30.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/1

(1)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 2007/2000 z dnia 18 września 2000 r. wprowadzającym nadzwyczajne środki handlowe dla krajów i terytoriów uczestniczących lub powiązanych z procesem stabilizacji i stowarzyszania Unii Europejskiej (2) wprowadzono nadzwyczajne środki handlowe, które przewidują nieograniczony bezcłowy dostęp do rynku Unii dla prawie wszystkich produktów pochodzących z krajów i obszarów celnych korzystających z procesu stabilizacji i stowarzyszania. Jako że kilkakrotnie znacząco zmieniano rozporządzenie (WE) nr 2007/2000, zostało ono ujednolicone rozporządzeniem Rady (WE) nr 1215/2009 (3) w celu zachowania jasności i racjonalności.

(2)

Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Bośnią i Hercegowiną, z drugiej strony, podpisano w Luksemburgu w dniu 16 czerwca 2008 r. Do czasu zakończenia procedur koniecznych, aby układ ten wszedł w życie, podpisano i zawarto (4) umowę przejściową w sprawie handlu i kwestii związanych z handlem pomiędzy Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Bośnią i Hercegowiną, z drugiej strony (5), która weszła w życie w dniu 1 lipca 2008 r.

(3)

Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Serbii, z drugiej strony, podpisano w Luksemburgu w dniu 29 kwietnia 2008 r. Do czasu zakończenia procedur koniecznych, aby układ ten wszedł w życie, podpisano i zawarto (6) umowę przejściową w sprawie handlu i kwestii związanych z handlem pomiędzy Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Republiką Serbii, z drugiej strony (7), która weszła w życie w dniu 1 lutego 2010 r.

(4)

Układy o stabilizacji i stowarzyszeniu i umowy przejściowe ustanawiają umowny system handlowy pomiędzy Unią Europejską a Bośnią i Hercegowiną oraz pomiędzy Unią Europejską a Serbią. Konieczna jest zatem zmiana rozporządzenia (WE) nr 1215/2009 polegająca na usunięciu Bośni i Hercegowiny oraz Serbii z listy beneficjentów koncesji taryfowych na te same produkty, a także dostosowanie wielkości globalnych kontyngentów taryfowych na konkretne produkty w ramach systemu umownego. Bośnia i Hercegowina oraz Serbia powinny jednak pozostać beneficjentami w oparciu o rozporządzenie (WE) nr 1215/2009 w takim zakresie, w jakim rozporządzenie to przewiduje koncesje, które są bardziej korzystne niż te istniejące w ramach umów dwustronnych.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 1215/2009 pozostaje głównym instrumentem regulującym stosunki handlowe z Kosowem (8). Stały dostęp do rynku Unii jest decydujący dla ożywienia gospodarczego Kosowa i całego regionu. Jednocześnie taki dostęp nie będzie miał negatywnych skutków dla Unii.

(6)

Z tych powodów i biorąc pod uwagę, że rozporządzenie (WE) 1215/2009 przestało obowiązywać w dniu 31 grudnia 2010 r., należy przedłużyć okres obowiązywania rozporządzenia (WE) nr 1215/2009 do dnia 31 grudnia 2015 r.

(7)

Aby zapewnić, że Unia jest w stanie przestrzegać swoich międzynarodowych zobowiązań, preferencje przewidziane w niniejszym rozporządzeniu powinny być uzależnione od kontynuacji lub odnowienia istniejącego odstępstwa od zobowiązań w ramach Światowej Organizacji Handlu (WTO) uzyskanego przez Unię.

(8)

W celu ochrony interesów gospodarczych podmiotów konieczne jest zapewnienie środków przejściowych dla produktów, które w dniu zastosowania niniejszego rozporządzenia znajdują się w tranzycie lub są tymczasowo składowane w składach celnych lub w strefach wolnocłowych.

(9)

W celu przyjęcia przepisów koniecznych do stosowania niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczących koniecznych zmian i dostosowań technicznych w załącznikach I i II po zmianach w kodach Nomenklatury scalonej i podpodziałach TARIC, a także koniecznych korekt w następstwie przyznania preferencji handlowych na mocy innych ustaleń między Unią a krajami i terytoriami, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu. Szczególnie ważne jest, aby Komisja podczas prac przygotowawczych prowadziła odpowiednie konsultacje, w tym na szczeblu ekspertów. W procesie przygotowywania i sporządzania aktów delegowanych Komisja powinna zagwarantować równoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(10)

Należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do zawieszenia uprawnienia do korzystania z porozumień preferencyjnych w razie ich nieprzestrzegania, wydawania świadectw autentyczności potwierdzających, że towary pochodzą z danego kraju lub terytorium i odpowiadają definicji zawartej w niniejszym rozporządzeniu, a także czasowego zawieszenia całości lub części uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (9).

(11)

Aby nie zakłócać handlu, niniejsze rozporządzenie należy stosować z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2011 r.,

1)

art. 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 1

Uzgodnienia preferencyjne

1.   Z zastrzeżeniem przepisów szczególnych ustanowionych w art. 3, produkty pochodzące z obszaru celnego Kosowa, inne niż ujęte w pozycjach nr 0102, 0201, 0202, 0301, 0302, 0303, 0304, 0305, 1604, 1701, 1702 i 2204 Nomenklatury scalonej, zostają dopuszczone do przywozu na obszar Unii bez ograniczeń ilościowych lub środków o skutku równoważnym i podlegają zwolnieniu z opłat celnych i opłat o skutku równoważnym.

2.   Produkty pochodzące z Albanii, Bośni i Hercegowiny, Chorwacji, byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii, Czarnogóry lub Serbii podlegają w dalszym ciągu, w przypadkach gdy tak wskazano, przepisom niniejszego rozporządzenia. Takie produkty podlegają również wszelkim koncesjom handlowym przewidzianym w niniejszym rozporządzeniu, jeśli są korzystniejsze od przewidzianych w umowach dwustronnych pomiędzy Unią a tymi krajami.”;

2)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

4)

art. 4 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 4

Realizacja kontyngentów taryfowych na młodą wołowinę

Komisja za pomocą aktów wykonawczych ustala szczegółowe przepisy w celu wdrożenia kontyngentów taryfowych na młodą wołowinę. Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 8 ust. 4.”;

5)

art. 7 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 7

Przyznanie uprawnień

Komisja otrzymuje uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 7a, dotyczących:

6)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 7a

Wykonanie przekazania

1.   Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych powierzone Komisji podlegają warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 7, zostaną przekazane Komisji przed datą wygaśnięcia niniejszego rozporządzenia. Najpóźniej dziewięć miesięcy przed tą datą Komisja sporządzi sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień.

3.   Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 7, mogą zostać odwołane w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Decyzja ta staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w terminie późniejszym wskazanym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność żadnych aktów delegowanych już obowiązujących.

4.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

5.   Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 7 wchodzi w życie tylko pod warunkiem że w terminie dwóch miesięcy od powiadomienia o akcie delegowanym Parlamentu Europejskiego i Rady Parlament Europejski ani Rada nie zgłoszą sprzeciwu wobec tego aktu, lub pod warunkiem że przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformują Komisję, że nie zamierzają zgłaszać sprzeciwu. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady termin ten jest przedłużany o dwa miesiące.”;

7)

art. 8 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 8

Procedura komitetowa

1.   Do celów art. 2 i 10 Komisję wspiera Komitet Wykonawczy ds. Bałkanów Zachodnich. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (10).

2.   Do celów art. 3 ust. 4 Komisję wspiera komitet ustanowiony na mocy art. 4 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 260/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (11). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3.   Do celów art. 3 ust. 2 i art. 4 Komisję wspiera komitet ustanowiony na mocy art. 195 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (12). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

4.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

8)

w art. 10 wprowadza się następujące zmiany:

9)

art. 12 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Niniejsze rozporządzenie obowiązuje do dnia 31 grudnia 2015 r.

