9.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 123/1

(1)

Dyrektywa 2010/30/UE zobowiązuje Komisję do przyjęcia aktów delegowanych w sprawie etykietowania produktów związanych z energią przedstawiających znaczący potencjał oszczędności energii oraz wykazujących znaczne różnice, jeśli chodzi o poziomy wydajności przy równorzędnej funkcjonalności.

(2)

Przepisy dotyczące etykietowania energetycznego suszarek bębnowych dla gospodarstw domowych ustanowione zostały dyrektywą Komisji 95/13/WE z dnia 23 maja 1995 r. wykonującą dyrektywę Rady 92/75/EWG w zakresie etykiet efektywności energetycznej suszarek bębnowych typu domowego (2).

(3)

Energia zużywana przez suszarki bębnowe dla gospodarstw domowych stanowi istotną część zapotrzebowania gospodarstw domowych na energię w Unii. Oprócz uzyskanej już poprawy efektywności energetycznej możliwe jest dalsze istotne ograniczenie zużycia energii przez suszarki bębnowe dla gospodarstw domowych.

(4)

Należy uchylić dyrektywę 95/13/WE oraz ustanowić nowe przepisy niniejszym rozporządzeniem, tak aby etykieta efektywności energetycznej stanowiła rzeczywistą zachętę dla dostawców do dalszej poprawy efektywności energetycznej suszarek bębnowych dla gospodarstw domowych oraz aby przyspieszyć przemiany rynkowe zmierzające w kierunku energooszczędnych technologii.

(5)

Pralko-suszarki dla gospodarstw domowych objęte są dyrektywą Komisji 96/60/WE z dnia 19 września 1996 r. wykonującą dyrektywę Rady 92/75/EWG w zakresie etykiet efektywności energetycznej pralko-suszarek bębnowych typu domowego (3). Posiadają one szczególne cechy i w związku z tym należy wyłączyć je z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia.

(6)

Informacje zamieszczone na etykiecie powinny być uzyskane przy zastosowaniu rzetelnych, dokładnych i powtarzalnych procedur pomiarowych z uwzględnieniem uznanych najnowocześniejszych metod pomiarowych, w tym, jeżeli są dostępne, zharmonizowanych norm przyjętych przez europejskie organy normalizacyjne wymienione w załączniku I do dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych (4).

(7)

Niniejsze rozporządzenie powinno określać jednolity wzór i treść etykiety dla suszarek bębnowych dla gospodarstw domowych, w tym suszarek gazowych.

(8)

Ponadto niniejsze rozporządzenie powinno określać wymogi dotyczące dokumentacji technicznej i karty produktu dla suszarek bębnowych dla gospodarstw domowych.

(9)

Niniejsze rozporządzenie powinno także określać wymogi dotyczące informacji, jakie należy podawać w przypadku wszelkich form sprzedaży na odległość i reklam suszarek bębnowych dla gospodarstw domowych oraz wszelkich postaci technicznych materiałów promocyjnych dotyczących tego rodzaju urządzeń.

(10)

Należy przewidzieć przegląd przepisów niniejszego rozporządzenia w celu uwzględnienia postępu technicznego.

(11)

Aby ułatwić przejście od stosowania dyrektywy 95/13/WE do stosowania niniejszego rozporządzenia, suszarki bębnowe dla gospodarstw domowych opatrzone etykietą zgodnie z niniejszym rozporządzeniem należy uznać za spełniające wymogi dyrektywy 95/13/WE.

(12)

W związku z tym należy uchylić dyrektywę 95/13/WE,

1)

„suszarka bębnowa dla gospodarstw domowych” oznacza urządzenie, w którym suszy się tkaniny dzięki wprawieniu w ruch bębna obrotowego, przez który przechodzi ogrzane powietrze, i które zostało zaprojektowane do wykorzystania głównie do celów innych niż zawodowe;

2)

„suszarka bębnowa dla gospodarstw domowych do zabudowy” oznacza suszarkę bębnową dla gospodarstw domowych przeznaczoną do montażu w szafce, w odpowiedniej niszy w ścianie lub podobnym miejscu, wymagającą zabudowy;

3)

„pralko-suszarka dla gospodarstw domowych” oznacza pralkę dla gospodarstw domowych, która posiada zarówno funkcję wirowania, jak i urządzenie służące do suszenia tkanin, zazwyczaj poprzez ogrzewanie i odwirowywanie;

