21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/1

(1)

Zgodnie z art. 43 ust. 3 Traktatu Rada, na wniosek Komisji, ma przyjąć środki dotyczące ustalania i przydziału uprawnień do połowów.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (1) nakłada wymóg ustanowienia – biorąc pod uwagę dostępne opinie naukowe, techniczne i ekonomiczne, a w szczególności sprawozdania przygotowane przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) – środków regulujących dostęp do wód i zasobów oraz prowadzenia działalności połowowej w sposób zrównoważony.

(3)

Obowiązkiem Rady jest przyjęcie środków dotyczących ustalania i przydziału uprawnień do połowów w podziale na łowiska lub grupy łowisk, w tym, w stosownych przypadkach, pewnych warunków funkcjonalnie z nimi związanych. Uprawnienia do połowów należy rozdzielić między państwa członkowskie w taki sposób, żeby zapewnić każdemu z państw członkowskich względną stabilność działalności połowowej w odniesieniu do każdego stada lub łowiska i należycie uwzględnić cele wspólnej polityki rybołówstwa ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 2371/2002.

(4)

Całkowite dopuszczalne połowy (TAC) należy ustalać na podstawie dostępnych opinii naukowych – z uwzględnieniem aspektów biologicznych i społeczno-ekonomicznych oraz przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwego traktowania sektorów rybołówstwa – jak również w świetle opinii wyrażanych podczas konsultacji z zainteresowanymi stronami, w szczególności opinii Komitetu Doradczego ds. Rybołówstwa i Akwakultury oraz właściwych regionalnych komitetów doradczych.

(5)

Uprawnienia do połowów powinny być zgodne z międzynarodowymi umowami i zasadami, takimi jak porozumienie Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących i zarządzania nimi z 1995 roku (2) oraz szczegółowe zasady zarządzania określone w międzynarodowych wytycznych Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) dotyczących zarządzania połowami dalekomorskimi z 2008 roku, zgodnie z którymi, w szczególności, organ regulacyjny powinien zachować większą ostrożność w przypadkach, gdy informacje są niepewne, nierzetelne lub niepełne. Brak odpowiednich informacji naukowych nie powinien być wykorzystywany jako powód odroczenia lub zaniechania podjęcia środków ochrony i zarządzania.

(6)

Najnowsze opinie naukowe Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) (3) oraz STECF (4) wskazują, że większość stad głębinowych poławia się w sposób niezrównoważony i że w celu zapewnienia zrównoważonych połowów należy ograniczyć uprawnienia do połowów dotyczące tych stad aż do chwili, gdy ich liczebność wykaże tendencję wzrostową. Ponadto ICES stwierdziła również, że nie należy zezwalać na ukierunkowane połowy gardłosza atlantyckiego.

(7)

Jeżeli chodzi o rekiny głębinowe, główne gatunki handlowe uznaje się za przetrzebione, w związku z czym nie należy prowadzić ukierunkowanych połowów tych gatunków. Do chwili ustalenia – za pomocą projektów w zakresie selektywności i innych środków technicznych – ilości nieuniknionych przyłowów, nie należy zezwalać na wyładunki przyłowów.

(8)

Uprawnienia do połowów dotyczące gatunków głębinowych, wymienionych w załączniku I do rozporządzenia Rady (WE) nr 2347/2002 z dnia 16 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczególne wymagania dostępu oraz warunki z tym związane mające zastosowanie do połowów zasobów głębokowodnych (5) są ustalane co dwa lata. Wyjątek stanowią jednak stada argentyny wielkiej i główne łowisko molwy niebieskiej, w przypadku których uprawnienia do połowów zależą od wyniku corocznych negocjacji z Norwegią. Uprawnienia do połowów dotyczące tych stad ustala się zatem w innym właściwym corocznym rozporządzeniu ustalającym uprawnienia do połowów.

(9)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 847/96 z dnia 6 maja 1996 r. wprowadzającego dodatkowe, ustalane z roku na rok, warunki zarządzania ogólnym dopuszczalnym połowem (TAC) i kwotami (6), muszą zostać określone stada podlegające różnym środkom, o których mowa w tym rozporządzeniu.

(10)

Aby rybakom unijnym zapewnić środki utrzymania należy otworzyć te łowiska w dniu 1 stycznia 2011 r.,

a)

„statek UE” oznacza statek rybacki pływający pod banderą państwa członkowskiego i zarejestrowany w Unii;

b)

„wody UE” oznaczają wody podlegające suwerenności lub jurysdykcji państw członkowskich, z wyjątkiem wód sąsiadujących z terytoriami wymienionymi w załączniku II do Traktatu;

c)

„całkowity dopuszczalny połów” (TAC) oznacza ilość ryb, która może zostać odłowiona i wyładowana co roku w ramach każdego stada;

d)

„kwota” oznacza część TAC przydzieloną Unii, państwu członkowskiemu lub państwu trzeciemu;

e)

„wody międzynarodowe” oznaczają wody niepodlegające suwerenności lub jurysdykcji żadnego z państw.

a)

obszary ICES określono w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 218/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie przekazywania przez państwa członkowskie prowadzące połowy na północno-wschodnim Atlantyku danych statystycznych dotyczących połowów nominalnych (7);

b)

obszary CECAF (środkowo-wschodni Atlantyk lub główny obszar połowowy FAO 34) określono w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2009 w sprawie przekazywania przez państwa członkowskie prowadzące połowy na określonych obszarach, innych niż północny Atlantyk, danych statystycznych o połowach nominalnych (8).

a)

wymian dokonywanych na mocy art. 20 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002;

b)

odliczeń i ponownych przydziałów dokonywanych na mocy art. 37 rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (9) lub na mocy art. 10 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1006/2008 z dnia 29 września 2008 r. dotyczącego upoważnień do prowadzenia działalności połowowej przez wspólnotowe statki rybackie poza wodami terytorialnymi Wspólnoty oraz wstępu statków państw trzecich na wody terytorialne Wspólnoty (10);

c)

dodatkowych wyładunków dozwolonych na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 847/96;

d)

ilości zatrzymanych na mocy art. 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96;

e)

odliczeń dokonywanych na mocy art. 105 i 107 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/13

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1236/2005 zawiera listę właściwych organów, którym powierzone zostały konkretne zadania związane z wykonaniem tego rozporządzenia.

(2)

W związku z wnioskiem Estonii należy wprowadzić zmiany w informacjach dotyczących właściwych organów,

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/15

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 184/2005 określono wspólne zasady systematycznego sporządzania wspólnotowej statystyki bilansu płatniczego, międzynarodowego handlu usługami i zagranicznych inwestycji bezpośrednich.

(2)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1055/2008 (2) ustalono wspólne kryteria jakości oraz częstotliwość sprawozdań dotyczących jakości w dziedzinie statystyki bilansu płatniczego.

