15.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 180/1

(1)

Dyrektywa Rady 86/613/EWG z dnia 11 grudnia 1986 r. w sprawie stosowania zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn pracujących na własny rachunek, w tym w rolnictwie, oraz w sprawie ochrony kobiet pracujących na własny rachunek w okresie ciąży i macierzyństwa (3) zapewnia stosowanie w państwach członkowskich zasady równego traktowania w odniesieniu do kobiet i mężczyzn prowadzących działalność na własny rachunek lub współpracujących przy wykonywaniu takiej działalności. W odniesieniu do osób prowadzących działalność na własny rachunek i małżonków takich osób dyrektywa 86/613/EWG nie okazała się być wystarczająco skuteczna i jej zakres powinien zostać zmieniony, gdyż dyskryminacja ze względu na płeć i molestowanie występują również poza dziedziną pracy, za którą otrzymuje się stałe wynagrodzenie. W trosce o przejrzystość dyrektywę 86/613/EWG należy zastąpić niniejszą dyrektywą.

(2)

Mając na uwadze poprawę ładu administracyjno-regulacyjnego w zakresie równości płci, Komisja zapowiedziała w swoim komunikacie z dnia 1 marca 2006 r. zatytułowanym „Plan działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn” weryfikację prawodawstwa Unii istniejącego w dziedzinie równości płci i pominiętego w trakcie przekształcenia w roku 2005 oraz aktualizację tego prawodawstwa, unowocześnienie i w stosownych przypadkach przekształcenie. Przekształcenie nie objęło dyrektywy 86/613/EWG.

(3)

W swoich konkluzjach z dnia 5 i 6 grudnia 2007 r. zatytułowanych „Równowaga ról kobiet i mężczyzn w kontekście miejsc pracy, wzrostu gospodarczego i spójności społecznej” Rada wezwała Komisję do rozważenia potrzeby zmiany, w razie konieczności, dyrektywy 86/613/EWG w celu ochrony praw związanych z macierzyństwem i ojcostwem osób prowadzących działalność na własny rachunek i pomagających im małżonków.

(4)

Parlament Europejski wielokrotnie zwracał się do Komisji o zweryfikowanie dyrektywy 86/613/EWG, zwłaszcza po to, by zwiększyła się ochrona macierzyństwa kobiet prowadzących działalność na własny rachunek oraz by poprawiła się sytuacja małżonków osób prowadzących działalność na własny rachunek.

(5)

Parlament Europejski określił już swoje stanowisko w tej dziedzinie w rezolucji z dnia 21 lutego 1997 r. w sprawie sytuacji małżonków osób pracujących na własny rachunek, pomagających im w prowadzeniu działalności (4).

(6)

W komunikacie z dnia 2 lipca 2008 r. zatytułowanym „Odnowiona agenda społeczna: Możliwości, dostęp i solidarność w Europie XXI wieku” Komisja potwierdziła, że należy podjąć działania służące zniesieniu różnicy między kobietami i mężczyznami w dziedzinie przedsiębiorczości oraz ułatwić godzenie życia prywatnego i zawodowego.

(7)

Obecnie istnieją już różne instrumenty prawne służące wdrażaniu zasady równego traktowania i obejmujące działalność na własny rachunek, w szczególności dyrektywa Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego (5) oraz dyrektywa 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (6). W związku z tym niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do obszarów objętych już zakresem innych dyrektyw.

(8)

Niniejsza dyrektywa nie ogranicza państw członkowskich w ich uprawnieniach do organizowania własnych systemów ochrony socjalnej. Wyłączna kompetencja państw członkowskich w dziedzinie organizowania własnych systemów ochrony socjalnej obejmuje między innymi decyzje dotyczące tworzenia, finansowania i zarządzania takimi systemami, a także właściwymi instytucjami, jak również decyzje dotyczące rodzaju świadczeń, ich przyznawania, poziomu składek oraz warunków dostępu do świadczeń.

(9)

Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do ich małżonków lub partnerów życiowych – jeżeli i w stopniu, w jakim uznawani są oni przez prawo krajowe – pod warunkiem że współpracują oni stale w prowadzeniu tej działalności. Aby poprawić sytuację tych małżonków i partnerów życiowych – jeżeli i w stopniu, w jakim uznawani są oni przez prawo krajowe – należy uznać pracę partnerów życiowych osób prowadzących działalność na własny rachunek.

(10)

Niniejszej dyrektywy nie należy stosować w kwestiach objętych innymi dyrektywami wdrażającymi zasadę równego traktowania kobiet i mężczyzn, zwłaszcza dyrektywą Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług (7). Między innymi nadal ma zastosowanie art. 5 dyrektywy 2004/113/WE, dotyczący ubezpieczeń i powiązanych usług finansowych.

(11)

Aby zapobiegać dyskryminacji ze względu na płeć, niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie zarówno do dyskryminacji bezpośredniej, jak i pośredniej. Molestowanie oraz molestowanie seksualne należy uznać za dyskryminację i dlatego należy ich zabronić.

(12)

Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać praw i obowiązków wynikających ze statusu małżeńskiego lub rodzinnego, określonych w prawie krajowym.

(13)

Zasada równego traktowania powinna obejmować stosunki między osobą prowadzącą działalność na własny rachunek a osobami trzecimi, objęte zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy, ale nie stosunki między tą osobą a jej małżonkiem lub partnerem życiowym.

(14)

W dziedzinie działalności na własny rachunek stosowanie zasady równego traktowania oznacza, że zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na płeć, na przykład w odniesieniu do zakładania, wyposażania lub rozszerzania działalności firmy czy do rozpoczynania lub rozszerzania jakiejkolwiek innej formy działalności na własny rachunek.

(15)

Państwa członkowskie mogą na mocy art. 157 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej utrzymać lub przyjmować środki przewidujące szczególne korzyści, zmierzające do ułatwienia rozpoczynania działalności na własny rachunek przez osoby płci niedostatecznie reprezentowanej lub zapobiegania niekorzystnym sytuacjom w karierze zawodowej i ich kompensowania. Zasadniczo środki, takie jak działania pozytywne, mające zapewnić równość płci w praktyce, nie powinny być postrzegane jako naruszenie zasady prawnej równego traktowania kobiet i mężczyzn.

(16)

Konieczne jest, aby warunki zakładania przedsiębiorstwa pomiędzy małżonkami lub partnerami życiowymi – jeżeli i w stopniu, w jakim uznawani są oni przez prawo krajowe – nie były bardziej restrykcyjne niż warunki zakładania przedsiębiorstwa pomiędzy innymi osobami.

(17)

Z uwagi na swój udział w rodzinnej działalności gospodarczej małżonkowie lub partnerzy życiowi – jeżeli i w stopniu, w jakim uznawani są oni przez prawo krajowe – osób prowadzących działalność na własny rachunek, które mają dostęp do systemu ochrony socjalnej, powinni także mieć prawo do korzystania z ochrony socjalnej. Państwa członkowskie powinny być zobowiązane do przedsięwzięcia niezbędnych środków w celu zorganizowania takiej ochrony socjalnej zgodnie z prawem krajowym. W szczególności do państw członkowskich należy decyzja, czy taka ochrona socjalna powinna być obowiązkowa czy dobrowolna. Państwa członkowskie mogą postanowić, że taka ochrona socjalna może być proporcjonalna w stosunku do udziału w działalności osoby prowadzącej działalność na własny rachunek lub poziomu składki.

(18)

Szczególna sytuacja ekonomiczna i fizyczna kobiet ciężarnych prowadzących działalność na własny rachunek oraz ciężarnych małżonek i partnerek życiowych – jeżeli i w stopniu, w jakim uznawane są one przez prawo krajowe – osób prowadzących działalność na własny rachunek sprawia, iż konieczne jest przyznanie im prawa do świadczeń macierzyńskich. Państwa członkowskie zachowują kompetencję do organizowania takich świadczeń, w tym do ustalania poziomu składek oraz dokonywania wszystkich uzgodnień dotyczących świadczeń i płatności, pod warunkiem że spełnione są minimalne wymogi określone w niniejszej dyrektywie. W szczególności państwa członkowskie mogą określić, w jakim okresie przed porodem lub po nim przysługuje prawo do świadczeń macierzyńskich.

(19)

Długość okresu, w którym kobietom pracującym na własnych rachunek, małżonkom lub – jeżeli i w stopniu, w jakim uznawane są one przez prawo krajowe – partnerkom życiowym osób pracujących na własnych rachunek przyznawane są świadczenia macierzyńskie, jest zbliżona do okresu urlopu macierzyńskiego obowiązującego obecnie na poziomie Unii. W przypadku gdy długość urlopu macierzyńskiego zatrudnionych podlega zmianie na poziomie Unii, Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie ocenę dotyczącą ewentualnej konieczności zmiany okresu, w którym kobietom pracującym na własnych rachunek, małżonkom lub partnerkom życiowym osób pracujących na własnych rachunek, o których mowa w art. 2, przysługują świadczenia macierzyńskie.

(20)

W celu uwzględnienia specyfiki działalności na własny rachunek kobiety prowadzące działalność na własny rachunek oraz małżonki i życiowe partnerki – jeżeli i w stopniu w jakim uznawane są one przez prawo krajowe – osób prowadzących działalność na własny rachunek powinny otrzymać dostęp do wszelkich istniejących usług zapewniających czasowe zastępstwo i umożliwiających przerwy w działalności zawodowej w związku z ciążą lub macierzyństwem lub do wszelkich istniejących krajowych usług socjalnych. Dostęp do tych usług może w całości lub w części zastępować możliwość pobierania zasiłku macierzyńskiego.

(21)

Osoby, które doznały dyskryminacji ze względu na płeć, powinny dysponować odpowiednimi środkami ochrony prawnej. Aby zapewniać skuteczniejszą ochronę stowarzyszenia, organizacje i inne podmioty prawne powinny mieć prawo angażowania się w postępowania, w sposób określony przez państwa członkowskie, w imieniu albo w interesie dowolnej ofiary, nie naruszając krajowych przepisów proceduralnych dotyczących reprezentacji, i do obrony przed sądem.

(22)

Ochrona osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz ich małżonków i partnerów życiowych – jeżeli i w stopniu, w jakim uznawani są oni przez prawo krajowe – przed dyskryminacją ze względu na płeć powinna być wzmocniona dzięki istnieniu w każdym państwie członkowskim co najmniej organu właściwego lub organów właściwych do analizowania odnośnych problemów, badania możliwych rozwiązań i świadczenia praktycznej pomocy ofiarom. Może to być ten sam organ lub te same organy, które na szczeblu krajowym odpowiadają za wdrażanie zasady równego traktowania.

(23)

Niniejsza dyrektywa ustanawia wymogi minimalne, pozostawiając państwom członkowskim możliwość wprowadzenia lub utrzymania korzystniejszych przepisów.

(24)

Ponieważ cel planowanych działań, tj. zapewnienie we wszystkich państwach członkowskich wspólnego wysokiego poziomu ochrony przed dyskryminacją, nie może być osiągnięty w wystarczający sposób przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przedsięwziąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

a)

osoby prowadzące działalność na własny rachunek, to znaczy wszystkie osoby prowadzące samodzielną działalność zarobkową na warunkach określonych przez prawo krajowe;

b)

małżonków osób prowadzących działalność na własny rachunek lub partnerów życiowych takich osób – jeżeli i w stopniu, w jakim uznawani są oni przez prawo krajowe – którzy nie są pracownikami ani wspólnikami, ale w stały sposób uczestniczą, na warunkach określonych przez prawo krajowe, w działaniach osoby prowadzącej działalność na własny rachunek i wykonują takie same zadania lub zadania o charakterze wspomagającym.

a)

zasiłkowi, który dana osoba otrzymałaby w razie przerwania swojej działalności z powodów zdrowotnych; lub

b)

utraconemu średniemu dochodowi lub zyskowi w odniesieniu do porównywalnego poprzedniego okresu, w wysokości podlegającej ewentualnym ograniczeniom określonym w prawie krajowym; lub

c)

jakiemukolwiek innemu zasiłkowi rodzinnemu ustalonemu w prawie krajowym, w wysokości podlegającej ewentualnym ograniczeniom określonym w prawie krajowym.

a)

świadczenie niezależnej pomocy ofiarom dyskryminacji w dochodzeniu ich racji w zakresie dyskryminacji, bez uszczerbku dla praw ofiar i stowarzyszeń, organizacji i innych podmiotów prawnych określonych w art. 9 ust. 2;

b)

prowadzenie niezależnych badań dotyczących dyskryminacji;

c)

publikowanie niezależnych sprawozdań i wydawanie zaleceń na temat wszelkich problemów związanych z taką dyskryminacją;

d)

wymianę, na właściwym szczeblu, dostępnych informacji z odpowiadającymi im organami europejskimi, takimi jak Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn.

15.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 180/7

(1)

Uzyskanie całościowego obrazu rozwoju inwestycji w infrastrukturę energetyczną w Unii ma kluczowe znaczenie dla tego, aby Komisja mogła wykonywać swoje zadania w dziedzinie energii. Dostępność regularnie dostarczanych i aktualnych danych oraz informacji powinna umożliwić Komisji przeprowadzenie niezbędnych porównań i ocen lub zaproponowanie odpowiednich środków na podstawie właściwych danych liczbowych i analiz, w szczególności w odniesieniu do przyszłej równowagi między podażą energii a popytem na nią.

(2)

Krajobraz energetyczny w Unii i poza nią uległ w ostatnich latach znacznym zmianom, co sprawiło, że inwestycje w infrastrukturę energetyczną stały się kluczową kwestią dla zagwarantowania dostaw energii do Unii, funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz przejścia na niskoemisyjny system energetyczny, które Unia rozpoczęła.

(3)

Nowa sytuacja na rynku energii wymaga znacznych inwestycji w różne rodzaje infrastruktury we wszystkich sektorach energetycznych, a także rozwijania nowych rodzajów infrastruktury i nowych technologii, które mają być wprowadzane na rynek. Liberalizacja sektora energetycznego oraz dalsza integracja rynku wewnętrznego nadają podmiotom gospodarczym większą rolę w zakresie inwestycji. Jednocześnie nowe wymogi polityki, takie jak cele dotyczące koszyka paliw, spowodują zmiany polityki państw członkowskich w odniesieniu do rozbudowy lub modernizacji infrastruktury energetycznej.