Preferencje przewidziane w niniejszym rozporządzeniu przestają obowiązywać w całości lub w części, w przypadku gdy nie byłyby dozwolone odstępstwem ustanowionym przez WTO. Preferencje przestają obowiązywać w tym samym dniu, w którym przestaje obowiązywać odstępstwo. Komisja publikuje odpowiednio wcześniej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych i właściwych organów. Zawiadomienie określa, które preferencje przewidziane w niniejszym rozporządzeniu przestają obowiązywać oraz dzień, w którym przestają one obowiązywać.”;

10)

załącznik I zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

30.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/7

(1)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 357/79 z dnia 5 lutego 1979 r. w sprawie badań statystycznych dotyczących obszarów uprawy winorośli (2) oraz dyrektywa 2001/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 2001 r. dotycząca badań statystycznych, które mają być prowadzone przez państwa członkowskie w celu ustalenia potencjału produkcyjnego plantacji niektórych gatunków drzew owocowych (3) były kilka razy zmieniane. Ponieważ konieczne są obecnie kolejne zmiany i uproszczenia, należy zastąpić te akty prawne jednym, ze względów przejrzystości i zgodnie z nowym podejściem do upraszczania ustawodawstwa Unii i lepszego stanowienia prawa.

(2)

Aby wykonywać obowiązki nałożone na Komisję na mocy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz ustawodawstwa Unii dotyczącego wspólnej organizacji rynków rolnych, Komisja musi być dokładnie informowana o potencjale produkcyjnym plantacji niektórych gatunków upraw trwałych w Unii. Aby zapewnić właściwe zarządzanie wspólną polityką rolną, Komisja wymaga regularnego (co pięć lat) dostarczania danych dotyczących upraw trwałych.

(3)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie statystyki europejskiej (4) zapewnia ramy referencyjne dla statystyk europejskich dotyczących upraw trwałych. W szczególności rozporządzenie to zawiera wymóg zgodności z zasadami niezależności zawodowej, bezstronności, obiektywności, rzetelności, poufności informacji statystycznych oraz opłacalności.

(4)

Konieczne jest zacieśnienie współpracy między organami zaangażowanymi w sporządzanie i publikowanie statystyk europejskich.

(5)

Przygotowując i sporządzając statystyki europejskie, należy uwzględniać zalecenia międzynarodowe oraz najlepsze praktyki.

(6)

Aby zapewnić monitorowanie potencjału produkcyjnego oraz umożliwić monitorowanie sytuacji rynkowej, powinny być dostępne statystyki strukturalne dotyczące upraw trwałych. Ponadto oprócz informacji dostarczanych w kontekście jednolitej wspólnej organizacji rynków, niezbędne są informacje o podziale statystyk na regiony. Państwa członkowskie powinny być zatem zobowiązane do gromadzenia tych informacji i wysyłania ich Komisji w wyznaczonych terminach.

(7)

Statystyki strukturalne dotyczące upraw trwałych są niezbędne do zarządzania rynkami na poziomie Unii. Niezbędne jest także uwzględnienie statystyk strukturalnych dotyczących upraw trwałych obok statystyk rocznych dotyczących powierzchni i produkcji regulowanych innymi przepisami ustawodawstwa Unii w zakresie statystyk.

(8)

Aby uniknąć niepotrzebnego obciążania gospodarstw i administracji, należy ustanowić progi dla ustalania jednostek stanowiących podstawę gromadzenia statystyk dotyczących upraw trwałych, wyłączając w ten sposób jednostki nieistotne.

(9)

Aby zagwarantować harmonizację danych, konieczne jest wyraźne określenie najważniejszych definicji, okresów referencyjnych i wymogów dokładności, które należy stosować w tworzeniu statystyk dotyczących upraw trwałych.

(10)

Aby zagwarantować dostępność tych statystyk użytkownikom w odpowiednim czasie, należy ustanowić harmonogram przekazywania tych danych Komisji.

(11)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1059/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie ustalenia wspólnej klasyfikacji Jednostek Terytorialnych do Celów Statystycznych (NUTS) (5) wszystkie statystyki państw członkowskich przekazywane Komisji w podziale na jednostki terytorialne mają być zgodne z klasyfikacją NUTS. W związku z powyższym, aby ustanowić porównywalne statystyki regionalne dotyczące upraw trwałych, jednostki terytorialne powinny być zdefiniowane zgodnie z klasyfikacją NUTS. Jednakże z uwagi na fakt, że właściwe zarządzanie sektorem win i winorośli wymaga zastosowania innego podziału terytorialnego, można dla tego sektora określić inne jednostki terytorialne.

(12)

Sprawozdania metodologiczne i jakościowe są niezbędne w celu oceny jakości danych oraz analizy wyników, dlatego też takie sprawozdania powinny być dostarczane regularnie.

(13)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie wspólnych ram na użytek tworzenia statystyk europejskich dotyczących upraw trwałych, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(14)

W celu zapewnienia płynnego przejścia od systemu mającego zastosowanie na mocy dyrektywy 2001/109/WE, niniejsze rozporządzenie powinno umożliwiać przyznawanie odstępstwa państwom członkowskim w przypadku gdy stosowanie niniejszego rozporządzenia do krajowych systemów statystycznych wymagałoby znacznych dostosowań i mogłoby spowodować znaczące problemy natury praktycznej.

(15)

Aby uwzględnić rozwój gospodarczy i techniczny, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zmiany podziału gatunków według odmian, klas zagęszczenia i klas wiekowych określonych w załączniku I oraz zmiennych/cech, klas wielkości, stopnia specjalizacji i odmian winorośli określonych w załączniku II, o ile wymagane informacje nie mają charakteru dobrowolnego. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(16)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (6).

(17)

Należy uchylić rozporządzenie (EWG) nr 357/79 i dyrektywę 2001/109/WE.

(18)

W celu zapewnienia ciągłości czynności przewidzianych przez ramy statystyk europejskich dotyczących upraw trwałych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia jego opublikowania i powinno mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2012 r.

(19)

Skonsultowano się ze Stałym Komitetem ds. Statystyk Rolniczych,

a)

jabłonie przeznaczone do produkcji jabłek deserowych;

b)

jabłonie produkujące jabłka do przetwarzania przemysłowego;

c)

grusze przeznaczone do produkcji gruszek deserowych;

d)

grusze produkujące gruszki do przetwarzania przemysłowego;

e)

drzewa morelowe;

f)

drzewa brzoskwiniowe przeznaczone do produkcji brzoskwiń deserowych;

g)

drzewa brzoskwiniowe produkujące brzoskwinie do przetwarzania przemysłowego;

h)

drzewa pomarańczowe;

i)

drzewa cytrusowe o małych owocach;

j)

drzewa cytrynowe;

k)

drzewa oliwne;

l)

winorośle przeznaczone do produkcji winogron stołowych;

m)

winorośle do innych celów.

1)

„uprawy trwałe” oznaczają niepodlegające płodozmianowi uprawy, inne niż trwałe użytki zielone, które zajmują grunty przez długi okres i dają zbiory przez kilka lat;

2)

„działka obsadzona” oznacza działkę rolną zgodnie z definicją zawartą w art. 2 akapit drugi pkt 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 odnośnie do zasady wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli w ramach systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników przewidzianych w wymienionym rozporządzeniu oraz wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do zasady wzajemnej zgodności w ramach systemu wsparcia ustanowionego dla sektora wina (7), obsadzoną jedną z upraw trwałych, o których mowa w art. 1 ust. 1 niniejszego rozporządzenia;

3)

„powierzchnia obsadzona” oznacza powierzchnię działek obsadzonych jednorodną plantacją danej uprawy trwałej, zaokrągloną do najbliższej 0,1 hektara (ha);

4)

„rok zbiorów” oznacza rok kalendarzowy, w którym rozpoczynają się zbiory;

5)

„zagęszczenie” oznacza liczbę roślin na hektar;

6)

„zwykły okres sadzenia” oznacza okres w roku, w którym zazwyczaj sadzi się uprawy trwałe, rozpoczynający się w połowie jesieni i kończący się w połowie wiosny kolejnego roku;

7)

„rok posadzenia” oznacza pierwszy rok wegetacji roślin po dniu umieszczenia ich na ostatecznym miejscu produkcji;

8)

„wiek” oznacza liczbę lat, począwszy od roku posadzenia, który traktowany jest jako rok 1 (pierwszy);

9)