(3)

Należy dostosować wspólne kryteria jakości oraz częstotliwość sprawozdań dotyczących jakości w dziedzinie statystyki bilansu płatniczego w celu odzwierciedlenia kryteriów jakości określonych w art. 12 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 (3) w sprawie statystyki europejskiej.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1055/2008.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Bilansu Płatniczego,

1)

artykuł 2 otrzymuje brzmienie:

„Państwa członkowskie przedkładają swoje sprawozdania dotyczące jakości najpóźniej do dnia 31 maja każdego roku.”;

2)

załącznik zastępuje się załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/17

(1)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Nomenklaturę scaloną („CN”) na potrzeby Wspólnej Taryfy Celnej, statystyk handlu zagranicznego Unii oraz innych obszarów polityki Unii dotyczących przywozu i wywozu towarów.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system zwolnień celnych (2) stosuje się w przypadkach, w których opodatkowanie nie jest uzasadnione.

(3)

Uwzględniając szczególny charakter niektórych przepływów towarów wymienionych w rozporządzeniu (WE) nr 1186/2009, w pewnych okolicznościach wydaje się właściwe, aby zmniejszyć obciążenia administracyjne związane ze zgłaszaniem takich przepływów poprzez nadanie im określonego kodu CN. Przypadki takie mają miejsce zwłaszcza wtedy, gdy klasyfikacja każdego rodzaju towarów objętych przewozem w celu sporządzenia zgłoszenia celnego wymagałaby nakładu pracy oraz kosztów niewspółmiernych do potencjalnych korzyści.

(4)

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 113/2010 z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 471/2009 w sprawie statystyk Wspólnoty dotyczących handlu zagranicznego z państwami trzecimi w odniesieniu do zakresu zgłaszanego handlu, definicji danych, sporządzania statystyk handlowych w podziale według charakterystyki działalności oraz według waluty fakturowania, a także w odniesieniu do szczególnych towarów lub przepływów (3) oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 1982/2004 z dnia 18 listopada 2004 r. wykonujące rozporządzenie (WE) nr 638/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie danych statystycznych Wspólnoty odnoszących się do handlu towarami między państwami członkowskimi i uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 1901/2000 oraz (EWG) nr 3590/92 (4) umożliwiają państwom członkowskim stosowanie uproszczonego systemu kodowania niektórych towarów w statystykach dotyczących handlu z krajami spoza UE i handlu wewnątrzunijnego.

(5)

W rozporządzeniach tych przewidziano szczególne kody towarów, które należy stosować w specjalnych warunkach. Aby zapewnić przejrzystość oraz w celach informacyjnych kody te należy wymienić w CN.

(6)

W związku z powyższym do CN należy dodać dział 99.

(7)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do załącznika I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/20

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/22

(1)

Kwoty cen reprezentatywnych oraz dodatkowych należności stosowanych przy przywozie cukru białego, cukru surowego oraz niektórych syropów zostały ustalone na rok gospodarczy 2010/11 rozporządzeniem Komisji (UE) nr 867/2010 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1184/2010 (4).

(2)

Zgodnie z zasadami i warunkami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006 dane, którymi dysponuje obecnie Komisja, stanowią podstawę do korekty wymienionych kwot,

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/24

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1407/2002 z dnia 23 lipca 2002 r. w sprawie pomocy państwa dla przemysłu węglowego (2) traci moc z dniem 31 grudnia 2010 r.

(2)

Niewielki udział dotowanego węgla w ogólnym koszyku energetycznym nie uzasadnia dalszego utrzymywania takich dotacji w celu zabezpieczenia dostaw energii w Unii.

(3)

Polityka unijna promująca odnawialne źródła energii oraz zrównoważoną i bezpieczną gospodarkę niskoemisyjną nie uzasadnia nieograniczonego w czasie wsparcia dla niekonkurencyjnych kopalń węgla. Pomoc w ramach kategorii pomocy dopuszczonych rozporządzeniem (WE) nr 1407/2002 nie powinna być zatem kontynuowana bezterminowo.

(4)

Jednak przy braku sektorowych przepisów dotyczących pomocy państwa, w odniesieniu do węgla zastosowanie mają wyłącznie ogólne przepisy dotyczące pomocy państwa. W związku z powyższym niekonkurencyjne kopalnie węgla, korzystające obecnie z pomocy na mocy rozporządzenia (WE) nr 1407/2002, mogą nie kwalifikować się już do otrzymywania pomocy i konieczne może być ich zamknięcie.

(5)

Bez uszczerbku dla ogólnych przepisów dotyczących pomocy państwa, państwa członkowskie powinny być w stanie przyjąć środki łagodzące społeczne i regionalne konsekwencje zamknięcia tych kopalń, tzn. środki umożliwiające należyte zakończenie działalności w ramach nieodwołalnego planu zamknięcia lub sfinansowanie kosztów nadzwyczajnych, w szczególności odziedziczonych zobowiązań.

(6)

Niniejsza decyzja oznacza dla sektora węgla przejście od stosowania sektorowych przepisów dotyczących pomocy państwa na stosowanie ogólnych przepisów dotyczących pomocy państwa, które mają zastosowanie do wszystkich sektorów.

(7)

Aby ograniczyć zakłócenia konkurencji na rynku wewnętrznym wynikające z udzielania pomocy państwa ułatwiającej zamykanie niekonkurencyjnych kopalń węgla, tego rodzaju pomoc powinna być stopniowo ograniczana i obejmować jedynie jednostki produkcyjne węgla, które planuje się nieodwołalnie zamknąć.

(8)

Aby ograniczyć oddziaływanie na środowisko, jakie wywiera produkcja węgla przez jednostki produkcyjne węgla, na których zamknięcie udzielana jest pomoc, państwa członkowskie, powinny przyjąć plan odpowiednich środków, na przykład w dziedzinie efektywności energetycznej, energii odnawialnej lub wychwytywania i składowania dwutlenku węgla.

(9)

Przedsiębiorstwa powinny być uprawnione do pomocy na pokrycie kosztów, które zgodnie ze zwykłymi zasadami rachunkowości nie dotyczą bezpośrednio kosztów produkcji. Taka pomoc jest przeznaczona na pokrycie kosztów nadzwyczajnych, które powstają w związku z zamknięciem jednostek produkcyjnych węgla. Aby uniknąć nieuprawnionego korzystania z takiej pomocy przez przedsiębiorstwa zamykające tylko część swoich jednostek produkcyjnych, przedmiotowe przedsiębiorstwa powinny prowadzić oddzielną księgowość dla każdej ze swoich jednostek produkcyjnych węgla.

(10)

W celu realizacji swoich zadań wynikających z niniejszej decyzji Komisja powinna zapewnić ustanowienie, utrzymanie i przestrzeganie normalnych warunków konkurencji. W szczególności w odniesieniu do rynku energii elektrycznej, pomoc dla przemysłu węglowego nie powinna wpływać na wybór źródeł energii pierwotnej przez producentów energii elektrycznej. W związku z tym ceny i ilości węgla powinny być swobodnie uzgadniane pomiędzy umawiającymi się stronami w świetle warunków panujących na rynku światowym.

