21.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 81/1

(1)

Dyrektywa Rady 2000/75/WE z dnia 20 listopada 2000 r. ustanawiająca przepisy szczególne dotyczące kontroli i zwalczania choroby niebieskiego języka (3) ustanawia zasady i środki kontroli w celu zwalczania choroby niebieskiego języka, w tym zasady dotyczące ustanowienia obszarów ochronnych i obszarów nadzoru oraz użycia szczepionek przeciw chorobie niebieskiego języka.

(2)

W przeszłości w Unii odnotowywano jedynie sporadyczne wtargnięcia niektórych serotypów wirusa choroby niebieskiego języka. Wtargnięcia te występowały głównie w południowych częściach Unii. Jednakże od chwili przyjęcia dyrektywy 2000/75/WE, a w szczególności od pojawienia się w Unii serotypów 1 i 8 wirusa choroby niebieskiego języka w latach 2006 i 2007, wirus choroby niebieskiego języka rozpowszechnił się znacznie w Unii, stwarzając zagrożenie endemicznego występowania na niektórych obszarach. W konsekwencji kontrolowanie rozprzestrzeniania się tego wirusa stało się trudne.

(3)

Zasady dotyczące szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka ustanowione w dyrektywie 2000/75/WE opierają się na doświadczeniu w stosowaniu tak zwanych „szczepionek żywych modyfikowanych” lub „szczepionek żywych atenuowanych”, które były jedynymi dostępnymi szczepionkami w czasie, gdy przyjęto wspomnianą dyrektywę. Użycie tych szczepionek może prowadzić do niepożądanego miejscowego krążenia wirusa szczepionkowego wśród zwierząt nieszczepionych.

(4)

W ostatnich latach w wyniku opracowania nowej technologii dostępne stały się „szczepionki inaktywowane” przeciwko chorobie niebieskiego języka, które nie stwarzają ryzyka niepożądanego miejscowego krążenia wirusa szczepionkowego wśród zwierząt nieszczepionych. Szerokie użycie takich szczepionek w trakcie kampanii szczepień w latach 2008 i 2009 doprowadziło do znaczącej poprawy sytuacji w kwestii choroby. Obecnie panuje powszechna zgoda, że użycie szczepionek inaktywowanych jest preferowanym narzędziem zwalczania choroby niebieskiego języka i zapobiegania występowaniu klinicznych przypadków choroby w Unii.

(5)

W celu zapewnienia lepszej kontroli rozprzestrzeniania się wirusa choroby niebieskiego języka i ograniczenia obciążenia sektora rolnego powodowanego tą chorobą należy zmienić obecne przepisy dotyczące szczepień określone w dyrektywie 2000/75/WE celem uwzględnienia ostatnich zmian technologii wytwarzania szczepionek.

(6)

Aby nowe przepisy mogły obowiązywać w sezonie szczepień na 2012 r., niniejsza dyrektywa powinna wejść w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(7)

Zmiany przewidziane w niniejszej dyrektywie powinny uelastycznić przepisy dotyczące szczepień oraz uwzględnić fakt, iż dostępne są już szczepionki inaktywowane, które mogą być z powodzeniem stosowane również poza obszarami objętymi ograniczeniami dotyczącymi przemieszczania zwierząt.

(8)

Ponadto nie należy wykluczać użycia szczepionek żywych atenuowanych, pod warunkiem podjęcia odpowiednich środków ostrożności, gdyż ich użycie może być nadal konieczne w pewnych okolicznościach, takich jak przypadki pojawienia się nowego serotypu wirusa choroby niebieskiego języka, przeciwko któremu szczepionki inaktywowane mogą być niedostępne.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2000/75/WE,

1)

w art. 2 dodaje się literę w brzmieniu:

„j)   »szczepionki żywe atenuowane«: szczepionki wytwarzane z izolatów terenowych wirusa choroby niebieskiego języka, adaptowanych na hodowli komórkowej lub na zarodkach kurzych metodą namnażania w kolejnych pasażach.”;

2)

art. 5 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 5

1.   Właściwy organ państwa członkowskiego może podjąć decyzję o dopuszczeniu użycia szczepionek przeciwko chorobie niebieskiego języka, pod warunkiem że:

2.   W każdym przypadku zastosowania szczepionek żywych atenuowanych państwa członkowskie zapewniają rozgraniczenie przez właściwy organ:

3)

art. 6 ust. 1 lit. d) otrzymuje brzmienie:

4)

art. 8 ust. 2 lit. b) otrzymuje brzmienie:

5)

art. 10 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

21.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 81/3

(1)

Rada Europejska obradująca w dniach 8–9 marca 2007 r. podkreśliła w konkluzjach, że zmniejszenie obciążeń administracyjnych jest istotne dla wzmocnienia europejskiej gospodarki oraz że konieczny jest wytężony, wspólny wysiłek w celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych w Unii Europejskiej.

(2)

Rachunkowość została uznana za jedną z najistotniejszych dziedzin, w których można dokonać zmniejszenia obciążeń administracyjnych dla spółek działających w Unii.

(3)

Definicje mikroprzedsiębiorstw, małych i średnich przedsiębiorstw zawarto w zaleceniu Komisji 2003/361/WE (3). Z konsultacji przeprowadzonych wśród państw członkowskich wynika jednak, że określone w tym zaleceniu kryteria wielkościowe mające zastosowanie do mikroprzedsiębiorstw mogą być zbyt wysokie do celów rachunkowości. Z tego względu należy wprowadzić podgrupę mikroprzedsiębiorstw, zwanych „mikropodmiotami”, która obejmowałaby spółki o niższych kryteriach wielkościowych dotyczących sumy bilansowej i obrotów netto niż kryteria określone dla mikroprzedsiębiorstw.

(4)

Mikropodmioty prowadzą w większości przypadków działalność na skalę lokalną lub regionalną; nie prowadzą one żadnej działalności transgranicznej lub czynią to w ograniczonym zakresie. Co więcej, mikropodmioty odgrywają istotną rolę w tworzeniu nowych miejsc pracy, wspieraniu badań naukowych i rozwoju oraz w inicjowaniu nowych form działalności gospodarczej.

(5)

Mikropodmioty posiadają ograniczone zasoby służące spełnieniu surowych wymogów prawnych. Podlegają one jednak często takim samym zasadom sprawozdawczości finansowej jak większe spółki. Zasady te stanowią dla nich obciążenie niedostosowane do ich wielkości – jest ono zatem nieproporcjonalnie duże dla najmniejszych przedsiębiorstw w stosunku do obciążenia spoczywającego na większych przedsiębiorstwach. W związku z powyższym możliwe powinno być zwolnienie mikropodmiotów z niektórych obowiązków, które w przypadku takich spółek mogą powodować niepotrzebnie duże obciążenie administracyjne. Jednakże mikropodmioty powinny nadal podlegać wszelkim krajowym obowiązkom prowadzenia ewidencji odzwierciedlającej przeprowadzane przez te podmioty transakcje gospodarcze oraz ich sytuację finansową.

(6)

Zważywszy na fakt, że liczba przedsiębiorstw, do których będą mieć zastosowanie kryteria wielkościowe określone w niniejszej dyrektywie, będzie bardzo różna w zależności od państwa członkowskiego oraz że działalność mikropodmiotów nie ma wpływu na handel transgraniczny ani funkcjonowanie rynku wewnętrznego lub ma wpływ ograniczony, państwa członkowskie powinny uwzględniać różnicę w skutkach tych kryteriów podczas wdrażania niniejszej dyrektywy na szczeblu krajowym.

(7)

Państwa członkowskie powinny uwzględnić konkretne warunki i potrzeby własnych rynków przy podejmowaniu decyzji czy wdrożyć system dotyczący mikropodmiotów lub decyzji o sposobie jego wdrożenia w ramach dyrektywy Rady 78/660/EWG (4).

(8)

Mikropodmioty muszą uwzględniać przychody i koszty dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od daty płatności takiego przychodu lub opłacenia kosztu. Obliczanie rozliczeń międzyokresowych biernych i czynnych oraz rozliczeń międzyokresowych i przychodów przyszłych okresów może jednak być uciążliwe dla mikropodmiotów. W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość zwolnienia mikropodmiotów z obliczania i przedstawiania takich pozycji, wyłącznie o ile takie zwolnienie dotyczy kosztów innych niż koszty surowców i materiałów, korekty wartości, koszty osobowe i obciążenia podatkowe. W ten sposób można zmniejszyć obciążenie administracyjne związane z wyliczaniem względnie małych sald.

(9)

Ogłaszanie rocznych sprawozdań finansowych może być uciążliwe dla mikropodmiotów. Jednocześnie państwa członkowskie powinny zapewnić wykonanie niniejszej dyrektywy. Tak więc państwa członkowskie powinny mieć możliwość zwolnienia mikropodmiotów z ogólnego wymogu ogłaszania rocznych sprawozdań finansowych, pod warunkiem że informacje bilansowe będą należycie przedkładane zgodnie z prawem krajowym co najmniej jednemu wyznaczonemu właściwemu organowi oraz że informacje te będą przekazywane do rejestru przedsiębiorstw, tak aby na wniosek można było otrzymać ich kopię. W takich przypadkach nie miałby zastosowania obowiązek określony w art. 47 dyrektywy 78/660/EWG w zakresie ogłaszania wszelkiej dokumentacji księgowej zgodnie z postanowieniami art. 3 ust. 5 dyrektywy 2009/101/WE (5).

