21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/1

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/2

(1)

Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

(2)

art. 82 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje, że współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych w Unii opiera się na zasadzie wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych.

(3)

Zgodnie z programem sztokholmskim – Otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli (2), przyjętym przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach 10–11 grudnia 2009 r., wzajemne uznawanie powinno dotyczyć także wszystkich rodzajów wyroków i orzeczeń sądowych, które zależnie od systemu prawnego mogą mieć charakter karny albo administracyjny. W programie wzywa się Komisję i państwa członkowskie do przeanalizowania możliwych sposobów udoskonalenia ustawodawstwa i środków praktycznego wsparcia służących ochronie ofiar. Zaznacza się również, że ofiarom przestępstw można zaoferować specjalne środki ochrony, które powinny być skuteczne na terenie Unii. Niniejsza dyrektywa jest częścią spójnego i kompleksowego zestawu środków dotyczących praw ofiar.

(4)

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie eliminacji przemocy wobec kobiet wzywa państwa członkowskie do poprawienia przepisów prawa krajowego i strategii politycznych w zakresie zwalczania wszelkich form przemocy wobec kobiet oraz do podjęcia działań ukierunkowanych na przyczyny przemocy wobec kobiet, przede wszystkim za pomocą środków prewencyjnych, a także wzywa Unię do zagwarantowania wszystkim ofiarom przemocy prawa do uzyskania pomocy i wsparcia. W rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lutego 2010 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2009, poparto propozycję dotyczącą wprowadzenia europejskiego nakazu ochrony ofiar.

(5)

W rezolucji z 10 czerwca 2011 r. w sprawie harmonogramu działań na rzecz zwiększania praw i ochrony ofiar, w szczególności w postępowaniu karnym, Rada stwierdziła, że należy podjąć działania na szczeblu Unii w celu wzmocnienia praw i ochrony ofiar przestępstw i wezwała Komisję do przedstawienia odpowiednich wniosków temu służących. W tym kontekście należy stworzyć mechanizm gwarantujący wzajemne uznawanie przez państwa członkowskie decyzji dotyczących środków ochrony dla ofiar przestępstw. Zgodnie z tą rezolucją niniejsza dyrektywa, która dotyczy wzajemnego uznawania środków ochrony przyjmowanych w sprawach karnych, powinna zostać uzupełniona właściwym mechanizmem dotyczącym środków przyjmowanych w sprawach cywilnych.

(6)

We wspólnej, pozbawionej wewnętrznych granic przestrzeni sprawiedliwości należy zapewnić, aby ochrona udzielana danej osobie fizycznej w jednym państwie członkowskim była utrzymana i kontynuowana we wszystkich innych państwach członkowskich, do których przemieszcza się lub przemieściła się dana osoba. Należy również zapewnić, aby uzasadnione korzystanie przez obywateli Unii z prawa do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, zgodnie z art. 3 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i art. 21 TFUE, nie skutkowało utratą przez nich ochrony.

(7)

Z myślą o osiągnięciu tych celów należy w niniejszej dyrektywie ustanowić przepisy, na mocy których ochrona wynikająca z określonych środków ochrony przyjętych zgodnie z prawem jednego państwa członkowskiego („państwa wydającego”) może zostać rozszerzona na inne państwo członkowskie, w którym osoba podlegająca ochronie zdecyduje się zamieszkać lub przebywać („państwo wykonujące”).

(8)

Niniejsza dyrektywa uwzględnia różne tradycje prawne państw członkowskich oraz fakt, że skuteczną ochronę można zapewniać dzięki nakazom ochrony wydanym przez organ inny niż sąd karny. Niniejsza dyrektywa nie ustanawia obowiązku wprowadzenia do krajowych systemów prawnych zmian, które dotyczyłyby przyjmowania środków ochrony, ani nie ustanawia obowiązku wprowadzenia lub zmiany systemu prawa karnego na potrzeby wykonywania europejskiego nakazu ochrony.

(9)

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do środków ochrony, których szczególnym celem jest ochrona danej osoby przed czynem zabronionym innej osoby, mogącym w jakikolwiek sposób zagrozić jej życiu lub nietykalności fizycznej, psychicznej czy seksualnej, np. poprzez uniemożliwienie wszelkich form molestowania, czy jej godności lub wolności osobistej, np. poprzez uniemożliwienie uprowadzenia, nękania i innych form przymusu pośredniego, oraz które mają na celu zapobieganie nowym czynom zabronionym lub ograniczenie skutków wcześniejszych czynów zabronionych. Te prawa osobiste przysługujące osobie podlegającej ochronie stanowią podstawowe wartości uznawane i upowszechniane we wszystkich państwach członkowskich. Państwo członkowskie nie jest jednak zobowiązane do wydawania europejskiego nakazu ochrony na podstawie środka karnego, który nie służy konkretnie ochronie osoby, ale służy przede wszystkim innym celom, np. społecznej resocjalizacji przestępcy. Należy podkreślić, że niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do środków ochrony, które mają na celu ochronę wszystkich ofiar, a nie tylko ofiar przemocy uwarunkowanej płcią, z uwzględnieniem specyfiki każdego rodzaju przestępstwa.

(10)

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do środków ochrony przyjmowanych w sprawach karnych, a zatem nie obejmuje środków ochrony przyjmowanych w sprawach cywilnych. Aby środek ochrony mógł być wykonywany zgodnie z niniejszą dyrektywą, popełnienie przestępstwa nie musi być stwierdzone prawomocnym orzeczeniem. Nie ma również znaczenia karny, administracyjny lub cywilny charakter organu przyjmującego środek ochrony. Niniejsza dyrektywa nie zobowiązuje państw członkowskich do zmiany ich prawa krajowego w sposób umożliwiający im przyjmowanie środków ochrony w trakcie postępowania karnego.

(11)

Niniejsza dyrektywa ma mieć zastosowanie do środków ochrony przyjmowanych dla dobra ofiar lub potencjalnych ofiar przestępstw. Niniejsza dyrektywa nie powinna w związku z tym mieć zastosowania do środków przyjmowanych z myślą o ochronie świadków.

(12)

Jeżeli środek ochrony określony w niniejszej dyrektywie jest przyjmowany w celu zapewnienia ochrony osobie bliskiej względem głównej osoby podlegającej ochronie, można również wystąpić o europejski nakaz ochrony i wydać go w stosunku do tego bliskiego, na warunkach wymienionych w niniejszej dyrektywie.

(13)

Wnioski o wydanie europejskiego nakazu ochrony powinny być rozpatrywane odpowiednio szybko z uwzględnieniem szczególnych okoliczności danej sprawy, w tym jej pilności, daty przewidzianego przybycia osoby podlegającej ochronie na terytorium państwa wykonującego i w miarę możliwości stopnia zagrożenia osoby podlegającej ochronie.

(14)

Jeżeli na mocy niniejszej dyrektywy osobie podlegającej ochronie lub osobie stwarzającej zagrożenie ma być przekazana informacja, w odpowiednich przypadkach należy ją również przekazać opiekunowi lub przedstawicielowi danej osoby. Należy również zwrócić należytą uwagę na to, że konieczne jest, by osoba podlegająca ochronie, osoba stwarzająca zagrożenie lub opiekun lub przedstawiciel otrzymywali w trakcie postępowania informacje przewidziane w niniejszej dyrektywie w zrozumiałym dla nich języku.

(15)

W ramach procedur związanych z wydawaniem i uznawaniem europejskiego nakazu ochrony właściwe organy powinny odpowiednio uwzględniać potrzeby ofiar, w tym osób bezbronnych, takich jak małoletnich i osób niepełnosprawnych.

(16)

Na użytek niniejszej dyrektywy środkiem ochrony może być środek nałożony wyrokiem w rozumieniu decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków i decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia w celu nadzorowania przestrzegania warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych (3) lub decyzją w sprawie środków nadzoru w rozumieniu decyzji ramowej Rady 2009/829/WSiSW z dnia 23 października 2009 r. w sprawie stosowania przez państwa członkowskie Unii Europejskiej zasady wzajemnego uznawania do decyzji w sprawie środków nadzoru stanowiących alternatywę dla tymczasowego aresztowania (4). Jeśli decyzja została przyjęta w państwie wydającym na podstawie jednej z tych decyzji ramowych, procedura uznawania powinna być odpowiednio realizowana w państwie wykonującym. Nie powinno to jednak wykluczać możliwości przekazania europejskiego nakazu ochrony państwu członkowskiemu innemu niż państwo wykonujące decyzje wydane na podstawie tych decyzji ramowych.