4)

„wirówka dla gospodarstw domowych”, znana również na rynku jako „wirówka”, oznacza urządzenie, w którym woda jest usuwana z tkanin dzięki wirowaniu bębna obrotowego oraz odprowadzana za pomocą automatycznej pompy, i które zostało zaprojektowane do wykorzystania głównie do celów innych niż zawodowe;

5)

„suszarka bębnowa wywiewowa” oznacza suszarkę bębnową, która pobiera świeże powietrze, przepuszcza je przez tkaniny oraz odprowadza powstałe wilgotne powietrze do pomieszczenia lub na zewnątrz;

6)

„suszarka bębnowa kondensacyjna” oznacza suszarkę bębnową, która posiada urządzenie (wykorzystujące proces skraplania albo dowolny inny sposób) do usuwania wilgoci z powietrza używanego w procesie suszenia;

7)

„automatyczna suszarka bębnowa” oznacza suszarkę bębnową, która przerywa proces suszenia w przypadku stwierdzenia określonej zawartości wilgoci we wsadzie, na przykład za pomocą czujnika przewodności właściwej lub temperatury;

8)

„nieautomatyczna suszarka bębnowa” oznacza suszarkę bębnową, która przerywa proces suszenia po upływie z góry określonego czasu, kontrolowanego zazwyczaj za pomocą zegara, ale która może być również wyłączana ręcznie;

9)

„program” oznacza zbiór operacji, które zostały zdefiniowane fabrycznie i uznane przez dostawcę za odpowiednie do suszenia określonych rodzajów tkanin;

10)

„cykl” oznacza pełny proces suszenia zdefiniowany dla wybranego programu;

11)

„czas programu” oznacza czas, jaki upływa od rozpoczęcia programu do zakończenia programu, z wyłączeniem wszelkich opóźnień zaprogramowanych przez użytkownika końcowego;

12)

„pojemność znamionowa” oznacza maksymalną masę w kg wsadu suchego danego rodzaju tkanin określoną przez dostawcę w odstępach 0,5 kg, jaką suszarka bębnowa dla gospodarstw domowych może wysuszyć w ramach wybranego programu, jeżeli zostanie załadowana zgodnie z instrukcjami dostawcy;

13)

„częściowe załadowanie” oznacza załadowanie suszarki bębnowej dla gospodarstw domowych połową pojemności znamionowej dla danego programu;

14)

„wydajność skraplania” oznacza stosunek masy wilgoci skroplonej przez suszarkę bębnową kondensacyjną do masy wilgoci usuniętej z wsadu na koniec cyklu;

15)

„tryb wyłączenia” oznacza stan suszarki bębnowej dla gospodarstw domowych, w którym jest ona wyłączona za pomocą elementów sterujących lub wyłączników dostępnych dla użytkownika końcowego i przeznaczonych do użycia przez użytkownika końcowego w czasie normalnej eksploatacji w celu uzyskania najniższego zużycia energii, jakie można utrzymać przez nieokreślony czas, gdy suszarka bębnowa jest podłączona do źródła zasilania i użytkowana zgodnie z instrukcjami dostawcy; w przypadku braku elementów sterujących lub wyłączników dostępnych dla użytkownika końcowego „tryb wyłączenia” oznacza stan osiągnięty przez suszarkę bębnową dla gospodarstw domowych po samoczynnym powrocie do ustalonego stanu zużycia energii;

16)

„tryb czuwania” oznacza tryb najniższego zużycia energii, jaki można utrzymać przez nieokreślony czas po zakończeniu programu bez jakiejkolwiek dalszej interwencji użytkownika końcowego poza rozładowaniem suszarki bębnowej dla gospodarstw domowych;

17)

„równoważna suszarka bębnowa dla gospodarstw domowych” oznacza wprowadzony do obrotu model suszarki bębnowej dla gospodarstw domowych, którego pojemność znamionowa, parametry techniczne i użytkowe, zużycie energii, wydajność skraplania (w stosownych przypadkach), czas standardowego programu suszenia tkanin bawełnianych oraz poziom emitowanego hałasu w trakcie suszenia są takie same jak innego modelu takiej suszarki wprowadzonego do obrotu pod innym numerem kodu handlowego przez tego samego dostawcę;

18)

„użytkownik końcowy” oznacza konsumenta nabywającego lub zamierzającego nabyć suszarkę bębnową dla gospodarstw domowych;

