20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/1

(1)

W dniu 26 stycznia 2011 r. Komisja Europejska („Komisja”) ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”) wszczęcie postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu do Unii kwasu szczawiowego pochodzącego z Indii i Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) („państw, których dotyczy postępowanie”).

(2)

Postępowanie antydumpingowe zostało wszczęte w wyniku wniosku złożonego dnia 13 grudnia 2010 r. przez Europejską Radę Przemysłu Chemicznego (CEFIC) w imieniu Oxaquim SA („skarżący”) mającego znaczący udział, w tym przypadku ponad 25 %, w łącznej unijnej produkcji kwasu szczawiowego. Wspomniana skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na przywóz wymienionego produktu po cenach dumpingowych i wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające uzasadnienie wszczęcia postępowania.

(3)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu postępowania skarżącego innych znanych producentów unijnych, producentów eksportujących i przedstawicieli państw, których dotyczy postępowanie, importerów i użytkowników, a także zainteresowane stowarzyszenia. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(4)

Z uwagi na widocznie dużą liczbę producentów eksportujących w państwach, których dotyczy postępowanie, w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania przewidziano kontrole wyrywkowe w celu stwierdzenia dumpingu oraz szkody zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji o kontroli wyrywkowej, a jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby umożliwić dobór próby, zwrócono się do wszystkich producentów eksportujących w poszczególnych państwach, których dotyczy postępowanie, o zgłoszenie się do Komisji i dostarczenie podstawowych informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu i dotyczących działalności związanej z produktem objętym postępowaniem prowadzonej przez nich w okresie od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. Gotowość do wzięcia udziału w kontroli wyrywkowej wyraziły cztery indyjskie przedsiębiorstwa, w tym jedno, które nie zgłosiło żadnej sprzedaży do Unii, oraz trzy grupy przedsiębiorstw z ChRL. Wobec ograniczonej liczby współpracujących przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw nie uznano za konieczne przeprowadzenia kontroli wyrywkowej ani w przypadku Indii, ani ChRL, i poinformowano strony, że nie zostanie przeprowadzony dobór próby.

(5)

Jedna grupa przedsiębiorstw z ChRL wycofała się na wczesnym etapie z dalszej współpracy w dochodzeniu. Ponadto jedno indyjskie przedsiębiorstwo odmówiło Komisji dostępu do jego zakładu produkcyjnego w celu wizyty weryfikacyjnej. Uznano je w związku z tym za niewspółpracujące, zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, i poinformowano je o możliwych konsekwencjach.

(6)

Aby umożliwić producentom eksportującym w ChRL złożenie wniosku o traktowanie na zasadach rynkowych („MET”) lub o traktowanie indywidualne („IT”), Komisja przesłała współpracującym producentom eksportującym z ChRL oraz władzom ChRL formularze wniosków w terminie ustalonym w zawiadomieniu o wszczęciu. Jedna chińska grupa przedsiębiorstw złożyła wniosek o MET zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego lub, w razie nieprzyznania MET, o IT, a jedna grupa przedsiębiorstw złożyła wniosek o IT.

(7)

Wszystkim zainteresowanym stronom przesłano kwestionariusze. Otrzymano odpowiedzi od trzech przedsiębiorstw indyjskich, od dwóch grup przedsiębiorstw z ChRL oraz od skarżącego. Drugi producent unijny nie podjął współpracy. Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano także od trzech użytkowników i od ośmiu importerów. U wszystkich wspomnianych użytkowników i u czterech spośród importerów przeprowadzono wizyty na miejscu.

(8)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do celów wstępnego określenia dumpingu, wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii, a następnie złożyła wizyty weryfikacyjne na terenie następujących przedsiębiorstw:

(9)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody obejmuje okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(10)

Produkt objęty postępowaniem to kwas szczawiowy w postaci dihydratu (numer CUS 0028635-1 i numer CAS 6153-56-6) lub w postaci bezwodnej (numer CUS 0021238-4 i numer CAS 144-62-7), w roztworze wodnym lub nie, objęty obecnie kodem CN ex 2917 11 00 i pochodzący z Indii i ChRL. Istnieją dwa rodzaje kwasu szczawiowego: nierafinowany kwas szczawiowy i rafinowany kwas szczawiowy. Rafinowany kwas szczawiowy, produkowany w ChRL, lecz nieprodukowany w Indiach, wytwarzany jest w procesie oczyszczania nierafinowanego kwasu szczawiowego. Celem tego procesu jest usunięcie żelaza, chlorków, śladowych ilości metali i innych zanieczyszczeń.

(11)

Kwas szczawiowy wykorzystywany jest w szeregu zastosowań, np. jako czynnik redukujący i środek wybielający, w syntezie farmaceutycznej oraz do produkcji chemikaliów.

(12)

W ramach dochodzenia ustalono, że kwas szczawiowy produkowany i sprzedawany na terenie Unii przez przemysł unijny, kwas szczawiowy produkowany i sprzedawany na rynku krajowym w Indiach i ChRL oraz kwas szczawiowy przywożony do Unii z Indii i ChRL mają zasadniczo te same cechy fizyczne i chemiczne oraz te same podstawowe zastosowania.

(13)

Produkty te uznaje się zatem tymczasowo za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(14)

W czasie wizyty weryfikacyjnej w Indiach jedno przedsiębiorstwo nie przekazało wymaganych informacji w odpowiednim czasie i formie. W związku z tym Komisja nie mogła zweryfikować informacji znajdujących się w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu antydumpingowym. Przedsiębiorstwo zostało poinformowane na piśmie, że może nie zostać uznane za stronę współpracującą i ustalenia mogą być dokonane na podstawie dostępnych faktów. Przedsiębiorstwo przedstawiło w swojej odpowiedzi okoliczności łagodzące, które nie spowodowały jednak zmiany stanowiska Komisji. Dlatego też zastosowano do tego przedsiębiorstwa art. 18 i dokonano ustaleń na podstawie dostępnych faktów. W związku z powyższym uznano, że tylko jeden producent eksportujący z Indii współpracował z Komisją w dochodzeniu.

(15)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała najpierw, czy prowadzona przez producentów eksportujących sprzedaż produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym była reprezentatywna. Ponieważ sprzedaż ta stanowiła ponad 5 % wielkości sprzedaży do Unii produktu objętego postępowaniem, stwierdzono, że całkowita sprzedaż produktu podobnego była reprezentatywna.

(16)

Komisja zbadała następnie, czy sprzedaż krajowa producenta eksportującego może być uznana za dokonaną w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Dokonano tego poprzez ustalenie proporcji między sprzedażą z zyskiem na rynku krajowym niezależnym klientom a całością sprzedaży produktu podobnego.

(17)

Jeśli sprzedaż z zyskiem stanowi co najmniej 80 % całości sprzedaży, wartość normalna jest obliczona na bazie całości sprzedaży, włącznie ze sprzedażą nieprzynoszącą zysku. Z drugiej strony, jeśli sprzedaż z zyskiem stanowi mniej niż 80 %, lecz więcej niż 20 % całości sprzedaży, i średnia ważona całości kosztów jest wyższa niż średnia cena ważona, to wartość normalna jest obliczana jedynie na podstawie sprzedaży z zyskiem. Sprzedaż z zyskiem ma miejsce wówczas, gdy cena jednostkowa jest równa lub wyższa od kosztu produkcji.

(18)

Przeprowadzona przez Komisję analiza sprzedaży na rynku krajowym wykazała, że 41 % łącznej sprzedaży produktu objętego postępowaniem przyniosło zysk, a średnia ważona całości kosztów jest wyższa niż średnia cena ważona. W związku z tym wartość normalna została obliczona jako średnia cena ważona tylko sprzedaży z zyskiem.

(19)

Producent eksportujący z Indii dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii. Ceny eksportowe zostały zatem ustalone na podstawie cen rzeczywiście płaconych przez niezależnych klientów lub należnych za produkt objęty postępowaniem przy wywozie do Unii zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(20)

Wartość normalna i cena eksportowa zostały porównane na podstawie ceny ex-works. Aby zapewnić rzetelne porównanie wartości normalnej i ceny eksportowej, wzięto pod uwagę, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.

(21)

Dokonano zatem dostosowań ze względu na koszty transportu, ubezpieczenia, przeładunku i pakowania, kredytu oraz prowizji.

(22)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego marginesy dumpingu dla współpracującego indyjskiego producenta ustalono na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceną eksportową.

(23)

Na tej podstawie tymczasowy margines dumpingu wyrażony jako odsetek ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem wynosi 22,8 % dla Punjab Chemicals and Crop Protection Limited (PCCPL).

(24)

Aby obliczyć ogólnokrajowy margines dumpingu mający zastosowanie do wszystkich pozostałych producentów eksportujących w Indiach, ustalono najpierw poziom współpracy przez porównanie wielkości wywozu do Unii zgłoszonego przez współpracujących producentów eksportujących z danymi statystycznymi Eurostatu. Biorąc pod uwagę fakt, że w przypadku Indii poziom współpracy był niski, tj. wynosił 38 %, uznaje się za właściwe, by ogólnokrajowy margines dumpingu, mający zastosowanie do wszystkich pozostałych eksporterów z Indii, został ustalony na podstawie transakcji o najwyższym poziomie dumpingu przeprowadzonej przez współpracującego producenta.

(25)

Na tej podstawie ogólnokrajowy poziom dumpingu został tymczasowo ustalony jako 43,6 % ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem.

(26)

Na podstawie art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego normalną wartość przywozu pochodzącego z ChRL ustala się zgodnie z ust. 1–6 wyżej wymienionego artykułu w odniesieniu do producentów, wobec których stwierdzono, że spełniają kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego. W skrócie i wyłącznie w celu ułatwienia wyszukiwania informacji kryteria te są wymienione poniżej:

(27)

Jedna grupa przedsiębiorstw z ChRL wystąpiła o przyznanie MET i wypełniła formularz wniosku o MET dla trzech przedsiębiorstw zaangażowanych w produkcję i komercjalizację produktu objętego postępowaniem. Przedłożone informacje zostały następnie zweryfikowane przez Komisję na terenie przedsiębiorstw, których dotyczył wniosek.

(28)

Dochodzenie dotyczące MET wykazało, że jedno przedsiębiorstwo nie spełnia wymogów zawartych w kryteriach 1–3. Po pierwsze, przedsiębiorstwo to nie wykazało, że jego koszty odpowiadają wartości rynkowej, co wynika ze znacznej finansowej ingerencji państwa, m. in. poprzez wakacje podatkowe i nieoprocentowane pożyczki, która wpływa na strukturę kosztów przedsiębiorstwa. Po drugie, w dochodzeniu w sprawie MET stwierdzono szereg uchybień i błędów w prowadzonej księgowości, w której nie przeprowadzano kontroli zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości (MSR). Po trzecie, stwierdzono zniekształcenia przeniesione z poprzedniego systemu gospodarki nierynkowej w zakresie praw przedsiębiorstwa do użytkowania gruntów. Przedsiębiorstwo otrzymało mianowicie zaświadczenie o prawie do użytkowania gruntów mimo niewypełnienia umownych ustaleń o pełnej odpłatności.

(29)

Inne przedsiębiorstwo należące do tej grupy nie udowodniło ponadto, że spełniło kryterium nr 2, gdyż jego dokumentacja księgowa nie jest niezależnie kontrolowana.

(30)

Komisja ujawniła ustalenia dotyczące MET grupie przedsiębiorstw, o której mowa, oraz skarżącemu i dała im możliwość przedstawienia uwag. O ustaleniach poinformowano także władze ChRL. Komisja nie otrzymała żadnych uwag.

(31)

W związku z powyższym stwierdzono, że dwa przedsiębiorstwa należące do grupy nie wypełniły kryteriów przyznania MET. Zgodnie z systematycznie stosowaną przez Komisję zasadą ustalania, czy grupa powiązanych przedsiębiorstw jako całość spełnia warunki konieczne do przyznania MET, całej grupie odmówiono przyznania MET.

(32)

Jak wspomniano w motywie 6 powyżej, obie współpracujące chińskie grupy przedsiębiorstw wystąpiły z wnioskiem o IT. Ponieważ stwierdzono, że obie grupy wypełniły wszystkie kryteria zawarte w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, tymczasowo zdecydowano, że zostaną objęte IT.

(33)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalną dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, należy ustalić na podstawie cen krajowych lub skonstruowanej wartości normalnej w państwie analogicznym.

(34)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że zamierza uznać Indie za właściwe państwo analogiczne dla celów ustalenia wartości normalnej, a zainteresowane strony zostały zaproszone do zgłaszania uwag. Nie otrzymano uwag w tej sprawie. Komisja uznała zatem Indie za właściwe państwo analogiczne, gdyż rynek Japonii, będącej jedynym innym państwem prowadzącym produkcję poza Unią, jest rynkiem monopolistycznym, zamkniętym na konkurencję, na którym produkcja kwasu szczawiowego prowadzona jest unikatową metodą, której nie można porównać ze stosowaną przez ChRL. Producenci indyjscy stosują natomiast metodę produkcji porównywalną z ChRL i poddani są konkurencji na rynku krajowym.