„jabłonie przeznaczone do produkcji jabłek deserowych, grusze przeznaczone do produkcji gruszek deserowych i drzewa brzoskwiniowe przeznaczone do produkcji brzoskwiń deserowych” oznaczają plantacje jabłoni, plantacje grusz i plantacje drzew brzoskwiniowych, z wyjątkiem tych, które przeznaczone są do przetwarzania przemysłowego. W przypadku gdy nie jest możliwe wyróżnienie plantacji owoców przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego, odnośna powierzchnia jest zaliczana do niniejszej kategorii;

10)

„winorośle do innych celów” oznaczają wszystkie obszary obsadzone winoroślami, które należy włączyć do rejestru winnic ustanowionego na mocy art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 436/2009 z dnia 26 maja 2009 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 w odniesieniu do rejestru winnic, obowiązkowych deklaracji i sporządzania informacji na potrzeby monitorowania rynku, dokumentów towarzyszących przewozowi produktów i rejestrów prowadzonych w sektorze wina (8);

11)

„winogrona o dwojakim przeznaczeniu” oznaczają winogrona z odmian winorośli wymienionych w klasyfikacji odmian winorośli sporządzonej przez państwa członkowskie zgodnie z art. 120a ust. 2–6 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (9), które są produkowane, dla tej samej jednostki administracyjnej, zarówno jako odmiany winogron przeznaczone do produkcji wina, jak i, w zależności od przypadku, odmiany winogron stołowych, odmiany przeznaczone do produkcji winogron suszonych lub odmiany przeznaczone do produkcji alkoholu winnego;

12)

„uprawy łączone” oznaczają kombinację upraw zajmujących jednocześnie daną działkę.

—

podziału gatunków według grup, klas zagęszczenia i klas wiekowych określonych w załączniku I, oraz

—

zmiennych/cech, klas wielkości, stopnia specjalizacji i odmian winorośli określonych w załączniku II,

a)

organizacji badań statystycznych objętych zakresem niniejszego rozporządzenia i wykorzystywanej metodologii;

b)

poziomu dokładności i wielkości próby w badaniach reprezentacyjnych, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu; oraz

c)

jakości wykorzystanych źródeł innych niż badania statystyczne, przy użyciu kryteriów jakościowych, o których mowa w ust. 1.

30.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/21

(1)

Od 2007 r. Wspólnota optymalizuje swoją współpracę geograficzną z krajami rozwijającymi się w Azji, Azji Środkowej i Ameryce Łacińskiej oraz z Irakiem, Iranem, Jemenem i Republiką Południowej Afryki na mocy rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiającego instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (2).

(2)

Pierwotnym i naczelnym celem rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 jest eliminowanie ubóstwa przez realizację milenijnych celów rozwoju. Zakres współpracy w ramach programów geograficznych obejmujących rozwijające się kraje, terytoria i regiony, określony w tym rozporządzeniu, jest ponadto ograniczony do finansowania środków, które mają spełniać kryteria oficjalnej pomocy rozwojowej (zwane dalej „kryteriami ODA”) ustanowione przez Komitet Pomocy Rozwojowej przy Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju („OECD/DAC”).

(3)

W interesie Unii leży dalsze pogłębienie stosunków z odnośnymi krajami rozwijającymi się, które są ważnymi partnerami dwustronnymi i podmiotami na forach wielostronnych i w zakresie globalnego zarządzania. Ze strategicznego punktu widzenia w interesie Unii leży propagowanie zdywersyfikowanych powiązań z tymi krajami, w szczególności w takich dziedzinach jak wymiana ekonomiczna, handlowa, akademicka, gospodarcza i naukowa. Unia potrzebuje zatem instrumentu finansowania, który pozwoliłby na sfinansowanie środków, które co do zasady nie mogłyby zostać uznane za oficjalną pomoc rozwojową w świetle kryteriów ODA, ale które mają decydujące znaczenie dla zacieśnienia stosunków z odnośnymi krajami rozwijającymi się i wnoszą istotny wkład w postępy tych krajów.

(4)

W tym celu w ramach procedur budżetowych w latach 2007 i 2008 przewidziano cztery działania przygotowawcze, mające na celu zainicjowanie tego typu wzmocnionej współpracy zgodnie z art. 49 ust. 6 lit. b) rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (3). Te cztery działania przygotowawcze obejmują: wymianę gospodarczą i naukową z Indiami, wymianę gospodarczą i naukową z Chinami, współpracę z grupą krajów o średnich dochodach w Azji oraz współpracę z grupą państw o średnich dochodach w Ameryce Łacińskiej. Na mocy wspomnianego artykułu procedura ustawodawcza wszczęta w następstwie działań przygotowawczych musi zostać zakończona przed końcem trzeciego roku budżetowego.

(5)

Cele i przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 1934/2006 (4) są odpowiednie, aby realizować tego typu wzmocnioną współpracę z krajami objętymi rozporządzeniem (WE) nr 1905/2006. Aby współpraca ta była możliwa, konieczne jest rozszerzenie geograficznego zakresu stosowania rozporządzenia (WE) nr 1934/2006 i zapewnienie odpowiedniej puli środków finansowych na potrzeby współpracy ze wspomnianymi krajami rozwijającymi się.

(6)

Rozszerzenie geograficznego zakresu stosowania rozporządzenia (WE) nr 1934/2006 spowoduje objęcie krajów rozwijających się zakresem stosowania dwóch różnych instrumentów finansowania w dziedzinie działań zewnętrznych. Należy zapewnić wyraźne rozdzielenie tych dwóch instrumentów finansowania. Na mocy rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 finansowane będą środki, które spełniają kryteria ODA, natomiast rozporządzenie (WE) nr 1934/2006 będzie mieć zastosowanie wyłącznie do tych środków, które co do zasady tych kryteriów nie spełniają. Ponadto należy zadbać o to, by kraje objęte dotychczas zakresem stosowania rozporządzenia (WE) nr 1934/2006, czyli państwa i terytoria uprzemysłowione oraz inne państwa i terytoria o wysokim dochodzie, nie znalazły się na skutek rozszerzenia geograficznego zakresu stosowania tego rozporządzenia w niekorzystnej sytuacji, w szczególności pod względem finansowym.

(7)

Ponieważ kryzys gospodarczy spowodował wyjątkowe obciążenie dla budżetów w całej Unii, a proponowane rozszerzenie dotyczy krajów, które osiągają czasem poziom konkurencyjności porównywalny z unijnym i w których średni poziom życia zbliżył się do poziomu niektórych państw członkowskich, współpraca unijna powinna uwzględniać wysiłki krajów beneficjentów na rzecz przestrzegania porozumień międzynarodowych Międzynarodowej Organizacji Pracy i udziału w realizacji ogólnych celów dotyczących ograniczenia emisji gazów cieplarnianych.

(8)

Przegląd wdrożenia instrumentów finansowania w dziedzinie działań zewnętrznych ujawnił niespójności w zakresie przepisów, które wyłączają z finansowania koszty związane z podatkami, cłami i innymi opłatami jako niekwalifikowalne. Ze względu na potrzebę zachowania spójności proponuje się uzgodnić te przepisy z innymi instrumentami.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1934/2006,

1)

tytuł rozporządzenia otrzymuje brzmienie:

2)

art. 1–4 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 1

Cel

1.   Na użytek niniejszego rozporządzenia »państwa i terytoria uprzemysłowione oraz inne państwa i terytoria o wysokim dochodzie« obejmują państwa i terytoria wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, a »kraje rozwijające się« obejmują kraje objęte rozporządzeniem (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiającym instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (5) oraz kraje wymienione w załączniku II do niniejszego rozporządzenia. Wspólnie państwa te zwane są dalej »krajami partnerskimi«.

Finansowanie unijne na mocy niniejszego rozporządzenia wspiera współpracę gospodarczą, finansową, techniczną, kulturalną i akademicką z krajami partnerskimi w tych obszarach określonych w art. 4, które wchodzą w zakres kompetencji Unii. Niniejsze rozporządzenie służy finansowaniu środków, które co do zasady nie spełniają kryteriów oficjalnej pomocy rozwojowej (zwanych dalej »kryteriami ODA«) określonych przez Komitet Pomocy Rozwojowej przy Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (»OECD/DAC«).

