3) do tej dyrektywy. Bifentryna jest substancją czynną, w odniesieniu do której kompletność dokumentacji potwierdzono zgodnie z tym rozporządzeniem.

(2)

W rozporządzeniach Komisji (WE) nr 451/2000 (4) i (WE) nr 1490/2002 (5) określono szczegółowe zasady realizacji drugiego i trzeciego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmuje bifentrynę. Decyzją Komisji 2009/887/WE (6) postanowiono nie włączać bifentryny do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG.

(3)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG pierwotny powiadamiający (zwany dalej „wnioskodawcą”) złożył nowy wniosek o zastosowanie procedury przyspieszonej przewidzianej w art. 14–19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008.

(4)

Wniosek został przedłożony Francji, państwu członkowskiemu wyznaczonemu do pełnienia roli sprawozdawcy rozporządzeniem (WE) nr 1490/2002. Termin przewidziany dla procedury przyspieszonej został dotrzymany. Specyfikacja substancji czynnej i jej przewidziane zastosowania są takie same, jak przedmiot decyzji 2009/887/WE. Wniosek ten spełnia również pozostałe wymogi merytoryczne i proceduralne, określone w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 33/2008.

(5)

Francja oceniła dodatkowe dane przedłożone przez wnioskodawcę i sporządziła dodatkowe sprawozdanie. Sprawozdanie to zostało przekazane Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanemu dalej „Urzędem”) oraz Komisji w dniu 6 sierpnia 2010 r. Urząd przekazał dodatkowe sprawozdanie pozostałym państwom członkowskim i wnioskodawcy w celu umożliwienia im zgłoszenia uwag, a otrzymane uwagi przesłał Komisji. Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008 na wniosek Komisji Urząd przedstawił jej swoje wnioski dotyczące bifentryny w dniu 11 maja 2011 r. (7). Projekt sprawozdania z oceny, sprawozdanie dodatkowe i wnioski Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 1 czerwca 2012 r. w formie opracowanego przez Komisję sprawozdania z przeglądu dotyczącego bifentryny.

(6)

Dodatkowe sprawozdanie przygotowane przez państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy i nowe wnioski Urzędu dotyczą głównie obaw, które doprowadziły do niewłączenia. Obawy te dotyczyły głównie potencjalnego skażenia wód gruntowych przez główny produkt degradacji w glebie (kwas TFP), możliwości zbyt niskiego oszacowania ryzyka dla konsumentów, spowodowanego ograniczoną ilością udostępnionych danych na temat pozostałości i brakiem badań na temat schematu metabolizmu dwóch izomerów tworzących bifentrynę. W odniesieniu do ekotoksykologii, ryzyko dla ssaków, organizmów wodnych, dżdżownic, a także niebędących przedmiotem zwalczania stawonogów, roślin i drobnoustrojów glebowych, nie zostało wystarczająco zbadane.

(7)

Z nowych, przekazanych przez wnioskodawcę danych wynika, że potencjalne zagrożenie skażeniem wód gruntowych bifentryną i jej metabolitami, z TFP włącznie, jest niewielkie. Dostarczone zostały dokładne dane dotyczące pozostałości i informacje na temat metabolizacji izomerów i potwierdzają one akceptowalny poziom ryzyka dla konsumentów. W odniesieniu do ekotoksykologii szczegółowa ocena ryzyka dla ssaków, organizmów wodnych, dżdżownic, a także niebędących przedmiotem zwalczania stawonogów, roślin i drobnoustrojów glebowych, pozwoliła na stwierdzenie, że stopień ryzyka dla wymienionych gatunków jest akceptowalny.

(8)

W rezultacie dodatkowe informacje dostarczone przez wnioskodawcę pozwalają na rozwianie tych obaw, które doprowadziły do niewłączenia. Nie pojawiły się żadne inne otwarte kwestie naukowe.

(9)

Jak wykazały różnorodne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające bifentrynę zasadniczo spełniają wymogi określone w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem zatwierdzić bifentrynę zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009.

(10)

Niezależnie od akceptowalnego stopnia ryzyka w odniesieniu do ekotoksykologii, ocena ryzyka wykazała istnienie potencjalnego efektu bioakumulacji bifentryny. W związku z powyższym okres zatwierdzenia powinien raczej wynosić siedem lat, a nie maksymalną ilość dziesięciu lat.

(11)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak uwzględnić pewne warunki i ograniczenia.

(12)

Bez uszczerbku dla ustalenia, zgodnie z którym bifentryna powinna zostać zatwierdzona, należy w szczególności zażądać dodatkowych informacji potwierdzających.

