24.7.2009

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 193/1

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 606/2009

z dnia 10 lipca 2009

ustanawiające niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 w odniesieniu do kategorii produktów winiarskich, praktyk enologicznych i obowiązujących ograniczeń

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, (WE) nr 1782/2003, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 3/2008 oraz uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999 (1), w szczególności jego art. 25 ust. 3 i art. 32,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Definicja wina znajdująca się załączniku IV pkt 1 akapit drugi lit. c) tiret pierwsze do rozporządzenia (WE) nr 479/2008 wyszczególniającym kategorie produktów winiarskich określa całkowitą zawartość alkoholu na poziomie nie większym niż 15 % obj. Limit ten może jednak osiągnąć 20 % obj. w przypadku win wyprodukowanych bez wzbogacania w niektórych strefach uprawy winorośli, które należy określić.

(2)

Tytuł III rozdział II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz załączniki V i VI do tego rozporządzenia ustanawiają ogólne zasady dotyczące procesów i praktyk enologicznych oraz odsyłają w innych sprawach do szczegółowych zasad wykonania, które mają zostać przyjęte przez Komisję. Należy jasno i dokładnie określić dopuszczone praktyki enologiczne, w tym zasady dosładzania win, a także wyznaczyć limity stosowania niektórych substancji oraz warunki stosowania niektórych z tych substancji.

(3)

Załącznik IV do rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (2) wymieniał dozwolone praktyki enologiczne. Należy zachować wykaz dozwolonych praktyk enologicznych, uzupełniając go w celu uwzględnienia rozwoju technik oraz nadając mu prostsze i spójniejsze brzmienie w jednolitym załączniku.

(4)

Załącznik V sekcja A do rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 określał maksymalną zawartość siarczynów w winach wyprodukowanych we Wspólnocie, która przekraczała poziomy wyznaczone przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina (OIV). Należy dostosować się do limitów wyznaczonych przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina, które są uznane na szczeblu międzynarodowym, a w przypadku niektórych specjalnych win słodkich produkowanych w małych ilościach utrzymać odstępstwa wynikające z wyższej zawartości cukru w tych winach i podyktowane koniecznością zapewnienia dobrej konserwacji. W świetle wyników trwających badań naukowych w zakresie ograniczenia i zastąpienia siarczynów w winie oraz ilości siarczynów z wina w żywieniu ludzi należy przewidzieć możliwość ponownej analizy wartości granicznych w późniejszym terminie w celu ich zmniejszenia.

(5)	Należy określić zasady zezwalania przez państwa członkowskie, na określony czas i dla celów eksperymentalnych, na stosowanie niektórych praktyk i procesów enologicznych nieprzewidzianych w przepisach wspólnotowych.

(6)	Wytwarzanie win musujących, gatunkowych win musujących i gatunkowych aromatyzowanych win musujących, wymaga — oprócz odrębnie dopuszczonych praktyk enologicznych — szeregu szczególnych praktyk. Ze względu na zapewnienie jasności należy wymienić te praktyki w odrębnym załączniku.

(7)

Wytwarzanie win likierowych wymaga — oprócz odrębnie dopuszczonych praktyk enologicznych — szeregu szczególnych praktyk, a w przypadku niektórych win likierowych o chronionej nazwie pochodzenia — niektórych cech szczególnych. Ze względu na zapewnienie jasności należy wymienić te praktyki i ograniczenia w odrębnym załączniku.

(8)

Kupażowanie jest powszechną praktyką enologiczną i ze względu na wpływ, jaki może mieć na jakość wina, należy dokładnie określić jego definicję i uregulować jego stosowanie, aby uniknąć nadużyć i zapewnić wysoką jakość win dostosowaną do większej konkurencyjności sektora. Z tych samych powodów praktyka ta musi być jeszcze precyzyjniej uregulowana w odniesieniu do produkcji wina różowego w przypadku niektórych win, które nie podlegają zapisom specyfikacji produktu.

(9)

Wymogi dotyczące czystości i tożsamości wielu substancji stosowanych w praktykach enologicznych są już określone w przepisach wspólnotowych dotyczących środków spożywczych, a także w Międzynarodowym kodeksie enologicznym Międzynarodowej Organizacji ds. Winorośli i Wina. Ze względu na zapewnienie harmonizacji i jasności należy oprzeć się w pierwszej kolejności na tych wymogach, przewidując jednocześnie ich uzupełnienie zasadami dostosowanymi do sytuacji wspólnotowej.

(10)

Produkty winiarskie niezgodne z przepisami tytułu III rozdział II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 lub przepisami, które należy określić w niniejszym rozporządzeniu, nie mogą być wprowadzane do obrotu. Przemysłowe wykorzystanie niektórych z tych produktów jest jednak możliwe i należy uściślić jego zasady, aby zapewnić odpowiednią kontrolę końcowego przeznaczenia takich produktów. Ponadto, aby uniknąć strat ekonomicznych ponoszonych przez podmioty posiadające zapasy niektórych produktów wytworzonych przed datą stosowania niniejszego rozporządzenia, należy postanowić, że produkty wytworzone zgodnie z zasadami istniejącymi przed tą datą mogą być przeznaczone do spożycia.

(11)

Załącznik V część D pkt 4 do rozporządzenia (WE) nr 479/2008 stanowi, że każde przeprowadzenie procesu wzbogacania, zakwaszania i odkwaszania musi być zgłoszone właściwym organom. Dotyczy to również ilości cukru lub zagęszczonego moszczu gronowego lub rektyfikowanego zagęszczonego moszczu gronowego znajdujących się w posiadaniu osób fizycznych lub prawnych, które przeprowadzają wspomniane procesy. Celem zgłoszeń jest umożliwienie kontroli przedmiotowych procesów. Konieczne jest więc kierowanie tych zgłoszeń do właściwego organu państwa członkowskiego, na którego terytorium proces ma być przeprowadzany, umieszczanie w nich dokładnych informacji i dostarczanie ich właściwemu organowi w czasie odpowiednim do przeprowadzenia skutecznej kontroli zgłoszenia w odniesieniu do zwiększenia zawartości alkoholu.

(12)

W przypadku zakwaszania i odkwaszania kontrola a posteriori jest wystarczająca. Z tego względu i w celu uproszczenia procedur administracyjnych należy dopuścić dokonywanie zgłoszeń poprzez aktualizację rejestrów regularnie kontrolowanych przez właściwe organy, z wyjątkiem pierwszego zgłoszenia w danym roku gospodarczym. W niektórych państwach członkowskich właściwe organy przeprowadzają systematyczną kontrolę analityczną wszystkich partii produktów uczestniczących w procesie wyrobu wina. Zgłoszenia zamiaru wzbogacania wina nie są niezbędne tak długo jak stosuje się te warunki.

(13)

W drodze odstępstwa od ogólnej zasady określonej w załączniku VI część D do rozporządzenia (WE) nr 479/2008 polewanie winem lub moszczem gronowym drożdżowego osadu winiarskiego, wytłoków z winogron lub wyciśniętego miąższu aszú lub výber stanowi podstawową cechę wyrobu niektórych win węgierskich i słowackich. Szczegółowe warunki stosowania tej praktyki należy określić zgodnie z przepisami krajowymi obowiązującymi w odpowiednich państwach członkowskich na dzień 1 maja 2004 r.

(14)

Artykuł 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 stanowi, że metody analizy umożliwiające określenie składu produktów objętych tym rozporządzeniem oraz zasady umożliwiające ustalenie, czy produkty te zostały poddane procesom naruszającym dozwolone praktyki enologiczne, odpowiadają metodom i zasadom zalecanym i opublikowanym przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina w „Zbiorze międzynarodowych metod analizy win i moszczu”. W przypadku konieczności zastosowania metod analizy właściwych dla niektórych wspólnotowych produktów winiarskich, które nie zostały opracowane przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina, należy opisać takie metody wspólnotowe.

(15)	Aby zapewnić większą przejrzystość, należy opublikować wykaz i opis odpowiednich metod analizy na szczeblu wspólnotowym.

(16)

W związku z tym należy uchylić rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2676/90 z dnia 17 września 1990 r. określające wspólnotowe metody analizy wina (3) i (WE) nr 423/2008 z dnia 8 maja 2008 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 oraz wspólnotowy kodeks praktyk i procesów enologicznych (4).

(17)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Regulacyjnego ustanowionego na mocy art. 113 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie określa niektóre zasady stosowania tytułu III rozdział I i II rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 2

Strefy uprawy winorośli, z których wina mogą posiadać całkowitą zawartość alkoholu nie większą niż 20 % obj.

Strefy uprawy winorośli, o których mowa w załączniku IV pkt 1 akapit drugi lit. c) tiret pierwsze do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są to strefy C I, C II i C III, o których mowa w załączniku IX do tego rozporządzenia, oraz obszary strefy B, na których można wytwarzać następujące wina białe o chronionym oznaczeniu geograficznym: „Vin de pays de Franche-Comté” i „Vin de pays du Val de Loire”.

Artykuł 3

Dozwolone praktyki enologiczne i ograniczenia

1.   Dozwolone praktyki enologiczne i ograniczenia mające zastosowanie do wytwarzania i konserwacji produktów objętych rozporządzeniem (WE) nr 479/2008, o których mowa w jego art. 29 ust. 1, są określone w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

2.   Dozwolone praktyki enologiczne, warunki i limity ich stosowania są określone w załączniku I A.

3.   Limity dotyczące zawartości dwutlenku siarki w winach są określone w załączniku I B.

4.   Limity dotyczące zawartości kwasu lotnego są określone w załączniku I C.

5.   Warunki dotyczące praktyki dosładzania są określone w załączniku I D.

Artykuł 4

Eksperymentalne stosowanie nowych praktyk enologicznych

1.   Dla celów eksperymentalnych, o których mowa w art. 29 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, każde państwo członkowskie może zezwolić na stosowanie niektórych praktyk lub procesów enologicznych nieprzewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w niniejszym rozporządzeniu przez okres nieprzekraczający trzech lat, pod warunkiem że:

a)	przedmiotowe praktyki lub procesy spełniają wymogi określone w art. 27 ust. 2 i kryteria określone w art. 30 lit. b)–e) rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

b)	ilości będące przedmiotem praktyk lub procesów nie przekraczają 50 000 hektolitrów rocznie w przypadku każdego eksperymentu;

c)	na początku eksperymentu zainteresowane państwo członkowskie informuje Komisję i pozostałe państwa członkowskie o warunkach każdego zezwolenia;

d)	zastosowane procesy stanowią przedmiot wpisu do dokumentów towarzyszących, o których mowa w art. 112 ust. 1 i do rejestru, o którym mowa w art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Eksperyment polega na czynności lub czynnościach przeprowadzanych w ramach projektu badawczego, który jest ściśle określony i opisany w pojedynczym protokole eksperymentalnym.

2.   Produkty uzyskane w wyniku eksperymentalnego stosowania takich praktyk lub procesów mogą zostać wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim niż zainteresowane państwo członkowskie, jeżeli właściwe organy państwa członkowskiego przeznaczenia zostały uprzednio poinformowane przez państwo członkowskie zezwalające na eksperyment o warunkach zezwolenia i przedmiotowych ilościach.

3.   W ciągu trzech miesięcy po upływie okresu, o którym mowa w ust. 1, zainteresowane państwo członkowskie przekazuje Komisji sprawozdanie z dopuszczonego eksperymentu i jego wyniku. Komisja informuje pozostałe państwa członkowskie o wyniku eksperymentu.

4.   W razie potrzeby i w zależności od wyniku eksperymentu zainteresowane państwo członkowskie może zwrócić się do Komisji z wnioskiem o zezwolenie na jego kontynuację, ewentualnie w odniesieniu do większej ilości niż podczas pierwszego eksperymentu, przez następny okres nieprzekraczający trzech lat. Na poparcie wniosku zainteresowane państwo członkowskie składa odpowiednią eksperymentu. Komisja podejmuje decyzję w sprawie wniosku o kontynuację eksperymentu zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 5

Praktyki enologiczne mające zastosowanie do kategorii win musujących

Dozwolone praktyki enologiczne i ograniczenia, również w zakresie wzbogacania, zakwaszania i odkwaszania, dotyczące win musujących, gatunkowych win musujących i gatunkowych aromatyzowanych win musujących, o których mowa w art. 32 akapit drugi lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są określone w załączniku II do niniejszego rozporządzenia bez uszczerbku dla praktyk enologicznych i ograniczeń o ogólnym zakresie przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 6

Praktyki enologiczne mające zastosowanie do win likierowych

Dozwolone praktyki enologiczne i ograniczenia dotyczące win likierowych, o których mowa w art. 32 akapit drugi lit. c) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są określone w załączniku III do niniejszego rozporządzenia bez uszczerbku dla praktyk enologicznych i ograniczeń o ogólnym zakresie przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 7

Definicja kupażowania

1.   W rozumieniu art. 32 akapit drugi lit. d) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 „kupażowanie” oznacza mieszanie win lub moszczu o różnym pochodzeniu, uzyskanych z różnych odmian winorośli, pochodzących z różnych lat zbioru lub z odmiennych kategorii win lub moszczu.

2.   Za odmienne kategorie wina lub moszczu uznaje się:

a)	wino czerwone, wino białe, a także moszcz lub wina, z których można uzyskać te kategorie win;

b)	wino bez chronionej nazwy pochodzenia/chronionego oznaczenia geograficznego, wino posiadające chronioną nazwę pochodzenia i wino posiadające chronione oznaczenie geograficzne, a także moszcz lub wina, z których można uzyskać te kategorie win.

Do celów stosowania niniejszego ustępu wino różowe uznaje się za wino czerwone.

3.   Za kupażowanie nie uznaje się:

a)	wzbogacania poprzez dodanie zagęszczonego moszczu gronowego lub rektyfikowanego zagęszczonego moszczu gronowego;

b)	dosładzania.

Artykuł 8

Ogólne zasady dotyczące mieszania i kupażowania

1.   Wino można uzyskiwać przez mieszanie lub kupażowanie tylko, jeżeli składniki przeznaczone do mieszania lub kupażowania mają cechy umożliwiające uzyskanie wina i są zgodne z przepisami rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i niniejszego rozporządzenia.

Nie można otrzymywać wina różowego przez kupażowanie wina białego bez ChNP/ChOG z winem czerwonym bez ChNP/ChOG.

Przepis określony w ustępie drugim nie wyklucza jednak kupażowania, o jakim mowa w wymienionym ustępie w przypadkach, gdy produkt końcowy służy otrzymaniu nastawu winiarskiego (cuvée) zgodnego z definicją zawartą w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, lub win półmusujących.

2.   Kupażowanie moszczu gronowego lub wina, które zostały poddane praktyce enologicznej określonej w załączniku I A pkt 14 do niniejszego rozporządzenia, z moszczem gronowym lub winem, które nie zostały poddane tej praktyce enologicznej, jest zabronione.

Artykuł 9

Wymogi dotyczące czystości i tożsamości substancji stosowanych w praktykach enologicznych

1.   Jeżeli wymogi dotyczące czystości i tożsamości substancji stosowanych w praktykach enologicznych, o których mowa w art. 32 akapit drugi lit. e) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie są określone w dyrektywie Komisji 2008/84/WE (5), stosuje się wymogi określone i opublikowane w Międzynarodowym kodeksie enologicznym Międzynarodowej Organizacji ds. Winorośli i Wina.

W odpowiednim przypadku kryteria czystości uzupełnia się szczegółowymi zaleceniami przewidzianymi w załączniku I A do niniejszego rozporządzenia.

2.   Enzymy i preparaty enzymatyczne stosowane w dozwolonych praktykach i procesach enologicznych wymienionych w załączniku I A muszą spełniać wymogi rozporządzenia (WE) nr 1332/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie enzymów spożywczych (6).

Artykuł 10

Warunki przechowywania, obrotu i stosowania dotyczące produktów niezgodnych z przepisami tytułu III rozdział II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 lub przepisami niniejszego rozporządzenia

1.   Produkty niezgodne z przepisami tytułu III rozdział II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 lub przepisami niniejszego rozporządzenia podlegają zniszczeniu. Państwa członkowskie mogą jednak zezwolić na wykorzystanie niektórych produktów o określonych przez nich cechach w gorzelniach i wytwórniach octu lub do użytku przemysłowego.

2.   Producenci lub handlowcy nie mogą przechowywać tych produktów bez prawnie uzasadnionego powodu. Można je przemieszczać wyłącznie do gorzelni, wytwórni octu lub zakładu wykorzystującego je do użytku przemysłowego lub w produktach przemysłowych lub do zakładu utylizacji.