(4)

W tym kontekście należy poświęcić więcej uwagi inwestycjom w infrastrukturę energetyczną w Unii, szczególnie w celu przewidywania problemów, promowania najlepszych praktyk i zapewnienia większej przejrzystości w zakresie przyszłego rozwoju unijnego systemu energetycznego.

(5)

Komisja, a w szczególności jej jednostka odpowiedzialna za obserwację rynku energii, powinna zatem dysponować dokładnymi danymi oraz informacjami na temat projektów inwestycyjnych, w tym planów wycofania infrastruktury z eksploatacji, dotyczących najbardziej istotnych elementów systemu energetycznego Unii.

(6)

Dane oraz informacje dotyczące przewidywalnych zmian zdolności w zakresie produkcji, przesyłu i składowania oraz projektów w różnych sektorach energetyki mają duże znaczenie dla Unii i są ważne dla inwestycji w przyszłości. Należy zatem zapewnić, aby Komisja była powiadamiana o projektach inwestycyjnych, w przypadku których prace w zakresie budowy lub wycofywania z eksploatacji już się rozpoczęły lub co do których podjęto już ostateczną decyzję inwestycyjną.

(7)

Na mocy art. 41 i 42 Traktatu Euratom przedsiębiorstwa mają obowiązek zgłaszania swoich projektów inwestycyjnych. Niezbędne jest uzupełnianie takich informacji, w szczególności o okresowe sprawozdania na temat realizacji projektów inwestycyjnych. Takie dodatkowe obowiązki w zakresie składania sprawozdań nie naruszają przepisów art. 41–44 Traktatu Euratom.

(8)

Aby Komisja dysponowała spójnym obrazem przyszłych zmian w całym systemie energetycznym Unii, niezbędne są zharmonizowane ramy składania sprawozdań w odniesieniu do projektów inwestycyjnych, oparte na aktualnych kategoriach oficjalnych danych oraz informacji przekazywanych przez państwa członkowskie.

(9)

W tym celu państwa członkowskie powinny zgłaszać Komisji dane oraz informacje na temat projektów inwestycyjnych w infrastrukturze energetycznej dotyczących produkcji, składowania i przesyłu ropy naftowej, gazu ziemnego, energii elektrycznej, w tym energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, biopaliw oraz wychwytywania i składowania dwutlenku węgla, będących na etapie planowania lub w trakcie budowy na ich terytorium, w tym połączeń międzysystemowych z państwami trzecimi. Odnośne przedsiębiorstwa powinny podlegać obowiązkowi zgłaszania państwu członkowskiemu przedmiotowych danych oraz informacji.

(10)

Uwzględniając ramy czasowe projektów inwestycyjnych w sektorze energetycznym, przedkładanie sprawozdań raz na dwa lata powinno być wystarczające.

(11)

Celem uniknięcia nieproporcjonalnych obciążeń administracyjnych i zminimalizowania kosztów dla państw członkowskich i przedsiębiorstw, szczególnie małych i średnich przedsiębiorstw, niniejsze rozporządzenie powinno umożliwiać zwolnienie państw członkowskich i przedsiębiorstw z wymogów w zakresie składania sprawozdań, pod warunkiem że równoważne informacje będą przekazywane Komisji na mocy aktów prawnych Unii w danym sektorze energetycznym, które zostały przyjęte przez instytucje Unii, służących osiągnięciu celów dotyczących konkurencyjnych rynków energii w Unii, trwałości systemu energetycznego Unii oraz bezpieczeństwa dostaw energii do Unii. Należy zatem unikać jakiegokolwiek powielania wymogów w zakresie składania sprawozdań określonych w trzecim pakiecie dotyczącym rynku wewnętrznego w zakresie energii elektrycznej i gazu ziemnego.

(12)

Na potrzeby przetwarzania danych oraz zapewnienia łatwego i bezpiecznego przekazywania danych Komisja, a w szczególności jej jednostka odpowiedzialna za obserwację rynku energii, powinna mieć możliwość podjęcia wszelkich odpowiednich środków w tym zakresie, a w szczególności zastosowania zintegrowanych narzędzi i procedur informatycznych.

(13)

Ochronę osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych przez państwa członkowskie reguluje dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1), natomiast ochronę osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych przez Komisję reguluje rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (2). Niniejsze rozporządzenie nie narusza tych przepisów.

(14)

Państwa członkowskie – lub wyznaczone przez nie podmioty – oraz Komisja powinny chronić poufność danych oraz informacji objętych tajemnicą handlową. Dlatego państwa członkowskie lub wyznaczone przez nie podmioty powinny – z wyjątkiem danych i informacji dotyczących transgranicznych projektów przesyłowych – agregować takie dane oraz informacje na szczeblu krajowym przed przekazaniem ich Komisji. Jeżeli jest to wymagane, Komisja powinna następnie agregować te dane w taki sposób, aby żadne szczegółowe informacje dotyczące poszczególnych przedsiębiorstw i instalacji nie były ujawniane ani nie można było ich wywnioskować.

(15)

Komisja, a w szczególności jej jednostka odpowiedzialna za obserwację rynku energii, powinna zapewniać okresowe międzysektorowe analizy zmian strukturalnych i perspektyw systemu energetycznego Unii, a w razie potrzeby bardziej szczegółowe analizy niektórych aspektów tego systemu energetycznego. Analizy te powinny w szczególności przyczyniać się do określenia potencjalnych niedoborów w zakresie infrastruktury i inwestycji w kontekście zrównoważenia popytu na energię i jej podaży. Analizy powinny także stanowić wkład w dyskusje na szczeblu Unii na temat infrastruktur energetycznych i dlatego powinny być przekazywane Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz być udostępniane zainteresowanym stronom.

(16)

Komisja może korzystać z pomocy ekspertów z państw członkowskich lub innych właściwych ekspertów w celu wypracowania wspólnego rozumienia potencjalnych niedoborów w zakresie infrastruktury i związanych z tym zagrożeń oraz wspierania przejrzystości w odniesieniu do przyszłych zmian.

(17)

Opierając się w jak największym stopniu na formacie zgłoszeń wprowadzonym w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2386/96 (3) stosującym rozporządzenie Rady (WE) nr 736/96 z dnia 22 kwietnia 1996 r. w sprawie zgłaszania Komisji projektów inwestycyjnych stanowiących przedmiot zainteresowania Wspólnoty w sektorach ropy naftowej, gazu ziemnego i energii elektrycznej (4), a także po konsultacji z ekspertami krajowymi, Komisja powinna przyjąć środki techniczne niezbędne dla wykonania niniejszego rozporządzenia.

(18)

Biorąc pod uwagę skalę zmian, które byłyby niezbędne celem dostosowania rozporządzenia (WE) nr 736/96 do obecnych wyzwań w dziedzinie energetyki, oraz w interesie przejrzystości rozporządzenie to powinno zostać uchylone i zastąpione nowym rozporządzeniem,

1)

„infrastruktura” oznacza wszelkie instalacje lub części instalacji związane z produkcją, przesyłem i składowaniem;

2)

„projekty inwestycyjne” oznaczają projekty mające na celu:

3)

„ostateczna decyzja inwestycyjna” oznacza decyzję podjętą na poziomie przedsiębiorstwa, aby ostatecznie przeznaczyć środki na etap inwestycyjny danego projektu, przy czym etap inwestycyjny oznacza etap, w którym ma miejsce budowa lub wycofywanie z eksploatacji i ponoszone są koszty kapitałowe. Etap inwestycyjny nie obejmuje etapu planowania, w którym przygotowuje się realizację projektu, który obejmuje, w stosownych przypadkach, ocenę wykonalności, badania przygotowawcze i techniczne oraz uzyskanie koncesji i zezwoleń, i w którym ponoszone są koszty kapitałowe;

4)

„projekty inwestycyjne w trakcie budowy” oznaczają projekty inwestycyjne, których budowa się rozpoczęła i w odniesieniu do których ponoszone są koszty kapitałowe;

5)

„wycofanie z eksploatacji” oznacza etap, w którym infrastruktura zostaje na stałe wycofana z eksploatacji;

6)

„produkcja” oznacza wytwarzanie energii elektrycznej oraz przetwarzanie paliw, w tym biopaliw;

7)

„przesył” oznacza transport źródeł energii lub produktów lub dwutlenku węgla poprzez sieć, a w szczególności poprzez:

8)

„składowanie” oznacza stałe lub czasowe magazynowanie energii lub źródeł energii w obiektach naziemnych lub podziemnych lub w składowiskach geologicznych lub hermetyczne składowanie dwutlenku węgla w podziemnych formacjach geologicznych;

9)

„przedsiębiorstwo” oznacza każdą osobę fizyczną lub osobę prawną ustanowioną na podstawie prawa prywatnego lub publicznego, która podejmuje decyzje dotyczące projektów inwestycyjnych lub realizuje projekty inwestycyjne;

10)

„źródła energii” oznaczają:

11)

„organ specjalny” oznacza organ, któremu na mocy aktów prawnych Unii w danym sektorze energetycznym powierzono przygotowanie i przyjęcie ogólnounijnych wieloletnich planów rozwoju sieci oraz planów inwestycyjnych dotyczących infrastruktury energetycznej, taki jak europejska sieć operatorów systemów przesyłowych energii elektrycznej („ENTSO-E”), o której mowa w art. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 714/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci w odniesieniu do transgranicznej wymiany energii elektrycznej (5) oraz europejska sieć operatorów systemów przesyłowych gazu („ENTSO-G”), o której mowa w art. 4 rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 715/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego (6).

a)

dane państwo członkowskie lub wyznaczony przez nie podmiot zgłosiły już Komisji dane lub informacje spełniające wymogi niniejszego rozporządzenia i wskazały datę zgłoszenia i właściwy akt prawny; lub

b)

przygotowanie wieloletniego planu inwestycyjnego dotyczącego infrastruktury energetycznej na poziomie Unii powierza się organowi specjalnemu, który gromadzi do tego celu dane oraz informacje spełniające wymogi niniejszego rozporządzenia. W takim przypadku do celów niniejszego rozporządzenia organ specjalny zgłasza Komisji wszystkie istotne dane oraz informacje.

a)

wielkość zdolności na etapie planowania lub budowy;

b)

rodzaj i główne parametry infrastruktury lub zdolności na etapie planowania lub budowy, w tym lokalizację transgranicznych projektów przesyłowych, w stosownych przypadkach;

c)

przewidywany rok oddania do eksploatacji;

d)

rodzaj wykorzystywanych źródeł energii;

e)

instalacje zdolne do reagowania na kryzysy związane z bezpieczeństwem dostaw, takie jak urządzenia umożliwiające przesył w dwie strony lub przejście na inny rodzaj paliwa; oraz

f)

urządzenia w ramach systemów wychwytywania dwutlenku węgla lub instalacje mechanizmów wychwytywania i składowania dwutlenku węgla.

a)

rodzaj i zdolność danej infrastruktury; oraz

b)

przewidywany rok wycofania z eksploatacji.

a)

określenie potencjalnych przyszłych luk między popytem na energię a jej podażą, które mają znaczenie z punktu widzenia polityki energetycznej Unii;

b)

określenie przeszkód dla inwestycji oraz promowanie najlepszych praktyk w celu usunięcia tych przeszkód; oraz

c)

zapewnienie większej przejrzystości dla uczestników rynku i ewentualnych nowych podmiotów na rynku.

15.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 180/15

15.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 180/17

(1)

Kwoty cen reprezentatywnych oraz dodatkowych należności stosowanych przy przywozie cukru białego, cukru surowego oraz niektórych syropów zostały ustalone na rok gospodarczy 2009/10 rozporządzeniem Komisji (WE) nr 877/2009 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (UE) nr 616/2010 (4).

(2)

Zgodnie z zasadami i warunkami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006 dane, którymi dysponuje obecnie Komisja, stanowią podstawę do korekty wymienionych kwot,

15.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 180/19

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 616/2007 otworzyło kontyngenty taryfowe na przywóz produktów w sektorze mięsa drobiowego.

(2)

Wnioski o pozwolenia na przywóz złożone w ciągu pierwszych siedmiu dni lipca 2010 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 października do dnia 31 grudnia 2010 r., przekraczają w przypadku niektórych kontyngentów ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości pozwolenia mogą być wydawane, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski,

15.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 180/21

(1)

W dyrektywie 91/68/EWG określono warunki dotyczące zdrowia zwierząt regulujące handel owcami i kozami w Unii. Ustalono w niej warunki, zgodnie z którymi państwa członkowskie lub ich regiony mają być uznawane za oficjalnie wolne od brucelozy.

(2)

Decyzja Komisji 93/52/EWG z dnia 21 grudnia 1992 r. stwierdzająca stosowanie się państw członkowskich lub regionów do wymagań odnoszących się do brucelozy (B. melitensis) i przyznająca im status oficjalnie wolnych od choroby (3) zawiera w swych załącznikach wykaz państw członkowskich i ich regionów uznanych za oficjalnie wolne od brucelozy (B. melitensis) zgodnie z dyrektywą 91/68/EWG.

(3)

Litwa przedłożyła Komisji dokumentację, wykazującą spełnienie odpowiednich warunków określonych w dyrektywie 91/68/EWG, w celu uznania Litwy za oficjalnie wolną od brucelozy (B. melitensis) w odniesieniu do jej całego terytorium. W związku z powyższym to państwo członkowskie powinno zostać uznane za oficjalnie wolne od tej choroby. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do decyzji 93/52/EWG.

(4)

Włochy przedłożyły Komisji dokumentację, wykazującą – w odniesieniu do wszystkich prowincji w regionie Molise – spełnienie odpowiednich warunków określonych w dyrektywie 91/68/EWG, w celu uznania tego regionu za oficjalnie wolny od brucelozy (B. melitensis). Region ten powinien zatem zostać uznany za oficjalnie wolny od tej choroby.

(5)

Włochy zwróciły się również o wprowadzenie zmian w dotyczącym tego państwa członkowskiego wpisie w wykazie regionów państw członkowskich uznanych za oficjalnie wolne od brucelozy (B. melitensis) w załączniku II do decyzji 93/52/EWG. W obecnym podziale administracyjnym Włoch region Trydent-Górna Adyga dzieli się na dwa odrębne regiony, a mianowicie prowincję Bolzano i prowincję Trydent. Region Sardynia został podzielony na osiem prowincji. Ponadto ponieważ wszystkie prowincje regionów Lombardia, Piemont, Toskania, Sardynia i Umbria zostały już uznane za oficjalnie wolne od brucelozy (B. melitensis), całe te regiony powinny zostać uznane za oficjalnie wolne od tej choroby.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić dotyczący Włoch wpis w załączniku II do decyzji 93/52/EWG.