2.   Podstawowym celem współpracy z krajami partnerskimi jest zareagowanie na potrzebę wzmocnienia związków z tymi krajami i dalszego wspólnego zaangażowania na forach dwustronnych, regionalnych i wielostronnych z myślą o stworzeniu bardziej przyjaznego i przejrzystego środowiska dla rozwoju stosunków między Unią a krajami partnerskimi zgodnie z określonymi w Traktatach zasadami, na których opierają się działania zewnętrzne Unii. Dotyczy to m.in. wspierania demokracji, przestrzegania praw człowieka i podstawowych wolności, praworządności, a także propagowania godnej pracy oraz dobrych rządów i ochrony środowiska z myślą o tym, by przyczynić się do postępu i zrównoważonego rozwoju w krajach partnerskich.

Artykuł 2

Zakres stosowania

1.   Współpraca ma na celu utrzymywanie stosunków z krajami partnerskimi i ma służyć zintensyfikowaniu dialogu i większemu zbliżeniu oraz tworzeniu i promowaniu podobnych struktur i wartości politycznych, gospodarczych i instytucjonalnych. Unia ma również na celu pogłębienie współpracy i wymiany z liczącymi się lub zyskującymi na znaczeniu partnerami dwustronnymi oraz podmiotami na forach wielostronnych i w zakresie globalnego zarządzania. Współpraca obejmuje również partnerów, w odniesieniu do których w strategicznym interesie Unii leży wzmacnianie powiązań i promowanie wartości określonych w Traktatach.

2.   W uzasadnionych okolicznościach i w celu zapewnienia spójności i skuteczności unijnego finansowania oraz pobudzenia współpracy regionalnej Komisja może przy przyjmowaniu rocznych programów działania, o których mowa w art. 6, zdecydować, że kraje niewymienione w załącznikach kwalifikują się do zastosowania środków finansowanych na mocy niniejszego rozporządzenia, jeżeli projekty lub programy, które mają być realizowane, mają charakter regionalny lub transgraniczny. Przewiduje się to w wieloletnich programach współpracy, o których mowa w art. 5.

3.   Komisja wprowadza zmiany w wykazach zawartych w załącznikach I i II w świetle regularnych przeglądów wykazu krajów rozwijających się, przeprowadzanych przez OECD/DAC, oraz informuje o tych zmianach Parlament Europejski i Radę.

4.   W przypadku finansowania unijnego na mocy niniejszego rozporządzenia w odpowiednich przypadkach szczególną uwagę zwraca się na przestrzeganie przez kraje partnerskie podstawowych standardów pracy Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) oraz na wysiłki tych krajów na rzecz ograniczenia emisji gazów cieplarnianych.

5.   W przypadku krajów wymienionych w załączniku II do niniejszego rozporządzenia ściśle przestrzega się spójności polityki ze środkami finansowanymi na mocy rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1337/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiającego instrument umożliwiający szybkie reagowanie na gwałtowny wzrost cen żywności w krajach rozwijających się (6).

Artykuł 3

Zasady ogólne

1.   Unia opiera się na zasadach wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz praworządności, a także dąży – poprzez dialog i współpracę – do tego, by wspierać, rozwijać i wzmacniać działania na rzecz przestrzegania tych zasad w krajach partnerskich.

2.   Przy wdrażaniu niniejszego rozporządzenia stosuje się zróżnicowane podejście do planowania współpracy z krajami partnerskimi, tak by w odpowiednich przypadkach móc uwzględnić ich sytuację gospodarczą, społeczną i polityczną oraz szczególne interesy, strategie i priorytety Unii.

3.   Środki finansowane na mocy niniejszego rozporządzenia obejmują obszary współpracy wymienione w szczególności w instrumentach, umowach, deklaracjach i planach działania Unii i krajów partnerskich, jak również obszary szczególnych interesów i priorytetów Unii, i muszą być z nimi spójne.

4.   Celem Unii w odniesieniu do środków finansowanych na mocy niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie ich spójności z innymi obszarami jej działań zewnętrznych oraz z innymi istotnymi politykami Unii, w szczególności ze współpracą na rzecz rozwoju. Zapewnia się to w drodze formułowania polityk, planowania strategicznego oraz programowania i wdrażania środków.

5.   Środki finansowane na mocy niniejszego rozporządzenia stanowią uzupełnienie wysiłków podejmowanych przez podmioty publiczne państw członkowskich i Unii w dziedzinie stosunków handlowych oraz wymiany kulturalnej, akademickiej i naukowej oraz zapewniają tym wysiłkom wartość dodaną.

6.   Komisja przekazuje informacje Parlamentowi Europejskiemu i regularnie przeprowadza wymianę opinii z jego udziałem.

Artykuł 4

Obszary współpracy

Finansowanie unijne wspiera działania dotyczące współpracy zgodne z art. 1 i musi być spójne z ogólnym przeznaczeniem i zakresem stosowania oraz celami i zasadami ogólnymi niniejszego rozporządzenia. Finansowanie unijne obejmuje działania, które co do zasady nie spełniają kryteriów ODA i które mogą obejmować wymiar regionalny, w następujących obszarach współpracy:

3)

art. 5 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Wieloletnie programy współpracy obejmują okres nie dłuższy niż okres obowiązywania niniejszego rozporządzenia. Określa się w nich konkretne interesy i priorytety Unii, cele ogólne i oczekiwane rezultaty. Szczególnie w przypadku Erasmus Mundus programy muszą mieć na celu jak najbardziej zrównoważony zasięg geograficzny. Ponadto określa się w nich obszary wybrane do finansowania przez Unię i podaje orientacyjny przydział przeznaczonych na dany okres środków finansowych, zarówno całkowity, jak i w podziale na priorytetowe dziedziny i kraje partnerskie lub grupy krajów partnerskich. W stosownych przypadkach można go podać w formie przedziału wartości. Wieloletnie programy współpracy podlegają przeglądowi śródokresowemu lub w razie konieczności przeglądom przeprowadzanym ad hoc.”;

4)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 5a

Strategiczne interesy i ogólne cele Unii oraz priorytetowe obszary współpracy wybrane do finansowania przez Unię oraz oczekiwane rezultaty współpracy z krajami partnerskimi wymienionymi w załączniku II

Podstawą wieloletnich programów współpracy, o których mowa w art. 5, z krajami partnerskimi wymienionymi w załączniku II są następujące ogólne cele i priorytetowe obszary współpracy i finansowania oraz oczekiwane rezultaty:

Działania te powinny umożliwiać czerpanie wzajemnych korzyści ze współpracy w zakresie edukacji, kultury i społeczeństwa obywatelskiego. Można to osiągnąć przez poprawę jakości kształcenia i stawianie czoła wzajemnym wyzwaniom, przed którymi stoją rozwijające się społeczeństwa oparte na wiedzy. Prowadzone działania powinny stanowić wartość dodaną w stosunku do rezultatów twórczej wymiany idei, wiedzy oraz wyników w zakresie badań i technologii prowadzonej ramach wymiany akademickiej i zawodowej, w szczególności z krajami partnerskimi, których systemy szkolnictwa wyższego są porównywalne z systemem unijnym.”;

5)

art. 6 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Komisja przyjmuje roczne programy działania oparte na wieloletnich programach współpracy, o których mowa w art. 5, i przekazuje je jednocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.”;

6)

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

7)

art. 8 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Finansowanie unijne co do zasady nie jest wykorzystywane do pokrycia podatków, ceł lub opłat w krajach partnerskich.”;

8)

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

9)

w art. 12 wprowadza się następujące zmiany:

10)

art. 13 i 14 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 13

Ocena

1.   Komisja, w stosownych przypadkach lub na wniosek Parlamentu Europejskiego albo Rady, regularnie ocenia działania i programy finansowane na mocy niniejszego rozporządzenia, posługując się niezależnymi zewnętrznymi sprawozdaniami z oceny, po to by ustalić, czy cele zostały osiągnięte, oraz umożliwić sformułowanie zaleceń służących udoskonaleniu przyszłych działań. Rezultaty ocen są wykorzystane przy opracowywaniu programu i przydziale środków.