(35)

Chińskie przedsiębiorstwa produkują i eksportują do Unii dwa rodzaje kwasu szczawiowego: nierafinowany kwas szczawiowy i rafinowany kwas szczawiowy. Rafinowany kwas szczawiowy, nieprodukowany w państwie analogicznym, wytwarzany jest w procesie oczyszczania nierafinowanego kwasu szczawiowego. Celem tego procesu jest usunięcie żelaza, chlorków, śladowych ilości metali i innych zanieczyszczeń. Dodatkowy koszt związany z produkcją rafinowanego kwasu szczawiowego szacowany jest na 12 % w porównaniu z produkcją nierafinowanego kwasu szczawiowego. W związku z tym Komisja uznała za właściwe ustalenie wartości normalnej dla obu rodzajów kwasu szczawiowego.

(36)

W odniesieniu do nierafinowanego kwasu szczawiowego wartość normalna została ustalona w oparciu o wartość normalną określoną dla Indii zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Wartość normalna została ustalona, jak opisano w motywie 18 powyżej, wyłącznie na podstawie sprzedaży z zyskiem. W odniesieniu do rafinowanego kwasu szczawiowego, który nie jest produkowany w państwie analogicznym, wartość normalna została skonstruowana w oparciu o koszty produkcji nierafinowanego kwasu szczawiowego w państwie analogicznym zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Koszty produkcji są dostosowane poprzez podwyższenie ich o 12 %, aby uwzględnić dodatkowe koszty produkcji (zob. motyw 35 powyżej), a także koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk.

(37)

Koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk zostały ustalone poprzez dodanie kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku ze sprzedaży nierafinowanego kwasu szczawiowego przez współpracującego producenta eksportującego w państwie analogicznym, poprzez analogię do art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego

(38)

Ponieważ obu grupom przyznano IT, cena eksportowa została oparta na cenach rzeczywiście płaconych lub należnych ze strony pierwszego niezależnego klienta w Unii zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(39)

Obaj producenci eksportujący w ChRL prowadzili wywóz kwasu szczawiowego do Unii za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych, co wymaga dodania marży zysku do ceny płaconej producentom. Marża ta jest widoczna przy porównaniu ceny eksportowej z ustaloną wartością normalną (zob. motyw 42 poniżej).

(40)

W przypadku nierafinowanego kwasu szczawiowego cena eksportowa na poziomie ex-works została porównana z wartością normalną ustanowioną dla państwa analogicznego.

(41)

Cena eksportowa rafinowanego kwasu szczawiowego na poziomie ex-works została porównana z konstruowaną wartością normalną (zob. motyw 36 powyżej).

(42)

Aby zapewnić rzetelne porównanie wartości normalnej lub konstruowanej wartości normalnej i ceny eksportowej, uwzględniono dostosowania zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. W szczególności dokonano dostosowań zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. i), ze względu na marże otrzymane przez powiązane przedsiębiorstwa handlowe.

(43)

W tym względzie należy odnotować, że Komisja stwierdziła, iż powiązane przedsiębiorstwa handlowe, za pośrednictwem których producenci eksportujący z ChRL dokonywali wywozu kwasu szczawiowego do UE, nie mogą być uznane za wewnętrzne działy sprzedaży, gdyż prowadziły one także sprzedaż kwasu szczawiowego i innych produktów chemicznych pochodzących od niepowiązanych dostawców, z przeznaczeniem na wywóz lub sprzedaż na rynku krajowym. W związku z tym stwierdzono, że funkcje pełnione przez te przedsiębiorstwa handlowe są podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji. W związku z tym odjęto marżę przedsiębiorstw handlowych, aby zagwarantować rzetelne porównanie między ceną eksportową i wartością normalną. Dostosowanie zostało obliczone na podstawie marży zysku niepowiązanego przedsiębiorstwa handlowego w UE oraz kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych danego chińskiego przedsiębiorstwa handlowego.

(44)

Dokonano również odpowiednich dostosowań dotyczących podatków pośrednich, kosztów frachtu, ubezpieczenia, przeładunku i kosztów dodatkowych, opłat związanych z pakowaniem i kredytem, we wszystkich przypadkach, w których uznano je za uzasadnione, dokładne i poparte potwierdzonymi dowodami.

(45)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego marginesy dumpingu ustalono na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej poszczególnych typów produktu ze średnią ważoną ceną eksportową do Unii produktu objętego postępowaniem ustaloną jak wyżej dla każdego przedsiębiorstwa.

(46)

Na tej podstawie tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(47)

Aby obliczyć ogólnokrajowy margines dumpingu mający zastosowanie do wszystkich pozostałych producentów eksportujących w ChRL, ustalono najpierw poziom współpracy przez porównanie wielkości wywozu do Unii zgłoszonego przez współpracujących producentów eksportujących z danymi statystycznymi Eurostatu.

(48)

Biorąc pod uwagę fakt, że w przypadku ChRL poziom współpracy był niski i wynosił około 46 %, uznaje się za właściwe, by ogólnokrajowy margines dumpingu mający zastosowanie do wszystkich pozostałych eksporterów z ChRL został ustalony na podstawie transakcji o najwyższym poziomie dumpingu przeprowadzonej przez współpracującego producenta.

(49)

Na tej podstawie ogólnokrajowy poziom dumpingu został tymczasowo ustalony jako 52,2 % ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem.

(50)

Skarga została złożona przez Europejską Radę Przemysłu Chemicznego (CEFIC) w imieniu Oxaquim S.A., zwanego dalej „skarżącym”, unijnego producenta kwasu szczawiowego, reprezentującego znaczną część całkowitej produkcji unijnej w OD. Drugi producent unijny, Clariant, nie sprzeciwił się wszczęciu postępowania, ale zdecydował się nie współpracować. W Unii nie ma obecnie innego producenta produktu objętego postępowaniem. Dlatego też dwaj producenci Oxaquim S.A. i Clariant stanowią przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, reprezentując 100 % produkcji unijnej. Przedsiębiorstwa te dalej będą zwane „przemysłem unijnym”.

(51)

W celu ustalenia całkowitej produkcji unijnej wykorzystano wszystkie dostępne informacje dotyczące obu producentów: Oxaquim S.A. i Clariant, w tym informacje zawarte w skardze oraz dane zebrane od skarżącego przed wszczęciem dochodzenia oraz po jego rozpoczęciu. Na tej podstawie całkowitą produkcję unijną w okresie badanym oszacowano na od 11 000 do 15 000 ton.

(52)

Stwierdzono, że jeden z unijnych producentów wykorzystywał część swojej produkcji kwasu szczawiowego jako surowiec pośredni do wytwarzania szczawianów (czteroszczawianu, acetoselli i kwaśnego szczawianu potasu). Kwas szczawiowy był w tym przypadku przesyłany bez fakturowania w ramach tego samego przedsiębiorstwa. Kwas szczawiowy przeznaczony na użytek własny nie znajdował się na wolnym rynku i nie był zatem wystawiony na bezpośrednią konkurencję ze strony przywozu produktu objętego postępowaniem. Produkcję przeznaczoną na sprzedaż na wolnym rynku uznano natomiast za pozostającą w sytuacji bezpośredniej konkurencji z przywozem produktu objętego dochodzeniem.

(53)

Aby przedstawić możliwie najpełniejszy obraz sytuacji w przemyśle unijnym, zebrano i przeanalizowano dane dotyczące całej działalności w zakresie kwasu szczawiowego, a następnie określono, czy produkcja była przeznaczona do użytku własnego czy na wolny rynek.

(54)

W odniesieniu do poniższych wskaźników ekonomicznych dotyczących przemysłu unijnego ustalono, że analiza i ocena muszą skupić się na sytuacji panującej na wolnym rynku w zakresie wielkości i cen sprzedaży na rynku unijnym, udziału w rynku, wzrostu, wielkości, cen i rentowności wywozu, zwrotu z inwestycji i przepływów pieniężnych.

(55)

Jednakże w odniesieniu do innych wskaźników ekonomicznych obecne dochodzenie wykazało, że mogą one być rzetelnie zbadane tylko w odniesieniu do całkowitej aktywności. Produkcja (zarówno na użytek własny, jak i na wolny rynek), moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, inwestycje, zapasy, zatrudnienie, wydajność, płace i zdolność gromadzenia kapitału zależą od całej działalności, bez względu na to, czy produkcja przeznaczona jest na użytek własny czy też do sprzedaży na wolny rynek.

(56)

Biorąc pod uwagę fakt, że kwas szczawiowy opatrzony jest kodem CN, do którego należą także inne produkty, dane Eurostatu nie umożliwiają ustalenia wielkości przywozu. Konsumpcję ustalono zatem na podstawie danych dotyczących wielkości przywozu przekazanych przez skarżącego, porównanych ze zweryfikowanymi danymi przedstawionymi przez producentów eksportujących z państw, których dotyczy postępowanie, i łączną wielkością sprzedaży na rynku unijnym przez przemysł unijny.

(57)

Ze względu na niewielką liczbę dostawców i potrzebę ochrony poufnych danych biznesowych zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego zmiany konsumpcji w okresie badanym zostały zindeksowane.

Tabela 1

Konsumpcja w Unii

(58)

W 2008 r. miał miejsce gwałtowny wzrost całkowitej konsumpcji w Unii, który wyniósł 24 %, natomiast w kolejnym roku konsumpcja zmniejszyła się o 50 % i wzrosła ponownie w OD. Łącznie w okresie badanym konsumpcja na rynku unijnym zmniejszyła się o 5 %.

(59)

Komisja zbadała, czy przywóz kwasu szczawiowego pochodzącego z ChRL i Indii powinien być oceniany łącznie zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(60)

Co się tyczy skutków przywozu pochodzącego z ChRL i Indii, dochodzenie wykazało, że marginesy dumpingu przekraczają próg de minimis określony w art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, a wielkość przywozu po cenach dumpingowych z każdego z tych dwóch państw nie była nieznaczna w rozumieniu art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(61)

Co do warunków konkurencji między przywozem po cenach dumpingowych z ChRL i Indii, z jednej strony, oraz między przywozem po cenach dumpingowych z ChRL i Indii a produktem podobnym, z drugiej strony, dochodzenie wykazało, że były one podobne. Przywożone produkty są sprzedawane za pośrednictwem tych samych kanałów sprzedaży i podobnym kategoriom klientów, a zatem konkurują ze sobą wzajemnie oraz z kwasem szczawiowym produkowanym w Unii.

(62)

W świetle powyższych ustaleń tymczasowo uznaje się, że wszystkie kryteria określone w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego zostały spełnione i że w związku z tym przywóz z ChRL i Indii należy poddać łącznej ocenie.

(63)

W toku dochodzenia wykazano, że przywóz kwasu szczawiowego z ChRL i Indii zmieniał się w następujący sposób:

Tabela 2

Przywóz z ChRL i Indii

(64)

Wielkość przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, w okresie badanym wzrosła o 4 %, podczas gdy łączna konsumpcja na rynku UE zmniejszyła się w tym samym okresie o 5 % (zob. tabela 1 powyżej). Jak pokazano w powyższej tabeli, nastąpił także znaczący wzrost udziału w rynku, który w okresie 2007–2008 wyniósł 25 %, a w okresie badanym 10 %.

(65)

Średnie ceny importowe z państw, których dotyczy postępowanie, zmieniały się w następujący sposób:

Tabela 3

Ceny importowe z ChRL i Indii

(66)

Między 2007 a 2008 r. ceny importowe zwiększyły się o 36 %, po czym w 2009 r. ponownie spadły do poziomu z 2007 r. W OD ceny ponownie wzrosły o prawie 15 %, a w okresie badanym wzrosły o 16 %. Należy jednak zauważyć, że ceny importowe zmniejszyły się o 20 % pomiędzy 2008 r. a OD, pomimo wzrostu w tym okresie cen głównych surowców (źródeł węgla i energii).

(67)

Do celów analizy podcięcia cenowego średnie ważone ceny sprzedaży przemysłu unijnego niepowiązanym klientom na rynku unijnym dostosowane do poziomu ex-works, tj. z wyłączeniem kosztów frachtu w Unii oraz po odliczeniu zniżek i rabatów, zostały porównane z odpowiednimi średnimi cenami ważonymi współpracujących eksporterów z ChRL i Indii stosowanymi wobec pierwszego niezależnego klienta na rynku unijnym, tj. cenami bez zniżek i dostosowanymi w odpowiednich przypadkach do ceny CIF na granicy Unii po uwzględnieniu kosztów odprawy celnej i kosztów poniesionych po przywozie.