(7)

Dyrektywa 64/432/EWG ma zastosowanie do handlu bydłem i trzodą chlewną w Unii. Określono w niej warunki, zgodnie z którymi państwo członkowskie lub jego część bądź region mogą być uznane za oficjalnie wolne od gruźlicy, brucelozy i enzootycznej białaczki bydła w odniesieniu do stad bydła.

(8)

Decyzja Komisji 2003/467/WE z dnia 23 czerwca 2003 r. ustanawiająca status bydła oficjalnie wolnego od gruźlicy, brucelozy i enzootycznej białaczki bydła dla stad w niektórych państwach członkowskich i regionach państw członkowskich (4) zawiera wykaz takich państw członkowskich i regionów odpowiednio w załącznikach I, II i III do tej decyzji.

(9)

Włochy przedłożyły Komisji dokumentację, wykazującą – w odniesieniu do wszystkich prowincji w regionach Lombardia i Toskania oraz prowincji Cagliari, Medio Campidano, Ogliastra i Olbia-Tempio w regionie Sardynia – spełnienie odpowiednich warunków określonych w dyrektywie 64/432/EWG, aby umożliwić uznanie tych regionów i prowincji za regiony Włoch oficjalnie wolne od gruźlicy.

(10)

Włochy przedłożyły Komisji dokumentację, wykazującą – w odniesieniu do prowincji Campobasso w regionie Molise – spełnienie odpowiednich warunków określonych w dyrektywie 64/432/EWG, aby umożliwić uznanie tej prowincji za region Włoch oficjalnie wolny od brucelozy.

(11)

Włochy przedłożyły też Komisji dokumentację, wykazującą – w odniesieniu do prowincji Neapol w regionie Kampania, prowincji Brindisi w regionie Apulia i prowincji Agrigento, Caltanissetta, Syrakuzy i Trapani w regionie Sycylia – spełnienie odpowiednich warunków określonych w dyrektywie 64/432/EWG, aby umożliwić uznanie ich za regiony Włoch oficjalnie wolne od enzootycznej białaczki bydła.

(12)

W wyniku oceny dokumentacji przedłożonej przez Włochy prowincje i regiony, których to dotyczy, powinny zostać uznane za regiony Włoch oficjalnie wolne odpowiednio od gruźlicy, brucelozy i enzootycznej białaczki bydła.

(13)

Włochy zwróciły się również o wprowadzenie zmian w dotyczącym tego państwa członkowskiego wpisie w wykazie regionów państw członkowskich uznanych za oficjalnie wolne od gruźlicy, brucelozy i enzootycznej białaczki bydła w załącznikach do decyzji 2003/467/WE. W obecnym podziale administracyjnym Włoch region Trydent-Górna Adyga dzieli się na dwa odrębne regiony, a mianowicie prowincję Bolzano i prowincję Trydent.

(14)

Ponadto ponieważ wszystkie prowincje regionów Emilia-Romania, Lombardia, Sardynia i Umbria wymienionych w rozdziale 2 załącznika II do decyzji 2003/467/WE zostały już uznane za oficjalnie wolne od brucelozy, a wszystkie prowincje regionów Emilia-Romania, Lombardia, Marche, Piemont, Toskania, Umbria i Val d’Aosta wymienionych w rozdziale 2 załącznika III do decyzji 2003/467/WE zostały już uznane za oficjalnie wolne od enzootycznej białaczki bydła, całe te regiony powinny zostać uznane za oficjalnie wolne od tych odpowiednich chorób.

(15)

Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki do decyzji 2003/467/WE.

(16)

W związku z powyższym należy odpowiednio zmienić decyzje 93/52/EWG i 2003/467/WE.

(17)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

15.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 180/26

(1)

W dniu 30 czerwca 2009 r. Komisja Europejska („Komisja”) otrzymała skargę dotyczącą domniemanego dumpingu wyrządzającego szkodę w odniesieniu do przywozu niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części pochodzących z Indii i Malezji („kraje, których dotyczy postępowanie”).

(2)

Skarga została złożona przez Europejski Instytut Przemysłowych Elementów Złącznych („EIFI”) w imieniu producentów, których produkcja stanowi znaczny odsetek, w tym wypadku ponad 25 %, ogólnej unijnej produkcji niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej zgodnie z art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(3)

Wspomniana skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na przywóz dumpingowy i wynikającą z niego znaczną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia postępowania antydumpingowego.

(4)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym Komisja, w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2), wszczęła odpowiednio postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części pochodzących z krajów, których dotyczy postępowanie, obecnie objętych kodami CN 7318 12 10, 7318 14 10, 7318 15 30, 7318 15 51, 7318 15 61 i 7318 15 70.

(5)

W tym samym dniu Komisja wszczęła odpowiednio postępowanie antysubsydyjne dotyczące przywozu do Unii niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części pochodzących z krajów, których dotyczy postępowanie (3).

(6)

Komisja rozesłała kwestionariusze do przedstawicieli przemysłu unijnego oraz do wszystkich znanych zrzeszeń producentów w Unii, do eksporterów/producentów w krajach, których dotyczy postępowanie, do wszystkich zrzeszeń eksporterów/producentów, do importerów, do wszystkich znanych zrzeszeń importerów oraz do władz krajów, których dotyczy postępowanie. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(7)

W drodze pisma z dnia 1 kwietnia 2010 r. do Komisji EIFI oficjalnie wycofało skargę.

(8)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w przypadku wycofania skargi postępowanie może zostać zakończone, o ile nie jest to sprzeczne z interesem Unii.

(9)

Komisja uznała, że obecne postępowanie powinno zostać zakończone, ponieważ dochodzenie nie ujawniło żadnych okoliczności wskazujących, iż takie zakończenie nie leżałoby w interesie Unii. Zainteresowane strony zostały odpowiednio poinformowane i umożliwiono im przedstawienie uwag. Nie wpłynęły żadne uwagi wskazujące, że takie zakończenie nie leżałoby w interesie Unii.

(10)

Komisja uznaje zatem, że postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części pochodzących z krajów, których dotyczy postępowanie, powinno zostać zakończone,

15.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 180/28

(1)

W dniu 30 czerwca 2009 r. Komisja Europejska („Komisja”) otrzymała skargę dotyczącą domniemanego subsydiowania wyrządzającego szkodę w odniesieniu do przywozu niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części pochodzących z Indii i Malezji („kraje, których dotyczy postępowanie”).

(2)

Skarga została złożona przez Europejski Instytut Przemysłowych Elementów Złącznych („EIFI”) w imieniu producentów, których produkcja stanowi znaczny odsetek, w tym wypadku ponad 25 %, łącznej unijnej produkcji niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej zgodnie z art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(3)

Wspomniana skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na subsydiowanie i wynikającą z niego znaczną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia postępowania antysubsydyjnego.

(4)

Przed wszczęciem postępowania i zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego Komisja powiadomiła rządy krajów, których dotyczy postępowanie, o otrzymaniu odpowiednio udokumentowanej skargi zawierającej zarzut, iż subsydiowany przywóz niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części pochodzących z tych krajów powoduje istotną szkodę dla przemysłu unijnego. Rządy krajów, których dotyczy postępowanie, zostały oddzielnie zaproszone do konsultacji mających na celu wyjaśnienie sytuacji w odniesieniu do treści skargi oraz w celu wspólnego uzgodnienia rozwiązania. W trakcie konsultacji nie zdołano wypracować wspólnego rozwiązania.

(5)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym Komisja, w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2), wszczęła odpowiednio postępowanie antysubsydyjne dotyczące przywozu do Unii niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części pochodzących z krajów, których dotyczy postępowanie, obecnie objętych kodami CN 7318 12 10, 7318 14 10, 7318 15 30, 7318 15 51, 7318 15 61 i 7318 15 70.

(6)

W tym samym dniu Komisja wszczęła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części pochodzących z krajów, których dotyczy postępowanie (3).

(7)

Komisja rozesłała kwestionariusze do przedstawicieli przemysłu unijnego oraz do wszystkich znanych zrzeszeń producentów w Unii, do eksporterów/producentów w krajach, których dotyczy postępowanie, do wszystkich zrzeszeń eksporterów/producentów, do importerów, do wszystkich znanych zrzeszeń importerów oraz do władz krajów, których dotyczy postępowanie. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(8)

W drodze pisma z dnia 1 kwietnia 2010 r. do Komisji EIFI oficjalnie wycofało skargę.

(9)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w przypadku wycofania skargi postępowanie może zostać zakończone, o ile nie jest to sprzeczne z interesem Unii.

(10)

Komisja uznała, że obecne postępowanie powinno zostać zakończone, ponieważ dochodzenie nie ujawniło żadnych okoliczności wskazujących, iż takie zakończenie nie leżałoby w interesie Unii. Zainteresowane strony zostały odpowiednio poinformowane i umożliwiono im przedstawienie uwag. Nie wpłynęły żadne uwagi wskazujące, że takie zakończenie nie leżałoby w interesie Unii.

(11)

Komisja uznaje zatem, że postępowanie antysubsydyjne dotyczące przywozu do Unii niektórych elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części pochodzących z krajów, których dotyczy postępowanie, powinno zostać zakończone,

15.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 180/30

(1)

Dyrekcja Generalna ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich (DG AGRI), po otrzymaniu skarg w październiku 2003 r. oraz w listopadzie 2004 r., zbadała sprawę finansowania przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter przez kraj związkowy Hesja.

(2)

W związku z powyższym odbyły się dwa spotkania. Pierwsze, z udziałem władz Hesji oraz urzędników z DG AGRI, w dniu 26 stycznia 2005 r., oraz drugie, z udziałem premiera Hesji Kocha oraz komisarz ds. rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich, w dniu 29 września 2005 r. Po spotkaniu z dnia 29 września 2005 r. DG AGRI skierowała w dniu 13 października 2005 r. pismo do władz Hesji.

(3)

Pismami z dnia 25 stycznia 2005 r., 25 kwietnia 2005 r. oraz 12 grudnia 2005 r. władze Hesji przekazały DG AGRI informacje, do których następuje odwołanie w treści niniejszej decyzji.

(4)

W wiadomości e-mail przesłanej w dniu 6 lipca 2006 r. władze niemieckie zgodnie z art. 88 ust. 3 Traktatu WE zgłosiły Komisji finansowanie kapitałowe nowych pomieszczeń produkcyjnych. Jak wynika z przekazanych informacji, zgłoszenie nastąpiło dla celów pewności prawnej. Z uwagi na fakt, iż część środków została wypłacona jeszcze przed zgłoszeniem, środek został wpisany do rejestru pomocy niezgłoszonych pod numerem NN 56/06. W wiadomościach e-mail przesłanych w dniach 21 września 2006 r. oraz 14 listopada 2006 r. władze niemieckie przekazały dodatkowe informacje.

(5)

Pismem z dnia 20 grudnia 2006 r. (C(2006) 6605 wersja ostateczna) Komisja poinformowała władze niemieckie o wszczęciu postępowania zgodnie z art. 88 ust. 2 Traktatu WE w odniesieniu do przedmiotowej pomocy.

(6)

Decyzja Komisji w sprawie wszczęcia postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2). Komisja wezwała pozostałe zainteresowane strony do przedstawienia uwag w terminie jednego miesiąca.

(7)

Komisja otrzymała uwagi jednej z zainteresowanych stron, która pismem z dnia 15 lutego 2007 r. zwróciła się z prośbą o tymczasowe zachowanie poufności.

(8)

Przedmiotowe uwagi zostały przekazane władzom niemieckim pismem z dnia 2 marca 2007 r., przy czym tożsamość zainteresowanej strony nie została ujawniona. Pismem z dnia 7 marca 2007 r. zainteresowana strona wycofała prośbę o zachowanie poufności. W wiadomości e-mail przesłanej w dniu 4 kwietnia 2007 r. władze niemieckie przekazały kolejne informacje.

(9)

Zgodnie z przekazanymi informacjami przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter GmbH Kloster Eberbach z siedzibą w Eltville nad Renem posiada 190 hektarów upraw winorośli, a zatem jest największym przedsiębiorstwem winiarskim w Niemczech. Przedsiębiorstwo koncentruje się na produkcji wysokogatunkowych win, przede wszystkim ze szczepu Riesling, a także w coraz szerszym zakresie win czerwonych. Przedsiębiorstwo jest w 100 % własnością kraju związkowego Hesja.

(10)

Początkowo działalność winiarska kraju związkowego Hesja stanowiła część ogólnej działalności administracyjnej („zarządzanie kameralistyczne”), a następnie, od 2003 r., prowadzona była przez tzw. „Landesbetrieb”. W związku z finansowaniem przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter niezbędne jest zbadanie szeregu środków:

(11)

Przed rokiem 2003 przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter notowało straty. Straty te były pokrywane ze środków kraju związkowego.

(12)

Przed zgłoszeniem środka przez Niemcy władze heskie przedstawiły szczegółowe informacje dotyczące przydziałów finansowych, które kraj związkowy Hesja zrealizował w latach 1995–2002 na rzecz przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter.

(13)

W ramach zarządzania kameralistycznego działalność Hessische Staatsweingüter ujęta była w budżecie kraju związkowego w rozdziale 09 35 oraz 03 35. Niedobory przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter pokrywane były przez kraj związkowy Hesja w sposób ogólny, w ramach budżetu przewidzianego na poszczególne lata.

(14)

Jak wynika z przekazanych informacji, w tym czasie klasztor Eberbach, dawne opactwo cystersów – zabytek architektury i kultury – również należał do przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter. W związku z powyższym koszty utrzymania i zarządzania klasztorem zostały przypisane przedsiębiorstwu Hessische Staatsweingüter. Zgodnie z przekazanymi informacjami klasztor jest obecnie zarządzany przez niezależną fundację prawa publicznego.

(15)

Zgodnie z przekazanymi informacjami przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter uzyskało w latach 1995–1997 następujące wyniki finansowe:

(16)

Władze heskie stwierdziły, że koszty związane z utrzymaniem i zarządzaniem klasztorem Eberbach nie powinny zostać uwzględnione przy określaniu łącznej wysokości kwoty, którą kraj związkowy Hesja przeznacza na finansowanie działalności winiarskiej przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter.