3.   Państwa członkowskie mogą dodawać do win, o których mowa w ust. 1, środki denaturujące lub wskaźniki ułatwiające ich identyfikację. Mogą również z uzasadnionych powodów wprowadzić zakaz zastosowań, o których mowa w ust. 1, i nakazać zniszczenie produktów.

4.   Wina wyprodukowane przed dniem 1 sierpnia 2009 r. mogą być oferowane lub dostarczane do bezpośredniego spożycia przez ludzi, jeżeli spełniają przepisy wspólnotowe lub krajowe obowiązujące przed tą datą.

Artykuł 11

Ogólne warunki dotyczące procesów wzbogacania oraz procesów zakwaszania i odkwaszania produktów innych niż wino

Procesy, o których mowa w załączniku V część D pkt 1 do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, muszą być przeprowadzane jednorazowo. Państwa członkowskie mogą jednak zezwolić na przeprowadzenie niektórych procesów w kilku etapach, jeżeli wpływa to korzystnie na wytwarzanie danych produktów. W takim przypadku limity przewidziane w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 479/2008 mają zastosowanie do całego procesu.

Artykuł 12

Zasady administracyjne dotyczące wzbogacania

1.   Zgłoszenie, o którym mowa w załączniku V część D pkt 4 do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dotyczące zwiększenia zawartości alkoholu dokonywane jest przez osobę fizyczną lub prawną przeprowadzającą wymienione procesy w odpowiednich terminach i warunkach kontroli określonych przez właściwe organy państwa członkowskiego, na którego terytorium proces jest przeprowadzany.

2.   Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, ma formę pisemną i zawiera następujące informacje:

a)	nazwę/nazwisko i adres zgłaszającego;

b)	miejsce przeprowadzenia procesu;

c)	datę i godzinę rozpoczęcia procesu;

d)	nazwę produktu, który będzie poddawany procesowi;

e)	przebieg procesu z podaniem rodzaju produktu używanego do procesu.

3.   Państwa członkowskie mogą zezwolić na skierowanie do właściwego organu zgłoszenia wstępnego, ważnego dla kilku procesów lub na określony czas. Zgłoszenie takie dopuszcza się wyłącznie, jeżeli zgłaszający prowadzi rejestr, w którym wpisuje każdy proces wzbogacania zgodnie z ust. 6 oraz informacje określone w ust. 2.

4.   Państwa członkowskie określają warunki przekazywania właściwemu organowi nowego zgłoszenia umożliwiającego przeprowadzenie koniecznych kontroli, w przypadku gdy zgłaszający w związku z działaniem siły wyższej nie mógł przeprowadzić w odpowiednim czasie procesu wskazanego w pierwszym zgłoszeniu.

5.   Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, nie jest wymagane w państwach członkowskich, w których właściwe organy kontroli przeprowadzają systematycznie kontrolę analityczną wszystkich partii produktów uczestniczących w procesie wyrobu wina.

6.   Wpis informacji na temat przebiegu procesów zwiększania zawartości alkoholu do rejestru, o którym mowa w art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, następuje niezwłocznie po zakończeniu samego procesu.

Ponadto w przypadku gdy zgłoszenie wstępne obejmujące kilka procesów nie zawiera daty ani godziny rozpoczęcia procesów, wpisu w rejestrze należy dokonywać przed rozpoczęciem każdego procesu.

Artykuł 13

Zasady administracyjne dotyczące zakwaszania i odkwaszania

1.   Podmioty dokonują zgłoszenia, o którym mowa w załączniku V część D pkt 4 do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, w odniesieniu do zakwaszania i odkwaszania najpóźniej drugiego dnia po przeprowadzeniu pierwszego procesu w danym roku gospodarczym. Zgłoszenie jest ważne w odniesieniu do wszystkich procesów w roku gospodarczym.

2.   Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, ma formę pisemną i zawiera następujące informacje:

a)	nazwę/nazwisko i adres zgłaszającego;

b)	rodzaj procesu;

c)	miejsce przeprowadzania procesu.

3.   Informacje dotyczące przebiegu każdego z procesów zakwaszania lub odkwaszania należy wpisać do rejestru, o którym mowa w art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 14

Polewanie winem lub moszczem gronowym drożdżowego osadu winiarskiego, wytłoków z winogron lub wyciśniętego miąższu aszú/výber

Polewanie winem lub moszczem gronowym drożdżowego osadu winiarskiego, wytłoków z winogron lub wyciśniętego miąższu aszú/výber, o którym mowa w załączniku VI część D pkt 2 do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jest przeprowadzane zgodnie z poniższym opisem i przepisami krajowymi obowiązującymi na dzień 1 maja 2004 r.:

a)	„Tokaji fordítás” lub „Tokajský forditáš” jest otrzymywany w wyniku polewania moszczem lub winem wyciśniętego miąższu aszú/výber;

b)	„Tokaji máslás” lub „Tokajský mášláš” jest otrzymywany w wyniku polewania moszczem lub winem drożdżowego osadu winiarskiego szamorodni/samorodné lub aszú/výber;

Wymienione produkty muszą pochodzić z tego samego roku zbiorów.

Artykuł 15

Wspólnotowe metody analizy

1.   Metody analizy, o których mowa w art. 31 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, mające zastosowanie do kontroli niektórych produktów winiarskich lub niektórych limitów określonych na szczeblu wspólnotowym, są określone w załączniku IV.

2.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej serii C wykaz i opis metod analizy, o których mowa w art. 31 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i które zostały opisane w „Zbiorze międzynarodowych metod analizy win i moszczu” Międzynarodowej Organizacji ds. Winorośli i Wina, mających zastosowanie do kontroli limitów i wymogów określonych w przepisach wspólnotowych w odniesieniu do wytwarzania produktów winiarskich.

Artykuł 16

Uchylenie

Rozporządzenia (EWG) nr 2676/90 i (WE) nr 423/2008 tracą moc.

Odesłania do uchylonych rozporządzeń i do rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 należy odczytywać jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji zawartą w załączniku V.

Artykuł 17

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 sierpnia 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 148 z 6.6.2008, s. 1.

(2)  Dz.U. L 179 z 14.7.1999, s. 1.

(3)  Dz.U. L 272 z 3.10.1990, s. 1.

(4)  Dz.U. L 127 z 15.5.2008, s. 13.

(5)  Dz.U. L 253 z 20.9.2008, s. 1.

(6)  Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 7.

---

---

---

---

---

---

---

---

---

24.7.2009

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 193/60

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 607/2009

z dnia 14 lipca 2009 r.

ustanawiające niektóre szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 w odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, określeń tradycyjnych, etykietowania i prezentacji niektórych produktów sektora wina

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, (WE) nr 1782/2003, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 3/2008 oraz uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999 (1), w szczególności jego art. 52, 56, 63 i 126 lit. a),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W rozdziale IV tytułu III rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 ustanawia się ogólne zasady ochrony nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych niektórych produktów sektora wina.

(2)

W celu zagwarantowania, że nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne zarejestrowane we Wspólnocie spełniają warunki określone w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008, wnioski powinny być rozpatrywane przez organy krajowe danego państwa członkowskiego w ramach wstępnej krajowej procedury sprzeciwu. W celu zagwarantowania, że wnioski spełniają warunki określone w tym rozporządzeniu, że stosowane podejście jest jednakowe we wszystkich państwach członkowskich i że rejestrowanie nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych nie odbywa się ze szkodą dla osób trzecich, należy przeprowadzać późniejsze kontrole. W związku z tym należy określić szczegółowe przepisy wykonawcze w sprawie procedur składania wniosków, rozpatrywania wniosków, wnoszenia sprzeciwu i anulowania nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych niektórych produktów sektora wina.

(3)

Należy określić warunki ubiegania się o rejestrację przez osobę fizyczną lub prawną. Należy zwrócić szczególną uwagę na określenie danego obszaru, biorąc pod uwagę strefę produkcji i cechy charakterystyczne produktu. Każdy producent mający siedzibę w wyznaczonym obszarze geograficznym powinien mieć możliwość korzystania z zarejestrowanej nazwy, o ile spełnione są warunki określone w specyfikacji produktu. Wytyczenie obszaru powinno być szczegółowe, dokładne i jednoznaczne, tak aby producenci, właściwe organy i organy kontrolne były w stanie określić, czy działania są przeprowadzane w obrębie wyznaczonego obszaru geograficznego.

(4)	Należy określić szczegółowe zasady dotyczące rejestracji nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych.

(5)

Fakt ograniczenia pakowania produktu sektora wina z nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym lub czynności związanych z prezentacją produktu do wyznaczonego obszaru geograficznego stanowi ograniczenie swobodnego przepływu towarów i swobody świadczenia usług. W świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości ograniczenia te mogą być nałożone jedynie wtedy, gdy są konieczne, proporcjonalne i odpowiednie do zapewnienia ochrony reputacji nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego. Każde ograniczenie należy właściwie uzasadnić z punktu widzenia swobodnego przepływu towarów i swobody świadczenia usług.

(6)	Należy określić przepisy dotyczące warunku związanego z produkcją w wyznaczonym obszarze. We Wspólnocie istnieje faktycznie ograniczona liczba odstępstw.

(7)	Należy również określić szczegóły wskazujące na związek z charakterystyką obszaru geograficznego i jej wpływ na produkt końcowy.

(8)	Wpis do wspólnotowego rejestru nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych powinien również dostarczać informacji podmiotom uczestniczącym w handlu oraz konsumentom. W celu zapewnienia ogólnej dostępności rejestru powinien być on dostępny w formie elektronicznej.

(9)

Aby zachować szczególny charakter win o chronionych nazwach pochodzenia i oznaczeniach geograficznych oraz zbliżyć prawodawstwo państw członkowskich w celu stworzenia równych warunków konkurencji we Wspólnocie, należy ustanowić wspólnotowe ramy prawne regulujące kontrole takich win, z którymi muszą być zgodne szczegółowe przepisy państw członkowskich. Kontrole takie powinny umożliwić poprawę identyfikowalności przedmiotowych produktów i określenie aspektów, które muszą zostać objęte kontrolą. Aby zapobiec zakłóceniom konkurencji, niezależne organy powinny na bieżąco przeprowadzać kontrole.

(10)	W celu zapewnienia spójnego wdrażania rozporządzenia (WE) nr 479/2008 należy sporządzić wzory wniosku, sprzeciwu, zmiany i anulowania.

(11)	W rozdziale V tytułu III rozporządzenia (WE) nr 479/2008 ustanawia się ogólne zasady stosowania chronionych określeń tradycyjnych w odniesieniu do niektórych produktów sektora wina.

(12)

Stosowanie, regulacja i ochrona niektórych określeń (innych niż nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne) opisujących produkty sektora wina jest od dawna utrwaloną praktyką we Wspólnocie. Takie tradycyjne określenia wywołują u konsumentów skojarzenia z produkcją, metodą leżakowania lub jakością, barwą, rodzajem miejsca lub szczególnym wydarzeniem związanym z historią wina. W celu zapewnienia uczciwej konkurencji i uniknięcia wprowadzania konsumentów w błąd należy określić wspólne ramy dotyczące definiowania, uznawania, ochrony i stosowania takich określeń tradycyjnych.

(13)

Zezwala się na stosowanie określeń tradycyjnych w odniesieniu do produktów z krajów trzecich z zastrzeżeniem spełnienia przez nie warunków identycznych lub równoważnych z wymogami stawianymi państwom członkowskim, tak aby konsumenci nie byli wprowadzani w błąd. Ponadto biorąc pod uwagę, że niektóre kraje trzecie nie posiadają scentralizowanych przepisów na tym samym poziomie co wspólnotowy porządek prawny, należy określić niektóre wymogi dla „reprezentatywnych organizacji zawodowych” krajów trzecich, aby zapewnić takie same gwarancje jak gwarancje przewidziane w przepisach wspólnotowych.

(14)	W rozdziale VI tytułu III rozporządzenia (WE) nr 479/2008 ustanawia się ogólne zasady etykietowania i prezentacji niektórych produktów sektora wina.

(15)

Niektóre zasady etykietowania środków spożywczych określone są w pierwszej dyrektywie Rady 89/104/EWG (2), dyrektywie Rady 89/396/EWG z dnia 14 czerwca 1989 r. w sprawie wskazówek lub oznakowań identyfikacyjnych partii towaru, do której należy dany środek spożywczy (3), dyrektywie 2000/13/WE (4) Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywie 2007/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej zasady dotyczące nominalnych ilości produktów w opakowaniach jednostkowych (5). Te zasady stosuje się również do produktów sektora wina z wyjątkiem przypadków wyraźnie wyłączonych przepisami odpowiednich dyrektyw.

(16)	W rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 harmonizuje się etykietowanie wszystkich produktów sektora wina i zezwala się na stosowanie określeń innych niż określenia wyraźnie objęte prawodawstwem wspólnotowym, pod warunkiem że są one dokładne.

(17)

W rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 przewiduje się warunki, które należy ustanowić w odniesieniu do stosowania niektórych określeń dotyczących, między innymi, miejsca wytworzenia, butelkującego, producenta, importera itp. W przypadku niektórych z tych określeń dla sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego konieczne są przepisy wspólnotowe. Przepisy takie powinny zasadniczo opierać się na istniejących przepisach. W zakresie innych określeń państwa członkowskie powinny ustanowić zasady w odniesieniu do wina produkowanego na ich terytorium, które powinny być zgodne z prawem wspólnotowym, tak aby umożliwić przyjmowanie tych zasad na poziomie jak najbliższym producentowi. Należy jednak zapewnić przejrzystość tych zasad.

(18)	W celu ułatwienia orientacji konsumentów należy niektóre obowiązkowe informacje zgrupować w jednym polu widzenia na pojemniku, ustalić dopuszczalne odchylenia przy wskazywaniu rzeczywistej zawartości alkoholu oraz uwzględnić szczególny charakter odnośnych produktów.

(19)	Dotychczasowe przepisy dotyczące stosowania wskazówek lub oznakowań identyfikacyjnych partii artykułów, do których należy dany środek spożywczy, okazały się przydatne i w związku z tym należy je utrzymać.

(20)	Określenia odnoszące się do produkcji ekologicznej winogron są regulowane jedynie w rozporządzeniu Rady (WE) nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych (6) i stosują się do wszystkich produktów sektora wina.

(21)

Stosowanie kapturków wykonanych na bazie ołowiu do osłaniania zamknięć pojemników zawierających produkty objęte rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 powinno nadal być zabronione, aby uniknąć jakiegokolwiek ryzyka — po pierwsze ryzyka skażenia, w szczególności przez przypadkowy kontakt z takimi kapsułami, a po drugie ryzyka zanieczyszczenia środowiska odpadami z tych kapturków zawierającymi ołów.

(22)	W celu zapewnienia identyfikowalności i przejrzystości produktu należy wprowadzić nowe zasady dotyczące „wskazania miejsca wytworzenia”.

(23)	W przypadku wina bez nazwy pochodzenia i oznaczeń geograficznych stosowanie oznaczeń dotyczących odmian winogron i rocznika wymaga szczegółowych przepisów wykonawczych.

(24)

Stosowanie niektórych typów butelek dla niektórych produktów jest od dawna utrwaloną praktyką we Wspólnocie i w krajach trzecich. Takie butelki, ze względu na ich od dawna utrwalone stosowanie, mogą wywoływać u konsumentów skojarzenia z określonymi cechami charakterystycznymi lub określonym pochodzeniem produktów. Należy zatem zastrzec takie typy butelek dla danych win.

(25)

Aby uniknąć wprowadzania konsumentów w błąd i nieuczciwej konkurencji wobec producentów, należy w miarę możliwości zharmonizować także przepisy dotyczące etykietowania produktów sektora wina z krajów trzecich, znajdujących się w obrocie na rynku wspólnotowym, z podejściem określonym dla wspólnotowych produktów sektora wina. Należy jednak uwzględnić różnice dotyczące warunków produkcji, tradycji winiarskich i prawodawstwa w krajach trzecich.