(68)

Porównanie wykazało, że w OD przywożony po cenach dumpingowych produkt objęty postępowaniem pochodzący z ChRL i Indii i sprzedawany w Unii odpowiada za podcięcie cen sprzedaży przemysłu unijnego na poziomie od 16,9 % do 34,6 %. Ten poziom podcięcia cenowego wystąpił razem z negatywnymi tendencjami cenowymi obecnymi na rynku prowadzącymi do znacznego spadku cen.

(69)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu przywozu po cenach dumpingowych na przemysł unijny uwzględniało analizę wszystkich czynników i wskaźników gospodarczych związanych ze stanem przemysłu unijnego od 2007 r. do końca OD.

(70)

Wskaźniki makroekonomiczne (produkcja, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, zatrudnienie, wydajność, płace i wielkość marginesów dumpingu) zostały ocenione na poziomie przemysłu unijnego, podczas gdy wskaźniki mikroekonomiczne (zapasy, ceny sprzedaży, rentowność, przepływy pieniężne, zwrot z inwestycji, zdolność pozyskiwania kapitału i inwestycje, koszty produkcji) oparte zostały na informacjach uzyskanych z należycie zweryfikowanych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszach przekazanych przez jedynego współpracującego producenta unijnego.

(71)

Biorąc pod uwagę fakt, że dane wykorzystane do analizy szkody pochodzą głównie z jednego źródła, dane dotyczące przemysłu unijnego musiały zostać zindeksowane, aby zachować poufność zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego.

(72)

Powyższa tabela zawiera dane dotyczące produkcji, mocy produkcyjnych i ich wykorzystania przez przemysł unijny oraz, w odniesieniu do lat 2007–2008, dane dotyczące innego producenta unijnego, który zaprzestał produkcji kwasu szczawiowego w 2008 r.

(73)

Jak pokazano w powyższej tabeli, produkcja przemysłu unijnego była stosunkowo stabilna w latach 2007 i 2008, po czym gwałtownie spadła w 2009 r. Produkcja wzrosła w OD. Ogólnie, w całym okresie badanym produkcja wzrosła o 6 %.

(74)

Z powodu zamknięcia zakładu produkcyjnego drugiego producenta unijnego w 2008 r. moce produkcyjne przemysłu unijnego gwałtownie zmniejszyły się w 2008 r. o 23 %.

(75)

Połączenie tych dwóch czynników, tj. wzrostu wielkości produkcji i zmniejszenia się mocy produkcyjnych ze względu na zamknięcie w 2008 r. zakładu produkcyjnego trzeciego producenta unijnego, doprowadziło do znacznego zwiększenia wykorzystania mocy produkcyjnych, o 38 % w okresie badanym.

(76)

Wielkość sprzedaży w latach 2007 i 2008 obejmuje sprzedaż dokonaną przez producenta unijnego, który zaprzestał produkcji w 2008 r.

(77)

Konsumpcja unijna zmniejszyła się w okresie badanym o 5 % (zob. motyw 58 powyżej), podczas gdy wielkość sprzedaży produktu objętego postępowaniem przez przemysł unijny niezależnym klientom na rynku unijnym zmniejszyła się w tym samym okresie o 14 %, co oznacza utratę udziału w rynku o 9 %.

(78)

Rozpatrując rozwój sytuacji w badanym okresie, spadek wielkości sprzedaży przemysłu unijnego o 14 % był dużo bardziej widoczny niż spadek konsumpcji unijnej o 5 %. W konsekwencji udział w rynku przemysłu unijnego również znacznie spadł o 9 punktów procentowych w tym samym okresie.

(79)

Zatrudnienie zmniejszyło się w okresie badanym o 4 %. Należy zauważyć, że produkcja kwasu szczawiowego nie jest pracochłonna.

(80)

W okresie badanym wydajność ogółem na jednego pracownika wzrosła o 11 % ze względu na wzrost produkcji przy jednoczesnym zmniejszeniu się liczby pracowników.

(81)

W całym badanym okresie płace spadły o 1 %. Po początkowym wzroście płac o 21 % w latach 2007–2008, stale spadały one aż do OD.

(82)

Marginesy dumpingu przedstawiono powyżej w części poświęconej dumpingowi. Wszystkie ustalone marginesy znacznie przekraczają poziom de minimis. Ponadto biorąc pod uwagę wielkość i ceny przywozu po cenach dumpingowych, nie można uznać, że wpływ rzeczywistych marginesów dumpingu jest nieistotny.

(83)

Analiza wskaźników mikroekonomicznych (ceny sprzedaży i koszty produkcji, zapasy, rentowność, przepływy pieniężne, zwrot z inwestycji, zdolność pozyskiwania kapitału i inwestycje) została przeprowadzona jedynie na poziomie skarżącego ponieważ, jak wskazano w motywie 70, nie uzyskano informacji od drugiego producenta unijnego.

(84)

Średnie ceny sprzedaży ex-works przemysłu unijnego dla niepowiązanych klientów na rynku unijnym wzrosły w okresie badanym o 31 %.

Tabela 8

Koszty produkcji

(85)

W dochodzeniu wykazano, że średni koszt produkcji współpracującego producenta unijnego był na przestrzeni lat relatywnie stabilny ze względu na stałe udoskonalanie jego procesu produkcji, co umożliwiły intensywne inwestycje (zob. tabele 9 i 11 poniżej).

(86)

Ze względu na charakter produktu objętego postępowaniem zapasy nie są gromadzone. Produkt objęty postępowaniem szybko wysusza się po czym zasycha, dlatego tez producenci wytwarzają jedynie ilości do natychmiastowej dostawy.

(87)

Rentowność produktu podobnego ustalono, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego przez skarżącego jako odsetek obrotów z tej sprzedaży.

(88)

Po poniesieniu znacznych strat w 2007 r. skarżący wypracował w 2008 r. niewielki zysk, po czym ponownie poniósł straty w 2009 r. W OD skarżący wypracował niewielki zysk dzięki zmniejszeniu niektórych elementów kosztów produkcji, jak pokazano w tabeli 8 powyżej.

Tabela 10

Przepływ pieniężny

(89)

Tendencja, którą wykazują przepływy pieniężne, będące wskaźnikiem zdolności przemysłu do samofinansowania swej działalności, odzwierciedla w dużej mierze zmiany rentowności. W związku z tym przepływ pieniężny w 2007 r. był negatywny i pomimo pewnej poprawy w 2008 r. zmniejszył się między 2008 r., a OD, osłabiając tym samym sytuację finansową współpracującego producenta unijnego.

Tabela 11

Inwestycje

(90)

W powyższej tabeli wykazano, że skarżący zwiększył inwestycje w produkt objęty postępowaniem, nawet w sytuacji niskiej rentowności. Inwestycje nakierowane były głównie na wprowadzanie nowych narzędzi produkcji i nowych procesów produkcyjnych mających na celu zwiększenie wydajności. Zwiększenie inwestycji świadczy o tym, że przemysł nie napotykał trudności w pozyskiwaniu kapitału i dowodzi zatem jego trwałej rentowności.

(91)

W badanym okresie inwestycje wzrosły o 177 %.

(92)

Poprzez zwiększanie inwestycji w celu ulepszania procesów produkcji przemysł, który ma charakter kapitałochłonny, dowodził swojej zdolności do pozyskiwania kapitału. Zdolność ta została jednak ograniczona przez spadek sprzedaży i rosnące trudności przy generowaniu przepływów pieniężnych.

Tabela 12

Zwrot z inwestycji (ROI)

(93)

Pomimo zwiększenia inwestycji zwrot z inwestycji w przypadku produktu objętego postępowaniem nie osiągnął spodziewanego poziomu. Pomimo pewnej poprawy w 2008 r. zwrot z inwestycji pozostał negatywny w całym okresie badanym.

(94)

Wzrost przemysłu był zatem ograniczony i wyraźnie nieproporcjonalny do inwestycji poczynionych w ostatnich latach.

(95)

Dochodzenie wykazało, że niektóre wskaźniki szkody ulegają poprawie: wielkość produkcji wzrosła o 6 %, wykorzystanie mocy produkcyjnych o 38 %, a inwestycje o 177 %, co pozwoliło przedsiębiorstwu na osiągnięcie względnego zysku (przechodząc od znacznych strat zanotowanych w 2007 r. do niewielkiego zysku w OD). Jak wykazano powyżej, pewna liczba wskaźników dotyczących sytuacji ekonomicznej przemysłu unijnego jednak znacznie się pogorszyła w okresie badanym.

(96)

W związku z zamknięciem zakładu produkcyjnego jednego producenta unijnego wielkość sprzedaży zmniejszyła się o 14 %. Zatrudnienie musiało zostać zredukowane o 4 %, a moce produkcyjne zmniejszyły się o 23 %. Mimo iż konsumpcja zmniejszyła się jedynie o 5 %, udział w rynku zmniejszył się o niemal 9 %. W związku z tym rentowność była niska, co negatywnie wpłynęło na zwrot z inwestycji i przepływy pieniężne, zwłaszcza pomiędzy 2008 r. a OD. Rentowność wzrosła w okresie badanym, ale pozostała w OD bardzo niska i niewystarczająca, aby w perspektywie średnioterminowej utrzymać produkcję.

(97)

Choć produkcja ogólnie wzrosła, przemysł unijny utracił znaczące udziały w rynku. Jednocześnie odnotowano znaczny wzrost przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie.

(98)

Uwzględniając powyższe uwagi, tymczasowo stwierdza się, że przemysł unijny poniósł w OD istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(99)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy istotna szkoda dla przemysłu unijnego spowodowana została przez przywóz po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie. Ponadto zbadano również znane czynniki, inne niż przywóz po cenach dumpingowych, które mogły spowodować szkodę dla przemysłu unijnego, aby zagwarantować, że jakiekolwiek szkody spowodowane przez te czynniki nie zostały przypisane przywozowi po cenach dumpingowych.

(100)

Unijna konsumpcja kwasu szczawiowego zmniejszyła się w okresie badanym o 5 %, natomiast przywóz po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, wzrósł w tym okresie o ponad 4 %. Największy wzrost wielkości przywozu po cenach dumpingowych miał miejsce w latach 2007–2008 i wyniósł 54 %. Przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, spowodował w latach 2007–2008 zwiększenie ich udziału w rynku o 25 %, czemu towarzyszyło zmniejszenie o 21 % udziału w rynku przemysłu unijnego.

(101)

Mimo iż średnia cena importowa wzrosła w okresie badanym o 16 %, ceny importowe podcięły w OD ceny współpracującego producenta unijnego średnio o 21,9 %, wywierając tym samym na przemysł unijny presję cenową i uniemożliwiając współpracującemu producentowi unijnemu podniesienie cen do bardziej opłacalnego poziomu.

(102)

Należy przypomnieć, że przemysł unijny doświadczył znacznego spadku wielkości sprzedaży (-14 %). Jednakże spadek ten był o wiele większy niż spadek popytu i doprowadził do zmniejszenia udziału w rynku o 9 %. W tym samym czasie udziały w rynku państw, których dotyczy postępowanie, wzrosły o 10 %. Dowodzi to, że udział przemysłu unijnego w rynku w znacznym stopniu został przejęty przez przywóz po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie.

(103)

Uważa się, że stała presja wywierana przez niskie ceny przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, na rynek unijny uniemożliwiła Unii dostosowanie swych cen sprzedaży do zwiększonych kosztów surowców i energii. Doprowadziło to przemysł unijny do utraty udziału w rynku i stale niskiej rentowności.

(104)

Uwzględniając powyższe ustalenia, stwierdzono tymczasowo, że wzrost taniego przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, miał istotny negatywny wpływ na sytuację gospodarczą przemysłu unijnego.

(105)

Pozostałe czynniki, które zostały zbadane w ramach badania związku przyczynowego, to kształtowanie się popytu na rynku unijnym, ceny surowców, wyniki eksportowe przemysłu unijnego, przywóz produktu, którego dotyczy postępowanie, z innych państw trzecich, wykorzystywanie kwasu szczawiowego na użytek własny i kryzys gospodarczy.

(106)

Jak wskazano w tabeli 1 powyżej, unijna konsumpcja kwasu szczawiowego najpierw wzrosła o 24 % w 2008 r., po czym zmniejszyła się o 39 % w kolejnym roku, aby ponownie wzrosnąć w OD. Łącznie w okresie badanym konsumpcja na rynku unijnym zmniejszyła się o 5 %. W tym samym okresie zmniejszył się udział w rynku przemysłu unijnego.

(107)

Mimo iż dochodzenie wykazało, że zmniejszenie popytu na rynku unijnym w 2009 r. wpłynęło także na przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, należy zauważyć, że w okresie badanym eksporterom w państwach, których dotyczy postępowanie, udało się zwiększyć wielkość sprzedaży i udział w rynku poprzez presję cenową, którą przywóz po cenach dumpingowych wywierał na rynek.