(17)

Zgodnie z przekazanymi informacjami dochody i wydatki klasztoru Eberbach, które należy przypisać przedsiębiorstwu Hessische Staatsweingüter, zostały wykazane w osobnej grupie pozycji (grupa 72), w związku z czym środki te mogą zostać wyraźnie oddzielone od innych pozycji.

(18)

Ponadto zdaniem władz heskich na kontach przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter znajdowały się również pozostałe, niedające się w bezpośredni sposób przyporządkować usługi publiczne, w szczególności reprezentacyjne próbki wina przeznaczone na potrzeby Landtagu oraz rządu kraju związkowego, a także inwestycje związane ze scalaniem gruntów. Jak wynika z przekazanych informacji, wydatki te zostały wyszczególnione w zawierającym dodatkowe wyjaśnienia załączniku do rozdziałów 09 35 i 03 35 rocznego sprawozdania finansowego.

(19)

W związku z powyższym wysokość dotacji przyznawanych przez kraj związkowy Hesja na rzecz działalności winiarskiej przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter należy zdaniem władz Hesji skorygować w następujący sposób:

(20)

Zgodnie z przekazanymi informacjami Landesbetrieb Hessische Staatsweingüter (utworzony dnia 1 stycznia 1998 r. jako niesamodzielna, odrębna jednostka administracyjna kraju związkowego) otrzymał dotacje operacyjne, w których zawarte były subwencje operacyjne oraz subwencje przeznaczone na realizację zadań reprezentacyjnych (ryczałt za przygotowanie próbek wina na potrzeby Landtagu oraz rządu Hesji).

(21)

Według informacji przekazanych przez władze heskie, za właściwe dotacje w okresie 1998-2002, przyznane na rzecz przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter, należy uznać następujące kwoty:

(22)

W opinii władz heskich właściwe dotacje, przyznane w okresie 1995–2002 można przedstawić w skrócie w następujący sposób:

(23)

W celu przygotowania restrukturyzacji działalności winiarskiej przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter na wniosek kraju związkowego Hesja opracowało we współpracy z Forschungsanstalt Geisenheim dokument strategiczny zatytułowany „Analiza sytuacji i perspektywy rozwoju” (niem. „Situationsanalyse und Entwicklungsperspektiven”), w którym przedstawiono szereg różnych scenariuszy dotyczących dalszego rozwoju winnic państwowych. Dokument ten przewidywał dwie możliwe formy prawne prowadzenia działalności winiarskiej (spółkę GmbH lub fundację). W odniesieniu do strategii przedsiębiorstwa poszczególne opcje zakładały remont kapitalny istniejących pomieszczeń produkcyjnych lub też budowę nowych.

(24)

W oparciu o powyższy dokument opracowano w czerwcu 2002 r. plan operacyjny odnoszący się do poszczególnych scenariuszy. Scenariusz „status-quo” przewidywał, że w okresie kolejnych dziesięciu lat stare obiekty w Eltville zostaną stopniowo odrestaurowane, a koszt tej operacji wyniesie 6,7 mln EUR Opcja „status-quo” nie pomogła jednak odzyskać rentowności działalności winiarskiej. Zgodnie z planem operacyjnym finansowanie Staatsweingüter w okresie dziesięciu lat wiązałoby się z koniecznością przyznania przez kraj związkowy Hesja dotacji w łącznej wysokości 14,3 mln EUR (łącznie z pokryciem deficytu gotówkowego wynikającego z wcześniejszej działalności gospodarczej, prowadzonej od roku 2000), a także wykorzystania zysku w wysokości ok. 7,7 mln EUR, pochodzącego ze sprzedaży trwałych aktywów przedsiębiorstwa, które nie są niezbędne do codziennej działalności. W takim przypadku jeszcze w 2011 r. działalność winiarska przyniosłaby straty na poziomie 2 mln EUR.

(25)

Druga opcja strategiczna, czyli budowa nowych pomieszczeń produkcyjnych na starym terenie w Eltville, została uznana za najmniej opłacalną z ekonomicznego punktu widzenia i w związku z tym została odrzucona.

(26)

Jedyna opcja strategiczna, która według planu operacyjnego pozwoliłaby na uzyskanie długoterminowej rentowności, polegała na budowie nowych pomieszczeń produkcyjnych na terenie zakładu produkcyjnego w majątku Steinberg oraz przeniesieniu administracji i winoteki przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter do klasztoru Eberbach. W przypadku tej opcji przyjęto, że kraj związkowy musiałby przejąć zobowiązania wynikające z prowadzenia działalności winiarskiej do końca 2002 r. Wysokość kosztów inwestycyjnych związanych z budową nowych pomieszczeń produkcyjnych oszacowano na łączną kwotę 15 mln EUR. Koszty te miały zostać częściowo pokryte ze środków uzyskanych w wyniku sprzedaży majątku trwałego, a częściowo ze środków kapitału obcego. Jak wynika z modelu planu operacyjnego, w roku gospodarczym 2006/2007 miał zostać osiągnięty pierwszy dodatni udział w pokryciu kosztów, a w roku gospodarczym 2008/2009 pierwszy dodani przepływ środków pieniężnych. Wysokość niezbędnych dotacji kraju związkowego, przeznaczonych na pokrycie potrzeb w zakresie wykorzystania przepływów pieniężnych w pierwszych latach restrukturyzacji począwszy od 2003 r., określono łącznie na kwotę 4,3 mln EUR.

(27)

Z uwagi na zmianę sytuacji na rynku oraz zmianę innych warunków (m.in. wskutek ogólnej sytuacji gospodarczej w Niemczech oraz w wyniku powodzi) plan operacyjny z czerwca 2002 r. musiał zostać zaktualizowany we wrześniu 2002 r., a model finansowy zrewidowany. Według zrewidowanego modelu finansowego opóźnienie dotyczące momentu osiągnięcia rentowności przez przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter wiązało się z koniecznością przyznania przez kraj związkowy Hesja dodatkowych dotacji w wysokości 3,4 mln EUR.

(28)

Uchwałą z dnia 10 grudnia 2002 r. rząd kraju związkowego Hesja zdecydował, że działalność winiarska zostanie w dniu 1 stycznia 2003 r. powierzona spółce GmbH, Staatsweingüter GmbH Kloster Eberbach (zwanej dalej: „GmbH”). Powyższa procedura została określona przez władze heskie mianem „formalnej prywatyzacji”. Ponadto rząd kraju związkowego podjął decyzję o budowie nowych pomieszczeń produkcyjnych na terenie zakładu produkcyjnego w majątku Steinberg oraz przeniesieniu administracji z Eltville do Eberbach (realizacja trzeciej opcji strategicznej przedstawionej w planie operacyjnym).

(29)

Aktywa obrotowe oraz aktywa trwałe w formie ruchomości niezbędne do codziennej działalności należące do byłego Landesbetrieb Hessische Staatsweingüter o łącznej wartości 7,3 mln EUR, a także krótkoterminowe zobowiązania i roszczenia, zostały przeniesione na GmbH. Aktywa trwałe w formie nieruchomości niezbędne do codziennej działalności (tereny wykorzystywane do celów produkcji i budynki) zostały przekazane na rzecz tzw. „Betrieb gewerblicher Art” (instytucja handlowa utworzona na mocy prawa publicznego i będąca w 100 % własnością kraju związkowego) i są dzierżawione przez GmbH. Jak wynika z przedstawionych informacji, wysokość czynszu dzierżawnego została określona na podstawie dwóch ekspertyz dotyczących określenia wysokości czynszu, przedłożonych przez władze heskie.

(30)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez władze heskie, kraj związkowy Hesja w ramach zakrojonego na szeroką skalę planu inwestycyjnego zamierzał udostępnić GmbH wystarczającą ilość kapitału, aby w ten sposób zapewnić średnio- i długookresową rentowność spółki na międzynarodowych rynkach wina, bez konieczności finansowania ze środków publicznych.

(31)

Do końca 2002 r. zobowiązania Landesbetrieb wobec kraju związkowego Hesja wzrosły do kwoty 1 792 000 EUR. Zobowiązania te zostały następnie zastąpione przez kraj związkowy na dzień 31 grudnia 2002 r. odpowiednią prognozą wydatków, zawartą w załączniku do budżetu na rok 2002.

(32)

W momencie utworzenia GmbH w styczniu 2003 r. spółka została wyposażona przez kraj związkowy Hesja w środki o wartości 1 mln EUR (kapitał subskrybowany spółki). W wyniku przeniesienia aktywów (oraz niektórych zobowiązań), a także umorzenia wierzytelności oraz wniesienia w początkowym okresie działalności spółki wkładu kapitałowego, kapitał własny nowoutworzonej GmbH wyniósł ok. 7,6 mln EUR (91 % sumy bilansowej).

(33)

Pod koniec 2003 r. podjęto decyzję o wniesieniu drugiego wkładu kapitałowego w wysokości 1,225 mln EUR. Kwota ta została faktycznie wypłacona w transzach: 400 000 EUR w dniu 2 kwietnia, 300 000 EUR w dniu 28 czerwca, 125 000 EUR w dniu 11 sierpnia oraz 100 000 EUR w dniu 15 września 2004 r. Wreszcie ostatnia transza w wysokości 300 000 EUR została wypłacona w dniu 27 lutego 2006 r. Wniesiony kapitał został zaksięgowany w bilansie GmbH jako rezerwa kapitałowa.

(34)

Plan operacyjny z września 2002 r. został ponownie zaktualizowany w lutym 2003 r. (plan operacyjny z dnia 26 lutego 2003 r., rozszerzony o kompletny plan zysków i strat), a następnie raz jeszcze poddany aktualizacji w listopadzie 2003 r. (plan operacyjny z dnia 28 listopada 2003 r.). Plan operacyjny z dnia 28 listopada 2003 r. zakładał, że dodatni wskaźnik EBITDA (3) zostanie osiągnięty już w roku gospodarczym 2007, dodatni przepływ środków pieniężnych w roku 2010, a nadwyżki roczne od roku 2014. Jak wynika z przekazanych informacji, model finansowy stanowiący podstawę planu operacyjnego zakładał (w oparciu o zysk przed opodatkowaniem), że stopa zwrotu z kapitału własnego osiągnie wartość 3 % w roku 2016, a od roku 2019 wartość wyższą niż 7 %.

(35)

W związku z powyższym władze heskie przedstawiły Komisji ekspertyzę dotyczącą sytuacji rynkowej i rentowności porównywalnych przedsiębiorstw winiarskich w Niemczech i Unii Euroepsjkiej („Streszczenie ekspertyzy – Pozycja rynkowa i rentowność przedsiębiorstw winiarskich w Niemczech i Unii Europejskiej porównywalnych do Hessische Staatsweingüter Kloster Eberbach GmbH, Eltville” [„Die Marktstellung und Wirtschaftlichkeit von mit der Hessischen Staatsweingüter Kloster Eberbach GmbH, Eltville, vergleichbaren Weingütern in Deutschland und der Europäischen Union”] autorstwa prof. Dietera Hoffmana, Forschungsanstalt Geisenheim, sporządzoną w kwietniu 2005 r., zwaną dalej: „ekspertyzą Hoffmanna”). W przedmiotowym sprawozdaniu wykorzystano analizy przedsiębiorstw, które Forschungszentrum Geisenheim przeprowadza regularnie w odniesieniu do ponad 130 przedsiębiorstw winiarskich. Miało to na celu określenie średnich wskaźników rentowności w sektorze.

(36)

Jak wynika z ekspertyzy Hoffmana, przedsiębiorstwa winiarskie, a także ewentualni właściciele spoza branży, są zainteresowane długoterminowym i stabilnym zwrotem kapitału własnego. Wyniki analizy wskazują, że w okresie 1992–2003, w odniesieniu do wszystkich objętych badaniem przedsiębiorstw winiarskich, średnia rentowność kapitałów własnych kształtowała się na poziomie 1,9 %. Wiodące przedsiębiorstwa winiarskie osiągnęły rentowność kapitału własnego na poziomie 11,7 %. Z przekazanych informacji wynika jednak, że objęte badaniem wiodące przedsiębiorstwa winiarskie nie mogą być bezpośrednio porównywane z przedsiębiorstwem Hessische Staatsweingüter, ponieważ funkcjonują one jako przedsiębiorstwa rodzinne, w związku z czym wskaźniki rentowności muszą być skorygowane o wartość kosztów personalnych, wynikających z zarządzania zewnętrznego. Po dokonaniu powyższej korekty (przy uwzględnieniu kosztów zatrudnienia jednego dyrektora technicznego i dwóch dyrektorów handlowych) stopa zwrotu z kapitału własnego dla wiodących przedsiębiorstw winiarskich wyniesie według sprawozdania ok. 2 % (1992–2003) lub 3 % (1998–2003). Zdaniem władz heskich powyższe wartości powinny być stosowane jako kryterium porównawcze w odniesieniu do finansowania przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter.

(37)

Z ekspertyzy Hoffmanna wynika, że w przypadku restrukturyzacji przedsiębiorstw winiarskich lub w przypadku długoterminowych inwestycji na szerszą skalę próg rentowności zostanie osiągnięty najwcześniej po 10 latach, a średnio w okresie 10–15 lat.

(38)

Władze heskie twierdzą, że modele finansowe stanowiące podstawę do powyższych szacunków opierają się na bardzo konserwatywnym podejściu do planowania. Jak wynika z przekazanych informacji, plan operacyjny z dnia 26 lutego 2003 r. został zweryfikowany przez KPMG Deutsche Treuhand-Gesellschaft Aktiengesellschaft (KPMG) i uznany za bardzo konserwatywny zgodnie z najgorszym zakładanym scenariuszem wydarzeń.

(39)

Kraj związkowy Hesja udostępnia przedsiębiorstwu GmbH Kloster Eberbach kapitał przeznaczony na budowę nowych pomieszczeń produkcyjnych, znajdujących się pod powierzchnią ziemi. Jak wynika z przekazanych informacji, przedmiotowa inwestycja stanowi kluczowy środek zapewniający osiągnięcie rentowności GmbH w perspektywie średnio- i długookresowej (zob. motywy 23–26), którego wdrożenie – z uwagi na braki strukturalne starych pomieszczeń produkcyjnych w Eltville – jest niezbędne do utrzymania jakości wina oraz zapewnienia, że przestrzegane będą międzynarodowe normy żywnościowe. Nowe pomieszczenia produkcyjne zostaną wybudowane na terenie zakładu produkcyjnego w majątku Steinberg.