(13)

Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (8).

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/8

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

Wykaz ten może zostać zmieniony zgodnie z procedurą, o której mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (2).

(3)

Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 unijny wykaz dodatków do żywności może być aktualizowany z inicjatywy Komisji albo na podstawie wniosku.

(4)

Złożono wniosek o zezwolenie na stosowanie monooleinianu polioksyetylenosorbitolu (polisorbatu 80, E 433) jako emulgatora w mleczku kokosowym i udostępniono go państwom członkowskim.

(5)

Mleczka kokosowego, które jest przetworem owocowym sporządzanym w drodze homogenizacji z wewnętrznej warstwy znajdującej się pod łupiną orzecha kokosowego i z wody, nie da się utrzymać w postaci emulsji bez zastosowania emulgatora. Monooleinian polioksyetylenosorbitolu (polisorbat 80, E 433) i ogólnie polisorbaty (E 432–436) zostały dopuszczone jako najskuteczniejsze emulgatory stosowane w tym celu w państwach trzecich.

(6)

Komitet Naukowy ds. Żywności w opinii z dnia 8 lipca 1983 r. (3) przydzielił grupie polisorbatów (E 432–436) wartość dopuszczalnego dziennego spożycia na poziomie 10 mg/kg m.c./dzień. W sprawozdaniu Komisji na temat spożycia dodatków do żywności z dietą w Unii Europejskiej (4) stwierdzono, że polisorbaty (E 432–436) mogą wymagać bardziej realistycznej oceny spożycia w oparciu o rzeczywiste poziomy stosowania dodatków do żywności. Jak przewidziano w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 257/2010 (5), Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) ma do końca 2016 r. przeprowadzić wspomnianą ocenę spożycia w trakcie ponownej oceny polisorbatów (E 432–436). Do tego czasu należy badać pod kątem ewentualnego rozszerzenia zastosowania jedynie czynniki w niewielkim stopniu wpływające na łączne spożycie. Spodziewane spożycie polisorbatów (E 432–436) w wyniku ich stosowania w mleczku kokosowym, ocenione na podstawie przedstawionych przez wnioskodawcę łącznych danych dotyczących dystrybucji mleczka kokosowego na rynku, utrzymuje się na poziomie znacznie niższym niż dopuszczalne dzienne spożycie, a zatem nie spowoduje znacznego dodatkowego narażenia. Mleczko kokosowe nie jest powszechnie spożywanym produktem; jest ono używane głównie do sporządzania azjatyckich potraw i deserów. Ocenione przedmiotowe spożycie jest nieistotne i wynosi znacznie poniżej 1 % dopuszczalnego dziennego spożycia, czego nie uważa się za czynnik wpływający w znacznym stopniu na łączne spożycie. Nie uważa się zatem, aby rozszerzenie zastosowania, o którym mowa, rodziło obawy w zakresie bezpieczeństwa.

(7)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja powinna zasięgnąć opinii Urzędu w celu uaktualnienia unijnego wykazu dodatków do żywności określonego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, z wyjątkiem przypadków gdy dana aktualizacja nie ma wpływu na zdrowie człowieka. Ponieważ zezwolenie na stosowanie polisorbatów (E 432–436) jako emulgatorów w mleczku kokosowym stanowi aktualizację tego wykazu niemającą wpływu na zdrowie człowieka, zasięgnięcie opinii Urzędu nie jest konieczne.

(8)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 polisorbaty (E 432–436) są dopuszczone jako grupa, ponieważ należą do tej samej grupy chemicznej substancji określonych jako mieszaniny niepełnych estrów sorbitolu i jego mono- oraz dibezwodników z kwasami tłuszczowymi. Właściwe jest zatem zezwolenie na stosowanie wszystkich polisorbatów (E 432–436) w mleczku kokosowym, a nie tylko na stosowanie dodatku do żywności – monooleinianu polioksyetylenosorbitolu (polisorbatu 80, E 433).

