27.1.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 24/1

(1)

Protokół 10 do Porozumienia zmieniono decyzją Wspólnego Komitetu EOG nr 76/2009 z dnia 30 czerwca 2009 r. (2) w celu dodania do niego nowego rozdziału IIa w sprawie środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne.

(2)

Art. 9b protokołu 10 stanowi, że w handlu dwustronnym między umawiającymi się stronami uchyla się wymóg stosowania środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne, pod warunkiem że istnieje równoważny poziom bezpieczeństwa celnego na ich właściwych terytoriach.

(3)

Art. 9f protokołu 10 stanowi ponadto że Wspólny Komitet EOG określa zasady umożliwiające umawiającym się stronom zapewnienie monitorowania wdrażania rozdziału IIa tego protokołu oraz kontrolę przestrzegania postanowień rozdziału IIa i załączników I i II do tego protokołu,

27.1.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 24/5

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

27.1.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 24/7

(1)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (WE) nr 1273/2011 otworzyło niektóre kontyngenty taryfowe na przywóz ryżu i ryżu łamanego i ustanowiło zarządzanie nimi według krajów pochodzenia i w podziale na podokresy zgodnie z załącznikiem I do wymienionego rozporządzenia wykonawczego.

(2)

Pierwszym podokresem jest podokres przypadający w styczniu w odniesieniu do kontyngentów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a), b), c) i d) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011.

(3)

Z powiadomień przesłanych zgodnie z art. 8 lit. a) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011 wynika, że w odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4154 – 09.4112 – 09.4116 – 09.4117 – 09.4118 – 09.4119 – 09.4166 wnioski złożone w ciągu pierwszych dziesięciu dni roboczych stycznia 2012 r., zgodnie z art. 4 ust. 1 wymienionego rozporządzenia wykonawczego, odnoszą się do ilości większej niż ilość dostępna. Należy zatem określić, na jakie ilości pozwolenia mogą być wydawane poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski dla danego kontyngentu.

(4)

Z powiadomień tych wynika również, że w odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4127 – 09.4128 – 09.4148 – 09.4149 – 09.4150 – 09.4152 – 09.4153, wnioski złożone w ciągu pierwszych dziesięciu dni roboczych stycznia 2012 r., zgodnie z art. 4 ust. 1 wymienionego rozporządzenia wykonawczego, odnoszą się do ilości mniejszej niż ilość dostępna.

(5)

W odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4127 – 09.4128 – 09.4148 – 09.4149 – 09.4150 – 09.4152 – 09.4153 – 09.4154 – 09.4112 – 09.4116 – 09.4117 – 09.4118 – 09.4119 – 09.4166 należy również ustalić całkowite ilości dostępne w następnym podokresie, zgodnie z art. 5 akapit pierwszy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011.

(6)

W celu zapewnienia efektywnego zarządzania procedurą wydawania pozwoleń na przywóz niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie niezwłocznie po jego opublikowaniu,

27.1.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 24/11

(1)

Dnia 16 marca 2009 r. Rada przyjęła decyzję 2009/249/WE (2) w sprawie mianowania Johnny’ego ÅKERHOLMA przewodniczącym Europejskiej Rady Konsultacyjnej ds. Zarządzania Statystyką na okres trzech lat od dnia 23 marca 2009 r.

(2)

Należy zatem mianować nowego przewodniczącego, który obejmie stanowisko po upływie kadencji, która rozpoczęła się dnia 23 marca 2009 r.

(3)

Zgodnie z art. 3 ust. 3 decyzji nr 235/2008/WE przewodniczącym nie może być osoba, która aktualnie pozostaje członkiem krajowego urzędu statystycznego albo Komisji,

27.1.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 24/12

(1)

Starania rozpoczęte przez Danię w grudniu 2006 r. o przyznanie odstępstwa na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1781/2006 dotyczącego przekazów pieniężnych pomiędzy Danią a Grenlandią oraz pomiędzy Danią a Wyspami Owczymi zostały zakończone w kwietniu 2011 r.

