(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 704/2002 z dnia 25 marca 2002 r. czasowo zawieszającym autonomiczne cła Wspólnej Taryfy Celnej na przywóz niektórych produktów przemysłowych oraz otwierającym i ustanawiającym zarządzanie autonomicznymi wspólnotowymi kontyngentami taryfowymi na przywóz niektórych produktów rybołówstwa na Wyspy Kanaryjskie (3) zawieszenie ceł Wspólnej Taryfy Celnej na niektóre dobra kapitałowe przeznaczone do użytkowania w celach handlowych lub przemysłowych wygasa z dniem 31 grudnia 2011 r.

(2)

We wrześniu 2010 r. rząd Hiszpanii wystąpił w imieniu władz Wysp Kanaryjskich o przedłużenie zawieszenia autonomicznych ceł Wspólnej Taryfy Celnej w odniesieniu do szeregu produktów zgodnie z art. 349 Traktatu. Swój wniosek uzasadnił tym, że ze względu na oddalenie powyższych wysp podmioty gospodarcze znajdują się w bardzo niekorzystnej sytuacji gospodarczo-handlowej, która negatywnie wpływa na tendencje demograficzne, zatrudnienie i rozwój społeczno-gospodarczy.

(3)

Sektor przemysłowy Wysp Kanaryjskich, podobnie jak sektor budowlany, poważnie odczuł skutki niedawnego kryzysu gospodarczego. Zastój w budownictwie spowodował spadek popytu na usługi okołobudowlane. Niekorzystne warunki finansowe wywarły poważny wpływ na wiele dziedzin gospodarki. Ponadto w wyniku gwałtownego wzrostu bezrobocia w Hiszpanii pogłębił się spadek popytu krajowego, w tym popytu na produkty przemysłowe.

(4)

Bezrobocie na Wyspach Kanaryjskich w ciągu ostatniej dekady stale przekraczało średnią krajową w Hiszpanii, a od 2009 r. Wyspy Kanaryjskie odnotowują najwyższy poziom bezrobocia w kraju (Eurostat: Statystyki regionalne – Stopa bezrobocia według regionów NUTS 2, 1999–2009). Ponadto ponad połowa produkcji przemysłowej Wysp Kanaryjskich jest konsumowana na tych wyspach, co ma poważne konsekwencje, gdyż popyt uległ tam większemu osłabieniu.

(5)

W celu zapewnienia inwestorom długoterminowych perspektyw i umożliwienia podmiotom gospodarczym osiągnięcia poziomu działalności przemysłowej i handlowej, który przyczyniłby się do stabilizacji środowiska gospodarczo-społecznego na Wyspach Kanaryjskich, należy zatem w pełni przedłużyć zawieszenie ceł wspólnej taryfy celnej na niektóre towary wymienione w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 704/2002 na okres 10 lat.

(6)

Ponadto w tym samym kontekście, władze hiszpańskie wystąpiły o zawieszenie ceł Wspólnej Taryfy Celnej dla trzech nowych produktów objętych kodami CN 3902 10 , 3903 11 oraz 3906 10 . Wniosek ten został przyjęty, ponieważ zawieszenie w tych przypadkach przyczyniłoby się do wzmocnienia gospodarki Wysp Kanaryjskich.

(7)

W celu zapewnienia, aby jedynie podmioty gospodarcze zlokalizowane na terytorium Wysp Kanaryjskich korzystały z tych środków taryfowych, zawieszenia powinny być uzależnione od końcowego przeznaczenia produktów zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającym Wspólnotowy Kodeks Celny (4) oraz rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (5).

(8)

W przypadku zakłóceń w handlu oraz aby zapewnić jednolite warunki wykonywania niniejszego rozporządzenia, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze, pozwalające jej na czasowe wycofanie zawieszenia. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (6).

(9)

Zmiany w Nomenklaturze scalonej nie mogą stanowić podstawy żadnych istotnych zmian charakteru zawieszenia ceł. Należy zatem przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu w celu dokonania niezbędnych zmian oraz technicznych dostosowań wykazu towarów objętych zawieszeniem. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić terminowe i odpowiednie przekazanie właściwych dokumentów Radzie.