(9)

Zgodnie z przepisami przejściowymi rozporządzenia Komisji (UE) nr 1129/2011 z dnia 11 listopada 2011 r. zmieniającego załącznik II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 poprzez ustanowienie unijnego wykazu dodatków do żywności (6) załącznik II, w którym ustanawia się unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania, stosuje się od dnia 1 czerwca 2013 r. Aby umożliwić stosowanie polisorbatów (E 432–436) w mleczku kokosowym przed tą datą, konieczne jest określenie wcześniejszej daty rozpoczęcia stosowania w odniesieniu do tego dodatku do żywności.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

3.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/10

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

3.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/12

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciągnięcie zobowiązań z budżetu Unii Europejskiej powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne składniki działania powodujące wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

Wirus Schmallenberg jest nowym zakaźnym czynnikiem chorobotwórczym przeżuwaczy należącym przypuszczalnie do grupy serologicznej Simbu rodziny Bunyaviridae, rodzaju Orthobunyavirus. Na temat tego nowego czynnika chorobotwórczego wiadomo bardzo niewiele, większość założeń jest ekstrapolowanych z dostępnych informacji naukowych dotyczących innych wirusów z grupy serologicznej Simbu.

(3)

W Unii wyizolowano tylko niektóre wirusy z rodzaju Orthobunyavirus (wirus Tahyna z grupy serologicznej California), lecz nigdy z grupy serologicznej Simbu. Wirus Schmallenberg wykryto po raz pierwszy w listopadzie 2011 r. w Niemczech w próbkach pobranych latem i jesienią 2011 r. od chorych zwierząt. W grudniu 2011 r. zgłoszono wady wrodzone u nowo narodzonych jagniąt w Niderlandach, powiązane z obecnością wirusa. Następnie, do marca 2012 r., Belgia, Niemcy, Zjednoczone Królestwo, Francja, Luksemburg, Włochy i Hiszpania zgłosiły przypadki martwych urodzeń i wad wrodzonych. Obecność wirusa Schmallenberg potwierdzono testami techniką łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR).

(4)

Ponieważ jest to pierwszy przypadek wyizolowania tego wirusa w Unii, nie istnieją zharmonizowane przepisy w zakresie kontroli wirusa Schmallenberg ani powiadamiania o nim.

(5)

Nie są dostępne żadne skuteczne narzędzia diagnostyczne pozwalające na ocenę faktycznego rozprzestrzeniania się wirusa Schmallenberg i jego wpływu na zdrowie zwierząt.

(6)

Kilku partnerów handlowych wprowadziło tymczasowe środki ochronne, w tym ograniczenia w handlu, i zwróciło się o dodatkowe gwarancje w odniesieniu do niektórych towarów w oczekiwaniu na dalszą wiedzę naukową przed wznowieniem handlu.

(7)

W dniu 23 stycznia 2012 r. Rada ds. Rolnictwa zwróciła się do Komisji o podjęcie działań w odniesieniu do tej nowej choroby.

(8)

Na posiedzeniu w dniu 14 lutego 2012 r. Komisja, w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi, określiła priorytety i obszary, dla których należy zebrać dodatkowe informacje przed rozważeniem opracowania przepisów weterynaryjnych dotyczących tego nowego zakażenia. Są to w szczególności: mechanizm powstawania choroby (patogeneza), epidemiologia ze szczególnym uwzględnieniem dróg zakażenia, żywicieli, roli wektorów i rezerwuarów, potwierdzenie możliwości występowania tego wirusa u ludzi oraz metody diagnozowania tej choroby w próbkach odzwierzęcych i ich walidacja.

(9)

Belgia, Niemcy, Hiszpania, Francja, Włochy, Niderlandy oraz Zjednoczone Królestwo opracowały badania naukowe mające na celu zdobycie wiedzy na temat wirusa Schmallenberg w określonych powyżej obszarach i przedstawiły je Komisji w dniu 5 marca 2012 r., zwracając się o wsparcie finansowe UE.

(10)

Niektóre badania naukowe zostały przedstawione przez kilka państw członkowskich w formie konsorcjum, w takich przypadkach i w celu zapewnienia jasności jednego z partnerów określono jako koordynatora konsorcjum odpowiedzialnego za kontakty z Komisją i przekazywanie sprawozdań technicznych.

(11)

Na podstawie art. 22 decyzji 2009/470/WE Unia może podejmować działania techniczne i naukowe konieczne do opracowania unijnego prawodawstwa w dziedzinie weterynarii oraz do opracowania kształcenia lub szkoleń w dziedzinie weterynarii bądź też wspierać państwa członkowskie lub organizacje międzynarodowe w podejmowaniu takich działań.

(12)

Należy przyznać wkład finansowy na badania na temat wirusa Schmallenberg realizowane przez Belgię, Niemcy, Hiszpanię, Francję, Włochy, Niderlandy i Zjednoczone Królestwo, ponieważ ich wyniki mogą dać nowe wyobrażenie na temat kwestii wymienionych powyżej.