(11)

Stosowanie niniejszej decyzji nie powinno wykluczać możliwości uznania pomocy dla przemysłu węglowego za zgodną z zasadami rynku wewnętrznego z innych przyczyn. W tym kontekście inne przepisy szczególne, w szczególności przepisy dotyczące pomocy w dziedzinie badań naukowych, rozwoju i innowacji, pomocy w dziedzinie ochrony środowiska i pomocy w dziedzinie działalności szkoleniowej mają nadal zastosowanie w ramach limitów maksymalnej intensywności pomocy, chyba że przepisy te stanowią inaczej.

(12)

Komisja powinna oceniać środki zgłoszone jej na podstawie niniejszej decyzji i podejmować decyzje zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (3).

(13)

Aby uniknąć przerwy miedzy okresem stosowania środków przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 1407/2002 a okresem stosowania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, niniejsza decyzja powinna mieć zastosowanie od 1 stycznia 2011 r.,

a)

„węgiel” oznacza wysokiej-, średniej- i niskiej klasy węgiel kategorii A i B, w rozumieniu międzynarodowej klasyfikacji ustanowionej przez Europejską Komisję Gospodarczą ONZ (4);

b)

„zamknięcie” oznacza trwałe zaprzestanie produkcji i sprzedaży węgla;

c)

„plan zamknięcia” oznacza plan opracowany przez państwo członkowskie, przewidujący działania, których skutkiem ma być ostateczne zamknięcie jednostek produkcyjnych węgla;

d)

„jednostka produkcyjna węgla” oznacza podziemne lub odkrywkowe miejsce wydobycia węgla i powiązaną infrastrukturę, zdolne do produkowania węgla surowego niezależnie od innych części przedsiębiorstwa;

e)

„rok produkcyjny węgla” oznacza rok kalendarzowy lub inny dwunastomiesięczny okres, stosowany jako okres odniesienia dla umów w przemyśle węglowym;

f)

„koszty produkcji” oznaczają całkowite koszty związane z bieżącą produkcją, w tym z działaniami górniczymi, działaniami dotyczącymi przerobu węgla, w szczególności ze wzbogacaniem na mokro, klasyfikacją i sortowaniem oraz transportem do miejsca użytkowania, normalną amortyzację i odsetki od pożyczonego kapitału naliczone na warunkach rynkowych;

g)

„bieżące straty produkcyjne” oznaczają dodatnią różnicę pomiędzy kosztem produkcji węgla a ceną sprzedaży w miejscu użytkowania, swobodnie uzgodnioną pomiędzy umawiającymi się stronami w świetle warunków panujących na rynku światowym.

a)

działalność odnośnych jednostek produkcyjnych węgla musi stanowić część planu zamknięcia, którego termin przypada najpóźniej na dzień 31 grudnia 2018 r.;

b)

odnośne jednostki produkcyjne węgla muszą zostać ostatecznie zamknięte zgodnie z planem zamknięcia;

c)

zgłoszona pomoc nie może przekraczać różnicy między przewidywanymi kosztami produkcji a przewidywanymi przychodami za dany rok produkcyjny węgla. Pomoc faktycznie wypłacona musi podlegać corocznej korekcie w oparciu o rzeczywiste koszty i przychody, najpóźniej do końca roku produkcyjnego węgla następującego po roku, na który pomoc została przyznana;

d)

kwota pomocy na jedną tonę przeliczeniową węgla nie może powodować, że ceny węgla unijnego w punkcie użytkowania będą niższe niż ceny węgla podobnej jakości z państw trzecich;

e)

odnośne jednostki produkcyjne węgla prowadziły działalność w dniu 31 grudnia 2009 r.;

f)

całkowita kwota pomocy na zamknięcie przyznanej przez państwo członkowskie musi mieć tendencję malejącą, przy czym obniżka musi wynosić: do końca roku 2013 - nie mniej niż 25 %, do końca roku 2015 - nie mniej niż 40 %, do końca roku 2016 - nie mniej niż 60 %, a do końca roku 2017 - nie mniej niż 75 % w stosunku do pomocy przyznanej w roku 2011;

g)

całkowita kwota pomocy na zamknięcie dla przemysłu węglowego danego państwa członkowskiego nie może przekraczać, dla żadnego roku po roku 2010, kwoty pomocy przyznanej przez to państwo członkowskie i zatwierdzonej przez Komisję zgodnie z art. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1407/2002 na rok 2010;

h)

państwo członkowskie musi przedstawić plan podjęcia działań na przykład w dziedzinie efektywności energetycznej, energii odnawialnej lub wychwytywania i składowania dwutlenku węgla, mających na celu złagodzenie oddziaływania na środowisko produkcji węgla przez jednostkę produkcyjną węgla, na której zamknięcie udzielana jest pomoc na mocy niniejszego artykułu.

a)

kosztów poniesionych lub rezerw dokonanych przez przedsiębiorstwa, które przeprowadzają lub przeprowadziły zamknięcie jednostek produkcyjnych węgla, w tym przez przedsiębiorstwa korzystające z pomocy na zamknięcie;

b)

kosztów poniesionych przez kilka przedsiębiorstw.

a)

wskazanie jednostek produkcyjnych węgla;

b)

rzeczywiste lub szacunkowe koszty produkcji dla każdej jednostki produkcyjnej węgla na rok produkcyjny węgla;

c)

szacunkową produkcję, na rok produkcyjny węgla, jednostek produkcyjnych węgla objętych planem zamknięcia;

d)

szacunkową kwotę pomocy na zamknięcie przypadającą na rok produkcyjny węgla.

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/30

(1)

W następstwie przyjęcia w dniu 31 marca 2008 r. przez Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych rezolucji nr 1807 (2008) („rezolucja RB ONZ nr 1807 (2008)”) Rada przyjęła w dniu 14 maja 2008 r. wspólne stanowisko 2008/369/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (1).

(2)

W dniu 1 grudnia 2010 r. Komitet ds. Sankcji powołany zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1533 (2004) („rezolucja RB ONZ nr 1533 (2004)”) wprowadził zmiany w wykazie osób i podmiotów podlegających środkom ograniczającym.

(3)

Procedura zmiany załącznika do niniejszej decyzji powinna obejmować informowanie wskazanych osób i podmiotów o powodach umieszczenia w wykazie, tak aby mogły przedstawić swoje uwagi. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada powinna dokonać przeglądu swojej decyzji na podstawie tych uwag i odpowiednio poinformować daną osobę lub podmiot.

(4)

Niniejsza decyzja nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zwłaszcza z prawem do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu, prawem własności i prawem do ochrony danych osobowych. Niniejsza decyzja powinna być stosowana zgodnie z tymi prawami i zasadami.

(5)

Niniejsza decyzja jest także w pełni zgodna ze zobowiązaniami państw członkowskich w ramach Karty Narodów Zjednoczonych oraz z prawnie wiążącym charakterem rezolucji Rady Bezpieczeństwa.