(26)

Uwzględniając różnice między produktami objętymi niniejszym rozporządzeniem i ich rynkami oraz z uwagi na oczekiwania konsumentów, należy zróżnicować przepisy w zależności od danych produktów, w szczególności ze względu na fakt, że niektóre nieobowiązkowe informacje szczegółowe są stosowane w odniesieniu do win bez chronionej nazwy pochodzenia i chronionego oznaczenia geograficznego, które jednak są opatrzone nazwami odmian winorośli i wskazaniem rocznika, jeżeli są zgodne z kryteriami procedury certyfikacji (tzw. „wina ze szczepu”). Dlatego w celu odróżnienia — w ramach kategorii win bez ChNP/ChOG — win, które należą do podkategorii „win ze szczepu”, od win, które nie korzystają z tej możliwości, należy ustanowić szczególne zasady stosowania nieobowiązkowych informacji szczegółowych z jednej strony dla win posiadających chronione nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne, a z drugiej strony — dla win bez chronionej nazwy pochodzenia i chronionego oznaczenia geograficznego, pamiętając, że obejmują one również „wina ze szczepu”.

(27)

Należy przyjąć środki mające na celu ułatwienie przejścia z poprzedniego prawodawstwa dla sektora wina (w szczególności rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (7)) do niniejszego rozporządzenia, aby uniknąć nakładania na podmioty zbędnych obciążeń. Należy przyznać przejściowy okres dostosowawczy, aby umożliwić podmiotom gospodarczym mającym siedzibę we Wspólnocie i w krajach trzecich spełnienie wymogów etykietowania. Należy zatem wprowadzić przepisy gwarantujące, że produkty etykietowane zgodnie z dotychczasowymi przepisami mogą nadal być przedmiotem obrotu w okresie przejściowym.

(28)

Ze względu na obciążenia administracyjne niektóre państwa członkowskie nie mają możliwości wprowadzenia przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych niezbędnych do uzyskania zgodności z art. 38 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 do dnia 1 sierpnia 2009 r. W celu zagwarantowania, że termin ten nie będzie stanowił szkody dla podmiotów gospodarczych i właściwych organów, należy przyznać okres przejściowy i ustanowić przepisy przejściowe.

(29)	Przepisy niniejszego rozporządzenia nie powinny naruszać żadnych szczegółowych zasad negocjowanych na mocy umów z krajami trzecimi zawartych zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 133 Traktatu.

(30)

Nowe szczegółowe przepisy wykonawcze do rozdziałów IV, V i VI tytułu III rozporządzenia (WE) nr 479/2008 powinny zastąpić istniejące prawodawstwo w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999. Należy zatem uchylić rozporządzenie Komisji (WE) nr 1607/2000 z dnia 24 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, w szczególności tytułu odnoszącego się do wina gatunkowego produkowanego w określonych regionach (8) i rozporządzenie Komisji (WE) nr 753/2002 z dnia 29 kwietnia 2002 r. ustanawiające niektóre zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 odnośnie do opisu, oznaczania, prezentacji i ochrony niektórych produktów sektora wina (9).

(31)

W art. 128 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 uchyla się dotychczasowe prawodawstwo Rady w sektorze wina, w tym przepisy dotyczące aspektów, które wchodzą w zakres niniejszego rozporządzenia. Należy ustanowić okresy przejściowe, aby uniknąć jakichkolwiek utrudnień w handlu, umożliwić podmiotom gospodarczym sprawne przejście i zapewnić państwom członkowskim wystarczający czas na przyjęcie szeregu środków wykonawczych.

(32)	Szczegółowe zasady przewidziane w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie od tego samego dnia, od którego stosuje się rozdziały IV, V i VI tytułu III rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(33)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią KomitetuZarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie określa szczegółowe zasady wykonania tytułu III rozporządzenia (WE) nr 479/2008 w szczególności w odniesieniu do:

a)	przepisów zawartych w rozdziale IV tego tytułu dotyczących chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych produktów, o których mowa w art. 33 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

b)	przepisów zawartych w rozdziale V tego tytułu dotyczących określeń tradycyjnych produktów, o których mowa w art. 33 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

c)	przepisów zawartych w rozdziale VI tego tytułu dotyczących etykietowania i prezentacji niektórych produktów sektora wina.

ROZDZIAŁ II

CHRONIONE NAZWY POCHODZENIA I OZNACZENIA GEOGRAFICZNE

SEKCJA 1

Wniosek o objęcie ochroną

Artykuł 2

Wnioskodawca

1.   Pojedynczy producent może być wnioskodawcą w rozumieniu art. 37 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jeżeli wykazano że:

a)	zainteresowana osoba jest jedynym producentem w wyznaczonym obszarze geograficznym; oraz

b)

jeżeli odnośny wyznaczony obszar geograficzny jest otoczony obszarami z nazwami pochodzenia lub oznaczeniami geograficznymi, obszar ten posiada cechy, które istotnie różnią się od cech wyznaczonych obszarów otaczających lub cechy charakterystyczne produktu różnią się od cech produktów uzyskiwanych w wyznaczonych obszarach otaczających.

2.   Państwo członkowskie lub kraj trzeci, lub ich odpowiednie organy, nie mogą być wnioskodawcami w rozumieniu art. 37 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 3

Wniosek o objęcie ochroną

Wniosek o objęcie ochroną zawiera dokumenty wymagane w art. 35 lub 36 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz elektroniczną wersję specyfikacji produktu i jednolitego dokumentu.

Wniosek o objęcie ochroną oraz jednolity dokument sporządza się zgodnie z wzorami określonymi odpowiednio w załączniku I i II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 4

Nazwa

1.   Nazwę, która ma być objęta ochroną, rejestruje się tylko w języku (językach) używanym (używanych) do opisania danego produktu w wyznaczonym obszarze geograficznym.

2.   Nazwę rejestruje się w pisowni oryginalnej.

Artykuł 5

Wyznaczenie obszaru geograficznego

Obszar wyznacza się w sposób szczegółowy, dokładny i jednoznaczny.

Artykuł 6

Produkcja w wyznaczonym obszarze geograficznym

1.   Do celów stosowania art. 34 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) i lit. b) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszego artykułu, „produkcja” obejmuje wszystkie czynności — od zbioru winogron po zakończenie procesu produkcji wina, z wyjątkiem wszelkich procesów poprodukcyjnych.

2.   W przypadku produktów o chronionym oznaczeniu geograficznym część (maksymalnie 15 %) winogron, która zgodnie z art. 34 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 może pochodzić spoza wyznaczonego obszaru geograficznego, pochodzi z danego państwa członkowskiego lub kraju trzeciego, w którym znajduje się wyznaczony obszar.

3.   W drodze odstępstwa od art. 34 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 stosuje się część B ust. 3 załącznika III do rozporządzenia Komisji (WE) nr 606/2009 (10) w sprawie praktyk winiarskich i obowiązujących ograniczeń.

4.   W drodze odstępstwa od art. 34 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) i ust. 1 lit. b) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz pod warunkiem że jest to przewidziane w specyfikacji produktu, produkt o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym może być przetworzony na wino:

a)	na obszarze położonym w bezpośrednim sąsiedztwie danego wyznaczonego obszaru; lub

b)	na obszarze położonym w obrębie tej samej jednostki administracyjnej lub w obrębie sąsiedniej jednostki administracyjnej, zgodnie z przepisami krajowymi; lub

c)

w przypadku transgranicznej nazwy pochodzenia lub transgranicznego oznaczenia geograficznego lub w przypadku porozumienia w sprawie środków kontroli zawartego między co najmniej dwoma państwami członkowskimi lub między co najmniej jednym państwem członkowskim i co najmniej jednym krajem trzecim, produkt o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym może być przetworzony na wino na obszarze położonym w bezpośrednim sąsiedztwie danego wyznaczonego obszaru.

W drodze odstępstwa od art. 34 ust. 1 lit. b) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz pod warunkiem że jest to przewidziane w specyfikacji produktu, do dnia 31 grudnia 2012 r. wina o chronionym oznaczeniu geograficznym mogą być nadal przetwarzane na wino poza bezpośrednim sąsiedztwem danego wyznaczonego obszaru.

W drodze odstępstwa od art. 34 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz pod warunkiem że jest to przewidziane w specyfikacji produktu, produkt może być przetworzony na wino musujące lub wino półmusujące o chronionej nazwie pochodzenia poza bezpośrednim sąsiedztwem danego wyznaczonego obszaru, jeżeli taka praktyka była stosowana przed dniem 1 marca 1986 r.

Artykuł 7

Związek z obszarem geograficznym

1.   Szczegóły określające związek z obszarem geograficznym, o którym mowa w art. 35 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wyjaśniają, w jakim zakresie cechy wyznaczonego obszaru geograficznego wpływają na produkt końcowy.

W przypadku wniosków obejmujących różne kategorie produktów winiarskich szczegóły określające związek wykazuje się w odniesieniu do każdego przedmiotowego produktu winiarskiego.

2.   W przypadku nazwy pochodzenia specyfikacja produktu zawiera:

a)	szczegółowe informacje dotyczące obszaru geograficznego — w szczególności czynników przyrodniczych i ludzkich — istotne z punktu widzenia związku;

b)	szczegółowe informacje dotyczące jakości lub właściwości produktu, które można przypisać głównie lub wyłącznie środowisku geograficznemu;

c)	opis związku przyczynowego między szczegółami, o których mowa w lit. a), oraz szczegółami, o których mowa w lit. b).

3.   W przypadku oznaczenia geograficznego specyfikacja produktu zawiera:

a)	szczegółowe informacje dotyczące obszaru geograficznego istotne z punktu widzenia związku;

b)	szczegółowe informacje dotyczące jakości, renomy lub innych szczególnych cech produktu, które można przypisać jego pochodzeniu geograficznemu;

c)	opis związku przyczynowego między szczegółami, o których mowa w lit. a), oraz szczegółami, o których mowa w lit. b).

4.   W przypadku oznaczenia geograficznego w specyfikacji produktu stwierdza się, czy oznaczenie to opiera się na szczególnej jakości lub renomie lub innych właściwościach związanych z jego pochodzeniem geograficznym.

Artykuł 8

Pakowanie w wyznaczonym obszarze geograficznym

Jeżeli specyfikacja produktu wskazuje, że pakowanie produktu musi odbywać się w obrębie wyznaczonego obszaru geograficznego lub na obszarze położonym w bezpośrednim sąsiedztwie danego wyznaczonego obszaru zgodnie z wymogiem, o którym mowa w art. 35 ust. 2 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wymóg ten wskazuje się w odniesieniu do danego produktu.

SEKCJA 2

Procedura rozpatrywania wniosku przez Komisję

Artykuł 9

Odbiór wniosku

1.   Wniosek składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia wniosku do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji. Datę tę podaje się do wiadomości publicznej przy użyciu odpowiednich środków.

2.   Komisja odnotowuje na dokumentach składających się na wniosek dzień ich otrzymania oraz numer akt przypisany wnioskowi.

Organy państwa członkowskiego, kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim otrzymują potwierdzenie odbioru określające co najmniej:

a)	numer akt;

b)	nazwę, która ma być zarejestrowana;

c)	liczbę otrzymanych stron; oraz

d)	datę otrzymania wniosku.

Artykuł 10

Składanie wniosku transgranicznego

1.   W przypadku wniosku transgranicznego wspólny wniosek dotyczący oznaczenia transgranicznego obszaru geograficznego może być złożony przez więcej niż jedną grupę producentów reprezentujących ten obszar.

2.   Jeżeli wniosek dotyczy tylko państw członkowskich, wstępną procedurę krajową, o której mowa w art. 38 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, stosuje się we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich.

Do celów stosowania art. 38 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 wniosek transgraniczny jest przekazywany Komisji przez jedno państwo członkowskie w imieniu pozostałych państw członkowskich i zawiera upoważnienie udzielone przez każde z pozostałych państw członkowskich, upoważniające państwo członkowskie przekazujące wniosek do działania w jego imieniu.

3.   Jeżeli wniosek transgraniczny dotyczy tylko krajów trzecich, wniosek ten jest przekazywany Komisji przez jedną z grup składających wniosek w imieniu pozostałych grup lub przez jeden z krajów trzecich w imieniu pozostałych krajów trzecich i zawiera:

a)	elementy wykazujące, że warunki wymagane w art. 34 i 35 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 są spełnione;

b)	dowód ochrony w zainteresowanych krajach trzecich; oraz

c)	upoważnienie, o którym mowa w ust. 2, udzielone przez każdy z pozostałych zainteresowanych krajów trzecich.

4.   Jeżeli wniosek transgraniczny dotyczy co najmniej jednego państwa członkowskiego i co najmniej jednego kraju trzeciego, wstępną procedurę krajową, o której mowa w art. 38 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, stosuje się we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich. Wniosek jest przekazywany Komisji przez jedno z państw członkowskich lub jeden z krajów trzecich, lub przez jedną z grup z krajów trzecich składających wniosek i zawiera:

a)	elementy wykazujące, że warunki wymagane w art. 34 i 35 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 są spełnione;

b)	dowód ochrony w zainteresowanych krajach trzecich;

c)	upoważnienie, o którym mowa w ust. 2, udzielone przez każde z pozostałych zainteresowanych państw członkowskich lub każdy z pozostałych krajów trzecich.

5.   Państwo członkowskie, kraje trzecie lub grupy producentów mające siedzibę w krajach trzecich, które przekazują Komisji wniosek transgraniczny, o którym mowa w ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu, stają się odbiorcą powiadomienia lub decyzji wydanej przez Komisję.

Artykuł 11

Dopuszczalność

1.   W celu stwierdzenia, czy wniosek o objęcie ochroną jest dopuszczalny, Komisja sprawdza, czy wniosek o rejestrację określony w załączniku I został wypełniony oraz czy dokumenty uzupełniające zostały dołączone do wniosku.

2.   Wniosek o rejestrację uznany za dopuszczalny jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

Jeżeli wniosek nie został wypełniony lub został wypełniony jedynie częściowo lub dokumenty uzupełniające, o których mowa w ust. 1, nie zostały dostarczone w tym samym czasie co wniosek o rejestrację lub jeżeli brakuje niektórych dokumentów, Komisja odpowiednio informuje o tym wnioskodawcę, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca wniosek z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności wniosku jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

Artykuł 12

Weryfikacja warunków ważności

1.   Jeżeli dopuszczalny wniosek o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego nie spełnia wymogów określonych w art. 34 i 35 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, Komisja informuje organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w danym kraju trzecim o podstawach odrzucenia, wyznaczając termin wycofania lub zmiany wniosku lub przedłożenia uwag.

2.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim nie usuną w terminie przeszkód w rejestracji, Komisja odrzuca wniosek zgodnie z art. 39 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

3.   Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu danej nazwy pochodzenia lub danego oznaczenia geograficznego na podstawie dostępnych dokumentów i informacji. Decyzja o odrzuceniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

SEKCJA 3

Procedury sprzeciwu

Artykuł 13

Krajowa procedura sprzeciwu w przypadku wniosków transgranicznych

Do celów art. 38 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jeżeli wniosek transgraniczny dotyczy tylko państw członkowskich lub co najmniej jednego państwa członkowskiego i co najmniej jednego kraju trzeciego, procedurę sprzeciwu stosuje się we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich.

Artykuł 14

Składanie sprzeciwu w ramach procedury wspólnotowej

1.   Sprzeciw, o którym mowa w art. 40 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, sporządza się na podstawie formularza określonego w załączniku III do niniejszego rozporządzenia. Sprzeciw składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia sprzeciwu do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji. Datę tę podaje się do wiadomości publicznej przy użyciu odpowiednich środków.

2.   Komisja odnotowuje na dokumentach składających się na sprzeciw dzień ich otrzymania oraz numer akt przypisany sprzeciwowi.

Zgłaszający sprzeciw otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej:

a)	numer akt;

b)	liczbę otrzymanych stron; oraz

c)	datę otrzymania wniosku w sprawie sprzeciwu.

Artykuł 15

Dopuszczalność w ramach procedury wspólnotowej

1.   W celu stwierdzenia, czy sprzeciw jest dopuszczalny zgodnie z art. 40 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, Komisja sprawdza, czy sprzeciw zawiera informację o wcześniejszym prawie (wcześniejszych prawach) i o podstawie (podstawach) sprzeciwu oraz czy wpłynął on do Komisji w terminie.

2.   Jeżeli sprzeciw opiera się na istnieniu wcześniejszego znaku towarowego posiadającego reputację i renomę zgodnie z art. 43 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, sprzeciwowi towarzyszy dowód zgłoszenia do rejestracji, rejestracji lub stosowania tego wcześniejszego znaku towarowego, taki jak świadectwo rejestracji lub dowód jego stosowania oraz dowód jego reputacji i renomy.

3.   Właściwie umotywowany sprzeciw zawiera szczegóły dotyczące faktów, dowodów i uwag przedstawionych na poparcie sprzeciwu wraz z odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi.