(108)

Dlatego też tymczasowo uznaje się, że pogorszenie sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego wynika głównie nie ze spadku konsumpcji, lecz z gwałtownego wzrostu przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, oraz z podcinania cen praktykowanego przez eksporterów z tych państw. Nawet jeżeli mniejszy popyt przyczynił się do powstania szkody, nie mógł naruszyć związku przyczynowego między poniesioną istotną szkodą a wzrostem przywozu po cenach dumpingowych.

(109)

Jak pokazano w tabeli 8 powyżej, średni koszt produkcji pozostał relatywnie stabilny pomimo gwałtownego wzrostu kosztu głównego surowca (cukru). W dochodzeniu potwierdzono, że koszt produkcji współpracującego producenta unijnego nie kształtował się według tej samej tendencji co ewolucja cen jednego z najważniejszych surowców do produkcji kwasu szczawiowego. Gwałtowny wzrost o 50 % średniej ceny cukru w okresie badanym został złagodzony inwestycjami w proces produkcji poczynionymi przez współpracującego producenta unijnego. Faktycznym rezultatem było ogólne zmniejszenie kosztu produkcji o 12 %. Niemniej, jak wskazano w tabeli 7 powyżej, jednostkowa cena sprzedaży wzrosła w okresie badanym o 31 %. Stwierdzono, że eksporterzy z państw, których dotyczy postępowanie, podlegali tym samym warunkom gospodarczym w zakresie ewolucji cen surowców, gdyż jednostkowe ceny importowe kształtowały się według tej samej tendencji, choć na niższym poziomie, co jednostkowe ceny sprzedaży współpracującego producenta unijnego.

(110)

Wobec braku dumpingu wyrządzającego szkodę można by było oczekiwać regularnego dostosowywania cen, tak aby odzwierciedlały rozwój różnych składników kosztów produkcji. Nie miało to jednak miejsca. Współpracujący producent unijny nie mógł osiągnąć odpowiednich marginesów zysku, niezbędnych w przypadku tej kapitałochłonnej produkcji, zmniejszyły się także jego przepływy pieniężne.

(111)

W związku z tym tymczasowo stwierdzono, że przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, po cenach dumpingowych, który doprowadził do podcięcia cen współpracującego producenta unijnego, spowodował obniżkę cen na rynku unijnym i uniemożliwił współpracującemu producentowi unijnemu zwiększenie cen sprzedaży w celu pokrycia kosztów lub osiągnięcia odpowiedniego poziomu rentowności.

(112)

Ponieważ poziom cen surowca wpływał także na sytuację eksporterów z państw, których dotyczy postępowanie, tymczasowo stwierdzono, że wzrost cen surowców nie mógł mieć wpływu na istotną szkodę przemysłu unijnego w okresie badanym.

(113)

Wyniki w wywozie zostały również zbadane jako jeden ze znanych czynników, innych niż przywóz po cenach dumpingowych, który mógł działać na szkodę przemysłu unijnego, aby upewnić się, że żadna szkoda wynikająca z tego rodzaju innych czynników nie została przypisana przywozowi po cenach dumpingowych.

(114)

Z analizy wynika, że sprzedaż eksportowa niepowiązanym stronom przez współpracującego producenta unijnego stanowiła znaczną część tej sprzedaży (około 30 %). W okresie badanym wielkość wywozu prowadzonego przez współpracującego producenta unijnego zwiększyła się o 52 %, podczas gdy cena jednostkowa sprzedaży eksportowej znacząco spadła, w przeciwieństwie do ceny sprzedaży w Unii współpracującego producenta unijnego, która znacznie wzrosła. W dochodzeniu wykazano, że wywóz odgrywał ważną rolę w utrzymaniu wykorzystania mocy produkcyjnych na poziomie wystarczającym do pokrycia kosztów stałych i kosztów inwestycji w maszyny. Nawet jeżeli sprzedaż eksportowa prowadzona była po cenach niższych niż ceny stosowane na rynku unijnym, niski poziom tych cen był rezultatem konkurencji ze strony kwasy szczawiowego sprzedawanego po niskich cenach na rynku eksportowym przez eksporterów z państw, których dotyczy postępowanie. W dochodzeniu wykazano, że wywóz ten pozwolił współpracującemu producentowi unijnemu na zmniejszenie doznanej szkody na rynku UE i w związku z tym nie ma wpływu na związek przyczynowy między przywozem po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, a szkodą doznaną przez przemysł unijny.

(115)

Wobec braku przywozu z państw innych niż państwa, których dotyczy postępowanie, czynnik ten nie miał wpływu na rynek UE.

(116)

Jak wspomniano w motywach 52–55 powyżej, wykorzystanie na użytek własny jest ograniczone do transferów na użytek własny jednego z producentów unijnych, w przypadku którego kwas szczawiowy wykorzystywany jest do produkcji szczawianów w obrębie przedsiębiorstwa. Sprzedaż szczawianów generuje znaczne zyski i umożliwiła producentowi kontynuację działalności pomimo strat ponoszonych w związku z produkcją kwasu szczawiowego. Element ten nie ma zatem wpływu na znaczną szkodę poniesioną przez przemysł unijny.

(117)

W 2009 r. unijna konsumpcja kwasu szczawiowego była o połowę mniejsza niż w 2008 r. ze względu na kryzys gospodarczy, co wpłynęło na zmniejszenie wielkości sprzedaży przemysłu unijnego (-40 %) i jej wartości (-45 %). Dzięki obniżeniu w tym okresie cen o około 5 % przemysł mógł jednak zwiększyć udział w rynku (11 %) i tym samym zmniejszyć negatywny wpływ kryzysu. W 2009 r. przemysł znalazł się niemal na progu rentowności.

(118)

Choć kryzys gospodarczy w latach 2008–2009 mógł mieć wpływ na ogólnie słabe wyniki przemysłu unijnego, nie można jednak uznać, że wpływ ten był na tyle duży, by oznaczał zerwanie związku przyczynowego między przywozem po cenach dumpingowych, a szkodą dla przemysłu unijnego.

(119)

Powyższa analiza wykazała, że miał miejsce znaczny wzrost wielkości sprzedaży i udziału w rynku państw, których dotyczy postępowanie, w okresie badanym. Ponadto stwierdzono, że przywóz prowadzony był po cenach dumpingowych, które były znacznie – o prawie 22 % – niższe od cen stosowanych przez przemysł unijny na rynku unijnym za produkt objęty postępowaniem w OD.

(120)

Ten wzrost wielkości i udziału w rynku taniego przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, osiągnięto pomimo ogólnego zmniejszenia popytu na tynku unijnym w okresie badanym. Rosnący udział przywozu w rynku miał miejsce w tym samym momencie, co negatywne zmiany w zakresie udziału w rynku przemysłu unijnego. Równocześnie odnotowano pogorszenie głównych wskaźników sytuacji gospodarczej i finansowej przemysłu unijnego, co przedstawiono powyżej.

(121)

Zmniejszenie się konsumpcji na rynku unijnym w 2009 r. negatywnie wpłynęło na wyniki przemysłu unijnego. Nie można jednak uznać, że wpływ tego i innych czynników był wystarczający, by przerwać związek przyczynowy pomiędzy przywozem po cenach dumpingowych a szkodą dla przemysłu unijnego.

(122)

Na podstawie powyższej analizy, w której odpowiednio rozróżniono i oddzielono wpływ na sytuację przemysłu unijnego wszystkich znanych czynników od szkodliwego wpływu przywozu po cenach dumpingowych, tymczasowo stwierdza się, że przywóz po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, spowodował istotną szkodę dla przemysłu unijnego w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(123)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy pomimo wstępnego stwierdzenia wystąpienia dumpingu wyrządzającego szkodę istnieją istotne powody, aby stwierdzić, że wprowadzenie tymczasowych środków antydumpingowych w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Unii. Analiza interesu Unii oparta została na ocenie wszystkich wchodzących w grę interesów, w tym interesu przemysłu unijnego, importerów i użytkowników produktu objętego postępowaniem.

(124)

Na przemysł unijny składa się dwóch producentów dysponujących zakładami produkcyjnymi znajdującymi się w różnych państwach członkowskich Unii, zatrudniających bezpośrednio 30–50 osób przy produkcji i sprzedaży produktu podobnego.

(125)

Jeden z dwóch producentów unijnych nie wyraził sprzeciwu wobec wszczęcia dochodzenia, ale nie dostarczył dalszych informacji i nie współpracował w dochodzeniu.

(126)

Przemysł unijny poniósł istotną szkodę spowodowaną przywozem po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie. Należy przypomnieć, że większość istotnych wskaźników szkody wykazała negatywne tendencje w okresie badanym. W szczególności wskaźniki szkody związane z wynikami finansowymi przemysłu unijnego, takie jak rentowność, przepływy pieniężne i zwrot z inwestycji znacznie się pogorszyły. Uznaje się, że przy braku środków poprawa w sektorze kwasu szczawiowego nie będzie wystarczająca, aby umożliwić poprawę sytuacji finansowej przemysłu unijnego i sytuacja ta może nadal się pogarszać.

(127)

Oczekuje się, że wprowadzenie środków przywróci skuteczne i uczciwe warunki handlu na rynku unijnym, umożliwiając przemysłowi unijnemu dostosowanie cen kwasu szczawiowego tak, aby odzwierciedlały koszty produkcji. Można oczekiwać, że wprowadzenie środków pozwoli przemysłowi unijnemu odzyskać przynajmniej część udziału w rynku utraconego w okresie badanym i że będzie to miało dalszy pozytywny wpływ na jego sytuację gospodarczą i rentowność.

(128)

Stwierdzono zatem, że wprowadzenie tymczasowych środków antydumpingowych na przywóz kwasu szczawiowego pochodzącego z ChRL i Indii będzie w interesie przemysłu unijnego.

(129)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od ośmiu niepowiązanych importerów. Trzech z nich prowadziło jedynie przywóz niewielkich ilości produktu objętego postępowaniem i mogło przenieść wzrost cen na swoich klientów. Niektórzy z nich stwierdzili, że mogą rozważyć usunięcie produktu z zestawu importowanych przez nich produktów, jeżeli nałożone zostałyby cła antydumpingowe.

(130)

Czwarty importer stwierdził, że jego klienci mogliby zastosować proces uszlachetniania czynnego wszystkich produktów końcowych, do których produkcji wykorzystywany jest kwas szczawiowy i które są wywożone ponownie poza UE. Nałożenie środków antydumpingowych nie miałoby zatem znacznego wpływu na tego importera.

(131)

W związku z powyższym tymczasowo stwierdza się, że nałożenie środków zasadniczo nie powinno mieć znacznego wpływu na importerów. Importerzy kwasu szczawiowego uzyskują ogólnie wysoką marżę zysku i można oczekiwać, że będą mogli przenieść wzrost cen na swoich klientów.

(132)

Współpracujący użytkownicy reprezentowali 22 % unijnej konsumpcji kwasu szczawiowego w OD. W dochodzeniu wykazano, że w badaniu interesu UE w odniesieniu do użytkowników istotne jest rozróżnienie między wykorzystywaniem nierafinowanego i rafinowanego kwasu szczawiowego. Współpracujący przemysł unijny produkuje nierafinowany kwas szczawiowy, podczas gdy drugi, niewspółpracujący producent unijny produkuje rafinowany kwas szczawiowy, wykorzystywany głównie w sektorach farmaceutycznym, żywnościowym i pozyskiwania drobno mielonych proszków metalicznych.

(133)

Użytkownicy nierafinowanego kwasu szczawiowego twierdzili, że nałożenie środków doprowadzi do wzrostu cen stosowanych przez współpracujący przemysł unijny, który jest jedynym dostawcą w UE. Z drugiej strony, użytkownicy stwierdzili także, że całkowite uzależnienie od przywozu z zagranicy byłoby niekorzystne.

(134)

W przypadku użytkowników produkujących produkty czyszczące i wybielające kwas szczawiowy stanowi jedynie niewielką część surowców i prawdopodobnie mogliby oni przenieść wzrost cen na swoich klientów lub zmienić skład produktów, jeśli to możliwe, wykorzystując w miejsce kwasu szczawiowego produkty zastępcze.

(135)

W przypadku użytkowników wytwarzających produkty do polerowania kwas szczawiowy stanowi większą część kosztów surowców i jest niezastąpiony. Ze względu na konkurencję producentów spoza EU jest mało prawdopodobne, by użytkownicy mogli w pełni przenieść wzrost cen na swoich klientów. Eksportują oni jednak 95 % swoich produktów poza UE, więc mogą się zwrócić o zwrot ceł w ramach systemu uszlachetniania czynnego.