(17)

Zgodnie z art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz zgodnie z art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej osobie stwarzającej zagrożenie należy – w trakcie procedury prowadzącej do przyjęcia środka ochrony albo przed wydaniem europejskiego nakazu ochrony – zapewnić prawo do przedstawienia swoich racji oraz prawo do zakwestionowania danego środka ochrony.

(18)

Aby móc na swoim terytorium zapobiec popełnieniu przestępstwa przeciwko ofierze, państwo wykonujące powinno dysponować środkami prawnymi pozwalającymi uznać decyzję wydaną wcześniej na rzecz ofiary w państwie wydającym, które równocześnie pozwolą uniknąć wszczynania przez ofiarę nowego postępowania lub ponownego przedstawiania dowodów w państwie wykonującym, jak gdyby państwo wydające nie wydało wspomnianej decyzji. Uznanie europejskiego nakazu ochrony przez państwo wykonujące oznacza m.in., że właściwy organ tego państwa akceptuje w granicach wyznaczonych niniejszą dyrektywą istnienie i ważność środka ochrony przyjętego w państwie wydającym, uznaje stan faktyczny opisany w europejskim nakazie ochrony oraz zgadza się na zapewnienie lub kontynuację ochrony zgodnie ze swoim prawem krajowym.

(19)

Niniejsza dyrektywa zawiera wyczerpujący wykaz zakazów i ograniczeń, które – jeżeli zostały nałożone w wydającym państwie członkowskim i ujęte w europejskim nakazie ochrony – państwo wykonujące powinno uznać i wykonać z zachowaniem ograniczeń sformułowanych w niniejszej dyrektywie. Na szczeblu krajowym mogą występować inne rodzaje środków ochrony, takie jak nakładany na osobę stwarzającą zagrożenie obowiązek pozostawania w określonym miejscu, jeżeli tak przewiduje prawo krajowe. Takie środki mogą zostać nałożone w państwie wydającym w ramach procedury prowadzącej do przyjęcia jednego ze środków ochrony, które zgodnie z niniejszą dyrektywą mogą stanowić podstawę europejskiego nakazu ochrony.

(20)

Ponieważ w państwach członkowskich różne rodzaje organów (cywilne, karne lub administracyjne) są właściwe do przyjmowania i wykonywania środków ochrony, należy przewidzieć mechanizm współpracy między państwami członkowskimi oparty na niniejszej dyrektywie o wysokim stopniu elastyczności. W związku z tym właściwy organ w państwie wykonującym nie musi we wszystkich przypadkach przyjmować takiego samego środka ochrony jak ten, który orzeczono w państwie wydającym i ma on pewną swobodę, by orzec dowolny środek, który uzna on za adekwatny i właściwy w analogicznej sprawie do zapewnienia ciągłej ochrony osoby podlegającej ochronie w świetle swojego prawa krajowego i w świetle środka ochrony przyjętego w państwie wydającym i opisanego w europejskim nakazie ochrony.

(21)

Zakazy lub ograniczenia, do których ma zastosowanie niniejsza dyrektywa, obejmują między innymi, środki mające na celu ograniczenie kontaktów osobistych i kontaktów na odległość między osobą podlegającą ochronie a osobą stwarzającą zagrożenie, na przykład poprzez określenie pewnych warunków takich kontaktów lub nałożenie ograniczeń w odniesieniu do ich treści.

(22)

Właściwy organ państwa wykonującego powinien poinformować osobę stwarzającą zagrożenie, właściwy organ państwa wydającego oraz osobę podlegającą ochronie o wszelkich środkach przyjętych na podstawie europejskiego nakazu ochrony. Informując osobę stwarzającą zagrożenie, należy zwrócić należytą uwagę na dobro osoby podlegającej ochronie, tak by nie ujawnić jej adresu ani innych danych kontaktowych. Dane takie nie powinny się znaleźć wśród udzielanych informacji, o ile adres lub inne dane kontaktowe nie są zawarte w treści zakazu lub ograniczenia nałożonego na osobę stwarzającą zagrożenie w ramach środka ochrony.

(23)

Jeżeli właściwy organ państwa wydającego wycofał europejski nakaz ochrony, właściwy organ państwa wykonującego powinien zaprzestać stosowania środków podjętych w celu wykonania europejskiego nakazu ochrony, co oznacza, że właściwy organ w państwie wykonującym może samodzielnie i zgodnie ze swoim prawem krajowym przyjąć dowolny środek ochrony na podstawie swojego prawa krajowego, by chronić daną osobę.

(24)

Ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy przypadków, w których osoba podlegająca ochronie przenosi się do innego państwa członkowskiego, wydawanie lub wykonywanie europejskiego nakazu ochrony nie powinno oznaczać przeniesienia na państwo wykonujące uprawnień co do sankcji podstawowych, w zawieszeniu, alternatywnych, warunkowych lub pobocznych, ani żadnych uprawnień co do środków bezpieczeństwa nałożonych na osobę stwarzającą zagrożenie, jeżeli osoba ta nadal mieszka w państwie, które przyjęło taki środek ochrony.

(25)

W stosownych przypadkach powinna istnieć możliwość zastosowania środków elektronicznych w celu wprowadzenia w życie środków przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy, zgodnie z przepisami i procedurami krajowymi.

(26)

W kontekście współpracy organów zaangażowanych w zapewnianie ochrony osobie podlegającej ochronie właściwy organ państwa wykonującego powinien powiadomić właściwy organ państwa wydającego o wszelkich przypadkach naruszenia środków, które państwo wykonujące przyjęło w celu wykonania europejskiego nakazu ochrony. Dzięki takiemu powiadomieniu właściwy organ państwa wydającego powinien być w stanie szybko zadecydować o odpowiedniej reakcji w odniesieniu do środka ochrony nałożonego w jego własnym państwie na osobę stwarzającą zagrożenie. Reakcja taka może w stosownych przypadkach obejmować zastosowanie środka polegającego na pozbawieniu wolności w miejsce pierwotnie orzeczonego środka niepolegającego na pozbawieniu wolności, na przykład środka alternatywnego względem tymczasowego aresztowania lub wynikającego z warunkowego zawieszenia wykonania kary. Oznacza to, że ponieważ decyzja taka nie nakłada sankcji ex novo za nowe przestępstwo, nie wyklucza ona możliwości, by państwo wykonujące nałożyło w stosownych przypadkach sankcje, jeżeli nastąpi naruszenie środków przyjętych w celu wykonania europejskiego nakazu ochrony.

(27)

Zważywszy na różne tradycje prawne w państwach członkowskich, jeżeli w sprawie analogicznej do stanu faktycznego określonego w europejskim nakazie ochrony nie byłby w państwie wykonującym dostępny żaden środek ochrony, właściwy organ państwa wykonującego powinien zgłaszać właściwemu organowi państwa wydającego wszelkie znane mu przypadki naruszenia środka ochrony określonego w europejskim nakazie ochrony.

(28)

Aby zapewnić sprawne stosowanie niniejszej dyrektywy w każdej poszczególnej sprawie, właściwe organy państwa wydającego i wykonującego powinny wykonywać swoje uprawnienia zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy i przy uwzględnieniu zasady ne bis in idem.

(29)

Od osoby podlegającej ochronie nie należy wymagać ponoszenia kosztów uznania europejskiego nakazu ochrony, które są nieproporcjonalne w porównaniu z analogiczną sprawą krajową. Przy wdrażaniu niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny zapewnić, by po uznaniu europejskiego nakazu ochrony osoba podlegająca ochronie nie musiała wszczynać dalszego postępowania krajowego w celu uzyskania właściwego organu państwa wykonującego bezpośrednio na skutek uznania europejskiego nakazu ochrony decyzji dotyczącej zastosowania środka, jaki byłby dostępny na mocy prawa krajowego w analogicznej sprawie w celu zapewnienia bezpieczeństwa osoby podlegającej ochronie.

(30)

Pamiętając o zasadzie wzajemnego uznawania, która stanowi podstawę niniejszej dyrektywy, państwa członkowskie powinny w jak najszerszym zakresie przyczyniać się do tego, by właściwe organy pozostawały ze sobą w bezpośrednim kontakcie przy wykonywaniu niniejszej dyrektywy.