(40)

Całość inwestycji w wysokości ok. 15 mln EUR zostanie częściowo sfinansowana ze środków pochodzących z wkładu kapitałowego wniesionego przez kraj związkowy Hesja. Wbrew pierwotnym postanowieniom planu restrukturyzacji, finansowanie kapitałowe w wysokości 7,5 mln EUR, zgłoszone dnia 6 lipca 2006 r., nie zostało udostępnione w formie wkładu kapitałowego, ale w formie pożyczki z prawem do udziału w zysku (niem. „partiarisches Darlehen”).

(41)

Tego rodzaju pożyczka z prawem do udziału w zysku oparta jest na stałej rocznej stopie procentowej wynoszącej 3,7 % i przewiduje możliwość rekapitalizacji odsetek rocznych do roku 2014 lub 2015 (czyli umorzenia 50 % odsetek oraz odsetek składanych w roku 2014 lub 2015).

(42)

Ponadto pożyczka z prawem do udziału w zysku uprawnia do udziału w zysku rocznym według stawki odpowiadającej stosunkowi pożyczki do subskrybowanego kapitału GmbH, do wysokości 25 % niespłaconej kwoty pożyczki. W październiku 2006 r. wysokość udziału w zyskach kształtowała się na poziomie 88 %.

(43)

Pożyczka z prawem do udziału w zysku będzie umarzana od 2021 r. według stawki 5 % w stosunku rocznym.

(44)

Pożyczka z prawem do udziału w zysku zostanie wypłacona na prośbę kierownictwa GmbH, stosownie do postępów w realizacji projektu inwestycyjnego.

(45)

Jak wynika z przekazanych informacji, pierwsza transza pożyczki w wysokości 300 000 EUR została wypłacona już w sierpniu 2004 r. w związku z planem budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych. Pozostałe transze w łącznej wysokości 2,3 mln EUR zostały wypłacone w okresie od marca do września 2006 r. w związku z budową nowych pomieszczeń produkcyjnych. Powyższe kwoty zostały przyznane w formie dotacji na mocy dwóch decyzji Ministerstwa Środowiska, Obszarów Wiejskich i Ochrony Konsumentów Hesji (Hessisches Ministerium für Umwelt, ländlichen Raum und Verbraucherschutz) z dnia 22 grudnia 2004 r. oraz 21 lipca 2006 r. dotyczących przekazania łącznej kwoty odpowiednio 1,2 mln EUR i 6,3 mln EUR, przeznaczonej na wydatki związane z budową nowych pomieszczeń produkcyjnych. Jak wynika z informacji przekazanych przez władze niemieckie w wiadomości elektronicznej z dnia 14 listopada 2006 r., powyższe decyzje zostały cofnięte, a kwoty przekazane już na mocy powyższych decyzji w związku z budową nowych pomieszczeń produkcyjnych uwzględniono w pożyczce z prawem do udziału w zysku na określonych tam warunkach.

(46)

Zaktualizowany w dniu 16 października 2006 r. plan operacyjny GmbH, oparty na początkowych planach na lata 2004–2020 i odzwierciedlający koszty finansowania budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych, został przekazany Komisji w liście wysłanym drogą elektroniczną w dniu 16 listopada 2006 r. Zgodnie z tym planem operacyjnym, obejmującym okres od 2006 r. do 2020 lub 2025 r. i przewidującym stałe oprocentowanie udostępnionego kapitału na poziomie 3,7 %, można spodziewać się, że dodatni przepływ środków pieniężnych zostanie po raz pierwszy osiągnięty w roku 2010 (4). Nadwyżki mają natomiast być uzyskiwane od 2014 r.

(47)

Zgodnie z planem operacyjnym w 2014 r. łączne oprocentowanie pożyczki z prawem do udziału w zysku (łącznie ze stałą minimalną stopą zwrotu na poziomie 3,7 %) wyniesie ok. 4,3 %, przy czym w roku 2020 stopa zwrotu będzie wyższa niż 13 %.

(48)

Zgodnie z przekazanymi informacjami GmbH w ciągu pierwszych dwóch lat działalności, tj. w latach 2004 i 2005, wyraźnie przekroczyła planowany poziom obrotów oraz zysku.

(49)

Budowa nowych pomieszczeń produkcyjnych jest finansowana za pomocą pożyczki udzielonej przez bank komercyjny. Odpowiednia oferta Commerzbank AG (wraz z możliwością refinansowania przez bank Kreditanstalt für Wiederaufbau) została przekazana Komisji wiadomością e-mail w dniu 22 września 2006 r. Oferta ta zawiera powszechnie stosowane na rynku zobowiązania, zmianę klauzuli dotyczącej własności (5), a także wymóg dotyczący posiadania minimalnej ilości środków własnych. Powyższy próg wynosi 30 % i obowiązuje w całym okresie spłaty pożyczki.

(50)

W piśmie z dnia 20 grudnia 2006 r. (C(2006) 6605 wersja ostateczna), w którym Komisja poinformowała władze niemieckie o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego stwierdzono, że kraj związkowy Hesja – poprzez stałe pokrywanie strat wynikających z prowadzenia działalności winiarskiej do roku 2003 – działa na korzyść przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter. W związku z powyższym przedmiotowy środek stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(51)

Ponadto Komisja wyraziła wątpliwość, czy w związku z wniesieniem obu wkładów kapitałowych w wysokości 1 mln EUR oraz 1,225 mln EUR można uznać, iż kraj związkowy Hesja postąpił jak inwestor prywatny.

(52)

Ponadto Komisja stwierdziła, iż możliwe jest sformułowanie wniosku, zgodnie z którym kraj związkowy Hesja, poprzez przyznanie Hessische Staatsweingüter GmbH – na zasadzie niezależnej inwestycji – pożyczki z prawem do udziału w zysku, postąpił jak inwestor prywatny.

(53)

Jednakże Komisja stwierdziła również, iż finansowanie kapitałowe nowych pomieszczeń produkcyjnych należy uznać za inwestycję zrealizowaną przez kraj związkowy Hesja, w związku z czym powstaje pytanie, czy inwestor prywatny, po pokryciu strat przedsiębiorstwa wynikających z prowadzonej w przeszłości działalności, a także po wniesieniu wkładu kapitałowego w łącznej wysokości 2,225 mln EUR, w dalszym ciągu – na warunkach określonych w pożyczce z prawem do udziału w zysku – byłby skłonny do udostępnienia kapitału w wysokości 7,5 mln EUR, przeznaczonego na budowę nowych pomieszczeń produkcyjnych.

(54)

Pismem z dnia 15 lutego 2007 r. Komisja otrzymała uwagi Interessensgemeinschaft der Rheingauer Winzer (zwanej dalej „zainteresowaną stroną”), która początkowo zwróciła się z prośbą o zachowanie poufności, a następnie cofnęła powyższą prośbę pismem z dnia 7 marca 2007 r.

(55)

W treści uwag przekazanych przez zainteresowaną stronę, która wyraziła sprzeciw wobec planów budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych Hessische Staatsweingüter, zwraca się uwagę na cztery kwestie: fazę przygotowawczą projektu, datowaną na lata 2002–2006, niedoskonałości planu operacyjnego, inwestycje nieujęte w planie operacyjnym oraz derogacje na mocy z art. 87 Traktatu WE.

(56)

Zainteresowana strona twierdzi, że już w momencie podjęcia decyzji o finansowaniu budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych można było zauważyć, iż rząd kraju związkowego Hesja nie zamierza postępować jak inwestor prywatny. Na potwierdzenie swojego stanowiska zainteresowana strona przytacza następujące argumenty:

(57)

Ponadto zainteresowana strona stawia pytanie, w jakim stopniu do osiągnięcia celu GmbH na rok 2005/2006 przyczyniły się przychody uzyskane z innych źródeł.

(58)

Zainteresowana strona twierdzi, że na podstawie planu operacyjnego z października 2006 r., w którym uwzględniono pożyczkę z prawem do udziału w zysku, nie można udowodnić, iż wniesienie wkładów kapitałowych w roku 2003 i 2004 oraz finansowanie kapitałowe budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych odbyło się z poszanowaniem zasady prywatnego inwestora. Na potwierdzenie swojego stanowiska zainteresowana strona przytacza następujące argumenty:

(59)

Na podstawie powyższych obserwacji zainteresowana strona przedstawiła alternatywne obliczenia odnoszące się do sytuacji w roku 2014. Przyjmując założenie, że straty produkcji własnej wynoszącej 1,1 mln litrów wyniosą 3 %, cena sprzedaży 300 000 litrów wina pochodzącego z zakupów zewnętrznych wyniesie 5 EUR, a koszty materiałowe w odniesieniu do każdego litra wina będą kształtować się na poziomie 1,80 EUR, wynik działalności gospodarczej GmbH w roku 2014 zamknie się zdaniem zainteresowanej strony deficytem na poziomie 900 000 EUR, zamiast prognozowanego zysku na poziomie 164 000 EUR. Zainteresowana strona wskazuje również, że plan operacyjny odznacza się dużą niestabilnością i nie uwzględnia w wystarczający sposób ewentualnych fluktuacji.

(60)

Zainteresowana strona twierdzi, że administracja i winoteka należące do przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter pozostają na terenie odnawianego klasztoru Eberbach. Zainteresowana strona krytycznie odnosi się do faktu, iż koszty odnowienia klasztoru nie zostały ujęte w planie operacyjnym. Zdaniem zainteresowanej strony nie można w tym przypadku wykluczyć możliwości subsydiowania krzyżowego w wyniku ustalenia niższej opłaty za czynsz.

(61)

Ponadto zainteresowana strona krytycznie odnosi sie do faktu, iż prywatne przedsiębiorstwa winiarskie mogą jedynie w ograniczonym zakresie wykorzystywać winotekę klasztorną jako miejsce sprzedaży swoich produktów.

(62)

Zainteresowana strona twierdzi, że rząd kraju związkowego Hesja nie może stosować przedstawionych poniżej argumentów w celu uznania swoich świadczeń finansowych za dopuszczalną pomoc zgodnie z art. 87 Traktatu WE:

(63)

W dniu 4 kwietnia 2007 r. Komisja otrzymała uwagi władz niemieckich. Uwagi władz niemieckich uwzględniają podział dokonany w treści uwag przekazanych przez zainteresowaną stronę i zawierają argumenty odnoszące się do czterech kwestii: postępowania władz kraju związkowego Hesja zgodnie z testem inwestora prywatnego; rzetelności planu operacyjnego; kwestii uwzględnienia w planie operacyjnym faktu zlokalizowania administracji i winoteki na terenie klasztoru Eberbach; nieistotności uzasadnienia dotyczącego zgodności pomocy. Ponadto uwagi władz niemieckich zawierają informacje na temat sprzedaży nieruchomości należących w przeszłości do zakładu budżetowego.

(64)

Według informacji przekazanych przez władze niemieckie rząd kraju związkowego już w momencie podjęcia decyzji o budowie nowych pomieszczeń produkcyjnych postąpił jak inwestor prywatny. Zdaniem władz niemieckich argumenty przedstawione przez zainteresowaną stronę są błędne pod względem merytorycznym i nie mają znaczenia prawnego. Na potwierdzenie swojego stanowiska władze niemieckie przytaczają następujące argumenty:

(65)

Władze niemieckie twierdzą, że rozwój ekonomiczny GmbH jest zgodny z planem operacyjnym. W roku 2005 nie uzyskano przychodów z innych źródeł. Plan dotyczący wysokości obrotów przedsiębiorstwa został przekroczony o kwotę 500 000 EUR. Zwiększeniu wysokości pozostałych przychodów operacyjnych w związku z likwidacją szkód w ramach ubezpieczeń na wypadek powodzi towarzyszyło zwiększenie kosztów rzeczowych i osobowych związanych z wystąpieniem powyższych szkód.

(66)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez władze niemieckie, pomimo słabych zbiorów w roku 2005 (o 21 % niższych niż w 2004 r.) oraz w roku 2006 (o 32 % niższych niż w 2004 r.) wynik finansowy przedsiębiorstwa za rok 2006 jest zgodny z planem operacyjnym.

(67)

Jak wynika z przekazanych informacji, obie decyzje, na mocy których wypłacono pierwsze transze środków przeznaczonych na finansowanie budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych, zostały cofnięte, a całość środków w kwocie 7,5 mln EUR została przyznana w formie pożyczki z prawem do udziału w zysku. Wypłacone już kwoty zostały na tych samych warunkach z mocą wsteczną uwzględnione w ramach pożyczki. W budżecie kraju związkowego dokonano natomiast niezbędnych korekt.

(68)

Władze niemieckie twierdzą, że plan operacyjny jest rzetelny i opiera się na konserwatywnych i realistycznych założeniach. Na potwierdzenie swojego stanowiska władze niemieckie przytaczają następujące argumenty:

(69)

Jak wynika z przekazanych informacji, celem odnowienia klasztoru Eberbach, które prawdopodobnie potrwa ponad 25 lat, nie jest udzielenie wsparcia finansowego GmbH, ale zachowanie zabytku kultury. Pomieszczenia przeznaczone na potrzeby administracji i winoteki zostaną wynajęte przez GmbH na warunkach rynkowych. Umowa pomiędzy GmbH a fundacją Kloster Eberbach nie została dotychczas zawarta. Szacowana wysokość opłaty za czynsz została uwzględniona w planie operacyjnym.

(70)

Jak wynika z przekazanych informacji, finansowanie budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE, ponieważ rząd kraju związkowego Hesja postąpił jak inwestor prywatny. W związku z powyższym argumenty, na które zdaniem zainteresowanej strony będzie powoływał się kraj związkowy Hesja w celu uzasadnienia przyznania pomocy, są w przedmiotowym przypadku nieistotne.

(71)

Ponadto władze niemieckie poinformowały Komisję, że nieruchomości o wartości 2 959 675 EUR, należące w przeszłości do zakładu budżetowego, zostały sprzedane, a zysk przekazany do budżetu kraju związkowego.

(72)

Przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter prowadzi działalność w zakresie produkcji wina i wprowadzania go na rynek. Zgodnie z art. 71 rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (6), art. 87, 88 i 89 Traktatu stosuje się do produkcji i handlu produktami objętymi powyższym rozporządzeniem. W związku z powyższym istnieje konieczność zbadania przedmiotowych środków w kontekście zasad dotyczących pomocy państwa.

(73)

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu WE wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub gałęziom produkcji, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(74)

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich pomoc dla przedsiębiorstwa może wpływać na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi, jeżeli przedmiotowe przedsiębiorstwo prowadzi działalność na rynku, który podlega handlowi wewnątrzwspólnotowemu (7). Przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter prowadzi działalność w zakresie produkcji wina i wprowadzania go na rynek, operuje zatem na rynku międzynarodowym, gdzie występuje silna konkurencja (8). Przedmiotowe środki są finansowane z zasobów państwowych (z budżetu kraju związkowego Hesja) i mają charakter selektywny, ponieważ dotyczą określonego przedsiębiorstwa. W związku z powyższym należy zbadać, czy środki te przyniosły w przeszłości lub nadal przynoszą przedsiębiorstwu Hessische Staatsweingüter korzyść zakłócającą konkurencję lub wymianę handlową, i w związku z tym stanowią pomoc w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE. W celu dokonania oceny, czy dany środek przynosi korzyść należy zastosować test prywatnego inwestora (9).

(75)

Dochodzenie potwierdziło, że kraj związkowy Hesja, pokrywając straty przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter, przysporzył temu przedsiębiorstwu korzyści, w związku z czym przedmiotowy środek stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(76)

Należy zbadać, czy Hessische Staatsweingüter w okresie, w którym prowadziło działalność w ramach zarządzania kameralistycznego jako część ogólnej administracji kraju związkowego Hesja (do końca 1997 r.), a następnie jako Landesbetrieb, tj. osobna część ogólnej administracji, lecz w dalszym ciągu bez własnej osobowości prawnej, może zostać uznane za przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(77)

Jeżeli państwo prowadzi działalność gospodarczą, to zgodnie wyrokiem Trybunału w sprawie C-118/85, Komisja przeciwko Włochom (10), dla uznania danego podmiotu lub jednostki za przedsiębiorstwo publiczne nie jest istotne, czy przedmiotowa działalność jest prowadzona za pośrednictwem innego podmiotu czy jednostki należącej do administracji państwowej. Z powyższego wynika zatem, iż przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter już w okresie przed 2003 r. należy uznać za przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(78)

Komisja stwierdza, że okres, który powinien zostać uwzględniony w kontekście oceny pomocy, obejmuje lata 1995–2002. Komisja przypomina, że zgodnie z art. 15 rozporządzania Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (11) kompetencje Komisji w zakresie windykacji pomocy podlegają dziesięcioletniemu okresowi przedawnienia. Okres przedawnienia rozpoczyna bieg w dniu, w którym bezprawnie przyznano pomoc beneficjentowi. Jakiekolwiek działanie, podejmowane przez Komisję lub przez państwo członkowskie, działające na wniosek Komisji w odniesieniu do pomocy przyznanej bezprawnie powoduje przerwanie okresu przedawnienia.

(79)

W decyzji w sprawie wszczęcia postępowania Komisja stwierdziła, że pierwsze spotkanie władz Hesji z urzędnikami z DG AGRI, które odbyło się w dniu 26 stycznia 2005 r., należy uznać za działanie, które powoduje przerwanie okresu przedawnienia zgodnie z art. 15 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999.

(80)

Powyższe tymczasowe stwierdzenie nie jest kwestionowane ani w treści uwag przekazanych przez zainteresowane strony, ani też w uwagach władz niemieckich, przekazanych po opublikowaniu decyzji w sprawie wszczęcia postępowania. W związku z powyższym Komisja podtrzymuje stanowisko, że pierwsze spotkanie władz Hesji z urzędnikami z DG AGRI, które odbyło się w dniu 26 stycznia 2005 r., należy uznać za działanie, które powoduje przerwanie okresu przedawnienia.

(81)

Przedmiotowa pomoc, przyznana na potrzeby stałego pokrycia strat przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter przez kraj związkowy Hesja, składa się zatem z właściwych dotacji przyznanych w odniesieniu do działalności winiarskiej w ramach zarządzania kameralistycznego w okresie 1995–1997 (209 520 EUR) oraz dotacji przyznanych na rzecz Landesbetrieb w latach 1998–2002 (332 339 EUR). Łączna wysokość pomocy wynosi zatem 541 859 EUR (zob. motyw 22).

(82)

Pismem z dnia 20 grudnia 2006 r. (C(2006) 6605 wersja ostateczna) Komisja stwierdziła ponadto, że faktycznym beneficjentem udzielonej w przeszłości pomocy wydaje się być tzw. Betrieb gewerblicher Art.

(83)

Według informacji przekazanych przez władze niemieckie Betrieb gewerblicher Art jest prawnym i gospodarczym następcą przedsiębiorstwa Landesbetrieb Hessische Staatsweingüter, ponieważ jest prawnym i ekonomicznym właścicielem aktywów trwałych Hessische Staatsweingüter i w związku z tym powinien zostać uznany za faktycznego beneficjenta udzielonej w przeszłości pomocy. GmbH dzierżawi od Betrieb gewerblicher Art aktywa trwałe w formie nieruchomości niezbędne do codziennej działalności. Wysokość czynszu dzierżawnego została określona na podstawie dwóch ekspertyz dotyczących określenia wysokości czynszu, przedłożonych przez władze heskie (zob. motyw 29) Komisja stwierdza zatem, iż przedmiotowe aktywa trwałe zostały wydzierżawione na warunkach rynkowych.

(84)

Zdaniem Komisji GmbH, która przejęła zadania w zakresie kontynuacji działalności winiarskiej i otrzymała aktywa obrotowe oraz aktywa trwałe niezbędne do codziennej działalności należące do Landesbetrieb (zob. motyw 29), odniosła jednak korzyść wskutek wdrożenia określonych działań przed dniem 31 grudnia 2002 r., w związku z czym również powinna zostać uznana za beneficjenta udzielonej wcześniej pomocy.

(85)

W związku z powyższym potwierdziły się wątpliwości, na których podstawie Komisja wszczęła postępowanie, a także tymczasowe stwierdzenia zawarte w decyzji w sprawie wszczęcia postępowania.

(86)

Dochodzenie potwierdziło wątpliwość Komisji, że kraj związkowy Hesja nie postąpił jak inwestor prywatny, wnosząc na rzecz GmbH wkład kapitałowy w wysokości 1 mln EUR, a następnie 1,225 mln EUR.

(87)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez władze niemieckie kapitał został udostępniony na warunkach rynkowych, ponieważ spodziewane zyski – co potwierdza ekspertyza Hoffmanna – odpowiadały średnim zyskom uzyskiwanym w sektorze, a nawet były wyższe. Zgodnie z analizą KPMG plan operacyjny GmbH opierał się przy tym na konserwatywnym podejściu.

(88)

Komisja stwierdza, że tego rodzaju ocena odnosi się do całego procesu restrukturyzacji, ponieważ władze niemieckie jako kryterium porównawcze zastosowały stopę zwrotu z kapitału własnego, a kapitał własny GmbH odzwierciedla wszystkie wdrożone działania restrukturyzacyjne (tj. nie tylko wkłady kapitałowe, ale również wniesienie wkładów oraz umorzenie wierzytelności).

(89)

Zainteresowana strona wyjaśnia w swoich uwagach (zob. motyw 54), że kraj związkowy Hesja już w momencie podjęcia decyzji o sfinansowaniu nowych pomieszczeń produkcyjnych nie działał jak inwestor prywatny. W uwagach odniesiono się do takich kwestii, jak skład rady nadzorczej GmbH i nieuwzględnienie innych, nierentownych przedsiębiorstw winiarskich, a także do faktu, że wkłady kapitałowe zostały przyznane bez ustanowienia jakichkolwiek wymogów dotyczących oczekiwanego zysku z kapitału. Ponadto zainteresowana strona krytycznie odnosi się do rzekomych niedoskonałości planu operacyjnego, a także oświadcza, że plan jest niestabilny i nie uwzględnia w wystarczającym stopniu fluktuacji występujących na rynku.

(90)

Władze niemieckie w swoich uwagach (zob. motyw 63) odrzucają argumenty przytoczone przez zainteresowaną stronę, twierdząc, że są one błędne z merytorycznego punktu widzenia i nie mają znaczenia prawnego.

(91)

Zdaniem Komisji wątpliwości przywołane przez zainteresowaną stronę zostały rozwiane wyjaśnieniami władz niemieckich, a plan operacyjny jest rzetelny. Ponadto Komisja podziela stanowisko władz niemieckich, zgodnie z którym w kontekście testu prywatnego inwestora należy jako kryterium porównawcze uwzględnić inne, podobne, rentowne przedsiębiorstwa winiarskie (zob. motyw 64).

(92)

W związku z powyższym Komisja stwierdza, że działania restrukturyzacyjne wdrożone przez kraj związkowy Hesja na rzecz GmbH (wniesienie wkładów, umorzenie wierzytelności oraz przyznanie dwóch wkładów kapitałowych) mogą same w sobie zostać uznane za środki możliwe do zaakceptowania przez inwestora prywatnego. Komisja uważa jednak, że oceny wkładów kapitałowych należy dokonać w kontekście wszystkich wdrożonych działań, w tym również dotyczących pokrycia strat w okresie przed dniem 31 grudnia 2002 r., kiedy to działalność winiarska była prowadzona jako integralna część ogólnej działalności administracyjnej kraju związkowego Hesja, ponieważ GmbH przejęła zadania w zakresie kontynuowania działalności winiarskiej i w pewnym stopniu powinna również zostać uznana za beneficjenta udzielonej wcześniej pomocy (zob. motyw 83) (12).

(93)

Zdaniem Komisji w szczególności umorzenie wierzytelności w wysokości 1 792 000 EUR, odnoszących się do zobowiązań zakładu budżetowego wobec kraju związkowego Hesja w związku z prowadzoną w przeszłości działalnością, miało ten sam cel, co okazjonalne pokrywanie strat przed dniem 31 grudnia 2002 r. W związku z powyższym środek ten może zostać uznany za subwencjonowanie w późniejszym okresie prowadzonej w przeszłości działalności.

(94)

W związku z powyższym Komisja uważa, że działania restrukturyzacyjne nie mogą zostać oddzielone w stosowny sposób od działań wdrożonych przed dniem 31 grudnia 2002 r. Komisja stwierdza zatem, że z uwagi na przyznaną w przeszłości pomoc operacyjną w odniesieniu do działalności winiarskiej kraj związkowy Hesja nie postąpił jak inwestor prywatny, wdrażając różnego rodzaju działanie restrukturyzacyjne na rzecz GmbH (wniesienie wkładów, umorzenie wierzytelności, przyznanie dwóch wkładów kapitałowych), a także iż działania restrukturyzacyjne stanowią tym samym pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(95)

W związku z powyższym potwierdziły się wątpliwości, na podstawie których Komisja wszczęła postępowanie, a także tymczasowe stwierdzenia zawarte w decyzji w sprawie wszczęcia postępowania.

(96)

W odniesieniu do finansowania kapitałowego nowych pomieszczeń produkcyjnych dochodzenie potwierdziło wątpliwość Komisji, że w kontekście wcześniejszych inwestycji przyznanie przez kraj związkowy Hesja pożyczki z prawem do udziału w zysku na rzecz Hessische Staatsweingüter GmbH oznacza, że kraj związkowy nie postąpił jak inwestor prywatny.

(97)

Twierdzenia zainteresowanej strony dotyczące rzekomych niedoskonałości planu operacyjnego odnoszą się również do kwestii finansowania budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych. Władze niemieckie odrzucają powyższą argumentację (zob. motywy 58 i 68). W odniesieniu do kwestii związanej z finansowaniem budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych Komisja również uważa, że wątpliwości zgłoszone przez zainteresowaną stronę zostały rozwiane wyjaśnieniami władz niemieckich, a plan operacyjny jest rzetelny (zob. motyw 91), ponieważ uwzględnia możliwość wystąpienia zmian dotyczących poziomu zysków, jakości produktów oraz strat, a także uwzględnia wszystkie niezbędne elementy kosztów (zob. motywy 68 i 69). Ponadto plan operacyjny został zweryfikowany przez KPMG i uznany za bardzo konserwatywny (zob. motyw 38).

(98)

Ponadto zainteresowana strona odnosi się do faktu, iż wkład kapitałowy kraju związkowego Hesja przeznaczony na finansowanie budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych został przekształcony w pożyczkę z prawem do udziału w zysku dopiero po konsultacjach z Komisją. Strona zainteresowana twierdzi również, że wydatki związane z działalnością administracji oraz winoteki należącej do przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter nie zostały ujęte w planie operacyjnym. Zdaniem zainteresowanej strony nie można w tym przypadku wykluczyć możliwości subsydiowania skrośnego w wyniku ustalenia niższej opłaty za czynsz.

(99)

W swoich uwagach władze niemieckie informują, że kwoty wypłacone już w związku z budową nowych pomieszczeń produkcyjnych zostały w całości uwzględnione w ramach pożyczki z prawem do udziału w zysku i objęte z mocą wsteczną warunkami określonymi w tej pożyczce (zob. motyw 67). Ponadto władze niemieckie wyjaśniają, że wydatki związane z wynajęciem na terenie klasztoru Eberbach pomieszczeń na potrzeby administracji i winoteki przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter zostały w pełni uwzględnione w planie operacyjnym (zob. motyw 69). Szacowana wysokość opłaty za czynsz została uwzględniona w planie operacyjnym. W związku z powyższym Komisja uważa, że wątpliwości przywołane przez zainteresowaną stronę zostały rozwiane wyjaśnieniami władz niemieckich.

(100)

Pożyczka z prawem do udziału w zysku oparta jest na stałej rocznej stopie procentowej wynoszącej 3,7 % i uprawnia do udziału w zysku rocznym (szczegółowy opis warunków finansowych zob. motywy 41–44). Zdaniem Komisji powyższe warunki stanowią możliwe do zaakceptowania warunki rynkowe dla tego rodzaju inwestycji. Ponadto Komisja stwierdza, że finansowanie pozostałej części inwestycji za pomocą pożyczki udzielonej na warunkach rynkowych świadczy o żywotności ekonomicznej przedsiębiorstwa.

(101)

W związku z tym Komisja podtrzymuje swój wniosek sformułowany w piśmie z dnia 20 grudnia 2006 r. (C(2006) 6605 wersja ostateczna), iż pożyczka z prawem do udziału w zysku może zostać sama w sobie uznana za środek przyznany na warunkach możliwych do zaakceptowania przez prywatnego inwestora, co z kolei oznacza, że GmbH nie uzyskała w ten sposób jakiejkolwiek korzyści.

(102)

Komisja uważa jednak, że finansowanie budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych nie może zostać w stosowny sposób oddzielone od pomocy, którą GmbH otrzymała w przeszłości. Budowa nowych pomieszczeń produkcyjnych stanowiła integralną część planu restrukturyzacji i powinna zostać uznana za kolejne działanie wdrożone w ramach procesu restrukturyzacji (po umorzeniu wierzytelności i wniesieniu obu wkładów kapitałowych). Ponadto obecna sytuacja ekonomiczna i finansowa GmbH, która umożliwia spółce częściowe sfinansowanie budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych poprzez pożyczkę udzieloną przez bank komercyjny, wynika z wdrożenia przez kraj związkowy Hesja określonych działań restrukturyzacyjnych na rzecz GmbH i w związku z tym musi być rozpatrywana w kontekście tych właśnie środków.

(103)

Komisja stwierdza zatem, że w kontekście wdrożonych w przeszłości działań restrukturyzacyjnych finansowanie przez kraj związkowy Hesja budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych w wysokości 7,5 mln EUR poprzez pożyczkę z prawem do udziału w zysku oznacza, że kraj związkowy nie postąpił jak inwestor prywatny, w związku z czym pożyczka z prawem do udziału w zysku stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(104)

W związku z powyższym potwierdziły się wątpliwości, na których podstawie Komisja wszczęła postępowanie, a także tymczasowe stwierdzenia zawarte w decyzji w sprawie wszczęcia postępowania.

(105)

Zakaz pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 nie wyklucza możliwości, że określone rodzaje pomocy, na podstawie wyłączeń określonych w ust. 2 i 3 tego artykułu, mogą zostać uznane za zgodne ze wspólnym rynkiem.

(106)

Nie można twierdzić, że przedmiotowe środki mają charakter społeczny lub też służą naprawieniu szkód spowodowanych katastrofami naturalnymi, co umożliwiłoby powołanie się na art. 87 ust. 2 lit. a) lub b) Traktatu WE. Jest również oczywiste, że środki te nie są przeznaczone na sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu regionów, w których poziom życia jest nienormalnie niski, wspieranie realizacji ważnych projektów stanowiących przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania, czy też wspieranie kultury i zachowanie dziedzictwa kulturowego. W związku z powyższym wyłączenia przewidziane w art. 87 ust. 3 lit. a), b) oraz d) Traktatu WE nie mają w tym przypadku zastosowania.

(107)

Komisja może uznać pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem w przypadku stosowania wyłączeń na mocy art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu WE w sytuacji, gdy pomoc przeznaczona jest na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem.

(108)

Zgodnie z pkt 15 wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007–2013 (13), aby środek pomocy mógł zostać uznany za zgodny z regułami wspólnego rynku, musi zawierać element stymulujący lub musi wymagać współdziałania ze strony podmiotu korzystającego z pomocy. Jednostronne środki pomocy państwa, których celem jest jedynie poprawa sytuacji finansowej producentów, a które nie przyczyniają się w żaden sposób do rozwoju sektora, uznaje się za stanowiące pomoc operacyjną niezgodną ze wspólnym rynkiem.

(109)

Komisja zauważa, że nie jest oczywiste, czy przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter w okresie przed 2003 r. mogło zostać uznane za przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji. Jest prawdą, że kwota 541 859 EUR, którą przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter otrzymało w latach 1995–2002 od kraju związkowego Hesja, stanowi pomoc państwa. Nie musi to jednak koniecznie oznaczać, że przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter posiadało status przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji, które nie było w stanie pozyskać dodatkowych środków finansowych na warunkach rynkowych. Ponadto okazjonalne pokrywanie strat miało charakter środków doraźnych i nie opierało się na planie restrukturyzacji. Powyższe środki zostały wdrożone na długo przed podjęciem decyzji o restrukturyzacji przedsiębiorstwa. Ostatni przypadek pokrycia strat w kwocie 541 859 EUR miał miejsce w 1999 r. (zob. motyw 21), podczas gdy przygotowania do restrukturyzacji przedsiębiorstwa rozpoczęły się dopiero w roku 2001 r., prace nad planem restrukturyzacji zainicjowano dopiero w czerwcu 2002 r., a oficjalna decyzja o restrukturyzacji przedsiębiorstwa została podjęta dnia 10 grudnia 2002 r. (zob. opis procesu restrukturyzacji w motywach 23–38, a w szczególności w motywie 28). W związku z powyższym pokrywanie strat przedsiębiorstwa nie może zostać uznane za część procesu restrukturyzacji, który faktycznie rozpoczął się w dniu 31 grudnia 2002 r.

(110)

Przedmiotowa pomoc nie miała również związku z inwestycjami, kształceniem, tworzeniem miejsc pracy czy współdziałaniem wymaganym od podmiotu korzystającego z pomocy. Pomoc miała jedynie na celu poprawę sytuacji finansowej beneficjenta.

(111)

W związku z powyższym Komisja uważa, że przedmiotowa pomoc stanowi pomoc operacyjną niezgodną ze wspólnym rynkiem.

(112)

Komisja wyraża ubolewanie, że władze niemieckie nie zgłosiły pomocy zgodnie z art. 88 ust. 3 Traktatu WE, ale wdrożyły ją w sposób niezgodny z prawem.

(113)

Ponieważ stwierdzono, że finansowanie kapitałowe budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych stanowi w kontekście wdrożonych w przeszłości działań restrukturyzacyjnych pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE (zob. motyw 103), środek ten zostanie poddany ocenie jako część działań restrukturyzacyjnych.

(114)

Pomoc na restrukturyzację przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji musi zwykle zostać zbadana na podstawie wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (14). Zgodnie z pkt 103 i 104 powyższych wytycznych zgłoszenia zarejestrowane przez Komisję przed dniem 10 października 2004 r., a także niezarejestrowana pomoc w celu ratowania lub restrukturyzacji, jest jednak analizowana w świetle kryteriów stosowanych w chwili dokonywania zgłoszenia lub udzielenia pomocy.

(115)

Decyzja o wdrożeniu działań restrukturyzacyjnych na rzecz tworzonej spółki GmbH została formalnie podjęta w drodze uchwały rządu kraju związkowego z dnia 10 grudnia 2002 r. (zob. motywy 28–33). Powyższą datę należy zatem uznać za moment udzielenia pomocy. W momencie tym obowiązywały Wspólnotowe wytyczne dotyczące pomocy państwa z 1999 r. na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności (15) (zwane dalej: „wytycznymi w sprawie restrukturyzacji”). Rozdział 3.2 powyższych wytycznych zawiera szczególne przepisy dotyczące pomocy na restrukturyzację.

(116)

Zgodnie z pkt 30 wytycznych w sprawie restrukturyzacji, aby mogła zostać przyznana pomoc na restrukturyzację, przedsiębiorstwo musi być uznane za przedsiębiorstwo przeżywające trudności.

(117)

Zgodnie z pkt 4 wytycznych w sprawie restrukturyzacji Komisja uznaje dane przedsiębiorstwo za przedsiębiorstwo przeżywające trudności w sytuacji, gdy jest niezdolne, biorąc pod uwagę stan jego własnych środków finansowych lub środków, które byliby gotowi przeznaczyć na jego rzecz właściciele/akcjonariusze i wierzyciele, do zahamowania strat, które przy braku interwencji zewnętrznej ze strony władz publicznych doprowadziłyby je do niemalże pewnej śmierci ekonomicznej w krótkiej lub średniej perspektywie czasowej.

(118)

W przedmiotowym przypadku GmbH w momencie utworzenia na początku 2003 r. dysponowała solidnymi podstawami finansowymi (zob. motyw 32). Jednakże bilans otwarcia odzwierciedlał już sytuację po wdrożeniu większości działań restrukturyzacyjnych (wniesienie wkładów, umorzenie wierzytelności, wniesienie pierwszego wkładu kapitałowego). Nawet w tych okolicznościach GmbH nie była jednak w stanie za pomocą własnych środków finansowych zahamować straty do momentu osiągnięcia planowanego progu rentowności. W planie operacyjnym z czerwca 2002 r. wysokość niezbędnych dotacji przeznaczonych na pokrycie potrzeb w zakresie wykorzystania przepływów pieniężnych w pierwszych latach restrukturyzacji oszacowano na kwotę 4,3 mln EUR (zob. motyw 26). Według zrewidowanego modelu z września 2002 r. niezbędne było udostępnienie dalszych 3,4 mln EUR (zob. motyw 27). Pomimo stosunkowo wysokiego wyposażenia GmbH w kapitał własny (kapitał własny w łącznej wysokości ok. 7,6 mln EUR, co stanowi 91 % sumy bilansowej spółki) istniało zatem duże prawdopodobieństwo, że przedsiębiorstwo nie będzie w stanie za pomocą własnych środków pokryć potrzeb w zakresie wykorzystania przepływów pieniężnych do momentu osiągnięcia rentowności. Ponadto jest mało prawdopodobne, aby w przypadku braku gwarancji ze strony kraju związkowego Hesja GmbH mogła uzyskać ze źródeł zewnętrznych środki finansowe przeznaczone na finansowanie bieżącej działalności. Ponieważ zostało udowodnione, że wkłady udziałowca spółki wniesione w ramach działań restrukturyzacyjnych nie zostały przyznane na warunkach możliwych do zaakceptowania przez inwestora prywatnego (zob. motyw 94), środki finansowe udostępnione przez kraj związkowy Hesja należy zatem uznać za element pomocy państwa, w związku z czym nie mogą one zostać przywołane jako dowód potwierdzający fakt, iż przedsiębiorstwo było w stanie przetrwać w przypadku braku interwencji zewnętrznej ze strony władz publicznych.

(119)

W związku z powyższym GmbH od momentu powstania może zostać uznana za przedsiębiorstwo przeżywające trudności w rozumieniu pkt 4 wytycznych w sprawie restrukturyzacji.

(120)

Zgodnie z pkt 7 wytycznych w sprawie restrukturyzacji nowo utworzone przedsiębiorstwo nie kwalifikuje się do korzystania z pomocy na rzecz wspomagania i restrukturyzacji, nawet jeśli jego początkowa sytuacja finansowa jest trudna. Jednakże zgodnie z przypisem 9 wytycznych w sprawie restrukturyzacji utworzenie przez przedsiębiorstwo własnej filii, której celem byłoby jedynie przyjmowanie jego aktywów i ewentualnie pasywów, nie jest uważane za tworzenie nowego przedsiębiorstwa.

(121)

W przedmiotowym przypadku GmbH została utworzona z dniem 1 stycznia 2003 r., a zatem w momencie wdrożenia działań restrukturyzacyjnych spełniała warunki definicji nowo utworzonego przedsiębiorstwa. Wprawdzie nieruchomości trwałe pozostały własnością kraju związkowego Hesja (zostały wniesione do majątku Betrieb gewerblicher Artykuł) i zostały wydzierżawione GmbH, ale aktywa obrotowe oraz aktywa trwałe w formie ruchomości niezbędne do codziennej działalności o łącznej wartości 7,3 mln EUR, a także krótkoterminowe zobowiązania i roszczenia zostały przeniesione na GmbH. W związku z tym GmbH może zostać uznana za filię, której celem było jedynie przejęcie określonych aktywów oraz pasywów Landesbetrieb. Zdaniem Komisji GmbH jest zatem objęta wyłączeniem zgodnie z przypisem 9 wytycznych w sprawie restrukturyzacji i w związku z tym kwalifikuje się zasadniczo do otrzymania pomocy na restrukturyzację zgodnie z pkt 30 tych samych wytycznych.

(122)

Zgodnie z pkt 31–34 wytycznych w sprawie restrukturyzacji przyznanie pomocy jest uwarunkowane wdrożeniem planu restrukturyzacji. Plan restrukturyzacji, którego okres trwania musi być możliwie najkrótszy, powinien umożliwić długotrwałe przywrócenie dobrej kondycji przedsiębiorstwa w dłuższej perspektywie czasowej, w oparciu o realistyczne wytyczne dotyczące warunków przyszłej działalności. Plan restrukturyzacji powinien proponować przekształcenie przedsiębiorstwa w taki sposób, aby było w stanie pokryć, po zakończeniu restrukturyzacji, wszystkie koszty swojej działalności, w tym koszty amortyzacji i koszty finansowe. Przewidywana rentowność kapitałów własnych przedsiębiorstwa restrukturyzowanego powinna być wystarczająca, tak aby mogło ono stawić czoła konkurencji, przy liczeniu od tej pory jedynie na własne siły.

(123)

W przedmiotowym przypadku, w ramach przygotowań do restrukturyzacji przedsiębiorstwa, które prowadzono okresie od sierpnia do listopada 2001 r., opracowano dokument strategiczny zatytułowany Analiza sytuacji i perspektywy rozwoju (niem. „Situationsanalyse und Entwicklungsperspektiven”), w którym przedstawiono szereg różnych scenariuszy dotyczących dalszego rozwoju winnic państwowych (zob. motyw 23). W oparciu o powyższy dokument opracowano w czerwcu 2002 r. plan operacyjny odnoszący się do poszczególnych scenariuszy. Jedyna opcja strategiczna, która według planu operacyjnego pozwoliłaby na uzyskanie długoterminowej rentowności, polegała na budowie nowych pomieszczeń produkcyjnych na terenie zakładu produkcyjnego w majątku Steinberg oraz przeniesieniu administracji i winoteki przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter do klasztoru Eberbach. W odniesieniu do tej opcji przyjęto, że kraj związkowy musiałby przejąć zobowiązania wynikające z prowadzenia działalności winiarskiej z okresu do końca 2002 r. Wysokość kosztów inwestycyjnych związanych z budową nowych pomieszczeń produkcyjnych oszacowano na łączną kwotę 15 mln EUR. Koszty te miały zostać częściowo pokryte ze środków uzyskanych w wyniku sprzedaży nieruchomości, które nie są niezbędne do codziennej działalności przedsiębiorstwa, a częściowo ze środków kapitału obcego. Zgodnie z modelem planu operacyjnego w roku obrotowym 2006/2007 miał zostać osiągnięty pierwszy pozytywny udział w pokryciu kosztów, a w roku obrotowym 2008/2009 pierwszy dodatni przepływ środków pieniężnych. Z uwagi na zmianę sytuacji na rynku oraz zmianę innych warunków plan operacyjny z czerwca 2002 r. musiał zostać zaktualizowany we wrześniu 2002 r. Zgodnie z nowym modelem przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter miało osiągnąć rentowność nieco później, niż przewidywał to model finansowy z czerwca 2002 r. Uchwałą z dnia 10 grudnia 2002 r. rząd kraju związkowego Hesja zdecydował o wyborze tej właśnie opcji strategicznej (zob. motywy 24–28).