Informacje i dowody, jakie należy przedstawić na potwierdzenie stosowania wcześniejszego znaku towarowego, zawierają szczegółowe dane dotyczące lokalizacji, okresu, zakresu i charakteru stosowania wcześniejszego znaku towarowego oraz jego reputacji i renomy.

4.   Jeżeli szczegółowe informacje dotyczące wcześniejszego prawa (wcześniejszych praw), podstawy (podstaw), faktów, dowodów lub uwag lub dokumenty uzupełniające, o których mowa w ustępach 1–3, nie zostały dostarczone w tym samym czasie co sprzeciw lub jeżeli brakuje niektórych dokumentów, Komisja odpowiednio informuje o tym zgłaszającego sprzeciw, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca sprzeciw z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności sprzeciwu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do zgłaszającego sprzeciw oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

5.   Sprzeciw uznany za dopuszczalny jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

Artykuł 16

Weryfikacja sprzeciwu w ramach procedury wspólnotowej

1.   Jeżeli Komisja nie odrzuciła sprzeciwu zgodnie z art. 15 ust. 4, informuje ona o sprzeciwie organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w danym kraju trzecim, wzywając go do przedstawienia uwag w terminie dwóch miesięcy od dnia przekazania informacji. Uwagi otrzymane w terminie dwóch miesięcy przekazuje się zgłaszającemu sprzeciw.

W trakcie weryfikacji sprzeciwu Komisja wzywa strony do przedstawienia — w odpowiednich przypadkach w terminie dwóch miesięcy od dnia wydania takiego wezwania — uwag dotyczących informacji otrzymanych od innych stron.

2.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim lub zgłaszający sprzeciw nie przedstawiają uwag w odpowiedzi na wezwanie lub nie dotrzymują wyznaczonych terminów, Komisja rozstrzyga w sprawie sprzeciwu.

3.   Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu lub zarejestrowaniu danej nazwy pochodzenia lub danego oznaczenia geograficznego na podstawie dostępnych dowodów. Decyzja o odrzuceniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do zgłaszającego sprzeciw oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

4.   W przypadku wielu sprzeciwów, po wstępnym rozpatrzeniu co najmniej jednego takiego sprzeciwu przyjęcie wniosku o rejestrację może nie być możliwe; w takich przypadkach Komisja może zawiesić inne procedury sprzeciwu. Komisja informuje innych zgłaszających sprzeciw o dotyczącej ich decyzji podjętej w trakcie procedury.

Jeżeli wniosek zostaje odrzucony, procedury sprzeciwu, które zostały zawieszone, uznaje się za zamknięte oraz powiadamia się o tym w odpowiedni sposób zainteresowanych zgłaszających sprzeciw.

SEKCJA 4

Ochrona

Artykuł 17

Decyzja o objęciu ochroną

1.   O ile wnioski o objęcie ochroną nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych nie są odrzucone zgodnie z art. 11, 12, 16 i 28, Komisja podejmuje decyzję o objęciu ochroną nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych.

2.   Decyzja o objęciu ochroną podjęta zgodnie z art. 41 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 18

Rejestr

1.   Komisja prowadzi „Rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych” zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dalej zwany „rejestrem”.

2.   Zatwierdzoną nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne wpisuje się rejestru.

W przypadku nazw zarejestrowanych na mocy art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, Komisja wpisuje do rejestru dane przewidziane w ust. 3 niniejszego artykułu, z wyjątkiem lit. f).

3.   Komisja wpisuje do rejestru następujące dane:

a)	zarejestrowaną nazwę produktu (produktów);

b)	fakt, że nazwa podlega ochronie jako oznaczenie geograficzne lub nazwa pochodzenia;

c)	nazwę kraju lub krajów pochodzenia;

d)	datę rejestracji;

e)	odniesienie do instrumentu prawnego rejestrującego nazwę;

f)	odniesienie do jednolitego dokumentu.

Artykuł 19

Ochrona

1.   Ochrona nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego trwa od dnia wpisania jej do rejestru.

2.   W przypadku niezgodnego z prawem stosowania chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego właściwe organy państw członkowskich podejmują, z własnej inicjatywy — zgodnie z art. 45 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, lub na wniosek strony, kroki konieczne do zaprzestania takiego niezgodnego z prawem stosowania i uniemożliwienia wprowadzenia do obrotu lub wywozu przedmiotowych produktów.

3.   Ochrona nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego stosuje się do całej nazwy włącznie z jej elementami składowymi, pod warunkiem że można je wyróżnić same w sobie. Element chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego pozbawiony jakiegokolwiek charakteru wyróżniającego lub element rodzajowy nie jest chroniony.

SEKCJA 5

Zmiany i anulowanie

Artykuł 20

Zmiana specyfikacji produktu lub jednolitego dokumentu

1.   Wniosek o zatwierdzenie zmian specyfikacji produktu o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, złożony przez wnioskodawcę, o którym mowa w art. 37 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, sporządza się zgodnie z załącznikiem IV do niniejszego rozporządzenia.

2.   W celu stwierdzenia, czy wniosek o zatwierdzenie zmian specyfikacji produktu, o którym mowa w art. 49 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jest dopuszczalny, Komisja sprawdza, czy zostały przesłane do niej informacje wymagane na mocy art. 35 ust. 2 tego rozporządzenia i czy został wypełniony wniosek, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

3.   Do celów wniosku określonego w art. 49 ust 2 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 479/2008 stosuje się art. 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17 i 18 niniejszego rozporządzenia z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

4.   Zmianę uznaje się za nieznaczną, jeżeli:

a)	nie odnosi się do podstawowych cech produktu;

b)	nie zmienia związku z obszarem geograficznym;

c)	nie obejmuje zmiany nazwy lub jakiejkolwiek części nazwy produktu;

d)	nie ma wpływu na wyznaczony obszar geograficzny;

e)	nie pociąga za sobą żadnych dalszych ograniczeń w obrocie produktem.

5.   Jeżeli wniosek o zatwierdzenie zmian specyfikacji produktu składa wnioskodawca inny niż pierwotny wnioskodawca, Komisja przekazuje informacje o wniosku pierwotnemu wnioskodawcy.

6.   Jeżeli Komisja podejmuje decyzję o przyjęciu zmiany w specyfikacji produktu, która wpływa na zmianę informacji wpisanych do rejestru lub zawiera zmianę tych informacji, Komisja usuwa oryginalne dane z rejestru i wpisuje nowe dane z mocą od dnia, w którym odpowiednia decyzja staje się skuteczna.

Artykuł 21

Składanie wniosku o anulowanie

1.   Wniosek o anulowanie zgodnie z art. 50 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 sporządza się zgodnie z formularzem zamieszczonym w załączniku V do niniejszego rozporządzenia. Wniosek o anulowanie składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia wniosku o anulowanie do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji. Datę tę podaje się do wiadomości publicznej przy użyciu odpowiednich środków.

2.   Komisja odnotowuje na dokumentach wniosku o anulowanie dzień ich otrzymania oraz numer akt przypisany wnioskowi o anulowanie.

Autor wniosku o anulowanie otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej:

a)	numer akt;

b)	liczbę otrzymanych stron; oraz

c)	datę otrzymania wniosku.

3.   Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli procedurę anulowania wszczyna Komisja.

Artykuł 22

Dopuszczalność

1.   W celu stwierdzenia, czy wniosek o anulowanie jest dopuszczalny zgodnie z art. 50 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, Komisja sprawdza, czy we wniosku:

a)	wskazuje się prawnie uzasadniony interes, powody i uzasadnienie autora wniosku o anulowanie;

b)	wyjaśnia się podstawy anulowania oraz

c)	jest odniesienie do oświadczenia państwa członkowskiego lub kraju trzeciego, w którym znajduje się miejsce stałego pobytu lub siedziba statutowa autora wniosku, uzupełniającego wniosek o anulowanie.

2.   Wniosek o anulowanie zawiera szczegóły dotyczące faktów, dowodów i uwag przedstawionych na poparcie anulowania wraz z odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi.

3.   Jeżeli szczegóły dotyczące podstaw, faktów, dowodów lub uwag bądź dokumenty uzupełniające, o których mowa w ustępach 1 i 2, nie zostały dostarczone w tym samym czasie co wniosek o anulowanie, Komisja odpowiednio informuje o tym autora wniosku o anulowanie, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca wniosek z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do autora wniosku o anulowanie oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do autora wniosku o anulowanie mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

4.   Wniosek o anulowanie oraz procedura anulowania wszczęta przez Komisję z jej własnej inicjatywy jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawców mających siedzibę w kraju trzecim, którego nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego dotyczy anulowanie.

Artykuł 23

Weryfikacja wniosku o anulowanie

1.   Jeżeli Komisja nie odrzuciła wniosku o anulowanie zgodnie z art. 22 ust. 3, informuje o anulowaniu organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub zainteresowanych producentów mających siedzibę w danym kraju trzecim, wzywając ich do przedstawienia uwag w terminie dwóch miesięcy od dnia przekazania informacji. Uwagi otrzymane w terminie dwóch miesięcy przekazuje się, w odpowiednich przypadkach, autorowi wniosku o anulowanie.

W trakcie weryfikacji wniosku o anulowanie Komisja wzywa strony do przedłożenia uwag, o ile to konieczne, w terminie dwóch miesięcy od dnia wydania takiego wezwania, dotyczących informacji otrzymanych od innych stron.

2.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim lub autor wniosku o anulowanie nie przedstawiają uwag w odpowiedzi na wezwanie lub nie dotrzymują wyznaczonych terminów, Komisja rozstrzyga w sprawie anulowania.

3.   Komisja podejmuje decyzję o anulowaniu danej nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego na podstawie dostępnych dowodów. Komisja bada, czy zgodność ze specyfikacją produktu sektora wina objętego chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym nie jest już możliwa lub nie może już być zagwarantowana, zwłaszcza jeżeli warunki określone w art. 35 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 nie są już spełnione lub ich dalsze spełnienie nie będzie możliwe w najbliższej przyszłości.

Decyzja o anulowaniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do autora wniosku o anulowanie oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

4.   W przypadku wielu wniosków o anulowanie, po wstępnym rozpatrzeniu co najmniej jednego takiego wniosku o anulowanie zgoda na dalszą ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego może nie być możliwa; w takim przypadku Komisja może zawiesić inne procedury anulowania. W takim przypadku Komisja informuje innych autorów wniosków o anulowanie o dotyczącej ich decyzji podjętej w trakcie procedury.

Jeżeli chroniona nazwa pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne zostaje anulowane, procedury anulowania, które zostały zawieszone, uznaje się za zamknięte oraz powiadamia się o tym w odpowiedni sposób zainteresowanych autorów wniosków o anulowanie.

5.   Kiedy anulowanie staje się skuteczne, Komisja usuwa nazwę z rejestru.

SEKCJA 6

Kontrole

Artykuł 24

Zgłoszenie podmiotów

Każdy podmiot zamierzający uczestniczyć w całości lub części produkcji lub pakowania produktu o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym jest zgłaszany właściwemu organowi kontrolnemu, o którym mowa w art. 47 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 25

Roczna weryfikacja

1.   Roczna weryfikacja przeprowadzana przez właściwy organ kontrolny, o którym mowa w art. 48 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, obejmuje:

a)	badanie organoleptyczne i analityczne w przypadku produktów objętych nazwą pochodzenia;

b)	tylko badanie analityczne albo zarówno badanie organoleptyczne, jak i analityczne w przypadku produktów objętych oznaczeniem geograficznym; oraz

c)	kontrolę warunków przewidzianych w specyfikacji produktu.

Roczna weryfikacja ma miejsce w państwie członkowskim, w którym — zgodnie ze specyfikacją produktu — odbyła się produkcja, i jest przeprowadzana:

a)	przez wyrywkowe kontrole oparte na analizie ryzyka; lub

b)	przez pobieranie próbek; lub

c)	systematycznie.

W przypadku kontroli wyrywkowych państwa członkowskie wybierają minimalną liczbę podmiotów podlegających tym kontrolom.

W przypadku pobierania próbek państwa członkowskie gwarantują, że kontrole, poprzez ich liczbę, charakter i częstotliwość, są reprezentatywne dla całego przedmiotowego wyznaczonego obszaru geograficznego i odpowiadają ilości produktów sektora wina wprowadzonych do obrotu lub przechowywanych w celu wprowadzenia do obrotu.

Kontrole wyrywkowe można łączyć z pobieraniem próbek.

2.   Badanie wymienione w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) i b) jest przeprowadzane na anonimowych próbkach, ma wykazać, że badany produkt jest zgodny z cechami charakterystycznymi i jakością opisanymi w specyfikacji produktu dla odpowiedniej nazwy pochodzenia lub odpowiedniego oznaczenia geograficznego, i jest wykonywane na którymkolwiek etapie procesu produkcyjnego, w tym nawet na etapie pakowania lub późniejszym. Każda pobrana próbka jest reprezentatywna dla odpowiednich win będących w posiadaniu podmiotu.

3.   W celu sprawdzenia zgodności ze specyfikacją produktu, zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy lit. c), organ kontrolny sprawdza:

a)	obiekty podmiotów, co polega na sprawdzeniu, czy podmioty faktycznie są w stanie spełnić warunki określone w specyfikacji produktu; oraz

b)	produkty na którymkolwiek etapie procesu produkcyjnego, w tym na etapie pakowania, w oparciu o plan inspekcji, który sporządza uprzednio organ kontrolny i o którego istnieniu poinformowane są podmioty, z uwzględnieniem każdego etapu produkcji produktu.

4.   Roczna weryfikacja gwarantuje, że w odniesieniu do produktu nie można stosować chronionych nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych, chyba że:

a)	wyniki badania, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) i b) i w ust. 2 dowodzą, że przedmiotowy produkt jest zgodny z dopuszczalnymi wartościami i posiada wszystkie odpowiednie cechy charakterystyczne danej nazwy pochodzenia lub danego oznaczenia geograficznego;

b)	inne warunki wymienione w specyfikacji produktu są spełnione zgodnie z procedurami określonymi w ust. 3.

5.   Produkt niespełniający warunków określonych w niniejszym artykule można wprowadzić do obrotu, ale bez odpowiedniej nazwy pochodzenia lub odpowiedniego oznaczenia geograficznego, o ile spełnia inne wymogi prawne.

6.   W przypadku chronionej transgranicznej nazwy pochodzenia lub chronionego transgranicznego oznaczenia geograficznego weryfikację może przeprowadzić organ kontrolny któregokolwiek z państw członkowskich, których dotyczy dana nazwa pochodzenia lub dane oznaczenie geograficzne.

7.   W przypadku, w którym roczną weryfikację przeprowadza się na etapie pakowania produktu na terenie państwa członkowskiego, które nie jest państwem członkowskim produkcji, stosuje się art. 84 rozporządzenia Komisji (WE) nr 555/2008 (11).

8.   Ustępy 1–7 stosuje się do win noszących nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, których przedmiotowa nazwa pochodzenia lub przedmiotowe oznaczenie geograficzne spełnia wymogi, o których mowa w art. 38 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 26

Badanie analityczne i organoleptyczne

Badanie analityczne i organoleptyczne, o którym mowa w art. 25 ust. 1 akapit pierwszy lit. a) i b), obejmuje:

a)

analizę danego wina poprzez pomiar następujących właściwości charakterystycznych: (i) oznaczonych na podstawie analizy fizycznej i chemicznej: — całkowitej i rzeczywistej zawartości alkoholu, — całkowitej zawartości cukrów wyrażonej jako fruktoza i glukoza (w tym sacharoza w przypadku win półmusujących i musujących), — całkowitej kwasowości, — kwasowości lotnej, — całkowitej zawartości dwutlenku siarki; (ii) oznaczonych na podstawie dodatkowej analizy: — dwutlenku węgla (wina półmusujące i musujące, nadciśnienie w barach przy 20 °C), — innych właściwości charakterystycznych przewidzianych w prawodawstwie państw członkowskich lub w specyfikacji produktu chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego;

b)	badanie organoleptyczne obejmujące wygląd, zapach i smak.

Artykuł 27

Kontrole produktów pochodzących z krajów trzecich

Jeżeli wina z krajów trzecich korzystają z ochrony chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, dany kraj trzeci wysyła Komisji na jej wniosek informacje o właściwych organach, o których mowa w art. 48 ust 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, i o aspektach podlegających kontroli oraz dowód, że przedmiotowe wino spełnia warunki odpowiedniej nazwy pochodzenia lub odpowiedniego oznaczenia geograficznego.