(136)

W przypadku użytkowników wykorzystujących kwas szczawiowy do innych zastosowań, takich jak recykling metali ze złomu, kwas szczawiowy stanowi ważną część całości kosztów produkcji produktu końcowego, do którego wytwarzania jest stosowany. Rynek produktu końcowego jest bardzo niestabilny. Kwas szczawiowy jest niezastąpionym składnikiem procesu produkcji. Główne unijne przedsiębiorstwo zajmujące się recyklingiem metali ze złomu kupuje obecnie cały niezbędny mu kwas szczawiowy od producentów unijnych. W przypadku nałożenia ceł antydumpingowych przemysł ten ma możliwość wyboru, czy i w jakim stopniu podniesie ceny, tak aby skorzystać z nałożenia ceł. W przypadku tego użytkownika wpływ nałożenia środków nie jest zatem jasny. Biorąc pod uwagę fakt, że użytkownik ten osiąga obecnie niskie zyski ze sprzedaży produktu końcowego, jakikolwiek wzrost cen będzie miał negatywny wpływ, jeżeli nie będzie on mógł przenieść wzrostu cen na swoich klientów.

(137)

„Rafinowany” kwas szczawiowy jest wykorzystywany między innymi do produkcji proszku niektórych metali. Kwas szczawiowy stanowi znaczną część całości kosztów produkcji. W tym procesie kwas szczawiowy jest niezastąpiony. Zyski osiągane w tym sektorze mogą jednak być znaczne. Ponieważ w sektorze tym powszechne są kontrakty roczne, w perspektywie krótkoterminowej przeniesienie wzrostu cen będzie trudne. Niemniej, biorąc pod uwagę fakt, że najniższa proponowana stawka cła wynosi 14,6 %, a osiągane zyski są wysokie, w perspektywie krótkoterminowej możliwa byłaby absorpcja wzrostu cen.

(138)

Jeden użytkownik twierdził, że produkcja rafinowanego kwasu szczawiowego nie była wystarczająca w stosunku do popytu. W tym zakresie stwierdzono, że istniejący w Unii niedobór produkcji rafinowanego kwasu szczawiowego w stosunku do jego konsumpcji wynosi około 1 000-2 000 ton rocznie. Biorąc pod uwagę fakt, że większość produkcji produktu końcowego, do której wykorzystywany jest rafinowany kwas szczawiowy, jest eksportowana, użytkownicy mają możliwość działania w systemie uszlachetniania czynnego.

(139)

W związku z powyższym stwierdzono wstępnie, na podstawie dostępnych informacji dotyczących interesu Unii, że nie ma istotnych argumentów przeciwko wprowadzeniu tymczasowych środków na przywóz kwasu szczawiowego pochodzącego z ChRL i Indii.

(140)

W świetle wniosków dotyczących dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Unii należy wprowadzić tymczasowe środki antydumpingowe w celu zapobieżenia dalszym szkodom dla przemysłu unijnego wynikającym z przywozu po cenach dumpingowych.

(141)

W celu ustalenia poziomu takich środków wzięto pod uwagę ustalone marginesy dumpingu, a także kwotę cła niezbędną do usunięcia szkody ponoszonej przez przemysł unijny.

(142)

Przy obliczaniu poziomu cła niezbędnego do usunięcia skutków dumpingu wyrządzającego szkodę uznano, że środki powinny umożliwić przemysłowi unijnemu pokrycie kosztów produkcji oraz osiągnięcie ze sprzedaży produktu podobnego w Unii takiego zysku przed opodatkowaniem, jaki byłby możliwy dla tego rodzaju przemysłu w takim sektorze w normalnych warunkach konkurencji, czyli gdyby nie istniał przywóz po cenach dumpingowych. Uznaje się, że zysk, który mógłby zostać osiągnięty w przypadku braku przywozu po cenach dumpingowych, wynosi 8 % obrotu oraz że taki margines zysku można uznać za odpowiednie minimum, jakiego mógłby oczekiwać przemysł unijny w przypadku braku dumpingu wyrządzającego szkodę.

(143)

Na tej podstawie obliczono cenę produktu podobnego niewyrządzającą szkody przemysłowi unijnemu. Cenę niewyrządzającą szkody otrzymano poprzez dodanie wyżej wspomnianego marginesu zysku wynoszącego 8 % do kosztów produkcji.

(144)

Niezbędną podwyżkę cen ustalono następnie na podstawie porównania, w podziale na typy produktów, średniej ważonej ceny importowej współpracujących producentów eksportujących z ChRL i Indii, odpowiednio dostosowanej po uwzględnieniu kosztów przywozu i opłat celnych, z niewyrządzającą szkody ceną typów produktów sprzedawanych przez przemysł unijny na rynku unijnym w OD. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały następnie wyrażone w postaci odsetka średniej wartości importowej CIF porównywanych typów.

(145)

W związku z powyższym uznaje się, że zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego należy wprowadzić tymczasowe środki antydumpingowe względem przywozu pochodzącego z ChRL i Indii na poziomie marginesu dumpingu lub marginesu szkody, w zależności od tego, która z tych wartości jest niższa, zgodnie z zasadą niższego cła.

(146)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego określone w niniejszym rozporządzeniu zostały określone na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Wspomniane stawki celne (w odróżnieniu od ogólnokrajowego cła stosowanego do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”) mają wyłączne zastosowanie do przywozu produktów pochodzących z ChRL i Indii i wyprodukowanych przez dane przedsiębiorstwa tj. przez konkretne wymienione podmioty prawne. Przywożone produkty wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i do ich produktów stosowane są stawki dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(147)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (3) wraz z wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą na rynek krajowy i na rynki zagraniczne, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W razie potrzeby rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione poprzez aktualizację wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek cła.

(148)

Aby zapewnić należyte egzekwowanie cła antydumpingowego, poziom cła rezydualnego powinien mieć zastosowanie nie tylko do niewspółpracujących producentów eksportujących, lecz również do tych producentów, którzy nie dokonywali wywozu do Unii w OD.

(149)

Margines dumpingu i szkody został ustalony następująco:

(150)

Każdy producent eksportujący kwasu szczawiowego w ChRL, który jeszcze się nie zgłosił, gdyż uznał, że nie spełnia kryteriów koniecznych do przyznania MET lub IT, ale który uważa, że należy ustalić dla niego odrębny poziom cła, winien zgłosić się do Komisji Europejskiej w terminie dziesięciu dniu od następnego dnia po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4).

(151)

Aby zapewnić dobre zarządzanie, należy ustalić okres, w którym zainteresowane strony, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu, mogłyby przedstawić swoje opinie na piśmie oraz złożyć wniosek o przesłuchanie.

(152)

Ustalenia w sprawie nałożenia ceł antydumpingowych dokonane na potrzeby niniejszego rozporządzenia mają charakter tymczasowy i mogą zostać ponownie rozważone przy dokonywaniu wszelkich ostatecznych ustaleń,

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/16

(1)

Zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 509/2006 wniosek Polski o rejestrację nazwy „Kabanosy” otrzymany dnia 22 stycznia 2007 r. został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Republika Czeska, Niemcy i Austria zgłosiły sprzeciwy wobec tej rejestracji zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 509/2006. Sprzeciwy te zostały uznane za dopuszczalne na podstawie art. 9 ust. 3 akapit pierwszy lit. a) wymienionego rozporządzenia.

(3)

W piśmie z dnia 26 stycznia 2010 r. Komisja wezwała zainteresowane państwa członkowskie do podjęcia stosownych konsultacji.

(4)

Podczas gdy w wyznaczonych ramach czasowych osiągnięto porozumienie między Austrią i Polską oraz między Republiką Czeską i Polską, nie udało się wypracować takiego porozumienia między Niemcami a Polską. W związku z tym Komisja zmuszona jest podjąć decyzję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 509/2006.

(5)

Oświadczenia o sprzeciwie dotyczyły niezgodności z warunkami ustanowionymi w art. 2 i 4 rozporządzenia (WE) nr 509/2006.

(6)

Nie stwierdzono wyraźnego błędu potwierdzającego zarzuty dotyczące niezgodności z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 509/2006 w odniesieniu do specyficznego charakteru „Kabanosów”. Ze względu na swoje cechy opisane w specyfikacji (cechy mięsa, smak i wyjątkowy kształt) „Kabanosy” wyraźnie różnią się od innych podobnych produktów z tej samej kategorii, a więc spełniają one wymogi definicji specyficznego charakteru z art. 2 ust. 1 lit. a) wymienionego rozporządzenia. W specyfikacji „Kabanosy” zostały opisane jako długie, cienkie batony suszonej kiełbasy, odkręcone z jednej strony, równomiernie pomarszczone i złożone na pół, co należy uznać za nieodłączną cechę produktu, a nie za kwestię sposobu prezentacji produktu. Wreszcie ustanowienie norm dotyczących „Kabanosów” na szczeblu krajowym nie uniemożliwia rejestracji tej nazwy, ponieważ ich ustanowienie miało na celu określenie specyfiki produktu, a co za tym idzie – w tym przypadku stosuje się derogację, o której mowa w art. 2 ust. 2 akapit trzeci wymienionego rozporządzenia.

(7)

Nie stwierdzono również wyraźnego błędu, który potwierdzałby zarzut sformułowany w sprzeciwie, jakoby nie spełniono wymogów ustanowionych w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 509/2006. Nazwa „Kabanosy” nie odnosi się jedynie do informacji natury ogólnej używanych w odniesieniu do grupy produktów ani nie jest ona myląca. Dlatego też nie dotyczy jej art. 4 ust. 3 akapit drugi wymienionego rozporządzenia. Specyficzny charakter nie jest również związany z miejscem pochodzenia lub pochodzeniem geograficznym produktu. W specyfikacji produktu ustanowiono natomiast kryterium jakości dotyczące określonej populacji świń, które ma wpływ na jakość gotowego produktu, a więc także na specyficzny charakter „Kabanosów”. Główne elementy decydujące o tradycyjnym charakterze „Kabanosów” to stosowanie tradycyjnych surowców oraz tradycyjnej metody produkcji; elementy te spełniają zatem wymogi art. 4 ust. 1 wymienionego rozporządzenia.

(8)

W odniesieniu do istnienia kilku innych wersji przedmiotowej nazwy, różniących się pod względem językowym lub ortograficznym, wniosek o rejestrację zgodnie z art. 6 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 509/2006 został złożony jedynie w odniesieniu do nazwy „Kabanosy”.

(9)

Nie wystąpiono o ochronę, o której mowa w art. 13 ust. 2 wymienionego rozporządzenia. Rejestracja bez zastrzeżenia nazwy dopuszcza jednak możliwość, aby zarejestrowana nazwa była nadal używana na etykietach produktów, które nie odpowiadają zarejestrowanej specyfikacji, pod warunkiem że na etykiecie nie zostanie umieszczone oznaczenie „tradycyjna gwarantowana specjalność”, skrót „GTS” lub powiązane logo UE. Po zarejestrowaniu nazwy „Kabanosy” nadal istniała będzie możliwość produkowania i wprowadzania na rynek produktów podobnych do „Kabanosów” pod nazwą „Kabanosy” – tyle że bez odniesienia do unijnej rejestracji. Dlatego też zarejestrowanie nazwy „Kabanosy” jako gwarantowanej tradycyjnej specjalności w żaden sposób nie ograniczy praw innych producentów do używania podobnej lub nawet identycznej nazwy wobec swoich produktów.

(10)

Aby uszanować zasadę uczciwego i tradycyjnego stosowania oraz uniknąć faktycznego prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, na etykietach „Kabanosów” należy umieścić oznaczenie – w językach krajów, w których produkt ten wprowadzany jest do obrotu – informujące konsumentów, że został on wytworzony zgodnie z polską tradycją.

(11)

W świetle powyższego nazwę „Kabanosy” należy zarejestrować w rejestrze gwarantowanych tradycyjnych specjalności oraz odpowiednio zaktualizować specyfikację produktu.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Gwarantowanych Tradycyjnych Specjalności,

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/23

(1)

Zgodnie z art. 80 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 dyrektywa Rady 91/414/EWG (2) stosuje się, pod względem procedury i warunków zatwierdzenia, do substancji czynnych, w odniesieniu do których kompletność dokumentacji została potwierdzona zgodnie z art. 16 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008 z dnia 17 stycznia 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania dyrektywy Rady 91/414/EWG w odniesieniu do zwykłej i przyspieszonej procedury oceny substancji czynnych objętych programem prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tej dyrektywy, ale niewłączonych do załącznika I do tej dyrektywy (3). Asulam jest substancją czynną, w odniesieniu do której kompletność dokumentacji została potwierdzona zgodnie z wymienionym rozporządzeniem.

(2)

W rozporządzeniach Komisji (WE) nr 451/2000 (4) i (WE) nr 1490/2002 (5) określono szczegółowe zasady realizacji drugiego i trzeciego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz wykazy substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykazy te zawierały asulam.

