7.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/1

7.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/3

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych dla niektórych produktów rolnych wywożonych w postaci towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu oraz kryteriów dla ustalania wysokości kwot takich refundacji (2) stanowi, że świadectwa refundacji, o które składane są wnioski zgodnie z art. 33 lit. a) lub art. 38a, najpóźniej do dnia 7 listopada, zachowują ważność do ostatniego dnia dziesiątego miesiąca po miesiącu, w którym złożono wniosek o wydanie świadectwa.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 1043/2005 stanowi też, że wydanie świadectwa refundacji zobowiązuje jego posiadacza do złożenia wniosku o refundację w wysokości równej kwocie, na jaką wydane zostało świadectwo na towary wywożone podczas okresu ważności świadectwa refundacji.

(3)

W przypadku gdy obowiązek złożenia wniosku o refundację nie zostanie spełniony, zabezpieczenie ulegnie przepadkowi w kwocie równej różnicy między 95 % kwoty wskazanej w świadectwie refundacji a kwotą, o którą w rzeczywistości składano wniosek. Ze względu na wpływ kryzysu gospodarczego i finansowego na rynki krajów trzecich w okresie budżetowym 2009, dziesięciomiesięczny okres ważności niektórych świadectw refundacji na towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu, wydanych do wykorzystania od dnia 1 października 2008 r., niesie ze sobą wysoki stopień ryzyka i niepewności dla podmiotów. Niepewność ta wpływa niemal na cały wywóz objęty świadectwami refundacji wydanymi do wykorzystania od dnia 1 października 2008 r. W porównaniu z podstawowymi artykułami żywnościowymi, większość towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu, korzystających z refundacji wywozowych, nie stanowi niezbędnych produktów i jest szczególnie podatna na spadki konsumpcji w krajach przywozu.

(4)

Wpływ kryzysu finansowego i gospodarczego uwidocznił się po koniec września 2008 r. W wyniku kryzysu eksporterzy towarów objętych świadectwami refundacji wydanymi do wykorzystania od 1 października 2008 r. z dziesięciomiesięcznym okresem ważności i w zamierzeniu obejmującymi wywóz do końca lipca 2009 r. stoją obecnie w obliczu sytuacji, w której nie wszystkie świadectwa refundacji wydane do wykorzystania od dnia 1 października 2008 r. mogą być w pełni wykorzystane.

(5)

W związku z tym, aby ograniczyć skutki negatywnego oddziaływania na eksporterów, należy stwierdzić, że, w drodze odstępstwa od art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 i art. 40 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 376/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (3), ważność świadectw refundacji, o które złożono wnioski zgodnie z art. 33 lit. a) i art. 38a rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 między 8 lipca a 26 września 2008 r. do wykorzystania od dnia 1 października 2008 r., powinno się przedłużyć do dnia 30 września 2009 r.

(6)

Przepisy art. 40 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 376/2008 nie powinny mieć zastosowania w omawianym przypadku, gdyż przedłużenie okresu ważności danych świadectw refundacji nie jest spowodowane siłą wyższą. Dlatego konieczne jest jednoznaczne odstępstwo od art. 23 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005, tak aby art. 40 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 376/2008 nie miał w omawianym przypadku zastosowania.

(7)

Niektóre świadectwa refundacji o dziesięciomiesięcznym okresie ważności, o które złożono wnioski między 8 lipca a 7 listopada 2008 r. zgodnie z art. 33 lit a) lub art. 38a rozporządzenia (WE) nr 1043/2005, mogły już zostać zwrócone do organu wydającego zgodnie z art. 45 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia. Aby zapewnić równe traktowanie wszystkich posiadaczy tytularnych tych świadectw refundacji, należy umożliwić organowi wydającemu ponowne wydanie zwróconych świadectw lub ich wyciągów oraz ponowne ustanowienie odpowiednich zabezpieczeń.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Handlu Produktami Rolnymi Przetworzonymi, Niewymienionymi w Załączniku I do Traktatu,

7.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/5

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych dla niektórych produktów rolnych wywożonych w postaci towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu oraz kryteriów dla ustalania wysokości kwot takich refundacji (2) stanowi, że świadectwa refundacji, w sprawie których składane są wnioski zgodnie z lit. a) art. 33 lub art. 38a, najpóźniej w dniu 7 listopada, zachowują ważność do ostatniego dnia dziesiątego miesiąca następującego po miesiącu, w którym złożono wniosek o wydanie świadectwa.

(2)

Dziesięciomiesięczny okres ważności świadectw, o które ubiegano się przed 7 listopada został przyjęty w celu ułatwienia funkcjonowania systemu refundacji w szczególnej sytuacji przewidywanego zawieszenia refundacji wywozowych na cukier w wyniku reformy wspólnej organizacji rynku cukru. Przepis ustanawiający dziesięciomiesięczny okres ważności powinien zatem mieć zastosowanie jedynie do okresu budżetowego 2009 i obejmować świadectwa, w sprawie których złożono wnioski najpóźniej w dniu 7 listopada 2008 r. Przepis ten nie jest już potrzebny i dlatego powinien zostać usunięty.

(3)

Ponieważ rozporządzenie Komisji (WE) nr 585/2009 z dnia 6 lipca 2009 r. w sprawie środków wyjątkowych dotyczących świadectw refundacji dla przyznawania refundacji wywozowych dla niektórych produktów rolnych wywożonych w postaci towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu (3) ma zastosowanie jedynie do świadectw refundacji, w sprawie których złożono wnioski między 8 lipca a 7 listopada 2008 r. zgodnie z lit. a) art. 33 lub art. 38a rozporządzenia (WE) nr 1043/2005, należy uściślić, że zmiany wprowadzone w niniejszym rozporządzeniu pozostają bez uszczerbku dla rozporządzenia (WE) nr 585/2009.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1043/2005.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Handlu Produktami Rolnymi Przetworzonymi Niewymienionymi w Załączniku I do Traktatu,

1)

Akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Z zastrzeżeniem akapitu drugiego świadectwa refundacji zachowują ważność do ostatniego dnia piątego miesiąca następującego po miesiącu, w którym złożono wniosek o wydanie świadectwa, lub do ostatniego dnia okresu budżetowego, w zależności od tego, która data jest wcześniejsza.”

2)

Skreśla się akapit drugi.