19)

„punkt sprzedaży” oznacza miejsce, gdzie suszarki bębnowe dla gospodarstw domowych są wystawiane lub oferowane na sprzedaż, do wynajmu lub w sprzedaży ratalnej;

20)

„standardowy program suszenia tkanin bawełnianych” oznacza cykl suszenia tkanin bawełnianych o początkowej zawartości wilgoci we wsadzie wynoszącej 60 %, prowadzący do uzyskania resztkowej zawartości wilgoci we wsadzie wynoszącej 0 %.

a)

każda suszarka bębnowa dla gospodarstw domowych była dostarczana wraz z drukowaną etykietą uwzględniającą format oraz informacje określone w załączniku I;

b)

karta produktu określona w załączniku II była dostępna;

c)

dokumentacja techniczna określona w załączniku III była udostępniana na żądanie organom państw członkowskich oraz Komisji;

d)

każda reklama konkretnego modelu suszarki bębnowej dla gospodarstw domowych zawierała oznaczenie klasy efektywności energetycznej, jeżeli reklama przedstawia informacje na temat zużycia energii lub ceny;

e)

wszelkie techniczne materiały promocyjne dotyczące konkretnego modelu suszarki bębnowej dla gospodarstw domowych, które opisują jego szczegółowe parametry techniczne, zawierały oznaczenie klasy efektywności energetycznej tego modelu.

a)

każda suszarka bębnowa dla gospodarstw domowych w punkcie sprzedaży była opatrzona na zewnątrz etykietą dostarczoną przez dostawców zgodnie z art. 3 lit. a), z przodu lub na górze urządzenia, w taki sposób, aby była ona wyraźnie widoczna;

b)

suszarki bębnowe dla gospodarstw domowych oferowane na sprzedaż, do wynajmu lub w sprzedaży ratalnej użytkownikowi końcowemu, który nie może zobaczyć oferowanego produktu, jak określono w art. 7 dyrektywy 2010/30/UE, były wprowadzane do obrotu wraz z informacjami dostarczanymi przez dostawców zgodnie z załącznikiem IV do niniejszego rozporządzenia;

c)

każda reklama konkretnego modelu suszarki bębnowej dla gospodarstw domowych zawierała oznaczenie klasy efektywności energetycznej, jeżeli reklama przedstawia informacje na temat zużycia energii lub ceny;

d)

wszelkie techniczne materiały promocyjne dotyczące konkretnego modelu suszarki bębnowej dla gospodarstw domowych, które opisują jego szczegółowe parametry techniczne, zawierały oznaczenie klasy efektywności energetycznej tego modelu.

9.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 123/27

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 798/2008 z dnia 8 sierpnia 2008 r. ustanawiające wykaz państw trzecich, terytoriów, stref lub grup, z których dopuszczalny jest przywóz do i tranzyt przez terytorium Wspólnoty drobiu i produktów drobiowych oraz wymogów dotyczących świadectw weterynaryjnych (2) stanowi, że przywóz do Unii i tranzyt przez jej terytorium towarów objętych tym rozporządzeniem jest dozwolony jedynie z państw trzecich, terytoriów, stref lub grup wymienionych w części 1 załącznika I do tego rozporządzenia.

(2)

Tajlandia jest obecnie wymieniona w tabeli w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008 jako państwo, z którego dozwolony jest przywóz do Unii jaj wolnych od określonych czynników chorobotwórczych i produktów jajecznych. W związku z wystąpieniem w 2004 r. ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków zakazano przywozu do Unii mięsa drobiowego, mięsa ptaków bezgrzebieniowych utrzymywanych w warunkach fermowych i mięsa dzikiego ptactwa łownego oraz jaj, czego wyrazem są wpisy w kolumnach 6 i 6A tabeli w części 1 załącznika I do tego rozporządzenia.

(3)

Ponadto decyzja Komisji 2005/692/WE z dnia 6 października 2005 r. dotycząca niektórych środków ochronnych w odniesieniu do ptasiej grypy w niektórych państwach trzecich (3) stanowi, że państwa członkowskie mają wstrzymać przywóz z Tajlandii niektórych produktów, w tym mięsa drobiowego, mięsa ptaków bezgrzebieniowych utrzymywanych w warunkach fermowych i mięsa dzikiego ptactwa łownego, oraz jaj.