(10)

W celu zapewnienia ciągłości środków określonych w rozporządzeniu (WE) nr 704/2002 niezbędne jest stosowanie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu od dnia 1 stycznia 2012 r.,

(1)

Dyrektywa Rady 90/435/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (3) została kilkakrotnie znacząco zmieniona (4). Ponieważ kolejne poprawki mają być wprowadzone do tej dyrektywy, dla zachowania przejrzystości i zrozumiałości należy ją przekształcić.

(2)

W świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie C-133/06 (5) przeredagowanie art. 4 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 90/435/EWG uznano za konieczne w celu wyjaśnienia, że zasady, o których w nim mowa, są przyjmowane przez Radę stanowiącą zgodnie z procedurą przewidzianą w Traktacie. Ponadto konieczne jest zaktualizowanie załączników do tej dyrektywy.

(3)

Celem niniejszej dyrektywy jest zwolnienie dywidend i innych zysków podzielonych wypłacanych przez spółki zależne ich spółkom dominującym z podatku potrącanego u źródła dochodu oraz wyeliminowanie podwójnego opodatkowania takiego dochodu na poziomie spółki dominującej.

(4)

Konsolidacja spółek różnych państw członkowskich może okazać się konieczna dla stworzenia w ramach Unii warunków analogicznych do warunków rynku wewnętrznego oraz w celu zapewnienia skutecznego funkcjonowania tego rynku wewnętrznego. Takie operacje nie powinny być utrudniane przez ograniczenia, niedogodności lub zakłócenia wynikające w szczególności z przepisów podatkowych państw członkowskich. Stąd też niezbędne jest, w odniesieniu do konsolidacji spółek różnych państw członkowskich, określenie zasad opodatkowania, które są neutralne z punktu widzenia konkurencji, aby umożliwić przedsiębiorstwom dostosowanie się do wymogów rynku wewnętrznego, zwiększyć ich produktywność oraz zwiększyć ich siłę konkurencyjną na poziomie międzynarodowym.

(5)

Taka konsolidacja spółek może prowadzić do powstawania grup kapitałowych składających się ze spółek dominujących i spółek zależnych.

(6)

Przed wejściem w życie dyrektywy 90/435/EWG przepisy podatkowe regulujące stosunki pomiędzy spółkami dominującymi i spółkami zależnymi różnych państw członkowskich znacznie się między sobą różniły i były, ogólnie rzecz ujmując, mniej korzystne niż przepisy mające zastosowanie do spółek dominujących i zależnych tego samego państwa członkowskiego. Współpraca między spółkami różnych państw członkowskich była tym samym utrudniona, w porównaniu ze współpracą między spółkami z tego samego państwa członkowskiego. Niezbędne było zatem wyeliminowanie tych niedogodności przez wprowadzenie wspólnego systemu, aby ułatwić konsolidację spółek na poziomie Unii.

(7)

W przypadku gdy spółka dominująca przez swój związek ze spółką zależną ma udział w zyskach podzielonych, państwo członkowskie spółki dominującej musi powstrzymać się od opodatkowania tych zysków albo opodatkować te zyski upoważniając jednocześnie spółkę dominującą do odliczenia od kwoty podatku należnego tej części podatku dochodowego od osób prawnych, płaconego przez spółkę zależną, która odnosi się do tych zysków.

(8)

Ponadto niezbędne jest, w celu zapewnienia neutralności fiskalnej, aby zyski podzielone przez spółkę zależną na rzecz spółki dominującej były zwolnione z podatku potrącanego u źródła dochodu.

(9)

Wypłata zysków podzielonych i ich otrzymywanie przez stały zakład spółki dominującej powinny prowadzić do takiego samego traktowania, jakie ma zastosowanie pomiędzy spółką zależną a dominującą. Powinno to również dotyczyć sytuacji, gdy spółka dominująca i jej spółka zależna znajdują się w tym samym państwie członkowskim, a stały zakład znajduje się w innym państwie członkowskim. Ponadto okazuje się, że sytuacje, gdy stały zakład i spółka zależna znajdują się w tym samym państwie członkowskim, mogą być rozpatrywane przez dane państwo członkowskie w oparciu o ustawodawstwo krajowe, bez uszczerbku dla zasad Traktatu.

(10)

W odniesieniu do traktowania stałych zakładów, państwa członkowskie mogą mieć potrzebę określenia warunków i instrumentów prawnych w celu ochrony krajowych dochodów podatkowych i zapobieżenia obchodzeniu prawa krajowego, zgodnie z zasadami Traktatu i uwzględniając reguły podatkowe uznawane na poziomie międzynarodowym.