7.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/7

(1)

W dniu 1 czerwca 2006 r. polskie władze zgłosiły pomoc restrukturyzacyjną na rzecz Odlewni Żeliwa „Śrem” (zwanej dalej „Odlewnią Śrem”), głównie w formie rozłożenia na raty zobowiązań publicznoprawnych. Ustalono, że niektóre środki pomocy zostały przyznane po przystąpieniu bez zgody Komisji. Zostały one zatem uznane za pomoc niezgodną z prawem.

(2)

Pismem z dnia 6 grudnia 2006 r. Komisja poinformowała Polskę o podjęciu decyzji w sprawie wszczęcia postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE w odniesieniu do środków pomocy.

(3)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag w sprawie proponowanego środka pomocy.

(4)

W dniu 31 stycznia 2007 r. polskie władze przedstawiły swoje uwagi w związku z wszczęciem postępowania wyjaśniającego. Nie otrzymano żadnych uwag od stron trzecich.

(5)

W dniu 15 kwietnia 2008 r. Komisja zwróciła się do polskich władz z wnioskiem o udzielenie informacji uzupełniających.

(6)

W dniu 30 kwietnia 2008 r. polskie władze udzieliły odpowiedzi, informując Komisję o wycofaniu się z planowanych środków pomocy. Komisja nie mogła jednak potraktować tego jako wycofania na mocy art. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/99 (1), ponieważ wcześniejsze odroczenie spłaty długu miało faktyczny wpływ na beneficjenta, dając przedsiębiorstwu beneficjenta wyraźną przewagę nad innymi przedsiębiorstwami, które terminowo uiszczają należności publicznoprawne.

(7)

Odlewnia Śrem rozpoczęła swoją działalność produkcyjną w 1968 r. Spółka wytwarza przede wszystkim odlewy żeliwne dla przemysłu stoczniowego. W 1999 r. rozpoczęto proces prywatyzacji spółki. Skarb Państwa sprzedał wtedy 85 % akcji, których nabywcami byli CENTROZAP (44,9 %), BANK PEKAO (25,1 %) oraz pracownicy (15 %). Jedną z przyczyn pogorszenia sytuacji beneficjenta były problemy finansowe głównego akcjonariusza CENTROZAP, który w pewnym momencie posiadał 71,4 % akcji Odlewni Śrem. Obecnie właścicielem Odlewni Śrem jest przedsiębiorstwo PIOMA-ODLEWNIA, posiadające 85,1 % akcji. Zgodnie z danymi władz polskich Odlewnia Śrem posiada 6–8 % udziału w polskim rynku odlewów żeliwnych. Spółka ma swoją siedzibę w regionie kwalifikującym się do otrzymania pomocy regionalnej zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu WE.

(8)

Proces restrukturyzacji Odlewni Śrem rozpoczął się w 2003 r. Pierwszy plan restrukturyzacji został opracowany i zatwierdzony przez Prezesa Agencji Rozwoju Przemysłu (ARP) w 2004 r.

(9)

Jak wynika z informacji przekazanych przez władze polskie, Odlewnia Śrem chciała skorzystać z możliwości wynikających ze zmienionej ustawy z dnia 30 października 2002 r. o pomocy publicznej dla przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu dla rynku pracy, przewidującej szersze możliwości umarzania zobowiązań publicznoprawnych (rozdział 5a), ale nakładającej dodatkowe wymagania na spółkę, takie jak uzgodnienie i przeniesienie na niezależnego Operatora własności części majątku. Funkcję Operatora może pełnić jedynie spółka ze stuprocentowym udziałem ARP lub Skarbu Państwa. Wpływy ze sprzedaży majątku przez Operatora miały pokryć co najmniej część zobowiązań publicznoprawnych restrukturyzowanego przedsiębiorstwa, pozostałe zobowiązania miały zostać umorzone po zakończeniu procesu restrukturyzacji. Termin zakończenia postępowania restrukturyzacyjnego na mocy rozdziału 5a ustawy upłynął dnia 19 marca 2006 r. i nie została przeprowadzona sprzedaż majątku przez Operatora. Mimo tego w dniu 27 czerwca 2006 r. prezes ARP wydał decyzję o zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego spółki, wskazując, że Odlewnia odzyskała rentowność i do pełnego zakończenia restrukturyzacji potrzebna jest jedynie zgoda Komisji na rozłożenie zobowiązań publicznoprawnych na raty. W związku z niepomyślnym zakończeniem postępowania na podstawie rozdziału 5a, spółka wystąpiła do pięciu wierzycieli publicznoprawnych o wyrażenie zgody na odroczenie spłaty zobowiązań w oparciu o powszechniej stosowane przepisy prawa podatkowego, co jest dla nich mniej korzystne niż rozwiązania prawne przewidziane w rozdziale 5a.

(10)

Według władz polskich koszty restrukturyzacji wynoszą 43,6 miliona PLN. Koszty restrukturyzacji finansowej stanowią około 75 % łącznych kosztów restrukturyzacji, pozostałą kwotę stanowią głównie wydatki związane z modernizacją infrastruktury spółki.

(11)

Plan restrukturyzacji obejmuje, po pierwsze, modernizację zakładu produkcyjnego i inwestycje służące poprawie jakości zarządzania firmą (np. wdrożenie systemu komputerowego SAP R/3 jako głównego narzędzia informatycznego w Odlewni Śrem).

(12)

Po drugie, restrukturyzacja w znacznej części polega na restrukturyzacji finansowej, tj. głównie na rozkładaniu na raty i umarzaniu zobowiązań publicznoprawnych. Ponadto w ramach ugody restrukturyzacyjnej z wierzycielami, zawartej w dniu 17 maja 2005 r., uzgodniono częściowe umorzenie zobowiązań cywilnoprawnych na kwotę 1,4 miliona PLN.

(13)

Po trzecie, spółka zmniejszyła liczbę pracowników z 1 776 w 2002 r. do 1 457 w 2005 r. i nie planowała dalszej restrukturyzacji zatrudnienia. Strona polska twierdziła jednak, że okresowe zawieszenie stosowania postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy (ZUZP) stanowi obniżenie kosztów świadczeń pracowniczych, ponieważ spółka podlegała tymczasowemu zwolnieniu z płacenia składek na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

(14)

Restrukturyzacja majątku polegała na dzierżawie aktywów nieprodukcyjnych, takich jak hotel (Ośrodek Wypoczynkowy w Ostrowiecznie) oraz innych obiektów, za łączną kwotę 0,4 miliona PLN. Dodatkowo przewiduje się sprzedaż składników majątku na kwotę około 2,6 miliona PLN, która nie została jeszcze sfinalizowana.