(4)

Sytuacja w zakresie zdrowia zwierząt w Tajlandii uległa od tego czasu poprawie, w szczególności jeżeli chodzi o zwalczanie wysoce zjadliwej grypy ptaków u drobiu. Eksperci Komisji przeprowadzili szereg inspekcji w Tajlandii, aby ocenić sytuację w zakresie zdrowia zwierząt i środki zwalczania wspomnianej choroby wprowadzone w tym państwie trzecim. Wnioski płynące z ostatniej inspekcji przeprowadzonej w Tajlandii są takie, że ogólny system gwarantuje w wystarczającym stopniu spełnienie przez dane produkty odpowiednich wymogów unijnych.

(5)

W związku z powyższym decyzją 2005/692/WE zmienioną decyzją wykonawczą Komisji 2012/248/UE z dnia 7 maja 2012 r. zmieniającą decyzje 2005/692/WE, 2005/734/WE, 2007/25/WE i 2009/494/WE w odniesieniu do ptasiej grypy (4) nie wstrzymuje się już przywozu z Tajlandii do Unii produktów objętych decyzją 2005/692/WE, w tym mięsa drobiowego, mięsa ptaków bezgrzebieniowych utrzymywanych w warunkach fermowych i mięsa dzikiego ptactwa łownego, oraz jaj.

(6)

Należy wskutek tego zmienić pozycję dotyczącą Tajlandii w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008, aby odzwierciedlić to, że przywóz na – i tranzyt przez – terytorium Unii z Tajlandii mięsa drobiowego, mięsa ptaków bezgrzebieniowych utrzymywanych w warunkach fermowych i mięsa dzikiego ptactwa łownego oraz jaj nie jest już zakazany.

(7)

Przywóz jaj z Tajlandii powinien być jednak uwarunkowany przedłożeniem przez to państwo trzecie programu zwalczania Salmonelli.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 798/2008.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

9.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 123/30

(1)

Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 cukier lub izoglukoza wyprodukowane w ilości przekraczającej kwotę, o której mowa w art. 56 wymienionego rozporządzenia, mogą zostać wywiezione wyłącznie w ramach limitu ilościowego, który należy ustalić.

(2)

Szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące wywozu pozakwotowego, zwłaszcza w odniesieniu do pozwoleń na wywóz, są ustalone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 951/2006 (2). Limit ilościowy należy jednak ustalać na dany rok gospodarczy, przy uwzględnieniu ewentualnych możliwości na rynkach eksportowych.

(3)

W przypadku niektórych unijnych producentów cukru i izoglukozy wywóz z Unii stanowi znaczącą część ich działalności gospodarczej; posiadają oni również tradycyjne rynki zbytu poza terytorium Unii. Wywóz cukru i izoglukozy na te rynki może być opłacalny również w przypadku nieprzyznania refundacji wywozowych. W tym celu należy określić limit ilościowy dla wywozu pozakwotowego cukru i pozakwotowej izoglukozy, tak aby zainteresowani producenci unijni byli w stanie nadal zaopatrywać swoje tradycyjne rynki.

(4)

W odniesieniu do roku gospodarczego 2012/2013 szacuje się, że ustalenie limitu ilościowego początkowo w wysokości 650 000 ton, wyrażonych w ekwiwalencie cukru białego, dla wywozu cukru pozakwotowego oraz w wysokości 70 000 ton, wyrażonych w suchej masie, dla izoglukozy pozakwotowej, odpowiadałoby popytowi na rynku.

(5)

Pozycja konkurencyjna unijnego cukru wywożonego do niektórych bliskich miejsc przeznaczenia i do państw trzecich, w których produktom unijnym przyznano traktowanie preferencyjne, jest obecnie szczególnie korzystna. Wobec braku właściwych instrumentów wzajemnej pomocy w walce z nieprawidłowościami oraz aby zminimalizować ryzyko możliwych nadużyć związanych z przywozem powrotnym i ponownym wprowadzeniem na rynek Unii cukru pozakwotowego, oraz aby zapobiegać takim nadużyciom, należy wykluczyć niektóre bliskie miejsca przeznaczenia z grupy kwalifikowalnych miejsc przeznaczenia.