(31)

Bez uszczerbku dla niezawisłości sądów i różnic w organizacji systemów sądowych w Unii, państwa członkowskie powinny zwrócić się do podmiotów odpowiedzialnych za szkolenia sędziów, prokuratorów, policji i pracowników wymiaru sprawiedliwości zaangażowanych w procedury mające na celu wydawanie i uznawanie europejskiego nakazu ochrony o przeprowadzanie odpowiednich szkoleń w związku z celami niniejszej dyrektywy.

(32)

W celu ułatwienia oceny stosowania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny przekazywać Komisji odpowiednie dane dotyczące stosowania krajowych procedur związanych z europejskim nakazem ochrony, przynajmniej w odniesieniu do liczby europejskich nakazów ochrony, o których wydanie wystąpiono, które wydano lub które uznano. W tym kontekście inne dane, takie jak np. rodzaj przestępstwa, również byłyby użyteczne.

(33)

Niniejsza dyrektywa powinna przyczynić się do ochrony osób znajdujących się w niebezpieczeństwie, uzupełniając tym samym, ale nie wpływając na akty, które już w tej dziedzinie obowiązują, takie jak decyzja ramowa 2008/947/WSiSW oraz decyzja ramowa 2009/829/WSiSW.

(34)

Gdy decyzja dotycząca środka ochrony jest objęta zakresem stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (5), rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej (6) lub Konwencji haskiej z 1996 r. o jurysdykcji, prawie właściwym, uznawaniu, wykonywaniu i współpracy w zakresie odpowiedzialności rodzicielskiej oraz środków ochrony dzieci (7), decyzja ta powinna zostać uznana i wykonana zgodnie z przepisami jednego z odpowiednich aktów prawnych.

(35)

W stosownych przypadkach państwa członkowskie i Komisja powinny zawrzeć informację o europejskim nakazie ochrony w prowadzonych kampaniach edukacyjnych i uświadamiających dotyczących ochrony ofiar przestępstw.

(36)

Dane osobowe przetwarzane przy stosowaniu niniejszej dyrektywy powinny być chronione zgodnie z decyzją ramową Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (8) oraz zgodnie z zasadami określonymi w Konwencji Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych z 1981 r.

(37)

Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać praw podstawowych zagwarantowanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej i europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, zgodnie z art. 6 TUE.

(38)

Zachęca się państwa członkowskie do uwzględniania przy stosowaniu niniejszej dyrektywy praw i zasad określonych w Konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet z 1979 r.

(39)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ochrona osób znajdujących się w niebezpieczeństwie, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki może zostać lepiej osiągnięty na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(40)

Zgodnie z art. 3 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Zjednoczone Królestwo notyfikowało chęć uczestnictwa w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy.

(41)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, i bez uszczerbku dla art. 4 tego Protokołu, Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie jest nią związana, ani jej nie stosuje.

(42)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie jest nią związana, ani jej nie stosuje,

1)

„europejski nakaz ochrony” oznacza decyzję o środku ochrony, którą wydał organ sądowy lub równoważny organ w państwie członkowskim i na podstawie której organ sądowy lub równoważny organ w innym państwie członkowskim stosuje środek lub wszelkie środki zgodnie z własnym prawem krajowym, by dalej chronić osobę podlegającą ochronie.

2)

„środek ochrony” oznacza decyzję w sprawach karnych, którą wydano w państwie wydającym zgodnie z jego prawem i procedurami krajowymi i która na osobę stwarzającą zagrożenie nakłada co najmniej jeden z zakazów lub ograniczeń określonych w art. 5 w celu ochrony osoby podlegającej ochronie przed czynem zabronionym mogącym zagrozić jej życiu, nietykalności fizycznej lub psychicznej, godności, wolności osobistej lub nietykalności seksualnej.

3)

„osoba podlegająca ochronie” oznacza osobę fizyczną, którą otacza się ochroną wynikającą ze środka ochrony orzeczonego przez państwo wydające.

4)

„osoba stwarzająca zagrożenie” oznacza osobę fizyczną, na którą nałożono co najmniej jeden z zakazów lub ograniczeń, o których mowa w art. 5.

5)

„państwo wydające” oznacza państwo członkowskie, w którym orzeczono środek ochrony stanowiący podstawę do wydania europejskiego nakazu ochrony.

6)

„państwo wykonujące” oznacza państwo członkowskie, któremu przekazano europejski nakaz ochrony celem jego uznania.

7)

„państwo nadzoru” oznacza państwo członkowskie, któremu przekazano wyrok w rozumieniu art. 2 decyzji ramowej 2008/947/WSiSW lub decyzję w sprawie środków nadzoru w rozumieniu art. 4 decyzji ramowej 2009/829/WSiSW.

a)

zakaz przebywania w określonych miejscach, miejscowościach lub na określonych obszarach, gdzie mieszka lub które odwiedza osoba podlegająca ochronie;

b)

zakaz lub ograniczenie wszelkich form kontaktu z osobą podlegającą ochronie, w tym kontaktów telefonicznych, elektronicznych, korespondencyjnych, faksowych czy innych; lub

c)

zakaz lub ograniczenie możliwości zbliżania się na odległość mniejszą, niż to określono, do osoby podlegającej ochronie.

a)

tożsamość i obywatelstwo osoby podlegającej ochronie, jak również tożsamość i obywatelstwo opiekuna lub przedstawiciela, jeżeli osoba podlegająca ochronie jest małoletnia lub ubezwłasnowolniona;

b)

datę, od której osoba podlegająca ochronie planuje mieszkać lub przebywać w państwie wykonującym, oraz okres(-y) pobytu, jeżeli jest (są) znany(-e);

c)

nazwę, adres, numer telefonu i faksu oraz adres poczty elektronicznej właściwego organu państwa wydającego;

d)

wskazanie aktu prawnego (na przykład sygnaturę i datę wydania), na podstawie którego orzeczony został środek ochrony, stanowiący podstawę wydania europejskiego nakazu ochrony;

e)

streszczenie faktów i okoliczności, które doprowadziły do przyjęcia środka ochrony w państwie wydającym;

f)

zakazy lub ograniczenia, zawarte w środku ochrony stanowiącym podstawę europejskiego nakazu ochrony, nałożone na osobę stwarzającą zagrożenie, okres ich obowiązywania i określenie ewentualnej sankcji w razie naruszenia jakiegokolwiek z tych zakazów lub ograniczeń;

g)

informacje o urządzeniach technicznych, zastosowanych wobec osoby podlegającej ochronie lub osoby stwarzającej zagrożenie w celu wykonania środka ochrony;

h)

tożsamość i obywatelstwo osoby stwarzającej zagrożenie oraz dane umożliwiające kontakt z tą osobą;

i)

informacja o uzyskaniu przez osobę podlegającą ochronie lub osobę stwarzającą zagrożenie bezpłatnej pomocy prawnej w państwie wydającym – o ile jest ona znana właściwemu organowi państwa wydającego bez konieczności dalszego badania tej okoliczności;

j)

w stosownych przypadkach – opis innych okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na ocenę niebezpieczeństwa grożącego osobie podlegającej ochronie;

k)

w stosownych przypadkach – wyraźną informację, że wyrok w rozumieniu art. 2 decyzji ramowej 2008/947/WSiSW lub decyzję w sprawie środków nadzoru w rozumieniu art. 4 decyzji ramowej 2009/829/WSiSW przekazano państwu nadzoru – o ile nie jest to państwo wykonania europejskiego nakazu ochrony – oraz dane organu właściwego w tym państwie do wykonania takiego wyroku lub takiej decyzji.

a)

europejski nakaz ochrony jest niekompletny lub nie został uzupełniony w terminie wyznaczonym przez właściwy organ państwa wykonującego;

b)

nie zostały spełnione kryteria określone w art. 5;

c)

środek ochrony dotyczy czynu, który nie stanowi przestępstwa zgodnie z prawem państwa wykonującego;

d)

ochrona wynika z wykonania kar lub środków, które, zgodnie z prawem państwa wykonującego, podlegają amnestii i dotyczą czynu lub działania podlegającego kompetencji tego państwa zgodnie z jego przepisami;

e)

osobie stwarzającej zagrożenie przysługuje immunitet na podstawie prawa państwa wykonującego, co uniemożliwia orzeczenie środków na podstawie europejskiego nakazu ochrony;

f)

postępowanie karne przeciwko osobie stwarzającej zagrożenie dotyczące czynu lub działania, w którego następstwie przyjęto środek ochrony, uległo zgodnie z przepisami państwa wykonującego przedawnieniu, w przypadku gdy dany czyn lub działanie podlegają kompetencjom tego państwa zgodnie z jego przepisami;

g)

uznanie europejskiego nakazu ochrony naruszałoby zasadę ne bis in idem;

h)

osoba stwarzająca zagrożenie nie może zgodnie z przepisami państwa wykonującego ze względu na swój wiek zostać pociągnięta do odpowiedzialności karnej za czyn lub działanie, w związku z którym przyjęto środek ochrony;

i)

dany środek ochrony dotyczy przestępstwa, które zgodnie z prawem państwa wykonującego jest uznawane za popełnione w całości lub w większej lub zasadniczej części na jego terytorium.