(10)

Celem niniejszej dyrektywy jest umożliwienie państwom członkowskim ustalenia dla mikropodmiotów prostych wymogów w zakresie sprawozdawczości finansowej. Zastosowanie wartości godziwych może oznaczać potrzebę szczegółowego ujawniania danych w celu wyjaśnienia podstawy ustalenia wartości godziwej niektórych pozycji. Zważywszy na fakt, że system dotyczący mikropodmiotów przewiduje bardzo ograniczone ujawnianie danych poprzez informacje dodatkowe do sprawozdania finansowego, użytkownicy sprawozdań finansowych mikropodmiotów nie wiedzieliby, czy w kwotach przedstawionych w bilansie i rachunku zysków i strat ujęto wartości godziwe. W związku z powyższym, aby dać pewność w tym zakresie takim użytkownikom sprawozdań finansowych, państwa członkowskie nie powinny zezwalać mikropodmiotom korzystającym z jakichkolwiek zwolnień dopuszczonych na podstawie niniejszej dyrektywy na stosowanie wyceny według wartości godziwej przy sporządzaniu sprawozdań finansowych ani stawiać mikropodmiotom takiego wymogu. Mikropodmioty, które chcą stosować wartość godziwą lub powinny ją stosować, będą nadal mogły to czynić, wykorzystując inne systemy na mocy niniejszej dyrektywy, w przypadku gdy dane państwo członkowskie zezwala na stosowanie wartości godziwej lub tego wymaga.

(11)

Przy podejmowaniu decyzji, czy wdrożyć system dotyczący mikropodmiotów lub decyzji o sposobie jego wdrożenia w ramach dyrektywy 78/660/EWG, państwa członkowskie powinny zapewnić, aby mikropodmioty, które podlegają konsolidacji na mocy dyrektywy Rady 83/349/EWG (6) w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych, dysponowały w tym celu wystarczająco szczegółowymi danymi rachunkowymi oraz aby zwolnienia przewidziane w tej dyrektywie nie naruszały obowiązku sporządzania skonsolidowanych sprawozdań finansowych zgodnie z postanowieniami dyrektywy 83/349/EWG.

(12)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zmniejszenie obciążeń administracyjnych w odniesieniu do mikropodmiotów, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, a z uwagi na jego skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 78/660/EWG,

1)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 1a

1.   Państwa członkowskie mogą przewidzieć zwolnienie z niektórych obowiązków nakładanych na mocy niniejszej dyrektywy zgodnie z ust. 2 i 3 spółek, które na dzień bilansowy nie przekroczyły limitów dwóch z trzech następujących kryteriów (mikropodmioty):

2.   Państwa członkowskie mogą zwolnić spółki, o których mowa w ust. 1, z któregokolwiek lub ze wszystkich następujących wymogów:

3.   Państwa członkowskie mogą zezwolić spółkom, o których mowa w ust. 1, by:

4.   Państwa członkowskie nie zezwalają na stosowanie sekcji 7a w stosunku do żadnego mikropodmiotu korzystającego z jakichkolwiek zwolnień, o których mowa w ust. 2 i 3, ani nie wymagają od niego stosowania tej sekcji.

5.   W odniesieniu do spółek, o których mowa w ust. 1, uważa się, że roczne sprawozdanie finansowe sporządzone zgodnie z ust. 2, 3 i 4 przedstawia prawdziwy i rzetelny obraz wymagany na mocy art. 2 ust. 3, a w związku z tym do takich sprawozdań nie mają zastosowania art. 2 ust. 4 i 5.

6.   Jeżeli na dzień bilansowy spółka przekracza lub przestaje przekraczać limity dwóch z trzech kryteriów określonych w ust. 1, fakt ten wpływa na zastosowanie odstępstwa przewidzianego w ust. 2, 3 i 4 jedynie wtedy, gdy ma to miejsce zarówno w bieżącym, jak i w poprzednim roku obrotowym.

7.   W przypadku państw członkowskich, które dotychczas nie przyjęły euro, równowartość kwot określonych w ust. 1 w walucie krajowej przelicza się według kursu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu wejścia w życie jakiejkolwiek dyrektywy określającej te kwoty.

8.   Suma bilansowa, o której mowa w ust. 1 lit. a), obejmuje albo aktywa, o których mowa w pozycjach A–E w ramach Aktywów w art. 9, albo aktywa, o których mowa w pozycjach A–E w art. 10. Jeżeli zastosowanie ma ust. 2 lit. a), suma bilansowa, o której mowa w ust. 1 lit. a), obejmuje albo aktywa, o których mowa w pozycjach A–D w ramach Aktywów w art. 9, albo aktywa, o których mowa pozycjach A–D w art. 10.

2)

art. 5 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 4 ust. 1 i 2 państwa członkowskie mogą określić szczególny układ rocznych sprawozdań finansowych spółek inwestycyjnych oraz finansowych spółek holdingowych, pod warunkiem że układ taki zapewnia przedstawienie stanu tych spółek równoważne przedstawieniu przewidzianemu w art. 2 ust. 3. Państwa członkowskie nie udzielają zwolnień określonych w art. 1a spółkom inwestycyjnym ani finansowym spółkom holdingowym.”;

3)

art. 53a otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 53a

Państwa członkowskie nie udzielają zwolnień określonych w art. 1a, 11, 27, art. 43 ust. 1 pkt 7a i 7b, art. 46, 47 i 51 spółkom, których papiery wartościowe są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 14 dyrektywy 2004/39/WE.”.

21.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 81/7

(1)

Zgodnie z dyrektywą 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (3) Komisja może przedkładać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wnioski ustawodawcze dotyczące ustanowienia wieloletnich programów dotyczących polityki w zakresie widma radiowego. Programy te powinny określać kierunki i cele polityki w zakresie planowania strategicznego i harmonizacji wykorzystania widma radiowego zgodnie z przepisami dyrektyw mających zastosowanie do sieci i usług łączności elektronicznej. Te kierunki i cele polityki powinny dotyczyć dostępności i efektywnego wykorzystania widma niezbędnych dla utworzenia i funkcjonowania rynku wewnętrznego. Program dotyczący polityki w zakresie widma radiowego (zwany dalej „programem”) powinien wspierać cele i główne działania nakreślone w komunikacie Komisji z dnia 3 marca 2010 r. w sprawie strategii „Europa 2020” oraz w komunikacie Komisji z dnia 26 sierpnia 2010 r.„Europejska agenda cyfrowa” i jest ujęty wśród 50 działań priorytetowych w komunikacie Komisji z dnia 11 listopada 2010 r.„W kierunku aktu o jednolitym rynku”.

(2)

Niniejsza decyzja nie powinna naruszać obowiązujących przepisów Unii, w szczególności dyrektywy 1999/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności (4), dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie) (5), dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (6), dyrektywy 2002/21/WE, a także decyzji nr 676/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie ram regulacyjnych polityki spektrum radiowego we Wspólnocie Europejskiej (decyzja o spektrum radiowym) (7). Niniejsza decyzja nie powinna również naruszać środków podjętych na poziomie krajowym, zgodnie z prawem unijnym, służących realizacji ogólnych interesów, w szczególności odnoszących się do regulacji treści i polityki audiowizualnej, oraz nie narusza prawa państw członkowskich do organizowania i wykorzystywania ich widma radiowego do celów zachowania porządku i bezpieczeństwa publicznego oraz obronności.

(3)

Widmo radiowe stanowi podstawowy zasób publiczny dla kluczowych sektorów i usług, w tym dla ruchomego, bezprzewodowego internetu szerokopasmowego i łączności satelitarnej, transmisji telewizyjnych i radiowych, transportu, radiolokacji, a także urządzeń takich jak alarmy, piloty, aparaty słuchowe, mikrofony i sprzęt medyczny. Wspomaga ono takie służby publiczne jak służby bezpieczeństwa i ochrony, w tym służby ochrony ludności, oraz działalność naukową, w tym meteorologię, obserwacje Ziemi, radioastronomię i badania przestrzeni kosmicznej. Łatwy dostęp do widma radiowego odgrywa również rolę w świadczeniu usług łączności elektronicznej, w szczególności na rzecz obywateli i przedsiębiorstw w obszarach odległych i słabo zaludnionych, takich jak obszary wiejskie lub wyspy. Środki regulacyjne dotyczące widma radiowego mają zatem skutki dotyczące gospodarki, bezpieczeństwa, zdrowia, interesu publicznego, kultury, nauki, społeczeństwa, środowiska i techniki.

(4)

Należy przyjąć odnowione podejście gospodarcze i społeczne w odniesieniu do zarządzania widmem oraz przyznawania i użytkowania jego zakresów. Program powinien w szczególności skupiać się na polityce dotyczącej widma z myślą o zwiększeniu wydajności widma, lepszym planowaniu częstotliwości oraz zabezpieczeniach chroniących przed zachowaniami antykonkurencyjnymi.

(5)

Planowanie strategiczne i harmonizacja widma radiowego na poziomie unijnym powinny wzmacniać rynek wewnętrzny usług i urządzeń bezprzewodowej łączności elektronicznej oraz inne dziedziny polityki unijnej wymagające wykorzystania widma radiowego, a co za tym idzie, tworzyć nowe możliwości w zakresie innowacji oraz zatrudnienia i przyczyniać się jednocześnie do poprawy sytuacji gospodarczej i do integracji społecznej w całej Unii, a jednocześnie zachowywać istotną wartość społeczną, kulturową i gospodarczą widma radiowego.

(6)

Harmonizacja właściwego wykorzystania widma może również korzystnie wpłynąć na jakość usług świadczonych przez operatorów łączności elektronicznej oraz jest niezbędna do wywołania ekonomii skali, która obniża zarówno koszt wdrażania sieci bezprzewodowych, jak i koszt urządzeń bezprzewodowych dla konsumentów. W tym celu Unia potrzebuje programu politycznego obejmującego rynek wewnętrzny we wszystkich obszarach polityki Unii, w których wykorzystuje się widmo radiowe, takich jak łączność elektroniczna, badania, rozwój techniczny i przestrzeń kosmiczna, transport, energetyka i media audiowizualne.