(15)

Zanim Komisja wszczęła postępowanie na mocy art. 88 ust. 2 Traktatu WE, została poinformowana, że od 2003 r. spółka stara się znaleźć nowego inwestora, a władze polskie podkreślały znaczenie prywatyzacji spółki dla jej długoterminowej rentowności. Strona polska poinformowała Komisję, że ten cel został osiągnięty, ponieważ 85,1 % akcji w spółce sprzedano prywatnemu przedsiębiorstwu PIOMA-ODLEWNIA.

(16)

Odlewnia Śrem ograniczyła moc produkcyjną z 57 000 ton do 55 000 ton odlewów żeliwnych rocznie i nie przewiduje dalszego ograniczania mocy produkcyjnej, twierdząc, że redukcja taka stanowiłaby zagrożenie dla rentowności spółki. Władze polskie zaproponowały dwa alternatywne środki wyrównawcze. Po pierwsze, przedsiębiorstwo obniżyło o 50 % produkcję odlewów żeliwnych do armatury przemysłowej (z ok. 11 000 ton do 5 500 ton). Po drugie, Polska informuje, że Odlewnia zaprzestaje produkcji odlewów żeliwnych do elektrowni wiatrowych.

(17)

Komisja postanowiła wszcząć formalne postępowanie wyjaśniające, ponieważ miała wątpliwości co do tego, czy pomoc restrukturyzacyjna była zgodna ze wspólnym rynkiem. Wątpliwości opierały się na czterech przesłankach.

(18)

Po pierwsze, Komisja miała wątpliwości, czy Odlewnia Śrem mogła zostać uznana za przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji w rozumieniu Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (2) (dalej zwanych „wytycznymi z 2004 r.”) i w związku z tym czy kwalifikuje się do otrzymania pomocy na restrukturyzację, ponieważ w 2005 r. Odlewnia Śrem odnotowała zysk netto w wysokości 3,9 miliona PLN.

(19)

Po drugie, Komisja miała wątpliwości co do tego, czy plan restrukturyzacji był w stanie przywrócić beneficjentowi długoterminową rentowność, ponieważ zdawał się koncentrować na obsłudze zadłużenia i pokryciu kosztów operacyjnych, a przedsiębiorstwo zdawało się usilnie poszukiwać prywatnego inwestora.

(20)

Po trzecie, Komisja miała wątpliwości co do tego, czy pomoc została ograniczona do niezbędnego minimum oraz czy wkład własny był znaczny i możliwie jak najwyższy, zwłaszcza iż polskie władze nie przedstawiły żadnych skonkretyzowanych planów prywatyzacji, w których wkład własny byłby znacznie zwiększony.

(21)

Wreszcie, Komisja miała wątpliwości co do środków wyrównawczych, ponieważ Polska nie wykazała, że ograniczenie produkcji, o którym mowa w motywie 16, faktycznie stanowiło środek wyrównawczy, a nie było po prostu spowodowane przyczynami zewnętrznymi, takimi jak spadek popytu czy brak możliwości konkurowania na obsługiwanych przez spółkę rynkach.

(22)

Komisja otrzymała jedynie uwagi od Polski.

(23)

Polskie władze zasygnalizowały Komisji pewne zmiany w zakresie pomocy przyznanej po przystąpieniu, która powinna obecnie wynosić 24,2 miliona PLN. Poniższa tabela przedstawia syntetyczne zestawienie pomocy państwa na restrukturyzację, udzielonej i planowanej na rzecz Odlewni Śrem zgodnie z informacjami przekazanymi przez polskie władze w ramach uwag w związku ze wszczęciem postępowania wyjaśniającego.

(24)

Całkowita wartość nominalna pomocy państwa wynosi 43,6 miliona PLN. Środki te obejmują gwarancję rządową, pożyczkę na warunkach preferencyjnych, dotacje bezpośrednie, odroczenia płatności oraz umorzenia zobowiązań publicznoprawnych. Szczegółowy opis środków pomocy państwa znajduje się w poniższej tabeli (elementy pomocy zgodnie z informacjami przekazanymi przez polskie władze).

(25)

Po pierwsze, jeżeli chodzi o rentowność spółki, polskie władze twierdziły, że restrukturyzacja zakończyła się sukcesem, ponieważ Odlewnia Śrem znalazła prywatnego inwestora strategicznego, który wniesie potrzebny kapitał i umożliwi spółce odzyskanie wiarygodności rynkowej.

(26)

Ponadto Polska podkreśliła, że spółka dokonała dywersyfikacji produkcji, koncentrując się na bardziej zaawansowanej produkcji o większej wartości dodanej. Przestawienie się na produkcję odlewów żeliwnych o wadze powyżej 300 kg okazało się dobrym posunięciem, ponieważ wielu konkurentów zaprzestało produkcji w tym segmencie rynku, dając Odlewni Śrem sposobność do rozpoczęcia działalności w tym segmencie.

(27)

Polskie władze potwierdziły, że spółka nie ma już problemów z płynnością i że wszystkie bieżące zobowiązania przedsiębiorstwa są spłacane w terminie.

(28)

Po drugie, strona polska przedstawiła argumenty przemawiające za tym, że Odlewnia Śrem może zostać uznana za „zagrożone przedsiębiorstwo” w rozumieniu wytycznych z 2004 r. i w związku z tym może kwalifikować się do otrzymania pomocy na restrukturyzację. Polskie władze potwierdziły, że okres restrukturyzacji rozpoczął się w 2003 r., kiedy spółka niewątpliwie była w trudnej sytuacji. Zysk netto w wysokości 3,9 miliona PLN osiągnięty przez Odlewnię Śrem w 2005 r. można uznać za oznakę odzyskiwania rentowności w ramach procesu restrukturyzacji.

(29)

Po trzecie, strona polska przedstawiła dalsze informacje dotyczące wkładu własnego w całkowity koszt restrukturyzacji.