SEKCJA 7

Przekształcenie w oznaczenie geograficzne

Artykuł 28

Wniosek

1.   Organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim mogą wystąpić o przekształcenie chronionej nazwy pochodzenia w chronione oznaczenie geograficzne, jeżeli zgodność ze specyfikacją produktu chronionej nazwy pochodzenia nie jest dłużej możliwa lub nie może być dłużej zagwarantowana.

Wniosek o przekształcenie składany do Komisji sporządza się zgodnie z wzorem zamieszczonym w załączniku VI do niniejszego rozporządzenia. Wniosek o przekształcenie składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia do Komisji wniosku o przekształcenie uznaje się dzień wpisania wniosku do rejestru pocztowego Komisji.

2.   Jeżeli wniosek o przekształcenie w oznaczenie geograficzne nie spełnia wymogów określonych w art. 34 i 35 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, Komisja informuje organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w danym kraju trzecim o podstawach odrzucenia i zwraca się o wycofanie lub zmianę wniosku lub przedłożenie uwag w terminie dwóch miesięcy.

3.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim nie usuną w terminie przeszkód w przekształceniu, Komisja odrzuca wniosek

4.   Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu wniosku o przekształcenie na podstawie dostępnych dokumentów i informacji. Decyzja o odrzuceniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

5.   Artykuł 40 i art. 49 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 nie mają zastosowania.

ROZDZIAŁ 3

OKREŚLENIA TRADYCYJNE

SEKCJA 1

Wniosek

Artykuł 29

Wnioskodawcy

1.   Właściwe organy państw członkowskich lub krajów trzecich lub reprezentatywne organizacje zawodowe mające siedzibę w krajach trzecich mogą złożyć do Komisji wniosek o objęcie ochroną określeń tradycyjnych w rozumieniu art. 54 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   „Reprezentatywna organizacja zawodowa” oznacza organizację producentów lub stowarzyszenie organizacji producentów, którzy przyjęli te same zasady, prowadzą działalność na danym obszarze lub na kilku obszarach nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego wina, jeżeli zrzeszają co najmniej dwie trzecie producentów z obszaru (obszarów) nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, na którym prowadzą działalność, a ich produkcja stanowi co najmniej dwie trzecie produkcji pochodzącej z tego obszaru (tych obszarów). Reprezentatywna organizacja zawodowa może złożyć wniosek o objęcie ochroną tylko w odniesieniu do win, które produkuje.

Artykuł 30

Wniosek o objęcie ochroną

1.   Wniosek o objęcie ochroną określenia tradycyjnego jest zgodny z wzorem zamieszczonym w załączniku VII i towarzyszy mu kopia zasad regulujących stosowanie danego określenia.

2.   W przypadku wniosku złożonego przez reprezentatywną organizację zawodową mającą siedzibę w kraju trzecim, przekazuje się także szczegółowe informacje dotyczące reprezentatywnych organizacji zawodowych. Informacje te, wraz ze szczegółowymi informacjami o członkach reprezentatywnej organizacji zawodowej, w odpowiednim przypadku, zamieszczono w załączniku XI.

Artykuł 31

Język

1.   Określenie, które ma być objęte ochroną, jest wyrażone:

a)	w języku urzędowym (językach urzędowych), języku regionalnym (językach regionalnych) państwa członkowskiego lub kraju trzeciego, z którego (których) wywodzi się określenie; lub

b)	w języku stosowanym w handlu dla tego określenia.

Określenie stosowane w danym języku odnosi się do konkretnych produktów, o których mowa w art. 33 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   Określenie rejestruje się w pisowni oryginalnej.

Artykuł 32

Zasady dotyczące określeń tradycyjnych stosowanych w krajach trzecich

1.   Artykuł 54 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do określeń tradycyjnie stosowanych w krajach trzecich w odniesieniu do produktów sektora wina posiadających oznaczenia geograficzne danych krajów trzecich.

2.   Wina pochodzące z krajów trzecich, których etykiety zawierają tradycyjne oznakowania inne niż określenia tradycyjne wymienione w załączniku XII, mogą je stosować zgodnie z zasadami mającymi zastosowanie w danych krajach trzecich, w tym zasadami ustanowionymi przez reprezentatywne organizacje zawodowe.

SEKCJA 2

Procedura rozpatrywania wniosków

Artykuł 33

Wypełnienie wniosku

Komisja odnotowuje na dokumentach składających się na wniosek dzień ich otrzymania oraz numer akt wniosku. Wniosek składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia wniosku do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji. Datę tę oraz określenie tradycyjne podaje się do wiadomości publicznej przy użyciu odpowiednich środków.

Wnioskodawca otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej następujące dane:

a)	numer akt;

b)	określenie tradycyjne;

c)	liczbę otrzymanych dokumentów; oraz

d)	datę otrzymania wniosku.

Artykuł 34

Dopuszczalność

Komisja sprawdza, czy formularz wniosku jest wypełniony w całości i czy dołączono do niego wymaganą dokumentację przewidzianą w art. 30.

Jeżeli formularz wniosku jest niekompletny lub jeżeli brakuje dokumentów lub są one niekompletne, Komisja odpowiednio informuje o tym wnioskodawcę, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca wniosek z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do wnioskodawcy.

Artykuł 35

Warunki obowiązywania

1.   Dopuszcza się uznanie określenia tradycyjnego, jeżeli:

a)	odpowiada ono definicji zawartej w art. 54 ust. 1 lit. a) lub b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i spełnia warunki określone w art. 31 niniejszego rozporządzenia;

b)

określenie składa się wyłącznie z: (i) nazwy tradycyjnie stosowanej w handlu na znacznej części terytorium Wspólnoty lub zainteresowanego kraju trzeciego dla rozróżnienia szczególnych kategorii produktów winiarskich, o których mowa w art. 33 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008; lub (ii) znanej nazwy tradycyjnie stosowanej w handlu co najmniej na terytorium zainteresowanego państwa członkowskiego lub kraju trzeciego dla rozróżnienia szczególnych kategorii produktów winiarskich, o których mowa w art. 33 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

c)

określenie: (i) nie jest nazwą rodzajową; (ii) jest zdefiniowane i uregulowane w ustawodawstwie państwa członkowskiego; lub (iii) podlega warunkom stosowania przewidzianym w ramach zasad mających zastosowanie do producentów wina w zainteresowanym kraju trzecim, w tym w ramach zasad ustanowionych przez reprezentatywne organizacje zawodowe.

2.   Do celów ust. 1 lit. b) tradycyjne stosowanie oznacza:

a)	co najmniej 5 lat w przypadku określeń zgłoszonych w języku (językach), o którym mowa w art. 31 lit. a) niniejszego rozporządzenia;

b)	co najmniej 15 lat w przypadku określeń zgłoszonych w języku, o którym mowa w art. 31 lit. b) niniejszego rozporządzenia.

3.   Do celów ust. 1 lit. c) ppkt (i) „rodzajowy” oznacza nazwę określenia tradycyjnego, która, mimo że dotyczy szczególnej metody produkcji lub metody leżakowania bądź jakości, barwy, rodzaju miejsca lub też wydarzenia historycznego związanego z historią produktu winiarskiego, stała się pospolitą nazwą danego produktu winiarskiego we Wspólnocie.

4.   Warunek wymieniony w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu nie ma zastosowania do określeń tradycyjnych, o których mowa w art. 54 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 36

Podstawy odrzucenia wniosku

1.   Jeżeli wniosek o uznanie określenia tradycyjnego nie spełnia wymogów określonych w definicji zawartej w art. 54 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i wymogów określonych w art. 31 i 35, Komisja informuje wnioskodawcę o podstawach odrzucenia, wyznaczając dwumiesięczny termin, począwszy od dnia przekazania informacji, na wycofanie lub zmianę wniosku lub przedstawienie uwag.

Komisja decyduje o objęciu ochroną na podstawie dostępnych informacji.

2.   Jeżeli wnioskodawca nie usunie przeszkód w terminie, o którym mowa w ust. 1, Komisja odrzuca wniosek. Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu danego określenia tradycyjnego na podstawie dostępnych dokumentów i informacji. Decyzja o odrzuceniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do wnioskodawcy.

SEKCJA 3

Procedury sprzeciwu

Artykuł 37

Składanie wniosku w sprawie sprzeciwu

1.   W terminie dwóch miesięcy od daty publikacji, o której mowa w art. 33 akapit pierwszy, dowolne państwo członkowskie lub kraj trzeci lub dowolna osoba fizyczna lub prawna, które posiadają prawnie uzasadniony interes, mogą zgłosić sprzeciw wobec zaproponowanego uznania poprzez złożenie wniosku w sprawie sprzeciwu.

2.   Wniosek w sprawie sprzeciwu sporządza się na podstawie formularza zamieszczonego w załączniku VIII i składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia wniosku w sprawie sprzeciwu do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji.

3.   Komisja odnotowuje na dokumentach wniosku w sprawie sprzeciwu dzień ich otrzymania oraz numer akt przypisany wnioskowi w sprawie sprzeciwu.

Zgłaszający sprzeciw otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej następujące dane:

a)	numer akt;

b)	liczbę otrzymanych stron; oraz

c)	datę otrzymania wniosku.

Artykuł 38

Dopuszczalność

1.   W celu stwierdzenia, czy sprzeciw jest dopuszczalny, Komisja sprawdza, czy wniosek w sprawie sprzeciwu zawiera informacje o wcześniejszym prawie (wcześniejszych prawach) i o podstawie (podstawach) sprzeciwu oraz czy wpłynął do Komisji w terminie określonym w art. 37 ust. 1.

2.   Jeżeli sprzeciw opiera się na istnieniu wcześniejszego znaku towarowego posiadającego reputację i renomę zgodnie z art. 41 ust. 2, do wniosku w sprawie sprzeciwu dołącza się dowód zgłoszenia do rejestracji, rejestracji lub używania tego wcześniejszego znaku towarowego, taki jak świadectwo rejestracji lub dowód jego używania oraz dowód jego reputacji i renomy.

3.   Właściwie umotywowany wniosek w sprawie sprzeciwu zawiera szczegóły dotyczące faktów, dowodów i uwag przedstawionych na poparcie sprzeciwu wraz z odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi.

Informacje i dowody, jakie należy przedstawić na potwierdzenie stosowania wcześniejszego znaku towarowego, zawierają szczegółowe dane dotyczące lokalizacji, okresu, zakresu i charakteru stosowania wcześniejszego znaku towarowego oraz jego reputacji i renomy.

4.   Jeżeli szczegółowe informacje dotyczące wcześniejszego prawa (wcześniejszych praw), podstawy (podstaw) sprzeciwu, faktów, dowodów lub uwag lub dokumenty uzupełniające, o których mowa w ust. 1–3, nie zostały dostarczone w tym samym czasie co wniosek w sprawie sprzeciwu lub jeżeli brakuje niektórych dokumentów, Komisja odpowiednio informuje o tym zgłaszającego sprzeciw, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca wniosek z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do zgłaszającego sprzeciw oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do reprezentatywnej organizacji zawodowej mającej siedzibę w danym kraju trzecim.

5.   Wniosek w sprawie sprzeciwu uznany za dopuszczalny jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do reprezentatywnej organizacji zawodowej w danym kraju trzecim.

Artykuł 39

Weryfikacja sprzeciwu

1.   Jeżeli Komisja nie odrzuciła wniosku w sprawie sprzeciwu zgodnie z art. 38 ust. 4, informuje o sprzeciwie organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub reprezentatywną organizację zawodową mającą siedzibę w danym kraju trzecim, wzywając do przedstawienia uwag w terminie dwóch miesięcy od dnia przekazania informacji. Uwagi otrzymane w terminie dwóch miesięcy przekazuje się zgłaszającemu sprzeciw.

W trakcie weryfikacji sprzeciwu Komisja wzywa strony do przedstawienia — w odpowiednich przypadkach w terminie dwóch miesięcy od dnia wydania takiego wezwania — uwag dotyczących powiadomień otrzymanych od innych stron.

2.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub reprezentatywna organizacja zawodowa mająca siedzibę w danym kraju trzecim lub zgłaszający sprzeciw nie przedstawiają uwag w odpowiedzi na wezwanie lub nie dotrzymują wyznaczonych terminów, Komisja rozstrzyga w sprawie sprzeciwu.

3.   Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu lub uznaniu danego określenia tradycyjnego na podstawie dostępnych dowodów. Komisja rozważa, czy warunki, o których mowa w art. 40 ust. 1 lub określone w art. 41 ust. 3 lub art. 42, nie są spełnione. Decyzja o odrzuceniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do zgłaszającego sprzeciw oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do reprezentatywnej organizacji zawodowej mającej siedzibę w danym kraju trzecim.

4.   W przypadku wielu wniosków w sprawie sprzeciwu, po wstępnym rozpatrzeniu co najmniej jednego takiego wniosku w sprawie sprzeciwu przyjęcie wniosku o uznanie może nie być możliwe; w takich przypadkach Komisja może zawiesić inne procedury sprzeciwu. Komisja informuje innych zgłaszających sprzeciw o dotyczącej ich decyzji podjętej w trakcie procedury.

Jeżeli wniosek zostaje odrzucony, procedury sprzeciwu, które zostały zawieszone, uznaje się za zamknięte oraz powiadamia się o tym w odpowiedni sposób zainteresowanych zgłaszających sprzeciw.

SEKCJA 4

Ochrona

Artykuł 40

Ochrona ogólna

1.   Jeżeli wniosek spełnia warunki określone w art. 54 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i w art. 31 i 35 oraz nie jest odrzucony zgodnie z art. 38 i 39, określenie tradycyjne zostaje umieszczone w wykazie w załączniku XII do niniejszego rozporządzenia.

2.   Określenia tradycyjne wymienione w załączniku XII są objęte ochroną, wyłącznie w języku i w odniesieniu do kategorii produktów winiarskich określonych we wniosku, przed:

a)	wszelkim niewłaściwym stosowaniem, nawet jeżeli chronionemu określeniu towarzyszą wyrażenia takie jak: „styl”, „typ”, „metoda”, „jak produkowane w”, „imitacja”, „smak”, „sposób” i tym podobne;

b)	wszelkim innym nieprawdziwym lub wprowadzającym w błąd oznaczeniem charakteru, cech charakterystycznych lub zasadniczych właściwości produktu na wewnętrznym lub zewnętrznym opakowaniu, w materiałach reklamowych lub dokumentach związanych z tym produktem;

c)	wszelkimi innymi praktykami mogącymi wprowadzić konsumenta w błąd, w szczególności mogącymi sprawiać wrażenie, że wino kwalifikuje się do chronionego określenia tradycyjnego.

Artykuł 41

Związek ze znakami towarowymi

1.   W przypadku, w którym określenie tradycyjne jest objęte ochroną na mocy niniejszego rozporządzenia, odmawia się rejestracji znaku towarowego, którego dotyczy jedna z sytuacji, o których mowa w art. 40, jeżeli wniosek o rejestrację znaku towarowego nie dotyczy win kwalifikujących się do stosowania takiego określenia tradycyjnego, jeżeli zostaje on złożony po dniu przedstawienia Komisji wniosku o objęcie ochroną określenia tradycyjnego, a określenie tradycyjne zostaje następnie objęte ochroną.

Znaki towarowe zarejestrowane z naruszeniem przepisów akapitu pierwszego zostają unieważniane na wniosek zgodnie z mającymi zastosowanie procedurami określonymi w dyrektywie 2008/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (12) lub w rozporządzeniu Rady (WE) nr 40/94 (13).

2.   Znak towarowy, którego dotyczy jedna z sytuacji, o których mowa w art. 40 niniejszego rozporządzenia, i w odniesieniu do którego złożono wniosek lub który został zarejestrowany lub ustanowiony poprzez stosowanie, może nadal być stosowany, jeżeli taką możliwość dopuszcza odnośne prawodawstwo, na terytorium Wspólnoty przed dniem 4 maja 2002 r. lub przed dniem złożenia w Komisji wniosku o ochronę określenia tradycyjnego, a okres jego stosowania może zostać przedłużony, niezależnie od ochrony danego określenia tradycyjnego.

W takich przypadkach dozwolone jest stosowanie określenia tradycyjnego równolegle do stosowania odpowiedniego znaku towarowego.

3.   Nazwa nie jest chroniona jako określenie tradycyjne, jeżeli w świetle reputacji i renomy znaku towarowego taka ochrona mogłaby wprowadzić konsumenta w błąd co do prawdziwego pochodzenia, charakteru, właściwości lub jakości wina.