(7)

Program powinien wspierać konkurencję i służyć tworzeniu podstaw prawdziwego jednolitego rynku cyfrowego.

(8)

W programie należy w szczególności uwzględnić wsparcie dla strategii „Europa 2020” ze względu na ogromny potencjał usług bezprzewodowych w zakresie promowania gospodarki opartej na wiedzy, rozwoju i wspierania sektorów zależnych od technologii informatycznych i komunikacyjnych oraz eliminowania wykluczenia cyfrowego. Coraz powszechniejsze wykorzystanie w szczególności usług mediów audiowizualnych i treści internetowych prowadzi do wzrostu zapotrzebowania na większą przepustowość i zasięg. Jest to również kluczowe działanie określone w europejskiej agendzie cyfrowej, która ma na celu zapewnienie internetu szerokopasmowego o dużej przepustowości w opartej na sieci i wiedzy gospodarce przyszłości i w której wyznaczono ambitny cel powszechnego dostępu do szerokopasmowego internetu. Stworzenie możliwie największej przewodowej i bezprzewodowej szerokopasmowej i bezprzewodowej przepustowości i pojemności przyczynia się do realizacji celu polegającego na zapewnieniu do 2020 roku wszystkim użytkownikom dostępu szerokopasmowego o przepustowości co najmniej 30 Mb/s, a przynajmniej połowie unijnych gospodarstw domowych – dostępu szerokopasmowego o przepustowości co najmniej 100 Mb/s, oraz jest ważne dla wspierania wzrostu gospodarczego i globalnej konkurencyjności i konieczne, aby przynieść zrównoważone korzyści gospodarcze i społeczne wynikające z jednolitego rynku cyfrowego. Program powinien również wspomagać i promować inne obszary unijnej polityki sektorowej, takie jak zrównoważone środowisko oraz integracja ekonomiczno-społeczna wszystkich obywateli Unii. Ze względu na znaczenie aplikacji bezprzewodowych dla innowacji program stanowi również kluczową inicjatywę wspomagającą obszary polityki unijnej dotyczące innowacji.

(9)

Program powinien stanowić podstawę rozwoju, aby Unia mogła przejąć inicjatywę w odniesieniu do przepustowości bezprzewodowych łącz szerokopasmowych, mobilności, zasięgu i pojemności. Takie przywództwo ma ogromne znaczenie dla utworzenia konkurencyjnego jednolitego rynku cyfrowego, dzięki któremu rynek wewnętrzny zostanie uwolniony dla wszystkich obywateli Unii.

(10)

W programie należy określić zasady przewodnie oraz cele dla państw członkowskich i instytucji unijnych do 2015 r., a także sformułować konkretne inicjatywy wykonawcze. Chociaż zarządzanie widmem radiowym wciąż w dużym stopniu należy do kompetencji krajowych, to należy je prowadzić zgodnie z obowiązującym prawem unijnym i uwzględniać działania mające na celu realizację polityk unijnych.

(11)

W programie należy również uwzględnić decyzję nr 676/2002/WE oraz techniczną wiedzę fachową Europejskiej Konferencji Administracji Pocztowych i Telekomunikacyjnych (zwanej dalej „CEPT”), tak aby uzgodnione przez Parlament Europejski i Radę polityki unijne w dziedzinach zależnych od widma radiowego można było realizować przy pomocy technicznych środków wykonawczych z uwzględnieniem faktu, iż takie środki można podejmować w każdym przypadku wystąpienia konieczności realizacji obecnych polityk unijnych.

(12)

Łatwy dostęp do widma może wymagać nowatorskich rodzajów zezwoleń, takich jak wspólne użytkowanie widma lub współdzielenie infrastruktury, których zastosowanie w Unii można ułatwić dzięki wskazaniu najlepszych praktyk i zachęcaniu do wymiany informacji, a także zdefiniowaniu pewnych wspólnych lub zbieżnych warunków użytkowania widma. Zezwolenia ogólne, które są najmniej uciążliwym typem zezwoleń, są szczególnie istotne w przypadkach, gdy nie istnieje ryzyko, że zakłócenia spowodują utrudnienia w rozwoju innych usług.

(13)

Chociaż pod względem technicznym tzw. technologie kognitywne wciąż są w fazie rozwojowej, należy je dalej badać, również dzięki wspieraniu współdzielenia poprzez geolokalizację.

(14)

Obrót prawami do widma w połączeniu z elastycznymi warunkami użytkowania powinien mieć istotny pozytywny wpływ na wzrost gospodarczy. Zakresy częstotliwości, dla których przewidziano już elastyczne zastosowania na podstawie prawa unijnego, powinny zatem zostać niezwłocznie wprowadzone do obrotu na mocy dyrektywy 2002/21/WE. Wymiana najlepszych praktyk dotyczących warunków i procedur udzielania zezwoleń na takie pasma i wspólnych środków zapobiegania gromadzeniu praw do użytkowania widma, które mogłoby doprowadzić do powstania podmiotów dominujących, jak również niedopuszczania do tego, aby takie prawa pozostawały bezpodstawnie niewykorzystane, mogłaby ułatwić skoordynowane wprowadzenie tych środków przez wszystkie państwa członkowskie i uprościć nabywanie takich praw w całej Unii. Należy w stosownych przypadkach wspierać wspólne użytkowanie (lub współdzielenie) widma – to jest uzyskiwanie przez nieokreśloną liczbę niezależnych użytkowników lub urządzeń dostępu do widma w tym samym przedziale częstotliwości i w tym samym czasie na określonym obszarze geograficznym, na ściśle określonych warunkach – bez naruszania przepisów dyrektywy 2002/20/WE dotyczących sieci i usług łączności elektronicznej.

(15)

Jak podkreślono w Europejskiej agendzie cyfrowej bezprzewodowy internet szerokopasmowy jest istotnym środkiem wzmacniania konkurencji, zwiększania wyboru oferowanego konsumentom i dostępu do internetu w obszarach wiejskich oraz innych obszarach, w których wprowadzanie przewodowego internetu szerokopasmowego jest trudne lub nieopłacalne pod względem ekonomicznym. Zarządzanie widmem może jednak mieć wpływ na konkurencję z uwagi na zmianę roli i siły podmiotów rynkowych, np. jeśli obecni użytkownicy uzyskają nadmierną przewagę konkurencyjną. Ograniczony dostęp do widma, szczególnie w przypadku gdy odpowiednie częstotliwości są coraz trudniej dostępne, może tworzyć bariery dla wprowadzania nowych usług lub aplikacji i utrudniać konkurencję i innowację. Nabywanie nowych praw do użytkowania, również poprzez przenoszenie lub dzierżawę praw do użytkowania widma albo inne transakcje pomiędzy użytkownikami, oraz wprowadzenie nowych elastycznych kryteriów wykorzystania widma może mieć wpływ na obecną sytuację w zakresie konkurencji. Państwa członkowskie powinny zatem przedsięwziąć odpowiednie środki regulacyjne ex ante lub ex post (takie jak działania w celu zmiany istniejących praw, wprowadzenia zakazu dla pewnych rodzajów nabywania praw do użytkowania widma, wprowadzenia warunków dotyczących przetrzymywania widma i jego efektywnego wykorzystania, o których mowa w dyrektywie 2002/21/WE, ograniczenia zakresu widma dostępnego dla każdego przedsiębiorstwa lub unikania nadmiernego gromadzenia praw do użytkowania widma) w celu uniknięcia zakłócania konkurencji, zgodnie z zasadami stanowiącymi podstawę dyrektywy 2002/20/WE i dyrektywy Rady 87/372/EWG z dnia 25 czerwca 1987 r. w sprawie pasm częstotliwości, które mają zostać zarezerwowane dla skoordynowanego wprowadzenia publicznej paneuropejskiej komórkowej cyfrowej naziemnej łączności ruchomej we Wspólnocie (8) (dyrektywa o GSM).

(16)

Ustanowienie wykazu obecnych zastosowań widma wraz z analizą trendów w technologii, przyszłych potrzeb i zapotrzebowania na widmo, szczególnie w przedziale od 400 MHz do 6 GHz, powinno umożliwić określenie, w których pasmach częstotliwości można poprawić wydajność, oraz możliwości współdzielenia widma z korzyścią dla sektora handlowego i publicznego. Metodologia tworzenia i prowadzenia wykazu obecnych zastosowań widma powinna należycie uwzględniać obciążenia administracyjne dla organów administracji i dążyć do ich minimalizacji. Dlatego też przy tworzeniu metody sporządzania wykazu obecnych zastosowań widma należy w pełni uwzględnić informacje dostarczane przez państwa członkowskie w myśl decyzji Komisji 2007/334/WE z dnia 16 maja 2007 r. w sprawie jednolitego dostępu do informacji o wykorzystaniu widma radiowego we Wspólnocie (9).

(17)

Normy zharmonizowane na mocy dyrektywy 1999/5/WE są nieodzowne do efektywnego wykorzystania widma i należy w nich uwzględniać prawnie zdefiniowane warunki współdzielenia. W normach europejskich dotyczących nieradiowych urządzeń elektrycznych i elektronicznych oraz sieci należy również unikać zakłóceń wykorzystania widma. Łączny wpływ rosnącej ilości i zagęszczenia urządzeń i aplikacji bezprzewodowych w powiązaniu z różnorodnością wykorzystania widma stanowi wyzwanie dla obecnych metod zarządzania zakłóceniami. Dlatego też powyższą kwestię, jak również charakterystykę odbiorników i bardziej zaawansowane mechanizmy unikania zakłóceń, należy sprawdzić i ponownie ocenić.

(18)

Państwa członkowskie powinny mieć w stosownych przypadkach możliwość wprowadzania środków wyrównawczych w odpowiedzi na koszty migracji.