(30)

Według polskich władz beneficjent wniósł znaczny wkład własny. Podczas gdy koszty restrukturyzacji wynoszą 43,6 miliona PLN, źródła finansowania restrukturyzacji, które kwalifikują się do uznania za wkład własny w restrukturyzację, można wycenić na 23,7 miliona PLN; należą do nich: kapitał wniesiony przez prywatnego inwestora (16 milionów PLN), przychody z przeprowadzonej sprzedaży lub dzierżawy składników majątku (0,4 miliona PLN) oraz okresowe zawieszenie stosowania postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy (7,3 miliona PLN). Co do tej ostatniej kwestii, władze polskie utrzymują, że stanowi ona obniżenie kosztów świadczeń pracowniczych, ponieważ spółka podlega tymczasowemu zwolnieniu z płacenia składek na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Fundusz jest dobrowolnie tworzony przez Odlewnię Śrem i jej związki zawodowe i nie jest wymagany prawem. Nie dochodzi więc do wykorzystania środków publicznych. Wyjaśniono, że decyzja została podjęta w porozumieniu ze związkami zawodowymi, które zgodziły się poświęcić część świadczeń pracowniczych w celu wsparcia restrukturyzacji. Środek można zatem uznać za wkład własny.

(31)

Polska powtórzyła również swoje stanowisko, zgodnie z którym również pozostałe elementy stanowią wkład własny w koszty restrukturyzacji:

(32)

Wreszcie, ze względu na wymóg ograniczenia zakłócania konkurencji, polskie władze broniły się obniżeniem produkcji odlewów żeliwnych do armatury przemysłowej o 50 % (z ok. 11 000 ton do 5 500 ton). Za zasadny środek wyrównawczy należy również uznać zaprzestanie produkcji odlewów żeliwnych dla elektrowni wiatrowych.

(33)

Strona polska argumentuje, że zapotrzebowanie na obydwie gałęzie produkcji w ostatnich latach wzrasta i należy się spodziewać kontynuacji tego trendu. Strona polska podkreśliła również, że Odlewnia Śrem ma możliwości techniczne pozwalające wytwarzać ilości produkowane przed restrukturyzacją spółki, zobowiązała się jednak do ograniczenia produkcji odlewów żeliwnych do armatury przemysłowej oraz do całkowitego zaprzestania produkcji odlewów żeliwnych dla elektrowni wiatrowych. Według polskich władz można zatem uznać te działania za środki wyrównawcze.

(34)

Komisja musiała sprawdzić, czy produkt końcowy Odlewni Śrem należał do sektora stalowego, ponieważ zgodnie z komunikatem Komisji w sprawie pomocy na ratowanie i restrukturyzację oraz na zamykanie zakładów sektora stali (3)„Komisja uznaje, że pomoc na ratowanie i restrukturyzację zagrożonych przedsiębiorstw sektora stali, zgodnie z definicją podaną w załączniku B do wielosektorowych zasad ramowych, nie jest zgodna ze wspólnym rynkiem”.

(35)

Załącznik B do Wielosektorowych zasad ramowych dotyczących pomocy regionalnej na rzecz dużych projektów inwestycyjnych (4) (wielosektorowe zasady ramowe), obowiązujących w momencie udzielenia pomocy, zawiera odniesienie do kodu Nomenklatury Scalonej (5) (CN) w stosunku do produktów, które uznaje się za stal. Produkty te są wymienione w dwóch rozdziałach CN, tj. w rozdziale 72, w którym występuje pozycja produktów „żeliwo i stal”, oraz w rozdziale 73, w którym występuje pozycja „artykuły z żeliwa lub stali”.

(36)

Zgodnie z załącznikiem B do wielosektorowych zasad ramowych następujące artykuły z żeliwa i stali uznaje się za stal:

(37)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez polskie władze Odlewnia Śrem nie produkuje żadnego z wymienionych wyżej produktów. Ponadto nie produkuje żadnego z produktów wymienionych w rozdziale 72 w pozycji „żeliwo i stal”, lecz wykorzystuje te produkty – np. surówkę – jako materiały do celów własnej produkcji.

(38)

Odlewnia produkuje specjalistyczne, zaawansowane produkty końcowe, które w ramach CN występują pod kodem 7325 w pozycji „pozostałe odlewane artykuły z żeliwa lub stali”, wraz z odpowiednimi podsekcjami, np. 7325 10„z żeliwa nieciągliwego” i 7325 99 10„z żeliwa nieciągliwego”.

(39)

Zgodnie z załącznikiem B do wielosektorowych zasad ramowych powyższych artykułów z żeliwa i stali nie uznaje się za stal.

(40)

Podsumowując, należy stwierdzić, że pomoc restrukturyzacyjna na rzecz Odlewni Śrem nie jest a priori zabroniona, a zgodność tej pomocy ze wspólnym rynkiem podlega ocenie przez Komisję zgodnie z obowiązującymi wytycznymi z 2004 r.

(41)

Ponieważ część wydarzeń związanych z niniejszą sprawą miała miejsce przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, tj. przed dniem 1 maja 2004 r., Komisja musi najpierw ustalić, czy podjęcie działań odnośnie do przedmiotowych środków pomocy leży w jej kompetencjach.

(42)

Środki pomocy, które zostały uruchomione przed przystąpieniem i nie mają zastosowania po przystąpieniu, nie mogą zostać ocenione przez Komisję na mocy tak zwanej procedury w ramach mechanizmu przejściowego, określonej w pkt 3 załącznika IV do Traktatu o przystąpieniu ani na mocy procedur przewidzianych w art. 88 Traktatu WE. Ani Traktat o przystąpieniu, ani Traktat WE nie wymagają od Komisji oceny tych środków pomocy i nie upoważniają jej do ich oceny.

(43)

Natomiast środki uruchomione po przystąpieniu stanowiłyby nowe środki pomocy i leżałyby w kompetencjach Komisji na mocy procedury ustanowionej w art. 88 Traktatu WE. Aby ocenić moment, w którym dany środek pomocy został uruchomiony, właściwym kryterium jest wiążący prawnie akt, na mocy którego właściwy organ krajowy zobowiązuje się do udzielenia pomocy (6).

(44)

Indywidualne środki pomocy nie mają zastosowania po przystąpieniu, jeżeli dokładny koszt dla państwa był znany w dniu przyznania pomocy.

(45)

Na podstawie informacji przekazanych przez stronę polską Komisja była w stanie ustalić, które środki pomocy zostały udzielone przed przystąpieniem i nie mają zastosowania po przystąpieniu. Zostały one przedstawione w pierwszej części tabeli 1, a ich wysokość została ustalona na 19,4 miliona PLN. Jeżeli chodzi o pozostałe środki, ustalono, że nie zostały one udzielone przed przystąpieniem. W związku z tym środki o wartości 24,2 miliona PLN zostały uznane za środki udzielone po przystąpieniu do UE zgodnie z wyjaśnieniami w motywie 23.