2.   Komisja przekazuje sprawozdania z oceny, o której mowa w ust. 1, Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie do wiadomości.

3.   Komisja włącza wszystkie odpowiednie strony, w tym podmioty niepaństwowe, w fazę oceny współpracy unijnej prowadzonej na mocy niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 14

Sprawozdanie roczne

Komisja bada postępy we wdrażaniu środków podjętych na mocy niniejszego rozporządzenia i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie szczegółowe roczne sprawozdanie z wykonania niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie określa wyniki wykonania budżetu i przedstawia wszystkie finansowane działania i programy oraz, w miarę możliwości, określa najważniejsze skutki i wpływ działań i programów realizowanych w ramach współpracy.”;

11)

art. 16 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 16

Przepisy finansowe

Finansowa kwota odniesienia przeznaczona na wdrożenie niniejszego rozporządzenia w latach 2007–2013 wynosi 172 mln EUR w odniesieniu do krajów wymienionych w załączniku I i 176 mln EUR w odniesieniu do krajów wymienionych w załączniku II. Roczne środki zatwierdza władza budżetowa w granicach określonych w ramach finansowych.”;

12)

tytuł załącznika otrzymuje brzmienie:

Wykaz państw i terytoriów uprzemysłowionych oraz innych państw i terytoriów o wysokim dochodzie objętych niniejszym rozporządzeniem”;

13)

dodaje się nowe załączniki II i III, których tekst jest zawarty w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

30.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/30

(1)

W celu zwiększenia skuteczności i przejrzystości pomocy zewnętrznej Wspólnoty, w 2006 r. ustanowiono nowe ramy planowania i przekazywania pomocy. Obejmują one rozporządzenie Rady (WE) nr 1085/2006 z dnia 17 lipca 2006 r. ustanawiające instrument pomocy przedakcesyjnej (IPA) (2), rozporządzenie (WE) nr 1638/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 2006 r. określające przepisy ogólne w sprawie ustanowienia Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (3), rozporządzenie Rady (WE) nr 1934/2006 z dnia 21 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy z państwami i terytoriami uprzemysłowionymi oraz innymi państwami i terytoriami o wysokim dochodzie (4), rozporządzenie (WE) nr 1717/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. ustanawiające Instrument na rzecz Stabilności (5), rozporządzenie Rady (Euratom) nr 300/2007 z dnia 19 lutego 2007 r. ustanawiające instrument współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego (6), rozporządzenie (WE) nr 1889/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia instrumentu finansowego na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (7) oraz rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (8).

(2)

W procesie wprowadzania w życie rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 ujawniły się niezgodności dotyczące wyjątków od zasady niekwalifikowalności do finansowania unijnego kosztów związanych z podatkami, cłami i innymi opłatami. W związku z tym proponuje się zmienić stosowne przepisy tego rozporządzenia w celu dostosowania go do pozostałych aktów prawnych.

(3)

Niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów, zgodnie z art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej.

(4)

Rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione,

30.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/32

(1)

W celu zwiększenia skuteczności i przejrzystości pomocy zewnętrznej Wspólnoty, w 2006 r. ustanowiono nowe ramy planowania i przekazywania pomocy. Obejmują one rozporządzenie Rady (WE) nr 1085/2006 z dnia 17 lipca 2006 r. ustanawiające instrument pomocy przedakcesyjnej (IPA) (2), rozporządzenie (WE) nr 1638/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 2006 r. określające przepisy ogólne w sprawie ustanowienia Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (3), rozporządzenie Rady (WE) nr 1934/2006 z dnia 21 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy z państwami i terytoriami uprzemysłowionymi oraz innymi państwami i terytoriami o wysokim dochodzie (4), rozporządzenie (WE) nr 1717/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. ustanawiające Instrument na rzecz Stabilności (5), rozporządzenie Rady (Euratom) nr 300/2007 z dnia 19 lutego 2007 r. ustanawiające instrument współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego (6), rozporządzenie (WE) nr 1889/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (7) oraz rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (8).

(2)

W procesie wprowadzania w życie tych rozporządzeń ujawniły się niezgodności między nimi, dotyczące wyjątków od zasady niekwalifikowalności do finansowania unijnego kosztów związanych z podatkami, cłami, opłatami i innymi obciążeniami skarbowymi. W związku z tym proponuje się zmienić stosowne przepisy rozporządzenia (WE) nr 1889/2006 w celu dostosowania go do pozostałych instrumentów.

(3)

Niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów, zgodnie z art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej.

(4)

Rozporządzenie (WE) nr 1889/2006 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione,

30.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/34

(1)

Polityka Unii w dziedzinie rozwoju ma na celu zmniejszenie, a ostatecznie wyeliminowanie ubóstwa.

(2)

Unia, jako członek Światowej Organizacji Handlu (WTO), jest zaangażowana we włączanie handlu w strategie na rzecz rozwoju oraz w propagowanie handlu międzynarodowego w celu przyspieszenia rozwoju oraz zmniejszenia i – w dłuższej perspektywie – wyeliminowania ubóstwa na świecie.

(3)

Unia wspiera grupę państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) na ich drodze do zmniejszenia ubóstwa i osiągnięcia trwałego rozwoju gospodarczego i społecznego i uznaje znaczenie sektorów żywnościowych ich gospodarek.

(4)

Unia jest zaangażowana we wspieranie sprawnej i stopniowej integracji krajów rozwijających się z gospodarką światową w celu osiągnięcia przez nie trwałego rozwoju. Kraje AKP będące głównymi eksporterami bananów mogą napotykać trudności w związku ze zmieniającymi się ustaleniami dotyczącymi handlu, przede wszystkim w wyniku liberalizacji taryf KNU w ramach WTO oraz w wyniku umów dwustronnych i regionalnych zawartych lub będących w trakcie zawierania między Unią i krajami Ameryki Łacińskiej. Program środków towarzyszących w sektorze bananów na rzecz krajów AKP („program środków towarzyszących w sektorze bananów”) powinien zatem zostać włączony do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1905/2006 (2).

(5)

Środki pomocy finansowej, jakie należy przyjąć w ramach programu środków towarzyszących w sektorze bananów, powinny mieć na celu poprawę poziomu i warunków życia ludzi zamieszkujących obszary uprawy bananów oraz uczestniczących w łańcuchach wartości w sektorze bananów, zwłaszcza drobnych rolników i małych gospodarstw, a także zapewnienie zgodności z normami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz normami środowiskowymi, szczególnie z normami dotyczącymi stosowania pestycydów i narażenia na kontakt z nimi. Środki te powinny zatem wspierać dostosowanie i obejmować, w stosownych przypadkach, restrukturyzację obszarów zależnych od eksportu bananów do Unii Europejskiej poprzez ukierunkowane wsparcie finansowe lub konkretne działania. Środki te powinny uwzględniać oczekiwany rozwój sektora eksportu bananów i zmierzać do ustanowienia polityki kształtowania odporności socjalnej, dywersyfikacji gospodarczej lub inwestycji w poprawę konkurencyjności, w przypadkach, w których jest to efektywne, biorąc pod uwagę rezultaty i doświadczenia uzyskane w ramach specjalnego systemu pomocy dla krajów AKP będących tradycyjnymi dostawcami bananów ustanowionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 2686/94 (3) oraz specjalnych ram pomocy dla krajów AKP będących tradycyjnymi dostawcami bananów ustanowionych rozporządzeniem Rady (WE) nr 856/1999 (4) i rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1609/1999 (5). Unia uznaje znaczenie propagowania sprawiedliwszego podziału dochodów pochodzących z sektora bananów.

(6)

Program środków towarzyszących w sektorze bananów powinien towarzyszyć procesowi dostosowania w krajach AKP, które w ostatnich latach eksportowały do Unii znaczące ilości bananów i które mogą odczuwać skutki liberalizacji w ramach porozumienia genewskiego w sprawie handlu bananami (6) oraz w wyniku umów dwustronnych i regionalnych zawartych lub będących w trakcie zawierania między Unią i niektórymi krajami Ameryki Łacińskiej. Podstawą programu środków towarzyszących w sektorze bananów są specjalne ramy pomocy dla krajów AKP będących tradycyjnymi dostawcami bananów. Program jest zgodny ze zobowiązaniami międzynarodowymi Unii w ramach WTO i koncentruje się na restrukturyzacji i poprawie konkurencyjności, a zatem ma określony czas trwania, który wynosi trzy lata (2011–2013).