a)

informuje bez zbędnej zwłoki państwo wydające i osobę podlegającą ochronie o odmowie i o jej powodach;

b)

informuje w stosownych przypadkach osobę podlegającą ochronie o możliwości wystąpienia o orzeczenie środka ochrony zgodnie z jego prawem krajowym;

c)

informuje osobę podlegającą ochronie o wszelkich mających zastosowanie środkach odwoławczych od takiej decyzji, które są dostępne w prawie krajowym.

a)

nałożenia sankcji karnych i podjęcia wszelkich innych środków w następstwie naruszenia, jeżeli naruszenie to zgodnie z przepisami państwa wykonującego wypełnia znamiona przestępstwa;

b)

wydania w związku z tym naruszeniem innej decyzji nie mającej charakteru prawnokarnego;

c)

zastosowania wszelkich niezwłocznych i tymczasowych środków, by uniemożliwić dalsze naruszenia, w stosownych przypadkach do czasu decyzji państwa wydającego.

a)

przedłużyć, zweryfikować, zmienić, uchylić i cofnąć obowiązywanie środka ochrony oraz europejskiego nakazu ochrony;

b)

nałożyć środek polegający na pozbawieniu wolności po uchyleniu środka ochrony, pod warunkiem że środek ochrony obowiązywał na podstawie wyroku w rozumieniu art. 2 decyzji ramowej 2008/947/WSiSW lub na podstawie decyzji w sprawie środków nadzoru w rozumieniu art. 4 decyzji ramowej 2009/829/WSiSW.

a)

zmienia środki przyjęte na podstawie europejskiego nakazu ochrony, działając zgodnie z art. 9; lub

b)

odmawia wykonania zmienionego zakazu lub ograniczenia, jeżeli nie mieści się on w kategoriach zakazów lub ograniczeń wymienionych w art. 5 lub jeżeli informacje przekazane w europejskim nakazie ochrony zgodnie z art. 7 są niekompletne lub nie zostały uzupełnione w terminie wyznaczonym przez właściwy organ państwa wykonującego zgodnie z art. 9 ust. 4.

a)

jeżeli istnieją wyraźne przesłanki, że osoba podlegająca ochronie nie mieszka ani nie przebywa na terytorium państwa wykonującego lub jego terytorium definitywnie opuściła;

b)

jeżeli upłynął maksymalny – w świetle jego prawa krajowego – okres obowiązywania środków, które przyjęto w celu wykonania europejskiego nakazu ochrony;

c)

jeżeli zachodzi przypadek, o którym mowa w art. 13 ust. 7 lit. b); lub

d)

jeżeli wyrok w rozumieniu art. 2 decyzji ramowej 2008/947/WSiSW lub decyzja w sprawie środków nadzoru w rozumieniu art. 4 decyzji ramowej 2009/829/WSiSW zostają przekazane państwu wykonującemu, po tym, jak uznało ono europejski nakaz ochrony.

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/19

(1)

W dniu 25 lutego 2008 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 194/2008 w sprawie przedłużenia obowiązywania i wzmocnienia środków ograniczających wobec Birmy/Związku Myanmar.

(2)

Zgodnie z decyzją Rady 2011/859/WPZiB z dnia 19 grudnia 2011 r. zmieniającą decyzję 2010/232/WPZiB w sprawie odnowienia środków ograniczających skierowanych przeciwko Birmie/Związkowi Myanmar (2), należy zaktualizować informacje dotyczące jednego podmiotu w wykazie w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 194/2008.

(3)

Należy odpowiednio zmienić załącznik V do rozporządzenia (WE) nr 194/2008,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/20

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 57/2011 z dnia 18 stycznia 2011 r. ustalającym uprawnienia do połowów na 2011 rok dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach UE oraz w odniesieniu do statków UE na niektórych wodach nienależących do UE (2), określono kwoty na rok 2011.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2011 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/22

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 57/2011 z dnia 18 stycznia 2011 r. ustalającym uprawnienia do połowów na 2011 rok dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach UE oraz w odniesieniu do statków UE na niektórych wodach nienależących do UE (2), określono kwoty na rok 2011.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2011 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/24

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 57/2011 z dnia 18 stycznia 2011 r. ustalającym uprawnienia do połowów na 2011 rok dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach UE oraz w odniesieniu do statków UE na niektórych wodach nienależących do UE (2), określono kwoty na rok 2011.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2011 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/26

(1)

Zgodnie z art. 130 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w celu zarządzania przywozem Komisja ma prawo określić, dla których produktów wymagane będzie przedłożenie pozwolenia na przywóz. Oceniając potrzebę stosowania systemu pozwoleń, Komisja uwzględnia odpowiednie instrumenty zarządzania rynkiem, a w szczególności instrumenty monitorowania przywozu.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 376/2008 (2) w art. 1 ust. 2 lit. a) ppkt (i) w związku z jego załącznikiem II część I pkt I stanowi o obowiązku posiadania pozwolenia na przywóz „świeżych bananów przywożonych po stawce celnej określonej we Wspólnej Taryfie Celnej” objętych kodem CN 0803 00 19.

(3)

Obecnie możliwe jest skuteczne monitorowanie przywozu przy pomocy innych środków. Aby uprościć obowiązujące przepisy i zmniejszyć obciążenie administracyjne po stronie państw członkowskich i przedsiębiorców, należy znieść wymóg stosowania systemu pozwoleń na przywóz bananów. Artykuł 1 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2014/2005 z dnia 9 grudnia 2005 r. w sprawie pozwoleń wydawanych w ramach uzgodnień dotyczących przywozu bananów do Wspólnoty w odniesieniu do bananów wprowadzanych do swobodnego obrotu we Wspólnocie po stawce celnej określonej we Wspólnej Taryfie Celnej (3) ogranicza ważność pozwoleń do roku ich emisji. W związku z powyższym właściwe jest uchylenie obowiązku uzyskania pozwolenia na przywóz od dnia 1 stycznia 2012 r.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 376/2008.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/27

(1)

Aby stworzyć korzystne warunki zaopatrzenia rynku wspólnotowego w zboże w pierwszych miesiącach roku gospodarczego 2011/2012, rozporządzeniem wykonawczym Komisji (WE) nr 633/2011 (2) zawieszono do dnia 31 grudnia 2011 r. cła dla kontyngentów taryfowych na przywóz pszenicy zwyczajnej o niskiej i średniej jakości oraz jęczmienia paszowego, otwartych odpowiednio rozporządzeniami Komisji (WE) nr 1067/2008 (3) i (WE) nr 2305/2003 (4).

(2)

Zważywszy na niski poziom zapasów zbóż w magazynach oraz na obecne szacunki Komisji dotyczące wysokości zbiorów w 2011 r., perspektywy rozwoju na rynku zbóż w Unii Europejskiej na koniec roku gospodarczego 2011/2012 pozwalają przypuszczać, że stały poziom cen zostanie utrzymany. W związku z tym, aby ułatwić dalszy przywóz służący utrzymaniu równowagi rynkowej Unii, należy zapewnić ciągłość polityki w zakresie przywozu zbóż, utrzymując w roku gospodarczym 2011/2012 czasowe zawieszenie ceł przywozowych w odniesieniu do przywozowych kontyngentów taryfowych objętych obecnie tym środkiem, do dnia 30 czerwca 2012 r.

(3)

Nie należy jednak stawiać w niekorzystnej sytuacji podmiotów gospodarczych, jeżeli transport zbóż mający na celu ich przywóz do Unii już się rozpoczął. W związku z powyższym należy uwzględnić terminy transportu i pozwolić podmiotom gospodarczym na dopuszczenie do swobodnego obrotu zbóż w ramach systemu zawieszenia cła, o którym mowa w niniejszym rozporządzeniu, w odniesieniu do wszystkich produktów, których bezpośredni transport do Unii rozpoczął się najpóźniej dnia 30 czerwca 2012 r. Należy również przewidzieć, jakiego rodzaju dowód trzeba przedstawić w celu udokumentowania bezpośredniego transportu do Unii oraz daty rozpoczęcia tego transportu.