(46)

Artykuł 87 ust. 1 Traktatu WE stanowi, że wszelka pomoc udzielana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(47)

Zgłoszona gwarancja, pożyczka, dotacje, umorzenia i odroczenia płatności, jak również rozłożenia płatności zobowiązań publicznoprawnych na raty wiążą się z korzystaniem z zasobów państwowych. Poza tym zapewniają one korzyść spółce poprzez ograniczenie ponoszonych przez nią kosztów. Jako przedsiębiorstwo zagrożone Odlewnia nie uzyskałaby takiego finansowania na rynku na podobnych warunkach. Korzyść ta zakłóca zatem konkurencję.

(48)

Skarb Państwa był gotowy zrezygnować z dochodów podatkowych, należnych opłat środowiskowych, a udzielając dotacji i gwarancji – stworzyć przedsiębiorstwu korzystniejsze warunki niż konkurencji. Brak dowodów potwierdzających działanie polskich władz zgodnie z zasadą wierzyciela prywatnego, a istnienie pomocy państwa zostało uznane przez polskie władze w zgłoszeniu przedmiotowej pomocy.

(49)

Beneficjent pomocy działa na rynku odlewów żeliwnych i eksportuje produkowane wyroby do innych państw członkowskich UE. Spełnione jest zatem kryterium wpływu na handel wewnątrz Wspólnoty.

(50)

Dlatego też środki, które nie zostały przyznane przed przystąpieniem i stanowią nową pomoc, zostały uznane za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE. Polskie władze tego nie kwestionują.

(51)

Wyłączenia przewidziane w art. 87 ust. 2 Traktatu WE nie mają zastosowania w niniejszej sprawie. Jeżeli chodzi o wyłączenia na mocy art. 87 ust. 3 Traktatu WE, ponieważ głównym celem pomocy jest przywrócenie długoterminowej rentowności przedsiębiorstwa, można zastosować jedynie wyłączenie z tytułu art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu WE, zezwalające na przyznanie pomocy państwa na ułatwianie rozwoju niektórych sektorów gospodarki, o ile pomoc ta nie wpływa negatywnie na warunki handlu w stopniu zagrażającym wspólnym interesom.

(52)

Komisja oceniła środki stanowiące nową pomoc oraz cały plan restrukturyzacji zgodnie z obowiązującymi wytycznymi w sprawie pomocy państwa na ratowanie i restrukturyzację przedsiębiorstw. Obowiązujące obecnie wytyczne z 2004 r. weszły w życie w dniu 10 października 2004 r.

(53)

Jak wskazano w decyzji Komisji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego, aby ocenić zgodność nowej pomocy na restrukturyzację ze wspólnym rynkiem, należy spojrzeć na restrukturyzację całościowo. Należy wziąć pod uwagę wszystkie środki pomocy, nie tylko nowo udzieloną pomoc, aby ustalić, czy plan doprowadzi do przywrócenia rentowności, czy pomoc jest ograniczona do niezbędnego minimum, a także wybrać odpowiednie środki wyrównawcze.

(54)

Ponieważ w 2005 r. Odlewnia Śrem odnotowała zysk netto w wysokości 3,9 miliona PLN, Komisja miała wątpliwości, czy spółka może zostać uznana za przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji w rozumieniu wytycznych z 2004 r. i w związku z tym czy kwalifikuje się do otrzymania pomocy na restrukturyzację. Wątpliwości te wynikały przede wszystkim z braku informacji dotyczących początku okresu restrukturyzacji. W związku z tym Komisja nie była w stanie określić, na który dokładnie moment powinna zostać przeprowadzona ocena kwalifikowalności Odlewni. Polskie władze wyjaśniły, że okres restrukturyzacji rozpoczął się w 2003 r., a zatem zysk netto odnotowany przez Odlewnię Śrem w 2005 r. należy uznać za oznakę odzyskiwania rentowności w ramach procesu restrukturyzacji.

(55)

Komisja upewniła się, że w początkowym okresie restrukturyzacji w 2003 r. spółka była przedsiębiorstwem zagrożonym w rozumieniu pkt 9 i kolejnych punktów wytycznych z 2004 r., a zatem kwalifikuje się do otrzymania pomocy na restrukturyzację.

(56)

Wytyczne z 2004 r. wskazują, że „plan restrukturyzacji, którego okres trwania musi być możliwie najkrótszy, musi przywrócić długoterminową rentowność przedsiębiorstwa w rozsądnych ramach czasowych i na podstawie realistycznych założeń co do przyszłych warunków działania. […] Lepsza rentowność musi wynikać przede wszystkim ze środków wewnętrznych […]”.

(57)

Pierwszym i zasadniczym problemem Odlewni Śrem było jej spore zadłużenie. Komisja zauważa, że restrukturyzacja finansowa została zakończona.

(58)

Spółka nie ma już problemów z płynnością i wszystkie bieżące zobowiązania przedsiębiorstwa są spłacane w terminie.

(59)

W decyzji o wszczęciu postępowania wyjaśniającego Komisja wyraziła wątpliwości co do tego, czy restrukturyzacja nie polega głównie na restrukturyzacji finansowej i czy aspekty restrukturyzacji przemysłowej nie są wystarczające. W uwagach przedstawionych po zapadnięciu decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego polskie władze przedstawiły wystarczające dowody na to, że modernizacja urządzeń i reorientacja produkcji zostały w wystarczającym stopniu uwzględnione.

(60)

W decyzji o wszczęciu postępowania Komisja wyraziła wątpliwości odnośnie do perspektyw znalezienia prywatnego inwestora. Spółce udało się jednak przekonać prywatne przedsiębiorstwo do zainwestowania w nią, co zwiększyło jej wiarygodność rynkową.

(61)

Większość wskaźników analizy finansowej wskazuje na to, że po zrestrukturyzowaniu spółka jest w lepszej sytuacji, ponieważ poprawiły się jej płynność, wypłacalność i rentowność.

(62)

Na podstawie tych elementów Komisja stwierdza, że jej wątpliwości co do tego, czy plan doprowadzi do przywrócenia rentowności, zostały rozwiane.