(7)

Według wniosków z komunikatu Komisji z dnia 17 marca 2010 r. zatytułowanego „Sprawozdanie dwuletnie w sprawie specjalnych ram pomocy dla tradycyjnych dostawców bananów” programy pomocy realizowane w przeszłości w znaczny sposób przyczyniły się do poprawy zdolności skutecznego zróżnicowania gospodarczego, chociaż nie można jeszcze określić ich pełnego wpływu, a zrównoważony charakter eksportu bananów z krajów AKP nie został ugruntowany.

(8)

Komisja dokonała oceny specjalnych ram pomocy i nie przeprowadziła oceny skutków środków towarzyszących w sektorze bananów.

(9)

Komisja powinna zapewnić właściwą koordynację tego programu z indykatywnymi programami regionalnymi i krajowymi realizowanymi w krajach korzystających z pomocy, zwłaszcza w odniesieniu do realizacji celów o charakterze gospodarczym, rolnym, społecznym i środowiskowym.

(10)

Prawie 2 % światowego handlu bananami posiada certyfikat organizacji producentów sprawiedliwego handlu. Minimalne ceny w sprawiedliwym handlu ustala się na podstawie obliczenia „zrównoważonych kosztów produkcji”, które ustala się po konsultacji z podmiotami uczestniczącymi, w celu zawarcia w nich kosztów dostosowania do odpowiednich norm socjalnych i środowiskowych oraz uzyskania rozsądnego zysku, dzięki któremu producenci mogą zabezpieczyć swój byt w perspektywie długoterminowej.

(11)

Podmioty łańcucha produkcyjnego w sektorze bananów powinny uzgodnić sprawiedliwy podział dochodów uzyskiwanych w tym sektorze, żeby uniknąć wyzysku lokalnych pracowników.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1905/2006,

1)

art. 4 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 4

Realizacja pomocy unijnej

Zgodnie z ogólnym celem i zakresem zastosowania oraz celami i ogólnymi zasadami niniejszego rozporządzenia, pomoc unijna jest wprowadzana w życie poprzez programy geograficzne i tematyczne określone w art. 5–16 oraz programy określone w art. 17 i 17a.”;

2)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 17a

Kraje AKP będące głównymi dostawcami bananów

1.   Kraje AKP będące dostawcami bananów wymienione w załączniku IIIa korzystają z programu środków towarzyszących odnoszących się do bananów (»program środków towarzyszących w sektorze bananów«).

2.   W ramach kwoty, o której mowa w załączniku IV, Komisja określa maksymalną indykatywną kwotę dostępną dla każdego kwalifikującego się kraju AKP będącego dostawcą bananów, o których to krajach mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w oparciu o następujące kryteria:

Kryteria przydziału środków zostaną określone na podstawie reprezentatywnych danych pochodzących sprzed 2011 roku obejmujących okres nieprzekraczający pięciu lat. Indykatywny podział środków finansowych będzie w taki sam sposób uwzględniał wymienione trzy kryteria we wszystkich kwalifikujących się krajach korzystających z pomocy.

Po zastosowaniu kryterium, o którym mowa powyżej, Komisja poinformuje Parlament Europejski i Radę o zamierzonym wykorzystaniu indykatywnego przydziału finansowego, o którym mowa w załączniku IV, przed przyjęciem wieloletnich strategii wsparcia, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu. Informacje te uwzględnią indykatywną kwotę dostępną dla każdego kraju AKP będącego dostawcą bananów.

3.   Komisja przyjmuje wieloletnie strategie wsparcia przez analogię do art. 19 i zgodnie z art. 21. Komisja dopilnowuje, by strategiom tym towarzyszyły geograficzne dokumenty strategiczne danego kraju i aby środki towarzyszące odnoszące się do bananów miały charakter tymczasowy.

Wieloletnie strategie wsparcia w odniesieniu do środków towarzyszących w sektorze bananów obejmują:

W wieloletnich ramach finansowych na lata 2007–2013, ustanowionych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (7), dokonuje się oceny programu środków towarzyszących w sektorze bananów i postępów krajów, których to dotyczy, obejmującej zalecenia dotyczące wszelkich niezbędnych środków, jakie należy podjąć, i ich charakteru.

3)

art. 21 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 21

Przyjmowanie dokumentów strategicznych oraz wieloletnich programów indykatywnych

Dokumenty strategiczne i wieloletnie programy indykatywne, o których mowa w art. 19 i 20, ich przeglądy, o których mowa w art. 19 ust. 2 oraz w art. 20 ust. 1, oraz środki towarzyszące, o których mowa odpowiednio w art. 17 i 17a, przyjmowane są przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 35 ust. 2.”;

4)

art. 29 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Zobowiązania budżetowe określa się na podstawie decyzji Komisji podejmowanych zgodnie z art. 17a ust. 3, art. 22 ust. 1, art. 23 ust. 1 i art. 26 ust. 1.”;

5)

art. 31 ust. 1 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„W postępowaniach w sprawie udzielania zamówień publicznych lub zawierania umów w sprawie dotacji finansowanych na mocy programu tematycznego, określonego w art. 11–16 oraz programów określonych w art. 17 i 17a, poza osobami fizycznymi lub prawnymi kwalifikującymi się na mocy programu tematycznego lub programów określonych w art. 17 i 17a, mogą uczestniczyć wszystkie osoby fizyczne będące obywatelami kraju rozwijającego się, określonego jako taki przez OECD/DAC oraz wymienionego w załączniku II, lub osoby prawne mające siedzibę w takim kraju. Komisja publikuje i aktualizuje załącznik II na podstawie regularnych przeglądów wykazu odbiorców pomocy sporządzanego przez OECD/DAC oraz informuje o tym Radę.”;

6)

art. 38 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1.   Finansowa kwota referencyjna na wdrożenie niniejszego rozporządzenia w latach 2007–2013 wynosi 17 087 mln EUR.

2.   Indykatywne kwoty przydzielone na każdy spośród programów, o których mowa w art. 5–10, 11–16 oraz 17–17a, są określone w załączniku IV. Kwoty te ustanawia się na lata 2007–2013.”;

7)

dodaje się załącznik IIIa w brzmieniu zawartym w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

8)

załącznik IV zastępuje się treścią załącznika II do niniejszego rozporządzenia.

30.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/41

(1)

Dzięki unijnym przepisom dotyczącym małego ruchu granicznego, wprowadzonym rozporządzeniem (WE) nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiającym przepisy dotyczące małego ruchu granicznego na zewnętrznych granicach lądowych państw członkowskich i zmieniającym postanowienia Konwencji z Schengen (2), obowiązującym od 2007 r., uniknięto tworzenia barier dla handlu, wymiany społecznej i kulturalnej oraz współpracy regionalnej z państwami sąsiadującymi, zapewniając przy tym bezpieczeństwo całej strefy Schengen.

(2)

Położenie geograficzne obwodu kaliningradzkiego jest wyjątkowe – jest to stosunkowo niewielki obszar, otoczony ze wszystkich stron dwoma państwami członkowskimi, stanowiący jedyną enklawę w Unii Europejskiej; kształt obwodu i rozmieszczenie populacji sprawiają, że stosowanie standardowych zasad dotyczących definicji strefy przygranicznej spowodowałoby sztuczny podział enklawy, której tylko niektórzy mieszkańcy korzystaliby z ułatwień w ramach małego ruchu granicznego, podczas gdy większość, w tym mieszkańcy miasta Kaliningrad, nie miałaby takiej możliwości. Ze względu na jednorodny charakter obwodu kaliningradzkiego oraz w celu zintensyfikowania handlu, wymiany społecznej i kulturalnej oraz współpracy regionalnej należy w rozporządzenia (WE) nr 1931/2006 wprowadzić szczególne odstępstwo umożliwiające uznanie całego obwodu kaliningradzkiego za strefę przygraniczną.