Artykuł 42

Homonimy

1.   Określenie, w odniesieniu do którego złożono wniosek, homonimiczne lub częściowo homonimiczne w stosunku do określenia tradycyjnego już zarejestrowanego na mocy niniejszego rozdziału, jest objęte ochroną z należytym uwzględnieniem miejscowego i tradycyjnego użycia oraz ryzyka błędnego zrozumienia.

Określenie homonimiczne wprowadzające konsumentów w błąd co do charakteru, jakości lub prawdziwego pochodzenia produktów nie jest rejestrowane, nawet jeżeli dane określenie jest dokładne.

Stosowanie chronionego określenia homonimicznego jest uwarunkowane istnieniem w praktyce wystarczającego rozróżnienia między chronionym później określeniem homonimicznym a określeniem tradycyjnym już wymienionym w załączniku XII, z uwzględnieniem potrzeby równego traktowania zainteresowanych producentów i unikania wprowadzania konsumenta w błąd.

2.   Ustęp 1 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do określeń tradycyjnych chronionych przed dniem 1 sierpnia 2009 r., które są częściowo homonimiczne z chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym lub nazwą odmiany winorośli lub jej synonimem wymienionym w załączniku XV.

Artykuł 43

Egzekwowanie ochrony

Do celów stosowania art. 55 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, w przypadku niezgodnego z prawem stosowania chronionych określeń tradycyjnych, właściwe organy krajowe podejmują, z własnej inicjatywy lub na wniosek strony, wszelkie środki w celu powstrzymania wprowadzania do obrotu przedmiotowych produktów, w tym wszelkiego wywozu tych produktów.

SEKCJA 5

Procedura anulowania

Artykuł 44

Podstawy anulowania

Podstawę anulowania określenia tradycyjnego stanowi fakt, że nie odpowiada już ono definicji określonej w art. 54 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 lub nie spełnia wymogów zawartych w art. 31, 35, art. 40 ust. 2, art. 41 ust. 3 lub art. 42.

Artykuł 45

Składanie wniosku o anulowanie

1.   Państwo członkowskie, kraj trzeci lub osoba fizyczna lub prawna, które posiadają prawnie uzasadniony interes, mogą złożyć do Komisji należycie umotywowany wniosek o anulowanie zgodnie z formularzem zamieszczonym w załączniku IX. Wniosek o anulowanie składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia wniosku o anulowanie do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji. Datę tę podaje się do wiadomości publicznej przy użyciu odpowiednich środków.

2.   Komisja odnotowuje na dokumentach wniosku o anulowanie dzień ich otrzymania oraz numer akt przypisany wnioskowi o anulowanie.

Autor wniosku o anulowanie otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej:

a)	numer akt;

b)	liczbę otrzymanych stron; oraz

c)	datę otrzymania wniosku.

3.   Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli procedurę anulowania wszczyna Komisja.

Artykuł 46

Dopuszczalność

1.   W celu stwierdzenia, czy wniosek o anulowanie jest dopuszczalny, Komisja sprawdza, czy wniosek:

a)	wskazuje prawnie uzasadniony interes autora wniosku o anulowanie;

b)	wyjaśnia podstawę (podstawy) anulowania; oraz

c)	odnosi się do oświadczenia państwa członkowskiego lub kraju trzeciego, w którym znajduje się miejsce stałego pobytu lub siedziba statutowa autora wniosku, wyjaśniającego prawnie uzasadniony interes, powody i uzasadnienie autora wniosku o anulowanie.

2.   Wniosek o anulowanie zawiera szczegóły dotyczące faktów, dowodów i uwag przedstawionych na poparcie anulowania wraz odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi.

3.   Jeżeli szczegóły dotyczące podstaw, faktów, dowodów lub uwag lub dokumenty uzupełniające, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zostały dostarczone w tym samym czasie co wniosek o anulowanie, Komisja odpowiednio informuje o tym autora wniosku o anulowanie, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca wniosek z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności sprzeciwu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do autora wniosku o anulowanie oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do autora wniosku o anulowanie mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

4.   Wniosek o anulowanie uznany za dopuszczalny, włącznie z procedurą anulowania wszczętą przez Komisję z jej własnej inicjatywy, jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do autora wniosku o anulowanie mającego siedzibę w kraju trzecim, którego dotyczy dane anulowanie.

Artykuł 47

Weryfikacja wniosku o anulowanie

1.   Jeżeli Komisja nie odrzuciła wniosku o anulowanie zgodnie z art. 46 ust. 3, informuje o wniosku o anulowanie organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w danym kraju trzecim, wzywając do przedstawienia uwag w terminie dwóch miesięcy od daty wydania takiego komunikatu. Uwagi otrzymane w terminie dwóch miesięcy przekazuje się autorowi wniosku o anulowanie.

W trakcie weryfikacji wniosku o anulowanie Komisja wzywa strony do przedłożenia uwag — w razie potrzeby w terminie dwóch miesięcy od wydania takiego wezwania — dotyczących informacji otrzymanych od innych stron.

2.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim lub autor wniosku o anulowanie nie przedstawiają uwag w odpowiedzi na wezwanie lub nie dotrzymują wyznaczonych terminów, Komisja rozstrzyga w sprawie anulowania.

3.   Komisja podejmuje decyzję o anulowaniu danego określenia tradycyjnego na podstawie dostępnych dowodów. Komisja bada, czy warunki, o których mowa w art. 44, nie są już spełnione.

Decyzja o anulowaniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do autora wniosku o anulowanie oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego, których dotyczy wniosek.

4.   W przypadku wielu wniosków o anulowanie po wstępnym rozpatrzeniu co najmniej jednego takiego wniosku o anulowanie dalsza ochrona określenia tradycyjnego może nie być możliwa; w takim przypadku Komisja może zawiesić inne procedury anulowania. W takim przypadku Komisja informuje innych autorów wniosków o anulowanie o dotyczącej ich decyzji podjętej w trakcie procedury.

Jeżeli określenie tradycyjne zostaje anulowane, procedury anulowania, które zostały zawieszone, uznaje się za zamknięte oraz powiadamia się o tym w odpowiedni sposób zainteresowanych autorów wniosków o anulowanie.

5.   Kiedy anulowanie staje się skuteczne, Komisja usuwa przedmiotowe określenie z wykazu zamieszczonego w załączniku XII.

SEKCJA 6

Istniejące chronione określenia tradycyjne

Artykuł 48

Istniejące chronione określenia tradycyjne

Określenia tradycyjne chronione zgodnie z art. 24, 28 i 29 rozporządzenia (WE) nr 753/2002 są automatycznie chronione na mocy niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że:

a)	streszczenie definicji lub warunków stosowania zostało przedstawione Komisji do dnia 1 maja 2009 r.;

b)	państwa członkowskie lub kraje trzecie nie zaprzestały obejmowania ochroną niektórych określeń tradycyjnych.

ROZDZIAŁ IV

ETYKIETOWANIE I PREZENTACJA

Artykuł 49

Wspólna zasada dotycząca wszystkich informacji szczegółowych podawanych na etykiecie

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, etykietowanie produktów, o których mowa w ust. 1–11, 13, 15 i 16 załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008 (zwanych dalej „produktami”), nie może być uzupełnione żadnymi innymi informacjami szczegółowymi niż informacje szczegółowe przewidziane w art. 58 i informacje szczegółowe regulowane art. 59 ust. 1 i art. 60 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, chyba że spełniają one wymogi art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2000/13/WE.

SEKCJA 1

Obowiązkowe informacje szczegółowe

Artykuł 50

Prezentacja obowiązkowych informacji szczegółowych

1.   Obowiązkowe informacje szczegółowe, o których mowa w art. 58 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, oraz informacje szczegółowe wymienione w art. 59 tego rozporządzenia umieszcza się w tym samym polu widzenia na pojemniku w taki sposób, aby były one jednocześnie czytelne bez konieczności odwracania pojemnika.

Obowiązkowe informacje szczegółowe dotyczące numeru partii i informacje szczegółowe, o których mowa w art. 5 i w art. 56 ust. 4 niniejszego rozporządzenia, mogą jednak znajdować się poza polem widzenia, w którym znajdują się inne obowiązkowe informacje szczegółowe.

2.   Obowiązkowe informacje szczegółowe, o których mowa w ust. 1, i informacje szczegółowe mające zastosowanie na mocy instrumentów prawnych wymienionych w art. 58 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przedstawia się przy użyciu nieusuwalnej czcionki z zapewnieniem możliwości ich wyraźnego odróżnienia na tle otaczającego je tekstu lub znaków graficznych.

Artykuł 51

Stosowanie niektórych zasad horyzontalnych

1.   Jeżeli co najmniej jeden składnik wymieniony w załączniku IIIa do dyrektywy 2000/13/WE występuje w jednym z produktów wymienionych w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, musi być on wymieniony na etykiecie i poprzedzony słowem „zawiera”. W przypadku siarczynów można stosować następujące określenia: „siarczyny”„dwutlenek siarki”lub „ditlenek siarki”.

2.   Obowiązkowi etykietowania, o którym mowa w ust. 1, może towarzyszyć stosowanie znaku graficznego określonego w załączniku X do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 52

Wprowadzanie do obrotu i wywóz

1.   Produkty, których etykieta lub prezentacja jest niezgodna z odpowiednimi warunkami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, nie mogą być wprowadzane do obrotu we Wspólnocie ani wywożone.

2.   W drodze odstępstwa od przepisów rozdziałów V i VI rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jeżeli przedmiotowe produkty są przeznaczone do wywozu, państwa członkowskie mogą zezwolić na umieszczenie danych szczegółowych, które są sprzeczne z zasadami etykietowania przewidzianymi w prawodawstwie wspólnotowym, na etykietach win przeznaczonych do wywozu, jeżeli są one wymagane przepisami prawa danego kraju trzeciego. Te informacje szczegółowe mogą być wyrażone w innych językach niż języki urzędowe Unii Europejskiej.

Artykuł 53

Zakaz stosowania kapturków lub folii wykonanych na bazie ołowiu

Zamknięcia butelek dla produktów wymienionych w art. 49 nie są osłaniane kapturkiem lub folią wykonaną na bazie ołowiu.

Artykuł 54

Rzeczywista zawartość alkoholu

1.   Rzeczywistą objętościową zawartość alkoholu, o której mowa w art. 59 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, podaje się w pełnych jednostkach procentowych lub w jednostkach połówkowych.

Po liczbie jednostek procentowych następuje symbol „% obj.”; może być ona poprzedzona słowami „rzeczywista zawartość alkoholu”, „rzeczywisty alkohol” lub skrótem „alk.”.

Nie naruszając tolerancji ustalonych dla stosowanej referencyjnej metody analizy, podana zawartość alkoholu nie może różnić się o więcej niż 0,5 % obj. od zawartości określonej drogą analizy. Zawartość alkoholu w produktach o chronionych nazwach pochodzenia lub oznaczeniach geograficznych przechowywanych w butelkach przez ponad trzy lata, winach musujących, gatunkowych winach musujących, winach musujących gazowanych, winach półmusujących, winach półmusujących gazowanych i winach likierowych i winach z przejrzałych winogron, nie naruszając tolerancji ustalonych dla stosowanej referencyjnej metody analizy, nie może jednak różnić się o więcej niż 0,8 % obj. od zawartości określonej drogą analizy.

2.   Rzeczywistą zawartość alkoholu umieszcza się na etykietach przy zastosowaniu czcionki o wysokości przynajmniej 5 mm przy pojemności nominalnej butelki ponad 100 cl, przynajmniej 3 mm przy pojemności równej 100 cl lub mniejszej, lecz większej niż 20 cl, oraz 2 mm przy pojemności 20 cl lub mniejszej.

Artykuł 55

Wskazanie miejsca wytworzenia

1.   Wskazania miejsca wytworzenia, o którym mowa w art. 59 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dokonuje się następujący sposób:

a)

w odniesieniu do win, o których mowa w ust. 1, 2, 3, 7–9, 15 i 16 załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, bez chronionych nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych, stosuje się jedno z poniższych określeń: (i) „wino z (…)”, „wyprodukowane w (…)” lub „produkt (…)”, lub równoznaczne wyrażenie uzupełnione nazwą państwa członkowskiego lub kraju trzeciego, w którym winogrona są zbierane i przetwarzane na wino na tym terytorium. W przypadku wina transgranicznego wyprodukowanego z niektórych odmian winorośli, o którym mowa w art. 60 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, można wymienić wyłącznie nazwę jednego lub większej liczby państw członkowskich lub jednego lub większej liczby krajów trzecich; (ii) „wino ze Wspólnoty Europejskiej” lub równoznaczne wyrażenie, lub „kupaż win z różnych krajów Wspólnoty Europejskiej” w przypadku wina powstałego w wyniku kupażu win pochodzących z wielu państw członkowskich, lub „kupaż win z różnych krajów spoza Wspólnoty Europejskiej” lub „kupaż win z (…)” z podaniem nazwy danych krajów trzecich w przypadku wina powstałego w wyniku kupażu win pochodzących z wielu krajów trzecich; (iii) „wino ze Wspólnoty Europejskiej” lub równoznaczne wyrażenie, lub „wino wyprodukowane w (…) z winogron zebranych w (…)” uzupełnione nazwami danych państw członkowskich w przypadku wina wyprodukowanego w państwie członkowskim z winogron zebranych w innym państwie członkowskim, lub „wino wyprodukowane w (…) z winogron zebranych w (…)” z podaniem nazw danych krajów trzecich w przypadku win wyprodukowanych w kraju trzecim z winogron zebranych w innym kraju trzecim;

b)

w odniesieniu do win, o których mowa w ust. 4, 5 i 6 załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, bez chronionych nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych, stosuje się jedno z poniższych określeń: (i) „wino z (…)”, „wyprodukowane w (…)”, „produkt (…)”, „sekt z (…)” lub równoznaczne wyrażenie uzupełnione nazwą państwa członkowskiego lub kraju trzeciego, w którym winogrona są zbierane i przetwarzane na wino na tym terytorium; (ii) „wyprodukowane w (…)” lub równoznaczne wyrażenie uzupełnione nazwą państwa członkowskiego, w którym odbywa się wtórna fermentacja;

c)

w odniesieniu do win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym słowa „wino z (…)”, „wyprodukowane w (…)” lub „produkt (…)” lub równoznaczne wyrażenie uzupełnione nazwą państwa członkowskiego lub kraju trzeciego, w którym winogrona są zbierane i przetwarzane na wino na tym terytorium. W przypadku transgranicznej chronionej nazwy pochodzenia lub transgranicznego chronionego oznaczenia geograficznego można wymienić wyłącznie nazwę jednego lub większej liczby państw członkowskich lub jednego lub większej liczby krajów trzecich.

Niniejszy ustęp nie narusza przepisów art. 56 i 67.

2.   Wskazania miejsca wytworzenia, o którym mowa w art. 59 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, na etykietach moszczu gronowego, moszczu gronowego w trakcie fermentacji, skoncentrowanego moszczu gronowego lub młodego wina w trakcie fermentacji dokonuje się, stosując następujące określenia:

a)	„moszcz z (…)”, „moszcz wyprodukowany w (…)” lub równoznaczne wyrażenie uzupełnione nazwą państwa członkowskiego lub pojedynczego kraju stanowiącego część państwa członkowskiego, w którym produkt jest wytwarzany;

b)	„kupaż z produktów co najmniej dwóch krajów Wspólnoty Europejskiej” w przypadku kupażu produktów wytworzonych w co najmniej dwóch państwach członkowskich;

c)	„moszcz uzyskany z (…) winogron zebranych w (…)” w przypadku moszczu gronowego, który nie został wytworzony w państwie członkowskim, w którym zebrano winogrona użyte do jego produkcji.

3.   W przypadku Zjednoczonego Królestwa nazwę państwa członkowskiego zastępuje się nazwą pojedynczego kraju stanowiącego część Zjednoczonego Królestwa.