(4)

W celu zapewnienia efektywnego zarządzania procedurą wydawania pozwoleń na przywóz począwszy od dnia 1 stycznia 2012 r., niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(5)

Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/29

(1)

Zostało zawarte Porozumienie w formie wymiany listów pomiędzy Unią Europejską, z jednej strony, a Autonomią Palestyńską na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy, z drugiej strony, w celu dalszej liberalizacji handlu produktami rolnymi, przetworzonymi produktami rolnymi oraz rybami i produktami rybołówstwa, zmieniające Eurośródziemnomorski przejściowy układ stowarzyszeniowy w sprawie wymiany handlowej i współpracy między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Organizacją Wyzwolenia Palestyny (OWP) na rzecz Autonomii Palestyńskiej na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy, z drugiej strony („Porozumienie”) (2). Porozumienie to zostało zatwierdzone w imieniu Unii decyzją Rady 2011/824//UE (3).

(2)

Porozumienie przewiduje dziesięcioletni okres zwiększonych ulg celnych na przywóz do Unii Europejskiej nieograniczonych ilości produktów pochodzących z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy, liczony od daty wejścia w życie Porozumienia. Ponadto Porozumienie przewiduje także ewentualne dalsze przedłużenie okresu zwiększonych ulg celnych, w zależności od przyszłego rozwoju gospodarczego Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy.

(3)

Z uwagi na fakt, że Porozumienie zakłada dalszą liberalizację handlu produktami rolnymi, przetworzonymi produktami rolnymi oraz rybami i produktami rybołówstwa, należy zawiesić stosowanie kontyngentów taryfowych i ilości referencyjnych określonych w załączniku VIII do rozporządzenia (WE) nr 747/2001 dla produktów pochodzących z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy na czas obowiązywania Porozumienia.

(4)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4088/87 z dnia 21 grudnia 1987 r. ustalające warunki stosowania preferencyjnych stawek celnych w przywozie niektórych kwiatów pochodzących z Cypru, Izraela, Jordanii, Maroka oraz Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy (4) zostało uchylone rozporządzeniem Rady (WE) nr 1234/2007 (5).

(5)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 700/88 z dnia 17 marca 1988 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania uzgodnień dotyczących przywozu do Wspólnoty niektórych produktów upraw kwiatowych pochodzących z Cypru, Izraela, Jordanii, Maroka i Zachodniego Brzegu Jordanu i Strefy Gazy (6) zostało uchylone rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1227/2006 (7).

(6)

W wyniku uchylenia powyższych rozporządzeń art. 2 rozporządzenia (WE) nr 747/2001 określający niekwalifikowalność ulg celnych na świeże kwiaty cięte i pąki kwiatowe, w przypadku gdy nie są przestrzegane warunki cenowe przewidziane w rozporządzeniu (EWG) nr 4088/87, jest zbędny i w związku z tym należy go skreślić.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 747/2001.

(8)

Ponieważ Porozumienie wchodzi w życie w dniu 1 stycznia 2012 r., niniejsze rozporządzenie należy stosować od tego dnia.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

1)

dodaje się art. 1a w brzmieniu:

„Artykuł 1a

Zawieszenie stosowania kontyngentów taryfowych i ilości referencyjnych w odniesieniu do produktów pochodzących z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy

Stosowanie kontyngentów taryfowych i ilości referencyjnych określonych w załączniku VIII w odniesieniu do produktów pochodzących z Zachodniego Brzegi i Strefy Gazy ulega tymczasowemu zawieszeniu na okres dziesięciu lat, liczony od dnia 1 stycznia 2012 r.

W zależności jednak od przyszłego rozwoju gospodarczego Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy można rozważyć ewentualne przedłużenie tego okresu, najpóźniej na jeden rok przed upływem dziesięcioletniego okresu przewidzianego w porozumieniu w formie wymiany listów, zatwierdzonym w imieniu Unii decyzją Rady 2011/824/UE (8).

2)

skreśla się art. 2.

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/31

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1236/2005 zakazuje wywozu towarów, które nie mają żadnego innego praktycznego zastosowania niż wykonywanie kary śmierci lub torturowanie i inne okrutne, nieludzkie lub poniżające traktowanie albo karanie oraz nakazuje kontrolę wywozu pewnych towarów, które mogłyby być wykorzystane do tego celu. Rozporządzenie to nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności z zasadą poszanowania i ochrony godności człowieka, prawa do życia, a także zakazu tortur i nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania.

(2)

W niektórych przypadkach, które miały niedawno miejsce, produkty lecznicze wywożone do państw trzecich, były używane niezgodnie ze swoim przeznaczeniem i wykorzystywane do wykonywania kary śmierci, a mianowicie poprzez podanie śmiertelnej dawki w formie zastrzyku. Unia jest przeciwna karze śmierci w każdych okolicznościach i podejmuje działania na rzecz powszechnego jej zniesienia. Eksporterzy sprzeciwili się, by wbrew ich woli wiązano ich z tego wykorzystywaniem produktów opracowanych do celów medycznych.

(3)

W związku z tym konieczne jest uzupełnienie wykazu towarów będących przedmiotem ograniczeń handlowych, aby zapobiec wykorzystaniu pewnych produktów leczniczych do wykonywania kary śmierci oraz aby zagwarantować, by wszyscy unijni eksporterzy produktów leczniczych byli przedmiotem jednolitych warunków w tym zakresie. Odnośne produkty lecznicze zostały opracowane m.in. do celów narkozy lub znieczulenia oraz sedacji, w związku z czym ich wywozu nie należy obejmować całkowitym zakazem.

(4)

Należy ponadto poszerzyć zakaz dotyczący handlu pasami paraliżującymi za pomocą elektrowstrząsów w celu objęcia nim podobnych urządzeń noszonych na ciele, takich jak rękawy i kajdanki elektryczne, które mają taki sam skutek jak pasy paraliżujące za pomocą elektrowstrząsów.

(5)

Konieczne jest również zakazanie handlu pałkami nabijanymi gwoździami, które nie są dopuszczalne w celu egzekwowania prawa. Kolce pałek mogą wywołać bardzo silny ból i cierpienie, przy czym wydaje się, że do celów tłumienia zamieszek lub obrony własnej pałki nabijane gwoździami nie są bardziej skuteczne niż tradycyjne pałki; wywołane przez nie ból i cierpienie są okrutne i nie są bezwzględnie konieczne do tłumienia zamieszek i obrony własnej.

(6)

W niektórych częściach Nomenklatury scalonej (CN) nastąpiły zmiany w numeracji, które wprowadzono już po przyjęciu rozporządzenia (WE) nr 1236/2005, w związku z czym odnośne kody CN wymagają aktualizacji.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ds. wspólnych reguł wywozu produktów.

(8)

W celu zapewnienia skuteczności środków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu musi ono wejść w życie w trybie natychmiastowym,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/35

(1)

Artykuł 70 [ust. 4c] rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (2) stanowi, że możliwe jest zwiększenie stawki wkładu EFFROW do maksymalnie 95 % w przypadku państw członkowskich stojących w obliczu poważnych trudności związanych z ich stabilnością finansową.

(2)

Aby umożliwić państwom członkowskim jak najszybsze skorzystanie ze zwiększonego współczynnika współfinansowania należy dostosować ze skutkiem natychmiastowym przepisy dotyczące obliczania wkładu Unii w kontekście księgowości EFRROW, określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 883/2006 (3).

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 883/2006.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Funduszy Rolniczych,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/36

(1)

Od 2012 r. należy otworzyć unijne kontyngenty taryfowe w odniesieniu do owiec, kóz, mięsa baraniego i koziego. Należności celne i ilości należy ustalić zgodnie z poszczególnymi umowami międzynarodowymi obowiązującymi w 2012 r. W następstwie negocjacji, które doprowadziły do zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Nową Zelandią na podstawie art. XXIV ust. 6. oraz art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. odnoszącego się do zmian list koncesyjnych Republiki Bułgarii i Rumunii w związku z ich przystąpieniem do Unii Europejskiej (2), Unia Europejska zadecydowała o zwiększeniu rocznej wielkości dla Nowej Zelandii o 400 ton oraz o włączeniu do swojej listy rocznego kontyngentu taryfowego erga omnes na przywóz mięsa baraniego lub koziego w wysokości 200 ton (masa tuszy).