(6)

Z uwagi na mniejsze szacowane ryzyko nadużyć w przypadku izoglukozy wynikające z charakterystyki izoglukozy jako produktu w przypadku wywozu glukozy pozakwotowej nie istnieje konieczność wprowadzania ograniczeń w zakresie kwalifikowalnych miejsc przeznaczenia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

krajów trzecich: Andory, Liechtensteinu, Stolicy Apostolskiej (Państwa Watykańskiego), San Marino, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii (3), Czarnogóry, Albanii oraz byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii;

b)

terytoriów państw członkowskich, które nie stanowią części obszaru celnego Unii: Wysp Owczych, Grenlandii, wyspy Helgoland, Ceuty, Melilli, gmin Livigno i Campione d’Italia oraz obszarów Republiki Cypryjskiej, nad którymi Rząd Republiki Cypryjskiej nie sprawuje faktycznej kontroli;

c)

terytoriów europejskich, za których stosunki zewnętrzne odpowiedzialne jest państwo członkowskie i które nie stanowią części obszaru celnego Unii: Gibraltaru.

9.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 123/32

(1)

W celu zapewnienia dostępności zaopatrzenia potrzebnego do wytwarzania produktów określonych w art. 62 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 po cenie odpowiadającej cenom światowym, w interesie Unii leży zawieszenie należności celnych przywozowych w odniesieniu do ilości cukru przeznaczonego do produkcji przedmiotowych produktów w roku gospodarczym 2012/2013, odpowiadającej połowie zapotrzebowania na cukier przemysłowy.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 891/2009 z dnia 25 września 2009 r. w sprawie otwierania niektórych wspólnotowych kontyngentów taryfowych w sektorze cukru i administrowania nimi (2) określa sposób administrowania kontyngentami taryfowymi w przypadku przywozu produktów cukrowniczych na mocy art. 142 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, o numerze porządkowym 09.4390 (cukier przemysłowy z przywozu). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia (WE) nr 891/2009 ilość produktów, wobec której należności celne przywozowe mają być zawieszone, musi być jednak określona odrębnym aktem prawnym.

(3)

Należy zatem określić ilość przywożonego cukru przemysłowego, wobec której należności celne przywozowe nie obowiązują w roku gospodarczym 2012/2013.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

9.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 123/33

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

9.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 123/35

(1)

Ilości objęte wnioskami o przyznanie świadectw dotyczącymi cukru pozakwotowego, złożonymi od dnia 1 maja 2012 r. do dnia 2 maja 2012 r. i zgłoszonymi Komisji w dniu 4 maja 2012 r., przekraczają limit określony w art. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 367/2012.

(2)

W związku z tym zgodnie z art. 5 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 367/2012 należy ustalić współczynnik przydziału, który państwa członkowskie będą stosowały do ilości objętych każdym zgłoszonym wnioskiem o przyznanie świadectwa, odrzucić wnioski, które jeszcze nie zostały zgłoszone, oraz zamknąć okres składania wniosków.

(3)

W celu zapewnienia skutecznego zarządzania przedmiotowym środkiem niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

9.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 123/36

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1451/2007 z dnia 4 grudnia 2007 r. w sprawie drugiej fazy 10-letniego programu pracy określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (2) ustanowiono wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE. Wykaz ten obejmuje metylononyloketon.

(2)

Na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 metylononyloketon został oceniony zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 19 „repelenty i atraktanty”, zgodnie z definicją w załączniku V do tej dyrektywy.

(3)

Hiszpania została wyznaczona jako państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy i w dniu 8 kwietnia 2009 r. przedłożyła Komisji sprawozdanie właściwego organu, wraz z zaleceniem, zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(4)

Sprawozdanie właściwego organu zostało poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 w dniu 9 grudnia 2011 r. wyniki przeglądu zostały włączone do sprawozdania z oceny przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych.

(5)

Na podstawie przeprowadzonych badań można oczekiwać, iż produkty biobójcze zawierające metylononyloketon, stosowane jako repelenty, spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE. Należy zatem włączyć metylononyloketon do załącznika I do tej dyrektywy.

(6)

Nie wszystkie potencjalne zastosowania zostały ocenione na poziomie Unii. Dlatego państwa członkowskie powinny dokonać oceny tych scenariuszy zastosowań lub narażenia oraz ryzyka w odniesieniu do środowisk i populacji ludzi nieuwzględnionych w odpowiedni sposób w ocenie ryzyka na poziomie unijnym, oraz aby w momencie wydawania zezwoleń na produkty zapewniły podjęcie odpowiednich środków lub nałożenie obowiązku spełnienia szczególnych warunków w celu ograniczenia stwierdzonych rodzajów ryzyka do dopuszczalnego poziomu.