(19)

Zgodnie z celami Europejskiej agendy cyfrowej bezprzewodowy internet szerokopasmowy może wnieść znaczny wkład w ożywienie gospodarcze i wzrost gospodarczy pod warunkiem udostępnienia wystarczających zasobów widma, szybkiego przyznania praw do użytkowania widma i zezwolenia na obrót w celu dostosowania do zmian rynkowych. W Europejskiej agendzie cyfrowej postuluje się, aby wszyscy obywatele Unii do 2020 roku mieli dostęp do internetu szerokopasmowego o przepustowości co najmniej 30 Mb/s. Dlatego też zakres widma, który został już objęty istniejącymi decyzjami Komisji, powinien zostać udostępniony zgodnie z warunkami tych decyzji. Proces udzielania zezwoleń, zależnie od zapotrzebowania na rynku, powinien zostać przeprowadzony zgodnie z dyrektywą 2002/20/WE do dnia 31 grudnia 2012 r. dla łączności naziemnej, tak aby umożliwić wszystkim łatwy dostęp do bezprzewodowego internetu szerokopasmowego, szczególnie w zakresach częstotliwości wskazanych decyzjami Komisji 2008/411/WE (10), 2008/477/WE (11) i 2009/766/WE (12). W celu uzupełnienia naziemnych usług szerokopasmowych i zapewnienia zasięgu w najbardziej oddalonych obszarach Unii szybkim i realnym rozwiązaniem mógłby być dostęp szerokopasmowy poprzez satelitę.

(20)

Pożądane byłoby w stosownych przypadkach zwiększenie elastyczności ustaleń dotyczących zarządzania widmem, tak aby wspierać innowacyjność i łącza szerokopasmowe o dużej przepustowości, które pozwalają przedsiębiorstwom na zmniejszenie kosztów i zwiększenie konkurencyjności i które umożliwiają tworzenie nowych interaktywnych usług internetowych, na przykład w dziedzinie edukacji i zdrowia, a także usług świadczonych w interesie ogólnym.

(21)

W Europie blisko 500 milionów osób korzystałoby z szerokopasmowych łączy o dużej przepustowości, co sprzyjałoby rozwojowi rynku wewnętrznego, tworząc niepowtarzalną na światową skalę masę krytyczną użytkowników otwierającą nowe możliwości przed wszystkimi regionami i oferującą każdemu użytkownikowi większą wartość oraz pozwalającą Unii stać się wiodącą na świecie gospodarką opartą na wiedzy. Szybki rozwój łączy szerokopasmowych ma w związku z tym kluczowe znaczenie dla rozwoju produktywności w Europie oraz dla powstawania nowych i małych przedsiębiorstw, które mają szansę stać się liderami w różnych sektorach, np.: w sektorach opieki zdrowotnej, wytwórstwa i usług.

(22)

Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU) oszacował w 2006 roku, że w każdym regionie ITU, w tym w Europie, w sektorze łączności ruchomej przyszłe zapotrzebowanie na pasma widma w związku z rozwojem normy międzynarodowego systemu radiokomunikacyjnego IMT-2000 i opartych na niej nowoczesnych systemów (np. komórkowa łączność ruchoma trzeciej i czwartej generacji) będzie w 2020 roku mieścić się w przedziale od 1 280 MHz do 1 720 MHz. Należy pamiętać, że wartość początkowa przedziału (1 280 MHz) jest wyższa od zapotrzebowania w przypadku niektórych państw. Ponadto w niektórych państwach zapotrzebowanie przewyższa wartość końcową przedziału (1 720 MHz). Obie te wartości obejmują widmo, które jest już używane lub którego użycie jest planowane dla potrzeb systemów starszych od IMT, systemów IMT-2000 i ich rozwinięć. Bez uwolnienia wymaganej ilości widma, najlepiej w sposób zharmonizowany na poziomie globalnym, rozwój nowych usług i wzrost gospodarczy zostaną zahamowane wskutek ograniczeń pojemności sieci komórkowych.

(23)

Pasmo 800 MHz (790–862 MHz) jest optymalne do zapewnienia zasięgu bezprzewodowych usług szerokopasmowych na dużych obszarach. Na podstawie harmonizacji warunków technicznych na mocy decyzji 2010/267/UE i zalecenia Komisji z dnia 28 października 2009 r. w sprawie ułatwień w wykorzystaniu dywidendy cyfrowej w Unii Europejskiej (13), w którym postuluje się zakończenie nadawania analogowego do dnia 1 stycznia 2012 r., oraz uwzględniając szybkie zmiany regulacji krajowych, pasmo to należy co do zasady udostępnić do celów usług łączności elektronicznej w Unii do 2013 roku. W ujęciu długookresowym można również przewidzieć dodatkowe pasmo zależnie od wyników analizy trendów w technologii, przyszłych potrzeb i zapotrzebowania na widmo. Biorąc pod uwagę zdolności pasma 800 MHz do zapewniania transmisji na dużych obszarach, z prawami można w stosownych przypadkach powiązać obowiązki dotyczące zasięgu.

(24)

Większe możliwości w zakresie bezprzewodowej łączności szerokopasmowej mają istotne znaczenie dla zapewnienia nowych platform dystrybucji w sektorze kultury, torując w ten sposób drogę dla jego pomyślnego rozwoju w przyszłości.

(25)

Bezprzewodowe systemy dostępowe, w tym lokalne sieci radiowe, mogą wyjść poza swoje aktualne przeznaczenie w pasmach nielicencjonowanych. Potrzebę i możliwość rozszerzenia przeznaczeń w pasmach nielicencjonowanych, dla systemów dostępu bezprzewodowego, z uwzględnieniem lokalnych sieci radiowych na częstotliwości 2,4 GHz i 5 GHz, należy oceniać w stosunku do wykazu obecnych zastosowań widma oraz nowego zapotrzebowania na widmo oraz uzależnić od wykorzystywania widma do innych celów.

(26)

Chociaż nadawanie – jako wciąż najoszczędniejsza platforma dystrybucji masowej – pozostanie ważnym kanałem dystrybucji treści, przewodowe lub bezprzewodowe usługi szerokopasmowe oraz inne nowe usługi dają sektorowi kultury nowe możliwości różnicowania jego wyboru platform dystrybucyjnych, świadczenia usług na zamówienie oraz gospodarczego wykorzystania potencjału, który łączy się z dużym wzrostem ruchu w sieci.

(27)

Aby skupić się na priorytetach niniejszego programu wieloletniego, państwa członkowskie i Komisja powinny współpracować we wspieraniu i realizacji celu, którym jest umożliwienie Unii zajęcia wiodącej pozycji w dziedzinie usług bezprzewodowej szerokopasmowej łączności elektronicznej poprzez zwolnienie wystarczającego zakresu widma w opłacalnych pasmach, tak aby te usługi mogły stać się ogólnodostępne.

(28)

Ponieważ wspólne podejście oraz ekonomia skali są kluczowymi aspektami rozwoju łączności szerokopasmowej w całej Unii i zapobiegania zakłóceniom konkurencji i fragmentacji rynku wśród państw członkowskich, w ramach wspólnego działania państw członkowskich i Komisji należy określić pewne najlepsze praktyki w zakresie warunków i procedur dotyczących zezwoleń. Warunki takie mogłyby obejmować obowiązki dotyczące zasięgu, wielkość bloku częstotliwości, terminy przyznawania praw, dostęp do wirtualnych operatorów sieci komórkowej oraz terminy ważności praw do użytkowania widma. Odzwierciedlając znaczenie obrotu prawami do widma dla zwiększania efektywnego wykorzystania widma i rozwoju rynku wewnętrznego bezprzewodowych urządzeń i usług, te warunki i procedury powinny być stosowane do pasm częstotliwości przydzielanych dla łączności bezprzewodowej, dla których można dokonywać przenoszenia lub dzierżawy praw do użytkowania.

(29)

Inne sektory, takie jak transport (w zakresie systemów bezpieczeństwa, informacji i zarządzania), badania i rozwój, kultura, e-zdrowie, e-integracja oraz, w razie potrzeby, ochrona publiczna i pomoc w przypadku klęsk żywiołowych, mogą wymagać dodatkowego widma radiowego z uwagi na bardziej intensywne wykorzystywanie przez nie usług transmisji wideo i danych w celu zapewnienia szybkiej i wydajnej usługi. Optymalizacja synergii pomiędzy polityką w zakresie widma a działaniami badawczo-rozwojowymi oraz realizacją badań dotyczących kompatybilności radiowej różnych użytkowników widma powinna wspomagać innowację. Wyniki badań przeprowadzonych w ramach siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) rodzą ponadto konieczność sprawdzenia potrzeb w zakresie widma dla projektów, które mogą mieć duży potencjał gospodarczy lub inwestycyjny, w szczególności dla MŚP, takich jak technologia radia kognitywnego lub e-zdrowie. Należy również zapewnić odpowiednią ochronę przed szkodliwymi zakłóceniami w celu zabezpieczenia prac badawczo-rozwojowych i naukowych.

(30)

W strategii „Europa 2020” wyznaczono cele w zakresie ochrony środowiska pod kątem zrównoważonej, zasobooszczędnej i konkurencyjnej gospodarki, takie jak np. poprawa efektywności energetycznej gospodarki o 20 % do 2020 r. Jak podkreślono w europejskiej agendzie cyfrowej, kluczową rolę do odegrania ma sektor technologii informacyjno-komunikacyjnych. Proponowane działania obejmują przyspieszenie wdrożenia w całej Unii inteligentnych systemów zarządzania energią (inteligentne sieci, inteligentne liczniki) z wykorzystaniem potencjału łączności w celu zmniejszenia zużycia energii oraz opracowanie inteligentnych systemów transportowych i inteligentnego zarządzania ruchem w celu zmniejszenia emisji dwutlenku węgla w sektorze transportu. Efektywne wykorzystanie technologii widma radiowego może również pomóc w zmniejszeniu zużycia energii przez urządzenia radiowe i w ograniczeniu wpływu na środowisko w obszarach wiejskich i oddalonych.