(2)

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 312/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. w sprawie wykonania dla Wspólnoty przepisów dotyczących taryfy celnej ustanowionych w Układzie ustanawiającym stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony (3), określono dodatkowy dwustronny kontyngent taryfowy w wysokości 2 000 ton, zwiększany co roku w stosunku do wielkości pierwotnej o 10 %, otwarty dla produktu objętego kodem 0204 od dnia 1 lutego 2003 r. Należy zatem dodać 200 ton rocznie do kontyngentu w ramach GATT/WTO dla Chile i nadal zarządzać obydwoma kontyngentami w identyczny sposób.

(3)

Rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1245/2010 z dnia 21 grudnia 2010 r. otwierającym unijne kontyngenty taryfowe na 2011 r. w odniesieniu do owiec, kóz, mięsa baraniego i koziego (4) otworzono unijne kontyngenty taryfowe na 2011 r. zgodnie z odpowiednimi umowami międzynarodowymi obowiązującymi w roku 2011 r. Przedmiotowe kontyngenty taryfowe należy utrzymać oraz otwierać corocznie, uwzględniając postanowienia zawarte w porozumieniach z Nową Zelandią oraz Chile, o których mowa powyżej. Rozporządzenie (UE) nr 1245/2010 traci moc z końcem 2011 r. i w związku z tym należy je uchylić. Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie przez szereg lat oraz sprzyjać uproszczeniu, zapobiegając konieczności corocznego przyjmowania nowego rozporządzenia.

(4)

Przywozem w ramach niniejszego rozporządzenia należy zarządzać w ramach roku kalendarzowego.

(5)

Należy ustalić ekwiwalent wagowy tusz w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania unijnych kontyngentów taryfowych.

(6)

W drodze odstępstwa od rozporządzenia Komisji (WE) nr 1439/95 z dnia 26 czerwca 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 3013/89 w odniesieniu do przywozu i wywozu produktów sektora mięsa baraniego i koziego (5) kontyngentami taryfowymi na produkty z mięsa baraniego i koziego należy zarządzać zgodnie z przepisami art. 144 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Należy tego dokonać zgodnie z art. 308a, 308b i art. 308c ust. l rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w zakresie wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (6).

(7)

Kontyngenty taryfowe w ramach niniejszego rozporządzenia należy początkowo uznać za kontyngenty, które nie są krytyczne w rozumieniu art. 308c rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, przy zastosowaniu zarządzania zgodnie z zasadą „kto pierwszy, ten lepszy”. Należy zatem zezwolić organom celnym na zniesienie wymogu złożenia zabezpieczenia w odniesieniu do towarów początkowo przywożonych w ramach tych kontyngentów taryfowych zgodnie z art. 308c ust. 1 i art. 248 ust. 4 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93.

(8)

Należy sprecyzować, jaki dowód potwierdzający pochodzenie produktów powinny przedstawić podmioty gospodarcze, aby skorzystać z kontyngentów taryfowych według zasady „kto pierwszy, ten lepszy”.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

w przypadku zwierząt żywych: 0,47;

b)

w przypadku mięsa z jagniąt i z koźląt bez kości: 1,67;

c)

w przypadku baraniny bez kości, mięsa owczego i mięsa koziego bez kości innego niż z koźląt oraz dowolnej mieszaniny tych mięs: 1,81;

d)

w przypadku produktów z kośćmi: 1,00.

a)

w przypadku kontyngentu taryfowego stanowiącego część umowy w sprawie preferencyjnej stawki celnej – dowód pochodzenia określony w tej umowie;

b)

w przypadku pozostałych kontyngentów taryfowych – dowód pochodzenia ustalony zgodnie z art. 47 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 oraz, oprócz elementów określonych w tym artykule, następujące dane:

c)

w przypadku państwa, którego kontyngenty taryfowe wchodzą w zakres lit. a) oraz b) i zostały połączone – dowód, o którym mowa w lit. a).

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/39

(1)

W załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 329/2007 wymieniono osoby, organy i podmioty, których, po wyznaczeniu przez Radę, dotyczy zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych na mocy tego rozporządzenia.

(2)

W dniu 19 grudnia 2011 r., Rada podjęła decyzję o zmianie wykazu osób, podmiotów i organów, których fundusze i zasoby gospodarcze powinny zostać zamrożone. Dlatego należy zaktualizować załącznik V.

(3)

W celu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, musi ono wejść w życie niezwłocznie.

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/48

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/50

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 620/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiające administrowanie kontyngentem taryfowym na przywóz wołowiny wysokiej jakości (3) ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące składania wniosków i wydawania pozwoleń na przywóz.

(2)

W art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 przewidziano, iż w przypadku gdy ilości objęte wnioskami o pozwolenie przekraczają ilości dostępne na dany okres obowiązywania kontyngentu, należy ustalić współczynnik przydziału ilości objętych każdym wnioskiem o pozwolenie. Wnioski o pozwolenie na przywóz, złożone na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 620/2009 w okresie od dnia 1 do 7 grudnia 2011 r., przekraczają dostępne ilości. Należy zatem określić przedział, w granicach którego można wystawiać pozwolenia na przywóz, oraz współczynnik przydziału,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/51

(1)

Art. 19 ust. 1 Statutu ESBC stanowi, że Europejski Bank Centralny (EBC), realizując cele polityki pieniężnej, ma prawo żądać od instytucji kredytowych ustanowionych w państwach członkowskich utrzymywania rezerw obowiązkowych na rachunkach w EBC i krajowych bankach centralnych, oraz że zasady dotyczące obliczania i określania wymaganych rezerw obowiązkowych mogą być ustalane przez Radę Prezesów.

(2)

Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (WE) nr 1745/2003 z dnia 12 września 2003 r. dotyczące stosowania rezerw obowiązkowych (EBC/2003/9) (1) określa między innymi kategorie instytucji podlegających wymogom w zakresie rezerw obowiązkowych oraz stopy rezerwy stosowane do poszczególnych kategorii zobowiązań.

(3)

Dnia 8 grudnia 2011 r. Rada Prezesów zdecydowała o podjęciu dodatkowych środków wzmożonej działalności kredytowej wspierających akcję kredytową banków oraz płynność na rynku pieniężnym strefy euro. Jako że nie ma potrzeby stosowania systemu rezerw obowiązkowych EBC do kształtowania warunków na rynku pieniężnym w takim zakresie, jak w normalnych okolicznościach, wzmożenie dostarczania płynności kontrahentom operacji polityki pieniężnej Eurosystemu wymaga zmniejszenia stopy rezerwy do 1 %. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1745/2003 (EBC/2003/9),

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/52

(1)

W dniu 12 grudnia 2005 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2005/889/WPZiB ustanawiające Misję Unii Europejskiej ds. Szkolenia i Kontroli na przejściu granicznym w Rafah (EU BAM Rafah) (1).

(2)

W dniu 26 maja 2011 r. Rada przyjęła decyzję 2011/312/WPZiB (2) w sprawie zmiany wspólnego działania 2005/889/WPZiB i przedłużenia jego obowiązywania do dnia 31 grudnia 2011 r.

(3)

W dniu 8 listopada 2011 r. Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) zalecił techniczne przedłużenie EU BAM Rafah o dalsze 6 miesięcy.

(4)

EU BAM Rafah należy ponownie przedłużyć od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. na podstawie jej obecnego mandatu.

(5)

Konieczne jest także określenie finansowej kwoty odniesienia przeznaczonej na pokrycie wydatków związanych z EU BAM Rafah na okres od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2012 r.,

(6)

EU BAM Rafah będzie prowadzona w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej,

1)

art. 12 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 12

Bezpieczeństwo

1.   Cywilny dowódca operacji kieruje planowaniem przez szefa misji środków bezpieczeństwa dla EU BAM Rafah i zapewnia ich właściwe i skuteczne wykonywanie zgodnie z art. 5 i 9 oraz w koordynacji z Dyrekcją ds. Bezpieczeństwa Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ).

2.   Szef misji jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo EU BAM Rafah i za zapewnienie przestrzegania minimalnych wymogów bezpieczeństwa mających zastosowanie do EU BAM Rafah, zgodnie z polityką Unii dotyczącą bezpieczeństwa personelu rozmieszczonego poza terytorium Unii w ramach zadań operacyjnych na mocy tytułu V Traktatu, jak również z jej instrumentami wspierającymi.