(3)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1095/2007 z dnia 20 września 2007 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1490/2002 ustanawiające dodatkowe szczegółowe zasady realizacji trzeciego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz rozporządzenie (WE) nr 2229/2004 ustanawiające dodatkowe szczegółowe zasady wdrażania czwartego etapu programu pracy określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG (6) powiadamiający wycofał swoje poparcie dla włączenia tej substancji czynnej do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG w terminie dwóch miesięcy od daty wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 1095/2007. W rezultacie, w związku z niewłączeniem asulamu przyjęto decyzję Komisji 2008/934/WE z dnia 5 grudnia 2008 r. dotyczącą niewłączenia niektórych substancji czynnych do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające te substancje (7).

(4)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG pierwotny powiadamiający (zwany dalej „wnioskodawcą”) złożył nowy wniosek o zastosowanie procedury przyspieszonej przewidzianej w art. 14–19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008.

(5)

Wniosek przedłożono Zjednoczonemu Królestwu, państwu członkowskiemu, które zostało wyznaczone do pełnienia roli sprawozdawcy rozporządzeniem (WE) nr 1490/2002. Termin dotyczący procedury przyspieszonej został dotrzymany. Specyfikacja substancji czynnej i jej przewidywane zastosowania są takie same jak w przedmiocie decyzji 2008/934/WE. Wniosek ten spełnia również pozostałe wymogi materialne i proceduralne określone w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 33/2008.

(6)

Zjednoczone Królestwo oceniło dodatkowe dane przekazane przez wnioskodawcę i sporządziło dodatkowe sprawozdanie. Dnia 6 listopada 2009 r. przekazało to sprawozdanie Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanemu dalej „Urzędem”) i Komisji. Urząd przedstawił dodatkowe sprawozdanie pozostałym państwom członkowskim i wnioskodawcy w celu umożliwienia im zgłoszenia uwag, a otrzymane uwagi przesłał Komisji. Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008 na wniosek Komisji Urząd przedstawił Komisji wnioski w sprawie oceny ryzyka dotyczącego asulamu w dniu 23 września 2010 r. (8). Projekt sprawozdania z oceny, sprawozdanie dodatkowe i wnioski Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 14 lipca 2011 r. w formie sprawozdania z przeglądu dotyczącego asulamu, opracowanego przez Komisję.

(7)

Podczas dokonywania oceny tej substancji czynnej wskazano na pewne zagrożenia. Dotyczyły one w szczególności faktu, że niemożliwe było dokonanie rzetelnej oceny narażenia konsumentów, gdyż brakowało danych dotyczących obecności i toksyczności metabolitu sulfanilamidu, a także obecności innych potencjalnie istotnych metabolitów, które nie zostały ocenione w badaniach dostępnych pozostałości ani w badaniach nad przetwarzaniem. Ponadto brakowało danych na temat znaczenia zanieczyszczeń w specyfikacji technicznej substancji czynnej pod względem toksyczności. Co więcej, wskazano na wysokie ryzyko dla ptaków.

(8)

Komisja poprosiła wnioskodawcę o przedstawienie uwag w odniesieniu do wniosków Urzędu. Ponadto zgodnie z art. 21 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008 Komisja poprosiła wnioskodawcę o przedstawienie uwag w odniesieniu do projektu sprawozdania z przeglądu. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane.

(9)

Mimo argumentów wysuniętych przez wnioskodawcę nie udało się wyeliminować zagrożeń, o których mowa w motywie 7. Nie wykazano zatem, że można się spodziewać, iż w proponowanych warunkach stosowania środki ochrony roślin zawierające asulam spełniają zasadniczo wymogi ustanowione w art. 5 ust. 1 lit a) i b) dyrektywy 91/414/EWG.

(10)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 nie powinno się zatem zatwierdzić asulamu.

(11)

Jeśli państwa członkowskie przyznają dodatkowy okres na zużycie zapasów w myśl art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, w przypadku środków ochrony roślin zawierających asulam okres ten powinien upłynąć najpóźniej dnia 31 grudnia 2012 r. zgodnie z art. 3 akapit drugi decyzji 2008/934/WE.

(12)

Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości złożenia nowego wniosku dotyczącego asulamu zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(13)

W celu zachowania przejrzystości należy skreślić w załączniku do decyzji 2008/934/WE pozycję dotyczącą asulamu.

(14)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/934/WE.

(15)

Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt nie wydał opinii. Uznano, że niezbędny jest akt wykonawczy i przewodniczący przedłożył komitetowi odwoławczemu projekt aktu wykonawczego do dalszego rozpatrzenia. Komitet odwoławczy nie wydał opinii,

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/25

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/27

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 341/2007 (3) otwiera kontyngenty taryfowe i ustanawia zarządzanie nimi oraz wprowadza system pozwoleń na przywóz i świadectw pochodzenia czosnku i innych produktów rolnych przywożonych z krajów trzecich.

(2)

Ilości, w odniesieniu do których tradycyjni importerzy i nowi importerzy złożyli wnioski o pozwolenia typu „A” w ciągu pierwszych siedmiu dni października 2011 r., zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 341/2007, przekraczają dostępne ilości produktów pochodzących z Chin oraz wszystkich państw trzecich innych niż Chiny i Argentyna.

(3)

W związku z tym, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006, należy określić zakres, w jakim wnioski o pozwolenia typu „A” przesłane Komisji najpóźniej czternastego dnia października 2011 r. mogą zostać zrealizowane zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 341/2007.

(4)

W celu zapewnienia efektywnego zarządzania procedurą wydawania pozwoleń na przywóz niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie niezwłocznie po jego opublikowaniu,

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/29

(1)

W ramach ustanowionego na mocy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej „Traktatem”) systemu egzekwowaniu prawa konkurencji Komisja prowadzi postępowania wyjaśniające w sprawach z tego zakresu i podejmuje w związku z nimi decyzje administracyjne, które podlegają kontroli sądowej ze strony Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwanego dalej „Trybunałem Sprawiedliwości”).

(2)

Komisja ma obowiązek prowadzić postępowania z zakresu konkurencji w sposób sprawiedliwy, bezstronny i obiektywny oraz zapewnić poszanowanie praw procesowych zainteresowanych stron, jak określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (2), rozporządzeniu Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw) (3), rozporządzeniu Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszącym się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE (4) oraz rozporządzeniu Komisji (WE) nr 802/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (5), a także odpowiednim orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości. W szczególności prawo zainteresowanych stron do bycia wysłuchanym przed przyjęciem jakiejkolwiek indywidualnej decyzji mogącej negatywnie wpłynąć na ich sytuację jest jednym z praw podstawowych w prawie Unii Europejskiej uznanym w Karcie praw podstawowych, w szczególności w jej art. 41 (6).

(3)

W celu zapewnienia skutecznego wykonywania praw procesowych zainteresowanych stron, innych stron uczestniczących w rozumieniu art. 11 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 802/2004 („innych stron uczestniczących”), skarżących w rozumieniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 („skarżących”) oraz osób innych niż te, o których mowa w art. 5 i 11 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 oraz osób trzecich w rozumieniu art. 11 rozporządzenia (WE) nr 802/2004 („osób trzecich”), których dotyczy postępowanie z zakresu konkurencji, odpowiedzialność za zagwarantowanie przestrzegania tych praw należy powierzyć osobie niezależnej, posiadającej doświadczenie w kwestiach z dziedziny konkurencji i odznaczającej się etyką zawodową niezbędną do tego, by przyczynić się do obiektywności, przejrzystości i efektywności tych postępowań.

(4)

W tym celu w 1982 r. Komisja utworzyła funkcję urzędnika przeprowadzającego spotkania wyjaśniające, którą zmodyfikowała w decyzji Komisji 94/810/EWWiS, WE z dnia 12 grudnia 1994 r. w sprawie zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w postępowaniach z zakresu konkurencji przed Komisją (7) oraz w decyzji 2001/462/WE, EWWiS z dnia 23 maja 2001 r. w sprawie zakresu uprawnień funkcjonariuszy ds. przesłuchań w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (8). Obecnie istnieje konieczność doprecyzowania i dalszego umocnienia roli urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające oraz dostosowania jego zakresu uprawnień w świetle zmian w prawie konkurencji Unii.

(5)

Funkcję, jaką pełni urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające, postrzega się zasadniczo jako istotny wkład w postępowanie z zakresu konkurencji przed Komisją ze względu na niezależność i wiedzę fachową, jaką wnosi on do tych postępowań. Aby urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające był trwale niezależny od Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji, powinien on być przypisany, pod względem administracyjnym, do członka Komisji odpowiedzialnego za konkurencję.

(6)

Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien być powoływany zgodnie z zasadami ustanowionymi w regulaminie pracowniczym urzędników i warunkach zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej. Zgodnie z tymi zasadami można brać pod uwagę także tych kandydatów, którzy nie są urzędnikami Komisji. Należy zapewnić przejrzystość w zakresie powołania, zakończenia kadencji i przenoszenia urzędników przeprowadzających spotkania wyjaśniające.

(7)

Komisja może powołać jednego urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające lub kilku takich urzędników i powinna przewidzieć dla nich personel pomocniczy. Jeżeli urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające stwierdzi, że przy wypełnianiu swoich funkcji znalazł się w sytuacji konfliktu interesów, powinien zaprzestać działań w danej sprawie. Jeżeli urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające nie jest w stanie działać, jego zadania powinien wykonać inny urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające.

(8)

Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien działać jako niezależny arbiter, który dąży do rozwiązania kwestii mających wpływ na skuteczne wykonywanie praw procesowych zainteresowanych stron, innych stron uczestniczących, skarżących lub zainteresowanych osób trzecich, w przypadkach gdy kwestie te nie mogły zostać rozwiązane w ramach wcześniejszych kontaktów służb Komisji odpowiedzialnych za przeprowadzenie postępowania z zakresu konkurencji, które są zobowiązane do ich poszanowania.

(9)

Zakres uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w postępowaniach z zakresu konkurencji powinien być tak sformułowany, by gwarantować skuteczne wykonywanie praw procesowych na wszystkich etapach postępowania przed Komisją prowadzonego na podstawie art. 101 i 102 Traktatu i rozporządzenia (WE) nr 139/2004, w szczególności prawa do bycia wysłuchanym.

(10)

Dla umocnienia tej roli urzędnikowi przeprowadzającemu spotkanie wyjaśniające należy powierzyć funkcję gwarantowania skutecznego wykonywania praw procesowych przedsiębiorstw i związków przedsiębiorstw w kontekście uprawnień przysługujących Komisji przy prowadzeniu postępowań wyjaśniających (uprawnień dochodzeniowych) na mocy rozdziału V rozporządzenia (WE) nr 1/2003, jak również art. 14 rozporządzenia (WE) nr 139/2004, uprawniających Komisję do nakładania grzywien na przedsiębiorstwa i związki przedsiębiorstw. Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien także pełnić określone funkcje podczas etapu postępowania wyjaśniającego w odniesieniu do przypadków powoływania się na prawniczą tajemnicę zawodową, wolności od samooskarżenia, terminów udzielania odpowiedzi na decyzje, w których Komisja wzywa do dostarczenia informacji na postawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, jak również w odniesieniu do prawa przedsiębiorstw i związków przedsiębiorstw objętych jednym z działań wyjaśniających (dochodzeniowych) Komisji na podstawie rozdziału V rozporządzenia (WE) nr 1/2003 do informacji o ich statusie w prowadzonym postępowaniu, w szczególności o tym, czy są one objęte postępowaniem wyjaśniającym, a jeżeli tak, to jaki jest przedmiot i cel tego postępowania. Rozpatrując przypadki powoływania się na wolność od samooskarżenia, urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające może rozważyć, czy przedsiębiorstwo nie wysuwa ewidentnie bezzasadnych roszczeń o ochronę, wyłącznie dla zyskania na czasie.

(11)

Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien być w stanie ułatwić rozstrzyganie wniosków dotyczących dostępu do dokumentów objętych rzekomo prawniczą tajemnicą zawodową. W tym celu oraz jeżeli przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw powołujące(-y) się na prawniczą tajemnicę zawodową wyrazi(-żą) na to zgodę, urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające będzie mógł zbadać dany dokument i wydać odpowiednie zalecenie, odwołując się do odpowiedniego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości.

(12)

Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien rozstrzygać o tym, czy osoba trzecia wykazuje wystarczający interes w tym, by zostać wysłuchaną. Stowarzyszenia konsumentów, które wnioskują o wysłuchanie, należy na ogół traktować jako posiadające wystarczający interes, w przypadku gdy postępowanie dotyczy produktów lub usług używanych przez konsumenta końcowego albo produktów lub usług, które stanowią bezpośredni wkład w takie produkty lub usługi.

(13)

Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien decydować, czy należy dopuścić skarżących i zainteresowane osoby trzecie do udziału w spotkaniu wyjaśniającym, zważywszy na wkład, jaki mogą oni wnieść w wyjaśnienie istotnych faktów sprawy.