(31)

Spójne podejście do wydawania zezwoleń na użytkowanie widma w Unii powinno uwzględniać kwestie ochrony zdrowia publicznego przed oddziaływaniem pola elektromagnetycznego, która jest nieodzowna dla dobrostanu obywateli. Przy przestrzeganiu zalecenia Rady 1999/519/WE z dnia 12 lipca 1999 r. w sprawie ograniczenia narażenia ogółu ludności na oddziaływanie pól elektromagnetycznych (0 Hz do 300 GHz) (14), niezbędne jest, aby zapewnić ciągłe monitorowanie jonizujących i niejonizujących skutków użytkowania widma dla zdrowia, w tym rzeczywistych kumulatywnych skutków wykorzystania widma o różnych częstotliwościach w coraz większej liczbie rodzajów urządzeń.

(32)

Cele kluczowe dla interesu publicznego, takie jak bezpieczeństwo życia ludzkiego, wymagają skoordynowanych rozwiązań technicznych w celu zapewniania współpracy między służbami bezpieczeństwa i służbami ratunkowymi państw członkowskich. Należy udostępnić w spójny sposób odpowiednio duże zasoby widma do celów rozwoju i swobodnego rozpowszechniania usług i urządzeń bezpieczeństwa oraz rozwoju innowacyjnych paneuropejskich lub interoperacyjnych rozwiązań w zakresie bezpieczeństwa i ratownictwa. Badania wykazały, że w ciągu najbliższych pięciu – dziesięciu lat w całej Unii wystąpi zapotrzebowanie na dodatkowe zharmonizowane widmo o częstotliwości poniżej 1 GHz w celu świadczenia ruchomych usług szerokopasmowych w zakresie ochrony publicznej i pomocy w przypadku klęsk żywiołowych.

(33)

Regulacja widma radiowego ma silny wymiar transgraniczny lub międzynarodowy ze względu na charakterystykę propagacji, międzynarodowy charakter rynków zależnych od usług radiowych i konieczność unikania szkodliwych zakłóceń pomiędzy państwami.

(34)

Zgodnie z odpowiednim orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w przypadku gdy przedmiot umowy międzynarodowej wchodzi częściowo w zakres kompetencji Unii, a częściowo w zakres kompetencji państw członkowskich, konieczne jest zapewnienie ścisłej współpracy między instytucjami państw członkowskich a instytucjami unijnymi. Ten obowiązek współpracy, jak określono w orzecznictwie, wynika z zasady jednolitości w reprezentowaniu Unii i jej państw członkowskich na arenie międzynarodowej.

(35)

Państwa członkowskie mogą również potrzebować wsparcia w zakresie koordynacji częstotliwości w ramach negocjacji dwustronnych z państwami sąsiadującymi z Unią, w tym z państwami kandydującymi i przystępującymi, aby zrealizować swoje zobowiązania wobec Unii w zakresie koordynacji częstotliwości. Powinno to również pomóc w uniknięciu szkodliwych zakłóceń oraz wpłynąć na poprawę efektywności wykorzystania widma i konwergencję wykorzystania widma, również poza granicami Unii.

(36)

Aby osiągnąć cele wytyczone w niniejszej decyzji, należy wzmocnić obecne ramy instytucjonalne służące koordynacji polityki dotyczącej widma i zarządzania widmem na szczeblu Unii, również w sprawach bezpośrednio dotykających dwóch lub więcej państw członkowskich, przy pełnym wykorzystaniu kompetencji i wiedzy fachowej administracji krajowych. Organy normalizacyjne, instytucje badawcze i CEPT muszą również prowadzić współpracę i koordynację.

(37)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wdrożenia niniejszej decyzji należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (15).

(38)

Ponieważ cel niniejszej decyzji, czyli przyjęcie wieloletniego programu dotyczącego polityki w zakresie widma radiowego, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary proponowanych działań możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów

(39)

Komisja powinna zdawać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wyników działań podjętych na mocy niniejszej decyzji, jak również na temat planowanych przyszłych działań.

(40)

Sporządzając swój wniosek, Komisja uwzględniła w największym możliwym zakresie opinię Zespołu ds. Polityki Widma Radiowego ustanowionego decyzją Komisji 2002/622/WE (16),

a)

stosowanie najbardziej odpowiednich i najmniej uciążliwych systemów wydawania zezwoleń, tak aby maksymalizować elastyczność i efektywność wykorzystania widma – taki system wydawania zezwoleń musi być oparty na obiektywnych, jawnych, niedyskryminujących i proporcjonalnych kryteriach;

b)

działanie na rzecz rozwoju rynku wewnętrznego poprzez wspieranie tworzenia przyszłych ogólnounijnych usług cyfrowych i poprzez działanie na rzecz skutecznej konkurencji;

c)

wspieranie konkurencji i innowacji z uwzględnieniem konieczności unikania szkodliwych zakłóceń i zapewnienia jakości technicznej usług, tak aby zwiększyć dostępność usług szerokopasmowych i skutecznie zareagować na wzrost ruchu w sieciach bezprzewodowych;

d)

pełne uwzględnianie – przy ustalaniu technicznych warunków korzystania z widma – odpowiednich przepisów prawa unijnego, w tym dotyczących limitów narażenia ogółu społeczeństwa na oddziaływanie pól elektromagnetycznych;

e)

w miarę możliwości wspieranie neutralności technologii i usług, jeśli chodzi o prawa do użytkowania widma.

a)

stosowanie zasady neutralności technologii i usług w ramach praw do użytkowania widma dla potrzeb sieci i usług łączności elektronicznej oraz przenoszenia lub dzierżawy indywidualnych praw do użytkowania częstotliwości radiowych;

b)

wspieranie harmonizacji wykorzystania częstotliwości radiowych w całej Unii zgodnie z potrzebą zapewnienia ich skutecznego i wydajnego wykorzystania;

c)

ułatwianie wzrostu ruchu w sieciach bezprzewodowych i usługach szerokopasmowych, w szczególności poprzez wspieranie elastyczności, a także promowanie innowacji, przy uwzględnieniu potrzeby unikania szkodliwych zakłóceń i zapewnienia technicznej jakości usług.

a)

zachęcanie do efektywnego zarządzania widmem i wykorzystania go w celu jak najlepszego zaspokojenia wzrastającego popytu na częstotliwości, tak aby uwzględnić znaczną wartość społeczną, kulturalną i gospodarczą widma;

b)

działanie na rzecz terminowego przeznaczania wystarczającej i odpowiedniej ilości widma, tak aby wspierać cele strategiczne Unii i najlepiej zaspokajać wzrastający popyt na ruch w sieciach bezprzewodowych, co pozwoli na rozwój usług komercyjnych i publicznych, przy uwzględnieniu istotnych celów dotyczących interesów ogólnych, takich jak różnorodność kulturowa i pluralizm w mediach; w tym celu należy dołożyć wszelkich starań, aby w oparciu o wykaz ustanowiony zgodnie z art. 9 wskazać co najmniej 1 200 MHz nadającego się widma do roku 2015. Liczba ta obejmuje widmo już użytkowane;

c)

niwelowanie wykluczenia cyfrowego i działania na rzecz realizacji celów europejskiej agendy cyfrowej, spopularyzowanie do 2020 roku dostępu do usług szerokopasmowych o przepustowości co najmniej 30 Mb/s dla wszystkich obywateli Unii i umożliwienie powstania w Unii łącz szerokopasmowych o najwyższej możliwej przepustowości i pojemności;

d)

umożliwienie Unii zajęcia wiodącej pozycji w dziedzinie usług bezprzewodowej szerokopasmowej łączności elektronicznej poprzez zwolnienie wystarczającej ilości widma w efektywnych kosztowo pasmach, tak aby te usługi mogły stać się ogólnodostępne;

e)

zabezpieczenie możliwości rozwoju zarówno sektora komercyjnego, jak i publicznego, poprzez zwiększenie pojemności szerokopasmowych łączy komórkowych;

f)

wspieranie innowacji i inwestycji dzięki wzrostowi elastyczności wykorzystania widma poprzez konsekwentne stosowanie w całej Unii zasad neutralności technologii i usług w różnych przyjmowanych rozwiązaniach technicznych oraz poprzez zapewnienie odpowiedniej przewidywalności regulacji, zgodnie z – między innymi – ramami regulacyjnymi łączności elektronicznej, a także poprzez uwalnianie zharmonizowanego widma na rzecz zaawansowanych technologii i poprzez możliwość obrotu prawami do użytkowania widma, co pozwala na tworzenie możliwości rozwoju przyszłych ogólnounijnych usług cyfrowych;

g)

zapewnianie łatwego dostępu do widma poprzez wykorzystanie zalet ogólnych zezwoleń na łączność elektroniczną zgodnie z art. 5 dyrektywy 2002/20/WE;

h)

zachęcanie do pasywnego współdzielenia infrastruktury tam, gdzie byłoby to proporcjonalne i nie stanowiło dyskryminacji zgodnie z art. 12 dyrektywy 2002/21/WE;

i)

utrzymanie i rozwój skutecznej konkurencji, szczególnie w zakresie usług łączności elektronicznej, poprzez podejmowanie środków zaradczych ex ante lub ex post w celu niedopuszczenia do nadmiernego gromadzenia praw do użytkowania częstotliwości radiowych przez pewne przedsiębiorstwa, co powoduje znaczące szkody dla konkurencji;

j)

zmniejszenie fragmentacji i pełne wykorzystanie potencjału rynku wewnętrznego w celu wspierania wzrostu gospodarczego i ekonomii skali na szczeblu unijnym poprzez poprawę koordynacji i harmonizacji warunków technicznych wykorzystania i dostępności widma – stosownie do okoliczności;

k)

unikanie szkodliwych zakłóceń lub zaburzeń ze strony innych urządzeń radiowych lub nieradiowych między innymi poprzez ułatwianie opracowywania norm wspierających efektywne wykorzystanie widma oraz zwiększanie odporności odbiorników na zakłócenia, ze szczególnym uwzględnieniem kumulatywnego wpływu rosnącej ilości i rosnącego zagęszczenia urządzeń i aplikacji radiowych;

l)

wspieranie dostępności nowych produktów i technologii konsumenckich, tak by zyskać poparcie konsumentów przy przechodzeniu do technologii cyfrowej i zapewnić wydajne korzystanie z dywidendy cyfrowej;

m)

zmniejszenie śladu węglowego w UE poprzez poprawę technicznej i energetycznej efektywności sieci i urządzeń do łączności bezprzewodowej.