(6)

Wspólne stanowisko 2008/369/WPZiB należy w związku z tym uchylić i zastąpić niniejszą decyzją.

(7)

Środki wykonawcze Unii określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 889/2005 z dnia 13 czerwca 2005 r. wprowadzającym niektóre środki ograniczające w odniesieniu do Demokratycznej Republiki Konga (2) oraz w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1183/2005 z dnia 18 lipca 2005 r. wprowadzającym niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko osobom naruszającym embargo na broń w odniesieniu do Demokratycznej Republiki Konga (3),

a)

przyznawanie, sprzedawanie, dostarczanie lub przekazywanie pomocy technicznej, usług pośrednictwa i innych usług związanych z działaniami wojskowymi oraz z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i stosowaniem uzbrojenia i podobnego sprzętu wszelkiego typu, w tym broni i amunicji, pojazdów wojskowych i sprzętu wojskowego, sprzętu paramilitarnego i części zapasowych do wyżej wymienionego sprzętu, bezpośrednio lub pośrednio, wszelkim podmiotom pozarządowym lub osobom działającym na terytorium DRK;

b)

zapewnianie finansowania lub pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych na potrzeby sprzedaży, dostarczania, przekazywania lub wywozu uzbrojenia i podobnego sprzętu lub na potrzeby przyznania, sprzedaży, dostarczania lub transferu związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa i innych usług, pośrednio lub bezpośrednio, wszelkim podmiotom pozarządowym lub osobom działającym na terytorium DRK.

a)

dostarczania, sprzedaży lub transferu uzbrojenia i podobnego sprzętu lub zapewniania pomocy technicznej, finansowania, świadczenia usług pośrednictwa i innych usług związanych z uzbrojeniem i podobnym sprzętem, mających wyłącznie stanowić wsparcie misji Organizacji Narodów Zjednoczonych w DRK (MONUC) lub przeznaczonych do wykorzystania przez tę misję;

b)

dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do DRK przez personel Organizacji Narodów Zjednoczonych, przedstawicieli środków masowego przekazu, pracowników organizacji humanitarnych i rozwojowych oraz personel pomocniczy, wyłącznie do osobistego użytku;

c)

dostarczania, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych, lub świadczenia pomocy technicznej i zapewniania szkoleń związanych z takim nieśmiercionośnym sprzętem.

—

osoby lub podmioty naruszające embargo na broń i podobne środki, o których mowa w art. 1,

—

przywódców politycznych i wojskowych zagranicznych ugrupowań zbrojnych działających w DRK utrudniających rozbrojenie i dobrowolną repatriację lub przesiedlenie uczestników walk, którzy należeli do tych ugrupowań,

—

przywódców politycznych i wojskowych milicji kongijskich otrzymujących wsparcie spoza DRK utrudniających swoim członkom rozbrojenie, demobilizację i reintegrację,

—

działających w DRK przywódców politycznych i wojskowych, którzy rekrutują lub wykorzystują dzieci w konfliktach zbrojnych, naruszając odnośne przepisy prawa międzynarodowego,

—

działające w DRK osoby, które dopuszczają się poważnych naruszeń prawa międzynarodowego wiążących się z działaniami skierowanymi przeciwko dzieciom i kobietom w konfliktach zbrojnych, w tym zabijania i okaleczania, przemocy seksualnej, uprowadzania i przymusowych wysiedleń,

—

osoby utrudniające dostęp do pomocy humanitarnej lub dystrybucję tej pomocy we wschodniej części DRK,

—

osoby lub podmioty wspierające – poprzez nielegalny handel zasobami naturalnymi – nielegalne ugrupowania zbrojne we wschodniej części DRK.

a)

stwierdzi z wyprzedzeniem i odrębnie w każdym przypadku, że taki wjazd lub przejazd jest uzasadniony z powodów humanitarnych, w tym w związku z obowiązkami religijnymi;

b)

stwierdzi, że zwolnienie byłoby zgodne z celami stosownych rezolucji Rady Bezpieczeństwa, którymi to celami są pokój i pojednanie narodowe w DRK oraz stabilność w regionie;

c)

zezwoli z wyprzedzeniem i w odrębnie w każdym przypadku na przejazd osób powracających na terytorium państwa, którego są obywatelami, lub biorących udział w działaniach służących postawieniu przed sądem sprawców poważnych naruszeń praw człowieka lub międzynarodowego prawa humanitarnego.

a)

koniecznych do pokrycia podstawowych wydatków, w tym płatności za produkty żywnościowe, czynsz lub kredyt hipoteczny, lekarstwa i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe i opłat na rzecz przedsiębiorstw użyteczności publicznej;

b)

przeznaczonych wyłącznie na opłacenie w rozsądnym zakresie kosztów honorariów oraz zwrotu wydatków związanych ze świadczeniem usług prawniczych;

c)

przeznaczonych wyłącznie na pokrycie należności lub opłat manipulacyjnych, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem i utrzymaniem zamrożonych funduszy lub innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

d)

koniecznych do pokrycia nadzwyczajnych wydatków – po powiadomieniu Komitetu ds. Sankcji przez zainteresowane państwo członkowskie i po otrzymaniu zgody tego komitetu;

e)

będących przedmiotem sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego zastawu lub wyroku, w którym to przypadku fundusze, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania wyroku z zastrzeżeniem, że zastaw został ustanowiony lub że wyrok został wydany przed wskazaniem przez Komitet ds. Sankcji odnośnych osób lub podmiotów, oraz z zastrzeżeniem, że wspomniany zastaw lub wyrok nie został ustanowiony ani wydany na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w art. 3 – po powiadomieniu Komitetu ds. Sankcji przez zainteresowane państwo członkowskie.

a)

odsetek lub innych dochodów z tych kont; lub

b)

płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą objęcia tych kont środkami ograniczającymi,

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/43

(1)

W odpowiedzi na skargę złożoną w dniu 23 kwietnia 2007 r. Komisja podjęła decyzję o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia pomocy państwa przyznanej przez Belgię i przeznaczonej na pokrycie kosztów związanych z usuwaniem i niszczeniem zwierząt padłych w gospodarstwach rolnych znajdujących się w Regionie Walońskim.

(2)

W dniu 2 lipca 2007 r. Komisja skierowała pismo do władz belgijskich, w którym zwróciła się do nich o przekazanie informacji na temat przedmiotowego środka. Władze belgijskie dostarczyły informacje pismem z dnia 27 lipca 2007 r., które zostało zarejestrowane w dniu 3 sierpnia 2007 r. W dniu 21 sierpnia 2007 r. odbyło się spotkanie techniczne zorganizowane na wniosek właściwych organów belgijskich. W wyniku spotkania organy belgijskie dostarczyły w dniu 4 października 2007 r. dodatkowe informacje dotyczące przedmiotowej sprawy.