(14)

Prawo zainteresowanych stron do bycia wysłuchanym, zanim podjęta zostanie ostateczna decyzja mająca negatywny wpływ na ich interesy, jest zagwarantowane poprzez przysługujące im prawo do ustosunkowania się na piśmie do wstępnego stanowiska Komisji, określonego w pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń, oraz prawo do rozwinięcia argumentów, jeżeli sobie tego zażyczą, na spotkaniu wyjaśniającym. Aby osoby, do których skierowano pisemne zgłoszenie zastrzeżeń, mogły skutecznie wykonywać te prawa, przysługuje im prawo dostępu do akt postępowania wyjaśniającego Komisji.

(15)

Aby zagwarantować skuteczne korzystanie z prawa do obrony przysługującego stronom, do których skierowano pisemne zgłoszenie zastrzeżeń, urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien dążyć do tego, by spory dotyczące dostępu do akt lub ochrony tajemnicy handlowej oraz innych informacji poufnych między tymi stronami a Dyrekcją Generalną ds. Konkurencji Komisji zostały rozstrzygnięte. W wyjątkowych okolicznościach urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające może zawiesić bieg terminu wyznaczonego adresatowi pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń na ustosunkowanie się do tego zgłoszenia do czasu rozstrzygnięcia sporu dotyczącego dostępu do akt, jeżeli adresat ten nie byłby w stanie udzielić odpowiedzi w wyznaczonym terminie, a jego przedłużenie nie byłoby odpowiednim rozwiązaniem w danym momencie.

(16)

Aby zagwarantować skuteczne wykonywanie praw procesowych przy jednoczesnym poszanowaniu słusznych interesów związanych z zachowaniem poufności, urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien w stosownych przypadkach móc nakazać zastosowanie określonych środków w zakresie dostępu do akt Komisji. W szczególności urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien móc decydować o tym, że części akt udostępnia się stronie, która o to wystąpiła, w sposób ograniczony, np. poprzez ograniczenie liczby lub kategorii osób posiadających taki dostęp oraz wykorzystania udostępnianych informacji.

(17)

Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien podejmować decyzje w sprawie wniosków o przedłużenie terminów wyznaczonych na ustosunkowanie się do pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń, uzupełniającego pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń lub opisu faktów bądź terminów, w których inne strony uczestniczące, skarżący lub zainteresowane osoby trzecie mogą przekazywać uwagi, w przypadku sporów między takimi osobami a Dyrekcją Generalną ds. Konkurencji.

(18)

Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien zabiegać, aby takie spotkania były efektywne, podejmując m.in. wszelkie stosowne środki przygotowawcze, obejmujące także przesyłanie z odpowiednim wyprzedzeniem przed spotkaniem wyjaśniającym wstępnej listy uczestników oraz wstępnego programu spotkania.

(19)

Spotkanie wyjaśniające umożliwia stronom, do których Komisja skierowała pisemne zgłoszenie zastrzeżeń, oraz innym stronom uczestniczącym dalsze korzystanie z ich prawa do bycia wysłuchanym poprzez rozwinięcie argumentów ustnie przed Komisją, która powinna być reprezentowana przez dyrektora generalnego ds. konkurencji, a także inne służby, które swoją pracą wnoszą wkład w dalsze przygotowanie decyzji, która ma zostać podjęta przez Komisję. Powinno ono dawać dodatkową możliwość zadbania o to, by wszystkie istotne fakty – bez względu na to, czy są one korzystne czy niekorzystne dla zainteresowanych stron, w tym elementy stanu faktycznego związane z wagą i czasem trwania domniemanego naruszenia – wyjaśniono najdokładniej jak to możliwe. Spotkanie wyjaśniające powinno także pozwolić stronom na zaprezentowanie swoich argumentów w odniesieniu do kwestii, które mogą mieć znaczenie dla ewentualnego nałożenia grzywien.

(20)

Dla zapewnienia efektywności spotkań wyjaśniających urzędnik przeprowadzający takie spotkanie może zezwolić stronom, do których skierowano pisemne zgłoszenie zastrzeżeń, innym stronom uczestniczącym, skarżącym, innym osobom zaproszonym na spotkanie wyjaśniające, służbom Komisji oraz władzom państw członkowskich na zadawanie pytań podczas spotkania wyjaśniającego. Spotkanie wyjaśniające nie powinno być jawne, tak by wszyscy uczestnicy mieli zagwarantowaną możliwość swobodnego wypowiadania opinii. W związku z tym informacje ujawnione podczas spotkania wyjaśniającego nie powinny być wykorzystywane do innych celów niż postępowanie sądowe lub administracyjne w sprawie stosowania art. 101 i 102 Traktatu. W uzasadnionych przypadkach urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien mieć możliwość przyjęcia wyjaśnień na sesji zamkniętej, by zapewnić ochronę tajemnicy handlowej oraz innych informacji poufnych.

(21)

Strony postępowania, które podejmują pewne zobowiązana na podstawie art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, jak również strony, które angażują się w procedury ugodowe w sprawach kartelowych na podstawie art. 10a rozporządzenia (WE) nr 773/2004, powinny mieć możliwość zwrócenia się do urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w kwestiach związanych ze skutecznym wykonywaniem swoich praw procesowych.

(22)

Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien składać sprawozdania dotyczące przestrzegania skutecznego wykonywania praw procesowych w toku całego postępowania z zakresu konkurencji. Ponadto niezależnie od swoich obowiązków sprawozdawczych urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien także mieć możliwość przekazywania uwag na temat dalszych postępów i obiektywności postępowania, przyczyniając się w ten sposób do zagwarantowania, że podstawę zakończenia postępowania z zakresu konkurencji stanowi zawsze należyta ocena wszystkich istotnych faktów.

(23)

Przy ujawnianiu informacji na temat osób fizycznych urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające powinien w szczególności uwzględniać przepisy rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (9).

(24)

Decyzja 2001/462/WE, EWWiS powinna zostać uchylona,

a)

przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw może zwrócić się do urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające o zbadanie twierdzeń, że dokument, którego Komisja żąda przy wykonywaniu uprawnień przyznanych jej przez art. 18, 20 lub 21 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, przeprowadzaniu inspekcji na podstawie art. 13 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 lub w związku z działaniami wyjaśniającymi stosowanymi w postępowaniu mogącym prowadzić do nałożenia grzywien na podstawie art. 14 rozporządzenia (WE) nr 139/2004, a który nie został przekazany Komisji, jest rzekomo objęty ochroną z tytułu poufności wymiany informacji między prawnikiem a klientem w rozumieniu orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości(prawniczą tajemnicą zawodową). Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające może zbadać tę kwestię wyłącznie wówczas, gdy przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw występujące z tym twierdzeniem wyraża zgodę na przejrzenie przez urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające informacji objętych rzekomo prawniczą tajemnicą zawodową oraz dokumentów powiązanych, które urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające uzna za niezbędne do jej zbadania. Nie ujawniając treści informacji, która może być objęta tajemnicą, urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające przekazuje dyrektorowi odpowiedzialnemu oraz zainteresowanemu przedsiębiorstwu lub związkowi przedsiębiorstw swoją wstępną ocenę i może podjąć odpowiednie kroki, aby ułatwić przyjęcie rozwiązania, które byłoby do przyjęcia dla obu stron. Jeżeli żadne rozwiązanie nie zostanie przyjęte, urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające może sformułować uzasadnione zalecenie do właściwego członka Komisji, nie ujawniając przy tym treści dokumentu, która może być objęta tajemnicą. Strona występująca z twierdzeniem otrzymuje kopię takiego zalecenia;

b)

gdy adresat wezwania do udzielenia informacji (żądania informacji) na podstawie art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 odmawia odpowiedzi na pytanie zawarte w takim wezwaniu, powołując się na wolność od samooskarżenia, jak określono w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości, może przekazać tę kwestię, w odpowiednim czasie po otrzymaniu wezwania, urzędnikowi przeprowadzającemu spotkanie wyjaśniające. W stosownych przypadkach, mając na uwadze potrzebę unikania zbędnej zwłoki w postępowaniu, urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające może sformułować uzasadnione zalecenie co do tego, czy wolność od samooskarżenia ma zastosowanie, i poinformować dyrektora odpowiedzialnego o wyciągniętych wnioskach, które należy uwzględnić przy podejmowaniu następnie decyzji na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003. Adresat wezwania otrzymuje kopię takiego uzasadnionego zalecenia;

c)

gdy adresat decyzji z wezwaniem do udzielenia informacji na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 uważa, że termin wyznaczony na odpowiedź jest zbyt krótki, może w odpowiednim czasie przed upływem pierwotnie wyznaczonego terminu przekazać tę sprawę urzędnikowi przeprowadzającemu spotkanie wyjaśniające. Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające decyduje, czy należy przedłużyć termin, biorąc pod uwagę obszerność i złożoność wezwania do udzielenia informacji oraz wymogi postępowania wyjaśniającego;

d)

przedsiębiorstwa i związki przedsiębiorstw objęte jednym z działań wyjaśniających (dochodzeniowych) Komisji na podstawie rozdziału V rozporządzenia (WE) nr 1/2003 mają prawo do informacji o swoim statusie w prowadzonym postępowaniu, mianowicie informacji o tym, czy są one objęte postępowaniem wyjaśniającym, a jeżeli tak, to jaki jest cel i przedmiot tego postępowania. Jeżeli takie przedsiębiorstwo lub taki związek przedsiębiorstw uważa, że nie otrzymał od Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji odpowiedniej informacji o swoim statusie w prowadzonym postępowaniu, może przekazać tę sprawę do rozstrzygnięcia urzędnikowi przeprowadzającemu spotkanie wyjaśniające. Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające podejmuje decyzję, że Dyrekcja Generalna ds. Konkurencji poinformuje przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw, które wystąpiły z żądaniem, o ich statusie w prowadzonym postępowaniu. Decyzja ta zostanie przekazana przedsiębiorstwu lub związkowi przedsiębiorstw, które wystąpiły z żądaniem.

a)

inne strony uczestniczące, które mają powody przypuszczać, że nie zostały poinformowane o zastrzeżeniach skierowanych do stron zgłaszających zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 802/2004;

b)

skarżący, który został poinformowany przez Komisję o jej zamiarze odrzucenia skargi na podstawie art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 773/2004, i ma powody przypuszczać, że Komisja jest w posiadaniu dokumentów, które nie zostały mu ujawnione, i że dokumenty te są niezbędne do właściwego skorzystania z przysługujących mu praw zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 773/2004;

c)

skarżący, który uważa, że nie otrzymał kopii niepoufnej wersji pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 lub że niepoufna wersja pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń nie została sporządzona w sposób umożliwiający mu skuteczne wykonywanie przysługujących mu praw, przy czym wyjątek stanowią sprawy, do których zastosowanie ma postępowanie ugodowe;

d)

zainteresowana osoba trzecia w rozumieniu art. 5 niniejszej decyzji, która ma powody przypuszczać, że nie została poinformowana o charakterze i przedmiocie postępowania zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 i art. 16 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 802/2004. To samo dotyczy skarżącego, który ma powody przypuszczać, że nie został poinformowany o charakterze i przedmiocie postępowania zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 773/2004, w sprawie, do której zastosowanie ma postępowanie ugodowe.

a)

obszerność i złożoność sprawy;

b)

fakt, czy adresat pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń występujący z wnioskiem miał wcześniej dostęp do informacji;

c)

wszelkie inne obiektywne przeszkody, które może napotkać adresat pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń występujący z wnioskiem przy przekazywaniu swoich uwag.

a)

ujawnienia dokumentów oraz dostępu do akt;

b)

terminów udzielenia odpowiedzi na pisemne zgłoszenie zastrzeżeń;

c)

przestrzegania prawa do bycia wysłuchanym;

d)

prawidłowego przeprowadzenia spotkania wyjaśniającego.

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/38

(1)

W komunikacie Komisji z dnia 7 czerwca 2005 r.„Nanonauka i nanotechnologie: Plan działań dla Europy na lata 2005–2009” (1) określono zestaw sprecyzowanych i wzajemnie powiązanych działań na rzecz niezwłocznego wdrożenia bezpiecznego, zintegrowanego i odpowiedzialnego podejścia do nanonauki i nanotechnologii.

(2)

Zgodnie ze zobowiązaniami podjętymi w ramach tego planu działania Komisja przeprowadziła szczegółowy przegląd odpowiedniego prawodawstwa Unii, aby ustalić możliwość zastosowania obowiązujących przepisów odnośnie do potencjalnego ryzyka związanego z nanomateriałami. Wyniki przeglądu przedstawiono w komunikacie Komisji z dnia 17 czerwca 2008 r.„Aspekty regulacyjne nanomateriałów” (2). W komunikacie stwierdzono, iż termin „nanomateriały” nie pojawia się w celowy sposób w prawodawstwie Unii, jednak obowiązujące przepisy zasadniczo uwzględniają potencjalne zagrożenia dla zdrowia, bezpieczeństwa i ochrony środowiska związane z nanomateriałami.