(63)

Komisja miała wątpliwości co do tego, czy zgłoszona pomoc na restrukturyzację nie zakłóca nadmiernie konkurencji. Polska musiała dowieść, że ograniczenie produkcji odlewów żeliwnych do armatury przemysłowej o 50 % oraz rezygnacja z produkcji odlewów żeliwnych dla elektrowni wiatrowych stanowią rzeczywiste środki wyrównawcze, a nie są po prostu spowodowane przyczynami zewnętrznymi, takimi jak spadek popytu czy niemożność konkurowania na rynku, a zatem że nie są to działania konieczne dla przywrócenia rentowności.

(64)

Jak wykazała strona polska, obydwie gałęzie produkcji dają perspektywy zysku. Strona polska wykazała również, że Odlewnia Śrem posiada możliwości techniczne pozwalające na wytworzenie takiej ilości produktów jak przed restrukturyzacją. Strona polska zobowiązuje się do ograniczenia produkcji odlewów żeliwnych do armatury przemysłowej o 50 % oraz do całkowitego zaprzestania produkcji odlewów żeliwnych dla elektrowni wiatrowych. Komisja jest zatem zdania, że środki te można uznać za środek wyrównawczy, a nie po prostu za działania niezbędne w celu przywrócenia rentowności Odlewni Śrem.

(65)

Polskie władze przedstawiły wiele szczegółowych informacji dotyczących kwot uznanych za wkład własny beneficjenta w koszty restrukturyzacji.

(66)

Nie mając obowiązku zajęcia stanowiska co do tego, czy elementy wymienione w motywie 31 można uznać za wkład własny w restrukturyzację, Komisja jest zdania, że środki wymienione w motywie 30 można jednak uznać za wkład własny.

(67)

Podsumowując, jeżeli chodzi o źródła finansowania restrukturyzacji, 23,7 miliona PLN można uznać za wkład w restrukturyzację wniesiony z zasobów własnych beneficjenta lub ze środków pochodzących z zewnątrz, ale niestanowiących pomocy państwa. Łączne koszty restrukturyzacji, w tym koszty poniesione przed przystąpieniem, wynoszą 43,6 miliona PLN. Wkład własny Odlewni Śrem stanowi zatem 54 % ogólnych kosztów restrukturyzacji.

(68)

Wytyczne z 2004 r. ustalają minimalny poziom wkładu własnego w koszty restrukturyzacji w wysokości 50 %. Komisja stwierdza zatem, że wkład własny jest znaczny, a w świetle przedstawionych informacji pomoc jest ograniczona do niezbędnego minimum.

(69)

Ponadto beneficjent pomocy ma swoją siedzibę w Stalowej Woli, która leży w regionie kwalifikującym się do otrzymania pomocy regionalnej zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu WE. Ten element jest jednoznacznie postrzegany jako dodatkowy czynnik przemawiający za zgodnością pomocy ze wspólnym rynkiem (zob. pkt 56 Wytycznych z 2004 r.).

(70)

Komisja stwierdza, że Polska udzieliła przedmiotowej pomocy niezgodnie z prawem, z naruszeniem art. 88 ust. 3 Traktatu WE. Komisja stwierdza jednak, że pomoc państwa jest zgodna ze wspólnym rynkiem,

7.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/17

(1)

Prawidłowo funkcjonujący jednolity rynek jest niezbędnym elementem stymulacji zatrudnienia i wzrostu oraz promowania stabilności gospodarczej. Wraz ze wzrostem jego efektywności zwiększa się zaufanie konsumentów i popyt oraz poprawia otoczenie biznesowe, co zachęca przedsiębiorstwa do inwestowania i tworzenia miejsc pracy. W kontekście recesji gospodarczej prawidłowo funkcjonujący jednolity rynek ma zatem niezwykle istotne znaczenie dla ułatwienia ożywienia europejskiej gospodarki.

(2)

Aby jednolity rynek funkcjonował prawidłowo, niezbędne są prawidłowo transponowane, stosowane, egzekwowane i monitorowane przepisy wspólnotowe dotyczące funkcjonowania jednolitego rynku (zwane dalej „przepisami dotyczącymi jednolitego rynku”), które muszą też być w odpowiednim stopniu zharmonizowane.

(3)

Podczas konsultacji i badań przeprowadzonych w trakcie przygotowywania komunikatu Komisji „Jednolity rynek Europy XXI wieku” (zwanego dalej „przeglądem jednolitego rynku”) (1) rozpoznano szereg braków wskazujących na to, że jednolity rynek wciąż nie działa tak efektywnie, jak powinien. W wielu obszarach i sektorach konieczne są dalsze działania. Z powodu nieprawidłowego stosowania i egzekwowania przepisów obywatele i przedsiębiorstwa często nie mogą korzystać z wielu możliwości oferowanych przez jednolity rynek.

(4)

W przeglądzie jednolitego rynku Komisja zaproponowała zatem zestaw konkretnych środków w celu dopilnowania, aby obywatele i przedsiębiorstwa mogli nadal korzystać ze stwarzanych przez jednolity rynek korzyści gospodarczych (2).

(5)

Środki podejmowane przez państwa członkowskie i przez Komisję powinny się nawzajem uzupełniać. Decydujące znaczenie dla zapewnienia właściwego funkcjonowania jednolitego rynku ma przyjęcie skoordynowanego, opartego na współpracy podejścia na zasadzie partnerstwa między Komisją a państwami członkowskimi, którego wspólnym celem będzie lepsza transpozycja, stosowanie i egzekwowanie przepisów dotyczących jednolitego rynku. W kontekście niniejszego zalecenia podejście oparte na partnerstwie wykracza poza dotychczasową współpracę w licznych obszarach polityki dotyczących jednolitego rynku. Wymaga ono nawiązania i utrzymania bliższej współpracy w ramach poszczególnych państw członkowskich i pomiędzy nimi oraz z Komisją we wszystkich obszarach istotnych dla jednolitego rynku. Implikuje ono również współodpowiedzialność państw członkowskich za jednolity rynek oraz przyjęcie przez nie bardziej proaktywnej roli w zarządzaniu nim.

(6)

W przeglądzie jednolitego rynku, a w szczególności podczas rozmów z państwami członkowskimi, jakie miały miejsce po jego przedstawieniu, niektóre obszary zostały uznane za decydujące dla stworzenia prawidłowo funkcjonującego jednolitego rynku, a mianowicie: zapewnienie koordynacji w kwestiach dotyczących jednolitego rynku, poprawa współpracy w ramach państw członkowskich i pomiędzy nimi jak również z Komisją, poprawa w zakresie transpozycji przepisów dotyczących jednolitego rynku, monitorowanie rynków i sektorów w celu zidentyfikowania potencjalnych nieprawidłowości w funkcjonowaniu rynku, poprawa w zakresie stosowania przepisów dotyczących jednolitego rynku, skuteczniejsze egzekwowanie przepisów dotyczących jednolitego rynku oraz promowanie mechanizmów rozwiązywania problemów, promowanie regularnych ocen prawodawstwa krajowego oraz informowanie obywateli i przedsiębiorstw o ich prawach w ramach jednolitego rynku.

