19.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/1

(1)

Dyrektywa Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (2) nie ma zastosowania do osób objętych ochroną międzynarodową w rozumieniu dyrektywy Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej pomocy (3).

(2)

Perspektywa uzyskania po pewnym czasie statusu rezydenta długoterminowego w państwie członkowskim stanowi istotny element pełnej integracji osób objętych ochroną międzynarodową w państwie członkowskim pobytu.

(3)

Status rezydenta długoterminowego dla osób objętych ochroną międzynarodową stanowi także ważny element w promowaniu spójności gospodarczej i społecznej, co stanowi fundamentalny cel Unii określony w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(4)

W związku z tym osoby objęte ochroną międzynarodową powinny mieć możliwość uzyskania statusu rezydenta długoterminowego w państwie członkowskim, które przyznało im ochronę międzynarodową, na takich samych warunkach jak inni obywatele państw trzecich.

(5)

Z myślą o przysługującym osobom objętym ochroną międzynarodową prawie do przebywania w państwach członkowskich innych niż to, które przyznało im ochronę międzynarodową, konieczne jest zapewnienia, aby te pozostałe członkowskie były informowane o okolicznościach przyznanego danym osobom statusu ochrony, tak aby umożliwić tym państwom wypełnianie ich zobowiązań w zakresie zasady niedopuszczalności wydalenia.

(6)

Osoby objęte ochroną międzynarodową, które są rezydentami długoterminowymi, powinny, pod pewnymi warunkami, korzystać z równego traktowania z obywatelami państwa członkowskiego pobytu w odniesieniu do szeregu kwestii gospodarczych i społecznych, tak aby status rezydenta długoterminowego stanowił rzeczywisty instrument włączenia rezydentów długoterminowych w społeczeństwo, w którym żyją.

(7)

Równe traktowanie osób objętych międzynarodową ochroną w państwie członkowskim, które przyznało im międzynarodową ochronę, nie powinno naruszać praw i korzyści gwarantowanych na mocy dyrektywy 2004/83/WE oraz konwencji dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., zmienionej Protokołem podpisanym w Nowym Jorku dnia 31 stycznia 1967 r. („konwencja genewska”).

(8)

Warunki określone w dyrektywie 2003/109/WE, dotyczące prawa rezydenta długoterminowego do pobytu w innym państwie członkowskim oraz uzyskania od niego statusu rezydenta długoterminowego, powinny stosować się w ten sam sposób do wszystkich obywateli państw trzecich, którzy uzyskali status rezydenta długoterminowego.

(9)

Przekazanie odpowiedzialności za ochronę osób objętych ochroną międzynarodową jest poza zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy.

(10)

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza wydalić, zgodne z dyrektywą 2003/109/WE, osobę objętą ochroną międzynarodową, która uzyskała status rezydenta długoterminowego w tym państwie członkowskim, osoba ta powinna korzystać z zasady niedopuszczalności wydalenia zagwarantowanej na mocy dyrektywy 2004/83/WE oraz art. 33 konwencji genewskiej. W tym celu, w przypadku gdy osoba ta objęta jest ochroną międzynarodową w państwie członkowskim innym niż to, w którym przebywa obecnie w charakterze rezydenta długoterminowego, konieczne jest zapewnienie, aby osoba ta mogła być wydalona jedynie do państwa członkowskiego, które udzieliło międzynarodowej ochrony, i aby to państwo członkowskie było zobowiązane do readmisji takiej osoby, chyba że takie wydalenie jest dopuszczalne zgodnie z dyrektywą 2004/83/WE. Takie same gwarancje powinny mieć zastosowanie do osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej, która przebywa w drugim państwie członkowskim, lecz nie uzyskała jeszcze w tym państwie statusu rezydenta długoterminowego.

(11)

W przypadku gdy wydalenie osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej poza terytorium Unii jest dopuszczalne zgodnie z dyrektywą 2004/83/WE, państwa członkowskie powinny być zobowiązane do zapewnienia, aby wszystkie informacje zostały uzyskane ze stosownych źródeł, w tym, w stosownych przypadkach, z państwa członkowskiego, które przyznało ochronę międzynarodową, oraz aby zostały starannie ocenione w celu zagwarantowania zgodności decyzji o wydaleniu osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej z art. 4 oraz art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(12)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej i w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w jej artykule 7.

(13)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (4) zachęca się państwa członkowskie do sporządzenia – do własnych celów oraz w interesie Unii – tabel możliwie dokładnie ilustrujących korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji oraz do publikacji tych tabel.

(14)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu wymienione państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie są nią związane ani objęte jej stosowaniem.

(15)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest związana jej treścią ani objęta zakresem jej stosowania,

1)

art. 2 lit. f) otrzymuje brzmienie:

2)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 4 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 8 dodaje się ustępy w brzmieniu:

„4.   W przypadku gdy państwo członkowskie wydaje obywatelowi państwa trzeciego, któremu wcześniej przyznało międzynarodową ochronę, zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, w pozycji »Uwagi« tego zezwolenia państwo członkowskie wpisuje następującą uwagę: »Ochrona międzynarodowa przyznana przez [nazwa państwa członkowskiego] w dniu [data]«.

5.   W przypadku gdy drugie państwo członkowskie wydaje zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE obywatelowi państwa trzeciego, który już posiada zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, wydane przez inne państwo członkowskie, zawierające uwagę, o której mowa w ust. 4, drugie państwo członkowskie wpisuje tę samą uwagę w zezwoleniu na pobyt rezydenta długoterminowego UE.

Zanim drugie państwo członkowskie wpisze uwagę, o której mowa w ust. 4, zwraca się do państwa członkowskiego wymienionego w tej uwadze o udzielenie informacji, czy dany rezydent długoterminowy nadal objęty jest ochroną międzynarodową. Państwo członkowskie wymienione w uwadze odpowiada nie później niż jeden miesiąc po otrzymaniu wniosku o udzielenie informacji. W przypadku gdy ochrona międzynarodowa została cofnięta na mocy ostatecznej decyzji, drugie państwo członkowskie nie wpisuje tej uwagi.

6.   W przypadku gdy, zgodnie ze stosownymi instrumentami międzynarodowymi lub zgodnie z prawem krajowym, odpowiedzialność za ochronę międzynarodową rezydenta długoterminowego została przekazana drugiemu państwu członkowskiemu po wydaniu zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE, o którym mowa w ust. 5, drugie państwo członkowskie odpowiednio zmienia uwagę, o której mowa w ust. 4, nie później niż trzy miesiące po przekazaniu.”;

5)

w art. 9 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3a.   Państwa członkowskie mogą cofnąć status rezydenta długoterminowego w przypadku cofnięcia, wygaśnięcia lub odmowy odnowienia ochrony międzynarodowej zgodnie z art. 14 ust. 3 i art. 19 ust. 3 dyrektywy 2004/83/WE, jeżeli status rezydenta długoterminowego przyznano na podstawie ochrony międzynarodowej.”;

6)

w art. 11 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4a.   W odniesieniu do państwa członkowskiego, które przyznało ochronę międzynarodową, ust. 3 i 4 pozostaje bez uszczerbku dla dyrektywy 2004/83/WE.”;

7)

w art. 12 wprowadza się następujące zmiany:

8)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 19a

Zmiany zezwoleń na pobyt rezydentów długoterminowych UE

1.   W przypadku gdy zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE zawiera uwagę, o której mowa w art. 8 ust. 4, i gdy, zgodnie ze stosownymi instrumentami międzynarodowymi lub zgodnie z prawem krajowym, odpowiedzialność za ochronę międzynarodową rezydenta długoterminowego została przekazana drugiemu państwu członkowskiemu, zanim to państwo członkowskie wydało zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, o którym mowa w art. 8 ust. 5, drugie państwo członkowskie zwraca się do państwa członkowskiego, które wydało zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, o dokonanie odpowiedniej zmiany tej uwagi.

2.   W przypadku gdy rezydentowi długoterminowemu przyznano ochronę międzynarodową w drugim państwie członkowskim, zanim to państwo członkowskie wydało zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, o którym mowa w art. 8 ust. 5, to państwo członkowskie zwraca się do państwa członkowskiego, które wydało zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, o dokonanie zmiany w celu wprowadzenia uwagi, o której mowa w art. 8 ust. 4.

3.   W następstwie wniosku, o którym mowa w ust. 1 i 2, państwo członkowskie, które wydało zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, wydaje zmienione zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE nie później niż trzy miesiące po otrzymaniu wniosku od drugiego państwa członkowskiego.”;

9)

w art. 22 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3a.   O ile w tym czasie ochrona międzynarodowa nie została cofnięta lub dana osoba mieści się w jednej z kategorii określonych w art. 21 ust. 2 dyrektywy 2004/83/WE, ust. 3 niniejszego artykułu nie stosuje się do obywateli państw trzecich, których zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, wydane przez pierwsze państwo członkowskie, zawiera uwagę, o której mowa w art. 8 ust. 4 niniejszej dyrektywy.

Niniejszy ustęp pozostaje bez uszczerbku dla przepisów art. 21 ust. 1 dyrektywy 2004/83/WE.”;

10)

w art. 25 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Państwa członkowskie wyznaczają punkty kontaktowe odpowiedzialne za przyjmowanie i przekazywanie informacji i dokumentów, o których mowa w art. 8, 12, 19, 19a, 22 i 23.”.

19.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/5

(1)

Decyzją z dnia 5 czerwca 2003 r. Rada upoważniła Komisję do otwarcia negocjacji z państwami trzecimi w sprawie zastąpienia pewnych postanowień obecnie obowiązujących umów dwustronnych umową zawartą na poziomie Unii.

(2)

W imieniu Unii Komisja wynegocjowała umowę z rządem Socjalistycznej Republiki Wietnamu dotyczącą pewnych aspektów przewozów lotniczych, zgodnie z mechanizmami i wytycznymi zawartymi w załączniku do decyzji Rady z dnia 5 czerwca 2003 r.

(3)

Umowa została podpisana w imieniu Unii, z zastrzeżeniem możliwości jej zawarcia w późniejszym terminie.

(4)

Umowa powinna zatem zostać zatwierdzona,

19.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/6

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

Dnia 10 maja 2011 r. Komitet Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjął decyzję o dodaniu jednej osoby fizycznej do wykazu osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych, i w dniach 20 kwietnia i 4 maja 2011 r. podjął decyzję o zmianie czterech wpisów w tym wykazie.

(3)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002.

(4)

W celu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno ono wejść w życie w trybie natychmiastowym,

19.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/9

19.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/11

(1)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenia na przywóz, przedłożonymi właściwym organom od dnia 1 do 7 maja 2011 r. zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 891/2009, są równe ilości dostępnej pod numerem porządkowym 09.4319.

(2)

Składanie kolejnych wniosków o pozwolenia w odniesieniu do numeru porządkowego 09.4319 należy zawiesić do końca roku gospodarczego zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 891/2009,

19.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/13

(1)

Unia Europejska ustanowiła Fundusz Solidarności Unii Europejskiej („fundusz”) w celu okazania solidarności z ludnością zamieszkującą regiony dotknięte klęskami.

(2)

Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. dopuszcza możliwość uruchomienia funduszu w granicach rocznego pułapu wynoszącego 1 mld EUR.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2012/2002 zawiera przepisy, na mocy których można uruchomić fundusz.

(4)

Polska, Słowacja, Węgry, Republika Czeska, Chorwacja i Rumunia złożyły wnioski o uruchomienie funduszu w związku z klęską żywiołową spowodowaną przez osunięcia ziemi i poważną powódź,

19.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/14

(1)

W dniu 7 lipca 1995 r. Rząd Republiki Vanuatu wystąpił o przystąpienie do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) na mocy art. XII tego porozumienia.

(2)

W dniu 11 lipca 1995 r. powołano grupę roboczą ds. przystąpienia Vanuatu; jej celem było wypracowanie porozumienia w sprawie warunków przystąpienia, które byłyby możliwe do zaakceptowania dla Republiki Vanuatu oraz dla wszystkich członków WTO.

(3)

Komisja wynegocjowała w imieniu Unii wiele kompleksowych zobowiązań dotyczących otwarcia rynku przez Republikę Vanuatu, które mają szczególne znaczenie dla Unii.

(4)

Zobowiązania te zawarto obecnie w Protokole przystąpienia Republiki Vanuatu do WTO.

(5)

Przystąpienie do WTO powinno przyczynić się w sposób pozytywny i trwały do postępu reform gospodarczych i zrównoważonego rozwoju Republiki Vanuatu.

(6)

Z powyższych względów protokół przystąpienia powinien zostać zatwierdzony.

(7)

Artykuł XII Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) stanowi, że warunki przystąpienia mają być uzgodnione między państwem przystępującym a WTO oraz zatwierdzone ze strony WTO przez Konferencję Ministerialną WTO. Artykuł IV ust. 2 Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) stanowi, że funkcje Konferencji Ministerialnej w przerwach między jej sesjami pełni Rada Generalna.

(8)

W związku z tym konieczne jest określenie stanowiska, jakie ma zająć Unia Europejska na forum Rady Generalnej,

19.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/15

(1)

Decyzją 2011/289/UE (2) Rada zadecydowała o kontynuowaniu udzielania Rumunii pomocy wzajemnej.

(2)

W obecnej sytuacji, charakteryzującej się nadal ograniczonym napływem kapitału i utrzymującą się znaczną nierównowagą zewnętrzną i budżetową, odpowiednim środkiem wydaje się być zapobiegawcza średnioterminowa pomoc finansowa na rzecz Rumunii w ramach instrumentu pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich. W aktualnych warunkach rynkowych Rumunia nie zamierza wprawdzie występować o wypłacenie jakiejkolwiek transzy środków, jednak wsparcie finansowe udzielone zapobiegawczo ułatwi kontynuowanie uporządkowanej korekty deficytu budżetowego i deficytu bilansu płatniczego, zwiększając wiarygodność rządowego programu gospodarczego, obejmującego kontynuowanie korekty budżetowej, konsolidację reform rynku finansowego, zintensyfikowanie reform rynku produktowego i rynku pracy oraz zwiększenie absorpcji unijnych funduszy strukturalnych. Wdrożenie tych środków powinno wzmocnić potencjał wzrostu Rumunii, zwiększyć stabilność finansową i pieniężną, jak również zaufanie do rumuńskiej waluty (RON), oraz zmniejszyć ryzyko pogorszenia sytuacji finansowej przedsiębiorstw i gospodarstw domowych.

(3)

Gdyby zagrożenia związane z podstawowym scenariuszem rządowego programu gospodarczego miały się zrealizować, Rumunia nie byłaby w stanie pokryć z dostępnych środków finansowych swoich potrzeb w zakresie finansowania zewnętrznego, głównie z powodu zmniejszonego napływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych oraz ograniczonych możliwości refinansowania długu, w szczególności przy udziale banków. W razie takiego skrajnie negatywnego scenariusza potrzeby finansowe Rumunii musiałyby zostać zaspokojone poprzez uruchomienie zapobiegawczej pomocy finansowej ze strony Unii. Ten scenariusz warunków skrajnych został opracowany w ścisłej współpracy ze służbami Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) i potwierdza on zapotrzebowanie na dodatkowe finansowanie w wysokości około 5 mld EUR, które musiałoby zostać pokryte z międzynarodowej pomocy finansowej.

(4)

Uzasadnione jest udzielenie Rumunii wsparcia Unii o charakterze zapobiegawczym w maksymalnej wysokości 1,4 mld EUR w ramach instrumentu średnioterminowej pomocy finansowej Unii dla bilansów płatniczych państw członkowskich, który został ustanowiony rozporządzeniem (WE) nr 332/2002. Pomocy tej należy udzielić w powiązaniu ze wsparciem finansowym MFW w wysokości 3,09 mld SDR (ok. 3,6 mld EUR) przyznanym w ramach zapobiegawczej promesy kredytowej MFW zatwierdzonej w dniu 25 marca 2011 r. Bank Światowy będzie nadal udzielał wsparcia w wysokości 400 mln EUR, do czego zobowiązał się wcześniej w ramach swojego programu pożyczkowego na rzecz rozwoju (DPL3), oraz w wysokości maksymalnie 750 mln EUR z tytułu pomocy uzależnionej od wyników reformy sektora pomocy społecznej i opieki zdrowotnej.

(5)

Pomocą tą powinna zarządzać Komisja, która uzgodni z władzami Rumunii, po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym, szczegółowe warunki dotyczące polityki gospodarczej związane z pomocą finansową udzielaną zapobiegawczo. Warunki te należy określić w protokole ustaleń.

(6)

W związku z zapobiegawczym charakterem pomocy finansowej Rumunia nie będzie występować o wypłacenie jakiejkolwiek transzy środków w ramach pożyczki Unii, chyba że doświadczy trudności w zakresie bilansu obrotów bieżących lub obrotów kapitałowych. W przypadku gdy Rumunia zwróciłaby się do Komisji o wypłatę środków finansowych, Komisja podejmie decyzję, po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym, w sprawie uruchomienia programu oraz wysokości transz i terminu ich wypłaty. Szczegółowe warunki finansowe związane z ewentualnymi wypłatami transz zostaną określone w ramowej umowie pożyczki.

(7)

Celem udzielanej zapobiegawczo pomocy finansowej jest przyczynienie się do skutecznego wdrożenia rządowego programu gospodarczego i wsparcie w ten sposób równowagi bilansu płatniczego Rumunii,

a)

przyjęcie budżetów i wdrażanie polityki zgodnie z jasno określonymi celami budżetowymi na lata budżetowe 2011–2013, które wspierają stałą konsolidację budżetową z myślą o ustabilizowaniu relacji długu publicznego do PKB oraz likwidacji nadmiernego deficytu zgodnie z zaleceniami Rady przyjętymi w ramach procedury nadmiernego deficytu;

b)

wymóg stopniowego osiągnięcia bardziej restrykcyjnych poziomów referencyjnych w odniesieniu do ograniczenia zaległości w płatnościach sektora instytucji rządowych i samorządowych, zarówno na szczeblu administracji centralnej, jak i samorządowym;

c)

wprowadzenie ulepszonego systemu sprawozdawczości w przedsiębiorstwach państwowych, zarówno tych, które zgodnie z definicją europejskiego systemu rachunków już wchodzą w skład sektora instytucji rządowych i samorządowych, jak i tych, które prawdopodobnie będą przeklasyfikowane do tego sektora przez Eurostat w 2011 r. lub 2012 r., co pozwoli rządowi oceniać w sposób ciągły prawdopodobne skutki dla deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz sytuację w zakresie zaległych płatności, dotacji, transferów i strat powiązanych z tymi przedsiębiorstwami;

d)

stałe monitorowanie kosztów wynagrodzeń w sektorze publicznym, tak aby nie przekraczały one limitów określonych w średnioterminowej strategii budżetowej;

e)

wprowadzenie – w odniesieniu do usług zdrowotnych – systemu współpłatności pacjentów uzależnionej od dochodów, jak również odpowiedniego systemu weryfikacji i kontroli zapobiegających akumulacji zaległych płatności w sektorze opieki zdrowotnej;

f)

wprowadzenie środków służących lepszemu zarządzaniu budżetem na inwestycje publiczne, zgodnie ze strategią budżetową na lata 2012–2014, oraz ukierunkowanych na przejście z inwestycji całkowicie finansowanych ze środków krajowych na inwestycje współfinansowane przez Unię;

g)

coroczny przegląd, aktualizację i publikację wieloletniej strategii zarządzania długiem;

h)

wdrożenie środków polityki zmierzających do racjonalizacji systemu ustalania wysokości wynagrodzeń, tak aby zmiany wysokości wynagrodzeń lepiej odzwierciedlały wydajność, oraz wprowadzenie reform mających na celu zwiększenie elastyczności umów o pracę i organizacji czasu pracy w ramach zintegrowanego podejścia opartego na modelu „flexicurity”;

i)

przyjęcie środków zmierzających do poprawy funkcjonowania rynku energii i rynku transportu zgodnie, w stosownych przypadkach, z prawodawstwem Unii;

j)

wdrożenie środków służących poprawie warunków prowadzenia działalności w sektorze usług zgodnie z dyrektywą 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącą usług na rynku wewnętrznym (3);

k)

środki dalszego wzmacniania ram nadzoru ostrożnościowego dla instytucji kredytowych oraz przygotowujące wprowadzenie międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej począwszy od 2012 r.;

l)

zmiany ustawodawcze, których celem jest zapewnienie wzajemnej spójności pomiędzy przepisami dotyczącymi likwidacji zakładów ubezpieczeń, ogólnymi przepisami prawa dotyczącymi niewypłacalności oraz przepisami w sprawie zakładów ubezpieczeń i nadzoru w tym sektorze;

m)

lepszą absorpcję środków pochodzących z unijnych funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności oraz osiągnięcie szczegółowych wartości docelowych dotyczących łącznego poziomu poświadczonych wydatków w ramach tych funduszy.

19.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 132/18

(1)

Od 2009 r. Rumunia wdraża program zasadniczych reform. Finanse publiczne zostały ponownie sprowadzone na bardziej zrównoważoną ścieżkę, a dostęp rządu do finansowania o charakterze rynkowym znacznie się poprawił. Ponieważ kontynuowana jest korekta budżetowa i ustabilizował się kurs wymiany waluty Rumunii (RON) w stosunku do walut głównych partnerów handlowych tego kraju, a banki macierzyste banków rumuńskich znajdujących się w posiadaniu kapitału zagranicznego utrzymały swoje zaangażowanie w Rumunii, sektor bankowy pozostaje stabilny i dysponuje wystarczającymi środkami własnymi, a deficyt bilansu płatniczego Rumunii został ograniczony.

(2)

Należy kontynuować stałą konsolidację budżetową w celu dalszego ustabilizowania relacji długu publicznego do PKB oraz zapewnienia długoterminowej stabilności finansów publicznych w kontekście szybko starzejącego się społeczeństwa. Rumunia zaczęła wychodzić z kryzysu, ale w chwili obecnej finansowanie deficytu budżetowego, jak również refinansowanie wymagalnego długu jest kosztowne i Rumunia nadal jest uzależniona w dużej mierze od instrumentów dłużnych o krótkich terminach spłaty. Utrzymano stabilność sektora bankowego, ale zwiększenie ilości aktywów o obniżonej wartości może w dalszym ciągu powodować napięcia w systemie.

(3)

W tym kontekście zasadnicze znaczenie ma kontynuowanie przez władze Rumunii właściwej i wiarygodnej polityki makroekonomicznej w celu zapobieżenia ponownym poważnym napięciom na rynkach finansowych. Najważniejszym elementem programu gospodarczego pozostaje zmniejszenie deficytu budżetowego zgodnie z zaleceniami skierowanymi przez Radę do Rumunii w ramach procedury nadmiernego deficytu. W celu trwałego zmniejszenia deficytu budżetowego Rumunia musi kontynuować reformy swego systemu zarządzania finansami publicznymi i ich kontroli.

(4)

Rada dokonuje regularnie przeglądów polityki gospodarczej prowadzonej przez Rumunię, głównie w kontekście corocznych przeglądów rumuńskiego zaktualizowanego programu konwergencji i przeglądów stanu realizacji krajowego programu reform oraz systematycznego przeglądu postępów Rumunii w kontekście sprawozdania z konwergencji.

(5)

W podstawowym scenariuszu programu gospodarczego potrzeby brutto w zakresie finansowania są w pełni pokryte do pierwszego kwartału 2013 r., a rząd poszerza swój dostęp do rynkowych źródeł finansowania; jednak nieukończone jeszcze reformy i zasadnicze zagrożenia towarzyszące temu scenariuszowi uzasadniają wniosek Rumunii o udzielenie jej pomocy finansowej o charakterze zapobiegawczym jako uzupełnienia pomocy udzielonej na mocy decyzji Rady 2009/458/WE z dnia 9 maja 2009 r. w sprawie przyznania Rumunii pomocy wzajemnej (1).

(6)

Władze Rumunii zwróciły się do Unii i innych międzynarodowych instytucji finansowych o udzielenie jej pomocy finansowej w celu wsparcia równowagi bilansu płatniczego oraz zapewnienia poziomu rezerw walutowych zgodnego z zasadą ostrożności, nawet w razie niekorzystnych zmian sytuacji gospodarczej.

(7)

Rumunia w dalszym ciągu stoi przed groźbą poważnych trudności związanych z jej bilansem płatniczym, co nadal stanowi uzasadnienie udzielenia jej pomocy wzajemnej ze strony Unii,