3.   Szef misji jest wspierany przez wyższego funkcjonariusza ds. bezpieczeństwa misji (SMSO), który podlega szefowi misji i pozostaje również w ścisłych stosunkach służbowych z Dyrekcją ds. Bezpieczeństwa ESDZ.

4.   Przed objęciem swoich funkcji personel EU BAM Rafah uczestniczy w obowiązkowym szkoleniu w zakresie bezpieczeństwa, zgodnie z OPLAN. Personel przechodzi również regularne szkolenia uaktualniające w teatrze działań organizowane przez SMSO.”;

2)

art. 13 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Finansowa kwota odniesienia przeznaczona na pokrycie wydatków związanych z EU BAM Rafah na okres od dnia 25 listopada 2005 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. wynosi 21 570 000 EUR.

Finansowa kwota odniesienia przeznaczona na pokrycie wydatków związanych z EU BAM Rafah na okres od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. wynosi 970 000 EUR”;

3)

art. 16 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Niniejsza decyzja wygasa w dniu 30 czerwca 2012 r.”.

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/54

(1)

W dniu 14 listopada 2005 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2005/797/WPZiB (1) w sprawie Misji Policyjnej Unii Europejskiej na Terytoriach Palestyńskich (EUPOL COPPS), które zostało ostatnio przedłużone decyzją Rady 2009/955/WPZiB (2) i wygasło w dniu 31 grudnia 2010 r.

(2)

W dniu 17 grudnia 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/784/WPZiB (3) w sprawie kontynuowania od dnia 1 stycznia 2011 r. Misji Policyjnej Unii Europejskiej na Terytoriach Palestyńskich, wygasającą w dniu 31 grudnia 2011 r.

(3)

W dniu 8 listopada 2011 r. Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) zalecił techniczne przedłużenie EUPOL COPPS o dalszych sześć miesięcy.

(4)

EUPOL COPPS powinna być przedłużona od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. na podstawie jej aktualnego mandatu.

(5)

Należy również ustalić finansową kwotę odniesienia na pokrycie wydatków związanych z EUPOL COPPS w okresie od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2012 r.

(6)

EUPOL COPPS będzie prowadzona w kontekście sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej,

1)

art. 12 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 12

Bezpieczeństwo

1.   Dowódca operacji cywilnej kieruje planowaniem przez szefa misji środków bezpieczeństwa dla EUPOL COPPS oraz zapewnia ich właściwe i skuteczne wykonywanie zgodnie z art. 5, 6 i 9, w koordynacji z Dyrekcją ds. Bezpieczeństwa Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ).

2.   Szef misji jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo EUPOL COPPS oraz za zapewnienie przestrzegania minimalnych wymogów bezpieczeństwa mających zastosowanie do EUPOL COPPS zgodnie z polityką Unii dotyczącą bezpieczeństwa personelu rozmieszczonego poza terytorium Unii w ramach zadań operacyjnych na mocy postanowień tytułu V Traktatu i uzupełniających je dokumentów.

3.   Szef misji jest wspierany przez wyższego funkcjonariusza ds. bezpieczeństwa misji (SMSO), który podlega szefowi misji i pozostaje również w ścisłych stosunkach służbowych z Dyrekcją ds. Bezpieczeństwa ESDZ.

4.   Przed objęciem swoich funkcji personel EUPOL COPPS uczestniczy w obowiązkowym szkoleniu w zakresie bezpieczeństwa, zgodnie z OPLAN. Personel przechodzi również regularne szkolenia uaktualniające w teatrze działań organizowane przez SMSO.”;

2)

art. 13 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Finansowa kwota odniesienia na pokrycie wydatków związanych z EUPOL COPPS w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. wynosi 8 250 000 EUR.

Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUPOL COPPS w okresie od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. wynosi 4 750 000 EUR”;

3)

art.16 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Niniejsza decyzja wygasa w dniu 30 czerwca 2012 r.”.

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/55

(1)

W dniu 26 kwietnia 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/232/WPZiB w sprawie odnowienia środków ograniczających skierowanych przeciwko Birmie/Związkowi Myanmar.

(2)

Należy zaktualizować informacje dotyczące jednego podmiotu w wykazie w załączniku I do decyzji 2010/232/WPZiB.

(3)

Załącznik I do decyzji 2010/232/WPZiB powinien być odpowiednio zmieniony,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/56

(1)

W dniu 22 grudnia 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/800/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej.

(2)

Rada dokonała pełnego przeglądu wykazów osób i podmiotów w załącznikach II i III do decyzji 2010/800/WPZiB, do których to osób i podmiotów mają zastosowanie art. 4 ust. 1 lit. b) i c) i art. 5 ust. 1 lit. b) i c) tej decyzji.

(3)

Rada uznała, że osoby i podmioty wymienione w załącznikach II i III do decyzji 2010/800/WPZiB nadal powinny być objęte szczegółowymi środkami ograniczającymi przewidzianymi w tej decyzji.

(4)

Rada stwierdziła również, że wpis dotyczący jednego z podmiotów w załączniku II do decyzji 2010/800/WPZiB należy zmienić.

(5)

Rada ponadto postanowiła o umieszczeniu dodatkowych osób i podmiotów w wykazach osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi w załącznikach II i III do decyzji 2010/800/WPZiB.

(6)

Należy odpowiednio zaktualizować wykaz osób i podmiotów zawarty w załącznikach II i IIII decyzji Rady 2010/800/WPZiB,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/61

(1)

Dnia 16 lutego 2011 r. Kenia wystąpiła, zgodnie z art. 36 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1528/2007, o odstępstwo na okres jednego roku od reguł pochodzenia określonych w tym załączniku. Dnia 20 września 2011 r. Kenia przedstawiła dodatkowe informacje związane z tym wnioskiem. Wniosek dotyczy całkowitej ilości wynoszącej 2 000 ton filetów z tuńczyka objętych pozycją HS 1604. Wniosek złożono ze względu na zmniejszenie połowów i podaży pochodzącego surowego tuńczyka oraz z powodu problemu piractwa.

(2)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Kenię połowy pochodzącego z danego regionu surowego tuńczyka były niezwykle niskie, nawet uwzględniając normalne wahania sezonowe, i doprowadziły do obniżenia produkcji filetów z tuńczyka. Ponadto Kenia zwróciła uwagę na ryzyko związane z piractwem podczas dostaw surowego tuńczyka. Taka nietypowa sytuacja przez pewien czas uniemożliwia Kenii przestrzeganie reguł pochodzenia określonych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1528/2007.

(3)

W celu zapewnienia ciągłości przywozu z krajów AKP do Unii Europejskiej oraz sprawnego przejścia ze stosowania umowy o partnerstwie AKP-WE do umowy ustanawiającej ramy dla Umowy przejściowej o partnerstwie gospodarczym (umowa przejściowa o partnerstwie między Wspólnotą Wschodnioafrykańską a UE), należy przyznać nowe odstępstwo z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2011 r.

(4)

Biorąc pod uwagę przedmiotowy przywóz tymczasowe odstępstwo od reguł pochodzenia określonych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1528/2007 nie spowoduje poważnego zagrożenia dla istniejącego przemysłu wspólnotowego, pod warunkiem przestrzegania określonych warunków dotyczących ilości, nadzoru i czasu trwania.

(5)

Dlatego też uzasadnione jest przyznanie tymczasowego odstępstwa na mocy art. 36 ust. 1 lit. a) załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1528/2007.

(6)

Na mocy art. 41 ust. 8 protokołu w sprawie reguł pochodzenia załączonego do umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Wschodnioafrykańską a UE, Kenia będzie mogła korzystać z automatycznego odstępstwa od reguł pochodzenia dotyczących filetów z tuńczyka objętych pozycją HS 1604 w chwili, gdy umowa ta wejdzie w życie lub gdy będzie tymczasowo stosowana.

(7)

Zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1528/2007 reguły pochodzenia określone w załączniku II do tego rozporządzenia oraz odstępstwa od nich mają zostać zastąpione regułami ustanowionymi w umowie przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Wschodnioafrykańską a UE, której wejście w życie lub początek tymczasowego stosowania przewiduje się na 2012 r. Odstępstwo powinno zatem mieć zastosowanie do dnia 31 grudnia 2011 r. Chociaż odstępstwo na rok 2011 r. musi zostać jeszcze przyznane, ogólna sytuacja, włącznie ze stanem ratyfikacji umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Wschodnioafrykańską a UE, zostanie poddana ponownej ocenie w 2012 r.