(7)

Niniejsze zalecenie opiera się w dużej mierze na wprowadzonych już w niektórych państwach członkowskich rozwiązaniach, które w państwach tych okazały się skuteczne w praktyce. Każde państwo członkowskie dokonuje wyboru praktyk, których forma jest najodpowiedniejsza do zapewnienia wdrożenia niniejszego zalecenia, pod kątem procedur i praktyk, które będą najbardziej skuteczne w warunkach charakterystycznych dla danego państwa członkowskiego, ponieważ procedury i praktyki, które są skuteczne w jednym państwie członkowskim, mogą nie być równie skuteczne w innym państwie.

(8)

Jak ukazują badania, państwa członkowskie muszą poprawić wewnętrzną koordynację w kwestiach dotyczących jednolitego rynku, gdyż kompetencje w tym zakresie są obecnie podzielone pomiędzy różne krajowe organy (3). Ponieważ w stosowanie przepisów dotyczących jednolitego rynku w każdym państwie członkowskim mogą być zaangażowane bardzo różne organy krajowe, regionalne i lokalne, należy zwiększyć skuteczną współpracę między nimi. Państwa członkowskie powinny zatem zapewnić i wzmocnić funkcję koordynacji jednolitego rynku w ramach ich administracji krajowej; to, w jaki sposób zostanie ona ukształtowana, będzie zależało od specyficznych krajowych struktur i tradycji administracyjnych. Organy pełniące tę funkcję powinny ponosić całkowitą odpowiedzialność za planowanie, nadzorowanie i ocenę wdrażania niniejszego zalecenia.

(9)

Ścisła współpraca transgraniczna między organami państw członkowskich właściwymi w kwestiach dotyczących jednolitego rynku umożliwia budowanie wzajemnego zaufania i ma decydujące znaczenie dla prawidłowego stosowania przepisów dotyczących jednolitego rynku. Dzięki wprowadzeniu odpowiednich rozwiązań, w tym właściwej alokacji zasobów, państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne środki w celu dopilnowania, aby ustanowione przez Komisję sieci transgraniczne lub elektroniczne systemy informacyjne (takie jak system wymiany informacji na rynku wewnętrznym (IMI), RAPEX (4), RASFF (5) lub sieć współpracy w zakresie ochrony konsumenta) były sprawne.

(10)

Tabele wyników rynku wewnętrznego wskazują na to, że nadal istnieje potrzeba poprawy terminowości i jakości transpozycji dyrektyw jednolitego rynku. Mimo iż zalecenie Komisji z dnia 12 lipca 2004 r. w sprawie transpozycji dyrektyw dotyczących rynku wewnętrznego do prawa krajowego (6) (zwane dalej „zaleceniem Komisji z 2004 r.”) jest zasadniczo stosowane i choć spowodowało ono znaczną poprawę tempa transpozycji dyrektyw, należy wciąż poprawić skuteczność stosowania niektórych jego części. Niniejsze zalecenie odwołuje się do działań zaleconych w zaleceniu Komisji z 2004 r., będącym punktem odniesienia dla administracji państw członkowskich zajmujących się transpozycją dyrektyw, które są wciąż niezbędne, i rozszerza je. Opiera się ono również na komunikacie Komisji „Skuteczna Europa – stosowanie prawa wspólnotowego” (7) oraz komunikacie Komisji „Przegląd procedury Lamfalussy’ego — Wzmocnienie konwergencji w zakresie nadzoru” (8).

(11)

Monitorowanie rynku jest konieczne, aby rozpoznać sektory, w których rynki nie funkcjonują właściwie dla konsumentów i przedsiębiorstw, oraz, aby skupić polityki jednolitego rynku na tych obszarach. Powinno ono stać się zatem nieodłącznym elementem projektowania i monitorowania polityk jednolitego rynku (np. poprzez tabelę wyników dotyczącą konsumentów). Współpraca pomiędzy Komisją a organami państw członkowskich w zakresie monitorowania rynku oraz prac w zakresie zbierania danych spowoduje wzrost jakości danych i ich analiz, wykorzystywanych na poziomie krajowym i wspólnotowym, oraz pomoże osiągnąć konsensus w kwestiach dotyczących jednolitego rynku. Zachęca się państwa członkowskie do uczestniczenia w działaniach w zakresie monitorowania rynku prowadzonych przez Komisję oraz do przeprowadzania na szczeblu krajowym podobnych działań, dostosowanych do specyficznych potrzeb krajowych.

(12)

Liczne badania krajowe uwypuklają znaczenie szkoleń mających na celu pomoc urzędnikom (w tym sędziom) na krajowym, regionalnym i lokalnym poziomie administracji w prawidłowej transpozycji, stosowaniu i egzekwowaniu przepisów dotyczących jednolitego rynku. W tym kontekście należy zapewnić konsekwentne uwzględnianie tych przepisów – oraz ogólnie wpływu na konkurencyjność Wspólnoty – przy projektowaniu prawodawstwa krajowego. Znaczenie szkoleń potwierdziło najnowsze badanie i rezolucja w sprawie roli sędziów krajowych przyjęta przez Parlament Europejski, rezolucja Parlamentu Europejskiego z 2005 r. w sprawie prawa konkurencji (9), jak również niedawna rezolucja Rady (10). Urzędnicy powinni otrzymywać wytyczne w zakresie prawa wspólnotowego ogółem, a w szczególności na temat przepisów dotyczących jednolitego rynku.

(13)

Skuteczne egzekwowanie przepisów dotyczących jednolitego rynku oraz odpowiednie środki w zakresie rozwiązywania problemów napotykanych przez obywateli i przedsiębiorstwa są niezwykle istotne w pomaganiu im w korzystaniu ze swobód zagwarantowanych w Traktacie. Aby umożliwić skuteczne dochodzenie roszczeń, państwa członkowskie powinny udoskonalić przy wsparciu Komisji możliwości mechanizmów rozwiązywania problemów przed sądami krajowymi lub poprzez mechanizmy pozasądowe, opierając się na już istniejącej współpracy w obszarze rozwiązywania problemów, w szczególności poprzez SOLVIT (11). Istotne jest, by przeciwdziałać okolicznościom powodującym napotykane problemy.