(7)

Przepisy niniejszej dyrektywy należy stosować jednocześnie we wszystkich państwach członkowskich, tak aby zapewnić równe traktowanie produktów biobójczych zawierających substancję czynną metylononyloketon na rynku Unii oraz właściwe ogólne funkcjonowanie rynku produktów biobójczych.

(8)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie włączona do załącznika I do dyrektywy 98/8/WE, aby umożliwić państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z włączenia oraz aby zagwarantować wnioskodawcom, którzy przygotowali dokumenty, możliwość skorzystania w pełni z 10-letniego okresu ochrony informacji, który – zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. c) ppkt (ii) dyrektywy 98/8/WE – rozpoczyna się od dnia włączenia.

(9)

Po włączeniu państwom członkowskim należy przyznać odpowiedni czas na wprowadzenie w życie przepisów art. 16 ust. 3 dyrektywy 98/8/WE.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 98/8/WE.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

9.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 123/39

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1451/2007 z dnia 4 grudnia 2007 r. w sprawie drugiej fazy 10-letniego programu pracy określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (2) ustanowiono wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE. Wykaz ten obejmuje ekstrakt z margosy.

(2)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 ekstrakt z margosy został oceniony zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 18, „Insektycydy, akarycydy i produkty stosowane w celu zwalczania innych stawonogów”, zgodnie z definicją w załączniku V do wspomnianej dyrektywy. Ocena dotyczyła ekstraktu z margosy z ziaren Azadirachta indica, ekstrahowanego za pomocą wody, a następnie przetworzonego za pomocą rozpuszczalników organicznych. Żadne inne substancje odpowiadające definicji ekstraktu z margosy i znajdujące się w wykazie substancji czynnych w rozporządzeniu (WE) nr 1451/2007, które mają zostać poddane ocenie, nie zostały ocenione i w związku z tym nie powinny zostać włączone do załącznika I do dyrektywy 98/8/WE na podstawie niniejszej oceny.

(3)

Niemcy zostały wyznaczone jako państwo pełniące rolę sprawozdawcy i w dniu 26 listopada 2009 r. przedłożyły Komisji sprawozdanie właściwego organu, wraz z zaleceniem, zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(4)

Sprawozdanie właściwego organu zostało poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 w dniu 9 grudnia 2011 r. wyniki przeglądu zostały włączone do sprawozdania z oceny przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych.

(5)

Na podstawie przeprowadzonych ocen można oczekiwać, że produkty biobójcze zawierające ekstrakt z margosy, stosowane jako insektycydy, akarycydy i produkty stosowane w celu zwalczania innych stawonogów, spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE. Należy zatem włączyć ekstrakt z margosy do załącznika I do wspomnianej dyrektywy.

(6)

Nie wszystkie potencjalne zastosowania zostały ocenione na poziomie UE. Dlatego stosowne jest, aby państwa członkowskie dokonały oceny tych scenariuszy zastosowań lub narażenia oraz ryzyka w odniesieniu do środowisk i populacji ludzi nieuwzględnionych w odpowiedni sposób w ocenie ryzyka na poziomie Unii oraz aby w momencie wydawania zezwoleń na produkty zapewniły podjęcie odpowiednich środków lub nałożenie obowiązku spełnienia szczególnych warunków w celu ograniczenia stwierdzonych rodzajów ryzyka do dopuszczalnego poziomu.

(7)

Z uwagi na ryzyko stwierdzone dla wód powierzchniowych, osadów i stawonogów niebędących przedmiotem zwalczania należy nałożyć wymóg, aby wydawanie zezwoleń na produkty było uzależnione od zastosowania odpowiednich środków ograniczających ryzyko.

(8)

Ważne jest, aby przepisy niniejszej dyrektywy były stosowane jednocześnie we wszystkich państwach członkowskich, tak aby zapewnić równe traktowanie produktów biobójczych zawierających substancję czynną ekstrakt z margosy na rynku unijnym oraz właściwe ogólne funkcjonowanie rynku produktów biobójczych.

(9)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie włączona do załącznika I do dyrektywy 98/8/WE, aby umożliwić państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z włączenia oraz aby zagwarantować wnioskodawcom, którzy przygotowali dokumenty, możliwość pełnego wykorzystania 10-letniego okresu ochrony informacji, który – zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. c) ppkt (ii) dyrektywy 98/8/WE – rozpoczyna się od dnia włączenia.