(3)

Pismem z dnia 10 września 2007 r. służby Komisji poinformowały Belgię, że program pomocy został wpisany do rejestru przypadków niezgłoszonej pomocy pod numerem NN 56/07, z uwagi na fakt, że część środków została już wypłacona.

(4)

Na wniosek właściwych organów belgijskich w dniu 12 października 2007 r. odbyło się drugie spotkanie techniczne.

(5)

Pismem z dnia 25 października 2007 r. służby Komisji wezwały władze belgijskie do przedstawienia obszerniejszych wyjaśnień. Wobec braku odpowiedzi w wyznaczonym terminie w dniu 21 grudnia 2007 r. służby Komisji skierowały do władz belgijskich ponaglenie z nowym terminem na odpowiedź.

(6)

W dniu 4 czerwca 2008 r., wobec braku odpowiedzi na pierwsze ponaglenie w wyznaczonym terminie, służby Komisji wysłały kolejne ponaglenie, w którym zwróciły uwagę władz belgijskich na fakt, że w razie niedotrzymania nowego terminu na odpowiedź, wynoszącego cztery tygodnie, Komisja mogłaby wydać nakaz udzielenia informacji zgodnie z art. 10 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (4). Wymieniony termin upłynął w dniu 4 lipca 2008 r. W dniu 1 października 2008 r. Komisja przyjęła zatem decyzję nakazującą władzom belgijskim dostarczenie wymaganych informacji. W wymienionej decyzji Komisja zwróciła się do władz belgijskich o przekazanie jej między innymi odpowiednich arkuszy informacyjnych, o których mowa w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (5) w celu dokonania oceny pomocy przyznanej po dniu 31 stycznia 2007 r.

(7)

Władze belgijskie w końcu udzieliły odpowiedzi w piśmie z dnia 27 listopada 2008 r. i przekazały dodatkowe informacje w dniu 5 grudnia 2008 r. Nie dostarczyły jednak arkuszy informacyjnych, o które zwrócono się w decyzji Komisji z dnia 1 października 2008 r.

(8)

W dniu 27 stycznia 2009 r. Komisja skierowała do władz belgijskich pismo z wnioskiem o dodatkowe informacje. Władze belgijskie odpowiedziały na ten wniosek pismem z dnia 16 marca 2009 r. zarejestrowanym w dniu 19 marca 2009 r.

(9)

Pismem z dnia 14 stycznia 2010 r. Komisja poinformowała Belgię o swojej decyzji wszczęcia postępowania, o którym mowa w art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”), przeciwko zgłoszonej pomocy. Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 15 lipca 2010 r. Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag na temat przedmiotowych środków. Żadna zainteresowana strona trzecia nie przedstawiła uwag.

(10)

Pismem z dnia 19 lutego 2010 r. władze belgijskie zwróciły się z wnioskiem o przedłużenie czasu na odpowiedź wyznaczonego w piśmie Komisji z dnia 14 lutego 2010 r. o jeden miesiąc. Pismem z dnia 5 marca 2010 r. Komisja przyznała dodatkowy termin na udzielenie odpowiedzi w wymiarze jednego miesiąca. Ostatecznie w piśmie z dnia 12 marca 2010 r. władze belgijskie przedstawiły swoją reakcję na wszczęcie postępowania.

(11)

W trakcie dochodzenia Komisji wyraźnie wykazano, że skarga dotyczyła wdrożenia programu pomocy zatwierdzonego przez Komisję w dniu 26 listopada 2003 r. w sprawie pomocy państwa nr NN 48/03 (ex. N. 157/03) określanej jako „Zarządzanie usuwaniem i niszczeniem padłych zwierząt w gospodarstwach rolnych Regionu Walońskiego”. Sprawa dotyczyła zgłoszonego przez władze belgijskie programu, na podstawie którego państwo belgijskie przyznawało gospodarstwom rolnym pomoc w postaci dotowanych usług, obejmującą wszystkie koszty związane z usuwaniem, składowaniem, utylizacją i niszczeniem padłych zwierząt.

(12)

W celu przyjęcia decyzji o rozliczeniu i w związku ze zbliżającym się wejściem w życie wytycznych wspólnotowych w sprawie pomocy państwa dotyczącej testów na obecność TSE, padłych zwierząt i odpadów z ubojni (zwanymi „wytycznymi w sprawie TSE”) (6) w dniu 1 stycznia 2004 r. władze belgijskie podjęły działania zmierzające do zmiany przedmiotowego programu. Zmiany wynikały z konieczności respektowania warunków określonych w wytycznych w sprawie TSE, a w szczególności ich punktu 29. Zgodnie z tym punktem państwa członkowskie mogą przyznać pomoc państwa pokrywającą do 100 % kosztów usuwania padłych zwierząt i do 75 % kosztów niszczenia tusz. Belgijski program w zgłoszonej postaci nie był zgodny z tym postanowieniem, ponieważ przewidywał, że pomoc mogła pokrywać 100 % kosztów związanych z niszczeniem tusz.

(13)

W wyniku powyższych uwag, o których mowa w motywach 11 i 12, władze belgijskie przystąpiły do zmiany programu pomocy w taki sposób, aby od dnia 1 stycznia 2004 r. pomoc przewidziana na pokrycie kosztów niszczenia tusz stanowiła nie więcej niż 75 % wydatków zamiast 100 % (zob. motywy 33 i 34 decyzji Komisji dotyczącej sprawy nr NN 48/03). Władze belgijskie podjęły również działania w celu dostarczenia Komisji, najpóźniej do połowy grudnia 2003 r., dowodów na potwierdzenie, że w programie pomocy zostały naniesione niezbędne zmiany.

(14)

W świetle tych zobowiązań Komisja zatwierdziła wymieniony program na okres pięciu lat od dnia 31 stycznia 2002 r. Termin ten wygasł zatem w dniu 31 stycznia 2007 r.

(15)

W dniu 23 kwietnia 2007 r. Komisja otrzymała skargę, w której stwierdzono, że władze belgijskie naruszyły wytyczne w sprawie TSE, kontynuując przyznawanie pomocy pokrywającej do 100 % kosztów zarówno usuwania padłych zwierząt, jak i niszczenia tusz.

(16)

Przedmiotowy program pomocy dotyczy środka regionalnego, którego celem jest pokrycie wszystkich kosztów usług związanych z usuwaniem, transportem, składowaniem, utylizacją i niszczeniem zwierząt padłych w gospodarstwach rolnych znajdujących się w Regionie Walońskim.