Artykuł 56

Wskazanie butelkującego, producenta, importera i dostawcy

1.   Dla celów stosowania art. 59 ust. 1 lit. e) i f) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i niniejszego artykułu:

a)	„butelkujący” oznacza osobę fizyczną lub prawną lub grupę takich osób, które dokonują butelkowania lub w imieniu których dokonuje się butelkowania;

b)	„butelkowanie” oznacza umieszczanie produktu w pojemnikach o pojemności nie przekraczającej 60 litrów w celu późniejszej sprzedaży;

c)	„producent” oznacza osobę fizyczną lub prawną lub grupę takich osób, które przetwarzają lub w imieniu których przetwarza się winogrona, moszcz winogronowy i wino na wina musujące, wina musujące gazowane, gatunkowe wina musujące lub gatunkowe aromatyzowane wina musujące;

d)	„importer” oznacza osobę fizyczną lub prawną lub grupę takich osób, które mają siedzibę we Wspólnocie i biorą odpowiedzialność za wprowadzanie do obrotu towarów niewspólnotowych w rozumieniu art. 4 ust. 8 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (14);

e)	„dostawca” oznacza osobę fizyczną lub prawną lub grupę takich osób, nieobjętych definicją producenta, które nabywają i następnie wprowadzają do obrotu wina musujące, wina musujące gazowane, gatunkowe wina musujące lub gatunkowe aromatyzowane wina musujące;

f)	„adres” oznacza wskazanie lokalnej jednostki administracyjnej i państwa członkowskiego, w którym znajduje się główna siedziba butelkującego butelkowania, producenta, dostawcy lub importera.

2.   Nazwę i adres podmiotu dokonującego butelkowania uzupełnia się:

a)	słowami „butelkujący” lub „butelkowane przez (…)”, lub

b)

określeniami, których warunki stosowania określają państwa członkowskie, w których odbywa się butelkowanie win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym: (i) w gospodarstwie producenta; lub (ii) w obiektach grupy producentów; lub (iii) w przedsiębiorstwie znajdującym się w wyznaczonym obszarze geograficznym lub w bezpośrednim sąsiedztwie danego wyznaczonego obszaru geograficznego.

W przypadku butelkowania na zlecenie, wskazanie podmiotu dokonującego butelkowania uzupełnia się słowami „butelkowane dla (…)” lub, gdy wskazuje się nazwę i adres osoby, która przeprowadziła butelkowanie w imieniu osoby trzeciej, słowami „butelkowane dla (…) przez (…)”.

Jeżeli butelkowanie odbywa się w innym miejscu niż w miejscu, w którym ma siedzibę butelkujący, szczegółowe informacje, o których mowa w niniejszym ustępie, uzupełnia się dokładnym określeniem miejsca, w którym odbyło się butelkowanie i, jeżeli butelkowanie przeprowadza się w innym państwie członkowskim, nazwą tego państwa.

W przypadku pojemników innych niż butelki, słowa „butelkujący” i „butelkowane przez (…)” zastępuje się odpowiednio słowami „pakujący” i „pakowane przez (…)”, o ile stosowany język sam nie wskazuje na taką różnicę.

3.   Nazwę i adres producenta lub dostawcy uzupełnia się słowami „producent” lub „wyprodukowane przez” i „dostawca” lub „sprzedawane przez” lub równoważnym wyrażeniem. Państwa członkowskie mogą wprowadzić obowiązek wskazywania producenta.

4.   Nazwę i adres importera poprzedza się słowami „importer” lub „importowane przez (…)”.

5.   Informacje, o których mowa w ust. 2, 3 i 4, można łączyć, jeżeli dotyczą tej samej osoby fizycznej lub prawnej.

Jedno z tych oznaczeń można zastąpić kodem określonym przez państwo członkowskie, w którym siedzibę ma butelkujący, producent, importer lub dostawca. Kod uzupełnia się wskazaniem danego państwa członkowskiego. Na etykiecie przedmiotowego produktu umieszcza się także nazwę i adres innej osoby fizycznej lub prawnej uczestniczącej w dystrybucji, niebędącej butelkującym, producentem, importerem lub dostawcą wskazanym kodem.

6.   Jeżeli nazwa lub adres butelkującego, producenta, importera lub dostawcy składa się z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego lub je zawiera, umieszcza się je na etykiecie:

a)	czcionką, której wielkość nie przekracza połowy wielkości liter stosowanych dla chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego lub dla określenia kategorii danego produktu winiarskiego; lub

b)	w postaci kodu przewidzianego w ust. 5 akapit drugi.

Państwa członkowskie mogą zdecydować, którą możliwość stosuje się do produktów wytwarzanych na ich terytorium.

Artykuł 57

Wskazanie gospodarstwa

1.   Wymienione w załączniku XIII określenia odnoszące się do gospodarstwa, inne niż wskazanie nazwy butelkującego, producenta lub dostawcy, zastrzega się dla win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, pod warunkiem że:

a)	wino wytwarza się wyłącznie z winogron zebranych w winnicach użytkowanych przez to gospodarstwo;

b)	produkcję wina prowadzi się w całości w tym gospodarstwie;

c)	państwa członkowskie regulują stosowanie odpowiednich dla nich określeń wymienionych w załączniku XIII. Kraje trzecie ustanawiają zasady stosowania odnoszące się do swoich odpowiednich określeń wymienionych w załączniku XIII, w tym zasady określone przez reprezentatywne organizacje zawodowe.

2.   Inne podmioty uczestniczące we wprowadzaniu produktu do obrotu mogą stosować nazwę gospodarstwa tylko wtedy, gdy dane gospodarstwo wyraża zgodę na to stosowanie.

Artykuł 58

Wskazanie zawartości cukru

1.   Określenia wymienione w części A załącznika XIV do niniejszego rozporządzenia wskazujące zawartość cukru umieszcza się na etykietach produktów wymienionych w art. 59 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   Jeżeli zawartość cukru w produktach, wyrażona jako fruktoza i glukoza (w tym sacharoza), uzasadnia stosowanie dwóch spośród określeń wymienionych w części A załącznika XIV, wybiera się tylko jedno z tych dwóch określeń.

3.   Nie naruszając warunków stosowania opisanych w części A załącznika XIV, zawartość cukru nie może się różnić o więcej niż 3 gramy na litr od zawartości, którą podaje się na etykiecie produktu.

Artykuł 59

Odstępstwa

Zgodnie z art. 59 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, można pominąć określenie „chroniona nazwa pochodzenia” w przypadku win noszących następujące chronione nazwy pochodzenia, o ile ta możliwość jest uregulowana w prawodawstwie państwa członkowskiego lub w zasadach stosowanych do producentów wina w danym kraju trzecim, w tym zasadach określonych przez reprezentatywne organizacje zawodowe:

a) Cypr:	Κουμανδαρία (Commandaria);
b) Grecja:	Σάμος (Samos);
c) Hiszpania:	Cava, Jerez, Xérès lub Sherry, Manzanilla;
d) Francja:	Champagne;
e) Włochy:	Asti, Marsala, Franciacorta;
f) Portugalia:	Madeira lub Madère, Port lub Porto.

Artykuł 60

Szczegółowe zasady dotyczące gazowanego wina musującego, gazowanego wina półmusującego i gatunkowego wina musującego

1.   Określenia „gazowane wino musujące” i „gazowane wino półmusujące”, o których mowa w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, uzupełnia się słowami „otrzymane przez dodanie dwutlenku węgla” czcionką tego samego rodzaju i rozmiaru, o ile stosowany język sam nie wskazuje, że dodano dwutlenek węgla.

Słowa „otrzymane przez dodanie dwutlenku węgla” umieszcza się nawet wtedy, gdy stosuje się art. 59 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   W przypadku gatunkowych win musujących można pominąć odniesienie do kategorii produktu winiarskiego dla win, których etykiety zawierają określenie „Sekt”.

SEKCJA 2

Nieobowiązkowe informacje szczegółowe

Artykuł 61

Rocznik

1.   Rocznik, o którym mowa w art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, można podać na etykietach produktów, o których mowa w art. 49, pod warunkiem że co najmniej 85 % winogron użytych do wytworzenia produktu zostało zebranych w danym roku. Nie zawiera on:

a)	żadnej ilości produktów stosowanych do dosładzania, „expedition liqueur” lub „tirage liqueur”; ani

b)	żadnej ilości produktów, o których mowa w załączniku IV ust. 3 lit. e) i f) do rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   W przypadku produktów tradycyjnie otrzymywanych z winogron zbieranych w styczniu lub w lutym, rocznik podawany na etykiecie win jest rocznikiem poprzedniego roku kalendarzowego.

3.   Produkty bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego także spełniają wymogi określone w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu i w art. 63.

Artykuł 62

Nazwa odmiany winorośli

1.   Nazwy lub synonimy nazw odmian winorośli, o których mowa w art. 60 ust.1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wykorzystywanych do wytwarzania produktów, o których mowa w art. 49 niniejszego rozporządzenia, mogą być umieszczane na etykietach tych produktów na warunkach określonych w lit. a) i b) niniejszego artykułu.

a)

W przypadku win wyprodukowanych we Wspólnocie Europejskiej nazwami odmian winorośli lub ich synonimami są nazwy i synonimy wymienione w klasyfikacji odmian winorośli, o której mowa w art. 24 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008. W przypadku państw członkowskich zwolnionych z obowiązku klasyfikacji, o którym mowa w art. 24 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nazwy odmian winorośli lub ich synonimy umieszcza się w „Międzynarodowym wykazie odmian winorośli i ich synonimów” prowadzonym przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina (OIV).

b)

W przypadku win pochodzących z krajów trzecich warunki stosowania nazw odmian winorośli lub ich synonimów są zgodne z zasadami mającymi zastosowanie do producentów wina w danym kraju trzecim, w tym z zasadami ustanowionymi przez reprezentatywne organizacje zawodowe, a nazwy odmian winorośli lub ich synonimy są wymienione w co najmniej jednym z następujących wykazów: (i) Międzynarodowej Organizacji ds. Winorośli i Wina (OIV); (ii) Związku dla Ochrony Nowych Odmian Roślin (UPOV); (iii) Międzynarodowej Rady ds. Roślinnych Zasobów Genetycznych (IBPGR).

c)

W przypadku produktów o chronionej nazwie pochodzenia, chronionym oznaczeniu geograficznym lub oznaczeniu geograficznym kraju trzeciego nazwy odmian winorośli lub ich synonimy mogą być wymienione: (i) jeżeli wymieniono z nazwy tylko jedną odmianę lub jej synonim, co oznacza, że co najmniej 85 % danego produktu wyprodukowano z tej odmiany, nie uwzględniając: — żadnej ilości produktów użytych do słodzenia, „expedition liquer” lub „tirage liquer”, lub — żadnej ilości produktów, o których mowa w załączniku IV pkt 3 lit. e) i f) do rozporządzenia (WE) nr 479/2008; (ii) jeżeli wymieniono z nazwy dwie odmiany winorośli lub więcej bądź ich synonimy, co oznacza, że 100 % danego produktu wyprodukowano z tych odmian, nie uwzględniając: — żadnej ilości produktów użytych do słodzenia, „expedition liquer” lub „tirage liquer”, lub — żadnej ilości produktów, o których mowa w załączniku IV pkt 3 lit. e) i f) do rozporządzenia (WE) nr 479/2008. W przypadku, o którym mowa w ppkt (ii), odmiany winorośli należy wymienić w porządku malejącym ich proporcjonalnego udziału i wskazać przy użyciu czcionki o tym samym rozmiarze.

d)	W przypadku produktów bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, nazwy odmian winorośli lub ich synonimy mogą być wymienione, pod warunkiem że spełnione są wymogi określone w lit. a) lub b) i lit. c) ustępu 1 oraz w art. 63.

2.   W przypadku win musujących i gatunkowych win musujących nazwy odmian winorośli używane dodatkowo do opisu produktu, a mianowicie „pinot blanc”, „pinot noir” lub „pinot gris” i odpowiedniki tych nazw w innych językach Wspólnoty można zastąpić synonimem „pinot”.

3.   W drodze odstępstwa od art. 42 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wymienione w części A załącznika XV do niniejszego rozporządzenia nazwy odmian winorośli i ich synonimy, które składają się z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego lub je zawierają, mogą być umieszczone na etykiecie produktów o chronionej nazwie pochodzenia, chronionym oznaczeniu geograficznym lub oznaczeniu geograficznym kraju trzeciego wyłącznie, jeżeli te nazwy odmian winorośli i ich synonimy były dozwolone na mocy prawa wspólnotowego obowiązującego w dniu 11 maja 2002 r. lub w dniu przystąpienia państwa członkowskiego, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.

4.   Wymienione w części B załącznika XV do niniejszego rozporządzenia nazwy odmian winorośli i ich synonimy, które częściowo zawierają chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne i bezpośrednio odnoszą się do geograficznego aspektu danej chronionej nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, mogą być umieszczone wyłącznie na etykietach produktów o chronionej nazwie pochodzenia, chronionym oznaczeniu geograficznym lub oznaczeniu geograficznym kraju trzeciego.

Artykuł 63

Szczegółowe zasady dotyczące odmian winorośli i roczników win bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego

1.   Państwa członkowskie wyznaczają właściwy organ lub organy odpowiedzialne za zapewnienie procedury certyfikacji określonej w art. 60 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 zgodnie z kryteriami określonymi w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (15).

2.   Niezależnie od etapu produkcji, w tym także w trakcie rozlewu wina, certyfikacja wina zapewniana jest przez:

a)	właściwy organ lub organy, o których mowa w ust. 1; lub

b)	co najmniej jeden organ kontrolny w rozumieniu art. 2 akapit drugi pkt 5 rozporządzenia (WE) nr 882/2004, działający jako jednostka certyfikująca produkty zgodnie z kryteriami określonymi w art. 5 wymienionego rozporządzenia.

Organ lub organy, o których mowa w ust. 1, gwarantują odpowiedni obiektywizm i bezstronność oraz mają do dyspozycji wykwalifikowany personel i zasoby potrzebne do realizacji swoich zadań.

Jednostki certyfikujące, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), spełniają wymogi europejskiej normy EN 45011 lub przewodnika 65 ISO/IEC (Wymogi ogólne dla jednostek prowadzących systemy certyfikacji produktów), a od dnia 1 maja 2010 r. są akredytowane zgodnie z tymi normami.

Koszty certyfikacji ponoszą podmioty będące jej przedmiotem.

3.   Procedura certyfikacji określona w art. 60 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 zapewnia dowody administracyjne na poparcie prawdziwości odmiany (odmian) winorośli lub rocznika umieszczonego na etykiecie przedmiotowego wina (win).

Ponadto państwa członkowskie produkujące wino mogą zadecydować o:

a)	możliwości przeprowadzenia na anonimowej próbce organoleptycznego testu wina odnoszącego się do zapachu i smaku w celu sprawdzenia, czy podstawowa właściwość wina zależy od wykorzystanej odmiany (odmian) winorośli;

b)	przeprowadzeniu testu analitycznego w przypadku wina wytworzonego z jednej odmiany winorośli.

Właściwy organ (właściwe organy) lub organ kontrolny (organy kontrolne), o których mowa w ust. 1 i 2, przeprowadzają procedurę certyfikacji w państwie członkowskim, w którym miała miejsce produkcja.

Procedurę certyfikacji przeprowadza się:

a)	przez wyrywkowe kontrole oparte na analizie ryzyka;

b)	przez pobieranie próbek; lub

c)	systematycznie.

Jeżeli chodzi o kontrole wyrywkowe, przeprowadza się je na podstawie uprzednio ustalonego przez organ (organy) planu kontroli obejmującego różne etapy wytwarzania produktu. Plan kontroli musi być znany podmiotom. Państwa członkowskie wybierają losowo minimalną liczbę podmiotów podlegających tej kontroli.

W przypadku pobierania próbek państwa członkowskie gwarantują, że kontrole — poprzez ich liczbę, charakter i częstotliwość — są reprezentatywne dla całego ich terytorium i odpowiadają ilości produktów sektora wina wprowadzanych do obrotu lub przechowywanych w celu wprowadzenia do obrotu.

Kontrole wyrywkowe można łączyć z pobieraniem próbek.

4.   W odniesieniu do art. 60 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie produkujące wino gwarantują, że producenci przedmiotowych win są zatwierdzeni przez państwo członkowskie, w którym ma miejsce produkcja.

5.   W odniesieniu do kontroli, w tym kontroli identyfikowalności, państwa członkowskie produkujące wino zapewniają stosowanie tytułu V rozporządzenia (WE) nr 555/2008 i rozporządzenia (WE) nr 606/2009.

6.   W przypadku wina transgranicznego, o którym mowa w art. 60 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, certyfikacja może być przeprowadzona przez jeden z organów danego państwa członkowskiego.