(2)

Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1781/2006 przekazy pieniężne pomiędzy Danią a Grenlandią oraz pomiędzy Danią a Wyspami Owczymi są od grudnia 2006 r. traktowane tymczasowo jak przekazy pieniężne w obrębie Danii.

(3)

Państwa członkowskie zostały poinformowane w dniu 27 kwietnia 2011 r., że Komisja uznała, iż dysponuje informacjami koniecznymi do rozpatrzenia wniosków złożonych przez Danię.

(4)

Ani Grenlandia, ani Wyspy Owcze nie stanowią części terytorium Unii Europejskiej, określonego zgodnie z art. 52 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz art. 355 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), ale wchodzą w skład obszaru walutowego Danii. W związku z tym Grenlandia i Wyspy Owcze spełniają kryterium zawarte w art. 17 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1781/2006.

(5)

Dostawcy usług płatniczych w Grenlandii i na Wyspach Owczych uczestniczą bezpośrednio w systemach płatności i rozrachunków w Danii, takich jak Kronos lub Sumclearing. W związku z tym dostawcy ci spełniają kryterium zawarte w art. 17 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1781/2006.

(6)

Grenlandia i Wyspy Owcze włączyły do swoich porządków prawnych przepisy odpowiadające przepisom rozporządzenia (WE) nr 1781/2006, w szczególności w przypadku Grenlandii za pomocą takich aktów prawnych, jak: ustawa nr 399 z dnia 21 kwietnia 2010 r. w sprawie informacji o zleceniodawcy towarzyszących przekazom pieniężnym oraz ustawa nr 6 z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie informacji o zleceniodawcy towarzyszących przekazom pieniężnym, a w przypadku Wysp Owczych za pomocą ustawy nr 467 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie informacji o zleceniodawcy towarzyszących przekazom pieniężnym, zmienionej ustawą nr 579 z dnia 1 czerwca 2010 r.

(7)

Grenlandia i Wyspy Owcze wprowadziły przepisy przyczyniające się do budowania należycie działającego systemu zapobiegającego praniu pieniędzy. W Grenlandii w skład wspomnianych przepisów wchodzą w szczególności: dekret królewski nr 1034 z dnia 30 sierpnia 2010 r. w sprawie środków na rzecz zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz ustawa nr 5 z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie środków na rzecz zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. Na Wyspach Owczych prawodawstwo w zakresie zapobiegania praniu pieniędzy obejmuje w szczególności dekret królewski nr 79 z dnia 29 stycznia 2010 r. w sprawie środków na rzecz zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu i ustawę w sprawie środków na rzecz zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, ustawę nr 56 z dnia 9 czerwca 2008 r. ze zmianami z dnia 26 maja 2010 r.

(8)

Grenlandia i Wyspy Owcze wprowadziły odpowiednie przepisy umożliwiające nakładanie kar finansowych na podmioty lub osoby znajdujące się na wykazach Narodów Zjednoczonych lub Unii Europejskiej.

(9)

Grenlandia i Wyspy Owcze przyjęły zatem takie same zasady jak zasady ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 1781/2006 i wymagają ich stosowania od dostawców usług płatniczych podlegających ich jurysdykcji, a w związku z tym spełniają kryterium określone w art. 17 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia.

(10)

W związku z tym należy udzielić Danii odstępstwa, w sprawie którego złożyła wniosek.

(11)

Umowy, które mają być zawierane między Danią a Grenlandią, powinny zawierać przepisy zapewniające zgodność z dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (2), a w szczególności z art. 25 i 26.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu,

27.1.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 24/14

(1)

W dyrektywach 91/496/EWG i 97/78/WE określono szczegółowe wymogi w zakresie kontroli weterynaryjnych wszelkich przesyłek żywych zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego przywożonych z państw trzecich i przeznaczonych do Unii, przeprowadzanych w zatwierdzonych przez Unię punktach kontroli granicznej.