(17)

Na organizację usuwania tusz znalezionych we wspomnianych gospodarstwach i zarządzanie tą operacją władze regionalne udzieliły zamówienia publicznego na usługi. W wyniku ogólnego przetargu uruchomionego na poziomie Unii Europejskiej ogłoszeniem o zamówieniu na usługi (7) zamówienie to zostało udzielone w dniu 31 stycznia 2002 r. spółce SA. RENDAC-UDES. Przedmiotowa umowa została podzielona na trzy odrębne części odpowiadające różnym usługom:

(18)

Spółka SA RENDAC-UDES jako jedyna złożyła ofertę w przetargu; oferta obejmowała trzy części. W dniu 31 stycznia 2002 r. spółce udzielono zatem zamówienia na okres 5 lat. Zgodnie z informacjami przekazanymi przez władze belgijskie umowa była przedłużana co najmniej czterokrotnie: do 31 grudnia 2007 r., do 31 grudnia 2008 r., do 30 czerwca 2009 r. i wreszcie do czasu uruchomienia nowego przetargu publicznego, który według władz belgijskich ma być rozstrzygnięty do trzeciego kwartału 2010 r.

(19)

W przedmiotowym programie pomocy przewidziano przyznanie pomocy rolnikom. Władze belgijskie potwierdziły, że chociaż pomoc została przyznana bezpośrednio spółce SA RENDAC-UDEC jako usługodawcy i dotyczyła kosztów usług świadczonych na rzecz rolników, w całości trafiła do rolników, aby pokryć wszystkie koszty związane z różnymi operacjami odbioru, transportu, składowania, utylizacji i niszczenia, które w przypadku braku programu pomocy rolnicy musieliby ponieść sami. Władze belgijskie zapewniły również, że kwoty wypłacone bezpośrednio spółce SA RENDAC-UDES za usługi świadczone na rzecz rolników odpowiadały wyłącznie i w całości cenie rynkowej wykonanych usług.

(20)

Waloński Urząd Gospodarki Odpadami przy Regionalnym Ministerstwie Środowiska był odpowiedzialny za płatności wynikające z faktur wystawionych przez SA RENDAC-UDES, częściowo według stawek ryczałtowych, częściowo na podstawie cennika.

(21)

W ramach rozpatrywania sprawy nr NN 48/03 władze belgijskie potwierdziły, że program dotyczy wyłącznie zwierząt padłych w gospodarstwach rolnych Regionu Walońskiego. Nie obejmuje natomiast tusz zwierząt padłych na targach zwierząt lub w ubojniach.

(22)

W decyzji z dnia 13 stycznia 2010 r. o wszczęciu postępowania wyjaśniającego Komisja wyraziła wątpliwości co do zgodności programu pomocy z zasadami udzielania pomocy państwa w Unii Europejskiej. Precyzując, Komisja stwierdziła, że środki zawarte w przedmiotowym programie pomocy, których celem było pokrycie ponad 75 % kosztów niszczenia tusz, mogą zostać uznane za niezgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie wytycznych w sprawie TSE i wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007–2013 (zwanych „wytycznymi na lata 2007–2013”) (8).

(23)

Ponadto z uwagi na fakt, że Komisja zatwierdziła program pomocy do 31 stycznia 2007 r. na podstawie zobowiązania władz belgijskich do zmiany programu, tak aby uwzględniał warunki określone w wytycznych w sprawie TSE z dniem 1 stycznia 2004 r., oraz że wymienione władze nie przestrzegały tego zobowiązania, Komisja stwierdziła, że pomoc mająca na celu pokrycie ponad 75 % kosztów niszczenia tusz została przyznana niezgodnie z przeznaczeniem.

(24)

Tym samym zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 i w związku z art. 16 tego samego rozporządzenia, dotyczącym przyznawania pomocy niezgodnie z przeznaczeniem, Komisja postanowiła wszcząć formalne postępowanie wyjaśniające i wezwała Belgię do przedstawienia uwag.

(25)

W odpowiedzi z dnia 12 marca 2010 r. Belgia poinformowała Komisję, że podejmie wymagane kroki, aby uruchomić nowe zamówienie publiczne na usługi. Według władz belgijskich specjalna dokumentacja przetargowa na potrzeby przyszłego zamówienia publicznego na usługi powinna zostać ukończona najpóźniej 15 kwietnia 2010 r. i powinna być używana w trzecim kwartale 2010 r. W międzyczasie władze belgijskie powiadomiły, że zamówienie publiczne na usługi udzielone w dniu 31 stycznia 2002 r. zostało przedłużone za pomocą załącznika na tych samych warunkach, które obowiązywały w momencie udzielenia zamówienia w dniu 31 stycznia 2002 r.

(26)

Ponadto władze belgijskie powiadomiły, że (i) Walonia wystosuje wniosek o zastosowanie zasady de minimis w celu uregulowania sytuacji rolników za okres od 1 stycznia 2004 r. do 30 czerwca 2008 r. oraz (ii) w terminie nieprzekraczającym trzech miesięcy rozpocznie procedurę odzyskiwania od rolników 25 % kosztów utylizacji i niszczenia padłych zwierząt, obliczonych za okres od 1 lipca 2008 r. do dnia wejścia w życie przyszłego zamówienia publicznego.

(27)

Na koniec władze belgijskie poinformowały Komisję, że będą wymagały zwrotu kwot pomocy de minimis na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1860/2004 z dnia 6 października 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rolnego (9), jeżeli kwoty te przekroczą 3 000 EUR w ciągu trzech lat. Władze belgijskie wskazały również, że maksymalna dopuszczalna kwota 3 000 EUR została przekroczona w przypadku 58 gospodarstw rolnych.

(28)

Artykuł 107 ust. 1 TFUE przewiduje że wszelka pomoc przyznawana przez państwo lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(29)

W omawianej sprawie warunki te zostały spełnione w odniesieniu do pomocy na rzecz rolników. Przedmiotowa pomoc jest przyznawana przez organy publiczne Walonii i jest korzystna dla rolników z Walonii, gdyż pozwala wyeliminować koszty związane z usuwaniem i niszczeniem tusz, które rolnicy ci ponosiliby w normalnych warunkach.

(30)

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zwykły fakt, że konkurencyjność przedsiębiorstwa ulega poprawie w stosunku do konkurencyjnych przedsiębiorstw w wyniku przyznania korzyści gospodarczej, której takie przedsiębiorstwo nie uzyskałoby w ramach normalnej działalności, oznacza występowanie ryzyka zakłócenia konkurencji (10).

(31)

Uznaje się, że pomoc dla przedsiębiorstwa narusza wymianę handlową między państwami członkowskimi, jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność na rynku otwartym na handel w ramach Unii Europejskiej (11). W sektorze, którego dotyczy omawiana sprawa, handel w ramach Unii Europejskiej jest prowadzony na dużą skalę. Środek ten może zatem naruszać wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(32)

W związku z powyższymi uwagami bezsprzeczne jest, że warunki określone w art. 107 ust. 1 TFUE zostały spełnione z wyjątkiem pomocy wchodzącej w zakres stosowania przepisów dotyczących zasady de minimis.

(33)

Władze belgijskie wielokrotnie informowały, że stosowały zasady de minimis mające zastosowanie do sektora rolnego. Rozporządzenia mające zastosowanie w okresie przyznawania pomocy to rozporządzenie (WE) nr 1860/2004 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1535/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy de minimis w sektorze produkcji rolnej (12), które uchyliło rozporządzenie (WE) nr 1860/2004.