7.   W przypadku win wyprodukowanych zgodnie z art. 60 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, państwa członkowskie lub kraje trzecie mogą zadecydować o stosowaniu określenia „wino ze szczepu” uzupełnionego nazwą (nazwami):

a)	danego państwa członkowskiego (państw członkowskich) lub kraju trzeciego (krajów trzecich); lub

b)	odmiany (odmian) winorośli.

W odniesieniu do win bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, produkowanych w krajach trzecich, posiadających etykiety zawierające nazwę jednej lub kilku odmian winorośli lub rocznik, kraje trzecie mogą zdecydować o stosowaniu określenia „wino ze szczepu” uzupełnionego nazwą (nazwami) danych krajów trzecich.

W przypadku wskazania nazwy (nazw) państwa członkowskiego (państw członkowskich) lub kraju trzeciego (krajów trzecich) art. 55 niniejszego rozporządzenia nie stosuje się.

8.   Ustępy 1–6 stosuje się do produktów wytwarzanych z winogron zebranych od 2009 r. włącznie.

Artykuł 64

Wskazanie zawartości cukru

1.   O ile art. 58 niniejszego rozporządzenia nie stanowi inaczej, zawartość cukru wyrażona jako fruktoza i glukoza zgodnie z częścią B załącznika XIV do niniejszego rozporządzenia może być podawana na etykiecie produktów, o których mowa w art. 60 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   Jeżeli zawartość cukru w produkcie uzasadnia stosowanie dwóch spośród określeń wymienionych w części B załącznika XIV do niniejszego rozporządzenia, wybiera się tylko jedno z tych dwóch określeń.

3.   Nie naruszając warunków stosowania opisanych w części B załącznika XIV do niniejszego rozporządzenia, zawartość cukru nie może różnić się o więcej niż 1 gram na litr od zawartości, którą podaje się na etykiecie produktu.

4.   Ustęp 1 nie ma zastosowania do produktów, o których mowa w ust. 3, 8 i 9 załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, pod warunkiem że państwa członkowskie lub kraje trzecie regulują warunki stosowania wskazania zawartości cukru.

Artykuł 65

Wskazanie symboli wspólnotowych

1.   Symbole wspólnotowe, o których mowa w art. 60 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, mogą być umieszczane na etykietach win określonych w załączniku V do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1898/2006 (16). Niezależnie od przepisów art. 59 określenia „CHRONIONA NAZWA POCHODZENIA” i „CHRONIONE OZNACZENIE GEOGRAFICZNE” umieszczone w symbolach można zastąpić ich odpowiednikami w innych językach urzędowych Wspólnoty, określonymi w wyżej wymienionym załączniku.

2.   Jeżeli symbole wspólnotowe lub oznaczenia, o których mowa w art. 60 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są umieszczone na etykiecie produktu, uzupełnia je odpowiednia chroniona nazwa pochodzenia lub odpowiednie chronione oznaczenie geograficzne.

Artykuł 66

Określenia odnoszące się do niektórych metod produkcji

1.   Zgodnie z art. 60 ust. 1 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 wina wprowadzane do obrotu we Wspólnocie mogą być opatrzone informacjami odnoszącymi się do niektórych metod produkcji, miedzy innymi do metod określonych w ust. 2, 3, 4, 5 i 6 niniejszego artykułu.

2.   Informacje wymienione w załączniku XVI stanowią jedyne określenia, które można stosować do opisu wina o chronionych nazwach pochodzenia lub oznaczeniach geograficznych lub o oznaczeniu geograficznym kraju trzeciego, które fermentowało, dojrzewało lub leżakowało w pojemniku z drewna. Państwa członkowskie i kraje trzecie mogą jednak ustanowić inne informacje równoważne z informacjami określonymi w załączniku XVI dla takich win.

Stosowanie jednej z informacji określonych w akapicie pierwszym jest dozwolone, jeżeli wino leżakowało w pojemniku z drewna zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi, nawet jeżeli proces leżakowania kontynuowany jest w pojemniku innego rodzaju.

Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, nie mogą być stosowane w odniesieniu do wina, które wyprodukowano przy użyciu kawałków drewna dębowego, nawet jeżeli znajdowało się ono w pojemniku lub pojemnikach z drewna.

3.   Wyrażenie „poddane fermentacji w butelce” można zastosować tylko do opisu win musujących o chronionych nazwach pochodzenia lub oznaczeniach geograficznych kraju trzeciego lub gatunkowych win musujących, pod warunkiem że:

a)	produktowi nadano charakter musujący poprzez wtórną fermentację alkoholową w butelce;

b)	długość procesu produkcyjnego, włącznie z leżakowaniem w tym samym przedsiębiorstwie, w którym produkt został wytworzony, liczona od rozpoczęcia procesu fermentacji mającego na celu nadanie cuvée charakteru musującego nie jest krótsza niż dziewięć miesięcy;

c)	proces fermentacji mający na celu nadanie cuvée charakteru musującego i okres pozostawania cuvée na osadzie nie był krótszy niż 90 dni; oraz

d)	produkt został oddzielony od osadu przez filtrowanie metodą obciągania lub przez degorżowanie.

4.   Wyrażenia „poddane fermentacji w butelce przy użyciu metody tradycyjnej” lub „metoda tradycyjna” lub „metoda klasyczna” lub „klasyczna metoda tradycyjna” można stosować tylko do opisu win musujących o chronionych nazwach pochodzenia lub oznaczeniach geograficznych kraju trzeciego lub gatunkowych win musujących, pod warunkiem że:

a)	produktowi nadano charakter musujący poprzez wtórną fermentację alkoholową w butelce;

b)	produkt przebywał bez przerwy razem z osadem w tym samym przedsiębiorstwie, w którym cuvée zostało wytworzone, przez co najmniej dziewięć miesięcy;

c)	produkt został oddzielony od osadu przez degorżowanie.

5.   Wyrażenie „crémant” można stosować tylko do białych lub różowych win musujących o chronionych nazwach pochodzenia lub oznaczeniach geograficznych kraju trzeciego, pod warunkiem że:

a)	winogrona zostały zebrane ręcznie;

b)	wino zostało wyprodukowane z moszczu uzyskanego przez wyciskanie całych lub pozbawionych łodyg winogron; ilość uzyskanego moszczu nie przekracza 100 litrów na każde 150 kg winogron;

c)	maksymalna zawartość dwutlenku siarki nie przekracza 150 mg/l;

d)	zawartość cukru nie przekracza 50 g/l;

e)	wino spełnia wymogi określone w ust. 4; oraz

f)	nie naruszając przepisów art. 67, określenie „crémant” umieszcza się na etykietach gatunkowych win musujących w połączeniu z nazwą jednostki geograficznej objętej wyznaczonym obszarem chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego danego kraju trzeciego.

Litery a) i f) nie dotyczą producentów, którzy są właścicielami znaków towarowych zawierających określenie „crémant” zarejestrowanych przed dniem 1 marca 1986 r.

6.   Odniesienia do ekologicznej produkcji winogron są regulowane rozporządzeniem Rady (WE) nr 834/2007 (17).

Artykuł 67

Nazwa mniejszej lub większej jednostki geograficznej niż obszar objęty nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym oraz odniesienia do obszaru geograficznego

1.   W odniesieniu do art. 60 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i nie naruszając art. 55 i 56 niniejszego rozporządzenia, nazwa jednostki geograficznej i odniesienia do obszaru geograficznego mogą być umieszczane tylko na etykietach win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym kraju trzeciego.

2.   W celu stosowania nazwy mniejszej jednostki geograficznej niż obszar objęty nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym obszar danej jednostki geograficznej jest ściśle określony. Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące stosowania tych jednostek geograficznych. Co najmniej 85 % winogron, z których wyprodukowano wino, pochodzi z tej mniejszej jednostki geograficznej. Pozostałe 15 % winogron pochodzi z wyznaczonego obszaru geograficznego objętego daną nazwą pochodzenia lub danym oznaczeniem geograficznym.

W przypadku zarejestrowanych znaków handlowych lub znaków handlowych ustanowionych przez stosowanie przed dniem 11 maja 2002 r. i zawierających nazwę mniejszej jednostki geograficznej niż obszar objęty nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym i odniesienia do obszaru geograficznego danych państw członkowskich, państwa członkowskie mogą zdecydować o niestosowaniu wymogów określonych w trzecim i czwartym zdaniu akapitu pierwszego.

3.   Nazwa mniejszej lub większej jednostki geograficznej niż obszar objęty nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym lub odniesienia do obszaru geograficznego składają się z:

a)	nazwy miejscowości lub grupy miejscowości;

b)	nazwy lokalnej jednostki administracyjnej lub jej części;

c)	nazwy podregionu uprawy winorośli lub jego części;

d)	nazwy jednostki administracyjnej.

SEKCJA 3

Przepisy dotyczące niektórych szczególnych kształtów butelek i zamknięć oraz dodatkowe przepisy określone przez państwa członkowskie produkujące wino

Artykuł 68

Warunki stosowania niektórych szczególnych kształtów butelek

Typ butelki kwalifikuje się do umieszczenia w wykazie szczególnych kształtów butelek określonym w załączniku XVII, jeżeli spełnia następujące wymogi:

a)	przez ostatnie 25 lat dany typ butelki był używany wyłącznie, autentycznie i tradycyjnie w odniesieniu do wina o konkretnej chronionej nazwie pochodzenia lub konkretnym chronionym oznaczeniu geograficznym; oraz

b)	jego użycie kojarzy się konsumentom z winem o konkretnej chronionej nazwie pochodzenia lub konkretnym chronionym oznaczeniu geograficznym.

W załączniku XVII określono warunki stosowania uznanych szczególnych typów butelek.

Artykuł 69

Przepisy dotyczące prezentacji niektórych produktów

1.   Tylko wino musujące, gatunkowe wino musujące i gatunkowe aromatyzowane wino musujące wprowadza się do obrotu oraz wywozi w szklanych butelkach typowych dla wina musującego zamkniętych za pomocą:

a)

w przypadku butelek o nominalnej pojemności większej niż 0,20 litra: zamknięcia w kształcie grzybka zrobionego z korka lub innego materiału dopuszczonego do kontaktu z żywnością, utrzymywanego w miejscu przez klamrę, przykrytego, jeżeli to konieczne, kapslem oraz otoczonego folią, która w całości przykrywa zamknięcie oraz całą szyjkę lub jej część;

b)	w przypadku butelek o nominalnej pojemności nieprzekraczającej 0,20 litra: jakiegokolwiek innego odpowiedniego zamknięcia.

2.   Państwa członkowskie mogą zdecydować, czy wymóg określony w ust. 1 dotyczy:

a)

produktów tradycyjnie butelkowanych w takich butelkach, które: (i) są wymienione w art. 25 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, (ii) są wymienione w ust. 7, 8 i 9 załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, (iii) są wymienione w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1601/1991 (18), lub (iv) posiadają rzeczywistą objętościową zawartość alkoholu nie większą niż 1,2 % obj.;

b)	produktów innych niż produkty, o których mowa w lit. a), pod warunkiem że nie wprowadzają konsumentów w błąd co do prawdziwego charakteru produktu.

Artykuł 70

Dodatkowe przepisy określone przez państwa członkowskie produkujące wino, dotyczące etykietowania i prezentacji

1.   W przypadku win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym produkowanych na danym terytorium informacje szczegółowe określone w art. 61, 62 i 64–67 mogą stać się obowiązkowe, zabronione lub ograniczone w odniesieniu do ich stosowania poprzez wprowadzenie warunków surowszych niż warunki określone w niniejszym rozdziale za pomocą odpowiednich specyfikacji produktu dla tych win.

2.   Państwa członkowskie, w odniesieniu do win bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego wyprodukowanych na ich terytorium, mogą uznać informacje szczegółowe, o których mowa w art. 64 i 66, za obowiązkowe.

3.   W celach kontrolnych państwa członkowskie mogą zdecydować o określeniu i uregulowaniu szczegółowych danych dotyczących win produkowanych na ich terytorium, innych niż informacje szczegółowe wymienione w art. 59 ust. 1 i art. 60 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

4.   Do celów kontroli państwa członkowskie mogą zdecydować o zastosowaniu art. 58, 59 i 60 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 do win butelkowanych na ich terytoriach, ale jeszcze niewprowadzonych do obrotu ani niewywiezionych.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 71

Nazwy win chronione na mocy z rozporządzenia (WE) nr 1493/1999

1.   Na wszelkich dokumentach otrzymanych od państw członkowskich zgodnie z art. 51 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 dotyczących nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, o których mowa w art. 51 ust. 3 wymienionego rozporządzenia, Komisja odnotowuje dzień ich otrzymania i numer akt.

Zainteresowane państwo członkowskie otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej:

a)	numer akt;

b)	liczbę otrzymanych dokumentów; oraz

c)	datę otrzymania dokumentów.

Za datę złożenia dokumentów do Komisji uznaje się dzień wpisu dokumentów do rejestru pocztowego Komisji.

2.   Komisja podejmuje decyzję o anulowaniu danej nazwy pochodzenia lub danego oznaczenia geograficznego zgodnie z art. 51 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 na podstawie dostępnych dokumentów zgodnie art. 51 ust. 2 tego rozporządzenia.

Artykuł 72

Etykietowanie tymczasowe

1.   W drodze odstępstwa od art. 65 niniejszego rozporządzenia wina opatrzone nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym, których dana nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne spełnia wymogi określone w art. 38 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, otrzymują etykiety zgodnie z przepisami określonymi w rozdziale IV niniejszego rozporządzenia.

2.   Jeżeli Komisja podejmuje decyzję o nieobjęciu ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego na podstawie art. 41 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wina opatrzone etykietami zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu zostają wycofane z rynku lub ponownie opatrzone etykietami zgodnie z rozdziałem IV niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 73

Przepisy przejściowe

1.   Nazwy win uznawane przez państwa członkowskie za nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne do dnia 1 sierpnia 2009 r., które nie zostały opublikowane przez Komisję zgodnie z art. 54 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 lub z art. 28 rozporządzenia (WE) nr 753/2002, podlegają procedurze przewidzianej w art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   Wszelkie zmiany specyfikacji produktu dotyczące nazw wina chronionych na podstawie art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 lub nazw wina niechronionych na podstawie art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, złożone do państwa członkowskiego najpóźniej dnia 1 sierpnia 2009 r., podlegają procedurze, o której mowa w art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, pod warunkiem że decyzja o wydaniu zgody przez państwo członkowskie oraz dokumentacja techniczna przewidziana w art. 35 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 są przekazane Komisji najpóźniej w dniu 31 grudnia 2011 r.

3.   Państwa członkowskie, które nie wprowadziły przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych niezbędnych do uzyskania zgodności z art. 38 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 do dnia 1 sierpnia 2009 r., wprowadzają je do dnia 1 sierpnia 2010 r. Do tego czasu art. 9, 10, 11 i 12 mają zastosowanie w danym państwie członkowskim z uwzględnieniem niezbędnych zmian jako „wstępna procedura krajowa”, o której mowa w art. 38 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

4.   Wina wprowadzone do obrotu lub opatrzone etykietą przed dniem 31 grudnia 2010 r., które są zgodne z odpowiednimi przepisami mającymi zastosowanie przed dniem 1 sierpnia 2009 r., mogą być wprowadzone do obrotu do czasu wyczerpania zapasów.

Artykuł 74

Uchylenie

Niniejszym uchyla się rozporządzenia (WE) nr 1607/2000 i (WE) nr 753/2002.

Artykuł 75

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 sierpnia 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 148 z 6.6.2008, s. 1.

(2)  Dz.U. L 40 z 11.2.1989, s. 1.

(3)  Dz.U. L 186 z 30.6.1989, s. 21.

(4)  Dz.U. L 109 z 6.5.2000, s. 29.

(5)  Dz.U. L 247 z 21.9.2007, s. 17.

(6)  Dz.U. L 189 z 20.7.2007, s. 1.

(7)  Dz.U. L 179 z 14.7.1999, s. 1.

(8)  Dz.U. L 185 z 25.7.2000, s. 17.

(9)  Dz.U. L 118 z 4.5.2002, s. 1

(10)  Zob. str. 1 niniejszego Dziennika Urzędowego.

(11)  Dz.U. L 170 z 30.6.2008, s. 1.

(12)  Dz.U. L 299 z 8.11.2008, s. 25.

(13)  Dz.U. L 11 z 14.1.1994, s. 1.

(14)  Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1.

(15)  Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1.

(16)  Dz.U. L 369 z 23.12.2006, s. 1.

(17)  Dz.U. L 189 z 20.7.2007, s. 1.

(18)  Dz.U. L 149 z 14.6.1991, s. 1.

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---