(2)

W art. 13 dyrektywy 91/496/EWG dopuszczono przyjęcie specjalnych przepisów w zakresie kontroli żywych zwierząt przywożonych w celu uboju i przeznaczonych do spożycia lokalnego oraz zwierząt przeznaczonych do hodowli i produkcji w peryferyjnych regionach państw członkowskich. Zgodnie z tymi przepisami Komisji należy przedkładać plany zawierające opis procedur przeprowadzania kontroli. Plany te muszą określać kontrole przeprowadzane w celu niedopuszczenia w żadnym przypadku do odesłania zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego wprowadzonych do danych regionów peryferyjnych do innych części terytorium Unii.

(3)

W art. 18 dyrektywy 97/78/WE dopuszczono przyjęcie specjalnych przepisów w zakresie kontroli produktów pochodzenia zwierzęcego przywożonych w celu wykorzystania lokalnego w regionach peryferyjnych m.in. Republiki Francuskiej. Zgodnie z tymi przepisami Komisji należy przedkładać plany zawierające opis procedur przeprowadzania kontroli. Plany te muszą określać kontrole przeprowadzane w celu niedopuszczenia w żadnym przypadku do odesłania produktów pochodzenia zwierzęcego wprowadzonych do danych regionów peryferyjnych do innych części terytorium Unii.

(4)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 136/2004 z dnia 22 stycznia 2004 r. ustanawiającym procedurę kontroli weterynaryjnej we wspólnotowych punktach kontroli granicznej dotyczącą produktów przywożonych z państw trzecich (3) oraz rozporządzeniu Komisji (WE) nr 282/2004 z dnia 18 lutego 2004 r. wprowadzającym dokument zgłoszenia i kontroli weterynaryjnych dotyczących zwierząt wwożonych do Wspólnoty pochodzących z krajów trzecich (4) określono procedury zgłaszania i kontroli weterynaryjnych produktów pochodzenia zwierzęcego i żywych zwierząt oraz wspólny weterynaryjny dokument wejścia, które należy stosować w celu dokumentowania wyników kontroli weterynaryjnej tego rodzaju przesyłek.

(5)

Władze Francji przedłożyły Komisji odpowiednie plany odnoszące się do niektórych punktów wejścia znajdujących się we francuskich departamentach zamorskich: Gwadelupie, Martynice i Gujanie Francuskiej.

(6)

Zgodnie z planami przedstawionymi przez Francję wszystkie przesyłki żywych zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego muszą być zgłoszone do przywozu w wyznaczonych punktach wejścia w departamentach, gdzie zostają poddane kontroli weterynaryjnej. W planach wykazano, że ich realizacja skutecznie zapobiega wysyłaniu do innych części terytorium Unii przesyłek, które nie spełniają wymogów odpowiednich przepisów unijnych. Jest to możliwe dzięki nanoszeniu na wspólne weterynaryjne dokumenty wejścia, dotyczące żywych zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego dopuszczonych do przywozu do danych departamentów, pieczęci z informacją o ograniczeniu ich wykorzystania do terytorium danego departamentu. Importerzy informowani są o zakazie przesyłania do innych części terytorium Unii przedmiotowych żywych zwierząt, pochodzących od nich produktów lub produktów pochodzenia zwierzęcego, a właściwe organy francuskich departamentów zamorskich kontrolują przestrzeganie tego wymogu przy zatwierdzaniu świadectw obowiązujących w obrocie wewnątrzunijnym.

(7)

Plany przedstawione przez Francję szczegółowo określają także infrastrukturę, która obejmuje wystarczająco obszerne pomieszczenia umożliwiające pobieranie próbek w warunkach higienicznych oraz sprzęt niezbędny do przeprowadzania wymaganych kontroli weterynaryjnych w celu stwierdzenia, czy spełnione są unijne wymogi w zakresie zdrowia publicznego oraz zdrowia zwierząt w odniesieniu do żywych zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego. Dostępne są także pomieszczenia i chłodnie przeznaczone do przechowywania przesyłek, z których pobrano próbki, które zostały zatrzymane lub są badane na miejscu, a także odpowiednia infrastruktura dla przetrzymywania żywych zwierząt w oczekiwaniu na wyniki wszelkich przeprowadzonych kontroli.