a)

ograniczenie ilości widma, dla którego prawa do użytkowania przyznawane są jakiemukolwiek przedsiębiorstwu lub obwarowanie takich praw do użytkowania warunkami, takimi jak zapewnienie dostępu hurtowego, roamingu krajowego lub regionalnego w przypadku pewnych pasm lub grup pasm o podobnej charakterystyce, np. częstotliwości poniżej 1 GHz przeznaczonych dla usług łączności elektronicznej. Takie dodatkowe warunki mogą być nakładane wyłącznie przez właściwy organ krajowy;

b)

zarezerwowanie, w stosownych przypadkach w zależności od sytuacji na rynku krajowym, określonej części pasma lub grupy pasm częstotliwości, aby przydzielić je nowym operatorom;

c)

odmowa przyznania nowych praw do użytkowania widma lub zezwolenia na nowe użytkowanie widma w pewnych pasmach lub obwarowanie przyznania nowych praw do użytkowania widma lub wydania zezwolenia na nowe użytkowanie określonymi warunkami, aby zapobiec zakłóceniom konkurencji wynikłym z cesji, przeniesienia lub gromadzenia praw do użytkowania;

d)

wprowadzenie zakazu przenoszenia praw do użytkowania widma niepodlegającego krajowej lub unijnej procedurze dotyczącej kontroli połączeń lub obwarowanie takich transferów warunkami, gdy istnieje prawdopodobieństwo poważnego uszczerbku dla konkurencji;

e)

zmiana aktualnych praw zgodnie z dyrektywą 2002/20/WE, jeżeli będzie to niezbędne do zaradzenia ex post zakłóceniom konkurencji wynikłym z przeniesienia lub zgromadzenia praw do użytkowania częstotliwości radiowych.

a)

pozwala na określenie pasm częstotliwości, w których można poprawić wydajność obecnego wykorzystania widma;

b)

pomaga w określeniu pasm częstotliwości, które mogłyby nadawać się do ponownego przeznaczenia i współdzielenia widma pod kątem wspierania polityk Unii, o których mowa w niniejszej decyzji, uwzględniając przyszłe zapotrzebowanie na widmo w oparciu, między innymi, o wymagania konsumentów i operatorów oraz o możliwość spełnienia tych wymagań;

c)

pomaga w analizie różnych rodzajów wykorzystania widma przez użytkowników prywatnych i publicznych;

d)

pozwala na określenie pasm częstotliwości, które można przeznaczyć lub ponownie przeznaczyć, aby zwiększyć wydajność ich wykorzystania, promować innowację i wspierać konkurencję na rynku wewnętrznym; pozwala także na szukanie nowych sposobów współdzielenia widma z korzyścią dla użytkowników prywatnych i publicznych, z uwzględnieniem potencjalnego pozytywnego i negatywnego wpływu przeznaczenia lub ponownego przeznaczenia na aktualnych użytkowników tych i sąsiednich pasm.

a)

akt umożliwiający stworzenie praktycznych warunków i jednolitych metod zbierania przez państwa członkowskie danych na temat aktualnego wykorzystania widma i udostępniania ich Komisji, z zastrzeżeniem poszanowania przepisów dotyczących tajemnicy handlowej zawartych w art. 8 decyzji nr 676/2002/WE oraz prawa państw członkowskich do nieujawniania informacji poufnych, z uwzględnieniem celu minimalizacji obciążeń administracyjnych i istniejących obowiązków państw członkowskich, które wynikają z innych przepisów prawa unijnego, w szczególności obowiązku dostarczania określonych informacji;

b)

akt umożliwiający opracowanie metody analizy trendów w technologii, przyszłych potrzeb i zapotrzebowania na widmo w obszarach polityki Unii objętych niniejszą decyzją, w szczególności usług, które mogą funkcjonować w zakresie częstotliwości od 400 MHz do 6 GHz, tak aby określić rozwijające się i potencjalne istotne sposoby wykorzystania widma.

a)

jeżeli przedmiot negocjacji międzynarodowych wchodzi w zakres kompetencji Unii, stanowisko Unii określane jest zgodnie z prawem unijnym;

b)

jeżeli przedmiot negocjacji międzynarodowych wchodzi częściowo w zakres kompetencji Unii, a częściowo w zakres kompetencji państw członkowskich, Unia i państwa członkowskie starają się wypracować wspólne stanowisko zgodnie z wymogami zasady lojalnej współpracy.

21.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 81/18

(1)

Zgodnie z dyrektywą 2010/31/UE Komisja zobowiązana jest do ustanowienia w drodze aktu delegowanego ram metodologii porównawczej do celów obliczania optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej budynków i elementów budynków.

(2)

Państwa członkowskie są odpowiedzialne za określenie minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej budynków i elementów budynków. Wymagania te muszą zostać określone w celu osiągnięcia poziomów optymalnych pod względem kosztów. Decyzja dotycząca tego, czy krajowy poziom odniesienia wykorzystywany jako ostateczny wynik obliczeń optymalnych kosztów to wynik obliczony z perspektywy makroekonomicznej (z uwzględnieniem kosztów inwestycji w efektywność energetyczną i korzyści z tych inwestycji dla całego społeczeństwa) czy z perspektywy czysto finansowej (z uwzględnieniem samej inwestycji), należy do państw członkowskich. Krajowe minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej nie powinny być o więcej niż 15 % niższe niż wynik obliczeń optymalnych kosztów otrzymany w ramach obliczenia stosowanego jako krajowy poziom odniesienia. Poziom optymalny pod względem kosztów leży w granicach poziomów charakterystyki energetycznej, jeżeli analiza kosztów i korzyści przeprowadzona dla cyklu życia daje pozytywny wynik.

(3)

Dyrektywa 2010/31/UE wspiera zmniejszenie zużycia energii w budownictwie, ale także podkreśla, że sektor budowlany jest jednym z głównych emitentów dwutlenku węgla.

(4)

W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającej ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią (2) przewidziano ustanowienie minimalnych wymagań dotyczących efektywności energetycznej w odniesieniu do tych produktów. Określając krajowe wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej dla systemów technicznych budynku, państwa członkowskie muszą uwzględniać środki wykonawcze ustanowione na mocy tej dyrektywy. Parametry wyrobów budowlanych, które mają być wykorzystane do obliczeń na mocy niniejszego rozporządzenia, należy określić zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 r. ustanawiającego zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylającego dyrektywę Rady 89/106/EWG (3).

(5)

Cel, jakim jest osiągnięcie poziomów efektywności energetycznej, które byłyby opłacalne ekonomicznie lub optymalne pod względem kosztów, może w niektórych okolicznościach uzasadniać określenie przez państwa członkowskie wymagań opłacalności ekonomicznej lub optymalizacji kosztów dotyczących elementów budowlanych, które w praktyce doprowadziłyby do powstania przeszkód dla korzystania z niektórych technologii projektowania budynków i rozwiązań technicznych, oraz które stymulowałyby stosowanie produktów związanych z energią o lepszej charakterystyce energetycznej.

(6)

Działania składające się na ramy metodologii porównawczej zostały określone w załączniku III do dyrektywy 2010/31/UE i obejmują określenie budynków referencyjnych, zdefiniowanie środków poprawy efektywności energetycznej, jakie należy zastosować w odniesieniu do tych budynków referencyjnych, ocenę zapotrzebowania na energię pierwotną w przypadku tych środków oraz obliczenie kosztów (tj. obecną wartość netto) tych środków.

(7)

Wspólne ramy do obliczania charakterystyki energetycznej, które ustanowiono w załączniku I do dyrektywy 2010/31/UE, mają również zastosowanie do wszystkich etapów przewidzianych w optymalnych pod względem kosztów ramach metodologii, w szczególności na etapie obliczania charakterystyki energetycznej budynków i elementów budynków.

(8)

W celu dostosowania ram metodologii porównawczej do okoliczności krajowych państwa członkowskie powinny określić szacunkowy ekonomiczny cykl życia budynku lub elementu budynku, odpowiednie koszty nośników energii, produktów, systemów i konserwacji, koszty eksploatacji i koszty pracy, współczynniki konwersji energii pierwotnej oraz ewolucję cen energii w tym względzie, które należy przyjąć w odniesieniu do paliw wykorzystywanych w kontekście krajowym do celu produkcji energii zużywanej w budynkach, uwzględniając informacje przekazane przez Komisję. Państwa członkowskie powinny również ustalić stopę dyskontową, którą należy stosować w obliczeniach makroekonomicznych i obliczeniach finansowych po uprzednim przeprowadzeniu analizy wrażliwości dla co najmniej dwóch stóp dyskontowych w przypadku każdego obliczenia.