(11)

Jeżeli grupy przedsiębiorstw są zorganizowane w formie łańcucha spółek i zyski są wypłacane poprzez taki łańcuch spółek zależnych na rzecz spółki dominującej, podwójne opodatkowanie powinno zostać wyeliminowane poprzez zwolnienie albo poprzez kredyt podatkowy. W przypadku kredytu podatkowego spółka dominująca powinna móc potrącić wszelkie podatki zapłacone przez którąkolwiek ze spółek zależnych zorganizowanych w łańcuchu, pod warunkiem że spełnione są wymogi określone w niniejszej dyrektywie.

(12)

Niniejsza dyrektywa powinna pozostawać bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku II część B,

a)

„spółka państwa członkowskiego” oznacza każdą spółkę, która:

b)

„stały zakład” oznacza stałe miejsce wykonywania działalności gospodarczej znajdujące się w państwie członkowskim, poprzez który prowadzona jest całkowicie lub częściowo działalność gospodarcza spółki innego państwa członkowskiego, o ile zyski osiągane przez ten stały zakład w danym miejscu wykonywania działalności gospodarczej są przedmiotem opodatkowania w państwie członkowskim, w którym się on znajduje, na mocy stosownej dwustronnej konwencji podatkowej lub – w przypadku braku takiej konwencji – na mocy prawa krajowego.

(1)

Decyzją Rady 2002/546/WE (2) Hiszpania została upoważniona do stosowania do dnia 31 grudnia 2011 r. zwolnień lub obniżek z podatku znanego jako „Arbitrio sobre las Importaciones y Entregas de Mercancías en las islas Canarias” (zwanego dalej „podatkiem AIEM”) w odniesieniu do niektórych produktów wytwarzanych lokalnie na Wyspach Kanaryjskich. Załącznik do tej decyzji zawiera wykaz produktów, do których mogą mieć zastosowanie zwolnienia z lub obniżki podatku AIEM. W zależności od produktu różnica w opodatkowaniu między produktami wytwarzanymi lokalnie a innymi produktami nie może przekraczać 5, 15 lub 25 %.

(2)

Przedłużenie okresu stosowania decyzji 2002/546/WE o dwa lata jest uzasadnione, ponieważ podstawowe przyczyny, dla których udzielono zezwolenia na mocy tej decyzji, pozostają niezmienione. W związku z tym w sprawozdaniu Komisji dla Rady z dnia 28 sierpnia 2008 r. na temat stosowania szczególnych ustaleń dotyczących podatku AIEM obowiązującego na Wyspach Kanaryjskich potwierdzono zadowalające funkcjonowanie podatku AIEM, niewymagające żadnych zmian w decyzji 2002/546/WE.

(3)

Ponadto w sprawozdaniu przesłanym Komisji przez hiszpańskie organy potwierdzono dalsze istnienie niedogodności, które stały się przyczyną upoważnienia na objęcie zwolnieniem lub częściowym obniżeniem podatku AIEM w odniesieniu do produktów wytwarzanych lokalnie na Wyspach Kanaryjskich.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2002/546/WE,

(1)

Decyzja Rady 2007/659/WE z dnia 9 października 2007 r. upoważniająca Francję do stosowania obniżonej stawki podatku akcyzowego na rum tradycyjny produkowany we francuskich departamentach zamorskich (2) upoważnia Francję do stosowania obniżonej stawki podatku akcyzowego na rum „tradycyjny” produkowany we francuskich departamentach zamorskich i sprzedawany na terytorium Francji metropolitalnej, która to stawka może być niższa od minimalnej stawki podatku akcyzowego od alkoholu przewidzianej w dyrektywie Rady 92/84/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie zbliżenia stawek podatku akcyzowego dla alkoholu i napojów alkoholowych (3), ale nie niższa o więcej niż 50 % od podstawowej krajowej stawki podatku akcyzowego od alkoholu. Rum „tradycyjny”, do którego ma zastosowanie obniżona stawka podatku akcyzowego, jest obecnie zdefiniowany w pkt 1 lit. f) załącznika II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych (4). Obniżona stawka podatku akcyzowego jest ograniczona do rocznego kontyngentu w wysokości 108 000 hektolitrów czystego alkoholu. Odstępstwo wygasa w dniu 31 grudnia 2012 r.