(8)

Zgodnie z art. 41 ust. 8 protokołu w sprawie reguł pochodzenia załączonego do umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Wschodnioafrykańską a UE automatyczne odstępstwo od reguł pochodzenia podlega ograniczeniu do rocznego kontyngentu wynoszącego 2 000 ton filetów z tuńczyka dla państw przystępujących do umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Wschodnioafrykańską a UE (Kenia, Uganda, Tanzania, Rwanda, Burundi). Kenia jest jedynym krajem w tym regionie, który obecnie dokonuje wywozu filetów z tuńczyka do Unii. Należy zatem przyznać Kenii odstępstwo na mocy art. 36 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1528/2007 w odniesieniu do 2 000 ton filetów z tuńczyka stanowiących ilość, która nie przekracza całkowitego rocznego kontyngentu przyznanego dla regionu Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej na mocy umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Wschodnioafrykańską a UE.

(9)

Należy zatem przyznać Kenii odstępstwo w odniesieniu do 2 000 ton filetów z tuńczyka na okres jednego roku.

(10)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (2) ustanawia zasady dotyczące zarządzania kontyngentami taryfowymi. W celu zapewnienia skutecznego zarządzania odbywającego się w bliskiej współpracy między władzami Kenii, organami celnymi państw członkowskich i Komisją wspomniane zasady powinny obowiązywać, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, w odniesieniu do ilości przywiezionych na mocy odstępstwa przyznanego niniejszą decyzją.

(11)

Aby pozwolić na skuteczne monitorowanie funkcjonowania odstępstwa, władze Kenii powinny regularnie powiadamiać Komisję o szczegółach wydawanych świadectw przewozowych EUR.1.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

21.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 338/64

(1)

W decyzji 2009/470/WE ustanowiono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na programy zwalczania, kontroli i monitorowania chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych.

(2)

Decyzja Komisji 2008/341/WE z dnia 25 kwietnia 2008 r. ustanawiająca wspólnotowe kryteria dla krajowych programów zwalczania, kontroli i monitorowania niektórych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych (2) stanowi, że aby uzyskać zatwierdzenie w ramach środków przewidzianych w art. 27 ust. 1 decyzji 2009/470/WE, przedkładane Komisji przez państwa członkowskie programy zwalczania, kontroli i monitorowania chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych wymienionych w załączniku do powyższej decyzji muszą co najmniej spełniać kryteria określone w załączniku do decyzji 2008/341/WE.

(3)

W decyzji Komisji 2010/712/UE z dnia 23 listopada 2010 r. zatwierdzającej roczne i wieloletnie programy oraz wkład finansowy Unii w zakresie zwalczania, kontroli i monitorowania niektórych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych, przedstawione przez państwa członkowskie na 2011 rok i na lata następne (3), zatwierdzono niektóre programy krajowe i ustalono stawkę oraz maksymalną kwotę wkładu finansowego Unii dla każdego programu przedłożonego przez państwa członkowskie.

(4)

Komisja oceniła przedstawione przez państwa członkowskie sprawozdania dotyczące wydatków na realizację tych programów. Z oceny tej wynika, że niektóre państwa członkowskie nie wykorzystają w całości środków przyznanych im na 2011 r., podczas gdy inne przekroczą wysokość przyznanych im środków.

(5)

Niektóre państwa członkowskie poinformowały Komisję, że w obecnej sytuacji gospodarczej wymagane jest dodatkowe wsparcie z tytułu odszkodowań dla właścicieli zwierząt poddanych ubojowi selektywnemu i z tytułu innych środków finansowanych na poziomie 50 %, tak by zapewnić ciągłość programów weterynaryjnych współfinansowanych przez UE w celu utrzymania pozytywnych tendencji w przypadku poszczególnych chorób.

(6)

Komisja zbadała wnioski o zwiększony poziom finansowania, biorąc pod uwagę sytuację weterynaryjną i dostępność funduszy z bieżącego roku budżetowego, i uznała, że właściwe będzie przyznanie kwalifikowalnym środkom finansowanym na poziomie 50 % zwiększonego wsparcia w drodze podniesienia poziomu finansowania do 60 %.

(7)

Należy zatem odpowiednio skorygować wkład finansowy Unii przeznaczony na niektóre z programów krajowych. Właściwe jest przeniesienie środków z programów krajowych, które nie wykorzystają w pełni przyznanych im kwot, na rzecz tych, które prawdopodobnie kwoty te przekroczą. Przeniesienie to powinno opierać się na najświeższych informacjach dotyczących wydatków rzeczywiście poniesionych przez zainteresowane państwa członkowskie.

(8)

Ponadto Portugalia przedstawiła zmieniony program zwalczania brucelozy bydła, Łotwa przedstawiła zmieniony program kontroli salmonelozy, Rumunia i Słowacja przedstawiły zmienione programy kontroli i monitorowania klasycznego pomoru świń, Dania przedstawiła zmieniony program dotyczący badań na obecność ptasiej grypy u drobiu i dzikiego ptactwa, Belgia, Republika Czeska, Dania, Niemcy, Estonia, Irlandia, Hiszpania, Francja, Włochy, Cypr, Łotwa, Luksemburg, Węgry, Niderlandy, Austria, Polska, Portugalia, Słowenia, Słowacja, Finlandia, Szwecja i Zjednoczone Królestwo przedstawiły zmienione programy dotyczące pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (TSE), gąbczastej encefalopatii bydła (BSE) i trzęsawki, a Rumunia, Słowenia i Finlandia przedstawiły zmienione programy zwalczania wścieklizny.

(9)

Komisja dokonała oceny tych zmienionych programów zarówno z weterynaryjnego, jak i finansowego punktu widzenia. Uznano je za zgodne z odpowiednim prawodawstwem unijnym w zakresie weterynarii, w szczególności z kryteriami określonymi w załączniku do decyzji 2008/341/WE. W związku z tym należy zatwierdzić zmienione programy.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2010/712/UE.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

program przedstawiony przez Belgię w dniu 26 lipca 2011 r.;

b)

program przedstawiony przez Łotwę w dniu 8 marca 2011 r.

a)

program przedstawiony przez Rumunię w dniu 7 października 2011 r.;

b)

program przedstawiony przez Słowację w dniu 21 listopada 2011 r.

a)

program przedstawiony przez Belgię w dniu 15 czerwca 2011 r.;

b)

program przedstawiony przez Republikę Czeską w dniu 17 czerwca 2011 r.;

c)

program przedstawiony przez Danię w dniu 8 czerwca 2011 r.;

d)

program przedstawiony przez Niemcy w dniu 14 czerwca 2011 r.;

e)

program przedstawiony przez Estonię w dniu 27 czerwca 2011 r.;

f)

program przedstawiony przez Irlandię w dniu 29 czerwca 2011 r.;

g)

program przedstawiony przez Hiszpanię w dniu 1 lipca 2011 r.;

h)

program przedstawiony przez Francję w dniu 13 lipca 2011 r.;

i)

program przedstawiony przez Włochy w dniu 22 czerwca 2011 r.;

j)

program przedstawiony przez Cypr w dniu 30 czerwca 2011 r.;

k)

program przedstawiony przez Łotwę w dniu 28 czerwca 2011 r.;

l)

program przedstawiony przez Luksemburg w dniu 24 czerwca 2011 r.;

m)

program przedstawiony przez Węgry w dniu 29 czerwca 2011 r.;

n)

program przedstawiony przez Niderlandy w dniu 30 czerwca 2011 r.;

o)

program przedstawiony przez Austrię w dniu 29 czerwca 2011 r.;

p)

program przedstawiony przez Polskę w dniu 28 czerwca 2011 r.;

q)

program przedstawiony przez Portugalię w dniu 29 czerwca 2011 r.;

r)

program przedstawiony przez Słowenię w dniu 8 czerwca 2011 r.;

s)

program przedstawiony przez Słowację w dniu 30 czerwca 2011 r.;

t)

program przedstawiony przez Finlandię w dniu 22 czerwca 2011 r.;

u)

program przedstawiony przez Szwecję w dniu 20 czerwca 2011 r.;

v)

program przedstawiony przez Zjednoczone Królestwo w dniu 28 czerwca 2011 r.

a)

program przedstawiony przez Rumunię w dniu 23 września 2011 r.;

b)

program przedstawiony przez Finlandię w dniu 15 września 2011 r.

1)

w art. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 4 wprowadza się następujące zmiany:

5)

w art. 5 wprowadza się następujące zmiany:

6)

w art. 6 wprowadza się następujące zmiany:

7)

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

8)

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany: