29.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/1

29.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/2

(1)

Zgodnie z art. 43 ust. 3 Traktatu Rada, na wniosek Komisji, ma przyjąć środki dotyczące ustalania i przydziału uprawnień do połowów.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (1) zawiera wymóg ustanowienia środków regulujących kwestię dostępu do wód i zasobów oraz zrównoważonej działalności połowowej, przy uwzględnieniu dostępnych opinii naukowych, a w szczególności sprawozdania opracowanego przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa.

(3)

Rada zobowiązana jest do przyjęcia środków dotyczących ustalenia i przydziału uprawnień do połowów w podziale na łowiska lub grupy łowisk, w tym – w stosownych przypadkach – określonych warunków, które są funkcjonalnie z nimi związane. Uprawnienia do połowów należy rozdzielić między państwa członkowskie w taki sposób, aby zapewnić każdemu z państw członkowskich względną stabilność działalności połowowej dla każdego zasobu lub łowiska oraz z należytym uwzględnieniem celów wspólnej polityki rybołówstwa ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 2371/2002.

(4)

Całkowity dopuszczalny połów (TAC) należy ustalać na podstawie dostępnych opinii naukowych, z uwzględnieniem aspektów biologicznych i społeczno-ekonomicznych, przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwego traktowania sektorów rybołówstwa, a także w świetle opinii przedstawianych przez zainteresowane strony w trakcie konsultacji.

(5)

Korzystanie z uprawnień do połowów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu podlega przepisom rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (2), a w szczególności art. 33 i 34 tego rozporządzenia, dotyczącym zapisu połowów i nakładu połowowego oraz przekazywania danych dotyczących wyczerpania uprawnień do połowów. Niezbędne jest zatem określenie kodów, jakie państwa członkowskie powinny stosować, przesyłając Komisji dane dotyczące wyładunków stad objętych niniejszym rozporządzeniem.

(6)

Zgodnie z art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 847/96 z dnia 6 maja 1996 r. wprowadzającego dodatkowe, ustalane z roku na rok, warunki zarządzania ogólnym dopuszczalnym połowem (TAC) i kwotami (3) należy określić stada, które podlegają różnym środkom, o których mowa w tym rozporządzeniu.

(7)

Aby uniknąć zakłócenia działalności połowowej oraz zapewnić rybakom unijnym środki utrzymania, ważne jest, aby te łowiska zostały otwarte w dniu 1 stycznia 2011 r. Z uwagi na pilność sytuacji niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu,

a)

„GFCM” oznacza Generalną Komisję Rybołówstwa Morza Śródziemnego;

b)

„Morze Czarne” oznacza podobszar geograficzny GFCM zgodnie z definicją w rezolucji GFCM/33/2009/2;

c)

„statek UE” oznacza statek rybacki pływający pod banderą państwa członkowskiego i zarejestrowany w Unii;

d)

„całkowite dopuszczalne połowy (TAC)” oznaczają ilość ryb, która może zostać odłowiona co roku w ramach każdego stada;

e)

„kwota” oznacza część TAC przydzieloną Unii, państwu członkowskiemu lub państwu trzeciemu.

a)

wymian dokonanych na mocy art. 20 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002;

b)

przeniesień dokonywanych na mocy art. 37 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009;

c)

dodatkowych wyładunków dozwolonych na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 847/96;

d)

ilości zatrzymanych zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96;

e)

potrąceń dokonywanych na mocy art. 37, 105 i 107 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

a)

połowów dokonały statki państwa członkowskiego posiadającego określoną kwotę, która nie została wykorzystana; lub

b)

połowy stanowią część kwoty unijnej, której nie przydzielono państwom członkowskim w ramach kwot i która nie została wykorzystana.

29.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/5

(1)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 920/2005 zmieniającym rozporządzenie nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz rozporządzenie nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej oraz wprowadzającym tymczasowe środki stanowiące odstępstwa od tych rozporządzeń (1) przyznano językowi irlandzkiemu status języka urzędowego i języka roboczego instytucji Unii.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 920/2005 stanowi, że ze względów praktycznych i przez okres przejściowy instytucje Unii nie mają obowiązku sporządzania wszystkich aktów, w tym orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, w języku irlandzkim i tłumaczenia ich na ten język, z wyjątkiem rozporządzeń przyjmowanych wspólnie przez Parlament Europejski i Radę. W terminie czterech lat od dnia rozpoczęcia stosowania rozporządzenia (WE) nr 920/2005, a następnie co pięć lat Rada podejmuje decyzję, czy należy to odstępstwo uchylić.

(3)

Instytucje Unii stale podejmują inicjatywy, które mają zapewnić obywatelom lepszy dostęp do informacji w języku irlandzkim na temat działań Unii. Utrzymują się jednak trudności z zatrudnieniem dostatecznej liczby tłumaczy, prawników lingwistów i asystentów pracujących w języku irlandzkim. W związku z tym należy przedłużyć na okres pięciu lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2012 r., obowiązywanie odstępstwa przewidzianego w art. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 920/2005,

29.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/6

(1)

Zgodnie z art. 43 ust. 3 Traktatu Rada, na wniosek Komisji, ma przyjąć środki dotyczące ustalania cen.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 104/2000 z dnia 17 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków produktów rybołówstwa i akwakultury (1) wymaga, aby ceny orientacyjne i unijne ceny producenta były ustalane na każdy rok połowowy w celu określenia poziomu interwencji cenowych na rynku w odniesieniu do niektórych produktów rybołówstwa.

(3)

Rada jest zobowiązana do ustalenia cen orientacyjnych dla każdego z produktów i grup produktów wymienionych w załącznikach I i II do rozporządzenia (WE) nr 104/2000 oraz do ustalenia unijnych cen producenta dla produktów wymienionych w załączniku III do tego rozporządzenia.

(4)

Na podstawie aktualnie dostępnych danych na temat cen produktów, których to dotyczy, oraz kryteriów, o których mowa w art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 104/2000, w roku połowowym 2011 należy podwyższyć, utrzymać lub obniżyć ceny orientacyjne poszczególnych gatunków.

(5)

Należy ustanowić unijną cenę producenta w przypadku jednego z produktów wymienionych w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 104/2000 i obliczyć unijne ceny producenta w odniesieniu do innych produktów z wykorzystaniem współczynników przeliczeniowych ustanowionych rozporządzeniem Komisji (WE) nr 802/2006 z dnia 30 maja 2006 r. ustalającym współczynniki przeliczeniowe mające zastosowanie do ryb z rodzajów Thunnus i Euthynnus  (2).

(6)

Na podstawie kryteriów określonych w art. 18 ust. 2 tiret pierwsze i drugie oraz w art. 26 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 104/2000 należy dostosować unijną cenę producenta w roku połowowym 2011,

29.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/10

(1)

Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i dalszy rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w obrębie której zapewniony jest swobodny przepływ osób. W celu stopniowego tworzenia tej przestrzeni Unia musi przyjąć środki w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach cywilnych mających skutki transgraniczne, w szczególności gdy jest to konieczne dla właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(2)

Zgodnie z art. 81 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wśród środków tych mają znaleźć się środki służące zapewnieniu zgodności przepisów kolizyjnych mających zastosowanie w państwach członkowskich.

(3)

W dniu 14 marca 2005 r. Komisja przyjęła zieloną księgę dotyczącą prawa właściwego i właściwości sądów w sprawach rozwodowych. Zielona księga zapoczątkowała szerokie konsultacje publiczne w sprawie ewentualnych rozwiązań problemów, które mogą wystąpić w obecnej sytuacji.

(4)

W dniu 17 lipca 2006 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) w odniesieniu do jurysdykcji i wprowadzającego przepisy dotyczące prawa właściwego w sprawach małżeńskich.

(5)

Na posiedzeniu w Luksemburgu w dniach 5–6 czerwca 2008 r. Rada stwierdziła, że brak jest jednomyślności co do tego wniosku oraz że istnieją niemożliwe do przezwyciężenia trudności, które sprawiają, że ani w danej chwili, ani w bliskiej przyszłości osiągnięcie jednomyślności nie jest możliwe. Rada stwierdziła, że celów tego wniosku nie można osiągnąć w rozsądnym terminie przy zastosowaniu odpowiednich postanowień Traktatów.

(6)

Belgia, Bułgaria, Niemcy, Grecja, Hiszpania, Francja, Włochy, Łotwa, Luksemburg, Węgry, Malta, Austria, Portugalia, Rumunia i Słowenia zwróciły się następnie do Komisji, informując, że mają zamiar ustanowić między sobą wzmocnioną współpracę w dziedzinie prawa właściwego w sprawach małżeńskich. W dniu 3 marca 2010 r. Grecja wycofała swoje zgłoszenie.

(7)

W dniu 12 lipca 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/405/UE upoważniającą do podjęcia wzmocnionej współpracy w dziedzinie prawa właściwego dla rozwodu i separacji prawnej.

(8)

Zgodnie z art. 328 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej od chwili ustanowienia wzmocnionej współpracy pozostaje ona otwarta dla wszystkich państw członkowskich pod warunkiem spełnienia ewentualnych warunków uczestnictwa określonych w decyzji upoważniającej. Państwa członkowskie mogą przystąpić do współpracy także w dowolnym innym momencie, o ile, poza spełnieniem wyżej wymienionych warunków, będą również przestrzegać aktów już przyjętych w ramach tej współpracy. Komisja i państwa członkowskie uczestniczące we wzmocnionej współpracy zapewniają wsparcie dla uczestnictwa w niej możliwie największej liczby państw członkowskich. Niniejsze rozporządzenie powinno wiązać w całości i być bezpośrednio stosowane jedynie w uczestniczących państwach członkowskich zgodnie z Traktatami.

(9)

Niniejsze rozporządzenie powinno zapewnić uczestniczącym państwom członkowskim jasne i kompletne ramy prawne w dziedzinie prawa właściwego dla rozwodu i separacji prawnej, zagwarantować obywatelom rozwiązania odpowiednie pod względem pewności prawa, jego przewidywalności i elastyczności oraz zapobiegać sytuacjom, w których jedno z małżonków wnosi pozew o rozwód, ubiegając współmałżonka, aby zagwarantować sobie tym samym zastosowanie w postępowaniu określonego systemu prawa, który uznaje za korzystniejszy z punktu widzenia własnych interesów.

(10)

Przedmiotowy zakres stosowania i część normatywna niniejszego rozporządzenia powinny być spójne z rozporządzeniem (WE) nr 2201/2003. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć jednak zastosowania do unieważnienia małżeństwa.

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie jedynie do rozwiązania małżeństwa lub sytuacji, w których więzy małżeńskie ulegają rozluźnieniu. Prawo określone na podstawie norm kolizyjnych przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno mieć zastosowanie do przyczyn rozwodu i separacji prawnej.

Kwestie wstępne jak zdolność do czynności prawnych lub ważność małżeństwa oraz kwestie takie jak wpływ rozwodu lub separacji prawnej na sprawy majątkowe, nazwisko, odpowiedzialność rodzicielską, obowiązki alimentacyjne lub wszelkie inne środki dodatkowe powinny podlegać normom kolizyjnym mającym zastosowanie w uczestniczącym państwie członkowskim, którego to dotyczy.

(11)

Aby wyraźnie określić terytorialny zakres stosowania niniejszego rozporządzenia, należy wskazać państwa członkowskie, które uczestniczą we wzmocnionej współpracy.

(12)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć charakter uniwersalny, tj. jego jednolite normy kolizyjne powinny umożliwiać wyznaczenie prawa uczestniczącego państwa członkowskiego, prawa nieuczestniczącego państwa członkowskiego lub prawa państwa niebędącego członkiem Unii Europejskiej.

(13)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie niezależnie od charakteru sądu lub trybunału, przed którym wytoczono sprawę. W stosownych przypadkach powództwo należy uznać za wytoczone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2201/2003.

(14)

Aby małżonkowie mieli możliwość wyboru prawa właściwego, z którym mają ścisły związek, a w przypadku gdy nie dokonali wyboru, aby prawo takie miało zastosowanie do ich rozwodu lub separacji prawnej, powinno ono mieć zastosowanie, nawet jeśli nie jest to prawo uczestniczącego państwa członkowskiego. W przypadku gdy wyznaczone zostaje prawo innego państwa członkowskiego, sieć utworzona na mocy decyzji Rady 2001/470/WE z dnia 28 maja 2001 r. ustanawiającej europejską sieć sądową w sprawach cywilnych i handlowych (3) może udzielić sądom wsparcia w zakresie treści prawa obcego.

(15)

Zwiększenie mobilności obywateli stwarza potrzebę z jednej strony większej elastyczności, a z drugiej strony większej pewności prawa. Aby osiągnąć ten cel, niniejsze rozporządzenie powinno zwiększyć autonomię stron w dziedzinie rozwodu i separacji prawnej, dając im pewne ograniczone możliwości wyboru prawa właściwego dla ich rozwodu lub separacji prawnej.

(16)

Małżonkowie powinni mieć możliwość wyboru – jako prawa właściwego w postępowaniu dotyczącym ich rozwodu lub separacji prawnej – prawa państwa, z którym mają szczególny związek, lub prawa państwa sądu orzekającego. Prawo wybrane przez małżonków musi być zgodne z prawami podstawowymi uznanymi w Traktatach i Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

(17)

Ważne jest, aby przed wyznaczeniem prawa właściwego małżonkowie mieli dostęp do aktualnych informacji dotyczących zasadniczych aspektów prawa krajowego i prawa Unii oraz procedur obowiązujących w dziedzinie rozwodu i separacji prawnej. Aby zagwarantować dostęp do odpowiednich i dobrych jakościowo informacji, Komisja aktualizuje je regularnie w internetowym publicznym systemie informacji utworzonym na mocy decyzji Rady 2001/470/WE.

(18)

Podstawową zasadą niniejszego rozporządzenia jest dokonanie świadomego wyboru przez oboje małżonków. Każde z małżonków powinno dokładnie wiedzieć, jakie są prawne i społeczne konsekwencje wyboru prawa właściwego. Możliwość wyboru prawa właściwego za obopólną zgodą nie powinna naruszać praw ani równości szans obojga małżonków. W związku z tym sędziowie w uczestniczących państwach członkowskich powinni zdawać sobie sprawę ze znaczenia, jakie świadomy wybór dokonywany przez oboje małżonków ma dla konsekwencji prawnych umowy w sprawie wyboru prawa.

(19)

Należy przyjąć przepisy określające materialne i formalne przesłanki ważności, co ułatwi małżonkom dokonanie świadomego wyboru i zapewni respektowanie ich porozumienia; służyć to ma zapewnieniu pewności prawa, a także lepszego dostępu do wymiaru sprawiedliwości. W zakresie formalnych przesłanek ważności należy wprowadzić zabezpieczenia gwarantujące, że małżonkowie będą świadomi konsekwencji swego wyboru. Umowa w sprawie wyboru prawa właściwego powinna przynajmniej zostać sporządzona na piśmie, opatrzona datą i podpisana przez obie strony. Jednakże jeśli prawo uczestniczącego państwa członkowskiego, w którym oboje małżonkowie, w momencie gdy zawierana jest umowa, mają miejsce zwykłego pobytu, przewiduje dodatkowe wymogi formalne, należy przestrzegać tych wymogów. Takie dodatkowe wymogi formalne mogą na przykład istnieć w uczestniczącym państwie członkowskim, w którym umowa w sprawie wyboru prawa jest włączana do umowy małżeńskiej. Jeśli w momencie, gdy zawierana jest umowa, małżonkowie mają miejsce zwykłego pobytu w różnych uczestniczących państwach członkowskich, w których obowiązują różne wymogi formalne, wystarczające powinno być spełnienie wymogów jednego z tych państw. Jeśli w momencie, gdy zawierana jest umowa, tylko jedno z małżonków ma miejsce zwykłego pobytu w uczestniczącym państwie członkowskim, w którym obowiązują dodatkowe wymogi formalne, należy przestrzegać tych wymogów.

(20)

Umowa w sprawie wyboru prawa właściwego powinna móc zostać zawarta i zmieniona najpóźniej w momencie wytoczenia powództwa, a jeśli prawo państwa sądu orzekającego przewiduje taką możliwość – nawet w trakcie postępowania. W tym przypadku wystarczające powinno być odnotowanie takiego wyboru przez sąd zgodnie z prawem państwa sądu orzekającego.

(21)

Na wypadek niedokonania wyboru prawa właściwego niniejsze rozporządzenie powinno wprowadzać zharmonizowane normy kolizyjne oparte na hierarchii łączników opartych na ścisłym związku małżonków z danym prawem – dla zapewnienia pewności prawa i jego przewidywalności oraz zapobieżenia sytuacjom, w których jedno z małżonków wnosi pozew o rozwód, ubiegając współmałżonka, aby zagwarantować sobie tym samym zastosowanie do postępowania określonego systemu prawa, który uznaje za korzystniejszy dla zabezpieczenia swoich interesów. Łączniki takie należy wybrać w taki sposób, aby zapewnić stosowanie do postępowania w sprawie rozwodu lub separacji prawnej systemu prawnego, z którym małżonkowie mają ścisły związek.

(22)

Jeżeli niniejsze rozporządzenie – w celu zastosowania prawa danego państwa – powołuje się na łącznik, którym jest obywatelstwo, kwestię postępowania w przypadku posiadania przez daną osobę więcej niż jednego obywatelstwa należy pozostawić prawu krajowemu, przy pełnym poszanowaniu ogólnych zasad Unii Europejskiej.

(23)

W przypadku wytoczenia powództwa mającego na celu przekształcenie separacji prawnej w rozwód i gdy strony nie dokonały wyboru prawa właściwego, prawo, które zastosowano do separacji prawnej, powinno mieć zastosowanie również do rozwodu. Taka ciągłość zapewniałaby stronom większą przewidywalność i zwiększałaby pewność prawa. Jeśli prawo zastosowane do separacji prawnej nie przewiduje jej przekształcenia w rozwód, rozwód powinien podlegać normom kolizyjnym, które mają zastosowanie, w przypadku gdy strony nie dokonały wyboru. Nie powinno to uniemożliwiać małżonkom starania się o rozwód na podstawie innych przepisów niniejszego rozporządzenia.

(24)

W pewnych sytuacjach, jeśli na przykład prawo właściwe nie przewiduje rozwodu lub nie zapewnia jednemu z małżonków, ze względu na jego płeć, równego dostępu do rozwodu lub separacji prawnej, powinno mieć jednak zastosowanie prawo państwa sądu orzekającego, przed którym wytoczono powództwo. Nie powinno to jednak naruszać klauzuli porządku publicznego.

(25)

Względy interesu publicznego powinny w wyjątkowych okolicznościach dawać sądom państw członkowskich możliwość odmowy zastosowania przepisu prawa obcego w danym przypadku, jeżeli byłoby to jawnie sprzeczne z porządkiem publicznym państwa sądu orzekającego. Jednakże sądy nie powinny mieć możliwości zastosowania klauzuli porządku publicznego w celu odmowy stosowania przepisu prawa innego państwa w sytuacji, w której byłoby to sprzeczne z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności z jej art. 21, zakazującym wszelkich form dyskryminacji.

(26)

W przypadku gdy w niniejszym rozporządzeniu jest mowa o tym, że prawo uczestniczącego państwa członkowskiego, przed którego sądem wytoczono powództwo, nie przewiduje rozwodu, należy to interpretować w taki sposób, że w prawie tego państwa członkowskiego nie występuje instytucja rozwodu. W takim przypadku sąd nie powinien mieć obowiązku orzekania rozwodu na mocy tego rozporządzenia.

W przypadku gdy w niniejszym rozporządzeniu jest mowa o tym, że prawo uczestniczącego państwa członkowskiego, przed którego sądem wytoczono powództwo, nie uznaje takiego małżeństwa za ważne do celów postępowania rozwodowego, należy to interpretować między innymi w taki sposób, że małżeństwo takie nie istnieje w świetle prawa tego państwa członkowskiego. W takim przypadku sąd nie powinien mieć obowiązku orzekania rozwodu lub separacji prawnej na mocy tego rozporządzenia.

(27)

Ponieważ w niektórych państwach i niektórych uczestniczących państwach członkowskich współistnieją co najmniej dwa systemy prawne lub zbiory zasad dotyczących spraw będących przedmiotem niniejszego rozporządzenia, należy wprowadzić przepis mówiący o tym, w jakim zakresie przepisy niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie w różnych jednostkach terytorialnych tych państw i uczestniczących państw członkowskich lub do różnych kategorii osób z tych państw i z uczestniczących państw członkowskich.

(28)

Jeśli przepisy określające prawo właściwe nie istnieją, a państwo, którego prawo strony wybrały, dzieli się na jednostki terytorialne o odrębnych systemach prawnych lub zbiorach zasad dotyczących rozwodu, małżonkowie, dokonując wyboru prawa takiego państwa, którego jedno z nich jest obywatelem, powinni równocześnie wskazać, której jednostki terytorialnej prawo wybrali.

(29)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zwiększenie pewności prawa, jego przewidywalności i elastyczności w postępowaniach dotyczących międzynarodowych spraw małżeńskich – a tym samym ułatwienie swobodnego przepływu osób na terytorium Unii Europejskiej – nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie i mogą być one lepiej osiągnięte na poziomie Unii z uwagi na rozmiary i skutki niniejszego rozporządzenia, Unia może podjąć działania, w odpowiednich przypadkach w drodze wzmocnionej współpracy, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tych celów.

(30)

Niniejsze rozporządzenie respektuje prawa podstawowe oraz jest zgodne z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zwłaszcza w jej art. 21, zakazującym wszelkiej dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne lub wszelkie inne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną. Sądy uczestniczących państw członkowskich powinny stosować niniejsze rozporządzenie z poszanowaniem tych praw i zasad,

a)

zdolność do czynności prawnych osób fizycznych;

b)

istnienie, ważność lub uznanie małżeństwa;

c)

unieważnienie małżeństwa;

d)

nazwisko małżonków;

e)

wpływ małżeństwa na kwestie majątkowe;

f)

odpowiedzialność rodzicielska;

g)

obowiązki alimentacyjne;

h)

majątek powierniczy lub dziedziczenie.

1)

„uczestniczące państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie uczestniczące we wzmocnionej współpracy w dziedzinie prawa właściwego dla rozwodu i separacji prawnej na mocy decyzji 2010/405/UE lub na mocy decyzji przyjętej zgodnie z art. 331 ust. 1 akapit drugi lub trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

2)

termin „sąd” obejmuje wszystkie organy uczestniczących państw członkowskich właściwe w sprawach objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia.

a)

państwa, w którym małżonkowie mają miejsce zwykłego pobytu w chwili zawierania umowy; lub

b)

państwa, w którym małżonkowie mieli ostatnio miejsce zwykłego pobytu, o ile w chwili zawierania umowy jedno z nich nadal tam zamieszkuje; lub

c)

państwa, którego obywatelem w chwili zawierania umowy jest jedno z małżonków; lub

d)

państwa sądu orzekającego.

a)

w którym małżonkowie mają miejsce zwykłego pobytu w momencie wytoczenia powództwa; a w przypadku braku takiegoż

b)

w którym małżonkowie mieli ostatnio miejsce zwykłego pobytu, pod warunkiem że okres zwykłego pobytu nie zakończył się wcześniej niż rok przed wytoczeniem powództwa, o ile w momencie wytoczenia powództwa jedno z nich nadal tam zamieszkuje; a w przypadku braku takiegoż

c)

którego obywatelami są oboje małżonkowie w chwili wytoczenia powództwa; a w przypadku braku takiegoż

d)

w którym wytoczono powództwo.

a)

wszelkie odniesienia do prawa takiego państwa są rozumiane, do celów wyznaczenia prawa właściwego na mocy niniejszego rozporządzenia, jako odniesienia do prawa obowiązującego w danej jednostce terytorialnej;

b)

wszelkie odniesienia do miejsca zwykłego pobytu w tym państwie są rozumiane jako odniesienia do miejsca zwykłego pobytu w jednostce terytorialnej;

c)

wszelkie odniesienia do obywatelstwa dotyczą jednostki terytorialnej określonej prawem tego państwa lub, w przypadku braku stosownych przepisów, jednostki terytorialnej wybranej przez strony, lub, w przypadku niedokonania przez nie wyboru, jednostki terytorialnej, z którą małżonek lub małżonkowie mają najściślejszy związek.

a)

wymogów formalnych mających zastosowanie do umów w sprawie wyboru prawa właściwego zgodnie z art. 7 ust. 2–4; oraz

b)

możliwości wyboru prawa właściwego zgodnie z art. 5 ust. 3.

29.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/17

(1)

Należy opublikować nomenklaturę refundacji w pełnej, obowiązującej w dniu 1 stycznia 2011 r. wersji, jaka wynika z przepisów wykonawczych regulujących mechanizmy dotyczące wywozu produktów rolnych.

(2)

Należy zatem uchylić rozporządzenie Komisji (UE) nr 1298/2009 z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie publikacji na 2010 r. nomenklatury produktów rolnych do celów refundacji wywozowych ustanowionej rozporządzeniem (EWG) nr 3846/87 (3),

1)

Załącznik I zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

2)

Załącznik II zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.