(14)

Ważne są regularne monitorowanie prawodawstwa krajowego i jego ocena, gdyż umożliwiają one sprawdzanie poziomu skuteczności stosowania przepisów dotyczących jednolitego rynku w praktyce oraz rozpoznanie przepisów mogących uniemożliwiać obywatelom i przedsiębiorstwom czerpanie pełnych korzyści z tych przepisów. Tego rodzaju działania powinny być przeprowadzane bardziej systematycznie we wszystkich państwach członkowskich.

(15)

Najnowsze badania Eurobarometru (12) oraz wnioski wystosowane do służb Komisji zajmujących się rozwiązywaniem problemów i informowaniem wskazują na konieczność udzielania obywatelom i przedsiębiorstwom większej ilości informacji na temat ich praw w ramach jednolitego rynku, aby mogli oni korzystać z tych praw w praktyce. Obywatelom i przedsiębiorstwom należy ponadto umożliwić otrzymywanie pomocy podczas korzystania z tych praw. Przy wsparciu Komisji oraz, w odpowiednich przypadkach, we współpracy z zainteresowanymi stronami, państwa członkowskie powinny w tym celu zapewnić udostępnianie praktycznych informacji i porad w kwestiach, które dotyczą przedsiębiorstw i obywateli pragnących mieszkać, studiować, pracować, zakładać przedsiębiorstwa, dostarczać towarów lub świadczyć usługi w innym państwie członkowskim.

(16)

Załącznik do niniejszego zalecenia określa środki, jakie państwa członkowskie mogą podjąć w celu wdrożenia niniejszego zalecenia, oraz zawiera wykaz praktyk niektórych państw członkowskich, na których oparte zostały te środki. Uważa się, że mimo iż niektóre środki mogą początkowo wiązać się z pewnymi kosztami, powinny one umożliwić oszczędności, na przykład dzięki usprawnieniu krajowych praktyk administracyjnych, oraz że w długim okresie powinny one doprowadzić do lepszego funkcjonowania jednolitego rynku, a tym samym przynieść korzyści przedsiębiorstwom i konsumentom.

(17)

Postępy we wdrażaniu niniejszego zalecenia należy monitorować w ścisłej współpracy pomiędzy Komisją a państwami członkowskimi, w tym poprzez rozmowy w ramach Komitetu Doradczego ds. Rynku Wewnętrznego (IMAC) prowadzone na podstawie analiz porównawczych i wskaźników. Aby po upływie czterech lat od daty opublikowania niniejszego zalecenia w Dzienniku Urzędowym Komisja mogła przeprowadzić ocenę jego skutków, państwa członkowskie powinny przedstawić Komisji sprawozdania z działań podjętych w celu wdrożenia zalecenia w terminie trzech lat od publikacji niniejszego zalecenia w Dzienniku Urzędowym,

1.

Zapewnienie i wzmocnienie funkcji koordynacji jednolitego rynku, mającej na celu promowanie skutecznej koordynacji w ramach organów odpowiedzialnych za kwestie dotyczące jednolitego rynku i współpracy pomiędzy tymi organami na poziomie krajowym, regionalnym i lokalnym oraz występowanie w charakterze punktu konsultacyjnego ds. jednolitego rynku w ramach administracji.

2.

Ułatwianie, poprzez alokację wystarczających zasobów, aktywnej współpracy pomiędzy organami administracji odpowiedzialnymi za kwestie dotyczące jednolitego rynku w poszczególnych państwach członkowskich oraz współpracy z Komisją.

3.

Podjęcie wszelkich środków niezbędnych do poprawy w zakresie transpozycji dyrektyw mających wpływ na jednolity rynek.

4.

Wspieranie prac Komisji w zakresie monitorowania rynku i zbierania związanych z nim danych dzięki aktywnemu uczestniczeniu w działaniach na poziomie Wspólnoty, a w stosownych przypadkach – dzięki rozważeniu podjęcia podobnych działań na poziomie krajowym.

5.

Dopilnowanie, aby krajowe organy i urzędnicy mieli wystarczającą wiedzę w zakresie prawa wspólnotowego ogółem, a w szczególności w zakresie przepisów dotyczących jednolitego rynku, w celu skutecznego stosowania przepisów dotyczących jednolitego rynku i, w razie potrzeby, uwzględniania tych przepisów podczas przygotowywania i wprowadzania nowych przepisów krajowych.

6.

Ułatwianie i zachęcanie do szybkiego i skutecznego rozwiązywania problemów napotykanych przez obywateli i przedsiębiorstwa podczas korzystania z ich praw w ramach jednolitego rynku poprzez podjęcie środków służących poprawie egzekwowania przepisów dotyczących jednolitego rynku ogółem, a w szczególności poprzez dopilnowanie, aby wymiar sprawiedliwości miał wystarczającą wiedzę w zakresie prawa wspólnotowego, w tym w zakresie przepisów dotyczących jednolitego rynku, oraz poprzez udzielanie odpowiedniego wsparcia w obszarze mechanizmów rozwiązywania problemów.

7.

Prowadzenie regularnych ocen prawodawstwa krajowego, aby zapewnić jego pełną zgodność z przepisami dotyczącymi jednolitego rynku i w ten sposób monitorować stosowanie wyłączeń i odstępstw przewidzianych w obowiązujących przepisach dotyczących jednolitego rynku.

8.

Zwiększenie dostępu przedsiębiorstw i obywateli do informacji praktycznych na temat kwestii dotyczących jednolitego rynku.

9.

Zbadanie środków i praktyk przedstawionych w załączniku oraz, po uwzględnieniu swoich krajowych tradycji instytucjonalnych, przyjęcie tych praktyk, które doprowadzą — lub po których oczekuje się, że doprowadzą — do poprawy funkcjonowania jednolitego rynku i które najbardziej nadają się do wdrożenia niniejszego zalecenia.

10.

Współpracę z Komisją i innymi państwami członkowskimi w zakresie monitorowania wdrażania niniejszego zalecenia, regularne informowanie Komisji na temat działań podejmowanych w ramach wdrażania niniejszego zalecenia oraz przedstawienie Komisji sprawozdania końcowego po upływie trzech lat od opublikowania niniejszego zalecenia w Dzienniki Urzędowym.

7.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/27