(9)

Aby zapewnić wspólne podejście w zakresie zastosowania ram metodologii porównawczej przez państwa członkowskie, właściwe jest, aby Komisja ustaliła kluczowe warunki ramowe konieczne do obliczeń obecnej wartości netto, takie jak rok zerowy dla obliczeń, kategorie kosztów, które należy uwzględnić, oraz okres obliczeniowy, który ma być stosowany.

(10)

Ustanowienie wspólnego okresu obliczeniowego nie narusza prawa państw członkowskich do określenia szacunkowego ekonomicznego cyklu życia budynków i/lub elementów budynku, ponieważ cykl ten może być dłuższy lub krótszy niż ustanowiony okres obliczeniowy. Szacowany ekonomiczny cykl życia budynku lub elementu budynku ma ograniczony wpływ na okres obliczeniowy, ponieważ okres ten określa się raczej w oparciu o cykl remontowy budynku, czyli okres, po upływie którego budynek poddawany jest gruntownemu remontowi.

(11)

Obliczeniom kosztów oraz prognozom zawierającym wiele założeń i niewiadomych, w tym na przykład dotyczących ewolucji cen energii, towarzyszy na ogół analiza wrażliwości mająca na celu ocenę odporności kluczowych parametrów wejściowych. Do celów obliczania optymalnych kosztów należy przeprowadzić analizę wrażliwości przynajmniej w odniesieniu do ewolucji cen energii i stopy dyskontowej, które mają być stosowane; jeśli to możliwe, analiza wrażliwości powinna również obejmować przyszłą ewolucję cen technologii w celu uzyskania danych wejściowych do przeglądu obliczeń.

(12)

Ramy metodologii porównawczej powinny umożliwić państwom członkowskim porównywanie wyników obliczeń optymalnych kosztów z obowiązującymi minimalnymi wymaganiami dotyczącymi charakterystyki energetycznej oraz wykorzystywanie wyników porównania w celu zagwarantowania, by minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej były ustalane w celu osiągnięcia poziomów optymalnych pod względem kosztów. Państwa członkowskie powinny również rozważyć ustanowienie minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej na poziomie optymalnym pod względem kosztów w odniesieniu do tych kategorii budynków, w których jak dotąd nie istnieją minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej.

(13)

Optymalna pod względem kosztów metodologia jest technologicznie neutralna i nie sprzyja jednemu rozwiązaniu technologicznemu bardziej niż innym. Zapewnia ona konkurencję środków/pakietów/wariantów w trakcie szacunkowego cyklu życia budynku lub elementu budynku.

(14)

Wyniki obliczeń oraz zastosowane dane wejściowe i przyjęte założenia powinny być zgłaszane Komisji w ramach sprawozdań zgodnie z art. 5 ust. 2 dyrektywy 2010/31/UE. Sprawozdania te powinny umożliwić Komisji dokonanie oceny i sporządzenie sprawozdania na temat postępów państw członkowskich na drodze do ustalenia minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej na poziomie optymalnym pod względem kosztów.

(15)

Aby ograniczyć obciążenia administracyjne, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zmniejszenia liczby obliczeń poprzez określenie budynków referencyjnych, które są reprezentatywne dla więcej niż jednej kategorii budynków, co nie powinno mieć wpływu na zobowiązanie ciążące na państwach członkowskich na mocy dyrektywy 2010/31/UE polegające na określeniu minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej w odniesieniu do niektórych kategorii budynków,

1)

koszt całkowity oznacza sumę wartości bieżącej początkowych kosztów inwestycji, sumę kosztów bieżących oraz kosztów odtworzenia (w powiązaniu z rokiem zerowym), jak również – w stosownych przypadkach – koszty usunięcia. Do celów obliczeń na poziomie makroekonomicznym należy uwzględnić dodatkową kategorię kosztów – koszt emisji gazów cieplarnianych;

2)

początkowe koszty inwestycji oznaczają wszystkie koszty poniesione do momentu oddania inwestorowi budynku lub elementu budynku do użytku. Koszty te obejmują projektowanie, zakup elementów budynków, podłączenie do dostawców, procedury związane z instalacją i rozruchem eksploatacyjnym;

3)

koszty energii oznaczają roczne koszty oraz stałe i maksymalne opłaty za energię, w tym podatki krajowe;

4)

koszty eksploatacji oznaczają wszystkie koszty związane z eksploatacją budynku, w tym roczne koszty ubezpieczenia, opłaty za media i inne stałe opłaty i podatki;

5)

koszty utrzymania oznaczają roczne koszty środków przeznaczonych na ochronę i przywracanie pożądanej jakości budynku lub elementu budynku. Obejmują one roczne koszty kontroli, sprzątania, zmian, napraw i elementów zużywalnych;

6)

koszty bieżące oznaczają roczne koszty utrzymania, koszty eksploatacji i koszty energii;

7)

koszty usunięcia oznaczają koszty likwidacji w przypadku budynku lub elementu budynku, który osiągnął koniec cyklu życia, i obejmują prace rozbiórkowe, demontaż elementów budynku, które nie osiągnęły jeszcze końca cyklu życia, transport i recykling;

8)

roczny koszt oznacza sumę kosztów bieżących i kosztów okresowych lub koszty odtworzenia poniesione w danym roku;

9)

koszt odtworzenia oznacza inwestycję pokrywającą zastąpienie elementu budynku, zgodnie z szacunkowym ekonomicznym cyklem życia w okresie obliczeniowym;

10)

koszt emisji gazów cieplarnianych oznacza wartość pieniężną szkód wyrządzonych środowisku przez emisje CO2 związane ze zużyciem energii w budynkach;

11)

budynek referencyjny oznacza hipotetyczny lub rzeczywisty budynek referencyjny, który posiada typową geometrię i typowe systemy techniczne, typową charakterystykę energetyczną zarówno dla przegród zewnętrznych, jak i dla systemów technicznych, pełni typowe funkcje i posiada typową strukturę kosztów w danym państwie członkowskim oraz jest reprezentatywny dla warunków klimatycznych i położenia geograficznego;

12)

stopa dyskontowa oznacza konkretną wartość do celów porównania wartości pieniądza w czasie, wyrażoną w wartościach rzeczywistych;

13)

współczynnik dyskontowy oznacza przelicznik stosowany do przeliczania przepływu pieniężnego występującego w określonym czasie na jego równoważną wartość w punkcie wyjścia. Jest on pochodną stopy dyskontowej;

14)

rok zerowy oznacza rok, na którym opierają się wszelkie obliczenia i na podstawie którego określa się okres obliczeniowy;

15)

okres obliczeniowy oznacza okres uwzględniany do celów obliczeniowych, zazwyczaj wyrażany w latach;

16)

wartość rezydualna budynku oznacza sumę wartości rezydualnych budynku i elementów budynków pod koniec okresu obliczeniowego;

17)

ewolucja cen oznacza rozwój w czasie cen energii, produktów, systemów technicznych budynku, usług, pracy, utrzymania i innych kosztów, który może się różnić od stopy inflacji;

18)

środek poprawy efektywności energetycznej oznacza zmianę w budynku, która prowadzi do obniżenia zapotrzebowania budynku na energię pierwotną;

19)

pakiet oznacza zestaw środków poprawy efektywności energetycznej i/lub środków, których podstawę stanowią odnawialne źródła, zastosowanych w odniesieniu do budynku referencyjnego;

20)

wariant oznacza całkowity wynik zastosowania i opis pełnego zestawu środków/pakietów zastosowanych w odniesieniu do budynku, który może składać się z kombinacji środków dotyczących przegród zewnętrznych budynku, technologii pasywnych, środków dotyczących systemów technicznych budynku i/lub środków, których podstawę stanowią odnawialne źródła energii;

21)

podkategorie budynków oznaczają kategorie rodzajów budynków, które są bardziej zróżnicowane w zależności od wielkości, wieku, materiałów budowlanych, profilu użytkowania, strefy klimatycznej lub innych kryteriów niż te ustanowione w załączniku I pkt 5 dyrektywy 2010/31/UE. Budynki referencyjne określa się na ogół dla takich podkategorii;

22)

energia dostarczona oznacza energię wyrażoną dla każdego nośnika energii, dostarczoną do systemu technicznego budynku przez granice systemu, do celów uwzględnianych zastosowań (ogrzewania, chłodzenia, wentylacji, przygotowania ciepłej wody użytkowej, oświetlenia, zasilania urządzeń itd.) lub w celu produkcji energii elektrycznej;

23)

energia potrzebna do ogrzewania i chłodzenia oznacza ciepło, które ma być dostarczone do lub usunięte z pomieszczenia o regulowanych parametrach w celu utrzymania zamierzonej temperatury w danym okresie czasu;

24)

energia eksportowana oznacza energię wyrażoną dla każdego nośnika energii, dostarczoną przez system techniczny budynku przez granice systemu i wykorzystaną poza granicą systemu;

25)

pomieszczenie o regulowanych parametrach oznacza pomieszczenie, w którym niektóre parametry otoczenia, takie jak temperatura, wilgotność itp. są regulowane za pomocą środków technicznych, takich jak ogrzewanie, chłodzenie itp.