(3)

Do obszaru uznawanego za strefę przygraniczną należy także włączyć określoną strefę przygraniczną po polskiej stronie, aby stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1931/2006 przyniosło w tym regionie rzeczywiste skutki w postaci zwiększonych możliwości handlu, wymiany społecznej i kulturalnej oraz współpracy regionalnej między obwodem kaliningradzkim a głównymi ośrodkami północnej Polski.

(4)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza ogólnej definicji strefy przygranicznej i w pełni respektuje zasady i warunki określone w rozporządzeniu (WE) nr 1931/2006, w tym w zakresie sankcji, jakie państwa członkowskie zobowiązane są nakładać na mieszkańców strefy przygranicznej, którzy nadużywają zasad małego ruchu granicznego.

(5)

Niniejsze rozporządzenie przyczynia się do rozwoju partnerstwa strategicznego między Unią Europejską a Federacją Rosyjską, zgodnie z priorytetowymi celami określonymi w planie działania dotyczącym wspólnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, i wpisuje się w ogólne stosunki między Unią Europejską a Federacją Rosyjską.

(6)

Ze względu na fakt, że cel niniejszego rozporządzenia, tj. włączenie obwodu kaliningradzkiego i niektórych powiatów polskich do obszaru uznawanego za strefę przygraniczną, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, a możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości ustanowioną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tego celu.

(7)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącą włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (3), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania tej umowy (4).

(8)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącą włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (6).

(9)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (8).

(10)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje. Biorąc pod uwagę, że niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie dorobku Schengen, Dania, zgodnie z art. 4 tego protokołu, w terminie sześciu miesięcy od dnia przyjęcia przez Radę niniejszego rozporządzenia, podejmuje decyzję o jego ewentualnej transpozycji do swojego prawa krajowego.

(11)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (9); dlatego też Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związane ani go nie stosuje.

(12)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Irlandia nie uczestniczy zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (10); Irlandia nie uczestniczy zatem w jego przyjęciu, nie jest nim związana ani go nie stosuje,

1)

na końcu art. 3 pkt 2 dodaje się zdanie w brzmieniu:

„Obszary wymienione w załączniku do niniejszego rozporządzenia uznawane są za część strefy przygranicznej.”;

2)

tekst zawarty w załączniku do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załącznik.

30.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/44

(1)

Wspólnota Europejska przystąpiła do Porozumienia ustanawiającego Generalną Komisję Rybołówstwa Morza Śródziemnego, zwanego dalej „Porozumieniem GFCM”, na podstawie decyzji Rady 98/416/WE z dnia 16 czerwca 1998 r. w sprawie przystąpienia Wspólnoty Europejskiej do Generalnej Komisji ds. Łowisk w Basenie Morza Śródziemnego (3) („GFCM”).

(2)

Porozumienie GFCM zapewnia odpowiednie ramy wielostronnej współpracy, której celem jest promowanie tworzenia, ochrony, racjonalnego gospodarowania zasobami morskimi w Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym oraz jak najlepszego wykorzystywania tych zasobów na poziomach, które uznaje się za zrównoważone i gwarantujące niskie ryzyko załamania.

(3)

Umawiającymi się Stronami Porozumienia GFCM są Unia Europejska oraz Bułgaria, Grecja, Hiszpania, Francja, Włochy, Cypr, Malta, Rumunia i Słowenia.

(4)

Zalecenia przyjęte przez GFCM są wiążące dla Umawiających się Stron. Ponieważ Unia jest umawiającą się stroną Porozumienia GFCM, zalecenia te są wiążące dla Unii i powinny tym samym zostać wdrożone w prawie unijnym, o ile treść nie została już w nim uwzględniona.

(5)

W trakcie dorocznych posiedzeń w latach 2005, 2006, 2007 i 2008 GFCM przyjęła kilka zaleceń i rezolucji w sprawie niektórych łowisk na obszarze objętym Porozumieniem GFCM, które zostały tymczasowo wdrożone w prawie unijnym w drodze corocznych rozporządzeń w sprawie uprawnień do połowów lub – w przypadku zaleceń GFCM 2005/1 i 2005/2 – poprzez art. 4 ust. 3 i art. 24 rozporządzenia (WE) nr 1967/2006 (4).

(6)

W celu zapewnienia jasności, uproszczenia przepisów i pewności prawa, a także z uwagi na fakt, że stały charakter zaleceń wymaga również stałego instrumentu prawnego do ich wdrożenia w prawie unijnym, należy wdrożyć te zalecenia za pośrednictwem jednego aktu ustawodawczego, do którego przyszłe zalecenia można będzie dodawać poprzez jego zmiany.

(7)

Zalecenia GFCM mają zastosowanie do całego obszaru objętego Porozumieniem GFCM, zdefiniowanego w preambule do Porozumienia GFCM, czyli do Morza Śródziemnego, Morza Czarnego i wód przyległych, dlatego w celu zapewnienia jasności i pewności prawa wdrożenia tych zaleceń należy dokonać raczej w jednym oddzielnym rozporządzeniu niż poprzez wprowadzanie zmian do rozporządzenia (WE) nr 1967/2006, które odnosi się jedynie do Morza Śródziemnego.

(8)

Niektóre przepisy zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 1967/2006 powinny mieć zastosowanie nie tylko do Morza Śródziemnego, ale do całego obszaru objętego Porozumieniem GFCM. Należy zatem uchylić te przepisy w rozporządzeniu (WE) nr 1967/2006 i włączyć je do niniejszego rozporządzenia. Ponadto należy doprecyzować przepisy dotyczące minimalnego rozmiaru oczka sieci określonego w tym rozporządzeniu.

(9)

„Obszary ograniczonych połowów” ustanowione w zaleceniach GFCM w odniesieniu do środków zarządzania przestrzennego są równoważne „chronionym obszarom połowowym” stosowanym w rozporządzeniu (WE) nr 1967/2006.

(10)

W trakcie dorocznego posiedzenia w dniach 23–27 marca 2009 r. GFCM przyjęła zalecenie w sprawie ustanowienia obszarów ograniczonych połowów w Zatoce Lwiej na podstawie opinii naukowej Naukowego Komitetu Doradczego („SAC”), zawartej w sprawozdaniu z jego jedenastego posiedzenia (sprawozdanie FAO nr 890). Należy wdrożyć ten środek za pośrednictwem systemu zarządzania nakładem połowowym.

(11)

W śródziemnomorskich połowach mieszanych selektywność niektórych narzędzi połowowych nie może przekraczać pewnego poziomu. Oprócz ogólnych kontroli i ograniczenia nakładu połowowego podstawowe znaczenie ma także ograniczenie nakładu połowowego na obszarach gromadzenia się dorosłych osobników z ważnych stad, co powinno zapewnić odpowiednio niskie ryzyko spadku reprodukcji, umożliwiając tym samym ich zrównoważoną eksploatację. W związku z tym zaleca się w pierwszej kolejności ograniczenie do wcześniejszych poziomów nakładu połowowego wykorzystywanego na obszarze przeanalizowanym przez Naukowy Komitet Doradczy, a następnie niedopuszczanie do zwiększania tego poziomu.

(12)

Opinia, która stanowi podstawę środków zarządzania, powinna opierać się na naukowym wykorzystaniu stosownych danych dotyczących zdolności i działalności floty połowowej, statusu biologicznego eksploatowanych zasobów oraz społecznej i ekonomicznej sytuacji rybołówstwa. Dane te należy gromadzić i przekazywać w takim terminie, aby umożliwić organom pomocniczym GFCM przygotowanie opinii.

(13)

W trakcie dorocznego posiedzenia w 2008 roku GFCM przyjęła zalecenie w sprawie regionalnego programu środków przewidzianych przez państwo portu w celu zwalczania nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych (NNN) połowów na obszarze objętym GFCM. Choć rozporządzenie Rady (WE) nr 1005/2008 z dnia 29 września 2008 r. ustanawiające wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania (5) obejmuje zasadniczo przedmiot tego zalecenia i jest stosowane od dnia 1 stycznia 2010 r., pozostają pewne kwestie, takie jak częstotliwość, przedmiot i procedura kontroli portowych, do których należy odnieść się w niniejszym rozporządzeniu w celu dostosowania ich do specyfiki obszaru objętego Porozumieniem GFCM.