(10)

Po włączeniu państwom członkowskim należy przyznać odpowiedni czas na wprowadzenie w życie przepisów art. 16 ust. 3 dyrektywy 98/8/WE.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 98/8/WE.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

9.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 123/42

(1)

Komisja przyjęła szereg środków ochronnych dotyczących ptasiej grypy w następstwie pojawienia się w południowo-wschodniej Azji, począwszy od połowy 2003 r., ognisk tej choroby, spowodowanej wysoce zjadliwym wirusem grypy ptaków podtypu H5N1.

(2)

Środki te określone są w szczególności w decyzji Komisji 2005/692/WE z dnia 6 października 2005 r. dotyczącej niektórych środków ochronnych w odniesieniu do ptasiej grypy w niektórych państwach trzecich (5), decyzji Komisji 2005/734/WE z dnia 19 października 2005 r. ustanawiającej środki bezpieczeństwa biologicznego w celu zmniejszenia ryzyka przeniesienia wysoce zjadliwej grypy ptaków spowodowanej przez wirus grypy A podtyp H5N1 z ptaków dziko żyjących na drób i inne ptaki żyjące w niewoli oraz przewidującej system wczesnego wykrywania na obszarach szczególnego ryzyka (6), decyzji Komisji 2007/25/WE z dnia 22 grudnia 2006 r. dotyczącej niektórych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków oraz przemieszczania do Wspólnoty ptaków domowych towarzyszących swoim właścicielom (7) oraz w decyzji Komisji 2009/494/WE z dnia 25 czerwca 2009 r. dotyczącej niektórych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N1 w Chorwacji i Szwajcarii (8).

(3)

Środki określone w tych decyzjach stosuje się do dnia 30 czerwca 2012 r. Ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N1 u dzikiego ptactwa i drobiu występują jednak nadal w państwach trzecich, co stanowi ryzyko również dla zdrowia zwierząt i ludzi w Unii.

(4)

Ze względu na sytuację epidemiologiczną dotyczącą ptasiej grypy właściwe jest dalsze ograniczanie ryzyka powstałego w związku z przywozem drobiu, produktów drobiowych, ptaków domowych i innych produktów objętych wspomnianymi decyzjami oraz utrzymanie środków bezpieczeństwa biologicznego, systemów wczesnego wykrywania i niektórych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N1.

(5)

Okres stosowania decyzji 2005/692/WE, 2005/734/WE, 2007/25/WE i 2009/494/WE powinien w związku z tym zostać przedłużony do dnia 31 grudnia 2013 r.

(6)

W 2004 r. w Tajlandii wykryto ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków. Komisja przyjęła zatem środki ochronne dotyczące przywozu niektórych towarów pochodzących z drobiu i ptaków w Tajlandii.

(7)

Artykuł 1 decyzji 2005/692/WE stanowi w związku z powyższym, że państwa członkowskie mają wstrzymać przywóz z Tajlandii niektórych produktów, w tym mięsa drobiowego, mięsa ptaków bezgrzebieniowych utrzymywanych w warunkach fermowych i mięsa dzikiego ptactwa łownego, oraz jaj.

(8)

Tajlandia wprowadziła rygorystyczną politykę likwidacji stad w celu zwalczenia wysoce zjadliwej grypy ptaków na swym terytorium. Ostatnie ognisko tej choroby zgłoszono w listopadzie 2008 r., a Tajlandia ogłosiła się terytorium wolnym od wysoce zjadliwej grypy ptaków, począwszy od dnia 11 lutego 2009 r.

(9)

Eksperci Komisji przeprowadzili szereg inspekcji w Tajlandii, aby ocenić sytuację w zakresie zdrowia zwierząt i środki zwalczania wspomnianej choroby wprowadzone w tym państwie trzecim. Wnioski płynące z ostatniej inspekcji przeprowadzonej w Tajlandii są takie, że ogólny system gwarantuje w wystarczającym stopniu spełnienie przez dane produkty odpowiednich wymogów unijnych.