26)

energia ze źródeł odnawialnych oznacza energię pochodzącą z niekopalnych źródeł odnawialnych, a mianowicie energię wiatru, energię promieniowania słonecznego, energię aerotermalną, geotermalną i hydrotermalną oraz energię oceanów, hydroenergię, energię pozyskiwaną z biomasy, gazu pochodzącego z wysypisk śmieci, oczyszczalni ścieków i ze źródeł biologicznych (biogaz).

a)

przyjmują przy obliczeniu jako rok zerowy rok, w którym przeprowadzane jest obliczenie;

b)

stosują okres obliczeniowy określony w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

c)

stosują kategorie kosztów określone w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

d)

w odniesieniu do kosztów emisji dwutlenku węgla stosują jako minimalny dolny próg szacowane ceny emisji w ramach systemu handlem emisjami, zgodnie z załącznikiem II.

a)

szacunkowego ekonomicznego cyklu życia budynku i/lub elementu budynku;

b)

stopy dyskontowej;

c)

kosztów nośników energii, produktów, systemów, kosztów utrzymania, kosztów eksploatacji i kosztów pracy;

d)

współczynników energii pierwotnej;

e)

ewolucji cen energii, której nastąpienie należy założyć w odniesieniu do wszystkich nośników energii, z uwzględnieniem informacji znajdujących się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

21.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 81/37

(1)

Artykuł 27 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1187/2009 z dnia 27 listopada 2009 r. ustanawiającego specjalne szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do pozwoleń na wywóz i refundacji wywozowych do mleka i przetworów mlecznych (2) stanowi, że w przypadku kontyngentu wywozowego otwartego przez Republikę Dominikańską na mleko w proszku przyznaje się pierwszeństwo produktom objętym szczególnymi kodami produktu według nomenklatury refundacji wywozowych. Ograniczenie to zostało wprowadzone w celu zapobieżenia nadmiernej liczbie wniosków o wydanie pozwoleń, która mogłaby doprowadzić do fragmentacji rynku i zagrożenia spadkiem udziału eksporterów z Unii w tym rynku.

(2)

Ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski w roku kontyngentowym 2011/2012 r., po raz pierwszy były niższe od ilości objętych kontyngentem. W przypadku pozostałych ilości należy je przydzielić wnioskodawcom, którzy są zainteresowani otrzymaniem większych ilości niż te, w odniesieniu do których złożyli oni wnioski, pod warunkiem że zabezpieczenie zostanie odpowiednio zwiększone.

(3)

W celu zapewnienia maksymalnego wykorzystania kwoty w kolejnych latach, należy rozszerzyć zakres wniosków o wydanie pozwolenia na wszystkie produkty objęte kontyngentem taryfowym określonym w ramach Umowy o partnerstwie gospodarczym między państwami CARIFORUM, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony (3), której podpisanie i tymczasowe stosowanie zostało zatwierdzone na mocy decyzji Rady 2008/805/WE (4). Ponadto w odniesieniu do ważności pozwoleń na wywóz odstępstwo określone w art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1187/2009 nie powinno ograniczać się jedynie do produktów należących do tej samej kategorii produktów, o których mowa w załączniku I, lecz powinno zostać rozszerzone na wszystkie produkty objęte kontyngentem taryfowym.

(4)

Jako że od 2008 r. refundacje wywozowe są ustalane na poziomie „0”, we wnioskach o wydanie pozwolenia na wywóz oraz w pozwoleniach powinny występować kody Nomenklatury scalonej zamiast kodów produktu według nomenklatury refundacji. Należy zatem odpowiednio dostosować stosowne przepisy.

(5)

W celu właściwego zarządzania, przed dniem 31 sierpnia Komisja musi otrzymać powiadomienia dotyczące ilości, w odniesieniu do których wydano pozwolenia. Natomiast powiadomienia dotyczące przydzielonych ilości są zbędne i mogą zostać zniesione.

(6)

Artykuł 28 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1187/2009 stanowi, że wnioski o pozwolenie na wywóz są dopuszczalne jedynie w przypadku, gdy wnioskodawcy złożą zabezpieczenie zgodnie z art. 9. Wyłączenie stosowania art. 9 przedmiotowego rozporządzenia, ustanowione w art. 33 ust. 1, jest zatem niespójne.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1187/2009.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

1)

w art. 27 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Wnioski o pozwolenie na przywóz mogą być składane w odniesieniu do wszystkich produktów objętych kodami CN 0402 10, 0402 21 oraz 0402 29.”;

2)

w art. 28 ust. 3 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Aby wniosek o pozwolenie na wywóz mógł zostać przyjęty, musi on dotyczyć wyłącznie jednego produktu objętego kodem produktu według Nomenklatury scalonej, a wszystkie wnioski należy złożyć w tym samym czasie właściwemu organowi jednego państwa członkowskiego.”;

3)

w art. 31 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 32 wprowadza się następujące zmiany:

5)

w art. 33 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Zastosowanie mają przepisy rozdziału II z wyłączeniem art. 7 i 10.”.

21.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 81/39

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

21.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 81/41

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 620/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiające administrowanie kontyngentem taryfowym na przywóz wołowiny wysokiej jakości (3) ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące składania wniosków i wydawania pozwoleń na przywóz.

(2)

W art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 przewidziano, iż w przypadku gdy ilości objęte wnioskami o pozwolenie przekraczają ilości dostępne na dany okres obowiązywania kontyngentu, należy ustalić współczynnik przydziału ilości objętych każdym wnioskiem o pozwolenie. Wnioski o pozwolenie na przywóz, złożone na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 620/2009 w okresie od dnia 1 do 7 marca 2012 r., przekraczają dostępne ilości. Należy zatem określić przedział, w granicach którego można wystawiać pozwolenia na przywóz, oraz współczynnik przydziału,

21.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 81/42

(1)

Składanie wniosków o pozwolenia na przywóz w odniesieniu do numeru porządkowego 09.4318 zostało zawieszone od dnia 19 stycznia 2012 r. rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 41/2012 z dnia 18 stycznia 2012 r. zawieszającym składanie wniosków o pozwolenia na przywóz w odniesieniu do produktów cukrowniczych w ramach niektórych kontyngentów taryfowych (3), zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 891/2009.

(2)

W wyniku powiadomień o niewykorzystanych i/lub częściowo wykorzystanych pozwoleniach ilości w odniesieniu do tego numeru porządkowego są znów dostępne. Należy zatem znieść zawieszenie składania wniosków,

21.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 81/43

1.

Strona 2, motyw 10, ostatnie zdanie:

2.

Strona 2, motyw 15, zdania trzecie i czwarte:

3.

Strona 14, podsekcja 3, tytuł:

4.

Strona 14, art. 14, tytuł:

5.

Strona 14, art. 14 ust. 1 akapity pierwszy i trzeci:

6.

Strona 14, art. 14 ust. 2:

7.

Strona 14, art. 15, tytuł:

8.

Strona 14, art. 15 ust. 2:

9.

Strona 14, art. 16, tytuł:

10.

Strona 14, art. 17 akapit pierwszy:

11.

Strona 15, art. 18 akapit drugi lit. a):

„a)

procedury dotyczące składania i oceny wniosków o przedłużanie zatwierdzeń;”,

„a)

procedury dotyczące składania i oceny wniosków o odnowienie zatwierdzeń;”.

12.

Strona 15, art. 19:

13.

Strona 15, art. 20, tytuł:

14.

Strona 15, art. 20 ust. 1 lit. a) i b):

„a)

zatwierdzenie substancji czynnej zostaje przedłużone, z zastrzeżeniem warunków i ograniczeń, w stosownych przypadkach; lub

b)

zatwierdzenie substancji czynnej nie zostaje przedłużone.”,

„a)

zatwierdzenie substancji czynnej zostaje odnowione, z zastrzeżeniem warunków i ograniczeń, w stosownych przypadkach; lub

b)

zatwierdzenie substancji czynnej nie zostaje odnowione.”.

15.

Strona 15, art. 20 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze oraz akapit drugi:

16.

Strona 16, art. 24 ust. 1, ostatnie zdanie:

17.

Strona 23, podsekcja 4, tytuł:

18.

Strona 23, art. 43, tytuł:

19.

Strona 23, art. 43 ust. 1:

20.

Strony 23 i 24, art. 43 ust. 2, zdanie wprowadzające oraz lit. d):

21.

Strona 24, art. 43 ust. 3 akapit pierwszy:

22.

Strona 24, art. 43 ust. 5:

23.

Strona 24, art. 43 ust. 6:

24.

Strona 24, art. 46 akapity pierwszy i drugi:

25.

Strona 26, art. 50 ust. 4 akapit pierwszy:

26.

Strona 30, art. 59 ust. 1 ostatni akapit:

27.

Strona 31, art. 60 ust. 1:

28.

Strona 31, art. 60 ust. 2 lit. a):

„a)

wykaz sprawozdań z testów i badań dotyczących substancji czynnej, sejfnera lub synergetyku, adiuwantu i środka ochrony roślin, niezbędnych do udzielenia pierwszego zezwolenia, zmiany warunków zezwolenia lub przedłużenia zezwolenia; oraz”,

„a)

wykaz sprawozdań z testów i badań dotyczących substancji czynnej, sejfnera lub synergetyku, adiuwantu i środka ochrony roślin, niezbędnych do udzielenia pierwszego zezwolenia, zmiany warunków zezwolenia lub odnowienia zezwolenia; oraz”.

29.

Strona 36, art. 80 ust. 1 akapit drugi zdanie drugie:

30.

Strona 37, art. 80 ust. 2 lit. c):

„c)

przez okres pięciu lat od daty przedłużenia włączenia lub przedłużenia zatwierdzenia, dla substancji czynnych, których włączenie do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG wygasa z dniem 24 listopada 2011 r. Przepis ten stosuje się wyłącznie do danych niezbędnych do przedłużenia zatwierdzenia i które uzyskały certyfikat zgodności z zasadami dobrej praktyki laboratoryjnej do tego dnia.”,

„c)

przez okres pięciu lat od daty odnowienia włączenia lub odnowienia zatwierdzenia, dla substancji czynnych, których włączenie do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG wygasa z dniem 24 listopada 2011 r. Przepis ten stosuje się wyłącznie do danych niezbędnych do odnowienia zatwierdzenia i które uzyskały certyfikat zgodności z zasadami dobrej praktyki laboratoryjnej do tego dnia.”.