(14)

Komisji należy przekazać uprawnienia wykonawcze, aby zapewnić jednolite warunki wdrożenia przepisów niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do formatu i przekazywania: sprawozdania z działalności połowowej prowadzonej w obszarach ograniczonych połowów; wniosków o przeniesienie dni utraconych w związku ze złą pogodą w sezonie zamkniętym dla połowów koryfeny oraz sprawozdania z takiego przeniesienia; sprawozdania w kontekście gromadzenia danych na temat połowów koryfeny; informacji na temat stosowania minimalnego rozmiaru oczek sieci używanych w połowach włokami, eksploatujących zasoby denne Morza Czarnego; oraz danych dotyczących macierzy statystycznych; a także w odniesieniu do współpracy i wymiany informacji z Sekretarzem Wykonawczym GFCM. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (6).

(15)

Aby zagwarantować, że Unia będzie nadal spełniała swoje zobowiązania wynikające z Porozumienia GFCM, Komisja powinna zostać uprawniona do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do: wdrożenia w prawie unijnym zmian, które stały się wiążące dla Unii, do istniejących środków GFCM, które już zostały wdrożone w prawie unijnym, jeżeli chodzi o przekazywanie Sekretarzowi Wykonawczemu GFCM informacji na temat minimalnego rozmiaru oczka stosowanego na Morzu Czarnym; przekazywania Sekretarzowi Wykonawczemu GFCM wykazu upoważnionych statków na użytek rejestru GFCM; środków przewidzianych przez państwo portu; współpracy, wymiany informacji i sprawozdawczości; tabeli, map i współrzędnych geograficznych podobszarów geograficznych GFCM; procedury inspekcji prowadzonych przez państwo portu w odniesieniu do statków; oraz macierzy statystycznych GFCM. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na szczeblu ekspertów. Podczas przygotowywania i redakcji aktów delegowanych Komisja powinna zapewnić, by odpowiednie dokumenty były przekazywane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie jednocześnie, terminowo i prawidłowo,

a)

„obszar objęty Porozumieniem GFCM” oznacza Morze Śródziemne, Morze Czarne i wody przyległe określone w Porozumieniu GFCM;

b)

„nakład połowowy” oznacza iloczyn zdolności połowowej statku rybackiego wyrażonej w kW lub w GT (pojemność brutto) i działalności wyrażonej liczbą dni na morzu;

c)

„dzień na morzu” oznacza każdy dzień kalendarzowy, w którym statek jest poza portem, niezależnie od tego, przez jaką część tego dnia statek ten jest obecny na danym obszarze;

d)

„numer w rejestrze floty rybackiej UE” oznacza numer we wspólnotowym rejestrze statków rybackich zdefiniowany w załączniku I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 26/2004 z dnia 30 grudnia 2003 r. dotyczącym rejestru statków rybackich Wspólnoty (8).

—

42° 40′ N, 4° 20′ E

—

42° 40′ N, 5° 00′ E

—

43° 00′ N, 4° 20′ E

—

43° 00′ N, 5° 00′ E.

a)

maksymalnej liczby godzin dziennie, w których statek może prowadzić działalność połowową;

b)

maksymalnej liczby dni w tygodniu, w których statek może przebywać na morzu i pozostawać poza portem; oraz

c)

obowiązkowego czasu wyjścia statków rybackich z ich zarejestrowanego portu i powrotu do niego.

a)

obszar ograniczonych połowów głębinowych „rafa Lophelia przy Capo Santa Maria di Leuca”, ograniczony odcinkami łączącymi punkty o następujących współrzędnych geograficznych:

b)

obszar ograniczonych połowów głębinowych „obszar delty Nilu z zimnymi wyciekami węglowodorowymi”, ograniczony odcinkami łączącymi punkty o następujących współrzędnych:

c)

obszar ograniczonych połowów głębinowych „góra podwodna Eratostenes”, ograniczony odcinkami łączącymi punkty o następujących współrzędnych:

a)

sprawozdanie zawierające szczegółowe informacje o przerwaniu danej działalności połowowej, w tym odpowiednie dodatkowe informacje meteorologiczne;

b)

nazwę statku oraz jego numer w rejestrze floty rybackiej UE.

a)

numer statku w rejestrze floty rybackiej UE oraz jego oznakę rybacką określone w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 26/2004;

b)

okres, w którym dozwolone są połowy lub przeładunek;

c)

używane narzędzia połowowe.

a)

do prowadzenia działalności połowowej na obszarze objętym Porozumieniem GFCM upoważnione były – na warunkach określonych w upoważnieniu – wyłącznie statki rybackie pływające pod ich banderą, które zostały ujęte w wykazie, o którym mowa w ust. 1, i które mają na pokładzie wydane przez nie upoważnienie do połowów;

b)

nie wydawano upoważnienia do połowów statkom, które prowadziły nielegalne, nieuregulowane i nieraportowane połowy (zwane dalej „połowami NNN”) na obszarze objętym Porozumieniem GFCM lub w innym miejscu, chyba że nowi właściciele przedstawią właściwie udokumentowane dowody, że poprzedni właściciele i operatorzy nie mają już żadnego interesu prawnego ani finansowego ani nie czerpią korzyści z ich statków, nie sprawują kontroli nad nimi lub że ich statki nie biorą udziału ani nie są związane z połowami NNN;

c)

ich prawodawstwo krajowe w możliwie największym stopniu zakazywało właścicielom i operatorom ujętych w wykazie określonym w ust. 1 statków pływających pod ich banderą uczestnictwa w działalności połowowej na obszarze Porozumienia GFCM prowadzonych przez statki nieujęte w rejestrze GFCM lub związków z takimi działaniami;

d)

ich prawodawstwo krajowe w zakresie, w jakim jest to możliwe, wymagało, aby właściciele ujętych w wykazie, o którym mowa w ust. 1, statków pływających pod ich banderą byli obywatelami lub podmiotami prawnymi państwa członkowskiego bandery;

e)

ich statki spełniały wszystkie stosowne wymagania GFCM dotyczące środków ochrony i zarządzania.

a)

nie spełnia wymogów niniejszego rozporządzenia;

b)

figuruje w wykazie statków, które prowadziły lub wspierały połowy NNN, przyjętym przez regionalną organizację ds. zarządzania rybołówstwem; lub

c)

nie ma ważnego upoważnienia do prowadzenia połowów lub działań związanych z połowami w obszarze objętym Prozumieniem GFCM.

a)

wnioski o informacje z odpowiednich baz danych i przesyłanie do nich informacji;

b)

wnioski o nawiązanie współpracy oraz prowadzenie współpracy na rzecz propagowania skutecznego wdrażania przepisów niniejszego rozporządzenia.

a)

dostarczania informacji Sekretarzowi Wykonawczemu GFCM na mocy art. 15 ust. 4;

b)

przekazywania Sekretarzowi Wykonawczemu GFCM wykazu upoważnionych statków na mocy art. 17;

c)

środków przewidzianych przez państwo portu, określonych w art. 18–22;

d)

współpracy, wymiany informacji i sprawozdawczości, określonych w art. 23 i 24;

e)

tabeli, mapy i współrzędnych geograficznych podobszarów geograficznych GFCM, określonych w załączniku I;

f)

procedur inspekcji prowadzonych przez państwo portu w odniesieniu do statków, określonych w załączniku II; oraz

g)

macierzy statystycznych GFCM, określonych w załączniku III.

1)

w art. 4 skreśla się ust. 3;

2)

art. 9 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   W przypadku sieci ciągnionych innych niż te, o których mowa w ust. 4, minimalny rozmiar oczka wynosi co najmniej:

Statki rybackie są uprawnione do używania i trzymania na pokładzie jedynie jednego z tych dwóch rodzajów sieci.

Do dnia 30 czerwca 2012 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat realizacji niniejszego ustępu i na tej podstawie, jak również na podstawie informacji przekazanych przez państwa członkowskie do dnia 31 grudnia 2011 r., zaproponuje we właściwych przypadkach stosowne zmiany.”;

3)

art. 24 traci moc;

4)

art. 27 ust. 1 i 4 tracą moc.