(34)

Uznaje się, że pomoc zgodna z warunkami stosowania rozporządzenia (WE) nr 1860/2004 lub rozporządzenia (WE) nr 1535/2007 nie spełnia wszystkich kryteriów wymienionych w art. 107 ust. 1 TFUE.

(35)

Należy jednak uściślić, że zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1535/2007 pomocy de minimis nie należy łączyć z inną pomocą państwa dotyczącą tych samych wydatków kwalifikowanych, w przypadku gdyby taka kumulacja miała skutkować intensywnością pomocy przekraczającą poziom ustalony przepisami Unii Europejskiej w odniesieniu do szczególnych okoliczności każdego przypadku. Wymieniony przepis ma zastosowanie w omawianym przypadku: niedopuszczalne jest łączenie pomocy de minimis (odpowiadającej 25 % ponoszonych przez rolników kosztów niszczenia tusz) z pozostałymi 75 %, które – zgodnie z przepisami Unii Europejskiej (pkt 133 wytycznych na lata 2007–2013 w powiązaniu z art. 16 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z wytwarzaniem produktów rolnych oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 70/2001 (13), można uznać za zgodne z art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE.

(36)

Natomiast zgodnie z systemem ustanowionym w rozporządzeniu (WE) nr 1860/2004 wydaje się, że taka kumulacja pomocy de minimis i kwot stanowiących 75 % kosztów niszczenia tusz nie jest wykluczona. Można to wywnioskować z motywu 7 rozporządzenia (WE) nr 1860/2004, zgodnie z którym „zasada de minimis pozostaje bez uszczerbku dla możliwości otrzymania przez przedsiębiorstwa, na ten sam projekt, pomocy państwa dozwolonej przez Komisję lub objętej rozporządzeniem o wyłączeniu grupowym”. Należy oczywiście respektować warunki stosowania rozporządzenia, a w szczególności maksymalny próg pomocy wynoszący 3 000 EUR, tak aby każda pomoc przekraczająca próg 3 000 EUR nie mogła zostać objęta przepisami rozporządzenia (WE) nr 1860/2004, przy czym dotyczy to całej kwoty pomocy. Zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1535/2007 kumulacja była możliwa przez okres nieprzekraczający sześciu miesięcy po wejściu w życie wymienionego rozporządzenia, to jest do dnia 30 czerwca 2008 r. Po tej dacie zastosowanie mają przepisy rozporządzenia (WE) nr 1535/2007.

(37)

Program pomocy zatwierdzony przez Komisję pod numerem NN 48/03 został zgłoszony i zatwierdzony na okres od 31 stycznia 2003 r. do 31 stycznia 2007 r. Komisja stwierdza jednak, że Belgia nadal stosowała program pomocy po dniu 1 lutego 2007 r., chociaż nie zgłosiła tego faktu Komisji zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE. Po dniu 1 lutego 2007 r. program pomocy uzyskał zatem status niezgodnej z prawem pomocy państwa.

(38)

Zgodnie z art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE pomoc przeznaczona na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych może zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem.

(39)

Przedmiotowy program pomocy dotyczy przyznania pomocy w formie dotowanych usług, która pokrywa wszystkie koszty usług związanych z usuwaniem, transportem, składowaniem, utylizacją i niszczeniem zwierząt padłych w gospodarstwach rolnych znajdujących się w Regionie Walońskim.

(40)

Jeżeli chodzi o okres od 31 stycznia 2002 r. do 31 grudnia 2003 r., z decyzji Komisji podjętej w sprawie nr NN 48/03 wynika, że program może być objęty odstępstwem, o którym mowa w art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE. Niemniej jednak, jak wyjaśniono powyżej, w odniesieniu do okresu po dniu 1 stycznia 2004 r. władze belgijskie nie przystąpiły do zmiany zgłoszonego programu pomocy państwa, aby zapewnić jego zgodność z wytycznymi w sprawie TSE mającymi zastosowanie od dnia 1 stycznia 2004 r. Władze belgijskie powinny były zmienić program w taki sposób, aby pomoc obejmowała jedynie 75 % kosztów niszczenia tusz (a pozostałą część kosztów pokrywaliby rolnicy), i najpóźniej do połowy grudnia 2003 r. przedstawić Komisji dowody na wprowadzenie koniecznych zmian do programu pomocy.

(41)

Wymóg ten wynikał z wytycznych w sprawie TSE, które stanowiły mające wówczas zastosowanie przepisy. Punkt 29 wytycznych w sprawie TSE stanowił, co następuje:

(42)

W pkt 30 i 31 wytycznych w sprawie TSE przewidziano wyjątki od zasady, zgodnie z którą pomoc mogła pokrywać koszty niszczenia padłych zwierząt tylko do wysokości 75 %.

(43)

Należy zauważyć, że podczas badania sprawy nr NN 48/03 władze belgijskie nigdy nie poinformowały, że takie wyjątki mogą mieć zastosowanie.

(44)

Wytyczne w sprawie TSE zostały uchylone w dniu 1 stycznia 2007 r. zgodnie z pkt 194 lit. c) wytycznych na lata 2007–2013. Zgodnie z pkt 134 wytycznych na lata 2007–2013 Komisja uznaje pomoc państwa związaną z testami na obecność TSE i padłymi zwierzętami za zgodną z art. 108 ust. 3 lit. c) TFUE, jeżeli zostaną spełnione wszystkie warunki art. 16 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006.

(45)

Artykuł 16 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006 nie wprowadza zasadniczych zmian co do oceny pomocy przyznawanej na usuwanie i niszczenie padłych zwierząt. Tak jak w przypadku wytycznych w sprawie TSE art. 16 ust. 1 lit. d) rozporządzenia stanowi, że pomoc o stawce do 100 % kosztów usuwania padłych zwierząt oraz 75 % kosztów niszczenia tych tusz jest uznawana za zgodną z rynkiem wewnętrznym. W przepisach art. 16 ust. 1 lit. e) i f) przewidziano możliwość odstępstwa od pułapu 75 % i zwiększenia stawki pomocy do 100 % w następujących przypadkach: (i) jeżeli pomoc jest finansowana z opłat lub obowiązkowych składek przeznaczonych na finansowanie takich tusz, pod warunkiem że wspomniane opłaty lub składki są ograniczone do sektora mięsnego i są bezpośrednio nakładane na ten sektor; (ii) jeżeli istnieje obowiązek poddawania padłych zwierząt testom na obecność TSE.

(46)

Ponieważ nowe przepisy (wytyczne na lata 2007–2013 i rozporządzenie (WE) nr 1857/2006) zasadniczo nie doprowadziły do zmiany sytuacji w porównaniu z wcześniejszymi przepisami (wytyczne w sprawie TSE), ocena sprawy w świetle mających zastosowanie przepisów Unii Europejskiej powinna być taka sama w odniesieniu do całego omawianego okresu (tj. od 1 stycznia 2004 r. do chwili obecnej).