(2)

Aby dostosować przepisy decyzji 2007/659/WE do art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także mając na uwadze fakt, że „tradycyjny” rum jest produkowany jedynie na Gwadelupie, w Gujanie Francuskiej, na Martynice i na Reunion, w niniejszej decyzji należy umieścić odniesienie wyłącznie do tych czterech regionów najbardziej oddalonych.

(3)

W dniu 29 czerwca 2010 r. władze francuskie przesłały Komisji sprawozdanie przewidziane w art. 4 decyzji 2007/659/WE. Sprawozdanie to zawiera dwa wnioski. Po pierwsze, władze francuskie zwracają się o zwiększenie rocznego kontyngentu ze 108 000 hektolitrów do 125 000 hektolitrów czystego alkoholu, aby dostosować kontyngent do zmian na unijnym rynku rumu. Po drugie, zwracają się o przedłużenie o jeden rok, tzn. do dnia 31 grudnia 2013 r., okresu stosowania decyzji 2007/659/WE, tak aby dostosować ten termin z końcem okresu stosowania decyzji Komisji przyjętej w dniu 27 czerwca 2007 r. w zakresie pomocy państwa i dotyczącej tej samej kwestii (5) (zwanej dalej „decyzją w sprawie pomocy państwa”).

(4)

Z dostarczonych przez władze francuskie informacji wynika, że od czasu przyjęcia decyzji 2007/659/WE ilość wprowadzonego do obrotu rumu „tradycyjnego” objętego obniżoną stawką podatku akcyzowego wzrosła z 96 100 hektolitrów czystego alkoholu w 2007 r. do 105 700 hektolitrów w roku 2010, co oznacza roczny wzrost o 3,2 %. Jeśli tendencja ta się utrzyma, ilość wprowadzonego do obrotu rumu „tradycyjnego” powinna wynieść około 109 100 hektolitrów czystego alkoholu w 2011 r., 112 600 hektolitrów w 2012 r. i 116 200 hektolitrów w 2013 r., przekraczając tym samym kontyngent w wysokości 108 000 hektolitrów przewidziany w decyzji 2007/659/WE.

(5)

W motywie 9 decyzji 2007/659/WE podkreślono, że z uwagi na fakt, że należy wspierać konkurencyjność rumu „tradycyjnego” z departamentów zamorskich na rynku Francji metropolitalnej, aby zachować działalność sektora trzciny cukrowej, cukru i rumu w tych departamentach, konieczny jest przegląd ilości rumu „tradycyjnego” pochodzącego z departamentów zamorskich, która mogłaby być objęta obniżoną stawką podatku akcyzowego przy wprowadzaniu do spożycia na tym rynku. W związku z tym przewidziany w decyzji 2007/659/WE roczny kontyngent w wysokości 108 000 hektolitrów należy zwiększyć do 120 000 hektolitrów, w tym również w odniesieniu do kontyngentu na rok 2011, aby zapewnić ciągłość, z uwzględnieniem wzrostu prognozowanego na ten rok. Takie zwiększenie kontyngentu pozwoliłoby pokryć roczny wzrost równy 4,3 %, czyli nieznacznie więcej od wzrostu stwierdzonego w latach 2007–2010, który wynosił 3,2 %.

(6)

Konieczne jest również przedłużenie o jeden rok okresu stosowania decyzji 2007/659/WE, tak aby wygasł w tym samym czasie co decyzja w sprawie pomocy państwa.

(7)

Decyzja 2007/659/WE powinna zostać zatem odpowiednio zmieniona,

1)

tytuł otrzymuje brzmienie:

„Decyzja Rady z dnia 9 października 2007 r. upoważniająca Francję do stosowania obniżonej stawki podatku akcyzowego od rumu »tradycyjnego« produkowanego na Gwadelupie, w Gujanie Francuskiej, na Martynice i na Reunion”;

2)

art. 1 otrzymuje brzmienie:

3)

art. 2 otrzymuje brzmienie:

(*1)   Dz.U. L 39 z 13.2.2008, s. 16. ”;"

4)

art. 3 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

5)

w art. 5 datę „31 grudnia 2012 r.” zastępuje się datą „31 grudnia 2013 r.”.

(1)

W następstwie zmiany rozporządzenia Komisji (WE) nr 951/2006 (2) rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1055/2009 (3) stwierdzono, że w fińskiej, francuskiej, hiszpańskiej, polskiej, portugalskiej, słowackiej, węgierskiej i włoskiej wersji językowej rozporządzenia (WE) nr 951/2006 w art. 7b ust. 3 znajduje się błędna data rozpoczęcia składania wniosków o pozwolenia na wywóz.