(124)

Plan operacyjny z września 2002 r. został ponownie zaktualizowany w lutym 2003 r. (i rozszerzony o kompletny plan zysków i strat), a następnie raz jeszcze poddany aktualizacji w listopadzie 2003 r. Plan operacyjny z listopada 2003 r. zakładał, że dodatni wskaźnik EBITDA (16) zostanie osiągnięty już w roku obrotowym 2007, dodatni przepływ środków pieniężnych w roku 2010, a nadwyżki roczne od roku 2014. Jak wynika z przekazanych informacji, model finansowy stanowiący podstawę planu operacyjnego zakładał (w oparciu o wynik przed opodatkowaniem), że stopa zwrotu z kapitału własnego osiągnie wartość 3 % w roku 2016, a od roku 2019 wartość wyższą niż 7 %.

(125)

Komisja uważa, że uchwalony w grudniu 2002 r. przez rząd kraju związkowego Hesja plan restrukturyzacji umożliwia przywrócenie długoterminowej rentowności GmbH w rozsądnych ramach czasowych i na podstawie realistycznych założeń co do przyszłych warunków działania.

(126)

Ponadto Komisja uważa, że przewidywana rentowność kapitałów własnych przedsiębiorstwa restrukturyzowanego jest wystarczająca, by mogło ono stawić czoła konkurencji, przy liczeniu od tej pory jedynie na własne siły. W związku z powyższym Komisja pragnie odnieść się do ekspertyzy Hoffmanna, przedstawionej przez władze heskie. Z ekspertyzy tej wynika, że przedsiębiorstwa winiarskie porównywalne do Hessische Staatsweingüter mogą liczyć na stopę zwrotu z kapitału własnego na poziomie ok. 2–3 %. Z ekspertyzy wynika ponadto że w przypadku restrukturyzacji przedsiębiorstw winiarskich lub w przypadku długoterminowych inwestycji na szerszą skalę próg rentowności zostanie osiągnięty po co najmniej 10, a średnio w okresie 10–15 lat (zob. motywy 35–37). Zgodnie z przekazanymi informacjami plan operacyjny z lutego 2003 r. został zweryfikowany przez KPMG i uznany za bardzo konserwatywny w znaczeniu najgorszego możliwego scenariusza (zob. motyw 38).

(127)

W związku z powyższym Komisja uznaje, że przekształcenie przedsiębiorstwa zostało zaproponowane w planie restrukturyzacji w taki sposób, iż przedsiębiorstwo jest w stanie pokryć, po zakończeniu restrukturyzacji, wszystkie koszty swojej działalności, w tym koszty amortyzacji i koszty finansowe oraz przywrócić swoją rentowność (zob. motyw 30).

(128)

Plan restrukturyzacji jest zatem zgodny z przepisami określonymi w pkt 31–34 wytycznych w sprawie restrukturyzacji.

(129)

Zgodnie z pkt 35–39 wytycznych w sprawie restrukturyzacji powinny zostać podjęte kroki na rzecz złagodzenia, na tyle na ile jest to możliwe, niekorzystnych dla konkurentów skutków pomocy, przy czym środki te znajdują najczęściej swój wyraz w ograniczeniu obecności przedsiębiorstwa na swoim rynku lub rynkach po okresie restrukturyzacji. Jeżeli jednak udziały w rynku przedsiębiorstwa są niewielkie, Komisja uznaje, że niepożądane zakłócenie konkurencji nie występuje (zob. pkt 36 wytycznych w sprawie restrukturyzacji).

(130)

Z przekazanych informacji wynika, że przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter posiada ok. 190 hektarów upraw winorośli i jest tym samym największym producentem wina w Niemczech. W planie operacyjnym z czerwca 2002 r. wysokość sprzedaży GmbH została oszacowana na ok. 1 mln litrów rocznie. Z przekazanych informacji wynika również, iż przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter przed 2003 r. produkowało przede wszystkim wino ze szczepu Riesling. Łączna wysokość produkcji wina w UE (UE-25) wyniosła w sezonie 2002/2003 15,6 mld litrów (17). Udział przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter w łącznej ilości wyprodukowanego wina jest mniejszy niż 0,01 %. Z informacji przekazanych przez władze niemieckie wynika, że powierzchnia upraw winorośli należących do szczepu Riesling wynosi w Unii Europejskiej łącznie 26 413 hektarów (z czego najwięcej – 21 197 hektarów – przypada na Niemcy). Powierzchnia upraw winorośli należących do przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter wynosi 190 hektarów i stanowi tym samym 0,7 % powierzchni upraw winorośli należących do szczepu Riesling w całej Unii Europejskiej. W związku z powyższym można przyjąć, że udziały przedsiębiorstwa w rynku są niewielkie, a w przedmiotowym przypadku istnieje możliwość odstąpienia od wdrożenia wymaganych środków wyrównawczych.

(131)

Jednakże Komisja, zgodnie z możliwością przewidzianą w pkt 42 ppkt (iii) wytycznych w sprawie restrukturyzacji, przyjmuje w każdym razie, że przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter w czasie trwania restrukturyzacji (czyli zgodnie z planem operacyjnym zaktualizowanym w listopadzie 2003 r. – do 2014 r.) nie uzyska żadnej dodatkowej pomocy.

(132)

Zgodnie z pkt 40 i 41 wytycznych w sprawie restrukturyzacji kwota i natężenie pomocy powinny być ograniczone do ścisłego minimum niezbędnego do umożliwienia restrukturyzacji. W związku z tym korzystający z pomocy powinni przyczynić się znacząco do planu restrukturyzacji na zasadzie wyłożenia własnych środków, w tym poprzez sprzedaż aktywów, w przypadku gdy okazują się one niezbędne dla przetrwania przedsiębiorstwa, lub też poprzez finansowanie zewnętrzne uzyskane na warunkach rynkowych. Pomoc nie może być przyznawana w takiej postaci lub kwocie, która wyposaża przedsiębiorstwo w nadwyżkowe środki płynne, które może przeznaczyć na finansowanie agresywnych działań mogących spowodować zakłócenia na rynku i które nie byłyby związane z procesem restrukturyzacji. Pomoc nie powinna również służyć do finansowania nowych inwestycji, które nie okazują się niezbędne dla przywrócenia dobrej kondycji przedsiębiorstwa. Komisja musi otrzymać dowody na to, że pomoc będzie wykorzystana jedynie w celu przywrócenia dobrej kondycji przedsiębiorstwa i że nie umożliwi korzystającemu z pomocy, podczas wdrażania planu restrukturyzacji, rozwijania jego zdolności produkcyjnych, chyba żeby okazało to się konieczne z punktu widzenia przywrócenia dobrej kondycji przedsiębiorstwa, bez jednoczesnego wypaczania warunków konkurencji.

(133)

W ramach przygotowania do restrukturyzacji przedsiębiorstwa rozważano możliwość wdrożenia trzech opcji strategicznych: stopniowego odrestaurowania obiektów w Eltville, budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych w Eltville oraz budowy nowych pomieszczeń produkcyjnych na terenie zakładu produkcyjnego w majątku Steinberg (zob. motywy 24–26). Komisja uznaje, że jedyna opcja strategiczna, która umożliwia przedsiębiorstwu Hessische Staatsweingüter uzyskanie długoterminowej rentowności, polega na budowie nowych pomieszczeń produkcyjnych na terenie zakładu produkcyjnego w majątku Steinberg oraz przeniesieniu administracji i winoteki przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter do klasztoru Eberbach (zob. motyw 26). Z przekazanych informacji wynika, że budowa nowych pomieszczeń produkcyjnych umożliwiłaby przedsiębiorstwu Hessische Staatsweingüter produkcję wysokogatunkowych win czerwonych. W związku z powyższym Komisja uważa, że przewidziane w planie restrukturyzacji zwiększenie mocy produkcyjnych jest niezbędne do przywrócenia rentowności przedsiębiorstwa. Ponadto Komisja uważa, że pomoc ogranicza się do ścisłego minimum niezbędnego do umożliwienia restrukturyzacji. W momencie utworzenia, czyli dnia 1 stycznia 2003 r., GmbH otrzymała pierwszy wkład kapitałowy w wysokości 1 mln EUR. Ponadto, jak wynika z przedstawionego bilansu spółki, przedsiębiorstwo dysponowało środkami płynnymi w wysokości 538 000 EUR. Natomiast zgodnie z planem operacyjnym pierwszy dodatni przepływ środków pieniężnych zostanie osiągnięty w roku obrotowym 2008/2009. Wysokość niezbędnych dotacji, przeznaczonych na pokrycie potrzeb w zakresie wykorzystania przepływów pieniężnych w pierwszych latach działalności GmbH, oszacowano na kolejne 4,3 do 7,7 mln EUR. W związku z powyższym można stwierdzić, że pomimo faktu otrzymania pierwszego wkładu kapitałowego, przedsiębiorstwo nie dysponowało nadwyżkowymi środkami płynnymi, które mogły zostać przeznaczone na finansowanie agresywnych działań mogących spowodować zakłócenia na rynku i które nie byłyby związane z procesem restrukturyzacji.

(134)

Budowa nowych pomieszczeń produkcyjnych, w przypadku której łączna wartość inwestycji wynosi ok. 15 mln EUR, jest częściowo finansowana ze środków uzyskanych w ramach pożyczki z prawem do udziału w zysku w wysokości 7,5 mln EUR. Pozostała część kosztów związanych z budową nowych pomieszczeń produkcyjnych jest finansowana za pomocą pożyczki udzielonej przez bank komercyjny (zob. motyw 49). Komisja stwierdza, że pożyczka udzielona przez bank komercyjny stanowi znaczący wkład własny. W związku z tym w przedmiotowym przypadku spełnione są wymogi określone w pkt 40 i 41 wytycznych w sprawie restrukturyzacji.

(135)

Zgodnie z pkt 43 wytycznych w sprawie restrukturyzacji przedsiębiorstwo powinno wdrożyć w całości plan restrukturyzacji.

(136)

W opinii Komisji powyższy warunek został spełniony. Jak wynika z przekazanych informacji, GmbH w ciągu pierwszych dwóch lat działalności wyraźnie przekroczyła planowany poziom obrotów oraz zysku. Po utworzeniu GmbH i wniesieniu pierwszego wkładu kapitałowego kraj związkowy wniósł jeszcze tylko jeden wkład kapitałowy w wysokości 1,225 mln EUR (zob. motyw 33). Budowa nowych pomieszczeń produkcyjnych (szacowane koszty inwestycyjne wynoszą łącznie 15 mln EUR) jest częściowo finansowana ze środków uzyskanych w ramach pożyczki z prawem udziału w zysku, o minimalnym, gwarantowanym zwrocie, udzielonej przez kraj związkowy (zob. motywy 40–45), a częściowo poprzez pożyczkę zaciągniętą w banku komercyjnym (zob. motyw 49). Administracja oraz winoteka mają zostać przeniesione do pomieszczeń znajdujących się na terenie klasztoru Eberbach.

(137)

Zgodnie z pkt 48 wytycznych w sprawie restrukturyzacji, w celu uniknięcia występowania nadużyć w udzielaniu pomocy, pomoc na rzecz restrukturyzacji powinna być udzielana tylko jeden raz w ciągu dziesięciu lat (licząc od momentu zakończenia fazy restrukturyzacji lub od wdrożenia planu). Zgodnie z pkt 49 tych samych wytycznych zmiany w statusie własności przedsiębiorstwa korzystającego z pomocy mające miejsce po przyznaniu pomocy nie mają żadnego wpływu na stosowanie tej zasady.

(138)

Komisja uważa, że zasada pomocy jednorazowej została w przedmiotowym przypadku zachowana, ponieważ przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter nie otrzymało w okresie ostatnich 10 lat pomocy na restrukturyzację ani ratowanie. Jak wspomniano w motywie 109, Komisja nie stwierdziła, że przedsiębiorstwo Hessische Staatsweingüter powinno było zostać uznane za przedsiębiorstwo w trudnej sytuacji w okresie, w którym stanowiło część ogólnej działalności administracyjnej kraju związkowego, a następnie prowadziło działalność jako Landesbetrieb. Okazjonalne pokrywanie strat przedsiębiorstwa w okresie 1995–2002 stanowi raczej niedozwoloną pomoc operacyjną (zob. motyw 111).

(139)

W związku z powyższym Komisja uważa, że działania restrukturyzacyjne wdrożone przez kraj związkowy Hesja na rzecz przedsiębiorstwa Hessische Staatsweingüter są zgodne z odpowiednimi przepisami wspólnotowych wytycznych z 1999 r. dotyczących pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności i tym samym są również zgodne ze wspólnym rynkiem.

(140)

Komisja wyraża ubolewanie, że władze niemieckie nie zgłosiły pomocy zgodnie z art. 88 ust. 3 Traktatu WE, lecz wdrożyły ją w sposób niezgodny z prawem.

(141)

Komisja stwierdza, że władze niemieckie niezgodnie z prawem, z naruszeniem art. 87 i 88 Traktatu WE, wdrożyły środki mające na celu przyznanie przedsiębiorstwu Hessische Staatsweingüter pomocy w formie stałego pokrywania strat w wysokości 541 859 EUR. Przedmiotowa pomoc przyniosła korzyść zarówno Betrieb gewerblicher Artykuł, jak i GmbH. W związku ze szczególnymi okolicznościami tego przypadku można stwierdzić, że uzyskana korzyść jest proporcjonalna do wartości majątku przedsiębiorstwa przejętego przez dawny Landesbetrieb Hessische Staatsweingüter.

(142)

Ponadto Komisja stwierdza, że działania restrukturyzacyjne wdrożone przez kraj związkowy Hesja na rzecz GmbH stanowią pomoc państwa zgodną z Traktatem WE,

—

łączna kwota (kapitał i odsetki) podlegająca zwrotowi przez beneficjenta,

—

szczegółowy opis podjętych i planowanych środków zapewnienia zgodności z niniejszą decyzją,

—

dokumenty potwierdzające fakt nałożenia na beneficjenta obowiązku zwrotu pomocy.