(47)

Jak już podkreślono, władze belgijskie w ramach badania sprawy nr NN 48/03 nie podjęły działań zmierzających do zmiany swojego programu pomocy, tak aby pomoc przewidziana na pokrycie kosztów niszczenia tusz nie przekraczała 75 % wymienionych kosztów od dnia 1 stycznia 2004 r. Jednakże podczas badania przedmiotowej sprawy władze belgijskie nie zaprzeczyły, że program pomocy państwa nie został zmieniony tak, jak zobowiązały się to zrobić.

(48)

Ponadto władze belgijskie wielokrotnie informowały w związku z niniejszą sprawą (na przykład w piśmie z dnia 27 listopada 2008 r.), że drugi z wyjątków wymienionych w motywie 42 może mieć w rzeczywistości zastosowanie oraz że pomoc może pokrywać do 100 % kosztów niszczenia tusz. Według władz belgijskich wyjątek jest uzasadniony tym, że testom na obecność TSE należało poddawać obowiązkowo wszystkie padłe zwierzęta (pkt 31 wytycznych w sprawie TSE i art. 16 ust. 1 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1857/2006). Jednakże nie dostarczono żadnego dowodu na potwierdzenie tego stwierdzenia.

(49)

Głównym argumentem przytoczonym przez Belgię na poparcie jej stwierdzenia jest to, że ma ona obowiązek przeprowadzać takie testy zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającym zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (14). Takiego argumentu nie można jednak przyjąć. W zastosowaniu wymienionego rozporządzenia władze walońskie mają bowiem obowiązek poddawania padłych zwierząt testom na obecność TSE zgodnie z następującymi zasadami:

(50)

W konsekwencji obowiązek przeprowadzania testów dotyczy wyłącznie zwierząt w określonym wieku (24 miesiące w okresie od 1 lipca 2001 r. do 31 grudnia 2008 r. oraz 48 miesięcy po tej dacie). Co ważniejsze, obowiązek ten dotyczy wyłącznie bydła. Zwierzęta innych gatunków padłe w gospodarstwie (świnie, konie, drób itp.) nie muszą być obowiązkowo poddawane testom na obecność TSE. Z informacji dostarczonych przez władze belgijskie (pismo z dnia 27 listopada 2008 r.) wynika, że liczba tusz, których mogłoby dotyczyć to zwolnienie zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 999/2001, stanowi mniej niż 20–25 % łącznych kosztów związanych z utylizacją padłych zwierząt w ramach umowy na usługi. Z tego względu tylko te koszty, które są ściśle powiązane z obowiązkiem wykonywania testów na obecność TSE przewidzianym w rozporządzeniu nr 999/2001, można uznać za zgodne z rynkiem wewnętrznym, pod warunkiem że koszty te można precyzyjnie określić ilościowo.

(51)

Komisja stwierdza również, że pierwszy wyjątek umożliwiający pokrywanie kosztów usuwania i niszczenia tusz w 100 % ze środków pochodzących z obowiązkowych potrąceń i składek w sektorze mięsnym nie ma zastosowania w omawianym przypadku. Władze belgijskie nigdy nie wskazywały na możliwość zastosowania wymienionego wyjątku ani nie przedstawiły dowodów w tym zakresie.

(52)

W świetle powyższych uwag Komisja stwierdza, że środki z przedmiotowego programu pomocy mające na celu pokrycie ponad 75 % kosztów niszczenia tusz nie są zgodne z rynkiem wewnętrznym ani w kontekście wytycznych w sprawie TSE, ani wytycznych na lata 2007–2013, z wyjątkiem kosztów bezpośrednio związanych z postępowaniem z tuszami podlegającymi obowiązkowi wykonywania testów na obecność TSE.

(53)

Ponadto z uwagi na fakt, że Komisja zatwierdziła program pomocy do 31 stycznia 2007 r. na podstawie zobowiązania władz belgijskich do zmiany programu, tak aby uwzględniał warunki wyznaczone w wytycznych w sprawie TSE z dniem 1 stycznia 2004 r. oraz że wymienione władze nie przestrzegały tego zobowiązania, Komisja stwierdziła, że pomoc przyznana na środki, których celem jest pokrycie ponad 75 % kosztów tusz, została przyznana z naruszeniem przepisów, przynajmniej jeżeli chodzi o pomoc mającą na celu zrekompensowanie obowiązku wykonywania testów na obecność TSE.

(54)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, jeżeli pomoc państwa, która została przyznana niezgodnie z prawem, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym, należy ją odzyskać od beneficjenta. Cel zostaje osiągnięty, kiedy beneficjent, to jest przedsiębiorstwo, które faktycznie otrzymało przedmiotową pomoc, zwraca jej kwotę, w stosownym przypadku powiększoną o odsetki za zwłokę.

(55)

Niniejsza decyzja musi zostać wykonana bezzwłocznie, zwłaszcza jeżeli chodzi o odzyskanie indywidualnych kwot pomocy przyznanych na podstawie programu pomocy, z wyjątkiem pomocy przyznanej na konkretne projekty, które w momencie przyznawania pomocy spełniały wszystkie warunki wyznaczone w rozporządzeniu w sprawie zasady de minimis lub w rozporządzeniu o wyłączeniu mającym zastosowanie na mocy art. 1 i 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 994/98 z dnia 7 maja 1998 r. dotyczącego stosowania art. 92 i 93 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (15) albo w programie pomocy zatwierdzonym przez Komisję.

(56)

Komisja stwierdza, że Belgia przyznała przedmiotową pomoc niezgodnie z prawem, z naruszeniem art. 108 ust. 3 TFUE. Ponieważ pomoc jest częściowo niezgodna z rynkiem wewnętrznym, Belgia musi zakończyć jej przyznawanie i odzyskać od beneficjentów kwoty, które już przyznała niezgodnie z prawem,

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/50

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 768/2010 (2) zgodnie z art. 13 akapit pierwszy załącznika X do regulaminu pracowniczego ustalono współczynniki korygujące, którym podlegają od dnia 1 lipca 2009 r. wypłacane w walucie krajów zatrudnienia wynagrodzenia urzędników, pracowników zatrudnionych na czas określony i pracowników kontraktowych Unii Europejskiej pełniących służbę w krajach trzecich.

(2)

Zgodnie z art. 13 akapit drugi załącznika X do regulaminu pracowniczego należy dostosować z dniem 1 sierpnia 2009 r., 1 września 2009 r., 1 października 2009 r., 1 listopada 2009 r., 1 grudnia 2009 r. i 1 stycznia 2010 r. niektóre z tych współczynników korygujących, zważywszy, że w świetle danych statystycznych, jakimi dysponuje Komisja, zmiana kosztów utrzymania mierzonych na podstawie współczynnika korygującego oraz odpowiedniego kursu walutowego przekroczyła w niektórych krajach trzecich 5 % od momentu ich ostatniego ustalenia,