(2)

Należy zatem odpowiednio sprostować rozporządzenie (WE) nr 951/2006.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

(1)

W piśmie z dnia 10 listopada 2011 r. prezes Europejskiego Banku Centralnego Mario DRAGHI ogłosił decyzję Lorenza BINI SMAGHIEGO o ustąpieniu ze stanowiska członka Zarządu ze skutkiem od końca dnia 31 grudnia 2011 r. Należy zatem powołać nowego członka Zarządu Europejskiego Banku Centralnego.

(2)

Rada Europejska zamierza mianować Benoît COEURÉGO, który jej zdaniem spełnia wszystkie wymogi określone w art. 283 ust. 2 Traktatu,

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 852/2004 ustanawia się ogólne przepisy dla przedsiębiorstw sektora spożywczego w zakresie higieny środków spożywczych oparte między innymi na zasadach analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli. Przewiduje się w nim, że przedsiębiorstwa sektora spożywczego mają obowiązek dostosowania się do niektórych procedur opartych na wspomnianych zasadach.

(2)

W rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 ustanawia się szczególne przepisy dla przedsiębiorstw sektora spożywczego w zakresie higieny żywności pochodzenia zwierzęcego i uzupełnia się przepisy ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 852/2004. Przepisy ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 852/2004 obejmują wymagania strukturalne dla zakładów mleczarskich, a przepisy ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 obejmują wymagania strukturalne dla takich zakładów, a także wymogi dotyczące higieny w odniesieniu do surowego mleka i produktów mlecznych.

(3)

Artykuł 2 decyzji Komisji 2009/852/WE (3) stanowi, iż niektóre wymagania strukturalne określone w rozporządzeniu (WE) nr 852/2004 i w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 nie mają zastosowania do zakładów mleczarskich w Rumunii wymienionych w załączniku I do tej decyzji do dnia 31 grudnia 2011 r.

(4)

Decyzja 2009/852/WE stanowi również, że w drodze odstępstwa od wymagań określonych w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 zakłady mleczarskie wymienione w załączniku II do tej decyzji mogą nadal, do dnia 31 grudnia 2011 r., przetwarzać mleko spełniające wymagania UE i mleko niespełniające tych wymagań, pod warunkiem że odbywa się to na odrębnych liniach produkcyjnych.

(5)

Ponadto decyzja 2009/852/WE stanowi, że zakłady mleczarskie wymienione w załączniku III do tej decyzji mogą nadal, do dnia 31 grudnia 2011 r., przetwarzać mleko spełniające wymagania UE i niespełniające tych wymagań bez konieczności posiadania odrębnych linii produkcyjnych.

(6)

We wrześniu 2011 r. Rumunia poinformowała Komisję, że od stycznia 2012 r. wszystkie zakłady mleczarskie wymienione obecnie w załączniku I do decyzji 2009/852/WE będą spełniały wymagania strukturalne określone w rozporządzeniach (WE) nr 852/2004 i (WE) nr 853/2004. W związku z tym należy skreślić art. 2 decyzji 2009/852/WE.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki II i III do decyzji 2009/852/WE.

(8)

Ponadto Rumunia poinformowała Komisję, że od wejścia w życie decyzji 2009/852/WE znacznie wzrósł udział mleka surowego spełniającego wymagania rozporządzenia (WE) nr 853/2004, które dostarczane jest do zakładów mleczarskich w tym państwie członkowskim. Rumunia opracowała również plan działania, który ma objąć cały łańcuch produkcji mleka w tym państwie członkowskim i zagwarantować spełnienie przepisów UE.

(9)

Niemniej jednak zgodnie ze sprawozdaniem przedłożonym przez Rumunię na podstawie art. 6 decyzji 2009/852/WE oraz na podstawie informacji przekazanych przez władze Rumunii podczas posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt w dniu 17 października 2011 r. sytuacja sektora mlecznego w Rumunii wciąż nie spełnia wymagań określonych w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004.

(10)

Biorąc pod uwagę obecną sytuację oraz chcąc uniknąć osłabienia starań władz Rumunii, właściwe jest rozszerzenie stosowania środków przewidzianych w decyzji 2009/852/WE.