(3)

W rezolucji z dnia 24 kwietnia 2009 r. w sprawie aspektów regulacyjnych nanomateriałów (3) Parlament Europejski wezwał między innymi do wprowadzenia do prawodawstwa Unii kompleksowej, popartej naukowo definicji nanomateriałów.

(4)

Definicję zawartą w niniejszym zaleceniu należy stosować jako odniesienie do celów ustalenia, czy dany materiał należy uznać za „nanomateriał” na potrzeby prawodawstwa i definiowania polityki w Unii. Podstawę definicji terminu „nanomateriał” w prawodawstwie Unii powinna stanowić wyłącznie wielkość cząstek składowych, bez względu na zagrożenie lub ryzyko. W definicji, której podstawą jest wyłącznie wielkość cząstek materiału, uwzględnia się materiały pochodzenia naturalnego, materiały powstałe przypadkowo i materiały wytworzone.

(5)

Podstawę definicji terminu „nanomateriał” powinna stanowić dostępna wiedza naukowa.

(6)

Pomiar wielkości cząstek i rozkładu wielkości cząstek dla nanomateriałów stanowi w wielu przypadkach poważne wyzwanie, przy czym wyniki uzyskane przy użyciu różnych metod pomiarowych mogą nie być porównywalne. Konieczne jest opracowanie zharmonizowanych metod pomiarowych w celu zagwarantowania, że stosowanie definicji będzie skutkować osiąganiem spójnych wyników dla różnych materiałów i w różnym czasie. Do czasu powstania zharmonizowanych metod pomiarowych należy stosować najlepsze dostępne metody alternatywne.

(7)

W sprawozdaniu Wspólnego Centrum Badawczego Komisji Europejskiej zatytułowanym „Considerations on a Definition of Nanomaterials for Regulatory Purposes” (4) (Aspekty dotyczące definicji nanomateriałów do celów regulacyjnych) zaproponowano, aby definicja nanomateriałów obejmowała nanomateriał, miała ogólne zastosowanie w prawodawstwie Unii i była zgodna z innymi stosowanymi na świecie podejściami. Jedyną cechą definiującą powinna być wielkość cząstek, co oznacza, że konieczna jest jasna definicja zakresu nanoskali.

(8)

Komisja zleciła Komitetowi Naukowemu ds. Pojawiających się i Nowo Rozpoznanych Zagrożeń dla Zdrowia zebranie materiałów naukowych dotyczących aspektów, które należy uwzględnić przy opracowywaniu definicji terminu „nanomateriał” do celów regulacyjnych. W roku 2010 poddano konsultacjom społecznym opinię pt. „Podstawy naukowe dla definicji terminu »nanomateriał«”. W opinii z dnia 8 grudnia 2010 r. (5) Komitet Naukowy ds. Pojawiających się i Nowo Rozpoznanych Zagrożeń dla Zdrowia stwierdził, że wielkość cząstek ma powszechne zastosowanie do definiowania nanomateriałów oraz że jest to najlepszy parametr do tego celu, a także iż określenie zakresu wielkości ułatwiłoby znormalizowaną interpretację. Zaproponowano dolną granicę na poziomie 1 nm. Górna granica wynosząca 100 nm jest powszechnie używana przy ogólnej zgodzie, jednak nie ma dowodów naukowych potwierdzających, że wartość ta jest prawidłowa. Stosowanie jednej wartości dla granicy górnej może okazać się zbyt ograniczające do celów klasyfikacji nanomateriałów, a bardziej odpowiednie mogłoby być podejście zróżnicowane. Do celów regulacyjnych należy również uwzględnić liczbowy rozkład wielkości cząstek przy użyciu średniej wielkości cząstek i standardowego odchylenia w celu doprecyzowania definicji. Rozkład wielkości cząstek materiału należy przedstawić w oparciu o stężenie liczbowe (tzn. jako iloraz liczby obiektów w danym zakresie wielkości i liczby obiektów ogółem), a nie w oparciu o ułamek masowy nanocząstek w nanomateriale, ponieważ niewielki ułamek masowy może zawierać największą liczbę cząstek. Komitet Naukowy ds. Pojawiających się i Nowo Rozpoznanych Zagrożeń dla Zdrowia określił niektóre przypadki szczególne, w których można ułatwić stosowanie definicji poprzez użycie powierzchni właściwej przypadającej na objętość jako wskaźnika przybliżonego w celu ustalenia, czy materiał mieści się w określonym zakresie wielkości cząstek.

(9)

Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna zdefiniowała termin „nanomateriał” jako „materiał, którego jeden z wymiarów zewnętrznych nie przekracza nanoskali lub którego struktura lub struktura powierzchniowa mieści się w nanoskali”. Termin „nanoskala” zdefiniowano jako zakres od około 1 nm do 100 nm (6).

(10)

Liczbowy rozkład wielkości cząstek powinien umożliwić uwzględnienie faktu, że nanomateriały składają się przeważnie z wielu cząstek występujących w różnych wielkościach w określonym rozkładzie. W braku określenia liczbowego rozkładu wielkości cząstek byłoby trudno stwierdzić, czy dany materiał spełnia wymogi definicji, w sytuacji gdy niektóre cząstki są mniejsze niż 100 nm, zaś inne nie są. Takie podejście jest zgodne z opinią Komitetu Naukowego ds. Pojawiających się i Nowo Rozpoznanych Zagrożeń dla Zdrowia, w której określono, że rozkład wielkości cząstek dla danego materiału należy przedstawiać jako rozkład, którego podstawę stanowi stężenie liczbowe (tzn. liczba cząstek).

(11)

Nie ma jednoznacznej podstawy naukowej, która sugerowałaby określoną wartość rozkładu wielkości cząstek, poniżej której nie należy oczekiwać, by materiały zawierające cząstki o wielkości w zakresie od 1 nm do 100 nm wykazywały właściwości nanomateriałów. Wytyczne naukowe przewidują zastosowanie podejścia statystycznego, którego podstawę stanowi odchylenie standardowe o wartości progowej wynoszącej 0,15 %. Biorąc pod uwagę powszechne występowanie materiałów mieszczących się w tej wartości oraz konieczność dostosowania zakresu przedmiotowego definicji do celów jej wykorzystania w kontekście regulacyjnym, wartość progowa powinna być wyższa. Zgodnie z niniejszym zaleceniem nanomateriał powinien zawierać co najmniej 50 % cząstek o wielkości mieszczącej się w zakresie od 1 nm do 100 nm. Według wytycznych Komitetu Naukowego ds. Pojawiających się i Nowo Rozpoznanych Zagrożeń dla Zdrowia nawet niewielka liczba cząstek o wielkości od 1 nm do 100 nm może w niektórych przypadkach stanowić uzasadnienie dla oceny kierunkowej. Byłoby jednak mylące zaliczać takie materiały do nanomateriałów. Niemniej jednak w prawodawstwie mogą występować przypadki szczególne, w których ze względów ochrony środowiska, zdrowia, bezpieczeństwa lub konkurencyjności należy stosować wartość progową poniżej 50 %.

(12)

Cząstki zaglomerowane lub zagregowane mogą posiadać te same właściwości co cząstki swobodne. W trakcie cyklu życia nanomateriału mogą ponadto występować sytuacje, w których cząstki są uwalniane z aglomeratów lub agregatów. Definicja określona w niniejszym rozporządzeniu powinna zatem obejmować również cząstki w aglomeratach i agregatach w każdym przypadku, gdy cząstki składowe mają wielkość w zakresie od 1 nm do 100 nm.

(13)

Obecnie możliwy jest pomiar powierzchni właściwej przypadającej na objętość w przypadku suchych materiałów stałych lub substancji rozdrobnionych za pomocą metody adsorpcji azotu. W takich przypadkach powierzchnię właściwą można wykorzystać jako przybliżony wskaźnik w celu identyfikacji potencjalnego nanomateriału. Postępy nauki mogą zwiększyć możliwości wykorzystania tej i innych metod do innych rodzajów materiałów w przyszłości. W zakresie różnych materiałów mogą występować różnice między pomiarem powierzchni właściwej i liczbowym rozkładem wielkości cząstek. Należy zatem określić, że decydujące znaczenie powinny mieć wyniki dotyczące liczbowego rozkładu wielkości cząstek, a wykorzystanie powierzchni właściwej w celu wykazania, że dany materiał nie jest nanomateriałem, nie powinno być możliwe.

(14)

Rozwój techniki i postęp naukowy następują w szybkim tempie. Definicję i użyte w niej pojęcia należy zatem poddać przeglądowi w celu zapewnienia jej adekwatności, w terminie do grudnia 2014 r. W ramach przeglądu należy w szczególności określić, czy wielkość progową liczbowego rozkładu wielkości cząstek wynoszącą 50 % należy zwiększyć lub zmniejszyć oraz czy należy uwzględnić materiały o strukturze wewnętrznej lub strukturze powierzchni mieszczącej się w nanoskali, takie jak kompleksowe nanomateriały składające się z nanokomponentów, w tym materiały nanoporowate i nanokompozytowe, które stosuje się w niektórych sektorach.

(15)

W celu ułatwienia stosowania definicji w określonym kontekście legislacyjnym należy opracować wytyczne i znormalizowane metody pomiarowe, jak również uzyskać wiedzę o typowych stężeniach nanocząstek w reprezentatywnych próbach materiałów, w przypadkach gdy jest to wykonalne i wiarygodne.

(16)

Definicja zawarta w niniejszym zaleceniu nie powinna przesądzać o zakresie stosowania jakiegokolwiek aktu prawodawstwa Unii lub jakichkolwiek przepisów ustanawiających dodatkowe wymogi dla takich materiałów, w tym przepisów odnoszących się do zarządzania ryzykiem, ani nie powinna odzwierciedlać ich zakresu. W niektórych przypadkach może wystąpić konieczność wyłączenia niektórych materiałów z zakresu stosowania określonego prawodawstwa lub przepisów prawa, nawet jeśli odpowiadają one definicji. Analogicznie może wystąpić konieczność uwzględnienia dodatkowych materiałów, takich jak materiały o wielkości cząstek mniejszej niż 1 nm lub większej niż 100 nm, w zakresie stosowania danego prawodawstwa lub przepisów prawa przeznaczonych dla nanomateriałów.

(17)

Biorąc pod uwagę szczególne warunki obowiązujące w sektorze farmaceutycznym oraz już stosowane specjalistyczne systemy nanostrukturalne, definicja określona w niniejszym zaleceniu nie powinna naruszać możliwości stosowania terminu „nano” w zakresie definiowania pewnych produktów farmaceutycznych i wyrobów medycznych,

1.

Państwa członkowskie, agencje Unii i podmioty gospodarcze wzywa się do stosowania następującej definicji terminu „nanomateriał” do celów przyjmowania i wdrażania prawodawstwa oraz polityki i programów badawczych dotyczących produktów nanotechnologii.

2.

„Nanomateriał” oznacza naturalny, powstały przypadkowo lub wytworzony materiał zawierający cząstki w stanie swobodnym lub w formie agregatu bądź aglomeratu, w którym co najmniej 50 % lub więcej cząstek w liczbowym rozkładzie wielkości cząstek ma jeden lub więcej wymiarów w zakresie 1 nm – 100 nm.

W określonych przypadkach, uzasadnionych względami ochrony środowiska, zdrowia, bezpieczeństwa lub konkurencyjności, zamiast wartości progowej liczbowego rozkładu wielkości cząstek wynoszącej 50 % można przyjąć wartość z zakresu 1–50 %.

3.

W drodze odstępstwa od pkt 2 za nanomateriały należy uznać fulereny, płatki grafenowe oraz jednościenne nanorurki węglowe o co najmniej jednym wymiarze poniżej 1 nm.

4.

Na potrzeby pkt 2 terminy „cząstka”, „aglomerat” i „agregat” definiuje się następująco:

5.

Jeśli jest to technicznie możliwe i wymagane w danym systemie prawnym, zgodność z definicją w pkt 2 można określać ilościowo na podstawie powierzchni właściwej przypadającej na objętość. Materiał należy uznać za zgodny z definicją w pkt 2, jeżeli jego powierzchnia właściwa przypadająca na objętość jest większa niż 60 m2/cm3. Jednak materiał, który jest nanomateriałem ze względu na liczbowy rozkład wielkości cząstek, należy uznać za zgodny z definicją w pkt 2, nawet jeśli jego powierzchnia właściwa jest mniejsza niż 60 m2/cm3.

6.

Definicja określona w pkt 1–5 zostanie poddana przeglądowi w świetle doświadczeń oraz postępów nauki i techniki w terminie do grudnia 2014 r. W przeglądzie szczególne miejsce należy poświecić kwestii ewentualnej konieczności podwyższenia lub obniżenia wartości progowej liczbowego rozkładu wielkości cząstek wynoszącej 50 %.

7.

Niniejsze zalecenie skierowane jest do państw członkowskich, agencji Unii i podmiotów gospodarczych.