(10)

Z uwagi na korzystną sytuację w zakresie zdrowia zwierząt, w szczególności jeżeli chodzi o zwalczanie wysoce zjadliwej grypy ptaków u drobiu oraz przedstawione przez Tajlandię gwarancje, nie powinno się już stosować wstrzymania przywozu przewidzianego w art. 1 decyzji 2005/692/WE.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzje 2005/692/WE, 2005/734/WE, 2007/25/WE i 2009/494/WE.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

skreśla się art. 1;

2)

w art. 7 datę „30 czerwca 2012 r.” zastępuje się datą „31 grudnia 2013 r.”.

9.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 123/44

(1)

Dyrektywa 2010/75/UE nie określa okresów rozruchu i wyłączenia, chociaż szereg przepisów tej dyrektywy zawiera do nich odniesienia.

(2)

W odniesieniu do instalacji spalania objętych rozdziałem III dyrektywy 2010/75/UE określenie okresów rozruchu i wyłączenia jest niezbędne do dokonania oceny zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji ustalonymi w załączniku V do dyrektywy 2010/75/UE, z uwzględnieniem części 4 tego załącznika, jak również do określenia liczby godzin pracy obiektów energetycznego spalania, w przypadku gdy jest to istotne dla wykonania tej dyrektywy.

(3)

W art. 14 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2010/75/UE określono wymóg, aby pozwolenie obejmowało środki odnoszące się do warunków innych niż normalne warunki eksploatacji, takich jak rozruch i wyłączenie. Zgodnie z art. 6 dyrektywy 2010/75/UE środki te mogą zostać zawarte w ogólnych wiążących zasadach.

(4)

Stężenie emisji z obiektów energetycznego spalania w okresach rozruchu i wyłączenia jest zasadniczo zwiększone w porównaniu z normalnymi warunkami eksploatacji. W świetle celu dyrektywy 2010/75/UE zakładającego zapobieganie emisjom, okresy te powinny być możliwie jak najkrótsze.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu utworzonego na mocy art. 75 dyrektywy 2010/75/UE,

1)

„minimalne obciążenie rozruchu dla stabilnego wytwarzania” oznacza minimalne obciążenie zgodne z działaniem obiektu energetycznego spalania pracującego w trybie ustalonym po dokonaniu rozruchu, w następstwie którego obiekt jest w stanie bezpiecznie i niezawodnie dostarczać swoją produkcję do sieci, akumulatora ciepła lub na teren przemysłowy;

2)

„minimalne obciążenie wyłączenia dla stabilnego wytwarzania” oznacza minimalne obciążenie, przy którym obiekt nie może już bezpiecznie i niezawodnie dostarczać swojej produkcji do sieci, akumulatora ciepła lub na teren przemysłowy i jest uznawany za będący w trakcie wyłączania.

1)

kryteria i parametry stosowane do określenia okresów rozruchu i wyłączenia są przejrzyste i zewnętrznie weryfikowalne;

2)

określenie okresów rozruchu i wyłączenia jest oparte na warunkach umożliwiających realizację procesu stabilnego wytwarzania z uwzględnieniem ochrony zdrowia i bezpieczeństwa;

3)

okresów, podczas których obiekt energetycznego spalania, po rozruchu, działa w sposób stabilny i bezpieczny przy zaopatrzeniu w paliwo, ale bez przesyłu energii cieplnej, elektrycznej lub mechanicznej, nie wlicza się do okresów rozruchu lub wyłączenia.

a)

co najmniej jedną z następujących informacji:

b)

środki zapewniające zminimalizowanie okresów rozruchu i wyłączenia na tyle, na ile jest to możliwe;

c)

środki zapewniające uruchomienie wszystkich urządzeń służących redukcji emisji tak szybko, jak jest to możliwe pod względem technicznym.

a)

wartości zmierzone w okresie rozruchu pierwszej jednostki poddawanej rozruchowi oraz w okresie wyłączenia ostatniej wyłączanej jednostki spalania nie są brane pod uwagę;

b)

wartości określone podczas innych okresów rozruchu i wyłączenia poszczególnych jednostek nie są brane pod uwagę tylko w przypadku, gdy są mierzone osobno dla każdej danej jednostki lub – gdy pomiar nie jest możliwy ze względów technicznych lub ekonomicznych – mierzone osobno dla każdej danej jednostki.

1)

specyficznych procesów określonych w załączniku lub równoważnych procesów odpowiadających charakterystyce technicznej obiektu;

2)

wartości progowych dla parametrów operacyjnych określonych w załączniku lub równoważnych parametrów operacyjnych odpowiadających charakterystyce technicznej obiektu.