(11)

Rumunia powinna kontynuować egzekwowanie przestrzegania wymagań określonych w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 odnoszących się do mleka surowego przetwarzanego w zakładach wymienionych w załącznikach II i III do decyzji 2009/852/WE.

(12)

Rumunia powinna w szczególności dalej monitorować sytuację i przekazywać Komisji regularne sprawozdania z postępów z pełnego dostosowywania się do tych wymagań. Zgodnie z wnioskami tych sprawozdań należy zastosować odpowiednie środki.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2009/852/WE.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

skreśla się art. 2;

2)

w art. 3 datę „31 grudnia 2011 r.” zastępuje się datą „31 grudnia 2013 r.”;

3)

w art. 4 datę „31 grudnia 2011 r.” zastępuje się datą „31 grudnia 2013 r.”;

4)

art. 6 otrzymuje brzmienie:

5)

w art. 7 datę „31 grudnia 2011 r.” zastępuje się datą „31 grudnia 2013 r.”;

6)

załączniki I, II i III zostają zmienione zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 ustanawia się dla przedsiębiorstw sektora spożywczego szczegółowe przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego. Przepisy te obejmują wymogi higieny dotyczące mleka surowego i produktów mlecznych.

(2)

W decyzji Komisji 2009/861/WE (2) przewiduje się pewne odstępstwa od wymagań określonych w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 załącznik III sekcja IX rozdział I podrozdziały II i III, w odniesieniu do wymienionych w tej decyzji zakładów mleczarskich w Bułgarii. Decyzja ta ma zastosowanie do dnia 31 grudnia 2011 r.

(3)

Zgodnie z decyzją niektóre zakłady mleczarskie wymienione w załączniku I do decyzji 2009/861/WE mogą, w drodze odstępstwa od właściwych przepisów rozporządzenia (WE) nr 853/2004, przetwarzać mleko spełniające wymagania UE i mleko niespełniające tych wymagań, pod warunkiem że przetwarzanie mleka spełniającego wymagania UE i mleka niespełniającego tych wymagań ma miejsce na odrębnych liniach produkcyjnych. Ponadto niektóre zakłady mleczarskie wymienione w załączniku II do tej decyzji mogą przetwarzać mleko niespełniające wymagań UE bez konieczności posiadania odrębnych linii produkcyjnych.

(4)

Bułgaria poinformowała Komisję, że od wejścia w życie decyzji 2009/861/WE znacznie wzrósł udział mleka surowego spełniającego wymagania rozporządzenia (WE) nr 853/2004, które dostarczane jest do zakładów mleczarskich w tym państwie członkowskim. Bułgaria opracowała również plan działania, który ma objąć cały łańcuch produkcji mleka w tym państwie członkowskim i zagwarantować zgodność z przepisami UE.

(5)

Niemniej jednak zgodnie ze sprawozdaniem przedłożonym przez Bułgarię na podstawie art. 5 decyzji 2009/861/WE oraz na podstawie informacji przekazanych przez władze Bułgarii podczas posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt w dniu 17 października 2011 r., sytuacja sektora mlecznego w Bułgarii wciąż nie spełnia wymagań określonych w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004.

(6)

Biorąc pod uwagę obecną sytuację oraz chcąc uniknąć osłabienia starań władz Bułgarii, właściwe jest rozszerzenie stosowania środków przewidzianych w decyzji 2009/861/WE.

(7)

Bułgaria powinna kontynuować egzekwowanie przestrzegania wymagań określonych w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 odnoszących się do mleka surowego przetwarzanego w zakładach wymienionych w załącznikach do decyzji 2009/861/WE.

(8)

Bułgaria powinna w szczególności dalej monitorować sytuację i przekazywać Komisji regularne sprawozdania z postępów z pełnego dostosowywania się do tych wymagań. Zgodnie z wnioskami tych sprawozdań należy zastosować odpowiednie środki.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2009/861/WE.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

w art. 2 datę „31 grudnia 2011 r.” zastępuje się datą „31 grudnia 2013 r.”;

2)

w art. 3 datę „31 grudnia 2011 r.” zastępuje się datą „31 grudnia 2013 r.”;

3)

art. 5 otrzymuje brzmienie:

4)

w art. 6 datę „31 grudnia 2011 r.” zastępuje się datą „31 grudnia 2013 r.”;

5)

załączniki I i II otrzymują brzmienie załącznika do niniejszej decyzji.