(8)

Z planów przedstawionych przez Francję wynika także, że dostępna jest wystarczająca do przeprowadzania kontroli weterynaryjnych liczba lekarzy weterynarii i pracowników technicznych zgodnie z art. 4 dyrektyw 91/496/EWG i 97/78/WE oraz zgodnie z przepisami określonymi w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 136/2004 i w rozporządzeniu (WE) nr 282/2004.

(9)

Choć zasadniczo należy przeprowadzać kontrole weterynaryjne wszystkich przesyłek produktów pochodzenia zwierzęcego, w art. 10 dyrektywy 97/78/WE dopuszczono przeprowadzanie rzadszych kontroli fizycznych niektórych produktów pochodzenia zwierzęcego, które zostały wymienione – wraz z informacją o częstotliwości kontroli fizycznych – w załącznikach I i II do decyzji Komisji 94/360/WE z dnia 20 maja 1994 r. w sprawie zmniejszonej częstotliwości bezpośrednich kontroli przesyłek niektórych produktów sprowadzanych z państw trzecich, zgodnie z dyrektywą Rady 90/675/EWG (5). W celu zachowania spójności z kontrolami weterynaryjnymi na granicach Unii zmniejszoną częstotliwość kontroli przesyłek weterynaryjnych można zastosować do przesyłek weterynaryjnych wysyłanych do wymienionych trzech francuskich departamentów zamorskich.

(10)

W unijnym zintegrowanym skomputeryzowanym systemie weterynaryjnym (systemie TRACES) ustanowionym decyzją Komisji 2004/292/WE z dnia 30 marca 2004 r. w sprawie wprowadzenia systemu TRACES (6) zobowiązano państwa członkowskie do wprowadzenia systemu TRACES i rozpoczęcia stosowania go w szczególności do przesyłek żywych zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących z państw niebędących członkami Unii.

(11)

Stosowanie systemu TRACES w przywozie żywych zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego wymaga wydania dla każdej przesyłki zgłoszonej do przywozu wspólnego weterynaryjnego dokumentu wejścia. Dokumenty te powinny służyć zapewnieniu, by tego rodzaju przywożone przesyłki żywych zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego nie były przesyłane do innych części terytorium Unii i były przeznaczone wyłącznie do wykorzystania lokalnego.

(12)

W niniejszej decyzji należy zatem określić punkty wejścia znajdujące się we francuskich departamentach zamorskich: Gwadelupie, Martynice i Gujanie Francuskiej oraz wymogi odnoszące się do ich działania.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

przed przybyciem przesyłki produktów powiadomić właściwy organ, któremu podlega punkt wejścia, z użyciem pierwszej części wspólnego weterynaryjnego dokumentu wejścia zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 136/2004 oraz systemu TRACES zgodnie z art. 3 decyzji 2004/292/WE;

2)

powiadomić z wyprzedzeniem jednego dnia roboczego właściwy organ, któremu mają zostać przedstawione żywe zwierzęta, określając ich liczbę i rodzaj oraz przewidywany czas przybycia, z użyciem pierwszej części wspólnego weterynaryjnego dokumentu wejścia zgodnie z art. 1 rozporządzenia (WE) nr 282/2004 i systemu TRACES zgodnie z art. 3 decyzji 2004/292/WE;

3)

prowadzić zatwierdzony przez właściwy organ rejestr zawierający informacje o ilości przywożonych produktów lub zwierząt oraz o nazwie i adresie nabywcy (nabywców);

4)

poinformować nabywcę (nabywców), że produkty pochodzące od przywożonych zwierząt lub przywożone produkty pochodzenia zwierzęcego przeznaczone są wyłącznie do spożycia lokalnego, a w przypadku zwierząt przeznaczonych do hodowli i produkcji nie mogą one w żadnym przypadku być odesłane do innych części terytorium Unii;

5)

poinformować nabywcę (nabywców), że w przypadku odsprzedaży ma on obowiązek poinformować kolejnego nabywcę, o ile jest to przedsiębiorstwo komercyjne, że przedmiotowe produkty przeznaczone są wyłącznie do spożycia lokalnego, a w przypadku zwierząt przeznaczonych do hodowli i produkcji nie mogą one w żadnym przypadku być odesłane do innych części terytorium Unii.