(13)

Komisja oceniła wszystkie wnioski i wybrała te odpowiadające uzgodnionym priorytetom. Biorąc pod uwagę zasoby niezbędne do opracowania badań i potrzebę ich jak najszybszego rozpoczęcia w celu uzyskania wyników, właściwe jest rozpoczęcie ich finansowania od dnia 1 kwietnia 2012 r.

(14)

Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (2) środki weterynaryjne mają być finansowane w ramach Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji. Do celów kontroli finansowej stosuje się przepisy art. 9, 36 i 37 wspomnianego rozporządzenia.

(15)

Wypłatę wkładu finansowego należy uzależnić od spełnienia dwóch warunków – rzeczywistej realizacji zaplanowanych badań i przedłożenia Komisji przez władze wszystkich wymaganych informacji.

(16)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

wynosi 50 % kosztów kwalifikowalnych, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, na badania wyszczególnione w załączniku I i zgodnie z budżetami wymienionymi w załączniku II, w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.;

b)

nie przekracza następujących kwot:

c)

Belgia, Niemcy, Hiszpania, Francja, Włochy, Niderlandy i Zjednoczone Królestwo lub – w przypadku, gdy badania naukowe są prowadzone przez więcej niż jedno państwo członkowskie w ramach konsorcjum – państwo członkowskie będące koordynatorem, wymienione w załączniku I, przedkłada Komisji:

d)

Belgia, Niemcy, Hiszpania, Francja, Włochy, Niderlandy i Zjednoczone Królestwo przedkładają Komisji:

e)

wyniki badań muszą zostać udostępnione Komisji, wszystkim państwom członkowskim i EFSA oraz przedstawione na forum Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt.

—

pozycja w budżecie 17 04 02 01.

3.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/23

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne elementy działania obejmującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia ptasiej grypy, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 4 ust. 3 tiret pierwsze i drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiającego zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (2) ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2008/557/WE z dnia 27 czerwca 2008 r. w sprawie wkładu finansowego Wspólnoty na pokrycie wydatków poniesionych w ramach środków nadzwyczajnych zwalczania ptasiej grypy w Polsce w 2007 r. (3) przyznano wkład finansowy Unii przeznaczony na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu ptasiej grypy w Polsce w 2007 r. W dniu 13 marca 2008 r. Polska złożyła oficjalny wniosek o zwrot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(5)

Wypłatę wkładu finansowego Unii należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji. Zgodnie z decyzją 2008/557/WE wypłaca się pierwszą transzę w wysokości 845 000,00 EUR jako część wkładu finansowego Unii. Zgodnie z decyzją wykonawczą Komisji 2011/799/UE (4) wypłaca się drugą transzę w wysokości 750 000,00 EUR jako część wkładu finansowego Unii.

(6)

Zgodnie z art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE Polska bezzwłocznie poinformowała Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środkach zastosowanych zgodnie z prawodawstwem Unii dotyczącym powiadamiania i zwalczania oraz o ich wynikach. Do wniosku o zwrot załączono, zgodnie z wymogiem art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005, sprawozdanie finansowe, dokumenty poświadczające, sprawozdanie epidemiologiczne na temat każdego gospodarstwa, w którym zwierzęta zostały poddane ubojowi lub zniszczone, oraz wyniki odpowiednich audytów.

(7)

Służby Komisji przeprowadziły audyt zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 349/2005. Uwagi Komisji, sposób obliczenia wydatków kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski zostały przekazane Polsce w dniu 23 grudnia 2011 r. Polska zgodziła się z powyższym w piśmie z dnia 3 kwietnia 2012 r.

(8)

W związku z tym można teraz ustalić całkowitą kwotę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem ptasiej grypy w Polsce w 2007 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/25

1.

Organ oceny zgodności wymieniony w załączniku A zostaje dodany do wykazu organów oceny zgodności w kolumnie „Dostęp WE do rynku USA” w sekcji V załącznika sektorowego dotyczącego kompatybilności elektromagnetycznej.

2.

Szczegółowy zakres wpisu do wykazu organu oceny zgodności wymienionego w załączniku A, w odniesieniu do produktów i procedur oceny zgodności, został ustalony przez Strony i będzie przez nie utrzymany.

Niniejszą decyzję sporządzoną w dwóch egzemplarzach podpisują przedstawiciele Wspólnego Komitetu, którzy są upoważnieni do działania w imieniu Stron w zakresie wprowadzania zmian do Umowy. Niniejsza decyzja staje się skuteczna od daty złożenia ostatniego z wymienionych podpisów.

3.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 173/27